สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

ซาวน์เสียงรวมเล่มเพื่อนำไปเสนอ สนพ. ค่ะ

Yes
70 (83.3%)
Not Now
14 (16.7%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 84

ผู้เขียน หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58  (อ่าน 190597 ครั้ง)

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
จับเขมือบทำลายหลักฐานซะ

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
“ต้นกล้าลูก....”
“ครับแม่”
“เอ่อ.....เค้าไปไหนแล้วล่ะลูก”
“ไม่รู้สิครับ  คงออกไปเมาอีกตามเคย”
"เหรอจ๊ะ"


เด็กหนุ่มส่งยิ้มเนือย ๆให้แม่ของเขาอย่างปราศจากพิรุธ  วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  เหนื่อยเสียจนไม่มีอารมณ์จะมานั่งตื่นกลัวกับอะไรทั้งนั้น


“แม่ไปอาบน้ำนอนเถอะ  เดี๋ยวจานพวกนี้ผมล้างเอง”
“แต่วันนี้ลูกดูเหมือนไม่ค่อยสบายเลยนะ  เดี๋ยวแม่จัดการเอง  ไปพักเถอะ”
“เปล่าหรอกครับ  ผมไม่เป็นไร  พอดี....มันออกไปแต่เช้าน่ะ  ผมเลยมีเวลานอนทั้งวัน”
“นอนมากร่างกายก็อ่อนเพลียได้นะลูก”


เด็กหนุ่มเฝ้ารอ.....


รอจนกระทั่งแม่ของเขาเข้านอน


คืนนี้ยังมีเรื่องให้ทำอีกเยอะเลยทีเดียว


“กี๊”
“คืนนี้อยู่บนนี้ไปก่อนนะ.....กินเสียให้เต็มที่ล่ะ  จะได้ไม่ต้องไปไล่จับหนูกินอีก”
“กิ๊....กิ๊”


ต้นกล้าเอาชิ้นส่วนของไอ้ชดที่เหลือใส่ลงในกล่อง  พร้อมกับพาเจ้าตัวประหลาดขึ้นมาซ่อนบนห้องใต้หลังคา  เพียงแค่ข้ามพ้นช่วงวัน  มันก็กัดกินเครื่องในของไอ้ชดจนเกือบหมด  ตอนนี้ไอ้สารเลวที่เขาแสนเกลียด  เหลือเพียงแค่หัว  กับแขนขาเท่านั้น  ที่ยังมีเนื้อห่อหุ้ม


“กินเก่งเหมือนกันนะมึง.....เหมือนตัวจะโตขึ้นเลยนะ”
“กิ๊”


เด็กหนุ่มลูกหัวของมันอย่างเอ็นดู  มันหยุดแทะเลยเงยหน้าขึ้นจ้องเขาตาใส


“เอาไว้กูจะตั้งชื่อให้มึงนะ.......กูต้องไปแล้ว”


เขาบอกราตรีสวัสดิ์มัน

..................................................
....................................
.........................
...............
.......

วันที่ 3


“มึงนอนในห้องกูได้....ไม่ต้องอยู่ในกล่องแล้ว  แต่ห้ามทำเลอะเทอะล่ะ  เข้าใจไหม”


ไอ้ตัวประหลาดที่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังคิดชื่อให้มันไม่ออก  ดูเชื่องและเชื่อฟังเขามากขึ้น  หลังจากที่กินผู้ชายตัวใหญ่หนักเกือบร้อยกิโลเข้าไปจนเหลือเพียงกองกระดูกขาวโพลน  ตอนนี้ดูมันไม่กลัวเขาอีกแล้ว(แต่เขายังคงกลัวมันอยู่ดี)  เด็กหนุ่มแปลกใจอยู่เหมือนกัน  ว่าทำไมเขาถึงยังรอดชีวิตได้อยู่  ทั้งที่ควรจะเป็นรายแรกที่ถูกมันเขมือบ


คงเพราะชายแก่คนนั้นยกมันให้แก่เขา  และตอนนี้เขาก็คือเจ้านายของมัน 


“ขี้มึงเหม็นเป็นบ้าเลยรู้ไหม.....ก็สมควรหรอก  แดกเข้าไปขนาดนั้น”


ต้นกล้าโดดเรียนในช่วงเช้า  เพื่อที่จะจัดการกับเศษซากของไอ้ชด  รวมถึงอุจจาระของเจ้าสิ่งนั้นที่ออกมาเป็นก้อนกลม ๆ คล้ายกับดินปั้นขนาดใหญ่  กลิ่นแรงเป็นบ้าเลยทีเดียว


เด็กหนุ่มเอาก้อนหินทุบกะโหลกของไอ้ชดจนแตกกระจายไม่มีดี  เขาเก็บทุกชิ้นส่วนของไอ้ปิศาจร้ายตนนั้น  รวมกับขี้กองโตของเจ้าสัตว์ประหลาดและก้อนหินอีกจำนวนหนึ่งในถุงกระสอบใบใหญ่ซ้อนกันสองชั้น  มัดอย่างแน่นหนาแล้วโยนลงบ่อเกรอะหลังบ้าน  เสี่ยงเกินไปที่จะเอาออกไปทิ้งไกล ๆ อาจมีคนเห็นและสงสัยก็เป็นได้


คนเลว ๆอย่างไอ้ชด  อยู่ในที่เหม็น ๆ แบบนั้นก็เห็นจะเหมาะสมดีแล้ว

.
.
.
.
.
ที่โรงเรียน


เพราะมีเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงสองสามวันมานี่  ต้นกล้าจึงแทบจะไม่มีสมาธิที่จะเรียน  จนถูกอาจารย์ประจำวิชาตำหนิอยู่หลายครั้ง  เขาไม่ใช่เด็กเรียนเก่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  หัวสมองปานกลาง  ค่อนไปทางไม่ฉลาด  ซึ่งตลกดีที่ต้องมานั่งทำการบ้านหรือรายงานให้พวกเด็กเกเรทั้งแก๊งค์


สุดท้ายเขาก็โดนอาจารย์ไล่ออกไปยืนเฉย ๆ นอกห้องเป็นการทำโทษ  เนื่องจากลืมหยิบหนังสือเรียนวิชาสังคมมา


ที่โรงเรียน.....มีแต่คนที่เขาเกลียดทั้งนั้น  ทั้งพวกอาจารย์ที่ดีแต่ทำเป็นสอนคนอื่น  แต่ความจริงแล้วกลับไม่เคยใส่ใจนักเรียนเลยด้วยซ้ำ  พวกเพื่อน ๆที่เห็นเขาเป็นตัวตลก  กลุ่มไอ้เสือทั้งกลุ่ม  ที่หาเรื่องรังแกเขาไม่เว้นแต่ละวัน  แทนที่ครูจะช่วย  กลับเห็นเป็นเรื่องตลก  บางทีเขากลับถูกดุอย่างไร้เหตุผล  แต่พวกมันกลับได้รับการยกเว้น  ไม่มีอาจารย์คนไหนกล้าเสี่ยงกับสวะพวกนั้นหรอก


“ไง......วันนี้เบลอนะ  นอนดึกเหรอ”
“อ้าว.....ออกมาได้ไงเนี่ย”
“โดนไล่ออกมาเหมือนกันน่ะสิ”


จะมีก็แต่คน ๆนี้ล่ะมั้งที่ดีกับเขา  แม้จะด้วยความสงสารก็ตามที


“ลูกเต๋า” เด็กผู้ชายตัวขาว  รูปร่างสูงโปร่งพอๆกับเขา  หน้าตาน่าเอ็นดูและเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ  เพิ่งจะย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ตอนเทอมสอง  เป็นคนเดียวที่ยอมเป็นเพื่อนกับเขาโดยไม่แคร์คนรอบข้าง  บ่อยครั้งที่ลูกเต๋าถูกพวกไอ้เสือเขม่น  แต่ลูกเต๋าก็ไม่เคยโดนแกล้งแรง ๆ อย่างเขาเสียที  คงเพราะลูกเต๋าไม่เคยแสดงทีท่าว่ากลัวด้วยกระมัง  นั่นทำให้ต้นกล้ารู้สึกอิจฉาเพื่อนคนนี้ขึ้นมานิดหน่อย

คนหน้าตาดี  ดูโดดเด่น  ใคร ๆก็รักใคร่เอ็นดู  บุคลิกและการวางตัวทุกอย่างนั้นดูเพียบพร้อมไปเสียหมด  ผิดกับเขา  ที่จะมีก็แต่ไอ้เหี้ยชดเท่านั้นแหละมั้งที่นึกพิศวาส

น่ารัก.....ลูกเต๋าน่ารักชะมัด  ผิดกับเขาที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างเดียว  ผิวขาวซีดดูอมโรค  หน้าตาจืด ๆ เห่ยๆ  แถมยังนิสัยไม่น่าคบ  ซื่อ ๆบื้อๆ แหยๆ  ถามคำตอบคำ  ใครต่อใครถึงได้เข้ามาแค่ชั่วประเดี๋ยวแล้วเมินหน้าหนีกันไปหมด   

“เฮ้ยมองหน้าเราทำไม”
“เปล่าหรอก....คิดอะไรเพลิน ๆน่ะ”
“อุตส่าห์หาเรื่องออกมาอยู่ด้วยนะเฮ้ย.....ยิ้มหน่อยเด้”
“อื่อ”

เขายิ้ม  แล้วอีกฝ่ายนั้นก็หัวเราะเขา  หน้าเขาคงตลกมากเลยสินะ  เขาไม่ค่อยยิ้ม  เพราะรู้ว่ายิ้มไปมันก็ไม่เป็นธรรมชาติ  ในใจของเขามันไม่มีความสุขพอที่จะฉายแววออกมาหรอก 

“ทำหน้าตาอมโรคทั้งวัน  ใครจะกล้าคุยด้วย  รู้มั้ย....บางครั้ง....นาน ๆครั้งที่นายยิ้ม  มันดูดีมากเลยนะ”
“เหรอ.....ไม่รู้เลย.....ไม่มีใครบอก”
“เย็นนี้ไปกินไอติมกัน”
“ห๊ะ......กินติม?  กับใครวะ......เอ่อ....หมายถึงไปกันเยอะมั้ย?”
“จะกับใคร.....ก็กับคนชวนดิ  ไปกับเราสองคน.....เดทไงคะที่รักขา”
“บ๊ะไอ้ทุเรศนี่”

ลูกเต๋าทำให้เขาหัวเราะได้เสมอ  พวกเขาคงส่งเสียงดังมากไปหน่อย  จนอาจารย์สอนวิชาสังคมซึ่งเป็นหญิงวัยใกล้เกษียณต้องโผล่หน้าออกมาดุ

“นี่!!!  พวกเธอสองคน  ที่ชั้นให้ออกมายืนนอกห้องเนี่ย  เพื่อให้สำนึกที่ไม่ตั้งใจเรียนนะยะ  ยืนเงียบ ๆ ไม่ใช่ให้ส่งเสียงดังรบกวนเพื่อนเค้า  เดี๋ยวไล่ให้ลงไปยืนที่สนามกีฬาเลย”
“ครับ”
“ครับ”


หลังจากเจ้าหล่อนกลับเข้าไปแล้ว  พวกเขาก็แอบขำกันเบาๆ
.
.
.
.
.
“ทำไมไม่กินล่ะ  ไม่อยากกินเหรอ”


ลูกเต๋าถามเขา  พร้อมกับส่งยิ้มกว้างที่ดูแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน  รอยยิ้มของลูกเต๋าดูเปิดเผยและจริงใจมากที่สุดเท่าที่ต้นกล้าเคยเห็นเลยก็ว่าได้  คอยดูเถอะ  ต่อไปหากขึ้นมหาวิทยาลัย  ได้ไว้ผมยาวกว่านี้สักหน่อย  หมอนี่คงได้ถ่ายหนังสือแฟชั่นไม่ก็แสดงเอ็มวีแหง ๆ  เผลอๆอาจได้เป็นดารา

เขาเหมือนไอ้งั่งที่นั่งร่วมโต๊ะกับเด็กหนุ่มที่ดูเจิดจ้าจนแสบตา  สายตาหลายคู่รุมจ้องมองพวกเขา  แต่ทว่าลูกเต๋าไม่ยี่หร่ะกับคนพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย  ผิดกับต้นกล้า.....ที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ  รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร


“อายที่นั่งกินกับเราแค่สองคนเหรอ”
“เฮ้ย....เปล่านะ”
“งั้นก็กินสิ”
“มันก็เขิน ๆนิดหน่อยน่ะ  ไม่คิดว่าจะต้องกินถ้วยเดียวกัน”
“แบบนี้คุ้มกว่าเว้ย....แถมได้กินทุกรสที่ชอบเลยนะ....นี่ถามจริง  พวกไอ้เสือเนี่ย....คอยหาเรื่องนายตลอดเลยเหรอ”
"เออน่ะ....อย่าพูดถึงมันได้ไหม"
"นายก็หัดสู้คนเสียบ้างสิ"


ก่อนลูกเต๋าจะมา  เขาโดนหนักกว่านี้  ถูกจับแก้ผ้าต่อหน้าคนทั้งห้องก็เคยมาแล้ว  แต่พอได้เป็นเพื่อนกับลูกเต๋า  พวกมันก็แกล้งเขาได้ยากขึ้นกว่าเดิม  แต่ทว่าพอสบโอกาส  พวกมันก็จัดเสียสาสมอย่างเมื่อวันก่อนโน้น  เขาอยากสู้เหมือนที่ลูกเต๋าสู้  แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว  เขายอมพวกมันมานาน.....นานมากเกินไป  จนไม่รู้จะสู้อย่างไรแล้ว  ทำได้แค่หนีเท่านั้นแหละ


ต้องฆ่า


มีทางเดียวเท่านั้น


ต้องฆ่าพวกมันให้หมด


ต้นกล้านิ่งอยู่นาน  จนลูกเต๋ายื่นมือมาตบกันเสียงดังตรงหน้าเขา  เรียกสติเด็กหนุ่มให้กับคืนมา  ลูกเต๋าชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้  เขาก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง  เวลาที่ลูกเต๋าพูดจ้อแบบนี้มันยิ่งดูมีเสน่ห์  เสียงใส ๆนั่นก็ชวนฟัง  แถมยังยิ้มไปด้วยขณะพูดอีก  ทำเอาเคลิ้มจนแทบไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้นเลยทีเดียว 


“อร่อยดีนะ”
“ใช่ม๊ะ”
“ขอบใจนายมากเลยนะ.....ที่ยอมเป็นเพื่อนกับเรา”
“เปล่า.....ไม่ได้ยอมสักหน่อย  เต็มใจต่างหาก”
“อ่า.....เหรอ....งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”
“วันหลังให้เราไปเที่ยวบ้านนายนะ”
“เอ่อ....ได้สิ”
"กลับดีๆนะที่รัก"
"ไอ้บ้า....ขนลุกนะ"


อืม  ถ้าลูกเต๋ามาที่บ้าน....คงต้องหาอะไรมาล่ามกล่องเสียแล้วล่ะ


“โชคดี”
“เช่นกัน”

.
.
.
.
.
“เมี้ยววววววววววว”


เฮ้ย....บ้าจริง  ต้นกล้าลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท  นอกจากไอ้สัตว์ประหลาดแล้ว(ตอนนี้ก็ยังคิดชื่อไม่ออกอยู่ดี)  เขายังมีเจ้าแมวนักเลงนั่นอีกตัวที่คอยมาเยี่ยมเยียนเป็นครั้งคราว


เสียงร้องของเจ้าแมวดังขึ้น  ทันทีที่เขากลับมาถึงบ้าน  ขณะกำลังถอดรองเท้านักเรียน  เด็กหนุ่มนึกถึงเสียงร้องของมันตอนที่ดมกลิ่นกล่องของเจ้าตัวประหลาดนั่น  เสียงแบบเดียวกันนี่แหละ  ต้นกล้าทิ้งกระเป๋านักเรียน  แล้ววิ่งขึ้นไปดูอย่างร้อนรน


“ห้ามกินแมวนะเว้ยยยยยยย”  เด็กหนุ่มแหกปากตะโกนลั่น


สภาพในห้องนั้นไม่ได้เละเทะอย่างที่คิด  หน้าต่างห้องที่เขาแน่ใจว่าปิดแน่นหนาแล้วเปิดอ้า  ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้ตัวประหลาดที่มีเพียงแค่สองแขนจะทำเรื่องยาก ๆ อย่างเช่นเปิดหน้าต่างได้  เขาคิดว่ามันทำเป็นแค่กินกับขับถ่ายเสียอีก

ประเมินมันต่ำไปหน่อยแล้วกระมัง  ทั้งๆที่อุตส่าห์ย้ายโต๊ะเขียนหนังสือไปอยู่อีกมุมหนึ่งแล้ว  แต่ตอนนี้เขาเห็นเก้าอี้นั่งตั้งอยู่ตรงหน้าต่าง  มันคงลากมา

ที่มุมห้อง  เจ้าแมวสีเทากำลังขู่ฟ่อใส่บางอย่างที่กำลังซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงนอน  หางของเจ้าแมวตั้งชันขนชี้ฟูฟ่อง  หรือว่ามันจะกลัวแมว....


“กิ๊กิ๊”
“ออกมาเถอะ.....เอ่อ.....เฮ้อ.....กูเรียกมึงว่าโจ๊กก็แล้วกัน  มึงแม่งเละเหมือนโจ๊ก”


มันค่อย ๆ คลานออกมา  ก่อนจะวิ่งมาหลบหลังเขา......วิ่ง.....ใช่มันวิ่ง


“เฮ้ย.....ทำไมมึงมีขาได้วะ”  เขาอุ้มมันขึ้น  พลิกดูเท้าน้อย ๆกับขาสั้น ๆกำลังดิ้นกระแด่ว
“มึงกำลังโตขึ้น....โตเร็วเหลือเชื่อ.....มึงเปิดให้มันเข้ามาเหรอ”
“กิ๊”
“เก่งนี่หว่า....แล้วไหงถึงได้หลบไปอยู่ใต้เตียงล่ะ.....กลัวรึไง  เปิดให้เค้าเข้ามาแล้วเสือกกลัวเองเนี่ยนะ”
“กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊”
“หึหึหึ.....ไหนมึงทำให้กูดูสิ....ลองปิดให้ดูหน่อย” 


ทันทีที่เขาสั่ง  มันวิ่งด้วยสองขาสั้น ๆไปยังหน้าต่าง  ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้  แล้วกระโดดขึ้นไปเกาะบนขอบหน้าต่างอย่างง่ายดาย  เพียงแต่คราวนี้มันยากกว่าตอนเปิดนิดหน่อย  มันไม่มีแรงพอที่จะดึงหน้าต่างแบบบานพับวิทโก้ให้กลับเข้ามา  อีกทั้งรูปร่างของมันยังทำให้ทรงตัวลำบาก  แต่สุดท้ายมันก็พยายามที่จะดึงหน้าต่างเข้ามาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมด


“ฮ่าฮ่าฮ่า”


สุดท้ายมันก็ทำสำเร็จ  ทว่าตอนนี้ตัวมันห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น  ขาของมันดันเตะเก้าอี้จนล้ม  กลายเป็นว่ามันเกาะมือจับหน้าต่างเอาไว้แน่น  แต่ไม่กล้ากระโดดลงมา  ได้แต่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ  เป็นครั้งแรกที่ต้นกล้าได้หัวเราะออกมาดังๆแบบนี้  เขาเดินไปอุ้มมันลงมา  มันจ้องหน้าเขาอย่างออดอ้อนเหมือนลูกหมา


“นี่....มึงสองตัวทำความคุ้นเคยกันเสียสิ....แล้วก็ห้ามกินล่ะเข้าใจไหม  กูจะหาอาหารมาเลี้ยงมึงเอง  เพราะฉะนั้นมึงไม่ต้องฆ่าใครอีกแล้ว  กูรู้ว่ามึงฟังกูเข้าใจ.....ไอ้โจ๊ก”


ดูท่ามันจะชอบชื่อนี้  พอเขาเรียกมันว่าโจ๊ก.....มันก็หัวเราะชอบใจ  เสียงหัวเราะมันฟังพิลึก  คล้ายกับกำลังเลียนแบบเขา  เขาอุ้มมันไปวางไว้ใกล้ ๆเจ้าแมวสีเทา  ที่บัดนี้ก็ยังไร้ชื่อ


เจ้าแมวตาเดียวดูเหมือนจะคลายความกลัวลงไปบ้างแล้ว  ต้นกล้าลูบหัวมันเบา ๆ และเจ้าโจ๊กก็พยายามจะลูบหัวเจ้าแมวด้วยเช่นกัน


“เป็นเพื่อนกันแล้วนะโจ๊ก....ไอ้แมว”
“เมี้ยวววว”
“กิ๊”
“ถ้าแดกแมวล่ะก็กูไม่เลี้ยงมึงจริง ๆนะเว้ย  จับส่งตำรวจแม่มเลย”
“กิ๊....แม๊.....แม๊....แมมมมม....แมมมมมมม”


ให้ตายสิ  มันเรียนรู้ไวเป็นบ้า  นอกจากจะเลียนเสียงหัวเราะของเขาแล้ว  ยังพยายามพูดตามอีก


ฉลาดมากนะไอ้โจ๊ก  มึงนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ  เด็กหนุ่มลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
.
.
.
.
.
ตกดึกคืนนั้นเอง


ตึ๊งตึ่ง


เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น  ทั้งเขาและมัน(ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา.....ใช่.....ตัวมันนุ่มนิ่มน่ากอดดี  เขาอดไม่ได้ที่จะกอดมันแทนตุ๊กตา  และดูมันก็ชอบเสียด้วย) ต่างก็ตกใจตื่นขึ้นมาพร้อม ๆกัน


“ห่าเอ้ย.....ลืมปิดเสียง....ใครส่งไรมาวะแม่ง”


เด็กหนุ่มเปิดดู  บนหน้าจอนั้นระบุว่าลูกเต๋าเป็นคนส่ง  คลิปวิดิโองั้นหรือ


ต้นกล้าเกร็งมือแน่น.....นี่มันอะไรกัน  จะเกินไปแล้วนะ  เด็กหนุ่มโกรธจนหน้าแดงก่ำ  เม็ดเหงื่อผุดซึมขึ้นที่ใบหน้า  หายใจติดขัดไปหมด  ในคลิปวิดีโอเขาเห็นเพื่อนเพียงคนเดียว  กำลังถูกย่ำยีอย่างทารุณโดยพวกไอ้เสือที่ดูเหมือนกำลังเมายาได้ที่

ไอ้สัตว์นรกนั่นพยายามบังคับลูกเต๋าให้ใช้ปากให้มัน  โดยมีพรรคพวกคอยส่งเสียเชียร์  แต่ลูกเต๋าขัดขืน  มันเลยเปลี่ยนมาซ้อมแทน  ทั้งเตะและต่อยจนลูกเต๋าลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นท่า  สุดท้ายเหมือนกับว่ามีคนสักคนมาเห้นเข้า  และตะโกนขอความช่วยเหลือ  พวกมันจึงแยกย้ายกันเผ่นหนีไป


เจ้าโจ๊กเองก็มองคลิปนั่นไปพร้อม ๆกับเขาด้วย  เด็กหนุ่มลูบหัวเจ้าตัวประหลาด  ก่อนจะกดภาพค้างเอาไว้  ภาพของไอ้เสือ


“มึงดูหน้ามันไว้นะโจ๊ก.....”


ต้นกล้ายิ้มเหี้ยม  หัวเราะอย่างคนโรคจิต  ความปรารถนาลึกๆที่จะสังหารฉายแววขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง  คราวนี้ชัดเจน  และมีจุดมุ่งหมาย  ต่างไปจากทุกครั้ง


“นี่แหละอาหารของมึง”
.
.
.
.
.
To be con       


น้องโจ๊กมีขาแล้ว.....ต่อไปคงโตขึ้น....โตขึ้น  :z2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-08-2014 03:54:41 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ Cockroach

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 195
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
น้องโจ๊กยิ่งแดร๊กยิ่งกลายเป็นคนสินะคุณพี่=..= ว่าแต่เต๋านี่พระ นาย หรือตัวเอก(ร้าย ดีค่อยว่ากัน)ที่จะตายเหมือนเรื่องก่อน(ฮา) ส่วนหนูโจ๊กนี่จะมาตบแย่งกล้ากับเต๋าอะป่าว หรือตอนหลังน้องกล้าจะถูกแดร๊ก(ไม่ดีๆ) หรือจะกลายเป็นครอบครัวหรรษา(กรั๊กๆ)

ปล.แต่ไงๆก็เชียร์หนูโจ๊กเต็มที่ละนะเรื่องนี้ จบยังไงค่อยว่ากัน แต่ถ้าจบไม่สวยจะเคือง(??)  :z2:

ออฟไลน์ oilzaza001

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
ยังไงก็ได้ขอแฮปปี้เป็นพอฮับ  :hao7:

ปล.โจ๊กจะกลายเป็นหนุ่มแล้ว  :laugh: :laugh: :laugh:

ออฟไลน์ loveview

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-10
รู้สึกเหมือนหนังโรคจิตแบบนิดๆ

ออฟไลน์ plengpit

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 347
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
แดร็กไอเสือมันเลยลูกกกกก! :angry2:

ออฟไลน์ roseouioui

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 34
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
 :katai2-1: อ่านไป ขนลุกไป โจ๊กจะกินคนอีกแย้วววว

ออฟไลน์ kungyung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1755
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-3
ชอบอ่ะ

ออฟไลน์ LiqueuR

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 72
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
แดรกแม่มเลยโจ๊ก!!!

ออฟไลน์ heroza

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
โจ๊กตัวเมียตัวผู้คะ อ่านมารู้แค่ว่ากินง่ายถ่ายคร่องเป็นก้อนกรมๆ ฮา~ รอวันที่4ๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ oreena

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
    สนุกกก   โจ๊กจัดการไอเลวเสือเลย    :3125: :3125: :3125:

ออฟไลน์ Mokuchi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
อ่านตอนนี้จบ ในหัวนึกออกแต่คำว่า แดรกแม่งงง  :laugh:

ออฟไลน์ maykiz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
นึกถึงทองสุก13 ตอนผีท้ายเกาะออกอาละวาด "แดก แดก แดก แดก แดก แดก"

hap-hap

  • บุคคลทั่วไป
นิยายแต่ละเรื่องของแอดนี้ เดาทางไม่ถูกเลย มาดันๆช่วยค่ะ ลงวันละสองตอนไปเลย วันละตอนมันไม่อิ่ม

 :hao3:

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
แดร๊กให้หมดเลยลูก

ว่าแต่สุดท้ายนี่โจ๊กจะแดร๊กลูกเต๋ารึเปล่า

ออฟไลน์ lovegoldfish

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 105
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
เรื่องแปลกดี ชอบค่ะ 

กลัวอย่างเดียว กลัวว่าโจ๊กจะกินไม่เลือกอ่ะ :ling3:

แต่ห้ามกินแมวสีเทานะ :m16:

ออฟไลน์ YounIn

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-8
ใจคนนี่น่ากลัวกว่าสัตวประหลาด

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
ถ้าไม่ติดที่อิมเมจ
เจ้าสัตว์ประหลาดในความคิดเรานี่น่าเอ็นดูมากเลยนะ  :katai1:

ออฟไลน์ บ๊ายบายโพ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
พระเอกกำลังเติบโตใช่มั้ย 55555 ชอบค่ะ มาต่ออีกน้า  :mew1:

ออฟไลน์ paojijank

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 157
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
วันนี้มานั่งรอดูปิปพิศดารของโจ๊ก.

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
หู้ยยย ชอบมากก
แดกมันให้หมดเลยค่า

ฟิคเรื่องนี้ใสเหลือเกินค่ะ
ขนลุกพรือออ

หยึ๋ย ขอจินตนาการโจ๊กดูดีกว่าในรูปนะคะ รับบ่ได้ ><   o22

ออฟไลน์ ลูกกุญแจ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 337
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-2
โหดดดดดดด :katai1:

ออฟไลน์ kaew203

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 58
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
โจ๊กน่ารักกก~
ถึงจะฟันแหลมก็เถอะะ 5555

ปล.ขอนอกเรื่องนิดนึงนะคะ ปกพี่ยศสวยมากกกเลยค่ะะ อยากได้ไม่ไหวแล้ว><~

ออฟไลน์ PJansam

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 344
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-1
เหี้ยมอย่างต่อเนื่อง

ออฟไลน์ Moose

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
น้องโจ๊กน่ารัก อยากกอดน้องโจ๊กบ้างงงงงงง

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
วันที่ 4



“กิ๊”
“หิวใช่ไหมล่ะโจ๊ก.....อดทนเอาไว้ก่อนนะ  กูรู้ว่ามึงติดใจรสชาติของเนื้อคนไปแล้ว  แต่ตอนนี้มึงช่วยทนกินอาหารพวกนี้ไปก่อนก็แล้วกัน”


ต้นกล้าป้อนปลาทูสดให้มันกับมือ  ไม่โยนให้กินบนพื้นเหมือนเคย  ตอนแรกไอ้โจ๊กทำท่าว่าจะไม่กิน  แต่พอเขาลูบหัวมันเบาๆ พร้อมกับยื่นปลาจ่อไปที่ปากของมันอย่างคะยั้นคะยอ  มันถึงยอมเขมือบปลาดิบลงท้องอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก  หน้าตาของมันดูตลกและน่าเอ็นดูแบบแปลกๆ  จนต้นกล้าอดที่จะฟัดไม่ได้  และพอเขาทำแบบนั้น  มันก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย


“ต้องให้ป้อนกับมือนะมึงอ่ะ....ไง.....ก็ไม่เลวใช่ไหม  ปลาเจ้านี้สดมากเลยจริง ๆนะ  เสียดายที่มึงไม่แดกของสุก  ปลาทูต้มมะดันฝีมือแม่กูน่ะสุดยอด”
"กิ๊"
"แดกแค่ปลานะเฮ้ย  อย่าเสือกงับมือกูล่ะไอ้ห่า"

คราวนี้มันหัวเราะ(ทำเสียงเลียนแบบเสียงหัวเราะของเขา)  มันคงเข้าใจที่เขาพูดจริงๆนั่นแหละ  ตาแก่คนนั้นคงจะสอนภาษามนุษย์ให้มันมาไม่มากก็น้อย  ไม่เช่นนั้นมันคงเป็นแค่ก้อนเนื้อที่หิวกระหายเพียงอย่างเดียว..... 


ไอ้โจ๊กติดใจในรสชาติของเนื้อมนุษย์จริงอย่างที่ต้นกล้าว่านั่นแหละ  ไม่เฉพาะแค่เนื้อมนุษย์เท่านั้นหรอก ยิ่งเป็นเนื้อของสิ่งมีชีวิตที่ยังเป็น ๆอยู่  รสชาติที่เต็มไปด้วยความกลัวนั้นกระตุ้นน้ำย่อยในกระเพาะอาหารของมันได้ดีนัก  มากกว่าของที่ตายแล้วเป็นไหน ๆ ต้นกล้าเคยให้มันลองกินหมูทอด  หม่ำได้ไม่เท่าไหร่ก็ขย้อนออกมาเลอะเทอะไปหมด


“มึงนี่โตไวนะ  รู้สึกว่าจะสูงขึ้นอีกแล้ว....ผ่านไปแค่คืนเดียวเอง”


ต้นกล้าเหลือบดูนาฬิกาบนผนัง  วันนี้เขาคงไปโรงเรียนสายอีกตามเคย  เด็กหนุ่มเอ่ยล่ำลามัน  มันยืนจ้องเขาตาละห้อย  มองตามเขาจนกระทั่งเขาปิดประตู


“กูจะหาทางเอาอาหารมาให้มึงให้ได้....โจ๊ก”

.
.
.
.
.
.
ผ่านไปสองคาบแล้ว  ลูกเต๋าก็ยังไม่มาเรียน  เด็กหนุ่มรอคอยเพื่อนของเขาด้วยใจที่เป็นห่วง  พวกไอ้เสือเองวันนี้ก็หายกันไปจนเกือบหมดเช่นกัน  จะเหลือก็แต่ไอ้แม็ค  ที่คาดว่าจะถูกส่งมาดูลาดเลา  ต้นกล้าลอบมองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้น


ดี


ในเมื่อมึงเป็นฝ่ายแยกตัวออกมา


งั้นมึงก็เป็นรายแรกเสียเถอะ


“เฮ้ย....มองหน้ากูหาพ่อมึงเหรอวะ”  ไอ้แม็คหันมา  พร้อมกับพ่นคำผรุสวาทใส่หน้าเขา  แต่ทว่าวันนี้ต้นกล้ากลับเป็นฝ่ายจ้องหน้ามันด้วยสายตาแข็งกร้าว  จนมันต้องเป็นฝ่ายหันกลับไปอย่างยอมแพ้


ไอ้แม็ค


มึงมันเหี้ยพอๆกับไอ้เสือนั่นแหละ


มึงกับพวกของมึงเคยเยี่ยวรดหน้ากู


เด็กหนุ่มจะไม่ยอมตกเป็นเบื้องล่างของพวกมันอีกแล้ว  พอกันเสียที


“สวัสดีครับอาจารย์”


ลูกเต๋าเดินเข้ามาในสภาพสะบักสะบอม  เด็กหนุ่มยกยิ้มอย่างลำบากเพื่อทักทายต้นกล้า  ทว่าอีกฝ่ายนั้นกลับสนองตอบอย่างเฉยชา 


“มาสายอ่ะ”
“อืม”
"อาจารย์ว่าไงบ้างอ่ะ"
"ก็เช็คขาดไป....ทั้งสองวิชานั่นแหละ"
"เหรอวะ.....แย่จัง  ไม่มีใบรับรองแพทย์มาด้วยสิ"
"อืม"
“ตั้งใจเรียนนะครัช....แหม่....งั้นไม่กวนแล้วก็ได้ครับผม”


เพราะเขาแท้ ๆ ถ้าลูกเต๋าไม่มาสนิทกับเขา  ไม่คอยปกป้องเขา  ก็คงไม่ถูกพวกมันทำแบบนี้  ครั้งหนึ่งลูกเต๋าเคยมาช่วยเขาเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด  ตอนที่ถูกพวกไอ้เสือรุมซ้อม  จำได้ติดตาว่าลูกเต๋านั้นสามารถรับหมัดหนัก ๆของไอ้เสือได้  ด้วยมือที่ดูบอบบางเพียงข้างเดียวเท่านั้น  ลูกเต๋าเคยเล่าให้ฟังว่าเรียนเทควันโด้มาก่อน  ตั้งแต่ประถม  มาเลิกเอาตอนขึ้นมัธยมปลาย  ลูกเต๋าดูมีพื้นฐานการต่อสู้ที่ไม่เลวเลย  แต่ที่พลาดเสียท่าพวกมันได้  คงเพราะถูกลอบทำร้ายจากด้านหลังเป็นแน่


แล้วถ้าสมมติว่าไม่มีคนมาเห็นล่ะ  หากเมื่อวานนี้ไม่มีคนผ่านเข้ามาจนพวกมันไหวตัวทันแล้วเผ่นหนีไป  ลูกเต๋าอาจจะโดนเยอะกว่านี้  เดาว่าไอ้เสือคงคิดอะไรกับลูกเต๋าบ้างแหละ  เด็กหนุ่มหน้าหวานรูปร่างผอมบาง  แต่ว่าแข็งแกร่งขนาดคิดต่อกรกับคนอย่างไอ้เสือได้  เพียงเพื่อปกป้องไอ้ขี้แพ้อย่างเขา  เขาแอบเห็นไอ้เสือมองลูกเต๋าด้วยสายตาแปลก ๆ อยู่หลายครั้ง  มันเหมือนสายตาที่เขามองลูกเต๋าไม่มีผิด  แต่เพราะเป็นไอ้เสือนักเลงหัวไม้นี่แหละ  มันถึงไม่สามารถจีบลูกเต๋าอย่างเปิดเผยได้  เหมือนอย่างจีบสาวๆ  มันจึงเลือกที่จะใช้วิธีแบบนั้น  ไม่อยากจะคิดว่าถ้าไม่มีเพื่อน ๆของมันอยู่ด้วย  ลูกเต๋าจะถูกมันทำอะไรบ้าง  มันคงขืนใจลูกเต๋าเป็นแน่  แล้วเขาคงทนไม่ได้หากเป็นเช่นนั้น 


“กลางวันนี้กินไรดีวะกล้า....อูย”
“หึ.....ปากแตกแบบนั้นจะกินอะไรได้วะเต๋า....ไปมีเรื่องกับใครมาล่ะ”
“มีเรื่องที่หนาย.....เปล่าสักหน่อย  ซุ่มซายน่ะ  กลิ้งตกบันไดที่บ้านอ่ะดิ  ดีไม่คอหักตาย  ฮ่าฮ่าฮ่า”


ขนาดถูกทำร้ายมา  ยังไม่ยอมบอกเขาสักคำ  ยังคงตีหน้าระรื่นเป็นทองไม่รู้ร้อนได้อีก  คงเพราะอยากให้เขาสบายใจสินะ  ต้นกล้านึก  เพราะลูกเต๋าดีแบบนี้ไง  เขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร  คนอย่างเขามันทั้งขี้ขลาด  พึ่งพาอะไรไม่เคยได้  มิหนำซ้ำยังเป็นฆาตกรมือเปื้อนเลือด


จะให้ลูกเต๋าเข้ามายุ่งเรื่องนี้ไม่ได้เป็นอันขาด


“เราเลิกยุ่งกันเถอะเต๋า”
“เฮ้ยยย....อะไรของนายวะกล้า”
“เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายแล้ว  ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก”
"ทำไมวะกล้า....ทำไมนายพูดแบบนั้น  เราทำอะไรให้นายไม่พอใจงั้นเหรอ"
"ไม่.....ไม่ได้ทำอะไร.....เราอยากอยู่คนเดียวมากกว่า  เลือกสมเพชเราสักทีเถอะ"


เต๋า.......


คนอย่างนายมันดีเกินไป


พวกที่ชีวิตสวยงามไม่ควรจะต้องลดตัวลงมาเกลือกกลัวกับคนสกปรกอย่างเขา  พวกที่ชีวิตสวยงามจะมาเข้าใจอะไรล่ะ  ทำไมไม่สุู้ล่ะกล้า  ถามจริงเถอะ  ถ้ามันง่ายแบบนั้น  เขาคงไม่ยอมถูกใครต่อใครกดหัวมาจนถึงทุกวันนี้หรอก


ต้นกล้าตัดสินใจหันหลังให้กับเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา


แล้ววิ่งจากมาโดยไม่หันหลังกลับ
.
.
.
.
.
.
“กิ๊”


ไอ้โจ๊กรู้สึกหิว  ปลาทูที่เจ้านายป้อนมันเมื่อเช้าแทบจะไม่ระคายกระเพาะอาหาร


มันนั่ง(เท้าคาง)รออย่างเบื่อหน่าย  มันเหงาเหลือเกิน  เมื่อต้นกล้าออกไปเรียน  ตั้งแต่เกิดมามันก็ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างหลบซ่อนในกล่องที่แสนจะคับแคบมาโดยตลอด  และอาศัยซากหนูที่เจ้านายคนเก่าโยนให้กินเพียงแค่วันละหนึ่งตัวประทังชีวิต

แต่มันไม่เคยพอ  ชีวิตของไอ้โจ๊กนั้นเกิดมาพร้อมกับความกระหาย  ที่ผ่านมาในหัวของมันมีเพียงคำว่าอาหารเท่านั้น  มันไม่มีพ่อแม่  ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาจากไหน  สิ่งเดียวที่มันรู้จักก็คือความมืดมิดภายในกล่องเท่านั้น  แต่เมื่อได้เจอกับต้นกล้า  ชีวิตของมันก็เปลี่ยนไป  มันได้ออกมาเดินเล่น  มันได้ถูกกอด  และมันได้กินเนื้อมนุษย์  และเพราะมันได้กินเยอะขึ้น  มันจึงโตเร็วขึ้น.....เร็วขึ้น


ก๊อกๆ

เจ้าแมวสีเทามาเคาะหน้าต่างอีกแล้ว  ไอ้โจ๊กเดินอย่างรีบเร่งด้วยขาสั้นๆของมันที่ยาวขึ้นมานิดหน่อย  ลากเก้าอี้  และปีนขึ้นไปผลักหน้าต่างให้แมวเข้ามา


หรือจะกินเจ้าแมวตัวนี้ดีนะ


มันนึกถึงต้นกล้า  มันจำได้ว่าต้นกล้าเคยสั่งเอาไว้ว่าอย่างไร


‘ห้ามแดกแมวนะมึง’


นึกถึงตอนที่เด็กหนุ่มลูบหัวเจ้าแมวตัวนี้  เหมือนกับที่ลูบหัวมัน  มันจึงเรียนรู้ที่จะอดทน  เพราะมันอยากให้เด็กหนุ่มรัก  มันไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร  แต่มันรู้ว่าหากกินเจ้าแมวตัวนี้แล้ว  ความรู้สึกที่เด็กหนุ่มมีให้กับมันตอนนี้จะต้องไม่เหมือนเดิม  และมันอาจจะถูกทิ้ง  ไม่ถูกกอดแบบเมื่อคืนนี้อีกก็เป็นได้

แค่คืนเดียวที่มนุษย์คนนั้นกอดมัน  ในหัวใจของมันก็รู้สึกมีความสุข  แน่นอน  มันไม่รู้หรอกว่าความสุขคืออะไร  มันรู้เพียงว่าอ้อมกอดของต้นกล้านั้นทำให้มันรู้สึกสบายข้างในอย่างมากเลยทีเดียว


“เมี๊ยว”
“กิ๊”


เจ้าแมวสีเทาคายซากหนูให้มัน  ก่อนจะใช้เท้าหน้าเขี่ยให้  มันลูบหัวเจ้าแมวอย่างเอ็นดูบ้าง  ก่อนจะจัดเขมือบเจ้าซากหนูนั้นเพื่อรองท้องไปก่อน


"เมี๊ยววววววว"
"ค่อบบบบบบ....ค้อบบบบบบบ.....จ๊ายยยยยย....ค้อบบบบจ๊ายยยยย"
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ย....ไอ้กล้า  รายงานสุขศึกษาฝากมึงทำด้วยนะเฮ้ย  อย่าลืมล่ะไอ้ห่า  ไม่งั้นไอ้เสือเอามึงตาย”


ไอ้แม็คนั่นเอง  มันแอบดักเจอเขาอยู่ตรงมุมตึกหลังโรงเรียน  ตอนที่เขากำลังจะกลับบ้านพอดี  อยู่ ๆ มันก็พุ่งเข้ามาล็อคคอเขาเอาไว้  แล้วลากให้เดินไปด้วยกัน  มันตัวเล็กกว่าต้นกล้านิดหน่อย  เขาได้กลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นปากของมัน  ช่างน่าสะอิดสะเอียนเสียจริง


“ได้สิ”
“ทำเป็นเข้มนะมึงอ่ะ.....โห่ไอ้เหี้ยนึกว่าจะแน่”
“แน่?.....ยังไงอ่ะ”
“ก็ที่มึงจ้องหน้ากูคาบเลขไงวะ.....”
“เปล่าหรอก....เรามึน ๆน่ะ  ขอโทษนะ”
“วันนี้พวกกูไม่มา.....กูก็นึกว่ามึงแม่งจะไม่กลัวกูเสียแล้ว  กูจะบอกให้นะ  ไอ้เหี้ยเสือน่ะ  โหดไม่ได้ครึ่งหนึ่งของกูร๊อกกก”
“อืม”
“อย่าลืมรายงานนะเว้ย”
“ไม่ลืมหรอกน่า”
“เออ......เอาเงินมายืมใช้สักร้อยนึงสิวะ”
“ไม่มีอ่ะ.....ใช้หมดแล้ว”
“เฮ้ยอะไรวะ.....ทุกทีไม่เคยปฏิเสธนี่หว่ามึงอ่ะ  กูว่าไม่ใช่แล้ว....มึงแม่งไม่กลัวกูเลยนี่หว่า.....พรุ่งนี้ไอ้เสือมามึงเจ็บแน่  ส่งกระเป่ามึงมาดิ๊”


มันกระชากกระเป๋าเป้นักเรียนของเขา  เททุกอย่างลงบนพื้น  ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยเพื่อหากระเป๋าสตางค์


“เห้ย.....กระเป๋าตังค์มึงอ่ะ”
“เออ...จะ....จริงด้วยสินะ.....สงสัยลืมไว้บนห้องเรียนแน่เลย”
“งั้นเหรอ.....ขึ้นไปเอามาให้ไวเลยเพื่อน  กูรอมึงอยู่ตรงนี้แหละ”
“ได้สิ”


ต้นกล้าก้าวขาเดินออกมาไม่ทันถึงสิบก้าว  ไอ้แม็คก็วิ่งตามมาล็อคคอเขาเอาไว้  มันหัวเราะเจ้าเล่ห์  เสียงหัวเราะของมันก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ต้นกล้ารู้สึกรังเกียจ


“มึงอย่าลีลานะเฮ้ย....”
“ปะ....เปล่า”
“กูไปด้วยดีกว่า”


ต้นกล้าพามันขึ้นไปบนอาคารตามคำสั่ง  บนตึกเรียนตอนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว  นักเรียนชุดสุดท้ายที่น่าจะเพิ่งทำเวรเสร็จ  เดินสวนกับพวกเขาตอนกำลังจะเข้าไปข้างใน


ทั้งตึกดูเงียบเชียบและน่ากลัว  คงเพราะเป็นอาคารเก่าที่ทำด้วยไม้ครึ่งคอนกรีต  ห้องเรียนของวิชาสุดท้ายนั้นอยู่ชั้นสี่  ระหว่างทางนั้นไอ้แม็คตบหัวของเขาหลายครั้ง  ต้นกล้าได้เพียงแต่ข่มใจเอาไว้ก่อนเท่านั้น  ตึกเงียบมากจริง ๆ และห้องพักอาจารย์ก็ถูกปิดหมดแล้ว


“มึงว่าตึกนี้มีผีไหมวะ”
“ไม่รู้สิ”
“ถึงแล้ว....เข้าไป”
“ไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ”
“กูรอตรงนี้แหละ”
“กลัวรึไง”
“กลัวเหี้ยอะไรล่ะ”
“ไม่กลัวก็เข้าไปด้วยกันสิ”
“พรุ่งนี้มึงเจ็บตัวแน่ไอ้กล้า  กวนตีนกูหลายดอกแล้วนะวันนี้อ่ะ”


ไอ้แม็คจิ๊ปาก  มันผลักอกเขาจนเซ  ก่อนจะเดินนำเข้าไป  ต้นกล้ากระหยิ่มยิ้มอย่างมีความหวัง


มึงรนหาที่เองนะแม็ค


“เจอแล้ว”
“มึงส่งมา”


ไอ้แม็คฉวยกระเป๋าสตางค์จากมือเขาไปเปิดดู  ในนั้นมีเงินอยู่สามร้อยบาท  มันล้วงเงินออกมาทั้งหมดก่อนจะโยนกระเป๋าส่งคืนให้เขา


“กูเอาหมดนี่แหละ  โทษฐานกวนตีน  พรุ่งนี้เตรียมตัวเจอยำตีนได้เลย”
“..........”


มันชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ  ก่อนจะเดินเต๊ะจากไปด้วยท่าท่างเต๊ะจุ๊ย  ต้นกล้าคว้าเอาเก้าอี้เรียนฟาดมันจากข้างหลัง


“โอ้ยยยยยย”
“หึหึหึ”
“ไอ้กล้า....มึง.....โอยยยย....นี่มึงกล้าตีกูเหรอวะ”
“จุ๊ๆๆๆ.....อย่าเสียงดังไปเลยนะแม็ค....."
"ช่วย.....ยย......โอ้ยยยยยย"
"ร้องไปก็เปล่าประโยชน์น่า.....มึงร้องอีกกูก็ตีมึงอีก  จนกว่ามึงจะเงียบ....หึหึ”
“มึงคิดจะทำอะไร”
“ก็ทำแบบที่มึงทำกับลูกเต๋าไง”
“ไอ้สัตว์กล้า.....มึงทำกูมึงตายแน่  กูไม่จบแน่ไอ้เหี้ย  มึงรู้มั้ยว่าพี่กูเรียนที่ไหน  รับรองว่ามึงไม่ตายดี.....ไอ้สัตว์  เจอช่างกลกระทืบให้ไส้แตก....หรือว่ามึงอยากถูกยิงทิ้งวะ.....ฮ่าฮ่าฮ่า.....มึงเอาเลย  ฟาดกูเลยสิวะ.....ต่อให้ขอโทษมึงก็ไม่มีทางรอดแล้วไอ้ควายยยย”


ดูท่าว่าไอ้แม็คจะไม่เข้าใจจริง ๆนั่นแหละ  เปล่าเลย.....ต้นกล้าไม่ได้ต้องการจะทำร้ายมันเพื่อแก้แค้นให้ลูกเต๋าเสียหน่อย


“เหรอ.....งั้นก็โทรเรียกพี่มึงมาสิ”


ไอ้แม็คล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา  แต่ยังไม่ทันจะกดโทร  ต้นกล้าก็ฟาดมือมันด้วยเก้าอี้อีกครั้ง  มันร้องลั่นอย่างเจ็บปวด


“ทำไมไม่โทรล่ะแม็ค”
“มึงต้องการอะไรวะ....อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะเว้ย”
“กราบตีนกูสิ  แบบที่มึงเคยให้กูกราบไง  ไหว้กูสวย ๆ เผื่อว่ากูอาจจะใจดียอมปล่อยให้มึงออกไป  จะฟ้องพี่มึง  หรือว่าไอ้เสือพ่อมึงก็ตามใจ  กราบสิ”
“ไม่....โอ้ย”


เด็กหนุ่มฟาดมันไม่ยั้ง  ไม่ยากอย่างที่คิด  ในหัวของต้นกล้ามีแต่สิ่งที่คนเหล่านี้ทำกับเขา  ใบหน้าเยาะเย้ย  และเสียงหัวเราะของพวกมัน  ไม่เพียงเฉพาะไอ้แม็คหรือไอ้เสือ  แต่ยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ พวกอาจารย์ที่เขาเกลียด  รวมทั้งไอ้สารเลวชดพ่อเลี้ยง  ทำให้เรี่ยวแรงของเขาฮึดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด  เขาตีมันจนเลือดอาบ  ตาปิด  ฟันล่วงออกมาหลายซี่  ไอ้แม็คยกมือไหว้อ้อนวอนขอชีวิต  ในที่สุดมันก็ยอมกราบเท้าเขา


“ดี.....แม็ค.....มึงกราบกูแล้ว......แต่มึงควรจะทำให้เร็วกว่านี้  เมื่อกูสั่งให้มึงกราบมึงก็ควรกราบทันที  ตอนนี้มึงหมดโอกาสแล้ว”


ต้นกล้ารัดคอมันด้วยเข็มขัดจนมันแน่นิ่งไป
.
.
.
.
.
.
ไอ้แม็คยังไม่ตาย


ต้นกล้าทิ้งมันเอาไว้อย่างนั้น  ก่อนจะย้อนกลับมาอีกครั้งในยามวิกาล  พร้อมกับกล่อง.....


“กูรู้โจ๊ก.....มึงไม่ชอบกินของที่ตายแล้ว  นี่อาจจะไม่ใช่ไอ้เสือ  แต่เนื้อของมันก็น่าจะอร่อยเหมือนกัน....มึงลองชิมสิ”
“กล้า.......กู.....ขอ.....โทษ”

ไอ้แม็คครางเสียงแผ่ว  ทั้งมือและเท้าของมันถูกพันด้วยเทปกาวจนแน่น  เด็กหนุ่มฉายไฟไปที่หน้าของมัน  ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว  ไม่เหลือคราบความเป็นนักเลงโตเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

“ไม่ต้องกลัวหรอกแม็ค  ไม่มีใครตามมาช่วยมึงแน่นอน.....อีกเดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว”
“อย่า.....”


กร๊วมมมมมมม....
แจ่บๆๆๆๆๆ...
แฮ่.....


ไอ้โจ๊กรู้หน้าที่ของมันเป็นอย่างดี  มันตรงเข้างับที่ลำคอของเหยื่อเป็นอย่างแรก  ก่อนจะกัดกินอย่างบ้าคลั่ง  ไอ้แม็คมองเขาอย่างตาเหลือกค้างด้วยความกลัวสุดขีดจนถึงนาทีสุดท้าย  ต้นกล้าปล่อยให้ไอ้โจ๊กทำงานของมันไป  เขาเดินออกมาข้างนอก  นั่งลงแล้วร้องไห้


เขาทำอะไรลงไป


นี่คือตัวเขาจริง ๆหรือ


ทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้


ถึงจะเป็นพวกมันก็เถอะ  แต่มันสมควรที่จะต้องตายอย่างนั้นหรือ


เด็กหนุ่มหัวเราะ.....หัวเราะร่วนอย่างเสียสติ  หากว่าตอนนี้มีใครมาได้ยินเข้า  คนๆนั้นคงเผ่นกระเจิงหนีไปอย่างขนหัวลุก


“ฮ่าฮ่าฮ่า......เอิ๊กกกกก.....ฮ่าฮ่าฮ่า”


เขาไม่อยากจะเป็นไอ้ขี้แพ้อีกแล้ว  เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรจะใจอ่อนอีกต่อไป  ศพแรกคือไอ้ชด  แม้จะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเองก็ตาม  ตอนนี้ก็มีอีกศพหนึ่งแล้ว  และเขาก็มีเอี่ยวเต็มๆในคราวนี้  ทำไมต้องใจอ่อน  ในเมื่อคนเหล่านี้มองเขาเป็นแค่สวะ  ไม่เคยเห็นเขาเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำ


“ถ้าไม่ฆ่า....แล้วไอ้โจ๊กมันจะกินอะไรล่ะวะ....หึหึหึหึหึ”


เอ้า.....ใครจะเป็นรายต่อไปดีล่ะ
.
.
.
.
.
To be con

ต้องพักการกินบ้างนะโจ๊ก  ฆ่าทุกวันเดี๋ยวคนสงสัย  สามสิบวันสามสิบศพ.....ไม่ดีมั้งโจ๊กเอ้ยยยย 5555+
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-07-2014 20:49:35 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ mutyamania

  • สามารถติดตามงานติดเรทที่ลงเล้าไม่ได้ที่ ReadAWrite ในชื่อมัสยากลับมาจากป่าช้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1898
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +794/-139
    • https://mutyawhocamebackfromthedead.readawrite.com
เอาน้องโจ๊กแบบแบ๊ว ๆมาสังเวย /// รูปล่างเป็นน้องลูกเต๋า  ส่วนนายกล้า  ยังหาอิมเมจจิต ๆ ไม่ได้  คือต้องจิตและหน้าตาดีด้วย 5555+

[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-07-2014 06:55:59 โดย mutyamania »

ออฟไลน์ heroza

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
นั้นสิเล่นฆ่าแล้วแดกทุกวันก็ไม่ไหวนะ เดี๋ยวคนสงสัย ฮ่าๆ
ส่วนไอ้เสือคงไม่ใช่แนวทำเลวๆแล้วอยู่ดีๆมาเป็นคู่รองหรอกนะเหอะๆ :katai5:
ทำเลวขนาดนั้นก็หวังว่าจะได้ทำความดีโดนเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้โจ๊กโต  :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ plengpit

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 347
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
กินเลยลูก กินนนน
สงสารลูกเต๋านะ แต่กล้าก็ทำไปเพื่อปกป้อง -3- ไม่ลองคุยกันดีๆละลูก

ออฟไลน์ Sirada_T

  • We Will [Luk] You!!
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
น่ากลัววววว  ไอ้โจ๊กน่ากลัว แมวน่ารัก ฮาๆๆๆๆๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด