“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ทิวกลับมาอยู่บ้าน..หรือไม่ก็ให้ออกไปหาที่อยู่เอง”
ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อได้ยินแม่มันพูดแบบนั้น จะได้ไปอยู่เองแล้วเหรอ..นี่ผมจะได้อยู่คนเดียว ไม่ต้องทนอยู่ให้มันทำเรื่องระยำๆ แบบนั้นกับผมแล้วใช่ไหม ?
“แต่แม่ครับ..”
“พอเถอะนัท..แม่เบื่อจะฟังเราแก้ตัวแทนทิวแล้วนะ ในเมื่อทิวเอาแต่สร้างปัญหาแบบนี้ แม่ว่าให้ทิวออกไปหาหออยู่เอง..ให้ดูแลตัวเองซะบ้าง จะได้รู้สึกสักทีว่าพอไม่มีคนดูแลแล้วต้องลำบากแค่ไหน”
ผมอมยิ้ม..รู้สึกดีใจจนแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่เลยตอนนี้ ถึงคำพูดของแม่มันจะเต็มไปด้วยคำต่อว่า..แต่มันกลับไม่ทำให้ผมรู้สึกดีใจน้อยลงไปเลย เพราะการได้เป็นอิสระจากมัน..ทำให้ผมดีใจมากที่สุดแล้ว
“ตกลงตามนี้..ทิวออกไปหาหอพักอยู่เอง แล้วฉันจะหักเงินเดือนเธอออกหนึ่งในสามเพื่อเป็นการลงโทษ หวังว่าคราวนี้เธอจะปรับปรุงตัวจริงๆ สักทีนะทิว”
“ครับ..ขอบคุณครับ”
“ส่วนแกตานัท..รีบไปง้อหนูมิวซะ อย่าให้พ่อแม่เขามาถอนหงอกฉันเอาได้”
สิ้นสุดคำพูดของคนเป็นแม่..คนเป็นลูกก็หันมาส่งสายตาคาดโทษให้ผม ก่อนจะลุกขึ้นมาลากแขนผมไปขึ้นรถทันที ผมมองข้อมือตัวเองที่กำลังถูกบีบด้วยรอยยิ้ม..ในใจก็คิดว่าเอาสิ มันอยากจะทำอะไรผมก็เชิญ ยังไงซะมันก็ทำร้ายผมได้แค่วันนี้แหละ เพราะพรุ่งนี้ผมจะรีบออกไปหาหอพักแต่เช้าเลย เอาให้ไกลๆ จากคอนโด..ไกลจากตัวมันให้มากที่สุดเลย
“อย่าคิดว่าจะหนีกูพ้น !!”
มันว่าแล้วเหวี่ยงตัวผมเข้าไปในรถ..ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าผมแรงๆ ผมมองมันเดินฟึดฟัดอารมณ์เสียมาขึ้นนั่งด้านคนขับ..ไม่วายเอามือมาผลักหัวผมจนเซชนกระจกรถ ก่อนจะสบถด่าผมในลำคอไม่ยอมหยุด เรื่องของมันสิ..อยากอารมณ์เสีย อยากโวยวายเท่าไรก็เชิญ จะมาระบายอารมณ์ใส่ผมด้วยก็ได้นะ จะเตะจะถีบ..หรือแม้แต่จะข่มขืนผมด้วยก็ได้ ขอแค่ให้มันจบลงในวันนี้ก็พอ
.
.
“อื้อ..” ผมร้องคราง..รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ลำคอเพราะถูกกัด “เจ็บ..”
“เจ็บก็ดี..เจ็บแล้วก็จำไว้ด้วยว่าอย่ามาดื้อกับกู”
“ยังไงอึก..ผมก็ต้องย้ายออก อื้อ..” เกลียดการเจรจาตอนทำเรื่องอย่างว่ามากที่สุดเลย “คุณ..คุณก็ได้ยินนี่”
“แล้วยังไง..ก็บอกไปสิว่าย้ายแล้ว แม่กูไม่ตามมาจับผิดถึงนี่หรอก”
“...” ผมเงียบไม่ตอบ..และไม่คิดจะทำตามด้วย
“เข้าใจที่กูพูดไหม..”
“...”
“กูถามว่าเข้าใจไหม !!” มันกระแทกตัวเข้าใส่ผมแรงๆ ติดกันสองครั้ง “อย่ามาทำเงียบใส่กู”
“อื้อ..”
“ไอ้ทิว..กูถามได้ยินไหม !!”
ผมจิกนิ้วกับผ้าปูที่นอน..ในขณะที่ปากก็กัดปลายผ้าห่มไว้แน่น แรงกระแทกจากมันแต่ละครั้ง..รุนแรงจนร่างกายของผมแทบจะฉีกขาด ทรมาน..ทรมานจริงๆ
“คิดว่าแค่ย้ายออกไป..แล้วมึงจะหนีกูพ้นเหรอ”
“แล้วคุณจะเอายังไงกับผมล่ะครับ !!” หมดแล้วความอดทน..ความเจ็บมันทำให้ความอดทนผมสิ้นสุดไปแล้ว “ไม่ใช่เพราะผมอยู่ที่นี่หรือไง..คุณถึงได้มีปัญหากับคู่หมั้น”
“อ่อ..นี่มึงจะบอกว่ามึงจงใจทิ้งซองถุงยางเอาไว้ใช่ไหม” มันบีบกรามผมแน่น “มึงตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้สินะ !!”
เออ..สมองมันคงคิดได้แค่นี้แหละมั้ง แม่งคิดได้แต่เรื่องเลวๆ แบบนี้แหละ !!
ผมถอนหายใจออกมาแบบปลงๆ นี่ผมต้องทำใจ ต้องทนโดนมันรังแก..ทนโดนมันทำร้ายจากเรื่องเหี้ยๆ เรื่องเลวๆ ที่มันจินตนาการขึ้นมาเองไปจนถึงเมื่อไร อ่อใช่สิ..ทนถึงแค่วันนี้ ตอนนี้เท่านั้นแหละ เพราะตอนนี้ผมเป็นอิสระแล้ว..จะได้ออกไปที่นี่แล้ว เอาไว้มันทรมานผมจนเหนื่อย..ทำร้ายผมจนพอใจแล้วหลับไปเมื่อไร ผมจะลากสังขารเน่าๆ ของตัวเองออกไปทันทีเลยคอยดู..
“มึงตอบแทนบุญคุณคนที่เอามึงมาชุบเลี้ยงดูแลแบบนี้เหรอ..ทำกับลูกชายคนเดียวของเขาแบบนี้ใช่ไหม !!”
พลั่ก !!จากที่คิดว่าวันนี้คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่เจออยู่แล้ว..แต่ตอนนี้ผมกลับถูกมันต่อยเสียจนได้เลือดที่มุมปาก รู้สึกชาไปทั้งหน้าเลย..มาคิดๆ ดูที่ผ่านมาถูกต่อยก็ไม่เคยจะเจ็บจนชาแบบนี้ สงสัยเพราะที่ผ่านมามันคงออมมือให้ผมบ้างละมั้ง
เหอะๆ รู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ ที่เพิ่งรู้ว่าเคยได้รับความเมตตาจากคนอย่างมันด้วย !
“กูไม่ให้มึงไป..อย่าคิดว่าจะไปจากกูได้”
“พูดเหมือนคนกำลังจะถูกทิ้งเลยนะครับ..” ผมแค่นยิ้มออกมา..ไม่ได้จะเยาะเย้ยมันหรอกครับ แค่ยิ้มสมเพชตัวเองน่ะ “แค่ผมจะย้ายออกเอง..”
แล้วผมก็โดนมันตบไปอีกรอบ..โทษฐานปากดี ผมไม่ได้ร้อง..ไม่ได้เถียงอะไรมันอีก ขี้เกียจจะเจ็บตัวแล้วครับตอนนี้ อีกอย่างคงเพราะผมกำลังกลัว..กลัวว่าจะไม่เหลือแรงเอาไว้พาตัวเองออกไปจากที่นี่
“คิดว่ามีปัญญาหนีไปได้ก็ลองดู..”
.
.
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..คืนนั้นผมถูกมันข่มขืนครั้งแล้วครั้งเล่า จริงๆ จะพูดว่ามันข่มขืนก็ไม่ใช่ซะทีเดียว..ในเมื่อคืนนั้นผมเองก็เต็มใจให้มันทำอยู่ไม่น้อย เพราะอะไรถึงเต็มใจน่ะเหรอครับ..เพราะว่าผมกำลังอารมณ์ดีไง รู้สึกดีสุดๆ เลยที่ได้ออกไปอยู่เองสักที !!
“ลาล่ะครับ..”
ผมพึมพำบอกคนที่นอนหลับเป็นตายอยู่ข้างๆ เล่นเอาผมซะจนหมดแรง..และมันก็คงคิดว่าผมจะหมดแรงด้วยละมั้ง เลยชะล่าใจแบบนี้ ผมลุกขึ้น..คว้าเสื้อตัวเองที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาได้ก็กระโผลกกระเผลกพาตัวเองมาเก็บของที่ห้อง ข้าวของผมมีน้อยมากเมื่อเทียบกับขนาดห้อง แค่กระเป๋าเป้ใบเดียวก็สามารถเก็บของผมได้หมดแล้ว ส่วนพวกหนังสือเรียน..ผมค่อยแอบมาเก็บเอาวันหลังก็ได้ ขอไปหาที่อยู่ให้ได้ก่อนดีกว่า..ไม่งั้นก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะเอาหนังสือพวกนี้ไปเก็บไว้ที่ไหน เงินในบัญชียังพอมีให้จ่ายค่ามัดจำหอได้อยู่..เพราะงั้นถึงจะโดนหักค่าขนมไปบางส่วนก็ไม่ได้กระทบอะไร ผมยิ้มกับอิสระบางส่วนของตัวเอง..ถึงจะยังไม่ได้มาทั้งหมด แต่หลังจากนี้ไปผมคงแค่ต้องกลับไปบ้านใหญ่เดือนละครั้งเพื่อรับเงินค่าใช้จ่าย ทนอีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว..มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง
อย่างน้อยก็ตราบเท่าที่ผมจะไม่ต้องเจอหน้ามันนั่นแหละ !!
Ma-NuD_LaW
คิดว่าจะหนีรอดป่ะ 
.
.
.
รอดก็แปลกล่ะ .. เพิ่งจะสามตอนเอง 
จงรักจงหลง .. จงรักจงหลงนิยายเรื่องนี้ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
