หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58

[Mr.masoKiss]

อร้ายยย โจ๊กจ้าาาา คิดถึงมากกกกก//// *จับโจ๊กมาจุ้บหัวเหม่ง*
คิดถึงทั้งโจ๊กทั้งคนเขียนเลยย เปิดเทอมแล้วยุ่งมาก ไม่ได้มาดูตั้งนานตอน 19 ก็มาละ>< แอบตกใจ.....กล้าเต๋า พวกนายได้เสียกันแล้วติ๊T T ฮ่วยยยยยย
สงสารโจ๊กอ่ะ แงๆๆๆ จบสวยๆนะครับ สงสารไอ้โจ๊กมันให้น้องโจ๊กเป็นคนเถอะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสส *กระโจนเกาะขาน้ำตานองหน้า* งือออออออว์ (; v;)

[mutyamania]

อยากให้ความทรงจำในอดีตเป็นเพียงฝันร้าย.....
เจ้าสัตว์ประหลาดพุ่งออกมาจากตู้ใบเก่าที่มันซุกซ่อนอยู่
ตรงดิ่งไปยังเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย 
อย่างหิวกระหาย
ฉีกกระชากเลือดเนื้ออย่างไม่ปราณี
‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย’
ความตาย
ความทรมานก่อนสิ้นใจ
ถือเป็นรสชาติแฝงอันแสนหวาน

วันที่ 20

“นี่เธอยังไม่ไปเรียนอีกเหรอ”
‘กุหลาบ’ คือชื่อของเธอ  และเธอยังมีอีกชื่อหนึ่ง  เอาไว้สำหรับให้คนอีกกลุ่มหนึ่งเรียกขานเธอ  ที่ๆเธอเคยทำงานอยู่  สมัยที่ร่างกายนี้ยังอ่อนเยาว์  ในคณะนางโชว์ชื่อดัง  งานคอสตูม  ที่เธอว่าเหมาะกันดีแล้วสำหรับใบหน้าที่มีรอยแผลน่าเกลียดน่ากลัวเช่นนี้
.
.
.
.
‘โรส’
.
.
.
.
กาลเวลาไม่อาจลบเลือนทุกสิ่งไปได้เลย
รอยแผลที่มันฝากเอาไว้บนใบหน้าของหล่อนคอยย้ำเตือนเรื่องนี้  ทุกครั้งที่เช็ดเอาเครื่องสำอางหนาเตอะนั้นออกไป
เด็กหนุ่มเจ้าปัญหาบุกมาหากันแต่เช้า  เพื่อชวนหล่อนไปขนของทุกชิ้นที่เก็บอยู่ในโรงงานร้างนั่น  เขาบอกแก่หล่อนว่าได้ที่ซ่อนใหม่แล้ว  ข้าวของบางส่วนคงต้องทำลายทิ้งเสีย  เพื่อไม่ให้มีอะไรสาวถึงตัวพวกเขาได้
ตลกดีที่เขากับหล่อน  ต้องมาทำในหลาย ๆสิ่งร่วมกัน  หล่อนนึกขำ  ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นแล้ว  คนทั้งคู่แทบจะไม่ได้พูดคุยหรือสนใจกันและกันมาก่อน  แต่เพราะเรื่องที่หล่อนเป็น ‘กะเทยบ้า ๆบอๆ’  คงจะทำให้เขาจุดประกายความคิดบางอย่างขึ้นมากระมัง
ตามประสาคนช่างฝันที่ไร้เพื่อน
เด็กคนนี้ไม่ต่างจากหล่อนเมื่อหลายสิบปีที่แล้วนักหรอก
“เธอคงไม่ได้ให้ชั้นมาแค่ช่วยขนของใช่ไหม”
“ไหน ๆเราก็ฝ่าฟันด้วยกันมาถึงขนาดนี้แล้ว  ถึงคุณน้าจะไม่เต็มใจก็เถอะ  ผมมีเรื่องอยากจะถาม....เรื่องเกี่ยวกับ”
“ไอ้สัตว์ประหลาดที่ชั้นเคยเห็นน่ะรึ”
“คุณน้าเคยเห็นจริง ๆใช่ไหม”
“เลิกเรียกชั้นว่าคุณน้าเถอะ....ชั้นมีชื่อนะ....โรส.....ชั้นชื่อโรส”
กะเทยแก่เสยผมยาวรุ่ยร่ายที่ปกปิดสองข้างแก้มเอาไว้  เผยให้เห็นรอยแผลเป็นจาง ๆ  ที่ดูเข้ากับใบหน้าเย็นชาของหล่อนดีนัก  หล่อนสบตากับเขาอยู่พักหนึ่ง  นึกประมวลผลย้อนหลังในสมอง  ก่อนจะตอบคำถาม
“ตัวที่ชั้นเคยเห็น.....ไม่เหมือนกับไอ้โจ๊กของเธอหรอกนะ.....มันไม่มีชื่อ.....เพราะว่ามันไม่เคยถูกตั้งชื่อ......ไม่พูด.....เพราะไม่มีใครสอนให้มันพูด......มันแค่กิน.......กินตามคำสั่งจากจิตใต้สำนึกของนายมันก็เท่านั้น  แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่ามันภักดี  มันเป็นแค่ความตรงการที่จูนกันติดเท่านั้นเองแหละ.....”
“มันมีตัวตนจริง ๆ ไม่ใช่จินตนาการใช่ไหมครับ”
“คิดว่าชั้นบ้างั้นสิ....เธอไม่น่าคิดแบบนั้นนะ  ในเมื่อเธอเองก็มีของเธอตัวหนึ่ง”

หล่อนส่งรอยยิ้มเยาะชวนให้เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัด

“นานมาแล้ว......ยังมีกุหลาบกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง......”  เธอเหม่อมองออกไปข้างหน้า  พึมพำอย่างไม่เต็มเสียง  คล้ายกับพยายามเรียกคืนความทรงจำในอดีต
“เด็กคนนั้นชื่อสันติ....สันติกับกุหลาบ  คนไร้ค่าที่สังคมไม่เคยมองเห็น......มันไม่ต่างจากที่เธอเจอมานักหรอกต้นกล้า......สัตว์ประหลาดมันเกิดขึ้นมานานแล้ว  มันอยู่ข้างในตัวพวกเราทุกคน  แต่สำหรับเด็กสองคนนั้น  สัตว์ประหลาดของพวกเขาถูกสังคมคอยช่วยหล่อเลี้ยง  ให้มันเติบโตและแข็งแกร่งมากขึ้น.....”
“คุณน้า......อึก.......คุณโรส”
“อย่าถามชั้นเลย  เรื่องที่เธออยากรู้  คำตอบมันมีอยู่ในใจของเธอแล้ว......”
“ผมขอโทษที่ลากคุณน้าเข้ามาข้องเกี่ยวกับมันอีกครั้ง”
“เพราะมันเป็นชะตาลิขิตยังไงล่ะ......ทั้ง ๆที่เราไม่เคยคุยกัน  แต่วันนั้นเธอกลับนึกถึงชั้น  เธอขอให้ชั้นแต่งหน้าให้กับเธอ  รอยแผลฟกช้ำบนหน้าของเธอเตือนให้ชั้นนึกถึง.....ตัวเอง”

หล่อนลุกขึ้นยืน  จูบหน้าผากของเด็กหนุ่ม.....ไม่มีอะไรพิเศษแฝงในนั้น  นอกเสียจากความเอ็นดูที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งมีให้

“ชั้นไม่ได้อยากเป็นแบบนี้  ไม่อยากถูกรังเกียจ  สมัยนั้น.....การผิดเพศเป็นเรื่องที่น่าละอายมากนัก  ชั้นเลือกไม่ได้ต้นกล้า.....ร่างกายของชั้นคอยบังคับจิตใจของชั้น  เธอฟังไม่ผิดหรอก  ฮอร์โมนพวกนั้นทำให้ชั้นเบี่ยงเบนไปโดยธรรมชาติ  มันคือธรรมชาติของชั้น  ไม่ใช่จิตใจ  ไม่ใช่ความต้องการ  มันเหมือนกับที่ผู้ชายเกิดมาเป็นผู้ชาย  ผู้หญิงเกิดมาเป็นผู้หญิงนั่นแหละ”
ต้นกล้าเคยอ่านเรื่องพวกนี้ผ่านตามาก่อน......จำไม่ได้แล้วว่าที่ไหน  นอกจากพวกกะเทยแท้ที่มีอวัยวะเพศกำกวมแล้ว  ยังมีคนที่มีฮอร์โมนผิดปกติจนร่างกายนั้นเบี่ยงเบนเปลี่ยนสภาพ  ทำให้มีบางส่วนละม้ายคล้ายเพศตรงข้าม  เช่นผู้ชายที่มีเต้านมและเสียงแหลมสูงแบบผู้หญิง  ทั้งที่จิตใจยังเป็นชาย...  แต่กรณีของหล่อนนั้น  คงมีหลากหลายสาเหตุที่บีบคั้นให้หล่อนต้องมีสภาพเช่นนี้

“ชั้นเคยบอกให้เธอฆ่ามัน.....แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว  แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป  เธอจะปกปิดความลับนี้ไปได้นานแค่ไหน.....เด็กน้อยเอ๊ย.....เธอปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ภายใต้การควบคุมของมัน  แค่เพียงไม่กี่วัน  เธอก็เผลอใจไปผูกพันกับมันเสียได้” 
“ผมฆ่ามันไม่ได้หรอก.....มันผิดอะไร  มันก็แค่ต้องการอาหารเพื่อประทังชีวิตเท่านั้นเอง”
“ก่อนหน้านี้มันอยู่ได้อย่างไร.....ก่อนที่เธอจะได้มัน.....”
“มัน......ผม.....อึก.....”
“ใครเป็นคนให้เนื้อมนุษย์แก่มัน.....ใครกันล่ะ.....หึหึหึ”

ต้นกล้ารู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก....
เขาเข้าใจผิดมาโดยตลอด
ใครกันแน่ที่หลงติดกับดัก
ใครเล่าที่ติดหลุมพรางที่ตัวเองสร้างขึ้น
.
.
.
.

หล่อนส่งเขาลงที่ตลาด  หลังจากที่กำจัดข้าวของพวกนั้นจนหมดสิ้นแล้ว  ข้าวของพวกนั้นรวมถึงโครงกระดูกที่ปราศจากหัวนั่นด้วย  เด็กหนุ่มฝังพ่อของเขากับชู้รักเอาไว้ที่บ้าน  ส่วนลำตัวนั้น  หล่อนคงหาเตาเผาดีดีจัดการกับมันจนได้นั่นแหละ  เพราะหล่อนเองก็เคยทำเช่นนี้มาก่อนหลายคราแล้ว
เด็กหนุ่มเก็บเรื่องของหล่อนมาครุ่นคิด
เขามีโอกาสที่จะฆ่ามันตั้งแต่แรกแล้ว  วันนั้นที่ห้องใต้หลังคา  แต่เขากลับเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้เอง
ตอนนั้นด้วย  ที่คิดจะทุบหัวมันด้วยก้อนอิฐ.....แต่บางอย่างกลับสั่งให้เขาวางอิฐก้อนนั้นลง......

ดวงตาที่ออดอ้อน.....
เว้าวอน
และภักดี
เขาเอง
ที่ถูกมันครอบงำ
เขาเองที่พ่ายแพ้สายตาอ้อน ๆคู่นั้น  และบางครั้งก็เผลอร้องไห้ไปกับมันด้วย
ไอ้โจ๊ก.....เขาพ่ายแพ้แก่ความไร้เดียงสาของมันเข้าให้เสียแล้ว
เขาแพ้ความรักที่มันมีให้กับเขา  เด็กหนุ่มไม่ได้คิดถึงความรักแบบชู้สาว  แต่เป็นรักแบบถวายชีวิต  มันมอบชีวิตให้เขาได้จริง ๆ

“กูจะฆ่ามึงยังไง.....กูทำไม่ได้.....ทำไม่ได้”

.
.
.
.
.
“กล้า............โจ๊กกิน......กิน.....กินได้แล้ว”
ต้นกล้ารู้สึกประหลาดใจ  เมื่อเขาแวะไปหาลูกเต๋าแล้วพบรถคันหนึ่งจอดอยู่  และยิ่งประหลาดใจเข้าไปอีก  เมื่อเห็นไอ้โจ๊กนั้นกำลังนั่งเท้าคางเป็นเด็ก ๆ อยู่ที่โต๊ะกินข้าว  เล็บของมันขูดโต๊ะจนเป็นรอยยาว
“มันกินนมได้แล้ว....ล่อไปเป็นลิตรเลย”
“รถใครน่ะเต๋า”
“อ๋อ....ที่จอดอยู่หน้าบ้านน่ะเหรอ......ของเพื่อนบ้านเอามาฝากไว้น่ะ......พอดี....เอ่อ....โรงรถของเขาเสีย....มันพังคลืนลงมาเลยน่ะ....”
“นายเอามันขึ้นมาข้างบนทำไม  ไม่กลัวคนเห็นเหรอ”
น้ำเสียงนั้นแสดงออกถึงความไม่พอใจ  ที่อยู่ ๆลูกเต๋ากับไอ้โจ๊กนั้นดูสนิทสนมกันเร็วเป็นพิเศษ  หงุดหงิดที่เห็นลูกเต๋านั้นไว้วางใจไอ้สัตว์ร้ายหน้าตาน่ากลัวนั่น  ทั้ง ๆที่เกือบจะถูกมันเอาชีวิต
“ลงไปข้างล่างไอ้โจ๊ก.....”
“โจ๊กกิน.......กินข้าวด้วย....กินด้วยกัน”
“กูบอกให้ลงไป!!!!”
“กิ๊”

ไอ้โจ๊กถูกนายของมันตวาดอีกแล้ว  มันเดินห่อไหล่กว้าง ๆนั้นจนตัวลีบ(เท่าที่จะลีบได้)อย่างน่าสงสาร  เพราะขนาดตัวที่ใหญ่โตเกินมนุษย์ทำให้มันเดินชนนั่นชนนี่จนล้มระเนระนาดไปหมด  มันหันมาจ้องนายของมันอย่างตัดพ้อและน้อยใจ  แต่ทว่าคราวนี้สายตาออดอ้อนนั้นกลับไม่ได้รับความเห็นใจจากนายของมันอีกแล้ว
ข้อเสียข้อหนึ่งของการเติบโต
คือยิ่งทำให้มันกับนายเหินห่างกันมากขึ้น
“กล้าเป็นอะไร....ไปโกรธมันทำไม”
“เราไม่ได้แค่โกรธมันหรอก....เราโกรธนายด้วยเต๋า  ก็ตกลงกันแล้วไงว่าจะให้มันหลบอยู่แต่ในห้องใต้ดินน่ะ”
“เราก็แค่สงสารที่ให้มันอยู่ในนั้น  มันเหงามากเลยรู้ไหม  วันนี้ทั้งวันนายก็ออกไปข้างนอก  ส่วนเราก็ต้องไปเรียน  นายน่าจะได้เห็นหน้าของมันตอนที่เรากลับมา  มันเศร้ามาก ๆเลยนะ  มันดีใจแค่แป๊บเดียวเท่านั้น  เพราะว่าเราไม่ใช่นาย  มันคอยนายอยู่.....”
“ลูกเต๋า....นายอย่าไปไว้ใจมันมาก  เกิดมันหิวแล้วทำอันตรายนายขึ้นมาจะทำไง  เราเป็นห่วงนายนะ  ขนาดเราเองอยู่กับมันมาก่อนยังอดที่จะกลัวมันไม่ได้เลย  เพราะงั้นนายอย่าลงไปหามัน....โดยที่ไม่มีเราเป็นอันขาดเลยรู้ไหม”
“นายแน่ใจเหรอว่าห่วงเรา”
“ทำไมล่ะ....เราต้องเป็นห่วงนายสิ.....ทำไมนายถามแบบนั้น”
“เพราะน้ำเสียงของนายมันดูไม่ใช่แบบนั้นเลยน่ะสิ”
ต้นกล้าดึงตัวของอีกฝ่ายมากอดเอาไว้  ราวกับต้องการจะย้ำเตือนว่าหลังจาก  ‘ค่ำคืนพิเศษ’ ของพวกเขานั้น  ความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่มันจะไม่เหมือนเดิมแบบที่ผ่านมาอีกแล้ว  เขากอดอีกฝ่ายแน่นเพื่อเป็นการยืนยันแก่ตัวเขาเอง  เขารักลูกเต๋า  และมันจะไม่แปรเปลี่ยนเป็นอื่น
ไม่ว่าใครหรือตัวอะไรก็ไม่อาจทำลายความมั่นคงของเขาได้
“เราไม่เหลือใครแล้วเต๋า  เราไม่อยากเสียนายไป......ไม่อยากเสียไปจริง ๆ”
“เราไม่ไปไหน  อยู่กับกล้าที่นี่แหละ”
บทรักเร่าร้อนกำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง  แม้จะเป็นเพียงการสัมผัสภายนอกที่ไม่ได้ลึกซึ้ง  แต่มันก็พาพวกเขาไปสู่ดินสวรรค์แสนหวาน  ริมฝีปากนุ่ม ๆที่บดขยี้จูบกัน  กลิ่นกายที่แสนหอมหวาน.....
รสชาติของความรัก
และในคืนนี้เขากับลูกเต๋าจะนอนกอดก่ายกันทั้งคืนบนเตียงนุ่ม  อย่างเช่นในคืนแรก  เด็กหนุ่มทั้งสองพอจะเรียนรู้การเสพสมระหว่างเพศเดียวกัน  แต่ทว่าพวกเขาไม่ได้ทำแบบนั้น  ไม่มีใครสามารถทำร้ายอีกฝ่ายได้ลง  มันจึงเป็นแค่การสัมผัสกันทางด้านนอกเท่านั้น
.
.
.
.
“กล้า......เกลียดโจ๊ก........เกลียดโจ๊กแล้ว”

เกลียด.....คำ ๆนี้เป็นของใหม่สำหรับไอ้โจ๊ก  แววตาของต้นกล้าในวันนี้ไร้ซึ่งความอารี  ดังเช่นที่เคยมีให้มันอย่างที่แล้วมา  ความเจ็บปวดนี้กำลังส่งผลต่อมัน  มันกำลังคลุ้มคลั่ง  เมื่อบางอย่างในตัวมันกำลังต่อสู้กัน

ความเกลียดชัง
ความน้อยเนื้อต่ำใจ
ความปรารถนาในตัวของผู้เป็นนาย

อยากจะฉีกกระชากเปลือกที่ห่อหุ้ม  จนเห็นเพียงเนื้อหนังขาว ๆ อยากโลมเลีย  กอดรัดให้สาแก่ใจ  ความต้องการที่ถูกเก็บเอาไว้กำลังปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

ทำไมไอ้โจ๊กถึงต้องอดทนด้วยเล่า
ทำไมต้องนึกห่วงหาอีกฝ่าย
ทั้งที่เขาไม่เคยรักมัน

มันจะทำอย่างที่ใจต้องการบ้างได้ไหม

ดวงตาออดอ้อนนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ  ตัวของมันสั่นเทิ้ม  ไม่ช้ามันก็ส่งเสียงคำรามดังกึกก้อง  พร้อมกับปีกที่สยายกางออกจนสุด.....

กล้าจะเป็นของโจ๊กได้ไหม
เป็นของโจ๊ก....
เหมือนที่โจ๊กเป็นของกล้า
.
.
.
.
.
“ไอ้เบนซ์.....มึงเลิกคร่ำครวญเสียทีเถอะ”
น้ำเสียงแข็งกร้าวนั้นตวาดอย่างรำคาญใจ  ใส่เด็กหนุ่มที่กำลังร้องไห้อย่างขวัญเสีย
“มันฆ่าพ่อแม่กู....เพราะมึง....เพราะมึง”
ไอ้เสือถีบเข้าที่ชายโครงของไอ้เบนซ์จนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า  ก่อนจะลงไปชกซ้ำสามสี่หมัดจนเพื่อนของมันเลือดกบปาก
“เพราะไอ้เหี้ยกล้าต่างหาก.....เพราะมันกับไอ้ตัวเหี้ยนั่น  มันฆ่าไอ้แจ๊ค  ฆ่าเพื่อนเราทุกคน  รวมถึงพ่อแม่มึงด้วย  มิหนำซ้ำพวกกูยังต้องตกที่นั่ง  กลายเป็นฆาตกร  มึงไม่อยากล้างแค้นเหรอ  ไม่อยากให้มันชดใช้อย่างสาสมเหรอไอ้หน้าโง่เอ๊ย”
“ฮึก.....ฮึก.....มึงก็เห็น....ขนาดถูกยิงแสกหน้ามันยังไม่ตายเลย”
“แล้วไง......ที่มันโดนไปก็แค่กระสุนนัดหนึ่ง  ลองจับมันเผาหรือไม่ก็ระเบิดมันสิวะ  ดูสิมันยังจะรอดไหม  ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ไอ้เสือหัวเราะอย่างเสียสติ  ในใจของมันมีแต่ความเคียดแค้นจนไม่อาจเก็บงำกิริยาให้นิ่งแบบผู้นำได้อีกต่อไป  มันถึงระเบิดเสียงหัวเราะดังยาวอย่างสาแก่ใจ 
“กูจะจับตัวคนที่มันรักมาทำลายทิ้งซะ.....ต่อหน้าต่อตามัน  กูจะจับอีตุ๊ดหน้าขาว....อีลูกเต๋ามาข่มขืนให้ยับ  แล้วกรีดหน้ามันให้เป็นแผล  ต่อหน้ามัน  กูจะทำให้มันเจ็บ  เหมือนที่มันทำกับพ่อแม่มึงไงไอ้เบนซ์.....”
ไอ้อัดผงสีขาวเข้าไปปึ้ดใหญ่ ๆ
มันมาไกลเกินไปแล้วเช่นกัน

[plengpit]

OMG.............      น้องโจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[mutyamania]

อีกสิบวันเอ๊งงงงงงง

[Akikojae]

+1 ค่ะ สำหรับตอนนี้บีบหัวใจเรามากมาย
ฮืออออ น้ำตาไหลเลยอ่ะ ตวาดโจ๊กทำไม
ไม่รักก็ปล่อยโจ๊กไปเลย กล้าเห็นแก่ตัวมาก
คิดถึงแต่คนอื่น ถ้าเราเป็นโจ๊กจะฆ่าให้ตายทั้งคู่
อินมากกกก อีกสิบวันสุดท้ายยยยย
รออย่างไร้ความหวัง 

[NaOYaII]

โจ๊กกกกกกกกกกกกก


ทำอย่างที่นายอยากทำเลย


กิ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[tamako]

อ๊าก สงสารโจ๊กอ่ะ

[noozzz]

สงสารโจ๊ก แต่ก็กลัว กิ๊

[zeroj]

โจ๊ก  น่าสงสารจัง     

[mukmaoY]

โจ๊กจัดการเลยลูก 

[ekuto]

แย่แว้ว ไอ้เสือมันบ้าแล้ววววว

[แมวดำ]

มีแต่เรื่องร้ายๆอ่าตอนนี้

รู้สึกใจหายวาบ

สงสารโจ๊ก

เป็นห่วงกล้า

โอ้ยคนเขียนต้องรับผิดชอบ

ที่ทำให้เราเริ่มจะปวดตับแล้วอ่ะ

[mutyamania]

 

[Merrychrista]

ฮืออออ สงสารทุกคนเลยยย

[IsDeer]

มันจะกลายเป็นแบบนี้มั้ย
ต้นกล้า = สันติ
ลูกเต๋า = กุหลาบ
อะไรแบบนี้

[กฤษณ์]

พูดไม่ออกอีกแล้ว
สงสารโจ๊ก กล้าทำไมถึงทำกับโจ๊กเหมือนเลี้ยงตัวอะไรสักอย่าง
คิดอยากให้ความรักก็ให้ คิดจะสงสารก็สงสาร พอนานๆทีก็เริ่มห่างออกมา พอเจออะไรใหม่ก็เริ่มตีจาก ไม่ได้ต่างอะไรกับของเล่นที่ถูกทิ้งเลย 

[rayaiji]

สงสารโจ๊กแต่ก็กลัวๆนะ...คงข่มขืนแน่ๆ

[JustWait]

โจ๊กลูกกกกก อดทนไว้ลูก สติ สติ

[rinny]

สงสารโจ๊กมากๆเลยง่า T o T

[Mr.masoKiss]

ทำไมต้นกล้านิสัยงี้ห๊าาาา!! น่าเกลียดมากกกก ทู้เรสสสสสสสสสส~~~= "= แง่งงงงงง จับตีตูดสักป้าบๆๆ
ถ้าอยู่ในเรื่องอยากจะพาโจ๊กหนีจากคนนิสัยแบบนี้มาก แม่มมมม พอตอนไม่เหลือใคร ไอ้โจ๊กอันนั้นไอ้โจ๊กอันนี้มีประโยชน์สำคัญนักหนา มาตอนนี้ เหอๆ ทำอย่างกับโจ๊กเป็นสิ่งของไม่มีความรู้สึก อยากใช้งานค่อยใส่ใจพอหมดประโยชน์แล้วก็แทบเขี่ยหนี โว๊ยยยย ปั้ดเสยกบาลแยก นิสัยแกทุเรศน่าเกลียดยิ่งกว่าตัวประหลาดอย่างโจ๊กอีก ดูปากนิชานะคะ ทุเรศ~~=____=" *ไอ้นี้อินจัด*
ระบายอารมณ์แล้วโล่ง 555 คิดถึงคนเขียนน่าา เนื้อเรื่องสนุกเข้มข้นขึ้นทุกวัน>< เป็นกองอวยน้องโจ๊กคะ เรื่องนี้โจ๊กเป็นพระเอก *ชูป้ายไฟ*
ปล.สั่งหนังสือพี่ยศไปแล้ว เอาไปเป็นค่าอาหารไอ้เมววไมเคิลซะนะคะ 5555 แต่กว่าจะสั่งได้ก็โชว์โง่ให้โลกเห็นไปหลายดอกT T *โธ่ ชีวิต....ไม่รักจริงไม่ทำนะ 555*

[plugie]

สงสารทุกคนเลย 

[mutyamania]

ดันน้องโจ๊กก่อน  พรุ่งนี้กลับไปจะรีบแต่งต่อ(กลับมา ตจว. และแต่งค้างไว้ในโน้ตบุ๊คได้ครึ่งนึง  แต่ลืมก๊อปเอามาด้วย T^T)  คงได้อ่านอาทิตย์หน้านะ

[hormonesyj]

รอโจ๊กกก สู้ๆค่า

[mutyamania]

ประตูสู่ห้องใต้ดินที่ทั้งกว้างและมืดมิด  ราวกับอีกมิติที่ปราศจากแสงถูกเปิดแง้มอย่างช้า ๆ

เด็กหนุ่มควานหาสวิตซ์ไฟอยู่ครู่หนึ่ง  ไม่นานนักแสงสว่างสีขาวก็ก่อกำเนิดขึ้น  ลำแสงสว่างวาบจากหลอดไฟนีออน  สาดกระทบผนังที่ทาด้วยสีขาว  ห้องโล่ง ๆที่มีเพียงตู้เหล็กไม่กี่ใบจัดวางชิดผนังอย่างเป็นระเบียบ 

ตรงกลางห้องนั้น  มีร่างของบางสิ่งนอนหมอบอยู่  ไอ้สัตว์ประหลาดฟุ่บนิ่งคล้ายกำลังหลับใหล  ทว่าดวงตาของมันยังคงลืมโพลงค้างไว้อย่างนั้น  มันได้ยินเสียงเปิดประตู  และเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย  แต่ทิฐิในตัวมันสั่งให้มันนอนนิ่งไม่ไหวติง  ไม่หันไปดูและแสดงท่าทางดีใจอย่างทุกครั้ง

“กูเอาเนื้อสดมาฝากมึง.....สดจริง ๆไม่ปรุงรส  หวังว่าคงจะแก้ขัดได้บ้าง.....”
“.......”
“ไอ้โจ๊ก”

มันส่งเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่  และไม่ยอมหันไปมองผู้เป็นนาย  ต้นกล้ายืนจ้องมันอย่างลังเลอยู่อึดใจหนึ่ง  คล้ายกำลังชั่งใจที่จะทำบางอย่าง  เขาค่อย ๆวางถาดเนื้อลง  และมืออีกข้างหนึ่งกำลังกำบางสิ่งแน่น

เธอต้องฆ่ามันนะ....
ฆ่ามัน
ฆ่ามัน
ฆ่ามันเสีย!!!!

เด็กหนุ่มเงื้อมือขึ้นสุดแขน  สายตาจับจ้องไปที่คอของมันอย่างแน่วแน่  ชั่วพริบตา  เจ้าสัตว์ประหลาดหันมาเผชิญหน้ากับเขา....
ดวงตาของมัน  สบกับดวงตาของเขา
เขามองเห็นความรวดร้าวในแววตาคู่นั้น
และมันเองก็มองเห็นความรู้สึกผิดไหววูบในดวงตาของเขาเช่นกัน

“กล้า.....เกลียด.....โจ๊ก.......ฆ่า.....ฆ่า....ฆ่าโจ๊ก....เลย”
“.......”
 

 
วันที่ 21



เขาทำไม่ได้จริง ๆ  ภาพของมันที่หมอบราบอยู่ตรงแทบเท้าของเขา  ไม่ใช่การอ้อนวอนขอชีวิต  แต่เป็นการมอบชีวิตให้อย่างศิโรราบ  หัวของมันถูที่ท่อนขาของเขา  คล้ายลูกหมาที่กำลังออดอ้อน  ทว่าตัวมันในยามนี้กลับดูละม้ายคล้ายผู้ชายตัวโตคนหนึ่ง  กำลังวิงวอนต่อเด็กหนุ่มธรรมดาอย่างเขา 
มันทำให้เขาเจ็บปวดไปด้วย
ทำไมมึงต้องเป็นสัตว์ประหลาดด้วยไอ้โจ๊กเอ๋ย
ทำไมมึงถึงต้องหล่อเลี้ยงชีพด้วยเลือดเนื้อด้วย
“กล้า....ตื่นได้แล้ว  วันนี้นายต้องไปโรงเรียนสักที  ไม่งั้นหมดสิทธิ์สอบ”
เขาเอาแต่นอนคิดเรื่องของมันจนนอนไม่หลับทั้งคืน  ทั้งคำพูดของกะเทยกุหลาบ  ตัวประหลาดที่เจ้าหล่อนเคยเห็นจะแสนรู้และภักดีได้อย่างไอ้โจ๊กไหม
เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยความอ่อนล้าเหลือกำลัง  ภายในเวลาไม่ถึงเดือน  มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเกินจะแบกรับได้ไหว  ทั้งการฆ่านองเลือด  ทั้งคำโกหกคำโต
เขานั่นแหละที่น่าจะเป็นฝ่ายตาย ๆไปเสียตั้งนานให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
มือขาวซีดฉวยโทรศัพท์ขึ้นมาดู  มิสคอลเกือบร้อยสายจากแม่ของเขา  และข้อความอีกเป็นสิบที่หล่อนส่งมา  ต้นกล้ามองมันอย่างชั่งใจ 
ก่อนจะกดลบทุกอย่างทิ้งไป
กี่วันแล้วที่เขาไม่ได้กลับบ้าน
แค่ไม่กี่วัน  แต่ดูเหมือนยาวนานเหลือเกิน  แต่เป็นความยาวนานที่ไม่ได้รู้สึกทุรนทุรายอะไรนัก
เด็กหนุ่มล้างหน้าล้างตาอย่างลวก ๆและแต่งตัวไปเรียนพร้อมลูกเต๋า  ก่อนออกไป  เขาไม่ลืมแวะเอาถาดเนื้อสดให้มัน  ไอ้โจ๊กยังคงนอนอยู่ในท่าเดิมเหมือนเมื่อวาน  นอนหมอบคว่ำอย่างหงอยเหงา  มันไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำไป
.
.
.
.
.
ตลอดทั้งวัน  สรรพเสียงต่าง ๆในห้องเรียนไม่ได้เข้าสู่สมองเขาเลยสักนิด
ตุ่บ!!!!
แปรงลบกระดานตกลงกระทบหัวของเขาด้วยความแรงไม่ใช่น้อย  เพียงแค่นั้นก็พอจะเรียกสติของเขากลับมาได้ชั่วขณะหนึ่ง  เพื่อน ๆในห้องต่างหัวเราะคิกคัก  สภาพของเขาคงดูไม่จืดเลยทีเดียวในตอนนี้  ทั้งผมและเสื้อพละเปรอะเปื้อนไปด้วยผงช็อค
“มึงน่ะ.....ถ้าไม่ตั้งใจเรียนก็ออกไปเลย  กูอนุญาต”
เขาได้ยินเสียงลูกเต๋าโวยวายใส่อาจารย์คนนั้น.....นี่หรือคำพูดของคนเป็นครู  ทำไมกับพวกไอ้เสือ  ครูพวกนี้ไม่กล้าเหมือนอย่างที่ทำกับเขาบ้างนะ  ทำไมทุกครั้งที่เขาโดนแกล้ง  ถึงไม่มีใครหน้าไหนยื่นมือเข้าช่วยเลยล่ะ  ทำไมอาจารย์พวกนั้นถึงได้ทำเป็นมองไม่เห็น  ตอนที่เนื้อตัวของเขาเปียกปอนไปด้วยฉี่เหม็น ๆ หรือหน้าตาที่บวมปูดกลับบ้านเกือบทุกวัน
เขานั่งอยู่อย่างนั้น  จนกระทั่งมีใครสักคนมากระชากแขนของเขา  ฉุดกระชากให้ลุกขึ้นยืน  เสียงอาจารย์ด่าทอ  สลับกับเสียงของลูกเต๋าที่พยายามจะปกป้องเขา
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” เด็กหนุ่มแผดเสียงลั่นอย่างเหลืออด  เขาสะบัดแขนออกจากการฉุดกระชากนั้น  และผลักอาจารย์สอนสุขศึกษาวัยกลางคนจนหงายหลังล้มก้นกระแทกพื้น
สรรพเสียงจ้อกแจ้กนั้นเงียบสงัดลงไปในทันที
.
.
.
.
.
เขาวิ่งจากมา
จากมาจากความวุ่นวายทั้งหลาย
วิ่งออกมาจากโรงเรียนที่เปรียบดั่งขุมนรกมาตลอดหลายปี
วิ่งตัดผ่านสวนสาธารณะซึ่งเป็นทางผ่านกลับบ้าน 
เหนื่อยเหรอเกินแล้ว
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้  เขาคงหาทางทำให้อาจารย์คนนั้นกลายเป็นอาหารของไอ้โจ๊ก  แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว  เขาทรุดกายลงพิงต้นไม้ใหญ่  สวนสาธารณะในยามสายแบบนี้ผู้คนดูบางตา  แต่ก็ไม่ถึงกับรกร้างว่างเปล่า
เขาหลับตาลง
สายลมเย็นเอื่อย ๆผัดผ่านใบหน้าของเขา  จนเหงื่อนั้นระเหยจนแห้งไป
เขาฝันถึงชายแก่ที่มีฟันน่าเกลียดคนนั้น  เจ้าของคนก่อนของไอ้โจ๊ก
คนที่เขาไม่เคยคิดหาคำตอบ  ว่าเป็นใครกันแน่
คนหรือว่าปิศาจ
ชายแก่คนนั้นดักรอเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  เหมือนกับที่ดักรอเขา
‘รับไปสิ......มันเป็นของเธอแล้ว’
ชายแก่พูดกับเด็กคนนั้น  บรรยากาศที่รายล้อม  พอจะบอกได้คร่าว ๆ ว่าเป็นยุคสมัยใด

Rrrrrrrrr…..

ไม่รู้ว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน  รู้สึกตัวอีกที  ก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์นั้นดังขึ้น  เขาล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง  ลูกเต๋านั่นเองที่โทรหาเขา
“ฮัลโหล”
“กล้า.....ตอนนี้กล้าอยู่ไหน”
“อยู่ที่สวน”
“ไอ้บ้าเอ๊ย  ทำคนอื่นเขาเป็นห่วงไปหมดเลยรู้ไหม  นายเล่นเอาทุกคนตกใจหมดเลย  ขนาดไอ้แก่ขาโหดยังหน้าซีดเลย  เราเลยบอกว่ากล้าป่วย....”
“เหรอ.....แล้วแกว่าไง  เราจะโดนทัณฑ์บนไหมวะเต๋า”
“ตอนแรกอ่ะจะโดนแล้ว  เรากับเพื่อน ๆช่วยกันพูดให้  มีคนเห็นใจหลายคน  พวกเราช่วยกันพูดเรื่องไอ้เสือด้วย  ไอ้แก่(ฉายาอาจารย์คนนั้น)แม่งเงียบเลย  มันก็รู้ว่ากล้าโดนมาหนัก  แต่ไม่เคยช่วย.....”
“ขอบใจนะ”
“เออ...รออยู่นั่นแหละ  เดี๋ยวไปหา......เฮ้ยยยยยยย  ปล่อยยยยยยย....อื่ออออออออออ”
“ลูกเต๋า......เป็นอะไร  ลูกเต๋า!!!!”
เด็กหนุ่มตาสว่างเป็นปลิดทิ้ง  เมื่อได้ยินเสียงกุกกักเล็ดลอดออกมาจากทางปลายสาย  เสียงต่อสู้ขัดขืน  และเสียงหัวเราะที่คุ้นหูเหลือเกิน
“ไง.....ไอ้เหี้ยกล้า”
“อ่ะ.....ไอ้เสือ.....”
“เออ....กูเอง  กูขอยืมตัวน้องเต๋าไปเล่นด้วยสักสองสามวันได้ไหมวะ  ฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
.
.
.
.
.
แย่แล้ว
เขาลืมพวกมันไปเสียสนิท
ไม่น่าหลงวางใจว่าเรื่องทุกอย่างจะเรียบร้อยเลย     
ลูกเต๋าบอกกับเขาว่าพวกมันตอนนี้กำลังถูกตำรวจไล่ล่าตามตัวอยู่  และมีข่าวลือแว่วมาว่าพวกมันได้หนีออกไปกบดานตามชายแดนบ้าง  ประเทศเพื่อนบ้านบ้าง  ต้นกล้าเองก็พอรู้  ว่าบ้านของไอ้เสือนั้นค่อนข้างจะมีฐานะ  และคนในครอบครัวล้วนเป็นคนมีอิทธิพล  เกี่ยวข้องกันกับพวกมีสี  ไม่อย่างนั้นแล้วจะหายาเสพย์ติดมาในปริมาณมาก ๆ แบบนั้นได้จากที่ไหน  แถมทุกเรื่องที่มันเคยก่อกันเอาไว้  ตัวมันและเพื่อนพ้องก็ลอยตัวรอดไปได้ทุกครั้ง
แต่หนนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา  ไม่ใช่เรื่องยาหรือหรอกพาเด็กสาวมาคร่าสวาท  แต่เป็นคดีฆาตกรรมโหดสะเทือนขวัญ  ไม่มีใครสาวมาถึงเขาและไอ้โจ๊ก  ใครเล่าจะคิดว่าศพเละ ๆ ที่เหมือนกับถูกเทออกมาจากเครื่องบดเหล่านั้น  จะเป็นฝีมือของไอ้สัตว์ประหลาดมีปีก
“โจ๊ก.....มึงต้องช่วยกูนะ....เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
ต้นกล้าวิ่งกระหืดกลับหอบกลับไปยังบ้านของลูกเต๋า  ตรงดิ่งไปยังห้องใต้ดิน  แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำเอาตัวของเขาแข็งทื่อและสั่นสะท้าน  ไอ้โจ๊กนั้นกำลังเหยียดกายยืนขึ้นเต็มความสูงและกางปีกของมันออกจนสุด  ดวงตาออดอ้อนของมันบัดนี้กลับดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก  มันจ้องมองเขา  ในมือของมันกำแขนของซากศพหญิงสาวที่ปราศจากหัว  กลิ่นเน่าเหม็นตลบคลุ้งไปทั่ว  ที่พอมองรู้ว่าเป็นผู้หญิงนั้น  เขาดูเอาจากเสื้อผ้าของศพที่สวมใส่อยู่
มันไปจับผู้หญิงคนนี้มาจากไหน  ต้นกล้าพยายามคิดหาคำตอบ  เขากับลูกเต๋าขังมันเอาไว้  ตอนที่ออกไปเรียน  แล้ว......
ประตูที่เปิดออกไปสู่ทางระบายน้ำที่ลูกเต๋าเคยบอก  เปิดออกกว้าง  เป็นไปได้หรือ  ที่มันจะออกไปฆ่าใคร....ในเมื่อขนาดตัวของมันในตอนนี้  ไม่สามารถผ่านช่องประตูไปได้แน่ ๆ
ไม่ทันได้คิดหาคำอธิบายอื่นที่ตามมาอีก  ไอ้สัตว์ประหลาดกระโจนขึ้นเพียงครั้งเดียวก็ประชิดถึงตัวเขา  ร่างของเด็กหนุ่มล้มตัวลงนอนราบไปกับบันไดห้องใต้ดิน  ต้นกล้าได้แต่จ้องมองไอ้โจ๊กที่แปรเปลี่ยนไปด้วยความหวาดกลัว
ไม่มีเสียงพูด
ไม่มีคำออดอ้อนตัดพ้อ
มีเพียงลมหายใจที่อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเน่าของซากศพ  มันหายใจรดเขาและขู่คำรามอย่างโหดร้าย
“แฮ่”
“อ่ะ....ไอ้โจ๊ก....นี่กูเอง  กูไง.....ต้นกล้า....ที่รักของมึงไง”
“ที่....รัก.....”  มันทวนคำของเขา  ก่อนจะคำรามออกมาสุดเสียง  เด็กหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวจนแทบหยุดหายใจก็คราวนี้  เมื่อนึกถึงความตายที่กำลังจะมาเยือน
“ไม่...มี....ไม่...มี....ที่รัก.....อีกแล้ว”
ไอ้โจ๊กเหวี่ยงร่างของต้นกล้าลงไปกองบนพื้นห้องใต้ดิน  เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง  มันกระโดดขึ้นมาคร่อมร่างของเขา  กรงเล็บของมันฉีกกระชากเสื้อผ้าของผู้เป็นนายออกจนเกือบจะเปลือยเปล่า
“ยะ....อย่า....ไอ้โจ๊ก”
ลิ้นสาก ๆของมันเลียไปทั่วร่างของเขาจนชุ่ม  มันจ้องมองเขา....ไม่ใช่สายตาของผู้ล่าที่จ้องมองอาหาร  ต้นกล้าคุ้นชินกับสายตาแบบนั้นดี
สายตาของไอ้ชดที่จ้องมองเด็กชายตัวน้อย
กลัวเหลือเกิน
นี่มันไม่ใช่ไอ้โจ๊กที่เขารู้จัก
ไม่มีอีกแล้ว
กรงเล็บของมันตะครุบข้อมือของเขาเอาไว้  เด็กหนุ่มสิ้นไร้เรี่ยวแรง  ปล่อยให้มันสูดดมร่างกายของเขาอยู่อย่างนั้น  มันเป็นตัวผู้  และโตเต็มที่แล้ว  สิ่งที่มันต้องการ  นั่นก็คือการผสมพันธุ์
ทว่าเขาไม่ใช่สัตว์ประหลาดแบบมัน 
เขาไม่ใช่เพศเมียเสียด้วยซ้ำไป
แล้วทำไมมันถึงได้.....

“ไป.....ไปปปปปป......ออออกกกกกกไปปปปปป”

มันกุมหัวอย่างเจ็บปวด  และปล่อยเขาเป็นอิสระในที่สุด  ไอ้โจ๊กขดตัวเป็นก้อนกลมขนาดใหญ่ยักษ์  ท่าทางของมันในตอนนี้เหมือนกำลังอดกลั้นอย่างสุดความสามารถ
“โจ๊ก.....โจ๊กกกก....รักกก....รักกก....กรรรร์”
สุดท้ายแล้วมันเป็นฝ่ายจากไป  ต้นกล้าได้แต่นั่งกอดตัวเองอย่างหวาดกลัวสุดชีวิต  ไม่มีสติแม้แต่จะคิดหนี  นานที่เดียวกว่าเขาจะรู้สึกว่าไอ้โจ๊กไปจากห้องนี้แล้ว  เด็กหนุ่มไม่ได้ยินแม้แต่เสียงโครมคราม  และเสียงกระจกแตก  เขานั่งอยู่อย่างนั้นทั้งคืน  และไม่มีใครสักคนที่โผล่มาช่วยเขา
“ฮะฮะฮะ....ต้องช่วยเต๋า....ช่วยเต๋า......ช่วยคนเดียวก็ได้....ฮะฮะ....”
กว่าสติจะกลับคืนมาได้  เด็กหนุ่มกลับรู้สึกว่าตัวเองโชคดี  ที่ไม่มีใครโผล่เข้ามาช่วย  ต้นกล้าจ้องมองศพของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายฝีมือของไอ้โจ๊ก  และมองไปยังทางระบายน้ำที่อยู่ติดกันกับห้องนี้



อันดับแรกเขาต้องซ่อนศพก่อนสินะ
.
.
.
.
.
To be con
อีก 9 วัน
(คำผิดเอาไว้มาสกรีนดูทีหลังนะคะ  เหนื่อยมว๊ากกก  ขอไปปั่นอีกเรื่องก่อนเน้อ)
.............................
และขอฝาก

ข้างบ้านของจ่อยมีปิศาจอาศัยอยู่

แนวเด็กน้อยจิตป่วน  ครอบครัวหรรษาเด้อค่า

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44423.0

[Akikojae]

ฮือออออ มาสั้นอ่ะวันนี้
เหลืออีกแค่ 9 วันเอง จะร้องไห้
สู้ๆนะคะ เรารออยู่
ตอนนี้พีคขั้นสุดแล้วสินะ
โจ๊กก แกรักกล้านะ อย่าทำแบบนี้เลย
 

[Merrychrista]

เย้ ได้อ่านแล้ววว ต้นกล้าหนูจะทำอย่างไรต่อไปล่ะลูก

[ekuto]

อยากอ่านต่ออ่ะ ค้างคา

จริงๆก็ไม่เชียรลูกเต๋าหรอก แต่...มันสงสารไปหมดอ่ะ

[keinoo]

สนุกจังเลยอ่าาา อ่านรวดเดียวเบย
มันแหวกแนวฝุดๆอ่าาา โจ๊กตอนโตเต็มวัยนี่ เวอร์ชั่นเดม่อนป่ะคะ แต่ไม่มีเขาใช่ป่ะ
ส่วนเจ้าเสือตัวร้ายก้อแอบเท่นิดๆป่ะ? 555+
รอลุ้นต่อไป อิอิ แต่เค้าว่าเค้าพอเดาได้นะว่าผู้หญิงที่โจ๊กกินรายล่าสุดเป็นใคร
ปล. โจ๊กเวอร์ชั่นเด็กนี่เราว่าน่ากลัวมากๆอ่ะ เห็นรูปที่โพสแล้วยิ่งหยึย!!

[mukmaoY]

ตอนจบกล้าบ้าแน่ๆ

[แมวดำ]

ว่าแล้วเชียวต้องมีซีนหนักหน่วง

ปวดตับเว้ย

หิวข้าวด้วยเม้นแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าวเลย

ปวดตับไปพร้อมๆกับหิวข้าวเลยไม่รู้อารมไหนแล้ววุ้ย

ตอนนี้น่าสงสารไปซะทุกคนเบย

เศร้า