หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Every time Café โทษที! ไม่มีตังค์จ่าย Merry X'mas2016!!! [26/12/59]

[BlueCherries]

  แอบมาส่อง

ยินดีต้อนรับกลับค้าาา

[HanATarO]

ยังรออยู่จ้า

ชักสงสัยแล้วว่าทำไม เจย์ ถึงมาตากฝนอยู่ที่หน้าร้าน

เหมือนเด็กหนีออกจากบ้านเลย

[blanchet]

โอ้ยยย ค้างงง คิดถึงค่าอย่าหายไปนานอีกนะจ้ะะ
ลุ้นมาก เกิดอะไรขึ้นนะ

[titansyui]

ตามมาจากเรื่องที่แล้วค่า    ขอบคุณค่ะ   นิยายน่ารักมากอ่านแล้วอมยิ้มตลอด  ^^

[fuku]

น้องเจย์นี่จะกระตุ้นต่อมอยากเลี้ยงเด็กเกินไปล่ะนะ

[seaz]

มายั่วพี่มิณให้...แล้วก็จากไปนะน้องเจย์ อิอิ

[Inwoสูs]

อ้าวทำไมมานั่งหน้าร้านละ อย่าบอกนะว่าวันอื่นๆก็ทำ

[GETIIZ]

น้องเจย์หนูมีปัญหาอะไรคะลูกกกกก
มีแววว่าจะเป็นปัญหากับที่บ้าน
มีอะไรไม่สบายใจบอกพี่มิณเค้าได้นะคะคนดี

[purple]

คนอ่านยังอยู่ค่าาาา 555
นัองเจย์กลับมาแล้วววว ทิ้งพี่ชายไปซะนาน คิดถึงจะแย่ ><
แอบค้างเบาๆ รอตอนต่อนะค้าา
ปล. อิจฉาวิคอาร์นะเนี่ยยย หวานเว่อร์จริงๆเล้ยยย อิอิ

[~PopPin[Pim]~]

    เย่ๆๆๆ น้องเจเจกับพี่มิณกลับมาแล้ว ตอนนี้มีหลายประเด็นมากเลยค่ะ ทั้งนายรอนทั้งน้องเจ
นายรอนมีโอกาสเป็นศัตรูหัวใจน้องเจรึเปล่าน้าาาา

ปล คุณวิคเตอร์กับน้องอาร์น่ารักมากค่ะ ขอกลับไปอ่านเรื่องนั้นอีกรอบ

[k2blove]

อืม มาเป็นร่มให้น้องเจย์ดีกว่า อิอิอิ

[+zoLoMegWoz+]

เย่ๆ คนเขียนกลับมาแล้ว อิฉันก็ไม่ได้เข้ามาอ่านสักพักแล้วเหมือนกันเจ้าค่ะ ติดช่วงรับน้อพอดี กลับห้องแทบสลบไม่ได้อ่านนิยายเลย T^T แต่จะพยายามติดตามน้องเจเจต่อไป วะฮะฮ่า

[นอนกินแรง]

ชอบการบรรยายมาก ไหลลื่นสุด ๆ

สงสารเจย์ ถึงไม่รู้ว่าลำบากหรือทำอะไร

แต่อ่านแล้วพอจะเข้าใจเลยล่ะ

พี่มิณเป็คนดีมากเลย ทำเอาเจย์ไว้ใจโดยไม่รู้ตัวล่ะมั้ง

ยังไงก็มาหาพี่ ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น อยากรู้ไปหมด

[~PopPin[Pim]~]

กลับมาอ่านอีกรอบค่ะ จะมีมินิโมเม้นน่ารักๆมาให้อ่านแก้คิดถึงอ๊ะเป่าน้าา

[suck_love]

เหมือนสุนัขหลงทางจริงๆอะแหละ
ช่วยน้องด้วยนะะพี่มิณ
 

[IVY]

Extra - JJ

ผมกำลังมองโลกผ่านสายตาที่เห็นทุกอย่างเป็นสีขาวกับดำ รอยยิ้มที่เป็นเหมือนหน้ากาก ความห่วงใยที่เสแสร้ง การคบกับเพื่อผลประโยชน์ และ…การโกหก…

“วันนี้ครูที่โรงเรียนโทรมาบอกว่าแกไปสาย” เสียงทุ้มของผู้ชายเจ้าของผมสีดอกเลาข้างๆไม่ได้ทำให้ผมละสายตาออกไปจากวิวทิวทัศน์ของตึกสูงใหญ่รอบตัวที่ค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆตามความเร็วของรถ ในหูทั้งสองข้างเสียบหูฟังที่ไม่ได้เปิดเพลงเอาไว้

“ฉันให้รถไปส่งแกตรงเวลา แต่ทำไมแกถึงไปเรียนสาย!?” เขาเริ่มขึ้นเสียงและผมก็ยังคงทำแบบเดิม…

“เจย์!!!!” แรงกระชากหูฟังให้หลุดออกจากหูไม่ได้ทำให้ผมสนใจเขามากนัก ตรงกันข้าม ผมรู้สึกรำคาญ

“จอด” ผมพูดเสียงเรียบขณะเก็บหูฟังยัดใส่กระเป๋าเป้ รถทั้งคันค่อยๆชะลอตัวลงก่อนจะจอดติดเครื่องไว้ริมทางเท้า ผมก้าวลงจากรถโดยไม่สนใจเสียงเรียกที่ตามหลังมา ก้าวเดินออกไปเรื่อยๆโดยไม่หันกลับไปมอง จนรู้สึกตัวอีกทีที่สนามบาสเล็กๆแห่งหนึ่ง

ปลายนิ้วของผมเริ่มเคาะลูกบาสที่ถูกวางทิ้งไว้เบาๆและเร็วขึ้นเรื่อยๆดังก้องไปทั่วสนามที่ไร้ผู้คน เสียงบาสกระทบกับพื้นและเสียงตาข่ายของห่วงเสียดสีกับลูกบาสดังสลับกัน แป้นไม้เก่าๆส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่ผมโยนลูกยางลงไป ความวุ่นวายในสมองค่อยๆถูกแทนที่ด้วยจังหวะหนักหน่วงและเสียงลมหายใจที่หอบถี่

“สวบ!” ลูกยางลอดผ่านห่วงเป็นลูกที่หนึ่งร้อยก่อนที่ผมจะหมุนมันเล่นบนปลายนิ้ว ท้องฟ้ายามพลบค่ำดูมืดครึ้มกว่าปกติ ลมเอื่อยๆพัดมากระทบร่างทำให้ผมหันไปมองรอบๆ ผมไม่ชอบความวุ่นวาย…แต่ผมก็ไม่ชอบความเงียบ…


ผมเดินออกจากสนามบาสก้าวเท้าเร็วๆไปตามทางเท้าที่ผู้คนเริ่มบางตาออกทางตรอกเล็กๆที่เชื่อมกับถนนใหญ่ ความสว่างของไฟข้างถนนทำให้ผมต้องหรี่ตาเล็กน้อยเพื่อปรับสภาพการมองเห็นแต่ก่อนที่จะได้ก้าวเดินต่อ ฝนเม็ดใหญ่ก็เริ่มตกลงมา ถึงมันจะเป็นแค่หยดน้ำเล็กๆแต่ผมกลับรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่พวกมันกระทบโดนตัว…ผมเกลียดฝน…


มีร้านเล็กๆอยู่ไม่ไกลจากนี้ ผมอ่านชื่อร้านไม่ถนัดเพราะสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักแต่เท้ารีบก้าวเดินไปให้ถึงหน้าร้าน ภายในมืดสลัวมีเพียงแสงไฟจากหน้าร้านเล็กน้อยเท่านั้น ผมไม่มีเวลาคิดอะไรมาก มือผลักประตูร้านเข้าไปอย่างเร่งร้อน กลิ่นหอมของกาแฟลอยคลุ้งไปทั่วทั้งร้าน พร้อมกับกลิ่นของขนมปัง

แล้วก็ต้องผงะไปเล็กน้อยเมื่อหันไปมองรอบร้านและเจอกับคนๆหนึ่ง ชายหนุ่ม รูปร่างผอมบางที่ดูเหมือนชีวิตนี้ไม่เคยออกกำลังกายเลยกำลังมองผมอย่างงุนงงจากมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์ ที่เอวมีผ้ากันเปื้อนมัดไว้หลวมๆ ส่วนในมือข้างหนึ่งถือแก้วเอาไว้

“เดี๋ยวสิ ข้างนอกฝนตกหนัก นั่งรอข้างในก่อนก็ได้” เสียงนุ่มไม่คุ้นหูดังขึ้นเมื่อผมทำท่าจะเดินออกจากร้าน เมื่อหันกลับไปมอง ชายหนุ่มคนนั้นกำลังยิ้มให้ผม…มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ …ชีวิตนี้เขาไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจเลยรึไงนะถึงยิ้มได้แบบนั้น

“อะนี่” นมอุ่นๆกับขนมปังถูกวางลงบนโต๊ะด้วยฝีมือของคนอีกคนหนึ่งในร้านเงียบๆแห่งนี้

เมื่อผมได้มองเขาใกล้ๆถึงรู้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ดูเด็กเกินกว่าจะเป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆแบบนี้ ผมยาวประบ่าถูกมัดรวบสูงไว้ที่กลางศีรษะ ปล่อยปอยผมบางส่วนให้ตกลงมาล้อมกรอบใบหน้า  ผิวขาวจัด คิ้วเรียวสวยและจมูกโด่ง เขาเป็นชายหนุ่มธรรมดาทั่วไป แต่กลับทำให้ผมรู้สึกไม่ถูกชะตาได้ตั้งแต่แรกเห็น…ผมไม่ชอบดวงตาคู่นั้นที่มองผมเหมือนเป็นเด็กๆและ…รอยยิ้มนั่นก็ด้วย…

มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ว่าผมจะพยายามจ้องมองเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกเคลือบแคลงสงสัยเลยสักครั้ง…





ผมไม่เคยคิดจะกลับไปเหยียบร้านกาแฟนั้นอีกเป็นครั้งที่สองและคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องบอกชื่อหรือทำความรู้จักกับเจ้าของร้านท่าทางแปลกๆนั่น แต่ล่าสุดผมเพิ่งจะบอกชื่อเขาไปและตอนนี้…ปลายเท้าทั้งสองข้างก็มาหยุดยืนตรงทางเท้าหน้าร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง ป้ายไม้สลักตัวอักษรสีทองเรียบง่ายแขวนไว้เหนือศีรษะ ‘Every time Café’

“เจเจ” บุคคลเพียงคนเดียวในร้านร้องทักเมื่อผมผลักประตูเข้าไป…ผมบอกเขาหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบให้เรียกแบบนั้น…

“นี่ วันนี้พี่ทำเค้กส้มนะ เก็บไว้ให้เธอชิ้นหนึ่ง” เขายิ้มกว้างก่อนจะรีบยกมันออกมาจากตู้เย็น เค้กชิ้นขนาดกลางราดซอสสีส้มอ่อนถูกวางลงตรงหน้าพร้อมกับนมอุ่นๆอีกหนึ่งแก้ว …เขาไม่ยอมให้ผมดื่มกาแฟด้วยเหตุผลที่ว่าผมยังเป็นเด็ก… เหอะ! ร้านกาแฟที่บังคับลูกค้าแบบนี้ยังไม่เจ๊งได้ยังไงกัน…!?

“พรุ่งนี้เธออยากกินอะไร เค้กมะพร้าวกับเค้กชอกโกแลต อันไหนดี” เขาท้าวคางมองผมยิ้มๆ

“ไม่อยากกิน!”

“อ๋อ…ชอกโกแลตใช่มั้ยล่ะ” หัวเราะในลำคอเบาๆขณะเทนมอุ่นใส่แก้วของตัวเอง

“บอกว่าไม่อยากกินไง!!”

“อืม…เธอชอบสตรอเบอร์รี่หรือเชอร์รี่มากกว่ากันล่ะ” จิบนมก่อนจะถามผมทั้งรอยยิ้ม…เขาเป็นคนที่ชอบกวนโมโหผมมากกว่าใครๆ…น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกโมโหอย่างที่ตัวเองคิดไว้…

“…”

“หึหึ” เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะเร่งให้ผมดื่มนมเยอะๆ ผมเหลือบมองชายหนุ่มรูปร่างผอมบางที่ดูยังไงก็เหมาะกับงานออฟฟิศมากกว่าร้านกาแฟที่กำลังเช็ดแก้วเงียบๆอยู่อีกฝั่งของเคาน์เตอร์ นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ผมแวะมาที่ร้านแห่งนี้ ครั้งแรกเพราะความบังเอิญ ครั้งที่สองเพราะผมแค่เดินผ่าน และครั้งนี้...ผมก็แค่เดินผ่านอีกนั่นล่ะ…

ผมรู้สึกว่าคนตรงหน้าเป็นคนแปลกๆ เขาทำตัวสนิทกับผมตั้งแต่วันแรกทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกัน แถมที่ผ่านมายังยอมให้ผมอยู่ที่ร้านทั้งๆที่ปิดแล้วอีกต่างหาก เขาไม่คิดว่าผมจะเป็นโจรมาปล้นร้านบ้างหรือยังไง!? หลายครั้งที่ผมคิดว่าคนๆนี้ใจดีจนน่ากลัว…และน่าเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก…

“นี่…ให้อยู่ตอนร้านปิดแบบนี้ไม่กลัวรึไง”

“หือ?? ไม่เป็นไรหรอก พี่เป็นเจ้าของร้านนี่ ไม่มีใครว่าหรอก” เขาละความสนใจจากแก้วในมือเงยหน้าขึ้นมาตอบผม

“…” …ให้ตาย ผมไม่ได้ห่วงเขาเรื่องนั้นซักหน่อย…

“ทำไม? เธออยากพาเพื่อนมาเหรอ” เขามองผม ทำหน้าสงสัย

“เปล่า! กลับล่ะ” ผมวางช้อนลงก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางประตู

“เดี๋ยวสิ พรุ่งนี้อย่าลืมมากินเค้กชอกโกแลตล่ะ” เขาเดินตามออกมาขณะผมผลักบานประตูกระจกให้เปิดอ้าออก ดวงตาขี้เล่นหยีเล็กลงจากรอยยิ้มที่ยิ้มกว้าง

“…”



ผมก้าวเดินออกมาโดยไม่พูดอะไรก่อนจะเลี้ยวเข้ามาในซอยตันแคบๆหลังจากเดินตามทางเท้าได้สักพัก จากตรงนี้มองเห็นร้านกาแฟที่ผมเพิ่งเดินออกมาได้ถนัด ไฟหน้าร้านเปิดสว่าง ส่วนภายในเปิดไฟไว้แค่บริเวณเคาน์เตอร์ มองเห็นเงาคนๆหนึ่งเดินไปมาภายในร้าน

วันแรกที่เจอกันผมเดินย้อนกลับมาเพราะคิดจะเอาผ้าขนหนูมาคืน ไฟหน้าร้านเปิดสว่างเหมือนวันนี้ ภายในร้านไม่มีผู้คน แต่ในห้องครัวเปิดไฟสว่าง เหมือนคนๆเดียวที่อยู่ข้างในกำลังง่วนกับงานในครัว และวันนั้นทำให้ผมได้รู้ว่ายังมีคนที่ประมาทไม่ล็อกประตูทั้งๆที่เป็นร้านอาหารทำกำไรได้มากมายและยังโชคดีไม่โดนปล้นอยู่บนโลกนี้ด้วย

ผมพลิกรังไม้เก่าๆที่เหมือนจะมีคนเอามาทิ้งไว้ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่ง นึกขอบคุณคนเอามาทิ้งที่ทำให้ผมไม่ต้องยืนจนขาแข็งเหมือนหลายวันที่ผ่านมา สายตาจ้องมองบานประตูกระจกร้านกาแฟสลับกับมองผู้คนและรถที่สัญจรไปมา

เข็มสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาชี้อยู่กึ่งกลางระหว่างเลขเก้ากับเลขสิบ เงาคนๆหนึ่งก็เดินออกมายืนหลังประตูกระจก เขามองผ่านกระจกใสออกไปรอบๆร้านเหมือนสังเกตความเรียบร้อยก่อนจะกดล็อกประตูและเดินกลับเข้าไป เจ้าตัวเดินง่วนอยู่ภายในร้านสักพักไม่นานไฟภายในร้านก็ดับลงทีละดวงก่อนจะมืดสนิท

ผมยันตัวลุกขึ้นบิดร่างกายให้หายจากอาการเมื่อยล้าก่อนจะหันหลังก้าวเดินต่อไปตามทางที่ผมควรจะเดินไปตั้งแต่เกือบสองชั่วโมงที่แล้ว…ผมไม่คิดว่าถ้าร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่งถูกปล้นมันจะเกี่ยวอะไรกับชีวิตผม แต่ผมก็ไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เช่นกัน

ผมชอบบอกเขาว่าไม่มีเงิน ทั้งๆที่ในกระเป๋ามีเงินและบัตรเครดิตมากพอจะเหมาของได้ทั้งร้าน หรือบางทีภายในร้านเล็กๆนั่นอาจจะมีสิ่งที่มีคุณค่ามากกว่าขนมฟรีๆล่ะมั้ง…






“Rrrrr”

“ครับ?” ผมหยิบเครื่องมือสื่อสารจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับขณะเดินออกจากโรงเรียน

“วันนี้คุณหนูจะให้ไปรับกี่โมงครับ” เสียงชายวัยกลางคนดังมาตามสาย …เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยมากกว่าพ่อแท้ๆซะอีก

“ไม่ต้อง ผมจะกลับเอง”

“แต่ช่วงนี้คุณหนูกลับดึกทุกวัน ถ้าคุณผู้ชายรู้…”

“ไม่เป็นไร ผมดูแลตัวเองได้” ผมพูดตัดบทก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าสะพาย





สองขาก้าวเดินไปตามทางเท้าริมถนนเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆสู่สนามบาสที่ผมเคยมาเมื่อหลายวันก่อน มีเด็กหลายคนเล่นอยู่ที่นี่ และผมก็คิดว่ามันสนุกดีที่จะใช้เวลาช่วงเย็นไปกับการเล่นกีฬา

หลังจากผ่านไปหนึ่งเกมโดยที่แต้มนำอยู่ ผมออกมาพักข้างสนามและหยิบนาฬิกาข้อมือที่ถอดเก็บไว้ในกระเป๋าขึ้นมาดูเวลา มันบอกเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว

ผมกล่าวลาเพื่อนๆที่เล่นบาสด้วยกันก่อนจะเดินออกมาสู่ทางเท้าริมถนนใหญ่ แสงไฟริมถนนและร้านค้าสว่างไสว ผมก้าวเดินอย่างไม่เร่งร้อนจะถึงร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง มีคนๆหนึ่งเดินออกมาจากร้าน เด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมเดินยิ้มออกมาจากร้านตรงไปหาชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ด้านหน้า เข้ามีรูปร่างสูงใหญ่และโครงหน้าของชาวต่างชาติชัดเจนจนสะดุดตา ผมหยุดยืนรอให้ทั้งคู่เดินจากไปก่อนจะผลักประตูเข้าไปในร้าน

เค้กชอกโกแลตสีเข้มพร้อมกับสตรอเบอร์รี่ลูกโตวางทอปปิ้งอยู่ด้านบนถูกวางลงตรงหน้าผมทันทีที่หย่อนตัวลงนั่งพร้อมด้วยร้อยยิ้มกว้างของคนทำ

“เจเจ”

“หืม?”

“ออกจากร้านไปไม่ได้ไปเที่ยวต่อใช่มั้ย” ผมขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมองคนถาม

“ถ้าไปแล้วจะทำไม”

“อ๋อออ ตอบแบบนี้แสดงว่าไม่ได้ไปใช่มั้ย” แววตาจริงจังในตอนแรกเปลี่ยนเป็นแววตาขี้เล่นแบบทุกครั้ง แถมด้วยความเอ็นดูเหมือนกับผมเป็นเด็กๆ ผมรู้สึกใบหน้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

“อะไร!? ไปสิ มีที่ให้ไปตั้งเยอะตั้งแยะ”

“อ๋อๆ เข้าใจแล้วๆ คิกๆ” ดวงตากลมหยีเล็กกว่าเดิมพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดปากเหมือนพยายามจะกลั้นหัวเราะเต็มที่ แต่ผมได้ยินเสียงหัวเราะเต็มสองหู ผมได้แต่กัดฟันกรอด รู้สึกอยากเอาครีมบนเค้กนี่ป้ายหน้าเขาชะมัด !

“ทำไมมองแบบนั้น แล้วนั่นหัวเราะทำไม!?”

“ฮ่าๆ เปล่าๆ เออ นี่ ว่างๆจะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ ไม่ต้องมาค่ำขนาดนี้หรอก”

“…”

“แล้วก็ ถ้าจะอยู่ดึกกว่านี้ก็ได้นะ แต่ต้องบอกที่บ้านก่อน เดี๋ยวจะเป็นห่วงกัน”

“…” …ไม่มีใครห่วงซักหน่อย

“…”

“กลับล่ะ” ผมวางช้อนลงหลังจากทานหมดแล้ว

“อื้ม กลับบ้านดีๆนะ” เขายิ้ม โบกมือลาหย่อยๆ ทุกครั้งที่มาผมสังเกตเห็นป้ายบอกวันและเวลาเปิด-ปิดร้านทุกครั้ง อดแปลกใจไม่ได้ว่าร้านนี้เปิดเช้าและปิดค่ำแทบจะทุกวันแม้กระทั่งวันหยุด เพียงแค่วันหยุดสุดสัปดาห์จะเปิดแค่ครึ่งวัน ผมนึกสงสัยว่าผู้ชายรูปร่างผอมบางอย่างนี้เอาแรกทำงานเยอะแยะแบบนี้มาจากไหนกัน

“…ร้านนี้เปิดทุกวันใช่มั้ย” ผมลองถามเพื่อความแน่ใจ แต่ลึกลงไปแล้วผมรู้สึกถึงความหวังบางอย่างที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น

“ใช่ วันหยุดจะมาเล่นกับพี่ก็ได้นะ” ผมขมวดคิ้วจ้องมองบุคคลตรงหน้า เขาเป็นคนที่นิสัยเสียสุดๆ ทั้งชอบเรียกชื่อผมแปลกๆ ทั้งชอบกวนโมโห ทั้งชอบพูดเองเออเอง


“…ใครบอกว่าจะมา!”





ผมไม่คิดจะเดินเข้าไปใกล้ร้านนั้นเมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์…ผมก็แค่จะไปเล่นบาสกับเพื่อนๆที่สนามใกล้ๆเท่านั้น ใครจะไปอยากเจอเจ้าของร้านจอมพูดมาก นิสัยเสียชอบกวนโมโหคนนั้นกัน


“กรุ้งกริ้ง~~” เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นเมื่อผมผลักบานกระจกเข้าไป ร้านกาแฟที่เปิดครึ่งวันในวันหยุดตอนนี้ไร้ลูกค้าคนอื่นๆ ผมขมวดคิ้วกับเค้กชอกโกแลตที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์พร้อมกับนมอีกหนึ่งแก้ว

“เจเจ กะแล้วว่าเธอต้องมา พี่เก็บเค้กไว้ให้ชิ้นหนึ่งด้วยนะ” เจ้าของเสียงเดินออกมาจากในครัว เขายิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี ท่าทางมั่นใจว่าผมจะต้องมา…ผมบอกแล้วว่าเขาเป็นคนนิสัยเสีย ชอบคิดเองเออเอง…





ผมก็แค่เดินผ่านมาเท่านั้น…

.........................................

  สวัสดีนักอ่านทุกท่าน!!! คนเขียนกลับมาแล้วค่ะ แฮ่!!

มาพร้อมตอนพิเศษของน้องเจเจ เพราะตอนหลักยังดองอยู่ (อ่าว!?)

5 5  5 ยังไงก็ขอบคุณนักอ่านที่ยังคงรอติดตามนะคะ (แม้ว่าคนเขียนจะชอบหายแว๊บไปบ่อยๆก็ตาม)

 

[blanchet]

อย่าแวบไปไหนบ่อยนะะะ น่ารักจังเลย เจเจนี่ปากแข็งจัง555

[HanATarO]

แค่เดินผ่านมาหรอ เจเจ ผ่านมาถึงร้านทุกรอบเลยนะ

55555555

[~PopPin[Pim]~]

โอ้ยยย น้องเจน่าร้ากกกก!! เป็นห่วงพี่มิณด้วยยย><!!

เลิกปากแข็งได้แล้วมั้งงง เจเจ

[purple]

แอ่ะๆ น่ารักอ่ะ ใครกันแน่ทึ่คิดเองเออเอง 555
น้องเจเจปากแข็งอ่ะ เป็นห่วงก็บอกโลดดด แหมๆ ถึงขนาดมานั่งมองกลางค่ำกลางคืนทีเดียวนะ
ส่วนพี่มิณ หลังจากอ่านตอนนี้จบ ทำให้คิดว่า พี่แกนี่กวน... จริงๆแหล่ะ กร๊ากกกก
ต่างคนก็ต่างห่วงกันเนอะ น่ารักมากๆ ดูอบอุ่นสุดๆ
ปล. คุณคนเขียนอย่าแว๊บบ่อยน้าาา คิดถึงงงง 55

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  น้องเจเจน่ารัก แล้วจะรออ่านต่อน๊า

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

น่ารัก

[Toon_TK]

น่ารักกกกกกกกกกก -/////////-

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

น้องเจเจน่ารักจังแอบมาเป็นบอดี้การ์ดให้พี่มิณซะด้วย 

[sang som]

ฟินสุดยอดดดด. มุ้งมิ้งมาก เจย์ซึนมาก

[GETIIZ]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องเจเจคนวึนนนนนนนนนนน

[golove2]

น้องเจเจ มีปมกับที่บ้านซินะ


 

[thepopper]

รอค่าาา

[purple]

ก๊อกๆๆ พี่มิณ น้องเจเจ อยู่ไหมเอ่ยยย อิอิ
คิดถึงจังเลยยย รออยู่นะคะ~

[ammamooty]

งื่ออออ ตามมาจากอีกเรื่องจ้า ทำไมหนูเจเจมันซึน มันซึน มันซึนช่ายม๊ายยยยยยยย

พี่มิณก็คนดี๊คนดี หนูเจเจต้องตกหลุมรักแน่ๆเลย
อยากอ่านต่อ มาต่อนะคะๆๆๆ