พี่ครับ...ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน
ตอนที่8
บรรยากาศตอนนี้กดดันไปหมด ผมทำหน้าเฉยๆไม่ใส่ใจแล้วดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“ได้เวลาเรียนพิเศษแล้ว เราไปกันเถอะอาร์”
ผมพูดจบลุกขึ้นแต่โดนอาร์จับข้อมือไว้ซะก่อน
“พี อย่าเลี่ยง พีก็รู้ว่าอาร์อยากรู้เรื่องอะไร”
อาร์มองผมด้วยสายตากดดัน ผมถอนหายใจแล้วสะบัดมือออก
“ถ้าอาร์อยากรู้ก็ไปเรียนก่อน เรียนเสร็จแล้วค่อยคุยกัน”
ผมพูดจบอาร์ลุกขึ้นวางเงินบนโต๊ะแล้วฉุดผมออกจากร้านทันที
“อาร์ปล่อยนะ จะพาไปไหน”
ผมพยายามสะบัดมือออกแต่อาร์จับแน่นมาก ให้ตายเหอะ ทำไมมันเหนียวแบบนี้ อาร์พาผมเดินมาเรื่อยๆแล้วผลักผมไปชิดผนังในซอกที่ไม่ค่อยมีคนเดินมานัก
“ไม่ไหวละ พีกับไอ้เอ็มเล่นอะไรกันอยู่ บอกมา !!”
อาร์ตะคอกใส่ผม กรี๊ดดดด แกเป็นใครอาร์มาตะคอกใส่ฉันห้ะ ผมสะบัดหน้าใส่อาร์ทีนึงแล้วยิ้มมุมปาก
“อยากรู้เหรอว่าพีกับพี่เอ็มเล่นอะไรกันอยู่ แน่ใจเหรอว่ารู้แล้วรับได้”
ผมพูดพลางใช้มือลูบแผงอกแกร่งของอาร์อย่างยั่วเย้า
“พี !!”
อาร์ตะคอกใส่ผมอีกครั้งแล้วจับมือผมให้หยุดนิ่ง อาร์มองผมด้วยสายตาโกรธแต่ผมก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“อาร์ไปทำใจก่อนดีกว่า ถ้ารับได้เมื่อไหร่แล้วค่อยมาถามใหม่”
ผมพูดจบก็ผลักอาร์ออกจากตัวแล้วเดินออกมาจากซอก โดยไม่หันไปมองอาร์เลยแม้แต่นิดเดียว
ผมเดินมาที่เรียนพิเศษด้วยหน้านิ่งๆเข้าสายนิดนึงแต่ไม่เป็นไร เพื่อนๆเห็นสีหน้าผมแล้วเลยไม่ถามอะไร ผมเลยหันไปสนใจครูที่สอนอยู่ พยายามเอาเรื่องราวต่างๆออกจากสมอง เรียนเสร็จระหว่างเก็บของผมหันไปข้างหลังก็ไม่เจออาร์เข้าเรียน สงสัยจะโกรธจัด ผมส่ายหน้าอย่างไม่สนใจแล้วเดินออกจากห้องมาพร้อมเพื่อนๆ
“พี อาร์ไปไหนวะ ทำไมมันไม่มาเรียน”
ไอ้ป่านหันมาถามผมระหว่างเดินไปข้างล่าง
“กูจะไปรู้เหรอ”
“เอ้า ก็มึงไปกับมันมา”
ผมหันหน้าไปตอบไอ้ป่าน
“มันคงไม่มีอารมณ์เรียนมั้ง”
ผมพูดจบแล้วยักไหล่ไม่สนใจ
“กูไปก่อนนะ เดี๋ยวให้พี่เพลงมารับ”
ผมหันไปบอกพวกมันต่อ
“เออ กลับดีๆ”
ซินดี้หันมาตอบผมแทน ผมโบกมือให้พวกมันแล้วเดินออกมายืนรอที่หน้าร้านขายไอศกรีมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาพี่เพลงแต่โดนแย่งไปซะก่อน
“อาร์ !!”
ผมหันไปเจออาร์ที่ถือโทรศัพท์ผมอยู่ ในอีกมือของอาร์ถือบุหรี่อาร์จับมันมาสูบแรงๆอีกครั้งก่อนจะทิ้งลงพื้นแล้วใช้เท้าบี้
“ใช่ เราเอง”
“เอาโทรศัพท์เราคืนมา”
ผมพูดแล้วแบมือขอดีดี ผมเหนื่อย ไม่มีแรงจะสู้รบตบมือกับอาร์แล้ว
“ไม่ให้ มานี้ แสบนักใช่ไหม”
อาร์พูดจบก็ฉุดผมไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก รอบนี้ผมขี้เกียจขัดขืนละ ขัดขืนไปก็มีแต่เหนื่อยเปล่าๆ
“ปัง !!”
อาร์ปิดประตูด้านตัวเองอย่างดัง ผมหันไปมองเขานิดนึง เขาเก็บโทรศัพท์ผมไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้ว
“จะพาไปไหน”
ผมถามขึ้นเมื่ออาร์ขับรถไปเรื่อยๆ
“ไปขึ้นสวรรค์ไง”
อาร์พูดจบพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม ผมเลยเบะปากใส่
“กลัวจะไปไม่ถึงสววรค์มากกว่า”
“หึหึ เดี๋ยวจะได้รู้”
อาร์พูดจบก็รีบขับจนถึงคอนโดของเขาทันที อาร์อยู่คอนโดเดียวกับพี่เอ็ม
“คุ้นละซิ เคยมาไม่ใช่เหรอ”
อาร์หันมาถากถางผมระหว่างที่เราสองคนเดินเข้าคอนโด
“รู้แล้วนิ ยังจะถามอะไรอีก”
ผมต่อปากต่อคำอย่างไม่ลดละ
อาร์ลากผมเข้าไปในลิฟต์ พอลิฟต์ปิดเท่านั้นอาร์ก็เข้ามาบีบปากผมทันที
“ปากนี้ดีนักนะ”
“ผลั๊ก !! เจ็บนะอาร์”
ผมตีเข้าไปที่หลังอาร์อย่างแรงจนเจ้าตัวขมวดคิ้ว อาร์เลยเบียดเข้ามาหาผมมากขึ้นมือก็บีบปากผมแรงขึ้น ผมเลยรวบรวมแรงที่มีผลักอาร์ออกจากตัว
“อย่ามาใช่ความรุนแรงกับฉันนะ”
ผมด่าอาร์เสียงดัง
“ติ๊ง ”
เสียงลิฟต์ดังขึ้นทำให้เราสองคนหยุดสงคราม อาร์เลยฉุดแขนผมไปที่ห้องเขาต่อ อาร์อยู่ห้องข้างๆห้องพี่เอ็มเลย
“ปล่อย เดินเองได้”
ผมพูดพร้อมจับมืออาร์ออก อาร์ยอมปล่อยแต่โดยดี เราสองคนเดินเข้ามาในห้อง อาร์เลยผลักผมลงไปบนโซฟาแล้วขึ้นคล่อม
“จะทำอะไรอาร์”
ผมถามอาร์ อาร์เลยยิ้มมุมปากพร้อมก้มลงมากระซิบที่หูของผม
“ก็จะพาพีขึ้นสวรรค์ไง”
อาร์พูดจบผมยิ้มหวานให้อาร์พร้อมเขาแขนไปคล้องคออาร์
“ตกลงรู้แล้วเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น”
อาร์ชะงักทันทีที่ผมพูดจบ
“รู้อะไรมาบ้างละ”
ผมพูดต่อกดดันอาร์ให้อาร์พูดก่อน พูดในสิ่งที่เขารู้มา อาร์ผละออกจากผมแล้วไปนั่งที่โซฟาอีกฝั่งทันที
“พีได้กับพี่เอ็มแล้วใช่ไหม”
อาร์มองผมด้วยสายตาคาดคั้นแล้วถามตรงๆ ในเมื่อถามมาตรงๆผมก็จะตอบตรงๆ
“ใช่”
ผมพูดจบอาร์ก็เข้ามาบีบแขนผมทันที
“ทำไมต้องพีเอากับพี่เอ็ม ในเมื่อพีก็รู้ว่าอาร์จีบพีอยู่”
อาร์มองผมด้วยสายตาสับสน ผมเลยยิ้มหวานไปให้อีกครั้งแล้วสะบัดมือเขาออกจากแขนผม
“แล้วไงอะ ก็พีอยากนอนกับพี่เอ็ม ไม่ใช่อาร์”
ผทพูดจบอาร์มองผมอย่างโกรธทันที
“ทำไมพีทำแบบนี้ห้ะ ไหนใครต่อใครพูดนักหนาว่าพียากอย่างนู้นอยากนี้ หึหึ จริงๆแม่งก็ง่ายนิดเดียว”
ผมเลยลุกขึ้นแล้วมองอาร์ด้วยสายตาจิกกัด
“ฉันจะยากจะง่ายกับใครมันก็เรื่องของฉัน ร่างกายฉัน มายุ่งอะไรด้วย”
“กูก็ไม่อยากจะยุ่งอะไรกับมึงหรอก ถ้ามึงไม่มาหลอกกู”
อาร์เริ่มขึ้นมึงกูอย่างโกรธ ผมเลยสะแหยะยิ้มให้
“ในที่สุดก็เปิดเผยตัวจริงสักทีนะอาร์ มึงก็ไม่ได้วิเศษกว่ากูนักหรอก ทำมาแอ๊บเป็นสุภาพบุรุษ จริงๆแล้วมึงก็ร้ายไม่แพ้พี่มึงหรอก”
“เออ ดี กูได้ไม่ต้องมาสร้างภาพลักษณ์คนดีให้มึงดู”
“แปะ แปะ”
ผมตบมือให้อาร์อย่างกวนอารมณ์
“นี้สิ นายอาร์ ที่กูได้ยินเรื่องราวมา”
อาร์มองผมอย่างโกรธจัดพร้อมชี้หน้าผม
“มึงหลอกใช้กู มึงเข้าหากูเพื่อพี่กู ให้กูเป็นคนโง่ที่โดนถีบหัวส่งให้มึงไปนอนกับพี่กู”
“แล้วไง มึงจะอะไรกับกูนักหนาอาร์ ในเมื่อมึงก็ไม่ได้รักกู อย่ามาตอแหลว่ามึงรักกู รู้สึกดีกับกู เวลาแค่ไม่กี่วันมึงไม่ได้อะไรกับกูหรอก ที่มึงเต้นเป็นเจ้าเข้าอยู่อย่างนี้เพราะมึงเสียหน้าใช่ไหมละ ที่พี่มึงได้ฟันกูก่อนมึง”
ผมตอบอาร์แล้วมองอาร์ด้วยสายตารู้ทัน อาร์ขบฟันแน่นจ้องผมไม่วางตา
“มึงมันร้ายจริงๆ”
อาร์ด่าผม
“ต๊าย มึงดีตายห่าละไอ้อาร์ พากูมานี้ทำไม จะเอากูเหรอ กูผ่านพี่มึงมาแล้วนะ”
ผมพูดแล้วยิ้มกวนโมโหไปให้
“กูไม่สนใจ ในเมื่อมึงง่ายกับพี่กูมาแล้ว ง่ายกับกูอีกคนจะเป็นไรไป”
อาร์พูดจบก็ฉุดแขนผมไปในห้องนอน แล้วผลักผมลงบนเตียง
“ผลัก !!”
ผมนอนยิ้มยั่วให้อาร์ อาร์ทนไม่ไหวเลยขึ้นคร่อมผมทันที
“กูยอมให้มึงเอากูก็ได้ มึงจะได้เอาไปโม้พักพวกมึงไงว่ามึงได้กูแล้ว เท่ห์ซะไม่มี”
ผมพูดพร้อมยิ้มกวนให้มัน ไอ้อาร์มองผมอย่างโกรธๆแล้วบีบหน้าผมอย่างแรงแล้วพูด
“ในเมื่อมึงฉลาด รู้ทุกอย่างหมดแล้วก็สนองกูหน่อยแล้วกัน”
เจ็บไปหมดละไอ้อาร์มึงนี้ซาดิสจริงๆ อย่านึกว่าคนอย่างพีจะยอมแพ้
ผมเอื้อมมือจิกผมอาร์อย่างแรงจนหน้าหงาย หน้าอาร์แดงทันที
“ได้สิ ถือว่าทำทานให้หมาจรจัดผู้หิวโหย”
____________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ มาช้าไปหน่อย อิอิ เค้าขอโทษ เพื่อไม่ให้อารมณ์ค้าง
เดี๋ยวตอนค่ำๆจะมาต่อให้อีกตอนเด้อ เป็นการไถ่โทษ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและทุกคนที่อ่านครับ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 371954 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก