หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[B52]

หน้าซีดตัวสั่นกันเป็นแถว ของจริงของใหญ่เขามาเอง

[shikyu3211]

จริงบูมก็น่าจะโดนเหมือนกันนะ

[nicksrisat]

คลี่คลายมาอีกหน่อย ไม่ค้างคาใจแล้ว รอดูผลการกระทำของพวกผู้กองและไอ้อาร์ตว่าจะเป็นยังไงต่อไปครับ

[SuPeRDonGDanG]

เย้.  ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องดีๆ ที่เอามาให้ได้อ่าน ได้ฟินกันนะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดหลายอย่างมากๆ ทำใ้รู้สึกรักชาติ รักบรรพบุรุษขึ้นอีกโขเลยค่ะ
แต่ตอนไปป่านี่แบบอย่างหลอน โดยเฉพาะตอนน้องน้องหนูที่มีผีมาช่วยไม่ให้หลงป่า
นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกคนดีผีคุ้ม

ขอพูดถึงตอนล่าสุดเลยแล้วกันนะคะ
อยากจะสมน้ำหน้าและแดกอิพวกใช้อำนาจกันเกินไปซะจริงๆ คนแรกเลยไอ้อาร์ต แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ต่อมาเลย ผู้กองหูเบา ไม่รอบคอบ ไหนว่าเชื่อใจ เจอหลักฐานนิดเดียวแม่งแดกเอา แดกเอา
คนสุดท้ายหมวดบูม งอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน งอนให้นานๆนะบอม เป็นแฟนภาษาอะไรไม่มีความเชื่อใจกันเลย
เหอะ มาบอกว่าสับสน ปากบอกกูเชื่อใจมึงนะบอมม์ แต่หลักฐานมันมัดตัว
อยากบอกหมวดบูมว่า ถึงมีคนเอายามายัดไว้ในกระเป๋า คนที่เป็นแฟนกันเขาก็ต้องื่อใจกันจนถึงวินาทีสุดท้าย
โดยเฉพาะพี่บอมม์ ที่เป็นครจริงมาตลอด ขนาดเพื่อนในกองร้อยยังเชื่อใจ แต่คนเป็นแฟนกลับไม่มีความเชื่อใจกันเลย
ดีนะ ที่ตอนหลังมาเริ่มคิดได้ ขอให้ผู้กองตรวจเยี่ยวบอม โอเค ให้อภัยได้นะบอมม์ แต่งอนไปนานๆ อย่าคืนดีง่ายๆ

สุดท้ายนี้ขอให้บอมม์หายไวๆนะ


ปลฺ มาต่อเร็วๆนะคะ

 

[GlassesgirL]

บอมบ์คือที่รักของพี่ๆและเพื่อนๆรวมทั้งจ่าวินด้วย
พี่ชายบอมบ์มาเคลียร์เองเลย 

[Yarkrak]

วันนี้บอมบ์จะมาอีกหรือเปล่า

แบบว่าคิดถึงอ่ะ อยากเจอทุกวัน

 

[uknowvry]

เท่สุด

[annything]

สนุกมากเลย

สงสารพี่บอมโดนมรสุมหลายอย่างมาก แต่โกรธหมววดบูม ทำไมไม่เชื่อใจกัน มันน่าน้อยใจมาก หนูเท่ห์มากอ่ะปกป้องพี่่บอมสุด

ตอนนี้แหละจะได้รู้ใครใหญ่จริงๆ สะใจที่สุด รอตอนต่อไปอยู่นะ   

[hormonesyj]

ลงเยอะมาก อ่านรวดเดียวแทบไม่จบ
เย้ๆๆๆ พวกมันดูถูกบอมบ์เกินไปแล้ว
โคตรชอบจ่าวิน เลิศที่สุด
ส่วนหมวดบูมค้างไว้ก่อน แค้นนี้ต้องให้ไอ้ยักษ์ชำระ (ร่างกาย)
แอร๊กกก รอตอนต่อไปมากค่าา รีบมาน้าา 

[love boy]

งอนหมวดบอมบ์มากกก 
บูมงอลนานๆ นะ ไม่เชื่อใจกันเลยอะ
อินม๊ากกค่ะ
ตอนแรกพออ่านชื่อเรื่องก็ผ่านๆ ไม่สนสนใจอ่าน
แต่เห็น view 7หมื่นกว่า
อืมม ลองเข้าอ่านสักหน่อย .....
........................................
ตอนนี้ต้องเลือกดูเป็นเรื่องแรกเลยอะ
วันนี้ up ตอนใหม่ยังน๊ะะะะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
สนุก มีสาระให้ได้คิด และที่สุดๆคือ มีความหื่นให้ได้อ่านอยู่รื่อยๆ ถึงแม้จะไม่ถึงพริกถึงขิงแบบเรื่องอื่นอะนะ 

[Sohso]

ว่าแล้วว่าต้องเจอดีทั้งกองพัน 5555 มากันทั้งบ้าน พี่นิด พี่น้อย พี่เบิ้ล ภูมิ ภีม

เค้าไม่ผิดก็ตรวจสอบดิ นี่อะไร ซ้อมเอาๆ เป็นหัวหน้าซะเปล่า

แล้วหมวดบูมนี่แค่หลักฐานกากๆกับคำพูดของคนอื่น ก็เชื่องั้นหรอ

ขนาดหมวดเต้ยยังเห็นอกเห็นใจพี่บอมบ์มากกว่าอีก

จะใช้คำว่าแฟนได้ไง ถ้าไม่เชื่อกันขนาดนั้น

พี่มหา หนู ซัน กับจ่าวิน ทำให้ซึ้งกับมิตรภาพ สุดยอดจริง

สงสารพี่บอมบ์ ทำโทษคนผิด จะรับผิดชอบกันยังไง รอดูต่อไป

นี่ถ้าไม่ใช่น้องคนใหญ่คนโต จะทำไงถ้าเค้าบริสุทธิ์ ปล่อยไป แล้วขอโทษหรอ

[kapook_koopak]

งานเข้าบูม ไม่คิดเลยว่าจะไม่เชื่ออย่างนี้ คิดๆ ไปก้อนะ เศร้าอ่ะ ผิดหวังนะ

[AGELA]

ตอนที่ ๖๖ ระหว่างเรา

มาถึงโรงบาลหมอตรวจและเอ็กซเรย์ เครื่องในช้ำครับ พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย ไอ้ภีม ไอ้ภูมิ รอจนหมอตรวจเสร็จจึงกลับไปทำงานกันต่อ ผมจึงนอนโรงพยาบาลอยู่คนเดียวโดยมีสายน้ำเกลือห้อยระโยงรยางค์อยู่

ผมถูกหมอจัดการอยู่พักใหญ่ทั้งเอ็กซเรย์ ทำนู้นทำนี้ ตรวจเช็คอย่างละเอียดที่สุด ใช้เวลาร่วมๆ ๔ ชั่วโมงครับ กว่าจะได้นอนก็บ่าย ๓ แล้ว พอหมอออกไปผมนี่ถึงกับสลบไสลไปเลยครับ ร่างกายมันเพลียมาหลายวัน ก็อย่างที่ไอ้ซันมันว่า ไม่รู้ผมทนได้ไง นี่ถ้าคนบอบบางผมว่าได้กระอักเลือดตายไปแล้วล่ะครับ

ตอนเย็นตะวันลับขอบฟ้า ผู้กอง ผู้พัน ผู้การ น้องไปป์ เข้ามาเยี่ยมอาการ ผู้กองกล่าวขอโทษผมอีกครั้งหนึ่ง ผมเองก็ตอบไปว่าไม่เป็นไร แต่ในใจผมมันหมดใจให้กันไปแล้ว ผมยอมรับว่ายังโกรธผู้กองอยู่ แต่มันอาจจะมีสักวันที่ผมหายโกรธก็ได้

“อาบอมบ์หายไวๆนะ ไปป์ไม่มีเพื่อนออกกำลังกาย”น้องไปป์พูดกับผม

“ไปรบกวนอาเขาน่ะไปป์”ผู้การลูบหัวลูกชายของตัวเอง

“หือ พ่อไม่รู้อะไร ไปป์สนิทกับอาบอมบ์จะตาย เนอะอาเนอะ”น้องไปป์ขอความเห็นจากผม

“ไม่เป็นไรหรอกครับผู้การ ผมหายดีผมพาน้องออกกำลังกายต่อได้ครับ”

“เฮ้อ ผู้กงผู้การอะไรกัน เรียกพี่ก็ได้...”จากนั้นผู้การคุยกับผมอีกนิดหน่อย จนพี่ชายทั้ง ๓ ของผมเข้ามาพร้อมกับญาติๆ เรียกว่ายกกันมาทั้งครอบครัวเลยครับ คุยไปคุยมาจน ๔ ทุ่มพี่ๆทั้ง ๓ ผมก็ขอตัวกลับเพราะพรุ่งนี้ต้องออกต่างจังหวัด ผู้กอง ผู้พัน ผู้การก็ขอตัวกลับเช่นกัน เหลือแค่ไอ้ภูมกับไอ้ภีม

“คืนนี้ใครจะนอนเป็นเพื่อนอาบอมบ์ล่ะ”ไอ้ภีมเป็นคนถาม

“อานอนคนเดียวได้ พวกแกนอนบ้านเหอะ มีงานมีการต้องรับผิดชอบ อาไม่ได้ป่วยหนักนี่”

“หือ คนบ้าที่ไหนปล่อยให้คนไข้นอนคนเดียว ทำเหมือนกับว่าไร้ญาติขาดมิตรงั้นแหละ”

“ตามไอ้บูมมาเฝ้าอาดิ ลงโทษมันซะหน่อย เป็นแฟนกับอาแท้ๆช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง”

“มึงจะรบกวนเขาทำไมวะภีม อานอนคนเดียวได้ พวกแกไปนอนบ้านไป”ผมไล่พวกมัน ๒ คน ตอนนี้กับหมวดบูมผมก็ไม่รู้จะยังไงดี ผมเจ็บใจเหมือนกันนะที่เขาไม่เชื่อใจผม แต่คงโกรธไม่นานหรอกครับ รักเมียอ่ะ

“พี่ภีม พี่ภูมิ สวัสดี”พูดถึงปั๊บ หมวดบูมก็เข้ามาพอดีเลยครับ

“อือ กำลังต้องการตัวพอดี เฝ้าอาบอมบ์นะคืนนี้ ไถ่โทษอาแกหน่อย”

“ครับ พี่บอมบ์ บูมขอโทษนะ”หมวดบูมพูดเสียงอ่อย ผมหันไปสบตาแล้วทำเฉย กูไม่ชอบมึงทำตาแบบนี้เลยว่ะบูม มันเร้าอารมณ์กู

“อาไปละนะ ดูอาบอมบ์ดีๆนะบูม อย่าแกล้งขึ้นไปขย่มอาบนเตียง อากำลังป่วย รอให้อาหายก่อนค่อยว่ากัน”ไอ้ภูมิฝากฝังน้องนุ่งมึงได้ดีมากเลย

“หือ พี่ภูมิพูดอะไร”หมวดบูมขมวดคิ้วแต่หน้าแดง ๒ พี่น้องภีม ภูมิเดินออกจากห้องพยาบาล แล้วทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ

“พี่บอมบ์อาบน้ำยัง หรือจะเช็ดตัว”หมวดบูมถามขึ้นระหว่างที่บรรยากาศในห้องเงียบ ผมเคืองผู้หมวดนะครับ เฮ้อ แต่ยังไงก็รักเขามากกว่า ผมไม่ได้พูดอะไรกับหมวดบูมแต่ผมลุกขึ้นจากเตียง หมวดบูมทำหน้าเศร้าแต่ก็ไม่ลืมที่จะพยุงผม ผมค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ โดยมีหมวดบูมคอยช่วยบ้างในบางครั้ง พอถึงช่วงเช็ดตัวพี่แกก็มาเช็ดตัวให้ผมแล้วให้ใส่กางเกงก่อนจะหยิบยามาทาแก้อาการฟกช้ำ

“ปิดไฟละนะ ถ้าจะลุกเข้าห้องน้ำก็เรียกบูมนะ”หมวดบูมปิดไฟ ผมเองด้วยความที่ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันประกอบกับฤทธิ์ยาที่กินเมื่อครู่ทำให้หลับลงไปอย่างง่ายดาย

ผมยังตื่นตี ๕ เหมือนที่เคยตื่นในกองร้อย ลืมตามาเห็นหมวดบูมนอนขดตัวกอดอกอยู่บนโซฟาผ้าไม่มีห่ม ผมเอาผ้าห่มที่ผมห่มไปห่มให้หมวดบูมแล้วผมเองออกไปนั่งรับอากาศยามเช้าที่ระเบียงห้องพยาบาลจนประมาณ ๖ โมงเช้าหมวดบูมแกตื่นนอน

“ทำไมไม่นอนพักบนเตียง ออกมาทำไม”หมวดบูมสะกิดถามผม แต่ผมไม่ตอบอะไร “ยังเจ็บอยู่ไหม อืม ไข้ไม่ขึ้นแล้ว หิวไหมจะลงไปหาอะไรให้กิน”ผมก็ยังเงียบไม่พูดอะไรต่อไป หมวดบูมแกคงรำคาญผมมั้งเลยออกจากห้อง ผมเข้าไปอาบน้ำรอบเช้า มันระบมไปทั้งตัวก็จริงแต่ก็เบาๆกับร่างกาย เจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่มีทางที่จะอ่อนแอให้ใครเห็น

หมวดบูมขึ้นมาบนห้องอีกรอบหนึ่งซื้อโจ๊กร้อนๆ หยิบถ้วยมาแล้วเทให้ผม เหมือนพี่แกจะป้อนผม แต่ผมขอกินเอง ผมไม่ได้พิการ ผมค่อยๆละเลียดกินทีละน้อย กินได้ไม่กี่คำมองเวลามันใกล้จะ ๗ โมงแล้ว

“มีงานก็รีบไปทำ ว่างค่อยมา”ผมพูดสั้นๆห้วนๆ จะทำตามหรือไม่ทำตามผมไม่สนใจอยู่แล้ว

“อืม เดี๋ยวช่วงบ่ายจะเข้ามาหานะ อย่าลืมกินยาและนอนพักผ่อนเยอะๆ”หมวดบูมพยักหน้าก่อนจะเดินจากห้องออกไป

พอ ๘ โมง พี่ภาก็มาเยี่ยมผม เอาพวกผลไม้ ขนมนมเนยมาเยี่ยม

“เป็นไงบ้าง เฮ้อ พี่เพิ่งจะว่าง ไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อวาน”พี่ภานั่งลงที่ข้างเตียงผม

“ไม่เป็นไรแล้วครับพี่ภา ถึงมือหมอแล้ว”

“หือ ไม่เป็นไรได้ไงอ่ะเรา ดูสิ ฟกช้ำดำเขียวไปทั้งตัวแบบนี้ ไอ้คนทำนี่มันน่านัก ใจไม้ไส้ระกำกันเสียจริง ไม่ดูถูกดูผิดอะไรกันบ้างเลย”

“เวรกรรมของผมมั้งพี่ภา ผมเคยทำกับคนอื่นไว้เยอะ”

“อืม แล้วกินอะไรหรือยัง พี่เตรียมโจ๊กมาให้น่ะ จะกินเลยไหม”

“เพิ่งกินไปเมื่อกี้นี่เอง”

“อ้าวเหรอ แล้วเมื่อคืนตามภีมบอกบูมมาเฝ้า เฝ้าจริงหรือเปล่า พี่น้องคู่นี้นี่นะ ทิ้งอาให้นอนคนเดียวได้ลงคอ”

“ผมเป็นคนไล่กลับเองครับ เกรงใจอ่ะพี่ภา ไหนจะต้องไปทำงานทำการไม่ได้ว่าง ผมไม่ได้เป็นอะไรมากอยู่แล้วนี่ มีอะไรก็เรียกหมอ แต่เมื่อคืนบูมมานอนเฝ้าผมทั้งคืน”

“อืม เห็นว่างอนกันด้วยนี่ เฮ้อ ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดแบบนี้กันก็ไม่รู้นะ คนเรานี่ไม่มีสติไตร่ตรองอะไรๆมันก็พาซวยกันไปหมด”พี่ภาเอาผลไม้มาวางใกล้ๆ

“มันก็มีเผลอบ้างแหละครับพี่ภา”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ก็มากรุงเทพแล้วนะ พี่จะให้ ๒ พี่น้องไปรับ คิดถึงหลานตัวน้อยๆ จะไปเยี่ยมที่บ้านงานก็รัดตัว เออ แล้วเเม่รู้เรื่องนี้แล้วนะ”

“เหรอพี่ภา แม่ว่าไงบ้าง”

“แม่ไม่ได้ว่าอะไร ก็ถามแหละว่าไปโดนอะไรยังไง จะโดนดุก็ ๓ คนพี่น้องนู้นแหละ โดนแม่ดุว่าไม่ดูน้องให้ดี”

“ครับ”ผมพยักหน้าแล้วนั่งคุยกับพี่ภาไปเรื่อยเปื่อย จนหมอเข้ามาสอบถามอาการว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็ตอบไปครับ ตอนนี้ผมช้ำในนะครับ ดีนะปอดเปิดไม่ฉีกเอา แค่ช้ำใน แต่กว่าจะปกติก็คงเป็นเดือนล่ะครับ เพราะช้ำหนักเอาการอยู่เหมือนกัน

สายๆสักประมาณ ใกล้ๆ ๙ โมง ผองเพื่อนแอนเดอะแก๊งค์เข้ามาเยี่ยมเยียนผม นำโดยไอ้มหา ไอ้ซัน อีหนู ไอ้ศักดิ์ มากัน ๔ คน มันซื้อขนมนมเนยมาหลายอย่างมาถึงก็ถามอาการผมเจี๊ยวจ้าว

“นี่ๆพี่บอมบ์ เมื่อวานหนูโคตรสะใจเลยอ่ะ หึ ให้มันโดนซะบ้าง อยากเก๋ากันดีนัก เก๋าไม่ดูใครเป็นใคร”อีหนูรู้สึกมันจะสะใจมากเลยครับ

“แล้วเมื่อวานหลังจากกูเข้าโรงบาลเป็นไงบ้าง”

“ผู้กองโดนสอบเครียดเลยน่ะสิ ตั้งแต่มึงเข้าโรงบาลผู้การด่าทั้งผู้พันทั้งผู้กอง แล้วจ่ากองร้อย จนถึงหมู่อาร์ต โดนผู้การด่าหนักอยู่เหมือนกัน แม่ง ประชุมเครียดอยู่ที่บก.พันตั้งแต่มึงเข้าโรงบาลจนถึงตอนเย็นน่ะ”ไอ้ศักดิ์เป็นคนพูด

“กูยังไม่แน่ใจนะว่ามันจะเป็นยังไง แต่กูว่าผู้กองโดนเด้งแน่ๆ คนอื่นๆก็น่าจะหลุดจากตำแหน่งด้วยแหละ”ไอ้มหามันพูดไปแล้วดูตามเนื้อตัวร่างกายของผม พวกมันนี่หน้าช้ำๆนะครับ ไม่รู้ไปตรวจบ้างหรือเปล่า

“เฮ้ย มันรุนแรงถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ”ผมถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นมาถาม ซี้ด เจ็บว่ะ

“กูว่ามันน้อยไปตางหาก”ไอ้ศักดิ์เกาคางพูด

“พี่บอมบ์อ่ะห่วงคนอื่นไปเรื่อย ห่วงตัวเองบ้างเหอะ หัดเป็นคนเห็นแก่ตัวบ้าง ดูดิ ตัวเองโดนเขาเตะเขาต่อยมาช้ำทั้งเนื้อทั้งตัว ยังจะไปเป็นห่วงเขาอีก สมควรแล้วที่ผู้กองจะโดนเด้ง ผู้หมวดเหมือนกัน หนูเคืองมาก เป็นแฟนประสาอะไรไม่รู้ ไม่เข้าข้างกันเลย แบบนี้หนูว่าเลิกกันไปเลยดีกว่า ไม่เชื่อใจกันเลยสักนิดแล้วชีวิตรักจะไปรอดได้ยังไง”

“ให้กูเลิกเลยเหรอ”ผมมองหน้าอีหนูแบบงงๆ

“อือ เลิกไปเลย หนูเคืองมาก คนอะไรวะ ใช้งานแทบเป็นแทบตายแต่ไม่เข้าข้างกันเลยสักนิด แถมยังมาปรักปรำพี่บอมบ์ให้ยอมรับอีก หนูเคืองจริงๆด้วย”อีหนูทำหน้าปั้นปึ่ง

“มึงก็เกินไปอีหนู เรื่องความรักน่ะ มันเป็นเรื่องของคน ๒ คน ไม่ใช่เรื่องของใครหลายๆคน เรื่องนี้ให้ไอ้บอมบ์มันเป็นคนตัดสินใจเองดีไหม เสี้ยมให้เขาเลิกกันเกิดเขารักกันมากขึ้นมากกว่าเดิม คนที่เป็นหมาหัวเน่าก็คือมึงนะหนู ไม่มีใครพอใจหรอกที่เห็นสภาพแบบนี้ แต่เราอย่าลืมว่าคนเราน่ะมันมีผิดพลาดกันได้ ตอนนี้เราเป็นแค่คนนอก ผู้หมวดแกคิดยังไงเราไม่รู้หรอก กูก็สงสารทั้งคู่แหละ”

“งอนผู้หมวดไปนานๆเลยอา”ไอ้ซันยุผมให้งอนผู้หมวด

“กูจะทำได้เหรอวะซัน กูรักเขานะ”ผมมองหน้าไอ้ซัน

“รักหรือหลงวะบอมบ์”ไอ้ศักดิ์ถาม

“ทั้ง ๒ อย่าง”ผมยิ้ม

“เฮ้อ กูไม่รู้ว่ามึงคิดยังไงนะบอมบ์ กูเห็นใจมึงเท่าๆกับที่กูเห็นใจผู้หมวด แกคงจะสับสน ออกเวรมาเหนื่อยๆ ไหนจะงานที่ต้องมาดูแล ไหนจะเรื่องของมึง ไหนจะสถานะที่ต้องปกปิดไม่ให้คนอื่นรู้อีก ไหนจะเหตุการณ์หลักฐานที่มันช่างประจวบเหมาะ คนเราพอรักกันมากๆความหวั่นไหวมันก็มีมากเหมือนกันไม่ใช่เหรอ กูไม่รู้นะ กูไม่ใช่นักทฤษฎีความรักบ้าบออะไร แต่ถ้ามึงจะให้อภัย มึงก็ให้อภัยเถอะบอมบ์ หรือว่ามึงจะตัดใจเลิก มึงก็ทำไปเหอะ กูเคารพการตัดสินใจของมึงทุกอย่าง”

“พี่บอมบ์จะให้อภัยได้เหรอ หนูโกรธผู้หมวดมากจริงๆนะ”

“อีหนู ที่โลกวุ่นวายอยู่จนทุกวันนี้เพราะอะไรมึงรู้ไหม เพราะคนเราถือทิฐิไง คนทำผิด สำนึกตัวเองว่าผิดและพร้อมที่จะแก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำผิดไปแล้ว คนแบบนี้มันสมควรให้อภัย หมวดบูมเองคงจะสำนึกแล้วมั้ง มึงจะโกรธเขาแทนไอ้บอมบ์ไปทำไมล่ะ มึงต้องให้อภัยสิหนู การให้อภัยคือการให้ที่ยิ่งใหญ่มากกว่าวัตถุสิ่งของอีกนะ ส่วนคนที่ผิด ไม่สำนึกไม่แก้ไข คนแบบนี้เราควรปล่อยให้เขาเป็นไปตามกฎแห่งกรรม เราอย่าไปจงเกลียดจงชังเขา อย่าไปถือโทษโกรธเคืองให้ใจเราขุ่นมัว แต่ก็อย่าปล่อยโอกาสให้คนแบบนี้เข้ามามีบทบาทกับเรา เข้าใจไหม”ไอ้มหาลูบหัวอีหนู

“เฮ้อ พ่อพระทั้งคู่เลย แต่หนูก็ยังเคืองอยู่นะ”

“อืม เคืองได้ แต่อย่านาน ความโกรธเคือง ความวุ่นวายภายในหัวใจมันก็ไม่ต่างจากของเน่าเสียที่เราต้องรีบกำจัด เวลามึงปวดขี้มึงอั้นได้นานกี่วัน มึงบอกว่ามึงเหม็นขี้ แต่มึงไม่ยอมถ่ายขี้ออกจากท้อง มันก็เหม็นเน่าอยู่ในท้องมึงตลอดไป ความโกรธ ความขุ่นมัว ขัดข้องขุ่นเคืองหัวใจเหมือนกัน ยิ่งมึงเก็บไว้นานแค่ไหน มึงจะได้รับโทษจากมันเป็นร้อยเท่าพันทวี เราต้องการความสุขใจ ความสบายใจมากแค่ไหน เราก็ต้องปลดปล่อยสิ่งปฏิกูลเหล่านี้ให้มากแค่นั้น หัดปล่อยวางบ้างนะหนู โลกทั้งใบเราแบกมันไว้คนเดียวไม่ได้หรอก ทุกสิ่งทุกอย่างมีความเปลี่ยนแปลง ใครทำอะไรได้ผลของการกระทำนั้นเสมอ สุดท้ายทุกอย่างที่เรายึดเอาไว้มันก็เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา ตายไปแบกความโกรธไปนี่ลงนรกนะหนู”ไอ้มหาพูดยาวเลยครับ

“พี่มหาอ่ะ เอานรกมาขู่หนู หนูตายไปหนูต้องเป็นนางฟ้าหรือเทวดาหล่อๆบนสวรรค์”

“เออ งั้นก็อย่าโกรธ คนมักโกรธผิวพรรณจะเศร้าหมอง เลือดจะสูบฉีดแรง หัวใจทำงานหนัก สมองก็เคร่งเครียดไปด้วย ใบหน้าจะมีริ้วรอย เส้นยึด เส้นกระตุก หายใจเร็ว  เป็นโรคกระเพาะ เคยได้ยิน โกรธเกลียดเขาจนกินอะไรไม่ลง สุดท้ายเป็นโรคกระเพาะหรือไม่ก็ตรอมใจตาย มีแต่ผลเสียทั้งนั้น โกรธง่าย ตายเร็ว มึงเคยได้ยินคำนี้ไหม”

“ไม่เคยอ่ะ พี่มหาเอามาจากไหน มีแต่โกรธง่าย หายยาก หรือโกรธง่ายหายเร็วอะไรแบบนี้”

“กูเพิ่งคิดสดๆเมื่อกี้อ่ะ เอาเถอะ ทำใจสบายๆ เรื่องนี้ให้ไอ้บอมบ์จัดการเอง อย่าไปแทรกแซงกิจการภายในของเขา”

“เฮ้อ กูโกรธผู้หมวดไม่ลงหรอกมหา กูก็แค่น้อยใจเข้าเท่านั้นแหละ ให้กูโกรธกูโกรธไม่ลงจริงๆ แต่ขอกูแกล้งงอนเขาสักหน่อยดีกว่า นี่เมื่อวานผู้หมวดมาเฝ้าไข้กูก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาสักคำนะ กูทำหน้านิ่งๆ ชายตามองบ้างเป็นบางครั้ง แม่ง หน้าเป็นตูดยันเช้า กูเห็นแล้วสงสาร แต่ขอดัดนิสัยหน่อยเหอะ ไม่เชื่อใจกันก็ต้องโดนบ้าง”

“หึหึ เหมือนกูเลยว่ะ แฟนกูน่ะขี้วีน ขี้โวยวาย เอาแต่ใจ แสนงอน แต่กูโกรธไม่ลงสักที เพราะเขาไม่เคยนอกใจกูสักครั้ง”ไอ้ศักดิ์ทำหน้าพร่ำเพ้อถึงแฟนของมัน

“อีดอกทองเผือกหน้าหมีนั่นเหรอวะศักดิ์ เชอะ กูสวยกว่า กูน่ารักกว่าตั้งเยอะ”อีหนูทำหน้าเชิดใส่

“แหม ว่าแต่เขาดอกทอง ตัวเองนี่ไม่ค่อยดอกทองเลยนะ อีแรดน้อย กูว่าพวกมึง ๒ คนน่าจะเข้ากันได้ดีอ่ะ นิสัยคล้ายๆกัน บ้าๆรั่วๆพอกันเลย เผือกมันก็แบบนี้ ปากหมา ด่าเขาไปทั่ว บ้าบอ ตลกแดก แต่แม่งอมจวยเก่ง ขย่มตอกูทีมันจี๊ด กูเลยยอมมัน ฮ่าๆๆๆ”

“เออ สงสัยประเด็นนี้ล่ะมั้งที่ทำให้อาบอมบ์โกรธผู้หมวดไม่ลง”ไอ้ซันเท้าคางมองหน้าผมยิ้มๆ

“คนละเรื่องเลยไอ้ซัน กูไม่ใช่คนขี้เงี่ยนขนาดนั้น”

“อ้วกกกกกกกกกกกก”ทุกคนต่างโก่งคอออกมาพร้อมๆกัน

“แพ้ท้องแทนเมียไงไอ้สัส เป็นการเป็นงานหน่อยเว้ย หูย ไอ้สัสมหา เงี่ยนอยากล่อเมียแล้วเว้ย”ผมแอบคลำเป้าไอ้มหา

“ไอ้สัส อย่าจับมัน กูยิ่งเงี่ยนๆอยู่ เนี่ยรอวันลา กูจะพาไปท่องสวรรค์สัก ๕ วัน ๕ คืน”ไอ้มหายิ้มหื่น

“เอาเป็นว่าทุกคนหยุดพูด อย่าให้หนูต้องล็อกห้องแล้วจับข่มขืนเป็นรายคน พวกนี้นี่ หื่นกันจริงๆ”อีหนูเท้าสะเอาทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับแต่ละคน ตกลงใครหื่นกว่าใคร

“ฮ่าๆๆๆๆ”เรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงพักกลางวัน ฟางเข้ามาเยี่ยมผม มาคุยอยู่ประมาณชั่วโมงกว่าๆก็ไปแล้วครับ ช่วงบ่ายไม่มีอะไรทำพวกลิงทะโมนหลับคาเก้าอี้กันเลยทีเดียว จนประมาณบ่าย ๒ หมวดบูมเข้ามาเยี่ยม ก่อนที่ผู้หมวดจะมาผมก็ได้เตี๊ยมกับพวกเพื่อนๆไว้แล้วว่า ถ้าเจอหน้าผู้หมวดอย่าเพิ่งคุยด้วย ผมจะแกล้งพี่แกหน่อย พอแกมาจริงๆพวกนั้นยืนตรงทำความเคารพแล้วก็ไม่มีใครคุยด้วยสักคน

“กินข้าวยัง”หมวดบูมยิ้มสู้อาการเงียบของพวกผม ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ความอึมครึม อีหนูก็คุยเสียงเบากับพี่มหา ส่วนไอ้ซันไปกินข้าวกับฟางได้ครู่ใหญ่แล้ว ไอ้ศักดิ์คุยโทรศัพท์กับเมีย ส่วนผมทำหน้าเรียบเฉยอยู่บนเตียง

“.........”ผมยังคงเงียบไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น มองหน้าแต่ไม่พูดอะไร ที่จริงมื้อเที่ยงยังไม่ได้กินนะครับ หมอเอาข้าวมาให้แต่ผมไม่อยากกิน อาหารโรงบาลมันไม่น่ากินเท่าไหร่ อีกอย่างรอผู้หมวดด้วยแหละครับ

“จะกินข้าวไหมเดี๋ยวแกะให้”ผู้หมวดแกยังพยายามพูดต่อไป แต่ผมก็ยังคงเงียบต่อไป ดูสิ เขาจะง้อผมยังไงบ้าง หมวดบูมแกะถุงโจ๊กมาแล้ววางที่บนโต๊ะข้างๆเตียงก่อนจะเลื่อนโต๊ะให้มาจ่ออยู่ตรงหน้าผม จากนั้นก็รินน้ำ ผมทำท่าไม่สนใจใยดี เอนตัวนอนทั้งที่หิวอยู่เหมือนกัน “จะนอนเหรอ”หมวดบูมเลื่อนโต๊ะออกไปเมื่อเห็นผมเอนตัวนอน

“บอมบ์ พูดอะไรหน่อยดิ จะให้ทำยังไงก็บอกมา จะได้ทำตัวถูก เรื่องที่ผ่านมาบูมขอโทษ”ผู้หมวดพูดเสียงเบาๆ

“กูไปกินข้าวกับเมียแปบนะ เดี๋ยวกูมา มึงจะไปด้วยกันป่ะหนู”ไอ้ศักดิ์บอกผมหน้าบาน

“ไปทำหอกอะไร ไปให้กูเอาตีนลูบหน้ามันสิ กูไม่ชอบหน้าเมียมึง”อีหนูตอบ

“เออ แรด ๒ ตัวอยู่ใกล้ผู้ชายหล่อคนเดียวกันไม่ได้ ไปละ เดี๋ยวกูมานะบอมบ์ อย่าเงี่ยนจนหน้ามืดไปอัดตูดอีหนูแล้วกัน เอาหมอที่โรงบาลนี้ดีกว่า น่าเอากว่าอีแรดนี่เยอะ”ไอ้ศักดิ์พูดขำๆ

“เออ กูไม่น่ามืดหรอกน่า ไปกินข้าวนะไอ้สัส ไม่ใช้ไปล้างหม้อข้าวเมียมึง”

“แหวะหล่อตายแหละ หน้าโหลๆแบบมึงกูหาตามรูระบายน้ำมีเยอะแยะ”อีหนูเบ้ปาก

“มึงไปแอบแดกขี้มาไงอีหนู”ไอ้มหาทำตาโต

“ฮ่าๆๆ”ไอ้ศักดิ์มันขำแล้วเดินออกไป หมวดบูมมองผมหน้าจ๋อยลงกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับเจ้าตัว

“พี่บอมบ์ บูมขอโทษ อย่าโกรธกันนะ”หมวดบูมเริ่มทำเสียงอ้อน แต่พี่แกไม่ได้พูดดังมากพวกนั้นคงไม่ได้ยิน ผมเอนตัวหยิบรีโมทเปิดรายการทีวีดู ทั้งดูท่าทีของหมวดบูมด้วย ดูทีวีไปด้วย ผู้หมวดซึมลงไปมากเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้สนใจ

“พี่บอมบ์ มีดบาดครั้งแรก พี่บอมบ์เจ็บไหม”อีหนูถามผมเสียงใส

“เจ็บดิวะ ถามได้”

“แล้วพี่บอมบ์จะยอมให้มันบาดอีกไหม”

“ห่า กูไม่ได้โง่นะเว้ย เจ็บครั้งเดียวก็พอแล้ว”อีหนูถามเหมือนจะรู้ใจเลยว่าผมกำลังแกล้งผู้หมวด หมวดบูมนั่งกำมือแน่นเชียวครับ พี่แกก้มหน้าลงไม่สบตาผม แกกำหมัดแล้วคลายอยู่หลายครั้ง

“ไปหาไรกินกันพี่มหา พี่บอมบ์จะเอาอะไรไหม เอาน้ำใบบัวบกไหมพี่บอมบ์จะได้แก้ช้ำใน แต่ถ้าช้ำใจหนูไม่รู้จะเอาน้ำอะไรมาให้นะ”อีหนูพูดก่อนไป ตอนนี้ผู้หมวดคงกดดันมากที่คนเคยสนิทกลับเมินเฉยใส่

“ช้ำใจเกินเยียวยา แก้วแตกยังหลอมใหม่ได้ ใจสลายจะหาอะไรมาทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม ไปเหอะหนู ไปนะบอมบ์”ทุกคนต่างพูดประชดประชันผู้หมวดเต็มที่เลยครับ โดนจัดหนักกันจริงๆ

“เออๆ”ผมพูด อีหนูกับไอ้มหาเดินออกไปจากห้อง ทุกอย่างอยู่ในความเงียบมีเสียงทีวีคอยรบกวนโสตประสาทเป็นระยะ

“พี่บอมบ์จะไม่คุยกับบูมแล้วเหรอ”หมวดบูมยังก้มหน้าไม่กล้าสบตาผม ผมหันไปมองท่าทีว่าจะทำยังไงต่อไป “บูมขอโทษนะ”แล้วหมวดบูมก็เงียบไปเหมือนมีอะไรมาตันที่คอ ผมมองไป ไอ้สัส

“ชู่ว์ ไม่โกรธแล้วๆ”ผมรีบกระเด้งตัวลงจากเตียงดึงหมวดบูมมากอด ห่าแดก

“อึก”รู้สึกเลยว่าตอนนี้ที่บริเวณไหลของผมเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา

“ไม่ร้องๆ พี่บอมบ์ไม่โกรธแล้ว”ลิ้นพันกันเลยกู ผู้หมวดกลั้นไม่ให้มีเสียงร้องแต่น้ำตาก็ยังคงไหลชื้นมาเต็มไหล่ ผมเองก็ลนลานทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าผู้หมวดจะเป็นแบบนี้

“ขอ อึก โทษ”พี่แกคงกลั้นเอาไว้มากพอสมควรถึงได้สะอื้นขนาดนี้

“อือ ไม่โกรธแล้ว ไม่เอา ไม่ร้อง ชู่ว์”ผมกอดแล้วโยกตัวเบาๆ แต่ไหล่ผู้หมวดยังสั่นอยู่ ดูท่าคงไม่หยุดง่ายๆ คงจะเครียดที่ผมเมินไม่คุยด้วย น้ำตาลูกผู้ชายถ้าไม่ถึงที่สุดนี่ไม่ใช่ว่าจะไหลออกมาง่ายๆนะครับ ผมเองเห็นสภาพผู้หมวดแบบนี้ก็ใจแป้วเหมือนกัน ที่จริงก็แค่อยากจะแกล้ง อยากจะรู้ว่าเขาจะง้อผมยังไง ผมกะแค่แกล้งงอน หยอกเล่นๆ แต่พี่แกเครียดจริงครับ

“ฮึก ขอโทษที่ไม่ได้เรื่อง อึก ขอโทษที่ อึก ไม่เชื่อใจ”ผู้หมวดแกยังพยายามพูดทั้งที่ตัวเองสะอื้น

“อืม ไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พี่ไม่โกรธ ไม่ร้องๆ ที่ผ่านมาให้มันผ่านไป”ผมลูบที่หลังผู้หมวดเบาๆ รู้สึกเสียดแทงหัวใจทุกคำพูดที่ผู้หมวดพูดขอโทษผม ผมไม่พอใจผู้หมวดเรื่องไม่เชื่อใจก็จริง แต่ใช่ว่าผมจะหมดรัก สำหรับคนๆนี้ผมไม่เคยหมดรักเขาและไม่เคยคิดที่จะหมดรักด้วย ผมพร้อมที่จะยกโทษและให้อภัยกับเขาเสมอในยามที่เขาผิดพลาด ผมไม่จำเป็นต้องสร้างเงื่อนไขอะไรมากมายเพื่อที่จะทำให้ความรักของผมเดินหน้าไปได้ ยิ่งผมสร้างเงื่อนไขกับคนที่ผมรักมากแค่ไหน มันจะทำให้ใจของผมกับเขาออกห่างกันมากขึ้นแค่นั้น

คนเราไม่มีอะไรสมบูรณ์ไปพร้อมทุกอย่างหรอกครับ ชีวิตคู่ก็เหมือนกัน เพราะเราขาดหายอะไรบางสิ่งบางอย่าง เราจึงมาเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน มีบางครั้งที่เราก้าวพลาด สะดุดหกล้ม เปรอะเปื้อนขี้ดินขี้โคลน เราต้องพร้อมที่จะเช็ดรอยเปื้อนและพยุงกัน พูดปลอบโยนกัน มีบางครั้งที่เขาพาเราล้มลงเกลือกกลิ้งขี้ดินขี้ฝุ่นหรือเราเป็นคนพาเขาสะดุดหลุมบ่อโคลนตม เราจะเป็นฝ่ายกล่าวโทษเขา กล่าวโทษซึ่งกันและกันหรือจะต่างคนต่างช่วยพยุงกันและกัน ให้เราก้าวเดินต่อไปได้ หากผมมัวแต่ตั้งแง่ เก็บโกรธกับคนที่ผมรัก  มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกครับ จะมีก็เพียงแต่หัวใจของเราที่กำลังจะออกห่างกันแล้วในที่สุดก็ไปคนละทิศละทาง ผมไม่ยอมให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่นอน

ผมเองยอมรับว่าพลาดที่ทำให้คนที่เรารักต้องเสียน้ำตา ที่จริงผมแค่อยากแกล้งให้ผู้หมวดหงอยๆแล้วค่อยเซอร์ไพรส์ทีหลัง แต่นี่คงอัดอั้นมากเกินพอที่จะทนได้ จึงต้องหลั่งน้ำตาขนาดนี้ ผมกอดผู้หมวดเอาไว้ลูบหลังเบาๆเป็นการปลอบโยน ส่วนผู้หมวดยังคงสะอื้นไห้ร่วมชั่วโมงครับกว่าจะหยุดร้อง ถึงจะหยุดร้องแล้วแต่พี่แกยังซบผมอยู่และผมก็ยังไม่ปล่อยง่ายๆหรอกครับ

จนไอ้มหา อีหนู ไอ้ซัน ไอ้ศักดิ์เข้ามา ทีแรกมันจะพูดเสียงดังแต่ผมเอานิ้วป้องปากเป็นสัญญาณว่าห้ามเสียงดัง ผู้หมวดยังคงซบหน้าผม เมื่อยนะเจ็บตามเนื้อตามตัวด้วย แต่คนที่ผมรักเขาเจ็บช้ำมากกว่าผม เรื่องแค่นี้มันเลยกลายเป็นขี้เล็บไป อีหนูเดินเข้ามาใกล้ๆ เห็นหน้าผู้หมวดมันต่อมน้ำตาแตกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ผู้หมวด หนูขอโทษ ฮือๆ หนูขอโทษที่แกล้งผู้หมวด ฮือๆ”อีหนูต่อมน้ำตาแตกแล้วกอดผู้หมวดทันที

“จะร้องทำไมหนู แรดร้องไห้ไม่น่าดูเลยนะ”ผมลูบหัวอีหนูปลอบโยน

“ฮือๆ หนูไม่น่าแกล้งผู้หมวดเลย ฮือๆ หนูขอโทษนะ”อีหนูพูดแทบจะไม่รู้เรื่อง ผู้หมวดพยักหน้าทั้งที่ซบหน้ากับไหล่ผมแล้วทำเสียงอืมเบาๆ พี่แกก็คงจะจุกอกพูดอะไรไม่ค่อยออกมั้งครับ

“ผู้หมวด ผมก็ต้องขอโทษผู้หมวดด้วยนะ ที่โมโหใส่ ที่ขึ้นมึงขึ้นกูใส่”ไอ้มหาเดินมาแตะที่ไหล่ผู้หมวดเบาๆแล้วก็โอบกอดกันไว้ อีหนูสะอื้นฮักๆ ส่วนไอ้มหาหน้าจ๋อยลงไปครับ ไอ้ศักดิ์เองก็มากอดผมบ้าง

“ผมก็ขอโทษผู้หมวดอีกคนนะครับ ที่แกล้งเมินเฉยใส่ผู้หมวด”ไอ้ศักดิ์ร้องไห้อีกคนครับ ผมเองก็น้ำตาซึม พูดอะไรแทบไม่ออก

“อือ บอมบ์ไม่โกรธ ผู้หมวดก็ไม่โกรธ”ผู้หมวดพูดเสียงอู้อี้ที่ไหล่ผม เพราะอุปสรรคครั้งนี้ที่เราผ่านมาด้วยกัน เราสะดุดล้มกันทั้งกลุ่ม เราเปื้อนดิน เปื้อนฝุ่น เปื้อนโคลนตม เราเข้าใจผิดกัน โทษซึ่งกันและกัน ทำให้เราบาดหมางคลางแคลงใจซึ่งกันและกัน แต่เมื่อเราขอโทษกัน ช่วยกันพยุงคนละไม้ละมือในการก้าวเดิน เราก็เดินต่อไปได้ เราจะเอาอุปสรรคมาทำให้ความรักระหว่างกันแตกแยกหรือจะเอาอุปสรรคมาทำให้ความรักระหว่างกันแน่นแฟ้นมากขึ้นไป....ก็อยู่ที่ใจของเรา จะเลือกเอาแบบไหน

[The_Beggar]

มาแล้วๆ

[GlassesgirL]

แอบสงสารผู้หมวดคงกดดันน่าดูที่บอมบ์แล้วคนสนิทแกล้งเมินแบบนี้ ทนไม่ไหวเลยร้องไห้ออกมาแบบนี้
แต่พวกเขาคืนดีกันแล้ว ให้เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเหมือนบทเรียนความรักของทั้งคู่นะ ชอบความคิดบอมบ์มากๆ
บอมบ์รักและแคร์หมวดบูมมากๆเลยโกรธไม่ลงแบบนี้ ดีกันแบบนี้แหละดีแล้ว รักกันนานๆนะ 
 

[TR]

มัน ดี อ่ะ!!!
คือตอนแรกๆยังกรุ่นๆอยู่ ยังเคืองหมวดบูมไม่หาย
แต่พออ่านถึงหมวดบูมน้ำตาแตกเป็นชั่วโมง ใจอ่อนยวบทันที
คนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้างแหละ อย่างที่พี่มหาบอก อย่าไปถือสาโกรธ
บอมบ์กับหมวดบูมมาหวานกันดีกว่า

[B52]

มีแต่เรื่องดีๆน่ะต่อไปนี้

[thanza1970]

ซึ้งใจน่ะครับ ซึ้งใจในรัก มากๆๆ

 

[bumzaza258]

ตอนนี้แอดบซึ้งเบาๆ ชอบอะ บอมบ์มีเหตุผล ><
#ผู้หมวดถ้าทำอีกคราวหน้าเปลี่ยนนายเป็นอิหนูนะ5555555

[kapook_koopak]

โอ๊ยหายกันเนอะ รักกันดีกว่า ให้บูมได้เรียนรู้แล้วก้อให้อภัยกัน 

[ทิวสนที]

เกือบไปแล้วนะผู้หมวด

[SuPeRDonGDanG]

ความรักไม่ว่าจะรักแบบไหน ขอแค่รักกันจริงๆ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใดๆมาขวาง ทุกคนก็จะสามารถผ่านมันไปได้
เหตุการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้อะไรหลายๆอย่าง จงเชื่อมั่นในคนทีีคุณรัก ทุกอย่างมันจะดีเอง ^^
ขอบคุณสำหรับเนื้อหาดีๆ ข้อคิดดีๆ อีกรอบนะคะ


มาอัพเร็วๆน้าาาาาา


ปล. บอมเข้า รพ. แบบนี้ ทริปไปทะเลจะได้อ่านไหมน้าาาาาาาาาา

[SaJung13]

บอกเลยซึ้งใจมากตอนพี่น้อยบอกว่า
น้องกูกูเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กยุ่งไม่ให้ไต่
ให้ประมานว่ากูไม่เคยทำให้น้องเจ็บแล้วมึงเป็นใครมาทำกับน้องกูแบบนี้  รักน้องมากอะ

[ormn]

โอเคซึ้ง

[yokky34]

   ร้องไห้ตามหมวดบูมเลยอ่ะ บอกเลยว่าจะไม่ทน แค่เห็นน้ำตาก็ใจอ่อนยวบ  TT

[nicksrisat]

อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยคับ
รอดูพวกไอ้อาร์ตจะโดนอะไรบ้าง

[shikyu3211]

ผ่านพ้นไปแล้วนะ มาเริ่มต้นใหม่ดีกว่า

[boyslover]

เสียน้ำตากันไปตามๆกัน ฮ่าๆ บอมนิมันหื่นตลอดเวลาจริงๆ

[NooNaM]

  :-[รอและชอบๆ อิอิ

[alternative]

ใช่
เราเลือกได้ว่าจะทำร้ายกันและกันด้วยความรู้สึกในแง่ลบ
หรือจะให้อภัยแล้วประคับประคองกันและกัน
ผิดเป็นครู เพียงเราต้องรู้เท่าทันไม่ให้อารมณ์อยู่เหนือสติ

นับถือความคิดของคนเขียนมากค่ะ