ผมหลับหูหลับตาวิ่งออกมาจากที่นั่น..โดยไม่คิดจะสนใจมือถือที่กำลังสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง ต้องเป็นมันนั่นแหละ..มีแค่มันคนเดียวเท่านั้นที่จะโทรมา ยิ่งกระหน่ำโทรไม่หยุดขนาดนี้คงจะหงุดหงิดมากที่ไม่เจอผมอยู่ในห้อง ผมหันซ้ายหันขวา..พยายามมองหารถอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่เจอรถอะไรเลย ถนนมันโล่ง..โล่งเกินไปจนน่าโมโห
“คุณ..คุณครับ”
ผมวิ่งออกมาทันทีที่เมื่อถูกยามคนที่คุยกับมันเมื่อกี้เรียก..คงคิดจะจับผมกลับไปให้มันแน่ๆ พวกมันแม่งก็เหมือนกันหมด บูชาเงิน..ทำทุกอย่างเพื่อเงิน ขนาดเคยเห็นผมโดนมันต่อยจนล้มที่ลานจอดรถมันยังไม่เคยคิดจะเข้ามาช่วยเลย..
“คุณครับ..ระวัง”
โครม !! ผมล้มลงกับพื้น..หนังสือหลายเล่มกระจัดกระจายร่วงลงบนพื้น ผมนิ่งไปเกือบๆ นาทีด้วยความตกใจ..ก่อนจะตั้งสติได้ว่าผมต้องรีบหนี
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ..คุณ..คุณ..”
ผมผลักมือยาม..ผลักมือคนที่ขับรถมาชนผมออกให้พ้นจากตัว ทำไมต้องมายุ่งกับผมด้วย..ทำไมไม่มีใครเข้าใจบ้างว่าตอนนี้ผมกำลังรีบขนาดไหน จะพยายามเข้ามาช่วยผมไปทำไมกัน
ไม่สิ..ไอ้ยามคนนี้ไม่ได้มาช่วยผมแน่ๆ !!
ผมหันไปสบตากับคนที่ขับรถชนผม..ก่อนจะยื่นมือขึ้นไปให้เขาช่วยพยุงขึ้น คุ้นๆ ว่าเคยเรียนห้องเดียวกันตอนปีหนึ่ง..ที่จำได้เพราะได้ยินพวกผู้หญิงซุบซิบกันว่าเขาอาจจะได้เป็นเดือนมหาลัยในปีนั้น ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
“เป็นไงบ้าง..โทษทีนะผมขี่มอไซค์ไม่ค่อยแข็ง” สีหน้าเขาดูเหมือนกำลังรู้สึกผิดจริงๆ “ไปหาหมอไหม..เลือดคุณไหลด้วยนะ”
“ไม่ไป..” ผมตอบกลับแทบจะทันที “แค่ช่วยไปส่งผมที่ห้องที..”
“แต่..”
“ขอร้อง..”
เขาพยักหน้าแบบงงๆ ก่อนจะรีบเก็บหนังสือที่หล่นออกมาให้กลับเข้าไปในกล่องตามเดิม ส่วนผมที่รู้สึกเจ็บๆ ที่ข้อศอกและหัวเข่าด้านซ้าย..ก็กระโผลกกระเผลกพาตัวเองไปยืนรถที่รถเขา ก่อนจะรีบขึ้นคร่อมรถแล้วรับกล่องมาถือเอาไว้เองทันทีที่เขาเดินมาถึง
“แล้วห้องคุณอยู่ที่ไหน..”
“ขับออกไปก่อน..แล้วผมจะบอก” ผมไม่ไว้ใจที่จะบอกเขาต่อหน้าไอ้ยามคนนี้แน่นอน “เร็วๆ สิ”
รีบเร่ง..เมื่อเห็นใครบางคนที่ผมกำลังหนีแทบเป็นแทบตายเดินออกมาจากลิฟต์ คนขับเองก็รีบออกรถทันที..เมื่อผมใช้มือทุบลงไปบนไหล่เขาแรงๆ หลายครั้ง ผมบอกให้เขาเลี้ยวรถไปอีกทาง..ก่อนจะหลอกให้เขาวนรถไปมาอยู่หลายซอยก่อนจะมาถึงห้อง รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำแบบนี้..แต่เขาก็เป็นคนขับรถมาชนผมเอง แค่นี้ก็ถือว่าเป็นการชดใช้ที่ทำให้ผมต้องเจ็บแล้วกัน..
.
.
“อยู่หอเดียวกันเลยนี่หว่า..” เหมือนเขาจะบ่นๆ กับตัวเองมากกว่า “แล้วจะให้ขับวนไปวนมาทำไมตั้งหลายรอบว่ะ”
“ขอบคุณที่มาส่ง..” ผมว่าแล้วทำท่าจะเดินเข้าหอพักทันที
“เฮ้ย..เดี๋ยวๆ” ผมหันกลับไปมองเขานิ่งๆ รู้สึกไม่สบอารมณ์นิดหน่อย “แล้วจะไม่ไปหาหมอจริงๆ อ่ะ”
“ไม่อ่ะ..ขอบใจ”
พอผมตั้งท่าจะเดินต่อ..เขาก็เข้ามาดึงต้นแขนผมไว้ “แต่ผมรู้สึกไม่ดี..อย่างน้อยก็ไปทำแผลที่ห้องผมก่อน”
.
.
แล้วผมก็เดินตามเขามาถึงที่ห้อง..เราไม่ได้แค่อยู่หอพักเดียวกันนะครับ แต่เราอยู่ตึกเดียวกัน..ชั้นเดียวกันเลยด้วยซ้ำ แถมห้องก็ยังจะอยู่ตรงข้ามกันอีก..
“เพิ่งย้ายมาเหรอ..ทำไมไม่เคยเห็นหน้า” ผมพยักหน้าเบาๆ ให้เขาเป็นคำตอบ “ย้ายมาเมื่อไร”
“เกือบๆ สองอาทิตย์แล้ว..”
ผมตอบก่อนจะก้มหน้ามองดูเขาทำแผลให้..ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งทำแผลกันอยู่ในห้องผมครับ เพราะห้องเราติดกันแค่นี้..ผมเลยเลือกจะรอในห้อง แล้วให้เขาขนกล่องยาเข้ามาทำให้ผมแทน
“เจ็บหรือเปล่า..” ผมส่ายหน้าสองสามครั้ง “แสดงว่าผมมือเบาใช้ได้..”
“จะบอกว่าเรียนหมอเหรอ..”
แกล้งพูดไปแบบนั้นแหละครับ..แต่เขาดันพยักหน้านี่สิ “หน้าไม่ให้เหรอ ?”
“ก็เปล่า..” ผมหลบสายตาเขา..รู้สึกเขินๆ ยังไงชอบกล เพราะไม่เคยถูกใครดูแลแบบนี้มาก่อน “ผมทิวนะ..”
“อ่า..ผมวีครับ” เขาเอนตัวตามสายตาผมมา..ก่อนจะจ้องแบบไม่เกรงใจ “ทิวเรียนปีไหนแล้ว..”
“ปีเดียวกัน..ปีสี่”
“หืม..”เขาทำหน้าแปลกใจ “เคยเห็นผมเหรอ..”
“อืม..”
“น่าแปลกที่ผมไม่เคยเห็นทิว..” เขาพูดแล้วเกาแก้มตัวเอง..ก่อนจะต่อท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “น่ารักแบบนี้มองไม่เห็นได้ยังไง..”
“...” ผมนิ่งไป..น่าแปลกใจเหมือนกันที่ผมไม่ได้รู้สึกอยากล่องลอยแบบที่พวกสาวๆ ในชั้นเรียนเคยพูดถึงเขา
“เอ่อ..เสร็จแล้ว” เขาแปะพลาสเตอร์ปิดท้าย..ก่อนจะก้มลงเป่าเบาๆ บนหัวเข่าทั้งสองข้าง “ข้างนี้แค่ถลอกๆ ผมไม่ปิดนะ..แผลจะได้แห้งไวๆ”
“อืม..”
อันที่จริงผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องทำแผลอะไร..เพราะคนอย่างผมคงไม่มาตายง่ายๆ เพราะแผลแค่นี้ ที่ผ่านมาเจหนักกว่านี้ยังไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย..
“จัดของยังไม่เสร็จเหรอ..ให้ผมช่วยไหม” เขาถามก่อนจะมองไปรอบๆ
“ไม่รบกวนดีกว่า..วีกลับไปพักเหอะ”
ผมเลือกจะปฏิเสธ..แล้วเอ่ยปากไล่ไปแบบอ้อมๆ ตอนนี้รู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ผมไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในพื้นที่ของตัวเองมากนัก..ไม่อยากให้ใครรู้จัก และไม่อยากสนิทสนมกับใครเลย เพราะแบบนั้นมันจะทำให้ถูกตามตัวง่ายขึ้น..
“ขอบคุณอีกครั้งนะ..”
ผมลุกขึ้นไปล็อคประตูทันทีที่เขาเดินออกไปแล้ว..ต้องทำให้ติดเป็นนิสัย จะได้ไม่ประมาท..ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาผมจะไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะล็อคประตูห้องนอนของตัวเองเลยก็ตาม
Ma-NuD_LaW
ตามสัญญา.. 
มายาวๆ ไม่เป็นอ่ะ..มาสั้นๆ แต่มาบ่อยๆ เหอะนะ 
.
.
จะไม่พูดถึงวีมากนะ..ไม่อยากอวยอะไรด้วย เพราะรู้แล้วว่าคงมีแม่ยกวีกำเนิดขึ้นมาเยอะแยะแน่นอน 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
