หัวข้อ: กรงรัก...พันธนาการใจ(ฉบับรีเมก) : ตอนพิเศษ:(เพิ่มเติม)17/10/57- (นิยายจบแล้วค่ะ)

[Xenon]

บทที่ 25

    เซอิจิกลับมาที่ห้องพักของตนเพียงลำพัง โดยสั่งให้ลูกน้องคนสนิทคอยเฝ้าดูแลที่บริเวณห้องของยูคิแทน

   "...เลือกระหว่างเส้นทางที่ฉันต้องการให้ริวยะเป็น หรือเลือกความสุขของริวยะอย่างนั้นหรือ...เจ้าหนูนั่น มันทำให้ฉันคิดถึงนายขึ้นมาจริง ๆ เลยนะ เรียว"

   ชายชราหวนคิดถึงเรื่องราวระหว่างเขาและอดีตเพื่อนรัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

   "เฮ้อ... ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่ คงจะได้หัวเราะแล้วสมน้ำหน้าฉัน ที่ต้องถูกเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนไหนไม่รู้ มาพูดจาสั่งสอนต่อหน้า เหมือนตอนที่นายเคยพูดกับเขามาก่อน...เรียว...ทำไมเด็กคนนั้นถึงทำให้ฉันนึกถึงภาพของนายซ้อนทับขึ้นมาได้ก็ไม่รู้สินะ ... ทั้ง ๆ ที่นายกับเด็กนั่นดูแตกต่างกันลิบลับแท้ ๆ"

   เซอิจิพึมพำถึงเพื่อนสนิทของเขา อีกฝ่ายนั้นเป็นเด็กหนุ่มผู้สดใสร่าเริง ไม่เคยย่อท้อต่อโชคชะตา ขยันขันแข็ง เป็นมิตรและจริงใจกับทุกคนโดยไม่เคยคิดแบ่งแยกฐานะ และมีส่วนช่วยให้คนซึ่งเคยสับสนในชีวิตอย่างเขา กลับมาเชื่อมั่นและก้าวเดินไปข้างหน้าได้อีกครั้งหนึ่ง

    "...ทางที่ตัวเองวางให้ กับ ความสุขของลูกน่ะหรือ...ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะให้มันร่วมเป็นทางเดียวกันไปแท้ ๆ ...แต่แกคงไม่คิดเหมือนฉันสินะ ริวยะ"

   ชายชราเปรยแผ่วเบากับตนเอง เขาถอนหายใจอีกครั้ง หลับตาลงช้า ๆ หวนคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาในอดีต ก่อนจะลืมตาขึ้นเผยให้เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวจริงจังกว่าครั้งใด

   "ฉันจะลองให้โอกาสแกดูสักครั้ง ริวยะ... ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า แกจะรักเด็กนั่นมากพอ จนสามารถทำให้พ่อคนนี้เปลี่ยนใจได้ไหม ...และถ้าแกทำได้... ฉันก็จะขอเลือกหนทางที่มันยุติธรรมสำหรับแกเอง!"



   ทางด้านริวยะและอากิระ หลังจากมาถึงเมืองหลวงเก่าเกียวโต พวกเขาก็ให้ลูกน้องแยกย้ายกันไปสืบหาตามจุดของบ้านพักตากอากาศที่เซอิจิและญาติพี่น้องของเขาน่าจะมีอยู่ในจังหวัดนี้ จนสุดท้ายก็มาเจอสัญญาณจากตำบลหนึ่งในเขตชนบทของเกียวโต ซึ่งริวยะจำได้ว่าเคยมีบ้านพักตากอากาศหลังเล็ก ๆ ของบิดาอยู่ในเขตตำบลนี้ด้วย

   "...ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่ายังมีสถานที่แบบชนบทอยู่ใกล้เมืองหลวงเก่าแบบนี้"

   อากิระมองธรรมชาติซึ่งเป็นภูเขาและไร่นารอบ ๆ อย่างนึกทึ่ง ไม่มีตึกสูงระฟ้าที่คุ้นตาให้ได้เห็น มีเพียงบ้านเรือนหลังคาแฝกแบบโบราณปลูกสร้างให้เห็นห่างลิบ ๆ ออกไป

   "นี่ถ้าพวกเราตามไม่เจอ ยูคิคงถูกพามากักขังยังที่ห่างไกลความเจริญนี่แน่"

   ริวยะพึมพำอย่างไม่พอใจนัก เมื่อหวนคิดว่าคนที่ตนรักอาจจะต้องลำบากเพราะเขาเช่นนี้

   "แล้วท่านจะทำอย่างไรต่อไปครับ"

   อากิระถามผู้เป็นนายหลังจากที่ได้รู้เป้าหมายแน่ชัดเรียบร้อย

   "ก็ไม่ต้องทำอะไรมากมาย..."

   ริวยะเปรยขึ้นช้า ๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ชายหนุ่มมองไปยังเส้นทางเบื้องหน้าแล้วจึงเอ่ยต่อเสียงเข้ม

   "บุกไปหาซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้นี่ล่ะ ดูสิว่าจะมีใครกล้าขวางพวกเราไหม!"

   อากิระโค้งรับคำสั่ง แล้วจึงบอกให้ลูกน้องอีกสี่คนตามพวกตนไปยังบ้านพักตากอากาศของเซอิจิด้วยกันทันที



    อีกด้านหนึ่งยูคิซึ่งกำลังนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในห้องเดิม ก็ต้องขมวดคิ้วนิด ๆ เมื่อได้ยินเสียงคุยจากหน้าห้องแว่วเข้ามา

   "ลูกพี่อาราตะ! แย่แล้วล่ะ ทำไงกันดีเนี่ย!"

   "เกิดอะไรขึ้น โวยวายทำไม พูดช้า ๆ ก็ได้"

   "ก็...แม่ครัวที่อยู่ที่นี่น่ะสิ... จู่ ๆ ก็ปวดท้องขึ้นมาเสียงั้น ตอนนี้ให้หามไปส่งโรงพยาบาลในเมืองแล้ว เห็นว่าอาจจะเป็นไส้ติ่งอักเสบน่ะพี่"

   "หา! แล้วคนอื่นที่พอจะทำอาหารเป็นล่ะ ยังเหลือไหม!"   

   "ก็มีลูกสาวป้าแม่ครัวเขานั่นล่ะ"

   "เฮ้อ! งั้นก็ยังดี"

   "แต่ตัวลูกสาวเขาไปพร้อมกับแม่เขาน่ะนะ เห็นว่าจะตามไปดูแลแล้วก็จัดการเรื่องค่ารักษา เพราะไม่มีญาติที่ไหนเหลือแล้วน่ะ"

   "งั้นก็ไม่มีใครทำอาหารได้อีกแล้วล่ะสิ!"

   "ก็งั้นล่ะลูกพี่....ทำไงดีล่ะเนี่ย นี่ก็ใกล้มื้อกลางวันแล้วด้วย"

   "เวรล่ะ...สงสัยต้องไปขอให้ชาวบ้านแถวนี้ช่วยทำให้แล้ว ...แต่จะถูกปากนายท่านหรือเปล่าก็ไม่รู้  คนแถวนี้ก็กินง่าย ๆ ไม่ใส่ใจรสชาติกันเสียด้วยสิ!"

   ยูคินิ่งรับฟังคนข้างนอกสนทนาอยู่สักพัก แล้วจึงตัดสินใจเปิดประตูเลื่อนออกมา แล้วเสนอความเห็นของตนบ้าง

   "ถ้าอย่างนั้นให้ผมช่วยทำให้ไหมล่ะครับ"

   อาราตะกับลูกน้องของเจ้าตัวหันขวับกลับมามอง แล้วมีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะย้อนถามกลับไป

   "คุณหนูทำอาหารเป็นด้วยงั้นรึ"

   "ก็พอทำได้น่ะครับ เพราะก่อนหน้านั้นอยู่กับพ่อสองคนก็รับผิดชอบเรื่องอาหารการกินอยู่ประจำ"

   ยูคิตอบไปตามตรง ซึ่งอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วยุ่งแล้วหันไปสบตากับลูกน้องของตน ก่อนจะหันมาทางเด็กหนุ่มอีกครั้ง

   "ก็ได้...ไปลองทำดูกันก่อน ถ้าโอเคจะได้ฝากมื้อกลางวันของท่านเซอิจิกับคุณหนูด้วย เพราะทางผมกับลูกน้องก็คงไม่มีปัญญาทำเรื่องพวกนี้ อย่างดีก็แค่ปิ้ง ๆ ย่าง ๆ อาหารแกล้มเหล้าได้เท่านั้นเองนั่นล่ะ"

   ยูคิพยักหน้าตอบรับ เพราะจะให้เขาอยู่เฉย ๆ ก็รู้สึกเบื่อ ถ้ามีอะไรให้ทำระหว่างนี้บ้างก็จัดได้ว่าช่วยให้แก้เบื่อไปได้มากทีเดียว

   

   สภาพในครัวที่จัดวางเป็นสัดส่วน พร้อมวัตถุดิบอุปกรณ์ที่มีเตรียมไว้บ้างแล้ว ทำให้ยูคิถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก เพราะคิดว่าถ้าไม่มีอะไรเตรียมไว้เลย ต่อให้เขาทำอาหารเป็นก็คงลำบากอยู่ดี

   "ปกติคุณเซอิจิชอบทานอะไรเป็นพิเศษไหมล่ะครับ"

   ยูคิหันไปถามอาราตะที่มายืนคุมอยู่ด้วย เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายอาจจะคิดไม่ซื่อกับอาหารกลางวันมื้อนี้  แต่ท่าทางและคำถามและแววตาบริสุทธิ์ไร้เล่ห์เหลี่ยมของเด็กหนุ่มก็ทำเอาอาราตะชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตอบไปตามตรง

   "ก็ปกติของคนอายุมากทั่วไปนั่นล่ะ ท่านชอบอาหารย่อยง่าย ๆ ไม่มันมาก แต่รสชาติก็ต้องกลมกล่อมถูกลิ้นด้วยล่ะนะ"

   ยูคิรับฟังแล้วพยักหน้าหงึกหงักตามมา แล้วเปรยบอก

   "ก็ดูกินเหมือนคนปกติทั่วไปล่ะนะครับ ก็คงไม่มีปัญหานักหรอก"

   อาราตะยิ้มเจื่อน ๆ เพราะรสกลมกล่อมที่เขาว่า มันต้องกลมกล่อมจริง ๆ ชนิดที่ว่าถ้าจืดไป หวานไป เค็มไป เซอิจิก็พร้อมจะเลิกกินได้ในทันทีเลยทีเดียว  จะว่าไป แม่บ้านแต่ละคนที่จ้างมาประจำบ้านพักตากอากาศหลายแห่งทั่วประเทศ ก็ล้วนแต่ได้รับการสั่งสอนให้ปรุงรสชาติอาหารที่เซอิจิชอบ จากแม่บ้านใหญ่ที่โตเกียวก่อนจะรับเข้าทำงานด้วยซ้ำ พอมาเจอแม่บ้านจำเป็นอย่างเด็กหนุ่มเช่นนี้ ก็ทำให้เขาไม่ค่อยมั่นใจนักว่าอาหารมื้อนี้จะไปรอดหรือไม่



   อีกด้านหนึ่งเซอิจิที่ออกมาเดินสูดอากาศบริสุทธิ์นอกห้องเพื่อรอเวลาอาหารกลางวัน เขาก็ต้องแปลกใจที่ไม่เห็นอาราตะเฝ้าอยู่หน้าห้องของเด็กหนุ่ม มีแต่เพียงลูกน้องอีกคนที่ยืนอยู่แทนเท่านั้น

   "แล้วอาราตะไปไหนล่ะ"

   น้ำเสียงทุ้มขรึมวางอำนาจที่ดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังยืนเฝ้าเหม่อ ๆ สะดุ้งโหยง และเมื่อหันมาเห็นว่าใครมา เจ้าตัวก็รีบโค้งทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างตกใจทันที

   "ฉันถามว่าอาราตะไปไหน ทำไมถึงไม่อยู่เฝ้าที่นี่ตามคำสั่ง ไม่ได้ยินหรือไง"

   เซอิจิย้ำถามเสียงขรึม เพราะอีกฝ่ายมัวแต่เหม่อจนไม่ได้ยินคำถามของตนก่อนหน้านั้น

   "เอ่อ...คุณอาราตะ...พาคุณหนูในห้อง ไป...เอ่อ...ไปทำอาหารกลางวันให้ท่านน่ะครับ...คือแม่บ้านที่นี่ป่วยกะทันหัน เพิ่งพาตัวไปส่ง รพ.ก่อนหน้านั้นได้ไม่นาน ...คุณหนูที่ทำอาหารเป็นก็เลยอาสาไปทำกับข้าวให้ท่านเซอิจิแทนน่ะครับ"

   ชายหนุ่มบอกออกไปด้วยน้ำเสียงติดขัดเพราะเกรงว่าจะถูกอีกฝ่ายตำหนิ ส่วนทางด้านเซอิจิ พอได้ยินดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วยุ่ง แล้วจึงเดินไปทางครัว โดยไม่พูดอะไรต่อ ทำเอาผู้เป็นลูกน้องต้องรีบเดินตามไปคุ้มครองอีกฝ่าย จนกระทั่งมาถึงห้องครัวในที่สุด



   อาราตะมองภาพสาวน้อยในชุดกิโมโนยืนปรุงอาหารอย่างนึกทึ่ง โดยที่ตัวเขาเองก็คอยเป็นลูกมือช่วยจับส่งอุปกรณ์และวัตถุดิบให้เป็นระยะ

   "หน้าตาก็น่ารัก แถมยังเป็นแม่บ้านแม่เรือนอีก แบบนี้ท่านริวยะคงหลงแย่เลยสินะคุณหนู"

   อาราตะเอ่ยแซว ทว่ากลับทำให้คนฟังหันมามองด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าใดนัก แต่ก็ยังคงยอมสนทนากับอีกฝ่ายอยู่ดี

   "อยู่กับคุณริวยะผมไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ...เพราะคนที่นั่นไม่มีใครยอมให้ผมช่วยงานเลยสักคน พอจะช่วยก็อ้างว่าเป็นแขกบ้าง อ้างคุณริวยะมาขู่บ้าง...ยิ่งตอนนี้นอกจากไม่ให้ช่วยงานแล้ว ยิ่งปฏิบัติตัวอย่างสุภาพยังกับผมเป็นเจ้านายของบ้านนั้นอีกคนเสียด้วยซ้ำ เฮ้อ!"

   พอหลุดบ่นออกมาประโยคเจ้าตัวก็บ่นถึงความในใจต่อมายาวยืด จนอาราตะที่ฟังอยู่ถึงกับอึ้ง เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกลำบากใจที่ได้รับการดูแลปรนนิบัติเป็นอย่างดี ทั้งที่ถ้าเป็นคนทั่วไป ก็คงรู้สึกพึงพอใจในชีวิตแบบนี้แล้วแท้ ๆ

   "แล้วแบบนั้นมันไม่ดีหรอกหรือคุณหนู ปกติแล้วไม่ว่าใครก็ชอบความสบายกันทั้งนั้นนั่นล่ะ"

   อาราตะบอกสวนไปตามใจคิด ซึ่งก็ทำให้คนฟังถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยตอบออกไปตามตรง

   "มันก็ดีนั่นล่ะครับ แต่มันดีเกินไป ...ในฐานะผู้อยู่อาศัย ผมอยากตอบแทนอะไรหลาย ๆ อย่างคืนให้กับคุณริวยะ  อยากช่วยเหลือ อยากเป็นแขนเป็นขา เป็นสมอง แบบคุณทาคุกับคุณอากิระบ้าง ... ในฐานะคนรัก ผมก็อยากจะเป็นคนที่แบ่งเบาความทุกข์ใจให้กับคุณริวยะ และอยากยืนเคียงข้างเขาอย่างเท่าเทียม ...แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง แถมยังกลายมาเป็นฝ่ายให้คุณริวยะต้องมาคอยดูแลแทนอีก ...เฮ้อ!"

   คงเพราะเห็นว่าอาราตะนั้นรู้เรื่องของเขาดีและอยู่ฝ่ายเซอิจิซึ่งไม่ยอมรับเรื่องของตนเองกับริวยะ จึงทำให้ยูคิไม่ลำบากใจหรือเขินอายที่จะพูดความจริงของตัวเองก่อนหน้านั้นสักเท่าไร ทว่าคำพูดซื่อ ๆ จริงใจที่อีกฝ่ายเอ่ยมานั้น ทำให้คนฟังอย่างอาราตะและเซอิจิที่ยืนแอบฟังอยู่ด้านนอก ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่

   "เอาล่ะ เรียบร้อย ..."

   หลังจากย่างปลาด้วยกระทะเสร็จ ยูคิก็นำข้าวสวยที่หุงสุกแล้วคดใส่จาน บรรจงแกะเนื้อปลาย่างวางบนข้าว วางบ๊วยดอง และโรยสาหร่ายตกแต่งบนข้าวพอดูดี แล้วจึงหันไปหยิบชาสำเร็จรูปที่มีวางอยู่ในครัว ซึ่งน่าจะเป็นชาที่แม่บ้านที่นี่มีไว้ชงดื่มเอง ใส่กาแถวนั้น แล้วรินน้ำร้อนใส่ ก่อนจะนำน้ำชาที่ชงแล้วมารินใส่ในถ้วยข้าวที่เตรียมไว้ 

   ทางด้านอาราตะเงียบกริบเมื่อรู้ว่าอาหารที่ยูคิทำนั้นคืออาหารพื้นบ้านแสนจะทำง่ายอย่างโอฉะสึเกะ ซึ่งก็คือการนำข้าวสวยคดใส่ถ้วย ใส่เครื่องเคียงต่าง ๆ แล้วแต่ชอบ จากนั้นเทน้ำร้อน ๆ ลงไป ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นน้ำชา หรืออาจจะใช้เป็นน้ำซุปก็ได้   

   "เรียบร้อยแล้วครับ จะลองชิมก่อนไหม เดี๋ยวผมย่างปลาเพิ่มทำถ้วยใหม่ให้คุณเซอิจิก็ได้นะ"

   "เอ่อ...คุณหนู อย่าบอกนะว่าคิดจะให้ท่านเซอิจิกินของแบบนี้น่ะ"

   อาราตะแย้งพร้อมยิ้มเจื่อน ทว่ายูคิกลับแย้งกลับไปอย่างงุนงงแทน

   "เอ๋? แปลกตรงไหนล่ะครับ อร่อยดีออก ขนาดคุณตาของผมยังชอบกินมากเลยนะ"

   "แต่ว่า..." อาราตะเตรียมจะแย้งอย่างนึกเกรงใจ ทว่าคนที่แอบอยู่ข้างนอกก็กระแอมเบา ๆ แล้วเอ่ยขัดขึ้นพร้อมกับปรากฏตัวให้เห็นเสียก่อน

   "ไหนล่ะ...ของที่จะทำให้ฉันกินน่ะ"

   อาราตะสะดุ้งโหยง ส่วนยูคิพอเห็นว่าเซอิจิมาถึงห้องครัวเขาก็แปลกใจอยู่บ้าง แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงยิ้มน้อย ๆ แล้วบอกกับอีกฝ่าย

   "นี่ไงครับโอฉะสึเกะ ทำง่าย แล้วก็ทานง่าย ...ถ้าน้ำชากินแล้วไม่ถูกปาก จะต้มเป็นซุปแทนก็ได้นะครับ ...แต่ชายี่ห้อนี้ผมว่าก็ใช้ได้นะครับ ตอนคุณตายังมีชีวิตอยู่ ก็เห็นชอบซื้อยี่ห้อนี้ชงดื่มเองประจำ"

   ยูคิบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะนึกแปลกใจเมื่อเห็นเซอิจิชะงักไปที่ได้เห็นเมนูอาหารกลางวันสำหรับตน

   "โอฉะสึเกะอย่างนั้นหรือ...ไม่ได้กินมานานขนาดไหนแล้วนะ"   

    ชายชราพึมพำ จากนั้นเขาก็ตัดสินใจหยิบช้อนที่ยูคิจัดวางเตรียมไว้ให้ แล้วตักข้าวในนั้นขึ้นชิม ท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกแกมวิตกกังวลของอาราตะที่มองอยู่

   "อืม...รสชาติก็ยังเหมือนเมื่อในตอนนั้น ไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ ...โดยเฉพาะเจ้าชาขม ๆ เฝื่อน ๆ นี่ด้วย"

   เพราะเป็นชาถุงราคาถูก รสชาติจึงไม่กลมกล่อมมากนัก แต่สำหรับเซอิจิแล้ว มันทำให้เขาหวนนึกถึงรสชาติที่เคยได้กินกับใครอีกคนเมื่อครั้งอดีตที่ผ่านมายิ่งนัก

   "อาราตะ..."

   เซอิจิหันมาหาลูกน้องคนสนิท แล้วจ้องเขม็ง ซึ่งอาราตะก็ชะงักเพราะนึกว่าจะถูกตำหนิเรื่องอาหาร ทว่า...

   "ใจคอจะให้ฉันยืนกินข้าวถ้วยนี้จนหมดหรือยังไง หือ"

   หลังเซอิจิพูดจบ อาราตะก็สะดุ้งโหยง แล้วรีบโค้งให้ก่อนจะไปหาเก้าอี้แถวนั้นมาให้อีกฝ่ายนั่งกินภายในครัวนั้นนั่นเอง ส่วนยูคิพอเห็นว่าเซอิจิกินอาหารที่ตนทำได้ เขาก็รู้สึกดีใจไม่น้อย

   "ดีจัง...ถ้าข้าวไม่พอก็บอกได้นะครับ เดี๋ยวผมคดข้าวเพิ่มให้"

   "ขอเป็นเพิ่มปลาย่างแทนข้าวก็แล้วกัน...เธอนี่ย่างปลาเก่งใช้ได้นะ"

   เซอิจิบอกหลังจากได้ชิมเนื้อปลาที่ยูคิแกะวางบนข้าวแล้ว ซึ่งยูคิก็ยิ้มรับ แล้วจัดแจงนำปลาที่เหลือมาย่างต่อทันทีพร้อมกับชวนอีกฝ่ายคุย ด้วยความสนิทใจ โดยที่เขาก็บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไรเหมือนกัน 

   "ขอบคุณครับ ...พอดีตอนเด็ก ๆ ผมมักจะเป็นผู้ช่วยเวลาคุณตาทำอาหารน่ะครับ ที่บ้านผมคุณแม่ท่านเสียไปก่อนเพราะร่างกายอ่อนแอ คุณตาก็เลยต้องรับหน้าที่ทำอาหารแทน เพราะคุณพ่อต้องออกไปทำงานข้างนอกอยู่บ่อย ๆ แล้วพอผมสิบขวบ คุณตาก็มาเสียไปเพราะโรคร้าย ...ผมก็เลยเป็นคนทำอาหารให้พ่อแทนหลังจากนั้น"

   เซอิจินิ่งรับฟังพร้อมกับทานอาหารไปเงียบ ๆ ตามปกติเขาเป็นคนเจ้าระเบียบและเลี้ยงลูกชายทั้งสองให้เป็นเช่นตน ดังนั้นเวลาทานอาหารจึงไม่ค่อยมีการสนทนากันสักเท่าใด ทว่าเขากลับไม่รู้สึกรำคาญเวลาที่ได้ยินยูคิเล่าเรื่องครอบครัวของเจ้าตัวให้ฟัง เพราะแม้จะดูเป็นเรื่องเศร้า หากแต่เด็กหนุ่มกลับเล่าให้ฟังคล้ายกับว่ามันเป็นความทรงจำอันแสนสุขของเจ้าตัวแทนเสียอย่างนั้น

    "ญาติพี่น้องเธอไม่มีใครอื่นเหลืออีกแล้วสินะตอนนี้"

   เซอิจิย้อนถามกลับไป หลังจากที่เห็นอีกฝ่ายเงียบไปสักพัก

   "ครับ...ที่เคยได้ยินคุณตาเล่า ทางคุณยายที่เสียไปตั้งแต่ผมยังไม่เกิดก็ไม่มีญาติพี่น้องคนไหนเหลืออีก ทางคุณตาก็เหมือนกัน  ส่วนคุณพ่อเองก็เป็นลูกชายคนเดียว คุณปู่คุณย่าก็เสียไปตั้งนานแล้วก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะแต่งงานกันเสียอีก"

   อาราตะกับลูกน้องอีกคนรับฟังประวัติชีวิตของยูคิอย่างรู้สึกเห็นใจ แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่มีสีหน้าเศร้าสลดอันใดนัก เจ้าตัวคีบปลาย่างจากกระทะมาใส่ในจาน แล้วมองชายชราพร้อมกับขอความเห็น

   "ให้ผมช่วยแกะเนื้อปลาให้ไหมครับ"

   เซอิจิมองคนถาม แล้วจึงพยักหน้าค่อย ๆ อย่างว่าง่าย สร้างความตกตะลึงให้กับอาราตะและลูกน้องอีกคนที่มองอยู่ ทว่าระหว่างที่ยูคิกำลังใช้ตะเกียบแกะเนื้อปลาอย่างขมักเขม้น และเซอิจิกำลังกินข้าวในชามนั้นเรื่อย ๆ ก็มีเสียงเอะอะโวยวายแว่ว ๆ มาจากด้านนอก จนอาราตะต้องขมวดคิ้วยุ่ง เพราะรู้ดีว่าผู้เป็นนายไม่ชอบให้เกิดเสียงดังโวยวายในเวลาส่วนตัวเช่นนี้

   "แกไปดูซิ ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น"

   อาราตะหันไปสั่งลูกน้องของเขา ทว่ายังไม่ทันจะวิ่งออกไปไกลจากห้องเท่าใดนัก อีกฝ่ายก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงร่างหนึ่งยืนขวางทางเขาอยู่

   "ทะ...ท่าน...."

   อีกฝ่ายพูดติดขัดก่อนจะร้องอย่างตกใจเมื่อคนตรงหน้านั้นรำคาญ แล้วเดินเบี่ยงกระแทกให้เจ้าตัวที่ขวางทางตนอยู่ถอยออกไปและเดินตรงไปหาอาราตะที่เขาเห็นยืนอยู่หน้าทางเข้าห้องหนึ่งแถวนั้น

   "ท่านริวยะ!"

   อาราตะที่หันมาเห็นเข้าพอดีอุทานด้วยความตกใจ และนั่นจึงทำให้เซอิจิกับยูคิที่อยู่ในห้องครัวชะงัก ส่วนริวยะนั้นปรี่ตรงเข้ามาหมายจะเค้นสอบถามที่อยู่คนรักจากอีกฝ่าย หากแต่ก็ต้องนิ่งอึ้งและอยู่ในสภาพตกตะลึงไม่แพ้กัน เมื่อหันไปเห็นบิดากำลังนั่งทานข้าว ส่วนคนรักก็กำลังถือตะเกียบค้างอยู่ในมือมองเขาอย่างงุนงงระคนตกใจ

   "คุณริวยะมาได้ยังไงกันครับเนี่ย!"

   ยูคิหลุดปากถามออกไปในที่สุด ซึ่งริวยะเองก็พูดอะไรไม่ออก ทั้งจากสภาพที่ถูกแปลงโฉมของเด็กหนุ่ม เรื่องที่บิดาของเขามานั่งกินข้าวที่ดูคล้ายจะเป็นกับข้าวง่าย ๆ พื้นบ้านอยู่ในครัวเช่นนี้

   "ตอนนี้ฉันกำลังกินข้าว มีอะไรค่อยคุยกันทีหลัง ...เจ้าหนู แล้วปลาของฉันล่ะ"

   เซอิจิเอ่ยขัดขึ้นหลังจากที่เห็นสีหน้าตกตะลึงของลูกชาย ซึ่งยูคิพอได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มก็สะดุ้งนิด ๆ แล้วรีบรับคำพร้อมกับแกะเนื้อปลาคีบส่งให้อีกฝ่ายต่อ ซึ่งภาพนั้นก็ยิ่งทำให้ริวยะ รวมไปถึงอากิระที่ยืนอยู่ด้วยกัน พูดไม่ออกเข้าไปใหญ่

   "ง่า...เชิญท่านริวยะ ไปรอทางนี้ดีกว่าครับ"

   อาราตะหันไปบอกกับอีกฝ่ายซึ่งริวยะก็ตวัดสายตาคมกริบมามองคนที่ลักพาตัวคนรักของเขามา  ก่อนจะเอ่ยตอบไปเสียงห้วน

   "ฉันไม่คิดจะไปไหนทั้งนั้น!  ฉันจะมาพายูคิกลับ!"

   ยูคิมองเห็นเซอิจิชะงักเล็กน้อย แล้วทำท่าทางไม่สนใจเมินเฉยตามมา เขาก็เกรงว่าทั้งคู่จะทะเลาะกันเพราะเขาเป็นเหตุ จึงได้ตัดสินใจพูดกับริวยะเสียก่อน

   "รอให้คุณเซอิจิทานข้าวกลางวันเสร็จก่อนนะครับ แล้วค่อยคุยกัน...คุณริวยะหิวไหมล่ะครับ จะทานด้วยไหม ข้าวหุงไว้พอกินกันหลายคนเลยนะครับ"

   พอได้ยินคนรักตัวน้อยพูดเช่นนั้นก็ทำเอาริวยะถึงกับอึ้งไปอีกครั้ง ส่วนชายชราแม้จะอึ้งไปไม่แพ้กัน แต่ก็กลับหลุดรอยยิ้มน้อย ๆ ตามมา  แล้วจึงทำเป็นนิ่งเฉยไม่ใส่ใจใครอื่น พร้อมกับกินอาหารตรงหน้าไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อน จนกระทั่งหมดชาม

...
...
..

[Xenon]

...
...
..

     "ขอบใจ อร่อยมาก"

   เซอิจิหันมาบอกกับเด็กหนุ่ม ซึ่งก็ทำให้ยูคิยิ้มแก้มปริ แล้วเก็บจานชามตั้งใจจะไปล้างอย่างอารมณ์ดี จนริวยะที่มองอยู่เตรียมจะเดินเข้าไปหาคนรัก ทว่าก็ถูกบิดาลุกขึ้นยืนขยับขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน

   "แกมาที่นี่เพื่อตามเขากลับไปไม่ใช่หรือ...ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องรีบร้อน ฉันปล่อยให้เขากลับไปพร้อมแกแน่  แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้...อาราตะเดี๋ยวคอยดูเขาไว้ด้วย เสร็จทางนี้เมื่อไหร่ก็ให้ตามไปพบฉันกับริวยะที่ห้องรับแขก"

   ริวยะนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ส่วนยูคินั้นหันมาพยักหน้ารับรู้ แล้วก็หันไปยิ้มให้กำลังใจคนรัก ก่อนจะกลับมาตั้งใจล้างจานชามตรงหน้าต่อ โดยที่ริวยะมองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ

   "เอาไง ตกลงแกจะตามไปคุยกับฉันหรือไม่คุยกันแน่"

   พอได้ยินเซอิจิพูดแบบนั้น ริวยะก็ลอบถอนหายใจ เขาเหลือบไปมองร่างเล็กอย่างนึกห่วงแล้วจึงหันไปทางอากิระก่อนจะสั่งความอีกฝ่าย

   "นายเฝ้าอยู่ที่นี่ด้วย...แล้วเดี๋ยวค่อยตามยูคิไปหาฉันพร้อมกัน"

   "ครับท่านริวยะ"

   อากิระรับคำ แล้วเหลือบมองอาราตะอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่พอริวยะกับเซอิจิกำลังเดินออกไปข้างนอก ยูคิก็หันมามองคนรักของตน แล้วเอ่ยขึ้นบ้าง

   "คุณริวยะ แล้วผมจะรีบตามไปนะครับ"

   เด็กหนุ่มยิ้มหวานส่งให้ ทำเอาริวยะชะงัก ก่อนจะหลุดยิ้มอ่อนโยนน้อย ๆ ตามมา ใจที่ร้อนรุ่มเริ่มเย็นลง จากนั้นจึงหันไปทางบิดาของเขา แล้วโค้งศีรษะน้อย ๆ ให้

   "ไปเถอะครับคุณพ่อ ผมพร้อมที่จะสนทนากับคุณพ่อแล้ว"

   เซอิจิเหลือบสายตาหันไปทางเด็กหนุ่ม ซึ่งอีกฝ่ายก็สบตากับเขาพอดี ยูคิยิ้มให้ชายชราด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเดียวกัน เห็นดังนั้นเซอิจิจึงถอนหายใจเบา ๆ แล้วหันมาทางลูกชายของตนพร้อมกับบอกอีกฝ่าย

   "งั้นก็ตามมา"

   

   หลังจากที่อยู่ในห้องรับแขกกันตามลำพัง เซอิจิที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับลูกชายก็เริ่มเป็นฝ่ายตั้งคำถามเข้าประเด็น โดยไม่คิดจะอารัมภบทแต่อย่างใด

   "แกรักเด็กคนนั้นจริง ๆ อย่างนั้นหรือ ริวยะ"

   ริวยะชะงัก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ

   "ครับ ผมรักยูคิ"

   เซอิจิเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา

   "แล้วระหว่างฉัน กับ คนรักของแกล่ะ แกจะเลือกใคร"

   ริวยะชะงักเจ้าตัวจ้องหน้าบิดาเพื่อค้นความจริงในคำพูดนั้น ทว่าก็ได้รับเพียงสีหน้าเรียบเฉยเย็นชาตอบกลับมาเท่านั้น

   "ถ้าจะให้เลือกใครคนใดคนหนึ่งจริง ๆ ผมก็ทำไม่ได้หรอกครับ...ผมรักยูคิก็จริง แต่ว่าผมก็เคารพรักคุณพ่อมากเช่นเดียวกัน"

   ริวยะตัดสินใจตอบกลับไปจากใจจริง เขาคิดว่าบางทีการเผชิญหน้าบ่งบอกความในใจของตนออกไปโดยไม่คิดปิดบัง อาจจะทำให้เซอิจิยอมเข้าใจในเรื่องความรักของเขามากขึ้นก็เป็นได้

   "และถ้าฉันบังคับให้แกต้องเลือกระหว่างคนที่แกรักกับฉันล่ะ...แกจะเลือกทางไหน"

   ประโยคถัดมาของบิดาทำให้ริวยะนิ่งอึ้ง ก่อนจะย้อนถามกลับไป

   "คุณพ่อพูดจริงหรือครับ"   

   เซอิจิมีสีหน้าที่ขรึมไร้แววล้อเล่นให้เห็นแต่อย่างใด เจ้าตัวจ้องหน้าบุตรชายนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อมา

   "ถ้าแกจะเลือกความรัก แกก็ต้องทิ้งทุกอย่างของมุราคามิไว้เบื้องหลัง... คนที่เป็นผู้นำตระกูลมุราคามิ จะต้องไม่ทำให้ตระกูลขายหน้า อย่างเช่นที่แกกำลังทำอยู่ตอนนี้!"

   คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก แล้วจึงแย้งกลับไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวอย่างลืมตัว

   "การที่ผมรับยูคิมาเป็นบุตรบุญธรรมให้ใช้นามสกุลมุราคามิร่วมกัน  ก็เท่ากับว่าผมช่วยรักษาหน้าคุณพ่อ รักษาหน้าตระกูล ไปไม่น้อยแล้วนะครับ! คุณพ่อคิดหรือว่า คนอย่างผมจะไม่กล้าพายูคิไปจดทะเบียนสมรสที่ต่างประเทศ แล้วประกาศให้โลกรู้ว่าผมกับเขาคบกันน่ะ!"

   ริวยะย้อนกลับไปเสียงแข็ง ทำให้เซอิจินิ่งอึ้ง เพราะเขาเองก็ย่อมรู้ดีว่า ลูกชายคนโตของตนนั้น ไม่เคยนึกเกรงสายตาของคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนอยู่แล้ว

   "และถ้าคุณพ่อต้องการให้ผมทิ้งทุกอย่างของมุราคามิเพื่อรักษาหน้าตาของตระกูล ผมก็ยินดี... แต่ผมก็ขอแลกกับคำสัญญาว่า คุณพ่อจะไม่ส่งคนมายุ่งวุ่นวายกับยูคิและผมอีก!"

   "แสดงว่าแกเลือกเด็กคนนั้นมากกว่าฉันและตระกูลสินะ!"

   "ผมก็ไม่เคยคิดอยากเลือก แต่คุณพ่อเป็นคนบีบบังคับผมเองไม่ใช่หรือครับ!"

   ริวยะแย้งกลับไป ก่อนที่ทั้งคู่จะชะงัก เมื่อเสียงเคาะบานประตูดังขึ้นเบา ๆ พร้อมกับเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้น

   "ขออนุญาตเข้าไปได้ไหมครับ"

   เซอิจิกับริวยะต่างฝ่ายต่างหันไปปรับอารมณ์ของตน แล้วชายชราจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากอนุญาตขึ้น

   "เข้ามาได้"

   "ขอบคุณครับ..."

   ยูคิในชุดกิโมโนเปิดบานประตูเลื่อนเข้ามา พร้อมกับเดินมาทรุดกายคุกเข่านั่งข้างคนรัก เด็กหนุ่มเหลือบมองริวยะ แล้วจึงหันไปสบตากับคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามนิ่ง

   "ยินดีด้วยนะ ริวยะมันตัดสินใจเลือกเธอ จนถึงกับยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างมาเอาไว้เบื้องหลัง แล้วไปอยู่กับเธอแบบตัวเปล่า ๆ ไร้สินทรัพย์ติดกาย...แล้วเธอล่ะ จะทำยังไงต่อไป ...เห็นแก่ที่เธอฉลาด พูดจาถูกใจฉันหลายอย่าง ...เงื่อนไขข้อตกลงของเราก่อนหน้านั้น ก็ยังมีผลอยู่นะ ...ถ้าเธอตกลง ฉันก็พร้อมจะจ่ายให้เธอได้ทุกเมื่อ"

   ริวยะเม้มปากกัดฟันด้วยความโมโหแทนคนรัก ทว่ายูคิที่นิ่งมองคนตรงหน้ากลับแย้มยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยโต้ตอบกลับไป

   "กำลังทดสอบผมอยู่หรือครับ"

   เซอิจิเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนแย้งกลับ

   "แล้วถ้ามันไม่ใช่การทดสอบ แต่เป็นเรื่องจริงล่ะ"

   "...ถ้าคุณสามารถไล่คุณริวยะออกจากบ้านได้ตั้งแต่แรก ก็คงไม่ต้องลำบากลักพาตัวผมมาหรอกครับ....แต่ถ้าคุณยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง ผมก็คงไม่ว่าอะไร ...ทรัพย์สมบัติที่พ่อทำงานเก็บไว้ให้ก็ยังพอมีเหลืออยู่ ผมคงไปหาห้องเช่าเล็ก ๆ อยู่กับคุณริวยะ ช่วยกันทำงานหาเงิน  อืม...ผมว่าผมอยู่ได้สบาย ๆ เลยล่ะนะ... แล้วคุณล่ะครับคุณริวยะ คุณจะทิ้งชีวิตที่แสนจะสุขสบายฟุ่มเฟือยอย่างเคยเป็น มาอยู่กับผมได้หรือเปล่า"

   ยูคิหันมาถามคนรัก ซึ่งริวยะก็จ้องอีกฝ่ายตอบ แล้วยิ้มน้อย ๆ ให้

   "ต่อให้ต้องไปใช้ชีวิตอยู่แบบคนจรจัด แต่ถ้ามีเธออยู่ข้าง ๆ ฉันก็ยินดี...จะว่าไปก็สบายเสียอีก ไม่ต้องรับผิดชอบงานเอกสารให้ยุ่งยาก  อยากจะทำอะไรก็ทำ อิสระดีออก"

   ยูคิหัวเราะเบา ๆ กับคำตอบนั้น แล้วจึงเปรยขึ้นบ้าง

   "คนอย่างคุณน่ะ ไม่มีทางตกอับสิ้นไร้ไม้ตอกขนาดเป็นคนจรจัดหรอกครับ"

   จากนั้นเด็กหนุ่มก็หันไปมองทางชายชรา ก่อนจะแย้มยิ้มอ่อนโยน แล้วบอกกับอีกฝ่ายตามมา

   "สำหรับผม ขอแค่เป็นหนทางที่คุณริวยะเลือก แล้วเขามีความสุข ผมก็พร้อมจะติดตามเขาไปในเส้นทางนั้น ไม่ว่าจะเป็นเส้นทางแบบใด....แต่คุณล่ะครับ คุณเซอิจิ ...คุณแน่ใจหรือครับ ที่จะปล่อยลูกชายของคุณไป... ผมรู้นะครับ ว่าคุณรักและให้ความสำคัญกับคุณริวยะขนาดไหน ... ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่เรียกคุณริวยะมาคุยกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ ...และสำหรับคำถามของคำตอบที่ผมเคยถามเอาไว้ ผมมั่นใจว่าคุณคงได้คำตอบสำหรับตัวคุณแล้วสินะครับ"

   ยูคิพูดจบแล้วยิ้มหวานให้ ซึ่งเซอิจิก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหลุดรอยยิ้มอ่อนโยนให้คนตรงหน้าได้เห็นเป็นครั้งแรก

   "เธอมันเป็นเด็กตัวแสบกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ...เจ้าหนู"

    ทางด้านริวยะที่เห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของบิดา ก็ทำให้เขานิ่งอึ้ง ก่อนจะมองคนรักสลับกับบิดาอย่างสีหน้าที่มีความหวังขึ้น

   "ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า คุณพ่อจะ...."

   "เออ! ใครใช้ให้แกมีคนรักคารมดีแบบนี้กันเล่า...หึ! ดันถามมาได้ ว่าระหว่างเส้นทางที่ฉันวางไว้ให้ กับ ความสุขของแก ว่าฉันจะเลือกอะไร..."

   ริวยะเงียบกริบเขาจ้องบิดาของตนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ส่วนเซอิจินั้นมองบุตรชายคนโตด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วจึงเอ่ยถามกับอีกฝ่ายตามมา

   "แกมีความสุขดีสินะริวยะ ที่เลือกรักเด็กคนนี้"

   ริวยะเม้มปากน้อย ๆ เจ้าตัวโค้งศีรษะให้บิดาอย่างเคารพรัก แล้วจึงตอบกลับด้วยประโยคสั้น ๆ หากแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นจริงใจ

   "ครับ...ผมมีความสุขที่สุด"

   "งั้นก็ดีแล้ว...แต่ยังไงก็ขอให้ไว้หน้ากันบ้าง เวลาอยู่ในที่สาธารณะ ก็อย่าแสดงออกประเจิดประเจ้อกันนักล่ะ"

   เซอิจิยังคงปรามตามประสาคนหัวเก่า ซึ่งริวยะก็ชะงักก่อนจะหันไปยิ้มน้อย ๆ ให้คนนั่งข้าง ซึ่งยูคิก็เขินหน้าแดงระเรื่อตั้งแต่ได้ฟังเซอิจิพูดจบนั่นแล้ว

   "อืม...หรือจะให้เธอไปแปลงเพศดี จะได้เป็นผู้หญิงเต็มตัวไปเลย"

   เซอิจิที่หันมาเห็นคนที่กำลังเขินเสนอความเห็น เพราะจะว่าไปด้วยเค้าโครงหน้ายูคินั้นก็ดูคล้ายเด็กผู้หญิงอยู่แล้ว

   "ไม่ดีแน่ครับ...ผมขออยู่แบบปกติแบบนี้ดีกว่า"

   ยูคิรีบบอก เริ่มนึกหวาดเสียวว่าอีกฝ่ายจะพูดจริงมากกว่าแหย่เล่น

   "สำหรับผมยังไงก็ได้ แล้วแต่ยูคิเขาแล้วกัน"

   ริวยะเสริม แล้วยิ้มแหย่คนรัก ทำเอายูคิหน้าแดงหนักแต่ก็ไม่กล้าโวยวายต่อหน้าเซอิจิ ทำให้ชายอีกสองคนที่ได้เห็น หลุดยิ้มน้อย ๆ ออกมาอย่างนึกเอ็นดู



    ภาพรอยยิ้มของคนในห้อง ทำให้อาราตะถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วจึงหันมาบอกกับคนข้าง ๆ

   "โชคดีไปนะที่เรื่องมันลงเอยแบบนี้"

   อากิระชะงัก เขาแย้มยิ้มส่งให้ ก่อนจะเอ่ยบางอย่างกับอีกฝ่าย

   "คุณอาราตะ ขอตัวคุยธุระสำคัญด้วยสักครู่จะได้ไหมครับ"

   อีกฝ่ายเลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะร้องอ๋อตามมาอย่างนึกได้

   "อ๋อ...จะเคลียร์เรื่องของทาคุล่ะสินะ  แต่แหม! ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตนล่ะนะ ...นายรู้ไหม กระสุนจากปืนของหมอนั่น เฉี่ยวหูฉันไปไม่กี่มิลด้วยซ้ำ ถ้าขับรถหลบไม่ทัน ก็ได้เป็นผีเฝ้าถนนแถวนั้นไปแล้วล่ะนะ ที่ฉันเล่นงานคืนไปนั่นยังเบาะ ๆ ด้วยซ้ำ"

   คำพูดของอาราตะ ทำให้พวกเซอิจิที่ได้ยินหันมามองทั้งคู่ จากนั้นเซอิจิจึงเอ่ยขัดขึ้น   

   "ในห้องฉันมีดาบจริงตั้งโชว์ไว้อยู่สองเล่ม...ฉันอนุญาตให้พวกแกหยิบยืมมาใช้สำหรับจัดการเคลียร์เรื่องคาใจกันได้ตามสบายแล้วกัน"

   อาราตะกระพริบตาปริบ ๆ แล้วเอ่ยย้อนถามเจ้านายกลับไป

   "เอาจริงหรือครับท่าน...แบบว่างานนี้ก็คำสั่งจากท่านนะครับ"

   "ฉันสั่งให้พาตัวคนมาเฉย ๆ ต่างหาก ...หรือแกจะบอกว่าให้ฉันไปจัดการเคลียร์กับอากิระแทนแกอย่างนั้นหรือ อาราตะ"

   อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น ทำเอาอาราตะสะดุ้งแล้วรีบบอกตามมา

   "มิบังอาจล่ะครับท่าน...ง่า เอาเป็นว่า ยอมให้นายต่อยฉันแรง ๆ สักทีก็แล้วกัน แล้วให้เจ๊ากันไป โอเคไหม"

   อากิระนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงส่งยิ้มให้อีกฝ่ายตามมา

   "ช่วยไม่ได้นี่ครับ หน้าที่ก็ต้องเป็นหน้าที่..."

   อาราตะยิ้มให้อีกฝ่ายเพราะคิดว่าอากิระจะหายโกรธ ทว่าคนสนิทของริวยะกลับใช้โอกาสที่หนุ่มใหญ่เปิดช่องว่าง ซัดหมัดขวาตรงสวนเข้าไปเต็มแรงที่กึ่งใบหน้ากึ่งคาง จนคนถูกต่อยล้มลงไปนอนหงายนับดาวด้วยความมึนงง

   "แต่ถึงจะเป็นหน้าที่  แต่ยังไงก็ต้องขอเอาคืนที่ทำรุนแรงเกินกว่าเหตุบ้างล่ะ!"

   อากิระบอกเสียงห้วนตามมา ส่วนเซอิจิกับริวยะพอเห็นแบบนั้นเจ้าตัวก็ไม่คิดใส่ใจอะไรต่อ พลางหันมาสนทนากันราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น ทำเอายูคิที่นั่งอยู่ด้วยกันและยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิด ต้องหันมามองคนรักและบิดาของอีกฝ่ายตาปริบ ๆ ก่อนจะลอบถอนหายใจเบา ๆ ตามมา

   'ช่วยไม่ได้นี่นะ ก็ดันรักเข้าไปเต็มหัวใจแล้วนี่นา'

   ยูคิคิดในใจแล้วหลุดยิ้มน้อย ๆ ออกมา จากนั้นริวยะจึงขออนุญาตบิดากลับโตเกียว เพราะเป็นห่วงทาคุที่อยู่โรงพยาบาล และนอกจากนั้นพรุ่งนี้ยูคิก็ยังต้องไปโรงเรียนอีกด้วย

   "อืม...งั้นฉันก็กลับพร้อมกันเลยดีกว่า  ไม่งั้นตอนเย็นสงสัยคงจะได้กินโอฉะสึเกะอีกรอบแน่"

   ยูคิสะดุ้งเมื่อได้ยิน แล้วจึงแย้งกลับไปเสียงอ่อย

   "แต่เห็นคุณบอกว่าอร่อยนี่ครับ"

   "หึ ๆ ก็ใช่ล่ะนะ ...มันเป็นรสชาติที่ชวนให้คิดถึงอดีต ก็เลยรู้สึกอร่อย แต่ถ้าให้กินบ่อย ๆ ก็เห็นทีคงไม่ไหว เจ้าชาถุงนั่น มันฝาดลิ้นเหลือเกิน"

   เซอิจิบอกไปตามตรง และนั่นจึงทำให้ยูคิยิ้มเจื่อนส่งให้ เพราะเขาลืมไปว่าอีกฝ่ายอยู่ในตระกูลใหญ่โตร่ำรวย ก็คงไม่ถูกลิ้นกับชาถุงสำเร็จรูปเช่นเขานัก

   "ถ้าอย่างนั้นก็กลับพร้อมกันเลยสิครับ คุณพ่อเอารถใหญ่มาสินะครับ ผมกับยูคิจะได้นั่งไปด้วย และจะได้คุยกันไประหว่างทางยังไงล่ะครับ"

   ริวยะที่เห็นว่าบิดาเริ่มยอมรับในตัวคนรัก จึงรีบคิดหาหนทางสานสัมพันธ์กับคนทั้งคู่ให้มากขึ้น ซึ่งเซอิจิแม้จะรู้เท่าทันในความคิดของลูกชาย แต่ก็ไม่ได้คิดขัดอะไร เจ้าตัวพยักหน้ารับรู้ แถมยังทำเป็นตีหน้านิ่งเฉยตามปกติเสียแทนอีกด้วย

   

...TBC...

มาถึงปลายทางแล้วค่ะสำหรับเรื่องนี้ ..อย่างที่เคยแจ้งไว้จากตอนที่แล้ว ว่าจะตัดเรื่องคุณตาออกไปแล้วให้ป๊ะป๋าของริวยะ ยอมรับในตัวยูคิด้วยความดีของน้องหนูเอง ไม่ต้องพึ่งบารมีตา

ทว่า...ก็จะยังคงความสัมพันธ์ระหว่างคุณพ่อกับคุณตาเป็นในแบบเดิม แต่จะใส่ไว้ในตอนพิเศษแทน 

ส่วนเรื่องราว ของพวกทาคุกับอากิระก็เหมือนกัน เคลียร์ในตอนพิเศษโลด

และสำหรับเรื่องของริวยะกับ ยูคิ  คาดว่าอีกสักตอนหรือสองตอนก็คงสรุปปิดฉากได้โอเคล่ะนะคะ  ส่วนใครอยากอ่านคู่นี้หวานในแบบอื่น ๆ เดี๋ยวจัดเต็มให้ตอนพิเศษเหมือนเดิมค่ะ 

แล้วเจอกันค่ะ เรื่องนี้ตั้งใจปิดจบให้ได้ก่อนเดือนนี้ค่ะ ^^

[fay 13]

 :mew1:ห

[Wannida]

พึ่งเข้าอ่าน สนุกมากค่า า 

[HanATarO]

อาราตะ ดูท่าจะเจ็บนะ 555

พ่อลูกเข้าใจกันแล้วดีจังเลยนะ

[silverspoon]

สเน่ห์ปลายจวักพิชิตใจสินะ

[ormn]

  ถึงจะแตกต่างจากภาคแรกแต่แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ

[PhInNoI]

 
เสน่ห์ปลายจวัก
 

[Xenon]

บทที่ 26

    

   ในระหว่างเดินทางกลับ ยูคิก็ชวนเซอิจิพูดคุยอย่างเป็นกันเองมากขึ้น แม้อีกฝ่ายจะดูเป็นคนแก่เจ้าระเบียบ แต่ก็มีบางมุมที่ใจดีอยู่บ้าง ไม่แปลกที่ริวยะจะเคารพรักเชื่อฟังพ่อของตนเอง และยอมเดินตามทางที่บิดาบอกมาตลอดในก่อนหน้านั้น

   "คุณเซอิจินี่มีบางมุมคล้ายกับคุณตาของผมเลยนะครับ...อย่างเรื่องทัศนคติการใช้ชีวิตบางอย่าง ก็คล้ายกับที่คุณตาเคยพูดคุยให้ฟัง ...แต่น่าเสียดายตอนนั้นผมยังเด็กมาก ไม่อย่างนั้นก็คงจดจำมาไว้ใช้ได้หลายอย่างเลยทีเดียว"

   "เธอเคยบอกว่า คุณตาของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็กมากสินะ"

   เซอิจิที่พอจะจดจำเรื่องเล่าของอีกฝ่ายเอ่ยถาม ซึ่งยูคิก็ยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับพยักหน้าตอบ

    "ครับ ตอนนั้นผมประมาณ 10 ขวบได้...แต่ถึงท่านจะป่วยเพราะโรคร้าย แต่คืนนั้นท่านก็จากไปอย่างสงบนะครับ"

   ยูคิมีสีหน้าซึมลงนิด ๆ เมื่อหวนคิดถึงผู้เป็นตา แล้วจึงกลับมายิ้มได้ เมื่อริวยะที่นั่งอยู่ข้างตนบีบมือเขาเบา ๆ ให้กำลังใจ

   "คุณตาสอนอะไรผมมากมาย ทั้งหลักการใช้ชีวิตอย่างพอเพียง การพึ่งพาตัวเอง รวมถึงเคนโด้ที่ท่านถนัดด้วย"

   พอได้ยินยูคิเล่าถึงประโยคท้าย เซอิจิก็ชะงักแล้วรีบถามกลับไป

   "ตาของเธอเล่นเคนโด้เป็นด้วยหรือ"

"ครับ...คุณตาท่านเคยเล่าว่า ในตอนท่านเรียนมัธยมปลายปีหนึ่ง ก็เคยได้เป็นตัวแทนไปแข่งระดับภูมิภาคมาแล้ว แต่ก็ต้องเลิกเล่นและลาออกจากโรงเรียนกลางคัน มาหางานทำเลี้ยงชีพตัวเองแทน เพราะคุณแม่มาล้มป่วยด้วยโรคร้าย ต้องใช้ค่ารักษาจำนวนมากน่ะครับ ส่วนคุณพ่อของคุณตาก็เสียไปตั้งแต่ท่านยังเด็กแล้ว"

   คำตอบของยูคิทำให้เซอิจิถึงกับนิ่งอึ้ง แล้วจึงตามมาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความตกใจระคนคาดหวังในบางสิ่ง  ส่วนริวยะนั้นหันไปถามคนรักบ้าง จึงทำให้ทั้งคู่ไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกติบนสีหน้าของชายชราเลยสักนิด

   "แล้วทางโรงเรียนไม่มีใครให้การช่วยเหลือหรือให้ทุนเลยหรือ ฝีมือกีฬาระดับนั้นน่ะ"

   "คุณตาเล่าว่า ก็มีคนเสนอความช่วยเหลือ แต่ท่านปฏิเสธ เพราะบอกว่าท่านเล่นเคนโด้เพราะใจรัก แต่ไม่เคยคิดยึดเคนโด้เป็นอาชีพ หรือใช้เป็นเครื่องมือสร้างอนาคตให้ตัวเองน่ะครับ"

   ริวยะพยักหน้ารับรู้อย่างนึกชื่นชมในตัวญาติผู้ใหญ่ของคนรัก ทว่าคนฟังอีกคนกลับยิ่งเงียบงันมากขึ้น เจ้าตัวเม้มปากน้อย ๆ ก่อนจะหลุดถามออกมาในที่สุด

   "คุณตาของเธอชื่ออะไร...บอกฉันได้ไหม..."

   ริวยะกับยูคิหันไปมองคนตั้งคำถามอย่างประหลาดใจ โดยเฉพาะริวยะนั้น ไม่เคยเห็นท่าทางของบิดาเป็นเช่นนี้มาก่อน อีกฝ่ายดูร้อนรนคาดหวังผิดปกติจนน่าแปลก

   "คุณตาของผมหรือครับ...ท่านชื่อเรียวครับ...โคบายาชิ เรียว"

   คำตอบของยูคิทำให้เซอิจิเงียบกริบ เจ้าตัวนิ่งเงียบไปนานจนยูคิและริวยะประหลาดใจ  ทว่าสักพักอีกฝ่ายก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดัง ๆ จนคนทั้งสองตกใจ หากแต่เสียงหัวเราะนั้นก็ค่อย ๆ ลดลง แล้วใบหน้าของคนที่หัวเราะก็เริ่มเศร้าซึมลงมาอย่างน่าเป็นห่วง

   "...คุณเซอิจิ เป็นอะไรไปหรือครับ"

   "นั่นสิครับ เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณพ่อ...หรือว่าจะเกี่ยวกับคุณตาของยูคิ"

   ริวยะลองคาดเดาดู เพราะหลังจากที่ได้พูดคุยเกี่ยวกับตาของเด็กหนุ่ม ก็ดูเหมือนว่าบิดาของเขาจะเริ่มมีท่าทางแปลก ๆ ไป

   "ไม่มีอะไรหรอก...ก็แค่คิดว่า เรื่องบังเอิญแบบนี้มันก็ยังมีในโลกอยู่สินะ..."

   เซอิจิเงียบไปสักพัก แล้วจึงจ้องมองยูคิ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายต่อ

   "แล้วหลุมศพตาของเธอล่ะ อยู่แถวไหน...เธอพอจะบอกฉันได้ไหม"

   "เอ่อ...ไม่มีหลุมศพหรอกครับ ...คุณตาเคยสั่งเสียไว้ก่อนตาย บอกให้ผมกับพ่อไม่ต้องจัดพิธีอะไรให้ฟุ่มเฟือย และให้เผาศพท่านแทนการฝัง จากนั้นก็ให้นำอัฐิไปโปรยไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ในวัดแถวนั้นแทน"

   เซอิจินิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ตามมา

   "ก็สมแล้ว กับที่เป็นหมอนั่น..."

   "เอ่อ...แต่ผมกับพ่อทำป้ายวิญญาณของคุณตาเก็บไว้นะครับ พอดีตอนย้ายบ้านครั้งแรกก็เก็บเอาไว้ในตู้บูชาเล็ก ๆ ใส่กล่องเอาไว้...นี่ถ้าคุณเซอิจิไม่ได้พูดถึง ผมก็คงลืมพอดี  เพราะผมตั้งใจจะนำป้ายวิญญาณของทุก ๆ คนในบ้าน มาตั้งไว้ที่ตู้บูชาเคียงข้างกับของคุณพ่อด้วย ...ได้ไหมครับคุณริวยะ"

   ท้ายประโยคยูคิหันไปถามคนรักอย่างเกรงใจ ทว่าริวยะกลับแย้มยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

   "ได้สิ...เธออยากทำอะไรก็ตามสบายเลย เพราะที่นั่นก็ถือว่าเป็นบ้านของเธอเหมือนกัน"

   "...ง่า ผมขอเป็นผู้อาศัยแบบเดิมดีกว่าครับ..."

    ยูคิรับคำพร้อมยิ้มเจื่อนให้อีกฝ่าย ก่อนจะหันมาทางชายชรา แล้วยิ้มน้อย ๆ อย่างอ่อนโยนให้พร้อมกับเอ่ยชักชวน

    "ถ้าคุณเซอิจิต้องการ ไว้เราไปเคารพป้ายวิญญาณของคุณตาพร้อมกันดีไหมครับ"

   "อืม...ดีเหมือนกัน"

   ยูคิแย้มยิ้มให้ชายชรา ซึ่งอีกฝ่ายก็จ้องมองเด็กหนุ่มนิ่งสักพัก แล้วจึงเอ่ยขึ้นบ้าง   

   "เธอไม่คิดจะถามฉันในเรื่องนี้หรือ ว่าฉันเกี่ยวข้องยังไงกับตาของเธอ"

   ยูคิชะงัก หากยังคงมีรอยยิ้มประดับสีหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบออกไป

   "ถ้าคุณอยากเล่าเองเมื่อไหร่ ผมก็พร้อมจะรับฟังเสมอครับ"

   ยูคิเองก็พอจะคาดเดาได้ว่า อีกฝ่ายนั้นน่าจะเคยคบหาและรู้จักกับตาของตนมาก่อน แต่หากถ้าเซอิจิยังไม่พร้อมจะเล่า เขาก็ไม่คิดจะเซ้าซี้ถามหาความจริงจากอีกฝ่ายแต่อย่างใด

   "ขอบใจ...ฉันดีใจที่ตัวเองตัดสินใจไม่ผิด...ถ้าฉันทำให้เธอกับริวยะต้องเลิกกัน ...ตาของเธอคงจะสาปแช่งฉันมาจากบนสวรรค์นั่นก็ได้"

   "ไม่หรอกครับ...คุณตาไม่ใช่คนที่จะโกรธใครง่าย ๆ หรอกครับ"

   ยูคิแย้งเบา ๆ  ซึ่งคนฟังก็ยิ้มเศร้า ๆ ส่งให้

   "ใช่..ฉันรู้ดีในข้อนั้น ...ถ้าไม่ใช่เรื่องหนักหนาจริง ๆ เขาก็คงไม่โกรธใครง่าย ๆ แน่..."

   เซอิจิพึมพำกับตัวเอง แล้วจึงถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะหลับตาเงียบ ๆ คล้ายจะพักผ่อน ซึ่งยูคิเห็นดังนั้นจึงไม่คิดจะชวนอีกฝ่ายคุยต่อ เขาเหลือบมองคนรัก ซึ่งริวยะก็มองตอบ ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ก่อนที่จะคนตัวเล็กจะซบอิงไหล่คนที่นั่งข้างกัน แล้วจึงต่างนอนหลับตาไปเงียบ ๆ เช่นนั้น ตลอดการเดินทางที่เหลือ

 

   เมื่อมาถึงโตเกียว เซอิจิก็ขอตัวแยกกลับบ้านพักก่อน แต่ก็ให้คำมั่นสัญญากับยูคิว่า จะขอไปเยี่ยมเคารพป้ายวิญญาณผู้เป็นตาของอีกฝ่ายในวันอื่น ซึ่งยูคิก็ยินดีและรอคอยที่จะเจอชายชราในวันข้างหน้าด้วยเช่นกัน

   "ยินดีกับท่านทั้งสองด้วยนะครับ ที่เรื่องร้ายคลี่คลายลงด้วยดี"

   อากิระบอกกับคนทั้งคู่ หลังจากที่แยกมาขึ้นรถส่วนตัวของริวยะ ซึ่งยูคิก็ยิ้มน้อย ๆ ให้ แต่สักพักก็มีสีหน้าสลดลงตามมา

   "แต่เป็นเพราะผม ถึงทำให้คุณทาคุต้องบาดเจ็บแบบนั้น"

   คนฟังทั้งสองชะงัก ก่อนที่อากิระนั้นจะเป็นฝ่ายเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ

   "ผมคิดว่าทาคุยินดีเสี่ยงเพื่อท่านยูคิอยู่แล้วล่ะครับ เขาชอบท่านมากนะครับท่านยูคิ"

    ยูคิชะงัก ก่อนจะพึมพำตอบรับเสียงแผ่ว

   "ผมก็ชอบคุณทาคุเหมือนกัน...แล้วก็ชอบทุกคนที่บ้านหลังนั้นมากด้วย..."

   ยูคิค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะเงยหน้ามองคนรักที่นั่งอยู่ข้างตน แล้วอุบอิบบอกเสียงแผ่วด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

   "ผมดีใจมากเลยนะครับ...ที่ได้มีโอกาสกลับมาหาคุณอีกครั้ง คุณริวยะ"

   ริวยะนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะดึงร่างเล็กมาใกล้แล้วจูบที่ริมฝีปากบางนั้นอย่างรักใคร่ โดยไม่สนว่าตนนั้นกำลังอยู่ที่ใดและมีใครอื่นอยู่บ้างหรือไม่

   ทางด้านอากิระเขานิ่งเงียบพลางอมยิ้มน้อย ๆ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยแซวอะไรออกไป ตรงกันข้ามเขานั้นรู้สึกดีใจที่ได้เห็นเจ้านายและคนรักลงเอยกันได้ด้วยดีสักที

   'ถ้านายรู้ นายก็คงดีใจและหมดห่วงได้เหมือนกันสินะ ทาคุ'

   คนขับใจลอยไปถึงใครอีกคนที่นอนเจ็บอยู่โรงพยาบาล นี่ถ้าหากไม่เป็นเพราะต้องติดตามริวยะและช่วยเหลือยูคิ เขาเองก็อยากจะอยู่เฝ้าเคียงข้างกายเพื่อนสนิทจนกว่าเจ้าตัวจะฟื้น แต่ขืนเขาเลือกทำเช่นนั้น มีหวังคงถูกคนฟื้นมาโกรธใส่ไปอีกนานแน่

   อากิระอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อหวนคิดถึงใบหน้ายามขุ่นเคืองของคนที่เขารักหมดหัวใจ จากนั้นจึงเหลือบมองผ่านกระจกดูหลังรถ พอเห็นว่าเจ้านายของเขาดูท่าทางจะไม่อยากหยุดอยู่แค่จูบ ชายหนุ่มก็เลยเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

   "อีกไม่น่าเกินยี่สิบนาที ก็จะถึงบ้านพักของท่านแล้วล่ะครับ แต่ถ้าเกิดทนไม่ไหวจริง ๆ ผมแวะโรงแรมใกล้ ๆ แถวนี้ให้ก่อนก็ได้นะครับ"

   ยูคิหน้าแดงวาบแล้วสั่นศีรษะไปมาแรง ๆ จนริวยะนึกสงสารแกมขำ ชายหนุ่มจึงเหลือบมองผ่านกระจกสบตาคนขับแล้วเอ่ยตอบกลับไป

   "ไม่ต้องแวะ...เดี๋ยวไว้ไปจัดหนักที่บ้านแทนเลยก็ได้"

   ท้ายประโยคเจ้าตัวหันมาจ้องคนน่ารักข้าง ๆ ด้วยแววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ทำเอายูคิแทบไม่อยากจะตามชายหนุ่มกลับบ้านไปในตอนนี้เสียแล้ว

   

   เมื่อมาถึงบ้านพัก ริวยะก็อุ้มร่างเล็กในชุดกิโมโนตรงเข้าห้องส่วนตัวโดยไม่สนสายตางุนงงแกมตั้งคำถามจากหลายคนในบ้าน แถมมีบางคนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าสาวน้อยน่ารักในชุดกิโมโนที่เจ้านายของตนอุ้มไป จะเป็นคนเดียวกับนายน้อยคนใหม่ของพวกเขา

   "...จะว่าไปเจ้าอาราตะนี่ก็รสนิยมดีเหมือนกันนะ จับเธอแต่งตัวออกมาได้สวยน่ารักจนฉันเองยังตะลึงเลยทีเดียว"

   ริวยะพึมพำมองร่างบนเตียงนอน ก่อนจะจัดแจงถอดวิกของอีกฝ่ายและลงมือปลดเปลื้องชุดกิโมโนตัวสวยนั่นออกอย่างไม่รีบร้อน เพราะคนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงแต่หลับตาไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มด้วยความอายเพียงเท่านั้น

   "...นึกแล้วเชียว ว่าเธอในสภาพนี้ สวยที่สุดแล้ว...ยูคิ"

   ชายหนุ่มที่ลงมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนรักจนเหลือแต่ร่างขาวเนียนเปลือยเปล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงชื่นชมระคนหลงใหล ส่วนทางด้านยูคินั้นกำลังรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แม้จะไม่ลืมตามอง เขาก็รู้ดีว่าริวยะกำลังจับจ้องทุกส่วนของร่างกายเขาด้วยแววตาอันคมกริบร้อนแรง ดังเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา

   "ยูคิ...ลืมตาขึ้นมามองฉันสิ...ที่รัก"

   น้ำเสียงทุ้มออดอ้อนที่ดังขึ้นข้างหู ทำให้คนฟังค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าหวานที่แดงอยู่แล้วกลับกลายเป็นแดงเข้ม เมื่อเห็นแววตาแฝงแววปรารถนาของอีกฝ่ายที่จับจ้องมายังตนนิ่ง

   "คุณริวยะ..."

   เสียงพึมพำเรียกชื่อของตน ทำให้คนฟังแย้มยิ้มน้อย ๆ แล้วกระซิบถามต่อ

   "อยากให้ฉันทำอะไรหลังจากนี้ล่ะ"

   "...ผม...อยาก..."

   เสียงติดขัดแผ่วเบาด้วยความเขินอายนั้นทำให้คนฟังยิ่งคิดอยากแกล้งคนรักให้ได้อายมากยิ่งขึ้น จึงได้ย้อนถามกลับไปคล้ายกับไม่ได้ยิน

   "อะไรนะ...ฉันได้ยินไม่ชัดเลย"

   ยูคิหน้าแดงก่ำ แม้จะเขินอายสักเพียงใด แต่นาทีนี้เขานั้นแสนจะโหยหาและอยากได้อ้อมกอดจากชายคนรักเสียเหลือเกิน

   "ผม...อยากให้คุณ...กอดผม....ได้โปรดเถอะครับ...คุณริวยะ...กอดผม...สัมผัสผม...รักผม..ทำให้ผมเป็นของคุณอีกครั้ง...นะครับ"

   คำพูดติดขัดอย่างไร้เดียงสานั้น ทำให้คนฟังไม่อาจจะทนแกล้งเฉยอยู่ได้อีกต่อไป ริวยะแทบจะฉีกเสื้อของตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อรู้สึกว่าตนนั้นแกะกระดุมเสื้อไม่ทันใจ แถมยังทำผิด ๆ ถูก ๆ ด้วยความร้อนรน  ทว่าชายหนุ่มก็ต้องชะงัก เมื่อมือเล็กยื่นมาช่วยตนปลดเปลื้องเสื้อผ้านั้นออกอย่างเคอะเขิน และเมื่อเสื้อผ้าหลุดพ้นจนทั้งคู่ต่างเปลือยเปล่าไม่แตกต่างกัน บทรักอันร้อนแรงจึงถูกบรรเลงขึ้นภายในห้องนั้นอย่างรวดเร็ว...

   

   ยูคิปรือตาขึ้นช้า ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นสบายจากสายน้ำที่สัมผัสผิวกาย เสียงครางฮือเบา ๆ ในลำคอของคนตัวเล็กในอ้อมกอด ทำให้ริวยะที่อุ้มอีกฝ่ายมาแช่อ่างน้ำร้อนด้วยกัน ถึงกับอมยิ้มน้อย ๆ อย่างนึกเอ็นดู

   " ตื่นแล้วหรือ...เป็นไงบ้าง"

   ชายหนุ่มถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ซึ่งยูคิก็หน้าแดงน้อย ๆ เมื่อตื่นเต็มตาและรู้สึกตัวว่าตนกำลังอยู่ในสภาพใด

   "คะ...คุณริวยะ...นี่กี่โมงแล้วครับ"

   ยูคิพอจะจำได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่เขาปลดปล่อยออกไปก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว และหลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่รู้สึกตัวและหลับลงอย่างอ่อนเพลีย ทว่าเจ้าความปวดเมื่อยระบมตามร่างกาย และร่องรอยบนเนื้อตัวที่ปรากฏให้เห็นอยู่ทั่วร่าง มันก็ทำให้เขาเริ่มนึกสงสัยว่า หลังจากเขาหลับ ริวยะคงยังไม่ยอมหลับตามด้วยเป็นแน่

   "ก็ตีสามกว่า ๆ ใกล้ตีสี่แล้วนั่นล่ะ...ฉันกลัวว่าเธอจะนอนไม่สบาย ก็เลยพามาอาบน้ำ แล้วจะได้เข้านอนด้วยกันหลังจากนี้น่ะ"

   ริวยะตอบยิ้ม ๆ อย่างอารมณ์ดี ทว่าคนฟังกลับยิ้มเจื่อน ๆ เพราะข้อสันนิษฐานที่เขาคิดไว้ ดูเหมือนมันจะถูกต้องเสียแล้ว

   "...พรุ่งนี้ผมคงต้องหยุดเรียนต่ออีกแล้วสินะครับ"

   "ก็คงงั้น...แต่ไม่เป็นอะไรหรอก เพราะฉันไม่ใช่ผู้ปกครองที่จะเคร่งครัดเรื่องผลการเรียนอะไรนักหนาหรอกนะ"

   พูดไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มยังใช้มือของตนลูบไล้แผ่นอกเล็กขาวเนียนของคนรัก พร้อมบีบเค้นคลึงยอดอกสีชมพูเข้มนั้นอย่างหยอกเย้า จนยูคิที่เตรียมจะประท้วงต้องหลุดร้องครางขึ้นมาแทน

   "อา...คุณริวยะ...พอเถอะครับ"

   "ทำไมล่ะ...หรือเธอมีอารมณ์อีกแล้ว...หืม...ไหนดูซิ..."

   ยูคิสะดุ้งโหยงเมื่ออีกฝ่ายแกล้งจับขาเขาแหวกออก เด็กหนุ่มรีบเอามือปิดบังส่วนที่กำลังแข็งขึงขึ้นมาน้อย ๆ อย่างอับอาย ส่วนริวยะนั้นหัวเราะในลำคอ แล้วเอ่ยกระซิบข้างหูคนรักอย่างเอ็นดู

   "ไม่ยักรู้ว่าเธอเป็นเด็กลามกแบบนี้เลยนะยูคิ"

   ยูคิหน้าแดงวาบ เขาพยายามจะหุบขาและปิดบังบางส่วนของร่างกายอย่างเต็มที่ จนริวยะนึกสงสาร จากนั้นชายหนุ่มจึงขบเม้มใบหูแดงก่ำนั่นอย่างเอ็นดู แล้วกระซิบบอกต่อ

   "ไม่ต้องอาย...เพราะฉันเองก็ไม่แตกต่างกับเธอเท่าไรนักหรอก"

   คนพูดยืนยันด้วยการถูไถส่วนที่แข็งขึงไปที่สะโพกขาวนั่นอย่างหยอกเย้า ยูคิชะงักก่อนจะร้อนวูบวาบไปทั้งตัวด้วยแรงอารมณ์ปรารถนาที่เริ่มก่อขึ้นอีกครั้ง

   "...สงสัยให้นอนก็คงนอนหลับไม่ลงแล้ว เธอว่าไหม"

   ริวยะกระซิบถามพร้อมกับลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มมือนั้นไปทั่ว เพื่อเป็นการช่วยกระตุ้นอารมณ์ให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วมตามตน ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก จากนั้นชายหนุ่มจึงลุกขึ้นอุ้มร่างเล็กยกขึ้นจากอ่าง แล้วไปที่เตียงใหญ่ของตนซึ่งเคลื่อนไหวสะดวกกว่าแทน



   ร่างขาวเปลือยเปล่าบนเตียงที่นอนหลับตาพริ้มรอคอยอย่างเขินอาย ส่วนริวยะก็ยืนจ้องมองร่างนั้นด้วยสายตารักใคร่และแสนหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด

   "...อือ...คุณริวยะ?"

   ยูคิปรือตาขึ้นมอง นึกแปลกใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่ตามลงมากอดตนสักที ทว่าเมื่อได้เห็นแววตาของคนรัก เด็กหนุ่มก็หน้าแดงวาบ แล้วเบือนหลบสายตาคมกริบคู่นั้นทันที 

   ทางด้านริวยะพอเห็นคนรักมีท่าทางเอียงอายเช่นนั้น เขาก็แย้มยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงก้าวขึ้นไปบนเตียงรั้งร่างที่นอนอยู่ขึ้นมาสวมกอดแน่น ยูคิแม้จะตกใจในทีแรก แต่สุดท้ายเขาก็ซกซุบลงบนอกกว้างนั้นอย่างยินยอมพร้อมใจในที่สุด

   "ฉันรักเธอนะ... ยูคิ...เด็กน้อยของฉัน"

   "ผมก็รักคุณครับ...คุณริวยะ"

    ถ้อยคำรักอ่อนหวานที่มอบให้แก่กันและกันมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง มิได้ทำให้คนฟังรู้สึกเบื่อหน่าย หากแต่กลับรู้สึกตื้นตันและมีความสุขทุกครั้งยามที่ได้ยิน

   "ยูคิ...อาทิตย์นี้ลาหยุดยาวแล้วไปฮันนีมูนกันนะ"

   คำขอกึ่งคำสั่งของอีกฝ่ายทำให้คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มจากการถูกบอกรักชะงักกึก แล้วจึงแย้งกลับไปเสียงอ่อย

   "แต่ว่า...ผมหยุดบ่อยแล้วนะครับ"

   พอแย้งออกไปแบบนั้น เขาก็ได้เห็นแววตาคมกริบที่แสดงถึงความไม่พอใจขึ้นมานิด ๆ และนั่นจึงทำให้เด็กหนุ่มต้องหลุดถอนหายใจออกมา

   "เฮ้อ...ก็ได้ครับ..ยังไงเดี๋ยวเรื่องเวลาเรียนไม่พอ คุณก็คงจะจัดการให้ได้อยู่แล้วสินะครับ"

   "หึ ๆ ...เริ่มรู้ใจฉันขึ้นมามากขึ้นแล้วสินะเด็กน้อย"

      ริวยะพึมพำอย่างพึงพอใจ และเมื่อเห็นยูคิขยับตัวในอ้อมกอดของเขาค่อย ๆ เพื่อเปลี่ยนท่าให้นั่งสบายขึ้น ชายหนุ่มจึงจัดแจงจับร่างเล็กมานั่งตักจ้องหน้าประสานสายตากัน  ทว่ากลับไม่ยอมคลายอ้อมกอดของตน ที่ยังคงพันธนาการร่างนั้นเอาไว้ดังเดิม

   "ยูคิ...จำไว้นะ...นับจากวันนี้ไป ฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครมาพรากเธอไปจากฉันได้อีก...ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่แต่ในสายตาของฉัน และอยู่ในสถานที่ฉันจะเอื้อมถึงตลอดเวลา"

   สายตาและคำพูดที่แสดงความเป็นเจ้าของ และอ้อมกอดที่เปรียบดังกรงกักขังร่างของเขาเอาไว้ ไม่ได้ทำให้ยูคิรู้สึกหวาดหวั่นแต่อย่างใด ด้วยเด็กหนุ่มนั้นเต็มใจที่จะถูกกักขังไว้ในสายตาและอ้อมกอดนี้ตลอดกาลอยู่แล้ว

   "ครับ...ผมจะไม่มีวันจากไปไหน...จะอยู่เคียงข้างกับคุณไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายของชีวิตของผม"

    คำพูดนั้นทำให้คนฟังยิ้มออก แล้วกอดร่างเล็กในอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก ซึ่งคนถูกกอดเองก็ใช้แขนเล็กของตนโอบกอดร่างสูงใหญ่ตอบกลับไปแน่นแทบไม่แตกต่างกัน...

   

... END ...

สวัสดีค่ะ....ในที่สุดฉบับรีเมก ก็จบลงด้วยดีแล้วค่ะ  ในฉบับนี้แตกต่างจากฉบับเก่าอยู่หลายเรื่อง รวมไปถึงคาแรกเตอร์ตัวละครด้วย ซึ่งตัวปัดก็คาดหวังว่าอยากให้ฉบับนี้สมบูรณ์กว่าฉบับเก่า ทั้งในด้านอารมณ์ และการดำเนินเรื่องของตัวละคร

สุดท้าย เรื่องต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเซอิจิ กับ เรียว  คู่ของอากิระ กับทาคุ   และคู่รองอื่น ๆ ในเรื่อง(บางคู่)  ทุกคนสามารถอ่านได้ในบทสรุปที่จะแยกออกมาเป็นตอนพิเศษ และนำมาลงให้อ่านในบอร์ดต่อไปค่ะ  ...สำหรับคู่ยอดนิยม อย่างคู่ของคุณตากับคุณพ่อ นี่ยังไงก็ลงให้อ่านอยู่แล้ว ....คู่ของทาคุและอากิระที่หลายคนลุ้น ก็ไม่พลาด  .....ที่เหลือก็คือคู่รอง ที่ปัดตั้งใจจะคัด จากสามสี่คู่ที่จะลงเล่มมาให้อ่านด้วยเช่นกัน อยากอ่านคู่ไหนก็โหวตกันมาได้จ้ะ (เฉพาะคู่รองที่ไม่ได้บอกว่าจะลงแน่ล่ะนะคะ)

และท้ายที่สุดของที่สุด ปัดขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ และได้บอกความรู้สึกเปรียบเทียบของฉบับเก่าและใหม่ให้ปัดได้รับทราบ  ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ทุกกำลังใจมีส่วนช่วยผลักดันให้ปัดเขียนจนจบเรื่องได้ในที่สุด ขอบคุณค่ะ

 

[fay 13]

 

[ormn]

  คู่ไหนก็ได้จ้าเขาชอบทุกคู่เลย

[Poseidon]

เย้ๆ จบลงด้วยดี
อิตาริวยะหน้าบานเลยนะ แหม่ๆๆ

[Xenon]

ตอนพิเศษ
ความทรงจำในวันวาน (ครึ่งแรก)

    เซอิจิกลับเข้าห้องพักส่วนตัวของตน ด้วยอารมณ์อันหลากหลาย ...ดีใจที่เห็นลูกชายมีความสุข...ตกใจ เมื่อได้รับข่าวเพื่อนรักที่หายสาบสูญไปนาน และสุดท้าย เศร้าใจ...ที่ได้รู้ว่า คนที่เขารอคอยมาตลอดชีวิต บัดนี้ได้ลาลับจากโลกนี้ไปเมื่อนานหลายปีมาแล้ว

    "เรียว...ฉันอยากรู้เหลือเกินว่า ในวาระสุดท้ายของชีวิต...นายจะอภัยให้ฉันได้หรือยัง"

   เซอิจิหยิบรูปถ่ายของเพื่อนขึ้นมาดู พลางหวนคิดถึงความทรงจำในอดีตที่ผ่านมา ...ความทรงจำที่เขาพยายามผนึกมันไว้เพื่อที่จะได้ลืมว่า เขาเคยทำให้เพื่อนคนสำคัญที่สุดในชีวิต ต้องเจ็บปวดเพราะตนเองมาก่อน



   วันถัดมา เซอิจิได้แวะมายังบ้านพักส่วนตัวของลูกชาย เขานั่งรออยู่สักพัก ริวยะก็ออกมาพบเขาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

   "คุณพ่อมาแต่เช้าเลยนะครับ มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ"

   "เช้าของแกนี่คือเกือบเที่ยงเลยสินะ...อ้อ! แล้วฉันก็ไม่ได้มีธุระกับแก แต่มีธุระกับคนรักแกต่างหาก ...แล้วเจ้าหนูล่ะ ทำไมไม่มาด้วยกัน"

   ริวยะขมวดคิ้วยุ่ง แต่ก็ยังตอบคำถามนั้นไปตามตรง

   "ยูคิพอได้ยินว่าคุณพ่อมา ก็นึกได้ว่ายังไม่ได้จัดเตรียมตู้บูชา ก็เลยแยกไปวุ่นวายกับทางนั้นแทนแล้วครับ"

   ริวยะตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก เพราะเขากับคนรักเพิ่งจะได้พักผ่อนกันเมื่อตอนเช้ามืดนี้เอง เนื่องจากเมื่อคืนนี้เกือบทั้งคืน ทั้งคู่ได้พรอดรักกันอย่างเร่าร้อนอย่างลืมตัวเกินไปสักหน่อยนั่นเอง

   "อืม...ดี งั้นเดี๋ยวฉันจะได้ไปเคารพป้ายวิญญาณหมอนั่นเสียหน่อย"

   ริวยะพอได้ยินดังนั้นก็เอ่ยปากถามบิดาออกไปอย่างนึกสงสัย

   "ตกลงว่าคุณพ่อกับคุณตาของยูคิเคยรู้จักกันหรือครับ"

   เซอิจิเหลือบมองลูกชาย แล้วจึงแย้มยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากให้เห็น

   "แน่นอน...และถ้าไม่มีเขา บางทีแกกับริวจิ คงไม่ได้เกิดมาลืมตาดูโลกนี้แล้วก็ได้"

   จากนั้นชายชราก็เดินนำหน้าไป โดยมีริวยะบอกว่าห้องที่ว่านั้นอยู่ตรงไหนของบ้านพัก

   

    เมื่อมาถึงห้องพักผ่อนอีกห้องของบ้าน เซอิจิก็เห็นว่ายูคิจัดวางป้ายบูชาของครอบครัวเสร็จเรียบร้อยพอดี ป้ายในตู้บูชานั้น มีป้ายของโคบายาชิ เรียว ผู้เป็นตาและ โคบายาชิ มาซาโกะ ผู้เป็นยาย แถวถัดมาเป็น ทานากะ  มาซายะ และทานากะ เซรินะ ผู้เป็นมารดาและบิดาของเด็กหนุ่ม

   "ลำบากน่าดูเลยนะ ที่ชีวิตต้องพบแต่ความสูญเสียมาตลอดแบบนี้"

   เซอิจิเอ่ยขึ้นอย่างนึกเวทนาต่อตัวหลานชายของเพื่อนรัก หากแต่ยูคินั้นหันกลับมามองชายชรา พลางโค้งทำความเคารพทักทายน้อย ๆ ก่อนจะแย้มยิ้มให้

   "มันเป็นเรื่องธรรมชาตินี่ครับ...เสียใจก็คงเสียใจ แต่ไม่มีใครในโลกนี้ที่หลีกหนีความตายได้พ้นหรอกครับ"

   เซอิจิรับฟัง แล้วจึงเหลือบไปมองป้ายวิญญาณของเพื่อนก่อนจะพึมพำขึ้นมา

   "นั่นสินะ..."

   จากนั้นชายชราจึงเหลือบมองป้ายวิญญาณผู้เป็นยายของเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันมาถามคนที่ยืนมองเขาอยู่

   "ตาของเธอกับยายของเธอรักกันมากไหม"

   ยูคิแปลกใจต่อคำถามนั้น แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงบอกเล่าในสิ่งที่ตนเองรู้ออกไปตามตรง

   "...คุณยายท่านเสียก่อนผมจะเกิดอีกครับ แต่ผมเคยได้ยินคุณตาเล่าให้ฟังเกี่ยวกับคุณยายมากมาย และผมมั่นใจว่า พวกท่านนั้นรักกันมากครับ เพราะคุณตามักจะมีสีหน้ามีความสุขทุกครั้งที่เล่าถึงเรื่องของคุณยายให้ฟัง"

   เซอิจิเงียบไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พร้อมพึมพำด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอย่างอ่อนโยน

   "ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี...ฉันจะได้สบายใจและรู้สึกผิดน้อยลง"

   จากนั้นชายชราจึงไปนั่งทำความเคารพป้ายวิญญาณของครอบครัวเด็กหนุ่ม แล้วจึงหันกลับมา ก่อนจะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจระคนสงสัยแกมอยากรู้ของทั้งลูกชายและคนรักของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาที่ตน

   "พวกเธอพอจะมีเวลาว่างฟังเรื่องเล่าของคนแก่ไหมล่ะ..."

   คำถามนั้นทำให้ยูคิชะงัก ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักตามมาอย่างลืมตัว แล้วจึงหน้าแดงน้อย ๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าตนเผลอแสดงอาการอยากรู้ออกหน้าออกตาเกินไปหน่อย

    "หึ ๆ ถ้าอย่างนั้นก็นั่งตามสบายเถอะ ไม่จำเป็นต้องนั่งคุกเข่าแบบนั้นก็ได้...เรื่องเล่าของคนแก่มันยาวนะ"

   ยูคิฟังแล้วก็ชะงักก่อนจะส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ พร้อมคำขอบคุณแผ่วเบา ก่อนจะเลือกนั่งขัดสมาธิบนเบาะนั่งเช่นเดียวกับริวยะ จากนั้นเซอิจิก็หันไปทางชิโนะที่มาคอยรอรับใช้อยู่แถวนั้น

   "ไม่ได้ชิมฝีมือขนมหวานของเธอมานาน เดี๋ยวช่วยจัดให้ฉันซักชุดนะชิโนะ"

   "ได้สิคะ...แต่เกรงว่าฝีมือของดิฉันคงจะยังสู้ฝีมือคุณพี่ซานะไม่ได้หรอกนะคะ"

   ชิโนะเอ่ยถึงพี่สาวของเธอซึ่งเป็นผู้ดูแลประจำบ้านพักของเซอิจิด้วยรอยยิ้ม พลางขอตัวไปเตรียมของว่างให้กับบรรดานาย ๆ ของตนต่อไป

   "บรรยากาศดีจังนะ ห้องนี้...ริวยะจัดเตรียมไว้ให้เธอโดยเฉพาะเลยล่ะสิ"

   เซอิจิมองไปทางสวนด้านนอก ซึ่งริวยะที่ถูกพูดแทงใจดำก็แสร้งทำเป็นนิ่งเฉย ส่วนยูคิก็หน้าแดงน้อย ๆ อย่างนึกเขินอาย

   "อืม...ฉันจะเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนไหนดีนะ"

   ชายชราหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาเนิ่นนาน สมัยเขายังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายในช่วงปีสุดท้าย อันเป็นระยะหัวเรี่ยวหัวต่อของการสอบเข้ามหาวิทยาลัย...



   ...ในตอนนั้น ฉันอายุได้ 17 ปี กำลังเรียนอยู่ ม.ปลายปีสุดท้าย พ่อของฉันซึ่งเป็นปู่ของริวยะ เป็นคนเข้มงวดเจ้าระเบียบกว่าฉันหลายเท่านัก ทุกคนที่อยู่ใต้เงาปกครองของท่าน จะต้องประพฤติปฏิบัติอยู่ในกรอบที่ท่านวางเอาไว้เสมอ แม้แต่แม่แท้ ๆ ของฉันเอง ยังทนการถูกบีบคั้นจากพ่อไม่ได้ ท่านหนีออกจากบ้านและทิ้งฉันไว้ที่นั่นตั้งแต่ฉันอายุเพียง 10 ปี  หลังจากนั้นพ่อก็ยิ่งเข้มงวดกับชีวิตของฉันมากขึ้น  ท่านบงการทุกอย่างไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องเรียน ในชีวิตวัยเรียนของฉันมีแต่การแข่งขัน ฉันต้องอยู่เหนือคนอื่นเสมอ หากเมื่อใดอันดับผลการเรียนของฉันตกต่ำลง ฉันก็จะถูกพ่อเกรี้ยวกราดและบันดาลโทสะใส่อย่างรุนแรงทุกครั้ง...

   "ผลการสอบนี่มันอะไรกัน เซอิจิ! ทำไมถึงตกลงมามากขนาดนี้!"

   พ่อตวาดใส่ฉันลั่น เมื่อเห็นผลการเรียนของฉัน จากที่เคยติด 1 ใน 5 ของชั้นปี ร่วงลงมาเป็นอันดับที่ 10 ของการสอบที่ผ่านมา

   "ผม...เอ่อ...ผมพยายามเต็มที่แล้วนะครับ แต่การทดสอบครั้งนี้มันค่อนข้างจะยากไปสักหน่อย"

   ฉันพยายามแก้ตัวออกไป ทว่าจู่ ๆ พ่อก็หันไปทางกล่องกระดาษใบใหญ่ด้านหลัง แล้วล้วงหยิบอุปกรณ์วาดรูปที่ฉันเก็บซ่อนไว้ในห้อง ปาใส่หน้าฉัน พร้อมกับตวาดลั่น

   "พยายามอย่างนั้นหรือ! ไม่ใช่เพราะแกมัวแต่สนใจงานอดิเรกไร้สาระของแกอยู่แทนหรอกรึ! ผลการเรียนมันถึงได้ตกต่ำลงถึงขนาดนี้!"

   "...แต่ผมวาดรูปเฉพาะหลังทบทวนบทเรียนเท่านั้นเองนะครับ"

   ฉันพยายามแก้ตัวออกไป ทว่าพ่อของฉันก็ไม่รับฟังเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น

   "ฉันไม่สนใจคำแก้ตัวของสุนัขขี้แพ้หรอกนะเซอิจิ! แกต้องเลิกงานอดิเรกบ้าบอของแกพวกนี้ให้หมด แล้วตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าเดิม และห้ามทำให้ฉันและตระกูลของเราเสียชื่อแบบนี้อีก เข้าใจไหม!"   

    พ่อตวาดใส่แล้วทิ้งให้ฉันนั่งอยู่กับอุปกรณ์วาดภาพที่ถูกกว้างกระจัดกระจายเหล่านั้นเพียงลำพัง ฉันเก็บพวกมันมาถือไว้ในมือทีละชิ้น ก่อนจะหลุดสะอื้นด้วยความรู้สึกคับแค้นใจอย่างสุดแสน

   ในความคิดของฉันตอนนั้น สำหรับพ่อแล้ว ฉันมันไม่ใช่ลูกชาย แต่เป็นเพียงเครื่องมือเชิดหน้าชูตาของตระกูลและพ่อเท่านั้น... ทั้งที่ฉันพยายามทำทุกอย่างที่พ่อสั่ง แต่พ่อก็ไม่เคยแม้แต่จะยิ้มให้ฉันยามฉันประสบความสำเร็จ ไม่เคยเลยที่จะคอยปลอบโยนยามฉันท้อแท้ผิดหวัง ...และแม้แต่กระทั่งความสุขทางใจเพียงหนึ่งเดียวอย่างการวาดรูป พ่อก็ยังจะมาพรากมันจากฉันไปอีก...

   ฉันในตอนนั้นคงจะถึงขีดความจำกัดความอดทนขึ้นมาเสียแล้ว ฉันตรงออกจากบ้าน เดินสะเปะสะปะไม่รู้ทิศทาง จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่หน้าแม่น้ำสายใหญ่  ฉันเหม่อมองไปข้างหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า และตัดสินใจเดินลงไปในลำน้ำนั้นเพื่อจบชีวิตที่ฉันคิดว่ามันไร้ค่านั้นลงเสีย ทว่า...

   "นี่! หยุดนะ! แม่น้ำนั่นเชี่ยวมากนะ ลงไปไม่ได้รู้ไหม!"

   เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันหยุดชะงักฝีเท้าชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปมองยังต้นเสียง อีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มวัยพอ ๆ กับฉัน และกำลังวิ่งตรงจากเนินตลิ่งเข้ามาหา ฉันมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันกลับไปแล้วเดินหน้าต่ออย่างไม่ใส่ใจ หากแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงย่ำน้ำ และแรงดึงจากมือของใครอีกคนก็ทำให้ฉันหยุดชะงัก ฉันรีบหันกลับไปมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทว่าพอหันไป อีกฝ่ายก็ทำหน้าตาขุ่นเคืองแล้วโวยวายใส่ฉันลั่น

   "เจ้าบ้าเอ๊ย! นี่นายไม่ได้ยินฉันห้ามหรือไง ถ้าฉันไม่ผ่านมาแล้วห้ามไว้ ป่านนี้นายได้กลายเป็นผีเฝ้าแม่น้ำไปแล้วรู้ไหม!"

   ฉันชะงักเมื่อได้ยินคำต่อว่านั่น ความฉุนเฉียวก่อตัวขึ้นมาทันที เพราะตั้งแต่เกิดมา นอกจากพ่อแล้ว แทบไม่เคยมีใครกล้ามาดุด่าสั่งสอนฉันแบบนี้มาก่อน

   "หุบปาก! ฉันจะอยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายสักหน่อย! ปล่อยฉันนะ! ฉันน่ะไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกเส็งเคร็งแบบนี้อีกต่อไปแล้ว! ฉันอยากตายไปให้มันพ้น ๆ ซะเดี๋ยวนี้..!"

   ฉันตวาดสวนกลับไป ก่อนจะหน้าสะบัดไปตามแรงตบจากมือของอีกฝ่าย ฉันนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ พอรู้สึกตัวฉันก็เลือดขึ้นหน้าด้วยความโมโห เตรียมจะโต้ตอบกลับ ทว่าฉันก็ต้องชะงักมือของตนเอาไว้ เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาเจ็บปวดของคนที่ตบฉัน

   "...อย่าพูดว่าจะไปตายง่าย ๆ แบบนี้สิ ...ตอนนี้นายเองก็ยังมีชีวิตอยู่แท้ ๆ ...ทำไมล่ะ...ทำไมถึงไม่รักชีวิตตัวเองบ้าง ...ทั้ง ๆ ยังมีคนที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ พยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองได้มีวันพรุ่งนี้ต่อไป แต่ก็ไม่อาจจะฝืนชะตากรรมนั้นได้...แต่นาย...นายที่ยังมีชีวิตที่แข็งแรงขนาดนี้ แต่กลับคิดละทิ้งชีวิตตัวเอง...นายไม่ละอายคนอื่นที่เขามีความพยายามเหล่านั้นบ้างหรือไงกัน!!"

   ฉันนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่ แต่พอตั้งสติได้ ฉันก็รีบเถียงกลับไปทันที

   "นายมันจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันเล่า! ฉันน่ะมันเป็นคนไร้ค่า! ขนาดพ่อแท้ ๆ ยังไม่เห็นค่าของตัวฉันเลยด้วยซ้ำ! ..."

   พอพูดถึงพ่อ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาคลอเบ้าอย่างไม่รู้ตัวด้วยความเจ็บใจ เด็กหนุ่มตรงหน้านิ่งเงียบไป ทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองเขาที่สูงกว่าฉันเล็กน้อยอย่างสงสัย แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักเมื่อสบกับแววตาอ่อนโยนของอีกฝ่ายที่จ้องมองมา

   "ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเป็นคนที่เห็นคุณค่าในตัวนายเอง...เพราะฉะนั้น อย่าคิดสั้นแบบนี้อีกเลยนะ"

   ฉันเงียบกริบ พูดอะไรไม่ออก ทว่ากลับมีน้ำตานองหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ คงเพราะไม่เคยมีใครที่จะพยายามเข้าใจในตัวฉันเช่นนี้มาก่อน พอมาเจอความอ่อนโยนที่แฝงมากับแววตาอันแสนจริงใจที่ฉันไม่เคยเจอจากคนรอบตัว มันก็ทำให้ฉันอดที่จะเผลอแสดงความอ่อนแอออกไปเช่นนั้นไม่ได้

   

   ฉันจำไม่ได้ว่าหลังจากที่ถูกพามาบนริมฝั่ง ตัวฉันเผลอหลุดปากเล่าอะไรเกี่ยวกับตนเองให้อีกฝ่ายฟังบ้าง เพราะว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นผู้ฟังที่ดี มีบางครั้งที่ฉันพูดไม่ออกเพราะความคับแค้นใจ คนคนนั้นก็เลือกที่จะบีบไหล่ฉันเบา ๆ แทนการปลอบโยน กระทั่งฉันเริ่มสงบใจลงในที่สุด

   "ขอบใจที่ช่วยรับฟัง...ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ"

   "ไม่เป็นไรหรอก...ฉันยินดีนะ ที่มีส่วนช่วยให้นายสบายใจได้ขึ้นบ้าง"

   เด็กหนุ่มคนนั้นบอกกับฉัน จากนั้นพวกเราทั้งสองคนก็นั่งเงียบไปสักครู่ อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นยืนพร้อมส่งแขนยื่นมาฉุดให้ฉันลุกตาม

   "ฉันชื่อ โคบายาชิ เรียว ...แล้วนายล่ะ"

   ฉันมองคนที่แนะนำตัวเอง แล้วเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะบอกชื่อของตัวเองไปบ้าง

   "มุราคามิ  เซอิจิ"

   เด็กหนุ่มที่ชื่อเรียวยิ้มน้อย ๆ ให้ฉัน แล้วบอกให้ฉันกลับบ้าน เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ฉันหันไปมองเขาที่ยืนยิ้มส่งฉัน แล้วก็เผลอหลุดปากในสิ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะกล้าพูดออกไปได้

   "ฉันจะมาเจอนายที่นี่อีกได้ไหม"

   อีกฝ่ายเงียบไป ฉันคิดว่าเขาอาจจะไม่พอใจ จึงเอ่ยปากเตรียมขอโทษ ทว่าคนตรงหน้ากลับมีรอยยิ้มน้อย ๆ ให้ฉันแทน

   "ได้สิ ...แต่นายห้ามมาที่นี่แล้วทำเรื่องแบบวันนี้อีกนะ"

   ฉันชะงัก ก่อนจะหลุดยิ้มตอบกลับไป วันนั้นฉันกลับไปบ้าน พ่อไม่ได้ถามสักคำว่าฉันหายไปไหนมา หากแต่ฉันไม่ได้รู้สึกน้อยใจหรือท้อแท้เหมือนเคย คงเป็นเพราะฉันได้ระบายความคับแค้นก่อนหน้านั้นไปให้ใครบางคนได้รับฟังหมดแล้วก็ได้



   เย็นวันถัดมา ฉันมารอที่ริมน้ำที่เดิมอีกครั้ง หากแต่ก็ไร้เงาของคนเมื่อวาน ฉันรออยู่อีกพักใหญ่ ๆ แล้วจึงตัดสินใจกลับบ้าน ทว่าระหว่างจะเดินกลับฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนทักขึ้นมาจากด้านหลัง

   "เซอิจิ! ฉันมาแล้ว!"

   ฉันหันไปดูคนที่วิ่งกระหืดกระหอบตรงมาที่ฉันหยุดรออยู่ อีกฝ่ายยืนหอบอยู่อีกสักพัก แล้วจึงเงยหน้าสบตาฉันพร้อมยกมือขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่

   "ขอโทษทีที่มาช้านะ! พอดีฉันเพิ่งทำงานเสร็จน่ะ!"

    "ทำงาน?"

   ฉันย้อนถามไปอย่างประหลาดใจ เพราะค่อนข้างแน่ใจว่าอีกฝ่ายน่าจะอายุพอ ๆ กับฉัน

   "อืม! ฉันลาออกจากโรงเรียนมาได้เป็นปีแล้วน่ะ ก็นะ...พอแม่ฉันเสีย ฉันก็ไม่มีญาติคนไหนเหลืออีก เพราะพ่อฉันก็ตายตั้งแต่ฉันยังเด็ก เงินทองที่มีก็เอาไปรักษาแม่จนหมด ฉันก็เลยต้องลาออกมาทำงานเลี้ยงชีพนี่ล่ะ"

   เรียวเล่าให้ฟังพร้อมรอยยิ้มเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดา ไร้ซึ่งความคับแค้นใจใดใดต่อโชคชะตาให้สัมผัสได้เลยสักนิด และนั่นจึงทำให้ฉันนิ่งอึ้งพร้อมกับเผลอตั้งคำถามที่คาใจบางอย่างออกไป

   "แล้วทำไมนายถึงยังยิ้ม แล้วยังมีกำลังใจสู้ต่อไปได้อีกล่ะ"

   เรียวหันมามองฉัน เขายิ้มให้ฉันอีกครั้ง ก่อนจะตอบข้อสงสัยของฉันอย่างว่าง่าย

   "ก็เพราะฉันยังมีชีวิตอยู่น่ะสิ...ขนาดแม่ของฉันป่วยเป็นโรคร้ายแท้ ๆ แต่ท่านก็ยังเข้มแข็ง คอยปลอบโยนให้กำลังใจฉันยามฉันท้อ และมีรอยยิ้มให้ฉันได้ทุกวันจนกระทั่งวาระสุดท้ายของท่าน ...ถ้าฉันซึ่งยังมีชีวิตอยู่และแข็งแรงดี กลับทำตัวท้อแท้หรือสิ้นหวังกับชีวิต แม่ก็คงมองฉันอย่างผิดหวังอยู่บนสวรรค์นั่นเป็นแน่"

   ฉันรับฟังและรู้สึกชาวาบบริเวณใบหน้าขึ้นมากะทันหัน พอจะเข้าใจแล้วว่า เหตุใดคนคนนี้ถึงได้ต่อว่าฉันซึ่งคิดสั้นแบบนั้นเมื่อวันก่อน

   "ขอโทษนะ...สำหรับเรื่องเมื่อวานนี้..."

   ฉันพูดอะไรแทบไม่ออก แต่ดูเหมือนเรียวจะเข้าใจ เขายิ้มให้ฉัน แล้วเอื้อมมือมาแตะใบหน้าของฉันแผ่วเบา

   "ฉันก็ต้องขอโทษที่เผลอไปตบนายเมื่อวาน ...นายจะชกฉันคืนก็ได้นะเซอิจิ"

   ฉันสั่นศีรษะปฏิเสธข้อเสนอนั่นโดยไม่ต้องคิดมาก เพราะถ้าไม่มีคนตรงหน้า ป่านนี้ฉันคงจะกลายเป็นผีเฝ้าแม่น้ำ โดยไร้คนแยแสไปแล้วก็เป็นได้

    "แล้วตอนนี้นายเลิกคิดสั้น ๆ ทิ้งชีวิตตัวเองได้บ้างแล้วหรือยังล่ะ"

   เรียวถามฉัน คำถามนั้นทำให้ฉันชะงัก พลางหวนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของตน ...ตัวฉันอาจจะถูกบังคับกำหนดเส้นทางชีวิตที่ต้องก้าวเดินตลอดเวลาก็จริง ทว่าฉันยังมีพ่อซึ่งเป็นญาติพี่น้องเหลืออยู่ มีบ้านหลังใหญ่โต มีบริวารข้ารับใช้คอยปรนนิบัติดูแล มีโอกาสในชีวิตที่ดีกว่าคนตรงหน้านี้มากมายนัก

   "อืม...ฉันจะไม่คิดสั้นทิ้งชีวิตตัวเองง่าย ๆ แบบนั้นอีกแล้วล่ะ"

   เรียวยิ้มกว้างให้กับฉัน เป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์จริงใจไร้สิ่งใดแอบแฝงเคลือบแคลง ...พอฉันมองเขาแล้ว ฉันก็นึกอยากให้คนคนนั้นยิ้มให้ฉันหลังจากนี้ไปเรื่อย ๆ ขึ้นมา

   "เรียว...เอ่อ...หลังจากวันนี้ไป ...ถ้าฉันจะมาขอพบนายที่นี่อีก ในเวลาประมาณนี้...เอ่อ...นายจะขัดข้องไหม"

   เรียวชะงักเขาทำสีหน้าครุ่นคิดจนฉันใจเสีย และก่อนที่เขาจะตอบฉันจึงรีบโพล่งขัดไปก่อน

   "เอ่อ...ขอโทษทีนะ ที่ถามในเรื่องที่ทำให้นายลำบากใจ...เอาเป็นว่า ที่ถามออกไปเมื่อครู่นี้ นายก็อย่าไปใส่ใจจำก็แล้วกัน!"

   ฉันฝืนยิ้มให้เขา ส่วนเรียวพอได้ยินก็ทำหน้ายุ่ง ๆ แล้วจึงถอนหายใจตามมาเฮือกใหญ่ให้ฉันได้เห็น

   "เฮ้อ! นายนี่เป็นคนชอบด่วนสรุปตัดบทเอาเองแบบนี้เสมออย่างนั้นหรือเซอิจิ...ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลยว่าลำบากใจ ...เพียงแต่ที่เงียบไป ก็เพราะกำลังนึกว่า ฉันมีเวลาว่างช่วงไหนวันไหน ให้นายมาพบกันสะดวก ๆ แทนต่างหาก... มาหากันเย็น ๆ แบบนี้ กว่านายจะกลับบ้านก็มืดค่ำพอดี เดี๋ยวทางบ้านนายเขาจะเป็นห่วงเอานะ"

   ฉันรับฟังคำพูดนั้นด้วยใบหน้าร้อนวาบด้วยความอับอาย ที่ฉันเผลอคิดเองเออเองว่าเรียวรำคาญฉัน ทั้ง ๆ ที่เขานั้นคิดเผื่อถึงความสะดวกของฉัน และยังเป็นห่วงเผื่อครอบครัวของฉันอีกด้วยซ้ำ

   "แสดงว่า ฉันมาหานายได้อีกอย่างนั้นหรือ..."

   ฉันถามออกไปพร้อมกับรอคอยคำตอบ ต่อให้เรียวจะบอกก่อนหน้านั้นแล้ว แต่ฉันก็ยังอยากได้ยินคำยืนยันจากปากของเขาอีกครั้ง

   "ได้สิ! ก็ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่หรือ!"

   เรียวบอกพร้อมยิ้มกว้างให้ฉัน คำตอบนั้นมันทำให้ฉันนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก ฉันคงเงียบไปนานจนเรียวต้องถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังลังเลปนเกรงใจ

   "เอ่อ...เป็นอะไรไปเซอิจิ...หรือว่าฉันมัดมือชกนายจนเกินไป...เรื่องเพื่อนน่ะ"

   ฉันสะดุ้งแล้วรีบสั่นศีรษะไปมาปฏิเสธ ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ส่งให้อีกฝ่าย

   "ไม่เลย...ฉันดีใจนะที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย...เรียว"

   พอได้ยินฉันบอกดังนั้น เรียวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วจึงยื่นมือส่งมาให้ฉันพร้อมรอยยิ้ม

   "งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะ เซอิจิ"

   ฉันมองมือนั้น แล้วยิ้มตอบกลับไปอย่างนึกยินดีเป็นที่สุด

   "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ...เรียว"

   จากนั้นเรียวก็บอกถึงเวลาทำงานและวันพักผ่อนของเขา ซึ่งฉันก็จดจำมันและเทียบดูกับตารางเวลาของฉัน บางทีหากฉันตัดเวลาเรียนด้วยตนเองในตอนเย็นที่ห้องสมุด ฉันก็จะมีเวลามาหาเรียวได้นานมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายชั่วโมง

   "ไว้เจอกันครั้งหน้านะเรียว"

   ฉันบอกลาเพื่อนใหม่ของฉัน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มพร้อมพยักหน้ารับรู้ เจ้าตัวโบกมืออำลาส่งฉัน ขนาดฉันเดินไปแล้วหันกลับมามองอีก ฉันก็ยังเห็นเขายืนโบกมือให้ฉันต่อไม่เลิกจนฉันนึกขำ

   วันนั้นฉันกลับบ้านไปด้วยอารมณ์ที่เบิกบานกว่าเดิม แม้ว่าจะถูกพ่อเมินเฉยใส่ตอนฉันทักทายท่านเมื่อถึงบ้านก็ตาม

   

   หลังจากนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ไปหาเรียวตอนที่เขาว่างจากงาน หรือมีบางครั้งฉันก็ไปช่วยเขาทำงานพิเศษในตอนเย็นด้วยก็มี แม้ว่าเรียวจะบ่นใส่ฉันบ้าง แต่นายจ้างที่ร้านซึ่งเรียวทำงานอยู่ก็แอบบอกฉันมาว่า เรียวนั้นดีใจที่ฉันแวะมาหาเขาเช่นนี้

   "เพื่อน ๆ จากโรงเรียนเก่าของเรียวจัง ทีแรกก็มีแวะมาเยี่ยมบ้าง มาหาบ้าง แต่หลัง ๆ ก็ห่างเหินกันไป...เรียวเขาก็เข้าใจหรอกนะว่าช่วงนี้เป็นช่วงหัวเรี่ยวหัวต่อของการเรียน ...แต่ฉันรู้ดีว่าเด็กนั่นคงแอบเหงาอยู่บ้าง  ถึงจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ยังไง แต่ก็ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นที่ต้องการคบหาเพื่อนฝูงอยู่เลยนี่นะ"

   ทากะซังเจ้าของร้านอาหารเล็ก ๆ ที่เรียวทำงานอยู่บอกกับฉัน ซึ่งพอได้รับรู้ดังนั้น ฉันก็รู้สึกดีใจที่ฉันสามารถทำตัวมีประโยชน์ต่อคนที่ฉันนับเป็นเพื่อนได้เช่นนี้

   "เซอิจิ! มาช่วยชิมนี่หน่อยสิ"

   เรียวตะโกนเรียกฉันให้ไปช่วยชิมอาหารที่อีกฝ่ายทดลองทำ เนื่องจากทากะซังนั้นเป็นเจ้าของร้านที่ใจดี และชื่นชมเรียวที่ขยันขันแข็ง เมื่อเห็นว่าเรียวมีพรสวรรค์ในด้านการทำอาหาร ก็ช่วยส่งเสริมโดยให้เรียวใช้วัตถุดิบที่เหลือในแต่ละวันหลังปิดร้าน ทดลองทำอาหารเพื่อพัฒนาฝีมือตัวเองได้

   "ไหน...อะไรน่ะ...โอฉะสึเกะ?"

   ฉันมองอาหารตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย พอจะเคยได้เห็นคนงานทำกินกันเองในบ้าน แต่ฉันไม่เคยได้กินอาหารพื้น ๆ แบบนี้ด้วยตัวเองมาก่อน

   "ใช่แล้ว... ชิมสิ อร่อยไหม"

   เรียวคะยั้นคะยอให้ฉันลองชิมอาหารฝีมือเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฉันจึงตกลงกิน ทว่าความรู้สึกฝาดฝืดของน้ำชาที่ผิดกับชาชั้นดีที่เคยดื่ม ทำให้ฉันเผลอเบ้หน้าออกไป

   "ไม่อร่อยหรือ"

   เรียวถามด้วยสีหน้าผิดหวัง ทำให้ฉันชะงักแล้วรีบสั่นศีรษะปฏิเสธ ทว่าอีกฝ่ายก็ยิ้มน้อย ๆ ให้อย่างไม่ถือสา

   "ไม่เอาน่า...ไม่อร่อยก็คือไม่อร่อย ฉันไม่โกรธนายสักหน่อย"

   ฉันรู้สึกผิดนิด ๆ แต่ก็ตัดสินใจบอกออกไปตามตรง

   "ไม่ใช่ไม่อร่อยหรอก แต่รสชาติของน้ำชามันผิดกับที่ฉันเคยดื่มน่ะ....เอ่อ..."

   ฉันไม่กล้าพูดต่อกลัวจะโดนเรียวและทากะซังหาว่าฉันพูดจาดูถูกของในร้านของพวกเขา หากแต่ทากะซังกลับขอชิมบ้างแล้วหันไปบอกลูกจ้างของตน

   "น้ำชาที่ร้านเรามีก็เป็นพวกน้ำชาถูก ๆ อยู่แล้ว ถ้าเรียวจังอยากให้รสชาติออกมาดี บางทีเราอาจจะต้องปรับปรุงสูตรเครื่องเคียงในข้าวให้ช่วยเสริมรสชาให้กลมกล่อมกว่านี้ดูเอาก็น่าจะดีนะ"

   จากนั้นทั้งสองคนก็ปรึกษากันอย่างขะมักเขม้น โดยที่ฉันได้แต่มองดูพวกเขาทดลองปรับปรุงสูตรอาหารหลาย ๆ แบบ และสุดท้ายก็เป็นฉันที่ต้องเป็นคนชิมในแต่ละชามที่เรียวทำมา

   "อืม...ชามนี้เข้าท่านะเรียว ...ชายังขมคอเฝื่อน ๆ อยู่ก็จริง แต่ตัวปลาย่างกับบ๊วย ก็เข้ากันกับน้ำชานี่ได้ดีทีเดียวล่ะ"

   ฉันบอกออกไปตามตรง ซึ่งก็ทำให้เรียวดีใจมาก ทากะซังเองก็คิดเหมือนฉัน และยังขอเรียวเอาอาหารสูตรนี้เข้าเป็นหนึ่งในเมนูของร้าน โดยเขาจะบอกกับลูกค้าว่า เรียวนั้นเป็นคนคิดค้นเอง ซึ่งเรียวก็ดีใจจนมีรอยยิ้มกว้างตามมาให้เห็น เขาหันมาขอบคุณฉันซึ่งฉันก็ยิ้มน้อย ๆ

   "ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่ช่วยชิมเอง"

   "แต่ถ้าไม่ได้คำแนะนำตรงไปตรงมาของนาย ฉันก็คงคิดค้นสูตรใหม่ ๆ ขึ้นมาไม่ได้ ... ขอบคุณนะเซอิจิ"

   ฉันยิ้มเขิน ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ จากนั้นเรียวก็ขออนุญาตทากะซังเดินไปส่งฉันถึงซอยใกล้ ๆ บ้าน เพราะฉันไม่อยากให้เขาไปถึงบ้าน ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่ไม่อยากให้พ่อรู้ว่าฉันคบกับเรียวอยู่ เพราะพ่อไม่ชอบให้ฉันคบกับเพื่อนที่มีฐานะและหน้าตาของตระกูลต่ำกว่า และยิ่งหากพ่อรู้ว่าฉันไม่ยอมอ่านทบทวนบทเรียนที่ห้องสมุดตามปกติ แต่หนีไปช่วยงานพิเศษของเรียว มีหวังพ่อคงจะบังคับให้ฉันเลิกคบกับเขาแน่นอน

..
..
..

[Xenon]

...
...
..
   ฉันกลับเข้าบ้านและทำตัวตามปกติ แต่แล้ววันนี้ พ่อกลับมายืนดักรอฉันอยู่หน้าห้องและมีคนสนิทเก่าแก่ของท่าน ยืนก้มหน้าอยู่ห่าง ๆ ทำเอาฉันรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ยังคงถามไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

   "คุณพ่อมีธุระอะไรกับผมหรือครับ"

   "ธุระอย่างนั้นหรือ..."

   พ่อเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างน่ากลัว ก่อนจะสะบัดมือตบไปที่ใบหน้าของฉันจนหน้าหัน

   "คุณพ่อตบผมทำไมกันครับ..."

   ฉันถามกลับไปอย่างมึนงง น้อยครั้งนักที่พ่อจะโมโหจนลงไม้ลงมือกับฉันแบบนี้

   "ถามว่าฉันตบทำไมหรือ...แกถามตัวเองดีกว่าเซอิจิ! ว่าวันนี้และวันก่อนหน้านั้นแกทำอะไรลงไปบ้าง!"

   เสียงแผดลั่นดังสนั่นไปทั่วบริเวณนั้น ฉันชะงักนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ พอมองไปที่คนของพ่อที่เงยหน้ามามองฉันอย่างเป็นห่วง อีกฝ่ายก็พลันรีบก้มหน้าหลบตา ทำให้ฉันหวนคิดถึงความจริงบางอย่าง ก่อนจะเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างลืมตัว

   "แกบอกฉันได้ไหมล่ะว่า วันนี้และวันก่อนหน้านั้นแกได้อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนที่ห้องสมุดอย่างที่เคยทำมาทุกวันไหม!"

    ฉันเงียบกริบเถียงอะไรไม่ออก พ่อเห็นฉันเงียบ ท่านก็ตวาดใส่ฉันต่อด้วยความโมโห

   "ฉันไม่เคยนึกเลย ว่าแกจะไม่รักดีได้ถึงขนาดนี้ ...ทั้งที่ผลการเรียนก็ตกต่ำลง แทนที่จะขยันทบทวนบทเรียนให้มันมากขึ้น แต่กลับเอาเวลาไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนสถุลไร้หัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้แบบนั้น!"

   ฉันชะงักก่อนจะแย้งสวนกลับไปอย่างลืมตัวเมื่อได้ยินคำเรียกที่พ่อใช้เรียกเรียว

   "เพื่อนของผมไม่ได้เป็นแบบที่คุณพ่อว่านะครับ! เรียวเขาเป็นคนดีมาก ...เขาเข้าใจในตัวผมยิ่งกว่าคุณพ่อเสียอีก!"

   "เซอิจิ แก!"

   พ่อตะโกนเรียกชื่อฉันเสียงดังลั่นพร้อมกับตบฉันอย่างเต็มแรงอีกครั้ง จนฉันเซล้มลงไปกับพื้น ฉันกัดฟันกรอด แล้วยันกายขึ้นพร้อมกับวิ่งหนีไปจากที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกของผู้คนในบ้านเลยสักนิดเดียว



   ฉันวิ่งและวิ่งไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ตรงริมตลิ่งที่แม่น้ำเดิมอีกครั้ง ฉันเดินลงไปที่ริมแม่น้ำก้าวเท้าไปหนึ่งก้าว แล้วหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น คำพูดของเรียวแวบเข้ามาในสมอง ฉันเม้มปากยืนกลั้นสะอื้น ก่อนจะตะโกนเปล่งเสียงไม่เป็นภาษาออกไปเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่เกิดขึ้น

   หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ฉันก็เดินเรื่อย ๆ ไปยังที่พักของเรียว ฉันไม่กล้ากลับบ้าน ไม่อยากเจอหน้าพ่อตอนนี้   

   "ครับ ๆ มาแล้วครับ"

   เสียงขานรับดังขึ้นหลังจากที่ฉันเคาะประตูไปสักพัก และพอประตูห้องถูกเปิดออกมา คนที่มาเปิดก็มีสีหน้าแปลกใจให้เห็น

   "เซอิจิ! นายมาได้ยังไงกันเนี่ย ...มีอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดแบบนั้นล่ะ"

   ฉันเม้มปากน้อย ๆ พยายามกลั้นไม่ให้สะอื้นออกมา หลังจากได้รับฟังน้ำเสียงอ่อนโยนซึ่งแสดงถึงความห่วงใยจากเขา

   "...เซอิจิ...อ๊ะ เข้ามาก่อนเถอะ ข้างนอกหนาวออก ...เหวอ ตัวนายเย็นเฉียบเชียว นี่อยู่ข้างนอกมานานแล้วสินะ!"

   เรียวรีบดึงฉันเข้าห้อง และหาผ้าห่มมาให้ฉันห่ม ...ห้องของเรียวเป็นห้องที่รวมทั้งห้องนอนและห้องรับแขกอยู่ในห้องเดียว ฉันมองสำรวจไปรอบ ๆ แม้ว่าห้องจะเล็กและเก่า แต่มันก็ช่างอบอุ่นผิดกับที่บ้านของฉันเสียเหลือเกิน

   "เกิดอะไรขึ้นหรือเซอิจิ...เล่าให้ฉันฟังได้ไหม"

   คำถามอันแสนจะอ่อนโยนนั่น ทำให้ฉันพรั่งพรูความในใจออกไปจนหมดสิ้น เรียวรับฟังอย่างเงียบ ๆ แม้ว่าฉันจะเล่าให้ฟังว่าพ่อของฉันพูดถึงเขาอย่างไรบ้าง

   "...ก็นะ พ่อของนายเขาก็คงเป็นห่วงนายนั่นล่ะ เพราะฉันมันก็เป็นพวกไร้หัวนอนปลายเท้าในสายตาของผู้ใหญ่หลายคนอยู่แล้วล่ะนะ"

   เรียวพูดเหมือนกับว่าไม่ได้เจ็บแค้นใจอะไรนัก ทำให้ฉันแย้งกลับไปเสียงดังอย่างลืมตัว

   "แต่นายเป็นคนดีนะ! ดีมาก ๆ เลยด้วย!"

   พอตะโกนออกไปฉันก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงตะโกนโวยวายบ่นจากห้องข้าง ๆ ซึ่งเรียวก็หัวเราะแล้วเอานิ้วชี้จรดปากเป็นสัญลักษณ์ให้ฉันลดเสียงลงกว่านี้

   "ฉันดีใจนะเซอิจิที่นายพูดจาปกป้องฉัน...และฉันก็ไม่โกรธพ่อของนายที่ดูถูกฉันด้วย...ก็ท่านไม่เคยได้รู้จักพูดคุยกับฉันมาก่อน จะตีความไปว่าฉันเป็นเด็กเหลือขอเพราะเป็นห่วงลูกชายตัวเองก็ไม่ผิดอะไรนักหรอก"

   ฉันเงียบกริบแล้วแย้งกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อยลงกว่าเดิม

   "พ่อน่ะหรือจะเป็นห่วงฉัน...พ่อน่ะห่วงแต่หน้าตาและชื่อเสียงของตระกูลตัวเองเสียมากกว่า"

   เรียวยิ้มน้อย ๆ แล้วตบบ่าฉันเบา ๆ อย่างปลอบโยน

   "เอาน่า ใจเย็น ๆ  อืม...ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็ค้างที่นี่ก่อน แล้วพรุ่งนี้เราไปพิสูจน์กันว่า พ่อนายเขาเป็นห่วงนายจริง ๆ  หรือเขาห่วงแค่ตัวเองอย่างที่นายว่ากัน"

   ฉันชะงัก ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ  จากนั้นเรียวก็ให้ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของเขา และชวนฉันมานอนบนฟูกผืนเดียวกัน

   "อึดอัดไหม...ถ้าไม่ถนัด... เดี๋ยวฉันนอนข้างนอกฟูกก็ได้นะ"

   ฉันบอกออกไปอย่างนึกเกรงใจ ทำเอาเรียวหลุดถอนหายใจออกมา แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ ส่งให้ฉัน ท่ามกลางแสงรำไรจากแสงจันทร์ด้านนอกที่สาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งบางเข้ามาในห้อง

   "คิดมากน่า นอนได้แล้ว"

   เรียวโอบร่างฉันมากอดปลอบ ทำเอาฉันชะงักตัวแข็งด้วยความตกใจ ทว่าสักพักก็ต้องรู้สึกเคลิ้มด้วยความสบายใจเพราะความอ่อนโยนจากมือใหญ่ที่ลูบผ่านศีรษะของฉันแผ่วเบาเป็นระยะนั่น

   "ขอบใจนะเรียว..."

   ฉันพึมพำก่อนจะเคลิ้มหลับไปในที่สุด มารู้สึกตัวตื่นอีกที ก็พบว่าตัวเองนอนหนุนแขนหมอนั่นต่างหมอนหลับไปทั้งคืน ฉันหน้าร้อนวาบด้วยความเขิน เมื่อหวนนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนวานที่ผ่านมา เนื่องจากฉันนั้นเผลอหลุดทำตัวเหมือนเด็กไปหลาย ๆ อย่าง โชคดีที่อีกฝ่ายเป็นคนดีอย่างเรียว  หากเป็นเพื่อนคนอื่นที่ฉันเคยรู้จัก ลองฉันทำแบบนี้ให้เห็นต่อหน้า หากไม่ถูกดูแคลน ก็คงต้องถูกล้อเลียนในเรื่องนี้ไปตลอดเป็นแน่

   "อืม...ตื่นแล้วหรือเซอิจิ"

   เรียวลืมตาขึ้นมาทักทายฉันด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ฉันยิ้มเขิน ๆ ส่งให้ แล้วลุกขึ้น ฉันเห็นเรียวนวดแขนตัวเองด้วยท่าทางที่น่าจะเมื่อย แต่พอเห็นฉันมองอย่างกังวล เขาก็ยิ้มส่งให้ฉันแทนเสียอย่างนั้น

   "กินข้าวเช้ากันก่อน เดี๋ยวค่อยไปบ้านนายด้วยกัน"

   เรียวบอกกับฉันหลังจากที่พวกเราอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย

   "เอ่อ...เรียว เรื่องที่จะไปพบพ่อของฉันด้วยกันน่ะ...ฉันว่า..."

   ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อวานนี้เป็นเพราะความโกรธ ฉันจึงกล้าขึ้นเสียงกับพ่อได้

   "เซอิจิ...บางทีนายก็ควรจะกล้าเผชิญหน้า แล้วบอกความรู้สึกที่แท้จริงของนายออกไปให้พ่อของนายรับรู้บ้างนะ ถ้าไม่หันหน้าหากัน เปิดใจให้กันและกัน ...นายกับพ่อก็จะยังคงเป็นเส้นขนานแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ นั่นล่ะ"

   เรียวเอ่ยเตือนฉันเบา ๆ ทำให้ฉันที่กำลังกังวลชะงักและหันมามองเขาอย่างลังเล

   "แต่ว่าฉัน...."

   "ไม่ต้องกลัวนะเซอิจิ....ฉันจะอยู่เคียงข้างนายและเป็นกำลังใจให้นายเสมอ"

   คำพูดพร้อมรอยยิ้มและแววตาที่หนักแน่นจริงใจ มันทำให้ฉันนิ่งอึ้งและหลุดเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาเบา ๆ อย่างลืมตัว

   "เรียว..."

   เรียวยังคงยิ้มให้ฉัน ในขณะที่ฉันค่อย ๆ หลุบตาลงมองพื้นอย่างรู้สึกตื้นตันใจยิ่งนัก

   "ขอบคุณนะ"

   ฉันเอ่ยขอบคุณไปแผ่วเบา ฉันไม่รู้หรอกว่าเรียวมีสีหน้าเช่นไร เพราะฉันยังคงก้มหน้าหลบตาเขาเนื่องจากรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ขอบตาทั้งสอง ทางด้านเรียวก็คงพอจะจับบรรยากาศที่ฉันมีได้ เขาจึงไม่พูดซักถามได้แต่ยืนรอจนฉันเงยหน้าขึ้นได้อีกครั้ง

   "ไปกันเถอะเรียว....ฉันพร้อมแล้ว"

   

   ฉันพาเรียวมาถึงบ้านของฉัน แต่พอเข้าไปคนของพ่อก็วิ่งพรวดพราดออกมาด้วยหน้าตาแตกตื่นจนฉันตกใจ

   "กลับมาแล้วหรือครับ ท่านเซอิจิ!"

   "ใช่...แล้วพ่อล่ะ..."

   ฉันเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าที่ทำเป็นนิ่งเฉย อีกฝ่ายพอได้ยินก็มีสีหน้าหวั่นวิตก แล้วอ้อมแอ้มบอก

   "เชิญท่านเซอิจิตามมาทางนี้ดีกว่าครับ"

   ฉันขมวดคิ้วยุ่ง แต่ก็ยังเดินตามไปแล้วบอกให้เรียวตามฉันมา ทีแรกคนของฉันจะไม่ให้เรียวเข้าไปด้วย แต่ฉันก็จับมือเรียวจูงให้เดินมาด้วยกัน ซึ่งก็ไม่มีใครกล้าขัดขวาง เพราะในบ้านหลังนี้ นอกจากพ่อแล้ว ฉันก็ไม่เคยเกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น

   "ท่านเซอิจิ! ปลอดภัยดีสินะครับ!"

   โมริ ลูกน้องคนสนิทของพ่อฉันปรี่มาหาฉันอย่างเป็นห่วง

   "ฉันไม่เป็นอะไร...พ่อล่ะ"

   ฉันถามหาพ่อเพื่อที่จะได้เผชิญหน้ากันตรง ๆ สักที ทว่าโมริกลับมีสีหน้าสลดลงจนฉันเริ่มสงสัย

   "...เกิดอะไรขึ้นกันแน่โมริ ...พ่ออยู่ไหน!"

   ฉันตะคอกถามอีกฝ่ายเสียงดังอย่างลืมตัว จนเรียวที่มาด้วยกันต้องดึงมือฉันเตือนสติ ทำเอาฉันชะงักแล้วพยายามข่มอารมณ์รอคอยคำตอบของคนตรงหน้าด้วยความหวั่นวิตกในจิตใจที่ก่อตัวขึ้นมาอย่างประหลาด

   "นายท่าน...ล้มป่วยครับ...ตอนนี้นอนพักผ่อนอยู่ในห้อง คุณหมอเพิ่งจะกลับไปเมื่อครู่ ...แต่เรื่องอาการก็ยังไม่ดีขึ้น  ทางผมจะพาท่านไปโรงพยาบาลแต่ท่านก็ยืนกรานปฏิเสธ ...และที่นายท่านไม่ยอมไป ...ก็เพราะตั้งใจจะรอให้ท่านเซอิจิกลับมาหาน่ะครับ"

   ฉันตัวชาวาบ รู้สึกในสมองมันว่างเปล่าไปชั่วครู่ ฉันยืนค้างอยู่อย่างนั้น จนเรียวที่มาด้วยกันต้องจับฉันเขย่าตัวเรียกสติคืนมา

   "เซอิจิ! ตั้งสติหน่อย!"

   "...เรียว"

   ฉันพึมพำแผ่วเบา แล้วจึงหันไปทางโมริ

   "โมริ...พาฉันไปพบพ่อที"

   "ครับท่าน"

   โมริรับคำแล้วนำฉันกับเรียวเดินตรงไปยังห้องหนึ่ง พ่อของฉันนอนสีหน้าซีดเซียวหลับอยู่บนเบาะ ฉันค่อย ๆ เดินแล้วทรุดเข่าลงนั่งข้าง ๆ จ้องมองท่าน พลางเรียกหาท่านอย่างนึกหวาดหวั่น เนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อเห็นท่านนอนนิ่งเฉยไม่ไหวติงแบบนี้

   "คุณพ่อ...คุณพ่อครับ..."

   "คุณหมอฉีดยานอนหลับให้เมื่อคืนนี้ครับ เพราะนายท่านไม่ยอมพักผ่อน...นายท่านรอคอยให้ท่านเซอิจิกลับมาด้วยความเป็นห่วง ...แม้จะไม่แสดงออกผ่านคำพูดให้ได้ยิน แต่ผมมั่นใจครับ...ว่านายท่านห่วงใยท่านเซอิจิไม่แพ้กับพ่อคนอื่น ๆ หรอกครับ"

   คำพูดของโมริ ทำให้น้ำตาของฉันไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ระหว่างที่ฉันน้อยใจหนีออกจากบ้านเพราะคิดว่าพ่อโกรธเกลียด แต่พ่อกลับเฝ้ารอฉันไม่ยอมหลับนอน ทั้งที่ป่วยหนักแบบนี้แท้ ๆ

   "คุณพ่อ...คุณพ่อเป็นอะไรหรือโมริ ...ทำไมถึงได้ล้มป่วยแบบนี้ล่ะ"

   โมริมีท่าทางอึดอัดลำบากใจในตอนแรก ทว่าพอฉันคาดคั้นไปอีก เขาก็ยอมพูดให้ฉันรับรู้ในที่สุด

   "นายท่านเป็นโรคหัวใจครับ...เป็นมาหลายปีแล้ว แต่นายท่านให้ปิดไว้ไม่ให้ท่านเซอิจิได้รับรู้ เพราะไม่ต้องการให้ท่านเซอิจิเป็นกังวล...และที่นายท่านต้องทำตัวเข้มงวดกับท่านเซอิจิตลอดเวลา...ก็เพราะ..."

    โมริเสียงขาดหายไปชั่วครู่ แววตาที่มองมายังฉันและพ่อแลดูเวทนา ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ

    "...เพราะนายท่านรู้ตัวดีว่า ...ตนเองเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ...นายท่านอยากให้ท่านเซอิจิแข็งแกร่ง และก้าวเดินต่อไปในอนาคตได้เพียงลำพัง... แม้ว่าจะไม่มีนายท่านอยู่เคียงข้างอีกแล้วก็ตาม"

   ฉันนิ่งอึ้งตกตะลึงกับความจริงที่ได้รับ ก่อนจะชะงักงัน เมื่อได้ยินเสียงละเมอของบิดาดังขึ้นแผ่วเบา

   "เซอิจิ...ลูกอยู่ไหน...กลับมาเถอะ....อย่าทิ้งพ่อไปนะลูก....เซอิจิ"

   ฉันกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ด้วยความเจ็บใจและเกลียดตัวเองที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ฉันเอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าพ่อไม่รัก แต่จริง ๆ แล้วคนที่รักฉันและหวังดีต่อฉันที่สุดในโลกนี้ ก็คือพ่อนั่นเอง

   "คุณพ่อครับ...ผมกลับมาแล้ว...ผมขอโทษครับคุณพ่อ....ผมขอโทษ"

   ฉันบีบมือของพ่อแน่นแล้วโผกอดร่างที่นอนหลับอยู่นั้นพร้อมกับสะอื้นไห้ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสของฝ่ามือใหญ่ที่ลูบศีรษะและหลังของฉันอย่างอ่อนโยน ฉันยันกายขึ้นและเห็นพ่อลืมตาขึ้นมอง พ่อยิ้มให้ฉันน้อย ๆ ด้วยความยินดีอย่างที่ฉันไม่เคยได้เห็นมาก่อน ฉันน้ำตาไหลพรากออกมาอีกครั้ง แล้วโผกอดพ่ออีกรอบ หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินออกจากห้องพร้อมบานประตูเลื่อนที่ปิดลงแต่ฉันไม่คิดสนใจ วินาทีนี้ฉันมีแต่พ่อคนเดียวเท่านั้น

   

   หลังจากคะยั้นคะยอกึ่งขอร้องอ้อนวอนให้พ่อไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล เพื่อให้หมอดูอาการท่านอย่างใกล้ชิด ฉันก็มักจะตามไปคอยเฝ้าพ่อในทุกวันหลังเลิกเรียนเป็นประจำอยู่เสมอ

   "เด็กเรียวนั่น...แกยังคบหากับเขาต่ออีกสินะ"

   พ่อที่ยังคงนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลเอ่ยถามขึ้น เมื่อฉันไปเยี่ยมท่านในวันหนึ่ง ฉันชะงักมองท่านอย่างกังวล แต่ก็ยังคงพยักหน้าตอบรับไปค่อย ๆ

   "เหอะ...เด็กไร้มารยาทคนนั้น แวะมาเยี่ยมฉันอยู่เรื่อย ๆ ตอนที่แกยังอยู่โรงเรียน ...ทั้งที่ฉันแสดงให้เห็นว่าไม่อยากเจอหน้าเขาแท้ ๆ แต่ก็ยังหน้าทนมาเยี่ยมพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเคยอยู่ดี"

   ฉันรับฟังอย่างตกใจเพราะเรียวไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังมาก่อน หรือจะว่าไปแล้วก็คือ ช่วงนี้ฉันแทบไม่ค่อยได้แวะไปหาเรียวเพื่อพูดคุยกับเขา เพราะมัวแต่ห่วงอาการพ่อ และคอยมาเฝ้าพ่ออยู่ตลอดเวลานั่นเอง

   "เด็กนั่นเล่าให้ฉันฟังเรื่องหลายอย่างของแก...ที่ฉันไม่เคยรู้..."

   พ่อของฉันเปรยขึ้น แต่ฟังจากน้ำเสียงฉันค่อนข้างมั่นใจว่าพ่อไม่ได้โมโหเรียวแน่

   "วันนี้ก็เห็นว่าจะแวะมาอีก...แกก็อยู่รอพบเขาด้วยแล้วกัน ...เพราะเด็กนั่นบอกว่าวันนี้เขาจะมาพบฉัน เพื่อขอคุยด้วยเรื่องของแกนั่นล่ะ"

   พ่อบอกแค่นั้นแล้วก็หลับตาลงคล้ายจะพักผ่อน ทำให้ฉันที่กำลังเต็มไปด้วยความสงสัยต้องชะงักคำถามเก็บไว้ในใจ แล้วนั่งรอจนถึงตอนที่เรียวแวะมาเยี่ยม



   "สวัสดีครับคุณพ่อของเซอิจิ  อาการดีขึ้นหรือยังครับ"

   เรียวเข้ามาพร้อมเอ่ยทักทายพ่อของฉัน ทว่าคำเรียกนั้นกลับทำให้ฉันขมวดคิ้ว ส่วนพ่อของฉันก็ทำเป็นเมินใส่เรียว หากแต่เรียวนั้นมีรอยยิ้มกว้างแทนอย่างไม่ถือสา

   "...เรียว ฉันเพิ่งจะรู้ว่านายแวะมาเยี่ยมคุณพ่ออยู่บ่อย ๆ"

   "อื้อ! ก็เห็นว่าตอนกลางวัน นายยังไม่มาเฝ้า พ่อของนายท่านก็จะต้องอยู่คนเดียว ฉันกลัวท่านจะเหงาไม่มีเพื่อนคุยก็เลยแวะมาเยี่ยมไงล่ะ  ทีแรกก็ไม่ค่อยกล้า กลัวท่านเห็นหน้าฉันแล้วอาการจะทรุดหนักลง แต่พอเห็นท่านดูเป็นปกติดี ก็เลยแวะมาเยี่ยมเรื่อย ๆ นี่ล่ะนะ"

   เรียวอธิบายให้ฉันฟังด้วยสีหน้าร่าเริง ฉันได้ยินเสียงพ่อพึมพำในลำคอด้วยความไม่สบอารมณ์  คงเพราะเรียวเป็นคนประเภทที่ท่านไม่ชอบ  พ่อฉันท่านชอบคนเรียบร้อย มีมารยาท เวลาเข้าหาผู้ใหญ่  แต่เรียวนั้นค่อนข้างจะร่าเริงและพูดจาตรงโผงผางไปสักหน่อย

   "แล้วที่บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนั่นมันเรื่องอะไร...ถ้าจะพูดก็รีบ ๆ พูดเสีย ฉันจะได้พักผ่อนต่อ"

   พ่อของฉันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ทำให้ฉันนึกหวั่นแทนเรียว หากแต่พอมองเรียวก็เห็นเขายังคงมีรอยยิ้มให้พ่อของฉันอย่างเคย

   "ครับ ๆ เข้าเรื่องกันเลยก็ดี..."

   เรียวรับคำในแบบที่ทำให้พ่อของฉันต้องนิ่วหน้า จากนั้นเรียวก็เริ่มพูดในสิ่งที่เขาต้องการ

     "...จากเรื่องเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ผมก็ค่อนข้างดีใจแทนเซอิจิที่เขาปรับความเข้าใจกับท่านได้ในระดับหนึ่ง...แต่ผมเองก็รู้สึกว่า ระหว่างท่านกับเซอิจิ ยังมีสายใยบาง ๆ ที่มันยังขวางความสัมพันธ์ของท่านและเขาเอาไว้ และผมก็อยากให้ท่านและเขาเปิดใจพูดคุยกันแบบซึ่ง ๆ หน้าสักที ...สำหรับเซอิจิแล้ว ผมเชื่อว่าตอนนี้ต่อให้เขาอยากพูดหรือทำอะไรออกไป เขาก็คงไม่กล้าเพราะเป็นห่วงในสุขภาพของท่าน ...และเพราะผมรู้ ผมจึงต้องมาอาสาพูดความรู้สึกของเพื่อนผมแทนอย่างไรล่ะครับ"

   ฉันนิ่งอึ้งไม่คิดว่าจะถูกมองความรู้สึกของตนเองออก ฉันได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาทั้งเรียวและพ่อ จนกระทั่งเสียงของเรียวดังขึ้นมาอีกครั้ง

   "ท่านครับ...สำหรับท่านแล้ว...ระหว่างความสุขและรอยยิ้มของเซอิจิ กับสิ่งที่ท่านบังคับตระเตรียมเพื่อเขาในอนาคต ...สิ่งไหนสำคัญสำหรับท่านมากที่สุดกว่ากันหรือครับ"

   ทั้งฉันและพ่อของฉันเงียบกริบเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฉันเหลือบไปมองพ่อก็เห็นพ่อนิ่งอึ้งอย่างที่ไม่เคยได้เห็นบ่อยนัก ส่วนเรียวเขายิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพูดต่อมา

   "ผมมั่นใจและเชื่อว่าท่านต้องเลือกในสิ่งที่ท่านเห็นควรแล้วว่ามันจำเป็นต่ออนาคตของเซอิจิ... แต่ท่านครับ...ท่านอยากให้ลูกชายคนเดียวของท่านก้าวเดินไปอย่างมั่นคงแต่ไร้ซึ่งรอยยิ้มหรือครับ ...ความสำเร็จที่แสนเศร้าเช่นนั้น ท่านอยากให้เซอิจิต้องเผชิญกับมันในอนาคตหรือครับ"

   ฉันยังคงเงียบรับฟังสิ่งที่เรียวพูดต่อไป ทว่ากลับรู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆ ที่มันกำลังไหลอาบแก้มของฉันอยู่

   "ผมมีเรื่องอยากพูดแค่นี้ล่ะครับ...หากผมเผลอเสียมารยาทหรือก้าวร้าวอะไรท่านไป ยังไงผมก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ...ลาล่ะครับ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ"

   เรียวบอกตามมาแล้วโค้งให้พ่อของฉัน เขาหันมายิ้มให้ฉันก่อนเดินออกจากห้องไป ฉันมองตามจนประตูห้องถูกปิดลง ก่อนจะหันกลับมามองพ่อที่จ้องมองฉันอยู่ก่อนแล้ว

   "คุณพ่อครับ...ผมมีเรื่องอยากพูดคุยกับคุณพ่อครับ...เรื่องความรู้สึกของผมทั้งหมดที่ผ่านมา..."

   ฉันบอกออกไปแล้วกลั้นใจรอคำตอบ พ่อจ้องมองฉันนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ท่านจะผ่อนลมหายใจแผ่วเบา แล้วเอ่ยขึ้นหลังจากนั้น   

   "ดีเหมือนกัน...ฉันก็อยากฟังเรื่องราวของลูกชายฉันจากปากของเจ้าตัว ...มันคงจะรู้สึกดีกว่า ที่จะปล่อยให้คนอื่นมาเล่าให้ฟังแบบนั้นล่ะนะ"

   พอได้ยินพ่อพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนบาง ๆ บนใบหน้าที่ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก ก็ทำให้ฉันหลุดความในใจทั้งหมดออกไป ฉันเล่าและเล่าไปเรื่อย ๆ เล่าทั้งน้ำตานองหน้าตอนที่คิดว่าพ่อไม่รักฉัน เล่าเรื่องที่ฉันเคยคิดสั้นจนเรียวเข้ามาช่วย ฉันเล่าไปจนถึงตอนที่ฉันรู้สึกถึงความกลัวจนจับขั้วหัวใจ เมื่อคิดว่าพ่อจะจากฉันไปตอนเห็นพ่อหลับนิ่งเฉยไม่ไหวติงในยามนั้น...

   "ตอนที่ผมเพิ่งจะได้รับรู้ว่าคุณพ่อห่วงใยในตัวผมมากมายขนาดไหน...ตอนนั้นผมรู้สึกโกรธเกลียดตัวเองมากเหลือเกิน....ก่อนหน้านั้นที่ผมจะรู้เรื่องราวของคุณพ่อทั้งหมด... ผมเคยตั้งใจจะเผชิญหน้ากับคุณพ่อ และบอกว่าผมอยากจะทำตามใจตัวเอง ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ต่อให้ถูกคุณพ่อตัดขาดก็ตาม..."

   ฉันสะอื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเล่าถึงตอนนี้ ส่วนพ่อของฉันก็ยังคงรับฟังด้วยความนิ่งเงียบดังเดิม

   "...แต่มาถึงตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้วทั้งนั้น...ไม่ว่าจะเป็นความชอบ ความฝัน...มันก็ไม่สำคัญอะไรเลยสักนิด... ถ้าไม่มีคุณพ่ออยู่กับผม..."

   เสียงถอนหายใจจากพ่อของฉันดังขึ้นให้ได้ยิน ฉันเงยหน้าไปมองพ่อทั้งน้ำตา พ่อของฉันยิ้มน้อย ๆ ให้ แล้วเอ่ยขึ้นบ้าง

   "ลูกโง่... แกกำลังจะทำให้พ่ออย่างฉันกลายเป็นพ่อแย่ ๆ แบบที่เพื่อนของแกด่าทางอ้อมเอาไว้เสียแล้วรู้ไหม..."

   "คุณพ่อ?"

   ฉันรู้สึกงุนงงต่อสิ่งที่พ่อพูด พ่อของฉันหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วกวักมือเรียกฉันมานั่งใกล้ ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบศีรษะของฉันแผ่วเบา

   "ขอโทษนะเซอิจิ...พ่อทำให้ลูกต้องทรมานมาหลายปีแท้ ๆ"

   พ่อพูดกับฉันอย่างอ่อนโยนเป็นครั้งแรก น้ำตาที่หยุดไหลเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ฉันโผเข้ากอดพ่อของฉันอย่างลืมตัว แต่พ่อก็ไม่ว่าอะไร ท่านกอดฉันตอบกลับ เรากอดกันอยู่เช่นนั้นพักใหญ่ และพอรู้สึกตัวเราทั้งคู่ก็ต่างทำเป็นเงียบเฉยไม่พูดจา ทว่ากำแพงบาง ๆ ที่เคยกั้นระหว่างพวกเรามาตลอด ฉันรู้สึกได้เลยว่า มันหายไปหมดจนสัมผัสไม่ได้อีกแล้ว...

... TBC ...

Talk

ยอมรับว่าฉบับรีเมกของตอนพิเศษคู่นี้เขียนยากมากถึงมากที่สุด เพราะตั้งใจจะแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ของเรียวกับเซอิจิให้มากกว่าเดิม ความบีบคั้นจากความไม่เข้าใจระหว่างเซอิจิกับพ่อที่ชัดเจนและมีบทมากขึ้น การสอดแทรกเรื่องราวต่าง ๆ ที่ได้เกริ่นไว้ในบทท้าย ๆ ให้ลงตัวกับตอนพิเศษ ...รวมไปถึงความซาบซึ้งระหว่างการปรับความเข้าใจกันของพ่อลูก ให้ดีกว่าของเก่า..........ส่วนตัวในครึ่งแรกนี้ คิดว่าผ่านและเรียกอารมณ์ซึ้งได้ระดับหนึ่ง(มั้ง) ....เหลือภาระครึ่งหลัง คือเรื่องผู้หญิงและการแตกหักของเพื่อนรัก รวมไปถึงบทสรุป ซึ่งจะพยายามทำให้ไม่น้อยหน้าของเดิมหรือดีกว่าของเดิมให้ได้ค่ะ!

อ่านกันแล้วรู้สึกเช่นไรก็คอมเมนต์บอกกล่าวกันบ้างนะคะ

ถ้าไม่ดีจะได้แก้ไขเพิ่มเติมค่ะ

[HanATarO]

ตอนที่ เซอิจิ ปรับความเข้าใจกับ คุณพ่อ ซึ้งมากน้ำตาคลอเลย

เรียว เป็นเพื่อนที่ดีมากเข้าใจ เซอิจิ และรับฟังปัญหาของเพื่อนได้

เราเองก็อยากได้เพื่อนที่เข้าใจเราแบบนี้บ้างจัง

[Xenon]

 

ตอนพิเศษ ความทรงจำวันวาน (ครึ่งหลัง)

    ...หลังจากที่ฉันปรับความเข้าใจกับพ่อเป็นที่เรียบร้อย พ่อก็ยินยอมให้ฉันกับเรียวคบหากันเป็นเพื่อนอย่างไร้ข้อโต้แย้ง แม้ว่าพ่อที่ตอนนี้กลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้วจะทำเป็นบ่นใส่เรียวบ้างทุกครั้งที่เขาแวะมาเยี่ยม แต่ฉันดูเหมือนว่าพ่อเองก็ชมชอบนิสัยจริงใจของเรียวอยู่ไม่น้อยทีเดียว

   "เจ้าเด็กอวดดีนั่นไม่ได้แวะมาด้วยหรือวันนี้"

   พ่อถามฉันหลังจากที่ฉันกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น ฉันยิ้มน้อย ๆ ให้กับสรรพนามคำเรียกเรียวที่อีกฝ่ายใช้

   "ยังเรียกเรียวเขาแบบนั้นอีกหรือครับคุณพ่อ"

   "ก็มันชวนให้หมั่นไส้อยู่ไหมล่ะ...ไอ้เราหรือเห็นว่ามีฝีมือเคนโด้ถึงขนาดได้ไปแข่งระดับภูมิภาค เลยจะช่วยติดต่อเรื่องทุนนักกีฬาในระดับมหาวิทยาลัยให้ แต่ดันบอกว่าเล่นเพราะใจรัก และไม่เคยคิดจะใช้เคนโด้เป็นเครื่องมือสร้างอนาคตให้ตัวเอง...เหอะ!"

   พ่อยังคงบ่นอยู่ไม่เลิก แต่ฉันก็พอจะอ่านออกว่าพ่อพอใจในความรักศักดิ์ศรีของเรียวอยู่ไม่น้อย มิเช่นนั้นด้วยนิสัยของพ่อฉันแล้ว ลองใครกล้าขัดใจ พ่อก็คงจะอาละวาดใส่ หรือก็แทบไม่อยากมองหน้าอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ

   "แต่จะว่าไปผมก็ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีความสามารถด้านเคนโด้ถึงขนาดนั้น นี่ถ้าไม่เพราะทากะซังแอบเล่าให้ฟัง ผมก็คงไม่รู้เรื่องนี้แน่"

   ฉันบอกออกไปแล้วถอนหายใจเบา ๆ เพราะเรียวไม่ค่อยจะเล่าเรื่องตัวเองให้ฉันฟัง มีแต่ฉันนี่ล่ะที่มักจะเป็นฝ่ายเล่าเรื่องของตนเพื่อขอคำปรึกษากับเขาอยู่บ่อย ๆ

   "...คนเป็นเพื่อนกัน ถ้าลองถามลองพูดคุยกันดี ๆ เดี๋ยวก็เล่าให้ฟังเองนั่นล่ะ"

   พ่อบอกคล้ายจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ฉันชะงักก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้ท่าน ทุกวันนี้ฉันกับพ่อพูดคุยและยิ้มให้กันมากขึ้น ต้องขอบคุณเรียวจริง ๆ ที่ช่วยเปลี่ยนชีวิตใหม่ให้เราสองพ่อลูกเช่นนี้

    "เซอิจิ ...ตกลงเรื่องมหาวิทยาลัย แกจะไม่เปลี่ยนใจแน่นะ"

   พ่อถามฉันหลังจากที่ฉันพาท่านไปที่ห้องและรอให้ท่านเข้านอนพักผ่อนตามปกติ ฉันชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มพร้อมตอบกลับไป

   "แน่นอนครับ...ผมดีใจนะครับที่คุณพ่อให้โอกาสผม แต่ถึงผมจะรักการวาดภาพ ผมก็ชอบมันในฐานะงานอดิเรกเท่านั้น ...แต่สาขาที่ผมเลือกไม่ใช่เลือกเพราะคุณพ่ออยากให้เรียนเมื่อก่อน แต่ผมคิดทบทวนดีแล้วว่า มันจำเป็นสำหรับอนาคตข้างหน้าของผมจริง ๆ ครับ"

   พ่อพยักหน้ารับรู้ แล้วจึงมีรอยยิ้มน้อย ๆ ให้กับฉัน ซึ่งฉันเองก็ยิ้มตอบท่าน และคอยเฝ้าดูจนกระทั่งท่านหลับ ก่อนจะออกมาจากห้องนั้นอย่างเงียบ ๆ



   เวลาผ่านไปหลายเดือน ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ตามสาขาที่ตั้งใจไว้ พ่อฉันก็ยังคงแข็งแรงดี คงเพราะท่านไม่ต้องเครียดกับฉันเหมือนเมื่อก่อน  ส่วนเรียวเราก็ยังคงคบหาเป็นเพื่อนกันเช่นเคย ถ้าวันไหนฉันว่างฉันก็มักจะแวะไปเยี่ยมเยียนเขาที่ร้านของทากะซังเสมอ

   "เรียว...เฮ้! นี่นายได้ยินที่ฉันเล่าหรือเปล่าน่ะ!"

   ฉันย้ำถามเมื่อเห็นเรียวดูเหม่อเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันคุยด้วย

   "อ๊ะ! ว่าอะไรนะ! นายว่าอะไรหรือเซอิจิ?"

   ฉันขมวดคิ้วยุ่งกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ช่วงสองสามวันมานี้เรียวดูเหม่อลอยให้เห็นบ่อยครั้ง และยิ่งจะดูหนักมากขึ้นทุกที

   "นายเป็นอะไรของนายกันแน่เรียว พักหลังมานี่นายดูเหม่อ ๆ ประหลาดนะ มีอะไรกลุ้มใจก็ปรึกษาฉันได้นา"

   ฉันถามอย่างเป็นห่วง เรียวรีบสั่นศีรษะปฏิเสธ ก่อนจะชะงักแล้วก้มหน้าซ่อนฉัน

   "หึ ๆ เซจัง เรียวจังเค้ากำลังมีปัญหาเรื่องหัวใจน่ะ  เซจังช่วยเขาได้หรือเปล่าล่ะ"

   เสียงของทากะซังแทรกขัดขึ้นอย่างล้อเลียนทำเอาเรียวต้องหันไปเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย ส่วนฉันนั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะรีบถามไปด้วยความตื่นเต้นที่ก่อตัวขึ้น

   "จริงหรือ!? กับใคร? ฉันรู้จักหรือเปล่า?"

   เรียวมีสีหน้าเคอะเขินอย่างที่ฉันไม่เคยได้เห็นมาก่อน ฉันนึกสนุกจึงรับอาสาช่วยเรื่องความรักของเจ้าตัว และยิ่งได้แรงทากะซังช่วยยุอีกคน เรียวจึงยอมเล่าเรื่องรักแรกพบของตัวเองให้ฉันได้รับฟังในที่สุด...

   

    "วันที่ฉันเจอเธอครั้งแรก วันนั้นฉันมีไข้นิดหน่อย ก็เลยเดินเซ ๆ ไปบ้าง เลยถูกคนขับของรถคันหนึ่งบีบแตรไล่ ฉันสะดุ้งตกใจก็เลยถอยหลังแล้วล้มลงไปนั่งข้างกำแพงบ้านแถวนั้น ...สักพักรถคันนั้นก็จอด แล้วเด็กสาวคนหนึ่งก็เดินลงมา โดยที่คนขับของเธอตามมาด้วย ...ตัวคนขับน่ะทำหน้าดุ ๆ ใส่ฉัน ซึ่งฉันก็เข้าใจหรอก แต่เด็กสาวคนนั้น...เธอถามไถ่ฉันอย่างเป็นห่วง แล้วก็ขอโทษที่รถของเธอทำให้ฉันตกใจ ...แถมพอเห็นมือฉันถลอก เธอก็ให้ผ้าเช็ดหน้าของเธอกับฉัน แล้วก็จากไปขึ้นรถพร้อมกับคนขับ..."

   เรียวเล่าด้วยสีหน้ายิ้มเคลิ้มฝัน แต่ฉันนิ่วหน้าแล้วถามกลับไปอีกเรื่อง

   "นายบาดเจ็บด้วยหรือ! แล้วทำไมไม่เห็นบอกกันบ้างเลย!"

   เรียวชะงัก ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ แล้วตบบ่าฉันเบา ๆ พร้อมบอกต่ออย่างร่าเริง

   "ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกน่า ก็แค่แผลถลอก เลียเอาก็หายแล้ว"

   ฉันบ่นอุบอิบ ไม่ค่อยชอบใจที่เวลาเรียวมีปัญหา แล้วฉันกลับไม่ได้มีส่วนช่วยเหลือเขาในตอนนั้น เรียวยิ้มให้ฉันที่ทำหน้ายุ่งก่อนจะเล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้ฉันฟังต่อ

   "ฉันมาสืบรู้ทีหลังจากคนแถวนี้ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคุณหนูของตระกูลมีชื่อและร่ำรวย ...พอรู้แบบนั้นปุ๊บ ฉันก็รู้ได้เลยทันทีว่าตัวเองอกหักแน่นอน ...ก็เลยเผลอเหม่อ ๆ ซึม ๆ ให้เห็นไปบ้าง...แต่ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่นานพอลืมได้ ฉันก็กลับมาเป็นคนเดิมแล้วล่ะ!"

   เรียวบอกพร้อมยิ้มกว้าง แต่ฉันมองดูยังไงก็เห็นว่าเขาฝืนทำร่าเริงให้ฉันได้เห็นชัด ๆ

   "เรียวจังอย่าเพิ่งหมดหวังง่าย ๆ สิ ...อ๊ะ! จริงสิ  ให้เซจังช่วยเป็นพ่อสื่อให้ก็ได้นี่นะ ถ้าเป็นคุณหนูเหมือนกันอย่างเซจัง ก็น่าจะเข้านอกออกในบ้านหลังนั้นได้ไม่ยากหรอก จริงไหม!"

   ทากะซังเสนอความเห็นบ้าง ซึ่งความเห็นของเขาก็ทำให้ฉันเห็นดีด้วย ส่วนเรียวมีท่าทางเกรงใจและลังเล ฉันจึงอาสาตัวเองอย่างนึกสนุกขึ้นมาอีกครั้ง   

   "เอาน่าเรียว! ไว้ใจพ่อสื่อคนนี้เถอะ! ฉันจะทำให้นายเข้าหายัยคุณหนูคนนั้นให้ได้เลย คอยดู!"

   เรียวถอนหายใจแล้วมองฉันด้วยสายตายิ้ม ๆ แกมระอา และสุดท้ายเขาก็ยอมให้ฉันช่วยเหลือเรื่องความรักครั้งนี้จนได้

   "แล้วตกลงคุณหนูนั่นเขาชื่ออะไร นามสกุลอะไรกันล่ะ"

   ฉันถามออกไปเพราะต้องการจะรู้ข้อมูลเป้าหมาย ซึ่งเรียวก็อึกอักอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงยอมบอกฉันในที่สุด

   "ซายูริ....เธอชื่อ โทริคาวะ  ซายูริ"

 

   ...เสียงทอดถอนหายใจที่ดังขึ้นจากชายหนุ่มเบื้องหน้า ทำให้ชายชราที่กำลังเล่าเรื่องราวในอดีตมีรอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก เขาหันไปหยิบชาที่รินเอาไว้นานจนมันเริ่มเย็นขึ้นจิบน้อย ๆ ก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มที่จับจ้องเขาเขม็งด้วยสายตาที่เป็นประกายแวววาวอย่างสนอกสนใจไม่เปลี่ยน

   "อยากฟังต่ออีกไหม..."

   คนพูดถามออกไป ซึ่งเด็กหนุ่มก็ชะงักเล็กน้อย แล้วยิ้มตอบอย่างอาย ๆ

   "อยากฟังต่อครับ"

   เซอิจิยิ้มรับก่อนจะหันไปทางลูกชายของตนบ้าง

   "แล้วแกล่ะริวยะ ...ถ้าเบื่อก็ออกไปก็ได้นะ"

   ริวยะถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยตอบบิดากลับไป

   "ไม่เบื่อหรอกครับ...ยิ่งมีชื่อที่แสนจะคุ้นเคยของใครบางคนให้ได้ยินแบบนี้ ก็ยิ่งอยากฟังต่อเข้าไปใหญ่"

   เซอิจิหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เขาจิบชาในถ้วยอีกครั้งแล้วจึงเริ่มเล่าถึงเรื่องราวในอดีตต่อ...

   

   ไม่ใช่เรื่องยากสักเท่าไรที่ฉันจะพาเรียว เข้าไปพบผู้หญิงที่เขาหลงรักได้ถึงในบ้านหลังนั้น เพราะบารมีของพ่อและนามสกุลที่ฉันใช้  ทำให้ฉันเข้าหาอีกฝ่ายได้โดยการทำทีเป็นแวะมาเยี่ยมเยียนทักทาย ในฐานะคนที่อยู่ในแวดวงธุรกิจเดียวกัน ก่อนจะค่อย ๆ เผยเป้าหมายว่าต้องการทำความรู้จักกับลูกสาวของอีกฝ่าย ซึ่งโทริคาวะ ยามาโตะ พ่อของหล่อนนั้นก็คิดว่าฉันตั้งใจมาจีบลูกสาวเขา จึงได้ต้องรับขับสู้ฉันเป็นอย่างดี  ส่วนฉันก็ทำเป็นปล่อยให้เขาเข้าใจผิดโดยไม่แก้ตัว เพื่อจะเปิดโอกาสให้เรียวได้มาพบกับคนที่เขาหลงรักง่ายขึ้นกว่าเดิม

   ในที่สุดฉันก็ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับคุณหนูของโทริคาวะและคบหาเป็นเพื่อนกับอีกฝ่ายอย่างเป็นทางการ แม้ว่าโทริคาวะ ยามาโตะพ่อของหล่อนจะไม่ค่อยพอใจนักที่ฉันมักจะพาเรียวไปไหนมาไหนยามที่นัดพบกับลูกสาวของเขาเสมอ แต่ฉันก็อ้างว่าเรียวนั้นเป็นเพื่อนสนิทที่ได้รับการรับรองจากพ่อของฉันมาแล้ว ทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าแย้งหรือแสดงความไม่พอใจให้ฉันเห็นต่อหน้ามากนัก

     ทว่าคนเป็นลูกสาวกลับดูแตกต่างจากพ่อของเธอมาก ซายูรินั้นอายุน้อยกว่าฉันกับเรียว 3 ปี เธอเป็นคนหน้าตาสวย และมีกิริยามารยาทสมกับเป็นลูกสาวตระกูลดัง แต่กลับเป็นคนมีจิตใจงดงาม มองโลกในแง่ดี จะว่าไปเธอก็มีนิสัยอะไรหลาย ๆ อย่างที่คล้ายกับเรียว จนทำให้ฉันรู้สึกสนิทใจกับเธอ และคิดกับเธอเสมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง  ทว่า...

   "เซอิจิ...แกกำลังคบหาอยู่กับลูกสาวของโทริคาวะ ยามาโตะอยู่หรือ"

   พ่อของฉันถามขึ้นระหว่างมื้อเช้าของเรา ทำเอาฉันแทบสำลักข้าวที่กำลังกินอยู่

   "คุณพ่อทราบด้วยหรือครับ"

   "ก็โทริคาวะคนพ่อเขามาคุยกับฉัน เมื่อตอนงานเลี้ยงเปิดสาขาใหม่ของบริษัทเรา แถมยังเลียบ ๆ เคียง ๆ ว่า เมื่อไหร่แกจะมาขอหมั้นหมายลูกสาวของเขาอย่างเป็นทางการเสียทีด้วย"

   พ่อพูดเสียงเรียบ ๆ แต่ฉันฟังดูก็พอจะเดาได้ว่าพ่อไม่พอใจนักที่รู้จากปากคนอื่นแทนที่จะรู้จากฉัน

   "เอ่อ...จริง ๆ แล้ว ผมไม่ได้รู้สึกกับซายูริอะไรแบบนั้นเลยครับ ผมคิดกับเธอแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นเอง"

   พ่อขมวดคิ้วยุ่งแล้วนั่งนิ่งฟังฉันอธิบาย ฉันจึงจำต้องเล่าความจริงไปทั้งหมด และเมื่อรู้ความจริงพ่อก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับตำหนิฉันตามมา

   "เหลวไหล! แกไม่ควรจะหลอกให้ใครเข้าใจผิดแบบนี้ ...หากโทริคาวะรู้คงไม่พอใจมาก และจะตำหนิจนถึงฉันเอาได้ ...ที่สำคัญหากมีคนรู้ความจริง หนูซายูริเองก็คงจะถูกนินทาจนเสียหายมิใช่น้อย ...แกเคยคิดถึงตรงจุดนี้บ้างไหม!"

   ฉันสะดุ้งแล้วก้มหน้าพลางพึมพำขอโทษ ไม่ค่อยได้เห็นพ่อโกรธฉันแบบนี้มานานแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้คิดต่อว่าท่าน เพราะฉันนั้นก็ทำผิดจริงอย่างที่พ่อตำหนิ

   "ส่วนเรื่องเจ้าหนูนั่น...ฉันว่าแกบอกให้เขาตัดใจเสียเถอะ ต่อให้หนูซายูริจะมีใจให้เด็กนั่นก็ตาม แต่คนอย่างโทริคาวะไม่มีวันยกลูกสาวให้เขาแน่"

   "แต่เรียวรักซายูริจริง ๆ นะครับคุณพ่อ!"

   ฉันแย้งกลับไป พ่อจ้องมองฉันนิ่ง ก่อนจะเอ่ยตามมาด้วยสีหน้าจริงจัง

   "เซอิจิ...บางครั้งเรื่องของความรักมันก็ไม่เป็นไปตามที่ใจเราต้องการเสมอไปหรอกนะ...ถ้าแกเข้าไปดึงดันฝืนมัน บางทีมันอาจจะออกมามีผลลัพธ์ที่เลวร้ายอย่างที่แกไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยก็ได้...ฉันเตือนในฐานะพ่อที่หวังดีต่อลูกชายตัวเอง แกคงเข้าใจสินะ"

   ฉันเงียบกริบ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ แม้ในใจยังคิดโต้แย้งในเรื่องนี้อยู่บ้างก็ตาม

   "ส่วนเรื่องหนูซายูริ ...ถ้าแกไม่คิดอะไรกับหล่อนก็ถอนตัวออกมาเสียตั้งแต่ตอนนี้ ...หนูซายูริเป็นผู้หญิง ต่อให้แกบอกว่าไม่เคยคิดสนใจเธอ ยังไงเธอก็ยังเป็นฝ่ายเสียหายอยู่ดี ...ยิ่งเธอเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ด้วยแล้ว การที่แกคอยแวะเวียนไปหาหล่อนอยู่ตลอด ต่อให้แกปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอะไร จะหาคนนอกเชื่อได้สักกี่คนเชียว"

   ฉันชะงักแล้วนิ่งอึ้งไปนานก่อนจะรับคำแผ่วเบา จนด้วยถ้อยคำโต้เถียงใด ๆ แต่ก็อดสงสารเรียวไม่ได้ ถ้าฉันผละออกมา เรียวก็คงจะหาโอกาสใกล้ชิดซายูริได้ลำบากกว่าเดิมเป็นแน่

   "ถ้าแกรักเพื่อนของแกจริง ถอยออกมาก่อนที่เรื่องราวจะสายเกินไป จะเป็นหนทางที่ดีที่สุดนะเซอิจิ"

   พ่อเอ่ยเตือนเรื่องนี้ให้ฉันรับรู้อีกครั้ง ฉันรับฟังคำพูดของท่าน แต่ก็ตัดสินใจว่าจะช่วยให้เรียวกับซายูริพบกันเป็นครั้งสุดท้าย และให้เรียวบอกความรู้สึกของตนให้ซายูริรับรู้ ฉันแน่ใจว่าซายูริไม่ได้เกลียดเรียว และหากทั้งคู่ใจตรงกัน บางทีเรียวอาจจะใช้ความดีชนะใจโทริคาวะ ยามาโตะ เหมือนกับที่เคยเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นกับฉันและพ่อมาแล้วก็ได้

   

   วันนี้ฉันนัดพบซายูริที่บ้านพักของเธอ เรียวนั้นขอตัวตามมาทีหลังเพราะติดงาน ฉันจึงไปรอที่บ้านโทริคาวะก่อน ฉันกับซายูริเดินชมสวนนอกบ้านของเธอไปพลาง ๆ เพื่อคอยเรียว เวลาอยู่กับฉัน ซายูริมักจะขี้อายและไม่ค่อยกล้าพูดอะไรนัก ผิดกับเวลาอยู่กับเรียวที่ทั้งคู่จะสนทนากันได้อย่างถูกคอ นั่นจึงทำให้ฉันมั่นใจว่า ซายูริคงจะมีใจให้เรียวอยู่บ้างเป็นแน่

   "นี่...ซายูริ...เอ่อ...เธอมีคนที่ชอบอยู่ในใจหรือยังน่ะ"

   ฉันตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ ด้วยความอยากรู้ ทางด้านซายูรินั้นหน้าแดงระเรื่อเมื่อได้ยินคำถามของฉัน เธออึกอักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าค่อย ๆ ตามมา ทำให้ฉันมีความหวังแทนเรียวมากยิ่งขึ้น

   "จริงรึ! ถ้าอย่างนั้นบอกได้ไหมว่าเธอชอบใคร ใช่คนที่ฉันรู้จักหรือเปล่า!"

   ซายูริหน้าแดงเข้มจนฉันชะงัก และเริ่มคิดว่าฉันคงจะถามตรงไปตรงมาเกินไปหน่อย เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิงแถมยังเป็นถึงลูกคุณหนูมีตระกูลอีกด้วย

   "ง่า...ขอโทษนะ ที่ถามตรงไปหน่อย ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าคนที่เธอชอบน่ะเป็นใคร"

   ซายูริยังคงหน้าแดงและมีท่าทางขัดเขิน แต่เธอก็หลุดปากถามฉันกลับเสียงค่อย

   "เอ่อ...ทำไมคุณเซอิจิ...ถึงอยากรู้เรื่องนี้ล่ะคะ"

   ฉันฟังแล้วก็ยิ้มให้ แล้วจึงบอกออกไปตามตรง

   "ก็เพราะอยากรู้ว่าคนที่เธอชอบ จะใช่คนเดียวกับคนที่ฉันคอยเฝ้าลุ้นเขาอยู่หรือเปล่าน่ะสิ!"

   อีกฝ่ายชะงัก เธอเงียบไปสักพัก แล้วจึงหลุดถามออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก

   "หรือว่า คุณเซอิจิจะหมายถึง...คุณเรียว"

   ฉันยิ้มให้ที่เธอเข้าใจความหมายของคำพูดฉันเป็นอย่างดี แม้จะแปลกใจที่เห็นท่าทางของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

   "อื้อ! เรียวชอบเธอมากเลยนะซายูริ และฉันจะดีใจมากเลยถ้าเธอคิดเหมือนเขา เพราะหมอนั่นเป็นคนดีมาก เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเพียงคนเดียวของฉันเลยล่ะ!"

   ฉันบอกออกไปด้วยความภาคภูมิใจ ทว่าซายูริกลับก้มหน้านิ่งแล้วเงียบไปอย่างน่าประหลาด

   "ซายูริ...เป็นอะไรไปน่ะ"

   "...ล่ะคะ"

   เสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินทำให้ฉันขมวดคิ้วยุ่ง แต่พอจะย้ำถาม อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยแววตาตัดพ้อและผิดหวัง

   "แล้วฉันล่ะคะ! คุณเรียวสำคัญสำหรับคุณเซอิจิ ...แล้วสำหรับฉันล่ะคะ สำคัญกับคุณบ้างไหม!"

   ฉันนิ่งอึ้ง พอได้ยินแบบนี้มันเหมือนกับว่าอีกฝ่ายนั้นจะคิดกับฉันในแบบที่ฉันไม่เคยนึกถึงเลยว่ามันจะเกิดขึ้นได้จริง ๆ

   "...ซายูริ...เอ่อ...กับเธอ ฉันคิดแค่เป็นน้องสาวเท่านั้น แต่เรียวน่ะ..."

   "แต่ฉันชอบคุณเซอิจินี่คะ!"

   ซายูริโพล่งใส่ฉันเสียงดังเป็นครั้งแรก เธอกำมือแน่นนัยน์ตาคู่สวยมีน้ำใสเกาะพราวระยิบระยับอย่างน่าสงสาร

   "...ฉันชอบคุณเรียวมากก็จริง แต่ฉันชอบเขาในฐานะเพื่อนหรือพี่ชายคนหนึ่ง...แต่กับคุณเซอิจิมันไม่ใช่อย่างนั้น..."

   ซายูริหยุดพูดชั่วครู่ เธอเม้มปากน้อย ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของหล่อน

    "ฉันมันโง่มากใช่ไหมคะ ...ที่คาดหวังไปเองว่าคุณก็อาจจะมีใจให้กันบ้าง...ถึงได้มาพบฉันบ่อย ๆ ...มาชวนไปเที่ยวด้วยกันเสมอ ...รอยยิ้มและสายตาอ่อนโยนที่คุณมักจะมองมาทางฉัน ...จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่สำหรับฉัน...แต่มันมีไว้สำหรับคุณเรียวสินะคะ..."

   ซายูริบอกทั้งเสียงสะอื้น ทำให้ฉันรู้สึกสงสารเธอจับใจ ฉันรวบร่างของเธอมากอดปลอบโยนให้เธอสงบลง  ทว่าพอฉันเงยหน้าขึ้น ภาพเบื้องหน้าที่ได้เห็นก็ทำให้ฉันตัวแข็งค้าง พูดอะไรไม่ออก ไปชั่วขณะ

   "อะแฮ่ม...ผมก็พอเข้าใจความรู้สึกของหนุ่มสาวสมัยนี้อยู่หรอกนะครับ แต่ถึงขนาดถูกเนื้อต้องตัวกันแบบนี้ เห็นทีคงต้องคุยเรื่องหมั้นเรื่องหมายกันให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้วล่ะนะ...จริงไหม โคบายาชิคุง"

   โทริคาวะ ยามาโตะ ที่เดินมาพร้อมกับเรียวเอ่ยขึ้น พลางหันมาให้เรียวที่อยู่ข้าง ๆ รับรอง ด้านเรียวที่ยืนแข็งค้างนิ่งอึ้งในทีแรก ค่อย ๆ ฝืนยิ้มให้กับฉันและซายูริ  ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับอีกคนข้าง ๆ

   "นั่นสิครับคุณโทริคาวะ ...ทั้งสองคนเหมาะสมกันมาก ถ้ามีงานมงคลเกิดขึ้นเร็ว ๆ ก็ดีนะครับ"

   "ฮ่า ๆ พูดถูกใจฉันเสียจริงนะโคบายาชิคุง... เอาล่ะ ๆ ปล่อยให้หนุ่มสาวคุยกันตามสบายดีกว่า ...จริงสิโคบายาชิคุง เธอก็มาดื่มชาคุยกับฉันแทนแล้วกัน ปล่อยให้สองคนนี้เขาพูดคุยกันลำพังดีกว่านะ"

   ฉันเห็นเรียวฝืนยิ้มตอบอีกฝ่าย ทางด้านซายูริก็ค่อนข้างตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าแก้ตัวออกไป ซึ่งฉันก็ไม่ได้ตำหนิเธอในเรื่องนี้ เพราะแค่เรื่องที่เธอกล้าสารภาพรักกับฉันนั้น ฉันเองก็พอมองออกว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอนั้นต้องใช้ความพยายามมากมายขนาดไหน

    "เรียว! ฉันน่ะ..."

   ฉันเตรียมจะแก้ตัวออกไป ทว่าเรียวนั้นหันมาพร้อมกับใช้สายตาสื่อความนัยน์บางอย่างห้ามฉันเอาไว้ ฉันชะงักค้างพูดไม่ออกอยู่กับที่ จนกระทั่งเรียวกับยามาโตะเดินลับสายตาไป

    "ฉัน...นี่ฉันทำอะไรลงไป..."

   ฉันพึมพำตำหนิตัวเอง ถ้าฉันไม่รั้นมาพบซายูริ ถ้าฉันไม่เผลอถามเรื่องคนที่เธอชอบออกไป บางทีฉันอาจจะไม่มีวันได้เห็นสายตาเจ็บปวดของเพื่อนฉันแบบนั้นก็เป็นได้

   "คุณเซอิจิคะ..."

   ซายูริจับแขนฉันอย่างเป็นกังวล เธอเองก็คงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเรียวเช่นกัน

   "ขอโทษนะซายูริ...ฉันต้องพูดกับเรียวเรื่องนี้ให้รู้เรื่องก่อน"

   ฉันขอตัวแล้วจากมา ถึงยังไงฉันก็ไม่มีวันยอมให้เพื่อนรักของฉันต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ฉันทิ้งซายูริให้ยืนอยู่คนเดียวที่นั่น ฉันไม่กล้าพอจะหันกลับไปมองเพราะกลัวจะได้เห็นน้ำตาของเธออีกครั้งหนึ่ง

   
..
..

[Xenon]

..
..

   ฉันตามไปในห้องรับแขก แต่โทริคาวะ ยามาโตะบอกว่าเรียวขอตัวกลับไปแล้ว พอได้ยินฉันก็รีบวิ่งตามออกไปโดยไม่คำนึงถึงเรื่องมารยาทในเวลานั้น ฉันวิ่งและวิ่งจนกระทั่งมาทันเรียวที่กำลังเดินเรื่อย ๆ ไปตามถนนริมตลิ่งติดแม่น้ำสายเก่าที่พวกเราพบกันครั้งแรก

   "เรียว! รอเดี๋ยว!"

   "เซอิจิ..."

   เรียวมองฉันอย่างแปลกใจ ฉันรีบวิ่งไปจับแขนเขาดึงให้หยุดเดิน แล้วบอกตามมาอย่างรวดเร็ว

   "เรียว! นายเข้าใจผิดนะ! ฉันไม่ได้คิดอะไรกับซายูริ ฉันแค่กอดปลอบเธอเพราะเธอร้องไห้ก็แค่นั้นเอง!"

   เรียวนิ่งเงียบรับฟัง เขายิ้มน้อย ๆ ก่อนจะย้อนถามฉันกลับเสียงเรียบ

   "แล้วทำไมซายูริถึงร้องไห้ได้ล่ะ...พวกนายคุยอะไรกันหรือ..."

   ฉันชะงักพยายามนึกข้อแก้ตัวเพื่อไม่ต้องการให้เรียวเสียใจ ทว่าฉันก็ต้องสะดุ้งเมื่อเรียวนั้นหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ใบหน้าแลดูเศร้าอย่างที่ฉันไม่เคยได้เห็นมาก่อน

   "...เซอิจิ ฉันได้ยินนะ ที่พวกนายคุยกันก่อนหน้านั้น...ฉันได้ยินความในใจของซายูริว่าเธอรักใคร ...พอได้ยิน แทนที่ฉันจะเข้าไปยินดีกับพวกนาย...แต่ฉันก็เอาแต่ยืนขาแข็งอยู่แถวนั้น จนคุณโทริคาวะเดินมาเห็น ...พอเขาถามว่าฉันมายืนแถวนี้ทำไม... ฉันจึงบอกว่าไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะของพวกนาย...หึ ๆ พอได้ยินดังนั้น เขาก็ทำหน้าเป็นมิตรกับฉันขึ้นมาเป็นครั้งแรกเลยล่ะ...น่าขำดีเนอะ"

   แม้ว่าเรียวจะพูดแล้วหัวเราะเบา ๆ แต่สีหน้าเศร้า ๆ ของเขาก็ทำให้ฉันแทบจะอดทนไม่ไหว ฉันโผเข้ากอดร่างของเรียวแน่น แล้วพึมพำบอกกับเจ้าตัวด้วยน้ำเสียงที่ห้ามให้สะอื้นไม่ได้

   "อย่าพูดอีกเลยนะเรียว...ขอโทษนะ...ฉันขอโทษ..."

    "บ้าน่ะเซอิจิ...มันไม่ใช่ความผิดของนายเลยสักนิด ...จะว่าไปฉันเองก็เตรียมใจไว้แต่แรกแล้วล่ะ"

   เรียวดันร่างของฉันออกมาแล้วฝืนยิ้มให้ ฉันเม้มปากแน่น นิ่งคิดตัดสินใจบางอย่างชั่วครู่ แล้วจึงหลุดโพล่งออกไป

   "ฉันจะไปบอกโทริคาวะ ยามาโตะ ว่าฉันไม่ได้รักลูกสาวเขา! ที่ฉันทำลงไปนั่นทุกอย่างก็เพื่อนาย!"

   เรียวชะงักตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนจะรีบห้ามฉัน

   "ไม่ได้นะเซอิจิ! นายจะทำร้ายจิตใจซายูริอย่างนั้นหรือ!"

   "ก็ฉันไม่ได้ชอบเขา! คนที่ชอบเขาน่ะคือนายต่างหาก!"

   ฉันเถียงออกไปดังลั่น โชคดีที่ไม่มีคนอยู่แถวนั้น จึงไม่มีใครได้ยินเรื่องราวเหล่านี้

   "แต่ซายูริรักนาย...ได้โปรดเถอะเซอิจิ ...อย่าทำให้ผู้หญิงดี ๆ อย่างเธอต้องมาเดือดร้อนด้วยเลย"

   ฉันเงียบกริบ กำมือแน่น แล้วจึงย้อนถามกลับไปบ้าง

   "แล้วนายล่ะเรียว...นายรับได้หรือ ถ้าฉันจะคบกับซายูริน่ะ"

   เรียวชะงักให้เห็น ก่อนจะแสร้งทำเป็นยิ้มแย้มร่าเริงตอบฉัน

   "รับได้สิ! ก็พวกนายเป็นคนสำคัญสำหรับฉันทั้งคู่นี่นะ!"

   "...แต่ฉันรับไม่ได้  ซายูริน่าสงสารก็จริง แต่ให้ตายฉันก็ไม่มีวันทำร้ายความรู้สึกของนายเด็ดขาด! ฉันจะไปบอกพ่อลูกคู่นั้นเดี๋ยวนี้ล่ะ...!"

   ฉันหน้าหันไปอีกทาง ก่อนจะมองไปยังคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เรียวเองก็มีท่าทางตกใจในตอนแรก แต่สักพักเขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา แล้วตะคอกใส่ฉัน

   "สงบสติอารมณ์ได้หรือยัง! แค่นี้นายยังจะทำให้ฉันขายหน้าไม่พออีกหรือไง! นายอยากไปตอกย้ำให้ซายูริรู้ใช่ไหมว่า ผู้ชายจน ๆ อย่างฉันไม่มีปัญญาจีบเธอ จนต้องไปขอร้องให้นายช่วย แต่ท้ายที่สุดเธอก็ยังไม่เหลียวแลฉันอยู่ดีน่ะ!"

   ฉันนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าเรียวจะโมโหใส่ฉันถึงขนาดนี้

   "มะ...ไม่ใช่นะเรียว ...ฉันไม่ได้คิดจะทำให้นายต้องขายหน้า หรืออะไรนั่นเลยนะ...ฉัน..."

   "พอเถอะเซอิจิ...แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่มากพออยู่แล้ว...ให้ฉันอยู่เฉย ๆ และลืมเรื่องนี้ไปเองจะได้ไหม ...ถือว่าเป็นคำขอร้องจากฉันแล้วกัน"

   เรียวบอกพร้อมกับสะบัดหน้าไปอีกทางด้วยท่าทางรำคาญ ฉันเอื้อมมือไปแตะที่แขนของเขา แต่แล้วก็ต้องใจหายวูบเมื่อเรียวดึงแขนตัวเองกลับ เขาเหลือบมองฉันครู่หนึ่ง แล้วจึงเดินจากไป ฉันทำท่าจะวิ่งตาม ก่อนจะชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ เมื่อสัมผัสได้แต่ความเย็นชาของคนที่เดินไปเรื่อย ๆ ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองฉันอีก 

   "เรียว...ฉันขอโทษจริง ๆ นะ"

   ฉันบอกพึมพำไล่หลังไป ฉันไม่รู้ว่าเรียวได้ยินที่ฉันพูดไหม วันนั้นฉันเดินซึม ๆ กลับบ้านไม่พูดไม่จาทักทายใคร แล้วตรงกลับเข้าห้องนอนข่มตาหลับลงอย่างยากลำบาก



   วันถัดมา ฉันเตรียมจะไปหาเรียวที่ห้องพักของเขาแต่เช้า เพื่อปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง  ทว่าพ่อก็เรียกฉันเอาไว้ก่อน

   "เซอิจิ ขอฉันคุยด้วยหน่อยสิ"

   "เอ่อ...มีอะไรหรือครับคุณพ่อ"

   พ่อของฉันเงียบไปสักพัก แล้วจึงพูดถึงเรื่องหนึ่งที่ทำให้ฉันชะงัก

   "โทริคาวะ ยามาโตะ มาคุยกับฉันเรื่องหมั้นหมายของแกกับหนูซายูริ...เห็นว่าแกกับลูกสาวเขา คบหาสนิทกันจนถึงขั้นถูกเนื้อต้องตัวกันแล้ว ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ ก็เกรงจะเป็นที่ครหาเสียเปล่า ๆ"

   ฉันนิ่งอึ้งก่อนจะแย้งกลับไปด้วยความตกใจอย่างลืมตัว

   "นั่นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะครับ! ซายูริเขาร้องไห้ ผมก็เลย...เอ่อ..เผลอกอดปลอบเธอเท่านั้น"

   พ่อของฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ และมีสีหน้าเหนื่อยใจจนฉันรู้สึกผิด

   "ขอโทษจริง ๆ ครับพ่อ ...ผมไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตแบบนี้"

   "เซอิจิ ...แกต้องหมั้นกับหนูซายูรินะ"

   พ่อบอกตามมาทำให้ฉันนิ่งอึ้ง และพอฉันจะปฏิเสธ อีกฝ่ายก็ยื่นกระดาษพับแผ่นหนึ่งส่งให้

   "อะไรหรือครับ..."

   "เพื่อนของแกฝากเอาไว้...อ่านแล้วช่วยตั้งสติให้ดี ๆ ...แล้วก็อย่าลืมเรื่องหมั้นหมาย ที่ยังไงแกก็ไม่มีทางหลีกได้ ...ฉันเตือนแกแล้วใช่ไหม เซอิจิ ว่าอย่าถลำลึกเรื่องนี้ไปมากกว่านั้น"

   พ่อบอกจบแล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้ฉันที่รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีประหลาดเปิดกระดาษแผ่นนั้นขึ้นอ่านตามลำพัง

   '...ถึงเซอิจิ ...นับจากวันนี้ไป ฉันคงไม่ได้อยู่พบหน้านายอีก...นายพูดถูก ฉันคงทำใจอยู่เคียงข้างนายและดูนายคบหากับซายูริไม่ได้...แต่รู้ไหม เซอิจิ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรักซายูริมาก...มาก จนไม่อยากเห็นเธอเสียใจ... เซอิจิ ฉันขอร้อง ถ้านายยังถือว่าฉันเป็นเพื่อนของนาย...คบกับซายูริเสียเถอะ...หมั้นกับเธอ และแต่งงานครองรักกับเธอ ทำให้เธอมีความสุขแทนฉัน...

    ฉันขอเพียงแค่นี้ ...ทำให้ฉันได้ไหมเซอิจิ ...ถ้านายไม่คิดว่ามันเป็นคำขอของเพื่อน อย่างน้อยก็คิดว่าเป็นการตอบแทนที่ฉันเคยช่วยชีวิตนายวันนั้นแล้วกัน....แล้วฉันจะคอยตามข่าวนายอยู่เงียบ ๆ แต่ฉันคงจะไม่ปรากฏตัวให้นายได้เห็นอีกแล้ว

    ...ลาก่อน...จากเรียว'

   วินาทีนั้นฉันพูดอะไรไม่ออก ฉันกำกระดาษแผ่นนั้นแน่น แล้ววิ่งออกจากบ้านไปอย่างไร้สติ ฉันตรงไปห้องพักของเรียว เจ้าของห้องเช่าบอกว่าเรียวเก็บของออกไปก่อนหน้านั้นเกือบชั่วโมงแล้ว  ฉันวิ่งไปที่ร้านทากะซัง อีกฝ่ายก็บอกว่าเรียวมาขอลาออกกะทันหันตั้งแต่เมื่อคืนวาน เขาถามฉันว่าฉันกับเรียวมีเรื่องผิดใจอะไรกันไหม ฉันก็พูดไม่ออก ได้แต่ขอตัวกลับ ฉันเดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ตลิ่งริมแม่น้ำที่เราพบกันครั้งแรก ฉันเดินลงไปที่แม่น้ำ ก้าวลงไปจนเกือบครึ่งตัว หมายจะให้ได้ยินเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งที่ฉันต้องการพบ หากแต่ก็มีเพียงเสียงสายลมและเสียงนกร้องในยามเช้าดังแว่วมาเพียงเท่านั้น

   "เรียว...ได้โปรด....กลับมาเถอะ..นายอยากให้ฉันทำอะไร ฉันก็ยินดีทั้งนั้น...แต่ขออย่างเดียว...กลับมาได้ไหม...เรียว....เรียว!!!"

   ฉันตะโกนเรียกชื่อเพื่อนของฉันซ้ำไปมา จนเสียงของฉันแหบ ฉันร้องไห้เสียจนน้ำตามันเหือดแห้ง  วันนั้นฉันกลับไปบ้าน พ่อไม่ซักถามว่าฉันหายไปไหนมา ไม่ได้บ่นเรื่องที่ฉันตัวเปียกไปแทบทั้งตัวแบบนั้น ท่านแค่ตบบ่าและดึงฉันมากอดเบา ๆ จนน้ำตาของฉันไหลออกมาอีกครั้งหนึ่ง



   สุดท้ายฉันก็เข้าพิธีหมั้นกับซายูริ ...แต่เรียวก็ไม่ปรากฏตัวให้ฉันได้เห็นอีกเลย ส่วนซายูริ หลังจากหมั้นกันแล้วฉันก็ไม่ค่อยได้ไปเจอเธออีก ฉันอ้างเรื่องเรียน และเรื่องงานที่ฉันเริ่มเข้าไปช่วยเหลือรับช่วงต่อจากพ่ออย่างเต็มตัว ทางด้านโทริคาวะ ยามาโตะ แม้จะไม่พอใจนัก แต่เพราะฉันพูดเปรย ๆ ว่า ถ้าไม่พอใจก็สามารถถอนหมั้นได้เสมอ เขาจึงยอมทำเป็นเงียบ ส่วนพ่อของฉันก็รู้ถึงความในใจของฉันดี จึงไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้มากนัก

    จนในที่สุดฉันก็เรียนจบ อันเป็นช่วงจังหวะเดียวกับที่พ่อฉันเสียชีวิตเพราะโรคหัวใจกำเริบ ฉันจัดพิธีศพให้พ่ออย่างใหญ่โต และขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนใหม่ แต่ฉันก็ยังคงไม่ไปสู่ขอซายูริเสียที จนโทริคาวะ ยามาโตะเริ่มอ่อนใจและเลิกจะเซ้าซี้ถามเรื่องนี้กับฉันอีก  ทว่าในที่สุดฉันที่หัวใจตายด้านเย็นชามาหลายปี ก็ต้องกลับมารับรู้ถึงความเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อซายูริมาพบฉันเพื่อคืนแหวนหมั้น

   "ฉันพูดให้คุณพ่อท่านเข้าใจและยอมรับได้แล้วค่ะ...ขอโทษนะคะคุณเซอิจิ ที่ทำให้คุณต้องฝืนใจมาเสียนานหลายปี"

   เธอบอกกับฉันพร้อมรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่อ่อนโยนและไม่ได้นึกขุ่นเคืองตัวฉันแต่อย่างใด  ฉันรับฟังอย่างนิ่งอึ้ง วินาทีที่ซายูริยื่นแหวนใส่มือฉัน และเดินจากไป ทำให้ฉันรู้สึกถึงความสิ้นหวังและอ้างว้าง ...คนที่รักฉันและปรารถนาดีต่อฉัน กำลังจะเดินจากไปอีกคน ....หากไร้ซึ่งซายูริ ฉันก็จะไม่เหลือใครอีกแล้ว

   "ซายูริ...ฉันขอโทษ ...อย่าทิ้งฉันไป...ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะนะ...ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว...ไม่เหลือจริง ๆ"

   ฉันรั้งซายูริเอาไว้ กอดเธอแน่นอย่างโหยหา และแม้จะดูเหมือนว่าเธอจะตกใจในทีแรก แต่สุดท้ายซายูริก็กอดฉันตอบอย่างอ่อนโยน เธอยอมให้โอกาสฉันอีกครั้ง ...และหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็แต่งงานกัน มีริวยะ ...ริวจิ... แต่เธอก็ดันมาด่วนจากคนอย่างฉันไปเสียก่อน...



   ...เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้นจากชายชรา หลังจากได้เล่าถึงอดีตอันยาวนานของตนให้ลูกชายและหลานของเพื่อนสนิทได้รับฟัง ทางด้านยูคินั้นเอานิ้วซับน้ำตาแผ่วเบา ด้วยความรู้สึกสงสารคนตรงหน้านี้จับใจ

   "ฉันอยากจะเจอตาของเธอมาตลอด...อยากขอโทษเขา...อยากปรับความเข้าใจกัน ...แต่ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะอายุสั้น จากไปก่อนแบบนี้..."

   "ผมไม่อยากเชื่อเลยว่า คุณตาจะโกรธจนทิ้งคุณไปแบบนั้น...คุณตาเป็นคนใจดี และอภัยให้คนอื่นเสมอ...ผมคิดว่า คุณตาคงมีความจำเป็นบางอย่าง ถึงต้องจากคุณไปแบบนั้นก็ได้"

   ยูคิพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ  ส่วนริวยะที่นั่งข้าง ๆ ก็บีบไหล่คนรักเบา ๆ อย่างปลอบโยน

   "คุณตาของเธอท่านเคยเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับคุณพ่อให้หลานอย่างเธอฟังบ้างไหมล่ะยูคิ"

   ริวยะลองถามดู แม้ว่าตาของเด็กหนุ่มจะมีชีวิตอยู่ในตอนช่วงชีวิตวัยเด็กของอีกฝ่าย แต่คนรักของเขาเป็นเด็กที่มีความจำดี หากเรียวได้เล่าเรื่องราวให้ฟัง ยูคิก็คงพอจะจำอะไรได้บ้างเป็นแน่

   "...เรื่องเพื่อนน่ะหรือครับ...จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยคุยกันอยู่นะครับ....อืม"

   ยูคินิ่งเงียบคิดไปพักใหญ่ ๆ ก่อนจะตบมือค่อย ๆ ตามมาอย่างนึกได้

   "นึกออกแล้วครับ! ตอนนั้นรู้สึกจะเห็นคุณตาเขียนบันทึกอยู่... คุณตาเป็นพวกชอบจดบันทึกเรื่องราวต่าง ๆ เอาไว้...เห็นบอกว่าจะให้รุ่นลูกรุ่นหลานได้อ่าน ...ตอนนั้นผมจำได้ว่าคุณตากำลังเขียนบันทึกเล่มหนึ่งอย่างตั้งอกตั้งใจ พอผมไปถามว่าคุณตาเขียนอะไรอยู่ ท่านก็บอกว่า ท่านเขียนบันทึกถึงเพื่อนคนหนึ่ง ที่ท่านอยากให้ได้อ่าน...พอผมถามว่าเป็นใคร ท่านก็หัวเราะแล้วบอกว่าผมไม่รู้จักหรอก ...จากนั้นท่านก็เงียบไป แล้วจ้องผมนิ่ง ก่อนจะสอนผมด้วยประโยคยาว ๆ ที่ผมจำได้แม่นแต่ไม่รู้ความหมายในตอนนั้นว่า...การเสียสละที่ทำให้คนที่เรารักต้องเป็นทุกข์ มันก็เท่ากับเป็นการทำร้ายคนที่เรารักเช่นกัน..."

   พอได้ยินยูคิพูดถึงตรงนี้ เซอิจิก็ใจเต้นแรงขึ้นอย่างคาดหวัง ทางด้านเด็กหนุ่มนิ่งหวนทบทวนความทรงจำอยู่สักพัก แล้วจึงเอ่ยขึ้นตามมาช้า ๆ

   "และเมื่อเขียนบันทึกเสร็จ คุณตาก็เก็บสมุดบันทึกเล่มนั้นลงไว้ในกล่องไม้เก่า ๆ ของท่าน ...ท่านบอกกับผมว่า หากผมโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว ...ให้ช่วยนำบันทึกเล่มนี้ไปมอบให้กับเพื่อนของท่านที ...หลังจากนั้นไม่กี่เดือน ท่านก็เสียชีวิต...ของทุกชิ้นของท่านเก็บเอาไว้ในกล่องไม้สำคัญของท่าน....นี่ถ้าคุณริวยะไม่ถาม ผมก็คงลืมไปแล้วนะครับเนี่ย"

   ยูคิบอกแล้วหันไปยิ้มให้คนรัก รู้สึกตื่นเต้นเมื่อคิดว่าสมุดบันทึกเล่มนั้นอาจจะเขียนเพื่อมอบให้เซอิจิก็เป็นได้

   "แล้วสมุดบันทึกนั่น..."

   "อยู่ครับ! ของทุกอย่างที่บ้านเก่า ผมกับพ่อเก็บรักษาอย่างดีทุกชิ้นเลยล่ะครับ!"

   ยูคิรีบบอกแล้วตรงไปรื้อกล่องใส่ของที่เก็บไว้โดยมีริวยะคอยช่วยอย่างกระตือรือร้น ค้นหาได้สักพัก ยูคิก็หยิบสมุดบันทึกปกหนังสีดำออกมา เขาเปิดออกมาหน้าแรก แล้วก็ชะงัก เช่นเดียวกับริวยะที่มองอยู่ จากนั้นทั้งคู่จึงหันมาหาชายชราก่อนจะมีรอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้พร้อมกัน

   "นี่ครับ...สมุดบันทึกนี้ คุณตาต้องการส่งมอบให้คุณ ...ขอโทษนะครับที่ผมส่งมันช้าไปสักหน่อย"

   ยูคิยื่นสมุดบันทึกส่งให้กับคนตรงหน้า เซอิจิรับมาด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนจะเปิดหน้าแรกออกมา ชายชราชะงักมือนิ่งเมื่อเห็นลายมือหวัดบนกระดาษเก่า ๆ แผ่นนั้น

   'ขอมอบบันทึกเล่มนี้ให้กับ...มุราคามิ  เซอิจิ ...เพื่อนที่ฉันรักที่สุด'

   เซอิจิเปิดบันทึกหน้าต่อมา ลายมือหวัดคุ้นเคยเหมือนที่เขาได้อ่านเมื่อหลายปีมาแล้ว ทว่าเนื้อหานั้นกลับไม่ได้แฝงความเย็นชาเหมือนดังจดหมายที่เคยสร้างความเจ็บปวดใจให้เขาเลยสักนิด

   '...ขอโทษนะเซอิจิ ...ฉันอยากจะพูดคำนี้กับนายมาตลอด...แต่ฉันมันคนขี้ขลาด ไม่กล้าสู้หน้านาย เพราะฉันได้ทำเรื่องเลวร้ายกับนายลงไป อย่างไม่น่าให้อภัยได้... แต่ฉันอยากบอกนายเสมอว่า จริง ๆ แล้ว ฉันไม่เคยคิดเกลียดนายเลย...ฉันชอบนาย...อาจจะชอบมากกว่าที่ฉันชอบซายูริด้วยซ้ำ ...และเพราะชอบ จึงไม่อยากทำลายอนาคตของพวกนายทั้งคู่ ด้วยมือของฉันเอง

   ฉันรู้...ว่าหากฉันยังอยู่ที่นั่น ไม่ว่าจะอย่างไรนายก็คงไม่ยอมรับซายูริเป็นแน่...แต่ฉันก็อยากให้พวกนายได้ครองคู่กันจริง ๆ นะ ...เซอิจิ นายคงจะพอมองออกสินะว่า นิสัยของซายูริน่ะคล้ายกับฉัน เธอเป็นคนใจเย็น มีความอดทน เทียบกับนายที่เป็นคนใจร้อนแล้ว ซายูริก็เหมือนดังน้ำที่คอยดับรดไฟอย่างนาย ให้มีสติขึ้นมาได้ ...ไม่ว่าจะฐานะ ความเหมาะสม ชาติตระกูล ...ฉันมั่นใจว่านายกับเธอจะครองคู่กันอย่างมีความสุขในอนาคตได้แน่...และเพราะเช่นนั้น ฉันถึงแกล้งทำตัวเย็นชา ปล่อยให้นายเข้าใจผิดว่าฉันโกรธนาย เกลียดนาย...หึ ...รู้ไหม ตอนที่ฉันเอาจดหมายไปฝากพ่อของนาย และบอกเรื่องนี้กับท่าน ฉันยังโดนท่านตำหนิว่าคิดอะไรตื้น ๆ ด้วยซ้ำ....พ่อของนายท่านคงไม่เคยบอกนายเรื่องนี้สินะ ...แต่ก็อย่าโกรธท่านล่ะ ทั้งฉันและท่าน ต่างรู้นิสัยนายดี พวกเราถึงได้เลือกวิธีนี้อย่างไรล่ะ...'

   มือของคนอ่านบันทึกเริ่มสั่นไหวจนคนมองสังเกต ยูคิแม้จะสงสัยและอยากรู้เนื้อความแต่เขาก็จำทนเก็บเงียบ และดึงมือของริวยะเบา ๆ ซึ่งชายหนุ่มมองคนรักก็รู้ว่าอยากให้ทำอะไร ทั้งคู่จึงได้เดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ เหลือเพียงแต่เซอิจิที่ยังคงนั่งอ่านบันทึกเล่มนั้นตามลำพัง

   '...หลังจากที่ฉันจากนายมา ฉันก็พบกับคนสำคัญของฉันบ้างในที่สุด เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวยอย่างซายูริ แต่เธอเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ...คล้าย ๆ กับเวลาที่ฉันอยู่กับนาย ..เราสองคนก็เลยแต่งงานกัน ...ทั้งฉันและเธอเป็นพวกตัวคนเดียวเหมือนกัน ก็เลยไมมีใครคัดค้านอะไร...และจากนั้นพวกเราก็ได้ลูกสาวมาเป็นโซ่ทองคล้องใจ ... ตอนนั้นฉันมีความสุขมาก แต่ฉันกลับต้องมารับรู้ข่าวอันน่าเศร้า คือเรื่องพ่อของนายเสียชีวิต ...ตอนนั้นฉันคิดจะไปพบหน้านาย ปลอบโยนนาย ฉันมั่นใจว่านายต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเป็นแน่...แต่ว่า สุดท้ายแล้ว ฉันก็ทำไม่ได้ ...นายอาจจะไม่รู้ก็ได้เซอิจิ วันนั้นฉันไปงานศพของพ่อนาย...ท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันเห็นนายยืนโดดเดี่ยวและมีสีหน้าเย็นชาแต่แววตาปวดร้าว ไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด ทั้งที่นายที่ฉันเคยรู้จักสามารถร้องไห้ได้แค่เพียงเห็นคนอื่นเสียใจ  ...ในตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนโดนไม้ตีแสกหน้าแรง ๆ เลยทีเดียว... ฉันคงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นายกลายเป็นคนที่อยากจะร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้สินะ ... 

   วันนั้นฉันกลับมาบ้าน นั่งอมทุกข์ จนภรรยาของฉันสงสัย ...ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง ...เธอรับฟังแล้วปลอบโยนฉัน สุดท้ายเธอก็บอกฉันให้เผชิญหน้ากับความจริง ...แต่ฉันในตอนนี้มันกลายเป็นคนขี้ขลาดไปแล้ว...ฉันขอสารภาพตามตรงนะเซอิจิ...ว่าฉันกลัว...กลัวนายจะมองฉันด้วยสายตาเย็นชาตอบกลับ ...กลัวนายจะไม่เหมือนคนเดิมอีกต่อไป ...แต่ถึงกระนั้นฉันก็ยังแวะเวียนไปมาแอบคอยมองนายห่าง ๆ อย่างเป็นห่วง ...จนในที่สุด ฉันก็ได้รู้ข่าวว่านายกับซายูริ ตกลงแต่งงานกันได้สักที ...วินาทีนั้น ฉันรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยทีเดียว....สำหรับฉันขอแค่ข้างกายนายมีซายูริอยู่...ฉันเองก็วางใจได้ว่า ความสุขที่เคยสูญเสียไปของนายจะต้องกลับคืนมาอีกครั้งแน่...ฉันจึงได้ตัดสินใจเงียบหายไปจากชีวิตของนายหลังจากนั้น...

   ...มาจนถึงวันนี้  วันที่ฉันรู้ตัวดีว่าคงจะอยู่บนโลกนี้ได้อีกไม่นานแล้ว...ฉันก็ยังคงขี้ขลาดเหมือนเดิม...ทั้ง ๆ ที่อยากเจอหน้านายเป็นครั้งสุดท้าย ...แต่ฉันก็กลัวว่านายจะเมินเฉยใส่ฉัน ...ขอโทษนะเซอิจิ ที่ฉันทำให้นายผิดหวัง ...ที่นายเคยชื่นชมว่าฉันเข้มแข็งเมื่อก่อนน่ะ จริง ๆ มันก็เป็นแค่การพยายามสร้างภาพปิดบังหัวใจที่มันอ่อนแอของฉันต่างหาก...

   ...เซอิจิ...หากนายได้อ่านมาถึงตรงนี้ แล้วอภัยให้ฉัน...ไม่โกรธที่ฉันทิ้งนายเอาไว้แบบนั้น ...ฉันก็อยากให้นายได้อ่านบันทึกชีวิตของฉันโดยละเอียดหลังจากนี้...ฉันเขียนเก็บรวบรวมความทรงจำอันล้ำค่าของฉันเอาไว้ และฉันหวังว่านายจะช่วยจดจำเรื่องราวเหล่านั้น และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตราบลมหายใจที่เหลือของนายเผื่อฉันด้วยนะเซอิจิ... 

    ...สุดท้ายนี้ฉันอยากให้นายได้รับรู้ไว้อย่างหนึ่ง ...สำหรับฉันแล้ว คนที่ฉันจะเรียกได้ว่าเพื่อนอย่างเต็มปากเต็มคำ ทั้งชีวิตนี้ มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น...มุราคามิ  เซอิจิ ...เพื่อนคนสำคัญที่ฉันรักที่สุด

     ...จาก โคบายาชิ  เรียว ...'.



    เสียงสะอื้นดังขึ้นแผ่วเบาจากร่างของชายชรา เจ้าตัวปิดสมุดบันทึกแล้วนำมันมากอดแน่นแนบอก

   "เจ้าบ้าเรียว...ทำไมถึงต้องทำตัวงี่เง่า คิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนั้น... นายมันบ้าชะมัด...ฉันจะไปโกรธนายได้ยังไงกันเล่า...ไม่เคยโกรธเลย...แม้แต่สักครั้ง..."

   น้ำตาแห่งความปีติระคนโศกเศร้าไหลออกมาอย่างที่เจ้าของไม่เคยคิดห้าม เขาอยากให้คนที่เขียนบันทึกได้รับรู้ว่า ตอนนี้เขาไม่ใช่คนเดิมที่เคยอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้เหมือนอย่างในวันนั้นอีกแล้ว

   "คุณเซอิจิครับ..."

   น้ำเสียงอ่อนโยนระคนห่วงใยจากคนที่เฝ้ารออยู่ด้านนอกประตูดังขึ้น ชายชราชะงักเล็กน้อย ใช้ชายเสื้อซับน้ำตาแล้วหันมายิ้มให้กับอีกฝ่ายและลูกชาย ที่จ้องมองมาด้วยสายตาห่วงใย

   "...เอ่อ บันทึกนั่น...แล้วคุณตา...เอ่อ...ไม่ได้โกรธคุณ...ใช่ไหมครับ"

   ยูคิถามด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้งอย่างไม่มั่นใจ เซอิจิก้มลงมองสมุดในอ้อมกอด แล้วจึงตอบคำถามนั้นด้วยสีหน้าอ่อนโยน

   "ใช่แล้วล่ะ...ฉันและเขา ...เราก็แค่เดินสวนทางกันตลอดชีวิต...แต่มิตรภาพของเรานั้น มันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย..."

   ยูคิรับฟังแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีใจที่ญาติผู้ใหญ่ที่เขาเคารพรักไม่ใช่คนใจแคบและทิ้งเพื่อนมาเพราะเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

   "ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังในทีหลัง แต่วันนี้ฉันคงต้องกลับก่อน ...จะได้ไม่เป็นการรบกวนเวลาส่วนตัวของพวกเธอนัก"

   ยูคิหน้าแดงวาบ ส่วนริวยะทำเป็นตีหน้านิ่งเฉยไม่รู้ไม่ชี้ ทว่าพอเซอิจิลุกขึ้นยืน เขาก็มองหนังสือในมืออย่างลังเล ก่อนจะยื่นหนังสือให้เด็กหนุ่มซึ่งเป็นหลานชายของเพื่อนรัก หากแต่ยูคินั้นกลับดันหนังสือคืนเบา ๆ แล้วบอกตามมาพร้อมรอยยิ้ม

   "มันเป็นของคุณครับ รับไว้เถอะ...คุณตาเขียนมันเพื่อมอบให้คุณไม่ใช่หรือครับ"

   เซอิจิชะงัก เขาหยิบหนังสือมาถือแนบอก พลางพึมพำขอบใจอีกฝ่ายแผ่วเบา  จากนั้นชายชราจึงหันไปมองทางป้ายวิญญาณที่ตู้บูชาอีกครั้ง  และยิ้มน้อย ๆ อย่างเปี่ยมสุข

   "ขอบใจนะเรียว...เพื่อนรักของฉัน"

... END ...

ในที่สุดก็จบจนได้สำหรับตอนพิเศษของคุณตา  การเขียนอิงพล็อตเดิมแต่ให้รายละเอียดและความประทับใจมากกว่าเดิม ต้องบอกว่ายากมาก ๆ แต่สุดท้ายมันก็ผ่านไปได้ในที่สุด 

ยังไงก็หวังว่าตอนพิเศษเวอร์ชันรีเมกนี้ คงจะสร้างความประทับใจให้ทุกคนที่ได้อ่านตอนนี้บ้าง ไม่มากก็น้อยนะคะ

ป.ล. เรื่องนี้มีเปิดจองนะคะ เดี๋ยวจะมาลงรายละเอียดในเล้าแล้วแจ้งพร้อมตอนลงตอนพิเศษของทาคุกับอากิระค่ะ

[Tennyo_Y]

เศร้าไปปะเนี่ย ฮืออออ

[Poseidon]

น้ำตาไหลกับมิตรภาพของเพื่อนจริงๆ
นี่สินะที่ว๋ารักแท้ ไม่ได้มีแค่รักแบบคนรัก
แต่ยังมีรักแบบเพื่อน ที่เป็นรักแท้
เสียดายที่เรียวจากไปก่อน....แต่เซอิจิ ก็คงมีความสุขแล้วหล่ะ ที่ได้รับรู้ความรู้สึกจริงๆของเรียว
ปล.แอบจิ้น เรียว กะ เซอิจิ เหมือนกันนะ 5555

[HanATarO]

อ่านจบแล้วซึ้งไปกับ เซอิจิ ด้วย

มิตรภาพของเพื่อนเป็นสิ่งที่สวยงามและประทับอยู่ในความทรงจำ

[Poseidon]

:-)

[Xenon]

มาลงตามสัญญา ถึงจะช้าไปหน่อยก็ตาม (สองสามวันที่ผ่านมา หวัดกินค่ะ หัวไม่แล่น)

ตอนพิเศษ(อากิระ -  ทาคุ)

(ยังคิดชื่อตอนไม่ได้เลย...-- )

 

   ทาคุลืมตาปรือขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะเม้มปากน้อย ๆ เมื่อพบกับความเจ็บปวดระบมไปทั่วร่างของตน

   "...ที่นี่"

   ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ ห้อง แล้วหลุดพึมพำออกมา

   "โรงพยาบาล?"

    ทาคุพยายามยันกายลุกขึ้นก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู พร้อมกับใครบางคนเปิดออกมา

   "ทาคุ! นายฟื้นแล้วหรือ!"

   อากิระปราดตรงเข้ามาหาคนบนเตียงอย่างห่วงใย เขาจับมืออีกฝ่ายมาบีบแน่นแล้วจูบเบา ๆ อย่างลืมตัว ทำเอาทาคุนิ่งอึ้ง แล้วจึงรีบหลบตาเพื่อนของตน จนอากิระรู้สึกตัว

   "อะ...เอ่อ ขอโทษนะ พอดีฉันลืมตัวไปหน่อย"

   อากิระพึมพำพร้อมกับวางมือของอีกฝ่ายลงอย่างเบามือ

   "อืม...ไม่เป็นไร...อ๊ะ! จริงสิ ท่านยูคิ...โอ๊ย!"

   คนที่นึกบางอย่างขึ้นได้รีบพรวดพราดยันกายลุกนั่ง พลางหลุดร้องแล้วทรุดตัวงอด้วยความเจ็บ ทำเอาอากิระต้องรีบปลอบและรั้งร่างนั้นให้สงบลง

   "ไม่ต้องห่วง ท่านยูคิปลอดภัยดี ...เรื่องราวทุกอย่างก็เคลียร์ลงด้วยดีแล้วในระหว่างที่นายหลับไป"   

   ทาคุมีสีหน้าประหลาดใจให้เห็น อากิระจึงยิ้มน้อย ๆ แล้วบอกกับอีกฝ่าย

   "เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังเอง นายนอนพักก่อนนะ...ถ้านายอาการดีกว่านี้ จะได้ไปพักฟื้นที่บ้านแทนยังไงล่ะ"

   ทาคุจึงจำใจต้องนอนลงพัก แล้วรับฟังสิ่งที่อากิระเล่าอย่างนึกทึ่ง สุดท้ายชายหนุ่มก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้หลังจากฟังจบเรื่องราวทั้งหมด

   "ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าท่านยูคิจะทำให้ท่านเซอิจิยอมรับได้แบบนี้...แต่ก็โล่งอกไปที...ท่านริวยะเองก็จะได้มีความสุขสักที"

   อากิระชะงักก่อนจะบ่นอุบอิบออกมาแผ่วเบา

   "ฮึ...อะไร ๆ ก็ท่านริวยะ ...ใช่ซิ สำหรับนายหายใจเข้าออกก็มีแต่ท่านริวยะอยู่แล้วล่ะนะ"

   ทาคุที่ได้ยินทำเงียบเฉยแถมหลับตาหนีอีกต่างหาก อากิระจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ตามมา ก่อนจะจับมือข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือขึ้นบีบเบา ๆ

   "ทาคุ ...จำไว้นะ ฉันไม่ยอมแพ้เรื่องนายง่าย ๆ หรอก...ฉันจะตื๊อจนกว่านายจะบอกว่าเกลียด ...แต่ฉันว่านายคงจะไม่ใจร้ายบอกเกลียดฉันเร็วนักหรอกใช่ไหม"

   อากิระจูบที่มือข้างนั้นแล้วยิ้มน้อย ๆ ให้ ก่อนจะปล่อยให้เพื่อนสนิทนอนพักผ่อนตามลำพังและเมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น คนที่แกล้งหลับตาหนีก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ใบหน้าหวานก็เริ่มแดงระเรื่อ ใจก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

    "เจ้าบ้า...ก่อนหน้านั้นทำเป็นถอดใจไปแล้วแท้ ๆ ...แล้วจะมาทำเป็นตื๊ออะไรตอนนี้กันอีกเล่า"

   ทาคุพึมพำกับตัวเองก่อนจะพยายามฝืนหลับตาพักผ่อน ซึ่งก็ทำได้ไม่ยากนัก เพราะร่างกายของเขายังคงบาดเจ็บและต้องการพักฟื้นอยู่นั่นเอง

   

   ถัดจากนั้นสามวัน ริวยะกับยูคิ รวมถึงอากิระ ก็ไปรับทาคุออกจากโรงพยาบาล ยูคิเฝ้าขอโทษทาคุอยู่หลายครั้ง จนพี่เลี้ยงหนุ่มต้องแกล้งบอกว่าหากยูคิยังขอโทษเขาให้ได้ยินอีกครั้ง เขาจะโกรธเด็กหนุ่มขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

   "หึ...ก็บอกแล้วว่าทาคุเขาไม่โกรธเธออยู่แล้ว"

   ริวยะบอกกับคนรักอย่างนึกขำ ส่วนยูคิยิ้มเจื่อน ๆ ส่งให้ แล้วลอบถอนหายใจแผ่วเบา

   "นั่นสิครับ ...ถ้าจะโกรธคงโกรธตัวเองที่ดันเผลอสลบไปเสียมากกว่า จนท่านยูคิถูกพาตัวไปง่าย ๆ แบบนั้น"

   ทาคุที่นั่งด้านหน้าเคียงข้างกับคนขับคืออากิระเปรยบอก ทำเอาคนฟังแต่ละคนชะงัก แล้วยูคิก็รีบแย้งกลับไป

   "ไม่ใช่ความผิดของคุณทาคุเลยนะครับเรื่องนั้น!"

   "ใช่...ฝั่งตรงข้ามคืออาราตะ นะทาคุ ...แค่นายปกป้องยูคิให้ปลอดภัยไม่บาดเจ็บได้  ฉันก็ต้องขอบคุณนายมากแล้ว"

   ริวยะเอ่ยตามมาทำให้พี่เลี้ยงหนุ่มนิ่งอึ้ง ก่อนจะพึมพำตอบรับแผ่วเบา จนอากิระแอบนึกอิจฉา ทว่าเจ้าตัวก็ต้องสะดุ้งโหยงจนเกือบเผลอเหยียบเบรก เมื่อริวยะเปรยขึ้นตามมาลอย ๆ

   "...ฉันว่านายเอาเวลาหึงหวงไร้สาระ ไปหาวิธีทำคะแนนเพิ่มให้ตัวเอง มันน่าจะดีกว่านะอากิระ"

   อากิระหน้าแดงนิด ๆ ที่ถูกผู้เป็นนายมองออก ส่วนทาคุแสร้งทำเป็นเบือนหน้าไปมองข้างทางด้วยความเขิน

   "เอ๋...อะไรหรือครับ...หึงหวงที่ว่า...อ๊ะ หรือว่าจะเป็น...!"

   ยูคิมองไปทางคนนั่งหน้าทั้งสองอย่างตกใจ ทว่าริวยะกลับเอานิ้วมือแตะที่ริมฝีปากของเจ้าตัวแล้วยิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก ก่อนสั่นศีรษะเป็นเชิงห้ามให้เด็กหนุ่มพูดออกมา

   "เพื่อความปลอดภัยในการเดินทางของเธอและฉัน ...ไว้คุยกันที่บ้านดีกว่านะ"

   ริวยะบอกกับคนรัก ซึ่งเด็กหนุ่มก็ชะงักก่อนจะยิ้มเจื่อน แล้วพยักหน้ารับรู้ ทว่าคำพูดนั้นกลับทำให้คนนั่งหน้าทั้งสอง ยิ่งพูดอะไรไม่ออก  ทางด้านอากิระไม่เคยนึกขายหน้าอะไรเท่านี้มาก่อน ลำพังถ้าอยู่กันแค่ริวยะกับทาคุ เขาคงหัวเราะหรือยิ้มกลบเกลื่อนไปแล้ว  ส่วนทาคุนั้นยิ่งอาการหนักกว่า ชายหนุ่มแทบอยากจะขอลงจากรถเสียเดี๋ยวนี้ด้วยความอับอายเลยทีเดียว 

   

   พอมาถึงบ้านพัก อากิระก็เตรียมประคองทาคุไปพักที่ห้อง หากแต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมให้เพื่อนสนิทแตะตัว ทำเอาอากิระหน้าสลดจนคนที่ทำเฉยชานึกสงสาร แต่ทาคุก็เกรงว่าขืนปล่อยให้อีกฝ่ายถูกเนื้อต้องตัวตอนนี้ เขาก็อาจจะเผลอแสดงท่าทางแปลก ๆ ให้อากิระได้เห็นก็เป็นได้

   "ถ้าไม่ให้ฉันประคองนายไป ก็ขอเดินไปข้าง ๆ จะได้ไหม"

   ทาคุชะงัก เขาเตรียมจะปฏิเสธ แต่พอเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เขาก็จำต้องพยักหน้ารับอย่างนึกสงสาร ซึ่งอากิระก็มีสีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอนุญาตเช่นนี้ และเมื่อถึงห้องพักของตน ทาคุก็หันมาบอกกับคนที่อยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าที่ขัดเขินนิด ๆ

   "...ขอบคุณนะ"

   อากิระนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก แต่พอตั้งสติและขยับปากจะพูด อีกฝ่ายก็ปิดประตูล็อกห้องหนีไปเสียแล้ว

   "แบบนี้แสดงว่ายังมีหวังสินะ"

   ชายหนุ่มพึมพำ แล้วกำมืออย่างดีใจ จากนั้นจึงเดินอารมณ์ดีกลับห้องพักจนคนงานคนอื่นที่ได้เห็นพากันสงสัยไปตาม ๆ กัน

   

   ทางด้านยูคินั้นรู้สึกสนอกสนใจในเรื่องความรักของพี่เลี้ยงหนุ่มเป็นอย่างมาก เขารู้ดีว่าอากิระกับทาคุเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ไม่คิดว่าทั้งคู่จะมีความรู้สึกดี ๆ แบบนี้ต่อกันด้วย

   "จริง ๆ แล้วต้องบอกว่า อากิระเขาตกหลุมรักทาคุเอาเข้าฝ่ายเดียว แล้วก็โดนหักอกไปเรียบร้อย....แต่ฉันเห็นว่าทาคุคงแค่กำลังสับสนและไม่รู้ใจตัวเองจึงปฏิเสธไปมากกว่า ก็เลยยุให้อากิระตื๊อต่อน่ะ"

   ริวยะบอกกับคนรักของเขาเมื่ออีกฝ่ายถาม ซึ่งพอได้ยินยูคิก็ทำตาโตอย่างสนใจ

   "อย่างนั้นหรือครับ ผมก็คิดว่าคุณทาคุจะมีใจให้คุณอากิระด้วยแล้วเสียอีก ผมว่าคุณทาคุเขาดูเขิน ๆ ให้เห็น ตอนที่คุณพูดเรื่องพวกเขาในรถนะครับ"

   ริวยะหัวเราะเบา ๆ พลางโยกหัวคนรักไปมาค่อย ๆ อย่างเอ็นดู

   "หึ ๆ ช่างสังเกตจริงนะเด็กน้อย...ก็นั่นล่ะ ฉันคิดว่าทาคุก็คงเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่า เขาเองก็มีใจให้กับอากิระเหมือนกัน... ตั้งแต่ไหนแต่ไร ทาคุก็ห่วงแต่เรื่องงานและดูแลฉันมาตลอด ก็เลยทำให้เขาไม่ใส่ใจเรื่องความรัก...มาตอนนี้ฉันเองก็มีความสุขดีแล้ว ฉันก็อยากให้พี่เลี้ยงที่ดูแลฉันมาตั้งแต่สมัยก่อน มีความสุขด้วยเช่นกันล่ะนะ"

   ยูคิยิ้มตอบชายหนุ่ม จากนั้นทั้งสองคนก็ช่วยกันคิดแผนสร้างบรรยากาศดี ๆ เพื่อให้คนสนิททั้งสองได้สมหวังกันสักที

   

   ตกเย็นของวันนั้น  ริวยะกับอากิระก็ไปเยี่ยมทาคุที่ห้อง จากนั้นริวยะก็เสนอความเห็นกึ่งบังคับให้ทาคุหยุดพักร้อนเพื่อพักฟื้นร่างกาย โดยให้มีอากิระตามไปคอยดูแลด้วย

   "จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะครับ! ถ้าอากิระไม่อยู่แล้วที่บริษัทจะทำยังไงล่ะครับ!"

   ทาคุแย้งด้วยความตกใจมากกว่าความเขิน ทำให้ริวยะลอบถอนหายใจ  ส่วนอากิระที่ยืนรับฟังอยู่ห่าง ๆ สั่นศีรษะไปมาอย่างระอา ที่เพื่อนรักนั้นรับผิดชอบงานเสียจนเผื่อแผ่ไปถึงเขาอีกต่างหาก

   "ไม่มีอากิระฉันก็ทำงานได้ หรือนายไม่ไว้ใจความสามารถของฉัน หือ ทาคุ"

   ริวยะแกล้งถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย และแม้ทาคุจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายแกล้งไม่พอใจ แต่เขาก็ยังเกรงใจเรื่องที่อีกฝ่ายพูดมาอยู่ดี

   "ผมยอมรับว่าท่านริวยะทำงานด้วยตัวเองสบายมาก....แต่ผมเป็นห่วงเรื่องอื่นด้วย ไหนจะเรื่องความปลอดภัยของท่านอีกล่ะ"

   "บอดี้การ์ดของฉันมีเยอะแยะน่า พวกนั้นคงดีใจแย่ที่ได้ทำงานกันเสียบ้างล่ะนะ"

   ริวยะแย้ง ทำให้ทาคุเริ่มจนหนทางแต่ก็ยังคงหาเหตุผลโต้กลับไปต่อ

   "แต่หากเกิดมีงานเร่งด่วนเข้าบริษัท... ถ้าไม่มีผู้ช่วยเลยจะลำบากนะครับ"

   ริวยะรับฟังแล้วยกยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ

   "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันเรียกผู้ช่วยจำเป็นมาช่วยแล้ว ช่วงที่อากิระไม่อยู่ ฉันจะให้ริวจิมาฝึกงานเป็นผู้ช่วยฉัน...เพราะเขาเองก็อายุสมควรแก่การเรียนรู้เรื่องธุรกิจได้แล้วล่ะนะ"

   ทาคุนิ่งอึ้ง พอเหลือบไปมองเพื่อนสนิทที่ยิ้มเจื่อน ๆ ส่งให้ เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับยอมรับด้วยสีหน้าปลง

   "ครับ...รับทราบแล้ว"

   "ดีมาก!  อ้อ...แล้วใช้พักร้อนที่ฉันให้อย่างคุ้มค่ากันด้วยล่ะ ทั้งสองคน"

   อากิระโค้งรับพร้อมรอยยิ้มให้อย่างนึกขอบคุณที่ริวยะลงทุนช่วยเหลือเรื่องความรักของเขาเช่นนี้  ส่วนทาคุเองแม้จะไม่ค่อยเต็มใจ แต่เขาก็รู้ดีว่าริวยะนั้นเป็นห่วงเป็นใยเรื่องของพวกเขา และอยากช่วยให้เขาสมหวัง ซึ่งในตอนนี้เขาก็พอจะยอมรับกับตัวเองบ้างแล้วว่า เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับอากิระขึ้นมาบ้าง แต่จะให้ยืดอกยอมรับบอกความในใจไปง่าย ๆ ทั้งที่เขาเคยหักอกอีกฝ่ายมาก่อนหน้านี้ เขาก็ค่อนข้างทำใจลำบากอยู่เหมือนกัน



   ริวยะนั้นก็ยังเป็นคนใจร้อนตัดสินใจเด็ดขาดตามปกติ เขาจัดแจงให้อากิระออกเดินทางในเย็นวันนั้น เพื่อพาทาคุไปพักร้อนที่เรียวคังในโตเกียว ที่คนในครอบครัวของเขาใช้บริการอยู่บ่อย ๆ ดังนั้นการพักร้อนครั้งนี้ของทั้งสองจึงเป็นการพักร้อนแบบวีไอพีเลยทีเดียว

   "คุณทาคุ กับคุณอากิระ จากโตเกียวสินะคะ  ทางเราได้จัดเตรียมห้องให้ทั้งสองท่านเรียบร้อยแล้วค่ะ"

   พนักงานสาวในเรียวกังออกมาต้อนรับอย่างนอบน้อม และพาทั้งคู่ไปยังเรือนพักผ่อนที่แยกออกมาเป็นส่วนตัว ซึ่งพอเห็นดังนั้นทาคุก็พอจะรู้เลยว่าริวยะต้องโทรมาให้ทางนี้จัดเตรียมไว้ให้พวกเขาแน่

   "สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุจริง ๆ เลยนะ"

   ทาคุบ่น ทำให้คนที่ช่วยถือกระเป๋าของอีกฝ่ายและกำลังวางของอมยิ้มน้อย ๆ

   "ท่านริวยะเขาก็คงอยากตอบแทนที่นายคอยช่วยเหลือเขามาตลอดบ้างล่ะนะ... นี่ถ้าไม่บาดเจ็บแบบนี้ แล้วให้นายลาพักก็คงไม่มีวันจะยอมใช่ไหมล่ะ"

   พอฟังคำพูดของเพื่อนก็ทำให้ทาคุสะดุ้ง ก่อนจะแสร้งทำเป็นเฉยแล้วมองเมินไปทางอื่นแทน

   "แต่ก็ต้องขอบคุณท่านริวยะมาก ๆ เลยนะ  ...ฉันไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่า จะได้มีโอกาสมาเที่ยวกับนายสองต่อสองแบบนี้มาก่อน ...ฮะๆ ดีใจสุด ๆ ไปเลยล่ะ!"

   อากิระหันมายิ้มกว้างอย่างจริงใจให้ ซึ่งนั่นก็ทำให้ทาคุที่หันกลับมามองพอดีชะงัก ก่อนจะก้มหน้าก้มตาหลบสายตาและรอยยิ้มของอีกฝ่าย ทำให้อากิระถอนหายใจเบา ๆ

   "ขอโทษแล้วกันที่ทำให้เครียดอีกแล้ว...อ๊ะ มาดูบ่อน้ำร้อนด้านนอกห้องกันดีกว่า ...น่าแช่เป็นบ้าเลยเนอะ!"

   อากิระรีบทำเป็นเปลี่ยนเรื่องแล้วแสร้งยิ้มแย้มร่าเริง ทำให้คนที่อ่านอีกฝ่ายได้ดี เม้มปากน้อย ๆ ก่อนจะเดินไปใกล้ แล้วพูดเสียงแผ่ว

   "ไม่ได้เครียดหรอก...แค่ทำตัวไม่ถูกเท่านั้นล่ะ"

   อากิระสะดุ้ง รีบหันขวับมามองคนพูด แล้วก็ทันได้เห็นใบหน้าหวานแดงระเรื่อชั่วครู่ ก่อนที่คนพูดจะแสร้งทำเป็นเฉไฉหันไปมองทางอื่น

   "ทาคุ...เอ่อ...ถ้าฉัน...ถ้าฉันจะสารภาพกับนายอีกครั้ง....นายจะ..."

   อากิระพูดติดขัดอย่างนึกหวาดหวั่น เพราะกลัวจะถูกปฏิเสธอีก ทางด้านทาคุชะงักเล็กน้อย เขาหยุดนิ่งอยู่เฉย ๆ แล้วจึงหันกลับมามองอีกฝ่าย ก่อนจะสารภาพความในใจของตนบ้าง

   "อากิระ...ก่อนหน้านั้น...ตอนที่ฉันปฏิเสธนายออกไป ฉันก็สับสนตัวเอง และหงุดหงิดตัวเองอยู่ไม่น้อย... และตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองคงจะตายแน่...ฉันก็คิดถึงหน้าของนายขึ้นมา....ฉัน...เอ่อ...ฉันคิดว่า..."

   ทาคุบอกถึงแค่นั้นก็หน้าแดงระเรื่อแล้วพูดต่อไม่ออก ทว่าคนฟังกลับมีสีหน้ายินดีจนถึงขีดสุด เจ้าตัวจับมือทั้งสองของอีกฝ่ายมากุม แล้วเอ่ยขึ้นต่ออย่างมีความหวัง

   "ถ้านายพูดไม่ออก นายก็แค่พยักหน้าหรือสั่นหน้าในสิ่งที่ฉันจะถามก็พอนะ..."

   อากิระบอกแล้วจึงตั้งคำถามออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

   "ทาคุ...นายเองก็เริ่มใจตรงกันกับฉัน ...และชอบฉันเหมือนกันแล้วใช่ไหม"

   ทาคุหน้าแดงก่ำ แล้วจึงพยักหน้าตอบรับค่อย ๆ และนั่นก็ทำให้คนถามยินดีจนต้องรวบร่างของอีกฝ่ายมากอดแน่น จนทาคุต้องนิ่วหน้า

   "...เจ็บ"

   "อ๊ะ! ขอโทษ! เป็นอะไรมากหรือเปล่าทาคุ!  งั้นฉันไปเรียกหมอก่อนนะ!"

   อากิระรีบปล่อยร่างในอ้อมกอด พลางบอกตามมาอย่างตื่นตระหนก ทำให้ทาคุต้องสั่นศีรษะอย่างเอือมระอาแต่ก็อดยิ้มน้อย ๆ ให้อีกฝ่ายไม่ได้

   "บ้ารึ...แค่เจ็บนิดหน่อย ไม่ต้องเรียกหมอหรอก อาการบาดเจ็บฉันก็ค่อยยังชั่วมากขึ้นแล้วล่ะ"

   "จริง ๆ นะ  ถ้าไม่ไหว ก็ต้องรีบบอกนะ"

   อากิระยังคงเซ้าซี้ ทำให้อีกคนถอนหายใจก่อนจะแสร้งทำเป็นชกไปตรงหน้าแล้วหยุดกะทันหันให้คนเกือบถูกชกยิ้มเจื่อน

   "ง่า..หมัดตรงของนายนี่ยังน่าหวาดเสียวเหมือนเดิม ...งั้นก็พอจะเชื่อล่ะว่า นายโอเคแล้ว"

   ทาคุยิ้มน้อย ๆ เขาดูคนที่ชวนเขาชมนกชมไม้ข้างกาย ก่อนจะตัดสินใจบอกความในใจที่ยังค้างคาออกไป

   "อากิระ...ขอบใจนะ...เอ่อ...ที่ไม่โกรธฉันเรื่องที่...เคยปฏิเสธนายน่ะ"

   อากิระชะงัก ก่อนจะแย้มยิ้มอ่อนโยนส่งให้คนข้างกายเขา

   "คิดมากน่า...ฉันต่างหากที่ต้องขอบใจ ที่นายยอมรับรักฉันในที่สุดน่ะ ..ทีแรกต้องคิดว่าจะต้องตื๊อนานกว่านี้แล้วเสียอีก"

   ทาคุชะงักรอยยิ้ม ก่อนจะแปรเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาแทน

   "...แสดงว่าฉันทำตัวใจง่ายไปสินะ"

   "เฮ้! ไม่ได้จะหมายความว่าอย่างนั้นเลยสักหน่อยนะทาคุ"

   อากิระรีบแก้ตัว แต่ก็ดูเหมือนทาคุจะไม่สนใจคำพูดนั้น เพราะชายหนุ่มนั้นค้อนให้แล้วเตรียมจะเดินหนี จนอากิระต้องรีบไปสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังหลวม ๆ

   "อย่าโกรธกันสิ สาบานได้เลยนะ ว่าที่พูดไปไม่ได้คิดอะไรในแง่ไม่ดีเลยสักนิด"

   ทาคุทำเสียงฮึในลำคอ แล้วเปรยบ่นตามมา

   "ปากเสียชวนหาเรื่องทะเลาะตลอดเลยนะนายน่ะ รู้ตัวบ้างไหม"

   "ครับ ๆ คราวหน้าจะคิดก่อนพูดทุกครั้งเลย....หายงอนหรือยัง"

   "ไม่ได้งอนสักหน่อย!"

   ทาคุทำเสียงเข้ม แต่ใบหน้านั้นหลุดยิ้มน้อย ๆ ออกมา เพราะอีกฝ่ายยังคงสรรหาถ้อยคำหวาน ๆ มาง้อเขาอย่างน่าขำ

   "ทาคุจ๋า...น่านะ...ยกโทษให้ฉันได้ไหม...พลีส!"

   ทาคุหลุดหัวเราะออกมาอย่างลืมตัวก่อนจะแสร้งทำเป็นเมินเฉย ทำเอาอากิระที่เห็นทันพอดีชะงัก แล้วก็รีบโพล่งตามมา

   "นายแกล้งโกรธฉันสินะ!"

   "เปล่าสักหน่อย...แล้วถึงฉันจะแกล้งจริง นายจะทำอะไร ...โกรธฉันคืนหรือไง?"

    ทาคุย้อนถาม ทำเอาอีกฝ่ายชะงัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

   "ใครจะกล้า...ก็รักมากขนาดนี้ จะโกรธนายลงได้ยังไง"

   ทาคุหน้าแดงวาบแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น พลางบ่นคนที่พูดหวานใส่เขาอย่างไม่อายได้ง่ายดายเช่นนี้

   "ปกติก็รู้ว่านายเป็นพวกปากเสียอยู่นะ...แต่ไม่คิดว่าจะเป็นพวกหน้าด้านแบบนี้"

    "ฉันยอมเป็นคนหน้าด้าน  ถ้ามันจะทำให้ใครบางคนยอมรับรักฉันได้ล่ะนะ"

   อากิระบอกพร้อมยิ้มหวานอ้อน จนทาคุนึกหมั่นไส้แล้วตีแขนคนข้างกายแรง ๆ ก่อนจะเดินหนี แต่อากิระก็ตามไปกอดรั้งร่างของชายหนุ่มอีกครั้ง มาหอมแก้มบ้าง จูบซอกคอบ้าง จนคนถูกหอมหน้าแดงก่ำ

   "พอเถอะอากิระ...ปล่อยได้แล้ว"

   "ไม่ปล่อย...ขอหอมตัวจริงให้ชื่นใจหน่อยเถอะ...ก่อนหน้านั้นได้แต่กอดได้แต่หอมนายในจินตนาการของฉัน...มันให้ความชื่นใจไม่เท่ากับตอนนี้เลยล่ะนะ"

   ทาคุหน้าร้อนวาบด้วยความอาย แล้วจึงอาศัยเวลาที่อีกฝ่ายพัวพันเขา กระทืบไปที่เท้าของเจ้าตัวเต็มแรง จนอากิระสะดุ้งเฮือกยอมปล่อยอ้อมกอดที่รั้งร่างชายหนุ่มหน้าหวานเอาไว้ ก่อนจะยกเท้ามากุมกระโดดเหย็ง ๆ ด้วยความเจ็บ

   "ใจร้ายชะมัด! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินนายสักหน่อย!"

   อากิระประท้วง ทำให้คนที่ลงมือค้อนขวับให้อย่างหมั่นไส้

   "ที่ทำไปนี่ยังเรียกว่าไม่ล่วงเกินได้อีกหรือไง!  หึ! สมควรแล้ว จะได้หายหื่นกับเขาเสียมั่ง!"

   "ฮึ...ที่เป็นอยู่นี่ยังไม่ถึงครึ่งท่านริวยะเวลาอยู่กับท่านยูคิแท้ ๆ"

   อากิระบ่นอุบ แต่กลับทำให้คนได้ยินขึ้นเสียงใส่

   "อากิระ!"

   คนถูกตวาดลอบถอนหายใจ ก่อนจะรีบยกมือสองข้างยอมแพ้ พร้อมบอกตามมา

   "คร้าบ ๆ ขอโทษที่ดึงท่านริวยะมานินทานะครับผม!"

   "เหอะ!" ทาคุค้อนแล้วเมินมองไปทางอื่น ทำให้อากิระรีบเข้าไปสวมกอดแล้วอ้อนอีกครั้ง

    "ขอโทษนะ...หายโกรธหรือยัง"

   ทาคุพอเห็นอีกฝ่ายลงทุนง้อเขาเต็มที่ ชายหนุ่มก็เหลือบมองแล้วบอกไปด้วยใบหน้าแดงนิด ๆ

   "...ก็ไม่ได้โกรธอะไรมาก...เพราะเรื่องที่ว่านั่น มันก็จริงอยู่ล่ะนะ...แต่ก็ไม่ควรจะเอามาพูด... นี่! อากิระ! หยุดหัวเราะได้แล้ว!"

   อากิระที่ได้ยินคำพูดนั้นปล่อยมือที่กอดอีกฝ่ายออก พลางหลุดหัวเราะงอหายอย่างห้ามไม่อยู่ จนทาคุเริ่มนึกฉุนขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว

   "ถ้าอยากหัวเราะนัก ก็หัวเราะไปคนเดียวเลย ฉันไปล่ะ!"

   "ฮ่า ๆ อ๊ะ! เดี๋ยวทาคุ อย่าเพิ่งไป...ฮ่า ๆ โอ๊ย! อยากให้ท่านริวยะได้ยินประโยคเมื่อครู่ชะมัด...ทาคุ ฮ่า ๆ รอเดี๋ยว!"

   อากิระหัวเราะไปพลางเดินตามง้ออีกฝ่ายไปพลาง กว่าทาคุจะยอมพูดคุยด้วยดี ๆ ก็เป็นเวลาอีกพักใหญ่  จากนั้นอากิระจึงชักชวนคนรักไปเข้านอนด้วยกัน เนื่องจากเวลานี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ทางด้านทาคุแม้จะรู้สึกอายอยู่มากก็ตามที่ต้องนอนบนฟูกผืนเดียวกับอีกฝ่าย แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะยอมรับรักของคนข้างกายแล้ว ทาคุก็ตัดสินใจยอมรับคำขอนั้นอย่างไม่มีอิดออด สร้างความยินดีให้กับอากิระเป็นอย่างมากเสียจนภายในคืนนั้น ชายหนุ่มถึงกับนอนเบิกตาค้าง หลับไม่ลงไปจนเกือบเช้าเลยทีเดียว

... END (?)...

คิดชื่อตอนพิเศษไม่ออก ...ใครคิดชื่อโดนใจเหมาะสำหรับนำมาใส่ตอนนี้ได้ บางทีอาจจะตอบแทนโดยการเอาฉากเข้าหออีกวันสองวันในเรียวกังของคู่นี้มาโพสต่อก็ได้นะคะ หุ ๆ 

อ้อ ตอนหวาน ๆ ของคู่นี้ (รวมถึงตอนซึน ๆ ใส่กัน) ไม่ได้มีแค่นี้ค่ะ ตั้งใจจะเขียนในเล่มอีกเยอะ  ตอนที่เอาลงในบอร์ดนี่ลงให้อ่านกันเป็นน้ำจิ้มเท่านั้นจ้ะ (ปกติปัดเป็นคนชอบงอกตอนพิเศษเรื่อย ๆ ลงบอร์ดบ้าง ลงเล่มบ้าง แล้วแต่สะดวกล่ะนะคะ)

...ตอนนี้เรื่องนี้มีเปิดจองแล้วค่ะ ติดตามได้ในเพจ Novelpat ของปัดนะคะ   ส่วนอีบุคของเรื่องนี้ คงรอส่งหนังสือพรีออเดอร์ล็อตแรกให้หมดก่อน ก็อาจจะไม่ปลายธันวา ก็ต้นมกราคม ตามเรื่องอื่น ๆ ที่อัพขึ้นขายอีบุคไปก่อนหน้านั้นแล้วค่ะ

ป.ล. ยังมีสัญญาตอนพิเศษกันอีกคู่นะคะ ถ้าลงตอนนั้นแล้วจะย้ายนิยายเข้าห้องจบแล้วหลังจากนั้นค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ (แต่ถ้าโดนย้ายก่อนก็จะตามไปลงให้ในห้องนั้นนะคะ)

[silverspoon]

คู่นี้น่ารัก ทาคุซึนมากๆ

[ormn]

  จะว่าไปคู่นี้เค้าก็น่ารักดี

[Xenon]

ตอนพิเศษ
รักข้ามรุ่น

   คำตำหนิที่ดูไม่จริงจัง และใบหน้าอ่อนเยาว์ผิดวัยที่มีรอยยิ้มมอบให้ แม้ว่าตนจะเผลอเตะบอลพลาดไปจนเกือบโดนเจ้าตัวก็ตาม ทำให้เด็กหนุ่มที่วิ่งมาขอโทษขอโพยอีกฝ่ายถึงกับชะงักงัน และเมื่ออาจารย์หนุ่มเดินจากไป เด็กหนุ่มผู้นั้นก็รู้สึกราวกับว่า หัวใจของตนมันเหมือนจะหลุดจากร่างบินล่องลอยติดตามอาจารย์หนุ่มไปด้วยเสียแล้ว

   และนับจากวันนั้น ยามิคุระ อารากิ  ก็ตัดสินใจแล้วว่า จะยอมทำทุกอย่าง เพื่อให้อาจารย์หนุ่มหน้าละอ่อน อย่างอาจารย์มิซาวะ อากิ กลายเป็นของเขาทั้งร่างกายและหัวใจให้จงได้...



   ...อาจารย์หนุ่มนั่งทอดถอนหายใจตามลำพังในห้องทำงานส่วนตัวของเขา หลังจากที่ไล่เด็กหนุ่มผู้คอยติดตามตื๊อเขามานับเกือบปีให้ออกจากห้องเพื่อกลับไปเรียนต่อในช่วงบ่าย โดยคนที่ถูกไล่ก็ไม่ค่อยจะเต็มใจออกจากห้องสักเท่าใดนัก

   "เด็กบ้า...เมื่อไหร่จะเลิกมายุ่มย่ามกันแบบนี้สักทีนะ"

   อาจารย์มิซาวะบ่นอุบกับตัวเองแผ่วเบา พลางหวนถึงครั้งแรกที่อารากิ เข้ามาหาเขาเพื่อสารภาพรัก ในช่วงที่อีกฝ่ายยังอยู่แค่เพียงมัธยมปลายปีแรกนั่น...

   "ผมชอบคุณนะครับ อาจารย์มิซาวะ!"

   อาจารย์หนุ่มจำได้ว่าตอนนั้นเขานิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ แต่พอตั้งสติได้ เขาก็ปฏิเสธออกไป ทว่าอีกฝ่ายนั้นกลับยิ้มแย้มกว้าง แล้วบอกตามมาในสิ่งที่ทำให้เขานิ่งอึ้ง

   "ยังไม่ชอบตอนนี้ก็ไม่เป็นไรครับ แต่ผมจะทำให้คุณชอบผมให้ได้หลังจากนี้เอง!"

   และหลังจากวันนั้น อารากิก็คอยมาวนเวียนตื๊อให้เขาเห็นหน้าไม่เว้นกระทั่งวันหยุดเรียนก็ตาม ไม่ว่าเขาจะปฏิเสธเด็ดขาด หรือยกเหตุผลนานัปการมาอ้าง เด็กหนุ่มก็ยังคงตื๊อและตื๊อไม่เลิกรา จนเขาอ่อนใจและแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เวลาที่อีกฝ่ายมาหาในแต่ละครั้งแทน...

   "อายุก็น้อยกว่าเราเป็นรอบได้แท้ ๆ ...ไม่รู้คิดอะไรอยู่ของเขากันนะ"

   อาจารย์หนุ่มพึมพำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทว่าแม้จะบ่นออกมาว่าเบื่อหน่ายเสมอ หากแต่ว่าวันใด ไม่เห็นคนที่ช่างตื๊อปรากฏกายตามปกติ เขาก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายและหงุดหงิดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

   ความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์และอาจารย์ที่อายุห่างกันเกือบเท่าตัวเช่นนี้ ยังคงดำเนินไปโดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักเท่าไร จนกระทั่งในเทอมสุดท้ายที่มีเด็กใหม่ย้ายมาในโรงเรียนเอกชนยามิคุระ และนั่นจึงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์หนุ่มกับหลานชายของผู้อำนวยการโรงเรียน ที่ดำเนินมาอย่างเรื่อย ๆ เริ่มพัฒนากระโดดก้าวหน้าไปในทิศทางที่อันตรายมากขึ้น



   "เห็นอาบอกว่าจะมีเด็กใหม่ย้ายมาห้อง Z ...อาจารย์มิซาวะรู้เรื่องนี้หรือยังครับ"

    อารากิตรงเข้ามาที่ห้องพักส่วนตัวของอาจารย์ที่ปรึกษาของตนตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อคาดคั้นถามคำถามที่ทำให้คนฟังนิ่วหน้า

   "...หือ...อ้อ ใช่แล้ว คุณฮิโรโตะเองก็แจ้งให้ครูทราบเมื่อวานนี้ล่ะนะ ว่าจะมีเด็กใหม่ย้ายมาห้อง Z ในวันนี้"

   อาจารย์หนุ่มตอบคำถามพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งก็ทำให้คนมองหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก

   "แล้วอาจารย์รู้จักเด็กคนนั้นหรือเปล่าครับ ว่าเป็นใคร"

   คำถามห้วน ๆ ที่ได้ยินทำให้คนฟังขมวดคิ้วนิด ๆ อย่างสงสัย แต่ก็ยังคงตอบออกไปตามตรง

   "ก็รู้จากที่คุณฮิโรโตะบอกนั่นล่ะ...รู้สึกว่าเขาจะชื่อทานากะ  ยูคิ น่ะนะ"

   "...อาจารย์ไม่เคยรู้จักเขามาก่อนแน่หรือครับ"

   "ก็ไม่เคยน่ะสิ ...ตกลงเธอมีอะไรสงสัยเกี่ยวกับเด็กใหม่ยังงั้นหรือ ถึงได้มาถามครูแบบนี้น่ะ"

   อาจารย์หนุ่มย้อนถามกลับไปอย่างแปลกใจ ซึ่งอารากิก็ชะงักแล้วจึงตัดบทการสนทนานั่นเสีย

   "ไม่มีอะไรหรอกครับ...ถ้าอาจารย์ไม่รู้จักเขามาก่อนก็ดีแล้ว ขอตัวล่ะนะครับ"

   อารากิบอกแล้วก็เดินออกจากห้องไป ทำให้อาจารย์มิซาวะขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ตามมา

   "...ไม่ค่อยจะเข้าใจเด็กคนนี้เลยนะ คิดอะไรของเขาอยู่ก็ไม่รู้"

   จากนั้นอาจารย์หนุ่มก็นั่งรอลูกศิษย์คนใหม่มารายงานตัว ทว่าผ่านไปจนใกล้จะถึงเวลาเข้าห้องเรียนเขาก็ได้รับแจ้งจากทางนั้นว่า ลูกศิษย์คนนี้ไม่สบายและคงมาเรียนไม่ได้ในวันนี้นั่นเอง



   หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้น ลูกศิษย์คนใหม่ก็มาโรงเรียนจนได้ อีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักและมีอัธยาศัยดี ทำให้อาจารย์มิซาวะรู้สึกพอใจมาก ทว่าดูเหมือนเด็กหนุ่มตัวปัญหาประจำห้องและชีวิตของเขา จะไม่ค่อยพอใจนักเรียนใหม่อย่างออกนอกหน้า แถมแสดงท่าไม่ค่อยเป็นมิตรในยามแรกพบให้เขาได้เห็นอีกต่างหาก

   แต่ในวันเดียวกันนั้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่คอยเขม่นนักเรียนใหม่แต่แรกพบ กลับสนิทสนมกันให้เขาได้เห็นจนน่าแปลกใจ แต่สำหรับอาจารย์หนุ่มแล้ว การที่นักเรียนในชั้นเรียนเข้ากันดี ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี จนทำให้เขาไม่คิดจะใส่ใจไปสืบหาสาเหตุนั้น จนกระทั่งในอีกวันที่เขาได้รับเรื่องแจ้งถึงการเปลี่ยนนามสกุลของลูกศิษย์คนใหม่ เขาจึงได้เรียกตัวยูคิไปเพื่อคุยเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวในตอนเย็น ทั้งนี้ก็เพื่อต้องการจะสอบถามชีวิตความเป็นอยู่ภายในโรงเรียนใหม่ของอีกฝ่ายด้วยนั่นเอง

    ทว่าในช่วงพักกลางวันของวันเดียวกัน จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูห้องของเขาดังขึ้น แถมพอเขาถามอีกฝ่ายก็ไม่ยอมบอก ทำให้เขาจำใจต้องลุกไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครเป็นคนเคาะ แต่แล้วยังไม่ทันเปิดประตูพอจะได้เห็นหน้าว่าใครเป็นใคร คนข้างนอกก็ดันกายเข้ามาแล้วแถมยังกดปิดล็อกห้องของเขาอีกต่างหาก

   "อารากิ! ทำอะไรของเธอน่ะ!"

   อาจารย์หนุ่มโพล่งใส่ด้วยความหงุดหงิดแกมโมโห หากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงไม่แพ้กันของเด็กหนุ่ม

   "ผมต่างหากที่อยากจะถามคุณว่าจะทำอะไรกันแน่! คุณก็รู้ว่าผมรักคุณขนาดนี้ แต่ทำไมล่ะครับ! ทำไมต้องให้ความสนใจกับยูคิขนาดนั้นด้วย!"

   อาจารย์หนุ่มรู้สึกมึนงงต่อถ้อยคำต่อว่านั่น ก่อนจะชะงักตัวแข็ง เมื่อเด็กหนุ่มที่สูงพอ ๆ กับเขาขยับเข้ามาใกล้ แล้วบีบที่ไหล่ทั้งสองของเขาค่อนข้างแรง

   "ผมรักคุณนะอาจารย์มิซาวะ....มองแต่ผมคนเดียวได้ไหม...ได้โปรด อย่าสนใจใครมากไปกว่าผมเลยนะครับ"

   น้ำเสียงและแววตาที่บีบคั้นอารมณ์นั่น ทำให้อาจารย์หนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วยกนิ้วชี้ดีดหน้าผากคนตรงหน้าไม่แรงนัก แต่ก็ทำเอาคนถูกดีดสะดุ้งอยู่ดี

   "เพ้อเจ้ออะไรของเธอ ครูไปสนใจทานากะคุงในลักษณะนั้นเมื่อไหร่กัน!"

   "ก็อาจารย์เรียกยูคิไปคุยกันลำพังตอนเย็นนี้ไม่ใช่หรือครับ...แล้วจะให้ผมเข้าใจว่ายังไงได้ล่ะ!"

   อารากิแย้งกลับ ทำให้คนฟังต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบ

   "ก็ครูจะคุยเรื่องส่วนตัวกับทานากะเขา ก็ต้องเรียกไปคุยกันตามลำพังน่ะสิ"

   "เรื่องส่วนตัว?"

   "อืม...ก็เรื่องที่เขาจะเปลี่ยนนามสกุลมาใช้มุราคามิ เหมือนกับผู้ปกครองของเขา  ...อีกอย่างครูเองก็อยากรู้ว่าเขาเข้ากับพวกเธอในห้องได้ดีขนาดไหนแล้วด้วยน่ะ"

   อาจารย์หนุ่มอธิบายออกไปตามตรง ทำให้คนที่กำลังขุ่นเคืองด้วยความหึงหวงชะงัก ก่อนจะเกาแก้มตัวเองเบา ๆ แก้เขินให้ได้เห็น

   "เอ่อ...หรือครับ...ผมก็คิดว่าอาจารย์จะสนใจยูคิในแง่นั้นขึ้นมาเสียอีก...อ๊ะ! บอกไว้ก่อนนะครับ หมอนั่นมีแฟนแล้ว แฟนเขาก็คุณริวยะนั่นล่ะครับ!"

   อารากิรีบบอกเพื่อตัดปัญหาคู่แข่ง ซึ่งนั่นก็ทำให้คนฟังมีสีหน้าตกใจให้ได้เห็น

   "ทานากะคุงกับคุณริวยะนี่นะ..."

   "ใช่แล้วครับ หมอนั่นบอกกับผมเอง รับรองว่าข่าวไม่ผิด"

   เด็กหนุ่มบอกแล้วยิ้มกว้าง ทำให้คนมองนึกหมั่นไส้ขึ้นมาไม่น้อย

   "ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็ช่างเถอะ ...เพราะเรื่องความรักเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคน ถ้าไม่ได้ทำให้เสียการเสียงาน หรือเสียการเรียนก็ไม่เป็นไร....อีกอย่าง ครูเองก็ไม่ได้สนใจชอบคนอายุน้อยกว่าด้วย"

   อาจารย์หนุ่มสรุปตัดบท ทำให้คนฟังชะงักแล้วมีสีหน้าสลดลงจนคนมองนึกสงสารแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจและเมินไปทางอื่น

   "แม้ว่าผมจะยังเป็นเด็กในสายตาของคุณก็จริง...แต่เรื่องความรู้สึกรักคุณ ผมเองก็ไม่แพ้ผู้ใหญ่คนไหนหรอกนะครับ"

    อารากิเอ่ยขึ้น ในสิ่งที่ทำให้คนฟังหัวใจกระตุก ทว่าอาจารย์หนุ่มก็จำต้องข่มอารมณ์ของตัวเองไม่ให้คิดเกินเลย เพราะสำหรับเขาอีกฝ่ายยังไงก็คือลูกศิษย์ที่เขามีหน้าที่ต้องให้การดูแลอบรมสั่งสอนให้ได้ดีนั่นเอง

   "ขอโทษนะอารากิ แต่ยังไงครูก็รับความรู้สึกของเธอไม่ได้หรอก...ตราบใดที่เรายังเป็นลูกศิษย์กับอาจารย์แบบนี้"

   อารากิชะงัก เขาจ้องมองคนตรงหน้านิ่งจนอาจารย์หนุ่มเองก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

   "มีอะไร...มองครูแบบนั้นทำไม"

   "เมื่อครู่คุณบอกว่ารับความรู้สึกของผมไม่ได้ ตราบใดที่พวกเรายังเป็นศิษย์กับอาจารย์กันแบบนี้สินะครับ"

   "ก็ใช่...แล้วทำไม"

   อาจารย์มิซาวะย้อนถาม ซึ่งอารากิก็ยิ้มกว้างแล้วจับมืออีกฝ่ายมาเกาะกุมพร้อมกับยกขึ้นจูบเบา ๆ จนเจ้าของมือสะดุ้ง

   "ถ้าอย่างนั้น หากผมเรียนจบจากที่นี่เมื่อไหร่ คุณก็รับรักผมได้แล้วล่ะสิ"

   "ดะ...เดี๋ยวก่อน ครูไม่ได้จะหมายความว่าอย่างนั้น"

   อาจารย์หนุ่มรีบแย้ง แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนัยน์ตาหงอย ๆ ชวนน่าสงสารของอีกฝ่ายที่มองมา

   "อาจารย์เกลียดผมหรือครับ..."

   "มะ...ไม่ได้เกลียดสักหน่อย ครูจะเกลียดเธอได้ยังไงกันล่ะ"

   อาจารยหนุ่มเอ่ยปลอบเพราะอีกฝ่ายทำสีหน้าสลดจนน่าใจหาย และเมื่อได้ยินเช่นนั้นอารากิก็ช้อนตาอ้อน แล้วเอ่ยต่อ

   "ถ้างั้นก็รักสินะครับ"

   "ก็รัก...บะ...บ้ารึ! อย่ามาพูดจากวนโมโหใส่ครูแบบนี้นะ!"

   คนที่รู้สึกตัวว่าโดนแกล้งให้รับรักรีบโพล่งใส่อย่างฉุนแกมเขิน หากแต่เด็กหนุ่มนั้นตอนนี้รู้สึกยินดีเสียจนไม่สนใจอะไร เพราะก่อนหน้านั้นอาจารย์หนุ่มแทบไม่เคยพูดเปิดโอกาสให้ความหวังกับเขาแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง

   "อาจารย์ครับ ...ผมดีใจจังเลยครับ ที่ยังพอจะมีความหวังบ้าง... เพื่อให้อาจารย์ยอมรับและรับรักผมสักที  ...ผมจะพยายามอดทน...อาจารย์รอผมด้วยนะครับ"

   อาจารย์มิซาวะนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ คำพูดและสีหน้าของอารากิยามนี้ ชวนให้เขาใจเต้นแรงและลืมตัวจนเผลอพยักหน้าตกปากรับคำออกไปแผ่วเบา

   "...ก็ได้"

   "จริงหรือครับ! โอ๊ย! ดีใจที่สุดเลย! ผมรักอาจารย์ที่สุดเลยครับ!"

   อารากิหลุดตะโกนอย่างลืมตัวพร้อมกับรวบร่างตรงหน้ามากอดและหอมแก้มจนคนถูกกอดหน้าแดงก่ำ และพอรู้สึกตัวอาจารย์หนุ่มก็หยิกที่แขนข้างที่กอดตนไปเต็มแรง และออกคำสั่งให้อีกฝ่ายออกไปจากห้อง ซึ่งอารากิก็ยังคงยิ้มแป้นยินดี และยอมทำตามคำสั่งนั้นอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่วายแอบขโมยหอมแก้มเนียนของคนที่มายืนหน้าบึ้งไล่เขาอยู่หน้าห้องอีกฟอดหนึ่งอยู่ดี ก่อนจะวิ่งหนีไปโดยมีเสียงโวยวายของอีกคนตามไล่หลังมาอย่างฉุนปนเขิน



   

... End ...??

มาสั้น  ๆ   แต่จริง ๆ มีมากกว่านี้   ที่เหลือไว้ฟินในเล่ม (ในเล่มยังมีต่อ )   ดังนั้นเพื่อเป็นการแก้ตัวที่อาจจะทำให้ฟินไม่สุด ไว้หลังจากนี้ (ถ้าไม่อู้) ปัดจะหยิบตอนพิเศษคู่อืน ๆ มาแปะเป็นระยะแล้วกันค่ะ (ถึงจะมาแปะแบบสั้น แต่เน้นให้กร๊าวเล่นน้อ)

[PhInNoI]

 
น่าร๊ากกกกกกกกก
ชอบๆๆๆๆๆ
 

[Poseidon]

น่ารักอ่ะ อาจารย์ได้เป็นอมตะแน่ๆงานนี้ 555

[Ice_Iris]

ฉบับรีเมกนี้ต่างจากฉบับเดิมไปพอสมควรเลยขอรับ

แค่ที่ไม่ต่างก็น่าจะเป็นท่านริวยะล่ะขอรับ

เพราะพี่ท่านยังคงความเป็นตัวเองไว้ครบถ้วน อิอิ

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[zuu_zaa]

 

[Raina]

ไม่เคยอ่านฉบับดั้งเดิมค่ะ โดดมาอ่านอันนี้เลย หวานดีมาก เวอร์ชั่นนี้ไม่รู้สึกว่าพระเอกเอาแต่ใจนะคะ แอบรู้สึกว่าบทนายเอกเด่นกว่า ฮ่าๆ ชอบที่ยูคิไม่โง่ไม่งี่เง่า รับมือกับอะไรต่างๆได้ดี