พี่ครับ...ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน
ตอนที่11
“ทำไมกลับมาช้าจังเลยละพี”
เมื่อถึงที่ห้องที่พี่แพททำงานอยู่พี่แพทก็ทักขึ้นมาทันที ผมมองหน้าพี่เอ็กซ์ที่เดินมาด้วยเล็กน้อยก่อนตอบไป
“พอดีพีไปเจอหมากัดเอานะครับ”
ผมพูดจบพี่เอ็กซ์หัวเราะนิดๆ พี่แพทเลยหันไปมอง
“ไรของมึงวะเอ็กซ์ แล้วนี้พีเป็นไงบ้าง”
ประโยคหลังพี่แพทหันมาคุยกับผม
“ก็ไม่มีอะไรครับ ดีที่พี่เอ็กซ์มาช่วยไล่ทัน”
ผมตอบแล้วยิ้มให้พี่แพท พี่แพทยังสงสัยแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
ตอนนี้ผมกับพี่แพทนั่งรถกลับบ้านแล้ว เราสองคนนั่งกันไปเงียบๆ ผมเลยเปิดประเด็นก่อน
“หลังจากนี้ถ้าพี่แพทไม่ว่างก็ไม่ต้องโทรให้พีมาหาที่มหาลัยนะครับ พีจะกลับบ้านเอง”
ผมพูดจบพี่แพทหันมาสนใจ
“ทำไมละพี”
“พีไม่อยากโดนหมากัดอีก”
ผมพูดจบพี่แพทเงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้น
“พีไปเจออะไรมา”
รถติดไฟแดงพอดี พี่แพทเลยหันมามองผมอย่างคาดคั้น
“พีเจอพี่เอ็มมา แล้วพีก็ไม่อยากจะเจอเขาอีก ขอแค่นี้ได้ไหมครับ”
ผมพูดจบพี่แพทตาโตทันที
“มันทำอะไรพีรึเปล่า”
“ไม่หรอกครับ พีเอาตัวรอดได้”
ผมยิ้มให้พี่แพท แต่สีหน้าพี่แพทยังไม่คลายกังวล ผมเลยเข้าไปซบไหล่พี่แพทแล้วพูดต่อ
“พี่แพทอยู่ปกป้องพีตลอด24ชม. ไม่ได้หรอกครับ พีก็ต้องรู้จักดูแลตัวเอง พี่แพทอย่ากังวลไปเลย”
“แต่พี่ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบเมื่อก่อนอีก”
พี่แพทพูดจบผมชะงักแล้วหลับตา กดความรู้สึกที่อยู่ลึกๆไว้
“มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกครับ”
ผมพูดจบพี่แพทก็เงียบและขับรถต่อ ผมซบอยู่แบบนั้นสักพัก พยายามกลั้นความรู้สึกที่กดเอาไว้มานาน พยายามไม่คิดถึงมันอีก พอกันที
……..
หลังจากวันนั้นพี่เพลงกับพี่แพทก็สลับกันมารับผม ถ้าวันไหนทั้งสองคนไม่ว่างก็จะกลับเอง ผมเลิกเที่ยว หันมาตั้งใจเรียน ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง อ่านหนังสือ ทำข้อสอบเพื่อเตรียมเข้ามหาลัย
“พี มึงไม่ออนเฟสหลายอาทิตย์แล้วนะ”
ซินดี้พูดกับผมขึ้นระหว่างนั่งกินข้าวกลางวัน
“ช่วงนี้กูจำศีล อ่านหนังสือเข้ามหาลัย อีก2อาทิตย์ก็สอบปลายภาคแล้ว อาทิตย์ต่อมาก็สอบโอเน็ต”
“เออก็ดีนะมึง แต่ที่เรียนพิเศษก็ไม่เจออาร์อีกเลยนะ”
ซินดี้พูดจบผมวางช้อนแล้วมองหน้ามัน ใช่ ตั้งแต่วันนั้นผมก้ไม่เจออาร์อีก อาร์ไม่มาเรียนพิเศษแล้ว ได้ข่าวว่าย้ายคอร์สไปเรียนวันอื่น ถือว่าดี รักษาสัญญา ลูกผู้ชายพอ
“ก็ดีแล้ว”
“มึงนี้ใจร้ายมากเลยนะพี”
ไอ้ป่านสอดขึ้นมา
“กูใจร้ายอะไร”
ผมหันไปมองหน้ามันแล้วตอบ
“ก็เรื่องไอ้อาร์อะแหล่ะ รู้ไหมมันเมาหัวราน้ำทุกวันเลย กูไปแตะบอลเจอเพื่อนมันเพื่อนมันบอกกูมา พี่เอ็มไปห้ามก็ไม่ดีขึ้น แถมหวิดจะต่อยกันอีก”
ไอ้ป่านพูดจบผมก็พยักหน้าแล้วไม่สนใจ ไอ้ป่านเลยส่ายหน้ากับท่าทีของผม
“แล้วพี่เอ็มแกหยุดเปล่าวะมึง”
ไอ้พีทถามขึ้น
“ก็คงหยุดมั้ง”
ผมตอบแล้วเลี่ยงลุกขึ้นเอาจานไปเก็บ ระหว่างนั้นก็เจอกับกลุ่มอีเชอรี่นั่งอยู่
“มึงรู้ไหม เมื่อวานกูไปเที่ยวกับพี่เอ็มมา โอ้ยยยย พี่เอ็มนี้แซ่บเนอะ ทำเอากูละลายเลย”
อีเชอรี่พูดเสียงดัง ตามองผมเหมือนอยากให้ผมรับรู้ ผมก็ไม่สนใจแล้วเอาจานไปเก็บ พอจะเดินกลับก็เจออีเชอรี่ดักทางอยู่ ผมเลยยืนกอดอกมองหน้ามัน
“มีอะไร”
ผมถามมันขึ้น อีเชอรี่ก็ทำหน้าตอแหลๆแล้วตอบ
“ก็เปล่า”
อีเชอรี่พูดจบก็พยายามจับคอเสื้อสะบัดๆให้ผมเห็นรอยดูดเป็นจ้ำๆ ผมรู้ว่ามันต้องการอะไรเลยยิ้มไปให้
“ถ้าไม่มีอะไรก็หลีกทางสิจ้ะ”
“หลีกก็ได้ แต่ได้ข่าวมาว่ามึงสนิทกับพี่เอ็มนี้ ฝากบอกพี่เอ็มด้วยนะว่ามเอคืนพี่เอ็มเร้าร้อนมาก”
ฮ่าๆ พอกูไม่เล่นด้วย ถึงกับประจานตัวเองเชียว
“ได้จ้ะ แล้วกูจะบอกพี่เอ็มให้นะว่ามึงอยากอีก กูเข้าใจว่ามึงบอกเองไม่ได้เพราะพี่เขาคงไม่ได้ให้เบอร์ส่วนตัวไว้ ฮ่าๆ กูเข้าใจนะว่าโดนฟันแล้วทิ้ง”
ผมพูดจบอีเชอรี่ก็กรี๊ดลั่น
“กรี๊ดดดดดดดดดด อีพี มึงละดีกว่ากูตรงไหน ก็โดนฟันแล้วทิ้งเหมือนกันแหล่ะ เมื่อคืนพี่เอ็มยังถามเรื่องมึงจากกูเลย มึงก็คงเป็นเด็กในสต็อกพี่เอ็มอีกคนละสิ”
ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารเริ่มให้ความสนใจ ผมเลยสะแหยะยิ้มไปให้แล้วตอบมัน
“ถ้ามึงไม่รู้อะไรดีก็อย่าพูดดีกว่า เดี๋ยวจะปากแตก”
ผมพูดแล้วจิกตาใส่มัน อีเชอรี่เชิดหน้าสู้ผมเลยเดินออกมาแต่โดนกระชากจากอีเชอรี่ซะก่อน
“มีอะไรอีก !!”
ผมพูดเสียงดัง อีเชอรี่เลยปล่อยแขนผมลง
“กูขอเบอร์โทรศัพท์มึงหน่อย”
ผมงงเล็กน้อย จะตบกันอยู่เมื่อกี้อยู่ดีดีจะมาขอเบอร์โทร
“เอาไปทำไม”
“เอามาเถอะ อย่าเล่นตัว”
ผมมองมั่นหัวจรดปลายเท้า แล้วหัวเราะขึ้น
“ฮ่าๆ คงมีคนบอกให้มึงหาเบอร์กูให้ละสิ ฝากบอกเขาด้วยนะถ้าไม่มีปัญญาถึงขนาดต้องให้มึงมาขอ ก็ไปตายซะ”
ผมพูดจบก็ยิ้มหวานให้มันแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ
“กูนั่งลุ้นอยู่ว่ามึงจะตบกับอีเชอรี่ไหม”
นั่งปุ๊บอีซินดี้ก็พูดปั๊บ
“ไม่ตบหรอก ถ้ามันไม่เริ่มก่อน”
ผมพูดจบพวกนั้นหัวเราะลั่น แมทน้อยกถามต่อ
“แล้วคุณเชอรี่มาหาเรื่องคุณพีทำไมครับ”
“มันมาบอกว่าได้กับพี่เอ็มแล้วเมื่อคืน แล้วมาขอเบอร์โทรกู สงสัยมีคนสั่งมา”
ผมพูดจบไอ้พีทตาโตแล้วพูดต่อ
“พี่เอ็มแน่ๆเลยมึง แต่เชอรี่นี้ก็เสียดายนะ สวยทั้งสวยแต่มั่วไปหมด”
ไอ้พีทพูดจบผมก็ขมวดคิ้วแล้วถามมัน
“ทำไมวะ ในเมื่อมันก็โสด อยากได้กับใครก็ได้ แค่รู้จักป้องกัน มันไม่ดีตรงไหน”
“มันก็ใช่นะมึง แต่มึงอย่าลืมว่าถ้าวันนึงเราเจอคนที่รักจริงเขาจะรับได้ไหมที่เคยผ่านมาเยอะ”
ในมุมมองผู้ชายเป็นแบบนี้เหรอ
“แล้วทำไมพวกผู้ชายไม่ถามตัวเองบ้างละ การที่มั่วมาก่อน ผ่านมาเยอะ ไม่คิดบ้างเหรอว่าอีกฝ่ายจะรับไม่ได้บ้าง มันไม่เท่าเทียมกันนี้หว่า อีเชอรี่ถึงจะเป็นกะเทยแต่ก็ถือว่ายังเป็นผู้ชายแล้วมันผิดตรงไหน”
ผมพูดจบไอ้พีทยกมือยอมแพ้
“เออๆ กูยอมแพ้ ของแบบนี้ต่างคนต่างความคิด”
ผมพยักหน้าให้มันแล้วก็ลุกขึ้นไปขึ้นเรียนกัน
....................
วันนี้ผมต้องกลับบ้านเองเพราะพี่เพลงติดงานที่มหาลัย ผมก็ไม่อยากไปที่นั้นด้วย ถิ่นเขาเลยวิศวะ ผมคิดว่าพี่เอ็มจะเลิกยุ่งกับผมแล้วซะอีก ผมรู้สึกหิวก็เลยเดินไปซื้อชาไข่มุกแต่บังเอิญเจอไอ้ป่านนั่งอยู่คนเดียวเลยเดินไปนั่งด้วย
“หวัดดี”
“เอ้ามึง ยังไม่กลับเหรอ ไหนบอกถูกคุมความประพฤติ”
ไอ้ป่านดูตกใจเล็กน้อยที่ผมเข้าไปทัก
“กูกลับเองอะวันนี้ พอดีหิวน้ำเลยมาซื้อชาไข่มุกกิน เจอมึงนั่งอยู่เลยมาทัก”
“อ๋อ อื้มๆ”
ไอ้ป่านหยักหน้าแล้วทำหน้ามีพิรุธผมเลยสงสัย
“ว่าแต่ทำไมมึงมานั่งอยู่คนเดียว พวกนั้นไปไหนหมด”
“พอดีไอ้พีทไปหาเด็กมันละ แมทกับซินดี้ก็ไปซื้อของ กุขี้เกียจไปเลยมานั่งกินชาไป รอเวลาซ้อมบอล”
ไอ้ป่านเป็นนักบอลโรงเรียน ช่วงนี้มันซ้อมบอลเพราะได้ข่าวมาว่าจะยืนโค้วต้านักกีฬา
“มึงจะยื่นโค้วต้าที่ไหน”
“ก็ที่เดียวกับมึงอะแหล่ะ แต่คณะวิศวะ”
วิศวะเหรอ ก็คงคณะเดียวกับพี่เพลง ไอ้ป่านมันชอบฟิสิกส์กับคณิต ไม่แปลกหรอกถ้ามันจะเรียนวิศวะ
“เออ ขอให้ได้นะมึง”
ผมยิ้มให้มัน มันเลยพูดต่อ
“เออ มึงเฝ้าโต๊ะให้กูก่อนไปนะ กูไปห้องน้ำแปป”
ผมพยักหน้าแล้วมันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ผมเจอโทรศัพท์มันตั้งไว้ ไม่ได้กดล็อกซะด้วย เลยกะว่าจะแกล้งขึ้นเตตัสเฟสบุ๊คมันหน่อย เข้าเฟสบุ๊คมับปุ๊บเจอข้อความค้างอยู่
** กูอยู่ที่โรงหนัง มึงจะมาไหม **
ข้อความจากซินดี้ เอ๊ะ ยังไงสองคนนี้ ผมเลยเข้าไปดูในม้วนฟิล์มของไอ้ป่านเจอไอ้ป่านถ่ายรูปซินดี้ไว้เยอะมาก ผมจะเข้าดูต่อแต่ไอ้ป่านก็ออกมาซะก่อนผมเลยวางโทรศัพท์มันลง ทำตัวปกติ มันหยิบโทรศัพท์มาดูแล้วขอตัวทันที
“เออ กูไปซ้อมบอลก่อนนะ”
ซ้อมบอลเหี้ยไรละ มึงจะไปดูหนังกับซินดี้ แล้วมึงจะโกหกทำไมเนี้ย
“อืมๆ กูได้ชาไข่มุกละ งั้นกูกลับบ้านละ”
ผมเลยทำเป็นไม่รุ้เรื่องมันแล้วเดินมาแอบที่ซอยข้างๆ รอไอ้ป่านออกจากร้าน ไม่นานนักมันก็ออกมาแล้วมันก็เดินไปขึ้นรถไฟฟ้า ผมเลยเดินตามมันห่างๆ โชคดีที่ผมมีบัตรรถไฟฟ้าแบบเติมเงินเลยไม่ต้องเดามันว่ามันจะไปไหน ผมตามมันมาเรื่อยๆ มันมาลงที่สยาม ท่าทางมันดูรีบมาก ไอ้เหี้ยป่าน มึงมาซ้อมบอลที่พารากอนเหรอ
ผมเลยเดินตามมันไปเรื่อยๆจนถึงชั้นโรงหนัง มันดูรีบมากจนไม่สังเกตหลังเลย แล้วก็อย่างที่คิดจริงๆ อิซินดี้ยืนรออยู่หน้าโรงหนัง ทั้งสองคนเดินไปซื้อตั๋วกัน ผมยืนมองอยู่แล้วงงๆ ไอ้ป่านจะโกหกผมทำไมว่ามันไปซ้อมบอล เพื่อนมาดูหนังกันไม่แปลก ทำไมต้องโกหก ไม่นานนักทั้งสองคนก็เดินเข้าโรงไป ผมเลยรีบเดินไปที่ซื้อตั๋ว
“เอ่อ ขอโทษนะครับพี่สองคนนั้นเขามาดูเรื่องอะไรกัน”
ผมถามพนักงาน พนักงานทำหน้างงเล็กน้อย
“ทำไมเหรอคะน้อง”
“อ๋อ พอดีมันสองคนแกล้งผมครับ มันไม่ยอมบอกว่ามาดูเรื่องอะไร ฮ่าๆ”
ผมพูดตลกกลบเกลื่อน
“เขาสองมาดูเรื่อง ZXX กันคะ น้องจะดูไหม”
“เอ่อ ดูก็ได้ครับ”
ผมเลยจองตั๋วไป เลือกที่นั่งริมๆไว้ ก่อนเข้าโรงผมโทรบอกพี่แพท กับพ่อแล้วว่าวันนี้จะดูหนังท่านก้ไม่ได้ว่าอะไร แถมบอกให้กลับพร้อมพี่เพลงเพราะพี่เพลงน่าจะเลิกเรียนพอๆกับหนังจบ
ผมเข้าไปในโรงเจอซินดี้กับไอ้ป่านนั่งกันตรงกลางแถวบน ดีนะที่โรงหนังค่อนข้างมืดมันเลยไม่สังเกตเห็นผม ผมนั่งสังเกตมันสองคนไปก็ดูหนังปกติ ผมที่นั่งมองพวกมันอยู่ตลอดจะเห็นเลยเวลาไอ้ป่านแอบมองซินดี้แล้วยิ้มบ่อยมากกกกกก ให้ตายเหอะ ไอ้ป่านแอบชอบซินดี้แน่ๆ ที่แม่งกัดกันบ่อยๆเพราะกลบเกลื่อนความรู้ตัวเองแน่ไอ้ป่าน
เป็นการดูหนังที่ไม่คุ้มเลยเพราะผมไม่สนใจหนังเท่าไหร่นัก มัวแต่สนใจสองคนนั้น พอหนังจบผมก็รอให้สองคนนั้นออกไปก่อนแล้วเดินตาม ออกมาจากโรงหนังก็ไม่เจอแล้ว ไปไหนกันแล้ว ผมรู้สึกปวดฉี่จะเข้าห้องน้ำเลยเดินไปที่ห้องน้ำแต่เจอของดีที่หน้าห้องน้ำซะก่อน
ซินดี้ ไอ้ป่าน พี่มาร์ท !!
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ซินดี้ !!”
พี่มาร์ทตะคอกซินดี้เสียงดัง
“ก็ดูหนังอยู่”
“แล้วทำไมต้องมาดูกับมัน”
“ไอ้ป่านมันเพื่อนซินดี้นะพี่มาร์ท”
ซินดี้ขึ้นเสียงบ้าง ตอนที่ซินดี้พูดคำว่าเพื่อน ไอ้ป่านแอบหน้าเศ้ราแปปนึง แปปนึงจริงๆ
“หึหึ ให้มันจริงเหอะ”
พูดจบพี่มาร์ทก็จับแขนซินดี้ออกไปทันที ไอ้ป่านจะเข้าไปห้ามแต่โดนพี่มาร์ทชี้หน้าไว้ก่อน ไอ้ป่านเลยไม่เข้าไป เพราะไอ้ป่านกับพี่มาร์ทก็รู้จักกันเพราะเคยอยู่ชมรมบอลด้วยกัน ซินดี้เลยโดนพี่มาร์ทลากไป ผมยืนมองไอ้ป่านที่หน้าเศร้าอยู่หน้าห้องน้ำแล้วสงสารเลยเดินไปตบไหล่มัน
“พี !!”
ไอ้ป่านหันมามองผมตกใจ ผมเลยยิ้มไปให้
“ใช่กูเอง ทำหน้ายังกับเห็นผี”
“ไหนมึงกลับบ้านแล้วไง”
“บังเอิญอยากดูหนังนะ เลยบังเอิญเห็น”
ผมพูดแค่นั้นไอ้ป่านมองหน้าผมเครียดทันที
“เห็นอะไร”
“ป่าน มึงเพื่อนกูนะ มีอะไรบอกกูได้”
ผมพยายามกล่อมมันให้มันพูดก่อน
“ไม่มีอะไรหรอกพี”
ยังไม่ทันที่มันจะพูดจบผมสวนซะก่อน
“มึงคิดให้ดีก่อนนะป่านก่อนตอบ เรื่องบางเรื่องบอกคนอื่นบ้างก็ดีจะได้ระบาย เก็บไว้คนเดียวระวังอึดอัด”
ผมยิ้มให้มันแค่นั้นแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำ ให้ตายเหอะ เจ็บฉี่จะตายละ
_________________________________
พักเรื่องความวุ่นวายของคู่หลัก มาดราม่านิดๆของอีกคู่ อิอิ
มีคนถามว่าพี่แพท พี่เพลงมีคู่ไหม มีคู่ครับ มีคู่กันเกือบหมด วุ่นวายพันพัวยุ่งเหยิงกันไป
คนเขียนอยากลองเขียนนิยายหลายๆคู่ แต่ละคู่คนละรสชาติดู
พี่เอ็กซ์มาตอนแรกก็คนเชียร์เยอะเชียว อิอิ มีคนถามว่าน้องพีจะได้กินพี่เอ็กซ์ไหม ไม่บอก ฮ่าๆ (แล้วมึงจะพูดเพื่อ
)
แต่จะตอบว่าพระเอกอยู่ใน3อ. ครับ
สุดท้าย ขอบคุณทุกท่านที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 413142 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก