หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Every time Café โทษที! ไม่มีตังค์จ่าย Merry X'mas2016!!! [26/12/59]

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

หายไปนานเชียว

[แก้วเจ้าจอม]

เป็นการบอกชอบมิณไปด้วยสินะคะ   

[Mi.07]

มาแล้ว ฮือ คุณคนเขียนกลับมาแล้ว

[gamma_focus]

นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้ว

 

[นอนกินแรง]

กลับมาครั้งนี้ ก็ให้เจเจบอกความรู้สึกกับพี่มิณเลย

อยากรู้ว่าพี่มิณจะว่ายังไงน้า รออ่านจ้า สู้ๆ

[continued]

อ๊ากกก เพิ่งได้อ่าน สนุกมากเลยค่า 
คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ คนอ่านคิดถึง 

[larynx]

อ่าวพ่อ ทำงี้ได้ไงอะ เหร่ยยยยยย 

[~PopPin[Pim]~]

อ้าวว เพิ่งเห็นว่าน้องเจย์มาอัพต่อแล้ว

โธ่ ถูกคุณพ่อไล่ออกจากบ้าน อย่างงี้ก็ไม่พ้นพี่มอณต้องดูแลล่ะสิ

[twinmonkey0311]

รอตอนต่อไปนะคะ

[whynotme]

อยากรู้จังว่าคุณมิณจะตอบเจเจว่าอะไร 

[KKKwanGGG]

สนุกมากครับรออ่านตอนต่อไปนะครับ

[blanchet]

มาอัพเร็วๆนะ ชอบเรื่องนี้ เจเจน่ารักจัง555 เขินเลย

[Wtftt]

รอลุ้นพี่มิณน้องเจเจ  จะว่าไงน๊าาา

[purple]

อยู่ในช่วงลุ้นสุดตัว ><
พี่มิณจะตอบว่ายังไงน้าาาา

[SOMCHAREE]

น่ารักมากเลยค่ะ นุ้งเจญกับพี่มิณ^^

[arij-iris]

คิดเจเจกะพี่มิณอ่ะ มาต่อเร็วนะคะ

[แพรวฐา]

เย้ กลับมาแล้ววววววว รอตอนหน้าน้าาาาาาา

[phai]

รอค่าาาาาาาาาา

 

[Flower]

รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้คนเขียนหายไปไหน รีบมาต่อเร็วๆเส่

[taltal020441]

คนแต่งหายค่าาาาารอนานแล้วน้าา

[ตุ๊กตามือสังหาร]

อ่านรวดเดียวจบ!!   
ฮือออออออออออออออ   นานๆทีเจอนิยายถูกใจ อยากให้ลงต่อเร็วๆอ่ะค่ะ อิๆ
อันนี้ไม่ได้เร่งนะคะ แต่มันน่ารักจนอยากอ่านต่อจริงๆ ยิ่งได้อิมเมจมานี่ ยิ่งเพ้อเลยค่ะ พี่มิณน่าร๊ากกกกกกกก

คุณพ่อก้ใจร้ายจัง ถึงขั้นไล่ออกจากบ้านเลย
อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อแล้วอ่ะค่ะ T^T

นี่ลงทุนสมัครสมาชิกเพื่อมาขอนิยายเลยนะคะเนี่ย เขินจัง

[IVY]

Extra

ฉันกำลังเฝ้ามองผู้ชายคนหนึ่ง...

สองปีมาแล้ว...

เขามักจะชอบนั่งหลังสุดของห้องเรียนเสมอไม่ว่าจะเป็นห้องเรียนประจำหรือห้องอื่นๆ

ฉันเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลาย ถือว่าแปลกใหม่พอสมควรสำหรับคนที่เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาทั้งชีวิต ไม่ต่างอะไรจากเด็กผู้ชายที่เรียนโรงเรียนชายล้วนแล้วเพิ่งจะได้มาเรียนกับผู้หญิงเป็นครั้งแรกนั่นแหละ ถึงแม้จะเคยเจอตามสถาบันกวดวิชามาบ้างแล้วก็เถอะ

แต่เด็กผู้ชายคนนั้นดูต่างออกไป...

วันนั้นเขามาเรียนสายตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก ฉันไม่เห็นเขาตอนเข้าแถวเคารพธงชาติเพราะเขามาก่อนจะเริ่มคาบเรียกแรกเพียงไม่นาน

รูปร่างสูงโปร่งโดดเด่นกว่านักเรียนชายวัยเดียวกันผมสีดำสนิทตัดสั้นแต่ก็ดูจะยาวกว่าที่โรงเรียนกำหนดเล็กน้อย ดวงตาสีดำคมกริบให้ความรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาจดจ้องดูน่าสนใจไปหมด...แต่น่าเสียดาย ฉันไม่เคยเห็นเขาจดจ้องสิ่งใดหรือใครอย่างจริงจังเลยสักครั้ง

"เออ ขอโทษนะ ..นายชื่ออะไร" ฉันเงี่ยหูฟังกลุ่มเด็กสาวสามคนที่กำลังรวบรวมความกล้าเพื่อคุยกับเขาอยู่ที่หน้าโต๊ะ แก้มขาวๆแดงปรั่งอย่างเขินอาย

"...เจย์" เขาตอบหลังจากเงียบไปพักใหญ่ สายตายังคงไม่ละออกจากวิวนอกหน้าต่างจากชั้นสี่ของอาคารเรียน

"เออ..."

"...." ความเงียบแทนคำพูดทุกอย่าง สุดท้ายเด็กสาวกลุ่มนั้นก็ขอตัวเดินออกไปเงียบๆ



อ่า...อย่างน้อยวันแรกที่ได้เจอกันฉันก็ได้รู้ชื่อเขาโดยที่ไม่ต้องเดินเข้าไปถามเอง






ตั้งแต่วันแรกที่เจอจนกระทั่งวันนี้ วันเปิดเทอมวันแรกปีที่สามของมัธยมปลายก็ยังทำให้ฉันรู้สึกเสมอว่าเจย์ป๊อปปูล่าในหมู่สาวๆและในขณะเดียวกันก็เป็นที่น่าหมั่นไส้ให้กับพวกผู้ชาย...และฉันคิดว่าอาจเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยก่อนที่ฉันจะรู้จักเขาด้วยซ้ำ

เขาเรียนเก่งมากอย่างไม่น่าเชื่อถึงแม้ว่าฉันจะเห็นเขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหรือไม่ก็ฟุบหลับแทบจะตลอดเวลาและเป็นดาวเด่นทางด้านกีฬาที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ เจย์เล่นกีฬาแทบทุกชนิด ได้ข่าวว่าเป็นนักกีฬามาตั้งแต่มัธยมต้น ยิ่งมัธยมปลายชมรมกีฬาต่างก็แย่งชิงตัวเขาเพื่อให้เข้าชมรม ฉันยังจำช่วงที่เหล่ารุ่นพี่ชมรมกีฬาแทบทุกชมรมมาออกันอยู่หน้าห้องหลายวันเพื่อให้เจย์ยอมเข้าชมรม สุดท้ายเขาก็เลือกเข้าชมรมบาส...และก็ไม่ทำให้ชมรมผิดหวัง

ใครๆก็บอกว่าเจย์เพอร์เฟคแต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกับคำว่าเพอร์เฟคที่ใครๆมอบให้เท่าไหร่

เขาทั้งรวย ทั้งเก่งและโดดเด่น....แต่ก็เย็นชา...

"เออ...เจย์ เย็นนี้ช่วยติววิชาคณิตให้พวกเราหน่อยได้มั้ย" ผู้หญิงในห้องสองสามคนกำลังคุยกับเจย์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ฉันละความสนใจจากกลุ่มเพื่อนที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและให้ความสนใจกับมุมใกล้หน้าต่างหลังห้อง

"ไม่ว่าง" ....เรียบเฉยและเย็นชาเป็นน้ำเสียงที่เขามักจะใช้ปฏิเสธคนอื่นเสมอ

"เออ แต่วันนี้เจย์ไม่มีซ้อมนี่ พวกเราไปถามที่ชมรมบาสมาแล้ว" พวกเธอยังไม่ละความพยายาม

"ครืดด" เสียงเลื่อนเก้าอี้ตามด้วยร่างสูงโปร่งที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเขาเอื้อมมือไปความกระเป๋าเป้บางๆที่ห้อยไว้กับเก้าอี้และเดินผ่านกลุ่มเด็กสาวออกมาโดยไม่มีการโต้ตอบใดๆ ฉันมองเด็กสาวเหล่านั้นที่ตอนนี้แต่ละคนหน้าเสียกันหมดอย่างเห็นใจปนชื่นชม เพราะถ้าเป็นฉันคงไม่กล้าเข้าไปคุยตรงๆแบบนั้นแน่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ตรงหน้า

จริงสิ! ฉันยืนขวางประตูอยู่นี่นา

"โทษที...เออ จะกลับแล้วเหรอ"

"....อืม" เสียงทุ้มตอบรับในลำคอก่อนจะเดินผ่านฉันออกไป ได้กลิ่นหอมเฉพาะตัวที่เหมือนจะไม่ได้มาจากน้ำหอมจางๆจากตัวเขา

ฉันมองตามแผ่นหลังภายใต้เสื้อนักเรียนสีขาวค่อยๆเดินห่างออกไป ตลอดเส้นทางมีทั้งสายตาชื่นชม หลงไหล นับถือหรือแม้แต่สายตาไม่พอใจมองตามไปตลอดแต่ดูเหมือนเจย์จะไม่สนใจสายตาเหล่านั้นเลยสักนิด

ความน่าดึงดูดเป็นสิ่งที่มีในตัวเขาโดยไม่ต้องพยายามสร้างขึ้นมาแต่น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรสามารถดึงดูดเขาได้..



....แผ่นหลังที่ค่อยๆไกลออกไปนั้นดูเหงาและโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก....






ตอนนี้เป็นเวลาที่ผ่านวันเปิดเทอมวันแรกมากว่าเดือนแล้วทุกๆคนดูจะปรับตัวกับการเปิดเทอมได้อย่างไม่มีปัญหารวมถึงฉันกับการเป็นพี่ใหญ่สุดในชั้นมัธยม ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเท่าไหร่รวมถึงฝนที่มักจะตกในช่วงเปิดเทอมทุกๆปี ดูเหมือนจะชื่นชอบการตกช่วงเช้าและเย็นซึ่งเป็นเวลาแห่งความวุ่นวายเป็นพิเศษ...วันนี้ก็เช่นกัน

ฉันสังเกตเห็นท้องฟ้ามืดครึ้มตั้งแต่ช่วงบ่ายและหลังจากเลิกเรียนก็ตามมาด้วยลมแรงที่พัดมาเป็นระยะส่งสัญญาณเตือนให้เริ่มหาที่หลบฝน การจราจรในเมืองหลวงทำให้รถที่บ้านมารับล่าช้าและฉันไม่มีทางเลือกนอกจากหาที่ร่มๆใต้อาคารเพื่อนั่งรอ

เด็กมอต้นบางกลุ่มวิ่งเล่นไปมาชวนเวียนหัว ชั้นโตขึ้นมาหน่อยก็จับกลุ่มทำการบ้านหรือไม่ก็นั่งคุยกันส่งเสียงโหวกเหวกและในระหว่างที่ความวุ่นวายภายใต้อาคารกำลังทำฉันอารมณ์เสียสายตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

เขาดูอ่อนเยาว์แต่ก็น่าจะอายุมากกว่าวัยมัธยมอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีฟ้าอ่อนและกางเกงผ้าสีเข้มนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ไม่ไกลจากฉันมากนักในมือถือร่มคันใหญ่สีดำสนิทที่ยังไม่ได้ใช้งาน ผมค่อนข้างยาวมัดรวบไว้ครึ่งศีรษะปล่อยปอยผมบางส่วนยาวเคลียไหล่ผิวขาวจัดตัดกับคิ้วโค้งเรียวสีเข้มและริมฝีปากสีชมพูสดตามธรรมชาติ แต่ที่ดูเหมือนจะโดดเด่นที่สุดก็คือดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นที่ดูมีชีวิตชีวาอย่างอธิบายไม่ถูก ชายหนุ่มเฝ้ามองสิ่งต่างๆรอบตัวอย่างสนุกสนานราวกับพวกนั้นน่าสนใจไปเสียหมดแม้แต่เด็กๆที่วิ่งวนไล่จับกันชวนให้เวียนหัว แววตาดูอบอุ่นและสว่างไสวขัดกับอากาศในตอนนี้

หากมองเผินๆเขาก็เป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่น่าสนใจอะไรแต่ถ้าหากลองตั้งใจมองแล้วล่ะก็...ผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกว่าไม่อยากจะละสายตาออกไปอย่างน่าประหลาด เขาเองก็เหมือนจะไม่รู้ตัวเห็นได้จากที่เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจกับสายตาของเด็กนักเรียนทั้งชายและหญิงบริเวณนั้นที่มองมา(ดูเหมือนสายตาส่วนใหญ่จะเป็นของนักเรียนชาย)

....น่าแปลกที่ทำให้ฉันนึกถึงชายอีกคนหนึ่ง คนที่ดูเหมือนจะตรงข้ามกับคนตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง

"อ๊ะ ..นั่น..." ฉันเผลออุทานเบาๆกับตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อเมื่อคนในภวังค์ความคิดกำลังก้าวยาวๆตรงมาทางนี้

เด็กหนุ่มร่างสูงโดดเด่นที่ปล่อยชายเสื้อนักเรียนออกมานอกกางเกงสีน้ำเงินยาวเหนือเข่าเล็กน้อยรองเท้าหนังมันปราบที่แค่มองผ่านก็รู้ว่าราคาแพงถูกใส่แบบเหยีบส้นอย่างไม่ใส่ใจกระเป๋าเป้สีดำห้อยผ่านบ่าข้างขวาเพียงข้างเดียวแบบที่ชอบทำเป็นประจำแต่ตอนนี้ที่ดูโดดเด่นที่สุดเห็นจะเป็นคิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นและดวงตาที่ฉายแววหงุดหงิดอย่างไม่คิดปิดบัง

เจย์เดินตรงเข้ามาอย่างรวดเร็วหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้

"มาทำไม"เสียงทุ้มเอ่ยถามเจือความหงุดหงิดหน้าตาบึ้งตึงกว่าทุกครั้งที่เคยเห็นเพราะปกติเขาแค่ทำหน้านิ่งๆคนอื่นๆก็พร้อมจะหลีกทางให้แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่ได้ทำอย่างนั้น เขาลุกขึ้นยืนและยิ้มกว้างจนตาหยี

"เจเจ เลิกเรียนแล้วเหรอ"

"ผมถามว่าคุณมาทำไม" เจย์ลอบถอนหายใจและพูดเสียงอ่อนลง สายตาที่ส่งมาดูหงุดหงิดแต่ก็ให้ความรู้สึกต่างออกไปจากที่มองคนอื่นๆ

...ลึกลงไปในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นราวกับกำลังยิ้มอยู่

"ฝนใกล้จะตกแล้วพี่เลยมารับ เธอไม่มีร่มใช่มั้ยล่ะ"

"...ผมหาทางกลับเองได้"

"ไม่ได้ๆ เธอต้องตากฝนกลับไปแน่ๆ"

"เหอะ" เจย์ส่งเสียงขึ้นจมูกพร้อมกับเสมองไปทางอื่น ใบหน้าบูดบึ้งแต่กลับไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนทุกครั้ง...เหมือนเด็กน้อยถูกขัดใจซะมากกว่า


ขณะเดียวกันสายฝนหยดเล็กๆก็เริ่มโปรยปรายลงมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือในมือของฉันส่งเสียงแจ้งเตื่อนข้อความ ฉันละความสนใจจากสองคนตรงหน้ามาอ่านตัวหนังสือขนาดเล็กบนหน้าจอ ....รถของที่บ้านมารอที่หน้าโรงเรียนแล้ว...

ฉันเหลือบมองสองร่างที่กำลังคุยกันอยู่ใกล้ๆ เจย์ส่งสายตาดุๆออกไปให้กับทุกคนที่มองไปทางพวกเขาพร้อมกับออกปากเร่งให้คนร่างเล็กกว่ารีบออกเดินแต่เหมือนจะไม่ได้รับความร่วมมือมากนัก

"เห็นมั้ย ฝนตกจริงๆด้วย ถ้าพี่ไม่มาแล้วเธอจะกลับยังไง หือ?"

"เรื่องของผม"

"ดื้อ" ชายหนุ่มผมยาวขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมองคนอายุน้อยแต่ตัวสูงกว่า เมื่อเทียบกันเขาสูงเลยไหล่ของเจย์มาแค่เล็กน้อยเท่านั้น

ฉันกางร่มและเริ่มออกเดินตรงไปทางประตูหน้าโรงเรียนเข้าใกล้คนสองคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก

"คุณนั่นแหละ ผมบอกแล้วว่าไม่ให้มา"เจย์ว่าเสียงเข้มก่อนจะเขม่นมองกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่มองมาทางคนข้างๆอย่างสนใจ

"อ่ะ เข้ามาสิ" ชายหนุ่มอายุมากกว่าทำเป็นไม่สนใจเสียงบ่นนั้นและกางร่มคันใหญ่ออกมาป้องกันสายฝนที่เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เจย์พ่นลมหายใจออกมาเบาๆอย่างยอมแพ้ก่อนจะเอื้อมมือไปแย่งร่มมาถือไว้เสียเอง



"รู้แล้วน่า"


สายฝนตกหนักจนฉันเกือบลืมอากาศตอนบ่ายที่ร้อนระอุไปเสียสนิท ถึงจะไม่ได้รุนแรงแบบพายุฝน แต่ก็หนักมากพอจะทำให้น้ำเจิ่งนองทั่วบริเวณ รองเท้าและถุงเท้าเริ่มรู้สึกเปียกชื้นเพราะละอองฝน

ฉันก้าวเดินตรงไปตามทางซีเมนต์ทอดยาวไปสู่ประตูใหญ่ของโรงเรียนอย่างไม่เร่งร้อนทั้งๆที่ควรจะรีบเพราะรถที่คงจะจอดขัดขวางการจราจรอยู่ แต่ฉันก็ฝืนใจเดินเลยสองคนตรงหน้าไปไม่ได้

แผ่นหลังของคนสองคนกำลังก้าวเดินทอดน่องอยู่ตรงหน้าห่างไปไม่ถึงสิบก้าวเป็นการเดินที่เชื่องช้าแต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกว่าน่าเบื่อ

"วันนี้พี่ไปซื้อผักมาเพิ่มเจย์อยากกินอะไรมั้ย พี่ว่าจะทำแกงจืดกับทอดไข่ด้วย" เสียงนุ่มพูดไปเรื่อยๆสายตาทอดมองรอบกายก่อนจะหันมาหยุดยิ้มให้คนข้างๆ

"อืม..."

"...."

"ออกไปกับใคร"

"ไปคนเดียว แค่ใกล้ๆนี่เอง"

"...คราวหลังให้ผมไปด้วย"

"หืม? อยากได้อะไรเหรอ พี่ซื้อมาให้ก็ได้"

"....เปล่า" เจย์เม้มริมฝีปากเล็กน้อยและตอบออกไปทำให้คนข้างๆต้องหันกลับไปมอง

"มีอะไรล่ะ บอกพี่สิ"

"....เปล่า...นี่ อย่าออกไปนอกร่มสิ" เจย์เปลี่ยนหัวข้อสนทนาและขยับเข้าไปชิดอีกคนมากขึ้น คันร่มในมือถูกถือให้เอียงไปหาคนข้างๆทำให้หยดน้ำฝนจากปลายร่มหยดลงบนแขนเสื้อนักเรียนสีขาวจนเริ่มชื้นแต่เหมือนชายหนุ่มผมยาวจะไม่ทันสังเกตุเห็นการกระทำเล็กน้อยนั้น

กลับเป็นฉันเสียอีกที่เห็นทุกความใส่ใจที่เจย์มีให้คนข้างๆ...เขาดูไม่เหมือนเจย์ที่ฉันเคยรู้จักเลยจริงๆ...

"พรุ่งนี้พี่มารับอีกนะ"

"ไม่ต้อง"

"แต่ในข่าวบอกว่าฝนจะตกนะ ถ้าอย่างงั้นเธอต้องพกร่ม"

"บ้าเหรอ ใครจะไปพกร่มที่คุณซื้อให้"

"...." คนข้างกายทำหน้าสงสัย

"ก็...ลายมันประหลาด"

"ประหลาดตรงไหน น่ารักจะตาย" ชายหนุ่มว่าเสียงกลั้วหัวเราะแววตาขี้เล่นนั้นพราวระยิบเหมือนเด็กๆเจอของเล่นถูกใจ เจย์กลอกตาขึ้นสูดหายใจลึกอย่างพยายามใช้ความอดทน

"ไอ้ลายหมีพูลเนี่ยนะ!? เหอะ!"

"ฮ่าๆๆ"

"หัวเราะอะไร บอกไว้เลยว่าผมไม่มีทางใช้มันแน่ๆ"เจย์พูดเสียงหงุดหงิดพร้อมกับพยายามเดินชิดคนข้างๆที่ดูเหมือนจะคุยเพลินจนเกือบจะออกนอกร่ม

ชายหนุ่มหัวเราะจนตาหยีเล็กเอื้อมมือจนเกือบสุดปลายแขนขึ้นลูบศีรษะเจย์เบาๆอย่างเอ็นดู ตอนแรกฉันคิดว่าเจย์ต้องหงุดหงิดที่ถูกทำแบบนั้น...แต่ฉันคิดผิด

เจย์ชะงักไปเล็กน้อย เม้มริมฝีปากแน่นและเสหน้ามองไปทางอื่นพร้อมกับบ่นพึมพำเบาๆที่ฉันไม่ได้ยินแต่ทำให้คนข้างกายหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

อ่า...ฉันเห็นว่าเจย์หน้าแดงล่ะ...

"ปี๊มๆๆ" เสียแตรรถดังไปแทบทั้งถนนทำให้ฉันหันไปมองและก็พบกับรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นคุ้นตาที่ดูเหมือนจะจอดเทียบข้างทางมาได้พักหนึ่งแล้ว

ฉันอดไม่ได้ที่จะมองตามสองร่างที่เดินไปหยุดตรงทางม้าลายเพื่อรอสัญญาณข้ามถนนอย่างชั่งใจก่อนจะหันหลังและเดินมาขึ้นรถที่อุณหภูมิภายในเย็นเฉียบเพราะเครื่องปรับอากาศและหยาดฝนด้านนอก

เสียงบ่นของพี่สาวไม่ได้ผ่านเข้าหูฉันเลยสักนิด ที่ฉันทำเพียงแค่เหม่อมองผ่านฝ้ากระจกออกไปสู่บรรยากาศเบื้องนอกในใจเฝ้าคิดถึงคนสองคนที่เพิ่งจากกันมา

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันได้แต่เฝ้ามองเจย์จากมุมเดิมๆและได้เห็นเขาแค่มุมเดิมๆเหมือนที่คนอื่นเห็น...แต่เวลาไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมากลับทำให้ฉันได้เห็นอีกด้านหนึ่งของเขาที่ฉันไม่เคยรู้ว่ามีอยู่

และดูเหมือนจะไม่มีใครเคยได้รู้...นอกจากชายหนุ่มคนนั้น...






เช้าวันนี้อากาศสดใสจนค่อนไปทางร้อนแต่นั่นก็เป็นสัญญาณที่แสดงให้เห็นว่าไม่เกินบ่ายนี้จะต้องมีพายุฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างแน่นอน

ฉันก้าวขาไวๆหลังจากรีบลงรถจนเกือบจะลืมโทรศัพท์มือถือ วันนี้ฉันมาโรงเรียนสาย ต่อให้ไม่ใช่สายโด่ง แต่สายก็คือสายล่ะน่า!

ขณะที่ก้าวพ้นประตูใหญ่ที่โชคดียังไม่ปิดเข้ามาในเขตโรงเรียนเบื้องหน้าก็ปรากฎร่างสูงโปร่งคุ้นตาของเพื่อนร่วมชั้น...แค่ข้างหลังฉันก็จำเขาได้

"เจย์" ฉันร้องทักและเร่งฝีเท้าไปเดินตีคู่ คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างประหลาดใจแต่ก็ทำเพียงแค่พยักหน้าทักทายเท่านั้น

"วันนี้มาสายเหรอ"

"...เปล่า...มาเช้าน่ะ" เขาตอบเบาๆพร้อมพร้อมกับยกแก้วกระดาษในมือขึ้นจรดริมฝีปาก ภายในนั้นมีของเหลวที่ส่งควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งกลางอากาศข้างแก้วประทับโลโก้และชื่อร้านที่น่าจะเป็นร้านกาแฟสักแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก

"อ๋อ...อื้ม" จริงสิ เจย์ไม่ชอบมาโรงเรียนเช้าๆนี่นา

"...."

"...."

"อะ เออ จริงสิ วันนี้ได้เตรียมของมาทำงานรึเปล่า" เป็นฉันที่ทนอยู่กับความเงียบไม่ไหว

"ของ?" เจย์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งและหันมามองฉัน

"อื้อ ก็วิชาเลือกตอนบ่ายไง" คิ้วเข้มๆนั้นขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิดก่อนจะส่งเสียงพึมพำเบาๆออกมา

"ลืมน่ะ"

วันนี้มีเรียนวิชาเลือกเสรีที่เราสามารถเลือกลงวิชาอะไรก็ได้ตามความชอบมีตั้งแต่วิชาที่เกี่ยวกับวิชาการไปจนถึงวิชากีฬาแต่ที่ฉันแปลกใจก็คือพวกผู้ชายกว่าครึ่งห้องรวมถึงเจย์พากันมาลงวิชา 'การฝีมือเบื้องต้น' ที่ไม่ว่าจะดูยังไงก็ไม่เข้ากันสักนิด และฉันเพิ่งมารู้หลังจากนั้นว่าเพราะมีรุ่นพี่ที่จบไปรุ่นก่อนๆบอกว่าวิชานี้เรียนสบายแถมเลิกเร็วและงานก็ไม่ยาก...อืม...แต่ฉันคิดว่าตอนนี้เจย์ไม่ได้คิดอย่างนั้นแล้วล่ะ

ฉันลอบมองเสี้ยวหน้าคมที่กลับมาเรียบเฉยอีกครั้งไม่ได้มีท่าทีร้อนรนกับการที่อาจจะไม่มีงานส่งในตอนบ่ายเลยสักนิด ตลอดสามปีที่เป็นเพื่อนร่วมห้องกันมา มีเรื่องมากมายเกี่ยวกับเขาที่ฉันอยากจะรู้แต่ก็ไม่กล้าถามออกไปรวมถึงเรื่องของชายหนุ่มเมื่อวันก่อนนั้น...

"เออ...แวะร้านกาแฟมาเหรอ"

"....อืม"

"..เจย์ชอบดื่มกาแฟด้วยเหรอ เราเพิ่งรู้นะเนี่ย"

"เปล่า นี่ไม่ใช่กาแฟ" เจย์ตอบและเอียงแก้วกระดาษลงให้พอมองเห็นของเหลวสีขาวนวลด้านในที่พร่องลงไปเกินครึ่ง

"เจ้าของร้านไม่ยอมขายให้"

"หะ หืม?" ฉันหันไปมองเจย์ที่ตอนนี้สีหน้าบูดบึ้งเหมือนเด็กกำลังถูกขัดใจ ริมฝีปากบางนั้นดูเหมือนจะยื่นออกมาหน่อยๆทำให้ฉันอดอมยิ้มไม่ได้

"เจ้าของร้านไม่ให้ดื่มกาแฟน่ะ"

"คิกๆ แบบนี้ก็มีด้วย ..ใช่พี่ผู้ชายที่มาวันก่อนรึเปล่า" ฉันแอบหลอกถามเขาล่ะ...หวังว่าฉันจะไม่โดนเงียบใส่นะ

"...."

"...."

"เห็น?" หลักจากเงียบไปพักใหญ่เขาก็ถามออกมาสั้นๆ

"อะ อื้ม เห็นที่หน้าโรงเรียนน่ะ" ...ฉันโกหก จะให้บอกได้ยังไงกันล่ะว่าแอบมองมาตั้งนานแล้วน่ะ

"เออ.. สนิทกันเหรอ"

"...อืม"

"... พี่เขา...ดูน่ารักดีนะ" ฉันยิ้มและพูดออกไปอย่างที่คิด

"หึ ขี้บ่นจะตาย"

"...."

"....ช่างเถอะ" เจย์ชะงักไปเหมือนเพิ่งได้สติ ก่อนจะกล่าวตัดบท ถึงฉันจะอยากรู้ขนาดไหน แต่ดูท่าทางตอนนี้เจย์คงไม่อยากตอบแน่ๆ


ฉันมองตามหลังของเด็กหนุ่มที่เดินช้าๆเยื้องไปด้านหน้าพลางคิดทบทวน


ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะมีอิทธิพลกับเจย์มาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนๆนั้นหรือเปล่า แต่....ฉันเองก็ไม่ได้สังเกตว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เจย์มาโรงเรียนเช้ากว่าเดิมและรีบกลับเร็วกว่าเมื่อก่อน ทั้งๆที่บางทีมักจะอยู่เล่นบาสจนค่ำ ...เกือบทุกวันเขาจะมีขนมเล็กๆน้อยๆติดตัวมาโรงเรียนด้วยเสมอ บางวันเป็นคุกกี้ บางวันเป็นโดนัทหรือไม่ก็เค้กชิ้นเล็กๆผิดกับนิสัยของเขาที่ไม่ชอบของหวาน...แต่เจย์ก็กินมันจนหมดทุกครั้ง ไม่นับรวมกับท่าทางของเจย์ที่เปลี่ยนไปเมื่ออยู่กับชายหนุ่มคนนั้น เจ้าตัวเองก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัว แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความแตกต่างกับที่เขาปฏิบัติต่อคนอื่น


...เขาดูอ่อนโยนขึ้น...



"เจย์ วันนี้จะทำอะไรส่งน่ะ" เสียงหวานใสของเด็กสาวหน้าตาน่ารักต่างห้องถามขึ้นเมื่อเจย์เดินเข้ามาในห้องเรียนวิชาสุดท้ายของวัน

งานของวันนี้คือการเตรียมวัสดุมาทำงานฝีมือง่ายๆพร้อมส่งหลังหมดชั่วโมง

"เออ..เจย์ไม่ได้เตรียมของมาใช่มั้ยล่ะ งั้นใช้ของเรามั้ยเราแบ่งให้ เราเตรียมกระดาษมาพับดอกไม้เยอะแยะเลย" สาวเจ้ายังคงไม่ละความพยายามในการชวนคุยถึงแม้จะไร้เสียงตอบรับ

"ไม่เป็นไร ขอบใจ" เขาปฏิเสธเรียบๆก่อนจะเดินเลี่ยงมานั่งเยื้องไปด้านหลังใกล้ๆกันที่นั่งของฉัน ที่ประจำของพวกผู้ชายที่จะมานั่งรวมกันอยู่หลังห้อง แต่ดูเหมือนวันนี้พวกนั้นจะไม่ได้นั่งรวมตัวกันเป็นกลุ่มเหมือนเคย

บ้างก็วิ่งวุ่นหายืมของจากพวกผู้หญิง บ้างก็ออกไปหาซื้อของจนเข้าเรียนช้าหรือไม่ก็คงจะโดดเรียนไปเลย คงมีแต่เจย์ที่ยังนั่งเฉยแม้จะมีสาวๆมากมายที่รู้ว่าว่าเจย์ไม่ได้เตรียมของมาพร้อมจะให้ความช่วยเหลือเสมอแค่เขามองไปหา

"เจย์" ฉันเรียกเบาๆทำให้เด็กหนุ่มกันมามอง

"เราให้ยืมของมั้ย" ฉันถามพลางยื่นเชือกน้ำมันเส้นเล็กไปตรงหน้า เขาเลิกคิ้วมองสิ่งของในมือฉันอย่างประหลาดใจ

"เอามาทำอะไรน่ะ"

"เอาเชือกมาถักเป็นสร้อยข้อมือน่ะ"

"...." เจย์ไม่ตอบแต่ในแววตาเรียบเฉยคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นประกายวาววับเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

"เดี๋ยวเราสอนนะ" เจย์เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะตอบรับเบาๆ มุมปากบางนั้นยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนกำลังยิ้ม....เขาดูดีสุดๆเลย


การสอนงานฝีมือให้เจย์ไม่ง่ายนักเพราะเขาก็เป็นเหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไปที่มักจะไม่ถูกกับเรื่องแบบนี้แต่ก็ไม่ยากเกินไปเมื่อเทียบกับผู้ชายเกินครึ่งห้องที่กำลังเอะอะโวยวายเพราะทะเลาะกับกระดาษแข็งไม่ก็กรรไกร

"อ่า ใช่แล้ว เส้นนั้นเอามาไขว้ด้านบน...อืม ใช่ๆ" เจย์เรียนรู้ได้เร็วและเขาก็ทำมันออกมาได้ดีมากๆไม่เหมือนกันคนที่เพิ่งจะเคยทำครั้งแรก ฉันมองมือใหญ่ถือเชือกเส้นเล็กไขว้กันไปมาตรงหน้านิ้วเร็วยาวเกร็งแน่นเพื่อยึดเชือกไม่ให้หลุด เล็บเขาตัดสั้นเหมือนคนที่ดูแลตัวเองอย่างดี ฉันไล่สายตาขึ้นมองใบหน้าหมดจดคมเข้มที่ก้มหน้าลงเล็กน้อย คิ้วเข้มขมวดเป็นปมกับริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเป็นอาการของคนที่กำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่างอย่างจดจ่อ

"เจย์เก่งมากเลย"ฉันยิ้มและเอ่ยชมเขา

"อืม..."

"...."

"....อ่ะ ยาวพอแล้ว" หลังจากเงียบไปพักใหญ่เขาก็ชูเส้นเชือกสีดำสนิทที่ถูกถักเรียบร้อยมาตรงหน้าฉันเพื่อนที่จะทำขั้นตอนต่อไป แต่ว่า...

"พอแล้วเหรอ? แต่เราว่ามันสั้นไปนะ เจย์ใส่ไม่ได้หรอก" ฉันพินิจมองเส้นเชือกถักตรงหน้าพลางเอ่ยทัก

"อืม ไม่ได้ใส่เองน่ะ"

"หืม?"

"ทำให้คนอื่น"เจย์ตอบก่อนจะเม้มปาก แก้มใสสองข้างเหมือนจะขึ้นสีเล็กน้อย วูบหนึ่งฉันก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา...ฉันไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของเขามาก่อนส่วนความรู้สึกที่มีต่อมาก็คงเป็นความอิจฉาเล็กๆ...ใครนะที่เป็นคนโชคดีคนนั้น


และใบหน้าหมดจดของชายหนุ่มร่างเล็กเมื่อวันก่อนก็ปรากฏขึ้นมาในความคิด….

[IVY]

เสียงสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นแทบจะทันทีที่นักเรียนคนสุดท้ายส่งงานเสร็จ นักเรียนได้งานฝีมือที่ทำเองเป็นของติดไม้ติดมือกลับบ้านขณะแยกย้ายกันออกจากห้อง วันนี้มีเมฆครึ้มแต่ก็พอจะวางใจได้ว่าไม่น่าจะมีฝนตก…อย่างน้อยก็จนกว่าจะค่ำ

ฉันไม่ชอบนั่งรอ ดังนั้นรถที่บ้านจะมารอรับตรงเวลาเสมอ แต่ดูเหมือนวันนี้จะไม่ใช่ ฉันเพิ่งวางสายจากที่บ้านว่ารถเกิดเสียขึ้นมากะทันหันทำให้ฉันต้องนั่งรอต่อไปอีกสักพักและฉันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะโบกแท็กซี่สักคนเพื่อกลับบ้านเอง

ฉันเลือกเดินไปหาที่นั่งร่มๆใต้อาคารที่เดิมกับวันก่อนถึงแม้จะมีเสียงดังหนวกหูจากเด็กๆไปบ้างแต่ก็เป็นสถานที่ที่ร่มละอยู่ใกล้กับประตูโรงเรียนมากที่สุด

“นี่” เสียงเรียกเบาๆจากด้านหลังทำให้ฉันหันไปมองและเจ้าของเสียงก็ทำให้ฉันต้องประหลาดใจ เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งโดดเด่นและใบหน้าคมเข้มยืนอยู่ตรงหน้า

“อ้าว เจย์ มีอะไรเหรอ”

“เปล่า…แค่มาขอบคุณ เรื่องนี่น่ะ” เขาว่าและชูเส้นเชือกสีดำที่ถูกถักเรียบร้อยมาตรงหน้า ที่ปลายทั้งสองข้างของเชือกข้อมือถูกผูกติดกันให้สามารถรูดให้ติดกันได้

“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก”

“….”

“เออ…แล้วยังไม่กลับเหรอ” ฉันเกือบจะหลุดปากถามออกไปว่าเขาจะเอาสร้อยข้อมือนั้นไปให้ใคร ถึงแม้จะมีคนที่คอดไว้อยู่แล้วแต่ฉันก็อยากมั่นใจ

"เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ...ชิ" ตอนท้ายประโยคเจย์ส่งเสียงเบาๆอย่างขัดใจเมื่อมองข้ามไหล่ฉันไปบริเวณหน้าโรงเรียน คิ้วเข้มขมวดมุ่นกับดวงตาดุๆดูเหมือนไม่สบอารมณ์ เขาหันกลับมาบอกลาฉันทางสายตาก่อนจะยัดสร้อยข้อมือสีดำไว้ในกระเป๋ากางเกงและเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมองตามร่างสูงโปร่งนั้นไปก็ได้พบว่าสุดปลายทางที่เดินไปนั้นหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มคนหนึ่ง


....เจ้าของผิวขาวซีดและผมยาวประบ่ามัดรวบไว้ครึ่งศีรษะ


"บอกแล้วไงว่าไม่ให้มา"เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อคนที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้เงยหน้าขึ้นมามองพลางยันตัวลุกขึ้น

"พี่ออกมาเอาของที่สั่งไว้เลยแวะมารับ"ชายหนุ่มร่างเล็กกว่ายิ้มตาหยี แขนผอมทั้งสองข้างกอดถุงกระดาษสีน้ำตาลใบค่อนข้างใหญ่ประทับตราซุปเปอร์มาเก็ตชื่อดังไม่ไกลจากที่นี่มากนักไว้แนบอก

"...."

"...."

"..ของอะไร"

"อุปกรณ์ทำขนมน่ะ ของหมดก็เลยต้องสั่งซื้อแล้ววันนี้ของก็มาส่งพอดี"

"อืม.."

"...เจเจเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมท่าทางแปลกๆ" คิ้วบางเรียวย่นเข้าหากันก่อนจะขยับเข้าใกล้เด็กหนุ่มตรงหน้า

ขนาดฉันที่ยืนห่างออกมายังสังเกตเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเจย์ได้อย่างชัดเจน

"ปะ เปล่า"เจย์ตอบตะกุกตะกักก่อนจะพยายามแย่งถุงกระดาษมาถือไว้เสียเอง

"ฮะๆ ไม่เป็นไร พี่ถือเองได้ไม่หนักหรอก ขอบใจนะ"

"หึ" แต่ดูเหมือนเจย์จะยังไม่ละความพยายาม

"เจย์ พี่ถือเองได้...ฮ่าๆ เอ๊ ทำไมวันนี้ดื้อจัง..อ๊ะ?"ชายหนุ่มแกล้งดุขำๆขณะโยกหลบมือทั้งสองข้างที่ยื่นมาแย่งถุงกระดาษก่อนจะชะงักไปเมื่อเขาถูกฉวยข้อมือที่กำลังปัดป้องความช่วยเหลือจากเด็กหนุ่มเอาไว้ เส้นเชือกที่ถูกถักเรียบร้อยสีดำสนิทตัดกับสีผิวของเจ้าตัวถูกสวมเข้ามาช้าๆจากฝีมือคนอายุน้อยกว่า สีหน้าผู้ให้ยังคงเรียบเฉยเหมือนปกติเพียงแต่มุมปากบางได้รูปนั้นยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเข้มประกายพราวยามจ้องมองเจ้าของคนใหม่ของสร้อยข้อมือนั้น

"...หืม? ให้พี่เหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางพิศมองเครื่องประดับชิ้นใหม่

"อืม..."

"เอามาจากไหนน่ะ ซื้อมาเหรอ"

"เปล่า" คราวนี้คนที่คอยพูดเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดเป็นฝ่ายเงียบไปบ้างแต่เปลี่ยนเป็นส่งสายตาเป็นคำถามให้แทน

"...ทำตอนวิชางานฝีมือ"เจย์ดูลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปทำให้คนฟังตาโตด้วยความประหลาดใจอย่างไม่คิดปิดบัง

"ห๊าาา!? นี่เจย์ทำเองเหรอ โหหห เก่งมากเลย... พี่คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย"น้ำเสียงตอนแรกเป็นเพราะความประหลาดใจ แต่ตอนท้ายดูเหมือนจะเป็นน้ำเสียงหยอกล้อหน่อยๆเห็นได้จางดวงตากลมที่หรี่ลงเล็กน้อยยามจ้องมองคนให้

"อะ อะไร ทำไมต้องมองแบบนั้น จะเอาหรือไม่เอา" แก้มสองข้างของเจย์แดงปรั่งขณะพยายามแย่งของที่ให้ไปแบบไม่จริงจังนักซึ่งดูเหมือนคนอายุมากกว่าจะอารมณ์ดีที่แกล้งเขาได้

"ฮ่าๆ โอ๋ๆพี่ล้อเล่น ให้แล้วให้เลยสิ หึหึ"

"เหอะ.."

"...." ชายหนุ่มไม่พูดอะไรตอบได้แต่ยิ้มมองเจย์ตาหยี

"กะ ก็แค่จะทำไว้ใส่เองแต่มันสั้นเกินไป" เจย์หลบตาวูบก่อนจะพูดออกไป ทำให้ฉันต้องอมยิ้ม นึกถึงตอนที่เขายื่นเชือกนั้นมาตรงหน้าและบอกชัดเจนว่าทำให้คนอื่น

"หึหึ ไม่เป็นไร พี่ชอบมากเลย"ชายหนุ่มว่าหลังจากมองสำรวจของชิ้นใหม่อีกครั้ง เงยหน้าขึ้นมองและยิ้มกว้าง

"...อือ ชอบก็เก็บไว้สิ"

"ครับ ขอบใจนะ" เขายิ้มหวานลูบของประดับชิ้นใหม่อย่างถนุถนอมทำให้คนที่ยืนมองภาพนั้นอยู่แก้มแดงซ่าน

"ก็บอกว่าแค่ของทำผิด" เจย์ว่าเบาๆก่อนจะฉวยถุงกระดาษในอ้อมแขนคนตัวเล็กกว่าที่ยังไม่ทันตั้งตัวไปถือและออกเดินนำไปก่อน

"หึหึ ครับๆ ทำผิดก็ทำผิด" ชายหนุ่มรีบเร่งผีเท้าเดินตามอดเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียนไม่ได้

"หึ" เจย์ส่งเสียงขึ้นจมูกและเสหน้ามองไปอีกทาง ซ่อนรอยยิ้มจางๆจากคนข้างกายที่ตอนนี้ดูเหมือนจะลดอายุไปเป็นเด็กช่างแกล้ง เดินอยู่ข้างๆคอยพูดจาหยอกเย้าอย่างอารมณ์ดี


แผ่นหลังของทั้งคู่ค่อยๆห่างออกไปเช่นเดียวกับเสียงพูดคุยที่เคยชัดเจนแต่ตอนนี้ภาพริมฝีปากที่ขยับไปมาเป็นเพียงสัญญาณเดียวที่บอกให้รู้ว่าทั้งคู่กำลังสนทนากันอยู่ ฉันทอดสายตามองเงียบๆโดยที่ไม่คิดจะเดินตามออกไป...

ชายหนุ่มที่ฉันไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อกลับสามารถทำให้คนที่ฉันเฝ้ามองมาหลายปีเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ มันมีทั้งความรู้สึกทึ่ง ประหลาดใจ และสนใจ แต่ลึกลงไปฉันกปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกอิจฉา...


อิจฉาคนๆนั้นที่ได้รับรอยยิ้มจากคนที่ใครๆก็คิดว่าเย็นชา
อิจฉาคนๆนั้นที่ได้รับความใส่ใจและดูแลจากเขา
อิจฉาคนๆนั้นที่ได้รับความสำคัญเหนือใครจากคนที่ไม่เคยมองใครอยู่ในสายตา


ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สุดปลายดวงตาสีดำสนิทแสนเย็นชาคู่นั้นมีใครคนหนึ่งยืนอยู่...ดวงตาที่เคยทอดมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว


ฉันยิ้มให้กับภาพชายสองคนกำลังถกเถียงกันด้วยเรื่องบางอย่างขณะรอสัญญาณไฟข้ามถนนและดูเหมือนจะไม่ยุติลงง่ายๆ สุดท้ายคนตัวสูงกว่าที่อยู่ในชุดนักเรียนก็เป็นฝ่ายดึงคนข้างกายให้ประชิดตัวจนเกือบจะกลายเป็นโอบและค่อยออกก้าวเดินด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาทำหน้าบึ้งแต่กลับรู้สึกได้ถึงความสุข...

แผ่นหลังกว้างที่ก้าวเดินห่างออกไปยังคงให้ความรู้สึกโดดเด่น ดึงดูดและน่ามองเหมือนเดิม...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี


เจย์ก็คือเจย์...น่าดึงดูดแต่ก็โดดเดี่ยว...






แต่วันนี้แผ่นหลังที่ฉันเฝ้ามองมาตลอด ไม่ได้ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนที่ผ่านมาแล้ว....

........................................

[GBlk]

รอตอนหลัก T-T

[QueenPedGabGab]

โอ้ยยยย เจย์น่ารัก มุ้งมิ้งกะพี่มินสุดๆ น่าร้ากกกก

[May@love]

กรี๊ดๆๆๆๆ เจเจน่ารักมากอ่ะ

รอตอนหลักนะคะ คิดถึงมากกก

[BAKA]

เจเจน่ารักมากกกกกกกก

ปากแข็งที่สุดอ่ะ

[❣☾月亮☽❣]

    น่ารักมากๆค่ะ ยังรออ่านเสมอ สู้ๆนะคะคนเขียน

[muiko]

เจย์ น่ารักกกกก
ชอบอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะๆๆๆๆ 

[My_yunho]

บอกไปแล้วพี่มิณจะว่าไงเนี้ย