ขอโทษคืนนั้นโทรศัพท์ตัดไปทั้งๆที่ยังไม่อยากวาง ผมแทบจะฆ่าตัวเองให้ตายๆไปด้วยซ้ำ แค่เห็นแผลที่เกิดจากการกระทำสิ้นคิดของผม ผมก็ไม่คิดจะให้อภัยตัวเองอีกเลย แก้วมันไม่พูดกับผม มันเฉยชาใส่ผม มันไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมเจ็บครับ เจ็บมาก ไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน ตอนที่มันหนีผมไปครั้งนั้นผมว่าผมเจ็บแล้ว แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย อยากกอด อยากถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่สามารถเข้าใกล้มันได้ เช้าอีกวันผมรีบขับรถกลับกรุงเทพฯไม่ต้องรอให้เสียเวลา ที่ผมตามมันมาที่นี่เป็นเพราะผมหึงและก็หวง ผมคิดไปก่อนแล้วว่ามันนัดกับไอ้ลูกนายกนั่น มันหนีผมมาโดยไม่บอกผมสักคำ มันพยายามหลบหน้าและทำตัวแปลกๆใส่ผม ยังดีที่ฝ้ายบอกผมว่าแก้วมันมาพักผ่อนที่ชะอำ ผมเลยรีบบึ่งรถไป ผมตามหามันทั่วหาดจนไปเจอมันกำลังจะกลับจากทานข้าว ตอนนั้นผมทนไม่ไหวแล้ว ความเครียดบวกกับอารมณ์ที่ครุกรุ่นทำให้ผมทำร้ายมันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ผมอยากขอโทษมันต่อหน้า แต่พอกลับมาทั้งอาทิตย์มันไม่เคยกลับมานอนที่บ้านเลย มันไปนอนบ้านป๋ามันตลอด เอาเจ้าฟ้ากับแม่มันไปอยู่ด้วย เวลาไปทำงานมันก็มักจะไม่ให้ผมเข้าไปหา ผมหงุดหงิดครับแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้มีอย่างเดียวคือ ต้องทราบก่อนว่ามันโกรธผมเรื่องอะไร
"เข้ามาหาป๋าที่ห้อง" ผมวางสายจากป๋าแล้วเดินออกไปด้านนอก ป๋าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ สงสัยคงจะรู้เรื่องผมกับแก้วแล้ว
ปั่ก
"โอ๊ย เขวี้ยงมาทำไมป๋า" ผมร้องบอก กระโดดหลบสมุดโน็ตแข็งๆที่ป๋าใช้เขวี้ยงมาแทบไม่ทัน
"ไม่อยู่แค่สองอาทิตย์ แกสร้างเรื่องอีกแล้วนะ" ป๋าพูดทำท่าจะเขวี้ยงมาอีก ผมได้แต่ทำมือกันแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้า
"ผมยังไม่รู้เลยครับว่าผมไปสร้างเรื่องอะไรไว้" ผมบอกนวดขมับตัวเองแรงๆ ช่วงนี้ผมเหมือนคนบ้า เมียไม่สนใจ เมียไม่ให้เจอหน้า แถมตั้งแต่กลับมามันยังไม่เคยยอมให้ผมกอดสักครั้ง ผมต้องช่วยตัวเองแทบทุกคืนที่นอนกอดมัน น่าอายมากครับสำหรับคนอย่างเจ้าขุน
"เหอะ ถ้าแกยังไม่รู้ งั้นมาดูนี่ซะ!" ป๋าพูด ผมเลิกคิ้วเชิงสงสัยแล้วเดินไปหาเขา ป๋ากดโทรศัพท์ราคาแพงเข้าไปในข้อความ แล้วเปิดไฟล์วิดีโอยื่นให้ผมดู
"เหี้ย!" ผมสบถ ไม่รู้ตัวเลยว่ารตีอัดวิดีโอไว้ตอนไหน ผมรีบหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูแล้วกดดูช่องข้อความ ไม่มีการส่งออกใดๆทั้งสิ้น แสดงว่าเธอลบไปหมดแล้ว แม่งเอาโทรศัพท์ผมไปส่งข้อความหรอวะ!
"เรื่องมันเป็นไง แกไปพลาดท่าให้มันทำไม ห๊ะ!" ป๋าตวาด ผมดูจนจบ ในคลิปมีแค่ฉากจูบกัน ซึ่งนั่นเป็นแค่การเริ่มต้นของคืนนั้นเท่านั้นเอง ผมไม่ได้มีอะไรกับเธอจริงๆ
"ป๋า! ซวยแล้ว แสดงว่ารตีต้องส่งคลิปให้น้องแน่ๆเลย ผมแม่งโง่ว่ะ! ทำไมถึงเพิ่งคิดได้วะเนี่ย" ผมกำโทรศัพท์แน่น ถ้าไม่ติดว่าเป็นของป๋า มันคงแหลกคาพื้นไปแล้ว
"เรื่องมันเป็นไง ตกลงแกได้กับมันอีกครั้งหรอ" ป๋าถาม ผมสะบัดหัวสองสามทีเรียกสติกลับมา แล้วเดินมานั่งที่เดิมพร้อมจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดในคืนนั้น
หลังจากที่ผมขอตัวกลับ ผมก็เดินไปที่รถ ยังไม่ทันได้ไขกุญแจผมก็ถูกผู้ชายสองคนชกมาที่ท้องแล้วก็พาตัวไปที่รถของใครสักคน มันจับผมเอายาอะไรสักอย่างกรอกปาก ผมแทบไม่ได้สติ รู้สึกตัวอีกทีผมก็มานอนอยู่ที่เตียงของโรงแรมที่ไหนสักแห่ง ตอนนั้นผมรู้ตัวแล้วว่ากำลังเสียรู้ให้รตี ผมไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ ร่างกายผมเริ่มร้อนรุ่มไปทั้งตัวตอนที่รตีพยายามจะเข้ามายั่วยวน เพียงแค่สัมผัสผมก็แทบจะตาย และนั่นผมถึงได้รู้ว่ายาที่โดนพวกมันจับกรอกปากคือยาปลุกเซ็กส์ ผมพยายามกลั้นใจลุกขึ้นจากที่นอนแต่ก็ถูกรตีดึงให้ล้มลงไปหาเธอ จนสุดท้ายผมก็เสียท่าเผลอจูบแลกลิ้นไปครู่นึงแต่ผมก็ดันเธอออกได้ ผมไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกว่านั้น ผมพยายามผละออกแล้วขดตัวลงไปนอนบนเตียงเพราะแทบจะทนความต้องการไม่ไหว จากนั้นเธอก็ลุกหายไป สักพักก็กลับมาพร้อมกับพยายามปลุกเร้าผมอีกรอบ แต่ผมไม่เล่นด้วย เธอจึงโยนโทรศัพท์ให้ผมแล้วเดินออกนอกห้องไป ผมเลยได้โอกาสพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบโทรหาไอ้เลย์เพื่อจะให้มันมารับแต่มันไม่รับโทรศัพท์ ผมเลยเปลี่ยนไปโทรหาไอ้เจ๋งแทน ผมไม่รู้ว่ารตีต้องการอะไร เหมือนเธอไม่ได้อยากได้ร่างกายผม เพราะเธอก็ดูไม่ได้อยากจะเสียตัวให้ผมมากเท่าไหร่ มือสั่นๆกดส่งที่อยู่ตอนนั้นไปให้ไอ้เจ๋งมัน ผมฝังตัวเองอยู่ในห้องน้ำจนรตีเดินกลับมาเคาะเสียงดัง ผมพยายามควบคุมอารมณ์อยากแล้วแต่ก็ไม่ได้ ผมได้แต่ช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำจนผ่านไปครึ่งชั่วโมงถึงได้ยินเสียงไอ้เจ๋งเข้ามา ผมเปิดให้มันเข้ามาทั้งๆที่ยังอยู่ในสภาพที่เปียกปอน ตลอดครึ่งชั่วโมงผมได้แต่ปลดปล่อยออกมาจนตัวซีดเหลือง ไอ้เจ๋งรีบพาคนมาช่วยกันพยุงผมลงมาจากโรงแรม รตีหายไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าทำไมรตีถึงทำแบบนี้ ผมไม่เคยรู้เลยจนป๋ายื่นวิดีโอมาให้ผมดูผมถึงทราบ เธอพยายามจะแบล็กเมล์ผมให้แก้วเกลียดผม ส่วนป๋าเธอขู่ป๋าว่าถ้าไม่ให้สินทรัพย์ของเธอกลับมาเธอจะทำยิ่งกว่าที่เห็นในคลิป ผมว่าตอนแรกเธอกะว่าจะได้คลิปได้กับผมแน่ๆ แต่ผมดันไม่เล่นด้วย เธอถึงส่งมาได้แค่นั้น คืนนั้นผมเลยไม่ได้กลับบ้าน ผมไม่อยากกลับไปให้แก้วมันเจ็บอีก แก้วจะคิดอย่างไรเพราะผมบอกมันว่าจะไปกับไอ้เลย์แล้วกลับมาสภาพแบบนี้ ผมเลยต้องโกหกมันทั้งๆที่ตัวเองรู้สึกผิดเหลือเกิน สรุปคืนนั้นผมต้องไปนอนซมอยู่ห้องไอ้เจ๋งทั้งคืนจนยาหมดฤทธิ์ พออีกวันผมไปหาแก้วผมก็เลยต้องโกหกว่าไปนอนค้างกับไอ้เลย์เพราะกลัวมันไม่สบายใจ แต่ที่ไหนได้ ที่มันทำเฉยชาใส่ผมก็คงเป็นเพราะมันได้ดูคลิปวิดีโอนั้นแล้ว ผมรู้สึกเสียโง่มากครับ และผมจะไม่ยอมให้มันทำผมแค่ฝ่ายเดียวแน่ ตอนนี้รตีไม่อยู่ไทย เธอคงรู้ว่าจะโดนเอาคืนอย่างไรเลยไม่กล้าสู้หน้า
"โง่! แกมันโง่ ทำไมถึงไม่พาคนไปด้วยวะ ให้มันมามีข้อต่อรองแบบนี้ไม่ฉลาดเลยนะขุน" ป๋าด่าเมื่อผมเล่าจบ ใช่ครับ ผมทราบแล้วว่าตอนนี้ผมโง่มากๆ โง่ให้ผู้หญิงตัวเล็กๆมาแบล็คเมล์ โง่ให้เมียโกรธได้เป็นอาทิตย์ โง่แล้วยังงี่เง่าไปตามหึงแก้วมันจนโดนเมินแบบนี้
"ผมไม่รู้ว่ารตีอัดคลิปไว้ ป๋าจะให้ผมทำไงดี" ผมบอก ตอนนี้ผมต้องการคนสนับสนุน ผมรู้ว่าป๋าช่วยผมได้แน่ๆ แต่อยู่ที่เขาจะช่วยหรือไม่
"ป๋าคงจัดการได้แค่เรื่องพ่อมัน ส่วนเด็กเก่าแกนี่ก็จัดการเองนะ เรื่องสำคัญกว่านั้นคือเมียแก ดูแลน้องให้ดี ตั้งแต่ป๋ากลับมาป๋ายังไม่เจอน้องเลย" พอป๋าพูดถึงแก้ว ผมนี่หมาหงอยเลยครับ คิดถึงเมีย อยากกอด
"แก้วลูก .. เย็นนี้มาทานข้าวบ้านป๋าเนอะ .. ป๋าคิดถึง" ผมตั้งใจฟังป๋าคุยโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ คิดถึงมากครับ เจอหน้ากันนับนาทีได้เลย
"เจอกันที่บ้านนะ .. จะไปพร้อมป๋าเลยหรอ .. ได้ๆ .. ครับ" ป๋าวางไปแล้ว ผมรู้สึกโล่งอกและยิ้มกลับไป อย่างน้อยมันก็ไม่ได้รังเกียจจนขนาดไม่อยากกลับไปเหยียบบ้านผม
"เย็นนี้รับน้องกลับไปด้วย ส่วนเรื่องแก รีบสะสางซะนะ ปล่อยนานๆเข้าแก้วมันคงขอหย่าแน่ๆ" ผมกลับมาเครียดอีกระรอก ไม่น่าหลวมตัวให้คนอย่างรตีเลย ผมเคยคิดว่าผมสามารถเอารตีอยู่ แต่กลับไม่ได้นึกถึงเลยว่ารตีน่ะ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวขนาดไหน
.........
ตอนเย็นเลิกงานผมก็เดินมาดักรอแก้วมันหน้าห้อง ผมยืนรออยู่นาน พอมันออกมาเห็นผมตอนแรกมันก็ชะงักไปเหมือนกันครับ แต่พอตั้งสติได้มันก็เดินออกไปเลย ไม่สนใจผม สงสัยคงจะเดินไปหาป๋า
"เดี๋ยวแก้ว .. ป๋าให้เรากลับกะพี่" ผมวิ่งตามไปบอกเผลอไปดึงแขนมันไว้ มันทำท่าชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาป๋าผม นี่ผมไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ แก้ว มึงใจร้ายมาก
"ไปกันเถอะครับ" พอวางสายมันก็เร่งผม ผมก็ตามเขาครับ แค่ได้มองหน้า แค่ได้ยินเสียงก็พอใจแล้ว กว่าผมจะพามันขับรถมาถึงบ้าน ในรถมีแค่ผมที่ชวนมันคุย ถามคำก็ตอบคำ มันนั่งหันหน้าออกไปมองนอกกระจกตลอด ผมอยากจะเอื้อมมือไปกุมมือเล็กของมันไว้แต่ก็ทำไม่ได้
"ไงลูก .. ทำไมถึงได้ย้ายกลับไปอยู่บ้านล่ะ .. มีอะไรหรือเปล่า" มาถึงมันก็วิ่งเข้าไปกอดป๋า ผมก็ได้แต่เดินตามเข้ามานั่งดูพ่อกับเมียกอดกัน ช่างน่าเศร้าดีแท้
"เอ่อ .. ไม่มีอะไรครับ .. ไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อย" มันพูดไม่แม้แต่จะเหลือบมามองผม เจ็บนะครับ อยากจะเล่าความจริงแต่ก็ไม่มีหลักฐานชัดเจน กลัวว่าแก้วมันจะหาว่าผมหลอกมันอีก มันคงเชื่อได้ง่ายๆเพราะผมกับรตีเราเคยเป็นคู่ขากัน ความน่าจะเป็นมันเลยค่อนข้างสูง
"เอาไว้สบายใจแล้ว .. กลับมาอยู่กับป๋านะ" พ่อผมลูบหัวแก้วมันอย่างเอ็นดู ผมคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้วครับ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ได้แก้วคืนมาแน่ๆ
เรานั่งทานอาหารกันจนอิ่ม บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวหลากหลายดูน่าทาน แต่ผมกับแก้วเราเป็นเหมือนกัน ต่างคนต่างฝืนยิ้ม แม้จะทานข้าวดูเหมือนเอร็ดอร่อยแต่ก็ทานได้แค่ครึ่งจาน เราต่างก็ไม่มีความสุข ผมเสียใจที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมอยากจะกอดมัน ขอโทษมัน ให้มันลงโทษผมด้วยวิธีไหนก็ได้ที่ไม่ใช่การเฉยชาแบบนี้
"..." ความเงียบเข้าปกคลุม ผมมาส่งแก้วมันถึงบ้าน ตลอดทางต่างฝ่ายต่างเงียบ ผมไม่อยากชวนมันคุยให้มันต้องอึดอัดใจ เลยได้แต่เหลือบมองบ้าง ผมคิดถึงมัน คิดถึงกลิ่นตัวหอมๆของมัน คิดถึงเวลามันทำหน้าย่นใส่ อยากจะนอนกอดมันทุกคืน เวลาตื่นมาแล้วมีมันอยู่ในอ้อมอก ผมรู้ครับว่าผมขาดมันไม่ได้อีกแล้ว
"ฝันดีนะ" ผมพูดไม่ได้หันหน้าไปมอง มันทำเพียงปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้ผมนั่งเคว้งอยู่บนรถคนเดียว ครั้งนี้แก้วโกรธผมมาก มากจนไม่ยอมคุย ไม่ยอมมองหน้า ผมรู้ว่ามันก็เจ็บไม่แพ้กัน ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะรับความเจ็บปวดของมันไว้คนเดียว ให้ผมเจ็บเป็นสองเท่าดีกว่าเห็นมันต้องเจ็บแม้สักนิดก็ไม่อยาก
............
"ช่วงนี้แก้วสนิทกับไอ้ครามหรอ" ผมตะล่อมถามทาย เห็นบ่อยครั้งที่ช่วงนี้แก้วมันไปไหนก็มักจะมีคนชื่อครามตามไปด้วย ผมบอกเลยว่าผมไม่มั่นใจไอ้คนชื่อนี้เลย ช่วงก่อนที่ผมยังไม่ได้คบกับแก้ว มันเองก็ทำตัวสนิทสนมกับแก้วจนเกินหน้าเกินตา
"พอดีโปรเจคท์คุณติณภัทร .. พี่ครามร่วมด้วยน่ะครับ" ทายบอก ผมไม่ไว้ใจไอ้นี่เลย ตอนนี้ผมคงจะไปสั่งแก้วมันไม่ได้แล้ว คงได้แต่คอยระวังให้อยู่ห่างๆ
"ฝากทายด้วยนะ .. ฉันคงบอกอะไรแก้วมากไม่ได้ .. แต่ฉันเป็นห่วงแก้วมากจริงๆ" ผมบอก ให้ทายช่วยเป็นหูเป็นตาก็ยังดี
"คุณขุนแน่ใจหรอครับว่าเป็นห่วงแก้วมันจริงๆ" ทายพูดประชดผม ผมไม่โกรธหรอกครับ เพราะถ้าเป็นผมเห็นเพื่อนเจ็บ ผมก็ต้องเป็นห่วงเพื่อนก่อนอยู่แล้ว
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่ .. แต่ฉันคงพูดอะไรมากไม่ได้ .. ฝากแก้วด้วยนะทาย .. แล้วฉันจะรีบมาทวงคืน" ผมยิ้มบอกแล้วเดินออกมา สายสืบป๋าแจ้งว่าช่วงนี้พ่อของรตีกบดานอยู่ที่อเมริกา รตีเองก็คงอยู่ที่นั่นด้วย ซึ่งเธอจะกลับมาไทยเมื่อไหร่ยังไม่มีใครรู้
ศาลสรุปทำการฟ้องล้มละลายครอบครัวรตีเรียบร้อยแล้ว ฉโนด ทรัพย์สิน รวมทั้งสัญญาต่างๆตกเป็นของตระกูลผมโดยชอบธรรม ตอนนี้สองพ่อลูกคงมีแค่เงินสดที่ติดตัวไปด้วย เงินที่ผมเคยให้รตีไปผมก็ได้กลับมาแล้ว แม้จะไม่เท่าเดิมแต่ก็ถือว่าเยอะใช้ได้ ผมเก็บทุกส่วนใส่บัญชีแก้วที่ผมเป็นคนเปิดไว้ให้ครับ ผมเปิดบัญชีนี้ตั้งแต่เริ่มทำงาน ผมอยากดูแลมันด้วยน้ำพักน้ำแรงและเงินที่ผมหามาเอง ตอนนี้ในธนาคารก็มีอยู่หลายบาททีเดียว ตอนที่แก้วไปเรียนต่อ ผมเองก็พยายามทำทุกอย่างที่คิดว่าพอมันกลับมาแล้ว มันน่าจะมีความสุข จนมาตอนนี้ผมก็ยังให้ความสุขมันไม่ได้เท่าที่ผมต้องการ
"กูว่ารตีต้องกลับมาแก้แค้น .. ในเมื่อมันพยายามทำทุกวิถีทางแล้ว .. แต่ป๋าก็ไม่ถอนฟ้อง .. แถมยังสั่งล้มละลายอีก .. มึงเชื่อกูสิขุน .. รตีมันไม่วางมือแน่" ผมฟังไอ้เลย์พูดก็ยิ่งกลุ้ม ผมไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะมีอันตราย แต่ผมกลัวคนที่ผมรักมีอันตราย ไหนจะป๋า ไหนจะแก้วอีก
"ส่วนเรื่องคลิปอะไรนั่น .. มึงบอกน้องมันไปเลยสิ .. ว่ามึงไม่ได้ทำ .. มึงจะมานั่งอมทุกข์ทำไมวะ .. ก็บอกเขาไปสิ" ไอ้เลย์พูด ผมคิดนะครับว่าจะเดินเข้าไปบอกเลยดีไหม ปล่อยมาขนาดนี้ก็มีแต่เจ็บกันเปล่าๆ
"เออ กูจะบอก คืนนี้เลย" ผมบอก ในเมื่อรตีก็ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่ ผมควรจะเคลียร์ปัญหานี้ได้แล้ว ไม่ใช่ปล่อยให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้
ผมขับรถมาหาแก้วมันที่บ้านแต่มันไม่อยู่ ผมหงุดหงิดมากที่ไม่มีใครรู้ว่ามันไปไหน โทรศัพท์มันก็ไม่รับ บ้านมันก็ไม่ยอมเปิดให้ผมเข้า ผมเลยนั่งเฝ้ารอมันกลับมาอยู่หน้าบ้าน รออยู่เกือบชั่วโมงถึงมีรถยนต์ขับมาส่ง ผมถึงกับร้องสบถออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"ว่าไงครับคุณขุน" น้ำเสียงเหนือกว่าพยายามยั่วโทสะให้ผมโกรธ
"ทำไมมารออยู่ด้านหน้าแบบนี้ล่ะครับ" มันยักคิ้วให้ผมอย่างกวนอารมณ์ แก้วมันไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะยืนอยู่ตรงนี้หรือไม่ น้อยใจจริง
"ไม่ใช่ธุระของคนนอก .. กูมารอเมียกู" ผมพูดใส่หน้ามัน เกลียดขี้หน้าฉิบหาย
"คนเขาไม่อยากเจอยังจะตามตื๊อ" มันพูดลอยๆแต่ทำเอาผมโมโหขึ้นได้ ผมเดินไปทำท่าจะต่อยมันแต่โดนแก้วห้ามไว้ก่อน
"ถ้าจะมาทะเลาะ พี่ขุนอย่ามาดีกว่า!" มันตวาดเสียงดัง กันผมไม่ให้เข้าไปต่อยไอ้เหี้ยนั่น
"ใจเย็นครับ ค่อยๆคุย" ไอ้เวรนั่นทำเป็นพูดดี แต่หลังแก้วมันทำสีหน้าเหนือกว่าผมอยู่ตลอดเวลา ฮึ่ย โมโหมากจริงๆครับ
"พี่ครามกับก่อนเถอะครับ .. ขอบคุณมากสำหรับวันนี้" แก้วมันบอกไอ้หน้ากวนให้กลับไปก่อน มันเองทำท่ายึกยักสักพักถึงลากลับ ก่อนกลับยังมีหน้ามายิ้มเยาะใส่ผมอีก มันหน้าชกให้หายซ่า
"พี่ด้วยครับ .. กลับไปได้แล้ว" ไล่ฝั่งนู้นเสร็จก็มาไล่ผมต่อ แต่ผมมองดูสีหน้ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"แก้ว .. พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" ผมบอกก่อนที่มันจะเดินเข้าบ้าน
"พี่จะโกหกอะไรผมอีก" มันหยุดเดิน พูดทั้งๆที่หันหลังให้ผมอยู่
"เรื่องนั้นพี่ขอโทษ .. พี่แค่ไม่อยากให้แก้วไม่สบายใจ .. พี่ขอโทษ" ผมเดินเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง มันยืนตัวแข็งทื่อไม่ได้พูดอะไร ลมหายใจเข้าออกเริ่มแรงขึ้น
"แก้วจะเชื่อพี่ได้หรอ .. แก้วเจ็บมามากพอแล้วนะ" มันพูด ผมได้แต่กอดมันให้แน่น เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วแก้วมันจะหายไป
"พี่ขอโทษ .. แต่พี่อยากให้แก้วรู้ว่าพี่ไม่ได้จะโกหก .. แค่เรายอมรับฟังพี่ .. เชื่อใจพี่นะครับ" ผมบอก พยายามพูดให้ชัดเจนที่สุด ผมแค่หวัง หวังว่าแก้วจะยอมฟังคนอย่างผม
"พี่ขุน .. ผมเจ็บเกินจะฟังอีกแล้ว .. เป็นพี่เองที่โกหกผม .. พี่ทำแบบนี้ทำไม .. แก้วไม่สำคัญในสายตาพี่ใช่ไหม .. พี่ถึงไม่บอกความจริงกับแก้ว" มันพูดย้ำพยายามดึงมือผมออก ทั้งทุบ ทั้งตี แต่ผมก็ไม่ปล่อย ผมจะไม่ปล่อยมือจากมันเด็ดขาด
"ทำไมต้องให้แก้วรู้จากคนอื่น! ทำไม! พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด! พี่มันเห็นแก่ตัว! พี่นิสัยไม่ดี!" มันร้องโวยวายดึงตัวออกจากแขนผม ที่แก้วมันพูดแสดงว่ามันรู้ทุกอย่างแล้วใช่ไหม
"แก้วรู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรอ" ผมถาม ตอนนี้เรายืนกอดกันอยู่หน้าบ้าน ถ้ามีใครขับรถผ่านมาคงนึกว่าเราเป็นบ้า
"ทำไมพี่จะต้องให้แก้วรู้จากปากคนอื่น .. พี่คิดว่าถ้าพี่ไม่ได้ทำจริงๆแล้วแก้วจะไม่เชื่อหรอ .. พี่เห็นแก้วเป็นคนยังไง" มันถาม แก้ววันนี้ไม่มีน้ำตาสักแอะ หรือมันจะเบื่อที่ต้องคบกับผม มนุษย์เอาแต่ใจคนนนี้ มันคงจะอยากหย่ากับผมแล้วสินะ ถึงได้เมินเฉยแบบนี้
"พี่ขอโทษ .. พี่กลัวเราเสียใจ .. ที่พี่ไม่กลับไปหาเราเพราะพี่กลัวว่าพี่จะทำอะไรเรา .. พี่กลัวพี่จะขืนใจเราโดยที่เราไม่ต้องการ .. พี่แคร์เรามากจนลืมคิดไปว่าเรื่องเลวร้ายมันจะตามมา .. พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง .. พี่ขอโทษที่ทำตัวไม่น่าไว้ใจ .. ขอโทษที่เปิดโอกาสให้รตีเข้ามาทำให้เราเข้าใจผิดกัน .. ขอโทษที่โกหกแก้วซ้ำๆ .. พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง .. แต่ขอได้ไหม . อย่าเมินกันเลยนะครับ .. พี่เจ็บ .. เจ็บเวลาที่เราไม่สนใจพี่" ผมพูดสะอื้น คราวนี้ไม่ใช่แก้วที่ร้องไห้ แต่เป็นผมเอง ทรมานจนอยากชกตัวเองซ้ำๆที่ทำให้มันเจ็บ ผมเคยมองว่ามันเป็นแค่คนที่ป๋าหามาให้ เป็นแค่คนที่ผมจะดูถูกหรือระบายความเครียดใส่มันยังไงก็ได้ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว กระทั่งรอยขีดข่วนผมยังไม่อยากให้มันเป็น
"แก้วขอเวลา .. ถ้าแก้วทบทวนแล้วความดีของพี่เยอะกว่าแก้วก็จะกลับไป" ผมใจชื้นเมื่อมันพูดแบบนี้ ผมยิ้มออกมาสุดชีวิตเมื่อคิดว่ามันคงให้อภัยผมแล้ว แต่ไม่ใช่แค่นั้น
"แต่ถ้าบวกลบแล้วสิ่งที่พี่เคยทำไม่ดีกับแก้วมันเยอะกว่า .. แก้วอาจจะต้องมาคิดเรื่องของเราใหม่" ผมแทบทรุดตัวลงเมื่อมันพูดคำนี้ น้ำตาผมไหลออกมา เจ็บปวดยิ่งกว่าถูกมีดแทง ให้ผมคิดผมก็คิดได้แค่ว่าสิ่งที่ผมทำไว้กับมัน ไอ้การกระทำเลวๆของผมที่ผ่านมานั้นอย่างไรมันก็ต้องเยอะกว่าอยู่แล้ว ที่เห็นว่ามันยอม เห็นว่ามันเฉยๆ สุดท้ายความเลวของผมในอดีตก็ฝังใจแก้วมันมาจนถึงตอนนี้ ผมเคยกลัวว่ามันจะแก้แค้นผม แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว แค่มันพูดว่าจะไปจากผม หัวใจผมก็แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ถ้านี่คือการแก้แค้น ผมคิดว่ามันแก้แค้นผมได้อย่างสาหัสสากรรจ์สมกับที่ผมเคยทำเลวกับมันไว้มาก
"ปล่อยเถอะครับ .. ผมจะเข้าบ้าน" แก้วมันใจแข็งมาก มันไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผมที่กำลังร้องไห้เพราะมันสักนิด ผมทำได้เพียงปล่อยมือจากเอวมัน ให้มันได้เดินเข้าบ้านไปเงียบๆ
"พี่จะรอนะ .. กูจะรอมึงนะ .. แก้ว" ผมบอกตัวเอง ก่อนจะขับรถกลับบ้าน ผมเคยเกลียดมัน เคยทำร้ายมัน เคยผลักไสและพูดจาร้ายๆกับมัน กลับกันตอนนี้เป็นผมเสียเองที่โดนผลักไส เป็นผมเสียเองที่ต้องมานั่งเสียใจเพราะโดนมันเมินเฉยและทำท่ารังเกียจ ตั้งแต่เกิดมามีแค่แก้วคนเดียวที่ทำให้ผมเสียใจและเป็นบ้าได้ มีแค่มันคนเดียวจริงๆ
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วนะคะ
ขอโทษด้วยแต่เราคงเขียนนิยายให้ถูกใจทุกคนไม่ได้
เราก็พยายามรักษาพล็อตเดิมเอาไว้
เรื่องแก้แค้นเราก็ให้พี่ขุนเขาได้รับความเจ็บปวดไปแล้วนะคะ
ถ้าจะให้มานั่งแก้แค้นกันไปมา เราไม่ถนัดจริงๆค่ะ ต้องขอโทษ
แก้วไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น เราเลยไม่รู้จะเขียนให้แก้แค้นอย่างไร
ตอนแรกเคยคิดจะเอาให้สาสมแต่ก็ไปไม่รอด
เอาเป็นว่าขอโทษที่ทำให้ผิดหวังค่ะ
สุดท้าย ขอบคุณมากๆค่ะที่เมนท์เป็นกำลังใจ
โพลล์
หัวข้อ: ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ || จบบริบูรณ์ .. P. 25 ( 4/3/58 ) **รบกวนย้ายค่ะ** (อ่าน 201044 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก