ก้าวที่สิบเจ็ด"พี่อิง.."
"อะไร เป็นไรน่ะ เรียกเสียงดังเชียว "
"พี่จำไอ้เดฟไม่ได้หรอ"
"เพื่อนแกหรอ สงสัยพี่คงไม่ได้เจอมันนานมั้ง เลยลืมไปแล้ว แล้วทำไมแกต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย"
"อะ เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ "
"แล้วพี่ไปทำอะไรแถวคอนโดเพื่อนแกล่ะ ถึงได้โดนทำร้ายเนี่ย"
"อะ เอ่อ "
"เออ จริงสิ แล้วใครเป็นคนพาพี่มาส่งโรงพยาบาลเนี่ย"
ผมถามมันต่อด้วยความสงสัย
เพราะอยากจะแสดงความขอบคุณในน้ำใจสักหน่อย
"เห็นคุณหมอบอกว่าเป็นคนแถวนั้นแหละ เค้าออกมาทิ้งขยะ เลยเจอพี่นอนฟุบอยู่ที่หน้าบ้าน "
ไม่รู้เป็นเพราะผมคิดไปเองรึเปล่านะ
ว่าน้องชายผมยิ่งพูดหน้ามันยิ่งซีดลงเรื่อยๆ
"อ้าว จริงหรอ อืม งั้นพี่หายแล้วพี่จะไปขอบคุณเค้าสักหน่อยดีกว่านะ "
"ต้องเป็นงั้นอยู่แล้ว พี่ไปตอนนี้ได้หรอ "
"ได้ทีเอาใหญ่เลยนะแก อย่าให้พี่ลุกได้นะ เดี๋ยวจะเดินไปเตะสักที ฮ่า ๆ ๆ "
"พี่ลุกได้ก็ลุกมาดิ มามะ มาเตะผมนี่"
มันพูดพร้อมกับยื่นหน้าตากวนทีนของมันให้ผมเตะ
แต่ผมจะเอาแรงที่ไหนไปเตะมันล่ะครับ
เอาไง้หายดีก่อนดกว่า
"แกมาช่วยพยุงพี่ไปห้องน้ำหน่อยดิ "
"ไม่เอาพี่ เดี๋ยวพี่ก็ถือโอกาสเตะผมอ่ะดิ "
"แค่พี่จะลุกยังไม่มีแรงเลย เร็วๆ ปวดฉี่"
ผมยื่นมือเพื่อให้น้องชายมาช่วยพยุง
เพราะถ้าลุกเองคงต้องใช้แรงเยอะ
แล้วอาจจะกระเทือนแผลที่โดนแทงได้
แต่ให้ตายสิ
ผมพยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออกสักทีว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง
แล้วมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"โอ๊ะ .โอ๊ยยย..."
ในช่วงที่ผมกำลังจะเอี้ยวตัวเพื่อลุกขึ้นจากเตียงนอนนั่นเอง
ผมก็ต้องร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับทรุดลงนั่งที่เตียงเหมือนเดิม
"เป็นไรพี่อิง เจ็บแผลหรอ"
"เปล่าหรอก แต่มันเจ็บที่บริเวณก้น "
ผมพูดด้วยสีหน้าตกใจก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองน้องชายผม
ที่มันเองก็มองผมด้วยความตกใจเช่นเดียวกัน
"แกอย่าบอกพี่นะว่า ... "
น้องชายผมมันไม่ยอมตอบคำถามผม
ก่อนที่จะหันหน้าหลบสายตาผม
ซึ่งนั่นก็คงมากเพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมเข้าใจว่าเหตุการณืมันไม่ได้เกิดแค่ว่าผมโดนแทง
และฟาดศรีษะเท่านั้น
แต่ผมยังโดน
ข่มขืน......
"ไม่นะ แกต้องล้อพี่เล่นแน่ๆ เลย "
น้ำตาผมเริ่มไหลซึมออกมา
พร้อมกับที่น้องชายผมเดินเข้ามากอดผมไว้กับอกมัน
"มันไม่จริงใช่ไหมเอิง มันไม่จริงใช่ไหม แก..... แกบอกพี่มาซิ ...พี่เป็นผู้ชายนะ "
ผมเขย่าตัวน้องชายผม
ที่มันเองก็เริ่มที่จะร้องให้เหมือนกัน
"พี่อิง ผะ ผม "
"ไม่ ... มันเป็นไปไม่ได้ .... พี่จะโดนข่มขืนได้ยังไง ไม่จริง "
"พี่อิง พี่ต้องสงบสติอารมณ์ไว้นะ "
น้องชายผมมันตวาดผมเสียงดัง
ที่ผมเริ่มออกอาการกระวนกระวายและร้องไห้ฟูมฟายตลอดเวลา
"ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ มันไม่จริง "
"....."
"มันเป็นไปไม่ได้ พี่ทำให้เค้าผิดหวังไม่ได้"
"พี่ว่าไงนะพี่อิง "
"พี่ทำให้เค้าผิดหวังไม่ได้"
"ใครพี่อิง ใคร.."
"พี่ไม่รู้ พี่รู้แค่ว่า พี่จะทำให้เค้าผิดหวังไม่ได้ เดี๋ยวเค้าจะไม่รักพี่ เค้าจะทิ้งพี่ "
"พี่อิง.."
"ไม่จริงใช่ไหม พี่ไม่ได้โดนข่มขืนใช่ไหม "
"......"
"ไม่ ไม่ มันไม่จริง "
"พี่อิง พี่สงบสติอารมณ์หน่อยสิ พี่เพิ่งจะหายนะ"
"ไม่จริง "
ผมพูดซ้ำคำเดิมๆ
พร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
"ม่ายยยยยย ..."
ผมเริ่มร้องตะโกนบ้าคลั่งอย่างคนเสียสติ
จนน้องชายผมมันต้องจับตัวผมกดลงไปกับเตียง
ก่อนจะกดเรียกพยาบาล
"ไม่ "
"...."
"ไม่จริง "
ผมยังคงเพ้อถ้อยคำเดิมๆ
"ว่าไงครับ "
คุณหมอเปิดประตูเข้ามาทักทายอย่างแจ่มใส
"คุณหมอ ผะ ผม แค่โดนแทง แล้วก็โดนฟาดหัวใช่ไหม ผมไม่ได้โดนข่มขืนใช่ไหม "
"....."
คุณหมอนิ่งเงียบ
พร้อมกับทำสีหน้าลำบากใจ
"คุณหมอบอกมาเถอะครับ ว่าผมโดนข่มขืนรึเปล่า "
"เอ่อ จากผลการตรวจ คุณมีร่องรอยจากการโดนทุบที่บริเวณศรีษะ โดนของมีคมแทงที่ท้อง และ เอ่อ โดนทำทารุณกรรมทางเพศที่ช่องทวารหนักอย่างรุนแรง จนเป็นแผลฉีก..."
"ไม่จริงงงงงงง "
ผมยังไม่ทันที่จะได้ฟังคำพูดของคุณหมอจนจบ
ก็ร้องขึ้นมาจนสุดเสียง
ก่อนจะลุกขึ้นไปหาคุณหมอ
แต่เพราะความอ่นเพลียของร่างกาย
ทำให้ไม่สามารถที่จะทำอย่างนั้นได้
จึงต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแทบเท้าคุณหมอแทน
"ผมไม่ได้โดนข่มขืนใช่ไหม "
"......"
"แล้วผมจะไปมองหน้าเค้าคนนั้นได้ยังไง ผมจะทำให้เค้าผิดหวังไม่ได้ ผมจะไปมีใครไม่ได้ ผมจะมีคนอื่นได้ยังไง"
ผมก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงแทบเท้าคุณหมอ
ที่ยังคงยืนนิ่งอึ้งเหมือนกับไม่รู้จะทำอะไรเช่นกัน
พร้อมกับพร่ำเพ้อพรรณนาหาคนที่ไม่มีตัวตน
"ผมไม่มีหน้ากลับไปหาเค้าคนนั้นแล้ว ผมมันไม่บริสุทธิ์แล้ว "
ผมเริ่มที่จะนิ่ง
น้ำตาเริ่มจะหยุดไหล
ต่างจากเลือดที่เริ่มไหลจากรอยแผลเข็มน้ำเกลือที่หลุดไประหว่างที่ผมลุกขึ้นมาหาคุณหมออย่างรวดเร็ว
"ผมไม่บริสุทธิ์ ฮ่าๆ ๆ คนไม่บริสุทธิ์ คนที่ไม่น่าไว้ใจ ฮ่าๆ ๆ กำลังจะโดนทิ้ง "
"คุณหมอครับ พี่ชายผมเป็นอะไรไป "
น้องชายผมมันทำท่าจะเดินเข้ามาพยุงผมลุกขึ้น
"ฮ่าๆ ๆ เป็นอะไรไป ฮ่าๆ ๆ ก็เป็นคนหลายผัวไง ฮ่าๆ ๆ "
"......"
"ชั้นนอนเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง"
ผมหันไปแหวใสน้องชาย
พร้อมก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
พร้อมกับสติที่เริ่มคิดล่องลอย
ไปกับเรื่องราวหลากหลายที่มันเกิดขึ้น
ซึ่งก็ไม่สามารถที่จะจับต้นชนปลายได้ถูกว่าอะไรเป็นอะไร
พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดที่บริเวณสายน้ำเกลืออีกครั้ง
เหมือนกับมีคนเอาอะไรมาแทงสักอย่าง
และผมก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนเร่งยา
ก่อนที่จะรู้สึกเป็นสุขและสติก็ดับวูบไป
............................
............................
............................
ผมรู้สึกตัวอีกครั้ง
ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันประมาณสองสามคนดังอยู่รอบๆตัว
" เฮ้ย เจ๊ตื่นแล้วว่ะ"
เสียงคนที่อยู่ข้างๆ ผมดังขึ้น
พอผมืมตาขึ้นดูจึงได้รู้ว่าเป็นไอ้เดนั่นเอง
ที่กำลังยืนเอาแจกันดอกไม้มาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงผม(ไอ้เดมันทำจริงๆนะ ไม่ได้พิมพ์ผิด)
พอสิ้นเสียงของไอ้เดเท่านั้นแหละ
ทุกคนที่อยู่ในห้องก็กรูกันเข้ามายืนรอบเตียงผมในทันที
ซึ่งก็จะเป้นใครไม่ได้
ก็มีไอ้เอิง
ไอ้กิก
และไอ้กัน
ซึ่งรวมกับไอ้เดที่ยืนอยู่แล้วก็ครบแก๊งค์พอดี
"พี่อิง.."
น้องชายผมมันเรียกชื่อผม
พร้อมกับทำหน้าลุ้นๆ
"หืม ... มีไร"
ผมถามกลับมันเสียงเบาเหมือนปกติ
ทำเอามันยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที
มันคงกลัวว่าผมจะสติแตกอีกแน่ๆ ถึงได้ลุ้นขนาดนี้
"แล้วนี่ไม่ไปเรียนกันรึไง แห่กันมาทำไมเยอะแยะเนี่ย "
ผมหันไปฟูดกับพวกมันทุกคน
ที่มายืนหน้าสลอนทั่วหน้า
"เหลือสอบอีกตัวเดียวเอง เดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว วันนี้ไม่มีสอบครับพี่อิง"
ไอ้กิกมันพูดกับผม
"อ้าวหรอ แล้วนี่มีสอบอีกวันไหนเนี่ย"
"พรุ่งนี้ครับ"
ไอ้กันตอบขึ้นมาบ้าง
"อ่านหนังสือกันรึยังเนี่ย "
"อ่านแล้วแหละ เนี่ย ก็หอบหนังสือมาอ่านด้วย"
ไอ้เดชี้มือไปที่กองหนังสือ
"โห นี่กะจะมาอ่านนี่กันหมดทุกคนเลยรึไง"
"ก็ไอ้เอิงมันไม่ยอมไปไหนนี่เจ๊ พวกผมก็ไม่อยากทิ้งมัน เลยมานี่หมดแหละ ดีซะอีก เปลี่ยนบรรยากาศ "
"เออ ดี แล้วก็ตั้งใจอ่านกันล่ะ ไม่ต้องมาห่วงพี่หรอก "
"ค้าบบบบ"
พวกมันสี่คนรับปากกันแข็งขัน
"เออ แล้วนี่ไม่มีข้าวมั่งหรอ พี่ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว รู้สึกจะกินควายได้ทั้งตัวแล้วมั้ง"
"โหพี่อิง เป็นแบบนั้นก็ดีดิ จะได้แข็งแรงเร็วๆ "
ไอ้กิกพูด
"เดี๋ยวผมไปเอามาให้ พยาบาลเพิ่งจะเอามาให้เมื่อกี้เอง"
แล้วน้องชายผมมันก็เดินไปจัดแจงหาอาหารมาให้พร้อมที่ตรงหน้าผม
ก็อก ๆๆ
ในจังหวะที่ผมกำลังกินข้าวอยู่
ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา
พร้อมกับคนสี่คนท่ก้าวเข้ามาอย่างพร้อมหน้า
"พี่ลักษณ์ พี่นิด หวัดดีครับ ไอ้ฝนไอ้ต้น มาได้ไงเนี่ย "
"อ้าว ไม่ให้มาได้ไง น้องชายพี่ป่วยทั้งคน "
พี่ลักษณ์พูดพร้อมกับเอาช่อดอกไม้มาให้
"อ่ะ ขอให้ร่างกายแข็งแรงนะ ลืมๆ มันไปซะเถอะไอ้เรื่องที่มันไม่ควรจะจำน่ะ"
พี่นิดยื่นกระเช้ารังนกให้
พร้อมกับอวยพร
"ลืมเรื่องไรพี่ "
ผมมองหน้าพี่แกอย่าง งงๆ
ทำเอาพี่นิดต้องหันไปมองหน้าคนอื่นๆเลิก ลั่ก
"ไม่มีไรหรอกพี่อิง เรื่องงานที่มีปัญหาไง แต่ตอนนี้ได้ข่าวว่าพ่นิดเคลียร์ให้แล้วนี่ ใช่ไหมครับพี่นิด "
ไอ้เอิงพูดพร้อมกับพยัดพเยิดให้พี่นิด
"อะ เอ่อ ใช่ พี่จัดการเคลียร์เรื่องลางานให้แล้วนะ "
พี่นิดพูดพร้อมกับทำหน้าสงสัยไม่หาย
ซึ่งก็ไม่ต่างกับอีกสามคนที่มาพร้อมกันมากนัก
"นี่พี่อิง ผมอุตส่าไปเลือกเองเลยนะเนี่ย "
ไอ้ต้นรีบเข้ามายื่นกระเช้าผลไม้ให้ในทันที
"อี๋ ไอ้ต้น ชั้นได้ข่าวว่าแกให้ไอ้น้ำ แผนกสถานที่เลือกให้นี่ยะ มาทำเป็นเอาหน้า"
ไอ้ฝนยังคงกระแนะ กระแหนไอ้ต้นเช่นเคย
"มันก็เหมือนกันแหละน่า "
มันจ้องสายตาอาฆาตไปให้ไอ้ฝน
เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนที่อยู่ในห้อง
ที่สองคนนี้มันชอบทำตัวเหมือนเด็ก ๆ
นี่ถ้าไม่มีพี่ลักษณ์ ผมคงคิดว่าไอ้สองคนนี้มันแอบชอบกันแน่ๆ
แต่ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกครับ
เพราะไอ้ฝนกับไอ้ต้น มันเป็นญาติกัน ถึงจะห่างๆ ก็เถอะ
ซึ่งได้ข่าวว่ามันเองก็เพิ่งจะรู้ตัว
ตอนที่มันคุ้นๆ นามสกุลของกันและกันนั่นแหละครับ
"ไอ้สองคนนี้นี่ เป้นไรกันนะ เจอกันทีไรกัดกันอยู่ได้ "
พี่ลักษณ์พูดอย่างอารมณ์ดี
"พวกเราไม่ใช่หมานะพี่ลักษณ์"
ไอ้ต้นพูด
"ใช่ "
ไอ้ฝนเสริมทัพทันที
"ทียังงี้มาทำเป็นเข้าข้างกัน เออ แล้วพี่รู้ข่าวผมได้ไงเนี่ย "
" ก็ไอ้เอิงน่ะสิ เข้าไปที่โรงแรม ไปหาพี่ บอกให้ลางานให้อิงหน่อย ตอนแรกพี่ก็ตกใจมาก กะจะมาตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่ติดงานปลีกตัวไม่ได้จริงๆ แล้วยิ่งอิงมาลาไปก็ยิ่งวุ่น ช่วงนี้ว่างๆ เลยแวะมาหน่อย เดี๋ยวก็ต้องกัลบไปแล้วแหละ เดี๋ยวหัวหน้าบ่นว่าไอ้สี่ตัวนี่หายหัวไปไหน "
พี่นิดพูดพร้อมกับหัวเราะ
ก็พี่แกเล่นโดดงานมาตั้งสี่คนนี่ครับ
ถึงจะเป็นเวลาพักเที่ยงก็เถอะ แต่กว่าจะไปถึงที่โรงแรมก็ต้องกินเวลางานไปบ้างแน่ๆ
"ผมทำให้พวกพี่ลำบากแท้ๆ "
"เฮ้ย ลำบากอะไรล่ะ พูดอย่างกับพวกเราเป็นคนอื่นคนไกลยังงั้นแหละ อีกอย่าง ใครจะรู้ว่าเราจะเป็นอะไรล่ะ "
พี่ลักษณ์เดินเข้ามาลูบหัวผม
"เอาเป็นว่า หายไวๆ แล้วกันนะ เดี๋ยวพวกพี่ต้องไปแล้ว ไว้วันหลังจะมาเยี่ยมใหม่ "
เสร็จแล้วพวกพี่ๆ ก็เดินออกไป
ไอ้พวกสี่ตัวนั้นก็หันกลับไปตั้งใจอ่านหนังสือเช่นเดิม
ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมดีใจมาก
เพราะไม่คิดว่าพวกมันจะตั้งใจเรียนกันได้ขนาดนี้
ก๊อก ๆ ๆ
พอผมกินข้าวเสร็จ
ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง
ในตอนแรกผมเองก็นึกว่าเป็นพยาบาล
แต่...
"ไอ้ว่าน "
ใช่แล้วครับ
ไอ้ว่านมันเดินถือช่อดอกไม้(อีกแล้ว)เข้ามาพร้อมกับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง
ที่ถือกระเช้าเครื่องดื่มบำรุงร่างกายกระเช้าใหญ่
"""""""""""""""""""""""""""""""
พรุ่งนี้สอบแล้วววว
ขอเสียงเชียร์ เอ้ย อวยพรหน่อยค้าบบบบ
สาธุ
ปล.ไม่ต้องแปลกใจที่เอามาลงเร็วนะครับ
เพราะจะเอาแน่เอานอนอะไรกับผมไม่ได้หรอก ฮ่าๆ ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
