ตอนที่ ๗/๒
“โหย อย่างเท่อ่ะ”ท็อปแท็ปเอ่ยชมตัวเองที่ได้แต่งชุดพรางแบบเต็มยศ ก่อนที่เราจะได้แต่งกันแบบนี้ก็มีการสอบผูกเชือกรองเท้า การรัดท็อป คือสอนวิธีการแต่งตัวในช่วงเย็นวันอาทิตย์อ่ะครับ วันนี้เช้าวันจันทร์พวกเราจึงได้แต่งตัวกันในชุดพราง ดูเป็นทหารมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะ
“ผู้หมวด ผมหล่อไหมครับ”ผมถามผู้หมวดหลังจากที่เพื่อนๆสั่งตรงทำความเคารพ ผู้หมวดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นี่เขาเรียกว่าหล่อแล้วเหรอ”
“ผู้หมวดอ่ะ ให้กำลังใจกันหน่อย นี่ผมเพิ่งใส่ชุดพรางวันแรกนะเนี่ย เซลฟี่ๆ”ผมเดินไปจับมือผู้หมวด หยอกล้อแกเล่น
“แต่งตัวยังไม่เรียบร้อยเลยจะมาเซลฟี่ซะแล้ว ทำให้มันดีๆดิ”
“ผู้หมวดทำให้หน่อย”
“กูร้อยตรีนะ ผู้บังคับบัญชามึง”
“อ้าว ทีพ่อผมตอนผมเด็กเล็กๆใส่ชุดไม่ได้ ไม่เห็นจะบอกผมเลยว่า กูพ่อมึงนะเลยอ่ะ”
“จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม”
“โห่ว แกล้งนิดเดียวเอง หน้าผู้หมวดมีสิวนะ เครียดหรือเปล่าช่วงนี้”
“ปวดหัวกับพวกมึง ๒ คนอ่ะ”
“อ้าว ทำไมยังงั้นอ่ะ เนี่ยฝึกตั้ง ๒๐๐ คน ทำไมมาลงกับแค่พวกผม ๒ คน”
“ก็ชอบกวนประสาทกูไง”
“ผู้หมวดพูดไม่ดีเลย ใครกวนประสาท”แสบซึ่งง่วนกับการแต่งกายของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยแล้วหันมาคุยกับผู้หมวด
“ตั้งแต่กูเป็นทหารมานะ มีพวกมึงนี่แหละทำให้กูปวดหัวที่สุด”
“ทำไมเหรอครับ เพราะผมหล่อใช่ไหม กิ้วๆ แอบชอบผมเหรอ”แสบยิ้มตาหวานให้ผู้หมวด
“เฮ้อ กวนตีนจริงๆ ไม่ได้ชอบอะไรทั้งนั้นอ่ะ หน้าตาไม่ชวนพิศวาส ไม่ชอบแฝดด้วย ไม่อยากสับสน”
“ถ้าชอบแสบเดี๋ยวผมจะไปศัลยกรรมเปลี่ยนหน้าใหม่ก็ได้นะครับผู้หมวด จะได้ไม่สับสนมาปล้ำผมตอนกลางคืนไง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ซ่า กวนตีนนะมึง ลงไปเลย ๑๐ ครั้ง”
“หืม ให้ทำอะไรอ่ะ ๑๐ ครั้ง”ผมทำหน้าเหรอหราใส่
“๒๐”
“ครับ ๒๐ ครับ”แล้วผมก็วิดพื้น ๒๐ ครั้งโทษฐานกวนตีนผู้หมวด โดนจนได้
“ผู้หมวดชอบผมป่าว”แสบถามและยิ้มบริหารเสน่ห์
“ไม่อ่ะ กูมีคนที่ชอบแล้ว”
“ฮันแน่ บอกหน่อยๆ”
“เรื่องอะไรจะบอก เกิดบอกพวกมึงก็กวนกูอีก เร็วๆ แต่งให้เรียบร้อย มัวแต่กวน เออ”
นี่แหละครับพอเป็นกระษัย ผมก็ชอบกวนผู้หมวด แต่แกก็ใจดีเหมือนเดิมนะ ให้พวกเรากวนได้ แต่คนอื่นไม่กล้ากวนนะ เหมือนกับพวกเรานี่พิเศษ แหม่ จะไม่พิเศษได้ไง เพราะพ่อผู้หมวดคือเพื่อนพี่ชายผม จริงๆอ่ะพ่อผู้หมวดแก่กว่าพี่ภูมิตั้ง ๗ ปีแน่ะ อันนี้ผมถามผู้หมวดนะครับ คือพ่อผู้หมวดเนี่ยไปเรียนโรงเรียนนายสิบมาก่อน แล้วโรงเรียนนายสิบอ่ะจะมีโควตาสำหรับคนที่เรียกเก่งอันดับต้นๆ น่าจะท็อปเท็นอ่ะ คือพวกเรียนเก่งพวกนี้จะได้ไปเรียนนายร้อย ตอนนั้นที่พ่อผู้หมวดเรียนนายสิบ ก็มีเมียแล้วนะ คือแม่ผู้หมวดแหละ แล้วแม่ผู้หมวดก็คลอดผู้หมวดมา พ่อผู้หมวดก็เรียนนายร้อยจบมาเป็นนายทหาร ตอนนี้พลตรีละ เพื่อนร่วมรุ่นพี่ภูมิ รุ่นน้องพี่ภีม ก็เพราะแบบนี้เราก็เลยสนิทกัน
ผู้หมวดก็ถามเรื่องพี่ชายผมนะ จริงๆพี่ชายผมก็หลายคน ที่สนิทสุดๆก็จะมีพี่ภูมิ พี่ภีม ๒ คนนี่แหละครับ พ่อเล่าให้ฟังเรื่องตอนที่พวกเรายังเล็ก พี่ภีมพี่ภูมินี่โอ๋พวกเรามากเลยนะ ตามใจเหมือนลูกพี่แกอ่ะ พวกเรา ๒ คนนี่มีคนโอ๋เยอะมาก มีแต่พ่ออ่ะที่ดุ แต่ถ้าถามว่ารักใครมากกว่า ก็ต้องรักพ่อมากกว่าอยู่แล้ว
กินข้าวเสร็จแล้วเรามานั่งพักสักครู่หนึ่งแล้วทำการฝึก วันนี้จะเป็นการเริ่มฝึกตามสถานีครับ มี ๕ สถานีฝึก ก็จะมีสถานียิงปืน สถานีแผนที่เข็มทิศ สถานีการขว้างลูกระเบิด และสถานีท่าพื้นฐาน เราจะวนกันตามหมวดครับ วนกันไปฝึก วันแรกพวกผมอยู่กับสถานีท่าพื้นฐานก่อน หมวดอื่นก็ไปฝึกตามสถานีของตัวเอง ช่วงนี้อากาศเย็นลงนิดหน่อย ฟ้าโล่งแต่มีลม อากาศก็ดีอยู่นะครับ ไม่ร้อนมากเท่าไหร่ พอทนได้ สบายมากครับ
หลังจากที่ผมกับแสบโดนแกล้งวันนั้นแล้วพี่ภูมิมาช่วยจัดการ พวกเราจะไม่ค่อยโดนอะไรมากนะครับ รู้สึกนายสิบจะเกรงใจอยู่มาก แต่ผมก็พยายามไม่อภิสิทธิ์กว่าคนอื่นนะ เราทำอะไรก็ต้องทำเหมือนคนอื่นเขา ถ้าอยากสบายกว่าคนอื่นจะมาเป็นทหารทำไมล่ะ ก็จะมีแต่จ่าอ๊อฟนี่แหละครับกับผู้หมวดจะแกล้งพวกเราบ่อย แต่นี่คือแกล้งแบบขำๆนะครับ ไม่ได้แกล้งแบบอารมณ์เคียดแค้น
“ไอ้แสบ อะไรของมึงเนี่ยวันนี้ ตั้งใจหน่อย”
“ครับจ่า”
“กวนตีน ไปวิ่งรอบต้นไม้ ๕ รอบ ไป เหม่อๆนะมึง ให้กะเทยโม๊คมารึป่าววะ โอโซน มึงทำอะไรไอ้แสบวะ”
“เปล่าครับจ่า แค่นั่งเทียนให้เอง”โอโซนตอบหน้ามึนๆ พวกเรานี่ขำก๊ากกันเลยทีเดียว
“จ่าอย่าไปเชื่อมัน เมื่อคืนมันลากผมไปขืนใจ ฮ่าๆๆ”แสบวิ่งไปแก้ตัวไปแบบขำๆ
“เดี๋ยวฝึกท่านี้เสร็จจะให้พัก ๑๕ นาทีนะ ตั้งใจหน่อย อย่าเหม่อ”
หลังจากฝึกเสร็จก็มานั่งคุยกับจ่าอ๊อฟ จริงๆผมรู้จักกับจ่าวินด้วยนะ จ่าวินคือลูกพี่หมู่ปืนกลของพ่อ ตอนนี้เป็นร้อยโทแล้ว ก็กลายเป็นหมวดวิน เป็นรองผู้บังคับกองร้อยอาวุธเบาที่ ๑ หรือร้อย ๑ คือกองร้อยด้านหลังหน่วยฝึกนั่นแหละครับ กองร้อยที่อาบูมเคยเป็นผู้กองอ่ะ ผมยังไม่ได้แวะเข้าไปเลย และตั้งแต่มาฝึกเจอผู้หมวดวินแวบๆ แกก็ไม่มาทักทาย สงสัยงานเยอะ แต่นี่พูดถึงก็เห็นแกเดินมาพอดี
“ตรง”คนตาไวที่สุดสั่งตรงทำความเคารพนายทหาร พวกเราก็ยืนขึ้นทำท่าเคารพ บางคนทำท่าวันทยาวุธ บางคนยืนตรง มั่วกันไปหมด
“สวัสดีๆ ตามสบายนะ เอ๊ะ หน้าคุ้นๆ”หึหึ มองที่พวกเรา ๒ คนแล้วยิ้ม
“ทำเป็นจำกันไม่ได้อ่ะผู้หมวด”
“หึหึ หุ่นควายเหมือนพ่อใครจะจำไม่ได้วะ ว่าจะมาทักแต่ไม่ได้เข้ามาสักที งานยุ่งไปหมด เป็นไง อยู่ได้นะ”
“ถ้าบอกว่าอยู่ไม่ได้นี่ผู้หมวดจะพาผมไปนอนบนแฟลตป่าวครับ”แสบถาม
“เอาให้ได้ครึ่งหนึ่งของพ่อหน่อยเว้ย หน้าตาได้พ่อแต่ทำไมไม่สู้เหมือนพ่อเลย หืม”
“ก็พ่อเก่งนี่ครับ”ผมตอบและยิ้ม พ่อผมนี่สุดๆอ่ะ ใจนักเลงมาก
“โธ่ ไอ้ลูกแหง่ พ่อโอ๋มากล่ะสิ ก็แบบนี้ รุ่นพ่อแกร่ง รุ่นลูกแม่งไม่ได้เรื่อง”
“ผู้หมวดดูถูกมากเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ แล้วเมื่อไหร่พ่อจะมาสักที คิดถึงมันนะ”
“วันเยี่ยมญาติอ่ะครับ”
“เออ อย่าหาเรื่องให้ไม่ได้เยี่ยมญาติเหมือนพ่อเอ็งละกัน”
“ทำไมอ่ะครับ”
“ก็เล่นกระทืบนายสิบเข้าโรงบาลตั้ง ๓ คน โหย เช้ามานี่ไม่มีใครไม่รู้จักไอ้บอมบ์ ข่าวดังทั้งกองพัน ผู้พันนี่ถึงกับอึ้ง ไอ้ห่า ทำไปได้ไงกระทืบจนซี่โครงหัก ปอดฉีก โหย หนักอ่ะ”
“พ่อไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย”แสบพูด
“หึหึ อย่ามีเรื่องแล้วกัน มันไม่ดี วันก่อนได้ข่าวว่าโวยวายกับผู้ฝึกไม่ใช่เหรอ หืม”
“ครับ ก็ผู้หมวดทำตัวน่าโมโห”
“ฮื้อ ไม่มีเหตุผล”
“ผู้หมวดเหรอ”
“พวกเอ็ง ๒ คนนั่นแหละ”
“ฮ่าๆๆ ก็อดไม่ไหวนี่ครับ พ่อบอกอะไรไม่ยุติธรรมกับเรา เราต้องลุย เอาให้มันรู้กันไปข้าง”
“แหม่ ไอ้บอมบ์ก็แบบนี้ ไม่ยอมคนหรอกถ้าใครเอาเปรียบมันก่อน แต่ที่สำคัญ ไม่จำเป็นอย่ามีเรื่อง เข้าใจป่ะ”
“ครับผม”
“ดูแลแฝดดีๆด้วยนะอ๊อฟ เอาให้หนักๆ”
“ผู้หมวดอ่ะ เมื่อกี้ก็เพิ่งโดนจ่าอ๊อฟแกล้งไป นี่ยังจะฝากฝังอีกเหรอครับ”ผมตัดพ้อเบาๆ
“ผู้หมวดใจร้าย”แสบพูดและยิ้มเบาๆ
“บอบบางมากเลยนะพวกมึง พ่อมึงเพิ่งโทรมาบอกว่าให้จัดหนักๆ”จ่าอ๊อฟพูด
“จริงเหรอครับจ่า โกหกพวกเราเพื่อจะหลอกแกดกรึเปล่า”ผมมองหน้าจ่าแบบไม่แน่ใจ
“นี่ไงเบอร์โทรศัพท์ โทรมาเมื่อเช้า”จ่ายกโทรศัพท์มาให้ดูประวัติการโทร เบอร์พ่อจริงๆ
“ซวยแน่เอ็ง พ่ออนุญาตแล้วด้วย ใครก็คุ้มกะลาหัวไม่ได้”หมวดวินยิ้มเยาะพวกเรา ๒ คน
“พ่อคงไม่ใจร้ายกับลูกขนาดนั้นหรอกมั้งครับ”แสบพูด
“นี่เป็นลูกไอ้บอมบ์ของจริงป่ะเนี่ย เป็นลูกมัน ๒๓ ปีแล้วไม่รู้เลยเหรอว่ามันเป็นคนยังไง”
“ฮ่าๆๆๆ”พวกเราถึงกับขำออกมาอย่างทนไม่ได้ ก็นะ พ่อผมไม่เคยมีคำว่าปรานี ถ้าเอาจริงนี่คือของจริง ต้องทำจริงๆ เจอบทเรียนจริงๆ คำว่าพ่อลูกยกไปก่อน ฝึกผ่านเมื่อไหร่ก็เป็นเหมือนเดิม เราก็เจอแบบนี้บ่อยนะ เวลาพ่ออยากให้เราเจอสถานการณ์ของการดำเนินชีวิตอ่ะ บางคนก็ชอบว่าพ่อใจร้าย ใจดำ ทำกับลูกได้ลงคอ ไม่สงสารมันบ้างเหรอ พวกเราเวลาเจอเรื่องอะไรกดดันก็เหนื่อยนะ บางทีคือมันเหลวเป๋ว เลวร้ายไปเลยก็มี แต่พ่อก็บอกเสมอว่าถ้าเราไม่แกร่งพอเราอยู่บนโลกนี้ไม่ได้
คุยกับผู้หมวดวินจนหมดเวลาพักพวกเรามาฝึกกันต่อครับ จนสิ้นวัน วันนี้ไม่มีอะไรมากมาย พรุ่งนี้ผู้หมวดบอกว่าเราต้องไปตรวจสุขภาพ ตรวจเลือด ฉีดวัคซีนอะไรพวกนั้น จะทำการตรวจในภาคเช้า ส่วนภาคบ่ายคงจะฝึกกันต่อ
เช้าวันต่อมาเราตื่นเวลาเดิม เช็คยอด ออกกำลังกาย กินข้าว แต่งตัวแล้วรอไปตรวจสุขภาพ ไปตรวจที่กองพันข้างๆนะครับ ตอนนี้เราก็ลงข้อมูลคร่าวๆก่อน จากนั้นไปเจาะเลือด ไปเจอพี่หมอไปป์ด้วย เป็นพันโทนายแพทย์ ปิยวัฒน์ ไม่คิดว่าจะเจอกัน พี่ไปป์นี่รู้จักกับพ่อนานแล้วนะครับ พี่ไปป์เคยออกกำลังกายกับพ่อตอนพ่อเป็นทหาร ตอนนั้นพ่อพี่ไปป์เป็นผู้การ พอผมโตผมก็คุ้นๆ มาสนิทกันช่วงผมเรียนที่กรุงเทพแล้วละครับ
“พี่ไปป์สวัสดี”แสบยกมือไหว้และยิ้มให้
“อ้าว เฮ้ย มาได้ไง เป็นทหารเหรอ”
“ใช่ครับ ไม่เจอพี่ไปป์นาน คิดถึงนะ กอดหน่อย”แสบเดินไปกอดพี่ไปป์ ส่วนผมก็ตามไปทีหลัง
“เหม็นเหงื่อทหารใหม่จริง เอ้า พอละยัง จะได้เจาะเลือด”
“ไม่เจาะได้ไหมครับ”ผมมองหน้า
“ไปถามผู้ฝึกนู้น เออ อ่ะ เอานิ้วมา แหม่ กวนตีน เอานิ้วนางไม่ใช่นิ้วกลาง เดี๋ยวเตะสลบเลยเอ็ง”
“ฮ่าๆๆ พี่ไปป์จับนิ้วกลางเองนี่ น้องปิงปองไม่มาด้วยเหรอพี่”ปิงปองนี่ลูกชายพี่ไปป์ ม.ต้นละครับ
“มันจะมาทำไมล่ะ มันก็ไปเรียนของมันสิ ว่างๆไปหาน้องบ้าง”
“อยู่บ้านทำแต่งานอ่ะพี่ ไม่ค่อยว่าง ปิดเทอมพาไปเที่ยวบ้านผมก็ได้นะ”
“ก็แล้วแต่เขา พาไปได้ก็พาไป ไปนั่งได้แล้ว มัวแต่ยืนคุยเสียเวลาคนอื่นเขา”
“ดุจริงพี่เรา”
เราเจาะเลือด กรอกประวัติต่างๆเกี่ยวกับที่หมอเขาถามอ่ะ พอเสร็จจากนี่ก็ไปชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูง ก่อนมาน้ำหนักผม ๙๐ กว่าๆ ตอนนี้เหลืออยู่ ๘๗ โหย น้ำหนักลง ต้องไปบ่นกับผู้หมวดแล้ว
“น้ำหนักลงนะแสบ”ผมบ่นกับแสบ ๒ คน
“นั่นสิ หรือว่าพวกไขมันมันถูกดึงไปใช้งานเยอะแล้วมันเหลือพวกกล้ามเนื้อ ไหนจับดูดิแน่นขึ้นป่าว”แสบจับแขนผม “อือ มันก็เหมือนจะแข็งกว่าเมื่อก่อนนะซ่า”
“น่าจะใช่ เราใช้กล้ามเนื้อทั้งวันนี่นา แต่อยู่บ้านเราก็ทำงานทั้งวันนะ หรือว่าเพราะเรากินไม่อิ่ม”
“เคยอิ่มด้วยเหรอ”แสบพูดแบบตรงไปตรงมา เออ ก็จริงของแสบ
“บ่นอะไรไอ้แฝด”ผู้หมวดรินมายืนจังก้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ผู้หมวดได้ยินว่าอะไรครับ”แสบเงยหน้าถาม
“เวลาคุยกับผู้บังคับบัญชาต้องทำยังไง”
“ยืนเอียง”แสบตอบแบบกวนๆ
“๒๐ เลยมึง”
“ไม่ได้พกตังค์อ่ะผู้หมวดสุดหล่อ”
“วิดพื้น ๕๐ ปฏิบัติ”
“ครับ ๕๐ ครับ ๑ ๒ ๓...”
“มันโรคจิตรึไงวะพวกเอ็ง ๒ คนนี่ สั่งอะไรไม่เคยสนใจเลย”
“ผมตั้งใจกวนประสาทผู้หมวดต่างหาก ฮิๆ”แสบขำไปด้วยวิดพื้นไปด้วย
“ผมน้ำหนักลดนะผู้หมวด เนี่ยเหลือ ๘๐ กว่าเอง”ผมบอกผู้หมวดระหว่างที่แสบวิดพื้น พวกเรานี่หาเรื่องเสียแรงกันตลอดเวลา
“จะเอาให้ถึงร้อยโลเลยรึไง เออ แบบนี้น่ะดีแล้ว น้ำหนักมากไปไม่ดี หนักอะไรก็ไม่รู้”
“สงสัยจะหนักหำ”
“ถุ้ย มีคนละนิดละหน่อยก็อวดจริง”
“โธ่ ดูถูกกันจริง ว่าแต่เราน้ำหนักเท่านี้ดูดีจริงเหรอครับ”
“อืม ก็น่าจะใช่นะ ช่วงนี้แหละกำลังดี ไม่เกิน ๙๐ ล่ำมากไปมันก็ดูก้ามปูไงไม่รู้”
“นี่พวกเราไม่ได้กินอะไรเสริมเลยนะ กล้ามเนื้อล้วนๆ ตันๆ”
“หุ่นควายล่ะไม่ว่า”
“๔๙ ๕๐ ขอบคุณครับ ครบแล้วครับ เหนื่อยอ่ะ นี่ถ้าความดันขึ้นจะเป็นยังไงนะ สั่งแดกไม่เกรงใจคนถูกแดกเลย”แสบยืนเหงื่อแตกต่อหน้าผู้หมวด
“เกรงใจทำไม แค่นี้น้อยไป”
“ผู้หมวดน้ำหนักเท่าไหร่”แสบถาม
“จะรู้ไปทำไมวะ”
“เผื่อออกหวยงวดหน้าไง ฮ่าๆ”
“เฮอะ พวกมึงนี่”ผู้หมวดส่ายหน้าแล้วเดินไปดูคนอื่นครับ พวกเราเจาะเลือดเสร็จแล้วก็เป็นหมวดต่อไปนะครับ หมวดเราเดินกลับกองพันไปฉีดวัคซีน
“ไม่ฉีดได้ไหมครับ”ท็อปแท็ปหน้าซีดเลยครับ คือแบบหมอผู้หญิงอ่ะ เอาเข็มปักอย่างเดียวเลยครับ มืออาชีพมาก แสบโดนคนแรก ปักเข็มไปฉึก เข็มหัก ฮ่าๆๆ พอเข็มที ๒ ก็หักอีก
“มึงเล่นของรึไง”นายสิบถามอย่างโมโหเมื่อเห็นหมอผู้หญิงบ่นว่าปักเข็มฉีดยาไม่เข้า
“ไม่ได้เล่นครับ ก็เข็มมันไม่เข้าเองนี่นา”แสบบอกหน้าระรื่น
“แกล้งหมอเหรอ”ผมกระซิบถามเบาๆที่ข้างหู แสบยิ้ม
“ถ้าเข็มต่อไปหักอีกคิดเข็มละแสนเลยนะ”หมอผู้หญิงดุแสบ
“ฮิๆ หมออ่ะ ก็หมอไม่ยอมทำเบาๆ ปักฉึกลงไปแบบนั้นมันจะเข้าได้ไง หมอต้องทำเบาๆนะ”แสบพูด หมอก็ค่อยจิ้มเข็มไปเบาๆ คราวนี้ไม่หักครับ แสบฉีดยาคนแรก ผมคนต่อมา ผมว่าจะแกล้งหมอเหมือนกันนะแต่แสบเล่นไปแล้ว จึงไม่แกล้ง ส่วนข้ออธิบายเรื่องเข็มไม่เข้า เราขอเก็บไว้เป็นความลับเนอะ
พอฉีดไล่ลำดับมาจนถึงท็อปแท็ป มันก็โอดครวญใหญ่เลยครับ จนต้องลัดคิวให้คนอื่นก่อน จนมาถึงโพธิ์ครับ คนนี้เงียบๆ แต่ดูท่าจะไม่ไหว
“ไหวป่ะโพธิ์”แสบถาม เราก็ถามทุกคนแหละครับ ส่วนใหญ่โอเคกัน แต่ท็อปแท็ปนี่ออกไปทำใจ โพธิ์เงียบ แต่กำมือแน่น เส้นขึ้นเลย เครียดจัด
“ไหวน่า”
“เหรอ ไหวแน่นะ ทำไมกำหมัดแบบนั้นล่ะ”
“โธ่ กลัวอะไรกับเข็มฉีดยา ขนาดสักมาเต็มไหล่ยังสักมาแล้ว แค่นี้กระจอก ฮือ แสบ กูขอกอดหน่อย”อ้าว น้ำตาซึมซะงั้น โพธิ์เดินมากอดแสบแล้วเลิกแขนเสื้อขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนหมอจะฉีดให้
“ฮ่าๆๆๆ ไหวครับผม โอ๋ๆ พ่อนักเลงคุ้มเหนือ”แสบขำแล้วลูบหัวโพธิ์
“หมอเสร็จยัง”โพธิ์ซบหน้าลงไหล่แสบแล้วถามหมู
“หมอเขาเอาเข็มออกตั้งนานแล้วเถอะ ดูแขนดิ”แสบพูด โพธิ์หันมาดูแขน หมอกำลังกดเข็มฉีดวัคซีนเข้าพอดี
“ไอ้แสบ ไอ้เลว ฮือ แม่ง”แทบดิ้นเลยครับดีที่ผมไปจับไว้ก่อน งานนี้พวกเราก็ขำก๊ากกันเลยทีเดียว จนเสร็จโพธิ์ไปนั่งน้ำตาซึม
“ตอแหล”ตินตินพูดใส่โพธิ์ เบ้ปาก มองบน มองอะไรไม่รู้ ผมทำตาม ไม่เห็นจะมีไรเลย ฮ่าๆๆ
“มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอก”
“เหรอ อยากกอดผู้ชายจนตัวสั่นเลยสิมึง แสบ ถ้าหมอฉีดเราเราขอกอดแสบบ้างนะ ไม่งั้นไม่ยอม”
“ตินตินไม่ได้กลัวเข็มนี่”
“แต่เรากลัวจวยนะ ดูซิ เต็มกองพันไปหมดเลย คนละดุ้นๆ”
“มึงกลัวหรือมึงวิ่งเข้าหาอีนิโคติน อย่าให้กูต้องแฉ”โอโซนซึ่งฉีดเสร็จแล้วฉะตินตินบ้าง
“กูไม่แรดเหมือนมึงหรอกอีคาร์บอน แสบ เรากลัวจริงๆน้า เข็มบะเร้อ”
“อ้าว ที่ของผู้ชายเท่าแขนไม่เห็นตินตินจะกลัวนี่”แสบพูดแล้วยิ้ม
“แสบบ้า ผู้ชายบ้าๆ”
“หมอฉีดยารักษาโรคอ่อย โรคแรดให้มันด้วยนะครับ อีนี่มันแรดหาแต่ผู้ชาย”โอโซนพูด หมอก็ยิ้มๆ
“ค่ะ มาค่ะ”
“อ้าว โซน เมื่อกี้เราแอบเห็นหมอเขาฉีดยารักษาโรคบ้าผู้ชายนะ เนี่ยวัคซี โอลิโปเกโก้”ผมหยิบขวดวัคซีนขึ้นมาแล้วพูดตัวยาแบบมั่วมากๆ
“ซ่า ทำไมต้องมาว่าโซนด้วย คนบ้า โรคบ้าผู้ชายมีที่ไหน ห๊ะ”
“มีแต่โรคร่าน ชิ”ตินตินฉีดเสร็จแล้ว เบ้ปากใส่เพื่อน
“ดอก”
“ตินเจ็บแผลอ่ะแสบ บอบบางจังเลย”
“ผิวมึงบางแต่หน้ามึงหนาใช่ไหมอีติน ตอแหลล่ะมึง มึงคงกินสตอเบอร์รี่หมดทั้งดอยเลยละมั้ง ถึงได้สตอบอแหลแบบนี้”
“ตบกันมะ”
“ตั้งปืนใหญ่ยินกันเลยดีกว่า เอาให้ตายไม่เหลือซากกันไปเลย ฮ่าๆๆๆ”แสบเสนอ พวกเราก็ขำกัน เสร็จจากฉีดวัคซีนเราก็ไปนั่งพักกันครับ และฝึกท่ามือเปล่ารอ ดูบ้าดีเดือดยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่เป็นอะไรมากนะ ฝึกได้ ช่วงบ่ายเราจะฝึกกับปืนครับ ตอนนี้เราเสร็จก่อนก็มาฝึกก่อน ช่วงบ่ายก็เบิกปืน ช่วงเย็นออกกำลังกายกันต่อครับ ช่วงค่ำก็อบรม ท่องวินัยทหาร
พอมาถึงวันพฤหัสบดี วันนี้เป็นวันเปิดหน่วยฝึกอย่างเป็นทางการ เราซ้อมพิธีเปิดกันมา ๒ วันครับ ซ้อมช่วงเย็น ตอนนี้คือพวกเราเข้าที่ลงรูปลงรอยกันบ้างแล้ว ก็มีพิธีเปิดในช่วงเช้า ทหารใหม่กล่าวแนะนำตัว คือแนะนำแบบตัวแทนนะครับ ทหารเก่าก็กล่าวต้อนรับ ผู้พันให้โอวาทเล็กน้อย และมีนายทหารเข้ามาเยี่ยม ผู้พันนี่คุยกับพวกเรานานหน่อย ถามว่าคุ้นไหม ก็ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนนะครับ แต่คงจะคุ้นกับพี่ภูมิ จากนั้นก็ไปทักทายคนอื่นๆ ๑๐ โมงเสร็จพิธี เราไปฝึกต่อนิดหน่อยแล้วจัดเวรลี้ยงกินข้าว อ่อ วันที่กล่าวต้อนรับเราก็ได้รับธงหน่วยฝึกด้วยนะครับ เราต้องดูแลธงหน่วยฝึกของพวกเรา และเริ่มมีการจัดเวรยามด้วย น่าจะเริ่มจัดเวรยามกันเย็นนี้
“ผู้หมวดมองหน้าแบบนั้นทำไม”ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ที่ศาลากลางน้ำแล้วนะครับ ได้เวลาของการอบรมในช่วงเย็น ผู้หมวดนั่งเก้าอี้ใกล้ๆกับพวกผม แสบนั่งให้โพธิ์นวดให้ เป็นค่ากอดเมื่อตอนเช้าที่ผ่านมา ส่วนผมนั่งคุยกับบี้นักรักบี้ แต่ผู้หมวดก็มองหน้าผม ผมจึงต้องถาม
“เปล่า”
“ผู้หมวดมีอะไรสงสัยถามได้นะ ผมมีแฟนแล้ว แสบยังไม่มี เราอยู่บ้านกันหลายคน”
“อืม ทำไมถึงอยากเป็นทหาร”
“อยากเป็นเหมือนพ่อ ผมมีพ่อเป็นไอดอล เดี๋ยวเยี่ยมญาติผู้หมวดก็เจอพ่อผมแล้ว”
“เหมือนจะเคยเจอนะ แต่ไม่ได้คุยกัน”
“เหรอ”
“ดูน่ากลัว”
“พ่อใจดีนะ หน้าเข้มๆแต่ฮา เวลาไม่คุ้นกับใครพ่อก็แบบนั้นแหละครับ เข้มๆไว้ก่อน พอสนิทกันนี่ฮาขี้แตก”ผมอธิบายต่อ
“พ่อเคยเป็นทหารที่นี่ด้วยเหรอ”
“ใช่ครับ เมื่อ ๒๓ ปีที่แล้ว ตอนผมเกิดพอดี พ่อเป็นทหารเกณฑ์”แสบตอบบ้าง “พวกผมดวงดีนะที่ได้มาเป็นที่กองพันที่พ่อเคยเป็น ถึงแม้บรรยากาศจะเปลี่ยนไปก็ตามเถอะ แต่ก่อนอ่ะกองร้อยจะเป็นแบบครึ่งปูนครึ่งไม้นะผู้หมวด”
“เคยเห็นด้วยเหรอ”
“ผมเข้ามาที่นี่บ่อยนะ ตอนผมอยู่ประถมแล้วพ่อพามาเที่ยวกรุงเทพอ่ะ มีเพื่อนพ่อเป็นผู้กองที่นี่ด้วย ตอนนี้เป็นอะไรแล้วนะแสบ อาเต้ยอ่ะ”
“ไม่รู้เห็นว่าเป็นรองผบ.อะไรสักอย่าง เหมือนเพิ่งจะได้เลื่อนตำแหน่งละมั้ง ยังไม่เห็นอาเต้ยมาเยี่ยมเลย”แสบหันมาคุยกับผมและมองหน้าผู้หมวด
“แล้วทำไมไม่เป็นนายร้อยซะละ ดูญาติๆก็เป็นทหารกันทั้งนั้นนี่”
“ผมชอบอิสระมากกว่าอ่ะผู้หมวด เคยคิดจะเป็นเหมือนกันนะ แต่ว่าเหมือนใจมันไม่เต็มที่อ่ะ เนี่ยผมเป็นก็เพื่อจะรู้ว่ามันเป็นยังไง ให้เป็นอาชีพผมคิดว่าไม่ไหว ผมชอบทำงานแบบสบายๆมากกว่า”
“ที่บ้านทำเกษตรนี่เหรอสบาย”
“สบายนะผู้หมวด บางอย่างเราไม่ต้องลงมือเองไง เราจ้างเขา ส่วนคนรับจ้างเขาก็ทำไป เราเป็นคนวางแผน เหมือนผมเป็นแม่ทัพแหละครับ คอยสั่ง แล้วทหารเกณฑ์คือคนผู้รับคำสั่งจากแม่ทัพ แต่ว่าตอนนี้แม่ทัพของผมก็คือพ่อ ฮ่าๆๆ ผมเป็นแค่ทหารเกณฑ์ ทำเองหมดทุกอย่าง”
“ไม่เลือกทำงานในออฟฟิศล่ะ งานสบาย แอร์เย็น”
“ที่บ้านผมก็มีแอร์เหมือนกันครับ งานออฟฟิศมันงานซ้ำซากจำเจนะผู้หมวด แต่งานเกษตรคืองานที่ท้าทายว่าเราจะกำหนดทิศทางมันไปยังไง เราทำตั้งแต่จุดเริ่มต้นไปจนถึงจุดสิ้นสุดของงาน ซึ่งมันก็ต่างจากงานออฟฟิศที่เราทำแค่ส่วนที่เขามอบหมายมาให้ มันดีมันเสียคนละแบบอ่ะครับ งานออฟฟิศเราทำแค่ตำแหน่งของเรา แต่งานเกษตรเราเป็นเจ้าของเอง เราต้องทำหลายตำแหน่ง ทั้งบัญชี ทั้งจัดซื้อไรแบบนี้ แต่ผมคิดว่าสบายกว่าเยอะ วันหนึ่งผมทำงานไม่เยอะหรอกครับ วันละ ๕ ชั่วโมง ที่เหลือก็สบายๆ มันมีช่วงเวลาพักด้วยนะ ถึงช่วงพักเราก็ไปเที่ยว พอถึงช่วงเก็บเกี่ยวเราก็ทำ มันหนักช่วงปลูกกับช่วงเก็บแค่นั้นแหละครับ ที่เหลือสบายๆ”
“อืม แต่ไม่ใช่ที่นาเยอะไม่ใช่เหรอ ดูแลไหวป่ะ”
“ก็แบ่งโซนกันอ่ะครับ พ่อรับผิดชอบโซนนี้ ผมรับผิดชอบโซนนี้ แสบก็รับผิดชอบอีกโซน เฉลี่ยๆกัน ลูกจ้างเราก็มี ระบบเราก็มีแล้ว ไม่ยาก”
“ผู้หมวดว่างๆก็ไปเที่ยวบ้านผมได้นะ ไปได้ เนี่ย ฝึกเสร็จก็ไปเที่ยวบ้านผมสิครับ ของกินเยอะมาก เดินรอบบ้านรอบเดียวก็ได้ของกินละ”แสบเอ่ยชวน
“มีอะไรให้กิน”
“กินหญ้าไง หญ้าบ้านผมเยอะ ฮ่าๆๆ”
“กวนตีนละมึง ที่ชวนนี่เพราะเคยกินมาก่อนใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆ”
ขำขันเฮฮากันไปครับ จนได้เวลาอบรมช่วงเย็นเราก็นั่งฟังความรู้ต่างๆ สิบเวรก็เล่าอะไรเรื่อยเปื่อย ฝึกร้องเพลง ท่องวินัยบ้าง ก็เป็นแบบนี้จนสิ้นสัปดาห์ที่ ๓ ครับ เข้าสู่สัปดาห์ที่ ๔ การฝึกเริ่มเข้มข้นมากขึ้น เราต้องฝึกการสวนสนาม ฝึกประจำสถานี อากาศช่วงนี้เย็นลงกว่าเดิม ไม่ถึงกับหนาวแต่กลางคืนนี่นอนสบายไม่ต้องเปิดพัดลมนอนก็ยังได้ เสียอยู่อย่างคือกลางวันจะร้อน แต่ร้อนแค่ไหนเราก็ต้องสู้ อีก ๑ สัปดาห์พ่อจะมาเยี่ยมแล้ว เราต้องแกร่ง
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1219512 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก