-
สารบัญ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2867146#msg2867146)
เสียตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2868680#msg2868680)
ขยะแขยง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2870497#msg2870497)
ไม่มีทางเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2873477#msg2873477)
งานหมั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2875683#msg2875683)
แผนการณ์ของป๋า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2878857#msg2878857)
เข้าทำงาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2881505#msg2881505)
กลั่นแกล้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2885222#msg2885222)
เผลอตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2890502#msg2890502)
ไม่เข้าใจตัวเอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2895191#msg2895191)
ทนไม่ไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2897011#msg2897011)
ทะเล ๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2900310#msg2900310)
ทะเล ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2902416#msg2902416)
หนึ่งปีที่จากไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2905123#msg2905123)
คนปากแข็ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2907921#msg2907921)
ข้อแลกเปลี่ยน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2915903#msg2915903)
เด็กน้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2921992#msg2921992)
หึงหวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2928588#msg2928588)
คำโกหก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2936928#msg2936928)
ความเจ็บปวด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2940203#msg2940203)
ขอโทษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2945727#msg2945727)
ระวังตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2958091#msg2958091)
บทสรุป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2964580#msg2964580)
จบบริบูรณ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44328.msg2982002#msg2982002)
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์
Intro
ชายหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งมีชื่อเสียงเรียงนามโด่งดังว่าเป็นถึง 'เพลย์บอยตัวพ่อ' กำลังเดินขึ้นคฤหาสน์ของป๋าหรือพ่อสุดที่รักหลังจากที่ไม่ได้กลับบ้านมานานร่วมเดือน ถ้าเขาคือเพลย์บอยตัวพ่อ ป๋าของเขาก็คงจะเป็นเพลย์บอยตัวพ่อรุ่นพ่อเช่นกัน นี่สินะเขาว่ากันว่า ' เชื้อไม่ทิ้งแถว '
"สวัสดีครับคุณขุน .. คุณป๋าสั่งให้คุณขุนเข้าไปรับจดหมายในห้องท่านครับ .. อยู่ในตู้เซฟครับ"
เดินยังไม่ทันถึงบันไดก้าวแรก เด็กรับใช้ในบ้านก็พุ่งหลาเข้ามาแจ้งคำสั่งตายจากป๋าที่ตอนนี้หนีไปเที่ยวอยู่ขั้วโลกเหนือ ตอนนี้คงกำลังมีความสุขกับคู่ควงคนใหม่สินะ หึ .. พอได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มก็เดินขยี้หัวที่ไม่ได้สระมาหลายวันเนื่องจากเขามีปาร์ตี้เซเลปคนดังในโรงแรมลับของเพื่อน เหอะ ถึงจะหล่อ รวย มาดแมน หุ่นดี แต่วินาทีนี้คงจะออกไปเจอผู้คนภายนอกไม่ได้ ก็สภาพในตอนนี้นี่สิ ยิ่งกว่าคนพเนจรข้างถนนเสียอีก
ไขกุญแจเข้ามาในห้องนอนใหญ่โตของป๋าเคผู้ทรงอิทธิพลได้ เขาก็เดินไปยังห้องเก็บตู้เซฟของป๋าโดยเฉพาะ มีเรื่องอะไรกันนะ ถึงต้องทำอะไรลึกลับซับซ้อนขนาดนี้ เขาไขกุญแจตู้เซฟพร้อมปลดรหัสเรียบร้อยก็ต้องพบกับความงุนงง ซองจดหมายสีขาวไร้ซึ่งตัวอักษรขีดเขียนวางอยู่โดดเดี่ยวภายในตู้ใบนี้ เขาหยิบซองขึ้นมาแกะดู ด้านในยังมีกระดาษเขียนลายมือป๋าไว้เสียยกยาว
ถึงขุนลูกรักของป๋า ..
วันเกิดครบรอบ 27 ปีของแก ป๋ามีอะไรจะเซอร์ไพรส์แกนิดหน่อย .. ลองพลิกดูที่ด้านหลังกระดาษสิ ..
อะๆ อย่าเพิ่งลูกชาย อย่าใจร้อน อ่านให้จบเสียก่อน
ป๋ามีคนจะแนะนำให้แกรู้จัก .. น้องเขาชื่อแก้ว เป็นลูกชายเพื่อนรักป๋าเอง
ในเมื่อแกเกเรไม่อยู่ในโอวาท ป๋าก็จะทำในสิ่งที่แกไม่ต้องการ
แกตะต้องดูแลหนูแก้วให้ป๋า ห้ามคิดที่จะปฏิเสธเพราะถ้าแกไม่ทำตาม แกก็น่าจะรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น ..
.. สุดท้าย ป๋าขอให้แกโชคดีนะ ..
ปล. แล้วจะเที่ยวเผื่อ
ลงชื่อ ป๋า
"เหี้ยอะไรวะเนี่ย!" เขาโยนกระดาษเข้าตู้เซฟตามเดิม ไม่คิดจะจำหน้าของคนหลังกระดาษจดหมาย ผู้ชายที่มีผมเผ้ารุงรังแสกกลางเหมือนคนสมัยก่อน ไหนจะสิวที่ขึ้นเต็มใบหน้าจนแทบจะเห็นแต่ลูกกะตา แล้วยังฟันที่เหยินนั่นอีก คิ้วหนาเป็นสิบชั้นที่เห็นแล้วรู้สึกคันคะเยอขึ้นมา พ่วงด้วยแว่นตาหนาเตอะอีกประมาณ 3 เซ็น .. คุณพระ! ยังมีคนแบบนี้อยู่บนโลกอีกหรอวะ .. ขุนรีบปิดตายตู้เซฟแล้วเดินออกมาจากห้อง ไม่มีทาง กูไม่มีทางที่จะดูแลคนแบบนี้ .. ช่วงหลังมานี่ป๋ามักจะหาเรื่องให้เขาเสมอ ด้วยความที่อยากแกล้ง หรือเพราะเหตุอันใดก็มิทราบ แต่เขาก็รอดเงื้อมมือมารมาตลอด จนมาถึงคราวนี้ ป๋าจะเล่นตลกอะไรกับเขาอีกวะ จะให้มาดูแลไอ้แก้วหน้าม้าคนนี้เนี่ยนะ เหอะ ถ้าเพื่อนฝูงรู้ว่ามีคนแบบนี้บนโลกแถมยังต้องมาคลุกคลีกันกับเขาแบบนี้ เขาขอตายดีกว่าที่จะต้องมานั่งเป็นขี้ปากว่าคบคนหน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนี้ ...
......
"ฮัดชิ้ว!"
"เป็นไรหรือเปล่า นั่งมาทั้งวันไม่เห็นเป็นอะไรเลย .. "
"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้มีใครกำลังด่าเราอยู่หรือเปล่า"
เด็กหนุ่มหน้าตาขี้เหร่ที่ขุนได้เจอในรูปกำลังนั่งฟังฝ่ายบุคคลของบริษัทแห่งหนึ่งพูดเกี่ยวกับงานที่จะต้องทำ หลังจากรับปริญญาเรียบร้อยเขาก็ต้องเดินตามทางที่พ่อปูให้ .. เพราะอะไรน่ะหรอ ย้อนไปวันที่เขาคิดจะหางาน ..
"แก้วจะหางานที่บริษัทเอกชนเอง ป๋าไม่มีสิทธิมาสั่งแก้ว"
"อย่ามาอวดดีแก้ว .. ไปเป็นเลขาเพื่อนป๋ามันไม่ได้ต่ำต้อยอะไรนี่ .. เราต้องฝึกให้ดีก่อน ป๋าไม่ได้แค่จะให้เราไปทำเล่นๆ เข้าใจป๋าไหม"
"ถ้าหนูฝึกแล้ว หนูจะได้เลือกงานเองใช่ไหม"
"ใช่ลูก"
และนั่นคือสาเหตุที่แก้วต้องมาเป็นเลขาคุณป๋าเค หรือ ท่านนายพล อดิเรก สัจจาอัครมนตรี ผู้ที่มีอิทธิพลเป็นอย่างมากในแวดวงทหารและวงการอสังหาของไทย แก้วจบการตลาดมาจากมหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่ที่ตนต้องมายอมทำงานเป็นเลขาทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเล่าเรียนมาเลยก็เพราะว่าโดนบังคับ เฮ้ออ ! คนหล่อเพลีย
"กลับบ้านดีๆนะแก้ว .. เอ่อ .. ให้เราไปส่งบีทีเอสไหม เราผ่านทางนั้นพอดี" เพื่อนที่รู้จักกันตอนสัมภาษณ์บอก แต่แก้วอยากเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆก่อน ตอนนี้ยังไม่อยากกลับบ้าน
"ไม่เป็นไร ขอบใจนะ" เขาโบกมือลาเพื่อนร่วมงานหยอยๆ ก่อนจะเดินออกมาจากบริษัทใหญ่โตแล้วเดินออกมาเรื่อยๆ จุดหมายปลายทางคือบีทีเอส แก้วเป็นเด็กแว่นฟันเหยิน หน้าตานี่ขี้เหร่มาก เพราะเขาชื่อแก้ว เพื่อนเลยมักจะแกล้งเขา หาว่าเขาเป็น 'แก้วหน้าม้า' .. ไม่จริงนะ แก้วออกจะหล่อ ป๋าก็บอกว่าแก้วหล่อ แม่นมก็ชมว่าแก้วคือที่หนึ่งของบ้าน แล้วแก้วจะขี้เหร่เหมือนแก้วหน้าม้าได้อย่างไร
ฟิ้ววววววววววววววววว
ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
กำลังเดินอยู่ดีๆ ก็มีรถสปอร์ตจากไหนไม่รู้ขับมาอย่างไว แถมข้างถนนดันมีแอ่งน้ำนองขนาดใหญ่อยู่ด้วยสิ ..
เปียก
โชก
แก้วหล่นลงไปนั่งบนพื้นเพราะแรงน้ำที่สาดมาหาเขาเต็มๆ เสื้อผ้าที่ใส่มาเปรอะเปื้อนไปหมดเลย .. ไหนจะกระเป๋าลูกรักนี่อีก .. ฮืออออ .. ทำไมขับรถไวขนาดนี้ !
"เห้ย! ขี้เหร่ .. เป็นไงบ้างวะ" เสียงที่ดังมาจากด้านหน้า ทำให้แก้วที่กำลังเช็ดแว่นตาอันหนาเตอะที่เปรอะอยู่ต้องใส่แว่นเข้าไปใหม่ พร้อมกระพริบตาปริบๆ
"นายมาช่วยเราหรอ" มองหน้าคนที่เดินเข้ามา แต่ก็เห็นเพียงลางๆ เพราะว่าตอนนี้แว่นตาทั้งอันมันขุ่นมัวไปหมดแล้ว
"เชี่ยละ! นี่มันไอ้แก้วหน้าม้านี่หว่า" คนตัวโตได้แต่นึกในใจเมื่อเห็นองค์ประกอบของหน้าชัดๆ เมื่อครู่กูไม่น่าตัดสินใจลงมาเลย น่าจะทิ้งมันไว้ .. ชายหนุ่มคิดเพราะตนเองเป็นคนขับรถเร็วทำให้แก้วหน้าม้าที่นั่งอยู่ตรงหน้าต้องมีสภาพไม่ต่างไปจากลูกหมาขี้เหร่ตกน้ำ
"เปล่าอะ .. ขอโทษละกันที่ขับรถไวไปหน่อย พอดีรีบ .. ถ้านายไม่เป็นอะไร ฉันขอตัวนะ" รีบพูดแล้วกำลังจะผละออกไป แต่ไม่ทันจะก้าว คนที่นั่งเปียกปอนอยู่ดีๆก็แหกปากร้องดังลั่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"ใจร้ายยยยย .. ฮืออออออออ .. มาทำเขาเปียกแล้วก็จะทิ้งงง .. ฮือออออ .. เจ็บขาาาาา ., เดินไม่ไหววววว .. ไอ้โย่งงงง .. ไอ้ใจมดดดดดด" แก้วตั้งหน้าตั้งตาร้องออกมาเพราะคนที่ชนเขาดูจะไม่รับผิดชอบอะไรเลย
"เห้ย! จะด่ากูทำไมเนี่ย .. พอ ! หยุดร้อง .. สัตว์เอ้ย .. ใครมาเห็นนึกว่ากูรังแกเด็กอีก" ขุนบ่นหัวเสีย ไอ้เด็กขี้เหร่นี่แม่ง กูจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด
"ฮือออออออออออ .. แงงงงงงงงงงง .. แอร๊กกกกกกกกกก!" เชี่ยเอ้ย ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ตอนนี้มันนั่งดีดดิ้นแล้ว ไม่ได้ช่วยอะไรเลยกู
"เออๆ ขึ้นรถมา .. จะพาไปส่งบ้าน!" แล้วเขาก็ตัดสินใจไวขึ้น เพราะคนที่เริ่มมามุงแถวนี้ก็ลูกน้องป๋าทั้งนั้น อายฉิบหาย อย่าให้เป็นที่นินทาของชาวบ้าน กูต้องรีบพาเด็กแสบไปให้พ้นตรงนี้โดยเร็ว
เข้ามาในรถได้ก็ต้องสังเวชกับสภาพของมัน รถสปอร์ตราคาเป็นสิบล้าน ถูกน้ำเน่าเหม็นทำลายหมดแล้ว ขุนได้แต่ล่ะเหี่ยใจ แต่ทำไงได้ ก็รับมันขึ้นรถมาแล้วนี่หว่า คงต้องพามันไปส่งที่ไหนสักที่
"ให้ไปส่งไหน .. เร็วๆ" ถามแล้วยังจะหยิ่งอีก เดี๋ยวแม่ทิ้งไว้ข้างทางเลย
"ที่ ..." แก้วบอกออกไป ตอนนี้เขารู้สึกหนาวชอบกล
"คนล่ะทางอีกแม่งเอ้ย! งั้นรอก่อนได้ไหม .. ขอไปรับเพื่อนก่อน" ขุนพูด ตอนนี้กำลังจะไปรับเพื่อนสนิท เพราะว่าค่ำคืนนี้เขามีปาร์ตี้รออยู่อีกแล้ว ชีวิตเขาเหมือนจะขาดงานครื้นเครงไม่ได้แม้แต่เสี้ยววิ
"เอ่อ .. ก็ได้". เพราะความหนาวทำให้รู้สึกง่วง แก้วพิงหัวที่พนักก่อนจะค่อยๆผล็อยหลับไป
.
"ไงมึง มาสักทีนะ" มาถึงคอนโดเพื่อนก็เจอแขวะเรื่องเวลาเลย กูจะไม่สายเลยถ้าไม่ไปเจอเรื่องบ้าๆนี่
"เออ กูเลทนิดหน่อยน่า" เพราะไปเจอเด็กขี้เหร่นี่แหละถึงช้า ขุนอยากจะพูดออกไปเสียจริง แต่ก็ขี้เกียจรื้อฟื้น
"อ้าว แล้วนี่ใครวะ .. โห สภาพแม่ง .." เพื่อนขุนมองสภาพของคนข้างๆก็ถึงกับต้องร้องยี้ออกมา เน่า .. เน่ามากๆ
"เออ ไม่ต้องรู้หรอก ขึ้นมา .. กูต้องพาเด็กนี่ไปส่งก่อนนะมึง .. หยุด! อย่าถามอะไรทั้งนั้น กูขอสั่งให้มึงนั่งเฉยๆ !" เขารีบหยุดเพื่อนไว้ ไม่อยากเล่าหรืออธิบายอะไรตอนนี้ แค่นี้ก็หงุดหงิดเกินทนละ
"เออๆ" หลังจากที่ตกลงกันได้ เขาก็บึ่งรถด้วยความหงุดหงิด จนมาถึงซอยบ้านของเด็กแก้วหน้าม้า ที่เขารู้เพราะเขาเคยมาแถวนี้ มาถึงแล้ว แต่ไอ้ตัวขี้เหร่มันยังไม่ตื่นเลย เชี่ยเอ้ย มึงจะนอนหลับบนรถกูอีกนานไหม
"ตื่นๆ .. ถึงแล้ว ลงไปได้ละ" ใช้นิ้วจิ้มๆ ผลักๆ ให้เด็กข้างๆมันลงไปจากรถได้ละ เบาะหนังกูเปื้อนหมดละ ต้องส่งล้างอีกเนี่ย เพราะมึงคนเดียวเลย
"ยังไม่ถึงบ้านผมเลย" โอ้โห นอกจากจะขี้เหร่ ขี้เซาแล้ว มึงยังขี้สงสัยด้วย
"ส่งได้แค่นี้แหละ ลงไปๆๆๆ" รีบไล่ให้มันลงไป แก้วทำท่ามึนๆ ก่อนจะยอมเดินลงจากรถมาอย่างงงๆ พอปิดประตูได้เท่านั้นแหละ ไอ้รถสปอร์ตคันงามก็บึ่งรถออกไปจนฝุ่นแทบตลบ ส่วนแก้วทำได้แค่สะพายกระเป๋าแล้วเดินเข้าซอยบ้านไปอย่างอึนๆ
.
"มึงมาส่งน้องเขาทำไมวะ" เพื่อนสนิทที่ชื่อว่าเลย์ถามเขาออกมา
"กูแม่งโชคไม่ดี ขับรถไปโดนน้ำกระเด็นใส่มัน" ตอบออกไปอย่างที่ใจคิด แต่เพื่อนซี้กลับงงในคำตอบของขุนมัน
"เขาสิวะที่โชคไม่ดี .. ไม่ใช่มึง" เลย์ท้วงออกไปเพราะมันควรเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรอ ก็เพื่อนมันไปทำเขาเปียกอ่ะ จะมาโชคร้ายห่าอะไรวะ
"กูโชคร้ายก็เพราะว่ามันคือแก้วหน้าม้าคนที่กูเกลียดนี่แหละ ! เหี้ยเอ้ย " .. เวรกรรมอะไรของไอ้ขุนสุดหล่อกันวะ ที่ต้องมาเผชิญชะตากรรมกับคนขี้เหร่อย่างมัน .. ป๋าแม่ง เล่นตลกอะไรกับกูกันแน่วะ !!
-
เรื่องนี้เอาฮาหรือว่ามาม่าคร้าเนี่ย
แต่ว่าจากอินโทรน่าจะอย่างแรก
มากกว่านะเราคิดว่านะ5555
-
รออ่านอีก
-
แวะมาเจิมเรื่องใหม่
เห็นคำว่าเดอะซีรีย์แล้วเริ่มกลัวๆนะ :mc4:
-
อิขุน อิเลววววววววว :z6:
น้องแก้วลูกกก ช่างใสซื่อบริสุทธิ์หาใครในโลกหล้ามาเปรียบบบ :jul3:
-
ตามอ่านต่อไปค่ะ
-
อย่าทิ้งเรื่องนี้นะคะ แค่อินโทรก็สนุกแล้ว เชื่อใจคนเขียนค่ะ
ปล. พี่ขุนโหดไปละ น้องไม่ขี้เหร่ซะหน่อย :mc4:
-
เสียตัว
"อ๊ะ .. อ๊ะ .. ขุนคะ .. แรงกว่านี้อีก .. อ๊าาาา".
"แตกไวนะวันนี้ .. "
"ก็ขุนอ่ะ .. ซอยเอาๆ .. ถุงยางแทบขาดแหนะ"
"หึ พอดีมีเรื่องโมโหนิดหน่อย .. เรามาต่อกันเถอะนะ"
เสียงครางกระเส่ายังดังก้องไปทั่วห้อง ขุนเป็นผู้ชายรักสนุก เขามีกิ๊กน้อย กิ๊กใหญ่อยู่หลายคน ไม่ได้รักชอบอะไรหรอก ก็เอาไว้ปลดปล่อยความต้องการตามประสาผู้ชาย .. ผ่านมาเป็นอาทิตย์ตั้งแต่เจอแก้วหน้าม้า เขาก็ยังหงุดหงิดไม่หาย นี่ถ้าป๋ากลับมา เขาคงโดนเล่นงานชัวร์ ..
......
ฝั่งแก้วเอง ตั้งแต่วันนั้นแก้วก็จดจำใบหน้าของคนที่ทำให้เขาเปียกได้ดี .. ป๋าเคยเอารูปพี่คนนี้ให้เขาดูและบอกว่าคนนี้แหละที่จะมาดูแลแก้ว .. คิดเช่นนั้นจริงๆน่ะหรือคุณป๋า .. แก้วไม่เห็นว่าเขาจะดูแลแก้วได้ตรงไหน ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ที่เข้าไปฝึกงาน แก้วสามารถเรียนรู้งานได้เร็ว ไม่เหมือนหน้าตาที่ดูจะต้องเป็นคนทำอะไรเชื่องช้า .. แต่คุณป๋าเคยังไม่กลับมาจากการไปเที่ยวพักผ่อนนี่สิ เลยทำให้แก้วยังไม่ได้เริ่มงานเสียที ..
"แก้วไม่ไปไม่ได้หรอครับ" เขาปฏิเสธงานเลี้ยงในคืนนี้ ป๋าบังคับให้เขาไปงานเลี้ยงบริษัทที่เพิ่งเข้าไปทำได้ไม่นาน บริษัทที่ป๋าเคกับป๋าเขาร่วมลงทุนด้วยกัน
"ไปกับป๋า เราจะกลัวอะไร" ป๋าส่งมือมาขยี้หัวแก้ว แล้วส่งชุดสูทสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ให้ ไม่อยากไปเลยให้ตายสิ แต่เขาก็ไม่สามารถขัดป๋าได้เหมือนกัน
"ไม่อยากไปหรอคะคุณหนู .. นมว่าคุณหนูควรพบปะสังคมของคุณป๋าไว้บ้างก็ดีนะคะ .. เพราะอีกหน่อยคุณหนูก็ต้องเข้าไปทำงานนี้เต็มตัว" เฮ้อ แก้วอยากจะอธิบายให้นมเข้าใจว่าแก้วอยากหางานทำด้วยตนเอง แต่นมคงจะเข้าข้างป๋าอยู่ดี เลยได้แต่ยืนให้นมจัดชุดสูทของตนอย่างประณีต
"เสร็จเรียบร้อยค่ะ .. คุณหนูของนมหล่อที่สุดเลย .. ฟอด" เป็นเพราะเลี้ยงดูกันมาตั้งแต่ยังแบเบาะ จึงทำให้นมรักและเอ็นดูแก้วเป็นอย่างมาก
"ขอบคุณครับนม" ไหว้และหอมแก้มสองข้างของนมกลับคืน ก่อนจะลงไปด้านล่าง รอสักครู่คนขับรถก็มาจอดเทียบรอที่หน้าบ้าน เขาขึ้นไปนั่งตามด้วยป๋าที่ใส่สูทเต็มยศ วันนี้ป๋าดูหล่อมาก ต่างจากเขาที่ใครๆต่างพากันเรียกว่าแก้วหน้าม้า
.....
บริเวณงานเลี้ยงบริษัทที่จัดขึ้นในคฤหาสน์หลังใหญ่ครอบครัว สัจจาอัครมนตรี มีผู้คนมากมายทยอยเดินกันเข้ามาในงาน งานนี้รองรับตั้งแต่คุณหญิงคุณนาย หุ่นส่วนบริษัท เจ้าของบริษัทต่างๆ พนักงานบริษัท แม้กระทั่งแม่บ้าน หรือ ยาม ก็มีสิทธิที่จะเข้าร่วมงานเฉลิมฉลองครบรอบ 10 ปี ที่จัดขึ้นนี้ ..
"อ้าววว .. มาๆๆ .. ว่าไงลูกแก้ว หล่อเหมือนพ่อไม่ผิด .. เออ .. พี่ขุนเราไปไหนซะล่ะเนี่ย ไม่ได้เรื่องจริงๆลูกคนนี้ .. แต่ไม่เป็นไร ไปนั่งที่โต๊ะก่อน เดี๋ยวป๋าตามไป .. " เข้ามาในงาน ป๋าเคก็รีบมาต้อนรับป๋ากับเขา ป๋าเคดูจริงใจดี แต่ไม่ใช่ลูกชายเขา แก้วอยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่อยากเจอหน้าพี่ขุนอะไรนั่น
"ลูกชายหรอครับท่าน .. หน้าตาหล่อเหลาทีเดียว .. ยินดีด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อน" แขกเหลื่อแวะเวียนเข้ามาทักทายและอวยพรบริษัท แต่ก็มิวาย ชมมาถึงแก้ว .. แก้วรู้นะว่าบางคนไม่ได้จริงใจหรอก เช่นคนนี้
"ต๊าย! ลูกชายนี่หล่อยังกับม้าหนุ่มนะคะ .. หึหึ" ไอ้ที่ว่าม้าน่ะ หน้าตาหรือเปล่าครับ
"นี่ลูกชายคุณหรอคะ ไม่บอกไม่รู้นะคะเนี่ย" เพราะหน้าตาขี้เหร่นี่ใช่ไหม ที่ทำให้เขาโดนป้าๆแขวะถึงเพียงนี้
"ผมไปเอาของกินเล่นก่อนนะ" พูดจบก็ลุกขึ้นไปอย่างเร็ว ไม่อยากอยู่ฟังคำแสลงหูแล้ว แก้วกระชับแว่นตาแล้วเดินปลีกตัวออกมาทางของกินเล่น เขายืนตักอยู่นานจนได้ครบที่อยากทาน แต่พอตอนกำลังหมุนตัวกลับ บังเอิญชนกับกลุ่มผู้หญิงที่กำลังเดินมาเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย! ชุดฉันเปื้อนหมดแล้วเนี่ย เห็นไหม!!!" เธอยืนแหวโหวกเหวกโวยวายออกมาจนแก้วสะดุ้ง ของกินที่ยกมาทุกอย่างตอนนี้ลงไปนอนที่พื้นหมดแล้ว จากที่เคยมุงดูดนตรีคลาสสิค ตอนนี้ทุกคนหันมามองปัญหาทางฝั่งอาหารกันแทบเป็นตาเดียว
"ผะ .. ผมขอโทษ .. นี่ครับ .. ผมเช็ดให้นะ" แก้วรีบถอดชุดสูทราคาแพงออกมาเช็ดชุดราตรีสีชมพูให้หญิงสาวผู้นั้น แต่ดูเหมือนเธอยังไม่พอใจ
"อย่ามาแตะ .. ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะเห็นไหม .. หน้าตาก็ขี้เหร่ .. ทำไมทำตัวเฉิ่มแบบนี้ก็ไม่รู้!!!" เธอตวาดแก้วเสียงดัง จนคนที่เดินเข้ามาถึงกับต้องร้องขอให้หยุด
"มีอะไรกัน" ผู้ชายหน้าตาดีในชุดทักซิโด้เอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าคู่ควงกับแก้วหน้าม้ากำลังมีเรื่องกันอยู่
"ก็ไอ้ขี้เหร่นี่สิคะ .. มาชนรตีได้ .. เปื้อนไปหมดแล้ว" เธอรีบฟ้องลูกชายเจ้าของงาน เพราะหวังว่าขุนจะไล่ไอ้เด็กอัปลักษณ์นี่ออกไปได้
"ขอโทษรตีซะ" ขุนพูดเสียงเข้ม ไม่ฟังเลยว่าเขาขอโทษไปแล้ว
"ผมขอโทษไปแล้ว และกำลังจะช่วยเช็ดให้ .. แต่เธอปฏิเสธ". บอกออกไปตามความจริง อะไรกัน มาถึงก็เข้าข้างผู้หญิงทันทีไม่มีฟังความจริงกันเลย เพราะที่จริงเธอนั่นแหละที่เดินไม่ระวังเอง
"อย่าไปเชื่อค่ะ .. ขุนต้องจัดการนะคะ .. มันทำเสื้อรตีเปื้อน" เธอยังคงกอดแขนเขา แล้วกล่าวใส่ร้ายแก้วอย่างไม่สนใครหน้าไหน
"ขอโทษรตีซะ" เขายื่นคำขาดอีกครั้ง ยิ่งเห็นหน้ายิ่งหมั่นไส้ คนบ้าอะไรอัปลักษณ์ได้ขนาดนี้
"ไม่ ! ผมไม่ขอโทษ" แก้วยืนยัน หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ขอโทษ ทำเอายัยรตีหน้าขึ้นสี
"อยากมีเรื่องใช่ไหม!" ขุนเข้าไปกระชากแก้วอย่างแรง เจ็บ แก้วเจ็บแขนไปหมดแล้ว
"มีเรื่องอะไรกัน! แกทำอะไรน้อง .. ห๊ะ ! .. ปล่อยน้องได้แล้ว ". เรื่องทุกอย่างอยู่ในสายตาป๋าเคมาตลอด เห็นได้ชัดว่าขุนมันเข้าข้างชะนีแค่ไหน
"ป๋า อย่าขึ้นเสียงสิอายเขา" ขุนยอมปล่อยมือแล้วปรามป๋าอย่างเบาๆ เขาก็อายเป็นนะ แต่เมื่อครู่มันกำลังโกรธ
"พาน้องขึ้นไปเปลี่ยนชุด!" ป๋าเคพูดชัดถ้อยชัดคำ
"ป๋าว่าไรนะ!" ขุนหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไม่อยากพามันไปเลย เขาไม่น่าเข้ามายุ่งเลย ลืมไปไอ้เด็กนี่มันแบ็คดี
"รีบพาแก้วไปเปลี่ยนชุด ก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้!" ป๋าเคผู้ยิ่งใหญ่ประกาศกร้าว ขุนจำยอมต้องเดินออกจากตรงนี้เพื่อพาแก้วหน้าม้าขึ้นไปเปลี่ยนชุด เขาเดินผ่านผู้คนมากมายที่จ้องมาเป็นสาวตาเดียว เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้อัปลักษณ์ !
"เอ้า ! เปลี่ยนซะ!" ขุนนำแก้วขึ้นมายังห้องนอนที่ไม่เคยพาใครขึ้นมาเลยสักคน ความจริงเขาไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไหร่ .. เขาโยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ เลือกตัวที่เล็กที่สุดในตู้แล้วก็ยังใหญ่กว่ามันอยู่ดี
"ผมขออาบน้ำ" แก้วพูดเพราะเนื้อตัวและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยกลิ่นอาหาร แก้วจะอ้วกอยู่แล้ว
"เรื่องมากอีกนะมึง .. เร็วๆล่ะ .. อย่าให้กูรอนาน" เขาหัวเสียมากที่ต้องมานั่งรออะไรไร้สาระ แต่ถ้าเขาลงไปก่อนมีหวังป๋าเล่นงานเขาแน่ๆ ขุนตัดสินใจขึ้นไปนอนเล่นบนเตียงรอแก้วหน้าม้าอาบน้ำ
"เสร็จแล้วครับ" แก้วเดินออกมาหลังจากแต่งตัวเรียบร้อย แม้จะใหญ่ไปนิด แต่ก็พับแขนเสื้อได้อยู่
"แล้วชุดพวกนี้" แก้วมองเสื้อผ้าเละเทะในมือก่อนจะถอนหายใจ เสื้อสูทคงจะแพงน่าดู
"ใส่ตระกร้าไว้นี่แหละ .. ซักเสร็จจะให้คนเอาไปส่งให้ !" บอกเสร็จก็เปิดประตูเดินลงมาด้านล่าง แก้วรีบยัดเสื้อผ้าไว้ในตระกร้าก่อนจะวิ่งตามลงมา พวกเขากลับเข้าไปนั่งที่งานเหมือนเดิม คู่ควงของขุนต้องรีบกลับบ้านไปเพราะชุดที่เปื้อนขนาดนั้น เธอแค้นไอ้อัปลักษณ์นั่นอยู่ไม่น้อยที่ทำให้เธอต้องรีบกลับและโดนว่าที่พ่อสามีดุ คราวหน้าอย่าให้เจอนะ แม่จะด่าให้ ..
" ... ขอขอบคุณทุกคนจริงๆครับ .. จากนี้ก็เชิญตามสบายนะครับ .. เรายังมีงานเต้นรำต่อกันอีก .. คัมปายย" เชียสกันทุกคนแล้วก็นั่งลงตามเดิม ใครที่อยากเต้นรำก็ลุกออกไป ส่วนป๋าเคพอกลับมานั่งที่ก็จัดแชมเปญฉลองอีกขวดใหญ่ ป๋าของแก้วก็ร่วมฉลองกันอย่างครึกครื้น ส่วนขุนตอนนี้ก็ดื่มไปจนกรึ่มแล้ว สาเหตุมาจากความที่โมโห เพราะตอนนี้คู่ควงของเขาต้องมากลับบ้านไปเสียก่อน โธ่ กะว่าจะไปต่อกันสักหน่อย ดันมามีเรื่องเสียอีก เพราะมันเลยจริงๆ
"พอเถอะครับ .. คุณเมามากแล้วนะ" แก้วพูดเพราะตอนนี้คนพี่กำลังยกแก้วดื่มเสมือนมีน้ำเปล่าตั้งอยู่ตรงหน้า
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉันนะ .. ไอ้ขี้เหร่!" เขาบอก เริ่มนั่งตัวไม่ตรง แต่ก็ยังกระดกเอา กระดกเอา ..
.....
"เราช่วยพาพี่เขาขึ้นไปนอนทีไป .. ช่วยป๋าหน่อยนะ" ป๋าเคพูดกับแก้วอย่างปลงๆ ลูกชายเขาเมาทีไร กระดูกสันหลังไม่มีทุกที
"เอ่อออ .." อยากจะปฏิเสธ แต่เหมือนจะขัดใจป๋าทั้งสองไม่ได้เลยให้พี่เด็กเสิร์ฟมาช่วยยกขึ้นไป เพราะลำพังตัวเขาคนเดียวคงไปไม่ไหว
"หนักฉิบ .. ขอบคุณนะพี่" เด็กเสิร์ฟออกไปจากห้องแล้ว ทิ้งไว้แค่แก้วกับคนที่นอนดิ้นอยู่บนเตียง
"เอาเหล้ามา .. เอิ๊ก .. เหล้าา". ปัดป่ายมือไปในอากาศ ตอนนี้ขุนเมาจนไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว แก้วที่ตอนแรกกำลังจะลงไปกลับบ้าน .. แต่เห็นสภาพคนตรงหน้าแล้วอดสงสารไม่ได้ เขาเตรียมผ้าสำหรับเช็ดหน้า ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อของขุนเพื่อเช็ดให้ ..
"เห้ย ! ปล่อยผม" กำลังเช็ดอยู่ดีๆ คนที่นอนปัดป่ายก็จับตัวแก้วพลิกลงล่าง ส่วนขุนกำลังคล่อมคนตัวเล็กกว่าอยู่
"ที่นายมาเพราะชอบฉันใช่ไหม .. เอิ๊ก". ขุนถามออกมาด้วยความเมา แก้วดิ้นอยู่ใต้ล่าง ชอบเชิบอะไรกัน ที่เขาต้องขึ้นมาเป็นเพราะป๋าสั่งหรอก
"ไม่ใช่นะ .. อุ๊บ .. อื้ออออ" ยังไม่ทันได้พูดครข้างบนก็ประกบปากลงมาอย่างแรง กลิ่นแอลกอฮอล์ทำแก้วแทบอ้วก เหม็นจนแทบจะกลั้นใจตาย
"อย่านะ .. อื้อออ" เสื้อผ้าที่โดนถอดอย่างไวถูกเหวี่ยงลงพื้นไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ขุนเมามากจนทำอะไรลงไปโดยที่แทบไม่รู้ตัว เขาป่ายมือไปตามร่างกายสีขาวมุกนั่น กดจูบไปที่ริมฝีปาก ทั้งยังผละไปทั่วร่างกาย หยอกเอินกับหัวนมสีสดสองข้างจนพอใจ ก่อนจะดึงกางเกงแสล็คออก ตามลงไปพรมจูบที่ท้องน้อยก่อนจะดึงชั้นในตัวจิ๋วของแก้วออกอย่างรวดเร็ว
"ไม่นะพี่ขุน .. พี่เมามากแล้ว .. ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ" คำท้วงไม่ส่งผลใดๆ ในเมื่อตอนนี้ขุนกำลังส่งนิ้วไปทักทายกับช่องทางสีสดที่เขาไม่เคยชม
"รูนี้ก็คงรับได้เหมือนกัน" ขุนจัดการชั้นในตัวเองออกแล้วจ่อลูกรักที่ปากทางอย่างไว ก่อนจะสอดใส่เข้าไปด้านในจนคนข้างล่างที่รู้สึกอึดอัดคับแน่นและเจ็บเป็นอย่างมากร้องออกมา
"อย่าเข้ามา .. ฮือออ .. อ๊าา .. เจ็บจัง .. พี่ขุน .. เอามันออกไปครับ .. ก .. แก้วเจ็บ" แก้วนอนทนน้ำตาไหล ขนาดพี่ขุนเมา เขายังสู้แรงไม่ไหว แก้วได้แค่ดันคนข้างบนออก แต่ขุนก็เริ่มขยับกายแล้ว
"ตอดดีกว่าผู้หญิงอีก .. อ่าาา .. อืมม " เขาเร่งส่งแก่นกายใหญ่โตเข้ามาในช่องทางนั้น แม้มันจะฝืดและคับมากในตอนแรก แต่ตอนนี้มันกลายเป็นความสนุก ตอดรัด และขมิบ จนคนด้านบนต้องสูดปากเสียว
"อ๊ะ .. เจ็บครับ .. ฮือออ" ตกเป็นจำเลยที่พูดไม่ออกแล้ว แก้วนอนน้ำตาไหล ได้แต่ปล่อยให้คนข้างบนทำเขาจนเสร็จ แก้วคงจะได้ออกจากที่นี่ .. แก้วไม่เคยมีอะไรกับใคร ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ดังนั้น ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรก และพี่ขุนก็ไม่ได้ป้องกันอะไร แล้วถ้าป๋ารู้ล่ะ เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ที่ต้องมาโดนผู้ชายด้วยกันกดขนาดนี้ ..
"อ่า .. จะออกแล้ว .. อีกนิด .. อีกนิด .. อ่าาาาาาาส์" คนด้านบนปลดปล่อยของคาวไว้ในร่างเล็กก่อนจะล้มลงไปนอนทับแก้วไว้ทั้งตัว แก้วร้องไห้จนหมดแรง แต่ด้วยความอัปอาย เขาตัดสินใจผลักร่างสูงที่หลับอยู่ลงไปนอนข้างๆ ตอนที่แก่นกายพี่เขาหลุดออกไป แก้วเหมือนจะขาดใจ น้ำคาวค่อยๆไหลทะลักเปรอะที่นอน แก้วรีบพาตัวเองเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองทุกอย่าง รังเกียจ รังเกียจที่สุด น้ำสีขาวขุ่นที่คาในตัวทำให้เขาต้องทนล้วงมันออกมา พออาบน้ำเสร็จก็รีบแต่วตัวออกจากห้อง เขาไม่หันไปมองคนด้านหลังอีกเลย เลว เลวที่มาพรากความบริสุทธิ์ของแก้วไป ..
"แก้วลูก หนูเป็นอะไร .. ใครทำ เดี๋ยวแก้ว! .. เอกๆ มึงไปส่งคุณแก้วถึงบ้านเลยนะ คฤหาสน์ พงษ์พัฒนธานี"
"ครับ"
ในขณะที่แก้ววิ่งลงมานั้น ก็เจอกับคุณป๋าเคที่กำลังดูคนเก็บกวาดอยู่ งานเลี้ยงเพิ่งเลิกได้ไม่นาน เขาให้ณพหรือพ่อของแก้วกลับไปแล้ว เพราะคิดว่าจะให้แก้วนอนกับลูกชาย แต่สภาพที่ตนเห็นเมื่อครู่ คือภาพที่น่าตกใจ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้ายับยู่ยี่ และแก้วดูเหมือนคนตกใจถึงขีดสุด ขนาดเขาเรียกไว้แก้วยังไม่ยอมหยุดวิ่ง กลับวิ่งออกไปหน้าบ้าน เขาเลยให้คนขับรถรีบตามไปเพื่อพาหนูแก้วไปส่งบ้าน ..
.....
"ไอ้ลูกเวร"!" หลังจากตรวจสภาพเรียบร้อย เขาก็รีบขึ้นไปยังห้องลูกชาย พอเปิดประตูเข้ามาก็ต้องพบกับคำว่า 'เปลือย' ลูกชายสุดที่รักนอนเปลือยโชว์ก้นขาวแผ่หลาอยู่บนที่นอน เขาเดินเข้าไปดูสภาพเตียง คราบน้ำอสุจิยังเปื้อนที่นอนอยู่เลย บัดซบจริงๆ นี่อย่าบอกนะว่าขุนมันได้กับหนูแก้วแล้ว .. แผนการแม้จะสำเร็จ แต่แบบนี้หนูแก้วคงรังเกียจไอ้ลูกเวรของเขาไปอีกนาน ..
"แกต้องรับผิดชอบหนูแก้ว .. ไอ้ขุน" เดินเข้าไปตบหัวลูกที่ยังนอนไม่รู้เรื่องหนึ่งทีก่อนจะเดินออกมาโทรหาเพื่อนรักเรื่องของหมั้น .. ในที่สุดความต้องการของพ่อทั้งสองก็เป็นจริง
-ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์-
TBC.
คุยกันหน่อยค่ะ เรื่องนี้จะมาแทนวันทองเดอะซีรีย์ที่ใกล้จะจบนะคะ
รับรองว่าเดอะซีรีย์นี้ถึงใจแน่ค่ะ แต่คงต้องรอกันสักหน่อย เพราะนี่เพิ่งจะตอนแรก
เขียนไว้สักพักแล้ว จะทยอยลงนะคะ ไม่หนีหายลบทิ้งแน่ค่ะ
ขอบคุณทุกคนมากเลยค่ะ
:pig4:
-
โดดกระทืบสักทีสองที
-
พี่ขุนมันร้ายมาก เกลียดน้องแก้ว แต่มาพรากความสาว เอ้ย ความหนุ่มของแก้วไป
งานนี้พี่ตายแน่ๆ ชอบป๋าเค สนับสนุนให้ลูกมีเมียเป็นผู้ชาย กราก
:hao7: :hao6:
-
สองป๋าเจ้าเล่ห์จริงๆ o13
-
เดี๋ยวก่อนขุนเดี๋ยวก่อน ไม่นานเดี๋ยวได้มีหลงน้องแก้วแน่เอ็ง :katai1:
-
พี่ขุนฟื้นแล้วจะจำได้ไหมว่าทำอะไรน้องแก้วไว้ :mew3:
-
ติดตามจ้า :z13:
-
ร้ายกาจจริง แกล้งน้อง ตะหวาดน้อง แต่กอดน้อง
ชิชะ รอวันขุนแผนหลงแก้วหน้าม้าเต็มขั้น :z1:
-
ถีบอีพี่ขุนที :z6: :katai1:
-
อุแหม พวกคุณพ่อเป็นหนุ่มวายเหรอคะ ที่จับลูกๆคลุมถุงชนแบบนี้
สงสารพ่อแก้วจริงเชียว ดันโดนไอ้ขุนแผนแสนสะท้านพรากความบริสุทธิ์ไปได้
เดี๋ยวฉันจะให้ขุนช้างมาจัดการ (เอ๊ะ มีเหรอ!?)
-
ไม่ชอบเขา แต่กินเขาซะงั้นนะ พ่อขุน
-
มันน่าดีดกระโหลกซักที 2 ทีจริงๆ :z6: :z6:
-
พล็อตน่ารักกกกกกกกจังเลย
ชอบๆๆ ติดตามค่า
-
อ่านรวดเดียวสองตอนเลยยยยย
รอตอนต่อไปน้าาาา สงสารแก้วววว :hao5:
-
เอาจริงๆ นะ อิชั้นโครตเกลียดขุนแผนเลย เห็นเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วจะไม่อ่านด้วย แต่ชอบแก้วหน้าม้ามาก
ผู้หญิงที่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่แคร์คำนินทาว่าร้าย(ถึงแม้จะแอบสวยบ้างอ่ะนะผู้หญิง) ทำทุกอย่างให้สามีรัก
สุดท้ายสามีก็รัก แม้อิชั้นจะงงๆ มันรักที่ตัวตนไหนแน่หว่า
ส่วนขุนแผนอย่าพูดถึง เหมือนคนแต่งจะโปรดเรื่องนี้นะเพราะเอาตัวละครมาใช้ถึง2ตัวแล้ว ไม่แน่ใจว่าเจ้าของกระทู้จะดำเนินเรื่องแบบยึดฝั่งไหน ถ้าฝั่งขุนแผนสงสัยดราม่าจัดหนัก แต่ถ้าฝั่งแก้วหน้าม้าจะฮากระจายและฟินตัวแตกตอนรักกัน เคยคิดว่าน่าจะมีคนเอาเรื่องนี้มาแปลงมั่งคงสนุกไม่น้อย เพราะเดียวนี้เราไม่ตั้งใช้เวทมนต์แล้วแค่ข้ามฝั่งจากดุสิตไปบางพลัดเราก๊อจะเจอ รพ ยันฮี จะเอาสวยหล่อแค่ไหนหมอจัดให้ได้ ว่าแล้วก็ไปหยิบหนังสือนางในวรรณคดีมาอ่านอีกรอบ
-
เอาจริงๆ นะ อิชั้นโครตเกลียดขุนแผนเลย เห็นเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วจะไม่อ่านด้วย แต่ชอบแก้วหน้าม้ามาก
ผู้หญิงที่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่แคร์คำนินทาว่าร้าย(ถึงแม้จะแอบสวยบ้างอ่ะนะผู้หญิง) ทำทุกอย่างให้สามีรัก
สุดท้ายสามีก็รัก แม้อิชั้นจะงงๆ มันรักที่ตัวตนไหนแน่หว่า
ส่วนขุนแผนอย่าพูดถึง เหมือนคนแต่งจะโปรดเรื่องนี้นะเพราะเอาตัวละครมาใช้ถึง2ตัวแล้ว ไม่แน่ใจว่าเจ้าของกระทู้จะดำเนินเรื่องแบบยึดฝั่งไหน ถ้าฝั่งขุนแผนสงสัยดราม่าจัดหนัก แต่ถ้าฝั่งแก้วหน้าม้าจะฮากระจายและฟินตัวแตกตอนรักกัน เคยคิดว่าน่าจะมีคนเอาเรื่องนี้มาแปลงมั่งคงสนุกไม่น้อย เพราะเดียวนี้เราไม่ตั้งใช้เวทมนต์แล้วแค่ข้ามฝั่งจากดุสิตไปบางพลัดเราก๊อจะเจอ รพ ยันฮี จะเอาสวยหล่อแค่ไหนหมอจัดให้ได้ ว่าแล้วก็ไปหยิบหนังสือนางในวรรณคดีมาอ่านอีกรอบ
เม้นน่ารักจัง ขอบคุณค่ะ
เราแต่งผสมผสานเนอะ
ไม่ได้เอาเนื้อเรื่องมาแปลง
แค่หยิบยืมมาเปรียบเปรย
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆค่ะ
จะพยายามแต่งต่อไปนะคะ
-
เจ้าเล่ห์จิงนะคุณป๋าทั้งสองงง
-
ได้กับผู้หญิง ยังมาเอาน้องแก้ว
ไอ้พี่ขุนนนนนนนนนนนนนยยยยยยนนนนนนน :ling1:
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง
อยากถีบอีขุนมาก..นี่บอกเลย! :3125:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! อีพี่ขุน มันน่านักมั้ยห้ะ!!!! :z6: :z6:
-
เรื่องนี้ท่าจะแซบไม่แพ้หนูวันแน่ๆ ขึ้นมาแก้วก็เสร็จพี่ขุนซะแระ
-
o13
-
คุณป๋าทั้งสองค่ะพาน้องแก้วไปถอดรูปด่วนๆเลย
เอามาตอกหน้าอิขุนหน่อยชอบดูถูกน้องนัก
-
พลอตน่าสนใจมาก แปลกดี นายเอกไม่สวยแต่นิสัยดีจิตใจงดงาม ติดตามนะคะ :katai2-1: o13
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ขยะแขยง
อาการปวดหัวจากการเมาค้างเมื่อคืนเริ่มกำเริบ เจ้าขุน หรือ ขุน ในตอนนี้เหมือนคนบ้า เขานอนเอามือกุมหัวขดตัวอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ ตอนนี้ก็ใกล้รุ่งเห็นจะได้ เมื่อคืนก็ไม่ได้ดื่มเยอะอะไร ทำไมถึงได้ปวดหัวขนาดนี้นะ ..
.........
"จะตื่นได้หรือยังไอ้ลูกเวร !" คนเป็นพ่อพอตื่นเช้ามาได้ก็ออกไปวิ่งออกกำลังตามประสาหนุ่มโสด แม่ขุนเสียไปนานแล้วด้วยโรคมะเร็ง แม้จะมีเพียงพ่อ แต่ขุนก็ไม่ได้ขาดความอบอุ่นอะไร เพียงแต่ขุนเริ่มมีอารมณ์รุนแรงขึ้น และทำตัวเกเรเป็นอย่างมาก
"โอยย .. ปวดหัวจังเลยพ่อ" เจ้าขุนร้องออกมา ทำท่าอิดโรย ขดตัวไปมาบนที่นอนทั้งๆที่ร่างกายไร้ผืนผ้านุ่งห่ม .. เปลือยกายต่อหน้าคนเป็นพ่อ .. ช่างไม่อายฟ้าดิน
"ลุกๆๆ ขึ้นมา .. แกอย่ามาสำออย .. แล้วโว๊ะ! ไปใส่เสื้อผ้าสิวะ .. ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ขุน! .. เอ้า! ผ้าขนหนู .. ตื่นๆๆ .. ลุกมานั่งดีๆ " ป๋าเคหัวเสียเป็นอย่างมาก เขามาเพื่อจะพูดกับมันเรื่องลูกชายป๋าณพ แต่ดูสภาพมันตอนนี้สิ .. หมาขี้เรื้อนชัดๆ
"อะไรอ่ะพ่อ .. โวยวาย .. แต่เช้า" ขุนงัวเงียค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียงช้าๆแล้วหยิบผ้าขนหนูมาห่มช่วงล่าง เห้ย! ว่าแต่ทำไมเขาถึงเปลือยได้ล่ะ
"ไปอาบน้ำให้หายเมาก่อน .. เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว" ป๋าเคพูดอย่างปลงๆแล้วเดินลงไปด้านล่าง ขุนที่ยังมึนๆหัวได้แต่เดินพันผ้าเข้าไปในห้องน้ำ .. สภาพเขาตอนนี้ยิ่งกว่าผ่านศึกสงครามมาเสียอีก .. ตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้น .. หน้าตายับยู่ยี่เพราะนอนคว่ำหน้ามาทั้งคืน .. ไหนจะผมเผ้ารุงรังนี่อีก .. ไอ้ขุนสุดหล่อหายไปไหนวะ
อาบน้ำเสร็จก็โกนหนวดเคราพอเป็นพิธีก่อนจะออกมาแต่งตัว วันนี้กะว่าจะนอนอยู่บ้าน ถ้าเย็นๆมีใครโทรตามค่อยว่ากัน ..
"ลงมาได้สักทีนะ! เอ้า มาทานข้าวซะ .. ตะวันแยงก้นแล้ว! .. นอนกินบ้านกินเมือง! มันคงจะเจริญ!" ขุนได้แต่ทำเป็นหูทวนลม ป๋ามักจะด่าเขาแบบนี้เสมอ เวลาที่เขาทำอะไรไม่ถูกใจ เขาทำหน้านิ่งๆลงมานั่งทานข้าว เด็กจัดอาหารมาให้เรียบร้อย มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่นั่งทานอยู่ ป๋าแค่นั่งคุมเชิงที่หัวโต๊ะ
"มีอะไรจะคุยครับคุณป๋า" เขายักคิ้วหลิ่วตาให้ป๋าแล้วตักข้าวทานอย่างเอร็ดอร่อย
"เออ .. เรื่องงานหมั้นของแกกับหนูแก้ว" แค่เพียงคำพูดของป๋าคำพูดเดียวทำให้ขุนสำลักข้าวออกมาจนน้ำหูน้ำตาไหล โอย ใครก็ได้บอกเขาที นี่มันเรื่องโจ๊กบนโต๊ะทานข้าวใช่ไหม ..!
"ป๊าพูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย! ขนลุกฉิบหาย!" เขาทำท่าทำทางเหมือนคนจะอาเจียน แล้วเช็ดน้ำมูกน้ำตาที่จามเมื่อครู่ ใครจะบ้าไปหมั้นกับไอ้หน้าปลวกนั่นวะ น่ากลัวเหี้ยๆ
"ทำมาเป็นปากดี ! แล้วเมื่อคืนที่แกไปทำเรื่องอย่างว่ากับน้องน่ะ .. ไม่ขยะแขยงหรือไง ! ได้เขาแล้วก็ต้องรับผิดชอบ!" ถ้าได้ทีป๋าเคประกาศกร้าวล่ะก็ ไม่ว่าใครก็หยุดเขาไม่ได้
"ใครไปได้กับมันวะ! ไม่รู้ล่ะ ถ้าป๋าไม่ยกเลิกงานหมั้นบ้าๆนี่ล่ะก็ผมจะ .. ผมจะ!" ผมจะเหี้ยอะไรวะ แม่งเอ้ย ! มีป๋าเป็นนายพลนี่มัน !!!!
"หึ .. จะอะไร .. จะหยุดแบเงินขอมือฉัน .. จะหยุดล้างผลาญเงินฉัน ! เอาแบบนี้ไหมล่ะ .. ฮ่าาาาาาาาาาา .. สะใจโว้ยยยย" ป๋าเคหัวเราะไล่หลังอย่างผู้ถือชัยชนะ เอาสิวะ ทำไมเขาจะไม่รู้จุดอ่อนลูกชายเขา เจ้าขุนมันเป็นพวกนักปาร์ตี้ แล้วคนที่จะปาร์ตี้ก็ต้องมีเงิน แค่นี้ลูกชายเขาก็ต้องยอมทำตามเขาง่ายๆแล้ว .. ลูกแสบแค่ไหนก็เก๋าได้ไม่เท่าคนเป็นพ่อ ..
หลังจากโดนพ่อตัวเองหัวเราะไล่หลังตามมา ขุนก็เลิกคิดที่จะทานข้าวต่อ เขารีบขึ้นไปเอากระเป๋าสตางค์โทรศัพท์กุญแจรถ แล้วรีบบึ่งรถด้วยความเร็วเพื่อไประบายที่คอนโดเพื่อนรัก .. เลย์
.....
"เหี้ย! เปิดประตู!" ขุนขึ้นมาถึงห้องเพื่อนเขาได้ก็กระหน่ำซัดเข้าหาประตูไม่ยั้ง
"เห้ย อะไรวะ .. เหี้ยขุน มึงก็ไม่โทรมาวะแม่ง กูโป๊อยูต้องมารีบเปิดประตูให้มึงเนี่ย" เลย์ที่ใส่แค่ชั้นในตัวเดียวรีบวิ่งมาเปิดประตู เพราะเกรงว่าประตูห้องเขาจะพังเสียก่อน
"มึงปี้ใครอยู่วะ .. หึ .. คนนี้ยังไม่เลิกอีกหรอวะ" ขุนจุดบุหรี่ได้ก็มองไปในห้องนอนที่ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงมหาลัยนั่งเอาผ้าห่มปิดร่างอยู่
"กูมาสงบสติอารมณ์ .. มึงมานี่ ! ฟังกูระบาย ! ไอ้เหี้ย ... &฿)(:,?!&8643:/--&&@9฿65;,,?!&@@" ทุกถ้อยคำล้วนหลุดออกมาจากปากของเจ้าขุน เขาอัดบุหรี่เข้าปอดอีกมวนอย่างไว เขาไม่รู้ว่าป๋าคิดบ้าอะไร ถึงจับเขาหมั้นกับผู้ชายด้วยกัน นี่มันบ้าไปแล้วจริงๆ
"ไอ้สัตว์! มึงเย็_ตูดน้องเขาแล้วหรอวะ .. เหี้ย! อุ๊บ " ขุนเอามือปิดปากเลย์ที่กำลังส่งเสียงดัง
"ตะโกนหาพ่อมึงหรอ ! .. เออ .. กูว่ากูทำว่ะ ., แต่ตอนนั้นกูเมา แล้วกูก็โมโหมันอ่ะ กูเลยทำไปโดยไม่ได้คิดอะไร ! แม่ง ! มาตอนนี้กูแค่นึกยังขยะแขยงเลยว่ะ กูเอามันไปได้ไงวะ!" เขายังคงทำท่ารังเกียจ ส่วนเลย์ตอนนี้ยิ่งกว่าความงุนงง เจ้าขุนเพลน์บอยตัวพ่อ ตุ๋ยตูดผู้ชาย แม่เจ้า ! ข่าวใหญ่ของวงการ
"แล้วมึงจะหมั้นหรอวะ!" เลย์ถามคนเป๋นเพื่อน ดูก็รู้ว่าเพื่อนไม่อยาก แต่เคยขัดใจป๋าเคได้หรอวะ รายนั้นขาโหดเลยนะ
"กูปวดหัวอยู่เนี่ย! สัสเอ้ย ทำไงดีวะมึง!" ขุนโยนก้นบุหรี่ทิ้งแล้วนอนพิงโซฟาเอามือก่ายหน้าผาก หรือว่าจะลองคุยกับไอ้แก้วหน้าม้าดี บางทีอาจจะได้เรื่อง ..
..........
.........
"คุณหนูจะไหวเหรอคะ" เสียงนมถามตอนจะออกไปทำงาน วันนี้แก้วขอบริษัทเข้าบ่ายเพราะตัวเองไม่สบายเป็นอย่างหนัก กลับมาถึงบ้านได้ก็เพราะคนขับรถที่คุณป๋าเคส่งมาให้ แก้วนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไข้ขึ้น วันนี้เขาต้องไปทำงาน จะหยุดไม่ได้ !
"ไหวครับนม อย่าห่วงเลยน้า เขาไปล่ะ" กอดนมหนึ่งทีให้ชื่นใจ ก่อนจะเดินลงมาด้านล่างอย่างเก้ๆกังๆ
"ไงลูก .. ไหนครับ .. จะไปไหวหรอเนี่ย ไม่สบายก็พักไหม" พอเจอกับคนเป็นป๋า แก้วก็ทำอะไรไม่ถูก กลัวมาก กลัวว่าถ้าป๋ารู้แล้วป๋าจะเกลียดแก้ว .. แต่แก้วหารู้ไม่ว่าป๋าเคได้โทรมารายงานป๋านพเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ป๋านพไม่ได้กระโตกกระตากออกไปเท่านั้น
"ผ..ผม .. ไหว .. ค .. ครับ " เสียงที่เปร่งออกมาช่างสั่นและแหบแห้งได้อีก
"ถ้าอย่างนั้นให้คนขับรถไปส่งเนอะ" ป๋ากอดเขาไว้แล้วจูบที่แก้วสองข้าง ลูกคนนี้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ตั้งแต่ภรรยาจากไปด้วยอุบัติเหตุ เขาก็เลี้ยงดูแก้วมาด้วยตนเองตลอด ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้ลูกเขาเสียพรมจรรย์ฟรีๆแน่ !!
รถที่บ้านขับออกมาจากหมู่บ้านตรงมายังที่ทำงาน แต่ในขณะนั้นเองก็มีรถสปอร์ตคันงามขับตามมาอยู่เพียงแต่แก้วไม่ได้สังเกต ขุนขับรถมาดักรอแก้วที่หน้าบ้านเพราะโทรไปเช็คที่ทำงานพ่อมาแล้วว่าแก้วจะเข้ามาในช่วงบ่าย เขาขับรถตามมาถึงบริษัทก็เป็นจังหวะดีที่แก้วบอกให้คนขับรถจอดฝั่งตรงข้ามบริษัทเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ขุนรีบจอดรถแล้ววิ่งลงไปหาคนที่ยืนคอยข้ามถนนอย่างรวดเร็ว
"เห้ย! ทำอะไรผม! ปล่อยแขนผมนะ .. พี่ขุน ! แก้วเจ็บนะ .. โอ๊ย!" ขุนกระชากแขนแก้วมาที่รถแล้วยัดลงไปนั่งเบาะหน้าอย่างแรง
"กูไม่ทำอะไรมึงหรอก! นั่งนิ่งๆ!" ปิดประตูดังปังแล้วรีบอ้อมมาขึ้นรถแล้วกระชากตัวรถออกไปอย่างเร็ว
"จะพาผมไปไหน ! ผมไม่ไปกับพี่ ., โอ๊ย!" เป็นเพราะขยับตัวแรงไปหน่อย บั้นท้ายเลยปวดร้าวจนต้องยอมนั่งนิ่งๆ
"กูมีเรื่องจะคุยกับมึง! ที่พามึงมาไม่ได้พิศวาสห่าอะไรเลย ! กูขยะแขยงจะแย่!" ขุนตวาดน้องลั่น แก้วเจ็บอยู่ในใจ เขากำมือแน่น รู้สึกอยากจะต่อยปากคนตรงหน้าเหลือเกิน!!!!
"ขนะแขยงแล้วมาทำผมทำไม! ฮือออ มาพรากความบริสุทธิ์ผมไปทำไม! อึ่ก ! ไอ้เลว ! ไอ้ชั่ว!" แก้วโวยวายแล้วส่งมือไปทุบตีขุนอย่างแรง ตอนนี้รู้อย่างเดียว จะต้องเอาคืนไอ้คนตรงหน้าให้สาสม!
"มึงนี่มัน !"
" หยุด!"
"กูบอกให้หยุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!"
ขุนจอดรถข้างทางแล้วหันไปตวาดคนข้างๆดังลั่น แก้วที่ตกใจอยู่แล้วอึ้งไปสักพักก่อนที่จะค่อยๆร้องไห้ออกมาอีกยกใหญ่
"ส่งผมกลับบ้าน! ฮือออออออ .. ผมจะกลับบ้านนนน .. แงงงงงงงงงงงงง .. ฮืออออออออออออออออ" เสียงร้องครวญคราญของคนที่โดนทั้งดูหมิ่น ตะคอก และเหยียดหยามดังมากจนขุนทนไม่ไหวต้องส่งมือไปบีบปากแก้วหน้าม้าตัวนี้ให้หยุดร้องเสียที !
"มึง-จะ-หยุด-ร้อง-ได้-หรือ-ยัง!!!!!"
สิ้นเสียงขู่อาฆาตพร้อมหน้าตาที่เหมือนโกรธแค้นกันมาเป็นสิบปีทำให้แก้วที่ไม่ค่อยสบายอยู่แล้วถึงขั้นเป็นลมล้มพับลงไปพิงประตูอีกด้าน
"เวรแล้วไหมล่ะ ! ฆวยเอ้ย ! ". ขุนสบถทุบพวงมาลัยดังลั่นแล้วขับรถออกไปยังจุดหมาย .. คอนโดของเขา ..
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ช่วงนี้ไปเรื่อยๆนะคะ ใครอยากติชมได้เลยค่ะ พร้อมปรับปรุง
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
-
อ้ายขุน ทำแล้วจะไมรับผิดชอบน้องเลยหรอฮะ!!!
-
ทำไมอ่านแล้วเราขำ :m20: หนุกๆ มาต่ออีกนะคะ :mew1:
-
คือว่า เกลียดพระเอก? เเล้วว่ะ
ทำไงดี??
-
พระเอกแม่มมม เลววว :m31:
-
แก้วขี้เหร่ได้ไงว่ะ หรือว่าต้องรักดันก่อนถึงจะกลับมารูปงาม เพราะพ่อเเม่ขี้เหร่หรอก็ไม่ใช่นะ รอตอนต่อไป
-
ถนอมน้องแก้วหน่อยสิ :angry2:
-
นิสัยแย่มาก
-
ดูถ้าน่าจะมีเงื่อนงำ อาจมีพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่ คริคริ :ruready
-
แก้ว สู้ สู้ อย่าไปยอมมัน
-
อยากถีบอีแผน :3125:
-
โหดร้ายยยยยยยย
ทำร้ายร่างกายแล้วยังจิตใจอีก :m15:
อย่างงี้ต้องเอาคืนนนนนนน :m31:
-
ทำเป็นพูดดี อย่ามาหลงแก้วแล้วกัน :katai5:
-
โอย พระเอกแบบว่า :z3: :z6:
-
พาน้องไปคอนโดไปทำไรอ่ะหุๆๆๆ
-
เป็นพระเอกที่ไม่อยากให้ได้น้องไปเลยแต่ก็ได้ไปแล้ว :katai1:
-
:mew1:
-
ทำเป็นพูดดีไปอย่ามาเสียใจภายหลังละชริส์ :m16:
-
:sad4:
-
เหมือนเห็นหัวข้อเปลี่ยน
แล้วเนื้อนิยายไปไหน?????????????? :a5:
-
อ๊ายยยย ขอประทานอภัยอย่าสูงค่าาาทุกคน
เราส่งเมลจากในคอมมาไม่ได้อ่า
ตอนนี้โทรเรียกไอทีบริษัทมาแก้ไขอยู่
อุตส่าห์นั่งรอลง มือไวดันเปลี่ยนชื่อไปแล้วด้วยอีก โอ่ย
เมลล์ค้างอยู่ถาดออกส่งไม่ได้ แงๆๆๆ
ขอโทษทุกคนจริงๆนะคะ เดี๋ยวจะรีบลงค่ะ ตอนนี้ออกมาทานข้าวแล้ว รอไอทีนานเกิน
เขาเปลี่ยนชื่อคืนให้ละกันเนอะ ขอบคุณที่มีคนรอค่ะ
:mew2:
-
จ้า
-
อ่อออครับ :z10:
-
ไม่มีทางเลือก
"เมื่อไหร่จะหยุดร้องวะ ไม่ได้จะจับมาฆ่าแกงหรอกน่า .. หยุดสักที !" จบคำตวาดของหนุ่มเพลย์บอย แก้วรีบปาดน้ำตาทิ้งด้วยความกลัว พี่เขาจับแก้วมาทำไม แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย พี่ขุนนั่นแหละที่ทำ ถ้าจะต้องมีใครโกรธ คนคนนั้นก็ต้องเป็นแก้วสิ
"พี่ขุนพาแก้วมาที่นี่ทำไม" ถามคนที่ท้าวสะเอวยืนมองตนอยู่ หลังจากที่เขาสลบเป็นลมไป ตื่นมาอีกทีก็ขึ้นมาอยู่บนห้องของใครก็ไม่รู้ ในห้องไม่มีใครอยู่สักคน ในห้องดูหรูมาก น่าจะแพงมากน่าดู เพราะเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งล้วนเป็นของดีทั้งนั้นเลย
"เอาล่ะ เรามาทำการตกลงกัน .. ที่พานายมาก็เพื่อจะคุยเรื่องงานหมั้นของเรา"
"งานหมั้นอะไร หมั้นทำไม ผมไม่หมั้นกับพี่หรอกนะ" แก้วยังไม่รู้เรื่องนี้ถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ หมั้นหมายบ้าอะไร เขากับพี่ขุนเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ ป๋าทำอะไรไม่บอกกล่าวอีกแล้วสิน่า
"นี่นายยังไม่รู้เรื่องเหรอ .. ป๋าฉันเขารู้ว่า .. เอ่อ ฉันทำอะไรนาย .. เขาก็เลยจะให้พวกเราหมั้นกัน" ขุนพูดแล้วกุมหัวอย่างอดไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องรังเกียจแล้ว เขาสองคนจะต้องร่วมมือกันต่อต้านงานหมั้นครั้งนี้
"ผมไม่หมั้น !" แก้วตวาดเสียงแข็ง แววตามีแต่ความเสียใจ เพราะพี่ขุนไม่เคยมองแก้วเป็นคนเหมือนคนอื่นๆทั่วไป เขารังเกียจแก้ว
"พูดเหมือนฉันอยากหมั้นกับแก้วหน้าม้าแบบนายอย่างนั้นแหละ .. แค่นี้ก็ทุเรศตัวเองเต็มทนแล้ว" ขุนทำท่ารังเกียจเมื่อพาลไปคิกถึงเรื่องคืนนั้นที่ตนเมาแล้วได้กับคนอัปลักษณ์ตรงหน้า
"แก้วจะลองพูดกับป๋าเอง .. " แม้จะเสียใจที่โดนดูถูก แต่แก้วก็ต้องอดทน ไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมา ทำไมพี่ขุนถึงได้มองคนแต่เพียงภายนอกแบบนี้นะ
"นี่แหละสิ่งที่นายต้องทำ !" การตกลงจบไปด้วยดี ขุนขับรถพาแก้วกลับไปส่งที่ทำงานก่อนจะไปนอนเล่นคอนโดเลย์เพื่อรอปาร์ตี้คืนนี้ ส่วนแก้วพอไปถึงเขาก็ต้องรีบขอโทษขอโพยพี่ๆที่ทำงานเพราะเขาเข้างานสานไปชั่วโมงกว่าๆ
.....
แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ในขณะที่พวกเขาพากันไปตกลงเรื่องการต่อต้านงานหมั้นนั้น ทุกการกระทำได้ตกอยู่ในสายตาของสองป๋าเรียบร้อย ป๋าเครีบต่อสายถึงป๋าณพอย่างรวดเร็ว งานนี้จะต้องไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ งานนี้พวกเขาจะต้องมีแต่คำว่า ได้ กับ ได้
.....
"ทำไมถึงไม่อยากหมั้นกับหนูแก้ว! เขาไม่ดีตรงไหน ? ชาติตระกูล ? ฐานะ ? การศึกษา ? ไหนแกบอกฉันสิว่าน้องแก้วไม่ดีตรงไหน" ป๋าเคที่กำลังนั่งดูสารคดีอยู่ถามลูกชายคนเดียวของเขาเสียงดังลั่น พอมันเข้ามาบ้านได้ มันก็เข้ามาคุยเรื่องยกเลิกงานหมั้นเป็นอันดับแรก
"ป๋าไม่เห็นหรอว่าน้องเขาหน้าตาเป็นยังไง คงไม่ต้องให้ผมอธิบายหรอกนะว่ามันอัปลักษณ์แค่ไหน" แค่นึกถึงใบหน้าของแก้ว ขุนก็แทบอยากจะร้องไห้ เมื่อนึกว่าตนเคยโอบกอดร่างกายนั้น
"แกกล้าพูดนะว่าน้องเขาหน้าตาน่าเกลียด! แล้วที่แกทำกับน้องเขาวันนั้นแกไม่รังเกียจร่างกายเขาหรือไง" ป๋าเคพูดอย่างยกยิ้ม ลุกชายเขาจะต้องสติแตกเพราะทำอะไรไม่คิด
"นั่นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด .. ก็แค่เอากัน ไม่มีการจูบ หรือกอดอะไรทั้งนั้น ป๋าอย่ามากดดันผมเลย ผมจะสติแตกแล้วเนี่ย!" ขุนพูดอย่างคนใกล้บ้า ไม่น่าพลาดเลยขุนเอ้ย
"ถ้าแกไม่หมั้น .. ฉันจะไม่ให้เงินแกใช้สักบาท!" ป๋าเคยื่นข้อต่อรองที่คิดว่าเป็นธรรมที่่สุดแก่ลูกชาย
"ป๋าทำไมชอบขู่แบบนี้วะ .. ป๋าก็รู้ว่าผมใช้เงินเยอะแค่ไหน" ไหนจะค่ากิน ค่าเที่ยว ค่าปาร์ตี้ ไหนจะสาวๆอีก รายจ่ายเดือนๆนึงเท่ากับเงินเดือนพนักงานเดือนละสิบเท่า
"ฉันขอพูดไว้ตรงนี้เลยว่าถ้าแกไม่ยอมหมั้น ฉันจะไปรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยง แล้วอย่าหวังว่าฉันจะใจอ่อน เพราะครั้งนี้ฉันเอาจริง" ป๋าเคประกาศคำสุดท้ายก่อนเดินขึ้นห้องนอนไปอย่างสบายใจ ทิ้งไว้แต่ลูกชายที่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นบ้า
"โธ่เว่ยยยยยยยยยยยยยย" เสียงคำรามพร้อมการทำลายข้าวของตามมา ขุนปัดแจกัน หนังสือที่โต๊ะร่วงลงพื้นแตกกระจาย เละเทะไปทั้งห้อง พี่ๆแม่บ้านที่แอบฟังกันอยู่ก็ไม่กล้าเข้ามาห้ามเพราะคุณขุนมักจะอารมณ์ร้อนแบบนี้มาตั้งแต่คุณนายจากไป ขุนระบายอารมณ์จนพอใจก็ขับรถออกจากบ้านไปหาที่ระบายอีกครั้ง คืนนี้เขาจะเมาหัวราน้ำ
..
..
"ป๋าจะให้แก้วหมั้นกับพี่ขุนหรอครับ" ส่วนของแก้ว หลังจากกลับจากที่ทำงาน พี่ๆที่ทำงานก็ชวนแก้วไปกินเลี้ยงวันเกิดหัวหน้าแผนก แก้วตกลงรับคำไป แต่พี่ๆเขานัดแก้วไว้ประมาณสามทุ่ม
"เราว่าไงล่ะ .. หืม .. ไม่อยากหมั้นหรอ" ป๋าณพถามลูกชายของเขา คนที่รักที่สุดในชีวิต
"พี่เขาไม่ชอบแก้ว .. ถ้าหมั้นกันไปพี่เขาคงยิ่งเกลียดแก้ว .. แล้วอีกอย่าง .. พวกเราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่' แก้วพูดเสียงอ่อนแล้วกอดเอวป๋าไว้เอาหัวซุกอกอย่างออดอ้อน
"เอาน่า เชื่อใจป๋านะ .. ป๋าไม่ยอมให้เราเสียใจหรอก .. นะลูก .. เชื่อป๋า" เมื่อป๋าพูดแบบนี้ แก้วก็ไม่สามารถต่อต้านอะไรได้ แก้วเป็นเด็กหัวอ่อน พ่อเลี้ยงมาแบบไหน เขาก็ใช้ชีวิตแบบนั้น สุดท้ายเขาก็ต้องเออออตามที่ผู้ใหญ่ว่า ในเมื่อป๋าเป็นคนเลือกมันก็คงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับแก้ว
"ไปส่งผมที่ร้านนี้ครับ" แก้วยื่นโทรศัพท์ให้คนขับรถ คืนนี้เป็นวันเกิดพี่ที่บริษัท ตอนแรกแก้วกะจะไม่ไปเพราะว่าแก้วยังไม่ค่อยรู้จักใคร แต่ในเมื่อพี่ๆเขาใจดีชวนแก้ว แก้วก็จะไป แก้วอยากมีเพื่อนไวๆ อยู่ที่ทำงานแก้วรู้จักแค่ทายเพื่อนคนเดียวของแก้ว
"ขอบคุณนะครับ" แก้วบอกพี่คนขับรถว่าเดี๋ยวจะนั่งแท็กซี่กลับเอง ก่อนจะโทรหาเพื่อนเพราะตนไม่เคยมาเที่ยวที่แบบนี้ เขานึกว่าพี่ๆจะจัดงานที่ร้านอาหารธรรมดาเสียอีก นี่มันเป็นโรงแรมชั้นเลิศเลยนะ
"ทายอยู่ไหน .. เรายินอยู่หน้าโรงแรม .. เราไม่กล้าเข้าไปคนเดียว"
(( แก้วรอทายแปปนะ กำลังจะถึงแล้ว ขอวางก่อนนะ รออยู่ด้านหน้านั่นแหละ ))
"ได้ๆ เรารอตรงบันไดข้างหน้า" วางสายไปแล้ว แก้วเดินไปยืนรอเพื่อนตรงบันได วันนี้แก้วแต่งตัวปกติเหมือนเคย เสื้อเชิ้ตคอปกสีขาวกับกางเกงแสล็คสีดำ เขาแต่งตัวไม่เป็น ในตู้เสื้อผ้าไม่ค่อยมีชุดใส่เล่นหรอก ป๋าจะให้แม่บ้านเป็นคนจัดไว้ให้
"มาแล้วๆ เข้าไปด้านในกัน" ทายมาแล้ว ทายเป็นผู้ชายตัวเล็กและขาวพอๆกับแก้ว แต่หน้าตาดี ออกไปทางน่ารักมากด้วยซ้ำ แต่ทายเป็นคนดี ทายไม่เคยรังเกียจแก้วเลย ทายเป็นคนเริ่มคุยกับแก้วก่อนเสมอ จนตอนนี้เรียกได้ว่าทายเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของแก้ว
...
"โห ต้องปิดขนาดนี้เลยหรอ" แก้วถามอย่างตกใจ เพราะกว่าจะเข้ามาถึงในผับปิดได้เขาต้องลงลิฟท์มาสองชั้น เดินเข้ามายังลอฟต์บาร์ เสร็จแล้วก็ต้องมีบัตรเข้าอีก แถมการ์ดข้างหน้าก็ดูหน้ากลัวมาก นี่มันต้องปกปิดขนาดนี้เลยหรอ
"ที่นี่ความปลอดภัยต้องสูงไว้ก่อนน่ะแก้วเพราะคนดัง คนมีตังค์มากันเยอะ .. มันดังมากนะในหมู่เซเลป ได้ข่าวว่าคุณขุนลูกชายป๋าเคก็ชอบมาเที่ยวที่นี่" แก้วมองหน้าทายอย่างอึ้งๆ พี่ขุนก็มาเที่ยวที่นี่เหรอ งั้นแก้วกลับบ้านดีกว่า
"จะไปไหนแก้ว .. " ทายรีบดึงแขนแก้วไว้เมื่อแก้วเหมือนจะเดินกลับไปทางเดิม
"เรา .. เราอยากกลับบ้านแล้ว" แก้วหน้าเริ่มซีดเมื่อคิดว่าอาจจะเจอพี่ขุนที่นี่
"ได้ไงอ่ะ .. อย่าทิ้งกันสิ .. มาครั้งนี้ทายสนิทกับแก้วที่สุดนะ .. ค่อยกลับด้วยกัน .. นะ" ทายพยายามเกลี้ยกล่อมแก้ว แล้วมันก็ได้ผล เพราะตอนนี้ทายเดินจูงมือแก้วเข้ามาที่โต๊ะของพวกพี่ๆเขาได้แล้ว
"สวัสดีครับพี่แตง .. สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะครับ" ทายบอกสุขสันต์วันเกิดแล้วนั่งลงข้างๆ
"ขอให้มีความสุขนะครับ" แก้วพูดแล้วนั่งลง ตอนนี้คนในผับเยอะมากแล้ว ที่โต๊ะมีกันอยู่ประมาณ 5 คน รวมแก้วกับทายก็เป็นเจ็ด
"ขอบใจมากน้องๆ เอ้า นี่พี่มิ่ง พี่ฝ้าย พี่กรด แล้วก็พี่คราม .. พวกแกส่วนนี่น้องแก้ว แล้วก็นี่น้องทายนะ แก้วเป็นลูกชายคุณอรรณพนะแก ดูแลกันดีๆ" พี่แตงพูด ทำความรู้จักกันพอประมาณก็เฮฮาปาร์ตี้เหมือนคนที่รู้จักกันมานาน แก้วเองตอนแรกก็ไม่ค่อยสนิทใจ ยังแอบเกรงว่าจะมีใครรังเกียจแก้วอยู่อีกหรือเปล่า แต่พอดูจากที่พี่ๆเขายิ้มให้แล้วก็ชวนแก้วคุย แสดงว่าเขาไม่รังเกียจแก้ว
"น้องแก้วจบอะไรมาครับ" พี่ที่ชื่อครามถามแก้ว พี่คนนี้เป็นผู้ชายหุ่นสูงล่ำตัวขาวกำลังดี หน้าตาเรียกได้ว่าหล่อเหลาเลยล่ะ
"ผมจบการตลาดครับ ที่จริงก้ไม่ได้อยากมาทำงานหรอก แต่ป๋าอยากให้ผมมาลองงานดูก่อนก็เลยต้องมาเป็นเลขาป๋าเคอ่ะครับ"
"ทานเหล้าไหม .. โอเคไม่เนอะ .. ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพ่อเขาอยากให้ทำ เราก็ทำให้เต็มที่ พี่ดูแล้วเราน่าจะทำมันได้ดีนะ" พี่ครามพูด ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งดื่มเหล้ากันสนุกสนาน ส่วนแก้วได้แค่ดื่มน้ำอัดลม ทายก็ยกดื่มบ้างเล็กน้อยแต่ดื่มมากไม่ได้เพราะเอารถมา
"ขอบคุณนะครับ" หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งเม้ากัน เริ่มมีบางคนลุกเต้นตามจังหวะเพลงที่เปิด เมื่อครู่มีดาราดังเดินผ่านไปด้วย แก้วก็ตกใจเหมือนกันเพราะว่าในโทรทัศน์เขาดูแมนมาก แต่ที่เจอเมื่อครู่มัน โคตรจะแต๋วเลย หลังจากนั่งกันมาได้เกือบสามชั่วโมงก็ถึงเวลาเป่าเค้ก พี่ฝ้ายเป็นคนไปยกเค้กออกมาเซอร์ไพรส์ เป่าเค้ก ร้องเพลงเรียบร้อยก็ได้เวลาทาน พี่มิ่งตัดเค้กออกเป็นส่วนๆแล้วยื่นให้แต่ละคน แก้วยืนค้อมตัวไปรับจานเค้ก แต่ตอนหันกลับมาแก้วดันโดนผู้ชายคนหนึ่งชนเพราะแก้วนั่งอยู่ขอบนอกสุดติดกับทางเดิน จนตอนนี้เค้กที่ได้รับมาลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้นเรียบร้อย
"ขอโทษนะครับ" รีบก้มหัวขอโทษแล้วตั้งใจจะเก็บเค้กขึ้นมา เพราะกลัวจะโดนคนว่าว่าทำพื้นสกปรก
"ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้วะ รองเท้ากุเลอะหมดแล้วเนี่ยเห็นไหม" ผู้ชายคนนั้นพูดน้ำเสียงแข็งกร้าว แต่แก้วว่ามันคุ้นๆอยู่นะ เหมือนที่ตนมักได้ยินบ่อยๆ ออกมาจากปาก ...
"พี่ขุน ! " แก้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า ใช่คนที่เขาเพิ่งคุยกันเมื่อตอนบ่ายจริงๆด้วย
"เห้ย ! มึงอีกแล้วหรอ .. โลกมันจะกลมอะไรขนาดนี้วะ .. ยิ่งเกลียด ยิ่งเจอ!" ขุนสบถ เขาอุตส่าห์ออกมาระบายอารมณ์หลังจากที่โดนป๋าขู่ว่าจะไม่ให้เงินใช้ถ้าไม่ยอมหมั้นกับมัน
"ผมขอโทษ ผมเช้ดให้นะครับ" แก้วทำท่าจะก้มลงไปเอาทิชชู่เช็ดให้ แต่โดนเพื่อนสนิทจับไว้
"ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก คุณก็ไปล้างเองละกันนะ" ทายดึงเพื่อนเข้ามา ตอนนี้คนมุงกันเต็มไปหมดแล้ว
"เช็ดเดี๋ยวนี้" อยากจะแกล้งไอ้อัปลักษณ์ให้มันได้อัปอาย ขุนพูดเสียงดัง ดังจนกลุ่มเพื่อนเริ่มเดินตามมา
"มีอะไรมึง" เป็นเลย์ที่ถาม เพราะเห็นเพื่อนยืนมีเรื่องอยู่กับกลุ่มคนไม่คุ้นหน้า ยกเว้นแก้วหน้าม้า กับไอ้ผู้ชายหน้าหวานนั่น เออ น่ารักดีนะ
"เช็ดสิ กูบอกให้เช็ด" ขุนยังยืนยันคำเดิม ส่วนคนตัวเล็กเริ่มหน้าเจื่อนแล้ว
"ครับ" สุดท้ายแก้วก็ต้องก้มลงไปใช้ทิชชุ่เช็ดให้ แต่ยังไม่ทันเช็ดเสร็จ ขุนก็สะบัดเท้าออกแล้วเดินกลับโต๊ะไป
"รอกูด้วยดิวะ " เลย์ที่ยังงงๆวิ่งตามไป ไหนมันบอกให้น้องเขาเช็ดไงวะ พอแบบนี้ก็เดินไปเฉย
"เป้นไงมั่งแก้ว .. เห้ย .. อย่าร้องนะแก้ว โหย แม่ง เกลียดไอ้ลูกคนนี้ของป๋าฉิบหาย ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นลูกป๋านะกูจะซัดให้" พี่กรดพูดออกมา เพราะมันชอบทำกร่างแบบนี้ เลยไม่มีใครในบริษัทยอมรับมัน
"แก้วอยากกลับบ้านไหม" เป็นทายที่ถามออกมา เขาคิดว่าที่แก้วโดนมันเกินไป อุบัติเหตุชัดๆ ยังจะมาหาเรื่อง
"อือ .. เราอยาก .. ฮึ่ก .. กลับบ้าน" แก้วร้องไห้ไปพูดไป ทำไมพี่ขุนต้องทำกันขนาดนี้ด้วย
"แก้วอยู่แถว .. ใช่ไหม ทางผ่านพี่ .. พี่ไปส่งนะ พวกมึงกูไปละ พายพี่ไปส่งแก้วเอง" จุ่ๆพี่ครามก็พูดขึ้น แต่ตอนนี้แก้วไม่มีอารมณ์ปฏิเสธใครทั้งนั้น ใครกลับแก้วก็กลับด้วย
"กลับดีๆนะมึง แก้วอย่าคิดมากนะคะ" แก้วลาพี่ๆ ลาทายแล้วเดินออกมา พี่ครามพาแก้วเดินมาขึ้นรถที่หน้าโรงแรม ตอนนี้แก้วพอจะหยุดร้องได้แล้ว
"เรามีอะไรกับคุณขุนหรือเปล่า พี่ว่าเขาดูแค้นอะไรเราสักอย่าง" พี่ครามถามออกมา
"ไม่ .. ไม่ทราบครับ" เลือกที่จะบอกไม่ออกไป เพราะไม่อยากพูดเรื่องที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
"มีอะไรบอกพี่ได้นะ .. แล้วก็ยิ้มด้วย .. แก้วยิ้มแล้วน่ารักกว่าร้องไห้ตั้งเยอะ" คำพูดของครามทำให้แก้วยิ้มออกมา แก้วมองคนข้างๆ พี่ครามช่างเป็นคนดี ไม่เหมือนคนที่ทำร้ายแก้วอยู่ตลอดเวลาแบบเขา
"ขอบคุณนะครับที่มาส่ง เจอกันพรุ่งนี้ครับ" แก้วบอกแล้วลงจากรถเพื่อเข้าบ้าน รถพี่ครามขับออกไปแล้ว แก้วรีบวิ่งขึ้นบ้าน อยากอาบน้ำนอนแล้ว เพลียมาทั้งวัน แถมวันนี้ยังมาโดนเรื่องร้ายๆแบบนี้อีก .. แม่ครับ ช่วยแก้วคิดหน่อยสิ ว่าแก้วจะเอาไงต่อไปกับชีวิตดี ตอนนี้แก้วนึกอะไรไม่ออกเลยครับ มันตื้อไปหมด
....
ส่วนขุนตอนแรกที่กำลังอารมณ์จะดีขึ้นพอเจอไปแบบนี้เขายิ่งอารมณ์เสียกว่าเดิม
“มึงไปให้น้องเขาทำแบบนั้นไม่กลัวเขาไปฟ้องป๋าหรอวะ” เลย์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแล้วถาม ตอนนี้เขานั่งกันอยู่ในส่วนวีไอพี แต่เมื่อครู่พวกเขาออกไปเข้าห้องน้ำมา
“ไม่สนใจหรอก .. อย่ามาเซ้าซี่ได้ไหม .. “ เขาตอบเพื่อนแล้วหันไปว่าคู่ขาของวันนี้ เขาเริ่มไม่มีอารมณ์จะพาเธอขึ้นห้องละ
“กูกลับก่อนนะ เซ็งว่ะ .. คนนี้มึงเอาไปละกัน” ขุนพูดแล้วลุกออกไปเลยดื้อๆ ส่วนเลย์ตอนนี้กระดกเหล้าแล้วรีบตามไป เรื่องอะไรวะ ไม่เอาหรอกของเหลือเพื่อน เขามีคนใหม่ที่น่าสนใจแล้ว ผุ้ชายหน้าหวานคนนั้น
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาแล้วค่ะ ลงได้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
กลับมาจากทานข้าว พี่บอก ไอทีแก้ให้แล้ว นี่รีบลงเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
:pig4:
-
:z6: :z6: อิขุน :beat: :beat:
-
อิพี่ขุน จำไว้เลยนะ ถ้าน้องแก้วเราแปลงร่างเมื่อไร อย่ามาง้อล่ะกัน ให้น้องแก้วเล่นตัวซะให้เข็ดเลย :m31: :m31: :m31:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดนายคนนี้
-
โอ้ย ขุนแผนนิสัยไม่ดีสุดๆอ่ะ
-
หือ นี่ถ้าไม่มีตอนที่ไอ้พระเอกมันเจ็บปวด ต้องชดใช้ในสันดานมันนะ
จะผิดหวังมากๆ
-
ยังคงสงสารน้องแก้วววววว :sad4:
ต้องจัดการรรรรรรรรไอ้พี่ขุนนนนน :m31:
-
ขุนนี่ทำตัวเด็กมากกกก
ป๋าแก้วก็หน้าตาดี แต่ทำไมแก้วถึงแตกต่างล่ะ หรือเพราะไม่ดูแลตัวเองงี้อ่อ? :katai5:
-
ขุนนี่ทำตัวเด็กมากกกก
ป๋าแก้วก็หน้าตาดี แต่ทำไมแก้วถึงแตกต่างล่ะ หรือเพราะไม่ดูแลตัวเองงี้อ่อ? :katai5:
แหะๆ รอนะคะะะะ
:mew1:
-
สงสานแก้ว เอาพี่ขุนให้แสบๆเลยนะลูก
-
สงสารน้องแก้ว
-
เกลียดอะไร ก็จะได้อย่างนั้นแหละค่ะพี่ขุนขา แต่คิดไปคิดมาไม่อยากให้น้องแก้วได้คู่กับพี่เลยค่ะ เกลียดพี่ขุนชะมัด นิสัยไม่ดี พี่ครามดีกว่าตั้งเยอะ :katai2-1:
แต่พี่ครามนี่คนดีจริงหรือเปล่า ต้องรอดูต่อไป กลัวมาหลอกอะไรน้องแก้วอะ :katai1:
-
หนุกๆๆ น้องแก้วติ๋มได้อีก รอต่อไป
-
สงสัยมีสองคู่
รู้สึกเกลียดพระเอก มากมาย ถ้าเป็นคนจริงๆคงกร่างชนิดที่คนอื่นแช่งให้สิบล้อเสยตายคารถเป็นสิบๆรอบต่อวันแน่เหอะๆ
ส่วนน้องแก้วกับทาย อนาคตทายเป็นคนแปลงกายให้เพื่อนแก้วหรอเปล่านอ ถ้าจริงก็ช่วยสอนสกิลวีนเหวี่ยงให้น้องแก้วด้วยนะฮ่าๆเอาไว้ต่อกรกับ อีเลวพระเอก
ส่วนคราม บทจะส่งให้เป็นพระรองที่ชอบนายเอกหรอเปล่า หรือจะเป็นตัวร้ายเงียบที่หวังรวยทางลัดอันนี้ต้องดูกันยาวๆ
ปล.ส่วนตัวอย่างก้านคอไอ้ขุนมากๆเลย
-
:z6:
-
โอ้ยย อิพี่ขุน เลวมากกก
สงสารน้องแก้ว หนูต้องสู้ลูก อย่าไปยอมพี่มันนะ
-
สงสารน้องแก้วหน้าม้า เเมื่อไหร่ถอดรูปนะ อีพี่ขุนอย่ามาง้อล่ะ
-
:serius2:
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วดึงดูดมาก
พออ่านแล้วรู้สึกเกลียดนิสัยและความคิดพระเอกสุดๆ :z6:
เมื่อไหร่แก้วหน้าม้าจะแปลงกายซะที
อยากเห็นพระเอกเงิบแล้วล่ะ
ตอนล่าสุดรู้สึกสงสัยอละไม่ไว้ใจคราม
ไม่รู้ครามจริงใจจริงๆหรือแค่หวังหลอกแก้วที่เป็นลูกคนรวย
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ อยากเห็นพระเอกเสียหน้าเยอะๆ o18
-
ขุนนายนิมันนิสัยแย่จิงๆๆ
พวกคนรวยจิงๆๆ
ชิชิชชิ
เชียร์พี่ครามได้ไหม?
-
อย่ามาหลงรักน้องแก้วทีหลังแล้วกันไอ้ขุนแผน
จะยุให้แก้วเอาคืนซะให้เข็ด อ่านแล้วอยาก :z6: :beat: อารมณ์ร่วมมาเต็มๆ
-
เลวได้อีก แก้วอย่าไปหมั้นกับมัน ! :z6:
-
เกลียดพระเอกมาก แก้วแปลงร่างสักทีเถอะ :z6:
-
งานหมั้น
งานหมั้นถูกจัดขึ้นในอาทิตย์ต่อมาเพราะสองป๋ารอไม่ไหวอีกแล้ว .. พวกเขาลงทุนจัดงานหมั้นครั้งนี้ให้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีคนจัดมา .. งานหมั้นของลูกชายสองครอบครัวนี้จะยิ่งทำให้มูลค่าหุ้นของบริษัทหลักทรัพย์หลายสาขาพุ่งขึ้นจนคนแทบจะเทซื้อหุ้นของบริษัทเขาไม่หวาดไม่ไหว .. คฤหาสน์พันล้านถูกจัดให้เป็นส่วนสำหรับจัดพิธี . ป๋าเคเชิญสื่อมากมายมาร่วมงานและเตรียมพร้อมรับมือกิ๊กเก่าลูกชายอย่างเต็มรูปแบบ .. เขารู้ว่าวันนี้จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง และ เขาก็น่าจะจัดการได้หมด ไม่มีปัญหา ..
"ป๋า .. แก้ว .. ฮึ่ก .. แก้วไม่อยากหมั้น" แก้วที่ตื่นมาแต่งตัว ทำผมแต่เช้าพูด เขาไม่อยากโดนคนที่รังเกียจขนาดนั้นทำร้ายอีกแล้ว หมั้นกันทำไม ในเมื่อเขาเกลียดแก้วถึงเพียงนี้ แม้แก้วจะ .. แม้แก้วจะลืมที่เขาทำกับแก้วไม่ได้ .. แต่แก้วขอให้มันจบกันไป ดีกว่าจะมาสานต่อแบบนี้
"อย่าร้องลูก .. แก้วหมั้นกับพี่เขาเถอะนะ .. ป๋าจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่ง .. แก้วจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด .. แต่แก้วต้องทำตามที่ป๋าบอก .. เข้าใจไหมลูก" ป๋าณพปลอบลูกชายเพียงคนเดียว .. แก้วกอดป๋าไว้แน่นแล้วพยักหน้ารับ .. แก้วจะลองเขื่อที่ป๋าพูด .. แก้วถอดคอนแทคเลนส์ออกแล้วใส่แว่นตาหนาเตอะ .. เขาหยิบฟันปลอมขึ้นมาแล้วใส่มันเหมือนที่เคยทำทุกวัน .. วันนี้ผมเผ้าที่รุงรังถูกจัดทรงให้ดูเป็นผู้เป็นคน .. ช่างแต่งหน้าเติมแต่งใบหน้าที่ใส ไร้ริ้วรอยจนมีแต่รอยจุดด่างดำ พร้อมสิวดูแล้วน่าขนลุก . แก้วเดินไปมองตัวเองในกระจก .. หน้าตาแบบนี้สินะที่ทุกคนกลัว .. หน้าตาแบบนี้สินะที่ทุกคนรังเกียจ .. ท้าวความกลับไปตอนมัธยมปลาย ป๋าพาแก้วที่หน้ามีแต่รอยสิว ฟันเหยิน ใส่แว่นไปชุบตัวใหม่ เพราะแก้วถูกเพื่อนล้อและแกล้งอย่างหนักจนไม่อยากไปโรงเรียน .. ป๋าณพทนเห็นลูกถูกรังแกไม่ไหวถึงพาแก้วไปรักษาหน้าจนหาย ดัดฟันอยู่สามปีจนขึ้นปี 1 .. เพื่อนๆแก้วเริ่มเยอะขึ้น .. แต่ทุกคนล้วนเข้ามาเพราะแก้วรวย และ หน้าตาดี .. จากนั้นแก้วก็เร้าหรือป๋าขอให้ทำหน้ากลับมาเป็นแบบเดิม .. เขาไม่อยากโดนคนใจร้ายเข้ามาหาเพราะผลประโยชน์อื่น .. ป๋าจึงแนะนำวิธีแปลงกายมาให้เขา .. เขาเริ่มกลับมามีฟันเหยินและหน้าปลวกๆอีกครั้ง .. ทายสิว่าใครยังคบเขาอยู่บ้าง .. ไม่มี .. ไม่มีเลยสักคน .. แก้วอดทนเรียนตัวคนเดียวไม่มีเพื่อนซี้จนจบมหาลัย .. หลังจากนั้นแก้วก็ไม่เคยถอดรูปให้คนอื่นเห็นอีกเลย .. เขากลัวใจคนเป็นที่สุด .. จนแก้วต้องมาทำงานที่บริษัทของป๋าเค .. นี่แหละคือจุดเปลี่ยน .. แก้วได้เพื่อนใหม่ .. คนที่ไม่มองเขาแต่ภายนอก .. ทายไม่เคยทำท่าทางรังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย .. แล้วก็ยังมีเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ พี่ๆที่คอยสอน คอยดูแล .. รวมถึงพี่ครามที่ไม่คิดจะรังเกียจแก้ว
"ได้เวลาแล้วลูก" แก้วผละออกจากกระจกแล้วมองหน้าป๋าอีกที .. ป๋าไม่เคยโกหก และ แก้วจะลองหมั้นดู .. สองพ่อลูกพากันเดินลงมายังลานพิธีในห้องโถงใหญ่หน้าคฤหาสน์ แก้วไม่สบตาใครเลย แสงไฟจากแฟลชสาดส่องมากระทบหน้าเขาจนตอนนี้เหมือนจะเบลอไปหมด ป๋าจูงมือแก้วมานั่งประจำที่ ข้างหน้ามีแค่สองป๋านั่งคู่กัน .. พี่ขุนของแก้วนั่งอยู่ก่อนแล้ว .. งานหมั้นใหญ่โตแต่ไม่ได้อนุญาติให้คนภายนอกเข้านอกจากสักขีพยาน คนใหญ่คนโต คนรับใช้ และก็สื่อมวลชน .. ขุนนั่งทำท่าทางเบื่อหน่าย เขาแต่งตัวเสร็จแต่เช้าแล้ว เพราะไม่ได้อยากจะออกมาหล่อมากมาย แค่นี้เขาก็อายเพื่อนฝูงเหลือเกินแล้ว แต่ป๋ายังจะจัดงานเสียยิ่งใหญ่ แถมยังอนุญาตให้สื่อมวลชนเข้ามาถ่ายภาพอีกด้วย ให้ตายเถอะ เขาอยากจะหนีไปอยู่ต่างประเทศให้รู้แล้วรู้รอด
"เรามาเริ่มกันเลยเนอะ". ป๋าเคพูดหน้าตายิ้มแย้มเบิกบาน เขาไม่เคยกังวลเรื่องลูกจะแต่งงานกับผู้ชาย เขาสามารถจะรับเด็กมาเลี้ยงเป็นร้อยคนก็ยังได้ .. แต่ลูกชายเขา เจ้าขุน จะต้องแต่งงานกับลูกชายเพียงคนเดียวของเพื่อนรัก แก้วเกล้า
มอบสินสอดราคาแพงลิบพร้อมการสู่ขอกันเสร็จ ก็ถึงพิธีสวมแหวนหมั้น .. ขุนกลั้นใจเปิดตลับแหวนเพชรหลายกะรัตขึ้นมาสวมให้คนตรงหน้าแบบไวจนแก้วไม่ทันตั้งตัว .. พอถึงตาแก้ว สวมยังไม่ทันเสร็จพี่ขุนก็จงใจกระชากมือออก แก้วหันไปมองสองป๋าหน้าเจื่อนๆ ส่วนสองป๋าได้คาดโทษไอ้ลูกชายตัวดีไว้แล้ว .. ไม่มีการบังคับจูบกันให้ชาวโลกเห็นแน่นอน เพราะเกรงว่าจะเกิดงานล่มขึ้นมาเสียก่อน
"หมั้นแล้วแกต้องดูแลน้องดีๆ .. อย่าลืมว่าถ้าแกทำไม่ได้ .. แกโดนฉันเล่นแน่" มาถึงพิธีการไหว้สองป๋าที่ขุนกลัว ป๋าเคขู่ลูกอย่างเหี้ยมโหด แม้จะกระซิบเบาๆแต่แก้วก็ได้ยินทุกคำเช่นกัน
"ดูแลน้องด้วยนะ .. ป๋าเชื่อใจเรานะ" ป๋าณพตบบ่าขุนฝากฝังลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ขุนไหว้รับแล้วถอยออกมากำมือแน่น .. บังคับกันชัดๆ ยังจะมีหน้ามาพูดว่าเชื่อใจ
"แก้วลูก .. ถ้าพี่มันทำอะไรให้ไม่สบายใจรีบมาบอกป๋านะ .. ป๋าจะจัดการมันเอง" นี่คือคำอวยพรของป๋าเคที่มีต่อแก้วและขุน
"อยู่กันด้วยความรักนะลูก .. จบงานหมั้นพรุ่งนี้ก็ให้คนมาจดทะเบียนสมรสที่นี่ .. งานแต่งค่อยว่ากัน" แก้วรับไหว้เป็นอันเสร็จพิธี หัวหน้าฝ่ายทยอยพาแขกเหลื่อสื่อมวลชนไปทานอาหารกันด้านนอก ส่วนคนในครอบครัวตอนนี้ได้จัดอาหารกันไว้เรียบร้อย ..
"ตักกับข้าวให้น้องบ้างสิวะ .. ไม่รู้หน้าที่เลยไอ้ลูกคนนี้" ป๋าเคด่าลูกชายตัวเองที่ตอนนี้เอาแต่จ้วงข้าวเข้าปาก ขุนเลยประชดด้วยการตักกับข้าวจนเต็มจานของแก้ว
"พ .. พอแล้วครับ" แก้วเลื่อนจานตัวเองให้ออกห่างเพราะตอนนี้กับข้าวทุกอย่างสัพเพเหระมารวมกันอยู่ในจานของแก้วหมดแล้ว เขากินหมดซะที่ไหนล่ะ
"โว้ย .. " ขุนทนไม่ไหว สบถออกมาแล้วลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป เขาจะออกไปหาอะไรทำแก้เครียด อยู่บ้านแม่งก็มีแต่เรื่องห่าเหวอะไรก็ไม่รู้
"ไอ้ขุน! คืนนี้ห้ามนอนนอกบ้าน ! ต้องกลับมานอนกับน้อง! เข้าใจไหม!" ป๋าเคลุกขึ้นชี้หน้าด่า ขุนไม่สนใจรีบวิ่งออกไปเอารถออก ท่ามกลางสายตาบรรดาแขกเหลื่อและสื่อมวลชนที่มาร่วมงาน คงจะรักกันดีเชียวล่ะ พอหมั้นเสร็จฝ่ายชายก็รีบแจ้นออกไปหาสาวแทบไม่ทัน ! หน้าหนึ่งพรุ่งนี้คงฮาไม่น้อย เพราะทั้งรูป ทั้งคลิป มันชัดเจนอยู่แล้วว่าสองคนนี้โดนบังคับแต่ง
"อย่าไปสนใจเลยมึงก็ .. ทานต่อลูก .. เปลี่ยนจานไหม" ป๋าณพถามลูกชายที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ใจนึงก็สงสาร อีกใจก็ต้องการให้ออกมาแบบนี้
"ไม่เป็นไรครับ .. ผมอิ่มแล้ว .. ผมต้องนอนนี่ใช่ไหม .. ขอตัวนะครับ" แก้วเลิกทานข้าวแล้วลุกขึ้นเดินไปบนบ้าน เขาเปิดประตูห้องพี่ขุนออกแล้วเดินไปนอนที่เตียง เตียงที่เต็มไปด้วยความทรงจำวันนั้น .. วันที่เสียให้พี่ขุนครั้งแรก ..
กริ๊งงงงง
(( เราเห็นข่าวในเน็ต .. เรื่องมันเป็นไงกันแน่แก้ว .. อยู่ดีๆนายก็ไปแต่งงานกับลูกชายป๋าเค .. แถมไอ้คนนี้มันทำกับแก้วไว้แสบมากนะ นี่คนเขางงไปหมดแล้ว .. บางคนลือว่าแก้วหวังรวยทางลัด .. แต่เราไม่เชื่อ .. แก้ว .. ยังอยู่ไหม )) เสียงเป็นห่วงเป็นใยจากเพื่อนสนิทที่สุดคนเดียวของแก้ว
"อืม .. ทาย .. ไว้เราค่อยอธิบายได้ไหม . เราเหนื่อยเหลือเกินแล้ว" แก้วพูดน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมา
(( ได้ๆ .. เราแค่เป็นห่วง .. วันนี้แก้วไม่ได้มาทำงาน .. เราก็แอบเหงา .. ตอนเที่ยงต้องอาศัยไปกินกับพวกพี่มิ่ง .. เออ .. พี่ครามถามถึงแก้วด้วยนะ .. พอเขาได้ยินข่าวเขาก็เป็นห่วงแก้วใหญ่เลย ))
"ขอบคุณมากนะ .. พรุ่งนี้เราต้องจดทะเบียนสมรสก่อน ถึงจะไปทำงานได้ .. ไว้เจอกันนะทาย"
(( ได้ๆ ดูแลตัวเองด้วยนะแก้ว ))
พอทายวางสายไปแก้วก็นอนคิดอะไรอยู่สักครู่ ไม่นานก็หลับไป .. ป๋าณพกับป๋าเคต่างพากันพูดคุยเรื่องงานแต่ง เขาควรจะจัดตามโรงแรมเหมือนที่เคยๆ หรือ จะพาไปจัดตามทะเลให้มันดูโรแมนติกดี .. แขกเหลื่อสื่อมวลชนทะยอยกันเดินทางกลับ คนรับใช้รีบพากันเก็บกวาดข้าวของให้เสร็จอย่างรวดเร็ว พิธีหมั้นครั้งนี้แม้จะดูว่าลูกชายสองคนไม่มีใครพึงพอใจ แต่บรรดาคนรับใช้ต่างรู้ดีว่าสองป๋าหน้าชื่นตาบานเพียงใดในงานแต่งนี้ ..
......
ฝั่งขุนพอออกมาได้เขาก็ตรงไปหาไอ้เลย์ที่คอนโด .. เขาไม่อนุญาตให้เพื่อนไปงานหมั้นเพราะถึงไปก็ไร้ประโยชน์ . เกลียด .. เขาเกลียดการกระทำบังคับขู่เข็ญของป๋ามาก ..
"มึงทำหน้าตาดีๆหน่อยสัตว์ .. เรียกรตีมาสิ .. เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น". เลย์พยายามปลอบใจและแนะนำทางที่ดีให้แก่เพื่อน
"กูไม่มีอารมณ์เหี้ยอะไรทั้งนั้นแหละ" เขาพูดแล้วนั่งลงจุดบุหรี่ต่างประเทศขึ้นสูบ อารมณ์ไม่ดี ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรใครหรอก
"คืนนี้นอนนี่หรอ" เลย์ถาม ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่หน้าคอม
"ไม่ว่ะ ป๋าบังคับกลับบ้าน .. นอนกับไอ้ขี้เหร่มัน" เขาตอบอย่างหัวเสียสูดลมเข้าปอดจนสุดก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ออกมา
"โห. ป๋ามึงแม่งสุดยอดว่ะ .. กูนี่นับถือเลย" เลย์บอก ขนาดพ่อแม่เขายังไม่โหดเท่านี้เลย
"มึงทำอะไรอยู่ .. ใครวะ" ขุนลอบมองหน้าจอแม็คบุ๊คเพื่อน มันกำลังเซฟรูปใครอยู่วะ ผู้ชายเสียด้วย
"คนนี้กูอยากได้อยากโดนว่ะ .. เพื่อนแก้วหน้าม้ามึงไง" เลย์พูดแล้วเซฟต่ออย่างไม่กลัวคอมเต็ม น่ารักฉิบหายผู้ชายอะไร แถมชื่อทายซะด้วย อยากกอดให้แน่นเลย
"เออๆ กูลืมไปมึงมันได้หมดนี่หว่า" ขุนพูด เพราะเพื่อนเขาคนนี้บางทีก็พาผู้ชายมานอนเหมือนกัน
"มึงก็เอาตูดน้องแก้วเหอะ" พูดจบเลย์ก็โดนกระป๋องเบียร์เปล่าเขวี้ยงใส่หัว เหี้ยนี่ พูดอะไรวะแม่ง ไม่จริงเว่ย กูแค่พลาดไปครั้งเดียว ไม่ได้หลงใหลอะไรมันเลย
"พูดดีๆก็ได้แม่งง" เลย์ลูบหัวตัวเองป้อยๆ หลังจากนั้นพวกเขาก็เล่นเกมส์กัน ดื่มเหล้ากัน ไม่ได้ดื่มมากจนเมาเพราะต้องกลับบ้าน ขุนไม่อยากทำพลาดเป็นครั้งที่สอง
.....
ขุนกลับมาบ้านก็ดึกมากแล้ว เขาขึ้นห้องมาก็เจอแก้วหน้าม้านอนอยู่บนเตียง .. เออดี .. ยึดเตียงกูไปเลย ! .. เขาเลยเดินเข้าไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วออกมาด้านนอก .. นอนพื้นก็ได้วะ ! อ้อมมาเอาหมอนอีกใบที่อยู่บนเตียง .. โอ้โห .. มันนอนทีเดียวสองใบเลยหรอวะเนี่ย
"ออกไปดิวะ" เขาดึงหมอนอยู่นานกว่าจะออก พอถึงตาผ้าห่ม .. มีผืนเดียวไปอีก เออ ! กูไม่ห่มก็ได้ !!!!!!
.....
แก้วตื่นมาเพราะปวดห้องน้ำกลางดึก กำลังจะลงจากเตียง แต่ต้องตกใจเพราะเกือบเหยียบคนด้านล่างเพราะขุนนอนไปทั้งๆที่ไม่ได้ห่มผ้า .. แต่ในห้องตอนนี้หนาวมาก ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาว จึงทำให้เขาขดตัวอยู่บนพื้น ..
"ทำไมไม่นอนห่มผ้านะ " แก้วหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ที่มีอยู่ผืนเดียวกางออกแล้วห่มให้พี่ขุน เขาคงทนได้แหละ .. ห่มเสร็จแก้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะออกมาขึ้นเตียงนอน .. ตอนแรกแก้วก็อยากจะปลุกคนตัวโตด้านล่างเหมือนกัน แต่กลัวมากกว่าถ้าปลุกแล้วโดนว่า .. โดนด่าว่ารบกวน .. เขาเลยตัดสินใจเสียสละผ้าห่มให้ ..
แก้วได้นอนบนที่นอน .. พี่ขุนได้ห่มผ้า .. แค่นี้เราก็ได้เท่าๆกันแล้ว
เช้ามาแก้วก็ต้องโทษตัวเองที่ยกผ้าห่มให้พี่ขุน เพราะตอนนี้แก้วรู้สึกไม่สบายและรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้หวัด .. ส่วนขุนแม้เขาจะต้องนอนพื้นห้องแข็งๆ แต่เขาก็ได้ผ้านวมอุ่นๆทำให้นอนหลับสบาย ..
"เอ้า! มันทำไมไม่ห่มผ้าวะ!" ขุนตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนเช้าก็ต้องสะดุดกับคนที่นอนขดตัวสั่นอยู่บนเตียง เมื่อคืนมันยังห่มผ้านอนบนเตียงสบายใจเฉิบอยู่เลย .. หรือว่ามันแบ่งผ้านวมให้กูวะ .. ไอ้โง่เอ้ย !
ขุนตัดสินใจปีนขึ้นไปนอนบนเตียง ไม่ได้อยากจะนอนกับมันหรอกนะ .. แต่พื้นแข็งมาก ผ้าก็บางเหลือเกิน .. นอนมันข้างบนนี่แหละ เอาหมอนข้างกั้นเอา ! เขาห่มผ้าให้ทั้งสองคนแล้วหลับตาลงนอนต่อ .. นี่ยังเพิ่งตีห้ากว่า ไม่ต้องรีบตื่นหรอก .. ส่วนแก้วพอได้ไออุ่นจากผ้าห่ม .. แก้วก็กระชับผ้าห่มแน่นแล้วนอนหลับอย่างสบายใจ .. เช้านี้เขาคงฝันดีแน่ๆเลย
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มีใครสงสัยอะไรถามได้นะคะ จะได้รู้ด้วยว่ามันทะแม่งๆตรงไหนหรือเปล่า
ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4:
-
ดูซิ ถ้าแก้วถอดรูปแล้วขุนจะว่ายังไง เชอะ รังเกียจไปเถอะตอนนี้
-
ถ้าน้องแก้วถอดรูปแล้วอย่ามาหลงรักน้องแล้วกันนะพี่ขุน :hao3:
-
เกลียดอีพี่ขุนจิงๆๆ น้องแก้วอุตส่าห์แบ่งผ้าห่มให้ จิตใจดีงาม
-
ตอนที่แล้วเราหมั่นไส้อิตาขุนมาก
เราเม้นต์ว่าขอเป็นเเฟนตาซีได้ไหม
แต่ว่าเผอิญว่าสภาพคล่องทางเน็ต
ไม่เอื้อทำให้โพสไม่ได้พอมาตอนนี้
มาเฉลยแล้วเราก็โล่งละรอสมน้ำหน้า
ไอ้คนที่มันมองคนอื่นแค่ภายนอก
-
ฮึฮึ เด๋วแก้วถอดรูปออกมาอย่ามาหลงรักละกัน :m16:
-
ว่าแล้วเชียว อย่ารีบถอดรูปนะแก้ว หมั่นไสอิขุน555 :laugh:
-
แต่งงานกันแล้ว เย้ๆๆ เสร็จน้องแก้วแน่ ตาขุน
-
แก้วได้นอนบนที่นอน .. พี่ขุนได้ห่มผ้า .. แค่นี้เราก็ได้เท่าๆกันแล้ว
อ่านประโยคนี้ แล้วอยากกอดน้องแก้วแน่นๆ :กอด1:
คือแก้วจะแสนดีไปไหน
-
:laugh:
ถอดรูปแล้วเช้่ดใส่ไปเลย ลูกแก้ว
-
ขุนนายน่ารักขึ้นนะ
อย่าทำตัวน่าเกลียดลงล่ะรู้ไหม?
-
อยากให้พี่ขุนได้ยลโฉมน้องแก้วตอนถอดรูป จะต้องตกหลุมรักแน่ๆ
แต่คงจะนานมากกว่าน้องจะใจอ่อน ยกเว้นทีน้องเผลอ แล้วพี่ขุนจับได้เอง
-
โธ่ น้องแก้ว..อดทนลูก ไว้ไอ้พี่ขุนหลงหัวปักหัวปำแล้วค่อยเอาคืน :katai1:
-
:hao6: กระจ่างเลย ที่แรกยังสงสัยอยู่เลยว่า บ้านรวยขนาดนี้ คุณพ่อก็ดูรักลูกเหลือเกิน ทำไมไม่พาลูกไปแปลงโฉม ไม่สงสารลูกบ้างอ่อ? :impress2:
-
อิขุนนน แหมๆอยากรุ้จริงๆว่าถ้าน้องแก้วเค้าถอดรูปออกมาแกจะทำหน้ายังไง
-
เราต้องพิสูจน์ความจริงใจของพี่ขุนก็ตอนนี้แหละ!!!
ห้ามถอดรูปเด็ดขาดดดดดดเลยนะแก้ว
หึๆๆๆๆ ต้มน้ำรอเลยยยย
-
แล้วพี่ขุนจะเจ็บใจ.....
-
งือ ไอ้โง่พี่ขุน น้องแก้วถอดรูปออกมาแล้วจะอึ้งง :katai3:
-
:mew1:
-
รอสมน้ำหน้าขุนแผน
-
สงสัยและอยากถามมาก คือทำไม พ่อแก้วถึงได้ยอมให้ลูกชายคนเดียวสุดที่รักไปตกละกำลำรองมือรองตีนไอ้ขุ่นซะขนาดนี้ มันชื่อขุนเเตจะเรียกว่า ขุ่นแทน ย่อมาจากขุ่นมัว เหมาะกับจิตใจมันตอนนี้มาก 5555
แต่คงตอบไม่ได้ใช่ป่ะ เพราะมันน่าจะเป็นจุดหลักของเรื่อง งั้นข้ามมาที่ที่ น้องแก้วจะได้มีสิทธิเอาคืนไหม
น้องทายจะเสดไอ้เลย์หรือเปล่า
แต่สุดท้าย ขออย่าเอาชะนีมามีบทมากมายให้รกตาเลยรำคาญ โดยเฉพาะ ชะนีรตี ให้มันออกมาแล้วโดนน้องทายตบ อันนั้นได้เพราะสะใจ :hao7:
-
ถ้าจะรักน้องเพียงแค่น้องถอดรูป อิขุนก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนอื่น
-
เหมือนจะมีจุดพลิก นี่ถ้าดูจาก วันทอง คำว่า เดอะซีรีย์ ของคนเขียนต้องไม่ธรรมดา :katai1:
-
อิพี่ขุนเดี๋ยวพระปิ่นทองก็มาทวงแก้วหน้าม้าคืนแล้วแกจะเสียใจ เชอะ
-
เรื่องมันเป็นเเบบนี้นี่เอง
หึ รอไม่ไหวละนะ
อยากให้ไอ้พี่ขุนโดนดี
:katai4:
-
สมกับเป็นแก้วหน้าม้าของแท้งับ แก้วอย่าเพิ่งถอดรูปนะ ของแบบนี้มันต้องลองใจ :katai2-1: :katai2-1:
-
แผนการณ์ของป๋า
พี่ขุนรังเกียจแก้วมากสินะ .. แล้วถ้าแก้วหน้าตาดีล่ะพี่ขุนจะรักแก้วไหม
"เรียบร้อยครับ .." เจ้าหน้าที่ยื่นใบทะเบียนสมรสสองใบให้เจ้าขุนและแก้วเกล้าไว้เป็นหลักฐาน .. พยานสองคนที่นั่งอยู่ต่างพากันยินดีปรีดา ทว่าตอนนี้ขุนเหมือนคนกำลังจะเป็นบ้า นี่ถ้าเขาหนีไปจากตรงนี้ได้ก็คงดี ..
"แก้วไม่ต้องไปทำงานนะ .. พี่ขุน .. พาน้องไปเก็บเสื้อผ้ามา " ป๋าเคสั่งการลูกชายตรงหน้า ถ้าวันนี้แก้วไม่ได้มานอนที่บ้านเขา เขาจะโกรธลูกชายตัวดีมาก
"ป๋าจะบ้าหรอ จะให้มันมานอนทำไม" แล้วความอดทนทั้งหมดก็พังลงเมื่อป๋าบอกให้ไปขนเสื้อผ้าไอ้แก้วหน้าม้านี่มาอยู่กับเขา แค่จดทะเบียนสมรสนี่ก็ถือว่าเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงของชีวิตเจ้าขุนแล้วนะ ยังจะต้องมาอยู่กินด้วยกันอีกหรอ
"อย่าขัดคำสั่งฉัน" ป๋าเคสั่งออกมาถือเป็นที่เด็ดขาด
"ถ้างั้นผมจะไปนอนคอนโด" ขุนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปนอกบ้าน ทิ้งให้ป๋าทั้งสองและแก้วนั่งหน้าชากันอยู่ที่โซฟา
"ไอ้ลูกเวรนี่มันแก้สันดานเลวๆยากจริงๆ .. ขอโทษด้วยนะลูกแก้ว" ป๋าเคด่าลูกชายแล้วปลอบใจแก้วที่ตอนนี้นั่งมือกำปากกาทำท่าจะร้องไห้ ในเมื่อพี่ขุนไม่ได้อยากแต่งงานกับแก้วแล้วป๋าจะจับแก้วมาถวายพี่เขาทำไม .. เรื่องคืนนั้นแก้วไม่ติดใจเอาความก็ได้ แก้วได้แต่คิด แต่ไม่ได้พูดออกไป ก่อนจะขอตัวขึ้นด้านบน กลับไปนอนบนเตียงร้องไห้เงียบๆออกมา
"มึงก็ให้เวลาลูกมันหน่อย .. ลุกกูกูดูแลเอง . แล้วจะเอาไงล่ะทีนี้ ถ้าขุนไม่กลับบ้านกูก็ไม่ให้แก้วมาอยู่นี่หรอกนะ" ป๋าณพรู้สึกเริ่มเครียด ถ้าเป็นแบบนี้ที่ลงทุนทำไปก็ไม่เป็นผลน่ะสิ ลูกชายเขาต้องมาเจอสภาพแบบนี้ เขาก็รับไม่ได้เหมือนกันนะ
"กูมีวิธี" . ป๋าเคพูดอย่างมั่นใจ ถ้ามันจะบอกกันดีๆแล้วไม่ฟัง เขาก็จะใช้ทุกวิถีทางให้มันยอม
.
.
"ขุนวันนี้ค้างกับรตีเถอะนะคะ .. เมามากแล้วนะอย่ากลับบ้านเลยน้าาา" รตี หญิงสาวที่เป็นคู่ควงคนปัจจุบันของขุนกำลังนั่งออดอ้อนคนที่เธอคิดจะจับมาแต่งงานด้วยขุนทั้งหล่อ ทั้งรวย แบบนี้รตีไม่สามารถปล่อยมือได้หรอก
"ไม่ได้หรอกตี วันนี้ผมกลับคอนโด .. คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครขึ้นคอนโดผม" ขุนพูดแล้วกระดกแก้วเหล้า เขาออกไปอยู่ห้องเลย์ตังแต่ออกมาจากบ้าน จนตอนนี้เขามานั่งอยู่ที่ผับร้านเดิม ร้านที่เคยมีเรื่องกับแก้ว ..
"เมื่อไหร่คุณจะเลิกกับมันคะ หมั้นกับผู้ชายเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น" รตีนั่งจิบเหล้าด้วยความโมโห เพิ่งจะตีกับมันเมื่อสองสามวันก่อนเอง มาวันนี้มันกลับได้คนของหล่อนไป ขี้เหร่ก็ขี้เหร่ ยังจะมากล้าคบคนหล่อๆแบบขุนของฉันอีก
"อย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหมตี .. เลย์มึงรินเหล้ามาอีกดิ๊" ขุนเขี่ยแก้วเหล้าให้เพื่อนซี้ที่ตอนนี้กำลังแชทเฟสอยู่อย่างขะมักเขม้น ไอ้นี่ก็มัวแต่แชทกับคนที่เขาไม่เล่นด้วย เดี๋ยวมันจะเจอตีนเขาเข้าสักวัน ขุนคิดพลางเดินไปเข้าห้องน้ำ ปลดปล่อยตัวเองเรียบร้อยก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ เขากระดกเหล้ากับเพื่อนอยู่อีกสักพักถึงจะปลีกตัวกลับห้อง
"ขุนเมามากเลยอ่ะ .. ให้รตีไปส่งนะคะ" รตีพยุงขุนที่พยายามจะพาตัวเองกลับห้อง เขาเมามากจนแทบไม่มีสติ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ดื่มเยอะมากมาย แต่ตอนนี้แม้จะมีคนมาหิ้วเขาไปทิ้งข้างทางเขาก็แทบจะไม่รู้สึกตัว
"อื้ออ .. เลย์ .. มึง .. พา .. กู .. อ่อก" ขุนเซตัวล้มลงไปนอนบนโซฟาอีกรอบ เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปหมด เขาไม่เคยเมาแล้วไม่มีแรงขนาดนี้นะ .. หรือว่าเขาโดนวางยา .. ใครแม่งวางยาเขาวะ .. แล้ววางยาอะไร เพราะตอนนี้ขุนรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว และเริ่มมีความต้องการเป็นอย่างมาก
.
.
ก๊อก ก๊อก
"เอ่อ" แก้วเดินออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะหน้าห้อง วันนี้ป๋าให้เขามานอนที่คอนโดพี่ขุน แต่ไม่ได้บอกว่าพี่ขุนจะมานี่นา
"ผมพาคุณขุนมาส่งครับ .. ป๋าสั่งให้คุณแก้วดูแลคุณขุนด้วยครับ" ผู้ชายตัวโตสองคนหิ้วปีกขุนที่ตอนนี้คอพับแหล่ไม่พับแหล่ เอาแต่ร้องคร่ำครวญเหมือนคนเมายา
"วางไว้บนที่นอนเลยครับ .. ขอบคุณนะครับ" แก้วบอกพี่ผู้ชายสองคนแล้วมองดูคนตัวโตบนเตียงที่ตอนนี้เหมือนคนไม่ได้สติ ทำไมเขาต้องมาเจอพี่ขุนตอนเมาแบบนี้ตลอดเลยนะ
แก้วเดินออกไปล็อคประตูห้องก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ หยิบผ้ามาชุบน้ำ เตรียมมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้พี่ขุน .. ทำไมต้องเมาขนาดนี้ด้วย หรือจะเป็นเพราะเขา พี่ขุนคงจะเกลียดเขามากจนต้องระบายอารมณ์ด้วยเหล้าสินะ
"มึงออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้ .. อึ่ก .. ออกไป! " ขุนโวยวายเมื่อสลึมสลือเห็นหน้าของแก้วหน้าม้าที่เขาเกลียด ใครใช้ให้มันมาอยู่ในห้องเขาวะ
"พี่เมามากแล้ว .. พักนะครับ .. " แก้วเช็ดหน้าเช็ดตัวให้พี่ขุนเสร็จก็รีบลุกขึ้นไปเก็บผ้า ตอนนี้พี่ขุนเริ่มปาหมอนใส่เขาแล้ว นี่ขนาดเมาไม่มีเรียวแรงนะ .. แก้วเดินหอบผ้านวม หอบหมอนออกมานอนบนโซฟา แก้วนอนข้างนอกก็ได้ พี่ขุนไม่ต้องไล่แก้วหรอก
.
"แก้วว .." เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู พร้อมสัมผัสจากมือหนาที่กำลังลูบไล้แผ่นหลังคนตัวเล็กที่นอนหลับสบายไม่รู้เรื่อง ขุนที่ตอนนี้ความต้องการมากขึ้นจนไม่สามารถยับยั้งความต้องการของตัวเองได้ เดินหาคนที่ยังอยู่ร่วมห้องกับเขาไปทั่ว จนมาเจอนอนอยู่ที่โซฟาด้านนอก เขาปรี่เข้าไปหาน้องแล้วซุกไซ้ความหอมจากคนตัวเล็กกว่า .. ถึงมันจะขี้เหร่ แต่ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว ต้องการปลดปล่อยเต็มที่
"อืออ .. อ๊ะ .. พี่ขุนทำอะไร" แก้วปรือตาหันกลับมาก็ต้องพบกับคนตัวโตที่ตะเพิดเขาออกมากำลังลูบไล้แผ่นหลังจนมาถึงหน้าอก
"พี่ไม่ไหวแล้ว .. อ่าา .. ช่วยหน่อยนะ" พูดดีกับน้องเพราะอยากได้คนมารองรับอารมณ์ ขุนปีนขึ้นไปคล่อมแก้วบนโซฟาแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าคนด้านล่างออก .. แค่เห็นเนื้อตัวขาวๆ ช่วงล่างของเขาก็ชูชันจนแทบจะดันออกมาจากกางเกง ขุนไม่รอช้าเข้าไปโอบกอด ไล้เลีย จุกนมสองด้านถูกขุนที่กำลังใกล้จุดสูงสุดดูดเล็มจนแก้วต้องร้องครางออกมาน้ำตาไหล. เขาไม่สามารถหนีการกระทำนี้ได้ ..
"อมสิ!" ซุกไซ้จนพอใจก็ถอดกางเกงตัวเองออกอย่างรวดเร็วแล้วนำแก่นกายที่แข็งขืนไปจ่อชี้หน้าแก้ว แก้วที่นอนร้องไห้หมดแรงกลั้นหายใจจนแทบหมดลม เขาไม่เคยเห็นของผู้ชายคนอื่นเต็มตาแบบนี้ แถมยังจะมาให้เขาใช้ปากให้อีก .. ฮึ่ก .. พี่ขุนใจร้าย
"อม! .. อาาาาาห์ .. ซี้ดดด .. อย่าให้โดนฟันนะ .. แบบนั้น .. อ่าาา .. ใช้ลิ้นเลียด้วย .. แบบนั้นแหละ .. อืมมม" ขุนตวาดจนแก้วยอมเปิดปาก หลังจากนั้นขุนก็สอดใส่แก่นกายของตนเข้ามาในปากอุ่นๆของคนตัวเล็ก .. แก้วข่มตายอมใช้ปากให้คนตรงหน้า พี่ขุนทำแบบนี้กับแก้วอีกแล้ว . แก้วพยายามไม่ให้ฟันครูดกับส่วนร้อนในปากตามที่พี่ขุนบอก ดูดรั้งสักพักแก้วรู้สึกได้ถึงความขมภายในปาก
"แค่ก .. แฮ่ก .. ฮืออ .. ไม่เอาแล้ว .. พี่ขุนอย่าทำอะไรแก้วเลยนะ .. อย่าทำแก้วว" แก้วสำลักน้ำสีขุ่นไหลลงมาข้างปากเพราะขุนกดปิดปากให้กลืนลงไปในคอ เขาไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย มันรู้สึกเหมือนน้ำคาวๆอะไรสักอย่าง แก้วไม่เอาแล้ว พอแล้ว
"อย่าพูดมาก .. ถอดกางเกง" ขุนกระชากตัวแก้วที่กำลังหนีไปจากโซฟาขึ้นมา เขาอุ้มแก้วขึ้นแล้วเดินเข้าห้องโยนลงไปที่เตียงอย่างแรง
"อย่าขัดขืน .. อ้าขาออก " เขาจับขาน้องให้แยกออกจากกัน
"ฮืออ .. อย่าทำแก้วเลย .. ฮึ่ก .. พี่ขุน" แก้วร้องไห้เอามือปิดส่วนล่างไว้อย่างหวาดกลัว ครั้งที่แล้วมันเจ็บมาก เจ็บจนไม่อยากโดนแบบนั้นอีกแล้ว
"เอามือออก! .. อ้าขาเร็วๆ!" ขุนจับมือน้องสองข้างเผยให้เห็นช่องทางสีสดที่กำลังขมิบแน่นเพราะกลัวว่าคนเป็นพี่จะสอดใส่แท่งร้อนเข้ามา
"ฮือออ .. อ๊าาา .. เจ็บ .. พี่ขุนครับ .. ฮึ่ก .. แก้วเจ็บ " แก้วร้องเสียงดังลั่นห้องเมื่อขุนไม่รอช้ากดแท่งร้อนเข้ามาภายในร่างกายโดยไม่เล้าโลมหรือใช้นิ้วเปิดทางใดๆ
"อืมมม .. อ่าาาา .. " เสียงครางกระเส่าของผู้ที่โถมกายเข้าออกในตัวแก้วไม่ยั้งความแรงดังขึ้นเรื่อยๆตามความต้องการ ขุนเด้งตัวเข้าออกภายในช่องทางคับแน่ด้วยความเสียวกระสัน ยาที่โดนมอมมาน่าจะเป็นยาเพิ่มความต้องการทางเพศ ทำให้ขุนไม่สามารถข่มความต้องการของตัวเองได้เลย
"รูผู้ชาย .. มันเสียวกว่ารูผู้หญิงเยอะเลยว่ะ .. ซี้ดดด .. อ่าาาาา" ขุนที่กำลังโยกตัวอยู่ด้านบนร้องเสียงแหบกระเส่า แก้วน้อยได้แต่นอนหลับตายอมรับร่างกายเร่าร้อนของคนด้านบน .. ตอนนี้แก้วไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ได้แต่ทำใจเพราะอย่างไรแก้วก็จดทะเบียนกับพี่ขุนแล้ว เขาก็คงต้องยอมพี่ขุนแบบนี้ไปเรื่อยๆ
"แก้ว .. อื้อ .. แก้ว .. อาาาาาาาาห์" ขุนขยับตัวเข้าออกอย่างแรงอีกสามสี่ครั้งก็ปลดปล่อยน้ำคาวไปในตัวแก้วติดๆ หลังจากที่แก้วทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาก่อน หน้านี้ไม่นาน
"ต่อนะ" ขุนพูดขึ้นแล้วจับน้องหันหลังโชว์ช่องทางที่เพิ่งโดนกระทำอย่างรุนแรง ก่อนจะแหวกช่องทางออกใช้นิ้วล้วงน้ำคาวออกมาจนหมดแล้วสอดแก่นกายเข้าไปอีกครั้ง และอีกครั้ง .. ความต้องการของเขายังไม่จบเพียงแค่นี้ .. ยาที่เขาดื่มเข้าไปมันทำให้เขาร่วมรักกับแก้วทั้งบนเตียง บนพื้น จนไปจบกันในห้องน้ำ รวมๆแล้วแก้วก็เสร็จไปหลายรอบ ส่วนขุนตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงร่างกายเปลือยเปล่าแล้วดึงมือของคนที่นอนเปลือยข้างๆมาช่วยชักลูกชายเขา เขาหมดแรงจะทำต่อแล้ว แต่แก่นกายเขามันยังเรียกร้องอยากจะหาที่ปลดปล่อยอยู่เลย
"เร็วๆ .. อ่าาาห์ .. ที่กูทำมึงไม่ใช่เพราะชอบมึงหรอกนะ .. อย่าสำคัญตัวผิด . เดี๋ยวหมดยามึงก็กลับไปได้ละ .. " ขุนจับมือแก้วรูดรึงแก่นกายเร็วขึ้นก่อนจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้งในคืนนี้ ..
แก้วยันตัวเองขึ้นก่อนจะพาร่างเปล่าเปลือยของตนออกไปนอนที่โซฟาตามเดิม แม้พี่ขุนจะไล่เขากลับ แต่ตอนนี้เรี่ยวแรงจะเดินยังแทบไม่มีเลย .. ส่วนคนตัวโตที่พอหมดที่หมดฤทธิ์ยาแล้วก็ล้มตัวลงนอนแผ่อยู่กลางเตียง ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร แค่ขอให้ได้ปลดปล่อยน้ำออกมา จะทำกับใครมันก็ไม่สำคัญ
"ฮึ่ก .. ฮึ่ก" เสียงสะอื้นดังอยู่บนโซฟา แก้วพยายามข่มตาหลับแต่ก็ต้องพบว่าห้องนี้มันช่างหนาวเสียเหลือเกิน ความเจ็บแล่นลิ้วขึ้นมาจากบั้นท้ายจนแก้วต้องกัดริมฝีปากข่มเสียงร้องไม่ให้ออกมา สุดท้ายเมื่อความง่วงโจมตี แก้วก็ต้องหลับไปทั้งที่ยังเจ็บนั่น .. คืนนี้คงเป็นคืนที่แก้วเจ็บที่สุดอีกคืน .. เพราะพี่ขุนพูดออกมาว่าพี่ขุนแค่อยากระบายอารมณ์อยาก .. ไม่ได้ต้องการแก้วด้วยใจจริง
.
ขุนที่ตื่นขึ้นงัวเงียเดินเปลือยกายโตงเตงเข้าไปห้องน้ำแล้วก็ต้องพบว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง คราบน้ำสีขุ่นยังเปรอะอยู่เต็มตัวเขาเลย ! พอจะนึกออกถึงเรื่องเมื่อคืน .. เอาอีกแล้วนะมึง ! มึงทำน้องมันอีกแล้วใช่ไหม! เขาหัวเสียรีบอาบน้ำใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นเดินออกมาด้านนอกเพื่อจะหาน้ำดื่ม แต่ก็ต้องตกใจเมื่อยังเห็นคนที่น่าจะกลับไปแล้วยังนอนอยู่ตรงนี้
"มึง! มึง! เห้ยแก้ว! เชี่ยละตัวร้อนจี๋เลยว่ะ" ขุนที่ใช้มือผลักคนที่นอนอยู่ถึงกับร้องเสียงหลง ตายห่า ไอ้แก้วมันไข้ขึ้นสูงมากแน่ๆ ขนาดเอามือไปจับยังร้อนขนาดนี้เลย .. แต่ตัวเขาก็ยังมีความเป็นคนอยู่บ้างนะ .. ขุนเข้าไปเอาผ้าที่แก้วตากไว้เมื่อคืนชุบน้ำบิดหมาดๆแล้วน้ำมาเช็ดตัวให้มัน ตัวร้อนขนาดนี้ถ้าป๋ารู้กูต้องโดนเล่นงานแน่ๆเลยว่ะ ไวกว่าความคิด มีเสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าห้องเขา แม่งเอ้ย! ซวยฉิบหายเลย
"ป .. ป๋า" แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ป๋าแม่งโผล่มาหาเขาแต่เช้าเลย
"ไงล่ะไอ้ลูกรัก .. ไหนน้อง .. แกเอาน้องไปไว้ไหน" ป๋าเคเดินหน้าตาสดใสเข้ามาในห้องของลูกชาย พลางสอดส่ายสายตาหาอีกคนในห้อง
"ป๋ามาทำไม" ขุนพูดถาม อะไรจะข่าวไวปานนั้นวะ
"ทำไมแก้วเป็นแบบนี้!" ป๋าเคเดินมาดูคนที่นอนตัวสั่นอยู่บนโซฟา ไอ้ขุนมันทำอะไรน้องวะเนี่ย เหลือบมองดูแล้วเห็นว่าลูกชายป๋าณพยังนอนเปลือยท่อนบน ท่อนล่างมีผ้าพันก็ต้องตกใจ ร่างกายของแก้วมีแต่รอยขบเม้มเต็มไปหมด นี่กูสั่งให้พวกมันใส่ยาไปแค่นิดเดียวนะ ทำไมยามันออกฤทธิ์แรงขนาดนี้วะ
"ผม .. เอ่อ .. " ขุนอึกอัก จะให้เขาพูดว่าอะไรล่ะ ก็ไม่ใช่เพราะเขาหรอกหรอ ไอ้แก้วมันถึงมีสภาพเเบบนี้
"แต่งตัวให้น้องแล้วอุ้มลงมาด้านล่าง .. แกต้องพาน้องไปหาหมอ" ป๋าเคสั่งแล้วเดินออกไปรอด้านล่าง รอจนกว่าลูกชายตัวดีจะพาแก้วตามลงมา
"ซวยกูอีกแล้วไหมล่ะ .. มึงนี่มันมารผจญชีวิตกูจริงๆไอ้ขี้เหร่" ขุนยืนมองคนตรงหน้าอยู่นานถึงได้รีบแต่งตัวให้ทั้งชั้นในชั้นนอกเพราะตอนนี้แก้วไม่มีสติเลยแม้แต่น้อย เขาตัวสั่นและเพ้ออยู่ตลอดเวลา พอแต่งตัวเสร็จขุนก็จัดการช้อนตัวแก้วขึ้นมาอุ้มแล้วพาลงมาด้านล่าง ถ้าไม่ทำแบบนี้ป๋าก็จะไม่หยุดบ่น หยุดตอแยเขาสักที
"เป็นภาพที่น่าจดจำนะ .. ฮ่าาาาา" ป๋าเคเอ่ยปากแซวพร้อมตบบ่าลูกชายที่ตอนนี้ยืนอุ้มหนูแก้วที่ตัวสั่นเป็นลูกนกเปียกฝนอยู่ ช่างเป็นภาพที่ยากจะพบเห็น .. ขุนยืนทำใจที่ถูกล้ออยู่นานถึงได้อุ้มแก้วไปวางในรถที่ลูกน้องป๋าเตรียมให้ เขาต้องเป็นคนขับไปเองอีกด้วย พระเจ้า! ป๋ากัดไม่ปล่อยจริงๆ
.
"คุณอย่าทำรุนแรงกับแฟนคุณอีกนะครับ .. เขาร่างกายไม่ค่อยเเข็งแรง .. เพราะฉะนั้นหมอแนะนำว่าควรทำไม่เกินสองครั้งต่อวัน .. รับยาที่ช่อง 2 แล้วกลับบ้านได้ครับ" มาถึงโรงพยาบาลก็พาน้องเข้ามาตรวจ ตอนแรกขุนก็ไม่ได้อยากจะเข้ามาด้วยหรอก แต่หมอดันให้พยาบาลมาตามญาติคนไข้นี่สิ .. แถมหมอมันดันนึกว่าคนอย่างไอ้ขุนเป็นแฟนแก้วหน้าม้านี่อีก ให้ตาย! วันนี้ทำไมมันมีแต่เรื่องวะ ! รับยาเสร็จก็ออกมา ตอนนี้แก้วนั่งอยู่ในรถเข็นด้วยความสะลึมสะลือ เขายังเบลอๆอยู่เพราะพิษไข้ที่เล่นงาน
"แก้ว ! เอ่อ คุณขุน แก้วเป็นอะไรครับ" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ขุนหันไปมอง แหม่ ดันมาเจอคนรู้จักอีก เพื่อนแก้วที่ไอ้เลย์ชอบ แม่ง กูอายจนจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วเนี่ย ถ้ามีคนรู้ว่าแก้วป่วยเพราะโดนเขาทำรักอย่างหนักหน่วงเขาต้องอายจนอยู่ในไทยไม่ได้แน่ๆ
"แก้วเขาไม่ค่อยสบายน่ะ .. ขอตัวนะ" เขาพูดแล้วกำลังจะเข็นรถแก้วออกไป
"เดี๋ยวครับ ! คุณไม่ได้ทำอะไรแก้วใช่ไหม .. ผมขอไปส่งแก้วที่บ้านเองได้ไหม .. ผมกลัวเขาไม่ปลอดภัยถ้าอยู่กับคุณ!" ไม่ใช่เสียงคนแรกหรอกนะ แต่เป็นเสียงผู้ชายอีกคน
"ทำไมวะ มึงมีอะไร .. ทำไมกูจะพาแก้วกลับเองไม่ได้!" ขุนชักเริ่มโมโห ไอ้นี่ที่วันนั้นมันจะมาปกป้องแก้วในร้านเหล้านี่หว่า หรือมันแอบชอบไอ้ขี้เหร่นี่วะ ! ทำท่าทางเหมือนแก้วเป็นเมียมันเองอย่างนั้นแหละ
"พูดดีๆนะครับ แต่ผมไม่ไว้ใจ ! แก้วเป็นอะไร ทำไมถึงได้ดูแย่ขนาดนี้!" ครามที่มาเอายาเป็นเพื่อนทายขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะหมั้นกันแล้ว แต่เขาก็ไม่ไว้ใจคนคนนี้อยู่ดี ตั้งแต่งานหมั้น แก้วก็ไม่ไปทำงานอีกเลย หรือเป็นเพราะมันกักตัวแก้วไว้ทำอันตราย
"ไม่ไว้ใจกู .. มึงมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ .. อ่อ .. ที่แก้วเป็นแบบนี้อ่ะนะกูจะบอกให้ ! ก็เพราะว่าโดนกูฉีดยาไง .. ฉีดไปหลายเข็มหน่อยตามประสาผัวเมีย .. พอใจยังไอ้หน้าขน!" ขุนพูดออกไปด้วยความอยากเอาชนะ แต่อีกคนหนึ่งไม่ได้รู้สึกดีด้วยเลย ครามแม่งอยากจะต่อยหน้าคนกวนตีนมาก ไอ้สัตว์เอ๊ย มึงแม่งโคตรเหี้ยเลย!
"อย่าพี่คราม .. เขาเป็นนายเรานะ ! อีกอย่าง ... มันก็เป็นเรื่องของเขาสองคน" ทายดึงตัวครามที่จะเข้าไปต่อยหน้าไอ้คนหยิ่งตรงหน้าไว้ แม้ทายจะไม่ชอบขี้หน้า แต่ถ้าปล่อยให้พี่ครามใช้กำลังกับลูกป๋า พวกเขาอาจโดนเล่นได้
"ปัดโธ่เว้ย!" ครามได้แต่ยืนหัวเสีย ถ้าทายไม่ห้ามไว้ป่านนี้ไอ้เหี้ยขุนเละเป็นโจ๊กไปแล้ว .. เขาได้แต่ยืนฟึดฟัดมองขุนเดินเข็นรถที่มีแก้วนั่งอยู่ไป ไม่จริง ไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างไอ้ขุนมันจะรักคนอย่างแก้ว!
ฝั่งเจ้าขุน พอออกมาได้ เขาก็รีบเข็นรถมาจอดแล้วอุ้มแก้วขึ้นไปวางบนเบาะหน้า .. เหนื่อยฉิบหาย มันใช่เรื่องของกูไหมวะเนี่ย! .. เขาออกรถกลับคอนโด แบบนี้หน้าที่ดูแลแก้วก็ต้องตกเป็นของเขาอีกสินะ! แม่งเอ้ย ! .. ระหว่างที่รอรถติดไฟแดงเขาเหลือบมองคนข้างๆ ทำไมไอ้ครามมันถึงดูอยากปกป้องไอ้ขี้เหร่นี่ขนาดนั้นวะ หรือว่ามันเป็นแฟนกัน .. คงไม่ใช่ .. แต่เขารู้สึกได้ว่ามีแต่คนคอยแต่จะปกป้องมัน .. มีแต่คนรักมัน
"กูชักอยากรู้เสียแล้วสิ ว่าไอ้แก้วหน้าม้าคนนี้มันมีอะไรดี"
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ขอตอบคุณ boyslover นะคะ แก้วเอาคืนแน่ค่ะไม่ต้องห่วง
ส่วนเรื่องป๋าก็อ่านไปเรื่อยๆนะคะ เขามีเหตุผลของเขา
เอาล่ะตอนนี้คนเขียนขี้ตู่เอาเองอ่ะว่าชายรักชายจดกันได้แล้ว
หรือเขาจดกันได้ตั้งนานแล้วคะ มีใครรู้มั่งไหมเอ่ยว่าที่ไทยจดกันได้หรือยังคะ ^^
ปล. เอ็นซีลุ่มดอนเพราะน้องไม่มีอารมณ์ร่วมนะคะ
ปกติแต่งได้แต่ฟินร่วมกันทั้งสองคน 555 มีคำผิดขออภัยนะคะ
ปล. ขอถามความเห็นหน่อยค่ะ อยากให้คนเขียนบรรยายแบบนี้หรือพระนายเป็นคนเล่าดี
ตอบหน่อยน้า จะได้แก้ไข
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ
:pig4:
-
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนะพี่ขุน(แผน)หรือขุน(ทอง)ดี?
-
บทเอ็นซีซาดิสม์มาก แต่ชอบอะ :hao6: :hao6:
พี่ขุนทำน้องแก้วเจ็บทั้งเจ็บทั้งกาย อย่าให้ถึงวันที่แก้วเอาคืนบ้างก็แล้วไป
วันนั้นพี่จะต้องอาการหนัก
-
:z6: :z6:
-
รู้สึกว่าบางทีสิ่งที่ป๋าทำให้มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้แก้วมีความสุขเสมอไปเนอะ
ทำไมฉันรู้สึกเกลียดป๋าแปลกๆ ฮึ่มมสงสารแก้ววว กระซิกๆๆ
-
อยากให้เขียนแบบพระนายสลับกันค่ะ
อิพี่ขุนนี่มันเหี้ ย ม จริงๆ นะ Y^Y
-
น้องแก้วของชั้น T^T โดนกระทำอีกแล้ว
ปล. อยากให้เขียนสลับกันบรรยายระหว่างพระนาย
-
คนเขียนเขียนบรรยายแบบนี้ก็ดีแล้วคะ อ่านรู้เรื่องดีสนุกด้วย
ตอนนี้น่าสงสารน้องแก้วมากโดนทำร้ายจิตใจสุดๆ
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
อิพี่ขุนนนตบซักที ดีมั้ยยยนะ
-
ครามจริงใจกับแก้วจริงรึเปล่า ไม่ไว้ใจเลย :hao4:
-
:katai1:
-
ขนาดไม่มีดีล่อเค้าจนเข้าโรงพยาบาล เยอะนะหล่อน :z6:
-
ขุนก็เลวดีน่ะ
-
อิพี่ขุน แกจะเลวไปไหนฮ้า :angry2:
แก้วน้อยน่าสงสาร ถอดรูปแล้วเชิดใส่อิพี่ขุนมันเลยนะ :katai2-1:
-
สงสารน้องงงงงง ป๋าก็นะ
มีวิธีอื่นตั้งเยอะ ทำไมต้องใช้วิธีนี้
รอตอนต่อไปละกัน
-
กรี๊ด...นังพี่ขุนแกร้ายมาก
-
:fire: อยากตบขุนโว้ยยยยย
-
:mew1:
-
เกลียดน้องแต่เล่นซะน้องเข้าโรงบาล
ทำไมไอ้พี่ขุนทำกับน้องแก้วแบบนี้ :ling2:
-
จะเกลียดขุนรึเกลียดพวกป๋าดี แต่ละคน ต้องให้แก้วปางตายก่อนใช่มั้ยถึงจะรู้สึก รักลูกจริงป่ะเนี้ย :katai1:
-
อิพี่ขุนเลวอีกแล้ว :z6:
ถ้าอยากรู้ว่าแก้วมีไรดี อย่าใช้แต่ตาดู
เรื่องบรรยายแบบนี้ก็โอเคนะ
-
บอกว่าไม่อยากให้ใครรู้สาเหตุที่ต้องพาแก้วมาหาหมอ
แต่ไปพูดเย้ยพี่ครามแบบนั้นคือ..? หวงแก้วล่ะสิ 555555555
-
เล่าเเบบไหนก็ได้ครับ
เเต่ต้องมีตอนไอ้พี่ขุนมันต้องมาขอร้องอ้อนวอนแทบเท้าแก้วให้มันสมกับที่มันร้ายไว้ หึยย
เกลียดเเม่มมม!!!
-
มีอะไรให้ดูน่าติดตามเยอะเรยวุ้ย >< ต้องตามมม!!
-
บรรยายแบบนี้ดีแล้วค่ะ พลัดกันบ้างระหว่างนายเอกกับพระเอก
แล้วพี่ขุนจะต้องเสียใจ :hao7:
-
:z6: อ่านแล้วขออัดพี่ขุนทีได้ม่ะ
-
น่าจะโดนครามซักหมัดนะขุน :m16:
-
ตามอ่านเรื่องนี้ ^^
ป.ล. คนแต่งคะ .... ซีรีส์ ต้อง ส์ จ้ะ ^^
-
ตามอ่านเรื่องนี้ ^^
ป.ล. คนแต่งคะ .... ซีรีส์ ต้อง ส์ จ้ะ ^^
เราตอบในวันทองไปแล้วนะคะว่าใช้ ซีรีส์แล้วมันดูเหมือนภาษาเมืองนอกแปลกๆ
เราก็เลยเขียนซีรีย์แบบนี้มันดูไทยๆดี ผิดหรือเปล่าคะ เราอยากใช้ ย์ อ่ะ แงๆๆ
ขอบคุณนะคะที่ช่วยแจ้งค่าา
-
รอวันที่นางจะถอดรูปแล้วก็เอาคืน
แต่อยากให้นางสู้คนมากกว่านี้นาง
ดูไร้เดียงสาเกิ๊น
แบบบรรยายและก็ผสมพระนางเล่าเรื่อง
ก็ดีนะค่ะน่าจะได้อรรถรสในการอ่านดี
สำหรับความคิดเห็นเรานะ
-
o18 ท่านขุน ระวังโดนชิงนายแก้วนะเพค่ะ o13
-
ถ้าขุนเห็นหน้าตาจริง ๆ ของแก้ว จะว่ายังไงนะ
-
แกมันชั่วมากกกกก ป๋าทำไมทำกับแก้วแบบนี้ ต้องเอาคืนให้สาสม :z6:
-
รอแก้วหน้าม้าเอาคืนค่ะ o18
-
เข้าทำงาน
หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลขุนก็พาน้องมานอนพักที่บ้านป๋า เพราะป๋าบอกเขาว่ามีเรื่องจะคุย เขาต้องคอยดูแลแก้ว เช็ดตัวให้แก้ว แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ทุกอย่างเป็นคำสั่งของป๋า ซึ่งเขาไม่ได้เต็มใจ แต่พอเขามองเห็นร่องรอยที่ตัวเองเป็นคนทำแล้วก็อดจะสงสารน้องไม่ได้ ที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะไประบายอารมณ์กับมัน
"ตื่นแล้วหรอลูก .. ลุกไหวไหม" ป๋าเคพูดอย่างเอ็นดู นี่ก็สามโมงเย็นแล้ว แต่แก้วยังไม่ตื่นเลย เขาเลยเข้ามาดูว่าลูกชายเขาดูแลน้องดีไหม .. พอเดินเข้ามาในห้องได้ก็ต้องแอบยิ้มให้กับภาพข้างหน้า เพราะตอนนี้ข้างๆคนที่ขยับตัวลืมตานั้น มีอีกคนกำลังนอนฟุบหน้าอยู่ข้างเตียง มองๆดูแล้วเหมือนคนกำลังเฝ้าไข้เมียอย่างไรอย่างนั้น .. ช่างเป็นภาพที่ป๋าเอ็นดูเป็นอย่างมาก
"ครับ " แก้วที่หน้ายังซีด ตาปรือๆนิดนึงพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่สามารถลุกได้เพราะตัวเองยังรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวและหนาวสั่นมากเพราะมีไข้สูง
"ขุน .. ขุน .. ช่วยน้องสิ" ป๋าเดินมาสะกิดลูกชายตัวดี ขุนตื่นมานั่งงงๆแล้วช่วยแก้วให้ลุกนั่งพิงหัวเตียงช้าๆ .. เออเว้ย มันก็ทำได้นี่นา ป๋าเคลอบยิ้มเป็นครั้งที่สองของวัน
"รินน้ำให้น้องแล้วออกมาคุยกับป๋าด้านนอก .. ป๋าให้เด็กทำข้าวต้มไว้ให้น้องแล้ว" ป๋าสั่งแล้วเดินออกมารอที่โซฟาด้านนอก ส่วนขุนตอนนี้เขาพยายามทำใจไม่ให้แสดงท่าทางรังเกียจออกมา เพราะเขาก็ถือว่าผิดเหมือนกันที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ .. ตอนแรกๆเขาก็ไม่ได้รู้สึกผิดหรอกนะ แต่พอเห็นสภาพมันมาตลอดทั้งวันแล้ว เขาก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
"มึงหิวหรือยัง .. เดี๋ยวให้เด็กยกข้าวมาให้ละกัน" เขาพูดกับคนป่วยจบก็เดินออกจากห้องเพื่อไปคุยกับป๋า ส่วนแก้วตอนนี้เขาเริ่มอยากเข้าห้องน้ำมาก แล้วจะไปอย่างไรล่ะเนี่ย ก็มันเจ็บจนเดินไม่ได้เลย
"ป๋ามีอะไรจะคุยกับผม" ขุนเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวเล็กตรงข้ามป๋าที่นั่งประกาศศักดาอยู่ตรงหน้า ในชีวิตนี้เข้าไม่กลัวใครหน้าไหนอีกแล้วนอกจากป๋าเคคนนี้
"ฉันจะมาบอกแกว่า .. แกต้องเข้าไปทำงานในบริษัท .. ฉันจะให้แกอยู่ในฐานะรองผู้บริหาร .. แกจะต้องเข้าไปเรียนรู้งานได้แล้ว .. 27 ปี แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆจะได้มากินเที่ยวเล่นไปวันๆ" โดนเล่นจนได้ไหมล่ะขุนเอ้ย .. ป๋าเคยบอกให้เขาเข้าไปทำงาน แต่เขาก็ผลัดมาตั้งแต่เรียนจบ จนตอนนี้ถ้าเขาจะขอผลัดผ่อนไปอีก ป๋าจะว่าอะไรไหม
"ผมไม่ ... "
"อย่าคิดแม้แต่จะปฏิเสธ .. ฉันให้เวลาแกมามากพอแล้วขุน .. พรุ่งนี้แกเข้าไปเริ่มงานพร้อมฉัน .. ส่วนแก้วฉันจะให้เป็นเลขาฉันก่อน .. น้องมีสิทธิ์ขึ้นเป็นบอร์ดบริหารเหมือนกัน .. หวังว่าแกจะเข้าใจและทำตาม .. ดูแลน้องด้วยล่ะ ป๋าไปละ" แผนการที่สองของป๋ากำลังจะเริ่มต้นด้วยดี ใช่ไหม .. อันนี้ป๋าเคก็ยังไม่แน่ใจ .. แต่ที่รู้ๆ ขุนมันจะต้องขึ้นมาสืบทอดบริษัทของเขาทั้งหมดในสักวันหนึ่ง .. ถ้าเขาไม่สนับสนุนลูกตอนนี้ เขาก็ไม่รู้จะไปทำตอนไหน เพราะเขาก็เริ่มแก่ขึ้นไปทุกวัน ลูกชายก็มีอยู่คนเดียว
"โธ่เว้ย ! ป๋าชอบบังคับกูจังวะ" เขาก็ทำได้แค่นี้ แม่ง ชีวิตโคตรจะอิสระเลย .. ขุนเดินหงุดหงิดเข้ามาในห้องแต่ก็ต้องหงุดหงิดกว่าเดิมเมื่อเห็นคนที่กำลังเดินขาเป๋จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ออกมาจากห้องน้ำ ถ้ามึงจะอ่อนแอขนาดนี้นะ
"อย่าทำตัวอ่อนแอให้กูเห็นได้ป่ะวะ ทุเรศว่ะ" แค่คำๆเดียวก็ทำให้แก้วจุกไปถึงลิ้นปี่ เป็นเพราะเขาเองไม่ใช่หรอที่ทำให้แก้วเป็นแบบนี้ แก้วไม่ได้อ่อนแอนะ แต่ร่างกายมันไม่ไหว จะให้แก้วเดินไวเหมือนคนปกติได้ไงล่ะ
"ขอโทษครับ" แก้วพูดแล้วเดินต่อไปนั่งบนเตียง ตอนนี้เขายังรู้สึกรุมๆ ตามลำตัวช่วงล่างโดยเฉพาะตรงนั้นยังไม่ค่อยหายดี
"ขอโทษค่ะ ป๋าให้เอาข้าวต้มมาให้คุณแก้วค่ะ" เด็กรับใช้เคาะประตูก่อนจะเปิดเข้ามาพร้อมถ้วยข้าวต้มและน้ำดื่มสะอาด
"วางไว้แล้วออกไปได้" ขุนพูด เด็กรับใช้ออกไปก่อนจะปิดประตูเสียงเบา
"ออกไปกินข้าวซะ .. จะเอาอะไรก็บอก" ขุนจำต้องพาคนป่วยเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วนั่งเฝ้ามันกินข้าว .. เวรกรรมอะไรของเขาเนี่ย .. จะว่าเบญจเพศมันก็ไม่ใช่ แล้วทำไมเขาจะต้องมาวุ่นวายกับชีวิตมันด้วยวะเนี่ย ซวยซ้ำ ซวยซ้อน จริงๆให้ตาย ..
แล้วทั้งวันขุนก็ต้องมาคอยดูแลไอ้ขี้เหร่นี่ ตอนนอนก็ยังต้องให้มันนอนเตียง เพราะมันจะได้หายเร็วๆ ส่วนเขาต้องออกมานอนที่โซฟาคอเคล็ดคอแข็ง .. ขนาดเลย์มันโทรมาชวนออกไปข้างนอกเขายังไปไม่ได้เลย เพราะถ้าเขาออกไปจากบ้านแม้แต่ก้าวเดียว มีหวังป๋าได้ไล่เขาออกจากบ้านแน่ๆ ก็เลยได้แต่ทำใจนอนไปทั้งๆที่ทรมานจะตายอยู่แล้ว
.
.
"สวัสดีครับท่าน .. สวัสดีค่ะป๋า .. สวัสดีครับคุณขุน .. สวัสดีค่ะ" เสียงต้อนรับยามเช้าจากบรรดาลูกน้องลูกจ้างทั้งหลายในบริษัทดังขึ้น .. ป๋าเคเข้าบริษัทแต่เช้าพวกเขาก็ว่าแปลกแล้ว นี่ยังมีบุคคลที่ไม่น่าจะมาด้วยอีกบุคคลหนึ่ง .. ลูกชายท่านประธานผู้ที่ไม่เอาการเอางานสุดๆ
"เฮ้ยแก .. อกอิแป้นจะแตกลูกป๋านี่หล่อมากอ่ะ ไม่น่าหมั้นกับลูกชายป๋าณพเลยอ่ะ ขี้เหร่อย่างกับอะไรดี"
"แต่แกอิตาขุนนี่เสือผู้หญิงเหลวแหลกมากนะ ได้เป็นผัวก็ไม่ใช่จะดีนะยะ"
"แล้วเขามาทำอะไรวะ .. คงไม่ได้คิดจะเข้ามาทำงานหรอกนะ .. แค่เห็นประวัติก็ไม่น่าจะทำได้ละ"
"ไม่รู้สิยะ รอดูก็แล้วกัน มีประกาศมาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น"
เสียงพนักงานในบริษัทกำลังวิพากษ์วิจารณ์ลูกชายคนเดียวของเจ้าของบริษัท ใครจะคิดล่ะว่าป๋าจะพาลูกชายคนนี้มาได้ ปกติงานฉลองบริษัทเจ้าขุนยังไม่เคยมาเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่เขาจะเข้ามาทำอะไรก็ไม่รู้ .. บอกตามตรง คนในบริษัทยังไม่มีใครเชื่อใจเขาพอ
“ป๋าคิดดีแล้วหรอจะให้ผมมาทำ .. ลูกน้องป๋าแต่ละคนนี่เกลียดขี้หน้าผมทั้งนั้น” ขุนรู้ตัวดีว่ามีคนไม่ชอบเขาเยอะ ก็วีกรรมที่เขาสร้างมันเคยมีเรื่องดีๆซะที่ไหนล่ะ
“ก็แกมัวแต่ทำตัวแบบนี้ .. แกไม่คิดจะปรับปรุงตัวบ้างเลยหรือไงขุน .. จะให้คนอื่นเขาดูถูกแกไปตลอดชีวิตเลยหรือไงกัน .. เรียนก็จบจากที่ดีๆ .. สมองแกน่าจะคิดอะไรที่มันมากกว่ากินเมาเที่ยวผู้หญิงบ้างนะ” ป๋าเคพูดกับลูกชายตัวดีก่อนจะเดินเข้าห้องท่านประธาน ส่วนขุนเดินตามเข้ามาติดๆ .. วันนี้แก้วไม่ได้มาทำงานด้วย เนื่องจากป๋าอนุญาตให้น้องพักจนกว่าจะหาย
"ห้องแกอยู่ถัดไปอีกนิด .. เดี๋ยวตอนสายฉันจะพาแกเปิดตัวในบริษัท .. เสร็จแล้วแกก็เริ่มงานได้ .. จะมีคนคอยเทรนด์และเป็นหูเป็นตาให้ฉัน .. แกไม่ต้องห่วงว่าทำอะไรแล้วฉันจะไม่รู้ไม่เห็น .. หึหึ .. ทำใจไว้เลยไอ้ลูกรัก" ป๋าเคตบไปที่บ่าลูกรักเหมือนปลอบใจ .. โธ่ .. พ่อก็ไม่กดดันผมสักเท่าไหร่เลย ขุนคิดแล้วนั่งลงที่โซฟารับแขก .. วันนี้รตีโทรหาเขาหลายสายแล้ว แต่เขาไม่ได้รับ หลังๆมานี้รตีมักจะทำตัวน่าเบื่อ ขุนเริ่มเบื่อเธอเต็มทน แต่ก็ยังไม่อยากเขี่ยทิ้ง เพราะเธอก็ยังตื่นเต้นเร้าใจอยู่ อย่างน้อยเวลาที่เขาหงุดหงิด เขาก็สามารถหาที่ระบายได้
หลังจากนั่งพักกันสักครู่ป๋าก็พาเขาเข้าห้องประชุมบอร์ดตั้งแต่สิบโมง กว่าจะออกมาอีกทีก็ตอนมื้อเที่ยง ถามว่าในห้องประชุมมีอะไรน่ะหรอ ก็พวกประจบประแจง พวกชอบชื่นชมกันออกนอกหน้า .. หน้าตาแต่ล่ะคนนี่แค่นยิ้มดีใจที่ขุนได้เข้ามาเป็นรองผู้บริหาร แต่ในใจแต่ละคนคงกำลังก่นด่าดูถูกในศักยภาพของเขากันทั้งนั้น .. แม้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาทำงานเต็มตัว แต่เขาก็ต้องยอมรับและลองทำงานที่ป๋าสั่ง .. ไม่อย่างนั้นป๋าคงเฉดหัวขุนออกจากบ้านแน่นอน
"ขอบใจ" ขุนบอกคนที่มีศักดิ์เป็นพี่ ตอนนี้เขากำลังจะออกจากบริษัท หลังจากเทรนด์งานเบื้องต้นไป เขาก็ได้ค้นพบว่าวิชาบริหารที่เล่าเรียนมาแทบจะหายไปกับวันเวลาที่เขามัวแต่เที่ยวเพลินไม่สนใจจะเข้ามาช่วยบริษัทที่ก็เป็นของเขาเองครึ่งนึง
"คุณท่านครับ คุณขุนออกจากบริษัทแล้วนะครับ" อาทรโทรรายงานท่านประธาน เขาได้รับมอบหมายให้ดูแลลูกชายท่าน คอยสอนงานและจับตามอง .. เขาเองแม้จะไม่ถูกชะตากับเจ้าขุนสักเท่าไหร่ แต่เขารักและเทิดทูนป๋ามากกว่าใคร ตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการภาค ซึ่งแต่งตั้งโดยท่านประธาน .. เมื่อท่านประธานมอบหมายงานมาให้เขา เขาก็ต้องทำให้เต็มที่และออกมาดีที่สุด
.
"มึงเนี่ยนะไปทำงาน . ไอ้สัตว์โลกจะแตกป่ะวะ" เลย์พูดจาขำขันเพราะเพื่อนเขาเคยคิดจะไปทำงานเสียที่ไหนล่ะ ตอนนี้เขานั่งกันอยู่ที่ร้านนั่งชิว เดี๋ยวอีกสักพักขุนก็ต้องกลับแล้ว ช่วงนี้ออกนอกบ้านนานไม่ได้
"ปากหมานะมึง .. เฮ้อ .. กูนี่แม่งปวดหัวฉิบ. .. อยากจะออกไปเที่ยวหรือไปสังสรรค์กับมึงเหมือนเดิมก็ทำไม่ได้" ขุนพูดพลางกระดกเหล้า
"มึงแม่งเหมือนโดนจองจำเลยว่ะ .. เออ .. แล้วน้องแก้วหน้าม้าไรนั่นล่ะ" เลย์ถามพลางสอดส่ายสายตาหาคนที่อยากเจอ เขาแอบไปเห็นหน้าวอลล์ของทาย มีเพื่อนมาเมนท์ว่าให้มาเจอกันร้านนี้ เขาก็เลยนัดเพื่อนรักมานั่งร้านนี้
"มึงมองหาใครวะ ." ขุนถามเพราะเห็นอาการแปลกๆของคนตรงหน้า
"เพื่อนน้องแก้วไง .. กูชอบว่ะ .. อยากได้" เลย์พูดยกคิ้วหนึ่งทีเป็นการบอกเพื่อนว่าคนนี้จะต้องได้
"มึงมันบ้า .. กูว่าเขาไม่เล่นด้วยแหง" ขุนดูถูกเพื่อนเพราะเขาคิดว่าทายไม่น่าจะยอมคนง่ายๆ
"มึงคอยดูกูก็แล้วกัน .. มาๆ .. ฉลองตำแหน่งรองผู้บริหารหน่อยเว้ย .. วู้ว" เลย์ยกแก้วเหล้าขึ้นชนคนตรงหน้าที่ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยแม้แต่น้อย
"กูไม่ได้ดีใจเล้ย" ขุนนั่งอีกสักพักก่อนจะขับรถกลับบ้าน วันนี้เขาจะไม่นอนโซฟาหรือพื้นแล้ว เป็นเพราะโซฟา ตอนนี้เขายังปวดคออยู่เลย
.
ส่วนทางแก้ว วันนี้ป๋าณพมาอยู่ดูแลเขาทั้งวัน ป๋าพูดกับแก้วเสมอว่าให้แก้วเข้มแข็ง .. แก้วรู้ .. แก้วเข้าใจ .. แต่แก้วเข้มแข็งได้แค่นี้ .. แค่นี้จริงๆ
แก้วทานข้าวทานยาก่อนจะเช็ดตัวเตรียมนอน อาการเขาดีขึ้นเยอะแล้ว .. แบบนี้พรุ่งนี้เขาก็ไปทำงานได้แล้ว
แกร๊ก
"หลับแล้วหรอวะ .. อืม .. ไม่มีไข้แล้วนี่" แก้วรีบทำเป็นหลับ เพราะเขารู้ว่าถ้าเขาตื่นอาจจะทำให้พี่ขุนอารมณ์เสียอีก เขานอนหลับตา รู้สึกได้ถึงมือที่อังมาที่หน้าผาก .. พี่ขุนก็รู้สึกเป็นห่วงแก้วสินะ .. แก้วแกล้งหลับต่อจนขุนอาบน้ำเสร็จ พอพี่เขาขึ้นมานอน แก้วก็โล่งใจที่วันนี้พี่ขุนไม่หนีแก้วไปนอนบนโซฟาอีก
.
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
เรื่องค่อยๆดำเนินไปนะคะ
ใครรอคอยอะไรกันอยู่ก็รอกันหน่อยน้า
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามเรื่องไม่สนุกของเค้าค่ะ 55
:pig4:
-
โถ แก้ว น่าเอ็นดูอะ พี่ขุนนี่ความจำไม่ดีจริงๆ หรือความจำเสื่อมเนี้ย
-
ตั้งตารอวันที่อิพี่ขุนหงายเงิบ 5555 :laugh: :laugh:
-
:z3: สมัยเด็กๆก็น่ารักดีนี่น้า ไอ้พี่ขุน ทำไมโตมาแล้วใจร้ายอย่างนี้ ปากหมาอีกต่างหาก
สงสารแก้วจัง กว่าจะได้ความรักจากพี่ขุน หวังว่าแก้วคงจะไม่ร้าวไปซะก่อนน้า
แหม๋ เกลียดพระเอกเรื่องนี้จังโว้ยยยยย
-
กระดึ้บๆไปทีละก้าว
-
เจ้าชายขุน โตมากลายเป็นมารร้ายมากฮะ :m16:
-
ตอนเด็กๆอีพี่ขุนก้อดีอยู่นะ โตมาทำไมเลวแบบนี้ล่ะ
-
หึ ตตอนเด็กจะอ่อนโยนยังไง ก็ยังลบล้างความร้ายกาจตอนนี้ไม่ได้เหอะ ไอ้พี่ขุน
-
เป็นแค่ความฝันในวัยเด็กเน้อโตมามารร้ายชัดๆ
-
แลว แล่ว แล้วววว!!
-
เจ้าขุนหัวกระแทกพื้นตอนไหนเหรอ ป๋าเค???
โตมาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน :z13:
-
น้องแก้วฝังใจกับพี่ขุนตั้งแต่เด็ก น่าสงสารดีเนอะ
ส่วนตัวพี่กลับไม่คิดอะไรเลย
อยากให้น้องถอกรูปเงาะเสียที เผื่อจะมีหนุ่มๆมารุมตอม
ไอ้พี่ขุนจะได้ช็อกในความงามของน้อง
เรื่องนี้เราว่าสนุกนะคะ :mew1:
-
น้องแก้วเข้มแข็งไว้นะลูกกกกก :กอด1:
วันของเราต้องมาถึงในซักวัน
ถึงตอนนั้นแม่จะต้มน้ำรอเลยยยย o18
-
:mew1:
-
:pig4:
-
โถวววๆที่แท้อิป๋าทั้งสองวางแผนไว้
ก็เพราะเห็นทั้งสองตอนเด็กดูกันหรอ
-
ตอนนี้พี่ขุนเขาจำไม่ได้แล้วแก้ว :mew6:
-
:katai4:
-
รอเธอๆรักกันอยู่นะตัว
ไม่ต้องรีบก็ได้อย่ามาม่ามากก็พอ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ ขนอย่าไจร้ายกับน้องแก้ววววววววววว เลย
สงสารน้องแก้ :mew1:ววเถอะ ขอร้องงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!
ร้องงงงไห้ แปปปปปปป :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
นั่นมันอดีต นี่มันปัจจุบัน
อิพี่ขุนแม่งเลว
แต่มันเป็นพระเอก คงต้องทำใจ
:ling1:
-
น้องแก้ว โถลูกกกกก
:sad4:
-
มันเป็นอดีตค่ะแก้วหน้าม้า
ต้องมองปัจจุบันเพื่อก้าวไปสู่อนาคตนะคะ
ยังพูดคำเดิมค่ะ "รอแก้วหน้าม้าเอาคืน" o18
-
อยากรู้ความคิด 2ป๋าจัง คิดไง???ให้2คนนี้แต่งงานกัน :mew5: :mew5:
อยากให้แก้วเข้มแข็ง อยากดัดนิสัยอีขุน รึมีเหตุผลอื่น รึยังไง
:katai5: :katai5: เอาเป็นว่ส มาต่อไวไว นะคะ อยากเห็นตอนน้องแก้วเอาคืน o13
-
ยังไม่มาหรือ
-
กลั่นแกล้ง
"ใครบอกให้มึงเอาของกูลงมา .. ทีหลังไม่ต้องยุ่งกับข้าวของกูนะ" เสียงขุนตวาดกร้าวแต่เช้า ทำให้แก้วที่กำลังขนกระเป๋ากับสูททำงานลงมาสะดุ้งแล้วรีบวางของลงบนโต๊ะทานข้าว ทั้งๆที่แก้วอุตส่าห์ช่วยพี่ขุนเอาของลงมาให้ก่อนแท้ๆ กลับโดนตวาดเสียงดังเสียอย่างนั้น
"ขอโทษครับ" แก้วว่าก่อนจะนั่งลงทานอาหารเช้าของวัน ตอนนี้แก้วหายดีแล้วและถึงเวลาที่ต้องไปทำงานเสียที
หลังจากนอนในห้องเดียวกันมาเกือบอาทิตย์ แก้วก็รู้สึกได้ว่าพี่ขุนเริ่มไม่ค่อยรังเกียจเขาแล้ว ดูได้จากท่าทีที่พี่ขุนทำ เขาไม่ทำท่าทางรังเกียจหรือขยะแขยงใดๆ แก้วเลยแอบคิดไปว่าพี่เขาอาจจะรับแก้วได้แล้ว .. แต่ในความเป็นจริงขุนเองนั้นพยายามไม่สนใจแก้ว ทำเป็นไม่เห็นเสียยังดีกว่า เพราะอย่างไรเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าเขากับมันต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันไปอีกนาน เขาเลยมักจะทำตัวปกติ ไม่แสดงท่าทางใดๆออกมา แม้จะยังรู้สึกเจ็บใจที่โดนมันสวมรอยตำแหน่งเมียของเขา เป็นเพราะข่าวที่แพร่ออกไป ตอนนี้เด็กในสต็อกของขุนจึงถอนตัวออกไปกันเรื่อยๆ
"มึงเรียกแท็กซี่ไปเองนะ .. กูไปละ" แก้วที่กำลังจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากได้แต่พยักหน้าหงึกๆมองตามหลังคนเป็นพี่ไป ปกติป๋าเป็นคนสั่งให้พี่ขุนพาแก้วไปทำงานทุกวัน แต่วันนี้ป๋าไม่อยู่ แก้วก็เลยถูกถีบหัวส่งอย่างไม่เหลือเยื่อใย .. เฮ้อ .. เกิดเป็นแก้วนี่มันแสนลำบากยิ่งนัก
มาถึงที่ทำงานตอนที่เขาเข้าห้องกันเรียบร้อย แก้วเดินหอบของพะรุงพะรังเข้าไปนั่งในห้องทำงานป๋า .. ตอนแรกก็ว่าจะเดินไปดูห้องพี่ขุนเหมือนกันว่าเขามาถึงหรือยัง แต่ความน้อยใจยังครุกรุ่นอยู่ ในเมื่อพี่ขุนไล่แก้วมาเองขนาดนี้ วันนี้แก้วจะขอโกรธคนที่ทิ้งกันเสียหน่อยเถอะ
"น้องแก้ววันนี้ช่วยป๋าตรวจเอกสารก่อนให้ท่านเซ็นเนอะ .. มีไม่เยอะมากค่ะ .. ไม่เข้าใจถามพี่มิ่งได้นะ .. พี่ขอไปทำงานก่อน .. งานเยอะมากเลย" พี่มิ่งเปิดประตูเข้ามาสั่งงานก่อนจะออกไปข้างนอก วันนี้ป๋าไปประชุมที่โรงแรมดังในชลบุรีเลยออกไปแต่เช้า แก้วที่เป็นเลขาจึงต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายจากพี่ๆอีกที
ก๊อก ก๊อก
"เป็นไงมั่งแก้ว .. เราห่วงแก้วมากนะ" เป็นทายที่แอบเข้ามาหา
"ไม่ต้องห่วงเราหรอกทาย เราสบายดีแล้ว .. แล้วหนีมาแบบนี้หัวหน้าไม่ว่าหรอ" แก้วถามเพราะรู้ว่าหัวหน้าของทายเนี้ยบเรื่องงานขนาดไหน
"ไม่รู้ดิ เราแอบออกมาอ่ะ .. พอดีเมื่อเช้าเห็นคุณขุนของแก้วขับรถมาจอด .. แต่ไม่เห็นแก้ว .. ทำไมไม่มาด้วยกันล่ะ .. หรือเขาไม่ให้มาด้วย" เพื่อนรักถามคนที่กำลังนั่งควงปากกาทำท่าคิดมากอยู่
"อืม ใช่. เรามาแท็กซี่เองอ่ะ .. ปกติที่เห็นเรามากับเขาเป็นเพราะป๋าสั่งน่ะ" ใช่ ถ้าป๋าไม่สั่ง แก้วก็ไม่ได้มากับพี่ขุนหรอก ขนาดมาด้วยกัน เขายังไม่เคยชวนแก้วคุยเลยสักคำ
"โธ่ ใจร้ายชะมัดเลย .. เออแก้ว .. เราไปก่อนนะ .. ตอนเที่ยงจะมารับไปกินข้าว" แก้วยิ้มให้ทายที่เดินออกไปแล้ว ยังดีนะที่มีเพื่อนอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นแก้วคงเหงาตายเลย
นั่งทำเอกสารจนได้เวลาอาหารเที่ยง ผู้คนในออฟฟิศทยอยกันออกไปทานข้าวด้านนอก ส่วนแก้วกับทาย เขามีร้านอาหารเด็ดส่วนตัว อยู่ไม่ไกล เยื้องบริษัทไปหน่อยเดียวเอง
"ว่าไงเราสองคน ไปกินไหนกันอ่ะ พี่ขอไปด้วยสิ" แก้วกับทายกำลังเดินออกมาจากออฟฟิศได้ยินเสียงเรียกจึงหันกลับมาหาคนด้านหลังก็ต้องพบกับพี่ครามที่กำลังวิ่งตามออกมากระหืดกระหอบ
"ร้านนู้นอ่ะพี่ .. ไปดิ" ทายชี้ไปฝั่งตรงข้าม หลังจากนั้นพวกเขาก็พากันเดินมาถึงร้านก็พบว่าคนเยอะอยู่เหมือนกัน ตอนเที่ยงร้านนี้มักจะมีคนมาทานเยอะ เพราะอาหารของเขามีหลากหลายและอร่อยจนต้องสั่งอีกจาน
"นั่งเลยพี่ .. นี่เมนู เดี๋ยวหนูมาเอานะ" เด็กจดออเดอร์บอกแล้ววิ่งไปดูแลโต๊ะอื่นต่อ แก้วไม่ต้องเปิดเมนูก็นึกอาหารที่ชอบได้ เขาทานผัดผักรวมไข่เจียวราดข้าว ทายสั่งผัดผักบุ้งหมูกรอบ ส่วนพี่ครามสั่งคะน้าหมูกรอบ เป๊ปซี่ 2 ของพี่ครามกับทาย ส่วนแก้วขอแค่น้ำเปล่า 1
"เราเป็นไงบ้าง ไม่สบายหายขาดหรือยัง" ระหว่างนั่งรอต่างคนต่างเงียบ เป็นพี่ครามที่เป็นคนเปิดวงสนทนา
"ผมไม่เป็นไรแล้วครับ สบายมาก" แก้วตอบพลางจิบน้ำเปล่า ตอนนี้เขารู้สึกแปลกๆกับพี่คราม เพราะเวลาที่พี่ครามถามเขา พี่ครามมักจะส่งสายตาห่วงใยจนออกนอกหน้า มันก็ปกติที่คนรู้จักกันจะเป็นห่วงกันบ้าง แต่ไม่ใช่กับคนคนนี้ ถ้าแก้วจะขอเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าที่พี่ครามคอยเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ เป็นเพราะว่าพี่ครามชอบแก้ว
"ดีแล้วแหละ พี่เป็นห่วงเรานะ .. ยิ่งรู้ว่าอยู่กับไอ้นั่นด้วยแล้ว พี่ยิ่งห่วงไปกันใหญ่" ครามพูดสีหน้ากังวลจนคนที่นั่งฟังอยู่ด้วยถึงกับต้องออกโรงแทนเพื่อน
"พี่อย่าวิตกไปเลย .. อย่างไรพี่ขุนเขาก็เป็นสามีแก้ว" ทายพูดแล้วทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ เหมือนทายจะตะขิดตะขวางใจว่าพี่ครามกำลังอยากให้แก้วเลิกกับขุน
"ข้าวมาพอดี .. ทานข้าวกันเถอะครับ" แก้วที่เห็นความไม่ปกติของทั้งสองคนรีบแทรกบทสนทนาขึ้นมาทันที อาหารของทุกคนเสิร์ฟไว้บนโต๊ะเรียบร้อย หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเปิดปากคุยกันอีก มีบ้างที่แก้วกับทายจะเม้ากันตามประสาเพื่อนรู้ใจ จนทานเสร็จ เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีถึงจะเริ่มงานช่วงบ่าย
"มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง .. เราไม่ต้องจ่าย" ครามเปิดกระเป๋าเงินหยิบแบงค์พันออกมา
"ไม่เป็นไรครับ .. กินใครกินมันดีกว่า" แก้วรีบปฏิเสธ เพราะเขาไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร
"พี่จ่ายเองนะ .. อ่ะน้อง .. ทั้งหมดเลย" ครามชิ่งจ่ายเงินก่อน น้องๆจะได้ขัดขวางไม่ได้ แก้วได้แค่ไหว้ขอบคุณแล้วเก็บเงินลงกระเป๋า เอาไว้คราวหน้าค่อยจ่ายให้พี่เขาบ้างก็ได้เนอะ
"หน้าใหญ่จังเลยนะ .. หึหึ" เสียงที่คุ้นเคยทำให้แก้วหันหลังไปมองผู้พูด
"พี่ขุน" แก้วอึ้งไปกับคนตรงหน้าที่ได้เจอ ไม่ใช่พี่ขุนของเขาหรอกนะ แต่เป็นอีกคนนี่สิ
"ทำเป็นจ่ายแบงค์พันนะคะ .. ไม่รู้จะอยู่ถึงสิ้นเดือนหรือเปล่า" คนที่กำลังพูดอยู่นั้นคือรตี คู่ควงของอีกฝ่ายนั่นเอง เธอยืนควงแขนขุนแล้วพูดเสียดสีครามอย่างยั้นเย้ย อาหารจานละไม่กี่สิบ ทำเป็นล้วงแบงค์พันจ่าย หึ กลัวคนไม่รู้สิท่าว่ามีเงินเกินร้อย
"กรุณาอย่าพูดจาดูถูกคนอื่นด้วยคำเน่าๆของคุณ" ทายที่ยืนฟังอยู่นานโพล่งออกมาให้เจ็บแสบ
"แกว่าใครห๊ะ ! ขุนคะ ! มันว่ารตีค่ะ ขุนต้องจัดการนะ!!!" ยัยรตีทำท่าทางเหมือนเด็กโดนเพื่อนแกล้งวิ่งไปฟ้องแม่ หล่อนทำท่าทางเหมือนอยากได้รับการปกป้องจากคนของเธอ
"อย่าสนใจคนพวกนี้เลยรตี เราไปกันเถอะ" ขุนไม่อยากจะสนใจหรอก ถ้าไม่เห็นว่าไอ้ขี้เหร่มันมากับใคร หึ นี่คงคิดจะจีบจริงจังสินะ ฝันไปเถอะ แม้เขาจะไม่ได้ชอบแก้วแม้แต่นิด แต่เขาก็ไม่ต้องการเสียชั้นเชิงให้ใคร
"แต่ขุนคะ .. ฮึ่ยย .. ฝากไว้ก่อนเถอะพวกแก" รตีเดินสบัดส้นสูงวิ่งตามคู่ควงไป แม้จะแอบเจ็บใจที่โดนมันด่า แต่เธอก็ถือว่าเหนือขั้นกว่าเพราะคนที่ขุนนอนด้วย ยังเป็นเธอ
.
"อ่า .. อ๊ะ .. อ๊ะ .. ขุนคะ .. รตีใกล้เสร็จแล้วนะ" เสียงครางดังก้องไปทั่วห้องของโรงแรม หลังจากที่ออกมาจากร้านอาหาร ขุนก็ขับรถพาเธอมาเปิดโรงแรมเพื่อสำเร็จความใคร่ ไม่ใช่เขาหรอกนะที่อยาก แต่เป็นเธอต่างหากที่อยากจนตัวสั่น ถึงกับขนาดมาหาเขาถึงบริษัทและชวนออกมาหาที่เงียบๆคุยกัน ซึ่งเขารู้ดีว่ารตีอยากคุยเรื่องอะไร ถ้าไม่พ้นเรื่องบนเตียงและบนตัวเขา
"อืมม .. " เพียงแค่ครั้งเดียวขุนก็เสร็จอย่างง่ายดายแล้วถอนตัวออกนอนฟุบลงไปบนเตียง ทิ้งให้คนใต้ล่างนอนหอบกระสันด้วยอาการอยากรอบสอง
"ไม่ไหวแล้วหรอคะ .. หืม .. จุ๊บ" รตีพลิกขึ้นมานอนกอดขุนไว้ แล้วคลอเคลียจุ๊บไปที่ไหล่แกร่ง มือไม้เปะปะไปทั่วร่างกายปลุกอารมณ์ให้ลุกโชน เสียแต่ว่าคนที่กำลังเหนื่อยจากรอบแรก ตอนนี้หมดอารมณ์ไปแล้ว
"ผมต้องกลับไปทำงาน" คนที่ตอนนี้กำลังลุกนั่งใส่กางเกงใส่เสื้ออยู่พูด รตีที่ยังอารมณ์ค้าง พอขุนพูดแบบนี้ตัวเองก็ต้องทำใจรับ แม้ความจริงหล่อนอยากจะนอนกับขุนใจจะขาด
"ไม่เป็นไรค่ะ .. ไว้คืนนี้คุณค่อยทบดอกให้รตีนะ" หล่อนเปลือยกายนั่งกอดเอวคนที่กำลังสวมร้องเท้าอยู่ แค่นี้ก็ยังดี ถือว่าได้อะไรติดมือกลับไปบ้าง ถ้าวันนี้ขุนไม่มีอารมณ์ป่านนี้เธอคงทำได้แค่ช้อปปิ้งอยู่ตามห้าง น่าเบื่อจะตาย
"ผมไปละ .. คืนนี้เจอกัน" ขุนพูดจบก็เดินออกจากห้อง ที่เขาพูดกับหล่อนว่าคืนนี้เจอกันนั้นเป็นเพราะคืนนี้เป็นวันเกิดของหล่อนและหล่อนก็ชวนเธอไปควงในงานวันเกิดที่ผับร้านเดิม ตอนแรกขุนก็ขี้เกียจจะไป แต่พอมาคิดดูแล้ว มันก็ดีกว่ากลับไปอยู่สองคนกับแก้วหน้าม้า
.
"แก้วจ๋า .. คืนนี้ไปร้านเดิมกันนะ .. พอดีพี่ได้ส่วนลดมา" พี่มิ่งพูด ตอนนี้กำลังเก็บของกลับกันอยู่
"เอ่อ .. แก้ว" แก้วอึกอักเพราะตนเองก็เข็ดจากร้านนั้นแล้ว
"ไปเถอะนะ .. ทายก็ไป .. แก้วไปเป็นเพื่อนหน้อยน้าา" ทายอ้อนเพื่อนรักให้ไปกับเขาด้วย แค่นั่งชิวไม่กี่ชั่วโมงก็กลับ วันศุกร์ทั่งที ควรจะเป็นศุกร์หรรษาสิ
"เราต้องบอกพี่ขุนก่อนอ่ะ " แก้วพูดเพราะนึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนที่ต้องรายงาน ถ้าพี่เขารอแก้วกลับด้วยล่ะ แก้วไม่โดนว่าแย่หรอ
"พี่ขุนของแก้วเขากลับไปตั้งแต่ห้าโมงแล้ว" คำพูดของพี่มิ่งทำให้แก้วมือสั่น น้ำตาเอ่อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ .. จริงสิเนอะ พี่ขุนจะมารอแก้วทำไม .. เขาคงไปกับคุณรตีแล้วล่ะ
"ถ้าอย่างนั้นแก้วไปกับพวกเรานะ " ทายพูดแล้วจับมือเพื่อนเอาไว้
"ก็ได้"
"เย้ๆๆๆ"
พวกเขาตกลงกันว่าจะไปแต่งตัวกันก่อนจะไปเจอกันที่ร้าน โดยที่ทายจะพาแก้วไปแต่งตัวที่คอนโดทายจะได้ไม่เสียเวลา .. แก้วที่กำลังเศร้าตอนนี้กำลังพยายามทำตัวเหมือนปกติ ไม่อยากให้ใครจับได้ว่าเขากำลังน้อยใจ .. น้อยใจพี่ขุนตั้งแต่เรื่องเมื่อเช้าที่ทิ้งให้แก้วมาเอง .. น้อยใจที่พี่ขุนยังไม่เลิกติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นอีก .. แก้วอยากจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาแต่มันก็ทำไม่ได้ ..
.
"แก้วนั่งๆ .. นี่พี่ครามเขยิบไปหน่อยดิ" มาถึงร้านพวกเพื่อนๆก็พาแก้วเข้ามานั่งด้านใน คราวนี้แก้วได้นั่งโต๊ะในสุด ไม่ต้องออกไปเบียดเสียดผู้คน
"หวงจริงน้าทาย .. พี่ไม่ได้จะทำอะไรเพื่อนเราหรอกน่าา" ครามพูดหยอกทายที่หวงเพื่อนเท่าชีวิต เขาเขยิบเข้าด้านในให้ทายกับแก้วได้นั่ง .. ตอนนี้ทุกคนนั่งกันครบองค์แล้วจึงได้เริ่มสั่งเครื่องดื่มกันมา คนอื่นๆดื่มเหล้ากันปกติ มีแก้วคนเดียวที่สั่งน้ำผลไม้มาทาน
"รู้ไหมว่าคราวที่แล้วพี่อยากจะซัดหน้ามันมากที่มันมาด่าเรา ยังจะทำให้เราอับอายอีก .. มันน่าเล่นเสียให้เข็ด" พอเหล้าเข้าปาก จากคนสุภาพอ่อนน้อม ตอนนี้เริ่มออกลายให้ได้เห็นแล้ว
"ทำไมพี่ไม่ทำล่ะ .. ไม่กล้ามากกว่ามั้ง" ทายที่เริ่มเห็นแววคนข้างๆพูดออกมา แทนที่จะพูดเรื่องสบายหู แต่พี่ครามกลับพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมา เขาเริ่มจะรำคาญเต็มทนละ
"ม .. ไม่ใช่ .. พี่ก็แค่ไว้เชิงก่อนน่ะ .. แก้วครับ . จะไปไหนครับ" ครามรีบทักเมื่อเห็นคนตัวเล็กลุกออกไปจากที่
"ไปห้องน้ำครับ" แก้วตอบ
"ให้ทายไปเป็นเพื่อนไหม" ทายจิบเหล้าแล้วถามขึ้น เขาไม่ได้ดื่มเยอะอะไรมากมาย ดังนั้นตอนนี้สติเขาอยู่ครบถ้วน
"ไม่เป็นไรทาย แก้วไปแปปเดียว เดี๋ยวมา" แก้วเดินฝ่าฝูงคนมาเข้าห้องน้ำ เขาโทรบอกป๋าเรียบร้อยแล้วว่าจะไม่กลับดึกเพราะกลัวป๋าจะเป็นห่วง นั่งอีกเดี๋ยวคงกลับ ไม่ค่อยอยากอยู่นานสักเท่าไหร่
.
"มึงเป็นอะไรวะ หน้าบึ้งเชียว" เลย์ถามขุนที่นั่งพิงโซฟามีรตีนั่งซุกอกชิดอยู่ ตั้งแต่เข้ามา ขุนก็อารมณ์เสียตลอด ทำให้เพื่อนอดจะถามไม่ได้
"กูแค่อึนๆว่ะ" ขุนบอกแล้วกระดกเหล้าต่อ คืนนี้ในผับมีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด เสียงเพลงที่เร้าใจของดีเจทำให้บรรยากาศในร้านคึกคัก ผู้คนต่างพากันออกลวดลายลีลาโชว์สเต็ปไม่มีใครยอมใคร
"ขุนคะ ของขวัญรตีคืนนี้ขอเป็นขุนอยู่กับรตีทั้งคืนได้ไหม" รตีพูดเสียงออดอ้อนแล้วลูบไล้ไปทั่วอกแกร่ง คืนนี้หล่อนตั้งใจแต่งตัวเย้ายวนมาเพื่ออ้อนเอาของขวัญจากขุน ผู้ชายในงานล้วนมองหล่อนเป็นตาเดียว ใครๆก็อยากได้หล่อน ไม่เว้นแม้แต่ขุนของหล่อน ที่ตอนนี้กำลังนั่งดื่มเหล้าด้วยท่าทางที่เรียกว่าดิบที่สุดที่หล่อนเคยเห็น
"แค่เช็คหนึ่งแสนมันไม่พอเหรอ" ขุนพูดสีหน้าปกติ ส่วนหล่อนทำได้แค่แค่นยิ้มแล้วตอบกลับไป เขาเซ็นเช็คที่ป๋าให้ไว้ออกไป แค่แสนเดียวถือว่าเล็กๆสำหรับขุน แค่นี้เขาขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก
"มันคนล่ะของขวัญนี่คะ .. คืนนี้วันเกิดรตี .. รตีอยากได้คุณมาอยู่กับรตีนะ" รตียังคงออดอ้อนเอาใจคนตรงหน้า ตอนนี้เรียกได้ว่าหล่อนนั่งเกยมาครึ่งตัวขุนได้แล้ว
"ผมขอไปเข้าห้องน้ำ" ขุนพูดแล้วสลัดตัวออกจากรตีแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยและแวะดูดบุหรี่สักครู่ ทำไมเขาถึงรู้สึกเบื่อๆก็ไม่รู้ ทั้งที่พอได้ออกมาจากบ้าน เขาก็น่าจะมีความสุขมากกว่านี้ แถมบางทีเขายังแอบนึกถึงอีกคนที่ไม่รู้ป่านนี้จะนอนหลับไปหรือยัง
.
"เห้ย ! นั่นมันไอ้แก้วหน้าม้านี่" เสียงที่ดังขึ้นทำให้แก้วเลิ่กลั่กรีบหาทางวิ่งหนี แต่ตอนนี้คนที่ยืนเต้นกลางฟลอร์เยอะมากจนทำให้เขาไม่สามารถหนีออกไปได้
"จะไปไหนยะ .. แกมาที่นี่ก็เป็นด้วยหรอ .. ห๊ะ!! .. แหมๆๆ .. ก็นึกว่าจะเรียบร้อย ที่แท้ก็แรดเงียบนี่เอง .. มาเฝ้าขุนของฉันหรอ .. คืนนี้ขุนเขาจะไปนอนกับฉันย่ะ .. แกอย่าแม้แต่จะคิดเพ้อฝันว่าเขาจะรักแก" รตีดึงแขนแก้วอย่างแรงแล้วลากมาที่โต๊ะ หล่อนมีอะไรสนุกๆจะแกล้งคนอย่างมัน แค่ด่าแค่นี้ไม่สะทกสะท้านคนอย่างมันหรอก
"พวกแก .. ช่วยรับน้องกันหน่อยสิ" รตีเรียกบรรดาเพื่อนๆมาช่วยกันรุมคนที่ทำอะไรไม่ได้
"กินเข้าไปสิ .. วันนี้วันเกิดฉัน .. ฉันสั่งให้กินเข้าไป!" หล่อนดึงเหล้าที่เพื่อนชงอย่างเข้มมาให้แก้วดื่ม พอแก้วไม่ทำตาม หล่อนก็ให้เพื่อนจับตัวแก้วเอาไว้แล้วเอาเหล้ากรอกปาก
"อื้ออ .. ปล่อย .. อุ .. แค่กๆๆ .. อุแหวะ" แก้วที่ดื่มเหล้าไม่เป็น พอโดนจับกรอกหมดแก้วก็อ้วกพุ่งออกมาแล้วไอจนหน้าแดงก่ำไปหมด
"อี๋ ! ไอ้ทุเรศ แกกล้าอ้วกใส่เสื้อผ้าฉันหรอ ! นี่แหนะ" รตีที่ตอนนี้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยอ้วกหยิบแก้วเหล้าที่วางอยู่ขึ้นมาสาดใส่หน้าแก้วจนแก้วสำลัก
"แกต้องโดน ! แกมันน่าเกลียด ! ไอ้อัปลักษณ์ ! ไอ้แก้วหน้าม้า ! แกไปตายซะ !" เสียงก่นด่าพร้อมทุบตีดังขึ้นจนคนรอบข้างเริ่มมอง เลย์ที่เดินกลับมาจากสูบบุหรี่พอเห็นว่ากำลังเกิดเรื่องจึงวิ่งไปตามเพื่อนรัก ตายห่าละ รตีเล่นลูกป๋าณพซะไม่มีชิ้นดี
"รตี! หยุด!" เสียงที่ดังลั่นร้านทำให้รตีที่กำลังกลั่นแกล้งผู้ชายตัวเล็กหยุดการกระทำทั้งหมด
"มันอ้วกใส่รตีค่ะ" หล่อนได้ทีรีบปรี่เข้าไปฟ้องคนที่ยืนเคร่งเครียด
"เธอทำอะไรแก้ว!" ขุนตวาดลั่น ถึงแม้จะไม่ชอบมัน แต่เขามีสิทธิ์ทำแบบนี้กับมันได้เพียงคนเดียว คำว่า แก้วหน้าม้า. อัปลักษณ์ เขามีสิทธิ์พูดด่ามันได้เพียงคนเดียว
"ทำไมขุนต้องตวาดรตีคะ .. หรือว่าขุนรักมันมากจนหลงมันไปแล้ว" รตียังคงทำตัวน่ารำคาญ ตอนนี้ขุนเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว
"เรื่องอะไรกัน .. เห้ย .. แก้ว .. แก้วเป็นไงบ้าง" ทายที่เดินมามุงดูรีบแทรกตัวเข้ามาหาเมื่อพบว่าคนที่นอนเมาอยู่บนโซฟาคือคนที่เขากำลังตามหา
"ใครทำอะไรแก้ว" เสียงที่ดังมาพร้อมกับคนที่ขุนไม่ชอบเอาเสียเลย คับคล้ายว่าจะไม่ถูกชะตากันเอามากๆ ครามเดินเข้าไปหาแก้วที่ตอนนี้แทบจะหมดสติ เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้าจากการโดนสาดเมื่อครู่
"อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย" ขุนดึงครามออกแล้วช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้ม ตอนนี้คนที่กำลังมองการกระทำของขุนต่างก็อึ้งกันเป็นแถวๆ เพราะขุนทำเหมือนตัวเองเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแก้วเสียเต็มประดา
"คุณจะเอาแก้วไปไหน" ทายที่ยืนตกใจรีบสลัดมันทิ้งก่อนจะเอ่ยถาม เพราะเขารู้สึกเป็นห่วงเพื่อนมาก สภาพแก้วตอนนี้คือโดนเยอะจริงๆ
"ฉันจะพาแก้วกลับบ้าน" ขุนพูดแล้วกระชับแขนให้แน่นขึ้น
"ไม่ได้นะคะ ! คุณต้องอยู่กับรตีสิคะ .. วันนี้วันเกิดรตีน้า" รตีพูดแล้วเดินมาเกาะแขนขุนเอาไว้ หล่อนแค่อยากแกล้งให้มันอับอาย แต่ไม่คิดว่าขุนจะปกป้องมันขนาดนี้ แบบนี้หล่อนก็ดูแย่ในสายตาขุนน่ะสิ
"ปล่อยผมได้ละ .. ครั้งนี้รตีทำเกินไปนะ .. ได้โปรดให้เกียรติผมด้วย .. ยังไงแก้วก็คู่หมั้นผม" ขุนพูดแล้วช้อนตัวแก้วอุ้มขึ้นทั้งตัวก่อนจะเดินออกมาโดยที่ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของสาวเจ้าของงานวันเกิด
"กรี๊ดดด ! ทำไมเป็นแบบนี้ ! ขุนกลับมานะะ ! กรี๊ดดดด!" เสียงที่ดังสนั่นทำให้เพื่อนๆรตีต่างแกล้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใครจะไปนึกล่ะว่าคู่ควงของหล่อนจะกล้าหักหน้ากันถึงเพียงนี้ ส่วนครามเขาเดินหัวเสียกลับไปที่โต๊ะแล้วเพราะทำอะไรไม่ได้
"เดี๋ยวสิทาย .. คุยกันก่อนได้ไหม" เลย์ที่ยืนดูสถานการณ์ถามคนที่กำลังจะกลับโต๊ะ คนที่เขาชอบแชทไปคุยในเฟสทุกคืนจนอีกคนรำคาญ
"ผมจะกลับบ้าน" ทายรีบเดินหนีออกไปด้านนอก ก่อนที่เลย์จะตามออกไปติดๆ อยากรู้จังเลยว่าหยิ่งๆแบบนี้จะหยิ่งไปได้อีกนานแค่ไหน
.
"นอนดีๆสิวะ .. เป็นภาระกูฉิบหาย .. เฮ้อ .. มึงนี่มัน” ขุนจัดท่านอนของแก้วให้ดีแล้วเอาเสื้อคลุมของเขาคลุมร่างคนตัวเล็กไว้ เขาไม่นึกว่าจะมาเจอแก้วที่นี่ เดี๋ยวนี้หัดเที่ยวกลางคืนแล้วหรอวะไอ้ขี้เหร่ .. ขุนไขกุญแจรถสตาร์ทเครื่องยนต์ขับรถกลับบ้าน ตอนแรกเขาก็ชั่งใจอยู่ว่าจะไปกับรตีดีไหม แต่ตอนนี้เขาเลือกแล้ว เลือกที่จะกลับบ้านพามันกลับไปนอน เพราะดูจากสภาพแล้ว รตีแกล้งมันหนักอยู่เหมือนกัน
“พี่ขุน .. อึ่ก”
“เออๆ”
กลับมาถึงบ้าน ขุนก็ต้องจัดการอุ้มคนที่นอนตาปรือเพราะความเมาขึ้นห้องมา เขาเริ่มหัวเสียแล้วเหมือนกัน ทำไมมันไม่คิดจะปกป้องตัวเองบ้างวะ คิดว่ามีป๋าอยู่แล้วจะคุ้มกะลาหัวมันได้ตลอดเหรอวะ
“อื้ออ .. หนาววว “ แก้วร้องออกมาเพราะความหนาว ตอนนี้คนเมาถูกจับให้นั่งอยู่ในอ่างน้ำ มีเพียงแค่กางเกงในตัวเดียวที่ปกปิดร่างกายด้านล่าง ส่วนขุนเขาถกเสื้อขึ้นสองข้างแล้วยืนเปิดน้ำจากฝักบัวราดตัวคนที่กำลังสั่นเป็นลูกนก
“หนาวก็รีบอาบ .. เร็วเข้า กูจะได้อาบบ้าง” ขุนพูดเสียงเข้ม ตอนนี้เขาเริ่มง่วงนอนแล้ว แต่ที่ต้องพามันมาอาบน้ำเพราะเขาไม่อยากนอนกับคนตัวเหม็น เพราะก่อนหน้านี้แก้วโดนทั้งมอมเหล้าแถมยังถูกรตีเอาแก้วเหล้าสาดจนเนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้าคละคลุ้งเต็มไปหมด
“เช็ดตัวแล้วแต่งตัวนอนไปเลย กูจะอาบน้ำ” ดันไอ้ขี้เหร่ออกมาด้านนอกแล้วตนเองก็เข้าไปอาบน้ำ แก้วเดินเซออกมาด้านนอกแล้วเช็ดตัวจนแห้ง ก่อนจะแต่งตัวลวกๆแล้วล้มลงไปนอนบนเตียง เขาไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกมึนๆอยู่เลย
“ทำไมไม่เช็ดหัวให้แห้งวะ .. ช่างมึง .. ป่วยก็ช่างมึง” ขุนออกมาจากห้องน้ำโดยที่เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พอเดินมาที่เตียงก็เห็นคนบนเตียงมันนอนไปทั้งๆที่หัวยังเปียก นอนไปแบบนี้มันต้องไม่สบายแน่ เพราะมันก็ยิ่งเป็นคนแข็งแรงอยู่ด้วยสิ .. ขุนทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินไปปิดไฟนอน เขาพยายามไม่สนใจแก้วมัน แต่พอล้มตัวลงนอนในความมืดก็ต้องอดคิดไม่ได้ว่าถ้าพรุ่งนี้มันป่วย ป๋าอาจจะเห็นว่าเขาไม่ดูแลมันและด่าเขาอีก เขาไม่อยากมีปัญหากับป๋าหรอกนะ
ขุนตัดสินใจลุกไปเปิดไฟแล้วหยิบไดร์เป่าผมไปเสียบที่หัวเตียงก่อนจะเป่าผมให้คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง เขาไม่ได้อยากจะทำให้มันหรอกนะ แต่เขาแค่ไม่อยากมีเรื่องกับป๋า .. เป่าไปก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก จุนแทบไม่สนใจด้วยซ้ำว่าแก้วมันหน้าตาอย่างไร ฟันเหยินแค่ไหน .. เป่าเสร็จขุนก็เดินไปปิดไฟแล้วกลับมาล้มตัวลงนอน พรุ่งนี้เขากับแก้วต้องไปทำงานอีก ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย ถ้าไม่รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย เดี๋ยวป๋าจะว่าเขาอีก
.
.
“อรุณสวัสดิ์ครับป๋า .. เมื่อวานประชุมเป็นอย่างไรบ้างครับ” ป๋าเข้าบริษัทแต่เช้า ปล่อยให้ลูกๆเขาเดินทางมาเอง หายไปวันนึงไม่รู้ว่าเจ้าขุนมันสร้างวีรกรรมอะไรไว้บ้าง
“ก็ดี .. เหนื่อยดี .. เออ .. ฉันไม่อยู่หนึ่งวัน .. ลูกชายฉันมันสร้างเรื่องอะไรไว้หรือเปล่า” ป๋าถามลูกน้องเขา
“คุณขุนก็เรียนรู้งานไวดีครับ .. ดูเขาตั้งใจขึ้นนะ .. แต่ผมแอบเห็นพาคู่ควงเข้ามาในออฟฟิศแล้วก็ออกไปด้วยกันครับ” เป็นเรื่องที่ป๋ารับไม่ได้ยิ่งกว่าเรื่องขี้เกียจทำงานเสียอีก
“อย่าเพิ่งเครียดครับ .. ดูข่าวนี่ก่อน” ป๋าที่อารมณ์เริ่มขึ้นนั่งลงแล้วหยิบหนังสือพิมพ์เล่มเล็กที่แจกกันตอนเช้าขึ้นมาดู
เสียใจไปตามๆกันเมื่อไฮโซหนุ่มตัวย่อ ข. ขวัญใจหญิงสาวหลายๆคน
ได้ประกาศตัวว่ามีคู่หมั้นเป็นผู้ชายไปก่อนหน้านี้ไม่นาน
เมื่อคืนเขาก็ได้ทำให้หญิงสาวอีกหลายคนอกหักอีกครา
เมื่อประกาศตัวว่าเป็นสามีของหนุ่ม ก. กลางงานปาร์ตี้วันเกิดสาว ร.
ช่างไม่น่าเชื่อว่าเพลย์บอยอย่างหนุ่ม ข. จะกลับใจง่ายขนาดนี้
คงต้องสืบแล้วล่ะค่ะว่าหนุ่ม ก. นั้นใช้อะไรในการมัดใจสามี
“เมื่อไหร่” ป๋าวางหนังสือพิมพ์ลงอย่างยกยิ้ม ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะในรูปเป็นรูปที่ขุนกำลังอุ้มน้องไว้ในอ้อมแขน หรือบางทีมันจะรักน้องขึ้นมาบ้างแล้ว
“เมื่อวานครับ คุณแก้วถูกรุมทำร้าย คุณขุนเลยเข้าช่วยแล้วพากลับบ้าน”
ป๋าเคหัวเราะออกมาดังลั่น แบบนี้ก็คงอีกไม่นานสินะ ที่เขาจะได้เห็นเด็กสองคนนี้รักกัน ..
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาแบบงงๆ ขอบคุณค่ะ
:pig4:
ผมว่าพระเอกหน้าจะจับพิรุจนายเอกได้แล้วนะครับ เพราะเครื่องสำอางที่แต่งให้เป็นวิวโดนน้ำก็ต้องออก เพราะคนเมาแต่งกน้าใหม่ไม่ได้ไหนจะฟันปลอมมันต้องหลุดบ้างละ ไหนจะผิวนายเอกที่ขาวอีก ถ้านายเอกผิวดำสิวเต็มตัวพระเอกคงไม่เอ้าหรอก
แฮ่มันเป็นข้อสมมุติฐานนะครับ
ขอบคุณที่จับผิดคนเขียนได้ค่า อิอิ
ตอนแรกจะให้ขุนจับผิดน้องได้เลย แต่มันยังไม่ถึงตอนนั้นอ่ะ
เพราะฉะนั้นวันนี้ขอผ่านไปก่อน เอาเป็นว่านางไม่ได้สังเกตขนาดนั้นเนอะ
แล้วน้องก็แต่งมาดีอ่ะป๋าเขามีเคล็ดลับ เอิ๊กๆ. อันนี้บังคับให้คิด 555 ( นิสัย )
ปล. แก้วไม่ดำน้าา น้องขาวววว
ขอบคุณที่มาช่วยจับผิดค่ะ รอๆๆก่อนน้า
รอวันเฉลย
:pig4:
-
น้องแก้วสู้ๆ
รำคาญรตีมากมาย
-
ขุนช้างมาเอายายรตีไปเก็บทีเหอะ
อ่านๆไป ยังไม่รู้สึกชอบพระเอกเลย ให้ตายสิ
เจ็บใจ และสงสารแก้วมาก
ไปตามพระราม พระลอ ไกรทอง ท่านชายพจน์ มาเป็นพระเอกแทนดีกว่า
+1 :กอด1:
-
รอน้องแก้วถอดรูป :katai2-1: :katai2-1:
-
ถอดรูปเลยลูกแล้วก็เปลี่ยนตัวเองใหม่
ให้เข้มแข็งพร้อมที่จะสู้คนค่ะลูก
-
ผมว่าพระเอกหน้าจะจับพิรุจนายเอกได้แล้วนะครับ เพราะเครื่องสำอางที่แต่งให้เป็นวิวโดนน้ำก็ต้องออก เพราะคนเมาแต่งกน้าใหม่ไม่ได้ไหนจะฟันปลอมมันต้องหลุดบ้างละ ไหนจะผิวนายเอกที่ขาวอีก ถ้านายเอกผิวดำสิวเต็มตัวพระเอกคงไม่เอ้าหรอก
แฮ่มันเป็นข้อสมมุติฐานนะครับ
-
ผมว่าพระเอกหน้าจะจับพิรุจนายเอกได้แล้วนะครับ เพราะเครื่องสำอางที่แต่งให้เป็นวิวโดนน้ำก็ต้องออก เพราะคนเมาแต่งกน้าใหม่ไม่ได้ไหนจะฟันปลอมมันต้องหลุดบ้างละ ไหนจะผิวนายเอกที่ขาวอีก ถ้านายเอกผิวดำสิวเต็มตัวพระเอกคงไม่เอ้าหรอก
แฮ่มันเป็นข้อสมมุติฐานนะครับ
ขอบคุณที่จับผิดคนเขียนได้ค่า อิอิ
ตอนแรกจะให้ขุนจับผิดน้องได้เลย แต่มันยังไม่ถึงตอนนั้นอ่ะ
เพราะฉะนั้นวันนี้ขอผ่านไปก่อน เอาเป็นว่านางไม่ได้สังเกตขนาดนั้นเนอะ
แล้วน้องก็แต่งมาดีอ่ะป๋าเขามีเคล็ดลับ เอิ๊กๆ. อันนี้บังคับให้คิด 555 ( นิสัย )
ปล. แก้วไม่ดำน้าา น้องขาวววว
ขอบคุณที่มาช่วยจับผิดค่ะ รอๆๆก่อนน้า
รอวันเฉลย
:pig4:
-
สงสัยว่าพวกเมคอัพไม่หลุดมั่งเหรอ?
อีกอย่างถ้าบ้างเมคอัพไม่ดีนี่สิวขึ้นนะครัช :hao6:
-
พี่ขุนเริ่มใจอ่อนกับน้องแก้วมากขึ้นยัง อยากให้ชอบโดยที่ยังเป็นแบบนี้อยู่
-
เกลียดนังรตีชะนีตัวร้าย ทำน้องแก้วของเรา ร้ายกาจที่สุด
ีพี่ขุนนี่ก็มาแปลกนะ ถ้าไม่รักจะสนใจทำไม ปล่อยให้น้องจมกองเหล้าไปเลยก็ได้นี่
น้องแก้วถอดรูปได้แล้วเหอะ พี่ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนี่
-
ผมว่าพระเอกหน้าจะจับพิรุจนายเอกได้แล้วนะครับ เพราะเครื่องสำอางที่แต่งให้เป็นวิวโดนน้ำก็ต้องออก เพราะคนเมาแต่งกน้าใหม่ไม่ได้ไหนจะฟันปลอมมันต้องหลุดบ้างละ ไหนจะผิวนายเอกที่ขาวอีก ถ้านายเอกผิวดำสิวเต็มตัวพระเอกคงไม่เอ้าหรอก
แฮ่มันเป็นข้อสมมุติฐานนะครับ
คิดเหมือนกันเลย หลายๆเหตุการณ์และหลายๆคืนที่อยู่ด้วยกันมันไม่เคยหลุดเลยหรือ หน้าไม่ต้องล้าง ฟันไม่ต้องเอาออก? หรือใช้เทคนิคพิเศษที่แบบอยู่ทนอยู่นานอะไรแบบนั้น อย่าว่าน่ะค่ะคนเขียน เราอินกับเรื่องนะ เลยใส่อารมณ์มากหน่อย อยากตบคนในเรื่อง
-
:pig4:
-
แอบสงสัยเหมือนกันนะ
แต่ก็คงจะเป็นเพราะไอ้พี่ขุนไม่ค่อยจะสนใจแก้วด้วยมั้ง
รอตอนต่อไป คนอ่านขอความกระจ่าง :ling1:
ยัยรตี
-
ถึงตอนนี้ ไอ้คนที่สมควรโดนคืน ไม่ใช่เเค่ไอ้ขุนล่ะ (ถึงเเม้มันจะเป็นพระเอก?) อีรตีมันก็ต้องโดนด้วยม่ะ
โอ๊ยยย อยากจะทืบปากนางร้าย แถมตืบพระเอก!
-
หวงแก้วล่ะสิ :z2:
-
รอแก้วถอดรูปๆ :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยยยยยยยยย
อยากให้แก้วทำให้พี่ขุนรักไวๆ :hao5:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
อิป้าเริ่มยิ่มกริ่มไปกับป๋า คึคึ ถือว่ามีการพัฒนาได้ม่ะ
แต่ป้าอยากจะตบนังรตีมาก เจอกันซักตั้งม่ะ :z6:
-
รตี...หล่อนเป็นนางร้ายตลาดสดมากอ่ะ
พิจารณาร่างนิดนึงนะว่าอย่างหล่อนน่ะ
ขุนเขาไม่โง่เอามาทำพันธ์หรอกเชื่อสิ
(อย่าสน...ผมอิน)
คราม...หล่อนแอ๊บเป็นคนดีใช่ไหมเนี่ย!?
-
o13
-
เริ่มหึงแก้วแล้วหุๆๆๆๆ
-
เปิดตัวเรยแก้ว สวยให้โลกตลึงงง 5555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเลย...
เอาจริงนะ คือแก้วจะเอาหรอ อิขุนอ่ะ คืออ่านพระเอกเลวมาหลายเรื่อง ส่วนใหญ่ก็มีปมนะ แล้วคือเลวแบบจงใจทำเลวใส่นายเอกอ่ะ แต่แบบอิขุนนิคือ แลดูถ่อยอย่างเป็นธรรมชาติ (แถวบ้านเรียกสันดาน) คือเลวขั้นสุด ดูถูกคนอื่น (ไม่ใช่แค่แก้ว แต่ดูถูกคนอื่นทั่วไป เป็นปกติ) ขี้เกียจ ไร้ความรับผิดชอบ ไร้มารยาท ไม่มีกาลเทศะ ไม่ต้องพูดถึงความเป็นสุภาพบุรุษ แค่เป็นผู้ชายทั่วๆไปยังไม่ได้ คือถ่อยแบบ เหมือนกุ๊ยอ่ะ attitude ความคิด คือกุ๊ยไร้การศึกษามากๆ ขาดการอบรมมากๆ แต่ละสิ่งที่ขุนทำ คือป๋าของขุนแค่กลุ้มใจประมาณแย่จัง แค่นี้ สิ่งที่ทำกับแก้ว คืออาชญากรรมแล้วนะ ข่มขืนอ่ะ แล้วยังรังเกียจอีก แล้วอีกฝ่ายก็เป็นลูกเพื่อนพ่อนะ คือไม่มีการให้เกียรติ ไม่มีมารยาท ทำเหมือนหิ้วเด็กขายตัวมาเลยไล่เป็นหมูเป็นหมา ไม่เก็ทว่าป๋าของขุนนี่ คิดน้อยไปไม๊ เหมือนจะหวังดี แต่ไม่ใส่ใจ...คือสิ่งที่ขุนเป็น ต่อให้หันมารักแก้วแล้ว สันดานเลวๆ ก็ไม่น่าเปลี่ยนป่ะ คือนางมิใช่แค่พระเอกเลวจากปม แล้วจะกลับใจได้ แต่นางแลเป็นคนถ่อย นิสัยน่ารังเกียจโดยธรรมชาติ... :mew5:
ส่วนทางฝั่งแก้วและปะป๋าแก้ว... คิดน้อยมากๆ คิดน้อยจริงจัง คือจะส่งลูกให้มาโดนคนอื่นเค้าทำร้ายเพื่อ?? แล้วหลังจากโดนโน่นนี่แล้ว ก็ยังปล่อยให้เป็นไป คือห่วงนะ กังวลนะ แต่ก็ไม่ทำไร แล้วคือแก้วแบบ แปลกอ่ะ คือโอเคนะ ที่นางหน้าตาไม่ดี อาจจะไม่ป๊อปหรืออะไร แต่คนหน้าไม่ดีทั่วไป ก็ไม่ได้มีปมขนาดนี้นะ คือนางดูมีปมมาก เพื่อนไม่มี คนไม่คบ แถมดูเกรงใจ และเหมือนทำตัวแบบตัวเองไม่คู่ควรอยู่ตลอดเว ทั้งๆที่ฐานะที่บ้านก็ดี สังคมก็โอ การเรียนการทำตัว ความประพฤติคือดีหมด ในขณะที่ความเจียมตัวของนางอยู่ระดับ ลูกคนใช้ที่พ่อแม่ตาย และเจ้านายรับมาเลี้ยงเลยทีเดียว... :mew5:
หึหึ อินเนอร์มาเต็มอ่ะค่ะ
ก็คงต้องรอให้ปมต่างๆ ค่อยๆเฉลยตัวเองออกมาล่ะนะ ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
:katai2-1:
-
พี่ขุนนี่หวงก้างนะฮะ :z1:
-
ตั้งแต่อ่านมาเพิ่งเข้ามาเม้นต์เรื่องนี้เรื่องแรกชอบมากเลย มาต่อไวๆนะค่ะ :mew3:
-
ประกาศตัวว่าเป็นอะไรกับแก้วอีกแล้วนะ ไม่คิดอะไรจริงเหรอ :m12:
-
ตอนนี้คนเขียนมาเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลค่ะ แม่กลัวมาก ร้องไห้ทั้งวันเลย
หลังจากเดือนที่แล้วไม่ได้ผ่าตัดเพราะเป็นไข้หวัด แต่ครั้งนี้น่าจะได้ผ่าแล้วค่ะ
ที่เกริ่นยาวมามิใช่อะไร คงต้องขอผลัดการลงนิยายทุกเรื่องไปก่อนค่ะ
อาจจะเป็นอาทิตย์หน้าเลย หวังว่าคนที่รอคงเข้าใจคนเขียนน้าา
ขอบคุณเสมอค่ะ
:pig4:
-
เข้าใจค่ะ ขอให้คุณแม่หายไวๆค่ะ :กอด1:
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีให้คุณแม่หายไวๆนะคะ :L2:
-
รอค่ะ :mew1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
ขอให้คุณแม่ของคนเขียนหายจากอาการป่วยไวๆนะ
ผ่าตัดปลอดภัยนะครับ
นิยายเรารอได้ไม่เป็นไรๆ
:L2: :กอด1: :call:
-
ขอส่งกำลังใจและเอาใจช่วย ขอให้คุณแม่ปลอดภัย
และหายจากอาการเจ็บป่วยไวๆนะคะ :กอด1:
-
สนุกมากเลยค่า รอตอนต่ออยู่น้าาาา :mew1:
เอาใจช่วยให้มาต่อไวๆนะคะ แก้วน่าสงสาร :ling3:
-
ขอให้คุณแม่หายดีนะคะ
-
สู้ๆค่ะ
:mew1:
-
สนุกมากเลย ชอบๆๆๆ พี่ขุนก็คงไม่ได้เลยร้ายสักเท่าไหร่หรอกมั้ง
คุณแม่ผ่าตัดขอให้ปลอดภัยนะ
-
ขอให้คุณแม่หายไวๆคร้าบ สู้ๆๆ
-
สงสัยอ่ะ สิวบนหน้าแก้ว อาบน้ำแล้วไม่หลุดอ่อ ฟันเหยินด้วย ใส่นานๆทั้งวันทั้งคืนไม่เป็นไรหรอ...อีกเรื่อง สรุปตอนนี้P.6 เนาะ แล้วทำไมขึ้นP.7แล้วล่ะ พิมพ์ผิดป่าว
-
เผลอตัว
'ฟันหลุดไปไหนล่ะเนี่ย' แก้วที่ตื่นมาตอนเช้าต้องพบกับคำว่างุนงงที่ตนเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนที่ตอนนี้ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น เมื่อคืนเขาจำได้ว่าโดนทั้งเอาเหล้ากรอกปาก โดนทั้งกลั่นแกล้งสาระพัด มาจำได้อีกทีก็ตอนที่อาบน้ำแปรงฟัน หน้าเน่อก็ล้างแค่น้ำเปล่า ไหนจะกลิ่นเหล้าที่ยังติดตัวอยู่ประปรายนี่อีก
"อื้มมม" เสียงครางงัวเงียทั้งๆที่ยังหลับตาของอีกฝ่ายทำให้แก้วตกใจรีบหันหน้าหนีแล้วเขยิบกลับมานอนที่เดิม ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะเห็นความผิดปกติอะไรในตัวเขาบ้างหรือเปล่าเมื่อคืนนี้ เขายังไม่อยากให้พี่ขุนรู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร ดังนั้นก่อนที่พี่ขุนจะตื่นแก้วจึงต้องรีบดันตัวออกมาแล้วหยิบแว่นมาใส่ เขาต้องรีบหาฟันปลอมให้เจอแล้วเข้าห้องน้ำเพื่อดูเมคอัพที่แต่งเป็นประจำให้เรียบร้อยก่อนที่คนข้างๆจะตื่นเพื่อไปทำงาน แก้วมักจะทำแบบนี้ประจำ ตื่นนอนก่อน อาบน้ำแต่งตัวก่อน ค่อยมาเรียกพี่ขุนให้ตื่น แต่บางทีถ้าพี่ขุนไปทำงานก่อน แก้วก็จะเซฟตัวเองโดยการนอนจมไปกับที่นอน แม้แก้วจะรู้ว่าพี่ขุนไม่ได้อยากจะมองหน้าแก้วอยู่แล้ว แต่อย่างไรเขาก็ต้องป้องกันเรื่องพวกนี้ไว้ก่อน เพราะเขาอยากให้พี่ขุนรักเขาแบบที่เขาเป็นจริงๆ ไม่ใช่รักที่หน้าตา
"พี่ขุนตื่นเถอะครับ วันนี้มีประชุมกับบริษัทคุณบรรพตนะ" แก้วที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเดินไปปลุกคนที่ยังนอนอุตุอยู่บนเตียง วันนี้ป๋ากับพี่ขุนต้องเข้าร่วมประชุมคู่ค้าคนสำคัญของบริษัท ตอนนี้ก็เจ็ดโมงแล้ว ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็น่าจะถึงบริษัท ..
"เออๆ มึงลงไปก่อน" เมื่อโดนคนที่เพิ่งตื่นไล่เขาจึงลงมาช่วยพี่ๆแม่บ้านจัดอาหารให้ป๋า ตั้งโต๊ะเสร็จสักพักขุนก็ลงมานั่งทานด้วย หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปบริษัท ป๋ามีคนขับรถไปส่ง ส่วนแก้วก็ไปกับพี่ขุนเหมือนเดิม
"จะพูดอะไรก็พูดมา จ้องหน้ากูอยู่ได้" ขุนที่กำลังขับรถไปบริษัทเห็นคนข้างๆเอาแต่เหลือบมาจ้องหน้าเขารู้สึกรำคาญเลยเอ่ยทัก
"เอ่อ เรื่องเมื่อคืน .. พี่ขุนไม่โกรธแก้วใช่ไหม" แก้วเองก็รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายในงานเมื่อคืน
"กูจะโกรธมึงก็ตรงที่มึงมันอ่อนแอ เมื่อไหร่จะหัดสู้คนบ้างวะ .. คิดว่าพ่อมีอำนาจอย่างเดียวจะพอหรอ .. มันอยู่ที่ตัวมึงเองด้วย .. ใครมาดีก็ดี .. ใครมาร้ายก็ซัดแม่ง" พี่ขุนโกรธเขาเรื่องนี้สินะ แก้วได้แต่หันหน้าออกไปมองถนนไม่ซักไซ้คนข้างๆต่อเพราะรู้ว่าเขาคงไม่ได้สนใจอะไรมาก แก้วนั่งย้อนกลับไปเมื่อก่อน เขาไม่ค่อยมีเพื่อน บางคนที่เข้ามาก็หวังผลประโยชน์จากแก้ว พอไม่ได้เขาก็จากไปแล้วไล่แก้วออกมาจากชีวิตเขา แก้วเลยไม่คิดจะคบใครอีก พี่น้องแก้วก็ไม่มี ป๋าก็เลี้ยงเขามาแบบไข่ในหิน .. บางทีแก้วอาจจะต้องสู้คนบ้างอย่างที่ป๋ากับพี่ขุนบอก ป๋าสอนแก้วเสมอว่าให้รู้จักปกป้องตัวเอง แต่เป็นแก้วเองแหละที่ไม่กล้า เป็นแก้วเองที่กลัว
....
การประชุมเป็นไปอย่างเคร่งเครียด ขนาดว่าแก้วเองที่เป็นคนจดบันทึกหัวข้อสำคัญยังรู้สึกปวดหัวไปด้วยเลย ทางคุณบรรพตและลูกชายต่างมีศักยภาพในทางกฎหมายส่วนป๋าเคก็มีศักยภาพด้านการลงทุนจึงเป็นไปได้สวยที่เขาจะร่วมมือกันสร้างศูนย์กลางอสังหาริมทรัพย์เมืองไทยใจกลางเมือง ป๋าเคร่วมถกเถียงและกระจายงานเหล่านี้มาเกือบปีแล้ว และจบจากนี้ พวกเขาก็จะต้องเพิ่มประสิทธิภาพในการผลิตบุคลากรและรอจนกว่าตึกกลางกรุงจะสร้างเสร็จ โดยงานนี้จะมีผู้ถือหุ้นเพียงหกรายเท่านั้น มีป๋าเค เจ้าขุน 50% มีคุณบรรพตกับลูกชาย 25 % และสุดท้าย ป๋าณพ แก้วเกล้า 25%
"เหนื่อยหรอเรา ดูสีหน้าไม่ค่อยดี" เลิกจากการประชุม แก้วก็เดินตามป๋าเคมายังห้องทำงาน ตอนนี้ป๋าที่เห็นลูกรักอีกคนทำหน้าเหนื่อยก็เลยเดินเข้าไปลูบหัวถาม ส่วนแก้วก็รีบกอดป๋าเคตอบเพราะเขาก็รักป๋าเคไม่แพ้พ่อของตัวเอง
"ครับ .. เหนื่อยกับทุกเรื่อง" แก้วตอบพร้อมถอนหายใจออกมา ป๋าพอจะเดาออกว่าคำที่แก้วบอกว่าเหนื่อยกับทุกเรื่องน่าจะเกี่ยวกับลูกชายตัวดีของเขาด้วย
"เจ้าขุนมันทำร้ายอะไรเรา ไหนบอกป๋าสิ" ป๋าถามพลางลูบผมกระเซิงที่ตอนนี้ถูกหวีเรียบเป็นทรง
"เมื่อไหร่พี่ขุนจะรักแก้วสักทีก็ไม่รู้ .. เวลาแก้วเห็นพี่ขุนไปกับคนอื่นแล้วแก้วเจ็บ" แก้วตัดพ้อออกมาเมื่อนึกไปถึงเวลาที่พี่ขุนโอบกอดรตี ทำไมพี่ขุนไม่เห็นอยากจะโอบกอดแก้วแบบเต็มใจจริงๆสักครั้งบ้างเลย
"เฮ้อ .. ป๋าก็ไม่รู้นะว่ามันจะรักเราเมื่อไหร่ .. .. จะแต่งงานกันเลยไหมล่ะ .. ไม่ต้องรงต้องรอมันแล้ว"
"ไม่เอาครับ .. แก้วยังไม่อยากแต่งตอนนี้ .. แก้วอยากให้พี่ขุนรักแก้วก่อน .. อื้อ .. ป๋าครับ .. แก้วมีเรื่องให้ป๋าช่วย .. ป๋าช่วยแก้วนะ" แก้วที่บังเอิญนึกอะไรออกจึงขอออกไป แล้วมีหรอที่ป๋าเคจะช่วยลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้ ถ้าให้เขาพูด ตอนนี้เขาคงพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเขารักแก้วมากกว่าลูกชายตัวเองเสียอีก
.
.
"สวัสดีครับผมแก้วครับ" แก้วแนะนำตัวพร้อมทักทายพี่ชายที่เพิ่งรู้จักก่อนหน้านี้ไม่นาน
"สวัสดีครับพี่ชื่อพี่วาร์ฟนะ . ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องแก้วแล้วเอ่อ" อ่อ ชื่อพี่วาร์ฟนี่เอง แก้วคิดเมื่อบรรยายภาพคนตรงหน้า พี่วาร์ฟทั้งหล่อ สูง ขาว คม เข้ม ออกแนวสมาร์ทๆหน่อย แถมรวยอีกต่างหาก วาร์ฟเป็นลูกชายคุณบรรพตคนที่ร่วมประชุมด้วยเมื่อเช้านั่นเอง
"ผมทายครับ เป็นเพื่อนแก้ว" ทายพูดพร้อมยิ้มทักทาย ส่วนตอนนี้วาร์ฟเอาแต่จ้องทายตาเป็นมันเหมือนเห็นของถูกใจ สงสัยจะมีซัมติงดึงดูดเขาเสียแล้ว .. แก้วที่ดูๆวาร์ฟมาสักพักก็เห็นว่าวาร์ฟไม่รังเกียจแก้วเลยสักนิดเดียว ป๋าบอกว่าวาร์ฟเป็นคนดี ปกติแก้วไม่ค่อยเจอผู้ชายแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่อย่างพี่ขุนน่ะถือเป็นข้อยกเว้นนะ
"สวัสดีครับน้องทาย" นั่นปะไร แก้วคิดไว้ไม่มีผิด คนตรงหน้าเขาจะต้องชอบผู้ชายแน่ๆ แล้วอีกอย่างพี่เขาก็คงจะเริ่มชอบทายแล้วด้วย
"เอ้อ แก้วมีอะไรหรอครับ เห็นพ่อพี่บอกว่าเราชวนพี่มาทานข้าวเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย เรามีอะไรหรือเปล่าเอ่ย" วาร์ฟถามขึ้นตอนที่อาหารมาเสิร์ฟพอดี ตอนนี้พวกเขาสามคนนั่งทานอาหารอยู่ในโรงแรมเครือของป๋า เมื่อเย็นแก้วบอกพี่ขุนกลับไปก่อน แล้วอาศัยรถทายให้มาเป็นเพื่อนด้วย
"แก้วมีเรื่องให้พี่ช่วยครับ คงต้องรบกวนพี่อย่างสูงเลย" แก้วบอกแล้วเริ่มทานอาหารไปด้วย วาร์ฟในตอนนี้เริ่มสงสัยว่าแก้วจะให้เขาช่วยอะไรเพราะเขากับแก้วเพิ่งจะเคยพบกันครั้งแรกวันนี้
"มีอะไรให้พี่ช่วยบอกมาเลยครับ .. ถ้าพี่ช่วยได้พี่จะช่วยเต็มกำลัง " วาร์ฟพูดแล้วทำหน้าตาจริงจัง ดูเป็นคนจริงใจนะครับ ป๋าเป็นคนแนะนำแก้วเอง ว่าคนนี้ไว้ใจได้
"แก้วอยากให้พี่ช่วยจีบแก้ว" แก้วพูดจบคนตรงข้ามก็สำลักข้าวขึ้นมาทันที ทำให้แก้วกับทายอดกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เผลอหัวเราะออกมาเสียงดัง
"แก้วว่าไงนะ .. พี่จีบแก้ว .. ก็เราหมั้นกับขุนแล้วนี่ .. แล้วไหง ...?" วาร์ฟรีบเอาทิชชู่เช็ดปากแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยความงวยงง ก็เขาเพิ่งจะรู้จากพ่อเองว่าขุนกับแก้วหมั้นกัน แม้จะแปลกแต่เขาก็รับได้ เพราะเขาก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องชายรักชาย
"ผมมีเหตุผลครับ .. แต่พี่วาร์ฟช่วยแก้วหน่อยนะ .. น้าาา" แก้วอ้อนคนตรงหน้าด้วยหน้าตาที่น่าเกลียดนี่แหละ ไม่มีใครรู้หรอกว่าแก้วใช้การแต่งเมคอัพเอา ยิ่งคนที่ไม่ค่อยสังเกตอย่างพี่ขุนยิ่งจับไม่ได้ใหญ่
"อืม .. ก็ได้ครับ .. มีอะไรก็บอกพี่ละกันนะ .. อ่ะ .. ทายลองทานนี่สิ .. สูตรนี้พี่มาทานประจำเลยนะ .. อร่อย". ตกลงกันเสร็จเรียบร้อย แก้วก็ได้แต่นั่งดูพี่แกจีบและหยอดทายตลอดการทานอาหาร แก้วคิดไว้แล้วว่าถ้าพี่แกจริงใจและไม่มีใครแก้วก็พร้อมสนับสนุน เพราะดูๆแล้วพี่วาร์ฟเขาดูดีและมั่นคงกว่าคนชื่อเลย์เพื่อนพี่ขุนนั่นเสียอีก ถ้าเป็นแก้ว แก้วก็คงเลือกวาร์ฟนี่แหละ อ่อ แต่ยกเว้นพี่ขุนไว้คนนึงนะ คนนั้นเขาได้รับสิทธิพิเศษจากแก้วไปเรียบร้อยแล้ว
.
"ขอบคุณนะครับพี่วาร์ฟ .. แล้วเจอกันครับ" แก้วจงใจแยกกับทายแล้วให้วาร์ฟมาส่งเขาที่บ้าน กะเวลาไว้ไม่มีผิด พอแก้วลงจากรถวาร์ฟ พี่ขุนก็เข้ามาพอดี ขุนจอดรถแล้วเดินจะเข้าบ้านพอดีกับที่แก้วก็กำลังจะเข้าบ้านเหมือนกัน
"เดี๋ยวนี้มีผู้ชายมาส่งนะมึง .. อย่าให้มันมากนัก" ขุนพูดแล้วเดินขึ้นบันไดไป ส่วนแก้วตอนนี้เขากำลังลอบดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้า ก็ยังไม่เชิงหึงหวง เพียงแค่อาจจะหมั่นไส้
"ไปไหนกันมาล่ะ" เดินเข้าห้องมาก็เจอพี่ขุนกำลังถอดเสื้อถอดกางเกงกำลังจะอาบน้ำ นี่คงไปกับเพื่อนมาก่อนสินะ เพราะตอนที่แก้วเดินไปหยิบของแอบได้กลิ่นเหล้าจางๆ
"ทานข้าวครับ" แก้วพูดแล้วกำลังจะเดินออกมา แต่ถูกคนตรงหน้ากระชากแขนเข้าไปใกล้ ๆ
"อย่าริอาจมีชู้ .. แม้กูจะไม่ได้อยากหมั้นกับมึง .. แต่ตอนนี้มันเลยตามเลยมาแล้วมึงก็ต้องให้เกียรติกู" ขุนพูดแล้วบีบข้อมือคนตัวเล็กแน่นจนแก้วต้องเบ้หน้าออกมาเพราะความเจ็บปวด
"เราแค่ไปทานข้าวครับ .. พ . พี่ขุน .. แก้วเจ็บ" แก้วพูดแล้วพยายามบิดมือออก
"ก็แล้วไป .. กูทำได้ .. แต่มึงห้ามทำ" ขุนพูดขู่เสียงเข้มก่อนจะปล่อยแขนแก้วอย่างแรงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป แก้วที่ได้ฟังคำพูดนั้นถึงกับยืนอึ้งน้ำตาคลอ พี่ขุนทำได้ แต่แก้วทำไม่ได้อย่างนั้นหรอ ช่างเท่าเทียมกันเหลือเกิน ตัวแก้วเองแก้วไม่เคยคิดจะมีใครอยู่แล้ว ในเมื่อแก้วเป็นของพี่ขุน แก้วก็จะเป็นของพี่ขุนคนเดียวตลอดไป แต่แก้วจะทำอย่างไร จะทำแบบไหนที่ให้พี่ขุนมีแก้วแค่คนเดียว ..
.
"อะ .. อ๊ะ .. พี่ขุน" คืนนี้คงเป็นคืนที่แก้วจะจดจำไปตลอดชีวิต นี่พี่ขุนอยากมากถึงขนาดกล้านอนกอดแก้วเลยหรอ ตั้งแต่นอนกันมาแก้วนับครั้งได้เลยว่าเขาถูกโอบกอดจากคนข้างๆไปกี่ครั้ง ไม่มีเสียหรอกที่แก้วจะได้รับความรักจากพี่ขุนอย่างแท้จริง พี่ขุนก็แค่อยากปลดปล่อย แล้วแก้วก็ดันเป็นคนเดียวที่พี่ขุนสามารถใช้ร่างกายในการผ่อนคลายส่วนนั้นได้ ก็เท่านั้น
"อ๊ะ .. อื้ออ .. พี่ขุนครับ .. แก้วว่าเราอย่า .." ไม่ทันได้พูดจบพี่ขุนของเขาก็ส่งแท่งร้อนที่ตอนนี้แข็งขืนจนเอ็นขึ้นเข้ามาในร่างกาย ช่องทางเล็กตอดรับแก่นกายใหญ่โตนั้นจนคนที่นอนซ้อนหลังถึงกับซี้ดปากด้วยความเสียวแล้วกดส่วนนั้นเข้ามาจนสุด
"อ่าา .. อย่าตอดแรงสิวะ .. แล้วใช้มือช่วยตัวเองไปด้วย ! ทำสิ ..! ซี้ดดดดดส์" ขุนบังคับให้คนตรงหน้าใช้มือรูดรั้งของตนเองไปด้วยเพื่อความเสียว แม้เขาจะไม่ชอบขี้หน้ามัน แต่เขายอมรับอย่างนึงว่าเขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้สอดใส่เข้าไปในช่องทางนี้
"ร้องดังๆ .. รูดแรงๆสิวะ .. แบบนี้" ขุนพูดแล้วจับแก่นกายแก้วรูดขึ้นลงจนแก้วต้องกัดปากไว้ไม่ให้ร้องออกมาเสียงดัง โดนสัมผัสทั้งด้านหน้าด้านหลังขนาดนี้แก้วทนแทบไม่ไหว ใกล้จะปลดปล่อยออกมาเต็มทน
"อื้ออ .. อ๊ะ .. อ๊ะ .. แก้วเสียวครับ .. พี่ขุน .. จูบแก้วหน่อยได้ไหม" แม้จะรู้ว่าขอออกไปในสิ่งที่ไม่มีวันได้รับ แต่แก้วก็ยอมโดนด่า ดีกว่าที่จะนิ่งเฉย แก้วอยากให้พี่ขุนจูบแก้วบ้าง ตั้งแต่ร่วมรักกันมา นอกจากการสอดใส่ พี่ขุนก็แทบจะไม่ยุ่งกับส่วนอื่นของแก้วเลย
"เรื่องมากจริง .. อืมม .. แปปเดียวนะ .. ซี้ดดด " ขุนพูดแล้วจับหน้าแก้วให้หันมาหา เขารีบหลับตาแล้วกดจูบลงไป ตอนแรกก็ว่าจะจูบแค่ครู่เดียวแล้วผละออก แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นจูบที่ยาวนานและเร่าร้อน แม้ฟันแก้วจะยื่นออกมา แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับการแลกลิ้นของเขาทั้งคู่
"อื้มมม .. อ่าา" เสียงครางกระเส่าของพี่ขุนที่ดังไปทั่วห้อง พร้อมรสจูบอันแสนหวานจากเขาทำให้ค่ำคืนนี้ถือเป็นค่ำคืนที่วิเศษสุดๆสำหรับแก้ว แก้วไม่เคยคิดว่าจะได้รับมันเลยในชีวิตนี้ แต่คืนนี้แก้วได้ทั้งการสัมผัสร่างกาย การจูบประโลมแลกลิ้น ถ้านี่คือการเปิดทางไปสู่ความรักของแก้วกับพี่ขุน ไม่ว่าพี่ขุนจะทำอะไรแก้ว จะทำอีกกี่ครั้งในคืนนี้ แก้วก็ยอม ..
"อ๊า .. อ๊า .. อื๊อออออออออออออส์". เสียงครางดังเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมของเหลวสีขุ่นที่หลั่งเข้ามาในร่างกายแก้วเป็นอันรู้กันว่าจบภารกิจของค่ำคืนนี้
"ไปอาบน้ำซะ" เสียงขุนดังขึ้นไล่แก้วไปอาบน้ำพร้อมถอนแก่นกายออกมาแล้วนอนพิงหัวเตียงด้วยความหอบเหนื่อย เขาก็ไม่คิดหรอกว่าการมีเซ็กส์กับมันจะดีขนาดนี้ ครั้งแรกกับครั้งที่สองเขาแค่เมาแล้วอยากปลดปล่อย แต่ครั้งนี้เขาทำไปเพราะโกรธ โกรธที่มันท้าทายเขา แอบไปนั่งดินเนอร์กับผู้ชายอื่นสองต่อสอง เขาไม่ได้หึงหรือหวงมันหรอกนะ เขาก็แค่โมโหคนอย่างมันก็เท่านั้น
"ปิดไฟแล้วนะครับ" อาบน้ำเสร็จสรรพขุนก็ขึ้นเตียงเตรียมนอน ส่วนแก้วก็เดินลงไปดื่มน้ำก่อนจะขึ้นมาปิดไฟเตรียมนอน
"ขอบคุณนะครับพี่ขุน" แก้วกระซิบข้างหูคนตัวโตที่หลับตากำลังจะหลับ ขอบคุณเขาอย่างนั้นหรอ ขอบคุณเรื่องอะไรกันล่ะ ขุนได้แต่คิดในใจ เมื่อคิดไม่ออกและไม่อยากสนใจเขาจึงค่อยๆปล่อยให้ตนเองเข้าสู่ห้วงนิทราไป ส่วนแก้วตอนนี้เขาได้แต่นอนอมยิ้มแล้วนอนกอดหมอนข้างเป็นบ้าอยู่คนเดียว ที่เขาพูดขอบคุณออกไปเป็นเพราะคืนนี้พี่ขุนทำให้เขาเห็นว่าแผนการที่ป๋าช่วยกำลังจะเป็นไปได้ด้วยดี ต่อจากนี้ก็เหลือแค่ทำให้พี่ขุนรักแก้วในสิ่งที่แก้วเป็น แล้วหลังจากนั้นแก้วถึงจะยอมเผยความจริงออกมาว่าเขาไม่ได้ขี้เหร่อีกต่อไป
.
อย่าลืมทานข้าวนะครับ เป็นห่วงจังเลย
ข้อความที่ส่งมาในข้อความแชททำให้ทายได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ไอ้ครั้นจะลบเพื่อนออกก็ดูจะใจร้ายเกินไป เขาก็เลยตอบบ้าง อ่านอย่างเดียวบ้าง แต่คนที่พยายามจะหาทางคุยด้วยก็ยังไม่เลิกรา ทายไม่ได้ชอบผู้ชายแต่ก็ไม่รังเกียจ เขาแค่คิดว่าเลย์ยังไม่ใช่ เลย์เป็นเพื่อนกับคุณขุนก็น่าจะเลวพอๆกับคุณขุน ในความคิดของทาย ทายคิดว่าเลย์แค่อยากแซวเฉยๆ ไม่ได้จริงจัง แต่ตอนนี้เลย์ก็ตามจีบเขามาเป็นอาทิตย์แล้ว ถ้าน้บตั้งแต่เจอกันครั้งแรกก็สองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง เจอกันก็หลายครั้ง แต่ทายยังไม่เคยเปิดโอกาสให้เลย์ได้เข้ามาคุยจริงๆจังๆได้สักหน
คราวหน้าไปทานข้าวกันอีกนะครับน้องทาย
นี่ก็อีกข้อความนึง แต่เป็นข้อความจากคนที่เพิ่งแยกกันหลังทานอาหารค่ำเสร็จ พี่วาร์ฟ เขาส่งข้อความเข้าเบอร์มือถือมาหลังจากแลกนามบัตรกันไป คนคนนี้มีดีหลายอย่าง ทั้งดูดี มีชาติตระกูล แถมเพื่อนซี้ก็ยังเชียร์ซะออกนอกหน้า แต่ทายยังไม่พร้อมมีใคร เขายังรักการมีอิสระอยู่ แม้จะไม่ได้ชอบผู้ชายแต่เขาว่าเขาก็สามารถคบหาผู้ชายเป็นแฟนได้ถ้าหากคนที่เข้ามาจีบมีนิสัยใจคอตรงกัน บางทีสองคนนี้อาจเป็นตัวเลือกที่ทายจะต้องเลือกคนใดคนหนึ่งในอนาคตเข้าสักวัน .. แต่ตอนนี้ขอเขาอยู่เป็นโสดไปก่อนนะ .. เขายังไม่พร้อมรับศึกหนักแบบเพื่อนจริงๆ
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาแล้วค่ะ แม่คนเขียนผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยเป็นไปได้ด้วยดีปลอดภัยไร้กังวล
ตอนนี้นางยังอยู่โรงพยาบาลอีกวัน แต่คนเขียนกลับมาแล้วเพราะต้องทำงาน
ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยอวยพรนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีทีเดียว ^^
ตอนนี้ขอมานิดนึงก่อนน้าา ไม่สนุกอย่าว่ากันนะคะ หัวสมองไม่แล่นจริงๆไม่ได้นอนเลย
อาจจะตอบคนที่ถามเรื่องหน้าตาไปได้บ้าง แต่ถ้ามันยังไม่เคลียร์เม้นบอกได้เลยค่ะ จะได้ปรับปรุง
ปล. ถ้าตอนหน้าเขาจะเขียนเป็นความคิดของแต่ละคนจะเป็นไรไหม รู้สึกเขียนบรรยายแล้วงงเอง 55
ไปแล้วค่ะ ยังมีอีกสองเรื่องที่ต้องปั่น
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
:pig4:
-
ิขุนเริ่มมีอาการออกแล้ว
-
ขอให้หายเร็ว ๆ ๆ นะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีใจด้วยนะคะ ขอให้คุณแม่แข็งแรงยิ่งๆขึ้นน้าาา
มันต้องแบบนี้แหละแก้วววว
ทำให้พี่ขุนมันรักเราตอนน่าเกลียดนี่แหละ!!
เอาคืนทีหลังเด็ดกว่าาาา
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
:katai2-1: ขุนเริ่มหลงกลแล้วว
-
คุณแม่ขอให้หายไวๆครับ คุณลูกก็ขออย่าให้หายไปไหนนานๆแล้วกัน อิอิ เป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
...เสียใจแทนแก้วที่ไปรักอินี่จีๆ คือด่าทอ รังเกียจ ดูถูก แต่ก็เอา?? คือไม่รัก ก็น่าจะเห็นแก่ว่าเป็นน้องนะ ตอนแรกคือแบบคิดว่าจู่ๆต้องมาหมั้นกะคนขี้เหล่ เลยรังเกียจสารพัด แต่นี่คือก็เป็นน้องที่เคยเล่นด้วยแต่เด็ก เป็นลูกเพื่อนสนิทพ่อ แล้วน้องมันก็ไม่เคยทำตัวไม่ดีใส่ หรือเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมันเลย มันยังดูถูกไม่ให้เกียรติขนาดนี้ แล้วนี่คือเอาไปดูถูกไป สลัดผักค่ะ ดีออก :serius2:
แก้วเอ๊ยยยย ช่วยไปเกิดอุบัติเหตุหัวโหม่งขอบเต้าหู้แรงๆ ให้ความจำเสื่อม ลืมอิสลัดเสื่อมนี่ทีเห้ออออ ไม่ไหวจะเพลีย อาร้ายยยจะทั้งรักทั้งหลงยังกะโดนของ ขนาดโดนเอาเป็นที่ระบายยังไปขอบคุณ ถึงขั้นคิดฝันว่าเป็นก้าวแรกของความรัก... ชวนให้สะเทือนใจในความหน้ามืดประหนึ่งเมายาของแก้วเหลือเกิน... น้ำตาจิไหล... :serius2:
ให้กะลังใจคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
...เสียใจแทนแก้วที่ไปรักอินี่จีๆ คือด่าทอ รังเกียจ ดูถูก แต่ก็เอา?? คือไม่รัก ก็น่าจะเห็นแก่ว่าเป็นน้องนะ ตอนแรกคือแบบคิดว่าจู่ๆต้องมาหมั้นกะคนขี้เหล่ เลยรังเกียจสารพัด แต่นี่คือก็เป็นน้องที่เคยเล่นด้วยแต่เด็ก เป็นลูกเพื่อนสนิทพ่อ แล้วน้องมันก็ไม่เคยทำตัวไม่ดีใส่ หรือเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมันเลย มันยังดูถูกไม่ให้เกียรติขนาดนี้ แล้วนี่คือเอาไปดูถูกไป สลัดผักค่ะ ดีออก :serius2:
แก้วเอ๊ยยยย ช่วยไปเกิดอุบัติเหตุหัวโหม่งขอบเต้าหู้แรงๆ ให้ความจำเสื่อม ลืมอิสลัดเสื่อมนี่ทีเห้ออออ ไม่ไหวจะเพลีย อาร้ายยยจะทั้งรักทั้งหลงยังกะโดนของ ขนาดโดนเอาเป็นที่ระบายยังไปขอบคุณ ถึงขั้นคิดฝันว่าเป็นก้าวแรกของความรัก... ชวนให้สะเทือนใจในความหน้ามืดประหนึ่งเมายาของแก้วเหลือเกิน... น้ำตาจิไหล... :serius2:
ให้กะลังใจคนเขียนค่ะ :กอด1:
ขอบคุณที่คอมเมนท์เตือนสติคนเขียนค่ะ
จะได้ไม่ลืมว่าอิพี่ขุนทำอะไรกับน้องไว้บ้าง
อย่าว่าแก้วเลยค่ะ ว่าอิคนเขียนนี่แหละ 5555
:กอด1:
-
แก้วสู้ๆ
ป.ล.ร้องเพลงนี้ใส่พี่ขุนดีมั้ยแก้ว "ไม่รักไม่ต้องมาเอา ไม่ต้องมาเอากับฉัน.."
หมั่นไส้มันง่ะ!!!!
-
o13
แก้วติดใจ หรือขุนติดใจ ??
-
ขอให้ดีขึ้นเรื่อยๆน้อออ
-
พี่ขุนเริ่มหลงรักแก้วแล้วนะ อย่าแบ้วนักสิ รักแก้วๆๆๆๆๆ :impress2:
-
เล่นงานพี่ขุนหนักๆเลยน้องแก้ว เอาให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลย หมั่นไส้อิพี่คุณมันจริงๆ :hao3:
พี่วาร์ฟกับทายคู่ใหม่น่าลุ้น :katai2-1:
-
:mew1:
-
ขอบคุณที่คอมเมนท์เตือนสติคนเขียนค่ะ
จะได้ไม่ลืมว่าอิพี่ขุนทำอะไรกับน้องไว้บ้าง
อย่าว่าแก้วเลยค่ะ ว่าอิคนเขียนนี่แหละ 5555
:กอด1:
555 คือมันอินค่ะ อินเนอร์เลยมาเต็มมมมม :o8:
เข้าใจแก้ว (ในระดับนึง) ค่ะ คือนางเหมือนเด็กมีปมหน่อยๆ เลยแบบแอบเป็นเด็กดูถูกตัวเอง แถมนางยังใช้ชีวิตอยู่ใต้หน้ากากขี้เหร่มาตลอด แต่คือบางทีอยากให้นางภูมิใจในตัวเองมากกว่านี้หน่อยค่ะ ขุ่นพ่อเลี้ยงมาถนุถนอมเลี้ยงมาดีๆ แล้วมาดูถูกไม่เห็นค่าตัวเอง ยอมให้ตัวเองมาเป็นเหมือนของเล่นให้คนอื่นให้เค้ามาดูถูกไม่ให้เกียรติ ในขณะที่ขุ่นพ่อรักดูแลมาขนาดนั้น มันน่าเศร้าใจ :o12: (อินเนอร์ออกอีกล่ะอินี่)
แต่คืองานดีค่ะ ตามอ่าน เอาเป็นว่าให้กำลังใจ และรออ่านต่อครัช o13
-
ขอให้คุณแม่มีร่างกายแข็งแรงเร็วๆนะค่ะ
รอๆว่าตอนไหนน้องแก้วจะเฉลยความจริง
-
โอ๊ยยย อิพี่ขุนนน แกกอดน้องจนพรุนแล้ว ยังมีหน้ามาไม่ชอบน้องอีกนะ หึ้ยยย :z6:
-
เพิ่งมาอ่าน เพลินๆดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ หวังว่าจะสุขภาพดีทั้งคนแต่งและคุณแม่ค่ะ
-
พี่ขุนเห็นแก่ตัวเอาแต่ได้ ทำแบบนี้มันเอาเปรียบน้องแก้วไปซะทุกเรื่อง
ปากบอกว่าเกลียดน้องอย่างโน้นอย่างนี้ แต่เอาน้องทำเมียเกือบทุกคืน
รีบถอดรูปได้แล้วน้องแก้ว จะได้เอาคืนไอ้พี่ขุน
-
ถ้าแก้วหน้าม้าไม่ใช่นายเอกคงโดนบรรดาคนอ่านทั้งจิกทั้งด่ายับแน่ๆ :ruready
-
ยินดีด้วยนะคะ
รอตอนหน้าค่ะ อยากดูความคิดของแต่ละคน
-
มีแผนนะน้องแก้ว แหม่ๆๆ ระวังพี่ขุนจับได้นะจ้ะ
ว่าแต่พี่ขุนติดใจล่ะสิ คึคึ
-
พี่ขุนนี่ .. หึหึหึ เปิดไฟทำ?
ทามมีจีบ2คนเลย 3P 3P
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
อิพี่ขุนติดกับน้องแก้วเราแล้ว 555
-
เย้ สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านน เพลินดีนะคะ อ่านเอาสนุกล้วนๆเลยอะนะคะ แต่เห็นเขียนว่าตรงไหนไม่เคลียคอมเมนต์ได้ เลยขอแสดงความเห็นว่า มันแปลกๆที่ตอนแรกแก้วบอกกับพ่อว่าไม่อยากหมั้นแต่ตอนล่าสุดบอกว่ารอคอยรักขุนมาตลอดซะงั้น มันน่าจะเป็นทำนองว่าลังเลที่จะหมั้นไม่แน่ใจว่าบังคับขุนมาหมั้นมันดีไม่ดีไรงี้มากกว่า หรือถ้าคิดว่าขุนคงไม่รักจำกันไม่ได้แล้วเลยตัดใจไปตั้งแต่แรกเจอไม่อยากหมั้นในตอนแรก ขุนก็ไม่ได้ทำอะไรให้น่าประทับใจจนกลับมาชอบอีกครั้งแถมไม่ได้มีการกล่าวถึงการตัดใจแต่บอกว่ารักมาตลอด กับอีกจุดที่พยายามแก้ปัญหาการเมคอัพสิว,กระ,ฟัน สิวกับกระมันก้พอจะเป็นไปได้ว่าลุกขึ้นมาแต่งก่อนขุนตื่น แต่ฟันนี่คือไม่เลยย ถ้าฟันเหยินกับไม่เหยินคือรูปหน้ามันต่างอยู่นะ(คิดซะว่าขุนไม่มองหน้าเวลาคุย) แต่ตอนป่วยคือเมคอัพหลุดล้านเปอเช็ดอยู่ตั้งหลายวันผ้าเลอะชัว(คิดซะว่าขุนมันเช็ดแบบแปะๆไม่ค่อยถูมาก) แต่ตอนเช็ดมันน่าจะมีมโนสำนึกของคนทั่วไปคือเอาแว่นแก้วออกเพราะมันเกะกะน่าจะเห็นโครงหน้าที่เปลี่ยนไปบ้าง(ก้คิดอีกว่าอิขุนไร้ซึ่งความใส่ใจ) แต่อันที่แบบรู้สีกประหลาดคือเรื่องฟันตอนติดฟันปลอมให้ไม่หลุดแบบดีขนาดนี้คงเป็นแบบครอบทับตัวฟันเลยป่าว ติดเฉยๆมันก้หลุดง่ายนะ ทีนี้มันจะกินข้าวตามปกติไม่น่าเป็นไปได้ เพราะฟันมันไม่เสมอกันแบบที่แต่งเติมเองไม่ใช่ตามธรรมชาติ
แต่ทั้งมวลแล้ว คือก้ปามันทิ้งไป แล้วก้พือคติอ่านเพื่อความบันเทิงต่อไป ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั้งผู้แต่งและคุณแม่เลยนะคะ
-
เย้ สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านน เพลินดีนะคะ อ่านเอาสนุกล้วนๆเลยอะนะคะ แต่เห็นเขียนว่าตรงไหนไม่เคลียคอมเมนต์ได้ เลยขอแสดงความเห็นว่า มันแปลกๆที่ตอนแรกแก้วบอกกับพ่อว่าไม่อยากหมั้นแต่ตอนล่าสุดบอกว่ารอคอยรักขุนมาตลอดซะงั้น มันน่าจะเป็นทำนองว่าลังเลที่จะหมั้นไม่แน่ใจว่าบังคับขุนมาหมั้นมันดีไม่ดีไรงี้มากกว่า หรือถ้าคิดว่าขุนคงไม่รักจำกันไม่ได้แล้วเลยตัดใจไปตั้งแต่แรกเจอไม่อยากหมั้นในตอนแรก ขุนก็ไม่ได้ทำอะไรให้น่าประทับใจจนกลับมาชอบอีกครั้งแถมไม่ได้มีการกล่าวถึงการตัดใจแต่บอกว่ารักมาตลอด กับอีกจุดที่พยายามแก้ปัญหาการเมคอัพสิว,กระ,ฟัน สิวกับกระมันก้พอจะเป็นไปได้ว่าลุกขึ้นมาแต่งก่อนขุนตื่น แต่ฟันนี่คือไม่เลยย ถ้าฟันเหยินกับไม่เหยินคือรูปหน้ามันต่างอยู่นะ(คิดซะว่าขุนไม่มองหน้าเวลาคุย) แต่ตอนป่วยคือเมคอัพหลุดล้านเปอเช็ดอยู่ตั้งหลายวันผ้าเลอะชัว(คิดซะว่าขุนมันเช็ดแบบแปะๆไม่ค่อยถูมาก) แต่ตอนเช็ดมันน่าจะมีมโนสำนึกของคนทั่วไปคือเอาแว่นแก้วออกเพราะมันเกะกะน่าจะเห็นโครงหน้าที่เปลี่ยนไปบ้าง(ก้คิดอีกว่าอิขุนไร้ซึ่งความใส่ใจ) แต่อันที่แบบรู้สีกประหลาดคือเรื่องฟันตอนติดฟันปลอมให้ไม่หลุดแบบดีขนาดนี้คงเป็นแบบครอบทับตัวฟันเลยป่าว ติดเฉยๆมันก้หลุดง่ายนะ ทีนี้มันจะกินข้าวตามปกติไม่น่าเป็นไปได้ เพราะฟันมันไม่เสมอกันแบบที่แต่งเติมเองไม่ใช่ตามธรรมชาติ
แต่ทั้งมวลแล้ว คือก้ปามันทิ้งไป แล้วก้พือคติอ่านเพื่อความบันเทิงต่อไป ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั้งผู้แต่งและคุณแม่เลยนะคะ
ขอบคุณที่เขียนปัญหาที่เจอมาให้นะคะ ขอโทษจริงๆค่ะที่เขียนมาไม่เคลียร์
คงเป็นเพราะบางทีเราเขียนไม่ครอบคลุมให้ดีด้วยเลยทำให้มันงงอยู่แบบนี้
ลองกลับไปนั่งอ่านดูก็พบว่ามันค่อนข้างงงจริงๆค่ะ ดูเป็นไปไม่ได้ก็ยังดันทุรัง
รบกวนถามได้ไหมคะ ว่าอยากให้เรารีไรท์ใหม่ไหม
หรือว่าจะให้ทำอย่างไรรบกวนบอกด้วยนะคะ กลัวเขียนต่อไปมันจะยิ่งวุ่นวายเข้าไปอีก
ขอโทษคนอ่านทุกคนจริงๆค่ะ เราผิดเองที่ไม่ตรวจดูความเป็นจริงและสะเพร่ามากไป
หวังว่าทุกคนจะให้คำแนะนำและให้อภัยคนเขียนด้วยนะคะ เบลอไปหมดแล้ว 555
:pig4:
-
ขอให้แม่แข็งแรงขึ้นเร็วๆนะจ๊ะ ตอนนี้อยากรู้ความคิดขุนมากกกก ความจริงแล้วแอบหึงนิดๆชิมิ
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะครับ ไม่ค่อยอยากให้รีไรท์ใหม่เลย กลัวจะเป็นเหมือนเรื่องอื่นๆ ที่เคยเจอมา พอรีไรท์ทีคราวนี้คนเขียนหายยาวเลย
:hao5: :hao5: :hao5:
ยังคงรออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:impress2:
-
แบบเดิมดีแล้วคร้าบ.สนุกอยุ่แล้ว
-
มันก็ไม่ได้งงอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ
เพียงแต่บางอันมันดูไม่สมจริง
แต่เราว่าอย่ารีเลย เขียนต่อเลยดีกว่า
:L1:
-
หนูแก้วทำให้พี่ขุนหึงให้มาก ทำให้บอกรักออกมาจากใจเร็วๆ แล้วค่อยเอาคืน ทำให้รัก ให้หลงไปเลย
คู่ทายอยากให้เป็นพี่วาร์ฟเหมือนกัน ชอบมากกว่าเลย์อีก ส่วนพี่ครามปล่อยให้เธอฝันค้างไปล่ะกัน
-
ขุนนี่มันเลวจริงๆ น้องแก้วอย่าไปยอมมันมากนะลูก
-
อย่ารีเลยค่ะ แบบนี้ก็โอเครแล้ว :mew2:
-
ไม่ต้องรีก็ได้ แค่ไปแต่งเติมเพิ่มลดบางส่วนทีมันแหม่งๆก็พอ รออ่านน้า
-
คิดว่าไม่ต้องรีก็ได้ค่า แต่ถ้าจะรวมเล่มก็รีเลยยย :katai5:
-
เข้ามาอ่านด้วยคน~อยากรู้ว่าเมื่อไหร่น้องแก้วจะถอดรูปให้อิพี่ขุนตะลึงซะที
-
ไม่เข้าใจตัวเอง
"มึงจะไปทะเลกับพวกกูป่ะวะอาทิตย์หน้า" เสียงไอ้เลย์เพื่อนผมมันถาม ทำไมต้องไปทะเล ทำไมไม่ไปที่อื่นบ้างวะ
"กูเบื่อทะเล แล้วอีกอย่าง กูขี้เกียจพาไอ้แก้วไป มึงก็รู้นี่ว่าป๋าไม่มีทางปล่อยกูไปคนเดียวแน่" ตอนนี้เราออกมาทานข้าวเย็นกันด้านนอก แก้วมันออกไปกับคนชื่อวาร์ฟ ผมล่ะไม่ค่อยจะถูกชะตากับไอ้หน้าหล่อนั่นเลย แม่งดูเก่ง ดูสุขุมกว่าผมเป็นสิบเท่า เวลาป๋าเอาผมกับคนชื่อวาร์ฟมาเปรียบเทียบกันทีไร ผมแม่งเบ้ปากทุกทีให้ตาย คนเรามันจะเหมือนกันได้ไงวะ
"มึงพาไปด้วยก็ไม่เห็นเป็นไรเลย มึงก็พารตีไปด้วยสิ ส่วนกู กูจะได้เจอน้องทายสุดที่รักกู" มันพูดทำหน้าเพ้อฝัน เหอะ หน้าหม้ออยากจะล่อเขาเต็มทน
"เขาไปยอมเป็นสุดที่รักมึงตั้งแต่เมื่อไหร่สัตว์ ! มึงนี่มัน !! เออๆ กูจะพามันไป ส่วนทายกูไม่แน่ใจนะว่าจะพาไปได้หรือเปล่า หาเรื่องให้กูฉิบหาย !" ด่าแม่งวันละสามเวลา แล้วทำไมกูต้องลอบมองโทรศัพท์ตลอดด้วยวะ ก็ไอ้แก้วมันไปกับชู้ เดี๋ยวมันก็กลับมาเองล่ะน่า
"จริงหรอวะ ! เฮ้ยยย พี่ขุนคนดี พ่อยอดชายหนุ่มรูปหล่อ ถ้ากูจีบน้องทายติดนะ กูจะยอมเป็นเบ๊มึงหนึ่งเดือนเลย" นั่นไง ระริกระรี้เชียวนะมึงไอ้เหี้ยเลย์
"รีบแดกเหอะ เดี๋ยวกูต้องรีบกลับบ้าน มีเอกสารต้องเคลียร์ว่ะ" เอกสารกองเต็มเลย ผมเพิ่งจะเริ่มทำงาน ยังทำอะไรไม่ค่อยเป็น เอกสารก็ต้องอ่านต้องเคลียร์ แม้จะเบื่อช่วงแรกๆ แต่ตอนนี้ชินแล้วล่ะ
"มึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอวะ ปกติไม่เคยเห็นมึงสนใจเหี้ยอะไรของบริษัทป๋ามึง .. หรือเป็นเพราะน้องแก้ววะ มึงถึงรักงานรักบ้านขนาดนี้" พูดมาทำกูสำลักข้าวเลยไอ้ห่าเลย์แม่ง
"เหี้ยไรล่ะ แดกๆ วู้" บอกมันให้รีบแดก ตอนนี้ยิ่งรถติดๆอยู่ด้วย กว่าจะถึงก็คงอีกนาน ทานข้าวกันเรียบร้อยก็ทางใครทางมัน ผมก็ขับรถกลับบ้านเปิดเพลงฟังรอรถติด
กริ๊งงงงงง
"ฉิบหายล่ะ . รตี!" สบถกับตัวเองเมื่อหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วพบว่าเป็นหมายเลขของใคร
(( คุณจะไปทะเลหรอคะขุน เห็นเลย์บอกว่าคุณจะชวนรตีด้วยหรอ )) แม่งไอ้เลวเลย์ มึงนี่ปากไวฉิบ
"อืม ถ้าคุณว่างก็ไปด้วยกันนะ" เลยตามเลย อย่างน้อยก็ดีกว่าไปกับแก้วมันสองคน
(( ได้เลยค่ะ รตีว่างอยู่แล้ว .. กำลังกลับบ้านหรอคะฟังเพลงเสียงดังมากอ่ะ ))
"ใช่ แค่นี้ก่อนนะรตี ผมต้องขับรถ"
(( ค่ะขุน ))
ติ๊ด
วางสายใส่ซะเลย กับรตีนี่ตอนแรกผมก็โอเคนะครับ แต่หลังๆเธอตามจิกผมมากไปหน่อย ผมเลยเบื่อเธอไว ตอนนี้กิ๊กที่เหลือผมโละทิ้งหมดแล้ว มีแค่รตีที่ยังไปมาหาสู่กันอยู่
"ทำไมกลับมาคนเดียว" กลับมาถึงก็เจอป๋านั่งดูสารคดีสัตว์โลก ช่างชิลอะไรขนาดนี้นะพ่อผม
"จะให้กลับมากะใครล่ะป๋า" เดินไปคุยกับเขาเสียหน่อย ต้องขออนุญาตไปทะเลอาทิตย์หน้าอีก
"ก็น้องไง แก้วไปไหน" หึ รักมันยิ่งกว่าลูกตัวเองเสียอีก อะไรก็น้อง อะไรก็แก้ว ผมนี่ไม่ใช่ลูกจริงๆหรอกมั้ง
"มันไปกับคุณวาร์ฟ สงสัยจะไม่อยากกลับบ้าน หึ" ก็ดีอยากไปก็ไป บางทีผมก็แอบของขึ้นนะ แต่พอมาคิดๆดู แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มันจะได้ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันมากมายอะไร
"เออดี มีเมียคนเดียวยังปล่อยให้ไปกับคนอื่น" ป๋าด่าผมทำไมเนี่ย แทนที่จะด่ามันที่ร่านไปกับผู้ชาย
"ช่างมันเถอะ เออ ป๋า อาทิตย์หน้าผมไปทะเลกับเพื่อนนะ .. หยุด .. อย่าเพิ่งพูด .. ผมพาแก้วมันไปด้วยอยู่แล้ว ไม่ต้องบ่น" ยังพูดไม่ทันจบเลย ป๋าแม่งจะแทรกตลอด กลัวผมจะทิ้งลูกสะใภ้ที่รักนักรักหนาเหลือเกิน
"เออได้ พาน้องไปก็ดูแลให้มันดีๆล่ะ ไม่ใช่พาไปทิ้งไปขว้าง ถ้าแก้วกลับมาแล้วบอกว่าแกทำอะไรน้องนะ ป๋าไม่เลี้ยงแกไว้แน่" โอ้โห ขนาดนั้นเลยทีเดียว หลงมันมากขนาดนั้นไม่แต่งกับมันเองล่ะครับป๋าครับ
"ครับ .. เข้าใจคร้าบบบ .. ผมขอตัวนะป๋า" บอกจบก็ขึ้นบันไดมา ตอนนี้ต้องเคลียร์เอกสารที่ค้างไว้ก่อน ถอดเสื้อสูทพร้อมคลายเข็มขัดกับเนคไทน์ออก ไม่คิดว่าจะมีวันนี้เหมือนกันนะ ตั้งแต่จบมาก็ไม่เคยคิดเข้าไปช่วยงานป๋าเลย แต่ตอนนี้พอได้เข้าไปมันก็ทำให้ผมรู้ว่าป๋าต้องเหนื่อยขนาดไหน ผมเลยลองทำดู ขนาดป๋ายังทำได้ ทำไมผมจะทำไม่ได้ล่ะ
.
ก๊อก. ก๊อก
"กลับมาแล้วครับ" มาแล้วไอ้ขี้เหร่ มันมักจะเคาะประตูทุกครั้งที่เข้ามาห้องผม ก็ดี มีมารยาทดี
"ไปกับชู้มาสนุกไหมล่ะ" ผมถามเสียงแข็งนั่งเซ็นงานต่อ มันกลับมาประมาณสามทุ่ม ทำไมไม่กลับเที่ยงคืนไปเลยล่ะแม่ง หรือไม่ก็ไปนอนกับมันเลย
"ใครชู้ครับ ผมไปกับคุณวาร์ฟ อีกอย่างทายก็ไปด้วย" เสียงแผ่วลงเหมือนกลัวผมโกรธ เห็นหน้ามันแล้วเหม็นขี้หน้าว่ะ ผมไม่ค่อยชอบมองหน้ามันเท่าไหร่
"ช่างมึงเหอะ เออ อาทิตย์หน้าทำตัวให้ว่างล่ะ จะพาไปทะเล ชวนทายไปด้วยนะ แล้วก็ไม่ต้องถาม บอกให้ทำตามก็คือทำ!" เสียงมันที่กำลังจะเล็ดลอดออกมาถูกกลืนเข้าคอไป เหลือแต่น้ำเสียงตอบรับเบาๆ
"ค .. ครับ" ตอบรับผมเสร็จมันก็เดินไปอาบน้ำ ส่วนผมนั่งเคลียร์เอกสารครู่นึงถึงเข้าไปทำธุระตัวเองบ้าง ออกมาก็เจอมันนอนคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ไม่รู้ หน้าตาระริกเชียวนะมึง
"ได้ครับพี่วาร์ฟ พรุ่งนี้เจอกันครับ .. ครับ .. ฝันดีครับ" มันพูดแล้วกดปิดโทรศัพท์ แม่งเอ้ย ได้ยินชื่อนี้แล้วของขึ้น
"มึงคิดจะเล่นชู้ต่อหน้ากูอีกนานไหม!" ผมตวาดมันเสียงดัง บิดแขนเล็กๆนั่นเหมือนจะหักเป็นสองท่อน
"เปล่านะครับ .. อื้อ .. แก้วเจ็บ" มันพยายามแกะมือผมออก แต่ผมไม่ยอมกำแน่นเข้าไปอีก
"ยังจะมีหน้ามาแก้ตัว ที่กูพูดไปนี่มันทะลุหูมึงออกไปหมดเลยใช่ไหม ! ห๊ะ ! " ผมเริ่มโกรธแล้ว ตอนนี้ผมคร่อมมันไว้ทั้งตัว พอจ้องหน้ามันดีๆถึงได้รู้ว่าบางทีไอ้แก้วมันน่าจะมีอะไรปิดบังผมอยู่ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
"แก้วไม่ได้ .. ฮึ่ก .. ไม่ได้ .. อื้อออ .. อ๊ะ" ผมเห็นแล้วมันทนไม่ไหว ยิ่งมันอย่กปฏิเสธก็ยิ่งเหมือนว่ามันทำ ผมเลิกเสื้อมันขึ้นถึงคอก่อนจะก้มลงไปกัดที่เม็ดอกสีอ่อน ผมทั้งเลีย ทั้งดูดจนแก้วมันร้องครางเสียงกระเส่า ไม่รู้ทำไม เวลามันทำให้ผมโกรธผมถึงอยากจะลงโทษมันด้วยการกระแทกแรงๆให้หลาบจำ ผมนึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่เคยชอบขี้หน้ามันแต่กลับชอบในรสสวาทที่ได้ทำกับมัน
"พี่ขุน .. อ๊ะ .. พี่ขุน" ยิ่งได้ยินเสียงร้องจากคนด้านใต้ ไฟราคะผมก็ยิ่งปะทุ ผมไซร้ลงมาจนถึงชั้นในสีอ่อน ไม่รอช้าก้มลงไปจัดการของรักของมันเล่นจนมันแอ่นตัวขึ้นร้องครางไม่เป็นคำ ผมส่งนิ้วไปเล่นที่ยอดอก และใช้ปากโลมเลียส่วนอ่อนไหวจนแข็งตัว เชี่ยเอ้ย หอมหวานไม่เหมือนหน้าตาของมันเลยสักนิด ผมผละออกแล้วถอดกางเกงตัวเองก่อนจะจับมันหันหลังแล้วอ้าขาออกกว้างก่อนจะหยิบแก่นกายที่ตั้งชันรอเสียบถูไถไปที่ช่องทางสีสวย ถูจนลูกรักแข็งมีเอ็นขึ้นก็ดันเข้าไปด้านในทีเดียวไม่รอเบิกทาง
"อ๊าาา .. เจ็บ .. แก้วเจ็บ" ยิ่งผมกระแทกแรงเท่าไหร่ เสียงคนข้างใต้ก็ดังขึ้นตามแรงกระแทกเท่านั้น ผมสวนเข้าออกภายในร่างกายมันที่คับแน่นและตอดรัดเหมือนเรียนรู้มาดีจนรู้ว่าผมชอบให้มันขมิบรัดส่วนหัว รู้สึกดีฉิบหาย ดีจนลืมทุกคนที่เคยร่วมรักด้วย ยิ่งมันอินโนเซนส์เท่าไหร่ ผมยิ่งอยากลิ้มรสมันมากเท่านั้น
"อ๊ะ . อ๊ะ . อ๊ะ .. อ๊าาาาา" เสียงแบบนี้พร้อมร่างที่กระตุกแบบนี้แสดงว่ามันปลดปล่อยน้ำคาวสีขุ่นออกมาเปื้อนเต็มที่นอนผมแล้ว ผมกระแทกอีกสี่ห้าทีก็ปลดปล่อยเข้าไปในตัวมัน มันสลบลงไปนอนคว่ำกับเตียง ส่วนผมรีบถอนแก่นกายออกแล้วเดินไปล้างตัว กลับมาก็เห็นมันเปลี่ยนผ้าปูเสร็จแล้ว ผมเลยลงไปนอนอย่างสบายใจ ส่วนมันรีบเข้าไปล้างตัวแล้วออกมาใส่เสื้อผ้าลงมานอนข้างผม ผมรู้นะว่าผมคือครั้งแรกของมัน มันเลยรักผมมาก ดูอย่างตอนนี้พอมันลงมานอนมันก็เข้ามากอดผม ส่วนผมก็มีรังเกียจนะ แต่อย่างไรมันก็คือเมีย ตอนนี้มันให้ความสุขทางเพศกับผมได้ ผมก็พร้อมที่จะปัดๆเรื่องหน้าตามันออกไปได้บ้าง ไม่รู้ว่ะ ใจนึงก็รังเกียจ อีกใจนึงก็เสือกหึงหวงมัน แม่งโครตบ้า
.
"สวัสดีครับป๋าณพ" วันนี้มีคนมาเยี่ยมที่ออฟฟิศแต่เช้าเลยเว้ย ป๋าสุดที่รักของไอ้แก้วมัน
"ตามสบายลูก .. เป็นไงบ้างล่ะ .. ได้ข่าวว่าเราก็เอาการเอางานเหมือนกันนะ" ท่านพูดแล้วเดินมานั่งข้างหน้าผม
"ก็ไม่ขนาดนั้นครับป๋า .. ป๋ามาหาป๋าผมหรอครับ" ปกติแล้วก็ไม่เคยมาหาผม เลยคิดว่าน่าจะมาหาป๋า
"ก็ประมาณนั้นอ่ะนะ ก็แวะมาดูบริษัทด้วยแวะมาดูลูกๆด้วย สบายดีนะเรา กับลูกลุงเป็นไงบ้างล่ะ" ท่านถามผมด้วยสีหน้าผ่อนคลาย นี่ก็อีกคน ไม่รู้ตัวเลยหรอว่ากำลังส่งลูกมาตกระกำลำบาก
"ก็เรื่อยๆครับ" ไม่รู้จะตอบว่าอะไร จะให้ตอบว่าผมเกลียดลูกท่านมากครับก็อาจจะโดนเป่าขมับเอาได้
"ไม่ชอบน้องขึ้นมาเลยหรอ .. หรือว่าเพราะน้องหน้าตาน่าเกลียด ขุนถึงรังเกียจน้อง" โหแม่ง ตรงเป้าเหมือนทายใจถูก
"ผมไม่เคยคบผู้ชาย ผมรักผู้ชายไม่ได้หรอกครับ". พอผมพูดจบป๋าก็ทำสีหน้ายิ้มแบบตัวร้ายในทีวี น่ากลัวฉิบหาย
"เอาเถอะ .. ป๋าก็ถามไปงั้นแหละ . ถ้าอย่างนั้นป๋าไปก่อนนะ .. เราทำงานต่อเถอะ" ป๋าลุกขึ้น ผมเลยไหว้ท่านแล้วเดินไปส่ง แปลกเหมือนกันนะ ทำไมป๋าไม่ให้ไอ้แก้วมันมาเป็นเลขาผมล่ะ หรือว่ากลัวผมจะกลั่นแกล้งมัน แต่ก็ไม่แน่บางทีป๋าอาจจะกำลังวางแผนอะไรอยู่อีกก็ได้
"เลย์ มึงหาเด็กให้กูคนนึง คืนนี้ให้มันไปรอที่เดิม เออน่า แค่นี้นะ" ผมโทรหาเลย์มัน คืนนี้กะว่าจะไปผ่อนคลายกับผู้หญิงเสียหน่อย ไม่ได้เอารูผู้หญิงคนอื่นมานาน ส่วนที่เดิมของผมก็คือโรงแรมสุดหรูใจกลางเมือง อยากไปลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง เอาตูดบ่อยๆเดี๋ยวมันจะติดซะก่อน
.
"สวัสดีค่ะพี่ขุน .. หนูชื่อเมย์นะคะ" เลิกงานผมก็หลบออกมาก่อน นั่งดริงค์ข้างล่างสักพักถึงได้ขึ้นมาบนห้อง เข้ามาก็เจอสาวสวยใส่ชุดนักศึกษานั่งรออยู่ เออว่ะ ลูกชายเริ่มตื่นตัว
"พี่ไม่อาบน้ำนะ .. เราก็ไม่ต้องอาบ" ผมเดินมาบนที่นอน เธอก็รู้หน้าที่ครับ ถอดเสื้อกับกางเกงผมออกก่อนจะบ๊วบลูกชายผมอันดับแรก แบบนี้คือการผ่อนคลายครับ ไม่มีการเล้าโลม ไม่มีการจูบปาก หอมแก้ม เอาอย่างเดียว เสร็จก็กลับ
"อ๊ะ .. อ๊ะ " เธอขย่มอยู่บนตัวผม ให้ตายเถอะ ผมแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่รู้สึกถึงคำว่าเสียว มีแค่อารมณ์นิดๆหน่อยๆ เลย์แม่งส่งสาวไม่ซิงมาให้กูได้ไงวะ เหี้ย หลวมฉิบ
"นี่เงิน ออกไปไม่ต้องล็อคประตูนะ" ผมยื่นเงินให้เธอแล้วเดินไปสูบบุหรี่นอกระเบียง สัตว์เอ้ย! ตอนที่ทำรักกับคนอื่น หน้ามึงยังลอยเข้ามาหลอกหลอนกูอีกนะ !
(( ครับพี่ขุน )) ผมตัดสินใจโทรหามัน เมื่อกี้ไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ เลยให้เงินแล้วกลับบ้านไป
"มึงนั่งแท็กซี่ออกมาหากูที่โรงแรม xxx "
(( แต่ว่า .. ))
"ไม่มีแต่ รีบมาด้วย"
ผมวางสาย สูบบุหรี่อีกมวนก่อนจะโทรลงไปสั่งให้คนหน้าเคาน์เตอร์คอยดูว่ามันมาถึงหรือยัง นั่งรออยู่สักพักมันก็มาจริงๆ สั่งอะไรก็ทำหมดไอ้แก้วหน้าม้าเนี่ย
"พี่ขุน" มาถึงมันก็เดินมาหาผมที่นอนไขว่ห้างดูหนังเรื่อยเปื่อย
"เออ อาบน้ำให้กูหน่อย ถอดเสื้อผ้าแล้วตามเข้ามา" ผมบอกมันแล้วดีดตัวผิวปากเข้าห้องน้ำสบายใจไป ปล่อยให้มันยืนเอ๋อแดกสักพัก พอมันยังไม่มาผมก็เร่งมัน ทีนี้ล่ะเดินโป๊ชั้นในตัวเดียวมาเลย หึ เด็กฉิบหาย
"ลงมาสิ" ผมบอกมันเชิงสั่ง มันเดินอ้อมมาด้านหลังแล้วลงมือนวดให้ผม เออ ผ่อนคลายกว่าเด็กขายอีก พอนวดเสร็จผมก็นาบต่อ ทำรักกับมันไปสามน้ำถึงจะกลับไปนอนที่เตียง จะว่าไปมันก็อึดฉิบหาย ขนาดผมทำกับมันแทบทุกวัน มันยังทนได้เลย .. หรือว่าผมจะพามันไปศัลยกรรมดีวะ จะได้อึ๊บมันอย่างไม่ตะขิดตะขวางใจหน่อย
"ไม่กลับบ้านหรอครับ". มันเอ่ยถามตอนเราขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว
"พรุ่งนี้ค่อยกลับ เรื่องมากหน่ามึง" ผมบอกแล้วหลับตานอน เหนื่อยฉิบหายวันนี้ ปล่อยไปตั้งห้าน้ำ
"ครับ ฝันดีครับ " เสียงมันพูดอยู่ใกล้ๆหู ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเรียกมันมา ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากมีอะไรกับมัน ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเล้าโลมมัน ถึงอยากให้มันมาหา ผมแม่งไม่รู้ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
TBC.
มาสั้นๆแต่ก็มาน้าา
อาจจะช้าหน่อยเพราะแต่งอยู่สามเรื่อง
ส่วนข้อสงสัยที่ว่าจะให้รีไรท์ใหม่ไหม ก็น่าจะไม่รีแล้วนะคะ
แต่เรากลับไปเปลี่ยนแปลงให้แล้วในตอนที่ผ่านๆมา จะได้ไม่งงกัน
แต่เรื่องเมคอัพคงไม่เปลี่ยนแปลงเนอะ
ขอบคุณที่ช่วยกันบอกข้อเสียหรือข้อผิดพลาดนะคะ
มันช่วยได้เยอะจริงๆ ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
โอ๊ย อิขุน เอ็งเลวได้ใจเลยนิ :z6:
ดูทำแต่ละอย่าง เอากลับคืนหนักๆเลยนะคะ น้องแก้ว
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ :กอด1:
-
:hao3: พี่ขุนเริ่มติดกับแล้วววว
-
โอ๊ยยยย เกลียดพระเอกเรื่องนี้จริงๆเล๊ยยยยยย :z6:
ใจร้าย ใจดำ ใจอีกา มากกกกกกก
รอคอยช่วงที่น้องแก้วน้อยกลอยใจของเราจะเอาคืน
-
ยี้พี่ขุ้นว่ะ!!! :z6:
-
กระโดดถีบหน้าพี่ขุนสิบที นะบัดนาว
คนอะไรใจดำเหมือนถ่าน :katai1:
-
ให้แก้วดัดนิสัยอิตาขุนให้เป็นผู้เป็นคน เอาคืนให้หนักๆเลยนะ
-
:katai2-1:เย้มาแล้ว รอเรื่องนี้ทุกวัน อิอิ
รอแก้วเปิดเผยหน้าที่แท้จริงก่อนเถอะอิพี่ขุน เชอะ :hao7: :angry2:
-
อืมมม ไม่รักน้องแต่ชอบทำรักกะน้อง มันแปลกๆนะขุน
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: มอบให้อิพี่ขุนรัวๆๆๆๆๆๆๆ
ตายซะๆ ย่ำยีทำร้ายจิตใจแก้ว มันต้องโดนนนน :beat: :beat: :beat:
รอตอนไปทะเลน้าาาา
-
:mew1:
-
o22
-
เอาคืนไอ้พี่ขุนนี่มาช้าไปนะ
ปล. เลย์นี่ก็ดูเป็นเพื่อนชั่วใช้ได้เลยนะ ไม่น่าปล่อยให้ลอยนวลได้น้องทายไปเด็ดขาด
-
เลวกว่าพี่ขุนนี่คงไม่มี :m16:
-
เกลี่ยดอีพี่ขุน มีแด้วอยู่แล้วยังนอกใจ T^T
-
แก้วนี่ก็ยอมพี่ขุนไปหมด
พี่ขุนมันหวงๆแก้ว หลงแก้วแล้วอ่ะดิ๊
-
จ่ะไม่รู้เรย โง่
-
เซ็งขุน :เฮ้อ: ขอตีซักที :beat:
-
อิขุนนี่เลวจริงๆ รอน้องแก้วถอดรูปนะลูก
-
ฮึๆๆๆ แผนของสองป๋าใกล้สำเร็จแล้วสินะ :t2:
-
เกลียดอ่ะ เกลียดจริงๆนะ ผู้ชายคนนี้
ฮือออ หนูแก้ว หนูไม่น่ารักมันเลยลูก :กอด1:
-
น้องแก้วหน้าหนูก็ทั้งทนทั้งอึดยิ่งกว่าควาย เห็นแล้วหงุดหงิดแทน
มัวแต่ยอมผัวเหี้ยอยู่แบบนี้ เมื่ิอไหร่จะได้เอาคืนบ้างละ
หรือจะยอมเป็นเบี้ยล่างตลอดปีตลอดชาติ
-
อยากเตะอีเลย์จะชวนยัยรตีไปทะเลด้วยทำไม?! :angry2:
อยากให้คนเขียนหารุกโหดๆให้เลย์ซักคนจะได้เลิกแรด(?)
เลิกจีบทามด้วย หึหึ
ขุนแกก็ด้วยเออออห่อหมกไปกับรตีนั่นทำไม!
"อย่างน้อยก็ดีกว่าไปกับแก้วสองคน"
จ่ะกล้าพูดเฟิร์สกับคนอื่นไม่มันส์ก็เรียกหาแก้ว
อิขุน!อิสำส่อน!อิร่าน!อิมักมาก!อิไม่รู้จักพอ!อิควาย!
(อย่าสนครับผมอิน)
+1 +เป็ดเป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
-
เออเนอะคนเรา รักเค้าแล้วยังไม่ยอมรับสักที
คงเพราะมีอคติกันน้องเค้าแรกๆ จะให้ทำใจยอมรับว่าชอบมันก็คงจะแปลกๆ
แต่คือ...... เห้อ ช่างเรื่องครอบครัวเค้า แค่เป็นกำลังใจในมุมแคบๆของคอมฯก็คงโอเคแล้วแหละ
จะสงสารหนูแก้วก็พูดไม่ออก คือ มันไม่ได้โดนบังคับไง เค้าเรียกถวายตัวเองแต่ให้คนอื่นใส่พานยื่นไปก็แค่นั้น
ก็ต้องอยู่ที่เวลา ถ้าอิขุ่นขุนมันยอมรับตัวเองได้ เรื่องก็คงจะแฮปปี้ล่ะนะ (แต่รู้สึกไอ้ที่บอกว่าเกลียด แต่ก็ยังแฮป'ปี้'ๆ ทุกวันนี่มัน
อะไร ชั้นก็ไม่เข้าใจแกเลยจริงๆนะอิขุน :hao7:)
-
ถ้าอีพี่ขุนไม่โดนเล่น เราจะโป้งคนเขียน :ling1:
-
ขุนเริ่มติดใจแก้วหน้าม้าแล้วสินะ
เดี๋ยวก็จะได้เอาคืนแล้ว :katai4:
-
....ถ่อยค่ะ.... อิสลัดเสื่อมขุน
แก้วคะ... วางโค้กในมือลง แล้วเบิ่งให้ชัดถึงความเห้ ของอิสลัดเสื่อมด้วยค่ะ (โดนของเมายา อยู่นานแล้วนะน้อง เมื่อไหร่จะสร่างคะลูก)
คือมันต้องโดนขนาดไหนอ่ะ ถึงจะตาสว่าง อิเห้นี่เรียกมาเอาที่โรงแรม อย่าบอกว่าไม่รู้ว่าก่อนหน้ามันเอาคนอื่นแล้วเรียกมาเอาต่อ คือมันต้องเห็นอยู่แล้ว ทั้งเตียงทั้งถุง (หรือสลัดนี่มันไม่ใช้ถุง แหลกเอดส์กันแพ็คคู่พอดี) คือต้องให้มันเอาอิหรี่ต่อหน้าตอนทริปทะเลนี่ก่อนรือ ถึงจะหยุดปิดหูปิดตา แล้วถ้ามันเสื่อมได้ขนาดนั้น ต่อให้ตอนหลังจะทำอะไรล้างผิด หรือทรมานปางตายขนาดไหน ก็ไม่น่าให้อภัยป่ะ
คืออิพวกเรื่องที่แบบ พระเอกเลวเพราะเข้าใจผิดบ้าง แก้แค้นบ้าง มีปมบ้าง มันยังมีเหตุผล (กากๆของมัน) อยู่นะ แต่อิสลัดน่ะ สถุลโดยกมลสันดานเยี่ยงนี้ โฉดใส่แก้วโดยที่แก้วไม่เคยทำอะไรให้ เป็นน้องชายที่เคยเล่นด้วย แต่ตอนนี้มันยังให้เกียรติกะหรี่มากกว่าน้องอ่ะ...
ขุ่นพ่อของทั้งคู่ก็เฮ้อออ ใจร้ายกับน้องมากเลย แล้วอย่าซึนว่าไม่รู้ว่าแก้วต้องโดนอะไรบ้าง ลูกตัวเป็นไงก็รู้อยู่ทั้งคู่ป่ะ ว่าคนนึงโฉด อีกคนก็ทำตัวยังกะลูกเมียน้อย แล้วยิ่งมีเรื่องข่มขืนตอนแรก ควรให้มีคนจับตาดูป่ะ ชิลไปไหนแต่ละคน
อินเนอร์มาเต็มอีกรอบ ด่าตัวละครก็ไม่ได้ด่านิยายนะ พูดเบย
ขอให้ได้อ่านตอนที่แก้วหมดรักขุนทีเห้ออออ จะด้วยความจำเสื่อม หมดความอดทน หรือเจอคนใหม่ อะไรก็ได้ อยากจะอ่านตอนขุนมันเป็นคนไร้ค่า ไม่มีความหมายในสายตาแก้วบ้าง (ไม่ต่างจากขอพระเอกใหม่ ฮาาาา) //กราบบบบบบบบบบบบบบ
-
....ถ่อยค่ะ.... อิสลัดเสื่อมขุน
แก้วคะ... วางโค้กในมือลง แล้วเบิ่งให้ชัดถึงความเห้ ของอิสลัดเสื่อมด้วยค่ะ (โดนของเมายา อยู่นานแล้วนะน้อง เมื่อไหร่จะสร่างคะลูก)
คือมันต้องโดนขนาดไหนอ่ะ ถึงจะตาสว่าง อิเห้นี่เรียกมาเอาที่โรงแรม อย่าบอกว่าไม่รู้ว่าก่อนหน้ามันเอาคนอื่นแล้วเรียกมาเอาต่อ คือมันต้องเห็นอยู่แล้ว ทั้งเตียงทั้งถุง (หรือสลัดนี่มันไม่ใช้ถุง แหลกเอดส์กันแพ็คคู่พอดี) คือต้องให้มันเอาอิหรี่ต่อหน้าตอนทริปทะเลนี่ก่อนรือ ถึงจะหยุดปิดหูปิดตา แล้วถ้ามันเสื่อมได้ขนาดนั้น ต่อให้ตอนหลังจะทำอะไรล้างผิด หรือทรมานปางตายขนาดไหน ก็ไม่น่าให้อภัยป่ะ
คืออิพวกเรื่องที่แบบ พระเอกเลวเพราะเข้าใจผิดบ้าง แก้แค้นบ้าง มีปมบ้าง มันยังมีเหตุผล (กากๆของมัน) อยู่นะ แต่อิสลัดน่ะ สถุลโดยกมลสันดานเยี่ยงนี้ โฉดใส่แก้วโดยที่แก้วไม่เคยทำอะไรให้ เป็นน้องชายที่เคยเล่นด้วย แต่ตอนนี้มันยังให้เกียรติกะหรี่มากกว่าน้องอ่ะ...
ขุ่นพ่อของทั้งคู่ก็เฮ้อออ ใจร้ายกับน้องมากเลย แล้วอย่าซึนว่าไม่รู้ว่าแก้วต้องโดนอะไรบ้าง ลูกตัวเป็นไงก็รู้อยู่ทั้งคู่ป่ะ ว่าคนนึงโฉด อีกคนก็ทำตัวยังกะลูกเมียน้อย แล้วยิ่งมีเรื่องข่มขืนตอนแรก ควรให้มีคนจับตาดูป่ะ ชิลไปไหนแต่ละคน
อินเนอร์มาเต็มอีกรอบ ด่าตัวละครก็ไม่ได้ด่านิยายนะ พูดเบย
ขอให้ได้อ่านตอนที่แก้วหมดรักขุนทีเห้ออออ จะด้วยความจำเสื่อม หมดความอดทน หรือเจอคนใหม่ อะไรก็ได้ อยากจะอ่านตอนขุนมันเป็นคนไร้ค่า ไม่มีความหมายในสายตาแก้วบ้าง (ไม่ต่างจากขอพระเอกใหม่ ฮาาาา) //กราบบบบบบบบบบบบบบ
โด๊นนนนน แบบว่าทำไมถึงยอมขนาดนี้
หรือเพราะรัก โอ๊ย จะรักอะไรคนแบบนั้น
อีกใจนึงก็อยากเห็นอิพี่ขุนโดนตอกกลับเยอะๆ
จะเกลียดก็ไม่ลง ก็มันเป็นพระเอก
แก้ววววว ออกมาจากบ่วงกรรมนั้นนน
:z6:
-
โดยส่วนตัวแล้ว อยากให้แต่งต่อนะครับ
ผมชอบเรื่องนี้ ถึงแม้จะขัดกับความเป็นจริง แต่ เฮ้ย!! นี่มันนิยายป่ะว่ะ
พระเอกบางเรื่อง แม่งก็เห้เหมือนกัน หรือยิ่งกว่า แต่พอดีว่ามันไม่ชัดเจนเท่า ขุ่น ถึงเรื่องที่ทำไง
เลยให้ความรู้เกียจมากๆ(พอๆ แกอินไปล่ะ) สนับสนุนให้แต่งต่อนะครับ เพราะเรื่องถือว่าดำเนินได้ดีแล้ว
นิยายมันก็เป็นนิยาย เอาสมจริงมาก แล้วคนแต่งปวดหัว แต่งสบายๆให้คนอ่าน อ่านสนุกดีกว่า
รอตอนต่อนะครับ
-
โอ้ย!รักเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก พระเอกง่าว!!
-
ทนไม่ไหว
ผมนอนคิดเรื่องของเราทั้งคืน เรื่องของเราสองคนที่ไม่ว่าอย่างไรมันก็ไม่มีทางจบลงด้วยดีได้ ผมนอนมองหลังพี่เขาน้ำตาซึม ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะได้กับคนอื่นแต่เขาก็ยังโทรไปตามผมให้มาเห็นสภาพบาดตาบาดใจ นี่ผมทนเกินไปหรือเปล่า ผมถามตัวเองเป็นร้อยรอบ แต่คำตอบมันก็ได้แต่คำเดิมๆ 'ผมรักเขา' ใช่ ผมรักพี่เขา รักทั้งๆที่ตัวเองอ่อนแอ มันเลยต้องมาเจอกับสภาพที่เห็นในปัจจุบันนี้ไงล่ะ ผมไม่รักตัวเองเลยหรอ ผมไม่กล้าแม้แต่จะขัดคำสั่งป๋าเลยหรอ คำตอบก็คือมันไม่ใช่ มันเป็นเพราะความรักที่มีเยอะเกินไปจนมันทำลายตัวผมเอง .. ผมหันไปมองซากถุงยางแล้วน้ำตาไหลออกมา นี่ผมกลายเป็นอีตัวที่เขาจะสั่งให้ทำอะไรก็ทำอย่างนั้นหรอ ผมสูดน้ำมูกแล้วลุกขึ้นนั่งในความมืด ก่อนจะค่อยๆพาตัวเองที่มีสภาพไม่ต่างจากคนโดนข่มขืนไปแต่งตัวแล้วออกจากห้องไป ผมไม่รู้จะไปไหนดี เพียงแค่อยากออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้
"แก้ว! ทำไมสภาพแบบนี้ ใครทำอะไรตัว เห้ย เข้ามาก่อนๆ" สุดท้ายผมก็พาตัวเองมาห้องเพื่อนรัก ผมไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้
"ใครทำแก้วแบบนี้ แล้วทำไมมาห้องเราตอนนี้ล่ะ นี่มันจะตีห้าแล้วนะ" ทายเป็นห่วงผมมาก เดินมาดูร่องรอยตามตัวผม พี่ขุนไม่ได้ใช้ความรุนแรงกับแก้วหรอกครับ เพียงแต่เวลามีเซ็กส์กัน เขามักจะรุนแรงกับผมเสมอ
"เรา .. ฮึ่ก .. เราเจ็บอ่ะทาย .. พี่ขุนทำเหมือนเราเป็นที่ระบายความใคร่ .. เขาไม่แม้แต่จะอ่อนโยนกับเราด้วยซ้ำ" แล้วผมก็ทนไม่อยู่ น้ำตาที่อัดอั้นไว้มันพรั่งพรูออกมาจนทายต้องเข้ามากอดผมไว้
"ไอ้เชี่ยนั่นมันบ้าป่ะวะ แก้วเป็นเมียมันทั้งคนนะ! แล้วแก้วจะเอาไงต่อ เราว่าถ้าบอกป๋า ป๋าก็น่าจะยอมนะ เขาคงทนไม่ได้หรอก เห็นลูกสภาพแบบนี้"
"เราเจ็บ .. เราไม่รู้จะทำไงดี .. เรารักเขาไปแล้วทาย .. รักแม้ว่าเขาจะเลวใส่เราขนาดไหน .. ฮึ่ก .. ทำไงดี . เราควรทำไงดี" ผมกอดทายไว้แน่น ไม่คิดเลยว่าวันนึงตัวเองต้องมามีสภาพแบบนี้
"โถ่แก้ว .. เราสงสารแก้วนะ แต่เราอยากให้แก้วรักตัวเองมากกว่านี้ .. เฮ้อ .. ดูสิ .. รอยกัดจูบเต็มไปหมดเลย . เอางี้นะครับ แก้วไปอาบน้ำ ล้างหน้าให้สบายตัวหน่อยเนอะ เดี๋ยวทายทำโกโก้ร้อนให้ดื่ม เนอะ" ผมพยักหน้าที่บ่าทายหลายที ก็ดีเหมือนกันอาบน้ำให้หัวสมองโล่งกว่านี้หน่อย อาจจะคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้บ้าง
.
"เสร็จแล้วหรอแก้ว .. อ่ะ .. นี่โก .." ทายหันมาหาผมพร้อมมือกับปากที่ค้างเติ่งอยู่แบบนั้น น้ำเสียงขาดตอนไปเหมือนคนเห็นผีอย่างนั้นแหละ
"ท .. ทำไม .. น .. หน้าแก้ว" ทายตกตะลึงชี้นิ้วมาที่หน้าผม อ่อ ผมล้างคราบเครื่องสำอางคฝ์พิเศษออกจนเกลี้ยงครับ ไม่อยากปิดบังทายอีกแล้ว อย่างไรทายก็เพื่อนสนิทผม ผมถอดฟันที่ติดไว้อย่างดีออกแช่น้ำในห้องน้ำเดินเช็ดหัวออกมา
"หน้าเราจริงๆเป็นแบบนี้แหละ .. ขอโทษนะทายที่ต้องปิดบังความจริง .. เรามีเหตุผลน่ะ " ผมเดินเข้ามาใกล้ทาย ทายยังยืนอึ้งกิมกี่อยู่เลย คนน่ารักของผมกำแก้วแน่นจนผมต้องยื้อแก้วมาถึงจะได้ดื่ม
"ค .. คือ .. เห้ย .. เราแม่งโคตรตกใจเลย .. เรื่องจริงหรือฝันวะ .. รู้ไหมแก้ว .. นายแม่งโคตรหล่อโคตรน่ารักอ่ะ ! เชี่ยเอ้ย โดนหลอกมาเป็นเดือน" ผมตลกกับคำพูดทาย มีการเดินมาลูบแก้มผมเหมือนจับผิดด้วยนะ น่ารักเสียจริง
"เราไม่น่ารักหรอก .. ดื่มโกโก้กันเถอะ .. ทายย .. อย่าทำเหมือนเราเป็นตัวประหลาดขนาดนั้นสิ .. นะ" ผมบอกทายทำหน้ายู่ เขาคงตกใจมากจริงครับ ไม่ยอมหุบปากสักวินาที ฮ่าา คงแปลกใจมากสินะที่ผมไม่ได้ขี้เหร่
"ทำไมต้องปิดบังความน่ารักของตัวเองไว้ล่ะแก้ว .. มันเคยมีเรื่องอะไรหรอ" ทายถามแล้วเดินมานั่งข้างๆ
"คือแบบนี้เราอ่ะเคยขี้เหร่ตอนเด็กถูกเพื่อนล้อสารพัดป๋าเลยพาไปรักษาสิวที่หน้าดัดฟันเปลี่ยนตัวเองทั้งหมด แต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด พอเราหน้าตาดี คนที่เข้ามาเป็นเพื่อนก็มีแต่คนไม่จริงใจเราโดนผู้ชายหลอกมาด้วยแหละ เจ็บชะมัด หลังจากรั่นเราเลยขอป๋าไม่เอาอีกแล้วหน้าตาดี ป๋าเลยพาไปหาหมอที่เก่งที่สุด เขาก็เลยทำฟันปลอมพิเศษมาให้เรา ส่วนหน้าก็ได้เครื่องสำอางค์ชั้นเยี่ยมจากเมคอัพอาร์ตติสต่างประเทศ เราเลยแต่งมาทำงานทุกวันนี้" อธิบายจบปากกับตาทายก็ยิ่งกว้างเข้าไปอีก
"ก็ว่าทำไมเหมือนจริง เราไม่เคยตะขิดตะขวางใจเรื่องหน้าตาแก้วเลยนะเชื่อป่ะ โคตรเนียน" ทายพูดชม จริงครับ ขนาดคนที่อยู่ด้วยกันทุกวัน เคยดูดปากกันเขายังไม่รู้เลย
"หมดข้อสงสัยหรือยังเพื่อนรัก .. ง่วงนอนแล้วอ่ะ" ผมบอกกระดกแก้วจนหมด พอมานั่งคุยกับทายแบบนี้ผมก็เริ่มสบายใจขึ้นครับ ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องโกหกอะไร ทายเป็นเพื่อนที่ดีกับผมจริงๆ
"ยังไม่หมดอ่ะ .. ไว้นึกออกค่อบถามละกันเนอะ " ทายยิ้มให้แล้วหยิบแก้วไปล้าง ผมบอกขอบคุณแล้วเดินไปแปรงฟันอีกรอบก่อนจะเข้าไปในห้องนอน ทายอยู่คอนโดคนเดียว ผมก็อยากอยู่แบบนี้เหมือนกันนะครับ เป็นส่วนตัวดี แต่ก็เป็นเด็กติดบ้านเลยไม่ค่อยได้ตื๊อป๋าออกไปอยู่ข้างนอกเท่าไหร่
.
"ป๋าสวัสดีครับ" ผมไหว้ป๋าพี่ขุน วันนี้ผมกับทายออกมาด้วยกัน ตอนแรกว่าจะโทรมาลาแต่ก็ไม่อยากทำเพราะมันดูไม่ดี อีกอย่างจะเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานได้ไง แบกกับทายผมก็เข้ามาในห้อง ไม่นานป๋าก็มา
"ครับลูก .. เมื่อคืนเรากับเจ้าขุนไปนอนไหนกัน .. ป๋าเห็นขุนกลับมาคนเดียว .. เหวี่ยงแต่เช้าอะไรของมันไม่รู้" ป๋าพูดแล้วเดินไปนั่งที่ เหวี่ยงหรอ สงสัยจะโกรธที่ผมทิ้งเขาไว้ไม่บอกล่ะมั้ง
"ผมไปนอนกับทายครับ พอดีมีธุระนิดหน่อย" พูดออกไปก็กลัวป๋าจับได้เหมือนกัน แต่ป๋าก็ดูไม่ได้จับผิดพิรุธอะไรได้ก็เลยเลยตามเลย
"คราวหน้าก็สั่งเด็กไว้ก็ได้นะลูก เขาเห็นเราออกไปดึกดื่นเขาก็เป็นห่วง ป๋าก็เป็นห่วง" ที่ป๋าพูดมันก็จริง ผมไม่น่ารีบร้อนจนลืมจุดนี้ไปเลย
"ขอโทษนะครับ คราวหน้าผมจะไม่ลืม" ไหว้ขอโทษป๋า ป๋าแกก็พยักหน้าเข้าใจ นั่งกำลังจะดูเอกสารอยู่ดีๆก็มีเสียงเปิดประตูอย่างดัง ตามมาด้วยคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
"มึงทิ้งกูไว้คนเดียว! เมื่อคืนมึงหนีไปไหนมา ห๊ะ! ทำไมมึงทำตัวแบบนี้ ไปกับไอ้วาลฺฟใช่ไหม! มึงให้มันมารับใช่ไหม" เขาเดินเข้ามากระชากตัวผมจนตัวลอย เข้าบ้าไปแล้วใช่ไหม ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย ผมต่างหากที่ควรโกรธ
"ผมไม่ได้ .. ฮึ่ก " พูดแค่นั้นก็ไปต่อไม่ถูก เขาเขย่าจนร่างผมแทบแหลกคามือ ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วย
"แกปล่อยหนูแก้วเดี๋ยวนี้!" เสียงตวาดดังลั่นห้องพร้อมก้าวเข้ามาดึงตัวผมออกมาจากคนตรงหน้าอย่างไว ป๋าดึงผมให้ไปอยู่ด้านหลัง ผมร้องไห้แล้วยืนเกาะชายเสื้อป๋าไว้ อ่อนแอไปไหมแก้ว
"ป๋าอย่ามายุ่งเรื่องของผมกับมันน่า" พี่ขุนพูดแล้วพยายามเดินมากระชากตัวผม
"มึงจะสงบสติได้หรือยังขุน! แล้วบอกมานี่มันเริ่องอะไรกัน!" ป๋าตวาดเสียงแข็งจนพี่ขุนต้องเปิดปากเล่าออกมาทั้งหมด พอเล่าจบพี่ขุนก็ต้องล้มลงไปกองกับพื้นเพราะโดนหมัดของคนตรงหน้า
ผลัวะ
"แกมีสิทธิ์อะไรทำแบบนี้กับแก้ว! ไหนบอกว่าไม่รักไง บอกว่าไม่ชอบ ! บอกรังเกียจ! แต่สุดท้ายคนที่แกคิดถึง คนที่แกเรียกไปนอนด้วยก็คือน้องมัน! แกมันชั่วมากเกินไปแล้ว .. แม้ฉันจะเป็นพ่อแก แต่คราวนี้แกต้องสำนึกผิดให้ได้!" ป๋าพูดกับคนที่ล้มลงไปกองกับพื้น พี่ขุนปากแตกด้วย
"แก้ว" เขาเรียกผม
"ครับ" ผมขานตอบยืนก้มหน้านิ่ง
"ไปนอนกับเพื่อนจนกว่าจะถึงวันไปทะเล .. เข้าใจไหม" ป๋าพูดทำเอาผมตกใจ ป๋าอนุญาตจริงๆหรอ
"ได้ครับ" ผมรีบตอบรับป๋า ดีเหมือนกัน ช่วงนี้ผมไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย
"ป๋าทำแบบนี้ไม่ได้นะ!" พี่ขุนพูดออกมา ทำไมเขาต้องยื้อเหมือนว่ารักผมด้วย หรือเขากลัวแค่จะไม่มีที่ระบายอารมณ์ทางเพศ เขานี่มัน !
"ออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน!" ป๋าพูดเสียงดังฟังชัด พี่ขุนหันมามองผมด้วยสายตาเคียดแค้นก่อนจะลุกขึ้นผลักประตูออกไปส่งเสียงโวยวายเสียงดัง
"อย่าร้องลูก .. ต่อไปนี้ป๋าจะไม่ให้ใครมาทำอะไรเราแล้ว " ป๋าพูดจบผมก็ร้องไห้จนเหนื่อย ครั้งนี้มันสุดแล้ว แม้ผมจะทำอะไรไม่ได้ แต่ก่อนจะไปเที่ยวทะเลขอผมทำใจหน่อยเถอะ
.
"ทำสุกี้ทานกันดีกว่า พี่วาร์ฟสนใจมาทานด้วยป่ะ" ผ่านมาหนึ่งวันที่ผมมานอนห้องทาย พี่ขุนก็เงียบไปเหมือนกัน เห็นไหมล่ะว่าเขาไม่ได้สนใจผมหรอก ป่านนี้เขาคงไปนอนกับคนชื่อรตีแล้วก็ได้เมื่อไม่มีผม
"แก้วอ่ะ ไปขวนเขาทำไม" ทายกระทุ้งข้อศอกใส่แขนผม ฮ่าๆ เขินอ่ะดิ
"ไปครับ ทานห้องทายพี่ไม่ไปได้ไง" พี่วาร์ฟพูดหน้าตาเจ้าเล่ห์ แต่เขาดูจริงใจดี ผมอยากให้เพื่อนได้สิ่งที่ดีกว่าผมครับ
"ถ้างั้นเจอกันเย็นนี้คอนโดทายนะครับ" ผมบอก พี่วาร์ฟตกลง เราแยกกันตรงหน้าห้องประชุม วันนี้ผมไม่เห็นพี่ขุนมาประชุมเลย สงสัยจะไม่มาทำงาน
"แวะซื้อของไปเยอะๆเลยเนอะทาย" ขากลับผมให้ทายเข้าแม็กแวลู่ซื้อของไปทำสุกี้ทานกัน เราเดินซื้อของจนครบก็ขับรถกลับ มาถึงก็ช่วยกันขนจองขึ้นคอนโด เปลี่ยนชุดเสร็จก็ช่วยกัน ผมทำน้ำซุป ทายก็จัดการหั่นผักหั่นหมูไป อยู่แบบนี้ช่างมีความสุขจริงๆครับ ไม่เคยมีโมเม้นอยู่กับเพื่อนมานานแล้ว ส่วนป๋าผมตอนนี้ท่านไปดูงานที่เวียนนา ผมฝากซื้อของเยอะแยะเลย แบรนด์เนมที่นั่นลดเยอะมาก ปกติผมก็ไม่ได้ใช้หรอกครับของแพง แต่เจอลด 70-90% นี่ขอสักนิดเถอะครับ
ติ๊งหน่อง
"แฟนใครมาแล้วววว" ผมล้อทายจนเกือบโดนมีดเฉาะหน้า นี่ก็เล่นตัวจริง พี่วาร์ฟออกจะดี ล่าสุดไปปารีสยังซื้อของมาให้ทายเพียบเลย ชอบบ
"มาแล้วคร้าบบบ .. " ผมเดินมาเปิดประตูก็ต้องเจอกับแจ็คพอต
"พ .. พี่ขุน" หน้าพี่ขุนจังๆเลยครับ แถมเดินเข้ามาไม่สนใจอะไรอีกด้วย ไม่ได้มาคนเดียวนะครับ เพื่อนซี้เขาก็มา นี่นัดมารวมตัวห้องทายกันหรอ เอ๊ะ แล้วเขารู้ได้ไงว่าทายพักที่นี่
"จะยืนตกใจอีกนานไหม" เขาคงด่าผม ผมเลยปิดประตูแล้วเดินเข้ามาด้านใน
"เห้ย! มึงมาได้ไงวะ .. คุณขุน คุณมาทำไมไม่ทราบ ไม่มีใครเชิญพวกคุณสองคนรบกวนออกไปจากห้องผมด้วย!" คำแรกนี่ด่าพี่เลย์ครับ คำต่อมานี่ไม่มีสะทกสะท้านคนสองคนที่เดินเข้ามานั่งบนโซฟาทำเหมือนเป็นเจ้าของห้อง
"มาหาเมีย มีไรไหม" พี่ขุนพูดแล้วจ้องมาที่ผม เขาเมาหรือเปล่า พูดว่าผมเป็นเมียอีกแล้ว
"มาหาตัวเองแหละครับน้องทาย มีไรให้พี่ช่วยไหม" พี่เลย์เดินเข้าไปหาทาย ทายนี่กำมีดแน่นเลยครับ จะมีฆาตกรรมเกิดขึ้นไหมเนี่ย
ติ๊งหน่อง
สงสัยตัวช่วยผมจะมาแล้ว ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูก็พบกับคนที่ว่า พี่วาร์ฟในชุดไพรเวท หล่อบาดใจเลยครับ
"พี่วาร์ฟ" ผมยิ้มให้พี่แก ส่วนพี่แกตอนนี้พอเห็นว่าในห้องมีใครก็รีบทำตัวให้สมบทบาทเลยครับ
"ว่าไงเด็กดื้อ ทานกันหรือยัง พี่มาช้าไปหรือเปล่า" เขาส่งมือมาขยี้หัวผมเล่นแช้วเดินเข้ามา แต่พอเห็นพี่เลย์ยืนหั่นหมูข้างๆทายเท่านั้นแหละครับ ผมเห็นพี่แกเท้ากระตุกแทบจะลืมด้วยซ้ำว่าแกล้งจีบผม
"ว่าไงคุณวาร์ฟ มาหาคนของผมนี่คิดอะไรป่ะครับ" พี่ขุนพูดเชิงแขวะทำให้พี่วาร์ฟกลับมาสนใจผมต่อ
"แล้วแต่จะคิดนะครับ แต่ที่แน่ๆ ผมจริงใจกับแก้วมากกว่าคุณ" พี่วาร์ฟพูดแล้วพาผมไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว หึย จะมีศึกดวนหมัดดวนมีดกันไหมเนี่ย
"มันบอกว่ามันจริงใจว่ะ ฮ่าๆๆ" พี่เลย์ส่งเสียงหัวเราะลั่นเลยโดนทายหันไปถลึงตาใส่ ไม่ได้รู้อะไรเล้ย ว่าคนที่โดยพี่วาร์ฟหมายหัวแท้จริงแล้วคือตัวเองนั่นแหละ
"หรอ มันมีอะไรให้ติดใจล่ะ หรือเพราะลีลาบนเตียงดี เลยหลงมัน" เขาพูดแล้วเดินมานั่งข้างผม เกลี่ยปอยผมเล่น อึดอัดจังเลยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
"กรุณาหยุดดูถูกแก้วด้วย ให้เกียรติเขาบ้าง" พี่วาร์ฟพูด ต่างคนต่างจ้องหน้ากันไปมาไม่มีใครยอมกันจนเสียงทายดังขึ้น ถึงได้ยอมหยุด
"ไหนๆหน้าด้านมากันแล้วก็ทานมันด้วยกันนี่แหละ เอ้า ใครไม่ทานก็กลับไปได้แล้ว รกห้องชะมัด" ทายพูด ทีนี้ทุกคนเลยนั่งประจำที่แล้วเริ่มทาน พี่ขุนก็ทานนิดเดียว ผมก็ทานได้นิดเดียว สรุปทุกคนทานกันไปคนล่ะนิด บรรยากาศกดดันมากจนผมไม่ไหว เดินเข้าห้องมาก่อน
"หนีออกมาทำไมล่ะ ทำไมไม่ไปนั่งอ่อยชู้มัน". เขาตามผมเข้ามา ทำไงดี ผมไม่อยากใจอ่อนเลย กลัวเขาจะบังคับผมน่ะสิ
"ไม่ได้อ่อย ขอร้องล่ะครับ พี่ขุนกลับไปเถอะ เราค่อยเจอกันวันไปทะเลนะ" ผมพูดถอยหลังเรื่อยๆจนถึงเตียง
"ทำไม ไม่คิดถึงผัวบ้างเลยหรือไง" เขาถามแล้วก้าวเท้าตามมาจนผมต้องลงไปนั่งบนเตียง
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ" ผมน้ำตาแทบไหล เขาไม่ยอมหยุดเดินเข้ามาคล่อมผม ทายอยู่ไหน มาช่วยแก้วที
"แสดงให้เห็นสิว่าไม่ใช่ .. ทำให้เห็นสิ" เขาไซร้คอผมที่นอนดิ้นอยู่ด้านล่าง ไม่! มันต้องไม่เป็นแบบนี้
"หยุดนะ ". ผลัวะ พี่วาร์ฟวิ่งเข้ามาดึงพี่ขุนออกแล้วต่อยเข้าไปที่หน้าแรงๆจนพี่ขุนเซล้มลงไปกองที่พื้น
"มึงทำเพื่อนกูหรอ" พี่เลย์จะเข้ามาต่อยพี่วาร์ฟคืนแต่ทายห้ามไว้
"มึงต่อยกูหรอ" ผลัวะ พี่ขุนลุกขึ้นมาต่อยหน้าพี่วาร์ฟจนล้มไปเหมือนกัน ผมทนไม่ไหวแล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน
"หยุด!"
"หยุดเรื่องบ้าๆสักที ไม่อย่างนั้นแก้วจะบอกป๋าให้หมด" ผมอาศัยความกล้าและไม่อยากให้คนอื่นมาเจ็บเพราะผมอีกแล้ว พูดออกไปทั้งๆที่รู้ว่าต้องเจอดี
"มึงขู่กูหรอไอ้แก้ว!" พี่ขุนหันมาตวาดใส่ผมแล้วเขย่าอย่างแรง
"พี่ขุนจะทำอะไรแก้วล่ะ จะตบแก้วหรอ จะต่อยแก้วหรอ .. เอาสิ ..ฮึ่ก .. ต่อยเลย .. ต่อยมาสิ" ผมร้องไห้หยิบมือเขาขึ้นมาให้ต่อยหน้าผม เอาสิ อยากทำอะไรก็ทำ ผมสู้พี่ไม่ได้อยู่แล้วนี่
"โว้ยยยย ! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ไปเลย์กลับ" เขาผลักผมมาบนที่นอนแล้วเดินหัวเสียออกไป พี่เลย์ยืนอาลัยทายสักพักก็เดินออกไปตาม ฮือ ผมน้ำตาไหลจนไม่รู้จะห้ามอย่างไร สงสารทายที่ต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ สงสารพี่วาร์ฟที่ต้องมาโดนต่อยเพราะผม
"ไม่เป็นไรนะแก้ว" ทายเดินมาหาผม ผมกอดทายไว้แน่น ทำไมเขาต้องมาหาเรื่องผมถึงนี่ด้วย
"อืม พี่วาร์ฟเป็นไงบ้างครับ .. ผมขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฮึ่ก" ผมไหว้พี่แกหลายครั้ง ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเกิดแบบนี้จริงๆ
"ไม่เป็นไร มีกล่องยาไหม พี่ว่าเลือดพี่ไหลเต็มแล้วนะ หมัดหนักฉิบ" พี่วาร์ฟถามทายเจ้าของห้อง
"ทาย แก้วฝากพี่วาร์ฟด้วยนะ" ผมบอกทาย ทายก็ไม่ได้ว่าอะไรพาพี่วาร์ฟไปทำแผล ส่วนผมก็เดินไปเก็บจานชามล้าง เก็บของเสร็จพี่วาร์ฟก็กลับไปแล้ว ผมขอโทษพี่แกไปอีกหลายครั้ง หลังจากนั้นเราก็อาบน้ำนอนกัน
"จะไปทะเลกับเขาจริงๆหรอ" ทายพูดกับผมในความมืด ผมคิดแล้ว คิดไว้แล้วจริงๆ
"เราจะให้โอกาสพี่ขุนครั้งสุดท้าย ถ้าไปทะเลครั้งนี้ไม่มีอะไรดีขึ้น เราจะไม่ยอมเขาอีกแล้ว" ผมตอบทายไป ทายตอบรับเข้าใจแล้วรวบตัวผมไปกอด คงถึงเวลาแล้วที่ผมต้องเด็ดขาดเสียที แก้วคนที่อ่อนแอ .. ผมจะต้องกำจัดมันออกไปให้ได้ ผมจะต้องเป็นแก้วคนใหม่ คนที่พี่ขุนจะต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนขอความรักจากผม ผมจะต้องลุกขึ้นสู้ด้วยตัวผมเอง ไม่มีใครช่วยผมได้ แม้ว่าความจริงมันจะยากที่ต้องเปลี่ยนตัวเอง แต่ผมทนไม่ไหวแล้ว และจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ..
TBC.
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
เจอกันตอนไปทะเลค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นดีๆค่ะ
เรากำลังพยายามปรับปรุงมันอยู่
รบกวนพิจารณาด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
:z6: :beat: ไอ้ขุนแผน ความเลวอ่ะให้มันเพลาๆลงบ้างนะ เหนื่อยจะด่าละ
-
ฆ่าหมกทะเลมั๊ย 555555
-
หน่องแก้วจะแปลงโฉมแล้วใช่ม้ายยยยย :hao7:
-
พี่ขุนเนี่ยเลวไม่หยุด เเต่ตอนนี้ชักจะเริ่มรำคาญแก้วด้วยเเล้วนะ ยอมมันอยู่ได้
-
อย่าทนเลยแก้ว รักตัวเองให้มากๆ
-
เอาให้มันเห็นความจริงไปเลยค่ะแล้วทีนี้ก็ปล่อยมันไปอย่าไปยอมใจอ่อนให้กะคนอย่างนี้
-
:z6: ไม่รักไม่ชอบแล้วมาหวงทำแมวอะไร!!!
-
คือก็ด่าอิพี่ขุนเลวมาหลายตอนละ ไม่สิ ไม่มีตอนไหนไม่ด่าอิพี่มันเลยนี่นา :m20:
มันจะเปลี่ยนนิสัยปุบปับก็คงไม่ได้จริงๆนั่นแหละ ผู้ชายธรรมดาที่จุ๊กจิ๊กกับผู้หญิงมาตลอด มาโดนพ่อบังคับให้หมั้นกับผู้ชาย เป็นใครก็คงแอนตี้แหละ เค้าเข้าใจแกนะพี่ขุน เข้าใจว่าพี่แกเลวอย่างมีเหตุผลอ่ะ :pigha2:
มาดูโอกาสสุดท้ายที่น้องแก้วคนดีมอบให้พี่ขุนคนเลวกันดีกว่า พี่แกจะเสียโอกาสนั้นไปไหม แต่เชื่อเหอะ 1000% อิพี่แกยังคิดไม่ได้แน่ๆ น้องแก้วเชิดๆ เริ่ดๆ หนีมันไปเลยลูก พี่ก็ไม่อยากจะให้หนูทนกับผู้ชายเลวๆอย่างนี้นานๆหรอก :hao3:
สรุปเม้นท์นี้ด่าอิพี่ขุนเยอะมาก ขอโทษนะคะพระเอก แต่อดไม่ได้จริงๆค่ะ :jul3:
-
ไอ้พี่ขุนแกจะมีด้านดีๆบ้างมั้ย ทั้งโมโห อารมณ์ร้าย. หึงอาละวาดไปหมด
แล้วก็ชอบยัดข้อหาให้น้องแก้วมีชู้ซะจริง เดี๋ยวน้องก็ประชดมีจริงซะหรอก
นี่ลุ้นตอนไปทะเล หวังให้มีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้น
-
แก้วจ๋าแก้ว ไม่ต้องรอไปทะเล แก้วเปลี่ยนตัวเอง ณ บัดนาวววววว เลย ด่วนๆๆๆ
แม่ยกทนไอ้พี่ขุนไม่ไหวแล้วววววว :z6: :z6: :z6:
แก้วรีบด่วน เอาคืนให้สุดๆๆๆๆไปเลยยยยยยย
เซ็งพระเอกจริงๆ จิ้นทายแก้วไปเลยดีกว่า ตอนนอนมีก่งมีกอดกันด้วยยยยยย ฮิ้วววว
+1 :กอด1:
-
สู้คะลูก
-
แก้วแปลงโฉมให้เริ่ดไปเลย แล้วก้อสะบัดบ๊อบใส่อีพี่ขุ่น ไปหาผู้ชายคนใหม่ โฮะๆๆๆ :laugh:
-
น้องแก้วจะถอดรูปแล้วใช่มั๊ย
ทีนี้ละหัวกระไดบ้านไม่แห้งแน่แน่
รอสมน้ำหน้าพี่ขุน
ว่าแต่สงสัยอ่ะเมื่อตอนเด็กพี่ขุนไม่รังเกียจน้อง
แต่พอไม่เจอกันมาหลายปีทำไมเกลียดที่น้องขี้เหร่
หรือเวลาผ่านทำให้คนเปลี่ยนไปได้
บ่นสงสัยไปงั้น ช่างเถอะ
รอดูแก้วเอาคืนหนุกกว่าเยอะ
-
กรี๊ดดดด แก้วจะไม่ทนกันคนเลววววว......
ดีมากลูก เราต้องแยกแยะให้ออกว่าอะไรดีสำหรับตัวเอง
ความรักมันกินไม่ได้หรอก แถมบางครั้งทำให้เราโง่งมอีกต่างหาก
สู้ สู้ นะจ้ะ
-
ไอ้พี่ขุนเวร!
ไอ้คนหล่อบัดซบ!
น้องแก้วหาผัวใหม่ลูก! =3=
-
ไม่อยากให้แก้วถอดรูปตอนนี้เลย อยากให้ขุนยอมรับแก้ว ณ ตอนนี้ให้ได้ก่อน ไม่งั้นก็จะติดเป็นประเด็นตลอดไป :mew2:
-
โด๊นนนนน แบบว่าทำไมถึงยอมขนาดนี้
หรือเพราะรัก โอ๊ย จะรักอะไรคนแบบนั้น
อีกใจนึงก็อยากเห็นอิพี่ขุนโดนตอกกลับเยอะๆ
จะเกลียดก็ไม่ลง ก็มันเป็นพระเอก
แก้ววววว ออกมาจากบ่วงกรรมนั้นนน
:z6:
แรงค่ะ อินไปมั้ย555 แต่อิขุนมันชั่วเนาะ ชอบความเห็นครุณนะ
-
เหยียบกะโหลกมันเลยแก้ว หมั่นไส้อิขุน :z6:
-
หลังจากวันอันวุ่นวายเพิ่งได้มาอ่านสองตอนรวด ไม่ได้หายไปนะคะ เดี๋ยวคิดว่ามาเม้นจีดชุดใหญ่แล้วหายต๋อม555 ไปส่องจุดที่แก้ไขแล้วก็โอเคค่ะ ช่วยกันอ่านช่วยกันแก้เนาะ พัฒนาไปด้วยกัน จะติดตามอ่านจนตอนสุดท้ายแน่นอนค่ะ
แก้วของเรายอดถอดรูปให้เพื่อนซี้ดูละ ตรงส่วนของความรักของแก้วต่อขุนก็พอเข้าใจนะ บางคนบอกไปรักมันทำไม มันเลวจะตาย แต่คือโอเคเขารักไปแล้วอะตัดใจยากนะ คนมีใจยังไงก็ยอมทน แต่คนฉลาดคงทนกันไม่ขนาดตลอดชีวิต แก้วก็ดูฉลาดนะ กำลังจะเห็นทางสว่างละ ตามพื้นเพนิสัยนางก็ดูยอมคนอติดบ้านเพื่อนน้อยยู่แล้วนะไม่แปลกเลยที่จะยอมขุนตามใจขุนก็สมเหตุสมผลดี รออ่านตอนต่อไปนะคะ :)
-
:mew1:
-
แก้วจะตัดใจได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ รักมากี่ปี
พี่ขุนมันหวงน้องเป็นหมาหวงก้างเลย
-
เริ่มสนุกแล้วสิ อย่าไปยอมมันมาก ถึงเวลาออกจากความฝันวัยเด็กแล้วแก้ว
-
o13
-
อิขุนทำน้องเสียใจเรื่อยเลย
-
:katai1:
-
นิสัยสุดๆไม่มีดีเลยพระเอกเรื่องนี้
รอลุ้นน้องแก้ว new look ดีกว่า
จะได้เห็นคนง้อเมีย 5555
-
ในที่สุดแก้วก็ตัดสินใจที่จะเข้มแข็งซะที!!
อย่ายอมง่ายๆนะแก้ว o13
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
แก้วเป็นคนใหม่ซะที เราเชียร์ให้พี่ขุนสำนึกได้เร็วๆ
:L1:
-
อยากจับอิขุนมาตบซ้ายตบขวา จิกผมจับหน้ากระแทกโต๊ะ จับตัดจู๋ให้หมากิน จับกดน้ำถ่วงทะเล
ฮึ่มๆๆๆๆๆ :pigangry2:
ซักวันแกจะไม่เหลือใครอิขุน :โป้ก1:
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ :yeb:
-
:m31: ไอ้พี่ขุนนนนนนน
-
เลวจนเกลียดดดด
ไปทะเลแก้วอย่ายอมมันนะ ห้ามยอม !
:z6:
-
พระเอกเรื่องนี้สุดๆจริง รอเวลาแก้วเอาคืน
ใครไม่ชอบเรื่องนี้ แต่ผมชอบมากๆ อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด แบบหยุดไม่อยู่ เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ก็แล้วแต่คนแต่งเลย เพราะมันเป็นนิยายที่ออกมาจากจินตนาการของคุณ
ส่วนเราคนอ่านก็มีหน้าที่อ่าน เมนท์ให้กำลังใจ ติ ชม บ้าง ไม่สามารถนำพาเรื่องราวไปตามใจของคนอ่านแต่ละคนได้
-
เอาคืนหนักๆนะแก้วนะ...
-
จะรอดูว่าแก้วจะเป็นแก้วคนใหม่ได้ขนาดไหน
แต่อย่าเพิ่งเอาหน้าดีๆออกมาให้อิพี่ขุนเห็นนะ
ถ้าจะเป็นคนใหม่ก็ให้ใหม่แค่การกระทำพอ :katai3:
ปล. ชอบพี่วาร์ฟ :-[
-
ถึงเวลาแก้แค้นแล้วววววว
-
อิพี่ขุนนี่มองแต่ภายนอก ชอบเอาเปรียบคนอื่น เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ ปากหมา
มีดีอย่างเดียวคือเป็นพระเอกในใจแก้ว :katai1: ถ้าคราวนี้ยังไม่ทำตัวดีๆ คงได้งอนง้อกันยาวๆไป เลย
-
หมาหวงก้างจริงๆอิพี่ขุนเนี่ย!!อย่าทนกับมันแก้ว!!
-
ดีใจที่แก้วเข้มแข็งขึ้น เอาคืนให้หนักเลยนะแก้ว
-
น้ำตาจิไหล... ในที่สุด!!!
กว่าจะทนไม่ไหว คนอ่านแทบทุ่มคอมเขวี้ยงไอแพดกันเลยทีเดียว //ปาดน้ำตาด้วยความปลื้มปริ่ม (อย่าให้เห็นว่ายังทนนะแกร อิน้องหน้ากากแก้ว)
ทริปนี้ น้องคงได้เจ็บแต่จบ (เรอะ??) แบบว่าพอกันที อิสลัดสัสเสื่อม กุจะไม่ทน งิสินะ
หวังใจไว้ว่า ตอนหน้าจิได้เห็นน้องแก้วถีบยอดหน้าอิพี่ขุน (แบบไม่แรงซักสามสี่หน้าหกจึ้ก พอให้เลือดกลบเบาๆ) พร้อมสลัดหน้าม้าทิ้งสวยๆ แล้วเดินจากไปหาลอรีแอลลลของเทอววววว (ขุ่นค่าที่คุณคู่ควร)
วั้ยยยยยยยยยยย รอนะ :impress2:
-
ไอ้ขุ่นมันเป็ยควายยยยยยยยยย
เฮ้อ ชัดเจนจริงอะไรจริง การกระทำมันบอกมากกว่าที่แกคิดนะขุ่น
แค่แกไม่ยอมรับตัวเองเท่านั้นเอง ว่า หลงน้องหัวปลักหัวปลำ
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ สู้ๆ
-
มันเป็นเพราะความรักที่มีเยอะเกินไปจนมันทำลายตัวผมเอง》》》ใช่เลยประโยคนี้
แก้วเลิกยอมได้แล้วนะ
รอวันที่อิพี่ขุนจะเป็นฝ่ายอ้อนวอนขอความรักจากแก้วบ้าง!!!
-
อยากจะกรีดร้องงงง ใจแข็ง เด็ดขาดไปเลยหนูแก้ว
ทำให้มันเห็นค่าของเรา เจ้เชียร์เต็มที่ o13
-
แก้ววววววว สู้ๆนะะะะะะอัดให้ยับ
-
:mew2:
-
ทะเล (๑)
แล้วผมก็ค้นพบว่ามันยากเหลือเกินที่จะเปลี่ยนตัวเองให้เข้มแข็งภายในไม่กี่วัน .. ผมพยายามหลบหน้าพี่ขุนแล้ว พยายามออกห่าง ย้ายไปนอนกับทาย เวลาเดินผ่านผมนี่แทบจะวิ่งหนี แต่ไม่ใช่เขาพอเจอหน้ากันทีไรพี่เขากลับชอบเข้ามาหาเรื่องผมตลอด ผมไม่เข้าใจเหมือนกันที่เขาพูดว่ารังเกียจผม คนเราถ้ารังเกียจกันก็ต้องอย่ามาเจอ ต้องดีใจที่ผมไม่มาให้เห็นหน้าสิ .. แต่นี่ยิ่งผมหนี เขาก็ยิ่งตาม ผมไม่ค่อยเข้าใจเขาเท่าไหร่ บางทีเขาอาจจะกำลังหาทางแกล้งผมอยู่ก็ได้..
เย็นเลิกงานผมกับทายก็กลับไปจัดกระเป๋า ตอนแรกผมถูกพี่ขุนขู่ให้ไปกับเขาแต่ผมไม่ไป ผมบอกพี่เขาว่าผมพาพี่วาร์ฟไปด้วยซึ่งนั่นทำให้เขาหัวเสียมาก เขาด่าผมว่าจะพามันไปทำไมและอื่นๆอีกสารพัด แต่ผมคิดว่าถ้ามีพี่วาร์ฟไปด้วยผมกับทายคงปลอดภัย แล้วอีกอย่างผมมานั่งคิดๆ ถ้าผมไปกับเขาผมอาจจะต้องโดนคุณรตีแขวะต่างๆนาๆอีกก็ได้ ผมเลยตัดสินใจนั่งรถมากับพี่วาร์ฟกับทายดีกว่า
จุดหมายปลายทางของเราคือบางแสน ผมก็ไม่ค่อยได้สนใจว่าทะเลเมืองไทยมีที่ไหนน่าเที่ยว แต่ทายเล่าให้ฟังว่าช่วงนี้ทะเลบางแสนใสสะอาดมีนักท่องเที่ยวไปกันเยอะกว่าปกติ ผมก็เออออตามไป วันนี้เราจะพักบางแสน รุ่งขึ้นเราจะไปเกาะล้านกัน ใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมงเนื่องจากรถติดเราก็ถึงที่พักเป็นรีสอร์ตติดชายทะเลแค่ข้ามไปก็เป็นหาดบางแสน
"มากันแล้วหรอ กูเปิดห้องไว้สามห้อง มึงนอนกับกู เลย์นอนกับทาย ส่วนคุณหาห้องเองละกันนะ อีกห้องของเพื่อนผมสองคน ตอนนี้ห้องพักก็หมดแล้วด้วย คงจะหายากสักหน่อยนะครับ" พอลงมาจากรถพี่ขุนก็เดินเข้ามาหา มาถึงก็จัดแจงที่นอนหมอนมุ้งเรียบร้อย ถามผมหรือยังว่าผมอยากจะนอนกับคุณไหม
"พี่ขุนก็นอนกับคุณรตีไปสิครับ ผมจะนอนกับทายกับพี่วาร์ฟเอง" ผมก็ไม่เชิงประชดนะครับ แต่ไม่อยากให้เขาเห็นแก่ตัวแบบนี้ ผมนอนสามคนในห้องเดียวกันก็ได้ ไม่มีปัญหา
"มึงอย่ามาประชดกูนะ อยากนอนกับผัวใหม่จนตัวสั่นหรือยังไง" ผมกำหมัดแน่น คำก็ชู้สองคำก็ผัวใหม่ ผมไม่ใช่พี่นะที่จะคบใครซ้อนไปทั่ว
"พอเถอะครับผมไม่อยากทะเลาะกับพี่ ตกลงตามนั้นนะครับ ผมนอนสามคนพี่ก็นอนกันไป" ผมพูดจบก็เดินขนกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้อง ทายกับพี่วาร์ฟก็เดินตามเข้ามา มันเป็นห้องติดกันสามห้อง ห้องที่ผมอยู่ก็ใหญ่พอควรครับ มีเตียงขนาดคิงไซส์ มีตู้ โต๊ะ โทรทัศน์ ตู้เย็นพร้อม
"พี่นอนโซฟาเอง เราสองคนนอนเตียงไปแหละ" พี่วาร์ฟพูดสีหน้ายิ้มแย้ม ผมแอบเห็นนะครับว่าพี่เขาแอบเขม่นหน้าพี่เลย์อยู่
"ที่จริงนอนสามคนก็ได้นะ แต่มันอึดอัด ผมว่าพี่นอนโซฟาสบายสุดละ" ทายพูดขึ้นมา ผมว่าทายโหดนะ แต่พี่วาร์ฟนี่หัวเราะชอบใจใหญ่ ฮ่าา ถ้าคู่นี้ได้คบกันคงน่ารักดีทีเดียว
ก๊อก. ก๊อก
"ทายเปิดเอง" ทายเดินไปเปิดห้องก็พบว่าพี่เลย์เป็นคนเคาะ
"เรามีปาร์ตี้อาหารทะเลนะ สนใจก็ออกมานะครับน้องทาย น้องแก้วด้วยนะ ขุนมันเรียกเราอยู่" พี่เลย์ส่งยิ้มหวานเยิ้มตาเจ้าเล่ห์ให้ทายเสร็จก็เดินออกไป ส่วนทายตอนนี้คือเบ้ปากหน้านี่บู้บี้เหมือนปลาทองชนตู้เลย
"เอาไงอ่ะแก้ว จะออกไปดีป่ะ เราหิวอ่ะ คือสามชั่วโมงที่อาหารไม่ตกถึงท้อง" ทายบอกผมลูบท้องเบาๆ พี่วาร์ฟที่เดินออกมาก็บ่นว่าหิว เราเลยตัดสินใจเดินออกมาด้านนอก พอออกมาก็เห็นผู้ชายสี่คนนั่งล้อมวงกันอยู่ ว่าแต่ผมไม่เห็นคุณรตีเลยนะ
"มาๆๆ ทายแก้วนั่งก่อน อาหารตักได้เลยนะ พี่จ้างเขามาเผาอาหารทะเลให้อ่ะ ทานเยอะๆนะครับน้องทาย เดี๋ยวพี่ร้องเพลงให้ฟัง เอ่อนี่เพื่อนพวกพี่นะ พี่เจ๋งกะพี่ปั๊ม" พี่เลย์ที่ถือกีตาร์พูดแล้วดีดร้องไปเรื่อยๆ ผมทักทายพี่ๆก่อน หลังจากนั้นพวกผมก็มุ่งหน้าสู่โต๊ะอาหารเลยครับ ปูเผา กุ้งเผา หอยเชลล์ ไหนจะข้าวผัดทะเลอีก ของโปรดผมทั้งนั้นเลย ผมเหลือบมองพี่ขุนก็เจอว่าพี่แกจ้องผมอยู่ตลอด ผมเลยแกล้งอยู่ใกล้ๆพี่วาร์ฟไว้ ส่วนเพื่อนพี่เขาสองคนก็แซวๆทายกับพี่เลย์เรื่อยๆ สักพักก็ได้ยินเสียงเพลงนี้ขึ้นมา สงสัยพี่เลย์จะมอบเพลงนี้ให้แก่ทายนะ ..
อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ
ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ
พอรู้จักก็อยากจะทักทาย พอไม่เจอแล้วใจก็วุ่นวาย
เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลหรือไม่ก็ไม่รู้
เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ๆ
แค่เธอยิ้มมาก็สั่นไปทั้งหัวใจ
อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ
แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ ว่าเธอคิดเช่นไร
ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป
ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียง ได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล
จะซ่อนความลับเอาไว้ในหัวใจ มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป
อยากจะบอกให้เธอได้รู้ใจ
ที่จริงก็อยากจะบอกคำนั้นไป
แต่กลัวเหลือเกิน ว่าจะต้องเสียใจ
หากเธอรับไม่ได้ เธอคงไม่ยอมให้อภัย กับคำนั้น
อึดอัดเหลือเกิน ต้องเก็บเอาไว้ข้างใน
อึดอัดหัวใจแต่ก็กลัวว่าถ้าพูดไป กลัวว่าจะต้องเสียใจ
มองกันให้ดีเธอก็คงรู้ ในความห่วงใยฉันมีอะไร ...
ซ่อนอยู่ ที่ยังไม่รู้คือเธอนั้นคิดอย่างไร
มองกันให้ดีเธอก็คงจะเห็น ความจริงที่เป็น ...
ว่าฉันคิดอะไร หนึ่งคำนั้นที่ยังไม่ได้พูดไป
จะเก็บเอาไว้ในวันที่เธอเผยใจ รอวันนั้นวันที่ฉันแน่ใจ
ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั้นใช่ และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน
จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ๆ บอกว่ารักเธอได้ยินหรือไม่
ถ้ายังไม่ชัด ฟังอีกครั้งก็ได้ ได้ยินไหมว่ารักเธอทั้งหัวใจ
ระหว่างที่พี่เลย์ร้องเพลงนี้ผมรู้สึกได้ว่ามีคนสองคนกำลังจ้องมาที่ทาย ส่วนอีกคนกลับเอาแต่มองมาที่ผม เขาอยากจะพูดอะไรกับผมหรือเปล่าผมเองก็ไม่แน่ใจ เรานั่งทานกันจนอิ่มแต่พวกพี่ขุนก็ยังนั่งดื่มเบียร์กันไม่เลิก ผมไม่ได้ดื่มครับ ก็แค่มาเที่ยวพักผ่อน ไม่ได้มาปาร์ตี้อะไรมากมาย
"ไปคุยกับกูหน่อย" แล้วเขาก็ไม่ยอมนั่งเฉยๆจนได้ พี่เขาเดินมาคว้าข้อมือผม ไม่แรงมากแต่ก็เจ็บ
"คุยเรื่องอะไรครับ" ผมย้อนถาม รู้สึกหลังๆพี่ขุนจะกล้ามองหน้าผมบ่อยและนานขึ้นนะ ผมหวังว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นใบหน้าที่แท้จริงของผมเสียก่อน
"เอาเถอะน่า มาคุยก่อนแปปเดียว" เขาดึงแขนผมมา ทายกับพี่วาร์ฟรีบเข้ามาห้ามแต่ผมบอกไว้ว่าถ้าผมไม่ออกมาภายในสิบห้านาทีให้เข้าไปตาม ผมถูกดึงเข้ามาในห้องนอนพี่ขุน พี่แกเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินกลับมาหาผมที่ยืนอยู่ตรงประตู ไม่กล้าเข้าไปลึกมาก
"ทำไมไม่มานอนกับกู" เขาไม่ได้มองหน้าผมแต่เขาเอามือข้างนึงดึงผมเข้ามากอดอีกข้างยันกำแพงไว้ เขาคงเมาสินะถึงได้ทำอะไรแบบนี้กับผมได้
"ผมขอนอนกับเพื่อนนะครับ" พูดออกไปดีๆเพื่อไม่ให้เขาใจร้อน ผมอยู่กับเขาจนเริ่มรู้แล้วว่าต้องทำตัวแบบไหนไม่ให้เขาหงุดหงิด
"มึงจะนอนกับชู้ก็พูดมาเถอะ เออ อยากไปนอนไหนก็ไป" เขาผลักผมออก ผมเลยรีบเปิดประตูเดินออกมา อารมณ์ไหนของเขาวะเนี่ย ผมเดินผ่านพี่ๆเขายังนั่งร้องเพลงอยู่เลย ทายกับพี่วาร์ฟดูโล่งใจที่ผมออกมาได้
"เขาเรียกแก้วไปทำไมอ่ะ ไม่ได้ทำร้ายอะไรแก้วใช่ไหม" ทายถามตอนเข้าห้อง ทายไล่พี่วาร์ฟไปอาบน้ำก่อน ส่วนผมตอนนี้หยิบพวกกระเป๋าเครื่องสำอางค์ออกมา
"เปล่าเลย เขาถามแค่ว่าทำไมไม่นอนกับเขา เราเลยบอกว่าจะนอนกับเพื่อน เขาก็ปล่อยเรามา" ผมก็บอกไปตามความจริง เขาคงเมาจริงๆแหละ ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกผมไป
"มันเป็นบ้าอะไรของมันวะ ไม่ชอบแต่จะเอา หมาหวงก้างชัดๆ" ทายพูดหัวเสีย ตอนนี้พี่วาร์ฟออกมาจากห้องน้ำแล้วครับ
"ทายขออาบก่อนนะแก้ว ไม่ไหว หัวเหม็นกุ้งเผาไปหมด" ผมขำท่าทางทายจนทายเดินลับเข้าไปในห้องน้ำถึงได้หันมาคุยกับพี่วาร์ฟ
"คู่แข่งพี่เขาขยันหยอดทายทุกครั้งที่มีโอกาสเลยนะ พี่วาร์ฟไม่กลัวทายจะเอียงไปฝั่งโน้นหรอ" ผมก็ถามไปงั้น อยากรู้ว่าพี่วาร์ฟคิดอย่างไร
"พี่ไม่กลัวหรอกเพราะว่าพี่จริงใจ และทายก็คงกูคนเป็นว่าต้องชอบใครมากกว่ากัน" พี่วาร์ฟพูดน้ำเสียงมั่นใจมากจนผมหลุดขำ ดีใจแทนทายจัง มีคนดีๆเข้ามาในชีวิตบ้าง ไม่เหมือนผมสักนิด
"แล้วเราล่ะ ไอ้ขุนมันทำอะไรเราอีกไหม" พี่วาร์ฟถาม
"ไม่ได้ทำอะไรครับ เขาก็แค่เมาน่ะ" ผมบอกพลางคิดถึงอ้อมกอดเมื่อครู่ เฮ้อ แต่เขากอดผมก็เผลอดีใจแล้ว ไหนว่าจะเปลี่ยนตัวเองไงแก้ว
"พี่ล่ะไม่เข้าใจมันจริงๆ เฮ้อ อดทนนะแก้ว ทนไม่ไหวก็เลิกซะ อย่าทน" ผมพยักหน้ารับความหวังดีจากเขา สักพักทายก็อาบน้ำเสร็จ ผู้ชายตัวเล็กๆในชุดนอนลายหมีพูห์นี่ทำเอาคนตัวโตที่ใส่ชุดบอลนอนแทบตาถลนออกมาเลยครับ ไม่เอาแล้ว ผมไม่ขัดจังหวะแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า ..
"นอนได้ไหมครับ แก้วปิดไฟล่ะนะ" ผมถามพี่วาร์ฟ สงสารเหมือนกันครับ แต่พี่แกเสียสละเองผมก็ว่าอะไรไม่ได้ เอาไว้พรุ่งนี้ผมค่อยหาห้องนอนให้พี่แกดีกว่า พอปิดไฟเราก็เข้านอนครับ สรุปที่มาบางแสนคือมาพักผ่อนก่อนไปเกาะเฉยๆ พรุ่งนี้เราต้องออกกันตั้งแต่ตีห้า นี่ก็เที่ยงคืนแล้วได้นอนไม่ถึงห้าชั่วโมงเอง
.
"ขุนคะ รตีมานอนตั้งนานทำไมมาช้ากันจัง" เสียงแจ๋นโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าเธอเป็นใคร ที่พวกเรามาช้าเพราะออกกันสายน่ะครับ มาถึงท่าเรือก็เกือบหกโมง มาถึงก็เจอคุณรตีที่มารออยู่แล้ว
"ดูนางใส่ชุดดิ เมียฝรั่งยังอาย" ทายหันมากระซิบกับผม ที่ทายพูดแบบนั้นเพราะคุณรตีเธอใส่เสื้อสายเดี่ยวสีแดงข้างหลังเป็นเส้นพาดไปพาดมากางเกงเอวต่ำขาสั้นรองเท้าเปิดหัวเปิดส้น ก็ไม่ได้น่าเกลียดขนาดนั้นหรอกครับ ทายก็พูดไป
"ไปกันเถอะ ไปสปีดโบ๊ทที่ฉันเช่าเอาไว้ น้องขนของให้พี่ด้วย" พอติดต่อเรื่องจองเรียบร้อยเราก็เดินไปลงเรือ น่าตื่นเต้นดีครับ ครั้งแรกของผมบนเกาะล้าน เห็นทายเล่าว่าเคยมาแล้วหลายครั้งเวลาขี่มอ'ไซต์สนุกมาก ผมเลยอยากนั่งบ้าง เพราะผมขี่ไม่เป็นครับผมกลัว
"ทะเลที่นี่สวยดีเนอะทาย" ผมบอกทายน้ำเสียงตื่นเต้น ผมไม่ค่อยได้ไปไหนหรอกครับเนื่องจากเป็นคนชอบเก็บตัว เพื่อนก็ไม่มี ป๋าก็พาไปแต่ต่างประเทศ มาครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกนอกสถานที่กับเพื่อนๆเลยครับ
"ที่ใต้สวยกว่านี้อีก ถ้ามีโอกาสจะพาไป" ทายหันมายิ้ม เรานั่งติดกันสามคนส่วนอีกฝั่งเป็นพี่ขุนคุณรตีกับเพื่อนๆ ผมไม่ได้ยินหรอกครับว่าเขาพูดอะไรกันเพราะลมตีแรงคลื่นทะเลก็แรงมากๆ แต่ผมไม่ค่อยชอบสายตาเวลาเธอมองผมเลย มันเหมือนรังเกียจผมอยู่ตลอดเวลา
"ขุนคะรับรตีด้วยค่ะ" เราลงจากสปีดโบ๊ทเรียบร้อยคนสุดท้ายเป็นคุณรตีเธอเรียกพี่ขุนไปรับเธอลงมาจากเรือ
"โอ๊ย ขอบคุณนะคะ" เธอก้าวลงมาแล้วกอดพี่ขุนไว้ จงใจหันหน้ามาเยาะเย้ยผม ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรครับ ใครอยากจะทำอะไรก็ทำ
"รีสอร์ตมึงนี่ลึกไปนะ" พี่ขุนด่าคนชื่อเจ๋ง โห พอเข้ามาถึงถึงรู้ว่าใหญ่โตมากครับ เป็นรีสอร์ตหลังใหญ่มาก อยู่ลึกมากในที่ส่วนบุคคล มีสระว่ายน้ำพร้อมร้านอาหารร้านใหญ่บริการ พอลงจากรถของรีสอร์ตผมก็วิ่งดูอะไรน่าตื่นตาแถวนั้นจนทายต้องมาจูงให้เอาของไปเก็บ
"รตีนอนกับขุนนะคะ" คุณรตีพูดเสียงดังอ้อนพี่ขุน
"อื้ม นอนเหมือนเดิมละกัน ส่วนเลย์มึงไปนอนกับไอ้ปั๊ม ไอ้เจ๋งมันจะไปนอนห้องมัน" เขาไม่ได้พูดถึงผม แต่ถ้าพูดว่าเหมือนเดิมคือผมต้องนอนกับทายกับพี่วาร์ฟ มาวันนี้ดูพี่ขุนเขาเย็นชาใส่ผมมากครับ หรือเขาจะไม่พอใจอะไรผมอีก อ่อ ไม่หรอก ผมรู้แล้ว เป็นเพราะแฟนเขามาแล้ว เขาเลยไม่สนใจผม
"ห้องกว้างว่ะที่สำคัญมีเตียงแยกให้เตียงนึง แสดงว่าคุณไม่ต้องนอนโซฟาแข็งๆอีกแล้ว" ทายพูดแล้วกระโดดขึ้นเตียงนุ่มๆ อยากเล่นน้ำแล้วอ่ะ ออกไปตอนนี้เลยได้ป่ะ แปดโมงเขาเล่นกันยัง
"ทายไม่อยากนอนกับพี่บ้างหรอครับ อบอุ่นนะ" พี่วาร์ฟพูดเสียงทะเล้นเลยโดนทายปาหมอนใส่หน้าเข้าให้ โอย ขำจนเหนื่อย
"พูดมาก แก้วจะเข้าห้องน้ำไหม เราหิวแล้วอ่ะ ทางโรงแรมน่าจะมีอาหารให้นะ ไปๆเข้าห้องน้ำซะ" ทายบอกผลักผมเข้ามาผมเลยทำธุระเช็คใบหน้าอันน่ากลัวก่อนจะเดินออกมา เราออกมาด้านนอก อากาศดีจนต้องยืดเส้นยืดสาย เดินมาหน้าร้านก็เจอพี่ขุนนั่งดื่มกาแฟอยู่ พวกผมสั่งข้าวต้มกับชุดอาหารเช้ามาคนล่ะชุด เรานั่งคนล่ะโต๊ะ สักพักคุณรตีกับเพื่อนพี่ขุนก็ตามมาสมทบ
"เกลียดอิคุณรตีมากเลยว่ะ พี่ขุนนายไปเก็บมันมาจากไหนเนี่ย" ทายพูดเพราะได้ยินคุณรตีเธอวีนพนักงานที่เสิร์ฟกาแฟให้เธอแทนที่จะเป็นน้ำส้ม
"อย่าไปสนใจเขาเลยน่า เราก็ทานของเราไป" พี่วาร์ฟบอกทาย ผมได้ยินเสียงจิ๊ปากจากทายหลังจากนั้นเราก็เมาท์ต่อทานต่อ
"นี่กุญแจรถนะมีสองคัน จะขี่ไปไหนก็ได้ตามสบายครับ" พี่เจ๋งลุกเอากุญแจมาให้ที่โต๊ะ
"ขอบคุณมากนะครับ" ผมกับทายรีบมองหน้ากัน แบบนี้ก็เที่ยวสบายเลยสิ พอทานข้าวเสร็จเราก็ออกไปบึ่งรถชมบรรยากาศเลยครับ พี่วาร์ฟขี่ตามมาอีกคัน พี่ขุนมองผมตาขวางเลยก่อนผมจะออกมา ก็มีคุณรตีแล้วนี่ จะเอาอะไรอีก เราขี่เวียนรอบหมู่บ้านวนไปทะเลออกไปด้านนอกแล้วขี่กลับมา ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆในการทัวร์ครั้งนี้
"สนุกมากเลยอ่ะทาย เราชอบมาก ไม่เคยนั่งมอไซต์ทัวร์ขึ้นเขาลงห้วยแบบนี้เลย" บอกทายอย่างตื่นเต้น
"เราขี่เร็วจนพี่ขี่ตามแทบไม่ทันรู้ไหมทาย" พี่วาร์ฟพูดแล้วนั่งลงทำหน้าหอบ
"แก่แล้วก็เงี้ยะแหละ ธรรมดา" ทายพูดจบพี่วาร์ฟก็หัวเราะนิดๆเหมือนถูกใจ สงสัยจะชอบโดนด่าสินะ
"เอางี้นะ บ่ายสามไปนั่งชายหาดกัน ตอนนี้ให้โอกาสงีบกันก่อน" ทายพูดแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอน พี่วาร์ฟก็ขึ้นไปนอนบ้างเหมือนกัน แต่ผมยังไม่ง่วงเลยเดินออกมาด้านนอก เดินมาเรื่อยๆก็เจอกลุ่มเด็กกลุ่มใหญ่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่
"เห้ย! แก้วหน้าม้ามา แก้วหน้าม้า!!!" เด็กพากันแตกตื่นชี้มาที่ผม เออเนอะ ผมลืมไปสนิทเลยว่าหน้าตาผมมันน่าเกลียดขนาดไหน ยิ่งเป็นเด็กด้วยล่ะก็ ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
"โอ๊ย ฮึ่ก ฮืออออ". มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงที่วิ่งไม่ทันพี่เขาล้มลงแล้วร้องไห้ออกมาใหญ่ น่าสงสารน้องเขามาก แต่ก็กล้าๆกลัวๆ กลัวว่าเขาจะรังเกียจหน้าตาผมหรือเปล่า
"เป็นอะไรไหมครับ ไหนให้พี่แก้วดูซิ" ผมเดินเข้าไปใกล้ น้องมัวแต่ก้มหน้าร้องไห้ เนื้อตัวมอมแมมเกิดจากการเล่นดินทรายเปรอะเปื้อน แต่ผิวจริงคงเนียนน่าดู ตัวเล็กผมหยักโศกน่าฟัดมากๆ
"หนูเจ็บจังเลย ฮึ่ก" น้องเบ้หน้ามองเข่าตัวเองที่ถลอก ดีนะไม่มีเลือดไหล ผมปัดเข่าให้ทรายออกไปแล้วอุ้มน้องขึ้นมา น้องไม่กลัวผมสักนิดครับ มีการเอานิ้วมาลบๆรอยสิวรอยด่างดำด้วย
"ทำไม อึ่ก มันลบไม่ออก" น้องหนูถาม ผมเดินไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ส่วนน้องก็นั่งตักผม
"มันลบไม่ออกหรอก เพราะพี่ไม่อยากให้มันออก" น้องทำหน้าตางงๆ ตอนนี้ไม่ร้องไห้แล้วครับ
"ถ้าพี่อยากให้มันออก มันก็ลบออกใช่ไหม" น้องหนูถามผมเลยก้มไปหอมแก้มสักฟอด ช่างเป็นเด็กฉลาดเสียจริง
"ใช่แล้วครับ แล้วหนูชื่ออะไรเนี่ย" ผมถามน้องตาโตที่ตอนนี้เริ่มกอดผมแล้ว
"หนูชื่อฟ้า แม่บอกหนูท้องกว้างเหมือนแผ่นฟ้า" ผมหัวเราะในคำตอบ ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงน้าาา
"พี่ชื่อแก้วน้า แม่พี่ก็บอกว่าพี่เหมือนทรายแก้วที่บริสุทธิ์" ผมพูดพลางนึกไปถึงแม่ คิดถึงท่านจังเลยครับ
"หนูไม่เข้าใจ". น้องส่ายหัวมุดอยู่ที่อกผม หึ เด็กน้อย
"พี่แก้วตัวหอม หนูชอบ" น้องพูดแล้วดมเสื้อผมจนจมูกติดเสื้อ ฮ่าา น้องก็ตัวหอมครับ หอมแป้งเด็ก ผมฟัดไปหลายทีเหมือนกัน
"พี่ก็ชอบเราน้า" ผมไม่มีพี่ชายหรือน้องชายเลย พอเห็นเด็กน่ารักๆแบบนี้ผมก็อดเอ็นดูไม่ได้
"ฟ้า แม่ให้มาตาม". เด็กที่วิ่งหนีผมไปเดินมาบอก แต่เขาไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ผมนะครับ
"พี่แก้ว หนูไปก่อนนะ บะบายย" น้องกระโดดลงพื้น ส่งจูบให้ผม ก่อนจะวิ่งส่ายก้นดุ๊กดิ๊กตามพี่ไป เฮ้อ รู้สึกว่ามาครั้งนี้ผมจะเจอแต่เรื่องดีๆนะครับ หวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ตลอดทริปนะ
"อยากมีลูกหรอยะ ทำไมไม่ขอขุนเขาล่ะ เผื่อเขาจะเสกใส่ท้องแกได้สักคน ฮ่าาา" กำลังพูดว่ามีความสุข เสียงมารก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมว่าผมก็นั่งของผมอยู่ดีๆนะ เจ้แกจะตามมาหาเรื่องผมทำไมเนี่ย
"อย่าเดินหนีฉันนะ!" เธอคว้าคอเสื้อผมไว้ ตวาดใส่หูผมเสียงดัง นี่อุตส่าห์เดินหนีวนมาอีกทางนะ
"ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ! พี่ขุน!" ผมแกล้งตะโกนว่าพี่ขุนเดินมาทางนี้ เธอตกใจปล่อยมือที่ดึงมือเสื้อผม ผมเลยรีบวิ่งหนีขึ้นมาบนห้อง
"อย่าให้จับได้นะ! อิบ้า! อิขี้เหร่! อิแก้วหน้าม้า" ผมรีบขึ้นมาไม่หันไปมองว่าเธอกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแค่ไหน ที่รู้อย่างเดียวตอนนี้คือผมได้ยินแต่คำสบถที่ดังไล่หลังมา ช่างเขาเถอะครับ ให้เขากรีดร้องไป ผมพักผ่อนบ้างดีกว่า
TBC.
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
ขอแบ่งเป็นทะเล ๑,๒ นะคะ
มาทีละจึ่ก อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า ><
:pig4:
-
แอบรู้สึกว่า ทริปนี้ยัยรตีต้องทำอะไรแก้วแน่ๆ
-
ยัยรตี นางร้ายจริงๆ แก้วจะรอดไหมเนี่ย
-
เมื่อไรจะถึงช่วงเวลาการเอาคืน
-
ถอดรูปตอกหน้ายัยรตีไปซะทีสิ!!! :z6:
-
แก้วต้องสู้นังรตีนะ :z6:
-
พี่ขุนมันจะเอาไงกันแน่ หมาหวงก้าง จะทำอะไรก็เลือกสักอย่าง
รตีก็วี้ดวี้ด น่ารำคาญจัง รอแก้วถอดรูปล้างเครื่องก่อนเถอะ
รออ่านทะเลต่อ
-
อยากดเห็นอิขุนหน้าหงายเงิบแล้วอะ :hao3:
-
หมั่นไส้ยัยชะนีรตี เอาหล่อนไปปล่อยข้างเกาะเลย :z6:
-
เด้กน้อยน่ารัก
-
แก้วต้องระวังชะนีอ่ะ
-
ได้แต่เฝ้ารอวัน แก้วสะบัดบ๊อบใส่อิสลัดขุน.... :serius2:
p.s.บางทีก็อยากเห็นชะนีในนิยายวายที่แบบเป็นคนปกติบ้าง ไม่ต้องตลาดแตก แรดร่าน ฮิสทีเรียเรื้อรัง ไร้มารยาท ขาดสมบัติผู้ดี จนทำให้อดสงสัยในรสนิยมพระเอกไม่ได้ ว่าต่อให้เอาเล่นๆก็เหอะ แต่เอาชะนีคุณสมบัติเยี่ยงนี้ลงได้ ก็บับบ... นะ... เลือกบ้างก็ได้นะเทอววว
-
พี่ขุนแอบหวงนะนี่
อยากให้อีกครึ่งมาเร็วๆจัง
-
ก่อนอื่นขอตบยัยรตีก่อนค่ะ หมั่นไส้เหลืออดเหลือทนแล้ว :beat:
น้องแก้วเริ่มพยศ อิพี่ขุนจะทำยังไงต่อไป :hao7:
-
แบบนี้ต้องแก้แค้นนนนนน
เกลียดอิพี่ขุนเหมือนเดิม :m16:
รอตอนต่อไปปปป
-
:mew1:
-
:L2:
-
ดูท่าอาการสับสนตัวเองของพี่ขุนจะอาการหนักนะ
แก้วระวังยัยรตีด้วย :z6:
-
รตีนี่นิสัยแย่มากเลยนะ
น่าสงสารจริงๆวันๆนึงไม่รู้ว่าได้ใช้งานสมองบ้างไหม
ดีแต่ใช้เสียง(ใช้ร่างด้วย)
เหวี่ยงวีนไปดิ่น่าปวดหัวแทนอิขุนจริงๆ เหอะๆ
น้องแก้วสู้ๆนะครับ
สู้ๆแล้วอย่าลืมสู้คนด้วยล่ะ
-
ยัยรตีร้ายอย่างนี้ต้วจับมาชนกะทายจะได้สมน้ำสมเนื้อหน่อยเพราะแก้วยอมไปทำให้มันได้ใจ
-
อีปลวกรตีคะ น่าตบมากค่ะ
ขัดใจพี่ขุนจริง หวงก้างอยู่ได้
จะมีเหตุการณ์อะไรล่ะเนี่ย :katai5:
-
นังรตีอยุ่ดีไม่ว่าดีมาด่าน้องแก้ว ต้องตบสั่งสอน555
-
พี่วาร์ฟน่ารัก
ส่วนแก้วเข้มแข็งนะลูก สู้ๆๆๆๆ
-
หมั่นไส้ชะนีรตี!!
-
เบื่อยัยรตี พี่ขุนหวงน้อง ทำครึมอะ
-
รออีกครึ่งที่เหลืออ่ะ อ๋อยยยยย พี่ขุนคะ เมื่อไหร่จะคิดได้ซะที น้องแก้วเค๊าให้โอกาสแค่ช่วงทะเลเองนะ
ลุ้นๆ นี่อะไร นางรตีน่ากระทืบมาก :z6: :beat: โอ๊ยยยยยยเสียสถาบันชะนีหมด อินๆๆๆๆ
-
รตี มาไฟท์กันไหมครัช? = =*
-
รตีดูเป็นนางร้ายที่ไร้สติมาก เบื่อ
-
:pig4:
-
อ๊ายยยยยยยย รีบมาต่อนน้าาาาา สนุกมาเลยยยยยยยยยยยยยยย :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เอายัยรตีไปถ่วงทะเลที นางน่ารำคาญมาก
ส่วนไอ้พี่ขุนก็มัวแต่ประชดแดกดันเมียตัวเอง
นี่ถ้าน้องแก้วเกิดทนไม่ไหว คิดจะมีชู้ขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะก็ เป็นความผิดของพี่นั่นแหละ
น้องทายก็เสน่ห์เหลืิอร้าย หนุ่มๆตามรุมจีบ
-
เมื่อไหร่แก้วจะสวย หรือไม่ก็ ทำสวยซะเลย แล้วไปเดินชายหาด หาคนใหม่ เห็นแบบนี้แล้วขัดจายยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
:z6:
-
:katai5:
-
มาต่อเลยค่ะ ให้ไว อิรตีต้องโดนตบ อิชะนีร่าน :z6:
-
แก้วสู้ๆ และปล่อยวางซะ
-
คือมีแต่คนเชียร์ให้ถอดรูป แต่เราไม่เชียร์แฮะ
เรารู้สึกว่า ถ้านายเอกกลับมาสวย หน้าเนียนตัวเล็ก พิมพ์นิยมนิยายวายทั่วไป
และพระเอกต้องตามมางอนง้อขอคืนดี และสุดท้ายนายเอกใจอ่อนเพราะรักอยู่แล้ว นางอิจฉาก็เป็นบ้า หรือติดคุก แฮปปี้เอนดิ้งละครไทย มันคงเป็นอะไรที่น่าผิดหวังและไร้ชั้นเชิงมากๆอ่ะ (แต่อย่าดราม่าให้ดิฉันไปเขียนเองนะ)
สุดท้ายพระเอกก็เป็นแค่ไอ้งั่ง กากเกรียนที่ผลาญเงินพ่อไปวันๆแถมนิสัยต่ำทรามกับทุกคน แต่นายเอกดันใจดีมีเมตตา ยอมแม้กระทั่งโดนเหยียดหยามศักดิ์ศรีมนุษย์ พูดได้เลยว่าศีลไม่เสมอกันกับนายเอกอย่างแรง จะคู่กันได้มันก็ดูไม่สมจริงเอามากๆ เพราะในโลกแห่งความเป็นจริงคงไปกันได้ยากในระยะยาว นอกจากเข้ากันได้แค่เรื่องเซ็กซ์อย่างเดียวน่ะนะ
แต่เชื่อมือคนเขียนว่าจะให้บทเรียนกับพระเอกอย่างสาสม ถ้าอยากให้พลอตหนักแน่นสมจริงน่าติดตาม มันต้องมีจุดหักเหและการพัฒนาของตัวละครอ่ะ ไม่งั้นมันจะแบนราบมาก ไม่มีมิติแบบละครหลังข่าวทั่วไป (ขออภัยถ้า offense คนชอบดูละคร ยังไม่ต้องพูดถึงซีรี่ย์ตะวันตกหรอก เอาแค่ซีรี่ย์เกาหลีก็พอ หรือนิยายดีๆของนักเขียนเก่งๆก็ได้ เหตุและผลที่รองรับต้องหนักแน่นหน่อยอ่ะ ถ้าอยากให้ความบันเทิงที่เรานำเสนอมีมิติ) เอาเป็นว่าสู้ๆนะคะ :katai4:
-
โฮวววว มาอัพแล้วว รอคอยเทอมาแสนนาน~
-
รตีต้องโดนสักผลั๊ววววววววว !!
-
แก้วน่ารัก
พี่ขุนไม่เหมาะกับแก้วเลยสักนิด ไปคู่กับยัยรตีนี่เหมาะกันดีแล้ว ผีเน่ากับโลงผุ ชริๆ
-
เบื่อนางรตีจัง :katai1:
คิดว่ามาครั้งนี้นางต้องทำอะไรหนูแก้วมากกว่าคอยเยาะเย้ย ถากถางแน่ๆ
ส่วนอิพี่ขุนก็ปล่อยนางไป เรื่องนี้ไม่มีพระเอกค่ะ 5555
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
สนุกมากกกกกกกกก
รอวันน้องแก้วเอาคืนอิพี่ขุนอยู่นะคะ
เบื่อมัน
:m16:
-
เกรียดรตี
-
ทะเล ๒
ขุน
"ไม่อยากจะเจอคนที่ลืมสัญญา ก่อนว่าเคยรักเราจริงจัง เธอทำให้ฉันต้องผิดหวัง อกฉันแทบพังใครมาเปลี่ยนใจเธอ ..." เสียงเพลงจากวงเหล้าผมทำให้ทะเลในค่ำคืนนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นไปอีก พวกเรานั่งดีดกีต้าร์ร้องเพลงกันตั้งแต่หกโมงเย็น นี่ก็ใกล้จะทุ่มแล้วเรายังนั่งตั้งวงกันอยู่ริมชายหาด ผมลอบมองไอ้แก้วมันตลอดเวลาที่นั่งกันอยู่ มันเอาแต่นั่งกอดเข่าเอียงคอมองทะเลไม่ยอมลงไปเล่น สักพักทายเพื่อนมันก็วิ่งมาฉุดลากกันไปวิ่งเล่นแถวชายหาด ไอ้วาร์ฟนั่นก็อีกคน ตามติดสองคนนั้นอย่างกับอะไร ขนาดเลย์มันแซวทายมันยังตาขวางใส่เลยไม่รู้กะจะฟาดทั้งคู่เลยหรือเปล่า
"ไม่ไปเดินหาดหรอคะขุน รตีอยากเดินหาด ไปกับรตีนะ" คนที่นั่งซบผมอยู่พูดขึ้นมา ช่วงนี้ผมเป็นอะไรไม่รู้ครับ รู้สึกไม่มีอารมณ์กับรตีเสียเลย นอนด้วยกันแต่ผมก็ไม่ได้มีอะไรกับรตี มันเหมือนว่าขาดอะไรบางอย่างไป แต่ผมว่าผมคงเบื่อเธอแล้วจริงๆ
"รตีไปเถอะ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ" ผมดันเธอออกแล้วเดินลัดมาทางด้านหลัง ปลดทุกข์เสร็จก็เดินกลับมาที่เก่า ตอนนี้ไม่เห็นรตีแล้ว สงสัยจะไปเดินเล่นแล้ว ผมลองมองดูกลุ่มไอ้แก้วที่ชายหาด อ้าว มันไปเล่นที่ไหนกันแล้ววะ
"แก้วอยู่แถวนี้ไหมอ่ะ มีใครเห็นแก้วมาทางนี้ไหม" ทายวิ่งมาจากชายหาด อะไรวะ ไปด้วยกันเสือกหลงกันอีก
"ไม่เห็นนะครับทาย อาจจะเดินอยู่แถวชายหาดหรือเปล่า" ไอ้เลย์พักกีต้าร์แล้วพูดกับน้องทายสุดที่รักมัน
"ไม่อ่ะ ตอนแรกเดินกันอยู่ดีๆแก้วก็ขอตัวหยุดเดินดูทะเล ผมกับพี่วาร์ฟเลยเดินไปไกลขึ้น เพราะแก้วบอกจะตามมา ไปจนสุดทางแก้วก็ยังไม่ตามมา ผมเลยเดินกลับมาดูแก้วก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่มีใครเห็นแก้วจริงๆหรอ". เอาแล้วสิ พอพูดมาแบบนี้ผมก็ใจไม่ดี ถ้ามันเป็นอะไรไปผมโดนป๋าฆ่าตัดตอนแน่ๆ
"แม่งเอ้ย หาเรื่องให้กูอีกแล้ว" ผมสบถหัวเสียลุกขึ้นแล้วเดินดุ่มๆไปยังทะเล มันจะหายไปไหนได้วะ ก็มันเพิ่งจะไปกันเมื่อครู่เอง แถมตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย ถ้ามันตกทะเลขึ้นมาใครจะไปช่วยมันทัน
"คนจมน้ำ! ช่วยด้วย! พี่ๆ คนจมน้ำ" ผมวิ่งไปตามเสียง มีเด็กผู้ชายยืนจับมือเด็กเล็กอยู่คนนึงกำลังตะโกนเรียกให้คนมาช่วย ผมเองก็ไม่ได้อยากเข้าไปช่วยหรอกนะ แต่พอนึกถึงไอ้แก้วที่หายไป ขามันก็พาผมมาหาน้องเขาเอง
"น้องๆ ใครจมน้ำอ่ะ" ผมถาม ตอนนี้มีแค่ผมกับน้องสองคนนี้ นอกนั้นก็ไม่มีใครอีกเลย
"ผมก็ไม่รู้ รู้แค่พี่เขาเป็นผู้ชาย" พอจบคำว่าผู้ชายผมก็ถอดรองเท้าวิ่งลงทะเลก่อนเลย ถ้าคนที่จมน้ำเป็นแก้วมันจริงๆผมคง .. เอ่อ .. ผมคงไม่มีหน้าไปเจอป๋าได้อีก ผมวิ่งพาร่างตัวเองลงไปในทะเล ผมมองเห็นการเคลื่อนไหวของน้ำอยู่ข้างหน้า น้ำตรงจุดนี้ลึกพอสมควร ผมเดาว่าคนที่จมน้ำไม่ได้ถูกคลื่นซัด แต่อาจจะขาแพลงหรือเป็นอะไรขึ้นมากระทันหัน .. ว่ายออกมาก็ไม่เจอคนที่กำลังตีน้ำช่วยเหลือตัวเองเมื่อครู่แล้ว เชี่ยละ หรือมันจะจมไปแล้ววะ ผมดำผุดดำว่ายอยู่นานก็ไม่เจอ นี่ผมมาช้าเกินไปใช่ไหม ผมลองว่ายออกมาอีกหน่อยก็ไม่มีเลยตัดสินใจกลับ แต่ในตอนนั้นเอง ผมสะดุดกับร่างใครก็ไม่รู้ใต้น้ำ ต้องใช่คนที่จมน้ำเมื่อสักครู่แน่ๆ ผมรีบดำลงไปควานหาร่างข้างใต้ขึ้นมา เนื้อตัวเนียนเล็กคุ้นๆทำให้ผมรีบดึงเขาขึ้นมาจากน้ำ ทุลักทุเลเหลือเกินกว่าจะขึ้นมาถึงฝั่ง ผมไม่ได้มองคนที่มุงอยู่ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมแทบสติแตกเมื่อพบว่าร่างที่ผมช่วยเอาไว้เป็นร่างของแก้วจริงๆ มันบ้าหรือไงที่ลงไปในน้ำตอนมืดคนเดียวแบบนี้ หรือมันตั้งใจจะฆ่าตัวตายหนีผม
"มาผมผายปอดเอง" ทายรีบพูดเพราะผมมัวแต่ตกใจที่รู้ว่าเป็นแก้วมัน
"ไม่ต้อง พี่ทำเอง" พูดจบผมก้มลงไปผายปอดให้แก้ว เนื้อตัวมันเย็นเชียบ หลับไม่ได้สติ ผมปั๊มพ์หัวใจปั๊มน้ำออกให้แต่มันก็ยังไม่รู้สึกตัว แปลกมากที่หัวใจผมตอนนี้มันบีบกันจนเจ็บไปหมด ผมกำลังเจ็บปวดที่เห็นแก้วมันกำลังจะตาย ผมทำซ้ำอีกหลายรอบจนในที่สุดแก้วมันก็สำลักน้ำออกมา มันไอจนเสียงแหบ ตัวโยน พอเห็นมันฟื้นผมก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทาย ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมจะดีใจทำไม ก็คงดีใจที่ไม่ต้องโดนป๋าด่าล่ะมั้ง ...
"ขุนคะ มีอะไรกันหรอคะ ทำไมคุณเปียกแบบนี้" ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ คนอื่นๆก็เดินตามกลับมาด้วย แค่เห็นมันไม่เป็นไร ผมก็สบายใจละ
"แก้วจมน้ำน่ะ ผมลงไปช่วยมา" ผมพูดแล้วเดินไปนั่งกินเหล้าต่อ ปล่อยให้เพื่อนมันดูแลไปละกัน
"ว้าย จริงหรอคะ ไปทำอิท่าไหนก็ไม่รู้ ดีนะคะที่ขุนช่วยไว้ทันไม่งั้นคงไม่รอด" รตีพูดออกมา ผมหันไปมองหน้าเธอด้วยสายตาตำหนิในคำพูดนั้น เธอเลยแสร้งเป็นไม่รู้เรื่องตามแบบฉบับ สักพักผมก็เห็นคนกำลังเดินมาทางนี้ พอเข้ามาใกล้ก็เป็นทายและวาร์ฟมันอุ้มไอ้แก้วกลับห้อง ผมก็รู้สึกแปลกๆนะ แต่ไม่ได้สนใจ ก็ให้เขาทำกันไป ผมช่วยอะไรไม่ได้หรอก
.
แก้ว
แค่กๆ
ผมสำลักน้ำจนคิดว่าต้องตายแน่ๆ เอาเข้าจริงพอผมกำลังจะตายผมก็ไม่ได้คิดถึงน้องเลยด้วยซ้ำ ผมพยายามแล้ว ผมพยายามแล้วจริงๆ
"แก้วเป็นไงบ้าง นายโอเคนะ เราใจหายใจคว่ำหมดเลยรู้ไหม" ทายกอดผมแล้วลูบหลังปลอบ ผมพยายามลืมตาขึ้นมองเบื้องหน้า มีแค่พี่วาร์ฟ มีทาย แล้วก็ ..
"น้องฟ้า น้องฟ้าจริงๆด้วย .. หนูไม่ได้ตกน้ำหรอ ไม่ได้จมน้ำหรอครับ" ผมหันไปเจอน้องก็ต้องรีบดึงมากอด ผมใจแทบแตกสลายเมื่อรู้ว่าน้องวิ่งไปเล่นในทะเลแล้วจมลงไป ผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อไปหาตัวน้อง แต่ผมมันไม่เจียมสังขารตัวเองเอาเสียเลย วิ่งออกไปยิ่งลึกน้ำมันก็ยิ่งหนาว ผมเป็นตะคริวจนไม่สามารถพาร่างตัวเองกลับขึ้นฝั่งได้ ตอนที่คว้าอากาศไว้ตอนนั้นผมคิดว่าผมต้องตายแล้วจริงๆ ผมคิดถึงป๋าคิดถึงแม่ คิดว่าชาติหน้าขอให้ได้เจอกันอีก รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฟื้นขึ้นมาแล้วสำลักน้ำ
"น้องไม่ได้จมน้ำ ผมเพิ่งพาน้องมา" พี่ชายน้องฟ้าพูด ทำไมล่ะ ถ้าน้องไม่ได้จมน้ำแล้วทำไม ..
"ใครบอกนายว่าน้องจมน้ำ" ทายถามผมที่กำลังเรียกสติตัวเอง
"เอ่อ ไม่มีใครหรอก .. เราคิดไปเองน่ะ .. เราได้ยินเด็กเรียกให้เราลงไปช่วย" ผมบอกทายไปเพื่อความสบายใจ แต่คนที่เป็นคนพูดจริงๆ คนนั้นผมจำเธอได้ขึ้นใจ
"พูดอะไรน่าขนลุก ดีแค่ไหนแล้วที่คุณขุนไปช่วยนายทัน ไม่อย่างนั้นนายคงไม่รอดแน่ๆแก้ว" ทายพูดแล้วลูบหน้าลูบตาให้ผม
"พี่ขุนเป็นคนลงไปช่วยเราหรอทาย" ผมดึงเสื้อทายถามด้วยความตกใจ เขาเนี่ยนะลงไปช่วยผม
"อืม เขาพุ่งลงไปทันทีเลย เราเลยวิ่งตามมาดู สุดท้ายเขาก็อุ้มแก้วขึ้นมาแล้วก็ผายปอดให้". พี่ขุนช่วยผมไว้หรอ ตอนที่ผมจมน้ำ ผมไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนงมหาผม ไม่รู้เลยว่าใครที่ปั๊มหัวใจให้ผม รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นหน้าทายแล้ว
"พี่แก้วอย่าร้องสิจ๊ะ .. โอ๋ โอ๋" น้องฟ้ากอดผมแล้วโยกเหมือนปลอบ ผมเจอแบบนี้ยิ่งร้องหนักไปกันใหญ่ ผมกอดน้องจนหายสะอื้นถึงได้ปล่อยตัวน้อง
"ไปห้องเถอะแก้ว พี่ว่าเราไปพักเยอะๆดีกว่านะ" พี่วาร์ฟช่วยพยุงผมขึ้น ตอนนี้พอยืนขามันก็แข็งอีก ผมว่าผมเดินไม่ไหวแน่ๆ
"มาแก้ว พี่อุ้มเราเอง ฮึบ" พี่วาร์ฟคงสังเกตเห็นอาการเลยอุ้มผมขึ้น ผมรีบลาน้องฟ้าแล้วบอกให้พี่ชายน้องรีบพากันเข้าบ้าน หลังจากนั้นพี่วาร์ฟก็อุ้มผมเข้ามาในห้อง ทายที่เดินตามมารีบเข้าไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ผม สักพักพี่วาร์ฟก็ยกข้าวต้มร้อนๆกับยามาให้ ผมทานจนเสร็จก็ขอตัวพักผ่อน ไม่ไหวแล้ว ยังดีที่ผมแค่เวียนหัวเล็กน้อย และเหมือนจะเป็นไข้นิดๆ ไม่ได้อาเจียนหรือไอเป็นเลือดเพราะนั่นคืออาการของปอดบวมน้ำ เดี๋ยวรอขึ้นฝั่งแล้วถ้ายังไม่หายดีผมคงต้องไปตรวจอาการที่โรงพยาบาลอีกที
"แก้วๆมานี่สิแก้ว มาเร็วๆ"
"ครับ"
"ฉันเห็นเด็กคนที่เธอเล่นด้วยวันนั้นวิ่งเล่นแล้วพลัดลงไปในน้ำน่ะ นายลงไปช่วยสิ เด็กตัวเล็กแค่นั้นเอง"
"ตรงไหนครับ"
"ตรงนั้นน่ะ น่าจะถูกซัดไปไกลแล้วนะ ไม่เห็นร่างแล้ว"
"น้องฟ้าอย่าเป็นอะไรนะ "
"ฟ้าาาาาาาาาา! "
"แก้วเป็นอะไร" ผมตกใจตะโกนสุดเสียง ช่างเป็นฝันร้ายที่ผมไม่มีวันลืมจริงๆ ผู้หญิงคนนั้น คนที่เกลียดผมจนสามารถคิดจะฆ่าผมได้
"ไม่เป็นไรทาย .. เราแค่ฝันร้าย" ผมหันหน้าไปกอดทาย อยากได้ความอบอุ่นจากใครสักคน
"ชู่ว นอนซะนะ ก็แค่ฝันร้ายมันไม่ใช่เรื่องจริง แก้วอย่าเก็บมาคิดนะ แล้วรู้สึกดีขึ้นหรือยัง กินยาอีกสองเม็ดไหม" ผมพยักหน้า ทายเปิดไฟหัวเตียงแล้วเดินไปหยิบยามาให้ ผมลุกขึ้นมาก็หันไปเจอพี่วาร์ฟนอนมองเหมือนให้กำลังใจ พอทานยาเสร็จทายก็ปิดไฟ ผมล้มตัวลงนอนก่อนที่ยาจะออกฤทธิ์แล้วทำให้หลับไป
.
"ฮัดชิ้ว ! อื้ออ คันจมูก" ตื่นเช้ามาผมก็จามแต่เช้า จามติดกันจนปวดหัว
"เป็นไงบ้างน้องแก้ว อ่ะ พี่ชงโอวันตินมาให้" ผมรับโอวันตินมาจากพี่เลย์ ทายที่เดินออกมาจากห้องพอดีมองพี่เลย์ตาเขม่นเลย
"ใส่อะไรในแก้วหรือเปล่า ไว้ใจไม่ได้" ทายพูดจนผมขำ พี่เลย์เขาไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า คิดมาก
"พี่จะทำแบบนั้นทำไมครับน้องทาย ถ้าพี่จะใส่ พี่ใส่ยาเสน่ห์แล้วเอามาให้น้องทายดื่มไม่ดีกว่าหรอ ฮิ้วววว" พูดเอง ชงเอง ทายกรอกตาขึ้นฟ้าแล้วนั่งลง พี่เลย์เดินกลับไปโต๊ะ ส่วนพี่วาร์ฟกับพี่ขุนก็เปิดประตูออกมาพร้อมกัน สักพักคุณรตีก็ตามออกมา ผมเองไม่ได้มองหน้าเธอหรอก ผมยังจำภาพที่เธอเรียกให้ผมไปช่วยน้องได้อยู่เลย มันสมจริงมากจนผมคิดว่าเป็นเรื่องจริง แล้วสุดท้ายผมก็เกือบตายด้วยความโง่ของตัวเองอีกครั้ง
"ไงจ๊ะแก้ว หายดีหรือยังล่ะ ทีหลังก็อย่าใจดีคิดช่วยใครทั้งๆที่ตัวเองสภาพแบบนี้อีกนะจ๊ะ ฉันหวังดี" เธอเดินเข้ามาหาทำหน้าตาแสร้งว่าเป็นห่วงผมเต็มที่ .. หึ .. ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ .. ถ้าผมเข้มแข็งมากกว่านี้ มากกว่านี้ !
"อ๊ากกกกก อิแก้ว! ไอ้แก้ว ไอ้บ้า แกสาดใส่ฉันทำไม!!!" ผมรู้ตัวทุกอย่างที่ทำลงไป ผมจงใจสาดโอวันตินร้อนใส่เธอที่ทำหน้าตาซื่อเหมือนเมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจะไม่ยอมอีกแล้ว ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย
"ทำไมทำแบบนี้แก้ว! แก้ว!" ผมรีบวิ่งเข้าห้องแล้วตั้งใจล็อคประตูแต่ไม่ทัน พี่ขุนที่วิ่งตามผมมาผลักประตูที่ผมดันไว้ได้ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่กับเขาสองคนในห้อง เขาล็อคประตูไม่สนใจเสียงทายเคาะและเสียงกรีดร้องของคุณรตี
"มึงเป็นอะไร .. กูถามว่ามึงเป็นอะไร!" พี่ขุนเข้ามากระชากตัวผมเข้าไปถาม เขาขึ้นเสียงใส่ผมจนหูอื้อไปหมด
"ทำเขาทำไม .. ถ้ามึงไม่บอกเหตุผลกูจะให้มึงไปขอโทษเขา" ผมจ้องตาพี่ขุนอย่างเจ็บแค้น ในเมื่อเธอผิดที่ทำให้ผมเกือบตาย ทำไมผมจะต้องไปขอโทษเธอ
"ผมไม่ขอโทษ". ผมพูดเสียงกร้าว พี่ขุนขึงตามองผมแล้วบีบแขนผมแรงขึ้นอีก เขาบีบจนกระดูกผมแทบแตกเป็นผุยผง
"มึงไม่มีสิทธิ์ไปทำรตีแบบนั้น" เขาตะหวาดแทบจะขย้ำตัวผม เจ็บ .. เจ็บเหลือเกิน
"ทำไมล่ะ เพราะพี่รักเขาใช่ไหม! พี่ปกป้องเขาใช่ไหม ผมเป็นเมียพี่นะ ! เป็นเมียพี่!" เพี้ยะ ! เสียงฝ่ามือที่กระทบกับหน้าผมดังไปทั่วห้อง ผมกัดปากข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แม้จะเจ็บขนาดไหน แต่วันนี้มันต้องจบ .. เขาตบหน้าผม พี่ขุนตบหน้าผม!
"เออ! กูรักเขา! กูไม่ได้รักมึง! ไม่ได้รักมึงสักนิดเลยไอ้แก้วหน้าม้า! กูเกลียดมึงจะตายชัก! กูไม่อยากเห็นหน้ามึงด้วยซ้ำ! ได้ยินไหม!" พี่ขุนเขย่าตัวผมที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วผลักเข้าหาผนัง เขาพูดจบก็ไซร้ลงมาที่คอผม พยายามลุกล้ำร่างกายภายในของผม ฮึ่ก ไหนว่าไม่รักไง ไหนว่าไม่อยากเห็นหน้าไง แต่เขากลับทำแบบนี้กับผมอีกแล้ว เขาทำเหมือนผมเป็นที่ระบายอารมณ์อีกแล้ว ครั้งนี้ผมขัดขืนแล้วทุกวิถีทางแต่เขาก็ดันมันเข้ามาจนสุด ผมต้องนอนรองรับอารมณ์เขาอยู่หลายรอบ นอนเป็นตุ๊กตายางให้เขาใช้บำเรอสารพัด สุดท้ายเมื่อบทรักอันขมขื่นจบลง ผมก็หมดสภาพนอนร้องไห้ที่ไม่เคยสู้เขาได้สักครั้ง เมื่อผมเห็นว่าเขาหลับสนิทดีแล้วผมก็ใส่เสื้อผ้าเดินออกมาจากห้อง ผมต้องกลับบ้านก่อนเขา ผมรู้แค่นี้
"แก้ว ! ฮึ่กก ฮืออ แก้วไม่เอาแล้ว ไม่ต้องทนแล้วนะ อย่าทน!" ทายวิ่งเข้ามากอดผมทันทีเมื่อเปิดประตูออกไป นี่เขาเฝ้าผมตั้งแต่ตอนนั้นเลยใช่ไหม ผมไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเขาไม่พังประตูมาช่วยผม แต่มันเป็นการดีที่ทำให้ผมรับรู้ใจตัวเองมากขึ้นว่าผมไม่อาจทนอยู่แบบนี้ได้อีกต่อไป
"อืม ไม่ทนแล้ว ไม่อีกแล้ว!" ผมบอกแล้วเดินเข้าห้องเก็บเสื้อผ้า ผมเดินเข้าห้องน้ำแล้วรีบกดเบอร์โทรที่เซฟเป็นเบอร์คนโปรดไว้ทันที
"ป๋าครับ! แก้วจะไปเรียนต่อโทที่ออสเตรเลีย"
(( ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม ป๋าให้ไปแค่หนึ่งปี หลังจากนั้นเราต้องกลับมาอยู่กับป๋า ))
"ได้ครับ .. ป๋า .. ถ้าแก้วกลับมาแล้วยังรักพี่ขุนอยู่ .. แก้วขอแต่งงานกับเขานะ"
(( ก็แล้วแต่เรา ส่วนทางนี้ป๋าจะให้เคมันสั่งสอนลูกมันเอง กลับมาบ้านเรานะลูก ป๋าเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว ))
"ครับ .. รักป๋า"
ผมวางสายจากป๋าก็มีน้ำตาพร่างพรูออกมา เสียใจที่สุดท้ายก็อดทนไม่พอ เสียใจที่สุดท้ายก็เปลี่ยนตัวเองไม่สำเร็จ ผมหิ้วกระเป๋าออกมาพร้อมกับทายและพี่วาร์ฟ เดินออกมาขึ้นรถรีสอร์ตท่ามกลางสายตาของพี่เลย์และเพื่อนๆ รถเคลื่อนตัวออกจากรีสอร์ต ผมเห็นคุณรตียืนมองผมอยู่หน้าห้องพี่ขุน เธอมีสีหน้าโกรธแค้นผมมากถึงมากที่สุด จนรถพาเราออกมาไกลลับสายตา .. พอถึงท่าเรือเราก็นั่งเรือโดยสารธรรมดากลับ ทายจับมือผมให้กำลังใจผมตลอดเวลา นั่งกันสักพักใหญ่เราก็มาถึงฝั่ง ขึ้นนั่งรถพี่วาร์ฟได้ก็มุ่งหน้าสู่กรุงเทพ นั่งอยู่ในรถผมก็คิดเรื่องราวที่โดนกระทำมาตลอด เป็นเพราะผมอ่อนแอใช่ไหมพี่ขุนถึงได้ทำกับผมแบบนี้
.
..
ขุน
"ขุนมึงตื่นดิวะ น้องแก้วมึงกลับไปแล้วมึงรู้ตัวไหมเนี่ย!" เสียงไอ้เลย์ดังอยู่ที่ข้างหูผม แก้วกลับไปแล้ว ไปไหนวะ
"มึงว่าอะไรนะ มันกลับไปแล้วหรอ" ผมเด้งตัวขึ้นเมื่อประมวลผลได้ แม่งเอ้ย มันหนีผมกลับไปก่อนได้ไงวะ
"เออ ตอนที่มึงนอนนั่นแหละ มันกลับกันไปแล้ว แล้วเราจะเอาไงวะ จะกลับเลยไหม" มันถามผมซึ่งผมแทบไม่ต้องคิดเลย
"กลับดิวะ เร็วๆเลย" ผมลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าเก็บของทั้งหมด สักพักรตีก็เดินเข้ามาแล้วกอดผมไว้
"รตีเจ็บจังเลยค่ะ ขุนอย่าเพิ่งกลับไม่ได้หรอ อยู่เป็นเพื่อนรตีก่อน" รตีพูด เธอทำตัวน่ารำคาญอีกแล้ว
"ผมจะกลับแล้ว รตีอย่ามาเซ้าซี้น่า" ผมแกะมือเธอออกแล้วเดินออกมาเตรียมกลับ ผมว่าเรื่องของแก้วมันต้องมีอะไรแน่ๆ คนอย่างมันน่ะหรอจะกล้าสาดโอวันตินใส่คนอื่น
ผมนั่งสปีดโบ๊ทกลับกะไอ้เลย์สองคน พอถึงฝั่งผมก็เป็นคนขับเอง ผมบึ่งรถออกมาอย่างไวโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัย ที่คิดได้ตอนนี้คือผมอยากจะคุยกับมัน ตอนนั้นผมใช้อารมณ์มากไปหน่อยจนไม่คิดว่าไอ้แก้วมันเพิ่งผ่านอะไรมา ตอนที่ผมเอามัน มันเอาแต่ร้องไห้ ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด แม่งเอ้ย! ผมจะมากลัวอะไรตอนนี้วะ กลัวว่ามันจะหนีผมไปเนี่ยนะ ตลกว่ะไอ้ขุน .. ผมขับรถถึงบ้านไอ้เลย์ก็เอารถกลับไป เข้ามาในบ้านผมก็เจอคนที่รอเล่นงานผมอยู่
ผลัวะ
หมัดแรงๆของป๋าอัดมายังหน้าผมแบบไม่ยั้ง ป๋าเหมือนโกรธผมมาก สงสัยแก้วมันจะมาฟ้องไปก่อนแล้วสินะ
"แกทำอะไรแก้ว .. ทำไมวะ .. เลือดชั่วมันล้างไม่ออกเลยใช่ไหม" ป๋าด่าผมอีกแล้ว ใช่สิวะ อะไรๆก็ผมผิดตลอด
"ผมไม่ได้ทำอะไรมัน!"
"ถ้าแกไม่ได้ทำแล้วน้องจะหนีไปหรอ น้องจะหนีไปทำไม!" ป๋าพูดแล้วนั่งลงที่โซฟาอย่างเหนื่อยใจ
"มันหนีไปไหน ป๋าบอกผมมาสิ ผมจะไปตามมันกลับมาเอง" พูดออกไปแบบนั้น แต่ใจนี่วูบไปแล้ว
"น้องไปแล้วขุน ไปโดยที่ไม่ลาฉันสักคำ แกคงดีใจมากสินะที่ตัดแก้วมันออกไปจากชีวิตได้ เอาเถอะ อยากทำอะไรก็ทำ อยากมีเมียใหม่อีกกี่คนก็เชิญ ป๋าไม่ห้ามอะไรแกแล้ว"
ป๋าลุกขึ้นเข้าห้องไป เออว่ะ ผมควรดีใจสิ ผมควรยินดีที่เขี่ยมันออกไปได้สักทีสิวะ ผมเดินขึ้นห้องอย่างคนหมดแรง มันหนีไปแล้วจริงๆหรอวะ ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่เคยมีเสื้อผ้าของมันอยู่แต่ก็พบว่าตอนนี้มันว่างเปล่า หน้ากระจกที่เคยมีครีมของมันตอนนี้ก็ไม่มีอีกแล้ว แปรงสีฟัน โฟมล้างหน้าตอนนี้มันก็ไม่อยู่แล้ว เชี่ยเอ้ย! มันทำได้ไงวะ มันหนีผมไปได้ไง ไหนมันบอกว่ารักผมนักรักผมหนาไง .. ผมเดินเข้าออกเปิดตู้ลิ้นชักเสียสติเหมือนคนบ้า แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้เลยหยิบกุญแจรถตรงไปคอนโดทาย
"แก้วอยู่ไหม แก้วอยู่ที่นี่ไหม" ผมถามเสียงดังเมื่อเห็นทายมาเปิดประตูพร้อมไอ้วาร์ฟ มันต้องอยู่นี่แน่ๆ
"แก้วไปแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปไหน" โกหก มันจะไม่รู้ได้ไงวะ ก็มันเป็นเพื่อนกัน
"ให้กูเข้าไปดูหน่อย" ผมบอกอย่างใจร้อน ถ้าไม่มีมันก็ต้องให้ผมเข้าไปดูสิ
"ผมว่าคุณกลับบ้านไปสงบสติอารมณ์ดีกว่านะคุณขุน" วาร์ฟพูดกันผมไม่ให้เข้าไป
"เอาเถอะ เชิญเข้ามาดูทุกซอกทุกมุมเลยครับ" พอทายเปิดประตูผมก็เดินเข้าไปค้นหาไอ้แก้ว ไม่มี ในห้องน้ำก็ไม่มี ใต้เตียงก็ไม่มี นอกระเบียงก็ไม่มี หรือว่ามันหนีผมไปแล้วจริงๆ
"คุณจะมาอยากเจอแก้วทำไมตอนนี้ ในเมื่อคุณเองที่เป็นคนทำร้ายและผลักไสแก้วมัน" ผมเดินหันหลังให้คำๆนั้นที่ทายเป็นคนพูด ผมไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมไม่ได้อยากให้มันออกไปจากชีวิตผมเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ผมวิ่งลงมาแล้วรีบบิดกุญแจเตรียมไปอีกที่หนึ่ง .. บ้านของมัน
ผมบึ่งรถมาด้วยความเร็วจนไม่คำนึงถึงชีวิต ยังไม่ทันได้ไปถึงครึ่งทางก็มีเสียงเบรกเอี๊ยดดังโครม ตัวผมถูกถุงลมนิรภัยอัดเข้ามารอบด้าน รถผมถูกรถพ่วงชนจากอีกฝั่งจนรถหมุนเป็นวงกลม ผมหมดสติทันทีหลังจากรถนิ่งสงัด แต่ผมรู้อย่างหนึ่งคือก่อนที่ผมจะหมดสติ สิ่งที่ผมนึกถึงอันดับแรกคือผมอยากเจอมัน .. ไอ้แก้วหน้าม้าของผม ..
.
..
แก้ว
ผมกับป๋ารีบมาที่โรงพยาบาลทันทีที่ป๋าเคโทรมา ตอนที่ผมรับโทรศัพท์ผมเหมือนคนใจจะขาด แม้ผมจะกำลังทำใจแต่มาเจอแบบนี้ผมไปไม่ถูกเหมือนกัน เขากำลังจะไปตามผม ทายโทรมาบอกหลังจากพี่เขาไปตามผมที่คอนโด ทายบอกว่าพี่ขุนมีสีหน้ากังวลและร้อนใจมาก แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันจะมากถึงขนาดต้องเหยียบคันเร่งถึง 140 ในตัวเมือง เขาโดนรถพ่วงอัดจนรถกลิ้งไปเกือบ 100 เมตร ผมว่าเขาไม่น่าจะรอด แต่หมอบอกว่าเขารอด แต่อาจจะต้องนอนเป็นเจ้าชายนิทราสักระยะหนึ่ง สมองไม่ได้รับความกระทบกระเทือนแต่ช้ำในและแขนขวาเกือบหัก ดีที่รถเป็นรถคุณภาพดี และพี่เขาก็คงดวงแข็ง
"เอาไงล่ะตอนนี้ เราจะยังไปออสอีกไหม" ป๋าถามผมที่นั่งกุมมือร้องไห้อยู่หน้าห้อง
"แก้วไม่เปลี่ยนใจครับ แก้วจะไปเรียนต่อ" ผมบอกอย่างมั่นใจ ในเมื่อเลือกจะออกมาแล้วก็ต้องทำให้ได้ ถ้าผมกลับไปมันก็จะเป็นวังวนเดิมๆ แล้วผมก็จะต้องเจ็บไปอีกหลายต่อหลายครั้ง
"เข้าไปลาพี่ขุนซะสิ พรุ่งนี้หนูต้องเดินทางละนะ" ป๋าพูด ผมเปลี่ยนชุดเดินเข้าไปเยี่ยมเขา ป๋าเตรียมการให้ผมตั้งแต่เดือนที่แล้วเรื่องการเรียนและที่พัก แค่จองตั๋วผมก็บินไปเรียนได้เลย เข้ามาก็เจอเขานอนหลับอยู่มีสายระโยงระยางและใส่เครื่องช่วยหายใจ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเขามีรอยฟกช้ำเล็กน้อย ผมรักเขาแต่ก็แค้นเขาไม่น้อย ทำไมเขาต้องใจร้ายกับผมด้วย
"พี่ขุนครับ .. แก้วเองนะ .. พี่คงไม่อยากเจอแก้วหรอก แก้วรู้ .. แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะ .. อึ่ก .. แก้วจะไปจากพี่แล้ว .. พี่คงไม่ต้องทนเห็นหน้าแก้วไปอีกสักพัก .. อึ่ก .. ผม .. ผมยังรักพี่อยู่นะ .. ฮือ .. พี่ต้องรีบฟื้นนะ .. แก้วสัญญาว่าแก้วจะกลับมาถ้าแก้วรักษาตัวเองหายดี .. ถ้าแก้วเข้มแข็งกว่านี้เราคงได้เจอกัน" ผมจูบไปที่หน้าผากพี่ขุนก่อนจะเดินออกมาจากห้อง น้ำตาผมไหลจนมองแทบไม่เห็นทาง วันสุดท้ายแล้วสินะที่ผมจะอยู่ไทย หวังว่าพอถึงวันที่ผมกลับมา ผมจะเข้มแข็งมากกว่านี้ พอถึงวันนั้นผมคงจะไม่ต้องมาทนทุกข์แบบนี้อีก ..
TBC.
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ยังไม่จบนะคะ
น้องยังไม่ได้ล้างแค้นเลย
มีใครเห็นใจพี่ขุนบ้างหรือยังอย่าเพิ่งเห็นใจนางนะ ชิ ><
มีใครเห็นว่ามันไม่สมเหตุก็เม้นได้เลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
เอ่อ รักกอยู่แต่หนีไปให้อีกฝ่ายทรมานเล่น
คิดว่ากลับมาถ้าตัวเองรักอยู่จะแต่งงาน แล้วมั่นใจแค่ไหนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง
แล้วไม่อยู่ดูแล ทั้งที่รัก แต่เพราะเจ็บเกินจะอยู่สินะ
ต่อๆๆๆๆๆ
-
ดีแล้วแก้ว ใจแข็งเข้าไว้แล้วกลับมาเล่นงานมันให้หนัก!!!!
-
:m15: :o12:
-
:mew1:
-
สู้ๆนะแก้ว
ขุนไม่รักแม้กระทั่งตัวเอง ขับรถแบบนั้นไม่ตายก็ดีแค่ไหนแล้ว
-
รีบมาต่อน้าาาาาดีแล้วที่แก้วไปขุนจะได้รุ้ใจตัวเองสักที เลิกทำร้ายแก้วได้แล้วนะพี่ขุนนน :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เขาโดนรถพ่วงอัดจนรถกลิ้งไปเกือบกิโลเอาเป้น 100เมตร ดีกว่าไหม 1 กม. ไกลไป
-
เขาโดนรถพ่วงอัดจนรถกลิ้งไปเกือบกิโลเอาเป้น 100เมตร ดีกว่าไหม 1 กม. ไกลไป
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
ไม่มีอะไรจะพูด นอกจากไอ้พี่ขุนมันเป็นพระเอกเรื่องนี้จริงๆใช่ไหมมมมมมมมม :z6:
แก้วกลับมาเอาคืนไวๆน้า :กอด1:
-
ทำไมถ้าครบหนึ่งปีแล้วยังรักขุนอยู่แล้วจะต้องแต่งงานด้วยล่ะ แล้ถ้าตอนนั้นขุนไม่รักก็จะแต่งหรอ :katai1:
-
ถ้าไม่รีบมาต่อจะคุ้มคลั่งแล้วนะ แก้วเอ้ย หนีไปเลยลูก แล้วไม่ต้องกลับมาอีก
ฮึ่ย อิพี่ขุน จะแช่งให้แกเดินไม่ได้ อิรตีอีกคน ตายไปเลยไป :katai1: :z6:
-
o22 ไง่เป็นอย่างนี้
-
:katai1: ขอเป็นแฟนคลับขุน1ตอน
แก้วทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ตอนที่ขุนก็ถามอยู่ว่าทำรตีทำไม ทำไมไม่ตอบเลยละว่าเธอหลอก กล้าขนาดนั้นแล้วนิ
สกิลนางเอกมันเข้มไปหรอ แล้วที่หนีไปต่างประเทศอีก ทำไมไม่อยู่แก้แค้นละ จะทำไรก็ทำ
แล้วอีกอย่าง กูเห็นอยู่ว่าขุนตามหาขนาดไหน ยังไม่ยอมอีก ขุนมันเคยเป็นเด็กเกชอบเที่ยวนะ การจะยอมรับว่าต้องแต่ง หรือมีคนรักเร็วๆก็ไม่ใช่ที่ แก้วทำอะไรเป็นนางเอกมากไปแล้วนะ :angry2: ถ้ารักเขาจริงก็อยู่ต่อสิค่ะ
-
ขุนกะลังเริ่มรู้สึก แก้วก็ไปซะและ สมน้ำหน้า
-
สมน้ำหน้าอิพี่ ขุนนนนกรรมมมตามมมสนองงงแล้ วววววว ฮ่าๆๆๆๆๆ
หลบบบตีนนนนแปปปปปปป :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เป็นกำลังใจไห้แก้ววววววนะ รีบบบบบกลับบบบมา นะ
อิอิ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟิ้ว ฟึบ ปิ๊บๆ
-
แก้วต้องกล้ามากกว่านี้ หนีแบบนี้มันไม่เคลียร์
ต้องตาต่อตาฟันต่อฟันไปเลย สู้ๆนะแก้ว
-
ไปเถอะแก้ว...ให้อิพี่ขุนมันรู้สึกซะบ้าง!!
-
สมเหตุสมผลดีแล้วค่ะ ให้พี่ขุนนอนแหมบเป็นผักเป็นปลาไปก่อน จะได้ชดใช้ที่ทำไว้กับน้องแก้ว
ส่วนน้องแก้วให้เวลานางไปคิดทบทวนให้ดีก่อน และกลับมาคราวนี้นางคงถอดรูปสักที
อยากเห็นน้องแก้วเวอร์ชันหล่อ น่ารัก แล้วละ
-
ขุนโดนจัดหนักค่าา 555
ตรงขุนจะปล้ำ รีบ รถชน ก็โอเคเข้ากับนิสัยขุนดีค่ะ
สะกิดใจนิดนึงตรง ถ้าอีกปี1ยังรักขุนจะกลับมาแต่งงาน แต่ตอนท้ายบอกขุนว่าผิดที่ตัวเองไม่เข้มแข็ง คือตกลงนางหนีไปตัดใจเลิกรักขุน หรือหนีไปฝึกวิชาให้(จิตใจ)แข็งแกร่ง1ปีเพื่อขุนและตัวเอง ส่วนตัวคิดว่าถ้าลังเลที่จะรักขุนต่อ ข้อเสนอกลับมาจากออสแล้วแต่งนี่แก้วไม่น่าเสนอเองคือดูแหม่งๆแก้วน่าจะดูเป็นคนจิตใจดีงาม(?)ไม่น่าจะพูดอะไรที่เอาแต่ใจอย่างอีกปีชั้นจะมาแต่ง(ยังไม่ทันคุยกับพ่อของขุนเลย? แล้วสภาพอีตาขุนอีก?) อย่างมากน่าจะขอว่าอย่าเพิ่งถอนหมั้น(ก็หมั้นไว้แปลว่ายังแต่งได้) แต่ถ้าพ่อเสนอว่าให้กลับมาแต่งแล้วแก้วเซเยส(เพราะนางหัวอ่อน)ก็ดูโอเคอยู่
เป็นกำลังใจน้าา รอตอนต่อไป รอขุนฟื้นค่าา :impress2:
-
สมนะหน้าอิพี่ขุน ให้ช้ำใน ช้ำใจตายไปเลย
มาทำกับน้องแก้วของเราแบบนี้ได้ไง
แก้วหนีไปแล้ว 555
-
รอติดตามก็ไอ้ตรงที่คนแต่งบอกว่าแก้วจะมาล้างแค้นนี่แหละ อยากตบอิรตีจริงๆ
และขอบอกเลยว่าไม่สงสารอิขุนมันซักนิดเ แค่นี้ยังน้อยไป
-
เอาให้พี่ขุนมันสำนึกนกแก้ว
อย่าไปยอมมันนนนนนนน
:angry2: :angry2: :angry2:
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ไม่เห็นใจ! นอกจากจะสมน้ำหน้าและซ้ำเติมอย่างเดียว!
คุณรตี ฉันล่ะอยากจิกผมคุณแล้วก็ตบๆให้หน้าแหกเลยล่ะจ่ะ หึ!
-
อ่านทันแล้ววววววว
น้ำตาร่วงเลยทีเดียว :mew4:
-
จะความจำเสื่อมหรือเปล่า
-
ตอนนี้จัดหนักให้พี่ขุนมากอ่ะ
ถูกแล้วน้องแก้วเลือกที่จะไป เพราะถ้ายังอยู่แก้วอาจจะโดนแบบเดิม เมื่อขุนหายดี แก้วก็จะมีประโยชน์แค่คอยดูแลตอนพี่ขุนป่วย มันไม่ยุติธรรมกับคนที่ทำดีมาตลอดอย่างน้องแก้ว
-
งืมมม กรรมเริ่มสนอง รู้สึกช้าไปอิขุน
-
เราว่าควรบอกเหตุผลที่สาดโอวันตินใส่หน้ารตีนะ :hao4:
พระเอกจะได้เลิกโง่ซักเรื่องก็ยังดี
โถๆๆๆๆๆๆ ไปเรียนต่อเลยค่ะลูกขาาา :hao5:
กลับมาเอาคืนมันหนักๆ
ว่าแต่ แก้วจะแต่งงานกับพี่ขุนอยู่เหรอ
งั้นขอให้คราวนี้รักกันจริงๆละกันเนาะ
รอตอนต่อไปน้าา
-
พี่ขุน:พี่จะรอแก้วกลับมา พี่รอแก้ว :o12:
-
รู้สึกอารมณ์มันสะดุดๆ ข้ามขั้นแต่ก็พอรับรู้ได้
เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ
-
ขอเม้นท์อย่างนี้ละกัน
-จะแต่งงานหลังจากกลับมาถ้ายังรักอยู่ คือ? จริงๆเป็นขุนไม่ใช่เหรอที่ควรจะคิดอย่างนี้ พอเป็นแก้วพูดแล้ว แลนางไม่ใสไม่แบ๊วออกจะเห็นแก่ตัว จะแต่งทั้งที่ขุนไม่ได้รักอย่างนั้นหรือ?
-ตอนใครถามว่าจมน้ำได้ไง เงียบเพื่อ? นางเอกเกินไปป่ะ
-บางครั้งเราก็สับสนบุคลิกของแก้วนะ บางครั้งคิดได้บางครั้งโง่แบบแอ๊บๆ แต่ขุนเป็นยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้น คือเลวคงเส้นคงวา
-บอกจะตัดใจ บอกจะเลิก โอเคจะไปเราไม่ว่า แต่เห็นทีไรก็ไปไม่พ้นทุกที ทนเพื่อ?
-สงสัยมากๆ เมคอัพใช้กาวยี่ห้ออะไร จมน้ำยังไม่เลอะไม่เปรอะไม่เปื้อนจนใครสังเกตุเห็น
-
ฮือ ออ ออ ออ ออ ออ ออ
-
:ruready
-
รอการล้างแค้นนะจ๊ะแก้ว
-
...กลิ้งไป 100 เมตรนี่เครื่องในหลุดออกปากแล้วมั้ง... ปกติรถกระเด็นมาสิบกว่าเมตรนี่ก็คาที่แล้วนะ Σ (0{}0lll)
ใครจะไปสงสารอิสลัดเสื่อมนี่ได้เนี่ย คือไม่สนเลยว่าอะไรยังไง ด่าตลอด ตบตี ข่มขืนตลอดๆ ทั้งที่แก้วเป็นคนยังไง อิหรี่เป็นคนยังไง ก็เห็นอยู่ นางก็ไม่ได้แอ๊บเรียบร้อยเลยนะ ก่อนหน้านี้ก็เคยลงมือกะแก้วมาก่อน แค่นี้คิดไม่ได้ //อินี่เดี๋ยวมีโบก ถึงไม่มีแม้ฉุกคิด คือเวลาคนนิสัยไม่ดีโดนทำไร สิ่งแรกที่คนปกติคิดคือ อินี่มันไปทำไรเค้าไว้อีกล่ะ โดยเฉพาะฝ่ายตรงข้ามเป็นคนเงียบๆยอมคนด้วยนะ
ส่วนแก้วนิ... อัลไลคือไม่ทนแต่กลับมาแล้วยังรักอยู่ จะแต่งงานด้วย คือได้ข่าวว่าที่รับรู้กันอยู่คือเค้ารังเกียจ ไม่ใช่?? ไอ้ที่เค้าตะโกนใส่หน้าก่อนข่มขืนครั้งล่าสุดนิ จำไม่ได้?? หรือมั่นว่าไม่จริง?? (ใครบอกบทวะ) แล้วเช่นนี้คือตัดใจ คือเลิกก็เลิก ตื้อก็ตื้อ ซักอย่างนะ แค่ไปเรียนปีนึงนี่มันไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลยป้ะ คือแค่ขอไปตั้งหลักก่อนนะ แค่นี้ สรุปที่เป็นเมียทาสมาตั้งแต่เริ่มเรื่องนิไม่ได้ทำให้นางตัดสินใจอะไรได้เลย ถ้ามันจะตัดไม่ได้ขายไม่ขาดขนาดนั้น ก็เอาหน้าสดเข้าปล้ำแม่มไปเลยเห้อ แหม่มมมมมม ไม่ไหวจะทน แต่ถ้ายังสนขอกลับมานะ โว๊ะ อย่างนี้เสียเงินเสียเวลาไปเรียนเสียเปล่า เปลืองค่ะ
คือมองในแง่นึง แก้วนี่ตื้อแบบหน้ามืดตามัวมากเลยนะ คือรักจะเอา เลยทำให้พ่อทั้งสองคนมาตกลงกัน บังคับแต่งงาน หน้าจริงก็ไม่ให้เห็น จะให้รักในตัวตนจริงๆไปอีก (หน้าก็ไม่ใช่ล่ะ อะไรคือตัวตนจริงๆวะคะ) แถมเป็นไฟลท์บังคับ คือไม่รักก็ไม่หยุดค่ะ ไม่ตัดใจค่ะ คือกุจะเอาให้มรึงรักกุที่ตัวกุทั้งหน้าเงือกอยู่นี่ล่ะค่ะ... เลวใส่เท่าไหร่ เห็นชัดว่าอีกฝ่ายมันติดอยู่อย่างเดียวคือหนังหน้าเนี่ยแหล่ะ กุก็ยังไม่หยุดค่ะ จะไปต่อทั้งหน้าเนี๊ยแหล่ะค่ะก็เจ็บค่ะ แต่ก็จะให้รักที่หน้านี้เท่านั้นค่ะ... งือออ... เรื่องมันเศร้าจีๆ ( i __ i )
ก็ยังรอให้เป็นตอนน้องแก้วเอาคืนล่ะนะ แม้จะริบหรี่ ว่าเอาคืนก็คงเป็นแบบเทอเจ็บชั้นก็เจ็บ....
ว่าแต่สงสัยขุ่นขุนจะได้เป็นแบบพิการรอรักรึเปล่านะ แบบผลจากอุบัติเหตุ พิการก็แล้ว น้องก็จาก อิหรี่ก็หนี งิ ระหว่างนี้ก็นั่งง่อยสำนึกในความเลวของตัวไปงิ เศร้าอีกแบ้ววว ( i __ i )
ให้กะลังใจและรออ่านต่อนะ :กอด1:
-
ไม่อยากให้แก้วไปเลย
แก้วน่าจะรู้ทำไมอิพี่ขุนถึงรีบร้อนตามแก้วกลับขนาดนั้น
เพราะเขารักไงแก้ว
อยู่ดูแลพี่ขุนเถอะ ตื่นมาจะสมประกอบหรือเปล่าก็ไม่รู้ (แช่งพระเอกทำไม5555)
:mew6:
-
อย่างชะนีรตีต้องโดนน้ำกรดถึงจะสาสม :fire:
แก้วเข้มแข็งนะ แต่พี่ขุนต้องเข้มแข็งมากยิ่งกว่า จะได้ฟื้นไวๆ :monkeysad:
-
เอาตรงๆ ยังไม่เกิดความเห็นใจไอ้พี่ขุนสักนิดเดียว
แถมยังอยากจูบปากคุณรตีด้วยหน้าเท้าแรงๆสักหลายทีด้วยอ่ะ ทำไงดี?
-
อยากแสดงความเห็นเพิ่มเติมอีกนิดนึง เกี่ยวกับแนวทางหรือพลอตทั้งหมดแม้แต่ส่วนที่ลงไปแล้วมีความเห็นว่าทุกอย่างก็ดูโอเคตามสไตล์ละครไทยจำเลยรักนะคะ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร อยากให้กำลังใจคนเขียนนิดนึงเห็นหลายคนบอกแก้วจะทนทำไม! แต่เราว่านางดูควรต้องทนอะจริงๆ55 ตามลักษณะนิสัยที่เพื่อนน้อยเก็บตัวหัวอ่อนติดบ้านมันก็ดูมีส่วนให้เป็นคนยอมคน ชั้นจะโดนอะไรก้เออออห่อหมกประมาณนึงแต่ส่วนเสริมที่จะยอมขุาแบบเต็มเหนี่ยวคือรักแรก แล้วมันดันเป็นทั้งรักแรก จูบแรก ผู้ชายคนแรก มันเหมาหมด อะไรที่เป็นครั้งแรกเนี่ยคนส่วนใหญ่จะฝังใจ แล้วด้วยความรู้สึกต่อขุนที่มีตั้งแต่เด็กๆมีส่วนทำให้ตัดใจยากยิ่งด้วยแก้วเนี่ยคนคบน้อยจะทำให้ทุกคนที่ใกล้ชิดที่รู้สึกสำคัญจะสำคัญมากๆจะตัดใครทิ้งไปไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน ด้วยใจที่หวังว่าขุนจะมารักนางซักวันน่าจะมีส่วนต่อการให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า การที่แก้วคิดหลายครั้งว่าจะไม่ทนๆแต่ทำไม่ได้ก็เป็นปกติมนุษย์นะคะคนมันเคยยอมจะมาปุ๊บปั๊บกลายร่างเปลี่ยนนิสัยก็แปลกเร็วไป ไม่มีความเห็นเรื่องเอาเครื่องดื่มสาดรตี(รู้สึกเหมือนการตัดสินใจส่วนบุคคล555)ตอนที่ขุนมาถามว่าทำไมต้องสาดแต่นางไม่ยอมบอกก้ไม่เรียกโง่ค่ะ เรียกน้อยใจ น้อยใจที่อิขุนมันโง่ไม่เคยจะมาถนอมซ้ำยังไม่เลิกกับรตี ประโยคคำถามของขุนก็แลดูเข้าข้างรตีแบบสุดติ่งอารมแก้วที่ตรุกรุ่นนี่เลยอาจจะแบบเออ!ชั้นโดนมาเยอะละ ด่าชั้นเลยชั้นทำอะไรก้ดูผืดไปหมดแหละ(แต่สุดท้ายก้โดนปล่ำแทน) เอาจริงๆตามมโนปุถุชนก็พอเดาได้แหละว่ามันปล้ำชัวเพราะมันก้ปล้ำทุกตอนที่โกรธแก้วก้น่าจะมีแว๊บๆในสมองแหละแต่โดนหลายรอบละไงแต่ที่ร้องเสียใจน่าจะแบบทำไมไม่เคยเห็นค่าชั้นบ้างน้อยเนื้อต่ำใจ เราคิดว่าทุกอย่างมันดูหาเหตุผลมารองรับได้อะเลยคิดการดำเนินเรื่องโอเค พอเถอะยาวมากละ ฝันดีค่ะ 5555
-
เอิ่มมม
-
อยากแสดงความเห็นเพิ่มเติมอีกนิดนึง เกี่ยวกับแนวทางหรือพลอตทั้งหมดแม้แต่ส่วนที่ลงไปแล้วมีความเห็นว่าทุกอย่างก็ดูโอเคตามสไตล์ละครไทยจำเลยรักนะคะ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร อยากให้กำลังใจคนเขียนนิดนึงเห็นหลายคนบอกแก้วจะทนทำไม! แต่เราว่านางดูควรต้องทนอะจริงๆ55 ตามลักษณะนิสัยที่เพื่อนน้อยเก็บตัวหัวอ่อนติดบ้านมันก็ดูมีส่วนให้เป็นคนยอมคน ชั้นจะโดนอะไรก้เออออห่อหมกประมาณนึงแต่ส่วนเสริมที่จะยอมขุาแบบเต็มเหนี่ยวคือรักแรก แล้วมันดันเป็นทั้งรักแรก จูบแรก ผู้ชายคนแรก มันเหมาหมด อะไรที่เป็นครั้งแรกเนี่ยคนส่วนใหญ่จะฝังใจ แล้วด้วยความรู้สึกต่อขุนที่มีตั้งแต่เด็กๆมีส่วนทำให้ตัดใจยากยิ่งด้วยแก้วเนี่ยคนคบน้อยจะทำให้ทุกคนที่ใกล้ชิดที่รู้สึกสำคัญจะสำคัญมากๆจะตัดใครทิ้งไปไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน ด้วยใจที่หวังว่าขุนจะมารักนางซักวันน่าจะมีส่วนต่อการให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า การที่แก้วคิดหลายครั้งว่าจะไม่ทนๆแต่ทำไม่ได้ก็เป็นปกติมนุษย์นะคะคนมันเคยยอมจะมาปุ๊บปั๊บกลายร่างเปลี่ยนนิสัยก็แปลกเร็วไป ไม่มีความเห็นเรื่องเอาเครื่องดื่มสาดรตี(รู้สึกเหมือนการตัดสินใจส่วนบุคคล555)ตอนที่ขุนมาถามว่าทำไมต้องสาดแต่นางไม่ยอมบอกก้ไม่เรียกโง่ค่ะ เรียกน้อยใจ น้อยใจที่อิขุนมันโง่ไม่เคยจะมาถนอมซ้ำยังไม่เลิกกับรตี ประโยคคำถามของขุนก็แลดูเข้าข้างรตีแบบสุดติ่งอารมแก้วที่ตรุกรุ่นนี่เลยอาจจะแบบเออ!ชั้นโดนมาเยอะละ ด่าชั้นเลยชั้นทำอะไรก้ดูผืดไปหมดแหละ(แต่สุดท้ายก้โดนปล่ำแทน) เอาจริงๆตามมโนปุถุชนก็พอเดาได้แหละว่ามันปล้ำชัวเพราะมันก้ปล้ำทุกตอนที่โกรธแก้วก้น่าจะมีแว๊บๆในสมองแหละแต่โดนหลายรอบละไงแต่ที่ร้องเสียใจน่าจะแบบทำไมไม่เคยเห็นค่าชั้นบ้างน้อยเนื้อต่ำใจ เราคิดว่าทุกอย่างมันดูหาเหตุผลมารองรับได้อะเลยคิดการดำเนินเรื่องโอเค พอเถอะยาวมากละ ฝันดีค่ะ 5555
อันที่จริงเราเป็นคนแต่งเราก็คิดประมาณนี้ค่ะ
แต่ว่าด้วยความที่เรายังแต่งนิยายไม่ค่อยเก่ง
มันเลยออกมาไม่ครอบคลุม เลยทำให้คนอ่านเห็นจุดบอดเยอะ
แต่ตัวเราคือไม่ได้กะจะทำนิยายขายอยู่แล้วค่ะ เพราะนิยายเราไม่ดีพอคงไม่มีใครซื้อ
ผิดตรงไหน ไม่ดีไม่สมควรอย่างไรก็แก้กันไปไม่สมบูรณ์ก็ช่วยๆกัน
ขอบคุณทุกความเห็นจริงๆค่ะ เรารับได้และพร้อมปรับปรุงทั้งหมด
นี่อ่านเม้นไปน้ำตายังไหลไปอ่ะ แบบคนอินเยอะเว้ยไรแบบนี้
เอาเป็นว่าเราจะแต่งพล็อตเดิมแต่จะพยายามเขียนให้ครอบคลุมยิ่งขึ้นนะคะ
ใครที่เห็นว่ามันไม่สมเหตุสมผลก็บอกได้เลยค่ะ จะขอบคุณมากๆ
ขอบคุณทุกคนอ่านคนเม้นจากใจนะคะ
ฝันดีค่ะ :pig4: :L2:
-
พี่ขุนอย่าเป็นอะไรน๊าอยู่ให้แก้วแก้แค้นเล็กๆน้อยๆก่อน
-
ไม่รู้จะยังไงดี
เอาเป็นว่าให้กำลังใจคนเขียนแทนละกัน
รออ่านเสมอจ้ะ :กอด1:
-
:katai1:
-
รอรอรอรอ นะค้า.
-
เรื่องมันน้ำเน่ามากแต่เราชอบ
กลับมาอีกรอบเอาหน้าสวยๆ
มาให้อิพี่ขุนมันหึง&หวงเลยแก้ว
-
ปกติตามอ่านเรื่องนี้ตลอดเลยค่ะ แต่ตอนล่าสุดเหมือนคนเขียนรวบรัดกว่าทุกครั้ง
ไม่บรรยายละเอียดเหมือนก่อน อ่านๆอยู่ อ้าว ตัดไปอีกฉากซะแล้ว
ยังคงสงสารแก้วเหมือนเดิม ชีวิตนางยิ่งกว่านางเอกจำเลยรัก
รอดูอิพี่ขุนได้รับบทเรียน ต้องให้โดนแก้แค้นให้สาสมค่ะ
แต่มาแอบงงประโยคที่แก้วคุยกับป๋าที่ว่าถ้ากลับมาจากออสเตรเลียแล้วยังรักอยู่ก็จะกลับมาแต่งงาน
สรุปไม่ใช่ว่าจะไม่ทนแล้วลุกขึ้นเข้มแข็งไปเรียนต่อนอก แต่แค่ไปตั้งหลักเท่านั้นเหรอคะ
เฮ้อ...ขัดใจคนเชียร์ นึกว่าจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ให้พี่ขุนมันกระอักเลือดซะอีก 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อยากอ่านตอนหน้าแล้วอ่ะ ขุนจะฟื้นมั้ย แล้วแก้วจะไปเรียนรึเปล่า :mew2:
-
อย่าให้แก้วยอมขุนง่ายๆ นะคะ เราว่าก็สมเหตุอยู่นะ
แต่เราแค่ไม่เข้าใจ แก้วกลัวอะไร ทำไมไม่พูดออกไป
ว่าตัวเองจมน้ำเพราะอะไร? แล้วขุนก็ใจร้อนไป
เราชอบเรื่องน้ำเน่านะ แต่อย่าให้แก้วยอมง่ายๆ เลย รักก็ส่วนรักสิเนอะ
แต่สิ่งที่ขุนทำมันชดเชยด้วยคำว่า รัก ไม่ได้นาาาาา
แก้วอย่ามาแพ้ใจตัวเองนะ เราหวังกับแก้วไว้สูงเลย สู้ๆ นะคะ
-
หลายคนแสดงอารมณ์ออกมาต่อนิยายเยอะแล้ว ไม่อยากให้เสียกำลังใจนะ อันนี้คือความคิดเห็น ลองอ่านหน่อยละกัน
- ผู้แต่งต้องการให้ พระเอกร้าย ปากจัด ใช้เงินเก่ง ชอบเที่ยว เพลย์บอย ไม่ยอมทำงาน ชอบคนที่หน้าตามาก่อน แล้วมาแพ้ที่จิตใจของนายเอกใช่ไหม ดังนั้นในเรื่องที่สื่อออกไปมันขาดตรงนี้หรือเปล่า
- ที่สำคัญพระเอกชอบเซ็กซ์มากใช่ไหม แล้วจะไปนอนกับใครต่อไปก็ไม่เวิร์คเท่าเมียตัวเอง เพราะอะไร เริ่มหลงรักความใสใช่ไหม เป็นสิ่งที่สาวๆ มักคิดว่า เซ็กซ์=ความรัก พบบ่อยๆ ในนิยาย
- นายเอก รู้สึกว่าตัวเองหน้าตาดี จะมีคนมาหลอกลวง เลยต้องแต่งหน้าหลอก = แก้วหน้าม้า = การ์ตูน ไม่มีใครเมคอัพขั้นเทพขนาดนั้น ถ้าไม่ได้หล่อซิลีโคนใส่ จึงไม่สมเหตุสมผล
- รักขนาดทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้เขา ทั้งๆ ทีเขาเลว เลยยอมไปหมด แล้วก็เสียใจ อยากใช้ความดีทำให้เขากลับตัวได้ สไตค์สาวไทยชอบคิด แต่ก็ไม่บอกความจริง เพราะอยากให้รักตัวเองแบบนี้ เดียวก็หนี เดียวก็สู้ เหวี่ยงน่าดู เรื่องมันเลยเป๋ไปมา บังคับให้อยู่ในโหมดเดียวกันทั้งหมดจะดูดีกว่านี้
ระหว่างดราม่าโรแมนติค แบบจำเลยรัก ซึ่งมันโบแต่คนก็ชอบเขียนและคนก็ตามอ่าน มันคงแพ้ทางกันจริงๆ โดยมีธีมการปลอมตัวเพิ่มขึ้น ดูน่าสนใจ แต่มันยากไปหน่อยนะสำหรับคนเริ่ม ความน่าจะแตกตั้งแต่อยู่ร่วมห้องกันแล้ว คนเราจะโง่ขนาดนั้นเลย แล้วมาเริ่มเรื่องการมีปัญหากับชีวิตคู่จะดูมีเหตุผลกว่าไหม
ไม่งั้นก็เพิ่มแฟนตาซีโลด ใส่หน้ากากที่สร้างจากนาซ่าอะไรไปเลยก็ได้ไม่ผิด ตัดปัญหาเหมือนแก้วหน้าม้าไปเลย เราก็ได้รับพรจากนาซ่าเหมือนกัน
แล้วก็นิยายที่จะมีฉากเมคเลิฟก็ต้องสมควรแก่เหตุ เราอาจชอบอ่าน แต่มันอาจไม่เหมาะกับงานเขียนก็ได้ วางในจังหวะที่เหมาะจะดีกว่า
เขียนมากไปนิด แต่อย่าท้อละกัน
-
เพราะขุนโง่เองงงงง
-
หนึ่งปีที่จากไป
ใครว่าคนที่เข้มแข็งจะเข้มแข็งได้ตลอดไป และ ใครว่าคนที่อ่อนแอจะอ่อนแอได้ตลอดชีวิต ทฤษฎีนี้ไม่มีในโลกหรอก มีแต่คนที่ไม่รู้จักตัวเองจริงๆเท่านั้นแหละที่คิดว่าตัวเองยังเข้มแข็งอยู่ และคิดว่าตนเองยังอ่อนแออยู่ ลองได้มาเจอกับเรื่องราวที่ทำให้ตนเองต้องเสียใจที่สุดสิ จากคนที่เข้มแข็งก็กลายเป็นคนที่อ่อนแอได้ในชั่วข้ามคืน ส่วนคนที่อ่อนแอก็สามารถเปลี่ยนตัวเองให้เข้มแข็งได้เพียงแค่ข้ามวัน ไม่มีใครรู้หรอกว่าความจริงแล้วภายใต้หน้ากากความเจ็บปวดนั้น แต่ละคนกำลังคิดอะไรอยู่ ..
แก้วเกล้า เด็กผู้ชายที่มีปมด้อยมาตั้งแต่เด็ก คนที่เพิ่งจะรู้จักคำว่ารักที่แท้จริงก็ตอนที่ได้มาอยู่ร่วมกับคนที่รังเกียจตนเองยิ่งกว่าอะไรดีอย่าง เจ้าขุน หนุ่มหล่อเพลย์บอยตัวพ่อที่ถูกบังคับให้หมั้นกับไอ้แก้วหน้าม้าคนที่ตนไม่เคยคิดว่าจะต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน สองคนนี้ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ไม่น่าจะมีอะไรเข้ากัน และไม่น่าจะครองรักกันได้
หลังจากที่ขุนเข้าโรงพยาบาล แก้วเองที่ตอนแรกเตรียมการไว้ว่าจะบินไปเรียนต่อโทที่ออสเตรเลียเลยก็ตัดสินใจเปลี่ยนไฟท์บินเลื่อนไปเป็นอาทิตย์หน้า เพราะตนทนไม่ได้ที่จะหนีไปทั้งๆที่พี่ขุนตามหาเขาจนต้องมานอนนิ่งไม่ได้สติแบบนี้ แก้วเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพี่เขาต้องทำถึงขนาดนั้น ในเมื่อเขาก็เน้นย้ำให้ช้ำใจเล่นทุกทีว่าไม่ได้รักคนอย่างแก้วเลยแม้แต่นิด อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์แก้วแทบไม่ได้กินไม่ได้นอนมัวแต่เฝ้าพี่ขุนว่าเมื่อไหร่พี่จะตื่นขึ้นมา หมอแจงรายละเอียดแล้วว่าร่างกายภายในบอบช้ำจากแรงกระแทกแต่ก็ไม่ถึงกับพิการและคงไม่ถึงตาย อย่างมากก็แค่สลบไปหลายอาทิตย์ เมื่อไหร่ที่ร่างกายฟื้นตัวพี่ขุนก็จะตื่นขึ้นมาเอง สมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อยเพราะรถมีระบบถุงลมนิรภัยอย่างดี 6 ใบ ป้องกันทั้งด้านหน้าด้านหลังและกระจกด้านข้างจึงทำให้พี่ขุนที่คาดเข็มขัดนิรภัยอยู่แล้วไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต
หลังจากที่เข้าโรงพยาบาล ก็มีเพื่อนขุนมาเยี่ยมมากมายรวมถึงรตี เธอพยายามจะเอาเรื่องแก้วเพราะเธอคิดว่าแก้วเป็นคนทำให้ขุนต้องมานอนเป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้ เธอก่นด่า สาปแช่งแก้วทุกครั้งที่มาเยี่ยม และเป็นทุกครั้งที่เลย์กับเพื่อนต้องคอยกันเธอออกไปให้ห่าง ตัวแก้วเองแก้วเสียใจและอยากจะขอโทษต่อหน้าพี่ขุนจริงๆจากใจแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะถ้าแก้วยังอยู่จนพี่ขุนฟื้นแก้วคงใจอ่อนและสุดท้ายพี่ขุนก็จะไม่เห็นค่าแก้วเหมือนเดิม จากที่เคยคิดว่าจะแต่งงานตอนนี้แก้วกำลังคิดว่าถ้ากลับมาเริ่มใหม่มันจะดีกว่าไหม หรืออาจจะต้องรอให้เป็นเรื่องของอีกหนึ่งปีถัดไป ไม่แน่วันนั้นมาถึงแก้วอาจจะรู้คำตอบของใจตัวเองก็ได้ ว่าจริงๆแล้วเขาต้องการอะไรกันแน่
หลังจากหนึ่งอาทิตย์ในโรงพยาบาลก็ถึงเวลาที่แก้วต้องเดินทาง เขามีเมทคอยรับอยู่ที่ซิดนีย์ แก้วไม่อยากอยู่คนเดียวเพราะกลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า ป๋าเองก็ตามใจแก้วเพราะจากที่เห็นเขาก็ตระหนักได้ว่าเรื่องมันมาถึงจุดที่ต้องเปลี่ยน ยื้อไปก็จะมีแต่คำว่าเจ็บ หลังจากที่แก้วไปเรียนต่อ อีกอาทิตย์ต่อมาขุนก็ฟื้น วันแรกเขายังไม่ค่อยได้สตินอนซมไม่พูดไม่จาอยู่หนึ่งวันเต็มๆ แต่หลังจากนั้นพอสติเริ่มมาเขาก็เอาแต่โวยวายเมื่อรู้ข่าวว่าแก้วไปเรียนต่อแล้ว เขาโกรธตัวเองที่ทำร้ายมันจนถึงขั้นต้องหนีไป แต่ตอนนี้เขายังทำอะไรไม่ได้ .. ไม่นานนักอาการบาดเจ็บ บาดแผลต่างๆก็ดีขึ้น ร่องรอยจากแผลกระจกบาดยังไม่สามารถทำให้ขุนดูหล่อน้อยลงเลยสักนิด
เพื่อนๆต่างพากันให้กำลังใจเพื่อนรัก มีทั้งกำลังใจและของฝากมากมาย แต่มันก็ไม่เท่ากำลังใจจากป๋า ป๋าเล่าให้ขุนฟังว่าก่อนที่น้องจะไปน้องทำอะไรให้เขาบ้าง เทฉี่ เช็ดอุจจาระ เช็ดตัว เฝ้าไข้ คอยดูแลเขาจนตัวเองผอมซีดไม่ได้หลับได้นอน ขุนแค่ได้ฟังก็น้ำตารื้น เขาไม่คิดว่ามันจะรักเขาและดีกับเขาได้มากเท่านี้ จากคนที่เคยเกลียดขี้หน้าแต่ตอนนี้ถึงแม้ต่อให้มันจะน่าเกลียดลงกว่านี้อีกสิบเท่าขุนก็จะไม่ยอมปล่อยมันไปอีกแล้ว
อีกสามวันต่อมาขุนก็ออกจากโรงพยาบาล เขาพักฟื้นอยู่เป็นสัปดาห์ถึงได้เดินเหินเป็นปกติ พอขุนหายสิ่งแรกที่เขาจะทำคือการไปตามตัวไอ้แก้วหน้าม้ามันกลับมา แต่ป๋าไม่ให้เขาทำแบบนั้น ป๋าได้แต่บอกว่าปล่อยให้น้องมันเรียนไป ป๋ามอบหมายงานให้ขุนเป็นคนทำ เริ่มจากการทำตัวให้สมกับที่เป็นลูกชายบริษัท หลังจากที่โดนบังคับ ไม่นานขุนก็สามารถทำหน้าที่ได้ด้วยตนเองมาตลอด ป๋าเริ่มวางใจให้เขาทำโปรเจคท์ใหญ่ต่างๆแทน และขุนก็ทำได้ดี พอมีงานที่เยอะขึ้นขุนก็ไม่ค่อยได้ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูง เขาตัดสินใจบอกเลิกรตีและนั่นเหมือนฝันร้ายในชีวิต เธอทั้งขู่จะฆ่าตัวตายและอีกสารพัดจนขุนต้องเด็ดขาด สุดท้ายเธอก็ได้รับเงินปลอบใจไปเป็นทุนอยู่หลายสิบล้าน และนั่นคือจุดจบของขุนกับรตี ขุนไม่เคยติดต่อและแยแสเธออีกเลยแม้ว่าอีกฝ่ายจะคอยติดต่อมาก็ตาม ขุนสั่งห้ามรตีไม่ให้มายุ่งกับแก้วพร้อมทั้งต่อว่าเรื่องที่เธอเป็นคนทำให้แก้วจมน้ำ เธอเป็นคนเผยเรื่องที่ปิดบังออกมาเองเพราะเธอโกรธขุนมากและครั้งนั้นคือเหตุผลที่ทำให้ขุนตัดสินใจเลิกยุ่งกับเธอเด็ดขาด
ผ่านมาแล้วสามเดือนแก้วเองก็ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากขึ้น เมทแก้วเป็นคนอังกฤษที่พูดไทยได้และนั่นทำให้แก้วสนิทกับแจ็คกี้มากๆ แก้วไม่ได้แต่งหน้าหลอกใครอีกเลยเพราะคนที่นั่นเขาไม่มีใครมองคนที่หน้าตา การเป็นเพื่อนต้องเริ่มจากความจริงใจก่อนเสมอ แจ็คสอนให้แก้วใช้ชีวิตด้วยตัวเองอย่างฉลาด รู้ทันคน อาจารย์ในคลาสสอนความรู้ในเรื่องบริหารและเศรษฐศาสตร์ให้แก้วได้นำไปใช้ .. ป๋ามักจะโทรมาหาแก้วทุกๆสามวัน ป๋าเล่าเรื่องที่พี่ขุนเริ่มเป็นคนที่มีความคิดมากขึ้น พี่ขุนเก่งขึ้นสามารถทำโปรเจคท์ของป๋าได้สำเร็จและนั่นพาเขาไปสู่การเป็นหัวหน้าคนที่ดี เขาเริ่มมีลูกน้องคนสนิทหลังจากที่ไม่เคยมีใครเคารพนับถือ ปัจจุบันขุนได้ขึ้นอยู่บอร์ดบริหาร คนที่เคยสบประมาทเขาตอนนี้กลายเป็นไว้ใจเขา
แก้วเองก็เริ่มเปลี่ยนตัวเอง จากคนที่เคยอ่อนแอ ตอนนี้เขาเริ่มจะเซี้ยวนิดๆ เขาโดนแจ็คฝึกโดยเริ่มจากการไปตะโกนแหกปากที่สวนสาธารณะใจกลางเมืองจนไปถึงการเปิดใจคุยกับเพื่อนๆหลากหลายเชื้อชาติ แก้วเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นมิตรขึ้นและเริ่มดูแลตัวเองได้แล้ว
เดือนที่หกทุกคนฉลองคริสมาสต์กันอย่างสนุกสนาน ที่ซิดนีย์ผู้คนจะให้ความสำคัญกับเทศกาลต่างๆมาก มีการแสดงและการเต้นรำในทุกๆงาน แก้วเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีความสุขมากเช่นกัน หลังจากงานเฉลิมฉลองแก้วกลับมาที่ห้องก็พบกับพัสดุจากเมืองไทยวางอยู่ นั่นทำให้แก้วตื่นเต้นอย่างมาก เขาแกะกล่องออกและพบว่ามันเป็นกล่องดนตรีที่เอาไว้ใช้ไขลานแล้วมีเสียง แก้วจับมันขึ้นมาไขแล้ววางไว้ให้เสียงเพลงบรรเลงไป เขาหยิบกระดาษที่เขียนด้วยลายมือป๋าพร้อมรูปถ่ายอีกหนึ่งใบขึ้นมา
เห็นรูปไหมลูก นั่นน่ะไอ้พี่ขุนของลูกไง มันกำลังเลือกของขวัญปีใหม่ให้เรา ตอนแรกมันก็ทำท่าทางหยิ่งๆ แต่พอป๋าเคบอกจะรีบส่งมันก็บึ่งรถออกไปแล้วกลับเข้ามาตั้งกล่องดนตรีไขลานนี้ไว้ที่โต๊ะทำงาน หึ เด็กชะมัด รูปนั่นลูกน้องป๋าเคเขาแอบถ่ายไว้เอง หวังว่าแก้วจะมีความสุขนะลูก มีความสุขมากๆนะครับคนดีของป๋า แล้วปีใหม่ป๋าจะไปเยี่ยม รัก
แก้วนั่งอมยิ้มในข้อความที่ได้อ่าน ในรูปเป็นพี่ขุนกำลังยืนหันข้างเลือกกล่องดนตรีอย่างตั้งใจ พี่เขาไม่เคยลืมแก้วสินะ หลังจากนั้นแก้วก็เปิดสไกป์คุยกับป๋าและได้ความว่าป๋าเคจะส่งพี่ขุนไปดูงานที่อเมริกาตอนช่วงปีใหม่ตามที่แก้วขอ แก้วยังไม่อยากเจอพี่ขุนตอนนี้ แก้วเองยังทำใจไม่ได้และยังไม่เชื่อดีว่าพี่ขุนจะไม่ออกนอกลู่นอกทางอีก
เดือนที่เจ็ดป๋าก็มาเยี่ยมแก้ว สองพ่อลูกไปฉลองปีใหม่กันในร้านเล็กๆน่ารักๆ แค่นั้นก็มีความสุขมากแล้ว อยู่เที่ยวกันสามวันป๋าก็กลับ หลังจากป๋ากลับไปก็ถึงเวลาของการสอบกลางภาค แก้วต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น ส่วนขุนตอนนี้เขาทำงานดีจนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นประธานภาค เขาสามารถทำรายได้ให้บริษัทเป็นจำนวนมาก ซึ่งนั่นเปลี่ยนให้ขุนเพลย์บอยกลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ ตอนนี้สื่อต่างๆพากันลงหัวข้อว่าขุนเป็นเพลย์บอยกลับใจที่มีคนอยากเข้าหาที่สุดในยุคนี้
เดือนที่สิบแก้วก็ได้รับข่าวดีจากทายว่าทายกับพี่วาร์ฟตกลงคบกันแล้วหลังจากที่พี่วาร์ฟตามจีบทายมานานจนคนในบริษัทรู้รวมถึงพี่ขุนของแก้วด้วย ทายเล่าว่าชีวิตรักก็ดำเนินไปด้วยดีแต่ติดอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องของเลย์ที่ยังคอยตามรังควานทายอยู่เรื่อยๆ ตอนนี้แก้วกำลังทำวิทยานิพนธ์จบ อีกสองเดือนแก้วก็จะได้กลับบ้านแล้ว ตอนนี้แก้วรู้สึกเริ่มตื่นเต้นที่จะได้กลับไป แก้วไม่รู้ว่าพี่ขุนจะอยากเจอแก้วเหมือนที่แก้วอยากเจอหรือเปล่า
เดือนสุดท้ายของการเรียนแก้วปรึกษาและเร่งทำวิทยานิพนธ์จนเสร็จ ทำ case study สุดท้ายพร้อมพรีเซนต์จบเป็นอันว่าผ่านแก้วแทบจะกรีดร้องออกมาเพราะโดนแก้ไปแล้วสามรอบ แจ็คกี้เองก็เรียนจบด้วยเช่นกัน เขาสัญญาว่าจะกลับไปเที่ยวเมืองไทยสักวันหนึ่งหากมีเวลา หลังจากนั้นก็มีพิธีรับมอบปริญญานักเรียนปริญญาโท ป๋าณพเองก็บินขึ้นมาร่วมแสดงความยินดีกับแก้วด้วย หนึ่งปีที่จากมามันให้อะไรกับแก้วเยอะจริงๆ แก้วได้ทั้งความรู้ ได้ทั้งเพื่อนใหม่ ได้ประสบการณ์ชีวิตชั้นเลิศ ได้ใช้เวลาไปกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่และตอนนี้สิ่งที่เขาต้องไปทำก็คือการเที่ยวพักผ่อนต่อที่นี่อีกสักอาทิตย์นึงก่อนจะเดินทางกลับบ้าน
.....
ขุน
"เออ ขุนเอ้ย เดี๋ยวแกแวะไปรับคนของป๋าให้หน่อยนะ รออยู่ในรถนั่นแหละ เขาจะออกมาตอนสามทุ่ม" ป๋าบอกผม เดี๋ยววันนี้ผมอาจจะไปหาเลย์มันหลังจากไม่ได้เที่ยวนาน เลย์มันยังคงเฮิร์ทจากเรื่องน้องทายของมันอยู่ ไม่รู้จะเฮิร์ทไปถึงไหน ในเมื่อมันเองก็พาผู้หญิงมานอนอยู่ตลอด
"ครับ ผมจะแวะไปให้" ผมขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนจะออกมาผับประจำ ป๋ามักจะให้ผมไปรับแขกท่านบ่อยๆ หลังๆเราทำธุรกิจกับต่างชาติมากขึ้นและผมเองได้รับมอบหมายให้ดูแลลูกค้า
"ไงมึง มาๆๆ แต่งตัวซะหล่อเลยนะสัส" เลย์มันด่าผม ตอนนี้เรามานั่งแค่สองคน ไม่ได้มีเพื่อนคนอื่นมาด้วย
"กูต้องไปรับแขกของป๋าว่ะ คืนนี้สามทุ่ม" ผมบอกกระดกเหล้าเข้าปาก แม้จะกินมากไม่ได้แต่ขอแค่สักนิดหน่อยก็ยังดี
"นี่น้องแก้วมึงเขาจะไม่กลับมาแล้วใช่ป่ะวะ". พอเริ่มกรึ่มแม่งก็พูดแทงใจดำกูอีกแล้วไอ้เพื่อนเวร ผมเองผมก็นึกถึงมันตลอดนะ สงสัยมันจะลืมผมไปแล้วแหละ มันคงจะเกลียดผมไปแล้ว
"ไม่รู้ว่ะ ช่างแม่งมันเหอะ ไม่กลับก็อย่ากลับ" ซะที่ไหนล่ะ ผมนี่โคตรอยากเจอมันเลย
"มึงแม่งยังหลอกตัวเองอยู่อีกหรอวะ ปีนึงเต็มๆเลยนะเว่ยที่เพลย์บอยอย่างมึงไม่มีใคร" เป็นอย่างที่มันว่าแหละครับ แต่ผมแค่ไม่เจอผู้หญิงที่ผมอยากควงด้วยล่ะมั้ง ถ้าเจออย่างรตีผมไม่เอานะ เข็ด
"อย่ามารู้ดีว่ะ กูแค่หาผู้หญิงดีๆไม่ได้ก็เท่านั้น" ผมบอกมัน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ผมยังไม่อยากมีใคร
"แต่ก่อนมึงไม่เห็นเลือกเลย โทรมาเอามึงยังทำเลย โอ๊ย" ผมโบกหัวมันไปทีนึง แม่งพูดจาไม่ให้เกียรติกันเลย นั่นมันอดีตเว่ย
"พูดมากเหี้ย แดกๆ" เรากินกันจนสองทุ่มสิบห้าผมก็ต้องเตรียมออก ระหว่างนั่งก็มีพาหญิงมานั่งบ้างครับแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่นั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน ผมขับรถมาออกมาจากผับถึงสนามบินก็ตอนเกือบสามทุ่ม พอถึงผมก็จอดรถด้านหน้าเอาบุหรี่ขึ้นมาดูด นี่คันใหม่แล้วนะครับแพงกว่าเดิมหน่อย คันนั้นป๋าขายทิ้งไปแล้วแม้จะเสียดายแต่ผมไม่ชอบขับรถมีตำหนิ
ก๊อก. ก๊อก
ผมนั่งเปิดเพลงดูดบุหรี่จนสามทุ่มกว่าก็ยังไม่เห็นมีใครมา ผมนั่งรออีกสักพักก็มีคนมาเคาะกระจก ผมปลดล็อคได้เขาก็เปิดประตูออกแล้วขึ้นมานั่งข้างๆพร้อมกระเป๋าขนาดกลางหนึ่งใบ คนที่ป๋าให้มารับเข้ามานั่งข้างๆผมก็ลองหันไปมอง ผู้ชายตัวเล็กๆใส่สามส่วนกับเสื้อยืดตัวบางๆ สวมแว่นตาสีชา ใบหน้าขาวเนียน ปากเล็กเป็นกระจับได้รูป ไหนจะผมสีทองตัดกับผิวขาวนวลนั่นอีก ป๋าแม่งให้กูมารับใครวะเนี่ย ทอมหรือผู้ชายวะ รูปร่างแม่งดูยังไงก็ทอมชัดๆ แต่ก็คงจะเป็นผู้ชายเพราะหน้าอกแบนแต้บ แถมคงจะหน้าตาดีใช่เล่น แค่ข้างๆยังดูดี แต่ดูไปดูมาก็คุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน ผมขับรถออกมาเรื่อยๆ จุดหมายปลายทางคือบ้านป๋าณพ สงสัยพอไอ้แก้วไม่อยู่ป๋ามันก็เลยหาเด็กนอกมาออฟว่ะ ขับรถมาก็ไม่มีการพูดคุยใดๆทั้งสิ้น หรือมันอาจจะไม่ได้พูดไทยแต่ก็ช่างเหอะ นอกจากขาขาวๆที่ขยับขึ้นลงจนใจหวิวแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ ผมเลี้ยวเข้าซอยที่เคยมาส่งไอ้แก้วมันลงวันแรกที่ผมขับรถสาดน้ำใส่มัน เข้าไปจนถึงบ้านป๋า คนขับรถวิ่งมาเปิดประตู ผมขับมาจอดในบ้านตอนแรกกะจะไม่ลง แต่ป๋าออกมาเรียกผมก็เลยต้องลงมาไหว้ท่านก่อน
"ว่าไงคนดี ทำไมถึงเซี้ยวขนาดนี้หืม ใครใช้ให้เราทำผมสีทอง" ผมมองดูป๋าที่กอดกับเด็กป๋าแล้วถึงกับเบ้ปาก มีหอมแก้มกันด้วย ขนลุกซู่เลยกู เดี๋ยวนี้ถึงกับชอบผู้ชายแล้วหรอ ตัวเล็กๆแบบนี้สเป็คสินะ นี่ถ้าแก้วมันรู้มันจะว่าไงเนี่ย ที่พ่อมันคั่วเด็กขนาดนี้
"ขอบคุณนะขุนที่ไปรับน้องให้ ขอบคุณพี่เขาสิลูก" ป๋าณพพูด ผมรับไหว้ป๋าณพ ส่วนเด็กคนนั้นมันหันมามองผม แค่มองผ่านแว่นยังรู้เลยว่ามันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า มารยาททรามจริงๆ
"ขอบคุณ" มันพูดออกมาแล้ว อ้าว พูดไทยก็ได้นี่แถมเสียงแม่งคุ้นได้อีก มันยกมือไหว้ลวกๆ ผมเลยได้แต่พยักหน้ากลับ
"ไปๆ ขึ้นบ้าน ขุนจะกลับเลยไหม ทานข้าวกับลุงก่อนสิ" ป๋าณพพูด แต่ผมไม่ไหว สี่ทุ่มจะมานั่งกินข้าวอะไร ปล่อยให้เขาสวีทกันไปดีกว่า
"ไม่ดีกว่าครับผมกลับละ"
"อ่าวหรอ งั้นเจอกันพรุ่งนี้ที่ประชุมนะ ขับรถดีๆ"
"ครับ" ผมเดินลงมาสตาร์ทรถออก มองทางกระจกหลังสองคนนั้นเขาควงกันขึ้นบ้านไปแล้ว สงสัยคืนนี้จะยาว ผมขับรถกลับบ้านเลยไม่แวะไหนแล้ว กลับมาถึงบ้านก็เจอป๋านั่งรออยู่
"รับไปส่งเรียบร้อยแล้วใช่ไหม" ป๋าถามผมสีหน้าปกติ
"ครับ เรียบร้อย" ผมบอกจะก้าวขึ้นห้อง
"เดี๋ยวๆ เขาเป็นไงมั่ง" ป๋าถามผมเลยต้องหยุดเดิน
"ก็เซี้ยวๆ แก่นๆ เด็กป๋าณพหรอ" ผมคิดถึงเด็กหัวทอง ยอมรับนะว่าดูดี แต่สีทองเนี่ยนะแม่งคิดได้ไง
"เออๆ เด็กรักเขาเลยล่ะ . พรุ่งนี้เตรียมตัวนะ ป๋าจะแนะนำบอร์ดบริหารคนใหม่คู่กับแก"
"ใครอ่ะ ทำไมป๋าไม่เคยบอกผม"
"ฉันเคยบอกแกแล้ว แกลองนึกดีๆ เหอะน่า ไปๆ พักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้เจอกัน" ป๋าพูดแล้วลุกเข้าห้องไป อะไรวะเนี่ย ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย บอร์ดบริหารคนใหม่ก็ต้องเป็นไอ้แก้วสิวะ .. หรือว่าาาา ...
....
แก้ว
"ทั้งเซี้ยว ทั้งซน ถามจริงทำไมทำผมสีทอง" ป๋าถามผมที่นั่งทานข้าวต้มอยู่ หิวมากเลยครับ ที่ใส่แว่นออกมาเพราะตาบวมมากนอนตลอดการเดินทางเลยไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
"ผมใช้สเปรย์ฉีดอ่ะป๋า อยากลองหัวทองสักวันสองวัน" ผมฉีกยิ้มหวานให้ป๋าจนโดนมะเหงกมาที
"ป๋าก็ตกใจหมดนึกว่าลูกชายสุดที่รักอยากเป็นฝรั่งมังค่าเสียแล้ว" ป๋าพูดกวนๆจนผมอดขำไม่ได้
"แล้วนี่เราไม่ได้บอกพี่เขาจริงๆหรอ" ป๋าคงถามถึงเมื่อครู่นี้ ตลกดีนะ สายตาพี่ขุนนี่เหยียดหยามผมมากเขาคงนึกว่าผมเป็นอิตัวของป๋าล่ะมั้ง
"พรุ่งนี้ก็เจอ. ถือเป็นเซอร์ไพรส์ละกัน" ผมพูดพลางคิดถึงคนที่เจอเมื่อครู่นี้ พี่เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาลืมแก้วหน้าม้าไปหรือยัง แต่ผมคนนี้ไม่ลืมเขาแน่ๆ ไม่เคยลืม
"ทานเสร็จก็รีบพักผ่อน ป๋าไม่ไหวแล้วขอตัว" ป๋าหอมหัวผมก่อนจะเดินขึ้นบ้าน ผมออกไปเปิดน้ำทานก่อนจะขึ้นบ้านเหมือนกัน ห้องของผมที่หลังๆไม่ค่อยได้เข้ายังถูกจัดอย่างดี พรุ่งนี้ถ้านมตื่นมาเธอต้องช็อคแน่ๆที่เห็นผม ผมเข้าห้องน้ำสระผมออกก็เดินมาโทรศัพท์หาทาย คิดถึงทายจัง
(( เฮ้ยย แก้ววว ถึงไทยละหรออออ )) ดูท่าทายจะตื่นเต้นมาก
"ถึงตอนสามทุ่ม คิดถึงทายมากเลยนะ เรามีของฝากให้เพียบแต่เดี๋ยวรอให้เพื่อนเมทส่งมาให้อ่ะ "
(( ไม่หวังของฝากเลยตอนนี้โคตรอยากเจอแก้วเลยเหอะ ))
"เขินนะเนี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็เข้าบริษัทไง"
(( เออ แล้วนี่เจอพี่ขุนสุดหล่อหรือยัง ถ้าเขารู้ว่าแกกลับมานะเขาคงช็อคแน่ๆอ่ะ ))
"เจอละ หยิ่งเหมือนเดิม แต่เขาจำเราไม่ได้หรอก เราฉีดผมสีทองอ่ะ เขานึกว่าเราเป็นเด็กป๋า ฮ่าาาา"
(( โอ๊ยตายละ ผมทองเลยหรอ แค่นึกก็ฮาละเนี่ย แล้วเขาจำแก้วไม่ได้เลยหรอ พรุ่งนี้เตรียมรับมือพี่ขุนไว้ได้เลยแก้วเอ้ย ไม่อาละวาด ไม่ใช่เขา ))
"อืม จำไม่ได้ สงสัยเพราะเราใส่แว่นสีกลบเกลื่อนด้วยมั้ง ถ้าเห็นตาเขาก็คงจำได้อ่ะแหละ ส่วนเรื่องนั้นคิดไว้แล้วแหละ .. แต่ก็อยากเจอแล้วนะ อยากรู้ว่าเขาจะทำยังไง"
(( โดนแน่ๆ นะวังตัวให้ดี ))
"แล้วนี่อยู่คนเดียวป่ะ หรือ อยู่กับใคร"
(( อยู่คนเดียวดิ จะให้อยู่กับใครล่ะครับ ))
"แหมะ เราก็นึกว่าตัวอยู่กับพี่วาร์ฟไง"
(( บ้าดิ ไม่มีเว่ย ไม่ได้ตัวติดกัน ))
หลังจากนั้นเราก็คุยกันสัพเพเหระจนต่างคนต่างง่วงถึงได้ยอมวาง ผมต้องทำตัวให้ชินกับเวลาที่เมืองไทยเหมือนเดิม ตอนไปออสแรกๆผมนอนไม่หลับเพราะเวลาของเขาเร็วกว่าเราตั้งสี่ชั่วโมง ผมพยายามหาเพลงฟังหาหนังดูถึงได้หลับไป พอสายๆก็ต้องตื่นไปเรียนซึ่งมันไม่ง่ายเลย .. ผมปิดไฟแล้วหยิบกล่องดนตรีขึ้นมาไขลาน ปล่อยให้ดนตรีบรรเลงไป พรุ่งนี้ผมจะได้เจอเขาแล้ว ไม่รู้ว่าผมกลัวหรือกังวลกันแน่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ถ้าหากเจอกันแล้วพี่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรผมเลยผมจะทำอย่างไร คิดเเล้วก็กลุ้ม หนึ่งปีที่ผ่านมามันช่วยให้ผมโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น แต่ไม่ได้ช่วยให้ผมเลิกรักพี่เขาได้เลย
....
"พร้อมนะลูก" ป๋าถามผมตอนที่นั่งอยู่ด้านหลัง วันนี้เป็นวันประชุมบอร์ดผู้บริหาร คาดว่าพี่ขุนก็คงนั่งอยู่ด้วย
"พร้อมครับ" ผมกำลังนั่งรอให้ป๋าเคเรียกผมออกไป ตื่นเต้นเหมือนกันครับ แต่ตอนนี้ผมเริ่มกลัวมากกว่า
"ผมจะแนะนำประธานภาคคนใหม่คู่กับเจ้าขุนให้ทุกคนรู้จักนะครับ เขาคือ แก้วเกล้า ลูกชายป๋าณพหุ้นส่วนหลักของบริษัทเรา" ป๋าเคพูด ตอนนี้ผมใจตุ้มๆต่อมๆ ทำไมมันตื่นเต้นขนาดนี้เนี่ย มือผมเย็นชืดจนตอนนี้สีแดงแทบไม่หลงเหลืออยู่ พอป๋าพูดจบทุกคนก็ยืนขึ้นร่วมปรบมือให้เสียงดัง ผมเดินออกไปหน้าห้องท่ามกลางความตกใจของทุกท่านในห้อง ไม่เว้นแม้แต่พี่ขุนตอนนี้ที่กำลังทำหน้าอึ้งตกใจจนผมเองก้าวขาแทบไม่ออก
"ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" ผมพูดจบป๋าก็ให้ไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าตรงข้ามพี่ขุน ผมไม่ได้มองหน้าเขาแต่ผมรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ส่งมา
"เอาล่ะ จบการประชุมครับ" นั่งฟังกันอีกนิดหน่อยป๋าเคก็จบการประชุม ทุกคนในห้องประชุมพากันเดินออกไปแล้วตอนนี้เหลือแค่ผม พี่ขุน แล้วก็สองป๋า
"มึงโกหกกูทำไม" เขาพูดขึ้นมาหลังจากในห้องมีเพียงแค่ความเงียบ ผมพยายามตั้งสติ ผมต้องเข้มแข็ง ผมจะไม่ใช่แก้วคนเดิมอีกแล้ว
"กูถามว่ามึงโกหกกูทำไม ห๊ะ!" เขาเดินเข้ามาหาผมด้วยความฉุนเฉียว ผมว่าถ้าป๋าเคไม่กั้นไว้เขาต้องเดินเข้ามาต่อยผมแน่ๆ
"มีอะไรค่อยๆพูดกัน อย่าขึ้นกูมึงกับน้อง" ป๋าดันเขาออก เขาเริ่มหลับตาสงบสติอารมณ์ ส่วนตอนนี้ผมเองก็ยืนสั่นเล็กๆอยู่ข้างป๋า
"ไปคุยกับกูในห้อง ป๋า ผมขอคุยกับมันแค่สองคน" พี่ขุนพูด ผมหันไปมองป๋าแล้วพยักหน้า เขาคงไม่ใจร้ายถึงขนาดฆ่าผมหมกห้องหรอกมั้ง
"คุยก็คุยกันดีๆ ขุนเองก็รู้แล้วนี่ว่าตอนที่ขาดน้องไปมันทรมานขนาดไหน" ป๋าพูด พี่ขุนไม่ได้ตอบแต่เดินนำออกไป ผมก็เดินตามออกมา ระหว่างทางเจอพี่ๆมีบางคนก็จำผมได้ บางคนแทบจะมองผมเป็นคนแปลกหน้า เพาะผมไม่ได้แต่งหน้ามาแล้วเขาก็คงจำผมไม่ได้หรอกว่าผมคือแก้วหน้าม้าคนเดิม
"เอาล่ะ .. กูไม่รู้ว่าจะพูดไงดีที่มึงไม่ได้มีหน้าตาขี้เหร่เหมือนก่อน แต่กูอยากพูดเรื่องที่มึงหนีกูไป ปีนึงเต็มๆ มึงทำได้ไงวะแก้ว มึงไม่รู้หรอว่ากูขับรถตามมึงจนรถชนขนาดนั้น" เขาเดินไปที่กระจกบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นวิวกรุงเทพในตอนกลางวันได้ดีแล้วพูดออกมาไม่ได้มองมาทางผม
"ผมรู้" ผมบอกเขา ใช่ผมรู้ รู้แล้วจะทำอะไรได้ ในเมื่อเขาพูดเองว่าไม่ได้รักผม
"มึงรู้แต่มึงก็ยังจะไป" เขาพูดเหมือนผมเป็นคนผิดมาก ก็เพราะเขาไม่ใช่หรอ ผมถึงได้อดข้าวอดน้ำจนเกือบป่วย
"พี่จะมาพูดแบบนี้ทำไม พี่เคยสนใจผมด้วยหรอว่าจะอยู่หรือจะไป" ผมถามเสียงแข็ง เขาหันหน้ากลับมาแล้วเดินมาหาผมที่ยืนกำมืออยู่
"ทุกอย่างมันเป็นเพราะมึง ที่กูเกือบตายก็เพราะมึง" เขาก้าวมาจนชิดกับผมแล้วจับแขนสองข้างแน่นจนเจ็บ เมื่อไหร่เขาจะเลิกอารมณ์ร้ายสักที
"ถ้าทุกอย่างเป็นเพราะผม ผมก็ไปแล้วไงครับ ผมไปจากพี่แล้ว ถ้าผมเป็นตัวซวยพี่ก็อย่ามายุ่งกับผม ก็แค่นั้น เราไปหย่ากันเลยไหมล่ะ ง่ายดี จะพรุ่งนี้หรือจะวันนี้ดี" ผมถามจ้องตาเขาที่กำลังเดือดเป็นไฟ เขาโกรธมากจนหน้าแดง ตอนนี้เขาบีบแขนผมจนผมเจ็บไปหมดแล้ว
"กูไม่หย่ากับมึงหรอกแก้ว มึงจำไว้เถอะว่าที่กูไม่หย่าไม่ใช่เพราะหลงใหลหน้าตาของมึง แต่กูแค่อยากให้มึงเจ็บที่ต้องเห็นกูมีคนอื่นในขณะที่คบกับมึง เอาเหมือนก่อนไหมล่ะ รตีไง อยากได้แบบนั้นใช่ไหม ห๊ะ" เขาบีบผมแรงขึ้นอีก ตอนนี้เรากำลังทำสงครามกันอยู่ใช่ไหม ได้สิ อยากเล่นแบบนี้ก็ได้
"คิดว่าพี่มีคนอื่นได้ แล้วผมจะมีบ้างไม่ได้หรอครับ" ผมบอกอย่างท้าทาย ตอนนี้เรากำลังแข่งกันจ้องตา ไม่มีใครยอมใคร
"ก็ลองดูสิ ถ้ามึงกล้า" เขาปล่อยแขนผมอย่างแรง ส่วนผมตอนนี้ใจไม่ดีเลยครับ แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่ยอมหรอก
"พี่ก็คอยดูละกัน" ผมพูดแล้วเดินออกมาจากห้องนั้นเลยไม่หันกลับไปมองอีก ผมไม่ได้ยินเสียงโวยวายอะไรจากในห้องแสดงว่าพี่เขาโตขึ้นเยอะแล้ว ปกติถ้าเป็นแบบนี้เขาอาจจะทำร้ายผม ทำลายข้าวของ ไม่ก็จบลงด้วยเรื่องบนเตียง แต่นี่เขารู้สึกอดทนอดกลั้นไว้ได้แสดงว่าเขาเริ่มมีความอดทนมากกว่าเดิมเยอะแล้ว
.
"เป็นไงบ้างแก้ว พี่ขุนว่าไงบ้าง" ผมกลับมาห้องใหม่ทายก็รีบเข้ามาหาผมทันที ตอนนี้ผมมีที่นั่งเป็นของตัวเองแล้ว ไม่ได้เป็นเลขาเหมือนแต่ก่อน
"ตาต่อตา ฟันต่อฟัน" ผมบอกทาย ทายก็ทำตาโต คงคิดสินะว่าคุยกับพี่ขุนมันจะง่าย. ก็อย่างที่ทายว่า ถ้าไม่อาละวาดก็ไม่ใช่พี่ขุน
"มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ" ทายจับมือผมเป็นกำลังใจ ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้ทาย สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า
"ครับป๋า" เบอร์ป๋าเคโทรมาครับ
(( ขุนมันมาบอกป๋าให้หาฤกษ์แต่งงานให้ เราจะว่าไงลูก ))
"เขาบอกแบบนั้นหรอครับ ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ป๋าจะจัดการครับ" ผมตอบ ก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้เท่าไหร่
(( ถ้างั้นป๋าจะได้รีบหาฤกษ์ ดีแล้วลูก ดีกันก็ดีแล้ว ))
"ขอบคุณครับป๋า"
วางสายไปแล้ว ผมก็ได้แต่ขำคำป๋าอยู่ในใจ ดีกันกับผีสิครับป๋า ลูกป๋าแทบจะฆ่าผมตายอยู่แล้วเนี่ย ผมนั่งคิดในใจ ต่อจากนี้พวกเราคงไม่ได้ดำเนินไปตามแผนการของสองป๋าแล้วสินะครับ แต่มันกำลังดำเนินไปในทิศทางของผมกับพี่ขุนเท่านั้น แล้วตอนนี้พี่ขุนก็ดันมาติดกับผมแล้วเสียด้วย ก็คงต้องรอดูกันต่อไปว่าใครจะเป็นคนสติแตกก่อนกัน ..
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ขอโทษทุกคนที่ทำให้ผิดหวังนะคะ ที่เราเขียนได้ไม่ดีเท่าที่ควร
หนึ่งปีผ่านเร็วไปมั้ย ตอนแรกว่าจะเขียนแค่คำว่า 1 ปีผ่านไป แต่ว่ามันคงน่าเกลียดเกิน
ส่วนคอมเม้นของทุกคนเราอ่านหมดแล้วนะคะ จะพยายามแก้ไขทุกส่วนให้หมด
แต่พล็อตเราไม่เปลี่ยนน้า ใครอยากให้รีไรท์ก็กดโหวตโพลเอาเน่อ
หวังว่าทุกคนจะให้อภัยค่ะ
ตอนนี้ดีไม่ดีเม้นบอกได้เลยนะคะอยากรู้มาก
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
แบบนี้ดีแล้วค่ะ ไม่ยืดเยื้อ ความจริงคืออยากให้เขามาเจอกันไว :katai3: แล้วก็ยังมีรายละเอียดที่บอกถึงพัฒนาการของแต่ละคนด้วย
-
หึ แก้วสู้ๆนะ #ทีมแก้ว
แต่อิพี่ขุนก็ต้องไม่ยอมเหมือนกัน ท่าทางจะมันส์ อิอิ :really2:
-
นึกว่าขุนมันจะคิดได้และปรับปรุงตัว สุดท้ายก็ยังเลวเหมือนเดิม
ฝากแก้วเอาคืนมันหนักๆเลยนะ อยากเห็นมันเจ็บปวดปางตายดิ้นทุรนทุรายตายไปเลย
-
แซ่บอะแก้ว จัดหนักอิพี่ขุนเลย กรี้ดดดดด!!!!!!(กรีดร้องอย่างสะใจ) :hao3:
-
ไม่เข็ด
-
ตาต่อตาฟันต่อฟัน แบบนี้ละมันสะใจดี
-
:mew1:
-
สำหรับเรา ก็ได้อยู่นะคะ ค่อยๆปรับกันไปแล้วกัน ดีแล้วที่แก้วกลับมาเร็วๆ เพราะแค่นี้พี่ขุนก็คิดถึงจะแย่
แต่พอน้องมาก็แกล้งทำร้ายๆใส่อีก แหม่...คนปากกับใจไม่ตรงกัน
ถ้ายังโกรธน้องไม่เลิก แล้วจะรีบหาฤกษ์แต่งงานทำไมละ อิอิ รู้ทันหรอกนะพี่ขุน กะจะมัดน้องแก้วไว้กับตัวไม่ให้ไปไหนล่ะสิ
น้องแก้วเวอร์ชั่นภาคเข้มแข็ง สู้คน ก็ดีเหมือนกันนะ เบื่อน้ำตาน้องแก้วแล้ว จะได้ตาต่อตาฟันต่อฟันกับพี่ขุน
-
สะใจจจจจจ แก้วเล่นพี่ขุนให้หนักเลยนะ :laugh: :fire :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ดีมากแก้ว ตาต่อตาฟันต่อฟันเลย จัดไอ้พี่ขุนมันให้เชื่องเลย
-
รอดูอิพี่ขุนกระอักจากการโดนเอาคืน :z2:
-
ตอนแรกว่าขุนโง่แต่ตอนนี้ว่าโง่ทั้งคู่แล้วล่ะ ต้องรอใครคนใดคนนึงตายไปก่อนจริงๆใช่ปะถึงจะรู้สึกตัว
-
ไอย๊ะ! เฟี้ยวฟ้าวกว่าเดิมเยอะเลยนะคะหนูแก้ววว
ตาต่อตา ฟันต่อฟันนี่แหละ แหล่มสุดแล้วค่ะ :laugh:
-
หนึ่งปีผ่านไปไม่เร็วจ้า อย่างนี้ละลงตัวสุดๆมาปะทะคารมณ์แบบเห็นหน้าดีกว่า พี่ขุนนี่ตาตีจริงๆเลยทั้งที่รักเขาขนาดนั้นยังละงี่เง่าอีก :เฮ้อ:
-
รีบและรวบรัดสุดๆอ่ะ
ออสซี่เรียนโทปีครึ่งนะเตง เรียนปีเดียวจบต้องอังกฤษงิ
อีกอย่างเวลาแค่ปีเดียวจะให้อิขุนสร้างผลงานจนไต่เต้าขนาดนั้นได้ เป็นไปได้ยากอยู่นะ ปกติโปรเจ็คๆนึงก็หลายเดือนหรือเป็นปีล่ะ เออ ถ้าบอกว่าพัฒนาพรวดๆภายในซัก 2-3 ปีอาจจะพอไหว แต่ปีเดียวนิตัดตอนเกิน...
แล้วแค่จะสลัดชะนีแรดคนนึงทิ้งนี่ ต้องจ่ายหลายสิบล้านเลย อิขุนนิอ่อนมากอ่ะค่ะ พูดเลย
แล้วพอเจอแก้วนิเกิดมาผีเข้าผีออกอะไรอยู่อ่ะ คือบรรยายก่อนหน้าแบบสำนึกได้แล้ว กลับตัวกลับใจ มีจังหวะซึ้งคิดว่าจะไม่ปล่อยน้องไป (เรอะ???) มีจังหวะตั้งใจซื้อของขวัญให้ (แต่ไม่เคยมีจังหวะสำนึกผิดนะ แบบเจ็บปวดกะความเลวของตัวเองงี้) แต่พอเจอตัวเป็นๆเท่านั้นแหล่ะ กลับมาเสื่อมทันที ...คือโกรธเห้ไรวะ เสื่อมใส่เค้าขนาดนั้น เค้าอุตส่าห์ดูแลก่อนไปก็บุญหัวมรึงล่ะ แล้วที่ผ่านมาก็ไม่ได้บรรยายว่าโกรธหรือไรเลย เหมือนจะรักและคิดถึง (รี???) แล้วทำไหมเจอตัวจริงปั๊บเห้สิงร่างงั้นอ่ะ วัยทอง??? ทั้งขึ้นกูมึง ทั้งขู่ แล้วอะไรคืออยากให้เจ็บที่มีคนอื่นทั้งที่คบด้วย คือมรึงคบกันอยู่รึ ได้ข่าวว่าล่าสุดก่อนไปคือทุกอย่างยกเลิกไปหมด ไม่ใช่??
แล้วอะไรคือกลับไปแต่งงานกันอีก 1 ปีที่ผ่านมาคืออัลไล อิสลัดเสื่อมก็เสื่อมเหมือนเดิม (ทันทีทีเจอหน้า) ส่วนแก้วก็ไม่ได้ตัดใจ ไม่ได้คิดได้ถึงแม้อิเสื่อมจะยังเสื่อมอยู่ ไม่ได้แม้พยายามด้วยซ้ำ แค่หน้าสดกะหายป๊อดไปหน่อย...
คือจะกัดกันลิ้นกะฟัน แกล้งกันไปมา ก็ได้อยู่นะ ถ้าเรื่องราวที่ผ่านมามันซอฟท์กว่านี้ แต่ที่สลัดมันทำกะแก้วคือเห้มากไง แล้วจะให้มาสไตล์เอาคืนกันไปมาเจ็บๆแสบๆ แบบมันมะใช่ง่ะ //ณ จุดนี้ อิขุนทำร้ายทำเห้ไรมาอ่ะ มันน่ะจำได้ดี แต่ที่ไม่จำคือแก้ว ว่าเคยถูกหยามเหยียดขนาดไหน แล้วที่รีบจนรถชนมันก็ไม่ได้บอกอะไร ว่าห่วงว่าโกรธ หรือบึ่งตามมาด่า... แถมกลับมายังมาโทษอีก เวงจิง... :เฮ้อ:
รอดูต่อละกันว่าจะไปทางไหน ให้กะลังใจและรอต่อนะ :กอด1:
-
ทำไมทิฐิสูงปรี๊ดอย่างงี้ละพี่ขุน
ไหนความซึ้งใจตอนแก้วอยู่พยาบาลไปไหนหมด
เอาแต่อคติมาบังปัญญา
แก้วเวอร์ชั่นใหม่ต้องจัดการให้ได้นะ เงียบๆหงิมๆ ไม่ได้แล้วนะ สู้ๆๆ
-
กริ๊ดดดดดดด ใจตุ้มๆต่อมๆ
ปูเสื่อรอออ
-
ดูเหมือนขุนไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นแก้วไม่เป็นแก้วหน้าม้าแล้ว?? งงๆเนาะ
-
แก้วสู้สู้!!
-
จริงๆมันเพิ่งจะเริ่มต้นสินะ :z1:
-
ถึงเวฃาเอาอื่นสินะ 5555
-
ยังอยู่ทีมแก้วเหมือนเดิม และเอ็นดูแจ็คกี้
เฮอะ พี่ขุน......
-
สู้ต่อไปทั้งน้องแก้วทั้งคนเขีบน
พัฒนาไปเรื่อยๆค่ะ อย่าซีเรียส
รอตอนต่อไปเนาะ :กอด1:
-
มาต่อเลยนะค้าบ ชอบๆ
-
น้องแก้วลุกซ์ใหม่ไฉไลกว่าเดิม เอาคืนอิพี่ขุนให้เยอะๆเลย
-
o13
-
หึหึ สนุกแน่
-
พี่ขุนยังจะเล่นตัวอีกหายโกรธน้องไวๆ
-
เริ่ดค่ะ หนูแก้ว มันต้องอย่างนี้ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
อิพี่ขุนยังไงก็เป็นอิพี่ขุนอยู่วันยังค่ำ
-
ชิ๊ อิพี่ขุนทำเป็นเก็ก แหม่ๆๆไม่อยากเสียแก้วเลยรีบแต่งงานชิมิ เอาเลยแก้วจัดหนักจัดเต็มเอาพี่ขุนกะอักเลย สะจายยยยย หึหึ :fire: :fire:
-
ก็มัวแต่ประชดกันอยู่นั่นแหละ เฮ้อ อะไรกันอีพี่ขุน อะไรมรึง แหม ไม่นึกถึงความทรมานตอนไม่มีน้องเลยนะ
รึพอถึงเวลาก็ไม่กล้าทำ แต่น้องกลับมาคราวนี้ พี่ขุนอาจจะเป็นลูกไก่ในกำมือน้องก็ได้ ดีเลยแบบนั้น
-
พี่ขุนรักเค้า อย่าประชดเค้าเลย มันไม่ช่วยอะไร
เข้าใจป่ะเนี่ยยยยย
:katai4:
-
:pig4:
-
หวัดดีจ้า..ต้องขอบอกว่าบังเอิญจิ้มเข้ามาแต่พอเห็นชื่อเรื่องก็เอะใจ..น่าจะฮาดี..แค่อ่านอินโทรก็ยิ้มละ.แปะป้าบเลย..เดี๋ยวว่างานมาอ่านใก้จบจ้ะ :mew1:
-
สำหรับตอนใหม่เนื้อเรื่องดำเนินไวสุดๆจริง ไม่แน่ว่าคนแต่งอาจจะอยากให้จบแล้วเพราะปัญหาเยอะ5555 แก้วดูเฮ้วขึ้นมากจริงๆ ส่วนขุนก็ยังซึนรักนะไม่แสดงออกปากมอมเหมือนเดิม
-
เซ็งไอ้พี่ขุนมาก รอแก้วเอาคืน ให้กำลังใจค่ะ :man1:
-
ขุนยังไม่เข็ด รุนแรงกับน้องตลอด
-
เรื่องจะเป็นยังไงเนี่ย แก้วเริ่มแก้แค้นแล้วใช่มั้ย :katai1:
-
เรื่องจะเป็นยังไงเนี่ยยยยยยย!!!!!!!
รอติดดดตามตอนต่อไปค่ะ
ิืิื อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
คนปากแข็ง
"มึงจะแต่งงานกับแก้วอาทิตย์หน้า!!!!" เสียงไอ้เลย์ตะโกนใส่หูผมอย่างดัง ผมก็แค่เล่าว่าป๋าโทรมาบอกว่าได้ฤกษ์อาทิตย์หน้า นั่นก็ไวจนตั้งตัวแทบไม่ทัน แต่ไม่เป็นไรครับ วันไหนผมก็แต่งได้ ผมรอมันมาหนึ่งปีเต็ม มันไม่แต่งผมก็จะบังคับมัน
"เออดิวะ มึงจะตะโกนทำเหี้ยไรเนี่ย" ด่ามันไปก็กดเลื่อนทีวีดูไป วันนี้เอกสารก็เยอะแถมยังต้องอยู่ประชุม น่าเบื่อฉิบ แต่ไม่ทำก็ไม่ได้เป็นถึงรองประธานบริษัทควบประธานภาคเข้าไปอีก คำว่าตำแหน่งมันค้ำคอผมอยู่ ผมเปลี่ยนตัวเองมาได้ตั้งปีนึง ทำต่อไปมันก็คงไม่เหนือบ่ากว่าแรง ตั้งแต่แก้วมันหนีผมไปเรียนต่อผมก็ใจไม่ดี กลัวว่าถ้ามันทิ้งผมไปจริงๆและผมคงจะเป็นบ้าตาย ผมยอมรอตามที่ป๋าบอกว่าน้องมันจะกลับมาแล้วมันก็กลับมาจริงๆ กลับมาทำให้ผมอึ้งเข้าไปอีกเมื่อผมเห็นว่ามันเปลี่ยนไป มันเปลี่ยนไปมาก ดูดีขึ้นมาก ตอนที่ผมไปรับมันวันนั้นผมดูไม่ออกจริงๆ มันทำสีผมใส่แว่นสีชาแถมแต่งตัวเฮ้วจนผมคิดว่าป๋าณพเลี้ยงต้อย พอมาวันนี้แก้วมันแต่งตัวเรียบร้อย ผมเผ้าเป็นสีดำ พอถอดแว่นออกผมถึงได้รู้ว่าเป็นมันจริงๆ ผมจำแววตาอันใสซื่อของมันได้ แม้ว่ามันจะดูดีขึ้น ทำตัวแกร่งขึ้น กล้าที่จะต่อปากต่อคำกับผมมากขึ้นแต่ความอ่อนโยนในตัวมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ
"ไม่ไวไปหรอวะ ไหนว่าไม่ชอบไง กูก็ว่าแล้วเห็นหลังๆมึงคิดถึงมันบ่อยจนกูละเหี่ยใจแทน มึงแม่งปากไม่ตรงกับใจ ที่เลิกกับรตีก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมล่ะ" มันถามผมเหมือนอ่านใจผมออก
"มึงก็เว่อไปสัตว์ กูก็แค่อยากทำให้มันเป็นของกูคนเดียวก็เท่านั้น" ใช่ ผมไม่ให้มันไปมีคนอื่นได้แน่ๆ ไอ้คนชื่อวาร์ฟนั่นก็อีก พอแก้วมันไม่อยู่แม่งก็ไปจีบทายแทน นั่นก็เพื่อนประสาอะไร พอเขาจีบก็ยอมคบ ไม่คิดหน่อยหรอว่าเขาจีบเพื่อนตัวเองมาก่อน
"มึงแม่งบ้าไปแล้ว กูล่ะงงกับมึงจริงๆ" มันพูดแล้วเคลียร์งานไป หนึ่งปีที่ผ่านมาผมก็อยู่แต่กับมัน บางทีขนงานมาทำ นอนกินเหล้าบ้างให้มีกะจิตกะใจมีแรงทำงานต่อ แต่ช่วงหลังๆเรื่องหญิงผมก็เพลาลงแล้วครับ พอจะมีอะไรกับใครทีไรหน้าไอ้ตัวดีมันก็ลอยขึ้นมาตลอด ผมแม่งโคตรจะเกลียดมันเลย เกลียดที่มันทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง เกลียดที่มันให้ผมรอตั้งหนึ่งปีกว่ามันจะกลับมา
"จะนอนนี่หรือไงท่านรองประธาน" ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันเตะขาผมที่นอนอยู่บนโซฟา สะดุ้งจากฝันผมก็ลุกมานั่งให้หายมึน
"เออๆ กูกลับละ" ผมลุกขึ้นคว้ากุญแจรถลามันแล้วเดินลงมาขับรถกลับบ้าน ตอนนี้สองทุ่มแล้ว กลับถึงบ้านผมคงอาบน้ำนอนเลย ไม่ไหวละ เพลียโคตรๆ
.
"ป๋ายังแข็งแรงอยู่เลยครับ ไม่จริงหรอกป๋าไม่แก่สักหน่อย"
"ปากหวานนะเรา แบบนี้ป๋ารักตายเลย"
ผมที่กำลังจะก้าวเข้าบ้านได้ยินบทสนทนานี้ก็ต้องชะงัก แก้วมันมาหาป๋าหรอ ผมเดินเข้ามาก็เจอมันจริงๆ ผมนึกว่ามันกลับบ้านไปแล้วเสียอีก แล้วมันมาที่นี่ทำไม
"ขุน ทำไมทำหน้ามึนแบบนั้น มานี่ก่อนๆ ป๋าวานหน่อย น้องเขากำลังจะกลับแล้ว แกไปส่งน้องให้ป๋าหน่อยสิ" ป๋าพูดเหมือนไหว้วาน แต่ที่จริงมันก็คือการบังคับนี่แหละ
"มาเองได้ ก็กลับเองได้" ผมบอก จ้องหน้ามันที่กำลังนั่งนิ่งๆไม่ได้แสดงอาการอะไร ผมว่ามันเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะตั้งแต่ไปอยู่นอก ดูมีอะไรขึ้น ดูเป็นคนที่ไม่สามารถแกล้งได้เหมือนก่อน
"ไม่เป็นไรครับป๋า ผมกลับเองได้ เดี๋ยวผมให้เพื่อนมารับ" มันพูดแล้วอ้อนป๋าผม นี่มันกำลังยั่วประสาทผมใช่ไหม ที่บอกจะให้ใครมารับเนี่ย
"จะกลับก็ลุกขึ้นมา ไม่ต้องให้ใครมารับทั้งนั้นแหละ" ผมบอกมันเสียงหงุดหงิด แม่ง เสียเชิงให้มันง่ายๆได้ไงวะ ผมยอมไปส่งมันเอง ดีกว่าให้มันเรียกผู้ชายคนอื่นมารับ
"ถ้าอย่างนั้นผมไปนะครับป๋า ราตรีสวัสดิ์ครับ" มันไหว้ป๋าแล้วเดินนำออกไป ผมหันไปมองป๋า แกก็ทำท่าเยาะเย้ยผมที่สุดท้ายก็ต้องไปส่งมันจนได้ ผมก็แค่กลัวว่ามันจะไม่ถึงบ้านก็เท่านั้น
นั่งมาในรถมันก็ไม่เปิดปากพูดอะไรกับผมสักคำ จนเป็นผมเองที่ทนไม่ได้ต้องหาเรื่องชวนคุย
"มึงไปทำอะไรกับหน้ามา" ผมถามมันเรื่องนี้ ผมเพิ่งนึกได้ว่าแว่นตาหนาเตอะมันก็ไม่ได้ใส่แล้ว ผมเผ้าก็ดูจัดเป็นทรง พอไม่มีริ้วรอยกับฟันเหยินๆมันก็ดูดีขึ้นมามากจนผมตกใจ
"ไม่ได้ทำ" มันตอบ ผมเหลือบมองหน้ามันอีกที แม่งโคตรน่ารักมากเลยว่ะ หน้าใสเหมือนไม่เคยเป็นสิวเลยอ่ะ
"ไม่ได้ทำห่าไร แต่ก่อนหน้ามึงนี่ยิ่งกว่าแก้วหน้าม้าอีก"
"อืม ผมก็น่าเกลียดแบบนั้นแหละ แต่ตอนนี้ดูดีแล้ว" มันยังพูดจากำกวมยั่วโมโห นี่ถ้าไม่ติดว่าขับรถนะ ผมจะจับมันมาถามให้รู้เรื่องเลย
"ปากเก่งขึ้นเยอะนี่ ทำไม! อยู่นอกเขาสอนให้เข้มแข็งเป็นแล้วหรือไง" ผมร้องหึออกไป ทีแต่ก่อนล่ะร้องไห้ อ่อนแอ ทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงตลอดเวลา ทีตอนนี้จะมาทำปากเก่ง
"ไม่ใช่เพราะเมืองนอกหรอกครับ แต่เป็นเพราะอะไรพี่ก็คงจะรู้" มันพูดแล้วหันหน้าออกไปข้างนอก ผมที่กำลังของขึ้นแทบจะอ่อนลงไปโดยปริยาย มันคงเจ็บมากสินะ ผมหันไปมองหน้ามันอีกครั้งก่อนจะพูดออกมา
"มึงเลิกอ่อนแอก็ดีแล้ว กูเห็นแล้วสมเพช" ผมบอกมัน ก็ดีครับ เลิกอ่อนแอสักที เป็นมันที่เซี้ยวๆก็ดีเหมือนกัน ดูมีสีสันดี
"พี่สมเพชผมแล้วจะมาขอแต่งงานกับผมทำไม" ขับมาถึงประตูหน้าบ้านมันพอดี มันถามแล้วหันมาจ้องหน้าผมเหมือนรอคำตอบ นี่อย่าบอกนะว่ามันโกรธผม
"เอ่อ .. กู .." ผมกำลังจะพูด ก็มัวแต่อึกอัก
"งั้นผมไปแล้ว ขอบคุณที่มาส่งครับ" มันลงไปจากรถทิ้งให้ผมนั่งเคว้งอยู่บนรถคนเดียว ไอ้เวรขุนเอ้ย มึงนี่มันปากหนักจริงๆเลยนะแม่ง ทิฐิห่าเหวอะไรมันแดกได้ไหมวะ !
.....
งานแต่งงานจัดขึ้นที่บ้านผมเหมือนเคย งานครั้งนี้ผมอนุญาตให้แค่เพื่อนฝูงคนสนิทเข้าร่วมเท่านั้น คนในบริษัทก็มีมาให้กำลังใจบ้างส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนๆของแก้วมัน ผมเองเป็นคนบอกป๋าไม่ให้แขกมากันเยอะ ผมสั่งยามกั้นพวกผู้หญิงที่จะมาระรานโดยเฉพาะรตี ถ้าหากว่าเธอต้องการจะเล่นงานแก้วคืน ผมว่างานนี้มีเสี่ยง งานจัดกันก็ไม่ได้อะไรมากครับ จัดเป็นพิธีเฉยๆ เพราะอย่างไรเราก็จดทะเบียนกันแล้ว ส่วนสองป๋านั่งดื่มเหล้ากันอย่างสบายใจ สมใจเขาแล้วสิ ก็แผนการของพวกเขาสำเร็จแล้วนี่ เลยไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว
"เอาล่ะครับ ตอนนี้ขอเชิญทั้งคุณขุนและคุณแก้วขึ้นมาบนเวทีด้วยนะครับ" ผมมองขึ้นไปเมื่อได้ยินคำประกาศจากพิธีกร ตอนนี้ผมกรึ่มๆแล้วครับ
"ขึ้นไปดิวะ เจ้าสาวมึงอยู่บนเวทีแล้วนู่น สัตว์เอ้ย น่ารักชิบหาย รู้งี้กูจีบซะก็ดี เชี่ย! ตบกูทำไม" ผมโบกหัวเชี่ยเลย์ไปแรงๆให้มันเลิกฟุ้งซ่านกับคนของผม
"มาถึงตอนนี้ หลายคนคงอยากรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงตกลงปลงใจกันได้ เดี๋ยวขออนุญาตให้ทั้งคู่ช่วยเล่าความประทับใจของอีกฝ่ายให้พวกเราฟังกันหน่อยนะครับ" เย้ๆๆๆ ฮิ้ววว เสียงโห่ดังขึ้นมาจนผมต้องเบ้ปาก เล่นส่งคำถามยากแบบนี้มา ผมว่าผม ...
"ก็ .. พี่ขุนเขาไม่ค่อยชอบหน้าผมครับ เขาเคยด่าผมว่าหน้าตาไม่ดีเหมือนแก้วหน้าม้า .. เขาเกลียดผมมาก หึหึ .. เขาแกล้งผมตลอดและไม่เคยทำดีกับผมเลย .. อันที่จริงก็ยังมีอีกนะครับ แต่พอเท่านี้ดีกว่า นี่ล่ะมั้งครับข้อดีของเขา" ผมยืนอึ้งในคำตอบของมัน ก่อนที่พิธีกรจะแอ๊บขำแล้วส่งไมค์มาให้ผม แม่งคิดได้ไงวะ ข้อดีของผมแต่ล่ะอย่าง นั่นมันข้อเสียชัดๆ ผมมองลงไปด้านล่างก็พบว่าทุกคนกำลังหัวเราะในคำพูดของมันอยู่ ผมจะทำไงล่ะครับ ก็ต้องตามน้ำแหละ
"ส่วนผมไม่รู้จะพูดอะไร เล่นพูดขนาดนี้ จูบเลยละกันเนอะ" ผมบอกแล้วเดินเข้าไปหามัน เสียงเชียร์ให้ จูบเลย จูบเลย ดังมากจนผมหลุดขำ ผมเดินไปใกล้ๆกับหน้าของแก้วแล้วกระซิบที่ข้างหูมันว่า
"มึงแสบมาก"
"อื้ออออ"
ผมรีบประกบปากจูบมันไปอย่างร้อนแรงหลังจากพูดจบ ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากมันอย่างเอาแต่ใจ ความร้อนของเหล้าเห่อขึ้นหน้าทำเอาผมเสียศูนย์ มันเอาลิ้นหนีผมจนสุดแต่ก็ไม่สามารถหลบผมพ้น ผมจับท้ายทอยมันแล้วดึงเข้ามาชิด มืออีกข้างจับอยู่ที่บั้นท้ายอันกลมกลึง
"โอ๊ย! ฉิบ!" คงเป็นเพราะชั่งใจมากไปหน่อย ผมเลยโดนมันกัดเข้าที่ลิ้น แม่งงับมาอย่างแรงจนเลือดซิบแล้วแน่ๆ แสบจริงตั้งแต่มันกลับมา ตอนนี้มันไม่ใช่แก้วคนที่ติ๋มๆคนเดิมอีกแล้ว
"ผมแสบได้มากกว่าที่พี่คิดอีก" พอมันทำให้ผมผละออกได้มันก็เข้ามากระซิบข้างหูผม มันพูดแล้วตบมาที่ไหล่ผม
"โอ้โห เขารักกันจริงๆนะครับ จูบกันดูดดื่มร้อนแรงจนได้เลือด ขอบคุณทั้งคู่มากนะครับ หลังจากนี้เชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่านร่วมอวยพรทั้งคู่นะครับ .. เอาล่ะครับ เชิญสังสรรค์กันตามอัธยาศัยครับ" พิธีกรแม่งพูดไม่ได้มองกูเลยว่ากูโดนมันกัดเนี่ย ดนตรีบรรเลงขึ้นมา แก้วมันเดินลงไปแล้ว ผมเดินจับปากลงมาจากเวที จากเมาๆแม่งสร่างเลย กัดมาได้อย่างแรง มึงเป็นหมาหรือไงวะ
"ไงวะมึง จูบกันจนเลือดกระจายเลยหรอ ฮ่าๆๆๆ " ดีจริง เพื่อนแต่ละคน แซวกูทั้งนั้น
"สัตว์ จะแดกไหมเหล้าน่ะ กูไล่กลับแม่งหมด" ผมด่าพวกมันทุกตัว มองไปโต๊ะแก้วแม่งหัวเราะชอบใจกันใหญ่ เออ คืนนี้เจอกูแน่
"แดกๆ โห่เพื่อน กูรู้น่ามึงยอมเมียใช่ไหมล่ะ" ไอ้เลย์พูดขึ้นมาไม่ได้ทำให้ผมหายหงุดหงิดสักนิด
"มึงจะเงียบได้ยัง" ผมด่ามันจนพวกมันยอมเงียบ เรานั่งดื่มกันจนเกือบเมา
"มึงขอโทษน้องมันยังวะ" ไอ้เลย์ถามผม ผมก็นั่งนึกไปตอนที่ผมทำร้ายมันบนเกาะ ทั้งๆที่รตีเป็นคนผิด ผมเองก็เอาแต่อารมณ์ร้อนจนทำให้มันเสียใจแบบนั้น
"อย่าบอกนะว่ายัง เฮ้ออ แล้วนี่แต่งงานกันได้ไงวะ ปัญหายังไม่เคลียร์เลยสัตว์ขุน" มันด่าผมที่นั่งนิ่งจับแก้วเหล้าอยู่
"กู .. " ผมตอบไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ทิฐิผมสูงเกินไปจริงๆ หนึ่งปีที่ผ่านมาผมพยายามเปลี่ยนตัวเอง ทำตัวเองใหม่เพื่อรอมัน แต่พอมันกลับมา ผมกลับทำตัวเหมือนแต่ก่อนใส่มันอีก ผมแม่งบ้าจริงๆว่ะ ผมนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนจนดึก ดื่มเยอะจนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ พอตอนที่เขาเตรียมส่งตัวเข้าหอ ผมก็ถูกลูกน้องป๋าพยุงขึ้นมาบนห้อง ผมก็ไม่ได้เมามากขนาดนั้นแค่เดินแทบไม่ไหวเท่านั้นเอง
..
"ทำไมเมาขนาดนี้วะเนี่ย แก้วเอ้ย ดูพี่เขาดีๆนะลูก ป๋าขออวยพรให้เราสองคนรักกันนานๆ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน เรื่องที่ผ่านมาก็อย่าเก็บมาคิดมาก มันก็รักแก้วแต่ปากมันแข็งแบบนั้นแหละ" ป๋าแม่งพูดอะไรวะ
"ใครรักมันป๋า ไม่มีใครเขารักมันหรอก เอิ๊ก" ผมโวยวายทั้งๆที่ตัวเองนอนกลิ้งอยู่บนที่นอน
"ถ้าขุนมันทำอะไรก็กลับบ้านเรานะลูก รักแก้วนะครับ" เสียป๋าณพร่ำลาลูกชายสุดที่รัก
"ผมไม่ทำอะไรมันหรอกครับ" ผมนอนพูดจาเพ้อเจ้อของผมคนเดียว
"เมาแล้วเรื้อนมากลูกกู ไปๆ พรุ่งนี้เจอกัน แก้วดูมันด้วยนะ เมาจนบ้าแล้วน่ะ" นั่นคือเสียงสุดท้ายของป๋าที่ผมได้ยิน แก้วอยู่ไหนวะ แก้ว!
"ปล่อยครับ ผมจะไปอาบน้ำ" จับได้ละ ตัวนิ่มๆแบบนี้ล่ะมันเลย
"ไม่ต้องอาบแล้ว มึงหอมจะตาย" ผมดมๆที่เอวมัน หอมจะตาย จะอาบทำไมอีก
"พี่เมาและเหม็นมากๆ ไปอาบน้ำด้วยนะ ไม่งั้นผมไม่ให้นอนบนเตียง" มันพูดแล้วดันผมออก ได้ข้าวว่าเตียงผมนะ
"ไม่อาบโว้ย ใครจะทำไม" ผมบอก พยายามคว้าตัวมันมานอนด้วย
"งั้นก็ลงไปนอนข้างล่าง" ตุ้บ โอ๊ยยย เสียงผมร้องเพราะมันถีบผมลงมานอนที่พื้น เชี่ยเอ้ย เจ็บไปถึงไขสันหลัง ผมมองหน้ามันมันก็ไม่ทุกข์ร้อนเดินเข้าไปอาบน้ำเฉย สุดท้ายผมก็ต้องเข้าไปอาบน้ำต่อมัน เดี๋ยวนี้ไอ้แก้วมันถึงขั้นกล้าถีบผมแล้วหรอวะ แม่ง แล้วยังเสือกรักษาความสะอาดอีก กว่าผมจะอาบเสร็จก็ปาไปครึ่งชั่วโมงเพราะความเมา ผมปีนขึ้นเตียงไปหามันที่นอนอยู่ก่อนแล้ว วันนี้แล้วสินะที่ผมจะได้กอดมันหลังจากหนึ่งปีที่ผมต้องทนไม่ได้ไปทำอะไรกับใครเลย
"เอามือออกไป" มันจับมือผมที่ล้วงเข้าไปในเสื้อมันออก ตอนนี้ผมนอนกอดมันแล้วมือก็กลายเป็นหนวดปลาหมึกเกาะแกะตัวมันไปทั่ว
"อะไรอีกล่ะ ก็วันนี้วันส่งตัวนะ" ผมบอกแล้วไซร้คอมันต่อ กลิ่นตัวมันยังหอมเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
"ถ้าพี่ไม่หยุดผมจะกลับไปนอนบ้าน" อ้าว อะไรของมันวะเนี่ย
"มึงเป็นอะไรของมึงแก้ว ! จะเอายังไงพูดมาดีกว่าว่ะ" ผมเหลืออดแล้ว วันนี้ผมโดนมันปั่นหัวมาทั้งวันแล้วนะ พอจะดีด้วยก็มาบ้าแบบนี้ผมก็ไม่ทนนะ
"ผมไม่ได้อยากนอนกับพี่" มันพูดแล้วดึงมือผมออก เขยิบไปจนเกือบหล่นเตียง
"แล้วมึงยอมแต่งงานกับกูทำไม" ผมถาม ผมเริ่มเครียดแล้ว ไม่สนุกแล้ว
"พี่บังคับผม" มันตอบเสียงแผ่วในความมืด
"ใช่ กูบังคับมึงเพราะมึงต้องเป็นของกู" ผมดึงมันเข้ามาซุกอีกรอบ อย่างไรมันก็หนีผมไม่ได้หรอก
"ปล่อย!" มันตวาดเสียงดัง
"ไม่!" ผมก็เสียงดังเหมือนกัน
"หนึ่ง .. สอง " อยู่ดีๆมันก็นับเลขออกมา
"อะไร" ผมหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นถามมัน
"สาม"
"โอ๊ย"
มันถองศอกใส่ผมแล้วดึงตัวออกเดินหนีไปด้านนอกโดยที่ไม่หันมาสนใจผมอีกเลย มันเป็นบ้าอะไรของมันวะเนี่ย พอมันออกไปผมก็นอนถอนหายใจเอาแขนก่ายหน้าผากอย่างเหนื่อยหน่าย มันคงออกไปนอนนอกห้องแล้วและผมไม่ได้ตามไปอาละวาดเหมือนเคยเพราะกลัวว่ามันจะเบื่อแล้วหนีผมไปอีก ผมว่าคืนนี้ผมจะต้องปล่อยมันไปก่อน ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะปล้ำมันไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่อยากทำรุนแรงกับมันจริงๆ ผมไม่ได้กลับใจแต่ผมแค่พยายามระงับอารมณ์ตัวเองไว้ก็เท่านั้น
ผมนอนคิดอะไรเพลินๆจนตีสองรอจนคาดว่ามันจะหลับแล้ว ก่อนจะเดินออกมาดูมัน มันหนีออกมานอนบนโซฟา ผ้าห่มก็ไม่เอาออกมา ผมเดินกลับมาหยิบผ้าห่มในตู้ไปห่มให้มันที่นอนขดเป็นลูกแมว นั่งมองมันเกลี่ยผมมันเล่นอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องมานอนพักบ้าง วันนี้ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้แสบ เดี๋ยวได้เจอกันแน่
.....
"ไงไอ้ลูกชาย คืนแรกก็นอนไม่ได้สติจนเมียทิ้งเลยไหมล่ะ" ผมเดินงัวเงียลงมาเจอป๋า เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า แก้วมันรีบไปไหนวะ
"ผมยังมึนอยู่เลยป๋า แล้วทำไมแก้วมันรีบไปทำงานอ่ะ" ผมนั่งลงเด็กเอากาแฟมาเสิร์ฟ ผมจิบกาแฟให้ตาลืมหน่อย วันนี้ทำงานครับไม่ได้หยุด
"เห็นน้องบอกว่าต้องไปรับเพื่อนที่มาจากออส" เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายวะ แรดใหญ่แล้ว
"ใครวะ แล้วมันจะไปทำงานไหมอ่ะ"
"ป๋าก็ไม่รู้ อืม วันนี้มีลูกค้าเข้ามานะ แกก็พาไปดูโครงการเหมือนเดิม ส่วนเรื่องขยายไซต์งานป๋าจะเข้าไปดูเอง" ป๋าบอกผม วันนี้มีลูกค้าครับ ติดต่อมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว น่าจะเข้ามาดูโครงการที่เพิ่งเปิดใหม่ ซึ่งเขาต้องการให้ทางเราต่อเติมบางส่วนให้เพิ่มเติม
"ครับ งั้นผมไปทำงานก่อนนะ" ผมลาป๋าแล้วขับรถออกมา ถึงบริษัทก็แวะไปดูห้องแก้วมันหน่อยแต่ก็ยังไม่เห็นมีใครมา
"สวัสดีค่ะท่านรอง" น้องฟ้าเลขาผมเองครับ เพิ่งมาทำงานได้สามเดือน
"วันนี้ผมมีแขก ถ้าเขามารบกวนต้อนรับด้วยนะฟ้า"
"ได้ค่ะ" ผมเดินเข้าห้องมา มีเอกสารรอผมอยู่หลายฉบับครับ นั่งเซ็นเอกสารได้ชั่วโมงกว่าก็นึกถึงไอ้แก้วมัน ผมเลยต่อสายหามันที่โต๊ะ
(( สวัสดีค่ะ โต๊ะทำงานคุณแก้วเกล้าค่ะ ))
"ผมขุนนะ แก้วยังไม่เข้ามาอีกหรอจะสิบโมงแล้ว"
(( วันนี้คุณไม่เข้าค่ะ คุณขุนลองโทรเข้าเบอร์มือถือดูสิคะ ))
"อืมๆ เดี๋ยวฉันโทรเอง ขอบใจนะ" ผมวางโทรศัพท์ห้อง แก้วมันจะไปไหน ทำไมถึงไม่บอกผมนะ แล้วผมเองก็ไม่มีเบอร์มือถือมันซะด้วยสิ ผมเดินออกมาหาทายอีกห้องหนึ่ง เป็นเพื่อนกันก็คงต้องมีเบอร์กันแหละ
"ทาย ขอเบอร์แก้วหน่อยสิ" ผมเดินมาเคาะโต๊ะทาย ทายก็เลิกคิ้วขึ้นเหมือนงงๆ
"เป็นแฟนกันยังไงไม่มีเบอร์กัน" ทายถามเสียดสีผม แต่ชินแล้วล่ะ ผมโดนบ่อย
"เถอะน่า" ผมตื๊อไม่เลิก ทายบอกเบอร์ให้ผมมาโดยไม่ต้องดู เสร็จแล้วผมก็เดินกลับห้องกดโทรหาแก้วมัน แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ ไปรับเพื่อนมันยุ่งขนาดนั้นเลยหรอวะ
พอมันไม่รับโทรศัพท์ผมก็นั่งทำงานจนบ่าย ข้าวปลาก็ทานกันในห้องล่ะครับ งานเร่งมาก ถึงผมจะเป็นรองประธานแต่งานที่ต้องทำก็หนักไม่แพ้พนักงานบริษัททั่วไป ผมทำงานจนสามโมงลูกค้าที่นัดวันนี้ก็ยังไม่มา นี่ถ้ามาเย็นกว่านี้ผมไม่ไปละนะ
"คุณขุนคะ ลูกค้ามาแล้วค่ะ" เหมือนสั่งได้ พอคิดก็มาทันที
"เชิญเข้ามาได้" ผมบอกจัดสูทผูกไทน์ให้เรียบร้อยแล้วนั่งรอในห้อง
"สวัสดีค่ะคุณขุน" ลูกค้าผมเข้ามาแล้วครับแต่ดันเป็นผู้หญิง แถมสวยซะด้วย
"สวัสดีครับ เชิญนั่งครับคุณ .." ผมถามเธอที่เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามผม
"เรียกว่าพีมก็ได้ค่ะ" เธอบอกยิ้มเล็กๆพอน่ารัก
"เราจะไปกันเลยไหมครับ ผมจะขับรถไปให้"
"ดีค่ะ ขอโทษนะคะที่พีมมาช้า พอดีติดธุระกระทันหันน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ" ผมบอกเดินนำลงลิฟต์มาที่รถ ผมขับออกมาแถวพระโขนงมาดูไซต์งาน เธอก็แจ้งจุดที่ต้องการปรับเพิ่มลดแต่งครับ เราคุยกันง่ายเพราะอายุไล่เรี่ยกัน พีมเองเธอก็ดูมีความสามารถสูง พอได้ตามที่ต้องการก็ปาไปหกโมงครึ่งเพราะใช้เวลาทั้งการเดินทาง ไหนจะเดินดูงานอีก
"โอ๊ย เดินจนเหนื่อยค่ะ ขุนจะไปไหนต่อไหมอ่ะ เดี๋ยวเราเลี้ยงมื้อเย็น" พอขึ้นรถได้เธอก็ถามผมครับ เธอจอดรถไว้ที่บริษัทผม ตอนแรกผมว่าจะไปส่งเธอ แต่ตอนนี้ผมหิวมากจริงๆ เดินดูงานจนเหงื่อแตกกันเลย
"ไม่ได้ไปครับ งั้นเดี๋ยวผมพาไปทานร้านอาหารขึ้นชื่อแถวนี้"
"ดีค่ะ พีมหิวจนท้องกิ่วไปหมดแล้ว"
ผมขับรถมาถึงร้านก็เข้าไปจอดในที่จอดรถ ร้านนี้ติดถนนเลยครับ เป็นร้านอาหารไทยสไตล์อเมริกัน มีทั้งอาหารไทย อาหารฝรั่ง อร่อยครับผมมักจะมาทานเวลาผ่านมาทางนี้
"สั่งได้เลยนะ ที่นี่อร่อยหมดทุกอย่าง" ผมบอกเธอ เธอก็สั่งอย่างเร็วไม่มีอ้อยอิ่ง สงสัยจะหิวไม่ไหวแล้ว ผมมองไปรอบๆร้าน คนก็เยอะครับ แต่ผมเผอิญไปสะดุดกับผู้ชายสองคนที่นั่งหันหน้าเข้าหากัน ไอ้คนตัวเล็กๆนี่มันคุ้นๆนะ
"มองใครหรอคะ" เธอหันไปมองด้านเดียวกับที่ผมมอง แม่งต้องใช่มันแน่ๆ ไอ้แก้วแน่ๆ
"คนนั้นมันแฟนคุณนี่ พีมเพิ่งเห็นข่าวแต่งงานของคุณในหน้าสังคม" เธอพูดผมยิ่งเครียดไปอีก ก็มันตอนนี้นั่งไม่สนใจอะไรเลย เอาแต่ป้อนข้าวกันไป ขนาดผมนั่งตรงข้ามมัน มันยังไม่เห็นผมเลย
"ใจเย็นๆนะคะ เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกัน" เธอส่งมือมาจับมือผมเบาๆ ผมพยักหน้า เด็กเสิร์ฟยกอาหารมาเสิร์ฟพอดี
"คุณชอบผู้ชายหรอคะ เอ่อ ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะคะ พอดีแปลกใจนิดหน่อยเพราะแต่ก่อนคุณดูจะคั่วหญิงหนักกว่านี้" เธอถามเมื่อเราลงมือทานอาหารกัน
"ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย" ผมบอก ดูเหมือนเธอจะแปลกใจนิดๆ
"แล้วทำไม ..." เธอหันไปมองแก้วที่กำลังพูดคุยงุ้งงิ้งหัวเราะชอบใจกับไอ้ฝรั่งลูกลาวนั่นจนผมกำช้อนแน่น
"มันเป็นข้อยกเว้น" ผมรีบหันมาสนใจอาหารตรงหน้าแล้วยัดมันใส่ท้องให้หมดไวๆ แม่งกล้ามากที่มาสวีทกันต่อหน้ากูแบบนี้
"คุณหึงเขาหรอคะ แสดงว่าคุณรักเขามากสินะ" เธอจ้องตาผม ผมรู้เลยว่าตอนนี้ตัวผม มือผมสั่นแค่ไหน
"เปล่าหรอกครับ รีบทานเถอะ" ผมบอกละสายตาจากพวกมันมาไม่นานก็ต้องชะโงกไปดูใหม่ ทำอยู่แบบนี้จนคุณพีมส่ายหน้าให้ผม ผมก็หลุดมาดหมดแล้วครับ ก็มันเล่นมานั่งจับมือถือแขนกันซะขนาดนั้น เพื่อนบ้าที่ไหนเขาทำกันล่ะ ทีกูล่ะเล่นตัวจริง
"แล้วนี่จะกลับเลยไหมครับ ผมไปส่งเอารถ" ผมบอกเธอ เราเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว แต่โต๊ะมันไม่มีท่าทีจะกลับหรือเห็นผมเลยสักนิด
"กลับเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะ เอ่อ ไม่ไปทักเขาหน่อยหรอคะ" เธอถาม ผมไม่ได้ตอบแต่ดึงตัวเธอมาโอบเอวแล้วเดินออกมาจากร้านทันที แม่งเอ้ย ทำไมกูต้องหงุดหงิดขนาดนี้วะเนี่ย
.
"ขอบคุณนะคะขุน วันนี้งานเรียบร้อยดีมาก เอ่อ หวังว่าคุณกับแฟนคุณจะเคลียร์กันเรียบร้อยนะคะ" เธอบอกตอนผมมาส่งเธอที่ลานจอดรถ ที่นี่มียาม 24 ชม ครับ ดังนั้นเรื่องความปลอดภัยหายห่วง
"หวังอย่างนั้นครับ ขับรถดีๆนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ" เธอพูดแล้วลงจากรถไป ผมรอจนเธอขับออกไปผมก็ขับรถกลับบ้านครับ
ผมกลับมาเปิดคอมทำงานจนสี่ทุ่มมันก็ยังไม่กลับ พอผมโทรไปมันก็ไม่รับ นี่กะจะไปนอนกับมันด้วยป่ะวะ เชี่ยเอ้ย ผมหงุดหงิดจะตายห่าละเนี่ย
แอ๊ดด
เสียงประตูเปิดเข้ามา ผมว่าเป็นมันแน่ๆ เดี๋ยวนี้มันไม่เคาะประตูห้องแล้วหรอวะ ผมเดินออกไปกะด่าเต็มที่แต่ภาพที่เห็นคือไอ้ฝรั่งที่อยู่กับมันในร้านพยุงแก้วขึ้นมา แก้วมันเมาหรอวะ ทำไมในร้านผมไม่สังเกตเห็นขวดไวน์หรือขวดเหล้าเลย
"มึงขึ้นมาทำไม ใครอนุญาต" ผมด่ามันฉุดแก้วที่ชี้ไม่ชี้นกมาประคองไว้
"เดี๋ยวๆ ไอจะกลับแล้ว พาแก้วมาส่ง" มันพูดไทยได้ว่ะ แม่งทำท่ากลัวผมจนน่าตลก
"เออ ส่งเสร็จก็รีบกลับไปเลยมึง" ผมด่าทำท่าจะเตะมัน แม่ง มันรีบเดินออกไป ผมก็ปิดประตูล็อคหันมาเผชิญหน้ากับไอ้คนเมาที่ตอนนี้เริ่มเลื้อยแล้ว
"มึงนี่นะไอ้แก้ว ถ้ามึงโดนมันลากไปข่มขืนจะทำไง ห๊ะ" ผมด่ามันอุ้มมันมานอนบนเตียง
"ไม่มีใครทำกับผมแบบพี่หรอก ไม่มีใครข่มขืนผมแบบพี่ อึ่ก" มันเมามากแล้ว พูดแบบนี้ ด่าผมยังดีเสียกว่า ผมเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาแล้วเดินมาหามันที่นอนป่ายไปมาบนที่นอน
"จะทำอะไร" มันพูดเสียงแข็งตอนที่ผมปลดกระดุมเสื้อมันเพื่อจะเช็ดตัว
"กูจะเช็ดตัวให้ อยู่นิ่งๆเถอะน่า" มันเอามือที่ป้องหน้าอกไว้ค่อยๆปล่อยทีละนิด จะอายทำไมวะ เห็นจนหมดแล้ว
"ยกจั๊กกะแร้ดิ๊" ผมบอกแล้วเช็ด มันก็ทำท่าจั๊กกะเดียมใหญ่
"เช็ดหน้า เช็ดตาซะ" ผมยื่นผ้าอีกผืนให้มัน มันก็เช็ดของมันไป เมาทำไมวะเนี่ย พรุ่งนี้ต้องทำงานมันจะไหวหรอ
"เข้าไปแปรงฟันหน่อยไป" ผมบอกพยุงมันเข้าไปแปรงฟัน แปรงอย่างทุลักทุเลผมก็ส่งเสื้อผ้าให้มันเปลี่ยน พอเสร็จมันก็ออกมานอน ผมก็ปิดไฟเดินมานอนข้างๆมัน
"กลิ่นเหล้าหึ่งเลยมึงอ่ะ .. อืม " ผมนอนกอดมันแล้วสูดดมความหอมปนกลิ่นเหล้าจากตัวมัน
"อย่ามาดมสิ" มันยิ่งพูด ผมยิ่งมีอารมณ์ ขอกอดหน่อยได้ป่ะวะ
"ถ้าทำอะไรผม ผมจะออกไปนอนข้างนอกอีก" เชี่ย เมายังเสือกรู้เรื่อง อีกนิดผมก็ได้กินมันแล้วเนี่ย
"เออๆ ไม่ทำแล้วๆ นอนๆ กูไม่ล่วงเกินมึงแล้ว พอใจยัง" ผมบอกปล่อยมือจากการล้วงแล้วกอดมันเบาๆ มันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมเลยกอดมันนอนได้สบายๆ ผมแม่งไม่ไหวว่ะ ผมว่าผมอ่อนลงเกินไปป่ะวะ แบบนี้มันก็ยิ่งได้ใจดิ มันก็รู้สิ ว่าตอนนี้มันถือไพ่เหนือกว่าผมอ่ะ
เมื่อเจ็ดเดือนที่แล้ว
"เฮ้ย ขุน ป๋าจะส่งของขวัญให้น้องแล้วนา แกไม่ให้จริงหรอ พรุ่งนี้นะเว้ย บอกมาเป็นอาทิตย์ละ" ป๋าพูด ผมที่เพิ่งกลับมาจากดูงานก็เพิ่งคิดได้
"ช่างมันดิ เออ เดี๋ยวผมไปหาเลย์แปปนะ ลืมของอ่ะ" ผมบอกแล้วรีบวิ่งออกมาขับรถตระเวนหาร้านขายของขวัญ ป่านนี้ไม่ปิดหมดแล้วหรอวะ เห็นไฟหน้าร้านยังเปิด ผมจอดที่หน้าร้านเก่าๆหน่อย แต่ก็พอดูดี ผมเดินเข้าไปดู มันมีทั้งตุ๊กตา ของเล่นต่างๆ ของสวยๆงามๆ แล้วผมจะซื้ออะไรให้มันดีวะ
ติ๊ง. ตริ๊งง ติ๊ง. ตริ๊ง
ผมเดินตามเสียงมาก็เจอเด็กผู้ชายกำลังไขลานกล่องดนตรีเล่นอยู่ เสียงมันกังวาลและเพราะดี ตัวกล่องมันเป็นรูปเมฆสีขาวมีนางฟ้านั่งทำหน้ามุ่ยอยู่บนนั้น ผมเห็นก็นึกถึงมันทันที แก้วที่ชอบทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์อยู่ตลอดเวลา ผมตัดสินใจเลือกกล่องดนตรีอันนั้นแล้วเดินไปจ่ายเงินทันที
"กำลังคิดถึงคนที่อยู่ไกลล่ะสิ" อาแปะแก่ๆน่าจะเป็นเจ้าของร้านพูดกับผม เดาแม่นนี่แปะ
"หึ .. คงงั้นมั้งครับ" ผมบอกเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ไกลจริงๆ ผมเดินออกจากร้านมาพร้อมของขวัญปีใหม่อันแรกในชีวิตผมที่ซื้อให้มัน .. ผมก็แค่หวังว่า .. มันคงจะคิดถึงผมบ้าง .. ก็เท่านั้น
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
ปากแข็งอย่างนี้ก็ไม่ได้เท่ยสักทีหรอกพี่ขุนเอ๊ยยยย
-
แง่มมม ทำเขาไว้เยอะก็ต้องอดทนอย่างนี้แหละท่านขุน :hao7: สมแล้วๆ แก้วอย่ายอมง่ายๆนะลูก
-
ไร้พัฒนาการจีๆอิขุน :เฮ้อ:
ไม่ต้องมาพร่ำเพ้อ จะหน่วงแค่ไหนในใจไม่มีผลอะไรถ้าข้างนอกยังเสื่อมเหมือนเดิม... แล้วอัลไลคือเดินโอบเอวออกจากร้านไป นั่นลูกค้าติดต่อธุรกิจกัน ไม่ใช่?? โปรเฟสชั่นนั่ลลลมั้งบางทีก็ดีนะ ขุน ไม่ใช่เอาแต่อารมณ์ตลอดๆ โตๆกันแล้ว
ส่วนแก้วกะฝรั่งดูท่าจะไม่มีอะไร เผลอๆเป็นพันธุ์เดียวกันน่ะ คงไม่ยูริกันหรอกมั้ง
แต่อยากให้แก้วมีคนมาติดพันนะ เอาแบบดีๆ เริ่ดๆ โปรไฟล์จัดเต็ม เอาให้อิขุนไม่ได้ขี้เล็บเค้าเลยยิ่งดี หึหึ
-
แก้วเปลี่ยนไปมากละ ขุนนี่ก็ปรับตัวได้ดีขึ้น
แต่พอเจอแก้วนี่ วางมาดสุดๆ ปากไม่ตรงกับใจมากๆ
ต่อๆๆๆ
-
ยังไม่สะใจ
-
ง่ะ
ก้อปากแข็งน้ออออ ระวังเถอะ หึหึ
-
ขอหนักๆ กว่านี้ได้ปะแก้ว ประมาณแบบว่าขุนไปเจอนอนโป๊อยู่กะผู้ชายอีกคนไรเงี้ยะ o18
-
:laugh:
ไห้มันสาแก่ใจไปเลย
-
:เฮ้อ:
-
ปากแข็งจิงโว้ยยยย
-
:mew1:
-
:เฮ้อ: ปากแข็งจริงพ่อคุ๊ณณ
-
ปากหนักจริงๆตาขุนเนี่ย
-
เฟี้ยวฟ้าว มะพร้าวแก้วมากอะะะะะะะ #ทีมแก้ว
-
ปวดหัวจีๆกะอิขุนนน
ปากหนักตลอดด ขอให้แก้วรู้ตัวด้วยเถ๊อะ นี่ก็พอจับทางได้แล้วมั้ง
ต่อไปนี่คงคุมอยู่เลยล่ะ 5555 :laugh:
-
ปากหนักแบบนี้ต้องหาอะไรมาง้าง
ไม่ใช่ว่าแก้วเมาแบบนี้เพราะเห็นอิพี่ชุนโอบเอวพีมหรอกนะ
เฮ้ออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: ต่างคนต่างทิฐิสูง หนึ่งปีนี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสินะ
ไม่หันหน้าคุยกันเมื่อไหร่จะรู้เรื่อง
รอตอนต่อไปเนาะ
-
จะปากแข็งได้นานเท่าไหร่เชียว!?
-
ตั้งแต่น้องแก้วกลับไทยนี่เหมือนเนื้อเรื่องเริ่มดำเนินละแบบเข้มข้น
พี่ขุนเจอน้องแก้วเวอร์ชั่นใหม่ค่อยมันส์หน่อย สมน้ำสมเนื้อ เหมือนเปิดสงคราม o18 5555555555
-
สงสัยพี่ขุนจะอมหินไว้นะเนี่ย
ถึงหนักจนอ้าไม่ได้ :ling1:
-
รีบมาต่อน้าาาาา ชอบมากเลย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ้ย สะใจมาก ไอ้พี่ขุนโดนเอาคืน จะทำอะไรน้องแก้วเหมือนแต่ก่อนก็ไม่ได้
ใช่...เพราะนี่คือนิวน้องแก้ว คนที่เข้มแข็งและไม่อ่อนแออีกต่อไป
แบบนี้ค่อยน่าสนุกขึ้นมาเยอะเลย
-
พี่ขุนจะปากแข็งไปทำไม แก้วก็รักแกแต่แกมัวแต่มีทิฐิ รออ่านค่ะ :เฮ้อ:
-
มารออ่านต่อด้วยคนค่ะ :katai4: :katai4:
-
พี่ขุนเป็นหนุ่มซึนสินะ55555
อยากเห้นพี่ขุนตอนเดเระแตก
นุ้งแก้มน่ารัก
เพิ่งเขามาอ่านสนุกมากเบย
คนเขียนๆได้สนุกและกระชับมาก
ตอนแรกนึกว่าจะมีฉากน้ำเน่านิดๆ
ปรากฎว่าไม่มี
มีแต่เนื้อเน้นๆไม่มีน้ำปนให้เยิ่นเย้อหรือรตงิดๆ
-
รักน้องมันแล้วยังจะทำปากแข็ง พี่ขุนคนไม่ดี :ling1:
-
แก้วเมาจริงๆหรือเปล่าหว่า
อิพี่ขุน ไอ้คนปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ :ruready
-
แก้วเมาจริงหรอ
-
ขุนเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ น้องแก้วสู้ๆ
-
:z3:
-
จ้ะ แก้วเหงแร้วเมาหรอ
-
(http://darafashion.gmember.com/wp-content/uploads/2013/11/1423.jpg)
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
นานแล้วไม่อัพเลย :mew2:
-
ข้อแลกเปลี่ยน
ผมตื่นตั้งแต่เช้า เตรียมเสื้อผ้าให้แก้วมันเสร็จก็ต้องเข้าไปบริษัทพาคุณพีมไปเซ็นสัญญากับบริษัทนายหน้า ตรวจสภาพพร้อมทำสัญญาเสร็จก็ปาไปสิบเอ็ดโมง กว่าจะตีรถถึงกลับบริษัทเกือบเที่ยง มาถึงก็ขึ้นมาห้องแก้วมันก่อน ตอนแรกวางแพลนไว้จะพามันไปทานอาหารร้านอร่อยที่ผมชอบไปทานประจำ แต่พอมาถึงห้องมันผมก็ต้องมาเจอกับไอ้เวรนี่อีก ถ้าจะมาหากันทุกวันขนาดนี้ล่ะก็ ไม่พามันมาอยู่บ้านด้วยกันเลยล่ะ ผมไม่ได้เดินเข้าไปหรอก แต่ยืนแอบฟังมันคุยกันอยู่ข้างนอก
“เที่ยงนี้ไปทานข้าวกันนะยู ฉันอยากทานอาหารไทย ยูพาไอไปร้านขึ้นชื่อหน่อยนะ” เสียงไอ้ฝรั่งหน้าลาวพูดขึ้น ผมแง้มประตูฟังอยู่ด้านนอก แม่ง แทบอยากจะผลักเข้าไปเดี๋ยวนี้
“ได้เลย เดี๋ยวรอเค้าเซ็นแฟ้มนี้เสร็จก่อนนะ” เค้าอย่างนั้นหรอ ผมได้ยินแล้วของขึ้น ผลักประตูเข้าไปเลยไม่เคาะให้เสียเวลา
“มึงจะไปไหนไม่ได้ มึงต้องไปกินข้าวกับกู” ผมพูดเสียงดัง ตัวมันเองมันก็ตกใจที่อยู่ดีๆผมก็เปิดประตูเข้ามา ส่วนไอ้ฝรั่งนั่นมันถึงกับสะดุ้งตัวโยน
“พี่ไม่ได้นัดแก้วไว้” มันบอกเสียงเรียบเซ็นเอกสารในแฟ้มต่อ
“ทำไมล่ะ ผัวเมียกันต้องนัดกันด้วยหรือไง” ผมเดินเข้าไปจับเก้าอี้มันหมุนมาแล้วพูดใส่หน้ามัน มันหลับตาเหมือนข่มอารมณ์แล้วถอนหายใจแรงๆเหมือนเหนื่อยใจมาก
“ผมนัดกับแจ็คไว้แล้ว” มันบอกแล้วปัดมือผมที่ลูบหน้ามันอยู่ออก แก้มมันลื่นดีชะมัด
“มึงกินข้าวคนเดียวไม่เป็นหรือไงไอ้ฝรั่งขี้นก” ผมชี้หน้าด่ามัน มันดูจะกลัวผมมากเลย นั่งหัวหดยกมือขึ้นปฏิเสธ คนนี้เนี่ยนะกิ๊กไอ้แก้ว โคตรจะแต๋วแตกเลยว่ะ
“พี่อย่าทำตัวแบบนี้ได้ป่ะ แก้วจะไปกับเพื่อน แต่ถ้าพี่ไม่อยากไปกันสามคนพี่ก็ไปคนเดียวละกัน” มันพูดแล้วหันไปสนใจเอกสารต่อ อะไรวะ
“เมื่อคืนมึงไปเมากะมันมาทั้งคืนแค่นี้ยังไม่พอใช่ไหม” ผมด่ามันเดินมาที่หน้าโต๊ะ
“ผมแค่อยากดื่มแล้วพี่จะทำไม” เดี๋ยวนี้มีต่อปากต่อคำนะ เดี๋ยวแม่จับจูบให้ฝรั่งดู
“อ๋อ เมาๆจะได้อ่อยผู้ชายได้ถูกใช่ไหมล่ะ หึ” เท่าที่เห็นเมื่อวานพอผมกลับมันก็คงจะสั่งเหล้ามากินกันแล้วนั่งออเซาะกันแน่ๆ
“ผมไม่ใช่พี่ที่จะได้ควงใครมั่วซั่ว .. ขนาดลูกค้ายังไม่เว้น” มันพูดทำปากเบ้ นี่อย่าบอกนะว่ามันเข้าใจผิดเพราะเห็นผมไปนั่งทานข้าวกับคุณพีมใช่ไหม มันหึงผมแน่ๆ
“หึงล่ะสิ”
“เปล่า ไม่ได้หึง”
“ปากแข็งนะมึง ไปๆ เซ็นเสร็จก็ลุก ไอ้ฝรั่งนี่กูยอมให้มันติดรถมาด้วยก็ได้” ผมบอกอย่างอารมณ์ดี ไม่คิดว่ามันจะเห็นนะเนี่ย แสดงว่าที่มันเมานี่เพราะมันหึงผมแน่ๆ
“ไปกันแจ็ค เดี๋ยวเค้าพาตัวไปทานร้านเด็ด” มันเดินควงไอ้ฝรั่งออกไป ผมได้แต่ยืนกำมือแล้วเดินออกตามมา เราไปกันรถผม พอถึงร้านเราก็สั่งทานกัน ส่วนผมไปก็เหมือนมีส่วนเกิน ไม่แม้แต่จะชวนผมคุยด้วยซ้ำ มันใจร้ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ พอทานเสร็จผมก็ต้องไปส่งไอ้ฝรั่งที่คอนโด ถึงจะพาแก้วมันกลับมาที่ทำงาน พอกลับมายังไม่ทันจะคุยป๋าก็เรียกตัวมันไปคุย สงสัยจะเป็นเรื่องงาน ผมก็เลยต้องระเห็จตัวเองเข้าห้อง
“ป๋าเรียกมันมาคุยเรื่องอะไร” พอมันออกจากห้องป๋าได้ผมก็เดินเข้ามาหาป๋าที่ห้อง
“พรุ่งนี้คุณติณภัทรเขาจะเข้ามาดูงาน ป๋าเลยให้แก้วเป็นคนดูแล” ท่านพูดแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“ทำไมไม่ให้ผมดูแลล่ะ”
“ก็นึกว่าแกจะชอบผู้หญิง แต่คราวนี้คุณติณเขารีเควสหนูแก้วมา ป๋าก็ว่าดี แก้วใจเย็นและน่ารัก น่าจะคุยกันง่าย” ไอ้ผุ้หญิงอ่ะชอบ แต่แบบนี้มันเหมือนส่งเนื้อเข้าปากเสืออ่ะสิ
“ให้ผมทำแทนไม่ได้หรอป๋า”
“ทำไม แกหึงน้องมันหรือไง แยกแยะบ้าง นี่มันงานนะ”
“โธ่ป๋า เมียทั้งคน”
“โอ้โห เดี๋ยวนี้กล้าพูดเต็มปากเต็มคำ ทีแต่ก่อนล่ะไล่เอาๆ ถามจริง ถ้าน้องยังหน้าตาน่าเกลียดแกจะเอาไหมวะ” ป๋าถามเหมือนไม่รู้ว่าตอนที่แก้วมันทิ้งผมไป ผมเหมือนคนจะตายให้ได้
“ผมก็เอามันมาตั้งแต่หน้าตาแก้วหน้าม้าแล้ว ป๋าจะพูดทำไมเนี่ย” ผมไม่รู้ตัวหรอกว่าชอบมันไปได้ไง แต่พอมาอีกมีมันก็ชอบไปแล้ว จะหน้าตาแบบไหนผมก็ไม่สนหรอก
“เอาน่า น้องมันก็ผู้ชาย ไม่ใช่ว่าคนอื่นเขาจะชอบผู้ชายเหมือนแกสักหน่อย” ป๋าบอกขำๆ
“ผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชายนะป๋า โว๊ะ ไม่คุยแล้ว ผมไปทำงานละ” ผมบอกแล้วเดินออกมา ก่อนจะกลับห้องตัวเอง สักพักมีโทรศัพท์เข้าผมกดรับเป็นเบอร์ไอ้เลย์ มันบอกว่านัดผมไปเมาคืนนี้ ผมก็ตกลงไปเพราะพรุ่งนี้วันศุกร์ เจอกันร้านเดิมสองทุ่ม
( ครับ ) ผมกดเบอร์ห้องหาแก้วมัน
“ไปดริงค์กันไหมคืนนี้”
( ไม่เอาดีกว่าครับ แก้วขอกลับบ้านป๋านะ )
“อ้าว กลับบ้านหรอ แล้วกูล่ะ”
( พี่ก็ไปกับเพื่อนพี่สิครับ แก้วอยากกลับบ้าน )
“ไม่ได้จะไปกับไอ้ฝรั่งใช่ไหม”
( เปล่าครับ แก้วจะกลับไปทานข้าวกับป๋า พี่ขุน แค่นี้นะ งานแก้วเยอะ )
“อืมๆ”
ผมวางสายไป สรุปคืนนี้ผมคงฉายเดี่ยวไม่มีใครไปด้วย เลิกงานผมกลับบ้านทานข้าวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะมาร้าน ไอ้เลย์นั่งอยู่ก่อนแล้วพร้อมเด็กสาว แต่ผมไม่เอาเลยให้ไปนั่งกับมันสองคนเลย วันนี้คนคึกคักเป็นพิเศษเพราะวันศุกร์แห่งชาติ ผมว่าไอ้เลย์คงมีอะไรถึงได้เรียกผมมา แล้วก็จริง แม่งพอมาถึงได้ก็เมาก่อนเลยเพื่อนกู
“ทำไมเขาไม่รับรักกูวะ อึ่ก” ยังไม่ทันจะสี่ทุ่มแม่งนั่งตัวเอนละ
“มึงดูคู่แข่งมึงด้วย เขาออกจะเพอร์เฟคขนาดนั้น” ผมพูดแล้วชงเหล้าให้ตัวเอง ผมคงดื่มไม่มาก และคิดว่าคืนนี้จะไปนอนห้องแก้วมัน ไม่มีคนให้กอดมันนอนไม่หลับ
“เชี่ย ด่ากูเลยเหอะ ถ้าจะชมมันให้กูได้ยิน” เชี่ยนี่แม่งเรื้อนละ
“ผู้หญิงข้างๆมึงไง ไหนจะน้องเมย์ น้องห่าอะไรอีกเยอะแยะ”
“มันไม่เหมือนกันนี่หว่า คนนี้กูชอบจริงนะเว้ย แม่ง เสือกไปรับรักคนอื่นอีก เสียใจโว้ย!” มันพูดแล้วกระดกเหล้าหมดแก้ว รินเป็นน้ำเลยห่านี่ สงสัยผมคงต้องขับไปส่งมันอีก
“เออ มึงเคยได้ยินคนชื่อติณภัทรป่ะวะ กูว่าชื่อคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก”
“ก็ลูกนายกไง ที่หล่อๆ ดีกรีเด็กนอกอ่ะ โคตรสุภาพอีกต่างหาก ทำไมวะ อึ่ก” ขนาดเมามันยังจำได้อีก อ่อ จำได้ละ ลูกชายคนดังของท่านนายก
“เปล่าหรอกว่ะ ก็แค่อยากรู้” ผมตอบมันพลางนั่งนึกอะไรในใจไปเรื่อยๆ พอมันเมาจนได้ที่มันก็ป่วงเรื้อนจนผมต้องพามันกลับ ผมพามันไปส่งคอนโดก่อนจะบึ่งรถกลับไปหาไอ้ตัวดี ผมไม่ได้บอกมันไว้ก่อน ผมว่าป่านนี้มันคงนอนแล้ว
( หืม ) เสียงมันสะลึมสะลือมาก ผมโทรรอบสองถึงจะรับ
“ลงมาเปิดประตูให้หน่อย”
( ผมนอนบ้านครับ พี่ลืมหรือเปล่า ) เออ ตอนนี้กูอยู่หน้าบ้านมึงเนี่ย
“เออ กูอยู่หน้าบ้านเนี่ย จอดรถรออยู่”
( อ้าว มาทำไมครับ พี่ก็กลับบ้านไปสิ )
“กูจะนอนนี่มีปัญหาไหม ลงมาได้แล้ว กูรอนานแล้ว เปลืองน้ำมัน”
( แปปละกัน )
ผมวางโทรศัพท์พร้อมฮัมเพลงอารมณ์ดี คืนนี้จะได้นอนกอดเมียจนเช้า พรุ่งนี้ผมว่าจะพามันไปเที่ยวสักหน่อย คงจะให้มันเลือกเองว่าอยากไปไหน เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกที มันเดินออกมาแล้ว ใส่ชุดคลุมเดินตางัวเงียมาเชียว พอเปิดประตูเสร็จผมก็ขับมาจอดให้มันขึ้นมาเพราะทางเดินมันไกลจากตัวบ้านมาก ประตูก็ต้องใช้รีโมตเปิด
“ทำไมไม่กลับไปนอนบ้านครับ” มันถามหน้าตางัวเงีย ผมจอดรถเข้าซองแล้วลงมาจากรถ มันลงตามแล้วเดินนำผมเข้าบ้าน
“ไหนห้องมึง” ผมไม่ตอบเดินตามไป มันพาผมขึ้นมาชั้นบน ห้องมันเป็นประตูไม้สักบานใหญ่ บ้านป๋าณพตกแต่งสวยมาก
เหมือนกัน
“พี่อาบน้ำก่อนนะ แต่เอ่อ เสื้อผ้าไม่มีอ่ะ อื้อ ผมมีเกงเลย์กะเสื้อกล้ามตัวใหญ่ หวังว่าพี่จะใส่ได้นะ” มันพูดเมื่อเราเข้ามาในห้อง ผมมองรอบๆห้องส่วนใหญ่เป็นหนังสือกับของสะสม มันสะสมแสตมป์หรอเนี่ยติดทุกประเทศไว้ที่ผนัง
“มึงจะนอนแล้วหรอ” ผมเดินเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง แล้วกดหน้าลงที่ซอกคอหอม ตัวมันอุ่นๆกลิ่นหอมที่ผมชอบมีอยู่ทุกส่วนในร่างกาย
“อื้ออ ..เหม็นเหล้า เหม็นบุหรี่ด้วย อาบน้ำให้สะอาดนะ” มันไม่ตอบดึงมือผมออกพร้อมส่งผ้าขนหนูให้ผม ผมหัวเราะแล้วส่ายหัวก่อนจะเดินเข้ามาอาบน้ำ พอเข้ามาผมก็อาบน้ำสระผมชโลมกายแล้วล้างตัว พอเดินมาที่หน้ากระจกเท่านั้นแหละ ผมถึงต้องกับตกใจ ฟันปลอมเหยินๆที่ทำให้มันมีหน้าตาน่าเกลียดนี่หว่า มันวางอยู่ตรงขอบอ่างล้างหน้า ผมจับมันขึ้นมาดู แม่งโคตรจะแสบเลย ที่แท้ก็ปลอมตัวนี่เอง ผมก็นึกว่ามันไปทำศัลยกรรมมาเสียอีก พอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จผมก็แต่งตัวบ้าๆของมันเดินออกมา อย่างกับชาวเลชาวสวน ฮาได้อีก
“เช็ดหัวให้แห้งก่อนนะ เดี๋ยวไม่สบาย” มันพูดตอนที่ผมกำลังจะขึ้นเตียง นี่เมียหรือแม่วะเนี่ย
“เช็ดให้หน่อยดิ” ผมบอกมัน มันทำเสียงฮึดฮัดสักพักถึงจะยอมลุกมาเช็ดหัวให้ผม เป่าหัวซ้ำอีกทีถึงจะได้นอน
“อ๊ะ .. ทำอะไรครับ นอนเฉยๆได้ไหม” มันร้องเสียงหลงเมื่อผมสอดมือไปเล่นที่หน้าอกบางๆของมัน ผิวลื่นๆที่ผมคิดถึง ผมอยากกอดมันจะแย่
“จะไม่ให้กูกอดมึงเลยหรือไง หืม ฟอด” ผมท้าวมือถาม พลางหอมแก้มเนียนไปที
“ไม่” มันพูดอย่างใจร้ายมาก
“ทำไมวะ มึงเป็นเมียกูนะ” ผมพูดจับมันนอนหงาย
“ก็ใช่ แต่พี่ยังไม่ชัดเจนเลย จะให้แก้วไว้ใจได้หรอ” มันบอก นี่มันยังไม่ไว้ใจผมอีกหรอ
“แล้วมึงจะเอายังไง บอกมาดีกว่าว่ะ ทำแบบนี้กูไม่ชอบเลย” ผมบอกเสียงแข็ง แม่งจะทำให้ผมทรมานไปถึงไหน
“พี่ต้องเลิกพูดกูมึงกับผม” มันพูดข้อเสนอ อะไรวะ ก็พูดกันมาตั้งนานจะให้เปลี่ยนมันไม่ง่ายไปหรอ
“มึงอย่ามาเพ้อเจ้อว่ะ ก็แค่กูมึง” ผมบอก
“ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” มันพูดพลางพลิกตัวกลับ แม่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะใช้กำลังกับมันไปแล้ว แต่นี่พอเห็นมันโกรธมันงอนทีไร ผมอยากจะง้อให้มันเลิกงอนผมทุกที
“เออ พี่กับแก้ว ตกลงไหม” ในที่สุดความเงียบของมันก็เอาชนะผม ผมยอมพูดก็ได้ ก็ไม่ได้เสียหายอะไรแค่มันไม่ชิน
“อีกอย่าง พี่ต้องเลิกควงสาวทั้งหมด ห้ามมีเด็กในสต็อก ห้ามเจ้าชู้ แค่นี้ทำให้ผมได้ไหม” ยังไม่หมดอีกหรอวะ ได้คืบจะเอาศอกนะมึง
“เรื่องเยอะไปป่ะวะ ถ้ากูจะมีกิ๊กแล้วมึงจะทำอะไรได้” ผมบอก แม้ตอนนี้ผมจะไม่มีใคร แต่ผมก็อยากรู้ว่ามันจะทำอะไร
“ถ้าพี่มีได้ ผมก็แค่มีบ้าง ถือว่าหายกันไง ตกลงนะ” มันพูดทำหน้ากวนตีน แม่งเอ้ย ผมจะแพ้มันอีกแล้วใช่ไหม
“มึงก็ลองมีสิ กูอาละวาดแน่” ผมพูดพลางล้มตัวลงนอนกอดมัน อยากฟัดฉิบหายแต่ตอนนี้หมดอารมณ์
“พี่กับแก้ว” มันพูดเหมือนเตือนสติ แม่ง กัดไม่ปล่อยจริงๆ
“เออๆ เสาร์ อาทิตย์ นี้ ไปไหนป่ะ กู เอ่อ พี่จะพาไปเที่ยว” ผมบอกพยายามไม่หลุดคำหยาบออกมา
“พี่ว่างหรอ” มันถามแล้วเขยิบมาซุกตัวกับผม เห็นไหมว่ามันน่ารัก
“อืม อยากไปไหนหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมาจากออสกู เอ้ย พี่ไม่เห็นเราไปเที่ยวไหนเลย” ผมบอกพลางกดจูบที่กระหม่อมบาง ไม่คิดเหมือนกันว่าผมจะหลงมันขนาดนี้ จำได้ตอนที่มันอยู่ออส ผมต้องนอนกอดหมอนข้างทุกคืนเลยเพราะคิดถึงมัน
“ผมอยากไปเกาะล้าน” มันพูดน้ำเสียงเหมือนดีใจ มันน่าดีใจตรงไหนวะ มีแต่ความทรงจำที่ไม่ดี
“แน่ใจหรอวะ ไม่เห็นมีอะไรดีเลย” ผมถามแล้วกอดมันให้แน่นขึ้นอีก
“ผมอยากเจอใครบางคน เราไปเกาะล้านกันนะครับ ขอบคุณครับ ราตรีสวัสดิ์” อ้าว เด็กเวร พอมันพูดจบมันก็ซุกตัวนอนทันที พอจะท้วงมันก็สงสารเลยปล่อยมันนอนไป แต่ว่าผมแอบตงิดๆที่มันบอก อยากไปเจอใครบางคนหรอวะ แก้ว มึงตื่นมาคุยกับกูก่อน ไอ้ใครบางคนนี่มันใครวะ แม่งงงงง อย่าให้รู้นะว่าแอบคบใครที่เกาะนั้น
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ขอโทษที่มาช้านะคะ แถมยังสั้นอีก
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
รักคนอ่านทุกคน
:pig4:
-
:z13: :z13: :z13:
ทุกคนเป็นคนง่ายๆไม่คิดเยอะกันจีๆ
รักง่าย หายโกรธง่าย ลืมง่าย หยวนๆง่าย คิดง่ายๆ...
แก้วเอ๊ยยย นี่หนูเอาคืนแล้วหรอลูกกกกกกกกกกกก //นิต้มน้ำรอเก้อนะ ไม่ใส่เส้นซะทีง่ะ :serius2:
-
รู้สึกทั้งคู่จะมีพัฒนาการขึ้น :ruready
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
รู้นะจะไปหาน้องฟ้าที่ เกาะอ่ะดิ๊~~~ หึงต่อไปนะขุ่นขุนนนน 5555555 :hao3: :hao7:
-
ว่าจะเม้นท์นานล้ะ เราชอบเรื่องนี้นะคะ
อ่านง่าย อ่านแล้วสบายใจดี
เป็นกำลังใจให้แต่งต่อไปนะคะ
<3333
-
แก้วจะยอมคืนดีง่ายไปไหมม :katai1:ยังแก้แค้นไม่สะใจเลย อย่างนี้ต้องเอาคืนแบบให้กระอักเลือดไปเลย5555 :laugh: บ้าไปแล้วเรา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
สั้นอ่าา รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
:z13: :z13: :z13:
ทุกคนเป็นคนง่ายๆไม่คิดเยอะกันจีๆ
รักง่าย หายโกรธง่าย ลืมง่าย หยวนๆง่าย คิดง่ายๆ...
แก้วเอ๊ยยย นี่หนูเอาคืนแล้วหรอลูกกกกกกกกกกกก //นิต้มน้ำรอเก้อนะ ไม่ใส่เส้นซะทีง่ะ :serius2:
v
v
v
คิดเหมือนกันเลยแล้วเราก็เห็นด้วยกับคุณ ลูกแมวหลงทาง ที่ว่า
แก้วจะยอมคืนดีง่ายไปไหม ยังแก้แค้นไม่สะใจเลย อย่างนี้ต้องเอาคืนแบบให้กระอักเลือดไปเลย
ซึ่งเราก็ว่ามันง่ายไปมั๊ย นี่แก้แแค้นแล้วหรอเนี่ย
คือไอ้เราก็นึกว่าจะได้อ่านแบบแซ่บๆ แต่นี่ก็ไม่ได้เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนซักเท่าไหร่
แค่แก้วดูดื้อขึ้นแค่เนี๊ยะ?? ไม่สมกับความเลวที่อีพี่ขุนมันทำเลยซักนิด 1ปีที่ผ่านไปนี่ยังคิดอะไรกันไม่ได้เลยทั้งสองคน
แอบผิดหวังนิดๆตั้งแต่แก้วยอมแต่งงานกับมันง่ายๆ ไหนบอกเจ็บแล้วจำ นี่จำแล้วหรอ ตลกไปนะเราว่า
แต่ก็จะรอติดตามต่อไปว่าแก้วจะเอาคืนยังไง เพราะมันยังไม่ชัดเจนอะไรเลยทั้งสองคน
แก้วที่เหมือนจะเอาคืนก็เอาคืนแบบง่อยๆ ปญอ.ไปนะ และยังไม่เห็นจะทำอะไรเลย
ส่วนอิพี่ขุนแรกๆก็เหมือนจะทำตัวดีขึ้นเหมือนจะสำนึกผิด ก็กลับทำตัวไม่ได้ต่างจากเดิมมาก
(แค่ยอมมากขึ้น แค่เนี๊ยะอ่ะ สำหรับเรายังไม่ให้อภัยกับสิ่งที่มันทำแน่ๆ)
ปล.ถ้าจะดราม่าโดยให้อิพี่ขุนมันเป็นผู้ถูกกระทำนี่เราว่าคนอ่านส่วนใหญ่เค้ายินดีกินมาม่าชามนี้นะ
-
เด ้กคนนั้นสินะ ชื่ออะไรน้าา น้องฟ้า(?) ป้ะ
รับเป็นลูกบุญธรรมสิ ยังไงก็มีลูกไม่ได้
-
อิขุน เอ้ยยยย!!!!! ยังไม่เจียมกะลาหัวอีก ดีนะที่น้องมันรัก
อยากให้แก้วมีความสุขหรอกนะเลยยอม งดด่าแกซักพักละกัน อิฟาย
-
สบายๆกับตอนนี้
-
:z13:
-
อิพี่ขุนได้หัวปั่นเลยสินะ 555
น้องแก้วก็แสบใช่เล่นนะเนี่ย :hao7:
-
:mew1:
-
เรื่องนี้นะถึงพี่ขุนมันจะร้าย
แต่หลังเราไม่โกรธนะ พี่เขาดูโตขึ้น มีเหตุผล เรื่องแก้เผ็ดของแก้วเราเลยคิดว่า ไม่สำคัญแล้วอ่ะ
เงี้ยแหละคนเราพอห่างกันถึงรู้ว่าคนนี้อ่ะ สำคัญ
-
ดีดีนุ้งแก้วต้องเอาคืนให้เยอะๆ
โดนแค่นี้อีพี่ขุนยังไม่สะเทือนเบย
ยังสามมารถวางก้ามกะน้องแก้วได้อยู่
อยากเห็นพี่ขุนร้องไห้5555555
-
แก้วจะพาหนุ่มคนอื่นไปด้วยไหมนี่ :hao3:
-
o13 น่ารักจริงๆเลย แก้วเอาให้อยู่นะ
-
ถึงจะคืนดีกัน แต่ใครจะรับประกันว่าพี่ขุนจะไม่หัวหมุน เพราะแก้วคนใหม่ มันคงไม่จบอย่างมีความสุขเมื่อทั้งคู่คืนดีกันสินะคะ เวลายังหมุนไปเรื่อย
-
ไปหาน้องฟ้าแน่เลย
-
พี่ขุนทั้งต้องยอมและห้ามขัดใจน้องแก้ม กรรมตามสนอง ฮ่า เมื่อก่อนทำกับน้องไว้เยอะ
นี่ถ้าพูดว่ารักแก้วสักคำ แก้วก็คงใจอ่อนและยอมให้อภัยทุกอย่าง
แต่พี่ขุนแกมันปากหนัก งั้นก็ต้องโดนบทลงโทษจากน้องไปแบบนี้แหละ
หวังว่าไปเกาะคราวนี้จะได้สวีทกันบ้างนะ เอาใจช่วยทั้งคู่
-
สู้ๆนะแก้ววววววววว
-
:m20: :m20: :m20:
พี่ขุนนน มีแววว่าจะได้เข้าสมาคมเกรงใจเมียนะเนี่ย :laugh:
-
ตอนนี้แก้วเป็นแม่ทัพใหญ่คุมบังเหียน คิคิ
-
ให้พี่ขุนมันรักมันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นไปเลยแก้ว เดี่ยวพอมีคนมาจีบแก้ว มันกะทุรน ทุรายกะอักตายเองละ แค่เริ่มพีขุนกะขาดแก้วไม่ได้ล่ะ หึหึ :laugh: :laugh:
-
55555555555555555555
อิ พี่ขุน เป็นเอามากกกก
น่าร้ากกกกกกกกกกก :mew1:
-
เหมือนจะดีขึ้นเนาะ!?
-
สนุกๆๆๆรีบมาต่อน่าาา อย่ารุ้ว่าแก้วจะเล่นงานพี่ขุนยังไงต่อแร้ววว :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เกลียดอิขุนนะทุกวันนี้ก็ยังไม่ชอบ
แต่ก็ไม่อยากให้แก้วแก้แค้นอะไรขุนแบบให้กระอักเลือดหรอก
เราคิดว่าถ้าขุนยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองจริงๆก็น่าจะวินวินนะ
เราว่ากับคนที่เรารักน่ะอย่าเจ้าคิดเจ้าแค้นนักเลย
ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขกับคนที่เรารักดีกว่า
ว่าแต่แก้วอยากไปเจอใครเด็กผู้หญิงคนนั้นใช่ป่ะ?
-
ชั้นว่าคู่แข่งสุดแสนจะเพอร์เฟ็คคงใกล้ปรากฎตัวแล้วล่ะ โฮะๆ แกเสร็จแน่ๆอิขุน :laugh:
-
เอาตามความเป็นจริงมันไม่ได้ร้ายแรงเหมือนเรื่องอื่นนะ
เอาที่คนเขียนวางพล็อตไว้เลยค่ะ :3123:
-
คู่แข่งใกล้ปรากฎ
รีบๆทำคะแนนหน่อยนะพี่ขุน
-
แก้วคบคนอื่นเหอะ
-
เจอเด้กน้อยยย
-
สู้ๆค่ะ พี่ขุนเริ่มเป็นคนละ o13
-
:katai5:
-
เด็กน้อย
ผมกับพี่ขุนออกเดินทางกันแต่เช้า เรามากันแค่สองคนครับ ไม่มีคนอื่นมาด้วยเลย ตอนแรกผมก็แปลกใจนะที่เขาเป็นคนถามผมก่อนว่าอยากจะไปไหน เขาคงอยากเอาใจผมสินะ แต่คนอย่างเขาเนี่ยหรอจะดีได้นาน พอมีคนเข้ามาคุยกับผมอันที่จริงเขาก็แค่เข้ามาถามทาง แต่พี่แกนี่สิ ทำเหมือนกับทุกคนที่เข้ามาจะมาจีบผมอย่างนั้นแหละ
"อย่าทำเหมือนว่าทุกคนต้องชอบผมได้ไหมเล่า" ผมดันมือเขาที่เกาะเอวออก ตอนนี้เรานั่งกันอยู่บนเรือข้ามฟากครับ ผมเป็นคนบังคับเขาเอง ไหนๆก็มากันแค่สองคน ลองนั่งเรือร่วมไปกับคนอื่นบ้างก็ดีเหมือนกัน
"ก็ไอ้นั่นมันมองมึงไม่วางตาเลยไม่เห็นหรือไง" เขาหลุดพูดมึงทุกครั้งที่ไม่สบอารมณ์ ผมเลยมองเขาไม่วางตาบ้างเช่นกัน
"พี่ขอโทษ เราเมาคลื่นไหม เขยิบมานี่มาแดดร้อน" เขาทำหน้าอ้อนผมแล้วดึงผมเข้าไปนั่งใกล้ยิ่งขึ้น ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนั่งมองกระแสน้ำที่ตีคลื่นแล้วรู้สึกมีความสุขดี พี่ขุนใช้มือจับผมที่เริ่มยาวทัดที่หู แล้วเอาคางมาเกยที่บ่าผม คนในเรือมีบางคนกำลังนั่งมองพวกผมแล้วหันไปพูดคุยกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน บางคนก็แอบเอามือถือขึ้นมาถ่าย ก็แน่สินะ ผู้ชายหล่อ ไฮโซ อย่างพี่เขา มานั่งกอดเด็กผู้ชายเฉิ่มๆแบบผม เป็นใครใครก็ต้องประหลาดใจ
นั่งกันมาได้สักครึ่งชั่วโมงก็ถึงเกาะ ผมบอกพี่เขาให้แล้วว่าจะไปพักที่เดิม พี่ขุนก็จัดการโทรบอกเพื่อนให้เรียบร้อย เดินมาถึงก็มีรถมารับครับจากรีสอร์ตที่พัก พี่ขุนยกสัมภาระทั้งหมดไป ส่วนผมเดินตัวปลิวขึ้นรถตามมา อากาศเริ่มจะร้อนเพราะใกล้จะเที่ยง มาถึงที่พักเราก็เช็คอินเข้าห้องพัก เก็บของเสร็จก็ออกมาทานข้าว เราเปลี่ยนชุดเป็นขาสั้นทั้งคู่แต่ผมใส่เสื้อมีแขนพี่ขุนใส่เสื้อกล้ามอวดกล้ามแขนล่ำโชว์สาว
"ไหนล่ะคนที่เราอยากเจอ" เหมือนเขาจะนึกขึ้นได้เลยถามผม ตอนนี้เรานั่งทานข้าวเที่ยงอยู่ ด้านนอกลมเย็นดี อากาศกำลังสบาย
"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน" ผมบอกแล้วทานข้าวต่อ พี่เขาก็เลิกคิ้วเหมือนสงสัย ส่วนผมก็ได้แต่สอดส่ายตาหาเด็กน้อยที่ผมตามหา บางทีน้องอาจจะกำลังกินข้าวอยู่ก็ได้ ผมเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ไว้ถ้าไม่เจอจริงๆคงต้องลองถามคนแถวนี้ดู
"อ้าว ไม่รู้ได้ไง อ่ะนี่ ทานเยอะๆ ผอมจนจะเป็นไม้เสียบลูกชิ้นอยู่แล้ว" ตักผัดผัก ปลาทอดใส่จานผมจนแทบล้น ปากก็บ่นๆๆ นี่ขนาดยังไม่แก่เลยนะ บ่นอย่างกับตาลุงอายุหกสิบ
"ด่าอะไรอีกล่ะ รีบทานเข้า จะไปเดินชายหาดไม่ใช่" ผมแอบหัวเราะไม่ให้พี่เขารู้ จริงอย่างที่เขาพูด ผมแอบว่าเขาอยู่ .. เราทานกันจนเสร็จ เข้าห้องทาครีมกันแดดกันก่อนถึงจะเดินออกมาด้านนอก ผ่านไปปีกว่าๆแต่ผมยังจำเรื่องราวได้ทั้งหมดราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นไม่กี่วัน สิ่งที่ผมเคยโดนกระทำผมจำได้ทุกอย่างเพียงแต่ผมเลือกที่จะทิ้งมันไว้แล้วเผชิญหน้ากับคนที่กำลังเปลี่ยนตัวเอง ผมยังไม่ไว้วางใจเขาเต็มร้อย ตอนนี้ผมยื่นให้เขาแค่ห้าสิบ และอีกห้าสิบเขาต้องเป็นคนทำมันขึ้นมาด้วยตัวของเขาเอง
ผมเดินแยกกับพี่ขุนที่บอกจะไปซื้ออาหารทะเลมาไว้ทำกันตอนเย็น ตอนแรกพี่เขาก็ชวนผมแต่ตอนนี้ผมอยากเจอเจ้าเด็กผมหยักโศกตัวนิ่มของผมมากกว่า ผมเดินจากชายหาดเข้ามาที่เดิมที่คิดว่าผมเจอฟ้าตรงนี้ แต่ตอนนี้มันไม่มีใครสักคน เด็กน้อยที่เคยวิ่งเล่นเมื่อหนึ่งปีก่อนตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว
"ป้าจ๋า ผมรบกวนหน่อยครับ พอดีผมตามหาเด็กคนนึงชื่อน้องฟ้า ผมหยักโศก ตัวขาว น้องเขาอยู่แถวนี้หรือเปล่าจ๊ะ" ผมเดินมาหาคุณป้าแก่ๆคนนึงที่กำลังจะเดินไปทางห้องเช่า ป้าแกก็หยุดฟังผมเอาข้าวของวางบนเก้าอี้ไม้ตัวที่ผมเคยนั่ง
"ลูกอิฝ้ายล่ะสิ มีอะไรกับมันล่ะอิหนู มันคงเล่นอยู่ในห้องกับแม่มันแหละ จะไปหาไหมล่ะ ห้องมันก็ที่มีชั้นวางรองเท้าเก่าๆอยู่น่ะ เห็นไหมล่ะ" ผมมองตามมือไป เห็นห้องแถวเก่าๆ ประตูสีไม้บานเก่าๆ ชั้นวางรองเท้าที่ใกล้จะหักเต็มทน ผมรีบขอบคุณคุณป้าแต่ไม่ลืมช่วยแกยกของไปที่ห้องแกด้วย ห้องป้าอยู่เป็นห้องแรก ส่วนห้องน้องฟ้าอยู่เกือบสุดท้าย
ก๊อกก ก๊อกก
"ไอ้ฟ้าเปิดประตูดิ๊" ผมได้ยินเสียงตะโกนในห้องตามด้วยเสียงเปิดประตูดังแกร๊ก
"ใครมาวะ" เสียงผู้หญิงที่น่าจะยังสาวขานขึ้น ผมลอบมองประตูที่ค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆตามด้วยสีหน้าเหรอหราของเด็กน้อยที่ผมคิดถึง ทำไมผมถึงรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้จังนะ ดูเหมือนน้องเขาจะจำผมไม่ได้ แหงล่ะก็ตอนนั้นผมพรางหน้าด้วยหน้าตาที่น่าเกลียดนี่นา
"มาหาใครคะคุณ" เพราะมัวแต่ยิ้มให้น้องเลยไม่ทันสังเกตว่าคนเป็นแม่เดินมาถึงหน้าประตูแล้ว เธอน่าจะอายุราวๆยี่สิบกว่าๆ น่าเสียดายไม่น่ามีลูกเร็ว
"ผมมาหาน้องฟ้า เอ่อ ขอผมเข้าไปได้ไหม เอ้ย ไม่เอาดีกว่า เราไปหาที่คุยกันไหม ผมพักที่รีสอร์ตด้านหน้านี่เอง ทานข้าวกันไหม ผมเลี้ยง" ผมพูดไปทั้งๆที่คิดว่าใครจะเชื่อใจยอมให้ผมเข้าไปในบ้าน พอนึกอีกทีขอเป็นคุยด้านนอกดีกว่า น่าจะสบายใจกว่า
"มีธุระอะไรกับมันงั้นหรอ ฉันคงเชื่อคุณง่ายๆไม่ได้อ่ะนะ" เธอถามสีหน้าวิตกเล็กน้อย ก็แหงล่ะนะ อยู่ดีๆมาชวนไปกินข้าว ผมนี่ก็บ้าเนอะ
"พอดีผมเคยมาที่นี่ครั้งนึงแล้วผมถูกชะตากับน้อง ผมแค่แวะมาเยี่ยม แต่ถ้าคุณสะดวกผมอยากพาน้องไปทานข้าว" ผมบอก เธอชั่งใจสักพักก็เดินไปเอากุญแจมาล็อคห้อง เราพากันเดินมาที่ร้านอาหารด้านล่างของรีสอร์ตเพราะใกล้ที่สุดแล้ว ดูเหมือนตอนนี้ฟ้าก็ยังจำผมไม่ได้ หึหึ เด็กก็แบบนี้ จำง่าย ลืมง่าย ไม่เหมือนผมที่จำแล้วไม่เคยลืม
"สั่งตามสบายเลยครับ น้องฟ้าทานเยอะๆนะลูก" ผมบอก น้องยิ้มเล็กๆยังติดเขินอายอยู่ สรุปแม่เขาก็เป็นคนสั่งมามีข้าวผัดปูผมก็เปลี่ยนให้เป็นสั่งจานใหญ่ ต้มจืดผมก็เปลี่ยนหม้อใหญ่ให้ มีผัดผักของแม่ แล้วก็ของทานเล่นเล็กน้อยเป็นออเดิร์ฟ ส่วนผมไม่ทานครับ สั่งน้ำส้มมาทานเล่นก่อนจะเริ่มคุยกับน้อง
"น้องฟ้าจำพี่แก้วไม่ได้หรอครับ" ผมถามยื่นมือข้ามไปลูบหัวหยอยแต่นุ่มนิ่มน่าฟัด
"...." ได้รับเสียงเงียบแล้วตามด้วยการส่ายหน้าในเวลาต่อมา
"ฟ้า มาจากท้องที่กว้าง .. ส่วนแก้ว มาจากทรายที่บริสุทธิ์ .. พอจะจำได้หรือยัง ตอนที่เราหกล้ม พี่อุ้มเราขึ้นมาไง" ผมบอก น้องทำท่านึกอยู่นาน ก่อนจะเดินมาหาผมแล้วสะกิดแขนผมให้เอาหน้ายื่นลงไปหาเขา
"ตรงนี้ .. มันหายไป .. ฟันพี่ .. ก็ไม่น่าเกลียดแล้ว" ผมยิ้มพร้อมกับดึงน้องมากอด น้ำตาผมแทบไหลออกมา แสดงว่าน้องจำผมได้ น้องจำผมได้จริงๆ น้องจิ้มๆมาที่ใบหน้าผมเหมือนจำรอยเหล่านั้นได้ดี ผมสูดน้ำมูกก่อนจะหอมแก้มเด็กน้อยสองข้างเพราะดีใจ
"พี่แก้วอยากให้มันหายไปแล้วหรอ" น้องถามเพราะคงจำที่ผมพูดไว้ได้ มันลบออกถ้าผมอยากจะลบมัน
"ครับ พี่ลบมันออกแล้ว ก็พี่อยากจะหล่อเหมือนฟ้าไง ดีไหมเรามาแข่งกัน " ผมฟัดแก้มน้องหัวเราะเสียงคิกคัก จนอาหารเริ่มมาเสิร์ฟผมเลยให้น้องกลับไปนั่งที่ แต่น้องจะนั่งข้างผม ผมเลยขยับให้น้องนั่งตรงข้ามแม่เขา
"แล้วแฟนคุณ เอ่อ" ผมเอ่ยถามแม่ฟ้า ดูเขาไม่น่าโสด แฟนเขาอาจจะออกไปทำงาน
"แฟนหนูมันเลิกกับหนูไปก่อนฟ้าจะลืมตาดูโลกอีก หนูชื่อฝ้าย เรียกฝ้ายก็ได้ไม่ต้องมาคุณเคิน" เธอพูดทำหน้าไม่สนใจโลก เธอคงชินแล้วสินะ เลิกกันมาคงหลายปีแล้ว
"จ่ะฝ้าย แล้วทำมาหากินอะไรล่ะเนี่ย" ผมถาม ดูจากสภาพห้องที่ไม่มีอะไรเลยคงเดาได้ว่าค่อนข้างลำบากน่าดู
"หนูรับจ้างเป็นเด็กเสิร์ฟร้านส้มตำตรงหาดนู่น ก็พอมีพอกิน แต่เสียดายที่ไอ้ฟ้ามันไม่ได้เรียนเหมือนคนอื่น ปีนี้มันก็ห้าขวบแล้ว หนูก็สงสารมันเหมือนกัน" ผมหันมามองเด็กน้อยที่ตักข้าวทานไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเขาแล้วก็ใจหาย ผมรู้สึกสงสารน้องเขาเหลือเกิน
"แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานหรอ" ผมถาม
"วันหยุดจ้า ทำงานเป็นกะ หยุดไม่เหมือนคุณๆหรอก" ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
"พี่แก้วหายไปไหนตั้งนาน" น้องพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก ส่งรอยยิ้มน่าเอ็นดูเหลือเกินมาให้จนผมต้องส่งมือไปลูบหัวน้องด้วยความรักใคร่
"พี่ไปเรียนครับ เราล่ะอยากเรียนไหม" ผมถาม เจ้าตัวเริ่มเบะปาก อย่าบอกนะจะร้องไห้
"หนู .. ฮึ่ก .. หนูอยากเรียนเหมือนพี่คนอื่น .. หนูอยากใส่ชุดนักเรียน .. หนูอยากไปโรงเรียน .. ฮึ่ก" สะอื้นจนข้าวร่วง ผมรีบหยิบทิชชู่เช็ดให้น้องตามด้วยสั่งอีกทีจนหมด
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ เดี๋ยวก็ได้เรียนแล้ว นะ" ผมลูบหัวปลอบ น้องนิ่งพยักหน้าเข้าใจลงมือทานข้าวต่อ เราคุยกันต่อเรื่องครอบครัวเขาจนทานข้าวเสร็จผมก็สั่งขนมหวานไอศกรีมมาให้สองแม่ลูกทาน ฝ้ายเล่าว่าเขาไม่มีพ่อแม่อยู่กับยายพอยายเสียก็อยู่กับแฟน จนเลิกคบก็เช่าห้องอยู่กับลูกสองคน
"อ้าว หิวหรอวะ แล้วทำไมมานั่งอยู่กับ ..." พี่ขุนที่เพิ่งกลับมาทักผม ซื้ออะไรมาเต็มมือเลย รุงรังชะมัด
"นี่ฝ้าย ส่วนนี่น้องฟ้า นี่คุณขุนนะ เอ่อ พี่ผมเอง" ผมแนะนำไป ฝ้ายกับน้องฟ้าไหว้พี่ขุนกันใหญ่ ส่วนพี่ขุนน่ะหรอก็ทำหน้าบึ้งสิครับ สงสัยเรื่องที่ผมว่าเขาเป็นพี่มั้ง
"อืม ตามพี่มาที่ห้องแปปดิ๊" เขาเดินนำไปแล้ว ส่วนผมได้แต่ส่ายหัวบอกให้ฝ้ายทานขนมกันไปก่อนจะรีบมา
"เอาล่ะ อย่าบอกนะว่าคนที่มาหาคือผู้หญิงคนนั้น นี่มึงกลับใจเป็นผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่ ห๊ะ!" เขาวางข้าวของลงหน้าห้อง ก่อนจะไขกุญแจให้ผมตามเข้าไป
"ผมก็เป็นผู้ชายตั้งนานแล้วเถอะ" ผมบอกเสียงเบา แต่เขาดันได้ยิน
"มึงเป็นเมียกูอย่าลืมสิ" เขาเดินมาลูบบั้นท้ายผมพูดน้ำเสียงเซ็กซี่ บ้าชะมัด
"อย่าย้ำนักเลยน่า คือแบบนี้ ผมมาหาน้องฟ้า ปีก่อนที่ผมมาอ่ะ ผมเจอน้องเขาแล้วถูกชะตา น้องเขาน่าสงสารมากเลยนะ ผม .. " ผมบอกแล้วเดินออกห่างพี่เขา ไม่อยากอยู่ใกล้ กลัวจะเสียตัวชะมัด
"ก็เลยอยากพามันกลับไปด้วย?" พี่ขุนเหมือนเดาใจผมออก เขาเลิกคิ้วถาม แต่ดูไม่น่าจะอนุญาต
"อันที่จริงผมก็คิดไว้นะ แต่ .." ยังไม่ทันจะพูดจบเสียงพี่ขุนก็ดังทะลุโสตประสาทขึ้นมาทันที
"กูไม่อนุญาต มาหาก็พอแล้ว จะพาไปทำไมให้รกบ้าน" พี่เขาพูดแล้วเดินหนีผมออกมาด้านนอก จัดของที่จะทำเย็นนี้อยู่คนเดียว อะไรอ่ะ ก็แค่คิดๆ ไม่พาก็ไม่พาดิ
"ผมขอไปหาน้องเขาอีกเดี๋ยวนะ เดี๋ยวมา" ผมบอกแล้วเดินกลับมาปรากฎพวกเขาทานกันเสร็จหมดแล้วแต่รอผมอยู่ ผมรู้สึกผิดจัง ผมจ่ายตังเรียบร้อยแต่เรายังนั่งคุยกันอยู่ ใจความหลักๆคือเรื่องของฟ้า ผมอยากให้เขาเรียน ผมคิดว่าอาจจะส่งเงินมาทุกเดือนดีไหม แต่เรียนบนเกาะแบบนี้มันจะได้ความรู้เท่าที่โรงเรียนในตัวเมืองเหรอ เฮ้อ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม จะพากลับไปก็ดูจะเกรงใจเพราะที่ผมอยู่ตอนนี้เป็นบ้านพี่ขุนไม่ใช่บ้านผม
"เย็นนี้อยู่ทานปิ้งย่างด้วยกันสิฝ้าย นะ" ผมร้องขอ อยากจะใช้เวลาอยู่กับน้องฟ้านานๆ
"ไม่ไหวแล้วจ่ะ เอางี้ละกัน คุณก็เอาตัวฟ้ามันไว้ เดี๋ยวหนูต้องเข้าไปซักผ้าต่อ ขอบคุณมากนะจ๊ะ ฟ้า อยู่กับพี่เขานะเอ็ง" ฝ้ายบอกแล้วขอตัวกลับ ส่วนผมก็เดินจูงน้องฟ้ามาที่ห้อง ดูเหมือนพี่ขุนจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นะ แถมน้องเองก็ยังดูกลัวๆพี่เขา สงสัยต้องให้ทำความรู้จักกันแล้ว
"สวัสดีพี่ขุนสิครับน้องฟ้า" ผมบอกเด็กน้อยที่ยืนแอบอยู่ข้างกายผม
"สวัสดีฮะ" เด็กน้อยเสียงสั่นกล้าๆกลัวๆจนผมต้องลูบหัวให้ผ่อนคลาย
"อืม ดูจะรักมันมากนะ" พี่ขุนพูด ตอนนี้เขากำลังย่างหมึกหอยให้ทาน น่ากินมากทีเดียว กลิ่นนี่โชยมาจนหิวเลย
"ก็น้องเขาน่าเอ็นดู เนอะฟ้าเนอะ" ผมอุ้มน้องขึ้นมาฟัดแล้วเดินไปหาพี่ขุน ฟ้ารีบกอดคอผมอาจเป็นเพราะกลัว ส่วนผมก็ยิ่งแหย่ยื่นฟ้าเข้าไปใกล้พี่ขุนยิ่งขึ้น
"ฟอดดด"
"อื้อ ฉวยโอกาส ต่อหน้าเด็กนะ" ผมตีที่บ่าใหญ่ที่แอบมาฉวยโอกาสผมต่อหน้าเด็ก คนอะไรนิดหน่อยก็ชอบลวนลามอยู่เรื่อย
"คิกคิก"
"หอมเมีย ฉวยโอกาสยังไง เด็กมันยังหัวเราะชอบใจเลยเห็นไหม" ผมส่ายหัว น้องฟ้าเอานิ้วมาจิ้มแก้มที่ผมถูกหอมอย่างเขินๆ เห็นไหม เด็กรู้หมดเลย มันดีไหมเนี่ย
"หนูนั่งตรงนี้นะ พี่แก้วรินน้ำให้" ผมวางน้องลงแล้วเดินเข้าไปหยิบน้ำแข็งในห้องใส่กระติก ถือออกมาพร้อมแก้ว กำลังจะเดินไปหาฟ้า แต่พออีกทีผมก็เห็นน้องอยู่ในอ้อมกอดพี่ขุนเสียแล้ว และดูท่าความกลัวที่เคยมีจะหายไปแล้วด้วยนะ
"ทำไรกันครับ" ผมถามเดินมาใกล้ๆ
"ย่างหมึกฮะพี่แก้ว พี่แก้วจ๋า หมึกนี่ห๊อมหอม" ฟ้าที่ถือไม้คีบกำลังตั้งใจเป็นอย่างมากในการพลิกปลาหมึกกลับไปมา หึหึ ตัวแค่นี้น่ารักจริงเชียว
"เดี๋ยวก็ได้ทานแล้วนะ มาครับ อ่ะ น้ำ" ผมรับฟ้ามากอดแล้วส่งน้ำให้พี่ขุน ตอนนี้ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ล้วนมีคราบถ่านที่ใบหน้า ช่างไม่ระวังเลย
"อยู่นิ่งๆเร็วพี่เช็ดคราบให้ .. อ่ะ .. เช็ดให้คนโตด้วย" ผมเช็ดให้น้องเสร็จก็ยื่นผ้าไปเช็ดให้คนที่กำลังง่วนกับเตาต่อ พี่ขุนหลับตาพริ้ม ดูไม่มีพิษมีภัย ดูแล้วก็น่าเอ็นดูไปอีกแบบ
"พี่ขุนจ๋า ฟ้าหิวแล้ว" พูดจาช่างออดอ้อนให้คนตัวโตกว่าหันมาขบกัดเล็กๆ
"เห็นเพิ่งจะกินไปเมื่อกี้ กระเพาะมารหรือเปล่าเนี่ย" พี่ขุนแซวขึ้น แต่ไอ้ตัวเล็กไม่รู้จักงอน ยังมีการยืนโชว์พุงขาวน่าฟัดอีก
"ท้องหนูใหญ่เหมือนฟ้าาาาาา" อวดพุงขาว ส่ายไปมา ทำหน้าแป้นแล้นจนพี่ขุนต้องเดินมาเขกหัวเล็กไปที ฮ่าๆ ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งมีความสุข หวังว่าพี่เขาจะเปลี่ยนใจให้ผมพาน้องไปอยู่ด้วยนะ
นั่งทานกันจนสามทุ่มผมก็พาน้องไปส่งที่ห้อง เรามีจูบราตรีสวัสดิ์ก่อนนอนกันด้วย ตอนนี้ผมกับพี่ขุนเดินกลับมาถึงห้องแล้ว เราไขประตูเข้าห้อง ผมรีบคว้าผ้าขนหนูเพื่ออาบน้ำ อาบเสร็จก็ดันคนตัวโตที่ขี้เกียจเข้าไปอาบบ้าง ตัวก็มีแต่กลิ่นเตายังจะไม่อยากอาบน้ำอีก .. พออาบเสร็จก็ผลัดกันเช็ดหัว ปิดไฟนอน วันนี้แม้จะไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรมากมายแต่ก็เหนื่อยล้าเต็มทน
"คิดอะไรอยู่ หืม" ผมนึกว่าพี่เขาหลับไปแล้วเสียอีก เขาขยับมากอดเอวผมที่เอามือก่ายหน้าผากไว้ ดึงมือผมออกแล้วจับให้ซุกมาที่อกเขา
"เรื่องเด็กคนนั้นหรอ" เขาถามอยู่ข้างหูกดริมฝีปากมาที่ขมับหลายรอบ
"ผมสงสารน้อง อยู่นี่น้องไม่ได้เรียนหนังสือ แถมเงินจะใช้กันยังไม่พออีก" ผมบอกเมื่อนึกถึงที่คุยกันวันนี้ เงินเดือนแค่สี่ห้าพันมันจะไปพอยาไส้อะไร
"มึงนี่เป็นคนดีเกินไปละ" เขาพูดเหมือนหมั่นเขี้ยวรัดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
"เฮ้อ ถ้ากูยอมให้พาสองแม่ลูกเข้าบ้าน มึงจะเลิกเครียดใช่ไหม" เขาพูดเหมือนเขาจะยอมอย่างนั้นแหละ ผมเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาอ้อนวอน ถ้าพี่ขุนใจดีพี่ขุนต้องให้แก้วสิ
"จุ๊บ .. ไม่ต้องทำหน้าอ้อน จะพาไปก็ไป ไหนๆก็มีลูกไม่ได้แล้ว เลี้ยงเด็กอีกคนคงไม่ตายหรอกมั้ง" ผมตาโตเมื่อพี่เขากดจูบลงมาแล้วพูดคำที่ไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากปากของเขา
"พี่ไม่ได้โดนยาเสน่ห์ใช่ไหม" ผมจับหน้าหล่อๆที่มีหนวดนิดๆพอทิ่มมือส่ายไปมา พี่แกดูจะหัวเสียมากทีเดียว
"มึงก็รู้ว่ากูเปลี่ยนไปแล้ว ต่อไปนี้อยากได้อะไรก็บอก ถ้าหาให้ได้ก็จะหามาให้" เขาลูบแก้มผมอย่างแผ่วเบาแล้วประทับจูบมาที่หน้าผาก อืม ช่วงนี้เขาแทบไม่สูบบุหรี่ถ้าอยู่กับผม เขาไม่เคยขืนใจผมอีกเลย และเราไม่ได้มีอะไรกันมาปีกว่าแล้ว โดยที่เขาเองไม่ได้คิดมีใคร
"ขอบคุณครับ" พูดแล้วซุกเข้าหาไออุ่น แม้จะยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซนต์แต่ก็จะพยายามทำความรู้จักกับพี่ขุนคนใหม่ให้มากกว่านี้
.....
เช้านี้ผมเดินไปรับฟ้ากับฝ้ายมาทานข้าวต้มตอนเช้าด้วยกัน ผมตัดสินใจแล้วว่าจะให้สองแม่ลูกเข้าไปอยู่ในบ้านกับเรา พี่ขุนก็ตกลงแล้วและจะรับน้องฟ้าเป็นบุตรบุญธรรม ผมให้เวลาฝ้ายไปลาออกและเก็บของจนถึงบ่ายสอง จากนั้นก็ออกเดินทาง เรานั่งเรือข้ามฟากมาจนถึงฝั่ง พี่ขุนขับรถพาเรากลับบ้าน ฟ้าก็ตื่นเต้นตลอดทางที่เข้าเมือง คงเป็นเพราะน้องอยู่แต่บนเกาะ ถนนหนทาง รถราวิ่งกันให้ควั่ก คงจะไม่ค่อยได้เห็นสักเท่าไหร่
"ตื่นเต้นหรอครับ" ผมหันไปถามเจ้าตัวเล็กที่แต่งตัวคิดว่าน่าจะดูดีที่สุดเท่าที่มี ผมกะว่าจะพาฟ้าไปเดินดูเสื้อผ้านักเรียน เสื้อผ้าใส่เล่น แต่ก่อนอื่นต้องหาโรงเรียนให้เขาก่อน
"พี่แก้วจ๋า ฟ้าตื่นเต้น เมื่อกี้เห็นของเล่นเต็มไปหมดเลย ฟ้าอยากเล่น" น้องเกาะกระจกมองออกไปข้างทางแล้วพูดเสียงน่าสงสาร
"เดี๋ยวพี่แก้วพาไปนะ ไม่ต้องห่วงที่กรุงเทพฯของเล่นเยอะแยะเลยล่ะ" ผมบอก น้องส่งเสียงดีใจลั่นรถจนพี่ขุนส่ายหัว
เรามาถึงบ้านกันตอนเกือบหกโมงเย็น เด็กที่วิ่งมารับบอกป๋าไม่อยู่ ไปไดรฟ์กอล์ฟ ผมพาสองแม่ลูกเข้าบ้าน ห้องหับคงต้องให้อยู่ด้านหลังไปก่อน มันมีห้องว่างห้องนึงตรงข้างๆห้องทำงาน ผมว่าจะทำห้องนั้นให้ฝ้ายกับน้องฟ้าอยู่ แต่คงต้องรออีกสักหน่อย
"แก้ว" กำลังเดินไปดูห้องด้านหลังให้สองแม่ลูก แต่โดนพี่ขุนเรียกเสียก่อน ตอนนี้เรายืนอยู่หลังบ้านแค่สองคน
"ครับ"
"พี่ว่าสายตาแม่ฟ้าที่มันมองพี่แปลกๆนะ เราสังเกตไหม" เขาถามผมเหมือนสังเกตอะไรผิดปกติ
"ก็ไม่นี่ครับ ทำไม คิดว่าเขาชอบตัวเองหรือไง คิดมากน่าพี่ขุน ผมขอตัวเดินไปดูห้องก่อนนะครับ" ผมตบบ่าร่างสูงไปทีแล้วเดินแยกออกมาดูห้อง หึ พี่แกยืนเลิกคิ้วสักพักก่อนจะเข้าไปในบ้าน คงไม่มีอะไรหรอก บางทีฝ้ายอาจจะกลัวๆพี่ขุนก็ได้มั้ง ก็ดูหน้าตาสิ โหดยังกับอะไร ยิ้มก็ไม่ค่อยจะยิ้ม คนอะไรหน้าโฉดได้ทั้งวัน ..
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
จะรับคำติชมไปแก้ไขนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
คนสวยใจดีจริงๆนะน้องแก้ว :กอด1:
-
ฝ้ายห้ามคิดอะไรกับพี่ขุนนะ stop stop it ฮาจิมาา 55555555555555555555555555555
-
ไม่ใช่อิหนูฝ้ายมันหวังจะงาบอิพี่ขุนหรอกนาาาา :hao6:
-
โอ้ แก้วกำลังจะเลี้ยงแม่งูไว้
ระวังฟ้าไว้ให้ดีๆนะ
-
แก้วไว้ใจฝ้ายมากไปป่ะ ยังไงพี่ขุนมันก็หล่อนะเว่ย น่ากลัวจริงๆ
-
บางทีแก้วก้อโง่นะพาผู้หญิงเข้าบ้านเฉยเลย
-
ทำไมไม่เอามาแต่ลูกละคะน้องแก้ว
เดี๋ยวฝ้ายก็คาบพี่ขุนไปกินหรอกค่ะ ยิ่งไอ้พี่ขุนมันไม่ได้ปลดปล่อยมานาน
ระวังไว้ให้ดีนะ จะหาว่าไมเตือน แล้วจะเสียใจทีหลัง
-
แก้วบอกขุนเป็นพี่ ฝ้ายก็คิดไม่ซื่อดิ น่าจะบอกไปเลย ว่าพี่ขุนอะ 'ผัววววแก้วเองครับ'
-
หืมมม ยัยฝ้ายเริ่มจะแปลกๆละ :ruready
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ฝ้ายคิดอะไรกับพี่ขุนแน่ๆ
-
หาเรื่องเข้าบ้านรึเปล่าแก้ว น้องฟ้าอะน่ารัก แต่แม่ฝ้ายอะไม่น่าไว้ใจ
แต่ก็เป็นบททดสอบอย่างดีของอีพี่ขุนมันนะ ถ้ายังไม่เลิกชั่วและมั่ว
ก็ตัด_ำปล่อยวัดซะเลย 5555 :laugh: :laugh:
-
:mew1: :mew1:
-
เหมือนมีลางว่าปัญหาจะเกิด :katai1:
-
ตอนนี้แก้วโง่อะ ดีจนโง่ อิพี่ขุนก็อุตส่าห์สังเกตุแล้ว โธ่แก้วว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เดาว่าอาจจะมีดราม่าเรื่องฝ้าย แน่นอน! :katai1:
-
อย่าทำตัวเป็นงููเห่านะฝ้าย
-
โอ๊ยยย ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ อยากให้มาต่อเร็วๆ อ่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
ฝ้ายจะงาบพี่ขุนหรอ.
-
พี่ขุนนอนล็อคประตูดีๆนะ ฝ้ายเข้าหาแน่ๆ ขนาดสาวๆสวยๆเริ่ดๆก็ยังหวังจับพี่ขุนเลย จะมานับประสาอะไรกับฝ้ายที่ไม่มีอะไรในชีวิต เพิ่งจะ 20 แฟนทิ้ง ลูกติด ไม่มีการศึกษาที่จะสามารถนำเอาตัวเองออกจากปลักตมที่จมอยู่ มาเจอพี่ขุนหรือแก้วที่รวย หน้าตาดี เป็นพาสปอร์ตเอาฝ้ายออกจากความยากจนไปสู่ชีวิตที่ดีกว่าได้แล้วจะเหลือหรือ ในเมื่อฝ้ายไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว อย่างมากก็แค่ออกโดนไล่ออกจากบ้าน ลูกก็มีคนเอาไปเลี้ยงดูแลให้อยู่แล้ว ไม่ได้ว่าคนจนหรือผู้หญิงทุกคนจะเป็นแบบนั้นแต่แค่ชี้ในแนวการคิดแบบเบี้ยวๆแบบหนึ่งเท่านั้น คนทั่วไปไม่คิดแบบนี้แน่
-
ระวังขุนจะโดนงูฉกไปกินนะแก้ว อย่าเผลอ :mew5:
-
o22
-
เสน่ห์แรงจริ๊งพ่อคุณ
-
ถ้าฝ้ายจะคิดอะไรกับขุนจริง ขอให้ขุนไหวตัวทันทีเถอะนะผู้แต่ง กลั๊วกลัว
ถ้าขุนพลาดท่าให้ฝ้ายขึ้นมา นอกจากแก้วจะเสียใจแล้ว คนอ่านคนนี้จะเสียใจตามด้วยนะ (อินจัด)
:hao5: :hao5:
-
จะเลี้ยงงูรึเปล่าเนี่ย เห้ออ!!
-
จะชักศึกเข้าบ้านหรือเปล่านะน้องแก้ว :hao3:
ฝ้ายคงไม่คิดจะจับขุนหรอกนะ :z6:
-
น้องแก้วจ๋า ทำพี่เครียดอีกแล้ว
:เฮ้อ:
-
เอ้อนะ เอามาทีแม่ล฿ก พี่ขุนมาแอบสปอยอีกใช่มั้ยนั่น โว้ยยยยยย อย่าบอกนะว่าเลี้ยงงูเห่าหน่ะ จะบ้าตาย
ต่อๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
กำลังจะมีมาม่าหม้อใหญ่ใช่มั้ยย :katai1:
-
ถ้าฝ้ายคิดร้ายขึ้นมาจะทำไง :ling3:
ว่าแต่พี่ขุนเชื่องขึ้นนะ :katai2-1:
-
เฮ้ยน้องแก้วทำไมชักศึกเข้าบ้านละลูก
หากยัยฝ้ายจะแย่งสามีหนูหนูจะทำยังไง
สงสารเด็กส่งเงินให้เรียนก็พอแล้วนี่
โอ้ยขุ่นแม่จะเป็นลม
หนูมองคนในแง่ดีมากไปแล้วลูกขา
-
ดราม่าแน่เลย
ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นมา
งานนี้อิพี่ขุนโดนจัดแน่แน่
เพราะแก้วคงจะเชื่อยัยฝ้าย
อยู่ดีไม่ว่าดี ชักศึกเข้าบ้านซะแล้ว
ตั้งแต่แต่งงานกันมาก็ยังไม่เจอโหมดหวานเลย :z3:
-
ปูเสื่ออออ
-
อืมมมมมมมมมมมม ก็บอกว่าเป็นพี่ ขุ่นแม่จิแอบคิดไม่ซื่อ อยากจิได้พี่ชายผู้มีพระคุณก็ไม่แปลกป่ะ คือดูจากชีวิตนาง คงไม่ใช่ฟีลนางเอกนางงามมาจากไหน เลี้ยงดูส่งเสียลูกไม่ทิ้งขว้าง หรือทารุณกรรมตามสไตล์สก๊อยแม่ลูกอ่อนจากเรื่องอื่นๆ ก็ดีแล้วนะ...
ส่วนที่ว่าแก้วโง่... จะว่าไงล่ะ นางก็ไม่ได้ออกท่าแรดแตกพุ่งจะขี่คออิพี่ขุนออกหน้าออกตาป่ะ คือเวลาพูดคุยอะไร นางก็ค่อนข้างปกตินะ ถ้าจะมานั่งจับผิดทุกจังหวะ บับชะนีนางนี้จ้องจะแดรกอิขุน ชะนีนางนั้นก็ ชะนีนางไหนๆก็... ก็เยอะไปนะ เพราะโฟกัสของแก้วก็อยู่ที่ตัวเล็กป่ะ
ส่วนที่ว่าอิพี่ขุนเห็นว่ามองแปลกๆ หรือนับสังเกตได้ ไงล่ะ นางก็ยังเด็ก เห็นผู้หล่อรวย จะแอบอยากอ่อย หรือคิดหวัง ก็ไม่แปลกนะ อย่างที่ว่า นางก็ไม่ใช่นางเอกง่ะ
เอาเป็นว่าถ้าชัดแล้วว่านางสันดานโผล่ ฟีลนางร้ายมา แล้วแก้วก็ยังเบ๊อะ อันนั้นว่ากันอีกที
สรุปว่า... รออ่านต่อฮ่ะ :katai5:
-
หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะฝ้าย !!
-
2 แม่ลูกนี่ ไม่น่าจะเป็นคนดี แหะ ความรู้สึกแปลกๆ อิพี่ขุน ระวังตัวไว้นะ อย่าแม้แต่จะคิดเชียว :ruready
-
หึงหวง
หลังจากที่ผมรับฟ้าเข้ามาอยู่ในบ้านเรียบร้อย ผมก็จัดการหาโรงเรียนดีๆให้ พาไปซื้อเสื้อผ้ารองเท้านักเรียน ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ อันที่จริงผมอยากรับน้องมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรม แต่พี่ขุนบอกว่าให้รอน้องโตกว่านี้เสียก่อน ผมขัดไม่ได้และเห็นว่ามีเหตุผลจึงไม่ได้โต้แย้ง การที่รับสองแม่ลูกมาอยู่ไม่ได้ทำให้สิ้นเปลืองหรือเดือดร้อน ก็แค่อยากทำในสิ่งที่คิดว่าทำแล้วมีความสุข ป๋าท่านก็รับรู้และเห็นใจที่น้องไม่มีพ่อแถมยังไม่ได้เรียนเหมือนคนอื่นเขาเลยยอมให้น้องเป็นหลานอีกคน ส่วนตัวฝ้ายตอนนี้เขาเสนอเป็นแม่บ้านในครัวเพราะทำอาหารเป็นซึ่งผมก็ยินยอม เธอก็ไม่ได้ดูมีพิษมีภัย แถมยังตัวคนเดียวอีก ผมจัดแจงค่าใช้จ่ายให้เธอทุกเดือนตามสมควร ส่วนค่าใช้จ่ายของฟ้าผมเป็นคนออกทั้งหมด เพราะที่ใช้อยู่ปัจจุบันพี่ขุนเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดทั้งผมและเขา ผมโทรไปปรึกษาป๋าผมแล้วท่านก็ให้คำแนะนำว่าให้ดูแลทั้งน้องและแม่ให้ดี บางทีคนเราก็เชื่อใจคนอื่นยาก ที่เขามาอยู่ถ้ามาดีก็ดีไป แต่ถ้ามาร้ายอาจทำให้เกิดเรื่องขึ้นได้ ผมก็น้อมรับคำพูดของป๋าทั้งหมดมาและจะดูแลพวกเขาอย่างเต็มที่
"เราจะเจอกันเย็นนี้ใช่มั้ยจ๊ะพี่แก้ว" ผมยืนอยู่หน้ากระจก พอหวีผมให้ฟ้าเสร็จ เจ้าตัวเล็กก็รีบหันเก้าอี้มานั่งทำปากจู๋น่าฟัดให้จมเขี้ยว หลังจากอาบน้ำทาครีมขัดผิวเป็นอาทิตย์ ผมว่าฟ้าดูผิวพรรณดีขึ้น ดูไม่เหมือนเด็กอยู่ติดทะเลแม้แต่นิด ตอนนี้ใครๆในบ้านต่างก็เอ็นดูเพราะเจ้าฟ้าน่ะช่างคุย เจอใครก็มักจะออดอ้อนไม่มีเคอะเขิน ยอมให้พวกป้าๆเขากอดหอมกันทุกคน ตอนนี้เลยมีแต่คนเรียกหาแต่น้องฟ้าคนดี
"เรามาเจอกันที่บ้านนะ พี่แก้วกลับมาตอนเย็นๆ" ผมบอกแล้วจูงน้องออกมาจากห้อง ตอนนี้ทั้งแม่ทั้งลูกย้ายมานอนที่ห้องใหม่เรียบร้อยแล้ว เป็นห้องกว้างพอดี ตกแต่งคล้ายห้องพี่ขุนแต่เล็กกว่าเยอะ พอจะนอนได้สองคนแม่ลูก ส่วนแม่ฟ้าตอนนี้อยู่ในครัว เห็นเข้ากับพี่ๆกันได้ทุกคนแล้ว ผมก็ดีใจ
"หนูนึกว่าพี่แก้วจะไปรับหนู" จากปากจู๋ตอนนี้กลายเป็นปากยื่นแล้ว ผมพาน้องมานั่งที่โต๊ะทานข้าว วันนี้น้องไปโรงเรียนวันแรกซึ่งผมเป็นคนไปส่ง ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแต่เช้าก็ลงมาเตรียมให้น้องต่อ พี่ขุนอีกสักพักคงลงมา เมื่อคืนเขาทำงานนอนดึกผมเลยปลุกตอนที่ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ให้เขาพักผ่อนเยอะๆ
"พี่แก้วไปส่งได้อย่างเดียว ไม่งอแงนะครับ" ผมหยิกแก้มเบาๆเพราะหมั่นเขี้ยวในความน่ารัก น้องพยักหน้าเป็นอันเข้าใจผมก็โล่งไม่ต้องหาคำมากล่อมนาน ผมสั่งเด็กตักข้าวต้มให้ เรานั่งทานจนพี่ขุนลงมาร่วมวงด้วย จนถึงตอนนี้พี่ขุนก็ยังไม่ยอมเปิดใจให้ฟ้า เวลาไอ้ตัวเล็กอยากให้พี่เขากอด พี่แกก็เล่นตัวทำเป็นรังเกียจ ผมรู้น่าที่จริงก็รักน้องเหมือนกันแหละ
"วันนี้เข้าบริษัทกับพี่ไหม หรือไปส่งเด็กนี่ก่อน" เขาถามตักข้าวเข้าปาก ส่วนผมกับน้องเรานั่งดื่มนมกันอยู่
"ผมคงไปส่งน้องก่อน เอ่อ พี่ช่วยขับรถไปให้หน่อยได้ไหมอ่ะ" ผมลองขอร้องคนตรงหน้า เพราะอย่างไรมันก็เป็นทางผ่าน แล้วเผอิญผมก็ขับรถไม่เป็นด้วยสิ
"อืม" สั้นๆคำเดียวเป็นอันตกลง ผมหันไปยิ้มให้ฟ้า หัวยุ่งก็ส่งลักยิ้มหวานกลับมา น่ารักจริงๆ
"ลาแม่สิฟ้า" ผมบอกตอนที่ฝ้ายออกมาส่งพวกเราขึ้นรถพร้อมกระเป๋านักเรียนของลูก
"แม่ฝ้าย น้องฟ้าไปเรียนก่อนนะจ๊ะ" ฟ้าบอกยกมือขึ้นไหว้ ผมเป็นคนสอนเองครับ เจอผู้ใหญ่ต้องรู้จักไหว้
"อย่าเกเรนะตัวจุ้น" ฝ้ายบอกลงไปหอมแก้มลูกสองข้าง
"ฉันไปทำงานละ มีอะไรขาดเหลือบอกได้นะฝ้าย ไม่ต้องเกรงใจ" ผมบอกลา ฝ้ายรับคำแล้วไหว้ผมกับพี่ขุน จากนั้นเราก็ขึ้นรถโดยที่ผมนั่งหน้าฟ้านั่งหลัง ตลอดการเดินทางมาโรงเรียนเจ้าตัวเล็กคุยจ้อไม่หยุดปาก บอกว่ากลัวบ้างล่ะ ตื่นเต้นบ้างล่ะ
พูดมากจนพี่ขุนส่ายหัว ส่วนผมก็นั่งฟังไปตามระเบียบ
"ฝากด้วยนะครับคุณครู ฟ้าครับ พี่แก้วไปก่อนนะ ทำตัวดีๆ อย่าดื้ออย่าซนนะครับ ที่สำคัญ ห้ามแกล้งเพื่อนนะรู้ไหม"
"จ่ะพี่แก้ว หนูจะเป็นเด็กดี"
ส่งน้องเรียบร้อยเราก็ตีรถเข้าบริษัท วันนี้ผมมีนัดกับลูกนายกรัฐมนตรี พอดีว่านัดครั้งก่อนเขาติดธุระกระทันหันเลยไม่ได้มา นี่เลยให้เลขาโทรมานัดผมครั้งที่สอง พอเข้ามาบริษัทผมกับพี่ขุนก็แยกย้าย ผมแวะไปหาทายคุยกันสักพักก็เข้าห้องทำงาน งานก็เหมือนเดิมครับ ตรวจเอกสารโครงการและเซ็นอนุมัติโครงการที่ต้องปิดจ๊อบ ผมกับพี่ขุนดูแลคนละส่วนแต่ก็หน้าที่เดียวกัน เพียงแต่ของเขาจะเยอะและซับซ้อนกว่าผม ยิ่งช่วงนี้มีหลายที่หันมาไว้วางใจบริษัทเรามากขึ้น งานมันก็เลยเยอะจนแทบขยับไม่ได้
นั่งทำงานจนใกล้ถึงเวลานัดผมก็นั่งรถบริษัทออกไป เขานัดผมไว้ที่โรงแรมที่เขามีประชุม เห็นบอกให้ผมไปรอที่นั่นก่อน ประชุมเสร็จจะรีบตามมา เข้ามาในโรงแรมก็มีคนมาต้อนรับแล้วพาไปโต๊ะที่จองไว้ ผมนั่งจัดเอกสารรอเขาอยู่ประมาณสิบห้านาทีเขาก็มา
"ขอโทษนะครับคุณแก้วเกล้า ผมติดประชุมจริงๆ เหนื่อยมากแต่ก็หยุดไม่ได้" ผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามาทักผมที่นั่งอยู่ก่อน เขาดูดีสมเป็นลูกคนใหญ่คนโต ผมไหว้พร้อมยิ้มให้เขาที่พูดจาติดขำขัน เขานั่งลงตรงข้ามผมก่อนจะขอเมนูอาหารจากพนักงาน
"ทานอะไรสั่งเลยครับ ผมยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย รบกวนทานเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ" คุณติณภัทรพูดแล้วยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มจริงใจ ผมพยักหน้าก่อนจะสั่งอาหารมา ตอนแรกๆผมแอบเกร็งที่เขาเป็นถึงลูกนายก แต่ความจริงเขาเป็นคนที่ไม่หยิ่งแถมยังดูเฟรนด์ลี่มากด้วย
"ได้ข่าวว่าเพิ่งจบปริญญาโทมา ไม่สนใจออกมาทำงานของตัวเองหรอครับ ผมสนใจคุณอยู่นะ เห็นโปรไฟล์แล้วชอบแฮะ" เขาถามแกมชมในขณะที่เรากำลังรออาหาร
"ผมเพิ่งจะจบแล้วก็ต่อโท แถมเพิ่งจะทำงานไม่ถึงปี คุณ .. ชอบผมตรงไหนครับ" ผมถามด้วยสีหน้าสงสัยจริงๆ ไม่มีอะไรในตัวผมที่ทำให้เขาชื่นชมได้เลย
"ก็งานเมื่อตอนที่คุณเพิ่งเช้ามาทำหน้าที่ไงครับ มันสำเร็จได้ดั่งใจมากจนผมต้องลงมาดูงานแทนพ่อเอง" งานครั้งแรก อ่อ สงสัยเป็นงานโรงแรมคราวที่แล้ว มูลค่าพันๆล้าน งานยากของผมเลยนะนั่นแต่ก็ยังดีได้พี่ขุนชี้แนะ อันที่จริงเขาช่วยผมได้มากเลยแหละครับ
"ขอบคุณนะครับ อันที่จริงผมก็ไม่ได้ทำคนเดียวหรอกครับ เป็นเพราะทุกคนช่วยๆกัน" ผมบอก คุณติณภัทรมองหน้าผมพร้อมหัวเราะชอบใจ สักพักอาหารก็มา อันที่จริงผมก็ไม่ได้หิวหรอกครับ แต่จะให้ปฏิเสธเขาก็คงไม่ได้
"ชอบทานหรอครับ อาหารไทยทั้งนั้นเลย ผมนึกว่าเด็กนอกอย่างคุณจะชอบทานสปาเกตตี้อะไรแบบนั้นเสียอีก" ผมถามพลางมองอาหารที่เขาสั่ง ทั้งต้มยำ ผัดผักรวม ไหนจะน้ำพริก ดูเป็นคนง่ายๆสบายๆดี
"ไม่ได้เลยครับ ต้มยำน้ำข้นนี่ของโปรดผม ทานเยอะๆนะครับคุณแก้ว ผอมๆแบบนี้ต้องทานเยอะๆ" เขาพูดตักผัดผักให้ผม ใจดีจัง
"ขอบคุณครับ อันที่จริงคุณเรียกผมว่าแก้วเฉยๆก็ได้นะ ไม่ต้องมีคุณหรอกครับ มันไม่ชิน"
"ดีเลยแก้ว งั้นเรียกผมว่าพี่ติณนะ จะได้ดูสนิทกันหน่อย เนอะ" เขาพูดยิ้มๆ ผมรับคำแล้วทานข้าวต่อ หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนไปนั่งที่ล็อบบี้ด้านหน้าคุยงานกัน ครั้งนี้เป็นงานใหญ่กว่าโรงแรมคราวที่แล้ว เพราะเป็นการร่วมลงทุนของประเทศไทยและจีน ซึ่งเขามอบหมายให้คุณติณภัทรเป็นผู้ดูแลโครงการทั้งหมด ผมเลยต้องมากลายเป็แบกภาระชิ้นใหญ่นี้ไปด้วย
"ขอบคุณมากนะแก้ว คือพี่ว่าเราคุยง่ายแล้วก็เป็นกันเองมาก เอาไว้ครั้งต่อไปนัดกันพี่คงจะต้องอยากมาเจอเราอีกแน่นอน" เขาพูดเตรียมตัวกลับ ผมเก็บเอกสารลงกระเป๋าแล้วลุกขึ้นตามเขา
"ผมก็ต้องขอบคุณพี่ติณมากครับที่ให้โอกาสบริษัทผมและให้โอกาสผมได้ดูแล" ผมไหว้เขาตามมารยาท พี่เขารับไหว้แล้วยื่นมือมาจับอีกที ผมก็เลยต้องจับมือเขาไปด้วย
"เรากลับไงล่ะ ให้พี่ไปส่งไหม" เขาถามตอนจะลากลับ
"เอ่อ ครับ เดี๋ยวมีคนมารับครับ พี่ติณกลับเลยก็ได้ครับ รถผมใกล้จะมาแล้ว"
"เอางั้นนะ พี่ไปละ กลับดีๆล่ะเรา" เขาลาผมแล้วเดินออกไปด้านนอกแล้ว ผมเดินออกมารถบริษัทก็มาพอดี กำลังจะก้าวขึ้นรถแต่รู้สึกได้ของแรงกระชากที่แขนอย่างรุนแรง
"พี่ขุน! โอ๊ย ปล่อยนะ แก้วเจ็บ!" ผมตกมาเมื่อหันมาเจอว่าเป็นเขา หน้าตาเหมือนจะฆ่าคนได้มองมาที่ผมอย่างเลือดเย็น ตอนนี้เรายืนคากันอยู่หน้าโรงแรม ผมกับพี่ขุนเรายืนคารถที่เปิดประตูค้างไว้อยู่
"พี่กลับไปเลย เดี๋ยวผมพาคุณแก้วกลับเอง" พี่ขุนพูดให้พี่คนขับฟัง ส่วนผมตอนนี้ยืนอึ้งไปแล้ว ก่อนจะหันไปหาคนตรงหน้า
"เห้ย! ไม่เอาดิ พี่ๆ อย่าเพิ่ง อ้าว ไปแล้ว อะไรเนี่ย พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย! เจ็บ!" ผมเสียงดังใส่ ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ไปอารมณ์เสียมาจากไหนแล้วทำไมถึงต้องมาลงที่ผม
"มึงอย่ามาโวยวาย ไปขึ้นรถ กลับกะกู" เขาลากผมมาที่รถจับผมยัดเข้าเบาะหน้าแล้วขึ้นรถขับออกมาอย่างไว ผมนั่งหันหน้าออกมาไม่มองเขา ทำไมนิสัยใจร้อนถึงกลับมาได้อีก แล้วนี่ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้ ผมนี่งงไปหมดแล้ว
"ชอบนักสินะ กินข้าวกับผู้ชายหล่อๆ" ท่ามกลางเสียงหอบหายใจหนักของเขา พี่เขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
"ผมทำงาน!" พูดไปแต่ตาก็มองออกไปด้านนอก ไม่ได้สนใจจะหันกลับมา
"ทำงาน หึ ยิ้มให้กัน หัวเราะให้กันขนาดนั้น มันไม่ชวนมึงขึ้นโรงแรมด้วยหรือไง" เขาแทบจะตวาดผม นี่เรื่องทั้งหมดมาจากการเข้าใจผิดของเขาหรือเนี่ย
"พี่ตามดูผมตลอดเลยหรอ" ผมหันกลับมาถามเขาเสียงดัง เขาดูจะอึ้งๆไปนิด แต่ก็กลับมาทำหน้าโหดเหมือนเดิม
"พอดีกูมีนัดคุยลูกค้าแถวนี้ ไม่ได้ตามดูมึงหรอกน่า" เขาพูดแก้ตัวแล้วขับรถต่อ
"น่าเชื่อดีนะครับ ผู้ร้ายปากแข็ง" ผมแน่ใจว่าเขาไม่ได้มีนัดกับลูกค้าที่นี่ แต่เขาน่าจะตามผมมามากกว่า ไม่อย่างนั้นเลขาหน้าห้องผมไม่เล่าให้ฟังหรอกว่าพี่ขุนถามว่าผมมีนัดที่ไหน
.
.
ขุน
เมื่อเช้าผมโทรไปถามเลขาหน้าห้องแก้วว่ามันกับลูกนายกจะไปคุยงานกันที่ไหน ตอนแรกก็ตกใจที่รู้ว่านัดกันที่โรงแรม ผมเลยตัดสินใจตามไป ที่จริงก็คือผมห่วงมันนั่นแหละ คนซื่อๆอย่างมันจะไปทันอะไรคน พอไปถึงผมก็นั่งแอบอยู่โต๊ะด้านในสุด เห็นว่ามันมานั่งที่โต๊ะแล้วผมก็แอบให้มิดชิดกว่าเดิม ตลอดการทานอาหารผมก็สังเกตตลอดว่าคุณติณภัทรเขาชอบไอ้แก้วมัน ที่ให้มันมาดูแลงานก็เพราะอยากให้เป็นมันนั่นแหละ ผมดูปราดเดียวก็รู้ แต่มันมาจี๊ดตรงที่คนของเราก็เล่นหูเล่นตากับเขาด้วยนี่สิ ยิ่งตอนจับมือกันผมนี่แทบพุ่งเข้าไปแยกมันออกจากกัน รอยยิ้มของแก้วมันมีเยอะเสียยิ่งกว่าตอนอยู่กับผมอีก อะไรจะถูกคอกันขนาดนั้น
"ผมจะกลับออฟฟิศ พี่จะไปไหน" มันถามทำหน้าบึ้ง ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามันมีมุมนี้ด้วย
"บ่ายสองแล้ว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย" ผมพูด แก้วหันมามองผมด้วยสายตาสาปส่ง
"พี่นี่มัน ! โคตรเอาแต่ใจ !" ผมหัวเราะเล็กๆ นานๆจะได้เห็นมันเป็นแบบนี้บ้าง ก็น่ารักไปอีกแบบ ผมขับเข้าร้านอาหารอิตาเลียนเพราะมันมีพวกขนมไอศกรีม เผื่อว่าแก้วมันจะอยากทาน ขับมาจอดเราก็ลงมาพร้อมกัน ผมเดินนำมันเข้ามาในร้านแล้วสั่งอาหารที่อยากทาน ก็เพราะมัวแต่ตามดูมันนั่นแหละ ถึงได้ไม่มีข้าวตกถึงท้อง
"ทานไอติมไป จะได้หน้าหายบึ้ง" ผมบอกล้อมัน ตั้งแต่เข้ามาในร้านมันก็กอดอกแน่นไม่ยอมดูเมนู
"ไม่กิน" สั้นๆได้ใจความ ในขณะที่ผมอารมณ์เย็นลง มันกลับมาอารมณ์โมโหไม่เลิก
"เจ็บหรอ ไหนมาดูสิ" ผมบอกดึงแขนมันมา แต่โดนมันสะบัดมือออก
"ไม่ต้อง รีบทานเถอะครับ ผมจะได้กลับไปเคลียร์งาน" สงสัยจะโกรธจริงแฮะ ผมรอจนอาหารมาก็นั่งทานไปคนเดียว ส่วนมันก็นั่งนิ่งไม่สนใจใคร ทั้งๆที่ผมควรจะโกรธกว่านี้ แต่พอเห็นมันเป็นแบบนี้ผมก็ต้องอ่อนลงบ้าง ผมนั่งทานจนหมดเช็คบิลกลับ ดูแก้วมันจะโล่งขึ้นเมื่อผมขับเข้ามาที่หน้าบริษัท
"เย็นนี้กลับด้วยกันนะ" ผมตะโกนบอกแต่คงไม่ทัน มันปิดประตูใส่ผมดังปัง เงิบสิครับ
.
.
"ว่าไงมึง เย็นนี้กูคงไม่ว่างนะ ถ้าจะชวน" ผมรีบดักทางไอ้เลย์ ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น
(( อะไรวะ หมู่นี้มึงไม่สังสรรค์กับเพื่อนฝูงเลยนะ ))
"มึงก็เพลาๆบ้างเหอะ ไว้กูว่างกูไม่พลาดแน่"
(( เออ กูได้ข่าวว่ามึงจะยึดบริษัทพ่อรตีหรอวะ ))
"อืม ข่าวไวนี่ กูไม่ยอมให้เขาผลัดผ่อนอีกแล้ว ลูกสาวได้เงินจากกูไปก็หลาย กูไม่เอาเงินคืนก็บุญเท่าไหร่แล้ว"
(( เออๆ ตามใจมึง งั้นแค่นี้นะ ไว้เจอกัน ))
"อืม"
วางสายแล้วเคลียร์งานต่อ ผมไม่ได้ตัดสินใจแค่คนเดียวหรอกครับ ป๋าก็ช่วยด้วย เรื่องนี้มันเกิดตั้งแต่ผมยังคบกับรตี พ่อรตีเลยเข้ามาขอความช่วยเหลือจากป๋าผม ท่านก็ช่วยไปไม่ได้ติดใจอะไร แต่พอครบกำหนดเขาก็ไม่ยอมจ่าย ตอนนี้ก็สองปีแล้ว ถึงเวลาที่ป๋ากับผมก็คงต้องยึดบริษัทที่เอามาค้ำประกันไว้สักที
"ไงครับ" นึกถึงก็โทรมาเลยครับป๋าผม
(( ว่าไงไอ้เสือ ได้ข้าวว่าหึงหวงเมียจนไปฉุดกระชากลากถูกันที่โรงแรมดัง )) ข่าวไปฉิบ
"ไม่ขนาดนั้นหรอกป๋า เออ ตกลงเรื่องคุณชัยว่าไงป๋า"
(( ก็ไม่ว่าไง ตามที่ตกลง ตอนนี้บริษัทในเครือเป็นของเราทั้งหมด ))
"ก็ดีที่ยอมง่ายๆ ป๋ามีอะไรอีกไหมครับ"
(( แค่นี้แหละ แล้วอย่าไปใจร้ายใส่น้องมาก จำไว้ว่าตอนที่แกเจ็บมันเป็นไง ))
"ย้ำจริง ครับผม ขอบคุณป๋า"
ป๋าวางไปแล้ว ผมนั่งทำงานจนห้าโมงก็โทรไปถามแก้วมันอีกรอบว่าตกลงกลับด้วยกันไหม มันก็ตอบตกลงผมเลยใจชื้นมาหน่อย พอห้าโมงครึ่งผมก็ขับรถกลับบ้านพร้อมมัน
"พี่แก้ววววว .. สวัสดีครับ พี่ขุนสวัสดีครับ" เดินเข้ามาในบ้านไอ้เปี๊ยกตัวน้อยก็วิ่งออกมาต้อนรับพี่สุดที่รักของมัน
"เป็นไงฟ้า เรียนสนุกไหม" แก้วอุ้มเจ้าเด็กนั่นขึ้นพาเดินไปนั่งที่โซฟา
"สนุกมากเลย ฟ้าไม่ร้องด้วยนะจ๊ะพี่แก้ว" มันอ้อนพี่ที่รักมันจนยิ้มแก้มปริ ที่จริงผมก็ไม่ค่อยเห็นด้วยนะที่พาสองแม่ลูกมาอยู่บ้าน แต่ยังไงดีครับ เห็นมันมีความสุข ผมก็มีความสุขไปด้วย
"พี่ขึ้นห้องก่อนนะ เย็นนี้คงไม่ทานข้าว อืม ให้คนเอานมร้อนกับขนมขึ้นมาให้หน่อยนะ " ผมบอกมันแล้วเดินขึ้นห้องมา เปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็เดินออกมา สักพักก็มีคนมาเคาะประตู
"อาหารว่างค่ะ" เป็นฝ้ายนั่นเองที่เปิดประตูเข้ามา
"ขอบใจ" ผมบอกเดินมาที่โต๊ะทำงาน
"เอ่อ คุณไม่ทานข้าวจริงๆหรอคะ" เธอยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ออกไปไหน
"มีอย่างอื่นจะพูดหรือเปล่า" ผมพูดออกไปตรงๆ ถ้ามีจะได้เคลียร์ ไม่มีก็ออกไป
"เอ่อ ไม่ค่ะๆ" เธอบอกแล้วเดินออกไป ผมไม่สนใจเดินไปนั่งทำงานต่อ นั่งไปเรื่อยๆไม่ได้ดูเวลา พอแก้วขึ้นมาถึงได้เงยไปมองนาฬิกาก็ปาไปสองทุ่มแล้ว
"แก้ว" ผมลุกบิดขี้เกียจแล้วเดินไปหาคนที่กำลังเตรียมตัวอาบน้ำ
"โธ่ ยังโกรธอยู่อีกหรอ" ผมถามเพราะเรียกแล้วมันไม่ยอมตอบ แถมยังไม่สนใจอีก
"ไม่เอาน่า .. กูแค่เป็นห่วงมึงเอง" ผมเดินตามมาในห้องน้ำ กอดเอวมันไว้แล้วซบที่บ่ามันพูดจาหวานๆใส่บ้าง เผื่อจะหายงอน
"ผมไม่สนุกนะครับ มันคืองานและผมก็ดูแลตัวเองได้" แก้วบอกพยายามแกะมือผมออกจากเอว
"ขอโทษ" ผมบอกเสียงเบาก่อนจะก้มไปสูดดมความหอมจากซอกคอหวาน แก้วชะงักไปนิด อาจเป็นเพราะผมนานๆทีถึงจะพูดคำนี้ออกมา
"หวังว่าครั้งหน้าคงไม่มีแบบนี้อีกนะครับ" แก้วพูดแล้วมองตาผมในกระจก ผมตอบอือแล้วหอมแก้มมันไปทีก่อนจะเดินออกมาทำงานเหมือนเดิม
"อาบน้ำนอนเถอะครับ ผมจะนอนแล้วนะ " ตอนห้าทุ่มแก้วเดินมาหาผมแล้วบีบคอผมไปด้วย เฮ้อ หายเมื่อยเป็นปลิดทิ้ง
"อาบให้หน่อยดิ" ผมพูดหยอกจับมือมันมาหอม
"อย่าเล่น .. ไปๆ ผมนอนแล้ว" มันดึงมือออกแล้วเดินกลับเข้าห้องไป อะไรวะ นึกว่าจะยอมกันบ้าง หึ สุดท้ายผมก็ต้องอาบน้ำ จัดการลูกชายตัวเองก่อนจะขึ้นไปนอนกอดมัน ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะยอมผมบ้าง ผมรู้ว่าเมื่อก่อนผมเลวขนาดไหน แต่ตอนนี้ผมเลิกหมดแล้ว ตอนนี้ก็คงได้แต่รอวันที่มันจะมั่นใจผมร้อยเปอร์เซ็นต์
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาช้าอีกแล้ว
เค้าขอโทษ TT
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
:laugh: :laugh: สมหน้าอิพี่ขุนแต่ก่อนไม่สนใจดีนัก เป็นไงล่ะ พอรักเค้าแล้วก็ต้องมานั่งปวดหัวเพราะแก้วน่ารักอีก :z1:
แต่ทำไมกลิ่นมันตุๆจัง เหมือนยัยรตี จะมีคัมแบ๊ค แล้วยังฝ้ายอีก ยัยรตีเนี่ยไม่น่าเท่าไหร่ แต่ยัยฝ้ายเนี่ยสิเหมือนจะอันตราย
เพราะแก้วดันไว้ใจเหมือนเลี้ยงงูไว้เลย
-
ได้แค่นี้ก็เป็นบุญแล้วนะขุน อย่าเยอะะะะ :laugh:
-
:ruready :ruready
สงสัยงานนี้ ฝ้ายกับรตี แตะมือ ร่วมกัน ถล่มแก้ว แน่ๆๆ
:call: :call: :call:
-
กลัวใจฝ้ายนะเนี่ย กลัวว่าจะไม่รักดี
-
โถ พี่ขุน น่าสงสารจริงๆ (ประชดนะ อิอิ)
-
มาต่อแล้ว เย่ๆ
น้องแก้วไม่คิดอะไรก็จริง แต่ลูกนายกเหมือนจะคิดนะ เขาจะได้พบกันอีกไหม
พี่ขุนก็หึงหน้ามืดไปตามระเบียบ ส่วนฝั่งนี้พี่ขุนก็กำลังจะโดนฝ้ายเขมือบ พี่ขุนคงจะรูุ้ตัวในอีกไม่นาน
ดูซิ ว่าน้องแก้วจะหึงหวงพี่ขุนบ้างหรือเปล่า
แล้วเมื่อไหร่จะยอมนอนกับพี่ขุนสักทีละ สงสารพี่เขาใช้มือจนเหนื่อยแล้ว
อยากได้เอ็นซีหวานๆ วันที่น้องแก้วยอมพี่ขุนอย่างเต็มใจ
-
พี่ขุนเริ่มดีขึ้นมาแล้ว ค่อยน่าเชียร์หน่อย :impress2:
-
:mew1:
-
ยัยฝ้ายนี่แปลกๆแฮะ เอาเหอะ จ้องดูกันต่อไป
อิพี่ขุนนี่ก็ขี้หวงซะจริง ปากแข็งอีกต่างหาก
รอตอนต่อไปน้าาา
-
ไม่รู้จะเกิดะไรต่อไป
ตามลุ้นกันไป
-
คลื่นลมสงบคนอ่านก็ดีใจ
แต่ขัดใจน้องแก้วหลายอย่าง
อุปการะใครมาช่วยคิดนิดนึงน้า
ว่ามันคุ้มใหมยังยืนยันคำเดิม
ไม่ไว้ใจยัยฝ้ายสุดๆ
-
ตอนนี้พี่ขุนได้คะแนนไปเต็มๆ เราว่าดีอ่ะ
:katai2-1:
-
ฝ้ายก็น่ากลัว รตีก็กลัวจะย้อนกลับมาอีก :m16:
-
ขี้หึงเกินไปแล้วพี่ขุน!!
-
ก็คนมันหึงนี่นะ
-
จับตาดู ฝ้าย ไว้ดีกว่า กลิ่นมันแปลกๆ ไงไม่รู้ เชื่อฉันสิ ฉันสัมพัสได้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao4:
-
ยังหึงหวงรุนแรงเช่นเดิม แต่ดีที่ระงับอารมณ์ตัวเองได้ดีขึ้นมาก มากๆเลยล่ะ
นี่ถ้าเผลอทำร้ายแก้วไป ได้บ้านแตกจริงๆล่ะคราวนี้ :laugh:
-
นังงูฝ้าย
-
ฝ้ายนี่ยังไง :katai5: :katai5: :katai5:
-
ฝ้ายมาแบบแปลกๆ ไม่น่าไว้วางใจ
-
ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นต่อหวังว่าไม่ใช่รับศัตรูเข้าบ้านนะ
-
หงอเลยหรอขุน
-
ยังอยู่ในช่วงดูพฤติกรรมอยู่นะขุน
อย่าดีแตกซะก่อนละ
-
อร้ายยยย น่ารักจริง ไม่รู้จะมีมาม่าไหม ไม่อยากให้มีเลยยยยย :z3: :hao7:
-
แหม่อิพี่ขุน จะลงแดงตายเลยมั้ย ( ยังเคือง )
-
ยังไม่มีเรื่อง โล่งงง
-
:z2:
-
กลัวใจ ฝ้านจะไม่เป็นงูร้ายใช่มั้ย :katai1:
-
เดี๋ยวมีสร้างปัญหาชัวร์ :katai4:
-
คำโกหก
"คุณขุนคะ เดี๋ยวตอนบ่ายมีประชุมนะคะ" เสียงเลขาสาวยืนแจงรายละเอียดงานของวันนี้ให้ผมฟัง ตอนบ่ายหรอ
"รบกวนย้ายมาเป็นสิบโมงนะ พอดีแฟนฉันป่วย ต้องรีบกลับก่อนเที่ยง" ผมบอกเธอแล้วก้มทำงานต่อ ส่วนเธอขานรับแล้วเดินออกไป เรื่องที่แก้วมันป่วยเป็นเรื่องจริงครับ นอนซมตั้งแต่เช้า ให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป ดื้อจริงๆ
"อ่า นั่นใคร .. ฝ้ายหรอ .. คุณแก้วอาการเป็นไงบ้าง .. อืม .. เดี๋ยวฉันจะรีบกลับนะ .. ฝากดูแลด้วย" ผมโทรบอกที่บ้านไว้ ทางนั้นบอกแก้วไข้ลดลงมาหน่อยผมก็หายห่วง ผมเคยเห็นมันป่วยแค่ครั้งเดียวตอนที่ผมเป็นคนทำมัน หลังจากครั้งนั้นผมก็ไม่เคยเห็นมันป่วยอีกเลย พอตอนนี้เห็นมันป่วยแล้วน่าสงสารเข้าไปอีก แต่ก่อนผมรุนแรงกับมันไปได้ยังไงกันนะ
"ขอโทษค่ะ ทุกคนพร้อมที่ประชุมแล้ว" เลขาผมเคาะประตูเรียก ผมเลยรีบเดินออกมาห้องประชุม การประชุมครั้งนี้เป็นแค่ภายในโปรเจคท์ใหม่ของผมเลยไม่ต้องพิรี้พิไรมาก พอประชุมเสร็จผมก็สั่งให้เลขาทำสรุปรายงานที่ประชุมก่อนจะรีบขับรถกลับบ้าน วันนี้ผมลาครึ่งวันครับ เห็นมันป่วยแล้วใจคอไม่ดี ทำงานไปมันก็พะว้าพะวงไม่หยุด
"สวัสดีค่ะคุณขุน" พอถึงบ้านผมก็รีบขึ้นมาที่ห้องนอน เปิดมาก็เจอฝ้ายกำลังเตรียมข้าวต้มมาให้พอดี
"เอาวางไว้ข้างเตียงแหละ เดี๋ยวฉันป้อนเอง .. เอ่อ เดี๋ยวช่วยจัดยามาให้ด้วยนะ" ผมบอกเธอ วางสูทพับแขนเสื้อแล้วเดินเข้าไปดูมัน แตะมือที่หน้าผาก ตัวก็ยังร้อนอยู่แต่บางกว่าเมื่อเช้ามากแล้ว
"แก้ว .. ตื่นมาทานข้าวก่อนมา" ผมบอกลูบหัวที่ชื้นเหงื่อขึ้น แก้วมันครางอือแต่ตาไม่เปิด สงสัยจะไม่ไหว
"ไหวไหม .. ไปหาหมอกันนะ" ผมบอกจูบไปที่หน้าผากขาว แก้มคนตัวเล็กตอนนี้ร้อนจนหน้าขึ้นสีแดง เนื้อตัวก็เป็นสีแดงเพราะมันขาว
"พี่ขุน .. อืออ .. พยุงหน่อย" มันพูดทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตา ผมช้อนตัวมันให้นั่งพิงหมอนที่รองไว้บนหัวเตียง แก้วดูอิดโรยและตาคล้ำมาก น่าจะมาจากการพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้เป็นไข้ทับไปอีก
"ไปหาหมอนะ" ผมบอกลูบหัวคนตัวเล็ก
"ฮื่อออ .. เดี๋ยวก็หาย" มันส่ายหัวค่อยๆเปิดตา ผมเดินเข้าไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดขี้ตาให้ เมื่อเช้าผมขับมันใส่เสื้อหนาๆไปแล้ว ตอนนี้เหงื่อออกเต็มตัวเลย
"งั้นถอดเสื้อก่อน .. เดี๋ยวเช็ดตัวให้" ผมบอก มันจ้องหน้าผมสักพักก็หน้าแดงออกมา เฮ้อ จะอายอะไรอีก เห็นหมดทั้งตัวละ
"ไม่ทำอะไรหรอกน่า .. เธอป่วยนะ" ผมบอกแล้วจัดการถอดเสื้ออกให้ ค่อยๆเช็ดตัวให้คนตรงหน้าเสร็จก็หาเสื้อสบายๆมาสวมให้ ส่วนใต้กางเกงผมให้เขาเช็ดเอง เดี๋ยวจะเขินตัวระเบิดตายซะก่อน
"ทานข้าวต้มซะ จะได้ทานยา มาพี่ป้อน" ผมหยิบข้าวต้มที่กำลังร้อนๆขึ้นมาเป่าแล้วป้อนให้มัน ทานไปได้แค่ครึ่งถ้วยมันก็อิ่ม ผมวางถ้วยหยิบน้ำให้ดื่มฝ้ายก็มาพอดี
"ยาค่ะ" เธอบอกส่งยาให้ผม
"ลงไปได้แล้ว เอาถ้วยลงไปเก็บด้วยนะ" ผมบอกแล้วป้อนยาแก้วต่อ หายไวๆเถอะ ป่วยนานๆผมต้องทำงานไม่ได้แน่เลย
"คุณขุนจะไปทำงานต่อไหมคะ .. ถ้าไปเรียกหนูนะคะ .. หนูจะได้ขึ้นมาเฝ้าคุณแก้วให้" ฝ้ายถามผมตอนเข้ามายกถ้วย
"ฉันไม่ไปทำงานแล้ว .. เดี๋ยวแก้วฉันดูแลเอง .. เธอมีอะไรก็ลงไปทำเถอะ" ผมบอก ฝ้ายรับคำแล้วเดินออกไปจากห้อง ผมหันกลับมาดูคนตรงหน้า พอทานข้าวทานยาแล้วดูดีขึ้น
"พี่ขุนลาหรอครับ .. ไม่เป็นไรนะแก้วอยู่ได้" มันพูดมองผมด้วยสายตาเว้าวอน แม้คำพูดมันจะบอกให้ผมไป แต่น้ำเสียงและดวงตามันไม่อาจโกหกได้ว่าอยากให้ผมอยู่
"พี่บอกอยู่ก็คืออยู่ .. อย่าดื้อนักเลย .. จะนอนต่อเลยไหม" ผมบอกจัดที่ทางให้ดี มันพยักหน้าแล้วซุกตัวลงในผ้าห่ม ผมเลยกระซิบบอกมันว่าเดี๋ยวลงไปทานข้าว เปลี่ยนชุดทานข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องมา หยิบเอกสารติดมือขึ้นไปอ่านบนที่นอน พอผมขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง แก้วมันก็เหมือนรู้หน้าที่เขยิบมากอดผมไว้เหมือนอ้อน ผมนั่งอ่านไปลูบหัวมันไป นี่ถ้าไม่ป่วยผมคงไม่ได้รับการอ้อนจากมันแบบนี้ใช่ไหม ผมทำผิดจนมันให้อภัยไม่ได้เลยหรอ
นั่งอ่านเอกสารจนบ่ายสองครึ่งก็มีเสียงเคาะประตู แก้วมันหลับไปแล้ว ใครกันที่มาเคาะ
"พี่แก้ววว .. พี่ขุนสวัสดีฮะ .. พี่แก้วล่ะจ๊ะ" เป็นไอ้เด็กหัวหยองนั่นเอง เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนสินะ แล้วแม่มันไม่บอกหรอว่าแก้วไม่สบาย
"พี่แก้วไม่สบาย .. ลงไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย .. ทานอาหารว่างวิ่งเล่นแล้วค่อยขึ้นมาเย็นๆเข้าใจไหม" ผมบอกด้วยน้ำเสียงติดดุ มันยืนหน้าเศร้าก่อนจะพยักหน้าขานรับแล้วเดินออกไป
"ดุน้อง" คนที่นอนกอดผมอยู่มันพูดตอนที่เสียงปิดประตูดังขึ้น ตัวเองป่วยยังมีหน้าห่วงคนอื่น
"นอนไป หรือจะให้ดุมึงอีกคน" ผมบอก แก้วมันทำหน้ามุ่ยแล้วนอนต่อ ผมเปลี่ยนจากลูบหัวเป็นลูบหลังลูบไหล่บาง สักพักมันก็หลับ ผมไม่ง่วงครับเลยได้แต่หาอะไรทำ รอเย็นๆถ้ามันดีขึ้นก็จะได้หาข้าวให้ทาน
ก๊อก ก๊อก
"พี่แก้ว" ผมหันไปมองนาฬิกาปาไปสี่โมงแล้ว แก้วมันขยับตัวนอนหงาย ตื่นแล้วสินะ หรือตื่นเพราะได้ยินเสียงไอ้ตัวเล็กมาเรียก
"เรียนเป็นไงบ้าง" มันพยุงตัวขึ้นนั่งแล้วถามเจ้าฟ้าที่เดินมาใกล้ๆ เด็กเปลี่ยนชุดเรียบร้อย หน้าเน่อขาวเหมือนพี่มัน
"สนุกดีจ้า .. พี่แก้วเป็นอะไรจ๊ะ .. ไม่สบายหรอแม่ฝ้ายบอกหนู" มันถามช่างพูด ช่างเจรจา ส่วนคนข้างผมนี่ยิ้มแก้มจะปริ มันคงรักฟ้ามากสินะ ถ้าผมกับแก้วมีลูกได้ด้วยกันคงดี มันจะได้ท้องเอง ไม่ต้องเก็บลูกคนอื่นมาเลี้ยงแบบนี้
"พี่แก้วตัวร้อน .. น้องฟ้าห้ามเข้าใกล้พี่แก้วรู้ไหม" ฟ้าพยักหน้าหงึกๆทำท่าเหมือนอยากจะเข้ามาแต่คงกลัวผม
"พี่ขุนอุ้มน้องมาหน่อยสิ" ผมหันไปมองหน้าคนพูด อ้อนจังเลยนะคนป่วย ผมเลยต้องจำยอมอุ้มฟ้าขึ้นมานั่งตักให้เขาได้คุยกันใกล้ๆ แต่ก็ไม่ใกล้มากครับ แก้วมันกลัวน้องติดหวัด
"เหมือนพ่อลูกเลยอ่ะ .. น่ารัก" คนพูดยิ้มร่ามองผมที่อุ้มไอ้เด็กนี่ เหมือนพ่อห่าอะไร ถ้ามันเป็นแม่สิผมถึงจะยอม
"หายแล้วหรือไง พูดมากได้แล้วนี่" ผมประชดมัน ไอ้เจ้าฟ้าพอขึ้นมานั่งตักผมก็ไม่พูดไม่จา สงสัยจะเกร็ง ผมเลยกอดมันให้ซบมาที่อกผม สักพักมันก็ดูผ่อนคลายขึ้น
"รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว .. เย็นนี้ลงไปทานข้าวด้านล่างได้แล้ว" มันพูดทำหน้าทะเล้น ผมเลยเขกหัวไปที แต่ถ้ามันหายจริงๆก็คงดี ผมจะได้หายห่วง
ติ๊ดด ติ๊ดด
"โทรศัพท์พี่ขุน" มันบอกส่งโทรศัพท์ให้ ผมมองดูหมายเลขแล้วถอนหายใจออกมา รตีนั่นเอง ผมไม่ได้เซฟเบอร์หล่อน แต่ผมจำเลขสามตัวหลังได้
"พี่ขอไปคุยโทรศัพท์ก่อน .. ฟ้าลงนั่งดีๆ .. อย่าใกล้กันมากล่ะเดี๋ยวติดไข้" ผมบอก ฟ้าลงจากตักผมไปนั่งบนที่นอน ส่วนผมเดินออกมานอกระเบียงปิดให้เรียบร้อยแล้วกดรับสาย
(( รับช้านะคะขุน ))
"มีอะไรก็ว่ามา" ผมบอกขี้เกียจสาวความให้ยืดยาว
(( รตีจะให้สัญญาฉบับปัจจุบันค่ะ . แต่คุณต้องมาหารตีคืนนี้นะคะ .. ที่เดิม ))
"ทำไมฉันต้องทำตาม"
(( คุณไม่อยากได้สัญญาหรอคะ ))
"ไม่จำเป็นต้องเป็นผม ส่งให้เลขาผมซะรตี"
(( แล้วถ้ารตีแค่อยากให้คุณออกมาล่ะคะ )) เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้ว เอกสารสำคัญเสียด้วย ทำไงดีวะ
"จะเอาไงกันแน่ งั้นบอกมาที่ไหนกี่โมง" สุดท้ายก็ต้องไป แต่ผมไม่ยอมให้รตีมาอยู่เหนือผมหรอก
(( ที่เดิม ตอนสองทุ่ม โอเคนะคะ แล้วเจอกันค่ะขุน ))
ติ๊ด
ผมวางสายก่อนจะยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ มันเป็นสัญญาที่เราเคยร่างกันไว้ จะไม่ไปเอาก็ไม่ได้เพราะมันสำคัญ แม้มันจะมีอีกฉบับอยู่แล้ว แต่ฉบับนี้ก็สำคัญ ผมปลดปล่อยความเครียดทั้งหมดแล้วออกไปเผชิญกับโลกที่มีแต่ผมกับแก้ว
"ทำไมดูหน้าเครียดๆ" เดินมานั่งที่เตียง คนข้างๆก็ดันสังเกตเห็นความเครียดที่ผมอุตส่าห์เก็บซ่อนไว้
"เรื่องงานน่ะ อืม คืนนี้พี่ต้องออกไปสังสรรค์กับไอ้เลย์นะ เราพักผ่อนอยู่บ้านล่ะจะได้หายไวๆ" ผมบอกขยี้หัวเล็ก ตอนนี้เจ้าฟ้าคงลงไปแล้ว ส่วนแก้วเดี๋ยวอีกสักพักผมจะพาลงไปทานข้าว
"ได้ครับ" อันที่จริงผมไม่ได้อยากโกหก แต่ผมคงจะชวนไอ้เลย์ไปจริงๆ ที่ผมไม่บอกเป็นเพราะไม่อยากให้แก้วมันคิดมาก ตอนนี้มันป่วย ผมกลัวมันเอาแต่คิดเรื่องผมจนไข้กลับ
"เป็นห่วงนะ" และ ขอโทษที่ต้องโกหก ประโยคหลังแม้ไม่ได้พูดออกไปแต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมจูบแช่ที่หน้าผากเล็กอยู่นานถึงได้ผละออก
"หิวหรือยัง ไปทานข้าวกัน"
"ไปครับ"
ผมพากันเดินลงมาทานข้าว ป๋าไปพักผ่อนที่ไหนสักแห่งท่านยังไม่กลับมาเลย โต๊ะอาหารเลยมีแค่เราสองคน เพิ่มมาอีกคนคือไอ้ตัวเล็กที่ดูจะร่าเริงกับขนมหวานหลังอาหาร พอทานเสร็จผมก็โทรไปชวนไอ้เลย์ให้ไปด้วย แต่มันดันติดภารกิจฟิชโช่กับสาวที่ไหนสักแห่งผมเลยต้องไปคนเดียว
.......
"ขุนคะทางนี้ค่ะ" เสียงรตีพูดพร้อมโบกมือเรียก ไม่เจอกันปีนึง เธอดูโทรมลงไปเยอะเหมือนกัน เงินที่ให้ไม่พอเข้าคอร์สหรอ
"คงไม่นั่งล่ะ ไหนเอกสาร" ผมบอกเธอ ก่อนออกมาผมรับปากแก้วไว้แล้วว่าจะรีบกลับบ้าน
"นั่งก่อนเถอะค่ะ ดื่มกันหน่อย" เธอยังเว้าวอน ผมเลยต้องนั่งแต่ไม่ได้ดื่มอะไร
"ดื่มหน่อยสิคะ รตีรินให้แล้ว" สงสัยกะเอาให้ผมโดนให้ได้ ผมตัดสินใจเรียกบ๋อยมาสั่งบรั่นดีหนึ่งแก้วมาดื่ม แก้วเดียวไม่เมาแน่และคงไม่โดนใส่ยาต่างๆที่จะทำให้เธอได้อะไรจากผม
"ไม่ไว้ใจรตีขนาดนั้นเลยหรอคะ ดูนะรตีจะดื่มทั้งสองแก้วให้ดู" เธอยกแก้วที่รินให้ผมกระดกเข้าปากก่อนจะตามด้วยแก้วของเธอ ผมไม่ได้อะไรยักคิ้วให้เล็กน้อยแล้วดื่มเหล้าที่สั่งมาเอง
"ไหนล่ะเอกสารขอดูหน่อย" ผมเปลี่ยนเรื่อง รำคาญจะนั่งเต็มทน
"รีบหรอคะ" ผมพยายามข่มใจไม่ให้อาละวาดออกมา ผมไม่อยากให้เรื่องมันยาวกว่านี้
"อย่ามาลีลา รีบส่งเอกสารมา" ผมพูดเริ่มหงุดหงิดละ
"ก็ได้ค่ะ อ่ะนี่ อย่าลืมตรวจด้วยนะคะ" เธอพูดประชดยื่นเอกสารมาให้ผม ผมตรวจทานเอกสารจนเรียบร้อยก็เห็นว่ามันเป็นของจริงเลยไม่ได้สงสัยอะไร
"งั้นผมกลับละนะ" ผมบอกเตรียมลุกขึ้น
"ขอให้กลับบ้านปลอดภัยนะคะ หึหึ" ผมลุกเดินออกมาไม่ได้หันไปมองเธอที่พูดจาด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ผมรู้ว่ารตีอยากให้ผมอยู่ต่อ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อตัวจริงกำลังรอผมอยู่ที่บ้าน
..............
แก้ว
"หรอครับ ครับ ขอบคุณครับพี่เลย์" ผมวางสายจากพี่เลย์ ผมโทรถามพี่เขาเพราะพี่ขุนบอกผมเมื่อเย็นว่าจะออกไปสังสรรค์กับพี่เลย์ เขาออกจากบ้านไปตั้งแต่สองทุ่มแต่นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว ผมเป็นห่วง พอโทรไปพี่ขุนก็ปิดเครื่อง แถมพอโทรถามพี่เลย์แกก็บอกว่าไม่ได้ไปกับพี่ขุน ตกลงเรื่องมันเป็นไงกันแน่ หรือเขาแอบไปไหนโดยที่ไม่อยากบอกผมถึงต้องโกหกแบบนี้
หมายเลขที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
ผมยังคงกดโทรหาอีกหลายรอบแต่ก็ไม่ติด แบตอาจจะหมด หรือไม่ก็สัญญาณไม่มี ผมพยายามคิดแต่ในเรื่องดีๆ ช่วงหลังๆพี่เขาดีกับผมมากจนผมคิดว่าผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่พยายามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมมีเซ็กส์กับเขา มันเหมือนการทรมานทั้งพี่ขุนแล้วก็ทรมานตัวเองไปด้วย ที่ผมทำไปเพียงเพราะแค่ผมยังไม่มั่นใจหรอ หรือแค่อยากเอาคืน หรือผมไม่ต้องการ ผมถามตัวเองเป็นร้อยรอบว่าเพราะอะไร แล้วถ้าอย่างนั้นผมจะตกลงแต่งงานกับเขาทำไมหากว่าผมแค่อยากแก้แค้น มันไม่เห็นมีอะไรที่ทำให้เขาเจ็บ เพราะฉะนั้นผมคงไม่ได้แค้นอะไรในตัวเขาผมถึงไม่ได้ต้องการแก้แค้น เมื่อก่อนเขาร้ายกับผมมาก แต่ตอนนี้เขาก็ดีกับผมเหลือเกิน แล้วทำไมผมถึงต้องมานั่งคิดเล็กคิดน้อยกับเขาด้วยล่ะ
"พี่จะไม่กลับจริงๆใช่ไหม" ผมเปิดกล่องดนตรีที่เขาให้ไปมาหลายสิบรอบ พอไม่มีพี่ขุนอยู่ข้างๆ ผมก็รู้สึกได้ว่ามันเหงาแค่ไหน นี่ผมจะต้องข่มตานอนจริงๆใช่ไหม ผมค่อยๆหลับตาลงในความมืด สงสัยคืนนี้คงจะต้องนอนคนเดียวเสียแล้ว
ติ๊ดดดด ติ๊ดดดด
เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึก ผมไม่ได้สนใจอะไรเพราะผมง่วงมาก และคิดว่าคงไม่มีอะไรสำคัญถึงได้นอนต่อ
กริ๊งงงงงงง
แต่เสียงโทรศัพท์เข้าทำให้ผมต้องลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ ผมมองนาฬิกาตอนนี้ตีสามแล้ว แต่ผมรีบกดรับโทรศัพท์เพราะคิดว่าจะเป็นพี่ขุนโทรมา
(( ไงจ๊ะ แก้วคนดีของขุน )) ไม่ใช่เสียงพี่ขุน เป็นเสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นเหลือเกิน
"คุณเป็นใคร แล้วเอ่อ นี่เบอร์พี่ขุนนี่" ผมถามเมื่อมองหน้าจออีกคราแล้วเห็นว่าขึ้นชื่อคนที่ยังไม่กลับมา
(( ขุนน่ะเขาบอกฉันว่าเธอไม่ยอมให้เขาทำการบ้านเลยน้าา เลยต้องโทรเรียกฉันออกมา เพื่อเราจะได้มีอะไรกัน )) ผมอึ้งกับคำตอบของเธอ ผมจะไม่เชื่อเธอแน่ๆถ้าเบอร์ที่ใช้โทรมาไม่ได้เป็นของพี่ขุน
(( ไม่ต้องอึ้งหรอกนะจ๊ะ จำฉันได้ไหม รตีไง คนที่เคยเป็นเมียเก่าเขาน่ะ พอดีเขาก็แค่อยากทบทวนความจำระหว่างเรา แล้วเราก็ทบทวนกันไปหลายยกด้วยสิ อ่อ แล้วอย่าลืมดูคลิปที่ส่งไปให้นะ ฉันใช้มือถือเขาอัดให้เลยน้าา หึ ขอยืมตัวเขาอีกสักพักนะ แล้วจะคืนให้ .. พรุ่งนี้ ))
เธอวางสายไปแล้ว แต่ผมยังคงกำโทรศัพท์แน่น น้ำตาที่คิดว่าไม่มีตอนนี้มันเริ่มเอ่อออกมา ที่เขาบอกผมว่าเขาจะไปสังสรรค์กับเพื่อน ที่บอกผมว่าให้รอนะจะกลับมานอนด้วยคือเขาโกหกใช่ไหม
ผมมือสั่นเปิดคลิปดู มันเป็นคลิปที่พี่ขุนกับคุณรตีกำลังจูบกันอยู่ในห้องที่น่าจะเป็นบนเตียงในโรงแรมแห่งหนึ่ง ผมทนดูไปได้แค่ไม่กี่วินาทีผมก็ปิดมันแล้วกดลบทั้งหมด ผมเจ็บ เจ็บที่เขาโกหกผม ไหนเขาบอกว่าเขาเลิกยุ่งกันไปแล้วไง แล้วทำแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร
ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทำแบบนี้กับผม ที่เขาชอบหายไปไหนโดยไม่บอกผมเพราะเขาไปหาคุณรตีใช่ไหม เขาหลอกผมทำไม ทำให้ผมเชื่อใจว่าเขาจะเปลี่ยนตัวเองได้อย่างนั้นหรอ ผมไม่ได้เตรียมใจไว้ว่าจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าพรุ่งนี้เขากลับมาแล้วทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมจะทำอย่างไร ผมจะทนรับสภาพความเป็นจริงและมองดูเขาที่โกหกผมได้ไหม ผมคิดไม่ตกจริงๆ
.....
ผมตื่นมาในตอนเช้าด้วยอาการอิดโรย เมื่อคืนผมนอนร้องไห้ทั้งคืน มันเจ็บแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อก่อนตอนที่เขาทิ้งผมไปอยู่กับคนอื่นผมว่าผมไม่เจ็บเท่าตอนนี้ คงเป็นเพราะเมื่อก่อนเขาไม่เคยดีกับผมอยู่แล้วด้วยล่ะมั้ง แต่ตอนนี้เขาช่างแสนดีทุกอย่าง พอเขาทำเรื่องแบบนี้ผมเลยรู้สึกว่าผมรับไม่ได้
ผมอาบน้ำแต่งตัวลงมาด้านล่างก็ต้องเจอกับสภาพปกติทั้งๆที่ตัวเองไม่ปกติ ผมต้องแกล้งฉีกยิ้มกับคนในบ้านรวมถึงน้องฟ้าด้วย จนป่านนี้เขาก็ยังไม่กลับมา ใช่ เขาคงจะมีความสุขจนลืมผม คงจะถึงใจเพราะผมไม่เคยให้เขาได้เลยตั้งแต่แต่งงานมา คงสมใจเขาแล้วสินะที่ได้ปลดปล่อยตัวตนจริงๆ
"คุณแก้วคะ .. คุณติณภัทรแจ้งว่าจะเข้ามาตอนสิบโมงค่ะ" เลขาผมเข้ามาแจ้ง ผมตอบรับไปแม้ไม่ได้มีอารมณ์อยากรับแขกสักเท่าไหร่
"คุณขุนคะ เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งเข้าไป" ผมได้ยินเสียงเอะอะจากข้างนอก สักพักคนที่ถูกห้ามก็เปิดเข้ามาแล้วเดินตรงมาที่ผม ผมสั่งเลขาไว้เองแหละครับว่าถ้าพี่ขุนมาให้บอกก่อน ผมควรได้เวลาเพื่อทำใจที่จะคุยกับเขาอย่างปกติ แต่คงไม่ทัน
"ทำไมเลขาเราถึงไม่ให้พี่เข้ามา" เขาถามผมโดยที่ผมไม่อยากจะตอบออกไปว่าเพราะอะไร
"พอดีแก้วอยากเคลียร์งานเลยสั่งไว้ว่าถ้าใครมาให้บอกก่อนน่ะ" ผมตอบสิ่งที่ควรทำ เขาดูปกติไม่มีพิรุทธิ์จนผมไม่อยากจะเชื่อ
"เป็นอะไรครับ อย่าเครียดมากสิ" พี่ขุนเดินมาดึงผมไปกอด อยู่ดีๆผมก็อยากร้องไห้ออกมาเสียอย่างนั้น
"เมื่อวานพี่ไปนอนกับไอ้เลย์มา .. เมามากไม่อยากขับรถ .. ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอก" เขาพูดมันออกมา เขาพูดคำโกหกคำโตออกมา เขาทำแบบนี้ได้อย่างไร เขาไม่สงสารผมที่รู้ความจริงว่าเขาไปทำอะไรมาบ้างหรอ
"ไม่เป็นไรครับ" ผมบอกข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ทั้งๆที่รู้ว่าเขาโกหกแต่ผมจะทำอะไรได้ ผมมันคนอ่อนแอ
(( คุณติณภัทรมาแล้วค่ะ จะให้เข้าไปเลยไหมคะ )) เสียงโฟนดังขึ้น พี่ขุนผละออกจากผม ส่วนผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดแล้วกดรับสาย
"เดี๋ยวเชิญเข้ามาเลยนะ" ผมบอก พี่ขุนเลิกคิ้วถามผมเหมือนไม่พอใจอะไร
"แค่ทำงานนะ" เขาพูดใกล้ๆหูเหมือนจะเตือนผม
"ก็แน่สิครับ ผมคงไม่ได้ไปเปิดโรงแรมเอากัน" ผมบอกหันไปจ้องตาเขา พี่ขุนสะดุดไปนิดก่อนที่จะได้พูดอะไร คุณติณภัทรก็เข้ามาเสียก่อน
"เอ่อ ขอโทษครับ ไม่คิดว่าคุณแก้วมีแขก" คุณติณภัทรพูดแล้วทำท่าจะออกไป
"ไม่เป็นไรครับ พี่ติณเชิญนั่งก่อนเลย พี่ขุนออกไปก่อนเถอะครับ ผมมีงานต้องคุย" ผมพูดไม่ได้หันไปมองหน้าพี่เขา รู้แค่ว่าเขาเดินออกไป แล้วก่อนออกเขาทำเพียงหันมามองผมตาดุแค่นั้น
"สวัสดีแก้ว ดูเราเซียวๆนะ ช่วงนี้นอนน้อยหรือเปล่า" หึ น่าขันที่คนไม่ใช่แฟนดันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของผม
"ใช่ครับ พอดีมีเรื่องคิดนิดหน่อย" ผมบอก
"ถ้าอย่างนั้นมาคุยงานกันเลยดีกว่าครับ" เมื่อเห็นว่าบทสนทนาไม่ไปไหน ผมจึงเริ่มเปิดประเด็น คุยไปคุยมาได้ความว่าเขาแค่จะเอาว้อยเชอร์รีสอร์ท 3 วัน 2 คืนมาให้ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น พูดง่ายๆคือเขาอยากให้ผมไปในนามเขา แต่พี่เขาไม่ได้ไปด้วย เพราะเขาจะต้องไปที่นั่นอยู่แล้ว ซึ่งผมก็บอกว่าขอดูก่อนไม่รู้เสาร์อาทิตย์นี้ทายจะว่างไหม
"ขอบคุณมากนะครับ ถ้าตกลงอย่างไรผมจะโทรไปบอก" ผมขอบคุณพี่เขาอีกทีก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปจากห้อง
(( ว่าไงแก้ว )) ผมต่อสายหาทายทันที ผมอยากให้ทายช่วยตัดสินใจเรื่องที่ผมกำลังเผชิญ
"พรุ่งนี้แล้วก็ เสาร์ อาทิตย์นี้ไปชะอำกัน" ผมบอก ต้องการแค่คำว่าตกลงจากปากทาย
"เอ่อ เดี๋ยวขอดูก่อน .." ทายพูดอึกอัก แต่ผมไม่รอแล้ว
"ตกลงว่าไปนะ พรุ่งนี้เจอกัน" ผมตัดสายแล้วกลับเข้าสู่โหมดเครียดอีกครั้ง ตอนนี้อยากไปไกลๆ ที่ไหนก็ได้แต่ขอให้ไกลจากพี่ขุน คนที่ทำให้ผมเจ็บได้ตลอดเวลาคนนี้ เขาไม่ละอายบ้างหรือไงที่มีผมทั้งคนยังจะไปมั่วกับคนอื่นแบบนี้ เขาใจร้ายกับผมมาก และผมคิดว่าผมจะไม่ยอมให้อภัยเขาง่ายๆอีกแล้ว เขาทำผมเจ็บได้ ผมก็ต้องทำให้เขาเจ็บบ้าง ผมยอมเขามามากเกินไปแล้วจริงๆ
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
ดีใจที่ยังมีคนติดตาม
ตอนนี้มีดราม่านิดหน่อยนะคะ ตกลงใครผิดล่ะเนี่ย ร้องไห้แปป
อย่าด่าคนเขียนน้าาา
ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4:
-
แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่ขุนกะรตี :m31:
โอย มาม่าบังเกิด :z3:
-
กลับป่าไปซะนังชะนีรตี :z6: :beat: :m16:
-
จะโกหก น้องทำไมว่ะ ห่ะ แบบ นี่ ยุให้เลิกดีกว่า เบื่อ
-
เมื่อไหร่จะดีกันล่ะทีนี้
-
:mew1:
-
ปัญหาเดิมๆ
-
โอ้ยยย ทำไมยัยตัวป่วนนี่ถึงได้ยังลอยนวลอยู่ได้เนี่ยยยยย
นังชะนีบาปหนาาาาาา :angry2:
-
น่าเบื่อว่ะ ปัญหาเดิม ๆ นิสัยเดิม ๆ :z6:
-
:ling1:
มาแล้ว อึมครึม
:z3:
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew6: :mew4: :mew5: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew5: :mew5:
ร้องไห้อย่างเดียวอ้ะวินาทีนี้
-
รู้ว่าพี่ขุนคงไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมไม่ระวังตัวเองซะเลย แถมไปโกหกแก้วแบบนั้นอีก :เฮ้อ:
จะง้อน้องยังไงล่ะ ใจเย็นๆนะแก้ว ถึงแม้ภาพ เสียง มาเต็มขนาดไหนก็ตาม นึกถึงช่วงเวลาที่เขาตั้งใจกลับตัวเป็นคนดีให้มากๆแล้วกัน นี่คือไม่อยากให้เลิกกันนะเนี่ย ถึงแม้อิพี่ขุนจะเคยเลวแค่ไหนก็ตามเหอะ :laugh:
-
เอาให้จำแก้ว
-
เวรกรรม :เฮ้อ:
-
รำคาญทั้งคู่เลย :m31:
พี่ขุนก็ไม่พูดความจริง และแก้วก็ไม่กล้าเอาซะเลย
ถามสิคะ มีอะไรก็ถามออกไปเลย เอาแต่ทำแบบนี้ตัวเองก็เจ็บเปล่าๆ
ที่หายไปปีสองปีนี่ได้อะไรมาบ้างคะ? :beat:
รอตอนต่อไป
-
ค่อนข้างเฉยๆ กับขุนนะ เหมือนเค้าพยายามปรับในหลายๆอย่างแล้ว
แต่กับแก้วนี่ค่อนข้างขัดใจนิดๆ เวลาที่ผ่านมาเหมือนไม่ช่วยอะไรเลย
ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ขอสงสารขุนล่ะกัน
:mew2:
-
...วนเข้าลูปเดิมแบบไร้พัฒนาการ...
คราวที่แล้วที่ต้องเสียเงินเป็นล้านแค่สลัดชะนีตัวเดียวนี่ก็เพลียแล้วนะ ถ้าเสียโง่อีกรอบนี่ เปลี่ยนพระเอกเหอะ ก็หวังว่าจะเป็นคลิปเก่าตัดต่อหรือไรก็ว่าไปล่ะนะ แต่ไอ้ที่หายไปทั้งคืนแล้วมาโกหกต่อ แถมยังสิ้นคิดขนาดว่าไม่ได้เตี๊ยมกะอิเลย์ด้วยแล้ว ก็ถือว่าเสียโง่ให้ชะนีตัวเดิมซ้ำสองน่ะแหล่ะ
อาการดักดานซ้ำซ้อนเช่นนี้ คงรักษาให้หายขาดไม่ได้ล่ะ
ส่วนแก้วนิ... เอ้อออ เพลีย เวลาที่ผ่านไปประสบการณ์ที่ได้มา มัน่คงเปลี่ยนคนไม่ได้อ่ะนะ ไม่ได้คิดได้ เด็ดขาด หรือมีไรดีขึ้นเล้ยยยย
คราวนี้ไปไหนดี หนีไปทำงานเมืองนอกอีกซัก 5-6 ปีไม๊น้อง รอให้อิขุนเสียรู้มีลูกกะชะนีซักโหลแล้วค่อยกลับมาเอาคืน งี้
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คนอ่านกลัวคนในบ้านปรากฏว่ามาม่ามาจากคนนอกบ้าน ชักรำคาญแล้วสิ ไม่ระวังกัน ขุนเองก็เริ่มพยายามเป็นแฟนที่ดีแล้ว ขยันหาเรื่องกันทั้งคู่ ดีกันได้กี่วันเอง เป็นพ่อเป็นเชื้อนี่รำคาญตาย ขุนเองชนักติดหลังพยายามยังไงก็คงยากในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากจะเชื่อใจ คงอีกนานกว่าจะพูดกันรู้เรื่อง
-
รตีนางกลับมาเพื่อสร้างความร้าวฉานสินะ
-
โกหกทำมั้ย
-
ตอนแรกอย่างหวานอ่ะ ดูรักแก้วมาก
พอมาตอนนี้อะไรของพี่ขุนเนี่ย
คงไม่มีอะไรใช่มั้ย ขอเถอะ
อย่าเป็นแบบนี้เลย เครียดแทน
แก้วก็อย่าเก็บดิ ปล่อยๆบ้าง
กลัวฝ้ายมาตลอด กลายเป็นอิรตี :z6: :katai1:
-
อีกแล้วเหรอ!!!!! :o10:
-
อยากถีบบบบอิรตีจริงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
พี่ขุนทำไมเป็นคนแบบนี้? ดูคนที่หน้าตา? เข้าข้างชะนีสุดๆ หงุดหงิดเพื่ออะไร?
รอให้ตื่นก่อนเถอะ หึหึ คุณป๋าไม่เอาไว้แน่ๆๆ
ไม่รอดจากน้องม้าหรอก ฮ่าาาาาาาาาาาา
-
พี่ขุนทำไมเลวอย่างนี้อ่ะ? น้องก็แสนดี แต่หัวอ่อนเกินไป น่าสงสารโดนทำร้ายตลอดดด
อย่างนี้ต้องให้ป๋าเคจัดการ หึหึ ขอให้งานหมั้นเกิดขึ้นเร็วๆ พี่ขุนจะได้อกแตกตาย
-
สงสารน้องแก้วค่ะ อย่างนี้ต้องเคลียร์ค่ะ
อย่าทนอย่าเก็บเอาไว้ ไม่งั้นก็จะเจ็บอยู่แบบนี้
ให้ป๋าจัดการให้ก็ได้
-
ไงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ ขุนโดนวางยารึเปล่า :katai1:
-
เอาเข้าไปทีงี้ทำไงต่อดีล่ะแก้ว อย่าไปยอมนะ ขุนนี้ก็ดีเหลือเกินชะนีนางเดียวยังจัดการไม่ได้ :m31:
-
จัดการนังชะนีหน้าหนอนนั้นซ้าาา :katai1:
ขุนต้องจัดการให้นังรตีแบบพิเศษๆ ดับเบิ้ลเลยน่ะแบบนี้ยอมไม่ได๊ :angry2:
ชะนีหน้าหนอนต้องถูกส่งกลับไปอยู่ป่าค่ะ นี้บอกเลยน่ะ :beat: :z6: :m16:
-
ดราม่าอีกล่ะ!
-
แก้วสู้ๆนะ นี่ชั้นกลัวผิดคนหรอเนี่ย :mew5:
-
แก้วหายหวัดเร็วไป
ดราม่ามาอีก
-
:serius2:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสนุกมาก สงสารแก้ว :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เบื่ออิพี่ขุน บอกความจิงไปสิ!!
แก้วนี่ก็อะไรอย่าอ่อนแอสิเปลี่ยนแปลงตัวเองจนเข้มแข็งขึ้นแล้ว เอาคืนซ่ะสิ
-
เห้ออ ปวดตับ
-
เจอหน้ากันทุกวันมีอะไรงสัยอะไรไม่ถามตรงๆ
เกบไว้ทำไมให้ช้ำใจอ่ะนุ้งแก้ว
ไอ้ที่อยู่ในคลิปอ่ะตอนนี้สองใจไม่แน่ใจว่าจริงหรือปลอม
รอตอนต่อไปน้า
-
ความเจ็บปวด
เย็นวันศุกร์ผมรีบกลับบ้านไปเก็บกระเป๋า ผมออกมาจากบ้านโดยนั่งรถแท็กซี่มาลงที่คอนโดทาย ผมไม่ได้บอกพี่ขุน ไม่ได้บอกใครทั้งสิ้น ผมอยากไปกับทายแค่สองคน อยากผ่อนคลายหัวสมองและคิดอะไรเงียบๆโดยที่ไม่มีเขาอยู่ ผมรู้ว่ามันดูขี้ขลาดแต่ผมไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ผมไม่ใช่คนโผงผาง ผมอ่อนแอ แต่ผมก็อยากรู้ว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น หากวันนั้นเขากล้าพูดกับผมว่าเขาไปทำอะไรมา ผมอาจจะยอมรับได้บ้าง แต่นี่เขาโกหกผมว่าไปนอนกับพี่เลย์ ทั้งๆที่เพื่อนเขาเป็นคนบอกผมเองว่าไม่ได้เจอกับพี่ขุน ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงต้องโกหกผม ผมเคยคิดว่าเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น จนกระทั่งวันนี้ วันที่ผมได้รับรู้การกระทำลับหลังที่เขาทำกับผม มันเหมือนถูกแทงด้วยมีดเล่มใหญ่เล่มเดียวแล้วนอนจมกองเลือดตาย มีหลายคนสงสัยว่าทำไมผมไม่พูดไม่ถาม จริงๆผมก็อยากถามครับ แต่พอเจอคำโกหกของเขาเข้าไปผมถึงกับไปไม่ถูก ไอ้คำถามที่พร่างพรูถูกกลืนเข้าคอจนจุกอยู่ที่ลิ้นปี่ แม้แต่หน้าเขาตอนนี้ผมยังไม่อยากมอง
ทายออกรถตอนหกโมงครึ่ง ดูเหมือนตัวทายเองก็กำลังมีปัญหากับพี่วาร์ฟเหมือนกัน ตอนนี้ผมเลยไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนปลอบใคร ผมนั่งมองสองข้างทาง ชวนทายคุยบ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขเอาเสียเลย จนกระทั่งเราขับตาม gps มาถึงชายหาดที่มีรีสอร์ทตามบัตรที่คุณติณภัทรให้มา เราเช็คอินเข้าพักกันได้ก็พากันเข้าห้อง ห้องนอนอยู่ด้านนอก เดินไปนิดเดียวก็เป็นทะเล ออกแนวหรูหราราคาน่าจะแพงใช้ได้ ส่วนที่คุณติณภัทรให้ผมมาพักฟรีอันนี้เขาให้เป็นของขอบคุณที่ผมทำงานให้เขาออกมาดีครับ พอเขาพูดแบบนี้ผมเลยไม่อยากปฏิเสธ ส่วนเรื่องที่เขาตามจีบผมนั้น ผมทราบ แต่ผมก็เฉยๆเนื่องจากเขาก็ไม่ได้ออกนอกหน้าอะไรขนาดนั้น คงเพราะทราบว่าผมกับพี่ขุนเราแต่งงานกันแล้ว แต่หากวันไหนเขารุกจีบผมเต็มรูปแบบ ผมคงต้องพูดกับเขาให้เข้าใจว่าผมไม่สามารถรักใครได้อีก แม้พี่ขุนจะหักหลังผมจริงๆ แต่ผมคงไม่สามารถจะคบใครได้อีก
"แก้วจ๋าหิวหรือเปล่า ทายเห็นร้านอาหารด้านหน้า เดินเลียบชายทะเลไป เราไปกินร้านนั้นกันนะ" ทายพูดขึ้นแล้วยื่นมือมาดึงผมที่นอนแผ่อยู่บนที่นอนให้ลุกขึ้นตามไป เราสั่งอาหารเสร็จก็ลงมือทาน อิ่มข้าวก็ตามด้วยไอศกรีมเบาๆ ก่อนจะออกไปเดินเล่นที่ชายหาดเพื่อผ่อนคลายจิตใจที่อ่อนล้าเต็มทน
"ทำไมถึงอยากมาทะเลกะทันหันขนาดนี้ แก้วมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า" เราเดินเล่นจากต้นหาด เดินเรียบทะเลไปเรื่อยๆ ปล่อยให้ลมทะเลและดวงดาวเป็นเพื่อนคอยปลอบ
"ทาย .. เราเหนื่อย" ผมพูดออกมา ทายหยุดเดินแล้วจับมือผมไว้
"มีอะไรอีกแล้ว" ทายถามผม ตอนนี้พอได้มายืนหน้าทายผมกล้าพูดความในใจ ผมรู้ว่าทายจะเป็นผู้รับฟังที่ดีและให้คำแนะนำผมได้
"พี่ขุน .. เขาแอบไปหาคุณรตีลับหลังเรา .. เธอส่งคลิปมาให้ .. มันเป็นคลิปพี่ขุนกับคุณรตีในโรงแรม .. เราเจ็บทาย .. เรานึกว่าเขาเปลี่ยนตัวเองได้แล้ว .. แต่มันไม่ใช่เลย" ผมพูด น้ำตาที่เคยเหือดแห้งตอนนี้มันไหลออกมาโดยธรรมชาติ
"แก้วคุยกับเขาหรือยัง เอาคลิปยื่นให้ดูไปเลยสิ เขาทำแบบนี้ไม่ถูกนะ แก้วเป็นเมียเขา ไม่ใช่ยัยรตีนั่น แล้วทำไมถึงยังเจ้าชู้อีก เรานึกว่าเขาเปลี่ยนตัวเองได้แล้ว" ทายพูดเช็ดน้ำตาให้ผม
"เราไม่อยากทนแล้ว ทายว่าเราอ่อนแอเกินไปไหม" ผมถาม ทำไมผมถึงได้อ่อนแอถึงเพียงนี้
"แก้วรู้ไหม .. ตอนนี้เราก็ทะเลาะกับพี่วาร์ฟเหมือนกัน .. เขาหวงเราเกินไปแต่เขาไม่ชอบให้เราไปทำตัวหึงหวงเขา .. เราทะเลาะกันตอนนี้ยังไม่คุยกันเลย .. แก้วไม่ผิดหรอกเพราะเราก็อ่อนแอเหมือนกันถ้าเป็นเรื่องความรัก " ทายพูดจูงมือผมเดินไปเรื่อยๆ พอได้ยินแบบนี้ผมก็เข้าใจแล้วว่าที่ทายดูไม่ค่อยร่าเริงเป็นเพราะอะไร
"แต่ในกรณีแก้ว ทายว่าแก้วน่าจะคุยกับพี่ขุนให้รู้เรื่องนะ แล้วนี่ที่มาคือไม่ได้บอกเขาใช่ไหม" ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
"ถ้าเขาทำแบบนั้นจริง แก้วจะเลิกกับเขาไหม แล้วที่แต่งงานไปล่ะ แก้วต้องการพี่เขาจริงๆหรือแค่อยากแก้แค้น" แก้แค้นหรอ ไม่ใช่หรอก มันเป็นการเอาความเชื่อมั่นเข้าเล่นมากกว่า ผมนึกว่าเขาจะหยุดได้แล้ว แต่ถ้าเจอแบบนี้ผมว่าผมไม่ไหว
"ไม่เป็นไรแก้ว ค่อยคิดหลังจากนี้ก็ได้ เราเข้าห้องกันเถอะ มันชักเริ่มหนาวแล้ว" พอผมไม่ตอบทายก็พาผมกลับเข้าห้อง เรานอนคุยกันอีกสักพักถึงได้นอนพักผ่อน ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น อาจเป็นเพราะบรรยากาศสบายๆ ทำให้ผมรู้สึกสมองปลอดโปร่งกว่าเมื่อวานขึ้นมาก
...............
วันเสาร์เรารีบตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อไปตลาด พอดีได้ยินคนแถวนี้เขาพูดว่าตลาดข้างๆมีพระมาบิณฑบาต เราเลยรีบตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปทำบุญ พอตักบาตรเสร็จเราก็เข้าห้องอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเดินตลาดตอนเช้ากัน ทายได้ของฝากติดไม้ติดมือมาบ้าง ส่วนผมได้แค่ของกินเล็กน้อยกับของเล่นเอาไปฝากเจ้าตัวเล็ก ว่าแล้วก็โทรไปหาเสียหน่อย วันนั้นออกมาไม่ได้บอกใครเลย พอมาวันนี้เริ่มรู้สึกผิดแล้วที่มาโดยทำตัว
เปิดเครื่องมาก็พบหมายเลขที่ไม่ได้รับเกือบร้อยสาย มีทั้งของป๋าและของพี่ขุน ผมรีบโทรกลับหาป๋า บอกท่านว่ามาเที่ยวพักผ่อนเฉยๆ ไม่ได้เล่าว่าสาเหตุอะไรถึงต้องมา ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ให้ผมโทรไปหาพี่ขุนซะจะได้ไม่มีปัญหา วางจากป๋าผมก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย กำลังจะกดโทรหาพี่ขุนแต่มีสายโทรเข้ามาเสียก่อน
"สวัสดีครับพี่ติณ" เป็นคุณติณภัทรครับที่โทรเข้ามา
(( พี่ถึงนู่นตอนบ่ายๆนะครับ เป็นไงบ้างแก้ว พักกันสบายดีไหม มีอะไรบกพร่องหรือเปล่า )) พี่เขาถาม เสียงจากปลายสายดูเป็นห่วงเป็นใย
"ชอบมากครับ ขอบคุณพี่ติณจริงๆครับ"
(( ดีใจที่เราชอบ เดี๋ยวพี่ถึงแล้วจะโทรหานะครับ อยู่นั่นก็พักผ่อนไป ))
"ขอบคุณครับ" พี่เขาวางโทรศัพท์ไปแล้ว เรานั่งทานอาหารที่ซื้อมาก่อนจะพากันเดินเล่นรอบชายหาดหนึ่งรอบ หลังจากนั้นก็กลับมาพักผ่อนที่ห้อง
.......
"พี่ขอโทษที่มาสายไปนิดนะ ไม่สินี่ก็เย็นแล้ว ฮ่าๆ" พอพี่ติณมาถึงเขาก็รีบโทรมาเลยครับ ส่วนพี่ขุนผมไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะตั้งแต่ที่ผมเปิดเครื่อง เขาก็ไม่โทรมาหาผมเลย
"สวัสดีครับพี่ติณ . ไม่ต้องขอโทษหรอกครับไม่เป็นไรอะไรเลย .. แล้วก็นี่ทายเพื่อนผมครับ .. ทายนี่พี่ติณภัทร .. ลูกค้ารายใหญ่ของเรา" ผมแนะนำให้สองคนนี้รู้จักกัน
"ครับ .. ทำตัวเป็นกันเองเลยเนอะทั้งทายแล้วก็แก้ว .. เดี๋ยวพี่เก็บของแปป .. แล้วหกโมงออกมาเจอกันด้านหน้า .. พี่จะพาไปทานอาหารทะเล" พวกผมยิ้มรับความใจดีของพี่ติณ ก่อนเราจะแยกย้ายเข้าห้อง ผมกับทายผลัดกันอาบน้ำแต่งตัว เพราะวันนี้เหนียวตัวมาก เราเลยอาบกันอีกสักรอบ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ใกล้ห้าโมงพอดี เราเตรียมกระเป๋าตัง โทรศัพท์เสร็จก็ออกมารอพี่ติณด้านหน้ารีสอร์ท รอไม่นานพี่เขาก็มา คราวนี้เราจะไปทานร้านดังครับ อยู่ปลายอ่าว พี่ติณอาสาขับให้ พวกผมก็ยินดี
"ร้านนี้พวกกุ้งกับหอยสดมากๆ พี่มาทานบ่อยจนเด็กเสิร์ฟจำหน้าได้แล้ว ฮ่าๆ" พี่ติณเล่าไปหัวเราะไป
"แต่ผมว่าที่เขาจำได้อาจเป็นเพราะพี่ติณหล่อมากกว่ามั้งครับ" ทายส่งมุกเสี่ยวไปหนึ่งดอกเบาๆ
"ไม่จริงหรอกครับ .. พี่ไม่หล่อสักนิด" เขาอมยิ้มพูดถ่อมตน แต่สายตานี่จ้องมาทางผมจนผมต้องหลบตา
"อาหารมาแล้วทานกันเถอะ" ผมเปลี่ยนเรื่องคุย อาหารมาวางบนโต๊ะอย่างพร้อมเพรียง จานเด็ดที่ผมอนากแนะนำคือต้มยำปลากระพงโป๊ะแตก อร่อยมากจนต้องซดน้ำซะเกือบหมดหม้อ
"เป็นไงบ้าง พี่บอกแล้วร้านนี้เด็ด" พี่ติณพูดเพราะเห็นผมกับทายตักข้าวจานที่สามแล้ว พอดีช่วงบ่ายนอนพักสายตากันครับ ตื่นมาเลยท้องไส้กิ่วแล้วก็ซัดแหลกอย่างที่เห็น
"อร่อยมากครับ คราวหน้าถ้ามีโอกาสผมจะมาทานที่นี่อีก" ผมบอกพร้อมกับตักกุ้งชุบแป้งทอดชิ้นสุดท้ายเข้าปาก น้ำจิ้มบ๊วยรสหวานช่วยเพิ่มอรรถรสในการกินของผมได้จริงๆ
"เห็นเราเจริญอาหารขนาดนี้ไม่ยักกะอ้วน" พี่ติณทักสีหน้าดูทะเล้นๆ
"ไม่รู้สิครับ มันไม่อ้วนเองอ่ะ" ผมพูดหน้าซื่อเลยโดนพี่เขาหัวเราะแซว ทายก็อีกคนขำผมจนผมต้องอายอ่ะ
ทานกันจนเสร็จก็เช็คบิลกลับ ราคาก็แพงพอสมควรครับแต่ก็คุ้มกับค่าอาหาร มื้อนี้พี่ติณก็เลี้ยงอีกตามเคย เขาให้เหตุผลว่าเขาเป็นคนแนะนำครั้งนี้เลยต้องยอมเขาไป เช็คบิลเสร็จก็เตรียมตัวกลับ ตอนที่เรากำลังลุกจากเก้าอี้จะเดินไปที่รถ ผมหันไปชนกับผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนขวางอยู่ก่อนแล้ว เซเลยครับ แต่ประคองตัวอยู่
"ขอโทษครับ .. " ผมพูดเงยหน้ามองคนตรงหน้า ความรู้สึกและลมหายใจเหมือนหยุดไปชั่วขณะ เขาตามผมมาจนได้ เขารู้ว่าผมอยู่ที่ไหน
"เห็นหน้าผัวถึงกับอึ้งแดกเลยหรอ" เขาพูดวาจาถ่อยจับแขนผมไว้แล้วบีบ แรงบีบเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเหมือนราวกับว่าถ้าผมพูดไม่ดีหรือทำให้เขาโกรธเขาจะบีบกระดูกผมจนแตกเสียอย่างนั้น
"ผมขอตัว" ผมดึงแขนออกพยายามจะเดินไปหาทายที่ยืนรออยู่ พี่ขุนบีบแขนผมเพิ่มอย่างไม่ยอม เขาทำให้ผมเจ็บและผมกำลังจะหมดความอดทน ในเมื่อผมไม่ใช่คนผิด ครั้งนี้ผมจะไม่ยอม ผมอุตส่าห์หนีออกมาเอง เป็นฝ่ายเดินออกมาพักใจ แต่เป็นเขาที่ทำให้มันยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม เขาไม่แม้แต่จะบอกความจริงหรือสำนึกผิดด้วยซ้ำ
"มากับไอ้เหี้ยนั่นมันดีแล้วหรอแก้วสำหรับคนมีผัวแล้วน่ะ" เขายังคงตอกย้ำพูดจาเฉือนหัวใจผม แม้ใบหน้าของเขาจะดูซีดเซียว ขอบตาคล้ำจนดูไม่ได้แต่นิสัยเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เขายังคงเอาแต่ใจ ชอบบังคับ และเหยียดหยามผมอยู่ตลอดเวลา
"ก็ดีกว่าคนที่มีเมียแล้วแต่กลับไปยุ่งกับคนอื่นแหละครับ .. กรุณาปล่อยมือผมด้วย .. เพื่อนผมรออยู่" ผมพูดเสียงเเข็งจ้องตาเขาที่ตอนนี้แดงก่ำเหมือนจะลุกเป็นไฟ
"มึงมีเหี้ยอะไรในใจมึงพูดมาสิวะ! มึงไม่พูดกูจะรู้ไหม" เขาตะหวาดเสียงดังจนคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว พี่ติณทำท่าจะเดินเข้ามาหลายรอบแต่โดนทายดึงไว้
"พี่คงรู้อยู่แก่ใจ .. พอเถอะครับ .. แค่นี้ผมก็ผิดหวังในตัวพี่จะแย่" ผมบอกสะบัดข้อมือออกอย่างแรง พี่ขุนตกใจที่ผมทำแบบนั้นใส่แต่เขาไม่ยอมหยุดวิ่งเข้ามากระชากตัวผมอย่างแรงจนผมเสียหลักไปชนกับชั้นวางขวดน้ำเป๊ปซี่ที่วางเรียงเป็นทรงสูง ขวดเป๊ปซี่หลายขวดตกลงมาใส่เท้าผมและกระแทกพื้นแตกกระจาย เท้าผมชาไปชั่วขณะก่อนที่เลือดสีแดงจะไหลออกมาตามรอยบาด มันไหลออกมาเยอะจนผมสายตาพล่าเลือน หายใจติดขัด รู้เพียงแต่ว่าพี่ขุนไม่รอช้าก้มลงไปกำเศษแก้วที่เท้าผมออก เลือดที่ไหลจากเท้าผมและเลือดที่มือพี่ขุนตอนนี้เท่าๆกัน ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจ แม้ตอนนี้เขาจะทำดีกับผมแค่ไหนแต่มันก็ลบการที่เขาหักหลังผมไม่ได้เลย
"พอแล้วคุณขุน .. เลือดคุณออกเต็มเลย .. แก้ว . ไปโรงพยาบาลเถอะนะ" ทายเดินมาหา ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาถึงต้นขาและผมไม่สามารถยืนอยู่ได้แล้ว มันทรมานเหมือนโดนมีดกรีดซ้ำๆที่รอยเดิม
"ผมอุ้มเอง" พี่ติณทำท่าจะเข้ามาอุ้มผม แต่โดนพี่ขุนผลักออกไป
"มึงขับรถ . กูจะอุ้มมันเอง" อยู่ดีๆน้ำตาผมก็ไหล มันเป็นความรู้สึกทับซ้อนแล้วซ้อนอีก ภาพที่เขาเคยรังเกียจผม ภาพที่เขาดูแลห่วงใยผม ภาพที่เขาจูบผม ภาพล่าสุดที่เขาก้มลงไปหยิบเศษแก้วออกให้ผมมันพร่างพรูเข้ามาจนไม่อาจรู้ได้ว่าในใจตอนนี้รู้สึกอย่างไรกันแน่ พี่ติณไม่ได้ชวนทะเลาะต่อทำเพียงแค่วิ่งไปเปิดประตูหลังให้ ผมถูกร่างแกร่งอุ้มด้วยสองแขนมายังรถ ทายกับพี่ติณขึ้นประจำด้านหน้า ส่วนผมตอนนี้ถูกวางไว้บนเบาะอย่างเบามือ
"เจ็บมากไหม .. ทนหน่อยนะเดี๋ยวก็ถึงแล้ว" เสียงพี่ติณดังขึ้น ผมหลับตาร้องไห้ด้วยความเจ็บ ทั้งเจ็บที่เกิดจากบาดแผลและเจ็บจากการกระทำของคนข้างๆ พี่ขุนไม่ได้พูดอะไร เขาเอาแต่ลูบหัวผมและพรมจูบผมอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงหอบหนักทำให้ผมรู้ว่าเขากลัวและกังวล พี่ขุนมักเป็นแบบนี้เสมอถ้ามีอะไรมากระทบจิตใจ
ไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล ผมถูกอุ้มขึ้นเตียงคนไข้แล้วเข็นเข้าห้องฉุกเฉินทันที เขาให้ญาติรออยู่ข้างนอก พยาบาลเอายาแก้ปวดให้ผมทานก่อนจะคีบเศษแก้วออกจากเท้าผม หลังเท้าเต็มไปด้วยเลือด พยาบาลบอกว่าเศษแก้วปักลงไปหลายที่ มีสามจุดที่ลึกจนต้องเย็บ นอกนั้นก็เป็นเพียงแผลบางๆ แต่ก็ทิ้งร่องรอยไว้เยอะพอควร ทำแผลเสร็จผมถูกพาออกมาโดยที่เท้าทั้งสองถูกพันไว้เรียบร้อย พอออกมาจากห้องฉุกเฉิน คนแรกที่ผมเห็นคือพี่ขุน ส่วนอีกสองคนผมไม่เห็น
"เจ็บไหม .. กูขอโทษ" เขาพูด ตาเขาแดงก่ำ บวกกับสภาพเหมือนคนไม่ได้นอนทำให้ดูหมดหล่อ ผมมองที่ฝ่ามือหนา เลือดที่ยังไหลอยู่ทำให้ผมตกใจ ทำไมไม่ไปทำแผล ทำไมถึงต้องปล่อยให้ตัวเองเจ็บปวด
"พี่ไปทำแผลเถอะ" ผมบอกเสียงห้วน ทำเป็นไม่ใส่ใจมาก ทั้งๆที่ตอนนี้ผมเจ็บพอๆกับเขา อยากพูดว่าผมเป็นห่วงแต่ก็พูดไม่ออก
"ไม่เป็นไร .. ให้มันเป็นเครื่องเตือนกู .. ว่ากูทำอะไรกับมึงลงไป" เขาพูดกำมือแน่นแล้วคลายออก เศษแก้วที่ยังหลงเหลือร่วงหล่นลงบนพื้นและมันทำให้ผมทนเห็นไม่ได้อีกต่อไป
"ถ้าพี่ไม่ทำแผล .. ผมจะไม่คุยกับพี่อีก" ผมบอกน้ำเสียงแข็งกร้าว เขามองหน้าผมเหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่ ก่อนจะเดินเข้าห้องฉุกเฉินไป ผมถอนหายใจนั่งรออยู่นอกห้อง สักพักพี่ติณกับทายก็มา
"พี่ไปเขียนประวัติให้ .. ทายเอายามาแล้วนะ .. เดี๋ยวก็กลับได้" พี่ติณพูด ผมไหว้พี่ติณเพื่อขอบคุณ
"เจ็บมากไหมแก้ว .. สงสารจัง" ทายพูดลูบมือผมไปมา เจ็บครับ แต่ไม่เจ็บเท่าตอนโดนพี่ขุนหักหลัง
"กินยาแก้ปวดไป ไม่เท่าไหร่แล้วล่ะทาย" ผมบอกยิ้มน้อยให้พวกเขาไม่ต้องเป็นห่วง รอสักพักพี่ขุนก็เดินออกมา มือทั้งสองข้างมีผ้าพันแผลอยู่ เขาน่าจะเจ็บมาก เขาไม่น่าทำถึงเพียงนี้
"แล้วจะขับรถกลับได้หรอครับเนี่ย" ทายพูดมองมือพี่ขุน
"น่าจะได้ .. แก้ว .. กลับกะพี่เลยไหม" พี่ขุนถาม เขาแทนตัวเองว่าพี่แล้ว สงสัยคงจะเริ่มอารมณ์เบาขึ้นแล้ว
"พี่กลับไปเถอะครับ .. แก้วขออยู่นี่สักพัก" ผมพูด ยังไม่อยากกลับตอนนี้
"ผมว่าคุณไปนอนที่รีสอร์ทผมก่อนดีกว่านะ .. มือเจ็บแบบนี้อย่าขับกลับเลย" พี่ติณพูดห้ามไว้ ผมเองก็ห่วงนะครับ มือเจ็บแบบนั้นถ้าขับรถไปชนแบบคราวที่แล้วอีกจะทำอย่างไร
"ไม่เป็นไร .. ถ้าแก้วไม่กลับ .. ผมกลับเองก็ได้ .. พี่ไม่รู้ว่าพี่ทำอะไรผิด .. แต่พี่อยากบอกว่าพี่ขอโทษที่ทำให้แก้วโกรธพี่ขนาดนี้ .. พี่เสียใจที่พี่ดูแลแก้วไม่ได้ .. ทายครับ .. พี่ฝากดูแลแก้วด้วยนะ" พี่ขุนพูดจบก็เดินหันหลังออกไป ผมไม่รู้ว่าเขาจะไปเอารถอย่างไร ไม่รู้ว่าเขาจะขับได้ไหม แต่ตอนนี้ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เจ็บเหลือเกิน ผมควรวิ่งตามไปดีไหม บอกให้เขากลับมา พี่แค่บอกความจริงกับแก้ว แล้วแก้วจะให้อภัย กลับมาได้ไหม กลับมารับแก้ว แล้วเราไปด้วยกัน
แต่ทุกอย่างเป็นเพียงสิ่งที่ผมคิด เขาออกไปแล้ว และผมยังนั่งอยู่ตรงนี้ ทายกอดผมที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ส่วนพี่ติณทำได้เพียงยืนเป็นกำลังใจ ผมร้องไห้จนคิดว่ามากพอแล้วถึงได้บอกให้พี่ติณพากลับ ระหว่างทางที่นั่งรถกลับรีสอร์ตผมคิดถึงแต่พี่ขุน ตอนนี้เขาจะเป็นไงบ้าง เขาถึงไหนแล้ว จะมีอัตรายไหม ผมไม่รู้ ผมมองสองข้างทางถึงรู้ว่าพี่ติณไม่ได้เลี้ยวลงรีสอร์ต พี่เขาคงอยากให้ผมแน่ใจ ว่าตอนนี้พี่ขุนเป็นอย่างไรบ้าง
"เขาไม่อยู่แล้ว" ทายพูด ผมมองรถที่เคยจอดอยู่หน้าร้านข้าวตอนนี้มันไม่มีอยู่แล้ว พี่ติณวิ่งลงไปจ่ายค่าเสียหายแต่เขาบอกว่าผู้ชายอีกคนมาจ่ายไปแล้วและถามหาที่พักใกล้ๆแถวนี้ ผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมาเมื่อได้ยินแบบนั้น อย่างน้อยเขาก็ยังรู้จักรักตัวเอง
...................
"อย่าลืมทานยาแก้ปวดนะ .. แล้วก็รีบๆนอนเข้าใจไหม" พี่ติณพูดตอนเดินมาส่งผมที่ห้อง ดีที่ผมอาบน้ำไปก่อนแล้ว เดี๋ยวเช็ดตัวสักนิดก็นอนได้
"ขอบคุณมากๆครับพี่ติณ" ผมไหว้พี่เขาอีกครั้งก่อนที่พี่เขาจะออกไป
"เฮ้อ เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ .. แก้วคิดดีแล้วหรอที่ปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้" ทายถามเอาผ้าชุบน้ำมาให้ผม
"ตอนนี้เราคิดอะไรไม่ออก .. แต่เรายังไม่อยากเห็นหน้าเขา" ผมพูดเสียงเบาในคำท้าย ไม่ใช่หรอก ผมรู้ดีว่าผมอยากให้เขาอยู่ด้วยแค่ไหน แต่ความเจ็บมันก็มาหักล้างจนหมด ตอนนี้ขออยู่คนเดียวจะดีกว่า
"บางทีเขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าเขาทำอะไรผิด .. แก้วเชื่อยัยรตีนั่นมากกว่าพี่ขุนหรอ" ทายถามเหมือนย้ำว่าพี่ขุนอาจจะไม่ได้ทำ
"เขาไม่กลับมานอนบ้าน .. โกหกว่าไปกับพี่เลย์ทั้งๆที่พี่เลย์บอกแก้วว่าเขาไม่ได้ไป .. มีคลิปจูบถูกส่งเข้ามาพร้อมกับการเอาเบอร์พี่ขุนโทรมาเพื่อการรันตี .. เช้าอีกวันเขากลับมาตอนสิบโมง .. และโกหกอย่างหน้าตาย .. ทายว่าเราควรเชื่อใครดี" ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า น้ำตามันจะไหลออกมาอีกรอบอย่างหยุดไม่ได้
"เข้าใจแล้วแก้ว .. ทายเข้าใจแล้ว .. อย่าร้องนะ .. เอาไว้วันไหนอยากรู้จริงๆทายจะพาแก้วไปถามพี่ขุนเอง .. เงียบซะ .. ชู่ว" ทายกอดผมไว้แน่น ปลอบผมที่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ใครไม่มาเป็นผม ไม่เข้าใจหรอกว่าผมเจ็บแค่ไหนตอนที่คุณรตีใช้เบอร์ของพี่ขุนโทรมา มันเจ็บมากจนผมแทบจะกระอักเลือดตาย เหมือนคนถูกหักหลังด้วยการเล่นชู้ แม้แต่ก่อนพี่เขาจะเจ้าชู้แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้แต่งงานกับพี่เขา พอมาตอนนี้ เขาทำแบบนี้มันเลยตอกย้ำว่าทะเบียนสมรสไม่ได้ช่วยอะไร
"เราอยากนอน" ผมบอก ทายพยุงผมไปแปรงฟันล้างหน้าล้างตาเสร็จผมก็เดินกลับมานอน นอนไปได้สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า น่าจะเป็นของผม
"พี่ขุนโทรมา เรารับให้นะ" ทายทำท่าจะรับ แต่ผมอยากรู้ว่าเขาโทรมาทำไม เลยกดรับสายเสียเอง
(( .............. )) ผมรับสายแต่ไม่ได้พูดอะไปออกไป ส่วนปลายสายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเหมือนกัน เราต่างคนต่างเงียบ เรานอนฟังเสียงหายใจของกันและกัน ทายปิดไฟแล้วตอนนี้เรานอนกันอยู่
"ผมวางนะ" ผมบอกเพราะต่างคนต่างเงียบ ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร
(( อย่าวาง .. พี่แค่อยากฟังเสียงหายใจของเรา )) เขาพูดเสียงอ่อนคล้ายอ้อนวอน ผมไม่ได้ตอบอะไร พยายามข่มตาให้หลับแต่มันช่างยากเหลือเกิน ผมสะอื้นเบาๆออกมา
(( อย่าร้อง .. ได้โปรด .. อย่าร้อง )) พี่ขุนพูดเสียงสั่น ผมแน่ใจว่าตอนนี้เขาเองก็ร้องไห้เหมือนกัน ผมร้องหนักมากจนทายยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ สุดท้ายผมก็อ่อนแอ สุดท้ายผมก็เป็นแค่แก้วคนเดิม
(( รัก .. รัก .. รัก )) เสียงสะอื้นพร้อมคำบอกรักไม่ว่างเว้น เขาแต่พูดเพื่อให้ผมหายโกรธใช่ไหม แค่พูดเพื่อให้ผมใจอ่อน แค่นั้นใช่ไหม
ผมปล่อยให้เขาพูดไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ปลายเสียงเงียบไปอีกครา โทรศัพท์ที่หูผมเริ่มร้อน หรือบางทีเขาอาจจะนอนไปแล้วผมไม่รู้ รู้เพียงอย่างเดียวคือผมก็อยากฟังเสียงหายใจของเขาเหมือนกัน
ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์ผมเตือนว่าแบตกำลังจะหมด ผมไม่ได้สนใจข่มตานอน ปล่อยให้แบตหมดไปเอง
(( ฝันดีนะครับที่รักของพี่ .. พี่ขอโทษที่ทำให้แก้วมีน้ำตา .. ติ๊ด )) โทรศัพท์ดับไปพร้อมเสียงหัวใจผมที่เต้นแรง พี่ขุนรู้จักขอโทษคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่รักของพี่อย่างนั้นหรอ ถ้าผมเป็นที่รักของพี่ แล้วพี่ทำแบบนี้กับผมทำไม พี่รักผมแล้วจริงๆหรอครับพี่ขุน
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาเร็วหน่อย สั้นนิดนะคะ
ตอนหน้าคงกระจ่างค่ะ ตอนนี้รันทดไปก่อนเน่อ
ถ้าเขาเขียนได้ไม่ดีพอต้องขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะที่เมนท์เป็นกำลังใจ
:pig4:
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อนไปอ่าน...
กว่าจะเข้าใจกันไม่ต้องลงไม้ลงมือกันจนหน้าแหกจริงแบบไม่ต้องใช้พร๊อพแต่งก่อนเรอะ
เห็นด้วยกะทายนะ ที่ก็น่าจะให้ดูคลิปไปเลย //ไม่ได้อีก ได้ข่าวว่าแม่นางเอกลบออกไปล่ะ :เฮ้อ: เมื่อไหร่แม่แก้วคลองแสนแสบจะมีพัฒนาการอ่ะ นางวนเวียนอยู่ที่เดิมเลย เก็บไว้ในใจ ร้องไห้ หนี ตัดไม่ได้ขายไม่ขาด รักไม่เลิกแต่ก็ไม่สู้จะทน ถถถถถ เด๋วก็ขุดลอกถมคลองซะหนิ จะได้หายเน่า โว๊ะ
ส่วนอิขุน หมดคำบรรยายตั้งกะทั้งเสียเงินเสียโง่เสียรู้เสียเชิงชายให้ชะนีหรี่ไม่รู้จักจบสิ้นล่ะ ไม่ว่าในคลิปจะจริงไม่จริงแต่ปล่อยให้ชะนีทำตามแผนได้คือเสียโง่ไปแล้วล่ะ ไก่อ่อนจริง ทีสมัยก่อนกะแก้วล่ะทำเก่งทั้งขู่ทั้งทำร้ายสารพัด แค่ชะนีตัวเดียวไม่มีปัญญาทำไร ไมไม่ส่งคนไปจัดหนักอัดคลิปประจานไปเลยล่ะ ขนาดว่าเคยทำร้ายแก้วนะ หรือไม่แค้น บอกตรงนะ จนตอนนี้ยังไม่เห็นว่าอิขุนมันจะรักแก้วเลย ที่ทำดีนี่แค่พอจะอยู่ในเกณฑ์คนปกติเองนะ (เพราะปกติของขุนคือเห้มาก ตอนนี้อัพมาเท่าคนธรรมดา...) ทำตัวเหมือนสามีที่โมโหซ้อมเมียแล้วมาร้องไห้ขอโทษ แต่ก็นะ แค่ชะนีที่เคยทำร้ายแก้วและคุกคามมันเอง มันยังไม่มีปัญญาทำเห้ไรเลย อ้อ มันคงเห้เป็นแค่กะแก้วสินะ แต่เห้ใส่คนอื่นเพื่อแก้วไม่เป็น :เฮ้อ:
//ทีมตินตินค่ะ
-
แก้วถามไปตรงๆเลยดีกว่าไหมจะได้ไม่คาใจแบบนี้ :z3: :z3:
-
ขุนก็เป็นแบบนี้ทุกที ชอบใช้ความรุนแรงกับแก้วทุกที
-
:ling3:
เห้อๆๆ
:ling1:
-
:เฮ้อ:
อ่านแล้ว
ร้องไห้
นอน
ฝันดีค้ะ :sad4: :o12:
-
เง้ออออ!!! เจ็บตับแทน
-
พังๆๆๆ
-
เห้อออ รีบคุยกันน้อออ
-
แบกปัญหาคาใจไปอีกตอน
-
คุยกันดีๆนะคะ :เฮ้อ:
ใครก็พูดว่ารักได้ แต่จะทำได้ไหมอะอีกเรื่อง
รอตอนต่อไปเนอะ
-
พี่ขุนฉลาดน้อยไปนะ
เหมือนตามเกมส์แฟนเก่าตัวเองไม่ทัน
เลิกทีเถอะนิสัยชอบอาละวาดอ่ะ
เด๋วจะโดนแก้วทิ้งน้า
บอกตรงๆบางทีเราก็รู้สึกว่าพี่ขุนรักแก้วน้อยไป
-
สุดยอด
-
ปัณหาเกิดจากคนหนึ่งระแวงอีกคนไม่เชื่อ แล้วไม่ถาม อีกคนไม่อธิบาย เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ซ้ำซากจำเจนะครับ มันมองไม่เห็นัฒนาการของตัวละคร
ขออภัยถ้าเม้นแรงไป :3123:
-
รอตอนหน้าว่าใครจะมาเฉลยเรื่องยัยรตีขี้มโน
-
แวะมาเอาใจช่วยคนเขียนค่า
สู้ๆน้า เราลุ้นเรื่องนี้มากเลยยย :กอด1:
-
ดราม่านำ้ตาท่วม เมื่อไหร่จะแฮปปี้!
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เสียน้ำตาให้ตอนนี้ ทำไมถึงต้องทำร้ายกันด้วย
หวังว่าตอนหน้าจะกระจ่างนะ
:mew2:
-
:mew2:
-
สงสารแก้วกับพี่ขุนค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่เข้าใจกันสักที น้องแก้วก็เสียใจอีกแล้ว พี่ขุนก็ไม่ต่างกันเลย
เปิดใจให้มากขึ้นนะ ถ้าจะอยากพบกับความสุข
เอาใจช่วยทั้งสองคน ช่วยกันประคับประคองความรักนะ
-
เอาใจช่วยทั้ง 2 คนนะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ก้รู้ว่ารตีจัดฉาก แต่ทำไมพี่ขุมมันไม่รู้เรื่องอะไร?
-
ดราม่ามากอ่ะตอนนี้ เศร้าาาาาาาาา :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เอ่อ.. เอาเป็นว่า.. สู้ๆนะจ๊ะคนเขียน :katai5:
-
ขอโทษ
คืนนั้นโทรศัพท์ตัดไปทั้งๆที่ยังไม่อยากวาง ผมแทบจะฆ่าตัวเองให้ตายๆไปด้วยซ้ำ แค่เห็นแผลที่เกิดจากการกระทำสิ้นคิดของผม ผมก็ไม่คิดจะให้อภัยตัวเองอีกเลย แก้วมันไม่พูดกับผม มันเฉยชาใส่ผม มันไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมเจ็บครับ เจ็บมาก ไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน ตอนที่มันหนีผมไปครั้งนั้นผมว่าผมเจ็บแล้ว แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย อยากกอด อยากถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่สามารถเข้าใกล้มันได้ เช้าอีกวันผมรีบขับรถกลับกรุงเทพฯไม่ต้องรอให้เสียเวลา ที่ผมตามมันมาที่นี่เป็นเพราะผมหึงและก็หวง ผมคิดไปก่อนแล้วว่ามันนัดกับไอ้ลูกนายกนั่น มันหนีผมมาโดยไม่บอกผมสักคำ มันพยายามหลบหน้าและทำตัวแปลกๆใส่ผม ยังดีที่ฝ้ายบอกผมว่าแก้วมันมาพักผ่อนที่ชะอำ ผมเลยรีบบึ่งรถไป ผมตามหามันทั่วหาดจนไปเจอมันกำลังจะกลับจากทานข้าว ตอนนั้นผมทนไม่ไหวแล้ว ความเครียดบวกกับอารมณ์ที่ครุกรุ่นทำให้ผมทำร้ายมันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ผมอยากขอโทษมันต่อหน้า แต่พอกลับมาทั้งอาทิตย์มันไม่เคยกลับมานอนที่บ้านเลย มันไปนอนบ้านป๋ามันตลอด เอาเจ้าฟ้ากับแม่มันไปอยู่ด้วย เวลาไปทำงานมันก็มักจะไม่ให้ผมเข้าไปหา ผมหงุดหงิดครับแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้มีอย่างเดียวคือ ต้องทราบก่อนว่ามันโกรธผมเรื่องอะไร
"เข้ามาหาป๋าที่ห้อง" ผมวางสายจากป๋าแล้วเดินออกไปด้านนอก ป๋าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ สงสัยคงจะรู้เรื่องผมกับแก้วแล้ว
ปั่ก
"โอ๊ย เขวี้ยงมาทำไมป๋า" ผมร้องบอก กระโดดหลบสมุดโน็ตแข็งๆที่ป๋าใช้เขวี้ยงมาแทบไม่ทัน
"ไม่อยู่แค่สองอาทิตย์ แกสร้างเรื่องอีกแล้วนะ" ป๋าพูดทำท่าจะเขวี้ยงมาอีก ผมได้แต่ทำมือกันแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้า
"ผมยังไม่รู้เลยครับว่าผมไปสร้างเรื่องอะไรไว้" ผมบอกนวดขมับตัวเองแรงๆ ช่วงนี้ผมเหมือนคนบ้า เมียไม่สนใจ เมียไม่ให้เจอหน้า แถมตั้งแต่กลับมามันยังไม่เคยยอมให้ผมกอดสักครั้ง ผมต้องช่วยตัวเองแทบทุกคืนที่นอนกอดมัน น่าอายมากครับสำหรับคนอย่างเจ้าขุน
"เหอะ ถ้าแกยังไม่รู้ งั้นมาดูนี่ซะ!" ป๋าพูด ผมเลิกคิ้วเชิงสงสัยแล้วเดินไปหาเขา ป๋ากดโทรศัพท์ราคาแพงเข้าไปในข้อความ แล้วเปิดไฟล์วิดีโอยื่นให้ผมดู
"เหี้ย!" ผมสบถ ไม่รู้ตัวเลยว่ารตีอัดวิดีโอไว้ตอนไหน ผมรีบหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูแล้วกดดูช่องข้อความ ไม่มีการส่งออกใดๆทั้งสิ้น แสดงว่าเธอลบไปหมดแล้ว แม่งเอาโทรศัพท์ผมไปส่งข้อความหรอวะ!
"เรื่องมันเป็นไง แกไปพลาดท่าให้มันทำไม ห๊ะ!" ป๋าตวาด ผมดูจนจบ ในคลิปมีแค่ฉากจูบกัน ซึ่งนั่นเป็นแค่การเริ่มต้นของคืนนั้นเท่านั้นเอง ผมไม่ได้มีอะไรกับเธอจริงๆ
"ป๋า! ซวยแล้ว แสดงว่ารตีต้องส่งคลิปให้น้องแน่ๆเลย ผมแม่งโง่ว่ะ! ทำไมถึงเพิ่งคิดได้วะเนี่ย" ผมกำโทรศัพท์แน่น ถ้าไม่ติดว่าเป็นของป๋า มันคงแหลกคาพื้นไปแล้ว
"เรื่องมันเป็นไง ตกลงแกได้กับมันอีกครั้งหรอ" ป๋าถาม ผมสะบัดหัวสองสามทีเรียกสติกลับมา แล้วเดินมานั่งที่เดิมพร้อมจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดในคืนนั้น
หลังจากที่ผมขอตัวกลับ ผมก็เดินไปที่รถ ยังไม่ทันได้ไขกุญแจผมก็ถูกผู้ชายสองคนชกมาที่ท้องแล้วก็พาตัวไปที่รถของใครสักคน มันจับผมเอายาอะไรสักอย่างกรอกปาก ผมแทบไม่ได้สติ รู้สึกตัวอีกทีผมก็มานอนอยู่ที่เตียงของโรงแรมที่ไหนสักแห่ง ตอนนั้นผมรู้ตัวแล้วว่ากำลังเสียรู้ให้รตี ผมไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ ร่างกายผมเริ่มร้อนรุ่มไปทั้งตัวตอนที่รตีพยายามจะเข้ามายั่วยวน เพียงแค่สัมผัสผมก็แทบจะตาย และนั่นผมถึงได้รู้ว่ายาที่โดนพวกมันจับกรอกปากคือยาปลุกเซ็กส์ ผมพยายามกลั้นใจลุกขึ้นจากที่นอนแต่ก็ถูกรตีดึงให้ล้มลงไปหาเธอ จนสุดท้ายผมก็เสียท่าเผลอจูบแลกลิ้นไปครู่นึงแต่ผมก็ดันเธอออกได้ ผมไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกว่านั้น ผมพยายามผละออกแล้วขดตัวลงไปนอนบนเตียงเพราะแทบจะทนความต้องการไม่ไหว จากนั้นเธอก็ลุกหายไป สักพักก็กลับมาพร้อมกับพยายามปลุกเร้าผมอีกรอบ แต่ผมไม่เล่นด้วย เธอจึงโยนโทรศัพท์ให้ผมแล้วเดินออกนอกห้องไป ผมเลยได้โอกาสพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบโทรหาไอ้เลย์เพื่อจะให้มันมารับแต่มันไม่รับโทรศัพท์ ผมเลยเปลี่ยนไปโทรหาไอ้เจ๋งแทน ผมไม่รู้ว่ารตีต้องการอะไร เหมือนเธอไม่ได้อยากได้ร่างกายผม เพราะเธอก็ดูไม่ได้อยากจะเสียตัวให้ผมมากเท่าไหร่ มือสั่นๆกดส่งที่อยู่ตอนนั้นไปให้ไอ้เจ๋งมัน ผมฝังตัวเองอยู่ในห้องน้ำจนรตีเดินกลับมาเคาะเสียงดัง ผมพยายามควบคุมอารมณ์อยากแล้วแต่ก็ไม่ได้ ผมได้แต่ช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำจนผ่านไปครึ่งชั่วโมงถึงได้ยินเสียงไอ้เจ๋งเข้ามา ผมเปิดให้มันเข้ามาทั้งๆที่ยังอยู่ในสภาพที่เปียกปอน ตลอดครึ่งชั่วโมงผมได้แต่ปลดปล่อยออกมาจนตัวซีดเหลือง ไอ้เจ๋งรีบพาคนมาช่วยกันพยุงผมลงมาจากโรงแรม รตีหายไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าทำไมรตีถึงทำแบบนี้ ผมไม่เคยรู้เลยจนป๋ายื่นวิดีโอมาให้ผมดูผมถึงทราบ เธอพยายามจะแบล็กเมล์ผมให้แก้วเกลียดผม ส่วนป๋าเธอขู่ป๋าว่าถ้าไม่ให้สินทรัพย์ของเธอกลับมาเธอจะทำยิ่งกว่าที่เห็นในคลิป ผมว่าตอนแรกเธอกะว่าจะได้คลิปได้กับผมแน่ๆ แต่ผมดันไม่เล่นด้วย เธอถึงส่งมาได้แค่นั้น คืนนั้นผมเลยไม่ได้กลับบ้าน ผมไม่อยากกลับไปให้แก้วมันเจ็บอีก แก้วจะคิดอย่างไรเพราะผมบอกมันว่าจะไปกับไอ้เลย์แล้วกลับมาสภาพแบบนี้ ผมเลยต้องโกหกมันทั้งๆที่ตัวเองรู้สึกผิดเหลือเกิน สรุปคืนนั้นผมต้องไปนอนซมอยู่ห้องไอ้เจ๋งทั้งคืนจนยาหมดฤทธิ์ พออีกวันผมไปหาแก้วผมก็เลยต้องโกหกว่าไปนอนค้างกับไอ้เลย์เพราะกลัวมันไม่สบายใจ แต่ที่ไหนได้ ที่มันทำเฉยชาใส่ผมก็คงเป็นเพราะมันได้ดูคลิปวิดีโอนั้นแล้ว ผมรู้สึกเสียโง่มากครับ และผมจะไม่ยอมให้มันทำผมแค่ฝ่ายเดียวแน่ ตอนนี้รตีไม่อยู่ไทย เธอคงรู้ว่าจะโดนเอาคืนอย่างไรเลยไม่กล้าสู้หน้า
"โง่! แกมันโง่ ทำไมถึงไม่พาคนไปด้วยวะ ให้มันมามีข้อต่อรองแบบนี้ไม่ฉลาดเลยนะขุน" ป๋าด่าเมื่อผมเล่าจบ ใช่ครับ ผมทราบแล้วว่าตอนนี้ผมโง่มากๆ โง่ให้ผู้หญิงตัวเล็กๆมาแบล็คเมล์ โง่ให้เมียโกรธได้เป็นอาทิตย์ โง่แล้วยังงี่เง่าไปตามหึงแก้วมันจนโดนเมินแบบนี้
"ผมไม่รู้ว่ารตีอัดคลิปไว้ ป๋าจะให้ผมทำไงดี" ผมบอก ตอนนี้ผมต้องการคนสนับสนุน ผมรู้ว่าป๋าช่วยผมได้แน่ๆ แต่อยู่ที่เขาจะช่วยหรือไม่
"ป๋าคงจัดการได้แค่เรื่องพ่อมัน ส่วนเด็กเก่าแกนี่ก็จัดการเองนะ เรื่องสำคัญกว่านั้นคือเมียแก ดูแลน้องให้ดี ตั้งแต่ป๋ากลับมาป๋ายังไม่เจอน้องเลย" พอป๋าพูดถึงแก้ว ผมนี่หมาหงอยเลยครับ คิดถึงเมีย อยากกอด
"แก้วลูก .. เย็นนี้มาทานข้าวบ้านป๋าเนอะ .. ป๋าคิดถึง" ผมตั้งใจฟังป๋าคุยโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ คิดถึงมากครับ เจอหน้ากันนับนาทีได้เลย
"เจอกันที่บ้านนะ .. จะไปพร้อมป๋าเลยหรอ .. ได้ๆ .. ครับ" ป๋าวางไปแล้ว ผมรู้สึกโล่งอกและยิ้มกลับไป อย่างน้อยมันก็ไม่ได้รังเกียจจนขนาดไม่อยากกลับไปเหยียบบ้านผม
"เย็นนี้รับน้องกลับไปด้วย ส่วนเรื่องแก รีบสะสางซะนะ ปล่อยนานๆเข้าแก้วมันคงขอหย่าแน่ๆ" ผมกลับมาเครียดอีกระรอก ไม่น่าหลวมตัวให้คนอย่างรตีเลย ผมเคยคิดว่าผมสามารถเอารตีอยู่ แต่กลับไม่ได้นึกถึงเลยว่ารตีน่ะ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวขนาดไหน
.........
ตอนเย็นเลิกงานผมก็เดินมาดักรอแก้วมันหน้าห้อง ผมยืนรออยู่นาน พอมันออกมาเห็นผมตอนแรกมันก็ชะงักไปเหมือนกันครับ แต่พอตั้งสติได้มันก็เดินออกไปเลย ไม่สนใจผม สงสัยคงจะเดินไปหาป๋า
"เดี๋ยวแก้ว .. ป๋าให้เรากลับกะพี่" ผมวิ่งตามไปบอกเผลอไปดึงแขนมันไว้ มันทำท่าชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาป๋าผม นี่ผมไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ แก้ว มึงใจร้ายมาก
"ไปกันเถอะครับ" พอวางสายมันก็เร่งผม ผมก็ตามเขาครับ แค่ได้มองหน้า แค่ได้ยินเสียงก็พอใจแล้ว กว่าผมจะพามันขับรถมาถึงบ้าน ในรถมีแค่ผมที่ชวนมันคุย ถามคำก็ตอบคำ มันนั่งหันหน้าออกไปมองนอกกระจกตลอด ผมอยากจะเอื้อมมือไปกุมมือเล็กของมันไว้แต่ก็ทำไม่ได้
"ไงลูก .. ทำไมถึงได้ย้ายกลับไปอยู่บ้านล่ะ .. มีอะไรหรือเปล่า" มาถึงมันก็วิ่งเข้าไปกอดป๋า ผมก็ได้แต่เดินตามเข้ามานั่งดูพ่อกับเมียกอดกัน ช่างน่าเศร้าดีแท้
"เอ่อ .. ไม่มีอะไรครับ .. ไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อย" มันพูดไม่แม้แต่จะเหลือบมามองผม เจ็บนะครับ อยากจะเล่าความจริงแต่ก็ไม่มีหลักฐานชัดเจน กลัวว่าแก้วมันจะหาว่าผมหลอกมันอีก มันคงเชื่อได้ง่ายๆเพราะผมกับรตีเราเคยเป็นคู่ขากัน ความน่าจะเป็นมันเลยค่อนข้างสูง
"เอาไว้สบายใจแล้ว .. กลับมาอยู่กับป๋านะ" พ่อผมลูบหัวแก้วมันอย่างเอ็นดู ผมคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้วครับ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ได้แก้วคืนมาแน่ๆ
เรานั่งทานอาหารกันจนอิ่ม บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวหลากหลายดูน่าทาน แต่ผมกับแก้วเราเป็นเหมือนกัน ต่างคนต่างฝืนยิ้ม แม้จะทานข้าวดูเหมือนเอร็ดอร่อยแต่ก็ทานได้แค่ครึ่งจาน เราต่างก็ไม่มีความสุข ผมเสียใจที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมอยากจะกอดมัน ขอโทษมัน ให้มันลงโทษผมด้วยวิธีไหนก็ได้ที่ไม่ใช่การเฉยชาแบบนี้
"..." ความเงียบเข้าปกคลุม ผมมาส่งแก้วมันถึงบ้าน ตลอดทางต่างฝ่ายต่างเงียบ ผมไม่อยากชวนมันคุยให้มันต้องอึดอัดใจ เลยได้แต่เหลือบมองบ้าง ผมคิดถึงมัน คิดถึงกลิ่นตัวหอมๆของมัน คิดถึงเวลามันทำหน้าย่นใส่ อยากจะนอนกอดมันทุกคืน เวลาตื่นมาแล้วมีมันอยู่ในอ้อมอก ผมรู้ครับว่าผมขาดมันไม่ได้อีกแล้ว
"ฝันดีนะ" ผมพูดไม่ได้หันหน้าไปมอง มันทำเพียงปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้ผมนั่งเคว้งอยู่บนรถคนเดียว ครั้งนี้แก้วโกรธผมมาก มากจนไม่ยอมคุย ไม่ยอมมองหน้า ผมรู้ว่ามันก็เจ็บไม่แพ้กัน ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะรับความเจ็บปวดของมันไว้คนเดียว ให้ผมเจ็บเป็นสองเท่าดีกว่าเห็นมันต้องเจ็บแม้สักนิดก็ไม่อยาก
............
"ช่วงนี้แก้วสนิทกับไอ้ครามหรอ" ผมตะล่อมถามทาย เห็นบ่อยครั้งที่ช่วงนี้แก้วมันไปไหนก็มักจะมีคนชื่อครามตามไปด้วย ผมบอกเลยว่าผมไม่มั่นใจไอ้คนชื่อนี้เลย ช่วงก่อนที่ผมยังไม่ได้คบกับแก้ว มันเองก็ทำตัวสนิทสนมกับแก้วจนเกินหน้าเกินตา
"พอดีโปรเจคท์คุณติณภัทร .. พี่ครามร่วมด้วยน่ะครับ" ทายบอก ผมไม่ไว้ใจไอ้นี่เลย ตอนนี้ผมคงจะไปสั่งแก้วมันไม่ได้แล้ว คงได้แต่คอยระวังให้อยู่ห่างๆ
"ฝากทายด้วยนะ .. ฉันคงบอกอะไรแก้วมากไม่ได้ .. แต่ฉันเป็นห่วงแก้วมากจริงๆ" ผมบอก ให้ทายช่วยเป็นหูเป็นตาก็ยังดี
"คุณขุนแน่ใจหรอครับว่าเป็นห่วงแก้วมันจริงๆ" ทายพูดประชดผม ผมไม่โกรธหรอกครับ เพราะถ้าเป็นผมเห็นเพื่อนเจ็บ ผมก็ต้องเป็นห่วงเพื่อนก่อนอยู่แล้ว
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่ .. แต่ฉันคงพูดอะไรมากไม่ได้ .. ฝากแก้วด้วยนะทาย .. แล้วฉันจะรีบมาทวงคืน" ผมยิ้มบอกแล้วเดินออกมา สายสืบป๋าแจ้งว่าช่วงนี้พ่อของรตีกบดานอยู่ที่อเมริกา รตีเองก็คงอยู่ที่นั่นด้วย ซึ่งเธอจะกลับมาไทยเมื่อไหร่ยังไม่มีใครรู้
ศาลสรุปทำการฟ้องล้มละลายครอบครัวรตีเรียบร้อยแล้ว ฉโนด ทรัพย์สิน รวมทั้งสัญญาต่างๆตกเป็นของตระกูลผมโดยชอบธรรม ตอนนี้สองพ่อลูกคงมีแค่เงินสดที่ติดตัวไปด้วย เงินที่ผมเคยให้รตีไปผมก็ได้กลับมาแล้ว แม้จะไม่เท่าเดิมแต่ก็ถือว่าเยอะใช้ได้ ผมเก็บทุกส่วนใส่บัญชีแก้วที่ผมเป็นคนเปิดไว้ให้ครับ ผมเปิดบัญชีนี้ตั้งแต่เริ่มทำงาน ผมอยากดูแลมันด้วยน้ำพักน้ำแรงและเงินที่ผมหามาเอง ตอนนี้ในธนาคารก็มีอยู่หลายบาททีเดียว ตอนที่แก้วไปเรียนต่อ ผมเองก็พยายามทำทุกอย่างที่คิดว่าพอมันกลับมาแล้ว มันน่าจะมีความสุข จนมาตอนนี้ผมก็ยังให้ความสุขมันไม่ได้เท่าที่ผมต้องการ
"กูว่ารตีต้องกลับมาแก้แค้น .. ในเมื่อมันพยายามทำทุกวิถีทางแล้ว .. แต่ป๋าก็ไม่ถอนฟ้อง .. แถมยังสั่งล้มละลายอีก .. มึงเชื่อกูสิขุน .. รตีมันไม่วางมือแน่" ผมฟังไอ้เลย์พูดก็ยิ่งกลุ้ม ผมไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะมีอันตราย แต่ผมกลัวคนที่ผมรักมีอันตราย ไหนจะป๋า ไหนจะแก้วอีก
"ส่วนเรื่องคลิปอะไรนั่น .. มึงบอกน้องมันไปเลยสิ .. ว่ามึงไม่ได้ทำ .. มึงจะมานั่งอมทุกข์ทำไมวะ .. ก็บอกเขาไปสิ" ไอ้เลย์พูด ผมคิดนะครับว่าจะเดินเข้าไปบอกเลยดีไหม ปล่อยมาขนาดนี้ก็มีแต่เจ็บกันเปล่าๆ
"เออ กูจะบอก คืนนี้เลย" ผมบอก ในเมื่อรตีก็ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่ ผมควรจะเคลียร์ปัญหานี้ได้แล้ว ไม่ใช่ปล่อยให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้
ผมขับรถมาหาแก้วมันที่บ้านแต่มันไม่อยู่ ผมหงุดหงิดมากที่ไม่มีใครรู้ว่ามันไปไหน โทรศัพท์มันก็ไม่รับ บ้านมันก็ไม่ยอมเปิดให้ผมเข้า ผมเลยนั่งเฝ้ารอมันกลับมาอยู่หน้าบ้าน รออยู่เกือบชั่วโมงถึงมีรถยนต์ขับมาส่ง ผมถึงกับร้องสบถออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"ว่าไงครับคุณขุน" น้ำเสียงเหนือกว่าพยายามยั่วโทสะให้ผมโกรธ
"ทำไมมารออยู่ด้านหน้าแบบนี้ล่ะครับ" มันยักคิ้วให้ผมอย่างกวนอารมณ์ แก้วมันไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะยืนอยู่ตรงนี้หรือไม่ น้อยใจจริง
"ไม่ใช่ธุระของคนนอก .. กูมารอเมียกู" ผมพูดใส่หน้ามัน เกลียดขี้หน้าฉิบหาย
"คนเขาไม่อยากเจอยังจะตามตื๊อ" มันพูดลอยๆแต่ทำเอาผมโมโหขึ้นได้ ผมเดินไปทำท่าจะต่อยมันแต่โดนแก้วห้ามไว้ก่อน
"ถ้าจะมาทะเลาะ พี่ขุนอย่ามาดีกว่า!" มันตวาดเสียงดัง กันผมไม่ให้เข้าไปต่อยไอ้เหี้ยนั่น
"ใจเย็นครับ ค่อยๆคุย" ไอ้เวรนั่นทำเป็นพูดดี แต่หลังแก้วมันทำสีหน้าเหนือกว่าผมอยู่ตลอดเวลา ฮึ่ย โมโหมากจริงๆครับ
"พี่ครามกับก่อนเถอะครับ .. ขอบคุณมากสำหรับวันนี้" แก้วมันบอกไอ้หน้ากวนให้กลับไปก่อน มันเองทำท่ายึกยักสักพักถึงลากลับ ก่อนกลับยังมีหน้ามายิ้มเยาะใส่ผมอีก มันหน้าชกให้หายซ่า
"พี่ด้วยครับ .. กลับไปได้แล้ว" ไล่ฝั่งนู้นเสร็จก็มาไล่ผมต่อ แต่ผมมองดูสีหน้ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"แก้ว .. พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" ผมบอกก่อนที่มันจะเดินเข้าบ้าน
"พี่จะโกหกอะไรผมอีก" มันหยุดเดิน พูดทั้งๆที่หันหลังให้ผมอยู่
"เรื่องนั้นพี่ขอโทษ .. พี่แค่ไม่อยากให้แก้วไม่สบายใจ .. พี่ขอโทษ" ผมเดินเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง มันยืนตัวแข็งทื่อไม่ได้พูดอะไร ลมหายใจเข้าออกเริ่มแรงขึ้น
"แก้วจะเชื่อพี่ได้หรอ .. แก้วเจ็บมามากพอแล้วนะ" มันพูด ผมได้แต่กอดมันให้แน่น เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วแก้วมันจะหายไป
"พี่ขอโทษ .. แต่พี่อยากให้แก้วรู้ว่าพี่ไม่ได้จะโกหก .. แค่เรายอมรับฟังพี่ .. เชื่อใจพี่นะครับ" ผมบอก พยายามพูดให้ชัดเจนที่สุด ผมแค่หวัง หวังว่าแก้วจะยอมฟังคนอย่างผม
"พี่ขุน .. ผมเจ็บเกินจะฟังอีกแล้ว .. เป็นพี่เองที่โกหกผม .. พี่ทำแบบนี้ทำไม .. แก้วไม่สำคัญในสายตาพี่ใช่ไหม .. พี่ถึงไม่บอกความจริงกับแก้ว" มันพูดย้ำพยายามดึงมือผมออก ทั้งทุบ ทั้งตี แต่ผมก็ไม่ปล่อย ผมจะไม่ปล่อยมือจากมันเด็ดขาด
"ทำไมต้องให้แก้วรู้จากคนอื่น! ทำไม! พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด! พี่มันเห็นแก่ตัว! พี่นิสัยไม่ดี!" มันร้องโวยวายดึงตัวออกจากแขนผม ที่แก้วมันพูดแสดงว่ามันรู้ทุกอย่างแล้วใช่ไหม
"แก้วรู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรอ" ผมถาม ตอนนี้เรายืนกอดกันอยู่หน้าบ้าน ถ้ามีใครขับรถผ่านมาคงนึกว่าเราเป็นบ้า
"ทำไมพี่จะต้องให้แก้วรู้จากปากคนอื่น .. พี่คิดว่าถ้าพี่ไม่ได้ทำจริงๆแล้วแก้วจะไม่เชื่อหรอ .. พี่เห็นแก้วเป็นคนยังไง" มันถาม แก้ววันนี้ไม่มีน้ำตาสักแอะ หรือมันจะเบื่อที่ต้องคบกับผม มนุษย์เอาแต่ใจคนนนี้ มันคงจะอยากหย่ากับผมแล้วสินะ ถึงได้เมินเฉยแบบนี้
"พี่ขอโทษ .. พี่กลัวเราเสียใจ .. ที่พี่ไม่กลับไปหาเราเพราะพี่กลัวว่าพี่จะทำอะไรเรา .. พี่กลัวพี่จะขืนใจเราโดยที่เราไม่ต้องการ .. พี่แคร์เรามากจนลืมคิดไปว่าเรื่องเลวร้ายมันจะตามมา .. พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง .. พี่ขอโทษที่ทำตัวไม่น่าไว้ใจ .. ขอโทษที่เปิดโอกาสให้รตีเข้ามาทำให้เราเข้าใจผิดกัน .. ขอโทษที่โกหกแก้วซ้ำๆ .. พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง .. แต่ขอได้ไหม . อย่าเมินกันเลยนะครับ .. พี่เจ็บ .. เจ็บเวลาที่เราไม่สนใจพี่" ผมพูดสะอื้น คราวนี้ไม่ใช่แก้วที่ร้องไห้ แต่เป็นผมเอง ทรมานจนอยากชกตัวเองซ้ำๆที่ทำให้มันเจ็บ ผมเคยมองว่ามันเป็นแค่คนที่ป๋าหามาให้ เป็นแค่คนที่ผมจะดูถูกหรือระบายความเครียดใส่มันยังไงก็ได้ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว กระทั่งรอยขีดข่วนผมยังไม่อยากให้มันเป็น
"แก้วขอเวลา .. ถ้าแก้วทบทวนแล้วความดีของพี่เยอะกว่าแก้วก็จะกลับไป" ผมใจชื้นเมื่อมันพูดแบบนี้ ผมยิ้มออกมาสุดชีวิตเมื่อคิดว่ามันคงให้อภัยผมแล้ว แต่ไม่ใช่แค่นั้น
"แต่ถ้าบวกลบแล้วสิ่งที่พี่เคยทำไม่ดีกับแก้วมันเยอะกว่า .. แก้วอาจจะต้องมาคิดเรื่องของเราใหม่" ผมแทบทรุดตัวลงเมื่อมันพูดคำนี้ น้ำตาผมไหลออกมา เจ็บปวดยิ่งกว่าถูกมีดแทง ให้ผมคิดผมก็คิดได้แค่ว่าสิ่งที่ผมทำไว้กับมัน ไอ้การกระทำเลวๆของผมที่ผ่านมานั้นอย่างไรมันก็ต้องเยอะกว่าอยู่แล้ว ที่เห็นว่ามันยอม เห็นว่ามันเฉยๆ สุดท้ายความเลวของผมในอดีตก็ฝังใจแก้วมันมาจนถึงตอนนี้ ผมเคยกลัวว่ามันจะแก้แค้นผม แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว แค่มันพูดว่าจะไปจากผม หัวใจผมก็แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ถ้านี่คือการแก้แค้น ผมคิดว่ามันแก้แค้นผมได้อย่างสาหัสสากรรจ์สมกับที่ผมเคยทำเลวกับมันไว้มาก
"ปล่อยเถอะครับ .. ผมจะเข้าบ้าน" แก้วมันใจแข็งมาก มันไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผมที่กำลังร้องไห้เพราะมันสักนิด ผมทำได้เพียงปล่อยมือจากเอวมัน ให้มันได้เดินเข้าบ้านไปเงียบๆ
"พี่จะรอนะ .. กูจะรอมึงนะ .. แก้ว" ผมบอกตัวเอง ก่อนจะขับรถกลับบ้าน ผมเคยเกลียดมัน เคยทำร้ายมัน เคยผลักไสและพูดจาร้ายๆกับมัน กลับกันตอนนี้เป็นผมเสียเองที่โดนผลักไส เป็นผมเสียเองที่ต้องมานั่งเสียใจเพราะโดนมันเมินเฉยและทำท่ารังเกียจ ตั้งแต่เกิดมามีแค่แก้วคนเดียวที่ทำให้ผมเสียใจและเป็นบ้าได้ มีแค่มันคนเดียวจริงๆ
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วนะคะ
ขอโทษด้วยแต่เราคงเขียนนิยายให้ถูกใจทุกคนไม่ได้
เราก็พยายามรักษาพล็อตเดิมเอาไว้
เรื่องแก้แค้นเราก็ให้พี่ขุนเขาได้รับความเจ็บปวดไปแล้วนะคะ
ถ้าจะให้มานั่งแก้แค้นกันไปมา เราไม่ถนัดจริงๆค่ะ ต้องขอโทษ
แก้วไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น เราเลยไม่รู้จะเขียนให้แก้แค้นอย่างไร
ตอนแรกเคยคิดจะเอาให้สาสมแต่ก็ไปไม่รอด
เอาเป็นว่าขอโทษที่ทำให้ผิดหวังค่ะ
สุดท้าย ขอบคุณมากๆค่ะที่เมนท์เป็นกำลังใจ
:pig4:
-
เรื่องนี้โอเคนะ เพียงแต่คนอื่นบทบาทน้อย 555
สองผัวเมียมาม่ากันไปมา รีบเข้าใจกันก้อดี
แก้วสวย&แสนดี พี่ขุนก้อกลับใจแล้ว
มีความสุขช่วงมุ้งมิ้งกันบ้าง ประมาณเมียรักสุดหวง
-
สงสารขุนจัง :mew2:
-
พี่ขุน รู้ซึ้งแล้วสินะที่เคยทำใว้กับแก้วย้อนมาเล่นงานตัวเอง คนเราผิดแล้วสำนึกเดี่ยวแก้วก็ให้อภัยเอง แต่อาจต้งใช้เวลาในการตัดสินใจไม่มีไครยอมเจ็บซ้ำๆๆโอกาศมีสำกรับทุกคน แต่ไม่ได้มีตลอด เอาใจช่วยพี่ขุนกับแก้วให้คืนดีกันเร็ววันน๊า(ปอลอ. เป็นกำลังใจคนแต่งจร้า สู้ๆๆน๊าาา) :mew1: :mew1: :mew1:
-
เจ็บกันทั้งสองฝ่ายเนาะ...
-
ไม่ต้องแก้แค้นก็ได้ครับแค่ให้แก้วใจแข็งอย่ายอมยกโทษให้ง่ายๆเราว่านี่ก็เป็นการเอาคืนในแบบฉบับของแก้วแล้วล่ะ
สู้ต่อไป ยังจะรอดูอิพี่ขุนมันเจ็บปวดอยู่นะ 5555+++++
-
แล้วรตีล่ะ??? ปล่อยนางไปง่ายๆเหรอ ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว แล้วนะ
ให้เงินนางไปก็จบ สุดท้ายก็กลับมาก่อเรื่องอีก
-
:L2: :L2: :L2:
-
ก็ยังดีนับว่ามีพัฒนาการขึ้นมาบ้าง o13
เอาจริงๆก็ไม่ได้หวังการแก้แค้นนะ แต่จะว่าไงล่ะ คือก็หวังให้คิดได้มากขึ้น เด็ดขาดขึ้น เอาเป็นว่าโตขึ้นบ้าง ไม่ใช่ว่าอุตส่าห์หนีไปซะตั้งนาน กลับมาพายเรือในอ่างเหมือนเดิม...
ส่วนตัวคิดว่าทั้งสองคนน่าจะแยกกันซักพัก (ถึงแม้เคยแยกแล้วไม่เห็นเปลี่ยน) คือให้คิดอะไรๆให้มากขึ้น แก้วก็คิดอะไรให้เป็นระบบหน่อย ไม่ใช่เอะอะจะนางเอกข้างคลองตลอดๆ ส่วนอิขุนแค่เลิกกินหญ้าแทนข้าว และทำตัวมีเหตุผล ให้เกียรติคนอื่น แบบคนปกติที่ดีมีการศึกษาทั่วไปเค้าทำกัน เท่านี้ก็ที่สุดแล้ว ห่างกันออกมาให้คิดทบทวนและมองอะไรในมุมกว้างบ้างเหอะ แล้วก็ให้อิขุนมันได้มีเวลาเจ็บแต่ไม่จบ ทบทวนตัวเองนานๆหน่อย เผื่อเซลล์สมองจะทำงานมากขึ้นบ้าง
ได้เห็นแก้วใจแข็งขึ้นบ้างนิดีใจอ่ะ แต่ แหม่ บอกตรงนะ มาพูดบอกเองกุก็ไม่เชื่อค่ะ พูดเลย คือเชื่อนะว่าโดนยา แต่ไม่เชื่อว่าทนได้ไม่เอา แต่ยังไงมาบอกก็ยังดีกว่าพยายามง้อลอยๆโดยไม่บอกไรนะ
เอาเป็นว่ารอต่อค่ะ
-
:mew1:
-
ฮืออออออ
วินาทีนี้
สงสารขุนสุดใจจจ :z3:
-
จัดการนังรตีให้จมดินก่อนไหม พี่ขุน
-
ก็สมควรละพี่ขุน จะรักกันมันก็ต้องเชื่อใจกันนะ
ไอ้ที่โกหกแล้วจะไม่ให้คนสำคัญเสียใจน่ะ มันไม่มีหรอก :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เวรกรรมล้วนนๆ
-
เอาจริงๆนะ ต่างคนต่างเลิกกันไปเถอะ เลิกไปกันสักพัก แล้วค่อยมาถามใจตัวเองว่ายังรักกันอยู่หรือเปล่า?
ให้อภัยกันได้ไหม ทั้งสองคนมี EQ ที่ไม่ค่อยจะสูงนัก ความสามารถในการกลั่นกรองข้อมูล รับมือปัญหานี่รากหญ้าเลย
เอาแต่แค้นกันไปแค้นกันมา งอนกัน แก้แค้นกัน เอาคืนกัน แต่งๆกันมาพูดดีๆ อยู่กันเป็นผัวเมียทั่วไปได้เกินเดือนไหมแต่ละครั้ง
อยู่กันไม่ได้ก็เลิกกันไปเถอะ เข้าใจว่าชีวิตคนก็เหมือนเป็นลูปที่วนไปวนมา แต่ลูปที่วนแบบนี้มันเหนื่อย
เข้าใจว่าคนเขียนไม่สามารถเขียนให้ทุกคนพอใจได้ ที่เราเมนท์มาเป็นแค่การแมนท์ตัวละครกับสิ่งที่ตัวละครทำ
อาจจะคิดเห็นต่างออกไปเท่านั้นเอง
ยังไงก็ขอให้ลงตัวนะคะ เรื่องอิ่นๆของคุณเราก็เมนท์เหมือนกันต่างกันไปตามเนื้อเรื่องและตัวละคร+การกระทำ
-
พี่ขุนก็กำลังรับกรรมของตัวอยู่ อย่าซ้ำเติมพี่ขุนอีกเลยเนอะ :กอด1:
ขอให้กลับมารักกันเร็วๆนะ มันดีกว่าโกรธกันนี่นา :mew1:
-
สมละ
-
:katai4:รอวันผัวเมียชื่นมื่นนะ
-
แก้วรู้จากใครหน่ะ
-
สู้ๆค่ะ :L2: :L2:
-
:beat:
-
สงสารขุนแล้วอ่ะ อย่าลืมจัดการรตีนะค่ะ คนเขียนก็สู้ๆ :L1:
-
เกลียดนังรตีเข้าไส้สุดๆเกลียดมาก ขอสาปส่ง
ครั้งนี้ต้องจัดการนางขั้นเด็ดขาดเลยนะ ตัวอันตราย อย่าใจอ่อนอีก
น้องแก้วก็น่าสงสารอีกแล้ว แต่ก็คงเจ็บจนชาชิน
พี่ขุนลองมาลิ้มรสชาติที่แก้วเคยได้รับมาบ้างก็ดีเหมือนกัน
จะได้เข้าใจและรับรู้ความเจ็บปวดทรมานของแก้ว
-
ชะนีรตีเมื่อไหร่ๆจะตายๆไป เกลียดมัน :z6:
-
ใครจะว่ายังไงไม่รู้ แต่สงสารขุนจัง :hao5: :hao5:
-
หายไปนานแล้วนะ
-
ระวังตัว
ผ่านมาอีกหนึ่งอาทิตย์ที่แก้วมันไปนอนบ้านมัน หนึ่งอาทิตย์ที่มันเมินเฉยใส่ผม เครียดว่ะ ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ไม่รู้ต้องตามไปขอโทษอีกนานแค่ไหนถึงจะได้แก้วคนเดิมกลับคืนมา มันใจแข็งกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ ถ้าผมรู้ว่าเรื่องราวมันจะกลายเป็นแบบนี้ ผมจะไม่มีทางไปหารตีคนเดียวแน่นอน ผมพลาดเองที่โง่คิดว่ารตีจะไม่ทำเรื่องเลวๆแบบนี้ ผมเสียใจที่ทำให้แก้วผิดหวังในตัวผม ผมขอยอมรับโทษทั้งหมดที่เกิดขึ้นเอาไว้เอง แต่ตอนนี้ผมใกล้จะบ้า บ้าที่แทบจะไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวมันเลย
"มึงอย่ามาทำหน้าเศร้าเลยว่ะ กูเห็นแล้วเครียดแทน จะคบใครกูก็ไม่เคยเห็นมึงเครียดขนาดนี้เลยนะ" เสียงไอ้เลย์ด่าผม นั่นสินะ ก็ไม่เคยมีใครที่ผมรักได้เท่ามันนี่ แต่ก่อนผมคบใครก็คบเล่นๆ แค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น แต่กับมันผมรักมันแล้ว มันคือคนเดียวที่ผมอยากอยู่ด้วยไปจนตาย
"กูอยากกอดมัน" ผมพูดเสียงเบา หลับตากอดหมอนแน่น เมื่อคืนผมมานอนกับไอ้เลย์มัน ไม่อยากนอนคนเดียว มันเหงามากจริงๆบนเตียงกว้างๆแต่ไม่มีคนให้กอด
"มึงนี่เป็นเอามาก เดี๋ยวแก้วมันก็ใจอ่อนลงเองแหละน่า มึงก็ทำตัวดีๆ อีกสักพักมันก็คงกลับบ้านมึงเองแหละ" มันพูดลุกขึ้นจากที่นอน ส่วนผมขอนอนต่อ ไม่อยากลุกทำอะไรเลย น่าเบื่อมากๆ จากที่แต่ก่อนเคยออกไปสังสรรค์กับเพื่อน เคยมีสาวๆล้อมรอบ พอมีมันผมก็ไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย แค่ได้อยู่กับมันก็มีความสุขแล้ว การออกนอกบ้านก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
"แล้วนี่มึงจะไปไหน วันเสาร์นะ มีนัดหรอวะ" ผมถาม เพราะตอนนี้มันกำลังจะเข้าไปอาบน้ำ เห็นมันหยิบชุดนู้นชุดนี้มาลอง มีเดทหรอวะ ปกติเที่ยงๆบ่ายๆถึงจะตื่น
"เออๆ นัดคนไว้ว่ะ แล้วมึงล่ะ จะนอนตายซากอยู่ห้องกูทั้งวันเลยไง" มันถาม ผมนอนพยักหน้า เอาไว้บ่ายๆค่อยไปหาแก้วมันที่บ้าน จะหาเรื่องพาเจ้าตัวเล็กไปกินไอติม แล้วให้มันชวนแม่ทูนหัวมันไปด้วย คิดถึงจะตายอยู่แล้ว ต้องใช้เด็กเป็นตัวสานสัมพันธ์ รู้ถึงไหน อายถึงนั่น
"กูไปละนะ มึงจะออกไปไหนก็ล็อคห้องให้กูด้วย" ไอ้เลย์เดินมาสะกิดผมแล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนผมพอเห็นนาฬิกาบอกเวลาว่าจะเที่ยงแล้วก็รีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จก็รีบขับรถออกมาหาแก้วมัน รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่อยากเจอ ก็ยังจะไปหา แต่ผมอยากเจอมัน ถ้าไม่หน้าด้านคงไม่มีวันได้เจอ
......
"คุณขุน" ฝ้ายทักตอนที่ผมเดินลงจากรถ เธอคงออกมาต้อนรับแขกตามปกติแต่คงตกใจพอเห็นรถผม ยังดีที่แก้วมันไม่ได้สั่งถึงขนาดไม่ให้ผมเข้าบ้าน ยังดีที่มันไม่ใจร้ายขนาดนั้น ผมทักทายฝ้ายแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ในบ้านตอนนี้ดูเงียบๆ หรือว่าคนที่ผมมาหามันจะไม่อยู่
"คุณขุนมาหาคุณแก้วหรอคะ" ฝ้ายถาม เดินตามผมเข้ามาในบ้าน
"ใช่ อยู่ไหนกันล่ะ แล้วป๋าไม่อยู่หรอ ทำไมบ้านเงียบๆ"
"คุณป๋าณพไปต่างประเทศค่ะ ส่วนคุณแก้วตอนนี้กำลังนอนดูการ์ตูนกับเจ้าฟ้าในห้องดูหนัง" ฝ้ายบอก ผมเลยถือวิสาสะเดินเข้ามาเอง ในบ้านมันจะมีห้องนั่งเล่นดูหนังแยกไว้อีกห้อง เดินเข้ามาก็เห็นคนของผมกำลังนอนฟัดไอ้ตัวเล็กอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมแก้วมันถึงรักเด็กนี่มาก แต่พอได้อยู่กันจริงๆผมถึงรู้สึกได้ว่าฟ้ามันน่ารักและน่าเอ็นดู ใครๆก็ต่างพากันรักมัน
"พี่แก้วจ๋า .. พี่ขุนมาจ้า" เป็นตัวเล็กที่เห็นผมก่อน มันรีบเขย่าตัวเมียผมให้หันมา ส่วนไอ้แก้วพอมันได้ยินว่าผมมามันก็รีบหันมาดูอย่างหน้าตาตื่น
"พี่ขุนสวัสดีจ้า" ฟ้ามันพนมมือไหว้ผมอย่างสวยงาม ส่วนแก้วมันรีบหันหน้าไปยังทีวีทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันน่าฟาดให้ตูดลายจริงๆ จะทักทายสักคำยังไม่มี
"ไม่คิดจะต้อนรับแขกหน่อยหรอครับ" ผมถามมัน เลยเจอค้อนกลับมาวงใหญ่ เดี๋ยวนี้ชักเริ่มน่ากลัวมากขึ้นทุกวัน
"ใครเชิญ" ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเล่นงานมันไปแล้ว แต่ตอนนี้ทำได้เพียงเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วลูบหัวสองสามที
"มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าครับ" มันถามปัดมือผมออกจากหัวมัน ตายังไม่ลดละจากหน้าจอ
"จะมาชวนไปกินติม ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ขี้งอนนี่แหละ ไปไหม" ผมกอดอกถาม แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น
"ฟ้าอยากกินไอติมไหม พี่ขุนพาไปกินติมนะ" ไม่ได้ผลก็หันมาหาเด็ก พูดถึงไอศกรีมมีเด็กคนไหนบ้างไม่อยากทาน เจ้าตัวเล็กเริ่มออกอาการแล้วว่าอยากไป แต่ก็คงจะไม่กล้าพูดเพราะเห็นว่าครตัวโตข้างๆมีอาการตึงๆ
"ไปเถอะน่าแก้ว .. ไปสวนสนุกด้วยก็ได้" ผมบอก เจ้าตัวเล็กยิ่งมีสีหน้าท่าทางกระตือรือร้นมากเข้าไปอีก สงสัยจะไม่เคยไป มันดึงแขนเสื้อแม่ทูนหัวมันแล้วทำตาปริบๆ น่ารักไปไหน
"ว่างหรอครับ .. นึกว่าจะไปกับสาวๆที่ไหนเสียอีก" มันพูดน้ำเสียงประชดประชัน ทำไมวะ ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคยนอกใจมันเลยนะ ทำไมต้องประชดกันแบบนี้ด้วย
"เมื่อคืนไปนอนกับไอ้เลย์มา .. กุเคยมีคนอื่นเหรอแก้ว .. เฮ้อ .. ไม่เอาอย่าพูดเรื่องนี้เลย .. ไปแต่งตัวเถอะ .. พี่จะออกไปรอด้านนอก" ผมลูบหัวมันอีกทีก่อนจะเดินออกมานั่งรอด้านนอก ผมรู้ว่ามันจะต้องไป แม้มันจะโกรธผม แต่มันก็ไม่ใช่คนใจร้ายนี่ครับ นั่งสักพักฝ้ายมันก็เอาน้ำมาเสิร์ฟ แล้วพาเจ้าฟ้าไปแต่งตัว ผมลองชวนฝ้ายแล้วแต่เขาไม่ไป ผมก็แล้วแต่เขา สำหรับเรื่องที่ฝ้ายเคยมองหน้าผมบ่อยๆผมก็ถามเธอด้วยเลยนะครับ เธอบอกว่าขอโทษที่มองแต่เพราะเธอสงสัยในความสัมพันธ์ของผมกับแก้วมัน ก็เลยเผลอมองโดยไม่รู้ตัว ผมก็เฉยๆครับ หลังๆพอรู้ว่าพวกผมแต่งงานกันแล้ว ฝ้ายก็ไม่เคยมองผมแบบนั้นอีกเลย ก็ดีครับ ผมยิ่งถูกมองว่าหน้าหม้ออยู่ด้วย ถ้าไอ้แก้วรู้มันเล่นผมตายแน่ๆ
"พี่ขุนจะพาหนูไปสวนสัตว์เหรอจ๊ะ .. หนูน่ะชอบพี่ยีราฟกับพี่หมีมากๆเลยล่ะ" มันวิ่งออกมาในชุดเอี๊ยมน่ารัก มองแบบนี้มันเหมือนเด็กผู้หญิงเลยครับ ผมยาวถึงต้นคอแถมหยักโศกอีก
"เดี๋ยวพาไปเที่ยวแล้วไปกินติมต่อ .. ดีไหม" ผมลูบหัวเด็กน้อย มันพยักหน้ารัวๆ ผมเลยอุ้มมันมานั่งตัก ตัวฟ้ามันหอมเหมือนแม่ทูนหัวมันเลย สงสัยจะอยู่ด้วยกันมากไป
"เสร็จแล้วหรอ .. ไป" ผมบอกตอนมันเดินลงมาจากด้านบน แก้วมันใส่เสื้อแขนยาวสีเหลืองกับกางเกงสามส่วนสีกรมท่า ทั้งตัวดูดีมีสีสันมาก ยกเว้นหน้ามัน ที่ตอนนี้ยังเก็บอารมณ์ได้ดีอยู่
"จะให้พี่เป็นคนขับรถหรือครับน้องแก้ว" ผมแซวตอนมันจะเปิดไปนั่งหลังกับฟ้า เอากับมันสิครับ จะโกรธผมไปถึงไหน มันจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูมานั่งกับผมด้านหน้า
"คาดเข็มขัดด้วยครับ หรือ จะให้พี่คาดให้ครับ .. หืมมม" ผมถามทำท่าจะเอื้อมไปคาดให้ มันเลยรีบจัดการเข็มขัดของตัวเองให้เรียบร้อย หน้าเสียเลยครับที่รักผม ส่วนเจ้าตัวเล็กนี่คิกคักอยู่คนเดียว จนแก้วมันต้องหันไปปราม ฟ้ามันเลยนั่งนิ่งๆของมัน รอไปเที่ยวสวนสัตว์อย่างใจจดใจจ่อ
.........
"แดดร้อนหน่อย .. มึงไม่เป็นไรนะ" ผมถามแก้วมัน เรากำลังเดินเข้ามาด้านใน วันนี้คนเยอะนิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับแออัด มันสองคนทานข้าวมาแล้ว ผมเลยไม่พาไป เดี๋ยวขากลับค่อยแวะทานทีเดียว ตอนนี้เด็กที่มาด้วยเริ่มตื่นเต้นแล้ว
"ครับ" มันขานรับแล้วจูงมือเด็กเดินตามกรงไปเรื่อยๆ เจอสัตว์ตัวไหนเจ้าฟ้ามันก็ทำเสียงเลียนแบบสัตว์ตัวนั้น เห็นก่อนมาฝ้ายมันบอกไม่เคยพาลูกไปเที่ยวเลย ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งแรก
"น่ารักมาก .. พี่หมีน่ารัก" มันกระโดดโหยงๆชี้หมีตัวใหญ่ในกรง ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะน่ารักตรงไหน
"เชยชมอีกนานไหม .. ตัวอื่นยังมีนะ" ผมบอก แก้วมันเอามือปาดผมชื้นเหงื่อให้เจ้าตัวเล็กก่อนจะจูงเดินไปดูสัตว์ตัวอื่น ผมถ่ายรูปให้พวกมันสองคนอยู่เรื่อยๆ จนมาถึงครึ่งทางเห็นสัตว์น่ากลัวมันก็เริ่มงอแง
"มาพี่อุ้มเอง" ผมบอกแก้ว มันเริ่มงอแงละ เดี๋ยวจะไม่สนุก ผมอุ้มมันขึ้นก่อนจะเริ่มเดินไปเรื่อยๆ แก้วเองมันก็ลอบมองลูกระกมันบ่อยๆ แต่พอผมอุ้มมันก็หายงอแงแล้วครับ กอดผมแน่นเลย พอเห็นสัตว์ตัวไหนที่ตัวเองชอบก็เอามือคว้าจนผมต้องพาไปเกาะกรง
"เช็ดให้พี่บ้างสิ" มันกำลังเช็ดหน้าเช็ดตาให้ตัวเล็กอยู่ครับ ผมเลยยื่นหน้าไปให้แก้วมันเช็ดให้บ้าง พองี้ล่ะหันหนีเลย แถมเขินหน้าก็แดงเป็นลูกตำลึง น่าหอมแก้มให้จม
"พี่ขุนหนูหิวน้ำ" ตัวเล็กพูด ผู้ปกครองมันเลยรีบปลอบว่าออกไปก่อน ก็ดีครับ กลัวจะติดโรคจากสัตว์ พี่ที่ทำงานเขาพาลูกไปเล่นอัลปาก้าที่ราชบุรี กลับมาเป็นมือเท้าเปื่อย ไว้ใจไม่ได้เลยครับ
"เดินดูหมดแล้วถ้างั้นไปล้างมือกลับกันเถอะ" ผมบอก ตอนนี้ก็ผ่านมาชั่วโมงกว่าแล้ว ฟ้ามันก็เดินไม่ไหวแล้ว ผมพามันมาล้างมือจนเสร็จเรียบร้อยก็พาไปขึ้นรถ เดี๋ยววันนี้จะพาเด็กดำไปทานอาหารญี่ปุ่น มีอะไรแปลกใหม่หวังว่ามันจะชอบ
เราล้างมือกันที่ห้างอีกรอบก่อนจะเดินเข้าร้านอาหาร รอคิวประมาณสองคิวถึงจะได้สั่ง ก็สั่งมาเป็นกับครับ แยกมา ส่วนตัวเล็กสั่งเซ็ตแยกให้ จะได้ไม่กวนเวลาทาน แก้วเองสีหน้ามันก็อิดโรยนิดหน่อยคงเป็นเพราะช่วงนี้งานก็เยอะด้วย ผมเข้าใจมันนะครับ หลังๆผมเลยไม่ค่อยเข้าไปกวน ได้แต่ฝากของบำรุงไปให้มันบ้างบางที ทานเสร็จก็เปลี่ยนไปร้านไอศกรีมต่อ ทีนี้ล่ะเจ้าตัวเล็กร่าเริงขึ้นมาเชียว ผมเองก็อยากให้บรรยากาศมันดีๆ ไม่ใช่มานั่งทำหน้ามุ่ยตลอดเวลาแบบนี้ เราทานไปหัวเราะฟ้ามันไปจนอิ่ม ก็ต้องกลับ แม้จะอยากอยู่ต่อ แต่มันคงไม่ยอม ขับรถมาเรื่อยๆจนถึงบ้านแก้วมัน ผมขับมาจอดในบ้านแล้ว แต่ยังไม่อยากกลับ
"อย่าเพิ่งปลุกเลย .. ขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหม" ผมบอกกุมมือแก้วไว้ ตอนนี้ฟ้ามันหลับอยู่ยิ่งเป็นโอกาสดีที่ผมจะขอใช้เวลาตรงนี้เพื่ออยู่กับมัน
"ขอโทษเรื่องที่ผ่านมานะ .. ขอโทษจริงๆ .. หายโกรธเมื่อไหร่รีบกลับมาหากูนะแก้ว .. กูคิดถึงมึงจะแย่แล้วรู้ตัวบ้างไหม" ผมพูดย้ำพลางเอามือมันมาจูบ คิดถึงจนจะทนไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าเรื่องบวกลบคูณหารอะไรของมันออกมาเป็นรูปแบบไหน มันยังไม่อยากตอบ ผมก็ไม่ได้เร่งเร้า แค่อยากให้คำตอบมันเป็นบวก ผมขอแค่นั้นก็พอ
"เอาไว้ผมพร้อมผมจะบอกพี่นะครับ .. กลับได้แล้ว .. ขอบคุณที่พาไปเที่ยว .. ขับรถดีๆ" มันหันมาพูดแล้วกำลังจะเปิดประตูออก แต่ผมดึงมันเข้ามากอดพร้อมจูบไปที่ขมับเนิ่นนาน คิดถึงมัน คิดถึงที่สุด
"กูรักมึง .. ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไรกูก็รักมึง" ผมจูบไปที่ขมับอีกที รู้ตัวเลยว่าเสียงกำลังสั่น ตอนนี้แก้วลงจากรถไปแล้ว มันอุ้มฟ้าลงไปจากรถแล้ว แต่ผมก็ยังนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งจมกับความผิดทั้งหลายที่ผมเคยทำไว้ พอคิดได้ก็ออกรถกลับบ้าน ในเมื่อมันยังไม่ปฏิเสธผม ผมก็คงมีโอกาสที่จะได้จากมันอีกครั้ง
................
"กูได้ข่าวว่ารตีกลับมาไทย .. แต่ไม่รู้เชื่อได้แค่ไหน .. มึงจะเอาไงต่อ .. คิดจะล้างแค้นบ้างป่ะ" ไอ้เลย์ถามผม นี่ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากพาแก้วไปเที่ยววันนั้น
"กูก็แค้นนะ แต่ไม่อยากยุ่งว่ะ ถ้ารตีไม่มายุ่งกับกูอีกกูก็จะปล่อยเธอไปตามทาง ยังไงซะตอนนี้รตีก็ไม่ได้มีเหมือนที่เคยมีแล้ว น่าจะทำอะไรยากขึ้น แต่ถ้ารตีกล้าลองดีกูคงต้องเอาจริงละ" ผมบอก เอาจริงๆผมอยากทำอะไรให้เจ็บแสบนะ แต่พ่อผมก็ยึดทุกอย่างมาจนหมดแล้ว ผมคงไม่ลงไปสู้รบกับผู้หญิงหรอก แค่นี้เธอคงไม่สามารถทำอะไรผมได้ แต่ก็ไม่แน่ที่ไอ้เลย์บอกว่ารตีกลับมา ถ้าเป็นแบบนั้นจริงมันอาจจะมีอะไรมากกว่านั้น รตีคงไม่ได้กลับมาเพื่อเที่ยวเล่นแน่ๆ
"ระวังแก้วไว้หน่อยก็ดีนะเว่ย .. นั่นน่ะจุดอ่อนมึงเลย" ผมเริ่มเครียด ถ้ารตีคิดจะทำอะไรแก้วจริง ผมคงไม่ปล่อยไว้แน่ ตอนนี้คงทำได้แต่คอยดูแลไม่ให้มันคลาดสายตาได้
"เออๆ ขอบใจว่ะ " ผมเรียกเด็กมาเก็บตังแล้วแยกจากไอ้เลย์ ผมกลับบ้าน มันกลับคอนโด ทำงานเสร็จก็ดื่มกาแฟเย็นอ่อนๆสักแก้วก่อนจะกลับบ้าน
(( ครับ ))
"กลับบ้านหรือยัง พี่มีเรื่องคุยด้วย"
(( กำลังจะกลับครับ วันนี้มีงานข้างนอก ))
"อืม แล้วไปกับใคร"
(( ก็พี่ครามครับ เดี๋ยวพี่เขาไปส่งที่บ้าน ))
"ระวังตัวด้วยนะแก้วช่วงนี้ พี่เป็นห่วง"
(( ค .. ครับ ? ))
"รับปากสิครับ .. ว่าจะระวังตัวให้มากๆ"
(( ได้ครับ พี่ขุนแค่นี้นะครับ ))
ผมตอบรับ มันวางไปแล้ว โล่งอกที่ได้พูดเตือนไป ไม่อย่างนั้นผมคงต้องนั่งระแวงตลอดเวลาว่ามันจะเป็นอะไร ใครจะทำอะไรมันหรือเปล่า โดยเฉพาะไอ้คนชื่อคราม ผมโคตรไม่สบอารมณ์ ไม่ถูกชะตาด้วยเลยเวลาเจอหน้ามัน เหมือนมันก็เกลียดขี้หน้าผมเอามากๆเหมือนกัน แต่ก็พูดเรื่องคนชื่อนี้กับแก้วมันมากไม่ได้ครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมอคติเสียเปล่าๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นไม่พอใจผมขึ้นมาเสียอีก
"นึกไงกลับบ้านไวห๊ะ นึกว่าจะไปตามเฝ้าเมียซะอีก" เข้าบ้านมาก็เจอเลยครับ คนที่เคารพสูงสุด ท่านประมุขของบ้าน
"วันนี้มันออกไซต์ ผมก็ไปกับไอ้เลย์มา" ผมบอก พอคิดว่าจะต้องขึ้นไปบนห้องที่มีผมอยู่แค่คนเดียวแล้วมันก็เศร้า
"อะไรวะ สิ้นลายซะเเล้วลูกชายป๋า" ป๋าถามตอนผมเดินมานั่งที่โซฟา พร้อมถอนหายใจแรงๆ
"ก็รักมันนี่ครับ ทำร้ายมันไม่ลงหรอก" ผมพูดหลับตาพักสมอง ป๋าหัวเราะชอบใจพร้อมเดินมาตบบ่าให้กำลังใจผมก่อนจะเดินออกไป ส่วนผมเองก็นั่งอยู่สักพักจนรู้สึกดีขึ้นถึงได้เดินขึ้นห้อง ก็เหมือนเดิมครับ ถอดเสื้อผ้านั่งทำงานจนดึก ส่งข้อความไปบอกฝันดีมันก่อนจะหลับตานอน เหงามากแต่ก็ต้องทน แค่นี้ยังไม่พอต่อสิ่งที่แก้วมันเจอหรอก
...............
แก้ว
ผมนอนคิดมาหลายคืนเรื่องพี่ขุน คำตอบผมคิดว่าผมมีแล้วครับ เพียงแต่ตอนนี้ผมอยากให้พี่ขุนและผมได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นกว่านี้อีกสักหน่อย เวลาที่คนเรามีเรื่องให้ต้องทะเลาะหรือเลิกรา ก็จะต้องให้เวลาเยียวยารักษาแผลใจ แต่ตอนนี้เรายังไม่ได้เลิกกัน เรื่องพี่ขุนกับคุณรตีผมก็ฟังมาจากป๋าจนเข้าใจแล้ว จึงไม่ต้องเก็บมาคิดให้มากความ ป๋าแนะนำให้ผมดัดหลังพี่ขุนไปนานๆเลยยิ่งดีครับ แต่ผมเองผมก็อยากให้เขาเปลี่ยนตัวเองมากกว่านี้อีกนิดนึง ทั้งเรื่องของอารมณ์และจิตใจ ผมว่าเขาก็ทำดีขึ้นมากแล้วถ้านับจากเมื่อก่อน เมื่อเขาพร้อมแก้ไขและยอมรับผิด ผมก็พร้อมที่จะให้อภัยเขาเสมอ แม้จะไม่ใช่ตอนนี้ก็ตาม
ฝันดีนะครับที่รักของพี่ .. อย่าลืมที่สัญญาไว้ล่ะ .. ดูแลตัวเองดีๆด้วย
ผมนอนอ่านข้อความที่พี่ขุนส่งมาให้ ไล่เปิดของวันที่ผ่านมาก็ยิ่งทำให้ผมยิ้มได้ เขากลายเป็นคนน่ารัก เอาใจใส่กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อก่อนเขายังไม่เคยที่จะสนใจเรื่องราวใดๆของผม ขนาดหน้าตาที่ผมเมคขึ้นมาเขายังจับไม่ได้เลย แต่นี่อะไร คอยดูแลเป็นห่วงได้ทุกฝีก้าวสิน่า
"ทานข้าวเลยไหมคะ" นมถาม ผมเลยพยักหน้า เดี๋ยวต้องนั่งรถไปส่งฟ้าก่อนถึงจะไปทำงานได้ ออกเช้าหน่อยไม่เป็นไรครับ
"ทานดีๆครับ ระวังจะเปรอะ" ผมบอกน้อง ใส่ผ้ากันเปื้อนให้ น้องยิ้มแล้วตักอาหารทาน เดี๋ยวนี้เขาเก่งครับ ตักนู่นตักนี่ให้ชาวบ้าน ป๋าผมนี่หลงจะแย่
"หนูไปโรงเรียนแล้วนะ .. สวัสดีครับ" ไหว้แม่และป้าๆเสร็จก็พาร่างอันน้อยนิดกระโดดขึ้นหลังรถ ผมก็ตามขึ้นมาติดๆ วันนี้ผมมีไปนอกสถานที่อีกแล้วครับ เลยกะจะเข้าไปเคลียร์เอกสารเสียก่อนค่อยออกมา
"ขอบคุณครับพี่คนขับ .. สวัสดีครับพี่แก้ว" เด็กน้อยกระโดดลงจากรถ ผมลงมาส่งแปปเดียวคุณครูก็รีบวิ่งมารับ เห็นหลังไวๆเข้าไปในโรงเรียนแล้วก็วางใจ ขึ้นรถมาบริษัท ตอนนี้คงยังไม่มีใครมาหรอกครับ กว่าจะมาก็แปดโมงครึ่งนู่น
"พ .. พี่ขุน!" เข้ามาในห้องก็ต้องตกใจ ที่เห็นเป็นพี่ขุนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานผม ไฟก็ไม่เปิด ผมเปิดไฟมา ตกใจแทบช็อคตาย ใครจะไปนึกว่าจะมีคนมานั่งอยู่
"ตกใจหรอ พี่ขอโทษนะ พอดีขี้เกียจเปิดไฟ มันแสบตา" มีอย่างนี้ด้วย เอากับเขาเถอะครับ อยากทำอะไรก็ทำ
"ทำไมวันนี้มาเช้า" เขาถามลุกขึ้นมานั่งฝั่งตรงข้าม ผมเดินเข้ามาที่โต๊ะแล้วจัดเอกสารให้เข้าที่
"ไปส่งน้องที่โรงเรียนมา" ผมบอก
"ทานข้าวเช้ามาหรือยังล่ะ"
"เรียบร้อยครับ" ผมตอบ พี่ขุนทำท่าเหมือนหาคำถามจะมาถามผมให้ได้ เห็นแล้วก็ตลกดี ไม่รู้ทำไมต้องทำขนาดนี้
"เที่ยงนี้ ..."
"ผมไปข้างนอกครับ กลับอีกทีตอนเย็นๆ พี่ขุนมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ" ผมตัดบทเพราะรู้ว่าเขาคงอยากชวนผมไปทานข้าว
"อ่อ งั้นไม่เป็นไร อย่าลืมระวังตัวด้วยล่ะ พี่ไปทำงานแล้ว" พี่ขุนพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าพี่ขุนให้ผมระวังตัวทำไม เขากูกังวลและพูดกับผมบ่อยมาก หรืออาจจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวคุณรตี แต่ผมไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ผมไม่ใช่คนที่ยึดทรัพย์บ้านเขาเสียหน่อย
"โบว์เดี๋ยวเข้ามาหาผมหน่อยนะ เอกสารเซนต์เสร็จแล้ว" ผมคอลบอกเลขาหน้าห้อง เดี๋ยวสิบโมงครึ่งผมต้องออกไปกับพี่ครามแล้ว เราทำโปรเจคเดียวกันครับ ของคุณติณตอนนี้ยังไม่เสร็จเลย
"อ่ะนี่ครับ .. เดี๋ยวผมออกไปเลยนะ .. เย็นนี้จะไม่เข้ามาแล้ว .. มีอะไรด่วนโทรหาผมละกัน" เธอตอบค่ะพร้อมหอบกองเอกสารออกไป ผมรอสักพักพี่ครามก็มารับ เราก็ไปด้วยกันครับ ผมขับรถไม่เป็นอยู่แล้ว ดีเสียอีกไม่ต้องลำบากคนขับรถบริษัท เพราะอย่างไรเราก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว
"เดี๋ยวเที่ยงไปหาข้าวทานกัน .. เมื่อเช้าพี่ไม่ได้ทานข้าวหิวมาก" พี่ครามพูดสีหน้าดูจะหิวจริงๆ
"ได้ครับ" เราเข้ามาที่ไซต์งาน โรงแรมทำเสร็จไปแล้วเกือบครึ่งครับ เข้ามาถึงก็คุยกับพวกวิศกรเรื่องที่จะต่อเติม ส่วนมากเป็นพี่ครามคุยครับ ผมแค่มาดูแลเฉยๆ
"เหนื่อยหรือเปล่า .. พักไหม" ผมพยักหน้า ใกล้เที่ยงแล้วเดี๋ยวคงออกไปทานข้าว ตอนนี้เรามานั่งพักกันในออฟฟิศชั่วคราว ตากแอร์ก่อนครับ ข้างนอกร้อนจนเหงื่อแตก
"พี่ครามมีอะไรหรือเปล่าครับ เห็นจ้องหน้าผมตั้งแต่เช้า" ผมเลิกคิ้วถาม เห็นจ้องอยู่นาน บางทีเขาอาจมีอะไรอยากจะพูดกับผมหรือเปล่า
"อ่อ .. เปล่าๆ .. ไปทานข้าวกันเถอะ .. หิวแล้ว" เขาตอบไม่มีอะไร เราเลยไปหาข้าวเที่ยงทาน พี่ครามพาผมมาถึงร้านอาหารไทยติดแอร์ อาหารน่าทานทั้งนั้นเลยครับ เลยสั่งจานเด็ดมาอย่างละหนึ่ง ทานกันจนอิ่มก็คิดเงินกลับ ขากลับก็ซื้อขนมกับน้ำหวานไปฝากด้วย ปกติไม่ต้องก็ได้นะครับ แต่นี่งานใหญ่ ผมเลยอยากลงมาดูแลด้วยตนเอง
เราช่วยกันดูงานจนถึงหนึ่งทุ่มกว่าๆ ตอนแรกว่าจะกลับด้วยกันกะพี่คราม แต่พี่ครามติดธุระที่อื่นผมเลยต้องกลับเอง ผมไม่ได้โทรหาพี่คนขับรถบริษัทหรือพี่ขุนเพราะมันเย็นแล้ว ไม่อยากรบกวนใคร กลับแท็กซี่เองก็คงไม่อันตรายหรอก ผมเป็นผู้ชายนี่ เงินติดตัวก็มีไม่กี่บาท เขาคงไม่ปล้นผมระหว่างทางหรอกใช่ไหม
ผมเดินออกมาด้านนอก หน้าถนนมีรถแท็กซี่จอดอยู่ผมเลยรีบบอกพี่เขาว่าจะไปไหน พี่เขาก็ตอบรับผมเลยขึ้นรถมา ระหว่างทางก็ปกติดีไม่มีอะไร แต่พอนั่งมาได้สักพักผมก็เริ่มรู้ว่าเขาไม่ได้พาผมกลับบ้านแน่ๆ เพราะทางนี้มันกำลังจะออกจากตัวเมืองแล้ว ผมรีบคว้ามือถือขึ้นมากำลังจะปลดล็อค แต่อยู่ดีๆแท็กซี่ก็ปาดเข้าข้างทางอย่างแรง จนตัวผมไหลไปกระแทกประตู ตอนนี้รถจอดสนิทแล้ว แต่ผมทำอะไรไม่ถูกรีบคว้าโทรศัพท์ที่ตกพื้นเมื่อครู่ขึ้นมาแล้วกำลังจะเปิดประตูออก ถ้าวิ่งออกไปคงมีคนช่วยได้บ้าง แต่จู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้เปิดประตูเข้ามา ผมรีบตะเกียกตะกายหันไปเปิดประตูอีกข้างแต่ไม่ทันจริงๆ เขาตามมากระชากตัวผมกลับไปแล้วใช้ผ้าปิดจมูกผมไว้ สักพักผมก็ไม่รู้เรื่องราวรอบตัวอีกเลย และนั่นเป็นความรู้สึกสุดท้ายของผมตอนที่ยังมีสติ
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาช้ามากเลย ขอน้อมรับความผิดค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ จะนำคำชี้แนะไปปรับปรุงให้ในเรื่องต่อไปค่ะ
ตอนหน้าจะรีบมานะคะ ตอนนี้เอาไปอ่านกันก่อน
ขอโทษจริงๆค่ะ
ปล. เมื่อสองวันที่แล้วเราไปเป็นลมบน bts ค่ะ สามรอบด้วยกัน
คนช่วยพากันลงมาห้องพยาบาลเยอะมาก
คนไทยใจดีนะคะ ทั้งคนที่ช่วยเหลือ และป้าแม่บ้าน พี่คนคุมอีก
ต้องขอบคุณจริงๆ นึกว่าจะตายซะแล้ว 55
ยังไงดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
พี่ขุนนนนรีบไปช่วยน้องเร็วเข้า
คนเขียนก็อย่าลืมรักษาสุขภาพ
ด้วยเหมือนกันนะค่ะ :L2: :L2:
-
เอาแล้วไง รตีสินะ สั่งให้ทำอะไร
-
:ling3: :ling3: :ling3:
-
เอาละ
-
รำคาญขุนนะ
รตีกลับมาแล้วเตือนแก้วว่าควรจะระวังทำไมถึงไม่บอกแก้วตรงๆว่าให้ระวังรตี
บอกให้แค่ระวังเฉยๆจะมีผลอะไรล่ะ
แถมนั่นรตีนะที่กำลังพูดถึงอยู่
ทำไมถึงไม่ใส่ใจเลย
พี่ที่ทำงานเขาพาลูกไปเล่นอัลปาก้าที่ราชบุรี กลับมาเป็นมือเท้าเปื่อย ไว้ใจไม่ได้เลยครับ
ขุนเป็นคนพูดประโยคพวกนี้ คำว่าพี่ที่ทำงาน ขุนเป็นเจ้านายแถมนิสัยอย่างขุนจะมีเรียกใครว่าพี่ที่ทำงานหรือ?
น่าจะออกว่าเป็นคนที่ทำงานหรือเปล่า? อดคิดไม่ได้ว่าเจ้านายอย่างขุนจะไปนั่งร่วมเมาท์กับพนักงานที่บริษัทหรือ?
ระดับผู้บริหารหายากที่จะมานั่งเมาท์กับพนักงานในบริษัทตัวเอง ยกเว้นช่วงงานเลี้ยงในบริษัทหรือตอนที่ไปเที่ยวกันทั้งบริษัท
อันนี้แล้วแต่นะ เราไม่รู้ว่าบริษัทของขุนระดับไหน แต่ถ้าหากว่าเป็นแก้วก็คงได้เพราะว่านิสัยต่างกันกับขุนหรือเปล่า?
-
งานเข้าแล้ว
-
รักษาสุขภาพด้วยนะคะคนเขียน :กอด1:
รอตอนต่อไป จะมีฮีโร่มาช่วยแก้วไหมน้ออออ
-
แก้วแย่แล้วพี่ขุน!!
-
แก้วเอาคืนได้สะใจดีพิลึก มันต้องรู้จักกับคำว่าสุญเสียซะมั่งไม่งั้นก็ไม่รู้ถึงจิตใจของคนอื่น
-
โดนเข้าจนได้นะแก้ว คงถึงคราวเคราะห์
รอบนี้รตีนางมารร้ายได้โดนจัดการขั้นเด็ดขาดแน่นอน
และหวังว่าจากเหตุการณ์ครั้งนี้ จะทำให้สองคนเข้าใจกัน
ให้อภัย และกลับมารักกันเหมือนเดิมนะ อยากเห็นตอนหวานๆแล้ว
-
อิขุนนี่มันครึ่งๆกลางๆตลอด อะไรคือบอกให้ระวังตัวแล้วก็สบายใจแล้ววะ จะเตือนก็ไม่พูดให้ละเอียด มาบอกลอยๆให้ระวังตัวนะ ทำยังกะพวกดูหมอดูดวง ช่วงนี้ระวังตัวด้วยนะ งี้ บ้าป่ะ ก็บอกไปเลย ให้ระวังอิชะนีหรี่ อย่าไปไหนคนเดียว ไรก็ว่าไป หรือไม่ก็ส่งคนตามไปดูแล นี่ไม่ทำเห้ไรซักอย่าง แล้วบอกระวังตัวนะ เป็นริวจิตสัมผัสหรอวะ
คือมันจะโง่ให้อิชะนีนี่จนจบเรื่องช้ะ เพลีย...
ส่วนแก้วนี่ก็คิดได้เนอะ ว่าไม่ได้เป็นคนยึดทรัพย์เค้า ไม่เกี่ยวซะหน่อย เออออ มันคิดน้อยกันทั้งคู่เนอะ จะทำร้ายจะต่อรองกะอิขุนนี่ไม่เกี่ยวกะแก้วเลยเนอะ
แล้วเห็นมีคนพูดถึงเหมือนกัน... กะเรื่อง พี่ที่ทำงานพาลูกไปเล่นอัลปาก้าเนี่ย คือมันฮาจริง ใครคือพี่ที่ทำงานของขุนกัน คือโอเค เรื่องราวอาจรู้ได้ผ่านเลขาเม้าท์หรืออะไร แต่ "พี่ที่ทำงาน" เนี่ย ไม่ใช่ล่ะ ได้ข่าวเป็นลูกเจ้าของ แถมไม่ใช่สไตล์ฝึกงานขึ้นมา แต่มาแล้วใหญ่เลย แล้วใครจะมาเป็นพี่ที่ทำงานของขุนได้อ่ะคะ
เอาจริงนะ คิดว่าชะนีรตีนี่ก็ไม่ได้เจ๋งไรเลยอ่ะ แต่แก้วกะขุนตะหากที่ไม่เรียนรู้ ไม่ฉลาด เจ็บไม่จำ ขาดพัฒนาการไปค่อนข้างมาก เจออะไรมาไม่เก็บเป็นบทเรียนเลย แล้วทำธุรกิจกันยังไง ถ้าเป็นคนไม่ทันคนอื่น ไม่รอบคอบ ไม่ฉลาดขาดไหวพริบได้ขนาดนี้...
ให้กำลังใจคุณคนเขียนค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
แก้วโดนซะแล้ว ประมาทเสมอนายเอก
ไม่ว่าเรื่องไหนๆ เฮ้อออออ :katai1:
-
อีรตีอีกแน่ๆ!!!!!!!!! ตายๆไปสักทีเถอะ อีบ้านี่!!!
-
:mew1:
-
อิรตรีจองเวรรรไม่ เลิกกกกจริงงงง
จุดจบ ของ มัน คือ ตายเท่านั้น 555555555
อินๆไปหน่อยยยนะ อย่า ว่า กันเลยยยย
-
:katai1:
-
เห้ออ
-
สงสารแก้วมาก รตีต้องตายเท่านั้น :m31:
-
ก็ไม่ได้แปลกใจนะที่แก้วนางจะโดนแบบนี้
ไปช่วยเมียให้ทันละกันนะนายขุน :o10:
-
สวัสดีค่ะ ไม่ได้แวะมาเล้านานเลย เลยไม่ได้มาเม้น เป็นกำลังใจให้นะคะ เห็นบอกว่าใกล้จบแล้ว
เห็นคอมเม้นอื่นส่วนตัวคิดว่าขุนมีพี่ที่ทำงานไม่แปลกค่ะ ก็เป็นไปได้นะถ้าเกิดพี่คนนั้นเป็นบอร์ดบริหาร เราอาจจะต้องเคารพ หรืออาจจะเป็นเลขา ป็นคนที่ทำงานที่พ่อขุนบอกให้เรียกพี่ตั้งแต่สมัยเข้ามาทำงานใหม่ๆ แล้วดูเหมือนขุนจะสามารถทำงานได้ดีนะ ผู้บริหารดีๆที่รู้จักยามก้มีป่ะ แบบคนเก่าคนแก่ ก้เรียกพี่ได้ไง
ส่วนอื่นๆก็ไม่มีความเห็นเพิ่มเติม เข้าใจว่ามาตามสูตรละครไทย พ่อแง่แม่งอน นางร้ายอัดคลิป พระเอกโง่แต่เรืองหญิง
เห็นว่าเป็นลใด้วย!รักษาสุขภาพด้วยนะตัวเอง พักผ่อนเยอะๆนะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เราอยากให้ลงเอยด้วยดีนะ
-
บทสรุป
"แล้วจะเอาไงต่อ คุณอย่าเข้าใจผิดว่าผมจะยอมให้คุณทำอะไรแก้วนะ แค่พามาแค่นี้ก็พอแล้ว"
"เป็นห่วงมันมากหรือไง ทำไมทุกคนต้องเป็นห่วงไอ้เด็กนี่กันไปหมดด้วย"
"ก็ไม่ได้ขนาดนั้น แต่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด จะไปทำร้ายเขาทำไม คนที่คุณน่าจะฆ่าให้ตายคือไอ้ขุน ไม่ใช่แก้ว"
"ก็ไม่แน่ ฉันอาจจะฆ่าให้ตายทั้งหมดก็ได้ ใครจะไปรู้"
"อย่าทำแบบนั้นเลยรตี แค่เอาของที่เป็นของคุณคืนมาก็พอ แล้วอย่าลืมส่วนแบ่งที่ผมควรจะได้ซะล่ะ"
"เหอะ ที่แท้ก็ทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเองกันทั้งนั้น"
"แค่นี้ผมก็เสี่ยงมากพอแล้ว เสร็จงานนี้เมื่อไหร่คุณเองก็ควรจะลืมมันซะ"
"พูดง่ายนะคราม แล้วเรื่องของเราล่ะคะ"
"คืนนั้นผมเมา คุณเองก็เมา อย่าเก็บมาคิดให้มันปวดหัวเลย"
"หึ อย่าบอกนะว่าคุณมีรสนิยมเดียวกับขุนน่ะ"
"หยุดปั่นหัวผมเสียทีรตี จะทำอะไรก็รีบทำเถอะน่า"
..
ผมได้ยินทุกคำพูดของคนสองคนที่คิดว่าผมกำลังสลบอยู่ ผมตื่นตั้งแต่มีคนเปิดประตูเข้ามาแล้ว ผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ฝ่ายหญิงคือคุณรตี แต่ที่แปลกใจและเสียใจที่สุดคือผู้ชายที่ชื่อว่าคราม เขาควรจะกลับบ้านไปแล้วเพราะว่ามีธุระไม่ใช่หรอ หรือธุระของพี่ครามที่บอกผมจะเป็นการจับตัวผมมาที่นี่ เขารู้เห็นทุกอย่างจริงๆใช่ไหม ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ แม้สิ่งที่ได้ยินดูเหมือนเขาจะไม่ได้อยากทำร้ายผม แต่เขาก็ทำให้ผมเสียความรู้สึกและรู้สึกผิดที่ไม่เชื่อพี่ขุนตั้งแต่แรก เราเคยทะเลาะกันด้วยเรื่องพี่ครามมาแล้ว เหตุเพราะพี่ขุนมักจะให้ผมอยู่ห่างเขาไว้ และผมเองก็ไม่เข้าใจแค่นึกว่าเขาขี้หวงไปตามประสา แต่ตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าคนที่ผมไว้ใจและปกป้อง สุดท้ายเขาก็ใช้ตัวผมเพื่อหาผลประโยชน์กันทั้งนั้น
ผมถูกจับมาไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าพอลืมตาขึ้นมา ภายในห้องสี่เหลี่ยมมีแค่ผมที่ถูกมัดไว้กับโต๊ะตัวใหญ่ นอกนั้นก็เป็นแค่ห้องว่างๆ ไม่มีหน้าต่าง มีแค่บานประตูไม้เก่าๆ เขาจับผมมาทำไมกัน เอาไว้ต่อรอง หรือว่าเรียกค่าไถ่ แล้วใครจะรู้ล่ะ ใครจะรู้ว่าผมถูกจับมา พี่ขุนจะรู้ไหม จะตามหาผมเจอหรือเปล่า ผมไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลย ทำได้แค่เพียงนั่งรอเวลาที่จะถูกปล่อยตัวหรือมีคนมาช่วยเท่านั้น ความรู้สึกตอนนี้มันไม่ใช่ความกลัว มันมีแค่ความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคอยตอกย้ำว่าผมเป็นคนไว้ใจคนง่ายเกินไป
ตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว ผมว่าผมนั่งอยู่ในห้องนี้เกินสามชั่วโมงเห็นจะได้ ทั้งเมื่อย ทั้งหิว เมื่อไหร่จะมีคนเดินเข้ามาบ้าง มือผมไม่มีแรงเลย ถูกมัดกับโต๊ะมาสามชั่วโมงทรมานจะตายอยู่แล้ว ห้องก็มืดและเหม็นอับมาก ผมมองอะไรไม่เห็นเลย กระเป๋ากับโทรศัพท์ของผมก็หายไปด้วย แบบนี้ผมจะต้องตายอยู่ในห้องนี้ใช่ไหม ผมเริ่มอยากร้องไห้แล้วนะ ทำไมต้องเป็นผมด้วยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
.....
"ไอ้เหี้ยครามหรอวะ! เออๆ กูจะไปตามที่มึงบอก มึงก็จัดคนสักคันนึงตามกูไปละกันนะ เออ แค่นี้" ผมวางสายจากลูกน้องป๋า ไอ้เหี้ยครามมันเล่นผมแล้วไง มันหลอกให้แก้วขึ้นรถแท็กซี่ที่มันจัดไว้ พอไปกลางทางมันก็โปะยาสลบแก้วแล้วพาไปไว้ที่บ้านร้างฝั่งธน ผมตะหงิดใจอยู่แล้ว พักหลังแก้วมันสนิทกับคนชื่อนี้มากเกินไป ตอนคบกับผม ไอ้ครามมันไม่ค่อยกล้ายุ่งกับแก้วเพราะกลัวผม แต่ตอนนี้มันกับรตีรวมหัวกันปั่นหัวผมกับแก้วเพื่อที่จะทำอะไรสะดวกขึ้น สองวันก่อนลูกน้องที่ผมสั่งให้ตามไอ้ครามแจ้งว่ามันกับรตีเปิดโรงแรมที่ผับแห่งหนึ่ง ทำไมผมถึงไม่เอะใจเลยว่ามันจะมาเล่นงานเอาวันนี้ วันที่ป๋าไม่อยู่ และผมเองก็เพิ่งจะกลับมาจากไปดูงานที่ชลกระทันหัน ผมโทรหาแก้วหลายครั้งแต่มันปิดเครื่อง รอไม่นานลูกน้องก็โทรมารายงานจนได้
"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะแก้ว" ผมได้แต่ภาวนา ตอนนี้ผมเหยียบสุดเท้าเพื่อไปให้ถึงปลายทางให้ไวที่สุด รตีแค่อยากได้สมบัติคืนและคงอยากได้เงินทุนสักก้อน อันที่จริงป๋าผมเคยคิดจะให้เงินติดตัวไปบ้างนะ แต่เพราะเรื่องคลิปนั่นป๋าเลยอยากให้พ่อเธอกับเธอได้หราบจำบ้าง ไม่คิดว่าจะมีวันนี้อีก รตีกลับมาไทยเพื่อตกลงเจรจากับคนชื่อครามเพื่อที่จะเข้าหาแก้วได้ง่ายขึ้น ปกติแก้วจะต้องกลับกับคนขับรถของบริษัท หลังๆมีไอ้ครามแก้วก็กลับกับมันตลอดเลย แม่งชั่วจริงๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้คนของผมจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ตอนนี้แก้วจะกลัวสักแค่ไหน
"บ้านร้างกลางทุ่งเหรอวะ มึงนำเข้าไปก่อนเลย" ผมสั่งลูกน้องทางโทรศัพท์ ผมไม่คุ้นเคยกับที่นี่ เพราะผมเองไม่ค่อยจะได้มาฝั่งนี้เท่าไหร่ รถยนต์ยุโรปขับพาผมเข้ามาถึงบ้านร้างขนาดใหญ่ ในบ้านไม่มีแม้แต่ไฟฟ้าสักดวง บ้านมืดไปหมด มีแค่ไฟจากหน้ารถพวกผมที่ส่องเห็นตัวบ้าน รอบด้านเป็นป่าทึบเพราะไม่มีคนดูแล
"ง่ายไปป่ะวะ มึงว่ามันจะซุ่มอยู่ไหม" ผมถามตอนที่ลงมาจากรถแล้ว มีลูกน้องตามมาสี่คน พกปืนทั้งหมด ส่วนผมมีปืนหนึ่งกระบอก ไฟฉายหนึ่งอัน
"ผมว่าน่าจะมีครับ แต่อย่างไรเราก็ต้องเสี่ยงเข้าไป" ลูกน้องคนหนึ่งตอบขึ้นมา เอาไงเอากัน ลูกน้องผมพังประตูหน้าบ้านเข้ามา ในบ้านมืดทึบ ไม่มีแสงไฟใดๆ ด้านล่างเป็นห้องโล่ง มีเศษไม้วางอยู่ไม่กี่กอง
"เฝ้าด้านล่างสองคน ไปกับกูสองคน" ผมบอก ตอนนี้ผมนำขึ้นมาที่ชั้นสอง ในบ้านเงียบมากมีเพียงเสียงเดินและลมหายใจของพวกเรา
"ห้องนี้ไม่มีครับ" ลูกน้องผมเปิดประตูไปดูห้องฝั่งซ้ายและพบว่ามันไม่มีอะไร
"ห้องนี้ก็ไม่มีครับ" อีกคนดูห้องฝั่งขวาและพบว่ามันไม่มีอะไรเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นก็คงเหลือแค่ห้องตรงกลาง ที่ผมยืนอยู่
แกร๊ก
ผมเปิดประตูเข้าไปและพบว่ามันเป็นห้องกว้าง ห้องนี้เป็นห้องด้านหลังที่มีไฟอยู่ห้องเดียว และแสงไฟนั้นมาจากเทียนที่จุดไว้ทั่วห้อง แก้วคงจะอยู่ในห้องนี้สินะ
"แก้ว" ผมลองเรียกชื่อมันก่อนจะเดินเข้ามาด้านใน สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้ที่มุมห้องคือรตีที่ในมือมีปืนสั้นหนึ่งกระบอกและมืออีกข้างกอดคอแก้วไว้เหมือนเป็นตัวประกัน และสภาพของคนชื่อครามที่ยืนกุมแขนอีกข้างที่เปื้อนเลือดเช่นกัน นี่มันอะไรกันวะเนี่ย
"มาแล้วหรอคะขุน รตีจะได้โชว์อะไรสนุกๆให้ดู" เธอเหมือนคนบ้าไร้สติ ปืนที่กำอยู่เหมือนพร้อมจะยิงได้ตลอดเวลา แก้วมันดูตกใจมาก อาจจะเป็นจากเหตุการณ์ก่อนหน้าหรืออะไร แต่ตอนนี้ผมห่วงมันมาก ถ้ารตีคิดจะทำอะไรจริงๆขอให้ทำผมเถอะ
"วางปืนเถอะค่ะ แล้วสั่งลูกน้องให้ออกไปด้วย" เธอพูด ผมค่อยๆวางปืนลงแล้วเตะออกไปไกลตัว หลังจากนั้นก็สั่งให้ลูกน้องออกไป ผมยอมทำทุกอย่างเพียงแค่เห็นว่าแก้วตกอยู่ในอันตราย
"แปลกนะคะ ที่ผู้ชายสองคนสามารถทำอะไรเพื่อคนอย่างมันได้ แกมันตัวซวยของฉันชัดๆ ฮ่าๆ" รตีพูดไปหัวเราะไป ส่วนแก้วตอนนี้มันได้แต่ยืนขาสั่น ผมอยากเข้าไปช่วย แต่ถ้าไปตอนนี้มันอาจจะยิ่งทำให้เลวร้ายลงกว่าเดิม
"ปล่อยแก้วเถอะรตี แล้วฉันจะยอมคืนสมบัติของพ่อเธอให้" ผมบอก ผมพูดจริงๆนะ ตอนนี้ผมยอมทุกอย่าง แม้จะอยากจัดการรตีแต่ตอนนี้เธอเหนือผมชัดๆ แค่มีแก้วเป็นตัวต่อรอง แค่นี้ผมก็ไม่กล้ารุนแรงแล้ว
"ตอนแรกรตีก็อยากได้คืน แต่ตอนนี้รตีอยากฆ่ามัน แต่รตีเองก็อยากจะฆ่ามันต่อหน้าขุน เป็นไงคะ น่าจะสะใจใช่ย่อยเนอะ" เธอพูดจาขนหัวลุก รตีต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แก้วมันร้องไห้สั่นจนน่าสงสาร ไอ้ครามตอนนี้มันได้แต่ยืนมอง ผมว่าแขนมันจะต้องถูกยิงแน่ๆ บางทีมันอาจจะเปลี่ยนใจช่วยแก้วเลยโดนแบบนั้น
"อย่าทำแบบนั้นเลย" ผมปราม
"พ่อตายแล้ว พ่อฆ่าตัวตายเพราะพวกมึง!! พวกมึงต้องตายตามไป พวกมึงต้องตายกันให้หมด ปัง" เสียงปืนถูกยิงขึ้นฟ้า ผมเองสะดุ้งไม่น้อย พ่อรตีตายแล้วอย่างนั้นหรอ หรือที่เธอสติแตกเป็นเพราะว่าพ่อเธอฆ่าตัวตาย
"มึงรู้ไหมว่ากูแค้นพวกมึงขนาดไหน! คืนนี้พวกมึงจะต้องตายกันให้หมด โดยเฉพาะมึงไอ้เหี้ยขุน และมึงไอ้แก้ว ไอ้มารความสุข!" รตีพูดแล้วจ่อปืนมาที่ผมที หันไปจ่อแก้วที ผมกลัวใจรตีเหลือเกิน และที่ผมยืนอยู่มันไกลจากรตีและแก้วพอสมควร ผมไม่สามารถวิ่งเข้าชาร์ตตัวเธอไว้ได้เลย ถ้าเธอเหนี่ยวไกเมื่อไหร่ ผมกับแก้วได้เป็นศพแน่ๆ
"ใจเย็นๆนะรตี ผมว่าเราค่อยๆคุยกันเถอะ ทางแก้มันยังมีนะ" ผมตะล่อม ตอนนี้ต้องค่อยๆไกล่เกลี่ย ถ้าได้ผลพวกเราก็อาจจะรอด
"จะให้รตีใจเย็นหรอ พ่อรตีตายไปแล้วนะ จะให้ใจเย็นได้ยังไง มึงมันเหี้ย มึงมันเห็นแก่ตัว" รตีพูดเสียงดัง สติเธอขาดผึงไปแล้ว ผมมองแก้วที่คล้ายจะเป็นลมแล้วรู้สึกไม่ดีเลย ตอนนี้ผมทำได้แค่ทำให้รตีปล่อยตัวแก้ว ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ต้องทำ
"ปล่อยแก้วเถอะรตี เอาขุนไปแทนได้ไหม นะรตี" ผมพูด อย่างน้อยถ้าได้เข้าใกล้ แรงผมน่าจะเยอะกว่ารตี อาจจะจบปัญหานี้ได้
"กูไม่โง่นะ แต่ถ้ามึงอยากได้มันก็ได้ เอาไปสิ" เธอผลักแก้วมาหาผมทันที ผมเองรีบเข้าไปคว้าร่างแก้วที่จะล้มลงไปกับพื้น พอผมรับร่างแก้วไว้ได้ รตีก็จ่อปืนมาทางผมแล้วเหนี่ยวไกทันที
"ขอให้พวกมึงไปรักกันในนรก ตายซะเถอะ!" ปัง เสียงปืนดังขึ้น ผมรีบหันหลังแล้วกอดแก้วเอาไว้ก่อนจะถูกกระสุนยิงเข้าที่แขนขวา ไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็ทำเอาเจ็บขึ้นมาถึงสมองเหมือนกัน
"ปล่อยกูสิวะ! ปล่อยกู! ไอ้เหี้ยครามปล่อยกู!" ผมรีบหันไปมองด้านหลัง สาเหตุที่ทำให้ผมถูกยิงแค่แขนเป็นเพราะไอ้ครามมันกระโดดผลักรตีลงไปนอนกับพื้น ตอนนี้มันกำลังแย่งปืนมาจากรตี ส่วนผมเองตอนนี้เลือดไหลเยอะพอควร แต่ยังพอทนได้ ส่วนแก้วมันสลบไปแล้ว
"นายครับ" เสียงลูกน้องผม! มันคงได้ยินเสียงปืนจึงรีบเข้ามาดู
"ไปจับผู้หญิงคนนั้น" ผมสั่งลูกน้องให้ไปช่วยก่อนที่เสียงไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น
ปัง
"รตี !!!!!!!" เสียงคนชื่อครามแผดเสียงก้องไปทั่วห้อง รตีล้มลงไปกองที่พื้นพร้อมเลือดที่นองไปทั่ว เธอยิงตัวตาย! ในมือยังคงกำปืนแน่นก่อนจะคลายออก ทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมต้องฆ่าตัวตายแบบนี้
"ฮืออออ ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำมายยยยยยยยยยย !!!" ครามกอดรตีไว้แน่นก่อนจะร้องไห้คร่ำครวญออกมา ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ดีนะที่แก้วมันสลบไปแล้ว ไม่อย่างนั้นแก้วคงจะเป็นบ้าตามไปแน่ๆ
"โทรเรียกตำรวจให้กูหน่อย ส่วนมึงช่วยพาคุณแก้วไปโรงพยาบาลที" ผมสั่ง ตอนนี้คงต้องอยู่เคลียร์เรื่องทั้งหมดก่อน ผมยังไปไหนไม่ได้
"กูขอบใจนะครามที่มึงช่วยกูกับแก้วไว้" ผมบอกมันที่นั่งกอดรตีร้องไห้อยู่ มันเองคงไม่ได้คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้เหมือนผมนั่นแหละ
"กูช่วยแก้ว ไม่ใช่มึง แล้วกูก็ไม่อยากให้รตีทำผิดแบบนี้ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไม่ช่วยเลย" มันร้องไห้ออกมา ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมรตีถึงคิดสั้นแบบนี้ ถึงคุณอาจะเสียไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ได้นี่ ไม่ใช่เลือกจบปัญหาแบบนี้
"เดี๋ยวตำรวจจะมาแล้ว มึงเองก็สารภาพไปตามความจริง กูจะช่วยเหลือเต็มที่เข้าใจไหม" ผมตบบ่ามัน มันเองก็พยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร ภาพด้านหน้าของรตีที่หัวสมองทะลุเลือดนองเต็มพื้นเป็นภาพที่สลดใจที่สุดในชีวิตผม ผมขอโทษ ผมเองก็มีส่วนผิด ผมขออโหสิกรรมเวรกรรมทั้งหมด ผมไม่คิดแค้น
พอตำรวจมาผมก็โดนสอบปากคำก่อนที่จะถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลใกล้ๆ ลูกน้องผมบอกว่าเป็นโรงพยาบาลเดียวกับแก้วมัน ส่วนศพตำรวจได้นำไปโรงพยาบาลตำรวจเพื่อชันสูตรอีกที ไอ้ครามเองตอนนี้มันก็พักอยู่ชั้นเดียวกับผม มันถูกยิงเพราะไปห้ามไม่ให้รตีทำร้ายแก้ว มันเองเสียเลือดมากกว่าผมเยอะ ผมแค่ถากกินเนื้อแม้จะกินพื้นที่เยอะแต่ไม่ถึงเจาะฝังหรือทะลุหมอเลยให้นอนแค่สองคืนก็กลับบ้านได้
"พวกมึงอย่าเพิ่งบอกป๋านะ พรุ่งนี้กูจะบอกท่านเอง" ผมสั่ง ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว ตำรวจสอบปากคำผมเสร็จตอนห้าทุ่ม ส่วนแก้วคงโดนสอบพรุ่งนี้ ผมขออนุญาตเดินไปดูมันมายังเห็นว่ามันสลบอยู่ ผมเลยให้มันพักก่อน ไม่อยากรบกวนตอนนี้
.....
"ตื่นแล้วหรอครับ เจ็บมากไหม" ตื่นมาตอนเช้า ใบหน้าแรกเมื่อกระพริบตาถี่ๆมองเห็นคือใบหน้าของคนที่ผมรักที่สุดรองมาจากป๋า มันเองยังอยู่ในชุดคนไข้เหมือนกัน
"มึงเป็นไงบ้าง หายแล้วหรอ" ผมถาม ใบหน้าเล็กๆเริ่มมีเลือดฝาด ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่ปากมันมีรอยแตกอาจจะโดนตบด้วยกระบอกปืนเพราะช้ำมาก
"ผมดีขึ้นแล้ว .. พี่ล่ะ .. ผมขอโทษนะครับที่พี่ต้องมาเจ็บเพราะผม" มันพูดเอามือผมไปกำไว้ ไม่สิ มึงต่างหากที่เจ็บเพราะกู
"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ .. ขอโทษที่ทำให้เรื่องวุ่นวายทั้งหมดเกิดขึ้น .. ขอโทษที่เลวกับมึงมากตลอด" ผมบอกกำมือแก้วแน่น รักมันมากจนยอมเอาชีวิตเข้าแลกได้
"เห็นลูกน้องป๋าบอกว่าคุณรตียิงตัวตาย .. แก้วไม่คิดเลยว่าเขาจะคิดสั้นแบบนั้น .. แก้วเสียใจพี่ขุน .. แก้วผิดเอง" มันพูดไปร้องไห้ไป ผมเองก็เสียใจเหมือนกันที่เป็นส่วนหนึ่งในการตายของรตี ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้เราจบกันด้วยดีมากกว่า
"ทั้งหมดมันเกิดขึ้นมันหาคนผิดไม่ได้หรอก .. แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดมาแล้ว .. เราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก" ผมบอกหลับตานึกถึงตอนที่รตีพูดว่าพ่อเธอเสียแล้ว ผมเองก็เสียใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"คุณรตีสติแตกตอนที่มีคนโทรมาบอกเธอว่าพ่อเธอฆ่าตัวตาย .. เธอจะเข้ามาฆ่าแก้ว .. พี่ครามมาห้ามไว้เลยถูกยิง .. แล้วพี่ก็มา" แก้วพูดน้ำตาไหล ผมเองก็ไหลด้วยเช่นกัน สงสารรตีที่ชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้
"ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เรา" ผมใช้มือข้างซ้ายลูบหัวแก้วมัน คิดถึงมันเหลือเกิน กี่อาทิตย์แล้วที่เราไม่ได้คุยกันแบบนี้
"ออกวันนี้ครับ แก้วโทรไปบอกป๋าพี่แล้วนะ ป๋าบอกจะรีบกลับ ส่วนป๋าแก้วเดี๋ยวคงใกล้ถึงแล้ว" แก้วพูด ผมพยักหน้ารับรู้ หลังจากนั้นพยาบาลก็เข้ามาทำแผลให้ แก้วเช็ดตัวให้ผมเสร็จคุณหมอก็เข้ามาตรวจอาการ หมอบอกว่าถ้าไม่มีไข้ขึ้นพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ พอหมอออกไปป๋าแก้วก็มา ป๋าเป็นห่วงผมกับแก้วมาก ท่านบอกว่าจะจัดการเรื่องงานศพของรตีให้ สวดสามคืนเผา ป๋าจะเป็นเจ้าภาพให้เอง ส่วนพ่อของรตี คนที่นู่นจะเป็นคนจัดการ
พอสายหน่อยผมกับแก้วก็พากันเดินมาห้องของคราม มันเองตอนนี้ก็คงจะสารภาพความผิดไปหมดแล้ว อาจจะเหลือโทษแค่จำคุกไม่กี่ปี ผมเองก็ไม่อยากให้มันติดคุก แต่ผิดศาลก็คงว่าไปตามผิด ผมก็ช่วยเท่าที่จะพอช่วยได้
"เป็นไงบ้างครับพี่คราม สวัสดีครับแม่พี่คราม" แก้วมันถามครามที่นอนอยู่บนเตียงแล้วหันไปไหว้แม่คราม ผมเองก็หันไปไหว้ด้วยเหมือนกัน
"เดี๋ยวก็หาย พวกคุณล่ะเป็นไงบ้าง" มันถาม แขนซ้ายมันมีผ้าพันอยู่
"ผมจะออกโรง'บาลวันนี้แล้ว ส่วนพี่ขุนพรุ่งนี้คงได้ออก แล้วพี่ครามล่ะครับ จะได้ออกเมื่อไหร่" แก้วถามต่อ
"พี่เองหมอบอกว่ารอดูแผลสักสามสี่วันน่ะ ออกไปพี่ก็ต้องไปมอบตัว พี่ไม่น่าเลยว่ะ เห็นแก่เงินจนต้องมาติดคุกแบบนี้" มันพูดกุมขมับ น่าเห็นใจนะครับ แม่มันก็ดูเสียใจมาก
"ไม่เป็นไรนะ เงินเดือนที่เคยได้ฉันจะให้แม่นายเท่าเดิม เรื่องที่ผ่านมาก็ช่างมัน ทำตัวซะใหม่ สงสารแม่นายบ้าง" ผมบอก เดี๋ยวคงต้องให้บัญชีโอนเงินเข้าบัญชีแม่มันแทน อย่างน้อยมันก็เคยเป็นลูกจ้างที่ดี
"ขอบคุณนะครับ และต้องขอโทษพวกคุณสองคนจริงๆ ผมผิดไปแล้ว" ครามมันไหว้พวกผม ผมรับไหว้และพูดคุยกันอีกเล็กน้อยก็ขอตัวกลับ แก้วมันทำเรื่องออกพร้อมเสียค่าใช้จ่ายเรียบร้อย ผมนอนรอมันอยู่ในห้อง งานทั้งหมดผมฝากเลขาไว้แล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ส่วนคนที่รู้ว่าพวกผมพักอยู่นี่ก็มีไม่เยอะ แต่ข่าวหนังสือพิมพ์และในโทรทัศน์ก็ทำให้ชื่อเสียงของบริษัทสั่นคลอนได้เหมือนกัน
"เที่ยงแล้วแก้วซื้ออาหารจากข้างล่างมาให้ พี่ขุนจะได้ทานเยอะขึ้น" แก้วมันเข้ามาพร้อมอาหารกับของบำรุง
"ไหนเดินมาใกล้ๆพี่หน่อยสิ" ผมบอก ตอนนี้ผมเอนเตียงนอนดูโทรทัศน์อยู่ รอมันนี่แหละครับ ถึงจะให้ลูกน้องป๋าตามไปด้วยแต่ไม่ไว้ใจเลย
"ยังเจ็บอยู่ไหม .. หืม .. แล้วยังกลัวอยู่หรือเปล่า" ผมโอบมันเข้ามากอดไว้ แล้วใช้นิ้วลูบมุมปากสีแดงช้ำนั่น คงจะเจ็บน่าดูสินะ
"เจ็บครับ .. แต่เจ็บไม่เท่าพี่ขุนหรอก .. แก้วขอบคุณพี่มากนะครับ" มันไหว้ผมแล้วกอดคอผมไว้ แขนขวาผมแม้ยังเจ็บแต่ก็สามารถขยับได้ ผมเองก็ปล่อยให้มันกอด คิดถึงอ้อมกอดของมันไม่ไหวแล้ว
"คิดถึงเรา .. คิดถึงอ้อมกอดนี้" ผมใช้แขนซ้ายลูบหลังมันแล้วหอมไปที่ขมับเบาๆ คิดถึงและโหยหามันมากกว่าที่คิดไว้เสียอีก
"คิดถึงเหมือนกันครับ .. แก้วคิดถึงพี่" ผมกอดมันแน่นขึ้นแล้วจูบขมับมันหลายๆที ปลื้มใจที่ได้ยินว่ามันเองก็คิดถึงผมเหมือนกัน
"ยกโทษให้พี่แล้วใช่ไหม" ผมถาม ถ้าไม่ผมเองก็พร้อมจะยอมรับการตัดสินใจของมัน
"ครับ .. ไม่โกรธแล้ว .. ไม่ไปไหนอีกแล้ว" ผมน้ำตาไหลออกมา มันเองก็ไม่แพ้กัน ต่างคนต่างร้องไห้กอดกันเงียบๆ ก่อนที่ผมจะปลอบมันแล้วเปลี่ยนเป็นพูดคุยหัวเราะ เราทานข้าวกินยาจนประมาณบ่ายสามก็มีเพื่อนๆผมมาเยี่ยม ไอ้เลย์มันก็มาแล้วแต่ต้องรีบกลับเพราะมีธุระทางบ้าน ส่วนเย็นนี้เดี๋ยวมีทายกับวาร์ฟที่จะมาเยี่ยม ส่วนไอ้ลูกนายกเดี๋ยวให้คนเอากระเช้ามาฝาก มันเองก็ขอโทษผมที่คิดไม่ซื่อกับเมียผม ผมเองก็ไม่ได้อะไรครับ อย่าให้มีอีกเป็นพอ
"ว่าไงไอ้ตัวดี ผีรตีมาหลอกบ้างยังล่ะ" ป๋าผมมาแล้วครับ เที่ยวบ่อยจริงๆให้ตาย
"ป๋าไหงพูดงี้ล่ะ ถ้าอย่างนั้นผีคุณลุงก็ต้องมาหลอกป๋าเหมือนกัน" ผมบอก
"ฮ่าๆๆ ไอ้ลูกเวร ต่อปากต่อคำได้แบบนี้ก็ไม่เป็นไรแล้วสิเนอะ เมียเฝ้าไข้แบบนี้หายวันหายคืนแล้วมั้ง" ป๋าพูดหยอก ส่วนแก้วมันนั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยครับ อะไรจะเขินอายปานนั้น
"พรุ่งนี้ออกก็คงได้ไปงานศพรตีกันเนอะ .. เฮ้อ .. ป๋าเองก็นึกไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะทำแบบนี้ .. อโหสิกรรมก็แล้วกัน" ป๋าพูดเสียงเศร้า ไม่มีใครคิดให้เกิดแบบนี้หรอกครับ
"ขอโทษนะป๋า .. ผมสร้างแต่เรื่องแย่ๆให้ป๋ากลุ้มใจตลอด" ผมไหว้ป๋า ขอโทษสิ่งที่ผมทำผิดพลาดทั้งหมดที่ผ่านมา
"แกดีขึ้นเยอะแล้วขุนเอ้ย .. มีเมียดีก็แบบนี้" ป๋าแซว แก้วมันก้มหน้างุด เอาหมอนโรง'บาลมากอด ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"แล้วนี่จะไปไหนอีกครับ .. ได้ข่าวเพิ่งกลับมา" ผมถาม เห็นดูโทรศัพท์จัง ป๋าผมถึงจะแก่แต่แท็กทีมกันแซ่บกับป๋าแก้วมันตลอด
"เออน่า .. แวะมาดูเท่านี้แหละ .. พักผ่อนไปละกัน .. มีเมียดูแลป๋าไม่ห่วงแล้ว" ป๋ายังแซวไม่เลิก
"ป๋าก็แซวจนแก้วมันจะมุดลงโซฟาไปแล้วน่ะ" ผมหัวเราะจนเจ็บแผล แก้วมันก็หันมาทำหน้าคาดโทษ น่ากลัวตายล่ะที่รัก
"ป๋าฝากดูแลลูกชั่วของป๋าด้วยนะลูก ป๋าไปแล้ว" ป๋าเดินไปลูบหัวแก้วมันสองสามทีก่อนเดินออกนอกห้องไป หึหึ ไอ้ตัวดีมันไม่กล้าสบตาผมเลยครับ มันยังไม่ชินสักทีที่ผมเรียกมันว่าเมีย
"แก้วครับบบ .. หิวน้ำจัง" ผมแกล้งเรียกเสียงยาว มันก็รีบลุกมาเลยครับ ดียิ่งกว่าจ้างพยาบาลส่วนตัว
"นี่ครับ" มันส่งแก้วมาให้ ผมดื่มจนหมดแล้วส่งคืนให้มัน
"อ๊ะ .. พี่ขุน" ผมรวบตัวแก้วมันมากอดทันที อยากอยู่ใกล้ๆทั้งวัน อยากทำมากกว่านั้นด้วยแต่อยู่ในโรงพยาบาลทำอะไรไม่ถนัด
"อยากกอด" ผมกระซิบข้างหู แก้วมันตัวเกร็งขนลุกไปหมด
"ที่นี่โรงพยาบาลนะครับ .. ใครมาเห็นมันจะไม่ดีเอานะ" มันท้วงย่นคอหนีการจูบของผม ตัวหอมๆที่ผมอยากคลอเคลีย
"ก็อยากกอดอ่ะ" ผมร้องท้วง คิดถึงจะตายอยู่แล้ว รู้บ้างไหม
"ไว้กลับบ้านได้ไหมล่ะ" มันพูดเสียงเบาในลำคอ ผมรีบดึงตัวมันออกมาจ้องหน้า พูดแบบนี้หมายความว่า
"พูดจริงใช่ไหม .. จะกลับไปอยู่บ้านพี่ใช่ไหม" ผมจ้องตามันพูดด้วยน้ำเสียงที่โคตรดีใจ
"ครับ พูดจริงๆ" ผมยิ้มพร้อมจุ๊บปากมันไปหนึ่งที มันรีบตีผมใหญ่ บอกกลัวใครมาเห็น ก็ช่างสิ เมียผมน่ารักอ่ะ
"แล้วแก้วจะยอมให้พี่ .. เอ่อ .. ยอมให้พี่กอดด้วยไหมอ่ะ" ผมถามเรื่องที่อยากทำมานาน ไม่รู้ว่ามันจะยอมผมหรือยัง แต่ผมนี่ลุ้นมากครับ มันก็หน้าแดงเห่อขึ้นมาเลย สงสัยจะรู้ว่ากอดที่ผมพูดถึงหมายความว่าอย่างไร
"ว่าไงล่ะ .. หืม" จุ๊บปากไปอีกที จะตอบไม่ตอบ
"กะ .. ก็ได้" มันพูดอยู่ในคอ
"ว่าไงนะ .. เอาใหม่ .. ขออีกรอบ" ผมแกล้งถาม หอมแก้มซ้ายแก้มขวาเอาให้ม้วนต้วนกันไปข้าง
"แก้มยอมให้กอดแล้วครับ" ฮ่าๆๆ น่ารักที่สุด ผมจูบมันอีกทีแล้วดึงมันมากอด ความสุขที่โหยหามาเป็นปี วันนี้ผมสัมผัสถึงมันเต็มที่เสียที รักคนคนนี้ที่สุด มันคือที่สุดของผม
"ถ้าอย่างนั้นขอมัดจำทีนึง .. นะ" ผมหน้าด้านขอ มันเองก็พยักหน้า ผมเคลื่อนหน้าเข้าหามัน ปากกำลังจะแตะปาก ทันใดนั้นเอง
"แก้ว .. เรามาเยี่ยมแล้ว" ทายกับไอ้วาร์ฟเปิดประตูเข้ามาตอนที่ผมกำลังจะได้ชิมความหวานจากปากเมียผม สิ่งที่ผมเฝ้าคอยมาทั้งเดือนนี้ ! ไอ้วาร์ฟ ! น้องทาย ! ไอ้พวกมารความสุข !!!!!!
TBC.
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
มาแล้วค่ะ ไม่มีตอนพิเศษเหมือนชาวบ้านเพราะเรื่องยังค้างอยู่ แหะๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ เราว่าเราเขียนเรื่องนี้ทำได้ไม่ดีเลย
จุดผิด และจุดบอดเยอะมากๆ
แต่ก็จะพยายามปรับปรุงให้ดีกว่านี้ค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
:pig4:
-
5555
-
ตัดฉับบบบ :a5: :a5: :a5:
เป็นตอนจบที่รีบมาก 555 //ขอแซวหน่อย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่ะ o1
-
:pig4: เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ และขอบคุณสำหรับนิยายสนุก สนุกนะ :pig4:
-
:m20: :m20:น่าสงสารขุนอ่ะ
พอจะได้แซ่บกะเมียซักหน่อย
ดั๊นนนนนมีมารมาผจญซะงั้น
-
:laugh:
ไห้สาแก่ใจ ไปเลย
-
ถึงจะมีความสูญเสีย แต่มันคงจบแล้ว :hao5:
แต่กรรมพี่ขุนก็ยังคงเยอะอยู่ จะจู๋จี๋กับแก้ว ก็มีคนมาขัดตลอด :m20:
-
เอาอีกๆๆๆ :pig4:
-
หมดปัญหาสักที
-
:mew1:
-
กดีที่ผ่านมาด้วยดีอ่ะนะ
ไม่น่าคิดสั้นฆ่าตวตาย แต่อยู่ไปก็ทรมาน?สินะ
-
สงสารรตีเนาะ เธอคงเหมือนมืดแปดด้าน
ยินดีกับพี่ขุนกับแก้วด้วย
รอตอนต่อไปปปป
-
พี่ครามไหงกลายเป็นตัวโกงได้ละเนี่ย
ตอนนี้คู่พระ-นายก็เข้าใจกันดีแล้ว
่ขอให้ตอนหน้าพี่ขุนได้กอดน้องแก้วสมใจอยาก
อ้อ! แล้วยัยฝ้ายนี่จะมีบทบาทไหม
แต่ก็ไม่อยากอ่านดราม่าแล้วอ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปนะ
รออ่านต่อจ้า
-
เออนะ แฮปปี้ๆ กันซะที
-
มีความสุขกันได้สักที
จำเรื่องราวพวกนี้ไว้เป็นบทเรียนละกันนะขุนแก้ว
-
หมดเรื่องราวร้ายๆแล้วนะ
ขออโหสิกรรมให้นางด้วยแล้วกัน ด่านางไว้เยอะ
ที่เหลือหลังจากนี้คือซีนหวานของพี่ขุนที่มีต่อน้องแก้ว
จัดมาให้ด้วยนะคะ :hao6: :hao7:
-
ตายๆไปสักทีนะ นังรตี!!!!!
-
เรื่องร้ายๆผ่านไปซะทีนะแก้ว-พี่คุณ
-
รตีตายไปแล้วหวังว่าดราม่าจะหมดตามไปด้วย
รอฉากพี่ขุนกินน้องค่ะ :oo1:
-
รอจ้าาาาาาาา
:mew1:
-
กดีที่ผ่านมาด้วยดีอ่ะนะ
ไม่น่าคิดสั้นฆ่าตวตาย แต่อยู่ไปก็ทรมาน?สินะ
-
เรื่องร้ายๆ หมดไปซะทีนะพี่ขุนกับแก้ว
ต่อไปนี้ก็คงมีแต่เรื่องดีๆหวานๆให้แก่กัน
รออ่านตอนหวานๆนะคะ ว่าแต่เหมือนจะห่างเหิน NC ไปนานจัง 555
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ช่วยไม่ได้นะรตี
เธอทำตัวเองทั้งนั้น
พี่ขุนทำดีมากๆเลย
ขอให้สมหวังกันโดยเร็ว :L2:
-
โล่งไปอีกนิด
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
กลับบ้านกันเร็วๆนะ รออยู่
-
รออยู่นะคะ ให้กำลังใจคนเขียน :3123:
-
o130
-
คือพอมาอ่านจนจบ ว๊าววว สงสารคราม สรุปคือครามรักรตี??หรือยังไง?? หรือเราอ่นผิด เข้าใจผิด อ่าแล้วน้องทายกับพี่วาร์ฟไปรักกันยังไง จีบยังไง ดีกันยังไง?? คืออยากรู้ ส่วนตัวเราไม่เกลียดรตีมากนะ คือพอเห็นสิ่งที่นางทำ มันทำใหเรารู้ว่าขุนรักแก้วมาก ขนาดไหน เราสงสัยอย่างที่ว่าฝ้ายแปลก แปลกยังไงอ่ะ ยังข้องอยู่ น้องฟ้าน่ารักมากเลยเนอะ ชอบๆๆ ตอนแรกนึกว่าจะมีมาม่าเพราะฝ้ายเหมือนกัน ฮาาาา
เรานี่ขี้สงสัยเนอะ
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
จบบริบูรณ์
ผมกับแก้วเรากลับมาอยู่บ้านเดียวกันแล้วครับ กลับมากินนอนกันเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้ฟ้ามาอยู่กับพวกผมอย่างถาวร เพราะฝ้ายเองมีแฟนใหม่ เจอกันตอนงานศพรตีวันแรก เป็นพนักงานบริษัทผมนี่แหละ ชื่อว่าพงศ์ ดูจะไปด้วยกันได้ดีครับ พงศ์พาฝ้ายไปอยู่ด้วย ตอนแรกเธอก็จะเอาฟ้าไปอยู่กับเธอด้วย แต่มีหรือแก้วจะยอม ฝ้ายเองก็คงเข้าใจเลยยอมไปทำเรื่องเป็นบุตรบุญธรรมของแก้วมัน ผมเองก็ไม่ได้คัดค้านครับ แก้วมันมีความสุขที่จะทำอะไรผมสนับสนุนเต็มที่ ป๋าผมกับป๋าแก้วเองก็ดูจะปลื้มอกปลื้มใจที่พวกผมแม้มีลูกให้ไม่ได้ก็ยังมีเด็กมาให้ท่านเลี้ยง เมื่อวานวันเผารตีวันนี้พวกเราเลยเพิ่งจะได้พัก สวดศพเจ็ดวันเพราะญาติเธอขอไว้ เราเลยเปลี่ยนให้เยอะขึ้น พวกผมก็ช่วยกันเต็มที่ครับ เพราะผมเองรู้สึกผิดอย่างมาก รตีก็เคยเป็นแฟนผม เราเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ผมอโหสิให้เธอทุกอย่าง หลังจากนี้คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างเป็นเพราะคนเรามีทิฐิแห่งตน ผมเองโลภในกาม มักมาก อยากเอาชนะ ดูถูก ดูแคลนผู้อื่น ถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่เป็นแบบนั้นแล้วครับ ผมพยายามปรับปรุงตัวใหม่แล้ว ตอนนี้ผมมีแก้วคนเดียว และจะรักมันคนเดียว ผมให้สัญญา
"ว่าไงครับ .. อือ" มันครางรับนิ้วเรียวของผมที่คอยลูบแก้มใส ผมเคยเห็นว่ามันน่าเกลียดมากในสายตา แต่ตอนนี้ไม่ว่ามันจะน่าเกลียดจริงหรือไม่ ผมก็จะไม่ปล่อยมันไปอีกแล้ว
"แก้วเป็นของพี่ .. เป็นของพี่คนเดียว" ผมก้มลงไปสูดความหอมจากกายขาว รักและหวงแหนมากจริงๆ ตอนนี้แก้วนอนอยู่ครับ หลังจากไปลอยอังคารพวกผมก็กลับมาสลบกันทันที ช่วงนี้ผมกับแก้วไม่เคยมีอารมณ์สวีทเลยครับ ทั้งงานราชงานศพรุมเล้าจนหาเวลาอยู่สองคนไม่ได้ พอกลับมามันก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะรังแกได้ สรุปแล้วนี่เป็นเวลาปีกว่าๆที่ผมไม่ได้แตะต้องมันเลย ช้ำใจจัง
"อื้ม .. ครับ" ผมหัวเราะกับคำตอบรับของมัน ก้มจูบแก้มขาวนวลเนียนหลายๆทีก่อนจะดึงผ้าคลุมให้ดีแล้วเดินออกมาทำอะไรให้มันทาน ผมสงสารนะครับ แก้วทำงานหนักมาก งานศพมันก็ช่วยต้อนรับแขกไม่มีหยุด บางคืนฝันร้ายจนผมต้องกอดปลอบทั้งคืน ผมไม่อยากเห็นภาพมันเป็นแบบนี้เลยครับ ผมกลัวมันจะเป็นอะไรไปเสียก่อน
"ตื่นได้แล้วขี้เซา" ผมก้มลงไปกอดแล้วฟัดแก้มมัน มันหลบหน้าซุกไปในหมอน หมั่นเขี้ยวมากครับ อยากฟัดมันทั้งวัน ตอนนี้พวกเราอยู่คอนโดนะครับ พอดีมันใกล้ที่ไปลอยอังคาร ผมเลยพามันมานอนก่อน อีกอย่างตอนนั้นผมขับรถไม่ไหวจริงๆ
"ตื่นเถอะะ .. ทำข้าวผัดแซลมอนไว้ให้นะ" ผมพยายามปลุกใกล้ๆหู ดูซิ คนขี้เซาจะตื่นไหม
"ฮื่อออ .. ง่วงงงงง" มันงัวเงียตีขาไปมาเลยโดนผมตีก้นให้ ทีนี้ล่ะรีบหันหน้ามาทำตาขวางเลย เหมือนแมวกำลังขู่เจ้าของ ไม่มีความน่ากลัวสักนิด
"ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าครับ .. จะได้มากินข้าวกัน .. เร็ว" ลูบผมมันทัดหู อยากดูแลมันทดแทนทุกสิ่งที่ผมเคยทำ ผมรู้ผมเคยเลวขนาดไหน แต่แก้วมันก็ยังยอมให้อภัยผมเสมอ ขอบคุณมันจริงๆครับที่ไม่รังเกียจคนอย่างผม
"นึกไงทำข้าวให้แก้วทาน .. ฝนจะตกป่ะเนี่ย" มันเดินหน้าตาสดชื่นออกมานั่งตรงข้ามผม ที่ผมลงทุนทำอาหาร ก็ไม่มีไรมากครับ
"แค่อยากเอาใจเมีย .. เห็นเมียเพลียเกิน" ผมพูดหน้าตาเฉยเลยโดนเตะขามาที่ใต้โต๊ะ อื้อหือ ดุจริง เมียใครวะเนี่ย
"เขินก็เขิน .. ไม่ต้องใช้กำลัง" ผมดุมัน เอาขาหนีบขามันไว้แล้วแกว่งเล่นไปมา อยากเตะผมดีนัก ต้องโดนดี เรานั่งทานข้าวกันเรื่อยๆ ผมแบ่งแซลมอนให้มันเกือบหมด ต้องบำรุงเยอะๆครับ ร่างกายยิ่งอ่อนแออยู่
"อ่ะ .. แคนตาลูปล้างปาก" ผมเดินไปหยิบแคนตาลูปที่แช่ในตู้เย็นมาให้ ผมผ่าเองครับ พอดีได้มาจากพี่ที่ทำงาน พี่อาทรคนที่เคยเทรนผมน่ะ
"ซื้อมาหรอ" มันถามสีหน้าฉงน
"พี่ที่ทำงานให้มาลูกนึง" ผมบอกจิ้มเข้าปาก
"พี่ผ่าเองเลยหรอ" มันถามตาโต อะไรนักหนาเนี่ย
"เออดิ ทำไมพี่จะทำเองบ้างไม่ได้วะ" ผมเริ่มยั๊วะแล้ว กวนโมโหชะมัด
"จริงอ่ะ .. แปลกๆนะเนี่ย" มันยังคงทำตาเจ้าเล่ห์ กระดิกเท้าไป วอนผมไป อมยิ้มจนแก้มตุ่ย ไม่ได้แซวผมคงจะตาย
"เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย .. วุ้ย!" ผมบอกเซ็งๆ เดินออกไปเปิดหนังดู ชอบมาทำให้ผมอารมณ์เสียอยู่เรื่อย แล้วเดี๋ยวก็งอนผมอีกว่าผมไปอารมณ์เสียใส่มัน สุดท้ายผมก็ต้องง้อ ไหนล่ะความยุติธรรม
"โอ๋ .. แก้วแค่จะบอกว่าทำไมวันนี้พี่ขุนน่ารักจังครับ .. ฟอดด" แหม่ ดูมัน พอรู้ว่าผมงอนจริงก็รีบมาประจบ หอมแก้มผมเสร็จก็ออดอ้อนคลอเคลีย ถ้าไม่ติดว่ามันยังเพลียอยู่นะ โดนผมแน่ๆอ่ะ
"ไม่ต้องอ้อนเลย .. ไหนมานั่งนี่ดิ๊" ผมดึงมันอ้อมโซฟามานั่งข้างผม แล้วค่อยดึงเอวมากอด
"อิ่มไหม"
มันพยักหน้า
"อยากกลับบ้านเปล่า"
มันส่ายหัว
"พรุ่งนี้พี่พาไปทะเลไปไหม"
มันส่ายหัว สงสัยจะไม่ทันฟัง พอมันนึกได้มันก็เขย่าแขนผมแล้วพยักหน้ารัวๆๆๆ เด็กบ้าเอ๊ย
"รู้แล้วครับ จุ๊บ" ผมจุ๊บหน้าผากมัน มันยิ้มหวานใส่แล้วกอดเอวผมแน่น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าสบายดูหนัง เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้เจ้าฟ้าต้องไปอยู่กับแม่มันครับ ผมเลยพาแก้วตะลอนได้
ผมอยากพามันไปพักผ่อนสมองหน่อย เรื่องร้ายๆเพิ่งจะผ่านพ้นไป มันยังเครียดๆอยู่ ถ้าได้ไปพักผ่อนที่ชายทะเลคงดี ผมเองก็ไม่ได้กะจะไปหรอกครับ แต่เห็นหน้ามันแล้วผมนึกขึ้นได้ว่าอยากพามันไปเที่ยวชายหาดน้ำใส อีกอย่างเราจะได้ใช้เวลาร่วมกัน อะไรที่ยังไม่ได้ทำ ก็จะได้เคลียร์ให้เรียบร้อย
..........
"นอนไปเถอะ .. เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก" ผมบอกคนที่นอนขดอยู่ข้างๆ มันปรับเบาะเรียบร้อยแต่พยายามถ่างตาอยู่เป็นเพื่อนผม พอผมบอกมันเลยหลับตา ไม่นานครับ เฝ้าพระอินทร์เรียบร้อย เราออกมาตอนเจ็ดโมงเช้า ไปถึงนู่นจะได้มีเวลาพัก คราวนี้ผมพามันไปปราณครับ ออกไปไกลๆหน่อย อยากพักผ่อนแบบไม่ต้องกังวลใดๆทั้งสิ้น
ขับรถมาครึ่งทางก็แวะปั๊มเติมน้ำมัน ปลุกให้มันตื่นล้างหน้าล้างตา ซื้อกาแฟ ขนมมาทานกันเพราะกลัวง่วง ไอ้ตัวดีมันเริ่มหิวแล้ว ผมเองก็เหมือนกัน แต่คงต้องรอให้ถึงก่อน อีกไม่น่าถึงชั่วโมงน่าจะถึงที่หมาย ถ้าแวะกินระหว่างทาง ขึ้นรถมาผมคงง่วงแน่ๆ
ขับต่อมาอีกไม่ถึงชั่วโมง เลาะทางที่มีป้ายบอกมาไม่นานก็ถึงที่พัก จีพีเอสช่วยได้เยอะครับงานนี้ เพราะที่ๆผมจองไว้ เป็นหาดส่วนตัวมากๆ จำกัดคนพักแค่สิบห้องต่อวัน เลยมายากนิดนึง มองไปรอบๆ ร่มรื่นมากๆครับ ไม่คิดว่าจะมีบรรยากาศแบบนี้ใกล้กรุงเทพฯ ไม่ต้องไปถึงใต้ก็พักผ่อนได้
"ที่จองไว้ครับ" ลงมาจากรถผมก็เดินนำมาเช็คอิน กระเป๋าเรามีแค่ใบเดียวครับ เอามาแค่คนละไม่กี่ตัว
"เดี๋ยวจะให้เด็กนำไปนะครับ" รีเซฟชั่นบอกผม ผู้ชายอีกคนมารับกระเป๋าผมไป บังกะโลที่พวกผมมาพักอยู่ติดทะเลเลยครับ เดินไปไม่ถึงห้าสิบเมตรเท้าแตะน้ำทะเลได้เลย
"ขอบคุณนะครับ" แก้วพูดกับเด็กเบลบอย ส่วนผมเดินมาดูในห้อง ห้องที่นี่ตกแต่งสีเย็นสบายตา ด้านนอกมีระเบียง ประตูเป็นกระจกทั้งหมดแต่มีม่านกั้นดูสบายตา เตียงนอนคิงไซส์ ห้องน้ำแนวเมดิฯมีอ่างน้ำดูดีกว่าในรูปเยอะมากครับ
"ที่นี่สงบดีจังครับ .. แถมวิวก็สวยมากด้วย" มันพูดอย่างตื่นเต้น เกาะบานประตูที่แย้มออกเล็กน้อยเพื่อดูวิวทะเลด้านนอก
"ก็พาเรามาไกลเพื่อสิ่งนี้แหละ" ผมเดินมากอดมัน ที่ผมยอมพามันมาถึงนี่ก็เพราะอยากเห็นมันมีความสุข แค่ได้เห็นมันยิ้ม ผมก็ดีใจแล้ว
"ขอบคุณนะครับพี่ขุน" แก้วบอกแล้วหอมแก้มผมคืน หึ น่ารักจริง คืนนี้คงไม่รอดเงื้อมมือผมแน่ๆ
"พี่สั่งอาหารให้ละ เดี๋ยวแก้วไปล้างหน้าล้างเท้านะ เดี๋ยวออกมาทานข้าว" ผมโทรไปสั่งอาหารมาให้แล้วครับ ตอนนี้ง่วงมาก กินเสร็จคงนอนก่อน เย็นๆค่อยไปเดินเล่น
"เราไม่ออกไปทานข้างนอกหรอครับ" มันถาม เข้าไปล้างมือ ล้างหน้า
"เอาไว้มื้อเที่ยงนะ ตอนนี้รองท้องไปก่อน หิวด้วย ง่วงมาก" ผมบอก เดินมาล้างเท้า พอล้างเสร็จเราก็เปลี่ยนกัน ผมล้างหน้า มันล้างเท้า ตอนนี้แค่สิบโมงกว่าครับ แต่ข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องเลย หิวโคตรๆ
รอสักพักข้าวก็มาส่ง เราออกมานั่งทานกันตรงระเบียงครับ มันมีโต๊ะเก้าอี้ให้สำหรับทานอาหารใต้แสงจันทร์ แต่ตอนนี้คงต้องใต้แสงอาทิตย์ไปก่อน
"แก้วอยากไปวัด อยากไปทำบุญ" มันบอก
"งั้นเดี๋ยวตอนบ่ายพี่ถามทางให้ว่าวันไหนใกล้แถวนี้บ้าง" ไม่ยากครับ แถวนี้น่าจะมีวัดบ้าง ถึงมันไม่บอก ผมก็อยากพามันไปไหว้พระอยู่แล้ว
"ขอบคุณครับ" ผมตักอาหารให้มัน เราทานกันจนเสร็จก็นั่งเล่นสักพัก ก่อนผมจะขอตัวนอน มันบอกอยากดูทีวี ผมก็ไม่ว่าอะไร ผมนอนกอดเอวมันที่นั่งพิงหัวเตียงกดอะไรดูเรื่อยเปื่อย ฝันดีเลยครับ กลิ่นตัวหอมๆอุ่นๆ ทำให้ผมหลับฝันดี
.......
ผมตื่นตอนประมาณเที่ยงครึ่ง นอนเพลินไปหน่อยจนโดนตัวเล็กปลุก ผมถามทางมาวัดแล้วเขาบอกไม่ไกล แต่เอาเข้าจริงกว่าจะมาถึงก็เกือบหลงเหมือนกันนะครับ ทางแถวนี้ขับยากเหมือนกัน เราไหว้พระกันสองวัด ไหว้พระเสร็จแก้วมันขอนั่งสมาธิ ผมก็เลยเดินดูรอบๆ วัดที่นี่ไม่หรูหราเหมือนวัดที่เมืองกรุง เป็นแค่วัดเล็กๆ ไม่ค่อยมีใครรู้จัก
"กลับกันเถอะครับ" มันเดินมาหาผม สงสัยจะเสร็จแล้ว
"เป็นไงสบายใจขึ้นยัง" ผมถาม เราเดินมาที่รถ เดี๋ยวผมจะพามันไปหาอาหารอร่อยๆทาน
"สบายใจขึ้นเยอะเลยครับ" มันบอก ผมเลยส่งมือไปขยี้หัว เห็นมันสดชื่น ผมก็ดีใจครับ
ผมขับออกมาที่ร้านอาหารทะเล เห็นเขาบอกว่าร้านนี้อร่อยมาก เลยพามันมาชิม คราวนี้แก้วจัดหนักมากครับ ผมแซวมันว่าเอาให้เต็มที่ เพราะคืนนี้ต้องเจอศึกหนัก มันก็หน้าแดง ก้มหน้าก้มตากิน ไม่กล้ามองหน้าผม เด็กน้อยเอ้ย ทำเหมือนไม่เคยไปได้ แค่ไม่เจอกันปีกว่า มันคงไม่ลืมหรอกจริงไหม
"คืนนี้อย่าหวังว่าจะอ้อน ยอมมาจะสองปีแล้ว ไม่เห็นใจกันหรอ" ผมบอกหน้าหงิก มันต้องอ้อนให้กลับไปทำที่บ้านแน่ๆ ซึ่งผมไม่ยอม
"ก็ .. " มันพูดไม่ออก ละเลียดไอติมมะพร้าวจนหมด
"หึ ห่างไปนาน ลืมหมดแล้วสิ" ผมแซวมัน มันหน้าแดง หูแดง โคตรน่าฟัด ปากเล็กๆกัดเข้าหากัน โคตรน่ากิน
บ่ายสี่เราออกไปหาซื้อของกินเล่นที่ตลาด ตลาดท่าน้ำทำให้ไม่ค่อยร้อนมาก มีอาหารสมัยก่อนขายเยอะจนแก้วหูตาลาย ผมเห็นมันซื้อแทบทุกอย่าง แต่ก็กินไม่หมดสักอย่าง เอามาให้ผมช่วยกินแต่ก็กินไม่หมด ด้วยความโลภ สุดท้ายก็ต้องเอามาเก็บไว้ในห้อง
เย็นๆมันก็อ้อนให้ผมพาไปเดินเล่นทะเล เราเดินไปจนสุดหาด ที่นี่ไม่ค่อยมีคน อากาศร่มรื่นและสบายมาก ผมใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น ส่วนแก้วมันใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ตอนแรกมันก็จะใส่เสื้อกล้ามแต่ผมห้ามไว้ครับ เดินอวดแขนขาวผมไม่ปลื้มเท่าไหร่
"ก่อกองทรายกัน" มันพูดปล่อยมือผมแล้ววิ่งไปขุดทรายด้วยมือเปล่า ซนเป็นลิง
"ช่วยหน่อยสิพี่ขุนอ่ะใจร้าย" อ้าว ผิดอีก ผมเลยต้องนั่งลงช่วยมันก่อกองทรายเป็นรูปปราสาท รูปแมวหมา ตามที่มันอยากก่อ ก็สนุกดีครับ จำได้ว่าผมเคยทำอะไรแบบนี้ตอนเด็กๆ แต่ก็จำไม่ค่อยได้แล้ว ตั้งแต่แม่ผมยังอยู่ล่ะมั้ง
"เล่นแบบนี้แล้วคิดถึงตอนเป็นเด็ก ป๋าเคยพาแก้วมาเล่นแบบนี้ด้วย" มันพูดเอามือเปื้อนทรายขึ้นเช็ดหน้าตัวเอง หน้ามันเลยมอมแมมดูไม่ได้
"เล่นน้ำกันไหม" ผมถาม มันรีบพยักหน้าวิ่งนำลงไป ผมก็ตามมาครับ เราเล่นกันจนเปียกไปทั้งตัว ผมจับมันขี่คอพาเดินลงทะเล แก้วมันเหมือนเด็ก ชอบตกใจแตกตื่นกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง กว่าจะได้ขึ้นจากน้ำ ก็สำลักไปหลายอึกครับ เพลียมาก แต่สนุกมากเหมือนกัน
"ดื่มหน่อยไหม" อาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาสั่งอาหารทะเล เอามานั่งทานหลังห้องครับ ค่ำแล้ว ลมเย็นพัดมา นั่งทานอาหารคงจะสบายมาก
"เอาครับ" ผมส่งสปายให้มัน ส่วนของผมเป็นไวน์ขาว แก้วมันดื่มไม่ไหวหรอกครับ เดี๋ยวสลบซะก่อน คืนนี้คงอด
"ที่นี่เขาอาหารอร่อยดีนะครับ ที่พักก็ไม่แพง" มันพูดกินปูอย่างเอร็ดอร่อย ผมนั่งแกะปูให้มันสามตัวแล้วยังไม่อิ่ม กินจุจริงๆ
"อืม ร่มรื่นดี" ผมบอก มันก็นั่งดื่มสปายไป เด็กน้อยหน้าเริ่มแดง ผมรู้ครับ ดื่มหมดขวดเดินเซแน่นอน อะไรจะเมาง่ายปานนั้น
"แก้ว" ผมเรียก มันมองผม ทำตาปริบๆ
"คิดถึงนะ" ผมบอก มันพยักหน้า ผมสังเกตได้ว่าหน้ามันแดงเห่อกว่าเดิมหลายเท่า
"กินเสร็จแล้วรีบเข้ามานะ พี่จะอาบน้ำรอ" ผมบอก มันทำหน้าตกตะลึง ส่วนผมเดินฮัมเพลงเข้าห้องน้ำไป ในใจนี่ลิงโลดไปแล้วครับ ไม่เจอกันบนเตียงตั้งนาน ครั้งนี้ผมจะต้องทำให้มีความสุขกว่าครั้งก่อนๆที่มันไม่เคยสมยอมผมเลย มีแต่โดนบังคับ ทำร้ายจิตใจ
ผมออกมาจากห้องน้ำมันก็กำผ้าเช็ดตัวรอแล้ว ผมมองเด็กแก้มแดงที่วิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้วเริ่มสงสาร หรือคืนนี้จะไม่ทำดี เลิกความคิดฟุ้งซ่านเรียกเด็กมาเก็บกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อย ผมปิดประตูล็อค ปิดม่านให้เรียบร้อย ขึ้นมานั่งรอมันบนเตียง สักพักมันก็เดินออกมาในชุดนอนขาสั้นแบบที่มันชอบ มันมองผมด้วยสายตาหวาดๆ เพราะตอนนี้ผมเปลือยท่อนบนอวดร่างกายกำยำ แก้วมันหลบสายตาผมแล้วรีบเดินไปตากผ้า ก่อนจะทำใจกล้าๆกลัวๆเดินมาหาผมบนเตียง
"กลัวหรือไง" ผมถาม มันไม่ยอมเข้ามาใกล้ผม นั่งอยู่ปลายเตียงแล้วเช็ดหัวไปด้วย
"ก็พี่ขุนมองผมยังกับจะกลืนกิน" ผมหลุดหัวเราะออกมา ที่มันไม่กล้าเข้าใกล้ผมคงเป็นเพราะแบบนี้
"มาเถอะน่า .. ถ้าเรากลัวพี่ก็จะไม่ทำ .. แม้จะต้องช่วยตัวเอง .. แต่ก็ดีกว่าบังคับเรา" ผมพูดจริงนะครับ แม้ผมจะค่อนข้างเซ็กส์จัด แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว ผมทนได้แล้ว แม้จะต้องทนนอนกอดมันทั้งๆที่ร้อนรุ่มก็เถอะ
"อื้อออ .. ไม่พูดแบบนี้สิ .. ใครบอกล่ะว่าแก้วจะไม่ให้" มันปีนเตียงขึ้นมาเกาะแขนผม มือนิ่มๆ หน้าใสๆ ทำให้ผมแทบคลั่ง เปลี่ยนใจทันไหม
"ไม่เป็นไร .. พี่ไม่อยากบังคับเรา" เหมือนกัดฟันพูด แต่ก็ต้องยอม ผมทนเห็นมันร้องไห้เพราะโดนผมรังแกไม่ได้หรอกครับ
"จูบแก้วสิครับ" ผมมองมัน กลายเป็นผมเองที่เกร็ง ไม่กล้าเข้าไปจูบ แก้วมันมองผมตาแป๋ว พอเห็นผมไม่กล้าเข้าไปมันก็เอามือมาแตะหน้าอกผม แล้วเคลื่อนตัวเข้ามา จนริมฝีปากเราแตะกัน
"อื้ออออออ" ผมดึงคอมันมาจูบบดเบียด แทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปาก แก้วมันหลับตาแน่นเอามือกอดคอผม ผมเองเริ่มทนไม่ไหวแล้วครับ ในเมื่อมันให้โอกาสผม ผมก็จะทำให้ดีที่สุด
"พี่ขอนะ .. สัญญาว่าจะไม่รุนแรง" ผละจูบออกผมจูบย้ำที่ริมฝีปากมันหนักๆ ผมร้องขอมัน แก้วพยักหน้าแล้วนอนลงกับหมอน ผมพลิกตามเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เราจูบกันจนหายใจแทบไม่ทัน มันจิกไหล่ผมแน่น ผมเลยจับมือมันให้ลงมาคลึงอยู่ที่เป้าผม
"อ๊ะ .. อื้ออ" ผมเปลี่ยนจากปากมาเป็นไซร้ที่ซอกคอ ไล้ลงมาถึงหน้าอกบาง ขบเม้มตุ่มไตผ่านเสื้อนอน จนครางแอ่นอกรับปากผม มือบางจิกไหล่ผมแน่น
"รู้ไหมว่าคิดถึงเราแค่ไหน .. อยากจะกลืนกิน .. ดอมดมทุกส่วนมากแค่ไหน" ผมกระซิบข้างปาก แก้วตาปรือนอนกอดคอผม ผมค่อยๆเลิกเสื้อนอนขึ้น แล้วจูบซับความหวานจากยอดอก แม้จะเคยมีอะไรกับใครแต่ก็ไม่เคยรู้สึกดีเท่ามีกับมัน เหมือนผมหลงใหลในร่างกายนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น
"อ๊า .. พี่ขุน" มันร้องเมื่อผมใช้ลิ้นเลียไปทั่วจุกนมสีชมพู ร่างกายแก้วเห่อแดง ผมทั้งขบเม้ม ทั้งโลมเลียจุกนมสองข้างจนเต็มไปด้ววคราบน้ำลาย
"คิดถึงตรงนี้ .. ตรงนี้ .. แล้วก็ตรงนี้" ผมจูบไปทั่วร่าง ขยับส่วนนั้นในมือแก้ว มันโป่งนูนจนแทบจะทะลุออกมาจากกางเกง
"ทำให้หน่อย" ผมถกกางเกงลง ปลดปล่อยแท่งร้อนออกมาภายนอก ผมดึงมือแก้วมาจับลูกชายผม แล้วปล่อยให้มันเป็นคนทำ
"อื้อ .. พี่ขุน .. แก้ว .. แก้ว" มันร้องมือน้อยขยับดึงรูดแก่นกายผมช้าๆ ผมเริ่มถอดกางเกงมันลง ความขาวนุ่มของมันทำให้ผมลอบกลืนน้ำลาย ผมก้มลงไปใช้ปากกับแก่นกายขนาดพอดีของมัน แก้วครางอือ พยายามดันผมออก แต่ผมอยากทำนี่ครับ เมียทั้งคน แค่ใช้ปาก ผมไม่รังเกียจหรอก
"ถ้างั้นแก้วช่วยพี่ด้วยนะ .. อาาาห์" ผมพลิกนอนลงหันส่วนใหญ่โตให้ตรงกับปากมัน ก่อนจะก้มลงครอบครองแก่นกายหอมหวานอีกครั้ง มันหดตัวเกร็งเมื่อผมกระแทกแก่นกายในปากมัน เสียวมากครับท่านี้
"อ๊ะ .. อ๊ะ" มันร้องอยู่ในลำคอ ผมโลมเลียจนแก่นกายขยายจนสุด แก้วมันก็กำลังใช้ปากให้ผมอย่างเต็มที่ แม้จะใหญ่โต แต่มันก็สามารถกลืนได้จนสุดลำ
"อ๊ะ .. อ๊าาา" มันปลดปล่อยออกมา ผมดูดกลืนน้ำรักทุกหยาดหยดลงคอ แล้วรีบส่งนิ้วเข้าขยายช่องทางคับแน่น คิดถึงมากครับ ผมไม่ได้แตะต้องมันนานเหลือเกิน
"จ .. เจ็บครับ .. อื้อออ" มันร้องครางเมื่อผมส่งเข้าไปทีเดียวสามนิ้ว ช่องทางมันตอดรัดผมแน่นจนเสียวไปหมด เมื่อมาจนสุดทางผมปลดปล่อยน้ำรักเข้าปากมัน มันสำลักจนผมต้องรีบเอาแก่นกายออก ชักจนน้ำออกหมด ผมพลิกกลับท่าเริ่มต้น จูบซับน้ำคาวที่ไหลย้อยลงข้างปาก
"เก่งครับเมียพี่ .. ให้พี่เข้าไปข้างในนะ" ผมร้องขอ เอาน้ำรักชโลมให้ทั่วแก่นกาย ก่อนจะจับขาเรียวแยกออกกว้างจนเผยให้เห็นช่องทางสีสด น่ารักจนทนไม่ไหวแล้ว
"ครับพี่ . ข .. ขุน .. อ๊าาา .. มันเจ็บ" ผมรีบจูบปลอบประโลมมัน ไม่ให้มันเจ็บไปมากกว่านี้ ผมกดส่วนปลายเข้ามาได้แล้วและค่อยๆกดเข้าไปจนหมดลำ เสียวตัวเกร็งเพราะความรัดแน่นมากจนผมเกือบแตกอีกรอบ
"ทนนะครับ .. อ่า .. พี่จะทำเบาๆ" ผมพูดเสียงพร่า สวนเอวเข้าออกช้าๆ แก้วมันนอนครางกุมมือผมแน่น ผมชอบความรู้สึกเวลาร่วมรักกับมัน มันไร้เดียงสา และ ทำให้ผมมีความสุขที่สุดที่เคยมีมา
"อ่าาา .. รัดแน่นเกินไปแล้วที่รัก" ผมขยับเอวเข้าออกแรงขึ้น แก้วมันนอนครางตัวโยน ผมก้มลงไปจูบปลอบมันอยู่นาน มันน้ำตาไหลตอนผมถอนตัวออกเกือบสุดแล้วใส่เข้าไปทีเดียวจนมิดลำ
"รักแก้วนะ รักมาก" ผมซอยเอวถี่ยิบ พูดคำว่ารักที่ไม่ค่อยได้พูด
"แก้ว .. อึ่ก .. แก้วรักพี่ขุนครับ .. รักมาก" มันพูดกอดผมแน่น เรากอดประสานกันด้วยความรัก ผมค่อยๆโอบกอด ไม่ทำรุนแรงกับมัน ผมอยากให้มันรู้ว่าผมรักมันขนาดไหน ไม่ใช่แค่อยากได้ร่างกายมันอย่างเดียว
"อ่า .. อ๊าาาาา" มันครางยาวเมื่อถึงฝั่งฝัน ผมเองก็ตามมาติดๆ ผมล้มลงนอนทับมัน จูบขอบคุณมันที่ทำให้ผมมีวันนี้ ก่อนที่เราจะเริ่มต้นกันใหม่อีกรอบ และอีกรอบ รวบยอดที่ทำให้ผมรอนานตั้งเป็นปี
......
"แก้ว . แก้ว" ผมครางอือตบไปที่ข้างๆและพบว่ามันไม่อยู่บนเตียงอีกแล้ว ผมรีบตื่นขึ้นเปิดไฟ เดินหาทั่วห้อง หลังจากเสร็จถารกิจผมก็พามันไปอาบน้ำ ก่อนจะขึ้นมานอนกอดกันอยู่บนนนี้ แล้วนี่มันหายไปไหน ผมมองนาฬิกาเพิ่งจะตีสี่ครึ่งเอง เริ่มกลัวแล้วนะครับ กลัวมันจะเป็นอันตราย
"อยู่นี่เอง" ผมถอนหายใจเมื่อเห็นมันยืนเอาเท้าเขี่ยผืนทรายไปมา มีแรงแล้วหรือไงถึงออกมาเดินเล่นได้ แล้วนึกอะไรขึ้นมาถึงได้มายืนท้าลมทะเลตอนนี้
"อ๊ะ .. พี่ขุน .. ตกใจหมดเลย" ผมเดินไปกอดมันจากด้านหลัง มันสะดุ้งตกใจอย่างมาก เด็กน้อยเอ้ย
"มัวแต่เหม่อแบบนี้ ถ้ามีใครมาจับตัวไปคงไม่รู้เรื่องหรอก" ผมบอก จูบที่แก้มมันหลายที ถ้ามันโดนใครพาไป ผมจะอยู่อย่างไรล่ะครับ
"แล้วออกมาทำอะไรตอนนี้มืดๆคนเดียว อาร์ตหรอ" ผมถาม
"ก็ผมนอนไม่หลับ เลยออกมาเดินรับลมเล่น" มันพูดดึงมือผมไปกอดแน่นๆ
"เด็กบ้าเอ๊ย" ผมรัดมันแน่น เรายืนมองทะเลที่ยังเป็นสีดำอยู่ไกลๆ ความอบอุ่นกระจายแผ่ซ่านไปทุกอณู ถึงเวลาสักทีสินะ
"แก้วครับ" ผมจับมันพลิกตัวมาหา แล้วคุกเข่าลงกับพื้นทราย
"พี่ขุนทำอะไรครับ ลุกขึ้นเร็ว" มันคงตกใจ รีบดึงผมขึ้น
"เด็กบ๊อง ไม่โรแมนติกเลย" ผมดึงมือมันมาจูบ เงยหน้ามองมันสีหน้าเจ้าเล่ห์ แสงจันทร์เดือนหงายทำให้เรามองหน้ากันได้ชัดเจน
"แก้วรู้ไหมว่าแก้วเป็นหนึ่งเดียวที่สามารถทำให้พี่เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้ .. หัวใจพี่ตอนนี้ไม่มีเหลือไว้ให้ใครอีกแล้ว .. มันเป็นของแก้วเท่านั้น .. แหวนนี้ก็เหมือนกัน .. มันเป็นของที่รักพี่คนเดียว .. ขอโทษที่เคยทำร้ายจิตใจ .. ขอบคุณที่ยอมให้อภัยกัน .. ที่ผ่านมาเราแต่งงานกันเพราะถูกบังคับ .. งั้นวันนี้เรามาแต่งงานกันใหม่ได้ไหม .. แต่งกันโดยที่เราสองคนเต็มใจ .. ให้พระจันทร์เป็นพยานว่าพี่จะรักแก้วจนลมหายใจสุดท้าย .. คนดี .. แต่งงานกับพี่นะครับ" ผมพูดจบ ก็สวมแหวนเพชรที่เตรียมมาที่บนนิ้วนางข้างซ้ายแล้วประทับจูบลงไปอีกที
"พี่รักแก้ว" ผมลุกขึ้นกอดปลอบมัน เพราะตอนนี้แก้วมันร้องไห้ใหญ่แล้ว เด็กน้อยของผมคงตื้นตัน เพราะผมไม่เคยขอแต่งงานจริงจังสักที
"แก้วขอบคุณ .. ฮึ่ก .. ขอบคุณที่พี่ขุนรักแก้วครับ .. แก้วจะเป็นเด็กดีนะ .. ฮืออ .. จะรักพี่ขุนให้มากๆด้วย" มันพูดแล้วกอดคอผมแน่น รักครับ รักที่สุดเลย
"ขอบคุณที่ยอมแต่งงานกับพี่" ผมจูบไปที่หน้าผากเด็กที่กำลังสะอื้น
"ขอบคุณที่พี่ดีกับแก้วครับ" มันจูบมาที่ปากผม เรายืนแลกจูบหวานกันใต้แสงจันทร์ ที่นี่ไม่มีใคร มีแค่หาดทราย น้ำทะเล และดวงจันทร์ที่คอยมองเราอย่างเงียบๆ
ผมเคยเป็นคนเสเพลไม่เอาไหน เป็นคนที่เอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้ผมเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้แล้ว เป็นเพราะมัน แก้วมันทำให้ผมเลิกเกเร ทำให้ผมรู้จักคิดและแยกแยะ ผมกลายเป็นคนที่มีแต่คนนับหน้าถือตา สังคมใหม่เป็นสังคมที่ทำให้ผมไม่ต้องใช้เงินฟาดหัวใคร เราทำงานกันด้วยสมองและสองมือ
ผมอยากจะขอบคุณป๋าที่นำให้ผมมาเจอแก้ว เด็กผู้ชายหน้าตาน่าเกลียดคนนี้ คนที่มีแต่ความจริงใจและเสียสละ มันเป็นคนที่ทำให้ผมรู้จักความรักที่แท้จริง ผมรักแก้วมาก และคิดว่าจะรักไปจนลมหายใจสุดท้าย ต่อไปหลังจากนี้ผมจะคอยทำให้มันได้รับแต่ความสุข ความรักของผมที่มอบให้มันจะเป็นความรักที่กลั่นออกมาจากใจ ผมเคยคิดว่าตัวเองจะรักใครไม่ได้อีกแล้ว แต่พอได้มาเจอมัน ผมคิดว่าผมสามารถตกหลุมรักคนคนนี้ได้อีกร้อยรอบพันรอบ และผมคงจะไม่สามารถรักใครได้เท่ามันอีก
"รักพี่ขุนนะครับ .. รักรักรักรัก รักมากกกก" มันพูดอู้อี้กับเสื้อผม หึ จะน่ารักเกินไปแล้ว
"น่ารักแบบนี้คงต้องโดนอีกสักรอบสองรอบมั้ง" ผมพูดขำๆ มันเงยหน้าขึ้นมองผมหน้าแดง ผมหัวเราะดังมาก กัดจมูกไปที ก่อนที่มันจะสะบัดตัวออกจากตัวผมแล้วรีบวิ่งเข้าห้องไป สงสัยเช้านี้คงมีอะไรสนุกๆทำอีกแล้วครับ ขอไปจัดการเด็กน้อยของผมก่อนนะครับ แล้วเจอกันครับ
-END-
- ♛ ขุนแผน ปะทะ แก้วหน้าม้าเดอะซีรีย์ ♞ -
จบสักทีนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้น ขอบคุณทุกการติดตาม
ขอบคุณมากๆค่ะ
:pig4:
-
เป็นตอนจบที่หวานมาก^^
-
:mew1:
-
หวานจริงจริง
ตอนพิเศษมีไหมจ้ะ
-
ขอบคุณครับ o13
-
:กอด1: จบแบบซึ้งๆจริงๆ
-
มีความสุขตลอดไปนะพี่ขุนกับน้องแก้ว :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนค่า :pig4:
-
แฮปปี้เอนดิ้งกันไป...เราจะรอตอนพิเศษนะ~
-
จบแล้วว ><
หวานอ่า มีความสุขแบบจริงๆจังๆแล้วเนอะ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านจนจบค่ะ
-
:กอด1:
จบแล้วววววว !
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ มีมาไห้อ่านอีกเยอะๆ น๊า
-
จบบริบูรณ์แล้วววว
รักกันมากเลย อิจฉามากๆๆๆ
พี่ขุนน่ารักขึ้นมากอ่ะ :impress2: :กอด1:
-
จบแล้ว? มี TBC ?
happy ending
-
เป็นฉากจบที่หวานมากค่ะ ดีใจที่พี่ขุนกลับตัวได้ เพราะความดีของแก้วแท้ๆ
ว่าแต่ลงท้ายว่า TBC แสดงว่าจะมีตอนพิเศษให้อีกใช่ป่ะคะ
อยากอ่านตอนพิเศษค่า
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
จบแล้ว....
เห็นชื่อเรื่องนึกว่าจะออกแฟนตาชี
แต่ที่ไหนได้ มันไม่ใช่
แต่ก็ชอบมากมายขอรับ
น้องแก้วน่ารักมาก
แอบงงพอสมควรที่ว่า....
จบบริบูรณ์ แต่ะทำไมมี tbc
คือจบ แต่มีต่อหรือขอรับ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
^
^
^
ขอบคุณนะคะที่สังเกต
คนเขียนลืมเอาออกอ่ะ เอิ๊กๆ
-
แฮปปี้เอนดิ้ง จบได้หวานมาก พี่ขุนเก่งมากที่อดทน อดกลั้นได้ตั้งปี แต่พอน้องแก้วยอมนี่ คิดทบต้นทบดอกเลยนะ :o8:
รอตอนพิเศษนะคะ
-
ขอตอนพิเศษ รักกัลๆ :heaven
-
อยากอ่านตอนพิเศษอ่าาาาา~
-
:L1: :L1:
-
จบไปอีกเรืีองงง
-
Thank a lot
-
หวานมาก
-
จบได้หวานน่ารักอบอุ่นที่สุด บรรยากาศของความรักอบอวลไปทั่ว
สาววายอย่างเราอิชชี่มากๆ ฝ่าฟันทะเลาะไม่เข้าใจกันมาทั้งเรื่อง
สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี และรักกันมากด้วย รักกันตลอดไปนะพี่ขุนน้องแก้ว
ถ้ามีตอนพิเศษจะดีมากๆเลยค่า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ แหวกแนวดีครับมีมาม่าพอน้ำตาซึมเล็กๆ
ตอนแรกเดาว่าฝ้ายแม่น้องฟ้าจะมาเป็นมือที่สามอีก :เฮ้อ:
สนุกดีครับ รอตอนพิเศษนะครับ :pig4:
-
จบแล้ววววว :katai2-1:
-
สนุกมากจ้า
-
น่ารักมาก ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
จบแล้วหรอคะ เพิ่งจะเห็น
ชอบมากๆค่ะเรื่องนี้
สู้ๆต่อไป ขอตอนพิเศษด้วยค่ะ :pig4:
-
จบแบบทะเลหวาน
-
สนุกค่ะ :mc4:
-
สนุกมากเลยหวานซึ้ง :mew1: :mew1: :mew1:
-
แก้วน่ารักอ่ะ เนื้อเรื่องดูรีบๆ แต่คนอ่านก็เข้าใจเนื้อเรื่องนะคะ สนุกดี
สู้ๆนะ
-
พี่ขุนปากนี่ยิ่งกว่าหญิงบางคนอีกนะคะ อ่านไปก็สงสารน้องแก้วไปที่ดันไปรักพี่ขุน กว่าพี่แกจะรักน้องแก้วได้นี่ขี้เกียจลุ้นหลายรอบเลย เปลี่ยนพระเอกได้ไหม แต่ใจก็ยังหวังพี่ขุนปรับตัวปรับใจ จนวันที่น้องแก้วหักดิบ โอ้ววววววนิวแก้ว มั่นมาเลย ดีค่ะอย่าหงอให้โดนข่มเหงอีก ถึงอีกฝ่ายจะขึ้นแท่นพระเอกก็เถอะนะ 555
อ่านเพลินดีค่ะ แม้จะมีความคิดว่าขยี้ได้อีกนะก็ตาม ขอบคุณนะคะสำหรับพี่ขุนน้องแก้ว ^_^
-
ชอบจัง
-
จบแล้ววววว o13 o13 o13
-
:-[
-
อ่านจบแล้วววว แบบว่าชอบชื่อเรื่องมากก ชอบแนวเขียน
ของคนแต่งด้วย ตามมาจากวันทองกำลังจะไปต่อเครื่องปรุง
อยากอ่านคู่วาร์ฟกะทายมากกว่านี้อีกจัง ขอพิเศษคู่พี่ขุนแก้ว
ด้วยน้า อยากอ่านน้องฟ้าตอนโตด้วยต้องน่ารักแบบแม่แก้วแน่ๆ
-
อ่านนิยายเรื่องนี้ แล้วนึกว่ากำลังดูละครเลยอะ แบบนึกตามตอนอ่านไปด้วยเพลินดี
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
น่ารักดีค่ะ ชอบแก้วมากเลย หัวอ่อนไปนิดแต่น่ารักดี
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักกกกก กว่าจะลงเอย อิอิ
-
:pig4:
อืมมมม จากที่อ่านๆมาเราว่าคนเขียนท่านนี้เขียนดีและสนุกนะ
แต่เรื่องนี้ช่องโหว่อาจเยอะไปหน่อย
อาจพอข้ามๆไปได้บ้าง
เราเป็นคนที่ไม่ชอบเรื่องที่พระเอกชอบนายเอกจากหน้าตาอะนะ
ถึงนิยายส่วนใหญ่มันก็เป็นแบบนั้น แต่เรื่องนี้มันให้ความรู้สึก ว่าอิพี่ขุนนี่ ชอบน้องที่หน้าตาอะะะะะ (ตอนแรกนี่เซงมาก)
พออ่านไปสักพัก อือ โอเค แกก้มีเหตผลของแก แต่เรื่องนี้ค่อนข้าง โหว่เยอะค่ะ อารมแบบ หะ ทำไม เอ้า ไมอะ ไรงี้
ความจริงสำหรับเราคือพระเอกไม่โดนนน แงงง
แต่ไม่เป็นไรค่ะ ให้กำลังใจคนเขียนน้า ขอบคุณที่แต่งนิยายมาให้เราๆอ่านค่ะ สู้ๆ
:L1: :L1:
-
ตามอ่านจบอีกเรื่องขอบคุณน้าาาา คนแต่ง
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
จบแล้ว!!! น่ารักมากกกก
เหมือนๆละครไทยเลย
ชอบสองป๋าที่สุดและ
น่ารักมากๆๆๆ
โดยเฉพาะป๋าเค
รักเลยคนนี้
-
จบอย่างมีความสุข อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
ขอบคุณครับ สนุกมากๆๆๆ
-
จบแล้ว หวานกันจริงๆตอนจบเนี่ย :hao7:
-
o13
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบบบบบบบบบบ :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณจ้า
-
จบแล้ว แบบน่ารักมากเลยอ่ะ
-
จบหวานมาก. รอยชังอยากอ่านหวานๆ แบบนี้บ้าง. รอคอยนะจ๊ะ วิน ขวัญ
-
สนุกจนต้องกลับมาอ่านอีกรอบ
ชอบเรื่องนี้มากเลยยย o13 :katai2-1:
-
น่ารักมากๆเลย ซึ้งด้วย
-
ด่าเขารังเกียจเขาดูถูกเขาว่าอัปลักษณ์แล้วอย่ามาหลงรักเขาหัวปักหัวปำที่หลังนะขุน :katai1:
-
คิดถึงขุนกะแก้วมากๆๆๆ อ่านกี่รอบก็สนุกๆๆ น่ารัก อบอุ่น :mew3: :mew2:
-
เนื้อเรื่องดำเนินไวมากค่ะ มันดีนะ ไม่ยืดเยื้อ ไทม์ไลน์ไหลเร็วมาก
แต่ตัวละครไม่พัฒนาเลย เหมือนจะพัฒนานะ อย่างแก้วเหมือนจะเข้มแข็งขึ้น แสบขึ้น
แต่สุดท้ายก็หูเบา อ่อนแอเหมือนเดิม รำคาญแก้วเบาๆ พี่ขุนถือว่าพัฒนากว่าแก้วอีกนะ
นางใจเย็นขึ้น ดูอ่อนโยนขึ้น ต่างจากแก้วที่อยู่ที่เดิม สงสัยมากว่าทำไมมีแต่คนเกลียดอิพี่ขุน
เราอาจจะเป็นส่วนน้อยซัก 0.1 ก็ได้ที่รำคาญแก้ว5555555555555
เหมือนจะสนุก แต่ก็เฉยๆ บางตอนยอมรับว่าเลื่อนอ่านผ่านๆเพราะรำคาญตัวละคร
เด่นสุดคือเรื่องของการดำเนินเรื่องมั้งคะ ไม่ยืดดี จุดนี้นับว่าดีค่ะ5555555
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ ♥
-
:pighaun:
-
ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะะะะ
แต่บางทีก็แอบรำคาญนิสัยตัวละครบางช่วง5555555
เหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ยัง 55
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ
-
สนุกมากๆค่ะ
-
ชอบนิสัยแก้ว^^ในเรื่องนี้
ขอบคุณคนเขียนจ้า :pig4:
-
o13
-
สนุกค่ามีทุกอารมเลยยย :pig4: :pig4:
-
น่ารักดีค่า แม้ตอนแรกจะหมั่นใส้พระเอกมากๆ อยากต่อยเลย แต่นายเอกของเรารักเค้านี่เนอะเลยยอม 5555 รอเรื่องต่อไปค่า
-
ดีใจกับแก้วและขุนด้วยที่รักกันมากๆๆๆ เย่ๆๆๆ
ตอนแรกหมั่นไส้อิขุนมาก ปากหนัก สุดท้ายก็รักเขามาก แก้วก็เหมือนกัน ชอบหนีปัญหา หนีความรู้สึกตัวเอง
แต่ตอนนี้ดีใจละ แฮปปี้ทั้งสองฝ่าย 55555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่สนุกดีครับ ดำเนินเรื่องเร็วดีครับ เร็วจน ห๊ะ.. เหรอ.. ชอบแก้วตอนที่ยังแต่งเมคอัพให้ดูน่าเกลียดนะครับ ยังแอบเสียดายเลยที่ถอดรูปเร็วไปหน่อย บทตอนที่พระเอกรู้ใบหน้าที่แท้จริงของนายเอกก็ไม่มีท่าทีสับสน อาจจะเพราะรักแล้วไม่สนว่าจะน่าตาแบบไหน มันเลยดูเป็นไม่เด่นให้กับตอนแรกที่นายเอกน้องซ่อนรูปกับพระเอก ชอบคำที่นายเอกเคยพูดไว้ว่า จะรอให้พี่ขุนรักแก้วอย่างใจจริง ที่แก้วข้างในแล้วจะยอมให้เห็นหน้าแท้จริง อะไรแบบนี้ ก็แอบหวังถึงตอนที่พระเอกรู้จริงในวันที่ทั้งสองคนเครียร์ กันแล้วแบบให้ดูประทับใจกว่านี้อ่า เลยรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย ส่วนเรื่องครามอยู่ ๆ ก็ยอกว่ามีอะไรกับรตี คือเหมือนไม่ได้ปูทางมาก่อนว่าจะกระทำเรื่องแบบนี้เลย มันเลยดูเหมือนไม่ใช่การเติบโตของตัวละครที่ไม่เป็นธรรมชาติอ่า ไม่รู้จะพูดไงดีอธิบายไม่ถูก 555 สรุปก็สนุกดีครับ ส่วนตัวคิดว่ามันสั้นไป เหมือนรีบตัดจบและขาดความเชื่อมโยงไปหน่อยครับ แต่ก็ชอบครับ อ่านแล้วตลกตอนแรก ๆ ประทับในช่วงที่แก้วยังไม่ถอดรูปที่สุดครับ
-
ชอบ ๆ :กอด1:
-
o13
-
:pig4:
-
แก้ว น่ารักก
-
:pig4: :pig4: ชอบค่ะสนุกดี :L2: