Once again ถ้าครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน
Chapter 18 : When I lay with you
“พี่..ถ้าหากพี่เลือกได้ พี่จะตายตอนไหน ?” คำถามของผมทำให้คนที่กำลังขับรถอยู่หันมามอง
“ก็คงเป็นตอนที่ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว จนไม่มีอะไรค้างคามั้ง”
“เหรอ ..ผมอยากตายก่อนพี่นะ”
“ทำไมเหรอ ?” ผมแค่ส่งรอยยิ้มบางๆให้เขา
“ความลับ ..เดี๋ยวพอผมตายก่อน พี่ก็รู้เองแหละว่าทำไม”
เพราะคนที่ยังอยู่ ..จะเจ็บปวดมากกว่าไง
ผมไม่อยากเป็นคนที่สูญเสียก่อน การที่รอโดยรู้ว่าเขาไม่มีทางกลับมา ..ผมไม่อยากรู้สึกแบบนั้นหรอกนะ สู้ผมตายไปเลยดีกว่า อาจจะเห็นแก่ตัว .. แต่สิ่งหนึ่งที่ความรักได้มอบให้คนทุกคนคือ การที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรักเราไปจนกว่าจะตายจากกัน
ซึ่งผมก็เพิ่งรู้ความจริงเมื่อไม่นานมานี้เช่นกันว่าคำคมหรือคำพูดที่สวยหรูพวกนี้ มันใช้ไม่ได้กับชีวิตจริง
.........
กลิ่นโรงพยาบาล และกลิ่นของยาฆ่าเชื้อ มันตีกันจนน่ามึนหัวไปหมด .. ผมค่อยๆหรี่ตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างสีขาว ค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อรู้ว่าที่ๆผมอยู่มันไม่ใช่นรกอย่างที่ควรจะเป็น คิดในแง่ดีก็คงเป็นเพราะมันยังไม่ถึงเวลาของผม ทั้งๆที่ตอนนี้ผมเจ็บจะตายออยู่แล้ว
“ฟื้นแล้วเหรอคะ”
“..คุณมาได้ไงครับ..” รินดาเดินมานั่งลงข้างๆผม .. เธอส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย สายตาจับจ้องมายังข้อมือของผม
“ขอโทษแทนคีย์ด้วยนะคะ .. ที่เขาทำให้คุณเป็นแบบนี้”
“..”
“ที่จริง.. ฉันกับคีย์ เราไม่ได้ลึกซึ้งอะไรหรอกคะ..”
“อะไรนะ ?”
“..เราเป็นแค่เพื่อนสมัยไฮล์สคูล ..”
“นี่พวกคุณเล่นบ้าอะไรกับชีวิตผมอยู่กันแน่ !” ผมทั้งโกรธทั้งสับสน นอกจากพวกเขาจะเห็นผมเป็นไอ้โง่แล้ว พวกเขายังไม่เคยเห็นผมเป็นคนเลยด้วยซ้ำ
..พวกเขามันตัวน่ารังเกียจ
“..ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะฟังตอนนี้ .. ก็ไม่เป็นไรนะคะ..ฉันแค่รู้สึกแย่ที่ต้องปิดบัง”
“เล่ามาเถอะ ถ้าคุณไม่อยากให้ผมโง่ไปมากกว่านี้”
“..จริงๆแล้ว..ฉัน..ชอบเคย์มาก.. แต่เขาไม่ชอบฉันเลยเพราะฉันเป็นเพื่อนคีย์ .. .แต่วันนึง จู่ๆคีย์ก็โทรมาหาฉัน..พร้อมกับข้อเสนอที่ทำให้ฉันได้ใกล้กับเคย์มากขึ้น.. ข้อเสนอที่ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ..ฉันจะไม่มีวันตอบตกลง”
“แต่ถึงยังไง..คุณก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว.. และผลของสิ่งที่พวกคุณทำ..มันก็สมควรแล้ว”
“ใช่..ฮึก..ใช่..ฮือออ ..มันสมควร..แล้วละคะ..”
ไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าเธอเจ็บปวด ..แต่ผมก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอนักหรอก .. อาจจะมากกว่าซะด้วยซ้ำ ผมรักเขา ..แต่เขาเห็นมันเป็นการเอาชนะ ..เห็นมันเป็นแค่เกม เขาคงมองไม่เห็นความรักของผมด้วยซ้ำ .. .และเขายังพังทุกอย่างในชีวิตของผม .. พังความหวังดีที่ผมเคยมีให้ พังศรัธราและความเชื่อใจ..
“ผมขอถามคุณสักสองสามเรื่องได้ไหม..” รินดาพยักหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแทนคำตอบ
“เรื่องดีเอ็นเอของคินรดา..คุณช่วยอธิบายมันหน่อยได้ไหม”
“คะ..ฮึก..แต่ได้โปรด..อย่าบอกแกนะคะ ..ถ้าแกโตขึ้นมากกว่านี้ .. .ฉันจะบอกแกเอง”
“..ครับ..” เธอปาดน้ำตาเงียบๆ ก่อนที่จะตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่าง
“..คุณเคยเป็นแฟนกับคีย์มาก่อนใช่ไหมคะ ..นั่นมันก็หมายถึง..การที่เคย์แพ้พนัน เขาต้องยกบริษัทให้คีย์ ...แต่...แต่..เพราะความอยากเอาชนะของเคย์ .. เขา..เข้าหาฉัน ฉันโง่เอง ฉันมันโง่เอง..” ผมแค่รับฟังเธอเงียบๆ ..ปล่อยให้เธอได้ระบายออกมาบ้าง ตั้งเกือบ 4 ปีแล้ว ที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย และเธอต้องทนแบกรับเรื่องพวกนี้
“ฉันบอกเคย์หลายครั้ง ..แต่เขาก็ไม่ฟัง ฉันพยายามขอให้เขามาตรวจดีเอ็นเอ แต่เขาก็ไม่มา .. จนคีย์บอกให้ฉันพอ .. .แต่ฉันทำไม่ได้ .. ฉันไม่อยากให้ชีวิตเขามาพังเพราะฉัน..ฉัน..ฉันมันเลวเกินกว่าที่เขาจะมารับผิดชอบได้”
พอรู้แบบนี้แล้ว ..ผมกลับรู้สึกสมเพชตัวเอง ถ้าเป็นเมื่อก่อน ..ผมคงอิจฉาที่รินดาได้รับสิ่งที่ผมไม่ได้จากคีย์ แต่ตอนนี้ผมทั้งเจ็บและจุกเกินกว่าจะมารู้สึกอะไรแบบนั้น
“คินรดาเป็นลูกของเคย์สินะครับ ..” เธอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ซึ่งมันก็คงแน่ชัดอยู่แล้ว
ความรู้สึกของผมตอนนี้ มันเหมือนโดนเหยียบย่ำจนแย่ไปหมด ไม่รู้สิ.. ทุกอย่างมันเริ่มต้นด้วยความไม่จริงใจ จุดจบของมันก็คงไม่สวยงามนักหรอก
“..มีอีกอย่างนึงที่ผมอยากรู้”
“คะ ?”
“คุณรู้เรื่องของรอยสักคีย์ไหม..”
“..เรื่องนั้น .. .มันเกิดขึ้นก่อนที่คุณกับคีย์จะเจอกันนะคะ..คีย์เคยคบกับคนๆนึง ..พวกเขารักกันมาก จนมีรอยสักของกันและกัน คีย์เขาน่าสงสารนะคะ ..ที่มีน้องแบบเคย์ เพราะเมื่อคีย์มีคนที่เขารัก เคย์ก็มักจะแย่งเอาไปทุกครั้ง .. จนเขาไม่กล้ารักใคร ในช่วงที่คีย์คบคุณเขาก็ไปลบรอยสักนั่น แต่คุณคงไม่ทันสังเกต”
“...แล้ว..เรื่องคืนนั้น คนที่นอนกับคุณก็เป็นเคย์สินะครับ”
“..ค่ะ..”
“รอยสักบนหลังเคย์ ..ก็เป็นรอยสักเดียวกับคีย์สินะครับ”
“...ค่ะ”
“คุณหักหลังคีย์..และจัดฉากให้ผมเข้าใจผิดในคืนนั้นด้วยสินะ” แค่ผมพูดไปตามที่คิด ..เธอก็ร้อนรนไปหมด พยายามที่จะพูดและอธิบายหลายอย่าง แต่ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว..มันมากพอแล้วสำหรับผม .. มากเกินไปด้วยซ้ำที่มาโดนแบบนี้
“ฉันขอโทษ.. ฉันแค่หลงผิดไป..”
“มันไม่มีความหมายอะไรแล้วละครับ ที่คุณมาขอโทษตอนนี้ ..”
“..ได้โปรด.. จะให้ฉันทำยังไงก็ได้.. แต่อย่าบอกเรื่องนี้กับคนอื่นนะคะ”
“..ถ้าเจอหน้าผมอีกครั้ง.. คิดซะว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ผมต้องการให้คุณทำแค่นี้แหละครับ ”
“ฉันคิดว่าคีย์คงไม่มาเจอคุณแล้วละคะ อย่าเข้าใจเขาผิดไปเลยนะคะ ..เขาเป็นคนที่น่าสงสาร”
“เขาไม่ได้น่าสงสารหรอกครับ ..เขามันน่าสมเพช น่าสมเพชพอๆกับผม”
รินดากลับไป ผมไม่ได้ถามหรอกว่าทำไมเธอถึงบอกว่าคีย์จะไม่มาเจอผมอีก ..แต่มันก็ดีแล้ว เพราะถ้าผมเจอเขา ..ผมก็ไม่ร็ว่าจะควบคุมตัวเองได้มากแค่ไหน เพียงแค่ได้ยินชื่อเขา ผมก็สะอิดสะเอียนมากพอแล้ว
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมคิดว่ารินดาคงลืมของไว้ เลยเดินไปเปิดประตูให้โดยไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเจอกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ..
“ไง .. คิดจะโทรหาอาบ้างไหมที่อยู่โรงพยาบาลเนี้ย”
“เฮ้อ อาจะมาทำไม”
“ก็มารับโรมกลับบ้านไง คีย์มันไม่มาหรอก”
“ทำไมทุกคนต้องเอาแต่พูดถึงเขาด้วย” ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่เขามา สิ่งที่เขาทำไว้ ไม่ได้หักล้างง่ายๆด้วยการแค่มาทำดีนิดๆหน่อยๆ เพราะผมรู้แล้วว่าสันดานของเขามันเป็นยังไง คนที่จ้องแต่จะคาบของคนอื่นไปกิน ..ก็ไม่ต่างจากหมาลอบกัดตัวนึง
“โอเค อาไม่พูดก็ได้ โรมจะไม่กลับก็ได้ แต่ทำไมไม่คิดถึงสมบัติของพ่อซะบ้างละ เขาอุตส่าห์เก็บให้นะ”
“ใช่ เขาเก็บไว้ให้ผม แต่อาก็เอาไปนี่ แล้วจะมาพูดอะไรอีก ไหนจะเรื่องที่อาขายบ้านขายหุ้นให้คีย์อีก อาคิดว่าผมไม่รู้เรื่องที่อาทำเหรอ”
“ก็แล้วจะให้อาทำยังไง อะไรที่เอามาทำทุนบริษัทได้ อาก็พยายามหามาเพื่อจะปลดหนี้ที่พ่อโรมทำเอาไว้นะ” อาเริ่มมีน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
“ร้อยล้านมันยังไม่พอรึไง”
“คีย์บอกโรม ? ทำไมมันไม่รู้จักหุบปากมันบ้างนะ”
“แล้วทำไมอาไม่เลิกโทษคนอื่นสักทีละครับ”
“อย่ามาย้อนอานะโรม หัดเคารพกันบ้าง ยังไงอาก็เป็นอานะ ..ไม่ใช่พอกับผู้ชายแล้วพูดดี แต่พอกับญาติแล้วปากเสียแบบนี้”
“เหอะ ! ก็ถ้าอาทำตัวน่าเคารพบ้าง ผมก็คงนับถืออาเหมือนเมื่อก่อน ยอมรับตัวเองบ้างเถอะครับ”
“อ๋อ.. แล้วอาต้องทำตัวน่าเคารพแบบไหนเหรอ ? แบบที่เป็นต้นเหตุให้พ่อแม่โรมสียใจจนขับรถออกไปแบบนั้นรึเปล่า ?”
“อาอย่าพูดถึงพ่อแม่ผม..”
“ไหนบอกว่าให้อายอมรับตัวเอง โรมก็หัดยอมรับซะด้วยนะ ว่าที่พ่อแม่โรมเขาเสียไป มันเพราะใคร”
--------------------------------------
มึนมากเลยช่วงนี้ ตาพร่าไปหมด
ใกล้วาเลนไทน์แล้ว 555 รีบหาคู่ครองกันนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
