ฉาวครั้งที่๑๙ผมได้แต่ปลงกับเรื่องของภาคินผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกผมถอนหายใจก่อนจะเทน้ำเปล่าใส่แก้วยื่นให้ภาคินที่นอนทำหน้าตาน่าสงสารมองผมอยู่
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นได้ไหม เห็นแล้วหมั่นไส้ เดี๋ยวก็โกรธจริงๆหรอก"ภาคินหัวเราะเบาๆก่อนจะรับแก้วน้ำไป เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออกพี่แต้วกับพี่มิวเดินหน้ายุ่งเข้ามา
"สวัสดีค่า น้องเมฆ"พี่แต้วทักผมอย่างอารมณ์ดี ผิดกับอีกคนที่หน้าบูดบึ้งเหมือนถ่ายไม่ออกมาหลายวัน
"หวัดดีครับพี่แต้ว สวัสดีครับพี่มิว"ผมส่งยิ้มให้ทั้งสองคน พี่มิวถอนหายใจปรายตามองภาคินด้วยสายตาเครียดๆ
"ทำแบบนี้ทำไม พี่รู้ว่าคินจงใจ"ภาคินไหวไหล่ พี่แต้วเลี่ยงไปนั่งที่โซฟา ผมเลยตามไปนั่งด้วย
"ใกล้จะหัวหลุดแล้วค่ะ"พี่แต้วเอนตัวมากระซิบสีหน้าดูสะใจ
"ว่าแต่ด้านล่างนักข่าวไปกันหมดหรือยังครับ"ผมถามเบาๆ เพราะผมก็ออกมานานแล้ว เผื่อภาคินมันอยากมีเรื่องต้องเคลียร์กับพี่มมิว
"หมดแล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะซุ่มอยู่หรือเปล่า น้องเมฆจะกลับแล้วเหรอคะ"
"พอดีผมมีธุระต่อน่ะครับ"ผมหันไปมองภาคินที่นอนอ่านหนังสือการ์ตูนในขณะที่พี่มิวกำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่
"เอ้อ ส่วนเรื่องคนหน้าเหมือน GV อะไรนั่นทไม่ต้องห่วงนะคะ พวกพี่กำลังจัดการอยู่"
"ไงก็ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยผม"ผมยิ้มแห้ง เพราะไอ้เรื่องเมฆ GV เนี่ยแหละทำให้ทั้งเฟสและไอจีของผมแทบล่ม
"หูย ผิดคนแล้วค่ะต้องขอบคุณภาคินนู่นรายนั้นสั่งพวกพี่มาอีกที"พี่แต้วยิ้มล้อเลียนไม่รู้พูดดังไปไหมแต่ไอ้คนที่นอนป่วยอยู่ดันได้ยินเข้าพอดี
"นินทาผมเหรอ"มันพูดเสียงดังก่อนจะขยับตัวนั่งให้อยู่ในท่าที่เหมาะ พี่มิวย้ายมานั่งที่โซฟา ผมเลยเดินไปหามันที่เตียง
"เดี๋ยวจะกลับแล้วนะ ออกมาตั้งนานแล้ว"
"นึกว่าจะอยู่เฝ้าเสียอีก"ทำหน้าเสียดาย
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรมากนี่ พักผ่อนเยอะๆเดี๋ยวก็หาย"
"แต่ถ้ามีคนอยู่ใกล้ ๆคงได้กำลังใจดีแน่ๆ"
"พี่แต้วก็อยู่ไง เดี๋ยวตอนค่ำๆจะแวะมาใหม่ โอเคไหม"ผมเลิกคิ้วมอง ภาคินพยักหน้าก่อนจะคว้าหมวกที่โต๊ะข้างๆมาให้ผม
"กันไว้เผื่อด้านล่างมีนักข่าวดัก"ผมรับหมวกมาถือ
"อืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ"ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากอุ่นๆของภาคินก่อนจะหันไปลาพี่มิวกับพี่แต้วเมื่อลงไปที่ลานจอดรถผมเห็นมีกลุ่มนักข่าวกำลังสัมภาษณ์พี่ลูกน้ำอยู่สงสัยจะมาเยี่ยมภาคินมันล่ะมั้งแถมยังมีกลุ่มแฟนคลับที่ผมพอจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้างรออยู่แถวๆนั้น ผมเดินก้มหน้าเลี่ยงๆไปอีกทาง
"น้องเมฆใช่ไหม"ผมสะดุ้งโหยงทันที หันไปเจอผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งสวมหมวกแก๊บสีดำ ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นเค้าโครงหน้าที่คล้ายกับผม คนในคลิปที่ผมเคยเห็นนี่ ผมเหลียวมองไปรอบๆ
"พี่ไม่ได้มาร้าย แค่อยากจะคุยด้วยเฉยๆ"ใบหน้านั้นฉายแววร้อนใจ
"คุยตรงนี้คงไม่เหมาะ พี่มากับผมดีกว่า"ผมพยักเพยิดให้เขาขึ้นมาซ้อนท้าย ก่อนจะแวะเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ไม่คิดว่าจะได้เจอต้นตอของข่าวฉาว แสดงว่าเขาเองก็รู้สึกผิดหรืออะไรทำนองนี้แน่ๆ เพราะสีหน้าดูไม่สบายใจนัก ผมเลือกโต๊ะตัวในสุด
"พี่มีเรื่องอะไรเหรอครับ"ผมถามเมื่อสั่งก๋วยเตี๋ียวไปแล้ว
"พี่ชื่อเภา อย่างที่น้องก็คงรู้ๆว่าพี่ทำอะไร ก่อนอื่นพี่ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ถูกเข้าใจผิดแล้วก็เป็นข่าวเสียๆหายๆ อันที่จริงพี่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันบานปลายขนาดนี้"ผมได้แต่นั่งฟังเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
"พี่เป็นคนอัพคลิปลงเหรอครับ"ชายหนุ่มสั่นหน้าปฏิเสธ สีหน้าลำบากใจ
"เปล่าคือ คนที่อัพน่ะ...เป็นอีกคนหนึ่ง...พี่ไม่ได้คิดจะเกาะกระแสเพราะอยากดังหรอกน เพราะพี่เองก็ไม่ได้อยากเป็นนักหรอกไอ้นายเอกGVอะไรเนี่ย"พี่เภาบิดมือไปมาสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผมถอนหายใจ
"ผมไม่รู้ว่าพี่มีปัญหาอะไรแต่...ตอนนี้ผมเดือดร้อนเพราะไอ้คลิปที่ว่า มีคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผม"
"พี่รู้ พี่เข้าใจว่าเราน่ะลำบากใจ แต่พี่ไม่อยากออกสื่อ มีคนมาติดต่อให้พี่ออกไปพูดว่าพีคือคนในคลิป "พี่เขาคว้ามือผมไว้
"พี่ไม่อยากให้คนใกล้ตัวพี่มารับรู้ว่าพี่เคยทำงานแบบนี้"ผมกระพริบตามองคนตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ข่าวลือลอยๆแต่ผมยอมรับเลยว่าครั้งนี้เป็นข่าวลือแย่ๆที่มีผลกระทบกับผมมากเหมือนกัน ผมเม้มปากแน่น รู้สึกลำบากใจขึ้นมา ผมนิ่งคิดไปอึดใจหนึ่ง ประเด็นเรื่องนี้เป็นแค่หัวข้อนินทาที่ลุกลามเหมือนไฟลามทุ่ง ถ้าผมไม่พูดโต้ตอบซะอย่าง อีกเดี๋ยวข่าวก็คงเงียบไปเอง
"แล้วที่พี่บอกว่ามีคนติดต่อมา..."ใช่ฝีมือภาคินรึเปล่านะ
"ก็คนของแฟนน้องนั่นแหละ"พี่เภายิ้มจาง
"เอาเป็นว่าผมจะไปคิดเรื่องนี้อีกที พี่ต้องเข้าใจผมนะครับว่าผมไม่อยากมีชื่อGVห้อยท้ายชื่อตัวเอง"ไว้จะไปปรึกษาภาคินอีกทีเพราะมันเข้าใจเรื่องพวกนี้มากกว่าผม
"ก็ได้ พี่ก็พอจะเข้าใจ"อีกฝ่ายยิ้มเจื่อน แต่สายตาดูเว้าวอน
"งั้นผมขอเบอร์ติดต่อพี่ได้ไหม"
"พี่ขอโทษจริงๆสำหรับเรื่องเดือดร้อน"
"ช่างเถอะครับ"ผมกดเซฟเบอร์ของอีกฝ่าย พอดีกับก๋วยเตี๋ยวที่ผมสั่งได้พอดี แต่ระหว่างที่กำลังพูดคุย ร่างสูงใหญ่ก็มายื้นค้ำที่โต๊ะ ทั้งผมทั้งพี่เภาต่างก็สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ผมเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนอยู่และก็พอจะจำได้ลางๆว่าเป็นใคร คนๆนี้คือพระเอกในคลิปนั่นเอง แต่พี่เภาดูตกใจกลัวขึ้นมา พี่เขาหันมามองหน้าผมตื่นๆและนั่นก็ทำให้ผมสังเกตุเป็นครั้งแรกว่าตรงต้นคอมีรอยบีบอยู่
"ขอตัวนะ"พูดแค่นั้นแล้วก็กระตุกคอเสื้อพี่เภาให้ลุกขึ้นก่อนจะดึงให้เดินตาม สายตาดุดันของอีกฝ่ายทำให้ผมใบ้กิน อะไรบางอย่างจากท่าทางของอีกฝ่ายบ่งบอกว่า 'อันตราย'
"ปล่อยกู ไอ้เหี้ย"ผมมองตามสองคนนั่นไปด้วยสายตาเป็นกังวล เฮ้อ อย่าไปยุ่งเรื่องของเขาเลย เมฆเอ๋ย เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ถึงจะอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี ผมถอนหายใจอีกครั้งเมื่อเห็นรถสปอร์ตสีดำขับผ่านไป ก่อนจะหันมาจัดการก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าแทน กินไปได้สักพักผมก็รู้สึกว่าเหมือนถูกจับตามอง
ผมกวาดตาไปรอบๆ ก่อนจะหยุดที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทางซ้ายมือถัดไปสองสามที่นั่ง แต่เมื่อเห็นผมมองมาอีกฝ่ายก็ส่งยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไร ตามผมมารึเปล่าวะเนี่ย ผมวางตะเกียบลงก่อนจะหยิบทิชชูมาเช็ดปาก ผมไม่ชอบเล่นวิ่งไล่จับ ดังนั้นผมเลยเดินเข้าไปถามตรงๆ ถ้าเป็นผู้ชายผมอาจจะโดนซัดปากไปแล้ว
"พี่มีปัญหาอะไรกับผมหรือเปล่าครับ"
"หา? เอ่อ "แล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อนด้วยสีหน้าตกใจ
"เปล่าหรอกคือ คุยกันหน่อยไหม"ผมหรี่ตามองอย่างชั่งใจ จะมาไม้ไหนกันนะ นักข่าวพวกนี้ เมื่อผมนั่งลงพี่เขาก็หยิบนามบัตรออกมา
"พี่ชื่อเจน ทำงานให้กับนิตยสาร New พี่อยากจะคุยกับเมฆซักหน่อย ขอเวลาแค่ครู่เดียวเอง เกี่ยวกับเรื่องข่าวลือที่ว่านั่น แต่ถ้าเมฆไม่สะดวกหรืออะไรยังไงพี่ก็ไม่ว่า แต่พี่แค่อยากบอกว่านิตยสารของเรามีจุดยืนที่แน่ชัดของตัวเองคือนำเสนอความจริง"ผมมองนามบัตรนั้นก่อนจะมองหน้าพี่เขาอย่างชั่งใจ
"พี่เห็นว่าเมื่อกี้...คือคนที่อยู่ในคลิปจริงๆใช่ไหม พี่ช่วยเมฆได้นะ"สีหน้าของพี่เจนดูจริงใจ และท่าทางก็ดูเป็นมิตร แต่คนสมัยนี้แค่มองกันภายนอกไม่ได้หรอก อย่างพี่มิวก็พวกหน้าเนื้อใจเสืออย่างไม่น่าเชื่อ
"คือผมขอปรึกษา...เพื่อนก่อน ครู่หนึ่งครับ"ผมส่งยิ้มให้อีกฝ่ายที่ดูมองผมด้วยรอยยิ้มบางอยู่ก่อนแล้ว ผมทักไลน์ไปหาภาคิน
เมฆ::มีคนมาขอสัมภาษณ์เรื่องเมฆ GVว่ะ คนจากนิตยสารNew ไว้ใจได้ไหม??
ภาคิน::ชื่อเจนรึเปล่า ถ้าใช่ ก็ทำไปเถอะ คนนี้นิสัยดี ว่าแต่ตอนนี้ฉันคิดว่ารู้ตัวจริงของคนในคลิปนั่นแล้วนะ
เมฆ::ฉันก็รู้แล้วเหมือนกัน ดูท่าก็เป็นคนน่าสงสาร
ภาคิน::สงสารตัวเองก่อนเถอะ อย่าเพิ่งเห็นใจคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองก็แย่แบบนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร หมอนั่นทำคนของฉันเสีย
หาย ยกโทษให้ไม่ได้ จะให้ปล่อยไปเฉยๆได้ไง ถึงจะเล่นงานไม่ได้ ก็สมควรออกมาพูดความจริงให้กระจ่าง ทำคนอื่นเสียชื่อแบบนี้จะมาอ้างว่าไม่ได้ตั้งใจไม่ได้หรอก นายน่ะคิดง่ายไป หัวอ่อน
มันมาเป็นชุดเลย ผมส่งสติ๊กเกอร์ไปให้ก่อนจะหันมาสนใจกับผู้หญิงตรงหน้าแทน
"ผมตกลงให้สัมภาษณ์ครับ"พี่เจนพยักหน้าก่อนจะใช้สายตาสำรวจผมอยู่นาน รู้สึกเหมือนกำลังถูกเอ็กซเรย์แปลกๆ
"เมฆนี่เป็นอย่างที่ใครเขาว่าจริงๆด้วย"ผมทำหน้างง
"หมายถึงในแง่บวกน่ะ ถ้างั้นไปคุยกันที่เงียบๆดีกว่า"
หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้ว ผมกับพี่เจนก็เห็นตรงกันว่าควรไปคุยกันที่บริษัทเลยดีกว่า ผมตื่นเต้นเล็กๆกับการสัมภาษณ์ลงนิตยสารเป็นครั้งที่สอง คำถามส่วนมากจะเกี่ยวกับเรื่องข่าวลือเรื่องคนหน้าเหมือน ซึ่งผมก็ตอบไปตามตรงทุกเรื่อง
"พวกคุณจะเชื่อหรือไม่ก็เป็นสิทธิ์ของพวกคุณแต่ผมขอยืนยันว่าผมไม่ใช่คนในคลิป และถ้าจะกรุณาอย่าเรียกผมว่าเมฆGVเพราะว่าผมไม่ใช่ ขอบคุณครับ"พี่เจนพยักหน้าให้ผมก่อนจะกดหยุดเครื่องอัดเสียง
"ขอบคุณเมฆมากนะที่ยอมมาสัมภาษณ์กับพี่ ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่มาซะแล้วเพราะเห็นว่าเมฆไม่ค่อยชอบเท่าไหร่"
"ผมแค่อยากมาพูดน่ะครับ เห็นว่ากระแสมาแรง ก็หวังว่ากระแสจะเงียบเร็วๆนี้นะครับ"
"พี่ว่าคงไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกค่ะ ตอนนี้ดาราหลายๆคนก็มีข่าวครึกโครมเป็นว่าเล่น แถมภาคินยังช่วยปล่อยข่าวมากลบเรื่องของเมฆอีก"พี่เจนขยิบตาให้ผม ผมแอบแปลกใจเล็กน้อยว่าพี่เขารู้เรื่องด้วยเหรอ
"ถ้าใครที่ใกล้ชิดและสังเกตล่ะก็...เดาได้ไม่ยากหรอก"พี่เจนกระซิบ ก่อนจะขอถ่ายรูปผมไปประกอบบทสัมภาษณ์ ผมก้มดูสภาพของตัวเอง เอาเถอะ จะแบบไหนก็ไม่ทำให้เรื่องดีกว่าเดิมหรอก
ผมกลับไปหาแม่ที่ร้าน สีหน้าของแม่ดูไม่ค่อยสบายใจอาจจะเพราะเห็นข่าวเรื่องผมแล้วแน่ๆ
"อย่าเครียดเลยน่า แม่ ไม่มีอะไรหรอก ผมโอเคแล้ว"ผมเข้าไปหอมแก้มแม่ ก่อนจะย่นจมูกเพราะมีกลิ่นซอสติดมาด้วย แม่แค่ถอนหายใจ
"ได้ข่าวว่าคินไม่สบายเหรอ ยังไงแม่ฝากเอาน้ำขิงไปให้เขาด้วยล่ะ"แม่พยักเพยิดไปที่ขวดน้ำขิงที่ผูกโบว์เล็กๆไว้
"แต่ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ตอนเย็นๆผมว่าจะแวะไปอีกที วันนี้คนเยอะไหมครับ"ผมมองบิลที่แม่กำลังคิดอยู่
"ก็เรื่อยๆแหละ เมฆไม่ต้องมาช่วยหรอก ตั้งแต่เรารับงานคราวนู้นก็ช่วยแม่ได้เยอะแล้ว"และผมก็ถูกแม่ไล่กลับบ้าน ผมโทรหาไอ้บอร์ทปรากฏว่าตอนนี้มันไม่ว่างเพราะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับครอบครัว ว่าจะโทรหาไอ้เจนก็ไม่เอาดีกว่าเพราะผมเพิ่งเห็นว่ามันเช็คอินไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนแต่หิ้วไอ้ปอยไปด้วย เหลือแต่ไอ้เชษที่ผมไม่ค่อยอยากจะโทรหานักเพราะมันช่างบ่นและนิสัยคุณพ่อมากไปหน่อย เชื่อเลยว่ามันต้องสาธยายยาวเรื่องเมฆGVแน่ๆ
น่าตลกที่มีคนเอาคลิปหลุดอันเก่าระหว่างผมกับภาคินมาหากินด้วย ผมกลับมาเปิดข่าวดู มีข่าวของเฮียเปรมแวบๆ และค่ายใหญ่ที่กำลังเล็งค่าย XY ด้วย ใกล้จะอวสานแล้วสินะ ละครเรื่องนี้ ภาคินนี่เป็นตัวร้ายในคาบพระเอกเลยทีเดียว เรื่องที่มันป่วยล้มกลางงานนี่เรียกกระแสเห็นใจได้เยอะพอสมควร ผมก็ได้แต่ขำเพราะรู้ว่าภาคินมันตั้งใจ สนุกดีเหมือนกันแฮะได้เห็นอีกด้านของวงการนี้
ผมว่าภาคินคงกลับมาดังได้อีกแน่ๆหากว่ามันทำตัวดีๆว่านอนสอนง่ายแบบสมัยเข้าวงการใหม่ๆ ซึ่งในอีกไม่กี่อาทิตย์นี้ การประกาศรางวัล Music Hits กำลังใกล้เข้ามาแล้ว เพลงของภาคินก็ติดอยู่ในโผรายชื่อเข้าชิงด้วย ผมแวะเข้าไปเยี่ยมภาคินอีกครั้ง เห็นมันกำลังคุยกับพี่เพชรอยู่
"มีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว มึงเลิกเซ้าซี้ให้กูอยู่ต่อเถอะ"พี่เพชรส่งยิ้มให้ผม
"เออ มึงจะไปไหนก็ไป"ภาคินยักคิ้ว โบกมือไล่เพื่อน ก่อนจะหันหน้ามามองก่อนจะขมวดคิ้วมองของในมือที่ผมถือมาด้วย
"อะไรน่ะ"
"แม่เอาน้ำขิงมาให้ กินด้วยนะ"ผมวางไว้รวมกับของเยี่ยมอื่นๆบนโต๊ะ มีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สองตัวอยู่ที่โซฟาคงมาจากแฟนคลับแน่ๆ เพราะเจ้าหมีสองตัวนั้นใส่เสื้อที่ปักชื่อของผมกับภาคิน
"อ้อ ฝากขอบคุณแม่ด้วยล่ะ"พี่เพชรนั่งฟังอย่างสนใจ
"นี่ถึงขั้นรู้จักคุณแม่เลยเหรอ"
"เออสิ ทำลูกเขาเสียหายก็ต้องเข้าทางแม่สิ ดีเท่าไหร่ที่ไม่ถูกเหม็นขี้หน้า"ผมไม่อยากจะบอกว่าเมื่อก่อนแม่ผมเหม็นขี้หน้ามันเหมือนกันนั่นแหละ
"เออๆ ยังไงกูกลับล่ะ ดูแลมันดีๆนะเมฆ อย่าให้มันอาละวาดอีกล่ะ"พี่เพชรก้มมากระซิบใกล้ๆก่อนจะออกจากห้องไป เมื่อเหลือกันแค่สองคน ภาคินก็เล่าให้ฟังว่า เพชรกับลูกน้ำถอนตัวออกจากรายการประกวดร้องเพลง
"อีกไม่นานคงเจ๊งแน่ๆ"ภาคินหัวเราะหึๆ ผมรำคาญเลยยัดส้มที่กำลังแกะใส่ปากภาคินไปเกือบๆครึ่งลูก
"พูดมาก จะกินไหมส้มเนี่ย"ภาคินกลอกตามองผมก่อนจะคายส้มออกมาแล้วมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
"แล้วเรื่องไอ้คนหน้าเหมือนน่ะ นายรู้จักเหรอ"
"ก็เขาเข้ามาคุยน่ะ ท่าทางไม่อยากถูกพาดพิงเท่าไหร่ แล้วเขาก็ไม่ใช่คนที่ปล่อยคลิป"
"แต่ยังไงเขาก็ทำให้นายเสียชื่อ..."
"เฮ้อ ช่างเถอะ ฉันไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว"เพราะท่าทางพี่เภาเองก็คงมีเรื่องเดือดร้อนมากพอแล้ว ภาคินแค่ถอนหายใจมองผม ก็
ช่วยไม่ได้หรอกหากว่ามันจะมองว่าผมใจดีจนโง่
"นายเนี่ยนะ..."ภาคินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับตัว จนมีที่ว่างบนเตียงผู้ป่วย
"มานั่งตรงนี้"
"ทำไม"
"น่า มีเรื่องจะบอก"
"ก็นั่งฟังตรงนี้ไม่ได้เหรอ"ผมยกยิ้มมองภาคินที่ทำหน้าเหมือนไม่รู้จะเอาเหตุผลอะไรมาอ้างอีก
"ฉันไม่อยากเบียดเบียนคนป่วย มีอะไรก็ว่ามาสิ"ผมเท้าแขนลงกับเตียง ภาคินหัวเราะก่อนจะดีดหน้าผากผมเบาๆ
"ก็งานประกาดรางวัลไง มีเพลงฉันได้เข้าชิงด้วย ไปดูนะ"มันส่งสายตาเชื่อมๆมาให้ ถ้าไม่เคยเห็นบ่อยๆผมคงละลายไปแล้วแน่ๆ แต่ผมชักชินซะแล้วก็เลยทำแค่พยักหน้าแบบไม่ทุกข์ร้อน
"ปกติก็ดูอยู่แล้วนี่"ตามหน้าจอทีวี
"ไม่ หมายถึงในงานไง ฉันอยากให้ไป ไม่ต้องเข้าหน้างานหรอก เดี๋ยวไปกับพี่แต้ว"มันเอื้อมมือมาจับมือผมก่อนจะนวดคลึงเบาๆ
"ก็ได้ ถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่นายทำงานให้กับค่าย"ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของอีกคน
"แล้วนายจะทำอะไรต่อ"ผมไม่คิดว่าภาคินจะออกจากวงการหรอกเพราะดูแล้วมันก็รักในการร้องเพลง
"ก็...ลองอะไรใหม่ๆล่ะมั้ง ยังไม่รู้เลย แต่ก่อนอื่นฉันจะพักให้เต็มอิ่ม อยากทำในสิ่งที่อยากทำ"ผมพยักหน้าแต่ก็หยุดกึกเมื่อได้ยินมันพูดเสริม
"กับนาย"มันหัวเราะเหมือนกับว่าได้เอาชนะผมแล้วหลังจากที่สายตาเชื่อมๆของมันใช้ไม่ได้ผล
"แล้ว...เรื่องพี่มิวล่ะ"มันหันมามองหน้าผมก่อนจะตบที่ว่างข้างๆ
"มานั่งตรงนี้ก่อนสิ แล้วจะบอก"มันยิ้มเป็นต่อมาให้ ผมก็เลยต้องย้ายตัวเองไปนั่งข้างๆ อย่างหมิ่นเหม่ ภาคินรั้งเอวให้ผมมานั่งใกล้ๆมากขึ้น
"ว่ามาดิ"ผมเร่งเสียงขุ่น
"ก็กำลังคิดอยู่ว่าจะปลดออกหรือเก็บไว้แกล้งดี"ผมมุ่นคิ้ว
"ทำไมต้องไปแกล้งพี่เขาด้วย แค่นั้นพี่เขาก็คงได้บทเรียนแล้วล่ะมั้ง"ส่วนลึกๆในใจของผมบอกว่าไม่อยากให้พี่มิวอยู่ใกล้ๆมันเลย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ภาคินก้มมองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มรู้ทัน
"ล้อเล่น ก็ปลดออกนั่นแหละ ฉันไม่อยากเอาคนแบบนั้นมาอยู่ใกล้ๆอีกแล้ว จะแว้งกัดฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กำลังคิดอยู่ว่าคนอย่างฉันเนี่ย อาจจะเหมาะกับการทำงานคนเดียวก็ได้"ภาคินเอาหน้าผากอุ่นๆ มาซบกับบ่าผม
"หมอมาฉีดยาให้หรือยัง"
"ฉีดแล้ว ชักจะเริ่มง่วงๆแล้วเนี่ย นายจะอยู่เฝ้าฉันไหม พรุ่งนี้วันหยุดนี่"มันไปฝึกทำเสียงอ้อนแบบนี้มาจากไหนกันวะ ผมแค่อือออรับคำเบาๆ ภาคินเงยหน้าขึ้นมามอง ระยะขนาดนี้ทำให้ผมเห็นทุกรูขุมขนเลยทีเดียว ผมใจเต้นตึกตักเมื่อมันสบตากับผม ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ที่แก้ม ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะขยับเข้ามาทาบทับเบาๆ
"นอนพักได้แล้ว"ผมพูดเบาๆก่อนจะขยับลงมาจากเตียง ภาคินเอนตัวลงเหมือนเดิม ผมปรับเตียงให้ต่ำลงอีกหน่อย ก่อนจะไปนั่งที่โซฟา หยิบตุ๊กตาหมีมาดู
"ถ้าเหงาก็เอาพี่หมีไปนอนกอดไป"ผมเอาตุ๊กตาอีกตัวที่ใส่เสื้อที่มีชื่อผมปักอยู่ไปวางใกล้ๆภาคินที่ลืมตาขึ้นมามองผมอีกครั้ง
"เปลี่ยนเป็นกอดน้องแมวได้หรือเปล่า"ผมถลึงตามองคนป่วยที่ยังหน้าระรื่นได้อยู่
"ฝันดีนะ"ภาคินเปรยเสียงง่วงๆ
"ฝันดี"
☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉☉
งานประกาดผลรางวัล Music Hits กำลังจะเริ่มในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้แล้ว ผมตื่นเต้นแทนภาคินไปหลายเท่าเมื่อเห็นบรรยากาศภายในฮอลล์ที่เริ่มครึกครื้น อีกฝากหนึ่งเป็นของกลุ่มแฟนคลับ ตอนแรกภาคินมันบอกให้ผมมากับพี่แต้วแต่ไปๆมาๆ ทำไมผมถึงได้มานั่งข้างๆพี่เพชรก็ไม่รู้
"ตื่นเต้นล่ะสิ"พี่เพชรยิ้มขำกับท่าทางของผม ความจริงงานนี้พี่เพชรก็ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยหรอก แต่ไม่รู้ว่าใช้เส้นหรืออะไรถึงได้มานั่งเด่นตรงนี้ ส่วนภาคินนั่งอยู่ด้านหน้านู่น ตอนแรกมันก็ชวนผมไปนั่งด้วย แต่ผมไม่กล้าโผล่หน้าไป ปล่อยให้มันนั่งกับพวกพี่ๆร่วมงานไปดีกว่า
"เขาจะเริ่มงานกันตอนไหนอ่ะ"ผมมองเวลาที่นั่งบางที่ก็ยังไม่เต็มเลย ผมมองที่ว่างข้างๆที่มีแผ่นชื่อเล็กๆติดอยู่ เป็นนักร้องสาวคนหนึ่งที่เคยดังมากๆเมื่อนานมาแล้ว แต่อาจจะไม่มาก็ได้
"อีกไม่นานหรอกมั้ง"ดาราหนุ่มพูดเสียงลังเล ผมก้มหน้าลงเมื่อกล้องจับมาที่พี่เพชร ผมส่องไอจีของภาคิน มันอัพรูปผมลงตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนใหญ่เป็นรูปเก่าๆ ที่เคยถ่ายไว้ ไม่รู้มันเก็บกดมาจากไหนลงทีก็ลงซะหลายรูปเลย จะว่าไปช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ข่าวลือเรื่องของผมก็ซาไปบ้าง บทสัมภาษณ์ของผมถูกตีพิมพ์ไปแล้ว แต่ประเด็นใหญ่กว่าก็ทำให้กลบเรื่องนี้ไปอย่างง่ายดายคือเจเจและนักร้องร่วมค่ายอีกหลายคนได้ยื่นฟ้องต้นสังกัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลายๆคนก็ผิดหวังที่ตัวบิ๊กเรื่องวุ่นๆอย่างภาคินไม่ได้ยื่นฟ้องด้วย ใครจะรู้ล่ะว่ามันได้เอาคืนไปแล้ว
ในที่สุดงานก็เริ่มได้สักที ผมเห็นนักร้องดังๆหลายๆคนเดินสวนไปมาจนตาลาย พิธีกรก็ไม่ใช่ใครพี่โหน่งนั่นเอง พี่แกหยอดมุกแซวภาคินตั้งหลายครั้ง บางมุกผมก็ยิ้มไม่ค่อยออก อย่างซุกแฟนบ้างล่ะ จนมาถึงคิวสาขารางวัลที่ภาคินได้เข้าชิง ถึงจะได้ชิงแค่สาขาเดียว ผมก็หวังว่ามันจะได้รับรางวัลนี้เพื่อปิดฉากชีวิตย่ำแย่ที่มีแต่ข่าวฉาวของมัน ผมขยับตัวตรงเล็กน้อย พี่เพชรพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ
"รางวัลเพลงยอดนิยมได้แก่..."แล้วก็มีเสียงซาวน์ดังตามสเต็ป ผมเม้มปากอย่างลุ้นระทึกไอ้คนข้างๆถึงกับคว้ามือผมไปกุม
"เชี่ยเอ๊ย"พี่เพชรสบถทันควันเมื่อผลออกมาแล้วไม่ใช่ภาคิน ผมทิ้งตัวลงกับพนักเก้าอี้เต็มแรง เสียดายแทนมันเลย แต่มันก็ยังยิ้มได้อยู่แต่ก็อาจจะฝืนอยู่ก็ได้ ผมไม่อยากอยู่ต่อแล้วแต่พี่เพชรสะกิดให้อยู่ดูไอ้ภาคินขึ้นไปประกาศรางวัลพิเศษก่อน เป็นรางวัลที่มีขึ้นทุกปี เสียงกรี๊ดกับเสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อภาคินออกมายืนอยู่หน้าแท่นประกาศ หล่อระเบิดระเบ้อจริงๆ ภาคินกวาดสายตามามองผมก่อนจะกระแอม มันแนะนำตัวเองก่อนจะปล่อยมุกตลกเกี่ยวกับข่าวฉาวๆของมันไปสองเม็ด
"รางวัลนักร้องที่ถูกจับตามองมากที่สุดคือ..."ภาคินเปิดแผ่นประกาศรางวัลในมือครู่หนึ่งผมเห็นสีหน้าประหลาดใจของมันฉายอยู่ชัดเจน มันเงยหน้ามองกล้อง
"ภาคิน...ผมเอง "เกิดเสียงหัวเราะและเสียงกรี๊ดดังขึ้น ภาคินยกยิ้มเล็กน้อย
"ผมไม่รู้ว่าได้รางวัลนี้มาได้ยังไง ถูกจับตามองเพราะข่าวแย่ๆหรือจะเพราะอะไรก็แล้วแต่ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับรางวัลนี้ครับ พิเศษมากจริงๆ "มันหัวเราะก่อนจะโบกมือให้แฟนคลับก่อนจะลงมาจากเวทีด้วยสีหน้ามึนๆ เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็ยังได้รางวัล
ติดมือกลับมาบ้างล่ะนะ
“กลับเถอะ”พี่เพชรสะกิด ก่อนจะเดินนำออกมาจากฮอลล์เสียงที่ดังกระหึ่มค่อยๆหายลงเมื่อออกมาจากห้อง
“เดี๋ยวภาคินมันก็ออกมา ไปรอในรถก่อนไหม เดี๋ยวแฟนคลับกับนักข่าวต้องตามออกมาสัมภาษณ์มันแน่”
“เอางั้นก็ได้ครับ”พี่เพชรเดินนำผมไปที่รถตู้ของภาคิน
“รู้สึกเหมือนพี่เป็นการ์ดเลยว่ะ คอยดูนู่นดูนี่”พี่เพชรชะงักกึกทันที ก่อนจะหันมามองผมด้วยใบหน้าขบขัน
“นี่พี่ใครครับ พระเอกหนังเชียวนะ งั้นเมฆก็สมควรจะภูมิใจนะที่มีบอร์ดี้การ์ดหล่อๆดังๆเป็นที่ต้องการของตลาดแบบนี้”ผมหัวเราะกับคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะเข้ามารอภาคินในรถ
“พี่ไปก่อนนะ อยู่คนเดียวได้ไหมเนี่ย”พี่เพชรโผล่หน้ามาถามจากประตูที่เลื่อนค้างไว้
“ได้ ผมไม่ใช่เด็กเสียหน่อย”ผมพยักหน้าให้อีกฝ่ายปิดประตู จนเมื่อประตูปิดลงผมก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างที่ได้อยู่เงียบๆคนเดียว ผมเล่นมือถือรอ ในโลกโซเชี่ยลแสดงความยินดีกับภาคินที่ได้รางวัลไปแบบงงๆ ผมนึกแล้วก็ขำ ยังจำสีหน้าตอนที่มันเปิดแผ่นประกาศรางวัลได้อยู่เลย ผมเริ่มเพลียๆก็เลยงีบหลับไปซะก่อน สะดุ้งตื่นก็ตอนที่ได้ยินเสียงปิดประตูรถ ภาคินนั่งลงข้างๆผมก่อนจะเอียงหน้ามอง
“รอนานไหม”
“ก็..นานนิดหน่อย”
“โทษที ติดสัมภาษณ์น่ะ”ภาคินเอี้ยวตัวไปที่เบาะด้านหลังก่อนจะหยิบหมอนรองคอมาให้ผม
“ดีใจด้วยนะที่ได้รางวัล”
“รางวัลประหลาดๆน่ะสิ”ภาคินถอนหายใจแต่ก็มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า มันเอนตัวมาใกล้ๆผม
“แล้วนายไม่มีรางวัลให้ฉันบ้างเหรอ”ผมหรี่ตามองอีกฝ่ายที่กำลังทำสีหน้าเจ้าเล่ห์อยู่
“อะแฮ่ม เกรงใจพี่หน่อยค่า น้องคิน เก็บอาการเก็บสีหน้าด้วย”พี่แต้วส่งเสียงแซวมา ผมผลักหน้าอีกฝ่ายให้ออกห่าง
“ไม่มี”ตอนแรกก็ว่าจะให้รางวัลปลอบใจ แต่โทษฐานที่ทำให้ผมโดนแซวหลายครั้งก็ถือว่าหมดสิทธิ์ไปแล้วกันเนอะ
TBC.
เรื่องเภา GV นี่เป็นพล็อตเรื่องใหม่ หลังจากที่เรื่องนี้จบ แต่ยังไม่จบตอนนี้นะ
เอาตอนเบาๆมาเสิร์ฟก่อน ช่วงนี้ภาคินไม่มีข่าวฉาวอะไรแน่นอน เพราะอีกภาคินหนึ่งมีไปแล้ว (ขออิงกระแสนิดนึง)
พาร์ทเจน-ปอยนี่ไว้จะเอามาลงทีเดียวเลยค่ะ (เอาจริงๆคือยังไม่ได้เขียน)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ☁เมื่อผมเป็นข่าว‘ฉาว’กับซุปเปอร์สตาร์☁ ตอนพิเศษ3-4-59 P.64 (อ่าน 596924 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก