4
"แล้วพี่จะกลับไปค้ายาอีกไหม?" ผมนิ่งกับคำถามนี้ เงยหน้าขึ้นสบตากลมโตที่ทอดมองมายังผมอย่างกังวลใจ ตอนนี้ผมกับไอ้เตี้ยพักค้างคืนกันก่อน เพราะขิมไข้ขึ้น
"ก็ไม่อยากทำหรอกแต่เมื่อไม่มีคนคอยห้าม คนอยู่ข้างๆก็อาจจะกลับไปทำอีก" ขิมดูไม่เห็นด้วยกับคำตอบผม ผมรู้ว่าบางครั้งเราก็อยากงี่เง้ากับคนที่เรารู้สึกดีด้วย ถึงแม้จะไม่สมกับที่ตัวที่โตกับอายุที่มากขึ้นก็ตาม
"พี่โตแล้วนะ พี่คิดอะไรอยู่ เกิดพี่เป็นอะไรมาจะทำยังไง พี่ไม่รักตัวเองบ้างเหรอ" ผมไม่โกรธขิมเลย ที่ขิมพูดแบบนี้กับผม ขอคิดไปเองว่าน้องมันห่วง
"ไม่รัก ตายก็ดีสิ เพราะพี่ไม่มีคนให้ห่วงนิ" คนเอวบางเม้มปากแน่น ผมนี่ก็แปลกพูดเองก็เจ็บเอง
"ผมอยากให้พี่เลิกทำอาชีพนี้ครับ มันอันตราย ผมห่วงพี่นะครับ" ใจผมเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อุ่นวาบในใจ แต่น้องอาจจะพูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ใส่ใจก็ได้
"จะมาห่วงพี่ทำไม ไม่ต้องแสร้งพูดว่าห่วงหรอก ยังไงก็ไม่ปล่อยไปหรอก" ขิมมองที่มาที่ผมอย่างตัดพ้อ น้องลุกเดินไปล้างมือแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ผม ผมเดินไปล้างมือแล้วเดินไปนอนทาบร่างเล็กก่อนจะดึงขิมเข้ามากอดแน่น
"พี่ชอบขิม" ผมกระซิบริมหูเล็กน้องตัวเกร็งทันทีที่ผมพูดจบ ใจสะดุดไม่รู้ว่าประโยคที่ผมพูดจบไปหรือสรรพนามแทนตัวเองของผมมันเปลี่ยนไป
"อย่ามาล้อเล่นนะ ผมเป็นผู้ชายนะพี่เสือ" ขิมพูดตะกุกตะกัก
"พี่รู้ และพี่ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าห่วงพี่จริงอยากให้พี่เลิกทำอะไรเสี่ยงๆขิมก็อยู่กับพี่สิ เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน" ขิมเงียบ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะพูดไปหมดแล้ว
"ถ้าผมไม่ตกลงละ?"
"ก็กลับไปทำแบบเดิม คนแบบพี่ตายไป ก็ไม่มีใครคิดถึงอยู่แล้ว" พูดประชดไปทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน อยากให้ไอ้เตี้ยสงสาร หรือเห็นใจ?
"แอ๊ะ พี่เสือนี่ยังไง พูดแต่เรื่องตายๆ พี่อยู่ได้อยู่แล้ว ตอนไม่มีขิม ที่ผ่านมาพี่ก็อยู่ได้นิ"
"ใช่ ก็เพราะว่าก่อนที่จะเจอขิมไง จากนี้ไปต่อให้อยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมมันคงทำไม่ได้"
ขิม
ผมใจเต้นแรงมากตอนได้ยินพี่เสือกระซิบบอกว่าชอบผม แต่ความชอบกับสิ่งที่ผมกำลังเผชิญมันโหดร้ายเกินไป มาเจอพี่เสือ ผมไม่รู้สึกดีใจสักนิด ชีวิตผมจากนี้ต่อไปเหมือนที่พี่มันบอกว่ามันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิม ท่ามกลางความเงียบ ผมพูดสิ่งที่ผมคิดออกไปเบาๆ
"แล้วพี่จะมาบอกผมทำไม ยังไงผมก็หนีไปไหนไม่พ้นอยู่แล้ว ถ้าผมบอกว่า ไม่ ไม่ ไม่ พี่จะให้ผมไปเหรอ ก็ไม่น่าถามนิ พี่ไม่ปล่อยผม อย่าถามผมเลย เมื่อพี่แค่ให้ผมมีสิทธิ์ตอบแต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ทำตามที่ผมตอบเลย" ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลไปเป็นทาง ผมเจ็บปวดใจ ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ ผมอยากกลับไป ไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม โดยไม่รู้ว่าคนตัวโตก็เจ็บปวดใจไม่แพ้กันได้แต่นอนตาค้างไม่สามารถข่มตาหลับได้
ผมเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยมารู้สึกตัวอีกทีก็เช้ามืด พี่เสือปลุกผมเพื่อจะได้เดินทางต่อ ผมรีบล้างหน้าล้างตาแล้วออกเดินตามพี่เสือไป ยังไม่เช้าดีก็ได้ยินเสียงปืนดังลั่นป่าพี่เสือดึงผมวิ่งไปทั่ว ผมกลัว เสียงปืนดังไล่หลังมาพร้อมกับเสียงคนที่มากว่า3คนส่งเสียงบอกให้ไล่ตามพวกผมมาทางนี้ พี่เสือผลักผมให้หลบที่ต้นไม้ใหญ่ก่อนโดยที่เขาจับกระบอกปืนเล็งไปตามทางที่พวกผมจึงวิ่งผ่านมา พี่หนุ่มทำเสียงชูว์ให้ผมปรับเสียงหอบให้เบาลง
"เอาปืนไป ใช้เป็นไหม?" ผมส่ายหน้า หน้าตาผมตอนนี้คงดูไม่ได้ สายตาที่ทอดมองมามีแววห่วงใยจนผมต้องเม้มปากแน่น
"งั้นเอามีดไป ถ้าเข้ามาใกล้ในระยะประชิดก็แทงได้เลย พี่จะล่อมันไปอีกทาง ระวังตัวนะ" ผมส่ายหน้า ผมไม่อยากอยู่คนเดียว
"มันเสี่ยงเกินไป" ผมดึงร่างสูงเข้ามาหลบเมื่อเหลือบเห็นกลุ่มคนมุ่งหน้ามาทางนี้
"ไม่เป็นไร พี่จะล่อมันไปให้ไกลแล้วย้อนกลับมา หลบอยู่ที่นี่แหละ" ร่างสูงเคลื่อนตัวหลบฉากไปผมกำด้ามมีดแน่น เสียงปืนรัวไปในทิศทางที่ร่างสูงผละไป ผมยกมือขึ้นปิดหู กลัวจับใจ เสียงปืนยังคงสาดใส่กันเป็นระยะ นั่งสงบใจอยู่ตั้งนานสองนานจนเสียงปืนสงบลง แต่ใจที่เต้นกระหน่ำอยู่ในอกบัดนี้มันรัวเหมือนกลอง ใจกระวนกระวาย ผมรีบซุกตัวกับต้นไม้เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงหอบเหนื่อยใกล้เข้ามา
"แฮกๆๆ ขิม ไม่มีเวลา รีบไปกันเถอะ" ร่างสูงที่ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าทำเอาน้ำตาที่สะกดกลั้นมาตลอดไหลอย่างดีใจท้มท้วนอยู่ในอก เผลอโผว่เข้ากอดร่างสูง ใจผมเต้นอย่างบ้าคลั้ง ฝ่ามือผมสัมผัสกับบางอย่างที่ไหล่ของพี่เสือ
"ละ เลือด พี่เสือ" ผมเบิงตากว้าง ร่างสูงส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร ก่อนจะดึงผมไปตามทางอีกเส้น
"อย่างน้อยต้องหาที่ปลอดภัยมากกว่านี้ พวกมันมีไม่ต่ำกว่า10คน กระจายตัวอยู่รอบๆพื้นที่ต้องเลี่ยงไปใช้เส้นทางที่ไกลเพื่อเลี่ยงการปะทะ ขิมไหวไหม?" ผมพยักหน้า ใบหน้าซีดเซียวของพี่เสือทำให้ผมหวั่นใจ
"ทำแผลก่อนเถอะพี่เสือ เลือดออกเยอะมากเลย" ผมตื้อจนพูดไม่ออก เจ็บภายในใจเมื่อเห็นคนเจ็บไม่ร้องสักเอะ ไม่หยุดพัก ไม่คิดจะรักษาตัวเอง
"ไม่เป็นไร ที่เราอยู่ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย" ผมดึงมือใหญ่ที่หยาบกร้านให้หยุดเดินแล้วดึงให้นั่งพัก
"ไม่ต้องพูดมาก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ได้ไหม รักตัวเองสะบ้าง เจ็บขนาดนี้ยังจะฝืนอีก " ผมค้นหายาในเป้และถอดเสื้อนอกที่คนตัวโตใส่ออก มองแผลที่เป็นกระสุนมันฝังใน
"ทำไงดี กระสุนฝั่งในแบบนี้" ผมมองดูแผลที่มีแต่สีเลือดไหลออกไม่หยุด หน้ากลัวมาก ผมกลั้นใจกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"เอาผ้าห้ามเลือดไว้ก่อนก็ได้ ไว้เจอถ้ำหรือที่พอจะหลบภัยได้ค่อยฝ่าเอากระสุนออก" ผมรีบเอาแอลกอฮอลมาล้างแผลกันบาดทะยักแล้วหาเศษผ้ามาพันรอบแผลไว้ตามที่ร่างสูงบอก
"พะ พี่เสือ หาที่พักเถอะ เราเดินออกมาไกลมากพอแล้วนะ พี่จะไม่ไหวเอานะ" ร่างสูงส่ายหน้าใบหน้าซีดเซียวกว่าเดิม ผมกลัวเขาจะสลบไปต่อหน้าต่อตานัก
"พี่ไหว" ผมถอนหายใจกับความดื้อด้านของอีกฝ่าย
"แต่ขิมเหนื่อย ขิมอยากพัก ถ้าพี่อยากจะรีบไปก็ไปคนเดียวเลย ขิมจะอยู่ที่นี่คนเดียว" ผมพูดเสียงเข้ม ถ้าไม่ใช้ไม้นี้คนตัวโตกว่าไม่ยอมพักแน่ ร่างสูงพยักหน้าสอดส่องสายตาหาที่จะพัก ผมพยุงร่างสูงให้นั่งลง
"รอขิมอยู่ที่นี่ ขิมจะไปหาที่พักเอง" ผมไม่ฟังเสียงร้องห้ามเดินไปดูรอบๆแต่ก็ไม่ลืมทำเครื่องหมายกันหลงไว้ด้วย เดินไปรอบๆ ไม่ไกลมากนักมีถ้ำอยู่ ผมดีใจจนเผลอยิ้มกว้างผมรีบกลับไปหาร่างสูงก่อนจะพากันมาพักอยู่ในถ้ำ ผมหาเศษไม้มากองไว้เยอะๆ คนตัวโตเคลื่อนย้ายตัวเองมานั่งก่อกองไฟให้ ผมหาเอาใบไม้มารองให้ร่างสูงนอนแล้วค้นหากล้วยที่เหลือตั้งแต่เมื่อคืนให้ร่างสูงแบ่งคนละ2ลูก
"ขอขิมดูแผลหน่อย" ผมค่อยๆถอดผ้าที่พันแผลออก ปากแผลเป็นสีม่วงแลดูหน้ากลัวกว่าตอนเช้ามาก ผมกลั้นใจเช็ดทำความสะอาดแผลให้คนตัวโต
"ขิม ไปเตรียมน้ำ มีด ยาแก้ปวด แก้อักเสบ ฆ่าเชื้อ แล้วก็ผ้าให้พี่หน่อย ต้องทำให้คลอไดน์เจือจาง กรณีของพี่ฝังในปกติเลือดไม่ไหลเยอะขนาดนี้ อาจจะเพราะเราใช้กำลังในการหนีมากไปทำให้เลือดมันออกมาก เราไม่ค่อยมีเวลา พี่จะเอากระสุนออก ไม่งั้นพี่คงไม่รอด" ผมรีบทำตามทันที ผมไม่อยากให้พี่เสือเป็นอะไร ถ้าพี่เขาเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง
"ขิม" ผมหันไปสบตาคนตัวโตที่มองมาที่ผมแล้วผมเซี้ยวๆส่งให้
"คะ ครับ"
"อยากให้พี่มีชีวิตอยู่รึเปล่า?" ผมชะงัก
"ยะ อยากครับ" ตาผมพร่ามัว น้ำตาไหลพรูออกมาแทบจะทันที
"งั้นขิมก็ช่วยเอากระสุนออกให้พี่ที" ผมหันไปมองหน้าพี่เสือ ผมส่ายหน้าทันที
"ขะ ขิมทำไม่ได้หรอก ขิมกลัว" ผมใจสั่น มือที่ถือมีดก็พลอยสั่นไปด้วย
"ไม่เป็นไร ถ้าเป็นขิม พี่เชื่อว่ายังไงพี่ก็รอด ช่วยให้ชีวิตใหม่กับพี่ได้ไหม?" ผมปาดน้ำตา แต่ใจมันก็อดกังวลไม่ได้ ผมมองหน้าที่ซีดเหมือนกระดาษก็ตัดสินใจอย่างไม่ลังเล
"ครับ ขิมจะทำ" ร่างสูงรับยาแก้อักเสบ ยาแก้ปวดไปกิน อย่างละ2เม็ด ถึงผมจะรับปากแต่มือที่จับมีดอยู่ก็สั่นอย่างช่วยไม่ได้ มือหนาเอื้อมมากุมมือผมไว้บีบเบาๆ ผมค่อยๆคลายกังวล ปลายมีดจรดกับปากแผล ผมกรีดแผลไปไม่ลึกมาก พี่เสือกัดฟันกรอดก่อนจะคว้าผ้ามากัดแน่น ผมสูดหายใจเข้าปอดมือที่ว่างก็ซับเลือดไปด้วย ไม่ใช่แพทย์ ไม่มีความรู้ ไม่เคยจับมีดมาฝ่าตัดให้ใคร แต่วันนี้สิ่งที่ผมไม่คิดว่าในชีวิตจะได้ทำก็ได้ทำ เพื่อชีวิตหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงผมก็ยังไม่พร้อมจะสูญเสียเขาใป เสียงครางด้วยความเจ็บปวดกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาทำให้สะกดกลั้นน้ำตาของตัวเองตามไปด้วย ผมก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยไปกว่าผู้ชายตรงหน้าเลย ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่ผมมองพี่เสือใจมันเสียไปกว่าครึ่ง ผมใช้คีมค่อยๆดึงเอากระสุนออกมาวางลงข้างๆ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าทั้งผมเองและคนที่นอนหลับตาแน่นอยู่ ผมยกไหล่ขึ้นซับมันไปพลาง
"พะ พี่เสือ ทำยังไงต่อ" ผมไม่รู้จะจัดการกับแผลตรงหน้ายังไงดี
"เอายามาฆ่าเชื้อแล้วมีเข็มใช่ไหม เย็บแผลให้ด้วย แล้วค่อยพันผ้าทับอีกที พี่กลัวแผลเปิด" ผมทำตามทันที ถึงแม้จะเงอะงะเต็มทีก็เถอะ แต่สุดท้ายผมก็มองผลงานตรงหน้าด้วยความโล่งใจ ผมเหลือบตามองพี่เสือที่นอนหายใจรวยริน ผมรีบเขย่าร่างสูงกลัวร่างสูงจะเป็นอะไรไป
"พะ พี่เสือ พี่ห้ามตายนะ พี่โอเคใช่ไหม อึก" ผมลูบใบหน้าซีดเซียวมือไม้สั่น น้ำตาพรูออกมา ผมกลัวเขาตาย
"ขะ ขิม พี่ โอเค " ผมกอดร่างสูงแน่น ดีใจจนพูดไม่ออก พี่เสือยังไม่ตาย
"แน่นะ ไม่เป็นอะไรจริงๆนะ" ผมถามด้วยความหวาดกลัว
"อึ้ม พี่เหนื่อย รู้สึกตึงๆที่แผล ของีบก่อนนะ" ผมพยักหน้ารัวๆ ยกมือหนาขึ้นมากุม ก่อนจะขมวดคิ้ว ไล้มือไปตามโครงหน้า ผมลุกขึ้นเก็บเศษผ้าและเอาอุปกรณ์ต่างๆไปล้างเตรียมเอาน้ำมาเช็ดตัวให้คนตัวโตที่ตัวร้อนผะผ่าวด้วยความเป็นห่วง
ผมนั่งเฝ้าไข้ร่างสูง ที่หลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย ผมก้มมองมือตัวเองที่สั่นไม่หาย ก่อนจะบีบมือตัวเองแน่น ผมกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก อันต้องมาอาศัยอยู่กับอา อาที่ต้องการดูแลผมเพราะสมบัติเป็นที่ดินจำนวนหนึ่งกับบ้านสวนหลังงามที่ผมมีสิทธิ์เป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว ผมขาดความอบอุ่น อาไม่เคยรักและเอ็นดูผม อาแค่ส่งผมเรียน ให้ข้าวให้น้ำ ซึ่งเงินในส่วนนั้นพูดตามจริงมันก็คือเงินของผมอยู่ก่อนแล้ว แต่อาขอดูแลผลประโยชน์ทุกอย่างเอง เพราะผมยังอายุไม่ครบ20 ปี ผมพึ่งเริ่มขึ้นปี1คณะนิเทศ มารู้จักเพื่อนใหม่ในเวลาไม่นาน ผมยังไม่รู้เรื่องเพื่อนของผมกลุ่มนี้มากนัก แต่ผมแค่อยากเป็นที่ต้องการบ้าง ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียว มาถึงจุดนี้ทำให้ผมนั่งมานั่งคิดจริงๆจังๆว่าการที่ผมหายไป มันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วก็ได้ ผมไม่ได้ต้องการที่ดินและบ้านหลังนั้น บ้านที่เคยมีความสุขแต่บัดนี้แม้แต่ความอบอุ่นใดๆก็ไม่มี ละทิ้งทุกอย่างทั้งอนาคตและทั้งอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่คนที่นอนอยู่เบื้องหน้า แต่...ผมจะต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ผมไม่ชอบจริงๆกับเสียงปืน ไม่ชอบการรบราฆ่าฟัน ถ้าผมเลือกเขา เขาจะหยุดทำอาชีพนี้จริงๆใช่ไหม? ผมต้องการความมั่นใจ!
>>>>>>>>
สวัสดีปีใหม่ 2015จ้า า เมื่อคืนใครเมาแล้วเช้าวันนี้ยังเมาค้างอยู่บ้างงงงง?? อัยอยากเม้าส์มอยว่า อัยไม่เมาเลย นอนตั้งแต่3 ทุ่ม แนะ แลดูเป็นคนดีแปลกๆ ฮ่าๆๆ ใกล้จบแล้วรู้ยัง? ขอบคุณที่เข้ามาติดตาม แวะมาให้กำลังใจ และช่วยแนะว่ามีคำผิดนะค่ะ จะลองไปเช็คดูนะ แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
หัวข้อ: Re : เรื่องมันเกิดในป่า ตอนที่6 (04/01/58) จบ (ย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 27655 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก