{ :: พยศรัก :: } + END | *เปลี่ยนชื่อเรื่อง (เดิม : เล่ห์รัก)*
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: { :: พยศรัก :: } + END | *เปลี่ยนชื่อเรื่อง (เดิม : เล่ห์รัก)*  (อ่าน 208874 ครั้ง)

ออฟไลน์ Viewonohm

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 843
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-5
ถ้ารามฆ่าพ่อแม่พันเอกจริง ก็พอจะเข้าใจเหตุผลนะ   แต่ไม่น่าดึงวามาเลย สงสารวา ยิ่งเรื่องเทียนอีก  เพลียกับพระเอกจริงๆ :z3:

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
พันเอกนี่พระเอกแน่ใช่ไหม

ออฟไลน์ ju11221

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 11
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
อ่านๆไปพอรับได้ อย่างน้อยที่พระเอกยังรักษาคำพูด และคิดว่าจะไม่ยอมให้ใครได้นายเอก
.
.
 o22
แต่ขอเตะก้านคอมันทีนึง ตอนที่บอกให้ลูกน้องไป...นายเอกอย่างนั้นตั้งเดือนนึง!!!!!  :a5:

(ขออภัย) มึงแมร่งคนรึป่าวไอ้เอกกกก อยากตายด้วยฝ่าพระบาทคนอ่านไหม  :z6: :z6: :z6:

รีบมาต่อนะคะๆๆๆๆๆๆ จะมาเปิดดูทุกวันเลยค่ะ รอๆ ถึงจะไม่ค่อยชอบเอกแต่ก็จะเชียให้เปนพระเอกเหมือนเดิมม :mew6:

 :call: :call: :call:

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
พระเอกนี้แบบ ด่าเหี้ยยังสงสารเหี้ยอะ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

รามกลับมาจะลงที่ใคร พายหรือเทียนเนี้ย น่าสงสารหมดอะ

ออฟไลน์ March. Marcia

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 205
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +166/-5
ไม่กี่วันให้หลังรถยนต์คันหรูของพันเอกก็แล่นเข้ามาจอดเทียบบริเวณหน้าบ้านในช่วงเช้าตรู่ นาวาค่อยๆ ก้าวลงจากรถพลางสบตากับเหล่าแม่บ้านที่มายืนรอรับเขากันถ้วนหน้า ขาดก็แต่พระพายกับนะโมที่ไม่อยู่เพราะติดเรียนและติดสอนกันทั้งคู่

“ขวัญเอ๊ยขวัญมา คุณวาของป้า หายดีแล้วใช่ไหมคะ” เอื้องคำเอ่ยถามคนตัวขาวพลางลูบหน้าลูบหลังร่างโปร่งแผ่วเบา นาวาพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้มินตราที่ส่งยิ้มดีใจมาให้เขา พูดคุยกันอยู่สักพักก็ถูกสั่งให้เดินเข้าบ้าน ไม่ใช่ใคร ก็พันเอกจอมเผด็จการนั่นแหละ

หลังจากเหตุการณ์ในห้องพักวันนั้น ทัศนคติที่นาวามีต่อพันเอกก็ดูจะเลวร้ายลง เดิมทีเขาเองก็รู้สึกเกลียดประมุขของบ้านหลังนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งถูกอีกฝ่ายเอาแต่ใจใช้กำลังบังคับข่มขู่ยิ่งทำเอาเขาไม่อยากอยู่ใกล้อีกคนมากขึ้นไปอีก แต่ก็นั่นแหละ นาวาคิดว่าเขาเหมือนกำลังถูกสาป ไม่ว่าจะทำหรือคิดอะไรก็มักถูกมัจจุราชในคราบเทพบุตรคอยขัดขวางอยู่เสมอ

“ให้คนขนของของนาวาไปไว้ที่ห้องนอนใหญ่ด้วย” เสียงประกาศิตของพันเอกสั่งพายุด้วยใบหน้าราบเรียบท่ามกลางอาหารมื้อเย็นที่มีเขากับนะโมร่วมโต๊ะกับสองพี่น้องกฤตภาส พายุที่ยืนนิ่งด้านหลังพยักหน้าในขณะที่พระพายอ้าปากหวอ นาวาก้มหน้างุดหลบสายตาของทุกคน รู้ดีว่าพันเอกคิดจะทำอะไรกับตัวเขา

“อะไรกันครับพี่เอก ทะ...ทำไมให้พี่วาไปนอนห้อง...ห้องใหญ่” น้องอ้อมแอ้มถาม เป็นอันรู้กันดีว่าห้องนอนใหญ่ที่ว่านั่นคือห้องนอนของพันเอก นาวาเม้มปากแน่นรอฟังคำตอบจากอีกคน พระพายขยับปากกำลังจะพูดบางอย่างออกมาแต่ทว่าผู้เป็นพี่ชายกลับชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“ห้องนอนข้างๆ ห้องใหญ่ที่ฉันตั้งใจจะยกให้นาวายังแต่งไม่เสร็จ เพราะฉะนั้นตั้งแต่คืนนี้นาวาก็มานอนกับฉันไปพลางๆ ก่อน อีกอย่างนะโมเปิดเทอมแล้ว ฉันอยากให้น้องมีเวลาส่วนตัวไว้อ่านหนังสือ ห้องอื่นก็ยังไม่เรียบร้อยดี ไปอยู่สุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้หรอก”

“เอ๋...มะ ไม่กวนหรอกครับพี่เอก พี่วาไม่เสียงดัง นะอ่านได้” นะโมค้านตาใสด้วยความไม่รู้ พระพายหยักหน้าเห็นด้วย ดวงตาฉายแววกังวล แต่พันเอกกลับพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“บอกว่าย้ายก็คือย้าย ช่วงนี้ฉันต้องเคลียร์งานดึก นาวาเองก็ต้องอยู่ช่วยด้วย ห้องเดิมอยู่คนละฝั่งขนาดนั้นจะให้เดินไปเดินมาทุกคืนก็คงไม่ไหวหรอก”

“แต่...มันจะไม่แปลกเหรอครับที่พี่วาไปนอนกับเจ้านายแบบนั้น” นะโมเถียง

“ไม่แปลกหรอก เมื่อก่อนตอนฉันอยู่พวกพายุก็ขึ้นไปนอนเล่นด้วยบ่อยๆ อีกอย่าง มันจะแปลกอะไรในเมื่อนาวากับฉันเป็นผู้ชายเหมือนกันทั้งคู่”

“...”

“ทีนี้ยังจะเถียงอะไรอีกไหม”

ทั้งโต๊ะอาหารเงียบลงจนน่าอึดอัด พระพายปรายตามองพันเอกอย่างตำหนิและไม่พอใจ นะโมกับนาวาก้มหน้างุด คนน้องนั้นรู้สึกไม่เข้าใจว่าเหตุใดพันเอกจึงให้อภิสิทธิ์นาวาไปนอนด้วยเช่นนั้น หากแต่นาวากลับได้แต่ปลงยอมรับชะตากรรมและภาวนาว่านะโมจะไม่ติดใจอะไรในเรื่องนี้

บรรยากาศมื้อเย็นกร่อยลงหลังจากคำสั่งของประมุขของบ้าน พระพายหัวเสียใส่พี่ชายจนไม่ยอมปริปากพูดกับใคร เดินดุ่มๆ ขึ้นห้องและปิดประตูเสียงดัง นะโมเดินขึ้นห้องหน้าหงอยหลังจากถูกสั่งให้ขึ้นไปอ่านหนังสือ ส่วนนาวาก็ถูกลากขึ้นห้องนอนเช่นกัน

ปัง!

เสียงปิดประตูห้องที่ดังขึ้นทำเอานาวาสะดุ้งโหยง ข้าวของของเขาถูกย้ายมาที่นี่แล้ว เจ้าตัวยืนนิ่งอยู่หน้าประตูขณะที่อีกคนชนไหล่เขาไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำเงียบๆ ใช่ว่าไม่รู้ว่าต้องทำอะไร แต่อยู่ๆ ก็รู้สึกแปลกขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“จะไม่ตามมาบริการกันหน่อยหรือไง” ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนโดนเจ้าของห้องแขวะด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ เท่านั้นแหละจึงต้องเดินตามร่างสูงใหญ่เข้าไปในห้องน้ำอย่างจำยอม พันเอกไม่มียางอาย ผู้ชายคนนี้หน้าด้านหน้าทน นาวารู้ข้อนี้ดีกว่าใคร แต่ถึงรู้ดีแล้วอย่างไรเล่า แม้จะถูกล่วงเกินมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะทำใจให้ชินกับร่างเปลือยที่เดินโทงๆ โชว์อะไรต่อมิอะไรต่อหน้าเขาอย่างไม่อายได้เสียเมื่อไหร่ นาวาก้มหน้างุดแก้มแดงก่ำกับความใหญ่โตของสิ่งที่เคยฝังเข้ามาในร่าง พันเอกยิ้มมุมปากกับกิริยานั้นก่อนจะเดินลงอ่างน้ำพร้อมกับสั่งให้นาวานั่งบนขอบอ่างแล้วสระผมให้

“มันจะเปียก ผมอาบน้ำแล้ว” เอ่ยแย้งขึ้นแต่กลับถูกดุด้วยสายตา นาวาสบตาคมของคนที่นั่งมองเขานิ่งๆ แล้วก็ได้แต่เม้มปาก

“ทำตัวให้คุ้มเงินที่ฉันเจียดให้หน่อยก็ดี ไม่มีฉันน้องชายจะได้เรียนต่อไหม?” เอียงคอถามอย่างคนเหนือกว่าทำเอานาวากัดฟันแน่น นั่นประไรเล่า พอขัดใจก็ยกเรื่องแบบนี้มาอ้างเสมอ ก็ไม่ใช่เพราะตัวพันเอกเองหรอกหรือที่ไม่ยอมปล่อยเขาไป บีบให้อยู่ บีบให้ปรนนิบัติ เผด็จการสิ้นดี

สุดท้ายจึงต้องนั่งลงที่ขอบอ่าง ดึงร่างกำยำมาพิงหน้าขา เอนหัวลงกับตักและสระผมให้เบาๆ เหมือนอีหนูบริการเสี่ย เมื่อสระผมเสร็จก็ตามด้วยนวดขมับให้ผ่อนคลาย แถมยังถูกบังคับให้อาบน้ำให้ ปิดท้ายด้วยการมีเซ็กซ์ในอ่างถึงสองรอบติด

นาวาเหนื่อยจนแทบสิ้นสติ ออกจากโรงพยาบาลวันแรกก็โดนพันเอกเล่นงานเสียหนัก ถูกรังแกอย่างเอาแต่ใจ แต่ถึงอย่างนั้นนั่นก็ไม่ใช่การข่มขืน เป็นการยินยอมทั้งที่ใจเจ็บแทบขาด อ้าขาให้อีกคนขยับกายหยัดเข้าออกซ้ำๆ เพราะกลัวน้องชายจะโดนอย่างเดียวกัน

นะโมคือชีวิต นาวาทำลายชีวิตตัวเองไม่ได้ ไม่มีวัน ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีวันทำอย่างนั้น

ไม่รู้ว่าหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงกว้าง มีแขนแกร่งที่เคยทำร้ายโอบกอดเอาไว้ ใบหน้าขาวแนบชิดกับแผ่นอกกว้าง ลมหายใจร้อนเป่ารดบริเวณผิวแก้ม ดวงตาของพันเอกปิดสนิท ใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์สงบนิ่ง จมจ่อมอยู่ในห้วงนิทรา นาวาถือวิสาสะจ้องมองเจ้าของอ้อมกอดอยู่เนิ่นนาน เก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ท่ามกลางความเงียบก่อนจะสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ คนที่คิดว่ากำลังนอนหลับกลับลืมตาขึ้นมามองเขา บรรยากาศโดยรอบเหมือนหยุดชะงักไปชั่วขณะ พันเอกจ้องใบหน้าขาวในขณะที่นาวาเองก็ไม่ได้หลบสายตาไปไหน

“นอนไม่หลับหรือไง” เสียงราบเรียบแหบพร่าเอ่ยถาม นาวาพยักหน้า ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อบอกให้อีกคนรู้ว่าเขาอึดอัดกับอ้อมกอดนี้ พันเอกยกยิ้ม สองแขนกระชับร่างขาวเข้ามาแนบชิดมากยิ่งขึ้น

“อย่ามาทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวกับผัวตัวเองไปหน่อยเลย มากกว่ากอดก็ทำมาแล้ว นอนซะ อย่าให้ต้องสั่งอีกเป็นครั้งที่สอง”

“ผมอึดอัด...คุณปล่อยผมเถอะครับ” เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางขืนตัวต้านแรงแขน ได้ยินเสียงอีกคนจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะยอมปล่อยเขาในที่สุด ไม่วายแขวะด้วยคำพูดดูถูกถากถางที่ทำเอาคนฟังถึงกับต้องเม้มปากแน่นกลั้นความกรุ่นโกรธเอาไว้

“สะดีดสะดิ้งเข้าไปเถอะ เสียตัวมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งยังไม่เจียมตัวอีก คิดว่าตัวเองยังสดยังซิงอยู่หรือไง รูกลวงซะขนาดนั้นแท้ๆ”

พรึ่บ!

“ถ้าจะมาพูดจาทุเรศๆ ใส่กันแบบนี้ผมขอตัวกลับไปนอนกับน้องนะครับ” นาวาลุกขึ้นจากเตียง ทนไม่ไหวกับคำกล่าวว่าของอีกคน ถึงจะไร้อำนาจไร้พละกำลังในการต่อกรกับชายคนนี้ แต่นาวาก็ไม่อาจทนโดนดูถูกด้วยถ้อยคำรุนแรงเช่นนี้ได้ ร่างโปร่งตวัดขาลงจากเตียง ไม่สนใจร่างกายที่ไร้อาภรณ์ปกปิดของตนเอง เดินตรงดิ่งไปยังประตูห้องและกำลังจะคว้าลูกบิดประตูเอาไว้ หากทว่ากลับถูกร่างสูงของใครอีกคนตามมากระชากแขนเอาไว้เสียก่อน ร่างขาวหมุนกลับไปประจันหน้ากับอีกคน กายเปล่าเปลือยแนบชิดกับร่างสมส่วนสมความเป็นบุรุษเพศ พันเอกเปลือยท่อนบน ยังดีที่ยังมีกางเกงนอนขายาวสวมปิดกายท่อนล่างเอาไว้ นาวาเม้มปากแน่นเมื่อผิวกายเนียนละเอียดต้องกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศจนขนอ่อนลุกชัน พันเอกกระชับกอดร่างของคนตัวขาวเอาไว้แน่นพลางเลื่อนมือลงไปบีบเค้นก้อนเนื้อกลมกลึงของนาวาเต็มแรง

“อื้อ คุณ...” คนถูกรังแกร้องเสียงหลง จ้องใบหน้าดุดันด้วยความขัดใจก่อนจะต้องเบือนหน้าหนีเมื่ออีกคนดันร่างของเขาให้ถอยหลังจนแนบกับบานประตู

“สอนไม่เคยจำ สันดานพยศนี่มันแก้ไม่หายสินะ ลืมไปแล้วหรือไงว่ารับปากอะไรเอาไว้ที่โรงพยาบาล ให้ทวนความจำให้ไหมพ่อตัวดี” คนเผด็จการกระซิบเสียงเย็นข้างหู หงุดหงิดที่ถูกปลุกกลางคันแถมยังต้องมาเจออาการพยศไม่รู้เวล่ำเวลาของเชลยตรงหน้าอีก

“ไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่แล้วขึ้นเตียงนอนดีๆ ซะนาวา อย่าให้ต้องสั่งซ้ำ รู้เอาไว้ด้วยนะว่ามนุษย์มันไม่มีการจำกัดรอบของการมีเซ็กซ์ต่อวันหรอก เพราะงั้นถ้าพยศอีกวันนี้นายได้โดนกระแทกอีกหลายครั้งจนขี้เกียจจะนับแน่” ร่างสูงพูดขู่ นาวาเกร็งตัวทันทีกับประโยคดังกล่าว ความรู้สึกท้อแท้ผิดหวังประเดประดังเข้ามาจนอึดอัดไปทั่วทั้งอก สุดท้ายจึงเลือกเอ่ยออกไปให้อีกคนได้ฟัง

“ทำไมคุณถึงใจร้ายนักคุณเอก คุณกับคุณรามเกลียดกันทำไมต้องลากผมกับน้องเข้ามาเกี่ยวด้วย แล้วยังตอนนี้อีก คุณน่าจะสมใจกับการแก้แค้นคุณรามแล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่พอ ทำไมถึงยังไม่ปล่อยผมกับน้องไปสักที สนุกมากนักเหรอกับการเห็นผมเป็นเชลยในกรงขังของคุณ”

“ปากมากจริงนะ เคยบอกไปแล้วว่าฉันเสียกับนายไปเยอะ มันก็ต้องมีถอนทุนคืนกันบ้าง อีกอย่างนายก็น่าจะรู้นี่ว่าไอ้รามมันยังไม่ตาย เรื่องอะไรจะต้องปล่อยนายไปแล้วให้มันมาคาบนายไปแดกต่อวะ สู้เก็บนายเอาไว้แล้วรอเวลาให้มันมาดิ้นทุรนทุรายตรงหน้าเพราะช่วยอะไรนายไม่ได้มันสนุกกว่ากันเยอะ” พันเอกพูดพลางยิ้มหยัน นาวาได้ฟังก็ได้แต่คับแค้นใจ แช่งชักหักกระดูกให้พันเอกรีบๆ หายไปจากโลกนี้เสียโดยเร็ว

“ระวังเถอะคุณพันเอก ระวังสิ่งที่คุณทำในวันนี้มันจะย้อนกลับมาทำร้ายคุณเข้า ถ้าวันใดวันหนึ่งคุณล้ม สาบานด้วยชีวิตว่าผมจะกระทืบคุณซ้ำให้จมฝ่าเท้าเลยคอยดู” นาวาพูดขึ้นเสียงกร้าวทำเอาคนฟังหัวเราะร่วนอย่างนึกขัน

“เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ นายยังต้องอยู่รองมือรองเท้าฉันอีกนานนาวา อยู่เป็นไอ้ตัวประจำเตียงของฉันจนกว่าฉันจะทำให้รามมันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง อ้าขาให้ฉันจนกว่าไอ้รามมันจะตาย ถึงตอนนั้นฉันอาจจะปล่อยนายไปก็ได้” ร่างสูงพูดขึ้น นาวาแทบน้ำตาร่วงหลังจากจบประโยค พันเอกไม่ยอมรามืออย่างที่คิดเอาไว้ และแน่นอนว่าชีวิตเขาไม่มีทางหลุดพ้นจากเงาของคนคนนี้

“คุณมีหัวใจบ้างไหม” ร่างโปร่งถามเสียงแผ่ว เป็นคำถามจากใจจริงที่เขานึกสงสัย ผู้ชายคนนี้เลวทรามต่ำช้าจนนาวาไม่แน่ใจว่าพันเอกยังมีหัวใจอยู่หรือไม่ ยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า คนที่กำลังทำลายชีวิตเขาตรงหน้านี้เป็นคนหรือว่าปีศาจร้ายกันแน่

คนคนหนึ่งจะเลวได้ขนาดนี้เลยงั้นหรือ

“คุณเป็นคนเลวจากจิตใต้สำนึกจริงๆ งั้นเหรอ ไม่เคยรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไปเลยหรือไง เคยเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองบ้างไหม” นาวาเค้นถาม หวังอยากจะเห็นแววตาไหววูบของคนตรงหน้า แต่เปล่าเลย พันเอกไม่แม้แต่จะสะทกสะท้านกับสิ่งที่เขาถาม หนำซ้ำยังหัวเราะราวกับเป็นคำถามงี่เง่าปัญญาอ่อน

“หยุดคิดฝันเฟื่องเหมือนในละครน้ำเน่าได้แล้วนาวา เลิกทำตัวน่ารำคาญแล้วไปนอนซะ ถ้ายังดื้อด้านหน้ามึนทำตาใสซื่ออยู่อีกคราวนี้โดนดีแน่” พันเอกพูดขึ้นอย่างนึกรำคาญเต็มทน นาวาไม่เคยหลาบจำ ไม่เคยเข็ดหรือลืมกันแน่ว่าเขาขู่อะไรไว้ หรือเพราะคนแบบนี้เข้าข่ายไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตากัน

คนที่เอะอะก็เอาแต่พยศใส่นี่มันช่างน่าหงุดหงิด

น่าหงุดหงิดและน่าสนใจไปในเวลาเดียวกัน

“เดี๋ยว ผมมีเรื่องอยากตกลงกับคุณ เรื่องของนะโม อย่าทำอะไรน้องนะ ผมขอล่ะ ขอร้องจริงๆ” นาวาพูดขึ้นเมื่ออีกคนกำลังจะลากเขาไปที่เตียงนอน พันเอกหันกลับมาชักสีหน้าหงุดหงิด ปล่อยร่างเปลือยขาวให้เป็นอิสระพลางเดินไปกระแทกตัวนั่งลงบนเตียงกว้าง

“มานอนซะนาวา เรื่องนะโมฉันไม่ทำอะไรหรอก ยังไม่เลวขนาดดึงเด็กตัวแค่นั้นเข้ามาเกี่ยว แถมน้องชายฉันก็หวงมันยิ่งกว่าจงอางหวงไข่เสียอีก พอใจหรือยัง”

“ผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไง”

“ไม่ต้องเชื่ออะไรทั้งนั้น ฉันไม่มีคำสัญญาให้ แต่ตราบใดที่นายไม่ดื้อไม่พยศจนฉันหมดความอดทน เด็กนะโมมันก็อยู่เซ่อๆ ของมันแบบนั้นไปเรื่อยๆ นั่นแหละ จะมีก็แต่นายที่ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ ฉันจะทำให้นายกร้านโลกจนรามมันขาดใจตายแทบเท้าเลยแหละว่ะ”

“...”

“หมดเรื่องแล้วใช่ไหม จะมานอนได้หรือยัง ยืนแก้ผ้ายั่วให้ฉันลากมาล่ออีกรอบหรือไง!” ท้ายประโยคร่างสูงตะคอกเล็กน้อย นาวารีบเดินไปหยิบเสื้อในตู้มาสวมอย่างรีบเร่งก่อนจะก้าวขึ้นเตียงนอน คราวนี้เขาไม่ยอมให้พันเอกกอดจนอีกฝ่ายถอดใจนอนหันหลังให้ ประโยคที่พันเอกพูดกับเขาก่อนหน้ายังลอยวนเวียนให้ได้ขบคิด

จะเชื่อคนคนนี้ได้ไหม นาวาควรแน่ใจหรือเปล่าที่ว่าพันเอกไม่ได้คิดยุ่งอะไรกับนะโมจริงๆ

ไม่รู้ เขาไม่แน่ใจ ทุกอย่างมืดมนไปเสียหมด


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-06-2016 14:29:58 โดย March. Marcia »

ออฟไลน์ Viewonohm

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 843
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-5
พันเอก จะแบดไปไหนลูกกก :beat:  :z6:

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
พันเอกเลวสุดในซีรีย์แล้วใช่ไหมเนี่ย
ดีใจที่มาต่อ อ่านทั้งในธัญวลัยและในเล้าเลยน้า

ออฟไลน์ SiLent_GRean

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 566
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
เทียนจะทำตามที่พันเอกบอกไหม อย่าทำเลย สงสารราม  :hao5: :hao5: :hao5:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :hao5:    :ling2:  สงสารนาวา

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
พันเอกทันเข้าชิงนายร้ายทันไหม

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ lalitalx

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-3
พระเอกร้ายมากกกก แต่เนื้อเรื่องภาษาสวยค่ะ ชอบ  :katai2-1:

ออฟไลน์ Maytbb

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1763
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4
นาวาน่าสงสาร เมื่อไหร่พันเอกจะเป็นผู้เป็นคนกับเขาซะที   :z6:

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
พันเอกไม่ชอบนาวาบ้างหรือไง

ออฟไลน์ ROCKLOBSTER

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-4
เอก ทำเอา พระเอกทุกเรื่องที่ว่าเลวๆ ชิดซ้ายกันไปเลย :mew5:

ออฟไลน์ March. Marcia

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 205
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +166/-5
ตอนที่ ๑๐


“แต่งตัวซะ”

เสียงของพันเอกดังขึ้นในช่วงเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เจ้าตัวโยนเสื้อผ้าเนื้อดีสีเข้มใส่หน้าของนาวาเต็มแรง ร่างโปร่งขมวดคิ้วมองสูทที่ตกลงไปกองอยู่บนพื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพันเอกอย่างฉงน

“ใส่ทำไมครับ” เอ่ยถามเรียกสีหน้าขัดใจให้ฉายชัดบนใบหน้าของอีกคน

“วันนี้ฉันมีธุระต้องทำ และนายเองก็ต้องไปกับฉัน” ร่างสูงพูดขึ้น นาวาถอนหายใจ ไม่วายประชดกลับ

“ไม่ใช่ว่าผมมีหน้าที่แค่บริการคุณบนเตียงอย่างเดียวหรอกเหรอครับ”

“โฮ่ ช่างกล้าพูดจริงนะพ่อตัวดี ลีลาก็ห่วยแตกซะขนาดนั้น อ้าขาให้ทั้งชาติยังเทียบกับเงินค่าเทอมของน้องนายเทอมเดียวไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“...”

“อย่างนายน่ะ ยี่สิบบาทฉันยังคิดหนักเลย” จบประโยคดูถูกนั้นนาวาก็คว้าเสื้อผ้าขึ้นมาก่อนจะเบี่ยงตัวเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังไล่หลัง เกลียดนักกับคำดูถูกถากถางของอีกคน แต่ที่อดทนก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

ไม่นานร่างสูงโปร่งก็เดินออกมา สูทสีเข้มที่สวมใส่ขับให้นาวาดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลจนคนมองหัวใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ

เบื้องหน้าของพันเอกในตอนนี้คือผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านาวาดูดีมากจริงๆ

“ลงไปรอที่โต๊ะอาหารซะไป เดี๋ยวตามลงไป” ประมุขของบ้านสั่งเสียงเรียบก่อนจะเบือนหน้าหนีพลางกัดฟันกรอดกับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง นาวาพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินออกจากห้องนอนมา ดีแล้วที่ไม่ต้องอยู่ต่อล้อต่อเถียงกับพันเอก เดี๋ยวพาลจะโดนอีกฝ่ายลงไม้ลงมือใส่อีกจนได้

ออกมาจากห้องนอนได้ไม่เท่าไหร่ก็เห็นพระพายที่เพิ่งออกมาจากห้องเช่นกัน เขายิ้มส่งไปให้ อีกฝ่ายพอเห็นเขาก็เดินเข้ามาหาและจับตัวนาวาใหญ่

“โดนพี่เอกทำอะไรบ้างหรือเปล่าครับคุณวา เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” พระพายถามเสียงเครียด นาวาส่ายหน้า ตอบกลับไปว่าไม่มีอะไร ทั้งที่ความจริงมันมี แต่เขาไม่อยากพูด เพราะคิดว่าอีกหน่อยก็คงจะชินไปกับมันไปเอง

“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณพายสบายใจได้”

“จะให้ผมสบายใจได้ยังไง ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้เลยสักนิด”

“ช่างมันเถอะครับ อีกเดี๋ยวก็คงชินไปเอง ลงไปกินข้าวกันเถอะ หิวจะแย่แล้ว” นาวารีบตัดบท ส่วนหนึ่งเพราะรู้สึกหิวมากจริงๆ อีกทั้งไม่อยากขุดคุ้ยเรื่องราวให้มันใหญ่โตไปอีก อะไรที่ผ่านไปแล้วก็จะพยายามไม่เก็บเอามาใส่ใจก็แล้วกัน

เมื่อลงมาถึงโต๊ะอาหารก็เห็นนะโมในชุดนักเรียนนานาชาติดูน่าเอ็นดูกำลังช่วยเอื้องคำจัดสำรับ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นนาวาเจ้าตัวก็ยกยิ้มและทักทายเสียงใส

“พี่วามากินข้าวกัน วันนี้นะเข้าครัวช่วยป้าเอื้องด้วยล่ะ”

“พี่จะท้องเสียไหมเนี่ย” นาวาเย้าน้อง นะโมหน้าหงิกในขณะที่พระพายกลั้นหัวเราะ บรรยากาศโดยรอบดูสดใส ทั้งสามชีวิตนั่งประจำที่เมื่อสำรับอาหารเช้าถูกจัดเรียบร้อยแล้ว พระพายเป็นคนแรกที่ลงมือกินอย่างไม่เกรงใจใครจนเอื้องคำได้แต่ส่ายหน้า ยกยิ้มเอ็นดูคุณหนูคนเล็กของบ้าน

“ช้าๆ ค่ะคุณพาย ประเดี๋ยวจะติดคอเอาได้นะคะ”

“โหยไม่หรอกป้า เรื่องกินผมมืออาชีพอยู่แล้ว ว่าแต่ผัดบวบนี่อร่อยดีนะครับ ไม่คุ้นรสเลย นะทำป่ะ” ท้ายประโยคหันมาถามน้องชายของนาวาที่กำลังนั่งยิ้ม ตามองไปที่ใบหน้าขาวรออย่างคำตอบ แต่มือกลับตักผัดบวบเข้าปากช้อนต่อช้อนจนคนรอบข้างนึกขำ

“ครับ พี่พายชอบเหรอ ไว้คราวหน้านะทำให้อีกนะ” นะโมพูดอย่างเอาใจ พระพายพยักหน้าหงึกหงัก

“เอาๆ พี่ชอบผัดบวบ เป็นผักอย่างเดียวที่กินได้ ยิ่งถ้าเป็นพี่จักรทำยิ่งอร่อย แต่รายนั้นกว่าจะเข้าครัวทำให้ทีต้องอ้อนเป็นอาทิตย์เลย” บ่นอุบอิบไปถึงลูกน้องคนสนิทของพันเอก นะโมเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม

“พี่พายชอบพี่จักรเหรอครับ” เอ่ยปากถามในสิ่งที่สงสัย ทำเอาพระพายถึงกับสำลักข้าวหน้าดำหน้าแดงจนนาวาต้องลูบหลังเบาๆ

“จะบ้าเหรอ คิดได้ไงน่ะ ถ้าชอบแบบคนรักนี่ไม่มีทางอ่ะ อีกอย่างพี่จักรน่ะชอบผู้หญิง อย่างพี่น่ะไม่ใช่สเป็คหรอก” พระพายพูดขึ้นคอตั้งตรง แก้มขาวอวบอูมก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้าต่อ นะโมหัวเราะคิกคักก่อนจะหันมาถามนาวาด้วยน้ำเสียงสดใส

“แล้วนี่พี่เอกยังไม่ลงมาเหรอครับ” สิ้นคำถามทำเอานาวาชะงัก เหลือบมองหน้าพระพายที่มองมาเช่นกันก่อนจะปั้นยิ้ม

“คงกำลังแต่งตัวอยู่น่ะ วันนี้คุณเขาจะให้พี่ตามไปทำธุระด้วย”

“อ๋อ มิน่าล่ะพี่วาแต่งตัวซะน่ารักเชียว” นะโมกระเซ้า นาวาส่งยิ้มให้น้องก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักข้าวกินเงียบๆ ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันระหว่างน้องชายของเขากับพระพาย

“อ๊ะพี่เอก มาทานข้าวครับ” เสียงนะโมดังขึ้นเรียกให้ใบหน้าซูบซีดหันกลับไปมองด้านหลัง พันเอกในสูทสีเทาก้าวเดินเข้ามาอย่างมั่นคง ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มให้น้องชายเขาเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินมาแตะแผ่นหลังของเขาเบาๆ

“อิ่มแล้วหรือยัง” ร่างสูงเปิดปากถาม นาวาพยักหน้าตอบรับ พันเอกจึงดึงให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับหันไปบอกน้องเขาเสียงราบเรียบ

“ช่วงนี้ขอยืมตัวพี่ชายเราหน่อยนะนะโม งานพี่เยอะมากน่ะ ไม่ว่ากันใช่ไหม”

“อ่า...ครับ” นะโมรับคำแต่นาวายืนตัวแข็งทื่อ

“แล้วแกล่ะเจ้าพาย ช่วงนี้งานเป็นยังไงบ้าง” พันเอกหันไปถามผู้เป็นน้องชาย พระพายเบือนหน้าหนี แสดงอาการเด่นชัดว่าไม่อยากสุงสิงกับพันเอกจนร่างสูงถอนหายใจ กระนั้นฝ่ามือใหญ่ที่เคยทำร้ายนาวาสารพัดก็ยื่นไปวางแหมะบนหัวพระพายนิ่งๆ แล้วพูดเสียงนุ่ม

“ไปนะ ฝากดูความเรียบร้อยที่บ้านด้วยก็แล้วกัน” จบประโยคก็ดึงแขนนาวาออกจากบ้าน ร่างโปร่งเดินตามแต่โดยดี ในหัวยังคงมีภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าอยู่ในห้วงความคิด

เดิมทีนาวาคิดมาตลอดว่าพันเอกเลือดเย็น ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่วันนี้ ตอนที่ร่างสูงพูดคุยและมองไปยังน้องชายทำให้เขาเริ่มไม่มั่นใจ

ดูเหมือนว่าพันเอกยังมีความเป็นคนอยู่ ไม่มากก็น้อยนั้นแหละ ผู้ชายคนนี้รักครอบครัวมากกว่าอะไรทั้งสิ้น แม้จะรักในแบบของตัวเองแต่นาวาก็ดูออกเพราะเขาเองก็มีน้องชาย ดูแววตาก็รู้ว่าพันเอกรักพระพายมาก รักมากกว่าชีวิตเสียด้วยซ้ำ เพราะหากไม่รักคงไม่นั่งลูบนาฬิกาเรือนโปรดที่ใส่ประจำแบบนั้นหรอก พระพายเป็นคนบอกเองว่าเจ้าตัวซื้อให้พันเอกเป็นของขวัญวันเกิด ดูก็รู้ว่ามันไม่ใช่ของมีราคา เป็นแค่นาฬิกาข้อมือธรรมดาที่ไม่ได้เสริมความภูมิฐานให้คนใส่เลยแม้แต่น้อย ออกจะราบเรียบและไม่สวยเสียด้วยซ้ำเพราะพระพายบอกว่าตอนที่ซื้อนั้นเขาอยู่เพียงแค่ชั้นประถมปลาย เก็บเงินหยอดกระปุกแล้วทุบมันซื้อด้วยตัวเอง แม้จะไม่สวยเหมือนนาฬิกามียี่ห้อแต่พันเอกกลับใส่มันทุกวัน นาวาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันยังใช้การได้อยู่ไหม

“คุณก็ดูมีหัวใจ แต่ทำไมถึงได้ทำตัวเลวนัก” นาวาตัดสินใจเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบบนรถ พันเอกหยุดมือที่กำลังไล้ไปบนตัวเรือนของนาฬิกาก่อนจะผินหน้ามามองหน้าเขาด้วยแววตาไร้อารมณ์

“ใครใช้ให้นายเปิดปาก” ร่างสูงเอ่ยถาม นาวาหยุดคำพูดที่กำลังจะเอ่ยทันทีพลางส่ายหน้าไปมา เห็นแบบนั้นอีกคนจึงได้แต่หัวเราะในลำคอพลางยกยิ้มสมเพช

“นั่งเงียบไปก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้นะนาวา เพราะไม่มีคนใบ้ที่ไหนเรียกชื่อฉันแทบเป็นแทบตายตอนอยู่บนเตียงหรอก”

“คุณมันก็เก่งแต่รังแกคนไม่มีทางสู้ ปากก็เอาแต่จิกกัดกันอยู่ได้ เคยมีคนพูดไหมว่านี่มันนิสัยของผู้หญิง” นาวาสวนขึ้น ที่กล้าต่อปากต่อคำขนาดนี้เพราะเริ่มระอากับความเยอะของพันเอกเต็มทน จ้องแต่จะพูดแขวะเขาทุกทีที่มีโอกาส

และดูเหมือนคำพูดของนาวาจะไปสะกิดต่อมโมโหของอีกคนเข้าอย่างจัง ร่างสูงหันหน้ามามองนาวาด้วยดวงตาวาวโรจน์ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าคอของคนตัวขาวให้เข้ามาใกล้

“ปากว่างเป็นไม่ได้เลยหรือไงวะ เห็นไม่แตะนะโมเข้าหน่อยนี่ได้ใจสินะ อย่าลำพองตัวให้มันมากนักนาวา ตัวเองอยู่ในฐานะตัวขัดดอกก็ควรทำตัวให้สมกับหน้าที่ตัวเองหน่อย”

“ผมก็คนนี่ ไม่มีใครทนโดนดูถูกโดนทำร้ายทั้งๆ ที่ไม่ผิดอะไรได้หรอก ยอมรับหน่อยเถอะว่าคุณมันงี่เง่า คนพาล” นาวาเปิดปากด่า พันเอกกัดฟันกรอด ออกแรงบีบต้นคอของร่างโปร่งจนคนตัวขาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ร่างสูงไม่สนใจ ตะคอกใส่หน้านาวาเสียจนพายุและจักรที่กำลังขับรถแอบมองหน้ากันอย่างอึดอัดใจ

คุณนาวานี่ขยันยั่วให้เจ้านายของพวกเขาโมโหเสียจริงๆ

“เป็นแค่อีตัวไอ้ตัวก็เก็บปากไว้ครางเก็บขาไว้อ้าดีกว่าไหม อย่าเสนอเอาหน้าโง่ๆ กับสมองกลวงๆ ที่จบแค่ชั้นมัธยมมาต่อปากต่อคำกับฉันหน่อยเลย ยิ่งพูดยิ่งน่าสมเพช” พันเอกกราดเสียงด่า นาวาชะงักกึก ตัวแข็งทื่อ หัวใจวูบโหวงกับคำด่าที่รุนแรงกระทบจิตใจ

“ใช่สิ คุณไม่เป็นผมคุณไม่รู้หรอก ผมยังเรียนไม่จบมหาลัย ใช่ ผมมันโง่ นั่นก็ถูกอีก ผมมันคนตกอับ เด็กกำพร้า เออผมไม่เถียง แล้วยังไง แล้วผมไม่ใช่คนเหมือนคุณหรือไง ผมเจ็บเป็นร้องไห้เป็น ทั้งๆ ที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรสักนิดแต่กลับต้องเหมือนตกนรกทั้งเป็นเพียงเพราะความแค้นบ้าๆ ของคุณ ผมผิดใช่ไหมที่เกิดมาเป็นคนที่คุณรามรัก ผมผิดมากไหมที่เกิดมาเป็นคนที่เขามีใจให้ ทั้งๆ ที่ผมแทบไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ ถ้าแค้นมากก็ไปลงที่เขาสิ มาพาลเอาชีวิตผมกับน้องไปทรมานเพื่ออะไร ผมเจ็บนะคุณเอก เจ็บจนไม่อยากจะหายใจแล้ว ฮึก...” นาวาพรั่งพรูสิ่งที่อัดอั้นออกมาลั่นรถ น้ำตาร่วงเผาะผ่านแก้มขาว ต่อว่าพันเอกเสียงสั่นเครือ ดวงตาฉายแววตัดพ้อระคนเจ็บปวด ร่างทั้งร่างสั่นระริกก่อนจะหลั่งน้ำตาต่อหน้าพันเอกที่นิ่งอึ้งไปแล้ว

“เป็นบ้าอะไรวะ ผีเข้าหรือไง” เมื่อตั้งสติได้พันเอกก็ถามขึ้นเสียงห้วน เสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด นาวากลั้นสะอื้น ขยับกายออกห่างจากพันเอกและเปลี่ยนไปเป็นมองวิวข้างถนนแทน ปล่อยให้อีกคนพรูลมหายใจด้วยความหงุดหงิดเพราะทำตัวไม่ถูกกับกิริยาของนาวาก่อนหน้านี้

“ทีหลังอย่ามาตะคอกใส่หน้ากันแบบนี้อีก ฉันขอเตือน” ทว่าพันเอกก็ยังคงเป็นพันเอกอยู่วันยันค่ำ ไม่คิดสำนึกหรือสนใจกับสิ่งที่นาวารู้สึก ได้แต่เอ่ยสั่งเสียงเฉียบกลับมา นาวาสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกกำลังใจก่อนจะเอนหัวพิงกับเบาะรถอย่างอ่อนล้า ปากอิ่มเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆในขณะที่พันเอกเองก็ได้แต่ถอนหายใจซ้ำๆ

เมื่อกี้ยังด่าเขาว่านิสัยเหมือนผู้หญิงแท้ๆ แต่ตัวเองกลับมาเป็นเสียเอง...

บรรยากาศภายในรถเงียบลงถนัดตา ไม่มีใครปริปากอะไรออกมาจนสร้างความอึดอัด นาวาเหม่อมองไปยังวิวทิวทัศน์ด้านนอก มองท้องฟ้าสีสันสดใสและหมู่นกที่กำลังบินว่อน  แม้จะมีตึกบดบังแต่ทว่าความงดงามของฟ้าผืนกว้างยังคงฉายชัด ร่างโปร่งมองตามนกคู่หนึ่งที่กำลังกางปีกบินเคียงคู่ไปกับรถของเขา ดวงตากลมมองปีกที่แผ่สยายลู่ลมลอยละล่องแล้วก็เผลอยกมือขึ้นแตะกระจกรถโดยไม่รู้ตัว

อิจฉา

นาวารู้สึกอิจฉานกที่มันมีอิสระ สามารถโบยบินไปทั่วฟ้าได้อย่างใจต้องการ ไม่ต้องถูกล่ามอยู่ในกรงทั้งเป็น ไม่ต้องถูกหักปีกลิดรอนอิสระภาพเฉกเช่นเขา นาวาอยากโบยบินออกจากกรงขังที่แสนทรมานนี้แล้วล่องลอยไปในที่ที่จะให้อิสระเขาได้อย่างที่ใจต้องการ ที่ไหนสักแห่งที่ไม่สนว่าเขาเป็นใครหรือจบอะไรมา เป็นที่ที่ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างไม่ต้องกังวล อาจจะเป็นเหนือสุดของประเทศ หรือเกาะสักแห่งทางภาคใต้ หรือแม้แต่หมู่บ้านเล็กๆ ทางแถบภาคอีสาน อยู่กันแบบพอเพียง ไม่ต้องพึ่งเงิน เกื้อหนุนกันด้วยน้ำใจ นอนกลางดินกินกลางผืนหญ้าสีเขียวขจี ไม่ต้องตื่นขึ้นมาบนเตียงหรูหราและออกมาเจอตึกสูงตระหง่านระฟ้าอย่างที่เป็นดังเช่นทุกวันนี้

แต่นั่นมันก็แค่ความฝัน ฝันลมๆ แล้งๆ ที่ไม่มีวันเป็นความจริง ร่างโปร่งยกยิ้มสมเพชตัวเองก่อนจะปิดเปลือกตาลง พับความฟุ้งซ่านเก็บเอาไว้และสั่งให้ร่างกายหยุดพัก กระทั่งผล็อยหลับไปในที่สุด




นาวาถูกปลุกให้ตื่นหลังจากนั้นเพียงไม่นาน ร่างโปร่งก้าวลงจากรถด้วยอาการสะลึมสะลือ ในหัวยังมึนงงอีกทั้งเปลือกตาเองก็กึ่งปิดกึ่งปรือขึ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองขยับตัวมาลงฝั่งพันเอกทั้งๆ ที่ควรเปิดประตูฝั่งตัวเองลงตั้งแต่เมื่อไหร่ และเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกนาวาจึงเกิดอาการวูบไปเล็กน้อย เกือบจะทรุดลงไปกองกับพื้นเสียแล้ว แต่ทว่ามือแข็งแรงของพันเอกกลับไวยิ่งกว่า คว้าหมับเข้าที่เอวของเขาก่อนจะรั้งนาวาให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอด

“โอ๊ะ!” ร่างโปร่งอุทานด้วยความตกใจ หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เพราะอะไรน่ะหรือ...จะเพราะอะไรเล่าถ้าไม่ใช่คนที่กำลังกอดเขาเอาไว้อยู่ตอนนี้

“เป็นบ้าอะไรนักหนา ทำไมชอบทำตัวให้ขายขี้หน้าอยู่เรื่อย” เสียงทุ้มดังขึ้นในระยะประชิด นาวาเงยหน้าขึ้นไปมองเล็กน้อยแล้วก็ต้องผงะเมื่อปลายจมูกของตัวเองสัมผัสกับจมูกของอีกคนเข้า

!!!

คนตัวขาวเบิกตากว้างเล็กน้อย ร่างกายแข็งทื่อชั่วขณะ ลมหายใจอุ่นๆ รินรดกันและกันในขณะที่ริมฝีปากเฉียดกันเพียงเสี้ยว นาวาไม่กล้าพูดอะไร เพราะมั่นใจว่าถ้าขยับปากเพียงนิดเดียวเขากับพันเอกต้องจูบกันแน่ๆ

ทางด้านพันเอกเองก็ผงะไปเล็กน้อยก่อนจะจ้องใบหน้าขาวของอีกคนนิ่ง ไม่บ่อยนักที่จะได้มีโอกาสพิจารณาใบหน้าของนาวาเช่นนี้ นาวาเป็นคนผิวเนียนละเอียด ผิวเนื้อก็มีเฉดสีระเรื่อน่ามอง แม้จะไม่สวยขนาดหญิงสาวแต่นาวาก็ไม่ได้ถึงกับขี้เหร่จนดูไม่ได้ สิวเม็ดเล็กๆ ขึ้นประปรายคงเพราะนอนดึก ใต้ตาคล้ำเล็กน้อย ดูโทรมกว่าที่เจอกันแรกๆ แต่ก็ไม่ซูบซีดเป็นผีตายซาก คงเพราะผ่านการร่วมรักกับเขามาทำให้ดูเปล่งปลั่งขึ้นเล็กน้อยจากสารแห่งความสุขที่หลั่งเมื่อถึงจุดสุดยอด บวกกับการได้กินอาหารครบห้าหมู่เลยทำให้นาวาดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาลงไปมองกลีบปากอิ่มที่เขาเคยประทับจูบด้วยความใคร่กระหาย ริมฝีปากคู่นี้หวานแค่ไหนนั้นพันเอกรู้ดี เขาชิมมันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว แต่น่าแปลกที่กลับไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด มันหอมหวาน เย้ายวน น่าดึงดูดใจยิ่งกว่าน้ำหวานบ่อไหนๆ ที่เคยได้ลิ้มลอง

สองร่างยืนแนบชิดกันท่ามกลางผู้คน เหมือนหลงอยู่ในโลกส่วนตัวชั่วขณะ นาวารู้สึกว่าร่างสูงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น หน้าท้องแกร่งที่มีเสื้อผ้าขวางกันสัมผัสกับกายของเขาทำเอาไปไม่เป็น

อยู่ๆ ก็ใจสั่นขึ้นมา

และก่อนที่พวกเขาจะจ้องกันนานไปมากกว่านี้ เสียงกระแอมไอของลูกน้องคนสนิทก็ดังขึ้น พันเอกได้สติ ผละกายออกห่างจากนาวาราวกับโดนของร้อนในขณะที่นาวาได้แต่มึนงง พอหันไปมองข้างกายก็เห็นร่างสูงของจักรและร่างโปร่งของพายุยืนกลั้นยิ้ม นาวาเก้อเขินขึ้นทันทีอย่างไม่มีสาเหตุ ยกมือขึ้นเกาแก้มและยิ้มแหยๆ ไม่ยอมมองไปยังร่างสูงของอีกคนแม้แต่น้อย

“ไว้ก่อนนะครับนาย ตอนนี้งานสำคัญที่สุด” เป็นจักรที่กล้าเอ่ยแซวพันเอกพร้อมกับยิ้มขำ พันเอกตวัดตามองมาอย่างดุๆ แต่คนโดนเขม่นไม่เคยนึกกลัว ในขณะที่พายุย้ายตัวเองเข้าไปใกล้นาวาที่ยืนนิ่งก่อนจะยกยิ้มแต้

“คุณวาหิวไหมครับ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม” พายุเอ่ยถาม นาวายกยิ้ม กำลังจะพยักหน้าตอบรับแต่กลับโดนดึงแขนให้ไปยืนใกล้พันเอกแทน คนดึงไม่ใช่ใคร ก็เจ้าตัวนั่นแหละ

“ฉันไม่ได้พานาวาออกมาเที่ยวเล่น หมอนี่ต้องเข้าไปกับฉันด้วย” พันเอกพูดขึ้นเสียงเรียบทำเอาพายุหุบยิ้ม

“อ้าว ผมนึกว่านายจะไปกับพี่จักรซะอีก”

“วันนี้จักรจะไปกับนาย ให้เวลาพักผ่อนจนกว่าฉันจะคุยธุระเสร็จแล้วจะโทรเรียก”

“ว้า ว่าจะพาคุณวาไปซนแถวนี้สักหน่อย ... โอ๊ยๆ ล้อเล่นครับนาย” พายุเอ่ยขึ้นเสียงทะเล้นก่อนจะเบี่ยงตัวหนีแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าพันเอกมองมาอย่างอาฆาต คนเป็นลูกน้องได้แต่ยิ้มชอบใจก่อนจะกระโดดเหยงเข้าไปเกาะไหล่นาวาแล้วหอมแก้มใสอย่างรวดเร็วทำเอาคนโดนหอมถึงกับยืนแข็งทื่อ

ฟอดดด

“คุณวาแก้มหอมจริงๆ ด้วย มิน่านายผมถึงจ้องเอาๆ ขนาดนั้น อ๊ะๆ...ผมไปแล้วก็ได้ ฮ่าๆๆๆ” พายุยกยิ้มตาหยีเมื่อเจอสายตาวาวโรจน์จากผู้เป็นนาย รีบคว้ามือจักรที่ยืนนิ่งให้เดินไปขึ้นรถ ขับออกไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้นาวายืนงงอยู่ที่เดิม

จะว่าไปความสัมพันธ์ระหว่างพายุกับพันเอกนี่ก็แปลก ดูเหมือนพายุจะเป็นลูกน้องคนเดียวที่กล้าเล่นหัวเจ้านายโดยไม่ดูสถานการณ์หากไม่นับยามที่เจ้าตัวทำให้เจ้านายโกรธ พันเอกเองก็ไม่ได้ไม่พอใจ ออกจะชอบใจเสียด้วยซ้ำ ต่างจากจักรและคนอื่นๆ ที่วางตัวอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าและให้ความเคารพพันเอกอยู่มาก จะว่าพายุเป็นเด็กปีนเกลียวไร้มารยาทก็ไม่ใช่ ยามใดจริงจังพายุก็ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย

“จะมองตามมันอีกนานไหม” เสียงแขวะดังขึ้นด้านหลังทำให้นาวาหลุดจากภวังค์ พอหันไปมองก็เจอคนตัวโตยืนมองเขาด้วยใบหน้าราบเรียบ นาวาถอนหายใจอย่างระอา เดินเข้าไปยืนข้างกายของพันเอกก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม

“มีอะไรให้ผมรับใช้ล่ะครับ”

“หึ” คนตัวโตกว่าแค่นหัวเราะ ก้าวขาเดินนำนาวาเข้าไปภายในตัวอาคารอย่างเงียบๆ รอบตัวของคนทั้งคู่ดูสงบราวกับทะเลนิ่งที่ไร้คลื่นลมพายุ หากแต่จะมีสักกี่คนกันที่รู้ว่าอาการนิ่งเงียบของพันเอกนั้น มันก็คือสัญญาณของพายุลูกใหญ่ที่ใกล้จะปะทุขึ้นและทำลายสิ่งรอบข้างให้พังพินาศนั่นเอง

...

-(มีต่อค่ะ)-
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-06-2016 14:35:42 โดย March. Marcia »

ออฟไลน์ sosi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 246
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
 :katai2-1: เพิ่งจะเข้ามาอ่าน เรื่องนี้ครั้งแรกอ่านลวดเดียวเลย  :L2:

ออฟไลน์ Viewonohm

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 843
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-5
พันเอกจะเลวก็เลวไม่สุด  ถ้าเลวจริงๆพระพายไม่แข็งข้อขนาดนี้ห
รอกมั้ง   ที่เป็นอย่างนี้เพราะต้องการแก้แค้นรามเฉยๆแหละ  โฮงววววววว :ling3:
ปล.  คนแต่งสู้ๆค่ะ

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
แม้พันเอกคิดอะไรกะนาวาหรือเปล่าเรียกเมียเต็มปากแถมเป็นแม่เมียราคาแพงอีกด้วย

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
เลวเกินบรรยาย :angry2:

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
พันเอกร้ายจัง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ angel_Z4

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 783
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
อะ อะ ไอ้เอ๊กกกกกกก แก๊!! :angry2: :angry2: :z6:ทำลูกฉันอีกแล้วนะ! ไอ้บ้า ไอ้&*@%#&&#*&+-%  :mew6: :mew4:โถ่ลูกแม่ :katai1:

Kathe

  • บุคคลทั่วไป
 :katai1: :katai1: :katai1: สักวันแกต้องได้ดิ้นตายแน่ๆ พันเอก

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
เข้ามาอ่ารวดเดียวเหมือนกัน พันเอกช่างโหดร้ายนัก
ขอยกให้เป็นคนเลวที่หนึ่งในเล้าเลยละกัน
สงสารก็แต่นาวา โดนกระทำย่ำยีอย่างป่าเถื่อน
ส่วนพระพายน่ารักดีนะ เราชอบพระพาย แต่ในเรื่องโน้น โดนนายรามจัดการไปแล้ว

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ Isunn

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 349
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
 :angry2: พระเอกเลวเกินให้อภัย   เป็นไปได้ เปลี่ยนพระเอกเป็นรามเหอะ และให้ไอ้เอกหน้าบาทานี่ โดนเอาคืนจนมันอกแตกตาย  มะแร่ง หะเหรี้ยได้ใจมาก

จะติดตาม รอดูวันหายนะของมัน ไอ้พระเอกส้นเท้า   :hao3:

อร๊ายยยยย อินมากๆๆๆ บอกเลย  สงสารนายเอกมากๆ  +1  คับ

ออฟไลน์ AoMSiN555

  • กรูบ้า.....อย่าทักกรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 225
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ตั้งแต่อ่านมา.  พันเอกเลวทรามมาก :a5:

ออฟไลน์ u_cosmos

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1114
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-1
ไม่มีอะไรจะกล่าวกับไอ้คุณพันเอกหฤโหด
ที่ให้แยกมานอนนี่คือหวงใช่มั้ย กลัวแก้แค้นไม่สะใจงั้นสิ
ยิ่งอานยิ่งรู้สึกสงสารวา

ออฟไลน์ ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
อยากเห็นวันที่พันเอกล้ม  :laugh: :laugh:

ออฟไลน์ sanri

  • เวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ทุกสิ่งเสมอไป
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-9
สารเลวแบบสุดติ่งจริงๆอ่ะ นายพัน(ล้าน)เอกเนี่ย  :mew5:

ออฟไลน์ tomybsl

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 587
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-4
พันเอก แกนี้มันชั่วไม่สมควรเป็นพระเอกเลยจริงๆ รอวันสมน้ำหน้ามัน :angry2: :angry2: :z6: :z6:

ออฟไลน์ EoBen

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-6
อ่านแล้วถึงกับเครียด เรื่องนี้เป็นเรื่องของตัวร้ายใช่ไหม  พระเอกยังไม่เกิดหรือออย่างไร ร้ายกาจมากก

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด