หัวข้อ: [นิยายตลกขบขัน] เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง

[111223]

อยากให้กานไปเจอคนที่รักและสามารถปกป้องกานจากทุกสิ่งได้จริงๆ
เป็นนิยายแนวตลกสุดๆ ตลกซะขำแทบไม่ออก เฮ้อ

[fiixtion]

HMG 

[orange_object]

โอ๊ะ  เชี่ย  นี่คืออะไร!
พี่พ่อเลี้ยง  และขุ่นแม่  น่ากลัวฉิบหาย  เฮ้อ...คนที่ไม่ "เต็ม" มักไม่มั่นคง  เรื่องนี้แลดูทุกคนจะเข้าข่าย  ช่างชวนปวดหัว  เศร้าสลด  และขบขันดีแท้  จนน้ำตาจิไหล!

พี่พ่อเลี้ยงนี่ก็เอาเข้าไป  รู้มั้ย  แม้แต่หมาเขายังไม่ล่ามกันตลอดเวลาเลย  เพราะมันจะดุ!  เดี๋ยวได้หัวขาดเข้าสักวัน  ถ้ากานต์ไม่เชือดทิ้ง  ก็คงไม่พ้นตกเป็นทาสรักของน้องเขาไป  จะเป็นบ้ากับคุณพี่นี่จริงๆ! 
และเอาจริงๆ  อะไรกันแน่ที่คุณต้องการ?

และคุณแม่  อย่านะ  อย่าทำอย่างนั้นนะ  มันจะไม่ใช่แค่โหดร้ายกับกานต์เท่านั้น  แต่โหดร้ายกับตัวคุณด้วย 

กานต์  ...so  young...so  young... 
ถ้าไม่ "พัง" ไปซะก่อน  กานต์ก็จะกลายเป็นคน "เลือดเย็น" มาก
เด็กที่ไม่รู้จักความอ่อนโยน  ก็จะไม่อ่อนโยนต่อตัวเอง  ยิ่งเป็นคนฉลาด  รู้เท่าทัน  และอ่อนไหวแบบนี้ด้วยแล้ว 
เฮ้อ...กานต์เอ้ยกานต์  อย่าเพิ่ง "หลุด" ไปก่อนนะ


ปล. คุณพี่พ่อเลี้ยง  อย่าเพิ่งได้ใจไป  ลองคิดดูดีๆสิว่าใครคุมเกมกันแน่ 

[agava1313]

รึ ขุนแม่เป็๋นสาววาย(ไม่ใช่ละ โลกสวยไปหน่อย)

[MOMAMi_96]

ดัน ดัน แล้วก็ดันค่ะ

[MOMAMi_96]

ดัน ดาน ดานนนนนนนนนนนนน

[rogerr]

พี่ครีมโหดอะ สะใจ

[rogerr]

พี่ครีมโหดอะ สะใจ

แง เม้นผิดเรื่องได้ไงอะ เค้าขอโทษ

[monday1995]

ว่าแล้ว แม่ต้องมีส่วนรู้เห็นแต่ไม่พูด....

[paojijank]

  นักเขียน

[antseng]

รอและรอต่อไป


 

[MOMAMi_96]

  นักเขียน

[Pittabird]

เลวมาก ทั้งแม่ทั้งพ่อเลี้ยง. ชีวิตกานต์น่าสงสารจัง. แผลลึกมาก ใครจะมาช่วยได้เนี่ย. อ่านแล้วหดหู่อะ :sad4:คุณคนเขียนมาต่อไวๆ นะ ขอบคุณค่ะ

[INNAOM]

พ่อเลี้ยงว่าเลวแล้ว เจอแม่แบบนี้นี่.. 

[yakkaru]

ในที่สุดก็ตามอ่านทัน..

ตามมาจากเรื่องคุณฟักค่ะ เห็นคุณจั่วหัวว่าเป็นนิยายตลกขบขัน แล้วเรื่องคุณฟักบทมันจะคอมเมดี้มันก็ตลกดี
... แต่เรื่องนี้ขอบอกเลยว่าอ่านแล้วปวดหัวชิบ!

พยายามหาสาเหตุว่าทำไมตัวเองอ่านแล้วปวดหัว คิดว่าเป็นเพราะ
1. นิยายเรื่องนี้สำหรับเราขอเรียกว่านิยายประชด ตั้งแต่เริ่มเรื่องมาจนถึงตอนนี้ มุมมองของตัวละครที่ดำเนินเรื่องเต็มไปด้วยอารมณ์ประชดประชัน คิดขวางมันแทบทุกอย่าง เวลาอ่านเลยรู้สึกเหมือนกำลังโดนประชดใส่ด้วยเรื่องอะไรนักก็ไม่รู้ ซึ่ง.. มันชวนหงุดหงิดมากๆ 555
2. ถึงกระนั้นก็ไม่เลิกอ่าน พยายามหาความตลกในเรื่องนี้อยู่ เพราะคิดว่าอืม.. มันน่าจะมีอะไรให้ขำบ้างล่ะนา ดูเหมือนจะไม่มี ปวดหัวหนักกว่าเดิม.. เพิ่มความปวดตับม้ามไตลำไส้เล็ก ป่วงกับความเนกาทีฟของหนูกานต์
3. เกี่ยวกับความเนกาทีฟของหนูกานต์ เราไม่เเน่ใจว่าคนจริงๆ ที่มีพื้นฐานทางสังคมหรือถูกหล่อหลอมมาแบบนั้นจะคิดในแง่ลบได้แบบนี้หรือเปล่า พออ่านๆแล้วประเด็นนี้มันกวนหัวเรา เครียดอี้กกก

แต่ อ๊ะ! ตอนล่าสุดเราได้ขำนะ  ตอน....ปิดประตูอ่ะ พีคมาก เหนือความคาดหมายสุดๆ หลุดขำออกมาเลย ... โลกในนิยายนี้เป็นโลกที่เราไม่เข้าใจและไม่อยากเข้าใจจริงๆว่ะ

ถึงอ่านแล้วชวนเครียดยังไงก็จะตามจนจบนะ ความอยากรู้มันมากกว่าความอยากเลิกน่ะนะ

ป.ล. สงสัยว่าเรื่องนี้ถ้าเล่าจาก POV ของพ่อเลี้ยงมันจะกลายเป็นนิยายอีโรติกหรือเปล่านะ 55555

[MOMAMi_96]

เออเนอะถ้าเป็นพ่อเลี้ยงมาเล่าเนี่ยต้องเป็นนิยายอีโรติคแบบที่หลายๆคนถูกจริตแน่นแน่  (เราด้วย)


ปล.มาดันกราทู้ววววววววว

[Cc-kun]

รอชั้นรอเธออยู่แต่ไม่รู้เะออยู่หนใด

[หนอนเทพ]

ทีนี้แม่ก็รู้ความจริงแล้ว แต่เดี๋ยวก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอยู่ดี รอดูว่ากานต์จะทำยังไงต่อไป

[oumpatta]

อ่านแล้วอึดอัดแบบยังไงไม่รู้
ไม่ชอบพ่อเลี้ยงกับแมานกานต์ตั้งแต่แรกเลยอ่ะ
แล้วยิ่งมาเจอตอนนี้ยิ่งไม่ชอบ
ชอบความคิดที่กานต์บรรยายออกมาให้ฟังนะ
แต่มันก็แค่ความคิด กานต์ก็ยังไม่เห็นจะทำอะไรได้จริงๆ
นอกจากเงียบและเงียบ
คิดไมผิดที่ไม่ชอบ2คนนั้นตั้งแต่แรก อารมณ์ดูตอแหลเหมือนที่กานต์บอกนั่นแหล่ะ
ทั้งแม่ทั้งพ่อเลี้ยง

[hinago]

เค้ามาตามอ่านนนนน หง่าาาาา ไหนบอกว่านิยายตลกขบขัน บู้!!! มันเครียดใชเล่นนะค้าบเนี้ย แต่เรื่องนี้สะท้อนสังคมมากอ่ะ กานต์ไม่ได้มองในแง่ร้ายไปหรอก กานต์แค่มองตามโลก เพราะตั้งแต่แรกกานต์ก็เจออะไรแบบนี้มาตลอดไม่แปลกอะไร ที่คาแรกเตอร์จะเป็นแบบนี้ ถ้ายังเป็นแบบมองอะไรดี อะไรสดใส ไปซะหมด อย่างนั้นสิแปลก เฮ้อออ คุณพ่อเลี้ยงนีก้เกินไปนะค่ะเนี่ย แล้วเนื้อเรื่องจะจบยังไงล่ะเนี้ยย จะเป้นไงต่อ คาดเดาไม่ได้เลยนะค่ะ 

ประเด็นค้างมากค่ะ อยากรุ้ว่าเป้นไงต่อ ทำไมแม่กานต์ถึงไม่เข้ามาช่วย ทำไมถึงเลือกที่จะปิดประตูอย่างนั้น คือเป็นปม ที่คิดไงกัคลายไม่ออก รอให้คนแต่งมาเฉลย ให้อ่าน ฮาาาาาา รอค่ะรอ

[Pittabird]

รออยู่นะคะ.  มาต่อไวไวนะคะ.  ตอนนี้รอนิยายคุณอ๊ายอาย 3 เรื่องแล้วนะ. รอเรื่องตัวร้ายกับเรื่องใหม่ด้วยค่ะ.  รักกันจริง. ไม่ทิ้งกันนะ.  ขอบคุณค่ะ

[ภาพวาดคลุง]

บทที่ 13 : กลิ่นจางจาง

 

 

 

“กานต์ อะไรกัน เรียกตั้งหลายรอบ เดี๋ยวนี้เหม่อๆนะ”

“โทษที”

ผมอยากจะพูดต่ออยากเช่นว่า ช่วงนี้นอนน้อย อ่านหนังสืออะไรเทือกๆนั่น เป็นเหตุผลที่ทำให้คำดูมีน้ำหนัก แม้จะรู้ว่ามันไม่จริง แต่ช่างเถอะ ดีแล้วที่ผมไม่คิดจะพูดอะไรต่อหลังจากนั้นเพราะมันงี่เง่าเกินไป หมายถึงว่ามันแปลกที่ผมต้องมานั่งอธิบายอะไรยาวๆให้คนอื่นฟังน่ะนะ
“อาจารย์เรียกแหนะ”

เธอว่า ผมไม่ได้สนใจเธอด้วยซ้ำแต่อย่างน้อยที่สุดผมพยักหน้าให้เป็นเชิงขอบคุณ

“ช่วงนี้มีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า”

หลังจากผมนั่งลง บุคลากรผู้เชี่ยวชาญทางการสอนก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ผมคงรู้สึกผิดไปจนตายหากมีโจทย์ข้อสอบให้ระบุชื่อของเขาอย่างถูกต้อง ผมคงได้กินศูนย์

“เปล่าครับ”

ให้ตาย ผมว่าเธอกำลังสอบสวนผม ค่อนข้างน่าเบื่ออยู่พอสมควร

แล้วเธอก็พล่าม ถึงอนาคตของผมที่โดยส่วนใหญ่แล้วต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ โอเค ผมเข้าใจว่าผมเป็นเด็กที่ค่อนข้างผ่านการประเมิน คือที่พวกเขาเรียกๆกันประมาณนั้น เธอร่ายยาวอย่างกับเขียนเรียงความส่งประกวดหรือไม่ก็เก็บไว้อ่านเอง ผมเข้าใจ เข้าใจว่าเธอเป็นห่วงเด็กๆที่เป็นหน้ามีตาให้เธอ

ผมว่าช่วงนี้มันก็ออกจะไม่ปกติจนเป็นปกติไปแล้ว ผมควรจะทำตัวให้ชินชาเสียแล้วจะได้มีความสุข ยิ้มร่ารับดวงอาทิตย์

ผมคิดไปเรื่อยเปื่อย(ต้องใช้คำว่าเรื่อยเปื่อย) เพื่อฆ่าเวลา ฆ่าเสียงของเธอที่ยังไม่หยุดจนกระทั่งประโยคสุดท้ายที่เธอพูดทำนองว่าอย่าเครียดให้หาอะไรทำบ้างนะ นั่นแหละ ซึ่งแม่งโคตรย้อนแย้งกับเนื้อหาก่อนหน้านั้นที่เธอบอก แบบว่ารายละเอียดยิบย่อยมันเยอะจนผมขี้เกียจกล่าวถึงเลยจริงๆ

 

ผมไม่พูดหรอก

 

 

 

 

“กานต์”

พีสะกิดเพื่อให้ผมสนใจเขามากขึ้นมาอีกหน่อยในระดับที่รู้ว่าเขายังมีตัวตน

ผมเหมือนกลายเป็นหนึ่งในกลุ่มพวกนั้นแล้ว ก็แค่เหมือนน่ะ เพราะความจริงๆก็รู้ๆกันอยู่ว่าไม่ใช่ ผมแค่กำลังเป็นประโยชน์ต่อกลุ่มในสักเรื่องใดเรื่องหนึ่ง การจะคบกันได้มันต้องเกื้อหนุนนี่นะ ไอ้คำว่ามิตรภาพแท้จริงแล้วมันไม่มีหรอก ตราบใดที่คุณยังมีประโยชน์ก็ย่อมมีคนต้องการ

บ้านพีกลายเป็นที่สิ่งสถิตใหม่ นานๆทีผมจะมีเพื่อนที่เกี่ยวข้องด้วยเกินสามชั่วโมงจะปล่อยโอกาสไปก็น่าเสียดายอยู่หรอก วันนี้สาไม่มา ได้ยินว่าวันนี้เธอไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิง คุณไม่สามารถภาวนาได้เลยว่ามันน่ารำคาญแค่ไหนหากต้องไปอยู่ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกแหลมปรี๊ดของพวกเธอ

“ถามเป็นรอบที่สามแล้ว”

“อ่อ” ผมกระพริบตาก่อนตอบเฉยๆ “เหรอ”

พีถามว่าไงนะ ช่างแม่งเหอะ ผมมองโทรทัศน์ที่กำลังถ่ายทอดสดฟุตบอลระหว่างประเทศ เอาจริงดิ ผมแทบไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย ไม่สักนิด มันทำให้ผมดูเหมือนคนโง่ที่กำลังสนุกกับเรื่องใหม่ๆไม่ก็หงุดหงิดแทบทนไม่ไหวเพราะไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่วะ

หลังจากพีพูดจบลง ผมหมายถึงก่อนหน้านี้เขาก็พูดอยู่แต่ผมไม่ได้ฟัง พีคาบบุหรี่ไว้ในปากก่อนจุดไฟแช็กที่เคยเล่าให้ฟังว่าเป็นของพ่อที่ซื้อมาจากต่างประเทศ นอกจากนิสัยพูดมากและมีพ่อแม่ร่ำรวย อย่างนึงที่ผมจำได้แล้วเกี่ยวกับเขาคือพีติดบุหรี่

“ปกติกานต์ดูอะไร”

กลิ่นที่ผมไม่ชอบอบอวลเต็มห้อง ผมกลั้นใจหายแต่สักพักก็รู้ว่ามันเป็นวิธีที่งี่เง่าฉิบหาย ผมอาจจะไม่ได้ตายเพราะมะเร็งหรอกแต่คงเป็นเพราะออกซิเจนไม่พอเอาซะก่อน

“คิดนานจังฮะ?”

พีว่าแล้วหัวเราะ ผมก็เลยทำเสียงหึในลำคอตอบเขาไปทีนึง โอเค มันเป็นการหัวเราะแบบถากถาง ผมตอบไม่ได้ ปกติผมดูอะไร แล้วไง ก็ผมไม่รู้ ผมไม่เคยคิดมาก่อน

“กานต์ก็ดูเด็กเรียนนะ แต่เหมือนคนเพิ่งโดนซ้อมมามากกว่า มือไปโดนอะไรอีกแล้ว” พีไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือมาจับแขนผม แต่ผมดึงมือกลับมาก่อนที่เขาจะโดนตัว

“เปล่า”

ผมพูดต่อเมื่อพียังจ้องไม่เลิก ในใจก็นึกหาเหตุผลโง่ๆมาสักอย่าง

“ปั่นจักรยานแล้วก็ล้มกระแทกพื้น มันยังช้ำไม่หาย เจ็บ”

“อ๋อ เหรอ”

งี่เง่า งี่เง่าสุดๆ

ตอนนี้สี่โมง ปกติประตูโรงเรียนจะเปิดตอนบ่ายสองครึ่ง นั่นแหละ อย่างที่เข้าใจ ผมโดดเรียนตั้งแต่สามโมงก่อนจะมาขลุกอยู่บ้านพี ผมหันไปมองพวกเพื่อนๆพีที่นั่งพี้ยากันอย่างสนุกสนานและเล่าถึงวีรกรรมต่างๆนานา ซึ่งส่งผลให้ผมคิดว่าผมจะไม่หลงไปกับคนพวกนี้ง่ายๆแน่ ขอบคุณที่พวกเขาเอ่ยออกมาให้ฟังกันเองน่ะนะ

“ลองมั้ย”

คนหนึ่งในกลุ่มยื่นมันมาแล้วชี้มาทางผม น่าตื่นเต้นตรงที่ว่าเป็นภาพแบบคมชัดไม่มีโมเสกมาบดบังดวงตาหม่นๆของผมสักนิด

“อ่อนว่ะไอ้กานต์ มึงมานั่งๆนี่คิดจะดูอย่างเดียว?”

โอ้ พระเจ้า ตอนอีกฝ่ายพูดมีควันลอยออกมาจากปากเขาเต็มไปหมด ไม่สำลักหรือไงวะ สีหน้าผมเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อมองตัวสูบที่พวกเขาใช้กันราวกับเป็นของสาธารณะ ดังนั้น คุณคงเข้าใจว่ามันเย้ยหยันกฎองค์การอนามัยโลกอย่าง‘WHO’ขนาดไหน

“มึง เพื่อนไม่เอาก็ไม่ดิวะ” พีพูดแทรกติดตลก เขาพยายามประคองบรรยากาศในกลุ่มเอาไว้ ผมรู้สึกซาบซึ้งนะถ้าไม่นับถึงไอ้ควันเวรๆที่พีพ่นออกมาไม่ต่างจากเพื่อนๆของเขาเหมือนกัน เดี๋ยวจะกลายขัดศรัทธาเสียเปล่าๆ

ผมแค่มานั่งฆ่าเวลา ฆ่าสุขภาพเล่นๆ ไม่มีอะไรหรอก อ๋อ ผมนึกออกแล้ว ไอ้หมอนั่น คนที่ทำกริยาทรามๆกับผมเมื่อกี๊ น่าจะชื่อแบงค์ มั้งนะ ไอ้ห่านี่ดูมีปัญหากับผมมาหลายรอบแล้วไม่ใช่แค่วันนี้หรอก

พีพยายามชวนผมคุย พีทำมันได้ดูลงตัวและเป็นธรรมชาติมาก ผมนับถือ ความจริงผมไม่ได้ใจดำใจแคบอะไรหรอกผมแค่กำลังเวียนหัวและสุดจะทนกับควันที่เขาพ่นออกมาจากการสูบเจ้านั่นสุดๆไปเลย

กลิ่นมันฉุนมากกว่าจะหอม แปลกๆ แถมพอมาแออัดอยู่ในห้องทึบๆด้วยแล้ว แต่สรุปได้เลยว่ามันเป็นกลิ่นที่โคตรเฟก เพราะลับหลังมันจะค่อยๆคืบคลานฆ่าเราไปทีละนิดละน้อยพร้อมความสนุกสนาน ใช่ สนุกสนาน จริงๆใช้คำซ้ำบ่อยๆมันก็ไม่ค่อยดีน่ะนะ ฟังแล้วน่ารำคาญเหมือนกัน แต่บังเอิญผมขี้เกียจ

“ไม่สบายเหรอ ทำไมวันนี้ซึมๆ” พีเลิกคิ้ว สายตาของเขากำลังอยู่ในอารมณ์อยากรู้จริงๆและดวงตาเขาก็เยิ้มสุดๆ

โดยปกติพีจะพูดคำหยาบกับเพื่อนๆยกเว้นผมกับผู้หญิงตามแต่กรณี ผมเห็นเขาชอบแทนตัวเองว่าเราและเรียกชื่อผมแทนที่จะเรียกมึงกูหรือไอ้สัตว์อะไรทำนองนั้น ซึ่งมันก็ดี แม้จะดูขัดกับสภาพแวดล้อมและเพื่อนเหลือขอของเขา แต่ผมรู้สึกโอเคกับแบบนี้มากกว่า อย่างไม่ต้องบอก รวมไปถึงเจตจำนง ด้วยบางกรณีกับบางคน แม้จะพูดเพราะเสนาะหูแค่ไหน แต่ฟังแล้วกลับชวนหงุดหงิดใจอย่างน่ารำคาญ

“เล่นเกมมั้ย”

“ไม่ดูแล้วเหรอ” ผมหมายถึงทีวี จู่ๆพีก็เลิกสนใจไอ้กีฬาระยำนั่นก่อนจะถามผม

“ก็กานต์ดูไม่เป็น”

จากนั้นผมก็ไอเล็กน้อย พอเปิดปากออกมาแบบนี้ ควันและกลิ่นนั่นสูดเข้าไปเต็มๆ ยิ่งตอนหายใจเข้ามา มันโคตรทรมาน ผมว่าคงอาจจะแพ้ เพราะตอนนี้ผมเจ็บดวงตารวมไปถึงความรู้สึกอยากตายๆไปซะ

“แม่งเอ๊ย” ผมสบถเมื่อไอติดต่อกันสามสี่รอบ “จะเป็นไรมั้ยถ้าออกไปสูบข้างนอก?”

เป็นคำถามที่โง่ ผมแค่ประชด

“พ่อมึงก็ได้แห่มาดิ” แบงค์ตะโกนแหวกเข้ามาพร้อมเสียงหัวเราะจากกลุ่มเพื่อน พวกนั้นนั่งทำหน้าลอยๆกันอยู่ที่พื้นห้องอีกมุม ไม่ใกล้ไม่ไกล

“โอเคๆ ขอโทษ ดับแล้วครับดับแล้ว”

ผมยังไอไม่หยุด มันน่ากลัวอย่างมาก หลังจากพีจัดการมันเสร็จ เขาเอาที่เขี่ยบุหรี่ไปทิ้ง แต่เมื่อเข้ามาแล้วยังเห็นผมนั่งทะเลาะกับระบบหายใจไม่เลิก พีก็ถามด้วยความเป็นห่วง ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้พีคิดหรือไม่ หรือว่าอะไร แต่เขาคงเห็นว่าผมไม่มีอาการต่อต้านมาก่อนเลยคิดว่าไม่เป็นไรซะล่ะมั้ง

“เฮ้ย ไหวเปล่า”

“ไม่เป็น ไร แพ้ มั้ ง”

“วันก่อนไม่เห็นเป็นไรเลย”

“ไม่รู้”

นี่บ้านพี ไม่ใช่บ้านผม อีกฝ่ายค่อนข้างให้เกียรติผมเกินไป น่าปีติยินดีจริงๆ พีเป็นคนประเภทที่ผมเกลียดและเกลียดน้อยรวมอยู่ในร่างๆเดียว

“ยาแก้แพ้มั้ย”

“ไม่ๆ” ผมรีบบอกพีก่อนที่เขาจะวิ่งตัวปลิวไปอีก กินแล้วได้อะไรขึ้นมาในเมื่อผมยังนั่งอยู่ในห้องนี้ ห้องที่ผลิตควันอยู่เรื่อยๆ แล้วทำไมผมไม่ออกไปจากที่นี้ซะละ ก็ไม่ไง ผมยังไม่อยากกลับ

“ทำไม”

“เดี๋ยวหลับ”

พูดจบพีก็เดินไปหยิบยาที่วางอยู่บนตู้ของมุมห้อง ให้ตาย เขาไม่ฟังผมสักนิด ดื้อด้าน

ผมเกลียดยา

กลิ่นบุหรี่ทำให้นึกถึงพ่อ ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ผมเกลียดเขา อันนี้ผมก็บอกไปแล้ว แน่นอน ผมเกลียดแน่ๆ ไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าเหตุผลไหน เรื่องอะไรผมต้องยอมบอกว่าให้อภัยเขา กับสิ่งที่เขาทำเพียงเพราะเขาเป็นพ่อ พ่อที่ไม่ได้เรื่อง ไม่เคยแม้แต่จะทำคุณประโยชน์ใดๆให้ ทุเรศสิ้นดี

“กินซะ เดี๋ยวมาตายในบ้านเรา”

“กลัวผีหรือไง?”

“เอาเหอะน่า ทำไมพูดยากเย็นจังวะกานต์”

“สำออย”

แบงค์พูดขึ้น เขาจ้องผมเขม่ง และผมก็ไม่ได้หลบหลีก

“กูหมั่นไส้ว่ะ มึงจับมันทีดิ” ไอ้แบงค์เดินเข้ามา มันบอกให้เพื่อนมันอีกคนจับผมไว้ พอเห็นแบบนั้นผมรีตาลงและระวังตัวมากกว่าเดิม

“อะไร” เสียงพีพูด เขาเริ่มไม่เห็นด้วย ผมนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่งๆ

“กูจะให้มันลองเฉยๆ”

แบงค์ถือไอ้สิ่งที่ผมเพิ่งจะด่าไปหยกๆชูสูงขึ้น และทำท่าจะเอามันมายัดปากผมให้ได้

โอ้ ตลกเหอะ ผมไม่นิยมใช้ของที่ผ่านปากคนอื่นโดยเฉพาะไอ้พวกเหลือเดนนี่มาหยกๆหรอกนะ

ถ้าให้พูด บางทีการเหม็นขี้หน้าเกิดขึ้นได้บ่อยๆแถมมันไม่มีสาเหตุหรืออาจมีแต่พวกเขาไม่ค่อยจะยอมรับกัน สำหรับกรณีนี้ ผมคิดว่าผมอาจจะเรียนดีไป หน้าตาดีไป ไม่ก็ทำตัวหน้าหมั่นไส้เกินไป หรือไม่ก็เป็นปฏิกิริยารับน้องใหม่ คล้ายๆแปลกพวกที่สุด จะให้เจ้าถิ่นยอมรับง่ายๆคงอาจจะยากเกิน

“ถ้ามึงไม่สูบ มึงก็กลับบ้านไป”

“นี่บ้านมึงหรือไง?”

ผมสวนขึ้นมานิ่งๆ สายตาแบงค์โคตรหาเรื่อง แน่นอน ผมบอกว่าหาเรื่อง ถ้าเข้ามาบีบคอผมได้เขาคงทำไปแล้ว และอีกไม่นานก็ดูเหมือนจะได้ทำจริงๆ แบงค์ตัวใหญ่ ผมคำนวณให้ออกมาเป็นตัวเลขไม่ถูก แต่ให้รู้ไว้ว่าร่างของเขาใหญ่กว่าผมมากถ้านับจากเด็กรุ่นเดียวกัน

“ไอ้พี” แบงค์เดินเกมไปที่พีแทนเพื่อหาเสียงสนับสนุน ให้ตาย อย่างยิ่งที่สุด น่าเบื่อน่าหงุดหงิด  ผมไม่ได้มีจุดประสงค์ในการโดดเรียนทิ้งเวลามาเพื่อชกต่อยกับกอลิล่าสมองกลวงหรอกนะ

ผมต้องการที่เงียบๆ ไม่มีใครหาพบ อย่างน้อยก็ตอนนี้ หรือไม่ก็ ก็แบบว่า คือจริงๆที่ดีๆมีให้ไปเยอะแยะผมก็สมองกลวงไม่ต่างกันเท่าไหร่เสือกดันมาอยู่ในที่แบบนี้เอง แต่แล้วไง มันเป็นความอภิรมย์ประเภทหนึ่ง หากตัดเรื่องน่ารำคาญตอนนี้ทิ้งซะ ผมจะมีความสุขมาก มากจริงๆ

“ในกลุ่มก็ทำกันทั้งนั้น มึงเป็นใครวะกานต์” แบงค์จี้ไม่หยุด

พีดูหนักใจ เขาเป็นคนเดียวที่มีท่าทีเกรงใจผมน่ะนะ เขาค่อนข้างมีความคิดต่างจากพวกนั้นอยู่บ้างเล็กน้อย

“กานต์ ลองหน่อยมั้ยล่ะ นิดเดียวก็ได้”

พีพูดเสียงอ่อนลง เวลาเขาพูดบางครั้งคิ้วซ้ายจะยักขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผมว่าเขาไม่รู้ตัวนะ

เสียงของพีเหมือนคำอนุญาต แบงค์ดูสะใจกับการได้กลั่นแกล้งผมจวบจนสำเร็จ เขายื่นทำท่าจะเข้ามาจับผม แต่ผมปัดออก ฉิบหายเหอะ เขาโคตรน่ารังเกียจ ผมรู้สึกไม่ดีอย่างรุนแรงและมันมวลๆท้อง

“ไอ้แบงค์” พีปราม แล้วเขาก็หันมาพูดกับผม “ลองนิดเดียวก็ได้นะ กานต์ แค่นิดเดียว”

ถึงพีดูไม่ค่อยเห็นด้วยนัก เขาไม่เห็นด้วยแต่แรกนั่นแหละ แต่ก็เหมือนอยากเห็นผมทำแบบนั้นอยู่ลึกๆ ผมเดาว่าเขาคงกำลังสนุกปนสงสารในใจว่าหากรังแกผมแบบนี้มันจะดีไหมนะ แต่ช่างแม่งสิ เพราะมันก็รู้สึกสนุกพิเรนทร์ไม่ใช่หรือไงและอีกอย่างภาพลักษณ์ตัวร้ายก็คือไอ้แบงค์ที่เป็นตัวต้นแรกบังคับให้ผมทำต่างหากล่ะ

แบงค์รีบใช้จังหวะหนึ่งเข้ามาจับแก้มผมก่อนมันจะกดผมไว้กับโซฟา ทันทีที่ถูกแตะต้อง ผมเกร็งตัวไปเองโดยธรรมชาติและพยายามเบือนหน้านี้อย่างที่สุด ผมพยายามดันไอ้ร่างขยะนี้ออกจากตัวเอง ซึ่งมันหนักมาก

มันบีบแก้มผมแน่น สัมผัส น่าขยะแขยง ผมยิ่งตัวเกร็งอย่างกับเป็นอัมพาต

“อย่าป๊อดดิกานต์ มึงกลัวไรวะ”

จะอ้วก อย่างเดียวที่ผมรู้ ผมจะอ้วก เหมือนมีบางอย่างดันขึ้นมาจากปลายเท้า จากกึ่งกลางในลำตัวสู่ลำคอ ริมฝีปากผมถูกมันจับ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ วัตถุถูกดันเข้ามาในปาก ผมเบือนหน้าหนีอีกครั้งและเม้มปากแน่น กลิ่นหอมชัดเจนเมื่อต้นเหตุอยู่ใกล้ในระยะประชิด

“เฮ้ย ไอ้สัด พอแล้วมึง มึงไม่เห็นเหรอเพื่อนมันจะตายแล้ว” ผมได้ยินเสียงพี แต่เหมือนผมจะไม่เห็นอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง

ร่างกายผมต่อต้าน ฝ่ามือโสโครก นิ้วมือผมแข็งเกร็ง มันแข็งอยู่แบบนั้นราวกับว่าจะไม่มีวันยืดออกได้อย่างปกติ ผมสำลัก หายใจไม่ทัน ผมไอโคลกไปทั้งตัวจนเจ็บ ผมเจ็บหน้าอกจากอาการเกร็ง หายใจไม่ออก อึดอัด และจะอ้วก มีแค่นี้ที่วนอยู่ในหัวผม

กระทั่งน้ำหนักที่ทับอยู่หายไป เสียงเอะอะโวยวายเริ่มไกลออกไปเรื่อยๆไม่ก็ผมเองที่กำลังออกห่าง ไม่นานผมก็แทบจะหมดความรับรู้

“กานต์! กานต์ เฮ้ย กานต์ กานต์ได้ยินมั้ย?!”

พีตบแก้มผมเบาๆ ผมสะดุ้งก่อนจะสะบัดหนี ในหูผมรับรู้แค่เสียงหายใจของคนใกล้ตายอย่างน่าสมเพช

 

“แม่ง พวกมึง เล่นเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง!”

ดวงตาผมราวกับไม่อยากจะอยู่ในเบ้า แรงกดดันจากภายในน่าหวาดหวั่น ฟันกัดกระทบกัน ผมรู้สึกเย็นและชา

 

“กานต์ ใจเย็น นิ่งๆ อย่าเกร็ง ค่อยๆหายใจ หายใจช้าๆ”

เสียงพีคล้ายเบาลง

 

ผมตัวสั่น ผมรู้แค่นั้น และผมหายใจไม่ออก

 

 

ผมเกลียดการสัมผัส

พีเข้ามาจับมือผม เขาพยายามนวดมันเบาๆ

 

 

“ใช่ อย่างนั้นแหละ”

 

 

 

 

 

“หายใจเข้าลึกๆ”

 

 

 

 

 

TBC
[02/04/2558]

[Dark_Noah]

มันยังไม่ชัดอ่ะ ยังขบขันไม่พอ ขอตอนต่อไปด้วยค่ะ

[แมวดำ]

หายไปตั้งนานมาทีจัดหนักเลยเหรอ

[jamlovenami]

โถๆๆๆๆ หนูกานต์จ๊ะ ถ้ามันลำบากตัวเอง หนูก็ไม่จำเป็นต้องฝืนหรือแสร้งทำ เป็นในแบบที่มันไม่ใช่ตัวเอง เหนื่อยใจเปล่าๆ

ปวดสมองโดยใช่เหตุ หาเวลาไปทำแบบเด็กทั่วๆไป (ไม่ใช่เสพยานะคะหนู - - ) ที่เค้าทำอย่างสร้างสรรค์ดีกว่าเนอะ   

[hinago]

อ๊ากกก อีแบงค์!!!!!! น้องกานต์ไม่เป้นไรนะ

 ถาเป้นอะไรมากจงต้องเข้าโรงบาล พ่อเลี้ยงคงโกรธจัดมากแนๆๆ

[Phut]

พีจะช่วยอะไรได้ไหม อย่างน้อยๆ ก็ไม่ต้องฝืนใจน่ะนะ

หวังว่ากานต์จะไม่เคว้งคว้างไปตามแรงคลื่น

[aaoo]

หนุกดี

[U_Ton]

  กานต์... อย่าตายนะ (ห๊ะ!!!!)

ตอนนี้ไม่มีคุณพ่อเลี้ยงโผล่มานะ... แต่ได้ตัวร้าย(โครตๆ)ตัวใหม่มาแทน แบงค์นี่มีอาการทางจิตชัวร์เลย

หาเรื่องตลอดเวลา ทำตัวเหมือนเด็กขี้อิจฉา อาจจะอิจฉาที่กานต์เรียนดี หน้าตาดี มีชื่อ(พอตัว) แล้วไหน

จะได้พีคอยให้ท้ายดูแลเทคเเคร์เวอร์ๆ (จริงๆแล้วคิดอะไรใช่มั้ยพี? ตอบมา!!!)

รู้สึกค้างคา 5555 หมายความว่าอยากอ่านต่อไวไวจุงเบย(นั่นเอง)  มาต่อไวไวนะ รออยู่แบบตั้งตา ตั้งหน้า

ตั้งคอ...  กานต์จะเป็นยังไงบ้าง เกิดต้องส่งโณงพยาบาลตาพ่อเลี้ยงต้องรู้เเน่(ว่ามีผู้ชายอย่างพีมาวอแว)

อาจจะเกิดการลงโทษ หึงโหด บลาๆๆๆๆ  รีบมานะ

[Veesi3]

  รอคอยเรื่องนี้มานานมากกกกกกกกกกกกก ก ก  กกกกกกกกกกกกกกกกกก ก ก กก  โอ้ยยย ย ย ย กานต์ จะเป็นไรมั้ยเนี่ย