1
ผมเดินตามร่างสูงไปตามทาง แต่มีปัญหาก็เรื่องเท้าที่มีเลือดโชก จะให้เดินเร็วทันใจคนที่เดินนำก็ดูจะเป็นไปได้ยาก
"เลิกสำออยได้แล้ว มึงจะถ่างเวลาไปก็เปล่าประโยชน์ ถ้าไม่อยากตายรีบๆตามมาให้ทัน" ผมกระเผกตามร่างสูงไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายจะอำนวย จนถึงกระท่อมเล็กๆที่ตั้งอยู่กลางป่า มีผู้ชายท่าทางโหดเหี้ยมยืนเดินเตร่อยู่รอบๆ ผมบีบมือชื้นเหงื่อของตัวเองแน่น ความหวาดกลัวภายในใจก่อตัวขึ้นและรู้สึกจะก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป เพราะคิดอะไรไม่ออก
"พี่เสือ กลับมาแล้วรึ นั้นใคร วีดวิ้ว สวย" ผมก้มหน้าเม้นปาก เมื่อมีเสียงเอ่ยแซวผมขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะกระโดนจากกระท่อมฝ่ามือหยาบคว้าหมับเข้ามีคางและดันให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตา
"หึหึ สายตาเหมือนกวางน้อยกำลังโดนขย้ำ กลัวเหรอจ๊ะ ไม่ต้องกลัว พี่จะค่อยๆทำ โลมเลียไปเรื่อย" มือหยาบค่อยลากนิ้วต่ำลงไปยังกาบเสื้อ ผมสะอื้น ไม่เอา ผมกลัว ผมเม้มปากแน่น ยังไม่ทันที่กระดุมเม็ดถัดไปจะถูกปลดร่างสูงของคนที่จับผมมาตั้งแต่ต้นก็โผว่มา
"ไสหัวมึงไปไกลๆไอ้ตัน ถ้าไม่อยากให้มือมึงกระจุย มันเป็นเหยื่อของกู" เสียงกระด้างพูดขัดขึ้นแล้วเอาปากกระบอกมือจ่อเข้าที่มือที่หยุดชะงักที่กระดุมเม็ดที่สองหลังจากเม็ดแรกถูกไอ้คนที่ชื่อตันปลดไป
"เหอะ ทำหวง ปล่อยก็ได้ว้า" ผมผละออกห่างผม ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกเมื่อเห็นสายตาฟาดฟันของคนที่ชื่อเสือกับคนที่ชื่อตัน ผมหวั่นใจกลัวพวกเขาจะชักปืนมายิงกันให้ตายไปข้าง
"พี่เสือ นั่งพักให้หายเหนื่อยก่อน ไม่ต้องไปสนใจไอ้ตันหรอก" จู่ๆ คนที่นั่งลับมีดอยู่ก็พูดขึ้น สายตาคนๆนี้ โลมเลียผมอย่างไม่ปิดบัง ขนาดคนที่ลับมีดเองก็เหมือนกันผมต้องก้มหลบตา ยกเว้นคนชื่อเสือที่นอกจากทำหน้ารำคาญกับเบื่อหน่ายก็ไม่มีสายตาจ้องจะกระโจนเข้ามาขย้ำผมเหมือนคนอื่นๆ ร่างสูงในเสื้อผ้าปอนๆ อายุการใช้งานน่าจะนานพอดู เดินทิ้งตัวลงนั่งมุมห้องผมเดินไปนั่งข้างๆคนชื่อเสือ
"ส่งกระเป๋ามึงมาให้กู" ผมค่อยๆปลดกระเป๋าออกจากหลังส่งให้ร่างสูง
"สมัยนี้ มันพัฒนาเร็วขึ้นจริง แต่อยู่ในป่าของแบบนี้มันไร้ประโยชน์" ไอโฟน5 ของผมโดนโยนไปอยู่กลางกระท่อม ชายสองคนที่นั่งอยู่คนมุมหันมามอง
"มันคืออะไร?" ผมเห็นไอ้คนลับมีดหยิบไอโฟนผมขึ้นดู ก่อนจะพลิกไปพลิกมา
"ทะ โทรศัพท์ครับ" เมื่อไม่มีใครให้คำตอบกับเขาผู้ชายคนนั้นจึงหันมาจ้องผมผมจึงตอบเบาๆ
"โอ้ ยอดว่ะ รุ่นที่กูเห็นเมื่อก่อนมันมีแต่ปุ๋ม นี่มันกดที่หน้าจอเลยนี่ " ไอ้นั้นดูท่าจะชอบไอโฟนของผมมาก มันจิ่มๆอะไรของมันไป แต่ตอนนี้ผมเองก็คิดว่าไม่มีประโยชน์จริงๆนั้นแหละเพราะขนาดสัญญาณยังไม่มีเลย แบตก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย กระเป๋าผมโดนยึดเป็นที่เรียบร้อย ผมก็ได้แต่ทอดถอนใจเบาๆ จนเวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงวิ่งและตะโกนของบางคนดังขึ้น ทุกคนในกระท่อมมองตากัน ผมนั่งเกร็ง กลั้นหายใจตามไปด้วย
"พี่เสือ ผมเองพี่ ผมมาส่งข่าว ไอ้นพ ไอ้จา ไอ้สิงมันโดนตำรวจยิงไส้แตกแล้ว เรารีบหนีเถอะพี่" ไอ้คนที่วิ่งพรวดพลาดเข้ามายกมือขึ้นเหนือหัวเมื่อกระบอกปืน 2กระปองกับมืดอีก1 เตรียมสาดเข้าใส่
"ไอ้คิน กูบอกมึงแล้วไงว่าห้ามโผว่หัวมาแบบนี้ แมร่ง มึงจะเป็นศพถ้าส่งเสียงช้ากว่านี้" ร่างสูงลุกขึ้นชี้กระบอกปืนไปที่คนมาใหม่แล้วพูดเหมือนหัวเสีย
"ผะ ผมขอโทษครับ แต่ไม่มีเวลาแล้วพี่ ตำรวจมันล้อมเราไว้หมดแล้ว" คนชื่อคินเหมือนตื่นกลัวมาก
"จะรออยู่ทำไม แยกย้าย เจอกันฐานที่3" ไอ้คนชื่อต้นคว้าปืนแล้ววิ่งลงกระท่อมไปก่อน ไม่นานเสียงปืนก็สาดใส่กระท่อมเหมือนห่าฝน ร่างสูงกระโจนลงมาคล่อมตัวผมไว้ แล้วดึงผมคลานออกไปทางหน้าต่าง
" พวกมึงสองคนออกไปก่อนกูจะยิงสกัดให้ ไป" เมื่อพ้นร่างสองคนนั้น คนตรงหน้าก็ดึงผมวิ่งตาม แล้วยิ่งกระหน่ำใส่กันไม่ยั้ง
"พวกมึง จะรอกูทำไม ?" สองคนนั้นลุกขึ้นยืน ผมเองก็อดตื่นตะหนกไม่ได้ ทุกคนจับปืนเตรียมพร้อม เสือค่อยๆมองกลับออกไปทางเดิม
"ฆ่าไอ้นี่ซะ อย่าเอามันมาเป็นภาระ" คนที่ลับมีดยกปืนขึ้นเตรียมลั่นไก ใจผมเต้นระทึก ใจคิดว่ายังไงก็ไม่รอด แต่คนชื่อเสือกลับดึงผมไปหลบข้างหลัง
"ภาระของกูไม่เกี่ยวกับมึงเบส ตอนนี้ยังมีเวลา ถ้ามีโอกาศเราคงได้เจอกัน แยกกันไป" เสือพูดขึ้น ผู้ชายสองคนนั้นมองผมกับคนชื่อเสือสลับไปมาแต่พวกเขาก็รีบผละไปเมื่อเสียงปืนดังขึ้นอีกระรอก ผมภาวนาให้ตำรวจมาช่วยผมที เห็นทางรอดของตัวเองร่ำไร แต่ร่างของผมก็ถูกกระชากให้วิ่งตามร่างสูงไป ผมพยายามสบัดตัว
"ปะ ปล่อยผมไปเถอะ อึก ให้ผมกลับไปเถอะ" ผมอ้อนวอนร่างสูงที่ลากผมไปตามทาง แต่แรงของผมไม่สามารถต้านต้านร่างสูงได้
"ไม่ มึงอยากมีชีวิตอยู่หรืออยากตายเลือกเอา" เสือผลักผมล้มลงแล้วคว้าปืนจ่อที่หัวของผม ผมสะอื้นฮึดฮัด เสือสถบลั่นเมื่อเห็นตรวจใกล้เข้ามาก่อนจะคว้าร่างผมพาดบ่าแล้วออกตัววิ่งเมื่อเสียงปืนใกล้เข้ามาผมยกมือปิดหู จะตายไหม จะยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า ผมได้แต่ถามตัวเองก่อนที่สติจะดับไป
ผมค่อยลืมตาขึ้น บรรยากาศรอบข้างเริ่มมืดแล้ว ผมกระพริบตาก่อนจะขยับตัวนั่งมองไปรอบๆเห็นร่างสูงนั่งพลิกปลาปิ้งที่ถูกเสือบไม้ไว้ไปมา
"เดินไปล้างหน้าล้างตาที่ลำธารใกล้ๆนั้นแล้วกลับมากินข้าว" เสียงห้าวๆดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำเอาผมที่นั่งครุ่นคิดอะไรเงียบๆต้องสะดุ้งตกใจ ก่อนจะค่อยๆเดินกระเผกไปที่ลำธาร พอพ้นแนวป่าไปไม่มากก็ทำเอาผมต้องอุทานเสียงดัง น้ำใสมาก ผมตาเป็นประกาย ถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่นออกแล้วเดินลุยน้ำไปแช่ตัว ผมผ่อนลมหายใจช้าๆ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก ดำผุด ดำว่ายได้สักพัก ก็เห็นร่างสูงเดินออกมายืนกอดอกมองผม ผมชะงัก หลุบตาลงต่ำ
"ใครให้มึงอาบน้ำ กูบอกให้มึงมาล้างหน้า ขึ้นมา" ผมเหลือบมองคนตัวโต ดวงตาแข็งกร้าวที่สบมาทำให้ผมต้องข่มความอายไม่กล้าทักท้วง กุมเป้าแล้วค่อยๆเดินขึ้นฝั่ง ผมได้แต่นึกโกรธตัวเองที่ถอดกางเกงในไปพร้อมกับเสื้อผ้า อยากจะร้องไห้ชะมัด ผมหันหลังให้ร่างสูงอย่างน้อยก้มเก็บเสื้อผ้าก็ไม่เห็นน้องชายผมแหละ แต่เหมือนผมจะรู้ตัวช้า!
>>>>>>>>>>
ขอบคุณค่าที่แวะเข้ามาอ่าน เรื่องนี้พระเอกไม่โหดนะ จริ๊ง อ่านไปจะรู้ว่าหลายบุคคลิกจริงคนๆนี้ ควดหวังว่าจะรวบรัดตัดตอนให้เหลือ6-7ตอนก็พอ วัยรุ่นใจร้อน ฝากติดตามต่อไป ต่อไปเรื่อยๆนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re : เรื่องมันเกิดในป่า ตอนที่6 (04/01/58) จบ (ย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 25771 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก