DOLLFIE
ตุ๊กตาต้องสาป
ตอนพิเศษ ชิน-ไก่
ภาคต่อ - ไก่
ช่วงนี้ไอ้เต๋ามันเป็นอะไรไม่รู้ครับมันติดผมเสียยิ่งกว่าตังเม เอ๊ะ!? รึว่ามันจะกินยาผิดสำแดงหรือนอนตกเตียงแล้วหัวฟาดฟื้นเกิดสมองจูนเข้าที่นึกขึ้นได้ว่ามีเพื่อนสนิอย่างผมคนนี้วะ? ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดบ้าอะไรถึงได้ติดหนึบผมแบบนี้
แต่ที่รู้ๆคือความที่รักเพื่อนของมันนี่โคตะระสร้างภาระให้กับผมที่ต้องมาเทียวไปเทียวกลับรับส่งเป็นเด็กอนุบาลหมีน้อยที่ต้องรอผู้ปกครองอย่างผม ซึ่งคนอย่างไอ้ไก่นี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ เพียงแค่ว่าค่ารถกูอ่ะช่วยจ่ายให้กูบ้างเห๊อะ!
แต่พอจะทวงมันๆก็ชวนให้นอนค้างเดี๋ยวมันจะเลี้ยงข้าวแทนค่ารถ ขอโทษนะเพื่อนกูเกรงใจว่ะ... ถ้าขืนให้มันเลี้ยงข้าวแทนค่ารถมีหวังขาดสารอาหารเพราะซดมาม่ากันนี่แหละ ไอ้ไก่เกรงจ๊ายเกรงใจ...
แถมปัญหาร้อยแปดมันก็มักจะพ่วงให้ผมเข้าไปเอี่ยวด้วยอยู่เรื่อย เรื่องไอ้พี่โอผมก็พอจะรู้อยู่แล้วล่ะว่าพี่เขาก็แอบมองมันอยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่คิดหรอกว่าพี่แกจะชอบไอ้เต๋าจริงๆ เกรียนๆอย่างมันพี่โอชอบนี่สุดยอดของแจ็คพอตแล้วล่ะเว้ย!
พอมันโดนพี่เขาบอกชอบมันก็วิ่งตูดแป้นมาบอกผมแล้วให้ช่วยคิดว่าจะทำยังไงดี ผมก็เลยแนะนำบอกๆมันให้มันสบายใจขึ้นซึ่งผมเองก็ตลกอยู่ในใจลึกๆนะ แต่กูไม่ช่วยมึงหรอกฮ่าๆๆๆๆ
แต่สุดท้ายทำไง? พอเห็นหน้ามันแล้วก็อดไม่ได้ต้องเขาไปช่วย พี่โอนี่โคตรผิดหวังสุดๆอ่ะ แต่ก็ดีแล้วที่พี่เขาบอกว่าเข้าใจแล้วถอยไปเอง? ผมเองก็แปลกใจนะที่พี่เขาไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นแต่มันคงไม่มีอะไรนอกจากนี้หรอกมั้ง... มั้งนะ...
แล้ววันนี้ผมก็ไปนอนค้างกับมันเพราะตัวผมเองก็เหนื่อยกับการเดินทางมากจริงๆ หอมันกับหอผมก็อยู่ไม่ไกลกันเท่าไรหรอกครับ จริงๆนั่งวินกลับหอผมยังได้ แต่ผมขี้เกียจจนเกินไปนอนห้องมันเล่นกับลูกๆมันก็ยังดี แต่พอจับดอลฟี่มันเท่านั้นแหละ ไอ้เพื่อนมันดันขู่ฟ่อก่อนเลย หวงอย่างกับจูจงอาง...
จะให้ทำไงล่ะนอกจากห้ามแตะทั้งๆที่คันไม้คันมือซะขนาดนั้น ตอนมันอาบน้ำผมก็เลยแอบเล่นมินนี่กับลูลู่จับพลิกท่านั้นท่านี้แล้วแอบถ่ายรูปเอาไว้แกล้งมันทีหลัง ก่อนจะมานั่งเกาพุงแกรกๆรอไอ้เต๋าออกมาจากห้องน้ำนั่นล่ะ
สายตาผมก็ปรือแล้วก็มองไปทั่วห้องโล่งๆของมัน ไหนว่าพี่ชินบอกว่ามันแอบซุกเด็กเอาไว้วะ? แต่พอผมมาผมกลับไม่เจอ จะเจอก็แต่ลูกๆมันนี่แหละ แถมคนชื่อคิสอะไรนั่นผมก็เห็นแค่ครั้งเดียวด้วยมั้งแต่ก็พอจำหน้าตาได้อยู่นะ ผู้ชายคนนั้นดูสูงๆหุ่นดี หน้าตาหล่อเหลาไปในทางลูกครึ่งมากกว่าคนไทย แถมสีหน้าและท่าทางที่ดูสุขุม ผมว่าเขาก็เหมือนพวกมาเฟียนั่นแหละ แล้วตกลงพี่ชินนี่เป็นอะไรกันแน่วะ? ผมอยากจะรู้นะแต่ก็ไม่กล้าถามพี่เขาอะ มัน... น่ากลัวไงไม่รู้ถ้าเกิดได้ยินคำตอบขึ้นมา คบๆกันไปก็คงจะรู้เองล่ะมั้ง...
พอผมใกล้จะเคลิ้มๆไอ้เต๋ามันก็ออกมาจากห้องน้ำได้จังหวะจะหลับอยู่พอดี ไอ้เพื่อนมันก็รักผมมากเอาเท้าเขี่ยๆแล้วไล่ให้เข้าห้องน้ำไปฉิบ ผมก็เลยต้องขืนตัวเองที่หนักๆเข้าไปในห้องน้ำดิ่ทำไง? จะหลับคาห้องน้ำก็วันนี้ล่ะ!
แต่...
พอผมเข้าห้องน้ำไปไม่นานเท่าไรกลับได้ยินเสียงแปลกๆ...
"อะ อา... อือ... คริส..."
"..." เสียงที่ดังแว่วเข้ามาในห้องน้ำมันฟังดูสยิวกิ้วแทบทำให้ผมเกือบหัวทิ่มลงชักโครก...
ไอ้... เชี่ยเต๋า...
"อือ... "
เสียงครางกระเส่านี่ไม่ต้องเดาเลยว่ามันทำอะไร ถ้าไม่ดูหนังโป๊ก็คงทำกิจกรรมเข้าจังหวะอยู่แน่ๆ แต่... เฮ้ย! ไอ้เต๋ามันทำบ้าอะไรวะ!
แต่ด้วยความเผือก... ว่ากูอยากรู้ว่ามันทำอะไร ผมค่อยๆเดินไปที่ประตูแล้วมันออกมาอย่างช้าๆ มองผ่านช่องของประตูที่ถูกเปิดออก...
"อา.... ซีด.... คริส เต๋าไม่ไหวแล้ว"
OMG! โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ไอ้เต๋ามัน... มัน ม๊านนนนนน! โดนขย่ม!
ผมเหลือกตาด้วยความตกใจมองร่างสูงที่กำลังขย่มไอ้เต๋าอย่างเมามันส์ เห็นสีหน้าไอ้เพื่อนที่กำลังยั่วจัดแม้แต่ผมยังเผลอกลืนน้ำลายอึก แล้วหน้าแดงซ่านด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
นะ นี่... ผมดันมาเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นแล้วสินะ!
แล้วไอ้คนที่ชื่อคิส ซึ่งผมได้ยินไอ้เต๋ามันครางเรียกอยู่เหมือนเขาจะรู้ตัวค่อยๆหันมาทางผมอย่างช้าๆ แอบสำรวจใบหน้าหล่อเหลาเรือนผมสีบรอนดวงตาคมสีคราม... หรือสีเขียววะ! ที่กำลังสบตาผมอยู่ รูปร่างสมส่วนแผ่นหลังนี่แม่งโครตเซะซี่ มันเป็นผู้ชายที่โคตะระเฟอร์เฟคแม้แต่หน้าตาที่หล่อเหลา
ผมตกใจจนลืมตัวไปว่าผมถูกเห็น! ไม่สิ! ต้องบอกว่าผมห็นพวกมันต่างหากเล่า!
รอยยิ้มหล่อๆค่อยๆประดับบนใบหน้าจนน่าขนลุกเมื่อเขาเห็นผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ ผมตัดสินใจปิดประตูกลับไปดังเดิมเงียบๆ เอาหลังชิดประตูจนติด ไอ้สัดน่ากลัวว่ะ!
ไอ้ไก่ขอโทษที่รบกวนคร้าบบบบบบ.... จะทำอะไรก็เชิญเลยพวก!
แล้วเสียงกระเส่าของไอ้เต๋ากับผู้ชายคนนั้นก็แว่วเสียงมาอีกครั้งแทบทำให้ผมลืมหายใจ หัวใจมันเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ
ขอโทษนะเพื่อน... กูผิดเองที่ตามมึงมานอนค้าง....
ฮึก!... กูอยากร้องไห้...
แกร่ก...
ทันทีที่ข้างนอกเงียบเสียงลง พอๆกับที่ผมเกือบจะหลับคาห้องน้ำไปแล้ว ผมก็ค่อยๆออกมาจากห้องน้ำอย่างช้าๆ เหมือนจะโล่งอกเมื่อผมไม่ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจของพวกเขาแล้ว เลยเนียนออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางสบายๆ แต่ก็รู้สึกอายแทนพวกมัน
เห็นไอ้เต๋าคลุมโปงอยู่ก็เลยทักแกล้งมัน "อ้าวมึงจะนอนแล้วหรอ?" หน้ามันดูเหนื่อยๆเหมือนกันนะ แล้วผ้าที่มันคลุมโปงก็ดูหนาแปลกๆ แหม... ไอ้เต๋ามันร้ายกาจ...
มันพยักหน้าตอบผม "อืม" ผมเลยพยักหน้าเออออไปกับมันแบบ... เออๆ เรื่องของมึง ประมาณนี้ แล้วเดินไปที่โต๊ะคอมมันเพื่อหวังจะเล่นเกมอีกนั่นแหละ สงสัยรอบนี้คงได้นอนที่โซฟาอีกละ แต่พอรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องกับมันตามลำพังแล้วโคตรกระอักกระอวลใจบ่องตรง
เวรเอ๊ย! ทำไมเพื่อนผมมันหน้าหนาแบบนี้วะ! กูสนิทกับมึงก็ใช่ว่ากูอยากจะรู้นะว่ามึงทำอะไรกัน หยุดกิจกรรมเข้าจังหวะสักวันเพื่อเพื่อนนี่มันคงไม่เสียหายหรอกเว้ย
แต่... ผมลืมไปว่าไอ้เต๋านี่มันหน้าหนาโดยสันดารมันคงไม่แคร์ผม...
ผมนี่อยากใส่เสื้อผ้าแล้ววิ่งกลับไปนอนที่หอตัวเองเลยให้ตายดิ่! แล้วมีหน้ามาบอกว่าไม่เคยซุกเด็ก ไม่ชอบผู้ชายแล้วไอ้ที่ผมเห็นเต็มสองลูกตา อยู่เป็นสักขีพยานความรักนี่มันคืออะไรฟระ!
นี่ถ้าเกิดผมไม่รู้ว่าไอ้เต๋ามันกำลังคบกับใครอยู่ผมอาจจะช็อคมากกว่านี้ นี่ผมควรขอบคุณพี่ชินหรือเปล่า? แต่ช่างมันเถอะ ดูเหมือนว่าไอ้เต๋ามันไม่อยากให้ผมรู้ว่ามันนอนอยู่กับใคร แต่ถามหน่อยที่มึงนอนกกอยู่นั่นมันมิดมากหรอวะ? เอ้า! ไม่อยากให้เห็นกูก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นก็ได้ แอบเนียนเล่นเกมของมันไปเเล้วพอมันหลับค่อยชิ่งกลับหอตัวเองก็ได้ ไหนๆแล้วมันก็มีแฟนมันนอนอยู่ด้วยผมคงไม่อยากเป็น กขค. หรอกนะ
หลังจากที่ผมนั่งเล่นเกมไปสักพัก รู้สึกเหมือนเพื่อนผมมันจะหลับไปแล้วเลยหันไปมอง แต่...
เย้ย!
ไอ้หน้าหล่อๆที่นั่งมองผมอยู่นี่แทบทำให้ผมตกใจจนเกือบร่วงเก้าอี้ มันมานั่งมองผมตั้งแต่เมื่อไรวะ ใจหายใจคว่ำหมด!
"เอ่อ..." ผมนี่อึ้งแดกมองคิสที่ตอนนี้เขาดูเหมือนชาวต่างชาติมากจริงๆ เรือนผมสีบรอนกับดวงตาสีครามนั่นมันทำมาหรือเปล่าวะ? ตอนเจอกันครั้งแรกมันมีผมสีน้ำตาล ดวงตาก็สีเดียวกันกับพวกผมนั่นแหละ แต่ทว่าตอนนี้เขาดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่ผมเป็นประเภทจำคนแม่นเลยไม่สับสนเสียเท่าไร แต่ไอ้หมอนี่มันอยู่ในห้องกับพวกผมได้เนียนมากตัวอย่างกับหมี ผมว่าไอ้เต๋าสูงมากแล้วนะหมอนั่นยังสูงมากกว่าไอ้เต๋าอีก
"ผมทำให้คุณตกใจหรอ?" ผมพยักหน้าหงึกหงัก แม่นแล่ว...
"คุณคือคิส?" ถามไปงั้นแหละทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่เมื่อเขาสุภาพมาผมก็สุภาพกลับเอาความเกรียนไปสถุลใส่กับพวกไอ้เต๋ากับเพื่อนๆผมพอ ต่อหน้าคนอื่นเราต้องรักษาภาพพจน์เข้าไว้ พ่อแม่สอนมาดีก็เงี๊ยะ!
ร่างสูงที่นั่งอยู่พยักหน้าตอบเนิบๆ สีหน้าเขานิ่งและดูสุขุมมาก...
มันเป็นเรื่องแปลกที่ไอ้เต๋ามันคบกับคนประเภทนี้ ยังไงดีล่ะ... ดูนิ่งๆ เข้มๆ แล้วก็สุขุมเหมือนผู้ใหญ่ ผิดกับเพื่อนผมที่รั่วแตกตลอดเวลา แถมไอ้พี่ชินมันยังบอกว่าคิสเป็นคนของเขา ผมละอยากรู้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้จริงๆ แต่เก็บความอยากรู้นี้เอาไว้ก่อนเถอะ...
"ใช่ ผมคิส" เขาตอบกลับมาก่อนจะยกยิ้มบางๆ จนผมใจชื้นขึ้นไม่ค่อยเกร็งเท่าไร แฟนเพื่อนก็เหมือนแฟนเรา เฮ้ย! ไม่ใช่ เหมือนเพื่อเรานั่นแหละต้องทำความรู้จักสนิทๆกันเข้าไว้ใช่ไหมล่ะ?
"แล้ว มาอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไร..." แกล้งถามกลับไปแต่รู้อยู่เต็มอก มันคงมาตอนที่ผมอาบน้ำนี่แหละมันเดาไม่ยากเลย
"อยู่ก่อนที่คุณมา" เขาตอบ...
ฮะ!?
"อ้อ..." ผมพยักหน้า "แบบนี้ผมก็กวนพวกคุณน่ะสิ ขอโทษนะไอ้เต๋าไม่ได้บอกว่ามีคุณอยู่" ผมยิ้มแหยๆแล้วลูบท้ายทอยด้วยความรู้สึกกระอักกระอวล ว่าแต่ที่บอกว่าอยู่ก่อนหน้านี่เขาไปซุกอยู่ตรงไหนของห้องวะ? เอาซะผมไม่ทันสังเกตเห็น
"ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ และ... ขอบคุณคุณ"
"เอ๋?"
"ที่ช่วยมารับมาส่งเต๋า ช่วงนี้ผมอยากให้คุณดูแลเขาแทนผมจะได้ไหมครับ" สีหน้าร้องขอมันทำให้ผมรู้สึกใจอ่อนเลยล่ะ นี่ถ้าเป็นไอ้เต๋าทำมันคงจะกวนบาทามากกว่า แต่รายนั้นมันไม่เคยขอผมดีๆหรอกนอกจากบังคับเลย
"เรื่องแค่นี้เอง ได้สิ ยังไงมันก็เพื่อนผมๆต้องดูแลมันอยู่แล้ว" แล้วคิสก็ยิ้มออกมาบางๆ แต่มันโคตรหล่อว่ะ ไอ้เต๋ามันไม่ง้องแง้งบ้างหรอวะ ไอ้บ้านี่มันเป็นโรคไม่ถูกกับคนที่หล่อกว่ามันเสียเท่าไร ผมว่าคิสก็คงโดนเขม่นความหล่อบ้างนั่นแหละถึงแม้ว่าพวกเขาจะคบกัน
คนตรงหน้าทำหน้าเหมือนโล่งใจแล้วยิ้ม "ขอบคุณครับ"
แล้วหลังจากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง...
แต่เพราะผมทนความอึดอัดไม่ไหวเลยขอชิ่งดีกว่าไหนๆไอ้เต๋าก็มีคิสอยู่ด้วยแล้ว รีบคว้าเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แต่ก่อนจะเข้าผมหันไปบอกคิส "เอ่อ.." ครางในลำคอเรียกร่างสูงที่นั่งจ้องเพื่อผมเหมือนอยากจะกินมันทั้งตัว คริสค่อยๆหันมาหาผมที่อยู่เป็นกขค.พวกเขา
โอเคครับ! ผมไม่อยู่เป็นกระดูกไก่ชิ้นโตขวางหูขวางตาพวกคุณแล้วล่ะครับ!
"เดี๋ยวผมกลับเลยก็แล้วกัน ถ้าไอ้เต๋ามันตื่นก็บอกว่าผมติดธุระแต่เช้าก็ได้" หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าห้องน้ำฉับๆเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเผ่นออกจากห้องของไอ้เต๋าในวินาทีต่อมาด้วยความเร็วเหนือแสง...
ภาพไอ้เต๋าโดนขย่มนี่มันยังติดตาผมเลยให้ตายดิ่! นี่กูจะเป็นตากุ้งยิงป่าววะ!
แล้วหลังจากเมื่อคืนผมก็มามหาลัยโดยที่ไม่มีไอ้เพื่อนรักคอยตามตูด ตอนเดินไปที่ตึกเรียนเจอพี่ชินด้วยผมเลยทักทายพี่เขาแล้วก็ชวนคุยกันตามซุ้มนิดหน่อย ไม่ได้เจอกันตั้งวันนึงแนะผมละคิดถื้งงงงงคิดถึง เหมือนพี่ชินจะรู้เขาก็ยิ้มให้ผมบางๆตามสไตลเขา
แล้วผมก็แอบเล่าเรื่องไอ้เต๋าเมื่อคืนให้พี่เขาฟังเพราะอยากหาคนเผือกร่วม ไม่หรอกผมอยากให้พี่ชินช่วยคิดด้วยว่าไอ้พวกนั้นมันคบกันตั้งแต่เมื่อไร แต่พี่ชินเขาไม่ได้ว่าอะไรครับเขากลับยิ้มออกมาบางๆแล้วลูบหัวผมแบบเอ็นดู สรุปนี่ผมคุยโม้อยู่คนเดียว...
แต่พอผมคิดว่าผมควรที่จะแยกกับพี่เขาเพื่อไปเรียนได้แล้วพี่ชินกลับพูดขึ้นมาอีก...
"ไก่ไม่อยากทำบ้างหรอ?"
ฮะ!? มองพี่ชินตาปริบๆ แต่พอเห็นสายตากรุ้มกริ่มนั่น...
"วอสเดอะฟะ...." สบถแบบอึ้งแดก...
"ฮ่าๆๆๆๆ พี่ล้อเล่น" แล้วพี่เขาก็ยีหัวผมแรงๆ
"โหยพี่ ล้อเล่นบ้านพี่ดิ่ ห้ามพูดอะไรแบบนี้อีกนะ" มันเขินเว้ย! แถมในรั้วมหาลัยด้วยคนเยอะแยะเดี๋ยวเขารู้กันหมด!
พี่ชินยังคงหัวเราะร่วนแบบขำมากกับหน้าตาเหวอๆของผมที่แสดงออกไปเมื่อกี้ ผมเบะปากกำปั้นอยากอัดหน้าพี่เขาซักทีแต่ยั้งไว้ พี่ชินเหมือนจะรู้เลยหยุดขำแล้วไล่ผมให้ขึ้นเรียน ผมเลยต้องฝากเอาไว้ก่อนแล้วแยกย้ายเข้าเรียนในคาบต่อไป
พอผมนั่งแหมะอยู่ในห้อง ซักพักไอ้เพื่อนเลิฟผมก็มาถึงหน้านี่อย่างกับตูด ไม่รู้ว่าใครไปเหยียบหางมัน เอ๊ะ! หรือว่ามันจะงอนผมที่ผมหนีมันมาเมื่อคืนวะ? แต่ไม่น่าจะใช่อ่ะเพราะถ้ามันโกรธมันคงโทรมาเฉ่งผมนานละ
ผมเลยแซวมัน "เป็นไรวะหน้าเป็นตูดเลย"
แล้วมันก็โวยเสียงดัง "จะอะไรอีกละ มีแต่คนมองกูแปลกๆ หน้ากูหล่อมากหรือไงวะมองจัง"
แล้วผมก็กวนมันไปอีกตามประสาเพื่อนเลิฟ "ก็มึงหล่อไง แต่หล่อน้อยกว่ากูนิดนึง"
"ถุย!" เชี่ยเต๋าแม่งงงงงง....
ผมหัวเราะครืนใส่มันที่โดนผมแกล้งแหย่ แต่ดูเหมือนวันนี้มันจะอารมณ์ไม่ดีจริงๆ พอโดนแกล้งมันก็ยิ่งทำหน้างอคอหักเป็นปลาทู ก่อนที่มันจะเอากระเป๋าวางตุบบนโต๊ะ แล้วก็อึ้งแดกอีกรอบ...
เอิ่ม...
ตามันนี่แทบจะใหญ่กว่าไข่ห่านอยู่ล่ะทันทีที่เห็นลูกมัน ไอ้เต๋านี่แมงรั่วได้ตลอดจนผมเกือบขำก๊าก ไอ้บ้านี่มันไม่รู้ตัวเลยหรือไงวะว่ามันพกลูกมันมาด้วย แล้วหลังจากนั้นผมก็แซวมันอีก แต่มันยังคงเอ๋อแดกอยู่ก่อนจะเอาคริสจับยัดใส่กระเป๋าด้วยความเร็วเมื่อมีคนเริ่มเข้ามา ผมล่ะโคตรเอือมมันเลยล่ะกับความรั่วของมัน ปูนตราช้างคงอุดไม่อยู่
แล้วหลังจากที่เรียนเสร็จพวกผมก็ต้องเดินหน้าตั้งไปที่ซุ้มเพื่อหาที่ปั่นงานอีกเช่นเคย ที่ซุ้มค่อนข้างที่จะเงียบหน่อยเพราะวันนี้ไอ้สองคู่รักแบคโด้มันกำลังขยัน มีไอ้ส้มกำลังนั่งกินข้าวด้วย แต่นาทีนี้มีค่าคงไม่มีอะไรที่จะทำให้สมาธิที่พวกผมกำลังจดจ่อกับงานพังทลายลงได้ แต่พอปั่นเสร็จผมก็โดนใช้อีกล่ะโดนไอ้เพื่อนเลิฟมันมอบหมายหน้าที่ให้วิ่งไปที่ตึกคณะ... ผมนี่บริการส่งด่วนพิเศษยิ่งกว่าไปรษณีย์ไทยอีกเถอะ!
แต่ยังครับ... หน้าที่ไปรษณีย์ส่งด่วนพิเศษนี่มันคงยังไม่พอสำหรับไอ้ไก่ผู้ขยันคนนี้ นอกจากนี้ผมยังต้องรับบทเป็นกรรมกรแบกหามยกลังเอกสารของอาจารย์เป็นปึกขึ้นตึกอีก จากที่ผมส่งงานเสร็จกะว่าจะรีบกลับซุ้ม กลับต้องมาช่วยงานตรงนี้ก่อนซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้ เดี๋ยวเกิดจารย์หมั่นไส้ตัดเกรดแย่ๆขึ้นมาล่ะจะยุ่ง แต่เวลาออกเกรดขอสวยๆอย่างที่ใช้ผมได้ไหมกั๊บ.... T^T
แล้วจังหวะนั้นผมก็เจอกับพี่ชินพอดี โชคดีที่พี่แกว่างก็เลยช่วยๆกันยกขึ้นไปบนตึก ถึงแม้ว่าจะมีคนช่วยหลายคนแต่มันหนักมากอ่ะหลังจากยกเสร็จมือผมนี่มีแต่รอย
"เจ็บไหม?" พี่ชินที่เห็นผมลูบคลำๆรีบเข้ามาดู
"ไม่เท่าไรพี่เดี๋ยวมันก็หาย" ผมตอบไปยิ้มๆแต่หน้าพี่ชินนี่เป็นห่วงผมมาก สายตาจ้องไปที่มือของผมแล้วถูไปมาเบาๆ โชคดีที่ตอนนี้มันเย็นแล้วบนตึกก็เลยไม่ค่อยมีคน ผมก็เขินอ่ะที่พี่เขาทำแบบนี้แต่ก็ปล่อยให้พี่เขาทำจนเพลิน พอพี่เขาผละมืออกมาผมเพิ่งสังเกตว่ามือผมหายปวดแล้ว
"เฮ้ย! พี่ทำได้ไงอ่ะ" ผมนี่งงมากจริงๆทั้งๆที่เมื่อกี้โครตเจ็บอ่ะ
พี่ชินเขายิ้มให้ผมบาง "พี่เปล่าทำอะไรสักหน่อยมันหายเอง"
อ้าวหรอ? ผมนี่งงเลย หลงดีใจนึกว่าเป็นพวกมีพลังพิเศษ ปัดโธ๊!
แล้วผมกับพี่เขาก็พากันกลับไปที่ซุ้ม แล้วไอ้เต๋ามันก็ดันกลับบ้านไปแล้วด้วย หรือว่ามันไม่ต้องให้ผมไปส่งมันแล้วก็ไม่รู้ ผมกับพี่ชินเลยพากับกลับบ้านกันเลย ในระหว่างทางก็พากันคุยไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ ใจจริงอยากอยู่กับพี่เขาไปนานๆแต่ดูเหมือนพี่เขาจะติดธุระมั้ง...
"ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย? อยากไปนอนที่หอกับพี่หรอ" พี่ชินถามผมยิ้มๆ แถมสายตากรุ้มกริ่มที่น่าเอานิ้วจิ้มตา พี่แกเริ่มเยอะหลังจากที่ผมยอมเปิดใจหรือเราเริ่มรู้จักกันมากขึ้น ส่วนผมนี่ก็อายหน้าแดงเหมือนพี่แกจะแซวเรื่องที่ผมเล่าเรื่องไอ้เต๋าให้พี่แกฟัง
"บ้า! ใครจะไปนอนค้างล่ะไม่เอาด้วยหรอก"
พี่เขาหัวเราะ "แต่พี่อยากให้เราไปนอนค้างด้วยนะ ไม่ไปจริงๆหรอ พี่... อยากนอนกอดเรานะ" พี่ชินนี่แม่ง... รุกหนักอีกล่ะ ผมก็ทำเนียนเสียงเข้ม
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวกลับไปปั่นงานที่ห้องต่อ" แต่ใจจริงอยากไปโคตร ไม่ได้ๆเราต้องรักษาภาพพจน์ของเราเอาไว้ เป็นผู้ชายต้องสงวนตัวเข้าไว้อย่าใจง่ายครับ ถ้าเขาไปนอนค้างหอผมก็ว่าไปอย่าง... เฮ้ย! ไม่ช้ายยยยย!!
"เอางั้นก็ได้ ปะเดี๋ยวพี่ไปส่ง" พี่ชินยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะดึงแขนให้ผมเดินตามซึ่งตอนนี้ก็มืดมากแล้ว
รถก็ติดคนก็เยอะผมเลยให้พี่ชินมาส่งแค่ขึ้นรถเมล์แล้วคิดว่าจะขึ้นรถไฟฟ้าไปลงสถานีแถวๆหอเลยเพราะพี่เขาบอกว่ามีธุระจะต้องทำ
แต่พอผมนั่งรถไฟฟ้ามาถึงสถานีจุดหมายปลายทางของผมแล้ว หลังจากที่ลงบันไดลงมาผมมีความรู้สึกที่แปลกประหลาดมากจริงๆให้ตายสิ!
มันวังเวงแทบไม่มีคน ปกติแล้วแถวนี้มันก็เงียบๆตามปกตินั่นแหละอาจจะมีรถวิ่งผ่านไปมาบ้างแต่ไม่มีใครมาสนใจหรอก ผมก็มองไปตามเสาไฟที่มันติดๆดับๆ จากที่ตัวเองเป็นคนจิตแข็งตอนนี้มันกลับป๊อดขึ้นมาเสียดื้อๆ อารมณ์เหมือนตัวเองอยู่ในหนังผีแล้วเดินในที่เปลี่ยวๆแบบนี้นี่แหละ ไม่ผีก็พวกปล้นจี้มากกว่าที่ผมกลัวแถมตัวผมก็ไม่ได้เก่งแม่ไม้มวยไทยเหมือนไอ้เต๋าด้วย ตอนนี้เลยได้แค่สาวเท้าไปยังข้างหน้าเรื่อยๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดชะงักกึก! เมื่อสายตาของผมมันมองไปยังทางข้างหน้า...
นะ นั่นมันพี่ชินไม่ใช่หรอ?
ผมพยายามหรี่ตาลงเพื่อมองคนข้างหน้าให้ชัดขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงกำลังพยายามทำอะไรบางอย่างกับกองคน... ใช่... ต้องบอกว่ากองคน เมื่อผู้ชายประมาณสามสี่คนกองรวมอยู่ตรงนั้นสารรูปแต่ละคนต้องบอกว่า... ยับ...
ผมมองไปยังใบหน้าหล่อๆที่กำลังแสยะยิ้มให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาเหี้ยโคตร ร่างของเขาถูกกำคอแน่นจนลอยหวือโดยฝีมือพี่ชินเอง..
วอสสสสสส?... นี่มันอะไร.... ผมตกใจจนงงสับสนไปหมดแล้ว...
"ปละ ปล่อยข้าไปเถอะอย่าทำอะไรข้าเลย" เสียงอ้อนวอนเสียงทุ้มหนัก มันดูแปลกประหลาดเหมือนลำโพงแตกพยายามอ้อนวอนขอชีวิตพี่ชินที่ดูน่ากลัวเหมือนปีศาจร้าย ผมกลืนน้ำลายอึกด้วยหัวใจที่เต้นระทึกมองพี่เขาที่ค่อยๆแสยะยิ้มเย็นออกมา ดวงตาสีแดงราวกับโลหิตจ้องพวกมันเทบจะปลิดชีวิตพวกมันได้
เสียงอันคุ้นเคยค่อยๆขยับกลีบปาก เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "พวกมึงลำเส้นดินแดนกูเกินไป... ตายเสียเถอะ" หลังจากนั้นร่างที่อยู่ตรงหน้าพี่ชินก็ดิ้นพล่านเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ดวงตาเหลือกแดงกล่ำ พร้อมๆกับเลือดที่ไหลออกมาตามลูกตา หู จมูก ก่อนที่ไอควันอะไรบางอย่างสีดำจะพวยพุ่งออกมาจากร่างนั้น กลายเป็นเหมือนรูปร่างปีศาจ...
ตั้งแต่ผมเกิดมาผมเพิ่งจะเคยเห็นปีศาจนี่แหละ!
ผมหายใจรัวถี่ด้วยความกลัว คิดจะวิ่งหนีไปแต่ขามันกลับก้าวไม่ออก มองพี่ชินที่ยกมือไปทางกลุ่มควันสีดำก่อนที่มันจะถูกเผาไหม้กลายเป็นผุยผงในเวลาต่อมา พร้อมๆกับเสียงที่แสบแก้วหูโหยหวนของมัน...
ร่างของพี่ชินดูยังไงก็เป็นพี่ชินอยู่วันยังค่ำทว่าเงาร่างของพี่เขากลับแตกต่าง ปีกที่กางออกเหมือนเริงร่าในยามที่ดูดพลังชีวิตของปีศาจหรือภูติผีเหล่านั้นเข้ามา ร่างกายสูงใหญ่น่ากลัว มีเขายาวโค้งจนน่าสะพรึง
ผมตกใจค้างจนมือไม้อ่อนยวบกระเป๋าของผมที่ถืออยู่หล่นดังตุบ!
พร้อมๆกับพี่ชินที่หันมาทางผมด้วยความเร็ว ขวับ!
ชิหองงงงงง....
"อ่ะ เอ่อ..." เหมือนกระแสไฟจากสายตามันสป๊าคยามเมื่อเราจ้องตากัน ผมยิ้มแหยๆก่อนที่จะหันหลังแล้วโกยอ้าวออกมาจากตรงนั้นทันที!
"ไก่!" เสียงทุ้มที่ดังก้องดุดันน่ากลัวจนผมใจสั่น
ไม่หยุดหรอกเว้ย! หยุดก็บ้าแล้ว ผมเพิ่งจะเคยลิ้มรสการหนีตายโดยการหลับหูหลับตาวิ่งสี่คูนร้อยเมตรจนขาขวิดแบบนี้เป็นครั้งแรกล่ะครับ!
ผมควรทำไงดีวะ! พี่ชินจะฆ่าผมหรือเปล่า ทำไมพี่ชินถึงน่ากลัวแบบนั้นแล้วพี่เขาเป็นตัวบ้าอะไร!
แล้วผมก็ฉุกคิดถึงคำพูดของพี่เขาที่เคยถามผม...
ปีศาจ.. ซาตาน... บ้าเถอะ!
....
เดี๋ยวตอนหน้าก็จบภาคไก่ของตอนนี้เเล้วงับ
หัวข้อ: DOLLFIE ตุ๊กตาต้องสาป -UPตอนพิเศษ คริสอู๋เต๋ารีเทิร์น 2/5/58 p14 (อ่าน 88192 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก