5
ผมกัดฟันข่มความเจ็บที่แล่นมาเป็นริว ขยับไหล่แทบไม่ไหว ผมนอนตะแคงซ้ายทั้งคืนเลยกำลังขยับตัวลุกแต่ด้านหลังกลับมีร่างเล็กซุกตัวอยู่แนบชิด ผมชะงัก อยากคว้าร่างเล็กมากอดแต่ก็ทำไม่ได้ ตะแคงซ้ายได้อย่างเดียว ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับที่แผล เจ็บมากจนต้องกระพริบไล่น้ำตา ค่อยลุกขึ้นนั่ง ร่างบางนอนหายใจสม่ำเสมอ ผมยิ้มน้อยๆใช้มือเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้าหวานเบาๆ
"ขอโทษที่ทำให้ลำบาก ขอโทษจริงๆ" ผมยกมือเล็กขึ้นมาจรดกับริมฝีปากของผม เสียใจที่ตัดสินใจเอาคนเอวบางมาลำบากด้วย ผมลุกขึ้นขยับตัวไล่ความเมื่อย แล้วออกไปหาอะไรมาให้คนเอวบางกิน
"หาไปไหนมา ? พี่ยังเจ็บอยู่นะ" ผมค่อยทรุดตัวลงนั่ง
"หาอาหารมาให้ เรื่องแผลสบายมาก" ผมคงทำให้คนตรงหน้ากังวล
"สบายอะไรกัน หน้าบิดเบี้ยวแทบดูไม่ได้ นอนลงไปแล้วกินข้าวกินยา แทนที่เราจะได้เดินทางเร็วขึ้น แต่พี่กลับทำให้มันช้าลง" ผมพยักหน้า
"ขอโทษ พี่ผิดเอง ที่เป็นภาระให้ขิม" ผมพูดขึ้นเบาๆก่อนจะหยิบกล้วยมาแกะกิน
"ไม่ใช่ ขิมไม่เคยคิดว่าพี่เป็นภาระ ที่ขิมพูดเพราะขิมห่วง ทำไมไม่เข้าใจอะไรบ้างเลย" ผมนิ่ง ขิมเองก็นิ่งนิ่งไม่ต่างกับผม พอกินยาผมก็ล้มตัวนอน ขิมเดินมานั่งลงใกล้ๆผมก่อนจะใช้มือทาบที่หน้าผากผมวัดอุณหภูมิ แล้วเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ผม และผมก็หลับไปในที่สุด
3 วันเต็มสำหรับการเดินทาง ยาวนานมากเพราะผมคิดไว้เสมอว่าถ้าผมพร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่กับใครผมจะพาเข้ามาที่นี่ เราจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่บนเขา ทุกคนทำอาชีพเกษตกรรม มีเงินหน่อยก็เลี้ยงสัตว์ พอมีพอกิน
"ที่นี่ที่ไหน?" ร่างเล็กเดินตามผมมาเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นบ้านคนอยู่ไกลออกไปหลายสิบกิโล
"อย่ารู้เลย รู้ไว้ว่าอยู่ที่นี่ปลอดภัยจากคนที่ตามล่าพี่แน่นอน แต่ถ้าใครถามต้องบอกว่าขิมเป็นเมียพี่นะ เพราะที่นี่ก็ไม่ใช่จะปลอดภัยเสมอไป สำหรับขิมน่ะนะ" ร่างบางหันมาทำหน้าสงสัย ผมยิ้มให้น้องน้อยๆก่อนจะพาคนเอวบางเดินตามมาจนใกล้หมู่บ้านเข้าไปทุกที
" เฮ้ย ไอ้เสือ เอ็งรึ?" ผมหันไปมองคนที่แบกจอบแบกเสียมผ่านมา ผมยกมือไหว้บรรดาลุงๆ แต่จำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไรกันบ้าง
"สวัสดีครับลุง ใช่ครับ ผมเสือ" ลุงๆก็ยิ้มเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ
"หายหน้าไปเสียนาน บ้านเอ็งโดนลม โดนแดดจนเหลือแต่เสา จะสร้างใหม่วันไหนไปบอกข้าน่ะจะได้ไปช่วยปลูกบ้านใหม่" ผมยกมือไหว้ลุงๆแกอีกครั้ง ครั้งที่แล้วผมก็ได้ที่นี่แหละหลบภัย ชาวบ้านมีน้ำใจ ช่วยเหลือเกื้อกูลกันเสมอ
"แล้วนังหนูนั่นเมียเอ็งรึ หลบหน้าหลบตา ไม่ต้องกลัวหรอก ลุงเป็นคนที่นี่ ไม่มีพิษภัยอย่างคนเมืองกรุงหรอกนะ" คนเอวบางค่อยๆเดินออกมาหยุดข้างผมก่อนจะยกมือไหว้ลุงๆ
"สะ สวัสดีครับ" ลุงทำหน้าแปลกใจ
"อ้าว เอ็งไม่ใช่ผู้หญิงหรอกรึ หน้าหวานราวกับผู้หญิง แล้วนี่ใช่เมียเอ็งรึเสือ?" ลุงแกข้องใจ แต่ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจแต่อย่างใด
"เมียผมเองครับ ชื่อขิม " ลุงๆยิ้มให้ผมกับน้องที่ยิ้มกล้าๆกลัวๆ
"ไปพักบ้านผู้ใหญ่บ้านเสียสักคืน สองคืนก็ได้ รอบ้านเอ็งปลูกเสร็จ เอางี้เดียวเตรียมตัวไปตัดไม้กันเลยก็ได้นะจะได้เข้าไปอยู่เร็วๆ ดูเมียเอ็งจะยังไม่ชิน" ผมพยักหน้า พาร่างเล็กไปดูบ้านหลังเก่าที่เขาเคยสร้างไว้ ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากที่ลุงๆบอกเท่าไหร่ ผมให้น้องนั่งรอผมบ้านผู้ใหญ่บ้านก่อนแล้วออกไปตัดไม้กับพวกลุงๆ
ผมนั่งอยู่ใต้ถุนบ้านหลังไม่ใหญ่มากแต่ก็แข็งแรง พี่เสือบอกให้ผมรออยู่ที่นี่ ผมไม่อยากให้พี่เสือออกแรงมากไปกลัวแผลที่เริ่มแห้งจะเปิดขึ้นมาอีกแต่ร่างสูงก็เอาแต่บอกว่าไม่เป็นไร
"สวัสดีจ๊ะ พี่ชื่อหนู เป็นเมียพี่ผู้ใหญ่ น้องชื่ออะไรเหรอ?" ผมนั่งอยู่ไม่นานหลังจากพี่เสือบอกเจ้าของบ้านฝากผมไว้ พี่หนูก็หลบไปเอาน้ำ เอาอาหารมาให้ผม
"ผมชื่อขิม ยินดีที่ได้รู้จักครับ" พี่หนูยิ้มให้ผมแล้วคะยั้นคะยอให้ผมกินข้าว
"ผมอยากรอพี่เสือก่อน"
"อย่ารอเลย กว่าพวกเขาจะกลับก็มืดค่ำ เราต้องกินก่อน ขืนรอจะโดนพี่เสือดุเอานะ" ผมลังเลใจ สุดท้ายผมก็กินก่อน พอกินข้าวเสร็จก็ไปอาบน้ำ ห้องน้ำก็มุงด้วยหญ่าคา สังกะสีล้อมรอบ ผมไม่มีทางเลือก ใช้ขันตักน้ำในโอ่งมังกร น้ำเย็นมาก เล่นเอาร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาเฉยๆ ตัดสินใจอาบๆให้เสร็จเร็วๆ พออาบน้ำเสร็จก็นั่งรอร่างสูงอยู่หน้าบ้าน ตบยุงไปด้วย ตะวันตกดินได้ไม่นานร่างสูงก็เดินตามทางเข้ามาผมรีบลุกหาน้ำมาให้พี่เสือทันที เหงื่อท้วมตัว ใบหน้าซีดๆของร่างสูงที่รับน้ำไปดื่มทำให้ผมต้องใช้มือไปวัดอุณหภูมิ แต่ยังไม่ทันที่มือจะแตะโดนหน้าผากพี่เสือก็ใช้มือหน้าปัดมือผมออก
"ไม่ได้เป็นอะไร พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ" ร่างสูงเดินผละไป ผมมองตามด้วยความรู้สึกแปลกๆ ผมถอนหายใจ ผมเป็นคนคิดมาก อะไรเล็กๆผมชอบเอามาคิดจนนอนไม่หลับ ผมลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ
"เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?" มือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนผมขืนตัวออกจากสัมผัส
"เปล่า ไปกินข้าวเถอะ จะได้กินยา ผมไปนอนละ" ผมเดินไปทิ้งตัวลงนอน ผมกำลังรู้สึกน้อยใจ ผมเม้มปากแน่น
"ขอโทษที่ทำให้โกรธ ขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจ " เสียงแหบห้าวเอ่ยขึ้นใกล้ๆหู ผมนอนนิ่งเมื่อร่างสูงขยับเบียดเข้ามากอดผมแน่น น่าแปลกที่ความรู้สึกน้อยใจมันค่อยหายไปพร้อมกับความง่วงที่เข้ามาแทนที่...
