เย้. ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องดีๆ ที่เอามาให้ได้อ่าน ได้ฟินกันนะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดหลายอย่างมากๆ ทำใ้รู้สึกรักชาติ รักบรรพบุรุษขึ้นอีกโขเลยค่ะ
แต่ตอนไปป่านี่แบบอย่างหลอน โดยเฉพาะตอนน้องน้องหนูที่มีผีมาช่วยไม่ให้หลงป่า
นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกคนดีผีคุ้ม
ขอพูดถึงตอนล่าสุดเลยแล้วกันนะคะ
อยากจะสมน้ำหน้าและแดกอิพวกใช้อำนาจกันเกินไปซะจริงๆ คนแรกเลยไอ้อาร์ต แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ต่อมาเลย ผู้กองหูเบา ไม่รอบคอบ ไหนว่าเชื่อใจ เจอหลักฐานนิดเดียวแม่งแดกเอา แดกเอา
คนสุดท้ายหมวดบูม งอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน งอนให้นานๆนะบอม เป็นแฟนภาษาอะไรไม่มีความเชื่อใจกันเลย
เหอะ มาบอกว่าสับสน ปากบอกกูเชื่อใจมึงนะบอมม์ แต่หลักฐานมันมัดตัว
อยากบอกหมวดบูมว่า ถึงมีคนเอายามายัดไว้ในกระเป๋า คนที่เป็นแฟนกันเขาก็ต้องื่อใจกันจนถึงวินาทีสุดท้าย
โดยเฉพาะพี่บอมม์ ที่เป็นครจริงมาตลอด ขนาดเพื่อนในกองร้อยยังเชื่อใจ แต่คนเป็นแฟนกลับไม่มีความเชื่อใจกันเลย
ดีนะ ที่ตอนหลังมาเริ่มคิดได้ ขอให้ผู้กองตรวจเยี่ยวบอม โอเค ให้อภัยได้นะบอมม์ แต่งอนไปนานๆ อย่าคืนดีง่ายๆ
สุดท้ายนี้ขอให้บอมม์หายไวๆนะ
ปลฺ มาต่อเร็วๆนะคะ
