สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

ซาวน์เสียงรวมเล่มเพื่อนำไปเสนอ สนพ. ค่ะ

Yes
70 (83.3%)
Not Now
14 (16.7%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 84

ผู้เขียน หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58  (อ่าน 191326 ครั้ง)

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
ใครคะะะ อย่าทำอะไรน้องโจ๊กนะ :katai1:

ออฟไลน์ แมวดำ

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 783
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2
ไม้น้า

ไอ้คนแอบดูมันคือใครวว้า :hao5:

ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
แม่  กะเทย  ลูกเต๋า
ใครตามกล้ามา
ฮือออ รักโจ๊กก สงสาร

รีบมาน้าาา

 :o12:

ออฟไลน์ paojijank

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 157
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
สงสัยนางแม่แอบมาส่องแน่  อยากเห็นโจ๊กกลายเป็นคนเร็วๆ จัง
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนใหม่

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
โจ๊กโตขึ้นแล้ว จะโหดอีกไหมเนี่ย
 :ling3:

ออฟไลน์ saruttaya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 926
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-6
โจ๊กน่ารักมาก โตไวๆน้า

ออฟไลน์ dariganae

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-1
โจ๊กกกก อ่านแล้วกิ๊บก๊าวใจมากค่าาาาา
น่ารักมากๆเลย รู้สึกได้ถึงพัฒนาการต่างๆที่ค่อยๆเริ่มขึ้น
ขอให้ลงเอยด้วยกันดีนะจ๊ะ

ออฟไลน์ plengpit

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 347
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
โอ๊ยย ลุ้นนน  :o12: :o12:

ออฟไลน์ กฤษณ์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 649
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
ใคร ใคร ใคร๊  :katai4:

ออฟไลน์ Moose

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
สงสารโจ๊กอ่ะ ทั้งเอ็นดูทั้งสงสาร ฮือออออออออ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
พี่กะเทยรึเปล่า ระวังโดนแด๊กนะคุณพี่
ตอนนี้เริ่มฉายแววว่าโจ๊กอาจแด๊กลูกเต๋า

ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
กระเทยคนนั้นรึเปล่า หรือเป็นแม่ของกล้า
อยู่ดีไม่ว่าดีนะคะ หาเรื่องตายให้ตัวเองจริงๆ เล้ย

ออฟไลน์ มาโซซายตี้

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 776
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-2
คุณป้าข้างบ้าน ยังไงก็คงจะอดความสงสัยไว้ไม่ได้

ออฟไลน์ ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
เจ้กะเทยหรือแม่ต้นกล้ากันนะ

ดูท่าคนที่มาแอบดูจะต้องเอาเรื่องวุ่นวายมาด้วยแน่เลย

ปล.รอดูแลนมาร์คน้าา  :bye2:

ออฟไลน์ Pumpkin

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-8
ใคร ใคร! ใครอ้ะ! โอ๊ยตื่นเต้นมากๆ แม่? เจ๊กระเทยคนนั้น? หรือเต๋า?
เมื่อความลับมีคนรู้เห็นเพิ่มอีกหนึ่งคน เรื่องมันคงถึงจุดเปลี่ยนอีกจุดหนึ่งแล้วล่ะ
โจ๊กจะเป็นไง เห็นมีตอนหนึ่งที่เล่าในพาร์ทของโจ๊กมีแพลมๆเกี่ยวกับเต๋าด้วย
กลัวประเด็นนี้จัง กลัวโจ๊กจะตัดสินใจเก็บเต๋าเพราะหวงโดนทิ้ง+กลัวจะหมดความสำคัญ กลัวว่ากล้าจะไม่รัก

ตอนนี้วันที่แปด เหลืออีกยี่สิบสองวัน สามสิบวันจากชื่อเรื่องมีความหมายหรือบอกอะไรได้อีกไหมนะ หรือไม่มีอะไรนอกจากเรื่องนี้มีสามสิบวัน=สามมสิบตอนจบ หรือสามสิบวันจะถึงจุดพีคสุดๆของเรื่อง

ออฟไลน์ ReNrEn

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เนื้อเรื่องเข้มข้นมาก
ลุ้นทุกตอนเลยสิน่า ใครกันนะ จะเกิดเรื่องอะไรหรือป่าวน้า
กล้าหน้ากลัวขึ้นทุกวัน  โจ๊กก็น่ารักขึ้นทุกวัน  :o8:

อ๊ากกก .. อยากรู้แล้ว  :katai2-1: เป็นกำลังใจให้ค่า

ออฟไลน์ Zelsy

  • เพราะ "รัก" คำเดียวเท่านั้น
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1859
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-2
มาติดตามด้วยครับ ลุ้นมากตอนนี้ 5555

ออฟไลน์ tamako

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1198
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-6
เนื้อเรื่องแปลก น่าสนใจ และสยองเอามากๆ
โดยเฉพาะเมื่อดูรูปประกอบไปด้วย  :mew5:

ออฟไลน์ EARTHYSS :)

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 391
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
ทำไมบางทีเราก็รู้สึกว่าลูกเต๋าไม่ใช่คนดี หรือเราขี้ระแวงเกิน

Aun@im

  • บุคคลทั่วไป
วันที่เก้าาาาาา มารอฮับ :hao7:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
มารอโจ๊กนะ กิ๊กิ๊  :katai5:

ออฟไลน์ lovegoldfish

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 105
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
วันที่ 9 :impress2: อย่าเกินเที่ยงคืนนะ o18

ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
มาปูเสื่อรอ :katai3:

ออฟไลน์ saruttaya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 926
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-6

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2792
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
มารอน้องโจ๊กแล้วน้า
คนเห็นจะเป็นเจ๊กระเทยไหม? ตื่นเต้นจัง

ออฟไลน์ กฤษณ์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 649
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
ปูเสื่อรอ
 :กอด1:

ออฟไลน์ Mr.masoKiss

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
รอโจ๊กกกก >____<

ออฟไลน์ plengpit

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 347
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
หัวมาแล้วววววววววววววววว

ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
จิ้มๆ คนเขียน
เห็นหัวข้อแต่ยังมิเห็นกระทู้เลยย

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
วันที่ 9 


“โห.....แม่  ทำไมวันนี้แต่งตัวสวยจังเลยครับ” 
เด็กหนุ่มสะดุดตากับโฉมใหม่ของแม่ที่แปลกตาออกไปในวันนี้  ปกติแล้วแม่ของเขาเป็นคนสวย  แม้จะอายุเข้าเลขสี่มาหลายปีแล้วก็ตาม  ทว่าความลำบากจากภาระหน้าที่การงานและไอ้เหี้ยชด  ทำให้แม่ของเขาดูโทรมกว่าวัยในชุดซอมซ่อ  หล่อนยกยิ้มให้ลูกชาย  ริมฝีปากนั้นแดงสด  ดูเข้ากันดีกับชุดกระโปรงลูกไม้สีดำและผมทรงเกล้ามวยต่ำถักเปียคาดทั้งสองข้าง
“จ้ะ....นาน ๆ ทีแม่ก็อยากจะแต่งตัวบ้างน่ะ  วันนี้แม่ทำแกงจืดเต้าหู้ให้ทานนะจ๊ะ  เห็นลูกกล้าเหมือนจะเป็นไข้  ทานอะไรร้อน ๆจะได้ดีขึ้น”
“กำลังอยากกินอยู่พอดีเลย  ขอบคุณนะครับ”
“จ้ะ....ทานเยอะ ๆนะ  แม่น่ะ.....อยากจะทำอาหารให้ลูกทานแบบนี้ไปตลอดเลย....รู้มั้ยคนเก่ง”
“ถ้าอย่างนั้น  ผมว่าแม่เลิกทำงานพิเศษแล้วพักผ่อนอยู่กับบ้านดีกว่านะ  ทำงานเจ็ดวันแบบนี้มันเหนื่อยเกินไป  ผมไม่อยากเห็นแม่เหนื่อย  โดยที่ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“หนูแค่ตั้งใจเรียนก็พอแล้ว  เดี๋ยวพอมีงานทำแล้วค่อยเลี้ยงแม่ก็ได้  อู้ว.....กว่าจะถึงตอนนั้นแม่คงจะห้าสิบแล้วล่ะ  แก่แย่เลย....หึหึ”
“แม่ดูอารมณ์ดีจังเลยนะครับ  มีเรื่องอะไรเล่าให้ผมฟังไหม”
“ตอนนี้ยังจ้ะ.....ส่วนเรื่องงานพิเศษ  รอให้อะไรเข้าที่กว่านี้แล้วแม่ค่อยเลิกทำ  จะได้มีเวลาดูแลตัวเองบ้าง  ดีไหมจ้ะ.....ยังไงบ้านเราก็ไม่ได้มีภาระหนี้สินอะไร....”
ใช่.....เด็กหนุ่มแอบคิดในใจอย่างเห็นด้วย  ไม่มีหนี้สิน  ไม่มีปลิงอย่างไอ้เหี้ยชด  ลำพังเงินเดือนของแม่กับเงินเก็บ  รวมถึงมรดกของพ่อที่ทิ้งเอาไว้(ซึ่งเหลืออยู่ไม่มากนัก)  คงพอเลี้ยงดูพวกเขาไปได้อย่างสบายอีกหลายปีทีเดียว
“แม่ไปก่อนนะ....กลางวันนี้อย่าลืมทานข้าวด้วยนะจ๊ะ  แล้วก็อย่านอนให้มันเยอะนัก  เสียสุขภาพหมด  แล้วเดี๋ยวเย็นนี้แม่จะกลับมาทำอะไรให้ทาน”
“ครับแม่”
เธอลูบหัวลูกชายอย่างรักใคร่  'รออีกนิดนะคนเก่ง  ขอให้แม่แน่ใจว่ามันจะไม่กลับมาแล้วจริง ๆ' หล่อนคิด  หลายวันมานี่หล่อนเอาแต่ประสาทเสีย  เพราะมัวแต่ระแวงว่าลูกชายจะก่อเรื่อง  จนลืมนึกถึงเรื่องที่ดีกว่านั้น  ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม  แต่ถ้าไอ้ชดจะไม่กลับมาอีกแล้ว  หล่อนถือว่าพระเจ้ายังมีความกรุณาแก่หล่อนและลูกอยู่  นี่อาจเป็นสิ่งที่สวรรค์ตอบแทนในความอดทนมาเป็นเวลาหลายปีของหล่อน  แต่กระนั้น  ถึงแม้ว่ามันจะกลับมา  หล่อนนี่แหละที่จะฆ่ามัน  ให้มันชดใช้ในสิ่งที่ทำกับต้นกล้า....
นี่ต่างหากเล่า  สิ่งที่คนเป็นแม่ควรคิด  หล่อนควรจะปกป้องลูกของหล่อนได้แล้ว 


ไม่ว่าลูกชายของหล่อนจะเกี่ยวข้องหรือไม่
...........................................................................

“นี่เธอน่ะ.....มานี่เดี๋ยวสิ”

ต้นกล้าหยุดชะงักตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย  น้ากะเทยที่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ชื่อของหล่อนเอ่ยเรียกเขา  ขณะที่เขานั้นกำลังหอบข้าวของจะไปหาไอ้โจ๊ก  ซึ่งต้องเดินผ่านหน้าบ้านของหล่อนเหมือนอย่างเคย
“คุณน้ามีอะไรกับผมเหรอครับ”
“ต้องมีสิ”
“เอ่อ...คือว่าผม”
“รีบงั้นหรือ?  แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ  เข้ามาข้างในก่อนสิ”
ต้นกล้ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงปั้นสีหน้าให้ดูเป็นปกติมากที่สุด  เขาเดินตามหล่อนเข้าไปในบ้านที่ดูทึมทึบหลังนั้น  กลิ่นเทียนหอมที่จุดนั้นแรงเสียจนรู้สึกเวียนหัว  หล่อนนี่ไม่รู้จักเปิดหน้าต่างระบายอากาศบ้างหรือยังไงกันนะ  เด็กหนุ่มคิด
“นั่งสิ”
“ครับ”
“เอ้า....เอาไป....ชั้นอยากให้เธอดู”
กะเทยประหลาดส่งหนังสือพิมพ์ให้เขา  ดูจากสภาพแล้วคงไม่ต่ำกว่าสิบปี  หรืออาจจะมากกว่านั้น  แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆเมื่อเขาเหลือบไปเห็นปี พ.ศ. ที่หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ตีพิมพ์  มันเกินกว่ายี่สิบปีเสียอีก....
“ฆ่าโหดยี่สิบสามศพ  เหยื่อเป็นครูและนักเรียน  คนร้ายอ้างว่าเป็นฝีมือของปิศาจ......คุณน้าครับ....???”
“ใช่....ตามนั้นแหละ  เรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกเพื่อนร่วมชั้นรุมรังแกจนเสียสติ  เด็กคนนั้นก็เลยลงมือสังหารเหยื่อทีละคน  และนำศพเพื่อน ๆมาฝังเอาไว้ทีบ้าน  รวมถึงพวกครูบางคนด้วย”
“แล้วคุณน้าเก็บข่าวนี้เอาไว้ทำไมกันล่ะครับ”
“เพราะว่าตัวชั้นก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยน่ะสิ.....”
“แล้วตอนนี้เด็กคนนั้นเค้า...”
“เรื่องนั้นเธออย่ารู้เลย  แต่เธอจงจำเอาไว้เถอะ  ว่าปิศาจน่ะมีจริง ๆ  แล้วมันอยู่ในนี้”  หล่อนจ้องหน้าเขาขณะที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  นิ้วมือของหล่อนนั้นกำลังชี้ไปที่ศีรษะของหล่อนเอง
“ถ้าเป็นชั้น  ชั้นจะฆ่ามันก่อนที่มันจะช่วงชิงตัวตนของตัวชั้นไป....ถ้าเธอปล่อยให้มันฆ่าตัวตนของเธอได้  เมื่อถึงตอนนั้น  เธอจะไม่เหลืออะไร  แม้แต่คนที่รักเธอมากที่สุด”
“ผมว่าเด็กคนนั้นคงจะเสียสติมากกว่านะครับ  น่าสงสารเหลือเกิน”
“เธอจำคำพูดของชั้นเอาไว้เถอะพ่อหนุ่ม  ชั้นผ่านมันมาแล้ว  เชื่อเถอะว่ามันไม่สนุกเลย  ปิศาจน่ะมีอยู่จริง ๆ”
“แล้วทำไมไม่คิดบ้างล่ะครับ  ว่าการต้องตกเป็นเหยื่อของสังคมมันก็ไม่สนุกเหมือนกัน  ไม่มีใครอยากฆ่าคนหรอกครับ  เว้นเสียแต่จะเป็นโรคจิต  แต่เพราะเด็กคนนั้นอาจจะหมดทางเลือกแล้วจริง ๆก็ได้  คุณน้าว่าจริงไหมครับ”
“มันก็จริง....แต่”
“ปิศาจไม่มีจริงหรอกครับ  แต่คนที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นต่างหาก  ที่อาจจะต้องตาย  คุณน้าเองก็เคยบอกผมใช่ไหมล่ะครับ”
“ใช่....ความลับใคร...ความลับมัน  ถ้าไม่ขี้สงสัย  ก็จะมีชีวิตอยู่ได้นาน.....เอาล่ะ  เธอรีบไปทำธุระของเธอเสียเถอะไป๊”
“ผมขอโทษที่พูดไม่ดี.....ผมแค่....”
“ชั้นไม่โกรธเธอหรอกนะ....เพราะชั้นเองก็มีความลับเหมือนกัน  ชั้นแค่เห็นเธอแล้วนึกถึง......ช่างเถอะ  ไปได้แล้วไป”
"สวัสดีครับ"  ต้นกล้ายกมือขึ้นไหว้หล่อนก่อนจะเดินออกไป   


ความลับใครความลับมัน.....

ใช่แล้ว....

ถ้าคิดจะเก็บความลับ  ต้องระวังตัวขึ้นเป็นสองเท่า
หล่อนเป็นคนสอนเขาเอง  ตอนที่กำลังลงรองพื้นให้เขา  เด็กคนนั้นพอแต่งเป็นผู้หญิงแล้วสวยมากจริง ๆ  มากยิ่งกว่าหล่อนตอนยังเด็กเสียอีก
หล่อนไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร
แต่เพราะเด็กหนุ่มคนนี้เข้ามาวุ่นวายกับหล่อนก่อน  ต้นกล้าทำให้หล่อนนึกถึงตัวเองในสมัยก่อนขึ้นมาอีกครั้ง

กับเรื่องที่หล่อนคิดว่าลืมมันไปได้หมดแล้ว

.......................................................................

“กิ๊กิ๊กิ๊....กล้า......เย่เย้”
“แหมไอ้ห่า  รู้จักไชโยโห่ฮิ้วนะมึง”

เจ้าสัตว์ประหลาดอวดเด็กหนุ่มให้ดูผลงานของมัน  รูปวาดที่มันวาดให้เขา  กับรูปที่เขาวาดให้มันถูกติดคู่กันบนผนังด้วยของเหลวหนืด ๆจากศพของไอ้ปุ่น  ที่ตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่กระดูก....บ้าน่ะ  กินเข้าไปได้ยังไงกัน  เจ้าสัตว์ประหลาด!!!
“นี่มึงแดกกระดูกเข้าไปด้วยเหรอวะ......”
“กล้าดู....กล้าดู....โจ๊ก.....กับกล้า.....ตรงนั้น”
“เออ....กูเห็นแล้ว  มึงเก่งมากโจ๊ก”
“ตามโจ๊กมา.....ตามมา”
เด็กหนุ่มเดินตามไอ้สัตว์ประหลาดที่ตอนนี้สูงจนเกือบจะเท่าเอวของเขา  ทั้งที่เมื่อแปดวันก่อน  ไอ้โจ๊กยังเป็นแค่ก้อนเนื้อที่ไม่มีกระทั่งขา  มันลากเขาด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นเหมือนเด็ก ๆ  ไปยังห้อง ๆหนึ่ง  ที่ซึ่งมีซากของไอ้ปุ่นและ 'คนอื่นๆ' อยู่ในนั้นด้วย
“อาหาร....โจ๊กหาเอง....กิ๊.....โจ๊กเก่ง....กล้า.....”
“ตายแล้ว....นั่นมัน....ไอ้โจ๊ก”
“กล้า....โจ๊กเก่ง....กล้ารักโจ๊ก.....รักโจ๊ก”
ในห้องนั้นมีเด็กวัยรุ่นสองคนนอนตายอยู่ในสภาพที่น่าสยดสยอง  ผู้ชายหนึ่งและผู้หญิงหนึ่ง  น่าจะเป็นพวกเด็กวัยรุ่นที่ชอบเล่นแผลง ๆ  ไม่ก็เป็นพวกคู่รักที่แอบมามีอะไรกันในตึกร้าง  แทนที่จะเป็นโรงแรมม่านรูด  ก็เลยต้องเสียชีวิตแทนที่จะเสียเงิน  เด็กหนุ่มทั้งโกรธและกลัวขึ้นมาจับใจ  ต้นกล้าสะบัดมือน่าเกลียดของไอ้โจ๊กที่กำลังจับมือของเขาอยู่ออกไป  และตวาดใส่มันเสียงดังอย่างลืมตัว 
“ไอ้โจ๊ก!!!  หยุดเขย่าแขนกูได้แล้ว”
“กิ๊”
“นี่มึงทำอะไร  กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้มึงอดทน  ให้กินเฉพาะของที่กูหามาให้”
“กล้าไม่ให้กินแมว.....กับแม่......สองคนนี้....ไม่ใช่”
มันจ้องหน้าเขาอย่างสงสัย  ดวงตาของมันในตอนนี้ดูใสซื่อเหมือนเด็กที่ไม่รู้ตัวว่าทำผิดอะไร  ต้นกล้าเหลือบมองไปที่ศพทั้งสองอีกครั้ง  สภาพศพเต็มไปด้วยรอยแผลเหวอะหวะ  ที่ลำคอและที่ท้อง  เด็กผู้หญิงนั้นยังมีกางเกงชั้นในพันเกี่ยวอยู่ตรงข้อเท้า  ดวงตาเหลือกค้างด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต  ดูเหมือนว่าไอ้โจ๊กจะนำเรื่องวุ่นวายมาให้เขาเสียแล้ว  เด็กหนุ่มหันไปเผชิญหน้ากับมัน  แล้วผลักมันจนล้มกลิ้งลงไปกับพื้น
“กิ๊.....เจ็บ.....เจ็บ.....”
"ทำไมวะ  มึงทำแบบนี้ทำไม  มึงก็รู้ว่ากูไม่มีวันปล่อยให้มึงอด  ถึงจะหาคนมาไม่ได้  แต่กูก็หาอย่างอื่นมาให้มึง...."
"โจ๊กต้องทำ....ต้องทำ....กิ๊"
“กูบอกมึงแล้ว  แต่มึงก็ยังทำ  ก็ดีในเมื่อมึงไม่ฟังกูแล้ว  ต่อไปนี้กูก็จะไม่มาหามึงอีก  เก่งแล้วนี่  หาอาหารกินเองได้แล้ว  ไม่ต้องพึ่งกูอีกแล้ว”
“โจ๊กรักกล้า....รัก....รัก”
“หยุดพูดแบบนั้นเสียที  สัตว์ประหลาดอย่างมึงน่ะหรือจะรักใครได้  ที่มึงรู้ก็แค่เรื่องแดกเท่านั้นแหละ  อีกหน่อยถ้ามึงหิวแล้วกูหาอาหารให้มึงไม่ได้  มึงก็จะกินกูด้วยใช่ไหม  ใช่ไหม”  ต้นกล้าจับตัวมันเขย่าอย่างบ้าคลั่ง  ผลักมันจนหงายหลังล้มลงไปอีกครั้ง  ไอ้โจ๊กพยายามจะลุกขึ้นอย่างลำบาก  เป็นเพราะหัวของมันยังมีขนาดโตเกินไปจนทำให้เสียสมดุล 
“กิ๊”
อยู่ ๆไอ้โจ๊กก็ร้องไห้  เด็กหนุ่มตกใจเป็นอย่างมาก ๆ เมื่ออยู่ๆก็มีน้ำไหลออกมาจากดวงตาสีเข้มคู่นั้น  ในตอนแรกเขาคิดว่าร่างกายของมันผิดปกติ  และขับบางอย่างออกมา  แต่ก็ไม่ใช่  มันจ้องหน้าเขา  สีหน้าของมันดูปวดร้าวเหลือเกินอย่างเห็นได้ชัด  เสียงสะอื้นนั้นแม้จะฟังดูน่ากลัว  แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนเด็กที่กำลังร้องไห้  สัตว์ประหลาดตัวนี้ยังเป็นเด็กอยู่  หากเทียบกับมนุษย์....
“สองคน....กิ๊.....สองคนนี้เห็นอาหาร.....โจ๊ก...รักกล้า....รักกล้า.....ไม่กิน....ไม่กิน”
ต้นกล้าตั้งสติแล้วมองไปยังศพทั้งสามอีกครั้ง  ไอ้ปุ่นเองก็ยังมีเนื้อติดร่างกายอยู่  ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ไอ้โจ๊กนั้นจะหิวกระหายจนต้องออกล่าเหยื่อด้วยตัวเอง  มันก็แค่ฆ่าคนเพื่อปกปิดความลับให้เขา  ยิ่งคิดก็ยิ่งขนลุก  ทำไมสัตว์ประหลาดอย่างมันถึงคิดได้ขนาดนี้  นับวันไอ้โจ๊กยิ่งฉลาด  ทั้งสติปัญญาและอารมณ์ความรู้สึก  เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกผิดที่ตะคอกใส่มัน
“โจ๊ก.....ไอ้โจ๊ก”
“ฮึก....กิ๊.....ฮึก...ฮึก”
“กูขอโทษนะ.....กูไม่ได้ตั้งใจจะตะคอกมึง  กูแค่โมโหเพราะคิดว่ามึงขัดคำสั่งกู  ทั้ง ๆที่มันเป็นความผิดของกูเอง  กูเป็นคนพามึงมาที่นี่เพราะคิดว่าคงจะไม่มีใครเห็น”
“โจ๊กรักกล้านะ.....กล้าอย่าทิ้งโจ๊กนะ.....โจ๊กไม่กินกล้า.....ไม่กิน”
“หยุดร้องได้แล้ว  ปกติก็น่ากลัว  ยิ่งร้องยิ่งทุเรศนะรู้ไหม”
“กล้า.....ทุเรศ”
“ห่าเอ้ย”
ไอ้โจ๊กแสยะยิ้ม  แล้วชี้ไปที่หน้าของเขา  นานทีเดียวกว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกตัวว่าน้ำตาของเขาก็ไหลเหมือนกัน  นี่เขาคงจะเสียสติไปแล้วใช่ไหม  ที่เผลอร้องไห้ไปกับตัวประหลาดอย่างไอ้โจ๊ก  เขาต้องยอมรับว่าทำใจแข็งไม่ได้จริง ๆ เมื่อได้เห็นน้ำตาของมัน  กับแววตาตัดพ้อคู่นั้น
“เออ....หยุดร้อง  ดีแล้ว  มึงจะได้มีอาหารกิน  แต่ต่อไปนี้อย่าทำอีกเข้าใจไหม  ถ้ามีคนมา  มึงต้องซ่อนตัวนะ  เขาจะเห็นศพก็ช่าง  แต่อย่าให้เห็นมึงได้  เข้าใจไหม”
“เข้าใจไหม”
“เออ....แล้วเข้าใจไหมล่ะ”
“กิ๊”
“มานี่มา  วันนี้กูเอาของเล่นใหม่มาด้วย”
เด็กหนุ่มพาไอ้โจ๊กกลับไปที่เดิม  ตอนนี้เขากลายเป็นพ่อหรือไม่ก็พี่ชายที่กำลังปลอบเด็กเล็ก ๆอย่างเต็มตัวไปเสียแล้ว  เด็กหนุ่มเทโดมิโนออกจากถุงพลาสติก  สอนให้มันต่อ  ไอ้โจ๊กเลิกสะอื้นแล้วจ้องมองตาแป๋ว  พยายามจะหยิบของเล่นเข้าปากอีกตามเคย
“สมัยก่อนกูจะเล่นกับพ่อ  แบ่งคนละครึ่ง  มึงเห็นแต้มสี ๆนั่นไหม  เอาตรงที่เท่ากันมาเรียงต่อกัน  แบ่งกันคนละครึ่ง  ใครต่อได้ยาวกว่าชนะ”
“อย่างนี้เหรอ”
“ใช่”
“รางวัลล่ะกิ๊”
“ห่า....โลภมากนะมึงอ่ะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไม่ว่าจะวาดรูป  ต่อโดมิโน  หรือเล่นอิเล็คโทนเสียงสัตว์  สำหรับไอ้โจ๊ก  อะไรก็สนุกไปเสียทุกอย่าง  ขอแค่มีต้นกล้าอยู่ด้วยกับมัน  แม้ว่าคืนนี้มันจะต้องนอนเพียงลำพัง  แต่มันก็ยังได้เห็นรูปวาดที่ติดเอาไว้บนผนัง  ดวงตาของมันสามารถมองเห็นได้ดีในที่มืด  แต่ถึงมันมองไม่เห็น  ในหัวของมันก็ยังมีภาพของต้นกล้าผู้เป็นเจ้าของชีวิตมัน
“เล่นแบบนี้ก็ได้  เอามาตั้งเรียงกัน.......แล้วก็ล้มแม่งเลย”
“ล้มแม่งเลยกิ๊”
“เออ....ช่วยกูเรียงยาว ๆเลยนะ  แล้วเดี๋ยวมาดูโดมิโนล้มกัน  มึงรู้ไหมโจ๊ก  พ่อกูน่ะเรียงได้ตั้งหลายแบบเลยนะ  เสร็จแล้วพ่อก็จะให้กูล้ม  เป็นภาพที่สวยมากเลยมึงรู้ไหม  นี่ถ้าพ่อยังอยู่ก็ดีสิ  ถ้าพ่อยังอยู่  ชีวิตกูคงไม่เป็นแบบนี้”
“กล้ามีโจ๊กไง”
“ใช่.....กูมีมึง  ตอนนี้มีแค่มึงเท่านั้นที่เป็นเพื่อนกู.....กูจะพยายามมาหามึงทุกวัน  แต่ถ้าวันไหนกูมาไม่ได้  มึงต้องรอกูนะโจ๊ก”
“โจ๊กจะรอกล้านะ.....”
“หึ....ไอ้ตัวแสบ  มึงนี่ไป ๆมา ๆรู้ภาษากว่าคนอีกนะเนี่ย”

ต้นกล้าลูบหัวมัน  ทว่าตอนนี้ไอ้โจ๊กไม่สนใจอะไรนอกจากกองโดมิโนตรงหน้า
.................................................................

“กลับมาแล้วครับแม่”
“แหมกลับมาเสียดึกเชียวนะลูก”
“พอดีเพื่อนชวนเล่นเกมส์น่ะครับ”
“เหรอจ๊ะ”

เด็กหนุ่มส่งเสียงโต้ตอบกับแม่ของเขาที่ตอนนี้คงจะกำลังง่วนอยู่ในครัว  ระหว่างขณะที่เขากำลังยืนถอดรองเท้าอยู่หน้าประตูบ้าน  ต้นกล้า่ระบายรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ไม่ค่อยจะได้เห็นกันบ่อยนัก  บนใบหน้าที่เย็นชาของเขา  ดีแล้วที่แม่อารมณ์ดีขึ้น  ดูสดใสขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน  เห็นอย่างนี้แล้วค่อยสบายใจขึ้นมาได้นิดหน่อย
“เพื่อนหนูเค้ามานั่งคอยตั้งแต่เย็นแล้ว  แม่ก็เลยชวนทานข้าวด้วยน่ะจ้ะ”
เพื่อน ?  ประโยคถัดมาของแม่  ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้ง  เพื่อนอย่างนั้นหรือ  เขาไม่มีเพื่อนที่ไหนนี่  แล้วใครกันที่ที่มาหาเขา  แต่ถึงอย่างนั้น  มันอาจจะเป็นใครก็ได้  ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยบอกที่อยู่บ้านให้ใครรู้  และไม่เคยพาใครมาทีี่บ้าน  แต่บ้านของเขามันก็อยู่ใกล้โรงเรียนมากเหลือเกิน  แค่ใครสักคนสะกดรอยตามเขามาก็คงไม่ยากเย็นอะไรนัก

แต่พอได้เห็นว่าเป็นใคร  เขาก็ยิ่งประหลาดใจเข้าไปอีก  ต้นกล้ายืนตะลึงนิ่ง  จนกระทั่งฝ่ายนั้นเป็นคนเอ่ยชื่อเขาขึ้นมาก่อน
“ต้นกล้า”
“.......”
“เอ้า....เพื่อนเค้ามาหาแน่ะ....เจ้าลูกคนนี้นี่  ยืนอ้ำอึ้งอยู่ได้”
“เอ่อ....เต๋า....ไปคุยกันข้างบนสิ....เดี๋ยวผมลงมานะครับแม่”
"แหม...ความลับเยอะจริงนะพ่อคุณ  รีบลงมานะ  จวนจะเสร็จแล้ว"

ต้นกล้าลากลูกเต๋าให้เดินขึ้นไปบนห้องด้วยกัน  ความรู้สึกของเขาในตอนนี้  ทั้งดีใจและสับสนอย่างบอกไม่ถูก  ปนๆกันไปจนรู้สึกวูบวาบในหัวใจ  ลูกเต๋าเองก็จับมือเขาตอบเช่นกัน  สัมผัสอุ่น ๆจากมือนุ่ม  และแรงบีบเบาๆนั้น  ทำเอาต้นกล้าหยุดชะงักไป  พอรู้ตัวว่าเผลอจับมืออีกฝ่าย  เขาจึงรีบปล่อยมือของลูกเต๋าในทันที  และแสดงสีหน้าขอโทษขอโพยอย่างเคอะเขิน  จนอีกฝ่ายหลุดขำ 

“นายมาที่นี่ทำไม”
“เราเป็นห่วงกล้าน่ะสิ  อยู่ ๆกล้าก็ทำตัวแปลก ๆ”
“........เราบอกนายแล้วไง  เราไม่อยากคุยกับนายอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะกล้า  กล้าบอกเราสิว่าเราทำอะไรผิด  วันก่อนหน้าที่กล้าจะไม่อยากคุยกับเรา  กล้าก็ยังดีดีอยู่เลย”
“มันไม่มีอะไรดีหรอกเต๋า  ชีวิตเรามันไม่เคยมีอะไรดีทั้งนั้น....เราว่าเต๋าอยู่ให้ห่างเราดีกว่า  ”
“เพราะเรื่องไอ้เสือใช่ไหม”
ต้นกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย  ลูกเต๋ามองเขาอย่างตัดพ้อ  ใบหน้าที่แสนน่ารักของอีกฝ่ายที่ทำให้ต้นกล้าเพ้อจนถึงขั้นเก็บเอาไปฝันนั้น  ตอนนี้กำลังเอ่อท้นไปด้วยน้ำตา 
หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัว  รวมเป็นสองแล้วนะที่เขาทำให้ร้องไห้ในวันนี้
“ใช่.....เพราะเต๋ามายุ่งกับเรา  นายถึงได้.....”
“แต่เราไม่กลัว”
“นายต้องกลัวเต๋า  ถ้าหากว่าวันนั้นไม่คนมาเห็นนายจะเป็นยังไง  มันไม่ใช่แค่ถูกซ้อม  แต่เต๋าอาจจะโดนมากกว่านั้น”
“แล้วจะให้เราเลิกคบกับกล้าเพื่อเอาตัวรอดน่ะเหรอ  เราไม่ทำแบบนั้นแน่  เว้นแต่กล้าจะเกลียดเราจริง ๆ   แต่ต้องมีเหตุผลด้วยว่าทำไมถึงเกลียด”
“เราเกลียดนายเพราะนายมันขี้ตื๊อ  แถมยังชอบทำหน้ายิ้มตลอดเวลา  เห็นแล้วมันหงุดหงิด”
“เหตุผลไม่ผ่านง่ะ.....ตกไป”
“ทั้ง ๆที่ถูกไอ้เสือเล่นงานจนเกือบแย่  แต่นายก็ยังยิ้มได้อีก  นายมัน.....โรคจิต”
“เหตุผลนี้ก็ไม่ผ่าน  เพราะงั้นเราเป็นเพื่อนกันต่อไปนะกล้า”
“โว้ย....พูดไม่รู้เรื่องหรือไง  เราจริงจังนะเต๋า  เราไม่ตลกไปกับนายหรอกนะ”
“เราก็จริงจัง  เพราะเราอยากเป็นเพื่อนกับกล้าจริง ๆ กล้าไม่เหมือนคนอื่น  เราชอบกล้านะ  ชอบมากด้วย”
“พอเถอะเต๋า”
“ทำไมล่ะ.....เราสองคนจะสู้ไปด้วยกัน  เราจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นแกล้งกล้าอีก  เราจะปกป้องกล้า.....”

ต้นกล้าคว้าตัวอีกฝ่ายมาจูบ  ลูกเต๋าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ  แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืน  ต้นกล้าจูบอีกฝ่ายอย่างไม่ประสีประสา  แต่มันกลับเป็นจูบที่ลึกซึ้งและอบอุ่นที่สุด  และที่สำคัญ  มันเป็นจูบแรกของลูกเต๋า  จูบที่ไอ้เสือเคยพยายามจะพรากมันไปแต่ว่าทำไม่สำเร็จ 
คงเพราะลูกเต๋านั้นสูงน้อยกว่าเขาเพียงแค่ไม่กี่เซ็นต์  และเขาเองก็ไม่ใช่คนสูงใหญ่เหมือนอย่างไอ้เสือ  ทำให้ใบหน้านั้นอยู่ใกล้กันโดยที่ไม่ต้องโน้มตัวอย่างในหนัง  มันจึงง่ายขึ้นที่จะบดขยี้จูบได้อย่างถนัดโดยที่ไม่ต้องเมื่อยคอ  เขากระคองหัวอีกฝ่ายเอาไว้  และเพิ่มน้ำหนักจูบลงไปอีกนิด  พอทุกอย่างเข้าที่ของมัน  ลูกเต๋าก็ตอบสนองจูบของเขา  เด็กหนุ่มทั้งสองจูบกันอยู่นานจนแทบสำลักลมหายใจ  ทั้งคู่ผละออกจากกัน  ยืนหอบและหน้าแดงก่ำ  ต้นกล้ารู้สึกปวดหนึบตรงเป้ากางเกง
“แล้วแบบนี้ล่ะพอไหม  เราไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเต๋า  เราชอบเต๋านะ  ไม่ใช่แบบเพื่อนชอบกัน  แต่ลึกซึ้งกว่านั้น  ตอนแรกเราก็ไม่เข้าใจ  แต่ตอนนี้เรารู้ตัวแล้วว่าเราแอบชอบเต๋ามาตลอด  ทั้งชอบแล้วก็อิจฉา  แต่มันก็ยังไม่ใช่เหตุผลที่เราไม่อยากให้เต๋ามายุ่งกับเราอยู่ดี....”
“แล้วเหตุผลของนายมันคืออะไร”
“เราบอกเต๋าไม่ได้  เข้าใจเราเถอะนะ”
“อืม.....”
“เต๋าเกลียดเราหรือเปล่า”
“เรา....ลงไปกินข้าวกันดีกว่า”
“เอ่อ....นั่นสิเนอะ”
“กล้า”
“อื่อ”
“เราไม่เกลียดกล้าหรอกนะ  แล้วก็ไม่คิดจะเลิกเป็นเพื่อนกับกล้าด้วย  กล้าฟังเรานะ....กล้าไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว  แต่กล้ายังมีเรานะ”
"เอาไว้ทุกอย่างโอเค  แล้วเราค่อยเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะเต๋า"
"มากกว่านั้น.....เราก็โอเคนะ"
"หึหึหึ"

ขอบคุณมากเลยนะเต๋า

ขอบคุณมากจริง ๆ

ถ้าเขาผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้สำเร็จ  มันคงถึงเวลาที่จะได้ทำตามหัวใจของตัวเองเสียที
........................
to be con
โจ๊กก่อเรื่อง
สรุปว่าฝีเท้านั้นเป็นของใครกันนะ  ยังคงเป็นปริศนาต่อไป  :mew1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด