Chapter 8
"นี่ พี่รู้นะว่าเธอตื่นอยู่"
"..."
"..."
"..."
"เจเจ..อย่าดื้อสิ!"
"...เหอะ! คำว่าดื้อมันใช้กับผู้ใหญ่ไม่ได้หรอก"
"หืม? เธออ่ะนะผู้ใหญ่?"
"ใช่!"
"ฮ่าๆ ดูสิ ดูยังไงก็เด็กอยู่ชัดๆ เอ้า! ลุกขึ้นสิ ฮึบ!" เราเถียงกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่ผมจะขึ้นไปบนเตียงเพื่อนฉุดเด็กตัวโตให้ออกมาจากกองผ้าห่ม
เจย์ไม่ชอบไปโรงเรียนเช้าๆ เขาชอบจะไปหลังเวลาเข้าแถวเสมอถึงแม้จะตื่นตั้งแต่เช้าแล้วก็ตาม แต่ช่วงนี้เขาไปเช้าเกือบจะทุกวันเพราะถูกผมปลุก(ก่อกวน)จนแกล้งหลับต่อไม่ไหว
"ฮื้อ ม่าย อย่าดึงสิ" เจย์ส่งเสียงงึมงำอย่างขัดใจหลังจากที่ผมทั้งดึงทั้งลากกองผ้านวมผืนใหญ่ที่เขาใช้ห่อตัวเอาไว้
"ออกมาได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก พี่ปิ้งขนมปังไว้ให้แล้วด้วยนะ"
"หื้อ ไม่"
"..เจ..เจ" ผมเรียกเขาเสียงรอดไรฟันก่อนจะกระโจนขึ้นไปนั่งทับกองผ้าห่มที่มีร่างคนอยู่ข้างใต้
"อะ โอ๊ย! ทำอะไรของคุณ มันหนักนะ"
"ถ้าอย่างงั้นก็ออกมาสิ นี่แนะ!" ผมไม่สนใจเสียงบ่นอู้อี้นั่น และเราก็เริ่มยื้อผ้าห่มไปมาเหมือนชักเยอร์
"โอ๊ย เล่นอะไรเป็นเด็ก นี่คุณแก่แล้วนะ"
"หา? ว่าใครแก่ ว่าพี่เหรอ ห้ะ!?"
"โอ๊ยๆ เจ็บ! อย่าดึงผมสิ" ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายชนะหลังจากที่เจย์ยอมโผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่มแถมแขนอีกสองข้างก็ยังจับข้อมือผมที่กำลังดึงทึ้งเส้นผมสีดำสนิทของเขาเอาไว้
"ฮ่า พี่ชนะแล้ว รีบอาบน้ำแต่งตัวเร็ว"
"...."
"เจย์..ปล่อยได้แล้ว" ผมดึงข้อมือจากการเกาะกุมของคนตรงหน้าเพราะเริ่มรู้สึกอยากปาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ...หรือผมจะแก่แล้วจริงๆล่ะนี่...
"คุณแกล้งผม" ทำไมผมถึงเห็นรอยยิ้มร้ายกาจภายใต้ใบหน้านิ่งๆนั่นนะ
"พี่เปล่า ก็...เธอต้องไปโรงเรียน"
"หึ"
"เจย์ ปล่อยพี่สิ เหวอออ! เจย์!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อมือถูกปล่อยแต่กลับถูกดึงข้อเท้าจนหงายหลังลงไปบนเตียง ไม่ทันได้ร้องไปมากกว่านี้นิ้วมือหลายนิ้วก็ตรงเข้ามาจี้เอวและหน้าท้องอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ฮะๆ ฮ่าๆๆ โอ้ย เจเจ หยุดนะ"
"คุณแกล้งผมก่อน" โอ้ย เขารู้ได้ยังไงว่าผมบ้าจี้
"โอ้ย เจย์ ฮ่าๆ พี่ยอมแล้วๆ โอ้ยยย"
"หึหึ" ผมได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะเบาๆขณะที่ตัวเองแทบจมไปกับฟูกนอน รู้สึกเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน ขยับตัวออกจากกองผ้านวมที่พันตัวอยู่อย่างยากลำบากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่คล่อมทับอยู่
"ยิ้มอะไรของคุณ"
"เปล๊า แต่คิดว่าเวลาเธอยิ้ม น่ารักมากเลย ยิ้มบ่อยๆสิ" ผมว่าในขณะที่เจย์หุบยิ้มแทบจะทันที
"ผมไม่ดีใจเวลาถูกชมว่าน่ารักหรอกนะ"
"หึหึ อย่าทำหน้าบูดสิ เอ้า! เลิกเล่นได้แล้ว ไปอาบน้ำแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ผมยิ้มและผละตัวออกมา รู้สึกถึงสายตาที่มองตามหลังอยู่เงียบๆ..
"ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง"
"หืม ว่าไงนะ" ผมละสายตาจากทิวทัศน์ความวุ่นวายรอบๆตัวหันมามองเด็กหนุ่มร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ
เวลานี้จวนเจียนจะได้เวลาเคารพธงชาติเต็มแก่แล้วแต่พวกเราก็ยังคงเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ บางทีผมก็เอื่อยเฉื่อยเกินไป ทั้งที่ผมเป็นคนเร่งเจย์แท้ๆแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขากำลังเดินนำหน้าผมอยู่ก้าวหนึ่ง
"ผมถามว่าที่ร้านเป็นยังไงบ้าง"
"อ่อ ก็เรื่อยๆน่ะ ลูกค้าก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ไม่มีอะไรพิเศษ" ...ถ้าไม่นับลูกค้าสวมสูทดำสนิทเต็มยศที่พากันมาบุกร้านล่ะก็นะ... ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆกับคำพูดที่ไม่ได้พูดออกไป
"...."
"มีอะไรเหรอ หรือตอนเย็นอยากกินเค้ก วันนี้พี่ทำเค้กกาแฟนะ พี่ยอมให้เธอกินกาแฟได้เฉพาะเค้ก"
"...ชอบทำเหมือนเป็นเด็กอยู่เรื่อย"
"ก็เธอยังเด็กจริงๆนี่" ผมหัวเราะแล้วเร่งฝีเท้าให้เดินนำ ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงบ่นงืมงำเบาๆจากคนข้างหลัง
"วันนี้พี่ไปส่งหน้าโรงเรียนนะ"
"..ไม่ต้อง ส่งแค่ตรงถนนด้านหน้าก็พอ"
"เจย์..."
"...." ความเงียบก่อตัวขึ้นโดยที่ผมไม่ได้พูดอะไรต่อและเจย์ก็ยังคงเงียบอยู่แบบนั้น ถึงแม้ว่าผมอยากจะรู้ว่าเพราะอะไรแต่ก็ไม่กล้าจะถามออกไป ดูเหมือนเจย์จะไม่ค่อยอยากพูดถึงมันเท่าไหร่
เพราะอายที่เจ้าของร้านกาแฟธรรมดาๆแต่งตัวบ้านๆแถมหน้าตายังจืดชืดอย่างผมมาส่ง หรือไม่อยากให้ผมเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตวัยเรียนของเขามากเกินไปหรืออาจจะเป็นเหตุผลเล็กๆน้อยๆเช่น อยากเดินเข้าโรงเรียนคนเดียว ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ไปส่ง ยังไงผมก็ได้แต่เดามั่วไป จนคร้านจะสนใจ บางทีเด็กๆก็มีเหตุผลของเขาที่ผู้ใหญ่ไม่มีทางเข้าใจ
"คิดอะไร" เสียงทุ้มทำลายความเงียบลงพร้อมกับดวงตาคมที่จ้องมา
"เปล่านี่" ผมเลิกคิ้วพรางส่งยิ้มกลับไปขณะรอสัญญาณไฟข้ามถนน
"...."
"...."
"...ไม่ว่าคุณจะคิดอะไรอยู่ มันไม่ใช่แบบที่คุณคิด" เจย์พูดขึ้นขณะสัญญาณไฟตัวเลขสีแดงเริ่มนับถอยหลัง
"พี่คิดอะไร แล้วเจเจรู้ได้ยังไง หืม?"
"รู้สิ คุณน่ะ แค่มองหน้าก็รู้หมดแล้วว่าคิดอะไรอยู่"เจย์หันมามองผมตรงๆด้วยดวงตาสีดำสนิทของเขาด้วยสายตาที่เดาไม่ออกพร้อมกับยกมุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆแต่ดูเศร้าสร้อย
ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากเพื่อพูดอะไรซักอย่างเด็กหนุ่มก็เดินผละออกไปในตอนที่สัญญาณทางม้าลายกลายเป็นสีเขียวแม้จะพยายามเรียกเขาก็ไม่ได้หันกลับมาและที่ดูน่าตลกแต่หัวเราะไม่ออกคือผมไม่ได้ก้าวออกจากฟุตบาตไปเพื่อตามเขา เฝ้ามองแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อนักเรียนสีขาวเดินห่างออกไปและหายลับเข้าไปในรั้วโรงเรียน...
"ผมไม่ได้สั่ง" เสียงทุ้มต่ำของชายชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำเอ่ยขึ้นแทบจะทันทีเมื่อผมวางถาดคุกกี้ลงบนโต๊ะ
วันนี้ภายในร้านก็ยังคงเต็มไปด้วยมนุษย์ในชุดดำที่นั่งอยู่เต็มร้านพร้อมกับกาแฟราคาถูกที่สุดตรงหน้าคนละแก้วสร้างความหวาดหวั่นให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ซึ่งผมก็ทำได้แค่เพียงยิ้มแห้งๆตอบกลับไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมเลี้ยง พวกคุณคงนั่งกันอีกนานอาจจะหิว" ชายหนุ่มชะงักนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเสหน้ามองไปทางอื่นทำให้ผมได้มีโอกาสสังเกตุเขาใกล้ๆ
เขาดูเหมือนจะเป็นคนที่เด็กที่สุดในนี้อายุยังไม่มากอาจจะพอๆกับผมหรือบวกลบไม่น่าจะเกินสามปี คิ้วหนาเข้มดวงตาชั้นเดียวเรียวรีแต่ก็ไม่หยีเล็กจนเกินไป จมูกโด่งมากจนเป็นสันและริมฝีปากบางเป็นเส้นตรง เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูดีมากทีเดียวเพียงแต่ดูเย็นชาจนรู้สึกเข้าถึงยากแค่นั้น
"เออ ..ถ้าต้องการอะไรล่ะก็เรียกผมได้นะครับ" ผมเดินกลับมาหลังเคาน์เตอร์ขณะเดียวกันกับที่ชายสูงอายุในชุดสูทวางแก้วกาแฟที่พร่องไปจนเกือบหมดตรงหน้า
"ขอเติมกาแฟด้วยครับ" ผมตอบรับพลางเทกาแฟจากกาต้มลงไปในแก้ว ผมจำเขาได้ เขาคือคนที่มากับพ่อของเจย์เมื่อหลายวันก่อน รูปร่างเล็กและท่าทางใจดีดวงตารีเล็กภายใต้ชั้นผิวหนังที่เหี่ยวย่นของเปลือกตาทำให้แทบมองไม่เห็นว่าดวงตาคู่นั้นคิดอะไรอยู่มีเพียงริมฝีปากที่มักจะยกโค้งขึ้นเสมอเหมือนกับกำลังยิ้มอยู่ตลอดเวลา
"คุณรู้จักกับคุณหนูได้ยังไงครับ" ผมไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามจากปากของเขาทำให้ชะงักสักพักก่อนจะตอบ
"เจย์บังเอิญมาหลบฝนที่ร้านน่ะครับ"
"งั้นหรือครับ คุณคงใจดีกับคุณหนูมาก เขาติดคุณขนาดนี้"
"ติด? เออ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ" ผมยิ้มแหยพลางจัดคุกกี้สามสี่ชิ้นมาวางเสริฟบนเคาน์เตอร์ แอบเห็นลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินมาทางร้านแต่ก็หันหลังเดินกลับอย่างเร่งร้อน...อ่า ถ้าผมเจอชายในสูทสีดำหลายสิบชีวิตในร้านกาแฟร้านโปรดล่ะก็ ต่อให้ชอบขนาดไหนก็ทำใจเดินเข้าไปได้ยากเย็นจริงๆ
"ช่วงนี้รายได้ของร้านคุณคงไม่ค่อยดี" คนตรงหน้าเปลี่ยนเรื่องกระทันหันพลางจิบกาแฟ
"เออ...ก็นิดหน่อยครับ" ผมเสียดายขนมที่ต้องทิ้งไปมากกว่า...
"คุณผู้ชายต้องการให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว...แต่ถ้าคุณยอมให้คุณหนูกลับบ้านล่ะก็ เราจะไม่มารบกวนอีก"
"เรื่องนั้น...ผมคงตัดสินใจแทนเจย์ไม่ได้หรอกครับ ถ้าเขาไม่อยากกลับผมคง... อ๊ะ แต่ไม่ได้
หมายความว่าผมไม่อยากให้เจย์กลับบ้านนะครับ แค่..."
"หึหึหึ ผมชอบคุณนะครับ คุณเรมิณ" ผมที่ถูกขัดกลางคันได้แต่นิ่งอึ้งกับประโยคเมื่อกี้
"หลังจากมาอยู่ที่นี่หลายวัน ผมก็ไม่แปลกใจที่คุณหนูจะชอบคุณ... คุณมีอะไรหลายอย่างคล้ายกับคุณผู้หญิง" ...แม่ของเจย์?
"เออ...คุณผู้หญิงคือแม่ของเจย์เหรอครับ ..แล้วตอนนี้..."
