หัวข้อ: น้ำใสของผม น้ำข้นน่ะของเขา \(^O^)/ อวดปกใหม่จ้า

[pigarea]

ไม่กินมาม่าปลากระป๋องได้ม๊ายยยยยยย

[Isomer005]

  นั่นไงซื้อหวยก็ถูก
โอ้ยยยย ชีวิต

[TONG]

ต๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆ อะไรมันจะกลมขนาดนี้กันนะ

[Belove]

                                      น้ำใสของผม น้ำข้นน่ะของเขา

                                                 บทที่ 11


           ไอ้ยักษ์ไม่ได้ชื่อยักษ์ มันเป็นแค่คำที่พวกเพื่อนๆใช้เรียกกันเพราะตัวมันสูง


           ไอ้ยักษ์มีชื่อจริงว่า “กลยุทธ” และมีชื่อเล่นว่า “เกม”


           พ่อของไอ้ยักษ์หรือเกมเรียนจบวิศวะโยธา และเรียนจบปริญญาโทด้านบริหาร


           พ่อของไอ้ยักษ์หรือเกม มีชื่อว่า ก่อการ


           นั่นเป็นความรู้ใหม่ที่ได้จากบทสนทนาที่มีไอ้ยักษ์เป็นผู้ครอบครองเกือบจะทั้งหมดเมื่อเราสามคนนั่งอยู่

ในโรงอาหารของโรงเรียน โดยที่ผมและพ่อของไอ้ยักษ์ทำได้แค่ลอบสบตากันอย่างอิหลักอิเหลื่อ ผมได้แต่ฝืนยิ้ม

ปล่อยให้มันพูดออกมาซึ่งทั้งหมดมันคือคำกล่าวชื่นชมผมให้พ่อมันฟัง


           “พี่เท็นเป็นคนดีมากเลยนะพ่อ อดทนสอนเกมให้เข้าใจสูตรฟิสิกส์ได้จนคะแนนดีขึ้นมาก นี่ครูที่สอนยัง

งงเลยว่าเกมทำได้ไง ก็แหงล่ะนะ มีติวเตอร์ส่วนตัวคอยติวให้เป็นพิเศษงี้ เกมทุ่มสุดตัวเลย”


           รวมทั้งประโยคคำพูดที่ชวนให้คิดถึงความสนิทสนมเป็นพิเศษนั่นด้วย ผมเห็นพ่อของไอ้ยักษ์หน้าขรึม

ลงเรื่อยๆอย่างเห็นได้ชัด ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อเบือนหน้าหนีจากดวงตาของเขา

           เสียงกริ่งแจ้งเตือนว่าหมดเวลาพักดังกราว เหล่านักเรียนพากันลุกจากเก้าอี้รวมทั้งไอ้ยักษ์ด้วย มันยิ้ม

แย้มแจ่มใสเหลือเกินราวกับเด็กที่ไม่เคยรู้จักความผิดหวังในชีวิตเมื่อหันไปพูดกับพ่อ


           “เป็นไงบ้างพ่อ พี่เท็นของเกม บอกเลยคนนี้เกมชอบและจริงจังมาก เกมไปเรียนก่อนนะ ฝากพ่อเดิน

ไปส่งพี่เท็นที่ประตูด้วย พี่เท็นผมไปเรียนแล้วนะ ก่อนไปจุ๊บทีดิ”


           ไอ้ยักษ์มันก้มลงมาเอาปากมาชนที่แก้มผมเร็วๆ จนผมสะดุ้งเฮือก ยังไม่ทันจะหันไปด่ามันก็วิ่งหนี

พลางหัวเราะร่าเริงจากไป ทิ้งผมไว้ให้เผชิญหน้ากับพ่อของมันตามลำพังท่ามกลางความเงียบของโรงอาหารที่

แทบจะร้างนักเรียนแล้ว

           เมื่อได้อยู่ตามลำพังกับพ่อไอ้ยักษ์ ผมจึงเม้มปากแน่นดวงตาร้อนผ่าวและมองเขาอย่างตัดพ้อในขณะที่

พ่อไอ้ยักษ์มองผมอย่างสับสนคลางแคลง เราสองคนปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ให้มันยิ่งเชือดเฉือนความรู้สึก

จนเจ็บแปลบ และท้ายที่สุดเป็นผมที่ทนไม่ไหวต้องผุดลุกยืนและหันหลังเดินจากเขาไปเงียบๆ

           ผมเดินกลับไปทางมหาวิทยาลัย ได้ยินเสียงฝีเท้าคุ้นหูเดินตามมาไม่ห่างจนล่วงเข้าเขตมหาวิทยาลัย

ผมจึงไปหยุดนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งในบริเวณที่ปราศจากผู้คน เขาหยุดอยู่เบื้องหลังพลางเอื้อมมือมาแตะที่

ข้อศอกของผมแผ่วเบา ซึ่งมันทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาจนได้


           “สรุปว่าหลายเดือนที่เรารู้จักและคบกัน มันมีเรื่องไหนเป็นเรื่องจริงเรื่องหลอก และมีเรื่องไหนที่ผม

สมควรรู้แต่ยังไม่ได้รู้อีกไหมครับ คุณก่อการพ่อน้องเกม”


           สัมผัสที่ข้อศอกหายไปจนผมใจหายตามไปด้วย แต่ผมก็ยังฝืนที่จะไม่หันหน้ากลับไปหาเขา


           “นั่นสินะ มันมีเรื่องไหนที่พี่สมควรรู้แต่ยังไม่รู้อีกไหม อย่างเช่นเรื่องที่พ่อกับลูกมาหลงรักคนๆเดียวกัน”


           เสียงนั้นขื่นขมเหลือเกิน


           “และดูเหมือนคนกลางก็จะไม่ได้ปฏิเสธทั้งสองฝั่งเลยด้วย”


           เขาเดินจากผมไป เสียงฝีเท้าห่างไปเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่ได้หันไปมองและห้ามปราม และเมื่อเสียงฝีเท้า

นั้นลับหายผมก็ถึงกับทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้อยู่เพียงคนเดียว







           ผมโดดเรียนครั้งแรกในชีวิตและซมซานกลับไปทิ้งตัวอยู่บนที่นอนในหอพัก น้ำตาที่ไหลแห้งเหือดไป

หมดแล้วตอนนี้ผมใช้เวลาที่ผ่านไปเพื่อถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องของผมกับพี่ก่อ ตอนเย็นไอ้ตึ๊งมัน

มาหา พอเห็นสภาพของผมมันก็คาดคั้นว่าเกิดอะไรขึ้น


           “มีเมียอยู่แล้ว แม่งทำไมไม่บอกวะ เจตนาฟันแล้วทิ้งนี่หว่า เสียแรงที่กูอุตส่าห์ยกให้เป็นฮีโร่”


           ไอ้ตึ๊งมันโวยวายจนผมเริ่มหน้าเสีย มันเลยหันมามองอย่างเห็นใจ


           “กูขอโทษ พูดแรงไปหน่อย แต่พอมาคิดๆดูแล้ว เฮียแม่งไม่น่าเป็นคนเหี้ยขนาดนั้นนะโว้ย มึงก็ใจเย็น

ก่อน เฮียเขาอาจจะมีความจริงที่ยังไม่ได้บอกมึงก็ได้”


           “ความจริงว่าฮีโร่ของมึงมีลูกแล้วแถมโตเป็นวัวแล้วนี่นะ”


           ผมย้อนถามไอ้ตึ๊ง มันหันมามองผมด้วยใบหน้าจริงจัง


           “เท็น พี่ก่อเขาอายุเท่าไหร่แล้ว มึงคงไม่คิดว่าผู้ชายวัยอย่างเขาจะบริสุทธิ์ผุดผ่องรอวันที่จะมาเจอกับ

เด็กคราวลูกอย่างมึงหรอกใช่ไหม หรือว่ามึงคิดแบบนั้น”


           ไอ้ตึ๊งเอื้อมมือมาตบบ่าผม


           “ถึงแม้กูจะโมโหแทนมึงเพราะกูเป็นเพื่อนมึง แต่ในสายตาคนนอกกูอยากให้มึงลองเอาส้นตีนตรองดูก็

ไม่เสียหายนะโว้ย ใจเย็นๆก่อน”


           ตึ๊งอยู่เป็นเพื่อนผมจนค่ำมืดถึงได้จากไป แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาทีผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตู


           “อะไรของมึงอีกตึ้ง เพิ่งจะออกไปเสือกมาเคาะประตูอีก”


           ผมโผเผไปเปิดประตู แต่เมื่อเห็นว่าใครกันแน่ที่ยืนอยู่เบื้องนอกก็ผลักประตูปิดโดยเร็ว จนเสียงเคาะ

ประตูดังลั่นขึ้นมาอีก


           “เท็นครับ อย่าทำแบบนี้ มาคุยกันดีๆอย่าหลบหน้า”


           ผมหันหลังพิงประตู หัวใจปวดหนึบเมื่อได้ยินเสียงเขา


           “ถ้าไม่เปิดประตู พี่จะพังประตูเข้าไป เท็นรู้ว่าพี่ทำได้แน่ๆ”


           ใช่ ผมรู้ว่าเขาทำได้ก็เลยหันไปเปิดประตูปล่อยให้ร่างสูงของเขาก้าวเข้ามาในขณะที่ผมหนีไปยืนนิ่งอยู่

กลางห้อง พี่ก่อปิดประตูแล้วก้าวมายืนซ้อนหลังก่อนจะโอบรอบตัวผมแล้วก้มหน้ามาแนบอยู่ตรงแก้ม

ผมอยากจะสะบัดหนีแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงปล่อยให้เขายืนกอดตัวสั่นๆของผมไว้แน่น


           “พี่ไม่ชอบเลยเวลาที่เราไม่มองหน้ากัน มันเจ็บปวด”


           น้ำเสียงแหบโหยดังขึ้นใกล้หู


           “ฟังพี่อธิบายเรื่องทั้งหมดก่อนนะเท็น”











           ผมมาหาเดือนสิบที่หอพักเป็นครั้งแรกในวันที่เราไม่เข้าใจกันเป็นครั้งแรก ร่างผอมที่ผมกอดตัวสั่นเทา

จนผมอดที่จะเจ็บตามไม่ได้


           “พี่ขอโทษถ้าพี่ทำให้เท็นเจ็บ แต่พี่อยากให้เท็นรู้ว่าเท็นเจ็บแค่ไหนพี่ยิ่งเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่า โดยเฉพาะ

ถ้าสาเหตุนั้นมาจากพี่ แต่ถึงยังไงเท็นก็ต้องฝืนความเจ็บมาฟังความจริงจากปากของพี่เอง ได้ไหมครับคนเก่ง”


           เดือนสิบนิ่งงันอยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าที่ก้มอยู่ถอนหายใจออกมาในที่สุด ผมเลยก้มไปหอมแก้มนุ่มนั่น

           ห้องพักนักศึกษาห้องเล็กๆ มีเพียงเตียงเดี่ยวตั้งอยู่ชิดผนังด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งมีตู้เสื้อผ้าเก่าๆ กับโต๊ะ

ที่เต็มไปด้วยหนังสือ ที่ว่างกลางห้องจึงวางได้เพียงโต๊ะญี่ปุ่นขนาดกลางและเบาะรองนั่งที่เจ้าตัวคงเอาไว้ใช้นั่ง

คุยกับเพื่อน ผมจึงฉุดมือให้เดือนสิบนั่งลงโดยมีผมนั่งเฉียงอยู่กับเขา

           หนุ่มน้อยไม่ได้มองหน้าผม เขาหรุบตาลงต่ำวางมือข้างหนึ่งไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น ผมวางมือแนบไปบนหลัง

มือนุ่มและกุมไว้เมื่อความจริงเริ่มขึ้น


           “จะบอกว่าเป็นความผิดพลาดครั้งร้ายแรงของช่วงชีวิตวัยรุ่นก็ได้ แต่ด้วยความห่ามและอยากรู้อยาก

เห็นอยากทดลองของพี่ตอนที่อายุพอกันกับเกมในตอนนี้นี่แหละ พี่มีความสัมพันธ์กับเพื่อนผู้หญิงในห้องและ

ทำเขาท้อง พ่อของผู้หญิงไปแจ้งกับครูปกครองให้เอาเรื่อง เตี่ยของพี่โกรธมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้อง

ยอมรับผิด เตี่ยผูกข้อมือให้เงียบๆ ผู้หญิงคนนั้นดร็อปเรียนเพื่อตั้งท้องและคลอดเกมออกมาแทนที่จะทำแท้ง

เพราะเตี่ยของพี่ขอว่าให้เก็บเด็กไว้แล้วจะเลี้ยงดูเอง”


           สีหน้าของเดือนสิบยังไม่ดีขึ้นกว่าเดิมเมื่อผมเล่าเรื่องให้เขาฟัง


           “พี่เองก็สำนึกตัวว่าทำความผิดครั้งใหญ่หลวง มันทำให้พี่กลับตัวเลิกเที่ยวเตร่และมาตั้งใจเรียนอีกครั้ง

เพราะไม่อยากให้เตี่ยกับแม่เสียใจไปมากกว่านี้ ผลการเรียนพี่เริ่มดีขึ้นจนสอบเอ็นทรานซ์วิศวะติด เตี่ยกับแม่

เป็นคนเลี้ยงเกมให้ในช่วงที่พี่เรียนอยู่”


           หน้าใสเงยหน้ามามองผมในที่สุด


           “แล้วเอ่อ…  แฟนพี่ก่อล่ะครับ”


           “อย่าเรียกว่าแฟนเลยครับเท็นเพราะไม่มีความรักมาเกี่ยวข้องสักนิด มีแต่ความคึกคะนองล้วนๆ พี่ไม่

อยากให้ร้ายฝ่ายโน้นเพราะถึงยังไงเขาก็เป็นแม่ของเกม พอพี่เข้าเรียนมหาลัยแม่ของเกมกลับไปเรียนซ้ำชั้น

แล้วเขาก็ออกไปจากบ้านพี่โดยไม่ได้สนใจเกมอีก เตี่ยกับแม่เลี้ยงเกมอย่างตามใจเพราะสงสารที่หลานขาดแม่

มันทำให้เกมกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่มีใครขัดใจได้”


           “เรื่องที่พี่ก่อมาทำร้านก๋วยเตี๋ยวล่ะครับ”


           “สองปีก่อนเตี่ยเสียชีวิตจากโรคหัวใจ ตอนนั้นพี่นึกเบื่องานราชการที่ทำอยู่และเสียดายกิจการของเตี่ย

ที่อุตส่าห์ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมา เท็นคงไม่รู้ว่าบ้านของพี่ยังมีร้านก๋วยเตี๋ยวอีกหลายสาขาที่ต้องดูแล พี่เลยลาออก

จากราชการมาลุยงานต่อจากเตี่ยเต็มตัว และเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ขัดใจเกม เขาชอบที่จะเป็นลูกชายวิศวะ

มากกว่าลูกชายคนขายก๋วยเตี๋ยว เกมเกเรมากขึ้นโดดเรียนบ่อยๆ มีแต่เรื่องบาสนี่แหละที่เขายังไม่ทิ้ง”


           ผมถอนหายใจ


           “แต่ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา เกมอารมณ์ดีขึ้นมากจนพี่กับแม่แปลกใจเขาตั้งใจอ่านหนังสือและบอก

กับพี่ว่าเขาพบคนที่ถูกใจแล้ว เขาจะตั้งใจเป็นคนดีเพื่อคนๆ นั้น พี่ดีใจมากอยากเห็นคนที่ทำให้ลูกของพี่

เปลี่ยนไป แต่พี่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเท็น”


           ผมดึงมือของเดือนสิบมาวางอยู่ที่หน้าอกข้างซ้าย


           “เรื่องทั้งหมดคือเรื่องจริง พี่ผ่านชีวิตมาครึ่งทางแล้วพี่คงไม่บอกเท็นว่าไม่เคยมีใคร แต่สำหรับความรัก

พี่เพิ่งมีกับเท็น จะเชื่อหรือเปล่าก็อยู่ที่เท็นแล้วล่ะ”


          ผมส่งความจริงใจทั้งหมดผ่านดวงตาเมื่อสบตากับนัยน์ตาที่ยังสับสนคู่นั้น เดือนสิบนิ่งงันพักใหญ่ก่อน

ถอนหายใจยาวยืด


           “เท็นเจอกับไอ้ยักษ์ เอ่อ เกมที่งานกีฬาสี พี่ก่อจำได้ไหมที่เท็นต้องไปถ่ายรูปกับชมรม”
 

          ผมยิ้มออกมาได้ อย่างน้อยเดือนสิบก็กลับมาเรียกชื่อตัวเองแทนคำว่าผม


           “เกมเข้ามาทักและขอให้เท็นติวฟิสิกส์ให้ เท็นก็ติวให้เพราะมันเป็นเรื่องปกติของเท็นอยู่แล้วเรื่องติว

ไอ้ตึ๊งก็เตือนว่ามันคิดมากกว่าติวเตอร์แน่ๆ แต่เท็นก็ยังไม่เชื่อ จนกระทั่งมันมาบอกว่าชอบเท็นโดยไม่เปิดโอกาส

ให้เท็นพูดเลยว่าเท็นมีแฟนแล้ว  อยู่ๆ วันนี้มันก็โทรหาให้เท็นเดินไปหามัน ไม่นึกว่ามันจะแนะนำพ่อให้รู้จัก และ

ยิ่งนึกไม่ถึงว่าพ่อของไอ้ยักษ์คือพี่ก่อ”


           ดวงตาคู่ที่ผมชอบมองรื้นฉ่ำด้วยน้ำตา


           “พี่ก่อ ถ้าพี่ก่อเข้าใจว่าเท็นคบซ้อนทั้งพ่อทั้งลูกล่ะก็ เท็นไม่ได้ทำอย่างนั้นนะ เท็นมีพี่ก่อคนเดียว”


           ผมรีบดึงไหล่ที่กำลังสั่นสะท้านเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เดือนสิบคู้เข่าซบหน้าอยู่กับอกของผม ผมเชย

คางเขาขึ้นมาและไล่จูบซับน้ำตาที่ท้นลงมาสู่ร่องแก้ม


           “อย่าร้องไห้คนดีของพี่ พี่ขอโทษที่แวบแรกพี่เผลอคิดจริงๆ ก็ใครจะอดใจไม่คิดได้เมื่อเห็นแฟนตัวเองมี

ใครอีกคนยืนกุมมือใกล้ชิดแบบนั้น แต่พอพี่ใจเย็นและทบทวนแล้วพี่มั่นใจว่าเท็นไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ พี่เลยมา

ง้อเท็นนี่ไง ยกโทษให้พี่ได้ไหมครับทั้งเรื่องที่พี่ไม่ได้เล่าประวัติให้ฟัง และเรื่องที่พี่งี่เง่า”


           เดือนสิบสวมกอดผมตอบทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธเคืองอีกแล้ว ผมก้มหน้าลงไปจูบที่กลีบปากอิ่ม

แผ่วเบาก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นจนกระทั่งค่อยๆ ส่งผ่านลิ้นเข้าไปตวัดเกี่ยวอย่างดีใจที่ผมกับเดือนสิบยัง

เข้าใจกันอยู่ เดือนสิบยอมรับจูบของผม เราจูบกันเนิ่นนานกว่าผมจะยอมปล่อยแต่ก็ยังคงกอดร่างนุ่มนั่นไว้

ผมเกยคางไว้บนกระหม่อมของเดือนสิบเพื่อซ่อนความหนักใจว่าเรื่องในวันนี้อาจกลายเป็นจุดกำเนิดของเรื่อง

วุ่นวายในอนาคตอันใกล้




                   -------------------------------  TBC ---------------------------------


วันนี้จัดมาม่าหมูสับเบาๆนะคะ

นิยายต้องมีดราม่าบ้างอะเนอะ

ฮือออออ ปาดน้ำตาแป๊บ

                                       

[attachment deleted by admin]

[minnien]

มาแล้วๆๆ  ดีที่พี่ก่อยังมีเหตุผล 

[wikawee]

จดจ่อที่หน้าจอมาตั้งหลายวัน ในที่สุดน้องเท็นกับพี่ก่อก็มา ดีจริง .แต่ช่วงนี้กินมาม่าหนักมากกกก ท้องไส้เริ่มไม่ดีล่ะ ท่อน้ำตาเริ่มอักเสบ ใช้งานหนักเกิน.ยังไงก็เพลาๆหน่อยน้าาาาาา .สงสารคนอ่านหน่อย แต่ดีแล้วที่ไม่ผิดใจกัน ลุ้นอทบตายแหนะ คึคึ

[zeroj]

กินมาม่าเยอะก็ไม่ดีนะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

เอาไงล่ะทีนี้  ทั้งพ่อทั้งลูกเลยอ่ะ

แต่เชียร์พี่ก่อ  ยังไงก็คนนี้เท่านั้นล่ะ   

[mukmaoY]

ปัญหาคือลูกเอาแต่ใจเนี่ยละน้า

[TONG]

อึ้งกันไปทั้งคู่ เกมส์เล่นเป็นชุดแบบนี้ใครจะตั้งตััวทัน
แต่พี่ก่อก็นะ น่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกว่าเท็นไม่ใช่คนแบบนั้น จับคุยเลย
ไม่ใช่โมโหหึงหน้ามืด เชือดด้วยคำพูดแล้วมาคิดได้ ต้องมาตามง้อทีหลัง
เสียคะแนนพระเอกมากเลยตอนนี้

[rogerr]

มาม่าน้ำข้น ม่ายยยยยยนะ

[Freja]

เจอเรื่องแบบนี้เข้าก็ต้องเข้าใจผิดเป็นธรรมดา ต่างฝ่ายต่างไม่ได้เตรียมตัว ก็ต้องช็อคเป็นธรรมดา

ดีที่ต่างฝ่ายต่างถอยกลับไปคิด  พี่ก่อสมแล้วที่เป็นผู้ใหญ่มีเวลากลับไปใคร่ครวญแล้วก็ย้อนกลับมาคเคลียร์

ปัญหาอยู่ที่ไอ้ยักษ์แหละ เพราะว่ารับไม่ได้แน่ๆ ยิ่งเอาแต่ใจด้วย ท่าทางจะเกแน่ๆ แต่ก็นะ คนมันจะเกมันก็หาเหตุผลมาเกได้ทั้งนั้นแหละ  ป๊าก่อกับม๊าเท็นก็คอยช่วยกันเรื่องลูกยักษ์นะ

แต่สะใจอยู่อย่างนะ เกมไม่ชอบที่พ่อขายก๋วยเตี๋ยวแต่คนที่เกมรักกลับมารักพ่อเกมที่เป็นคนขายก๋วยเตี๋ยวนี่แหละ

เราไม่กินมาม่าถ้าเลือกได้

[fay 13]

 

[B52]

คุณพ่อเคลียแล้วเหลือคุณลูกละที่นี้

[❣☾月亮☽❣]

เอาล่ะซี่เดี๋ยวได้มีพระเอกมิวสิคบ้างล่ะเนี่ย
เกมอกหักเพื่อพ่อนะจ๊ะ   

[Min*Jee]

ตอนหน้าทำต้มยำกุ้งไว้เลยค่ะ
แค่หมูสับคงไม่พอ รอตอนต่อไปเนาะ

[hibarihao]

 

[dariganae]

มาม่ากินได้ขลุกขลิกค่ะ
กินมากไปเดี๋ยวผมจะร่วงงงงงงงง T^T

[lizzii]

โอ้ยพี่ก่อ อนาคตมีแววเกียร์มัวนะเนี่ย ฮ่าๆ

[ชัดเจนกาบ]

อยากรู้มันจะจบยังไงกับเรื่องพ่อลูกเนี้ยแหละ ลูกถอดนิสัยใจคอของพ่อมากทุกอย่างแม่กระทั่งสไตล์คนรักอ่ะ กลุ้มใจจริงๆ ถ้าผิดหวัง มีหวังเป็นหนักกว่าเดิมแน่ๆ

[Tennyo_Y]

อ่านแล้วเกลียดเด็กแบบเกม มันอายที่พ่อขายก๋วยเตี๋ยว เพราะก๋วยเตี๋ยวปะวะ เลี้ยงมันจนโต เด็กอะไร อายอาชีพ ที่ทำให้ตัวเองโต ประสาท ต้องโทษ ปู่ย่าเลี้ยงตามใจ ไม่สบอารมณ์ เอาเถอะ มาม่าจัดมา จะด่าไอ้เด็กเกม ทุกตอน เพราะเรื่องเกิดจากเด็กเกม หึหึ ดีละพี่ก่อ ที่ง้อ เท็น เพราะพี่ผิดที่ไม่บอก ก็รู้อยู่เท็นมันเอ๋อ 555

[Zelsy]

เหตุมันจะเกิดก็เพราะเด็กเกมนี่แหละ

[My_yunho]

เคลีย์ให้ลงตัวนะๆๆ

[HanATarO]

ขอให้เรื่องราวผ่านไปได้ด้วยดีนะ

เอาใจช่วยทั้งคู่

[My_Rain]

อ่านแล้วหิวเลย

[่patsaporn]

เรื่องน้องเกมไม่จบง่ายๆ แน่
แต่ดีใจที่สองคนเข้าใจกันแล้ว

ขอบคุณค่ะ

[Brow_Ney]

ชอบเรื่องนี้จัง ที่ตัวละครเป็นคนธรรมดา สามัญทั่วไป ที่เราเข้าถึงได้  เหมือนกับว่ามีตัวตนอยู่จริง
เนื้อเรื่องก็เบาๆอ่านแล้วสบายใจดี ไม่เครียด แต่น่าติดตามอ่านตอนต่อๆไป
คิดว่าน้องเกมคือบุคคลที่จะนำพาเราไปบริโภคมาม่า

[uknowvry]

เห้ย! พลิกมาดราม่าซะงั้นเลย

[gneuhp]

ปัญหาใหญ่กำลังจะตามมา...สู้ๆๆๆ พี่ก่อกับน้องเท็น

[Celestia]

ซดมาม่าแน่เลยค่ะงานนี้ แต่แบบ ก็ไม่อยากซดนะ Orz เดี๋ยวผมร่วงหมดหัว

[Belove]

                                                       น้ำใสของผม น้ำข้นน่ะของเขา

                                                                   บทที่ 12


           พี่ก่อมารับผมที่หอพักตอนสายๆของวันเสาร์ตามที่นัดกันไว้ เมื่อคืนนี้เขาอยู่กับผมจนดึกดื่น เราไม่ได้

ทำอะไรกันมากไปกว่าที่ผมกอดซบอยู่กับอ้อมกอดอันอบอุ่นและเขาบรรจงจูบผมอยู่เป็นระยะก่อนที่เขาจะ

กลับไปเมื่อเราเข้าใจกันแล้ว ผมดีใจที่เราเคลียร์กันได้และไม่ได้ใช้อารมณ์เข้ามาจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้น

           ผมเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่สองชั้นอยู่ในเขตรั้วกว้างไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยและร้านก๋วยเตี๋ยวของ

พี่ก่อมากนัก ภายในขอบรั้วเดียวกันยังมีบ้านชั้นเดียวหลังเล็กที่ปลูกแยกออกไปพี่ก่อบอกว่าเป็นของพี่ชายคน

โตที่แต่งงานไปแล้วพ่อของพี่ก่อจึงปลูกไว้ให้ แต่ตอนนี้พี่ชายไม่อยู่เพราะพาภรรยาและลูกชายลูกสาวไปเที่ยว

ต่างจังหวัด

           บ้านหลังใหญ่จึงมีสมาชิกที่อาศัยคือแม่ของพี่ก่อและพี่สาวคนกลางที่ยังไม่แต่งงาน พี่ก่อบอกว่าพี่สาว

เป็นคนเก่งมากตอนนี้กำลังจะมีโครงการนำร้านก๋วยเตี๋ยวขึ้นสู่ห้างสรรพสินค้างานก็เลยเยอะจนต้องบังคับให้

พี่ก่อเตรียมตัวมาช่วยงานทั้งที่พี่ก่ออยากจะขายก๋วยเตี๋ยวอย่างเดียวแต่เมื่อพี่ก่อเห็นพี่สาวบ่นว่าเหนื่อยก็คงจะ

ไปช่วยในเร็วๆนี้ พี่สาวพี่ก่อชื่อพี่แก้ว ความจริงพี่แก้วน่ะอายุพอๆกับน้าของผมแล้วนะ แต่พี่ก่อบอกว่าเรียกพี่จะ

ดีกว่า ^_^

           อีกคนที่จะลืมไม่ได้เลยคือไอ้ยักษ์หรือไอ้เกมนั่นแหละ เมื่อพูดถึงมันความหนักใจก็เข้ามาวิ่งอยู่ในใจอีก

ครั้ง ผมยังหวั่นๆ กับปฏิกิริยาของมันหากรู้ความจริง แต่ก็ช่างเถอะไม่ช้าก็เร็วมันก็ต้องรู้อยู่ดี ตอนนี้ผมควรจะ

คิดว่าจะทำตัวอย่างไรเมื่อได้พบกับครอบครัวของพี่ก่อมากกว่า

           ผมยืนตัวแข็งอยู่หน้าทางเข้าบ้านของพี่ก่อ ความตื่นเต้นมาเยือนจนหัวใจเต้นเป็นจังหวะเพลงร็อคของ

พาราด็อกซ์ที่ผมชอบเปิดดังๆ มือของผมเย็นเฉียบและชื้นไปด้วยเหงื่อจนกระทั่งมีมือใหญ่ที่แสนอบอุ่นสอด

ประสานกระชับแน่น ผมเงยหน้าไปมองร่างสูงที่ก้าวมายืนเคียงข้างพร้อมรอยยิ้มที่สร้างความเชื่อมั่นให้ผม


           “อย่ากลัวนะครับเท็น ทำตัวเป็นปกตินั่นแหละ ความน่ารักของเท็นจะทำให้แม่กับพี่แก้วรักเท็นเหมือนที่

พี่รัก”


           ผมยิ้มให้เขาพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเดินตามพี่ก่อที่จูงมือผมเข้าไปในบ้านราวกับผม

เป็นเด็กน้อย จนกระทั่งถึงด้านในที่จัดเป็นครัวแบบฝรั่งผมจึงได้เห็นแม่พี่ก่อที่เป็นผู้หญิงสูงวัยแต่ยัง

กระฉับกระเฉงนั่งคู่อยู่กับลูกจ้างในบ้านกำลังนั่งหั่นผักกันอย่างขมักเขม้น  และพี่สาวของพี่ก่อที่หน้าตาพิมพ์

เดียวกันกำลังยืนคนอาหารอยู่หน้าเตาไฟฟ้า เมื่อพี่ก่อพาผมเดินเข้าไปทั้งหมดหันมามองผมเป็นตาเดียว


           “แม่ พี่แก้ว วันนี้ผมพาคนพิเศษมาให้ทุกคนรู้จัก”


           ผมกลืนน้ำลายลงคอแล้วค่อยยิ้มออกมาก่อนยกมือทำความเคารพผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม พี่แก้วยิ้ม

กว้างรีบวางทัพพีลงแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพลางมองหน้าผมอย่างพิจารณาจนผมชักจะเขินเมื่อเห็น

นัยน์ตาพราวกำลังล้อเลียนเมื่อหันไปสบตาน้องชาย


           “คนนี้ใช่ไหมที่เมื่อหลายเดือนก่อนทำให้ก่อกลุ้มใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ กระวนกระวายเหมือน

กลับไปเป็นไอ้หนุ่มหัวเกรียน”


           “โธ่ พี่แก้วอย่าแซวสิ”


           ร่างสูงใหญ่ก้มหน้ายิ้มยกมือลูบท้ายทอย ผิวหน้าสีเนื้อเกิดสีแดงขึ้นมาทันทีทำให้ผมหน้าร้อนเห่อตาม

พี่ก่อ เขายิ้มให้กำลังใจผมอีกครั้งแล้วจึงหันไปแนะนำผมอย่างเป็นทางการ


           “เท็นครับ ผู้หญิงจ้ำม่ำใจดีที่นั่งหั่นผักอยู่ที่โต๊ะคือแม่พี่เอง แล้วนี่พี่สาวของพี่ชื่อว่าพี่แก้ว แม่ครับ พี่แก้ว

คนน่ารักที่สุดในโลกที่ยืนอยู่ข้างผมคนนี้ชื่อเท็น”


           คุณแม่พี่ก่อกวักมือเรียกผมเข้าไปหา ผมเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งและยกมือไหว้อีกครั้ง ฝ่ามือเหี่ยวย่นใน

วัยชราลูบหัวผมอย่างใจดี


           “แม่รอมานานว่าเมื่อไหร่เจ้าก่อจะพาใครสักคนเข้ามาแนะนำให้รู้จัก รอจนแก่ทั้งแม่ทั้งลูก ในที่สุดมันก็

หาเจอและพามาจนได้ แต่ไม่นึกว่าเจ้าก่อจะกินเด็กและที่สำคัญเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักอย่างนี้”


           “แม่ครับ อายุสามสิบห้านี่นะแก่ วัยกำลังกลัดมันเลยนะ”


           พี่แก้วหัวเราะครืน ผมเองถึงกับหน้าแดงเมื่อเจอคำพูดชวนให้คิดของพี่ก่อ คุณแม่โคลงหัวไปมากับ

วาจาของลูกชาย


           “ย่ะ ไม่แก่ แต่อย่าให้หัวใจวายคาอกเด็กก็แล้วกันเจ้าก่อ มาหนูเท็น ลุกขึ้นมาช่วยแม่หั่นผักแล้วให้เจ้า

ก่อกับแก้วเขาทำอาหารกันไป กลางวันเราจะได้กินอาหารอร่อยๆกันให้สมกับวันนี้เป็นวันดีๆที่เราได้รู้จักกัน”


           คุณแม่ดึงแขนให้ผมลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ท่านชวนผมคุยจนกระทั่งความประหม่าเริ่มจางหาย ไม่นานนัก

ผมก็คุยกับคุณแม่ได้อย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น โดยมีพี่ก่อยืนยิ้มและส่งสายตาประกายหวานมาให้แทรกด้วย

เสียงแซวของพี่แก้วเป็นระยะจากโซนหน้าเตา

           ใกล้เที่ยงอาหารหน้าตาน่ากินก็ถูกลำเลียงมายังโต๊ะอาหาร ผมนั่งเคียงข้างอยู่กับพี่ก่อที่เทียวตักอาหาร

ใส่จานให้ผมจนพูนจาน ฝีมือทำกับข้าวบ้านนี้อร่อยจนผมติดใจ เรากินกันไปคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยิน

เสียงคุ้นหูดังแว่วมาก่อนเจ้าของเสียงจะเดินมาถึงเสียอีก


           “หิวจังเลย กลิ่นโชยไปถึงหน้าปากซอยแล้วมั้ง มีอะไรให้เกมกินบ้างคร้าบย่า อ้าว พี่เท็น มาได้ไง”


           เสียงไอ้ยักษ์ทำให้อาหารคำที่กำลังค้างอยู่ในปากฝืดคอขึ้นมาทันที ผมหันไปมองตัวสูงที่อยู่ในชุด

นักบาสของมันพลางกลืนข้าวลงคออย่างลำบาก ไอ้ยักษ์รีบถลาเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวที่อยู่ติดกับผมด้วยสีหน้าระรื่น


           “โอย เซอร์ไพร้ส์มากที่ได้เจอพี่เท็นที่บ้าน นี่พ่อพาพี่เท็นมาเหรอเกมกำลังจะหาเวลาพาพี่เท็นมาเอง

แต่ไม่นึกว่าพ่อจะรู้ใจ”


           ไอ้ยักษ์พร่ำพูดอย่างดีใจโดยไม่สังเกตเลยว่าผมกับพี่ก่อเงียบลงกะทันหันแถมยังหันมาสบตากันเป็น

ระยะเมื่อมันช่วงชิงบทสนทนาไปได้ พี่แก้วเอียงหน้ามองหลานชายอย่างงงๆ


           “นี่รู้จักกันอยู่ก่อนแล้วเหรอ เกมกับเท็นน่ะ”


           ผมสะดุ้งกับคำถามของพี่แก้ว


           “อ้าว รู้จักดิป้าแก้ว ก็เกมเป็นคนแนะนำพี่เท็นให้พ่อรู้จักนี่นา”


           คุณแม่กับพี่แก้วหันไปมองหน้ากันกับคำตอบของเท็นในขณะที่พี่ก่อหน้าขรึมลงทันที


           “เกม พ่อมีเรื่องจะบอกเกม”


           มือใหญ่เลื่อนมากุมมือผมอยู่ใต้โต๊ะเมื่อมองผ่านหน้าซีดของผมข้ามไปสบตากับไอ้ยักษ์ที่ยังยิ้มกว้าง


           “อะไรพ่อ พ่อจะบอกว่าพ่อยอมรับให้เกมกับพี่เท็นเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ ย่าจ๋า ป้าแก้ว พี่เท็นคนนี้

แหละที่ทำให้เกมเรียนดีขึ้น และเกมก็กำลังจีบพี่เท็นเป็นแฟน อ้าว พี่เท็นทำไรเนี่ย”


           ผมหมดความอดทน เมื่อมือของไอ้ยักษ์กำลังคว้ามืออีกข้างของผม ร่างสูงของไอ้ยักษ์ถูกผมกระชาก

แขนให้ลุกขึ้นและจ้ำอ้าวตามผมออกไปที่หน้าบ้าน พี่ก่อรีบลุกพรวดแล้วเดินตามออกมาอย่างตกใจในขณะที่

คุณแม่กับพี่แก้วยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น


           “เกิดอะไรขึ้นพี่เท็น โกรธผมเรื่องอะไร”


           ไอ้ยักษ์ถามอย่างตกใจที่ผมเหวี่ยงแขนมันด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผมเม้มปากจ้องหน้ามันอย่างตัดสินใจ

พี่ก่อที่เดินตามหลังมาก็ไม่สามารถที่จะยั้งผมได้


           “กูไม่เคยบอกมึงว่าให้มึงจีบกูได้นะไอ้ยักษ์ ที่ผ่านมากูเอ็นดูมึงเหมือนน้องชายคนหนึ่งแค่นั้นเอง”


           ไอ้ยักษ์ขมวดคิ้วเข้มของมันแล้วจ้องหน้าผม


           “ทำไมผมถึงจะจีบพี่ไม่ได้ ผมมันไม่ดีไม่ถูกใจพี่หรือไง”


           “กูมีแฟนแล้ว”


           “เท็นครับ”


           พี่ก่อส่งเสียงห้าม ไอ้ยักษ์หรี่ตามองอย่างสงสัย


           “แฟนพี่เป็นใคร ผมไม่เห็นพี่สนิทกับใครนอกจากไอ้พี่ตึ๊ง อย่าบอกนะว่าพี่เป็นแฟนมัน”


           “กูเป็นแฟนพ่อมึงไง”


           “เท็น”


           “พี่เท็น”


           พ่อกับลูกประสานเสียงกันราวกับนัดไว้ คุณแม่กับพี่แก้วที่เพิ่งตามมาดูเหตุการณ์ถึงกับตกใจเมื่อเห็น

บรรยากาศที่แสนตึงเครียด ไอ้ยักษ์มองผมสลับกับพี่ก่ออย่างไม่เชื่อสายตา


           “ไม่จริง เป็นไปไม่ได้”


           “เกม มันเป็นเรื่องจริง พ่อกับเท็นคบกันมาหลายเดือนแล้ว เราเจอกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของพ่อ”


           พี่ก่อพูดเสียงเรียบอย่างสะกดกลั้นความรู้สึกเมื่อเห็นแววตาเสียใจของไอ้ยักษ์ ผมเองเมื่อได้โพล่งความ

จริงออกไปแล้ว กลับกลายเป็นเริ่มจะสงสารมันอยู่เหมือนกัน


           “พี่เท็นโกหก พี่เท็นจะชอบพ่อได้ไง…”


           ไอ้ยักษ์กระตุกยิ้มเยาะ


           “ผู้ชายแก่คราวพ่อแถมยังทำตัวตกต่ำ ทำงานมีเกียรติดีๆไม่ชอบ ดันลดตัวไปเป็นคนขายก๋วยเตี๋ยว”


           “เกม!”


           พี่ก่อมองไอ้ยักษ์อย่างเจ็บปวด ความสงสารเมื่อครู่ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง ผมฟาดฝ่ามือใส่ซีกหน้า

ของมันอย่างแรง มันไม่สะเทือนแต่กลับจ้องมองผมอย่างนึกไม่ถึง


           “อย่างน้อยพ่อของมึงก็ไม่เคยพูดดูถูกศักดิ์ศรีของคนอื่นเหมือนมึง”


           “เท็นพอแล้ว”


           พี่ก่อก้าวพรวดเข้ามาดึงแขนของผมให้เดินไปที่รถยนต์พร้อมกับเขาและจากบ้านหลังนั้นไปโดยที่ยังไม่

ทันได้เอ่ยลาคุณแม่กับพี่แก้วแม้แต่คำเดียว












           ผมเดินตามร่างผอมๆมาจนถึงห้องพักของเขา และเมื่อได้อยู่กันตามลำพังจึงได้ดึงเดือนสิบเข้ามากอด

เดือนสิบเหมือนหนูตัวเล็กๆแต่ช่างกล้าหาญเข้าไปช่วยเจ้าป่าอย่างในนิทาน เดือนสิบร้องไห้ออกมาขณะซุกอยู่

กับอกของผม


           “เท็นทำมันพังหมดแล้วพี่ก่อ พังหมดแล้ว”


           ไหล่บางไหวสะท้านอยู่ในอ้อมกอด ผมยกมือลูบผมนุ่มของเดือนสิบเพื่อปลอบโยน


           “เท็นครับอย่าร้องไห้ พี่ผิดเองที่แม่งโคตรอ่อนแอ มัวแต่กลัวว่าลูกจะเสียใจ”


           ผมเองต่างหากที่ผิด  ผมควรจะเป็นฝ่ายปกป้องเดือนสิบจากเรื่องทั้งหมด แต่กลายเป็นคนตัวเล็กที่

เข้มแข็งกว่า เขากลับต้องปกป้องผมจากการดูแคลนของลูกชายตัวเอง


           “พี่ก่อ แล้วอย่างนี้เราจะยังรักกันได้ไหม แม่ของพี่ พี่สาวของพี่จะมองเท็นยังไง”


           ผมเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมากดจูบที่หน้าผาก


           “ไม่มีอะไรที่มาทำให้เราเลิกรักกันได้หรอกครับเท็น”


           ผมบรรจงกดริมฝีปากลงไปแนบแก้มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาแล้วเช็ดมันออกทีละนิดจนหมดก่อนเลื่อน

มาหยุดอยู่ตรงปากนุ่มที่กำลังสั่นระริกเพื่อกลั้นสะอื้น เดือนสิบผวากอดรัดแล้วตวัดลิ้นรับเมื่อผมส่งเข้าไป

ปลอบใจ ผมไล่เม้มเรียวปากอิ่มจนกระทั่งมันหยุดสั่นไหวและบดแนบแน่นประกบอยู่กับปากของผม  เราจูบ

ปลอบซึ่งกันเนิ่นนานกว่าที่ผมจะลากลับไปผจญปัญหาที่รออยู่ข้างหน้า
           


           ผมกลับไปถึงบ้านก็พบพี่แก้วที่นั่งหน้าคว่ำอยู่บนเก้าอี้รับแขก พี่แก้วกวักมือเรียกผมเข้าไปแล้วคาดคั้น

ความจริง ผมเล่าให้พี่สาวฟังคร่าวๆ พี่แก้วส่งเสียงจิ๊จ๊ะเมื่อฟังจบ


           “โลกมันก็กลมเกินไปใครจะนึกว่าพ่อกับลูกจะมาชอบคนๆเดียวกัน”


           “เกมล่ะ”


           ผมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงความรู้สึกของลูก


           “ฟาดงวงฟาดงาอยู่บนห้อง มีคุณย่าแสนดีนั่งโอ๋อยู่ ก็เลี้ยงกันซะเป็นไอ้เด็กเทวดาแตะต้องไม่ได้

เพราะมัวแต่สงสารที่แม่ทิ้ง แล้วเป็นไงล่ะพอเจอความผิดหวังแล้วรับได้ไหม”


           ผมถอนหายใจกับความจริงที่พี่แก้วพูดออกมา พี่แก้วไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีการเลี้ยงหลานของเตี่ยกับ

แม่ที่ตามใจเกมเพราะเห็นว่าขาดแม่แถมยังทั้งรักทั้งหลงเพราะเป็นหลานคนแรก พี่แก้วเป็นคนเดียวที่กล้าขัดใจ

หลานชายจนเถียงกันบ่อยๆ ผมเองก็มักจะตามใจเกมเมื่อยามเด็กเพราะเข้าใจว่ามันทดแทนความรักที่ผมห่าง

เขาไปเรียน  กว่าผมจะเป็นผู้ใหญ่พอที่จะเข้าใจเกมก็กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจจนยากที่จะแก้ไขเสียแล้ว

           ผมหยุดอยู่หน้าห้องของเกมอย่างหนักใจก่อนจะเปิดเข้าไปเห็นลูกชายนั่งอยู่บนเตียงโดยมีแม่ของผม

นั่งกอดหลานชายอย่างปลอบประโลมท่ามกลางข้าวของที่กระจัดกระจายเต็มห้อง เกมในวัยสิบเจ็ดยังทำตัว

เหมือนเมื่อตอนยังเล็กที่มีคนกล้าขัดใจแม้ว่าตอนนี้เขาจะตัวสูงแทบจะใกล้เคียงกับผมแล้วก็ตาม เมื่อเห็นผม

ก้าวเข้าไปในห้องเกมก็รีบลุกขึ้นมายืนจังก้าต่อหน้าผม


           “เกมรักพี่เท็น พ่อต้องเสียสละ”


           “กลยุทธ ทำไมถึงกล้าพูดแบบนี้”


           ผมมองเกมด้วยนัยน์ตาดุอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ลูกชายหลบตาแวบหนึ่งแล้วจึงเงยหน้าสบตาอีกครั้ง


           “ทำไมจะไม่กล้าล่ะ เพราะพ่อที่ทำให้แม่ทิ้งเกมไป พ่อเห็นหรือเปล่าว่าเกมกลายเป็นเด็กขาดแม่

พ่อต้องรับผิดชอบ คนเป็นพ่อก็ต้องทำทุกอย่างให้ลูกมีความสุขสิ”


           “ไอ้เกม!”


           ผมขึ้นเสียงอย่างเหลืออดจนแม่ต้องรีบเดินมาห้ามทั้งที่ปวดเข่า


           “ก่อ แม่ขอร้องล่ะ ถือเสียว่าทำเพื่อลูก”


           ผมนิ่งงันได้ยินคำพูดและสบตากับแม่





                             ---------------------------------- TBC --------------------------



วันนี้เสิร์ฟ มาม่าแซบแห้ง แบบเบาๆ

ขออภัยที่คนแต่งสร้างพี่ก่อมาให้เป็นคนที่อ่อนโยนและอ่อนไหวจนกลายเป็นใจอ่อน อาจจะไม่ถูกใจคนอ่าน

อยู่บ้างแต่อยากจะให้ตัวละครมันเหมือนคนจริงๆ

รักพี่ก่อเถอะน้า….


 


           
           
           

[attachment deleted by admin]