วันที่ 22 นี่มันอะไรกัน
ลูกเต๋าสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้าย และพบว่าตัวเองนั้นถูกพันธนาการอยู่ในสถานที่อันมืดมิด
แสงสว่างเดียวที่เขามองเห็น ส่องลอดผ่านเข้ามาทางช่องระบายอากาศ ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่พอจะนึกออกก็คือเขากำลังตามหาต้นกล้าด้วยความเป็นห่วง แล้วเหตุการณ์หลังจากนั้น มีคนล็อคตัวเขาจากข้างหลัง รถตู้ เสียงสบถหยาบคาย และทุกอย่างก็มืดมิด
หลับไปนานเท่าไหร่กันนะ
บ้าน....
ต้นกล้า....
ยังมีอีกหลายเรื่องที่น่าเป็นห่วง แต่ตัวเขากลับตกอยู่ในที่นั่งลำบากเสียเองแบบนี้ ไม่ต้องเสียเวลาเดาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของคนกลุ่มไหน เสียงดังแกร๊กทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว อย่างเด็กน้อยที่กำลังขวัญเสีย เขามองไปยังแสงสว่างจ้าที่ค่อย ๆสาดส่องเข้ามาอย่างช้า ๆ อันเกิดจากใครสักคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา ด้วยลมหายใจที่ติดขัด
“ฟื้นแล้วเหรอมึง”
“อื้อออออออ”
ไอ้เสือยิ้มเหี้ยม ขณะที่เขาทำได้เพียงสะบัดหัวส่ายไปมา ปากของเขาถูกพันแน่นด้วยเทปกาว และร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาก็ถูกมัดอย่างแน่นหนาด้วยเชือก ผูกติดกับเก้าอี้ มือของไอ้เสือลูบไล้เนื้อตัวของเขา ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“มึงแม่งขาวเหี้ย ๆ ขาวแบบนี้ผู้ชายกูก็ไม่เกี่ยง ขอแค่ทำให้มึงร้องอย่างเจ็บปวด.....หึหึหึ”
เบี้องหลังของไอ้คนถ่อยทมิฬในคราบเด็กมัธยมปลาย ยังมีพวกของมันอีกสี่ หนึ่งในสี่ดูมีท่าทางตื่นเต้นไม่แพ้ไอ้เสือ ผู้ซึ่งกำลังจาบจ้วงร่างกายของเขา ทั้งทางสายตา การกระทำและคำพูด สองในนั้นดูกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด และอีกหนึ่งดูเศร้าหมองหมดอาลัยตายอยาก ไอ้เบนซ์ผู้ซึ่งสูญเสียครอบครัวไปนั่นเอง มิหนำซ้ำยังถูกออกหมายจับ เพราะตกเป็นผู้ต้องสงสัย สมรู้ร่วมคิดกันฆ่าล้างโคตรตัวเอง
“ชาญ.....นี่ไงที่กูบอก น่าเอาไหมวะ”
“เออ.....จัดไป.....เวียนเอาให้หมดทุกคนเลยนะ จัดท่าแจ่ม ๆ แล้วถ่ายคลิป”
“ไอ้เหี้ย ถ่ายหาพ่องเหรอ ลืมแล้วหรือไง พวกเรากำลังโดนตามล่านะเว้ย....ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไอ้ชาญเหมือนเป็นคนเดียวที่มีอารมณ์ร่วมไปกับไอ้เสือ จะด้วยฤทธิ์ยาหรือความชอบส่วนตัวก็ตามแต่ ลูกเต๋ามั่นใจว่าไอ้ชาญไม่ใช่เด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา อาจจะเป็นพวกสายอาชีพจากอีกวิทยาลัยหนึ่ง
“อย่าทำหน้าสงสัย ชาญ....ลูกพี่ลูกน้องกูเอง กูเอามันมาร่วมสนุกด้วย”
เทปกาวถูกกระชากออกอย่างแรงจนแสบ ลูกเต๋าสบถออกมาได้เพียงไม่กี่คำก็ถูกชกจนลงไปกองกับพื้นพร้อมกับเก้าอี้ หน้าอกขาว ๆ ถูกเท้าหนัก ๆเหยียบย่ำ พรากทั้งศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และความเห็นอกเห็นใจเพียงน้อยนิดไปจนสิ้น ไอ้ชาญอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง บีบปากเขาแล้วกรอกผงบางอย่าง ไม่ช้าเขาก็รู้สึกมึนด้วยฤทธิ์ของผงนั่น
ไม่เห็นจะรู้สึกดีเลยสักนิด
ภาพทุกอย่างนั้นเคลื่อนไหวช้าไปหมด แถมยังซ้อนกันหลายชั้นจนรู้สึกตาลาย ลูกเต๋าอยากจะอาเจียน และตะโกนด่า ทว่าสุ้มเสียงของเขากลับหายไปหมด ร่างกายของเด็กหนุ่มอ่อนเปลี้ยไม่ผิดไปจากผู้ป่วยอัมพาต พวกมันเดินวนรอบร่างของเขา เหมือนกับประกอบพิธีกรรมเซ่นสังเวยอะไรสักอย่าง ขาของเขาถูกจับแยกออก เขามองเห็นเพียงร่างกำยำเกินวัยของไอ้เสือ กำลังเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ มันกำลังทำบางสิ่งกับร่างกายส่วนร่างของเขา เสียงหัวเราะและเสียงหอบหายใจดังขึ้น แจ่มชัดในความรู้สึก สวนทางกับภาพที่ไม่ชัดเจน
“ไอ้เสือ....”
“ว่าไงวะ”
“เอ่อ....พวกกูสามคนขอบายนะเว้ย ไม่ชอบแบบนี้ว่ะ”
“เออ....ตามใจ แล้วอย่าเสือกเสี้ยนทีหลัง พ่อจะยันหน้าให้หงายเลย”
ไอ้เสือและไอ้ชาญผลัดกันกระทำย่ำยีร่างกายของเขานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งทุบตีและร่วมเพศอย่างซาดิสม์ ใครสักคนปัสสาวะรดตัวเขา และอุดปากของเขาด้วยกางเกงชั้นใน ไอ้ชาญควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอเอาไว้ พวกมันกำลังหัวเราะบนความเจ็บปวดของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
“ยิ้มหน่อยเว้ย....จะส่งไปให้ผัวมึงดู....ไอ้เหี้ยกล้าไง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ทรมานเหลือเกิน
ช่วยด้วย
กล้า
เขาได้แต่พร่ำร้องภาวนา
แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายมา
ไม่อยากให้ต้นกล้าต้องมาเผชิญชะตากรรมเดียวกับเขา
.
.
.
.
.
เช้าวันที่ 23
เขาถูกข่มขืนทั้งคืนจนสลบไป
พอสิ้นจากฤทธิ์ยา ความเป็นมนุษย์ของไอ้เสือก็กลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง สามัญสำนึกที่เจ้าตัวพอจะมีอยู่บ้าง ทำให้มันเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับน้ำและอาหาร มันค่อย ๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามร่างกายขาว ๆของอีกฝ่าย ที่ถูกมันกระทำย่ำยีจนแปดเปื้อน
“มึงทำแบบนี้ทำไม” ลูกเต๋าจ้องมองมัน ด้วยสายตาที่ปราศจากความรู้สึกใด ๆ แววตาคู่นั้นไม่มีแม้ความโกรธขึ้ง แต่เป็นสายตาอย่างคนที่หมดอาลัยตายอยาก
“กูต้องการแก้แค้นเพื่อนมึง”
“ต้นกล้าไปทำอะไรให้มึง ที่ผ่านมามีแต่พวกมึงคอยรังแกเขาตลอด มึงยังจะไปแค้นอะไรเขาอีก ทำไมไม่เลิกยุ่งกับพวกเราเสียที”
“แล้วมึงคิดว่าเพื่อนมึงเป็นอย่างที่มึงเห็นเหรอวะ” ไอ้เสือกระแทกกะลังใส่น้ำลงบนพื้นอย่างหัวเสีย น้ำกระฉอกจนเปียกไปทั่วบริเวณนั้น ลูกเต๋าประคองร่างกายอันบอบช้ำของตน ค่อย ๆเขยิบตัวขึ้นไปจนชิดกำแพง แล้วลุกขึ้นนั่งหันหน้าไปเผชิญหน้ากับไอ้เดนมนุษย์ที่ทำลายเขาจนย่อยยับ
“มึงรู้ไหมว่าเพื่อนมึงมันวิปริต ไอ้กล้าแม่งเลี้ยงตัวเหี้ยอะไรเอาไว้ก็ไม่รู้ แล้วมึงรู้อะไรไหม ต่อให้พวกกูแม่งเหี้ยแค่ไหน แต่ก็ไม่อำมหิตฆ่าคนอย่างเลือดเย็นเหมือนเพื่อนมึงหรอก”
“หมายความว่าไง มึงเข้าใจผิดแล้ว กล้าแค่ป้องกันตัว เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย มีแค่ครอบครัวไอ้เบนซ์ที่ตาย แต่มันเป็นเรื่องสุดวิสัย พวกมึงพยายามจะทำร้ายกล้าก่อน แล้วไอ้โจ๊กมันก็มาช่วยเอาไว้....”
“มันบอกมึงอย่างนั้นเหรอ”
ไอ้เสือแค่นยิ้ม มันล้วงเอามือถือออกมาจากกางเกง แล้วกดบางอย่างให้อีกฝ่ายฟัง คลิปเสียงวันนั้นที่บ้านของไอ้เบนซ์ ตอนที่ต้นกล้าโทรไปหาพวกมัน เพื่อล่อมาให้ไอ้โจ๊กกำจัดทิ้งเสีย ลูกเต๋าหน้าซีด เขาไม่เคยรับรู้ถึงอีกด้านของต้นกล้ามาก่อน น้ำเสียงนั้นฟังดูเรียบเฉยสบาย ๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความอำมหิตเลือดเย็น
“มันปลอมตัวเข้าไปเพื่อจับพ่อกับแม่ของไอ้เบนซ์เป็นตัวประกัน นี่น่ะหรือคนดีของมึง นี่น่ะหรือเหยื่อที่ถูกรังแก มึงน่าจะได้เห็นสีหน้าของมันในวันนั้น ตอนที่สั่งให้....หึ....มันตั้งชื่อไอ้ตัวเหี้ยนั่นด้วยใช่มั้ย มันสั่งให้ไอ้ตัวประหลาดนั่น ฆ่าพวกกูให้หมดทุกคน ตอนกูไปถึง แม่ของไอ้เบนซ์ก็ถูกตัวเหี้ยนั่นแดกจนไม่เหลือแล้ว ทีนี้มึงเข้าใจกูแล้วใช่ไหม ว่าระหว่างกูกับมันแล้วก็ไอ้ตัวเหี้ยนั่นมีเรื่องให้ต้องสะสางกันอีกยาว......”
ลูกเต๋าได้แต่นิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด
ถึงอย่างไรเสียต้นกล้าก็เป็นฝ่ายถูกกระทำก่อนอยู่ดีนั่นแหละ ความโกรธแค้นทำให้ขาดสติ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขา เป็นเพราะคลิปวิดีโอนั่น ตอนที่พวกไอ้เสือพยายามขืนใจเขา ทำให้ต้นกล้าเปลี่ยนไป
ทีละนิด
ลูกเต๋าเข้าใจดี
ถึงคนที่กำลังจนตรอก
คนที่ถูกกระทำย่ำยีมาทั้งชีวิต เมื่อมีโอกาส เขาก็อยากจะฆ่าทุกคนที่เคยทำร้ายเขาให้หมด ไม่เพียงแก้แค้น แต่เป็นการชำระล้างจิตใจให้สะอาดอีกครั้งหนึ่ง
“มึงแดกน้ำกับของที่กูเอามาให้ซะ แล้วถ้าอยากอาบน้ำหรือเข้าห้องน้ำก็บอกกู”
“มึงข่มขืนกู”
“หึหึ.....นั่นเป็นส่วนหนึ่งของการแก้แค้น อีกส่วนเพราะมึงมันน่าล่อตูด....”
“ไอ้เหี้ยเสือ!!!”
“เอาน่ะ....สัญญาว่าจะไม่ทำแบบเมื่อคืนอีก คราวนี้จะมีแค่กูกับมึง ไม่ให้ใครมาวุ่นวายทั้งนั้น เสร็จเรื่องนี้แล้วกูจะพามึงหนีไปด้วย มึงเป็นของกูแล้ว ถึงจะโดนไอ้ชาญล่อไปด้วยก็เถอะ กูไม่ถือว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไอ้เสือหัวเราะ มันเอื้อมมือมาหมายจะลูบใบหน้าของเขา แต่เขาก็ขยับตัวถอยหนีโดยอัตโนมัติ แต่ทว่าในห้องนั้นมีเพียงเขาและมัน มันค่อย ๆต้อนเขาจนสิ้นทางหนี โน้มใบหน้าลงมา จูบแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกมันประกบจูบ รสจูบของไอ้เสือทำให้เขารู้สึกเคลิ้มตามไปด้วย อย่างไม่อาจฝืนได้ เขายอมให้มันจูบโดยที่ไม่ขัดขืน หรือกัดลิ้นของมัน
“กูไม่ได้อยากเลว มึงจำเอาไว้เถอะ......แต่ในเมื่อกูเลวไปแล้ว กูต้องเลวให้สุด มึงพักซะ กูต้องเตรียมการต้อนรับเพื่อนมึง.......จะจัดให้สาสมใจเลยเชียว”
มันพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น
ก่อนจะปล่อยให้เด็กหนุ่มอยู่ตามลำพัง
ในห้องสี่เหลี่ยมที่ปราศจากทางออก
.
.
.
.
.
To be con
-----------------------
แก้ไขคำผิดรอบที่ 1
ขอบคุณคนอ่านด้วยค่า
โพลล์
หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58 (อ่าน 170106 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก