คำโกหก "คุณขุนคะ เดี๋ยวตอนบ่ายมีประชุมนะคะ" เสียงเลขาสาวยืนแจงรายละเอียดงานของวันนี้ให้ผมฟัง ตอนบ่ายหรอ
"รบกวนย้ายมาเป็นสิบโมงนะ พอดีแฟนฉันป่วย ต้องรีบกลับก่อนเที่ยง" ผมบอกเธอแล้วก้มทำงานต่อ ส่วนเธอขานรับแล้วเดินออกไป เรื่องที่แก้วมันป่วยเป็นเรื่องจริงครับ นอนซมตั้งแต่เช้า ให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป ดื้อจริงๆ
"อ่า นั่นใคร .. ฝ้ายหรอ .. คุณแก้วอาการเป็นไงบ้าง .. อืม .. เดี๋ยวฉันจะรีบกลับนะ .. ฝากดูแลด้วย" ผมโทรบอกที่บ้านไว้ ทางนั้นบอกแก้วไข้ลดลงมาหน่อยผมก็หายห่วง ผมเคยเห็นมันป่วยแค่ครั้งเดียวตอนที่ผมเป็นคนทำมัน หลังจากครั้งนั้นผมก็ไม่เคยเห็นมันป่วยอีกเลย พอตอนนี้เห็นมันป่วยแล้วน่าสงสารเข้าไปอีก แต่ก่อนผมรุนแรงกับมันไปได้ยังไงกันนะ
"ขอโทษค่ะ ทุกคนพร้อมที่ประชุมแล้ว" เลขาผมเคาะประตูเรียก ผมเลยรีบเดินออกมาห้องประชุม การประชุมครั้งนี้เป็นแค่ภายในโปรเจคท์ใหม่ของผมเลยไม่ต้องพิรี้พิไรมาก พอประชุมเสร็จผมก็สั่งให้เลขาทำสรุปรายงานที่ประชุมก่อนจะรีบขับรถกลับบ้าน วันนี้ผมลาครึ่งวันครับ เห็นมันป่วยแล้วใจคอไม่ดี ทำงานไปมันก็พะว้าพะวงไม่หยุด
"สวัสดีค่ะคุณขุน" พอถึงบ้านผมก็รีบขึ้นมาที่ห้องนอน เปิดมาก็เจอฝ้ายกำลังเตรียมข้าวต้มมาให้พอดี
"เอาวางไว้ข้างเตียงแหละ เดี๋ยวฉันป้อนเอง .. เอ่อ เดี๋ยวช่วยจัดยามาให้ด้วยนะ" ผมบอกเธอ วางสูทพับแขนเสื้อแล้วเดินเข้าไปดูมัน แตะมือที่หน้าผาก ตัวก็ยังร้อนอยู่แต่บางกว่าเมื่อเช้ามากแล้ว
"แก้ว .. ตื่นมาทานข้าวก่อนมา" ผมบอกลูบหัวที่ชื้นเหงื่อขึ้น แก้วมันครางอือแต่ตาไม่เปิด สงสัยจะไม่ไหว
"ไหวไหม .. ไปหาหมอกันนะ" ผมบอกจูบไปที่หน้าผากขาว แก้มคนตัวเล็กตอนนี้ร้อนจนหน้าขึ้นสีแดง เนื้อตัวก็เป็นสีแดงเพราะมันขาว
"พี่ขุน .. อืออ .. พยุงหน่อย" มันพูดทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตา ผมช้อนตัวมันให้นั่งพิงหมอนที่รองไว้บนหัวเตียง แก้วดูอิดโรยและตาคล้ำมาก น่าจะมาจากการพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้เป็นไข้ทับไปอีก
"ไปหาหมอนะ" ผมบอกลูบหัวคนตัวเล็ก
"ฮื่อออ .. เดี๋ยวก็หาย" มันส่ายหัวค่อยๆเปิดตา ผมเดินเข้าไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดขี้ตาให้ เมื่อเช้าผมขับมันใส่เสื้อหนาๆไปแล้ว ตอนนี้เหงื่อออกเต็มตัวเลย
"งั้นถอดเสื้อก่อน .. เดี๋ยวเช็ดตัวให้" ผมบอก มันจ้องหน้าผมสักพักก็หน้าแดงออกมา เฮ้อ จะอายอะไรอีก เห็นหมดทั้งตัวละ
"ไม่ทำอะไรหรอกน่า .. เธอป่วยนะ" ผมบอกแล้วจัดการถอดเสื้ออกให้ ค่อยๆเช็ดตัวให้คนตรงหน้าเสร็จก็หาเสื้อสบายๆมาสวมให้ ส่วนใต้กางเกงผมให้เขาเช็ดเอง เดี๋ยวจะเขินตัวระเบิดตายซะก่อน
"ทานข้าวต้มซะ จะได้ทานยา มาพี่ป้อน" ผมหยิบข้าวต้มที่กำลังร้อนๆขึ้นมาเป่าแล้วป้อนให้มัน ทานไปได้แค่ครึ่งถ้วยมันก็อิ่ม ผมวางถ้วยหยิบน้ำให้ดื่มฝ้ายก็มาพอดี
"ยาค่ะ" เธอบอกส่งยาให้ผม
"ลงไปได้แล้ว เอาถ้วยลงไปเก็บด้วยนะ" ผมบอกแล้วป้อนยาแก้วต่อ หายไวๆเถอะ ป่วยนานๆผมต้องทำงานไม่ได้แน่เลย
"คุณขุนจะไปทำงานต่อไหมคะ .. ถ้าไปเรียกหนูนะคะ .. หนูจะได้ขึ้นมาเฝ้าคุณแก้วให้" ฝ้ายถามผมตอนเข้ามายกถ้วย
"ฉันไม่ไปทำงานแล้ว .. เดี๋ยวแก้วฉันดูแลเอง .. เธอมีอะไรก็ลงไปทำเถอะ" ผมบอก ฝ้ายรับคำแล้วเดินออกไปจากห้อง ผมหันกลับมาดูคนตรงหน้า พอทานข้าวทานยาแล้วดูดีขึ้น
"พี่ขุนลาหรอครับ .. ไม่เป็นไรนะแก้วอยู่ได้" มันพูดมองผมด้วยสายตาเว้าวอน แม้คำพูดมันจะบอกให้ผมไป แต่น้ำเสียงและดวงตามันไม่อาจโกหกได้ว่าอยากให้ผมอยู่
"พี่บอกอยู่ก็คืออยู่ .. อย่าดื้อนักเลย .. จะนอนต่อเลยไหม" ผมบอกจัดที่ทางให้ดี มันพยักหน้าแล้วซุกตัวลงในผ้าห่ม ผมเลยกระซิบบอกมันว่าเดี๋ยวลงไปทานข้าว เปลี่ยนชุดทานข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องมา หยิบเอกสารติดมือขึ้นไปอ่านบนที่นอน พอผมขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง แก้วมันก็เหมือนรู้หน้าที่เขยิบมากอดผมไว้เหมือนอ้อน ผมนั่งอ่านไปลูบหัวมันไป นี่ถ้าไม่ป่วยผมคงไม่ได้รับการอ้อนจากมันแบบนี้ใช่ไหม ผมทำผิดจนมันให้อภัยไม่ได้เลยหรอ
นั่งอ่านเอกสารจนบ่ายสองครึ่งก็มีเสียงเคาะประตู แก้วมันหลับไปแล้ว ใครกันที่มาเคาะ
"พี่แก้ววว .. พี่ขุนสวัสดีฮะ .. พี่แก้วล่ะจ๊ะ" เป็นไอ้เด็กหัวหยองนั่นเอง เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนสินะ แล้วแม่มันไม่บอกหรอว่าแก้วไม่สบาย
"พี่แก้วไม่สบาย .. ลงไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย .. ทานอาหารว่างวิ่งเล่นแล้วค่อยขึ้นมาเย็นๆเข้าใจไหม" ผมบอกด้วยน้ำเสียงติดดุ มันยืนหน้าเศร้าก่อนจะพยักหน้าขานรับแล้วเดินออกไป
"ดุน้อง" คนที่นอนกอดผมอยู่มันพูดตอนที่เสียงปิดประตูดังขึ้น ตัวเองป่วยยังมีหน้าห่วงคนอื่น
"นอนไป หรือจะให้ดุมึงอีกคน" ผมบอก แก้วมันทำหน้ามุ่ยแล้วนอนต่อ ผมเปลี่ยนจากลูบหัวเป็นลูบหลังลูบไหล่บาง สักพักมันก็หลับ ผมไม่ง่วงครับเลยได้แต่หาอะไรทำ รอเย็นๆถ้ามันดีขึ้นก็จะได้หาข้าวให้ทาน
ก๊อก ก๊อก
"พี่แก้ว" ผมหันไปมองนาฬิกาปาไปสี่โมงแล้ว แก้วมันขยับตัวนอนหงาย ตื่นแล้วสินะ หรือตื่นเพราะได้ยินเสียงไอ้ตัวเล็กมาเรียก
"เรียนเป็นไงบ้าง" มันพยุงตัวขึ้นนั่งแล้วถามเจ้าฟ้าที่เดินมาใกล้ๆ เด็กเปลี่ยนชุดเรียบร้อย หน้าเน่อขาวเหมือนพี่มัน
"สนุกดีจ้า .. พี่แก้วเป็นอะไรจ๊ะ .. ไม่สบายหรอแม่ฝ้ายบอกหนู" มันถามช่างพูด ช่างเจรจา ส่วนคนข้างผมนี่ยิ้มแก้มจะปริ มันคงรักฟ้ามากสินะ ถ้าผมกับแก้วมีลูกได้ด้วยกันคงดี มันจะได้ท้องเอง ไม่ต้องเก็บลูกคนอื่นมาเลี้ยงแบบนี้
"พี่แก้วตัวร้อน .. น้องฟ้าห้ามเข้าใกล้พี่แก้วรู้ไหม" ฟ้าพยักหน้าหงึกๆทำท่าเหมือนอยากจะเข้ามาแต่คงกลัวผม
"พี่ขุนอุ้มน้องมาหน่อยสิ" ผมหันไปมองหน้าคนพูด อ้อนจังเลยนะคนป่วย ผมเลยต้องจำยอมอุ้มฟ้าขึ้นมานั่งตักให้เขาได้คุยกันใกล้ๆ แต่ก็ไม่ใกล้มากครับ แก้วมันกลัวน้องติดหวัด
"เหมือนพ่อลูกเลยอ่ะ .. น่ารัก" คนพูดยิ้มร่ามองผมที่อุ้มไอ้เด็กนี่ เหมือนพ่อห่าอะไร ถ้ามันเป็นแม่สิผมถึงจะยอม
"หายแล้วหรือไง พูดมากได้แล้วนี่" ผมประชดมัน ไอ้เจ้าฟ้าพอขึ้นมานั่งตักผมก็ไม่พูดไม่จา สงสัยจะเกร็ง ผมเลยกอดมันให้ซบมาที่อกผม สักพักมันก็ดูผ่อนคลายขึ้น
"รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว .. เย็นนี้ลงไปทานข้าวด้านล่างได้แล้ว" มันพูดทำหน้าทะเล้น ผมเลยเขกหัวไปที แต่ถ้ามันหายจริงๆก็คงดี ผมจะได้หายห่วง
ติ๊ดด ติ๊ดด
"โทรศัพท์พี่ขุน" มันบอกส่งโทรศัพท์ให้ ผมมองดูหมายเลขแล้วถอนหายใจออกมา รตีนั่นเอง ผมไม่ได้เซฟเบอร์หล่อน แต่ผมจำเลขสามตัวหลังได้
"พี่ขอไปคุยโทรศัพท์ก่อน .. ฟ้าลงนั่งดีๆ .. อย่าใกล้กันมากล่ะเดี๋ยวติดไข้" ผมบอก ฟ้าลงจากตักผมไปนั่งบนที่นอน ส่วนผมเดินออกมานอกระเบียงปิดให้เรียบร้อยแล้วกดรับสาย
(( รับช้านะคะขุน ))
"มีอะไรก็ว่ามา" ผมบอกขี้เกียจสาวความให้ยืดยาว
(( รตีจะให้สัญญาฉบับปัจจุบันค่ะ . แต่คุณต้องมาหารตีคืนนี้นะคะ .. ที่เดิม ))
"ทำไมฉันต้องทำตาม"
(( คุณไม่อยากได้สัญญาหรอคะ ))
"ไม่จำเป็นต้องเป็นผม ส่งให้เลขาผมซะรตี"
(( แล้วถ้ารตีแค่อยากให้คุณออกมาล่ะคะ )) เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้ว เอกสารสำคัญเสียด้วย ทำไงดีวะ
"จะเอาไงกันแน่ งั้นบอกมาที่ไหนกี่โมง" สุดท้ายก็ต้องไป แต่ผมไม่ยอมให้รตีมาอยู่เหนือผมหรอก
(( ที่เดิม ตอนสองทุ่ม โอเคนะคะ แล้วเจอกันค่ะขุน ))
ติ๊ด
ผมวางสายก่อนจะยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ มันเป็นสัญญาที่เราเคยร่างกันไว้ จะไม่ไปเอาก็ไม่ได้เพราะมันสำคัญ แม้มันจะมีอีกฉบับอยู่แล้ว แต่ฉบับนี้ก็สำคัญ ผมปลดปล่อยความเครียดทั้งหมดแล้วออกไปเผชิญกับโลกที่มีแต่ผมกับแก้ว
"ทำไมดูหน้าเครียดๆ" เดินมานั่งที่เตียง คนข้างๆก็ดันสังเกตเห็นความเครียดที่ผมอุตส่าห์เก็บซ่อนไว้
"เรื่องงานน่ะ อืม คืนนี้พี่ต้องออกไปสังสรรค์กับไอ้เลย์นะ เราพักผ่อนอยู่บ้านล่ะจะได้หายไวๆ" ผมบอกขยี้หัวเล็ก ตอนนี้เจ้าฟ้าคงลงไปแล้ว ส่วนแก้วเดี๋ยวอีกสักพักผมจะพาลงไปทานข้าว
"ได้ครับ" อันที่จริงผมไม่ได้อยากโกหก แต่ผมคงจะชวนไอ้เลย์ไปจริงๆ ที่ผมไม่บอกเป็นเพราะไม่อยากให้แก้วมันคิดมาก ตอนนี้มันป่วย ผมกลัวมันเอาแต่คิดเรื่องผมจนไข้กลับ
"เป็นห่วงนะ" และ ขอโทษที่ต้องโกหก ประโยคหลังแม้ไม่ได้พูดออกไปแต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมจูบแช่ที่หน้าผากเล็กอยู่นานถึงได้ผละออก
"หิวหรือยัง ไปทานข้าวกัน"
"ไปครับ"
ผมพากันเดินลงมาทานข้าว ป๋าไปพักผ่อนที่ไหนสักแห่งท่านยังไม่กลับมาเลย โต๊ะอาหารเลยมีแค่เราสองคน เพิ่มมาอีกคนคือไอ้ตัวเล็กที่ดูจะร่าเริงกับขนมหวานหลังอาหาร พอทานเสร็จผมก็โทรไปชวนไอ้เลย์ให้ไปด้วย แต่มันดันติดภารกิจฟิชโช่กับสาวที่ไหนสักแห่งผมเลยต้องไปคนเดียว
.......
"ขุนคะทางนี้ค่ะ" เสียงรตีพูดพร้อมโบกมือเรียก ไม่เจอกันปีนึง เธอดูโทรมลงไปเยอะเหมือนกัน เงินที่ให้ไม่พอเข้าคอร์สหรอ
"คงไม่นั่งล่ะ ไหนเอกสาร" ผมบอกเธอ ก่อนออกมาผมรับปากแก้วไว้แล้วว่าจะรีบกลับบ้าน
"นั่งก่อนเถอะค่ะ ดื่มกันหน่อย" เธอยังเว้าวอน ผมเลยต้องนั่งแต่ไม่ได้ดื่มอะไร
"ดื่มหน่อยสิคะ รตีรินให้แล้ว" สงสัยกะเอาให้ผมโดนให้ได้ ผมตัดสินใจเรียกบ๋อยมาสั่งบรั่นดีหนึ่งแก้วมาดื่ม แก้วเดียวไม่เมาแน่และคงไม่โดนใส่ยาต่างๆที่จะทำให้เธอได้อะไรจากผม
"ไม่ไว้ใจรตีขนาดนั้นเลยหรอคะ ดูนะรตีจะดื่มทั้งสองแก้วให้ดู" เธอยกแก้วที่รินให้ผมกระดกเข้าปากก่อนจะตามด้วยแก้วของเธอ ผมไม่ได้อะไรยักคิ้วให้เล็กน้อยแล้วดื่มเหล้าที่สั่งมาเอง
"ไหนล่ะเอกสารขอดูหน่อย" ผมเปลี่ยนเรื่อง รำคาญจะนั่งเต็มทน
"รีบหรอคะ" ผมพยายามข่มใจไม่ให้อาละวาดออกมา ผมไม่อยากให้เรื่องมันยาวกว่านี้
"อย่ามาลีลา รีบส่งเอกสารมา" ผมพูดเริ่มหงุดหงิดละ
"ก็ได้ค่ะ อ่ะนี่ อย่าลืมตรวจด้วยนะคะ" เธอพูดประชดยื่นเอกสารมาให้ผม ผมตรวจทานเอกสารจนเรียบร้อยก็เห็นว่ามันเป็นของจริงเลยไม่ได้สงสัยอะไร
"งั้นผมกลับละนะ" ผมบอกเตรียมลุกขึ้น
"ขอให้กลับบ้านปลอดภัยนะคะ หึหึ" ผมลุกเดินออกมาไม่ได้หันไปมองเธอที่พูดจาด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ผมรู้ว่ารตีอยากให้ผมอยู่ต่อ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อตัวจริงกำลังรอผมอยู่ที่บ้าน
..............
แก้ว"หรอครับ ครับ ขอบคุณครับพี่เลย์" ผมวางสายจากพี่เลย์ ผมโทรถามพี่เขาเพราะพี่ขุนบอกผมเมื่อเย็นว่าจะออกไปสังสรรค์กับพี่เลย์ เขาออกจากบ้านไปตั้งแต่สองทุ่มแต่นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว ผมเป็นห่วง พอโทรไปพี่ขุนก็ปิดเครื่อง แถมพอโทรถามพี่เลย์แกก็บอกว่าไม่ได้ไปกับพี่ขุน ตกลงเรื่องมันเป็นไงกันแน่ หรือเขาแอบไปไหนโดยที่ไม่อยากบอกผมถึงต้องโกหกแบบนี้
หมายเลขที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ผมยังคงกดโทรหาอีกหลายรอบแต่ก็ไม่ติด แบตอาจจะหมด หรือไม่ก็สัญญาณไม่มี ผมพยายามคิดแต่ในเรื่องดีๆ ช่วงหลังๆพี่เขาดีกับผมมากจนผมคิดว่าผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่พยายามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมมีเซ็กส์กับเขา มันเหมือนการทรมานทั้งพี่ขุนแล้วก็ทรมานตัวเองไปด้วย ที่ผมทำไปเพียงเพราะแค่ผมยังไม่มั่นใจหรอ หรือแค่อยากเอาคืน หรือผมไม่ต้องการ ผมถามตัวเองเป็นร้อยรอบว่าเพราะอะไร แล้วถ้าอย่างนั้นผมจะตกลงแต่งงานกับเขาทำไมหากว่าผมแค่อยากแก้แค้น มันไม่เห็นมีอะไรที่ทำให้เขาเจ็บ เพราะฉะนั้นผมคงไม่ได้แค้นอะไรในตัวเขาผมถึงไม่ได้ต้องการแก้แค้น เมื่อก่อนเขาร้ายกับผมมาก แต่ตอนนี้เขาก็ดีกับผมเหลือเกิน แล้วทำไมผมถึงต้องมานั่งคิดเล็กคิดน้อยกับเขาด้วยล่ะ
"พี่จะไม่กลับจริงๆใช่ไหม" ผมเปิดกล่องดนตรีที่เขาให้ไปมาหลายสิบรอบ พอไม่มีพี่ขุนอยู่ข้างๆ ผมก็รู้สึกได้ว่ามันเหงาแค่ไหน นี่ผมจะต้องข่มตานอนจริงๆใช่ไหม ผมค่อยๆหลับตาลงในความมืด สงสัยคืนนี้คงจะต้องนอนคนเดียวเสียแล้ว
ติ๊ดดดด ติ๊ดดดด
เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึก ผมไม่ได้สนใจอะไรเพราะผมง่วงมาก และคิดว่าคงไม่มีอะไรสำคัญถึงได้นอนต่อ
กริ๊งงงงงงง
แต่เสียงโทรศัพท์เข้าทำให้ผมต้องลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ ผมมองนาฬิกาตอนนี้ตีสามแล้ว แต่ผมรีบกดรับโทรศัพท์เพราะคิดว่าจะเป็นพี่ขุนโทรมา
(( ไงจ๊ะ แก้วคนดีของขุน )) ไม่ใช่เสียงพี่ขุน เป็นเสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นเหลือเกิน
"คุณเป็นใคร แล้วเอ่อ นี่เบอร์พี่ขุนนี่" ผมถามเมื่อมองหน้าจออีกคราแล้วเห็นว่าขึ้นชื่อคนที่ยังไม่กลับมา
(( ขุนน่ะเขาบอกฉันว่าเธอไม่ยอมให้เขาทำการบ้านเลยน้าา เลยต้องโทรเรียกฉันออกมา เพื่อเราจะได้มีอะไรกัน )) ผมอึ้งกับคำตอบของเธอ ผมจะไม่เชื่อเธอแน่ๆถ้าเบอร์ที่ใช้โทรมาไม่ได้เป็นของพี่ขุน
(( ไม่ต้องอึ้งหรอกนะจ๊ะ จำฉันได้ไหม รตีไง คนที่เคยเป็นเมียเก่าเขาน่ะ พอดีเขาก็แค่อยากทบทวนความจำระหว่างเรา แล้วเราก็ทบทวนกันไปหลายยกด้วยสิ อ่อ แล้วอย่าลืมดูคลิปที่ส่งไปให้นะ ฉันใช้มือถือเขาอัดให้เลยน้าา หึ ขอยืมตัวเขาอีกสักพักนะ แล้วจะคืนให้ .. พรุ่งนี้ ))
เธอวางสายไปแล้ว แต่ผมยังคงกำโทรศัพท์แน่น น้ำตาที่คิดว่าไม่มีตอนนี้มันเริ่มเอ่อออกมา ที่เขาบอกผมว่าเขาจะไปสังสรรค์กับเพื่อน ที่บอกผมว่าให้รอนะจะกลับมานอนด้วยคือเขาโกหกใช่ไหม
ผมมือสั่นเปิดคลิปดู มันเป็นคลิปที่พี่ขุนกับคุณรตีกำลังจูบกันอยู่ในห้องที่น่าจะเป็นบนเตียงในโรงแรมแห่งหนึ่ง ผมทนดูไปได้แค่ไม่กี่วินาทีผมก็ปิดมันแล้วกดลบทั้งหมด ผมเจ็บ เจ็บที่เขาโกหกผม ไหนเขาบอกว่าเขาเลิกยุ่งกันไปแล้วไง แล้วทำแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร
ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทำแบบนี้กับผม ที่เขาชอบหายไปไหนโดยไม่บอกผมเพราะเขาไปหาคุณรตีใช่ไหม เขาหลอกผมทำไม ทำให้ผมเชื่อใจว่าเขาจะเปลี่ยนตัวเองได้อย่างนั้นหรอ ผมไม่ได้เตรียมใจไว้ว่าจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าพรุ่งนี้เขากลับมาแล้วทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมจะทำอย่างไร ผมจะทนรับสภาพความเป็นจริงและมองดูเขาที่โกหกผมได้ไหม ผมคิดไม่ตกจริงๆ
.....
ผมตื่นมาในตอนเช้าด้วยอาการอิดโรย เมื่อคืนผมนอนร้องไห้ทั้งคืน มันเจ็บแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อก่อนตอนที่เขาทิ้งผมไปอยู่กับคนอื่นผมว่าผมไม่เจ็บเท่าตอนนี้ คงเป็นเพราะเมื่อก่อนเขาไม่เคยดีกับผมอยู่แล้วด้วยล่ะมั้ง แต่ตอนนี้เขาช่างแสนดีทุกอย่าง พอเขาทำเรื่องแบบนี้ผมเลยรู้สึกว่าผมรับไม่ได้
ผมอาบน้ำแต่งตัวลงมาด้านล่างก็ต้องเจอกับสภาพปกติทั้งๆที่ตัวเองไม่ปกติ ผมต้องแกล้งฉีกยิ้มกับคนในบ้านรวมถึงน้องฟ้าด้วย จนป่านนี้เขาก็ยังไม่กลับมา ใช่ เขาคงจะมีความสุขจนลืมผม คงจะถึงใจเพราะผมไม่เคยให้เขาได้เลยตั้งแต่แต่งงานมา คงสมใจเขาแล้วสินะที่ได้ปลดปล่อยตัวตนจริงๆ
"คุณแก้วคะ .. คุณติณภัทรแจ้งว่าจะเข้ามาตอนสิบโมงค่ะ" เลขาผมเข้ามาแจ้ง ผมตอบรับไปแม้ไม่ได้มีอารมณ์อยากรับแขกสักเท่าไหร่
"คุณขุนคะ เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งเข้าไป" ผมได้ยินเสียงเอะอะจากข้างนอก สักพักคนที่ถูกห้ามก็เปิดเข้ามาแล้วเดินตรงมาที่ผม ผมสั่งเลขาไว้เองแหละครับว่าถ้าพี่ขุนมาให้บอกก่อน ผมควรได้เวลาเพื่อทำใจที่จะคุยกับเขาอย่างปกติ แต่คงไม่ทัน
"ทำไมเลขาเราถึงไม่ให้พี่เข้ามา" เขาถามผมโดยที่ผมไม่อยากจะตอบออกไปว่าเพราะอะไร
"พอดีแก้วอยากเคลียร์งานเลยสั่งไว้ว่าถ้าใครมาให้บอกก่อนน่ะ" ผมตอบสิ่งที่ควรทำ เขาดูปกติไม่มีพิรุทธิ์จนผมไม่อยากจะเชื่อ
"เป็นอะไรครับ อย่าเครียดมากสิ" พี่ขุนเดินมาดึงผมไปกอด อยู่ดีๆผมก็อยากร้องไห้ออกมาเสียอย่างนั้น
"เมื่อวานพี่ไปนอนกับไอ้เลย์มา .. เมามากไม่อยากขับรถ .. ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอก" เขาพูดมันออกมา เขาพูดคำโกหกคำโตออกมา เขาทำแบบนี้ได้อย่างไร เขาไม่สงสารผมที่รู้ความจริงว่าเขาไปทำอะไรมาบ้างหรอ
"ไม่เป็นไรครับ" ผมบอกข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ทั้งๆที่รู้ว่าเขาโกหกแต่ผมจะทำอะไรได้ ผมมันคนอ่อนแอ
(( คุณติณภัทรมาแล้วค่ะ จะให้เข้าไปเลยไหมคะ )) เสียงโฟนดังขึ้น พี่ขุนผละออกจากผม ส่วนผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดแล้วกดรับสาย
"เดี๋ยวเชิญเข้ามาเลยนะ" ผมบอก พี่ขุนเลิกคิ้วถามผมเหมือนไม่พอใจอะไร
"แค่ทำงานนะ" เขาพูดใกล้ๆหูเหมือนจะเตือนผม
"ก็แน่สิครับ ผมคงไม่ได้ไปเปิดโรงแรมเอากัน" ผมบอกหันไปจ้องตาเขา พี่ขุนสะดุดไปนิดก่อนที่จะได้พูดอะไร คุณติณภัทรก็เข้ามาเสียก่อน
"เอ่อ ขอโทษครับ ไม่คิดว่าคุณแก้วมีแขก" คุณติณภัทรพูดแล้วทำท่าจะออกไป
"ไม่เป็นไรครับ พี่ติณเชิญนั่งก่อนเลย พี่ขุนออกไปก่อนเถอะครับ ผมมีงานต้องคุย" ผมพูดไม่ได้หันไปมองหน้าพี่เขา รู้แค่ว่าเขาเดินออกไป แล้วก่อนออกเขาทำเพียงหันมามองผมตาดุแค่นั้น
"สวัสดีแก้ว ดูเราเซียวๆนะ ช่วงนี้นอนน้อยหรือเปล่า" หึ น่าขันที่คนไม่ใช่แฟนดันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของผม
"ใช่ครับ พอดีมีเรื่องคิดนิดหน่อย" ผมบอก
"ถ้าอย่างนั้นมาคุยงานกันเลยดีกว่าครับ" เมื่อเห็นว่าบทสนทนาไม่ไปไหน ผมจึงเริ่มเปิดประเด็น คุยไปคุยมาได้ความว่าเขาแค่จะเอาว้อยเชอร์รีสอร์ท 3 วัน 2 คืนมาให้ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น พูดง่ายๆคือเขาอยากให้ผมไปในนามเขา แต่พี่เขาไม่ได้ไปด้วย เพราะเขาจะต้องไปที่นั่นอยู่แล้ว ซึ่งผมก็บอกว่าขอดูก่อนไม่รู้เสาร์อาทิตย์นี้ทายจะว่างไหม
"ขอบคุณมากนะครับ ถ้าตกลงอย่างไรผมจะโทรไปบอก" ผมขอบคุณพี่เขาอีกทีก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปจากห้อง
(( ว่าไงแก้ว )) ผมต่อสายหาทายทันที ผมอยากให้ทายช่วยตัดสินใจเรื่องที่ผมกำลังเผชิญ
"พรุ่งนี้แล้วก็ เสาร์ อาทิตย์นี้ไปชะอำกัน" ผมบอก ต้องการแค่คำว่าตกลงจากปากทาย
"เอ่อ เดี๋ยวขอดูก่อน .." ทายพูดอึกอัก แต่ผมไม่รอแล้ว
"ตกลงว่าไปนะ พรุ่งนี้เจอกัน" ผมตัดสายแล้วกลับเข้าสู่โหมดเครียดอีกครั้ง ตอนนี้อยากไปไกลๆ ที่ไหนก็ได้แต่ขอให้ไกลจากพี่ขุน คนที่ทำให้ผมเจ็บได้ตลอดเวลาคนนี้ เขาไม่ละอายบ้างหรือไงที่มีผมทั้งคนยังจะไปมั่วกับคนอื่นแบบนี้ เขาใจร้ายกับผมมาก และผมคิดว่าผมจะไม่ยอมให้อภัยเขาง่ายๆอีกแล้ว เขาทำผมเจ็บได้ ผมก็ต้องทำให้เขาเจ็บบ้าง ผมยอมเขามามากเกินไปแล้วจริงๆ
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ดีใจที่ยังมีคนติดตาม
ตอนนี้มีดราม่านิดหน่อยนะคะ ตกลงใครผิดล่ะเนี่ย ร้องไห้แปป
อย่าด่าคนเขียนน้าาา
ขอบคุณมากๆค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ || จบบริบูรณ์ .. P. 25 ( 4/3/58 ) **รบกวนย้ายค่ะ** (อ่าน 211634 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก