เย้ๆๆๆ จบแล้วนะจ้ะ โหยยยนานเหมือนกันนะกว่าจะจบ ใครที่ยังติตตามกันอยู่ก็ขอบคุณนะคะ
ส่วนใครที่ผ่านมาก็แวะอ่านกันได้นะคะ บอกแล้วว่าแต่งแล้วจบทุกเรื่อง 55555
ส่วนในอนาคตจะมีตอนพิเศษ หรืออะไรก็ค่อยว่ากันอีกทีโน๊ะ
ยังไงก็ขอบคุณทุก ๆ คนที่อ่านนะคะ ดีไม่ดียังไงแนะนำติชมกันได้นะคะ ฝากอีก 2 เรื่องที่จบไปแล้วด้วยนะ
รักคนอ่านทุกคนเลย
*********************************************************
ตอนที่ 40 รักแล้วรอหน่อยนะ (จบแล้วจ้า)สนามบินสุวรรณภูมิ
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เราคุยกันเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอครับคุณซัน”
“....คุยเข้าใจอะไรกัน......คุณบอกคุณจะไปเรียนเพิ่มเติม ผมก็ไม่ว่าหรอก แต่นี่อะไร 2 ปีคืออะไร” เนี๊ยะผมถึงไม่บอกก่อนไง ถ้ารู้ก่อนคงไม่ได้ไปแน่ คุณซันดึงกระเป๋าเดินทางใบเล็กของผมไปแอบไว้ด้านหลัง เฮ้อ เล่นเป็นเด็ก ๆ
“อ้าว ไปเรียนนะ ไม่ใช่ไปเที่ยวกับทัวร์จะได้ สามวันกลับ”
“ก็ผมคิดว่าแค่ เดือนสองเดือน ...ใจคอคุณจะทิ้งผมไป 2 ปีเลยเหรอ ผมจะทนได้ยังไงถ้าไม่ได้เห็นหน้าคุณ” ไม่ต้องมาทำหน้าออดอ้อน
“พอเลยครับคุณซัน ต่อให้อ้อน หรือทำหวานขนาดไหนก็ไม่มีผลหรอกครับ...ผมไปเพิ่มพูนความรู้นะครับ จะได้กลับมาช่วย มาพัฒนางานที่โรงแรมไงครับ” อ้อมตัวไปจับกระเป๋าจากด้านหลังของคุณซัน ก่อนจะถูกเขาแย่งกลับ แล้วมาจับไหล่ผม จ้องมองผมด้วยแววตากังวล
“แต่ผมจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีคุณ”
“คุณอย่าโอเวอร์ ซัมเมอร์ หรือหยุดยาวผมก็กลับมาอยู่ดี รวม ๆแล้ว ถ้าผมขยันหน่อย อาจไม่ถึง สองปี ก็ได้” ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ใจอ่อน เหลวไปแล้ว
“...รู้ว่าคงห้ามคุณไม่ได้....แต่...”
“ยังจะมีแต่อีก...”
“มีซิ แต่ทำไมต้องไปพักกับพวกนี้ด้วย” โวยวายไม่พอหันไปชี้หน้าเลาะห์อีก
“คุณซันครับ ไปพักกับ โจและอลัน ก็ดีแล้วนี่ครับ พี่จะได้ไปเป็นเพื่อนผมด้วย” ใช่ครับ ผมตกลงใจไปตามคำเชิญของโจและอลัน แต่ไม่ได้ไปทำงานนะครับ แค่ไปเรียน และพักที่บ้านของพวกเขา พวกเขาอยากให้ผมไปอยู่ด้วย เพราะเลาะห์เองก็จะไปอยู่กับพวกเขาในฐานะบุตรบุญธรรม เขาอยากให้เลาะห์ มีคนคุ้นเคยอยู่ด้วยในช่วงของการปรับตัว ผมเองก็รู้สึกดีกับพวกเขา จึงตอบตกลง
“เงียบไปเลย ไอ้เลาะห์” คุณซันตวาดใส่ แต่คนถูกตวาดกลับทำหน้าเอือม แบบไม่สะทกสะท้าน
“เฮ้อ ผมก็เงียบมาตั้งนานแล้วนะครับ แต่นี่เครื่องกำลังจะออกแล้ว ผมว่าพี่ปล่อยพี่เต้ดีกว่า” เลาะห์ เดินไปเอากระเป๋าของผมมาเก็บไว้ข้างตัวเขาพร้อมกับกระเป๋าของเขาอีกใบ
“ฮึ๊ย..ไม่ต้องไปไม่ได้เหรอ คุณเรียนที่นี่ก็ได้” คุณซันยังไม่ยอมแพ้ พยายามต่อรอง
“ไปโน่น มันได้เร็วกว่านะครับ ได้ฝึกภาษาด้วย ...ไม่ดื้อนะครับ ผมไปแป๊บเดียวเอง ไม่นานก็กลับมาแล้ว ถ้าคุณรักผม รอผมนะครับ กลับมาแล้วเราค่อยแต่งงานกัน” ผมอดจะเอ็นดูท่าทางกระเหง้ากระงอดของเขาไม่ได้ เกือบยิ้มแล้วล่ะ ถ้าไม่มีไอ้ประโยคถัดไป
“แล้วถ้าผมทนไม่ไหว ไปมีอะไรกันคนอื่นล่ะ...” ดูเขาซิ กล้าเอาเรื่องแบบนี้มาต่อรอง ผมงี้ปรี๊ดเลย แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้
“.................งั้นก็ไม่ต้องเจอกันอีกเลยชาตินี้”
“เฮ้ยๆๆ ผมพูดเล่น ๆ ไม่กล้านอกใจหรอกครับ ที่สำคัญ ทุกคนก็เข้าข้างคุณทั้งนั้น ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ พี่มีน แล้วยังไอ้เฮียอีก” ผมไม่รู้ว่าทำหน้ายังไงออกไป แต่เขาหน้าถอดสีเชียวแหล่ะ รีบ ๆ แก้ตัวท่าทางลนลาน
“รู้ก็ดีแล้วนี่ครับ ...รอผมนะครับ ไปไม่นานหรอก “
“อื่อ..” เมื่อรู้ว่าหยุดผมไม่ได้ เขาก็จำยอมด้วยท่าทางหงอย ๆ น่ารักอ่ะ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ กระซิบให้ได้ยินกันสองคน
“พูดง่าย ๆ อย่างนี้น่ารักมากครับ ....ไว้กลับมาแล้วผมจะ...”
บนเครื่องระหว่างทาง
“พี่ไปพูดอะไรกับคุณซันอ่ะ เขาถึงได้ยอมปล่อยพี่มาง่าย ๆ อ่ะ?” เลาะห์คงทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว จึงถามขึ้นมา
“...พูดอะไร ไม่มี๊” แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่จะบอกใครได้นะน้อง 5555
“เสียงสูงนะเรา”
“ผมไม่คิดว่าพี่จะตัดสินใจทิ้งคุณซันไว้แล้วไปเรียนต่อเลย หลังจากเกิดเหตุการณ์มากมายก่อนหน้านี้” อย่าว่าแต่เลาะห์เลย ผมก็ไม่คิดเหมือนกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่กล้าปล่อยเขาไว้ข้างหลังอย่างนี้หรอก
“ไม่ได้ทิ้งเว้ย แค่ไปหาความรู้เพิ่มพูนประสบการณ์”
“เอ่อ นั่นแหล่ะ ไอ้ผมก็นึกว่าจะรักกันหวานชื่น สมรสสมรักกันไปแล้วซะอีก” ตอนแรกก็กะจะแต่งก่อนแล้วค่อยไป แต่บางสิ่งก็ทำให้ผมเปลี่ยนใจ
“....ก็อยากแหล่ะ แต่มันยังมีเรื่องคาใจไง”
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องคุณฟ้าใสไง...ขนาดเขารักกันมาตั้งนาน ยังนอกใจมารักพี่ได้เลย ...แล้วถ้าวันหนึ่งเขาเจอคนที่ดีกว่าพี่เขาจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกเหรอ” ใช่ครับ เรื่องคุณฟ้าใส ยังติดค้างในใจของผมตลอดเวลา ขนาดเขารักเธอขนาดนั้น ยังปันใจมาเป็นผมได้ แล้วถ้าต่อไปมีคนดีกว่าผมล่ะ?
“โว๊ะ..คิดมาก แค่นี้เขาก็รักพี่แทบคลั่งอยู่แล้ว พี่ไม่มาดูสภาพตอนเขาเฝ้าพี่ที่โรงพยาบาล โหยไม่เหลือคราบหนุ่มหล่อกรุงเทพเลย....เขาเป็นห่วงพี่มากนะ” แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ซะทีเดียว ผมยังรู้สึกอยากจะชดเชยให้เธอด้วย ถ้าผมไม่ก้าวเข้ามาในชีวิตคุณซัน หรือถ้าผมถอดใจจากเขาตั้งแต่แรก พวกเขาคงได้เป็นคู่ที่เหมาะสม และมีความสุขยิ่งกว่าคู่ไหน ๆ
“.....ก็..ก็มันยังคาใจนี่นา เอาแบบนี้แหล่ะ จะได้สบายใจกันทุกฝ่าย และที่สำคัญจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดกับคุณฟ้าใสด้วย”
“เอ้า คุณฟ้าใสมาเกียวอะไรด้วยอ่ะพี่ เขาบอกเลิกคุณซันไปแล้วนี่นา”
“นายยังเด็ก ไม่รู้หรอกว่าเขายังรักคุณซันอยู่นั่นแหล่ะ แต่เพราะเธอเป็นคนรักศักดิ์ศรี คงไม่อยากมายุ่งกับคนที่เขาไม่ได้รักตัวเองแล้ว.... เฮ้อ ถ้าพี่ได้ซักครึ่งนึงของเธอ พี่คงไม่ต้องมานั่งเจ็บช้ำแล้วเจ็บช้ำอีกอย่างนี้หรอก” ผมนับถือเธอจริง ๆ นะ ถ้าผมเข้มแข็งได้ซักครึ่งของเธอ ชีวิตผมคงจะดีกว่าที่ผ่านมาแน่นอน
“มันก็เป็นทางเลือกของแต่ละคนไหมล่ะพี่ ก็ถ้าพี่ตัดคุณซันได้ตั้งแต่แรก พี่จะมีวันได้สมหวังกับเขาเหมือนวันนี้ไหม” อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คิดว่าเพราะเราสองคน มีบุญมีกรรมต่อกัน เลยตัดกันไม่ขาดมากกว่า
“เออๆ ไม่เถียงด้วยแล้ว พ่อคนเข้าใจชีวิต..อย่าให้ถึงคราวนายล่ะกัน จะดูว่าจะจัดการปัญหาความรักยังไง”
“ฮะๆๆ ผมไม่เอาอย่างพี่แน่...ว่าแต่เมื่อกี้บอกอะไรคุณซันก่อนที่เราจะเข้าเก็ทกันมา” เอ่อ ยังไม่เลิกสงสัยอีก ไอ้เจ้าเด็กนี้นี่ ใครจะกล้าบอกล่ะ เรื่องน่าอายขนาดนั้น สายตาอยากรู้อยากเห็นยังจ้องไม่เลิก จนต้องทำเป็นง่วงเพื่อปิดการสนทนา
“...เฮ้อ ง่วงนอนแล้ว พี่นอนก่อนล่ะอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึง”
“เอ้า ง่วงเอาดื้อ ๆ เลยนะ..เครครับ ราตรีสวัสดิ์พี่”
ไอ้เด็กบ้า รู้ทันอีก แถมยังเซ้าซี้ไม่เลิก ข้องใจเรื่องที่ผมพูดที่สนามบินอยู่นั่นแหล่ะ.......... แต่ผมรู้ว่าทุกคนรู้ใช่ไหมว่าผมพูดว่าอะไร...ผมรู้ว่าคุณรู้ ฮะๆๆๆ..... ราตรีสวัสดิ์ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
