-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
▶ [นิยายเสื่อมตับ] ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ [จบ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42409.0)
▶ ผีเสื้อ [จบ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46295.0)
▶ [นิยายตลกขบขัน] เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง [จบ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43382.0)
▶ อย่างเฮีย [จบ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53760.0)
▶ จงมีชีวิตอยู่ [จบ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55580.0)
▶ [นิยายเสื่อมตับ] จะมีผัวทั้งที หาดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47144.0)
▶ บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53011.0)
www.facebook.com/withmydream
-
บทที่ 1 : วันดีๆ
วันนี้เป็นวันที่ดี
แม่กำลังจะแต่งงานใหม่กับคนที่เธอรัก
ความจริงผมก็ควรจะร่วมยินดีกับเธอนะ
มันก็โอเค ไม่ได้แย่ ไม่ได้ดี ผมรู้สึกกลางๆเลยไม่รู้จะแสดงออกยังไงให้ดูไม่เป็นการเสียมารยาทมากนัก
ครอบครัวแรกของเธอเรียกได้ว่าล้มเหลว
เหรอ ก็คงไม่อีกนั่นแหละ ในเมื่อไม่รักกันแล้ว อยู่ไปคงมีแต่จะแย่ลงและเสียเวลา สามีคนแรกของเธอหรือเรียกง่ายๆว่าพ่อของผม เขามีคนอื่น ก็ไม่เชิงนะ เมียน้อย จะเรียกงั้นก็ได้ ในเมื่อตอนนั้นเขายังจดทะเบียนสมรสกับแม่ของผมอยู่
แม่ดูโกรธนะ ตอนนั้น ผมกลับมาที่บ้านเห็นเขาทั้งคู่ทะเลาะกัน เสียงดังจนกลายเป็นตะโกนคุยทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ ผมไม่ได้สนใจอะไรเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องของคนสองคน เดินแบกกระเป๋าเป้ขึ้นไปบนห้อง นั่งเปิดเพลงรักหวานๆฟังก่อนจะทำการบ้านฆ่าเวลาไปพลางๆ
ฟังดูแปลก เออ ผมก็ว่าแปลก
แต่จะให้ผมทำยังไง เดินไปร้องไห้ต่อหน้าพวกเขาแล้วพูดเสียงสั่นๆว่าอย่าทะเลาะกันเลยนะ เหรอ โธ่ แค่คิดผมยังเกือบสำลักน้ำลาย พวกเขาไม่ฟังหรอก ออกแนวจะรำคาญเสียด้วยซ้ำ ปล่อยให้อารมณ์สงบแล้วค่อยเดินไปดูว่าข้าวของเสียหายแค่ไหนแล้วยังมีประโยชน์ซะกว่า
เวลานั้นผมพอจะเดาได้ลางๆว่าสาเหตุของการมีปากเสียงครั้งนั้นคืออะไร
นอกใจไง
พ่อนอกใจแม่ แม่จับได้ หรือเมียน้อยอาจจะจงใจให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เธอส่งข้อความโทรมาหาทุกครั้งที่ก็น่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าพ่อกำลังอยู่กับเรา แต่พ่อผมก็โง่เกินกว่าจะตามเกมทัน
แน่นอนว่าเมื่อเรื่องแดงขึ้นมาเขาเองก็ไม่คิดจะเข้าข้างแม่ผมหรอก ในเมื่อสายตามัวเมาซะอย่างนั้น มืดบอด หลงอยู่ในกามอารมณ์ มีแต่กิเลสเต็มหัว ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ ความเงี่ยนไม่เคยปราณีใครอย่างที่เขาว่า
ตลกนะ แต่เฮ้ มันเกิดขึ้นทุกยุคทุกสมัย
เป็นเรื่องตลกเสียยิ่งกว่าเรื่องตลก
แล้วยังไง
ก็เหลือผม ผลผลิตแห่งความเงี่ยนที่ไม่ได้เกิดจากความรัก บ้าหรือเปล่า ความผิดพลาดอันใหญ่หลวงชิ้นโบว์แดงโชว์หราเป็นตราบาปอยู่แบบนี้
พ่อทำแม่ท้องก่อนแต่ง ความจริงพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะมีผมตั้งแต่แรก ผมรู้ได้จากเสียงซุบซิบนินทาต่างๆรอบกายทั้งญาติพี่น้องร่วมไปถึงปากของพ่อเองเวลาที่พวกเขากำลังทะเลาะกันก่อนจะเผลอหยิบยกประเด็นเก่าๆมาสาดเท
หลังจากการหย่า
ในเวลานั้นต่างคนต่างแย่งกันเลี้ยงดูผม
เพื่ออะไร
จะได้มีหลักประกันไง ว่าอย่างน้อยถ้าเกิดเขาแก่หรือล้มลงง่อยเปลี้ยเสียขาก็ยังมีคนให้เกาะแกะ
ผมเดานะ เอาน่า อย่างน้อยผมก็เดาไม่ค่อยพลาด ความรักเหรอ อาจจะมีบ้าง ก็คนมันอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ผมอยู่กับพวกเขามาตั้งกี่ปีนะ สิบแปดได้มั้ง นับตามอายุที่ผมเกิด
แต่แล้วสรุปผมก็เลือกแม่นะ
พ่อโลเลซะอย่างนั้น แรกๆมันก็หวานแหววแหละ ถึงพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกันสักเท่าไหร่ แค่คำสัญญาที่เคยพูดในวันแต่งงานกับแม่เขายังทำไม่ได้เลย แล้วชีวิตนี้จะน่าเชื่อถืออีกหรือ
ถ้าให้พูด ผมเกลียดแม่น้อยกว่าพ่อ
ฉะนั้น ผมจึงเลือกแม่
ถึงแม่จะขี้บ่นไปหน่อย และจุกจิกในหลายๆเรื่อง แต่ผมเชื่อว่าเธอต้องเลี้ยงผมได้ดีกว่าพ่อแน่ๆ
เพราะไปอยู่กับพ่อ เผลอๆผมคงได้โดนซ้อมตายก่อนเนื่องจากเมียน้อยหรือตอนนี้ต้องเรียกว่าเมียใหม่ออกจะ อืม เรียกว่ายังไงดีล่ะ ร่าน อ่า คำนี้แหละ
วันที่เธอเข้ามาเหยียบในบ้าน สายตาเธอแอบส่งมาให้ผมอยู่บ่อยๆ ผมรู้ ผมไม่ไดโง่เหมือนพ่อนะ ทำไมจะไม่เข้าใจว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร แต่ไม่เอาหรอก ความสุขระยะสั้นๆ ผมไม่ให้มันมาทำลายชีวิตแน่ๆ ผมยังต้องเจออะไรอีกเยอะ มาหมดตอนนี้ออกจะน่าเสียดาย
แม่กับผมย้ายออกมาจากบ้านหลังนั้น ในเวลานั้นค่อนข้างโดดเดี่ยวอยู่เหมือนกัน ผมสงสารแม่ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง มันเป็นเรื่องที่ผมคิดอยู่แล้วว่าสักวันมันต้องเกิด น่าสงสาร ผู้หญิงคนหนึ่งต้องมาเจอคนแย่ๆแบบนี้
ทำไงดีล่ะ
ตอนนั้นในใจผมสาปส่งพ่อรัวๆแบบไม่ให้ผุดให้เกิด จิตใจเขาน่าขยะแขยงพอๆกับแมลงสาบ หากเขาล้มลงแล้วคลานกลับมาหาเรา ผมจะเหยียบให้จมดิน
เวลาผ่านไปไม่นาน ผมอยู่ข้างแม่ตลอด ไม่เคยถามไม่เคยตอกย้ำ หรือเพราะผมแคร์เธอนะ ก็อาจใช่ เธอเป็นแม่นี่ หัวโขนชิ้นโต อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ใจร้ายใจมารเหมือนแม่ตัวปัญหาคนอื่นๆในสังคม
ผมตั้งใจเรียน โอเค มันเป็นเรื่องเบสิคที่ผมรู้สึกว่าปมด้อยผมเยอะแยะเหลือเกิน ขอดีๆให้ผมสักเรื่องเถอะ อย่างเช่นการศึกษากับหน้าตาเป็นไง
อย่างน้อยถ้าผมตั้งใจเรียน อนาคตทางการศึกก็น่าจะดีกว่าเห็นๆ ถูกไหม ถึงแม้เกรดจะวัดค่าความเป็นมนุษย์และความสามารถในการทำงานไม่ได้ทั้งหมดก็เถอะ
ผมอยู่กับแม่ในบ้านหลังเล็กสองคน ก็แลดูมีความสุขดีหลังจากที่ย้ายชีวิตออกมาจากพ่อได้ แรกๆเมียน้อยยังมีตามมารังควานผมกับแม่ หนักเข้าๆผมเลยตบเธอไปทีหนึ่ง ตอนนั้นผมสะใจเป็นบ้า ขณะที่ฝ่ามือกระทบแก้มที่หยาบไปด้วยเนื้อแป้งหนาๆของเธอ
ผมไม่ออมแรงเลย คุณเชื่อไหม ใบหน้าเธอห้อเลือด มุมปากแตกและฟกช้ำ
ผมพยายามอย่างมากที่จะห้ามรอยยิ้มไม่ให้เผยออกมา พยายามอย่างมากที่จะไม่ลงไปดิ้นเร่าๆหัวเราะอยู่กับพื้นต่อหน้าพ่อที่เข้ามาเอาเรื่องเมื่อรู้ เขาอ้างว่าจะแจ้งตำรวจ เมียใหม่ของเขามองผมและแม่ด้วยแววตาเกลียดชัง พ่อเกือบเข้ามาทำร้ายผมคืนแล้วแต่แม่เข้ามากันไว้ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายยืนปกป้องแม่เอง ประจันหน้ากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว
ผมตอบกลับไปด้วยท่าทีเฉยเมย ว่าเอาสิ ผมก็จะแจ้งข้อหาบุกรุกและทำร้ายร่างกายด้วยเหมือนกัน ผมไม่ผิด ผมป้องกันตัว เมื่อเขาเห็นว่าผมไม่ยอมง่ายๆและโง่เง่าอย่างที่เขาคิด พ่อถึงได้ถอยห่างจากเราไป
ผมไม่ยอมให้เขามาใกล้แม่ผมหรือทำร้ายแม่ผมอีกหรอก คนแบบนี้ในสังคมมันมีเยอะแยะซะจนอยากจะดับโลกไปสักปีสองปีขึ้นป้ายปิดปรับปรุงเพื่อทำความสะอาดซะให้รู้แล้วรู้รอด
แม่เป็นคนสวย สวยไหม ก็สวยนะ อาจจะไม่ช่างแต่งตัวเท่าเมียน้อยของพ่อ แต่แม่ก็ดูดีกว่าเยอะ พักหลังๆเธอเริ่มดีขึ้นบ้างทั้งสภาพร่างกายและจิตใจ ผมเป็นห่วงเธอ ถ้าเกิดขาดเธอไปตอนนี้ผมเรียกได้ว่าตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตรสุดๆเลยนะ
ให้ตายสิ
ผมไม่ยอมหรอก เรียนก็ยังไม่จบ แล้วใครจะเลี้ยงดูผมล่ะ ไม่มีวัน
กระทั่งแม่ได้เจอผู้ชายคนใหม่ ผมไม่ไว้ใจเขาแต่ก็ไม่ได้เกลียด ผมไม่รู้ว่าเธอไปเจอกับเขาได้ยังไง เพราะช่วงนั้นผมเรียนเป็นบ้าเป็นหลัง แทบไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวสักเท่าไหร่
รู้แค่จู่ๆ
แม่ก็เดินเข้ามาแล้วบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ว่ากำลังจะแต่งงาน
ให้ตายอีกครั้ง
หมาหัวเน่า
ตำแหน่งนี้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเลย
TBC
[24/08/2557]
-
เฮ้ย ชอบ
การบรรยายเรื่องสนุกดี
-
เรื่องมันเศร้า ชีวิตรันทด เหลวแหลกจิง เฮ้ย สู้ๆนะ (อินไปหน่อย) :z3: :z3:
-
น่าสนใจ รอตอนต่อไปนะ
-
เฮ้ นาย นายเป็นคนประเภทเดียวกับเราเลยแฮะ ว่าแต่...
พี่เปิดนิยายใหม่อีแล้วเหรอคะ!!! นุ้งแมวหนูล่ะะะะะะ!!!
-
เรื่องใหม่อีกแล้ว รออ่านจ้า
-
เอ่อ... ไหนว่าตลกขบขัน //คุณหลอกดาวววว เฮอะๆๆ
-
มันจะตลกจริงๆมั้ยเนี่ย น่าสนุกแต่ก็คิดว่าคงมีดราม่าแน่ๆ รอตอนต่อไปคับผม
-
เฮ่ย เจ๋งอ่ะ มุมมองดาร์ก ชืดชาต่อโลก ทำให้ตัวละครน่าสนใจสุดๆ
-
ชอบเรื่องแนวแบบนี้มาก มาต่อนะคะ
-
นิยายตลกขบขันใช่ไหม? :hao4:
ติด ตาม~
-
บทที่ 2 : บ้านใหม่
ผมย้ายเข้าไปในบ้านหลังใหม่
หลังที่สามแล้วนับจากชีวิตที่ลืมตาดูโลกมา
หลังแรกก็ของพ่อ หลังที่สองอาจจะเล็กไปหน่อยแต่ก็อยู่กับแม่มีความสุขดี หลังที่สามใหญ่สุดเมื่อเทียบกับสองหลังแรก
ความจริงอีกเรื่องคือ ผมเจอหน้าเขาเป็นครั้งที่สองในวันที่ย้ายเข้าบ้านใหม่วันนี้นี่แหละ
ผมกลัวแม่โดนหลอก
คิดดู ถ้าวันดีคืนดีผมต้องย้ายบ้านหอบผ้าหอบผ่อนออกมาอีกเหตุเพราะผัวใหม่แม่ไล่มันคงเป็นอะไรที่น่าเบื่อตายชัก พอเหอะ ผมขี้เกียจ แต่ผมก็ไม่ได้ห้ามเธอหรอกนะ โตๆกันแล้ว แค่นี้ก็น่าจะคิดได้ แถมเล่นมาบอกผมในอีกวันที่เธอกำลังจะแต่งงาน ร้ายกาจใช่ย่อย ประสบการณ์ตัวอย่างจากพ่อไม่ได้ทำให้เธอขลาดกลัวสักเท่าไหร่ ผมรู้ ผมเข้าใจ เรื่องแบบนี้มันไม่เข้าใครออกใครพอๆกับเรื่องเงินนั่นแหละ
ปัญหาที่สองคือ
ผมควรจะฝืนทนเรียกเขาว่าอะไรดี
พ่อเหรอ?
โอ้ ให้ตายสิ ผมอยากจะร้องออกมาด้วยสำเนียงผู้ดี ใจเย็น คุณคิดว่ามันไม่ดูกระแดะไปนิดเหรอ ผมอายุเท่าไหร่แล้ว ไม่ใช่เด็กสองสามขวบที่จะจับจูงจมูกเมื่อไหร่ก็ได้นะ แค่คิดยังเลี่ยนๆพะอืดพะอมเลย ไม่เกี่ยวข้องกันสักนิด เพื่อนก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ไม่ใช่ ญาติทางสายเลือดก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่
พระเจ้า คุณคิดเหรอว่าไอ้คำพูดที่ว่า ผมจะรักคุณและลูกของคุณด้วย มันได้ผลน่ะ? มันมีจริง? หรือมันมีโอกาสที่จะเกิดขึ้นกับผมมากๆ
ถ้าคุณคิดงั้นนะ
ตื่นเร็ว
“พี่ชื่ออัฐ”
เขาพูดแล้ว
เป็นครั้งแรกในการแนะนำตัว ผู้ชายตัวสูงๆร่างกำยำพร้อมรอยยิ้มละมุนผู้ซึ่งพยายามเข้าหาอย่างเป็นมิตร
เมื่อลองมองย้อนดูตัวเองแล้วผมดูเหมือนเด็กขี้โรคไปเล็กน้อย ทำให้รวมข้อสรุปได้ว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นมา เขาสามารถฆ่าผมได้ง่ายๆด้วยมือเปล่า ยากที่จะเสี่ยง ฉะนั้นเก็บแผนที่คิดจะฆ่าเขาด้วยวิธีโง่ๆไปได้เลย ช่วงเวลานี้ก็แค่ลองจับตามองดูว่าลายจะออกมาเมื่อไหร่ก็พอ
ขอบคุณ ขอบคุณที่ผมไม่ต้องเรียกเขาว่าพ่อครับๆตามนิยายละครหรือแม้แต่เรื่องจริงในสังคมที่เคยเกิดแล้วและกำลังเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ อารมณ์ประมาณว่าแม่บังคับให้ลูกเรียกผัวใหม่ตัวเองว่าพ่ออะไรอย่างนั้น
รู้สึกดีที่ชีวิตไม่ต้องไปซ้ำกับพวกละครจำอวดช่วงค่ำๆมากไปกว่านี้
น้ำตาจะไหล
“พี่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน…” เขาพูดอะไรสักอย่าง แต่มันไม่ค่อยจะเข้าหูผมสักเท่าไหร่ อาจจะเป็นการพูดคุยเพื่อปรับความเข้าใจอะไรประมาณนั้น
สายตาทอดมอง น้ำเสียงนุ่มนวล ดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่าพึ่งพา
แม่ดูหลงเขา
ผมก็พอเข้าใจนะว่าทำไม
เอาน่า ผู้หญิงที่ขาดความรักจากสามี แถมลูกชายเพียงคนเดียวยังกระแดะเงียบเชียบไม่พูดไม่จา เธอย่อมโหยหาความรักเป็นธรรมดา
ยังดีที่เขาไม่มีลูกติดมาด้วยอีกรายหรืออะไรเทือกๆนั่น เพราะถ้ามี ผมคงได้เข้าสู่วงจรอุบาทว์เบาๆ เชื่อสิ ไอ้ปัญหาเรื่องการแก่งแย่งความรัก มรดกหรือแม้แต่การเหยียดความเป็นมนุษย์มันต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
ผมเองยังไม่แน่ใจเท่าไหร่แม้แต่แม่ของตัวเองว่าถ้าเกิดผมโดนรังแกขึ้นมา เธอจะเข้าข้างใคร
ผม
หรือเขา
แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นจริงน่ะนะ เพราะตอนนี้เขาไม่มีลูกไม่มีใคร หนุ่มวัยทำงานฐานะหน้าที่การงานก็ดี แต่งกับแม่ม่ายลูกติด เขาอายุน้อยกว่าแม่ผม แต่เมื่อเทียบกันแล้ว ก็ยังห่างกับผมมากสักเกือบสิบกว่าปีได้ ถึงหรือเปล่านะ ไม่น่าจะ แต่ก็ใกล้เคียง เพราะผมไม่ได้ไปสนใจรายละเอียดต่างๆของเขาสักเท่าไหร่
รู้แค่ว่าผมมีห้องนอนส่วนตัว ความสะดวกสบายในชีวิตอัพเกรดเร็วจนน่าตกใจ
แม่ยังคงทำงาน แต่งานไม่หนักเท่าเมื่อก่อน ค่าใช้จ่ายเลี้ยงดูเขาออกให้ทั้งหมด
โคตรเจ๋ง มีคนเลี้ยงมันดีอย่างนี้นี่เอง
ว่าแต่เขาชอบแม่ผมตรงไหนกันนะ
มองแล้วยังไงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่น่าจะมีอะไรให้คนหนุ่มอย่างเขาหลงเข้ามาได้ เงินเหรอ ตัดไปได้เลย แม่จนอย่างกับอะไรดี หรือจะเซ็กส์ ทว่าคนอย่างเขาก็น่าจะหาได้ไม่ยาก ค่าเฉลี่ยผู้หญิงในเมืองนี้มีมากกว่าผู้ชายไม่รู้ตั้งกี่เท่า การจะหาใครสักคนลงหลักปักฐานไม่น่าจะยากเท่าที่คำนวณดู
แม้รอบกายจะเงียบ แต่ในหัววิ่งวุ่น ความคิดต่างๆนานากำลังยกประเด็นถกเถียงกันอย่างบ้าคลั่ง บางทีผมก็อยากบอกให้ตัวเองหยุดคิดแล้วจงใช้ชีวิตไปวันๆอย่างที่คนอื่นเขาทำกันซะเถอะ เหมือนพวกลูกเจี๊ยบเกิดมาในคอกเลี้ยงแออัด กิน นอน สืบพันธ์ ก่อนจะหมดอายุขัย
เพื่อให้ชีวิตไม่วุ่นวายไปกว่านี้
ใช่ ผมควรจะทำแบบนั้นนะ
“แม่”
เธอหันมา ในมือยังคงถือตะหลิว กลิ่นหอมโชยของอาหารลอยมาแตะจมูก แววตาคู่นั้นเปี่ยมสุข
พอเห็นแบบนั้นแล้วคำพูดหลายประโยคมันก็ถูกกลืนลงคอหายไปซะหมดเกลี้ยง
“อิ่มแล้วครับ”
“เดี่ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียน”
มันกลายเป็นเรื่องประจำวันที่เขาหยิบยื่นให้
อย่างกับในฝัน พ่อ แม่ ลูก ตื่นเช้ามาทานอาหารก่อนจะไปโรงเรียน ผมควรจะซาบซึ้งใช่ไหม
เวลาอยู่กับเขา ไม่สิ ต้องพูดว่าไม่ว่าเวลาไหนผมก็ไม่ค่อยพูดนักหรอก พูดไม่มาก เรียกว่าไงดี เงียบๆละกัน ประการแรกคือผมไม่รู้จะพูดอะไร ประการที่สองผมไม่ไว้ใจเขา ประการที่สามนึกไม่ออกแล้ว
เอาเป็นว่าผมเคยแอบได้ยินเขาคุยกับแม่เรื่องนี้ พวกเขาคิดว่าผมกำลังต่อต้าน ซุ่มกำลังก่อสงครามเย็นอย่างเงียบๆ
หลังจากได้ฟัง ผมเดินกลับเข้าไปในห้อง และเข้าไปในห้องน้ำเพื่อป้องกันอีกขั้น ก่อนจะปล่อยระเบิดที่เขากลัวนักหนา หัวเราะเสียงดังแทบเป็นแทบตาย คิดได้ไง สุดยอดไปเลย อย่างผมเนี่ยนะจะต่อต้านเขา คุณคิดดูสิ เงินผมก็ได้จากเขา เสื้อผ้าอาหารที่อยู่การศึกษา ผมได้จากเขาทั้งหมด แล้วอย่างนี้ผมจะผลักไสตัวเองออกจากแหล่งเงินแหล่งทองไปเพื่ออะไรกัน
ไม่ ไม่ๆ ผมไม่อยากให้พวกเขาเห็นผมยิ้มแย้มมีความสุขสักเท่าไหร่ มันดูแปลกๆนะ ช่างเถอะ
เขาต่างจากพ่อ เยอะเลยแหละ พ่อไม่มีอะไรเทียบเขาได้สักนิด โดยเฉพาะนิสัยแล้ว ห่างกันราวกับหน้ามือเป็นหลังตีน
ถ้าถาม ผมสนิทกับเขาบ้างหรือยัง ไม่ ไม่เลย ทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิมกับวันแรกที่เจอกัน ผมแค่ไม่ไว้ใจเขา เชื่อสิ สักวันมันต้องออกลาย เขาไม่มีวันดีไปกว่านี้แน่ๆ
รถห่างออกมาจากตัวบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ
“เรียนเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ”
บทสนทนาจบเพียงแค่นั้น
“อ๊ะ...”
เรื่องมันเริ่มต้นตรงไหนนะ
อาจเป็นตอนที่ผมสะเออะไปเจอเขากำลังมีอะไรกับแม่พอดี
ผมดันทะเล่อทะล่าไปหน่อย ก็ตอนนั้นคนมันหิว แม่หายไปไหนไม่รู้ พอกลับมาบ้านก็เงียบ ราวกับไม่มีใครอยู่
หลังจากวันนั้น ผมเลยเริ่มรู้จักการวางตัวมากขึ้นนิดนึง
ข้อสันนิษฐานเป็นจริงแล้วหนึ่งข้อ เขาแต่งกับแม่เพราะเซ็กส์ เรื่องธรรมชาตินี่นะ ผมเข้าใจ เข้าใจดี
แต่ผมก็ไม่ได้แสดงอาการใดใดที่เป็นต่อต้านอย่างที่เขาคิดสักนิดเลยนะ มีแต่เขาที่คิดไปเอง แต่เขาน่าจะไม่รู้เรื่องที่ผมเห็นหรอก แม่ก็ด้วย
ผมก็อยู่เฉยๆของผม ดูแลตัวเองให้เป็นผู้เป็นคน เปอร์เซ็นต์ของคนดูดีหรือเรียกว่าหน้าตาดีสังคมจะให้ความสนใจไปมากกว่าครึ่งแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำห่าเหวอะไรก็เถอะ ขอแค่คุณหน้าตาดีน่ะนะ
แต่ผมไม่ได้อยากดังผมแค่คิดว่าช่องทางน่าจะมีมากขึ้นกว่าการทำตัวเองให้ดูแย่ก็เท่านั้นเอง
ถึงจะย้อนแย้งแปลกๆ
ตอนนั้นผมกลับแอบยืนดูหนังสดตรงซอกประตูเล็กๆตั้งแต่ต้นจนจบ
นี่แค่คิดนะ
นึกย้อนทีไรก็ยังอดขยะแขยงไม่ได้ทุกที
“เรียนเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ”
มันเป็นเพียงประโยคสนทนาแบบเดิมๆ
เขาถามมาอย่างไรผมก็ตอบกลับไปอย่างนั้น
แต่วันนี้มาแปลกหน่อย ตรงที่เราไม่ได้ใช้เส้นทางไปโรงเรียนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ผมไม่แน่ใจว่าเขากำลังจะใช้ทางด่วนทางลัดหนีรถติดเพื่อประหยัดเวลาหรืออะไร
แต่ผมก็ดันยโสเกินกว่าที่จะถามว่าเขากำลังมุ่งตรงไปที่ไหน
“ไม่ถามหน่อยเหรอว่าพี่กำลังจะพาไปไหน”
“เรากำลังจะไปไหนครับ”
เขาหัวเราะ
โอ้ สงสัยเขารู้ล่ะมั้งว่าผมกำลังประชดประชันอยู่กลายๆ ผมเหลือบสายตามองนาฬิกา ตอนนี้เลยเวลาคาบแรกมามากแล้ว เขากำลังจะทำให้ผมเสียการเรียน ขอบคุณ เยี่ยมยอดจริงๆเมื่อในวันนี้คาบแรกผมมีสอบ
ระยำเถอะ
เขากำลังจะทำให้แผ่นกระดาษที่มนุษย์ยกย่องกันนักหนาของผมมีตำหนิเป็นครั้งแรก
“จะดีมั้ย ถ้าเราพยายามเดินเข้าหากันมากกว่านี้ คุยกันมากกว่านี้”
“อาฮะ วันนี้โลกสดใสดีนะครับ”
“อย่าประชดสิ”
“เปล่าครับ”
เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แม้รอยยิ้มใจดีเสแสร้งจะยังอยู่บนใบหน้านั่น เขาเก่งจัง ทำได้ยัง ขนาดผมพยายามทำแบบนั้นบ้างยังไม่เคยสำเร็จสักที
“พี่รักแม่เรานะ และพี่ก็รักเราเหมือนกัน”
ผมมองเขาด้วยแววตาเรียบนิ่ง เอาเป็นว่าผมค่อนข้างสับสนนิดๆว่าจะมาบอกผมทำไมโดยเฉพาะในเวลาแบบนี้ มันใช่เรื่องไหม ก็ไม่
“พี่ไม่อยากให้พวกเรามีช่องว่างหรือไม่เข้าใจ”
หรือเขาคิด ว่าผมอาจจะคิดเหมือนกันว่าเขาจะแย่งความรักจากแม่ไป
สุดยอด
เขาเป็นผู้ชายที่ประเสริฐกว่าพ่อแท้ๆของผมซะอีก มีทิชชู่ไหม ผมต้องการร้องไห้สักสองนาที
“เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ถ้ามีอะไรก็อยากให้พูดด้วยกันคุยด้วยกัน เราจะได้มีความสุขด้วยกันไง ไม่ดีเหรอ”
เขาพูด
น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ผมไม่ค่อยได้รับจากใครเท่าไหร่
“ครับ”
“ครับนี่คือตกลงแล้วนะ”
ฝ่ามือที่ลูบหัวผมอยู่ก็นุ่มนวลไม่แพ้กัน
TBC
[24/08/2557]
-
คือ นี่ตลกแล้วนะ
ตลกกว่านี้จะน้ำตาตกเลยไหม....
สนุกดี ตัวเอกดูคิดลบสุดๆไปเลย
-
มาอีกแล้วนิยายตลกขบขันของคุณคนเขียน...
จำได้ว่าตัวร้ายนี่ก็นิยายตลกขบขันใช่ไหมคะ (น้ำตาเดี๊ยนตกใน)
-
นี่คือนิยายตลก? :hao4: :hao4: :hao4:
-
ให้อารมณ์เหมือนนิยายแปล
-
มันดูอึมครึมแปลก ๆ
ปล.เรื่องนู้นก็มาต่อได้แล้วนะคะ ที่อื่นอัพแต่ที่นี่ไม่อัพมันคืออะไร
-
ตลกร้ายสินะ ความคิดของเทอช่างมืดมนจริงๆ
-
ดูนายเอกเราจะคิดลบไปซะหมดทุกอย่าง :o11:
เหมือนคนที่ไม่มีความจริงใจให้ใคร พร้อมจะคว้าในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ร้ายๆอ่ะ อึ้ยๆ แต่ป้าชอบจัง
ปล......เจ๊ฟักไปอยู่ไหนจ๊ะ :o10: ยังไม่ขย้อนพี่ยอดออกมาจากท้องอีกเหรอ เสี่ยกับเราตามหากันจนลงแดงแล้วนะ :oni1:
*** ออกมาเถอะจ้ะ จะกี่เรื่องก็ตามอ่าน o7 แม้ว่าจะต้องกัดผ้าห่มข่มน้ำตารอก็เหอะ***
(นิยายตลกขบขัน...บรรทัดไหนวะ??)
-
เอิ่ม มันปริ่มๆ น้ำตาตกใน เอาไงดี ฮาหรอ ยังไม่ม้างงงงง อยากบอกเหลือเกิน คุณหลอกดาว
ติดตามค่ะ ชอบวิธีเขียน อิอิรักคนเขียนคะ
-
ตลกจนน้ำตาแตกไหมเนี่ย
-
คือ มันสัมพันธ์กับชื่อเรื่อง
-
คิดลบได้แบบสุดๆ จะไปรักกันท่าไหนเนี่ย เอ๊ะ!!หรือว่าทุกท่า คิคิ
-
แน่ใจว่าตลกขบขันนะคะ
-
ตลกร้ายใช่มั้ยเนี่ย
ถ้าจากชื่อเรื่องนี่มัน.....
เข้าโหมดดาร์กแน่
-
ตลกร้ายสินะ
-
เจ้ฟักคะ หนูยังไม่ตลกเลยนะคะ //อ้าว ผิดเรื่องหรอ
ไม่เป็นไร ฟ้องพี่ยอดก็ได้ ว่าหนูถูกหลอกกกกกกกกกกก โฮๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตลกมากกกกกก อ่านไปขำไปเลยละ
คือเดาทิศทางไม่ถูก อิพ่อเลี้ยงจะดีแตกวันไหน
หรือพ่อเลี้ยงเป็นคนดีจริง? เออ ไม่รู้แหะ
แต่คนเขียนบอกตลก นี้อ่านนี้ก็ว่าตลอก ฮาฮ่าฮ้า
-
รออ่านต่อไป
ดูสิว่า จะตลกขบขันอย่างไรบ้าง
-
:m28: :m28: :m28:
มารอว่าจะตลกขนาดไหนน่ะ
-
รักไรท์ รอไรท์ อย่าทำให้ค้างงงงงงงงนะตะเอง อิอิอิ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ลูกเลี้ยงจะแอบหลงรักคุณ(พี่)พ่อเลี้ยงซะล่ะมั้งเนี้ย
ตลกเคล้าน้ำตา
-
ตลกร้ายชัดๆ นานๆ ได้อ่านเรื่องแบบนี้ก็ดี้หมือนกัน
หวังว่าคงไม่มีประเด็นชู้นะ ไม่ค่อยไหวกับเรื่องแบบนั้น
-
รอตอนต่อไป เรื่องออกแนวสีหม่นๆใสๆ (?)
-
ต้องการอะไรคะ ...
แต่เนื้อเรื่องน่าสนุก แต่ไม่ควรจะมาแนวขบขันได้เลยนะ
-
บทที่ 3 : เข้าหา
เขาซื้อของเข้าบ้านเป็นว่าเล่น
เหตุเพราะมันจำเป็นสำหรับครอบครัวของ‘เรา’
ห้องผมมีแอร์ด้วยนะ
โทรศัพท์ก็เครื่องใหม่
“ชอบมั้ย”
เขาถาม
“ผมตั้งใจเลือกมาให้คุณ” ขณะสายตากำลังจดจ้องไปที่เธอ
แม่ดูเหมาะกับสร้อยเส้นนี้ดีนะ
ผมก็ว่างั้น
ถือว่ารสนิยมเขาไม่ได้แย่เท่าไหร่ เอาใจผู้หญิงเก่งไม่แพ้เอาอย่างอื่นเลยทีเดียว
เธอหมุนกายรอบทิศราวกับต้องการให้เขาได้เห็นชัดเจนกว่าเดิม
เธอดูมีความสุข
นั่นถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดี
ตอนอยู่กับพ่อไม่เคยมีของแบบนี้
เหตุเพราะเงินถูกนำไปใช้จ่ายกับการเสี่ยงดวงซวยๆและค่าโง่ซะทั้งหมด
อาทิเช่น การพนัน เหล้า บุหรี่ กะหรี่แล้วก็ยา บางทีผมก็สงสัย ในหัวพ่อกำลังคิดอะไร เป็นประจำ ทุกวัน นิสัย สันดาน ไม่รู้สิ เขาทำเรื่องโง่งมได้แทบตลอดเวลาจนผมอดคิดไม่ได้ว่าในหัวเขาคงสะสมแต่ขี้เลื้อย มันเป็นการกระทำเดิมๆที่พ่อหลงติดย้ำอยู่กับที่ก่อนจะค่อยๆจมลงโคลนตมที่เขาก่อขึ้นเอง
หรือจริงๆแล้วพวกสารเสพติดอาจเข้าไปทำลายเซลล์สมองเขาก่อนจะแทนที่ด้วยขี้เลื้อยก็คงไม่ผิดนะ
ผมอยากลองเอ็กซ์เรย์ข้างในจิตใจเขาดูเหมือนกัน แต่พอมาคิดอีกทีทำอย่างนั้นเสียเวลาแถมเสียเงินอีกต่างหาก จะไปโรงพยาบาลแต่ละทีไม่เรื่องเล่นๆ ฉะนั้นผมคิดว่าการไปรบกวนการใช้ชีวิตของเขาคงเป็นอะไรที่ไม่สมควรเลยจริงๆ
ประเสริฐแท้ๆ
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ” เสียงอ่อนหวานของเธอบอกับเขา แววตาประกายที่ไม่ค่อยได้เห็น นานแค่ไหนแล้วนะ
แม่หอมแก้มเขาพัลวัน
ไม่น่าเชื่อว่าผมคือสเปิร์มตัวแรกและตัวเดียวที่มีชีวิตรอดออกมาได้ ทั้งๆที่พ่อมันไร้น้ำยา
ดีแล้วที่แม่ตัดสินใจเดินออกมา
ผมยังแอบขำไม่หายตรงที่เธอทะเลาะกับพ่อเรื่องที่เขามีคนอื่น เป็นผมผมทิ้งเขาไปนานแล้ว ไม่มัวเสียเวลาชีวิตไปกับคนไร้อนาคตแบบนี้หรอก กาลเวลาและประสบการณ์ที่ล้มลุกคลุกคลานแต่ไม่เคยหยัดยืนขึ้นได้สักที ก็ไม่ได้ช่วยให้เขาคิดได้หรือโง่น้อยลงเลย
แต่ก็นะ เธอรักของเธอนี่ สำหรับเมื่อก่อนน่ะนะ
หรืออาจไม่ แต่ก็อย่างว่า ผู้หญิงมีข้อเสียเปรียบผู้ชายอยู่หลายประการทั้งด้านสรีระและจิตใจ เธอแต่งงานเธอมีลูกมีสามี ก็เหมือนวางอนาคตไว้กับอีกคนไปเรียบร้อย น่าเสียดายจริงๆที่เธอดันดูโหงวเฮ้งผิดไปนิด ดันไปวางไว้ตรงปากเหว
สังคมไม่ว่าจะสมัยไหนมักกักกันคำว่า‘ดี’คำว่า‘สุภาพสตรี’ของผู้หญิงไว้แปลกๆ
แปลกสิ สำหรับผมแล้วแม่งโคตรแปลก
คิดดู แม่ท้องก่อนแต่งเลยนะ โอ้ สวรรค์ สังคมยัดเยียดให้เธอกลายเป็นนังผู้หญิงโสมมมั่วเซ็กส์ไปซะแล้ว อนาคตดับวูบลงตั้งแต่ตอนนั้น
แล้วลองนึกตามผมต่อ คราวนี้แหละญาติเอยพ่อแม่พี่น้องเพื่อนฝูงแม้แต่เพื่อนบ้านเอย พวกเขาจะรุมเสือกเรื่องของคุณ เสือกนะ ไม่ใช่เป็นห่วง คุณต้องเข้าใจความหมายในตรงนี้ด้วย คำปลอบโยนให้กำลังใจให้คำแนะนำเหรอ ลืมไปซะเถอะ
ยิ่งผู้หญิงด้วยกันล่ะตัวดีเลย พวกเธอจะใช้บรรทัดฐานโง่ๆของเธอเองมาตีความวัดคุณค่าคนอื่นแทบจะทันที
แล้วไง ให้ตายสิ ผมอยากจะพูดคำนี้เป็นร้อยๆครั้งว่าให้ตายให้ตายให้ตาย
พวกเธอดูสูงส่งขึ้นมามากมายหลังจากได้ดูถูกต่อว่าเยาะเย้ยและซ้ำเติมแม่ของผมหรือผู้หญิงที่กำลังประสบเฉกเช่นเดียวกัน ผมซาบซึ้งจนแทบจะเก็บอาการไว้แทบไม่อยู่ ประกายแสงสว่างของความดีเลิศรอบทิศทางพวกเขาเล่นเอาผมแสบตา
หลังจากนั้น แล้วยังไง พวกเธอบริสุทธิ์ผุดผ่อง เยื่อพรหมจารียังอยู่ครบไม่บุพสลาย พวกเธอไม่เคยมีเซ็กส์หรือถ้ามีก็หลังจากที่พวกเธอได้รับการจดทะเบียนสมรสแล้ว แต่งงานแล้ว มีผัวอย่างเปิดเผยแล้ว
ผู้หญิงที่มีเพศสัมพันธ์ก่อนการแต่งงานกลายเป็นเรื่องเสียหาย การท้องก่อนแต่งช่างเป็นเรื่องที่น่าอับอาย หยาบช้าสิ้นดี
ใช่ ผมเข้าใจพวกเธอนะ
แม่ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยตอบโต้ เธอยอมรับผลในการกระทำของเธอเอง
ท้องไม่มีพ่อ เด็กใจแตก นั่นอาจเป็นประโยคแรกๆที่แม่อาจต้องเจอด้วยซ้ำ
พระเจ้า ใครช่างสรรหาคำมานะ ผมชื่นชมในความสร้างสรรค์ของเขาจริงๆ
ไม่รู้จักป้องกัน ใจง่าย บ้าผู้ชาย งามหน้า แม่งเอ๊ย ร้อยแปดคำด่าที่ผมอยากจะคัดลอกมาจากเน็ตแปะไว้ให้คุณอ่านง่ายๆเสียเหลือเกิน ถึงสมัยนั้นจะไม่มีอินเตอร์เน็ตก็ตามเถอะ แต่คำด่ามันก็วนเวียนอยู่ในลูปเดิมๆนี่แหละ เหมือนละครรีเมคฉายแล้วฉายอีกแต่คุณภาพก็ยังเท่าเดิมและมีแต่จะตกต่ำลง
ผมยังจำได้อยู่เลย ตอนเด็กๆเคยถูกล้อเลียนต่างๆนานา มันโหดร้ายสุดๆสำหรับเด็กอายุไม่เท่าไหร่กับสังคมที่พยายามเหยียบหัวคนอื่นเพื่อให้ตัวเองดูสูงกว่าน่ะ น้ำตาผมไหลแล้ว ดูสิ มันเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปีติที่ได้เห็นสัตว์ชนิดหนึ่งได้รับความรู้สึกพึงผยองในใจว่าเขาได้เป็นส่วนหนึ่งของคุณงามความดี ผมหวังว่ามันคงดีต่อสุขภาพจิตของเขาเหล่านั้นด้วยเหมือนกัน
ความจริงผมควรจะขอบคุณพวกเขาเสียด้วยซ้ำกับการทำตัวเป็นกระดาษทรายหยาบกระด้างคอยขัดเกลาผู้อื่นอยู่แบบนี้
เป็นการเสียสละที่หาเปรียบมิได้
มีใครพูดถึงพ่อเด็กไหม
หากคุณมีเวลาสักห้าวิ(หากภายในห้าวินั่นคุณยังไม่ได้ด่วนตายห่าไปไหนซะก่อน) ผมขอหัวเราะสักหน่อยคงไม่ว่ากัน
ก็มีนะ แต่แล้วไง เขาเป็นผู้ชาย ก็แค่ปล่อยน้ำเชื้อทิ้งเล่นๆ ก่อนจะเดินตัวปร๋อกลับเข้าไปเกลือกกลั้วอยู่ในสังคมดังเก่า เขาไม่ได้ท้องโย้อะไรสักหน่อย
ผมเคยถาม ไม่สิ มันลอยมากับลมมากกว่า ได้ยินแว่วๆ อ่า อะไรนะ ทำแท้ง อ๋อ ใช่ แม่เคยคิดจะทำแท้งในเมื่อไม่ได้ต้องการตั้งแต่แรก สังคมแห่งคนดียังบีบบังคับเสียขนาดนั้น โดยเฉพาะนั่นเป็นประโยคที่หลุดออกมาจากปากของผู้สมรู้ร่วมคิดในการผลิตเด็กโดยไม่ตั้งใจ
พ่อผมเป็นอะไรที่สุดยอดสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ
แต่ทีนี้คำครหาอื่นจะเข้ามาแทน นังมนุษย์ใจร้าย จิตใจทำด้วยอะไร ฆ่าลูกได้ลงคอ
ผมลองนึกภาพ แม่ร้องไห้ไม่หยุด ร่างกายซูบผอม จิตใจคงไม่ต้องพูดถึงหรอก ได้รับแรงเชียร์ซะขนาดนี้
ตอนนั้นการหายใจใต้น้ำคงดูง่ายดายไปเลย
แต่สรุปแม่ก็ไม่ทำ
เธอทำไม่ลง พ่อจำใจต้องแต่งงาน แรกๆเขายังพอมีแรงพิศวาสให้กันอยู่บ้าง แต่ก็อย่างที่บอก น่าเสียดายนะน่าเสียดาย มีโอกาสอยู่แล้วแท้ๆ
ถ้าตอนอยู่ในท้องผมพูดได้นะ
ทำเถอะครับ
แหม
ผมล้อเล่น
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมสนับสนุนให้พวกคุณใจง่ายกันหรอกนะ โธ่ ท่านผู้มีเกียรติ ใครที่ตีความแบบนั้นได้โปรด ผมอยากให้คุณทำตัวมีความคิดสักนิดก่อนตัดสินใจ
“แล้วเราล่ะ ชอบหรือเปล่า?”
ผมมอง
เขาคงทั้งต้องการความเห็นจากสร้อยที่อยู่บนคอของแม่และอื่นๆที่เขาซื้อมาเอาใจผมด้วยเช่นกัน
รอยยิ้ม
แววตา
คาดหวัง
เขาพยายามเข้าหาผม ผมรู้ ไม่ได้ความรู้สึกช้าขนาดนั้น หลังจากเขาพาผมเสียการเรียนหนึ่งวัน คงคิดว่าความสัมพันธ์ของเรามันหดสั้นลงเป็นร้อยเซนจากล้านไมล์
คำตอบเหรอ ไม่ เขาคงไม่อยากได้ยินคำตอบจากใจจริงของผมหรอก
กฎมันตายตัวอยู่แล้วว่าผมควรจะพูดยังไง
สร้อยเส้นนี้ราคาสักเหยียบหมื่นสองหมื่นเห็นจะได้ มีสองกรณี ถ้านับตามระบบชนชั้นกลาง ถือว่าราคากำลังปาดเหงื่อพอถูไถ
แต่ถ้าจะให้นับตามประสาเงินในบัญชีของพวกเศรษฐีล่ะก็นะ
“ครับ”
โคตรถูกเลย
“ยังไม่ตื่นอีกเหรอ”
ก็ตามนั้นแหละ
“ไปปั่นจักรยานเล่นกันมั้ย”
อะไรนะ?
เป็นโจ๊กที่ขำสุดๆสำหรับเช้านี้เลย
เกินคาดจริงๆ วันนี้ผมอุตส่าห์ว่าจะงดเรื่องเฮฮาสักหน่อย เขาทำผมผิดแผนไปหมด
“มาเร็ว ไปขี่เป็นเพื่อนพี่หน่อย วันหยุดทั้งที จะได้ออกกำลังกายไปในตัว”
“ผมยังไม่ได้อาบน้ำ”
หกโมงเช้า ขอบคุณ ขอบคุณมาก เขาเริ่มลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวผมเกินไปแล้ว แค่เห็นว่าเอาเงินฟาดหัวกันได้ไม่พูดไม่เถียงก็ถือว่าตัวสำคัญมากเลยงั้นสิ
ผมสะลึมสะลือ มันเป็นความมึนงงในขณะที่สมองเพิ่งได้รับการกระตุ้นได้ไม่นาน
“ไม่เป็นไร ล้างหน้าแล้วรีบลงไปนะ พี่รออยู่ข้างล่าง” ไม่เป็นไร ทำไมเขาพูดเหมือนกับว่าผมต้องเป็นฝ่ายเกรงใจเขา อ้อ ลืมไป ผมอาศัยเขาอยู่
ถือว่าเป็นกิจกรรมหนึ่งในการสานสัมพันธ์ที่ดีระหว่างครอบครัว
แต่ขอโทษ
เอาไปใช้กับหมาตัวอื่นเถอะ
ผมควรจะได้นอน นอนยันบ่ายนู่นถึงค่อยตื่น ผมเดินลงมาด้วยท่าทางยังไม่เต็มสติดี อารมณ์บูดๆส่งผลถึงสีหน้าและอากัปกิริยา แต่มันก็ไม่ช่วยให้เขาหรือเธอล้มเลิกความพยายามที่จะลากผมออกมาโดนแสงสว่าง
แม่เองก็เห็นดีเห็นงามไปกับเขาด้วย โอ้ แล้วไง ผมจึงต้องตื่นมายืนดูไอ้เศษเหล็กเส็งเคร็งเป็นเพื่อนพ่อเลี้ยงคนเก่งคนนี้
“ปั่นไม่เป็นเหรอ”
ก็ไม่เชิง
“ครับ งั้นขอตัวนะ”
แค่ไม่รู้จะสละเวลาตรงไหนมาฝึกฝนสำหรับการขี่จักรยานดี เมื่อก่อนอยู่กับพ่อก็ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรแบบนี้ ผมเสียดายเวลาด้วย คนเรามีเวลาเท่ากันเสียเมื่อไหร่ คนบางคนเกิดมาก็พบว่าอีกปีเขาอาจต้องตายด้วยโรคร้ายสักโรคแล้วก็ได้ใครจะไปรู้ ผมว่าผมเอาเวลานี้ไปนอนพักสมองคุ้มกว่านะ
“เดี๋ยวสิ มานี่ก่อน”
มือนั้นถือวิสาสะคว้าแขนผมไว้เบาๆ ถ้ารู้สึกไม่ผิด ร่างกายกลับแข็งเกร็งอย่างที่ไม่ค่อยได้เป็นนัก นี่มันยิ่งกว่าการโดนกระแสไฟฟ้ากระตุ้นซะอีก
สวนสาธารณะคนไม่มาก
เขาส่งยิ้ม แสบตาพอๆกับแสงอาทิตย์
“เดี๋ยวพี่สอน”
ความหวังดีถูกหยิบยื่น ความรู้สึกตื้นตันเอ่อล้น หวังว่าภายหลังผมคงจะได้ตอบแทนพระคุณนี้ และก็หวังอย่างมากว่าคงจะมีคนเข้าใจว่าผมกำลังประชด
ด้วยความสัจจริง ผมไม่ได้ต้องการให้เขามาเอาใจใส่ ดูแลหรือแม้แต่ทำเรื่องปุเลี่ยนๆใส่กัน ผมไม่ได้ต้องการความรัก ของนามประธรรมแบบนั้น ถึงแม้จะใช้เป็นนกต่อในการหาผลประโยชน์จากอีกฝ่ายได้ก็ตาม แต่มันน่าขนลุกขนพองเกินกว่าผมจะรับได้
เขากำลังฝืนใจ ผมเดานะ และขอเดาต่อว่าการเดาในข้างต้นมันต้องถูกเผงแน่ๆ
คำพูดหวานๆ การกระทำโอนอ่อน ไม่ได้ผลหรอก หรือแม้แต่เงินทอง ถ้าหากจะบังคับให้ผมเปลี่ยนความคิดในเบื้องลึก
ผมเคยคิดเล่นๆว่าหากมีบริษัทสักแห่งหากินกับความไม่พอของมนุษย์ เขาเปิดคอรส์ล้างสมองได้ก็คงดี ผมอยากลองมองมุมอื่นๆที่ผมรู้สึกขยาดในเวลานี้แต่ก็มีความบ้าบิ่นอยากจะลองก้าวเข้าไปดูบ้างเหมือนกัน
ผมไม่เหมือนแม่
ขอร้อง อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับเธอ
และเขาไม่เหมือนพ่อ
ผมจึงต้องยิ่งระแวงมากกว่าเดิม
พ่อโง่ แต่เขาไม่
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”
“ไม่เอาน่า ไหนบอกว่าเราจะคุยกันดีๆไง” เขาพูดเสียงอ่อน แววตาช่างอ่อนโยนแฝงความปราณี
นั้นสินะ ขอตบเข่าดังๆสักฉาดเถอะ เฮ้ ทำไมผมถึงเพิ่งฉุกคิดได้ ตัวเองก็เพิ่งพูดอยู่หยกๆ ลืมไปเลย ให้ตายสิ ลืมไปได้ยังไงว่าเขาคือแหล่งเงินแหล่งทอง
เขาคือขุมทรัพย์รายใหญ่ในเวลานี้ที่ผมมี
ดูสิ แค่นิดเดียว แค่นิดเดียว บุญคุณถูกทวงคืนแล้ว คุณดูสิ ไม่ทันขาดคำเลยพับผ่า
ขออภัย ขออภัย ที่ผมเสียมารยาทไปมากมาย
“ก็ได้ครับ”
เขายิ้มกว้าง
“ไม่ต้องกลัวหรอก”
บทบาทลูกเลี้ยงแสนดีถูกสวมใส่ ผมควรจะทำยังไงต่อนะ อย่างแรกก็คงต้องทำตามความต้องการของเขาซะ
ฝึกปั่นเจ้าเศษเหล็ก
“ผมเปล่า”
“โอเคครับ ไม่กลัวก็ไม่กลัว” พูดเสียงหยอกๆ แล้วก็หัวเราะ
เขาเห็นผมอายุเท่าไหร่กัน?
ความพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า ผมทำออกมาได้ทุเรศพอสมควร ทางนี้คงไม่เหมาะสมจริงๆ จดลงในหัวลึกๆว่ายังไงซะผมจะไม่มีวันกลับมาถีบเจ้าสองล้อนี่อีก กลับไปอ่านหนังสือเสียเถอะ
“ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว ลองปั่นไปเลย พี่จับอยู่”
ถ้าเป็นไปตามบทละครน้ำเน่าสักเรื่อง
เขาคงจะแกล้งปล่อยมือในจังหวะที่คิดว่าผมคงรู้สึกเพลิดเพลินไปกับการฝึกหัดของมือใหม่
ใช่ ใช่แล้ว และเขาก็ทำตามบทละครนั่นเปี๊ยบ
คุณเห็นทะเลสาบตรงนั้นไหม
ไม่สินะ แต่ผมเห็น
ถ้าจำไม่ผิด
ช่วงย้ายมาใหม่ๆผมได้ยินคุณป้าข้างบ้านเคยพูดไว้หลอกหลานๆของเธอเวลาพวกเด็กซุกซนอยากออกไปสำรวจนอกรั้วบ้าน
ความลึกสามเมตร
“กานต์!”
คุณป้าไม่ได้หลอกเล่นแฮะ
TBC
[26/08/2557]
-
จำเป็นต้องลงไปพิสูจน์ความลึกด้วยตัวเองหรอ
เป็นตัวละครที่มีแนวความคิดเสียดสีทุกอย่างเลยนะ :ling2:
-
มันตลกร้ายจริง
แต่ตอนจบดันขำ นี่ฉันเป็นคนไม่ดีรึเปล่า ฮ่าฮ่าฮ่า
นี่คือแกต้องลงไปพิสูจน์เลยเรอะ แค่เอาไม้มาจิ้มๆวัดก็พอแล้วมั้ง
-
อร้ากกกก สนุกกก
-
น้องกานต์ว่ายน้ำเป็นไหมึะนั่น...เดาว่าไม่ :ling2:
-
โครตชอบเลยอ่ะ :a5:
-
ตลก หึหึหึ! :z10: :katai5:
มันใช่!!! แดกดันกันอย่างสะใจ นี่แหละชีวิต! โดนมาก o13
-
มันคือนิยายตลกจริงๆ แต่มันคือตลกร้ายนะ เสียดสีทุกอย่างในสังคม ยังยืนยันว่าชอบนายนะเนี่ย
-
มองในมุมของคนที่โดนพิพากษาบ้าง อืมห์ เข้าใจ ๆ
-
:ruready what kind of comedy
dark mode นิหว่า แล้วคุณพ่อเลี้ยงคือพรเอกหรือ แล้วชะนีแม่ละจะเอานางไปไว้ไหน ตลกร้ายซะไม่มีรออ่านต่อ
ปล.เอาคุณฟักมาให้ท่านก่อนเส่ะ คิดถึงดุ้น เอ้ยคิดถึงหน้าคุณฟัก :ling1:
-
ป้ารู้ว่ากานต์หม่น :undecided: แต่มันจำเป็นเหรอลูกที่ต้องไปวัดระยะความลึกของน้ำ หนูว่ายน้ำไม่เป็นใช่มั้ย แล้วคุณพ่อเลี้ยงก็จะลงไปช่วย ลากหนูเข้าฝั่ง ผายปอดช่วยชีวิต ปากประกบปาก พอหนูฟื้น สองตาก็จะสบกัน แล้วมันก็จะสปาร์กหรือเปล่าคะลูก
ไม่นะจ๊ะ...ป้าจะยอมให้มันฟินง่ายๆแบบนั้นไม่ได้ o16
-
ทำไมขำ555555 กานต์นาง หึ ทีนี้ก็ หึตามนาง
555555555555 เป็นมนุษย์ที่หม่นหมองดีจริง
แต่รับรู้ได้ถึงความตลกของกานต์ ขำตอนที่อยากจะปฏิเสธแต่ทำไม่ได้5555
คิดเหมือนกานต์เลย ว่าพ่อเลี้ยงน่ะ ร้ า ย
ฉลาดด้วย แต่จะคิดว่าพ่อเลี้ยงเป็นพระเอกแหละ ถ้าไม่มีแม่อะนะ
เลยยังมึนๆว่าควรจะรู้สึกยังไงกะพ่อเลี้ยง
-
พ่อเลี้ยงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก ตกลงไปด้วยกันแล้วช่วยขึ้นมา ฝายปอดให้
ครึ ครึ กำไรพ่อเลี้ยง สุดท้ายกานต์ของป้าก็อยู่ในอุ้งมือของพ่อเลี้ยง
ดูแล้วอายุห่างกันไม่เท่าไหร่ พฤติกรรมหวังเครมลูกเลี้ยง ฮ่วย
กานต์เอ้ยรักษาเนื้อรักษาตัวนะลูก
:hao7:
-
ชอบอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ
-
เริ่มล่ะ เริ่มตลกแล้ว สามสี่บรรทัดสุดท้ายเค้าขำนะ 555++
ขอบคุณค๊าบบบ รอตอนต่อไป ^^
-
ชื่อพึ่งโผล่
เป็นคนที่มีกำแพงเหล็กสูงลิ่ว
อิพ่อเลี้ยงจะแฮปตัวลูกด้วยหรือเปล่าเนี่ย
-
ตกทะเลสาบเหรออออ :sad4:
-
เหมือนจะเพิ่งรู้ว่านายเอกชื่อ กานต์
-
ตัวเอก(ซึ่งน่าจะเป็นนายเอก??)ดูขวางโลกสุดขั้ว
หรือไม่ก็ออกแนวเบื่อโลก ด้อนท์แคร์เวิร์ลอะไรทำนองนั้น
แนวการเขียนแปลกดีครับ น่าติดตาม
มันคงเป็น นิยายตลกหลบใน?? ใช่มั้ยครับเนี่ย
-
น้องมีความคิดล้ำลึกในเรื่องของแม่ท้องก่อนแต่ง
น้องมองโลกในความเป็นจริงจนกลายเป็นแง่ร้ายสำหรับพวกโลกสวย
อยากรู้จะลงเอยกับพ่อเลี้ยงยังไง
-
ชอบนิยายที่เล่าเรื่องแบบนี้มาก มันทำให้ดำดิ่งไปกับสำนึกคิดของตัวละคร
แต่ขณะเดียวกันมันก็กดดัน เราไม่รู้คนแต่งจะพาให้จิตใจเราไปด้านไหน
เท่าที่อ่านมา หลายๆเรื่องมักจบแบบตลกร้าย จบแบบช็อคโลก
ซึ่งเราไม่ได้มีภูมิคุ้มกันกับเรื่องแบบนี้มากนัก คงต้องขอตัวกลับไปตั้งหลักก่อน
ไว้ถึงตอนจบ แล้วจะกลับมาเช็คฟีดแบ็คอีกที ถ้าไม่สะพรึงเกินไปนัก เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อแน่นอน
-
เป็นวิธีการเขียนอีกแนวหนึ่งสินะ แต่ก็ชอบอ่านนะแปลกดี
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ขำแทบตายเลยจริงๆ ฮาน้ำตาเล็ด....
-
คิดถึงเสี่ยค่า อุ๊ยเค้ามาผิดกระทู้อิอิ เรื่องนี้น่าติดตามค่ะ อันที่จิงตามทุกเรื่อง จะรอนะคะ :-[
-
ขอโทษนะ แต่อ่านแล้วขำจริงจริง
เราเป็นคนเลวปะเนี่ย ถ555
-
เหมือนจะเริ่มขำแล้วนะ :hao4:
-
แหม่ มันช่างตลกเสียเหลือเกิน :เฮ้อ:
-
มองทุกอย่างในมุมดาร์กๆแบบนี้ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะ
รู้สึกอยากอ่านต่อมากก กกก
กราบคุณคนเขียนที่เคารพ อย่าหายไปนานนะคะ :call:
-
คุณลูกเลี้ยงบอกว่า
คุณพ่อเลี้ยง เอาใจเก่งเหมือนเอาอย่างอื่นเก่ง
จำได้แต่ประโยคนี้แฮะ
ตามอ่านเรื่องตลกนี้อย่างจดจ่อค่ะ
-
ตลกเพราะตรงกะชีวิต o22
-
หืมมมมม ตลกจริงๆ!!! :hao6:
-
ตั้งแต่อ่านมา บอกเลยว่าชอบ และตลกจริงๆ
คือนายเอกเรื่องนี้ อ่านแล้วเหมือนตัวเราเองเลย มองอะไรก็ลบสุดๆ ระแวงสุดๆ ฮ่าๆ
แต่เราว่าที่กานต์ลงน้ำน่ะ เป็นอุบัติเหตุมากกว่า ไม่ได้ตั้งใจหรอกมองแล้ว แต่แค่เล่าให้มันตลกๆอ่ะ เพราะตอนที่เราไปชนรถเขาและโดนรถชน ยังเล่าให้เพื่อนฟังแบบนี้เลย แถมเราก็ขำด้วย
แต่เราว่าพ่อเลี้ยงน่าจะชอบกานต์นะ มองแล้ว ก็แหมชื่อเรื่องก็บอกอยู่นี่นา หรือเรื่องนี้ไม่มีพระเอก?
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว มันใช่เลยยยยยยย o13
ชอบนิสัยตัวเอกอ่ะ แบบนี้ตอบจบไม่มีพระเอกก็ได้นะ :hao3:
-
โอ๊ยตลก 5555555555555 ขำจนปวดท้องไปหมดแล้ว 5555555
พี่อายช่างคิดเนอะ ตลกจนหยุดหัวเราะไม่ได้ (โดนตีซักป้าบจะหยุดไหมห๊ะ...... )
ชอบคนนิสัยแบบ.....กานต์...นะ แบบ มองโลกในแง่ความเป็นจริงดี XD
จะผิดไหมถ้าผิงจะนอกใจเสี่ยมาหากานต์แท-----
-
ชอบกานต์อ่ะ รู้สึกว่าเป็นคนที่มีแนวคิดคล้ายตัวเราเองนะ
รอตอนต่อไปปปปป :mew1:
ปล.รอเสี่ยด้วยค่า
-
บทที่ 4 : กานต์
กำลังจมน้ำ
ผมจำเป็นต้องกลั้นหายใจและหลับตา
ถึงระดับการว่ายน้ำของผมจะอยู่ในขั้นศูนย์ไปจนถึงติดลบ ทว่าผมก็ไม่ได้แสดงอาการตะเกียดตะกายหรอกนะ ทำแบบนั้นภาพพจน์อันดีงามก็ป่นปี้หมดสิ
โหวกเหวกโวยวายเสียงดังกลางที่สาธารณชน ไม่ดี ไม่เอา อุตส่าห์อยู่ในกรอบของศีลธรรมอันดีมาตั้งนาน ผมจึงจะไม่ยอมทำลายมันลงด้วยมือตัวเองหรอก
แค่ทิ้งตัวให้ด่ำดิ่งสู่ห้วงลึกของสิ่งโสมมที่มนุษย์สร้างขึ้นเองก็เท่านั้น
สิ่งมีชีวิตชนิดนี้กลั้นหายใจได้นานเท่าไหร่กันเชียว
น่าจะสักสองนาทีก็เกินทนแล้วล่ะมั้งสำหรับการอาศัยอยู่ใต้น้ำโดยไร้สิ่งอำนวย และสำหรับผม สามสิบวิก็ถือว่าเก่งจนต้องปรบมือ เอาน่า แม้เสียงปรบมือจะไม่ช่วยให้ผมบินได้หรือลอยขึ้นเหนือน้ำ แต่ก็มันเป็นความภาคภูมิเล็กๆ
เพราะถ้านานกว่านั้นคุณคงได้เห็นสิ่งเคยมีชีวิตลอยอืดอยู่ใต้น้ำมันคงไม่ใช่ภาพที่น่าอภิรมย์สำหรับดินแดนดัดจริตแห่งนี้แน่ๆ
ขอเดาต่อว่าอีกไม่นาน
ร่างกายผมจะหดเกร็งจากการขาดอากาศ หมดสติ ไตวาย สมองพิการ ที่นี้แหละ การตายแบบทรมานกับศพที่ไม่ค่อยสวยต้องมาเยือน โอเค ผมพูดเล่นน่ะ ผมหมายถึงผมไม่รู้หรอกว่าตอนจมน้ำอะไรจะพังบ้าง แต่ถ้าจมไปนานๆก็น่าตาย ยังไงก็อย่างนั้น
หากโชคดีกว่า ผมไม่ตาย ยังต้องอยู่ใช้ชีวิตต่อบนโลกแห่งนี้ด้วยอาการอัมพาตสมองตายหรืออาจนอนสลบสะไหลไม่รู้เรื่องเหตุเพราะเชื้อโรคในน้ำแทรกซ้อนจนเกิดอาการติดเชื้อ กลายเป็นภาระให้กับครอบครัว
หรืออาจไม่ ผมคิดว่าพวกเขาคงไม่ใช่คนดีอย่างที่เคยในข้างต้น หมออาจได้ดึงเครื่องช่วยหายใจผมออกทันทีที่พวกเขารู้ว่าผมจะไม่มีวันฟื้นขึ้นมาช่วยเหลือตัวเอง
แค่คิดก็ตื่นเต้นเนื้อใจสั่นไปหมด
ให้ตาย ในนี้มันลึกดีจริงๆ
ถามว่ากลัวไหม
ไม่รู้สิ
หากมีชีวิตรอดอย่างครบสมบูรณ์ ในอนาคต หลังกลับขึ้นไปได้ ว่างๆผมจะเข้าไปบอกคุณป้าข้างบ้านด้วยตัวเองว่าดีแล้วที่หลานๆของเธอได้รับการเอาใจใส่ด้วยดีขนาดนี้ โปรดเก็บคุณงามความดีนี้ไว้ให้ยืนยาว เด็กน้อย จงรักเธอให้มากก่อนที่เธอจะตายล่ะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุอันใด นึกเสียใจที่หลังมันก็ย้อนคืนไม่ได้แล้ว
ทว่าหากเป็นในกรณีระหว่างผมกับพ่อ อันนี้แหละที่เขาเรียกว่าข้อยกเว้น
แต่คงเป็นเรื่องเพ้อฝันน่ะนะ ยิ่งกว่าการตื่นมาแล้วพบว่าผมยิ้มให้โลกนี้เป็นอย่างแรก จากสถิติที่สร้างขึ้นเองโดยการสังเกต บุคคลประเภทนี้มักอายุยืนยาว
ความจริงผมเริ่มเห็นความสำคัญของเหงือกปลาขึ้นมาบ้างแล้ว นึกภาพตัวเองมีเจ้าสิ่งนั้นบนใบหน้าดูสิ ออกจะน่าเกลียดไปสักหน่อย ก็นะ เพราะมันแปลกตา มนุษย์มักต่อต้านสิ่งแปลกปลอมจากตัวเองเป็นกิจวัตรอยู่ร่ำไป
ไม่นานนัก ไม่นานเลย สักวิต่อวิเสียด้วยซ้ำ ไม่สิ เดี๋ยวจะดูเกินจริงมากไปหน่อย เขาไม่ใช่ยอดมนุษย์หรือดีวิเศษโสภามาจากสวรรค์ชั้นไหน ผมให้เวลาเขาตกใจก่อนละกันและภายในวินาทีที่สองสามสี่เขาจึงได้วิ่งตามมาด้วยปฏิกิริยาเร็วกว่าสมองในระหว่างที่ผมกำลังดิ่งลงก้นทะเลสาบ
ขออภัยอีกครั้งหากความคิดในหัวผมมันเวิ่นเว้อไปเล็กน้อย
ผมแค่รู้สึกดีสลับไม่ดีเหมือนอาการพี้ยามากไปจนเรียกได้ว่าเกินขนาด ถึงแม้เรื่องจริงผมจะไม่เคยพี้ยาอย่างปากว่า
เสียงวัตถุกระทบผิวน้ำตามมาอีกระลอก ผมพยายามไม่ยิ้ม เพราะหากทำเช่นนั้นน้ำอาจเข้าปากและสำลักก่อนลงสู่ปอด หนักกว่านั้น อาจได้มีเชื้อโรคสักตัวเข้าไปวิ่งเล่นอยู่ในสมองผม ที่นี้แหละ การไปนอนโรงพยาบาลคงไม่ใช่เรื่องน่าสนุกสักเท่าไหร่ เสียเวลาและเปลืองเงิน
กระทั่งถูกดึงตัวขึ้นสู่ภายนอกด้วยน้ำมือนุ่มนวลของเขาคนนั้น
สัมผัสได้ถึงอากาศ
สัมผัสได้ถึงสัมผัส
ความอื้ออึงหายไป ไม่ หรืออาจไม่หาย กลับกัน เมื่อกลับไปบ้านผมอาจจะเก็บไปฝันต่อเพราะดันติดใจช่วงความรู้สึกของการเป็นปะการังใต้ทะเลน้ำจืดกลางเมืองใหญ่
“กานต์ กานต์!”
เขาทำเวลาได้ดีเยี่ยม
ขอชื่นชมด้วยใจจริง
ผมสำลักเล็กน้อย โก่งตัวไออยู่หลายครั้งจนลืมนับ อีกอย่างในเวลาแบบนี้ผมค่อนข้างเสียสมาธิไปกับการสำลักน้ำมากกว่าจะมาจดจ่อกับการท่องเลขในใจซะด้วยสิ
หากคุณพอจะมีความเมตตา ขอเวลาสักห้านาทีให้ผมได้ปรับตัวกลับสู่พื้นดินอีกครั้ง หรือหากคุณมันใจแล้งใจดำ นั่นก็ไม่ใช่สิทธิ์ที่คุณจะเข้ามาจุ้นจ้าน
ชื่อผมถูกเรียกซ้ำไปซ้ำมาราวกับผู้พูดกลัวว่าผมจะลืมชื่อตัวเองหรือบางทีผมอาจเข้าใจผิด เขาอาจจะกลัวการลืมชื่อผมก็ได้ แหม ช่างเป็นการเข้าข้างตัวเองอย่างน่าขัน
เสียงอีกฝ่ายดังจนหนวกหู ถ้าผมพร้อมกกว่านี้อาจเผลอตวาดเขาคืนว่าเรียกหาอะไรนักหนา ได้ยินแล้วน่า น่ารำคาญซะจริง
ฝ่ามือที่ผมรู้สึกติดใจเป็นพิเศษประคองใบหน้าไว้ไม่ปล่อย เปลือกตาค่อยๆเปิด แสบตานิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าอาการสำลักน้ำที่ยังค้างคา
ตัวเปียก
เขาก็เปียกเหมือนกัน ผมมีเพื่อนละ ถ้างั้นมันอาจเรียกได้ว่าแย่คูณสอง
“ไหวมั้ย โอเคมั้ย รู้สึกผิดปกติมั้ย ตอนนี้ลุกไหวมั้ย”
ร้อนรน
สารพัดคำถาม ใจเย็นๆ ผมคิดคำตอบไม่ทัน มารัวแบบนี้ผมจะใส่สีตีไข่ยังไงไหว คาดการณ์จากจิตใต้สำนึก เขากลัวการถูกครหาว่าเป็นสาเหตุให้เด็กหน้าโง่คนหนึ่งตายกลางทะเลสาบลึกสามเมตร
สาเหตุแรกคือเขา สาเหตุที่สองคือไอ้เด็กหน้าโง่ อย่าว่างั้นงี้เลย ความจริงผมก็ไม่ได้หน้าตาโง่เง่าขนาดนั้นนะ เป็นคำพูดที่ปรักปรำเกินจริงไปนิดนึง
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี้”
แขนโอบกอด กายแนบชิด
เขาทำเรื่องน่าขนลุกขนพองเข้าไปใหญ่
เชื่อไหม ไอ้ที่ตกน้ำเมื่อกี๊นี่นะไม่เท่าไหร่หรอก แต่อาการจะหนักขึ้นคงเป็นเพราะเขาต่างหาก
ผมรู้สึกร้อนหนาวราวกับไข้หวัดร้ายได้เข้ามาต่อสู้กับเม็ดเลือดขาวเข้าให้แล้ว ผมเป็นผู้ชาย ผมโตแล้ว ในระดับหนึ่งที่ผมคิดว่าคำพูดโอ๋ๆสำหรับเด็กน้อยนอกจากผู้เป็นแม่แล้ว เวลาคนอื่นมาพูดใส่แบบนี้มันรู้สึกขัดกันแปลกๆ คุณนึกภาพดูสิ คิดถึงความจริงหน่อย มันไม่ได้ร้ายแรงถึงขนาดต้องปลอบประโลม ตามประเพณีและวัฒนธรรมนิยม ผู้ชายที่ไหนมาพูดแบบนี้กันบ้าง โดยเฉพาะสำหรับผมแล้วแค่นี้ก็น่าสำรอกอยู่ร่ำไร นี่ผมอยู่ไหนเนี่ย นิทานเหรอ หรือนิยาย
ดวงอาทิตย์ชัดเจนกว่าเดิม
ตัวเขาสั่น
หรือจะเป็นตัวผมกันแน่นะ
กลิ่นต้นไม้และผิวดิน ฉากหน้าของทะเลสาบลึกอันโสโครก พอมองดูตอนแสงตกกระทบ ผิววัตถุเหลวดูสวยงามจนอดละสายตาไม่ได้
“…ขอโทษครับ”
จากใจ
“จักรยาน…จมน้ำซะแล้ว”
โรงพยาบาลเป็นสถานที่หนึ่งที่ผมค่อนข้างขยาดไม่แพ้บ้านตัวเอง
ผมถูกส่งไปเช็คสภาพร่างกาย แม่ตกใจมากหลังจากได้เห็นสภาพผมกับเขาเปียกไปด้วยน้ำ ก่อนหน้านี้เธอคงคิดว่าพวกเราจะกลับมาด้วยเหงื่อชุ่มกายพร้อมรอยยิ้มรอยแย้มแห่งมิตรภาพของกันและกันเสียล่ะมั้ง นั่นเป็นเรื่องยิ่งกว่าฝันกลางวัน
พวกเขามารุมมาตุ้ม โดยที่ผมได้แต่นั่งนิ่งๆ แม้ปากบอกว่าไม่เป็นไรครับไม่เป็นไร แต่พวกเขาก็ไม่ยักจะปักใจเชื่อ
ท่าทางวิตกกังวลเกินจริงทำให้ผมรู้สึกว่าพวกเขากำลังแสดงละคร
แถมแสดงได้ห่วยแตกมากด้วย
ยิ่งผมนิ่ง พวกเขายิ่งโอเวอร์แอ็คติ้ง โอ้ พระเจ้า สงสัยคงอยากเห็นภาพผมชักดิ้นชักงอ ร้องไห้เป็นเด็กอายุสามขวบ สมองได้รับการกระทบกระเทือนไร้วุฒิภาวะในการควบคุมอารมณ์อะไรแบบนั้นใช่ไหม ทำไมถึงต้องพยายามยัดเยียดให้ผมไปในทิศทางที่พวกเขาอยากให้เป็นนัก
ทั้งๆที่ปากก็บอกว่าเป็นห่วง
เขาโทษว่ามันเป็นความผิดของเขา แม่ได้แต่ส่ายหน้า แล้วปลอบใจสามีใหม่ของเธอหลังจากที่เธอเข้ามากอดผมเสร็จเรียบร้อยแล้วในฐานะคุณแม่ที่ดี เข้าใจยาก เข้าใจยากจริงๆ ผมพยายามแล้วนะ แต่เสียอย่างไร ความคิดดั้งเดิมมันก็ฝังแน่นลึกอยู่ในหัว งัดไม่หลุด และไม่มีทางแน่ๆ
อย่างไรก็ตามแต่ แม้สมองจะมึนงงเล็กน้อย เวียนหัวบ้างอะไรบ้างเนื่องด้วยการจมน้ำไปหมาดๆ
ขออภัยอีกครั้งหากทำพวกเขารู้สึกผิดหวังขึ้นมา เหตุเพราะผมยังสุขสบายดี
หลังจากนั้นผมได้รับการอนุญาตให้หยุดเรียน ซาบซึ้ง ผมซาบซึ้งในพระคุณยิ่งนัก หยุดเรียน นอนพัก หายใจทิ้ง ใช้เวลานี้รวบรวมขวัญกำลังใจกลับไปใช้ชีวิตให้ได้เหมือนเดิม
สัมผัสที่หน้าผาก
ไออุ่นจากฝ่ามือ
“ขอโทษ…พี่ทำให้ตื่นหรือเปล่า”
คำตอบมันก็อยู่ในคำถามอยู่แล้วแท้ๆ
ผมปรือตา มองผู้บุกรุกในยามวิกาล ถือดียังไงมาเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ถึงผมจะเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย แต่ตามหลักมารยาททางสังคมคนดีมากๆ คุณควรจะเคาะประตูก่อน
“ไม่เป็นไรครับ…” ผมมอง “ขอโทษสำหรับจักรยานเหมือนกัน”
ผมรู้สึกผิดมากที่ทำทรัพย์สินเขาเสียหาย
“ช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญเลย แค่เราปลอดภัยก็ดีแล้ว” เขายิ้ม “เช็ดตัวหรือยัง”
“เดี๋ยวผมอาบน้ำเอง”
“ลุกไหวเหรอเรา…ตัวร้อนขนาดนี้”
“เดี๋ยวผมอาบเอง” ผมย้ำเสียงแหบแห้งไปหน่อย คงเพราะการนอนข้ามวันทำให้ร่างกายขาดน้ำไปมาก
ไม่ทราบว่าแม่อยู่ไหน ช่วยนำสามีใหม่ของเธอไปไกลๆผมหน่อยจะเป็นอะไรที่ขอบคุณอย่างยิ่ง
ขอเดาในเวลานี้เธอคงกำลังอยู่ในครัว เขาเลยอาสามาดูผมแทนงั้นสิ
ชดเชยความผิดล้างบาปในใจเพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้นมาในสายตา ให้ดูว่าอย่างน้อยตัวเองก็ยังอุตส่าห์หันกลับมาดูดำดูดีคู่กรณี หวังเพียงศาลเตี้ยจะลดหย่อนโทษ
แน่นอนยังไงซะคุณต้องได้ลดหย่อนตามนั้นแน่ๆ ถึงแม้คดีที่คุณก่ออย่างเช่นฆ่าหั่นศพเหตุเพราะหมั่นไส้ขี้หน้ากันโดยเจตนาและมันออกจะค่อนข้างสร้างความช็อกโลกและหางานให้กับนักข่าวได้มากอยู่พอสมควร
เสแสร้งจริงๆ
ผมเลือกที่จะเงียบ เข้าสู่ความมืดมิดหลบซ่อนใต้เปลือกตา พอแล้วกับการสนทนา สำหรับระหว่างเขาและผม นี่ถือว่าแลกเปลี่ยนประโยครวมกันมามากพอแล้ว
ผ้าชุบน้ำชื้นเปียกถูกกดลงตามผิวหนัง อุณหภูมิตัดกันจนรู้สึกได้
ด้วยรักและเคารพ เขาช่างดื้อดึง
เขาไม่ได้เป็นคนดี เขาแค่พยายามทำตามระบอบที่สังคมกำหนดไว้กรอกหูพลเรือนซ้ำๆเพียงแค่นั้น เพียงแค่ต่อหน้า
เพื่อให้ตนเองดูเลวน้อยที่สุด
ความมืดยังคงครอบงำดวงตาทั้งสองข้าง ลมหายใจไม่อาจสม่ำเสมออย่างคราแรก ฝ่ามืออุ่นดูเย็นขึ้นมากเมื่อโดนความร้อนที่แผ่ออกจากร่างกายนี้
กระดุมเสื้อถูกปลด
ผ้าผืนเดิมผ่านทั่วผิวไม่เว้นแม้แต่ฝ่ามือของเขา
รวมไปถึงลมหายใจอุ่น
ที่เริ่มเข้าใกล้เกินไปโดยไม่จำเป็น
ทั้งๆที่กำลังได้รับการชำระร่างกาย แต่กลับกันความรู้สึกโสมมดันมากขึ้นเป็นเท่าตัว
“กานต์”
เสียงนั้นกระซิบ
ผมว่าโลกนี้มันตลก
ทุกสิ่งทุกอย่างดูน่าขันไปหมด
ความจริงความหมายของชื่อนี้ในทีแรกผมยังไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ นึกว่าแม่คงล้อเล่นหรือกำลังสร้างมุกตลกไว้ให้ผมหัวเราะเอาฮาในภายภาคหน้า พอลองเปิดพจนานุกรม สืบค้นต่างๆนานา
แต่สุดท้ายแล้วก็พบว่าทุกแห่งยืนยันเป็นเสียงเดียวกัน
ว่ามันแปลว่า
เป็นที่รัก
TBC
[31/08/2557]
-
จองงง
ว้ายยยยยยยยย แบบเข้าเล้ามาก็เจอพี่อายเลย ดีใจจริงๆ >O< นี่มันบุพเพสันนิวาส
กานต์เอ๋ยยยยย .....ทำไมช่างน่ารักน่ากอดแบบนี้นะ
อยากได้ไปนอนกอดที่บ้าน ผิงจิเลี้ยงดูอย่างดีเลยยย :-[
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยย ลุ้นนนนนนนน
ขุ่นพ่อเลี้ยงจะไม่ทนแล้วใช่ไหมคะะะะะะ
-
o13
-
:z3: ตลกขบขัน :z3:
-
5555 ขำในคำกระแทกแดกดัน มันกระแทกใจ โดนใจ จี้ใจดำ สุดๆ
โอ้ยยยยชอบ
ไม่รู้สินะ หมั่นไส้พ่อเลี้ยง มากกกก
-
เหอๆ นิยายตลกขบขัน กรามค้างเลย
-
ที่วงเล็บหน้านิยายนึ่ประชดป่ะเนี่ย มุกตลกร้ายอ่ะ -..-
แต่ว่าาาา ชักอยากรู้แล้วสิว่าเรื่องจะเป็นไง
-
:katai3: :mew5: เด็กกานต์นี่มันเหลือเกินจริงๆ
-
:hao4: :hao4: :hao4:
-
ชอบ
-
ฮ่าๆๆ นิยายตลกขบขัน ดีๆ :m15:
-
ความคิดกานต์นี่มัน DARK ได้สม่ำเสมอจริงเชียว
รอลุ้นกับคุณพ่อเลี้ยง
นิยายเรื่องนี้เด็ด(โลกสวยทิ้ง)จริงๆ สุโค่ยยยยย :interest:
-
เริ่มเปิดใจมั้งยัง กานต์
:pig4:
-
มองโลกในแง่ร้ายจนเกินไปมั้ง
ต้องรอให้มีความรักอาจจะมองในแง่ดีขึ้นบ้าง
-
อิตาพ่อเลี้ยงนี่แปลกๆว่ะ
คือปกติเค้าจะไม่ทำกันขนาดนี้ป่ะ เช็ดตัว? หรือยังไง?
ตอนนี้ก็ไม่ตลกอ่าาาาา T_T
-
อ่านแล้วหัวเราะเลย
หึหึ น้องมืดมน..
-
ช่างเป็นนิยายตลกชวนขบชัน....//ทำหน้านิ่งเหมือนกานต์ใส่
-
มันจะเป็นแบบไหนต่อคะเนี่ย ไม่เคยเดาทางนิยายคุณคนเขียนออกเลยค่ะ
-
อนาคต ใครจะดี จะร้าย ใครจะเป็นอย่างไรต้องตามต่อ
-
กานต์เอ๊ยยย ห่วงตัวเองก่อนจักรยานดีกว่ามั๊ยลูกก
คุณพ่อเลี้ยงใช่คนที่จะมาเปลี่ยนคนขวางโลกอย่างกานต์ให้เป็นคนปกติเหมือนเด็กทั่วๆไปใช่มั๊ยย :hao6:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านก็ติดละ อยากรู้
จังว่าน้องกานต์จะปรับความรู้สึกได้ยังไง
-
กานต์ ชอบชื่อนี้
ดูเหมือนกานต์จะมองคนรอบในแง่ร้ายซะส่วนมากนะ มองแง่นี้มากๆก็จะหาความสุขยากนะคับ แล้วตอนแรกพ่อเลี้ยงชอบแม่เลยแต่งกับแม่ หรือชอบกานต์เลยแต่งกับแม่กานต์อะ อยากรู้ๆ
-
รุกหนักน่ะพ่อเลี้ยง :hao3:
-
ขอบคุณค่า
-
เอาละไงงง
-
กานต์คงผ่านอะไรมาเยอะสินะ ตัวแค่นี้
-
อิพ่อเลี้ยงนี่ยังไง อย่าบอกนะว่ากะฟาดทั้งแม่ทั้งลูก เฮ้ยย แม่ม
กานต์ดูความประพฤติกานต์เหมือนเด็กดีนะ แต่ในหัวนี่เสียดสีตลอดเวลา ตลกก็ได้ 555
-
เด็กชายมืดมนกับคุณพ่อเลี้ยงหัวใจมุ๊งมิ๊ง(อบอุ่น)
-
บทที่ 5 : ขยะวรรณกรรม
“วันนี้ไปโรงเรียนไหวแน่นะ”
“ครับ”
“ไม่นอนพักอีกสักหน่อยเหรอ?”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เด็กขยัน” เขายิ้ม มือลูบหัวผมเบาๆ
แม้ใจจริงผมอยากถามว่าเข้ามาทำไมในห้องผมด้วยเวลาแบบนี้ มายืนดูผมแต่งตัวเพื่ออะไร ผมโตแล้ว แต่งตัวเป็น การช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ยากลำบาก ไม่ได้เพิ่งหัดเดินได้สามสี่เดือนซะเมื่อไหร่
แต่ก็นั่นแหละ ด้วยความที่ว่าดันเกิดมาช้ากว่า แถมเขาผู้ซึ่งเป็นผู้เลี้ยงดูผมด้วยแล้ว หากประพฤติตัวต่อต้านกลับไป คงจะเป็นเรื่องเสื่อมเสียอย่างมาก
ผมเกลียดคำว่าเด็ก
แน่นอน ผมอยู่ในสังคมที่ว่านั่น ถูกจำกัดความไว้ในคำว่าผู้น้อย ถึงแม้จะเป็นช่วงวัยแห่งความเปลี่ยนแปลงไปสู่อีกวัย
ในบางเรื่องอาจพูดไม่ได้เต็มปากว่าผมยังเด็ก ในบางเรื่อง อาจพูดไม่ได้เช่นกันว่าผมโตแล้ว
ผมกำลังรอการก้าวข้ามที่ว่านั่นอยู่
รออย่างใจจดใจจ่อ
เด็ก เป็นวัยที่ต้องได้รับการคุ้มครอง
ไม่ ไม่ๆ ให้ตายสิ ผมไม่คิดอย่างนั้นเลย
มันก็แค่หัวโขนชั้นยอดไว้กดทับสิทธิหน้าที่และการลิดรอนได้เป็นอย่างดี
ผมมักถูกพวกที่เกิดก่อนไม่ว่าจะกี่ปีกี่เดือนกี่วันก็ช่างเถอะ แต่เขาเหล่านั้นมักอวดอ้างยกตนข่มท่านด้วยการนำอายุและความสัมพันธ์ทางสังคมทางสายเลือดทางเพศทางพันธุกรรมหรืออะไรก็ได้ที่พวกมันอยากเอามาบังหน้าเพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการ
ทัศนคติพวกเขาติดลบและห่วยแตก ยังไม่พูดถึงกฎระเบียบอ่อนๆที่พ่ายแพ้แก่สามัญสำนึกของพวกเอง ตรงข้ามกลับไปให้ความสำคัญกับอะไรที่ค่อนข้างงมงายและยากจะจับต้อง
แต่ก็นะ มันคงเป็นรสนิยมในการเสพสุขอย่างนึง ผมเองไม่ได้อยากจะดูถูกเรื่องความชอบของใครหรอก คงต้องแล้วแต่ศรัทธา
“ติดกระดุมยังไงหื้ม แน่ใจนะว่าไหว นอนอีกหน่อยดีมั้ย”
น้ำเสียงติดขำ เขาเดินมาใกล้ ผมมองเขาค่อยๆปลดมัน จัดการกระดุมสักเม็ดที่ผิดระเบียบให้เข้าที่เข้าทาง
ยอมรับว่าแรกๆผมเกร็งจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เขาไม่ใช่แม่ผมสักหน่อย คนแปลกหน้าที่ร่วมบ้านกัน ผมย่อมระแวงเป็นธรรมดา แต่ด้วยความมีมารยาทอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ของผมล่ะมั้ง ถึงไม่ได้แสดงกริยาอันเป็นการทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่ายออกไป
คอเสื้อถูกจัด พร้อมกับหน้าผากถูกสัมผัส เขาเข้ามาใกล้ผมจนจมูกแทบจะมีแต่กลิ่นแปลกปลอม เนคไทสีดำอยู่ต่ำกว่าระดับสายตาไม่เท่าไหร่
รู้สึกว่าเขาจะชอบแตะต้องผมแปลกๆทั้งๆที่ผมไม่อนุญาตสักนิด ละเมิดกันซึ่งหน้า แบบนี้มันผิดกฎหมายไหมนะ ให้ตายสิ
ขนลุกไปหมดแล้ว
ความจริงในเช้าวันนี้ ผมหายแล้ว นอนจนเวียนหัวด้วยความไม่เคยชิน น่าเสียดายที่การจมน้ำไม่ได้ส่งความตายมาให้ผมมากเท่าที่ควร ผมเป็นปกติ เป็นสามัญชนคนธรรมดาที่สามารถเดินเข้าไปเกลือกกลั้วอยู่ในโลกนี้ได้ต่อ ผมไม่ใช่โรคร้ายแม้เขาจะพยายามยัดเยียดให้เป็นอยู่ตอนนี้
“ตัวยังอุ่นๆ”
และฝ่ามือเขาเองก็ยังนุ่มไม่เปลี่ยน
“อย่าลืมเอายาติดกระเป๋าไปกินล่ะ”
“ครับ”
แต่ถ้าให้พูด ใช่ว่าคำว่าเด็ก
จะมีข้อเสียเสมอไป
ผมเคยบอกหรือยังว่าแม่ทำอาหารอร่อย
ตอนนี้ผมว่ามันอร่อยกว่าเมื่อก่อนขึ้นเยอะ
อาจเป็นเพราะสภาพจิตใจเธอดีขึ้นมาก ตอนอยู่กับพ่อเรียกได้ว่าสะกดคำความสุขแทบไม่เป็น ภรรยาจะมีความสุขหรือไม่ให้ดูที่สามีและลูกเธอด้วย
ไม่ว่าใครก็ต้องการความรักกันทั้งนั้นโดยเฉพาะผู้หญิง แต่สำหรับเคสนี้โปรดดูเฉพาะสามีคงเพียงพอแล้ว ลูกชายอย่างผมไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขนาดนั้นหรอก
เขาเดินไปกอดเธอ จริงๆมันก็ค่อนข้างเป็นกิจวัตรตามคู่รักที่กำลังอยู่ในเกณฑ์ดี แค่รู้สึกสแลงตาเบาๆกับการแสดงความรักของสามีภรรยาคู่นี้ไปเฉยๆ
ถ้าเป็นพ่อน่ะเหรอ ป่านนี้เขาคงนอนสลบเป็นตายเหตุเพราะเมื่อคืนหรือเมื่อเช้าไปถลุงตังค์เล่นสักที่กับเหล้าสักบ่อ เขากินมันได้มากอย่างเหลือเชื่อแถมยังชอบไปหมกตัวอยู่แต่ที่แบบนั้น
ผมล่ะแปลกใจที่ยังเห็นเขาไม่ตายสักที
“เดี๋ยวแม่ก็กลับแล้ว”
เซอร์ไพรส์สุดๆ
ผมก็หวังอย่างนั้นนะ
เธอยิ้ม ลูบหัวผมอย่างที่ชอบทำ
“อย่าดื้อกับพี่เขาล่ะ”
ใครจะขัดคำสั่งเธอลง
ผมค่อนข้างซาบซึ้งอยู่พอสมควรเมื่อมารู้เป็นคนสุดท้ายในวินาทีที่แม่กำลังจะกลับต่างจังหวัดเพื่อไปเคลียร์เรื่องทรัพย์สินเงินทองกับญาติๆตัวปลิงของเธอ
เฮ้ย เอาจริงๆไหม เหมือนผมจะเพิ่งรู้นะว่าเราก็มีญาติ เพราะตอนลำบากตรากตรำไม่เคยเห็นใครหรือหมาตัวไหนมันจะยื่นมาเข้ามาช่วยเหลือสักคน
อ๋อ ผมลืมไป หมาไม่มีมือ มีแต่ขาหน้าขาหลังกับอุ้งเท้า
เขาขับรถไปส่งเธอที่สนามบิน ผมอยากตามไปด้วยนะ ผมเป็นห่วงเธอ การนั่งรถนั่งราในประเทศนี้โคตรอันตรายแถมพลเมืองยังมีจิตสำนึกความประพฤติและระเบียบวินัยถึงขีดสุด ผมชอบนึกภาพวิกลจริตคิดไปเองว่าถ้าหากเธอต้องไปคนเดียวไม่มีใครไปส่ง เธอจะไปยังไง ใครจะช่วยเธอถือของ ถ้าเกิดเธอถูกพวกมิจฉาชีพขึ้นมาล่ะ ผมคิดไปถึงนู่น
เธอเป็นผู้หญิง ตัวคนเดียว จะสู้กับญาติๆเฉพาะในนามนั่นได้ไหม ผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากนับสายเลือดกับพวกเห็นแก่ตัวหรอก
ขาดเธอไปตอนนี้ ผมก็โชคดีแย่เลยสิ
โอเค ผมประชดน่ะ
แล้วอย่างไรต่อจากนี้
ก็เหลือผมกับเขา
แรกเริ่มเหตุผลที่ว่ามันเป็นเรื่องของทางฝ่ายแม่ เขาจึงไม่อยากทำตัวเข้าไปวุ่นวายและผมเองก็ต้องเรียนอยู่ที่นี้ เขาจึงต้องอยู่ดูแล
ซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจ
“สงสัยเย็นนี้เราคงต้องหาอะไรกินข้างนอกแล้วล่ะ”
เขาบอก หลังจากผมขึ้นมานั่งบนรถเมื่อเลิกเรียน
ผมเองก็อยากบอกเหลือเกินว่าผมกลับบ้านเองได้ แต่ข้ออ้างของเขาคืออยากให้เขาไปรับไปส่งด้วยอีกเช่นเคย เนื่องจากที่ทำงาน โรงเรียนและทางกลับบ้านพวกเรามันทางเดียวกัน
เด็กดีอย่างผมจะปฏิเสธอะไรได้
“อยากกินอะไรหรือเปล่า”
“อะไรก็ได้ครับ”
“แล้วกานต์ชอบกินอะไรล่ะ พี่อะไรก็ได้เหมือนกัน”
“ผมไม่แน่ใจ”
เขาเลิกคิ้วแล้วก็ยิ้ม
“ถ้างั้นกลับไปกินที่บ้านละกัน”
โอ้ เยี่ยม ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้สักที
“กานต์พอจะทำอาหารเป็นใช่มั้ย” เขามีสีหน้าครุ่นคิด “…พี่เคยได้ยินแม่เราเล่าให้ฟัง”
“ครับ ก็พอได้”
มันเป็นพฤติกรรมบังคับให้ผมต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด บางวันแม่ไปทำงานกลับซะดึกดื่น ส่วนพ่อ พ่ออย่างนั้นน่ะนะ พ่ออย่างนั้นน่ะเหรอจะพึ่งพาอะไรได้ แค่อยู่นิ่งๆโดยไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นและตัวเองยังกลายเป็นเรื่องที่ดูเอื้อมไม่ถึงไปเลย
“หอมจัง”
แล้วก็ต้องมาลำบากผม แทนที่เขาจะตัดสินใจซื้อเข้าบ้านมาแดกง่ายๆแล้วก็จบ เออ ช่างเหอะ
เมื่อไหร่ไม่รู้หรอก ได้ยินอีกทีคือเสียงและรับรู้ได้ถึงร่างกายอีกฝ่ายที่ใกล้เข้ามา เขาโน้มตัวลง เสียงอยู่ข้างหู อีกนิดเดียวถ้าหมดความเกรงใจคงได้วางคางไว้บนไหล่ผมไปแล้ว
“ทำอะไรน่ะกานต์”
“ทำอาหารครับ”
เขาหัวเราะ
เอ้า หัวเราะอะไรอีก ผมพูดเรื่องจริงภาพมันก็ชัดเจนอยู่เห็นๆ ยังจะถามให้เปลืองน้ำลาย เขาอยู่ในชุดทำงาน เนคไทถูกคลายออก กระดุมข้อมือและกระดุมบนถูกปลด ความจริงถ้าเอาเวลาที่มาเกาะแกะผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อซะ มันจะประหยัดเวลาชีวิตเขาได้อีกเยอะเลยทีเดียว
“พี่รู้แล้วว่ากานต์ทำอาหาร แต่ไอ้อาหารที่ว่าน่ะ มันคืออะไรครับ?” เขาหัวเราะไม่เลิก
“มีอะไรเหลือในตู้เย็นผมก็เอามาทำให้หมด”
“ของจะหมดแล้วเหรอ”
“ครับ”
“พรุ่งนี้กานต์เลิกกี่โมง”
“สี่โมงครับ”
“งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนแล้วรอพี่แปบนึงนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ จะได้ไปซื้อของด้วยกัน พี่เลือกไม่ค่อยจะเป็นหรอก”
เหมือนผมจะพลาดอะไรไปหน่อยแฮะ
หลังจากนั่งทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อยแทบเป็นแทบตาย เขาช่วยผมเก็บจานก่อนจะออกไปคุยโทรศัพท์ แม่โทรมา เธอถึงแล้วกำลังนอนพัก ผมได้คุยกับเธอครู่นึงก่อนที่แม่จะขอคุยสายกับเขาต่อ
เมื่อไหร่แม่จะกลับนั่นคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวอยู่ตลอด กลายเป็นว่าระยะเวลาราวกับถูกยืดยาวออกไป
แม้จะอยู่กับมันจนบ่อยแต่ก็ผมยังเกลียดความรู้สึกไร้ความแน่นอนนี่อยู่ดี
“กานต์อย่าลืมกินยานะ”
ว่าแล้วก็ขอพูดถึงหน่อยเถอะ ไอ้ยาเวรนี่มันออกฤทธิ์ร้ายแรงใช่ย่อย วันนี้ที่โรงเรียนทำผมหลับไม่รู้เรื่องไปตั้งหลายคาบ
ความจริงผมไม่ค่อยอยากกินมันเท่าไหร่ เพราะมันทำให้ง่วงจนไม่เป็นอันทำอะไร
แต่ถ้าไม่กินก็คงไม่ได้อีกสินะ
“ครับ”
“ครับแล้วคือต้องกินนะครับ ไม่ใช่ครับแล้วไม่ทำ พี่ยังเห็นเราไอค่อกแค่กอยู่เลย เดี๋ยวดื้อยามาแล้วจะไม่หายเอา ดูสิ ตัวก็ยังร้อนอยู่ อาบน้ำไหวหรือเปล่า”
เขาเดินเข้ามาชิด ฝ่ามือเดิมสัมผัสกับหน้าผากไล่ลงไปถึงแก้มและลำคอ
วันนี้ผมพูดกับเขาไปกี่ประโยคแล้วเนี่ย มันโคตรจะทำลายสถิติทุกสถิติที่สะสมมาเลย
อยากจะแหกปากบอกเขาดังๆสักทีนึงว่าผมขอบคุณและซาบซึ้งในการเอาใจใส่ดูแลของเขาเหลือเกิน
ขนาดพ่อแท้ๆยังไม่เคยห่วงใยอะไรกันสักนิด ผมล่ะทั้งอิจฉาริษยาเด็กคนอื่นรวมไปถึงตัวเองจริงๆ
ช่างโชคดีที่มีพ่อแท้ๆแบบนั้นและก็ช่างโชคดีที่มีพ่อเลี้ยงแบบนี้ อีกคนเลวฉิบหายส่วนอีกคนก็เสแสร้งแทบตาย
มีคนเคยพูดว่าชีวิตมันยิ่งกว่านิยาย
ไม่ ผมว่านิยายมันกลายมาจากชีวิตมากกว่า
สุดแล้วแต่ใครมีความสามารถทำให้มันดูสมจริงมากที่สุดก็เท่านั้น
ส่วนชีวิตผมมันก็ ก็แค่โจ๊ก มุกขำๆตอนค่ำๆไว้เล่าเป็นขนมแก้เลี่ยนในวงเหล้าเพียงเท่านั้น มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง มันไม่มีจริง
คุณอย่าได้พูดมันออกมาเชียว เฮ้ รู้ตัวไหม คุณกำลังปรักปรำให้สังคมแปดเปื้อนนะ พ่อแม่เลิกกัน บ้านแตก เด็กมีปัญหา เหล้า ยา บุหรี่ กะหรี่ ท้องก่อนแต่ง ทำแท้ง สิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นในสังคมเมืองนี้ สังคมที่เต็มไปด้วยสิ่งดีงามและศูนย์กลางของแหล่งความเชื่อใหญ่ๆ อย่าไปลองของอยากเป็นคนแรกที่ลองทำดูล่ะ มีหวังคุณได้ถูกเฉดหัวออกจากเมืองดัดจริตนี้เป็นแน่
แต่คดีข่มขืนก็ยังมีให้แม่งทุกวัน
นิยายเหรอ โอ้ ตาย…ด้วยใจจริง ผมไม่กล้ายกตัวเองไปเทียบขนาดนั้นหรอก
ถ้าให้นับ ผมคงเป็นแค่ขยะวรรณกรรมเลวๆสักชิ้น
เนื้อหาขายเซ็กส์ (ถึงแรกๆผมจะยังไม่พูดถึงรายละเอียดมากนักแต่หลังๆมันต้องมีแน่นอน คุณเชื่อผมสิ ผมชอบเรื่องพรรค์นี้อยู่แล้ว) แถมยังด่าบุพการี ทำตัวงี่เง่าไปวันๆ ตรรกะป่วยๆ บ้างก็ขัดแย้งในตัวเอง เป็นภัยแก่สังคมเสียจริงๆ
ให้ไม่ได้แม้กระทั่งความบันเทิงรื่นเริงใจ อ่านไปแล้วคุณจะเสียจริตเสียเปล่าๆ
ผมไม่ได้หวังสักนิดว่ามันจะตราตรึงติดอยู่ในใจใคร ไม่นานผู้คนก็ลืมเลือน ความจำพวกเขามีค่ามากเกินกว่าจะมาจดจำเรื่องแบบนี้ ค่อยๆตกตะกอนเป็นฝุ่นผงอยู่ใต้จิตสำนึก รอสักวันเผื่อมีอะไรมากระตุ้นเพื่อฟุ้งกระจายให้สังคมแตกตื่นเล่นๆอีกครั้ง
ก่อนจะกลับสู่วงจรอุบาทว์อย่างเดิม
สุดท้ายก็ถูกจับกรอกยาตามด้วยน้ำเปล่า
ผมใช้ศัพท์ผิดไปเล็กน้อย เขาไม่ได้ถึงจับกรอกหรอกนะ แค่ยื่นแก้วน้ำกับถุงยาให้แค่นั้นเอง
“ผมนอนนะครับ”
“ฝันดีกานต์”
ผมรู้ว่ามันคงเป็นการแย่ถ้าหากผมทำตัวเป็นไม่ดีกับเขาและแม่เองคงเสียใจน่าดูที่สามีใหม่กับลูกของเธอเข้ากันไม่ได้ แค่นี้เรื่องบ้าบอก็มีอยู่เต็มหัว อีกอย่างเขาเป็นคนเดียว ณ เวลานี้ที่ผมสามารถพึ่งพาได้ในเรื่องการเงินและชีวิตด้านเศรษฐกิจ
ฉะนั้นผมไม่ควรทำอะไรให้เธอลำบากใจมากขึ้นไปอย่างเช่นเรื่องง่ายๆที่เขาต้องการหากสามารถทำๆได้ก็ทำๆไปเสียเถอะ
ผมขึ้นมานอน ฤทธิ์ยาทำให้หลับง่ายกว่าปกติ เวลาเลยผ่านกระทั่งความมืดยังคงเป็นความมืดยิ่งกว่า
อ่า เดี๋ยวนะ
ผมก็ยังไม่เคยเล่าให้ใครฟังซะด้วยใช่ไหม
มันเริ่มเป็นบ่อยขึ้นหลังจากนั้น
มักมีเงาซ้อนทับอยู่เหนือตัว แม้สติยังไม่สมบูรณ์ ใต้เปลือกตาผมรับรู้ได้
น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของเตียงและไออุ่นจากอีกกาย
สัมผัสล่วงเกินลุกล้ำเกินขอบเขต
“…กานต์…”
ใช่ มันไม่ควรเลย
ในฐานะที่เขายังเป็นสามีใหม่ของแม่
ในฐานะพ่อเลี้ยง
การจูบผม
มันไม่ควรแน่นอน
TBC
[07/09/2557]
-
เริ่มแล้วววว เขาทำร้ายกานต์แล้ววว
-
แล้ววววววววว แล้ววววววววว
ในที่่สุดก็เริ่มเป็นนิยายขบขัน (?)
-
นั่นไง ฮาแตกเลยค่ะ ตามชื่อเรื่อง :z2:
ดูท่าทางคุณพ่อเลี้ยงจะเก็บกฏเอามากๆเวลาที่คุณแม่อยู่ พอนางไปเท่านั้นละ ปฏิบัติการกวนใจคุณลูกเลี้ยงก็โหมหนักกว่าเดิม :katai2-1:
-
ว่าแล้วต้องดีแตก 5555 :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ///-///
-
ต๊ายยยยยยยยยย เริ่มแล้วเหรอจ๊ะคุณพ่อเลี้ยง
ตอนจบไม่พ้นดราม่าใช่มั้ย???? //คิดไปถึงตอนจบแล้ว// :hao5: :hao5:
-
ว่าเเล้วเชียว..
เเหม่..ตลกจังเลยนะคะนิยายเรื่องนี้
-
เริ่มแล้วสินะ นิยายตลกขบขัน ขยะวรรณกรรม :katai4:
-
พ่อเลี้ยงคิดจะเคลมลูกเลี้ยงเหรอออ :katai3:
-
เริ่มจะตลกแล้วล่ะ :m20:
ปล. มาทวงนังฟักด้วย คิดถึงใจจิขาดแล้วววว :dont2:
-
อ่าาาาาา เริ่มล่ะสิ
-
เอาตรงๆ แล้วกานต์เป็นมองทุกอย่างในแง่ลบมาตลอดเลย แต่พอดูดีๆ กานต์อาจมองเห็นในสิ่งที่เรามองข้ามก็ได้ คือแบบจริงๆ ไง พ่อเลี้ยงลายออกแล้วไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ใช่มั้ยล่ะะะะะะะะ :katai1: :katai1:
-
เราคงเป็นคนเลวมาก ที่คิดอยากจะให้แม่ของกานต์ตายเพราะญาติ จะได้ไม่มีกขค.อ้าาาาาาา
กานต์ดูน่ารักจังเลยค่ะ คุณพ่อเลี้ยงเห็นความน่ารักของเด็กคนนี้ละซี่
ติดตามเจ้าาา
-
ยืนยันคำเดิมว่าเกลียดพ่อเลี้ยง
อ่านตอนนี้แล้วมันรู้สึกอึนๆ แบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
พาลนึกถึงความรู้สึกของคนเขียน คุณสื่อออกมาได้ชัดเจนจนเราคิดไปว่ามันสะท้อนออกมาจากใจคุณ
ขอมีดสักเล่ม! ส่งให้คนเขียน
:กอด1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสารกานต์อะ :katai1: :katai1:
กานต์เป็นเด็กที่คิดเยอะอยุ่แล้ว คิดมากกว่าพูด
ความกดดันบีบให้กานต์ต้องตัดสินใจทำสิ่งที่ต้องอดทน ไม่ไหวจนมันระเบิดออกมา ตั้งแต่เรื่องพ่อจริง
ที่นี้ยังมีอีตาพ่อเลี้ยง นี้อีก สิ่งที่เกิดขึ้นกานต์รู้ตัวแล้วมันคือสิ่งที่ผิดไม่สมควรเกิดขึ้น
มันจะมาบีบบังคับแล้วแล้วซิ . . .
กานต์เป็นเด็กที่มีความคิดและมีสติที่ดี(สังเกตจากตอนจมน้ำ)ไม่ใช่เด็กน้อยอ่อนด๋อยขอให้คิดดีดี
(สมมุตินะ ลองคิดเล่นๆ ผัวแม่คือคนเดียวกันที่เป็นผัวเรา แม่ก็จะเข้าสู่วนลูปเดิมคือ ผัวมีเมียน้อยแล้วเป็นคนใกล้ตัว
ลูกเราเอง ความดราม่ามาแน่) จากที่เรื่องราวผ่านมา แม่เป็นคนที่สำคัญที่สุดของกานต์
ตลกร้ายเนอะ ดูrealมากๆ
ปอลอ ที่จริงเราชอบ ฉาก woohoo นะ :hao6:
-
เหมือนโดนไอ้เด็กนี่เสียดสีคนอ่านด้วยแงะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
อิพ่อเลี้ยงจะงาบเด็ก ระวังโดนราหูอม เด็กที่มันจะงาบนี่แหละราหู
-
กรี๊ดดดดด มาแล้วๆๆๆๆๆ ฉากเฮฮาตามสไตล์นิยายตลกขบขัน อิอิ
เอาแล้วำง น้องกานต์จะเสร็จคุณพ่อเลี้ยงรึเปล่าล่ะเนี่ย หุหุ
-
กรี๊ดดดดดดด เอาแล้วไง
-
อ๊ะ ยังไงดีละเนี่ย พ่อเลี้ยงทำดีเพื่อ...
-
อั๋ยยะ เริ่มตลกขบขันกับชีวิต
เจอเรื่องกานต์เข้าไป หัวเราะจนน้ำตาไหลเลย
เชื่อเถอะกานต์ ก็แค่ผีผ้าห่ม
o18
-
55555 อิเด็กนี่มันฮาดีนะ
เหนื่อยบ้างมะ กัดมันทุกคน ทุกเรื่อง555
-
ขยะแขยงพ่อเลี้ยงได้ปะ อี๋~ คิดจะทำไรวะ
คือเริ่มแขยงตั้งแต่ในครัวละดูเหมือนตาแก่หื่นกามอะ555
อ่านบทนี้แล้วรับรู้ได้เลยว่ากานต์มีแม่คือคนสำคัญที่สุดในชีวิต
จะรับไม่ได้ถ้าพ่อเลี้ยงขืนใจกานต์
แต่ถ้าแม่ตายก็จัดไป #เอ้ะอินี้5555 แต่คิดว่าคงไม่ตาย
เดียวนิยายมันจะไม่ตลกตามที่ผู้เขียนบอก แม่คงต้องมีบทต่อไป5555
-
ถึงกับสำลัก พ่อเลี้ยงนี่คิดไม่ซื่อมาตั้งแต่แรกแล้วสินะ คนเขียนอย่าหนีหายไปนานๆนะคะ รออ่านอย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว :katai1:
-
พ่อเลี้ยงจะรู้ตัวมั้ย
โดนกานต์ด่าในใจตลอดดดด
-
เริ่มแล้วข่าาา เริ่มแล้ววว มันมาแล้วค่าา :z3:
-
พ่อเลี้ยง แอบลักหลับซะแล้ว ทำไปถึงขั้นใหนแล้วล่ะนั่น A B หรือ กินตั้งแต่หัวจรดหางไปแล้วเรียบร้อย
-
เอาแล้วไง เอาแล้วววววววววว
-
อาชญากรรมทางเพศ
เกิดขึ้นได้ง่ายๆ จากคนใกล้ตัว
เรื่องตลก ที่ไม่ขำ
น้ำตาไหลอ่า
-
จะโดนกินแล้ว :jul1:
-
พัฒนาไปอีกขั้น :katai2-1:
-
อ้าว.. เหี้..ย แล้วไหมล่ะ อิพ่อเลี้ยงงงงงงงง
นั่นมันลูกของเมียเอ็งนะ มันไม่ตลกนะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยย :angry2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงสมัยก่อนนะ
มันมีนะที่แม่เข้าข้าง ัวใหม่ตัวเองแล้วหาว่าลูกไปให้ท่าน่ะ
เหอะ....ถึงมันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว
ไม่สามารถเรียกกลับมาได้หรอกนะ...นึกแล้วมันก็ตลกจริงๆนั่นแหละ
-
นั่นไง คิดเคลมลูกเลี้ยงสินะ
-
สงสารกานต์ :o12:
อีพ่อเลี้ยงชื่ออะไรแล้วนะ กระโดดถีบแม่มเลยนิ :z6: (อินไปขออภัย)
หรือที่พ่อเลี้ยงมาแต่งกับแม่เพราะกานต์หรือเปล่า เราคิดเยอะไปมั้ย :hao3:
-
บทที่ 6 : เรื่องจริงที่เสแสร้ง
“อร่อยมั้ย?”
“ครับ”
ก็อร่อยดี
เขาพาผมมาทานข้าวในร้านอาหารสักแห่งของห้าง แม่ยังไม่กลับ ผมได้คุยกับเธอไม่กี่คำก่อนที่เขาจะดึงโทรศัพท์กลับไปคุยกันต่อ เธอไม่สามารถกำหนดระยะเวลาได้ มันอาจลำบากมากถ้าเป็นเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ค่าใช้จ่ายเขาเป็นคนช่วยเหลือ ทำให้อะไรๆเกี่ยวกับคุณภาพชีวิตค่อนข้างดีขึ้นเยอะ
ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับญาติๆหรือสมบัติพัสถานของเธอมากนัก เรื่องแบบนี้ผู้ใหญ่ที่ไหนเขาจะเล่ากัน นอกจากจะอุบเงียบเก็บไว้เอง
“กานต์ลองกินนี่ดูสิ อร่อยนะ” เขาคีบอดีตสิ่งมีชีวิตวางบนจาน ก็แค่ศพหมู ไม่สิ ผมหมายถึงเนื้อหมูน่ะ
“ขอบคุณครับ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เรามากินกันอีกดีมั้ย” เขาเอ่ยชวนด้วยความใจกว้าง โว้ว ผมคิดว่าบนโลกนี้ไม่มีใครโชคดีเท่าผมอีกแล้วล่ะคุณว่าไหม
ควรจะทำอย่างไร ปฏิเสธเหรอ ถ้าทำแบบนั้นเขาจะยอมหรือเปล่าล่ะ ก็คงไม่ เขามันดื้อด้านเอาแต่ใจ ทำเป็นสันดานจนเคยชินว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องไหลไปมาตามที่เขาต้องการ
โอเค มันก็ดีอย่าง ผมจะได้มีเวลาไปทำงานอ่านหนังสือบ้างด้วยความซึ้งใจ ไม่ต้องไปนั่งทำอาหารงกๆล้างถ้วยล้างชามเอง เมื่อก่อนสิ่งนั้นมักเป็นหน้าที่ของแม่ แต่เมื่อไม่มีเธอผมจึงได้รับการถ่ายโอนอำนาจไปโดยปริยาย
“หรือกานต์อยากกินอย่างอื่น ถ้าอยากกินอะไรก็บอกพี่นะ อยากได้อะไรก็บอก”
“อะไรก็ได้ครับ”
“พี่กลัวกานต์จะไม่ชอบน่ะสิ เห็นเราทำหน้านิ่งๆตลอด มีอะไรก็บอกพี่ได้เสมอไม่ต้องกลัวหรอก”
กลัวเหรอ
เขารู้ว่าผมกลัวด้วยเหรอ พฤติกรรมบางอย่างของเขากำลังฝืนตัวเอง ผมก็อยากจะรู้ว่าเขาจะห้ามการพังมันลงได้สักเท่าไหร่กันเชียว
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมกลับเองนะครับ”
“ทำไมล่ะกานต์?”
เขาหุบยิ้มทันควัน ภายใต้หน้ากากแสนดี ผมบอกแล้วไงว่าเขามันดื้อด้าน
“ผมไม่อยากรบกวน”
“ทำไมคิดงั้นล่ะครับ”
“บางวันผมก็เลิกเย็นบางวันผมอาจจะกลับไวหน่อย เวลามันไม่แน่นอน ผมเลยคิดว่าจะขอกลับเองดีกว่า”
ยาว พูดผมยาวเกินไปแล้ว มันเปลืองพลังงานในร่างกายสุดๆเลยนะเฮ้ หวังว่าหลังจากได้ฟังประโยคนี้เขาคงจะมีตรรกะทางความคิดมากพอที่จะเข้าใจมัน ไม่ต้องท่องแท้ก็ได้ ขอแค่เข้าใจสักนิดก็พอแล้ว
“แค่นี้เองเหรอกานต์…กานต์ไม่ได้รบกวนอะไรพี่เลย”
เขาคลายยิ้ม วางมือลงบนหลังมือของผม น้ำเสียงทุ้มพยายามเกลี่ยกล่อม หลอกล่อไอ้เด็กโง่ๆตรงหน้าให้เดินตามทางที่เขาขีดไว้ซะดีๆ
“แม่เขาเป็นห่วงเรา เรียนเหนื่อยๆพี่มารับนี่แหละดีแล้ว แม่เขาไม่อยากให้กานต์กลับบ้านคนเดียว”
ผมอยากจะเถียงใจแทบขาด
แต่ด้วยมารยาททางสังคมและจิตสำนึกส่วนบุคคลทำให้ผมกลืนคำปรามาสที่จะมอบแก่เขาลงคอเต็มท้อง เล่นเอาซะจุก
ผมดึงมือกลับ เขาชะงักแต่ก็ยังคงยิ้ม
ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนผมคงสรุปแล้วว่าเขาถ้าไม่บ้าก็เมายา
ตอนนี้ผมกำลังคิด คิดถึงแม่ มันเป็นการนึกคิด ไม่ใช่อาการโหยหา
ไม่รู้เมื่อไหร่เธอกลับสักที
สมบัติพวกนั้น หากเป็นไปได้ หากไม่ติดที่ว่าผมกำลังต้องเตรียมตัวสอบเพื่อขึ้นมหาลัย ชีวิตค่อนข้างวุ่นวายปั่นป่วน ผมคงตามเธอไปแล้ว ก็นั่นแหละ ถ้าหากไม่ติดที่ว่าเธอบอกผมเร็วกว่านี้สักหน่อย ผมตามไปแน่ๆ
เรื่องอะไรเล่า
นั่นมันเรื่องที่ดินเรื่องมรดกเลยนะ
อย่างน้อยถ้ามันขึ้นชื่อว่าแลกเปลี่ยนได้เป็นเงิน ผมจะพลาดได้ยังไง
อย่างน้อยถ้ามันเป็นชื่อเธอเป็นของเธอ สักวันมันก็ต้องเป็นของผมอยู่วันยังค่ำ
อีกข้อ ผมเบื่อการอยู่กับเขาสองคน มันน่ารำคาญ เขาทำแต่เรื่องแปลกๆ ทำตัวแปลกๆ แม้ภายนอกทุกคนจะมองว่าเฮ้ย ก็ดีแล้วนี่ เขาดูเป็นคนดีนิสัยดีแถมมีตังค์ แต่พฤติกรรมนั้นคงจะใช่ได้เท่าที่ควรถ้าหากผมยังเป็นเด็กอายุต่ำกว่าสิบสอง
มันดูเสแสร้งเกินกว่าจะเป็นจริง
คุณเคยกลัวผีไหม
ตอนเด็กๆผมเคยอยู่ช่วงนึง แค่ช่วงเดียวจริงๆนะ ไม่นานหรอก อย่ามองผมเป็นคนโง่งมงายแบบนั้น
พวกผู้ใหญ่ชอบหลอกเด็ก อาจเพราะอยากข่มขู่ไม่ให้เหล่าผู้น้อยทำเลยเถิดจากเรื่องที่ตัวเองกำหนดไว้ หรือไม่ก็เพื่อความสนุกเอามันไปงั้น
มันมืดนะ
ผมเลยไม่แน่ใจว่าผีเขาหน้าตารูปร่างเป็นยังไงกัน จะสวยสู้แม่ได้หรือเปล่า แต่ขอเดาว่าไม่
ตั้งแต่กาลยุคจนปัจจุบันที่ไฟนีออนมีเต็มบ้านเต็มเมือง ก็ยังคงหลงเชื่อกันเป็นตุเป็นตะให้เห็นเกลื่อนกลาด พวกเขามองเพียงภายนอก มองแค่เปลือก ผมเลยได้ข้อสรุปว่าสิ่งที่ถูกนิยายว่า‘ผี’ หน้าตาเขาคงเลวร้ายน่าดู
แต่ผมไม่ได้กลัวผีเพียงเพราะเขาหน้าตาย่ำแย่หรอกนะ โอ้ ถ้าคุณเกลียดกลัวเขาเพียงเพราะรูปลักษณ์ที่ไม่ปกติเหมือนกับคุณหรือในสายตา ช่างเป็นเหตุผลทำร้ายจิตใจผู้อื่นเสียจริง ผมไม่ใช่คนแบบนั้น โปรดอภัยหากผมเข้ากับสังคมแห่งนี้ไม่ได้
ก็แหม
ตอนเด็กๆ พวกผู้ใหญ่ชอบหลอกว่าถ้าดื้อผีจะมาหลอกแล้วก็ทำเสียงทำหน้าตาแปลกๆใส่กัน
เห็นพวกเขาอยากให้ผมกลัว ผมก็เลยกลัว
แค่นั้นเองเหตุผลง่ายๆ
ก็อย่างที่บอกว่ามันมืด
สมัยอายุน้อยๆผมเคยถูกจับขังไว้ในตู้สี่เหลี่ยมแคบๆ
แถมนะ ด้วยความเคารพ พ่อคงลืมเปิดไฟให้ผมด้วยล่ะมั้ง ผมคิดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจหรอก นิสัยพื้นฐานเขาแล้วค่อนข้างเป็นคนที่ดีมากๆ ถ้าเขาไม่ลืมพ่อต้องเปิดไฟให้ผมแน่ๆ หรือวันนั้นอาจจะเป็นวันประหยัดไฟโลกกรีนเดย์ แต่นึกๆดูแล้ว วันกรีนเดย์ตามปฏิทินก็ไม่น่าจะมีติดๆกันบ่อยขนาดนั้น
แต่หลังจากนั้นไม่นานเท่าไหร่อย่างที่บอก ผมเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับคำโกหกหลอกลวง ไหนผีวะ ไม่เห็นจะเจอสักที ไม่เจอเลย หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ ผมตะโกนเรียกในใจเพราะกลัวว่าถ้าดังไปนอกจากผีจะได้ยินแล้วพ่อจะได้ยินไปด้วย เดี๋ยวกลายเป็นไปรบกวนเขากับบรรดาเมียน้อยของเขาเข้าอีก
ผมเรียกหาสิ่งที่มนุษย์หวาดกลัวว่ามาเลย ผมโคตรเหงา มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อย ในนี้แม่งโคตรมืด ถ้าศึกษาจากสื่อไม่ว่าจะเป็นนิยาย ละคร หนังสือ ภาพยนตร์ ความเห็นตรงกันว่าพวกคุณชอบที่มืดๆอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
ผมไม่เกี่ยงเรื่องหน้าตาหรอก ผมมนุษย์สัมพันธ์โคตรดีโดยเฉพาะกับพวกคุณ ออกมาเถอะน่า มาเล่นกัน นั่งนับว่าวันนี้พ่อจะใช้เวลากี่ชั่วโมงเล่นกับเมียน้อยของเขาก่อนที่แม่จะกลับและจับได้
แต่สุดท้ายไม่ยักจะเจอสักทีจนป่านนี้ก็ยังไม่เคย
ในความมืด แม้แต่เพดานขาวขุ่นยังถูกกลืนหายไปกับสีดำ ผมกลับไม่พบเจ้าสิ่งที่ถูกนิยามให้น่าหวาดกลัวแม้แต่น้อย
ได้ยินก็แต่เสียงครวญครางจากการเริ่มสมสู่กันข้างนอกนั่น เสียงพ่อกับบรรดาเมียๆที่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสของเขา
หลอกกันเห็นๆ
โว้ว แต่ผมไม่ได้ฟังแล้วเกิดอารมณ์ทางเพศนั่งช่วยเหลือตัวเองหรอกนะ ยังๆ ผมยังไม่ได้จังไรขนาดนั้น ออกแนวขยะแขยงด้วยซ้ำ
ผมเด็กเกินกว่าจะรู้เรื่อง ยังไร้เดียงสาอยู่เลย
แต่ก็ไม่นานหรอก
ในตู้สี่เหลี่ยมผมไม่เจอผี อากาศช่างน้อยนิดและร้อนไปหน่อย แต่ก็ทำให้รู้สึกมึนๆและหมดสติเร็วดี ผมหมายถึง ผมมึนหัวจนหลับไปเองน่ะ เวลาจะได้ผ่านไปเร็วๆหน่อย ไม่อย่างนั้นก็ยืดยาดอยู่เรื่อย
แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดเขา ผีน่ะ อาจจะมีตัวตน แต่คงขี้อายเกินกว่าจะออกมาเล่นกับผมเท่านั้นเอง
เพราะผมก็ไม่เคยเห็นเขาจะออกมาแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างที่พวกผู้ใหญ่พูดๆกันสักครั้งเดียว
“กินยานะครับ เดี๋ยวกลับไปจะได้นอนเลย เผื่อลืม”
ระหว่างอยู่บนรถ เขายื่นไอ้ยาเวรนั่นมา
กินเท่าไหร่ก็ยังไม่หมดสักที พอไม่กินก็อ้างว่าเดี๋ยวดื้อยา ต้องอย่าลืม ท่องเอาไว้ ผมเป็นเด็กดีมีวินัย ผมจะไม่ขัดคำสั่งผู้ใหญ่โดยเฉพาะผู้ที่ให้เงินผมมา
เขาเป็นห่วงผมมากเลยนะ โธ่ คุณก็รู้ อุตส่าห์พาไปปั่นจักรยานตกทะเลสาบเพื่อหวังที่จะสานสัมพันธ์อันดีและยังได้ดูแลสุขภาพด้วยการพาผมไปหาคุณหมอเลยได้เช็คร่างกายประจำปีไปในตัวหลังจากที่ไม่ได้ไปตรวจมาพักใหญ่ๆเหตุเพราะไม่มีตังค์
รสขมและของเหลวผ่านปลายลิ้น
ถ้าเป็นไปได้ ความซวยยังไม่หยุดยั้ง คราวหน้าหากป่วยอีกผมจะขอยาน้ำ เอาหวานๆหน่อย
จู่ๆเขาเบี่ยงตัวเข้ามา ผมตกใจไปชั่วครู่ ยังดีที่เป็นคนค่อนข้างเก็บอาการเก่ง ไม่เผลอกำหมัดทุบเข้าเบ้าตาเขาเข้าสักทีแม้ในใจอยากจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว เขาดึงเข็มขัดคาดให้แล้วก็ยิ้ม ผมมองเฉยๆก่อนเปลี่ยนสายตาไปทีกระจกข้างรถ
“ง่วงเหรอ…”
ไม่นานเท่าไหร่
“นอนไปก็ได้ ถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก…” เขายกมือแตะหน้าผาก
อาจเป็นเพราะความเหนื่อยอ่อนจากการเรียนติดกันหลายชั่วโมง
อาจเป็นเพราะความอ่อนล้าจากชีวิต
หรืออาจจะเป็นความผิดของแอร์ที่ดันเย็นสบายเกินไป
สมคบคิดกับเจ้ายาตัวร้ายที่คาดว่ากำลังออกฤทธิ์ให้ง่วงซึม
เรี่ยวแรงถูกสูบ การอ่อนตัวของเปลือกตาดูจะมีอิทธิพลมากยิ่งขึ้น แค่การขัดขืนง่ายๆกลับกันช่างยากเย็น
สติค่อยๆเลือนหาย หรือเรียกอีกอย่างว่าสมองกำลังพาลสั่งให้ร่างกายปิดสวิตซ์
รถกำลังเคลื่อนตัวหรือหยุดนิ่ง ณ ส่วนนี้ผมไม่สามารถรับรู้ได้อีกแล้ว
ก่อนที่จะไม่รู้สึกตัว ก่อนที่ความจำจะถูกลบเลือน
เสียงลมหายใจ ไออุ่น ริมฝีปาก สัมผัสของฝ่ามือที่ค่อยๆลุกล้ำเข้ามาใต้เสื้อนักเรียนสีขาว
ขาวเหรอ ไม่ ผมว่ามันไม่ขาวอีกแล้วล่ะ
“…กานต์…”
ผมขอคัดค้าน
ใครว่าผีน่ากลัว
ไม่จริง
มันไม่จริงเลย
TBC
[09/09/2557]
-
ตามที่กานต์ว่าเลยค่ะ :ling2:
ผีไม่น่ากลัวเลย ที่น่ากลัวน่ะ
คน
โดยเฉพาะคนที่เสแสร้งแกล้งทำได้แนบเนียนแล้วด้วย..
-
เฮ้ออออ พยายามคิดบวกนะ
แต่มันก็ลบทุกที
ตลกฉิบ
:เฮ้อ:
-
ยังไงกันเนี่ยกานต์
พ่อเลี้ยง.....ไม่นะ
:hao7: :hao7:
-
ออกลายมาเลยยยย
-
มันเกินไปแล้วป่ะ
หรือว่าแต่งกับแม่เพราะอยากได้ลูก..
-
ออกลาย :ruready
-
เอิ่มมมมม ขุ่นพ่อคนนี้ ยังไงนี่ แปลกๆขึ้นทุกวันๆๆ มีไรกับแม่แล้ว ยังจะงาบลูกอีกเหรอ
-
พ่อเลี้ยงใจหื่น!! (ได้ข่าวเคยได้ยินแต่ แม่เลี้ยงใจร้าย นะ 55555)
-
อยากรู้จริงว่าเรื่องจะจบยังไง
แต่ขอบอกอีกครั้ง ชอบกานต์อ่ะ อยากได้มาเป็นเมีย เฮ้ยๆๆ อีกัวน่าที่เลี้ยงไว้วิ่งมาพิมพ์แล้วเดินหนีไป... :hao7:
-
คนน่ากลัวกว่าผี โดยเฉพาะอีพ่อเลี้ยง อ่านแล้วมันกึ๊ด ขยะแขยงคนแบบมันอย่างแรง ( ขออภัย อินจัด!!)
-
อีพ่อเลี้ยงงงงงงงงงงงงง :katai1:
-
หงุดหงิดอะ :m31: :m31:
ตัดจบ สองตอนแล้วนะตัวเอง
ถึงขั้นไหนแล้วเนียะ อีตาพ่อเลี้ยงมันชักเกินไปแล้วววววววว :z6: :z6:
กานต์ อย่าปล่อยให้ใครมาทำแบบนี้ดิ เป็นห่วงนะ ช่วยดูแลตัวเองตัวด้วย :กอด1:
-
แม่งงงงงง :angry2: ไอ้พ่อเลี้ยง
แน่จริงอย่าใช้ยาสิว่ะ :m31:
-
โอ้ว โอ้ว เอาเเล้ว พ่อเลี้ยงคิดไม่ซื่อ :pig4: :pig4:
-
มาอ่าน 3 ตอนรวด
จริงๆแล้วกานต์ไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายนะ
เราต่างหากมองมันดีเกินไปและไม่ยอมรับความจริง
ผู้ชายที่แม่เลือกเหมือนจะเลวร้ายกว่าพ่อนะ เพราะเอาลูกเลี้ยง
เป็นเมียน้อย
-
โอยยยยยยยยยย อิชั้นอยากรู้ความคิดอิพ่อเลี้ยง มันคิดอะไรอยู๊วววววววววววว
ห้ามทำอะไรกานต์ตอนนี้นะ คืออิคนอ่านยังไม่รู้เรื่องรู้ราวเท่าไรเลยนะ 555++
-
:pig4: :pig4:
-
อย่าเพิ่งตัดตรงนี้สิคะ ค้างงงงง :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รึว่าที่อิพ่อเลี้ยงแต่งกับแม่เพราะหวังเคลมกานต์ตั้งแต่แรก
-
กินเลยๆๆๆ
-
ตลกมากกกกกกกกกกกก o22
-
อยากเห็น bad end ซะจริงๆ อร๊ากกกกกกกก ไอ้พ่อเลี้ยงคิดไม่ซื่ออออ
-
ผีผ้าห่มไง กานต์ มันจะมาตอนหลับแล้ว น่ากลัวโคตรๆ :hao7:
-
เออ จริง! เพิ่งเคยอ่านเรื่องที่ตลกแบบนี้ครั้งแรก
ประทับใจฝุดๆ ตรงกับด้านมืดเราดี มานั่งคิดๆบ้างก็ เออ.... ตลกกับชีวิตดี - -
-
คนหลอกได้น่ากลัวกว่าผี โดยเฉพาะคนแสร้งทำดี :hao4: :hao3:
-
อีพ่อเลี้ยง :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ขอกระโดดถีบหลายๆที :m31:
คนน่ากลัวกว่าผีเยอะ โดยเฉพาะคนอย่างพ่อเลี้ยง
ตอนนี้ยังนึกภาพไม่ออกว่าชีวิตกานต์จะเป็นยังไงต่อไป มันจะหม่นหมองประคองอารมณ์สุดๆแบบนี้ไปถึงไหน ถ้าพ่อเลี้ยงเป็นพระเอกกานต์เป็นนายเอกจบแบบแฮปปี้สุดๆ เราก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่ากานต์จะไปรักพ่อเลี้ยงได้ยัง จากนิสัยและความคิดของกานต์มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ
:katai1: :serius2:
-
พ่อเลี้ยงใช่พระเอกป่าว
กานนี้นิสัยดูราชินีมากเบย
-
ตลกร้าย
-
พ่อเลี้ยงเลว?????
มีการวางยาให้หลับด้วย???
อืม คุณแม่ครับ กลับช้ากว่านี้มีหวังลูกชายกลายเป็นเมียของสามีใหม่อีกคนแน่นอน
คุณพ่อเลี้ยงก็นะ อะไรจะหื่นขนาดนั้น แค่เมียไม่อยู่จะปล้ำลูกเค้าเลยเรอะ
-
อ่านแล้ว งงๆ อ่ะ
-
ตกลงมันเรื่องจริงหรือกานต์เพ้อเพราะฤทธิ์ยา
-
ตลกร้ายของชีวิต แต่งกะแม่ ผลพลอยได้เป็นลูก หรือว่าต้องการเคลมลูกตั้งแต่แรก. หรือว่าต้องการทั้งสองอย่าง ได้กำไรจริงๆ เน้อ พ่อเลี้ยง อิอิ อยากได้กานต์
-
:z3: :ling1: มาต่อไวๆเต๊อะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
คิดอยู่แล้วเชียวว่ามันยังไงๆอยู่นา พ่อเลี้ยงแม่งงงงง
-
:hao4: :hao4: เอะอย่างไง
-
มาต่อซักทีเซ่ รอนะรู้ม้ายยยยยยยยยยย :ling1:
-
เราว่าสิ่งที่กานต์พูด สิ่งที่กานต์ต้องการจะสื่อเนี่ย มันน่าสนใจมากนะ ที่กานต์พูดมาทุกอย่างมันคือเรื่องจริงอะ เรื่องจริงที่กลุ่มคนบางกลุ่มอาจดูว่ารุนแรงไป โลกไม่โหดร้ายขนาดนั๊นหรอก
ก็เพราะบังเอิญว่าบางคน การดำรงชีวิตของเขาอาจไม่เคยพบเจอกับเหตุการแบบนี้ ไม่ได้ตกอยู่ในสถานะการณ์นั๊นๆ ไม่ได้มาสัมผัสเองว่าความจริงโลกใบนี้มันโหดร้ายกว่าที่คิด แต่ความจริงแล้วโลกไม่ได้โหดร้ายนะ ต้องบอกว่าคนที่อยู่บนโลกต่างหากที่โหดร้าย เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด คนเราต่างที่มาต่างการเลี้ยงดู ต่างความคิดต่างจิตใจ เพราะงั๊นเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนที่เข้ามาในชีวิตเรานั๊นนิสัยเป็นไง คิดดีหรือคิดร้ายกับเรายังไง มันเลยไม่ผิดถ้ากานต์จะมองคนในมุมที่ไม่ค่อยเหมือนใคร
อย่าตัดสินคนอื่นจากจุดที่เรายืนนั่นแหละดีที่สุดแล้ว
ร่วมๆแล้วเราชอบกานต์อะ เหมือนกำลังอ่านสิ่งที่ตัวเองคิดเลย
สงสัยนะ คนเขียนเป็นคนแบบไหนกันถึงถ่ายทอดความคิดของตัวกานต์ออกมาแนวนี้
และชอบคำนี้มากเลย 'ศพหมู' มันเป็นคำง่ายๆที่มีอะไรดี
ชอบ รอตอนต่อ
ปล.เพ้อมากขออภัยคือเธอเขียนได้ใจเราดี
-
ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งเหมือนตัวเองเป็นคนเล่าเอง คือ กานต์เหมือนเรามากเกินไปนะ เฮ้อ
แต่ตอนล่าสุดนี่ คิดไว้แล้วเชียวอิพ่อเลี้ยงน่ะจ้องจะงาบกานต์อยู่เห็นๆ และตอนหน้ากานต์คงเสร็จแน่ๆ เพราะโดนวางยาไปเรียบร้อยแล้ว
ใช้แม่เพื่อเป็นทางผ่าน? อันนี้ก็ไม่ทราบได้ แต่จากการเล่าเรื่อง เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ข้ามเรื่องหน้าตาตัวละครเอกไปเลย แต่กลับให้ความรู้สึกวว่าต้องเป็นคนน่ารักน่าชังแน่ๆ
ความคิดของกานต์นี่เราชอบนะ มีนเป็นอะไรที่บ่งบอกว่าเรามีชีวิตอยู่จริงๆ ไม่ได้ดัดจริตตามแบบพวกมนุษย์ทั่วไป
มาต่อนะครับจะรอ
-
อ๊ากกกก ติด
-
นิยายเรื่องนี้ตลกเนอะ :z1: ตลกเหมือนตอนอ่านฟักเลยอ่ะ.....................
มันใช่เรอะ!!!! :m31:
ขอกระทืบพ่อเลี้ยงซักสามรอบ :m16: :m16: :m16:
-
ตลกล่ะ อ่านไปขำไปเลยล่ะ....
ขอเวลาถอนหายใจ หดหู่เกิ้น :z3:
-
อิพ่อเลี้ยงงงง ชั้นเกลียดดดดดด
:ling1: :ling1:
-
ขอคอมเม้นต์ด้วยเพลงๆนี้
ช่วยด้วย..
ช่วยหนูเถิดหนา
หนูเกิดมาช่างมีกรรม
หนูเป็นเด็ก ตาดำๆ โปรดอย่าทำ
ทารุณ..ทารุณ ...
-
:katai1: รีบมาต่อนะคะ
-
ให้รอนานๆตลกหรอ
??
.
.
.
วิ่งร้องไห้ลงทุ่งนา
-
:ling1: :ling1: จะอ่านต่อๆๆๆๆ อยากรู้ความเสแสร้งของพ่อเลี้ยง
-
บทที่ 7 : นกหน้าโง่
“อ้าว…กานต์” เขายิ้ม “ตื่นแล้วเหรอ”
ตอนนี้ผมกำลังหลับมั้ง ที่เห็นว่าเดินลงมาเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วแล้วก็ดื่มอยู่นี่ล่ะก็นะ ละเมอล้วนๆ
“เมื่อคืนเราหลับปุ๋ย”
ฟังแล้วก็พยายามนึก ไม่รู้ว่าเป็นคนหลับลึกขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ และสาเหตุคงไม่ใช่ใครอื่นไกลนอกจากจะเป็นเพราะเจ้ายาตัวดี
ปกติผมนอนไม่ค่อยหลับ ควรเรียกอย่างไรดี การนอนไม่เหมือนคนสุขภาพดีทั่วๆไป ผมคิดว่าอาจจะเป็นเพราะโรควิตกกังวลจากเหตุการณ์ต่างๆรอบตัวส่งผลให้สมองกลายเป็นผู้พึงระแวงแม้ในยามค่ำคืน ทำให้การพักผ่อนเป็นไปได้ไม่เต็มที่ รู้สึกตัวอยู่แทบตลอดเวลาแม้จะง่วง ซึ่งมันค่อนข้างแย่กับสุขภาพแน่นอนอยู่แล้ว
“ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น พี่เลยอุ้มกานต์ขึ้นไปนอน” น้ำเสียงเอ็นดู แลดูมีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ
ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง?
ผมควรจะร้องไห้เพราะความซาบซึ้งหรือโน้มตัวก้มลงจุมพิตฝ่ามือเขาแทนคำขอบคุณดี
ผมล่ะโคตรเกลียดรอยยิ้มของเขาจริงๆ เสแสร้ง กระหยิ่มกระหย่อง น่ารำคาญ
“หิวหรือเปล่า”
“นิดหน่อยครับ”
“พี่ซื้อโจ๊กมา” เขาพยักพเยิด “ไปนั่งไปเดี๋ยวแกะให้”
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาคงฟัง ก็แค่เหมือน ยิ้มแล้วก็เดินไปหยิบชามก่อนจะทำตามประโยคของตัวเอง
“อาบน้ำหรือยัง”
“อาบแล้วครับ”
จู้จี้ยิ่งกว่าแม่
“ปวดตรงไหนมั้ย”
“ครับ?…ไม่…หมายถึงอะไร”
“พี่หมายถึงที่นอนน่ะ นอนสบายหรือเปล่า ปวดหลังมั้ย” อีกฝ่ายรีบไขข้อสงสัย
“ครับ สบายดีครับ”
เขาวางชามบนโต๊ะ มือแตะไหล่ผมเบาๆ ยิ้มแล้วเดินไปเปิดทีวีก่อนจะกลับมานั่งลงข้างๆ
ผมเหรอ อ่า ถ้าหมายถึงผม ผมทำได้เพียงเดินไปนั่งตามคำสั่งของเขาแค่นั้น อย่าทำอะไรให้มันมากมายซับซ้อนไปกว่านี้เลย เดี๋ยวจะปวดหัวกันเปล่าๆ
มันเป็นเช้าที่แสนปวดหัว
ผมไม่แน่ใจว่าขณะหลับตัวผมเองอาจจะแอบไปสร้างวีรกรรมในแดนฝันเฟื่องไว้สักที่ คงเป็นอย่างนั้น ไม่แปลกหากกลายเป็นว่าตื่นมาผมพบว่าตัวเองใช้เวลากับเรื่องอันมีสาระไปครึ่งค่อนวัน จึงทำให้เวลาในโลกสากลสำหรับผมเหลือแค่ครึ่งวันเช่นกัน ความจริงที่พูดมาทั้งหมดผมแค่อยากบอกคุณว่าวันนี้ผมตื่นสาย
ก็ยังดีที่ไม่ใช่วันที่มีเรียน
ผมให้ความสำคัญกับเรื่องนี้นะ เพราะเท่าที่ดูมันเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าผู้คนจะมองเราว่าดี ส่วนใหญ่สังคมจะปรามาสไว้ก่อนอยู่แล้วว่าใครเก่งมักเป็นคนดีน่ะนะ เขาเป็นเด็กเรียนเก่งนะจะทำแบบนั้นได้ยังไง ตลก เธอล้อเล่นหรือเปล่า เขาเรียนเก่งนะจะจ้างคนไปทำร้ายคนอื่นได้ยังไง เขาอย่างนั้นเขาอย่างนี้ รู้ไหมประโยคนี้มันหลุดออกมาจากปากผู้ให้ความรู้คนหนึ่งที่ผมได้พบเจอ ฟังแล้วผมขำแทบเกือบลืมหายใจ
ก็อย่างว่าตรรกะโง่ๆแนวนี้มีอยู่ถมไป แต่คือ มันก็ไม่ทั้งหมดน่ะนะ อย่างน้อยถ้าผมมีความรู้และโดยเฉพาะใบการันตีว่าผมมีมันจริงๆช่องทางการมีชีวิตอยู่น่าจะมากขึ้นมานิดหน่อย
เวลาเหยียบหัวคนอื่นเพื่อก้าวข้าม
ผมก็แค่อยากลองทำดูบ้างคงจะสนุกไม่น้อยเหมือนกัน
“แล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี้มีความสุขหรือเปล่า”
มันเป็นการยกมุมปากครั้งแรกของผมสำหรับเขาในบทสนทนา
“กานต์ใช่มั้ย?”
แน่นอนว่าอีกอย่างผมไม่ได้มีแค่สังคมครอบครัวสังคมเดียว
ถึงจะไม่ค่อยอยากจะมีสักสังคมเลยก็เถอะ
โรงเรียน
“ใช่”
“อาจารย์ให้มาตามไปคุยเรื่องทุน หลังหมดคาบ”
“อาฮะ ขอบคุณ”
เด็กเก่ง เด็กเก เด็กหลังห้อง เด็กเส้น เด็กพ่อแม่มีตังค์ ลูกรักลูกชัง นู่นนี่นั่น สารพัดการแบ่งแยก ความจริงมันอาจไม่ได้แย่ลงไปกว่านี้ถ้าหากพวกบุคลากรเลิกลำเอียง บ่อยครั้ง ผมเห็นพวกเอ่อ จะเรียกยังไงดี จะพูดว่าอาจารย์ก็คงไม่เต็มปาก ในฐานะทางโรงเรียน ใช่ ผู้ให้ความรู้ แต่ในทางกลับกันความเคารพที่มีให้เรียกได้ว่าต่ำกว่าศูนย์
ผมกำลังจะกลายไอ้เด็กอกตัญญูหรือเปล่านะ โธ่ ด้วยความเคารพ บุคลาการดีๆก็มี แต่นั่นเป็นยิ่งกว่าตำนาน
ทุกคนมีความดีเลวต่างกัน
ผมล่ะแปลกใจถ้าหากนกตัวนึงกลับถูกด่าว่าโง่เง่าเพียงเพราะมันว่ายน้ำไม่ได้
แต่พวกเขาไม่คิดอย่างนั้นหรอก คุณต้องหัวเราะให้เสร็จก่อนจะไปคุยกับเขานะ มันโคตรขำเลยผมบอกตรงๆ คุณก็รู้ว่าผมเป็นพวกเส้นตื้น
พอนกว่ายน้ำไม่ได้ มันก็จะจมอยู่กับคำว่ากล่าว หาคุณค่าของตัวเองไม่เจอ ซึมเศร้าหงอยเหงากระทั่งลืมไปว่าความต้องการแท้จริงของมันคืออะไร
แทนที่จะได้โบยบิน ท้องฟ้าใสๆรอมันอยู่ทุกวัน
แต่มันกลับต้องกลายเป็นนกพิการจมปลักกับคำว่าโง่
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อะไรน่ะเหรอ ไม่รู้สิ อ่านแล้วก็ลองใช้สมองไตร่ตรองดูเอาเอง ผมคงไม่กล้าไปยัดเยียดอะไรให้พวกคุณหรอก ได้โปรด ผมไม่อาจเอื้อมเลยจริงๆ บอกแล้วนี่มันแหล่งรวมตรรกะวิบัติ
“สามโมงนะ อาจารย์บอก”
ถ้าถามว่ามีเพื่อนไหม มีสิ มี มันเป็นเรื่องปกติของเด็กเรียนเก่งที่มักจะถูกตราให้เป็นหัวโจทย์สำหรับคนในห้องไว้คอยลอกการบ้าน ต้นฉบับอะไรแบบนั้นนั่นแหละ
หรือเปลี่ยนเป็นถามว่าเพื่อนแบบไหน เพื่อนร่วมโลก เพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมโรงเรียน เพื่อนกิน แน่นอนอีกครั้งว่าผมมีอยู่แล้ว
“เออ…กานต์”
ยังไม่ทันได้ก้าวขาหลายก้าว ก็หันกลับมา
เธอ
ชื่ออะไรนะ เหมือนจะเคยเห็นหน้า แค่นั้น แค่เหมือน แต่ไม่รู้ได้จักสนิทชิดเชื้อ รุ่นเดียวกันหรือเปล่า ก็ถ้าไม่มีสรรพนามอื่นขึ้นหน้าตอนเรียกเมื่อกี๊ก็คงอย่างนั้น
ผู้หญิง
น่ารักไหม โอ้ น่ารักสิ ผมยาวผูกโบว์
ดูยังไงก็น่ารัก
แววตาสั่นไหว ไม่หยุดนิ่ง ไม่กล้าสบ สีหน้าท่าทางเหมือนกำลังแฝงความกังวล แต่ความเขินอายยังปิดไม่มิดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว ยังไงซะก็ดูเหมาะสมกับเพศกับวัยและพฤติกรรมดี
ในทางกลับกัน วัยที่เริ่มสนใจเพศตรงข้าม อารมณ์ทางเพศ ความต้องการในการสืบพันธุ์มันช่างเป็นเรื่องปกติ
“เพื่อนฝากมาให้”
วางกล่องขนมกับกุหลาบสีแดงลงบนโต๊ะก่อนจะเดินฉับออกไปอย่างรวดเร็วต่างจากตอนที่เดินเข้ามาลิบลับ
“แหม ไอ้กานต์ เสน่ห์แรงนะมึง”
และเสียงโหยหวนรอบกายก็ไม่ได้เข้าหูเท่าที่ควร
“เรียนเป็นไงกานต์”
“ก็ดีครับ”
“ตั้งใจเรียน จะได้เข้ามหาลัยดีๆ”
แล้วถ้าเข้ามหาลัยไม่ดี ผมจะกลายเป็นอมนุษย์ไปเลยหรือเปล่า
ยัดเยียดกันจัง
ไม่สิไม่ นั่นเรียกว่าความหวังดี ขออภัยที่ผมตีความผิดไป
เขายิ้ม ยกมือข้างนึงลูบหัวผมเบาๆก่อนจะกลับไปวางไว้บนพวงมาลัยรถ
แม่ยังไม่กลับ ไม่มีวี่แววในเร็ววัน
ย้ำอยู่กับที่ ไร้พัฒนาการ ก็เหมาะสมดี
เธอคงคิดถึงผมน่าดูขณะที่อยู่ต่างสถานที่ ผมไม่รู้ว่าอีกนานไหม แต่แม่บอกว่าอยากให้เรื่องจบไม่ยืดเยื้อจึงขออยู่ทำธุระให้เสร็จไปแค่รอบเดียว ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาหลายครั้งให้วุ่นวาย โอเค ผมน้อมรับในการตัดสินใจของเธอ ความจริงมันก็เป็นอย่างนั้นเรื่อยมาเพราะผมไม่เคยเถียงหรือขัดเธอสักแอ่ะ
“แล้วนั่นอะไร”
“ขนม…แล้วก็ดอกไม้ครับ”
“เดี๋ยวกลับไปอย่าลืมเอาไปใส่แจกันในห้องรับแขกล่ะ จะได้ไม่เฉา ว่าแต่ใครให้มาเหรอครับ”
“เพื่อนครับ”
“เพื่อนผู้หญิง?”
เขาเลิกคิ้ว ดูแปลกใจแต่ก็ไม่แปลกใจ ผมอธิบายไม่ถูกแฮะ อารมณ์ประมาณว่าไม่แปลกใจหากผมจะมีเพื่อนผู้หญิงแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้อยู่ดี
“ครับ”
“เพื่อนหรือแฟน” เขาพูดเสียงหยอกเย้าเหมือนจะล้อเลียน แล้วไง คนมันหน้าตาดี จะได้แล้วผิดตรงไหน
“เพื่อนครับ”
“แน่เหรอ โตเป็นหนุ่มหล่อแบบนี้ พี่เชื่อดีมั้ย”
“เพื่อนจริงๆครับ” ผมย้ำอีกครั้ง ตัดความรำคาญโดยการหันหน้าออกไปทางกระจกรถอีกฝั่ง ผมไม่คิดว่าการต้องมานั่งโต้เถียงกับเขาด้วยเรื่องพรรค์นี้จะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมานอกจากเสียพลังงาน
“เพื่อนก็ดีแล้วครับ”
เขาหัวเราะเบาๆอย่างไม่จริงจังนัก
“ตอนนี้เรายังเรียนอยู่ อย่าเพิ่งไปทำอะไรไร้สาระแบบนั้นเลย เดี๋ยวจะพาเสียการเรียนกันเปล่าๆ เด็กสมัยนี้โตเร็ว ยับยั้งชั่งใจไม่เป็น พอมีปัญหาขึ้นมาก็เดือดร้อนพ่อแม่”
เขาสั่งสอนออกมาเป็นชุดราวกับตั้งโปรแกรมไว้แล้วอย่างนั้นล่ะ ฟังแล้วรู้สึกผิดเป็นทวี
“เมื่อไม่กี่วันก่อนพี่ก็เจอเด็กมัธยมนั่งกันตามริมฟุตบาทเป็นคู่ๆ ตรงสวนสาธารณะบ้างก็มี ดึกๆดื่นๆมานั่งพลอดรักกัน เห็นแล้วถอนหายใจเลย สงสารพ่อแม่จริงๆที่มีลูกอย่างนี้”
น้ำเสียงเขานุ่มเป็นโทนที่ฟังแล้วสบายใจที่สุด ทว่าในหัวผมได้ยินประโยคสุดท้ายชัดเจนเกินไปไหมนะ หรือเป็นเพราะสมองดันตอกย้ำสนใจในคำพูดไม่เท่ากัน อะไรแบบนั้น บลาๆ
พ่อกับแม่ของผมเข้าข่ายไปเต็มๆเลยหรือเปล่า พวกเขาได้กันก่อนวัยอันควรเสียด้วยสิ
นี่ผมมีพ่อแม่เป็นพลเมืองไม่ดีในสังคมมานานแล้วเหรอนี่ ช่างน่าอับอายเสียจริงๆ ผมควรจะปาดคอตายด้วยความรับไม่ได้ดีไหมนะ แบบว่า นั่นจะทำให้ผมขายขี้หน้าเพื่อนๆขายขี้หน้าสังคม
แล้ววัยไหนถึงเรียกว่าควร
ก็คงเป็นวัยที่เรียนจบแล้ว หาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว ไม่ต้องพึ่งพาผู้อื่น ไม่ต้องเกาะพ่อแม่หรือครอบครัว หรือจริงๆผมว่าถ้าคุณเรียนอยู่และทำงานไปด้วยแต่จะมีลูกมันก็ไม่ผิด ถ้าหากคุณแบ่งเวลาไหวและรับกับสภาพสังคมดีเลิศอย่างที่นี่ได้ พวกเขาจะมองคุณเหมือนตัวประหลาด เอาเถอะ ต้องเข้าใจว่าคนพวกนี้เขาเป็นคนดีมากๆ และการได้ดูถูกคนเลวๆอย่างนี้มันเป็นเรื่องที่โคตรบันเทิง
แม่ประสบพบเจอยิ่งกว่าที่เขาพูดมา เขาจะรู้บ้างหรือเปล่า ณ ส่วนนี้ผมคิดว่าเขาคงไม่รู้ ผมเองก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายในความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ รู้แค่ว่าแม่เลี้ยงผมมา และเขาเองก็ให้เงินผมเพื่อใช้ชีวิตอยู่ที่ดีขึ้นแค่นั้น
“เห็นแล้วพี่นึกถึงกานต์คนแรก เป็นห่วงจริงๆ ถึงเราจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ก็อดห่วงไม่ได้”
สีหน้า รอยยิ้ม น้ำเสียง อาจไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม แต่นี่เรียกว่าเป็นการดักทางไว้แล้วก่อนหรือเปล่าก็ไม่อาจทราบ
เด็กสมัยนี้ขาดความยับยั้งเหรอ ไม่รู้สิ สมัยก่อนวัฒนธรรมนิยมอะไรนะที่รีบจับลูกให้แต่งงานตั้งแต่ยังไม่สิบห้า โทษที ผมลืมชื่อเมืองไปแล้ว ว่างๆจะเปิดหนังสือหาอ่านดูว่านั่นคือที่ไหนน่ะนะ
ความเสื่อมทรามมันมีมานานฝั่งรากลึกยิ่งกว่าโคนเสาเข็มของตึกใหญ่ ขาดแค่การกระจายในวงกว้างๆ
อย่าหลับตาขณะพูดจะได้ไหม
นกหน้าโง่นี่มันก็หน้าโง่เสียจริงๆ
“แล้วถ้าผมจะมีแฟน ผมมีได้ตอนไหนเหรอครับ”
ค่อนข้างบ้ามากเมื่อผมเป็นฝ่ายถามกลับ แต่ความไม่แน่นอนมันเกิดขึ้นได้เสมอ
รอยยิ้ม นั่นแหละ มันเป็นมุกเดิมๆ เพื่อให้เขาได้มีเวลาถ่วงคิด
“ถ้ากานต์จะมีแฟนเหรอ อืม เรียนจบก่อนดีมั้ย แต่พี่ก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะ กานต์อย่าเพิ่งเข้าใจไปอย่างนั้น ถ้ากานต์พร้อมและคิดว่ากานต์แบ่งเวลาเป็น มันไม่ผิดหรอกครับถ้ากานต์จะมี”
เขาหันมา
“หรือกานต์มีแฟนจริงๆครับ?” และเขาทำเหมือนว่าคำถามนั้นเป็นการกลั่นแกล้ง บันเทิงใจ
“เปล่าครับ ถามเฉยๆ”
“ครับ พี่เชื่อ” ยกมือมาโยกหัวผมเบาๆ “พี่ดีใจนะครับที่กานต์เป็นเด็กดี…”
น้ำเสียงนุ่มนวล
“แม่เขาถึงได้รักกานต์มาก”
กุหลาบเฉาลงมาบ้าง
แต่ก็ยังสวยอยู่ดี
อีกอย่างวันรุ่งขึ้น
ดอกไม้ซึ่งควรคู่กับแจกัน เหตุใดมันถึงได้มาอยู่ในถังขยะเร็วขนาดนั้น
ผมก็ดันลืมถามหาเหตุผลไปซะแล้ว
TBC
[26/09/2557]
-
หือ??? พ่อเลี้ยงทิ้งกุหลาบหรอ??
เวลาอ่านเรื่องนี้ทีไรรู้สึกเหมือนโลกนี้ไม่มีใครที่ไว้ใจได้เลย
-
เอาตรงๆ เรื่องนี้จบแฮปปี้ป่าวหว่า?
-
พ่อเลี้ยงทิ้งกุหลาบหรอ? :hao4:
-
จะรักกันไหมเนี่ย
-
o13 o13 o13 :hao7: :pig4: :pig4:
-
อุ้ยยยย ไม่รู้ว่าตอนอยู่ในรถพ่อเลี้ยงเขายิ้มจริงๆหรือเปล่า น่ากลัวๆ
-
หึงละซี่คุณพ่อเลี้ยง :z1:
-
'คนแก่ขี้หึง' คำจำกัดความของตอนนี้ละม้างงงง...หึหึหึหึ
-
จิ้มม
-
สร้างรอยยิ้มไว้รอเฉือนสินะ สินะ สินะ
-
ชักสับสน ในความสัมพันธ์จองพ่อเลี้ยงกับกานต์
-
นิยายตลกขบขันจริงๆ อ่านแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก
กานต์มองโลกในแง่ร้ายมาก แต่มันก็จริงอย่างว่า
ชอบเรื่องนี้ ชอบภาษา ชอบการบรรยาย
รอติดตามเรื่อยๆนะคะ ^^
-
อยากอ่านตอนต่อไปสุดๆอ่ะ
-
ทำไมกานต์ถึงตั้งคำถามต่อทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้คะ?
-
ทำไมกานต์ถึงตั้งคำถามต่อทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้คะ?
แล้วทำไมคุณถึงตั้งคำถามกับผมครับ///กานต์ตอบ
หลบTeenเจ้าของเม้นต์~~~~~
-
สภาพครอบครัวเราส่วนหนึ่งคล้ายๆกานต์ค่ะ พ่อแม่แยกทาง อยู่กับแม่
แม่แต่งงานใหม่ เราก็วางตัวเป็นคนนอกคล้ายๆกานต์
แต่พ่อเลี้ยงไม่เคยยุ่งกับเราแค่นั้นเอง555
ณ ตอนนั้นเราก็ช่างตั้งคำถามแบบกานต์นี่แหละค่ะ
สู้ๆค่ะ
-
พูดซะยืดยาว ก็แค่หึงเด็กละว่ะ หึ
-
ผู้หญิงนี่ก็แปลก แค่หน้าตาดีก็เผลอชอบละ ต้องลองมาเจอมันตัวๆ อาจจะเข็ดกับน้องกานตืไปเลย5555
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบกานต์อ่ะ น้อยคนจะคิดแบบนี้นะ สัจธรรมของสังคม ทุกคนจะเห็นดีเห็นงามไปหมดเมื่อบางสิ่งเอื้อประโยชน์ให้ตัวเอง หรือไม่ก็เมื่อมีความรู้สึกว่ามันมีส่วนให้ได้ยกตัวเองให้สูงกว่าคนอื่น สังคมนี้น่าขำนะ ว่าไหม 555+
-
:m28: :m28: :m28:
-
จ่ะพ่อหนุ่มโลกสีหม่น ไม่รู้เล๊ยยยยยว่าทำไมดอกไม้ไปอยู่ในถังขยะ
-
เป็นเด็กดีนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินไอติม
-
พ่อเลี้ยง [ตอแหล] จัง
-
พ่อเลี้ยงนี่นิสัยโคตรโสมมเลย กานต์ก็อธิบายซะแบบว่าโลกนี้แบบยอดแย่ ยิ่งกว่าอยู่ในกองอาจมซะอีก
แต่ชอบนิสัยกานต์นะ มองโลกในแง่ความจริง ไม่โลกสวย รวยทรัพย์ เบาปัญญา :katai2-1:
แต่จริงๆนิยายเรื่องนี้ตลกนะ ตลกบริโภคไง :a3:
-
ที่คิดไว้นะ พ่อเลี้ยงอาจจะชอบกานต์มาก่อนเลยมาแต่งงานกับแม่กานต์ก็ได้ เพราะกานต์เองก็ไม่เคยสนใจว่าจะเจอใครหรือจำใครอยู่แล้วด้วย ดีไม่ดีที่แม่ไม่อยู่จะรู้เห็นเป็นใจกับพ่อเลี้ยงรึป่าว อยากให้เรื่องนี้จบแบบแฮปๆนะ ไม่งั้นคงเป็นนิยายขวางโลกสุดๆแน่นอน
-
ความสุขของกานต์คืออะไร?
อะไรคือความสุขของกานต์?
-
อืม 'นกหน้าโง่ผู้ซึ่งว่ายน้ำไม่เป็น' ประโยคนี้น่าคิด
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
-
กานต์ยังไม่โดนพ่อเลี้ยงเปิดซิงเหรอ เป็นห่วงจริงๆกับการไม่พูดและไม่ปฏิเสธของกานต์
:m20:
-
แหม่ จั่วหัวว่า นิยายตลกขบขัน ทำเอาฮาซะ ขำกริบเลยเนอะคุณเนอะ 555
ชอบๆ อ่านสนุก เขียนออกมาได้ฝรั่งๆดี ตลกร้ายจัดๆ นึกถึงตอนดูซีรี่ส์เรื่อง Dead Like Me
ชอบบทกานต์ ไม่โลกสวย ช่างประชดประชัน(ในใจ) ขี้ระแวง, อีหนูจอร์เจียในเรื่องที่ว่าก็อาการนี้
แต่เด็กก็คือเด็ก ถึงจะเก๋าพอตัว ...ยังไงก็ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ใหญ่สายมารยาอยู่ดี เหอๆๆๆๆ //ตามอ่านอยู่นะคะ
ปล. หวังว่าจะมีพระเอกตัวจริงสายแข็ง ออกมาแฉและเขี่ยพ่อเลี้ยงปากหวานต่ำตมคนนี้ทิ้ง มอมยาแล้วค่อยๆตอดนี่ไม่น่าพิศมัยให้รักเท่าไหร่ กามจัดอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้นะ ชอบกานต์ ดูอินดี้ดี
-
พ่อเลี้ยงนี่... ถ้าอ่านจากมุมมองของชายคนนี้บ้างบางทีเราอาจจะได้เจอบทความโรคจิตรึเปล่านะ ดีไม่ดีที่แต่งงานกับแม่ของกานต์ เพราะอยากกินตับเด็กรึเปล่าเนี่ย?
-
ทุกอย่าง ยังไม่เริ่ม อะ หรือเริ่มตอนไหนแต่ยังไม่รู้ ที ปวด หมองตึบๆ :katai1: :katai1:
-
บทที่ 8 : วัตถุทางเพศ
ความจริง ผมก็พอจะรู้นะว่าตัวเองหน้าตาดี
ฟังดูน่าหมั่นไส้ ผมก็ว่างั้น ไม่เถียง ดูน่ารำคาญไปบ้างแต่คงต้องยอมรับว่าสังคมให้ที่ยืนกับภาพลักษณ์ภายนอกมากกว่าข้างในซึ่งมันช่างเป็นเรื่องปกติ
ผมยังชอบเลย มองของสวยๆงามๆ อย่างไรมันก็จรรโลงตาจรรโลงใจกว่าสิ่งอื่นใดอยู่แล้วเว้นแต่เงิน
“กานต์”
และผมอดภูมิใจไม่ได้ทุกครั้งที่รู้สึกว่าสามารถใช้สิ่งนี้หาผลประโยชน์เข้าตัวเองได้ง่ายๆ มันง่ายมากที่จะได้ โอกาสเอาเปรียบคนอื่นหรือแม้แต่คนอื่นหลงโง่เองเพื่อยอมให้เอาเปรียบ
“ไง”
ผมว่าเธอกำลังติดผม ไม่แปลกเท่าไหร่
“ขนมเพื่อนเธออร่อยดีนะ”
แก้มเธอเหมือนจะกำลังร้อน ริมฝีปากกัดลงเพื่อพยายามปิดรอยยิ้ม
ช่วงเริ่มต้นในความสัมพันธ์ ดูน่าเบื่อ แต่ก็ไม่ทั้งหมด ผมไม่ค่อยเข้าใจในการเข้าหาผู้หญิงนัก อย่าว่าแต่เพศนี้เลย แค่มนุษย์ปกติผมว่าผมก็ยังสับสนอยู่เล็กๆว่าจะทำตัวยังไงให้กลมกลืนกับพวกเขาดี การใช้ชีวิตมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ
แค่คิดยังปวดหัว
เธอ
เธอน่าจะชื่อสา ถ้าไม่จำผิดเห็นว่าเธอบอกแบบนั้นน่ะนะ หลายวันมานี้ผมเริ่มจำหน้าเธอขึ้นได้บ้างเพราะรู้สึกว่าการวนเวียนพบเจอจะบ่อยขึ้นอยู่พอสมควร
ปกติผมไม่ค่อยทักทายใคร อีกอย่างผมไม่จำเป็นต้อง เรียกว่าไงดี สานสัมพันธ์กับผู้คนรอบข้างเหตุเพราะว่าผมอยู่คนเดียวได้ การเรียนไม่ได้ย่ำแย่ลงเพียงเพราะไม่มีเพื่อนหรอก ผมรู้จุดในข้อนี้เมื่อผมเองก็ไม่ได้โง่ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปประจบคนนู้นคนนี้ให้วุ่นวาย หรือเรียกอีกอย่าง
ผมโง่น้อยกว่าพวกเขา จึงไม่จำเป็นเลยถ้าจะต้องไปเอาความโง่ยิ่งกว่าเข้ามาเพิ่มภาระให้ตัวเอง
“กานต์ยังไม่หายอีกเหรอ”
“รู้ด้วยเหรอว่าเราเป็นอะไร”
“ก็ ก็เห็นช่วงนึงใส่ผ้าปิดจมูกมา”
เธอลากเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงข้าม พอมีเพิ่มมาอีกหนึ่ง โต๊ะเรียนเลยดูเล็กไปหน่อย เธอช่างช่างสังเกต เพราะเราอยู่คนละห้อง เรียนคนละสาย ถึงจะไม่ค่อยสนใจแต่พอเดาได้ว่าห้องเรียนเรียกได้ว่าห่างกันคนละชั้น
“แล้วยาอะไรเหรอ”
“ยาแก้หวัด ช่างมัน หายแล้ว ขี้เกียจกิน”
ยิ่งกินยิ่งติด
ค่อนข้างเป็นภัยกับจิตใจร่วมไปถึงร่างกายอยู่พอสมควร
“วันเสาร์ไปดูหนังกันมั้ย”
เธอเอ่ยชวน ท่าทางเหมือนพยายามทำตัวให้ปกติแต่คงกลบไม่มิด เธอเขิน ดูยังไงก็คงต้องบอกว่าความประหม่ายังไม่หมดไป
ผู้หญิงนี่
ความน่ารักกับน่ารำคาญ สูสีกันน่าดูเลยนะ
แต่คงต้องให้อภัยเพราะหน้าตาเธอไม่ได้แย่มาก
กระโปรงสั้น ก็น่าจะสั้นอยู่ ไม่เคยสังเกตเหมือนกัน เหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อยนี่ถือว่าสั้นหรือยัง?
อะไรก็ช่าง ให้อภัยอีกครั้ง เพราะว่าขาเธอสวย
แน่นอนว่าต้องมีบ้างล่ะที่ผมอาจจะสนใจในเรื่องเพศ จะไปดัดจริตแหกปากต่อต้านว่าไม่ได้ชอบเรื่องแบบนี้ก็คงไม่ได้
ตอแหลจะตาย ผมฝืนไม่ลง
“ไม่แน่ใจว่าจะไปได้หรือเปล่า”
“ทำไมล่ะ?”
“เราต้องขอผู้ปกครองก่อน”
ผมเป็นเด็กดี ผมบอกแล้ว ปรบมือสิให้ตาย คุณรออะไรกัน
“ไปเหอะนะ ไปกันหลายคน พวกนั้นก็ไป”
เธอน่าจะหมายถึงเพื่อนไม่ในห้องก็ห้องอื่น พูดเสียงออดอ้อนเหมือนแกล้งกันขำๆ ก็ดูงี่เง่าดี ไม่สิ ผมหมายถึง ง่องแง่ง มันเขียนยังไงวะ เออ ช่างเหอะ
มองผิวเผินก็พอทราบได้ว่าเธอไม่ใช่เด็กตั้งใจเรียนอะไร แต่ถ้าพูดถึงเรื่องอื่นถือว่าเธอใช้ได้ จากประสบการณ์และการสังเกตประเมินเธอไว้ชั่วคราว เพราะยังไงซะหากไม่ได้รู้จักสนิทกันจริงๆคงเป็นเรื่องน่าเกลียดไปหน่อยหากตัดสินคนอื่นด้วยจุดยืนของตัวเอง
แต่บางที ไม่สิ บ่อยเลยล่ะ ที่ผมก็ตัดสินอะไรสักอย่างด้วยอคติและความคิดส่วนบุคคลโดยไม่สนเสียงรอบข้าง
ถ้าจะให้ฟังผมฟังอยู่แล้ว ผมรับรู้หลายมุมมอง แน่นอนว่าผมรับรู้ แต่ผมเองก็สนใจแค่ผม นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ตกตะกอนอยู่ในความคิด
แม่โทรมาเป็นระยะ แต่บางอาทิตย์ก็หายจ่อมจนผมกระวนกระวายใจ เธอจะแพ้คดีหรือเปล่าหรืออะไรเทือกๆนั่นซึ่งส่งผลให้ทรัพย์สินถูกถ่ายโอนไปหาใครสักคนที่ไม่ใช่เธอ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมเสียใจแย่เลยนะ ได้โปรด อย่างน้อยพลาดทำผมผุดเกิดขึ้นมาแล้วก็ขอดีๆให้กันสักอย่าง
แต่ช่างเหอะ เพราะผมไม่ได้มีความรู้อะไรเกี่ยวกับพวกนั้น ไม่ ผมไม่รู้แม้แต่นิดเดียว
“ไปหลายคนเหรอ”
เธอพยักหน้า
ผมไม่แน่ใจเท่าที่ควรว่าการตอบตกลงจะเป็นผลยังไง ดีเลว หรือว่ามากกว่านั้น เอาเข้าจริงผมยังไม่เคยไปเที่ยวอะไรทำนองนี้เลยสักครั้ง หรืออาจเคย แต่มันนานแล้วตั้งแต่เด็กๆ ช่วงที่แม่ยังพอมีแรงไหว แบบว่าเด็กมากจนคิดไม่ถึงว่าเด็กตัวแค่นั้นมันจำอะไรได้
“วุ่นวาย”
และคงน่าสนุกเกินกว่าผมจะเข้าถึง ไปแล้วมีแต่จะพาให้งานกร่อย เธอหน้าเจื่อนลง แหงล่ะ เป็นคนแบกหน้ามาชวนนี่ ความรู้สึกดร็อปลงไปก็ไม่แปลก
อีกอย่าง แน่นอนว่าตัวปัญหาใหญ่เลยคือเขา
ให้ทำไง กลับบ้านไปแล้วบอกว่าขออนุญาตออกไปเผชิญโลกภายนอกสักครู่จะเป็นไรไหม
เป็นสิ เป็นแหงๆ
รอยยิ้ม
โผล่เข้ามาในหัวผมเต็มๆ แบบว่าวิ่งชนสมองเสียงดังโครม เผลอหลุดขำจนคนอื่นอาจมองว่าบ้าได้เลย เขาคงยิ้ม ใช่แล้ว ยิ้มแล้วก็ยิ้ม น้ำเสียงนุ่มทุ้มเริ่มกล่อมเกลา พูดนั่นพูดนี่ ถามซอกแซก เบี่ยงประเด็นยกตัวอย่างเปรียบเทียบ ก็อย่างว่า การจะให้เด็กไม่มีหัวนอนปลายตีนที่ไหนก็ไม่รู้มาผลาญเงินเขาโดยการกระทำอันไร้ราสะมันคงเป็นเรื่องยาก
ลูกก็ใช่ว่าจะในไส้
กระนั้นผมเชื่อว่าอาจไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงินมากนักเหมือนอย่างพ่อ บอกแล้วพ่อไม่มีอะไรเทียบเขาได้ โดยเฉพาะเรื่องนี้ เขาดีแต่ใช้แต่ไม่เคยรักษาหรือหามา เอาแต่เกาะชายกระโปรงแม่ไปวันๆ นั่นแหละ เขาเลย
แต่ถ้าพูดถึงคุณพ่อคนใหม่
จะว่าไปผมก็ยังไม่เคยออกห่างหรืออยู่นอกสายตาเขาสักนิด เว้นแต่ตอนมาโรงเรียน เพราะทันทีที่ก้าวขาออกนอกรั้ว ผมก็เห็นรถเขาเข้ามาจอดรอหิ้วตัวเด็กกลับบ้านแทบจะทันที เป็นการเซอร์วิสที่ดีที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน แลดูอบอุ่นน้ำใสซึมขอบตา
ค่อนข้างเป็นเรื่องยาก ผมนั่งเท้าคางอยู่กับความคิด สายตาเหม่อมองผ่านทุกสิ่ง แต่ทุกสิ่งอาจไม่คิดว่าสายตานั้นเลยผ่าน เธอประหม่า บางทีก็เหมือนจะทำตัวไม่ถูก ดูเกร็งและไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย
“เฮ้”
อีกฝ่ายกระพริบตา ร่างกายสะดุ้งขึ้นนิดหน่อย คิ้วที่ถูกแต่งเติมเลิกสูงรอคำถามจากริมฝีปาก
“ทำไมเราไม่ไปกันสองคน”
การพูดคุยสำเร็จไปด้วยดีในระดับหนึ่ง
ผมเองก็ภูมิใจกับมันไม่น้อย
เอาเข้าจริงผมเผลอมองหน้าอกเธอไปหลายรอบอยู่เหมือนกันในระหว่างบทสนทนายามคาบว่างเมื่ออาจารย์ไม่เข้า ไม่รู้ว่าเธอขาดความระมัดระวังหรือว่าเสื้อมันตัวเล็กลง เธอโตขึ้น หรือเพราะความจงใจ แต่ผมกลับมองว่าเธอกำลังมีพฤติกรรมให้ความสนใจในเพศตรงข้ามเข้าอย่างจัง
“กานต์กลับไง”
“อ่า”
เหมือนติดชะงัก นั่นสิ ผมไม่เคยต้องมาตอบคำถามนี้หรือคิดว่าต้องตอบมาก่อนเลยจริงๆ
“มีคนมารับ”
พูดถึง หรือยังไม่ต้องพูดถึง รถคันคุ้นตาจอดรออยู่ก่อนแล้ว
เธอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ยังไม่ทันได้ร่ำลา เสียงแตรรถก็ดังขึ้นโหวกเหวกอย่างไม่เกรงอกเกรงใจชาวบ้าน
เฮ้ย นี่มันเขตสาธารณะนะ ถึงจะไร้ยางอายอย่างน้อยก็ช่วยเห็นใจผมตอนกำลังจะต้องไปขึ้นรถคุณได้ไหม
“ไปนะ…บาย”
รถเคลื่อนตัวออกไม่ค่อยนุ่มนวลอย่างที่เคยเป็น ต้นเหตุเพราะคนขับมันกำลังบ้า
ตลอดทางเงียบ ผมไม่แน่ใจว่าวันนี้เขาอารมณ์เสียอะไรมา มีปัญหาที่ทำงาน ถูกกิ๊กสักคนตบ (ผมพูดไปงั้นไม่รู้หรอกว่าเขามีหรือเปล่าแต่ถ้ามีก็คงไม่แปลก)
หรือจะบลาๆ แต่ช่างหัวเขาสิ
น่ารำคาญ
ผมโคตรเกลียดกับการที่ต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนอื่นเมื่อคนคนนั้นรู้สึกว่ากำลังหาทางปลดปล่อยโดยอีกฝ่ายซึ่งด้อยกว่า
มันไม่แปลกหรอก
เมื่อคุณอารมณ์เสีย เมื่อคุณรู้สึกพ่ายแพ้และด้อยค่า ซึ่งไม่แปลกเลยเมื่อสายตาจะมองหาสิ่งที่ต่ำต้อยกว่าเพื่อเปรียบเทียบเรียกความรู้สึกพองในใจให้กลับมา
นึกภาพง่ายๆ มีคนคนหนึ่ง เขาเป็นผู้ชาย มีเมียซึ่งค่อยอยู่ดูแลบ้าน แถมสวยด้วยนะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก
สมมติวันนี้เขากลับมาบ้านด้วยอารมณ์บูดบึ้งเหตุเพราะก่อนหน้านั้นเจ้านายด่าเขาไว้เสียยับเยิน ไม่แปลกถ้าหากภรรยาแสนดีที่เคยบอกรักเธอทุกวี่วัน วันนี้เขาจึงอาจจะงดบอกรักเธอไปสักครั้ง และหากเลวร้ายไปกว่า เธออาจทำอะไรขวางหูขวางตาเขาไปซะหมด เสียงตวาด กริยาท่าทางอันซึ่งไม่เป็นมิตรแถมยังทำร้ายจิตใจ แน่นอนว่าเขาทำมันออกมาแล้ว
ที่เขากล้าทำหรือพลั้งเผลอคงเป็นเพราะว่าเธอยังต้องพึ่งพาเขา ต้องแบมือขอเงินจากเขา เขาเหนือกว่าเห็นๆ แค่นี้ก็พอจะเข้าใจได้ ก็ถ้าลองเป็นเจ้านายเขาสิ เขาจะกล้าเหรอ กล้าไหม เปอร์เซ็นต์ที่จะเกิดช่างน้อยนิด
ฉะนั้น
ผมไม่อาจทราบได้ว่าผมได้ไปทำพฤติกรรมใดที่ขวางหูขวางตาเขา
มันจึงไม่ผิดถ้าผมจะไม่ขอโทษ
“กานต์”
ถึงบ้าน ขึ้นห้อง นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะทำหากเขาไม่ขัด
“เด็กผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าที่ให้ดอกไม้กานต์”
“ครับ”
“ไหนบอกว่าไม่ได้คบกัน กานต์โกหกพี่เหรอครับ”
“ครับ ไม่ ไม่ได้คบ”
“กานต์มานี่ก่อน”
เขาเดินไปนั่งที่โซฟา คำสั่งถูกส่งมาแล้วนี่ ทำไงดี ก็ไปนั่งสิให้ตาย
“…ดูยังไงเธอก็ไม่ใช่เด็กดี”
เขายิ้มเหมือนกำลังเอ็นดู ไม่ได้แสดงอาการเกรี้ยวกราด แค่ลักษณะออกแนวผู้ใหญ่ใจดีแถมอบอุ่นอีกต่างหาก
แต่แค่นี้เขาก็ก้าวก่ายผมมากพอแล้ว
แล้วอย่างไหนที่เรียกว่าดี เขายังไม่ทันได้คุยกับเธอด้วยซ้ำ ใช่ ผมยอมรับว่าผมก็คิดแบบเขาว่าเธออาจจะไม่ใช่เด็กดี แต่นั่นก็ไมได้หมายความว่าความไม่ดีของเธอจะส่งผลกระทบผมหรือมากกว่านั้น ณ เวลานี้
ผมเงียบ มองเขาเฉยๆ แทบจะไม่แสดงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ แค่กำลังคิด คิดว่าเขาต้องการอะไรกันแน่
ผมโง่ แบบว่าโงมากๆนะอยากให้เข้าใจ
“ถึงพี่จะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่พี่เป็นห่วงกานต์”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหาย”
“พี่รู้ แต่แม่เขาฝากกานต์ไว้กับพี่ มันคงไม่ดีถ้ากานต์คบเพื่อนไม่ดี เธออาจจะพากานต์ไปทำเรื่องไม่ดีก็ได้”
นิ้วทั้งสิบประสานเข้าด้วยกันขณะพูด ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเคยอ่านหนังสือเจอว่าคนที่กำลังมีท่าทางแบบนี้แปลว่าเขาค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง เหนือกว่า ประมาณนั้น
เอาเข้าจริงผมมองมือเขามากกว่าหน้าเขาอีก
“รู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ดีครับ”
เขาถอนหายใจแต่ก็ยังยิ้ม
ไม่ยิ้มได้ยังไง นั่นซิกเนเจอร์เขาเลยนะ
“กานต์…ดูเธอแต่งตัวสิ”
ผมพอจะเข้าใจวัฒนธรรมแต่ละบ้านแตกต่างกัน ก็เพิ่งเคยจะได้ฟังคำดุด่านุ่มทุ้มน่าฟังอย่างนี้
“วันเสาร์นี้ผมขอไปข้างนอกได้หรือเปล่า” เป็นการกระทำที่โง่หากมาบอกในเวลาแบบนี้ด้วยแล้ว แต่ช่างปะไร ผมว่ามันน่าสนุกออก
“ไปไหนครับ”
“ไปดูหนัง”
“กับใคร”
“สา”
พอเอ่ยชื่อเธอ เหมือนเขารอยยิ้มเขาจะแปลกไป แปลกแบบว่าแปลก แปลกกว่านั้นคือการที่เด็กผู้ชายอย่างผมผู้ซึ่งอีกไม่กี่ปีกำลังจะพ้นความเป็นผู้เยาว์ ทำไมกลับต้องมานั่งโดนไต่สวนเหมือนเด็กมอสามหนีออกจากบ้านเพราะติดผู้หญิง
โอเค ใช่ แม้เรื่องที่ผมกับเขากำลังสนทนาอยู่เป็นเรื่องผู้หญิงก็เถอะ
ผมไม่ได้ติดสัตว์สักหน่อย อย่าทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่โตจะได้ไหม
“ไปยังไง ที่ไหน”
“นั่งรถเมล์…ห้าง”
“กานต์ขึ้นรถเมล์เป็นเหรอ”
“เป็นครับ”
จริงๆก็ยังไม่เคย แต่ลองดูไม่เห็นจะเสียหาย เมื่อก่อนผมเดินไปโรงเรียน มันไม่ไกลจากกันมาก แล้วหน้าตาอย่างผมคงไม่ได้ชอบออกไปไหนมาไหนเท่าไหร่หรอก
“พี่ไม่อนุญาต”
ให้ตายเหอะ ผมเข้าใจว่าบางทีสังคมประเพณีมันต่างกันนะ ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ แต่ก็ยังอดอึ้งไม่หาย
“พี่เพิ่งพูดไปหยกๆ ว่าไม่อยากให้กานต์ยุ่งกับเธอ แต่กานต์กลับมาขอพี่ไปเถลไถล”
เวลาคนเราโกรธ อารมณ์จะอัดแน่นอยู่ข้างใน อึดอัดแทบบ้า นั่นแหละคือสิ่งที่กำลังดำเนิน แล้วยิ่งไม่ได้รับการปลดปล่อย มันจะสะสมจนตัวหอบโยน เหมือนกำลังจะระเบิดเข้าให้ได้ แต่ดีอย่าง ที่ผมมีทักษะด้านเก็บอารมณ์สูงหน่อย ต้องขอบคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงดูผมมาอย่างดีน่ะนะ
ค่อนข้างน่าดีใจที่ได้รับการเอาใจใส่ขนาดนี้ ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดี อ๋อ เหรอ
“สัญญากับพี่ได้หรือเปล่า ว่าจะไม่ยุ่งกับเธอ”
ผมไม่กล้าเถียงผู้ใหญ่หรอก คุณก็รู้
“ผมไปอาบน้ำนะครับ”
มันน่าขำ
ที่เขาพยายามจะบิดเบือนความคิด โอเค มันฟังขึ้นอยู่สำหรับเหตุผล ผมเข้าใจว่าเขาคงหวังดีไม่อยากผมเดินออกนอกลู่นอกทางที่เขาขีดไว้ หากมองจากการแต่งกาย เธอดูแรดจริง แต่มันก็ไม่ได้ตัดสินได้ทั้งหมดว่าเธอจะเลว
และเธอจะเป็นยังไงก็ช่างผมไม่สน ผมสนแค่ว่าเขาพยายามเข้ามาจับสมองผมเปลี่ยนรูปเปลี่ยนร่างของมันตามที่เขาต้องการ ซึ่งไม่ใช่เรื่องน่าพิสมัยเลย เพราะผมเกลียดยิ่งกว่าเกลียด
ฝ่ามือเปิดฝักบัว ไล่สิ่งรบกวนจากตัวเอง
น่าหงุดหงิด บางทีถ้าการต่อยกำแพงอาจสามารถลดบรรเทาอาการอัดแน่นในอกนี้ได้ผมคงทำไปแล้ว คงได้อยู่ แต่ความเจ็บปวดจะเข้ามาแทน ผมไม่อยากกินยาแก้อักเสพสักเท่าไหร่
เล็บครูดไปตามผิวกาย
มีเรื่องน่าขำกว่านั้น
ความจริงไม่เหนือความคาดการณ์ผมสักนิด ผมคิดว่ายังไงมันต้องมีเรื่องเซอร์ไพรส์ผมแน่ๆ แต่แค่ไม่รู้ว่าอะไร
และเหนือกว่าตรงที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้
เสียงน้ำไหล อาจดังเกินกว่าผมจะได้ยินผู้บุรุก จะเรียกอย่างนั้นคงไม่ได้อีกเพราะว่านี่ไม่ใช่บ้านผม
ผมไม่ได้ยินแม้แต่เสียงไขกุญแจ เสียงเปิดประตู การย่ำเท้า หรือใดๆในขณะนั้น
รู้ตัวอีกทีคือการที่มีอีกกายเข้ามาซ้อนหลังตัวเอง
เหมือนถูกบดให้อยู่ในการควบคุม ผมเพิ่งรู้ตัวว่าควรกินนมและออกกำลังกายให้เยอะกว่านี้ก็ตอนนี้นี่แหละ
น่าขยะแขยงไม่น้อยเมื่อใบหน้าอื่นเข้ามาใกล้และยุ่งกับคอผมมากเกินไป
“…กานต์…”
และแรงกอดรัด
หากมากกว่านั้นก็คงพอที่จะหักกระดูกผมได้เลย
TBC
[28/09/2557]
-
อะไรค้า อะไรกัน ต่อด่วนค่า!!!! :oni2: :oni2:
-
พ่อเลี้ยงจะทำอะไรกานต์
หวายยยย รอๆๆๆๆ
:hao7:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เห็นชื่อเรื่องนึกว่าจะมีการ ควักๆล้วงๆ กันซะอีก
ชื่อเรื่องก็ตั้งซะ แหม
แต่ว่า พ่อเลี้ยงกานต์นี่มันชื่ออะไรนะ :m28:
-
ค้างงงงงงงงง น้องกานต์โดนรุกแล้วว :hao6:
-
:hao6: โฮะๆๆๆ
-
:angry2: ตัดฉับแบบนี้พี่ไม่ยอม!!!! :katai1:
-
จุดไต้ตำตอแหะ
พ่อเลี่ยงคะ น้องขอแนะ
ถ้าพ่อต้องการน้องจริงๆไปจีบตั้งแต่แรกไม่ดีกว่าหรือคะ
มาทนกินแม่น้องทำม๊ายยยยยย
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ต่อด่วนค่ะ
-
กรี๊ดดดด อะไรยังไง
อิพ่อเลี้ยงงง จะทำไรกานต์ อย่าทำเป๋็นเล่นๆนะ
รอคอยตอนต่อไป
-
ขำๆ
กานค์เป็นมาโซล่ะมั้งนี่
-
ปิ๊งป่อง! ความหึงเป็นเหตุ อาจเสียตัวได้ เพราะหึงตาลายชั่วขณะ :z1:
-
:freeze: ตัดได้โหดร้ายมากกกก มาต่อไวๆเด้ออ
-
กรี๊ดดดดดดด :ling1:ค้าง
-
เตงงงงงงงงงงง
อินังพ่อเลี้ยงจะทำอะไรน้องกานต์ของเค้า
ก็ขอให้ทำเร็วๆนะจ๊ะ เดี๋ยวคุณแม่กลับมาละจะอดเอาน้าาาาาาาาาาาาาาา
:katai2-1: :katai2-1: :hao7: :hao7:
-
สนุกมากกกกกกกกกกก
เรื่องนี้อ่านไปแล้วลุ้นตลอด!
-
ออกแนวจิตๆไหม
-
สวัสดีค่ะไรท์เตอร์ เราเคยตอบกรัตู้ไรท์บ้างรึยังนะ แต่เราบอกเลยค่ะว่าเราเป็นแฟนนิยายของไรท์ (ประเภทอ่ายแล้วไม่เม้น 55555) วันนี้ได้ฤกษ์งามยามดีสมัครเข้าเล้า คิดดูขนาดชื่อเรายังมีแรงบันดาลใจในการตั้งจากชื่อของไรท์เลยอ่ะ (นี่โครตนับถือเลย)
เอาเป็นว่า รอตอนต่อไปค่ะ (มาแค่นี้แหละ ก่อนหน้านี้ที่พูดไปไม่มีไรมาก อยากบอกเฉยๆ :P)
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า o13
-
ยังไงกันเนี่ยมาต่อโดยเร็ว
ณ บัดนาว
ค้างงงงงงงงงงงง
:a5:
-
เอิ่มมม แดกจุดล้านตัว
-
มีเค้าว่าเรื่องนี้ต้อง bad endding แน่เลยค่ะคุณ :hao5:
-
เหวยยยย
ฉวยโอกาสชัดๆ
ออกไปไกลๆกานต์เลยนะ :a5:
-
ยังไงเนี่ย ยังไงต่อ
-
เอิ่ม...เริ่มรับอิพ่อเลี่้ยงไม่ได้แระ คราวก่อนลักหลับ คราวนี้ใช้กำลัง แมร่งงงง ตีเข่ามันเลย :z6:
-
:-[ :-[
มาต่อเร็วๆน๊าาาา
-
กานต์เอ๋ยยยยยยยยยยยยยย
อิพ่อเลี้ยงมันโมโหแกก็รู้ ยังจะขอออกข้างนอก
จะพูดไงดี นี้แกแอบอ่อยอิพ่อเลี้ยงปะ?
ส่วนอิพ่อเลี้ยง.... โรคจิต น่าแขยงมาก
-
อืม ทำไมรู้สึกว่าน้องกานต์ก็ท้าทายพ่อเลี้ยงอ่ะ
หรือคิดไปเอง ส่วนอิพ่อเลี้ยงเข้ามาแบบนี้น้องคงไม่รอดมือ
-
:mew1: :mew1:
-
สนุกมากเลย
ขอติดตาม
พ่อเลี้ยงจะงาบลูกเลี้ยงแย๊ว
-
ชอบกานต์ก็ตรงอารมณ์ดิบๆนี่ล่ะ
-
นั่นไงๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4: ลายมันออกแล้วววววววว อิเลวววว :ling1: คือแบบ...ไม่รู้จะว่ายังไงจริงๆ สงสารก็สงสารกานต์ แต่นางก็ท้าทายอ่ะ
-
เอิ่มมมมม คุณพ่อ(พี่)เลี้ยงเริ่มแสดงธาตุแท้.....
ที่แท้ก็ไอหื่นดีๆนี่เองงงงงง :laugh: :haun4:
-
ไม่อยากให้แบดเอ็นเลยอยากให้กานเจอคนดีดี
ไม่ใช่ไอ้พ่อเลี้ยงเส็งเคร็งนี่ :hao5:
-
กรี๊ดดดอิพ่อเลี้ยงงงง :beat:
-
ลายออกสินะคุณพ่อเลี้ยง
-
ขอยาวววววววกว่านี้ได้มั้ยยยยยยย 5555555
-
อิพ่อเลี้ยงนี่มันน่านัก :z6: :z6: :beat: :beat:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกขยะแขยงแทนกานต์จริงๆ
-
:z3: :z3: ค้างงงงงงงง แอร๊ยยยยยย
-
ถ้ากานต์ยอม อิพ่อเลี้ยงง่ายๆ :m31:
ก็คงจะดูโง่ๆ เพราะว่าไม่ใช่ว่ากานต์ไม่รู้ตัว ว่าอิพ่อเลี้ยงคิดและจะกระทำสิ่งใด
หวังว่ากานต์คงไม่เป็นแบบ มีความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด นะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ตลกจริงๆค่ะ ตลกร้ายซะด้วย
ไม่ค่อยเจอนิยายironicที่อ่านแล้วอินตามเยอะเท่าไหร่เพราะบางเรื่องใช้คำวนๆจนน่ารำคาญแต่เรื่องนี้อ่านได้แบบไม่สะดุดดีค่ะ อ่านตอนแรกๆคิดว่ากานต์มองโลกในแง่ร้ายไปซะทุกเรื่องแต่ไปๆมาๆพ่อเลี้ยงก็...นะ สมควร สงสัยว่าถ้าแม่รู้เรื่องจะเป็นยังไง จะเข้าข้างกานต์หรือพ่อเลี้ยง ดูรักมาก
รอติดตามค่ะ
-
นิยายเรื่องนี้มันตลกขบขันสมกับที่จั่วหัวไว้จริงๆค่ะ..
ขำค้างกันเลยทีเดียว ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงพ่อเลี้ยงดรียกเบา กานต์.. อารมณ์แบบ.. พ่อเลี้ยง ผีมากกกกก ไม่วันใดวันหนึ่ง เสียตัวแน่นอนค่ะ...
ปอลอแรก ชอบมาก ติดตามค่ะ
ปอลอหลัง อ่านไปอ่านมา นึกหน้ากานต์เป็นอินาโฮะ a/z ถ้าคนเขียนเคยดูนะคะ
-
นายเอกมองโลกในแง่ร้ายมาก ทัศนคติต่อสิ่งรอบตัวค่อนข้างเลวร้ายและติดลบ แม้กระทั่งต่อแม่เองก็ตาม
การบรรยายในมุมมองของนายเอก ทำให้รู้สึกเหมือนนายเอกมีอาการทางจิต ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า
... อ่านแล้วก็ลุ้นว่าจะจบอย่างไร ....
ปล. เรื่องยาที่พ่อเลี้ยงให้กิน คงไม่มีอะไรแอบแฝงใช่หรือเปล่า อ่านแล้วเหมือนนายเอกโดนวางยาเลย
-
โด่วววววว ตัดฉับ!!! ได้ขัดใจแม่มาก :ling1: :ling1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ตลกมากค่ะพี่ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รีบมาอัพต่อเลยนะคะ
-
พ่อเลี้ยงออกลายแล้ว
-
โอยยย กุเพลีย...
ขอบคุณค๊าบบบ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
ตั้งแต่อ่านนิยายมา นี่เป็นเรื่องแรกที่ถูกใจไม่พอ ไม่สามารถคาดเดาเหตุการณ์ได้อีก เพราะมันเป็นอะไรที่มีโอกาศจะเกิดและไม่เกิดเท่ากัน
โอ๊ยยยยยยยยยย คุณพ่อเลี้ยงคิดจะทำอะไรเนี่ย ลักหลับลูกเลี้ยงไปกี่รอบแล้ว หลอนนะเนี่ย
-
อ่านแล้วชอบมากๆคะ อ่านแล้วรู้สึกว่ามันน่าติดตาม ภาษาที่ใช้ก็ยิ่งทำให้เรื่องน่าสนใจ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่ามันเข้ากับคำว่า [นิยายตลกขบขัน] บางทีอ่านไปหัวเราะไปจริงๆนะคะ
-
มายังจ๊ะ
-
มารอๆๆ :katai5:
-
:ling2: :mew2: เข้ามารอทุกวัน :mew2:
-
อยากจะเฟี่ยง!!!*เม้าส์
ทำม๊ายยยยย ไอ้หื่นนนนน
บีบไข่เลยลูกอย่าให้มันได้ลงมือ เอาให้สูญพันธุ์ไปเลย !! :m31: :m31: :m31:
ยังคงแดกดันกันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย o13
:กอด1: :กอด1:
*เขวี้ยง ขออภัยเพื่อการออกเสียงคนแก่ที่ได้อรรถรส :laugh5:
-
รอฉันรอเธออยู่ อ่านหนังสือสอบไม่รู้เรื่องเพราะคาใจนะ
#โบย
-
:katai3:
-
น้องกานต์ โดนลอบทำร้าย จากข้างหลัง เสียวแทน :a5:
-
ชอบน้องกานต์จังเลย
อีพ่อเลี้ยงสยองดีจริงๆ
แต่ก็ชอบนะ ให้อารมณ์เอสดี :hao6:
-
อีคุณพ่ออออ แกทำอารายยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
เฮ้ลโล่วววววววววววววววววว เว อาร์ ยู
ไอ มิส ยู มั๊กๆ
-
รอ ร๊อ รอ คืออยากรู้ตอนต่อไปมากๆ ค่ะ :hao3:
-
หวีดร้องงงง
ค้างนะจ๊ะๆ
-
ชอบความคิดกานต์ มันให้อารมณ์แบบ
เอิ่มมม... โรคจิตๆเหรอทำนองนั๊นมั๊ง เหมือนอาการเริ่มแรกของโรคจิตอะ ความคิดซับซ้อน เก็บอาการเก่ง ไม่พูดไม่จา ถูกกระทำ (ไม่ว่าจะในเรื่องอะไรก็ตามแต่มักจะเป็นคนถูกกระทำตลอด) ดูเก็บกดอะ อ่านแล้วมันหน่วงๆดี
ชอบนะมันแบบ คนเขียนเขียนซะเราเข้าไปในจิตใจคนที่เข้าใจยากแบบกานต์ได้เลยอะ อธิบายไม่ค่อยถูกแต่ที่รู้ๆ ชอบกานต์มาก
และก็เกลียดอีพ่อเลี้ยงหลายหน้ามากเหมือนกัน น่าโบกให้กระโหลกแตกมาก
-
พ่อเลี้ยงนางเอากานต์ไปแช่แข็งละม้างงงงงงงงงงง
-
อ่านแล้วขำ (ไม่ออก) เลยทีเดียว แอบสงสารกานต์ ชีวิตคงกดดันมาก แบบอึดอัดแทน
อยากกรี๊ดระบายๆๆ :hao7: คนเราเก็บกดได้ขนาดนี้เชียวหรอ :z3:
-
:katai5:
-
คือ...อ่านแล้วแบบ รู้สึกได้เลยว่าการคิดของกานต์เหมือนกับเรา เหมือนมากๆ เป็นการคิดในแง่ลบกับทุกสิ่งอย่างที่จะส่งผลกระทบกับตัวเรา บางทีก็ไม่อยากเป็นคนที่คิดแบบนี้ แต่พอเห็นการกระทำของคนอื่นสมองก็จะคิดหาเหตุผลในแง่ลบมาตัดสินการกระทำนั้น แต่ในด้านการแสดงออกรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะเป็นอะไรที่ดูไร้ค่ามากในความคิดแค่นี้ก็ใช้ปกปิดความคิดแง่ลบได้แล้ว (อธิบายยากจัง) รอติดตามต่อไปค่ะ
-
ชอบกานต์ เห็นนิ่งๆนี่คิดเพียบนะคะ
แต่ตอนท้ายคืออะไรรรร ค้างค่ะค้าง
รอนะคะ ><
-
เธอไปอยู่ที่ไหนนน
กลับที่ด้สยหมาย ชั้นรอเธออยู่ รอเธอมาอัพต่ออยู่ตรงนี้~~~
-
คิดถึงแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว
-
นานนนน :katai4:
-
ขอบคุณครับ อยากอ่านต่อแระ :katai2-1:
-
:katai5: :katai5:
-
ไม่เปลี่ยนหัวแต่บทใหม่ไม่มาอ่าาาาาา :katai1:
-
รออออ :hao5:
-
:ling1: งื้อรออยู่น้าาาาาาาา :ling1:
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
บทที่9อยู่ไหน
จะลงแดงแล้วเว้ยเฮ้ย :ling1: :katai1:
-
ปูเสื่อ
-
เห็นเปลี่ยนหัวใหม่ บทที่9 แล้วตอนใหม่ล่ะค่ะ :hao5:
-
อ้าว นึกว่าตอนใหม่มาแล้ว
-
มานั่งรอค่ะ
-
รอร๊อรอ~
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: ไหนว่าตอนที่ 9 :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: รอมานานมากค่ะ :katai1:
-
หืมมมม T_T
-
:a5:
-
รอค่ารอ
-
ขุ่นพี่ค่ะ อย่ามาแต่ชื่อได้มั้ยค่ะ 5555 (รีบกดเข้ามาดูอย่างรวดเร็วปรากฏว่า...) คือไม่ใช่อะไรค่ะ ชะนีมโนไปไกลแปดล้านโลกแล้วค่ะ 55
-
ทำไมมันมาแค่ instrumental ทำไมไม่ใส่เนื้อร้อง โอ๊ย เห็นชื่อตอนนี่จินตนาการไปไกลแล้วว ฮือ :heaven :heaven :heaven
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อร๊ายย มาแต่ชื่อก็ฟินแล้ว
-
เนื้อเรื่องมายังค่ะ? เห็นใจคนรอหน่อยเน้อ
-
พึ่งเข้ามาอ่านค้างเลยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
ท่าทางต้องมโนไปก่อน
-
ดีใจ นึกว่าอัพตอนใหม่ :serius2:
-
อ่านไปแล้วแบบ..เฮ้ย นายเอกมองโลกในแง่ร้ายมาก คือทุกคนในความคิดนี่เสแสร้ง ไม่จริงใจ ดำเนินชีวิตตามบรรทัดฐานทางสังคม มากกว่าความรู้สึก มุมมองประมาณว่าไร้ความรักความผูกพัน มีแต่ผลประโยชน์ล้วนๆ เหอๆ
รูสึกอึดอัดกับมุมมองแบบนี้ แต่ก็ชอบนะ เหมือนในบางความคิดมันสื่ออะไรออกมาได้หลายอย่าง ทั้งอะไรเป็นเหตุและผลให้กานต์มีความคิดแบบนี้ เสียดสีสังคมเล็กๆ (หรือไม่เล็ก)
แล้วส่วนการถ่ายทอดออกมา กึ่งรังเกียจกึ่งเฉยเมย ขยะแขยงแต่ไม่อาจขัดขืน นี่มันโดนใจมาก (รู้สึกเราจะจิตเอง ฮ่า)
ชอบมาก รออ่านตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
กลับมาลงได้และนะ
รอจนอารมณ์เสียและขอบอก
รู้ไหมเวลาเข้ามาหวังว่าจะได้อ่านแล้วไม่ได้อ่านเนี้ย
มันทำให้เราออกอาการ :katai1:
เอามาลงทีดิรอนานและ
-
คนเขียนแก้ชื่อกระทู้ว่ามีอัพเดท แต่ลืมใส่ตอนใหม่หรือเปล่า หรือโพสแล้วแต่มันผิดพลาดระบบยังไม่ได้โพสให้ แล้วไม่รู้?
รออ่านแต่วันก่อนแล้วเหมือนกันค่ะ ถ้าจะยังไม่เพิ่มตอนใหม่ ก็อย่าพึ่งรีบเปลี่ยนชื่อกระทู้นะจ๊ะ
-
ตามอ่านทันแร้วค่าาาา
:katai5:
-
คุณหลอกดาวววว
-
คือมาแต่ชื่อตอน
เข้ามาร่วมเงิบค่ะ :a5:
-
ไหงมาแต่ชื่อหัวข้อล่ะคะ
จะลงแดงอยู่ร้าววว
:z3: :z3: :z13:
-
:3125: :3125: :3125:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อะไร ยังไง :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่รู้นักเขียนเป็นอะไรกับเรื่องนี้เปล่า
เรื่องอื่นอัพเอาๆไม่รู้กี่รอบ ส่วนเรื่องนี้มาทั้งที่มาแค่ชื่อ
เนื้อเรื่องไม่ยอมมารอมาสองวันเต็มแล้ว
จะว่านักเขียนไม่รู้ก็ไม่น่าใช้เพราะมีคนไปท้วงในเพจแล้ว
ณ จุดนี้บอกตรงๆเสียความรู้สึกและเคืองมากค่ะ
-
บทที่ 9 : ว่าด้วยเรื่องของการสำเร็จความใคร่
ต้องทำความเข้าใจอย่างนึงว่าเซ็กส์เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับสิ่งมีชีวิต
ปฏิเสธไม่ได้หรอก
ผมไม่ขอดัดจริตในเรื่องนี้ว่าตัวเองไม่ได้ต้องการมัน นี่ยิ่งกว่าการโป้ปดครั้งยิ่งใหญ่ ผมกลัวจะตกนรกน่ะ คงน่าหวาดหวั่นไปหน่อยถ้าคนดีๆแบบผมต้องไปอยู่ในที่แบบนั้น แล้วนี่ผมเชื่อเรื่องนรกสวรรค์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน น่าขำเป็นบ้า
พูดก็พูดเถอะ
อาชญากรรมทางเพศ มันคงไม่ได้รู้สึกดีเหมือนในนิยายหรือหนังแผ่นม้วนละไม่กี่บาท ยิ่งกว่าเศษเงิน แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมสิ่งลำค่าขนาดนั้นถึงได้ถูกตีราคาให้ต่ำต้อยนัก
มนุษย์เกิดมาทางนี้
คงเป็นใครสักคนที่เป็นเจ้าของบริษัทที่ชื่อว่าโลกตั้งระบบเอาไว้ว่าทุกชีวิตต้องอยู่รอดเลยบังคับให้พวกเขามีความต้องการเป็นพักๆ
หรือแทบตลอดเวลา
ความรัก ชื่นชอบ พรหมลิขิต เงิน ความผิดพลาด เงี่ยน บลาบลาบลาแล้วก็บลา ซึ่งแล้วแต่จะนิยามให้สวยหรูเพราะท้ายที่สุดแล้วจุดมุ่งหมายมันก็ไม่เห็นจะแตกต่างกันเลย
หรือไม่แน่ หน้าตานักแสดง การจัดช่องไฟ ลีลาท่าทาง เนื้อเรื่องนู่นนี่นั่น อาจจะห่วยแตกเกินไปนิด ถ้าเป็นงั้นราคาจะต่ำเฉียดดินก็ไม่แปลกหรอก ผมพอจะเข้าใจนะ เรื่องอย่างนี้ภาพลักษณ์เป็นสิ่งจำเป็น (และอีกอย่างปัจจุบันแค่เปิดอินเตอร์เน็ตหรือโซเชียลมีเดียก็มีให้สำเร็จความใคร่กันฟรีๆแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องไปไหนไกล)
ก็นะ คนสมัยนี้เขาใจกว้างกันจะตาย
ค่อนข้างแย่นะแบบว่า คุณนึกดูสิ ผมกำลังถูกล่วงเกินโดยบุคคลใกล้ตัว ซึ่งในที่นี้คือผัวแม่ ผัวแม่เลยนะ ถึงจะไม่ใช่สามีคนแรก ทว่าถ้านับตามบรรดาศักดิ์ก็พ่อเลี้ยง จะเป็นยังไงเมื่อผมในเวลาซึ่งเรี่ยวแรงกำลังถดถอย หรือแย่ไปกว่านั้นเขารวบข้อมือผมไว้แถมยังบีบมันราวกับต้องการให้กระดูกสักข้อแตกสลายคาฝ่ามือ
เขาสูงชะมัด แรงเยอะเหลือเชื่อจนผมเองยังตกใจ บางทีอยากจะขอเวลานอกถามเขาดูสักครั้งว่าวันๆแดกอะไรเข้าไปบ้างน่ะ
ผมถูกดันติดกำแพง ผมว่ามันไม่แฟร์เลย ในขณะที่ผมถูกโจมตีโดยไม่ทันได้ตั้งหลักแบบนี้ แย่จริง
ช่างเป็นความกล้าอันบ้าบิ่น
ตัวผมเปียกปอน หยดน้ำซึมตามเสื้อผ้าอีกฝ่าย อย่างที่บอกว่ามันน่าขยะแขยงเมื่อเขาพยายามเบียดตัวเองเข้ามาชิดใกล้ ริมฝีปากพร่ำกระซิบเม้มแน่นตามผิวกาย ลำคอ ทุกส่วนสัมผัส ที่แน่ๆทุกอย่างนั้นกำลังเกิดขึ้นกับผม ส่งผลให้ตัวเกร็งด้วยความรู้สึกซึ่งค่อนข้างยากจะอธิบาย ฝักบัวถูกปิดไปนานแล้ว แต่นานเท่าไหร่อันนี้ผมไม่ทราบหรอกนะ
“กานต์ ไม่เอาน่า…พี่ขอโทษ…”
ถ้อยคำวิงวอนทำผมหลุดขำพรืดใหญ่ ในใจนะ ในใจ ผมหัวเราะในเวลาแบบนี้ต่อหน้าผู้ใหญ่ไม่ได้หรอก เสียมารยาทแย่
น่าแปลก
รู้ไหมผมโกรธผมแค้นจนแทบบ้า แต่การแสดงออกมันช่างตรงกันข้าม ผมรู้ว่าผมนิ่งงันอาจมีแววตื่นตระหนกให้เห็นอยู่บ้างแต่ยังไงมันคงแปลกเกินไปหากเทียบกับปฏิกิริยาของบุคคลอื่นโดยหยิบยกสถานการณ์เช่นนี้
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่ากานต์แบบนั้นเลย”
มีอะไรน่าขบขันน้อยกว่านี้ไหม คงไม่สินะ ทว่าสงสารผมหน่อยเถอะ น้ำเสียงทุ้มพร่าเหมือนจะเลือนหายเข้าไปในหัวคนฟังให้ได้ ความน่าเชื่อถือติดลบยิ่งกว่าลบ ไม่ตั้งใจคือการพลาดพลั้งเผลอไผลในทีแรก แต่ถ้าย้อนกลับไปดูอย่างเขานี่ไม่เรียกว่าไม่ตั้งใจไม่ได้หรอก
“พี่เป็นห่วงกานต์นะ”
โอเค รู้แล้ว ผมซาบซึ้งเป็นหนักหนา
เขาถือว่าเป็นคนดีมากจริงๆอย่างที่บอก อุตส่าห์กระทำพฤติแบบนี้เพื่อขอโทษผม เยี่ยม เยี่ยม
น้ำหน้าอย่างผมหรือจะเชื่อเขาดีไหมนะ เหรอ แม้ในฐานะที่ถูกกดทับอยู่ ใครกันที่บอกว่าควรเชื่อฟังผู้ใหญ่ การเป็นผู้ใหญ่ใช่ว่าจะถูกทั้งหมด ไม่หรอกไม่ พวกเขาแค่เกิดก่อนผม เกิดก่อนแค่นั้นจริงๆ ใช่ว่าวุฒิภาวะจะมากตามเวลาอายุที่เขามี
อีกอย่างต่อให้โง่ที่สุดก็รู้ได้ว่าคำว่าห่วงนั้นในตอนนี้มันเป็นเหมือนมุกตลกสักมุกที่กำลังบอกให้ผมขำตายกันไปข้าง
โหดร้ายนะ ถ้าดันตายเพราะกามค้างขึ้นมาจริงๆ สวรรค์คงหัวเราะเยาะแย่
เรี่ยวแรงที่จับกุมอยู่ไม่เบาเหมือนน้ำเสียงที่กำลังกระซิบข้างหูผมสักนิด
มันคือความย้อนแย้ง
คุณคิดว่าผมควรจะพูดยังไงเพื่อไม่ให้เป็นการให้ตัวเองอยู่ในสภาพย่ำแย่ไปกว่านี้
ไม่รู้สิ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ในเมื่อเขายกมือปิดปากผมไว้ นิ้วเรียวสอดเข้ามา ที่แย่ไปกว่าคือบางอย่างที่ถูกบังคับให้กลืนลงลำคอ ให้ตายแล้วรู้ไหม แม่งขมเป็นบ้า แต่ผมรู้ว่าการใช้กำลังในครอบครัวเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย กระนั้นเถอะ ตรรกะอันบิดเบี้ยวยังมีให้เห็นอยู่ถมเถ บางทีมันก็สร้างความขัดใจให้ผมอยู่ไม่น้อย
แม่อยู่ไหน
ถ้าเธอรู้เธอจะคิดยังไงกันนะ ใบหน้าของเธอตอนที่รู้หรือแม้แต่ความเสียใจที่ถาโถม
แปลกอีกอย่างคือเวลาเรารู้สึกหวาดกลัว อ่อนไหวหรืออ่อนแอ มนุษย์มักเรียกหาผู้ให้กำเนิดหรือสิ่งเหนือธรรมชาติเกินไปกว่านั้น แต่ขอพูดไว้ก่อนว่าผมไม่ได้เรียกหาสิ่งเหล่านี้เพราะเกิดอาการหวาดกลัวหรอก พวกเขาไม่ใช่ที่พึ่งทางใจ ไม่ ไม่ ได้โปรด อย่าเข้าใจผมไปผิดๆ
ผมแค่กำลังนึกถึงผลเสียที่ตามมา ความวุ่นวายเป็นสิ่งที่ผมค่อนไปทางรังเกียจและอยากหลีกเลี่ยง แต่แย่บัดซบที่เหมือนมันจะชื่นชอบผมเป็นอย่างมาก ไปไหนก็ไม่เคยพ้น ไม่เคยเลยจริงๆ
ซ้ำรอย
แผลยังไม่ทันหาย ยังไม่ทันจะเป็นแผลเป็นด้วยซ้ำ ระยำมากเมื่อดันถูกทำให้แผลกลับมาสดกว่าเก่า
แล้วเมื่อไหร่จะหาย
คงไม่ ไม่น่าจะหายง่ายๆ เผลอๆคงได้เป็นแผลพุพอง
เหมือนกำลังเลี่ยงสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจ ช่องว่างบางอย่างที่รู้ดีแต่ก็ไม่เอ่ยถึง เขารู้ ผมรู้ รู้ดี
อาการหน้าด้านยังคงก่อร่างสร้างตัวไม่หยุดหย่อน เขาพยายามจูบผม ให้ผมยอมรับสัมผัสของเขาเอง ไร้ความสั่นเครือ นิ่งจนผมตกใจ (จริงๆผมก็ไม่ได้ตกใจขนาดนั้นหรอก แค่บอกตัวเองให้ตกใจบ้างอะไรบ้าง) เขากอดผมแน่นขึ้น แน่นอนและแน่นอน ผมสู้แรงเขาไม่ได้
ผมอยากจะแสดงออกแบบเด็กๆอย่างเช่น ถ้าคุณทำร้ายผม ผมฟ้องแม่แน่
รู้ไหม คนบางคนหรือบ่อยครั้งพวกเขาก็สรรหาวิธีการสำเร็จความใคร่กันแปลกๆ
ทางกาย ทางใจ ขอแค่แก้อาการขี้เงี่ยนนี่ได้เขาทำกันทั้งนั้น
อยากเป็นคนดีต้องทำไง
โคตรง่าย
แค่ชี้คนอื่นว่าเลว แสงแห่งความบริสุทธิ์เกาะชายกางเกงคุณมาแล้ว สวรรค์เปิดประตูต้อนรับอยู่รำไร ก่อนเข้าไปอย่าลืมหันมาโบกมือให้พวกใจทรามและขอบคุณเขาที่คุณบอกว่าทำตัวเลวระยำจนความดูดีของคุณมันผุดผ่องขึ้นมานะ
แต่ต้องเข้าใจ ต้องเข้าใจ ต้องยอมรับว่าอาการเหล่านี้เป็นสิ่งที่มนุษย์มักรู้สึกมีอารมณ์ร่วมด้วยกันทั้งนั้น
ไม่ได้ดั่งใจต้องทำไง
ด่าไง ประจานไง เอาให้อับอายกันไปข้าง
มันเป็นการสำเร็จความใคร่อย่างนึงที่ผมค่อนข้างชื่นชมอยู่พอสมควร พวกเขาช่างสร้างสรรค์จนผมอดทึ่งไม่ได้ เห็นเขาพูดตามๆกันมาว่าจินตนาการนั้นสำคัญ ตอนแรกผมนึกว่าเขาพูดกันเท่ห์ๆแต่ตอนนี้คิดว่าคงจะจริงอย่างที่เขาว่า
บางครั้งผมยังแอบสับสน ระหว่างอยากจึงทำ กับทำเพราะอยาก สองสิ่งนี้มันจะเหมือนหรือต่างกันแน่ แต่ที่แน่นอนไปกว่านั้นคงไม่มีใครว่างมาตอบหรอก ไร้สาระน่า เอาเวลาไปใช้ชีวิตปลอมๆของคุณเถอะ
พ่อผมขนาดเขาโตจนจะแก่ตายอยู่วันยังค่ำเขายังไม่หลุดพ้นกับเรื่องแบบนี้สักนิด
แต่ในกรณีของผม ผมเลวนะ ผมเลว คุณน่าจะรู้ว่าการด่าพ่อตัวเองเป็นสิ่งที่สังคมค่อนข้างจะรับไม่ได้เพียงเพราะเขาเป็นเจ้าของสเปิร์ม ผมจึงกลายเป็นเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนึงที่กำลังอกตัญญูสร้างความไม่ดีให้ตัวเองรวมไปถึงคนรอบข้าง
ด้วยรัก
ทุกวันนี้ผมไม่ได้ด่าเขาเพราะอยากเป็นคนดีหรอก อย่าพูดเรื่องตลกในสภาวะนี้ได้โปรด
ใช่ ใช่
คิดดู ความคิดที่ว่าต่อให้เลวแค่ไหนแต่ในฐานะที่ดันเป็นน้ำเชื้อของเขา จะโดนกระทำแค่ไหนคุณก็ไม่มีสิทธิ์ไปตั้งคำถาม
เพียงเพราะเป็นไอ้น้ำเชื่อตัวนั้นที่ดันแข็งแรงเกินไปเลยเสือกได้เกิดมา เจ้าของของมันจะทำยังไงกับมันก็ได้
เหี้ย
อีกอย่างผมคงเป็นคนที่สะเพร่าที่สุดเนื่องจากเผลอใจไม่ให้หลุดด่าตรรกะแบบนี้เป็นรอบที่ล้านไม่ได้เลยสักครั้ง
ก็นะ สภาวะโลกอมชมพูแต่ละคนไม่เท่ากัน เฉดสีของผมจึงอาจจะสว่างน้อยไปบ้าง
อีกข้อคือคงต้องขออภัยหากผมหยาบคายเป็นครั้งเป็นคราว ความจริงผมไม่ใช่คนพูดคำหยาบในชีวิตประจำวันนะถ้าคุณพอจะเปิดใจเชื่อ ผู้ใหญ่ชอบบอกว่าเด็กเหลือขอมักจะมีพฤติกรรมแบบนั้น บางทีพวกเขาก็พูดซะเหมือนกับว่าถูกอย่างถูกจัดไว้ให้เป็นกรอบกลุ่มตายตัว แยกสีขาวดำซะชัดเจน เป็นการจัดประเภทบุคคลากรที่โดยรวมไปนะว่าไหม
ผมฟังแล้วได้แต่ขำ
โคตรฮา
แทบท้องคดท้องแข็ง
ผมว่าผมเกลียดพ่อมากเกินพอแล้วนะ แต่ให้ตายเถอะ ดันมีคนเข้ามาท้าชิงตำแหน่งเขาซะได้
ร่างกายถูกยกขึ้น ขาลอยหวือไม่ติดพื้น เขาแทรกตัวเข้ามา แผ่นหลังนาบไปกับกำแพง ผมพยายามขัดขืนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมมันไม่ได้ผลเท่าที่ควร คงต้องพยายามมากกว่านี้ล่ะมั้ง แต่เฮ้ นี่มันเกินขีดจำกัดผมแล้วจริงๆ
เหอะ
เขาก็ไม่ได้ต่างจากสิ่งที่ตัวเองคอยพร่ำกรอกหูผมไว้เลย
สมองผมกำลังถูกควบคุมรวมไปถึงร่างกาย แน่นอนว่ามันคงไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้วในระยะเวลาต่อไปนี้ ผมอาจไม่รับรู้ อาจหลงลืมอะไรบางอย่างในช่วงเช้าของอีกวัน
“ผมจะบอกแม่”
แม่งโคตรงี่เง่า
ความรู้สึกโกรธ เกลียด ขยะแขยง เอ่อล้นขึ้นมาเฉยๆ ไม่สิ เหตุและผลน่ะมีอยู่แล้ว แต่แค่มันกำลังมากขึ้นจนผมตั้งรับไม่ค่อยจะทัน
บางทีพอถึงฤดูผสมพันธ์ สัตว์มันก็ไม่ค่อยเลือกหรอกไม่แปลกถ้าจะมีอาการหน้ามืดตามัว
เขาจูบผมอีกครั้ง
คงไม่ต้องให้บรรยายความรู้สึกหรอกใช่ไหมว่าผมแทบจะสำเร็จความใคร่ด้านขยะทางอารมณ์ขนาดไหน
“กานต์ไม่ทำหรอก”
เสียงนั้นหัวเราะ
“พี่รู้”
ยิ้ม รอยยิ้มเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เป็นคนที่อารมณ์ดีจริงๆขนาดในเวลานี้ยังยิ้มได้นุ่มนวล
กลิ่นของเขาเข้ามามีอิทธิพลกับประสาทรับรู้ของผมมากกว่าเก่า
อ่า นั้นสินะ ผมก็ลืมไปอย่าง
ว่ามนุษย์น่ะ
มันผสมพันธุ์ได้ทุกฤดู
TBC
[15/11/2557]
-
:hao3: :hao3: :hao3: มาแล้ววว
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มาหาพี่ม่ามะ
-
ไม่นะ นุ้งกานต์ของเก๊า :ling1: :ling1:
-
ถ้าเป็นเรื่องจริงคงรับไม่ได้มากๆ
ที่มีอะไรกับสามีแม่ตัวเอง และ
ผู้ชายที่ทำแบบนี้ได้ คงไม่ใช่คนดี
อ่านแล้วเซ็งจิตเลย แต่ก็จะอ่านต่อนะ
เอ้ะ! ยังไง งงตัวเอง :laugh: :laugh:
-
น้องกานต์... งั้นพี่คงไม่ใช่คนดีซักเท่าไร ^^
แต่ว่าอิพ่อเลี้ยง ทำงี้ได้ไง ฮ่วย :m16:
-
:serius2: ฉากผสมพันธุ์หายไปหนายยยยยย
-
:mew5: พ่อเลี้ยงน่ากลัวอะ ดูจิตๆ
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วหายใจติดขัด
คิ้วขมวด ลามไปจนจะอ้วกเลยอะ โอ้กกกกกกกกก
มันแบบ แบบไงดีอะ อธิบายไม่ถูก ตอนที่ผ่านๆมายังพอขำนะ
แต่ตอนนี้รับรู้ได้ถึงความขยะแขยงของกานต์อะ
ถึงแนวคิดกานต์จะประหลาดไปบ้าง แต่ครั้งนี้มันชัดเจน
ชัดจนจะอ้วกอะ มันแขยงพ่อเลี้ยงอะ แหวะะะะะ
แล้วยังไง กานต์ต้องเป็นเมียพ่อเลี้ยงจริงๆใช่ไหม คือคิดว่ายังไงกานต์ก็ไม่รอด
แต่คิดไม่ออกว่าต่อไปจะเป็นไง ใช้ผัวคนเดียวกะแม่ แถมเป็นการข่มขืน
โห่ แค่คิดก็จะอ้วกอีกละอะ
ไป ไปแจ้งตำรวจ
ป.ล.คิดอีกทีถ้ากานต์บอกแม่จริงๆ แม่จะเชื่อกานต์ไหม
ภาพอิพ่อเลี้ยงคนดีนี้ลอยฟุ้งเลย
-
แดกดันกันไปให้สุดฮะ~ เป็นนิยายแดกดันมนุษย์มากถึงมากที่สุด แต่ก็ชอบฮะ สะใจดี
-
มีแต่น้ำไม่มีเนื้อเลยย
-
ซ้ำแผลเก่า...แสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก!!! ออยย.....ลุ้นตอนต่อไปมากค่ะ อยากรู้มาก :katai1:
-
รู้สึกสั้นมาก อยากอ่าน nc จัง ชอบความเยือกเย็นของพ่อเลี้ยงจัง มันดูอบอุ่นและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน มาต่ออีกๆๆๆๆๆ
-
กำลังทำความเข้าใจกับประโยคที่ว่า "เขาแทรกตัวเข้ามา" มันมีความหมายครอบคลุมแค่ไหน :katai5:
-
กานต์ต้องมาเหนือความคาดหมายนะลูก เช่น ตัดให้เป็ดกินไปเลยไรงี้ อย่าเอาไว้ ของเลวๆ :fire:
-
ตอนที่แล้วก็ค้าง มาอ่านตอนนี้ค้างกว่าเดิม
:hao5:
-
อ่านกี่ทีก็ยังขำ แต่อิพ่อเลี้ยงนี่เอาอะไรให้กานต์กินไม่ทราบ ชิ อยากได้จนสั่นแข็งหมดละนั่นน่ะ
-
:z3: :z3: :z3: ไม่รู้ว่าโง่หรืออะไรยังไง บางครั้งก็ตามไม่ทันในการเสียดสีของกานอ่ะ แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้ แหยงตามกานไปเลยอ่ะ :heaven
-
:impress2: ฉากต่อจากนี้ละค่ะ
-
รู้สึกเนื้อเรื่องเหมือนปรัชญาวิชาการยังไงๆก็ไม่รู้ แต่ชอบมาก o13
-
ตอนหน้าจะncใช่ไหมคะ
แบบว่าเราเกลียดอีพ่อเลี้ยงนี่มาก :hao5:
มันคงไม่ใช่พระเอกใช่ไหมคะ
อยากให้พระเอกที่ดีกว่านี้โผล่มาอ่ะคะ
ให้อีพ่อเลี้ยงนี่อิจฉาจนตัวสั่นเลยยิ่งดีค่า :katai2-1:
-
แอบมาม่า(?)
ชอบภาษาในการเขียนของคนแต่งมาก
โดนใจในหลายๆความหมาย
รอๆ ตอนต่อไปจ้าา :katai2-1:
-
:mew4:
-
ติดตามค่าาาาา
-
อ่านแล้วได้บรรยากาศแบบนิยายแปล
ชอบๆๆๆๆๆ แล้วก็ชอบการมองโลกในแง่ร้าย (ตามความเป็นจริง)ของกานต์ด้วย
ปลื้มมากกกกกก
-
:pigha2:
-
o13 o13
เหมือนอ่านนิยายฝรั่งเลย แปลกดีชอบๆ.
น้องกานต์นี่ รู้สึกแปลกๆนะ ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี แต่มันแปลก
หลายอย่างในการกระทำของน้อง
แปลกใจกับความคิดหลายๆอย่างที่วนอยู่ในหัวน้องเค้า
จะเป็นยังไงต่อน้า. :กอด1: :กอด1:
-
:serius2: :angry2: :serius2: :angry2:
-
อ้าวววว ไม่รู้เสร็จไม่เสร็จ รู้แต่ว่า ฉันจินตนาการได้สำเร็จแล้วล่ะจ้าาา ไชโยย :ling2:
ฉากมันขาดหายไป พลีสสสสสส ได้โปรดดดด อยากอ่านจังเบยยย
-
เกลียดพ่อเลี้ยงจังค่ะ โอยน้องกานต์ :ling1:
-
จะเอาแบบนี้ใช่มัย กานต์
ก็ไม่ได้คิดว่าจะกานต์จะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องหรอกนะแต่ง่ายๆดีเนอะ
พ่อเลี้ยงมุงก็จะแข็ง-แรงอะไรหนัก
ได้เป็นเมียน้อยแม่สมใจแน่ๆ
เฮ้อออออออออออออออ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ อินนะ เกลียจอีพ่อเลี้ยงโคตรๆเลยเห็นแก่ตัวหน้าด้านไม่รู้จักพอขี้เห-ี้ยน
55555555555555555 แอบคิดนะ
ตอนจบหักมุม พ่อเลี้ยงเป็นคนดีซะงั้น
-
บางทีก็หมันไส้อิคุณพ่อเลี้ยง
-
:z3:
อร๊ายยยย อยากกู่ร้องให้ก้องโลกา แขยงแทนกานต์ มากกกกก เอาอีพ่อเลี้ยงไปเก็บที!!!
นิดหนึ่ง "โหดร้ายนะถ้าดันตายเพราะ 'กามค้าง' ขึ้นมาจริงๆ สวรรค์คงหัวเราะเยาะแย่"
ตรงนี้ขำกลิ้งเลย คุณอ๊ายอายจะสื่อถึง'กราม'รึเปล่า เพราะถ้า 'กามค้าง' อะไรๆมันคงโด่ค้าง ตายทั้งโด่ๆ 5555 :laugh:
-
พ่อเลี้ยงเอายาอะไรให้กานต์อ่ะ
อย่าบอกว่าเป็นยาปลุกนะ :a5: :fire:
-
จะขัดขืน แต่ก็ไม่ขัดขืน
ไม่กลัว แต่ก็ทำเป็นกลัว
กานต์ประสบผลสำเร็จ ความใคร่
สะใจตัวเองจริงๆ
-
โดนวางยาป่ะ ขอให้รอดนะ :sad11:
-
ตลกนะ.... ให้อารมณ์ แบบ หัวเราะเยาะเย้ยสังคม
ขำนะ แต่บางทีก็เริ่มขำไม่ออก - - มันหน่วงน่ะ
โอยยยย :katai1: :katai4:
-
ประชดประชันเป็นเลิศ
ทั้งชีวิตตัวเอง ทั้งสังคม
คนเขียนเขียนเรื่องนี้เพื่อตอบสนองความคิดของตัวเองใช่ไหม?
อยากกระทืบอีพ่อเลี้ยงมากกกกก เลวได้ใสจริงๆ
หวังว่าแม่ของกานต์ คงกลับมาแบบสวัสดิภาพให้กานต์เขาได้นะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านได้ 3 ตอน
อยากจะกรี้ด ! เสียดสีสังคมได้ดีมาก !
สอบเสร็จแล้วจะมาอ่านต่อ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
ฮู้ววว รอต่อนะคะ !
-
โอ้......ดาร์กมาเต็มมากกกกกก :ling2: :ling2: :L2: :pig4:
-
:angry2: ทำงี้ได้ไง
-
นิยายนี้ไม่ใช่แนวดราม่าแต่มันคือแนวdarkของแท้เลย ทุกอย่างในนิยายเรื่องนี้มันดูมืดไปหมด อ่านแล้วหน่วงทุกตอน
ความคิดของตัวเอกของเรื่องคือติดลบโลกนี้มันโหดร้าย แต่ก็จริงนะโลกนี้มันโหดร้าย
รอรอรอรอ :katai5: :katai5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดแด ตลกจนคิ้วชนกันเลย
-
คนเขียนแต่งเรื่องอะไรบ้างครับ อยากอ่าน
-
บทที่ 10 : นิยายประโลมโลก
“กานต์ ทำไมล่ะ?”
“พอดีว่าเราติดเรียนพิเศษน่ะ”
โทนเสียงเธอเปลี่ยนทันทีหากเทียบกับประโยคแรกในการพูดคุย
แย่จริงๆ กับการปฏิเสธสุภาพสตรีที่น่ารักอย่างนี้ อยากบอกว่าผมปวดใจทุกครั้งที่ต้องทำ
จบแล้ว
ครั้งนี้ผมไม่สามารถไปไหนต่อไหนกับเธอได้ ความจริงผมแอบเสียดาย เธอน่ารักและมีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามอย่างเปิดเผย ง่ายดี ผมหมายถึงเธอเข้ากับคนง่าย เป็นมิตรอะไรเทือกนั่น เพราะผมไม่ค่อยปลื้มกับสิ่งยุ่งยากน่าปวดหัว เจออย่างนี้มีหรือจะไม่คว้าไว้ ทว่ามันสุดวิสัยเกินไปหน่อย
“ไม่โกรธนะ”
ไม่น่าเชื่อ นี่เสียงผม ผมไม่อยากเห็นเธอทำหน้าบึ้งตึง น่ารำคาญออกนะ แค่ผมคนเดียวก็วุ่นวายเกินพอ อย่ามาทำให้อารมณ์ที่เกือบคงเส้นคงวามีรอยยักไปกว่านี้เลยได้โปรด
“อือ ไม่โกรธ ไม่เป็นไร”
ก็ดี เธอน่ารัก ผมบอกแล้ว
“แล้วสาจะไปไง” ผมถามเธอกลับ การปล่อยให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายคุยอยู่ฝ่ายเดียวคงดูแย่ เป็นเพศผู้ที่ไร้เสน่ห์ความน่าคบหาติดลบ
“เราคงไปกับพวกพีแทน”
เพื่อนเธอเยอะดีนะ ว่าแต่พีไหนวะ ช่างเหอะ ผมไม่รู้จัก
อีกอย่าง ใช่ ผมว่าผมชอบเธอโดยเฉพาะรูปร่างและหน้าตา
ได้ก็ดี ไม่ได้ก็เฉยๆ ไม่มีความสำคัญดึงดูดใจเกินกว่าที่จะให้เข้าไปรบราเพื่อแย่งชิงมา ถึงผมจะเป็นสัตว์ที่มีความต้องการในการดำรงเผ่าพันธุ์หรือไม่ก็ตาม แค่เพียงอารมณ์อยากเสพสุขในกามให้ร่างกายรู้สึกดีไปงั้น แต่ผมก็โง่ไม่มากพอที่จะเอาชีวิตไปวุ่นวายกับเรื่องพรรค์นั้นมากหรอก
แค่ชีวิตครอบครัวเดิม พ่อกับแม่ก็มีให้ศึกษาจนเอียนตา
น่าสงสาร
ทุกยุคสมัยภาพลักษณ์ประโลมโลกส่งผลให้สิ่งมีชีวิตต้องดิ้นรนเพื่อเป็นที่สนใจและยอมรับจากผู้คนรอบข้าง ผมว่านั่นเป็นความชอบ รสนิยมส่วนตัวที่ดันสะเออะมาเป็นที่นิยมตรงกันจนกลายเป็นหมู่มาก กระทั่งลามไปถึงการเหยียดสิ่งที่แตกต่างไปจากกรอบของตัวเอง
แล้วไง? พูดทำไม? ได้อะไร?
ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ช่างแม่งเหอะ
แต่มันวนเวียนอยู่ในหัวผมวิ่งไปวิ่งมาเหมือนว่านี้เป็นบ้านมัน ผมจึงหยุดคิดไม่ได้ บางทีอยากควักสมองออกมาล้างเผื่อไอ้ความคิดที่ว่านั่นมันจะหลุดซะบ้าง
การศึกษาผมต่ำต้อยแถมความรู้ยังต่ำตาม จิตใจไม่ต้องพูดถึงหรอก เดี๋ยวน้ำตาจะพลอยไหลไปด้วย ทว่าความคิดส่วนบุคคลมีกฎหมายห้ามไหมว่าห้ามคิดเสียงดังเกินกี่เดซิเบล
และสิ่งที่ผมกำลังคิดมันก็ออกจะสะอาด ไม่ถึงกับโสโครก พอปัดๆออกน่าจะเห็นเป็นสีเทาๆ คงไม่เป็นมลพิษอะไรมากเท่าไหร่ ต้นไม้ไม่ถึงกับต้องสาปพ่อแช่งแม่ผมหรอก อย่าเลย แค่นี้พวกเขาก็ยิ่งกว่าคำสาปเสียเอง
“กานต์ไม่สบายเปล่าเนี่ย? หน้าแดงมาก แดงกว่าผู้หญิงอีก”
“ก็คงงั้น” อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยแต่คงต้องยอมแพ้ให้จิตใจ ขอบตาผมร้อนผ่าว อุณหภูมิในร่างกายขึ้นสูงขัดกับอากาศเย็นๆภายนอก สภาวะไข้หวัดกำลังมาเยือนช่างน่าคิดถึงเสียจริงๆ
เธอจับมือผมเล่น ลูบผ่านรอยช้ำที่ผมบอกไปแล้วตั้งแต่เช้าของการมาโรงเรียนว่ามันเกิดจากการไม่ระมัดระวังของผมเอง แกว่งแขนไปโดนเหล็กอะไรประมาณนั้นแหละ เป็นคำแก้ต่างที่จี้ดี
มือเธอนุ่มดีจังและเล็กกว่ามือผมนิดหน่อย เวลาอยู่อย่างนี้แล้วผมดูยิ่งใหญ่ดีแฮะ
ผมเป็นมนุษย์
เป็นผู้ชาย
มีความรู้สึก ใช่ ผมมีนะ แค้น โลภ โกรธ หลง ผมมีเพียบเชียวแหละ
ไยจึงปฏิเสธเธอ ผมอยากเป็นคนดีมั้ง ตลกน่า แต่ก็คงงั้น ช่วงนี้ผมอารมณ์ดีแล้ว เมื่อกี๊เลย
อาการอยากในเรื่องเพศทำผมเริ่มเขว
บางทีทางเลือกเดินก็น้อยไปหน่อย ผมคงต้องยอมระหว่างในช่วงเวลาอันแสนสั้นทว่ายืดยาวเพื่อบางสิ่งบางอย่างที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่
ถูกผิดไม่มีจริงหรอก เหลวไหล มีแต่ถูกใจไม่ถูกใจของคนตั้งกฎเกณฑ์
เขา
พูดยิ้มๆแล้วก็บอกว่าเลิกยุ่งกับเธอซะ อีเด็กกระหรี่นั่น ดูก็รู้ว่าไม่น่าคบหา
โอ้ แทบช็อกโลก ความจริงเขาไม่พูดแบบนี้เป๊ะๆหรอกนะ ไม่เลยแม้แต่น้อย ผมพูดเองแต่ความหมายก็ไม่ได้ต่าง
หรือแม้แต่เด็กน้อย เด็กน้อยอย่างผมพูดไปใครจะเชื่อ
หรือพูดไปแล้วคนที่ลำบากไม่ใช่ใครเลยนะนอกจากกานต์
“แล้วเย็นนี้กานต์ไปไหนเปล่า หรือรีบกลับบ้าน?”
“วันนี้มีคนมารับ เรากลับบ้านช้าไม่ได้”
“อีกแล้วเหรอ กานต์นี่เด็กดีนะ” เธอหัวเราะ ปากชุ่มชื่นจากการทาลิปสติก ก่อนหน้านี้ผมเห็นเธอทาอยู่ “เรียนก็เก่งแถมยังเป็นเด็กดีกว่าที่เราคิดไว้เยอะเลย”
ผมยกมุมปาก หัวเราะตามเธอแทบไม่ทัน ถือว่าเป็นเสียงขบขันที่แว่วขึ้นมาจากใจ
“ใครๆก็บอกแบบนั้น”
ผมคงกำลังเสียสมดุล สมองไม่รู้จักการแบ่งฝักฝ่าย สุมพรรคพวกแล้วค่อยตีกันสิ รบชนะจึงค่อยกลับมาฆ่ากันเองอีกที จะได้ง่าย
ดูสิ ความคิดตีกันมั่วไปหมด
นี่มันไม่ดีเลย
เวลาเด็กถูกแกล้งควรจะทำอย่างไรเป็นสิ่งแรก
ร้องไห้แล้วก็ฟ้องคนที่เก่งกว่า
“กานต์”
เรื่องเซอร์ไพรส์รอบที่ล้าน
แม่กลับมาแล้ว
เธอกลับมา
ไม่มีการบอกก่อน ไม่มีการโทรหา ผมรู้แค่ว่าหลังเลิกเรียนพอกลับถึงบ้านผมก็ได้เจอเธอเลย ขอเล่าหน่อย ตอนอยู่บนรถผมหลับเป็นตาย ไร้การรบกวน ขอบคุณสวรรค์ล่วงหน้า
แน่นอนว่าเขาเป็นฝ่ายไปรับผม จะใครเสียอีกละ คำสั่งถูกกำชับไว้แน่นหนาว่าให้รอเขาไปรับอย่าได้คิดจะไปไหนมาไหนเองเป็นอันขาด
แม่ทำอาหารอยู่ในครัว พอเดินเข้าไปเมื่อเห็นกัน แม่วางทุกอย่างที่กำลังทำแล้วเข้ามากอดผมเป็นอย่างแรกเมื่อได้เจอ
“อ่านหนังสือดึกใช่มั้ยกานต์ ดูสิ โทรมเชียว พักผ่อนบ้างสิ”
แม่รู้ได้ไง
ผมลืมไปว่าเธอฉลาด
ก็โอเคอยู่ ถือว่าเป็นภาพที่ดีสำหรับแม่ลูกและใช่ มันควรจะเป็นอย่างนั้นน่ะนะสำหรับครอบครัว
ผมรู้สึกว่าการติดต่อสื่อสารเริ่มไม่จำเป็น มีโทรศัพท์ไว้ทำไมถ้าหากแค่โทรมาบอกผมว่ากำลังกลับหรือยังไม่ตายมันดูจะเป็นเรื่องยาก ผมรู้ว่าผมกำลังรู้สึกหงุดหงิด บางครั้งหรือบางคราวผมไม่อยากให้การไม่รู้บางสิ่งมาส่งผลกระทบต่อตัวผมเอง
ผมเป็นห่วงเธอ ผมคิดถึงเธอ
แน่ล่ะ ต้องแบบนั้นอยู่แล้วสิ เธอเป็นแม่ผม เธอจำเป็นต่อผม ในเวลานี้ผมยังต้องการเธอ
แม่ดูไม่เปลี่ยน หมายถึงลักษณะภายนอกไม่ผอมลงหรือสูงขึ้นส่วนข้างในนี่ผมไม่รู้หรอก ช่วงผ่านมาไม่กี่เดือน มนุษย์คงไม่ได้วิวัฒนาเร็วขนาดนั้นผมเข้าใจ ผมยกมือโอบกอดเธอกลับคืน แม่หอมแก้มผมทั้งสองข้าง บทสนทนาเริ่มดำเนินเมื่อเขาเดินตามเข้ามา
ดูรอยยิ้มนั่นสิ และสัมผัสที่ทำเป็นลูบผ่านใบหน้าผมไป เขายิ้มแล้วยีศีรษะผมเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหารเพื่อหยอดคำหวานใส่เธอ
ผมเหมือนมีความต้องการจะสำรอก มันเป็นแค่คำขอเล็กๆที่หวังว่าใครสักคนอาจจะยอมอนุญาต
“ไปไหนครับกานต์ ข้าวจะเสร็จแล้วนะ”
อะไรนะ ไม่เหรอ ไม่ โอเค ไม่ก็ไม่ ผมเลยจำใจต้องเดินไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ผมมองหน้าเขา หรือพูดให้ถูกผมกำลังมองกำแพงที่อยู่ข้างหลังเขา
บางคนก็สำคัญตัวผิดว่ากำลังถูกสนใจแต่เปล่าเลย เขามันก็แค่ตัวเกะกะเส้นทางที่ผมกำลังเหยียบผ่าน
แม่ไม่พูดถึงเรื่องที่ควรจะอธิบาย อย่างเช่นเธอเป็นยังไง สบายดี โอ้ ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องนั้นอีกต่อไปแล้ว เธอหายไปเป็นเดือน ไปทำอะไรกันแน่ ไอ้สมบัติที่ว่านั่นยังอยู่ดีไหม ยังเป็นของเธอไหมและแน่นอนอนาคตมันคือของผม
หรือแม้แต่มันมีจริงไหม
เธอปล่อยให้ผมเผชิญชะตากรรมแสนหรรษา เวียนหัวจนความคิดในสมองแทบตีกลับ แย่หน่อยนะอย่างนั้น ผมคงรับไม่ได้แน่ถ้าตัวเองมีความชมพูๆมากเกินไปอยู่ในซีลีบลัมสักซีก ทุกอย่างที่ผมคิดว่าผมอยากรู้ถูกพับเก็บลงวางใต้ขาโต๊ะ แบบว่า ไอ้อาหารเย็นหน้าโง่นี่กับการดูทีวีมันสำคัญต่อชีวิตน่ะ
เห็นว่าเขาไปรับเธอที่สนามบิน แล้วจากนั้นก็ตัดฉับ เด็กน้อยผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวถูกปิดหูปิดตาตื่นไปเรียน เวลาผ่านไปไวราวกับโกหก แม่มายืนอยู่นี่แล้ว ณ บ้านหลังนี้พร้อมอ้อมกอดอบอุ่น ยิ่งกว่าเวทมนต์ เยี่ยมยอด ชอบเรื่องเซอร์ไพรส์กันหรือไง?
แต่ถามว่าดีไหม ดีสิดี แม่กลับมาแล้วและอย่างน้อย
ผมอาจได้รับการคุ้มครอง
การปล่อยสิ่งเคยมีชีวิตที่อยู่บนจานทิ้งค่อนข้างเป็นเรื่องแย่ อุตส่าห์จำใจตายเพื่อให้ผมได้มีชีวิต กระนั้นเขาเองก็ไม่ควรบังคับให้ผมยัดมันลงไปขนาดนี้ ผมกินข้าวเองได้ ทำไมต้องตักนู่นตักนี่ให้ แล้วไง ผมต้องกินมันให้หมดทั้งๆที่แทบไม่ไหว
เวลาผ่านไปพอๆกับความไร้สาระที่ผ่านหัว ผมอิ่มมากและโคตรอยากนอน
ผมไม่สบาย ผมป่วย ผมยอมรับ อยากได้รับการรักษาโดยการปล่อยให้มันค่อยๆลดลงไปเอง ไม่ต้องกินยาขมๆ ไม่ต้องไปเจอหน้าคุณหมอ ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น
แม่ยิ้ม การพูดคุยดำเนินไปอย่างราบเรียบ ไม่อึดอัด มั้งนะ เห็นเธอมีความสุขดี ผมก็ดีใจ
“แม่ไม่อยู่กานต์ดื้อหรือเปล่า ดื้อกับพี่เขามั้ย” เธอถาม น้ำเสียงล้อเล่นอยู่ถ้าผมไม่ได้มีปัญหาในการฟัง เธอยิ้มมองผมสลับกับเขา ผมอายุเท่าไหร่นะ ใกล้บรรลุนิติตามกฎหมายแล้วใช่ไหม ใกล้แล้วใกล้
“ไม่ดื้อ แถมทำอาหารอร่อยเหมือนแม่ไม่มีผิด” เขายิ้ม พูดคุยตามปกติไม่ต่างจากครอบครัวดีๆปกติ ดูไร้วี่แววแห่งปัญหา
ผมกระตุกปากเบาๆ เธอมองอยู่ นั่นคือสิ่งที่ต้องแสดง
พวกเขาหรือรวมผมคงต้องเรียกว่าพวกเราคุยกันเรื่อยเปื่อย วันนี้เรียนเป็นไงบ้างกานต์ ตั้งใจเรียนนะ ละครเรื่องนั้นสนุกดี คำพูดคำจาพระเอกเน่ายิ่งกว่าน้ำ ดูแล้วเลี่ยนจริงๆ ไม่รู้ว่าผมอยู่ในสังคมเสื่อมโทรมเกินไปหรือเปล่าถึงได้รู้สึกคันคะเยอกับสิ่งที่กำลังถูกถ่ายทอด
กรอกหูกรอกตาทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องจริงมันไม่ใช่
นี่ไง ชัดเลย ครอบครัวในอุดมคติ พ่อแม่ไม่มีปัญหาด้านการเงิน ความมั่นคงในคู่ครอง ลูกน่ารักเรียนดีจบไปมีงานทำ แล้วไงต่อ ถ้าเป็นไปตามวาระและพล็อตเดิมๆแห่งชีวิต ก็คงเป็นว่า เกิดมาเติบโต ศึกษา ทำงาน สืบพันธุ์ ออกลูกยั้วเยี้ย แก่ตัวไป มีคนเลี้ยงไม่ลำบาก รอดูการเติบโตของสิ่งสืบทอดแห่งการเบียดเบียนสัตว์อื่น ดีหน่อยอาจอยู่เห็นการเติบโตอีกรุ่นแล้วค่อยตายอย่างมีความสุขได้ตาหลับ
ยิ่งกว่าฝัน
แต่ใครเล่าจะมีโอกาสได้อยู่แบบนั้น รักยั่งยืนชีวิตชื่นบาน ความไว้เนื้อเชื่อใจมั่นคง ทว่าคนใจร้อนข้ามขั้น ยังไม่ทันจะได้อะไรมากมายเสือกสืบพันธุ์ปล่อยตัวปรสิตออกมาเพ่นพ่านซะแล้ว เลี้ยงได้ก็ดีไป เลี้ยงไม่ได้แล้วไง ทิ้งไง โคตรง่าย
“ผมขึ้นแล้วนะครับ”
หรือถ้าเลี้ยงต่อ แต่ไม่คิดจะใส่ใจ เลี้ยงไม่เป็น นั่นก็ยิ่งกว่าเชื้อร้าย
วนไปเวียนมา ไม่เบื่อกันบ้างเหรอถามจริง แค่นี้ผมก็เอียนแล้วกับพล็อตซ้ำซาก
“อิ่มแล้วเหรอครับ”
“ครับ”
มนุษย์ไว้ใจได้แค่ไหน
เพียงแค่เพราะว่าเป็นผู้ให้กำเนิด จึงต้องยอมทุกสิ่งเชื่อทุกอย่างโดยไร้การไตร่ตรอง
เธอดูรักผัวเธอจะตาย ไม่ว่าจะคนก่อนหรือคนใหม่ ความรักช่างชนะทุกสิ่งอย่าง สวยงามจริงๆ
แสงไฟสีส้มอ่อนๆมีน้อยไปหน่อยสำหรับเด็กที่รู้สึกว่าอีกไม่นานสายตาคงเริ่มไม่ปกติเนื่องจากถูกมือมืดสักมือกุมปิดให้อยู่ในความมืดชั่วคราว
“…กานต์…”
ผมมองเขา ครั้งนี้ผมมองเขา เหลือบสายตาไปที่ด้านหลังแม่คงอยู่ข้างล้าง เก็บจาน ทำอะไรสักอย่าง
แม้จะเดินขึ้นมาบนห้องแต่คงไม่น่าสงสัยหรอกในเมื่อนี่ บ้านเขา ห้องเขา พื้นเขา ที่ดินเขา ทุกอย่าง ของเขา
ประตูถูกดันไว้
เขาเดินตามเข้ามาอีกครั้ง
แจ้งเอาความเหรอ ไม่ ไม่ ไม่ เข้าไปนอนเล่นในคุกไม่กี่ปีแล้วเดินออกมา แฮปปี้เอ็นดิ้งไปมั้ง กฎอ่อนๆกับสังคมนิ่มๆ คงไม่ดีแน่ๆ ผมไม่มีเงินและชื่อเสียง หรือต้องให้ผมถูกฆาตกรรมทางจิตใจแบบพิสดารกว่านี้สักหน่อยอาจจะได้รับความสนใจก็ได้ ก็เห็นชอบล้อมคอกกันน่ะนะ ถ้าลดผมไปสักคนโลกอาจจะเบาขึ้นมาบ้าง แต่คุ้มไหม ไม่หรอก ผลลัพธ์เท่าเดิม ให้ผมได้ดูดทรัพยากรไปบ้างสิ อย่าขี้ห่วงเลย ใครๆเขาก็ทำกัน
ผมเกลียดการถูกดันติดกำแพง เขาจูบผม มันดูไม่รุนแรงแต่ก็ไม่ กับการไม่ยินยอมในความรู้สึกที่กำลังเพิ่มเติมมากขึ้นเพื่อรอวันให้การกักเก็บเกินขนาดผลิตภัณฑ์ที่บรรจุ
อ่า ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมขอพนันท้าพนันกับต้นโอ๊ก
“…ชู่…”
เขายกนิ้วแตะริมฝีปาก
ถ้าผมเสียงดัง อย่างเช่น ชื่นชมเขาสักประโยคว่าไอ้สัตว์เอ๊ย อะไรจะเกิดขึ้น
หรือถ้าผมร้องไห้งอแงฟ้องแม่
เธอ
เธอจะเชื่อใคร
TBC
[21/11/2557]
-
:katai1:
อึมครึม หม่นๆ มึนๆ อึนๆ และแอบงงๆ หลายเรื่องที่น้องกานต์ประชดประชัน o7
แต่ก้อน่าติดตามดีน๊าาา
-
โหวงเหวง โหวงเหวง มันช่างโหวงเหวงมากๆ อีตาพ่อเลี้ยงนี่ต้องการอะไร :katai1:
-
อิพ่อเลี้ยงมันได้กานต์ไปแล้วสินะ รอยช้ำก็มาจากมันใช่ไหม
จริงๆกานต์ก็แค่เด็กคนหนึ่ง เด็กคนหนึ่ง ที่พยายามมองสิ่งเลวร้าย
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต กดเรื่องแย่ๆพวกนั้นให้เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
ไม่รู้สิ เป็นเรื่องแรกที่ไม่รู้ว่า จำเป็นต้องมีพระเอกไหม หรือให้กานต์ไปบวช ไม่ก็
ให้กานต์ปลีกวิเวกเข้าป่าไปเลยดี และ ใช่
คิดเหมือนกานต์ แม่จะเชื่อกานต์ไหม
-
โอ๊ยยย พ่อเลี้ยงนี่มันยังไง
ทำแบบนี้มันผิด ผิดมาก : :z6: :z6: :z6:z6:
-
นี่มันดาร์กมากๆ :mew5:
-
:serius2: พ่อเลี้ยงจะเคลมน้องเหรอเคอะ
-
คือ อึมครึมมาก คุณพ่อเลี้ยงคุณทำได้ยังไงค่ะ ไปกระโดดหน้าต่างไป๊
-
อิพ่อเลี้ยง :katai1:
-
พ่อเลี้ยงจะเอาไงนิ
-
หึ
-
กานต้องเจอผู้ชายที่ดีเราเชื่อ
อีพ่อเลี้ยงมันข่มขืนก็ได้แต่ร่างกายนะลูกนะ
อย่ากลัวไป
-
หาทางออกสวยๆ หน่อยสิกานต์ มั่วแต่คุยกับตัวเองมากไปเปล่า
-
พูดไม่ออก... บอกไม่ถูก...
-
หน่วงความรู้สึกจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:pig4:
-
ไอ้เลว คำเดียว
-
ไม่รู้ว่าจะมีหักมุมหรือเปล่านะ? ประมาณว่าแม่ยอมเซ่นกานต์ให้พ่อเลี้ยงเพิ่ออยู่เป็นครอบครัวต่อ หรือ ตัวพ่อเลี้ยงสนใจกานต์มาตั้งแต่แรกแม่เลยยอมแต่งเพิ่อเป็นหน้าฉากให้
ถ้าไม่มีก็ตรงไปตรงมาแบบหนักหน่วงๆ ขอให้กานต์อย่าได้แย่ไปกว่านี้เลย
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุป เค้าได้กันแล้ว???? ไม่นะ!!! ทำไมไม่มีฉากนั้นอ่า :z3: :z3:
อ้าว โทดๆเมื่อกี้พิมผิด คือจะพิมว่า ทำไมพ่อเลี้ยงเป็นคนแบบนี้อ่า ทำไมกานต์ไม่บรรยายฉากอัศจรรย์
อ้าว โทดๆพิมพ์ผิดอีกแระ แหะๆ :z2: :z2:
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :katai1:
เค้าได้กันยังไง ทำไมเราไม่รู้ เล่าก่อนนนนนนนนนนนน :z3:
ไหนๆก็ดาร์คแล้ว ขอเอ็นซีแบบดาร์คด้วยสิ //โดนตบ
-
โอยกานต์ลูก :z3:
-
โอยยยยยยยย กุเครียดแทนกานต์ //น้องกานต์จะว่าไรไหม ถ้าพี่เครียดแทน? 555
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
คือเรื่องนี้มีพระเอกมั้ย อ่ามายังหาไม่เจอเลย :katai2-1:
-
อิพ่อเลี้ยงนี่อยากจะตบสักฉาดจริงๆ อะไรจะอยากกับลูกเลี้ยงขนาดนั้น แม่ก็จะเอา ลูกก็จะเอา เลือกสิวะ
แบบไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานๆ ก็งงไปพักหนึ่งเหมือนกันนะ ฮ่าๆ
-
จริงๆแล้วอิพ่อเลี้ยงต้องการอะไรจากสังคม :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
ยิ่งอ่ายยิ่งอยากรู้ว่าพ่อเลี้ยงมีความเป็นมาเป็นไปยังไง ต้องการอะไรกันแน่ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อึมครึม...... หน่วง..... ดาร์ก..... ดราม่า...... :z3: :z3:
-
คุณเขียนอะไรมาให้ฉันอ่าน!!! ใช่ทุกตรงเลย
อีพ่อ(ง)เลี้ยง น่าจับตอนเอาหนอนโรย!!!
ยืนยันว่าเกลียดอีพ่อเลี้ยงมาก จะสำรอกก็เสียดายทรัพยากรกล้วยแขกที่เพิ่งเขมือบไป
เรื่องหนักมาก แต่ฉันยังไหว!!!!!! เอามาอีก :laugh5:
จรรโลงใจ :sad4:
-
:hao3:
-
เอาทั้งแม่ทั้งลูก เลว .. ว่าแต่กานต์โดนปล้ำยัง 55
-
ก้อยังอึมครึมเหมือนเดิม
อ่านแล้วเครียด กานต์จ๋า เพลาๆความคิดบ้างเถอะนะลูกนะ
-
เราชอบกานต์นะ ชอบมุมมองของไอ้เด็กนี่ มันขำดี
ให้ตาย นิยายเรื่องนี้มันตลกสมชื่อจริงๆ อ่านไปนี่หยุดขำไม่ได้ ฮ่าๆ
-
ที่กานต์ไม่บอกแม่เพราะคิดใช่ไหม ว่าแม่ต้องไม่เชื่อกานต์แน่ๆ ยังไงแม่ก็จะเชื่อพ่อเลี้ยง กานต์กำลังกลัวใช่ไหม
-
เรื่องโสมมมีอยู่ทุกซอกทุกมุมของโลก
แต่คิดว่าอย่างน้อยกานต์ก็น่าจะมีภูมิต้านทานมากอยู่
จากที่อ่านเพราะสามารถนำเรื่องต่างๆ มาเป็นเรื่องตลกได้
5555 ถ้ามีคนอย่างนี้อยู่จริงๆ นับถือเลยนะ คือไม่มีเอาไปบางเรื่อง
แต่ทุกเรื่องในชีวิต ยังทำให้ขำได้
-
อ่านตอนนี้แล้วมันโหวงเหวงในใจ
-
อ่านจบตอนเพลงโปเตโต้มาเลย
ไม่รู้จะอธิบายยังไง..
-
ดูเป็นนิยายโลกดับ (โลกมืดไรประมาณนี้)
แต่โครตน่าติดตาม รอตอนต่อนะคะ มาต่อทีนี่แทบลืมว่าเคยอ่านเรื่องนี้แล้วรึยัง? :katai5:
-
มืดมน ดาร์คๆ แลดูเข้าถึงสัจธรรมความจริงของมนุษย์ดี
สนุก น่าติดตามแปลกๆ
-
จิตใจมนุษย์แสนน่ากลัว
เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง
-
เรื่องนี้ตลกเกินไปอ่ะ
อยากกระโดดถีบอิพ่อเลี้ยง
-
ข้ามเดือนแล้วน้า :ling2:
-
ลองด่าดูสิกานต์ สะใจพิลึก หุหุ รอต่อนะคะ
-
บทที่ 11 : เด็กดี
เขาหอมแก้มเธอแทบทุกครั้งก่อนออกจากบ้าน
ดูดีนะ
ทุกอย่างดูเป็นปกติ ทำตัวได้ปุถุชนอย่างเหลือเชื่อ คุณรู้ไหม ผมแทบไม่เห็นอาการผิดสังเกตเวลาเราสามคนพ่อแม่ลูกขณะที่อยู่ด้วยกันเลย
แค่คิดยังแสลงสมองอยู่นัยๆ
วันก่อน ผมลองขออนุญาตแม่ว่าจะเป็นไรไหมถ้าผมอยากจะไปกลับโรงเรียนเอง ผมเองก็ไม่ได้อยากไปรวบกวนใครหรืออะไรเท่าไหร่
“ยังไงพี่ก็ผ่านโรงเรียน ให้พี่ไปรับไปส่งกานต์นั้นแหละ ดีแล้วครับ”
เขาแทรกขึ้นแทบจะทันที แม้ผมกำลังจะพูดอยู่กับแม่ มาจากไหนไม่รู้ นี่ขนาดผมอุตส่าห์พูดในระหว่างที่คิดว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว พับผ่าเหอะ อยากจะลงไปดิ้นดิ้นดิ้น แล้วก็หัวเราะพร้อมกับชี้หน้าเขาด้วยความเคารพให้สักที แม่เห็นด้วย เธอเห็นด้วย ไม่แม้แต่จะปฏิเสธหรือเอนเอียงแม้แต่น้อย ไม่เลย เธอเข้าข้างเขาอย่างกับอะไรดี เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอเข้าข้าง
คำพูดติดอยู่ที่ปลายลิ้นผมหลายครั้ง มันยากที่จะออกมา และปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ ไม่ดีเลย ไม่ดีจริงๆ ไม่ว่าจะทำอะไร ผมถูกบีบให้เล่นบทเด็กดีต่อไป ไม่รู้ว่าบ้านของคนอื่นที่ผมอาศัยอยู่ตอนนี้มีกล้องวงจรด้วยหรือเปล่า เหมือนถูกมองไปมา จะจับวางตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น
เห็นแววตาแม่แล้ว ผมรู้สึกสมเพชตัวเอง
ควรจะทำยังไง แม้แต่ผิวดินยังอดหวาดระแวงไม่ได้ว่าสักวันมันจะยุบลงไปบ้างไหม ไว้ใจได้เหรอแม้แต่ตอนนี้ท้องฟ้าบนนั้นจะไม่ถล่มลงมาทับ
แล้วเขาก็ยิ้ม หลังบานประตูปิดลง มืออีกฝ่ายถือวิสาสะมาโอบไหล่ผมให้เดินนำหน้าเขาไป
หลังจากรถเคลื่อนตัวออกได้ไม่นาน ผมหลับตาลงด้วยความง่วง มันเป็นแบบนี้แทบทุกเช้าหรือคงมีเหตุผลอีกอย่าง เช่นผมแค่ไม่อยากลืมตามองโลกข้างนอกในเวลานี้ก็เท่านั้น
สักพัก จู่ๆเขาจอดรถ ใบหน้าเลื่อนเข้ามาใกล้โดยไม่จำเป็น ไออุ่นที่ไม่ควรเข้าใกล้ บอกให้ผมลืมตา
ทางเปลี่ยวๆ ไม่คุ้นเท่าไหร่ แค่เวลาไม่กี่วันคนเราสามารถพัฒนาการได้ขนาดนี้จริงๆน่ะเหรอ หรือเพียงแค่เผยสันดานแท้ๆออกมาเฉยๆเท่านั้น คงเป็นงั้นแหละนะ นาฬิกาเดินไปเรื่อย ไม่คิดจะรอกันบ้าง เช้านี้ผมว่าผมอาจได้อยู่แถวเข้าสาย เป็นอีกประสบการณ์ที่แปลกใหม่
ผมกำมือเขาแน่น พอเห็นปฏิกิริยาแบบนั้น เขาหลุดหัวเราะ ให้ตายสิ นี่ถ้าผมทำมากกว่ากำมือเขา จะเกิดไรขึ้นกับผมหรือเปล่า มีอะไรรับรองความปลอดภัยได้เพียงพอไหม สักนิด ก็ยังดี เพราะว่าตอนนี้ที่ผมอยู่เรียกได้ว่าไม่มีคนเลยนอกจากพ่อเลี้ยงแสนดีคนนี้
ข่าวคราวมีให้เห็นเยอะแยะและผมเชื่อว่าไม่มีอะไรแน่นอน จิตใจมนุษย์ลึกหม่นยิ่งกว่าขวดน้ำหมึก วันดีคืนดีถ้าผมงอแงขึ้นมาเขาอาจจะฆ่าปิดปากกันก็ได้ใครจะไปรู้ แค่คิดก็สยองแล้ว ไม่คุ้มหรอก ชีวิตผมที่ต้องมาจบด้วยความเลวทรามของคนอื่น เจ็บใจแย่เลย น่ากลัวนะ ผมกลัวมากๆ ไม่อย่างนั้นตัวจะสั่นขนาดนี้เหรอ
ไม่ ผมไม่ได้กำลังจะกลั้นขำหรอก โธ่ นั่นก็ออกจะตลกเกินไป
เขาจับมือผมไว้พร้อมใบหน้ายิ้มๆ
ในรถแอร์เย็นฉ่ำ
ไม่อยากตื่นเลย
“เป็นลม”
กระพริบตาอยู่สองสามครั้ง ภาพตรงหน้าพร่าเลือน ยิ่งเสียงที่เหมือนจะเข้ามาในโสตประสาทเป็นอะไรที่โคตรรบกวน ไม่นาน ผมจึงได้เห็นความชัดเจนขึ้นมาบ้าง เด็กผู้ชาย ใส่ชุดนักเรียนและกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น
แต่ถ้าย้อน จำได้ว่ากำลังเรียนอยู่ แล้วไงต่อนะ
“กานต์เป็นลมน่ะ”
หลังจากปรับสติให้เข้าที่เข้าทางจึงได้รู้ว่าผมกำลังนอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาล อาจารย์เดินเข้ามา เธอพูดนั่นพูดนี่แล้วยื่นผ้าเย็นผืนใหม่มาให้ก่อนจะบอกให้นอนอีกสักพัก อ่า นั่นแหละ พอผมลุกขึ้นนั่ง ถึงได้รู้ว่ามีผ้าเปียกๆอีกผืนแหมะอยู่หน้าผากตัวเอง
“เหรอ”
ผมมอง อีกฝ่ายก็มอง เอาจริงๆเหมือนว่าจะเพิ่งได้คุยกันเป็นครั้งที่สองหลังจากเปิดภาคเรียนด้วยซ้ำสำหรับเพื่อนร่วมห้องคนนี้ คุ้นๆว่าเขาน่าจะมีชื่อแต่ผมจำไม่ได้ คนในห้องมีตั้งเท่าไหร่ เกือบสามสิบได้ เยอะมากใช่ไหมล่ะใครจะไปจำได้หมดกัน
พีระพัฒน์
ป้ายชื่อที่คล้องคอเป็นตัวบ่งบอก อ๋อ พี นักดนตรีคนเก่งของห้อง ซึ่งผมไม่ได้ไปตามติดอะไรเพื่อนคนนี้หรอก เพียงแต่การนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆเดียวกัน จะให้กีดกันทุกเสียง ไม่ได้ยินอะไรเลยก็คงเป็นไปได้ยาก
“ตอนเช้าไม่ได้กินข้าวมาเหรอ” พีถาม ผมมองไปยังต้นเสียงแค่แวบนึง
“มั้ง”
“มีขนมปัง เอามั้ย”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ”
ผมไม่สนิทกับผู้ชายในห้องและผู้หญิงก็ด้วย ว่ากันตามตรงผมมาเรียนงั้นๆให้ได้เกรดเพื่อเป็นการรับรองตามมาตรฐานว่าผมไม่ได้โง่เท่าไหร่ เพราะว่าความรู้ที่มีอยู่ทุกวันนี้ผมขวนขวายเองทั้งนั้น ยังไงดี พวกเขาไม่ค่อยสนับสนุนยกเว้นแต่ว่าคุณจะได้รางวัลหรือโด่งดังอะไรมา แล้วหลังจากนั้นก็จะมีแต่คนแย่งคุณไปถ่ายรูปเพื่อเอาหน้า ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้มีส่วนในความสำเร็จอันกระจ๋อยร๋อยนั่นสักนิด
แต่พอลองคุณทำเรื่องหน้าอับอายมาสิ พวกเขาเขี่ยทิ้งรวดเร็วทันใจยิ่งกว่าของร้อนซะอีก
ผมมักจะมีปัญหาด้านการจัดกลุ่ม เขาอ้างว่าอยากให้เด็กได้รู้จักการทำงานร่วมกับผู้อื่น มันก็ดีนะ และผมไม่ได้มีปัญหาว่าจะไม่มีกลุ่มอยู่หรอก ผมขยันและเป็นต้นฉบับของห้องขนาดนี้ ผมเพียงแต่ถกเถียงกับบุคคลากรที่ทำหน้าที่สอนอยู่บ่อยๆว่าผมขอทำงานเดี่ยว ยังดีที่พวกเขาไม่ค่อยงี่เง่าเท่าไหร่หลังจากผมพูดอย่างนี้แทบทุกภาคเรียน
“ส่งคณิตให้แล้ว”
“เมื่อไหร่”
“พอดีหยิบไปลอก ลอกเสร็จก็ส่งพร้อมกัน” ผมเกลียดพวกหยิบของคนอื่นโดยไม่ขอและเกลียดคนพูดมาก ยินดีด้วย คนคนนี้มีครบทุกอย่างที่กล่าวมา “หายมึนหัวยัง”
“ยัง”
“แขนไปโดนไรมา”
แขนมันก็อยู่เฉยๆของมันนั่นแหละ มีแต่เรื่องงี่เง่าที่เข้ามาจุ้นจ้านมากกว่า พีเอาแต่นั่งจ้องจนผมเริ่มรำคาญ แต่ไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจอะไรนอกจากหลับตาลงแล้วนอนต่อ เตียงกับแอร์ที่นี่มันนุ่มดี รู้งี้ผมน่าจะมานอนบ่อยๆ “แล้วทำไมไม่ไปเรียน”
“อยู่เป็นเพื่อน”
ตอแหล
“จริงๆขี้เกียจเลยหาเรื่องโดด”
อีกฝ่ายรีบแสร้งทำเป็นสำออย พอครูเข้ามาก็เดินกุมท้องไปนอนอีกเตียง
“กานต์ เมื่อวานเราโทรไปทำไมไม่รับเลย”
ช่วงนี้ผมไม่อยากอาหารจนน่าแปลกประหลาด
ไม่ดีต่อสุขภาพ ผมรู้ อาจจะเป็นสารเคมีสักตัวในสมองกำลังทำงานเกินหน้าที่หรือน้อยเกินไปเรียกง่ายๆว่าผิดปกติ ถ้ามีตังค์ผมว่าผมอยากไปพบจิตแพทย์สักวันนึง สักวันน่ะนะ
“เราอยู่กับแม่”
“แล้วค่อยโทรกลับก็ได้นี่”
จะว่าไปคนสังคมดีๆที่นี่ไม่ค่อยรู้จักและเข้าใจผิดเกี่ยวกับจิตเวชอย่างเหลือเชื่อ พวกเขาคิดได้ตื้นเขินจนน่ารักน่าเอ็นดูแค่ว่าการไปพบจิตแพทย์เป็นหน้าที่ของคนบ้า ผมเองก็ไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงไม่ให้ดูเป็นการดูแคลนดีนะ ซึ่งในกรณีอย่างนี้คือพวกที่ไม่คิดจะพยายามเข้าใจแถมยังบั่นทอน รกพื้นดินน่าดู
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอ ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเท่าไหร่ ผมหมายถึงผมยังไม่ได้เธอเลย ได้ยินมาว่าสาเองมีแฟนหลายคน แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคบกับใครอยู่หรือเปล่า ซึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เพราะยังไงผมคงไม่เอาเธอเป็นแฟน
บางทีผมก็ค่อนข้างจะเหยียดเพศ แม้จะไม่ชอบการเหยียดเพศ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมไอ้สิ่งเหล่านี้มักย้อนกลับมาทุกที
คงเป็นเพราะการวางตัวแต่ละคนที่เข้ามาไม่เหมือนกันเลยจริงๆ สิ่งที่คิดอยู่อาจจะไม่ดีกับเธอแต่ว่าให้ทำไง ก็เธอชอบยั่วผม ทำไมผมจะไม่รู้ ผู้หญิงชอบทำตัวเป็นจุดที่ต่างออกมาเวลาอยู่กับคนที่เธออยากให้สนใจ สาก็เหมือนกัน นั่งแบบนั้น แต่งตัวแบบนั้น เธออ่อยผมชัดๆ
“เย็นนี้ว่างมั้ย” ยังไม่ทันได้ฟังคำถามด้วยซ้ำ เธอรีบยกมือห้ามไว้ “อย่าเพิ่งตอบว่าไม่นะ”
“ทำไม” ผมเหมือนจะยิ้ม เธอวางมือลง เธอยิ้มด้วย ดูสิ คงกำลังเขิน ผมชอบเวลาเธอทำเหมือนว่าสนใจผมแค่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกที่ลึกๆน่าจะกำลังโหยหา อย่างที่บอก การเริ่มความสัมพันธ์น่ารำคาญ แต่คงไม่มีอะไรน่ารำคาญไปกว่ารักษามันให้ยั่งยืน
เวลาสามองผม สายตาที่ผมรู้สึกว่าผมกำลังเหนือกว่าเธอ เธอยกย่องผมให้อยู่อีกระดับ สามารถต่อรองอะไรก็ได้ตามที่ใจต้องการแต่ก็ไม่เกินขอบเขตเกินจำเป็น
“วันนี้เราว่าจะไปบ้านพีกัน ไปมั้ย”
“ไปทำอะไร”
“ไปเล่น ก็ประมาณว่าดูหนังฟังเพลง กินขนม เห็นว่าพวกมันจะซ้อมดนตรีกันด้วย”
ผมแปลกใจ ทำไมเธอถึงได้อยากให้ผมไปด้วยขนาดนั้น
ผมไม่รับปาก เพราะไม่แน่ใจว่าจะทำตามคำนั้นได้หรือเปล่า
เลิกเรียน เขาโทรมา
บางทีการมีโทรศัพท์ก็ไม่ใช่เรื่องดีเลยจริงๆ
“กานต์ก็มาเหรอวะ”
ผู้ชายสักคนในกลุ่มพูดขึ้น ผมเดาว่าอาจจะไม่ใช่อาการตื่นเต้นดีใจอะไร ตรงกันข้ามากกว่า
บ้านพีอยู่ใกล้กับโรงเรียนมากเกินไปจนทำลายจินตนาการในการเดินทางของผมหมดสิ้น เพราะเดินจากโรงเรียนไม่เท่าไหร่ก็ถึงที่หมาย นี่มันแย่มาก ผมคิดว่าผมจะหนีไปได้ไกลกว่านี้ซะอีก
“ไง หายเป็นลมยัง”
พีเดินเข้ามาทัก ผมนั่งลง ส่วนคนอื่นๆก็นั่งคุยกันเล่นนู่นเล่นนี่อย่างที่สาบอกไว้ก่อนหน้านี้จริงๆ เสื้อนักเรียนพีไม่ได้อยู่ในกางเกงและกระดุมก็ถูกปลดลงไปสองสามเม็ด
“อือ น่าจะ”
“ตัวหนัก”
พีพูดขึ้น ไม่ว่าจะมีจุดประสงค์ใดๆ แต่ผมว่าพีเป็นคนที่กวนตีน
“เราเป็นคนแบกกานต์ไปห้องพยาบาลเองแหละ”
“แล้วใครใช้ให้แบก”
“โห เพื่อนไม่สบาย จะให้ทิ้งไว้อย่างงั้นอะ?” พีหัวเราะ
ที่โต๊ะ มีเบียร์ กับน้ำอัดลมแล้วก็บุหรี่ บ้านพีใหญ่ดี เขาเล่าให้ฟังว่าพ่อซื้อหลังนี้ให้จะได้มาโรงเรียนได้ง่ายๆ ส่วนวันเสาร์อาทิตย์ค่อยกลับไปอยู่อีกบ้าน ถ้าไม่รวยก็คงไว้ใจลูกชายคนนี้น่าดู พีเปิดกระป๋องเบียร์แล้วยกจิบได้หน้าตาเฉย ผมไม่ดื่ม ไม่ชอบบุหรี่ ผมเกลียดกลิ่นของมันเพราะทั้งหมดนั่นทำให้นึกถึงพ่อ
พ่อจะทำอะไรก็เรื่องของเขา ประโยคข้างต้นจะไม่มีปัญหาเลยถ้าหากมันไม่ส่งผลกระทบมาถึงแม่และแน่นอน มันกระทบผมเต็มๆ
“แล้วตกลง แขนไปโดนไรมา”
“ชนโต๊ะ”
อีกอย่าง ถ้าผมดูไม่ผิดไป สาน่าจะเป็นแฟนพี
คนกลุ่มนี้หรือเจาะจงเป็นรายตัว ส่วนใหญ่เขามีทัศนคติอย่างไร ผมไม่ทราบแน่ชัด แต่ผมรู้สึกว่าผมคงเข้าไปผสมกลมกลืนกับพวกนี้ไม่ได้แน่ ซึ่งถือว่าดีแล้ว
พวกนั้นกระซิบกัน เหมือนเริ่มมีปัญหา
“ไว้ใจได้?”
“เออน่าแบงค์ กานต์ไว้ใจได้” สารีบออกรับแทน
“เฮ้ย กานต์ มึงไม่ได้เป็นสายให้สารวัตรนักเรียนใช่มั้ย”
เป็นคำถามที่น่ารัก ผมหัวเราะเบาๆ เป็นอีกครั้งที่หลุดขำพรืดออกมา
“ทำไม”
“เอาดีๆ ไอ้กานต์”
“พอๆ มึงเลิกขู่เพื่อนได้แล้ว กานต์อุตส่าห์ให้มึงลอกการบ้านมาตั้งกี่ปี มึงตอบแทนเพื่อนยังงี้เหรอวะ” พีเข้ามาขัดขว้างกันบทสนทนาอันน่าขำนี่ลง เขาคงเป็นหัวหน้ากลุ่ม ส่วนสาก็ดูจะสนิทกับพวกนี่มาก แต่ผมก็ยังแอบสงสัย
โทรศัพท์และเวลา ผมแทบไม่ยุ่งกับมัน
ผมยังไม่อยากกลับ
“จริงๆเราจะเล่นกันนิดหน่อย กานต์จะเอาด้วยมั้ย ถ้าไม่ กานต์ก็แค่เงียบๆไว้” สาเป็นคนอธิบาย ปากแดงๆกับแก้มขาวๆของเธอไว้ใจไม่ได้เลย
พยายามทำความเข้าใจกับคำว่าเล่น
เป็นทางออกที่โง่ไปหน่อย เด็กดีเขาไม่ทำกันหรอก
อุปกรณ์บางชนิดที่พอรู้จักมาบ้างซึ่งโดยปกติเขาเอาไว้ใช้เสพยา
“อือ เอาดิ”
TBC
[21/12/2557]
-
โอ๊ย จะดาร์กไปกว่านี้อีกไหมเนี่ย? :mew2:
เห็นมีตัวละครใหม่ก็ดีใจนึกว่ากานต์จะมีที่พึ่งทางใจ แต่ท่าทางพีจะไปอีกทางมากกว่า
:katai1:
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับตอนใหม่ อย่าลึมตัวร้ายนะคะ
-
งี้....กานต์ก็เป็นเด็กไม่ดี ป่ะ โห.....ค้างอีกแล้ว
-
:ling1: :ling1: โอยยย ย ย อ่านแล้วเครียด เริ่มคิดแล้วว่ารอยที่แขนคือกานต์กรีดข้อมือ :katai1:
-
เรียกพัฒนาการได้ไหม จริงๆ เอาเป็นว่าพี่กำลังเห็นพัฒนาการของน้องกานต์ หนูเครียดใช่ไหม ชีวิตมันหนักหน่วง อย่าคิดมากก็แค่เรื่องขำๆ เนาะลูกเนาะ
-
จะผิดไหม ถ้าจะบอกว่าเชียร์พ่อเลี้ยง หื่นๆไปเลยจ้า หื่นเลยพ่อ เอาncมาด้วยยยย ไม่ก็3pกับพีไปเลยจ้า เอ๊ะ เริ่มเยอะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไอ้คำว่า “อือ เอาดิ” นี่หมายถึงไรจ๊ะหนูกานต์
คือจะเล่น?ด้วย หรือ จะนั่งดูแล้วเงียบไว้
คนอ่านเพลียเหลือเกิ๊นนนน...
-
กานต์ลูกกกกกก เอาดิของลูกคืออะไรรรร
คือเชิญพวกมึงเล่นกันตามสบาย หรือ เอามาดิกูเอาด้วยยยย
ไม่นะลูกกกกก ถถถถถถถ หนูอย่าทำร้ายตัวเองแบบเนนนนน้
ไม่สามารถหยั่งถึงใจกานต์ได้ แล้วถ้ากานต์ลอง
แล้วอิพ่อเลี้ยงมันรู้เข้า ตาย ตายยยยย มันยิ่งบ้าๆ
ถถถถถ ทุกวันนี้มโนว่าเป็นแม่กานต์ไปแล้ว
-
หนูจะเล่นยาหรือคะลูก ไม่เอานะ ไม่ดี อย่าเลย กลับบ้านเถอะ :monkeysad:
-
อ่านไปเครียดไป :ling1:
-
ไม่ไหวอ่ะ
รันทดเกินไปและ
เรื่องฟักก็แย่ไปเรื่องนึงและ
มาอ่านเรื่องนี้นางเอกถูกข่มขืน
แล้วไปเล่นยาต่ออีก
นี่เรากำลังอ่านนิยายเรื่องน้ำพุหรือไงวะ
เครียดโว้ยยยยย
ประนีประนอมกับกระเพาะคนอ่านบ้าง
น้องการแค่ถูกข่มขืนก็ชีวิตแย่พอแล้ว
ยังจะให้อัพยาโอ้ยทำใจอ่านต่อไม่ได้เลยอ่า
ตอนต่อไปจะกล้าอ่านมะเนี่ย
ปวดจับจุง :hao5:
-
:pig4:
-
กานต์...อย่าลองเลยลูกกกกกกกกกกกก
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ค้างอย่างแรง เด็กดีเขาไม่เสพยานะกานต์
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว
:katai1:
-
หลายคนว่าดาร์ค แต่เราว่ามันก็สมเหตุสมผลดี มาดูกันดีกว่าว่านายพี่เลี้ยงจะทำอะไรกานต์อีก :katai5:
-
o22 :a5: :z6: :เฮ้อ:
-
ว่าก็ว่าเถอะ ตัวเอกเรามันมองโลกได้ชั่วมาก
.....ไม่รู้เม้นไรต่อดี รอตอนต่อนะครับ
-
นุ้งกานต์ อย่านะลูกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คือ งงๆว่าพ่อเลี้ยงทำอะไรถึงไหน
แขนกานต์ไปโดนอะไร
เหมือนกานต์พยายามตัดจบตลอด@0@
-
เก่งนักก็ลองเลยนะจ๊ะ o13
-
อยากให้พ่อเลี้ยงโทรมาตามไวๆจัง
-
วัยกำลังอยากลอง~
-
ม้า ม้า ม้าาาา น้องเคยเห็นม้าหรือเปล่า ?
ม้ามันดูดแล้วไม่เมา (มั้ง ......) ไอ้ที่เงาๆนั่นเรียกฟรอย-----------
วางกระบอกข้าวหลามที่หนูคิดว่าเป็นบ้องกัญชาลงก่อนนะกานต์ :mew2:
นานๆทีมาเม้นท์ 5555555555555 จำเค้าได้ป่าวววววว
-
ขุ่นน้องไมทำตัวงี้ล่ะ :katai1:
-
น้องกานต์ :เฮ้อ:
-
เรารักกานต์นะ กานต์ต้องเข้มแข็ง อย่าไปกลัวอิพ่อเลี้ยงมัน หนีออกมาเลยยยยยยยยย เฮ้ออ แต่ก็ทำไม่ได้ :mew6:
-
ไม่นะคะน้องกานต์
เอาอะไรคะลูกกกก
-
คือว่าให้เค้าหัวเราะตอนไหนดีน่ะ
เข้ามาเพราะบอกว่าขบขันนะ
แต่พออ่านแล้วก็หยุดไม่ได้ อยากรู้ว่าเรื่องจะดำเนินไปทางไหน
น่าติดตาม สงสารกานต์ขอให้อิพ่อเลี้ยงไม่ใช่พระเอก
ไม่ชอบคนเอาเปรียบกัน
กานต์หนูดาร์กได้ใจป้ามากกกกก
-
ถ้ากานต์ทำจะกลายเป็นเด็กที่ดีออก มาจากกรอบ จริงหรอ?
จะบ้าหรอย้ะ ท่าทางกานต์จะมาผิดทางนะ
ปะกลับไปทบทวนใหม่ :hao3:
-
คนเขียนค่ะ
^
^
^
มาต่อเร็วๆค่า หนูรออ่านอยู่ กำลังถึงตอนสำคัญเลยนะคะ ขอบอกว่าตอนนี้โคตรค้างคะ ค้างม๊วก
ไม่อยากให้กานต์เล่นยาเลย :z3: :hao5: :o12:
แต่ถ้าเล่นอย่าง(ว่า)อื่นเค้าจะไม่ว่าเตงเลยนะ :o8:
แล้วสรุปคุณพ่อเลี้ยงรักจริงหวังแต่งหรือแค่กะฟันกานต์อย่างเดียวคะ แต่ยังไงก็ช่างเถอะคะขอฉากncสักฉาก2ฉากนะคะ
ปล.หนูเปล่าหื่นนะคะ จริงๆนะ :pighaun:
ปล.2หนูชอบวิธีการเล่าเรื่องของพี่มากคะ อ่านสนุก เนื้อเรื่องน่าติดตามยิ่งกว่าละครหลังข่าวซะอีก
สทน.(สุดท้ายนี้)หนูยังยืนยันคำเดิม ขอฉากncด้วยนะคะ หนูไม่ได้หื่นจริงๆนะ :haun4:
-
มาแค่ชื่อตอน....
-
มาแค่ชื่อตอนอีกแล้วง่า :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
มาลงชื่อตอนแต่ตอนไม่มี?
เลื่อนๆไป เนื้อหาหายไปไหนหมดวะ หรือเน็ตล่ม?
ก็ว่ากันไป อุตส่าห์มีความหวังพอเห็นชื่อตอนลงใหม่ แหม่ะ :o12:
-
ชื่อมา เนื้อยังไม่มา เย้!!
-
ปูเสื่อรอ
-
พรุ่งนี้เดี๋ยวแว๊บมาดูใหม่ :katai5:
-
รีบมานะตัว เค้า เค้า เค้าจะนอนรอ :jul1:
-
มาต่อคิวรออ่าน :hao7:
-
มาแต่ตอนอีกร้าวววว วว ว :z3: :z3:
-
มาจั่วแต่หัว แล้วตัวล่ะครับเพ่
จั่วหางรอลุ้นว่าน้องกานต์จะเดินทางสายใด
ไม่อยากให้หันมาเล่นยาเลยนะบอกตรง แค่นี้ชีวิตก็อึมครึมพอแล้ว
ไม่อยากให้น้องโดนพ่อเลี้ยงย่ำยีอยู่ฝ่ายเดียวด้วย อยากให้น้องลุกขึ้นสู้
(แล้วย่ำยีพ่อเลี้ยงให้หายแค้น จะได้วินวินกันทั้งสองฝ่าย # :hao7: :hao7: :hao7:)
-
โอย ลุ้นได้อีก สรุปนี้น้องกานต์เสร็จพ่อเลี้ยงไปแล้วใช่ไหม
-
บทที่ 12 : หรือควรจะเสี้ยนในเรื่องอย่างว่า
ผมแทบไม่กระพริบตา
ยังไงดี ผมแค่กลัวว่าถ้าช่วงเสี้ยววินาทีเปลือกตาได้ปิดลง ชีวิตอาจจะพลาดอะไรดีๆไปก็ได้
เวลาล่วงเลยไม่เท่าไหร่ ไม่มีใครรู้ หรือใส่ใจ พวกนั้นเพียงเริ่มเล่นไปตามเกมที่พวกเขาต่างหลงใหลกัน
น้ำหวาน ขนม กับไพ่หนึ่งสำรับ ใครสักคนในกลุ่มชวนผมเล่น ซึ่งไม่เชิงการพนัน แต่แน่นอน ผมเล่นไม่เป็นจึงขอเป็นฝ่ายดูอย่างเดียวก็พอ
สักพักพวกเขาก็เริ่มเชื่องช้า หัวเราะ ยิ้ม เป็นยิ้มโง่ๆโดยไม่มีความหมาย
สาดูล่องลอย เธอดูต่างจากหญิงสาวที่ผมเคยคิดว่ารู้จัก นั่นคงเคยเป็นมุมที่เธออยากให้ผมเห็น แต่ตอนนี้ผมได้เห็นอะไรดีๆกว่ากันเยอะ แววตาเธอเหมือนคนไม่ต้องการรับรู้อะไร อยู่กับตัวเอง
พีเดินมานั่งข้างๆ กระป๋องที่สองสำหรับเขาในการกรอกเบียร์ลงท้อง ผมไม่ได้แสดงสีหน้าตื่นตระหนกกับสิ่งที่พวกเขากำลังเริ่ม และไม่ได้ถามว่าทำไมพีถึงไม่ลงไปคลุกคลีกับเพื่อนของเขาด้วย
“สักหน่อยมั้ย”
พีว่างั้นก่อนจะหัวเราะ หลังจากเขายื่นของมึนเมามาให้ ทันทีที่ปฏิเสธ ผมเห็นรอยยิ้มหยันๆของตัวเองในดวงตาอีกฝ่าย ดวงตาพีหยดเยิ้มราวกับใครสักคนไปหยอดน้ำผึ้งใส่ตาเขา อาจเกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เจ้าตัวดูสนุกกับมันอย่างเต็มใจ
“แล้ววันนี้คิดยังไงถึงมา”
ผมหันไปมองเจ้าของประโยคคำถาม พีพูดมาก บางครั้งผมรำคาญ
“เบื่อ”
“อือฮึ” พีพยักหน้า
ผ่านไปนาน จริงๆถ้าลองเปิดตา เปิดใจ แล้วเดินห่างออกมาสักก้าวเพื่อเฝ้ามอง ให้เห็นโลกหรือวิสัยทัศน์ที่กว้างกว่านี้ ผมว่านั่นเป็นสิ่งที่น่าเพลิดเพลินไม่น้อยไปกว่ากัน แต่ก็ไม่เชิงสักทีเดียว แค่ความล่องลอย มัวเมา เหมือนพวกหลงทิศทั้งๆที่แผนที่นำทางก็อยู่แค่ปลายเท้าของพวกเขาเองทั้งนั้น หรือไม่ก็รู้อยู่แก่ใจแต่ความตื่นเต้นย่อมน่าลิ้มลอง
จู่ๆพวกเขาหัวเราะ จู่ๆพวกก็กระซิบกระซาบ หรือจู่ๆพวกก็เสียงดัง ครึกครื้นอย่างไม่มีสาเหตุ แมลงบินผ่านมันยังเอาขำได้ โธ่ ผมว่าผมเป็นคนเส้นตื้นแล้วนะ เจอพวกนี่ไปผมขอยอมแพ้โดยสดุดี
ผมพอเข้าใจอาการพวกนั้น มันคงวิเศษมากแค่ในระยะสั้นๆ
ตัวเบาๆ ไม่รับรู้อะไรสักอย่างบนโลกและพร้อมที่จะสลายตัวเหมือนปุยเมฆได้ตลอดเวลา แต่ทันทีที่ฤทธิ์ยาหมด ลูกโป่งที่ถูกเข็มปัก พวกเขาหวาดผวา แทบจะไม่เป็นอันทำอะไรมากกว่าเก่า
“มองอะไร” ผมมองพีกลับเมื่อเขาเอาแต่จ้อง
“เคยสูบมั้ย”
“ไม่”
“แล้วชอบมั้ย”
“ก็ไม่”
ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ ถ้าไม่ติดที่ว่าภาพยังตราตรึงใจขัดออกได้ยาก
จุดเริ่มต้นที่ดีเขาว่ากันว่าเริ่มจากตัวเองไม่ก็คนข้างกาย พ่อผมไง ถึงแม้ชีวิตผมจะเลิศเลอไปหน่อยแต่คงไม่ดีแน่ถ้าหากผมเอาตัวเองไปผูกกับระเบิดชิ้นใหญ่อย่างนั้น
คับคล้ายคับคลาว่าวันนั้นผมเห็นพ่อติดมันอยู่ ไม่เป็นอันทำอะไรสักอย่าง แถมยังสร้างภาระให้แม่และผมอีกต่างหากนั่นแหละปัญหาเลย ไม่ต่างอะไรจากขยะชิ้นเลว
หลังจากเขาเริ่มเมายา รู้ไหม คนสติดีๆที่ไหนจะแหกปากทะเลาะกับเมียตัวเองให้ชาวบ้านเขาได้ยิน บ้าหรือเปล่า แหกปากบอกไปแบบนั้น แล้วบลา บลา บลา หลังจากประโยคน่าเลื่อมใส ขออภัยจริงๆที่ผมลืมจดจำมาอีกให้รกสมอง ด้วยเหตุที่ว่าวินาทีนั้นผมขำไม่หยุดเลย คุณก็รู้ มันยากมากๆที่จะบังคับมุมปากไม่ให้ฉีกยิ้ม
อยากจะแจ้งตำรวจอยู่หรอก แต่ความอันมีคุณธรรมสูงส่งบอกผมว่าพ่อทุกคนรักลูกด้วยกันทั้งนั้น ผมกลัวคำสบถด่าทอว่าผมเองเป็นพวกอกตัญญูไม่รู้บุญคุณ ให้ตาย เขาอุตส่าห์เป็นต้นกำเนิดน้ำเชื้อแท้ๆ (ถึงแม้จะเป็นน้ำเชื้อที่ตั้งใจปล่อยทิ้ง แต่ใครสนวะ) ไอ้เด็กดีอย่างผมกลัวความเลวอย่างมาก เขาจึงได้ใช้ชีวิตอันรุ่งโรจน์เกาะผู้หญิงอย่างแม่ต่อไปในระยะเวลาที่โคตรนาน
และผมคงเป็นลูกที่แย่มากถ้าหากสร้างความอับเฉาให้ชีวิตเขาต้องดับพัง
ผมเคยได้ลองๆมาบ้าง แค่นิดเดียว ไม่ได้ขออนุญาตใครและไม่ได้โดนบังคับ เรียกว่าเป็นการลักลอบหรือแอบดี นั่นแหละ แค่ให้รู้ว่ามันเป็นยังไง ถึงแม้ฤทธิ์แต่ละตัวจะต่างกัน อย่างน้อยผมก็ได้รู้หนึ่งอย่างแล้ว ว่าอย่าเลย
“ทำไมดูไม่ตกใจเท่าไหร่”
พีจุดบุหรี่สูบอีกมวน ปลายนิ้วของเขาคีบบุหรี่อย่างคล่องแคล่ว
“ต้องตกใจเหรอ”
“ถ้าโดยส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น” พีสบตา สรุปโดยย่อเขาชอบสบตาคนพอๆกับซักถาม ไม่มีการซ้อมดนตรีอย่างที่บอกไว้ในทีแรก จะว่าตามจริงผลลัพธ์ก็ค่อนข้างห่างไกลจากสิ่งที่ผมคิดว่าไว้อย่างสิ้นเชิง
ถ้าต้องเป็นสภาพนั้น เหม่อลอย ไร้สติ แค่นี้สติผมแทบไม่สมประดีอยู่แล้ว ไม่อยากจะเพิ่มภาระให้ตัวเองเลย ฉะนั้นคงต้องบอกว่าขอบคุณในความหวังดีที่พามาฆ่าเวลาให้ได้มองอะไรอย่างนี้
ในสายตาพี ผมพอเดาออกและจุดประสงค์ของเขาที่ไม่ลงไปเล่นกับคนพวกนั้นในทีแรก
ว่ากันว่าเมื่อถึงจุดหนึ่ง พวกเขาอาจจะมีอารมณ์ทางเพศสูงสุดหรือไม่ก็เคลิบเคลิ้มจนสติไม่อยู่กับตัว เกิดอะไรขึ้น ตื่นมาอีกทีจะจำได้หรือเปล่ายังไม่แน่ใจเลย
พีบี้บุหรี่ทิ้งก่อนจะเดินเข้าไปหาสา น่าแปลก หัวใจผมราบเรียบเกินไป ไร้สภาวะการเปลี่ยนแปลงเกินไป อย่างน้อย ถ้าหากเห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังจะเปลือยเปล่าเผยผิวขาวๆและเรือนร่างของเธอโดยมีผู้ชายเป็นกลุ่มล้อมอยู่ ใช่ อย่างน้อยชีพจรผมต้องเต้นแรงกว่านี้หรือเร็วกว่านี้บ้าง
ใจจริงผมอยากลงไปจูบเธอ สาเป็นผู้หญิงที่สวย เธอมีต้นทุนที่ดีมาแต่กำเนิด ผมเชื่อว่าถ้าใครได้รู้ว่าคงได้แต่นึกในใจว่าไม่น่าเลย กระนั้น คาดเดาโดยพฤติกรรม ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าการลงไปคลุกคลีแบบนั้นจะเป็นผลดีแน่ เธออาจจะมีโรคร้ายที่ฝังในตัวอยู่ก็ได้ ผมว่าผมคงต้องหักห้ามใจและยอมถอยออกมาแต่โดยดี
ที่โต๊ะอีกนั่นแหละ ผมเจอผงขาวๆคล้ายกันกับแบบที่พวกนั้นเล่นอยู่ จริงๆผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเพื่อนร่วมห้องของผมเขาเล่นอะไรกันบ้างเพราะมันมั่วมาก
และแล้ว ผมหยิบมันมา ซ่อนไว้ในกระเป๋านักเรียนซึ่งดูเข้ากันอย่างน่าประหลาด ถือว่าเป็นของแถมกับเพื่อนกลุ่มนี้คงไม่ว่ากัน
พีรู้ว่าผมไม่ปากโป้ง
ผมอาจไม่สนด้วยซ้ำตราบใดที่เขายังไม่ได้ฆ่าเธอ หรือถ้าเขาฆ่าเธอจริงๆมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมถ้าหากผมไม่เห็นเหตุการณ์น่ะนะ แต่ช่างเถอะ พวกเขากำลังจะสร้างปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไอ้ประเด็นข้างต้นมันก็แค่ข้อสมมติฐาน
ผมเปิดดูโทรศัพท์พร้อมกับมองนาฬิกา ถึงอย่างนั้นแต่คงต้องยอมรับว่าผมเพลิดเพลินใจและสนุกมากสำหรับวันนี้
น่าเสียดาย
ถ้าไม่ติดที่ว่ามีสายโทรเข้าเป็นร้อยๆสายผมคงได้อยู่เล่นกับพวกเขานานกว่านี้แน่นอน
ทันทีที่เปิดประตูบ้านเสียงสวรรค์ก็ต้อนรับผมอย่างอบอุ่น
“หายไปไหนมา”
เขาดูหงุดหงิด
ผมกำลังคิดว่าควรจะพูดความจริงหรือปิดปากเงียบดีนะ
มันอาจไม่ได้ผลดีร้อยเปอร์เซ็นต์แต่อย่างน้อยผมควรจะทำอะไรสักอย่างไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บจากผลกระทบในการกระทำนั้นมากนัก ผมเบื่อหน่าย รำคาญ แต่การแสดงยังไม่จบ นักแสดงที่ดีควรเล่นให้สมบทบาทราวกับเป็นตัวละครตัวนั้นจริงๆนี่นะ
“ไปทำงานครับ”
“ที่ไหน งานอะไร”
“งานกลุ่ม”
“แล้วทำไมพี่โทรไปถึงไม่รับ ทำไมถึงทำให้คนอื่นเป็นห่วง” เขาว่า คิ้วขมวดลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว
“ก่อนหน้านี้ผมเรียน และไม่ได้เปิดเสียงโทรศัพท์”
“งั้นเหรอครับ”
ผมเงียบ ก่อนจะนึกถึงแม่ เหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ ยังไม่กลับเหรอ ไม่รู้สิ ความจริงผมว่าเธอควรจะกลับได้แล้ว
“ไม่โทรไปบอกพี่ พี่จะได้ไปรับได้ถูก การที่กานต์ทำตัวแบบนี้มันไม่ดีเลย วุ่นวายกันไปหมด” เขาคลายเนกไท นิ้วมือแตะที่หัวคิ้ว คงเครียดมากหรือไม่ก็กำลังโกรธจัด
ผมรู้สึกแย่จริงๆ รู้สึกผิดถึงขั้วหัวใจ
ผมไม่ใช่เด็กห้าขวบที่แม้แต่ทางมาเรียนกับทางกลับบ้านยังไปไม่ถูก ก็ผมไม่ใช่ไง คุณเห็นอะไร เขาเห็นอะไร เด็กเหรอ ผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง ผมเข้าใจว่าบ้านเมืองที่นี้มันป่าเถื่อน แต่อย่างน้อยผมเป็นผู้ชาย มีไอ้นั่นเหมือนเขา ต้องให้ระบุส่วนไหนอีกด้วยไหม
“กานต์จะไปไหน”
เขาก้าวเข้ามาใกล้จังหวะเดียวกับที่ผมก้าวถอย ผมไม่ตอบแต่บางอย่างบอกให้ผมวิ่งตรงไปที่บันไดนั่นแล้วขึ้นห้อง และล็อคประตูซะ
สมองผมกับร่างกายช่วงนี้ทำงานพร้อมเพรียงกันดีเสียจริงๆ ผมวิ่งขึ้นห้องและปิดประตูตามแผนที่วางไว้ชุ่ยๆก่อนหน้า ผมหอบหายใจอยู่ตรงนั้นหลังบานประตูที่ปิดอย่างรีบร้อน ผมจินตนาการไปว่าประตูบานนี้จะหายไปเหลือเพียงกำแพงวิเศษที่ไม่มีสิ่งใดทุบผ่านมาได้ ซึ่งเป็นฝันกลางวันที่จบลงภายในระยะเวลาอันสั้น สั้นอย่างมาก ถ้าคุณเดาได้น่ะนะ
“กานต์ กานต์!”
แม่ไม่อยู่
เธอยังไม่กลับ
หรือเธอไม่กลับ
มีแต่ความคิดนี้ที่เริ่มมีอิทธิที่สุดในหัวสมอง ผมกระวนกระวาย ใช่ ผมรู้สึกได้ว่าฝ่ามือกำลังเย็นเชียบและมันลามไปทั่วทั้งร่าง
“กานต์ ล็อคประตูทำไม เปิดเดี๋ยวนี้ พี่ยังคุยกับกานต์ไม่จบ”
เสียงเคาะประตูดังพอๆกับเสียงคนข้างนอก
ผมหอบหายใจ ผมไม่ใช่พวกออกกำลังกายบ่อยนะ มันเหนื่อย สายตาผมมองหาหนทางหรือประตูวิเศษลอดผ่านทุกสิ่งอย่างสักบานนึง ประตูระเบียงห้องเปิดไม่ได้ มีคนมาล็อกมันไว้ ร้อยวันพันปี สาบานได้ผมไม่เคยคิดว่ามันจะล็อกได้เลย ผมพยายามทำให้กลอนมันคลายออก แต่ดูจะเปล่าประโยชน์ ผมหยิบโทรศัพท์ ตลกร้ายนิดๆ ในสถานการณ์ฉุกเฉิน เบอร์เหล่านั้นสายไม่ว่าง น้ำเน่าฉิบหาย
“กานต์”
โชคเข้าข้าง เขาเข้ามาพร้อมกับแม่กุญแจและพวงกุญแจอีกหลายดอก ผมจึงได้แต่ถอยหลังติดกำแพง ก่อนที่การก้าวขาจะหยุดลงเมื่อผมคิดว่าไม่ควรแสดงอาการเสียมารยาทกับเขา ในใจผมแอบนึกๆอยู่ว่าถ้าเดินฝ่าเข้าไปเพื่อออกทางประตูห้องจะหลบพ้นไหม ซึ่งดูแล้วคำตอบเดียวก็คือไม่
“กานต์หนีพี่ทำไม”
เขาถามเสียงอ่อน
“กานต์กลัวพี่เหรอครับ”
ผมเพียงมอง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ อีกฝ่ายพูดเสียงเบาลง น้ำเสียงนุ่มๆกับรอยยิ้มและสีหน้าขอโทษ
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่แค่เป็นห่วงกานต์ พี่นึกว่ากานต์อาจจะเจอเรื่องไม่ดี อย่างน้อยโทรมาบอกพี่ก่อนก็ได้นี่ ถูกมั้ยครับ”
ใช่ ถูกของเขา ผมไม่ขอเถียง
“ไหน วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง เหนื่อยหรือเปล่า” เขาเอื้อมมือ ลูบเส้นดำนั้น เล้าโลมใบหน้านั้น ก่อนที่ฝ่ามือนั้นจะไล่ตามริมฝีปาก
“มีอะไรอีกมั้ยครับ ถ้าไม่ผมจะได้อ่านหนังสือ”
“…วันนี้กานต์ทำพี่โกรธมาก เป็นห่วงมาก รู้บ้างไหม”
ผมพบว่าตนเองกำลังพะอืดพะอมเป็นเวลาหลายนาทีและอาจสืบเนื่องนานกว่านั้นจนเกิดผลเสียกับสุขภาพ เขาแค่กลัวผมหลุดจากการควบคุม มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์
“คุณต้องการอะไร”
ผมสลัดคำห่วงหาของเขา ไม่แยแส ตอแหลทั้งนั้น พอเถอะ ช่วงนี้ผมกินของหวานมากไปแล้ว มันเลี่ยน เขาชะงัก และดูแปลกใจในทันที ก่อนคนตรงหน้าจะค่อยๆคลายยิ้มและหัวเราะเบาๆ
“กานต์อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆเหรอครับ หรือกานต์อยากเห็นแม่ลำบาก?”
อ่า นั่นแหละ ตรงประเด็นสุดๆ
หน้ากากนั้นถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือหนังกำพร้าแล้ว
ผมรู้ ผมรู้ มันไม่ดี ผมกำลังทำบาป ผมขอโทษ จริงๆนะ เฮ้ นี่ไม่ได้ล้อเล่นนะ ผมไม่ตอแหลด้วย แค่เกือบๆ
อ้างพ่ออ้างแม่ชาวบ้าน แบบนี้คนดีๆที่ไหนจะกล้าขัดขืนกัน
เมื่อผมสะบัดมือที่กำลังจับแขนตัวเองอยู่ เขาจึงเปลี่ยนเป็นกระชากตัวผมลงกับเตียง ไร้ซึ่งความนุ่มนวลและเยื่อใยจากที่พยายามแสร้งสร้างขึ้นมาในทีแรก ผมพยายามมองโลกด้วยดวงตาอันสดใส แต่ยากหน่อยที่วันนี้ท้องฟ้าดูไม่ค่อยสวยนัก เขาขึ้นทับตัวผมและแรงที่กำลังบีบข้อมือมันไม่น้อยเลย ไม่เลย
แม้จะเหนื่อยแต่ผมก็ลองดิ้นรนดูอีกสักหน่อย อย่างเช่น ถีบเขาซะ หรือไม่ก็กัดเขาซะ เขาร้องออกมา เจ็บปวด เป็นไง รู้สึกใช่ไหม ผมตะเกียดตะกายลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตู แค่เอื้อมมือ ผมเปิดมันได้แล้ว น่าเสียดายที่เขาอึดไปนิด ผมจึงถูกโอบอุ้มกลับมานอนราบกับเตียงดังเดิม
ไม่มั่นใจว่าแรงมากพอกับตอนที่ผมเคยตบยัยเมียน้อยนั่นไหม
แต่มันอาจแรงมากพอที่จะทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก
ฝ่ามือที่กระทบลงมา
ใบหน้าผมหันขวับ แบบว่าทันทีทันใด สามารถใช้คำนี้ได้เลยจริงๆ อีกทั้งเสียงฝ่ามือที่กระทบมันดังก้องอยู่ในโสตประสาท เล่นเอาผมมึน วินาทีที่มือนั้นง้างขึ้นแค่นั้นผมก็สามารถเดาได้ง่ายดายว่าแรงคงไม่น้อย
ยอดเยี่ยม
ตัวผมสั่น อาจด้วยความโกรธ แค้น รังเกียจเดียดฉันท์ ผมรับรู้ได้ถึงความแสบทั่วใบหน้าและริมฝีปากที่มีรสชาติแปร่งๆ
เขากดผมแน่น กางเกงถูกถอดลงอย่างชำนาญและเร่งรีบ ริมฝีปากอีกฝ่ายราวกับต้องการเอาคืนทุกๆอย่างที่ผมเป็นต้นเหตุให้เขาเจ็บแค้น เขากัดลงมาแทบทุกตารางนิ้วที่เขาต้องการ โอเค ถ้ามีคนบอกว่าเขาเป็นหมาที่กำลังอยู่ในช่วงติดสัตว์ ผมเชื่อ
เชือกที่เขามักพกมาด้วย ผมหมายถึง ผมไม่แน่ใจอีกเหมือนกันว่าเขาพกมันแทบตลอดเวลาหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆ มันใช้ได้ดีมากอย่างเหลือเชื่อกับการมัดข้อมือ
เขาจูบผม จูบไปมา และสัมผัสอันกักขฬะบ่งบอกให้รู้ว่าเราควรจะไปอ้วก
การประสานกันระหว่างร่างกาย คงเหมือนกับการที่ดวงตาผมประสานกับดวงตาอีกคู่ในช่องว่างเล็กๆของประตูที่ปิดไม่สนิท
ผู้หญิงคนนั้นหน้าเหมือนแม่มาก หรือจริงๆแล้วเธออาจเป็นคนเดียวกัน
แววตาเว้าวอนแค่ไหน หรือในช่องว่างนั้นมีระยะห่างมากแค่ไหน
ผมไม่รู้
รู้แค่ว่าดวงตาเธอเบิกกว้างก่อนจะหลุบต่ำ
ร่างกายแข็งขืนกดทับ เหมือนกระดูกสักชิ้นกำลังแตกสลาย ตัวเขาเสือกไสเข้ามาพร้อมฝ่ามือที่ประกบไม่ให้เสียงผมเล็ดลอด
ช่องว่างนั้นหายไป
ไม่ต้องเดาเลย ต่อหน้าต่อตา
ในเมื่อแม่แท้ๆที่เป็นคนปิดประตูบานนั้นลงด้วยมือของเธอเอง
TBC
[04/01/2558]
-
อะ อ้าว ค้างง
:ling1:
-
สงสารอ่ะะะะะ :sad4:
-
what !!!! :katai1:
ปล.ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อะไรเนี้ยยย :a5:
ค้างที่สุด :katai4:
-
ม่ายยยยยย คนร้ายคือแม่ตัวเองงั้นเหรอ!!!! :a5: :a5: :a5: :a5: o22 o22 :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
-
หึ
-
ว่าแล้วเชียว แม่กานต์รู้เรื่องและยอมเพราะว่าไม่อยากกลับไปลำบากเหมือนเดิมเลยยอมเซ่นด้วยลูกชาย
แล้วอิพ่อเลี้ยงก็เริ่มรุนแรงสินะ มีพกเชือกด้วย
-
ถึงกับต้องล็อกอินเข้ามาเม้นเรื่องนี้เลยทีเดียว....
...คือมองด้วยสายตาเรา
กานต์ก็แค่เด็กม.ปลาย วันรุ่น ครอบครัวมีปัญหา แม่แต่งงานใหม่ โดนพ่อเลี้ยงข่มขืน ขู่แลกกับความสบายของแม่ แม่รู้แต่แม่ก็ทำเป็นไม่รู้...แล้วพยายามมองให้มันเป็นเรื่องตลกเท่านั้นเอง..
เออเนอะ...คือกลัวค่ะ กลัวตอนจบของเรื่องนี้
ผ่ารเข้ามาในชีวิตกานต์แต่ละคนนี่ดีๆทั้งนั้น เชียร์ไม่ขึ้นไม่ว่าใครก็ตาม...
..เราว่ากานต์ก็รักแม่อยู่พอตัวนะ...แต่เจอแบบนี้ไปก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จนถึงตอนจบกานต์จะเป็นยังไง
แต่คืบอกเลยค่ะ...ประโยคสุดท้ายมันจี๊ดมากเลยจริงๆ
ให้เราเดา...แม่กานต์ก็คงรู้ เห็น...ไม่ได้อยากว่าเสียหายด้วยการคาดเดา แต่เรากลัวว่า ที่แม่ของกานต์ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็เพื่อแลกกับความสบายของตัวเอง
..ถ้าเป็นอย่างนัเนจริง ต่างอะไรกับขายลูกกินคะ?
..
แต่ก็นั่นล่ะค่ะ มันเป็นแค่การคาดเดา
ส่วน พ่อเลี้ยงนี่หาคำอื่นนอกจาก (สันด--)ทราม มาบรรยายให้ไม่ได้
คุณแม่ก็ตามที่เราได้คาดเดาไป
คุณเพื่อนก็วัยรุ่นเสเพลปกติ แต่ก็หวังว่าถ้าเกิดพวกนี้โดนอะไร กานต์จะไม่โดนหางเลข(ว่าแต่หนูเก็บยาใส่กระเป๋ามาทำไมลูก แก้ช้ำใจหลังจากคุณแม่ปิดประตูใส่หรอลูก)
ส่วนกานต์..จากตอนล่าสุด...สิ่งที่กานต์แสดงออกมาคงเป็นความกลัว(ไม่แปลกสำหรับกรณีนี่) ความจริงกานต์ก็แค่วัยรุ่นอยู่ผิดที่ ผิดทาง ผิดคน แล้วพยายามมองโลกให้ตลกร้ายเท่านั้นเอง เราไม่โทษกานต์หรอกค่ะ ว่า ทำไมถึงไม่ไปหาทาง หาโลกที่ดีกว่านี้...เด็กม.ปลายปกติ โลกของเขาก็จะอยู่แค่ เพื่อน กับ ครอบครัวค่ะ (ถ้าไม่มีแฟนน่ะนะ)..แล้วเพื่อนก็ใช่ว่าเราจะสามารถสนิทได้ง่ายๆด้วยค่ะ
จริงๆนะ...คืออยากจะรู้ว่า ทั้งคุณพ่อเลี้ยง ทั้งคุณแม่ทำกับกานต์กันขนาดนี้ ถ้าเกิดวันหนึ่งกานต์ 'เสีย' หรือ 'พัง' ไป จะทำยังไงกัน?
ปล. อิพ่อเลี้ยงเล่นแรงกว่าเดิม มีเชือกด้วย..ถ้ากานต์กลัวหนักขึ้นมาจะทำยังไงฮะ!!!
-
อยากให้กานต์ พบในสิ่งที่ทำให้ชีวิตสว่างบ้าง
อย่าทำตัวอย่างนี้เลย มีแต่เสียกับเสียนะ
-
แม่!!!! นี่คือไร :katai1:
ทำไมคนเป็ฯแม่ถึงทิ้งลูกไปแบบนี้ล่ะ
อิตาพ่อเลี้ยงก็น่ะ
ตลกร้ายเกินไปแล้วววว :laugh3:
-
:a5: อ่านเเล้วเงิบงาบเลย...
ไม่รู้สิตั้งเเต่เริ่มมา ถึงตอนที่กานต์โดนพ่อเลี้ยง...จุด จุด จุด... แอบคิดไว้เหมือนกันว่า คุณแม่จะรู้เห็นรึเปล่า
มาตอนนี้คิดว่า...ถึงเเต่ก่อนไม่เคยรู้เห็น แต่เมื่อตอนนี้รู้แล้วกลับปิดประตูเงียบซะงั้น น่าคิดนะว่าเป็นเเค่ความขี้ขลาด
ของผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากมีความสุขเลยยอมปิดหูปิดตา หรือเป็นแค่ผู้หญิงที่อยากสบายเลยขาดผู้ชายคนนี้ไม่ได้
(หมายถึงผู้ชายช่วยเหลือเลี้ยงดู) เเม่ของกานต์ล่ะคิดยังไง...ถึงยอมให้ลูกชายลูกโทนของตัวเองเป็นเครื่องเซ่นสามี
ใหม่อย่างนี้ :katai1:
กานต์น่ะรักแม่เเน่นอนอยู่เเล้ว ไม่ว่าจะด้วยหน้าที่ลูก เด็กดี หรือมนุษย์คนหนึ่งที่สังคมพึงหวังให้มอบความรักเเก่
ผู้ให้กำเนิด แม้จะปากแข็งอ้างเหตุผลนู้นนี้เป็นบรรทัดฐานในการปฏิบัติ... สุดท้ายกานต์จะเป็นยังไง หลุดจากวงจรนี้
ได้ไหม แล้วพ่อเลี้ยงนี้เลวชัวร์ๆ เลยใช่ไหม หรือว่าคุยกับเเม่ของกานต์ไว้เเต่เเรกแล้ว (แต่ทั้งเเม่เเละพ่อเลี้ยงก็
ชูปี้ดูวับ ปั๊บ กันไปแล้วนี่) แบบนั้นก็ดูนิยายไป ไม่สมจริงเป็นภาพโฟร์ดีเหมือนความคิดกานต์เลย เดาไม่ถูกว่าจะ
จบยังไง :ling1:
-
"แม่!!!!"
มือสั่นเลย ขอวิ่งไปอ้วกนะ
มันแบบเกินความคาดหมาย
แต่คิดว่าแม่อาจจะเพิ่งรู้ ....
ตอนแรกอาจจะแค่ระแคะระคาย
นี้โลกสวยสุดๆนะนิ ที่ปิดประตูไป
อาจจะช๊อค และเริ่มมาคิดว่า
ไม่อยากเสียความสบายงี้ งงๆมะ
นี่ก็งงๆ ยังช๊อคๆอยู่ ใจสั่นวะ
-
เฮ้ นี่มันจะตลกร้ายเกินไปแล้ว..... :ling3:
-
คือนิยายเรื่องนี้มันดีมันยอกอารมณ์ตัวละครได้ขาดมาก สไตล์เล่าแบบนี้ไม่ค่อยเจอเลย เหมือนดูหนังเล่า ชอบมากกกก
-
o13
-
โอ้ย กานต์ทำไมชีวิตหนูถึงรันทดอย่างงี้ล่ะลูก แม่ใช้เหตุผลอะไร ทำไมปล่อยให้ลูกตัวเองพบเจอเรื่องแบบนี้ ทำมายยยยยย :katai1:
-
สงสารกานต์จัง แล้วเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว ลงข่าวหน้าหนังสือพิมพ์บ่อยๆ :katai1:
เด็กคนหนึ่งที่ไม่แรงจะสู้กับผู้ใหญ่เลวๆ หรือแม้แต่คนเป็นแม่ก็อาจสมรู้ร่วมคิดด้วย เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง :serius2:
บางทีก็เคยคิดว่าคนที่เขาคิดฆ่าตัวตาย เขาคงสุดจะทนกับปัญหาจริงๆ เราล่ะกลัวกานต์จะหมดกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ต่อไปนี่สิ :mew4:
แต่เพราะนี่คือนิยาย บางทีมันอาจมีทางออกที่ดีเนอะ :กอด1:
-
เข้มข้นมาก มาตอนนี้อะไรๆ มันเริ่มกระจ่างขึ้นมามากจริงๆ
ทั้งรอยข้อมือที่โดนถาม ทั้งทำไมกานต์ถึงถูกปล่อยให้อยู่กับพ่อเลี้ยงนานจนเป็นเรื่อง
อ่านตอนนี้แล้วสงสารกานต์จริงๆ มันเหมือนความหวังสุดท้ายของตัวเองพังทลายไปแล้วอ่ะ
คิดไม่ออกเลยว่าเค้าจะทำยังไง คือต้องยอมอยู่อย่างนี้ต่อไป
หรือหนี หรืออะไรยังไง แล้วไหนจะพ่อเลี้ยงเพราะตั้งแต่ต้น
เรื่องทั้งหมดถูกเล่าโดยกานต์ ซึ่งโอยยย....หน่วง เครียด มากข่ะ
ไม่เคยได้รับรู้ความเป็นพ่อเลี้ยงเลยแม้แต่ชื่อ เห้ออออ..... :z3: o13
สุดยอดจริงๆ เราชอบเรื่องนี้มากค่ะ
-
นี่มันแม่ประเภทไหนกัน?????
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ๊ยยยยยย น้องกานต์ของฉันน
คุณแม่คะะ
-
โอ่ยจุกเรย
ขุ่นแม่นี่เห็นแก่ตัวมาก
ส่วนอีพ่อเลี้ยงนี่นับวันยิ่งเลว
พระเอกของเรื่องอยู่หนายยยยย
โผล่ออกมาซักที :hao5:
-
ถ้าบอกว่านิยายเรื่องนี้จะจบแบบ happy ending แบบพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขล่ะก็
ก็สมควรแล้วล่ะ ที่คนแต่งจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นนิยายตลกขบขัน ....
เพราะคนอ่านต่างรับรู้สถานการณ์ความเป็นไปผ่านตัวละครเพียงตัวเดียวที่ต้องบอกเลยว่า dark มาก
กานต์มักใช้ความคิดอยู่กับตัวเองคนเดียว คนเดียวจริง ๆ มองทุกอย่างทุกเรื่องราวผ่านระบบการคิดของตัวเองคนเดียว
ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีคนที่ให้คำปรึกษา ไม่มีใครสักคนที่จะรับฟังให้กานต์ได้ระบายความคับแค้นออกไปบ้าง
.... จริง ๆ แล้ว เรืองราวหรือเหตุการณ์ต่าง ๆ น่าจะรายละเอียดมากกว่านี้ ... อาจไม่ใช่อย่างที่คิดทั้งหมด หรืออาจจะใช่
คนแต่งคงจงใจที่จะให้คนอ่านได้รับรู้ผ่านตัวละครเพียงตัวเดียวที่มีวิธีคิดของตัวเอง
ถือว่าเป็นการดึงดูดให้คนอ่านติดตามต่อไปอย่างเหนียวแน่นเพราะอยากรู้ว่า .. ต่อไปมันจะเป็นยังไง ต่อไปมันจะเป็นยังไง ต่อไปมันจะเป็นยังไง
-
กานต์คงรู้สึกเหมือนถูกทรยศ
ยิ่งคนๆนั้นเป็นแม่แท้ๆของตัวเองด้วยแล้ว แต่กลับไม่ช่วยลูก
แต่ชอบกานต์นะ ทัศนคติดูตรงดี ถึงจะไม่แสดงออกก็เถอะ
กานต์เจอเรื่องร้ายๆมาตั้งแต่เด็ก แต่เอามาพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คงจะ'ด้านชา'ไปแล้ว
--------------------
รอตอนต่อไปนะคะ
-
............ :sad2: :dont2: :o7: :sad3: :freeze: :sad5: o6 :o11: :undecided:.............
มันพูดอะไรไม่ออกอ่ะ กับชีวิตเด็กคนนึง.....
อ่านมาถึงตอนนี้เพิ่งจะตาสว่างว่าอ๋อ...ที่เด็กคนนี้มองโลกในแง่ร้ายเอามากๆ ไม่ใช่เพราะสังคมหรอก
แต่เป็นครอบครัวที่ทำให้มันเกิดขึ้นสินะ
มันต้องมีอย่างนี้บ้างแหละในชีวิตจริง ที่คนเป็นแม่ยอมให้พ่อเลี้ยงกระทำชำเราลูกตัวเอง
มาถึงจุดๆนี้ ถ้าอยากให้จบเรื่องแบบ Happy End ก็ดูจะเป็นการโลกสวยมากเกินไป
แต่มันคงจะดีไม่น้อย ถ้ามีใครสักคนที่เป็นคนดีจากแก่นแท้ ยื่นมือเข้ามาช่วยเด็กที่สิ้นหวังกับชีวิตคนนี้
คนอ่านได้แต่หวังว่าเมื่อจบแล้ว กานต์จะมองเห็นโลกใบนี้ในมุมที่ดีขึ้นบ้างก็พอ
ปูลู...กานต์มาอยู่กับพี่นะครับ จะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีเลย :impress:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กานต์น่าจะวางแผนอะไรซักอย่าง
-
ค้างงงงงง สงสารกานต์ :katai1:
-
โอ๊ยยยย อิพ่อเลี้ยงงง
ทำไมเลวแบบนี้ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นลูกคงหัวใจสลายอะเจองี้
-
:katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :o12: :o12:
-
:a5: :a5:
คุณพระ อิพ่ออิแม่ โฮรวววว สงสารเด็กน้อย
อิพ่อเลี้ยงเลวโคตร :angry2: :beat:
ต่อไปก็ไม่ต้องทนแล้ว แม่ก็ไม่ช่วยแล้วจะช่วยแม่ไม่ให้ลำบากทำไม หนีออกมาเถอะ
นี่แม่จริงรึเปล่าวะ ห่วงความสบายมากกว่าลูกเนี่ยนะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตลกร้ายมาก
เป็นแม่ที่ดีนะ คุณแม่น้องกานต์
-
:o12:
การที่คุณแม่ปิดประตูนี้เพราะไม่ต้องการรับรู้ความจริงแล้วกลัวสูญเสียครอบครัวที่อุบอุ่นในปัจจุบันหรือเปล่า
หรือคุณแม่แค่แลกลูกของตัวเองกับความสุขของตัวเอง
ขอให้คุณแม่กล้าเผชิญกับความจริงก่อนที่จะสายเกินไป :hao5:
-
รู้ไหมในชีวิตจริงตลกร้ายกว่านี้อีกนะคร้า
แบบแม่มันรักผัวใหม่มาก พอไอ้ผัวเอาลูกสาวทำเมียอิตัวแม่ก็เงียบ
ทำไม่รู้ไม่เห็น ที่ร้ายกว่านั้นใช้ชีวิตแบบ3คนผัวเมียด้วยซ้ำ
แต่ที่ร้ายที่สุด แม่แท้ๆ ต้องทนกล้ำกลืนอยู่ในบ้านที่มีเมียน้อยเป็นลูกสาวตัวเองกับพ่อแท้ๆ ของมัน ที่เปลี่ยนสถานะเป็นผัว
น้องกานต์น่าสงสารยิ่งนักจะด้วยเหตุผลอะไรที่แม่ทำแบบนั้นก็แล้วแต่ เด็กก็แตกสลายจนไม่มีชิ้นดีซะแล้ว แม่ที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวสุดท้ายที่มีอยู่ กลับปล่อยลูกให้ผจญกับความอดสู่ ที่ชีวิตนี้ไม่มีทางลืมนอกจาก ตาย!
-
ไม่ โอ เค
-
คุณแม่ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอคะสงสารกานต์
ชีวิตเจอแต่เรื่องไม่ดี โอ้ยยยย
-
โลกสวยไหม-->กานต์สู้นะลูกทุกปัญหาต้องมีทางออก หึ!
ปังตอมา ! ! แม่จะสับให้เละแล้วกระซวกไส้มันเรียงตัวเลย !
ขอสปาต้าเล่มด้วย! ฉันจะฟันคนเขียนนนนนนน
-
เข้มข้นมาก เข้นข้นเหลือเกิน เข้มมากกกกกกกกก เข้มข้นจนต้องยอมใจพี่คนแต่งเลยค่ะ
มันแบบพีคมากพีคมากจริงๆ ตอนนี้คือยังพีคไม่หายหน่วงเว่อ หน่วงเหมือนตอนที่อ่านเราอ่านบัสทอปจบเลย คือแบบขนาดนี่แค่ตอนที่12 เองยังไม่จบนะ แต่ความรู้สึกเราแบบจบแล้ว หมดกันที่พึ่งสุดท้ายของน้องกานต์หมดแล้ว หายไปแล้ว แล้วยิ่งตอนที่น้องกานต์เห็นอีแม่อยู่ที่ช่องประตูนี่ก็แอบเชียร์ให้อีแม่เปิดประตูไปแล้วช่วยน้องกานต์นะเพราะน้องกานต์เนี่ยมองแม่เป็นคนที่รักน้องกานต์ที่สุด(ถึงจะมีกระแหนะกระแหนบ้าง) เราก็เลยคิดว่าอีแม่ต้องช่วยน้องกานต์นะ ต้องช่วยสิ ช่วยยยยยยยย :z3:
แต่พออีแม่ปิดประตูเท่านั้นแหละพังเลย พังเลย คือถึงเราจะพอเดาๆทางออกบ้างว่าอีแม่ต้องไม่ช่วยแน่นอน แต่ควมรู้สึกแบบจิตสำนึกเราว่านั่นลูกนะเว้ย ลูกชายทั้งคนเลยนะ ต้องช่วยสิ ถึงน้องกานต์จะเงียบและมืดมนไปหน่อยแต่ก็ลูกนะลูกเลยนะ ทำไมทำอย่างงี้ฟร่ะะะะะะะ :hao7:
ปล.ตอนนี้มันพีคมาดจริงๆ
ปล.2 เราสงสัยมากเรื่องนี้จะมีพระเอกขี่ม้าขาวหรือดำมาช่วยนุ้งกานต์มั้ยคะ
ปล.3 เราสมัครเพราะสมาชิกเพราะเรื่องนี้เลยค่ะ คันมือมากก
-
จริงๆ แอบคิดว่าพีสนใจกาต์อยู่ (ผิดประเด็น)
ไม่รู้ว่ากานต์วางแผนอะไรอยู่ แต่หวังว่ามันจะทำให้อะไรดีขึ้นบ้าง
ส่วนแม่ที่ปิดหูปิดตา เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีและอยากมีครอบครัวสุขสรรค์
ก็สบถออกมาได้คำเดียวว่า เหี้ย
-
โอ๊ยยยย :ling1:
-
หัวเราะทั้งเรื่อง o22
-
เอ่อ... ตอนจบจะมีคนตายไหมคะ?
-
คุณแม่ปิดประตู พอเช้ามาคงจะเดินเข้ามาถามลูกในห้องว่า "หลับสบายดีไหมลูก" หึ และคงมองข้ามเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า สงสารกานต์
-
ได้กันสักที หลังจากอีพ่อเลี้ยงแอบตอดนิดหน่อยมากนาน แต่อิพ่อเลี้ยงนี่เลวได้อีกนะ ข่มขืนเลย แล้วคุณแม่นี่ยอมทำไมไม่ทราบ ไหนตอบที ทำไมไม่เข้ามาช่วยลูกตัวเอง
-
ตอนนี้งงมนุษย์แม่ ทำไม อะไร ยังไง :serius2:
-
อ่านแล้วคล้ายๆว่าแม่ขายลูกกินเลย
แม่จะไม่เอะใจกับผัวใหม่ตัวเองเลยเหรอ
แถมท่าทีทำเป็นไม่รู้อีก
-
ตลกร้ายมาก
-
จุดจบเรื่องนี้มันจะเป็นยังไงนะ สงสารน้องอะ :hao5:
-
ขุ่นแม่มาช่วยกานต์เซ่!!!!! :angry2:
-
มันตลก ดีที่คนที่ควรจะช่วยเหลือได้กลับไม่ทำอะไรเลย แสดงว่ารู้มาตลอดซินะ
-
มาต่อไวๆนะ กำลังอิน
ชอบนิยายสีดำเข้มอยู่แล้ว ยิ่งแสดงด้านมืดของคนแบบนี้ยิ่งชอบ
-
นิยายตลกขบขัน <----- คุณหลอกดาวววววว :o12: :sad4: :o12:
-
เฮ้อ...
-
หายใจไม่ออก
แต่เรื่องแบบนี้ก็มีอยุ่จริงในสังคม
ขอให้หนูๆ ทุกคน อย่าได้พบพานกับมันเลยนะ
-
:hao5: ชอบๆมาต่อไวๆนะคะ :hao6:
-
ไอ้เราก็หลงมาเพราะชื่อเรื่อง >>> นิยายตลกขบขัน เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง
<ตลกร้ายมากกว่า> ไอ้เราก็นึกว่าแอบรักพ่อเลี้ยง แล้วคุณพ่อเลียงก็มีลูกชายไม่ก็น้องชายมาคู่กับนายเอกแทน
สรุปว่าเราคิดไปเอง555
สังคมรอบข้างกาญเป็นอะไรที่ค่อนข้างแย่ :a5: หาคนจริงใจไม่ได้ อาจมีคนจริงใจด้วยแต่กาญก็ปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นมากกว่า
สังคมในครอบครัวก็ลุ่มๆดอนๆตั้งแต่เด็กๆ เกิดจากความไม่พร้อมของพ่อแม่ตอนเป็นวัยรุ่น โดนญาติพี่น้องนินทา พ่อแท้ๆก็... พอมาเจอพ่อเลียงที่เหมือนจะดีก็อย่างว่า คนเรามันไว้ใจไม่ได้มีที่ไหนทำตัวเป็นคนดีเสียเหลือเกิน พอตัวเองต้องการอยากจะได้ก็จะทำทุกทางเพื่อให้ได้มาแถม เอาเรื่องความสบายของแม่มาขู่ กาญอีก :katai2-1:
เดาไม่ถูกเลยว่าตอนจบจะเป็นยังไง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ครอบครัวจอมปลอม เลิกแสดงละครซักทีก็ดีเหมือนกันอีพ่อเลี้ยง ฉันล่ะอยากจะอ้วกกับการกระทำของแกจริงๆ
หงุดเหงียดดดดดดดดดด!!!
-
มาผลักดันกระทู้ค่ะ :t3:
-
อยากให้กานไปเจอคนที่รักและสามารถปกป้องกานจากทุกสิ่งได้จริงๆ
เป็นนิยายแนวตลกสุดๆ ตลกซะขำแทบไม่ออก เฮ้อ
-
HMG :a5: o22
-
โอ๊ะ เชี่ย นี่คืออะไร!
พี่พ่อเลี้ยง และขุ่นแม่ น่ากลัวฉิบหาย เฮ้อ...คนที่ไม่ "เต็ม" มักไม่มั่นคง เรื่องนี้แลดูทุกคนจะเข้าข่าย ช่างชวนปวดหัว เศร้าสลด และขบขันดีแท้ จนน้ำตาจิไหล!
พี่พ่อเลี้ยงนี่ก็เอาเข้าไป รู้มั้ย แม้แต่หมาเขายังไม่ล่ามกันตลอดเวลาเลย เพราะมันจะดุ! เดี๋ยวได้หัวขาดเข้าสักวัน ถ้ากานต์ไม่เชือดทิ้ง ก็คงไม่พ้นตกเป็นทาสรักของน้องเขาไป จะเป็นบ้ากับคุณพี่นี่จริงๆ!
และเอาจริงๆ อะไรกันแน่ที่คุณต้องการ?
และคุณแม่ อย่านะ อย่าทำอย่างนั้นนะ มันจะไม่ใช่แค่โหดร้ายกับกานต์เท่านั้น แต่โหดร้ายกับตัวคุณด้วย
กานต์ ...so young...so young...
ถ้าไม่ "พัง" ไปซะก่อน กานต์ก็จะกลายเป็นคน "เลือดเย็น" มาก
เด็กที่ไม่รู้จักความอ่อนโยน ก็จะไม่อ่อนโยนต่อตัวเอง ยิ่งเป็นคนฉลาด รู้เท่าทัน และอ่อนไหวแบบนี้ด้วยแล้ว
เฮ้อ...กานต์เอ้ยกานต์ อย่าเพิ่ง "หลุด" ไปก่อนนะ
ปล. คุณพี่พ่อเลี้ยง อย่าเพิ่งได้ใจไป ลองคิดดูดีๆสิว่าใครคุมเกมกันแน่
-
รึ ขุนแม่เป็๋นสาววาย(ไม่ใช่ละ โลกสวยไปหน่อย)
-
ดัน ดัน แล้วก็ดันค่ะ :z13:
-
ดัน ดาน ดานนนนนนนนนนนนน :sad4: :sad4:
-
พี่ครีมโหดอะ สะใจ
-
พี่ครีมโหดอะ สะใจ
แง เม้นผิดเรื่องได้ไงอะ เค้าขอโทษ
-
ว่าแล้ว แม่ต้องมีส่วนรู้เห็นแต่ไม่พูด....
-
:call: :call: นักเขียน
-
รอและรอต่อไป
:katai2-1:
-
:call: นักเขียน
-
เลวมาก ทั้งแม่ทั้งพ่อเลี้ยง. ชีวิตกานต์น่าสงสารจัง. แผลลึกมาก ใครจะมาช่วยได้เนี่ย. อ่านแล้วหดหู่อะ :sad4:คุณคนเขียนมาต่อไวๆ นะ ขอบคุณค่ะ
-
พ่อเลี้ยงว่าเลวแล้ว เจอแม่แบบนี้นี่.. :a5:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน..
ตามมาจากเรื่องคุณฟักค่ะ เห็นคุณจั่วหัวว่าเป็นนิยายตลกขบขัน แล้วเรื่องคุณฟักบทมันจะคอมเมดี้มันก็ตลกดี
... แต่เรื่องนี้ขอบอกเลยว่าอ่านแล้วปวดหัวชิบ!
พยายามหาสาเหตุว่าทำไมตัวเองอ่านแล้วปวดหัว คิดว่าเป็นเพราะ
1. นิยายเรื่องนี้สำหรับเราขอเรียกว่านิยายประชด ตั้งแต่เริ่มเรื่องมาจนถึงตอนนี้ มุมมองของตัวละครที่ดำเนินเรื่องเต็มไปด้วยอารมณ์ประชดประชัน คิดขวางมันแทบทุกอย่าง เวลาอ่านเลยรู้สึกเหมือนกำลังโดนประชดใส่ด้วยเรื่องอะไรนักก็ไม่รู้ ซึ่ง.. มันชวนหงุดหงิดมากๆ 555
2. ถึงกระนั้นก็ไม่เลิกอ่าน พยายามหาความตลกในเรื่องนี้อยู่ เพราะคิดว่าอืม.. มันน่าจะมีอะไรให้ขำบ้างล่ะนา ดูเหมือนจะไม่มี ปวดหัวหนักกว่าเดิม.. เพิ่มความปวดตับม้ามไตลำไส้เล็ก ป่วงกับความเนกาทีฟของหนูกานต์
3. เกี่ยวกับความเนกาทีฟของหนูกานต์ เราไม่เเน่ใจว่าคนจริงๆ ที่มีพื้นฐานทางสังคมหรือถูกหล่อหลอมมาแบบนั้นจะคิดในแง่ลบได้แบบนี้หรือเปล่า พออ่านๆแล้วประเด็นนี้มันกวนหัวเรา เครียดอี้กกก
แต่ อ๊ะ! ตอนล่าสุดเราได้ขำนะ ตอน....ปิดประตูอ่ะ พีคมาก เหนือความคาดหมายสุดๆ หลุดขำออกมาเลย ... โลกในนิยายนี้เป็นโลกที่เราไม่เข้าใจและไม่อยากเข้าใจจริงๆว่ะ
ถึงอ่านแล้วชวนเครียดยังไงก็จะตามจนจบนะ ความอยากรู้มันมากกว่าความอยากเลิกน่ะนะ
ป.ล. สงสัยว่าเรื่องนี้ถ้าเล่าจาก POV ของพ่อเลี้ยงมันจะกลายเป็นนิยายอีโรติกหรือเปล่านะ 55555
-
เออเนอะถ้าเป็นพ่อเลี้ยงมาเล่าเนี่ยต้องเป็นนิยายอีโรติคแบบที่หลายๆคนถูกจริตแน่นแน่ (เราด้วย) :hao3:
ปล.มาดันกราทู้ววววววววว :katai4:
-
รอชั้นรอเธออยู่แต่ไม่รู้เะออยู่หนใด
-
ทีนี้แม่ก็รู้ความจริงแล้ว แต่เดี๋ยวก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอยู่ดี รอดูว่ากานต์จะทำยังไงต่อไป
-
อ่านแล้วอึดอัดแบบยังไงไม่รู้
ไม่ชอบพ่อเลี้ยงกับแมานกานต์ตั้งแต่แรกเลยอ่ะ
แล้วยิ่งมาเจอตอนนี้ยิ่งไม่ชอบ
ชอบความคิดที่กานต์บรรยายออกมาให้ฟังนะ
แต่มันก็แค่ความคิด กานต์ก็ยังไม่เห็นจะทำอะไรได้จริงๆ
นอกจากเงียบและเงียบ
คิดไมผิดที่ไม่ชอบ2คนนั้นตั้งแต่แรก อารมณ์ดูตอแหลเหมือนที่กานต์บอกนั่นแหล่ะ
ทั้งแม่ทั้งพ่อเลี้ยง
-
เค้ามาตามอ่านนนนน หง่าาาาา ไหนบอกว่านิยายตลกขบขัน บู้!!! มันเครียดใชเล่นนะค้าบเนี้ย แต่เรื่องนี้สะท้อนสังคมมากอ่ะ กานต์ไม่ได้มองในแง่ร้ายไปหรอก กานต์แค่มองตามโลก เพราะตั้งแต่แรกกานต์ก็เจออะไรแบบนี้มาตลอดไม่แปลกอะไร ที่คาแรกเตอร์จะเป็นแบบนี้ ถ้ายังเป็นแบบมองอะไรดี อะไรสดใส ไปซะหมด อย่างนั้นสิแปลก เฮ้อออ คุณพ่อเลี้ยงนีก้เกินไปนะค่ะเนี่ย แล้วเนื้อเรื่องจะจบยังไงล่ะเนี้ยย จะเป้นไงต่อ คาดเดาไม่ได้เลยนะค่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
ประเด็นค้างมากค่ะ อยากรุ้ว่าเป้นไงต่อ ทำไมแม่กานต์ถึงไม่เข้ามาช่วย ทำไมถึงเลือกที่จะปิดประตูอย่างนั้น คือเป็นปม ที่คิดไงกัคลายไม่ออก รอให้คนแต่งมาเฉลย ให้อ่าน ฮาาาาาา รอค่ะรอ
-
รออยู่นะคะ. มาต่อไวไวนะคะ. ตอนนี้รอนิยายคุณอ๊ายอาย 3 เรื่องแล้วนะ. รอเรื่องตัวร้ายกับเรื่องใหม่ด้วยค่ะ. รักกันจริง. ไม่ทิ้งกันนะ. ขอบคุณค่ะ
-
บทที่ 13 : กลิ่นจางจาง
“กานต์ อะไรกัน เรียกตั้งหลายรอบ เดี๋ยวนี้เหม่อๆนะ”
“โทษที”
ผมอยากจะพูดต่ออยากเช่นว่า ช่วงนี้นอนน้อย อ่านหนังสืออะไรเทือกๆนั่น เป็นเหตุผลที่ทำให้คำดูมีน้ำหนัก แม้จะรู้ว่ามันไม่จริง แต่ช่างเถอะ ดีแล้วที่ผมไม่คิดจะพูดอะไรต่อหลังจากนั้นเพราะมันงี่เง่าเกินไป หมายถึงว่ามันแปลกที่ผมต้องมานั่งอธิบายอะไรยาวๆให้คนอื่นฟังน่ะนะ
“อาจารย์เรียกแหนะ”
เธอว่า ผมไม่ได้สนใจเธอด้วยซ้ำแต่อย่างน้อยที่สุดผมพยักหน้าให้เป็นเชิงขอบคุณ
“ช่วงนี้มีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า”
หลังจากผมนั่งลง บุคลากรผู้เชี่ยวชาญทางการสอนก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ผมคงรู้สึกผิดไปจนตายหากมีโจทย์ข้อสอบให้ระบุชื่อของเขาอย่างถูกต้อง ผมคงได้กินศูนย์
“เปล่าครับ”
ให้ตาย ผมว่าเธอกำลังสอบสวนผม ค่อนข้างน่าเบื่ออยู่พอสมควร
แล้วเธอก็พล่าม ถึงอนาคตของผมที่โดยส่วนใหญ่แล้วต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ โอเค ผมเข้าใจว่าผมเป็นเด็กที่ค่อนข้างผ่านการประเมิน คือที่พวกเขาเรียกๆกันประมาณนั้น เธอร่ายยาวอย่างกับเขียนเรียงความส่งประกวดหรือไม่ก็เก็บไว้อ่านเอง ผมเข้าใจ เข้าใจว่าเธอเป็นห่วงเด็กๆที่เป็นหน้ามีตาให้เธอ
ผมว่าช่วงนี้มันก็ออกจะไม่ปกติจนเป็นปกติไปแล้ว ผมควรจะทำตัวให้ชินชาเสียแล้วจะได้มีความสุข ยิ้มร่ารับดวงอาทิตย์
ผมคิดไปเรื่อยเปื่อย(ต้องใช้คำว่าเรื่อยเปื่อย) เพื่อฆ่าเวลา ฆ่าเสียงของเธอที่ยังไม่หยุดจนกระทั่งประโยคสุดท้ายที่เธอพูดทำนองว่าอย่าเครียดให้หาอะไรทำบ้างนะ นั่นแหละ ซึ่งแม่งโคตรย้อนแย้งกับเนื้อหาก่อนหน้านั้นที่เธอบอก แบบว่ารายละเอียดยิบย่อยมันเยอะจนผมขี้เกียจกล่าวถึงเลยจริงๆ
ผมไม่พูดหรอก
“กานต์”
พีสะกิดเพื่อให้ผมสนใจเขามากขึ้นมาอีกหน่อยในระดับที่รู้ว่าเขายังมีตัวตน
ผมเหมือนกลายเป็นหนึ่งในกลุ่มพวกนั้นแล้ว ก็แค่เหมือนน่ะ เพราะความจริงๆก็รู้ๆกันอยู่ว่าไม่ใช่ ผมแค่กำลังเป็นประโยชน์ต่อกลุ่มในสักเรื่องใดเรื่องหนึ่ง การจะคบกันได้มันต้องเกื้อหนุนนี่นะ ไอ้คำว่ามิตรภาพแท้จริงแล้วมันไม่มีหรอก ตราบใดที่คุณยังมีประโยชน์ก็ย่อมมีคนต้องการ
บ้านพีกลายเป็นที่สิ่งสถิตใหม่ นานๆทีผมจะมีเพื่อนที่เกี่ยวข้องด้วยเกินสามชั่วโมงจะปล่อยโอกาสไปก็น่าเสียดายอยู่หรอก วันนี้สาไม่มา ได้ยินว่าวันนี้เธอไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิง คุณไม่สามารถภาวนาได้เลยว่ามันน่ารำคาญแค่ไหนหากต้องไปอยู่ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกแหลมปรี๊ดของพวกเธอ
“ถามเป็นรอบที่สามแล้ว”
“อ่อ” ผมกระพริบตาก่อนตอบเฉยๆ “เหรอ”
พีถามว่าไงนะ ช่างแม่งเหอะ ผมมองโทรทัศน์ที่กำลังถ่ายทอดสดฟุตบอลระหว่างประเทศ เอาจริงดิ ผมแทบไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย ไม่สักนิด มันทำให้ผมดูเหมือนคนโง่ที่กำลังสนุกกับเรื่องใหม่ๆไม่ก็หงุดหงิดแทบทนไม่ไหวเพราะไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่วะ
หลังจากพีพูดจบลง ผมหมายถึงก่อนหน้านี้เขาก็พูดอยู่แต่ผมไม่ได้ฟัง พีคาบบุหรี่ไว้ในปากก่อนจุดไฟแช็กที่เคยเล่าให้ฟังว่าเป็นของพ่อที่ซื้อมาจากต่างประเทศ นอกจากนิสัยพูดมากและมีพ่อแม่ร่ำรวย อย่างนึงที่ผมจำได้แล้วเกี่ยวกับเขาคือพีติดบุหรี่
“ปกติกานต์ดูอะไร”
กลิ่นที่ผมไม่ชอบอบอวลเต็มห้อง ผมกลั้นใจหายแต่สักพักก็รู้ว่ามันเป็นวิธีที่งี่เง่าฉิบหาย ผมอาจจะไม่ได้ตายเพราะมะเร็งหรอกแต่คงเป็นเพราะออกซิเจนไม่พอเอาซะก่อน
“คิดนานจังฮะ?”
พีว่าแล้วหัวเราะ ผมก็เลยทำเสียงหึในลำคอตอบเขาไปทีนึง โอเค มันเป็นการหัวเราะแบบถากถาง ผมตอบไม่ได้ ปกติผมดูอะไร แล้วไง ก็ผมไม่รู้ ผมไม่เคยคิดมาก่อน
“กานต์ก็ดูเด็กเรียนนะ แต่เหมือนคนเพิ่งโดนซ้อมมามากกว่า มือไปโดนอะไรอีกแล้ว” พีไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือมาจับแขนผม แต่ผมดึงมือกลับมาก่อนที่เขาจะโดนตัว
“เปล่า”
ผมพูดต่อเมื่อพียังจ้องไม่เลิก ในใจก็นึกหาเหตุผลโง่ๆมาสักอย่าง
“ปั่นจักรยานแล้วก็ล้มกระแทกพื้น มันยังช้ำไม่หาย เจ็บ”
“อ๋อ เหรอ”
งี่เง่า งี่เง่าสุดๆ
ตอนนี้สี่โมง ปกติประตูโรงเรียนจะเปิดตอนบ่ายสองครึ่ง นั่นแหละ อย่างที่เข้าใจ ผมโดดเรียนตั้งแต่สามโมงก่อนจะมาขลุกอยู่บ้านพี ผมหันไปมองพวกเพื่อนๆพีที่นั่งพี้ยากันอย่างสนุกสนานและเล่าถึงวีรกรรมต่างๆนานา ซึ่งส่งผลให้ผมคิดว่าผมจะไม่หลงไปกับคนพวกนี้ง่ายๆแน่ ขอบคุณที่พวกเขาเอ่ยออกมาให้ฟังกันเองน่ะนะ
“ลองมั้ย”
คนหนึ่งในกลุ่มยื่นมันมาแล้วชี้มาทางผม น่าตื่นเต้นตรงที่ว่าเป็นภาพแบบคมชัดไม่มีโมเสกมาบดบังดวงตาหม่นๆของผมสักนิด
“อ่อนว่ะไอ้กานต์ มึงมานั่งๆนี่คิดจะดูอย่างเดียว?”
โอ้ พระเจ้า ตอนอีกฝ่ายพูดมีควันลอยออกมาจากปากเขาเต็มไปหมด ไม่สำลักหรือไงวะ สีหน้าผมเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อมองตัวสูบที่พวกเขาใช้กันราวกับเป็นของสาธารณะ ดังนั้น คุณคงเข้าใจว่ามันเย้ยหยันกฎองค์การอนามัยโลกอย่าง‘WHO’ขนาดไหน
“มึง เพื่อนไม่เอาก็ไม่ดิวะ” พีพูดแทรกติดตลก เขาพยายามประคองบรรยากาศในกลุ่มเอาไว้ ผมรู้สึกซาบซึ้งนะถ้าไม่นับถึงไอ้ควันเวรๆที่พีพ่นออกมาไม่ต่างจากเพื่อนๆของเขาเหมือนกัน เดี๋ยวจะกลายขัดศรัทธาเสียเปล่าๆ
ผมแค่มานั่งฆ่าเวลา ฆ่าสุขภาพเล่นๆ ไม่มีอะไรหรอก อ๋อ ผมนึกออกแล้ว ไอ้หมอนั่น คนที่ทำกริยาทรามๆกับผมเมื่อกี๊ น่าจะชื่อแบงค์ มั้งนะ ไอ้ห่านี่ดูมีปัญหากับผมมาหลายรอบแล้วไม่ใช่แค่วันนี้หรอก
พีพยายามชวนผมคุย พีทำมันได้ดูลงตัวและเป็นธรรมชาติมาก ผมนับถือ ความจริงผมไม่ได้ใจดำใจแคบอะไรหรอกผมแค่กำลังเวียนหัวและสุดจะทนกับควันที่เขาพ่นออกมาจากการสูบเจ้านั่นสุดๆไปเลย
กลิ่นมันฉุนมากกว่าจะหอม แปลกๆ แถมพอมาแออัดอยู่ในห้องทึบๆด้วยแล้ว แต่สรุปได้เลยว่ามันเป็นกลิ่นที่โคตรเฟก เพราะลับหลังมันจะค่อยๆคืบคลานฆ่าเราไปทีละนิดละน้อยพร้อมความสนุกสนาน ใช่ สนุกสนาน จริงๆใช้คำซ้ำบ่อยๆมันก็ไม่ค่อยดีน่ะนะ ฟังแล้วน่ารำคาญเหมือนกัน แต่บังเอิญผมขี้เกียจ
“ไม่สบายเหรอ ทำไมวันนี้ซึมๆ” พีเลิกคิ้ว สายตาของเขากำลังอยู่ในอารมณ์อยากรู้จริงๆและดวงตาเขาก็เยิ้มสุดๆ
โดยปกติพีจะพูดคำหยาบกับเพื่อนๆยกเว้นผมกับผู้หญิงตามแต่กรณี ผมเห็นเขาชอบแทนตัวเองว่าเราและเรียกชื่อผมแทนที่จะเรียกมึงกูหรือไอ้สัตว์อะไรทำนองนั้น ซึ่งมันก็ดี แม้จะดูขัดกับสภาพแวดล้อมและเพื่อนเหลือขอของเขา แต่ผมรู้สึกโอเคกับแบบนี้มากกว่า อย่างไม่ต้องบอก รวมไปถึงเจตจำนง ด้วยบางกรณีกับบางคน แม้จะพูดเพราะเสนาะหูแค่ไหน แต่ฟังแล้วกลับชวนหงุดหงิดใจอย่างน่ารำคาญ
“เล่นเกมมั้ย”
“ไม่ดูแล้วเหรอ” ผมหมายถึงทีวี จู่ๆพีก็เลิกสนใจไอ้กีฬาระยำนั่นก่อนจะถามผม
“ก็กานต์ดูไม่เป็น”
จากนั้นผมก็ไอเล็กน้อย พอเปิดปากออกมาแบบนี้ ควันและกลิ่นนั่นสูดเข้าไปเต็มๆ ยิ่งตอนหายใจเข้ามา มันโคตรทรมาน ผมว่าคงอาจจะแพ้ เพราะตอนนี้ผมเจ็บดวงตารวมไปถึงความรู้สึกอยากตายๆไปซะ
“แม่งเอ๊ย” ผมสบถเมื่อไอติดต่อกันสามสี่รอบ “จะเป็นไรมั้ยถ้าออกไปสูบข้างนอก?”
เป็นคำถามที่โง่ ผมแค่ประชด
“พ่อมึงก็ได้แห่มาดิ” แบงค์ตะโกนแหวกเข้ามาพร้อมเสียงหัวเราะจากกลุ่มเพื่อน พวกนั้นนั่งทำหน้าลอยๆกันอยู่ที่พื้นห้องอีกมุม ไม่ใกล้ไม่ไกล
“โอเคๆ ขอโทษ ดับแล้วครับดับแล้ว”
ผมยังไอไม่หยุด มันน่ากลัวอย่างมาก หลังจากพีจัดการมันเสร็จ เขาเอาที่เขี่ยบุหรี่ไปทิ้ง แต่เมื่อเข้ามาแล้วยังเห็นผมนั่งทะเลาะกับระบบหายใจไม่เลิก พีก็ถามด้วยความเป็นห่วง ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้พีคิดหรือไม่ หรือว่าอะไร แต่เขาคงเห็นว่าผมไม่มีอาการต่อต้านมาก่อนเลยคิดว่าไม่เป็นไรซะล่ะมั้ง
“เฮ้ย ไหวเปล่า”
“ไม่เป็น ไร แพ้ มั้ ง”
“วันก่อนไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ไม่รู้”
นี่บ้านพี ไม่ใช่บ้านผม อีกฝ่ายค่อนข้างให้เกียรติผมเกินไป น่าปีติยินดีจริงๆ พีเป็นคนประเภทที่ผมเกลียดและเกลียดน้อยรวมอยู่ในร่างๆเดียว
“ยาแก้แพ้มั้ย”
“ไม่ๆ” ผมรีบบอกพีก่อนที่เขาจะวิ่งตัวปลิวไปอีก กินแล้วได้อะไรขึ้นมาในเมื่อผมยังนั่งอยู่ในห้องนี้ ห้องที่ผลิตควันอยู่เรื่อยๆ แล้วทำไมผมไม่ออกไปจากที่นี้ซะละ ก็ไม่ไง ผมยังไม่อยากกลับ
“ทำไม”
“เดี๋ยวหลับ”
พูดจบพีก็เดินไปหยิบยาที่วางอยู่บนตู้ของมุมห้อง ให้ตาย เขาไม่ฟังผมสักนิด ดื้อด้าน
ผมเกลียดยา
กลิ่นบุหรี่ทำให้นึกถึงพ่อ ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ผมเกลียดเขา อันนี้ผมก็บอกไปแล้ว แน่นอน ผมเกลียดแน่ๆ ไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าเหตุผลไหน เรื่องอะไรผมต้องยอมบอกว่าให้อภัยเขา กับสิ่งที่เขาทำเพียงเพราะเขาเป็นพ่อ พ่อที่ไม่ได้เรื่อง ไม่เคยแม้แต่จะทำคุณประโยชน์ใดๆให้ ทุเรศสิ้นดี
“กินซะ เดี๋ยวมาตายในบ้านเรา”
“กลัวผีหรือไง?”
“เอาเหอะน่า ทำไมพูดยากเย็นจังวะกานต์”
“สำออย”
แบงค์พูดขึ้น เขาจ้องผมเขม่ง และผมก็ไม่ได้หลบหลีก
“กูหมั่นไส้ว่ะ มึงจับมันทีดิ” ไอ้แบงค์เดินเข้ามา มันบอกให้เพื่อนมันอีกคนจับผมไว้ พอเห็นแบบนั้นผมรีตาลงและระวังตัวมากกว่าเดิม
“อะไร” เสียงพีพูด เขาเริ่มไม่เห็นด้วย ผมนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่งๆ
“กูจะให้มันลองเฉยๆ”
แบงค์ถือไอ้สิ่งที่ผมเพิ่งจะด่าไปหยกๆชูสูงขึ้น และทำท่าจะเอามันมายัดปากผมให้ได้
โอ้ ตลกเหอะ ผมไม่นิยมใช้ของที่ผ่านปากคนอื่นโดยเฉพาะไอ้พวกเหลือเดนนี่มาหยกๆหรอกนะ
ถ้าให้พูด บางทีการเหม็นขี้หน้าเกิดขึ้นได้บ่อยๆแถมมันไม่มีสาเหตุหรืออาจมีแต่พวกเขาไม่ค่อยจะยอมรับกัน สำหรับกรณีนี้ ผมคิดว่าผมอาจจะเรียนดีไป หน้าตาดีไป ไม่ก็ทำตัวหน้าหมั่นไส้เกินไป หรือไม่ก็เป็นปฏิกิริยารับน้องใหม่ คล้ายๆแปลกพวกที่สุด จะให้เจ้าถิ่นยอมรับง่ายๆคงอาจจะยากเกิน
“ถ้ามึงไม่สูบ มึงก็กลับบ้านไป”
“นี่บ้านมึงหรือไง?”
ผมสวนขึ้นมานิ่งๆ สายตาแบงค์โคตรหาเรื่อง แน่นอน ผมบอกว่าหาเรื่อง ถ้าเข้ามาบีบคอผมได้เขาคงทำไปแล้ว และอีกไม่นานก็ดูเหมือนจะได้ทำจริงๆ แบงค์ตัวใหญ่ ผมคำนวณให้ออกมาเป็นตัวเลขไม่ถูก แต่ให้รู้ไว้ว่าร่างของเขาใหญ่กว่าผมมากถ้านับจากเด็กรุ่นเดียวกัน
“ไอ้พี” แบงค์เดินเกมไปที่พีแทนเพื่อหาเสียงสนับสนุน ให้ตาย อย่างยิ่งที่สุด น่าเบื่อน่าหงุดหงิด ผมไม่ได้มีจุดประสงค์ในการโดดเรียนทิ้งเวลามาเพื่อชกต่อยกับกอลิล่าสมองกลวงหรอกนะ
ผมต้องการที่เงียบๆ ไม่มีใครหาพบ อย่างน้อยก็ตอนนี้ หรือไม่ก็ ก็แบบว่า คือจริงๆที่ดีๆมีให้ไปเยอะแยะผมก็สมองกลวงไม่ต่างกันเท่าไหร่เสือกดันมาอยู่ในที่แบบนี้เอง แต่แล้วไง มันเป็นความอภิรมย์ประเภทหนึ่ง หากตัดเรื่องน่ารำคาญตอนนี้ทิ้งซะ ผมจะมีความสุขมาก มากจริงๆ
“ในกลุ่มก็ทำกันทั้งนั้น มึงเป็นใครวะกานต์” แบงค์จี้ไม่หยุด
พีดูหนักใจ เขาเป็นคนเดียวที่มีท่าทีเกรงใจผมน่ะนะ เขาค่อนข้างมีความคิดต่างจากพวกนั้นอยู่บ้างเล็กน้อย
“กานต์ ลองหน่อยมั้ยล่ะ นิดเดียวก็ได้”
พีพูดเสียงอ่อนลง เวลาเขาพูดบางครั้งคิ้วซ้ายจะยักขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผมว่าเขาไม่รู้ตัวนะ
เสียงของพีเหมือนคำอนุญาต แบงค์ดูสะใจกับการได้กลั่นแกล้งผมจวบจนสำเร็จ เขายื่นทำท่าจะเข้ามาจับผม แต่ผมปัดออก ฉิบหายเหอะ เขาโคตรน่ารังเกียจ ผมรู้สึกไม่ดีอย่างรุนแรงและมันมวลๆท้อง
“ไอ้แบงค์” พีปราม แล้วเขาก็หันมาพูดกับผม “ลองนิดเดียวก็ได้นะ กานต์ แค่นิดเดียว”
ถึงพีดูไม่ค่อยเห็นด้วยนัก เขาไม่เห็นด้วยแต่แรกนั่นแหละ แต่ก็เหมือนอยากเห็นผมทำแบบนั้นอยู่ลึกๆ ผมเดาว่าเขาคงกำลังสนุกปนสงสารในใจว่าหากรังแกผมแบบนี้มันจะดีไหมนะ แต่ช่างแม่งสิ เพราะมันก็รู้สึกสนุกพิเรนทร์ไม่ใช่หรือไงและอีกอย่างภาพลักษณ์ตัวร้ายก็คือไอ้แบงค์ที่เป็นตัวต้นแรกบังคับให้ผมทำต่างหากล่ะ
แบงค์รีบใช้จังหวะหนึ่งเข้ามาจับแก้มผมก่อนมันจะกดผมไว้กับโซฟา ทันทีที่ถูกแตะต้อง ผมเกร็งตัวไปเองโดยธรรมชาติและพยายามเบือนหน้านี้อย่างที่สุด ผมพยายามดันไอ้ร่างขยะนี้ออกจากตัวเอง ซึ่งมันหนักมาก
มันบีบแก้มผมแน่น สัมผัส น่าขยะแขยง ผมยิ่งตัวเกร็งอย่างกับเป็นอัมพาต
“อย่าป๊อดดิกานต์ มึงกลัวไรวะ”
จะอ้วก อย่างเดียวที่ผมรู้ ผมจะอ้วก เหมือนมีบางอย่างดันขึ้นมาจากปลายเท้า จากกึ่งกลางในลำตัวสู่ลำคอ ริมฝีปากผมถูกมันจับ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ วัตถุถูกดันเข้ามาในปาก ผมเบือนหน้าหนีอีกครั้งและเม้มปากแน่น กลิ่นหอมชัดเจนเมื่อต้นเหตุอยู่ใกล้ในระยะประชิด
“เฮ้ย ไอ้สัด พอแล้วมึง มึงไม่เห็นเหรอเพื่อนมันจะตายแล้ว” ผมได้ยินเสียงพี แต่เหมือนผมจะไม่เห็นอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง
ร่างกายผมต่อต้าน ฝ่ามือโสโครก นิ้วมือผมแข็งเกร็ง มันแข็งอยู่แบบนั้นราวกับว่าจะไม่มีวันยืดออกได้อย่างปกติ ผมสำลัก หายใจไม่ทัน ผมไอโคลกไปทั้งตัวจนเจ็บ ผมเจ็บหน้าอกจากอาการเกร็ง หายใจไม่ออก อึดอัด และจะอ้วก มีแค่นี้ที่วนอยู่ในหัวผม
กระทั่งน้ำหนักที่ทับอยู่หายไป เสียงเอะอะโวยวายเริ่มไกลออกไปเรื่อยๆไม่ก็ผมเองที่กำลังออกห่าง ไม่นานผมก็แทบจะหมดความรับรู้
“กานต์! กานต์ เฮ้ย กานต์ กานต์ได้ยินมั้ย?!”
พีตบแก้มผมเบาๆ ผมสะดุ้งก่อนจะสะบัดหนี ในหูผมรับรู้แค่เสียงหายใจของคนใกล้ตายอย่างน่าสมเพช
“แม่ง พวกมึง เล่นเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง!”
ดวงตาผมราวกับไม่อยากจะอยู่ในเบ้า แรงกดดันจากภายในน่าหวาดหวั่น ฟันกัดกระทบกัน ผมรู้สึกเย็นและชา
“กานต์ ใจเย็น นิ่งๆ อย่าเกร็ง ค่อยๆหายใจ หายใจช้าๆ”
เสียงพีคล้ายเบาลง
ผมตัวสั่น ผมรู้แค่นั้น และผมหายใจไม่ออก
ผมเกลียดการสัมผัส
พีเข้ามาจับมือผม เขาพยายามนวดมันเบาๆ
“ใช่ อย่างนั้นแหละ”
“หายใจเข้าลึกๆ”
TBC
[02/04/2558]
-
มันยังไม่ชัดอ่ะ ยังขบขันไม่พอ ขอตอนต่อไปด้วยค่ะ :katai2-1:
-
หายไปตั้งนานมาทีจัดหนักเลยเหรอ
-
โถๆๆๆๆ หนูกานต์จ๊ะ ถ้ามันลำบากตัวเอง หนูก็ไม่จำเป็นต้องฝืนหรือแสร้งทำ เป็นในแบบที่มันไม่ใช่ตัวเอง เหนื่อยใจเปล่าๆ
ปวดสมองโดยใช่เหตุ หาเวลาไปทำแบบเด็กทั่วๆไป (ไม่ใช่เสพยานะคะหนู - - ) ที่เค้าทำอย่างสร้างสรรค์ดีกว่าเนอะ :hao3:
-
อ๊ากกก อีแบงค์!!!!!! น้องกานต์ไม่เป้นไรนะ :katai1: :katai1: :katai1:
ถาเป้นอะไรมากจงต้องเข้าโรงบาล พ่อเลี้ยงคงโกรธจัดมากแนๆๆ
-
พีจะช่วยอะไรได้ไหม อย่างน้อยๆ ก็ไม่ต้องฝืนใจน่ะนะ
หวังว่ากานต์จะไม่เคว้งคว้างไปตามแรงคลื่น
-
หนุกดี
-
:z3: กานต์... อย่าตายนะ (ห๊ะ!!!!)
ตอนนี้ไม่มีคุณพ่อเลี้ยงโผล่มานะ... แต่ได้ตัวร้าย(โครตๆ)ตัวใหม่มาแทน แบงค์นี่มีอาการทางจิตชัวร์เลย
หาเรื่องตลอดเวลา ทำตัวเหมือนเด็กขี้อิจฉา อาจจะอิจฉาที่กานต์เรียนดี หน้าตาดี มีชื่อ(พอตัว) แล้วไหน
จะได้พีคอยให้ท้ายดูแลเทคเเคร์เวอร์ๆ (จริงๆแล้วคิดอะไรใช่มั้ยพี? ตอบมา!!!)
รู้สึกค้างคา 5555 หมายความว่าอยากอ่านต่อไวไวจุงเบย(นั่นเอง) :-[ มาต่อไวไวนะ รออยู่แบบตั้งตา ตั้งหน้า
ตั้งคอ... :hao5: กานต์จะเป็นยังไงบ้าง เกิดต้องส่งโณงพยาบาลตาพ่อเลี้ยงต้องรู้เเน่(ว่ามีผู้ชายอย่างพีมาวอแว)
อาจจะเกิดการลงโทษ หึงโหด บลาๆๆๆๆ :ling2: รีบมานะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: รอคอยเรื่องนี้มานานมากกกกกกกกกกกกก ก ก กกกกกกกกกกกกกกกกกก ก ก กก โอ้ยยย ย ย ย กานต์ จะเป็นไรมั้ยเนี่ย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:katai2-1: พีดูเป็นพระเอกนะ555
-
:angry2: กว่าจะมาต่อ :katai4:
-
นี่ถึงกับเกลียดแบงค์แทนพ่อเลี้ยง
คนไม่เอาก็ไม่เอาดิวะ(........)
กานต์อย่าไปที่นั่นอีกเลย //คิลแบงค์ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่รู้จะพูดจะอธิบายยังไงให้เธอได้เข้าใจ เรายินดีมากนะที่เธอกลับมาลงต่อแล้ว
/หยิบผ้าเช็ดหน้า ร้องไห้อ่อน
-
พีนี่น่าสนใจนะ
-
โอ๊ย นี่มันเวรกรรมอะไรของกานต์เนี่ย :katai1:
-
และแล้วก็มา รอร๊อรอมาตั้งนาน มาต่อเร็วๆนะ
-
พีมันต้องมีเงื่อนงำแน่ๆ... แก๊ชอบกานต์แม่นบ่ ตอบบบบบบ
แบงค์ จะตบกันใช่ไหม จะตบใช่ไหม------- :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
แต้งกิ้ววว ตอนต่อไปมาเร็------- #โดนคุณภาพตบตี
-
ชุ้นไม่ตาฟาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชุ้นไม่ได้ตาฟาดสินะ
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ น้องกานต์ที่น่ารักของพี่
หนูต้องไม่เป็นไรนะ ถ้าอิพ่อเลี้ยงรู้เรื่อง คาดว่ากรุงเทพอาจจะเหลือ21องศา
ความหนาวเย็นกระจายทั่วประเทศ นางต้องโมโหจนหนาวสั่นละค่อยระเบิดแน่ๆ
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหมือนพ่อเลี้ยงยังมีคนเลวกว่า
-
มาต่อด่วนๆเลย ค้างคา :katai1:
น้องกานต์อย่าเป็นอะไรนะลูกกก
-
กานต์ไปในทางของหนูดีกว่าลูก หาทุนไปนอก หรืออะไรสักอย่าง ที่มันเหมาะกับเด็กเรียนอย่างหนู
อิพวกนี้ไม่ใช่แนวหรอกค่ะ
-
เย้ มาต่อแล้ว :z2: :z2: :z10: :z10: :z2: :z2:
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
กานต์แค่ไม่อยากกลับบ้าน แค่เค้าว่าอยู่บ้านพีกับกลับบ้านสภาพก็ไม่ต่างกันเลย
-
เฮ้อออ เครียด
อ่านๆไป บางทีก็จับจุดไม่ถูกว่ากานต์ต้องการอะไร
-
รอมาต่อนานมาก กว่าคนเขียนปริศนาจะมาลงเราคิดถึงนะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
แต่กานต์จะตายไหม เพิ่งโดนพ่อเลี้ยงข่มขืนมาด้วย พีนี่หวังฟันเปล่า
-
อีแบงค์มาแนวพระเอกปากหมาใจร้ายชอบทำร้ายนายเอกเลยอ่ะ มีแววได้เป็นพระเอกใช่มั้ยคะอรั้ยยยยยยย :impress2:
ปล.มาต่อแล้วขอบคุณมากค่ะ
ปล2.อีพ่อไปไหน
-
ไอ้แบงค์ไอ้เหี้ยโรคจิตปะ!!!!!
-
นึกว่าคนเขียนจะไม่มาต่อซะแล้วว :hao5:
ชอบเรื่องนี้มันหน่วงอ่ะ แต่มันก็คือความเป็นจริงที่มีเกิดขึ้นในสังคมจิมๆ
ชอบภาษาคนเขียนด้วยน้า มาต่อบ่อยๆเน้อ :z2:
ปล.สงสารกานต์ :o12:
-
รอน้องกานต์ค่ะ
หวังว่าชีวิตน้องจิสดใสในเร็ววัน -=_=
-
ชอบรื่องนี้ ติดตามค้าา มาต่อบ่อยๆนะ :monkeysad: :call:
-
==
เชี่..
นี่มันตลกร้ายชัดๆ
อ่านผ่านมาแต่ละตอน ก็ได้แต่ร้อง
หึ หึ ในลำคอ พ่นลมหายใจผ่านจมูกฟืดๆ อย่างอดทน
เป็นตลกร้ายที่เสียดสีสังคมดีจริงๆ
หึ หึ หึ
:mew4:
-
>>>อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ <<< ทำได้เท่านี้จริงๆ หลังจากอ่านมา กานต์จะมีชีวิตอยู่ยังไงกับอนาคต ความมืดมนที่อยู่ในใจมันจะทำให้เด็กคนนี้เติบโตไปในทิศทางใด หดหู่จิต :z3:
-
ยังไม่มาอีกหรอภาพวาดคลุง คิดถึงน้องกานต์จะแย่แล้วนะ :เฮ้อ:
-
บทที่ 14 : เซ็กส์กับข่มขืน ก็ยังมีไอ้โง่บางตัวแยกไม่ออก
“พระเจ้า ลืมตาสักที นึกว่าจะตายไปแล้ว”
สิ่งแรกที่เห็นคือพีนั่งเหงื่อซึมอยู่เบื้องหน้า ผมพูดไม่ผิดหรอก หมายถึงคำว่าเบื้องหน้าน่ะนะ ใบหน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ แม้พีจะดูไม่โง่แต่เขาคงวิชาสุขศึกษา คนเป็นลมใครให้มานั่งเบียดแย่งอากาศแบบนี้กันวะ
“กี่โมงแล้ว”
เสียงผมแหบแห้ง แม้ผมอยากจะให้ความสำคัญกับท่าทีพีมากกว่านี้ แต่เวลานี้คงไม่สะดวก
“อะไรนะ อ่า หกโมงครึ่ง เฮ้ยเดี๋ยว ค่อยๆลุก”
ผมจดจ้องตอบเขา พีรีบละตัวออกให้ผมได้ลุกขึ้นนั่งดีๆ
เกิดมาผมก็เพิ่งจะเคยชักดิ้นชักงอขนาดนี้ ผมไม่มีประวัติการป่วยทางกายพวกโรคประจำตัวบ้าบอ ซึ่งดีแล้วสำหรับครอบครัวปอนๆที่เงินซื้อข้าวแทบไม่มี แต่ซื้อเหล้าแดกได้เป็นประจำไม่บกพร่อง ผมหมายถึงพ่อ ใช่ ผมกำลังด่าพ่อตัวเอง คุณรู้คุณคิดได้ ถูกต้อง คุณเก่งมาก
“พวกไอ้แบงค์หนีกลับไปนานแล้ว”
ผมเห็นแค่พี แค่นั้น ในบ้านของเขา ผมไม่อยากเสียเวลาหรือเรี่ยวแรงในการถามหาพวกขยะ ไม่ว่ามันจะไปตายที่ไหนก็ตาม ผมหยิบกระเป๋านักเรียนโดยมีจุดมุ่งหมายรีบๆไสหัวตัวเองออกจากที่นี้ซะเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไร”
ผมก้าวออกมา ใช้คำว่าเดินฉับๆก็ยังได้ ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว หรือเรียกว่ามืดไปเลยดีกว่า หากไม่มีเสาไฟของหมู่บ้านอยู่คงเหมือนหลับตาเดิน
“จะกลับไง เดินออกยังงี้อะนะ เดี๋ยวไปส่ง” พีจับแขนผมไว้มั่น เขาคาดแน่นอนว่าผมสะบัดไม่หลุด อีกฝ่ายพยักหน้าไปทางรถที่จอดในบ้าน ผมลืมไปว่าเพื่อนรักคนนี้รวย รถคันไม่กี่ล้านพ่อแม่มันทำไมจะให้ไม่ได้
แต่ผัวใหม่แม่ผมเขาก็รวยใช่ย่อยนะ
ผมยังเวียนหัวและรู้สึกแย่ มันเป็นความรู้สึกแย่ที่ไม่อาจจางหายง่ายดาย นับวันยิ่งสะสมเหมือนก้อนมะเร็งที่พรากคุณยายของแม่ผมไปตั้งแต่สมัยสาวๆ ผมรู้เพราะตอนยังเดียงสาเคยคาดคั้นให้แม่เล่าเรื่องครอบครัวของเธอให้ฟัง สมัยที่ผมยังมองไม่ออกว่าครอบครัวเรามันช่างอบอุ่นแค่ไหน จากนั้นพอโตมาหน่อยผมเริ่มโง่มากขึ้น แค่คำทักทายสามัญอย่างเช่น สวัสดีครับแม่ ผมยังแทบไม่ทำเลย
“โกรธป้ะวะ?”
พีค่อยๆถาม หน้าตาเขาเหมือนลูกหมาที่ต้องการอาหารสักมื้อตอนหิวโหย
“ก็ไม่ได้โง่นี่”
ไม่ดีหรอก แต่ผมอดส่งเสียงประชดประชันในลำคอไม่ได้จริงๆ
โกรธเรื่องอะไร ก็เปล่า พีแค่สั่งให้เพื่อนของเขา จับผมอัดยา ส่วนตัวเองยืนเฉยๆเป็นพ่อพระราวกับเป็นผู้ถูกกระทำเสียเอง แค่นั้นแหละ ไม่ได้ใหญ่โต อย่าไปคิดมาก สันดานหยวนๆควรนำมาใช้ ทุกวันนี้ไม่ต้องแปลกใจทำไมทุกๆอย่างถึงได้ช่างเป็นระบบระเบียบ
ผมสะบัดมือจากพี เขาตื้อ ผมรู้ว่าทั้งเขาและตัวเองต่างดื้อดึงพอกัน ซึ่งมันก็ดี เพราะนั่นทำให้เห็นว่าเขายังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้าง จะว่าสะดีดสะดิ้งก็แล้วแต่จะไตร่ตรอง ผมไม่ซัดแม่งให้คว่ำตั้งแต่เมื่อกี้ดีแค่ไหนแล้ว พีรู้ตัวและรู้ว่าผมกำลังโกรธเขาจึงไม่คิดเย้าแหย่เหมือนเมื่อก่อน
ผมเปิดโทรศัพท์ มีข้อความฝากไว้เยอะแยะอย่างน่าปวดหัว ไม่ถึงนาที มีสายเข้าอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเบอร์เดิมกับเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้
ผมลังเลที่จะกดรับ พีหยุดลงอย่างรู้มารยาท
ผมห้ามมือไม่ให้สั่น โอ้ อย่า อย่าสมเพชผมนะ ถึงจะห้ามไม่ให้คิดไม่ได้ก็เถอะ แต่ถือเสียว่ามันเป็นคำวิงวอน ทุกวันนี้ผมยังแยกไม่ออกเลยว่าสมเพชกับสงสารอย่างไหนน่าดีใจกว่ากัน ซึ่งประเด็นนี้ผมกำลังพูดถึงในมุมมองผู้รับน่ะนะ ไม่ใช่ตามพจนานุกรม
สมองผมมีขยะหลายชิ้นบินว่อน จับหลักไม่ถูกว่าจะเอาอย่างไรหรือเริ่มทิ้งชิ้นไหนออกจากหัวของตัวเอง
“ไปที่โรงเรียน”
ผมหันหลังกลับ ช่างหัวโทรศัพท์ ตรงไปที่รถของพีโดยไม่แม้แต่จะมองเจ้าของมัน
“ได้ ได้เลย”
พีรีบตอบรับ บ้านพีอยู่ไม่ใกล้จากโรงเรียนนัก เห็นอย่างนั้นแต่เวลาเข้าเรียนเขามักอยู่ในกลุ่มพวกมาสาย หรือเปล่านะ คุ้นๆเหมือนผมได้ยินมันผ่านๆจากการขานเรียกชื่อของคุณครูท่านหนึ่งที่ผมไม่แม้แต่จะจำชื่อเธอได้
“ให้เราไปส่งบ้านดีกว่ามั้ย? หรือกานต์ลืมของ”
พีไม่ถือสาและเขาไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ นอกจากพยายามหาเรื่องทำให้ความรู้สึกผิดน้อยลงน้อยลง แล้วก็น้อยลง
“พวกไอ้แบงค์ มันเลว เดี๋ยวจัดการให้ เราสัญญา กานต์คงไม่”
ไม่ฟ้องครูใช่ไหม?
โอ้ ไม่ๆ ไม่เลย ไม่หรอก ไม่ทำแน่ เหลวไหลจริงๆ
แล้วพีก็พูดค้างไว้ก่อนจะเงียบ สายตารู้สึกผิดอย่างสุดๆ
ผมไอออกมา ลำคอแห้งผาก น่าหงุดหงิด ดวงตาแดงก่ำ ปวดหัวและภาวนาให้มันระเบิดออกมาซะ ถ้าสามารถทำให้อาการเหล่านั้นหายๆไป ปลายจมูกผมยังติดกลิ่นพวกนั้นจนเหมือนมันกำลังสิงร่าง
“ขอถามอะไรอย่างสิกานต์”
พีพูดแย่งพื้นที่ความเงียบ เขามักทำแบบนั้น ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่
“แขนไปโดนอะไรมา?”
ผมชักสีหน้า เก็บไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรหรอกนะ แต่การถามซ้ำๆซากๆไม่ใช่เรื่องที่คิดว่ามันอภิรมย์หรอก
“ไม่ ก็ได้ แค่เห็นช่วงนี้กานต์ดูเพลียมาก แล้วก็คิดว่าคงไม่ใช่เพราะเล่นกีฬา”
พี่พูดเรียบเรื่อยทว่าระวังคำพูด ไม่ให้ผมรู้สึกว่าเขาเสือกจนเกินไป
“มีปัญหาอะไร คุยได้นะ”
ผมขำ นี่ขนาดระวังแล้วนะ แต่ผมไม่ได้รู้สึกน้อยลงเลย
“ขอโทษ”
ผมแทบไม่ศรัทธาในหูของตัวเองว่าเพิ่งได้รับถ้อยคำกำลังใจจากคนที่เพิ่งถีบหัวผมกดดินไปอยู่หมาดๆ ยังไม่ข้ามวันด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ ใจมนุษย์มันไม่มีอะไรแน่นอนเลยใช่ไหม
ผมอยากจะบอกเขา พี คุณยอดเยี่ยม น้ำใจไมตรีที่แสดงออกมานั้นเหมือนจริงยิ่งกว่าสิ่งใด จากนั้นก็ตบบ่าเขา สวมเข้ากอดยอมรับในมิตรภาพของเขา แล้วสบถด้วยคำหยาบคายอย่างไอ้ระยำ ผมกำมือแน่นอย่างหยุดไม่ได้ มันตื้นตันน่ะ อารมณ์จึงเอ่อขึ้นมาจนไม่สามารถขจัด เลือดออกไหม น่าจะนิดหน่อย คงเป็นแค่รอยจิกเล็กน้อย แต่ผมยังไม่ว่างก้มลงไปดู
รู้สึกผิด ใช่ ดีแล้วที่เป็นแบบนั้น จะดียิ่งกว่าหากคิดได้ก่อนกระทำ แต่ก็นั่นแหละ ส่วนใหญ่ใครจะสนถ้าหากยังไม่ได้เห็นผลลัพธ์หรือความฉิบหาย
ผมกำลังคิด ว่าพีอาจมีประโยชน์กับผมมากกว่าการฆ่าเวลาหรือหาเรื่องเหี้ยๆใส่กัน
หรือมันจะดีจริงๆนะ?
ความจริงแล้วคือผมเงียบ ให้เสียงอากาศเป็นฝ่ายตอบ ถ้าพีฟังรู้เรื่องเขาคือยอดคนที่ควรรักษาไว้
ถึงโรงเรียน รวดเร็วแต่ยังไม่ทันใจ ผมหยิบกระเป๋าและลงจากรถ บริเวณนั้นเหลือไฟสว่างอยู่ไม่กี่ดวง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นจุดๆตามอาคาร
“เดี๋ยว แล้วจะกลับยังไง?”
“เดี๋ยวมีคนมารับ”
“งั้นเดี๋ยวนั่งรอเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไร”
แล้วผมก็รู้สึก ถึงฝีเท้าที่เดินเข้ามา
เขาอยู่ตรงนั้น เดินดุ่มด้วยใบหน้าบึ้งตึง
ผมถอยหลัง พีแปลกใจและมองตาม ผมไม่แน่ใจ แต่ว่า การก้าวเดินควรเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอ
เขาถึงผมโดยเร็ว ชุดสูทราคาแพงยังคงเนี้ยบทุกระเบียบนิ้ว ดังนั้น พีจึงแน่ใจแล้วว่าผู้ใหญ่ท่านนี้เป็นผู้ปกครองของผม พียกมือไหว้ เขายกมือรับนิ่งๆแต่ไม่คลายท่าทีกรุ่นโกรธ พีดูงุนงง แต่ผมไม่
“กลับ”
เขาพูดแค่นั้น แล้วตรงไปที่รถ
ผมจำได้ว่าสมัยสักสิบขวบ คุณครูชื่นชมไม่หยุดปากสำหรับการเขียนของผม แน่นอน ผมคิดว่ามันสมควรแล้ว เพราะการที่จะปั้นแต่งสร้างเรื่องราวขึ้นมาใหม่เป็นอะไรที่ยากยิ่ง ผมเคยเขียนเรียงความในหัวข้อความรักผูกพันชื่นมื่นในครอบครัวของผมเองอะไรเถือกนั่น
ซึ่งแม่งมัน
ตอแหลทั้งเพ
เขาเงียบมาตลอดทาง ดีแล้ว เพราะผมต้องการพักผ่อน น่าแปลกที่ร่างกายกลับเครียดเกร็งจนหลับตาแทบไม่ได้
พอถึงบ้าน เขาลงรถก่อนผมด้วยนะ
“วันนี้ไม่ต้องกินข้าว”
ผมเดินไป แต่ที่น่าตกตะลึงคือเขากลับพูดแบบเด็กๆ ผมคิดว่าตอนที่พ่อแม่เขายังไม่ตาย เวลาเขาโกรธก็คงประชดประชันด้วยการไม่กินข้าวเย็นอะไรประมาณนั้นแน่ๆ เลยฝืนดันให้คนอื่นทำตามตัวเองด้วย เป็นการสืบทอดเจตนารมณ์อะไรแบบนั้น
ผมไม่เห็นแม่
ถ้าจำไม่ผิดสงสัยว่าเธอตายห่าไปแล้วมั้ง
ผมขมวดคิ้ว คิดว่าสมควรเข้าโรงบำบัดจิต ผมไม่รู้ว่ามันต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรบ้าง แต่อย่างน้อยมันน่าจะมีที่กินที่นอนแล้วก็ยาฟรี
ผมเคยคิดจะถาม ว่าเธอหายไปไหน แต่คิดดูอีกที ผมก็ไม่ได้ถาม
ผมรักเธอ ใช่ ผมรักแม่ รักมาก รักน่ะนะ รักโดยไม่มีเงื่อนไข เหมือนไอ้ลูกไก่หน้าโง่เวลาโผล่จากเปลือกแวบแรกเห็นตัวเหี้ยไรก่อนก็นึกไว้ก่อนว่าเป็นแม่มันไปแล้ว
ผมขึ้นห้อง ไม่ได้รู้สึกรู้สากับการอดมื้อเย็นเท่าไหร่นัก ผมอยากตรงไปที่เตียง แต่คิดว่านอนสภาพนี้ไม่ได้แน่ กลิ่นบุหรี่กลิ่นยาเต็มตัวผมไปหมด ผมไม่อยากให้เตียงนอนสะอาดตรงหน้าต้องมาหม่นหมองไปด้วย
ไม่นาน หลังจากผมเปิดประตูห้องน้ำ ก็เห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น ผมเดาว่าประตูห้องคงถูกล็อก ในมือเขาถือโทรศัพท์ผมอยู่ กดดูมันเหมือนไม่รีบร้อนอะไร ถึงแม้เขาจะเสียมารยาทไปหน่อยแต่ก็ดีแล้ว ดีแล้ว
“ทำไมโทรไปถึงไม่รับครับ”
เขากล่าวเสียงทุ้มๆ ซึ่งมันน่าฟังอยู่นะสำหรับคนอื่น
“ผมปิดเสียงไว้”
เขาเดินเข้ามา ท่าทีเหมือนจะไม่คุกคาม ใช่ ผมบอกว่าเหมือนจะไม่
“วันนี้กานต์ควรจะเลิกตอนสี่โมง”
“ทำงานเลทนิดหน่อยครับ” ผมให้เหตุผลที่สิ้นคิดอยู่พอสมควร
“พี่ไปรอกานต์ตั้งแต่สี่โมง”
ว่างมากหรือไงวะ
ผมอยากจะเหอะ เหอะแม่งทั้งวันให้สาแก่ใจไปซะ แต่คงคิดว่าทั้งชีวิตอาจไม่พอ
และผมก็ได้เห็น โทรศัพท์กระแทกกับพื้น เสียงระหว่างวัตถุกระทบกันดังมาก โว้ว สุดยอด ม่านตาผมขยายกว้างนิดนึง แค่นิดเดียว
โทรศัพท์ผมเละไม่เป็นชิ้นดี แต่เขาคงลืมคิดไปว่าเมื่อผมไม่มีมัน เขาจะเอาอะไรตามติดผมได้ ก็นั่นแหละ เดี๋ยวพอเขากลับมามีหัวคิด ก็คงคิดได้เอง จากนั้นผมก็จะได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ในเร็ววัน ถ้างั้นก็ช่างหัวมันเถอะ ไม่ใช่เงินผมอยู่แล้วนี่
ผมเกลียดสายตาที่เขามองผม มันน่ารังเกียจ ผมเกลียดเวลาเขาเรียกชื่อผมด้วยปากเขา ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า แม้แต่ที่ที่คุ้มหัวผมอยู่ ผมเกลียดกลิ่นของเขา ผมเกลียดการกระทำอันหยิ่งผยองนั่น ผมเกลียดท่าทางเสแสร้งตบตาราวกับคนดีหนักหนา ผมเกลียดหลายอย่างเชียวแหละ ถ้าจะให้เขียน น้ำหมึกในมหาสมุทรอาจไม่พอ
หยดน้ำไหลจากปอยผมผ่านคางแก้ม
ตัวผมเริ่มแห้ง แค่บางส่วน
เขาถอดเสื้ออย่างใจเย็น ปลดกระดุมตัวเองทีละเม็ด เนคไทคลายออกช้าๆ ก่อนที่กระดุมข้อมือจะถูกปลดตามไปและย่นแขนเสื้อขึ้นอย่างเบามือ
จากนั้นผมก็ถูกตบ
ดังเพี้ยะ ดังมาก ผมฟุบลงไปเลยคุณเชื่อไหม ปฏิกิริยาตอบสนองแบบช็อตต่อช็อต ตอนแรกก็เจ็บนะ แต่ต่อมารู้สึกชาๆมากกว่า ไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า อย่างน้อยก็บอกก่อนสิวะ เหี้ยเอ๊ย
“ลุกขึ้นมา”
เขาไม่มีท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อน พูดนิ่งๆแต่ต้องยอมรับว่าก็ยังดูดีนะถึงพฤติกรรมจะเลวไปหน่อยแต่ผมยอมรับเลยว่าเขาดูดี
ผมอดนำไปเปรียบเทียบกับครั้งที่ผมตบเมียน้อยพ่อไม่ได้จริงๆ แม้ตอนนั้นผมจะเจ็บมืออยู่เหมือนกันแต่เทียบกันแล้วต้องบอกว่าครั้งนี้เจ็บหน้ามากกว่า
ผมลุกขึ้นตามคำสั่งเจ้าของบ้าน ดีที่ผ้าเช็ดตัวยังไม่หลุด แต่ค่อนข้างหมิ่นเหม่
มือเขาใหญ่พอที่จะทาบหน้าผมไปทั้งหน้าจนมิดเลยหัว เขาตัวใหญ่ ผมจึงไม่คิดจะเสี่ยงอย่างเช่นตบคืนอะไรแบบนั้น
“กานต์สูบบุหรี่มาใช่มั้ยครับ”
สักห้าวิ เขาถามต่อ เหมือนไม่ได้เพิ่งตบผมไปหมาดๆ
“เปล่าครับ”
ทันทีที่ผมตอบ ครั้งก่อนซีกไหนนะ อ๋อ ขวา ครั้งนี้ซีกซ้าย ผมถูกฝ่ามืออีกฝ่ายกระทบอย่างรุนแรงเป็นรอบที่สอง
เกิดความเท่าเทียม ข้างละแก้ม
ใครว่าโลกนี้ไม่มีความยุติธรรมวะ บ้าไปแล้ว ผมขอชูนิ้วกลางเลย พวกเขามันโลกไม่สวย
ผมยังไม่ทันได้ยืนดีๆก็ต้องล้มลงไปอีกรอบ ผมบอกได้คำเดียวว่าเหี้ย
บุหรี่ระยำอะไรล่ะ อย่างไรก็ตาม คงเป็นความโง่เขลาของผมเองที่เสือกไปนั่งใกล้พีตอนมันกำลังอัดควันเหม็นๆนั่นเข้าปอดแล้วไม่ลืมที่จะพ้นออกมาเผื่อแผ่คนอื่น ผมคิดว่าเขาคงได้กลิ่นมันตอนอยู่บนรถ แต่ผมไม่นึกโกรธพีหรอกนะ ไม่นึกโกรธเขาด้วย แต่โกรธตัวเองที่เป็นเด็กไม่ดี ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่น่ะ จริงๆนะ ผมรู้สึกเสียใจอย่างมาก
โชคดีที่ผมเป็นคนร้องไห้ไม่เก่ง ผมเชื่อว่าถ้าพ่อตาย ผมยังสามารถหัวเราะได้ทั้งวัน ดังนั้น จึงส่งผลดีไม่น้อยไม่ให้ผมมีสภาพทุเรศไปมากกว่านี้
เขา เรียกว่าไงดี จะว่าลากก็ไม่เชิงจะว่าอุ้มก็ใกล้เคียง
ไอ้เหี้ยนั่น ไม่สิ ขออภัย โอ้ ให้ตาย ผมพูดจาไม่ดีอีกแล้ว ผมนอนขดอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บ ตัวสั่นน่าสมเพช แถมยังรู้สึกอยากจะอ้วกเข้าอีกรอบ เขาอยู่ตรงนั้นที่ปลายเตียง ผมเห็นเชือกเส้นหนึ่งที่มืออีกฝ่าย
ด้วยความเคารพนะ ผมกำลังถูกละเมิดความปลอดภัยและชีวิต เขาก็เรียนหนังสือใช่ไหม อีกอย่างมันควรจะเป็นพื้นฐานทางจิตสำนึกที่ทุกคนพึงมีด้วยซ้ำ ผมโกรธมาก และอาการห่วยๆก่อนหน้านั้นก็ยังไม่หนีหายไปไหน มีเรื่องน่ายินดีอีกเรื่องคือมันกำลังเพิ่มพูนขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“ทำงานกับใคร เพื่อนคนไหน ไอ้เด็กนั้นน่ะเหรอ”
ถ้าเทียบกันอีก เขาอาจพูดมากกว่าผม แต่รอบนี้เขาเงียบกว่าปกติ แต่เลือกที่จะถามคำถามอย่างตรงจุด ในห้องทึบๆ มีแค่แสงไฟลอดมาจากประตูห้องน้ำ
อำนาจ มันอยู่ที่ว่าในมือกุมอะไรไว้
ผมคิดว่าพระเจ้าไม่น่าจะว่าง ก็เลยตัดออกจากตัวเลือก ผมคิดต่อไปว่าพอจะมีอะไรให้คุยด้วยอีกได้บ้างไหม แต่ยากกว่าข้อสอบตอนมิดเทอมอีกว่ะ
ผมหัวเราะ
เป็นอีกโจ๊กที่ไหลเข้าหัวผมในเวลาอันเหมาะอันควรที่สุด
ยังไม่ทันได้คลานเกินคืบ ข้อเท้าผมถูกลาก ผมได้ยินเสียงกระดูกดังกึก แต่ไม่หักหรอก ตัวผมไถลลง เขาขึ้นทับจนผมจุกไปหมด ยังไงต่อล่ะ ผมแทบจะไม่มีสติแล้วหลังจากถูกชกเข้าที่หน้าท้อง ถ้าจำไม่ผิดข้อมือทั้งสองโดนกำรอบไม่นานจึงถูกมัดไว้ด้วยเชือกสักเส้น ผมเกร็งไปทั้งตัว
แก้มถูกบีบรุนแรง เขาล้วงนิ้วมือเข้ามา สัมผัสชื้นแฉะคล้ายผมที่กำลังเปียก
มีอะไรบางอย่างห่างหายไปจนคุณลืม มันอาจจะสำคัญ แต่บางทีก็ไม่ ทว่าพอนึกขึ้นมาได้ก็ดันนึกไม่ออก ติดอยู่ในหัว รู้แค่ว่าสิ่งนั้น สิ่งนั้นนั่นแหละ แต่มันคืออะไรวะ อะไรกันนะ แทบไม่หลับไม่นอน มันทำให้คุณหงุดหงิดอยากจะบ้าตาย ไม่สมาธิทำสิ่งอื่น
ฝ่ามือทาบบนผิวเนื้อ
ริมฝีปากถูกบดเบียด
อ๋อ ใช่
ก็อย่างที่บอก
จู่ๆผมก็นึกขึ้นมาได้
ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร
ผมกลัว
TBC
[04/05/2558]
-
น้องกานต์ :hao5:
ทำไมต้องเจอแต่เรื่องโหดร้าย :katai1:
-
สงสารน้องกาน :m15:
-
โถ.. เด็กน้ิอยของพี่ :katai1:
-
โอ............คุณพระ :sad5:
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
อันตัวเรานี่เม้นไม่ออกเอาจริงๆ นี่คำสุดท้ายน้องพึ่งรู้สึก เหรอ #โลกนี้โหดสึด :sad3:
-
สงสารน้องกานต์ :m15:
-
เกลียดอีพ่อเลี้ยง :katai1: :katai1: :angry2: :angry2: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
สุดท้ายก็หนีไม่พ้น
ร้อง 'เหี้ยยยย' หนักมาก
สปาต้ามา ! สับให้เละ บดให้ละเอียด โยนให้เหี้ยแดก !
ขออภัยนะน้องอาย พี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ อยากขย่อน !
-
ไม่รู้จะคอมเมนท์ดียังไงมันตื้อไปหมดเลย ความรู้สึกที่มีต่อการบรรยายตอนสุดท้ายของน้องกานต์มันจุก เพราะน้องกานต์ก็แค่เด็กคนนึงยังเป็นแค่เด็กธรรมดา จะให้ถอยออกมาก็ไม่ได้จะให้อยู่ต่อก็ทรมาน ตอนนี้เราอยากรู้ความคิดของพ่อเลี้ยงมากๆอยากรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เราไม่เข้าใจพอเลี้ยงเลยจริงๆ /ปาดน้ำตา
ปล.ขอบคุณที่มาอัพมากๆค่ะ
ปล2.อยากให้น้องกานต์หนีจังแต่คุณแม่คงลำบาก
-
อ่านแล้วปวดใจ. แม่กานต์นี้เลวสุดๆ หายไปเลย. พ่อเลี้ยงก็เหมือนไม่ใช่คนแล้วอะ. สงสารกานต์ :hao5:
-
โอ้ ขอบสไตล์ที่เขียนมากๆ ชอบที่คนเขียนวิภาคแล้วก็จิกกัด สังคม ครอบครัว พ่อแม่ ได้เจ็บแสบมาก
คือถ้าเป็นเรื่องอื่น คงแนวๆจำเลยรัก โหดๆแล้วค่อยรักกัน ทั่วๆไป แต่พอเรื่องนี้มีการใส่เรื่องแบบนี้เข้ามา
ทำให้เรื่องนี้มีมันแตกต่างจากเรื่องอื่นๆเลย แต่ละตอนเนื้อเรื่องก้าวไปไม่มาก แต่ความคิดตัวละครนี้
พีคมากทุกตอน ....
-
:sad4: :sad4:
-
นึกว่ามันจะเอ็นดูผสมใคร่แค่นั้นนะเนี่ย
แต่ตอนนี้มันเพิ่มโหดมาอีกคำ
-
ผมกลัว
สงสารกานต์ ร้องไห้หนักมากกกกกกก :mew2:
-
โอ๊ยกานต์ลูกกก
-
สงสัยจบไม่ดี เฮ้อ สงสารกานต์เน้อออ
-
ขุ่นพระ!!
นังพ่อเลี้ยง ทำอะไรกานต์ของชุ้น TwT
-
o22 กานต์ยอมรับเเล้วว่ายังมี "ความกลัว" อยู่ เหมือนมันเคยถูกลืม แต่จริงๆ มันยังอยู่
พ่อเลี้ยงไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรเลยตบเอาตบเอา... ถึงจะดูสงบแต่ภายในมันกรุ่นเหมือนจะระเบิดเลยสิ
จะเรียกว่าคราวซวยของกานต์ก็ว่าได้ จะโทษใครอื่นมันก็นะ คราวนี้กานต์ซวยจริงๆ ที่เพื่อนเกิดริษยาอยาก
กลั่นแกล้ง ซวยที่พ่อเลี้ยงได้เจอกับพีในตอนที่กำลังกรุ่นโกรธและกังวล ซวยที่ปากกานต์ไม่ทำหน้าที่ได้ดี
เหมือนเวลาคิดในใจ...และซวยที่พ่อเลี้ยงมีหูไว้ฟังเรื่องที่ตัวเองต้องการฟังเท่านั้น (ห้ามเอ่ยปฏิเสธในคำถาม
ที่ถามว่าใช่หรือไม่... เอาแต่ใจซะไม่มี)
สงสารกานต์จริงๆ ความกลัว ความเจ็บ มันคงตีกันจนไม่รู้จะทำยังไง แถมอุปกรณ์เสริมพ่อเลี้ยงก็พกมันมา
อีกแล้ว บ่วงนาคบาศจริงๆ ใช่มั้ยนั่น
ปล. นั่นสิกานต์ แม่หายไปไหน หายไปไร้ร่องรอยมากๆ :hao4:
-
ทำไมมันดำมืดอย่างนี้ละ แล้วแม่ นี้แม่มันจะพึ่งพาอะไรไม่ได้เลยเหรอ นี้แทบมองไม่เห็นทางสว่างเลยนะเนี้ย
-
โอ้ยยยยยยย อ่านแล้วเคลียด :katai4:
-
เฮ่ออออออออออออ กานต์ก็เป็นแค่เด็กอะ ต่อให้ความคิดจะดูไม่แคร์โลก
แต่กานต์ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ...
ส่วนพ่อเลี้ยง ติดลบอยู่แล้วไม่มีคะแนนให้หักแล้ว ตายก็ไม่เสียดายนะ
แล้วก็แม่.... กานต์โดนข่มขืน โดนทำร้ายร่างกาย
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลห่าอะไรที่คุณทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ให้จำไว้นะ ว่าคุณเป็นคนส่งเขาลงนรก
เรื่องนี้อ่านแบบไม่แคร์ตอนจบเลย ไม่อยากคิดนำ หรือ เดาทาง
ปูเรื่องมาจบดาร์คแน่ๆคุณคนเขียนที่รักอาจหาเรื่องหักให้จบแฮปปี้แบบโลกตะลึงก็ได้
#ยังเจ็บจากเรื่องอื่นของคุณคนเขียนที่รัก
-
เดาตอนจบไม่ออกเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ออออออ
พ่อเลี้ยงมันเป็นใคร มาจากไหน!!!
-
ขอพูดเลยนะครับว่า คนแต่ง แต่งดีมากอ่ะ คือทำเราแม่งต้องจับหน้าตัวเองตอนอ่าน ในหัวมันจิตนาการตอนตบ ตอนต่อย ตอนทำร้ายกานต์แบบ ติดอยู่ในหัวตลอด แบบ ห่านครับ มันเจ๋งอ่ะ มันเครียด มันสงสาร มันแบบจะฟินมันก้ไม่ฟินซะที่เดียว แต่มันชอบมันดึงดูดยังไงไม่รู้ดิ อธิบายไม่ถูก แต่คือ มันชอบอ่ะ ชอบนิยายแบบนี้ มันทำให้เรารู้เลย ว่าโลกเรามันเป็นสีเทา มันมีทั้งขาว ทั้งดำ แบบผสมๆๆกันไป ลึกๆๆในใจอยากให้เรื่องนี้จบสวยๆๆนะค่ะ แบบว่าถึงมันจะไม่น่าเป็นแบบนั้น เฮ้อ ถ้าพลิกล็อคให้พ่อเลี้ยงกลายมาเป็นคนดีได้ก้ดี เอ่อ ไม่ได้จิตแบบนี้ แต่อีกใจคือชอบแบบนี้ sm อีกได้ยิ่งดี #เราโรตจิตกว่าอีก สรุปมจความสั้นๆๆดีกว่า รู้สึกว่าเริ่มยาว เราชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยค่ะ มันมีเสนห์อันล้นเหลือให้ติดตาม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สงสารกาต์น ;-; ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย :z3:
-
สงสารน้อง ตลกร้ายเกินไปแล้ว ; - ;
-
โอ้ย คำสุดท้ายของกานต์ทำใจกระตุกวาบ ...
ทำไมทุกคนต้องมาอะไรกับกานต์ด้วย
อือออออ TT
-
จะมีใครมาช่วยไหม หน่วงจริงๆๆๆ :sad4: :sad4:
-
ตลกจนหายใจไม่ทั่วท้องเลย
จะเติบโตแบบนี้เหรอ
-
แตกเป็นเสี่ยงๆ
-
ขำตรงที่ ลูกไก่เห็นตัวเหี้ยอะไรก็คิดว่าแม่หมด 55555555555
แต่พ่อเลี้ยงนี่คงหึงและโกรธสินะ ไอ้พ่อเลี้ยงสับปะรังเคเอ๊ย แล้วอิคุณแม่ไปไหน นี่เท่ากับว่าอีคุณแม่เอาลูกใส่พานให้อีพ่อเลี้ยงเลยนะ กานต์เอ๊ยกานต์
-
อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดมากๆๆ แต่ก้อ่านจนจบ มันมีอะไรอยู่ในเรื่องนี้จริงๆๆ o22 o22
-
มันคืออะไรกันเนี่ยยยยย อ่านแล้วปวดใจ T-T
-
มาต่อไวๆนะคะ สงสารน้องกานต์ :o12:
-
โอ้ยมาต่อสักที
สงสารน้องกานต์มากกกกกกกกกกกกกก
อีพ่อเลี้ยงพระเอกใช่ป่ะเนี้ย
ผู้ชายคนเดียวที่เอาจริงๆแล้วอุปการะนายเอกจิงจัง
แต่ก็นะพฤติกรรมเลวมาก
-
:pig4: :pig4:
-
มาต่อเร็วๆๆ ชอบวิธีการเขียนค้า
น้องกานต์จะเป็นยังไงบ้าง :impress2:
-
แม่กานต์ขายลูกแล้วเอาเงินหนีไปแล้วรึเปล่า
-
อยากกรีดร้อง ตอนอ่านจบ แม่งข่มเหงไม่พอยังบ้าอำนาจอีก แล้วแม่อ่ะหายไปไหน อย่าบอกนะว่าโดนเงินฟาดหัวไปแล้ว? แล้วชีไม่ลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อลูกตัวเองเลยเหรอ :z3:
-
ไม่รู้จะพูดยังไงดี รู้อยากเดียวตอนนี้อยากรับกานต์มาเลี้ยง!!!
-
รู้สึกว่าพ่อเลี้ยงกับแม่ดูมีเงื่อนงำแปลกๆ ขอแนะนำให้หนีออกจากบ้าน :hao3:
-
บทที่ 15 : การแสดงจำอวดที่ดี ต้องมีพระเอกรวย
มันเป็นช่วงสายๆหรือบ่ายแก่ๆผมก็ยังไม่อาจสรุป
ผมได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ คับคล้ายคับคลาว่า หยุดเรียน ไม่สบาย น้ำเสียงเขาอ่อนนุ่มเวลาพูด มันทำให้ผมคลื่นไส้แม้กำลังอยู่ในอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น
แต่อย่าหวังว่าผมจะได้ไปหาหมอนะ
เหลวไหล เหลวไหลจริงๆ เขารอบคอบ เรื่องอะไรต้องปล่อยตัวเด็กนี่ออกไปประจานให้คนอื่นรู้กันเล่า นั่งอยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ผมถูกบังคับกินยาอะไรสักอย่าง คงแก้หวัดแกไอประมาณนั้น
ใบหน้าผมบวมเป่ง ทำให้ผมนึกถึงลูกของญาติทางฝ่ายพ่อสักคน ที่ผมเคยตบมันเมื่อหลายปีก่อนสาเหตุเพราะไอ้เด็กเวรนั่นเข้ามากรี๊ดใส่หน้าผมเหมือนหมาบ้า ที่บ้านมันคงไม่เคยอบรมล่ะมั้ง ขนาดพ่อแม่ผมยังไม่เคารพเท่าที่ควร ไอ้สัตว์นี่เป็นใคร ทำไมผมต้องเกรงใจมัน ก็นั่นแหละ ตบไปทีนึง คิดแล้วยังเจ็บมือไม่หาย
เปลือกตาผมหนักอึ้ง น่าจะบวมไม่ต่างจากแก้มทั้งสองข้าง ผมหวังว่ามันจะไม่น่าเกลียดจนเกินไปนัก ให้ตายเหอะ ในเวลานี้ผมกลับมาห่วงถึงภาพลักษณ์ ช่างเป็นเรื่องที่ประเสริฐจริงๆ
ผมก็จำไม่ค่อยได้ แต่เขาน่าจะเข้ามาเช็ดตัวให้ บางครั้งผมรู้สึกว่ามีผ้าเย็นมาประคบหน้าผากกับแก้มช้ำๆของตัวเอง บางครั้งผมก็รู้สึกเหมือนถูกจูบ ไม่ก็ถูกมือสักมือมาแตะข้างแก้ม ซึ่งนั่นน่าขยะแขยงไม่น้อยไปกว่ากันเลยน่ะนะ
“ลุกมากินข้าวหน่อยกานต์”
บอกตรงๆว่าผมอยากนอน และไม่อยากเห็นหน้าเขา แต่เขางี่เง่ากว่าที่คิด เขาบังคับให้ผมลุกขึ้น นั่งโง่ๆ ตาลืมแทบไม่ได้เพื่อเอาอาหารเข้าปากกันตาย
ข้อมือผมไม่ได้ถูกมัด แบบว่า เขาคงตรองดูจากสภาพผมแล้วเลยวางใจได้ในระดับหนึ่งเลยทีเดียว
ต้องมีสักคน ไม่ผมก็เขา ที่มีปัญหาด้านสมอง
“เป็นเพราะกานต์ดื้อ”
เขาไม่ได้เอ่ยขอโทษแต่เสือกด่าผมแทนซะงั้น ถึงแม้จะมีเสี้ยวหนึ่งที่ทำให้เขาดูลังเล ซึ่งก็ดี เพราะไม่ว่าอย่างไหนผมก็อดขำกลิ้งไม่ได้ ให้ตาย ผมเดาไว้ไม่มีผิด เขามันน่าขยะแขยงไม่ต่างจากแมลงสาบเหมือนพ่อผมจริงๆ
ผมหลับๆตื่นๆ นอนจนอยากอ้วก แต่ก็รู้ว่านั่นเป็นวิธีการเดียวที่สามารถพาผมหลบหนีได้ แม้จะน่าหงุดหงิดก็เถอะ การนอนมากเกินไปทำให้คุณเวียนหัวได้เหมือนกันแทนที่จะรู้สึกปลอดโปร่ง
แล้วยังมีอีก บางครั้งผมก็ถูกเขาทำเรื่องอุบาทว์ใส่ทั้งๆที่ยังไม่ได้สติดี ผมหมายถึงผมกำลังหลับนั่นแหละ แต่ถึงจะยังมีสติ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำเรื่องระยำใส่คนอื่นนะถ้าคุณทราบ ผมรู้ว่าคุณทราบ
ตอนนี้ผมเข้าใจแจ่มแจ้ง ในความรู้สึกเวลาพวกผู้ชายที่ชอบพูดถึงเซ็กส์ของเด็กสาวในวงสนทนา แต่ที่ผมกำลังรู้สึกคือความรู้สึกของเด็กสาวต่างหาก
ผมหยุดเรียนไปเกือบอาทิตย์ กับการรอให้แผลบนหน้าและตัวจางหาย แต่คงหายอยู่หรอกในเมื่อเขาเล่นทำมันซ้ำๆ
ดังนั้น เขามักถามผมว่า “อ่านหนังสือถึงไหนแล้วกานต์” หรือไม่ก็เข้ามานั่งกอดผมจากด้านหลังอย่างถือวิสาสะ นั่นทำให้ผมเปลี่ยนไปอ่านหนังสือบนเตียงแทน เพราะเตียงหันหน้าไปทางประตู ผมจะได้เห็นว่ามีหมาตัวไหนมันเข้าออกห้องบ้าง เวลาผมจดจ่อผมไม่ค่อยจะได้ทันสังเกตสิ่งอื่นน่ะนะ อันตรายชิบเป๋ง
เขาทำทีเป็นห่วง แต่จริงๆไม่หรอก ไม่ ไม่ ไม่แน่ๆ
แหวะ
คิดได้ยังไง ไอ้ประโยคที่อยู่ๆไปเดี๋ยวก็รักกัน อย่าเอามาใช้กับผมเชียว จะอ้วก ให้ตาย คุณไร้เดียงสาอย่างมาก เข้าขั้นบัดซบเลยแหละ
ผมต้องทำอะไรสักอย่าง
ต้องเริ่มได้แล้ว จริงๆมันควรจะเริ่มตั้งแต่ผมเกิดมาแล้วรู้ว่าการพึ่งตนเองเป็นสิ่งที่ผมต้องเจอตั้งแต่ต้น ผมไม่ใช่ลูกนก ที่เกิดมาแล้วมีพ่อแม่คอยสอนบิน เพราะผมค่อนข้างพิเศษกว่านั้น ไม่ทันได้รู้ว่าต้องบินนะหรือกูเป็นนกนะ ก็ดันถูกถีบลงมาก่อนเลย จากยอดไม้ต้นสูงๆสักสี่ห้าเมตร
ผมแค่ขาดความกล้า คุณก็รู้ เห็นผมเป็นใคร ฮีโร่ที่มีพลังเงินหนุนหลังหรือยังไง ตลก
“พี่ซื้อโทรศัพท์มาให้ใหม่ ซิมใหม่ เบอร์ใหม่”
เขาวางมันลงบนโต๊ะ ขณะที่กำลังกินข้าว
ผมจำได้ว่าเคยอ้อนวอนเขาครั้งเดียวคือตอนที่กำลังถูกกดตัวไว้จนแทบจมหายไปกับเตียงด้วยคำว่า เหี้ยเอ๊ย มึงมันเลวจริงๆ
จากนั้นเขาบีบแก้มผมไม่ยั้ง ดีที่มันไม่ตบด้วย เขากำข้อมือผมแน่นราวกับต้องการให้มันแหลกคามือ เขาด่าผมว่าใครสั่งสอนให้พูดจาไม่ดี ผมอยากจะหัวเราะแทบตายแต่ต้องกลั้นใจไว้ เพราะผมยังไม่คิดจะใช้แผนวิ่งเข้าชนให้ตัวเองไปตายอะไรแบบนั้นในเวลานี้
“แม่ผมอยู่ไหน”
ผมยังแอบลิ้นแปล้ๆตอนพูดอยู่นะ แบบว่า คำว่าแม่ มันยิ่งใหญ่น่ะ หนักลิ้นไปหน่อย
“เดี๋ยวเธอก็กลับ”
ผมไม่พูดต่อ
เขาดูไม่ชอบให้ผมพูดถึงเธอ ไหนบอกว่ารักเธอว่ะ แต่ช่างเหอะ มันทำถึงขนาดนี้แล้ว จะแปลกใจอะไรถ้าหากนั่นคือคำโกหกอีกชนิด
ควรคิดใหม่มากกว่าว่าทำไมถึงยังไม่ชิน
พีเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ
แต่ผมว่ามันก็ยังเจ็บเกินไปอยู่ดี และผมก็ไม่ชอบด้วย ให้ตายสิวะ หยุดจับตัวคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าสักทีได้ไหม เขาเป็นคนที่เหมือนจะดี แต่ก็แค่เหมือนอีกนั่นแหละ
“หายยังอ่ะ หยุดไปหลายวันเลย เป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
“คงงั้น”
ผมตอบ แต่โบกมือให้สาเมื่อเห็นว่าเธอส่งยิ้มมา ถ้าผมไม่ได้เห็นมหกรรมเซ็กส์หมู่คราวนั้น ผมคงตามจีบเธอไปแล้ว ผมมักมีอาการแข็งตัวเวลานึกถึงเธอ แค่นิดๆหน่อยๆ ผมอยู่ในช่วงฮอร์โมนเยอะกว่าปกตินี่นะ
“วันนั้นขอโทษนะ นั่นพี่ชายเหรอ โดนที่บ้านว่าหรือเปล่า?” พีนั่งลง เขาเลื่อนเก้าอี้โต๊ะคนข้างๆมา
“ไม่เป็นไร” ผมเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเกินกว่านี้
“แล้วเป็นไงบ้าง”
“ไม่ต้องห่วง เรื่องวันนั้นไม่มีใครรู้แน่นอนโดยเฉพาะตำรวจ” ผมกล่าว แต่เสียงเบาไปหน่อยเพราะวันนี้ผมยังไม่ได้พูดออกมามากเท่าไหร่เลยปรับเสียงไม่ถูก ปกติผมก็ไม่ค่อยได้ใช้ปากด้วย
พีดูอึ้ง ปากเขาอ้าค้างเล็กน้อยไปสองวินาทีก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม เขาดูโล่งใจขึ้นมากเลยแหละแม้จะพยายามปกปิด พวกไอ้แบงค์ ผมไม่ได้เห็นหัวมันอีก อาจเพราะอยู่คนล่ะห้อง แต่แน่นอนว่าพีคงไม่ลากผมให้ไปเจอกับพวกมันแน่ๆถ้าเขาพอมีหัวคิดอยู่บ้าง
ผมว่าโทรศัพท์นี่ไม่น่าไว้ใจ มันไม่น่าไว้ใจ ผมจึงโดดเรียน คุณอ่านไม่ผิดแน่ๆ ผมลาอาจารย์โดยให้เหตุผลว่ายังไม่หายดีจากโรคไข้หวัด มีอาการเพลีย เวียนหัวขั้นรุนแรงจึงขอกลับก่อน
พีโดดด้วย เขามักโดดประจำในช่วงบ่ายแก่ๆ
“ซื้อโทรศัพท์? เครื่องที่ใช้อยู่มันก็ดีแล้วนี่ แพงด้วย ทำไมล่ะ?” พีมีสีหน้างงสุดขีด
“อ่อ ใช่ มันก็ดี ก็แค่อยากได้อีกเครื่อง แค่นั้น ไม่มีอะไร” ผมพยายามพูดให้ดูเป็นมิตร แต่ยากอยู่พอสมควร น้ำเสียงผมจะเรียบนิ่งเป็นโทนเดียว บ่อยครั้งที่มีคนเข้าใจผิดว่าผมกำลังกวนตีนพวกเขา ประชดประชัน ทั้งๆที่ผมเปล่า ผมอยู่เฉยๆ เสือกเข้ากันมาเอง น่าเบื่อจริงๆ
ผมให้พีขับรถมาส่ง มันสบายดี เขาค่อนข้างมีประโยชน์ จะให้ตัดออกเลยผมเสียดายนะบอกตามตรง
ผมมีเงินที่ได้จาก‘เขา’ค่อนข้างมากอยู่ ผมพยายามเก็บซ่อนมันไว้ ตั้งแต่ย้ายเข้าบ้านหลังนั่นเลยก็ว่าได้ เพราะทุกวันผมไม่ได้ใช้สักบาท นอกจากมีซื้อน้ำดื่มบ้างแค่นั้น เงินเหลือเยอะจนอยากจะเอาไปขว้างทิ้งถ้าผมโง่กว่านี้ เป็นไง ผมรอบคอบเหมือนกันใช่ไหมล่ะ
ผมรู้ว่าพีรวย แต่ไม่รู้ว่าเขาจะรวยน้ำใจด้วยไหม ในเรื่องการเลี้ยงเพื่อนอันนี้ผมได้เห็นกับตาว่ารวยจริง แต่อย่างอื่นผมไม่มั่นใจ
จู่ๆ คล้ายว่าเราสนิทกัน ในที่นี้คือการที่เขามักเข้ามาป้วนเปี้ยนกับผมมากกว่า ผมก็ไม่รู้ อาจเพราะในห้องมีผู้ชายน้อยกว่าผู้หญิง ทำให้การคบค้าย่อมเป็นกลุ่มเล็กๆ
ไม่อย่างงั้นผมคงต้องหาดินสักผืนเพื่อขุดดินฝัง โอ้ จะว่าไป เป็นความคิดที่ดีเยี่ยมอีกประการ แต่จะมีใครใจดีพอให้ที่ดินผมยืมสักผืนกันล่ะ
“เดี๋ยวจ่ายให้”
เหตุการณ์นี้เหนือความคาดหมายผมเช่นเดียวกัน ขณะที่ผมเลือกโทรศัพท์ได้มาเครื่องหนึ่ง ขอแค่มันโทรเข้าออกได้ และถ่ายรูปติดดีกว่าเครื่องคิดเลข
“ก็ดี”
“ไม่คิดจะปฏิเสธหน่อยเหรอ” พีขบขัน แต่เขาก็หยิบบัตรเอทีเอ็มออกมา ลำบากเงินพ่อแม่คนอื่นอีกแล้ว แต่ตอนนี้ผมสนเสียทีไหน ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะมียางอายเล็กๆ ซึ่งน้อยมากเช่นกัน
“ประทานโทษนะ แล้วเมื่อกี๊ใครเสนอหน้า?” ผมกล่าวอย่างสุภาพ หมายถึงน้ำเสียงน่ะ พีดูขำมาก เขาอารมณ์ดี
ผมดูเวลาเป็นระยะ เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดอีก
ผมซื้อกระเป๋ามาอีกใบ มีดพับหนึ่งเล่ม ผ้าเล็กๆหนึ่งผืนซึ่งก็ไม่รู้ว่าซื้อมาทำไม ในเวลาขับขันคนเรามักทำตัวพิลึกได้เสมอ ซึ่งทั้งหมดนั่น เงินพี
“เดี๋ยว นี่มันแปลกๆ ซื้อทำไมว่ะ จะไปเที่ยวไหน?”
“ทำนองนั้นแหละ”
จากนั้น ผมยืนนิ่ง คิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อ หลังจากที่คิดว่าเหมือนจะมีเรื่องมากมายที่ต้องได้มา แต่ตอนนี้ว่างเปล่าไปทั้งสมอง พียืนมองว่าผมจะเอายังไงต่อ ในมือถือถุงพลาสติกใบใหญ่ เขาดูกวนตีนได้ตลอดเวลา
“เอาแค่นี้ก่อน” ผมกล่าว “ไปบ้านได้มั้ย?”
พีเลิกคิ้ว ชี้ทางตัวเอง “บ้าน? บ้านเราเหรอ”
“อาฮะ ใช่”
พีดูงุนงง แต่ผมขี้เกียจเกินจะกล่าว ข้ามไปที่บ้านอีกฝ่ายเลยได้ไหม เพราะผมก็ขี้เกียจเล่าอีกเหมือนกันว่าตอนอยู่บนรถพีมันพูดมากแค่ไหน บางทีผมก็สับสน ว่าทำไมต้องพยายามพูดให้ได้เยอะๆทั้งๆที่ไม่ต้องก็ได้ หรือเพื่อให้ประโยคมันกินหน้ากระดาษเกินสามบรรทัด ผมเคยถามคำถามนี้กับตัวเอง ต่อมาผมได้คำตอบเพราะว่ามันดูสวยดี
หลายครั้งที่พีเหมือนจะถามผม แต่ก็ไม่ เขาอยากพูด ผมเห็นความสงสัยติดในแววตาเขา นั่นส่งผลให้ใบหน้าพีดูตลก แต่สุดท้ายเขาเลือกที่จะเงียบต่อไป พีคงอยากให้ผมแหกปากออกมาเอง ซึ่งไม่มีวัน
“ฝากของไว้นะ”
ผมหมายถึงไอ้กระเป๋าเป้ใบดำที่เพิ่งซื้อมานั่นแหละ แบ่งเงินบางส่วนเก็บในช่องเล็กๆ ขณะที่พีมองไปทางอื่น พอเขาหันกลับมา พีผงกหัวหงึกๆอย่างไม่ใสใจ จะยังไงก็ได้ ประมาณนั้น ผมจึงพูดต่อ
“ขอเบอร์หน่อย”
หน้าเขากวนตีนอย่างมากที่สุดเมื่อผมพูด หลังจากพีเดินไปเปิดทีวี หมอนั้นมานั่งข้างๆ เปิดโทรศัพท์ตัวเอง ผมซื้อซิมใหม่พร้อมเติมเงินไปอีกกระตัก แน่นอนว่าไม่ใช่เงินผม ผมแปลกใจ แต่ไม่สนใจ จะมีเพื่อนสักกี่คนที่ยอมประเคนของต่างๆให้โดยที่ความสัมพันธ์ยังแค่ฉาบฉวยกันวะ แต่ช่างแม่งเหอะ เพราะผมเป็นฝ่ายได้ประโยชน์
ต่อให้เรื่อเลวทรามแค่ไหน ตราบใดที่มีแต่ได้ ก็หุบปากเงียบกันทั้งนั้น หรือไม่จริงนะ
“ฮัลโหล”
พียิ้มกริ่มๆ เขาโทรเข้าเบอร์ผม
“ขอบใจ”
“แล้วยังไงต่อ”
พีถาม แววตาเขาดูเป็นประกายกว่าทุกครั้ง
“ก็แค่ ถ้าโทรไป ก็ต้องรับ รับทันที”
และผมเกลียดจริงๆเวลามีใครสักคนยื่นหน้าเข้ามาใกล้โดยไม่จำเป็น
พีมาส่งผมที่โรงเรียนตามเดิม เขาชวนผมไปเล่นบาสที่สนามกีฬาข้างหลังโรงเรียนแต่ผมปฏิเสธ หลังจากตื้อไม่ได้ เขาจึงบอกว่าจะนั่งอยู่เป็นเพื่อน ผมรำคาญ เลยช่างหัวเขาไปก่อน
“กินมั้ย ระวังร้อน”
พี ยื่นไก่ทอดมาจ่อที่ปากผมในระยะประชิด มันขายอยู่ตรงหน้าโรงเรียน คุณก็น่าจะรู้ว่ามักมีของอร่อยๆมาล่อเด็กๆทั้งนั้นเวลาหิวโหยจากการศึกษา โอเค ผมรู้ มันเป็นไก่ทอดที่ดูดี แต่ผมเจ็บคอ
“ไม่”
พียัดเจ้าชิ้นเนื้อนั่นเข้าปากตัวเอง ก่อนจะใช้นิ้วมาจิ้มแก้มผมอย่างหยอกล้อ ซึ่งสร้างความน่ารำคาญได้เป็นอย่างดี
กระทั่งรถคันหนึ่งเคลื่อนตัวเข้ามา เขาไม่ได้เลื่อนกระจกลงแต่ผมรู้ว่าไม่ควรโอ้เอ้ หลังๆมานี่ฟิล์มรถเขามืดขึ้นกว่าเมื่อก่อนจนผมสงสัยว่ามันไม่ผิดกฎหมายหรือไงวะ
“พี่มาแล้วเหรอ”
เหอะ ผมขอหัวเราะในใจดังๆสักที
“อืม บาย”
ผมหยิบกระเป๋านักเรียน พีโบกไม้มือเยี่ยงลิงตัวหนึ่ง เขาน่าเอ็นดูนะ ถ้าผมมีอารมณ์สดใสกว่านี้ ก่อนที่พีจะยกมือไหวมาทางรถคันที่ผมกำลังตรงไป
โอ้ แถมพียังมารยาททดีอีกด้วย
ผมขึ้นมานั่งบนรถ มองไปทางพีเหมือนจะขำนิดๆ ตอนนี้อีกฝ่ายไม่เห็นผมหรอก แต่ผมเห็นเขาแน่ๆ
“วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง”
คำถามยอดนิยม ที่ผมฟังทุกวันจนเอียน
เขามีความอดทนสูงในบางเรื่องที่โคตรงี่เง่าสำหรับผม เขามักมีภาพลักษณ์ใส่ใจคนรอบข้าง ผมไม่แน่ใจว่าเขาสร้างขึ้นมาหรือมาจากเบื้องลึกใจจริงหรือยังไง แต่มันสว่างวิบวับจนม่านตาคุณแทบจะปรวนแปรเชียวล่ะ
“ครับ ก็ดี สนุก”
บ่อยๆ ผมพูดในสิ่งที่อยากพูด หรือบ่อยๆ ผมก็ขี้เกียจพูดในสิ่งที่ควรพูด
อย่างตอนนั้น พ่อเคยถามผมว่ามึงมองหน้ากูทำไม ผมก็เคยคิดจะตอบว่ากูไม่ได้มองมึง แต่แล้วไง ผมกลับเงียบ คือเขากำลังเมา และการเอาตัวเข้าไปเกลือกกลั้วไม่ใช่หนทางดีแน่นอน ผมจึงเลือกที่จะออกไปนั่งอยู่หน้าบ้านไม่ก็ตามสวนสาธารณะใกล้ๆแทน
ซึ่งมันทำให้ผมสบายอกสบายใจกว่ากันเยอะ พอแม่ถามว่าผมหายไปไหน ทำไมไม่อยู่ดูแลพ่อ หรืออีกนัย อยู่ให้เขาจิกหัวใช้นั่นแหละนะ แต่พูดออกมาได้ยังไงกันเล่า เดี๋ยวเขาก็หาว่าผมอกตัญญูกันพอดี พิการเหรอ ก็ไม่
ผมหลับตา เพิ่งรู้ตัวว่าคิ้วขมวดเป็นปมอย่างยิ่ง มันไม่ดี ผมจึงคิดว่าการสะสมความเครียดไว้มากๆไม่ต่างจากการเก็บลูกระเบิดไว้ข้างหัวนอน
เขาหยุดรถ ผมรู้สึกได้ แต่จำไม่ได้ว่าเขาเคยทำแบบนี้หรือเปล่านะ หยุดรถกลางทาง ในซอยเปลี่ยวร้าง บางทีก็เป็นทางที่มีแต่ต้นไม้ แล้วก็ถนนที่ดูไม่เจริญตาเท่าไหร่
เขาพลิกตัวเข้ามาหาผม ในขณะที่ผมตัวสั่นเทาโดยทันทีอย่างไม่ต้องบอก เขายิ้มแปลกๆ ใช่ มันแปลก คุณรู้ดีว่ามันไม่ใช่ เขาพยายามสร้างว่าตัวเองดีเลิศ แต่คุณรู้ไง ว่านั่นคือเรื่องตอแหล อย่างที่คิด ว่าผมพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด เฮ้ ต้องให้เล่าจริงๆเหรอนี่
“กลัวเหรอ” เขาหัวเราะเบาๆ “ตัวสั่นเชียว”
เขามักจะหยอกเย้ากับริมฝีปากผม แน่นอน มันโรคจิต และผมโคตรแหวะ
“เป็นเด็กดี ว่าง่ายๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวไง”
เขากระซิบ ดูสนุกสนานบันเทิงใจจริงๆนะ ยื่นข้อเสนอที่ทำผมน้ำตาเกือบไหลเลยเมื่อกี๊ มันตราตรึงใจน่ะ ติดอยู่ในอก เมตตาค้ำจุนเช่นนี้ แล้วผมจะไปไหนรอด
เขาชอบใช้ลิ้นนั่น ทำเรื่องสถุลๆ ผมพยายามดันเขาออกห่าง เขาเพียงแค่รุกคืบเข้ามาด้วยความย่ามใจ เพราะนั่นเป็นการป้องกันตัวที่ค่อนข้างน่าสมเพช เขารวบมือผมไว้ อีกมือเข้ามาจุ้นกับกางเกงสีดำ เขาย้ายใบหน้าช้าๆ กระทั่งหัวเขาหยุดลงที่กางเกงผม เขาทำมันแล้ว นิ้วเขาแตะตามตัวผมอย่างถือดี โว้ว ให้ตายสิวะ
ผมแทบไม่รับรู้ถึงเวลาที่ผ่านไป ตัวเขาใหญ่มาก ผมไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวกันไหม แต่ว่าตัวเขาใหญ่มาก ผมกำมือแน่น เล็บจิกลงบนเบาะ ผมเห็นน้ำหยดที่มุมปากเขา และเขาก็กลืนมันจนหมด ตอนนั้นผมรู้เลยว่าสีหน้าตัวเองย้ำแย่แค่ไหน แม่งโคตรอี๋ ถ้าเป็นสาทำก็ว่าไปอย่าง
เขาเลื่อนขึ้นมาบดริมฝีปากช้าๆ ทั้งๆที่เขาเพิ่งทำเรื่องบดซบไป ผมเบี่ยงหน้า และบอกเลยตอนนี้ความรู้สึกเป็นยังไง สีหน้าผมไม่ต่างกัน เขาทำท่าจะกดหัวผมลงไปตรงหน้าตักเขา ความอดทนเป็นอันสิ้นสุด
หลักๆ ผมเกลียดตัวเอง ทันทีที่ถึงบ้าน ผมหมดเรี่ยวแรงไปกับความอ่อนหัด แต่ผมก็พยายามจะลากตัวสั่นๆลงจากรถ ผมเกือบล้ม พอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆไล่หลัง นั่นทำให้ผมกัดฟันรีบเดินเข้าไปบนห้อง ระบบหายใจผมไม่เป็นปกติจนได้ยินเสียงลมหายใจดังแข่งกับไอ้ก้อนขยะที่เบี่ยงซ้ายนิดๆตรงหน้าอก
ทีแรกผมคิด
กะว่าจะใช้มีด แต่กลัวเจ็บ มันเจ็บนะ แค่โดนตีมือนิดหน่อยผมก็จะตายแล้ว แล้วนี่เล่นเอามีดจ้วงท้อง แค่คิดผมก็ส่ายหัว เบ๊ปากเบ๊หน้าสุดๆ ผมจึงตัดสินใจใหม่ ดีที่มันเป็นการตัดสินใจที่เคยวาดฝันล่วงหน้ามาก่อน แต่พอสถานการณ์จริง กลับยุ่งยากกว่าที่คิดแฮะ
ผมเดินไปหยิบยาสักกระปุกที่หัวเตียง เกือบหล่นด้วย เพราะมือผมแทบไม่อยู่นิ่ง ผมเทมันออกมา วินาทีนั้นเมื่อผมเห็นประตูเปิด สติผมแตกกระเจิง ถึงแม้ตัวเองจะดูนิ่งงัน ผมหมายถึงผมมักจะดูนิ่งๆแต่ถ้าสังเกตดีๆคุณจะเห็นว่าผมมีแววตื่นตระหนกไม่น้อย ไม่ทันการแล้ว ผมจึงหยิบมีดพับที่พกในกางเกงขึ้นมาแทน
“อะไร จะทำร้ายพี่เหรอ?”
เขาพูดขำๆ ผมเกลียดเวลาเขาคลายเนคตัวเองช้าๆไม่ยีหระ เพราะต่อมาผมรู้ว่าเขาจะใช้มันฟาดบนตัวผมอย่างรื่นเริง
เขาสืบเท้าเข้ามา
ทำร้ายเหรอ ไม่ ผมจะกล้าคิดคดกับคนที่มีพระคุณท่วมหัวผมได้อย่างไร
อ้อ แน่นอน
มันเป็นการแสดงจำอวดประเภทหนึ่ง
น้อยครั้งที่ผมยิ้ม ขบขันสุดกำลัง
“กานต์!”
เขาเข้ามาแย่งมันจากมือผม แต่ไม่สำเร็จเท่าไหร่ ผมก็ยังจำไม่ค่อยได้น่ะนะ ตอนนั้นชุลมุนน่าดู แถมยังตื่นเต้น หัวใจแทบทะลุออกมาจากร่าง
ผมรู้สึก คลื่นไส้ น้ำย่อยราวกับตีกลับกันในท้อง
ผมโอเค
ไม่นาน
มีดจมหายไป
ถามเขา
เจ็บไหม ไม่หรอก
ถามใครนะ
ถ้าเป็นเขาคงตอบไม่ได้
ต้องถามผมนี่ แต่ยอมรับว่าตกใจมากกว่ามั้ง มึนๆ ชาๆ อาจเป็นเพราะต้องเสียเลือด มันเกิดขึ้นรวดเร็ว คุณไม่ทันได้เห็นหรอกนอกจากตาเบิกกว้างเหมือนเขา ผมไม่ค่อยนิยมสีแดงเท่าไหร่ เห็นมากๆแล้วลายตา ทว่าตอนนี้
น่าเสียดาย ยังใช้ไม่คุ้มเงิน เขาคงแค้นน่าดู
และผมก็ล้มลง
โคตรสะใจเลย
สะใจจริงๆ
TBC
[08/05/2558]
-
ดาร์กสุดๆ มืดมนมากกกก
-
ชอบวิธีการเขียน การเล่าเรื่องมากๆๆๆ หายากมากสไตล์นี้ เขียนเก่งเทพสุดๆ o13
ตอนนี้เป็นอะไรที่ดาร์กมากๆ เอาจริงๆอยากให้น้องมันได้เจอใครที่ช่วยได้
แล้วทำให้มุมมองน้องค่อยๆเปลี่ยนไปแบบไม่รู้ตัวทีละนิดๆๆมากกกก สงสารอ่า :sad4:
สู้ๆนะลูก เจ็บขนาดไหนน้อ แล้วอีพ่อเลี้ยงสุดชั่วจะโดนจับมะ อยากให้มันเข้าคุกไปเลยนะ
ลุ้นมากๆๆๆตอนต่อไปเนี่ยะ :katai1:
-
โอ้คุณพระ. โอ้ยยยยยย ค้างง มาต่อที น้องการ์ณของพี่
-
:m15:
-
ขำหนักมาก
-
น้องกานต์เจ็บไหมลูกก
-
สะใจ ! จริง ! ! จริง ! ! กระทืบเท้าด้วยความสะใจ ! ! !
เอาอีก ! เอาให้หนักบีบให้แน่นคั้นกันให้ตายไปเลย
โปรยกุหลาบไว้อาลัยแด่โลกอันสวยงาม :L1:
-
:katai1: อยากจะบ้าตาย ทำไมกานต์ถึงมีชีวิตบัดซบอย่างนี้ อ๊ากกก ไอ้พ่อเลี้ยง ไอ้เลว! โอยยย.. :ling3: ไม่รู้จะบรรยายอะไร
-
โอ้! เรื่องนี้ขำมากๆเลย ขำจนมองอะไรไม่เห็นละ มืดเหลือเกิน o18
-
โอ๋นะ :กอด1:
-
นุ้งกานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนต์
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ย........ :z3: ชีวิตสว่างจ้ามากน้องกานต์ เจิดจ้าจนมองอะไรไม่เห็นเลยเนี่ย :katai1:
-
คุณพระ :m15:
ถ้านั่นคือความคิดของกานต์ในการหาทางออก คือทำยังไงก็ได้เพื่อเข้ารพ. และต้องมีการตรวจร่างกาย หาร่องรอยการถูกข่มขืน
โอ้.....น้องชายเข้มแข็งที่สุดหาทางแก้ปัญหาด้วยตนเอง ได้แต่หวังว่าอนาคตอันสดใสจะเป็นของกานต์มั่ง
-
ค้างมากกกกกก มืดมนได้ใจจริงๆเรื่องนี้ พระเอกนี้ถ้าเป็นพ่อเลี้ยงนี้จะงงจริงๆ
-
สะใจว่ะ สะใจตามกานต์มาก
ตามอ่านมาเงียบๆ ก็คิดนะว่ากานต์มันจะทำยังไง
ก็ไม่ผิดคาดนะ 55555555
เป็นตอนที่ขำมาก ขำโคตรๆ เลย
ชอบสไตล์ที่คุณวาดภาพเขียนมาก ถึงจะไม่แสดงตัว แต่ก็ติดตามเสมอนะ ^_^
-
จะรออ่านว่าทำแบบนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เหมือนกานต์จะทำอะไรไม่ได้เลยย
-
ทึ้งขาด้วยความสะใจ สะใจ สุดๆ
-
สะใจมาก กานต์ ทำได้ดีแล้ว ไอ้พ่อเลี้ยงบ้านั่น จับมันเช้าคุกไปเลย ส่วนอิป้าที่เรียกว่าแม่นั่นน่ะ ปล่อยให้ตายๆไปซะ
อ่านแล้วหน่วงๆยังไงไม่รู้ รู้สึกเห็นใจกานต์ สงสาร ขอให้มันผ่านไปด้วยดี โชคดีนะกานต์
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ มันสะท้อนออกมาจากสังคมบางส่วนด้วนแหละ รอติดตามต่อนะครับ
-
มันนี่โรคจิตจริงๆ
-
หน่วง. สุดๆ. ชีวิตบัดซบ
-
อิพ่อเลี้ยงมันชั่วจริงๆ กานต์สู้ๆนะลูก
-
กานนนนนนนนนนนนนนนต์
:katai1: :katai1:
กะแล้วว่ากานต์ต้องแทงตัวเอง T_______T
เอาไงล่ะพ่อเลี้ยง นายแม่งงง
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มาม่าสุดๆ สงสารกานต์
-
กานต์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เรารู้ว่ากานต์ไม่ใช่คนกล้า แต่การที่คนขี้กลัวหยิบมีดขึ้นมาแทงตัวเองได้ นั่นคือมันไม่ไหวแล้วจริงๆ
แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อปายยยยยยยยย มารอลุ้นกันต่อไป :call: :call: :call:
ป.ล. เราไม่รู้สึกเกลียดพ่อเลี้ยงกานต์เลยอ่า ทำไมไม่รู้ เราแค่รู้สึกว่าเขาอาจจะจิตๆ แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไร สงสัยเพราะเราไม่ใช่กานต์ เห็นคนอื่นเกลี๊ยดเกลียด เราเลยแอบมาคิดว่าต้อมความรู้สึกเรามันผิดปกติรึเปล่าหวา? 555+++
-
:katai4: :hao5: นิยายขำขัน มาก งับ ( ~' v ' )~ ขำจนน้ำตาจะไหล เลย .
-
โถ่ๆๆๆ
ทำไมไม่หนีไปเลย ตอนโดดเรียน
พ่อเลี้ยงจะทำไงล่ะที่นี้
-
อ่านหน้าแรกๆมา รุ้สึกว่าโอเคสนุกดีนะแบบบรรยาย
ถึงสังคมมนุษย์ว่าด่านมืดเป้นแบบไหน
พอหน้าสองหน้าสามเริ่มข้ามๆบ้างเพราะมันดูพร่ำเพื่อ เริ่มเยอะจนไม่อยากอ่าน มีแต่เรื่องไม่ดี มองอะไรแง่ลบหมด
เสียดสีทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในวงจรชีวิต
คือมันดาร์กไปจนอ่านแล้วเครียด
ที่อ่านนิยายพวกนี้คือ อยากอ่านแบบจรรโลงใจอ่านแล้วเพรินมีความสุข
แต่กับใช้ไม่ได้กับเรื่องนี้ แต่ก็ทนอ่านต่อไป เพราะอยากจะรู้ว่า สุดท้าย กานต์จะเป้นยังไง
สรุปอ่านไปก็หยุดตัวเองห้ามใจไม่ไห้อ่านไมไ่ด้
คนเขียน บรรยายได้น่าติดตามมากๆ และทำให้คนอ่านรู้สึกถึงอารมณ์ที่ถ่ายทอดมาจากที่เขียนได้เต็มที่เลย
ความรุ้สึกเวลาอ่านไปก็คิดตามเห้นภาพ เอาตัวเราเองไปผูกกับตัวละครในเรื่องได้(หายากนะที่จะอ่านแล้วทำไห้จินตนาการได้ขนาดนี้)
สุดยอดมากๆครับ อ่านไปคือแบบ ถ้ามีมีดวางข้างๆมือ อาจจะหยิบมากรีดได้โดยไม่รุ้ตัว -..-
จะตามอ่านไปจนจบ อยากจะรู้ว่าผลสรุปของเรื่องนี้คืออะไร
สรุปแม่ขายกานต์ไห้พี่ แล้วใช่ไหม แล้วพี่(เหี้ยๆ)นี้จะสำนึกได้หรือเปล่า เมื่อจะเสียกานต์ไป
จากการวิเคาะห์ที่ อ่านๆมา พี่(พ่อเลี้ยง) คงจะเป้นคนโรคจิตทางด่านอารมณ์หรือเซ๊กแบบ ซาดิสแน่ๆ
ถึงขั้นทำร้ายการไม่หยุดขนาดนี้ เป็นคนปกติแต่มีอารมณ์รุนแรงทางเพศ (คล้ายๆหนัง 50 ) 555+
-
อ่านแล้วเหมือนกานต์เป็นคนมีอาการทางจิตเลย รอลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ส่วนตัวแล้วชอบนิยายของคุณทุกเรื่องนะคะ สนุกน่าติดตาม แต่อาจจะไม่ค่อยได้มาเมนต์เท่าไหร่เพราะว่าคุณแต่งหลายเรื่อง กว่าจะมาต่อเรื่องๆนึงก็มีความรู้สึกว่ามันนาน อ่านแล้วบางทีอารมณ์มันไม่ค่อยต่อนึกถึงตอนก่อนหน้าไม่ออก เลยเลือกที่จะรอให้มีหลายๆตอนแล้วค่อยมาอ่านทีเดียว ยกเว้นเรื่องของคุณฟักนะเป็นเรื่องที่ชอบมากถึงจะนานยังไงก็ยังต่อติด เสียดายที่จบเร็วไปนิดอยากอ่านกันยาวๆ ทุกวันนี้ก็ยังแอบลุ้นให้เขียนตอนต่ออยู่เลย
สุดท้ายอยากจะบอกว่า ถึงจะไม่ได้เมนต์ทุกตอนแต่ก็ยังตามอ่านนิยายของคุณอยู่นะคะ มาต่อช้าไปบ้างยังดีกว่าหายไปเลยน๊า(แต่ให้ดี มาต่อไวๆก็ดีที่สุด ฮา) :L2: :กอด1:
-
มีแต่ความตายที่จะทำให้หลุดพ้นเหรอออ โอ้ยยยย อยากจะหัวเราะออกมาดังๆให้สมกับเป็นนิยายตลกขบขัน
-
อ่านเสร็จแล้วเป็นแบบอีโมนี้เลย :m31: :fire:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ๊ากฆ่าตัวตายแย้ว
นุ้งกานตื่นมาก็เจอพ่อเลี้ยงอยู่ดีแหละ
เขาไม่ปล่อยให้นุ้งกานตายหรอก
-
ความรู้ทุกครั้งที่อ่านนิยายเรื่องนี้ :katai4: :ling1: :ling3: :katai1: :fire: :m15:
-
Ohhhhhhhhhh
-
อ่านมารวดเดียว ... บอกเลย ว่าเจอจุดตลกขบขันแล้วคับ ! :laugh3:
อ่านแต่ละเม้นท์ !!! ล่อซะเราขำหน้าบานเลย
เป็นเรื่องแรกสำหรับเราที่เนื้อเรื่องก็โอเคอยู่น่ะ แต่เราคงจะเพี้ยน แบบอยากติดตามอ่านเมนท์มากกว่า
คราวหน้ามาเมนท์ต่อนะคับทุกคน จะรออ่านเมนท์ ตลกดี
-
จะอ้วก!!
-
ตลกจนจะอ้วกเลยค่ะ ขำหนักมากจริงๆ..ขนลุกทั้งตัวเลยแม่ขา
-
เอาตรง ๆ เป็นการอยากมากที่จะเราจะอ่านนิยายแบบนี้แล้วเห็นภาพตาม คนเขียนเก่งจริง ๆ นอกจากจะอ่านรู้เรื่องแล้ว ยังมืดมนตาม
เดาได้ว่าอิพ่อเลี้ยงข่มขืนกานต์ แบบเอสเอ็ม บ่อย ๆ สินะ เหอะ กานต์แแกควรแทงมันไม่ใช่แทงตัวเอง -____-
-
ชอบมากๆ :katai2-1: :m15:
-
-_- บอกทีแสงสว่างอยู่ไหน มันมืดเหลือเกิน
-
:pig4: :mew6: :pig4:
-
รอน้องกานต์นะ คิดถึง เป็นห่วงน้องอ่ะ คนเขียนมาต่อนะ :impress2:
-
หนูกานต์อย่าตายนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
555 ขำขำขันกรามค้าง ตลกสิ้นดีชีวิตบัดซบ เฮงซวย หห่วยแตก
พ่อแท้เลว พ่อเลี้ยงเหี้ยมั้งหรือเพราะอาจจะหึงแรง แม่หายหัวสาบสูญ หรือแม่เอามาขาย กานต์เป้นประสาทอ่อนๆ
อ่านแล้วเฮฮา ขำขันขมัด กับชีวิต ดี๊ดี
:m20: :jul3: :laugh: :pigha2:
:beat: :beat: :z6: :z6:
-
:ling2: :ling2: :ling2:
-
อยากอ่าต่อแลัวววว คิดถึงจ้าาาาา ลุ้นน้องกานต์ :katai1:
-
มาต่อไวๆนะคะค้างมากมาย :katai1: 55555 หนุกมากเลย
-
:ling3: :katai1: กานต์ อย่าเป็นอะไรน้าาาาาา มาต่อเถอะเราค้างงงงมากกกกก
-
เรื่องนี้ควรถึงหน่วยงานที่ดูแลเกี่ยวกับเด็กและเยาวชน
หรืออย่างน้อยๆ มูลนิธิที่ดูแลเรื่องพวกนี้ ตามที่กานต์บรรยายพ่อเลี้ยง ภายนอกรวย ดูดี หน้าที่การงานดี มันจะหาหลักฐานมัดตัวยาก ยิ่งแม่รู้เห็นเป็นใจยิ่งแย่ใหญ่ มูลิธิปวีณาเท่านั้นคือคำตอบสุดท้าย เรื่องต้องถึงหูสื่อมวลชนน้องกานต์ถึงรอด หรือตายกันไปข้าง ชีวิตที่หดหู่ขนาดนี้โตไปจะเป็นผู้ใหญ่แบบไหนของสังคมกันนะ
-
กานต์ทำร้ายตัวเองเหรอ :serius2:
ไอ้พ่อเลี้ยงนิสัยไม่ดี ถ้ากานต์เป็นอะไรขึ้นมานะ แกๆๆๆๆๆ :beat: :beat: :beat:
สงสารกานต์ :hao5:
-
เป็นแบบนี้ ดีแล้วใช่ไหม
จะหลุดจากเรื่องตลกนี้ได้หรือเปล่า
-
คนเขียนหายๆคิดถึงแล้วน้าาาา มาต่อๆๆน้าาา :impress2:
-
ยังรอกานต์อยู่นะ
-
อัพไปหลายตอนดองไว้ยังไม่ได้อ่าน
อ่านรวดเดียวพออ่านจบอึ้งเลย
ไม่นึกว่ากานต์จะแทงตัวเอง ที่บอกว่าหายาที่คือกะจะกินด้วยใช่มั้ยเนี้ย :katai1:
กานต์คงจะจนตรอกแล้วจริงๆ :mew4:
-
บอกแล้วให้หนีออกจากบ้าน ทำไมเลือกคิดสั้นซะก่อน เง้อ ว่าแต่ อิแม่ไปหนายยยย
-
เหมือนกานต์วางแผนอะไรซักอย่าง เลยทำเป็นจะแทงตัวเอง รึป่าว?
-
คิดถึงด้วยคน มาต่อเถอะน้าาาา :impress2:
-
ไหนบอกจะอัพกานต์ :m16:
-
นั่งกินบัวลอยอยู่ วางเลย โลกหม่นมาก ไม่อร่อยเลย :z3: :z3:
เฮ้อ มันก็พูดยากนะ
แต่อ่านก็อึดอัดอะ หงุดหงิดบางตอนด้วย
เข้าใจนะว่ากานต์เปนคนที่มีความคิดแง่ลบ
ต้องบอกว่าแง่ลบเพราะเคยเจอมาแต่สภาพแวดล้อมแย่ๆใช่ไหมอะ
แง่คิดเลยเสียดสีเกือบทุกอย่าง ถ้าอ่านแบบผิวๆคล้ายกับปลงๆแซะๆ
เหนื่อยเนอะชีวิต แต่ถ้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นมันก็เหลือเกินอะ
แต่นี่เล่นแทงตัวเอง ใจกล้ามากเลย.......หนูเอ๊ย :katai1:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซะทีน๊าาา รออออ คิดถึงกานต์ :กอด1:
-
บทที่ 16 : การครอบครองโดยสมบูรณ์แบบ
อารมณ์หดหู่มักเข้าหาผมเป็นประจำ
ผมอยู่ในอารมณ์ที่เศร้าที่สุด ผมไม่เคยเศร้าขนาดนี้มาก่อน ความรู้สึกเวทนาอาลัยอาวรณ์ต่อบางสิ่งหนักทุ้มเหมือนก้อนหินที่กำลังดำดิ่งสู่ก้นทะเล สารเคมีในสมองสักตัวกำลังเล่นตลก มันอาจขาดหรือมากเกินไปแน่ๆ
กลับกันผมก็รู้สึกรื่นเริงที่สุด
เขาต้องเลือกแล้วล่ะ
ว่าจะเก็บผมไว้ที่ไหน โรงพยาบาล หรือในสวนหลังบ้านของเขา
เพราะผมจะกดมีดย้ำๆลงไปอีกแน่นอน เขาเข้ามาแย่งมันออกไป ผมให้ เอาเลย ผมไม่มีแรงจะหยิบจับอย่างอื่นแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เจ็บกับร่างกายผมอย่างมากทีเดียว
เขาเหมือนจะเป็นใบ้ พูดไม่ออกไปชั่วขณะหลังจากที่ตะโกนเรียกชื่อผมอย่างสุดเสียง
ผมถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล คุณ คุณต้องได้เห็น สีหน้าและท่าทางของเขาที่กระวนกระวายอย่างน่าสมเพช ถึงแม้ภายนอกเขาจะยังดูดีก็เถอะนะ เขาอุ้มผมตัวลอยหวืออย่างสบายๆ ผมชักเจ็บแล้วจากทีแรกที่ไม่รู้สึกอะไรมากกว่าการตกใจ แต่มันก็แค่แวบเดียว ผมไม่อยากเล่ารายละเอียดเพราะจะทำให้พวกคุณรู้ว่าผมโง่ ผมหมายถึงผมแค่ไม่อยากแสดงออกว่าโง่ไปมากกว่านี้
“แผลถูกแทง ถูกแทง”
ทุกอย่างดูวุ่นวายมาก จนกระทั่งคำถามหนึ่งลอยขึ้นมา
นั่นจึงทำให้ผมได้เห็นว่าเขาชะงักไป
ใบหน้าซีดลง เขากำลังจนมุม หยดน้ำหยดหนึ่งมาจากดวงตาไหลลงปลายคางของเขา ผมจับได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจดังถี่ยิบแม้ลมหายใจกำลังสะดุดหยุดค้างราวกับรอบางสิ่ง
“ผมแทงตัวเอง”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดที่เสแสร้งที่สุดแต่ทว่าสมจริง
“ผมถูกบังคับให้เรียน ผมเบื่อ ผมอยากตาย…ผมก็เลยแทงตัวเอง”
เขาดูรักผมขึ้นมากมายกายกองเชียวล่ะ
หมายถึงว่าเมื่อก่อนเขาก็ดูรักผมมากๆน่ะนะ แต่ตอนนี้มันดูมากเกินไปจนผมรู้สึกขนลุกอยู่ตลอดเวลา
“กานต์”
เขาอยากอย่างมากที่จะให้ผมกลับไปรักษาตัวที่บ้าน เพื่อที่เขาจะได้ทำอะไรได้สะดวกและแน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ผมอยู่ไกลหูไกลตานักหรอก อาหารอร่อยมากแต่ผมอาจไม่ได้สนใจ และผมคิดว่ามันเป็นอาหารที่ดีที่เมื่อก่อนผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้กลิ่นแน่ๆแต่เขาก็สรรหามาให้ ดี ดีจริงๆ
ผมอาจถูกระบุได้ว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือแนวๆนั้น แต่ผมไม่ได้สนใจมากไปกว่าการนอนๆกินๆ ผมไม่สนใจ ตอนนี้ชีวิตผมไม่ต่างอะไรไปจากตอไม้ง่อยๆ ผมแสดงออกให้คนอื่นเห็นว่าอย่างนั้น
“อยากดูทีวีมั้ย?”
ผมไม่ตอบ แต่เลือกที่จะหลับตานอนเงียบๆ บางครั้งมันก็น่าเบื่อที่จะต้องมาตอบคำถามอยู่บ่อยๆ เขามักจะกระตือรือร้นขึ้นเมื่อผมพูดคุยกับเขาแค่คำเดียว เขาทำท่าเหมือนได้ฝนในช่วงหน้าแล้งอะไรแบบนั้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพระเจ้าขึ้นมาเลย
การทำร้ายตัวเองไม่สำเร็จ ในที่นี้คือหมายถึงจบชีวิต หมดลม หรือเทือกๆนั่น
เขาดูตกใจมากในตอนที่เห็นเลือดผม เอาน่า ใครๆก็ตาลายได้ทั้งนั้น ผมเข้าใจ ดันเป็นเลือดที่ไหลจากร่างสดๆ ขนาดแค่เลือดสัตว์ยังน่าเวียนหัวนับประสาอะไรกับสัตว์ประเภทเดียวกันอีก ตอนนั้นผมเลือดขึ้นหน้าอย่างมาก ทำตัวได้สมกับประโยค ผมโคตรโกรธเลย คุณรู้ไหม
“แม่ผมอยู่ไหน”
นี่ผมจะตายอยู่รอมร่อ แค่เงาเธอผมยังไม่ได้เห็น ประเสริฐแท้
ผมถามคำถามนี้บ่อยเกินไปจริงๆ ก็อย่างว่า ขยะวรรณกรรมก็แบบนี้ ผมพยายามบอกว่าตัวเองเป็นมลพิษ ซึ่งก็จริง เพราะการบอกของผมมันช่างไร้ชั้นเชิงและความสมบูรณ์แบบ ทำให้กลายเป็นว่าก็แค่สิ่งที่พยายามแหวกออกมาแต่ไม่สำเร็จ ก็นั่นแหละ เพราะงั้นไงถึงได้กลายเป็นขยะอย่างแท้จริง ซึ่งนั่นหมายถึงผมประสบผลสำเร็จอย่างสวยงาม
“เดี๋ยวกานต์หายดีเมื่อไหร่ พี่จะให้เจอ” เขาตอบ “กานต์”
อะไรนักหนาวะ
ถึงแม้ช่วงนี้เขาจะไม่ทำเรื่องบัดซบใส่ผมนัก แต่แค่เห็นหน้าเขานั่นก็เข้าข่ายเรื่องบัดซบเหมือนกัน แค่ให้ผมนอนเฉยๆมันยากมากหรือไง
แค่นึกถึง อารมณ์ผมแทบจะพุ่งชนดาวอีกดวงได้อยู่แล้ว การหนีออกจากบ้านไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ผมนึกไม่ออกเลยว่าจะอยู่ยังไง แบบว่าผมเป็นคนติดสบาย เข้าใจไหม ถึงแม้จะเจอความลำบากมามากแต่ผมก็ไม่เคยเปลี่ยนใจนึกมาชอบมันเลยสักครั้ง ฉะนั้นผมต้องการเจอแม่ก่อน และผมต้องการให้อะไรพร้อมกว่านี้
หลายครั้งที่เขามักลอบมองผม และก็เรียกชื่อ แต่ไม่มีประโยคใดหลุดมาอีก มันทำให้ผมประสาทเสีย
ฝ่ามือหนึ่งลอบสอดเข้ามาในผ้า ขาถูกลูบสัมผัส และอีกมือเขาก็เล่นอยู่กับข้อเท้าผมเท่าที่อยากจะทำ
ไม่ทันไร จู่ๆเขาก็เข้ามากอดผม กอดแน่นซะผมขยะแขยง ผมกลั้นหายใจตัวแข็งทื่อ แต่ก็ไม่ได้ผลักตัวอีกฝ่ายออก มันเป็นการกระทำที่น่าสมเพช ผมหมายถึงเขานะ ตอนนี้ผมไม่อยากด่าตัวเองเท่าไหร่เพราะกำลังเจ็บ ด่ามากๆเดี๋ยวมันกระทบถึงแผล
เขากดตัวเองลงทับผมไว้ และมันทำให้หน้าอกเขาแนบลงมาด้วย ผมได้ยินชัดเจน รู้สึกชัดเจน ยังดีที่ห้องนี้ไม่ได้ร้อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดน้อยลงเท่าไหร่นัก เขาคงยังไม่ลืมว่าผมมีบาดแผลอยู่ มันทำให้เขาค่อนข้างระมัดระวังที่จะทำรุนแรง
อย่างไรก็ตาม ผมยังคงนิ่งงัน เขาเริ่มเหมือนคนเสียสติ ริมฝีปากจูบผมอย่างจาบจ้วงแต่ก็เหมือนพยายามผ่อนแรงอยู่ในที
ผมหลับตา
เสียงครางฮือหลุดรอดออกมา เขาชะงัก แววตาปรีดาฉายชัดอย่างประหลาด
เขาจูบอีก
พีโทรมา
ผมเกือบซึ้งให้กับเรื่องนี้ ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะมีใครอื่นถามถึงผม พีเอ่ยขึ้นเสียงดังเหมือนตะโกนทันทีที่ผมรับสายเขา หลังจากที่ผมลองเปิดโทรศัพท์เครื่องที่เพื่อนคนนี้ซื้อให้พอดี
(กานต์ พระเจ้า หายไปไหนมา ได้ข่าวว่าอยู่โรงบาล เมื่อไหร่จะมาเรียนเนี่ย หายหรือยัง โคตรคิดถึงเลย ว่าจะไปเยี่ยมแล้วแต่) จริงๆเขาพล่ามยาวกว่านั้น ผมจำไม่ค่อยได้แล้ว เขาพูดเร็วมาก เร็วไปไหนไม่รู้ เหมือนกับชีวิตนี้อาจจะไม่มีเวลามากพอในเรื่องที่เขาอยากจะกล่าว
“อาฮะ สบายดี”
(แค่นี้เหรอวะ แล้วจะมาสอบมั้ย? เดี๋ยวก็สอบแล้ว เดี๋ยวก็ไม่จบหรอก)
ผมคุยกับพีนานมาก เท่าที่จะนานได้ แต่ส่วนใหญ่เขาเป็นฝ่ายพูดอยู่คนเดียว เหมือนเสียงเขาจะห้าวขึ้นด้วย มันดูก๋ากั่นขึ้นมาก ผมก็บอกไม่ถูก หรือเป็นเพราะเขากำลังตื่นเต้น คงเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง เราคุยกันด้วยความไร้สาระล้วนๆ ไม่มีแก่นสารใดนอกจากการต้องการอยากรู้ของพีว่าผมยังอยู่ดี ไม่ได้ตายไปไหน ซึ่งผมก็โอเคในเรื่องนี้พอสมควรไม่รู้ว่าทำไม
เมื่อถึงเวลา ผมคิดว่าควรจะวางสายจากพีก่อนเพราะการจะให้ใครสักคนมารู้เรื่องที่ผมมีโทรศัพท์อีกเครื่องไว้ในห้อง เป็นสิ่งที่ไม่ดีและไร้สมอง ผมใจหายใจคว่ำทุกครั้งที่เขาเข้ามาจัดห้องนอนและเกือบจะเจอที่ซ่อนมันเข้า หรือแม้แต่จะไปใกล้ๆที่ที่มันอยู่ มันอดตื่นเต้นขึ้นมาทุกครั้งไม่ได้จริงๆ
เขาไปคุยกับคุณครูถึงโรงเรียน
แบบว่า การขาดเรียนของผมมันมากเกินไปสำหรับกฎเกณฑ์ที่มีไว้
ผมพอจะนึกหน้าคุณครูออกเมื่อตอนได้ฟังเขาปั้นแต่งถึงวีรกรรมที่ผมเจอ นั่นน่าเศร้ามาก เพราะเขาเล่าเก่งเกินไปเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมทีเดียว ผมในฐานะที่เคยประกวดเขียนเรียงความอันดับหนึ่งยังต้องขอปรบมือดังๆให้เขาหลายนาที
และเขามักจะกลับมาพร้อมกับของอร่อยๆ และของที่เขาคิดว่าผมอยากจะได้มัน ยกเว้นไอ้ลูกกรงที่เขาลงกลอนไว้น่ะนะ
ขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง เขาก็มักจะพูดว่า “วันนี้พี่ซื้อขนมที่กานต์ชอบมาด้วย” แล้วก็ยิ้มแบบที่คุณเห็นก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเขาเฟกแค่ไหน ให้ตายเถอะ ไปถามใครมา ผมบอกตอนไหนว่าชอบไอ้ขนมหวานเลี่ยนนั่นกันวะ
เขาเข้ามาประคองผม ก็ไม่เชิงนะ เหมือนกับจะเป็นการสั่งให้ผมลุกขึ้นโดยไร้สุ่มเสียงอะไรแบบนั้น อีกอย่างช่วงนี้ผมยังเจ็บอยู่ ผมจึงปัดเรื่องที่จะหลบหนีหรือโดดหน้าต่างทิ้งไปก่อน ผมเจ็บ มันเป็นอาการเจ็บแปลบที่ไม่มากไม่น้อยซึ่งทำให้ผมรู้สึกมีสติอยู่เล็กๆ
“อร่อยใช่มั้ย”
เขาว่างั้น ในห้องนี้ไม่ทึบแต่มันก็คล้ายๆคุกใต้ดินอยู่เนืองๆ คุณอาจจะเผลอหรือมีบางอย่างทำให้คุณนึกภาพไปว่าผมอยู่อย่างกันดารในห้องที่ไร้แสง เปล่า ให้ตาย ด้วยความเคารพ มันไม่ใช่แบบนั้นเลย แสงไฟสีส้มๆอ่อนส่งผลให้บ้านโคตรจะดูอบอุ่น ผมรู้สึกได้ ถึงเขาจะพยายามทำให้มันอยู่ในโทนสว่าง มีกลิ่นดอกคาโมมายล์ที่หมอน ที่เตียง ทุกๆที่ในห้องนี้ รวมไปถึงเสื้อผ้าที่ผมสวมใส่
ยังกับห้องในเทพนิยายอะไรอย่างนั้น สดใส ใช่ไหมล่ะ จริงๆมันสดใสเกินไปจนคุณจะรู้สึกพะอืดพะอม ก็เหมือนต่อให้คุณระดมกลิ่นหอมที่สุดในโลกมาพรมไว้ในโลงที่มีศพ รู้ทั้งรู้ ยังไงมันก็กลบกลิ่นเน่าไม่มิดอยู่ดี หอมแค่ไหนแต่นั่นก็ศพนะ ให้ตายเถอะวะ มีใครเข้าใจที่ผมพูดไหม
“อร่อยมั้ยกานต์?”
เขาจดจ้อง คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้นเมื่อกล่าวประโยคคำถามออกมาเป็นครั้งที่สอง
“ครับ”
“กานต์ควรจะกินอีก กินให้หมด”
“แต่ผมอิ่มแล้ว”
“กานต์เพิ่งกินไปคำเดียว แล้วจะกินยาได้ยังไง”
ทำไมผมต้อง —ต้องมานั่งต่อปากต่อคำกับเขาด้วย ในอารมณ์ที่ไม่คงที่ คุณจะรู้สึกหงุดหงิด อะไรมาจุกจิกนิดหน่อยก็ปวดหัวแล้ว มันเป็นเรื่องที่น่ารำคาญอย่างยิ่ง แบบว่า ยิ่งยวด คุณจะรู้สึกเหมือนตัวเองผิดและบาปหนาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะเขาจะทำให้คุณรู้สึกแบบนั้นได้ เก่งจริงๆ เขาเกิดจากท้องผู้หญิงแน่เหรอวะ ไม่ใช่เกิดจากปุยเมฆแล้วร่วงลงมาตอนฟ้าผ่าหรอกนะ
“อยู่กับพี่ อย่าดื้อ พี่เป็นผู้ปกครองกานต์ รู้ใช่มั้ย”
ตัวเขาใหญ่เกินไป แถมมือยังใหญ่ด้วย เอาเป็นว่าทุกๆส่วนเขาโตมากกว่าผมหลายเท่า ฉะนั้น ผมยังไม่อยากถูกตบหรือลำบากให้เขาทุ่มเทสิ่งดีๆให้มากไปกว่านี้น่ะนะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จริงๆ
ช่วงสักบ่ายโมง เขาจะพาผมไปล้างแผลที่โรงพยาบาล ผมไม่ค่อยชอบที่นั่นเท่าไหร่เพราะว่ามันค่อนข้างน่าหดหู่ ถึงแม้เขาจะพาผมไปโรงพยาบาลที่แพงสุดโก่งและดีสมกับราคาที่ต้องจ่าย แต่ผมยังยืนยันว่าเป็นสถานที่ที่ไม่น่าอภิรมย์
เขาเล่มเกมจ้องตา ปลายนิ้วแตะปลายคางผมไว้ก่อนที่เราจะลงจากรถ ราวกับเป็นการข่มขู่ว่าอย่าได้ปากโป้งออกไปเชียวเด็กน้อย
เขามักจะระวังตัว แบบ ยังไงดีล่ะ เขาจะวางตัวดีมาก ดีมากซะจนคุณต้องทึ่งว่า เฮ้ นั่นเขาจริงเหรอ คนอย่างนี้ไม่น่าเลวทรามได้เลย เขาดูดีนะ แบบว่า ดูดีโคตรๆ สูทกับเนกไทที่ผมเกลียด(ผมหมายถึงผมเกลียดเพราะเขาชอบถอดมันมาทำเรื่องระยำใส่ผมน่ะ ผมเคยบอกไปแล้วนี่ ใช่ไหม? หรือไม่ใช่ ช่างเหอะ เอาเป็นว่าลืมมันไปซะ ผมจะพูดให้มันมากความทำไม)
ภาพลักษณ์หนุ่มใหญ่ รวย โสด โอ้ ไม่สิ เขาไม่โสดแล้ว แต่ก็นั่นแหละ ไม่น่าเลย
คนอื่นมักจะเข้าใจผิดว่าผมกับเขาเป็นพี่น้อง อาหลาน หรืออะไรเทือกนั่น ซึ่ง จริงๆไม่ใช่ ให้ตาย ผมเกือบหลุดขำหลายรอบแล้วกับประเด็นนี้ เขาดูชอบใจมากทีเดียวแล้วก็กล่าวกับคนเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มทีเล่นทีจริงว่า “อยากให้เป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน” จากนั้นมาไอ้อาการหลุดขำของผมหายไปเลย คุณเชื่อไหม จากปากกำลังจะยิ้มสักหน่อย หายวับไปกับตา
เพราะอะไร นั่นหมายถึงว่าผมเกี่ยวดองกับเขาอย่างสมบูรณ์อย่างไรเล่า ต่อให้ผมถ่ายเทเลือดทุกหยดแลกกับเลือดคนอื่นหรือหมาสักตัว มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะยังไงผมกับเขาก็ยังเกี่ยวข้องกันอยู่วันยังค่ำ แค่คิดยังสยอง มันโคตรจะสยอง เทียบกับหนังผีที่ผมเคยดู บอกตามตรงว่าเรื่องนี้ชนะขาด
ผมรู้สึกหดหู่อย่างมาก มันประดังเข้ามาเหมือนตอนที่ผมรู้ว่ามีพ่อแม่แบบไหนหรือรู้ว่าตัวเองช่างไร้หัวคิด แล้วก็ต้องทนอยู่ต่อไปอย่างกล้ำกลืนโดยที่ไม่สามรถหลีกตัวออกมาได้
“แม่กานต์ติดหนี้ไว้เยอะ รู้หรือเปล่า?”
แน่นอน ผมรู้ รู้ดี เด็กกตัญญูรู้คุณแบบผมไม่กล้าเถียงเลย
โอ้ นี่มันขยะ ที่ขายความน้ำเน่าชัดๆ โอเค แต่ถ้ามันขายได้ ผมก็พร้อมจะเป็นขยะน่ะนะ
พวกของมีคมหรือแม้แต่กระจก หายเกลี้ยง ยาก็ด้วย เขามักจะเข้ามา แล้วก็จัดยาไว้เท่าที่ผมจำเป็นต้องกิน
ผมยังงง จะมีสักกี่คนที่ชอบปรนนิบัติคนอื่นด้วยความยินดีและอย่างดีแบบนี้อีกไหม เขาสุดยอด เหมาะอย่างยิ่ง ผมชักสับสนแล้วว่าสรุปเขาจะเล่นเกมผู้คุมหรือคนรับใช้กันแน่
ผมยังไม่อยากออกไปเป็นพวกไร้บ้านหรือพวกจรจัด ผมนึกไม่ออกเลยว่าต้องไปมีสภาพมอมแมมแบบนั้นจริงดิ เหมือนพ่อน่ะนะ ไม่ไม่ ไม่เอาแน่ๆ ผมค่อนข้างเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ภายนอก ชอบมองของสวยๆงามๆประมาณนั้นแหละนะ ดังนั้น ผมจึงไม่เอาแน่
ไม่ว่าทางไหนก็ค่อนข้างน่าสมเพช
แต่อีกนัยผมก็พร้อมจะไปทุกเมื่อนะ
ทันทีที่เขาเข้ามากอดผมหรืออุ้มหรืออะไรแบบนั้น มันทำให้ผมมีปฏิกิริยาแปลกๆไปเองโดยไม่ต้องแสดง มันดีมาก ใช่มันได้ผลสุดๆ ผมโคตรชอบเลยบอกตามตรง เขาจะหยุดทันที แล้วเปลี่ยนเป็นนั่งกอดผมไว้เฉยๆ เขาใช้จมูกสูดบนเส้นผมเข้าช้าๆอย่างปลอบประโลม
อาการแสดงออกเป็นห่วง ทำให้ผมหยุดดิ้น แต่ร่างกายยังเกร็งไม่เลิก ดวงตาผมเฉยเมย แต่แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเหมือนหมาถูกทำร้าย ที่รู้เพราะว่าผมเห็นเงาสะท้อนจากดวงตาเขาพอดี ใกล้ไปไหม เขาควรจะออกห่างได้แล้วมั้ง บัดซบจัง
เขาเคยพูดกับผมว่า หลังจากผมหาย จะให้ผมรีบไปเรียนให้จบเพื่อขึ้นระดับอุดมศึกษา เขาดูเตรียมไว้พร้อมเลย ว่าจะให้ผมเรียนที่ไหน เหมือนเป็นพารากราฟหนึ่งในชีวิตที่เขาขีดเอาไว้แล้ว
วันหนึ่งเขาเข้ามา ทำเหมือนอย่างเคย แล้วก็มองหน้าผมนานมาก นานจนผมชักรู้สึกรำคาญหนักขึ้นเรื่อยๆ
เขาชอบเข้ามากอดผมไว้ ให้ผมพิงอยู่กับหน้าอกเขา ในห้องเหลือแสงไฟแค่นิดเดียว สาบาน ถ้าผมสายตาสั้น เผลอๆมีเหยียบอะไรสักอย่างเข้าได้แน่ๆ แต่โชคดีที่ผมถูกเข้ากอดไว้อยู่ แต่นั่นคือโชคดีเหรอวะ
“กานต์”
เขากระซิบเบาๆ ผมรู้สึกอุ่นๆที่ข้างหู ปนขยะแขยงนิดหน่อยด้วย หรือไม่นิดก็ไม่รู้
“พี่มีเรื่องสำคัญมาบอก” เขากล่าว ขณะที่อ้อมกอดเริ่มแน่นขึ้น แต่ริมฝีปากยังไม่หยุดยุ่งกับคอผมสักนิด ส้นตีน “อยากรู้มั้ย”
ผมถอนหายใจ เบื่อหน่ายเกินจะต่อล้อกับเขา เขาหัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อ อย่างไม่มีวี่แวว เขาก็พูดขึ้นอีก
“พ่อกานต์เสียแล้วนะ”
เอาเข้าจริง ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร
หลากหลายเกินไป ผมกะไม่ถูกว่าเส้นอารมณ์ผมนั้นอยู่จุดไหน แต่มันไม่ค่อยพีคเท่าไหร่
“เห็นว่าเขาดื่มมากไปแล้วขับรถ ทำให้เกิดอุบัติเหตุ”
เขากระชับอ้อมแขน บนหัวผม เขาจมูกกอดลงมา
เขาอาจจะกำลังคิดว่าผมต้องเสียใจอย่างมาก เสียใจที่สุด ท่าทางเขา กำลังปลอบผมเท่าที่จะทำได้ ผมได้กลิ่นเขาเต็มไปหมดไม่ว่าจะหันหนีไปทางไหน
ผมไม่ค่อยแปลกใจในการตายของเขา ถึงผมจะเคยจินตนาการว่าเขาควรตายไม่ดีกว่านี้ก็เถอะ แต่มันก็โอเค
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมกำลังสงสัย
“แม่กานต์ก็นั่งรถคันเดียวกับพ่อกานต์”
ช่วงนั้นเงียบไปพักใหญ่ ผมก็ไม่รู้ ไม่รู้สินะ เขากดใบหน้าผมเข้าหาตัวเขาเอง แล้วกอดแน่นมาก มันเป็นอ้อมกอดที่แน่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้สัมผัส แน่นจนน่าอึดอัด ผมดูตัวเล็กลงอย่างไร้ทางสิ้นสุด เขาไม่พูดต่อ แต่ผมเดาได้ง่ายๆโดยไม่ต้องถาม ตอนนั้นผมน่าจะสำลัก แบบว่า จู่ๆก็เหมือนว่าสำลักอากาศอย่างรุนแรง ผมไม่แน่ใจในอาการ มันเกิดขึ้นในความวังเวงนั้น และจบลงด้วยความวังเวง
ก็ดี
TBC
[15/07/2558]
-
เย้ ! มาแล้วๆ
-
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงเนื้อหาในตอนปัจจุบัน อารมณ์เวลาไล่อ่านทีล่ะประโยค ทีล่ะบรรทัด มันมีความรู้สึกว่าเรากำลังดูตัวหนังสือที่เขียนด้วยชอล์คบนกระดานดำ แล้วพร้อมๆกันนั้นก็มีคนเอาปลายเล็บของตัวเองทั้งขูดทั้งลากไปๆมาๆบนกระดานดำแผ่นนั้นด้วย ทีนี้มันจะมีเสียงจี๊ดๆขึ้นสมองแถมยังมาวิ๊งค์ๆสร้างอาการขนลุกอยู่แถวๆกกหู เอ่อะ เราก็ไม่รู้จะนิยามมันว่าอะไร แต่เรารู้สึกอย่างนี้จริงๆนะ =_=
-
อ่านจบตอนนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง :jul1:
สงสารกานต์มั๊ย? มันก็มีบ้าง ก็ไม่รู้ว่าถ้าเจอกับตัวเองแบบนี้จะเป็นยังไง อาจโดดตึกตายไปนานแล้วก็ได้ แต่มันก็สงสัยไง ถ้ากานต์เกลียดอีพ่อเลี้ยงจริง แล้วช่วยทำไมอะ หรือว่าในความเกลียดก็มีความเห็นใจโรคจิตแบบพ่อเลี้ยงเรอะ เพราะกานต์เป็นคนที่รู้นิสัยทุกด้านของพ่อเลี้ยง มันอาจมีบ้างที่เห็นใจก็ได้
และกับพ่อเลี้ยงอ่านตอนแรกๆก็เกลียดมันอะนะ ไม่รู้ว่าอะไรหล่อหลอมรวมกัน ถึงได้เกิดมาเป็นคนแบบนี้ได้ แต่มันก็มีรู้สึกนิดนี๊ดดอะ ว่าเหมือนพ่อเลี้ยงจะรักกานต์ แต่ด้วยนิสัยโรคจิตเลยไม่รู้ว่าจะแสดงออกยังไงป่าว เฮ้ออออ ไม่เดาแล้ว
จะรอตอนต่อน๊าา๊
-
มาแล้วๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ถึงจะเคยถูกทรยศยังไง ถูกทอดทิ้งยังไง แม่ก็คือแม่ ที่เป็นที่พิ่งเดียวของลูก
กรณีของกานต์ คงเป็นคนเดียวที่กานต์ยึดเหนี่ยวเอาไว้
สงสารกานต์ว่ะ อีพ่อเลี้ยงนี่ มันโรคจิตแน่ๆ กานต์เจ็บอยู่ ยังจะเอา
ขอใครสักคนช่วยกานต์ทีเหอะะ
รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ (มาเร็วๆนะ // ถึงมาช้าก็รออ่านอยู่ดี.. )
-
ดีใจที่มาต่อนะคะ. รออยู่นาน. ชอบการบรรยายของกานต์มากค่ะ. ค่อยๆซึมซับความรู้สึกแล้วคิดตาม.
อารมณ์เหมือนครึ่งจริงครึ่งเพ้อ. ชอบมากๆ. มาต่อบ่อยๆ. นะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
รู้สึกสับสนในตัวเอง ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าใครเป็นอะไรยังไง อยากกระจ่างมากค่ะ :katai1:
-
ไม่รู้เลยว่าจะลงเอยยังไง
โอ่ยยยยย กานต์ TT
-
อยากอ่านในมุมของพ่อเลี้ยงบ้างนะ
เพราะคิดว่า กานต์น่าจะมีอาการทางจิตเล็ก ๆ
เหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าแบบนั้นใช่ไหม
... บางทีเรื่องราวอาจไม่เป็นอย่างที่กานต์คิดก็ได้
แต่อาจพลิกเป็นอีกอย่างหนึ่งไปเลย แบบนั้นน่ะ
-
:mew4:
-
กานต์ :hao5:
-
มาต่อเร็วๆนะอยากรู้ตอนต่อไปแล้ว :ling1:
-
หายไปนานมาก ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องจะเป็นไงต่อ
แต่แม่กับกานต์นี่บัดซบจริงๆ ถ้าเจอแบบนี้คงไม่อยู่ล่ะ
หนีมันเลย กานต์แม่งโรคจิตแน่ๆ
ทำอะไรไปมันคงไม่รู้สึกอะไร
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบเผลอกลั้นหายใจเวลาอ่านทุกทีสิน่า :sad4: หน่วงเกินไปแล้วววววววววววววววววววววววว :o12:
-
รู้สึกสับสน ตามที่กานต์สับสนเลย หรือเปล่านะ.... :z3:
-
อ่านแล้วเหมือนตัวเองจะกลานเป็นโรคจิตเข้าทุกที... มัน...
อธิบายไม่ถูก
ปล.พ่อเลี้ยงคิดอะไรอยู่ อยากรู้มากเลย จะมีพาร์ทพ่อเลี้ยงไหมน้อ
-
ยิ่งอ่านยิ่งขนลุกยังไงไม่รู้
อารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมามันส่งเข้าไปก้านสมองลงสู่ไขสันหลัง
รู้ถึงอารมณ์ตัวละครมาก
-
มันคือสับสนไปกับกานต์...ใจหนึ่งก็พยายามคิดว่าเพราะอิพ่อเลี้ยงมันรักกานต์ตั้งแต่แรกเลยทำข้อตกลงกับแม่ว่าแต่งงานหลอกๆ แต่แบบนั้นมันก็น่าสงสารกานต์เข้าไปอีก ... แระนี่อ่านตอนนี้เหมือนอิพ่อเลี้ยงมันจิตอ่ะ มันจิต โฮ๊ยยยย คนอ่านจิบ้า :katai1:
-
รอครึ่งหลังค่ะ 5555555555555
ดีแล้วที่กานต์ไม่เป็นอะไร...
แต่จะดีกว่านี้ถ้าอีนังพ่อเลี้ยงเลิกลวนลามกานต์ซักที TwT
-
ตอนนี้อยากรู้ความคิดพ่อเลี้ยงมาก อ่านมุมของกานต์แล้วมันแปลกๆ เหมือนมีความไม่จริงซ้อนอยู่ แบบเหมือนกานต์มองข้ามอะไรไป กับอีกอยากนึงคืออยากรู้ว่าแม่กานต์หายไปไหนแล้ว o22
-
:a5: กานต์หนูคิดอะไรอยู่ เดาความคิดกานต์ไม่ออกแล้ว
ครึ่งหลังมาไวๆเลยนะค่ะ :call:
-
มาต่อแล้ว :katai2-1:
มาต่อ 2/2 ได้แล้ว 5555 :katai4:
-
ใจคออีพ่อเลี้ยงมันจะสำนึกบ้างไหม เงี่ยนขึ้นสมองหรอ เอะอะก็จะเอากานต์อย่างเดียว ไอ้บ้า
-
สงสารน้องกานต์ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
คงไม่ใช่ฝีมือพ่อเลี้ยงใช่มั้ย
หรือจริงๆแล้วไม่ได้ตายแต่แค่อยากตัดทางหนีของกานต์
แบบว่าตัดขาดไม่ให้มีที่ไปเลย
กานต์จะได้ไปเรียนอีกมั้ยเนี่ยหรือจะโดนขังยุแบบนีเรื่อยๆ
-
เอ่อ ที่แม่ตายนี่ไม่ใช่การจัดฉากใช่มั้ย แบบไม่คิดว่าพ่อกับแม่จะนั่งรถไปด้วยกัน :a5:
-
อ่านแล้วหดหู่+กลัวพ่อเลี้ยงแปลกๆค่ะ 55555
รู้สึกไปเองรึเปล่าว่าพ่อเลี้ยงดูเหมือนคนโรคจิต.. //หรือคนอื่นรู้สึกกันนานแล้ว55555
ยิ่งตอนเอานู่นเอานี่มาให้กินยิ่งรู้สึกว่ากลัว...
แล้วตกลงคุณแม่ตายจริงๆใช่มั้ย...หรือว่าแค่เข้าโรงบาล?
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆกานต์ก็มีแค่พ่อเลี้ยงคนเดียว(......)
:sad4:
-
ถ้าอีตาพ่อเลี้ยงนี่เป็นผู้มีอิทธิพลก็พาลคิดว่าโดนจัดฉากฆ่า แต่เท่าที่อ่านเฮียแกแค่ค่อนข้างมีเงินเยอะแต่ไม่ถึงขั้นรวยใช่ไหม? ถ้าสามารถจัดฉากฆ่าพ่อแม่ได้ทีเดียว เฮียแกสามารถมากค่ะ แถวเลือดเย็นอีกตังหาก คนแบบนี้โครตน่าเกรงกลัวจริงๆ เลยให้ตายเถอะ ที่กานต์มีอาการแบบนี้เพราะแรงกดดันถาโถมแถมเคลียดเก็บกด พอรู้ว่าไม่เหลือใครน่ากลัวว่าจะปล่อยตัวเองแบบอยู่เฉยๆ ไม่หือไม่อือ มีชีวิตเหมือนตุ๊กตาไปวันๆ อ่ะ อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ เข้มแข็งหน่อย! :hao5:
-
ความมืดกำลังกลืนแสงสว่างของกานต์ไปเรื่อยๆ :m15:
-
สงสารกานต์มาก หวังว่าพ่อเลี้ยงจะไม่เกี่ยวนะ
-
ไม่มีอะไรให้ห่วงล่ะ ทำอะไรเต็มที่ไปเลยลูกฆ่าพ่อเลี้ยงแล้วหุบสมบัติซะ
-
ไม่รู้สิ อยากจะบอกแค่ว่าอ่านจากมุมมองของกานต์แล้วน้องดูป่วยและจิตขึ้นทุกวัน ถ้าคิดแบบปกติก็อาจจะเป็นได้ว่าน้องป่วยและอาการแย่ลงทุกวันเพราะว่าเจอการกระทำเลวๆจากอิพ่อเลี้ยง แต่กานต์ก็ไม่หาทางออกเลยจนมาทำร้ายตัวเอง แอพ่อเลี้ยงก็เพิ่มดีกรีความเลวขึ้นมาทุกๆตอน
แต่ถ้าหากว่าเราที่อ่านจากมุมมองของกานต์ที่ป่วยอยู่แล้วเล่า? หลายๆตอนมันดูหลอนๆ จิตๆ ขัดๆชอบกล อย่างตอนที่ไปรพ กานต์ไปตอบแบบนั้นทำไมโดยที่เป็นการช่วยพ่อเลี้ยงไปโดยปริยาย หรือว่าการหลุดพ้นไปจากพ่อเลี้ยงไม่ใช่สิ่งที่กานต์ต้องการแต่เป็นอย่างอื่น อ่านไปด้วยความรู้สึกเหมือนใครมานั่งทับอกตลอดเวลา หายใจไม่ออก
-
เอ่อ หนูสำลักอากาศ
?
ค้างมาก
-
อ่านในมุมมองของกานต์แล้วรู้สึกแบบ..เอ่อ บอกไม่ถูก มันอึดอัด
มองทุกอย่างในแง่ลบหมดเลย
ตอนนี้จะเป็ยยังไงละ พ่อตาย แม่นั่งรถคันเดียวกับพ่อ จะตายอีกคนรึเปล่า
ถ้าแบบนี้คือต้องอยู่กับพ่อเลี้ยงสองคนหรอ !! หึหึ
อยากอ่านมุมมองพ่อเลี้ยงบ้างจัง อยากรู้ว่าคิดอะไรยังไง
-
ยิ่งอ่านยิ่งหดหู่ ร้องไห้แปปค่ะ
-
โอ่ยยยยย :mew5:
-
กานต์ป่วยใช่มั้ยคะ คือนางเป็นคนเก็บกดอยู่แล้วตั้งแต่อยู่กับบ้านเก่า ด้วยเป็นคนไม่พูดพอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ คือโดนอิพ่อเลี้ยงข่มขืน คือไม่รู้สิ คิดว่าพ่อเลี้ยงมันไม่ได้เลวอ่ะ แต่กานต์มันอคติไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่คิดว่าที่คิดในแง่ลบในตอนแรกเพราะจับสังเกตได้ว่าพ่อเลี้ยงกะจะฟันตัวเองอยู่ตลอดเวลานั่นแหล่ะ แล้วก็เป็นจริง พ่อเลี้ยงดูเครซี่กานต์ แบบพยายามครอบกานต์ทุกอย่าง จนกานต์ทนไม่ไหวระเบิดตัวเองตายซะ แต่ไม่ตาย นางรอดและอยู่ป่วยๆ แบบนี้
นี่คือเดานะคะ คือแบบสงสัยมากอ่ะ เพราะกานต์เป็นคนเล่าเรื่องไง หดหู่มาก จนจะจิตตามนางแล้วเนี่ย :katai1:
-
ก็ดี ! กานต์คงเกลียดแม่พอสมควรจากเรื่องที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและไม่ช่วย คึคึคึ
ดีใจที่มาต่อ โฺฮ...... :hao5:
-
เหอะ เหอะ รู้สึกว่าการตายของพ่อกับแม่ของกานต์
น่าจะเกี่ยวข้องกับพ่อเลี้ยงยังไงก็ไม่รู้
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่รู้จะบรรยายยังไง
น้องกานต์ จบ ม.6 แล้วหนีไปเลยนะ
:z6: :z6: :z6: :z6:
อยากอ่านพาทพ่อเลี้ยงบ้าง
มันรักกานต์บ้างมั๊ย
-
2/2หายอะ
-
คือแม่ตายด้วยหรือเปล่าหนอออ ถ้าแม่ตาย แล้วกานต์จะแก้ปัญหายังไงต่อไป
เหมือนน้องกำลังซึมซับความจิตนิดๆเพราะอยู่กะอีพ่อเลี้ยงแบบนี้
มันหลอนเหมือนหนังฆาตกรโรคจิตอยู่เลย :katai1:
ดีใจอ่ะคนเขียนมาต่อแล้ว :mew1:
-
อยากอ่านในบทของพ่อเลี้ยงบ้างอ่ะ
อยากจะรู้ว่า ในสายตาของพ่อเลี้ยงเห็นกานต์เป็นยังไง
หรือไม่ก็บทของพี คืออ่านเรื่องนี้มา กานต์มีความคิดค่อนข้างซับซ้อน
ใจนึงรัก ใจนึงยอมรับ ใจนึงทรมาน คือเหมือนเด็กที่โดนทำร้ายมามาก จนไม่อยากจะหวังอะไรอีก
อยากจะเห็น ว่ากานต์ในสายตาคนอื่นเป็นยังไง
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
ถึงกับร้องว่าตัวเงินตัวทองดังมากเลยค่ะ..
-
o12 o12 มันมีปมอะไรที่ซ่อนไว้หลังม่านหรือเปล่า มองไม่เห็นเหตุผลอะไรที่ทำให้อีพ่อเลี้ยงรักกานต์เลย
เท่ากับว่ามีแค่ความอยากตัณหาที่กลั้นไม่ไหว คนแบบอีพ่อเลี้ยงมันถึงเป็นคนเลวชาติสุนัขขนาดนี้ :katai1: :katai1:
-
ดูไม่เหมือนพ่อเลี้ยงโรคจิตนะ ดูเหมือนพ่อเลี้ยงจะรักกานต์มากกว่า แต่ในมุมของกานต์ กานต์ขยะแขยงมัน
-
มันดราม่า มันหดหู่ มันมืดมน แต่หนูชอบมาเคอะ :hao5:
ได้โปรดมาต่อบ่อยๆน้าา พลีสส :z3:
-
สนุกค่ะ กำลังตามหาอยู่เลย เย้ๆ มาต่อแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
2/2 นี่ถ้าไม่ไปอ่านตอน 2/1 ก็คงหาไม่เจอ
แต่อ่าน ๆ แล้ว ขอมุมพ่อเลี้ยงสักตอน มันมุมเดียวมีบางอย่างไม่เคลียร์ซึ่งกานตืไม่เล่า และอยากรู้มาก
พ่อกับแม่กานต์เสียเอง หรือคุรพ่อเลี้ยง(ซึ่งจำชื่อไม่ได้) เป็นคนกำจัดเขาไปเอ่ย ? ว่าแต่หนี้อะไร ?
-
โอ้ยตายแหล่ววววววววว สรุปแม่กานต์ตายหรอเนี่ย
แล้วทำไมไปนั่งรถคันเดียวกับพ่อกานต์ได้
ดูแปลกๆอ่ะ เหมือนไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา :katai1:
-
ทำไมกานต์ถึงช่วยพ่อเลี้ยง :katai1:
-
:a5: ถึงกับเม้นไม่ออกเลย :z3:
-
จะรักกันไหมนะ? แอบลุ้น
เป็นนิยายที่เดาเรื่องราวต่อไปไม่ถูกเลย
แต่สนุกมากนะติดตามๆ ><
-
ทำไมอ่านแล้วติด....ติดตามค่ะอยากรู้ว่าคุณพ่อผู้แสนใจดีจะกระทำกามกิจเช่นไร หึหึหึ #เริ่มจิตไปตามๆกัน :katai3:
-
ถึงกับอึ้งกันเลยทีเดียว...
แล้วที่นี้กานต์จะหนีไปที่ไหนเนี่ย
แต่เราชอบความสัมพันธ์ระหว่างพ่อเลี้ยงกับกานต์นะ
มันดูจิตดีอะ ปล.อีกอย่างชอบอ่านแบบเคะไร้หนทางสู้ 555
แต่เดาตอนต่อไปไม่ออกเลยอะ ไม่รู้ว่าสุดท้ายเเล้วกานต์จะเป็นยังไง
-
อยากอ่านในมุมของพ่อเลี้ยงบ้าง
เรื่องมืดมนเพราะพ่อเลี้ยงไม่ดี หรือเพราะกานต์มองแต่ในแง่ร้าย
ทำไมแม่กับพ่ออยู่ในรถคันเดียวกัน ปรึกษาเรื่องลูก กลับไปคืนดี หรือไม่เคยเลิกกันตั้งแต่แรก
-
คนแต่ง แต่งเก่งมาก เราตลกทุกตอนเลย5555
เราชอบพ่อเลี้ยงกับกานนะดู smดี 555
-
มันบีบคันอารมณ์มาก คือเราเข้าใจกานต์เลยตอนมัธยมเราก็มองโลกในแงาลบแบบนี้เนื่องจากปัญหาครอบครัว หวังว่ากานต์จะผานไปได้ ปล.อยากอ่านมุมของพ่อเลี้ยงบ้าง อยากรู้ตกลงแกรักกานต์บ้างรึเปล่า หรือแค่หงี่
-
มันแย่อ่ะ
-
เฮ้อ ยังจะเลวร้ายกว่านี้ได้อีกมัย เก็บกดสุดๆ หาทางออกดีๆให้กานต์ที :กอด1:
-
มันเสี้ยน-เอ้ย! เศร้ามากกกก เราเข้าใจความรู้สึกกาสต์นะ เพราะเราก็เป็นบ่อยๆ อยู่ดีๆก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลยจริงๆ
-
:mew1:
-
สนุกมากเลยอยากอ่านต่อ :katai2-1:
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก...ตลกขบขันจนพูดไม่ออกเลยค่าาา :sad2:
-
:L2:
-
อ่านแล้วหน่วงถึงก้านสมอง :a5:
-
ตอนแรกงงชื่อตอน ครอบครองโดยสมบูรณ์ อ่านจบตอนแค่นั้นแหละ ผมนี้บางอ้อเลยครับ สมบูรณ์จริงๆ
-
เคยอ่านแบบดาร์ก ๆ มาเยอะ แต่นี่ระดับไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ชอบค่ะ
-
จบแล้วใช่ไหม ยังไง
ทำไมรู้สึกค้าง o22
-
รอนะ
-
รอกานต์นะ
-
รอกานต์นะ
-
บทที่ 17 : ข่มขู่ [2/2]
คืนนั้นผมแทบไม่ได้นอนเลย มันเป็นค่ำคืนที่แย่มากเพราะผมตัวสั่นยิ่งกว่าลูกนกหรือสัตว์ที่ยังไม่โตเต็มที่
ผมปวดหัว มันรุนแรงจนผมอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองกำลังจะตาย ผมนึกภาพตัวเองตายวิญญาณออกจากร่างกำลังจะเดินเข้าประตูสวรรค์แต่ผมปฏิเสธที่จะไป เนื่องจากคนที่ผมรู้จักโดยส่วนมากอยู่ในนรกกันทั้งนั้น พวกเขาไม่นิยมสถานที่น่าเบื่อเช่นนั้นหรอก เทวดาอาจทำหน้าฉงนแล้วเขาก็จะโกรธเป็นฟืนไฟหาว่าผมอวดดี ฉะนั้นเมื่อไปถึงแม่น้ำสติกซ์ผมคงจะติดสินบนคนพายเรือแล้วกล่าวกับเขาด้วยน้ำเสียงเนือยๆว่าได้โปรด พาผมไปส่วนที่ลึกสุดแสนของความมืดนี้อะไรแบบนั้น คนดีๆส่วนมากจะใจอ่อนกับคำว่าได้โปรด แต่คนเลวๆจะรู้สึกหยิ่งผยองเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น ผมอาจได้รับคำกล่าวขานว่าผีเร่ร่อนที่เท่ห์ที่สุดในเวลานั้นด้วยซ้ำไป
ทว่าผมไม่ตาย ยังอยู่ แต่ไม่ค่อยดีนัก ผมจำได้คร่าวๆว่าตัวเองนอนคดอยู่บนเตียงโดยมีเขากอดไว้อยู่อีกที เขาเอาแต่พร่ำพรรณนาอย่างกับเสียงสวดมนต์ข้างหูผมด้วยถ้อยคำลวงหลอก ตัวอย่างเช่นคำว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ” หรืออะไรทำนองนั้น
ลำคอผมตีบตันอย่างยิ่ง คล้ายว่ามันกำลังบีบคั้นทางเดินหายใจของผมที่เชื่อมต่อยู่ตรงหลอดลมไม่ก็หลอดอาหารหรือสักทีนึง ผมไม่แน่ใจจริงๆว่าอยู่ส่วนไหนกันแน่หรือมันเกี่ยวข้องกันไหม หรืออาจจะไม่เลย แต่สิ่งนั้นเหมือนกำลังจะฆ่าผมให้ตายจริงๆ
เขายังคงตระกองกอด ดึงดันผมกลับเข้าไปอยู่ในแขนของเขา มันน่ารำคาญเมื่อคุณต้องการจะออกมาจากบางสิ่งแต่ดันถูกลากกลับไปด้วยระยะทางอันน่ารำคาญ
ปัญหาก็คือ ผมไม่สามารถขัดขืนได้ เพราะทันทีที่ผมมีความคิดเช่นนั้น ราวกับว่าผมได้ตะโกนใส่หน้าเขาว่า ‘ไอ้สัตว์ เย็-แม่ง ปล่อยได้แล้ว ระยำเอ๊ย’ ซึ่งเขาก็จะกอดแน่นกว่าเดิม เอาให้คุณตายด้วยสาเหตุขาดอากาศไปเลี้ยงสมอง
ผมไม่รู้ว่าตัวเองสะอึกสะอื้นออกมาไหม แต่ผมว่าไม่ ผมไม่มีวันทำเรื่องน่าอายเช่นนั้นแน่นอน เขาระดมริมฝีปากทั่วทุกที่ทุกตารางนิ้วบนใบหน้าผม เขาทำมัน เขารักที่จะทำเรื่องน่าขยะแขยงเสมอ แต่เขาก็ทำได้ ต่างจากผม ผมไม่สามารถแม้แต่จะหายใจเกินจำนวนครั้งที่เขาระบุไว้ด้วยซ้ำ ผมหมายถึงการหายใจตอนนี้ยากลำบากแสนเข็ญเหลือเกินน่ะนะ
ความเจ็บแปลบที่หน้าท้อง จุดเดียวกันกับที่ผมกระทำการจ้วงตับไตตัวเอง ด้วยความสัจจริง— เชี้ยแม่ง ผมโคตรเกลียดคำนี้เลยว่ะ ความจริงในตอนนี้คือไม่มีเหี้ยอะไรดีทั้งนั้น หวังว่าเลือดคงไม่กำลังดำเนินการเคลื่อนย้ายออกจากตัวผมตอนนี้หรอกนะ
เขาทำผมบาดเจ็บ แผลปริแตก ยังมีหน้ามาทำปลอบประโลมผมราวกับพ่อพระที่ถือตะเกียงไฟอุ่นๆท่ามกลางพายุหิมะขาวโพลน ยิ่งเขากล่าวว่า “กานต์ยังมีพี่ไง ยังมีพี่นะ” ช่างน่าคลื่นไส้ น่าคลื่นไส้อย่างมาก
ผมรู้สึกว่าไอ้แสงไฟนั่นกำลังหัวเราะเยาะผมเพียงเพราะมันมีแสงสีส้ม จู่ๆมันก็มืดลง เขาปิดมัน เขาทำลายแสงนั่นทิ้ง ผมได้ยินเสียงระหว่างริมฝีปากที่ประทับแนบกับเนื้อวนอยู่อย่างนั้นช้าๆ
ผมนึกไม่ตกว่าควรจะโศกเศร้าเพียงใดจึงเพียงพอให้ดูเป็นคนดี
ผมโศกเศร้าจริงๆ ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริง แต่ผมคงรู้สึกแย่กว่านี้ถ้าหากผมยังอยู่กับพ่อ ผมภาวนาว่าผมคงไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายไปกับการจัดงานหรือการจัดการที่เป็นพิธีอะไรแบบนั้นจนเกินไป หรือไม่ก็ เป็นไปได้ผมไม่ควรจะต้องไปเสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้นเลยในเมื่อผมไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับเขาแล้ว หมายถึงว่าพ่อผมตายแล้วครอบครัวใหม่ของเขาก็ควรจัดการกันเองนั่นแหละ
ผมขบขันทุกครั้งที่เมื่อเราจมอยู่กับความเศร้า พวกเขาก็จะมองเราอย่างสมเพช และกล่าวด้วยถ้อยคำเฟกๆเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนเป็นคนดีและมีไมตรีอย่างเหลือล้น แบบว่าอย่าเลย อย่าเศร้าขนาดนั้น หาอะไรทำบ้าง ร้อยแปดพันเก้าที่คุณจะนึกได้
กลับกันเมื่อคุณรู้ตัวว่าเศร้าไปก็ไร้ประโยชน์ คุณเลิกอยู่กับมัน กลับมาดูแลตัวเอง พวกเขาก็จะซุบซิบ พระเจ้า ไม่กี่วันไม่กี่เดือน ก็ทำตัวรื่นเริงเสียแล้วหรือ ทั้งๆที่คนนั้นเพิ่งตายคนนี้เพิ่งตาย— เหี้ยเอ๊ย พวกมึงจะเอายังไงกันแน่วะ ความเสือกเป็นเรื่องสามัญ แม้จะเป็นอะไรที่น่าขยะแขยงและไม่ควรสามัญก็ตามที ไอ้เรื่องที่ควรไปช่วยเหลือผมล่ะไม่เห็นจะมีใครเข้าไปเสือกเลยจริงๆ
ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้สติฟั่นเฟืองไปหรือว่ากำลังหูฝาด
เขาแทรกตัวเข้ามาอย่างแนบเนียน โดยใช้การจูบเป็นตัวสกัดกั้นไว้ก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงอะไรๆ ไม่สวยงามนัก เขาบีบบังคับข้อมือผมไว้ ศีรษะเขาเคลื่อนที่ลงต่ำ ผมถูกกัด ผมแน่ใจว่าผมถูกกัด เขาจูบลงบนจุดที่มีผ้าปิดแผลแห่งชัยชนะของผมเอาไว้ เขาจูบเบาๆ ราวกับกลัวว่าถ้าแรงกว่านี้อีกนิดผมจะต้องตายไปในทันทีที่เขากระทำมัน
ผมหวาดกลัว ผมอยากจะหายตัวเข้าไปใต้หมอนใบใหญ่นี้ แต่ผมไม่สามารถขยับเขยื้อนได้จริงๆเว้นเสียแต่จินตนาการ ง่ายๆแค่นิ้วก้อยผมยังไม่แรงกระดิก
ผมไม่ควรจะเปิดเผยความคิดมากนัก ผมหมายถึงว่าผมไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้มันมากความ ผมควรจะมีความเถรตรงมากกว่านี้ ผมควรจะยอมรับซะว่าแม่ทำอาหารห่วยแตกเท่าที่ผมเคยทานมา จริงๆเธอก็ทำมันได้ดีแหละ แต่ผมมักชอบกล่าวตรงกันข้าม ไม่รู้ว่าทำไม
“…กานต์…ไม่เอาไม่ร้องนะ”
เขาแทบจะแทรกตัวเข้ามาในร่าง หรือเขามีแผนจะสิงยึดครองร่างอะไรแบบนั้นผมก็ยังไม่แน่ใจ เขายังยุ่งอยู่กับหน้าท้องผมไม่เลิก ถ้าแผลผมติดเชื้อขึ้นมาหรือถ้าผมตายเพราะติดเชื้อในกระแสเลือดผมขอสาปแช่ง ผมขอแช่งไว้ก่อนเลย ส้นตีนมาก ขอบคุณที่เขาไม่ดึงผ้าที่พันอยู่นั่นออกแล้วแยงลิ้นเข้าไปอย่างเร่าร้อนน่ะนะ ให้ตาย โคตรสยอง ไม่น่าเชื่อว่าความคิดทุเรศนี้จะออกมาจากสมองผม ผมรับประกันว่าปากผมจะไม่มีวันพ่นมันออกมาแน่ๆ
ในที่สุด เขาถามผมว่าเจ็บแผลใช่เหรอ เจ็บใช่ไหม เทือกๆนั่น เขาถามผมด้วยน้ำเสียงที่นุ่มจนผมแทบจะปัญญานิ่มตามเสียงนั้น
เขาแตะริมฝีปากบนเปลือกตาผม เขาใช้ลิ้นนั้นแตะมัน เขาบังคับให้ผมลืมตา ฝ่ามือเขาสอดเข้ารอบเอวผม เขาแทบจะยกได้สบายๆเหมือนยกของเล่นสักชิ้น ทว่าแววตาเขาไม่ได้ล้อเล่น ที่ไม่แปลกคือเขาไม่เคยปล่อยให้ผมหายใจปกตินานนัก
ผมอยากตะโกนใส่เขาว่าที่พูดนั่นหมายความว่ายังไง เขากล่าวเท็จโดยแท้ ผมหวังอย่างนั้น แต่จริงๆมันค่อนข้างก่ำกึ่ง ผมไม่แน่ใจว่าอยากให้มันเท็จแน่ไหม แต่จริงๆผมว่าผมน่าจะรู้ความหมายดี แต่ผมก็อยากตะโกนใส่ใครสักคนเพื่อทิ้งก้อนหินก้อนใหญ่นี่ทิ้ง แต่ผมรู้ว่าไม่นานมันก็จะกลับมาใหม่
ผมหมดสติ ไม่สิ ผมหลับ ตอนเด็กๆผมเคยสงสัยระหว่างสองคำนี้ ผมหมายถึงผมไม่เข้าใจว่าความสองอย่างนี้ต่างกันยังไรหรือความรุนแรงของมันต่างกันแค่ไหน แต่พอโตมาผมถึงได้เข้าใจน่ะนะ ว่ามันโคตรจะต่างกันเลย แถมยังใช้ในสถานการณ์ที่ต่างกันด้วย พระเจ้า ผมอยากจะหัวเราะเพราะเมื่อก่อนผมดันชอบใช้คำแรกมากกว่า พอมาคิดแล้วโคตรขำจะตายชัก
เขาปลอบประโยนผมอย่างละเอียดลออ อ่อนโยนเสียยิ่งกว่าปุยนุ่น ราวกับว่าในโลกนี้ผมไม่สามารถหาคนใจดีอื่นใดได้อีกนอกจากเขา
ผมหลับไป หลับไปทั้งอย่างนั้น ตอนไหนก็ไม่รู้ ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหลับไปแล้ว ผมเหมือนตื่นอยู่ตลอดเวลา เพราะความเจ็บปวดในหัวยังคงเล่นงานเรา แม้จะแอบหนีไปในส่วนลึกที่สุดแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังหาเราเจอ
วันถัดมา ถัดมาอีกวัน แล้วก็ถัดมาอีกวันวันหนึ่ง จริงๆมันถัดมาหลายวันกว่านั้น ผมสวมชุดดำทั้งชุด ไม่อาจกล่าวได้ว่านั่นเหมาะสมอย่างที่สุด เนื่องจากผมควรจะเศร้าโศกเป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศไปด้วย
ผมหวังว่าใบหน้าผมตอนนี้จะดูสลดหดหู่สักกระผีกหนึ่ง แค่เพียงเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตามคงมิอาจสู้ภรรยาใหม่ของพ่อได้ ความรู้สึกพิลึกพิลั่นแทรกซึมเข้ามาในระยะเวลาอันสั้น ผมหมายถึงผมรู้สึกยังงี้ตั้งแต่ก้าวเท้าลงมาจากรถได้
ความจริงผมไม่ได้อยากมาเท่าไหร่นัก แต่คุณก็น่าจะเข้าใจน่ะนะ เขาบังคับให้ผมมา สิ่งที่จะสื่อก็คือ เขาบังคับผม แต่ผมไม่เข้าใจว่าจะให้ผมมาเพื่ออะไรในเมื่อผมแทบไม่ได้มีสิ่งอื่นใดเกี่ยวข้องกับผู้ชายที่ตายไปแล้วคนนี้อีก ก็แค่พ่อลูกที่ไม่ไยดีกันเลยแม้แต่น้อย มันช่างเสียเวลาเปล่า
เขาดูสงบนิ่ง แต่ตอนที่เข้าไปเคารพศพ ผมสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาด สงสัยว่าเขาอาจจะเริ่มถูกชะตากับพ่อผมขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ทว่าผมไม่ยักโบกมือลาหรือกล่าวคำลาสั้นๆเฉกเช่น—แล้วเจอกันในนรกนะไอ้แก่ ทว่าอาจจะคนละขุม แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าใครอยู่ลึกกว่าใคร
“กานต์ ลูก ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะหื้อ”
“ครับก็ 17 ครับ” มั้งนะ ฉิบหายเถอะ ขนาดอายุตัวเองผมยังบอกผิด ว่าแต่ป้านี่เป็นใครวะ
“ตัวโตขนาดนี้แล้ว เป็นหนุ่มแล้วหล่อเชียว สาวๆมาติดตรึมแน่เจ้าหลานคนนี้”
เธอพูดไปยิ้มไป ส่งความเป็นมิตรให้กับผู้ใหญ่อีกคนที่อยู่ข้างกายผม เขายิ้มตอบ ราวกับว่านี่เป็นการรวมญาติครั้งยิ่งใหญ่ แม้รอยยิ้มนั้นจะดูเย็นๆ ผมหมายถึงผมรู้ได้ทันทีว่านั่นเป็นรอยยิ้มที่โคตรเฟกอีกเหมือนกัน เอาจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องมาก็ได้ ความเกี่ยวข้องนี้แทบไม่ได้มีต่อกันเลยยกเว้นผม
“จะขึ้นมหาลัยแล้วสิเนี่ย จะเข้าที่ไหนล่ะลูก”
“ยังไม่แน่ใจครับ” ใครก็ได้บอกให้ยัยป้าคนนี้หุบปากที
“จำพี่— ได้มั้ยจ๊ะ ถ้าเข้าที่เดียวกันกับพี่เขาได้ก็ดีเลยนะ จะได้ดูแลกันได้”
ท่านที่เคารพ ผมมิอาจบอกเล่าได้ว่าซาบซึ้งแค่ไหนหรือปะทะคารมใดกันบ้างอย่างสนิทสนมในความเป็นญาติสนิทมิตรสหาย บางท่อนประโยคไม่อาจเข้าโสตประสาทผมอีกแล้ว โอเค ก็แค่ลูกท่านหลานเธอที่อยากจะยกตัวอวดอ้างในความสามารถที่ตนมี
ในงานมีเด็ก
ผมเกลียดเด็กมาก เด็กพวกนั้นมันขี้ลอกจนน่ารำคาญ มันจะคัดลอกพฤติกรรมคุณทุกอย่าง ตั้งแต่การพูดการจาการกระทำและความคิด คุณจะกินอะไรหรือชอบอะไร เด็กนั่นมันก็จะทำตามคุณ บางทีก็เกินไปนะจริงๆ โคตรน่ารำคาญ ราวกับว่าสมองมันผูกติดกับการก๊อบปี้อย่างเดียว นึกภาพคุณทำอะไรแล้วก็มีคนทำตามทุกฝีก้าว จริงๆนะ ผมเกลียดจริงๆ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นแบบอย่างที่ดีได้ แต่ก็ช่าง ผมไม่สน ผมแค่ไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้กับผมนัก
มีคนรู้หรือไม่ เรื่องนี้ผมก็ไม่แน่ใจอีกเช่นกัน เขาโอบผมไว้เล็กน้อย มันทำให้เขาดูเหมือนคนโอบอ้อมและพร้อมจะปกป้องผมจากภัยอันตรายทั้งปวง
ถ้ามองแบบเผินๆน่ะนะ
ภรรยาใหม่ของพ่อจ้องเขาตาเป็นมัน ความริษยาและเสียดายเพิ่มพูนคั่งค้างสุมอยู่ในอกของเธอ ถ้าผมใช้เข็มจิ้มไปเบาๆที่ลูกโป่ง เธอคงระเบิดออกมาแน่ๆ ผมและแม่วาสนาดีจริงๆว่างั้นไหม ตั้งแต่มาไม่มีใครถามถึงเธอเลย และสาเหตุการตายของพ่อก็ดูจะเป็นเรื่องดีไปได้
ผมแทบไม่มองอะไรนอกจากนั่งคอตรงๆ ทุกอย่างดูเบลอ ผมหมายถึงว่าผมไม่ได้สนใจ ทำให้รายละเอียดรอบข้างลดความชัดเจนลงจนจำแทบไม่ได้แล้วว่ามีอะไรบ้าง
สถานการณ์จริงผมกลับนิ่งเงียบ ผมไม่ได้ลงไปหัวเราะเยาะพ่อที่กำลังนอนอืดอยู่ในกล่อง ผมหมายถึงถ้าเป็นตอนนี้ ผมแสดงออกมากไปแม้จะมีเขาอยู่ด้วยก็ไม่แน่ว่าจะรอดจากการโดนรุมตีน
เขาและผม อยู่ไม่นานนัก แต่น่าแปลกเจ้าของงานไม่ได้ดูขับไล่ไสส่งเขา แต่นั่นก็ไมได้รวมถึงผมด้วย ปัญหาคือบรรดาญาติๆและภรรยาใหม่ของพ่อไม่ค่อยปลาบปลื้มใจเท่าไหร่เมื่อเห็นผม เธอก็ด้วย ญาติพวกนั้นไม่ค่อยจะชอบยัยเมียสาวนั่นนักหรอก
ความเบื่อหน่ายทักทายผมเป็นล้านๆครั้ง ลืมเลือนว่าผมทำท่าจะเป็นจะตายก่อนหน้านี้ แต่ไม่ใช่เพราะสาเหตุที่คุณกำลังคิดอยู่หรอก ไม่ใช่แน่ อารมณ์ผมขึ้นๆลงๆอย่างน่าใจหาย แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดไม่แปรผัน
ไม่ต้องห่วง ผมเองก็เกลียดทุกคนที่อยู่ที่นั่น
ทั้งหมดนั้นเลย
เขายิ้มขณะมองผมกำลังกัดผักเขียวๆเข้าปากตัวเอง
เป็นร้านอาหารที่ดูดีนะ ก็น่ะ ค่อนข้างดูดีเลย ผมพยายามจะไม่ทำสายตาหรือสีหน้าเอือมระอาออกไป ผมแค่แบบว่าไม่อยากแสดงออกว่าใช่ แต่ก็อยากให้เขามองออกและรู้ตัวโดยที่ผมไม่ได้แสดงแบบว่าจงใจ แค่อย่างให้ดูเป็นเรื่องบังเอิญแบบเฟกๆนั่นแหละ ช่างเป็นเรื่องที่บ้าบอดีจริงๆ
“อิ่มหรือเปล่า”
ผมพยักหน้าเล็กน้อย
“อยากไปเดินดูอะไรมั้ย”
ผมคิดว่าเขาอยากให้ผมพยักหน้า ตอบว่าไป แน่นอนสิ ผมต้องอยากไป แต่หากผมบอกว่าไม่ เขาก็จะโกรธมากๆและฉีกเสื้อผ้าตัวเองก่อนจะกลายร่างเป็นอสูรกายแล้วก็ตายๆไปซะ อือ ผมพูดเล่นน่ะ ไอ้เหี้ย โคตรตลกเลย
“กานต์อยากจะดูของดูอะไรก่อนหรือเปล่า?”
“ครับ”
“ครับนี่คือไปหรือไม่ไป?”
เขากล่าวอย่างใจดี คล้ายกับจะเอ็นดูผมมากมายเหลือล้น ถ้าไม่จำเป็นจริงๆอย่างช่วงก่อนนอน เขาจะทำแผลให้ผม แต่ถ้าเป็นไปได้ เขาจะไม่ทำอย่างนั้น ผมรู้ว่าเขากำลังรู้สึกผิดบาปทุกครั้งที่มองมัน ฉะนั้นเขาจึงมักพาผมไปโรงพยาบาลแทนที่จะกลับมาทำกันเอง
ผมนิ่งไปครู่นึง เขารอคำตอบอย่างใจเย็น ส่วนผักและอาหารบนจานตายไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งไม่ได้หมายความว่าผมนิ่งค้างไปนานแต่เพราะพวกมันตายแล้วก่อนหน้านี้แล้วต่างหาก
หลังจากการรอคอยอันแสนเนิ่นนาน ผมเสือกหลุดปากเหมือนคนละเมอที่แยแสทุกอย่างบนโลกว่า “ครับ”
เขาอมยิ้มเล็กน้อย มันเป็นการขบขันที่ทำให้เขาดูเหมือนผู้ชายที่แม่บ้านทั้งหลายฝันหาดีจริงๆ ผมไม่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงได้หลงตัวเอง พระเจ้า ผมเกลียดเขาเหลือเกิน
หลังจากผมยัดซากล้านๆซากลงกระเพาะ ด้วยความเอาแต่ใจ ไม่เข้าใจเหมือนกันผมมักถูกห้อมล้อมด้วยคนแบบนั้นเสมอ ดังนั้นเขาจึงถามผมว่า “กานต์ชอบอ่านหนังสือใช่มั้ย งั้นไปร้านหนังสือกัน” เขาแตะไหล่ผม “วันนี้เราจะกลับกันช้าหน่อย กานต์อยากได้อะไรก็หยิบเลย เดี๋ยวพี่จ่ายให้”
ณ เวลานี้ ความปรารถนาหนึ่งเดียวของผมคือขอให้เขาหุบปากซะ
มือผมเย็นเยียบจากการถูกรมด้วยเครื่องปรับอากาศเย็นๆเป็นล้านๆเครื่อง รวมไปถึงเสียงประกาศและเสียงเพลงที่อยู่ในห้างสรรพสินทำให้ผมรู้สึกหูหนวก
ผมเดินไปเรื่อยๆ ขณะที่เขาประกบข้าง มันไม่เหมือนการมาเดินเล่นสักนิด นอกจาการตามติดเหมือนสุนัขเฝ้าของ และแล้วผมหยิบหนังสือมั่วๆสักเล่มขึ้นมา มันไม่ได้สลักสำคัญหรือเตะตาสักนิด มันแค่โชคร้ายที่ผมหยิบมันขึ้นมาก็เท่านั้นเอง
“กานต์ชอบเล่มนี้เหรอ”
“เปล่าครับ”
“น่าอ่านดี” เขาพูด “มันเป็นนิยายนี่ ใช่มั้ย”
“ครับ มั้งนะ”
ผมหวังว่ามันจะเป็นหนังสือที่ดี ผมหวังอย่างนั้นจริงๆ ปกติผมไม่ค่อยหวังอะไรในแง่บวกนัก ผมไม่ได้ปิดมันในทันทีหรอก ผมแค่เปิดมัน เปิดผ่านๆ ผมเห็นตัวอักษรไหลรวมกันเป็นกระแสบางๆทว่าไหลเชี่ยวเหมือนลมโกรก ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ มันใช่เวลามาเดินถอดน่องเอื่อยๆเช่นนี้จริงๆหรือ
เขาถามทันทีที่ผมวางมันลง เขาโคตรจะเอาอกเอาใจผมเลย คุณรู้ไหม และผมโคตรของโคตรของโคตรอึดอัด ผมรู้สึกเหมือนผมถูกบังคับให้หายใจเข้าหนึ่งครั้งต่อสามวินาทีอย่างเป็นระเบียบ
เขาหยิบมันมา แต่จังหวะนั้นมือเขาแตะผ่านหลังมือผมไป เขาจงใจทำเหมือนว่าไม่จงใจ มันแค่แวบเดียวแล้วเขาก็โอบผมไปเดินไปทางเคาเตอร์เพื่อจ่ายเงิน ผมรู้ผมเป็นคู่สนททนาที่ยอดแย่ ยอดแย่มากจริงๆ นี่ผมต้องขัดเขินหรือขยะแขยงดี ผมทำตัวไม่ถูก แต่ผมคิดว่าเขาคิด ว่าผมกำลังเขินอายเขาเป็นเด็กๆ พระเจ้า เขาคิดจริงๆ เขายิ้มเหมือนคนบ้าเลย
“ไม่ ผม เล่มนั้นมันแพง” การประหยัดเงินของเขาไม่ใช่สิ่งที่มีในความคิดผมมาก่อน ผมแค่ไม่อยากตื่นขึ้นมาและพบว่านั่นไง สิ่งนั้นเขาซื้อให้ มันเกี่ยวข้องกันน่ะนะ ฉะนั้นอย่างน้อยที่สุดผมจึงอยากบีบตัวเองให้อยู่ในกรอบกลมๆซึ่งยังมีพื้นที่บริสุทธิ์ให้หายใจอยู่บ้าง
“ไม่เป็นไรครับ ไม่แพงเลย”
พูดสิพูด พูดไปเลย
แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้พูด หมายถึงว่า ผมไม่ได้เอ่ยอะไรที่เป็นการขัดใจเขาเลยแม้แต่น้อย แค่นิดเดียวคุณคิดดูเอาเถิดผมก็ไม่ได้ทำ
เขาลากผมตะล่อนไปทั่วในวันนั้น เขาดูเบิกบานอย่างที่สุด เมื่อไปถึงร้านเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่ง เขาจับผมเหวี่ยงไปมาและเลือกมันอยู่เป็นเวลาหลายศตวรรษ
ผมกำลังจะกลายเป็นโปรเจคหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ใครในชีวิตของเขา
จู่ๆผมก็อยากสูบบุหรี่ขึ้นมา ไม่ ไม่ ผมไม่เคยสูบมันหรอก แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงนึกอยากขึ้นมาได้ มันคงเท่ห์ดีถ้าหากผมทำหน้าเคร่งขรึมราวกับกำลังแบกดาวทั้งดวงไว้บนหัวขณะพ่นควันขาวๆของมันออกมาด้วย
ผมนึกถึงพี แล้วก็นึกถึงสา ผมไม่ได้คิดถึงพวกเขาแค่นึกขึ้นมาเฉยๆว่าตอนนี้พวกนั้นจะกำลังทำอะไรอยู่ ไม่มีเหตุผลหรอก
เขาเข้ามาในห้องแคบๆที่มีกระจก ผมกำลังเปลี่ยนชุดที่เขาบอกว่าดี
“ดูดีมาก”
เขาลูบหัวผมเบาๆ และไม่ลืมที่จะหยิกแก้มผมด้วย ให้ตายเถอะ เขาทำมันในห้องนี้ ผมหมายถึงเรื่องอย่างนั้น เขาทำมัน บัดซบจริงๆ เขาเป็นนักกลั้นเสียงที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่งเลย เขารัดผมกระดูกแทบแตก
เขารูดบัตรอย่างกับสะบัดกระดาษเปล่าจนไปกระตุกความอยากรู้ของผมเข้าว่าสรุปแล้วงานที่เขาทำคืออะไรกันแน่ ผมถือถุงพวกนั้นที่เขาซื้อ ถ้าว่าตามที่เขาต้องการก็คือซื้อให้ผม มันหนักพอตัวเหมือนกัน หลังจากเขาจ่ายเงิน ยิ้มให้พนักงานสาว เขาหันกลับมา “หนักหรือเปล่า” นั่นแหละที่เขาพูด ถัดมาเขาแย่งมันจากมือผมไป ดี ดีมาก เขาควรจะทำอย่างนั้นตั้งแต่แรกแล้ว
อารมณ์ดีอะไรนักหนา
ต้นแขนเขาช้ำจากการโดนผมชกไปทีหนึ่ง เป็นครั้งแรกที่ผมทำ
มีแวบหนึ่งที่ผมอยากจะวิ่งหนีหายเข้าไปในห้องลองชุด เข้าไปในกองเสื้อผ้าแล้วโผล่อยู่อีกโลกหนึ่งที่มีแต่สัตว์พูดได้กับกระต่ายใส่หมวก ความเป็นไปได้จะเกิดขึ้นหากมีอีกตัวแปรหนึ่งคือผมเสพผงขาวที่ได้มาจากบ้านพีคราวนั้นซะ
ผมขึ้นไปบนห้องโดยไม่บอกกล่าว ผมไม่ใช่เด็กดีที่ชอบช่วยพ่อแม่ถือข้าวของซะด้วยสิให้ตาย ผมอยากนอน
ไม่นาน ผมได้ยินเสียง เขาเข้ามา เตียงกดลง เขาพูดเบาๆคล้ายจะขำเสียเต็มประดา “อาบน้ำหรือยัง” ผมมุดอยู่ในผ้าห่ม เขากระซิบใกล้ขึ้นอีก “กานต์ เด็กดี ออกมาก่อน มาอาบน้ำ จะได้ทำแผล”
“…กานต์ อย่าดื้อสิ” เขาดุ แต่น้ำเสียงดูไกลจากคำพูดมาก เขาแทบจะเอาจมูกฝังกับผ้าห่ม ถ้ามันทะลุถึงคอผมได้เขาคงดีใจอย่างยิ่ง
ผมเริ่มหอบสั่น ผมไม่รู้ หรือรู้ หัวใจผมเต้นแรงจนเกือบผลักออกมาจากร่าง
ก่อนที่จะเป็นไปดั่งใจเขา ผมสะบัดผ้าออกและคลานหนีไปอีกฝั่ง ผมเข้าไปอาบน้ำทันที เป็นอีกครั้งที่ผมอาบน้ำได้สะอาดหมดจดจริงๆ ผมใช้น้ำและเวลาอย่างคุ้มค่าที่สุดในห้องนั้นเลย ผมพยายามไม่ให้แผลถูกน้ำตามคำสั่งหมอและเขา แต่ผมไม่สามรถอยู่ได้ด้วยการเช็ดตัวเฉยๆ
“อาบนานมาก” เขาดูขำนะ อืม ขำดี ทุกอย่างดูเป็นเรื่องกรุ่มกริ่มเมื่อเขายิ้มอย่างนั้น “พี่เกือบเข้าไปแล้วถ้ากานต์ยังอยู่ในนั้นนานกว่านี้” พ่อมึงเถอะ
เขาดูแกล้งทำเหมือนไม่เข้าใจในพฤติกรรมของผมที่เป็นอยู่ เขาดูใสซื่อจนผมแทบอยากตาย
มันคงเหมือนมีเรื่องน่าพิศวงบางอย่าง อะไรเอ่ยหายไป
ขณะที่เขากำลังทำแผลให้ผม ผมพบว่ามันค่อนข้างดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับวันแรก เขาอยู่ในเชิ้ตขาวๆซึ่งสร้างบรรยากาศพ่อพระให้เขาได้ดีเยี่ยม
“กานต์คิดว่ากานต์ตัวคนเดียวเหรอ ไม่ พี่ก็ตัวคนเดียว และตอนนี้พี่มีแค่กานต์”
สักพักเขาก็หยุดที่กำลังกระทำอยู่ แต่ผมก็ยังไม่ได้มีท่าทีว่าจะเงยหน้าขึ้น สบตาเขา หรืออะไรอย่างนั้น จนกระทั่งเขาเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ผมถึงได้สติ
“พี่รู้ว่ากานต์ไม่อยากไปงาน” เขาเอ่ยขึ้น “และพี่ก็รู้ว่ากานต์ไม่ชอบคนพวกนั้น”
ผมว่าเขาลืมใส่ชื่อตัวเองลงไปด้วย
มันค่อนข้างพูดยากนะเมื่อเขาพยายามจะจูบผม
เขาส่งเสียงอือออในลำคอแปลกๆ
“และพี่ก็รู้มากกว่าที่กานต์คิด” เขายกมือคล้ายจะเกลี่ยแก้มผมเบาๆและค้างไว้ ความรวดร้าวที่ผมได้รับมันเจ็บจนชืดชา “กานต์ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร”
ความจงใจนั้นจะใช่หรือไม่ ทว่าการที่เขากดผ้าขาวลึกลงมาส่งผลให้มันกระทบกระเทือนถึงแผล
“รู้มั้ย มันสมควรแล้ว”
พ่อที่พยายามจะข่มขืนลูกตัวเอง
แม่ที่ขายลูกกิน
มันสมควรแล้ว ก็สมควรแล้วจริงๆ
TBC
[27/09/2558]
-
จะตายมั้ยลูก :ling3:
-
อ่านตอนนี้ แรกๆก็โอนะ แบบหม่นๆชอบประชดปากไม่ตรงกะใจไปเรื่อย
แต่พออ่านถึงกลางๆตั้งแต่ ส้นตีนมาก เป็นต้นมา ทำไมขำ 5555555
-
:katai5:
-
โอเคค่ะเรื่องนี้ตลกจริง บทนี้มีจุดที่เราหัวเราะจริง
แต่เป็นตลกร้ายนะ กรี๊ดดดดดดดดดด
-
มาถึงจุดนี้แล้ว พ่อเลี้ยงมันจะเหี้_ ได้อีกขนาดไหน
ขนาดเจ็บอยู่ แม้กานต์เพิ่งเสีย แต่มันก็ยังเอาแต่รังแก
น่ารังเกียจที่สุดเลย
-
คนดีๆส่วนมากจะใจอ่อนกับคำว่าได้โปรด แต่คนเลวๆจะรู้สึกหยิ่งผยองเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น
กลับกันเมื่อคุณรู้ตัวว่าเศร้าไปก็ไร้ประโยชน์ คุณเลิกอยู่กับมัน กลับมาดูแลตัวเอง พวกเขาก็จะซุบซิบ พระเจ้า ไม่กี่วันไม่กี่เดือน ก็ทำตัวรื่นเริงเสียแล้วหรือ ทั้งๆที่คนนั้นเพิ่งตายคนนี้เพิ่งตาย— เหี้ยเอ๊ย พวกมึงจะเอายังไงกันแน่วะ ความเสือกเป็นเรื่องสามัญ แม้จะเป็นอะไรที่น่าขยะแขยงและไม่ควรสามัญก็ตามที ไอ้เรื่องที่ควรไปช่วยเหลือผมล่ะไม่เห็นจะมีใครเข้าไปเสือกเลยจริงๆ
จริง ! โดน ! มาก !
ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกมันเขี้ยวแปลกๆ
เหมือนความรู้สึกคันแขนและอยากเกา และเกาให้แรงขึ้น ขึ้นๆ ไปอีก เพื่อให้หายคันแต่มันไม่หายมีแต่จะยิ่งคัน จนอยากเอาขวานมาจามตั้งแต่หัวไหล่ให้อาการคันมันหายไปจากชีวิต ทั้งยวง?
นี่เป็นมาก ! ! !
กระทำการจ้วงตับไตตัวเอง
อันนี้ขำหนักมาก ! ! ! เป็นนิยายที่ตลกจริงอะไรจริง ! !
:beat:
-
คือมันแบอธิบายออกมาเป็นตัวอักษรไม่ได้อ่ะ
-
ทำไมหนูช่างโชคร้ายอะไรเยี่ยงนี้ :o12:
-
อยากอ่านต่อได้โปรด
-
:ling1: :ling1:
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารนุ้งกานต์
จะมีอะไรแย่ไปกว่าการอยู่กับพ่อเลี้ยงสองคนบ้าง :hao5: :hao5:
-
อย่าหายไปนานน้าาา ลุ้นไปเรื่อยๆว่ามันจะเป็นยังไงหนออออ :o12:
-
คุณพ่อเลี้ยงนี่ใจคอก็จะเอาลูกเลี้ยงอย่างเดียวเลยนะ
-
อารมณ์ดำมืดสุดๆ
-
อานเรื่องนี้แล้วย้อนคิด นี่เรากำลังต้องการอะไรอยู่ เสพความตลกปกฮา ตามงงเล็บ แต่ชื่อเรื่องกับบางบอกถึงเรืาองผิดศีลธรรม นี่กำลังเข้ามาอ่านอะไร nc หรอ ก็เปล่า เรื่องมันมาแนวทางนี้ก็ไม่แปลก คนคนนึงจะดาม่ากับชีวิตตั้งแต่จำความได้ถึงปัจจุบัน เคยคิดว่าคนแบบนี้มองโลกในแง่เลยเกินไปหรือเปล่า ตัวเราก็ไม่มข่คนโลกสวยอะไร แต่สิ่งแวดล้อมต่างๆมันพลักดัน ให้ต้องคิดแบบนั้น ตัวเองเรากาน ถ้าไม่นับเรื่องโดดเรียน ทีความคิดที่ดีเลยละ ในเมื่อไม่มีต้นทุนสูงเหมือนคนอื่น ความรู้นี่แหละ ที่จะเปลี่ยนปัจุบัน ให้อนาคตทันสดใสขึ้น ชีวิตย่ำแย่แต่มีตัวอย่างที่ไม่ดีอยู่ ทำไมต้องทำตาม เพิ่อนจะเลว แล้วตัวเราละจำเป็นต้องเลวหรอ เราเลือกได้ สมองมี เคยคิดมาตลอดเวลาอ่านข่าวคนฆ่าตัวตาย ทำไมถึงเลือกแบบนั้น ก็ถ้ามีขีวิตอยู่มันเชี่ยซะขนาดนั้น หายๆๆ มันไปเลยก็ดี ขอบคุณมากค่ะ นิยายดีมากกก คิดว่าจุดจบของเรื่องนี้การ์นคงจะพ้นทุกข์ แบบตายสมใจ
-
สนุกมากอ่ะ รู้สึกดดันด้วย แปลกดีๆ
-
อ้า
อยากอ่านต่อจัง
จะทำไงต่อดีน้าาาาา กานต์
:hao7:
-
โอ้มายก็อด!! :fire: :fire: :fire: :m31: :m31: :m31: พ่อข่มขืนลูก แม่ขายลูก!!!
-
รอๆๆๆ :katai5:
-
อ่านตอนนี้แล้วได้รู้ความจริงขึ้นมาทันทีเลย เรื่องแม่นี่พอรู้แล้ว แต่เรื่องพ่อนี้เคลียร์แล้วว่าทำไมกานต์ถึงเกลียดพ่อนัก
พ่อเลี้ยงเป็นพระเอกที่จิตที่สุดคนนึงที่เคยอ่านมา ส่วนสำนวนคุณภาพอายเนี่ยตลกจริงๆ =￣ω￣=
-
5555555555 ว่าแล้ว
-
แล้วแกทำให้น้องเขาดียังไงฟระ โรคจิตตามงี้เหรอ :เฮ้อ:
-
น้องกานต์เอ้ย ไหวไหมลูก
-
เป็นอีพ่อเลี้ยงจริง ๆ ที่จัดการพ่อกับแม่กานต์เพื่อได้อยู่กับกานต์อย่างไร้เสี้ยนหนาม ร้ายนัก
-
พ่อเลี้ยงลืมนับตัวเองไปด้วยรึเปล่า? 555555555555
อ่านแล้วก็อึดอัดแทนนุ้งกานต์
-
อ่านส่วนที่เหลือแล้วปวดไตมาก
-
งึด เพิ่งเห็นว่ามีส่วนที่ยังไม่ได้อ่าน
พ่อข่มขืนลูก พ่อแท้ๆ ที่ตาย หรือพ่อเลี้ยง ?
อีฉันไม่อยากคิดว่าพ่อแท้ๆ ทำ
ขยุ้มหน้าแรงๆ บรรยายความรู้สึกไม่ได้ และยังคงชื่นชมสำนวนการเสียดสี กระทบกระเทียบ แดกดันของนุ้งอายเหมือนเดิม
-
พ่อเลี้ยงต้องรู้จักครอบครัวกานต์มาก่อนแน่ๆ. วางแผนแนบเนียน. เก็บกวาดทั้งพ่อและแม่กานต์
กานต์เหมือนเกลียดพ่อเลี้ยงมาก. แต่ก็อยู่คนเดียวไม่ได้. เกลียดแต่ก็จำเป็นต้องคงอยู่ รูปแบบความสัมพันธ์แปลกๆ
อยากรู้อดีตของพ่อเลี้ยงกับกานต์. จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติ.
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ. เหมือนข้อสอบที่เกี่ยวพันกันหมด. คำนวณยังไงก็ยังหาคำตอบไม่ได้. ตามอย่างใจจดใจจ่อ
-
เอ่อคือแบบ แอบมีหวั่นไหว แอบมีใจเต้นอ่ะ สรุปแล้วมันต้องมีไรแน่ๆ ต้องมากกว่าที่รู้แน่ๆ
-
โฮ๊ยยยยยยยยยยยยยยย จุดสุดท้ายที่ไม่อยากคิดต่อ .............. :sad3:
-
เป็นนิยายสะเทือนจิต แบบล้วงไส้สังคม
-
:oo1: เรื่องนี้ตลกขบขันมากๆเลยนะ ตลกขบขันนี่หายไปหมดเล๊ย :katai1:
-
'ผมว่าเขาลืมใส่ชื่อตัวเองลงไปด้วย'
เราก็ว่างั้น
ในความหม่นๆของเรื่องนี้ มันแฝงไปด้วยคำแรงๆที่โดนใจ อ่านไปก็ตลก มันตลกร้ายอะ
รอๆนะ
-
ชอบความสัมพันธ์แบบนี้จัง โรคจิตดี เหมือนกานต์จะชินกับพ่อเลี้ยงไปซะเเล้ว
-
เรื่องนี้ต้องได้รางวัล นิยาย Darkness แห่งปี :katai4: :ling3:
-
สรุปแล้ว แม่กานต์ตายพร้อมพ่อกานต์เหรอ อ่านแบบงงๆ
-
เรื่องตลกร้ายแห่งปี อ่านแล้วดำดิ่งดี
-
ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้!
เป็นเรื่องที่ตลกร้ายโคตรๆ
ทำให้ขำกับความเหี้ยของชีวิตที่กานต์เจอ
บางทีก็สบถออกมาได้อย่างไม่รู้ตัว
อยากอ่านมุมพ่อเลี้ยง ทำไมเหี้ยได้ขนาดนี้วะ จิตใจคิดไรอยู่กัน5555555
หรือจริงๆ อาจมีความจริงอยู่บนโลกอีกด้าน ด้านที่กานต์ไม่รู้กันแน่...
อืม น่าคิดเนอะ
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้...โดนชื่อเรื่องหลอกค่ะ แต่ก็อ่านต่อเรื่อยๆ แล้วรู้สึกเหมือนค่อยๆ จม
ดาร์กมาก และอินมาก ฮืออ ติดตามต่อค่ะ ติดแล้ว :hao5:
-
ไล่อ่านมาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ในที่สุดก็ตามทันตอนล่าสุดซะที
ตลกขบขันค่ะ ขบขันสำหรับชีวิตกานต์ที่ต้องมาเจออะไรแย่ๆ แบบนั้น
ดูเหมือนเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายกรายๆ แต่ทุกอย่างที่มองมันก็คือเรื่องจริงของสังคมสมัยนี้
มีอะไรแฝงและไม่สมเหตุสมผลในตัวมันอยู่เยอะ
แต่กานต์ ในบางทีทุกอย่างมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทุกอย่าง อยากให้เจออะไรดีๆบ้างในชีวิต
ึถือว่ากานต์เป็นเด็กเก็บกดคนนึงได้ไหม
พ่อเลี้ยงเป็นคนซาดิสม์ใช่ไหม?บางช่วงที่อ่านเหมือนจะเป็นแบบนั้น
ทำไมต้องทำร้ายร่างกายขนาดนี้ด้วย ตบซ้ายตบขวา (แอบฮาที่ว่า ใครว่าโลกนี้ใครว่าไม่ยุติธรรม #กานต์เป็นคนตลก)
พ่อเลี้ยงไม่ได้วางแผนฆ่าพ่อแม่กานต์ใช่ไหม = =
หรือว่าจริงๆแล้ว พ่อเลี้ยงกับแม่กานต์มีข้อตกลงอะไรกันบางอย่างจริงๆ
ประมาณว่า ผมอยากได้ลูกชายคน เรามาแลกเปลี่ยนกันเถอะ
(พยายามคิดให้ดาร์คตามตัวเรื่อง 55)
ส่วนพีจริงๆแล้วก็เป็นคนดีในส่วนหนึ่งใช่ไหม หรือว่าที่ทำไปเพราะสนใจอะไรในตัวกานต์หรือเปล่า
หรือว่าหวังผลอะไร เป็นห่วงเป็นใย แต่บางทีก็ดูมากไปนิดตรงพฤติกรรม
นิยายตลกขบขัน(ในชีวิต)แบบนี้ จะมีอะไรเซอร์ไพรส์ให้ต้องขำจนท้องแข็งอีกไหมคะ 5555 :ling3:
เรื่องนี้ อ่านแล้วเป็นทุกข์ แต่ก็สนุกอยู่ดี 55
ริอติดตามตอนไปนะคะ :pig4:
-
:katai1:
-
สนุกอ่ะ
-
ขำไม่ออก สงสารน้องเก็บกดมากอ่ะ
-
ตลกร้ายมากๆ ลุ้นทุกตอน
เอาจริงๆอยากให้นายเอกหลุดพ้นวงจรนี้ แต่ก็ดันรู้สึกฟินทุกครั้งที่มีพระเอก? อยู่ในฉาก
-
อ่านอ่านรื่องนี้แล้วแบบต้ิงคิดเยอะมากเลยอ่ะ :katai1:
-
ติดตามเรื่องนี้อยู่นะคะอย่าทิ้งไปนานน๊า
-
รออ~ :call: :hao5:
-
หน่วงไปอีกกกกกกก
-
มีใครเคยบอกภาพวาดคลุงมั้ยคะว่านิยายเรื่องนี้ตลกอย่างเหลือเชื่อ
ตลกร้ายน่ะค่ะ ; - ;
ตามมาอ่านเรื่องนี้เพราะติดผลงานของภาพวาดคลุงมากๆ
เอ้ออันข้างบนไม่เกี่ยวแต่อยากบอกมากค่ะ เรากำลังตามอ่านทุกเรื่องเลย แฮ่~
กลับมาที่เนื้อเรื่อง เรารู้สึกว่าเหมือนมีหินสักก้อนมาถ่วงไว้ในหัวใจตั้งแต่ต้นเรื่อง
หินแต่ละก้อนหย่อนลงมาไม่เบาแรงเลย ยิ่งตอนล่าสุด.. หินก้อนโตถูกทุ่มลงมา
เป็นอารมณ์ที่แบบเหมือนหมอกหนาๆในหัวใจตลอดเวลา
กานต์ถูกหล่อหลอมมาด้วยสังคมรอบข้างที่มีแต่สีดำ
อื้ม น่าคิดนะคะ
ว่าการที่เด็กคนหนึ่งต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้จะทำให้เขาบอบช้ำแค่ไหน?
ไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นความรู้สึก
ความรู้สึกที่มันติดจะชาชินและมองโลกในอีกมุมไปแล้วนี่สิค่ะ ; - ;
เฮ้อ เราอยากดึงกานต์มากอดแน่นๆ ฮือ อันนี้เราไม่แหลนะกานต์
แต่เราอยากกอดกานต์แน่นๆจริง แง้ง พิมพ์ไปน้ำตาคลอ
เราแพ้กับตลกร้ายแบบนี้จริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ มันดีจริงๆ
ดีจนเอาไปแนะนำต่อในทวิตแล้วนะ (อวด)
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆเลยค่ะ
-
อิพ่อเลี้ยง แกเอากานต์ไปไหน เอากานต์กลับมานะเว้ยยยยยย
รอนานมากกกกกกกกก
-
อืม...เป็นนิยายที่เสียดสีสังคมดีจริงๆ เยี่ยมมาก!! แม้กระทั่งผักในจานยังสามารถ! ฮ่าๆๆ(นี้ชมจริงๆนะ เออ :katai2-1: )
ปอลิง.แทบลืมไปเลยว่านุงพ่อเลี้ยงนางก็มีชื่อ กร้ากกกก ช่างเป็นบุคคลที่ลึกลับนักเเล o22
-
ชอบภาษาเรื่องนี้จังค่ะ หน่วงๆ แต่รู้สึกกิ๊บกิ๊วบ้าง ฮาบ้าง คือ มันก็เครียยดป่ะ แต่อ่านอยู่ดีๆก็หัวเราะเฉ๊ยยยย :m31:
ไหนๆวันนี้ก็วันพ่อ อัพพ่อเลี้ยงหน่อยไหมคะ :laugh:
-
:mew4:
-
เรื่องนี้ดีงามมากค่ะ หดหู่ดี
:hao5:
นายเอกความคิดติดลบสุดกู่
แต่ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่รู้จักคำว่ากลัวอยู่ดี
-
:katai1: :katai1: :katai1:
มืดมน เก็บกด อึดอัด มันโอ้ยยยย!!! ตลกร้ายชัดๆ
อ่านตอนแรก เข้าใจว่ากานต์เป็นคนมองโลกในแง่ร้าย แต่พอความจริงเปิดเผยนี่ อืม... o22
อยากให้หนูเจอคนดีๆ ที่ดีจริงๆ ซักที :hao5:
-
คนเขียนดองน้องกานต์ของฉันแล้วใช่ไหม กลับมานะ รออยู่ :hao5: :call:
-
เข้ามาตอนเเรกเพราะชื่อเรื่องมันบอกว่าตลก พออ่านไปสองตอน รู้สึกชอบแนวนี้มาก o13 ชอบที่กานต์บอกว่าเหมือนจะวัดความลึกของน้ำ เป็นมุกที่ขำและหน่วงมาก
พออ่านถึงตอนล่าสุด ชอบมากกกกก :z3:
รอตอนต่อไปนะ :hao7: :hao7: :katai1:
:pig4:
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :mew1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จุง :impress2:
-
คนเขียนกลับมาเถอะนะ :z3:
ไม่ต่อเรื่อง แต่มาบอกเล่าข่าวคราวนิดนึงก็
ยังดี
:mew1:
-
บทที่ 18 : เพื่อน
ผมอาจจะดีขึ้น
ผมคิดว่าผมอาจจะแยกตัวเองออกมาจากความรู้สึกบ้าบอนี้ได้ อย่างเช่นว่าอยู่เฉยๆซะไม่ก็ทำทุกอย่างทั้งๆที่หัวโล่งเปล่า ไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามหรือถกเถียงให้เมื่อย
ทั้งวันนั้น ผมค่อนข้างไม่อยากพูด ผมมักหงุดหงิดทุกครั้งที่มีคนทำราวกับรู้ดีไปหมด พวกเขารู้ดีจริงๆโดยเฉพาะเรื่องของคนอื่น
สักวัน ผมจำไม่ได้ เอาเป็นว่าหลังจากเขาเฝ้าทะนุถนอมผมอย่างสุดความสามารถ กระทั่งผมเองก็สามารถกลับเข้าสู่สังคมได้อย่างปกติ ผมหมายถึงโรงเรียนต้อนรับคนเด็กอย่างผมกลับเข้าไปแล้ว ใช่ ใช่ ร่างกายผมหายจนไปเรียนได้นั่นแหละ
ผมไม่สูงขึ้นสักนิด อาจจะเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอ ทานอาหารไม่ครบถ้วน เครียดหรืออย่างไรก็ตามแต่ ก่อนหน้านั้นผมถูกบ่มเพาะด้วยสภาพแวดล้อมกากๆ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่แย่เท่าตอนนั้น แต่สภาพจิตใจก็ใช่ว่าจะดีกว่ามากมาย ให้ตายเหอะ ยิ่งพูดยิ่งวกวน
การตรวจสุขภาพของผมที่โรงเรียนเป็นไปด้วยความรวดเร็ว มันแบบว่า ถ้าสนิทกันหน่อยจะรู้ว่าผมแอบสายตาสั้นนิดๆ ใช่ มันนิดเดียวจริงๆ แน่นอนว่าคงไม่มีใครสนิทกับผมได้ขนาดนั้นหรอกไม่เว้นแม้แต่แม่ตัวเอง
พอไปตรวจดูคุณกลับพบว่าทุกๆอย่างยังปกติดี ซึ่งความจริงไม่ใช่ มันแทบไม่ได้มาตรฐานจากเด็กพันกว่าคนที่ใช่เวลาตรวจไม่ถึงนาที ผ่านไปลวกๆ คุณคิดจริงๆเหรอว่ามันจะค้นพบอะไรขึ้นมาบ้างน่ะ คุณภาพช่างต่ำตม
การออกไปที่อื่นบ้างที่ไม่มีเขาจะทำให้ผมเป็นบ้าน้อยลงหน่อย
ผมพูดจริงๆนะ ทุกครั้งที่ผมเห็นเขาหรืออยู่ใกล้ๆมันเหมือนมีเสียงกระซิบบอกว่าให้หยิบขวานมาจามหน้าเขาสักหนสองหน มันแบบว่า มันน่าหงุดหงิด มันพูดไม่ถูกเลยแหละ ความพิศวงในอารมณ์นั้นพลุ่งพล่านเหมือนพลังงานที่ไหลเป็นกระแสเตรียมตัวรอวันปะทุ
หากชั่งน้ำหนัก พ่อเป็นบุคคลที่ผมเกลียด ขยะแขยงและเต็มไปด้วยความหยามเหยียด แต่กับเขามีบางอย่างที่ต่างออกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
พีเป็นคนเดียวที่ค่อนข้างตื่นเต้นเมื่อเจอผม เขาพูดเยอะอย่างยิ่งยวด ช่วงเย็น ผมโดดเรียนไปบ้านพี นั่งหายใจทิ้งเล่นๆที่นั่นอีกครั้งไม่ต่างจากเดิม
พีกำลังเล่นเครื่องเกมสีดำๆ มันแพงมากเท่าที่ผมได้ยินมาจากเขาตอนพล่ามเรื่องทั่วๆไป ทุกเรื่องมันก็ทั่วไปหมดนั่นแหละเมื่อเขาพล่าม มันปนกันจนคุณแยกไม่ออกทีเดียวว่าควรจัดไว้ในหมวดหมู่ไหน
ให้ตายเถอะ เขาเป็นนักดนตรีที่แม่งไม่เคยจะฝึกซ้อมหรือหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่นเลยสักครั้งจริงๆเท่าที่ผมเห็น
“แล้วกานต์ก็ต้องสอบด้วย สอบย้อนหลัง อย่าลืมซะล่ะ”
“อือ”
“บอกตรงๆว่ามันยากมากจริงๆตอนที่นายไม่อยู่ แล้วอาจารย์ก็ขี้บ่นมากกว่าเดิม เพราะคนที่ทำคะแนนได้เยอะมันมีอยู่ไม่กี่คน”
“เหรอ”
พีเป็นคนเก่งนะ น่าจะอย่างนั้น แต่เขาไม่ชอบพูดออกมาเองนอกจากอ้อมโลกให้คุณฟังเพื่อต่อยอดเป็นประเด็นแบบปลายเปิดให้คุณกลับไปคิดเองอีกที
ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะบ่นทำไมในเมื่อตัวเองรอดอยู่แล้ว มันทำให้เขาดูเหมือนพวกใส่ใจคนอื่น แบบว่าเหมือนพวกที่เก่งๆแต่ก็มีน้ำใจไร้ความเห็นแก่ตัว เขาพยายามสร้างรูปลักษณ์แบบนั้นน่ะนะ ให้ตาย เป็นเรื่องที่น่ารำคาญอย่างยิ่งจริงๆ
คนบางคนพยายามจะหาเรื่องให้ดูฉลาด เป็นคนที่ทำตัวฉลาด แบบว่าเขาจะทำเป็นซุ่มเงียบแล้วก็รอออกมาปล่อยความฉลาดนั้นทีเดียว โดยที่คุณไม่ได้ร้องขอ
“จบไปจะทำอะไร”
พีถามแปลก จนผมต้องหันไปมองหน้าเขาตรงๆ “ไม่รู้สิ”
เป็นคำถามที่คล้ายจะดูถูกผม สำหรับเขาที่พร้อมทุกอย่าง อย่างแรกผมควรจะทำอะไรน่ะเหรอ ก็ต้องเรียนให้จบแล้วกระเสือกกระสนหาทำงานสิวะ
สำหรับพี ผมไม่ได้ใคร่ชอบเขานัก ยิ่งจากเหตุการณ์เมื่อครั้งนั้นที่ผมถูกกลุ่มขี้ยารุมระยำโดยมีพีที่กระทำทีว่าจะช่วยนั่นทำให้ผมมั่นใจที่จะเกลียดเขาอย่างแน่นอนกว่าสิ่งใด แต่น่าแปลกผมกลับมาอยู่กับพีบ่อยๆ มันเป็นพฤติกรรมที่แปลกดี แต่ก็เป็นเรื่องปกติในเมื่อพียังพอมีประโยชน์ให้ผมใช้สอยได้อยู่บ้าง
พีนอนลง ก่อนเอาหัวหนักๆของตัวเองมาทับที่ตักผม “เบื่อพ่อกับแม่ชะมัด รู้มั้ย เจอหน้ากันที่นึงหูไม่เคยได้อยู่สุขเลย”
ผมไม่พอใจ แบบว่าสุดๆ ไอ้นี่แม่งคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ แต่ก็ยังดีที่เขาแค่เบื่อพ่อแม่ตัวเอง เพราะผมเกลียด
“เอาน่า” เขาดูเหมือนจะไม่ต้องการให้ผมใส่ใจเท่าไหร่นัก
ผมรู้สึกอยากอ้วก แล้วก็มวลที่ท้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมรู้สึกเหมือนมีเหงื่อออกทั้งๆที่ตัวโคตรเย็นจนแทบจับเป็นน้ำแข็ง
“อย่าเกร็ง นอนไม่ได้”
“งั้นก็ลุกไป”
ผมไล่เขา
“อย่าหวงดิ” พีพูดต่อ “นอนอย่างนี้จะเจ็บแผลมั้ย”
“ถ้าเจ็บแล้วจะลุกมั้ย”
“ขอคิดดูก่อน”
ผมพึมพำ พีหลุดหัวเราะออกมา เขาหัวเราะดังมาก ถ้าเรากำลังอยู่ในแฟลตราคาถูกๆห้องข้างๆก็คงได้ยินไปด้วย
ความจริงผมไม่เจ็บแผลแล้ว มันไม่ส่งผลอะไรทั้งนั้นโดยเฉพาะสภาพจิตใจ ไม่หรอก
ในห้องนี้ค่อนข้างหนาวทีเดียว แต่พีน่าจะชอบและชินกับมัน แต่ผมไม่ ผมไม่เลย “ของนั่นอยู่ไหน”
ผมเดาว่าเขาจะต้องถามอีกครั้งว่า “อะไรนะ?”
สายตาพียังจ้องอยู่ที่โทรทัศน์กับเกมเส็งเคร็งที่เขาค่อนข้างอวดสรรพคุณมันไว้มาก “กระเป๋าที่เคยฝากไว้”
“อ้อ อยู่ในห้อง” พีตอบ ตาเขาไม่ได้มองมาสักนิดเดียว “ห้องนอน อยู่ชั้นบน”
ไปไว้ทำไมชั้นบนวะ ผมหัวเสีย มันแทบจะทันที ผมเข้าใจว่ามันแปลก หมายถึงเป็นผมเองที่กลับหงุดหงิดจนเกินไป แต่อย่างน้อยไว้ด้านล่างก็ไม่น่าจะเสียหาย บ้านพีใหญ่ ใช่ แล้วไง ตู้ก็เยอะแยะ คิ้วผมขมวดลงเองโดยไม่ต้องสั่ง แต่ผมก็ไม่ได้ลุกขึ้นหรือทำทีว่าจะบุกห้องชาวบ้านหรอกนะ
“จะเอาเหรอ”
ผมอืมในลำคอเฉยๆ โซฟาที่นี่โคตรนุ่ม ผมสาบานได้ว่าบ้านพีสวยทีเดียวถ้าไม่นับภาพเหตุการณ์ในการมั่วสุ่มส้นตีนๆที่ผ่านมาโดยมีผมเองที่ตกเป็นเหยื่อร่วมด้วย
ผมเอนตัว เท้าคางเหม่อๆกับหมอนอันเล็กที่ไม่เข้ากับตัว บ่อยครั้งมากที่ผมนั่งอยู่และกำลังคิดถึงเรื่องอื่นแม้สถานการณ์ตรงหน้าจะโหวกแหวกมากก็ตามที
พีอ้าปากเหมือนจะพูด แต่แล้วเขาก็ชะงัก แล้วพูดอีก “จะเอาตอนนี้เลยมั้ย เดี๋ยวลืม”
“ก็ดี”
“ขึ้นบันไดไป ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มๆ”
ผมเลิกคิ้ว แม้ไม่มีอารมณ์ที่จะอยากพูดคุยนัก พีหันกลับมาเมื่อผมไม่ตอบ “ขึ้นไปเลย ไม่ต้องกลัว ไม่มีผีหรอก” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พีก็ยังนอนทับขาผมอยู่ดี เขาไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้น ให้ตายเหอะ ผมหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว
“งั้นก็ไม่ต้อง”
ถ้าจำไม่ผิดพีเคยบอกว่าเขาจะเรียนหมอตามที่พ่อกับแม่คาดหวัง ถ้าพีไม่ฉลาดมากเก่งมากราวกับฟ้าประทาน ก็คงต้องขยันมากทีเดียว เพราะผมไม่เห็นเขาทำห่าอะไรจริงๆ เชื่อผมเถอะ ทุกๆอย่างที่เขาทำคือยกเว้นอ่านหนังสือ หากบอกว่าเขาหลุดมาจากพระเอกนิยายสักเรื่องที่วันๆไม่ทำห่าอะไรเลยนอกจากแสดงออกของอารมณ์ทางเพศล่ะก็น่าเชื่ออยู่ แต่บ้านพีรวย นั่นคือเรื่องจริงมากๆ
“ยังเจ็บแผลอยู่เหรอ?”
“ไม่แล้ว”
“งั้นตามมาๆ” เขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แบบว่า ดูสบายๆมากกว่า พีลุกขึ้นเดินนำผมไปโดยไม่รอ กระทั่งเขาหยุดตรงบันไดก้าวแรกแล้วเอียงคอกลับมามองผม คิ้วเขาเลิกขึ้น “เฮ้ย มาๆ”
ผมมองพีเฉยๆราวกับว่าปฏิกิริยาไม่ได้มีต่อเขาที่บอกก่อนหน้านี้ กระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองยาวๆดังขึ้นมาอีกจากที่ไกลๆ น้ำเสียงเขากวนตีน “กานนน”
ผมเดินตามพีขึ้นไป ใช่ ผมคงต้องทำอย่างนั้นเมื่อมีคนเรียกคุณอย่างออดอ้อนน่ะนะ มันเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่ดี
บนห้องพี กลิ่นมันเหมือนน้ำยาปรับผ้านุ่มสักชนิด ซึ่งมันหอมทีเดียว ผมกำลังสงสัยว่าใครกันที่เป็นคนทำความสะอาดบ้านหลังนี้
“อยู่ไหนวะ”
พีมองหา เขายอบกายลงกับพื้น มองใต้เตียง
โดยปกติแล้วผมควรจะมองหามันด้วย และโดยปกติอีกทีพอมาอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยเรามักจะสำรวจรอบๆอย่างสนอกสนใจ ซึ่งผมพยายามจะทำเช่นนั้นอยู่
“กานต์ ลองเปิดดูตู้นั้นหน่อย สงสัยป้าแม่บ้านคงเข้ามาทำความสะอาดแล้วก็”
หลังๆผมไม่ได้ฟังเขา แต่ก็ทำตามที่ฝ่ายนั้นบอกมา ยังไงซะการหาเจอจะเป็นประโยชน์กับผมไม่มากก็น้อย จริงๆผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพอได้กระเป๋าคืนแล้วจะทำยังไงกับมันต่อ แต่ผมแค่มีบางสิ่งที่คิดว่าต้องทำแล้วก็ทำซะ แค่นั้น
พีเปิดอีกตู้ เท่าที่ปลายตาผมเห็น ต่อมาผมกลับมาสนใจตู้สีขาวๆและใหญ่มากตรงหน้า มันเป็นเหมือนประตูยักษ์ที่เลื่อนออกได้คุณก็จะพบกับคลังสมบัติมหาศาล ผมพูดให้ดูเวอร์ไปงั้นตู้แม่งก็คือตู้นั่นแหละ
“เจอมั้ย”
“ไม่”
“เจอแล้ว”
ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าพีเป็นคนที่กวนตีนแล้วก็กระตุกต่อมความโมโหของผมได้ดี
เขาวางกระเป๋าไว้บนเตียง แล้วนั่งลงข้างๆ แล้วทีวีก็เปิดขึ้น ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาดู บอกตามตรงว่าผมลืมไปแล้วว่าในนั้นมีอะไรบ้างกระทั่งได้มาเจอมันอีกครั้ง มันมีผ้าผืนหนึ่งและเงินจำนวนนึงอยู่เหมือนเดิมทุกย่าง
พีเปิดโทรทัศน์ไปเรื่อยๆโดยไม่มีหลักแหล่ง กระทั่งเขาแหกปากออกมา ซึ่งผมก็ไม่ได้ใส่ใจฟังเช่นกัน พีเดินไปหยิบแผ่นดีวีดีบางอย่างแล้วก็เปิดมัน “นั่งๆ อย่าเพิ่งลง มีอะไรสนุกๆจะให้ดู”
เขาทำหน้าจริงจังอย่างมาก จนคุณต้องรู้สึกว่าถ้าลงไปก็คงทำร้ายจิตใจเขาพอสมควร คุณจะกลายเป็นไอ้กร๊วกที่งี่เง่าสุดๆ
ผมและเขานั่งอยู่ที่ปลายเตียง กระทั่งภาพและเสียงขึ้นมา มันเป็นหนังโป๊ซึ่งภาพชัดมาก ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกรุมเอาและเธอดูมีความสุขกับงานดี
พีหัวเราะออกมา ฝ่ามือกุมท้อง เขาหันมามองผมเหมือนว่าการอำครั้งนี้สำเร็จแล้ว “แผ่นแท้นะ ขอบอกว่าเป็นแฟนคลับตัวยง” คงไม่ต้องบอกอีกว่าพีดูภูมิใจกับมันแค่ไหน
“เป็นงานอดิเรกที่ดี”
ผมชมเขา เพราะผมไม่มีงานอดิเรก
“เป็นคนแรกเลยที่คิดยังงี้ แต่พ่อแม่คงไม่เห็นด้วยแน่นอน”
พีเท้ามือไปด้านหลัง เขาแทบจะนอนลงไปเลย
คิ้วผมขมวดลงเพียงเล็กน้อย แค่นั้นเอง แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าผมยังอยู่ดีมีสุขไร้ความเปลี่ยนแปลง
แต่มัน ก็นะ ค่อนข้างน่าขยะแขยงพอตัว ผมมักรู้สึกว่าการที่คนเราทำอย่างนั้นหากมองจากมุมที่สามมันช่างดูแบบว่าน่าสมเพชและตลก ให้ตาย ผมเริ่มอยากอ้วกขึ้นมาอีกแล้วเมื่อเธออมไปจ้อนของชายผิวดำ
ผมนึกถึงสา สาเป็นผู้หญิงที่ผมนึกอยากมีอะไรด้วย เหมือนกับว่าคุณแค่ได้เธอแล้วก็จบ หรืออยากจะทำอีกกี่ครั้งก็ได้ และมันก็จบแค่นั้น ไม่จำเป็นต้องไปหอบความรับผิดชอบอะไร วินๆทั้งสองฝ่าย แล้วผมนึกต่อไปอีกเหมือนคนฟุ้งซ่านว่าผมต้องเตรียมตัวให้พร้อม ถุงยาง ยาคุมหรืออะไรแบบนั้นซึ่งจะเป็นตัวป้องกันการกำเนิดของอีกหนึ่งชีวิตที่ไม่ต้องโผล่ออกมาแล้วก็กลายเป็นขยะสังคมรวมไปถึงโรคติดต่อ
ต่อมาผมนึกถึงเขา และเจ็บแปลบที่ท้อง ผมไม่อาจบบรรยายได้ถึงความรู้สึกที่เพิ่งเข้ามา แน่นอนมันไม่ค่อยดีหรอก
ผมรู้ตัวว่าเหม่อกระทั่งได้ยินเสียงแกร๊ก มันเป็นเหมือนประตูที่ถูกล็อก
พีอยู่ตรงนั้นเมื่อไหร่ไม่รู้แล้วเขาก็เดินเข้ามา นั่งลงข้างๆอีกครั้ง บนเตียงนุ่มๆนี้ยุบลง
เขายักไหล่ท่าทางเหมือนแก้ตัวไม่มีผิด
“ก็แค่เผื่อมีคนเข้ามา”
ห้องมืดทีเดียวแม้จะมีแสงจากทีวีขนาดย่อมๆ เหมือนเรากำลังดูหนังรอบดึกที่ฉายทางทีวี
“ถ้าอยากก็แค่ทำ”
ความไม่น่าวางใจอยู่ในรอยยิ้มของเขา พีพูดติดตลก ติดหยอก เขากำลังลองใจผม
“ถ้างั้นขอเป็นอีตัวสักคน ดีกว่ามานั่งใช้มือเองแบบนี้”
นี่คือคำที่หลุดมาจากปากผม ไม่น่าเชื่อเลย ผมคิดว่าผมเป็นคนดีเกินกว่าจะพูดเรื่องแบบนั้น
“ถ้างั้นจะให้โทรหาผู้หญิงสักคนมั้ยละ แล้วก็เรียกเธอมา แล้วเราก็ทำกันสามคนในห้องนี้ หรือถ้ากานต์อยากเดี่ยวก็ได้ ไม่ว่ากัน”
ผมไม่มีเงิน แต่เขามี พีพูดราวกับว่าเรื่องที่เราคุยนั่นคือการสั่งพิซซ่าสิบถาดให้มาส่งที่บ้านภายในสามสิบนาที
เขาสุภาพกับผมทีเดียว ในแง่ของคำพูดที่ไม่มีคำหยาบสักประโยค
อยู่ดีๆผมก็หาว ผมง่วง อยากจะนอนและตายไปซะ
ผมหดหู่ ยิ่งหดหู่ เศร้าหมอง ผมเศร้า จู่ๆผมก็เศร้า ไม่มีสาเหตุ มันเป็นการคุกคามทางอารมณ์ที่ร้ายกาจ
พีดูจดจ่อ การครางของเธอทำให้ห้องไม่เงียบ ไอ้หนูเขาคงแข็งขึ้นมานานแล้ว ผมเคยได้ยินอยู่ว่าพวกเพื่อนผู้ชายบางทีมันก็ชวนกันดูหนังอย่างว่าแล้วก็ชักว่าว แลกกันดูอะไรแบบนั้นแค่ไม่คาดคิดว่าจะได้มีประสบการณ์กับตัวเอง
กระเป๋าใบข้างๆยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม มันไม่อาจขยับได้หากไม่มีสิ่งใดไปกระทบ
โทรศัพท์อาจจะมีสายเข้า แต่ไม่มีใครสน เพราะผมวางมันอยู่ชั้นล่าง ผมแค่เดาไปเรื่อยเปื่อย
จากด้านหลัง ปลายนิ้วแตะลงมาระหว่างมือสองมือ มันเป็นการสัมผัสระหว่างมือหนึ่งและอีกมือหนึ่งซึ่งไม่ใช่จากร่างกายเดียวกัน
TBC
[28/01/2559]
-
:z13: จิ้มตูด ///
-=========
หายไปนานมาก คนอ่านลืมเนื้อเรื่องไปนิดหน่อย ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ 5555
กานต์ยังคง dark ไม่เปลี่ยนแปลง :z3:
-
อ๊ากกกกกก ในที้สุดก็อัพแล้วว น้ำตาจิไหล รอนานมาก
ขอบคุณมากที่มาอัพ ตอนนี้แบบว่า
สงสารกานต ตอนจบจะเป็นยังไงนะ อยากรู้จริงๆ
-
น้องกานต์จะเสร็จพีเหรอ เฮ้ออออ ทำไมมันมืดมนแบบนี้
-
:3123: :pig4:
-
ต่อเถอะพรีสสสส ยังไม่ได้อะไรเลยย กานจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
แต่ฮาจริงๆ 55
-
โอยตายแล้ว มาอัพแล้ววววว ดีใจที่สุด รอคอยนานมากกกก :laugh:
ช่วงแรกๆก็อ่านแล้วขำ มาท้ายๆตอนรู้สึกเศร้า หดหู่ตามน้องกานต์ รู้สึกเหมือนน้องกำลังจะแตกแล้ว ฮือออออออออออ :m15:
-
:ling2:
กานนนนนนนนนนนนนนน ยังไปยุ่งกับมันอีกทำไมม T_T
ออกมาลูก ออกมาาาาา
-
ลืมไปแย้ว
-
อ๊ายยย มาแล้ววววว
:katai2-1:
-
จะรอดไหม?
กลับไปหาเขาดีกว่านะ
-
กานต์นี่ดูจะซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ :katai1:
ดีใจที่มาต่อนะคะ :hao5: :hao5:
-
อีพแล้ว เย่ๆ
:pig4:
-
กานต์เอ๊ย
-
ฮูเร่ มาต่อแล้ว
รู้สึกเหมือนหนีเสือป่ะจรเข้ชอบกล ไม่เคยมีใครอยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกดีเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะขาดใจรออออออ
-
โอยยย หดหู่ดีค่ะ แต่ชอบ เอาอีกๆ 5555555555555 นี่อยากรู้จะกานต์จะจบแบบไหน จะปกติดีมั้ยหรือฆ่าใครไปซะก่อน
-
สังคมมันเลวร้ายอย่างนี้จริงๆ คนเลวที่แสดงออกว่าเลวอ่ะ ไม่เลวร้ายเท่าคนเลวในคราบของคนดีหรอก :เฮ้อ:
ดูเหมือนกานต์จะเป็นคนที่มองโลกอย่างเหยียดหยัน แต่ผมว่าจริงๆแล้วมันคือความกลัวมากกว่านะ
เพราะโดนทำร้ายมานับครั้งไม่ถ้วน ผิดหวังมานับครั้งไม่ถ้วน เสียใจมากนับครั้งไม่ถ้วน มุมมองชีวิตของกานต์เลยเปลี่ยนไป
แล้วมันตลกตรงไหนรู้ป่ะเรื่องนี้..
ตลกตรงที่ชีวิตกานต์แมร่งเลวร้ายมาก แต่กานต์เลือกที่จะไม่ออกมาจากตรงนั้นเพราะกลัวความลำบาก
เท่าที่อ่านดูแล้วในเรื่องมีหลายครั้งที่ถ้าจะเดินออกมาก็ทำได้ แต่ไม่ทำ
อย่างว่าแหละความกลัวมักจะสร้างทางเลือกให้เราแค่ 2 ทาง คือ 1. ปกป้องตัวเอง หรือ 2. ทำลายตัวเอง :katai3:
-
:hao5: มาต่อแล้ววววววว ดีใจมากๆ
ตอนนี้คือกำลังจะเล่นเพื่อนใช่มั้ย
ถถถ ทำไมคนรอบตัวหวังแต่จะงาบนายเอกของเรา T^T
-
บทที่ 19 : เซ็กส์
สุดท้ายพีก็เรียกผู้หญิงสักคนมา
ผมว่าจริงๆแล้วเขาคงอยากเองโดยใช้ผมเป็นข้ออ้างมากกว่า ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องอ้อมค้อม เอาเป็นว่าเขาดูดีขึ้นมาเหรอ ก็ไม่หรอก ด้วยความเคารพนะ
ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอ โดยเฉพาะในเวลาที่ใกล้จะหมดลงทุกทีเช่นนี้ สมองผมเหมือนกำลังว่างเปล่าอยู่ในกำแพงตันๆไร้ทางออก เธอสวยมาก ผมต้องยอมรับ สวยกกว่าสาด้วยซ้ำ หากแต่เทียบกับแม่สมัยเธอยังเป็นวัยรุ่น ผมยกให้เธอเลยนะ หมายถึงแม่น่ะ
จริงๆแล้วเธอแนะนำตัว พีก็ด้วย หมายถึงว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อนหน้านี้ แต่ผมไม่ได้ฟังว่าเธอชื่ออะไร ไม่จำเป็นเท่าไหร่ เชื่อเถอะยังไงซะผมก็ลืมอยู่ดี เอาเป็นว่าผมแค่ต้องการทำเรื่องอย่างว่า แค่เล็กน้อย แล้วก็ทำลามกกับเธอ มันเป็นกลไกลของร่างกายเท่านั้นเอง ผมไม่คิดว่าผมเอาเธอครั้งนึงแล้วจะหลงรักหัวปักหัวปำอะไรแบบนั้น ผมกำลังพยายามคิดว่าตัวเองต้องการปลดปล่อย มันไม่เกี่ยวว่าผมรักเธอหรือไม่
ประมาณนั้น
“พร้อมกันก็ได้นะ”
เธอพูด เธอบอกเองเลย เธอยิ้มด้วยซ้ำไป ใจผมเต้นขึ้นมา มันดังแค่ครั้งนึง ก่อนจะกลับไปราบเรียบดังเก่า ตัวเธอหอมมาก มากจนเกินไป ผมอยากบอกเธอว่าไปอาบน้ำซะ ล้างสิ่งโสโครกออกให้หมด แต่ก็เปล่า ผมแค่ยืนเฉยๆ มองเธอสลับกับพี ผมไม่กล้าพูดเช่นนั้นหรอก ผมเป็นคนที่จิตใจดีเกินไป
พีทำหน้าเจ้าเล่ห์ เขาทำแบบนั้น แล้วจู่ๆผมก็โน้มลงไป ผมคลอเคลียอยู่ที่คอขาวๆของเธอ มันเป็นการตัดสินใจที่ปุบปับจริงๆ ผมไม่ได้สนใจพีอีกแล้ว ผมแค่ต้องทำมันเดียวนี้
เธอตัวเล็กกว่าผม แถมยังนุ่มนิ่มแบบที่ผู้หญิงส่วนใหญ่เป็น พวกเขาไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่ในเวลาอย่างนี้โดยมากก็มักยิ้มเจื่อนๆ กึ่งละอายกับสิ่งที่กำลังจะกระทำ
ผมกำลังโศกเศร้า ผมเศร้า ความเศร้าเกินครึ่งหนึ่งทำให้ผมชักขี้เกียจหายใจเข้าออก ไม่รู้สิ ผมแค่รู้สึกหากพูดถึงมันบ่อยจนเกินไปสิ่งนั้นจะไม่พิเศษ แต่แล้วไง ก็ตอนนี้จู่ๆผมก็เศร้าอีกแล้ว ความจริงผมรู้สึกถึงมันแทบทุกเวลานั้นแหละ อยู่ที่ว่าจะพูดออกมาหรือเปล่า ค่อนข้างแย่ทีเดียว ผมเกลียดมัน
ผมไม่ได้มีความเงอะงะ ผมว่าพีกำลังแปลกใจที่เห็นผมนิ่งกว่าปกติ แต่ดูเหมือนเธออยากให้ผมทำเร็วๆ ผมคงอ่อนโยนไม่ก็ชักช้าเกินไป ความจริงผมไม่ได้อ่อนโยน ผมแค่กำลังจมอยู่กับตัวเอง
ทันใดนั้นเอง ผมก็นึกถึงพ่อผู้โสโครกกับแม่ของผม พวกเขาคงเคยทำแบบนี้มาก่อนในวัยเช่นนี้ ดังนั้นผมจึงยิ่งรู้สึกอยากหัวเราะออกมา มันคงเป็นอีโก้ของความเป็นพ่อเป็นแม่น่ะนะ เราไม่สามารถกล่าวออกไปได้หรอกว่าพวกเขาผิด แม้เหตุผลจะตรงตามนั้นรวมถึงความเป็นจริง เพราะเราโดนกดด้วยคำว่าลูกแล้วยังไงล่ะ ให้ตายเถอะ บางครั้งความศรัทธาช่างน่ากลัวจนงมงาย
“ถุงยาง” ผมถามหา ขณะที่มีความคิดเป็นล้านๆ และผมก็ทำอะไรๆกับเธอ ลามกกับเธอได้เต็มที่โดยไม่ต้องไปแคร์ว่าเธอจะรู้สึกยังไง เธอแค่เป็นผู้หญิงโง่ๆ ที่เก่งในเรื่องที่ไม่โง่
สักพักพีถึงเข้ามาจากที่นั่งมองในทีแรก ส่วนล่างเขาเวียนอยู่กับใบหน้าของเธอ ผมไม่ได้หลับตาในเวลาอย่างนี้ และก็ไม่ได้มองเธอด้วย ผมเหม่อๆ จิตใจผมลอยจากสถานที่แห่งนี้ไปไกลพอสมควร ผมเหลือบไปมองกระเป๋าใบนั้น มันเป็นกระเป๋า ผมยังเห็นมันเป็นกระเป๋าอยู่ มันไม่มีความหมายแฝงลึกซึ้งห่าเหวอะไรหรอก
พีถอดเสื้อ เขาหุ่นดี ยากนักที่เด็กวัยนี้จะออกกำลังจนได้ร่างกายแบบนั้น เสียงครางของเธอดึงความสนใจผมกลับมา ไม่มีใครถามผมว่านี่ครั้งแรกหรือไม่ พวกเขาคงมีอยู่ในใจทว่าไม่ได้เอ่ยออกมาเท่านั้น
ผมไม่ได้ถอดสักชิ้น ยกเว้นซิบกางเกง นั่นอาจดูหยาบคายในแง่ของการปฏิบัติต่อคู่นอน ทว่าในทางความยินยอม ผม —ผู้ซึ่งกำลังมีเซ็กส์กับเธอ ในความเป็นจริงแล้วการถอดเสื้อผ้าร่วมกับคนอื่นไม่ใช่เรื่องที่ผมชอบใจนัก
เธอไม่ได้มีกลิ่นเหมือนเขา มันหอมและฉุนกว่า
หนังที่พีภาคภูมิใจไม่ได้เปิดอยู่ เขาปิดมันไปนานแล้ว หากเทียบกันของจริงย่อมดึงดูดกว่าเยอะ
“หน้าเครียดมาก”
พีพูดขึ้น เขาหัวเราะ น้ำเสียงแหบซ่าน ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คิ้วผมมันชนกันมากแค่ไหน ที่แน่นอนที่สุดคือผมกำลังนึกถึงสาและพวกระยำเมื่อคราวนั้นอีกครั้ง ผมกำลังคิดว่าผมก็ไม่ได้ต่างจากพวกเขา มันทั้งต่างและไม่ต่าง ผมไม่ค่อยรู้จักใครนัก รอบตัวมีแต่พวกคนดีเกินไป
มันเป็นช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่จะหลับตา ตอนนี้ผมก็ด้วย ในความมืด ผมรู้สึกไม่ดี ผมอยากอ้วกแทนเธอ ผมอยากขย้อนมันออกมาแทนคนทั้งโลก
ผมครองเธอเกือบทั้งหมด พีเอาแต่ทำอยู่รอบๆ เขาชักไอ้หนูของเขาบางทีก็ให้เธอใช้มือด้วย
เวลาผ่านไปไม่นาน เรื่องเช่นนี้ ไม่เคยผ่านไปนาน มันเกิดขึ้นซ้ำๆไม่ว่าอย่างไร
ผมรับรู้ได้ถึงเนื้อหนัง และเสียงหัวเราะคิกคัก “ตอนนี้หน้าแดงมาก”
พีอยู่ด้านหลัง ระหว่างที่ผมอยู่บนตัวเธอ เขาเข้ามาใกล้ผมและพยายามจะถอดมันออก ผมหมายถึงเสื้อของผมและกางเกง เขาอาจไม่รู้ว่าผมชอบสวมมันไว้มากกว่าแต่หรือไม่อย่างไรพีก็คงถอดมันให้ได้อยู่ดี
ผมเกลียดการตอบด้วยคำถาม นั่นเป็นการมารยาททราม และไร้เกียรติ สำหรับผม นั่นถือเป็นการไร้เกียรติจริงๆ แต่มันก็แล้วแต่เจตนาน่ะนะ บางทีพวกเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนหรือทำตัวไร้เหตุผลเหมือนพวกไร้ปัญญา แต่ผมมักเจออย่างหลังเสียมากกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกมันพล่ามแล้วทำท่าว่าจะต่อด้วยประโยคคล้ายๆอย่างว่ามีเครื่องหมายคำถามต่อท้ายไว้ทุกครั้งที่พ่นออกมา น่ารำคาญอย่างยิ่ง น่ารำคาญจริงๆ
พีเบียดตัวเข้ามา ไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไร แต่ผมรู้ว่าเสื้อของผมกำลังร่นลง เขากระซิบ เขาทำมัน ปากเขาวนอยู่ที่ไหล่ “กานต์”
เสียงเธอกับพีมันผสมกันมั่ว ผมแยกไม่ค่อยออก เพราะผมกำลังวุ่นอยู่ ผมดีใจที่เธอไม่พูดมาก เธอไม่ใช่ผู้หญิงพูดมาก เธอเก่งในเรื่องของเธอ คือการทำให้ผู้ชายพอใจรวมไปถึงการแสดงถึงการมีความสุข
ผมอยากอ้วก มือไม้ชา และหายใจลำบากมากยิ่งขึ้น การพบเจอความเย็นทำให้ผมสะท้านออกมา ผมหนาวและหดหู่ เมื่อพีดึงเสื้อผมออก เขาพยายามใช้จังหวะที่ผมกำลังคลอเคลียอยู่กับหญิงสาวเข้ามาประกบ เขาทำมันได้แนบเนียน
อ้อมกอดของเธอ ไม่ได้ทำให้ผมอุ่นขึ้น ไม่ได้ทำให้ใจเต้นแรง ไม่ได้มีผลใดๆ เหมือนมีน้ำแข็งเย็นจับเป็นก้อนอยู่รอบๆก้อนเนื้อเหล่านั้น
ผมกำลังสมมติ ในห้องแห่งนี้ มีกล้องซ่อนอยู่
หากประเมินระหว่างผม พี และเธอ ใครจะเสียหายมากกว่ากัน
TBC
[6/2/2559]
-
ตอนหน้ากานต์คงไม่เสร็จพีนะ เพราะอิพ่อเลี้ยงรู้แน่ๆ
คราวนี้กานต์ก็จะเจ็บตัว สงสารกานต์ :monkeysad:
-
...ง่ะ หนีให้เร็วลูก อิพีมันจะเเดรกหนูแล้วน้าาาาา กรี๊ดดดดดดดดดด :katai4:
-
มาต่อเร็วๆนะ ชอบเรื่องนี้มาก
-
กานต์จะถูกทำโทษอีกไหมเนี่ย ถ้าพ่อเลี้ยงรู้คราวนี้คงโดนหนัก :เฮ้อ:
:กอด1:
-
กานนนนนนนนนต์ ออกมาเถอะลูก ;__;
เลิกคบพีด้วยนะ โอ้ยย ตายแน่นังหนู
-
:katai2-1:
-
กานต์ควรรีบออกมา
ก่อนที่อีพีมันจะจัดเทอ
มันร้ายแกล้งเอาผญ.มาหลอกล่อ
-
ใจจะขาด สั้นไป ฮือๆๆๆๆ
น้องกานต์ รู้ตัวลูก อิพีจะเสียบหนูแล้วลูก
เอาไงลูกเอาไง
ป้าจะรอลุ้นตอนหน้านะลูก โอ๊ย ใจบ่ดี รักน้องกานต์เหมือนลูกคนนึง :ling3:
-
อิพี :z6: แผนสูงงงงงงง หวังจะเคลมน้องกานต์
โอ๊ย ทำไมชีวิตหนูมันถึงบัดซบได้ขนาดนี้(วะ)คะเนี่ยน้องกานต์ พ่อ แม่ พ่อเลี้ยง เพื่อน มีใครดีๆสักคนมั่งม้ายยย
ณ จุดๆนี้ อยากให้กานต์สะบัดพีออก แล้วกลับบ้าน ไม่รู้พีจะยอมไหม ไม่รู้คุณพ่อเลี้ยงจะรู้ไหม แต่ไม่อยากให้ถลำลึกไปกว่านี้
แล้วอีกครึ่งเค้าจะได้อ่านเมื่อหร่าย แงงงงง :ling1:
-
พี่กะพ่อเลี้ยง ไม่รู้ใครจะแย่กว่ากัน ฟาดสองไปเลยลูก 5555 :laugh:
-
:ling2:
-
พีมันจะเล่นกานต์อีกต่อใช่ไหมเนี่ย
ทางไหนก็ไม่ดีทั้งนั้น ทั้งพีทั้งพ่อเลี้ยง หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ
เกิดพีมันทำกานต์สำเร็จ พ่อเลี้ยงจะเอาพีตายไหมเนี่ย - - แต่คาดว่ากานต์ก็คงไม่รอดเหมือนกัน ถ้าพ่อเลี้ยงรู้
-
อยากให้มาต่อเรื่องนี้บ่อยๆ
-
:pig4:
-
:oo1: ม่ายยยยยยยยยน้า~ ขอให้ถอนตัวออกทันเถอะ
ลุ้นมากจริงๆ :hao6:
-
เราว่ากานต์นี่แหละจะเสียหายหนักสุด ถ้าพ่อรู้...
-
มันไม่ตลกกกกกก อ่านละจุกอยู่ตรงตอมมากๆๆ เลยๆๆ ๆ
ทำไมมันโหดร้ายเช่นนี้
แล้วกานต์จะ เสร็จพีไหมเนี้ยย
มาต่อนะคะ อ่านละเครียดดีแท้
-
เครียด บอกได้คำเดียว เครียด
คนเขียนแต่งได้ดีครับ แต่ รู้สึกหน่วงๆจน จุกๆ จนคิ้วมาชนกันอย่างบอกไม่ถูก
อธิบายได้ดี
สะท้อนอะไรได้หลายอย่าง แต่ยังยืนยันคำเดิม
เครียด
แล้วเลิกอ่านไม่ได้ด้วย
เพราะฉะนั้น รีบมาต่อนะครับ
-
พีก็หวังกดกานต์สินะ แหม ๆ กานต์นี่ก็ใช้ได้เลย
-
เด่วผัวจับได้จะตายคาเตียงนะลูก
-
โอ้ยกานต์ลูก จะโดนพีกดแล้วมั้งนั่นน่ะ
จริงๆ เป็นพีอาจจะดีกว่าพ่อเลี้ยงก็ได้มั้ง ไม่รู้สิ
แต่ตอนนี้ข้างในกานต์นี่ใกล้แหลกละ...
-
พ่อเลี้ยงคะ
มาช่วยเร็ว
-
สนุกค่ะ รออยู่นะคะ
-
:katai5: :katai5: รอๆๆ :call:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai5: มารอ. :katai5:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลยค่าาาาาา
ดาร์กมากกกก น้องกานต์หนีออกมาเร็วว มันจะเสียบหนูแล้ว
:katai1: :katai1:
-
ชั้นอ่านแล้ว ความดันขึ้น ขอยาด่วน เครียดตัด
-
เมื่อไหรจะมาต่อออออ งื้ออออ :ling1:
-
บทที่ 20 : แมส
ดึกทีเดียว และผมก็กำลังจะกลับ น่าแปลกที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่พูด ไม่ถามด้วย แถมยังมีสีหน้าอบอุ่นใจดี เขาเลือกที่จะรอผมหน้าโรงเรียนและพยายามสร้างความน่ารู้สึกผิดให้ผมได้รับ ซึ่งยาก มันยากกว่าข้อสอบใดๆล้วนที่เคยทำมา
ผมพยายามคิดต่อว่าถ้าหากตอนนี้เป็นเวลาแปดนาฬิกาเขาก็คงรอถึงตอนนั้น ส่งผลให้เขาอาจดูเป็นคนดีและพร้อมจะห่วงหาอาทร ผมพยายามคิดอย่างนั้นแล้วจริงๆ
กระทั่งผมเข้าไปนั่งในรถ โอเค ผมจำเป็นต้องทำอย่างนั้น เขาใช้สายตามองแค่ปราดเดียว เขาทำแบบว่า เหมือนจะไม่สนใจผมมาก แต่จริงๆแล้วเขาสนใจอย่างยิ่ง
“แก้มไปโดนอะไรมาครับ” เขาถามผม และพยายามรมผมด้วยน้ำหอมที่พ่นเต็มตัว ผมว่าเขาพยายามจะฆ่าผมให้ตายในรถคันนี้
“ถูกต่อยครับ”
มันจบแค่นั้น และผมก็หลับด้วยความเหนื่อยอ่อน อีกเหตุผลคือผมขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขา ความล้านี้เป็นตัวช่วยที่ดีที่จะทำให้ผมไม่ต้องแหกตาคุยกับเขาต่อ
เป็นเรื่องน่าบัดซบที่ผมตื่นขึ้นมาและพบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียง เขาคงทำอะไรสักอย่างกับร่างกายผม หวังเพียงว่าเขาคงไม่ลากหรือโยนผมตามพื้น เขาคงเหี้ยไม่เท่านั้น เขาถามเมื่อเห็นผมลืมตาขึ้นมา เขามีความรู้สึกที่ไว นั่นน่ารำคาญอยู่บ้างเมื่อผมไม่ได้คิดอยากจะตอบเขาเพียงแต่น้อย แต่บางอย่างเขาก็เสแสร้งเป็นไม่รู้เห็นได้ดียิ่ง
เงียบอยู่สักสามสี่หรือห้าวิ ผมไม่รู้ ดังนั้นเขาจึงถามต่อ “ใครเป็นคนต่อย”
ผมยักไหล่ ผมสามารถทำเรื่องกวนตีนได้เผื่อเขาอยากรู้
เขารอคำตอบแต่ผมยังไม่คิดจะให้เขา การให้อะไรที่รวดเร็วเกินไปจะทำให้เขาเหลิงและรู้สึกมีอำนาจ
“ใครทำครับ”
ผมกลอกตาและนอนต่อ แก้มผมเย็น มันมาจากการที่เขาใช้ผ้าที่มีน้ำไม่มากแตะลงอยู่กับหน้าผม ผมเหมือนเป็นบ้าเลย ผมรู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผมเห็นหลอดแดงๆกำลังพุ่งสูงและเลยกำหนดที่มันควรอยู่ไปไกลโข
“กานต์ ที่รัก ฟังนะ” เขายกมือผมไปกุมข้างนึง นิ้วเขาถูไปมาบนหลังมือ แต่ให้ตาย เมื่อกี้ว่าไงนะ “กานต์ต้องบอกพี่ว่าใครรังแก”
การดื้อแพ่งนี่ส่งผลให้เขากระทำตัวได้ระยำมากขึ้นเมื่อผมไม่ตอบ เขาขึ้นมาบนเตียงและทำอย่างเช่นว่า เอาหน้ามาใกล้ๆหรือพยายามจะทำเรื่องน่าขนลุก เหลือจะพรรณนา ไม่ว่าอย่างไรเขาเหมาะสมกับคำด่าที่หยาบคายจริงๆ ผมว่าเขาสมควรได้รับมัน
ผมปัดเขาออก แทบจะเหมือนโยนหนูสกปรกสักตัวมาใส่ตัก เขารัดผมไว้และดึงเข้าไปตอนที่ผมจะเด้งตัวออกจากเตียง เหมือนการต่อสู้ประชิดตัวที่ดูทุลักทุเลและน่าอนาถใจไปบ้าง จริงๆแล้วมันเป็นผม แต่ผมจะไม่ยอมด่าตัวเอง ฉะนั้นก็คงเป็นเขานั่นแหละ
ผมสั่นอย่างยิ่ง สั่นเป็นผี เป็นสิ่งที่ร่างกายกระทำเองซึ่งบอกก่อน ณ ตรงนี้ ผมไม่ได้อยากเป็นเลย นั่นทำให้ผมดูกระจอก คงไม่มีใครอยากจะกระจอกต่อหน้าศัตรูนัก อาการของผมทำให้เขาผ่อนแรงลง ผมหมายถึงเขาคงกลัวว่าผมจะตายในบ้านเขาและลากคุกตารางมาหา
เขากระซิบกระซาบ ทำเสียงเบาๆราวกับว่ากลัวใครจะได้ยิน และใช้ปากตัวเองสนิทสนมกับหูชาวบ้าน
เรื่องน่าตลกก็คือคนที่ทำเลวใส่คุณกำลังสอบสวนคุณว่าใครกันที่รังแกคุณ
มันเป็นเสียงริมฝีปากกำลังแตะกับบางอย่างและดึงออก
“ไม่งั้นก็ไม่ต้องไปโรงเรียน”
ผมตอบเขาว่าไม่มีอะไร แต่แน่นอนหมามันยังไม่เชื่อเลย เขาดูเป็นห่วงเป็นใยจริงๆ มันทำให้รู้สึกซาบซึ้งจนแทบกระอักน้ำตา ถ้าผมร้องไห้น่ะนะ
แก้มผมเปียก ผมกลัวการมีผดผื่นบนใบหน้า เขาคงคิดว่าตัวเองสะอาดมาก
เขาแกล้งตีหน้าบึ้งและเอ่ยว่าหากว่าผมยังดื้อดึงเขาจะลงโทษ หอมแก้ม และเริ่มจับไปตามตัว เขาแบบว่า เขาคงติดอยู่ในภาพลักษณ์เดิมๆจากที่อื่นอย่างเช่นผมคงต้องรู้สึกเขินอายและชื่นชอบอยู่ลึกๆ มันเหี้ยจริงๆที่เขาคิดอย่างนั้น เขาไม่อยากรุนแรงกับผมด้วยเหตุใดก็ตามแต่ ทว่าความต้องการทางเพศยังคงมีอยู่ เขาเหมือนมีมันไม่สิ้นสุดเชียวแหละ
ผมหมดแรงจากการเสียน้ำในร่างกายไปแล้วรอบนึงกับอีตัว ฉะนั้นผมคงไม่คิดจะทำมันอีก อย่างเดียวที่ผมต้องการในเวลานี้คือนอนสักล้านๆปีแล้วค่อยตื่น
ชุดเขาของเสียดสีกับแขนผม ไม่แน่ใจว่าดีหรือแย่กับการที่แขนเสื้อผมสั้นกว่า
จากนั้นเขาแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เมื่อผมร้องออกมาเบาๆ มันเบาจริงๆ เหมือนแค่อุทานสั้นๆจากปฏิกิริยากะทันหันที่เกิดขึ้น ซีกขวาผมเจ็บและชาเมื่อถูกพลิกตัวอยู่อย่างนี้
การเอาใจใส่อย่างเป็นเกียรตินี้จากเขา ไว้มีอารมณ์ผมจะพยายามจำไว้ ดูแล้วเขาคงไม่ชอบให้ใบหน้าผมมีตำหนิ ความย้อนแย้งนี่มาได้ไงวะ
เขายังกอดผมอยู่ จมูกเขาอยู่ที่ไหล่และคอ เขานวดต้นแขนผม ถูไปมาเหมือนพยายามจะให้ผมอุ่นจากห้องหนาวเย็น ผมสั่นน้อยลงแล้วและเริ่มหายใจได้สะดวก มันเป็นอย่างนี้ประมาณสามสิบนาทีราวกับต้องการทดสอบว่าใครจะเบื่อก่อนกัน
ริมฝีปากเขาเป็นสีเนื้อๆ มันไม่แดงขนาดนั้นแต่ก็ไม่ได้คล้ำ เห็นได้ชัดว่าสุขภาพเขาถูกดูแลดีแค่ไหน
ตัวเขาหอม ทำให้เกิดการเปรียบเทียบอยู่บ่อยๆกับผู้หญิงที่เคยเข้าหาผม
เขายินดีที่เห็นผมนิ่งลงและสงบ เขาหวังให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ผมไม่ได้ขัดขืนหรือกระทุ้งศอกตะเกียดตะกายลงจากเตียง และตอนนี้เขาดูจะพึงพอใจมากอยู่พอสมควร
ผมไม่มีที่ไป ในความคิดเขาผมเหมือนลูกไก่หน้าโง่ที่โตมาในคอกและกินเศษอาหารเหลือ ไก่ตัวโตเป็นสัตว์ประหลาดเพราะที่นั่นไม่มีกระจก
เขากอดผมจากด้านหลัง จูบหลังและคอ เขาดูชอบมัน เพราะควบคุมได้ง่าย
เสียงครางเบา เสียงหายใจ นั่นทำให้เขาตกใจ ความยินดีฉายชัดอย่างยิ่งยวด มันไม่เคยเกิดขึ้น
ดังนั้นเขาจึงประทับย้ำระดมลงมาอย่างตื่นเต้น สัมผัสทั่วทุกสัดส่วน เพื่อให้ผลลัพธ์ยังอยู่ อย่างไรก็ตาม ขณะนี้ มันเกิดขึ้นแล้วและกำลังดำเนินต่อไป
เช้านี้เขาถามผมว่าไปโรงเรียนไหวไหม
ผมรู้ตัวว่ายังไม่ตื่น ผมนั่งอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้ลุกขึ้น เขาแต่งตัวเสร็จแล้วและกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ครบชุด
“พี่ทำอาหารเสร็จแล้ว”
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาอารมณ์ดีแค่ไหน ความเกินหน้าเกินตานี้ทำให้ผมรู้สึกอยากอ้วกจริงๆ ผมไม่ได้ตอบ ความมึนงงยังคงอยู่ แต่กระนั้นผมจะนอนต่อไปไม่ได้ ผมไม่ได้สนใจเขานักเพราะรำคาญ ผมกลัวใจตัวเองว่าอาจจะอดทนต่อไปไม่ไหวและกระเรื่องที่สมควรทำลงไป
ที่น่าขยะแขยงคือเขาเข้ามาอาบน้ำกับผมโดยที่ตัวเองอาบไปแล้ว ผมหมดคำจะพูด มันเป็นการหมดคำพูดทั้งๆที่ไม่คิดจะพูดมาแต่ไหนแต่ไร สิ่งนี่จึงย่ำแย่กว่าปกติมาก เขายิ้มแล้วยิ้มอีกและจูบผมด้วยริมฝีปาก เขาเบียดตัวเข้ามายังตะกละตะกาม
สรุปอาหารก็เย็นชืด เขาหัวเราะและเริ่มนำมันไปอุ่น ก่อนหน้านี้เขาเช็ดผมและตัวให้รวมไปถึงแต่งกายแทบทั้งหมด เขาติดกระดุมอย่างเชื่องช้า ใบหน้าเขาก้มมาและเหลือบมองโดยไม่หยุดที่จะยิ้ม
วันนี้เวลาเดินช้า
ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
เสียงเต้นดังในกาย
ผมรู้สึกว่ารอบกายกำลังหยุด มันย่นระยะการเดินของเวลาลงและกำลังทำให้ผมสังเกตสิ่งต่างๆได้มากมายโดยไม่คาดคิดมาก่อน อย่างเช่นตอนแปดโมง ยามจะเดินตรวจความเรียบร้อยรอบหมู่บ้าน หรือบ้านหลังถัดไปอีกสามหลัง ผู้ชายคนนั้นจะออกไปหาเมียน้อยหลังจากเมียของเขาไปทำงานก่อนแล้ว
อาหารรสชาติไม่ห่วยแตกมาก มันยังพอกินได้ให้มีชีวิตอยู่ หรือจริงๆผมควรพูดความจริง มันช่างอร่อยเหลือเกิน
ตอนอยู่บนรถ เขาถามผมว่าวันนี้เลิกกี่โมง เขาถามไปอย่างนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ อย่างไรเขาก็รู้มันอยู่แล้ว
ไม่ใช่ผมไม่สังเกตว่าแอร์ไม่เย็นมาก มันกำลังพอดี เขาใช้น้ำหอมเบาลงเพราะรู้ว่าผมไม่ชอบ มันช่างงี่เง่าอะไรอย่างนี่
ผมมองวิวรอบๆ ชื่นชมมันอย่างเต็มอิ่ม ผมอิ่มเอม รู้สึกสงบอย่างประหลาด อากาศดีเกินไปหรือไม่ หรือทะเลสาบกลับดูสวยขึ้นมา และระยะถนนของหมู่บ้านกลับดูยืดยาว
เขาชวนผมคุยไม่หยุด เล่าให้ฟังนั่นนี่ เขาไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นเอาไว้ได้ เขาทำไม่ได้เลยจริงๆ เขายิ้มจนแก้มกำลังจะแยกจากกัน
เหตุของความดีใจนั่นผมไม่อาจรู้ได้ ผมไม่รู้เลย ผมขอสารภาพว่าไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย
แก้มผมถึงจะบวมไปบ้างแต่มันก็ไม่ค่อยน่าเกลียดเท่าไหร่เพราะผมหน้าตาดี และเขาก็ไม่ใช่คนซกมก เขาห่างไกลจากคำนั้นมากแน่นอนว่าเขาไม่อาจปล่อยให้คนรอบกายเป็นเช่นนั้นได้ด้วย
ระหว่างที่เขาถามว่าน้องกานต์เคยกินนั่นไหม กินนี่ไหม หรือดังนั้นผมจึงกล่าวว่า “เพื่อนในห้อง”
เขาเลิกคิ้ว ชะงักไป
“ผมถูกเพื่อนในห้องต่อย”
ผมเฉลยในขณะที่รถติดไฟแดงอย่างมหาศาล
“คนไหน”
โอ้ เขาโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที คิ้วเขาขมวดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่อาจปล่อยให้ผมถูกทำร้ายได้หรืออีกแง่คือการที่เขาปล่อยผมถูกทำร้ายก็เหมือนเขามันไม่มีปัญญาจัดการ เขายอมไม่ได้ การที่ถูกใครที่ไหนมาหยาม มันเหมือนกับว่าเขากำลังถูกทำร้ายเสียเอง
“เพื่อนคนนั้นต่อยผม เพราะผมไม่ยินยอมเขาในเรื่องหนึ่ง”
ผมเล่าเฉยๆ ขณะทอดมองไปข้างหน้า ผมผ่อนคลายกว่าที่คิดไว้ ทั้งเบาและสบาย ผมเห็นเด็กผู้หญิงซ้อนอยู่บนจักรยานยนต์ของพ่อเธอ และมันดูน่ารัก รวมไปถึงน่าสมเพชเมื่อผมนึกถึงพ่อตัวเอง
ผมจับได้ถึงความโกรธแค้น ผมเล่าต่อไปผมบอกเขาว่าผมกำลังเอากับอีตัวคนหนึ่งในบ้านของเพื่อนคนนั้น ผมเล่าไปและเริ่มหลุดยิ้มกระทั่งหัวเราะออกมา ผมหัวเราะอย่างอดกลั้น ผมไม่สามารถหยุดได้ ผมบอกต่ออีกว่าอย่าได้ห่วงผมไม่ปล่อยให้มันต่อยฟรีหรอก ป่านนี้มันคงนอนอยู่บ้านไม่ไปโรงเรียนอีกหลายวัน
ด้วยความสัจจริง มันควรจะจบตั้งแต่ตอนที่สาม ผมควรจะตายห่าตั้งแต่ในน้ำโสโครกนั่น หรือไม่ก็ย้อนกลับไปดูว่าใครแม่งเป็นคนสอนให้เขาว่ายน้ำเป็น เขาสมควรจะนอนดูตะไคร้น้ำเหมือนกัน คว ย เปลืองกระดาษฉิบหาย
ผมบอกเขาว่าผมเอาเธออย่างไร และเธอสวยไหม ผมเล่ารายละเอียดตรงนั้นให้เขาฟังนิดหน่อยเผื่อเขาอยากทราบกว่านี้
“ใช่ เธอสวย”
เขาคาดไม่ถึงอย่างยิ่ง เขาไม่คิดมาก่อนเลย สีหน้าเขาตอนนี้ดูไม่ได้ ผมหัวเราะเหมือนคนบ้า เสียงหัวเราะสะใจน่าหมั่นไส้
มือเขากำพวงมาลัยรถแน่น เขาตวาดชื่อผมออกมา เขาตวาดออกมา แล้วก็เริ่มบ้าคลั่ง เขาคลั่งมาก
ผมเล่าต่อโดยไม่หยุด ผมรู้ว่าเขาอยากฟัง ผมหัวเราะเยาะกับรสนิยมทางเพศของเขา หัวเราะเยาะพฤติกรรมของเขา หัวเราะเยาะแม้กระทั่งการที่เขาคิดว่าความสัมพันธ์นี้จะไปได้รอด ผมหัวเราะเยาะต่อทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า ครอบครัว พ่อแม่ อดีต อนาคต ผมเกลียดพวกมันเหล่านั้น ไม่มีที่ว่างใดที่ผมจะยินยอมอภัยให้
เส้นทางที่ผมเดินมา ระหว่างทางแทบทุกตารางนิ้วไม่เคยเรียบหรือปูด้วยพรมแดง หากจะบอกว่าวันนึงผมถึงจุดหมายที่สวยงาม แล้วจู่ๆก็มีพวกเหี้ยที่ไหนไม่รู้เข้าตบบ่าผมแล้วประกาศคำสรรเสริญเยินยอ ยาวเหยียดจนน่าตื้นตัน ผมเดาได้เลยว่าผมคงต้องสำรอกออกมาแน่ๆ คิดดูสิ หากผมก้าวพลาดแม้แต่เพียงนิด คำเหล่านั้นก็คงพลิกกลับแทบไม่ทัน ระหว่างทางผมแทบไม่เจอพวกนั้นทำไมผมจะต้องมาแคร์พวกมันที่หวังเพียงแต่จะเข้ามากอบโกยในผลลัพธ์ตอนท้ายสุด
ผมเล่าว่าสาดีอย่างไร และผู้หญิงเมื่อคืนดีแค่ไหน รวมไปถึงพีด้วย ผมพูดไม่หยุด ผมพูดออกมาแล้ว ดูสิ ผมพูดแล้ว จงดูเถิด ผมบอกเขาว่าเกลียดเขาแค่ไหน ผมรังเกียจ ขยะแขยง ทุกอย่างที่เขาทำ ผมบอกเขาว่าเขามันไม่ต่างจากพ่อผมเลย เขามันห่วยแตกและเสแสร้ง เขามันแค่ไอ้เฒ่าเลี้ยงเด็กที่วันหนึ่งจะถูกปลอกลอกและเอาไปเลี้ยงผู้หญิงจนหมด
เขาอับอาย เสียหน้าอย่างรุนแรง เขากระชากแขนผมไว้ และเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ตอนนั้นผมไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากหัวเราะ น้ำตาผมไหลปริ่ม ผมปวดท้องจนตัวงอ ข้อมือผมเป็นรอยนิ้ว มันช้ำจนน่ากลัว
ผมเอี่ยวไปเปิดล็อกและเปิดประตูรถ เขากระชากผมกลับเข้ามาแต่ผมสะบัดออก เขากระชากเข้าไปอีกครั้งและพยายามรวบตัวผมไว้ ผมไม่รู้หรอกว่ารถรอบข้างเราจะคิดยังไง ช่างหัวพวกมันสิ และผมก็ไม่คิดว่าจะได้รับการช่วยเหลือสักเพียงนิด ผมได้ยินเสียงกระดูกลั่น แต่ผมว่าไม่หักหรอก ซึ่งนั่นไม่ได้หมายความว่าไม่เจ็บ ผมชกเข้าที่แขน ไหล่กระแทกที่หน้าท้อง เขาเจ็บมากทีเดียวจนเผลอคลายแรง จู่ๆผมก็นึกถึงกระเป๋าที่อยู่บ้านพี ผมไม่ได้นำมันกลับมาด้วย ผมทิ้งมันไว้ให้โดดเดี่ยวในบ้านที่ไม่มีใครสนใจมัน กับอีตัวและพวกระยำ
ผมรู้สึกผิดจริงๆแต่ผมจะไม่พูดออกมาตอนนี้หรอก
ผมวิ่ง วิ่งออกมา
ถนนตรงนั้น ความเร็วของรถ อีกฝากฝั่งหนึ่ง สติสัมปชัญญะ ผมเหมือนวิ่งออกจากอุโมงค์อับชื้น ดวงตามืดบอด ความร้อน อากาศ ความเจ็บปวดอันวูบโหวง ความรวดร้าว ความหดหู่ ความหวาดกลัว ความเศร้าหมอง ทุกอย่างล่องลอย
เสียงเรียกดังลั่นแหบแห้งยิ่งกว่าครั้งใด
สุดท้ายผมจึงได้รู้
ว่าเป็นอิสระแล้ว
-
ตลกจนถึงบรรทัดสุดท้ายของเรื่อง 5555555555 :ling3:
-
คิดไว้แล้วว่าต้องจบแบบนี้
ซึ่งดีแล้วค่ะ มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้เลยสำหรับกานต์
-
:katai1: :katai1:
-
ตลกมากแอร๊ยยยย
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เง้อออออ :katai1:
-
เดอะแมสรันเนอร์...
-
เดี๊ยววววววว!!! น้องกานต์ของเจ้!! ฮือๆๆ :hao5:
-
55555555555555555555555555555555555
-
น้องกานต์ของเรา T////T
มันอาจจะดีสุดสำหรับกานต์แล้วก็ได้เนอะ
โอ้ยย นิยายตลกจริงๆค่ะ 55555555555555555555555555555555555
-
ขำค่ะ ตอนพิเศษมีไหม (ยังจะถามอีก!!! 555555)
ขอบคุณค่ะ
-
ตลกจนหยดสุดท้าย
:laugh: :laugh:
-
:mew1:
-
มีเราคนเดียวรึเปล่านะ ที่คิดว่าพ่อเลี้ยงรักกานต์น่ะ แต่แค่วิธีการแสดงออกของเค้าอาจจะแปลกไปซะหน่อย เป็าอารมณ์ประมาณความใคร่+หลงใหลแล้วพัฒนาไปถึงความรักอะ อ่านตอนสุดท้ายนี่สงสารพ่อเลี้ยงนิดหน่อย กานต์เองก้น่าสงสารเช่นกัน สุดท้ายนี้ เรื่องนี้ตลกขบขันมากกกกกเลยค่ะคุณภาพวาด
-
ขำจนน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล :mew4:
ถ้าจะมีอีกสักตอนก็อยากจะรู้ความคิดของพ่อเลี้ยงบ้าง
-
เดี๋ยววววว นี่คือจบแล้ว
ดาร์กยิ่งกว่าดาร์กอีก
-
นี่หัวเราะจนท้องแข็งไปหมดแล้วเนี่ยคุณภาพ
ตลกจริงๆ ทำไมน้องกานต์ถึงเป็นคนตลกขนาดนี้ละลูก
...
..
.
จะบ้าตาย :katai1:
ไม่รู้ว่ามีทางออกอื่นสำหรับน้องกานต์อีกไหมสมมติว่าถ้าน้องกานต์ไม่ตาย แต่หายๆไปจากโลกใบนี้ซะคงเป็นความต้องการของน้องกานต์จริงๆ จริงๆแล้วไม่ว่าใครจะมาทำดีด้วยเท่าไหร่น้องกานต์คงไม่เปิดรับใครหรอก จิตใจน้องมันมืดไปหมด T^T
สงสารน้องกานต์ ฮือๆ อยากรับเลี้ยง คุณภาพให้น้องกานต์มาอยู่กับเราเถอะ เดี๋ยวเลี้ยงดูอย่างดีเลย ไม่น่าเลยลูก
นี่น้องกานต์ไปแล้วจริงๆใช่ไหม ไม่อยากจะเชื่อเลย :ling3:
-
55555 ขำจนตอนสุดท้ายจริงๆ
-
[จบ] เหรอ มี [จบกว่า] มะ -"-
-
จบ........................... :m29:
-
ปลดปล่อยซะทีเนอะกานต์
มีความสุขมากๆนะ :bye2:
-
จบแบบนี้จริงดิ ? กานต์ตายสินะ ? แต่ขำตั้งแต่บรรทัดแรกของเรื่องยันบรรทัดสุดท้ายของเรื่องจริง ๆ โอ๊ย
-
น้องกานนนต์ จะเป็นอิสระจริงๆเหรอลูก..พี่ว่าเดี๋ยวก็โดนลากกลับไป
-
สงสารพ่อเลี้ยงค่ะ
แต่ก็นะกานต์ไม่ได้รักพ่อเลี้ยงนี่
จบเศร้ามากจนเราใจหาย
หวังว่าอีกเรื่องคงจะไม่จบเศร้าอย่างนี้นะ
แอบหวังลึกๆว่ากานต์จะรักพ่อเลี้ยงตอบบ้างถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม
-
ตั้งแต่อ่านมากานต์ไม่เคยหยุดประชดประชันเลย
ซึ่งเราชอบการประชดประชันของกานต์นะ กานต์แบบแสดงความคิดเห็นต่อสังคมสมัยนี้ได้ชัดเจนดี
แต่ในส่วนตัวเราไม่ได้เห็นว่ามันตลกเลยอะ
มันดูหดหู่ใจแปลกๆ
ชีวิตคนเรามันจะบัดซบอะไรได้เยอะแยะขนาดนั๊นว๊ะ
และเราก็อยากรู้ความคิดอิพ่อเลี้ยงนะ แต่เราว่าถ้าเป็นความคิดนางคงเขียนยากอะ เพราะตั้งแต่ต้นเรื่องมา ไม่เคยรู้เลยนางคิดอะไรอยู่บ้าง
ปล. แว๊บไปอ่านเรื่องใหม่แพบบ
-
555555555555555 ตลกจริงๆค่ะ อ่านจบแล้วคงหัวเราะอย่างเลื่อนลอยไปอีกหลายวัน //Me:หัวเราะกับท้องฟ้า
ชอบตัวละครน้องกานต์มากๆเลยค่ะ เราว่ามันมีมิติมากในแง่ของอารมณ์และการแสดงออก. ในความคิดเรากานต์ก็เป็นแค่เด็กธรรมดาที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างบิดเบี้ยว เราเข้าใจความเกลียดชังของกานต์ มันเป็นไปแทบไม่ได้เลยในชีวิตจริงที่จะหลงรักคนที่ทำร้ายเราทั้งด้านร่างกายและจิตใจแล้วจบลงด้วยดีเหมือนในละคร ในฐานะของเด็กธรรมดาคนนึง ทนมาได้ขนาดนี้โดยไม่ฆ่าใครตายก่อนก็เก่งแล้ว ยอมรับว่าอ่านจบแล้วหดหู่มากเลยค่ะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่แหละคือความจริง ไม่มีคนปกติที่ไหนทนได้หรอก ถ้าคุณภาพวาดจะกรุณาเขียนในมุมของพ่อเลี้ยงก็จะดีมากๆเลยค่ะ เพราะจริงๆถ้าเขารักกานต์ก็น่าสงสารนะ ถ้าจีบดีๆก็เป็นไม่ได้เลยที่กานต์จะเล่นด้วย ยังมีทางอื่นไหมที่จะทำได้โดยไม่ต้องข่มขืน ยังมองทางออกที่ดีกว่าตัดใจไม่ออกเลยค่ะ
-
:z3: :a5: o22 :katai1: :serius2: :ling2:
เอิ่บบบบบบบบ แอบอยากให้น้องหนีออกจากบ้าน ไปที่ไกลๆ ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกว่านี้
แบบนี้เหมือนน้องคิดว่าจะดี (ดีหรอ) แต่เรารู้สึกเศร้าจัง ไม่ใช่สิ...... มันตล๊กกกกกกกกมว้ากกกกกกกก กรี๊ดดดดดด 55555555555555555555555555555555555555 /หัวเราะน้ำตาไหล TT___TT
ปอลิง จบนี่คือจบตอนใช่ไหมคะ มันแค่จบตอนใช่ม้ายยยยยยยยยยยย :katai4:
-
เป็นอิสระซะทีนะกานต์ ไปอยู่ในที่ๆชอบคงจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับกานต์ในตอนนั้น ตลกตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายฮาให้อ่านนะคะ
-
ห้วนไปม้ายยยยย :katai1:
-
บทส่งท้าย
ในช่วงสายวันหนึ่ง ผู้เห็นเหตุการณ์รายงานว่ามีการทะเลาะวิวาทและได้วิ่งตัดหน้ารถ
ส่งผลให้รถยนต์ที่วิ่งอยู่ไม่สามารถหยุดได้ทันจึงเกิดอุบัติเหตุ
เสียชีวิตหนึ่ง สาหัสหนึ่ง
สัปดาห์ต่อมา
ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งได้มีการถอดเครื่องช่วยหายใจจากคนไข้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายเดือนก่อน
โดยมีญาติเพียงคนเดียวเป็นผู้เซ็นยินยอม
อุบัติเหตุในสายวันนั้น
มีรายงานว่าเด็กผู้ชาย
ยังหายใจอยู่
END
-
ดีใจที่น้องยังอยู่ จะมีบทส่งท้ายของส่งท้ายอีกมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยคะ
-
ไม่รู้จะคอมเม้นต์อะไร ....... :z3:
-
อยากรู้ต่ออีก :hao7:กานต์จะดำเนินชีวิตอย่างอิสระอย่างที่อยากได้อย่างไร :katai1: กลับไปเอากระเป๋าคืนจากพี มั้ย อยากรู้
แล้วใครน้าาาาา เป็นคนที่กานต์จะรัก :ling1: ไร้ท มาต่ออีกน้าาาาาา :mew1:
-
คุณหลอกดาววว!!!!!!
-
รู้สึกเสียดายพ่อเลี้ยง เราชอบพระเอกจิต ๆ อ่ะ :katai2-1:
-
รู้สึกดีใจที่น้องรอด :katai2-1: :katai2-1:
-
แงง อยากอ่านต่อจังเลยย :ling1: :ling1:
-
โอ้โห บทส่งท้ายสั้นไปอีก :z3:
-
:pig4: :pig4:
-
:z3: ใครสาหัส ใครเสียชีวิต
-
สมกับเป็นบทส่งท้ายของนิยาย "ตลกขบขัน"
มันตลกจริงๆ :m15: :m20: :hao4: :katai2-1:
-
เด็กน้อยรอด ฮือออ ตลกจิงๆ
-
คนขับตาย กานต์รอด
พ่อเลี้ยงไม่รู้
มโนทั้งสิ้น จบ
-
คุณภาพวาดดดดดดดดดดดด คุณล้อเล่นกับหัวใจเราทำไมมมมทม ฮืออออออออ อ่านบทส่งท้าละขำออกมาอย่างไม่ประชดประชันจริงค่ะ ขอภาค2ด้วยนะคะ รักน้องกานต์อยากเห็นน้องมีความสุขบ้าง :oo1:
-
บทสองห้าย หกบรรทัด นี่มันเอาน้ำมาหยอดให้ปลาที่กำลังหายใจรวยรินบนพื้นชัด ๆ
-
โอโห ภาพวาด เราดีใจมากนะที่น้องยังไม่ตายT^T
แต่ผญ.คนนั้น...ใคร คงไม่ใช่ว่าจะมาเกี่ยวข้องอะไรกับน้องอีกนะ อยากให้น้องเป็นอิสระสักที กงกรรมกงเกวียนน้องจบหรือยังนี่ ไอตอนก่อนๆหน้าก็ชักจะลืมๆเลือนๆไปละ
ไม่รู้ตัวน้องจะดีใจไหมที่ตัวเองยังไม่ตาย โถ น้องกานต์ของป้า :ling3:
จนวินาทีสุดท้ายนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าน้องจะมีความสุขกับอะไรได้บ้าง
นิยายเรื่องนี้ตลกมากจริงๆค่ะภาพวาดคลุง เล่นตลกกับชีวิตน้องกานต์เหลือเกิน
ปล.ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ :mew1:
เดี๋ยวต้องหาเวลาว่างๆอ่านใหม่อีกรอบ
-
ผู้หญิงคนนั้นเราเดาว่าเป็นแม่ของน้องกานต์เพราะใช้คำว่าเมื่อหลายเดือนก่อน.... แต่ใครเป็นคนเซ็นต์ให้เอาเครื่องช่วยหายใจออกล่ะเพราะน้องสาหัสน่าจะอยู่ไอซียู.... สรุปคือน้องยังมีญาติเหลืออยู่ใช่ไหม? ทำไมไม่มาดูแลน้องก่อนหน้านั้นนะ...
-
ฉันไม่รู้ว่าควรเมนต์อะไรดี :hao4:
-
น้องกานต์ไม่ตายยยยยยยย :hao7:
แล้วใครตายคะ คนขับ หรือคนวิ่งตาม อันนี้ให้ไปคิดกันเองใช่ไหม แอบเสียดายพ่อเลี้ยงนิดหน่อยถ้าจะตาย
เอาเป็นว่าหลังจากนี้ชีวิตน้องจะแฮปปี้หรือเปล่า ยังจะโดนรังแกอีกไหม เค้าอยากรู้วววววว :ling1:
ขอบคุณคุณภาพวาดมากๆนะคะที่มาต่ออีกติ๊ดนึง ว่าแต่ขออีกติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดได้ไหมอ่า :impress2:
-
T___T นุ้งกานนนนต์
แต่ถ้าไม่ใช่น้องกานต์แล้วใครล่ะ พ่อเลี้ยง? คนขับ? ฮือ T_T
-
พ่อเลี้ยงน่าจะตายนะ
เพราะญาตคนเดียวเซ็นยินยอม
พ่อเลื้องถือเป็นสามี
ในกรณีว่าน้องรอด
พ่อเลืยงก็ต้องตาย
เพราะญาติเหลือคนเดียว
่
พ่อเลี้ยงตายก็เหมือนจะดีนะ
แต่ทำไมมันดูเศร้าๆ
-
ตลกค่ะ ตลกมากก ตลกจนเสียงหัวเราะแหบแห้งกันเลยทีเดียว.....
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
กานต์...
ในความคิดเราคือ พ่อเลี้ยงตายแล้ว พ่อเลี้ยงตายแทนกานต์หรือ?
ยอมรับว่าเสียดายนิดๆ
เพราะเรื่องนี้เล่าในมุมกานต์มาโดยตลอด
กานต์อาจจะเกลียดพ่อเลี้ยง แต่เราว่าพ่อเลี้ยงทั้งรักทั้งหลงกานต์แบบสุดๆเลย
แต่คือคนที่ตายไปแล้วก็เอากลับมาไม่ได้ คนที่อยู่ก็ต่อสู้ต่อไป...
ความตลกของเรื่องคงเป็นกานต์ที่ควรตายไปตั้งแต่สามตอนแรก
กลับเหลือรอดอยู่เป็นคนสุดท้าย...
แต่งดีมากๆ ตามมาหลายเรื่องแล้ว สนุกจนวางไม่ลงเลยค่ะ นับถือๆ
-
หน่วงจนเครียดเลยอ่ะจบแบบนี้ :hao5:
-
สรุป คือ มีอาการทางประสาทมาตั้งแต่เด็ก เพราะเกือบโดนพ่อตนเองข่มขืน กลายเป็นคนเก็บกด ไม่ไว้ใจใคร พอมาโดนพ่อเลี้ยงข่มขืนอีก ก็ยิ่งเก็บกด ต่อมาก็เจอเพื่อนแย่ๆ สุดท้ายประสาทแดกกก
-
คือเข้าใจว่ากานต์รอด แต่มางงตรงคอมเมนต์ พ่อเลี้ยงตายได้ไง เราอ่านข้ามไปเหรอ งงแป้บ
-
ห้ะ !!! สั้นไปปปปปป :ling1: :ling1:
-
คือเข้าใจว่ากานต์รอด แต่มางงตรงคอมเมนต์ พ่อเลี้ยงตายได้ไง เราอ่านข้ามไปเหรอ งงแป้บ
จากข่าวเสียชีวิตหนึ่ง สาหัสหนึ่ง
จากตอนท้ายที่บอกเด็กชายรอด คือพ่อเลี้ยงตายจ้า
ความจริงเราก็สงสารน้องนะ แต่ก็ไม่เคยเกลียดพ่อเลี้ยงเลย ไม่อยากจบแบบนี้จริงๆ :z3:
-
คนไข้หญิงนั่นคือแม่กานต์สินะ
พ่อเลี้ยงตาย กานต์รอด อืม 555
เคยอ่านตอนลงแรกๆเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว แล้วก็ลืมไป เพิ่งจะอ่านใหม่ในวันนี้ตั้งแต่ตีสองจนจะตีห้าละ คิดว่าอ่านแล้วรู้สึกบันเทิงขึ้นมากนะ จากช่วงนั้น ไม่รู้ว่าเพราะโตขึ้น หรือเหนื่อยเกินไป ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ สำหรับนิยายตลกเรื่องนี้ ส่วนตัวคิดว่ากานต์เป็นคาแรกเตอร์ที่เราเกลียดมากเลยละ เหมือนกับใครบางคนที่รู้จักเลย บางทีชีวิตก็ไม่ได้มืดสนิทไปหมดหรอก ถ้าเราจะแสร้งลืมๆมันไปบ้าง ราตรีสวัสดิ์ค่ะ แล้วก็ สุขสันต์วันจันทร์555555555
-
ไม่รู้สิ เราไม่แน่ใจว่าอยุ่คนเดียวแล้วจะดีสำหรับกานต์ เป็นอิสระจริง แต่.....จะมีใครช่วยกันกานต์ไว้จากตัวของกานต์เอง? มองอย่างเป็นไม่เข้าใครออกใคร กานต์มีจิตที่ไม่ปกติ โลกของกานต์บิดเบี้ยว กานต์เซ็นต์ให้ปลดเครื่องช่วยหายใจแม่ก็แสดงว่าสามารถไปไหนมาไหนได้แล้ว พ่อเลี้ยงเลวอย่างไม่ต้องสงสัยที่ทำสารพัดกับกานต์ ในขณะเดียวกันพ่อเลี้ยงคือตัวกันกานต์จากสิ่งอื่นๆ(แม้ว่าจะเป็นผู้ทำร้ายกานต์เองก็ตาม) มาตอนนี้กานต์เป็นอิสระแล้ว แต่เรากลัวคำว่า*อิสระ*ของกานต์จริงๆ เพราะมันไม่มีตัวเหนี่ยวรั้งอะไรกานต์ไว้อีกแล้วทั้งด้านดีและด้านไม่ดี
-
ตามมาอ่านต่อค่ะ เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่มันสนุกมากจริง กลัวใจอ่ะค่ะ แบบกลัวจะค้างถ้านักเขียนหายไป (เหมือนเรื่อง เขาหาว่าผมเป็นตัวร้าย ที่ยังรออยู่นะ ฮืออออ) ก็เลยขอรอจบก่อน แล้วก็มาย้อนอ่านอีกทีรวดเดียว หมดน้ำตาไปเป็นถังเลยค่ะ แต่สนุกมาก
-
อ้าว มาส่งท้ายงี้ ต่อภาค2มั้ยหละ 555555555
-
น้องเซนต์ยินยอมให้เอาสายอ๊อกซิเจนออกจากแม่
พ่อเลี้ยงก็มาตายไป สรุปน้องก็อยู่ตัวคนเดียว
แต่เเกร่งขึ้น เลือดเย็นขึ้น
-
...เอ๊ะ?!! :a5:
-
อ่านเรื่องนี้ แล้วรู้สึกไม่มีอารมณ์อ่านแต่ก็มีนะ ทุกอย่างขัดแย้งกันและเยาะเย้ยชีวิตกานต์ไปในทีคือทำเหมือนไม่กลัวที่จริงมันก็แค่เด็กคนนึงที่กลัวหมดทุกอย่าง
-
ถ้ามองในมุมเรากานต์เป็นคนประเภทที่เราเกลียดแบบชีวิตอะไรจะมืดมนปานนั้นวะ ทำไมไม่มองหาอะไรที่ทำให้มีความสุข แต่ถ้ามองในอีกมุมนึงกานต์ก็น่าสงสารมากถึงมากที่สุดเพราะนางเหมือนเด็กหลงทางไม่มีใครคอยชี้นำ ไม่รู้จักความสุขจริงๆ เก็บกดจมอยู่กับความทุกข์ทั้งๆที่อายุแค่นี้เพราะผ่านเหตุการณ์ร้ายแรงจริงๆ หน่วงตรงสุดท้าย พ่อเลี้ยงเลือกแสดงออกในทางผิด เรื่องมันเลยไปไกลจนกู่ไม่กลับ นิยายเรื่องนี้เหมือนสะท้อนความบิดเบี้ยวของสังคมและจิตใจคนจริงๆ
สุดท้ายนี้ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายที่มีคุณภาพเรื่องนี้ออกมา เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.ไม่เคยเม้นท์อะไรยาวและมีสาระขนาดนี้มาก่อน5555
-
กรี๊ดดดดดด จบซะแล้วววววว จบแบบ......
ต่อหน่อยได้ม้ยค๊า ณ จุดๆ นี้คือสงสารทั้งกานต์และพ่อเลี้ยง
อยากรับรู้ในมุมของพ่อเลี้ยงบ้าง อารมณ์คนทั้งรักและหลง + จิต ทั้งน่ารังเกียจแต่ก็น่าสงสาร
กลัวความเป็นอิสระของกานต์ มันดูน่ากลัว
ถึงจะอ่านแล้วรู้สึกเกลียดพ่อเลี้ยง แต่ก็อยากให้สองคนนี้สมหวังกันนะคะ :katai1:
ถ้าพ่อเลี้ยงปรับตัวอีกนิด ลดความ S ลงหน่อย
-
เป็นเรื่องที่ดีมากค่ะ อ่านจบสตั้นไปสักครู่ แล้วเลื่อนหน้าต่อไปเพราะคิดว่ายังไม่จบ เลื่อนจนสุดก็ต้องเลื่อนกลับเพราะมันสุดแล้ว
เป็นเรื่องที่คาดเดาตอนต่อๆไปลำบากมาก อ่านทุกตัวอักษรอย่างจดจ่อ
ในที่สุดหนูกานต์ที่ทรมานมานานก็มีจุดจบของเขาสักที :m15:
ปวดใจ กดนิยายเรื่องนี้Fav.ไว้อีกเรื่อง รอติดตามผลงานต่อไปค่ะ :กอด1:
-
Here!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อ่านรอบแรกผมป่วงนะ แต่อ่านรอบนี้ จบแบบนี้ คือดีอ่ะ ผมชอบบบบบบบบบบบบบ
มันล้ำค่ามาก ตลกฝุดๆ โดนใจ๊!!!!!!!!!!!!!!
ป๊าบครุง..แต่งงานกับผมเหอะ ผมว่าผมหลงรักคุณเข้าแล้ว :-[
-
อืม... จะว่ายังไงดีละ ในความคิดของเรา เราว่ากานต์มันก็ทำตัวเองนะ ตอนเป็นเด็กก็อาจจะใช่นะเรื่องพ่อแม่สังคมโน่นนี่นั่น แต่อยู่รอดมาสิบแปดปีแล้วป่ะว่ะ รักสบายจนยอมโดนข่มขืนต่อไปเรื่อยๆ นั่นก็คือสิ่งที่กานต์เลือกแล้วนะแหละ
-
นอนคิด แล้วกลับมาแก้ไขความ(น่าจะ)เข้าใจผิดของตัวเอง
"ญาติคนเดียวที่เหลืออยู่" >> ไม่พ่อเลี้ยงก็น้องกานต์
"เด็กชายยังหายใจ" >> น้องกานต์
"คนหนึ่งเสียชีวิต คนหนึ่งสาหัส" >> จริงๆคนที่เสียชีวิต อาจจะเป็นคนที่ขับรถมาชนก็ได้ แต่พอรวมกับ 2 ประโยคข้างบน น่าจะแปลว่า พ่อเลี้ยงตาย น้องกานต์รอด?
อยากอ่านมุมมองของพ่อเลี้ยงบ้างจัง อาจจะยิ่งทำให้เรื่องนี้ตลกขบขันมากขึ้นน้า
-
อ่านจบรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมาก ทำให้เราได้มองอะไรใหม่ๆในแง่ลบ (เอ๊ะ)
น้องกานต์คือความคิดหนูติดลบมากลูก ตลกขนาดนั้นหนูไปเปิดคาเฟ่หาเลี้ยงชีพไหม .. 5555
น่าเสียดายค่ะที่พ่อเลี้ยงตาย เราสัมผัสได้ถึงความรักนิดๆ นิดเดียวจริงๆของพ่อเลี้ยง
แต่พ่อเลี้ยงก็ยังมีความรักให้น้องกานต์ ไม่เหมือนคนรอบข้าง
ที่กลัวคืออิสระของน้องกานต์ เราคิดว่าความคิดแบบน้องมันน่ากลัวเกินไป ดูเป็นคนที่ไม่แยแสกับชีวิต นั่นแหละที่น่ากลัว
เพราะพ่อเลี้ยงก็ตายไปแล้ว ไม่มีคนคอยคุม(ถึงแม้จะคุมได้นิดเดียวก็เถอะ)
จัดว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่จิตมากค่ะ แต่น่าแปลกที่ทำให้เราหัวเราะกับความคิดของน้องกานต์ได้ :laugh:
ถ้ามีโอกาสเปิดกระทู้แนะนำนิยายในเว็บอื่น เราขออนุญาตินำนิยายเรื่องนี้ไปพูดถึงนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
:hao5: :pig4:
-
ขบขันยันบทส่งท้าย..
-
เพิ่งกล้าเข้ามาอ่านตอนจบ
เฮ้ออออ สุดท้ายน้องก็อยู่คนเดียว
จะอยู่ได้อย่างไงนะ ตลกแท้ :sad4:
-
โอยยย ดาร์กมากค่ะ ขอชมคนแต่งเลยค่ะ คุณเก่งมาก หายากมากนะ นิยายที่ดำเนินเรื่องแบบนี้ มุกจิกกัดเสียดสีนี่ใช่เลย ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
เสียใจอ่ะ เราชอบพ่อเลี้ยงนะ (หรือว่าเราจิตวะ) :katai1:
-
แล้วน้องจะอยู่ยังไง.... :hao5:
-
ตลก...ร้าย :a5:
-
พึ่งมาอ่านค่ะ แต่บอกเลยสมชื่อเรื่อง ตลกค่ะ ขำค่ะ ฮาค่ะ คนแต่งเก่งค่ะ บูชา :call:
-
อยากบอกว่า เราเคยอ่านนิยายหลายเรื่อง ที่พระเอกจิตๆ ชอบใช้กำลัง กักขังนายเอก และบลาๆ เท่าที่พระเอกเลวๆ คนนึงจะทำได้ แต่เราไม่เคยรู้สึกว่าอ่านแล้ว หน่วงใจ เท่านี้มาก่อนเลย คงเป็นเพราะ ปกติแนวพระเอกจิตๆ ทำไม่ดีกับนายเอก ถึงนายเอกจะเจ็บปวด แต่สุดท้ายก็ยังมีความสุขกับพระเอกในหลายๆ ครั้ง ทำให้อ่านแล้วไม่รู้สึกหน่วงมากนัก แต่สำหรับเรื่องนี้ อ่านแล้วปวดใจมาก เพราะตลอดทั้งเรื่อง กานต์มีความทุกข์ตลอดเวลา หรือเป็นส่วนใหญ่ เศร้า ปวดหัว หรือจิตตก จนเราหน่วง แล้วปวดใจไปด้วย จนถึงบทสุดท้าย ก็ยังหน่วง เหมือนเรื่องนี้เป็นอีกด้านของความรักที่พระเอกจิต และนายเอกไม่มีความสุข ถึงแม้พ่อเลี้ยงจะพยายามทำให้กานต์มีความสุขหลายครั้ง แต่ดูๆ ไปแล้วเหมือนเป็นเสี่ยเลี้ยง ซื้อของให้ พาไปกินข้าว สุขทางกาย แต่ไม่ถึงใจ สุดท้าย กานต์ก็ยังไม่มีความสุขสักที
ที่เวิ้นไว้ยาวนี่ ไม่ใช่อะไร ขอตอนหลังบทสุดท้ายด้วยค่าาา อยากเห็นกานต์มีความสุข
ในตอนก่อนสุดท้าย รู้สึกสัมผัสได้เล็กๆ ถึงความสุขของกานต์....
"สุดท้ายผมจึงได้รู้
ว่าเป็นอิสระแล้ว"
:hao5: :hao5: :hao5:
-
มันคืออะไรอ่านแล้วจม ลงในความมืดของหลุมดำที่อยู่ในโซนที่ดาร์กที่สุดให้ตายนี้มันอะไร กันนี้ยอมรับว่าเป็นนิยายที่แอ็บเซิด มาก ดังคอนเท็มที่ดาร์กมากๆ อ่านแล้วเหอะ แต่ได้อรรรถไปอีกแบบ ต้องขอไปอ่านนิยายจบแฮปปี้ น่ารักสดใส เพื่อครายความดาร์กสักหน่อย
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ชอบโทนของเรื่องมาก หม่นๆ อึนๆ แล้วก็ค่อนข้างโอเคกับตอนจบนะ
หวังแค่ซักวันจะมีวันที่น้องกานต์มีความสุขนะคะ (ภาคสองๆ)
-
จบแล้ว พึ่งมาอ่านตอนจบ :pig4:
-
โอเคค่ะ จบแบบไม่ต่างจากที่คิดไว้เลย ขำขันมากค่ะ นั่งหัวเราะรัวๆ
อ่านแล้วไม่ร้องไห้ค่ะ ไม่ได้เศร้าเลยซักนิด แต่หน่วงมาก แบบโอ้โห
โลกมันบิดเบี้ยวมากในมุมมองของกานต์ แต่ก็ยินดีด้วยที่เป็นอิสระซักที
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ ♥
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้เลย
ขำขันจริงๆ ขำทั้งน้ำตาตกใน
มันตราตรึงมากค่ะ รับรู้ถึงสเน่ห์ของตัวละคร รับรู้ได้เลยว่าพ่อเลี้ยงรักและหลงกานต์เข้ามาก ๆ
เพิ่งเคยอ่านการบรรยายจากคนที่ไม่ได้มีใจให้เลยจริง ๆซักนิดก็เรื่องนี้
มันดูสมเหตุสมผลดี แล้วทางรอดเดียวก็ดูสมเหตุสมผลมาก
โฮ้ย แต่ละฉากสะบัดจากหัวไม่หลุดค่ะะ
:sad2:
_____
อ่านรอบที่สองแล้วเพิ่งเห็นบทส่งท้าย
บทส่งท้ายนี่คือเป็นกานต์ที่ถูกรถชนแล้วเสียงเรียกแห้งๆจากพ่อเลี้ยงนี่จริงๆพ่อเลี้ยงไม่ได้ถูกชนใช่มั้ยคะ
แต่เพราะทำอะไรไม่ถูกอาการเลยเป็นเช่นนั้นเหรอ สับสนน
ส่วนเสียชีวิตหนึ่งสาหัสหนึ่ง จนมาถึง "ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งได้มีการถอดเครื่องช่วยหายใจจาก'คนไข้หญิง'คนหนึ่ง"
นี่คือเป็นคนขับใช่มั้ยคะ แล้วญาติเพียงคนเดียวก็คือญาติฝั่งคนขับใช่มั้ย
เพราะเท่าที่จำได้ผู้แต่งบอกพ่อเลี้ยงก็ไม่มีใครแล้ว มีเพียงแค่กานต์ และกานต์เองดูจะไม่เหลือใครแล้วเพราะเขาไม่นับญาติ
สรุปตอนจบ
กานต์รอด แล้วพ่อเลี้ยงก็ยังไม่รู้ หรือรู้แล้วสุดท้ายกานต์ก็ยังคงอยู่กับพ่อเลี้ยงต่อไป
หรือยังไง ฮื้อออออ สับสนขั้นสุดไปเลยค่ะ
:katai1: :katai1:
-
ถ้าจะมองโลกได้ลบขนาดนี้ ถ้ารอดมาก็กลั้นใจตายห่าไปเถอะกานต์ อย่ามามีชีวิตอยู่ให้เพื่อบั่นทอนชีวิตของตัวเองอีกเลย
:katai5: :katai5: :katai5:
-
หลงเข้ามาอ่านเพราะคิดว่านิยายตลก ที่ไหนได้... :ruready
-
:katai1: จะพูดว่าไงดีนะ คือมันจมมากเลยค่ะ มันเบลอๆ หน่วงๆ งงๆ อึนๆ
แต่เราก็รู้สึกว่าเราก็ดีใจกับกานต์นะที่น้องได้ปลดปล่อยน่ะ
ไม่ได้รู้สึกชอบตัวพ่อเลี้ยงเลยสักตอน เพราะถึงยังไงมันก็ไม่ควรทำแบบนี้กับใครก็แล้วแต่มันไม่ควร
เราว่ากานต์ไม่ใช่เด็กที่จะใช้ชีวิตไปในทางที่ไม่ดี
เพียงแต่ตอนนั้นน้องเหมือนไร้ที่พึ่ง เหมือนทุกอย่างมันถูกบีบ
เราว่าหลังจากนี้กานต์น่าจะใช้ชีวิต ที่เป็นคนจริงๆ
ฮือออ :sad4:
-
นี่อ่านอะไรวะเนี่ย อ่านจบด้วยนะ
ตลกอะ ตลกสุดๆ หยุดหัวเราะไม่ได้เลย
ชีวิตกานต์แม่งตลกไปละ เห้อ
-
อ่านจนจบรวดเดียวสุดยอดด สุดยอดไปอีก!!!! ชีวิตกานต์นี่มันตลกจริงๆนั่นแหละ อยากจะขำให้ลั่นโลกกกก :serius2: แต่เอาความจริงนะส่วนตัวคิดว่าพ่อเลี้ยงน่ะรักกานต์มาก แต่ผิดวิธี จะว่าเพราะจิตกันทั้งคู่ก็ว่าได้ แต่ชีวิตการนี่ตลกสุดๆจริงแหละ ขนาดตอนสุดท้ายจะเป็นอิสระแล้ว...ยังกลับมาสู่โลกความจริงอีกจนได้ น่าขำสิ้นดี :z6:
ปล.เป็นนิยายที่กระชากตับไตไส้พุงมากเลย ไม่รุ้ทำไมถึงชอบ แต่เรื่องดีมากเลยสะเทือนอารมณ์สุดติ่ง o13 o13
-
้ขำท้องเกร็งเลยคับ
-
เป็นนิยายตลกมากกกก โอ้ย ตลกอะไรอย่างงี้! :z6: ชอบมากๆเลยค่า
-
ตลกกว่านี้ไม่มีอีกแล้วค่ะ!!!
-
ตลกไปกับชีวิตของกานต์ … เฮอะ ๆ ๆ :sad4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วตับทำงานแทบพัง
พ่อเลี้ยงตายสินะ...เดา
ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ
-
เราอ่านเรื่องนี้ แล้วเรารู้ตัวว่ายิ้มทั้งเรื่องจริงๆ แต่แฟนบอกว่าทำหน้าเหมือนโรคจิต :katai1: คุณแต่งเรื่องนี้เหมือนถ่ายถอดของมุมบางคนที่อาจจะมีเรื่องราวแบบนี้จริงๆ ก็ได้ ชีวิตไม่หมือนนิยาย ที่จะจบสวยงาม
-
ตลกจนหัวเราะ ไม่ออก :z3:
-
กลับมาอ่านอีกรอบแล้วนะหนูน้อย
-
แฮปปี้เอนด์ดิ้งสุดๆ o13 :hao5: o13
-
หัวเราะร่าน้ำตาเล็ด หึหึหึ :z3:
-
ตลกมากจริงๆ :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
55555555555555555555555555
ตลกขบขันจริงๆด้วย ฮาจนน้ำตาเล็ดเลยเเม่ม ฮือ
จริงๆก็พอเดาได้ตั้งเเต่อ่านตอนเเรกๆเเล้วเเหละว่าไม่จบดีเเน่
เเต่ก็อ่านจนจบ โอ้ย ถ้าเล่าในมุมมองของพ่อเลี้ยงคงกลายเป็นนิยายดราม่าหนักๆ?
-
ตลกขำขันอัลไรรรรร
อยากอ่านpartของพระเอกจีๆว่าคิดำรอยู่
จะจบแบบนี้จีๆหรอ :katai1:
-
เข้ามาอ่านแบบงงๆ และก็อ่านจบไปแบบงงๆ :ruready
-
อึนนนนน อึนไปหมดดดดด สงสารน้องกานต์ แต่ก็อยากให้น้องตายนะ จะได้เป็นอิสระสักที :o12:
-
ขอแปะไว้ก่อน ยังไม่กล้า ฮืออออ ขอโทษค้าบบบบบบ :katai1:
-
สะท้อนสังคมและเรื่องเด็กถูกข่มขืนได้ดี ข่มขืนก็คือข่มขืน ในความเป็นจริงคงไม่มีใครรู้สึกดี และนี่คือผัวแม่ด้วย แต่แปลกใจทำไมหลายคนเห็นเป็นเรื่องฟิน ทั้งโดนทำร้ายร่างกายขนาดนั้น คือมันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ มีเหรอบอกว่ารักแต่ทุบตี มันตลก ที่ตลกที่สุดในเรื่องนี้คือการที่บางคนยอมรับเรื่องเด็กโดนทำร้ายร่างกายได้นี่แหละ
-
กานต์เป็นเด็กประสาท ถ้าไปหาหมอพบจิตแพทย์เพื่อที่จะได้ให้เขารักษาแต่เนิ่นๆคงไม่ประสาทหนักขนาดนี้ ไปรักษาบ้างนะลูกเอ้ย เพื่อตัวหนูเองลูก :try2:
-
จำได้ว่าเคยอ่านค้างไว้ตรงก่อนที่พ่อเลี้ยงจะเริ่มล่วงละเมิดน้องกานต์
ตลกมากจริงๆ นะ เสียดสีสังคมหลายอย่าง และช่างประชดประชันสุดๆ
อ่านแล้วต้องระวังทุกบรรทัด
ไม่คิดว่าสุดท้ายจะจบแบบนี้แฮะ กำลังคิดว่าการที่น้องกานต์ยังมีชีวิตอยู่จะเป็นเรื่องที่ดีหรือเปล่า
-
แง๊.... โดนหลอกเข้ามาอ่าน ด้วยคำว่าเป็นนิยายตลก ทำไม่มันตลกแบบเน๊!!! ฮืออออออออ อึดอัด อ่านรวดเดียวจบ แอบอ่านในที่ทำงานอีก ฮือออออออออออออ :mew6:
-
น้องรู้สึกตะเตือนไต โอยยยย :z6:
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องมีการวงเล็บว่าเป็นนิยายตลกขบขัน ซึ่งค่อนค้างจะคอนทราสกับชื่อเรื่องอยู่พอควร
เลยลองมาอ่านๆดู อ่านผ่านไปสามตอนอิชั้นแบบ :a5: :a5:
...ตลก ...ตลกจริงๆด้วย ตลกได้ร้ายกาจมาก ชอบการบรรยายแบบเสียดสีทุกอย่าง อ่านแล้วรู้สึกสงสารกานต์จับใจ งือ :hao5:
เป็นนิยายอีกแนวที่โดยส่วนตัวไม่ค่อยได้พบเจอเท่าไหร่ แต่ชอบมากค่ะ เรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านนะคะ :pig4:
Love
Another Night
:L2: :pig4: :L1: :3123: :กอด1:
-
ในช่วงสายวันหนึ่ง ผู้เห็นเหตุการณ์รายงานว่ามีการทะเลาะวิวาทและได้วิ่งตัดหน้ารถ
ส่งผลให้รถยนต์ที่วิ่งอยู่.....(หมายถึงรถใคร-รถพ่อเลี้ยง กับอีกคัน ไหม????) ......ไม่สามารถหยุดได้ทันจึงเกิดอุบัติเหตุ
เสียชีวิตหนึ่ง....(พ่อเลี้ยง รึเปล่า???) ..... สาหัสหนึ่ง (รถอีกคันเหรอ????)
สัปดาห์ต่อมา
ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งได้มีการถอดเครื่องช่วยหายใจจากคนไข้หญิงคนหนึ่ง (รถอีกคัน???)
ซึ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายเดือนก่อน
โดยมีญาติเพียงคนเดียวเป็นผู้เซ็นยินยอม
อุบัติเหตุในสายวันนั้น
มีรายงานว่าเด็กผู้ชาย
ยังหายใจอยู่ (ทำไมกานต์ไม่สาหัส หรือไม่ถูกชน เพราะคนสาหัสเป็นผญ)
หรือที่จริงแล้ว กานต์ไม่ถูกชน คนที่เรียกกานต์เสียงแหบคือพ่อเลี้ยง ส่วนรถคันที่ถูกตัดหน้าเสียชีวิต1บาดเจ็บ1
จบแบบไม่จบน่อ :hao6:
-
พ่อกับแม่นายเอกประสบอุบัติเหตุทางรถ ตัวพ่อนั้นตาย ส่วนตัวแม่นั้นพระเอกได้บอกนายเอกว่า เดียวหายก็ได้เจอ. ฉะนั้นตอนจบ พระเอกตายเพราะช่วยนายเอก ส่วนนายเอกเข้าโรงพยาบาลอาการสาหัส. ญาติคนเดียวของผู้หญิงที่กล่าวไว้คือนายเอก สรุป.พ่อตายก่อน พระเอกตายต่อ แม่นอนโคม้าอยู่ เหลือรอดแต่นายเอก ...พระเอกรักนายเอกจากใจจริง แต่นายเอกนั้นเป็นโรคทางจิตชนิดนึง. แม่ไม่ได้ขายลูกหรอก แต่รักทั้งคู่มากต่างหาก. มากจนยอมให้ทั้งคู่ สาเหตุที่ดูออกเพราะตอนจบอีกนั้นหละ. อ่านเเล้วไม่ได้รู้สึกหดหู่หรือเศร้า หรือคิดว่าขบขัน. แต่ิอารมณ์เฉยๆ แต่อดใจไม่เม้นไม่ได้ เพราะเข้าใจปมหลายอย่างนะ คุณเขียนได้ดี
-
โอเคกับตอนจบค่ะ แค่รู้ว่าน้องเป็นอิสระคือพอใจ หนักหน่วงมากๆ :ling3:
-
ตลกขบขันจริงๆ ด้วยค่ะ อ่านไปหัวเราะเหอะๆๆ ทั้งเรื่อง
แต่อย่างน้อย ตอนนี้น้องก็เป็นอิสระจริงๆ แล้วสินะคะ
-
คคหส่วนตัวของเรานะ เราคิดว่าพ่อเลี้ยงรักกานต์นะ แต่การแสดงออกของเขามันไม่เหมือนคนอื่น แปลกกว่าคนปกติทั่วไป (เอ่อเราไม่ได้ว่าพ่อเลี้ยงนะ) รักมันคงเริ่มมาจากความหลงใหล ความถูกใจ ต่อมาก็มาหึงหวง จนกลายเป็นรัก รักมากจนความรักของตัวเองไปทำร้ายเขา ซึ่งมันร้ายแรงมากสำหรับกานต์
-
ตอนแรกอ่านจบยังงงอยู่ แต่พอเลื่อนมาเจอบทส่งท้าย เอ๊ะ..เราเข้าใจถูกมั๊ย..
___ บทส่งท้าย (ขออณุญาติคนเขียนนะคะ เอามาเพื่อแสดงคคหเฉยๆ)
ในช่วงสายวันหนึ่ง ผู้เห็นเหตุการณ์รายงานว่ามีการทะเลาะวิวาทและได้วิ่งตัดหน้ารถ-
/*(กานต์วิ่งตัดหน้ารถ)
ส่งผลให้รถยนต์ที่วิ่งอยู่ไม่สามารถหยุดได้ทันจึงเกิดอุบัติเหตุ
เสียชีวิตหนึ่ง สาหัสหนึ่ง--
/**(กานต์วิ่งตัดหน้ารถซึ่งรถคันดังกล่าวกำลังวิ่งอยู่บนถนน อาจจะด้วยความเร็วของรถจึงหยุดรถไว้ไม่ทัน ทำให้เกิดอุบัติเหตุ รถชน (เสียชีวิตหนึ่ง-คนขับรถ สาหัสหนึ่ง-กานต์?)
สัปดาห์ต่อมา
ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งได้มีการถอดเครื่องช่วยหายใจจากคนไข้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายเดือนก่อน
โดยมีญาติเพียงคนเดียวเป็นผู้เซ็นยินยอม---
/***(แล้วพอสัปดาห์ต่อมา ได้ถอดเครื่องช่วยหายใจให้กับคนไข้คนหนึ่ง คือแม่ของกานต์ (คนไข้เป็นผู้หญิง) ซึ่งหลายเดือนก่อนมีอุบัติเหตุรถชนเกิดขึ้น ก่อนที่พ่อเลี้ยงกับกานต์จะเกิดทะเลาะวิวาทกัน ก็น่าจะแป็นแม่ของกานต์ มีญาติเพียงคนเดียวเซ็นยินยอม (พ่อเลี้ยง ? ชั่ยมั่ยชั่ย)
อุบัติเหตุในสายวันนั้น
มีรายงานว่าเด็กผู้ชาย
ยังหายใจอยู่----
/****(กานต์รอด?) เพราะเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์
จากที่เราอ่านแล้วนั่งคิดตามไปด้วยนะ
ปล.เราอยากให้มีภาค2 เป็นพาร์ทของพ่อเลี้ยงจัง อยากรู้ความคิดของพ่อเลี้ยง มันจะช่วยให้เราเข้าใจกะบปริศนานี้มากขึ้นแน่ๆ
-
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงเนื้อหาในตอนปัจจุบัน อารมณ์เวลาไล่อ่านทีล่ะประโยค ทีล่ะบรรทัด มันมีความรู้สึกว่าเรากำลังดูตัวหนังสือที่เขียนด้วยชอล์คบนกระดานดำ แล้วพร้อมๆกันนั้นก็มีคนเอาปลายเล็บของตัวเองทั้งขูดทั้งลากไปๆมาๆบนกระดานดำแผ่นนั้นด้วย ทีนี้มันจะมีเสียงจี๊ดๆขึ้นสมองแถมยังมาวิ๊งค์ๆสร้างอาการขนลุกอยู่แถวๆกกหู เอ่อะ เราก็ไม่รู้จะนิยามมันว่าอะไร แต่เรารู้สึกอย่างนี้จริงๆนะ =_=
โหห คุณอธิบายโคตรดีเลยอะ สนใจแต่งนิยายหรือแชร์ลิงก์ให้หน่อยได้มั้ย5555555555555555555555
-
สนุกมากเลยค่ะ
-
กลับมาอ่านรอบที่2 แต่พึ่งจะมาเม้น กานต์เป็นโรคซึมเศร้าสาเหตุก็ชัดเจนดี แต่พ่อเลี้ยงนี่เราไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงมีลักษณะนิสัยแบบนั้น คน2บุคลิคและยึดติดกับกานต์มากๆ อาจจะเกิดจากเศษตะกอนของอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตที่มันค่อยๆสะสมและพอกพูน
-
เป็นนิยายที่ตลกขบขันจริงๆ เราหัวเราะตามกานต์ทุกตอนเลยแต่น้ำตาก็คลอไปด้วยเหมือนกัน ชอบการเล่าเรื่อง บรรยายแบบนี้จัง ดึงเราเข้าไปอยู่ด้วย เหมือนไปนั่งดูสองคนพ่อลูกแทงกัน ไปนั่งอยู่ในงานศพพ่อกานต์ เราว่าพ่อเลี้ยงก็รักกานต์แหละ แต่อาจจะอยู่ในจุดที่มีความหลง ความหวงเข้ามาเกี่ยวเยอะถึงคลั่งบ่อยๆ ข่มขื่นกานต์ ตบกานต์ แต่เขาก็รักกานต์มากเลยดูได้จากการกระทำหลายๆอย่าง เขาเป็นคนเดียวที่อยู่กับกานต์ในวันที่ไม่เหลือใคร ยอมตายแทนกานต์ ร้องไห้หนักๆเลยกับตอนจบ ผู้หญิงคนนั้นที่ว่าคือแม่ของกานต์ใช่มั้ย เพราะไม่ได้เล่าถึงงานศพแม่กานต์เลย แต่พอกานต์ออกจากโรงพยาบาลจะเป็นยังไง จะไปอยู่กับใคร อยู่กับแม่เหรอ แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนปิดประตูห้องนอนกานต์วันนั้นเลยนะ อยากได้ตอนพิเศษหลังจากกานต์ออกจากโรงพยาบาลหรือให้พ่อเลี้ยงเล่าบ้างจังเลยค่ะ เป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดมาด พะอืดพะอมอยู่ตลอดเวลา ปวดหัวมาก แต่ก็ดีแล้วที่จบแบบนี้ แต่ชีวิตกานต์หลังจากนี้จะเป็นยังไง จะเป็นปกติมั้ย หรือจะเป็นผู้ป่วยจิตเวชไปเลย :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว ปวดมวนท้องไปหมด มันหน่วงใจมากๆๆๆ ฮืออออ :hao5:
-
:o12: ตับพังแล้วค่ะ ฮืออ