ตอนที่ 40“ ดูสนิทกันจังเลยนะ " เสียงแซวที่ผมได้ยิน หันไปตามเสียงของคนแซวที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ในระหว่างที่กำลังนั่งเล่นเครื่องบินบังคับเก้าที่กำลังมีความสุข มันนั่งอยู่บนตักผม
“ พูดมาก "
“ นี่ ไปเล่นน้ำกันมั้ย "
“ เล่นน้ำ " ผมส่ายหน้าตอนที่มันชวน เกลียดที่สุดก็คือทำให้ตัวเองเปียกโดยที่ยังใส่เสื้อผ้า คิดถึงตอนทีต้องขึ้นจากน้ำแล้วรอให้เสื้อผ้าแห้ง ไม่ชอบเลยอะไรแบบนั้น " งั้นก็ไปดูเฉยๆก็ได้ ไปถ่ายรูปกูกับน้ำใสๆ "
“ มึงสวยขนาดนั้นเลย "
“ อ๊ะ แน่นอน " มันทำท่ามันใจก่อนจะสะกิดไหล่เก้า " เก้าไปเล่นน้ำกัน "
“ พี่เสือเล่นน้ำเปล่า " มันหันมาถามผม ผมก็ส่ายหน้า " งั้นเก้าก็ไม่เล่น เพราะพี่เสือไม่เล่น "
“ ให้มันน้อยๆหน่อยมึง เมื่อวานยังหวงกูกับมันอยู่เลย วันนี้คืออะไร มันสอนเล่นเครื่องบินบังคับเข้าหน่อยเปลี่ยนพรรคเปลี่ยนพวกเลยเหรอ ไม่รักกูแล้วเหรอ "
“ ไม่ใช่น้า ไม่ใช่ " มันส่ายหน้าก่อนจะหันมามองปิง เก้าลุกขึ้นจากตักผมเดินไปนั่งบนตักปิงทันที " ไม่ใช่นะพี่ปิง เก้ารักพี่ปิงนะ "
“ เครื่องบินตกแล้ว " เพราะไม่ได้มอง เครื่องบินที่ไม่ได้มองก็เลยตกลงไปในไร่ชา เก้าลุกขึ้นยืน
“ เครื่องบินตกแล้ว เครื่องบินตกแล้ว เครื่องบินของเก้า " มันวิ่งลงไปชั้นล่าง ท่าทางตกใจของมัน ผมลุกเดินไปดูที่ระเบียงโชคดีที่ไม่ได้หายไปไหนคนงานที่กำลังเก็บชา เก็บไว้ให้แล้ว เพราะทุ่งชากว้างขนาดนี้ถ้าหายจริงๆคงต้องหากันเป็นวันๆแน่
“ กูจะไปจัดเสื้อผ้าหน่อย มึงรออยู่นี่นะ "
“ ไปไหน "
“ เล่นน้ำไง "
“ กูขี้เกียจ กูไม่เล่นนะ "
“ ไม่ต้องเล่นหรอกน่า แค่ไปดูกูเล่นก็พอ ไปเป็นเพื่อนกัน "
“ อื้ม " พยักหน้าตามใจอีกคนที่ก็เดินออกไปจัดของ ผมเดินลงไปชั้นล่างเพื่อรอเก้า มันวิ่งมาแบบกระหือกระหอบ " ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ " ผมลูบหัวมัน เก้ามองซ้ายขวา
“ พี่ปิง พี่ปิงละครับ "
“ ไปจัดเสื้อผ้า เราจะไปเล่นน้ำกัน "
“ พี่เสือเล่นมั้ย " มันเงยหน้าขึ้นมาถามอีกครั้ง ผมก็ยังส่ายหน้าเหมือนเดิม
“ เก้าไม่อยากเล่นเลย แต่อยากเอาเครื่องบินไปเล่นที่ลำธาร "
“ เป็นลำธารเหรอ " ผมถามอีกคนมันก็พยักหน้า
“ เป็นน้ำแค่หัวเข่าของพี่ปิงตรงนี้ " เอามือไปจับที่หัวเข่าของตัวเอง ก่อนจะเอามาจับที่อก " แต่ของเก้าตรงนี้ "
“ อย่างงั้น เหรอ " เด็กน้อยยิ้มกว้างมาให้ ผมก็ยิ้ม
“ แต่ว่าหินเยอะ ปู่กับย่าไม่ชอบให้เราไป แต่พี่ปิงชอบไป พี่ปิงชอบเล่นน้ำ "
“ ไม่เคยสังเกตว่ามันเป็นแบบนั้น " ผมรู้สึกแค่ว่ามันชอบแช่น้ำเลยเป็นคนอาบน้ำนานในห้องน้ำของเรา ปิงมักมีสบู่สำหรับแช่ตัวหลากหลายยี่ห้อ อาบน้ำทีนึงเป็นชั่วโมงๆ แต่ไม่ยักจะคิดไปว่ายน้ำที่สระของคอนโด " แล้วทำไมหินเยอะแล้วปู่กับย่าไม่ให้ไป "
“ ปู่กับย่ากลัวพี่ปิงเจ็บ "
“ เจ็บยังไง "
“ ก็หินในน้ำทำให้เจ็บ " ไม่เข้าใจ ผมอยากจะบอกมันแบบนั้นแต่คิดว่ายิ่งถามก็ยิ่งไม่เข้าใจ เลยปล่อยผ่านไปคงเป็นอะไรที่ดีกว่า
“ ไปกันเถอะ เสร็จแล้ว " ปิงกระชับเป้ที่ตัวเองสะพายมา เป้ใบเล็กๆที่ไม่รู้มีอะไร
“ แล้วไปยังไง "
“ เดินไป " ขมวดคิ้วมองมัน ปิงก็ยิ้ม
“ ไม่ไกลหรอกน่า เดินได้ๆ "
ขาที่เดินตามกันออกมาจากบ้าน ลำธารที่ไม่ไกลของปิงแต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นเพราะเดินเท้ามายี่สิบนาทีแล้วแต่ยังไม่ถึงเลย ปิงจับมือเก้าเดินร้องเพลงไปตามทาง กระเป๋าที่มันกระชับขึ้นหลายๆครั้ง ผมที่เดินตามหลังก็ก้าวให้เร็วขึ้นเพื่อดึงมันมาถือไว้เอง กระชับกระเป๋าที่หนักนิดหน่อยเดินนำมันไป
“ จะเอาไปไหน " คำถามของปิง ผมหันมาบอก
“ หนักก็บอกจะถือให้ เห็นตกไหล่อยู่หลายที รำคาญลูกตา "
“ พี่เสือใจดีกับพี่ปิงจังเลย " เก้าบอก ผมก็หันไปเดินนำหน้ามัน แอบยิ้มกับคำพูดของเด็กแล้วก็ปิงที่ได้ยินตามหลัง
“ ก็เสือแฟนพี่นิ ก็ต้องใจดีกับพี่อยู่แล้ว "
“ แต่พี่เสือก็ใจดีกับเก้า เพราะว่าเก้าเป็นน้องของพี่ปิงใช่มั้ย "
“ อื้ม ใช่ แน่นอนสิ แม้จะปากเสียไปหน่อยก็เถอะแต่ก็ใจดีนะ "
“ จริงๆด้วย "
“ พูดมาก " ผมบอกแบบนั้นแต่พอถึงทางแยกก็เดินเลี้ยวไปอีกทางแบบไม่ได้ถามความเห็นเจ้าของพื้นที่
“ แล้วนั่นจะไปไหน มันไปทางนี้ " หันมาหาปิงที่ชี้ไปอีกทาง ก้มหน้าเดินตามที่มันบอก เสียงหัวเราะก็ดังตามมา
“ พี่เสือกำลังเขินนะ "
“ พูดมาก "
“ ไม่พูดมากก็ได้ " ปิงเข้ามาเดินข้างๆผม มัน กอดแขนของผมไว้ ขาที่กำลังเดินไปตรงทางข้างหน้า สักพักเก้าก็เดินมาจับแยกมือของผมกับปิงออกจากกัน มันเอามือมันทั้งสองมาจับมือผมกับปิงไว้คนละข้าง เก้าที่เดินอยู่ตรงกลางมันยิ้ม
“ เก้าเดินด้วยนะ "
เราเดินจูงมือกันมาจนถึงลำธาร เป็นลำธารเล็กๆที่เกิดจากน้ำที่ไหลลงมาจากเขา ระดับน้ำแค่เข่าอย่างที่เก้าบอกจริงๆ ผมนั่งตรงชานไม้ไผ่ที่ยื่นออกไป ปิงที่นั่งลงข้างๆ จับเก้าถอดเสื้อเหลือแต่กางเกง ก่อนจะเอาเสื้อชูชีพใส่ให้
“ พี่ปิง ทำไมเก้าต้องใส่ด้วย "
“ เดี๋ยวจมไง มึงว่ายน้ำไม่เป็น "
“ เก้าว่ายน้ำไม่เป็นหรอ " ผมถาม อีกคนก็พยักหน้า " จับโยนลงไปในน้ำเลยสิเดี๋ยวก็ว่ายเป็นเองเหละ "
“ ตลก ไอ้เชี้ยน่ากลัว น้องกูมีพ่อมีแม่จมน้ำตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ "
“ ไม่จมหรอก คนเรามีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดอยู่แล้ว " บอกไปแบบไม่ใส่ใจอีกคนก็ส่ายหน้า
“ ไม่เอาด้วยหรอก เกิดตะคริวแดกขึ้นมาจะทำยังไง " มันว่าแบบนั้นก่อนจะร่อนชายเสื้อของตัวเองขึ้น
“ จะทำอะไร "
“ จะเล่นน้ำ "
“ ไม่ต้องถอดเสื้อ ถอดทำไม " จับเสื้อของมันไว้ ปิงก็ยกยิ้ม
“ ไม่อยากให้เก้าเห็นหุ่นสวยๆของกูก็บอก "
“ งั้นก็ถอดเถอะ แต่กูเตือนมึงแล้วนะ ว่าอย่าถอด " ผมถอนหายใจกับมัน ปิงร่อนเสื้อของตัวเองขึ้นสูง ผมยกยิ้ม ตอนที่เก้าก้มย่อตัวลงนั่งแล้วเอานิ้วไปจิ้มลงบนรอยแดงตามตัวของมัน
“ พี่ปิงเป็นอะไรไม่รู้ สีแดงๆเต็มตัวเลย "
“ เอ่อ.. ยุงกัดนะ " คำตอบเบสิคที่ทำให้มันเปลี่ยนใจที่จะถอดเสื้อทันที ผมหัวเราะก็เลยโดนตีเข้าให้ที่แขน
“ เดี๋ยวกูก็ต่อยเลยมาตีกู "
“ ก็มึงอะ "
“ กูบอกแล้ว ว่ากูเตือนมึงแล้ว "
“ ชิส์ ก็นึกว่าจะหวงกู " ยกมือขึ้นลูบหัวมันตอนที่พี่ปิงเอ่ยคำนี้
“ สำคัญตัวเองผิดตลอดเลยนะมึงน่ะ "
“ ไม่ต้องเลย " ปัดมือผมออกตัวมันก็ลุกขึ้นยืน ขาที่ก้าวออกไปยืนที่ตรงขอบชานไม้ไผ่ที่ยื่นออกไปก่อนจะหย่อนตัวเองลงไปในน้ำ " เย็นนนนนน มาเร็วเก้า กระโดดลงมาเลย "
“ ได้เลย " เสียงน้ำที่กระเด็นขึ้นมา ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนยาว มองท้องฟ้าแจ่มใส่กับเสียงนกร้องที่ตัวเองได้ยิน แต่เสียงโวยวายของคนเล่นน้ำก็ชวนให้ หันไปมองตลอด
“ วันนี้กูจะสอนมึงว่ายน้ำนะ "
“ ครับ " ไม่ว่าจะให้ทำอะไร ถ้าปิงขอก็ดูเหมือนเก้ามันจะทำให้ทั้งหมด เสียงหัวเราะผสมกับเสียงน้ำที่ขาเล็กๆกำลังตี ผมเผลอยิ้มออกมาตอนที่เห็นรอยยิ้มของพวกมัน
“ ถอดชูชีพแล้วก็หัดสิ มึงทำแบบนั้น มันก็ไม่ได้หัดลอยตัวหรอก โง่จริง "
“ แต่ถ้าเก้าจม "
“ มันไม่จมหรอกน่า " ปิงทำท่าคิดก่อนจะหันมองหลานมัน
“ มึงกล้ามั้ย "
“ กล้า!! “ พยักหน้าแบบมั่นใจ ปิงก็อุ้มมันมานั่งบนชานไม้ไผ่ ถอดเสื้อชูชีพให้ก่อนจะอุ้มมันลงไปอีกครั้ง
“ มึงเอามือสอดตรงท้องแล้วให้เก้าก็ตีขา "
“ อื้ม " พยักหน้ามันก็ทำตามผม สายตาของมันจ้องอยู่แค่ที่เก้า ที่กำลังหัดตีขาอยู่ในน้ำ
“ กลั้นหายใจแล้วเอาหน้าจุ่มลงไปในน้ำด้วย จะได้ฝึกหายใจใต้น้ำ "
“ มึงมาสอนเองเลยมั้ยสัด พูดมากอยู่ได้ "
“ งั้นไม่พูดล่ะ " ผมบอกก่อนจะหลับตาลง ทำเป็นไม่ใส่ใจแต่ก็เปิดตานิดหน่อยเป็นระยะตอนที่มันกำลังสอนเก้าว่ายน้ำ เอาจริงๆการสอนเด็กว่ายน้ำไม่ได้สนุกหรอก น่าเบื่อแถมยังเมื่อย แล้วคนที่เบื่อง่ายอย่างมันอีกไม่นานต้องเลิกไปแบบดื้อๆแน่ๆ
“ เก้า เมื่อยยัง "
“ ยังครับ "
“ ยังเหรอ " เด็กชายที่กำลังตั้งใจว่ายน้ำ ท่าทางขันแข่งต่างการปิงที่ถอนหายใจออกมา เพิ่งสอนไปไม่ถึงยี่สิบนาทีเบื่อซะแล้ว " แต่กูว่า มึงไปใส่ชูชีพแล้วมาเล่นอย่างอื่นกับกูดีกว่า "
“ เบื่อแล้วก็บอกน้องมันไปตรงๆ " ผมว่า เก้าก็ถามปิง
“ พี่ปิงเบื่อแล้วเหรอ "
“ เปล่า แค่เมื่อยแขนนิดหน่อย "
“ งั้นเก้าไปใส่เสื้อชูชีพก็ได้ พี่ปิงจะได้ไม่เมื่อยแขน " พยักหน้าแบบว่าง่าย ปิงก็หันมาจ้องผม
“ ไอ้เสือปากหมา " ผมยักไหล่ตอบมัน ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว ผมมองมันที่ดึงตัวเองขึ้นมานั่งตรงชาน ปิงหันตัวมาหา " ไม่คิดจะเล่นน้ำหน่อยเหรอ "
“ ไม่ล่ะ กูไม่อยากให้เสื้อเปียก "
“ แค่นั้นเอง " มันยื่นมือมาเขย่าแขนผมอ้อนๆ " น่า เล่นหน่อยน้าา เสื้อเปียกเดี๋ยวก็แห้ง กูเหงาไม่มีเพื่อนเล่น "
“ ไปเล่นกับเก้าสิ "
“ ก็ไม่หนุกเท่าเล่นกับมึงนี่ " มันว่าเสียงเบาๆ ผมก็ส่ายหน้า
“ ไม่เอา "
“ ชิส์ " เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนมันจะกระโดดลงไปเล่นในน้ำอีกครั้ง เสียงหัวเราะเฮฮาของมันทั้งคู่ ว่ายน้ำอยู่ในลำธารอยู่นานจนผมเองก็เผลอหลับไปเพราะอากาศเย็นๆรอบตัว
“ เสือ เสือ .. เสือ "
“ พี่เสือ พี่เสือ "
“ หื้ม " ผมลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงเรียกเบาๆ สลับกับเสียงหนักๆ ที่ดังอยู่ใกล้ๆ หยดย้ำไหลลงมากระทบกับหน้า แล้วพอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเก้ากำลังก้มลงเขย่าตัวผมอย่างแรง นัยส์ตาของมันแดงกล่ำผมลุกขึ้นนั่ง " หื้ม เป็นอะไร "
“ พี่ปิง " มันชี้ไปที่ชานไม้ไผ่ที่ปิงกำลังยืนอยู่ หน้าตาซีดๆของมัน กำลังมองมาทางผม
“ เรียกตั้งนานหลับอยู่ได้ ช่วยหน่อย "
“ แล้วเป็นอะไร " ผมถามตอนที่เดินออกไปหาแล้วยื่นมือออกไปจับมือมันให้ดึงขึ้นมานั่ง
“ ขาพลิกแล้วหินก็บาด "
“ ห๊ะ! ไหนดูหน่อย " ผมยกเท้าข้างขึ้นมาดู เลือดที่ไหลอาบออกมา แผลไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่ได้เล็กเลย " มึงเจ็บขาข้างนี้ด้วยใช่มั้ย "
" อื้ม " มันพยักหน้า
" เล่นยังไงของมึง ไม่ดูแลตัวเอง " ผมบอกอีกคนก็ทำหน้ามุ้ย " มาจะดูให้ "
“ เก้าหยิบผ้าขนหนูในกระเป๋าให้พี่เสือหน่อย "
“ ครับ " ผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวถูกยื่นมา ผมเช็ดเลือดที่ไหลออกเพื่อดูแผลก็ไม่ใหญ่อย่างที่คิดจริงๆ แต่หนังเปิดเลือดก็เลยออกเยอะ ผมเอาผ้าขนหนูพันเท้าไว้ก่อนเพื่อห้ามเลือด ก่อนจะจับข้อเท้าของมันพลิกไปมา
“ โอ๊ย! เจ็บอะ เจ็บๆ เสือ "
“ สมน้ำหน้า มึงเล่นยังไงของมึง "
“ ก็แหม เพลินไปหน่อย ลืมไปด้วยว่าตรงนั้นมีหินเยอะ "
“ สะเพร่า " ผมบอก ก่อนจะถอนหายใจ ผมหันไปหาเก้า ดึงมันมาใกล้ตัวถอดชูชีพก่อนจะใส่เสื้อให้ " กลับกันได้แล้ว "
“ กลับได้ไงกูเดินไม่ไหว "
“ ขึ้นมาสิ " หันหลังให้มัน แต่คนเจ็บที่ต้องขึ้นมาบนหลังผมก็นิ่ง ผมหันไปมอง " ทำไมไม่ขึ้นมา "
“ เดี๋ยวเสื้อมึงเปียก มึงไม่ชอบให้เสื้อของมึงเปียก "
“ ขึ้นๆมาเถอะน่า เสื้อเปียกเดี๋ยวมันก็แห้ง " ผมตะคอกมันแบบรำคาญปิงก็หยุดที่จะเถียงแล้วดึงตัวเองขึ้นมากอดคอผมไว้ ขาดันตัวเองให้ลุกขึ้นผมกระชับตัวมัน เก้าที่รู้หน้าที่มันสะพายกระเป๋าเป้ก่อนจะเอื้อมมือมาจับชายเสื้อของผมไว้
“ อารมณ์เสียเหรอ " ปิงถามแต่ผมก็ไม่ตอบ ยังคงก้าวเท้าไปข้างหน้า ระยะที่ไกลที่เราเดินมา ผมกระชับตัวมันขึ้นอีกครั้ง เสื้อเปียกไปหมดเพราะน้ำจากตัวของคนที่กำลังเจ็บไหลซึมลงมา " เสือ อารมณ์เสียเหรอ " มันกอดผมตอนที่เอาหน้ามาใกล้ ผมรู้สึกว่าตัวเองไมไ่ด้มีสีหน้าท่าทางอะไรตอบกลับมันไปเลยสักนิด แต่นั่นคงทำให้มันใจไม่ดี " เสือ "
“ แค่ไม่ชอบเวลาที่มึงเจ็บตัว "
“ ขอโทษ "
“ เมื่อไหร่จะคิดได้ว่า ไม่ใช่ตัวมึงคนเดียวอีกแล้วนี่เป็นเจ้าของร่างกายตัวเอง " แต่กูเองก็เป็นหนึ่งในเจ้าของนั้น กูที่ทั้งหวงแล้วก็ห่วงมึง ทำไมไม่คิดบ้างว่า มีกูที่เป็นห่วงอยู่ ผมอยากจะตะโกนบอกมันออกไป แต่ก็ตัดใจที่จะพูดออกไปแค่นั้น
“ เสือ "
“ อะไร "
“ ขอโทษนะ ที่ทำให้เป็นห่วง " มันกอดคอของผมไว้แน่น " ขอโทษที่ทำให้เสื้อของมึงเปียกด้วย "
“ ช่างมันเถอะ พูดมากอยู่ได้ ก็บอกแล้วไง ว่าเสื้อเปียกเดี๋ยวก็แห้ง "
“ นี่..ยังจำเรื่องที่บอกว่า อยากฟังคำว่ารักได้มั้ย " มันซบอยู่ตรงไหล่ของผมตอนที่พูดคำนั้นออกมา ผมพยักหน้าก่อนจะตอบ
“ อื้ม ทำไม "
“ จะบอกว่า ถ้ามึงอยากจะพูดก็อยากจะฟังเหละนะ แต่ถ้ามึงไม่อยากจะพูดก็ไม่เป็นแล้วเหละ "
“ ทำไม " ทั้งๆที่เมื่อวานยังบอกว่าอยากฟังอยู่แท้ๆ
“ ก็สิ่งที่มึงทำ มันก็บอกกูอยู่แล้ว ว่ามึงรักกูมากแค่ไหน ก็มันช่วยไม่ได้ ที่กูจะมีแฟนที่เก่งการกระทำมากกว่าคำพูด " แต่ถ้าพูดให้ถูกคือ ถ้าบอกก็คงอยากจะฟัง ถ้าบอกก็คงจะดีใจมากๆ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันรู้สึกยังไง แต่ปากก็หนักเกินกว่าจะพูดออกไปอยู่ดี
“ ยังเจ็บเท้าอยู่มั้ย "
“ ก็เจ็บ "
“ ทีหลังก็ระวังตัวให้มากกว่านี้ "
“ อื้ม " พยักหน้าตามคำสั่งของผม " ขอโทษทั้งๆที่มึงไม่ชอบให้เสื้อเปียกแท้ๆ เลย "
“ มึงสำคัญกว่าเสื้อของกู งสำคัญกว่าสิ่งที่กูไม่ชอบ "
“ เสือ "
“ เงียบไปเลย ไม่ต้องพูดอะไรหรอก " เพราะรู้ว่ามันต้องล้อ เลยไม่อยากจะฟัง ก็ตอนนี้รู้สึกแก้มกับหูจะร้อนไปหมด ปิงหอมแก้มผม
“ แบบนี้รึเปล่า คำบอกรักที่ไม่มีคำว่ารัก "
“ ไม่รู้สิ "
“ เดี่ยวนี้น่ารักขึ้นเยอะเลยนะ หัดพูดจาเข้าหูกูด้วย ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่มึงกำลังปรับปรุงตัวให้ดูดีขึ้นกูรู้นะ อยากให้มีสาวมาจีบรึไง " ยื่นมือมาหยิกแก้มก่อนจะถอนหายใจออกมา " แค่นี้ยังมีสาวมาจีบไม่พอรึไง "
“ เปล่า ไม่ได้ทำเพราะแบบนั้น "
“ แล้วทำไมถึงพูดจาดีขึ้น "
“ มึงชอบแบบใช่มั้ย คนพูดจาดีๆ "
“ ก็ต้องชอบสิ "
“ กูทำเพราะเหตุผลนั่นเหละ " เหตุผล ทั้งหมด ก็เพราะว่า มึงชอบ
“ เสือ "
“ บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเรียกกูด้วยเสียงแบบนั้น น่ารำคาญ "
“ สยิวก็บอก "
“ น่ารำคาญ " ผมย้ำ แต่ปิงที่กำลังยิ้มก็ทำได้แค่กอด
“ กูมีความสุขจัง "
“ แต่กูหนักจัง โทษทีเถอะ มึงอ้วนขึ้นรึเปล่า หนักเป็นหมูเลยไอ้เหี้ย "
“ โอ๊ย ไอ้สัดกูออกจะร่างดีขนาดนี้ หมูเหี้ยอะไร " มันยกมือขึ้นตีที่หลังผม " เมื้อกี้ยังพูดจาหวานๆกับกูอยู่เลย พอชมเสร็จปากเหี้ยเลยนะ "
“ กูชอบแบบนี้ "
“ มึงชอบแกล้งคนที่มึงรักเหรอ มึงเป็นเด็กอนุบาลรึยังไง "
“ ใช่ กูเป็นเด็กอนุบาล "
“ ไอ้บ้า เดี๋ยวรักตายเลย พี่เสือของน้อง " แขนที่กอดอยู่ตรงคอรัดแน่นขึ้น ผมกระชับตัวมัน ตอนที่เก้าที่เดินมาเงียบๆข้างๆ ปล่อยมือจากแขนแล้ววิ่งออกไป
“ กลับมาแล้ว คร๊าบบบบบบ " มันวิ่งเข้าไปหาปู่แล้วก็ทุกคนที่ออกมายืนรอพวกเราอยู่หน้าบ้าน " ปู่ๆ พี่ปิงเลือดไหลเต็มขาเลย เดินไม่ได้ด้วย "
“ เว่อร์ไปแค่หินบาดนิดหน่อยกับขาแผลง " ปิงบอก ผมที่เดินมาถึงหน้าบ้าน ทุกคนก็เปิดทางให้ไปหย่อนตัวเองลงบนเก้าอี้ให้คนเจ็บนั่ง
“ ไปที่ลำธารมาอีกแล้วสิท่า เปียกกันมาขนาดนี้ "
“ ก็แหม สายน้ำมันคู่กับปิงนี่น่า " มันว่าแบบนั้นก่อนจะยิ้มแห้งๆให้ กับย่าที่ยื่นมือมาหยิกที่แขน " โอ๊ย เจ็บ ย่าอ่า "
“ ลำบากเสือเลยเห็นมั้ย ต้องแบกเรากลับมานะ "
“ ปิงเบาจะตาย แค่นี้ไม่หนักหรอก โน๊ะ เสือโน๊ะ "
“ หนัก ยังกับแบกหมู "
“ ไอ้เชี้ย " มันสบถออกมา ผมที่ยกยิ้มก็นั่งลงตรงหน้า ยกเท้ามันขึ้นมาตั้งบนเข่า
“ จริงๆเลย ม่อน ไปเอายาทำแผลมาให้ย่าทีไป "
“ ค่ะ คุณย่า " ผมเปิดแผลของมันออก ตอนที่เช็ดเบาๆ มันก็ทำท่าจะหดเท้ากลับ
“ นิ่งๆ "
“ งั้นเสือก็ทำแผลให้ปิงนะ ปู่กับย่าจะเข้าไปรอ กินอาหารเย็นข้างในนะลูก "
“ ครับ " ผมตอบทุกคนก็เดินเข้าไปข้างใน รวมทั้งเก้าด้วย
“ ให้ย่าทำก็ได้ มึงคงทำแรง เดี๋ยวกูเจ็บแล้วดิ้นจะถีบหน้ามึงเอานะ "
“ ช่างมันเถอะ " ผมบอก ก่อนจะยื่นมือไปหยิบกระปุกยาที่พี่ม่อนหยิบมาให้ ใช้สำลีเช็ดแอลกฮอล์ก่อนจะเช็ดไปรอบๆแผล ปิงนั่งบิด
“ เชี้ย แสบมากกกก โอ๊ยยย พี่เสือ ฮืออ "
“ มึงจะโดนฆ่ารึไง เงียบๆ " ผมบอก มันก็หุบปากแน่น เป่าเบาๆลงบนแผลก่อนจะทาเบต้าดีนลงไปปิงหดเท้ากลับนิดหน่อยแต่ผมก้ยังเป่าเท้ามันเบาๆ อยากให้ยาซึมเข้าไปเร็วๆมันจะได้เจ็บน้อยลงหน่อย ผมติดพาสเตอร์แผ่นใหญ่ลงไปก่อนจะวางเท้ามันลงที่เดิม
“ จริงๆแล้ว ไม่ต้องเป่าแบบนั้นก็ได้ "
“ ไม่อยากฟังหมูร้องโหยหวนเหมือนโดนฆ่า "
“ ชิส์ ว่ากูอ้วนแล้วมึงละ "
“ กูมีกล้ามท้องก็แล้วกัน " พอบออกแบบนั้นคนที่อยากจะเถียงก็เหมือนจะเถียงไม่ออก " มาทายานี่ได้แล้ว " ผมฉีดยาคลายกล้ามเนื้อลงไปก่อนจะนวดเบาๆ อีกคนก็ทำหน้าแย่
“ เจ็บๆ เบาๆ กูเจ็บนะ มึงอะ รุนแรงกับกูตลอดเลย "
“ ขี้บ่น "
“ ก็มันเจ็บนี่หว่า " บอกแบบนั้นก่อนจะยื่นมือมาจับที่ข้อเท้าของตัวเอง " นี่ถามจริง มึงทำแบบนี้ให้กูเป็นคนแรกเลยมั้ย "
“ ถามทำไม "
“ ก็อยากรู้ "
“ อื้ม คนแรก " ไม่เคยอยากจะจับเท้าใครแล้วเอาเป่าหรอก ไม่ใช่สิ่งที่อยู่สูงเท่าไหร่อยู่แล้ว ปิงยิ้มตอนที่ได้รับคำตอบ
“ นี่ ตอนนี้ก็ไม่มีคนอยู่แถวๆนี้ กูขออะไรอย่างนึงสิ "
“ อะไร "
“ ตอนเด็กๆอะ เวลากูที่กูล้ม หรือว่าได้แผล พ่อจะคอยทำแผลให้กูตลอดเลย แล้วเวลาทำแผลเสร้จเค้าก็จะเสกคาถา "
“ กูไม่ทำ " บอกปฎิเสธทันที ตอนที่ฟังมันเล่าเรื่องนั้นจบ
“ นี่! ยังไม่รู้เลยว่าจะให้ทำอะไร "
“ ให้กูเป่าเท้าให้แล้ว เสกคาถา บอกว่าให้หายเร็วๆ "
“ รู้ด้วย "
“ กูไม่ได้โง่นี่ " เงยหน้ามองหน้ามัน ปิงที่กำลังทำหน้าอ้อนผม " ไม่ต้องทำหน้าเหมือนหมาอยากกินนมแม่ขนาดนั้น "
“ เสืออ่าา น้า นะๆ ทำให้หน่อย กูไมไ่ด้โดนทำแบบนี้ตั้งแต่พอกูเสียแล้วนะ "
“ ไม่ต้องมาดราม่า "
“ น้าา เสือ ทำให้หน่อย อยากให้มึงทำให้นะ " ยื่นมือมาประคองหน้าผมให้เงยขึ้นจ้องหน้ามัน " พี่เสือทำให้น้องหน่อยนะ " ผมถอนหายใจออกมาตอนที่ยกเท้ามันขึ้นมา เอาจริงๆตอนเด็กๆแม่ก็เคยทำให้ แต่ก็คิดมาตลอดว่าปัญญาอ่อนชะมัด
“ โอม มะลึกกึกึ้ย โอม มะลึกกึกึ้ย เพี้ยง หายไวๆ "
“ หึ ฮ่าๆ พี่เสือน่ารักจังเลย ขอบคุณนะ " มันก้มลงมาจูบปากผมก่อนจะดึงเข้ามากอด " มึงแม่ง เติมเต็มทุกอย่างที่กูขาดได้จริงๆด้วย "
“ กูไม่ใช่พ่อมึง "
“ ใช่อยู่นะ " มันยิ้ม " พ่อคุณทูนหัวไง ทูนหัวของบ่าว "
“ ปัญญาอ่อน "
“ พี่เสือกับพี่ปิง ปู่กับย่าให้เก้ามาบอกว่า ให้พี่เสือกับพี่ปิงไปกินข้าว " เสียงเล็กๆที่แทรกเสียงหัวเราะของปิง ดังขึ้นมา ผมพยักหน้าตอนที่ประคองปิงที่ก็เดินกระเผลกเข้าไปด้านใน
“ เดี๋ยวกูเดินเข้าไปเอง มึงเก็บยาเอาไว้ในกล่องเถอะ "
“ ใช้กูใหญ่เลยนะ "
“ แหม ก็กูเจ็บขานี่ หิวแล้วด้วย " ผมส่ายหน้า ตอนที่อีกคนเดินยิ้มกว้างออกไป แต่เก้าก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
“ ไม่เดินตามพี่ปิงไปล่ะ "
“ จะช่วยพี่เสือก่อน " มันยื่นมือมารับเหล่าสำลีที่ผมถืออยู่
“ งั้นช่วยเอาไปทิ้งให้หน่อยนะ "
“ ครับ " สองมือเล็กๆที่โกยเอาขยะพวกนั้นไปทิ้ง ก่อนจะวิ่งกลับมาหา " พี่เสือ "
“ หื้ม มีอะไร "
“ เก้า ยกพี่ปิงให้พี่เสือก็ได้นะ! “
“ ยกให้กูเหรอ " แต่มันก็เป้นของกูมาตั้งนานแล้วนะ ผมเถียงกับตัวเองในความคิด
“ อื้ม "
“ ก็พี่เสือดูแลพี่ปิงได้ ทำให้พี่ปิงยิ้มได้ตลอดเลย เพราะงั้นเก้าเลยจะยกพี่ปิงให้พี่เสือนะ ! แต่ว่า พี่เสืออย่าทำให้พี่ปิงเสียใจนะ เก้าไม่อยากให้พี่ปิงเสียใจ " ผมยิ้มตอนที่เก้าก้มหน้าพูดคำนั้นออกมาเหมือนไม่ค่อยกว้าพูด ผมย่อตัวลงตรงหน้ามันก่อนจะลูบหัวมันเบาๆ
“ ขอบคุณนะ ที่ยกของสำคัญของมึงให้กูนะ กูจะดูแลมันไว้อย่างดีเลย "
“ สัญญานะ " นิ้วก้อยที่ยื่นมาหา ผมเกี่ยวมันไว้ " เกี่ยวก้อยสัญญาใครผิดสัญญาต้องกลืนเข็มพันเล่ม "
“ อื้ม กูสัญญา ว่าจะดูแลมันไว้อย่างดี "
ถึงแม้ว่าโลกนี้จะไม่มีความรักแบบที่มีแต่ความสุข แต่ก็ขอสัญญาว่า จะดูแลมันไว้เป็นอย่างดี
..................................................
หากมีคำผิดขออภัยนะคะ
ตอนหวานๆของเสือปิง ทำไมรู้สึกว่า ก็หวานนะ
แต่หวานแบบไม่สุด คงเพราะพี่เสือ
เลยทำให้หวานไปอีกแบบนึง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะค่า
ใรมีทวิตหนมฝากแท็ก #เสือปิง ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากจ้า
หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73 (อ่าน 777515 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก