หัวข้อ: Nov.vol2 เอาให้แน่...ได้แค่ไหน ?

[ronlbb]

ยิ่งอ่านรู้สึกเดฟจะเหมือนพี่แชมป์เลยนะพี่ตั้ม
ไอ้ชอบบังคับนี่หละ  เหมือนที่สุด  โฮะๆๆ(ไปว่าเขาจะโดนเต๊ะไหมเรา)
5555555+

อยากอ่านแบบยาวๆมั่งได้ไหม
ชอบๆๆๆๆ

[tama_zaa]

แนะนำตัวละคร


พระเอก ฟิล่า บราซิเลียโร่

ดุร้าย
รักเจ้าของ
เป็นสุนัขที่เลี้ยงไว้สู้เสือ ในอเมริกาใต้
เป็นสุนัขพันธุ์ที่ดุที่สุดในโลก



อันนี้รูปตอนเป็นเด็ก




นายเอก บางแก้ว
ดุนิดหน่อยแล้วแต่อารมณ์
สนัขพันธุ์ไทย


รูปตอนเด็ก



กลุ่มน้องนายเอก หลังอาน

สุนัขพันธุ์ไทย
ปราดเปรียว
คล่องแคล่ว
แข็วแกร่ง


รูปตอนเด็ก

[tama_zaa]

เอารูปตัวละครไปแล้วก็มาต่อก้าวที่สิบเอ็ดแล้วกันนะค้าบบ


ก้าวที่สิบเอ็ด

" เอิง ทำไมไอ้สองคนนั้นมันดูสนิทสนมกันจังวะ ไปดีกันตอนไหนเนี่ย "
ผมเอียงหัวไปกระซิบถามน้องชายผม
เรื่องไอ้กิกกับไอ้เด
ก็เมื่อก่อนเอาแต่ฮึ่มใส่กัน
แต่จะว่าใส่กันคงไม่ได้หรอกครับ
เพราะว่าเป็นไอ้เดฝ่ายเดียวมากกว่าที่ฮึ่มใส่ไอ้กิก
พอมาวันนี้ทุกอย่างมันกลับตาลปัดไปหมดแล้วครับ
ก็มันเล่นป้อนข้าวป้อนน้ำกันกลางร้านเหล้าโดยไม่อายฟ้าอายดิน

"ไม่รู้มันดิพี่ ก็วันนั้นตื่นขึ้นมา มันก็เป็นแบบนี้แล้ว ไม่รู้ว่ามันไปปลอบกันอีท่าไหน "
น้องชายผมมันพูดพร้อมกับกลั้นหัวเราะ
ก็เข้าใจกันแหละครับ
ถึงจะไม่รู้ว่าท่าไหน
แต่ก็รู้แล้วกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"นินทาไรเจ๊"
เสียงไอ้เดถามขึ้น
หลังจากที่มันเริ่มหันมาสนใจคนรอบข้างแล้ว

"นินทาไรวะ แค่อิจฉาคนมีคู่แค่นั้นแหละ"
ผมแซวมันไป
เป็นผลให้มันหน้าแดงแป๊ดทันทีครับ
ขนาดไฟสลัวๆผมยังมองออกเลย

"ฮ่า ๆ ๆ ตั้งแต่กูคบกับมึงมา กูเพิ่งจะเคยเห็นมึงหน้าแดงก็วันนี้แหละวะ "
ไอ้เอิงมันพูดพรางหัวเราะไปด้วย

"มึงก็ไปหัวเราะมันไอ้เอิง คนเขามีความรักก็เป็นแบบนี้แหละวะ ไม่เฉพาะไอ้เดหรอกนะ โนั่น หน้าไอ้กิกก็แดงแป๊ดถึงหูแล้ว"
ตอนแรกไอ้กันมันก็พูดเหมือนจะช่วยเพื่อน
แต่ไปๆมาๆก็เข้าอีหรอบเดิมจนได้
แต่กลุ่มนี้มันดีอย่างนะครับ
ที่มันไม่รังเกียจเพื่อนตัวเองว่าเป็นอะไร
แต่ถ้าไอ้เอิงมันรังเกีขยผมก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะครับ
ก็พี่ชายมันก็เป็นนิ

"สรุปแล้ว แกจะมาเป็นน้องเขยบ้านพี่ใช่ไหมเนี่ยไอ้เด"
ผมได้ทีก็ร่วมแซวกับเขาด้วย

"โหพี่อิง ไม่ช่วยแล้วยังจะแซวอีกนะครับ"
ไอ้กิกพูดด้วยท่าทางอายๆ ดูแล้วน่ารักจริงๆครับ

"เหอะน่า นานๆทีจะมีเรื่องดีๆ สนุกๆสักครั้ง ขำๆ ฮ่าๆ ๆ"
ผมพูดเสร็จก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายก้วยรึเปล่า
ทำให้รู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

"เดี๋ยวพี่ไปฉี่แป๊บนะ เอิง สั่งยำให้พี่ด้วย เอาเปรี้ยวมาดับหวานหน่อย เดี๋ยวเลี่ยน "
ก่อนไปผมยังไม่วายแซวมันสองคนอีกครับ
ก็นานๆทีจะมีโอกาสกัดไอ้เดสักครั้ง
เพราะปกติปากใครก็เถียงสู้ปากหมาๆของมันไม่ได้หรอก

ห้องน้ำที่นี่ก็สะอาดดีครับ
อาจจะเป็นเพราะตอนนี้ยังไม่ดึกมากก็ได้
เลยยังไม่มีใครเมามาก
ห้องน้ำเลยยังไม่เลอะ

พอผมฉี่เสร็จก็เดินออกไปสมทบกับพวกน้องผมที่โต๊ะ
เมื่อเดินเข้าไปใกล้
ก็เริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศตึงเครียด
สังเกตจากสีหน้าท่าทางของแต่ละคน
มันช่างแตกต่างจากเมื่อกี๊เหลือเกิน

"เป็นไร หน้าเครียดๆ "
ผมนั่งลงตูดยังไม่ติดเก้าอี้ดีนัก
ก้หันไอถามน้องชายผมทันที

"เมื่อกี๊มีคนโทรมา"
มันพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม
ซึ่งตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ามันเรื่องอะไร

"ไม่ต้องมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "
มันพูดขึ้น
เพราะผมก็ทำหน้าเอ๋อจริงๆแหละครับ
ก็แค่มีคนโทรเข้ามาหาผม
มันจะอะไรนักหนา
ถ้ามันไม่ใช่..

"อย่าบอกนะว่า..."

"ไอ้เดฟ"
พวกมันสี่คนประสานเสียงย่างพร้อมเพรียง

"ทำไมมันโทรหาพี่วะ"
ผมยังคงแกล้งแอ๊บแบ๊วต่อไป

"พอเลยพี่อิง คำถามนี้พวกผมควรจะถามพี่มากกว่า ว่ามันเอาเบอร์พี่มากจากไหน แล้วมันโทรหาพี่ได้ยังไง"

"ใช่ มันโทรหาพี่อิงทำไม"

"มันทำไรเจ๊รึเปล่า"

"พี่อิงไปติดต่อกับมันได้ยังไง"

พวกมันสี่คนรัวคำถามใส่ผมไม่ยั้ง
ประหนึ่งว่าพวกมันเป็นเจ้าหน้าที่มูลนิธิปวีณา
แล้วผมเป็นเด็กที่โดนกระทำชำเรามาขอความช่วยเหลือยังไงยังงั้น

"เฮ้ย ทีละคำถามดิวะ ถามมาแบบนี้ใครจะตอบทัน แล้วนี่ยำมายัง ไอ้สั่งให้ป่าวเนี่ย"
ผมห้ามพวกมันเสียงหลง
ก่อนจะแถไปเรื่องอื่นอีกในตอนท้าย

"สั่งให้แล้ว เดี๋ยวมา ไม่ต้องเลยนะพี่อิง ตอบมาเดี๋ยวนี้ ไปรู้จักมันได้ยังไง"
ไอ้เอิงมันทวนคำถามอีกครั้ง

"แล้วมันโทรมาว่าไงล่ะ"
ผมย้อนถามมันกลับไป
เพื่อเป็นการหยั่งเชิงว่ามันรู้อะไรมาบ้าง

"มันถามว่าใครรับ แล้วเมียมันไปไหน "
ตอนพูดคำว่าเมียไอ้เอิงมันเน้นเสียงหนักเกินไปรึเปล่าผมไมแน่ใจ
แต่ที่แน่ๆ ผมชักรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ยังไงบอกไม่ถูก
ไอ้บ้านั่นก็เสือกโทรมาทำไมไม่รู้
แล้วต้องมาโทรตอนที่ผมไปเข้าห้องน้ำด้วยนะ
มันเนี่ยเป็นตัวซวยจริงๆเลย

"แล้วไง"
ผมถามกลับตาใส

"แล้วไง มันบอกว่าเดี๋ยวโทรมา นี่พี่อิง เลิกทำตาใสซื่อแล้วบอกความจริงมาได้แล้ว ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "
ตอนนี้มีเพียงผมกับไอ้เอิงเท่านั้นแหละครับที่คุยกันในโต๊ะ
เพราะไอ้พวกที่เหลือมันนั่งหูผึ่งรอฟังคำตอบจากผมอยู่

"เรื่องมันยาว"
ผมบอกปัดไปอย่างลำคาญ

"ยาวก็บอกมา"
มันประสานเสียงกันอีกแล้วครับ

"เออ ก็ได้ ไอ้เด็กพวกนี้นี่ ใครเป็นพี่เป็นน้องกันแน่วะ เออ แล้วอีกอย่างนะ รับปากพี่ได้ไหม ว่าเรื่องที่รู้วันนี้จะปล่อยให้มันจบลงตรงนี้ เพราะว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว "
ผมถามเพื่อความมั่นใจว่าพวกมันจะไม่ไปทำอะไรที่มันจะส่งผลเสียต่อการเรียนพวกมันอีก

"แน่ใจนะพี่ว่ามันจบ"
ไอ้เอิงมันยังไม่แน่ใจ

"เหอะน่า รับปากพี่ได้ไหม"
ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
ซึ่งพวกมันก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
ยกเว้นไอ้เอิงที่ปากมันก็บอกว่ารับ
แต่ตามันนี่สิผมไม่แน่ใจจริงๆ
นี่ขนาดมันยังไม่รู้เรื่องนะเนี่ย

"พี่ทำทั้งหมดเพราะพวกแกนะ โดยเฉพาะแก ไอ้เอิง แกรับปากพี่แล้วนะ"
ผมพูดจบมันก็พยักหน้าช้าๆ
แล้วเรื่องราวต่างๆก็พรั่งพรูออกมาจากปากผมจนหมด
พอฟังผมพุดจบ
พวกมันก็ทำสีหน้าแตกต่างกัน
ไอ้กิกดูตกใจ

ไอ้เดก็โกรธหน่อยๆ

ไอ้กันดูนิ่งๆเหมือนเคย

ส่วนไอ้เอิง เอ่อ..

ตอนนี้มันเหมือนคนบ้าแล้วครับ

"ไอ้เอิง หยุดเลยนะ ไอ้เด ดึงมันไว้หน่อยสิวะ"
ผมรีบลุกขึ้นไปฉุดมันมันทีที่มันลุก
แต่ก็ยังไม่สามารถจะต้านทานแรงควายอย่างมันได้
จนต้องเรียกไอ้เดที่มันยังคงนั่งนิ่งอึ้งอยู่ให้มาช่วยห้าม
ก่อนที่มันจะพังข้าวของในร้านเพราะความโมโห
ผู้คนในร้านก็เริ่มแตกตื่น
เพราะอยู่ดีๆพวกผมก็โวยวายขึ้น


จนผมกับไอ้เดลากไอ้เอิงออกไปข้างนอกเสร็จ
โดยให้ไอ้กันกับไอ้กิกเฝ้าโต๊ะไว้
เพราะดูแล้วไอ้เอิงมันก็ไม่ได้อะไรมากนัก
สงสัยผมจะคิดมากแล้วโวยวายไปเองมากกว่า

"เอิง ไหนแกรับปากพี่แล้วไง ว่าให้มันจบน่ะ "

"ผมก็ไม่ได้ทำไรนี่พี่อิง พี่เข้าใจไหมว่าผมรู้สึกยังไง ผมตัวโตกว่าพี่ ผมเคยดูแลปกป้องพี่มาตลอด แต่พี่กลับต้องมาโดนคนอื่นรังแกเพราะผม มันเป็นเพราะผมพี่ถึงโดนมันทำแบบนี้ โดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรพี่ได้เลย แล้วพี่ยังไม่บอกผมอีกว่ามันเกิดอะไรขึ้น นี่ถ้าผมไม่รับโทรศัพท์ ผมก็คงไม่รู้ใช่ไหมว่ามันเกิดอะไร ที่พี่หายไปพี่ไปไหน พี่รู้ไหมว่าผมรู้สึกยังไง มันเจ็บนะพี่ พี่เป็นคนในครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ของผม แต่ผมดูแลพี่ไม่ได้ "
มันพูดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
ทำเอาผมน้ำตาปริ่มๆอยู่เหมือนกัน
แต่ผมจะแสดงความอ่อนแอให้น้องผมเห็นมากไปกว่านี้ไม่ได้
เพราะไม่งั้นน้องชายผมมันก็ต้องมาคอยดูแลเป็นห่วงผมแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้น

"เหอะน่า พี่ก็ไม่ได้ว่าไรแกนี่ อีกอย่าง พี่ก็ไม่ได้เสียหายอะไรด้วย ไม่เจ็บไม่ไข้ "
ผมพูดพร้อมกับฝืนยิ้มให้มัน

"พูดดีไปเหอะเจ๊"
ไอ้เดมันสอดขึ้น

"เงียบเหอะน่าไอ้เด "
น้องชายผมมันพูด
พร้อมกับกอดผมไว้เบาๆ

"พี่ต้องสัญญากับผมน่ะ ว่าต่อไปมีอะไร พี่ต้องบอกผม "
ไอ้เอิงมันพูดเสียงเบาลง

"อืม แต่แกก็ต้องสัญญานะ ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น แกจะใช้สมองให้มากกว่านี้ "
มันพยักหน้าให้ผม

"แกด้วยไอ้เด สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ใช่กำลังตัดสินปัญหาอีก ที่พี่เตือนเนี่ยก็เพราะเป็นห่วงหรอกนะ เพราะยังไงพวกแกก็ถือเป็นน้องพี่เหมือนกัน "
ผมหันไปเตือนไอ้เด
ที่มันทำหน้าอึ้งๆ คงไม่นึกว่าผมจะหันไปเทศนาสั่งสอนมัน

" ว่าไงล่ะ รับปากได้ไหม"
ผมทวงคำตอบจากมัน

"ได้เจ๊ ว่าแต่เสร็จยังเนี่ย ไปฉลองกันต่อดีกว่า "
พูดเสร็จมันก็เดินนำเข้าไปก่อน

"โหพี่อิงกล้าว่ะ สั่งสอนไอ้เดได้ดวย รู้ไหม ที่บ้านมันไม่มีใครสั่งมันได้หรอกนะ พ่อแม่มันแยกทางกันตั้งแต่เด็ก ต่างคนต่างเอาใจมัน มันถึงดูเป็นคนก้าวร้างแบบนี้แหละ ใครว่าใครสั่งใครสอนมันไม่ได้หรอก"
ไอ้เอิงพูดกับผมขณะเดินตามหลังไอ้เดเข้าไปในร้าน

"พี่บอกก็เพราะห่วงมันจริงๆ มันคงรู้แหละ มันถึงไม่ว่าอะไร "
ผมพูดไปก็ยังแอบทึ่งในตัวเองเหมือนกัน
รู้สึกว่าตัวเองมีความกล้ามากขึ้น
เข้มแข็งมากขึ้น

พอเข้ามาในร้านบรรยากาศบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยความสนุกสนาน
ผมเองก็รู้สึกโล่งๆ เหมือนได้ระบายสิ่งต่างๆ ที่คั่งค้างในหัวออกไป
เดี๋ยวพอผมรับเงินเดือนๆนี้เสร็จก็กะจะลาออกทันที
เพื่อที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะได้จบๆ ไปให้หมด

สักพักโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
แต่ผมไม่ได้ยินหรอกครับ
เพราะเสียงในร้านมันก็ดังมากพอสมควร
จนน้องชายผมมันบอกนั่นแแหละถึงได้รู้สึกว่าโทรศัพท์มันสั่น(แอบความรู้สึกช้านะเนี่ย)

"ค้าบบ "
ผมรับโทรศัพท์เสียงยานนิดหน่อย
เพราะตอนนี้รู้สึกมึนมากถึงมากที่สุด แต่ยังไม่เมานะครับ

"ไหนมึงบอกว่ารู้จักร้านแล้วจโทรมาบอก"

"ใครวะ"
ผมถามกลับไปแบบมึนๆ
เพราะโทรศัพท์ผมไม่ได้เมมเบอร์มัไว้จริงๆครับ
ตอนนั้นเลยนึกไม่ออกว่าเป็นใครจริงๆ

"มึงอยู่โต๊ะไหน"

"โต๊ะใน ซ้ายๆ ทางเดินไป. บลาๆๆ  แล้วใครเนี่ย"
ผมอธิบายเสร็จสรรพทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร
พอผมถามกลับมันก็วางสายไป

"ใครพี่"
ไอ้เอิงถาม

"ไม่รู้สิ ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร"
ผมตอบมันพร้อมกับโซ้ยต้มยำรสเด็ดเข้าปาก
พร้อมกับสมองเริ่มจะสังเกตเห็นถึงความเงียบรอบตัวอีกครั้ง

"เฮ้ย เงียบไม.."
อึ่งสิครับ
ต่อให้เมาขนาดไหนสมองผมก็ยังประมาลผลได้อยู่ดี
ว่าไอ้ผู้ชาย ไม่สิ ไอ้กลุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะผมตอนนี้มันตัวอันตรายชัดๆ
และก็มันเนี่ยแหละครับ
ถือเป็นตัวเรียกสติชั้นยอดสำหรับผมจริงๆ
เพราะตอนนี้จากที่มึนๆอยู่
ผมสร่างในทันที

"เอิง ใจเย็นๆนะ"
ผมกระซิบกับน้องชายผม พร้อมกับมองหน้าน้องๆในโต๊ะ ซึ่งมันก็พยักหน้าเหมือนกับจะพยายามจนถึงที่สุด
ผมก็สบายใจไปเปราะหนึ่ง
ผมจึงหันหน้าไปมองไอ้วัตถุไวไฟที่อยู่ข้างๆ
ว่ามันจะเอายังไง
เพราะตั้งแต่มันมาถึงก็ไม่พูดอะไรสักคำ
มันเงียบ
ผมเงียบ
น้องๆผมเงียบ
เพื่อนมันก็เงียบ

"เฮ้ย บอกพนักงานต่อโต๊ะ"
มันหันไปบอกเพื่อนมัน
เสร็จแล้วมันก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผมหน้าตาเฉย
ปล่อยให้เพื่อนที่มาด้วยกันกับมันอีกสองคนยืนรอพนักงานเอาโต๊ะมาต่อ
โดยไม่สนใจสายตาอาฆาตจากหลังอานสี่ตัวในโต๊ะผมเลยสักนิด
ก็อย่างว่าแหละ ฟิล่า บราซิเลียโร่ ซะอย่างจะไปกลัวอะไร
ฮ่าๆ ๆ
พอผมนึกหน้ามันเป็นหมาพันธุ์ดุ
ผมก็นั่งขำคนเดียวในใจ
ทั้งๆที่บรรยากาศตอนนั้นมัน เวรี่มาคุชัดๆ

"มึงขำอะไร"
อ้าวไอ้ที่ผมคิดว่าขำคนเดียวในใจ
มันแสดงออกทางสีหน้าด้วยหรอเนี่ย

"ป่าว"
ผมตอบมัน
ก่อนจะหันไปมองสี่ตัวที่เหลือบนโต๊ะ
พวกมันนี่เหมือนไทยหลังอานจริงๆ
ดูแต่ละตัวจะเอาอะไรไปสู้กับหมาที่เขาเลี้ยงไว้สู้เสืออย่างไอ้เดฟได้


""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

ไม่รู้ว่าหลังสอบจะได้มาต่อรึเปล่านะครับ

เลยมาต่อให้ก่อน

[tama_zaa]

ยิ่งอ่านรู้สึกเดฟจะเหมือนพี่แชมป์เลยนะพี่ตั้ม
ไอ้ชอบบังคับนี่หละ  เหมือนที่สุด  โฮะๆๆ(ไปว่าเขาจะโดนเต๊ะไหมเรา)
5555555+

อยากอ่านแบบยาวๆมั่งได้ไหม
ชอบๆๆๆๆ

แหะๆ ๆ

แอบติดนิสัยคิดว่าตัวเองเป็นนายเอกอยู่เรื่อย

เหอๆ ๆ

เดี๋ยวเรื่องหน้าจะแต่งเรื่องที่พลิกบทบาทสุดๆ ๆ

หุหุหุ

(เรื่องนี้ยังดองจนเค็มยังจะแต่งอีกเรื่องเนอะคนเรา)

มะไหร่จะสอบเสร็จอ่ะครับ

ป๋มก้าวค้างจนเมื่อยขาแล้วเนี่ย

สอบเสร็จกลางเดือนพอดีครับ



ปล.ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่มาเม้น

เป็นแรงใจให้ผมนะค้าบบบ

อยากจะบอกว่าบางครั้งก็ขี้เกียจแต่งต่อ งานเยอะ

แต่พอมาอ่านเม้นแล้วยังรู้ว่ามีคนคอย

มีคนชอบก็เป็นกำลังใจในการแต่งต่อแล้วล่ะครับ

ปล.2 ถึงแม้จะไม่ค่อยตอบอะไรเท่าไหร่ แต่ก็เม้นมาเถอะครับ อ่านทุกเม้นแน่นอน ฮ่าๆ ๆ สัญญา

 

ผิดพลาดตรงไหนสั่งสอนมาเลยนะค้าบบ

 

[Mint]

  ในที่สุดก้าวที่สิบเอ็ดก็มา...


พระเอก ฟิล่า บราซิเลียโร่  


ยังไงก็จะรอต่อไปนะจ้ะ

 

[marchmenlo]

โห..บรรยายความดุไอ้เดฟน่ะไม่เท่าไหร่นี่เล่นเอาภาพมาขู่กันอีกต่างหาก
เชื่อแล้วว่าไอ้นี้มันดุจริงๆ

[THIP]

  เข้าใจเปรียบเทียบดีจัง 

[kaporzung]

อิง น่ารักสุดค่ะ บางแก้ว ใสๆ 55555+


มาต่อเร็วๆนะคะ

[astral]

เข้าใจเปรียบเทียบ เห็นภาพแบบสุดๆ ไม่ไหวแล้ว โดยเฉพาะน้องฟิล่า กับน้องบางแก้ว เนี่ย 

งานยุ่ีงๆไม่เป็นไร คนอ่านเข้าใจแต่อย่าทิ้งคนอ่านน้า รอได้เสมอ ยืนรอค้างอยู่ก้าวที่แปดมาน๊านนาน  ได้มาถึงก้าวที่สิบเอ็ดสักที 

[chatori]

บางแก้วน่ารักสุดๆๆๆ เห็นแล้วอยากกอดดด ~
เดฟนี่โหดดีจัง หุหุ ชอบ

[tatum1234]

  :laugh:แค่รูปแนะนำตัวละครก็ได้ใจไปแบบเต็มๆ ยังก็รอเน้อออออ

[sharp2]

5555 มาต่ไวไวน้า

[krappom]

รูปแนะนำตัวละครน่าร๊ากอ่ะ

 

[Joobperman]

โห...น้องตั้ม
เห็นรูปแล้วรู้จักตัวละครได้อย่างสนิทใจเลย.. 
อยากให้ก้าวที่สิบสองมาไวไวจ้า

[RN]

ชอบๆๆเรื่องนี้ ยังไงก็จะรออออออออ

เปรียบเทียบได้ ชัดเจนมากๆๆๆ

[OHmeza019]

ฮ่า ๆๆ รูปนายเอกน่ารักเชียว ... อิอิ

[snowblack]

รอครับ

[LingNERD*]

เย้ในที่สุดก็ได้อ่าน

สอบเสร็จช้าจังครับพี่ตั้ม

[pongsj]

555 เปรียบเทียบได้เห็นภาพมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก บ้านย่าผมเคยเลี้ยงบางแก้ว

ขอบอกว่าดุมากกกกกกกกกกกกกกกก แต่ก็ซื่อสัตย์กับเจ้าของมากๆน่ะ อิอิ

[fellow]

ชอบนายเอก เปรียบเป็นบางแก้ว น่ารักชอบบบบบ

[ไอ้หัวแห้ว]

 


จะเกิดอะไรขึ้นไหมเนี่ย?




หรือ นายเอกของเราจะเป็นตัวประสานรอยร้าวระหว่างกลุ่ม



 

[IZE]

ช่างเปรียบอะ  เหมือนกันอย่างะแกะ อะปะ อิอิ

[FÂntastic 1st™]

ชอบคับชอบ !!!!!! 
>
>
>
>
>>>>> อยากอ่านต่อไวไวนะคับพี่ตั้ม

[wiintz_]

เอารูปมาให้ดูซะเห็นภาพเลยครับ 55



รอก้าวที่ 12 นะครับ

[Ferfa]

 

เปรียบได้เห็นภาพมากเลยพี่ตั้ม

 

[ronlbb]

สนุกได้อีกอ่ะพี่ตั้ม
รอก้าวต่อไปป

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ทำไมพี่ตั้มน่ารักงี้  อิอิ

[menano]

 

ก้าวที่สิบเอ็ดดดดดดดด

 

รอก้าวต่อไปนะจ๊ะ

 

[mist]

เหอ ๆ งานนี้จะมีล้มโต๊ะไหมน้อ  

[Prince-Faluke]

ฮือๆๆๆ  มาต่อเถอะนะครับ 

ถ้ามะมาต่อป๋มจะจับพี่แชมป์ไปเรียกค่าไถ่เจงๆด้วย 






ปล. ยังไงก้อจะรอต่อไปครับ  เปงกะลังใจให้อยู่นะ

[inimeg]

พระเอกไม่หล่อเลยแบบนี้...


ว่าแต่ นายเอกน่ารักจัง บางแก้ว... คิดถึงบางแก้วตัวหนึ่ง ถ้ามีโอกาสจะกลับไปซัดอีกสักป้าบ...



แต่มันก็แก่แล้วล่ะ