ตอนที่ ๒/๑
พฤศจิกายนเดินทางมาถึงแล้ว ตอนนี้กายของเราพร้อม ใจของเราพร้อม ครอบครัวพร้อม พ่อตื่นแต่เช้าตามปกติ ทำนั่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย ส่วนพวกผมก็ตื่นเต้นนิดหนึ่ง นอนหลับบ้างตื่นบ้าง ถึงแม้ว่าครอบครัวเราหลายๆคนจะเป็นทหาร แต่นั่นคือการเป็นของญาติๆ มันตื่นเต้นที่เราจะได้เป็นทหารด้วยตัวเอง
“หนาวจัง ไปเป็นทหารไม่ได้กอดพ่อ เหงาแย่เลย”ผมเดินไปกอดพ่อจากด้านหลัง ตัวของผมกับตัวของพ่อนี่จะเท่าๆกัน ผมสูงกว่าพ่อนิดหน่อย แต่ตัวพ่อจะหนากว่า อย่างว่าผมเพิ่งจะ ๒๒ จะเข้า ๒๓ เองนี่ครับ ถึงแม้จะเล่นเวทบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่ได้ตัวหนาเหมือนพ่อที่ประสบการณ์เยอะ
“หาเมียในค่ายให้ได้เหมือนพ่อก็จะหายหนาวเอง”
“ฮ่าๆๆๆ ใครน้าจะมาหลงรักแสบ หน้าตาก็ธรรมดา เป็นลูกชาวนา คงไม่มีใครสนใจ”
“อาบน้ำแปรงฟังหรือยัง มัวแต่อ้อนพ่อเดี๋ยวจะสายพอดี”
“อยากอ้อนนี่นา ซ่า บีบยาสีฟันให้ข้าด้วยนะ”ผมบอกอีกคนซึ่งหน้าคล้ายกัน
“ใช้ได้ใช้ดี เห็นว่าเป็นพี่แล้วใช้แบบนี้เหรอ เดี๋ยวเจอๆ”ซ่ามันขี้บ่นครับ
“จุ๊บ ไปอาบน้ำแล้ว”หอมแก้มพ่อแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ซ่ามันไวกว่าผมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ส่วนผมช้าๆได้พร้าเล่มงาม
มื้อเช้าไม่ค่อยเจริญอาหารเลย ย่าตักนั่นตักนี่ให้หลายอย่าง พูดสอนอะไรเล็กน้อย ปกติผมกินข้าว ๒ จาน แต่วันนี้ไม่ไหวครับ กินจานเดียว
“พ่อทำกับข้าวไม่อร่อยเหรอ ทำไมกินน้อยจัง”
“อร่อยครับ แต่แสบกินไม่ค่อยลง เหงานะเนี่ยต้องไปเป็นทหาร”
“เราเลือกเองไม่ใช่เหรอ แล้วจะบ่นทำไม หืม เป็นก็เป็นแค่ ๖ เดือน ที่สำคัญมันอยู่ในเมืองไทย ไม่ได้ไปฝึกที่ขั้วโลกเหนือ เสาร์อาทิตย์พ่อก็ไปเยี่ยมได้”
“พ่อต้องไปทุกครั้งนะ”
“อ้าว ไม่ไปทุกครั้งแล้วแมวที่ไหนจะไปดูแทนล่ะ”
“ไม่รู้ ก็เผื่อพ่อบอกให้พี่ๆไปดูให้ไรงี้”
“หึ ไอ้ลูกแหง่เอ๊ย โตแล้วห่างๆพ่อบ้างก็ได้ วันไหนที่พ่อไม่อยู่เราจะได้ไม่เป็นลูกแหง่”
“ย่าดูพ่ออ่ะ ชอว่าแสบเป็นลูกแหง่”
“ก็ลูกแหง่จริงๆนี่ ข้ายังไม่เป็นเลย”ซ่ามันว่าผม
“เหอะ แล้วใครที่ไห้พ่อนอนกอดคนเดียวเมื่อคืน”ผมว่าซ่ามันบ้าง เมื่อคืนมันให้พ่อนอนกอดคนเดียวเลย ส่วนผมเหรอ กอดพ่อแทน ฮ่าๆๆๆ อบอุ่นดีนะ ผมไม่อยากโตหรอก อย่าเป็นเด็กให้พ่อคอยดูแลอยู่แบบนี้ อยู่กับพ่อเราไม่ต้องอะไรมาก แต่มันก็ไม่ดีนะ เราเป็นผู้ใหญ่แล้วอ่ะ ต้องแบ่งเบาภาระของพ่อ ก็อ้อนบ้างอะไรบ้าง
“มัวแต่เถียงกัน เดี๋ยวสายหรอก”ย่าพูดเอ็ดเสียงแหบๆ พวกเราจึงต้องเงียบและกินข้าวอีกไม่กี่คำ
จากนั้นผมกับซ่าเตรียมเอกสารเล็กน้อย เอามือถือเครื่องเก่าไป เครื่องใหม่ทิ้งไว้ที่บ้าน ย่าก็ลูบหัวให้พรใหญ่เลยครับ พอเสร็จจากที่บ้าน พ่อพาแวะไปหาหลวงตาที่วัด
“แคล้วคลาดปลอดภัยนะ ไปทำหน้าที่ของเราให้เต็มที่ ให้สมใจอยาก ไม่มีอะไรขัดข้องหรอกลูก ปลอดภัยทุกอย่าง มาๆหลวงตารดน้ำมนต์ให้”แล้วหลวงตาก็เอาหญ้าคาที่เอาไว้พรมน้ำมนต์มาตีหัวเรา ๓ ครั้ง เย็นเจี๊ยบขนลุกซู่เลยครับ ทั้งที่อากาศไม่ได้เย็นมากและไม่ได้อยู่ในห้องแอร์อะไรนะครับ “เอาละ โชคดีๆ”
“ไม่ได้เจอหลวงตาหลายเดือน ซ่าคิดถึงหลวงตาแย่เลย”ซ่าเอาหน้าไปซุกเอาขาหลวงตา หลวงตาถึงกับขำออกมา
“แปบเดียวๆ ไม่นานหรอก เดี๋ยวปลดจะให้มาบวชอยู่กับหลวงตาสัก ๓ ปีเอาไหม”
“๓ ปีเลยเหรอครับหลวงตา”ผมกับเจ้าซ่าถามพร้อมกัน
“อือ คนนี้ก็ ๓ ปี คนนี้ก็ ๓ ปี”มือ ๒ ข้างของหลวงตาลูบหัวพวกเรา
“ได้เวลาแล้วครับพ่อ ผมพาเด็กๆไปส่งก่อนนะครับ”
“เอ้า ปลอดภัยๆ”แล้วจึงกราบลง ๓ ครั้งลงจากกุฏิหลวงตา พ่อเป็นคนขับรถไปส่งที่ตัวอำเภอ
ไปถึงก็เข้าแถว แบ่งตามโซน คือจะมีหลายที่อ่ะครับ บางคนติดปราจีนบุรี ลพบุรี สระบุรี ทหารเรือก็ไปที่สัตหีบ ส่วนพวกผมต้องลงกรุงเทพกันครับ พ่อก็มาดูความเรียบร้อยก่อนที่เราจะขึ้นรถไป
“เดี๋ยวพ่อตามไปที่ตัวจังหวัดด้วยดีกว่า จะได้หายห่วง”สุดท้ายพ่อก็ขับรถตามไปอยู่ดี
ไปถึงตัวจังหวัด เรามารวมตัวกันจากหลายๆอำเภอครับ ก็แบ่งส่วนกันตามที่ที่เขาจะจัดรถไปส่ง เสียเวลากับการเช็คชื่อมากเพราะมันรายละเอียดเยอะ มันต้องเช็คทีละคน พลาดไม่ได้ เกิดตกหล่นขึ้นมาคนที่ซวยคือเจ้าหน้าที่ ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้ทำความรู้จักใครมากหรอกครับ มัวแต่ฟังเขาเช็คชื่อ พ่อก็คอยหาของกินมาให้ จนถึงเวลาบ่าย ๓ ครับพวกเราจึงได้ออกเดินทางกัน
“ลูกผู้ชายต้องสู้นะ”
“ครับผม สวัสดีครับ”ผมกับซ่ากอดพ่อแน่นๆแล้วขึ้นรถไป พ่อก็ยืนส่งจนรถออก พ่อไม่ค่อยบอกรักพวกเราหรอกนะ แต่การแสดงออกของพ่อนี่เต็มร้อย ถึงจะชอบบ่นว่ารำคาญแต่ก็บ่นไปงั้น ผมรู้ว่าพ่ออยากให้ผมกับซ่าอ้อน
ขึ้นรถแล้วคนที่แอบเอาเหล้าขึ้นมามันก็พากันรินส่งให้คนนั้นทีคนนี้ที ตอนนี้จึงได้ทำความรู้จักกัน หลากหลายหมู่บ้านครับ ผมไม่กินเหล้า จึงไม่รับ พวกเขาก็คะยั้นคะยอบ้าง
“เอาหน่อยดิวะ กินไม่เป็นไง”คนด้านหน้ายื่นมา ตานี่แดงเชียว น่าจะจัดหนักทั้งคืน
“ใช่ เรากินไม่เป็น ไม่กินด้วย”
“เออมึง มันไม่กินก็ไม่ต้องเซ้าซี้ เอามาให้กูนี่ โธ่ ไอ้เด็กน้อย”
มีคนชอบหาว่าเราเด็กน้อยบ้าง ลูกแหง่บ้าง เรื่องไม่กินเหล้า ผมก็ไม่เคยไหลไปตามคำพูดนะครับ ไม่กินคือไม่กิน ไม่จำเป็นต้องเจ็บใจเพราะคำดูถูกว่ากินเหล้าไม่เป็น มันไม่ใช่เรื่องเท่เลย และผมก็มองว่ามันไม่เท่ ไม่เห็นคนเมาคนไหนจะเดินตรงเป็นนายแบบให้คนอื่นยกย่อง มีแต่เดินเซ แล้วอ้วกเรี่ยราด คนกินเขาก็มีเหตุผลของเขานะ คนไม่กินแบบผมก็มีเหตุผลของแบบฉบับผม
ระหว่างการเดินทางเราจึงเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ากลิ่นเบียร์ เจ้าหน้าที่ก็ไม่ว่าอะไรด้วย พอได้ครึ่งทางผมอึดอัดมากเลยครับ มันเหม็นอ่ะ บุหรี่เขาไม่ให้สูบ ก็แอบสูบกัน จนเขาต้องประกาศว่าห้ามสูบ
เหล้าเบียร์หมดต่างคนต่างหลับ ซ่ามันพิงไหล่ผมหลับไปพักใหญ่แล้ว ผมกับซ่านี่สนิทกันมากเลยนะครับ นอนห้องเดียวกัน คุยกันทุกเรื่อง หลายๆคนแยกไม่ค่อยว่าผมแสบหรือซ่า เพราะรสนิยมเราคล้ายๆกัน แต่งตัวแนวเดียวกัน เสื้อผ้าผมกับเสื้อผ้าของซ่าใส่ด้วยกันได้ ส่วนใหญ่ไม่ได้ซื้อเอง แม่บิวเป็นคนหามาให้
“ครับพี่ภีม”
“ถึงไหนแล้ว”
“น่าจะถึงโคราชแล้วอ่ะพี่ภีม”
“อื้ม ถ้าถึงกรุงเทพโทรบอกพี่ด้วยนะ”
“ครับ หาข้าวให้แสบกินด้วยนะพี่ภีม”
“ได้ๆ งั้นแค่นี้นะ”
“ครับผม”
พี่ภีมตอนนี้ก็ ๔๘ ปีแล้วครับ เป็นนายพล การได้นายพลไม่ใช่ได้มาง่ายๆ พี่ภีมกับพี่ภูมิไปที่ต่างๆหลายที่มากเลยครับ เคยไปร่วมฝึกร่วมรบกับต่างประเทศ ไปอาสาช่วยหลายที่ ตอนนี้ก็เป็นพลตรีแล้ว ได้ข่าวว่าจะขึ้นอีกขั้นหนึ่งนะครับ น่าจะเร็วๆนี้ ส่วนพี่ชายคนอื่นๆก็ระดับนายพลเหมือนกันครับ
ว่าแล้วเราจึงเดินทางกันต่อไป มีข้าวกล่องมาแจกระหว่างทางเราก็กิน บางคนไม่กิน ลงไปอ้วกในห้องน้ำ เห็นไหม ไม่เห็นจะเท่อะไรเลย เดินยังเซ
กินอิ่มแล้ว ผมจึงหลับต่อ จนมาถึงอยุธยาจึงตื่นอีกครั้ง ตอนนี้น่าจะ ๒ ทุ่มแล้ว ผมโทรไปบอกพ่อ บอกพี่ๆ ผ่านไป ๒ ชั่วโมงเราจึงถึงกรุงเทพโดยสวัสดิภาพ ลงจากรถได้ ผมรีบโทรหาพี่ภีมทันที
“พี่ภีมๆ ทางนี้ นั่นไงเจ้าแฝดอ่ะ”เสียงอาหนูดังไม่ไกลมาก ผมหันซ้ายไป อาหนูเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“เฮอะ ไอ้พวกเด็กดื้อ อยู่บ้านสบายๆไม่ชอบ มาสมัครเป็นทหารเอาอะไรคิด”อาหนูเอ็ดพวกผมทันทีที่เจอหน้า
“ใช้หัวใจคิดครับอาหนู สวัสดีครับ กอดหน่อย”ซ่าเป็นคนชิงตอบก่อนแล้วกอดอาหนูทีหนึ่ง ผมก็ยกมือไหว้พี่ภีม พี่ภูมิ แล้วเข้าไปกอด ตัวผมสูงกว่านิดหน่อยครับ กับอาหนู่นี่ อาหนูตัวเล็กไปเลย
“กินข้าวกันก่อนนะ เขาคงยังไม่ทำอะไรหรอกมั้งตอนนี้อ่ะ”พี่ภูมิพูด คนอื่นๆก็นั่งตามประสามันไปครับ ส่วนผมมีพี่ๆคอยดูแล มิน่าพ่อถึงบอกว่าเป็นลูกแหง่ ฮ่าๆๆ
“กินให้อิ่มนะ เดี๋ยวเป็นทหารจะไม่ได้กินของดีๆแล้วนะ”อาหนูพูดพลางแกะถุงกับข้าวให้พวกเรา ๒ คน
“มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะหนู ตอนนี้อะไรๆมันดีขึ้นแล้ว”พี่ภีมพูด
“มันใช่เหรอพี่ภีม ตอนหนูเป็นนะ เอาทัพพีคนหาหมูหาไก่ ๑๐ รอบก็ไม่เจอสักชิ้น”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้สวัสดิการมันดีขึ้นแล้ว เงินเดือนก็ขึ้น มันไม่เหมือนเดิมหรอกน่า”
“ก็หนูห่วงของหนูนี่พี่ภีม ไม่รู้แหละ แฝดลำบากเมื่อไหร่ หนูจะไปโวยหน้ากระทรวงแน่ๆ”อาหนูทำหน้าจริงจัง
“คงไม่ลำบากหรอกมั้งครับอาหนู”ซ่าพูด
“ไม่รู้ อาก็ห่วง สมัยอานะ ไม่อยากจะพูด ยิ่งเจอคนเลวๆด้วย”
“เอาน่า อย่ากังวลไป เดี๋ยวแฝดมันไม่โต ตอนนี้ก็มีแต่คนคอยโอ๋ พ่อเขาบ่นจะตายไป”พี่ภูมิมองหน้าอาหนู
“เออจริง พี่บอมบ์ขี้บ่น นี่เขาไม่ห่วงลูกห่วงหลานเลยหรือไงนะ ทำไมไม่ตามมาส่งถึงกรุงเทพ แสบซ่า มีอะไรนี่ต้องรายงานผู้หมวดอย่างเร่งด่วนเลยนะ ใครแกล้งใครอะไรก็อย่าไปยอม ต้องลุยเหมือนพ่อเข้าใจไหม”
“ถ้าสู้ได้ก็จะสู้ครับอาหนู ถ้าไม่ผิดก็คือไม่ผิด แต่ถ้าผิดพวกผมก็ต้องยอมรับ”
“นี่แหละเลือดพ่อมาเต็มๆ พี่บอมบ์ก็แบบนี้ ไม่ผิดคือไม่ผิด ถ้าไม่ผิดแล้วบอกว่าผิดนี่จัดหนัก เฮ้อ คิดถึงเมื่อก่อนนะ ผ่านไป ๒๐ กว่าปีแล้วมันก็เหมือนผ่านมาเมื่อวาน”
“ตั้งแต่แสบยังเล็กๆอยู่เลยนะ”
“พวกหนู ๒ คนเพิ่งจะเกิดกัน ชิ พูดแล้วอยากจะตบชะนีคนนั้นซะจริง”
“จอมอาฆาตแค้นนะมึง เรื่องก็ผ่านไปนานแล้ว จนเด็กโตแล้วมึงก็ยังจับจดอีก”
“คิดเมื่อไหร่มันก็แค้นเมื่อนั้นแหละพี่ภีม อาไม่ชอบหน้าแค่แม่หนูนะ ส่วนพวกหนู ๒ คนนี่รักเหมือนลูก ไม่มีลูกด้วยตัวเองก็มีพวกหนู ๒ คนนี่แหละ หล่อได้พ่อจริง”
“อาหนูชอบพ่อมากเลยเหรอ”ซ่าถามบ้าง
“ก็มากนะ เป็นอะไรหลายๆอย่างอ่ะสำหรับพี่บอมบ์ เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ คิดดูสิ อาเป็นทหาร ตุ๊ดคนเดียวทั้งผลัด ทีแรกกลัวว่าจะไม่มีใครคบ ไม่มีผัวยังพอว่า กลัวจะไม่มีใครเล่นด้วย ดีนะเจอพี่บอมบ์พี่มหา เออ ค่อยโล่งใจหน่อย”
“น้องๆที่เดินทางมาจากจังหวัด.... มาเข้าแถวได้แล้วนะ เดี๋ยวจะแบ่งหน่วยแล้ว”เสียงเรียกจากพี่เจ้าหน้าที่
“เขาเรียกแล้วอ่ะ ยังไม่อิ่มเลย”ซ่าบ่นแล้วมองอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
“งั้นก็รีบกิน เขาคงไม่รีบมาก”ว่าแล้วพวกผม ๒ คนพากันยัดเข้าปากอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าแถวตามหลังไป เขาให้นั่งเป็นอำเภอนะครับ ใครมาจากอำเภอไหนให้นั่งตามอำเภอของตัวเอง จากนั้นก็มีบัญชีของแต่ละกองพันว่าต้องการจำนวนเท่าไร ก็นับไล่กันไป ชุดแรกไป ๒๐ คน ๑๕ คน ๕๐ คน แล้วแต่หน่วยที่เขาต้องการ พวกผมนี่โดนหน่วยใหญ่หน่อย เขาต้องการ ๔๐ คน ก็นับไปครับ
“๓๘ ๓๙ ๔๐”ผมคนสุดท้ายพอดี ซ่ามันนั่งหลัง เลขไม่ถึง
“ไอ้เบอร์ ๓๙ มึงมานี่ ซ่าเข้าไป”เสียงพี่ภีมยืนกอดอกพูดอยู่ข้างๆแถว ไอ้เลข ๓๙ ทำหน้างง แต่คนงงหนักยิ่งกว่าคือเจ้าหน้าที่ พอเขามองอีกทีก็ไม่กล้าโวยวายอะไร ผมกับซ่าจึงได้อยู่หน่วยเดียวกัน
เมื่อแยกกรมแล้ว ก็ไปแยกกองพันอีกที พี่ภูมิ พี่ภีมอยู่เฝ้าผมตลอดเลยครับ อาหนูก็ไม่ยอมกลับ ส่วนพี่ๆคนอื่นๆเข้ามาดูแปบเดียว พอเห็นว่าไม่มีอะไรน่าห่วงจึงกลับบ้านไป จริงๆผมอยากให้พี่ภีมกลับบ้านมากๆเลยนะครับ เกรงใจพี่เขา เพราะตอนนี้มันตี ๑ แล้ว
“พี่ภูมพี่ภีมกลับไปนอนก่อนก็ได้ ต้องทำงานตอนเช้าไม่ใช่เหรอครับ”ซ่าพูดอีกทีหนึ่ง
“เอาน่า พี่จะอยู่ดูว่าเราได้หน่วยไหน ว่าแต่ทำไมมันช้าจัง คนขับรถมันทำงานกันยังไง แทนที่จะรีบมารีบทำให้เรียบร้อย”พี่ภีมยืนบ่นครับ ตอนนี้วุ่นวายพอสมควร คนเดินเข้านอกออกใน ง่วงก็ง่วง ไหนจะควันบุหรี่
นั่งรอแล้วรออีกกว่าคนจะครบก็ตี ๓ แล้วครับ พอคนครบแล้วเริ่มแยกกองพันละคราวนี้ ก็พยายามให้คละๆกันไปครับ มีกันอยู่ ๔ กองพัน กองพันละเกือบๆ ๒๐๐ คน มีอยู่กองพันแห่งหนึ่งเขาเอาคนเยอะมาก เอาไป ๒๓๐ คนแน่ะ ดีนะที่ผมไม่โดน ได้ยินพี่ภีมบอกว่า เวรเยอะ ให้อยู่กองพันนี้ เป็นกองพันที่พ่อเคยประจำการ แบบนี้ก็น่าจะหวานหมูละครับ
“พี่ภูมิไม่ง่วงเหรอ แสบทรมานคนแก่ป่ะ”ผมถามพี่ชายอย่างเป็นห่วง ไหนจะต้องไปทำงานต่อตอนเช้าอีก ทุ่มเทกับพวกผมมาก
“กลับไปนอนสักพักก็ยังดีนะครับ คงไม่มีอะไรมากแล้วมั้งครับ”
“เอาน่า เดี๋ยวอยู่ดูสักแปบหนึ่งก่อน จะกลับไปมันก็ค้างๆคาๆ”ก็ต้องตามใจพี่เขาล่ะครับ พวกเรามาที่ศาลาซึ่งเป็นจุดที่จะต้องสัมภาษณ์ กรอกประวัติ ๗ โมงเช้าจึงเสร็จเรียบร้อย พี่ภูมิพี่ภีมจึงยอมกลับ สำหรับอาหนูกลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะครับ กลับตั้งแต่งผมแยกไปเป็นกรมแล้วล่ะครับ อาหนูมีงานต้องทำในตอนเช้า
“เอานะต่อไปเดี๋ยวเราจะไปตัดผม และเปลี่ยนชุด เบิกของใช้ส่วนตัว ใครที่เสร็จแล้วให้มายืนรอตรงนี้”จ่าคนหนึ่งพูดเสียงดัง ยังหนุ่มอยู่เลยครับ แต่เป็นจ่าซะแล้ว พวกผมซึ่งกรอกประวัติ สัมภาษณ์อะไรเสร็จแล้ว พอรวมตัวกันได้สัก ๒๐ คนพวกเราก็เดินไปที่ใต้ถุนกองร้อยเพื่อจะไปตัดผม มีชุดที่ไปก่อนผมแล้ว ๒ ชุดครับ เขากำลังตัดผมกันอยู่ บางส่วนก็ตัดเสร็จแล้ว
“สัส ปีนี้มีแฝดเว้ยเฮ้ย”นายสิบคนหนึ่งอุทานออกมา ผมกับซ่าหันไปมอง “ชื่ออะไรมึง”เขาชี้มาที่พวกเรา ๒ คน
“ชื่อแสบครับ คนนี้ชื่อซ่า”
“บรรลัยแล้วมึง แค่ชื่อนี่ยังเปรี้ยว นรกแตกแน่ๆ”เขาก็พูดไปครับ พวกเราไม่ค่อยสนใจ ผมนิสัยดีอยู่นะ หึหึ จะเปรี้ยวไม่เปรี้ยวดูพ่อผมเป็นตัวอย่างครับ พ่อยังไง พี่ๆผมชอบพูดว่าพวกผมว่าห้าวเหมือนพ่อ
“อ้าวๆ ฉิบหายแล้ว เขาคิดยังไงให้แฝดมาอยู่กองพันนี้วะ”นายสิบคนเดิมอุทานอีกแล้วครับเมื่อเห็นคู่แฝดอีกคู่เดินแถวเข้ามาเพื่อรอตัดผม ผมหันไปมอง ตัวเตี้ยกว่าพวกผมนิดหน่อยแต่ได้กลิ่นว่าไอ้ ๒ คนนี้มันเปรี้ยวแน่ๆ
“ฮาดีเนอะ มาเจอแฝดเหมือนพวกเราเลย”ซ่ากระซิบและขำเบาๆ
“เอ้า คนต่อไป รีบมาตัดผมได้แล้ว ไม่ต้องรีรอ ไม่ต้องเสียดายผม ยังไงพวกมึงก็หล่อสู้จ่าไม่ได้อยู่แล้ว”
“ฮิ้วววววววว”เสียงพวกนายสิบแซวจ่าคนที่พูด พวกเราก็ได้แต่ขำ
“เยดเข้ นี่มันคนหรือเสาไฟฟ้า พ่อมึงเลี้ยงด้วยเสาไฟรึไงไอ้แฝด ถึงได้สูงขนาดนี้”ผมไปยืนใกล้ๆจ่า จ่าสูงแค่ราวนมของพวกผมเองครับ ก็นะ ผมกับซ่านี่สูงกัน ๑๙๖ จ่านี่น่าจะสูงสัก ๑๖๐ เศษๆ
“ให้กินข้าวปกติครับจ่า”ผมตอบและยิ้ม จากนั้นถอดเสื้อออก จริงๆผมเราไม่ยาวนะครับ ไม่เคยไว้ผมยาวด้วย พี่ทหารจึงไถๆ ใช้เวลาไม่นานมากก็เสร็จเรียบร้อยครับ กลายเป็นคนผมเกรียน มองหน้าซ่าแล้วขำ
“หน้าเด็กเนอะซ่า”
“นั่นดิ ไปล้างหัวกัน”
ตัดผมเสร็จเรียบร้อยแล้วจากนั้นก็ไปประจำกับพวกเครื่องใช้ เสื้อนี่ต้องเปลี่ยนกัน ผมต้องใส่เบอร์XL นะครับ ไม่ได้อ้วนนะ ตอนนี้น้ำหนัก ๙๔ จะเรียกว่าไง คือน้ำหนักมันสมส่วนกันส่วนสูงอ่ะ หวังว่าประโยชน์ของการเป็นคนตัวใหญ่จะทำให้ไม่มีใครกล้าแหยม แต่ว่าถ้าเขาไม่ทำเราก่อน เราก็ไม่ไม่ไประรานใครก่อนนะ พอเปลี่ยนเสื้อ ลองเสื้อให้พอดีกับตัว ก็ต้องหากางเกง ลำบากอีกล่ะครับ กว่าจะหาได้ กางเกงนี่คนละ ๒ ตัว เสื้อ ๖ ตัว ชุดพรางอีกคนละ ๒ ชุด คอมแบท นอกนั้นที่เหลือจะเป็นเครื่องใช้จิปาถะซึ่งให้พร้อมกับถังสีดำ บางที่ก็เรียกว่ากระแป๋ง อีสานที่คุ มันก็คือถังสีดำอ่ะครับ พอได้ของแล้ว ก็เช็คว่าขาดเหลืออะไรไปบ้าง
กว่าจะได้กินมื้อเช้าก็ ๙ โมงครับ บางคนยังตัดผมไม่เสร็จเลยครับ บางคนเพิ่งไถได้ครึ่งหัว อย่าฮาอ่ะ กับข้าวมื้อแรก เหมือนที่อาหนูว่าจริงๆครับ ข้าวไม่เหมือนข้าวที่ผมกินที่บ้าน ที่บ้านผมนี่กินพวกหอมมะลิเหล่านั้นนะครับ อย่างว่าบ้านเราเป็นชาวนานี่นา กับข้าวก็พอโอเคขึ้นมาหน่อยครับ เขาก็ให้เวลาเรากินกันเต็มที่นะครับ มีเสียงตะโกนรับอะไหล่อะไรของเขาไป เออ จะมีพวกหนึ่งที่มาอยู่ก่อนแล้ว คือเขามาตั้งแต่วันที่ ๑ อ่ะ ผมมาวันที่ ๓ ไง พวกมาวันที่ ๑ ก็คือพวกกรุงเทพปริมณฑล น่าจะ ๓๐ คนครับ พวกผมนี่ต่างจังหวัดมาวันที่ ๓ วันนี้คือ ๔ พฤศจิกายน
พอกินข้าวเสร็จพวกเรารีบไปจัดการเรื่องตัดผม เรื่องอะไรต่างๆกันต่อครับ และโอกาสนี้ผมจึงได้รู้จักแฝดอีกคู่หนึ่ง
“ข้าชื่อแสบนะ”ผมแนะนำตัวเอง
“ข้าชื่อซ่า เอ็ง ๒ คนล่ะ”
“ชื่อธูป”
“เทียน”
“บ้านอยู่ไหน”ซ่าถาม
“......”บอกจังหวัดใกล้ๆกัน
“อ๋อ ใกล้กัน ข้าอยู่.....”
ก็ทักทายกันคร่าวๆ แฝดธูปเทียน สูงน่าจะ ๑๘๐ ครับ ตัดผมเสร็จ ต่อไปก็แบ่งกลุ่ม เรียกว่าแบ่งหมวดดีกว่าครับ มีกัน ๒๐๐ คน แบ่งเป็น ๕ หมวดครับ หมวดละ ๔๐ คน ผมเป็นคนแรก ซ่าคนที่ ๒ นักรักบี้คนที่ ๓ มันชื่อบี้ครับ ส่วนฝาแฝดธูปเทียน อยู่ท้ายๆหมวดผมครับ
“เอาละ ต่อไปฟังนะทหาร ตอนนี้ทุกคนแต่งชุดทหารแล้ว เราสัดคราบความเป็นพลเรือนออกไปแล้ว ใครมีเขี้ยวเล็บ ใครเก๋า ใครเก่ง ใครนักเลง ให้ทิ้งไว้หนาประตูกองพัน พ่อใครใหญ่เอาวางไว้ข้างนอก ตอนนี้ทุกคนคือทหาร มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน ช่วงนี้ผู้ฝึกไม่อยู่นะ น่าจะมาพรุ่งนี้ ฉะนั้นตอนนี้ให้ทุกคนเตรียมตัวเก็บข้าวของ ให้ขึ้นไปบนโรงนอน จะได้เตรียมที่นอน ทำเสร็จไวจะได้พักผ่อนรอกินข้าวกลางวัน ทุกคนทราบ”
“ทราบครับ”
“ขอความเข้มแข็งหน่อย ทหารต้องเสียงดังฟังชัด เอาให้มันหนักแน่น ทีไล่ตีหัวชาวบ้านทำไมถึงกล้า ตอนนี้เป็นทหารแล้วต้องกล้า ทุกคนทราบ”
“ทราบครับ”
“ดี จ่าหวังว่าพวกเราจะเข้มแข็งกันแบบนี้ เอ้าละ เดี๋ยวจะให้หมวดหนึ่งขึ้นไปก่อน ผู้ช่วยครูดูด้วยนะ หมวดหนึ่งลุก”
พวกผมลุกแล้วเดินแถวแบกของขึ้นบนโรงนอน โรงนอนนี้เป็นโรงนอนใหม่ พ่อเล่าว่าโรงนอนตอนที่พ่อเป็นทหารจะเป็นครึ่งปูครึ่งไม้ ชั้นบนจะเป็นไม้ ชั้นล่างเป็นปูน แต่ตอนนี้ชั้นบนเป็นปูนครับ แล้วก็จัดเตียงใกล้ชิดกันมาก โรงนอนฝั่งซ้ายนอน ๑๐๐ คน ฝั่งขวานอน ๑๐๐ คน แออัดกันมากเลยครับ เตียงก็เป็นเตียง ๒ ชั้น ผมนอนด้านบน ซ่านอนด้านล่าง อันดับแรกที่เราทำคือวางของ ปูที่นอนด้วยผ้าขาวให้ตึง เอาของใส่ตู้ กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายโมงแล้ว พอเสร็จจึงได้เดินแถวไปกินข้าวกันครับ
ช่วงนี้เรายังเดินกันสะเปะสะปะไม่เป็นท่ากันนะครับ หมวดผมหมวดแรกที่เดินแถวไปถึง ข้าวยังไม่ได้จัด พวกผมจึงต้องไปจัดโต๊ะ สนุกดีครับ ตักข้าว เอาข้าวไปวาง เอากับข้าว ตักน้ำ แบ่งหน้าที่กัน มีพวกที่อู้ก็มีครับ แผลงฤทธิ์ตั้งแต่วันแรก
“จัดเสร็จหรือยังทหาร”
“เสร็จแล้วครับ”
“ถ้าเสร็จแล้วไปยืนรอด้านนอก ให้ไว ใครช้าเดี๋ยวเจอซ่อม”พวกเราจึงวิ่งออกมากันอย่างรวดเร็ว จัดแถวเสร็จก็ยังมั่วๆกันอยู่
“ฟังนะทหาร เวลากินข้าวห้ามเสียงดัง ห้ามคุยกัน รีบกิน อย่าให้ได้ยินเสียงจานชาม อ่ะ ก่อนจะกินข้าว เราต้องปฏิญาณกันก่อน เอามือขัดฉาก”
“มือขาวอยู่บนซ้ายอยู่ล่าง”เสียงจากทหารคนหนึ่งน่าจะเป็นทหารรุ่นพี่ แกพูดใกล้ๆพวกเราที่ไม่เป็น ผมไม่เป็นนะ ถึงแม้ญาติจะเป็นทหาร แต่บ้านไม่ได้อยู่ในกองพัน นี่ลูกชาวนาแบบออริจินอลเลยครับ เคยฟังพ่อเล่า เคยดูพ่อทำท่าทางให้ดู แต่จำไหม ไม่จำครับ ฮ่าๆๆ
“กระผม พลทหารศุภกฤษณ์ ....”ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ
“เหมือนที่พ่อเคยเล่าให้ฟังเลยเนอะแสบ ฮาดี”ซ่ามันแอบกระซิบผมเบาๆ
“ลองไหม”ข้าวใกล้จะหมดพอดี
“อาตมา...”
“อาตมาพ่อง”
“ใครอาตมาวะ นี่มันค่ายทหาร ไม่ใช่งานปริวาสกรรม ไอ้บ้า”
“สาธุครับ เจริญพร กระผม”
“ตายๆๆๆ จะได้แดกข้าวไหมเนี่ย พลเรือน มึงเป็นพลเรือนแล้ว จำไว้ให้ดีสิวะ เป็นทหารแล้ว ตอนนี้มึงใส่ผ้าเขียว ไม่ใช่ผ้าเหลือง”
“แฮะๆ ผมคิดว่าใส่สีกรัก รายงานยังไงครับ”คนที่รายงานดูท่าซื่อๆดีครับ คิ้วยังไม่ขึ้น หัวก็เกรียนเหมือนผม เขาอยู่คนละหมวดกับผมครับ
“ไหนใครจะรับอะไหล่ รายงานให้เพื่อฟังหน่อยซิ”
“ไม่มีเลยหรือไง นับ ๑”
“นับ ๒”
“ผมครับ”ซ่ายกมือขึ้น
“จัดไปมึงไอ้แฝด”
“กระผม พลทหาร ธัชระพี อุดมลักขณ์ ขออนุญาต รับอะไรนะครับ”ตรงคำว่ารับอะไรซ่ามันถามแบบงงๆ
“ควายเอ้ย กูคิดว่ามึงจะได้ รับอะไร ไม่ใช่รับอะไหล่”
“ทำไมต้องรับอะไหล่ครับ ทั้งที่มันเป็นกับข้าว”กวนซะแล้วน้องกู
“แล้วกูจะไปรู้ไหม ๑๐ เลยมึง”
“๑๐ คืออะไรครับ”
“มึงโง่หรือมึงบ้ากันแน่วะ กวนตีนกูแล้วมึง อยากลองดีเหรอ”
“เปล่าครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ผมอยากทราบคำอธิบาย”
“พี่ๆ อย่าโมโห คนนี้ไม่ธรรมดาพี่”เสียงกระซิบเบาๆแต่พวกเราได้ยิน
“ทำไม พ่อเป็นนายพลหรือไง”จ่าคนนั้นมองผมและซ่าสลับไปมา แบบหาเรื่อง
“เปล่าครับ พ่อไม่ได้เป็นนายพลครับ”ซ่าตอบ
“เออ จะเป็นอะไรก็ช่าง เดี๋ยวอธิบายทีหลัง แต่ขั้นต้น มึง วิดพื้น ๑๐ ครั้งก่อนแล้วค่อยรายงานใหม่ รับอะไหล่ ไม่ใช่รับอะไร”
“ครับ”ซ่ารับคำแล้วลงไปวิดพื้น ๑๐ ครั้งจากนั้นรายงานใหม่แบบถูกต้อง
“มึงได้ยินชัดหรือยัง รายงานตามนั้น ห้ามมีอาตมา ห้ามมีเจริญพร ห้ามมีสาธุ นี่มันค่ายทหาร ไม่ใช่งานตัดลูกนิมิต จำเอาไว้ว่าเป็นพลทหาร”
“กระผม พลทหารชัยพร ... ขออนุญาตรับอะไหล่ครับ”
“เอาใหม่ซิ ให้มันเข้มแข็งแบบทหาร”จ่าสั่ง ทหารคนนั้นก็รายงานอีกครั้ง เหนื่อยแทน ซ่าเดินไปตักข้าวมาก็เอามาแบ่งผม
“เมื่อกี้แกล้งเหรอ”
“เปล่า อยากรู้จริงๆว่าทำไมต้องรับอะไหล่ ทำไมไม่พูดว่ารับอย่างอื่นแทน”
“นั่นสิ หรือว่าเป็นศัพท์เฉพาะทาง”
“น่าจะอย่างนั้นนะ”ซ่าพยักหน้าแล้วกินต่อ กว่าจะกินเสร็จเรียบร้อย พอกินเสร็จแล้วหน้าที่ต่อไปคือพวกผมต้องล้างจาน เรื่องนี้ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว อยู่บ้านทำบ่อย ล้างจานเสร็จเดินกลับ พักผ่อนครึ่งชั่วโมง และก็จะเริ่มทำการฝึกวันแรก
จะเป็นยังไงก็ต้องติดต่อต่อไปครับ
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1218849 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก