กานต์ยอมรับเเล้วว่ายังมี "ความกลัว" อยู่ เหมือนมันเคยถูกลืม แต่จริงๆ มันยังอยู่
พ่อเลี้ยงไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรเลยตบเอาตบเอา... ถึงจะดูสงบแต่ภายในมันกรุ่นเหมือนจะระเบิดเลยสิ
จะเรียกว่าคราวซวยของกานต์ก็ว่าได้ จะโทษใครอื่นมันก็นะ คราวนี้กานต์ซวยจริงๆ ที่เพื่อนเกิดริษยาอยาก
กลั่นแกล้ง ซวยที่พ่อเลี้ยงได้เจอกับพีในตอนที่กำลังกรุ่นโกรธและกังวล ซวยที่ปากกานต์ไม่ทำหน้าที่ได้ดี
เหมือนเวลาคิดในใจ...และซวยที่พ่อเลี้ยงมีหูไว้ฟังเรื่องที่ตัวเองต้องการฟังเท่านั้น (ห้ามเอ่ยปฏิเสธในคำถาม
ที่ถามว่าใช่หรือไม่... เอาแต่ใจซะไม่มี)
สงสารกานต์จริงๆ ความกลัว ความเจ็บ มันคงตีกันจนไม่รู้จะทำยังไง แถมอุปกรณ์เสริมพ่อเลี้ยงก็พกมันมา
อีกแล้ว บ่วงนาคบาศจริงๆ ใช่มั้ยนั่น
ปล. นั่นสิกานต์ แม่หายไปไหน หายไปไร้ร่องรอยมากๆ