บ้านค่อยเป็นรูปเป็นร่างขึ้น ผมเดินเอาข้าวไปส่งให้พี่เสือกับลุงๆป้าที่เต็มใจเข้าช่วย มีเด็กหนุ่มหลายคนเมียงมองมาทางผมบ่อยๆ ผมก็พยายามไม่ใส่ใจ พี่เสือเดินมานั่งใกล้ๆผม
"ทำไมใส่ขาสั่น กางเกงอื่นไม่มีใส่แล้วเหรอ?" ผมทำหน้างงๆ กางเกงที่ผมใส่ไม่ได้สั่นจนเห็นขาอ่อนแต่มันสูงเหนือเข่ามานิดหน่อย
"ก็ ชอบใส่อ่ะ มันใส่สบายดี" ร่างสูงมองผมดุดุแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก จนเวลาผ่านไปสักพัก
"กลับบ้านผู้ใหญ่บ้านไปได้แล้ว วันนี้พี่อาจจะกลับดึก นอนก่อนเลยนะ"
"ทำไม?" ผมถามร่างสูงเบาๆ
"กินเลี้ยงนิดหน่อย ลุงๆป้าๆอุตส่าห์มาช่วทั้งทีก็ต้องเลี้ยงขอบคุณบ้าง อาจจะเมา แต่จะไม่เกิน4ทุ่ม" ผมพยักหน้า เหลือบมองร่างสูงที่ตาทอดมองบ่านที่ถ้าเร่งมืออีกนิดพรุ่งนี้ก็น่าจะเข้าไปอยู่ได้ ไม่ใหญ่ แต่ดูอบอุ่น ผมรู้สึกใจสั่น ถ้าต้องอยู่กับพี่เสือจริงๆ ผมก็ต้องทำใจตั้งแต่ตอนนี้ เห็นสาวๆมองแล้วซุบซิบกันท่าทางสนุก พี่เสือไม่ใช่ผู้ชายขี้เหร่สักหน่อย แล้วที่พี่เสือพูดในป่าเชื่อได้จริงไหม ไม่คิดว่าสักวันต้องมีลูกบ้างรึไง ผมชะงักเมื่อมือใหญ่คว้ามือผมไปกุมไว้
"ขอโทษที่ทำแบบนี้ จะมองว่าเห็นแก่ตัวหรือยังไงก็ตาม พี่ไม่ยอมปล่อยขิมไปหรอก เพราะพี่รักขิม จะใช้ชีวิตทั้งหมดด้วยกัน ทำใจเถอะนะ" ผมใจเต้นแรงขึ้นมาจนต้องเม้มปากแน่น แก้มร้อนฉ่า อยากจะยิ้มแต่ก็กลั้นจนปวดแก้ม พี่เสือเดินไปหาลุงๆที่เริ่มทำงานกันต่อ ผมเก็บจานเอากลับไปบ้านผู้ใหญ่
ผมอาบน้ำแต่หัวค่ำเพราะอากาศจะเริ่มเย็นลงเมื่อพระอาทิตย์ตกดินผมนอนไม่หลับคอยว่าเมื่อไหร่พี่เสือจะกลับ ใกล้จะ4ทุ่มแล้วก็ยังไม่เห็นร่างสูงเลย ทำให้ผมอดกังวลไปต่างๆนาๆไม่ได้ ผุดลุกขึ้นชะเง้อคอยอยู่ที่หน้าบ้าน เกือบ5ทุ่มเข้าไปแล้ว สักพักผมก็โล่งใจเมื่อเห็นร่างสูงเดินตามทางมาแต่คนที่เดินพยุงร่างสูงนั้นทำให้ผมชะงักเท้าที่จะลงเรือนไปรับ
"ขอบใจโมที่มาส่งพี่นะ" พี่เสือดูท่าจะเมา ยิ้มตาฉ่ำให้ร่างอวบข้างๆ เป็นเด็กผู้หญิงที่ผมเห็นเมื่อเช้า
"ถ้าเป็นพี่เสือ โมเต็มใจ" ผมกำหมัดแน่น แต่งตัวล่อกันสะขนาดนั้น ไม่แวะเอากันข้างทางถือว่าใจแข็ง
"อึ้ม ขอบใจๆ แล้วจะกลับยังไง" ร่างอวบเบียดเข้ามาใกล้ร่างสูง
"อยากนอนด้วยกันกับพี่เสือ พี่เสือเต็มใจรึเปล่าอ่ะ?" เสียงหัวเราะอยู่ในลำคอของร่างสูง ยิ่งทำให้ผู้หญิงคนนั้นเบียดตัวใกล้จนแทบจะเป็นร่างเดียวกัน น้ำตาผมหยดลงมือที่บีบกันแน่น คนโกหก!! นี่ใช่ไหม คือความจริง?
"ตามสบายเลยนะ จะเอากันตอนนี้ก็ไม่มีใครว่าหรอก" ผมเสียงสั่น พี่เสือชะงักหันมามองผมพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น...
"ขิม" พี่เสือเดินมาหาผม ผมไม่ได้ขยับหนีไปไหนแต่พอร่างสูงมาใกล้ผมก็ตบหน้าพี่เสือจนหน้าหัน
"ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ว่านี่ตะหากคือเรื่องจริง" พี่เสือถอนหายใจ จับแขนผมผมสบัดตัวหนี
"มันไม่ใช่ที่ขิมคิด" ผมปาดน้ำตา ผลักร่างสูงออกห่าง
"ไม่ได้คิดแต่เห็นเต็มสองตา ได้ยินกับหู พอกันที ผมจะกลับบ้าน ผมไม่มีวันอยู่ร่วมกับคนโกหก หลอกลวงแบบนี้ได้หรอก" ผมเดินเอาหมอนไปนอนหลบอยู่อีกมุม ใจปวดหนึบไปหมด เหมือนความหวังที่เริ่มก่อตัว มันพังไม่มีชิ้นดี ไหนใครบอกว่ารัก คนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก
ร่างสูงทรุดตัวลงใกล้ๆผม มือหนาคว้าไหล่ผมให้หันไปแต่ผมปัดออก แม้แต่หน้าก็ไม่อยากจะมอง มันโกรธจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก เหมือนถูกหักหลัง ทั้งๆที่ผมเริ่มเปิดใจแล้วแท้ๆ
"โมแค่ลองใจขิม เราบริสุทธิ์ใจ" เสียงแหบห้าวพูดขึ้น
"ใช่ค่ะ โมขอโทษที่ทำแบบนี้ มะ โมไม่ได้ตั้งใจ" ผมลุกขึ้นนั่งหันไปมองคนทั้งสองที่มองผมเหมือนรู้สึกผิด เสียใจ ผมไม่เชื่อ!!
"คนจะนอน กรุณาออกไปคุยหรือทำอะไรข้างนอก รำคาญ" พี่เสือคว้าผมไปกอดแน่น
"พี่ขอโทษขิม พี่อยากรู้ว่าขิมชอบพี่บ้างไหม พอจะมีใจให้พี่บ้างรึเปล่า พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้" ผมปลดแขนพี่เสือออกแล้วลุกขึ้นยืน
"ได้คำตอบรึยัง? พอใจกับคำตอบไหม? สนุกมากรึเปล่าที่เล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ บอกไว้เลยว่าผมไม่สนุกด้วย และผมจะไม่ขออยู่ร่วมกับคนแบบนี้ พรุ่งนี้ผมจะไปจากที่นี่" ผมพูดเสียงแข็ง พี่เสือลุกขึ้นสีหน้าเจ็บปวดของพี่เสือ ผมเมินหน้าหนี ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้เงียบๆ
"อย่าโกรธพี่เสือเลยค่ะ โมผิดเองที่คิดเล่นอะไรแบบนี้ โมขอโทษ ขอโทษจริงๆ" ร่างอวบเดินเข้ามาจับมือผมแน่น ผมเม้มปากแน่น
"มีอะไรกัน? " ผู้ใหญ่บ้านกับพี่หนูเดินออกมาดู พวกผมคงเสียงดังทำให้พวกผู้ใหญ่มารับรู้เรื่องบ้าๆนี่ด้วย
"ลุงผู้ใหญ่ช่วยห้ามพี่ขิมหน่อย พี่ขิมจะทิ้งพี่เสือไป โมผิดเองที่คิดแผนบ้าๆขึ้นมาเอง โมยอมรับผิดทุกอย่าง" โมเดินไปไหว้ผู้ใหญ่บ้าน ดูยังไงก็ต่างกับคนที่ยืนยั่วพี่เสือ ทำให้ผมคิดว่าเขาคงคิดจะแกล้งผมจริงๆไม่ได้มีเจตนายั่วพี่เสือจริงๆ แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี
"ใจเย็นนังโม เรื่องมันเป็นมายังไงกัน" โมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ลุงผู้ใหญ่ พี่หนูและผมฟังจนหมดตบท้ายด้วยการเอ่ยขอโทษซ้ำๆ
"พี่ไม่โกรธอะไรโมหรอก ไม่ต้องขอโทษแล้ว" ผมพูดขึ้นในที่สุด โมจับมือผมบีบเอ่ยขอบคุณเบาๆ
"ทีนี้ก็ให้ผัวเมียเขาพูดกันเอง เดี๋ยวพี่จะไปส่งโมกลับบ้านเอง ป่านนี้ป้านอมรอดุแกอยู่แน่ๆ" พี่หนูพูดขึ้นแล้วเดินเลี่ยงไปส่งโม
"มีอะไรเอ็งสองคนก็ค่อยๆคุยกัน โตๆกันแล้ว อย่าใช้อารมณ์มาตัดสินปัญหา เพราะถ้าพลาดไปแล้วบางอย่างก็เอากลับคืนมาไม่ได้" ผู้ใหญ่บ้านเดินออกจากห้องไปทิ้งร่างสูงกับผมนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม สักพักพี่เสือก็เดินไปหยิบผ้าขนหนู ไปอาบน้ำด้านล่าง ผมทิ้งตัวลงนอน ถึงยังไงผมก็รู้สึกโกรธอยู่ดี มีอะไรแทนที่จะถาม ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย เป็นคนนะ มีความรู้สึก...
พี่เสือนั่งลงใกล้ๆผมที่นอนหันหลังให้พี่เสือขยับผ้าห่มขึ้นห่มให้ผมก่อนจะนอนตัวนอนข้างๆ
"พี่ขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก ยกโทษให้พี่นะขิม" ผมนอนหลับนิ่ง มือหนาวางมือที่ต้นแขนผมเบาๆ ผมขยับตัวออกห่าง เสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้นจากร่างสูง ผมพยายามข่มตาให้หลับ
"ยังไม่คืนดีกันอีกเหรอนังหนู ผัวเอ็งดูไปก็น่าสงสารนะ" ผมช่วยพี่หนูล้างจานโดยมีลุงผู้ใหญ่มานั่งดูเอกสารบางอย่างอยู่
"ตอนนี้ผมคงคืนดีกับพี่เสือไม่ได้หรอกครับลุงผู้ใหญ่ คืนดีง่ายๆเดี๋ยวก็ทำแบบเดิมๆอีก ต้องดัดนิสัยบ้างครับ" พี่หนูพูดเห็นด้วยกับผมยกใหญ่
"บร๊ะ เห็นหน้าตาหวานๆแบบนี้ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะเอ็ง ไอ้เสือมันคงไม่กล้าทิ้งเอ็งหรอก ผู้ชายเหมือนกันมองดูแป๊บเดียวก็รู้"
"พูดก็พูดเถอะ พี่ก็เห็นด้วยกับพี่ผู้ใหญ่นะขิม พี่เสือรักเอ็งมาก เช้ามาหน้าตาไม่สดใส ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน พี่แอบน่าสงสาร คงสำนึกผิดแล้วแหละขิม" ผมเช็ดมือให้แห้งเมื่อช่วยพี่หนูล้าวจานเสร็จ
"พี่หนูไม่ต้องพูดแล้ว ขิมไม่ใช่คนใจร้าย ถ้าพี่เสือทำตัวดี ขิมบอกเลยว่าโกรธไม่นานหรอก" แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมคิดในใจ
"พี่ก็คิดแบบนั้นแหละ ใช้ใจดูแล้วขิมจะรู้ว่าผู้ชายอย่างพี่เสือหาไม่ได้แล้วนะ อิจฉาขิมจริงๆ ถ้าพี่ไม่แต่งกับพี่ผู้ใหญ่ไปก่อน รับรองพี่เสือไม่รอดมือพี่ไปหรอก อิอิ" ผมยิ้มให้พี่หนู ก่อนจะเลี่ยงให้สองผัวเมียมีเวลาร่วมกัน นั่งคิดอะไรเพลินจนเวลาผ่านไปเกือบบ่าย คิดได้ว่าพี่เสือยังไม่ได้กินข้าว ผมเดินไปหาพี่หนูขอสำหรับอาหารเพื่อจะเอาไปส่งให้ร่างสูง พี่หนูแซวผมใหญ่บอกผมคงห่วงผัว ผมก็ได้แต่ยิ้ม ใจมันก็แอบเต้นแรงทุกที ผัวอะไรกัน ยังไม่ได้เป็นสักหน่อย เดินไปถึงลุงๆก็ตะโกนหาพี่เสือใหญ่
"เมียเอ็งเอาข้าวมาส่งโว้ย ขิมเอ้ยวันนี้ถ้าเอ็งไม่ยอมเอาข้าวมาส่งผัวเอ็งคงได้อดข้าวตาย บอกไม่หิว ไม่หิว ตาชะเง้อดูเอ็งตลอด ข้าละหมั่นใส้พวกเอ็งจริงๆ" ผมยิ้มน้อยๆ ทำหน้าไม่ถูกแก้มก็ร้อนฉ่า เห็นร่างสูงเหงื่อโทรมกายเดินมานั่งลงใกล้ๆ
"ผมเอาข้าวมาให้" ผมเอาปิ่นโตวางให้ร่างสูง
"ขิมไม่น่าลำบากมา พี่ทนได้ ไม่หิวเท่าไหร่" ผมเหลือบตามองร่างสูง นัยน์ตาหม่นๆทำให้ถ้อยคำร้ายๆที่เค้นคิดมาประชดมันก็หายไป ผมเปิดเอากับข้าววางให้ร่างสูง กับข้าวสองอย่างง่ายๆ ที่พี่หนูทำ วางเรียงให้ร่างสูง
"ไม่ได้ลำบากอะไร กินข้าวสิ กินให้หมดด้วย" พี่เสือมองหน้าผมก่อนจะตักข้าวกินเงียบๆจนหมด ผมเอาน้ำส่งให้
"ขิมหายโกรธพี่แล้วเหรอ?" ผมหลุบตาต่ำ อยากจะโกรธให้นานกว่านี้เหมือนกัน แต่ผมก็โกรธไม่ได้นาน
"ไม่รู้สิ แล้วนี่เมื่อไหร่จะเสร็จ?" ผมตอบเลี่ยงๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
"เสร็จแล้ว คืนนี้มานอนได้เลย แต่ยังมีอะไรไม่ครบ คงค่อยๆเป็นค่อยๆไป หามาเพิ่มเติมทีหลัง" ผมพยักหน้า แล้วนั่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
"อยากกินผลไม้ไหม? แตงโม ส้ม ลิ้นจี่ เมื่อเช้าป้าบัวเขาไปตลาด มีคาราวานมาขายของแกซื้อมาฝาก พี่เก็บไว้ให้ขิม เอาไปแบ่งให้พี่หนูกินก็ได้นะ เย็นๆพี่จะไปรับ" ร่างสูงเดินซับเหงื่อเดินผละไปหาพวกลุงป้าๆที่ปัดกวาดเรือนให้ ผมมองถุงผลไม้แล้วใจมันปวดหนึบ พี่เสือไม่เคยคิดถึงตัวเอง มีอะไรจะให้ผมได้สบายก่อน มีอะไรจะให้ผมกินให้อิ่มก่อน เขาดีกับผมจริงๆ ผมกลับบ้านผู้ใหญ่บ้านเอาผลไม้ไปแบ่งให้พี่หนูกิน
"ขิมไม่น่าลำบากหอบหิ้วมา พี่ว่าจะไปเอาของไปแลกอยู่เหมือนกัน ไปด้วยกันไหม?"
"ขิมไม่มีเงิน" พี่หนูยิ้มกว้างบอกไม่เป็นไร ผมเกรงใจไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณพี่หนูกับลุงผู้ใหญ่อีก เพราะแค่นี้ก็ช่วยผมได้มากโขแล้ว
"พี่หนู คาราวานเขามาจากที่ไหนกันเหรอครับ?" ผมใจเต้นแรงเมื่อคิดว่าจะมีความเป็นไปได้ไหมที่คนพวกนั้นจะมาจากในเมืองใหญ่ๆ
"พี่ก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าเขามาไกลมาก และจะพากันเข้าเมือง หลายวันเหมือนกันที่เขาจะมาถึงที่นี่ ทำไมเหรอขิม?" ผมส่ายหน้าปฎิเสธ ผมกำลังคิดว่าถ้าผมจะเข้าเมืองจะทำได้ไหม?
"ว่าแต่เขาอยู่ที่นี่นานไหมครับ?"
"อีก2-3วันเขาก็จะพากันเข้าเมืองแล้วแหละ อยากให้พี่เสือพาไปซื้อของละสิ นี่พี่ก็ว่าจะขอพี่ผู้ใหญ่เหมือนกัน อิอิ " ผมยิ้มให้พี่หนู ถึงพี่หนูจะเข้าใจผิดแต่ผมก็ไม่แก้ต่างให้เข้าใจ ผมมีความหวังแล้ว จะไปจากที่นี่มันคงไม่ใช่แค่ฝันอีกต่อแล้ว
"พี่เสือ พี่ไม่คิดจะแต่งงานกับผู้หญิงสักคนแล้วมีลูกด้วยกันบ้างเหรอ?" ผมถามพี่เสือที่ก่อไฟเพื่อหุงข้าวและทำอาหารง่ายๆให้ผมกิน
"เคยคิดแต่ตอนนี้มีขิมพี่ก็เลิกคิดแล้วแหละ" ผมสะท้อนใจ ก่อนจะพูดเหมือนที่ผมนั่งคิดมาตลอด
"งั้นพี่คงต้องเริ่มคิดได้แล้ว เพราะขิมอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ" ร่างสูงนั่งนิ่ง ก่อนที่เสียงแตกพร่าจะเอ่ยถามผมเบาๆ
"ทำไม? ขิมต้องการอะไร อยากได้อะไรพี่จะค่อยๆหาให้ อยากกินอะไรจะพยามทำให้กิน ขิมไม่ต้องทำงานกลางแจ้งแค่อยู่ทำงานบ้านให้พี่ก็พอ พี่ขอขิมมากไปงั้นเหรอ?"
"แล้วอนาคตของผมละ รู้ไหม? ว่าผมกำลังเริ่มเรียน เรียนจบก็ทำงาน มีครอบครัว แล้วที่พี่กักขังผมแบบนี้พี่คิดว่ามันสมควรแล้วเหรอ? พี่รักผมจริงๆรึเปล่า หรือว่ารักตัวเองกันแน่" ผมพูดทั้งที่น้ำตานองหน้า ร่างสูงก้มหน้านิ่ง ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เสือคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ผมสับสนภายในใจ ผมอยากละทิ้งอนาคตแล้วมาอยู่กับพี่เสือ แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งตำรวจหรือคู่อริหาเราเจอเราต้องหนีไปไหนอีก เรายังต้องจับปืนมาไล่ยิงกันอีกไหม ชีวิตเสี่ยงๆแบบนี้ผมไม่เอาด้วยหรอก ผมรักชีวิตตัวเอง ผมยังไม่อยากตาย ผมควรไปใช้ชีวิตอยู่ที่ผมควรจะอยู่ไม่ใช่ในป่าแบบนี้!
>>>>>>>>>>
เมื่อวานมีงานด่วน น เลยไม่ได้มาต่อแต่วันนี้แวะมาต่อก่อน เดี๋ยวคนอ่านลืม T^T และพรุ่งนี้รับปากว่าจะมาต่ออีกเพราะอยากให้มันจบๆไป พระเอกติดคุก โดนยิงตาย หรือได้รักกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข >อยากให้จบแบบไหนดี? ถามความคิดก่อนอยากรู้ใครคิดเหมือนกันกับอัย อิอิ แล้วเจอกันตอนหน้านะจ๊ะ
หัวข้อ: Re : เรื่องมันเกิดในป่า ตอนที่6 (04/01/58) จบ (ย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 25772 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก