แบงค์ ถ้าถามผมตอนนี้คือผมไม่อยากให้เก๋าไปคบคนอื่น
แม้ว่าผมจะยังไม่ได้รักเก๋าแต่ตอนนี้ผมว่าผมก็เริ่มจะรู้สึกหวงน้องขึ้นมาบ้างแล้ว ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัวเกินไปที่มาหึงหวงน้องทั้งๆที่ตัวเองบอกให้น้องตัดใจ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนเดินจากมา ..
~ฮะเก๋า~
เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย :<
Jedai.
- ห่มผ้าด้วยนะครับ <3
ผมนั่งมองหน้าจอที่ตอนนี้เป็นรูปเก๋าถ่ายหน้าตัวเองปิดหน้ากากอนามัยแล้วเขียนแคปชั่นประมาณว่าไม่สบาย น้องคงป่วยเพราะว่าช่วงนี้อากาศแปรปรวน ขนาดผมเองยังตัวรุมๆไปทำงานอยู่ทุกวัน .. ตอนแรกผมก็แอบอยากเขียนตอบให้กำลังใจหรือโทรไปหาเก๋าเหมือนกันนะ แต่พอเห็นคอมเมนท์ของคนที่ชื่อเจไดทีไร ผมก็มักจะเลิกล้มความคิดนั้นทุกที หายป่วยไวๆบ้างล่ะ พรุ่งนี้เจอกันบ้างล่ะ นี่ขนาดที่สาธารณะยังเขียนขนาดนี้ แล้วห้องแชทส่วนตัวล่ะจะขนาดไหน ผมก็ไม่ทราบหรอกนะว่าเขาเป็นใคร เป็นอะไรอยู่ในสถานะไหน แต่ผมค่อนข้างไม่พอใจอย่างมากที่เห็นแบบนี้ .. ตั้งแต่วันที่เก๋าไม่ตอบไลน์ผม พอมาอีกวันน้องก็เข้ามาทักบอกว่าเพิ่งเห็นที่ผมทักไป ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากนั้นเราก็คุยปกติ ผมไม่ได้ถามเก๋าเรื่องคนชื่อเจไดเพราะคิดว่าน้องอาจจะไม่อยากตอบ เราแค่คุยกันเรื่อยเปื่อย ถามสารทุกข์สุขดิบ จนหลังๆก็เริ่มไม่ค่อยได้คุยกันอีก ..
'ห่มผ้าด้วยนะครับ' .. แค่เพียงเมนท์เดียวจริงๆที่ทำเอาผมนอนไม่หลับทั้งคืน ผมนั่งไล่อ่านทามไลน์เก๋ามาหลายวันแล้วก็เจอแต่สถานะที่ทำเอาผมฟุ้งซ่าน ผมเริ่มจะคุมตัวเองไม่ไหวเลยลองโทรไปปรึกษาปรุง ปรุงเขาก็พยายามหาวิธีที่พวกผมทั้งสองคนไม่มีใครเจ็บและบอกให้ผมทบทวนความรู้สึกตัวเองก่อนที่จะไปหาน้อง .. นี่ก็เลยมาเป็นอาทิตย์แล้วครับที่ผมทำได้แค่ฟุ้งซ่านเวลาเห็นเก๋าไปกับใคร .. ระยะทางมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมกับน้องไม่ค่อยได้เจอกัน หรืออาจเพราะแบบนี้เก๋าถึงลืมผมได้ไวขึ้น ตอนแรกผมเองก็แปลกใจว่าทำไมเก๋าถึงลืมผมได้เร็ว จนกระทั่งผมเห็นว่าน้องกำลังมีใครนี่แหละ ผมจึงรู้ว่าผมกำลังกลายเป็นคนอื่น เป็นคนไม่สำคัญอีกต่อไป
กริ๊งงงงงงงง
"ว่าไงมึง " หน้าจอโทรศัพท์กลายเป็นสายเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทผม
(( มึงว่างป่ะ .. อาทิตย์นี้กูไม่ว่างเลยว่ะ .. กูวานมึงมาสอนพิเศษที่มหาลัยอีกทีได้ป่ะวะ ))
"ได้ๆ กูว่างพอดี งั้นคืนนี้กูไปนอนกับมึงเลยละกัน โอเคนะ" ผมบอกปลายสายอย่างกระตือรือร้น อาจเป็นโชคดีที่ผมจะได้เจอน้อง
(( มึงพูดเหมือนอยากสอนมากอ่ะแบงค์ มึงมีอะไรป่ะวะ อุบเงียบนะมึงไม่บอกเพื่อนเลยนะมึง ))
"ไม่มีอะไรหรอก .. แค่กูไม่มีอะไรทำน่ะ .. แค่นี้นะมึง เดี๋ยวเลิกงานจะรีบไป"
(( เออๆ เจอกัน ))
ผมวางโทรศัพท์แล้วยิ้มย่องออกมา ตอนแรกก็กะจะขึ้นไปหาอยู่แล้วครับ ไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างผมไวถึงเพียงนี้ ถ้าผมไปสอนก็จะได้ดูอาการของน้องไปด้วยว่าตอนนี้น้องยังมีปฏิกิริยาต่อผมอย่างไร มันน่าจะดีกว่าการที่ผมอยู่เฉยๆ รอดูน้องไปกับคนอื่นแบบนี้
.
“ว่าไงมึง นี่บึ่งรถมาไม่ถึงสองชั่วโมง มึงรีบหรอ” มาถึงคอนโดเพื่อนมันก็ทักเลยครับ ผมออกจากระยองมาตอนหนึ่งทุ่ม นี่ยังไม่ทันจะสองทุ่มดีเลยผมก็มาถึงกรุงเทพแล้ว
“เออ กูรีบ มึงทำไรอยู่วะ” ผมหิ้วกระเป๋าเข้ามาในห้องมัน เห็นมันนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะทำงาน
“กูตรวจงานเด็กอยู่ เออ โทษทีนะเว่ยมึง อาทิตย์นี้กูต้องไปอบรมว่ะ รบกวนมึงช่วยสอนพิเศษแทนกูหน่อยเถอะ ห้องนี่ก็อยู่ไป กูกลับวันอาทิตย์เย็น ถ้ามึงกลับก่อนมึงก็ฝากกุญแจคนดูแลไว้” มันพูดแล้วเดินไปเปิดห้องให้ผมอย่างรู้งาน ผมมาบ่อยครับที่นี่ เวลาผมมากรุงเทพผมก็จะมาอาศัยมันนอนถ้าไม่กลับบ้าน ผมว่าผมอาจจะต้องซื้อคอนโดไว้เผื่อซะแล้ว มาบ่อยจนเกรงใจมัน
“มึงแดกอะไรมายังวะ” มันถามผมที่กำลังจัดเสื้อผ้าเข้าตู้
“ยังว่ะ เดี๋ยวกูออกไปซื้อด้านล่างนี่แหละ มึงจะเอาอะไรก็บอกมา” ผมถามเพราะรู้ว่ามันชอบกินข้าวตอนดึกๆ เวลาตรวจงานหรือเตรียมการสอนมันจะนั่งอยู่บนโต๊ะไม่ออกไปไหน เวลาผมมาก็เป็นผมนี่แหละครับคอยหาข้าวปลาให้มันกิน
“เอาข้าวมันไก่ห่อนึง ขอบใจมาก” มันสั่งเสร็จก็เดินกลับไป ส่วนผมพอจัดของเสร็จก็หยิบกุญแจห้องมันแล้วเดินลงมาด้านล่าง หน้าคอนโดมันจะมีของกินมากมาย ข้างๆก็มีเซเว่น ถือว่าสะดวกสบายดีครับ
“เอาข้าวมันไก่สองห่อครับ” สั่งข้าวเสร็จก็เดินเข้าเซเว่นหาของบำรุงทานครับ ก็มีขนมบ้าง แบรนด์บ้าง ซื้อไปฝากไอ้ทีมมัน เป็นอาจารย์มันเหนื่อยนะครับ ขนาดผมแค่มาสอนแทนไม่กี่วัน ผมยังว่าเหนื่อยเลย แล้วมันทำงานมาตั้งหลายปี มันก็คงเหนื่อยมากเหมือนกัน
“นี่ครับ” กำลังนั่งดูไลน์ไปเรื่อยๆเด็กก็เอาข้าวที่สั่งมาให้ ผมรับข้าวมาจ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินกลับขึ้นห้อง
“ออกมาแดกข้าวก่อนมา เดี๋ยวจะหิวตายเสียก่อน” ผมวางข้าวไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปตบบ่าเรียกมันก่อนจะเดินมาทานข้าวพร้อมกัน พอทานเสร็จผมก็แยกเข้าห้องที่ผมนอนครับ อาบน้ำแล้วหยิบชีทที่มันให้มาอ่านทบทวนเพราะพรุ่งนี้จะต้องไปสอนพิเศษเด็ก จะว่าไปเด็กมหาลัยก็สอนง่ายนะครับ คงเป็นเพราะเขาโตๆกันแล้วเลยคุยกันง่ายหน่อย พออ่านทบทวนรอบสองเสร็จก็หลับครับ เดี๋ยวตอนเช้าต้องไปสอนอีก ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ
.
“สวัสดีครับพี่แบงค์” กำลังเดินจะถึงห้องเลกเชอร์ก็มีเด็กที่เรียนกับผมประจำเดินมาทักทายครับ วันนี้ผมตื่นมาแต่เช้าเลยมีเวลาทานข้าวเช้า แล้วก็มามหาลัยไวขึ้น
“อืม สวัสดี” ผมทักทายกลับแล้วเดินเข้าห้องมา เด็กๆก็เริ่มทยอยเข้าห้องกันจนเกือบเต็มแล้วครับ ผมลองสอดส่ายสายตามองเด็กทั้งห้องก็พบว่าไม่เจอเด็กน้อยที่ผมคิดถึง ทำไมเก๋าไม่มาเรียนล่ะเนี่ย หรือว่าน้องหนีเรียน ไม่ได้แล้วเดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่ละ
"เธอเป็นเพื่อนเก๋าใช่ไหม ทำไมวันนี้เขาไม่มาเรียนล่ะ" ผมอาศัยจังหวะที่เด็กกำลังทำแบบฝึกหัดเดินมาหาเพื่อนเก๋าด้านหลัง ผมจำหน้าเพื่อนเก๋าคนนี้ได้ วันนี้เขามาคนเดียว แล้วไอ้ตัวดีของผมล่ะหายไปไหน ถ้ารู้ว่าโดดเรียนนะผมจะตามไปหาถึงบ้านเลย
"เก๋าไม่สบายครับพี่ นอนอยู่คอนโดน่ะ เมื่อเช้าผมก็เพิ่งเข้าไปดูมันมาเลยมาสาย แหะๆ" เพื่อนเก๋าพูดแล้วก้มลงทำแบบฝึกหัดต่อ ส่วนผมก็เดินดูน้องๆเรื่อยๆครับ แม้ตอนนี้ใจเริ่มไม่ดีที่ได้ยินว่าน้องไม่สบายแต่ก็ต้องสอนให้จบก่อนครับถึงจะไปได้
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ" ผมขับรถออกมาคอนโดน้องหลังสอนเสร็จ ก่อนมาผมแวะซื้อข้าวต้ม นมต่างๆ พร้อมอาหารบำรุงมาด้วย ตอนนี้ผมโทรหาน้องหลายรอบแล้วครับแต่น้องไม่รับเลย หรือว่าน้องจะเป็นอะไรหรือเปล่า มันยิ่งทำให้ผมกังวลมากไปอีก ผมว่าผมรีบแล้วนะแต่ดันมาติดไฟแดงตรงทางแยกเข้าคอนโด ยิ่งรีบเหมือนยิ่งรน ผมใจร้อนมากพอไฟเขียวได้ผมก็ออกรถอย่างเร็วเพื่อไปถึงจุดหมายให้ทัน พอมาถึงคอนโดผมก็รีบหิ้วของวิ่งไปเคาะประตูห้องเก๋าทันที
เคาะอยู่นานน้องก็ไม่ออกมาเปิด แม้แต่คำขานรับก็ไม่มี ผมทนรอเคาะอยู่แบบนี้ไม่ไหวแล้วครับ เลยวิ่งลงไปบอกคนดูแลคอนโดพี่เขาก็ยอมมาเปิดเพราะผมบอกว่าน้องไม่สบายกลัวน้องเป็นอะไรโทรศัพท์ก็ไม่รับ
"เก๋าครับ เก๋าอยู่ไหน" ผมรีบเดินเข้ามาในห้องตรงเข้าไปในห้องนอนก่อนห้องแรกก็ไม่มี น้องไปไหนล่ะเนี่ย เดินดูจนทั่วห้องก็ไม่มีครับเลยกลับมาดูในห้องน้ำเผื่อน้องจะอยู่ในนั้น
ผมยืนเคาะห้องน้ำอยู่นานมากครับ เคาะไปก็กังวลไป เพราะห้องน้ำเป็นที่สุดท้ายแล้ว ตอนนี้มันล็อคแสดงว่าน้องอยู่ข้างใน แต่ทำไมไม่มีเสียงตอบรับจากคนในนั้นเลย หรือว่าน้องจะเป็นลมในห้องน้ำ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงต้องพังประตูเข้าไป
"เก๋าอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า .. เก๋า .. เก๋า .. เห้ย"
ผมตกใจเพราะอยู่ดีๆประตูข้างในก็เปิดออกพร้อมฮะเก๋าที่เดินออกมาจากในห้องน้ำแบบงงๆ น้องถอดหูฟังออกแล้วเหมือนจะพูด โธ่เว้ย ผมก็กลัวไปต่างๆ นาๆ กลัวว่าจะเกิดอันตรายแล้วไม่มีใครดูแล
"พี่นึกว่าเก๋าเป็นอะไรไปแล้ว รู้ไหมพี่กลัวแทบตาย ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ ทำไมไม่ขานรับที่พี่เรียก" ผมใส่อารมณ์กับน้องแล้วดึงน้องมากอด ตอนนี้เก๋ายืนเอ๋อทำตัวไม่ถูกอยู่ในอ้อมกอดผม น้องตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้ ขนาดแค่กอดผมยังรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่ออกมาจากร่างกายเจ้าตัวเล็ก
"เก๋าอาบน้ำ แล้วก็ฟังเพลงไปด้วย .. พี่แบงค์มาได้ไงครับ .. เก๋าไม่ได้เป็นอะไร .. พี่นั่นแหละเป็นอะไร" จริงอย่างที่น้องพูด นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ผมดูไม่เป็นตัวเองเลย
"ถ้าไม่มีอะไรพี่ขอตัวนะคะ " พี่ที่ดูแลหอพูดขึ้นมาทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าในห้องไม่ได้มีกันแค่สองคน ผมขอบคุณพี่เขาก่อนที่เขาจะออกไปแล้วปิดห้องให้ นี่ผมเป็นเอามากจริงๆนะเนี่ย ผมทำตัววุ่นวายไปหรือเปล่า ผมกำลังกลายเป็นเก๋าคนที่ผมไล่เขาออกมาจากชีวิตในตอนนั้นเสียเอง
"พี่แบงค์ .. เก๋าหายใจไม่ออก" น้องร้องออกมาเพราะผมกอดตัวเขาไว้แน่นเหมือนน้องจะหายไปถ้าไม่กอดไว้
"พี่ขอโทษ .. เราทานยาหรือยัง . เที่ยงแล้วพี่ซื้อข้าวต้มมาฝาก" ผมผละออกแล้วลูบหัวน้องที่ชื้นเหงื่อ คนที่ผมไม่เจอมานานเป็นอาทิตย์ ทำไมถึงดูโทรมแบบนี้เนี่ย
"ยังไม่ทานข้าวเที่ยงเลยครับ เออ แล้วนี่พี่แบงค์รู้ได้ไงว่าเก๋าไม่สบาย . แล้วพี่มาทำอะไรที่กรุงเทพ" น้องถามพลางเดินไปที่โต๊ะก่อนจะเอาถ้วยมาใส่ข้าวต้มไปเวฟ
"พี่ถามเพื่อนเราน่ะ วันนี้พี่มาสอนแทนทีมมัน " ผมตอบพลางสังเกตชุดที่น้องใส่ มันเป็นเสื้อหนาวตัวโคร่งยาวมาถึงหน้าขาปิดส่วนล่างที่มองไม่เห็นว่าใส่อะไรไว้ข้างในหรือเปล่า ขายาวเรียวทำให้ผมลอบกลืนน้ำลาย นี่ขนาดน้องป่วย ผมยังมีอารมณ์มานั่งหื่นอีกนะ
"ไอ้ตี่น่ะหรอครับ .. อืออ .. พี่แบงค์ไม่ทานหรอ" น้องยกข้าวออกมาวางแล้วนั่งลงทานตรงข้ามผม
"พี่ไม่ทานหรอก เราทานเถอะ " ผมพูดแล้วจ้องหน้าน้องที่ซีดเซียว
"ทำไมถึงไม่กลับบ้าน จะได้มีคนดูแล" ผมถามน้องแล้วเดินไปกดน้ำร้อนผสมน้ำอุ่นให้เก๋า
"เก๋าเพิ่งเป็นเมื่อคืน กลับไม่ไหว" น้องพูดแล้วกินข้าวต้มเรื่อยๆ
"ไปหาหมอไหมครับ" ผมวางแก้วน้ำไว้แล้วยืนข้างๆน้อง ลูบผมที่ชื้นเหงื่อ น้องทานหมดไปครึ่งนึงแล้วครับตอนนี้
"ไม่เป็นไรครับพี่แบงค์" น้องพูดแล้วดื่มน้ำตาม สงสัยจะอิ่มแล้ว
ก๊อก ก๊อก
"ใครมาเคาะ" ผมถามเจ้าของห้องที่เพิ่งล้างจานเสร็จ
"สงสัยตี่มั้งครับ" น้องตอบแล้วเดินไปเปิดประตู เป็นเพื่อนเก๋าที่ชื่อตี่จริงๆครับ กับอีกคนหนึ่ง คนที่ทำให้ผมนอนไม่หลับมาหลายคืน
"อ้าว พี่เจมาได้ไงเนี่ย ตี่ มึงพาพี่เขามาหรอ" ตัวเล็กถามเพื่อนหน้างงๆ ส่วนผมตอนนี้ใจเต้นมากครับ ไม่คิดว่าจะมาเจอกันไวขนาดนี้
"พี่ตามตี่มาเองแหละ อ่ะ ของฝาก .. เรานี่ยังไง พี่บอกให้ดูแลตัวเองเห็นไหม .. เป็นหวัดหนักเลยเรา" ผู้ชายคนนั้นเดินมาขยี้หัวเล็กของเก๋าแล้วยิ้มหวานให้ ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินในห้องนี้ก็ไม่รู้ ท่าทางที่เขาทักทายกัน เวลาที่เก๋ายิ้มให้มัน ผมนี่แทบจะเดินออกจากห้องเลยครับ
"ขอบคุณครับ .. พี่นั่งก่อน .. เอ่อ .. นี่พี่แบงค์ครับ พี่ชายเก๋าเอง .. ส่วนนี่พี่เจครับ .. พี่เขาเป็น .. พี่ที่มอครับ" น้องเว้นจังหวะไว้ให้ผมใจหายเล่น แม้จะดูรู้ว่าเป็นแค่พี่ที่มอ แต่ผมดูออกนะว่าคนชื่อเจเขาชอบเก๋าของผม
"สวัสดีครับ" คนชื่อเจพยักหน้าให้ผมเป็นเชิงทักทาย ผมเลยพยักหน้าเล็กน้อยตอบ
"ไปหาหมอไหมพี่พาไป ดูเราโทรมลงไปนะเก๋า เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย" คนตรงข้ามถามพร้อมสังเกตเก๋าตั้งแต่หัวจรดเท้า พอน้องมานั่งผมถึงรู้ว่าน้องใส่ขาสั้นไว้ข้างใน แต่นั่งแบบนี้ไอ้นั่นมันไม่เห็นขาขาวๆของเก๋าไปไหนต่อไหนแล้วหรอ ผมพูดจริงๆนะครับ ตอนนี้ผมห่วงทุกส่วนในร่างกายที่เป็นของน้อง
"ก็เพราะเมื่อคืนตากน้ำค้างจนดึกนี่แหละเลยเป็นแบบนี้ เพราะพี่เลยพี่เจ" น้องพูดว่าคนตรงหน้าอย่างขำๆ ผมที่นั่งอยู่ข้างๆรู้สึกมือเท้ากระตุกแล้วครับ ถ้านั่งอยู่นานกว่านี้ผมคงต้องระเบิดออกมาแน่ๆ ไปไหนกันมาจนดึกดื่นผมก็อยากรู้นะครับ แต่ไม่อยากเสียเชิงต่อหน้าคนชื่อเจ ผมว่าเขารู้ว่าผมหวงเก๋าแค่ไหน เพราะผมมักจะทำตาขวางใส่คนตรงข้ามตลอดเวลา
"รีบคุยรีบเข้ามาพักนะครับ พี่เข้าไปรอในห้องนะ" ผมลูบหัวบางอีกทีแล้วเดินเข้าห้องมา ไม่อยากนั่งตรงนั้นแล้วครับ ผมกลับมานั่งทบทวนเรื่องเก๋า ถ้าผมทำแบบนี้มันก็เหมือนกับการกั๊กน้องไว้ไม่ให้น้องได้เจอคนใหม่ๆ ซึ่งนั่นจะแสดงให้เห็นว่าผมเห็นแก่ตัวเอามากๆ แต่ถ้าผมยอมออกไปตอนนี้นั่นก็หมายถึงว่าผมยอมแพ้ และผมอาจจะเสียใจภายหลังที่ไม่ทำตามหัวใจตัวเอง นั่งเล่นมือถือพิงหัวเตียงสักพักเก๋าก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาครับ น้องดูเหมือนคนไม่มีแรง พอเดินมาถึงเตียงก็ปีนขึ้นมานอนฟุบอยู่ข้างผม
"กลับกันไปหมดแล้วหรอ" ผมถามเอื้อมไปวางโทรศัพท์ไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง
"อื้อออ" น้องตอบพลางเอาหน้าซุกหมอน
"ไหนให้พี่วัดไข้หน่อยครับคนดี" ผมถามพลางขยับเข้าไปใกล้ตัวน้อง ผมเอามืออังหน้าผากแล้วไล่ลงมาที่คอ ยังร้อนอยู่เลยครับ สงสัยเมื่อครู่เพื่อนมาน้องจะลืมทานยา
"ยาเราอยู่ไหน " ผมถามน้องก็ชี้ไปที่ลิ้นชักข้างเตียง ผมหยิบยาที่น้องทานออกมา สงสัยจะเป็นยาที่เพื่อนซื้อมาให้เมื่อเช้า เดินออกไปกดน้ำผสมกันมาให้คนป่วยพอเดินกลับเข้ามาในห้องก็เจอกับสภาพที่มัน .. หวิว .. เก๋าที่นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียงกำลังยกขาขึ้นตีในอากาศ ผมลอบมองกางเกงขาสั้นที่ปกปิดส่วนนูนกลมบั้นท้ายที่นวลเนียนไว้ถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลายอีกครั้ง แล้วไหนจะเรียวขาขาวที่แหวกอีกนิดเดียวก็จะเห็นส่วนลึกลับสีขาวละเอียดนั่นอีก กำเดาผมแทบพุ่งแล้วครับ
"ทานยาก่อนนะครับ" ผมส่งยากับน้ำให้น้อง เก๋าลุกขึ้นมานั่งทำตาปรือแล้วทานยาลงไปทั้งหมดก่อนจะดื่มน้ำตาม
"นอนพักซะ พี่จะเฝ้าอยู่ข้างๆนี่แหละ" ผมเก็บแก้วเสร็จก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ น้องก็ไม่ได้พูดหรือตอบอะไรกลับครับ เพียงแค่นอนลงไปข้างๆแล้วขยับมาชิดผมอีกหน่อย ผมก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้น้องแล้วนั่งลูบหัวน้องจนหลับ พอน้องหลับผมก็ไม่ไหวครับ เจอแอร์เย็นๆแบบนี้ผมก็เลยนอนหลับไปทั่งท่านั่งพิงหัวเตียงนี่แหละ
.
"พี่แบงค์ครับ .. พี่แบงค์" เหมือนได้ยินเสียงคนเรียกอยู่ข้างๆ ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นก็พบว่าเป็นน้องครับ เก๋าตื่นแล้วดูท่าจะยังงัวเงียอยู่
"ว่าไงครับไข้หายหรือยัง" ผมนั่งให้ตรงๆเพราะเมื่อยคอมากๆในท่านั้น ลองเอามืออังหน้าผากอีกรอบเริ่มไม่ร้อนแล้วครับ สงสัยเพราะได้พัก ดูนาฬิกาปาไปห้าโมงเย็นแล้ว นอนกันนานทีเดียว
"เก๋าอยากทานเอ็มเค" น้องพูดทำหน้ายู่ สงสัยอ้อนผมกลัวผมไม่ให้มั้งครับ
"โทรสั่งมาทานละกันเนอะ" ผมบอก เก๋ารีบพยักหน้าแล้วจัดแจงโทรสั่งให้เรียบร้อย รอไม่นานก็มาส่งครับ ที่เก๋าสั่งเป็นพวกบะหมี่เป็ดย่างหมูกรอบนะครับ ไม่ใช่ชุดผักเพื่อสุขภาพ ถ้าแบบนั้นผมพาน้องออกไปนั่งร้านดีกว่าครับ
"คืนนี้พี่แบงค์นอนไหนครับ .. เอ่อ .. กลับไปนอนกับอาจารย์หรอ" อยู่ๆน้องก็พูดขึ้นมา นั่นสินะ ผมยังไม่ได้บอกน้องเลยนี่นา
"ถ้าพี่จะนอนเป็นเพื่อนเก๋า .. เก๋าจะอนุญาตไหมครับ" ผมถามน้องออกไปทั้งๆที่รู้ว่าน้องไม่ปฏิเสธผมอยู่แล้ว
"เก๋าไม่สบาย เก๋ากลัวพี่แบงค์ติดหวัดเก๋า .. แต่ถ้าพี่แบงค์ไม่กลัว .. พี่แบงค์นอนกับเก๋านะครับ" น้องทำหน้าตาน่าสงสารจนผมแอบคิดว่าถ้าเขาไม่ป่วยจริง เขาต้องแกล้งเจ้าเล่ห์มารยาใส่ผมอีกแน่ๆ
"ครับ พี่นอนกับเก๋านะ" ผมยื่นมือไปบีบจมูกเล็กเล่น น้องทำหน้าย่นแล้วยิ้มออกมา ได้พักอีกคืนไข้ก็คงหายครับ แต่ทานยาให้ตรงเวลา พักผ่อนให้เพียงพอ รับรองพรุ่งนี้วิ่งได้สบายบรื๋อ
.
"กอดเก๋าหน่อยย" อาบน้ำเสร็จผมใส่ชุดของเก๋าที่เตรียมไว้ให้ ส่วนน้องเเค่เช็ดตัวแล้วก็ใส่ชุดตัวเดิม น้องไม่เหม็นเลยสักนิดครับ ออกจะหอมจนแทบอยากสูดดมทั้งวันทั้งคืน
"อืม ฟอดด" ผมนอนซ้อนท้ายดึงน้องเข้ามานอนใกล้ๆ กอดเอาไว้ทั้งตัว แล้วหอมไปที่แก้มเนียน สดชื่นมากครับ ตั้งแต่ผมตกลงกับน้องว่าจะเป็นพี่น้องกัน กลับบ้านไปผมก็อดจะคิดถึงแก้มหอมๆ เนื้อตัวนวลเนียนที่เคยสัมผัสไม่ได้
"เก๋าครับ" ผมเรียกน้องเสียงเบาอยู่ข้างหู
"ครับ" น้องตอบแล้วกระชับอ้อมกอดผมให้แน่นขึ้น
"เก๋ากับคนชื่อเจเป็นอะไรกัน" กลั้นใจถามออกไปแล้ว ไม่อยากคาราคาซังครับ ถ้าน้องมีคนใหม่แล้ว ผมจะได้รีบทำใจซะตั้งแต่ตอนนี้
"พี่เจเขาเป็นพี่ที่สนิทคนนึงครับ .. แต่ตี่บอกว่าพี่เจชอบเก๋า .. ฮื่ออ" น้องพูดจบผมก็รัดน้องแน่นขึ้นจนตอนนี้เก๋าแทบจะจมหายไปในตัวผมอยู่แล้ว
"แล้วเก๋าล่ะ ชอบเขาหรือเปล่า" ผมถามพลางพลิกหน้าเก๋าให้มาสบตากับผม นี่ถ้าเก๋าบอกว่าชอบไอ้เจไดนั่นขึ้นมา หวังว่าผมคงไม่หน้ามืดปล้ำน้องทั้งๆที่ป่วยหรอกนะ
"เปล่าครับ .. เก๋าไม่ได้ชอบ" น้องตอบแล้วจ้องผมมา ดวงตาสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะกดจูบลงไปที่หน้าผากคนตัวเล็กเพื่อปลอบ
"พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะถาม" ผมบอกแล้วไล่จูบตามโครงหน้าใสที่ตอนนี้น้ำตาเริ่มเอ่อใกล้ไหลออกมาเต็มทน น้องกระชับกอดแล้วซุกเข้ามาที่อกผมมากขึ้น
"ไม่เป็นไรครับ .. ถ้าเป็นพี่แบงค์ .. เก๋ายอมทุกอย่าง" เก๋าพูดอู้อี้อยู่ในอก ผมที่ได้ฟังก็ชื่นใจครับที่น้องยังไม่ได้รังเกียจผม ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงเสียใจตายที่ปฏิเสธเด็กคนนี้ไป
"ถ้าอย่างนั้นพี่ขออะไรเราอย่างสิครับ" ผมพูดคลอเคลียที่ใบหูขาว น้องเงียบเหมือนตั้งใจฟังยังคงซุกอกผมเหมือนเดิม
"เราเป็นแฟนกันนะ" ผมพูดจบน้องก็เงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจปนงุนงง ใบหน้าหวานสั่นมีน้ำตาคลอเอ่อไหลลงมา ทำไมน้องถึงต้องร้องไห้ล่ะครับ เขาไม่ดีใจใช่ไหมที่ผมขอเป็นแฟน
"ร้องไห้ทำไมครับ ไม่ดีใจหรอที่พี่อยากคบเรา หืม" ผมปาดน้ำตาน้องทิ้งแล้วจูบซับคราบน้ำตาเอาไว้ ไม่สบายแล้วร้องไห้ไม่ดีเลยครับ แบบนี้ยิ่งทำให้อาการทรุดไปกันใหญ่
"ป่าวครับ .. ฮึ่ก .. เก๋า .. เก๋าดีใจ . ดีใจที่สุดเลย .. เก๋ารอวันนี้มานานแล้ว .. รอวันที่พี่แบงค์ขอเก๋าเป็นแฟน .. ฮือออ .. คนบ้าา .. มาทำให้เขาร้องไห้จนเป็นไข้แล้วก็จากไป .. ฮือออ .. นิสัยไม่ดี" น้องร้องไห้อย่างหนักแล้วตีมาที่อกผม
"เดี๋ยวๆ .. เมื่อครู่เก๋าว่าไงนะ .. ร้องไห้จนเป็นไข้หรอ .. ไหนบอกว่าตากน้ำค้างไง" ผมว่าแล้วครับน้องไม่น่าป่วยง่ายๆ แบบนี้แสดงว่าร้องไห้ทุกวันตั้งแต่ผมบอกให้เขาทำใจ เก๋านะเก๋า
"ฮือออ .. ก็นั่นแหละ .. เพราะพี่นั่นแหละ .. ฮือออ" หลังจากนั้นผมก็กลายเป็นคนรับบทพี่เลี้ยงเด็กไปโดนปริยาย น้องก็ร้องจนร้องต่อไม่ไหวล่ะครับ พอยาออกฤทธิ์เก๋าก็หลับไป ผมนอนดูอาการน้องอีกทีก่อนจะหลับตามไป คืนนี้ผมคิดว่าผมมีความสุขนะครับ แม้จะยังไม่ใช่ความรัก แต่ผมคิดว่าผมจะต้องหลงรักเด็กเจ้าเล่ห์คนนี้เข้าสักวัน
.
.
ก๊อก ก๊อกก
"มาแล้วครับ" เสียงเก๋าขานรับคนที่กำลังเคาะประตู ผมกำลังแต่งตัวอยู่ครับ เราว่าจะออกไปหาข้าวทานข้างนอกกัน
"อาป๊า ! อาม้า ! " ผมที่กำลังเดินออกมาจากห้องถึงกับต้องผงะเหมือนกับที่เก๋าร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้คนหน้าห้องน่าจะเป็นคนที่ผมควรจะเกรงใจที่สุดแล้ว ป๊ากับม้า ก็ต้องแปลว่า ผู้ใหญ่สองคนที่ยืนหัวหงอกน่าเกรงขามอยู่หน้าห้องตอนนี้นี่คือพ่อกับแม่เก๋าใช่ไหม .. ช่างมาได้ถูกจังหวะจริงๆครับคุณป๊าคุณม้า แล้วแบบนี้ผมจะโดนฆาตรกรรมไหมครับ ถ้าป๊าม้าเก๋ารู้ว่าผมพรากความบริสุทธิ์ไปจากเก๋าแล้ว ตายแน่ๆครับ ตาย !
TBC.
มาแล้วค่ะ คนเขียนกลับมาทำงานตามปกติแล้วค่ะ
แม่คนเขียนปลอดภัยวันนี้ได้กลับไปพักฟื้นที่บ้านแล้ว
ขอบคุณทุกความห่วงใยนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีจริงๆค่ะ
แต่ตอนนี้เรามีเรื่องจะสารภาพค่ะ
ช่วงนี้เขียนนิยายไม่สนุกเลย รู้สึกหัวสมองตีบตันไปหมด
จะทิ้งก็ทำไม่ลงเพราะคิดถึงคนอ่านจับใจ
ถ้าเรื่องมันไม่สนุกหรือมีอะไรติดขัดอ่านแล้วสะดุด
รบกวนกระซิบบอกได้เลยค่ะ มันอึนไปหมดแล้วตอนนี้
ปล. เรื่องนี้โนดราม่านานนะคะ เอาพออ่านสบายๆค่ะ ไม่ถนัดต้มมาม่าเอาเสียเลย ^^
ขอบคุณคนอ่านคนเมนท์ทุกคนนะคะ
หัวข้อ: ❤️ [แจ้งข่าว P. 42] ★.:*･เครื่องปรุง กับ ถุงทอง･*:.★ || ( 30/1/59 ) (อ่าน 390718 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก