{CH 8 Scared }
“ป้าน้อม ผมฝากปลุกน้องตอน 6.30ด้วยนะครับ ให้น้องกินข้าวอาบน้ำ และกรุณาช่วยไปส่งแฝดที่โรงเรียนด้วย”
“โอ้ย! หนูฝ้ายไปเถอะจ๊ะ ไม่ต้องห่วง ป้าจะดูแลสองหนุ่มให้นะ”
ผมก้มหัวไหว้ป้าแกปลกๆ ผมตื่นตั้งแต่ตี ห้าครึ่งอาบน้ำแต่งตัวชุดที่คิดว่าต่ำทรามที่สุดเพราะไอ้จอมร้ายจะได้อายคนด้วยเสื้อลายสก๊อตสีแดงแขนยาวกับกางเกงสามส่วนพอดีตัว หึหึ หล่อเชียวเหมือนกำลังจะไปทำงานก่อสร้าง คิกๆน่าสนุกตอนที่ไอ้ปิศาจเห็นสภาพผมนี้ยังดีนะที่ผมอนุโลมอาบน้ำแปรงฟันให้ ลำพังผมช่างมันเหอะชีวิตนี้ด้านได้อายอด ขอแค่แก้แค้นมันได้เล็กๆน้อยๆก็ยังดี
ก่อนจะวิ่งมาบ้านใหญ่จ๊ะเอ๋กับป้าน้อมพอดีเลยฝากฝั่งน้องกับป้าแกไว้ วันนี้ต้องทำขอตกลงกับไอ้ปิศาจให้ได้ ยังไงผมก็ไม่ให้เงินในแต่ล่ะเดือนเป็น 0 แน่ อย่างน้อยผมก็ขอเดือนล่ะ หมื่นก็ยังดี ผมไม่คิดว่าหนี้ที่พ่อสร้างไว้จะมาทำร้ายผมกับน้องขนาดนี้ ไม่คิดว่าโดยยึดบ้านไปแล้วยังไม่จบ ไม่คิดว่าต้องมาเจอเจ้าหนี้ตัวเป็นๆ บัดซบได้อีก เฮ้อ พ่อนะพ่อ ใจร้ายกับพวกเราได้ขนาดนี้เลยหรือไง …
“หนูฝ้ายกินข้าวสักหน่อยไหมจ๊ะ ป้าทำข้าวต้มเอาไว้ให้”
“อีกเดียวคุณจอมก็น่าจะลงมาแล้วครับป้าไม่น่าทัน” ผมว่า อีก 10 นาทีก็จะ 6 โมงแล้วด้วย ต่อให้ยัดเป็นพายุปากพองยังไงก็ไม่มีทางหมดหรอกไม่หมดก็ไม่มีใครกินต่อผมด้วย เหลืออีกเสียดาย!!!
“งั้นป้าเอาใส่ถุงให้นะจ๊ะ อ่อ เอาไปเผื่อคุณจอมด้วยดีกว่าเนอะ”
“เดี๋ยวผมช่วยครับ” ผมเดินเข้าไปในครัวกับป้าแกสักพักก็ได้ข้าวต้นสองถุงออกมายืนรอหน้าสลอนอยู่หน้าบันไดบ้าน
“อ้าวหนูฝ้ายมายืนทำอะไรตรงนี้จ๊ะและแต่งตัวแบบนั้นอยากจะปลูกต้นไม้หรอจ๊ะ”
แง๊ะ! ทุกเสียงยืนยันคุณภาพดีเยี่ยมสินะฮ่าๆๆๆๆ ผมทำหน้าเจี๋ยมเจี่ยมก้มหน้านิดๆให้คุณหญิงที่เดินลงมาจากบ้านในชุดคลุมนอน คนรวยนี้ขนาดเพิ่งตื่นยังสวยเลยเนอะ ว่าแต่สามีคุณหญิงท่านไปไหนนะ … หรือว่าโดนทิ้งไปแล้ว ช่างเหอะสวยรวยเก่งแบบนี้แก่แค่ไหนก็มีหนุ่มๆมาล้อมหน้าล้อมหลังอยู่แล้ว แถมมีความสุขอีกตั่งหาก
“เปล่าครับคุณจอมให้ผมไปทำงานด้วย …” ผมชะงักคำพูดก่อนจะตะลึงงันเมื่อเงยหน้ามาอีกทีเจอเงาปีศาจร้ายกำลังเดินลงมาจากบนบ้านด้วยชุดสูทเนี้ยบสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินที่เปิดโชว์ซิกแพ็กนิดๆ กำลังมองมาที่ผมด้วยรังสีอำมหิตระดับ 7 !!!! อย่าไปกลัวไอ้ฝ้าย อย่าปายกลัววววว กูมาพระนะไอ้บ้าโรคจิตนิสัยเสีย จะมาทำให้กูร้องไห้อีกไม่มีทางซะหรอก เชอะๆ
“เอ๊ะ แล้วทำไม … มีอะไรจ๊ะมีอะไรอยู่ข้างหลังฉันหรอ … ว๊ายตาจอม! ตกใจหมด”
“มายืนตรงนี้ตกลงไปจะทำยังไง …คุณแม่” เสียงเย็นชาได้อีก พูดกับพ่อกับแม่ใช่น้ำเสียงแบบนี้หรือฮะ!!!!!
“แหม … เป็นห่วงแม่หรือจ๊ะ น่ารักจริงๆเลยนะ” ผมหน้ามุ้ยที่คุณหญิงมองลูกชายตัวยักษ์ที่ท่านกำลังหยิกแก้มไปมาเบาๆด้วยในแง่ดีตลอด เชอะ สำหรับผมน่ะนะคำพูดสำคัญต่อการกระทำถ้าไม่พูดและทำเลย มันเดาใจไม่ถูกเว้ย!!! ซึ่งไอ้ปิศาจจอมร้ายเป็นหนึ่งในมนุษย์ที่ผมเกลียดที่สุดในโลกานี้!!!!!
มาและครับไอ้ปิศาจมันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้ว หมับ … มันเชิดคางผมขึ้นไปให้มองหน้ามันก่อนจะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า!!! เดี๋ยวพ่อก็ถีบยอดหน้าล้มคว่ำเลยนิ!!!!!!
“แต่งชุดอะไรน่าเกลียด ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ แม่วันนี้ผมจะพาไอ้เด็กนี้ไปทำงานด้วย ช่วยหาเสื้อผ้าให้ใส่ที แต่งอย่างกับคนไม่มีจะกินแบบนี้ผมขยะแขยง” หน่อย!!! ไอ้คนรวย ไอ้คนมีจะกิน ฮึ้ย!!! มันน่าหมั่นไส้นัก!!! ใจเย็นฝ้ายแกยังไม่แพ้เกมนี้ยังไม่แพ้
“ผะ ผม น่าเกลียดมากเลยหรอ ผะ ผมขอโทษ ผมแต่งตัวไม่เป็น … ผะ ผม…”
“ตาจอม!!!! ทำไมนิสัยแบบนี้นะ! หนูฝ้ายขึ้นไปข้างบนกับฉันนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะหาเสื้อผ้าเปลี่ยนให้ ไม่ต้องไปสนใจเด็กบ้านี้หรอก” คุณหญิงเดินมาโอบไหล่ที่แสร้งทำเป็นเหี่ยวของผม หึหึ แผนนางซินเสร็จไปอีกหนึ่งดอก แต่ในขณะที่ผมกำลังเดินขึ้นไปพร้อมกับคุณหญิงร่างของผมก็ถูกกระชากและเอาพาดบ่าโลกหมุนกลับหัวทันที
แผละ! ว๊ากกกกกกกกกกก ผมเผลอปล่อยถุงข้ามต้มทำให้มันตกกระแทกพื้นเละเทะเต็มไปหมดเลย!!! ผมเสียดายยยยยยยยย! ไอ้หมานี้! สงสารคนไม่มีจะกินมั่งปะว่ะ!!!! และเรื่องอะไรมาแบกคนอื่นพาดบ่าอีกแล้วว่ะ!!!!
“ปล่อยผมนะ!” ผมกัดฟันพูดและแอบทึ้งหังไอ้จอมปิศาจที่เดินจ้ำอ้าวเหมือนควายหายคุณหญิงกับเด็กรับใช้จำนวนหนึ่งวิ่งตามมาโวยวายอะไรไม่รู้ผมฟังไม่รู้เรื่อง
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากให้แฝดไม่มีที่เรียน”
“หมายความว่าไง” ผมชะงักมือที่กำลังทึ้งหัวไอ้น้องจอมร้าย
“ฉันเป็นหุ้นส่วนของโรงเรียนสองแฝด ถ้านายไม่เชื่อฟังฉัน อย่าหวังเลยว่าน้องนายสองคนจะได้เรียนที่ดีๆ” ผมกัดปากแน่น … ไอ้จอมบ้านี้มันถือไพ่เหนือผมทุกอย่างเลยสินะ ไม่ยุติธรรมเลยโลกนี้ ไม่มีความยุติธรรมเลย!!!!!
“หึหึ นิ่งๆและทำตัวเป็นเด็กดี และนายจะไม่ต้องเจ็บปวดกับชีวิตอันไร้ค่าของนายไม่มากกว่านี้”
เข้าใจแล้ว … แต่ก็อย่าให้ถึงตากูบ้างแล้วกันนะ !!!!!!
ผมถูกโยนเข้าไปในรถอย่าไม่ใยดี ก่อนที่ไอ้จอมปิศาจจะเดินอ้อมมาที่คนขับก่อนที่โดมินิค โทเรตโต ในหนังเรื่องเดอะฟาสต์จะเข้าสิ่ง โว้วววววววววววววว! จะรีบไปตายหรือไง ไปก็ไปคนเดียวสิโว้ยลากกูมาด้วยทามม้ายยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
คุณหญิงรสกรยืนมองรถแต่งหรูคันสีดำของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจอมเอาใจยากวิ่งตะบึงออกไป ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเหยียดยิ้มและกอดอกอย่างภูมิใจแววตาเจ้าเล่ห์มองไปที่ป้าน้อมที่เดินก้มหน้ามาทางด้านหลัง
“ว๊า ไปซะแล้ว เห็นไหมป้าน้อม เด็กคนนั้นจะทำให้ตาจอมเป็นผู้เป็นคนขึ้น”
“แต่อย่างงี้มันจะดีหรอค่ะคุณหญิง” ป้าน้อมพูดอย่างกังวน เพราะไม่ว่าจะกี่คน กี่คน ที่คุณหญิงรสกรหามาให้ลูกชาย ไม่เคยมีใครทนมือทนอารมณ์ที่แปรปรวนของลูกชายท่านได้เลยสักคนเดียว
“ดีสิ มีเด็กคนไหนอีกที่แสร้งทำเป็นเด็กดีน่ารักได้น่าเอ็นดู ได้เท่าหนูฝ้ายอีกล่ะ สำหรับตาจอมน่ะนะ คนดีๆเอาไม่อยู่หรอก … ว่าแต่ว่านะ! สองแฝดตื่นรึยังป่านนี้ เดี๋ยวฉันจะไปส่งสองหนุ่มเองนะ”
คุณหญิงว่าก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้านของตนเพื่อแต่งตัว ส่วนสองแฝดเธอก็ส่งให้ป้าน้อมไปจัดการอาบน้ำทานข้าวเสียให้เรียบร้อย แน่นอนคุณหญิงท่านไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกอย่างที่ใครต่อใครคิด เพราะอย่างน้อยท่านก็อาบน้ำร้อนมาก่อนเรื่องอะไรที่ท่านจะดูฝ้ายไม่ออกว่าเป็นคนอย่างไร หึหึ บางทีท่านก็แอบขำในกิริยานางร้ายบ๊องๆของเด็กคนนั้นอยู่ไม่น้อย แต่อย่างไร ท่านก็เชื่อว่าท่านดูคนไม่ผิดและไม่สนคำครหาของใครทั้งสิ้น
.
.
.
“หาชุดเปลี่ยนให้หมอนี้ที และพาขึ้นไปบนห้องฉัน” ผมถูกโยนให้กับป้างิ้วโอเปอเรเตอร์เจ้าเก่าคนเดิมที่เคยมองเหยียดผมไว้แต่ตอนนี้แหมแทบจะออกจากเคาเตอร์มาอุ้มผมไว้แนบอกซะอย่างงั้น ชิ คนแบบนี้ผมไม่ชอบเลยจริงๆ และไอ้หนูจอมร้ายก็เดินเชิดหน้าไม่เหลียวหลังมามองผมสักนิด เชอะ ทิ้งๆขว้างๆ เดี๋ยวก็ถอดรองเท้าปาหัวเสียให้เข็ด!
“ไปค่ะน้องฝ้าย ไปหาชุดเปลี่ยนกันเนอะ” ผมไม่พูดอะไรกับยัยป้าหน้างิ้วที่พร้อมฉีกยิ้มทั้งๆที่ตัวเองก็เกลียดผมจะตาย รู้แล้วน่า แค่เปลี่ยนก็พอใช่ม่ะ! โธ่ว ไม่สะใจจ๊อดเลย!!!!
ผมถูกพามาชั้น 6 ของตึกก่อนจะถูกเดินนำไปที่ห้องห้องนึงพอเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับผงะเมื่อเจอเข้ากับเสื้อผ้าที่แขวนอยู่เต็มตู้และเต็มราว … มันเยอะมาก ถ้าผมเอาไปขายที่ตลาดนัดคงได้กำไรเป็นกองแน่ๆ
“ที่นี้เป็นห้องสำหรับสินค้าที่ไม่ได้คุณภาพตามที่เรากำหนดนะค่ะ เลือกใส่ได้ตามใจชอบ” ผมเดินเข้าไปก่อนจะหยิบสูทสีขาวตัวแทรกอยู่ในราวแขวนออกมาดู ก่อนจะพบมามันไม่ได้มีความสึกหรออะไรเลย เนื้อผ้านุ่มดี แถมยังซักรีดเสียเรียบร้อยอีกตั่งหาก … นี้น่ะหรือของที่ไม่ได้ใช่แล้ว ถ้าไม่ได้ใช่กูขอได้ไหมคร้าบบบบบบบบบบบบ!!!!
“ทำไมถึงไม่ได้คุณภาพล่ะ ดูดีออก ”
“อันนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ในเมื่อเจ้านายบอกไม่ก็คือไม่”
“อ่อเหรอ งั้นออกไปเถอะ ผมจะแต่งตัว” ผมโบกมือไล่ยายป้าที่กัดฟันกรอดๆอยู่แหมก่อนออกมีคำนับนิดๆด้วยนะ อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะตามไม่ทันนิสัยตัวเองสิครับ แหม!
ผมเดินไปเดินมาอยู่นานสองนานกว่าจะได้ชุดที่เห็นสมควรว่าไม่เวอร์จนเกินไป มันเป็นกางเกงสแลคสีน้ำตาลอ่อนกับเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อสูทสีน้ำตาลเข้ม ดูยังไงๆก็เนื้อผ้าเกรดเอ ชัดๆไม่เข้าใจไอ้บ้าปิศาจเลย ทำไมถึงไม่ออกแบบให้มันๆไปเลยค่อยผลิตออกมาแบบนี้มันน่าเสียดายออก เฮ้อ … เรื่องของมึงและกัน จะเจ๊งก็คงมาเกี่ยวกับกูหรอก
พอได้ที่เหมาะหลังราวเสื้อผ้าติดกำแพงผมก็เริ่มปลดเสื้อผ้าตัวเองออกทีละชิ้นละชิ้นร้องเพลงมดตัวน้อยตัวนิดที่สองแฝดชอบมาร้องกรอกหูเบาๆ โดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังเข้ามาด้านหลัง …
“… นานขนาดนี้นอนในห้องเลยไหม”
“ว๊าก!!! ไอ้บ้าออกไปนะ ไอ้จอมบ้าไอ้ปิศาจ!!!!” ผมสะดุ้งหันไปมองก่อนจะรีบกระโจนคว้าเสื้อผ้ามาปิดเนื้อปิดตัวที่เกือบเปลือยของตัวเอง ฮือๆ เนื้อผิวกายที่เก็บงำมา 17 ปี ถูกไอ้ปิศาจที่เป็นเจ้าแห่งความวิบัติเห็นหมดแล้วววววววววววว!!!!!
“หึหึ เป็นอะไรไป ผู้ชายด้วยกันนี้หน่า …ไหนมาดูสิ” มันก้าวเข้ามาหาผมที่ถอยหลังติดกำแพง ฮืออออออออ ดูอารายไม่มีอะไรให้ดูสักหน่อย ผมหลับตาปี๋มือเย็นๆของมันเริ่มลูบที่ไห่ปลาร้าผมก็รีบเอามือขึ้นมาปัดจนลืมไปว่ามือกำลังจับเสื้อที่ผิดร่างกายตัวเองที่มีเพียงกางเกงในอยู่ อ๊ากกกกกกกกกกก! หมดกัน!!!!
“อย่าลูบสิเฟ้ย อือออออออออ!”ผมตะคอกมันทั้งๆที่ยังหลับตาปัดมือที่พยายามจะมาลูบหน้าอกต้นขาผมและพยายามที่จะเบี่ยงตัวหนีแต่ไอ้เจ้าจอมร้ายกับดักผมไว้ทุกทาง จะเตะไข่มันมันก็เอาขาดันเข่าผมไว้ซะชิดกำแพงเลย!!! แย่แล้วสถานการณ์คับขัน!!!!
“อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากให้น้องแฝดถูกไล่ออก” นี้ก็ย้ำจัง แค่นี้กูก็กระดิกไม่ได้แล้วป๊ะ! ผมรู้สึกร้อนที่หน้าและขอบตาก่อนจะรู้สึกสยิวเมื่อมือหนาๆของมันลูบไปตามต้นคอผมก่อนจะรวบแขนที่ปัดป่ายไปรอบตัวของผมไว้ด้วยมือข้างเดียว ยัง ยังไม่พอมันยังทำร้ายจิตใจลูกผู้ชายอย่างผมด้วยการทำให้ผมรู้สึกเปียกแฉะที่หัวนมเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ขาดห้วงใกล้ๆหน้าผมอีก!!! แถมมืออีกข้างของมันก็เกี่ยวอยู่ที่ขอบกางในในผมแล้ว … แย่แล้ว แย่แน่ๆ แย่แน่ๆๆ!!!!
“เสร็จรึยังค่ะ ว๊าย!!! ขะขอโทษค่ะ”
โอ้ว พระเจ้า ขอบคุณป้าหน้างิ้วมากที่เข้ามาช่วยผมไว้ทัน ไอ้บ้าจอมร้ายละออกไปจากตัวผมก่อนที่ตัวของผมเองจะรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น ผมลืมตามองมือตัวเองที่สั่นระริกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อที่อยู่ใกล้ที่สุดมาคุมตัว ไม่อยากมองไม่อยากรับรู้อะไรทั่งนั้น น่าอายที่ผมแพ้ทางไอ้ปิศาจบ้านี้แทบทุกทาง น่าอายที่ไม่สามารถหลุดพ้นจะพันธนาการหยาบช้านั้นได้ …
“แต่งตัวซะและไปหาฉันที่ห้อง” คำพูดเย็นชา กับเสียงฝีเท้าที่ก้าวออกไปมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีแม้แต่น้อย … กลัว … นั้นคือความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้ชัดเจน
=======================
ว่าจะไม่ดราม่าแล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
ตอนหน้ามาดูฝั่งเฮียจอมบ้างเนอะ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