"ท่านเสียนานแล้วครับ ตั้งแต่คุณหนูอายุเจ็ดขวบ" ดวงตารีเล็กที่แทบมองไม่เห็นหลุบต่ำลงมองน้ำกาแฟสีเข้มภายในแก้วที่แน่นิ่ง
"ขอโทษนะครับ"
"ไม่เป็นไร ผมนึกว่าคุณหนูบอกคุณแล้วซะอีก"
"...."
"ท่านประสบอุบัติเหตุถูกรถชนตอนไปส่งคุณหนูที่โรงเรียน ...คุณหนูหยุดเรียนเพราะป่วย แต่ก็อยากไปโรงเรียน วันนั้นไม่มีใครอยู่บ้านท่านจึงไปโรงเรียนด้วยตัวเอง ขณะทั้งสองกำลังข้ามถนนรถคันหนึ่งก็วิ่งตรงเข้ามา"
น้ำเสียงค่อนข้างแหบบอกเล่าเรื่องราวไปเรื่อยๆอย่างเนิบนาบ
"คุณหนูบาดเจ็บแค่เล็กน้อย แต่คุณผู้หญิงเธออาการสาหัส...หลังจากเข้าผ่าตัดที่โรงพยาบาลไม่นานท่านก็เสีย และหลังจากนั้น คุณผู้ชายกับคุณหนูก็แทบจะไม่คุยกัน"
"ทำไมล่ะครับ" ผมในตอนนี้ลืมเรื่องการเสียมารยาทไปเสียสนิท ชายตรงหน้าเพียงยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ
"ตอนนั้นเป็นช่วงที่เศรษฐกิจกำลังตกต่ำ ธุรกิจของเรากำลังจะล้มละลาย...คุณผู้ชายพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้บริษัทอยู่รอด...แต่นั่นก็ต้องแลกมาด้วยเวลาที่หายไปกับการทำงาน..."
"...."
"ลูกจ้างที่บ้านก็ต้องเลิกจ้างจนเหลือคนสนิทเพียงไม่กี่คน...ตอนนั้นคุณหนูยังเด็กมาก คงไม่ทันได้สังเกตว่ารอบตัวนั้นต่างไปจากเดิม ที่เด็กอายุเท่านั้นจะรับรู้ได้ก็แค่...คุณพ่อที่เอาแต่ทำงานจนไม่สนใจคุณแม่ที่กำลังป่วยหนักกับครอบครัว..."
เครื่องปรับอากาศขนาดใหญ่สามตัวภายในร้านที่ถูกใช้งานอย่างหนักหน่วงส่งเสียงเพียงเสียงเดียวออกมาในขณะนี้ แม้แต่ในครัวที่พนักงานของร้านพากันไปคลุกอยู่ข้างในก็ยังมีเพียงเสียงเครื่องแก้วกระทบกับเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน
"ผม...ไม่เคยรู้เรื่องนั้นมาก่อนเลย" ผมได้ยินเสียงตัวเองพูดออกไปที่อาจจะดังกว่าเสียงกระซิบนิดหนึ่ง
"หึหึ...คุณไม่ต้องคิดมากหรอกครับ เมื่อคุณหนูพร้อม เขาจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟังเอง...เมื่อถึงตอนนั้นโปรดอย่างทำให้คุณหนูต้องผิดหวังที่ไว้ใจคุณนะครับ" ท้ายประโยคแปลเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มจริงจัง ดวงตาหรี่เล็กภายใต้ผิวหนังเหี่ยวย่นจ้องมองผมนิ่งจนเริ่มรู้สึกอึดอัด
"กรุ้งกริ้งง!ๆ" เสียงกระดิ่งหน้าประตูสั่นติดกันหลายครั้งบ่นบอกว่าบานประตูกระจกถูกผลักออกอย่างรุนแรง เจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนมัธยมปลายก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ
"ออกไป" เด็กหนุ่ยเอ่ยเสียงรอดไรฟัน
"..."
"ผมบอกให้ออกไปไง!!!!!!" ผมถึงกับสะดุ้งกับเสียงตะโกนที่ดังขึ้น
"คุณหนูครับ..."
"ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น! แค่ลุงวิทย์ต้องพาคนของลุงออกไปจากร้าน..."
"คุณหนู..."
"เดี๋ยวนี้!!!!!" ผมสะดุ้งอีกรอบพร้อมกับสังเกตเห็นชายในชุดสูทชำเรืองมองผู้ที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ ชายสูงอายุร่างเล็กที่เจย์เรียกว่า'ลุงวิทย์' ลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบรับ
"ครับ..."
ตอนนี้ภายในร้านกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง ต่างกันที่ความเงียบครั้งนี้เกิดจากการที่ไม่มีใครอยู่ในร้านเลยสักคนเดียว ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งขึ้นมาจากถ้วยกาแฟที่ไม่มีเจ้าของ เก้าอี้ทุกตัวถูกเลื่อนเข้าจนชิดขอบโต๊ะแทบจะเหมือนกับตอนเก็บร้านทุกอย่างต่างเพียงแค่มีขนมบนโต๊ะที่ยังทานไม่หมดอยู่เท่านั้น
"เออ...พี่มิณคะ?" ผมหันไปมองเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่ประตูห้องครัวก่อนจะยิ้มตอบ
"เดี๋ยวน้ำเก็บโต๊ะให้พี่หน่อยนะ"
"ได้ค่ะ"
"เจย์...ทำไม.."
"...." เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่เดินเข้ามาใกล้ฉุดมือให้เดินตามขึ้นไปชั้นบน สองขายาวๆก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็วจนผมต้องพลอยเร่งฝีเท้าไปด้วย
"เจย์ ตอนนี้มันยังไม่เลิกเรียนนี่ กลับมาได้ยังไง" ผมถามทันทีที่เราหยุดยืนอยู่กลางห้องนอน
"พวกนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"...."
"ผมถาม ว่าพวกนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่" เด็กหนุ่มพูดเสียงรอดไรฟันเหมือนข่มกลั้นอารมณ์
"...เออ ก็สองสามวัน"
"โกหก"
"...."
"คุณมิณ" อ่า...ในที่สุดเจย์ก็เรียกชื่อผม ถึงผมอยากจะให้เรียกว่าพี่มากกว่าก็เถอะ และตอนนี้ นี่ก็อาจไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่ผมต้องคิด
"เออ...อาทิตย์กว่า..."
"นี่คิดว่าผมโง่จนดูไม่ออกรึไง!?"
"อ๊ะ เปล่า คือพี่ไม่ได้คิดอย่างงั้น...เดี๋ยวนะ เธอ....รู้อยู่แล้ว?"
"..." ความเงียบเป็นการยืนยังสิ่งที่ผมพูดได้อย่างดี
"แล้ว...ทำไม..."
"ผมรอให้คุณบอก!!! คิดว่าผมไม่เห็นรึไงว่าที่ร้านคนน้อยลงทุกวัน ขนมที่ทำไว้ก็แทบไม่ได้ขาย!! ถ้าผมไม่มาวันนี้แล้วคุณคิดจะบอกเมื่อไหร่!!? ต้องรอให้ร้านเจ๊งไปจริงๆก่อนมั้ย!!!? ห๊า!!" ผมรู้สึกว่าตัวเองหูอื้อชั่วขณะจากเสียงตะโกนของเด็กหนุ่มตรงหน้า ดวงตาสีดำสนิทไหวระริกจากอารมณ์ ใบหน้าขาวแดงก่ำไปจนถึงใบหู ..ปกติเจย์เป็นคนเงียบขรึมชอบแสดงออกทางการกระทำมากกว่าคำพูดแถมยังเก็นอารมณ์ได้เก่ง...ผมไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน
"เจย์ คือ..พี่ขอโทษนะ...พี่แค่ไม่อยากให้เธอมีปัญหากับพ่อ.."
"คิดอย่างงั้นจริงๆหรือคุณกำลังปกป้องเขากันแน่?!"
"...."
"ใครๆก็อยู่ข้างพ่อ! ทุกคนปกป้องเขา ทั้งแม่! ทั้งลุงวิทย์!...แล้วก็คุณ" แววตาที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ ผมรู้สึกเหมือนเขากำลังร้องไห้ทั้งที่ผมไม่เห็นน้ำตา
"เจย์.. ไม่มีใครอยู่ข้างใครทั้งนั้น ทุกคนรักแล้วก็หวังดีกับเธอนะ"
"...."
"คุณพ่อท่านแค่เป็นห่วงเธอนะ พี่ว่าเจย์กลับไปคุยกับคุณพ่อให้เข้าใจกันดีมั้ย ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องของครอบครัว ...ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจกันก็...."
"เหอะ!"
"เจย์ ? ทำอะไร" ผมรีบถามเมื่อเห็นเขาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้และยัดเสื้อผ้าลงไปลวกๆ
"ออกไปจากที่นี่"
"ไป? ไปไหน เธอจะกลับบ้านเหรอ"
"ไม่" ผมที่เกือบจะยิ้มออกต้องหุบยิ้มและขมวดคิ้วมุ่น
"แล้ว..แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน? เจย์! คุยกับพี่ก่อนสิ" ผมฉุดแขนเจย์ไว้สุดแรงเมื่อเจ้าตัวทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
"...."
"เจย์ พี่เป็นห่วงนะ อย่าทำแบบนี้ มาคุยกับพี่ก่อน" ผมว่าพลางจูงมือเขามานั่งบนเตียง ถึงจะไม่ได้ขัดขืนแต่หน้าก็ยังบึ้งอยู่ดี
"ถ้ายังไม่อยากกลับบ้านก็อยู่ที่นี่เถอะนะ พี่ปล่อยให้เธอไปอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ได้หรอก
"...."
"เออ...คือ เรื่องคุณพ่อเธอ..."
"ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้" เจย์พูดขัดขึ้นมาทันทีทั้งๆที่ยังฟังไม่จบ
"ไม่เอานะเจเจ เวลามีปัญหาเราต้องรีบสะสางสิ"
"ไม่!" ว่าพลางล้มตัวลงนอนบนเตียงแถมยังเอาผ้าห่มมาคลุมตัวจนมิด บางทีเขาก็ดื้อเงียบจนผมยากจะรับมือ
"เออ...พี่เสียใจด้วยนะเรื่องคุณแม่"
"...."
"เออ...คือ..."ร่างใต้กองผ้าห่มยังนิ่งไม่ขยับและผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ถึงอยากจะช่วยแค่ไหนแต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวที่ผมไม่ควรเข้าไปยุ่ง
"ลุงวิทย์เล่าให้ฟังเหรอ"
"...อืม"
"ลุงเล่าด้วยรึเปล่าว่าตอนนั้นพ่อไม่สนใจแม่เลย"
"...อืม...แต่ว่าเพราะตอนนั้นที่บริษัทกำลังมีปัญหา.."
"บริษัทเฮงซวยนั่นมันสำคัญกว่าแม่ตรงไหน!!!?"เจย์ขึ้นเสียงพร้อมกับขยับหนีมือของผมที่ลูบหัวเขาอยู่
"...."
"...แม่ต้องผ่าตัดเกือบทั้งวัน มีแต่ลุงวิทย์ที่อยู่ด้วย...ทั้งๆที่พ่อก็รู้แล้ว"
"...."
"พอออกมาอยู่ห้องไอซียูได้ไม่กี่ชั่วโมงอาการแม่ก็แย่ลงอีก..." เสียงทุ้มเปลี่ยนจากโวยวายมาเป็นเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ ใบหน้าคมซุกลงกับผ้านวมผืนหน้าจนผมไม่สามารถมองเห็นว่าเขาแสดงสีหน้ายังไง
"แต่คราวนี้หมอช่วยแม่ไว้ไม่ได้แล้ว...."น้ำเสียงที่บอกเล่าเรื่องราวออกมานั้นสั้นเครือจนอดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้ๆและลูบหัวเขาเบาๆ
"พ่อมาถึงหลังจากนั้น...ทั้งๆที่มีเวลาทั้งวันพ่อก็ยังสนใจแต่งาน... วันต่อมาพ่อก็ออกไปทำงาน...เหมือนเดิม...เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!"
"...."
"...." เป็นอีกครั้งที่เกิดความเงียบขึ้นระหว่างบทสนทนา
ในตัวคนทุกคนย่อมมีความซับซ้อนอยู่ภายใน เมื่อคนมากกว่าหนึ่งคนมาอยู่ร่วมกันก็ย่อมเกิดความสัมพันธ์ที่มีความซับซ้อนอยู่ในนั้นด้วย...เป็นความซับซ้อนที่คนภายนอกยากจะเข้าใจและคนภายในยากจะอธิบาย...
ผมลูบกลุ่มผมนุ่มสีดำสนิทที่ไหลผ่านระหว่างนิ้วมือไปอย่างง่ายดายเบาๆ
"เจเจ...คนทุกคนบนโลกไม่ได้เหมือนกันไปหมด ต่างคนก็ต่างมีวิธีรับมือกับเหตุการณ์ชีวิตต่างกัน เวลาเสียใจก็เหมือนกัน...คนบางคนเลือกจะร้องไห้ บางคนเลือกเก็บตัวหรือบางคนเลือกที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เบื้องหลังการแสดงออกพวกนั้นก็คือความเสียใจเหมือนๆกัน"
"...."
"คุณพ่อเธอรักเธอกับแม่มากนะ..ท่านแค่แสดงออกไม่เก่ง...แต่คนที่มองอยู่ห่างๆแบบพี่รับรู้ได้ ...คนเราพอโตเป็นผู้ใหญ่ก็มีภาระหน้าที่ต้องแบกรับมีสิ่งที่ต้องคิดวางแผนถึงอนาคต บางสิ่งบางอย่างเราก็ไม่อยากจะทำแต่ก็ต้องทำเพื่อผลประโยชน์และความสุขของคนที่เรารัก...ที่พ่อเธอเอาแต่ทำงานก็เพื่อครอบครัว ถ้ากิจการมีปัญหาจนต้องล้มละลายไปคนที่ลำบากก็คือเจย์นะ..."
เจย์ที่ซ่อนตัวเองไว้ใต้กองผ้าห่มยังคงไม่ขยับหรือพูดอะไรออกมา บางทีอาจจะมีหลายอย่างที่เขาจะต้องคิดทบทวน
"บริษัทของที่บ้านคุณพ่อกับคุณแม่เธอช่วยกันสร้างขึ้นมาใช่มั้ยล่ะ? ..เธอกับบริษัทคือสิ่งที่คุณแม่เหลือเอาไว้ พ่อเธอคงอยากจะดูแลให้ดีที่สุดทั้งสองอย่างถึงเธอจะไม่เห็นด้วยกับวิธีการของพ่อ... เจย์...ลองกลับไปคุยกับคุณพ่อนะพี่คิดว่าเธอโตพอที่จะยอมรับเรื่องต่างๆได้แล้ว ลองเปิดใจคุยกับท่านบ้าง คุณพ่อรัดเธอมากนะ" ผมยิ้มและแกล้งลูบหัวเขาแรงๆ
"อื้อออ" เจย์ขยับตัวเหมือนขัดใจก่อนจะโผล่หน้าออกมาจากกองผ้าห่มขึ้นมาจ้องตอบผม ตาทั้งลองข้างแดงเรื่อแต่ก็ไม่มีน้ำตาให้เห็น...ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะร้องไห้ซะอีก
"โอ๋ๆเด็กดี หึหึ" ผมอดหัวเราะไม่ได้กับสีหน้าบูดเบี้ยวของเจย์ที่ตอบกลับมาได้ยินเสียงพึมพำเบาๆที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องนัก
"คุณนี่มัน..."
"หึหึ ดีขึ้นแล้วนะ งั้น...เธอ โดด เรียน มา ใช่มั้ย!!? หาาา" ผมตะโกนใส่หูร่างที่นอนขดอยู่บนเตียงจนเจ้าตัวต้องพลิกตัวหนี
"โอ้ยย อย่าตะโกนสิ..วะ วันนี้เลิกเร็วต่างหาก"
"เจย์โกหกพี่!"
"ฮึ" เจย์ส่งเสียงขึ้นจมูกเป็นสัญญานว่าเขาจะปิดปากเงียบไม่ว่าผมจะพูดหรือบ่นอะไรต่อ
"เฮ้อ โอเคๆ งั้นพี่ลงไปดูร้านต่อนะ" ผมยกมือสองข้างขึ้นยอมแพ้ก่อนจะเดินเข้าไปลูบหัวเขาเบาๆและลงมาชั้นล่าง
ถึงแม้ร้านจะโล่งไปหน่อยแต่ก็มีลูกค้าเข้ามาแล้วหลายคนและทยอยเข้ามาเรื่อยๆบรรยากาศเดิมๆเริ่มกลับมาอีกครั้งหลังจากที่ผมไม่ได้สัมผัสมากว่าอาทิตย์ ผมเข้าครัวไปทำขนมมาหนึ่งชุดและเดินวุ่นไปทั่วร้าน รู้ตัวอีกทีตอนที่หางตาเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งที่เดินลงมาจากบันไดชั้นบน
"อ้าวเจย์...จะไปไหนน่ะ?" ผมขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มร่างสูงที่เปลี่ยนจากชุดนักเรียนกางเกงสีน้ำเงินสดเป็นชุดเสื้อยืดคอวีสีเทาอ่อนสวมทับด้วยแจ๊คเก็ตแขนสั้นสีดำและกางเกงยีนส์สีเข้มแต่ถึงอย่างงนั้นเขาก็ยังคงดูดีราวกับนายแบบนิตยสารวัยรุ่น
"บ้าน"
"....หืม?"ผมอดขมวดคิ้วไม่ได้กับคำตอบของเขา
"ผมจะไปคุยกับพ่อ"
"...."
"...แล้วจะรีบกลับมา"เขาเดินเข้ามาใกล้และยิ้มบางๆ
"อะ อื้ม"
"หึหึ รอผมด้วยล่ะ" เจย์เป็นเด็กหนุ่มที่เวลาเงียบแล้วดูขรึมเหมือนผู้ใหญ่หรือบางทีก็น่ากลัว ส่วนเวลายิ้มเขาจะดูดีและน่ารักสมวัย...ไม่ก็จะดูเจ้าเล่ห์อย่างน่ากลัว...!!!
"กลับบ้านดีๆนะ" ผมยิ้มบอกลาอาร์ซึ่งเป็นพนักงานคนสุดท้ายที่กลับบ้านและวิคเตอร์ที่มานั่งจิบชารอเขาเลิกงานก่อนจะหันมาสนใจเก็นงานเล็กๆน้อยๆในร้านต่อ ไม่วายสายตาก็มองนาฬิกาอยู่เป็นพักๆ
เวลาล่วงเลยมาจนดึกมากแล้วแต่ก็ไร้วี่แววของคนที่บอกให้รอ จนตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนหนังตาของตัวเองหนักอึ้ง ด้วยความที่ต้องตื่นเช้าเป็นประจำทำให้ผมคุ้นชินกับการเข้านอนไม่ดึกมากนักและตอนนี้นาฬิกาขอร่างกายกำลังร้องเตือนว่าเวลานี้เลยเวลาที่ผมควรจะเข้านอนมามากแล้ว
แผ่นไม้เย็นๆของเคาน์เตอร์ที่ผมใช้ข้อศอกท้าวอยู่ทำให้รู้สึกเคลิ้มไปอีกเท่าตัวและผมก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีตอนที่เหมือนกับมีอะไรมาสัมผัสใบหน้า ผมหรี่ตาขึ้นมองจนเห็นภาพเลือนลางตรงหน้า
"เหวออ!! เจย์?!" ผมเผลอร้องอย่างตกใจเมื่อหน้าของเจย์อยู่ใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน ใบหน้าคมเข้มระบายรอยยิ้มบางจ้องตรงมาโดยไม่พูดอะไรและไม่ขยับไปไหนจนผมต้องผละตัวออกมาเล็กน้อย
"เออ..คุยกับคุณพ่อมาแล้วเหรอ"
"อืม เข้าใจกันมากขึ้นนิดหน่อย"
"อะ อืม ดีแล้วล่ะงั้นเธอจะกลับบะ..."
"พ่อไล่ผมออกจากบ้าน"
"...ห้ะ!?" อาจเพราะผมเพิ่งตื่นหรือเพราะถูกทำให้ตกใจกระทันหัน ตอนนี้ผมรู้สึกเบลอกับทุกคำพูดที่กำลังสนทนากันอยู่
"ผมบอกว่าพ่อไล่ผมออกจากบ้าน" เจย์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดย้ำอีกรอบและผมได้แต่กระพริบตาปริบๆรอฟังึำพูดจากปากของเขา
"...."
"ผมถูกพ่อไล่ออกจากบ้านเพราะผมบอกพ่อว่า...ผมชอบคุณ"
........................................
สวัสดีและขอโทษนักอ่านทุกท่านค่ะที่หายไปนาน สาเหตุเนื่องมาจากความผิดพลาดของคนเขียนล้วนๆเลยค่ะ
เนื่องจากรู้ตารางชีวิตส่าติดภารกิจไม่ว่างเป็นเวลานานเลยเข้ามาอัพนิยายเมื่อเดือนกว่าๆที่ผ่านมา พอโพสเสร็จก็กดออกไม่ได้ติดตามผลงานตัวเองเลยค่ะ
เพิ่งกลับเข้ามาดูเมื่อไม่กี่วันก่อนปรากฏกว่าตอนใหม่ไม่ได้อัพขึ้น ตอนแรกคิดว่าโพสผิดเรื่อง
แต่หลักจากเช็คแล้วก็ทราบว่าคงเปิดจากความผิดพลาดของตัวเองล้วนๆที่ไม่ตรวจให้ดี
ต้องขอโทษนักอ่านทุกคนจริงๆนะคะที่ปล่อยให้ต้องรอนาน
สำหรับนิยายเรื่องนี้ขอแจ้งว่า
"ไม่ลอยแพ" คนอ่านแน่นอนนะคะ เพราะเรื่องหลักๆได้แต่ง
"จบแล้ว" น้า
เพียงแต่ว่ารอใส่รายละเอียดและแก้ไขข้อผิดพลาดเท่านั้นค่ะ คนอ่านสบายใจได้เลยนะคะ
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณจริงๆที่ยังรออ่านและติดตามอยู่นะคะ และขอโทษด้วยที่คนเขียนไม่ติดตามผลงานตัวเอง
สัญญาว่าจะไม่ให้มีความผิดพลาดแบบนี้อีกค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Every time Café โทษที! ไม่มีตังค์จ่าย Merry X'mas2016!!! [26/12/59] (อ่าน 45772 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก