ใครคนนั้น ที่เกิดมาเพื่อเป็นของฉัน - ตอนที่ 40 รักแล้วรอหน่อยนะ(จบแล้ว)(29/8/19)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ใครคนนั้น ที่เกิดมาเพื่อเป็นของฉัน - ตอนที่ 40 รักแล้วรอหน่อยนะ(จบแล้ว)(29/8/19)  (อ่าน 49763 ครั้ง)

ออฟไลน์ JaaJaaJaaJaa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0

ออฟไลน์ tuek

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +214/-3
เพิ่งจะมาเห็นเรื่องนีเกดเข้าาอ่านไม้ผิดหวังจริงๆสงสารเต้อ่านไปก็ร้องไห้ไปด่าซันมันไปด้วยอยากให้เต้ไปทำงานกับโจและอลันด้วยจังจะได้หนีซันมันด้วย

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
มาต่อ ๆ ขอบคุณหลาย ๆ คอมเม้นนะคะ เป็นแรงใจให้ปั่นมาจนจะจบอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ งานยุ่งมากเหนื่อยจนไม่มีกะใจจะเขียนต่อแล้ว แต่ก็ได้กำลังใจจากเม้น ถึงไม่กี่เม้น แต่มันเติมกำลังใจได้ดีมากค่ะ ติดตามกันต่อนะคะ ใกล้จะจบแล้ว

**********************************************************


“เต้ ไปพักเถอะ ลื้อช่วยมาเยอะแล้ว ที่เหลือไม่มีอะไรมาก แค่คอยดูแลเติมอาหาร เท่านั้น” เฮียตงหันมาบอกให้พัก หลังจากที่ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง อาหารพร้อมแล้วแค่คอยเติมเมื่อพร่องเท่านั้น
“อ้อ ครับเฮีย” รับคำ แล้วก็ค่อย ๆ นั่งลงที่ในเต็นท์ ประกอบอาหาร ไม่อยากออกไปทีสวน นั่งหันหลังเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตา อุตส่าพยายามช่วยงาน เพื่อจะได้ไม่มีเวลามาคิดมากอะไรอีก เวลามันก็ล่วงเลยมาถึงวันนี้แล้ว วันที่ผมและเขา คงจบสิ้นกันซะที


“โหพี่เต้  เอ้าผ้าเย็น เช็ดหน้าหน่อย หมดหล่อกันพอดี”
“ฮ่ะๆๆๆ ขอบใจ มีด้วยเหรอไอ้ความหล่อนี่” จู่ ๆ ก็มีผ้าเย็นมาแปะหน้า รอยยิ้มจริงใจที่เลาะห์ส่งมาให้ ทำให้ผมใจชื้นขึ้นทุกครั้ง

“ไม่มีหรอกพี่ ฮ่ะๆๆๆๆ มีแต่ความสวย”
“ทะลึ่งแล้ว เลาะห์ เดี๋ยวเหอะ ฮ่ะๆๆๆ” ไอ้เด็กคนนี้ มันกวนจริง ๆ แต่ก็ช่วยให้ผมหัวเราะได้
“พี่โอเคไหม?”
“หือ?....อื้อ...ไม่ต้องห่วง ที่สุดแล้วทุกอย่าง มันต้องผ่านไป” ผมรู้ว่าเลาะห์เข้ามากวน ก็เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของผม คนที่จะเรียกว่าเพื่อนสนิทได้นี่ มีเขาคนเดียวจริง ๆ บนเกาะนี้
“พี่ แล้วที่ คู่นั้นเขาชวนไปทำงานที่ต่างประเทศ พี่สนใจไหม? ถ้าพี่ไปด้วยผมคงเบาใจขึ้น เพราะไม่รู้ว่าหลังจากผมไม่อยู่ เขาจะยังมาก่อกวนพี่อีกไหม”
“...แหม พูดซะอย่างกับพี่ดูแลตัวเองไม่ได้งั้นแหล่ะ....พี่คิดแล้วนะว่า......พี่จะ..”


“เฮ้ย ไวน์หมดล่ะ ใครไปเอามาจากห้องไวน์ที” เสียงพนักงานคนหนึ่งขัดจังหวะขึ้นมา ทำให้ผมและเลาะห์หันไปมอง
“เดี๋ยวผมไปเอาให้ครับ ขอไปส่งเครื่องดื่มด้านในก่อน”


“เอ่อ พี่ว่าง พี่ไปเอาให้เอง เลาะห์ ไปเสริฟเถอะ” เลาะห์กำลังจะอาสา แต่ผมก็รีบออกปากไปก่อนเพราะอยากอยู่ให้ห่าง ๆ งานเข้าไว้

“อ้อ ก็ดีพี่ กุญแจอยู่ด้านหลังเคาเตอร์บาร์นะพี่”

“เคร ๆ “


หลังจากหยิบกุญแจห้องไวน์แล้ว ผมก็เดินออกมาจากงานเลี้ยง เพราะห้องไวน์ที่ใช้เก็บเฉพาะไวน์ ของทางรีสอร์ท ทำขึ้นเป็นพิเศษ และมีแต่ไวน์ ราคาแพงๆ  ห้องเก็บไวน์อยู่ติดกับบ้านของนายหัว ผมเคยช่วยเลาะห์ มาเอาไวน์หลายครั้งแล้ว

ฝั่งบ้านของนายหัว มีแสงไฟจากโคมตามทางดูสลัว ๆ ผมไขกุญแจ เข้าไปในห้องเก็บไวน์ บรรจงหยิบไวน์ที่ต้องการใส่ตระกร้าไวน์ ก่อนจะถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ อยากนั่งอยู่ในนี้จนงานเลิกเลย แต่มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ไง ถอนอีกเฮือก ก่อนจะหันตัวเดินออกจากห้องเก็บไวน์


“เอ๊ะ…พี่วัชร มี... เหว๊อออออออ” ออกจากห้องมาก็เจอเข้ากับพี่วัชรที่เดินออกมาจากบ้านนายหัว ไม่ได้คิดอะไร เพราะพี่วัชรเข้าออกบ้านนายหัวเป็นประจำอยู่แล้ว จะผิดสังเกต ก็ตรงมีผู้ชาย 2 คนเดินตามออกมา พร้อมกับแบกถุงผ้าสีดำใบใหญ่ 2-3 ใบออกมาด้วย ผมที่ยังงง ๆ มองหน้าที่วัชรที่มีท่าทีตกใจ ก่อนเขาจะกระโจนเข้ามาล็อกตัวผมไว้ พร้อมทั้ง เอาปืนจี้หัวผม ตระกร้าไวน์ในมือก็หล่นลงที่พื้น

“เงียบนะมึง ไม่งั้นกูเป่าขมองมึงแน่” ถึงอยากร้องก็คงร้องไม่ออกหรอกครับ สถานการณ์แบบนี้ เคยเห็นแต่ในทีวี ไม่คิดว่าพอเจอจริง ๆ กับตัวเองมันจะน่ากลัวขนาดนี้

“พะ..พี่..ทำอะไรอ่ะ...คนพวกนี้เป็นใครกัน”
“มึงไม่ต้องถามมาก เก็บมันเลยดีกว่า” ผมที่กลัวก็กลัว อยากรู้ก็อยากรู้ ต้องตกใจหนักขึ้นไปอีกเมื่อชายคนที่ 1 ยกปีนอีกกระบอกหันมาที่หน้าผากผม
“เฮ้ย มึงจะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็ได้แห่มาทั้งงานหรอก” ชายคนที่ 2 ห้ามไว้ ทำให้ผมหายใจคล่องขึ้นเมื่อปืนถูกลดลง
“เอางี้ เอามันไปด้วย ค่อยไปเก็บมันที่ หน้าหาด ดีเลยจะได้หาเรื่องให้มันเป็นแพะ”


แซก ๆๆ

จู่ ๆ ก็มีเสียงพุ่มไม้ไหว ตรงทางเดิน ชายคนที่2 รีบวิ่งไปดูอย่างไว
“อย่านะ ปล่อยฉัน ปล่อย อุ๊บ...” ผมมองตามเขาที่วิ่งไปดูที่พุ่มไม้ ก่อนจะคว้าใครบางคนออกมาจากพุ่มไม้ ตอนแรกเห็นไม่ชัด แต่รู้ว่าเป็นผู้หญิง จนได้ยินเสียงร้อง ใจผมหายวาบ นายหญิง!!!!

“เฮ้ย พี่วัชร อีแก่นี่มันคงจะได้ยินทุกอย่างแล้ว เอาไงดี” มันอุดปากนายหญิง แล้วพาตัวเดินกลับมาสบทบ
นายหญิงมองผม ที่ถูกปืนจี้หัว อย่างตกใจ ผมไม่รู้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ตอนนี้ เธอควรจะอยู่ที่ในงานซิ

“นายหญิง.....ขอโทษนะครับ แต่ผมจำเป็นจริง ๆ ไปเว้ย พาไปทั้ง 2 คนนี่แหล่ะ” พี่วัชรมองนายหญิงด้วยสายตาที่ดูไม่ออก แล้วพวกมันก็พาเราทั้ง 2 คนเดินตัดไปทางชายป่า


ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

ออฟไลน์ Pe_no

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 375
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
โอ๊ยลุ้นค่ะติดตามนะคะ  :mew2:

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
ตอนที่ 37 เหตุการณ์ไม่คาดฝัน




“พ่อคะ แม่ไปนานจังเลย”
“หือ? คงกำลังเลือกอยู่มั้ง ชุดเครื่องเพชรเขามีหลายชุด”
“ทำไมแม่ไม่เลือกแล้วถือมาเลยล่ะคะ”
“แม่เขาอยากดูให้เข้ากับชุดของเจ้าสาวน่ะ จะได้ใช้ รับขวัญเจ้าสาวตอนนายทะเบียนจดทะเบียนเสร็จ”
“....พ่อค่ะ...”
“...หือ..”
“......คือ...ไม่มีอะไรค่ะ.......”
“อะไรกัน พี่น้องคู่นี้ มีอะไรทำไมไม่พูด อ้ำๆ อึ้งๆ กันอยู่ได้”
“...ซัน พูดอะไรกับพ่อเหรอคะ”
“ยังไม่ได้พูดต่างหาก .....พวกแกมีอะไรกัน ไม่ใช่ฉันไม่รู้นะ ว่าพวกแกดูแปลก ๆ ไป “
“หนู..หนูกำลังคิดค่ะ ว่าจริง ๆ การแต่งงานครั้งนี้ มันดีสำหรับน้องแล้วจริง ๆ เหรอ”
“ทำไมล่ะ มันจะไม่ดียังไง หนูฟ้าใส ก็เหมาะสมกับเจ้าซัน และเขาสองคนก็รักกัน มันจะมีอะไรอีก”
“......”



“แย่แล้วค่ะ ๆๆ “

จู่ ๆ พนักงานหญิงที่ให้ไปตามคุณแม่ ก็วิ่งกระหืดกระหอบ พร้อมทั้งโวยวายลั่น
“เกิดอะไรขึ้น”
“นายหญิง นายหญิงหายไปค่ะ หนูเข้าไปตามในบ้านแล้วไม่พบใครเลย พอเดินกลับออกมาก็เจอนี่ค่ะ”

โทรศัพท์มือถือของคุณแม่

“เกิดอะไรขึ้นครับ” ซันคงได้ยินเสียงโวยวาย จึงรุดเข้ามาดู
“คุณแม่หายไปไหนไม่รู้อ่ะซัน  เหลือแต่โทรศัพท์คุณแม่ตกอยู่ หน้าบ้าน...”

ซันรับมือถือไป ก่อนจะปาดหน้าจอ และมองหาอะไรบางอย่างในนั้น ก่อนจะกดลงไป ภาพและเสียงก็ดังขึ้นมา

#นั่นมันนายวัชรนี่นา มากับใครอีก 3 คน ดูแปลกมากเลย ถ่ายไว้ดีกว่า#
#เฮ้ย มึงจะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็ได้แห่มาทั้งงานหรอก#
#เอางี้ เอามันไปด้วย ค่อยไปเก็บมันที่ หน้าหาด ดีเลยจะได้หาเรื่องให้มันเป็นแพะ#
#ว้าย แย่แล้ว นั่นปืน....น้องเต้... #
#ต้องไปตามคนมาช่วยแล้ว...#
#แซก ๆๆ#


#ว้าย ตายแล้ว#
#อย่านะ ปล่อยฉัน ปล่อย อุ๊บ...#

เหมือนโทรศัพท์จะหล่นจากมือคุณแม่ ภาพในจอมีแต่พุ่มไม้ แต่เราก็ยังได้ยินเสียงอยู่

#เฮ้ย พี่วัชร อีแก่นี่มันคงจะได้ยินทุกอย่างแล้ว เอาไงดี#
#นายหญิง.....ขอโทษนะครับ แต่ผมจำเป็นจริง ๆ ไปเว้ย พาไปทั้ง 2 คนนี่แหล่ะ#

มือถือยังคงบันทึกต่อไป แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงคนพูดแล้ว ซันกดปิด ก่อนจะวิ่งไปที่บริเวณครัว
“เต้ล่ะ เต้อยู่ที่ไหน” ซันวิ่งเข้าไปคว้าคอเลาะห์ จนเด็กหนุ่มไม่ทันตั้งตัว ก็หน้าเหวอ
“คุณซัน...คุณจะทำอะไร”
“บอกมาไว ๆ เต้อยู่ที่ไหน ไม่ได้ไปแถวบ้านพักใช่ไหม” ภาพในโทรศัพท์เล็กมาก ชาย 3-4 คนที่เห็นไม่สามารถระบุว่าเป็นใครได้อย่างชัดเจน

“อือ..ครับ พี่เขาไปเอาไวน์...” สิ้นคำเลาะห์ ซันปล่อยมือแล้ว หันกลับมา

“เป็นเต้จริง ๆ ด้วย”
“เกิดอะไรขึ้นคะซัน” ฟ้าใส เดินเข้ามาถาม
“คุณแม่ และเต้ ถูกจับตัวไปครับ เราต้องโทรตามตำรวจด่วนเลย”
“ทำไมวัชรทำอย่างนั้น คนในนั้นคือวัชรจริง ๆ เหรอ” พ่อเองก็ออกอาการไม่อยากเชื่อ เพราะพี่วัชร เป็นคนที่พ่อไว้วางใจเป็นที่สุด


“ไปครับ เราต้องตามไปช่วย ผมคาดว่าเขาคงไปขึ้นเรือที่ท่าเรือเล็กหาดด้านหลังแน่ ๆ “
“ซัน ๆ คะ แล้วงานแต่งเราล่ะ นายทะเบียนมาแล้วนะคะ”
“......ฟ้าครับ...ขอโทษที เราคงต้องพักงานไว้ก่อน นี่เป็นเหตุการณ์ฉุกเฉิน ผมคงต้องไปช่วยคุณแม่กับเต้ก่อน” สีหน้าฟ้าใส ง้ำลงเล็กน้อย แต่ก็กลับมายิ้มให้น้อย ๆ และแตะแขนซันให้เขาได้ไปช่วยคนของเขาก่อน

ซันเกณฑ์พนักงานผู้ชายหลายคน พร้อมอาวุธครบมือ พร้อมทั้งประสานงานกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ซึ่งส่วนหนึ่งจะเอาเรือไปดักที่ทางทะเล
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-06-2018 22:16:52 โดย limpingping »

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
พวกมันพาเรา 2 คนทุลักทุเล มาจนถึงท่าเรือเล็ก ของหาดด้านหลังเกาะ ที่ซึ่งมีแต่ชาวบ้านใช้ในยามเช้า  ยามค่ำคืนจึงร้างผู้คน

มันมัดมือเราสองคนไพล่หลังไว้ ก่อนจะพลักให้ผมนั่งลงที่หน้าหาด แล้วจึงผลักนายหญิงให้นั่งตาม
“นายวัชร นายจะทำอะไร ข้าวของอยากได้ก็เอาไป ปล่อยฉันสองคนไปเถอะ ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่อง”
นายหญิงพยายามต่อรอง
“......ผมต้องขอโทษด้วยครับ นายหญิงไม่น่ามาเห็นเลย”
“ยังไม่สายนะ นายยังกลับตัวได้ คุณพี่เขาไว้ใจนายมาก ช่วยเหลือนายมาตลอด นายไม่สำนึกบ้างเหรอ”
“ผมสำนึกเสมอครับ ....สำนึกว่าผมนั้นมันต่ำต้อย ผมพยายามเพี่อที่จะได้ทัดเทียมกับคุณมีน.....ผมรักเธอ อยากแต่งงานกับเธอ แต่พวกคุณกลับจะยกเธอให้แต่งงานกับไอ้กุ๊กเจ๊กนั่น....”
“แต่...นั่นมันไม่ใช่เหตุผลที่เธอต้องทำอย่างนี้เลยนะ”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะครับ นี่แหล่ะครับเหตุผลว่าทำไมผมถึงติดหนี้พนัน เพราะผมอยากมีให้ทัดเทียม อยากรวยเร็ว ๆ ไม่อยากเสียเธอให้ใคร...”

“การพนันไม่เคยให้อะไรใครนะ มีแต่ทำให้ชิบหาย วอดวาย กลับตัวซะตอนนี้ ฉันบอกแล้วว่าสัญญาว่าจะไม่เอาความเธอ ...ส่วนเรื่องมีน ฉันคงไม่รับปากเพราะเขาเลือกของเขาเอง ”

“......” พี่วัชรมีท่าทีอ่อนลง

“หนอยอีแก่ มึงไม่ต้องมากล่อมพี่วัชรเลย” ชายคนที่ 1 เดินตรงเข้ามากำหมัดหมายจะชกนายหญิง
“ว้ายยยย”
“เฮ้ย อย่านะ” ผมถลาเข้าไปขวางไว้ จึงโดนหมัดของมันเข้าที่แก้มซ้ายเต็ม ๆ เจ็บชิบหาย ได้รสเลือดในปาก จนไหลย้อยออกมาจากปากเป็นทาง
“โอ๊ยยยยย”
“น้องเต้”

“เฮ้ย ไอ้เชี่ย มึงทำอะไรวะ อย่าริอาจต่อยนายหญิงอีกนะ” พี่วัชรเข้าไปกระชากมันออกมาแล้วผลักออกไปอีกทาง ก่อนจะหันมาดู พอเห็นว่านายหญิงปลอดภัย ก็มีสีหน้าคลายกังวล
“นายหญิง ผมหันหลังกลับไม่ได้แล้วครับ ผมทำไปแล้ว ไม่คิดจะถอยหลังแล้วด้วย นายหญิงไม่น่ามาเห็นเลย ผมกะว่า จะเก็บไอ้เด็กนี่ ที่นี่ พร้อมทั้งโยนความผิดให้มันเป็นคนร้าย แล้วก็ค่อยกำจัดพี่ชายมันทีหลัง เมื่อหมดเสี้ยนหนามหัวใจ ผมก็คงได้สมปรารถนากับคุณมีน .........แต่เมื่อมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณต้องทรมาน.....”
“นายวัชร......ไม่นะ อย่าทำอะไรเราเลย ฉันขอล่ะ” นายหญิงขอร้อง แต่ก็คงไร้ผล พี่วัชรมันคงวางแผนมาแล้ว มันปล่อยเราไว้สองคน แล้วเดินไปสมทบกับพวกมันที่อยู่ไม่ไกล ทุกคนมองออกไปที่ทะเล คาดว่าจะมีคนเอาเรือมารับพวกมันแน่นอน

“นายหญิงใจเย็น ๆ ครับ..ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมครับ”
“อือๆๆๆ ฉันไม่เป็นไร เธอล่ะ เจ็บไหม”
“ก็..ก็นิดหน่อยครับ...ทำไมคุณถึงมาที่บ้านล่ะครับ ”
“ฉันจะมาเอาเครื่องเพชรให้หนูฟ้าใสนะจ่ะ ไม่คิดว่าพวกนายวัชรจะกระทำการอุกอาจเยี่ยงนี้ มันคงกะจังหวะคนไปอยู่ในงานกันหมด”
“..........” ได้ยินชื่นว่าที่เจ้าสาว ก็ทำให้จุกในอกไม่น้อย
“เป็นอะไรทำไมเงียบไป”
“ไม่มีอะไรครับ คิดอะไรนิดหน่อย แต่ผมคิดแล้วว่าผม...ผมคงจะไม่รอดแน่ ๆ ...ยังไงพวกมันก็คงจะเก็บผม ที่นี่หลังจากพวกของมันมารับ .....แต่ผมจะไม่ยอมให้มันทำอะไรนายหญิงแน่นอน”
“....น้องเต้”
“นายหญิงดีกับผมมาก ผมคงไม่อาจตอบแทนบุญคุณได้ในชาตินี้ แต่ผมจะปกป้องคุณให้ถึงที่สุดเองครับ”
“....เด็กดี......ทำไมถึงต่างกันเช่นนี้ นายวัชร เราก็ดีกับเขามานานแล้ว ส่วนเธอ เพิ่งมาอยู่ไม่นานแท้ ๆ กลับคิดดีได้เพียงนี้ ขอบใจมากจริง ๆ จ้ะ” นายหญิงมองมาด้วยสายตาที่อ่อนโยน ทำให้หัวใจที่เต้นเร็วด้วยความหวาดกลัวของผม เต้นช้าลง และอุ่นวาบไปทั่วร่าง ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมนึกถึงแม่ได้ตลอดจริงๆ ถ้าแม่ยังอยู่ก็คงมองผมด้วยสายตามที่อ่อนโยนเช่นนี้

“ผมยินดีครับ ตอนนี้ผมคลายเชือกที่รัดมือไปได้เยอะแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะหลุดได้แล้ว ถ้าสบจังหวะดี ๆ ผมจะถ่วงเวลาให้ ขอให้นายหญิงวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุดนะครับ”
“ไม่นะ ถ้าจะหนี เราต้องหนีไปพร้อมกัน” ท่าทางเธอตกใจไม่น้อยกับความคิดนี้ของผม
“ผมเกรงว่าจะไม่ได้ครับ ถ้าสองคน เราคงไม่รอดทั้งคู่แน่ .......ผมตัวคนเดียว พ่อแม่ก็ไม่อยู่แล้ว มีแต่อากู๋ กับเฮียตง เป็นอะไรไปก็คงมีแค่ 2 คนนั้นที่เสียใจ....” ปากก็พูดไป แต่ใจผมจริง ๆ ก็กลัวตายไม่น้อย แต่เทียบกันแล้ว ความอยากปกป้องผู้หญิงตรงหน้ามีมากกว่า หวังแค่ว่าถ้าผมเป็นอะไรไปจริง ๆ ก็อยากให้ 2 คนนั้นไม่ต้องเสียใจกับการจากไปของผมมากเกินไปเท่านั้นเอง

“ไม่จริงหรอ........ ยังมีซันอีกคนนะ ที่จะต้องเสียใจมากแน่”
“...นายหญิง.........รู้” ผมใจหายวาบที่เธอพูดถึงคุณซัน แต่พอมองหน้าเธอ ก็ได้ประจักษ์ว่าที่เธอพูดออกมาเพราะรู้ถึงความสัมพันธุ์ของผมกับคุณซัน

“...ใช่ ฉัน ...ไม่ซิ เราทั้งคู่รู้ รู้มานานแล้วด้วย....เรื่องพวกเธอสองคน.. ก็ซันแสดงออกชัดเจนซะขนาดนั้น....”
“...ผมขอโทษครับ ที่ทำให้ครอบครัวท่านวุ่นวายใจ” ผมรู้สึกละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้า ได้แต่ก้มหน้า

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยเรา เป็นพวกเราซะอีก ที่ทำให้เธอต้องเสียใจ.....ขอโทษนะ ถึงซันจะไม่ใช่ลูกของฉัน แต่เขาก็เป็นผู้สืบทอดของคุณพี่ ยังไง.........เราก็อยากให้เขาแต่งงานกับผู้หญิง และมีลูกหลานสืบต่อไป”
“.............” เหมือนความปวดร้าวแผ่ไปทั่วร่าง มันคงเป็นเหมือนที่เคยเกิดขึ้นทุกครั้ง เรามันเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ ไม่มีประโยชน์กับใครจริงๆ นั่นแหล่ะ

“พวกเราไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เธอคิดใช่ไหมล่ะ........เธอคงเกลียดเรามากซินะ”
“..........” ไม่ว่าความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไร แต่ผมไม่มีวันเกลียดนายหญิง และนายหัวแน่ ๆ เพราะมันไม่ใช่ความผิดของพวกท่าน มันเป็นเรื่องระหว่างเราสองคน

“แต่ท้ายที่สุดแล้วคนที่เลือกก็คือซัน คุณพี่เขาบอกแล้วว่า ถ้าซันเลือกเธอ เขาก็จะไม่ห้าม”
“ฮึๆๆ....จริงของคุณครับ เพราะคุณซันเขาไม่เลือกผมเอง ไม่มีใครผิดหรอกครับ......ผมไม่เคยคิดโกรธหรือเกลียดใคร มันเป็นกรรมของผมเอง เกิดมาก็ทำให้แม่ตาย อยู่ไปก็เป็นชายเต็มตัวไม่ได้ ยังดีตอนตายยังเป็นประโยชน์ต่อคุณ.....”
“น้องเต้ .....ไม่มีแม่คนไหนไม่อยากให้ลูกมีชีวิตอยู่หรอกนะ....มัวแต่โทษตัวเองอย่างนี้ คุณแม่เธอท่านคงตายตาไม่หลับ คงห่วงเธอมากแน่ๆ........ถ้ารอดไปได้ ไม่เกี่ยวกับซันหรือใคร ๆ ทั้งนั้น ฉันอยากรับเธอเป็นบุตรบุญธรรม เธอจะรังเกียจไหม”
“...........อือ..อึก...นายหญิง ขอบคุณครับ” จู่น้ำตาไหลอย่างไม่อาจควบคุมได้ ผมจะมีแม่แล้ว ยังมีคนที่รักผม อยากให้ผมอยู่ด้วย รู้สึกดีมากจริง ๆ ถึงจะตายก็ไม่เสียดายแล้ว
“ไม่เอา ไม่ร้อง ..โอ๋ๆ ...ถ้าไม่รังเกียจ ก็เรียกฉันว่าแม่ซิจ้ะ”
“............” อยากเรียกแม่ใจจะขาด แต่ก็ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดรอดออกมา เพราะคำพูด ความตื้นตันมันจุกอยู่ในลำคอ ได้แต่ก้มแทบตัก น้ำตาแห่งความปิติ นองเต็มหน้า


ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
“เฮ้ย เมื่อไหรมันจะมาวะ นี่ก็เลยเวลานัดมา 10 นาทีแล้วนะ”
“ใจเย็นดิวะ เรือนะเว้ยไม่ใช่รถยนต์ ฝ่าคลื่นฝ่าลม ก็ช้าบ้างซิวะ”
“อยากเอาของให้นายดูเร็ว ๆ เว้ย ได้มาเยอะขนาดนี้ กูว่าพวกเราได้รางวัลงาม ๆ แน่”


เสียงของพวกมันที่คุยกัน ได้ยินแว่วๆ  เพราะพวกเราซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ไม่ไกล ตอนที่เห็นคุณแม่ และเต้ที่ถูกมัดนั่งรวมกันอยู่ ก็แทบจะถลาเข้าไปช่วย แต่พวกตำรวจห้ามเอาไว้ เพราะต้องสนธิกำลังกับทางเรือ เพื่อจัดการทางเรือให้ได้ก่อน ตัดทางหนีของพวกมัน
“ยังไม่ได้อีกเหรอคุณตำรวจ ผมกลัวพวกมันจะทำอะไรน้องผม”
“ใจเย็น ๆ ครับ จากที่ดู ๆ แล้ว ถ้ามันจะทำอันตรายอะไร คงทำไปแล้ว มันคงรอให้เรือมารับก่อน”
“เฮียตงใจเย็น ๆ ก่อน....”
“ใจเย็นได้ไงน้องกูทั้งคน ไม่ใช่เป็นคนอื่นเหมือนมึง”
“เฮีย..”
“หยุดเลย สองคนนี่ กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน จะมาทะเลาะกันทำไม เราต้องร่วมกันช่วยคุณแม่กับเต้ก่อนซิ”
“ซันคะ ให้ตำรวจจัดการเถอะค่ะ ถอยออกมาอยู่ที่ปลอดภัยดีกว่า”
“ฟ้าใส คุณไม่ต้องตามมาก็ได้ครับ มันอันตราย”
“ไม่ค่ะ ซันอยู่ไหนฟ้าก็จะอยู่ด้วย อยากเป็นกำลังใจให้ซันนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
“ขอให้มีความสุขกันนะพวกคุณ”
“ไม่เอาหน่าเฮีย มาทางนี้เลย”

#ว 1 เรียก ว.2 ๆ #
“ว 2 ว่าไง”
# เราจับเรือของคนร้ายได้แล้ว เรือตำรวจน้ำกำลังจะเข้าไป 3 ลำ เราจะบุกเข้าไปพร้อม ๆ กัน เตรียมตัวไว้ด้วยนะครับ#
“ว 2 ทราบ เราพร้อมแล้ว”

สิ้นคำสั่งจาก วิทยุสื่อสารของตำรวจ แสงไฟจากเรือในท้องทะเล 3 ลำก็สาดเข้ามาที่หน้าหาด ที่ ๆ คนร้ายทั้งสามคน กำลังยืนอยู่ จนสว่างไปทั่ว

“เฮ้ย ๆ อะไรว่ะ”
“เฮ้ย ชิบหายแล่ะ พี่วัชร ตำรวจมา”

ขณะที่คนร้ายกำลังตื่นตระหนก และงงกับเหตุการณ์ พวกตำรวจที่ซุ่มอยู่ก็กรูกันออกมา และยกปืนขึ้นจ่อ ไปที่คนร้ายทั้ง สามคนที่ยังไม่ทันตั้งตัว จนพวกมันไม่มีเวลาแม้เต่จะยกอาวุธขึ้นมาสู้

“เอ้า ยกมือขึ้น ๆ นั่งลงไป ๆ”
ตำรวจหลายนายเข้าไปจับกดพวกมันให้นั่งลง ค้นตัวปลดอาวุธ อย่างว่องไว

ในขณะที่พวกตำรวจกำลังปฏิบัติการ พวกเราก็วิ่งเข้าไปช่วยคุณแม่และเต้ อีกด้านนึงทันที
“คุณแม่ ๆ เป็นอย่างไงบ้างคะ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“เต้ เป็นยังไงบ้าง เฮ้ย เลือด มันทำร้ายลื้อเหรอว่ะ ไอ้คนเลวนี่”
“เฮีย ๆ ฮือๆๆๆๆ”
“อ้าว ร้องทำไม เจ็บเหรอ”

ผมที่วิ่งเข้าไปพร้อมกับทุกคนก็ต้องหยุดยืนนิ่งๆ ก่อนจะถึงตัวพวกเขา ยืนดูพี่สาววิ่งไปแกะเชือก และลูบคลำตามร่างกายของมารดาของเธอ ที่ไม่รู้ว่าบาดเจ็บใด ๆ หรือไม่ .....และ มองดูเฮียตง มันวิ่งเข้าไปช่วยน้องมัน พอแกะเชือกออกได้ เต้ก็สวมกอดเฮียมัน แล้วร้องไห้หนักมาก ใจผมหายวาบเมื่อเห็นว่ามีคราบเลือดเลอะอยู่มุมปากซ้ายของเต้ อยากวิ่งเข้าไปกอดปลอบเต้ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีมือนุ่ม ๆเย็น ๆ มาแตะ

“ซันคะ...คุณโอเคไหม ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ตำรวจควบคุมตัวพวกมันไว้หมดแล้วค่ะ”
“...อ่า ครับ ผมโอเค คุณแม่ท่าทางปลอดภัย.... เต้ก็เช่นกัน”

ยิ่งเห็นเขาร้องไห้หนักมากในอ้อมกอดของเฮียตง และรอยเลือดที่มุมปาก ใจผมร้อนรุ่มขึ้น จนอยากหาที่ระบาย
ผมวิ่งกลับไปที่คนร้ายที่ถูกควบคุมอยู่ วิ่งเข้าไปต่อยพวกมันที่ทั้งงง และตกใจมือปัดป้องเป็นพัลวัน ตำรวจก็พยายามเข้ามาห้าม
“พวกมึง ไอ้สารเลว ฮึ่ม...ไอ้พี่วัชร มึงอีกคน พ่อแม่กูไว้ใจมึงที่สุด ไม่คิดเลยว่ามึงจะเนรคุณ กล้าทำกับพวกท่านได้ลงคอ”
“หยุด ๆ ซัน อย่าทำเขา”
“คุณแม่มาห้ามทำไม มันทำร้ายคุณแม่กับเต้ ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่ ๆ”
“ซัน ถือว่าแม่ขอเถอะ พ่อวัชร เขาทำไปเพราะมีเหตุผล และเขาก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรแม่”
“นายหญิง.......”
“พี่วัชรคะ...”
“คุณมีน...”
“มีนได้ทราบทุกอย่างจากคุณแม่แล้วนะคะ....มีนไม่เคยคิดว่าพี่วัชรเป็นคนอื่นไกลเลยนะคะ ถึงมีนจะไม่สามารถรับรักพี่ได้ แต่มีนอยากให้พี่รู้ไว้ว่าตลอดมา พี่เป็นพี่ชายที่มีนเคารพ และนับถือมากนะคะ”

“คุณมีน....”
“พอแล้วพี่มีน พี่จะบ้าเหรอ คนอย่างมัน มีอะไรให้น่าเคารพ...มึงอ่ะ ไม่เหมาะกับพี่กูหรอก ไอ้คนเลว..ติดคุกยาวไปเถอะมึง ถุ๊ย”


ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
จู่ ๆ แสงไฟก็สาดเข้ามาจากทางท้องทะเล แว้บแรกผมคิดว่าเรือของพวกมันคงมารับแล้ว เราคงจะหมดหวังหมดทางหนีแล้วจริง ๆ

จนกระทั่งมีตำรวจหลายนายวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ทางชายป่า พร้อมอาวุธครบมือ เข้าจับกุมพวกคนร้าย อย่างรวดเร็วและฉับไว ผมหันมองหน้านายหญิง เธอก็หันมามองอย่างงง ๆ และ เราก็ยิ้มออกมาได้ มีคนมาช่วยแล้วพวกเรารอดแล้ว

ใจของผมเหมือนจะหยุดเต้น เรี่ยวแรงที่เคยมีเหมือนจะหายไปสิ้น คิดได้เพียงว่า เรารอดตายแล้ว จู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลอย่างไม่อาจกลั้น มีคนวิ่งเข้ามาช่วยพวกเรา ผมมองไม่เห็นว่าเป็นใคร เพราะแสงไฟที่สาดส่อง และม่านน้ำตาที่ทำให้เห็นทุกอย่างเลือนราง จนได้ยินเสียง
“เต้ เป็นยังไงบ้าง เฮ้ย เลือด มันทำร้ายลื้อเหรอว่ะ ไอ้คนเลวนี่” เป็นเฮียตงนี่เอง ผมหวังว่าจะเป็นใครเหรอ
“เฮีย ๆ ฮือๆๆๆๆ” ยิ่งหวังก็ยิ่งช้ำ น้ำตาก็ยิ่งไหลท่วม ผมโผกอดเฮียมัน ทั้งดีใจ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ปะปนกันไปหมด
“อ้าว ร้องทำไม เจ็บเหรอ”


“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ คนดีของแม่” มือของนายหญิง ที่ให้ความอบอุ่น และอ่อนโยนกำลังลูบหัว ผม เพื่อให้ผมหยุดร้อง ซึ่งมันก็ได้ผล
“..อึก..ครับ ..ไม่ร้องแล้วครับ”

“เอ๊ะ คุณแม่คะ....มีนได้ยินคุณแม่เรียกตัวเองกับเต้ ว่า...”
“เอาไว้แม่จะบอกลูกวันหลังนะ แต่ตอนนี้เข้าไปห้ามซันก่อนเถอะ แม่ไม่อยากให้เขาทำร้ายนายวัชร ....ที่เขาทำไปก็เพราะรักลูกนะมีน ....”

เป็นดังเช่นที่นายหญิงกล่าว คุณซันกำลังเตะต่อย คนร้ายทั้งสามคน โดยมีตำรวจหลายนายเข้าไปห้ามปราม

“พวกมึง ไอ้สารเลว ฮึ่ม...ไอ้พี่วัชร มึงอีกคน พ่อแม่กูไว้ใจมึงที่สุด ไม่คิดเลยว่ามึงจะเนรคุณ กล้าทำกับพวกท่านได้ลงคอ” เขาชี้หน้าพี่วัชร ก่อนจะปรี่เข้าไปทำร้ายอีกรอบ

“หยุด ๆ ซัน อย่าทำเขา” นายหญิงตะโกนห้าม
“คุณแม่มาห้ามทำไม มันทำร้ายคุณแม่กับเต้ ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่ ๆ”
“ซัน ถือว่าแม่ขอเถอะ พ่อวัชร เขาทำไปเพราะมีเหตุผล และเขาก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรแม่”
“นายหญิง.......” หน้าตาพี่วัชร ดูอ่อนล้า สายตาที่มองนายหญิง กลับไปเป็นพี่วัชรคนเก่าที่ผมเคยพบครั้งแรก เขาก้มหน้า ไม่กล้าสบตา ผมเห็นน้ำตาของเขา


“พี่วัชรคะ...” พี่มีนเดินเข้ามาสมทบ ข้าง ๆ นายหญิง
“คุณมีน...” พอได้ยินเสียงว่าเป็นใคร พี่วัชรรีบเงยหน้าขึ้นมามอง
“มีนได้ทราบทุกอย่างจากคุณแม่แล้วนะคะ....มีนไม่เคยคิดว่าพี่วัชรเป็นคนอื่นไกลเลยนะคะ ถึงมีนจะไม่สามารถรับรักพี่ได้ แต่มีนอยากให้พี่รู้ไว้ว่าตลอดมา พี่เป็นพี่ชายที่มีนเคารพ และนับถือมากนะคะ”

“คุณมีน....” พี่วัชรน้ำตารื้นขึ้นมาทันที เขาพยายามเอื้อมมือมาหาพี่มีน

 “พอแล้วพี่มีน พี่จะบ้าเหรอ คนอย่างมัน มีอะไรให้น่าเคารพ...มึงอ่ะ ไม่เหมาะกับพี่กูหรอก ไอ้คนเลว..ติดคุกยาวไปเถอะมึง ถุ๊ย” แต่คุณซันก็ปัดมือเขาทิ้ง ชี้หน้าปรามาส ไม่พอ ยังถ่มน้ำลายรดหน้าเขาอีก
ถึงผมไม่ค่อยชอบพี่วัชรซักเท่าไหร่ แต่ที่คุณซันทำกับเขาก็เกินไป
“คุณซัน ทำเกินไปแล้วนะ เขาทำผิดก็ปล่อยให้กฎหมายจัดการซิ”
“เกินไปตรงไหนว๊ะ มันขโมยของ ลักพาตัวคุณแม่ และ...ยังทำร้าย..นาย” น้ำเสียงตะโกนที่เกรี้ยวกราดของเขา แผ่วลงในตอนท้าย ให้ได้ยินกันแค่สองคน และจ้องตรงมา พาให้ผมอุ่นวาบในหัวใจ อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าที่เขาโกรธเกรี้ยวถึงเพียงนี้ เพราะว่าผมถูกทำร้าย


“เอาล่ะทุกคน จบ ๆ เรื่องไปเถอะให้ตำรวจเขาจัดการทางนี้ คุณเป็นไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” นายหัว เข้ามาห้ามและประคองนายหญิง
“ไปกันเถอะค่ะซัน จบ ๆ เรื่องร้าย ๆ ซะที ไปทำพิธีของเราต่อดีกว่า” คุณฟ้าใส มองมาที่ผมก่อนจะจับแขนคุณซัน เขาเองก็หันมามองผมก่อนที่เบือนหน้าไปและเดินตามว่าที่เจ้าสาวไปทางชายป่า 

ผมถอนหายใจเบา ๆ ให้กับตัวเอง ที่ยังคงวนเวียนคาดหวังไม่จบไม่สิ้น จริงๆ ถ้าผมตายไปตอนนี้ ก็คงจะดีเหมือนกัน ทุกอย่างคงจบไป พวกเขามีความสุข ไม่ต้องระแวงผมอีก ผมก็สบายไป ไม่ต้องวนเวียนทุกข์ใจต่อไปไม่จบไม่สิ้น



“เฮ้ย อะไรว๊ะ”
เสียงคุณตำรวจนายหนึ่งดังขึ้น ทุกคนหันมามอง ผมที่อยู่ใกล้เขาที่สุด เพิ่งเห็นว่า พี่วัชรแย่งปืนจากคุณตำรวจนายนั้น และยืนจังก้า หันกระบอกปืนไปทางคุณซัน และว่าที่เจ้าสาว
“มึง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ดูถูกกูนัก ตายซะเถอะ”

มันเร็วมาก ไม่มีใครตั้งตัว ไม่มีใครคาดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น

เปรี้ยงงงงงงงงง
เปรี้ยงงงงงงงง


.................สิ้นเสียงปืนนัดแรก นัดที่สองจากอีกกระบอกของตำรวจอีกนายหนึ่ง ก็ทะลุหน้าผากพี่วัชร เขาล้มทั้งยืน





“ ...เต้...”

จู่ ๆ ทุกคนก็วิ่งเข้ามาหาผม
นัดแรกที่ลั่นจากปืนที่พี่วัชรแย่งมา ส่องไปทางคุณซันและว่าที่เจ้าสาว ผมที่อยู่ใกล้ที่สุด และเห็นทุกอิริยาบถ ของพี่วัชร กระโดดเข้าไปขวาง จนกระสุนทะลุท้องผมไป อ๊า เจ็บเหมือนโดนเหล็กเผาไฟทะลุเนื้อ



ถามว่าทำไปทำไม .......ไม่รู้ ...รู้อีกทีก็กระโดดเข้าไปขวางแล้ว ไอ้โง่เอ๊ย



เสียงทุกคนตื่นตระหนก และอลม่าน เจ็บปวดไปหมดทั้งตัว หายใจติดขัด สายตาเริ่มพร่ามัว ใครบางคนกำลังกอดผมอยู่ อ้อมกอดที่ผมคุ้นเคย ได้ยินแต่เสียงร้องเรียกปานจะขาดใจของเขา อยากบอกเขาว่าอย่าร้อง แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ ก่อนที่สติสุดท้ายจะดับไป

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
เต้เอ๊ย  วิบากกรรมอะไรจะเยอะขนาดนี้

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
“.........”  นี่ผมยังไม่ตายเหรอ....สติสัมปชัญญะค่อย ๆ กลับมา หรี่ตาสู้แสงที่สาดมาจากข้าง ๆ เตียง เพดานแบบนี้ เตียงแบบนี้ ห้องแบบนี้ คงเป็นโรงพยาบาลซินะ ลำคอผมแห้งผาก คิดถึงละครในทีวีที่เคยดู ผมเข้าใจเลยว่านี่เป็นประโยคสำคัญ
“....น้ำ..ขอน้ำกินหน่อย”
“เต้...ฟื้นแล้ว ๆ ... เร็วเรียกคุณหมอมาเร็ว”

เขาปรับเตียงและประคองผมให้ดื่มน้ำ พอได้น้ำเข้าไปร่างกายก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ผมหันไปมองคนที่ประคองผม เขาเป็นผู้ชายที่ผมรักมากที่สุด
“....อากู๋.....”

“อื่อ อากู๋เอง ฟื้นซะที ทำให้เป็นห่วงจริง ๆ วันหน้าอย่าทำอะไรเสี่ยง ๆอย่างนี้อีกแล้วนะ คนแก่หัวใจจะวาย” อากู๋กอดหัวผมเบา ๆ แต่มันก็อบอุ่นไปถึงหัวใจ
“ขอโทษครับ.....” เหมือนจะยังไม่ฟื้นดี ผมขอโทษทั้งน้ำตา ก่อนจะหมดสติไปอีก ได้ยินเสียงอีกหลายคนเต็มไปหมด





รู้สึกตัวเบา ๆ ล่องลอยได้ สภาพรอบตัวเต็มไปด้วยหมอก มีใครบางคนกำลังเดินมา
“....แม่...”
“เต้” ถึงจะไม่เคยเจอตัวจริง แต่ทันทีที่เห็นก็มั่นใจว่านั่นคือแม่ที่ผมเฝ้าฝันถึง รีบวิ่งเข้าไปกอดแม่
“แม่จ๋า ทำไมเพิ่งมาหาผม ฮือๆๆๆ” รู้สึกว่าตัวเองกลับไปเป็นเด็กน้อยอายุ 10 ขวบ
“แม่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ลูก...แต่แม่รักลูกมากนะ”
“ผมก็รักแม่ครับ”


ผมกอดซบกับอกแม่ เล่าเรื่องโน้น เรื่องนี้ที่ผ่านมาในชีวิตให้แม่ฟัง อย่างที่ตั้งใจไว้ แม่ก็ฟัง และยิ้ม ๆ ลูบหัว แล้วให้นอนหนุนตัก
“ลูกจ๊ะ ถึงแม่ไม่ได้อยู่ด้วย ก็ต้องเข้มแข็งนะลูก ชีวิตมันไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดหรอก เหมือนที่ลูกเล่ามา คนเราต้องประสบพบเจอทุกเหตุการณ์ ทั้งเรื่องดี ร้าย สุข ทุกข์ เราหลีกหนีไม่ได้หรอกนะ มีแต่ต้องเดินหน้าต่อไป”
“ครับแม่ ผมรู้ ต่อไปผมจะเข้มแข็ง แต่ว่าแม่จะไปไหน อย่าไปเลย แต่ถ้าจะไป ผมไปด้วยนะครับ”
“มันยังไม่ถึงเวลาของลูกนะจ้ะ.....ได้ยินไหม ใครบางคนกำลังเรียกลูกอยู่”
“ใครเหรอจ้ะแม่...” ผมลุกขึ้นนั่ง หันไปทางที่มีเสียงเรียกชื่อผม เหมือนจากที่ไกลๆ แผ่วเบา เสียงที่ผมคุ้นเคย และคิดถึงจนน้ำตาไหลออกมา ผมหันไปหาแม่ แต่แม่ได้หายไปเสียแล้ว


ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
5555 ขออำภัยนะคะ สั้นไปหน่อย อีกไม่กี่วันจะมาต่อยาวๆ ให้นะคะ ใกล้จบแล้วววววว

ออฟไลน์ โอ

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 141
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
ตอนที่ 38 ยังไม่สาย



“แม่ ๆๆๆ... แม่.... อย่าไป.. อย่าทิ้งผมไป แม่ๆๆ”
“เต้ เต้ครับ ผมอยู่นี่แล้ว”
“ซัน เต้ฟื้นแล้วเหรอ”
“อ้อ ยังครับ ฟื้นมารอบนึงตอนอากู๋อยู่ แล้วนี่ก็ละเมอเรียกหาแต่แม่”
“โถ พ่อคุณ น่าสงสารจริง ๆ นอนไม่ได้สติมาเป็นอาทิตย์แล้ว นี่คงฝันถึงคุณแม่เขาอยู่แน่ๆ เลย”
คุณแม่และพี่มีนแวะมาดูอาการ พอดีกับที่เต้ละเมอ ท่าทางเธอเอ็นดูเต้มาก เข้าไปลูบหัวลูบตัวอย่างอ่อนโยน ผมไม่ค่อยได้เห็นมุมนี้ของเขาเท่าไหร่ เพราะไม่ชอบเข้าใกล้เขา คิดว่าเขาเกลียดผม
ซึ่งคงต้องคิดใหม่ซะแล้ว
“อ้อ เธอก็ไปพักซักหน่อยเถอะ กลับไปอาบน้ำอาบท่าก็ยังดี หนวดเครารุงรังไปหมดแล้ว เดี๋ยวแม่กับมีนจะอยู่เฝ้าต่อให้เอง”
“เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ..”

พอถูกทักก็หันไปมองกระจก ซึ่งก็ไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อน ทั้ง ๆ ที่ก็ดูแลเต้มาเป็นอาทิตย์แล้ว มองแต่เต้ กุมมือเขา พูดกับเขา เช็ดตัว ดูแลเขา จนแทบลืมกินข้าว ถ้าไม่มีใครมาจัดการให้
สภาพตัวเองในกระจก ดูไม่จืดเลย ถุงใต้ตาบวมเป่ง หมองคล้ำ ผมเผ้าไม่ได้จัดทรง หนวดเคราเริ่มจะรุงรัง ไม่เหลือเค้า เสือกรุงเทพฯเลย

“ไม่ได้ ไป ๆ ถ้าเต้ตื่นขึ้นมาเห็นสภาพนี้ ตกใจตายกันพอดี....อ้อ ฟ้าใสเขารออยู่ข้างนอกแน่ะ”
“...อ่า...ครับ...”

เดินออกจากห้องผู้ป่วยมาก็เจอฟ้าใส ยืนคอยอยู่หน้าห้อง เธอมองผมหัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่ดูไม่ออก
“ไม่เข้าไปเยี่ยมเต้ หน่อยเหรอ”
“วันนี้ไม่ล่ะค่ะ ได้ยินว่ายังไม่ฟื้น.......ซันคะ ฟ้ามีเรื่องอยากคุยกับคุณค่ะ”









ร้านกาแฟในโรงพยาบาลเป็นที่ ๆ ฟ้าใสเลือกจะนั่งคุยกับผม
“ซันคะ ฟ้าไม่อ้อมค้อมนะคะ...งานแต่งงานของเรายังจะจัดอีกใช่ไหมคะ”
“...ฟ้า..ผม...”
“คุณก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง ฉันเป็นคนตรง ๆ และก็อยากให้คุณ ตรงๆ กับฉันด้วยนะคะซัน”
“...ฟ้าครับ ผมรักคุณ อยากแต่งงานกับคุณมาตั้งแต่แรกแล้ว..”
“..ซัน..ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฟ้าจะดีใจมากเลยนะคะ”
“..ครับ..มันเป็นเรื่องจริง.....แต่...วินาทีที่ผมเห็นเต้ถูกยิง ล้มลงไปต่อหน้า ใจผมแทบขาด เห็นเขาเสียเลือดขนาดนั้นจนหมดสติไป ผมเหมือนจะหยุดหายใจ ณ ตรงนั้นเลย”
“.....”
“ผมรักคุณก็จริง แต่ผมก็รักเขามากเช่นกัน เขาเติมเต็มชีวิตที่ขาดวิ่นของผม เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นทุกอย่าง ผมคิดเสมอว่าอยากตื่นขึ้นมาพบหน้าเขาทุกวัน ความสับสนใจของผม ทำร้ายพวกคุณทั้งสองคน ผมขอโทษนะครับฟ้าใส แต่ผม...”
“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะซัน สรุปว่า...”
“ผมขอโทษนะ....”
“คุณพร่ำแต่บอกว่ารักฉัน แล้วถ้าต้องตื่นขึ้นมาตอนเช้า คนแรกที่คุณอยากจะเห็นหน้าคือใครคะ...”
“...ผม...”
“พอกันทีกับผู้ชายโลเลอย่างคุณ อยู่กันไปให้ผุตายกันไปข้างนึงเหอะ คนอย่างฟ้าใส ไม่สนใจผู้ชายที่เขาไม่ได้รักเราหรอก คนบอกรักฉันเป็นร้อย ซักวันจะพาคนรักที่ดีกว่านายร้อยเท่ามาเย้ยเลยคอยดู”
“....ฮ่ะ..ฮ่ะๆๆๆ”
“ผู้ชายโง่งี่เง่าอย่างนายน่ะ ฉันเขี่ยทิ้งได้ย่ะ เชอะ”
“ฮ่ะ ๆๆๆ ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ”

“ลาขาดย่ะ...........อ้อ........จะบอกอะไรอย่างนะ ถ้าเป็นฉัน คงไม่กล้าเอาตัวเข้าไปบังกระสุนให้คุณหรอก..”
ผู้หญิงที่ผมเคยรัก เดินจากไป ทิ้งให้ผมยังคงคิดถึงประโยคสุดท้ายของเธอ...ถ้าผมยังลังเลและสับสนอีก ผมคงเสียหัวใจผมไปตลอดกาลแน่นอน





งานแต่งงานในคืนนั้น ต้องจบลงโดยปริยาย คุณพ่อของฟ้าใสโกรธมาก แต่ก็ได้ฟ้าใสช่วยกล่อมจนท่านบรรเทาโทสะ ของหมั้นเราจะยกให้ทางว่าที่เจ้าสาว แต่ฟ้าใส และคุณพ่อของเธอปฏิเสธ และก็ได้คุณพ่อของผมช่วยไปพูดเรื่องการยกเลิกงานแต่งงาน กว่าจะผ่านไปได้ก็ลำบากพอดู ส่วนอากู๋ ก็บินมาที่ภูเก็ตทันที ที่ได้ข่าว ท่านไม่ได้ตำหนิผม ที่เป็นต้นเหตุให้หลานชายของท่านต้องบาดเจ็บ บอกแค่ว่าหลานท่านมันโง่เอง ที่เอาตัวไปบังกระสุนแทนคนอื่น ผมว่ามันเจ็บกว่าท่านต่อยผมอีกนะ แต่ก็พร่ำขอโทษขอขมาจนท่านใจอ่อนยอมคุยด้วยเหมือนเดิม ระหว่างนี้ อากู๋และครอบครัวผม ก็คุยกันเรื่องหมั้นหมายของพี่มีนกับไอ้เฮียตง

ผมเพิ่งมารู้จากคุณพ่อว่า พวกท่านรู้เรื่องของผมกับเต้ มาตั้งนานแล้ว ท่านไม่ได้รังเกียจอะไร แต่เป็นเพราะเมื่อมีฟ้าใสเข้ามา ผมต่างหากที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยากยิ่งขึ้น ความโลเล ของผม เกือบทำให้ผม พลาดสิ่งที่ดีทีสุดในชีวิต

ผมกลับมานั่งเฝ้าเต้ต่อที่ห้อง นั่งข้างๆ เตียง มองใบหน้ายามหลับของเขาที่ผมแสนจะรักใคร่ จูบมือเขาเบาๆ
“ตื่นซะทีเถอะครับที่รัก ลืมตามามองผม บอกว่ารักผมอีกซักครั้งนะครับ ผมรอคุณอยู่นะที่รัก”

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ Aoya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 906
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-3
ฮึ่ยยยย โมโห ให้เต้ความจำเสื่อมจำซันไม่ได้ไปเลยได้มั้ยคะ เกลียดดด
ไม่อยากให้ได้คู่กับอิซันเลย ผู้ชายโลเลแบบนั้น อยากให้ได้บทเรียนเยอะๆอะ
เอาให้เจ็บจนแทบกระอักเลือดเลย  :z6:

ออฟไลน์ myd3ar

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-4
ผู้ชายอย่างซันนี่ ไม่น่าได้คนแบบน้องไปเลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0

ออฟไลน์ Premo1492

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 41
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
 :mew2: ยังไงก็ค้านนความรู้สึกอยู่ดี ซันเลือกฟ้าใสไปแล้ว ความรู้สึกที่เต้เสียไปเหมือนสูญเปล่า

 :mew6: อินจัด....ขอโทดค้าบบบ :mew1:

ออฟไลน์ onlyplease

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
ไม่น่าได้คู่กันอ่ะ  ให้เต้เลิกแล้วออกไปจากชีวิตหรือลืมไปเลย   :ling1: :ling1: :ling1: 

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2386
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
ตามจ้าาา
ใจอยากให้เต้ได้พระเอกใหม่ไปเลยนะเนี่ยย

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ  :hao5:

****ฮึ่ยยยย โมโห ให้เต้ความจำเสื่อมจำซันไม่ได้ไปเลยได้มั้ยคะ เกลียดดด
       ไม่อยากให้ได้คู่กับอิซันเลย ผู้ชายโลเลแบบนั้น อยากให้ได้บทเรียนเยอะๆอะ
        เอาให้เจ็บจนแทบกระอักเลือดเลย
****ผู้ชายอย่างซันนี่ ไม่น่าได้คนแบบน้องไปเลย
****ยังไงก็ค้านนความรู้สึกอยู่ดี ซันเลือกฟ้าใสไปแล้ว ความรู้สึกที่เต้เสียไปเหมือนสูญเปล่า
       อินจัด....ขอโทดค้าบบบ
****ไม่น่าได้คู่กันอ่ะ  ให้เต้เลิกแล้วออกไปจากชีวิตหรือลืมไปเลย
****ตามจ้าาา ใจอยากให้เต้ได้พระเอกใหม่ไปเลยนะเนี่ยย

แต่ละเม้นนี่ได้ใจมากเลยค่ะ  o13 ก็อยากจะตามใจทุกคนนะคะ แต่ก็แล้วแต่เต้เขาจะตัดสินใจอ่ะค่ะ
อันนี้ต้องตามใจเขาค่ะ มาคอยชมคอยเชียร์ ว่าเต้จะตัดสินใจยังไงกันต่อเลยนะคะ



*************************************************************

“.......อื่อ.....” รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด แข้งขาก็ไม่ค่อยมีแรง แต่ก็รู้สึกสดชื่นขึ้น ลืมตาขึ้นมาก็ยังเบลอ ๆ รู้สึกเหมือนนอนนานมาก ฝันถึงเรื่องราวเยอะแยะมากมาย ฝันถึงแม่ด้วย นับเป็นฝันดีสุด ๆ จริง ๆ
“คราวนี้น่าจะฟื้นจริง ซะที”
“อากู๋”
“เป็นไงบ้าง อ่ะดื่มน้ำซักนิด จะได้รู้สึกดีขึ้น”
“ครับ..ปวดแผลนิดหน่อย แต่คิดว่าสบายดีแล้วครับ ขอโทษที่ให้กู๋ต้องลำบากมาถึงนี่”
“ลำบากอะไรกัน หลานเจ็บทั้งคน”
“..เอ่อ แล้วคุณซันล่ะครับ เขาโดนยิงด้วยหรือเปล่า หรือนอนพักอยู่ที่นี่ด้วย ผม..”
“เฮ้ย ใจเย็น ๆ ก่อน...”




 
เปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป ก็สุดแสนจะดีใจ คนที่เฝ้าเรียกเขาอยู่ทุกวันฟื้นแล้ว เขามองมาที่ผมอย่างกังวล จนผมเดินยิ้มเข้าไปใกล้ ๆ เขาก็หลบหน้าหันไปอีกทาง อ้าว?
“สวัสดีครับ อากู๋”
“อื่อ หวัดดี” ทักอากู๋พอเป็นพิธี ก็หันไปสนใจคนเจ็บต่อ
“ตื่นแล้วเหรอครับ รู้สึกเป็นไงบ้าง ยังเจ็บแผลอีกไหมครับ หรือจะให้ตามคุณหมอไหม”
นิ่งสนิท ไม่มีสัญญาณตอบรับ เขายังคงนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร
“อั๊วว่าอี โอเค แล้วล่ะ”
“อ่อ...ครับ ...เอ่ออากู๋ครับ คุณพ่อคุณแม่อยากจะเชิญอากู๋ทานมื้อเที่ยง เพื่อจะคุยเรื่องของเราอ่ะครับ ไม่ทราบว่าอากู๋สะดวกไหมครับ”
“อะ..อะไรคือเรื่องของเรา” คนนั่งนิ่งเมื่อกี้ หันขวับมามองค้อนทันที
“อ้าว ก็เราสองคนไง ที่รัก”
“....อ่ะ.อะไร.ไม่มีเรื่องของเราหรอก คุณต้องแต่งงานกับคุณฟ้าใสไม่ใช่เหรอ” เต้จ้องผมเขม็ง ด้วยแววตาสงสัย
“เรายกเลิกงานแต่งงานไปแล้ว”
“ทำไมอ่ะ พวกคุณรักกันไม่ใช่เหรอ”
“ผมมันไม่ดีเองล่ะ ฟ้าใสจับได้ว่าผมรักคนอื่นเขาเลยขอเลิก”
“ผมไม่เชื่อคุณหรอก คุณฟ้าใสรักคุณมาก และคุณก็บอกผมเองว่าคุณก็รักเธอเช่นกัน”
“ผมขอโทษนะ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมนะที่รัก” ท่าทางเต้โกรธมาก ผมพยายามจะจับมือเขา แต่เขาก็ปัดออก
“....ไม่...อย่ามาทำให้ใจผมต้องเจ็บอีก ผมกำลังจะทำใจได้แล้ว” ฟังแล้วปวดใจ แต่ทำไงได้ ผมทำกับเขาไว้เยอะ มีทางเดียวคือต้องง้อให้ถึงที่สุดนั่นแหล่ะ
“โอ๊ย อันนี้ไม่ดีนะ ผมไม่ยอมให้คุณทำใจได้หรอก ผมรักคุณจริง ๆ นะเชื่อผมเถอะ”
“ไม่ ออกไปเลย ไม่อยากเห็นหน้า”
“เต้อ่ะ...” ใจแป้วเลยล่ะ ท่าทางเขาจะไม่ยอมอภัยให้ผมง่าย ๆ



“โว๊ะ พวกลื้อจะงอนจะง้อกันก็เกรงใจอั้วบ้าง อั๊วนั่งหัวโด่อยุ่นี่นะเว้ย”
“อากู๋ / กู๋อ่ะ” ระฆังช่วยไว้พอดี
“กู๋ไล่เขาออกไปที ผมไม่อยากเห็นหน้าเขา” แต่เต้ก็ยังไม่ละความพยายามที่จะผลักไสผม
ผมพยายามส่งสายตาออดอ้อนอากู๋ให้ท่านเห็นใจ ช่วยผมง้อเต้หน่อยนะครับอากู๋ครับ
ท่านมองผมอย่างเอือมระอา ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“เฮ้อ...อาเต้ ลื้อก็อย่าปากแข็งนักเลย เมื่อกี้ลืมตาตื่นขึ้นมาก็ถามหาอีก่อนเลย พออีมา ลื้อก็งอนอี ซะนี่” โอ้ววว จริงเหรอครับอากู๋
“อ๊า...กู๋ ผมไม่ได้งอนนะ” คนเพิ่งฟื้นไข้ หน้ายังซีด ๆ แต่ก็ยังจะพอเห็นเลือดฝาดฉีดสีที่แก้ม น่าเอ็นดู
“เออๆๆ เรื่องของพวกลื้อล่ะ ไม่งอนก็ไม่งอน...ว่าแต่อาซัน พ่อแม่ลื้ออยู่ไหนล่ะตอนนี้” คราวนี้อากู๋มองเต้ แล้วหันมามองผม แถมถอนหายใจหนักกว่าเดิม
“อ้อ เดี๋ยวผมให้คนขับรถพาไปครับ”
“อื้อๆ ..ไปก่อนนะอาเต้... “
“อื่อ ไม่ไปไม่ได้เหรออากู๋” เต้รีบคว้าแขนเสื้ออากู๋ไว้แน่น พร้อมส่งสายตาอ้อนวอน
“เฮ้อ อาเต้เอ้ย อย่าโง่ไปเลยหน่า ชีวิตคนเรามันไม่ได้ยาวนานมากนักหรอกนะ อะไรๆ มันก็ไม่แน่ไม่นอน อะไรที่ทำแล้วมีความสุข ไม่เดือดร้อนใคร ก็ทำ ๆ ไปเถอะ” อากู๋ลูบหัวหลานชายของท่านพร้อมทั้ง ให้โอวาท ที่ยิ่งทำให้ผม รัก และเคารพท่านมากขึ้นไปอีก ผมก็เป็นอีกคนที่ไม่ได้เห็นคุณค่าของการที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เรารัก จนเกือบจะต้องเสียเขาไปตลอดชีวิตแล้ว








เต้มองตามอากู๋พ้นประตูไปตาละห้อย ก่อนจะหันกลับมาทำตาดุใส่ผม ที่เผลอยิ้มมองดูเขา
“ยิ้มอะไร” เขาจะรู้ไหมว่ากริยาที่เขาคิดว่าดุ มันช่างน่ารักน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน แล้วจะไม่ให้ผมยิ้มออกมาได้ยังไง
“ดีใจที่คุณตื่นขึ้นมาไงครับ แต่เสียดายนิดนึง ที่ไม่ใช่คนแรกที่คุณลืมตามาเจอ”
“.......” เต้เบือนหน้าหนีไปมองทางอื่น ผมใจเสียขึ้นมาทันที
“เต้ครับ เต้ อย่างอนผมเลยนะครับ ผมรู้สำนึกผิดแล้ว ขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ ผมมันไม่ดีเอง ไม่รู้จักหัวใจตัวเอง ทำไม่ดีกับคุณไว้มาก ยกโทษให้ผมนะครับ”
“.......” เต้ยังคงนิ่ง ผมจะทำยังไงดี

 “และอีกอย่าง ผมอยากขอบคุณ ที่คุณช่วยชีวิตผมไว้ ไม่รู้จะกล่าวคำไหนให้เพียงพอ นอกจากคำว่าขอบคุณมาก ๆ ครับ ชีวิตที่คุณช่วยไว้ มันไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่นี่ผมขอยกให้คุณทั้งหมดเลยครับ”
“...แหวะ ใครจะอยากได้” แม้เสียงแขวะจะเบาบางแต่ก็ได้ยินเต็มสองหู คุณครับ พูดแบบนี้ผมเสียใจนะครับ แต่ก็ถือเป็นลางดี ที่เขายอมพูดกับผม เขาหันมาสบตาผมก่อนจะหันกลับไปอีกทางเหมือนเดิม

“ว้า ไม่โรแมนติกเอาซะเลย นี่ผมกำลังขอคุณแต่งงานอยู่นะ” ผมนั่งลงข้าง ๆ เตียง มองตาเขา ก่อนจะยกมือข้างซ้ายของเขาขึ้นมาจุมพิตเบา ๆ
“ไม่เอาหรอก ไม่อยากแต่งกับคุณ” ตามคาดเขารีบชักออกอย่างไว พร้อมทั้งผลักผมออกจากเตียง ใจร้ายอ่ะที่รัก

“นะครับ ผมผิดไปแล้ว จะลงโทษผมยังไงก็ได้ แต่แต่งงานกับผมนะ” โบราณว่าไว้ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก และผมกำลังทำตามอยู่
“ไม่ ก็บอกว่าไม่ไง อ๊ะ” จู่ ๆ เต้ก็ตัวงอลงไป ผมคิดว่าที่เขาสะบัดไปมาคงทำให้เขาเจ็บแผล
ผมรวบกอดเขาไว้เบา ๆ
“ขอโทษนะ คุณเพิ่งฟื้นแท้ ๆ ผมไม่น่ามาเร่งรัดคุณเลย ผมจะตามหมอมานะ”
“...ไม่ต้อง ไม่ได้เป็นไรมาก เจ็บนิดเดียว...”

ผมคลายอ้อมกอดออก นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง มองดูเขาที่ผมเคยเห็นว่ารูปร่างผอมบาง ท่าทางบอบบาง แต่ที่จริง แล้วเขาคนนี้ เป็นคนที่เข้มแข็งกว่าใครที่ผมรู้จัก ผ่านอะไรมาก็มาก แต่ไม่เคยทำให้เขาท้อถอย หรือหมดความอดทนเลย ต่างกันกับผม ที่โทษโน่นโทษนี่สารพัด ไม่เคยคิดจะยืนหยัดสู้ด้วยตัวเองซักครั้ง คอยแต่จะพึ่งบารมีพ่อ บารีพี่ตลอด ผมยอมรับจริง ๆ ว่าคนๆ นี้ มาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของผม อย่างลงตัวที่สุด
“ไม่เจ็บแล้วจริงๆ เหรอ”
“อื้อ... “
“เต้ครับ ผมรู้ว่าตลอดมาผมมันเลว ทำให้คุณเสียใจ ผมไม่มีอะไรมาแก้ตัว แต่อยากให้คุณให้โอกาสผมอีกซักครั้ง”
“ผมให้โอกาสคุณหลายครั้งแล้ว และคุณก็ปัดมันทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อไย...........คุณร้องไห้ทำไม” ผมไม่รู้ รู้แต่ว่าคำตัดพ้อของเต้ มันเสียดแทงในหัวใจเหลือเกิน ผมปัดมันทิ้งไปกี่ครั้งแล้ว ผมยังมีโอกาสเหลืออยู่อีกไหมนะ

“ยังไงผมก็ไม่มีวันปล่อยมือคุณอีกแล้ว ที่ผ่านมาผมโง่เอง ชีวิตที่ขาดคุณ เหมือนผมจะขาดใจ อภัยให้ผมนะ ให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเสียใจอีก แต่งงานกันเถอะนะครับที่รัก” น้ำตาลูกผู้ชาย ที่ไม่เคยไหล กลับหยดลงอย่างไม่อาย ผมยอมทุกอย่างแล้ว ที่จะให้เขาให้อภัย และ ให้โอกาสผมอีกซักครั้ง

“...ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ เราจบกันแค่นี้เถอะ ถือซะว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา ต่างคนต่างอยู่”
“.........” นี่ผมทุ่มสุดตัวแล้วนะ ทำไมเขายังใจร้ายจะเลิกกับผมให้ได้อีก สงสัยต้องเปลี่ยนวิธีง้อซะแล้ว

 “เฮ้อไม้นวมไม่ได้ก็ต้องไม้แข็งล่ะวะ ถ้าคุณไม่ตกลงแต่งงานกับผม ผมจะล่ามโซ่คุณ ขังคุณ ไม่ให้เจอะเจอหน้าใครอีกเลย คอยดู”
“เฮ้อ เบื่อ ผมไม่ใช่ของๆ คุณ อย่ามาทำกับผมเป็นสิ่งของนะ นึกจะรักก็เก็บมา ไม่รัก ก็ปาทิ้ง”
“โถ่ ย้ำแผลอยู่ได้ ผมขอโทษ ผมมันเลว ผมมันไม่ดี ไม่ทำหรอกครับพูดไปอย่างนั้นเอง ไม่กล้าลงมือลงไม้กับคุณแล้ว มีแต่จะถนอมคุณให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง”

“....”
“จริง ๆ นะ จะเชื่อฟัง จะเอาใจใส่ จะเป็นของคุณคนเดียว นะๆๆๆ ให้อภัยผมนะๆๆๆ” เขย่าเตียงออดอ้อน แต่ก็ดูจะมีหวัง เพราะเห็นคนดียิ้มออกมานิดนึงก่อนจะเก๊กหน้าขรึมต่อ


“จริงเหรอ ....”
“จริงครับ สาบานด้วยเกียติเลยครับ”

“จะยอมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย....”
“เฮ้ย จริงอ่ะ เย้ๆๆๆ”
“โอ๊ย  เจ็บ ๆๆๆ” อารามดีใจเผลอกอดเขาเต็มแรง จนเขาร้องโอยถึงได้รีบผละออกมา
“อ่า ขอโทษนะ ดีใจมากไปหน่อย”
“อย่าเพิ่งดีใจไป แต่มีข้อแม้นะ”
“อะไรว่ามาเลย ผมให้คุณได้ทุกอย่าง บอกมาเลย”
“....ไว้จะบอกทีหลัง แต่ตอนนี้ผมเริ่มเพลียแล้วล่ะ อยากจะนอนพักอ่ะ” ท่าทางเขาคงจะเพลียจริง ๆ ผมก็ลืมไปเลยว่าเขาเพิ่งจะฟื้น ยังไปเร่งรัดเขาอีก รีบประคองให้เขาได้เอนตัวลงจัดเตียงและผ้าห่มให้อย่างดี

 “ขอบคุณนะครับที่รัก ที่ให้อภัยผมเสมอ....ไว้คุณหายดีแล้ว ผมอยากจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง” ผมปัดผมที่หน้าผากเขาออก แล้วก้มลงจุมพิตเบา ๆ

“ที่ไหนเหรอ”
“ความลับครับ หายไว ๆ นะครับที่รัก” ไม่รู้ว่าเต้ได้ยินหรือเปล่า เพราะเขาหลับตาลงไปแล้วก่อนที่ผมจะทันจบประโยค
นับว่าผมยังโชคดีที่เขายังเหลือเยื่อใย จนยอมให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมจะรักษามันอย่างดีที่สุด

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2386
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ limpingping

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 206
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
อ๊าาาาา ใจหาย ใกล้จะจบแล้วนะคะ ชอบใจไม่ชอบใจอย่างไร ติชมกันมาได้นะคะ
อนาคต ไม่แน่อาจจะเขียนเรื่องราวเพิ่มขึ้น หรือมีเรื่องราวใหม่ ๆ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ  :mew1:



***************************************************************



ตอนที่ 39 ใครคนหนึ่งที่เกิดมาเพื่อพบกัน


หลังจากผ่านเหตุการณ์ตื่นเต้นในคืนนั้น ผมถูกยิงสลบไป ต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเดือน กว่าจะมาพักฟื้นที่บ้านได้

อากู๋หลังจากเห็นว่าผมพ้นขีดอันตรายแล้ว ก็กลับกรุงเทพ ไปดูแลกิจการต่อ และเตรียมจัดการเรื่องงานแต่งของเฮียตง

อิเฮียก็หน้าบาน มานั่งเฝ้าน้อง แทนที่จะสนใจน้อง ก็คุยกระหนุงกระหนิง กับพี่มีน ซะจนน้ำตาลในเลือดผมแทบทะลัก

พี่วัชรเสียชีวิตจากการวิสามัญของตำรวจในคืนนั้น พวกคนร้ายที่เหลือถูกจับกุม และขยายผลไปถึงหัวหน้าใหญ่ ที่เป็นตัวการ จนสามารถจับกุมตัวการใหญ่ได้

คุณฟ้าใส แวะมาเยี่ยมผมก่อนที่เธอจะกลับไปเรียน ป.โท ต่อ เธอบอกกับผมว่า ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเธอ เพราะเธอไม่สนใจคุณซันแล้ว ผู้ชายโลเลแบบนั้น เธอยกให้
ซึ่งผมรู้ว่ามันไม่จริงหรอก สายตาของเธอที่มองมาที่เรา ยังคงเจ็บปวดเหมือนสายตาของผมที่เคยมองพวกเขา ถ้าจะไม่ให้ผมรู้สึกผิดต่อเธอ ผมคงทำไม่ได้

นายหัวและนายหญิง แวะมาเยี่ยมผมทุกวัน ท่านทั้งสองยังคงดีกับผมเสมอต้นเสมอปลาย ท่านบอกว่าไม่เคยรังเกียจความรักของผู้ชายกับผู้ชาย เพราะไม่ว่ายังไง สุดท้ายแล้ว การได้อยู่กับคนที่รัก ก็เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดแล้ว
นายหญิง บอกท่านว่าจะรับผมเป็นบุตรบุญธรรม ท่านก็บอกเธอกลับไปว่า ไม่ต้องหรอก ไม่ช้าก็เร็ว ผมก็จะเข้ามาเป็นคนในครอบครัวแล้ว
แต่นายหญิงก็ยังจะรั้นรับผมเป็นบุตรบุญธรรม จนผมต้องบอกเธอว่า ต่อจากนี้ผมจะเรียกเธอว่าแม่ เธอจึงยอมตามที่ท่านบอก
ผมซะอีกที่ตื้นตันใจ จนอยากจะลงไปกราบแทบเท้าเธอที่เอ็นดูผมขนาดนี้ ในที่สุดผมก็มีคนที่ผมจะเรียกว่าแม่จริง ๆ ซะที

และคุณซัน ตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมด
เขาที่รู้ตัวว่าทำผิด ก็พยายามปรับปรุงตัว และปรับเปลี่ยนตัวเอง จากคนใจร้อน ก็ใจเย็นขึ้น ช่วยงานพี่มีนอย่างขยันขันแข็งขึ้น
กับนายหญิงเขาก็นอบน้อมขึ้น เข้าหาท่านก่อน จนช่องว่างระหว่างพวกเขาแคบลง
ส่วนกับผม เขาก็อ่อนโยนขึ้น ใจดีขึ้น ดูแลผมตั้งแต่ที่โรงพยาบาล จนมาพักฟื้นที่บ้าน จนหายดีแล้ว




วันนี้เราสองคนมาที่กรุงเทพ เขาชวนผมบอกว่าจะพาไปที่ ๆ หนึ่ง ระหว่างทางก็แวะซื้อของและดอกไม้ธูปเทียน บอกผมว่าจะพาไปวัด

ทันทีที่รถจอดหน้าวัด ผมก็ต้องฉงน มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม ก็วัดนี้น่ะ.....
“ไปครับ ถึงแล้ว ลงไปไหว้พระกัน”
“..อ่อ มาไหว้พระเหรอ...”
“ใช่ครับ คุณเพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มา ผมก็อยากจะพาคุณมาไหว้พระ ให้สบายใจ และปัดเป่าเรื่องร้าย ๆ เสริมศิริมงคล...ยังจะทำหน้าหมางงอีก มาเถอะ”

เขาพาผมเข้าไปในพระอุโบสถ จัดแจงจุดเทียน จุดธูปหกดอก แล้วส่งสามดอกให้ผม ผมคงจะคิดมากไปเอง โลกนี้มีเรื่องบังเอิญมากมาย นี่ก็คงเป็นหนึ่งในเรื่องบังเอิญ
ผมอธิฐานในใจขอให้ทุกคนที่ผมรักมีความสุข นั่นเป็นความปรารถนาเดียวของผม คำอธิฐานผมสั้นนิดเดียว พอลืมตามามองคนข้างกาย เขายังคงหลับตา พนมมือ ผมเผลอมองใบหน้าด้านข้างของเขา เขาดูซูบไปนิดหน่อย แต่ก็ยังหล่ออยู่ ในใจก็ยังแอบคิดไปว่านี่มันเป็นความฝันหรือความจริง เมื่อไม่นานมานี้ผมยังเจ็บปวดทรมานใจที่รักเขาอยู่เลย แล้วมาดูตอนนี้ซิ เขาที่บอกว่ารักผมคนเดียวและอยากอยู่กับผมตลอดไป มันเหมือนฝันที่ผมไม่อยากลืมตาตื่นเลย
“มองทำไม ผมหล่อละซิ”
“....หล่อตายล่ะ”
“แล้วรักรึเปล่าล่ะ”
“แหวะ เลี่ยน”
“โว๊ะ แค่มองตาก็ท้องซะแล้ว”
“อึ๊ย ตาบ้า เอาที่ไหนมาท้องวะ”
“ฮ่าๆๆๆ...ดีแล้วไม่มีลูกจะได้ไม่หลวม”
“...ทะลึ่งล่ะ นี่ในวัดในวานะ ไปเลย”

ผมที่อายจนหน้าร้อนก็รีบเดินหนีออกมาจากพระอุโบสถ จะเดินไปที่รถ แต่เขาก็รีบตามมาคว้าข้อมือไว้ แล้วพาเดินไปด้านหลังวัด…ผมรู้จักวัดนี้ดี ข้างหลังของวัดนี้มีใครคนนึงที่อยู่ในความคะนึงหาของผมมาตลอด

เขาพาผมมาหยุดยืนหน้าป้ายอัฐิ ที่มีรูปผู้หญิงสวย อายุน้อย นัยน์ตาเศร้าๆ แต่มีรอยยิ้มที่อบอุ่น
“รู้ได้ยังไงว่า....”
“เคยมาไหว้ท่าน..”

คุณซันยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วให้ผมถือช่อดอกไม้ ส่วนเขาก็จุดเทียนและธูป หนึ่งดอก แล้วส่งให้ผม
“ทำไมมีดอกเดียว...”
เขาไม่ตอบ แต่เดินมาอยู่ข้างหลังผม แล้วค่อย ๆ พยุงให้ผมคุกเข่าลงโดยมีเขาซ้อนอยู่ข้างหลัง เอามือมากุมมือผมไว้
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมมาเยี่ยมอีกแล้วนะครับ วันนี้มาพร้อมกับลูกชายของคุณแม่...” เสียงของเขานุ่มนวล และอ่อนโยน
 “ผมอยากมาขอบคุณคุณแม่ ที่ให้ชีวิตกับเขา ให้ผมได้พบกับเขา ได้รักเขา เขาเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของผม ผมสัญญาว่าจะดูแลเขา ไปจนเราทั้งสองแก่เฒ่า แม้ยามทุกข์ ยามสุข ยามสบาย ยามป่วยไข้ ผมจะดูแลเขาให้ดี ผมมาวันนี้ก็จะมาขอเขากับคุณแม่ หวังว่าคุณแม่จะอวยพรให้เราทั้งคู่ ครองรักกันตลอดไปนะครับ”
หัวสมองของผมอื้ออึงไปหมด คำพูดของเขาทำให้หัวใจผมสั่นไหว เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ อยากจะพูดก็พูดไม่ออก มีเพียงน้ำตาที่เอ่อไหลออกมา
“อ้าว เป่าปี่ซะแล้ว ดูเอาเถอะครับ ลูกชายคุณแม่ ขี้แงซะไม่มี....”
“อึก ฮื่อ ไม่ได้ร้อง น้ำตามันไหลเอง”
“เฮ้อ ขี้แย และยังขี้ปดอีก ไม่อายคุณแม่เหรอครับ”
“บ้าเหรอ แม่ต้องเข้าข้างผมอยู่แล้ว”
“อ่อ ครับ ๆ ยอมแพ้ก็ได้ครับ ต่อไปผมคงยอมคุณไปชั่วชีวิต...ขอบคุณนะครับ ที่ยอมอภัยและให้ผมได้เป็นคนรักของคุณอีกครั้ง”
ผมเฝ้าตามหาใครซักคนที่เกิดมาเพื่อเป็นของผม เฝ้าโทษโชคชะตา ฟ้าดิน แต่วันนี้ คำพูดหนึ่งคำของเขา ปลดพันธนาการจากความคิดนั้นของผมอย่างหมดสิ้น คนเราซักวันก็จะได้พบเจอคนที่จะเป็น ของเราอย่างแท้จริง ซึ่งผมก็พบแล้ว และเขาเองก็คงจะพบแล้วเช่นกัน ซึ่งกว่าเราจะมาบรรจบกัน มันก็ต้องผ่านอะไร ต่ออะไรเพื่อพิสูจน์ว่า เราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน...


 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด