หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58

[plengpit]

คุณน้าาาาาาาาาาาาา

[IsDeer]

อึ้งตรงที่อิเสือมันชอบกล้าแล้วซึนเดเระเนี่ยแหละ 

[ไป๋ไป๋]

ชอบบบมากกกกก

[hormonesyj]

ถึงจุดแตกหักแล้วสินะ โฮววว
นี่สงสารลูกเต๋ามากอ่ะ โดนขนาดนั้น
ไอ้เสือสมควรตาย !!!
คุณน้าไปดีนะคะ
โจ๊กกกก คิดถึงแกมากกก
 

[cheyp]

สงสารคุณน้า ไม่อยากให้ตายเลย แต่ก็นะ แบบนี้อาจจะดีสำหรับแกแล้วก็ได้
คราวนี้ก็สะสางที่เหลือ สงสารลูกเต๋านะ ประสบเคราะห์กรรมทั้งเรื่อง แต่ยังไงก็รักโจ๊กมากกว่า โจ๊กน้อยใสซื่อที่รักต้นกล้าหมดหัวใจ อยากให้โจ๊กสมหวังนะ

รออ่านต่อค่ะ สนุกมากเลย

[มาโซซายตี้]

โหะ เสือมันชอบกล้านี่เองเรอะ
ชอบแต่ก็ทำร้ายกันโหดสสุดๆ สงสารน้องเต๋า
พี่ข้างบ้าน ก็มาช่วยสุดชีวิตเหมือนกันนะเนี่ย R.I.P.
แอบสงสัย โจ๊กตามมาได้ยังไง นึกว่าคลั่งจนกู่ไม่กลับแล้ว

 มากกว่า 30 วันไปอีกก็ได้ค่ะ รอลุ้นๆๆตอนต่อไป

[Guill]

มารอๆ

[mutyamania]

มาดันน้องโจ๊ก....แฟนคลับหายไปเยอะมาก  กลัวอะไรกัน  จากสถิติ  นิยายเค้าจบแฮปปี้ทุกเรื่องนะ 5555+

[monetacaffeine]

นี่เสือชอบกล้าจริงหรอเนี่ย แต่เล่นปล่อยให้เบนซ์เอาท่อนเหล็กฟาดหัวเลยนะ
แถมจะตายแหล่มิตายแหล่ มันรักประเภทไหนของมัน(วะ)เนี่ย -*- ..

สงสารทุกคนเลย ทั้งลูกเต๋าที่ไม่ได้ผิดอะไร ทั้งต้นกล้าที่โดนซ้อมปางตายแถมยังแทบขาดใจ
ทั้งโจ๊กด้วย .. ฮือ ..โจ๊ก T ___________ T ..

ว่าแต่ ศพนั้นศพใคร ? อยู่ในบ้านเต๋าด้วยนะ เราว่าเต๋าต้องอะไรยังไงแน่ๆเลยอ่ะ ยังไม่ค่อยเชื่อใจเท่าไหร่ แต่ก็สงสารอยู่ดี
ถึงยังไงก็ไม่เคยชอบเลยฉากข่มขืน :(

เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอเช่นเดิมนะครับผม

[Merrychrista]

อุ๊ต๊ะ!!!!

[Moose]

ยกมือสูงๆ บอกน้องโจ๊กว่ายังเป็นแ :hao4:ฟนคลับเหมือนเดิม ที่ไม่ได้มาเม้นในหลายๆ ตอนเพราะว่าอยากเก็บไว้อ่านรวดเดียว แต่ยังเข้ามาส่องเรื่อยๆ อิอิ #แม่ยกน้องโจ๊ก

[rinny]

อยากจะคราย ครายแปปนะ ทำไมมันเศร้าแบบนี้
มาต่อไวๆนะ อยากอ่านต่อแล้ว

[แมวดำ]

เฮ้ย

กว่าจะทำใจเข้ามาอ่านได้

หลายวันอยู่

ไม่ปวดกระเพาะมากอย่างที่คิด

แบบว่าสงสารน้ากุหลาบมากๆ

โอ้ยตันก็ค่อยๆแต่งนะ

คนอ่านรอได้

[lovegoldfish]

พูดไม่ออก 

[bumzaza258]

ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนที่10ต้นๆ เพราะไม่ว่าง มาวันนี้ ลืมไปสะละ #ฉันอ่านถึงตรงไหนนน

[mutyamania]

วันที่ 25


“กิ๊ซซซซ”

สิ่งแรกที่เด็กหนุ่มมองเห็นเมื่อลืมตาขึ้นมาก็คือใบหน้าของมัน  แววตาออดอ้อนคู่เดิมที่คุ้นเคย  และเสียงร้องสั้น ๆ เป็นการต้อนรับที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
“ไอ้โจ๊ก.....อ่ะ.....”
ไอ้สัตว์ประหลาดยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา  มันเอาหน้าของมันแนบกับใบหน้าของเขา  ลมหายใจร้อน ๆของมันทำให้ต้นกล้ารู้สึกอบอุ่นจนร้อน
นานทีเดียวกว่าจะรู้สึกตัวว่าร่างกายของเขานั้นเปลือยเปล่า  ไอ้เสือฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเขาออก  แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร  ไอ้โจ๊กก็มาช่วยเขาได้ทัน  แต่ ณ ตอนนี้  ต้นกล้ากลับรู้สึกแปลก ๆอย่างบอกไม่ถูก  เนื้อตัวของเขาไม่มีสิ่งใดปกปิด  และร่างกายใหญ่โตน่ากลัวของไอ้โจ๊กก็กำลังคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ  ตรงนั้นของมันร้อนและแข็งขึง  เสียดสีอยู่แถว ๆบั้นท้ายของเขา  เนื่องจากว่ามันกำลังอุ้มเขาอยู่  ทำให้เด็กหนุ่มนึกถึงวันนั้น  วันที่มันคลุ้มคลั่ง  และพยายามจะทำบางอย่างกับเขา  ต้นกล้าเผลอหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว  และนั่นยิ่งทำให้ไอ้โจ๊กรู้สึกเจ็บปวด

“กล้า....ไม่กลัว....ไม่กลัวโจ๊กนะ.....โจ๊กหายแล้ว.....”
“มึงมาช่วยกูได้ยังไง...ไอ้โจ๊ก....มึงหากูเจอได้ยังไง”
“ตามมา....โจ๊กตามกล้ามา.....ห่วง.....”
มันสูดดมกลิ่นกายของเด็กหนุ่มเบา ๆแทนคำอธิบาย  แต่ต้นกล้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่นั่นเอง  ไอ้โจ๊กสูดดมร่างกายของเด็กหนุ่มอีกครั้ง  ดวงตากลมโตสีเลือดกระพริบปริบๆ  “ดม....โจ๊ก...ดม....ตามมา....ดมกล้า”
“อ่อ....กูเข้าใจแล้ว”

ตอนนี้ต้นกล้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาอยู่ที่ไหน  ที่ที่มันพาเขามาหลบซ่อนนั้นเป็นถ้ำที่ดูน่ากลัวเหลือเกิน  มีแสงสว่างเพียงน้อยนิดจากช่องหินเล็ดลอดเข้ามาให้พอได้มองเห็น  แสงที่สาดลงมานั้นกระทบใบหน้าของมันอย่างพอดิบพอดี  ส่วนอย่างอื่นในตัวมันนั้น  เขาสัมผัสได้แม้จะมองเห็นไม่ชัด  ร่างกายของเขาเป็นอะไรไปแล้ว  อยู่ ๆตรงนั้นของเขามันก็ตื่นตัวด้วยเช่นกัน  คงเพราะผิวหนังหยาบ ๆของมันเสียดสีกับเนื้อหนังอ่อนนุ่มที่ปราศจากเสื้อผ้าของเขา

มันจะเป็นแบบนี้จริง ๆน่ะหรือ

ชะตาลิขิตที่ทำให้เขาต้องตกเป็นของมัน  แม้จะไม่ยินยอม  แต่กลับไม่อาจขัดขืนได้  มือของมันลูบใบหน้าของเขา  เกลี่ยเส้นผมอย่างทะนุถนอมเท่าที่สัตว์ตัวหนึ่งจะพึงทำได้  ลมหายใจของมันเหม็นกลิ่นคาวเลือดและความตาย  แต่กลับหอมหวานอย่างน่าประหลาด  ราวกับว่าตอนนี้เขาถูกดูดให้หลงอยู่ในความโลกอีกใบหนึ่ง  หลงใหลไปกลับความดำมืดอันน่าสะพรึงกลัว

คล้อยตามไปกับสัมผัสของสัตว์ร้าย

“โจ๊ก....กูขอร้อง....กูต้องไปช่วยเต๋า....พากูไป....ตามกลิ่นเต๋าไป....ทำได้ใช่ไหม”
“ไม่.....ไม่ไป....กล้าของโจ๊ก....อยู่กับโจ๊ก”
แม้ขัดขืนเพียงเล็กน้อย  เสียงคำรามน่ากลัวก็ดังขึ้น  เสียงร้องของมันดังกึกก้องเสียจนเด็กหนุ่มเกรงว่าอาจจะทำให้ก้อนหินถลมลงมาฝังร่างเขาทั้งเป็นก็เป็นได้  ไอ้โจ๊กไม่ใช่ไอ้โจ๊กตัวเดิมที่คอยสนองตอบคำสั่งของเขาอีกต่อไปแล้วในยามนี้  แม้มันจะช่วยเขามาจากเดนนรกพวกนั้น  แต่มันหาได้ทำเพราะเขาเป็นนายไม่

แต่เพราะเด็กหนุ่มเป็นของมันต่างหาก  ไอ้โจ๊กแค่ทวงของ ๆมันคืน 
ไม่มีอีกแล้ว....ทาสผู้ภักดี  จะไม่ฟังคำสั่งของต้นกล้าอีก  เพราะถ้าทำแบบนั้น  มันก็จะได้เป็นแค่สัตว์เลี้ยง

ไอ้โจ๊กไม่อยากเป็นสัตว์เลี้ยง  มันอยากครอบครองเด็กหนุ่มคนนี้ต่างหาก

หลังจากคืนนั้นที่มันคุ้มคลั่ง  ไอ้โจ๊กหนีออกไปไกลแสนไกล  หลบเร้นซ่อนกายในป่า  ประทังความหิวโหยด้วยการจับสัตว์ที่ชาวบ้านเลี้ยงเอาไว้เป็นอาหาร  มีใครหลายคนเห็นมันและสามารถจับภาพเอาไว้ได้  จนตอนนี้กลายเป็นข่าวใหญ่ครึกโครม  ทั้งพาดหัวหนังสือพิมพ์  และออกข่าวโทรทัศน์จนกลบเรื่องฆ่าหมู่ของไอ้เสือกับพวกพ้อง  ภาพของสัตว์ร้ายที่แม้ไม่ชัดเจนแต่ก็ให้ความรู้สึกที่ขนพองสยองเกล้า  หากว่าต้นกล้าพอได้มีเวลาสักเพียงเล็กน้อยที่จะสนใจ  เด็กหนุ่มมัวแต่เป็นกังวลเรื่องของลูกเต๋าจนไม่อาจรับรู้อะไรได้อีก
 
กว่าชาวบ้านจะรวมตัวกันออกตามล่า  ไอ้โจ๊กก็หนีไปเสียแล้ว  มันอาศัยความมืดมิดในคืนที่ไร้พระจันทร์  กลมกลืนไปกับเงาเมฆสีดำทะมึน  เพียงบินให้สูงขึ้น  มันก็กลายเป็นจุดเล็ก ๆ ไม่ต่างจากนกหรือค้างคาว

ทรมานแค่ไหนต้นกล้านึกไม่ออกหรอก  เด็กหนุ่มที่เจ้าสัตว์ประหลาดหลงรักไม่เคยที่จะใส่ใจความรู้สึกของมันเลยสักนิด  ต้นกล้าจะรู้ไหมว่าไอ้โจ๊กทรมานแค่ไหน  ที่ต้องฝืนทนต่อความต้องการ  ต่อสู้กับกิเลสในหัวใจดวงน้อย ๆ น้ำรักหลั่งออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เพียงแค่นึกถึงกลิ่นหอม ๆที่ติดปลายจมูก

เจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นคนที่รักถูกทำร้ายปางตาย  สัญชาติญาณสั่งให้มันอุ้มร่างบอบช้ำนั้นขึ้นมากอดเอาไว้  หลังจากที่ไล่ฆ่าคนเลวพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง  กางปีกกว้างนั้นเพื่อปกคลุมและถ่ายทอดพลังชีวิต  คนที่ได้เห็นแสงสีขาวเรืองรองที่เปล่งออกมาจากตัวมัน  ไม่มีโอกาสได้ไปบอกต่อเสียแล้ว  น้ากุหลาบเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง  ก่อนหล่อนจะสิ้นใจ

เพื่อรักษาอีกฝ่าย  มันต้องเสียสละพลังชีวิตไปมากแค่ไหน  ริมฝีปากนุ่มๆที่ไอ้โจ๊กหลงไหลเป็นนักหนาปริแตก  ศีรษะบวมช้ำและมีเลือดคั่งจากการถูกกระหน่ำตีด้วยท่อนเหล็ก  ดวงตาปูดโปนและปิดสนิท  ทันทีที่รักษาเด็กหนุ่มจนหาย  ตัวมันเองกลับเหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ

“กิน....กิน”
มันป้อนผลไม้ป่าลูกสีแดงรสชาติหวานให้เด็กหนุ่ม  ต้นกล้าจำต้องกินเข้าไปอย่างไม่อาจปฏิเสธได้  แต่พอได้ลองลิ้มเข้าไปแล้ว  เขากลับต้องขอจากมันอีก  ไอ้โจ๊กคอยป้อนอาหารและน้ำให้กับเด็กหนุ่มไม่ผิดไปจากพ่อที่กำลังดูแลลูก
“แฮ่”  ไอ้โจ๊กขู่คำรามอีกแล้ว  เมื่อเด็กหนุ่มเริ่มดิ้น
“กูแค่อยากนอน....มึงวางกูลงเถอะ  กูไม่หนีไปไหน  กูสัญญา”
“สัญญา...โกหก....กล้าโกหก....โจ๊กไม่เชื่อ....กิ๊”
มันกอดเขาแนบอก  ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเสียเอง  เด็กหนุ่มจะรู้ไหมว่ามันกำลังทะนุถนอมเขาอยู่  พื้นถ้ำนั้นแข็งและเต็มไปด้วยก้อนหินก้อนกรวด  ผิวเนื้อมนุษย์ที่ปราศจากเสื้อผ้านั้นบอบบางเกินกว่าจะนอนลงไปได้

“อยู่กับโจ๊ก....ตลอดไป.....อย่าไปไหน”

มันพูดประโยคนี้ออกมาซ้ำ ๆ จนกระทั่งทั้งเขาและมันต่างก็หลับไป
.
.
.
.
.
ฟ้ามืดแล้ว 

เมื่อเด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้ง  เขาก็ไม่พบกับแสงสว่างที่ลอดผ่านเข้ามาอีกแล้ว  เวลานี้ถ้ำทั้งถ้ำปกคลุมไปด้วยความมืดและเงียบสงัด  ไม่มีแม้แต่เสียงร้องของสัตว์กลางคืนอย่างที่ควรจะเป็น  ป่าทั้งป่านั้นเงียบราวกับว่าในที่สุดมันก็พบกับสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า  และทำให้ทั้งป่าพร้อมใจพากันเงียบเสียงลงเพื่อเป็นการยำเกรงเจ้าสิ่งนั้น

ความหนาวเหน็บในค่ำคืนที่ปราศจากเตียงนุ่ม ๆและผ้าห่ม  ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมากลางดึก

“กิ๊”
“มึงตื่นอยู่เหรอไอ้โจ๊ก”
“กิ๊”
“กูหนาว.....มึงกอดกูให้แน่นกว่านี้ได้ไหม”
แม้ไม่เห็นหน้าเขาก็พอจะรู้ว่ามันดีใจเพียงใด  สิ้นคำขอ  เจ้าสัตว์ประหลาดโอบกอดเด็กหนุ่มแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม  แนบชิดเสียจน...
“ห่า....ไอ้จู๋มึงไม่ต้องแข็งก็ได้นะ”
“ทรมานกิ๊.....กล้า....โจ๊กทรมาน”
อาวุธของมันเสียดสีอยู่แถว ๆร่องก้นของเขา  เด็กหนุ่มหน้าแดงซ่าน  หากว่ามีแสงสว่างสาดวาบเข้ามาในยามนี้คงได้เห็นใบหน้านิ่งๆที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมามากนักกำลังเขินอาย  ไอ้โจ๊กกอดเขาแน่นขึ้น  และพยายามจะบดเบียดท่อนเนื้อร้อน ๆของมันลงมาจนแนบชิด  จนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน  ลมหายใจของมันถี่กระชั้น  ท้ายที่สุดแล้วความต้องการที่มันอุตส่าห์กักเก็บเอาไว้  ก็ไหลทะลักออกมาจนชุ่มโชก
“อ่ะ....ไอ้โจ๊ก”
“ขอโทษกิ๊.....กล้าตัวนุ่ม....โจ๊กทรมานตรงนั้น.....ตอนนี้ไม่แล้ว....โจ๊กไม่ทรมานแล้ว”
“ห่านี่มึงถูตูดกูจนน้ำแตก....เหนียวไปหมดแล้ว”
ปากก็โวยวายไปอย่างนั้น  แต่ร่างกายกลับตรงกันข้าม  ตั้งแต่ช่วงกลางวันแล้วที่เขารู้สึกแปลก ๆ  ผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่แนบสนิทกัน  มันทำให้เขาเกิดอารมณ์อย่างว่าขึ้นมาเสียได้

ทั้งที่มันไม่ใช่มนุษย์
น่าเกลียดและน่ากลัว

แต่มันก็รู้สึกไปแล้ว  และตอนนี้ก็ยังรู้สึกอยู่  เด็กหนุ่มค่อย ๆเลื่อนมือของตนลงไปสัมผัสกับส่วนนั้นที่แข็งขึง  เพียงไม่ที่วินาทีเขาก็ปลดปล่อยออกมาอีกคน
“กล้า....”
“อะไร”
“กล้า...ทรมาน....เหมือนโจ๊ก....ใช่ไหม”
“อ่ะ...เออ”
“เวลานึก....เวลาโจ๊กนึกหน้ากล้า....โจ๊กทรมาน.....”
เขาจะบอกมันอย่างไรดี  ว่านั่นคือความรู้สึกทางเพศ 
กลัวว่าสอนมันไปแล้ว  มันอาจจะทำบ้า ๆกับเขา
และที่สำคัญ
เขากลัวใจตัวเองว่าอาจจะยอมแลกบางอย่างเพื่อหลอกใช้มัน
แค่นี้เขาก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองเต็มกลืนแล้ว

“โจ๊ก.....กูอยากกลับบ้าน  มึงพากูกลับบ้านเถอะ”
“ที่นี่คือบ้าน....โจ๊กกับกล้า....คือบ้าน”
“กูต้องช่วยลูกเต๋า  มึงเข้าใจไหม  กูปล่อยให้เค้าตายไม่ได้  ถ้ามึงรู้จักความรัก  มึงต้องเข้าใจสิ  ว่ากูเจ็บปวดแค่ไหน”
“โจ๊กเจ็บ.....เจ็บที่กล้าไม่รัก....กล้าไม่รัก”
“โจ๊ก.....กูรักมึงไม่ได้.....รักไม่ได้”
เขาอาจจะถูกมันฆ่าตาย  แต่เขาต้องบอกให้มันเข้าใจ  เขาเป็นมนุษย์  ส่วนมันไม่ใช่  ลำพังแค่ความรักของเขาซึ่งเป็นเพศเดียวกันมันก็ยุ่งยากมากเกินพอแล้ว  คนกับสัตว์จะรักกันได้อย่างไร  ไม่ใช่ว่าไม่รับรู้  ความรักที่ไอ้โจ๊กมีต่อเขามันเป็นแบบไหน  เขากระจ่างแจ้งมาตั้งนานแล้ว
แต่เขาไม่อาจตอบสนองรักของมันได้จริง ๆ
และตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องอื่น 
ลูกเต๋ากำลังตกอยู่ในอันตราย  พวกมันอาจจะยังไม่ทำอะไรในตอนนี้  แต่หากปล่อยเอาไว้นานเนิ่น  มันก็ไม่แน่
แค่คิดภาพคนที่เขารัก  ถูกพวกเดนมนุษย์กระทำต่ำช้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า  หัวใจของเขามันก็แหลกสลาย  หากต้องสูญเสียลูกเต๋าไปอีก  เขาก็คงไม่อาจทนมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก

“โจ๊ก....ถ้ามึงจะขวางกู....มึงก็ฆ่ากูเสียเถอะ  กูรู้ว่ามึงทำได้  ตอนนี้มึงไม่เห็นกูเป็นนายอีกแล้ว  แต่กูขอให้มึงเข้าใจกูสักนิด  กูรู้ว่ามึงเข้าใจที่กูพูด  ถ้ามึงปล่อยกูไปไม่ได้จริง ๆ มึงไปช่วยลูกเต๋าแทนกูได้ไหม”

แค่คำว่าไม่รักไอ้โจ๊กก็เจ็บปวดหัวใจเหลือเกินแล้ว
ยิ่งเด็กหนุ่มพร้อมที่จะสละชีวิตเพื่อขอให้มันช่วยเด็กหนุ่มอีกคน  หัวใจของมันยิ่งเจ็บปวดเป็นสองเท่า
มันจะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน
ถ้าไม่มีกล้าอยู่
โจ๊กก็อยู่ไม่ได้
โจ๊กเข้าใจแล้ว....เข้าใจทุกอย่าง  ไม่ว่าจะทำยังไง  กล้าก็ไม่มีวันเป็นของโจ๊ก
ไม่ว่ามันจะซื่อสัตย์แค่ไหน
ไม่ว่ามันจะยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง  พยายามไม่กินสิ่งมีชีวิตที่มีเลือดเนื้อ  แต่งกายเลียนแบบมนุษย์  ฝึกทำท่าทางให้ดูคล้าย  หรือแม้แต่พูดภาษามนุษย์
ไม่ว่ามันจะยอมตายแทนคน ๆนี้ได้เป็นพันๆครั้ง
หรือแม้แต่กักขังเด็กหนุ่มเอาไว้
แต่ต้นกล้าก็ไม่มีวันเป็นของไอ้โจ๊ก

“โจ๊ก....จะช่วย......”
“อืม....รับปากกับกูนะไอ้โจ๊ก....ร่างกายของกูเป็นของมึงแล้ว....มึงอยากจะทำอะไรก็เชิญ”

ใจร้ายมากนะต้นกล้า  ที่พูดแบบนี้ออกมา ความมืดมิดในถ้ำแห่งนี้  เด็กหนุ่มคงมองไม่เห็นน้ำตาของมันที่กำลังรินไหล

ร่างกายนี้เป็นของไอ้โจ๊ก.....แต่ก็เพื่อใครอีกคน
ร่างกายนี้เป็นของไอ้โจ๊ก...แล้วหัวใจล่ะ
ถ้ามอบมันให้โจ๊ก  แล้วกล้าต้องเจ็บปวด  โจ๊กยังจะกล้ารับมาอีกไหม

“โจ๊ก...กับกล้า....ช่วยเต๋า.....ไปช่วยเต๋า”
“มึงพูดจริงใช่ไหม  ขอบใจมึงมากนะไอ้โจ๊ก”
เด็กหนุ่มพุ่งเข้ากอดมันด้วยความดีใจ 

อ้อมกอดของต้นกล้า


ช่างหนาวเหน็บเสียยิ่งกว่าฤดูหนาวไหน ๆ
.
.
.
.
To be con

let it go let it go.....โอ้ย  อีกห้าวัน

[monetacaffeine]

 

แวะมาจิ้มก่อนอ่าน

ฮืออออออ น้ำตาจะไหลเลยตอนสุดท้าย สงสารโจ๊กจริงๆ T ______ T ..
ไม่ว่าใครจะมองโจ๊กเป็นสัตว์ประหลาดหรืออะไร แต่สำหรับเราโจ๊กเป็นเหมือน Hybrid Child เลย (การ์ตูนวายเรื่องนึงค่ะ ตอนนี้มีค่ายอนิเมะเอาไปทำแล้วด้วย ลองเสิร์ชกันดูนะยังไม่มีค่ายไหนประกาศ LC เพราะฉะนั้นใน tirkx ยังมีให้โหลดอยู่ค่ะ)
คือแบบ มีชีวิตขึ้นมาด้วยความรัก คิดได้มีความรู้สึกได้ก็เพราะความรัก ถึงแม้จะเป็นเศษเสี้ยวของความรู้สึกของต้นกล้าก็ตาม
แต่ในเมื่อโจ๊กมีความรู้สึกขึ้นมาไม่ต่างจากมนุษย์ แถมยังซื่อสัตย์และรักเดียวยิ่งกว่ามนุษย์ซะอีก เราก็มองว่าโจ๊กก็คือคนนะ
อยากให้แฮปปี้เอนดิ้งจังเลย แงงงงงงงงงงงงง มันจะไม่มีโอกาสแล้วจริงๆหรอคะ *มองคนเขียนตาปริบๆ*

สงสารโจ๊กกกกกกกก 
ต้นกล้านะต้นกล้า ใจร้ายที่สุดเลยพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง ไม่คิดถึงความรู้สึกโจ๊กบ้าง T T ..
ไม่ไหวแล้วอิน ฮืออออ สงสารโจ๊กจริงๆค่ะ .. ถ้าจะจบเศร้าก็ขอให้ใครตายไปเพิ่มอีกซักคนเลยเถอะค่ะ
เอาโจ๊กไม่ก็กล้าตายเลยเถอะ จะได้ดาร์คให้มันสุด 

ราตรีสวัสดิ์ค่ะคนเขียน 

[Akikojae]

เก๊ามาแล้ว ฮือออออ
สงสารโจ๊กมากๆๆๆ
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
มันจะแฮปปี้เอนดิ้งยังไงคะเนี่ย
เหลือแค่อีกห้าวันเอง น้ำตาจะไหล
 

[mutyamania]

กว่าจะแต่งได้  ก็หมดทิชชู่ไปหลายขยุ้มเหมือนกัน  ราตรีสวัสดิ์ค่ะคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน

[zeroj]

สงสารโจ๊กจังเลย


 

[AuyAaiz]

กี๊ซซซซ  อิกล้า ฮึ่มมมม

[Moose]

รักโจ๊กนะ 

[mukmaoY]

โจ๊กมาอยู่กับเค้าเถอะ
ปล่อยอิกล้าไป จะตายแหล่ไม่ตายแหล่
พ่อคนดี๊ คนดี

(ลำเอียงล้วนๆ)

[แมวดำ]

แง่งๆๆ

โจ๊กลูกแม่ถึงรักของหนูจะไม่สมหวัง

แต่แม่ยกไม่มีวันทิ้งหนูเด็ดขาดดดดดดดดดดด

น้ำตาเราซึมเบย

กล้าโหดร้ายมาก

ถึงจะรู้ว่าไม่ยุติธรรมแต่ตอนนี้เราเกลียดลูกเต๋าสุดๆ

โจ๊กสุดท้ายแล้วจะไม่เหลืออะไรเลยเหรอ

คนเขียนทำร้ายจิตใจ

[ohho99]

สงสารโจ๊กมากค่ะ แต่ก็เข้าใจกล้านะว่ามันแตกต่างกันจนไม่อยากจะยอมรับ
เต๋าก็น่าสงสารโดนอิเสือทำร้ายอยู่ๆก็กลายเป็นตัวแทนอีกคนซะง้้น
เฮ้อ...เรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้จิงๆเหรอคะคนเขียน
ไม่อยากจะเดาตอนจบเลย คงต้องลุ้นกันต่อไปอีก 5 วันเอง


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[plengpit]

ยังไม่อยากจะคิดถึงตอนจบบบบ อ๊ากกกก อยากจบแบบแฮปปี้ฮือออ

[Merrychrista]

คือแบบ...กล้าเป็นคนอันนี้ก็เข้าใจนะ เพราะถ้าให้กล้าอยู่กับโจ๊กมันมองไม่เห็นอนาคตอ่ะ ถูกป่ะ เพราะโจ๊กก็ไม่ใช่คนด้วย แต่ก็ไม่อยากให้ต้นกล้าคู่กับเต๋านะ

[ekuto]

หน่วงได้อีก ฮึ่มๆ รู้สึกเกียจกล้าจัง

แต่ก็ไม่เท่าไอ้เสือนะ

[มาโซซายตี้]

อิกล้า บ้า
สงสารโจ๊กง่ะ
แต่ก็สงสารเต๋าด้วย ป่านนี้จะเป็นไงมั่ง
มันดูเหมือนจะไม่มีที่ทางที่จะลงตัวเลยนะเนี่ย
แต่ถ้าคนแต่งบอกว่าจบแฮปปี้
ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะเป็นยังไง
แต่ก็รออ่านค่ะ

[hormonesyj]

โจ๊กหนีไปเลยเหอะ อยู่แบบนี้ก็เจ็บเปล่าๆ