หัวข้อ: (เรื่องสั้น)”หล่อเพชฌฆาต” คุณใหญ่ ของ นายยอด (ตอนที่ 17 หน้า 13) 2/2/58

[min_min_min]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

เรียน   ท่านสมาชิกทุกท่านทราบและโปรดดำเนินการอย่างเคร่งครัด

เรื่อง  กฎกติกาและมารยาท

          กรุณาอ่านข้อความข้างล่างที่แนบมาด้วยข้าล่างนี้   ด้วยความระมัดระวังยิ่ง

เพราะเป็นบรรทัดฐานที่พึงยึดและปฏิบัติตามอย่างไม่สามารถพิจารณาเป็นอื่นได้

หากผู้ใดฝ่าฝืน  ทางเราจะดำเนินการลงโทษอย่างเด็ดขาดต่อไป


      จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน

                                                                                 นับถือ

                                                                            อิเจ้  โมดุเรเตอร์

[min_min_min]

ตอนที่ 1
“ยอด ทำไมยอดถึงช้านักหล่ะ เหลือยอดคนเดียวนะ ที่ยังไม่ส่งงานพี่หน่ะ ซุปคนอื่น เค้าส่งกันไปหมดแล้ว” ผมถอนหายใจเฮือก เป็นครั้งที่ร้อย
“ผมเหลือ ตัวเลขจาก แค่ 2 สาขาใหญ่ครับพี่ ผมส่งก่อนเที่ยงแน่นอนครับ” ผมตอบทำหน้าเซ็งๆ
“หึ ตลอดหล่ะ ทำอะไรให้มันไวๆหน่อย อย่าเป็นตัวถ่วงเพื่อน แค่นี้หล่ะ”  แล้วพี่ท่านก็วางสายผมไป

          บอกตรงๆ ว่า ถ้าเงินไม่ดี ผมไม่ทนทำอะไรขนาดนี้หรอกครับ…. งานที่หนักแสนหนัก เหนื่อยแสนเหนื่อย …ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ผมเคยมีแฟนครับ ก่อนผมจะมาทำงานที่นี้ คบกันมา 6 ปี ตั้งแต่สมัยเรียน  แต่แล้ว พอผมเริ่มทำงานที่นี้ได้แค่ 3 เดือน เธอ ก็ทิ้งผมไป โดยให้เหตุผลว่า…. ผมไม่มีเวลาให้เธอ และผมมันจน
ถ้าผมไม่ได้ทำงานที่นี้ ผมคงเสียใจเพราะโดนแฟนทิ้งไปเป็นปี แต่ ผมทำแบบนั้นไม่ได้ เสียใจขนาดไหน งานผมก็ต้องเดิน ยอดขายผมต้องได้ เป้าผมต้องผ่าน มันทำให้ผม ไม่มีเวลาที่จะคิดถึงเรื่องอื่นเลย……
โดยมีผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายขาย อย่างพี่ นันท์ หรือ ผช.นันทชาติ  เป็นตัวแปรหลัก ที่ทำให้ผม ไม่มีเวลามานั่งเสียใจเลย แม้แต่เวลา เมาให้ดับดิ้น ผมก็ไม่มี
วันนี้เป็นวันหยุดผม… แต่ พี่นันท์ ก้อ ยังโทรตามยอดขายกับผม ตั้ง แต่เช้าตรู่ ตรู่จริงๆ สำหรับคนทำงานห้างอย่างผม เข้างาน10โมงเช้า คุณๆ คิดว่าผมจะตื่นกี่โมงหล่ะ และอีกอย่าง คอนโดที่ผมอยู่ ก้อ อยู่ในโซนที่ผมรับผิดชอบดูแล ขับรถ 10-20 นาที ก็ถึงที่ทำงานแล้ว  8 โมงกว่าๆ นู้นถึงจะตื่น แต่พี่นันท์ ดันโทรมาหาผมตั้งกะ 6 โมงเช้า เพื่ออะไร เพื่อมาเร่งยอดผม ในวันหยุด ผมเซ็งมากบอกเลย

         ไหนๆ ตาก็แจ้งแล้ว ผมเลยต้อง ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา แปรงฟัน โทรสั่งข้าว แล้วเปิด โน๊ตบุ๊ค เช็คยอดขายรายวันส่งพี่นันท์ ผมจะได้ไม่โดนพี่ท่านโทรจิกอีกผมก็ได้แค่ฝันลมๆ แล้งๆ เดี๋ยวพอผมส่งงานนี้ เดี๋ยวพี่แก ก็มีเรื่องนั้นนี้นู้น มาจิกผมอีกเหมือนเดิม คงทั้งวันแหละ ไม่เป็นอันทำอะไรหล่ะผม คิดแล้วก็เซ็งจริงๆ ….

          มัวแต่เหวี่ยง ลืมแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ ยอดชาย ครับ เรียกสั้นๆง่ายๆ ว่า Sup.ยอด  เป็น ชื่อตำแหน่งอย่างย่อ และ ชื่อเล่นผมหน่ะครับ แฮะๆ ก็ย่อมาจาก Supervisor หน่ะครับ ผมเป็น  sup. ตั้งแต่อายุยังน้อย ผมเริ่มมาจากพนักงานขายและ ไต่เต้า ทำยอดขายดีเด่น จน ผช. นันทชาติ ให้ผมเลื่อนขึ้นเป็น Supervisor ทั้งที่ผม อายุ แค่ 23 ปีเอง ถือว่าน้อยมาก สำหรับ วงการนี้ บริษัทผม เป็น บริษัท ขายกล้องครับ มีหลายร้อยสาขา ทั่วประเทศ ผมดูแลในส่วนโซน ปริมณฑล รอบนอก ดูทั้งหมด 20 สาขา ก็มีทั้งสาขาใหญ่ ยอดขาย 6-7  ล้าน ต่อเดือน ไปจนถึง ยอด ไม่ถึงแสน ต่อเดือน

เมื่อ 5 ปีก่อน ผมเรียนจบ ปวส. ช่างไฟฟ้า จากวิทยาลัยเทคนิค ชื่อดัง จากจังหวัดทางภาคอีสาน  พอเรียนจบ ผมก็มาหางานทำในกรุงเทพ  ผมจำได้ว่า วันนั้น ผมพึ่งขึ้นมากรุงเทพ และ พี่โจ รุ่นพี่แถวบ้าน ที่ผมมาอาศัย อยู่ด้วย แกได้พาผมไปเดินซื้อของ ที่ Lotus  ผมเดินไปเจอใบประกาศรับสมัครงาน ที่ติดอยู่ที่หน้าร้านขายกล้อง พี่โจ จึงเข้าไปสอบถามกับพนักงานในร้านให้ และ…. วันต่อมาผมจึงเข้าไปเขียนใบสมัคร สัมภาษณ์งาน นับจากวันนั้น ผมจึงได้เข้าทำงานที่นี้ เป็นเวลา 5 ปีแล้วครับ….3 ปีแรก กับการเป็น พนักงาน และ 2 ปีสำหรับ การเป็น Supervisor

             3 ปี ที่ผมเป็นพนักงาน ผมขยัน ทำงาน เพราะ เงินเดือนน้อยครับ แค่เดือนละ 9,000 บาท ผมอยู่ได้นะ เพราะ ค่าห้อง ก็แค่เดือนละ 1,200 เอง หารกับพี่โจ แต่ผมได้จากค่าคอม ฯ ได้เดือนละ เป็น หมื่นเชียวนะคุณ เบ็ดเสร็จ เดือนๆ หนึ่ง ผมได้ไม่ต่ำ กว่า 20,000 รายได้ดีเลยนะครับ เพราะ เงินที่ได้ มันขึ้นอยู่กับความขยันของเราเอง ผมทำงานที่นี้อยู่ หนึ่งปี แฟนผมก็เรียนจบ (ปวส) และ ได้ มาหางานทำที่กรุงเทพฯ เหมือนกัน  เธอก็มาอยู่กับผมนี่แหละครับ ผมจึงต้องขยับขยาย ย้ายออกมาจาก พี่โจ แต่ก็อยู่หอ เดียวกันนั่นแหละ 
พ่อแม่ ของ ทั้งผม และ จอยทราบกันดีเรื่องที่ผมสองคนอยู่ด้วยกัน ท่านก็ไม่ว่าอะไร ท่านต้องการให้ผมกับจอย แต่งงานกัน แต่ผมยังไม่พร้อมอะนะครับ ตอนนั้น ผมอายุแค่ 21 ปีเองนะ จอยก็ยังเด็ก แม่ผมจึง ไปขอหมั้นจอยไว้ก่อน  เมื่อผมพร้อมจริงๆ ค่อยแต่ง ….
          อะไร อะไร มันก็เกิดขึ้นได้อะนะครับ จอย ได้งานเป็นพนักงานขายเครื่องสำอางในห้าง แต่งหน้า แต่งตัวสวย..ทุกวัน…แล้วจอยก็เป็นคนสวยด้วย สังคมที่เปลี่ยนไป ทำให้จอย ที่น่ารักของผม เปลี่ยนไปเช่นกัน… จอย ใช้เงินเก่งขึ้น เธอเคี่ยวเข็ญให้ผมซื้อ รถยนต์ เพราะ เพื่อนๆที่ทำงานของเธอ มีรถใช้กันทุกคน ….
ถามว่าตอนนั้น ผมอยากได้ไหม ไม่หรอกครับ ผมคิดว่ามันไม่จำเป็น    แต่สำหรับจอย เธอซีเรียสมาก … จอยให้ผมเอาเงินเก็บของเรา ที่ผมเก็บไว้เป็นค่าสินสอด นั่นแหละ ครับ ไปดาวน์รถ เพราะ ผมรัก และตามใจจอยมาก ผมจึงยอม และรถคันนั้น จอยก็ขอเป็นชื่อเธอเป็นเจ้าของรถ ผมก็โอเค ไม่ได้ว่าอะไร เพราะยังไง เราก็ต้องแต่งงานเป็นสามีภรรยา กันอยุ่แล้ว… จอยดูมีความสุขขึ้น ผมก็ดีใจ

           ผมกับจอย อยู่ด้วยกันมา 2 ปี โดยที่ผม ไม่มีเงินเก็บเลย ผมรู้สึกแย่มาก เพราะ พ่อแม่ ของจอยเริ่มเร่งผมแล้ว แต่เงินสินสอดผมไม่มี  และ ผมเก็บเงินไม่ได้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด รวมถึงค่าผ่อนรถ เดือนละ 8,000 กว่า ผมเป็นคนจ่าย สำหรับจอย เงินเดือนจอย แทบไม่พอใช้ จอยแต่งตัวเก่งขึ้น ใช้แต่ของแพงๆ บางเดือนก็ไม่พอใช้ ต้องขอผมอยู่บ่อยๆ ผมพยายามเตือนจอยหลายครั้ง เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น ทะเลาะกันที จอยก็ขับรถหนีไปอยู่กับเพื่อน
จนเมื่อ พี่นันท์ ขาดซุป ในเขตปริมณฑลรอบนอก แกจึงทาบทามผม ตอนแรก ผมก็ไม่ยอมหรอกครับ เพราะผมหน่ะอยู่แบบนี้ ผมก็สบายตัวสบายใจดีอยู่แล้ว ไม่อยากวุ่นวาย รับผิดชอบอะไรมากมาย แต่พอผมเห็นการใช้จ่ายเงินของแฟนตัวเอง ผมก็คิดว่า ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป … ผมต้องมีการกู้หนี้ยืมสินเข้าซักวัน…..

               และอย่างที่ผมเกริ่นๆไว้ แค่ 3 เดือน ที่ผมมาเป็นซุป จอย ก็หอบผ้าหอบผ่อน หนีไป พร้อมรถหนึ่งคัน จอยให้เหตุผลกับผมว่า… อยู่กับผมไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เวลาก็ไม่มีให้ เอาแต่ทำงาน จน ก็จน เธออยากไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ บ้างแต่ผมก็ไม่ยอมพาไป พาไปอย่างมากก็แค่ ทะเลแถวๆบางแสน พัทยา เธออยากไปเที่ยว เชียงใหม่ ภูเก็ต เหมือนเพื่อนๆเธอบ้าง แต่ผมมันจนไงครับ ให้เธอไม่ได้ เธอจึงทิ้งผมไป ….เศร้าเนอะ… มันก็แค่นั้นแหละครับ…
มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ตำแหน่งที่สูงขึ้น ทำให้ผมมีรายได้เพิ่มขึ้น เวลาที่ผ่านไปทำให้ผมเก่งขึ้น บริหารงานได้ดีขึ้น  3 เดือนแรก ผมยังไม่รู้แนวครับ แต่หลังจากแฟนทิ้งไป ผมเริ่มลำบาก เพราะ ผมต้องใช้รถยนต์ในการเข้าตรวจสาขาต่างๆ ที่อยู่ห่างกันมาก วันหนึ่ง วันนึง ผมต้องเข้าตรวจ 3 สาขาถึงจะทัน… ซึ่งพอไม่มีรถผมก็แย่ …
แต่ผมก็ลำบากได้ไม่นานหรอกครับ พอผมเก่งขึ้น  กับตำแหน่งใหม่ ที่ใหญ่ขึ้น และ ตัวคนเดียว ไม่ต้อง รับผิดชอบใคร ผมใช้เวลาเก็บเงินแค่ 3 เดือน ผมก็มีเงิน ดาวน์รถ คันใหม่แล้วแหละครับ Toyota Yaris รุ่น ล่าสุด ตัว ECO Car   คือรถ ของผม  ผมเลือกรถ ECO car เพราะ มันเหมาะ กับการทำงานของผมดี ขับในเมือง ขับบ่อยๆ ประหยัดน้ำมันดีด้วย  พอผมมีรถ อะไร อะไร ก็ง่ายขึ้นเร็วขึ้น รายได้จากค่าคอมฯ ผมก็มากขึ้น ปี ครึ่ง  กับตำแหน่งใหม่…ผมกู้เงินธนาคาร ซื้อ คอนโดเล็กๆ ห้องหนึ่ง  ผ่อนเดือนละหมื่นกว่าบาท มีเงินเก็บก้อนหนึ่ง แค่นี้ชีวิตหนุ่มโสด อย่างผมก็Happy แล้วแหละครับ…อย่าว่าแต่เชียงใหม่ภูเก็ต เลยครับ เกาหลี ญี่ปุ่น ผมก็พาจอยไปได้ ถ้าเป็นผมในตอนนี้อะนะ….


          แต่ตอนนี้ผมกำลังมีปัญหาครับ…

ผมกำลังจะออกจากงานครับ ผมเบื่อ ผมเหนื่อย เพราะ รายได้ที่มากขึ้น ทำให้เวลาผมน้อยลง แทบจะตลอด 24 ชม ที่ผมต้องเครียดเรื่องงาน วันหยุด เหมือนไม่ได้หยุด ทำให้ผมล้า….
และที่สำคัญ ประธานบริษัท ผม อ๋อ ต้องบอกว่า “ว่าที่สินะครับ” ท่านช่างเป็นคนหนุ่มที่ไฟแรงดีเหลือเกินครับ,,,, Sup.หลายๆ คน ตั้งฉายาให้ว่าที่ท่านประธานที่เคารพยิ่งของพวกผมว่า,,,,, “หล่อเพชฌฆาต”

[min_min_min]

ตอนที่ 2
อย่างที่เกริ่นๆไว้ครับ ผมกำลังมีปัญหา  เมื่อต้นเดือน ตอนเข้าประชุมประจำเดือนกับท่านประธาน อยู่ดีๆ ฟ้าก็ผ่าลงกลางกบาลไอ้ยอด   
“ยอด พีต้องพูดตรงๆนะ คือ … คุณใหญ่…” แล้วพี่นันท์ ก็เงียบ ถอนหายใจเฮือกๆ
“อะไรพี่” ให้เคลียร์ อย่าลีลา อยากพูดไปแบบนี้ แต่… ไม่กล้าอะ
“คุณใหญ่…เค้าบอกพี่ว่า อยากให้..เอ่อ ยอด…ลงเป็นพนักงานเหมือนเดิม” คืออะไรฟะ ไอ้ยอดงง นะ
“คือไรอะพี่ ผมไม่เข้าใจหว่ะ” ทำหน้ามึนๆ แบบงงๆครับ
“ยอด ก็รู้หนิ ว่า บริษัท เรากำลังจะเปลี่ยนมือ… บอสใหญ่ ท่านประธานของเรา จะวางมือ คุณใหญ่ จะขึ้นดูอย่างเต็มตัว” อันนี้ ผมทราบดี แล้วมัน ยังไง วะ ครับ ผมมองหน้าพี่นันท์ กระบอกตาร้อนผ่าวๆ
“เฮ้อ ยอดเอ้ย… เองมันก็นะ… เองมันเก่งยอด ในเรื่องงานขาย…ในเรื่องสเป็คกล้อง เองเป็น พนักงานเกรด A  แต่เอง… มันช้า เรื่องงานเอกสาร การบริหารงาน คุณใหญ่เค้าเห็นว่า เอง มันเด็กไป…หน้าตาเองมันดูไม่น่าเชื่อถือ ดูไม่เข้มงวด . บริหารงานไม่เป็นไอ้ยอด… แต่เค้าเสียดายฝีมือเอง… เค้าอยากให้เอง ลงไปเป็นพนักงาน อยู่สาขาใหญ่คอยขายของ….. แล้วให้คนอื่น ที่เค้ามีความสามารถด้านบริหาร มารับตรงนี้แทนเอง …..ไอ้ยอด …เฮ้ย ไอ้ยอด… แม่งเอ้ย ร้องไห้ ทำไมวะ… ชีวิตเอง ไม่ได้จบสิ้น เพราะไม่ได้เป็น Sup.หรอกนะไอ้ยอด” ผม ไม่รับรู้ด้วยซ้ำ ว่าต่อจากนั้น พี่นันท์พูดอะไรต่อบ้าง
น้ำตาผมมันไหลบ่าออกมา แบบ สุดจะกลั้นจริงๆ ตอนโดนแฟนทิ้ง ผมยังไม่มีน้ำตาซักหยด แต่นี้ มันคือ อะไรวะครับ ผมทำงานที่นี้ ผมทุ่มเท ผมซื่อสัตย์ จากที่ไม่รู้อะไรเลย จนทุกวันนี้ ผมก็ไม่ได้หลงตัวเอง ผมเป็นมือ อันดับต้นๆของบริษัทด้วยซ้ำ ถึงผมจะ แค่ 24 ย่าง 25 แล้ว การที่ผมหน้าตาแบบนี้ นิสัยแบบนี้ มันยังไง ผมบริหารงานไม่เป็น ไม่ได้ตรงไหน เค้าเอาอะไรมาวัดผม
“พี่นันท์ แล้วคุณใหญ่ เค้า วัด ผมจากอะไรอะพี่… ยอดขาย ผมเหรอ ยอดZone ผมไม่เคยตกนะพี่ ค่าคอมฯ ผมก็ได้เยอะกว่า Sup. โซน อื่น อยากให้ขายอะไรลูกน้องผม ก็ทำได้หมด …. ปัญหา มันอยู่ตรงไหนพี่… พี่ช่วยบอกผมหน่อย “ น้ำตายังไหล ผมไม่คิดจะเช็ดมันด้วยซ้ำ
ไม่ใช่ว่าผม จะลงเป็นพนักงานไม่ได้ ยังไงก็ได้อยู่แล้วสำหรับผม…. แต่ที่ผมร้องไห้ เพราะผมเสียใจ เสียความรู้สึก ผม …. ที่ผ่านมาผมทุ่มเท ให้บริษัทนี้ไปเพื่ออะไร…. ผมไม่เคยโดนคุณใหญ่ตำหนิเรื่องงานเลย ตอนประชุม Sup.กัน  ไม่เคยเลยซักครั้ง แล้วเหตุผลจริงๆ มันคืออะไร….
“ยอด พี่เคยเตือน ยอดแล้ว… เรื่องการวางตัว…. คุณใหญ่…. เค้าต้องการคนเก่ง คนที่รูปลักษณ์ภายนอก ดูดี ดูเป็นผู้นำ จริงๆ ไม่ใช่…อย่างยอด อย่าง กุล ปอย หนิง และณดล” ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
คงไม่ใช่ผม คนเดียว ที่โดน เพื่อนๆ อีก 4 คนก็โดนไปด้วย Sup. ทั้งหมด 25 คน ทั้งประเทศ โดนตัดไป 5 ซินะ ทั้ง 4 คนรวมผมด้วย เป็น 5 ล้วนเป็น ซุป ที่ทำงานตรงนี้ ไม่ถึง 2 ปี ถือว่า ยังใหม่อยู่… และแต่ละคน ก็ อายุไล่เลี่ย กับผม ดูเด็กๆ แต่ นี้นะหรือ คือ เหตุผล ที่คุณใหญ่ เค้า คัดพวกผมออก… ให้ลงเป็นพนักงานเหรอ…..ผมไม่ยอม
“…. เค้าจะให้ผมลงเมื่อไหร่” ผมถามกลับ ตาจ้องพี่นันท์เขม็ง น้ำตาหยุดไหลแล้ว มันย้อนกลับลงไปท่วมท้นในใจ
“สิ้นเดือนนี้เลยยอด…ยอดโอเคนะ… จะลงสาขาไหนบอกนะ… เก่งๆอย่างยอด ต้องอยู่สาขาใหญ่เท่านั้น……..? หือ อะ….” ผมยกมือขวาขึ้น ห้ามพี่ยอดไม่ให้พูดต่อ
“ผมไม่ลงครับพี่…….. ผมขอลาออกละกันนะครับ…. ในเมื่อ คุณใหญ่ เค้าเห็นว่าผม ไม่เหมาะ…. ผมก็คงไม่เหมาะจริงๆ…ในระหว่าง เดือนนี้ ผมจะทำให้เต็มที่แล้วกันนะพี่… ขอบคุณมากครับ ที่ดูแลกันมา … ผมขอตัวนะพี่ เดี๋ยว พรุ่งนี้ เขียนใบลาออกให้…. “ ผมลุกขึ้นยืน โดยเร็ว ก่อนที่พี่นันท์ จะพูดอะไรอีก
“และก็นะครับพี่นันท์… ผมก็มีศักดิ์ศรี ของผมเหมือนกัน…ถึงมันกินไม่ได้ แต่เท่ห์หว่ะพี่…. ผมไม่ใช่คนไร้ความสามารถถึงขนาดจะต้องยอม …. เค้าไปซะทุกเรื่อง “ ว่าจบก็เปิดประตูห้องประชุมเล็ก แล้วออกไปเลย
ผมเดินเข้าห้องประชุมอีกห้อง ที่ติดกัน เดินเข้าไปคว้า สัมภาระ ของตัวเอง  แล้วเดินออกจากห้องประชุม ผมไม่ได้สนใจ สายตาของเพื่อนๆ อีก เกือบ 20 คนที่นั่ง นิ่งๆ อึ้งๆ กับหน้าตาเปื่อนน้ำตา และ อาการหน้าตาบอกบุญไม่รับของผม

ผมเดินถือ สัมภาระ ประกอบด้วย เป้ หนึ่งใบ และจำพวกของฝาก ที่Sup.ต่างจังหวัด ไม่ว่าจะ เหนือ อิสานและใต้ ได้ซื้อมาฝาก เพื่อจะเอาไปเก็บในรถ 
และก่อนที่จะถึง รถไม่กี่ก้าว ผมก็เจอ… คนที่ทำให้ผมรู้สึกปั่นป่วนในอารมณ์ หน้าชา ใจชา น้ำตาไหลพรากๆเมื่อกี้ .. ที่กำลัง เปิดประตู ลงมาจากรถเบนซ์สปอร์ต สีดำเงาวับ ที่จอดติดกับรถ ECO car  ของผม พอดี
ด้วยของเต็มไม้เต็มมือ ผมจึงไม่สะดวกที่จะยกมือไหว้ ถึงจะไม่พอใจ เจ้าของรถขนาดไหน แต่ผมก็ทำอะไรมากไม่ได้ ผมจึงได้แต่ส่งยิ้มจางๆ ไปให้
คนที่ได้ฉายา  “หล่อเพชฌฆาต “ เหลือบตามองผม นิดหนึ่ง ผมเห็นเค้าชะงักเล็กน้อย แล้วพยักหน้าให้ผมนิดๆ แล้วเดินผ่านผมไป ผมได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง อยู่กับที่……
ไอ้ประโยค ที่พี่นันท์บอกกับผมว่า,,, คุณใหญ่เห็นผมไม่เหมาะ เพราะผม ดูเด็กไปหน่ะ มันยัง คุกรุ่นอยู่ในใจ ผมไม่ตายหรอกนะครับ คุณใหญ่ ถ้าผมจะออกจากที่นี้ ลาก่อนครับ ชาติหน้าฉันท์ใด ก็อย่าได้เจอกันอีกเลย
พวกคนประเภท ประเมินคนจาก รูปลักษณ์ภายนอก ไม่ได้มองกันที่ผลงาน แบบนี้ ผมก็ไม่อยากจะร่วมงานด้วยเท่าไหร่หรอก ถึงจะเสียดาย เสียใจ แต่ไม่แคร์หรอกครับ…. เพราะ ผมถือว่า ผมก็เก่ง พอตัว…..
ผม กดสัญญาณ เปิดรถ แล้วโยน ของทุกอย่าง เข้าไปในรถ เปิดประตูเข้าไปประจำที่ตำแหน่งคนขับ แล้วปรายตา มองเจ้าสปอร์ตคันหรูที่จอด อยู่ข้างๆ อยาก เอาอะไรไปขูดให้ได้แผล ซักแผลสองผล .. แต่ความเป็นจริงแล้ว
ผมทำได้แค่ ขับรถ ถอย  ออกจากซอง อย่างแรง ด้วยความโมโห…. ผมจะไม่กลับมาที่นี้อีก……จริงๆ….บอกเลย

และ ด้วย เหตุการณ์ ณ วันประชุม ทำให้ผม ต้องมานั่งทำงานในวันหยุด แบบนี้ไงหล่ะครับ พี่นันท์ เริ่มเยอะกับผม มากขึ้น แต่จริงๆ ผมว่าไม่หรอก พี่นันท์ แก ก็เป็น ของแก แบบนี้มาตั้งนานแล้ว … มีแต่ผม เท่านั้นแหละครับ …ที่ความรู้สึกเปลี่ยนไป ผมเริ่มรู้สึก รับไม่ได้ กับ อาการจิก ยังกะ ไก่ ของพี่นันท์ แก โทรหาผมหลังจาก เกิดเหตุการณ์ น้ำตานองหน้าผมวันนั้นว่า
“ พี่ไม่อยากให้เองออกนะ ไอ้ยอด ทำงานต่อไป เถอะ เอง ทำยอดให้โต ทำงานให้เต็มที่ เดี๋ยว พี่คุยกับ คุณใหญ่ให้อีกรอบ”
“ไม่เอาแล้วพี่ ผมเบื่อ ช่างเหอะ ผมไม่สนแล้ว เดี๋ยว แสกน ส่งใบลาออกไปให้ละกัน เซ็นให้ด้วย”
ผมตอบแกไปแบบนั้น  แล้วก็เป็นอันจบ จริงๆ ผมยังไม่รู้เลยนะ ว่าจะไปทำงานอะไรต่อ แต่ จะให้เปลี่ยนใจคงไม่ หลังจากผ่านเหตุการณ์วันนั้น นี้ก็กลางๆเดือนแล้ว  พอยิ่งใกล้วันที่ผมจะออก มาก เท่าไหร่ พี่นันท์ ก็ยิ่ง อาการหนักครับ วุ่นวาย เวิ่นเว้อ ยืดเยื้อ กับผม อยู่ได้ จนผม เริ่มจะทนไม่ได้แล้วตอนนี้..........

 

[heroza]

ได้ใจเลยค่ะ อย่าไปยอมมีความสามารถต้องเอาออกมาใช้
แย่มากมองคนที่ภายนอก แบบนี้บริษัทก็คงเจอแต่คนหน้าตาน่าเชื่อถือแต่งานออกมาแย่แทนน่ะสิ

รอติดตามๆเรื่องน่าสนใจแท้~

[meili run]

มาต่อเร็วๆนะคะ ชอบ

บอกตามตรง ถ้าเจ้านายงี้นะ ก็ขออกเหมือนกัน ไปตายเอาดาบหน้า
เพราะคนที่น่าตาน่าเชื่อถือบางคน มันไปเป็นพวกโจรลักกินขโมยกินก็มี แล้วเอาอะไรมาวัด
คนแก่ๆๆๆบางคนดูภูมิฐาน ดูดี แต่แม่
บางทีชั่วร้ายกว่าเด็กอมมืออีก ยิ่งแก่ ก็ยิ่งมากประสบการณ์ในการประจบ
แต่การณ์งายถดถ่อย มัวแต่เอาเวลาไปเรีย และใส่ร้ายคนอื่น

 

[min_min_min]

ตอนที่ 3


“พี่ยอด พี่ยอด พี่ยอด” ผมเงยหน้าขึ้นจาก Samsung galaxy Note 10.1  ที่กำลังจิ้มๆ ก้มๆ เงยๆ ดูโปรโมชั่น ที่น้องสาขาติดไว้กับตัวสินค้าหน้าร้าน ว่าถูกต้องหรือไม่
 “ไรวะ หนึ่ง”  ไอ้เจ้าหนึ่ง เป็นพนักงานขายที่สาขาผมครับ
 สาขานี้เป็นสาขาใหญ่ ยอดขาย 8 ล้านต่อเดือน ผมเลยต้อง ละเอียดนิดนึง     
“พี่ยอด เมื่อกี้ ผมเห็น เหมือน คุณใหญ่เลยหว่ะพี่… แว้บ ๆ อยู่ฝั่งนู้น “ ผมหันขวับ ไปตามสายตาที่ไอ้เจ้าหนึ่งมันเหลือบๆไป
“เฮ้อออ” แต่ก็ไม่เห็นไรครับ
แต่ผมมั่นใจว่า ไอ้หนึ่ง มันไม่ได้มั่วนิ่มหรอก พักนี้ คุณใหญ่ ออกตรวจโซนผมครับ… เมื่อวาน สาขาเล็กผม ก็โดนไป
โดนด่ายับ น้องติดโปรผิด ….
“อือ ช่างเถอะ.. พี่ไม่อยากใส่ใจไรมากละ… ไปซื้อไรให้กินหน่อยปะ หนึ่ง …เงินอยู่ในกระเป๋าไปหยิบเลย…” แล้วผมก็เลิกสนใจ “คุณใหญ่” ของไอ้หนึ่ง โดยฉับพลัน

ผมเบื่อจริงๆนะครับ ผมแค่รอ วันสิ้นเดือน เท่านั้นเอง จะได้จบๆกัน ตอนนี่ ก็แค่ ทำงานตามหน้าที่ครับ ใจหน่ะ ไม่มีแล้ว หมดใจตั้งแต่วันประชุม แล้วครับ…. ทำงานตามหน้าที่ หนึ่งทุ่มปุ๊บ ออกแล้ว ไปเที่ยวสนุกสนานกับเพื่อน กินเหล้า กินเบียร์กับเพื่อนบ้างตามประสา เพราะก่อนหน้านี้ เกือบ 2 ปี กับตำแหน่งใหม่ ไอ้ยอด แทบนับครั้งได้ ที่จะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ

“พี่กินไร” ไอ้หนึ่ง มันถือแบงค์ 500 มาโบกๆที่หน้าผม
“เหมือนเดิม” ตาจ้อง note 10.1  ปากก็บอกมันไป
“ที่เหลือ …. จัดนะ อิอิ” ผมตวัดสายตามองไอ้ตัวดี ลูกน้องผู้ประเสริฐ ของผม
“อุ้ย น่ากลัว จังเบยยยย… อย่าทำตาดูดิว้า…. ล้วกเพี๋ยะ …. หมดหล่อกันพอดีอะ 55555” สาดดดด แล้วมันก็เดิน เขย่งก้าวกระโดด เหยงๆ ไปเลย
       ไอ้หนึ่ง เห็นมันบ้าๆ บอๆ แบบนี้ แต่มันเก่งนะครับ พูดจาสุภาพ บุคลิกดี … มันอายุเท่าผมแหละครับ แต่ด้วย ผมเป็นหัวหน้ามัน มันจึงเรียกผมว่า… พี่ได้อย่าง สนิทใจ และอีกอย่าง คือ ผมเป็นคน รับสมัคร เป็นคนสัมภาษณ์ และ เป็นคนที่สอนกล้องมันเองกับมือ…. พอผมคิดว่ามันมีแวว ผมก็ย้าย มันขึ้นสาขาใหญ่เลย ….

               จากหนุ่ม โรงงาน ….(มันเคยทำงานเป็น ช่างซ่อมเครื่องจักรในโรงงาน) หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ … พอได้ขึ้นห้างใหญ่..รายได้ต่อเดือน หลายหมื่น จากไอ้หนึ่ง กลายเป็นคุณหนึ่ง เลยทันที อิอิ….. มันหล่อนะครับ …. ตัวสูงใหญ่….ผิวเข้มหน้าคม ตามแบบฉบับ คนใต้แท้ๆ….ถ้ามันอยู่นิ่งๆ จะหล่อเวอร์… ขายของให้ลูกค้า เสียงนุ่มมาก น่าเชื่อถือ..สไตร์เดียวกันกับผม (ก็ผมสอนมันมา)  ลูกค้าสาวๆ นี้ เคลิ้มเลยครับ เวลา มันพรีเซนส์ ขายของ ลูกค้าเสมือนโดนสะกดจิต มันแนะนำอะไรไป ซื้อหมด… ไอ้หนึ่ง จึงเป็นมือหนึ่ง ของผม ไม่เก่งสเป็คกล้องมาก แต่ขายเก่งเวอร์

              ผมมีสาขาใหญ่อยู่ 4 สาขา คือ สาขา ที่มียอดขาย 6 ล้านขึ้น มีพนักงานเก่งๆ แบบไอ้หนึ่ง อยู่ 4 คน รวมไอ้หนึ่งด้วยอะนะครับ ผู้ชายล้วน ไอ้แบงค์ ไอ้แมน และ พี่หน่อง  พี่หน่องกับผม เข้างานพร้อมกัน ปฐมนิเทศ พร้อมกัน เป็นพนักงานเกรด A เหมือนกัน สนิทกันมาก พอผมมาเป็น ซุป ดูแลแก เราจึงเข้ากันได้ง่าย แกเชื่อผม แกศรัทธาในตัวผม แกไม่คิดว่า ผมเด็กกว่าแก เป็น 10 ปี แกคิดแค่ว่า ผมเก่งกว่า ผมเป็นหัวหน้า แกจึงทำงานให้ผม ได้แบบ ด้วยใจจริงๆ
เมื่อก่อน ตอนเป็นพนักงาน พวกเราไปเที่ยวกันบ่อยๆ ไปเที่ยวในที่นี้ ก็อย่างที่จอย แฟนเก่าผมตัดพ้อผมแหละ ก็ไปกันแค่ ใกล้ๆ พัทยา บางแสน เขาใหญ่ แค่นั้น ไปถ่ายรูปกัน ….. แต่พอผมเป็นซุป 2 ปีมาแล้ว ผมไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันอีกเลย
เวลาพี่ๆ เค้าไปถ่ายรูปก็ชวนผมนะ … แต่ ผมไปไม่ได้ไง งานผมเยอะ … และผมก็ไม่มีอารมณ์เที่ยวด้วย … เฮ้อ…..
หลังจากออกจากงาน ผมคงมีเวลามากขึ้นนะครับ….

 “เป็นไงบ้างครับ คุณยอด”
“เฮ้ย”  เชี้ย  ตกใจครับ
อยู่ๆ ก็มีเสียงนุ่มๆ มาพูด อยู่บนหัว….ไอ้ยอดหันควับเลย…. เจอลูกกระเดือก เต็มๆลูกกะตา ถอยหลังไป สองก้าวเลย
ตกใจ… ใกล้ไปปล่าววะ… พอได้ที่ ก็เงยหน้าขึ้นมอง  มือไม้อ่อน กันเลยครับ …พูดไม่ออกเลยไอ้ยอด

“ว่าไงครับ … ลูกค้า เยอะเหมือนกันนะครับ” เอ่อ ไอ้ยอดยังเอ๋อ อยู่ครับ เสียงนิ่งและดุมากกกก
คือถึงผมจะทำงานที่นี้มา 5 ปีแล้วก็จริง แต่ คุณๆ ครับ ผมไม่เคย ได้พูดคุย อะไรกับ “ว่าที่ท่านประธาน” แบบ ใกล้ชิดขนาดนี้เลยนะครับ อย่างมากก็แค่ นั่งในที่ประชุมมีเพื่อนๆซุป และ ผช อยู่ด้วย แค่นั้นเอง แต่นี้… ตาต่อตา กันเลย

หล่อ นะครับ  หล่อมาก หน้าใสกิ๊ก ปากแดงเชียว ผมมั่นใจ ว่าคุณใหญ่ ไม่ได้ทาลิปสติกแน่นอน  จมูกโด่ง สวย  และตา อุ้ย ตาคมเฉี่ยว    ดุ และ ตาคมๆนั้น กำลังจ้องผมอย่าง เอาเรื่อง

สัด ไอ้ยอด แทบกองลงกับพื้น ถึงจะปากดีแค่ไหน แต่ก็ไม่ไหวนะครับ ผมยังเป็นลูกน้องเค้าอยู่นะ…
แววตาคุณใหญ่กำลัง เริ่มหงุดหงิดแล้วครับ เอาละเว้ย…ระเบิด อย่าพึ่งลงหัวไอ้ยอดนะเว้ยเฮ้ยยยยย

“เอ่อ … ครับ แฮ่ม” ผมกระแอม กะไอ เรียกสติสตัง ตัวเองให้กลับเข้าร่าง
ไม่ได้นะไอ้ยอด อย่าลืมว่า เค้าว่าเอง ว่ายังไง … อย่าทำให้เค้าดูถูกเอาได้
“ก็มีมาเรื่อยๆ นะครับ คุณใหญ่ ไม่ได้ เยอะ ตลอด น้องๆ ผม รับมือได้ครับ ลูกค้าไม่ได้เข้ามาทีเดียว พร้อมกัน ก็อย่างที่เห็น น้องๆ ก็พอมีเวลาไปทานข้าวบ้าง” ผมรวบรวมสติได้ ก็พุดเสียงนิ่งๆ สุภาพๆ
 ในระหว่างที่พูด ก็เงยหน้าสบตาคุณใหญ่ตลอด เพื่อให้เค้ารู้ว่า… เมื่อกี้ แค่ตกใจ ไม่ได้กลัวคุณนะ ไรงี้ จริงๆ คือ ไม่กลัวหรอก แต่ “กลัวมากก” ต่างหาก แฮะ

“อืม” เค้าเปล่งเสียงออกแค่นั้น
แล้วเดินเข้าร้าน ไปช้าๆ มองดูนั้น นี่  พอ ลูกน้องผม ในร้าน เห็นคุณใหญ่ เดินเข้าไปก็ ยกมือหวัดดีกัน พรึบพรับ ลูกค้าที่นั่งๆ ยีนๆ อยู่ในร้าน 4-5 คนก็หันมามองเค้า…. คุณใหญ่ … อาตี๋ใหญ่ ของเฮียเล้ง ท่านประธานคนปัจจุบัน ….ลุค มาเฟีย ตัวพ่อ .

คุณใหญ่ เป็นคนบุคลิก ดีล้ำเลิศ ครับ ตัวสูง ใหญ่ ผิวขาว จั้ว น่าเจี๊ยะ (เฮ้ย ไม่ใช่ละ) วันนี้คุณใหญ่ แต่งตัวแบบหล่อเวอร์ จะดูดีไปไหน ….เสื้อ เชิต สีดำ แขนยาว พับ แขน ไว้แค่ศอก  กางเกง สแลคสีเทาๆ รองเท้าหนังสีดำเงาวับ ลุค มาเฟีย ดีๆ นี่เองครับ… เปลี่ยนอาชีพ ยังทันนะครับ “ว่าที่ท่านประธาน” หึหึ

ผมนายยอดชาย พอมอง คุณใหญ่ แล้วก็ได้แต่อึ้งครับ… คือยังไงดีหล่ะ ผู้ชายคนนี้ เค้าดูดีทุกกระเบียดนิ้ว….สมกับตำแหน่งหน้าที่ การงานของเค้าแหละ …

แล้วผมก็ย้อนกลับ มาดูตัวผม….”คุณใหญ่ เค้าบอกว่าเองเด็กไป รูปลักษณ์เอง มันไม่น่าเชื่อถือ” …..
ผมที่ตอนนี้ แต่งตัวเหมือนเดิมทุกวัน … แต่งตัวในแบบที่ผมคิดว่า เหมาะสม และ คล่องตัวที่สุด ดูดีที่สุด แล้ว ยังเทียบไม่ติดขี้เล็บ คุณใหญ่เลย ……

เสื้อเชิต ลายส้มขาว พับไว้แค่ศอกเหมือนคุณใหญ่   เหน็บชายไว้ในกางเกงยีนส์สีดำ คาดทับด้วยเข็มขัดสีเดียวกัน รองเท้า ผ้าใบสีน้ำตาลดำ ….ที่แขนซ้าย มีนาฬิกา G-Shock สีดำคาดอยู่ …
ส่วนสูง 175  เซ็น ที่ผมภูมิใจนักหนา เทียบไม่ติดเลย กับ คนที่เดินหล่อ อยู่ข้างหน้าผม…. ผมมองได้แค่คางของคุณใหญ่เท่านั้นเอง…

มันก้อ คงไม่แปลก ที่คุณใหญ่ จะบอกว่า… บุคลิก ผมไม่ดี ไม่น่าเชื่อถือ มันดูเด็กไป … ก้อ ในเมื่อ คุณใหญ่ เค้า… ขนาดนี้ ..ผมไม่รู้หรอกว่า ….. ขนาดไหน ถึงจะดีสำหรับคุณใหญ่…. แต่ประจักแล้ว ว่า….แบบผม มันไม่ใช่….


“อะ”
“ใจลอยไปไหน” มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ
คุณใหญ่ กลับมายืนจ้องหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้….หน้าตาบอกบุญไม่รับ อย่างแรง หนิ…
“พนักงานไม่โอเคนะ คุณยอด ..วันๆ คุณทำอะไร” ฟันหัวไอ้ยอด ฉับ ด้วยคำพูด อันร้ายกาจ… แล้วก้เดินหล่อ จากไป

ไอ้ยอด เหมือนโดนสตั้นไว้ 10 วิ หน้าชา ไปหมด พึ่งเคยโดนจังๆ กับตัวเองเป็นครั้งแรก….. สมแล้ว กับฉายา “หล่อเพชฌฆาต” เค้าสามารถ ฆ่าคนตาย ด้วยตาคมกริบ คำพูดเจ็บๆ และ หน้าตาอันหล่อร้ายของเค้าได้เลยทีเดียว

ผู้ชายคนนี้….น่ากลัว …….ไอ้ยอด คอนฟิร์ฒ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
 

[meili run]

อ๊าก อยากอ่านอีกค่ะ

[insomniac]

ชอบแนวนี้อ่ะ feel เรื่องเล่า
ได้ประสบการณ์การทำงานดีด้วย

[loveview]

มาต่อด่วน ฮิฮิ

[min_min_min]

ตอนที่ 4
หลังจาก โดนคุณใหญ่ ฟันหัว ด้วย วาจาอันร้ายกาจในวันนั้น ก้อ ผ่านมา 5 วันละครับ อีก แค่ อาทิตย์เดียว ไอ้ยอดก็จะหมดภาระ ผูกพัน กับ บริษัทนี้แล้ว คิดแล้วก็ใจหายเหมือนกันหน่ะ… ทำมาตั้งนาน
วันนี้วันหยุด ผมครับ… หยุดทุกวันพุธ … ถึงจะออก แล้ว แต่วันหยุด ก็คือ วันหยุด ใช้ซะให้หมดๆ … วันนี้ก็เลย นัดพวก ไอ้หนึ่ง พี่หน่อง ไอ้แมน  3 ทหารเสือ  ไปถ่ายรูป เล่นกัน ที่ เมืองโบราณ และอาจจะไปต่อกันที่ บางปู… อิอิ …. นานๆทีเนอะ ขอสนุกบ้างไรบ้าง

             ….. โดยผมจะเป็นนายแบบ ให้ น้องๆมันถ่ายอะครับ… เพราะ ผมไม่ค่อยมีสมาธิในการถ่ายซักเท่าไหร่ ….โทรศัพท์เข้าทั้งวัน ไม่รับก็ไม่ได้ด้วย…ลูกน้องโทรทั้งนั้น พี่นันท์ ก็โทร แล้ว กะโทร ขนาดบอกว่า มาเที่ยว ยังโทรจิก งึด แฮง… คนเรา

                  การที่เราจะถ่ายรูปสวยหรือ ไม่สวย มันไม่ขึ้นอยู่กับ ใช้กล้อง ยี่ห้อ อะไร ราคาเท่าไหร่ หรอกนะครับ มันขึ้นอยู่กับมุมมองของเรามากกว่า…. ผมใช้กล้อง Mirror less อยุ่ครับ Fuji ตัว 20,000 กว่า ราคาไม่แพง  มีเลนส์ 3 ตัว Filter 3 แบบ แค่นี้ ไอ้ยอด ก็เอาอยู่แล้วครับ… ถ่ายสนุก ไม่ต้องคิดอะไรมาก….กล้อง Mirrorless มันเบาไงครับ ไม่หนักมาก … พวกผมเลย สะพายกล้อง เดินกันได้ทั้งวัน… ถึงจะมี Lens  อยู่ตั้ง 3 ตัว แต่ไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้น  เมื่อก่อนผมใช้ กล้อง DSLR ครับ ต้องบอกว่า หนัก บรรลัย แต่เท่ห์ดีนะ มันใหญ่ ไง ดูโปรดี …. แต่ผมก็ชอบนะครับ…เวลาต้องถ่ายเป็นงาน เป็นการ ก็จะ ใช้ตัวนั้น แต่ถ้าถ่ายเล่นๆ ก็แบบ Mirrorless ครับ พกง่าย สบายตัว …

 
“พี่ยอด พี่ยอด ดูนี่ ฮ่าๆๆๆ โว้วๆๆ ลูกพี่ กุ หล่อ สาดดดดด ฮ่าๆๆๆ ดูๆๆ”  ไอ้หนึ่ง มันวิ่งดุ๊กๆ

ยื่น มือถือ ในมือ มัน มาให้ผมดู…มัน เป็นหน้า Timeline ใน Line ของไอ้หนึ่ง มันครับ เป็นรูป ที่ผมหน่ะ… มือซ้าย ถือโทรศัพท์ แนบหู  ส่วนตาจ้องอยู่ที่ โทรศัพท์อีก เครื่อง ที่มือขวา กำลัง ถือไว้อยู่ ลักษณะอาการ เหมือนกำลังเล่น Line
โดยมีกล้อง คล้องอยู่ที่คอ… ถึงจะเป็นภาพ ที่ดูยุ่งเหยิง เหมือนผม กำลังยุ่งมาก … แต่ ริมฝีปาก ผมกำลังยิ้ม อย่างมีความสุข …
            ใช่ครับ ตอนนั้น ผมกำลัง คุยกับ แม่… และ ก็ได้ส่ง รูป ที่กำลังถ่ายเล่นกัน ไปให้แม่ผมดู ทางไลน์ ….
 ทานโทษ ถึงแม่ผมจะอยู่อีสานบ้านนอก … แต่แม่ผมเล่นไลน์ นะครับ เพราะ แม่ อยากคุยกับผมทุกวัน…อยากรู้ว่า วันๆ ผมทำอะไรบ้าง แม่ก็เลยหัดเล่น และ ก็ @ เป็นเพื่อนผม แม่ผมน่ารัก สุดยอดอะ บอกเลย

          และ ข้างล่าง ภาพนั้น ไอ้หนึ่ง มันก็เขียน บรรยายภาพไว้ว่า…

“ Sup.ครับ หล่อ ขนาดนี้ มีแฟนยังครับ ….??  เอ๊ะ หรือ รอเนื้อคู่…. ฮิ้วววววววววววววววว
เอ๊ะ  หรือ ว่า ไม่มีใครเอา คร้าบบบ ล้วก เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และก็มีคน มากด ไลค์ มัน ณ ถึงตอนนี้ หลังจากที่มันโพส ไม่ถึง ชั่วโมง… เกือบ รอ้ย แล้วครับ

“ในเฟสด้วยพี่ นี่ๆๆ” แล้วมันก็เปิดไปที่หน้าเฟสบุค ให้ผมดู
ในเฟส รุสึกจะฮอต กว่าใน Line ครับ ตอนนี้ ปาไป 200 กว่า ไลค์ แล้วครับ ….
ก็มีคนมาเม้น ด้วยครับ ประมาณว่า…
-ไอ้หนึ่ง กุอยากได้ เอาถุงกรอบแกรบ ห่อ หัวหน้ามึงกลับบ้านฝากกุด้วย กุอยากได้ สัดดดด
-แอร๊ยยยย พี่หนึ่งคะ  เราเลิกกัน… คุณพี่ Sup. คะ แต่งงานกับหนู นะคะ นะคะ นะคะ
อะไรประมาณนี้

และ ไอ้หนึ่ง มันก็ แท๊ก พวกผมทั้ง 3 คนด้วย ก็เลย มีทั้งเพื่อน ผม เพื่อน ลูกน้องทั้ง 3 ของผม มากดไลค์  มาเม้นท์ กันให้พรึบพรับ … ก้สนุกดีนะ … เพราะ ปกติ ผมไม่ค่อย ลงภาพ ตัวเองซักเท่าไหร่ มีแต่ รูป หมู หมา กา ไก่ ทิวทัศน์ นั่นนี้เรื่อยเปื่อย

“แหม๋ พอกุโพส รูปหัวหน้า กุลงนี่หน่ะ รีบแห่ กันมาไลค์ เลยพวกมึง … ทีเอารูปกุลง นะเงียบ เงิบ กันเป็นแถว … แหม๋ ไอ้พวกนี้ เห็นขี้ ดีกว่าไส้"”    อ้าว ไอ้เชี๊ยะ หนึ่ง ..
“ไอ้หนึ่ง มึงหา ว่ากูเป็น ขี้ เหรอ …. เดี๋ยวเหอะๆ มึง ลามปาม สัด” ด่าแม่งเลย แต่ไม่ได้จริงจังไรหรอกครับ
“อะ… โต๊ด กร๊าบบ ล้วกเพี๊ยะ .. หนู ล้อเล่น  คริคริๆๆ” แล้ว มันก็เดินเขย่งก้าวกระโดด เหยงๆ หนีไปเฉยเลย
อะไรของมัน…        กวนตีน มาก กุบอก มึงตรงๆ
 
ไอ้หนึ่ง มันก็ เล่นงี้ของมันทั้งวัน ครับ ถ่ายรุปไป ก็ลง Line ลง เฟส อะไรของมันทั้งวัน …. และก็หัวเราะเอิ้กอ้าก อยู่คนเดียว เหมือนคนบ้า…..

        ผมก็พึ่งรู้ ว่าผม รับคนบ้ามาทำงาน….
     
                    พวกผม 4 คน ถ่ายรูปกัน จนถึงประมาณบ่าย 3 ครับ อยู่ๆ พี่นันท์ ที่โทรจิกผม ตั้งกะเช้า… และก็หยุดโทรไป ซักประมาณ เที่ยงๆ ก็โทรมา

“ยอด … งานเข้า” นั่น น้ำเสียงแบบนี้ เฮ้อ
“มีอะไรเหรอพี่…” ทำเสียงเซ็งสุดขีด
ตอนนี้ พวกผม กำลัง กินข้าวเที่ยง (ตอนบ่าย3 กันอยู่ครับ)
“คือ งี้นะยอด… ยอด จาก ที่ยอด อยู่ตอนนี้ ใช้เวลาขับรถ ถึง ออฟฟิศ ประมาณ กี่ชั่วโมง” ถามทำไม เริ่ม มีลางสังหรณ์ไม่ดีครับ
“ ก็ เส้นนี้รถติดพี่ บางปู พี่ก็รู้…คง2-3  ชั่วโมงมั้งครับ… ถามแบบนี้มีอะไรพี่” คำนวณ คราวๆ แต่ผมว่า ใช้เวลานานกว่านั้น แน่นอน
“เอ่อ … คือ นะยอด งานด่วนหว่ะ… ยอด ขนส่งไม่ได้ เอากล้องที่ออฟฟิศ มาส่ง ที่ สาขา ไอ้แมน วันนี้…ลูกค้ามัดจำด้วย ”    ผมใจหายวาบเลยครับ
“ แล่วไงพี่…พี่อย่าบอกนะ จะให้ผม เข้า ออฟฟิศ วันนี้ …” บ้าไปแล้ว     ไอ้ยอดคิดในใจ นะครับ ไอ้คำหลัง
“ใช่ยอด ช่วยหน่อย เหอะวะ… ลูกค้าเป็น เพื่อนคุณใหญ่ด้วยยอด… จะไป เมืองนอก พรุ่งนี้ 10 โมง ตอนนี้ รถขนส่งไม่ว่างซักคัน ยังส่งของกันยังไม่เสร็จเลย ไม่มีใคร เอาไปส่ง ให้ได้หว่ะยอด…ลูกค้า จะเข้าไปเอาวันนี้ ก่อนห้างปิด… เออ แล้ว สาขาไอ้แมน มันปิดกี่ทุ่มวะยอด “
“เอ่อ… สี่ทุ่ม อะพี่…” ตอบไปแบบใจลอยๆ มึนๆ งงๆ
“เออ.. ดีๆ เดี๋ยว พี่โทรคุยกับลูกค้าเอง เดี๋ยว ให้ลูกค้ามาเอา ซัก ประมาณ 3 ทุ่มนะยอด ดีไหม” จะมาดีม๋งดีไหม อะไรหล่ะ
ผมยังไม่ตกลงรับปากเลยนะเฮ้ย ผมกำลังเที่ยวอยู่นะครับพี่ วันหยุดผมนะครับ จะเยอะ ไปไหม จะเยอะไปปล่าว
   “พี่นันท์ครับ… คือ” กำลังจะอ้าปากค้าน
“ยอด ช่วยหน่อย ลูกค้า VIP ไม่งั้น โดนตั้งกระทู้ด่า ในเวป แน่ยอด.. เพื่อนเจ้านายด้วยนะยอด สาขาเองด้วย …. ไม่ทัน….เองตาย  คุณใหญ่ เล่นงาน เองตายแน่ ไอ้ยอด  “ สัด ขู่ กุไมนักหนา รุว่ากลัวใช่ไหมหล่ะ แม่ง

แล้วมันธุระกงการไรของผมวะ…. ขนส่ง จ้างไว้ทำมะนาวอะไร…ห่วยแตก … ลืมได้ไง ของสำคัญ กุ เซ็งมากบอกเลย
 ช่างสิฟะ จะออกแล้ว ไม่สน ว้อยๆๆๆๆๆๆๆๆ  กุกำลัง happy อยู่เนี๊ยะ อะไรกะกุนักหนาสาดดดดด เอ้ยยยยยย

“ก้อ ได้พี่…แต่ นะ พี่นันท์ กว่าผมจะถึงอะ ออฟฟิศ แม่งปิดละ… ทำไงอะ”  อันนี้ คือความจริง ที่ต้องรับสภาพครับ

คือ ยังไงเสีย …. ไอ้ยอด ก็ต้อง เข้าไปเอาของมาให้ลูกค้า VIP เพื่อนคุณใหญ่ท่าน…. แค่คิด ไอ้ยอด ก็วิงเวียน คล้ายๆ คนกำลังแพ้ท้อง แค่ได้ยินชื่อ คุณใหญ่…. ลมก็ตีขึ้น จนหน้ามืดแหละ … กุจะบ้าตาย … พักนี้ เล่นงาน Sup.ยอด ไม่เว้นวันเลยนะครับ …คุณใหญ่…. ใจร้ายกับSup.ยอด จังเลยนะครับ … ฮือ

ก็นะครับ สรุป ว่า  ไอ้ยอด ต้องขับรถ เข้าไปเอากล้องมาให้ลูกค้า VIP ให้ทัน ก่อน ห้างปิด คือ 4 ทุ่ม ตอนนี้ บ่าย 3 กว่าๆ ไอ้ยอด ต้องบึ่งไป สุดกำลัง..แรงม้า ของ น้อง yaris ลูกเลิฟ ของผม…ก็ ถ้าไม่ทัน ออฟฟิศ ปิด คือ 17. 30 น.
•   Stock จะฝากของ ไว้กับ พี่นก เจ้าหน้าที่บัญชี ที่วันนี้ ทำโอ จนถึง 2 ทุ่ม
•   ให้ไอ้ยอด ขับรถ เข้า ทางด้านหลัง ออฟฟิศ แล้วจอดแถวๆ นั้น แล้วมุดหัวเข้าประตูเล็ก ให้บอก พี่ยศ รปภ ที่เฝ้าด้านหลังว่า… มาเอาของ ของ คุณใหญ่….
กว่าจะขับรถหลุดออกมาจาก เส้นบางปู ตีรถวนขึ้นทางด่วนได้ เวลาก็ผ่านไป ชั่วโมงครึ่ง ไอ้ยอด เริ่มใจไม่ดี แต่จะให้ขับรถไว ก็ ไม่ใช่นิสัย ก้ขับไป เรื่อยๆ ชิวๆ 120 โดยประมาณ
ใช้เวลา ขับรถ อยู่เกือบ 3 ชม. ไอ้ยอด ก็ขับรถ ถึงออฟฟิศ โดยปลอดภัย….
ผมขับรถเข้าไปจอด ชิดกำแพง ด้านหลัง ออฟฟิศ ตามที่ พี่นันท์ แก สั่งความไว้ โผล่หน้าไปที่ประตู หลัง พี่ยศ ก็เข้ามาถาม ก็บอกแกไปว่า
“ผมชื่อ Sup.ยอดครับ . มาเอาของ ของคุณใหญ่ครับ แฮะ”  แล้วพี่ยศ ก้เปิด ประตูเล็ก ให้ผม เดินเข้าไป
ตอนนี้ เวลา เกือบ 2 ทุ่ม แล้วครับ…ออฟฟิศ ตอนกลางคืน นี่วังเวง ดีจริงๆ ตึกใหญ่โต ถึงจะมีคนทำโอ อยู่ แต่ว่า… ด้านหลัง น่ากลัวชิบ เลย ครับ…
ผมเปิดประตู ด้านหลังออฟฟิศ เข้าไป โดยมี พี่ยศ เป็นคน เปิดให้…. ผมเดินผ่าน เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธุ์ ที่ตอนนี้ปิดไฟ มืด ตื๋อ… ผมรีบเดิน ลิ่วๆ ผ่านห้องประชุมเล็ก ชั้น หนึ่ง ที่มีอยู่3 ห้อง ขึ้นบันได เพื่อ ที่จะเดินขึ้นไป ที่ห้อง บัญชี ที่อยู่ ชั้น 5 โทษ นะครับ ไม่มีลิฟท์ นะเออ
ชั้น สอง มืด สนิท ชั้น 3 เป็น แผนก ไอที ยังมีคนแผนกไอที หลงเหลือ อยู่บ้าง จึงยังพอมีแสงไฟ เล็ดรอด ออกมาให้ผมได้อุ่นใจอยู่
ชั้น 4 เป็น ชั้นของผู้บริหาร ที่ต้องอยู่ชั้น 4 เพราะ ชั้น 4 มันจะมีทางเชื่อม ไปที่ ตึกใหม่ … ที่เป็นตึก เทรนนิ่ง และเป็น สต๊อกสินค้า และแผนก จัดพิมพ์  เพื่อให้ผุ้บริหาร สะดวก เห็นว่างั้นนะครับ

ชั้น 4 ยังมีแสงไฟเล็ดรอด ออกมาบ้าง คงยังมี ผู้บริหาร ท่านใด ท่านหนึ่ง อยู่ในห้องนี้…
ไอ้ยอด วิ่งเร็วๆ ขึ้นไปถึงชั้น 5 พอถึงชั้น 5 ไอ้ยอด ก็อุ่นใจครับ ไฟสว่างโร่ เลย… มี คนทำโออยู่ ประมาณ 10 กว่าคน ไอ้ รอดตายแล้วววว…

“สวัสดีคร้าบบ…Sup.ยอดมาเอาของ ของ คุณใหญ่ครับ” ผมพูดเสียงเบาๆ กับพี่นก เจ้าหน้าที่บัญชี ที่หันมามองผมพร้อมยิ้มกว้าง
“แหม๋ Sup.ยอด ทุ่มเทสุดๆเลยนะคะ นี่ค่ะ … เหงื่อแตกซิกเชียว ทานน้ำหน่อยไหม” พี่นก พูดยิ้มๆ
แล้วยกถุง กระดาษ ใบเขื่อง ๆส่งมาให้ผม..

“ไม่รบกวนหล่ะครับพี่… “ ปากพุดไป มือก็รื้อ เจ้าของในถุงกระดาษมาดู
มองดู ใบส่งสินค้าในมือ และ รายการสินค้าว่าตรงกันปล่าว พอเช็ค แล้วว่าตรง ก็เซ็นรับ ส่งไปตัวจริงคืนพี่นก ส่วนสำเนา ผมก็ยัด ลงถุงกระดาษ เหมือนเดิม

“ผมกลับแล้วนะครับพี่นก” พี่นกส่งยิ้มให้ผมนิดๆ
“Sup . ยอดคะ ให้พวกพี่ลงไปส่งไหม… ที่นี้ตึกเก่านะคะ ไม่กลัวเหรอ” พี่อีกคน ที่นั่ง อยู่ข้างพี่นก พูดขึ้นมา ผมรู้ว่าพี่แก แซวเล่น แต่ผม กลัวจริงนะเฮ้ย

“แฮะ… ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนละ” แล้วไอ้ยอด ก็ทำตัวลีบๆ เล็กๆ แล้วเดินเปิดประตู ห้องบัญชี ออกมาเลยครับ
ตามทางเดิน ชั้น 5 ไม่ค่อยน่ากลัวซักเท่าไหร่ เพราะยังเปิดไฟทั่วทั้งชั้น

“เฮ้ย” เชี๊ยะ ตกใจเพราะ ตาคนนี้อีก แล้วสิ นะไอ้ยอด
“สวัสดีครับ คุณใหญ่” ผมยกมือ พนม ไหว้คุณใหญ่ อย่างสวยงาม แล้วเตรียมชิงเลยครับ
น่ากลัว ชะมัด มายืนทำไรมืดๆ แถวบันได….
“เดี๋ยว … คุณยอดชาย” ไม่ใช่แค่เสียง แต่ผมรู้สึกถึงแรง จับที่ข้อศอกซ้าย 
“คะ ครับ” ไอ้ยอด หันไปหาคุณใหญ่ แบบ มึนๆ งงๆ
และคุณใหญ่ ก็ปล่อย ข้อศอก ผมทันที
“ผม มี เรื่อง จะคุยด้วย …..เชิญ ”  คุณใหญ่ กลับหลังหัน แล้วเดินดุ่มๆ ไปยังห้อง ที่มีแสงสว่างรอด ออกมา แค่เพียงห้อง เดียว
โดยที่ไม่สนใจซักนิด ว่าผม อยากจะคุยด้วยไหม…. คุยเรื่องไรฟะ.. ผมรีบ นะครับ คุณใหญ่ ผมรีบมากกกกก…. ลูกค้า รอผมอยู่นะคร้าบบบบ
แต่ก็ทำไรได้หล่ะ…. ถอนหายใจ หนึ่ง เฮือก แล้ว เดินตาม เจ้านายเข้าห้องไปสิครับ.. แหม๋…

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

 

[วัวพันปี]

เนื้อเรื่องชวนติดตามค่ะ

[cavalli]

 

[nasa_risa]

รออ่านอย่างใจจดใจจ่ออยู่น่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ อยากรู้มากเลยว่า "ว่าที่ท่านประธานนนนน"จะเรียกไปทำอะไร? ปล.การจัดหน้าอาจจะไม่ดีเพราะพิมพ์ที่มือถือโปรดอภัย

[ppanudet]

เนื้อเรื่องน่าติดตามนะครับ ที่จริงเรื่องแบบนี้น่าจะทำยาวๆอ่านสนุกดี ขอบคุณครับ

[Aommie]

สนุกค่ะ.... แต่สั้นจัง

[teatimes]

เรื่องนี้สนุกจัง  อ่านมาถึงตอนสี่แล้วแอบค้างนิดๆ  คุณใหญ่จะเรียกยอดไปทำอะไรน้า  อยากรู้จัง 

รอคตอนต่อไปนะคะ

[loveview]

เหมือนคุณใหญ่แกล้งเลยว่ะ

[meili run]

รออ่าน อยากอ่านเยอะกว่านี้ อิอิ


 

[fuku]

รู้สึกเกลียดหัวหน้า กับคุณใหญ่อิ๊บอ๋าย

แบบเอะอะไรโยนขรี้ให้ลูกน้องทำตลอด แบบนี้ทำงานด้วยไม่ไหวนะ

[stickyyrice]

เมื่อไหรจะมาต่ออ่าาาาาาาาาาาาาาา

[min_min_min]

 ตอนที 5
“เชิญ” คุณใหญ่ มองผมนื่งๆ
หน้าตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิน พร้อมกับประตูห้องทำงานคุณใหญ่ที่เปิดออกกว้าง
ผมยืนนิ่ง พักหนึ่ง กะให้คุณใหญ่ เข้าไปก่อน แล้วผมจะเดินตาม … แต่ยังนิ่ง ครับ คุณใหญ่ ยังจับที่จับประตูนิ่ง
ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง หน้าคุณใหญ่ นิดนึง…
คุณใหญ่ ..สะบัดหัวนิดๆ ประมาณว่า…. มึงเดินเข้าไปก่อนเลย ไรงี้
ผมก็เดินตัวลีบๆ ผ่านหน้าคุณใหญ่ไป…. ประตูมันก็ไม่กว้างอะไรมาก เพราะ เป็นบานประตูไม้ขนาดใหญ่ ที่สามารถ เปิดออกไปได้ ทั้ง 2 บาน  แต่คุณใหญ่เลือกที่จะเปิด แค่บานเดียว แล้วคุณใหญ่ ก็ใช่จะตัวเล็กๆ ผมก็ใช้จะตัวเล็กจิ๋วซะเมื่อไหร่ …ไอ้ยอด ตอนเดินผ่าน จึง ได้กลิ่น หอมๆ ที่น่าจะมาจากตัวคุณใหญ่ ลอยเตะจมูกมาบางเบา… รู้สึกถึงไอ้ร้อน จากตัวคุณใหญ่ ที่แพร่ มาถึงตัวผม ….ความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูกเนอะ รู้สึกแปลกๆ จั๊กจี้ ดีเหมือนกัน ฮิฮิ

พอเข้ามาในห้องทำงานของคุณใหญ่ ผมก็ยืนเคว้ง สิครับ ก็ไม่รู้จะนั่ง จะนอน หรือ จะยืน มือไม้มันเกะกะ ไม่รู้จะเอาไปว่างไว้ตรงไหนดี…
“แกร๊ก” ผมได้ยินเสียง แกร๊ก เบาๆ จึงหันควับ ไปหาคุณใหญ่
คุณใหญ่ไม่ได้สนใจผม ที่ยืนเอ๋อ  แดร๊ก อยู่เลยแม้แต่นิดเดียว …คุณใหญ่เดิน ดุ่มๆ ลงไปนั่ง บนโซฟา ตัวสวย ที่อยู่ ในมุมรับรอง ของห้องทำงาน พอนั่งได้ที่ ก็พยักหน้าเรียกผมให้ลงไปนั่ง บนโซฟาอีกตัว …
ผมก็ลังเลนิดนึงครับ… เพราะ ผมแต่งตัวไม่ค่อยสุภาพซักเท่าไหร่ เนื้อตัว ก็มีแต่เหงื่อไคล เพราะ วันนี้ทั้งวัน ผมแอดแวนเจอร์ ตลอดวันเลย รู้สึกเหม็นเปรี้ยวตัวเองอยู่หน่อยๆ ด้วย
ยิ่งเห็นคุณใหญ่ ที่วันนี้ ถึงจะทำงานทั้งวัน แต่ ผมซักเส้น ก็ไม่กระดิก เลยครับ… ยังตรงเป๊ะ เวอร์ เป็นทรงอยู่เหมือนเดิม เสื้อสูทตัวนอก ที่ผมเห็นคุณใหญ่ใส่ประจำ พาดอยู่ที่เกาอี้นั่งทำงาน ตอนนี้ คุณใหญ่ มีแค่เสื้อเชิ้ต สีฟ้าอ่อน ที่พับแขนไว้แค่ศอก แบบที่เห็นเมื่อคราวก่อน กางเกงสแลคสีดำ รองเท้ายังเงาวับ เหมือนเช่นเดิม… หน้านี้ผ่องเชียว ไม่มีเหงือ ไม่มีคราบไคล ไม่มีสิวซักเม็ด … เฮ้อ…หล่อแต้หล่อว้า… หล่อไม่เกรงใจใครเลย

แล้วดูสภาพผมก่อนเถอะท่าน เสื้อยืด สีขาว ข้างหน้าสกรีนคำว่า Redbull  ข้างหลังเป็น กระทิงสีแดงตัวใหญ่  กางเกงยีน ยี่ห้อเดียวกะพี่ตูนบอร์ดี้ แสลม ใส่ ….. แต่เพราะความอินดี้ ส่วนตัว ผมจึง ทำให้มันขาด เยอะกว่าของพี่ตูน … รองเท้าผ้าใบเน่าๆ สีน้ำตาลกระดำกระด่าง ที่ผมจำได้ว่า ตอนซื้อ ผมซื้อ สีขาวนะ แต่ไม่เข้าใจมันเปลี่ยน เป็นสีน้ำตาลตั้งแต่เมื่อไหร่

สภาพแบบนี้  ผมไม่คู่ควร อย่างยิ่ง กับ โซฟา ตัวละเป็นแสน ของคุณใหญ่… อยากจะนั่งลงกับพื้น ตรงหน้า พ่อเทพบุตรสุดหล่อ ผู้ได้ฉายาว่า “หล่อเพชฌฆาต” เป็นนางทาส อีเย็น เลยทีเดียวเชียวครับ
“คุณว่างมากเหรอ คุณยอดชาย  … ถึงไม่รีบนังลง เมื่อไหร่จะได้คุย”  อานะ … หน้านี้คือ เหมือน ไปกินรังแตนมาเลย หรืออีกนัยนึง เหมือนกับ กำลังหิวจัด แล้วไม่ได้ดั่งใจ
“อา… ครับๆ ผมขอโทษครับ…” ไม่ลังเลอะไรแล้วครับ
อยากให้นั่ง ก็นั่งฟะ… ขนาดเจ้าของยังไม่อนาทรร้อนใจ แล้วไอ้ยอดเป็นแค่ลูกจ้างตัวเล็กๆ จะไปสนใจทำไมนักหนาครับ… อย่ามาบ่นให้ได้ยินทีหลังละกัน ….

“นั่นถุงอะไร” คุณใหญ่ ถามขึ้นเสียงนิ่งๆ
พร้อมพยักเพยิด ไปที่ถุงกระดาษที่ผม วางไว้ข้างตัว
“เอ่อ… กล้องครับ… “ กลัวคุณใหญ่ไม่รู้ว่า เป็นเป็นกล้อง ปล่าวกวนตีนนะ จริง จริ้ง
“เธอ คิดว่าฉันโง่ เหรอยอดชาย” สรรพนามเปลี่ยนเลยทันใด  หน้าที่บึ้ง อยู่แล้ว ยิ่ง ทั้งบึ้ง ทั้งบูด เป็นล้านๆๆ เท่า
“แฮะ…ปล่าวครับ คือ ก้ กล้อง ที่คุณ จักรกฤษณ์ เพื่อน คุณใหญ่ มามัดจำไว้ไงครับ …. พอดี ขนส่งเค้าลืมเอาไปด้วย” ผมยิ้มแหยๆ ไม่ได้ฟ้องนะ ก็ คุณใหญ่ถามอะ…
“แล้วเธอ ก็เข้ามาเอา….เข้ามาเอง หรือ ใครให้เข้ามา” โอ้ย อย่าดุ ได้ไหมครับ “ว่าที่ท่านประธาน “ ผมเกร็ง จนเยี่ยวเล็ด แล้วคร้าบบบ
“ก็ เฮ้อ.. ผมเข้ามาเองแหละ ครับ … ก็ ลูกค้า ต้องการด่วน !! จะเอาวันนี้ ถ้าผมไม่มาเอา แล้วใครจะเข้ามาหล่ะครับ” ไอ้ยอด เริ่มจะเซ็งๆ แล้วครับ เหนื่อยหน่าย อะไร กะกุ หนักหนา วะ … มานั่งสอบสวน ทำมะเขือ อะไร ….
คุณใหญ่ นิ่งไปพัก คงเห็นว่า ผม.. อารมณ์ เริ่มเปลี่ยนละ… คือ ผมก็ใช่จะอยากมา อะครับ คุณๆ เข้าใจปะ คือ กำลังเที่ยวอะ วันหยุดอะ… โดนบังคับให้มา ขับรถก็ไกล รถ ก็ติด ค่ำมืดแล้ว ข้าวยังไม่ได้กิน… ก็หงุดหงิด นะเฮ้ย…. แล้วลืมกันไปแล้วรึเปล่า อีกแค่อาทิตย์เดียวไอ้ยอดก็ออก แล้วนะ จะเยอะกันไปไหม อารมณ์เริ่มไม่ดี เหมือนหน้าตาละ…
“ของไอ้กฤษณ์ …” เงียบไปพัก คุณใหญ่ ก็พูดออกมา
“อะ ครับ” ก็ใช่สิ…ก้อบอกไปแล้ว ถามไม มองคุณใหญ่ เหวี่ยงๆ นิดนึง แต่คิดว่า คุณใหญ่คงไม่เห็น ไม่งั้นคงลุกขึ้นกระทืบผมตายไปละ
“เธอ รีบ” ผมปล่าวรีบ คร้าบบบบ แต่เพื่อนคุณอะรีบบบ โว๊ะ
“ผะ…” ยังไม่ทันจะพูดเลย ผม
คุณใหญ่ ลุกพรวด เลยครับ คุณใหญ่ เดินไปที่โต๊ะ ทำงานของตัวเอง แล้วหยิบมือถือ มากดๆ แต่ตาอะ จ้อง ไอ้ยอดครับ … รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ไงชอบกล …
“กฤษณ์ … วันนี้ น้องเค้าคงเอากล้องไปให้มึง ไม่ทันละนะ…เดี๋ยว พรุ่งนี้ เอาไปให้ที่สนามบิน …”
------------------
“เออ.. เข้าไปจ่าย เงินเลย อือ…”
----------------
“เรื่อง ของกู… แค่นี้”
เอ่อ ไอ้ยอด เอ๋อ แดก ไปแล้วครับ,…. คือ เท่าที่ฟัง คือ… อะไร ยังไง เหมือน กับจะให้ผม เอากล้อง ไปให้เพื่อนคุณใหญ่ ที่สนามบินนะ … ใช่ไหมครับ หรือ ไอ้ยอด เข้าใจผิด
“ไม่รีบ แล้วนะ “ หา
คุณใหญ่ กลับมาหย่อนก้น ลงโซฟาตัวเดิมที่เดิม แล้วก็พูดอะไรที่ไอ้ยอด ไม่ค่อยเข้าใจในรูปประโยคซักเท่าไหร่
“กล้องของ ไอ้กฤษณ์  เดี๋ยวมันเข้าไปจ่ายเงิน ให้พนักงาน ยิงขายเลย… ส่วนเธอ พรุ่งนี้ เอาไปให้เพื่อนฉันที่สนามบิน ไปสอน มันใช้งานด้วย” อานะ … คือ ทำไมอะครับ… คือ ถ้าคุณใหญ่ ไม่รั้ง ผมไว้ ผมทันนะครับ
ทำไมผมต้องเสียเวลา อีกหนึ่งวัน เพื่อ ไปสอน เพื่อนคุณ เล่นกล้องด้วยครับ…
“อะ… ครับ” ถึงจะไม่พอใจขนาดไหน ไอ้ยอด ก็ทำได้เพียงแค่ พยักหน้า รับเบาๆ เท่านั้นแหละครับ
“หึ… ดี “ คุณใหญ่ เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย แต่หน้ายังบึ้งอยู่
“ เข้าเรื่องเลยนะยอด …ทำไมเธอถึงลาออก” … เอ่อ คือ โดนสตั้นอีกแล้วครับ
ไม่คิดว่า … เรื่องที่คุณใหญ่จะคุยหน่ะ เป็นเรื่องนิ้ ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยครับบอกตรง แล้วผม ก็เป็นประเภท ตอแหล ไม่เป็นซะด้วย… และก็ คุณใหญ่ ลืมไปรึเปล่า ว่า… ได้ว่าอะไรผมไว้… ดู ถูก ผมขนาดไหน … ขึ้นเหมือนกันนะครับ

“ คุณใหญ่.. ก็คุณใหญ่ อยากให้ผมลง เองหนิครับ… คุณใหญ่บอกผมไม่เหมาะ”  ผมตอบคุณใหญ่แบบ…กรุ่นโกรธนิดๆ

ความรู้สึกกลัว และ เกรง คุณใหญ่ น้อยกว่า อารมณ์โกรธ ที่ครุกรุ่น อยู่ในใจ ตั้งแต่ วันที่ประชุมคราวที่แล้ว… ถึงผมจะไม่โวยวายอะไร ทำเหมือนลืมไปแล้ว แต่… ผมแค่ไม่มีโอกาสพูด ผมแค่ … ไม่ชอบนินทาเจ้านาย… แต่ในเมื่อเจ้านาย อยากจะให้ผมพูดเอง … ผมก็จัดให้ตามคำขอเลยครับ … ไม่มีอะไรต้องกลัว ต้องเกรง แล้ว ผม… กำลังจะออกแล้ว ….ผมจะไม่ใช่ลูกน้องเค้าอีกต่อไป….

ผม…. ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว………

“ใช่… เธอไม่เหมาะ ที่จะเป็น Supervisor ฉันจึงให้เธอลงเป็นพนักงาน.. “ เหมือนน้ำตาจะไหลอีกแล้วครับ
ความเสียใจ ความผิดหวัง มันพุ่งขึ้นมาจนจะทะลัก ทลายออกมาอยู่แล้ว… คือ ตั้งแต่ วันที่ พี่นันท์ บอกผม เรื่องที่คุณใหญ่ อยากให้ลง…

ในใจผม มันยัง มีหวัง ไงครับ หวังว่า คงไม่ใ ช่ พี่นันท์ คงเข้าใจผิดไปเอง คุณใหญ่อาจจะ ไม่ได้พูด ไม่ได้คิด แบบนั้น ก็ในเมื่อผม ไม่ได้ยินกับหู ว่าคุณใหญ่ พูด ผมก็ยังจะยังหลอกตัวเองอยู่ว่า…. คุณใหญ่… เจ้านายของผม ไม่ได้คิดแบบนั้น
“กะ ก็ ดีแล้วนี้ครับ…ในเมื่อ ผมไม่เหมาะ ผมก็ขอออก… ผมมะ เฮ้ย” กำลังเล่นบทโศก อยู่ดีๆ คุณใหญ่ก็ลุกพรวด
แล้วทำท่าจะกระโจน เข้าใส่ผม
ไอ้ยอดก็ตกใจหนิครับ ลุกพรวด เลยเหมือนกัน ก่อนที่คุณใหญ่จะถึงตัวผม ผม ก็ยื่นมือ ถึงประตูแล้วเรียบร้อย ..ผมไวนะครับเรื่องหนีตายเนี๊ยะบอกเลย
“เฮ้ย อ๊ะ…ล๊อก คุณใหญ่ล๊อกทำไม”
ด้วยความตกใจครับ กระชากประตู แล้วมันไม่เปิด...อะ  คือ ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าคุณใหญ่ โกรธ อะไร และทำไมถึงต้องกระโจนใส่ผมแบบนั้น แต่ขอหนีตั้งหลัก ก่อน … แต่ประเด็นในตอนนี้คือ .. ล๊อกประตูทำไม
“หึหึ .. “คุณใหญ่ ยืนจ้องผมนิ่งๆ ตาโคตรดุ ผมได้ยิน เสียงหึ หึ  สองหึ อันแสนสยอง มาจาก ผู้ชายรูปหล่อด้านหลัง
“กลัวอะไรยอด… เธอ คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ”  ไอ้ยอดก็ปรายตามองแว้บๆ ด้วยไม่กล้ามองคุณใหญ่ตรงๆ คือ กุกลัวอะ เข้าใจปะ… คือ ป๊อด อะ… ใจปลาซิว อะ เข้าใจมะ…
นั้นเจ้านายนะเฮ้ย… ตลอด 5 ปีที่ทำงานที่นี้ มันถูกปลูกฝังมา… ว่า ตระกูลนี้ ลูกของเฮียเล้ง ทั้งหมด ที่มีอยู่ 5 คน ชาย3 หญิง 2 คุณใหญ่… พี่ชายคนโต คือคนที่จะได้ขึ้นเป็นประธานคนต่อไป… และ…. คุณใหญ่ น่ากลัวโคตรๆๆ … เด็ดขาดเฉียบคม… กล้าได้กล้าเสีย… และ ถ้าได้ว่าอะไรใคร มันไม่ได้หยาบคาย แต่มันเจ็บ ไปจนสุดขั้วหัวใจ…คนเก่า คนแก่ ที่บุกเบิก มากับเฮียเล้ง … ถ้าคุณใหญ่เห็นว่า ไม่ไหว ไม่โอเค … เค้า ก็จัดการ … ลดบทบาท ลดหน้าที่ลงทันที ใครทนไม่ไหวก็ออก นั้นแหละ คือ คุณใหญ่ ..ซึ่ง 5 ปีที่ผ่านมา ผมกลัว เค้าที่สุด…. แล้วเนี๊ยะ ต้องมาเผชิญหน้ากันขนาดนี้… กับท่าทาง คลุกกคราม ขนาดนี้… ผมไม่เยี่ยวราด ก็บุญเท่าไหร่แล้วครับ….
คุณใหญ่ กระตุกมุมปาก ส่งยิ้มเหี้ยๆ เอ้ย เหี้ยมๆ มาให้ผม.เอามือท้าวสะเอว แบบโคตรจะเท่ห์ .. แล้วค่อยๆเดินสาวเท้า เข้ามาหาผม ที่ตะกุย ประตูอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ฉันไม่ได้บอก ให้เธอลาออกยอด…ฉันแค่…ให้เธอ ลงเป็นพนักงาน…แล้วทำไมเธอถึงลาออก” ไอ้คำว่าลาออก ไม่ต้องกระซิบข้างหูได้มะครับ…
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย ฯลฯ”
คือ ไอ้ยอด ตกใจจนจะช๊อกตายอยู่แล้วครับ…..
ตอนนี้สภาพ ของไอ้ยอด ของทุเรศ สิ้นดี… คุณใหญ่ทำแบบนี้ทำไมอะ … คุณใหญ่ถึงตัวไอ้ยอด ตั้งแต่พูดยังไม่ทันจบประโยคด้วย ซ้ำ …พอถึงตัวไอ้ยอดปุ๊บ มือขวา คว้าหมับเข้าที่สะเอว มือซ้าย ก็ยื่นไปปลดมือไอ้ยอดที่กำลังจับ ที่จับประตู ไว้ทั้งสองมือ
แล้วดึงมือไอ้ยอด ออกจากประตู แบบใจเย็นโคตรๆ อ่อยอิ่งไปไหน … ไอ้ยอดก็ทำตัวไม่ถูกสิ… คือ มันคืออะไรวะครับ…
เชี๊ยะ… คุณใหญ่ แม่ง คิดไม่ซื่อ กะผมอะ…. ผมไม่ได้โง่นะเฮ้ย… แบบนี้ มัน…
“คุณใหญ่ คุณใหญ่ คุณใหญ่” ไอ้ยอดได้แต่เรียกชื่อคุณใหญ่ซ้ำๆ แบบ เบา แสน เบา
เมื่อคุณใหญ่ ขัก จะเล่นเลยเถิด แล้วไอ้ผม ก็ทำอะไรไม่ได้ ดิ้นแด่วๆ…สะบัดเนื้อสะบัดตัวเต็มที่ แต่… ยิ่งผมดิ้น คุณใหญ่ก็ยิ่งรัดผมแน่นขึ้น… ตอนนี้สภาพผมคือ ผมกับคุณใหญ่แทบจะกลายเป็นคน คนเดียวกันไปแล้วครับ…
คุณใหญ่ปล่อยมือ ผมตั้งนานแล้ว … ผมก็พยายามทั้งผลัก ทั้งดัน คุณใหญ่ให้ออกจากตัวผม… คือ มัน… ไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะเฮ้ย… ถ้าไม่สู้ ถ้าไม่ดิ้น… ผมต้อง…ต้อง ต้อง นั่นแหละ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
 

[loveview]

อร๊ายคุณใหญ่จะทำไรเนี้ย

[aoihimeko]

เรื่องนี้น่าสนใจ รอตามๆ

[killerofcao]

ใหญ่ ใจร้ายมากไปป่ะ น้องจะหนีไปที่อื่นแล้วนะจ๊ะ

[meili run]

ต่อเถอะพรีสสสสสสสส อยากอ่านต่อแล้วววววววววววววว

 

[วัวพันปี]

คุกคามจิตใจคนอ่านเหมือนกัน มาต่อเลยค่ะ

[ไป๋ไป๋]

เย้ยๆๆๆๆ คุณใหญ่

อย่า


อย่านะ


อย่าชักช้า รีบๆเลย จะทำไรก็ทำ กล้องพร้อมแล้ว

[Gapompom]

มาต่อเร็วน๊าาาาาา

อยากอ่านแล้ว 

[bulldog17]

ค้างๆๆๆๆ

ลุ้นมากเลยอ่ะ

ยอดชายกลายเป็นลูกไก่ในมือคุณใหญ่แล้ว555

[ppanudet]

มาต่อไวๆนะครับ กำลังได้ที่เลย