{CH12 Baby fever }
หน่อย แหนะ! สุดท้ายไอ้บ้าน้องจอมน้อยโรคจิตก็ชนะผมไปด้วยคะแนน 2ต่อ 1 เพราะคุณหญิงเห็นด้วยว่าจะให้เจ้าทัพพักห้องพิเศษ ชิ อย่ามาเก็บค่าห้องย้อนหลังล่ะกันไม่งั้นผมจะกระโดดกัดหูให้ขาดเลย เอาล่ะ 6 โมงแล้ว ผมพึ่งกลับมาถึงบ้านตอน ตี 3 เพราะหมอไล่ผมกลับไม่ยอมให้ผมเฝ้าน้องค่อยไปเฝ้าตอนเช้า 6 โมงนี้ฟ้าสว่างแล้วหวังว่าจะไม่ดุผมหรอกนะ กลับมาผมก็ไม่ได้นอนเพราะพลปวดข้อเท้าต้องให้กินยากว่าจะยอมหลับก็เกือบตี 4 ผมก็เป็นห่วงเจ้าทัพจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน พอ 6 โมงปุ๊บก็ลุกอาบน้ำอาบท่าทันทีไม่อยู่ให้ไอ้น้องจอมโรคจิตมาลากผมไปไหนมาไหนหรอก จนกว่าน้องจะหายดีผมจะไม่ไปไหนทั้งน้านนนนนน!
“หนูฝ้าย” ผมหันไปมองคุณหญิงที่เดินเข้ามาในบ้านเรือนไทย ผมกำลังจะเดินเข้าไปอุ้มเจ้าพลออกมาต้องชะงักและเดินไปหาท่านทันที
“สวัสดีครับคุณหญิง มาทำอะไรแต่เช้าครับ”
“ก็ฉันรู้น่ะสิว่าหนูจะพาน้องหนีไปโรงพยาบาล คิกๆ ถูกไหมจ๊ะ” ผมแอบอึ้งไป 2 วิ คุณหญิงนี้เป็นญาติกับเจน ญาณทิพย์ รึเปล่านะ รู้ใจผมไปอี๊กกกกก
“หึหึ เดี๋ยวฉันเฝ้าหนุ่มน้อยให้เองจ้า หนูไปหาน้องเถอะ”
“เอ่อ … ”
“บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเห็นฉันเป็นเจ้านาย แต่ให้เห็นฉันเป็นญาติผู้ใหญ่คนนึง เอะ ว่าแต่ป่านนี้ตาจอมยังไม่ลงมาเลย ก่อนไปฉันวานไปปลุกให้ทีได้ไหมจ๊ะ” แง๊ะ โธ่ ไปปลุกมันก็รู้สิว่าผมจะหนีอ่ะ แง๊มๆๆๆ
“ตะ แต่ว่า”
“ไปเถอะจ๊ะ ตาจอมไม่ใช่คนใจร้ายหรอก” หรอครับ!!!! ผมว่าคุณหญิงรู้จักลูกตัวเองน้อยป๊ายยยยยยย! เอาเถอะแค่ไปปลุกก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ … แล้วหมอนั้นก็กลับมาพอๆกับผมก็สมควรที่จะไม่ตื่นล่ะนะ
.
.
.
ชะแว้บ … ห้องมืดสนิทเลยแหะ สงสัยจะปิดม่าน ผมค่อยๆเลื้อยตัวเองเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือ หึหึ ไอ้ปิศาจน้องจอม เดี๋ยวขอคิดก่อนน๊า ว่าจะปลุกยังไงดี ฮึฮึ
“ฉันเหนื่อยมากอย่ามาก่อกวน” เฮือก!!!! ผะ ผีหลอก … ผมผวาขนลุกซู่ทันที แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้เสียงไอ้ปิศาจตั้งหากไม่ใช่ผีเผออะไรสักหน่อย ยังอุตส่าห์รู้ตัวเองหนอ! สกิลเทพอีกล่ะไอ้บ้าโรคจิต!!!
“ไม่ไปทำงานหรอไง”
“… พูดมากจัง อย่าแม้แต่คิดจะเปิดไฟนะไอ้เด็กผี” ผมชะงักมือทันที แหมๆ พอดีผมเป็นคนชอบแหกกฎซะด้วยสิ กดแม้มเลย ดูสิมันจะทำอะไรผมได้ มีอะไรประตูก็อยู่ด้านหลังผมนี้เอง โธ่วๆ ไม่มีคำว่ากลัวในพจนานุกรมของพี่หรอกนะ คิกๆ
ปิ๊ง !!!! ว๊าบ!!!! “เฮ้ย!!!!!” ผมร้องว๊ากทันทีเมื่ออยู่ๆร่างผมก็ลอยขึ้นและถูกโยนลงเตียงอย่างรวดเร็ว แหงะ แล้วทำไมมึงนอนไม่ใส่เสื้อเนี้ย!!! คนบ้าอะไรว่ะแน่นไปทั้งตัวเลย แง๊ม เดี๋ยวก็กัดให้นมขาดซะนี้ !!!!
“หาเรื่องใส่ตัวเองแล้วหนูน้อย”
“ออกไปนะไอ้หื่นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!”
“หึหึ ชอบขัดใจฉันนัก ไหนขอดูน้ำหน้าคนปากเก่งหน่อยนะ”
“ดะ เดี๋ยว อื้มมมมมมม!!!! อ๋อย!!!” มะ มัน มัน จูบผมอีกแล้ววววววววววววววว!!!! … แต่ว่านะ แต่ว่า … มันไม่เหมือนครั้งก่อน ครั้งนี้มันอ่อนโยน …มันทำให้รู้สึกโหว่งในท้อง ทำให้รู้สึกหัวผมเบา … ไม่ดีแน่ แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ผมกำลังจม …
“หึหึ เด็กน้อย” ผมได้ยินเสียงมันกระซิบข้างหูก่อนที่ตัวผมจะถูกปล่อยออกจากพันธนาการของมัน ผมลุกพรวดออกมาจากเตียงไอ้ปิศาจทันที แง๊ง เสียท่าทันอีกแล้วอ่ะ!!! ผมหยิบหมอนได้ก็พาตามหลังไอ้บ้าที่เดินเข้าห้องน้ำไปทันที เจ๋งเป้ง! โดนเต็มหลังเลย!!! หง๊ะ!!!!
มะ มันหันกลับมา … อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
ใครจะอยู่รอให้มันมาจู่โจมอีกล่ะ ผมใส่เกียร์หมาวิ่งหน้าตั่งออกมาจากห้องไอ้หมาบ้าชอบกัดปากทันที แพ้อีกแล้ว แพ้อีกแล้ว ฮึ้ย!!!!!
ไม่สนแล้วไปหาขุนพลดีกว่า!!!
.
.
.
“ฝ้าย ฮึก ฝ้าย แงงงงงงงง ฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ผมตกใจเมื่อได้ยินเสียงเจ้าขุนทัพร้องงอแงออกมาจากห้อง จนต้องวิ่งตาลีตาเหลียกเข้าไปคิดว่าใครมาทำอันตรายน้อย ที่ไหนได้พยาบาลมาวัดไข้เปลี่ยนสายน้ำเกลือ โธ่เอ้ย ไอ้เด็กหัวเหม่งเอ้ยยยยยยยย!!!
พอเห็นผมเท่านั้นแหละครับร้องไห้ปล่อยโฮหนักกว่าเก่าอีก พยาบาลต้องช่วยกันจับเพราะเกรงว่าสายน้ำเกลือจะหลุดและเจ้าตัวต้องเจ็บตัวอีก ผมก็อยากจะหัวเราะกับไอ้เด็กที่บอกว่าตัวเองไม่เคยกลัวเข็มอยู่หรอกนะ แต่พอเห็นน้ำตาแล้วก็ทำให้ผมหัวเราะไม่ออก รีบเข้าไปปลอบประโลมยกใหญ่กว่าจะหยุดนิ่งลงได้
“น้องดื้อมากเลยนะค่ะ คงเหนื่อยสินะค่ะ คิกๆ” พยาบาลสาวหัวเราะคิกคักอย่างหยอกๆผม ผมหันไปยิ้มให้เธอก่อนจะเหลือบไปเห็นกองผ้าปูที่นอนที่เต็มไปด้วยเลือดและอุทานออกมาอย่างตกใจ
“เลือดใครครับนั้น”
“อ่อ ของน้องขุนทัพนี้แหละค่ะ สงสัยเจ้าตัวจะดิ้นไปหน่อยเลือดเลยไหลย้อนกลับ เข้ามาดูอีกทีก็เต็มเตียงแล้วเลยต้องเปลี่ยนผ้าปูและเปลี่ยนเสื้อให้ใหม่ พอตื่นขึ้นมาก็ตกอดตกใจใหญ่เลยค่ะนี้จับกันสองคนแทบจะเอาไม่อยู่ แข็งแรงแบบนี้ไม่นานคงได้กลับบ้านแล้วล่ะค่ะ” เอิ่บ ผมควรจะดีใจดีไหมที่น้องเป็นเด็กแข็งแรง แฝดคู่นี้เป็นเด็กนอนดิ้นครับ แต่ไม่นึกว่าจะดิ้นจนสายน้ำเกลือหลุดขนาดนี้ น่าเขกหัวเหม่งจริงๆเลยนะ
ฟอดดดดดด เขกเอาไว้ก่อนขอหอมก่อนแล้วกัน เป็นห่วงมากเลยเด็กดื้อคนนี้ ผมหอมน้องลูบหัวไปมาให้น้องรู้สึกปลอดภัย มือข้างที่ไม่เจาะสายน้ำเกลือเกาะเสื้อผมแน่น ซบที่อกผมไม่ยอมปล่อย สงสัยจะกลัวมากๆเลยแหะ หัวเหม่งแล้วยังขี้กลัวอีกน้องใครนะ
“ไม่เป็นไรนะทัพ เดี๋ยวก็หาย ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ” อย่าเอ็ดเรื่องเมื่อคืนไปเชียวนะ จุ๊ๆ
“ฮึก แต่ทัพเจ็บอ่ะ ตอนเค้าสอดเข็มเข้าไปอ่ะ ทัพไม่อยากโดนเจาะ”
“คราวหลังก็ห้ามให้ยุงกัดอีกนะ จะได้ไม่โดนเจาะอีก ไหนดูหน้าคนเก่งหน่อยสิ” ผมค่อยๆเชยคางน้องขึ้นมา หว๊า แก้มแดงเป็นลูกตำลึงสดเลย ผมมองตายี๋ปากเบะที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดและสงสารจับใจ เฮ้อ เด็กหนอเด็กน้อย จะทำให้ผมรู้สึกผิดไปถึงไหนนะ
“ไม่เอาไม่ร้องครับ เดี๋ยวพี่พลล้อนะ” ทัพกลั้นเสียงสะอื้นทันที แหม ไม่ยอมกันเลยนะ
“พลล่ะ พลไม่มาด้วยหรอฝ้าย”
“ฝ้ายให้พลอยู่บ้านกับคุณหญิง เดี๋ยวบ่ายๆคงจะมากัน ทำไมคิดถึงพลหรอ” ไอ้เด็กแสบก้มหน้ามองแขนผมที่นั่งกอดอยู่และพยักหน้าเบาๆ แหมนะ! หมั่นเขี้ยวจริงๆน้องใครเนี้ยยยยยย!!!!
“อาหารเด็กชายขุนทัพมาแล้วค่ะ” ผมลุกลงมาจากเตียงก่อนจะให้พยาบาลจัดแจงประกอบโต๊ะเอาโจ๊กท่าทางจืดชืดมาวางตรงหน้าของเจ้าขุนทัพที่ทำหน้าแหยงเมื่อเห็นข้าวมื้อเช้า จนผมต้องบุ้ยปากเชิงเอ็ดขึ้นเจ้าหัวเหม่งจึงยอมฉีกยิ้มให้คุณพยาบาลสาว
“ถ้ายังไงกินข้าวเสร็จแล้วกินยาด้วยนะค่ะ เดี๋ยวสักพักดิฉันจะเข้ามาเก็บ ฝากคุณพี่ช่วยดูแลน้องนะค่ะ” เธอยิ้มพิมพ์ใจให้ผมก่อนจะเดินออกไป แหมนะ นางฟ้าในชุดขาวช่างน่ารักน่าขบจริงๆนะเออ
“ฝ้ายหื่น”
“เดี๋ยวเถอะ กินข้าวเลย มาเดี๋ยวป้อน”
“ไม่อาววววววววววววว! ฝ้ายลงไปซื้อย่างอื่นมาให้กินหน่อยนะ นะ นะ”
“ไม่ได้ อาหารโรงพยาบาลดีต่อสุขภาพที่สุดแล้วรู้ไหม เค้าทำมาเพื่อให้ผู้ป่วยอิ่มไม่ได้ทำมาให้อร่อย อีกอย่างนะฝ้ายเคยได้ยินข่าวด้วยล่ะ ว่ามีคนเอาของข้างนอกมากิน แล้วผลเป็นไงรู้ไหม?”
“…” ไอ้แฝดหัวเหม่งส่ายหน้า ดูท่าทางจะยอมกินง่ายๆด้วย ดื้อเหมือนใครนะ!
“ตายเลยนะ เพราะอาหารพวกนั้นมีทั้งชูรส ทั้งน้ำปลา เค็มไปอีก เชื่อฝ้ายนะกินนี้แหละอีกไม่นานก็ได้กลับบ้านแล้ว และถ้าอยากกินผลไม้เดี๋ยวฝ้ายไปซื้อมาให้กิน แต่ต้องกินข้าวในชามให้หมดก่อนนะ เข้าใจ๋ ???”
ไอ้แสบบุ้ยปากแต่ก็ยอมอ้าปากให้ผมป้อนแต่โดยดี ดีแล้วไม่ขัดขื่นไม่งั้นคงได้ใช้ไม้แข็งกันบ้าง ก็พูดไปเรื่อย!!! ธรรมดาก็ไม่กล้าตีอยู่แล้ว ยิ่งป่วยแบบนี้ไอ้ฝ้ายจะไปทำอะไรได้ แง๊ม แต่โชคดีที่สองแฝดเป็นเด็กน่ารักเลยเลี้ยงง่ายไม่น่าปวดหัว และผมเชื่อว่าลำพังผมจะเลี้ยงน้องให้เป็นคนดีได้ ซิงเกิ้ล พี่ชายไปเลยปะล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
หลังจากกินเสร็จผมก็ให้น้องกินยาทั้งกล่อมทั้งขู่กว่าจะยอมกิน พอกินเสร็จสักพักไอ้ตัวเล็กก็หลับไป ผมนั่งๆนอนๆอ่านหนังสือไปได้สักพัก ตัวเองก็หลับตามแต่หูก็คอยฟังอยู่ตลอดกลัวเจ้าเด็กนี้ตื่นขึ้นมาและแหกปากโวยวายอีก … อ้า … โซฟาห้องพิเศษนี้มันนิ่มดีจริงๆ
.
.
.
@#$$%$%^$%@#$%^&&*( ใคร … ใครเปิด TV
“คิกๆ นี้อย่าจี๋ทัพสิ เดี๋ยวตกเตียงนะ พลอย่าดี๊!!!” เสียงทัพหัวเราะ … พล พลมางั้นหรอ … ลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ
$%^&*^*&%$$&*( ทำไมต้องเปิด TV เสียงดังขนาดนี้ด้วยนะ ผมฝืนตัวเองลืมตาขึ้นก่อนจะปรับโหมดสายตาตัวเองเล็กน้อย เคราแหล่มๆของใครอ่ะ ไอ้หน้ากรามชัดๆนี้ของใคร … และไอ้ตักแข็งๆนี้ล่ะ
พรึบ! ผมลุกขึ้นอย่างมึนๆ ก่อนจะหันไปมองเห็นไอ้น้องจอมร้ายกำลังนั่งดูรายการใน TV ไม่ได้สนใจผม อะไรมาได้ยังไง และทำไมผมถึงไปนอนบนตักไอ้บ้านี้ได้ ไหนจะผ้าห่มอีก ตอนแรกไม่มีนี้หน่า
“ฝ้ายยยยย ตื่นแล้วหรอ นี้ๆ พลแกล้งทัพอ่ะจี๋ทัพใหญ่เลย” ผมมองไปที่สองแฝดที่เล่นกันอยู่บนเตียงคนไข้ก่อนจะหันมามองไอ้น้อมจอมโรคจิตอีกที
“มีปัญหาอะไรนักหนากับหน้าฉัน”
“เปล่า … คือ เฮ้อ ช่างมันเถอะ มานานรึยัง”
“ก็นานพอจะเห็นว่าคนมาเฝ้าให้คนป่วยเฝ้าแหละนะ” จึ๊ก!!!!! แทงใจดำไปดิ๊!!!!
“และมาทำไม คุณหญิงล่ะมาด้วยรึเปล่า”
“ไม่ได้มา ไปธุระสำคัญ เลยฝากให้ฉันมาแทน”
“อ๋อเหรอ … และไม่ทำงานหรอครับคุณจอม” ผมกัดฟันประชด แหมๆ แต่งตัวซะเต็มยศนึกว่าจะไปเดินแบบที่ไหน หล่อมากสินะ!!!! จะมาล้อพยาบาลใช่ไหมบอกมาซะดีๆไอ้เคราแหลม
“ไปก็ไปแล้วสิ นี้ไม่ไปก็แสดงว่าไม่ได้ไป” อ่ะ … อะ ไอ้บ้า!!!!!! ปั๊ดโธ่ เถียงไม่เคยชนะความซึนมันเลยให้ตายสิ
“ฝ้ายๆ ดูนี้ คุณจอมซื้อมาให้ทัพล่ะ” ผมหันไปมองเจ้าทัพที่ชูหุ่นยนต์กันดั้มรุ่นใหม่ให้ผมดู
“พลก็ได้นะ” เจ้าพลไม่น้อยหน้าเอาอีกตัวขึ้นมาโชว์ผม ดูจากสภาพแล้วน่าจะของแท้ ตัวนึงก็ตกสองพันสองตัวก็สี่พันต้องขอคารวะท่านพี่เป็นอย่างมากเด้อครับหวังว่าจะไม่ ….
“ทุกอย่างเพิ่มหนี้จากที่มีอยู่แล้วกัน”
ช็อก [= [] =]
=====================
พี่จอมร้ายก็แกล้งหนูฝ้ายตลอดเว ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
เจอกันตอนหน้าจ้า 
หัวข้อ: SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END} (อ่าน 211629 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก