(เฮียตง)
กลับจากซื้อของมาถึงที่รีสอร์ท เต้ ก็กลับไปทำงาน ผมก็ช่วยกันกับพนักงานในครัว จัดเก็บ และเตรียม ของกัน ตามปกติ จนถึงช่วงบ่าย ที่แขกเริ่มซาลง ผมจึงวางมือให้พี่เหน่ง และลูกมือช่วย ๆ กันต่อ เพราะเห็นว่าวันนี้ได้ สะตอสวย ๆ มา ผมจึงผัดสะตอกุ้งสดจานใหญ่ แบ่งไปทางบ้านใหญ่ ให้เด็กยกไปเสริฟ และอีกส่วนผมยกไปเองทางห้องบัญชี เพราะอยากให้น้องมีน และเต้ได้ลิ้มรส
พอไปถึงก็ไม่เห็นเต้ นั่งอยู่ถามพี่วัชร ก็ไม่รู้ ผมจึงยกอาหารเข้าไปในห้องน้องมีน
“น้องมีนครับ พักทานข้าวกันก่อนครับ”
“อ้อเฮีย...ขอบคุณคะ ทำงานเพลินจนลืมดูเวลาเลย”
“ผัดสะตอนี้เฮียทำมาเป็นพิเศษเลยนะ กะว่าจะมานั่งกินกันกับเต้...ว่าแต่เต้ไปไหนครับน้องมีน?”
“เอ๊ะ อ้าวไม่ได้อยู่ข้างนอกเหรอคะ”
“ไม่มีครับ ถามพี่วัชร ก็บอกว่าไม่รู้ แต่บอกว่าอาจจะไปห้องน้ำครับ”
“อื่อ มีนก็มัวแต่ก้มหน้าทำงาน ไม่ทันได้สังเกตคะ”
“แล้ว...ไอ้..เอ่อ ซันล่ะครับ”
“อ้อ ไม่ต้องห่วงนะคะ มีนพยายามกันไม่ให้เขาเข้าไปยุ่งกับเต้อยู่ค่ะ แล้วนี่คงไปกับพวกคุณพ่อมั้งคะ เห็นว่าจะไปดูสถานที่จัดตอนงานแต่งนะคะ”
“.....ก็ดีครับ เฮียไม่อยากให้เขามายุ่งกับเต้อีก”
“เฮียคะ ขอบคุณที่เข้าใจมีนนะคะ”
“เฮียเข้าใจครับน้องมีน ว่าน้องมีนก็เป็นคนกลาง แล้วทางผู้ใหญ่ เขาก็จัดการกันไปขนาดนั้นแล้ว พวกเราคงแก้ไขหรือช่วยอะไรเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว”
“มีน ไม่ได้สนับสนุนน้องฟ้า เพราะทางผู้ใหญ่ เป็นผู้จัดการให้หรอกนะคะ แต่เพราะท่าทีของนายซันต่างหาก ที่ทำให้มีนต้องออกปากสนับสนุนน้องฟ้า เพราะมีนรู้จักนิสัยน้องของตัวเองดี ยึดติด เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ถ้าไม่ให้เขาเลิกกับเต้ เขาต้องทำให้เต้ ลำบากใจ และเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าแน่นอน”
“ครับ เฮียก็คิดเหมือนกัน เพราะดูเขาก็รักคุณฟ้าใสไม่น้อย”
“ค่ะ เพราะตอนเด็ก ๆ ซันเป็นเด็กที่เก็บกด และถูกรังแกอยู่เรื่อย มีแค่มีนกับฟ้าใสเท่านั้นที่เขายอมเปิดใจให้ และเขาสองคนก็สนิทสนมกันมาก ตอนฟ้าใสไปเรียนนอกใหม่ ๆ เจ้าซันแทบไม่เป็นผู้เป็นคน จนพ่อต้องส่งไปอยู่โรงเรียนประจำที่กรุงเทพฯ ไม่นึกว่าผ่านมาหลายปี ทั้งคู่จะได้กลับมาเจอกันอีก”
“ก็ดี ก็ขอให้เขาสองคนมีความสุขกันก็พอ ไม่ต้องมายุ่งกับน้องเฮียอีก ก็พอแล้ว”
“เฮีย.....”
“อ่ะ น้องมีนไม่ต้องคิดมาก กินข้าวเถอะ เฮียไปก่อนนะ”
“คะ”
นั่งคุยกับน้องมีนซักพัก ก็ไม่เห็นวี่แววว่าเต้จะกลับมาจากห้องน้ำ แต่ก็ไม่ได้ห่วงอะไรมากเพราะน้องมีนบอกแล้ว ว่าไอ้ซันมันไม่อยู่
“ฮ่ะๆๆ มาสายแล้วยังมาเร่งกันอีก ไปๆ”
ผมหันขวับไปทางต้นเสียงในทันที ภาพที่เห็นคือ ไอ้ซันเดินมาจากทางหลังรีสอร์ท พร้อมกับว่าที่เจ้าสาวคนสวยนั่น ทำให้ผมขนลุกซู่
ไหนมีนว่ามันไปกันแล้วไง แล้วทำไมมันยังอยู่ที่นี่อีก ยิ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เต้หายไปจากห้องบัญชี ยิ่งทำให้ผมกังวลใจมากขึ้น ผมรีบเดินไปทางด้านหลังรีสอร์ท ก่อนจะพ้นจากตัวอาคาร ผมก็เห็นเต้ยื่นหน้ามาจากห้องน้ำหลังรีสอร์ท มองซ้ายมองขวา ดูน่าประหลาดกับพฤติกรรม ผมกำลังจะอ้าปากเรียกเขา แต่ก็ต้องชะงัก
เพราะเต้เดินออกมาจากห้องน้ำทั้งผ้าขนหนูพันช่วงล่างแค่ผืนเดียว และสภาพด้านบนที่เปลือยเปล่า ก็มีร่องรอย แดง ๆ เต็มไปหมด เขามองซ้ายขวา ตลอดทาง เดินท่าทางแปลก ๆ เหมือนคนเจ็บขา ไปทางบังกะโล
เลือดในกายของผมแทบพล่าน ไม่ต้องให้มีใครบอกว่าเกิดอะไรขึ้น แค่เห็นสภาพเต้ ผมก็พอจะรู้ เชี่ยซัน มึง จะจองล้างจองผลาญน้องกูไปถึงไหนว่ะ ยิ่งคิดว่ามันทำอะไรกับเต้ ยิ่งเดือดพลุ่ง ไอ้เลว ไอ้ลูกหมา กูเคยคิดว่ามึงเป็นลูกผู้ชายคนนึง สงสัยกูต้องไปล้างตาแล้วที่มองไม่ออก ว่ามึงมันก็ไอ้หน้าตัวเมียดี ๆ นี่เอง
มองจนเต้ลับตา ไปทางบังกะโล อยากวิ่งเข้าไปประคองน้อง แต่ถ้าเต้มันรู้ว่าผมรู้ กลัวมันจะทำตัวไม่ถูก
และตอนนี้ผมก็ยังมีหน้าที่ในงานที่ต้องรับผิดชอบ ไว้ตอนเลิกงานค่อยไปคุยกับน้องมีน อีกที ครั้งนี้ คงไม่ไหวแล้วจริง ๆ ยังไงก็ต้องแตกหัก
“น้องมีน เฮียขอคุยด้วยหน่อยครับ”
“เอ๋...ค่ะ ได้คะ เอ่อ พี่วัชร คะ วันนี้พอก่อนนะคะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเรื่องนี้ต่อ”
“....ครับ คุณมีน...”
พอพี่วัชรออกไปจากห้องบัญชีแล้ว ผมก็เริ่มทันที
“น้องมีนครับ พี่จะพาเต้กลับกรุงเทพฯ”
“เอ๋ อะไรค่ะ ทำไมคะ เกิดอะไรขึ้น”
ผมเล่าเรื่องที่เห็นตอนบ่ายให้น้องมีนฟัง ท่าทางเธอก็ตกใจไม่ใช่น้อย
“เจ้าซัน ไอ้น้องบ้านี่ จะหาเรื่องกันไปถึงไหน”
“มีนครับ เฮีย จะพาเต้กลับหลังจากจบซีซั่นนี้ น้องมีนหาคนมาแทนเขาได้เลย ถึงต้องบังคับก็จะพาเขากลับไป”
“เฮียค่ะ อย่าเพิ่งเลยค่ะ มีนจะพยายามกันนายซันไม่ให้ไปยุ่งกับเต้ อีก”
“ไม่มีประโยชน์ครับน้องมีน เราเฝ้าเขาไม่ได้ตลอดหรอกครับ ทางที่ดี ให้เต้ไปเถอะครับ”
“...ก็...แต่ว่า....เฮ้อ..แล้วแต่เฮียเถอะคะ น้องชายมีนมันไม่ดี มีนก็ต้องร่วมรับผิดชอบด้วย”
“น้องมีนครับ เรื่องระหว่างเรา......”
“เฮีย...” น้องมีนหน้าสลดทันทีที่ผมพูดเรื่องของเราขึ้นมา
“เฮียอยากให้น้องมีนเข้าใจนะครับ”
“...ค่ะ...” เสียงน้องแหบขึ้นมาทันที น้องมีนก้มหน้าเล็กน้อย เพื่อซ่อนน้ำตาที่เริ่มจะปริ่ม ๆ ขอบตา
“มีนรู้ค่ะ ว่าน้องชายมีนทำกับน้องเฮียขนาดนั้น เรื่องระหว่างเรามันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่มีนอยากให้เฮียรู้ไว้นะคะ ว่ามีนไม่เคยรักใคร ......เฮียเป็นผู้ชายคนแรก และจะเป็นคนเดียวในใจมีนตลอดไป” น้ำเสียงเธอสั่นไหว พร้อมหยดน้ำตาที่หยดลงมาอาบแก้ม
ผมยกนิ้วโป้งขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวาน น้องมีนมองผมทั้งน้ำตา ริมฝีปากขบไว้แน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แต่ดูเถอะ สาวห้าวแกร่งแห่งเกาะยาวน้อยที่ผมหลงรัก ตั้งแต่แรกเห็น ไม่นึกว่าจะมีวันเห็นเธอร้องให้ออกมา รู้สึกผิดนิด ๆ
“เอ่อ ครับ มันคงเป็นไปไม่ได้ ......ในตอนนี้”
“เฮีย ฮือๆๆๆๆ” เอาล่ะซิปล่อยโฮเลยทีนี้
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง ฟังให้จบก่อน เฮียบอกว่าคงไม่ได้ในตอนนี้ รอให้เรื่องพวกน้อง ๆ เรียบร้อยก่อนนะครับ แล้วเฮียจะให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ รอเฮียนะครับคนดี”
พูดจบจากที่ร้อง ๆ อยู่น้องมีนก็ยิ้มทั้งน้ำตา ดูตลกดี ผมจูบหน้าผากเธอเบา ๆ จูบซับที่เปลือกตา ไล่ลงมาที่แก้มทั้งสองข้าง และจบลงที่ริมฝีปากคู่น้อยที่ยังคงมีเสียงสะอื้นเป็นระยะ ๆ
“เฮีย มีนขอโทษ ฮือๆ ๆ”
“ขอโทษทำไม”
“ก็มีนมีส่วนทำให้น้องเฮีย ต้องเสียใจ”
“ไม่หรอก มันเป็นเรื่องของเขาสองคน เราก็แค่คนที่คอยอยู่ข้าง ๆ คอยประคับประคองเขาก็เท่านั้น”
“เฮียๆๆ ขอบคุณคะ ที่เข้าใจ และรักมีน”
“ครับ ๆ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวเฮียไปส่งที่บ้านนะ”
“คะ”
หลังจากไปส่งมีนที่บ้าน ผมก็จะกลับไปที่บังกะโล พอเดินไปถึงบริเวณห้องน้ำที่เกิดเหตุเมื่อตอนบ่าย ก็เห็นไอ้ตัวต้นเหตุมันเดินออกมาจากในห้องน้ำ มันก็เห็นผมเหมือนกัน มันรีบเดินเข้ามาทันที
“เฮียตง ๆ....โอ้ยยย”
มันจะพูดอะไรผมไม่อยากฟัง โมโหควันแทบออกหู ชกมันจนหน้าคว่ำ
“ใครเป็น เฮียมึง ไอ้สัด มึงทำอย่างนี้กับน้องกูได้ยังไง” ความอัดอั้นมาตลอดทั้งวันได้ระบายใส่ไอ้ตัวต้นเหตุ ท่าทางมันตกใจที่จู่ ๆ ก็ถูกชก ถ้าเป็นปกติ มันคงลุกมาสู้กับผมแล้ว
“เฮีย....เอ่อ เต้ ๆ อยู่ที่ไหน” แต่มันก็เอาแต่ถามหาเต้
“มึงมันไอ้คนเห็นแก่ตัว อย่ามายุ่งกับเต้อีก จะไปแต่งงานห่าเหวอะไรก็ไป แต่อย่ามายุ่งกับน้องกูอีก” ไอ้เลวเอ๊ย มึงยังมีหน้าถามหาน้องกูอีกเหรอ ทำกับมันซะขนาดนั้น ชี้หน้า ด่ามันเสร็จ ก็ไม่อยากเห็นหน้าหมา ๆ ของมัน จะเดินไป แต่มันก็วิ่งมาขวางหน้าอีก
“เฮียห้ามผมไม่ได้หรอก เพราะเรารักกัน ผมรักเต้..”
“ซัน”
“อ่ะ...ฟ้าใส...” กำหมัดเตรียมจะส่งเข้าหน้ามันอีกดอก ก็ต้องชะงักเพราะเสียงหวานใสที่เรียกชื่อมัน หันไปมองจึงเห็นว่าเป็นว่าที่เจ้าสาวมันนั่นเอง เธอมีสีหน้าตื่นตกใจมาก คงจะได้ยินที่ไอ้ซันมันบอกรักน้องผม ดี รู้ ๆ กันไปเลย จะได้จบ ๆ
“ฟ้าใส ๆ เดี๋ยวก่อน” เธอไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางห้องพัก
“ฮึ ไปซิ ว่าที่เจ้าสาวมึงเขาคงช็อคน่าดู จู่ ๆ ว่าที่เจ้าบ่าว ดันมีแฟนเป็นผู้ชาย แก้ปัญหาเองเถอะมึง” แม่ง สะใจวะ ดี ได้รู้ได้เห็น ความเชี่ยของว่าที่ผัวมึงซะบ้าง ไอ้ซันหันซ้าย หันขวาเหมือนคนตัดสินใจไม่ถูก เรื่องของมึง ไม่อยากสนใจ หันหลังเดินกลับทันที ได้ยินเสียงฝีเท้า แว่วห่างออกไป มันวิ่งตามทางโน้นไปแล้ว เออ ไอ้เลวเอ๊ย ถ้ารักทางโน้นมากนัก ก็เลิกยุ่งกับน้องกูซักที
กลับมาถึงบังกะโลที่พัก มีเพียงไฟหน้าชานบ้านที่เปิดอยู่ ทำให้มองเห็นร่าง ใครคนหนึ่งนั่งขดอยู่ที่โซฟาตัวยาว เข้าไปดูใกล้ ๆ ก็เห็นว่าเต้มันหลับไปแล้ว คราบน้ำตาที่เขรอะข้างแก้ม บ่งบอกว่า เจ้าตัวผ่านการร้องไห้มาหนักแค่ไหน ขนาดหลับคิ้วยังขมวดมุ่น ทางทางที่หลับก็ขดตัว ดูไม่น่าสบายตัวเอาซะเลยเลย คงจะทรมานไม่น้อย ช้อนตัวน้องอุ้มขึ้นมา ก็ใจหาย เต้มันรูปร่างบาง สูง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเบาขนาดนี้ ยกแทบไม่ต้องใช้แรง
พาเข้าไปวางไว้บนที่นอน น้องยังหลับไม่รู้สึก เอาผ้าห่มมาห่มให้ ยืนมองหน้าตอนหลับของน้อง
เผลอคิดไปว่า ถ้าต้องเลือกระหว่างเต้ กับน้องมีน เราจะเลือกใคร
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตกอยู่ในสถาวะเดียวกันกับไอ้ซัน .....เลือกไม่ได้
แต่เป็นตอนนี้ ตอนที่เต้มันขีดเส้นไว้ที่คำว่าพี่น้อง ล้ำเส้นไม่ได้ และน้องมีนก็เป็นคนที่รักและอยากอยู่ด้วยไปทั้งชีวิต ถึงจะหวั่นไหวไปบ้าง แต่ ก็เลือกแล้ว
ก้มลงจูบหน้าผากน้องชายเบา ๆ คิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลาย หน้าตาก็ดูจะสบายขึ้น นึกถึงวันแรกที่เห็นเขาเกิดมา ตอนนั้นคิดแต่ว่าจะทำอะไรก็ได้ เพื่อให้เขามีความสุข จะเป็นทุกอย่าง จะเป็นโลกให้เขา แต่ก็เป็นไม่ได้ เพราะโลกที่เขาต้องการ ดันไม่ใช่เรา
ล้มต้วลงนอนเคียงข้าง มองใบหน้าด้านข้างที่ยังคงดูน่ารักเหมือนเมื่อตอนเด็ก ๆ หลับให้สบายนะเด็กน้อยของเฮีย ฝันดีนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
