หัวข้อ: (เรื่องสั้น)”หล่อเพชฌฆาต” คุณใหญ่ ของ นายยอด (ตอนที่ 17 หน้า 13) 2/2/58

[ppanudet]

ดันๆ

[min_min_min]

ตอนที่ 8

คุณจักรกฤษณ์ เพื่อน คุณใหญ่ เป็น หนุ่มตี๋หน้าใส สไตล์ เดียวกับคุณใหญ่ แต่ตี๋ไปนิดหนึ่ง ไม่คมเหมือนคุณใหญ่ แต่จัดว่าเป็นหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่ง และที่เหนือกว่าคุณใหญ่หลายขุม คือ รอยยิ้ม สดใส ที่เห็นฟันแทบจะครบ 32 ซี่ ที่เห็นแล้วพาลทำให้อยากยิ้มตาม  ดูน่ามอง ชวนเป็นมิตร คุณกฤษณ์เป็นขาว คุณใหญ่ เป็นดำ อะไรประมาณนี้
 
แต่สองคนก็ดูสนิทสนมกันดีนะ ผมที่โดนคุณใหญ่ เหวี่ยงใส่ ตอนลงรถ ก็จ๋องๆ นิดนึงอะครับ พอ เจอรอยยิ้มคุณกฤษณ์ที่หันมาทักทายผมก็ยกมือ หวัดดี สวยๆ ทีหนึ่ง คุณกฤษณ์ ก็เริ่มทวงถาม กล้องของตัวเองทันที ก็กล้องราคา เฉียดแสน อะนะ

พอพวกผมได้ที่เหมาะๆ ผมก็เริ่ม เช็คสภาพกล้องให้คุณใหญ่ แกะกล่องอย่างเบามือ รื้อตัวกล้องมาประกอบเลนส์ ใส่แบต(แบตที่ติดมากะกล้องจะมีแบตอยู่ประมาณ 50% นะครับ)

“ยอด … พี่ไม่รู้ว่าลูกน้อง ยอด  หลอกขาย ไอ้เจ้าพวกให้นี้พี่ปล่าวนะ ดูสิ” มือผมง่วนกับการใส่การ์ด
ตาก็เหลือบๆ ไปมองในกระเป๋ากล้องที่คุณกฤษณ์ซื้อมาต่างหาก เพราะกล้อง Mirrorless พวกนี้ไม่มีกระเป๋าแถม และไม่มีกระเป๋าเป็นของตัวเอง  ในกระเป๋าของคุณกฤษณ์ มีอุปกรณ์ ในนั้นมากมาย มี Filter อยู่ 5 แบบ เลนส์ที่เป็น Promotion ซื้อพร้อมกล้องลด 50%  ชุดทำความสะอาด ปากกาทำความสะอาด ผ้าเช็ดกล้อง ฯลฯ

“หึหึ ไม่ได้หลอก หรอกครับ พี่กฤษณ์  เป็นของจำเป็นที่ต้องใช้ทั้งนั้นหล่ะครับ เดี๋ยวผมจะสอนวิธีการใช้ให้” คุณกฤษณ์ให้ผมเรียกพี่ครับ ไม่ต้องเรียกคุณ

คุณกฤษณ์ บอกว่า เรียกพี่ดีกว่า ดูเป็นกันเองดี ไม่อยากให้เรียกคุณ มันดูห่างเหิน และเค้าเป็นแค่พนักงานกินเงินเดือนธรรมดาไม่ใช่ “ว่าที่ท่านประธาน” อย่างคุณใหญ่  แหม๋ พนักงานกินเงินเดือนธรรมดา แต่มีเงินซื้อ กล้องราคาเกือบแสน อะนะครับธรรมดามากๆเลย  แถมนี้ก็นะ บินไปเที่ยว อิตาลี กับ ครอบครัวครับ คุณกฤษณ์บอกว่า ครอบครัว ไปก่อนแล้ว พอดีคุณกฤษณ์ ติดงานเลยไปพร้อมกันไม่ได้ เคลียร์งานเสร็จ ก็เลยตามไป

“แหม๋ พี่ก็ลืมไป ก็ มันร้านยอดนี่หว่า ยอดก็ต้องเห็นดีเห็นงามกับพนักงานสิวะ555 “ คุณกฤษณ์ พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ ประมาณว่า กูไม่น่าถามมึงเลย อะไรประมาณนี้
“มึงเรื่องมากนะกฤษณ์ ” ผู้ชายที่ไม่มีบทบาทเลยตั้งกะ ลงรถมา พูดขึ้นมาเสียงอย่างเข้ม นั่งเอามือกอดอก ไม่ได้สนใจใครเลย

แม้แต่ตอนมาถึง ก็ไม่ได้สนใจเพื่อนตัวเองนัก มีแต่คุณกฤษณ์ ที่หัวเราะชอบใจที่เห็นหน้าคุณใหญ่ ทั้งบึ้ง ทั้งตึง ทั้งหงุดหงิด
“อ้าวคุณใหญ่ ครับ… ผมซื้อของจากคุณราคาเป็นแสน ผมก็ต้องเรื่องมากนิดนึงสิครับ ยอด … พี่ว่าเจ้านายยอด มันดูแปลกๆนะ ห่างๆ มันไว้ก็ดี… มาด้วยกันรึเปล่า … “ ผมพยักหน้าหงึกหงัก หูฟัง มือก้อ เทส ปุ่ม ตั้งค่าอะไรให้คุณกฤษณ์ไป

“ตอนกลับ อย่ากลับ กับมันนะยอด… เดี๋ยวมันทนไม่ไหว “จับกินตับ” ดูท่าทางจะโมโหหิวนะ หรือ ว่าไงครับ !! คุณใหญ่ !! 5555” คุณกฤษณ์พูดไปก็หัวเราะชอบอก ชอบใจ อยู่คน เดียว
ผมที่ฟังบ้างไม่ฟัง บ้าง มัวแต่ ตั้งค่ากล้องให้คุณกฤษณ์อยู่ ก็ เผลอ หัวเราะออก มา ก็ เพราะเห็นคุณกฤษณ์หัวเราะนะสิครับ ได้ยินแว่วๆ ว่าคุณใหญ่ โมโหหิวหน่ะ ก็เห็นตามนั้น ก็เลยขำไปด้วย
“พูดมาก ดูกล้องของมึงไป หรือมึงจะไม่ให้ยอดสอนให้แล้ว กูจะได้พายอดกลับ… ยอดมีงานต้องทำ ไม่มีเวลาว่างให้มึงทั้งวันนะ…” คุณใหญ่ พูด น้ำเสียงออกจะหงุดหงิด รำคาญ คุณกฤษณ์อยู่มาก
“อ๋อ.. เหรอ…ทำงานแน่เร้อออ… มีโอกาสทั้งทีนา..หึหึหึ”อะไรของคุณกฤษณ์วะ
 หรือว่าคุณกฤษณ์ จะรู้ว่า เพื่อนคุณกฤษณ์ คิดไม่ซื่อกะผม เอ ช่างแม่งเหอะ มัวแต่สนใจที่คุณกฤษณ์ กับคุณใหญ่ คุยกระแหนะ กระแหนกัน งานไม่ไปถึงไหนเลย
คุณกฤษณ์ ก็ใช่จะอยากเรียนอะไรมากมาย ก็ดูท่าว่าจะใช้เป็นอยู่แล้วหล่ะ  ครับ
“ไอ้กฤษณ์!!” คุณใหญ่ตวาด คุณกฤษณ์ จนไอ้ยอดสะดุ้งโหยง หันหน้าไปมองคุณใหญ่เลยครับ
ตะโกนทำไมอะ ถ้าผมเกิดตกใจ  ทำกล้องคุณกฤษณ์หลุดมือไปทำไง เกือบแสนนะครับ เกือบแสน  คุณใหญ่ก็จ้องไอ้ยอดอยู่ละครับ จ้องเขม้ง ใช้สายตาข่มขู่ประมาณว่า รีบๆทำอะไรประมาณนี้
“เฮ้ออ” ไอ้ยอดถอนหายใจหนึ่ง เฮือก ส่ายหน้าเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจหนึ่งที
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” คุณกฤษณ์ นี้ก็ยังไง อารมณ์ดีเกิ๊น
“มาๆ ยอด มาสอนพี่หน่อย อย่าไปสนใจเจ้านาย ขี้อิจฉาของน้องเลยมาๆ” เอ๊ะ คุณกฤษณ์นี้ยังไง
“ไอ้กฤษณ์!!!” คุณใหญ่ก็เอาแต่เรียกชื่อเพื่อน
“อารายยยย ของมึงนักหนา กูจะเรียน กล้องแล้ว ..ไอ้สัด!!” ชัดเจน สัดเต็มหน้าไอ้ยอดเลย
“ไม่ต้องเรียนแล้ว ปะยอด” ไม่พูดปล่าว
คุณใหญ่ คว้ากล้องในมือไอ้ยอด โยนให้คุณกฤษณ์ แบบไม่กลัวคุณกฤษณ์จะรับไม่ได้ คุณกฤษณ์ ก็ยืนทำหน้าเอ๋อๆ จะยิ้มก็ไม่ใข่ จะหัวเราะก็ไม่เชิง มันเลยดูค้างๆ
“คุณใหญ่” ไอ้ยอด ก็เงยหน้ามองคุณใหญ่นิดๆ น้ำเสียงออก งงๆ หน่อยๆ
“มันทำเป็นอยู่แล้วหล่ะ ไม่ต้องไปสอนอะไรมันมากมายหรอก ถ้ามันจะโง่ ขนาด ซื้อกล้องราคาเป็นแสน แล้วไม่มีปัญญาเล่น ก็ช่างหัวมัน ” แล้วคุณใหญ่ ก็ลากไอ้ยอด ออกมาจากตรงนั้นเลย
ผมได้ยินคุณกฤษณ์ พูดอะไรซักอย่าง แล้วก็หัวเราะ เสียงดังมาก แบบ คนในสนามบินหันมามองพวกผมกันหมดเลย ไอ้ยอดก็อายมาก อายมายเลย หล่ะครับทุกๆท่าน   
ไอ้ยอดก้าวยาวๆ แทบจะเป็นวิ่งตามคุณใหญ่ออกมาจากสนามบิน ไปที่ ลานจอดรถ พอถึงคุณใหญ่เปิดประตูรถ ยัดไอ้ยอด เข้าไป แล้วก้อเดินไปเปิดประตูด้านคนขับ สตาร์ทเครื่อง แล้วขับออกมาอย่างไว

“เราต้องคุยกัน” คุณใหญ่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น
“เฮ้อ.. ครับ” ไอ้ยอดก็ถอนหายใจ แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก
นั่งชมนกชมไม้ ชมรถที่ติดแหงกบนท้องถนน ไปเรื่อยๆ ช่างเป็นวันที่สดใส สดชื่นดีจริงๆเลย ให้ตายเหอะ
----------------------------------------------------------------------
คุณใหญ่ พาผมมาทานอาหาร ที่ร้าน แถวๆที่ทำงานผมนั่นแหละครับ ตอนแรกคุณใหญ่กะจะแวะพากินแถวๆสนามบิน แต่ผมปฏิเสธ ไปและให้เหตุผลว่า เดี๋ยวผมต้องเข้าตรวจสาขาอีก จริงๆ แล้วคือไม่หรอกครับ ผมกลัวว่า เผื่อ ผมพูดอะไรไปแล้ว คุณใหญ่ ไม่พอใจ เกิดโมโหไอ้ยอดขึ้นมา  แล้วทิ้งไอ้ยอดไว้ในร้านอาหาร ผมกลัวไม่มีปัญญากลับ…เห็นแบบนี้ ถ้าไปในที่ ที่ไม่คุ้นเคย หลงตลอดศก นะครับ ไอ้ยอด

เอ่อ แล้วรู้ไหมครับว่า… คุณใหญ่ พาผมมาร้านไหน แต๊น แต้นๆๆๆ  ร้าน ไก่ย่างส้มตำ ชื่อดังมากกก ร้านหนึ่ง … ผมมองหน้าคุณใหญ่แบบ จะขำดีไหม หรือ จะเฉยๆ ไว้ดี … คุณใหญ่ ไม่มองมาทางผมเลย จอดรถเสร็จ ก็ดับเครื่องแล้วก้าวขาฉับๆ เข้าไปในร้าน เสมือนว่า… รู้ทำเลดี แบบ มาบ๊อยบ่อย อะไรเทือกๆ นั้น

พอเข้าไปในร้าน คุณใหญ่ เลือก ทำเล ที่เป็นส่วนตัวนิดนึง ถึงจะบอกว่าเป็นร้านไก่ย่างส้มตำ แต่เป็นเจ้าดัง และร้านใหญ่มาก มีมุมเล็ก มุมน้อย ซอยเล็ก ซอยน้อย ให้ลูกค้าได้เลือกแล้วแต่ความพึงพอใจ
พอนั่งปุ๊บ พนักงานเสิร์ฟ ก็พุ่งหลาว มาหาเราทันที ตอนนี้ คนยังไม่เยอะ มีประมาณ สาม สี่โต๊ะ เท่านั้นเอง 
“อืม.. ไฮเนเก้นขวด … อยากกินไรสั่งเลย” คุณใหญ่ สั่งเด็กเสิร์ฟ แล้ว พยักเพยิดมาทางผม แหม๋ แต่วันเลยนะครับเบียร์เนี๊ยะ 

“ อืม เอา ส้มตำปูปลาร้า 1 ตำไทย 1 นะครับ… ไก่ย่างครึ่งตัว ลาบหมู น้ำตก แกงเห็ด ปลาลวกจิ้ม คอหมูย่าง ข้าวเหนียววว อืมมม คุณใหญ่เอาข้าวเหนียวไหม” อย่าหวัง ว่าคนอย่างไอ้ยอดจะอาย เรื่องกินเนี๊ยะ เหอๆ และที่สำคัญร้านนี้มาบ่อย กับพวกลูกน้อง เลยรู้ เมนูไหนอร่อย

จริงๆแล้ว ผมรู้ครับ ว่าคุณใหญ่ ทานได้ เคยไปเที่ยวกับบริษัทด้วยกัน ที่เมืองกาญฯ แล้วบังเอิญได้ร่วมโต๊ะกัน พอดี มันมีส้มตำ อะไรพวกนี้ด้วย… ผมก็แอบเห็นคุณใหญ่ก้อ ทานได้นะ ทานได้ทุกอย่าง พวกในออฟฟิศ ให้ทานไร ก็ทานได้หมดเลย

คุณใหญ่ จ้องหน้าผม แล้วส่ายหน้าน้อยๆ เหอะ ตามใจเถอะ อย่าได้แคร์

“งั้น เอา ข้าวเหนียว มา 2 กระติบ นะครับ  น้ำ เอาน้ำไรดี น้าๆๆๆ “ ผมเปิดเมนูไปหน้า เครื่องดื่ม แล้วหันไปมองคุณใหญ่นิดนึง ประมาณว่า คุณใหญ่หล่ะ คุณใหญ่ส่ายหน้า อีกละ ผมยักไหล่จึ๊งนึง เบ๊ะปากนิดนึง  แล้วก็ไม่สนใจคุณใหญ่อีก ก็แล้วแต่เถอะ (อีกละ)
“เอาน้ำตะไคร้ 2 ขวด นะครับ…. น้ำแข็งปล่าว 2 แค่นี้ก่อนละกัน”  สั่งเสร็จเรียบร้อย ไอ้ยอดก็พับเก็บเมนู

แล้วหันไปสนใจ คนตรงหน้า ที่ตอนนี้ นั่งชมนก ชมไม้ หน้าตาบูดบึ้ง เฮ้อ… ก็ไม่รู้จะว่าไงอะเนอะ ตอนนี้ ไอ้ยอดอารมณ์เป็นปกติ แล้วครับ  ผมมีข้อดีอยู่อย่าง คือ ผมเป็นคน ไม่คิดเยอะ โกรธง่าย หายเร็ว ใครจะทำอะไรผมก็แล้วแต่ ผมก็จะเฉยๆ เฉย จนบางที คนที่ทำผม คนที่โกรธ ที่เคืองผม นั่นแหละ ที่จะทุรนทุรายไปเอง ซึ่งพี่นันท์ เคยบอก กับผมว่า ผมเป็น Sup. ที่ไม่เหมือนใคร และ ไม่มีใครเหมือน ผมเป็นคนที่มีความอดทนเป็นเลิศ เหมือนจะอ่อน แต่ก็ไม่ใช่ เหมือนจะแข็ง แต่ก็ไม่เชิงง บางทีชอบทำอะไรแบบคาดไม่ถึง
 จนบางครั้ง… แก ก็เดาทางผมไม่ถูก … แกถึงให้ผมแก้ปัญหาในโซนเองซะส่วนใหญ่ เพราะแก ค่อนข้างไว้ใจผมมาก ไม่ค่อยมายุ่งวุ่นวาย … แต่มันก็มีผลเสียนะ แบบนี้ไง ผมก็เลยไม่รู้ว่า ผม..ด้อยตรงไหน ไม่ดีพอตรงไหน สำหรับ เจ้านายอย่างคุณใหญ่….

ผมนั่งมองหน้าคุณใหญ่ โดยที่คุณใหญ่ ไม่ได้หันกลับมามองผมเลย…หล่อดีนะคุณใหญ่เนี๊ยะ หล่อเกินไป เพอร์เฟคเกินไป เหมือนที่ พี่นันท์ เคยพูดกับผมว่า ลูกๆ ของเฮียเล้งหน่ะ เค้าคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด พวกเค้าเกิดมาเค้าไม่ได้ลำบากเหมือนเฮียเล้ง เค้าไม่รู้หรอกว่า ลูกน้องอย่างเราๆ ทำงานกันหนักและเหนื่อยขนาดไหน เพราะเค้าไม่เคยได้สัมผัส แต่เฮียเล้ง เค้าเริ่มมาจากตัวปล่าวๆ สู้ลำบากมาด้วยลำแข้งตัวเอง กว่าจะมีวันนี้ ….เฮียเล้งเลยรักพนักงานทุกคน ใจดี เข้าอกเข้าใจ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้เสมอ แต่สำหรับ ลูกๆ ของเฮียเล้ง ไม่….โดยเฉพาะคุณใหญ่… ที่…เฮ้อ…

ซักพัก เบียร์ของคุณใหญ่และน้ำตะไคร้ของผมก็มา เด็กรินเบียร์เย็นๆ เป็นวุ้นใส่แก้วให้คุณใหญ่ ที่ยังนั่งหันหน้าออกไปชมสวนด้านนอก ส่วนน้ำตะไคร้ของผม ไม่ต้องมีคนรินให้หรอก ผมหยิบแก้วน้ำแข็ง สองใบ ที่เด็กส่งให้ มาใกล้ตัว ยื่นมือไปหยิบขวดน้ำตะไคร้ แล้วรินลงไปทั้ง 2 แก้ว …

“กินเบียร์ตอนท้องว่างๆ ไม่ดีกับสุขภาพนะครับคุณใหญ่… น้ำตะไคร้หอมๆ ครับ ชื่นใจดีนะ” ไอ้ยอด ยื่นมือ ไปสะกิดที่แขนคุณใหญ่ ที่ยังไม่หันหน้ากลับมาสนใจอะไรต่อมิอะไร เหมือนเดิม

“อืม ขอบใจ” เท่านั้น ผมก็นึกว่า คุณใหญ่จะเหวี่ยงอะไรผมอีก

แต่ก็ปล่าว คุณใหญ่ หยิบแก้วใส่น้ำตะไคร้ เย็นๆ ขึ้นไปจิบๆ คงรู้สึกว่ารสชาติดี หละมั้ง เลย ดื่มไปหลายอึก จนหมดแก้ว …. คงหิวน้ำด้วยมั้ง.. ผมยื่นมือ ไปขอแก้วปล่าวจากคุณใหญ่ คุณใหญ่มองหน้าผมนิดๆ หน้าไร้อารมณ์เช่นเดิม แต่ตอนนี้ หน้าคุณใหญ่ ดูผ่อนคลายลงไปเยอะแล้ว … ผมจึงรินน้ำตะไคร้ ให้คุณใหญ่อีกแก้ว แล้วเลื่อนไปให้คุณใหญ่

แต่คุณใหญ่ไม่ได้รอแก้วน้ำตะไคร้จากผมหรอกครับ คุณใหญ่ ยก แก้วเบียร์ขึ้นดื่มแล้วเรียบร้อย แต่ตาอะ จ้องไอ้ยอดเขม็งเลย เขินสิครับผม ก็เลยแก้เขินด้วยการ หยิบน้ำตะไคร้ตัวเองขึ้นดื่มบ้าง น้ำตะไคร้ เย็นๆ หอมๆ ไม่หวานมาก รสชาติพอชื่นใจทำให้ไอ้ยอด รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย…

จริงๆ ผมอยากจะพูดเรื่องที่มันค้างๆ คาๆ ใจ ระหว่างผมกับคุณใหญ่ให้มันจบๆ ไปเหมือนกันนะ แต่ดูท่าคุณใหญ่ ยังไม่อยากพูดอะไรซักเท่าไหร่ คงรอให้ทานข้าวเสร็จก่อนมั้ง


มีต่อด้านล่าง

[min_min_min]

อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟ ผมกับคุณใหญ่ค่อยๆ ทานไปไม่รีบ .. ตอนนี้ เกือบเที่ยงแล้ว โต๊ะในร้านมีลูกค้า เข้ามาจนจะเต็ม พนักงานในร้านเริ่มวุ่น … ดีที่ผมกับคุณใหญ่มาก่อนเวลาพักของพนักงานโดยทั่วไป

คุณใหญ่ทานแต่กับ ไม่ยอมทานข้าว … ที่ว่าทานแต่กับหน่ะ ก็นานๆ จะหยิบช้อน ขึ้นมาตักนั่น ตักนี่ทาน … แต่เบียร์ยังกะแก้วรั่ว ตอนนี้หมดไป 2 ขวดแล้ว …ผมซึ่งเป็นห่วงสุขภาพของคุณใหญ่ กลัวว่าโรคกระเพาะ จะถามหาเอา ก็ … สั่งข้าวผัดมาให้คุณใหญ่อีกจาน  รอไม่นานข้าวผัดก็มา

“ทานข้าวหน่อยนะครับ… ดื่มแต่เบียร์ ไม่ดีนะครับ..ผมเป็นห่วง” ผมพูดเบาๆ แบบให้คุณใหญ่รู้ว่าผมเป็นห่วงจริงๆนะ

คุณใหญ่มองหน้าผมนิ่งๆ แต่ก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี… หน้าขาวๆ เริ่มขึ้นสีแดงเล็กน้อย ริมฝีปากแดงๆ ฉ่ำๆ เม้มนิดๆ ผมยิ้มหน่อยๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี

ผมเลื่อนจานข้าวผัดไปตรงหน้า แต่คุณใหญ่ ก็ยังไม่ขยับ เอาแต่ยกเบียร์ดื่ม ตาก็จ้องผมเขม็ง …. จะทำเป็นไม่สนใจ แล้วก้มหน้าก้มตากิน ก็ดูจะ… ใจจืดใจดำไปหน่อย

ผมก็เลย ยื่นมือไปหยิบจานข้าวมาวางไว้ข้างหน้าผมตามเดิม … หยิบช้อน ส้อม แล้วตักข้าวผัดหอมๆ ร้อนๆ ขึ้นมาพอดีคำ เป่าหน่อย แล้วยื่นไปให้คนตรงหน้าที่ มองผมไม่วางตา

“ทานซะหน่อยเถอะ นะครับ คุณใหญ่ “ ผมพูดเสียงอ่อยๆ อย่างไม่รู้จะทำยังไงดี

เห็นคุณใหญ่มาดนี้แล้วผมทำตัวไม่ถูก….. เงียบเกินไป นิ่ง เกินไป ดู ไร้พิษสง แต่แบบ… คือ ยังไงอะ ผมอธิบายไม่ถูก เหมือนคนไม่มีใจจะทำอะไรแล้วอะ….

คุณใหญ่ อ้าปากรับ ข้าวในช้อนที่ผมยื่นให้ โดยที่ตาไม่ได้เคลื่อนไปจากตาผมเลย เราจ้องตากัน ในแววตาคุณใหญ่บอกอะไรผมมากมาย ผมไม่ได้โง่ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณใหญ่เป็นอะไร… และกำลังคิดอะไรอยู่…. อย่ามองผมด้วยแววตาตัดพ้อแบบนั้นเลยครับคุณใหญ่… ผมตัดสินใจแล้ว

ผมก็ทานข้าวไป ป้อนข้าวคุณใหญ่ไป…. โดยที่คุณใหญ่ยังเงียบ… ผมรู้สึกดีนะ … ที่ได้ทำอะไรให้เค้าบ้าง…อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้มั้งนะ….

ถามว่าอายไหม ไม่หรอกครับ… ผมเฉยๆ… ใครจะคิดยังไงผมไม่สนใจหรอก…. ถามว่าแคร์ไหม ว่าใครจะคิดยังไงกับทั้งตัวผมและคุณใหญ่ สำหรับผมไม่นะ… แคร์ทำไม สำหรับคุณใหญ่ ในเมื่อคุณใหญ่ ไม่ห้าม ไม่ปฏิเสธอะไร แล้วผมจะไปสนใจทำไม จริงไหมครับ

บรรยากาศระหว่างเรา มันดูสงบแบบแปลกๆ จนผมอิ่ม และ ดูท่าคุณใหญ่ก็คงพอแล้ว กับข้าวบนโต๊ะ ยังเหลือบ้าง อย่างละนิดละหน่อย … ผมก็เรียกเด็กมาเก็บโต๊ะ และ สั่งของหวานมาทานเป็น ไอศกรีม กะทิสดหอมๆ 1ที่ …

รอไม่นานไอศกรีม ก็มา ผมตักไอศกรีม ป้อนคุณใหญ่ด้วย… คุณใหญ่ก็ว่าง่าย ผมป้อนอะไรก็ทานหมด…. แต่เบียร์หมดไป 3 ขวดแล้ว…. แต่วันเลย….แล้วจะขับรถกลับยังไงหล่ะท่าน

“จะออกจริงๆใช่ไหม” ในที่สุดหลังจากที่รอเวลามานาน คุณใหญ่ก็พูดขึ้นเสียงเบาๆ แต่หนักแน่น ตามแบบฉบับคุณใหญ่
“ครับ” ผมตอบเบาๆ มือยังสาละวน กับการตักไอศกรีม เข้าปากอยู่
“ทำไม…โกรธฉันเหรอ”  ผมส่ายหน้า
“แล้วทำไมหล่ะ…ฉันบอกเธอแล้ว ฉันมีเหตุผล ทำไมเธอถึงไม่ยอมเข้าใจ” เสียงตัดพ้อผมมากมาย แต่ความแข็งของน้ำเสียงไม่ได้ลดลงเลย

“คุณใหญ่… คุณใหญ่ก็มีเหตุผลของคุณใหญ่… ผมก็มีเหตุผลของผม… คุณใหญ่บอกว่าผมไม่เหมาะ… ผมก็คงไม่เหมาะจริงๆ …ผมไม่ได้โกรธ คุณใหญ่… คุณใหญ่เป็นเจ้านาย เป็นเจ้าของบริษัท ผมเป็นแค่ลูกจ้าง… ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่า… ผมไม่เหมาะ ตรงไหน  ไม่ดีตรงไหน แต่ผมก็ต้องยอมรับ…. ผมคงกลับไปเป็นพนักงานเหมือนเดิมไม่ได้….ต้องขอโทษจริงๆครับ….” ผมพูดเรื่อยๆ น้ำเสียงปกติ..เพื่อให้คุณใหญ่รู้ว่า… ผมไม่ได้โกรธจริงๆนะ…

“ ฉัน… อยากให้เธออยู่ต่อยอด… อยู่ที่นี้ ด้วยกัน…. ฉัน ฉัน ถ้าฉันให้เธอกลับไปเป็น Sup. เหมือนเดิม เธอยังจะลาออกไหม…” คุณใหญ่พูดเสียงเบาหวิว….

“คุณใหญ่ ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้… ยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนใจ… คุณใหญ่ก็ทำตามที่คุณใหญ่คิดและวางแผน ไว้ตั้งแต่แรกนั่นแหละครับ … ไม่ต้องรู้สึกผิดเรื่องผมหรอก…. “ ผมยื่นมือ ไปบีบมือคุณใหญ่เบาๆ แล้วชักออก แต่คุณใหญ่ ไม่ปล่อยมือผม

คุณใหญ่จับมือผมไว้แน้น อีกมือยกขึ้นมาแตะริมฝีกปากตัวเอง ข้อศอกเท้ากับพนักเก้าอี้ แล้วหันหน้าออกไปยังสวนเบื้องหน้า…
“ฉันจำวันแรก ที่ฉันเจอเธอได้ยอด …. “ คุณใหญ่ไม่ได้มองมาที่ผม ในตาเหม่อลอย เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ความคิดของตัวเอง

“ผมก็จำได้… คุณใหญ่… เป็นครูคนแรกของผม” ผมมองไปในทิศทางเดียวกันกับคุณใหญ่

ความคิดผมย้อนไปไกล ถึงวันแรกที่เราพบกัน…. ผมพึ่งเข้ามาเป็นพนักงานใหม่ พึ่งทำงานวันแรก สาขาที่ผมไปฝึกงาน นั้น เป็นสาขาใหญ่ สาขาเกรด AA มีพนักงานประจำร้าน 4 คน (ปกติสาขาทั่วไปจะมีพนักงานแค่ 2 คน) ถึงจะมีพนักงานถึง4 คน PC แบร์นอีก 2 แต่ด้วย เป็นวันศุกร์สุดท้ายของเดือน ลูกค้าจึงเยอะ พอสมควร แต่พนักงานที่มีอยู่ในร้าน ก็พอรับมือกันได้  แต่ผมที่พึ่งเริ่มงาน ไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไร ผมไม่รู้สเปคกล้อง ไม่รู้ว่า พวก ACCESSORRY  ที่ห้อยๆ วางๆ อยู่เต็มร้านนั้นเอาไว้ทำอะไร ยังไม่มีใครสอน พวกพี่ๆ สอนผม แค่ เรื่อง Service mild  ในตอนเช้าก่อนเริ่มงาน ผมจึงเป็นตัวเกะกะ ช่วยอะไรก็ไม่ได้

ได้แต่เดิมตามรุ่นพี่ต้อยๆ คอยฟัง ว่าพี่ๆ เค้าคุยกับลูกค้ายังไง ในกระเป๋าเสื้อ โปโลสีขาว ที่ผมใส่อยู่ มีสมุดโน้ตเล็กๆ ใส่ไว้เพื่อคอยจดโน๊ตเล็กๆน้อยๆ

ผมเดินตาม รุ่นพี่ ไปทุกหนแห่ง คอยฟัง พี่ๆคุยกับลูกค้า คอยดู ตอนพี่ๆรูดบัตร เข้าเครื่อง Test เครื่อง ยิงขาย ทุกอย่าง แต่ผมก็ยังมึน รู้สึกว่า…. มันยากจัง……
วันแรกของผมไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่… ผมกลับห้องด้วยอาการเหนื่อยๆล้าๆ  เหนื่อยที่เราไม่รู้เรื่อง ลูกค้าถามอะไรเราก็ต้องคอยวิ่งไปถามรุ่นพี่… ในใจก็ได้แต่คิดว่า… เมื่อไหร่เราจะเก่ง เมื่อไหร่เราจะรู้ … ใจผมอยากเป็นเร็วๆ จะได้ตอบคำถามลูกค้าได้… มันน่าสนุก…. ผมหยิบหนังสือ กล้องที่รุ่นพี่ให้มา มานั่งอ่าน…จนเผลอหลับไป

วันต่อมาเป็นวันเสาร์ วันนี้ บรรยากาศ ในร้านยิ่งวุ่นวาย กว่า เมื่อวาน…. พี่ๆ ไม่มีเวลาสอนงานอะไรผมเลย … ผมก็ยังได้แต่เดินตาม….
“น้อง.. เป็นพนักงานใหม่เหรอ …”
“ครับ” ผมที่กำลังยืนดูรุ่นพี่ที่กำลัง เซ็ท เมนูกล้องให้ลูกค้า หันหน้ากลับไปมอง ที่มาของเสียง

ด้วยความที่คนด้านหลังตัวสูงมาก ผมที่หันกลับไปมอง จึงเห็นหน้าอกของเค้าเป็นที่แรก  เสื้อที่ชายหนุ่มคนนี้ใส่อยู่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว แขนยาว พับแขนไว้แค่ศอก มีกระเป๋าหนังสีดำสะพายข้างไว้ ผมมองเลื่อนไปที่ลำคอขาว และเลยไปที่ใบหน้า

ใบหน้าหล่อเหลากำลังส่งยิ้มกว้างขวางมาให้ผม….ทำให้ผมต้องยิ้มตาม….

“ทำงานมานานรึยัง” เค้าส่งคำถามมาอีกรอบ พร้อมรอยยิ้ม
“วันนี้วันที่สองครับ” ผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร แต่ดูท่าทางน่าจะเป็นนักศึกษา คงเป็นลูกค้าที่มาซื้ออุปกรณ์เพิ่ม เพราะกระเป๋าที่เค้าสะพายข้างอยู่เป็นกระเป๋ากล้อง

“อ๋อ มิน่าหล่ะ… เห็นเดิมตามพวกพนักงานต้อยๆเลย … ทำงานที่นี้เป็นไงบ้าง” ผมทำหน้าเหรอหรา เพราะไม่รู้ว่าจะตอบดีไหม
ผมหันหน้าไปหารุ่นพี่ ที่กำลัง Test กล้องให้ลูกค้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พี่เค้าหันหน้ามาหาผม และยิ้มให้
“สวัสดีครับคุณใหญ่… วันนี้มาเดินเล่นหรือมาซื้ออะไรเพื่มครับ” รุ่นพี่หันไปสวัสดี ชายหนุ่มที่ยื่นอยู่ข้างๆผม
น้ำเสียงถ่อมเนื้อถ่อมตัวมากมาย ทั้งๆ ที่ดูท่าแล้ว รุ่นพี่ผม อายุมากกว่าชายหนุ่ม ที่พี่เค้าเรียกว่าคุณใหญ่ อยู่เกือบรอบ
 แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก คิดว่าปกติพนักงานก็คงจะคุยกับลูกค้าประมาณนี้หล่ะมั้ง


“มาเดินเล่นหน่ะ พี่ศักดิ์… “ ชายหนุ่มที่น่าจะชื่อว่าคุณใหญ่ ตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มนิดๆ
“ว่าไงเรา… ทำงานที่นี้เป็นไงบ้าง” คุณใหญ่หันหน้ามาถามผมอีกหน
“ก็ดีครับ… ผมชอบ….แต่ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย… ตอบคำถามลูกค้ายังไม่ได้เลยครับ… ถ้าผมตอบคำถามลูกค้าได้บ้างคงสนุกน่าดู”  ผมส่งยิ้มแหย๋ๆ ไปให้

“เหรอ… ฮ่าๆ คิดแบบนี้ก็ดีนะ… พี่แก้ว… ได้สอนอะไรเด็กใหม่ไปบ้าง…แล้วครับ” คุณใหญ่หันหน้าไปถาม พี่แก้วพนักงานหญิงของร้านอีกคนที่กำลังเตรียมของแถมให้ลูกค้าอยู่ที่เคาร์เตอร์
“ยังไม่ได้สอนอะไรเลยค่ะคุณใหญ่ เจ้ายอดพึ่งมาทำงานเมื่อวานวันแรกค่ะ… มาปุ๊บ ก็เจอดีศุกร์สุดท้ายของเดือนเลยค่ะ พวกแก้วก็วุ่นๆ เจ้ายอดเลยได้แต่เดินตาม” พี่แก้วพูดยิ้มๆ ปากพูดแต่มือ ก็หยิบจับ นู้นนี่นั้น เตรียมของให้ลูกค้าไป

“อ๋อ.. ครับ…”  คุณใหญ่ พึมพำ เหมือนรับทราบ แล้วหันมามองหน้าผมอีกครั้ง
“อยากเรียนไหม” คุณใหญ่ถามผม น้ำเสียงนิ่งๆ แต่มุมปากกำลังยกยิ้ม ในตาเป็นประกาย
“อยากครับ… แต่… ไม่มีใครว่าง” ผมตอบเสียงอ่อยๆ
“พี่แก้ว… ว่างแล้ว ช่วยเตรียมกล้อง DSLR หนึ่งตัว Mirrorless  หนึ่งตัว Compact และก็การ์ด ด้วยนะพี่ เดี๋ยวผมจะสอนกล้องเด็กใหม่ให้.. พี่แก้ว เดี๋ยวเปิดสต๊อกให้ผมด้วย เดี๋ยวผมเข้าไปสอนน้องเค้าในนั้น” คุณใหญ่พยักเพยิดให้ผมเดินตาม
โดยที่คุณใหญ่ก้าวขาฉับๆ ไปที่ห้องสต๊อกด้านหลัง

  พี่แก้วรีบกุลีกุจอ เปิดประตูห้องสต๊อกให้คุณใหญ่ พร้อมยกนิ้วโป้งให้ผม และอ้าปากพูดประมาณว่า โชคดีเป็นบ้า อะไรประมาณนี้
ห้องสต๊อก เป็นห้องที่เอาไว้เก็บกล้องทุกรุ่นทุกตัว ที่มีขายในร้าน เนื่องจากสาขานี้เป็นสาขาใหญ่ ห้องสต๊อกจึงกว้างขวางมาก กล้องก็เยอะ ในมุม มุมหนึ่ง มีโต๊ะ เล็กๆวางอยู่ พี่แก้ว เดินตามเข้ามาพร้อมกล้อง ตามที่คุณใหญ่สั่ง ผมเดินออกไปจากห้องสต๊อก อีกรอบ เพื่อไปเอาเก้าอี้ มาให้คุณใหญ่ และผม นั่ง ตามที่พี่แก้วกระซิบบอก …
“ชื่ออะไรนะเรา“ คุณใหญ่ถามผม  มือสาละวนกับการเตรียมกล้อง
 “ ผมชื่อยอดชายครับ… ชื่อเล่นชื่อยอด” ผมตอบพร้อมนั่งลงตรงข้ามคุณใหญ่ ในมือมีสมุดโน๊ตและปากกาเตรียมพร้อม
 “อือ… เอาหล่ะยอด มาเริ่มเรียนกันนะ … ตั้งแต่เริ่มต้นเลยนะยอด” คุณใหญ่บอกผมยิ้มๆ อย่างคนอารมณ์ดี ยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อๆของคุณใหญ่น่ามองและดูหล่อขึ้นอีกเป็น 10 เท่า

ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคุณใหญ่เป็นใคร แต่คงเป็นคนที่มีความสำคัญน่าดู คุณใหญ่เป็นครูที่ดี… คุณใหญ่พูดและอธิบายอะไรง่ายๆ ศัพท์ไม่เยอะ สอนจนผมที่งงๆ มึนๆ กลายเป็นเข้าใจ และ รู้เรื่อง รู้ราวขึ้นมา วันนั้นคุณใหญ่ อดทนนั่งสอนผม ทั้งแต่บ่ายโมง จนถึง  ทุ่มกว่าๆ คนสอนก็เพลิน ลูกศิษย์ อย่างผมก็สนุก  คุณใหญ่ เก่งมากๆเลยในเรื่องกล้อง ผมทั้งชื่นชมและศรัทธาในตัวคุณใหญ่ คุณใหญ่ได้บอกกับผมด้วยว่า ชอบถ่ายรูป มากกว่า ขาย  ก่อนกลับ คุณใหญ่ได้พูดกับผมว่า….
“พยายามนะยอด… พี่ว่า ยอดอนาคต รุ่งแน่นอน ตั้งใจนะ อย่าพึ่งถอดใจ ให้จำความรู้สึกในวันนี้ไว้นะยอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า อย่าท้อ”
นั้นเป็นคำพูดสุดท้าย ที่พี่ใหญ่ ของผม ได้บอกไว้ก่อนลา  คุณใหญ่ให้ผมเรียกเค้าว่าพี่… ซึ่งผมก็ยอมเรียกแต่โดยดี เพราะผมไม่รู้นะสิครับ ว่าครูของผมเป็นใคร คิดว่าคงเป็นลูกค้า เพื่อนๆ หรื่อไม่ก็ญาติๆ ของพนักงานในร้าน ไม่ระแคะระคายใจซักนิดว่า ถ้าเป็นคนนนอก จะเข้าสต๊อกร้านได้อย่างไร

พอคุณใหญ่กลับไปแล้วนั่นแหละ พวกพี่ๆ ที่ร้านถึงได้บอกผมว่า นั่นหน่ะ คือคุณใหญ่ ลูกชายคนโตของเฮียเล้ง เจ้านายและเจ้าของบริษัทของเรา ผมก็ได้แต่อึ้ง แต่ก็ยิ้มปลาบปลื้มว่า…นี้เจ้านายของที่นี้ใส่ใจลูกน้องขนาดนี้เลยหรือ

และจากวันนั้น ผมก็พยายามอย่างเต็มที่ เรียนรู้กล้องทุกสิ่งอย่าง เรียนรู้ระบบงานจนเข้าขั้นเก่ง และผมก็ไม่ได้เจอพี่ใหญ่ของผมอีกเลย ผมเข้าไปอบรมที่บริษัทกะว่าจะเจอบ้าง แต่ก็ไม่ได้เจอ จนผมทำงานที่นี้ได้เกือบสามปี ผมจึงได้ข่าวว่า คุณใหญ่ เรียนจบปริญญาโท จากเมืองนอก และได้กลับมาช่วยงานเฮียเล้งแล้ว…

ผมได้เจอคุณใหญ่อีกหลายครั้ง ตอบเข้าอบรมที่บริษัท ตอนนั้นยังเป็นพนักงานอยู่ แต่ดูเหมือนพี่ใหญ่จะจำผมไม่ได้… พี่ใหญ่ ยังหล่อเหลาเหมือนเดิม แต่พี่ใหญ่ไม่ใช่พี่ใหญ่คนเดิมคนนั้นของผมอีกแล้ว รอยยิ้มที่เคยกว้างขวาง ยิ้มทั้งปากและตา เสียงนุ่มๆที่คอยแนะนำสอนนั่นนี่ผม ด้วยความเอ็นดู ไม่ใช่อีกแล้ว ที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า คือ คุณใหญ่ ลูกชายคนโต ของเฮียเล้ง ทายาทที่จะขึ้นเป็น “ท่านประธาน”คนต่อไป

***********************************************************************
 

ขอโทษมากมายสำหรับ ความล่าช้า

มาต่อละจ้า..... อารมณ์พร้อมที่จะเขียน

อะไรๆ ก้เลยค่อนข้างที่จะไหลลื่นๆๆๆ

และขออนุญาติ.... ลบชื่อเรื่องออกบ้างเน้อ

ม้ันยาวไป ....เหลือไว้แค่ หล่อเพชฌฆาต ก็พอเนาะ

[aoihimeko]

  ก่อน เดี๋ยวมา

ยอดคงประมาณว่าเสียความรู้สึกรึเปล่าที่คุณใหญ่ไม่เหมือนเดิม

แต่จากที่คาราคาซังมาสองตอนๆนี้ก็ยังไม่เคลียร์เหมือนเดิม ฮา

รึเราต้องรอคุณใหญ่มาเฉลยหว่า

[rk]

  :katai5:มาต่อเร็วๆน้า คิดถึงพี่ยอดดด

[My_yunho]

 :hao7:มาแล้วๆๆๆ เย้ๆๆๆๆๆๆๆ

[Chise]

ดีใจๆมาต่อแร้ว
อยากอ่านมุมมองของคุณใหญ่จัง อยากรู้ว่า
ทำไมคุณใหญ่คิดว่ายอดไม่เหมาะกับการเป็นsup.
ยอดก็ดูขยันขันแข็งมีความรับผิดชอบดีออก

[B52]

อยากอ่านในมุมของคุณใหญ่บ้าง

[myapril]

ถ้าลาออก
งานใหม่คงต้องเรียนรุ้อีก
ต่างคนต่างยุ่งอีกหรือเปล่า

[k2blove]

คุณใหญ่ บอกสาเหตุที่ลดตำแหน่งน้องยอดไปสิ
ไม่ใช่มาคิดหนักว่าคืนตำแหน่งให้แล้วจะลาออกไหม
ก็คนมันเสียความรู้สึกไปแล้วนะ จะบอกให้.. ฮึ
 

[cavalli]

 

[nasa_risa]

กลับมาต่อเเล้ว...หลังจากหายไปดูแลลูกสาว(ลูกสาวหายดีแล้วใช่ไหมค่ะ)
กลับมาต่อก็ยังคงความค้างได้เป็นอย่างดี รักษาคอนเซปดีมากค่ะ   

ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อ 

[ormn]

  เข้ามาติดตามด้วยคนจ้าาาาาาาาาาาา

[saruttaya]

แอบงงกับคุณใหญ่ เฮ้ออออออ~

[mooping-7]

รู้สึกตอนนีัเศร้าอะ   

[min_min_min]

ตอนที่ 9
ผมกับคุณใหญ่ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองกันอยู่พักใหญ่… ผมมารู้สึกตัว ตอนที่คุณใหญ่ ใช้ทั้งสองมือ จับมือข้างที่คุณใหญ่จับไว้ตั้งแต่แรก … พร้อมบีบมือผมเบาๆ

“บางที เรื่องบางเรื่อง มันก็ยากที่จะอธิบาย… ซักวัน เธอจะเข้าใจฉันนะยอด” คุณใหญ่พูดเบาๆ แต่หนักแน่น

ผมสบตากับคุณใหญ่ แววตาของคุณใหญ่กำลังบอกผมว่า เค้าเสียใจ … แต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเค้าเสียใจเรื่องอะไร อาจจะเป็นเรื่องที่ผมลาออก เรื่องที่ผมไม่ฟังคำพูดของเค้า หรือ อะไรก็แล้วแต่ … แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกดีกับคุณใหญ่ชะมัด

“ครับ… “ ผมพูดยิ้มๆ ส่งยิ้มบางเบาไปให้คุณใหญ่ บีบมือคุณใหญ่กลับด้วย

คุณใหญ่ไม่ได้ยิ้มตอบผม…. คุณใหญ่แค่ส่งเสียง อืมเบาๆ ในลำคอ ….
“ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว…ฉันก็คงไม่ห้ามเธฮอีกแล้วหล่ะ…..” คุณใหญ่พูดน้ำเสียงเหมือนเดิม คงเส้นคงวาไม่เปลี่ยน พร้อมหันหน้าหนี ไปมองสวนอีกครั้ง มือก็ผละจากมือผม ไปคว้าแก้วเบียร์ แล้วกระดกลงคอ 2-3 อึก จนหมดแก้ว
ผมรู้สึกใจหายหน่อยๆ…. ในอกมันโหว่งๆ…. ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือก…. นั่งจ้องหน้าคุณใหญ่นิ่ง….. อีกแค่ไม่กี่วันเอง ไม่กี่วันเท่านั้น…. ผมอาจจะไม่ได้เจอเค้าอีกแล้วก็ได้…. พี่ใหญ่ของผม…..

พนักงานเข้ามารินเบียร์ให้คุณใหญ่ จนหมดขวด วันนี้ คุณใหญ่ ดื่มเบียร์คนเดียว ไป 4 ขวดแล้ว ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงดื่มเป็นเพื่อนอยู่หรอกครับ แต่ผมต้องกลับไปเข้างาน ไม่เหมาะ แน่ๆ ที่หัวหน้างาน ดื่มของมึนเมาในเวลางาน คนรักษากฎ ทำผิดกฎซะเอง มันไม่ใช่เรื่อง….

พอหมดขวดที่ 4 คุณใหญ่ ก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน… แล้วเราก็แยกกันตรงนั้น ความจริง คุณใหญ่ จะไปส่งผมที่ห้างที่ผมทำงาน แต่ผมห้ามไว้…. ผมถามคุณใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไหวไหม คุณใหญ่ก็ยืนยันว่าไหว …

“ถึงบ้านแล้ว…โทรบอก หรือไม่ก็ไลน์บอกผมด้วยนะครับ… ผมเป็นห่วงคุณ” ผมเคาะกระจกรถด้านข้างคนขับ พอคุณใหญ่เลื่อนกระจกลง ผมก็พูดกับคุณใหญ่เบาๆ ด้วยความเป็นห่วง
“อือ…” คุณใหญ่ ใส่แว่นดำอีกครั้ง แล้วตอบรับผมเบาๆ กลิ่นเบียร์คละคลุ้งออกมาจากลมหายใจ
คุณใหญ่เลื่อนกระจกรถปิดลง แล้วถอยรถ แล้วขับออกไป…. ผมมองตามด้วยความเป็นห่วง… ถึงจะดื่มไปตั้ง 4 ขวด แต่ดูท่าคณใหญ่ก็ยังมีสติดีอยู่ ส่งสัย คงคอแข็งน่าดูเหมือนกัน… แต่ผมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

ผมกระชับสายเป้ที่สะพายหลังอยู่ให้แน่นเข้า ถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก แล้ว เดินออกไปที่หน้าร้าน เรียกมอเตอร์ไซต์รับจ้าง ให้ไปส่งที่ห้างที่ผมจะเข้าตรวจวันนี้ … วันนี้ผมคงเข้าแค่ สาขาเดียว… ผมรู้สึกเหนื่อยมากเลยอยากพักจัง

----------------------------------------------------------------------------
พอเข้าสาขา ผมก็วุ่นวายกับการ ตรวจร้านนับสต๊อก ทั้งวัน … โทรศัพท์ ทั้งจากลูกน้อง จากพี่นันท์ก็โทรหาผมทั้งวันเลยเหมือนกัน….จนผมลืมไปเลยว่า… ผมรอโทรศัพท์ใครบางคนอยู่
วันนี้ผมเลิกงาน 1 ทุ่ม ตรง รู้สึกเหนื่อยเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง… พอเลิกงานปุ๊บ เรียกแท็กซี่กลับคอนโดเลยทันที อยากนอนมากมาย
ถึงคอนโดอาบน้ำ ใส่ชุดนอน กระโดด ขึ้นเตียงเตรียมนอนละ โทรศัพท์ผมดังขึ้น ตอนประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆ ได้ ผมที่เคลิ้มๆ แล้วจะหลับมิหลับแหล่ ก็ต้องสะดุ้งเฮือก แล้วควานๆ มือไปที่หัวเตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์
“ฮาโหล คร้าบ” ไม่ได้มองหรอกครับว่าเบอร์ใคร
“นอนแล้ว….” เสียงใครไม่รู้คุ้นๆ แต่พูดออกมาไม่มีประธานไม่มีกรรม มีแต่กิริยา สมองมึนๆ คือง่วงมากๆ
“คร้าบ… แต่ยังไม่หลับ กำลังจะหลับ ใครอะ ง่วงนะ มีไรด่วนปล่าว” คือตูง่วงมาก ถ้าเป็นลูกน้องผมโทรมา มันต้องแนะนำตัวก่อนว่าเป็นใคร เพราะผมจะจำเสียงลูกน้องตัวเองไม่ค่อยได้
“อืม…งั้นฉันไม่กวนแล้ว นอนเถอะ” หือ … อะไรอะ
“ฮือ มีอะไรก็พูดมาเถอะน่า  ฟางอยู่ คุยได้… ว่าแต่ใครอะคร้าบ “ ตอนนี้ตาเริ่มจะแจ้งแล้ว ลีลาจริง ครายฟะ เลยแหงะหน้า มาดูเบอร์นิดหน่อย
“ช่างเถอะ … นอนซะ” เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวๆๆ
“คุณใหญ่…!!!!!.”ตาแจ้งเลย ณ บัดนาว
“อือ…. “แล้วก็เงียบ
“คุณใหญ่… เป็นไงบ้าง วันนี้ กลับถึงบ้าน ปลอดภัยดีนะครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง อยากจะถามว่าไม ไม่โทรบอกผมหน่อยว่ากลับบ้านปลอดภัยดี แต่ก็ไม่รู้จะถามในฐานะอะไร ก็เลยได้แต่ถามไปแค่นั้น
“อือ…ดี…แล้วเธอ เป็นไงบ้างวันนี้”  ก็เหนื่อยไงครับเจ้านาย เหนื่อยมากๆเลย
“ก็ ดีครับ… ทำงานสนุกดี” ตอบไปอีกอย่าง ทั้งที่จริงๆแล้ว ไม่หนุกเลย
ปากพูดไป ตัวก็หันนอนตะแคงข้าง เอาโทรศัพท์วางแปะไว้บนหู ไม่ต้องถือให้เมื่อย แล้วผมกับคุณใหญ่ ก็คุยอะไรกันไปบ้างก็ไม่รู้เรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะ…. แล้วไอ้ยอดก็หลับ ปุ๋ย ไปตอนไหนก็ไม่รู้….อีกเหมือนกัน

หลังจากคืนนั้น ที่ผมคุยกับคุณใหญ่ ด้วยเรื่องไร้สาระ จนผมหลับทั้งๆที่ปากยังคุยจ้ออยู่… คุณใหญ่ก็ไม่ได้โทรหาผมอีกเลย แต่ก็มีเจอบ้างในไลน์กลุ่ม  คุณใหญ่ สั่งงาน ฝากงาน และออกตรวจสาขา ต่างจังหวัด ซึ่งเท่าที่เห็นคุณใหญ่โพสในไลน์กลุ่ม Sup. และ ผู้บริหาร  คุณใหญ่ กับเฮียเล้ง ได้ออกตรวจสาขาทางภาคตะวันออก คุณใหญ่อยู่กับเฮียเล้ง คงไม่มีเวลาโทรหาผมหรอก… หรืออีกนัยนึง … ก็ไม่รู้จะโทรหาผมทำไม … ผมมีความสำคัญอะไร… จริงไหมครับ…..ง้าวแต้ๆ ไอ้ยอด

และแล้ววันสุดท้ายของการทำงานของผมก็มาถึง… วันนี้ผมก็ทำงานเป็นปกติ แต่ก็แอบมีขี้เกียจบ้าง…. ผมก็นั่งเคลียร์งาน จนหมดทุกงานที่ค้างๆ คาๆ อยู่ ไม่ว่าจะเป็นเงินเดือนพนักงาน ยอดขาย ตารางเดินทาง ฯลฯ เสร็จเรียบร้อยภายในวันเดียว ทั้งๆ ที่งานพวกนี้ ตามปกติ ผมจะทำอยู่ 3 วัน ทำไงได้หล่ะ ก็คนมันขี้เกียจหนิ… รีบๆทำให้เสร็จๆ ไปจะได้ ไม่ต้องมาวุ่นวายอะไรอีก

ผมเคลียร์งานเสร็จ ตอน เกือบ 3 ทุ่ม ร้านเกือบปิดแล้ว… ผมจึงได้ล่ำลาพนักงานในร้านทุกคน แล้วก้าวขาออกจากร้าน รู้สึกใจหายมากๆ เลยครับ บริษัทนี้ ได้ให้ชีวิต ให้ความรู้ ให้อาชีพติดตัว ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับผม….ต่อไปนี้ ผมจะไม่ใช่คนของที่นี้อีกต่อไปแล้ว…

วันนี้ตามจริงแล้ว ลูกน้องผมจะเลี้ยงส่งผม แต่ผมบอกไม่ต้องหรอก วันนี้ไม่อยากไป  เอาเป็นวันหลังแล้วกัน… ผมขับรถมาเรื่อยๆ ตามเส้นทางที่คุ้นเคย ผมไม่ได้แวะมาที่นี้มาซักพักนึงแล้ว

พอถึงอพาร์ทเม้น กลางเก่ากลางใหม่แห่งหนึ่ง ผมก็จอดรถ เอาของทุกอย่างไว้ในรถนั่นแหละ ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วย ไม่อยากรับโทรศัพท์ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
ผมกดลิฟท์ไปที่ชั้น 5 พอลิฟท์เปิดก็ก้าวขา อย่างเชื่องช้า ใจผมรู้สึกหวิวแปลกๆ
ก๊อกๆๆ
“ค่ะๆ” ผมได้ยินเสียงตอบรับ มาจากข้างในห้อง
“พี่ยอด” สาวสวย ตรงหน้าผม ยังอยู่ในชุดฟอร์มของธนาคารแห่งหนึ่งที่เธอทำงานอยู่
เธอส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมถลาเข้ามากอดผมไว้ทั้งตัว
“พี่ยอด… พี่ยอดไม่มาหาหญิงเลย หญิงคิดถึง” เธอพูดน้ำเสียงสั่นๆ ผมยกมือลูบผมยาวสลวยของเธอ ก้มหน้าลง จูบขมับเธอเบาๆ
ผมดึงตัวเธอออกจากตัวผมเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนมาโอบไหล่เธอแทน   ผมพาเธอก้าวขาเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย   ภายในห้องพักของหญิงมีกลิ่นหอมอ่อนๆ หญิงแต่งห้องเป็นโทนสีชมพูหวานๆ  ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงขนาดใหญที่กินเนื้อที่ ไปครึ่งหนึ่งของห้อง หญิงผละตัวออกจากตัวผม
แล้วทรุดตัวลงตรงหน้าเธอทำอย่างที่เธอทำประจำ เวลาที่ผมมาหาเธฮที่ห้อง หญิงถอดรองเท้าทั้งสองข้างออกจากเท้าผม ตามด้วยถุงเท้า หญิงลุกขึ้น หยิบทั้งรองเท้าและถุงเท้าไปวางไว้ที่ชั้นวางรองเท้าด้วยรอยยิ้ม เธอทำแบบนี้ทุกครั้งที่ผมมาหา
เธอเป็นผู้หญิงที่แสนดี และ น่ารัก ดูแลเอาใจใส่ผมดีมาก…. แต่ก็ไม่รู้ทำไมอีกเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ผมกับเธอก็คบกันมาเกือบปีแล้ว… ผมก็ยังรักเธอไม่ได้ซะที … ผมไม่ได้เป็นแฟนเธอ …. และหญิงก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากผม ….ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะทนคบกับคนอย่างผมไปทำไม… เพราะแม้แต่คำว่าชอบ….ผมก็ไม่เคยให้เธอ…..เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งสำหรับผม….. พิเศษหน่อยตรงที่…เธอว่าง่าย… ไม่เรื่องมาก… แค่นั้น
เธอเคยบอกกับผมว่า…เธอรักผม … แค่ตอนนี้ตอนที่ผมไม่มีใคร…ขอแค่ให้เธออยู่ข้างๆผมไปแบบนี้ แค่นี้เธอก็พอใจ … เมื่อผมเจอคนที่ใช่เธอจะไม่วุ่นวายกับผมอีก…. มันทำให้ผมสงสาร…

ตั้งแต่ผมเลิกกับแฟนไป ผมก็ไม่เคยจริงจังกับใครอีกเลย…. ไม่ใช่ผมปิดกั้นตัวเองหรืออะไร …. ผมแค่ยังรู้สึกสนุกกับขีวิตโสดอยู่ก็แค่นั้น… มีผู้หญิงหลายคน ที่คิดว่า..จะทำให้ผมหยุดได้… แต่สุดท้าย…. ก็ต้องผิดหวังกลับไปทุกคน… ผมไม่ใช่คนดีอะไร… ผมไม่ปฏิเสธใคร ก็จริง…. แต่ผม ก็….. ไม่เคยจริงจังกับใคร….เพื่อนๆบอกว่าผมนิสัยดี รักเพื่อน น้องๆที่ทำงานบอกผมเป็นหัวหน้าที่ดี .. แต่ผู้หญิงที่ได้เข้ามาในชีวิตผมกลับบอกว่า… ผมมันเหี้ย !!!!!!!
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่า นิยามคำว่า “เหี้ย” ของพวกเธอ มันอยู่ประมาณไหน…. ผมคิดว่า…ผมก็คงเหี้ย จริงๆ สำหรับพวกเธอ…ก็แล้วจะให้ผมทำยังไง… ก็ในเมื่อ ผมไม่เคยไปหลอกใคร.. ผู้หญิงพวกนั้น คนเหล่านั้นเข้ามาหาผมเอง… พอนิสัยกับหน้าตาผม มันไปคนละเรื่อง ก็ผิดหวังกัน … แล้วมันเป็นความผิดของผมหรือไงกัน……

วันนี้ผมแค่รู้สึกเหนื่อย รู้สึกล้า…. ผมต้องการใครซักคน… และ…. คน คนนั้น ต้องไม่เรื่องมาก ไม่ถามเยอะ… หญิงเลยเป็นตัวเลือก ที่ผมตัดสินใจมาหา…. และหญิงก็ไม่ได้ทำให้ผมผิดหวัง… เรามีเซ็กกัน… นั้นแหละ คือ ความจริง ที่หญิงต้องยอมรับ หลังจากที่ผมระบายความเครียดทุกอย่างลงที่ตัวเธอ จนตัวผมเบาหวิว … หญิงก็อ้อนให้ผม นอนค้างที่นี้… แต่ผมก็ปฏิเสธไปเหมือนเคย… ผมค่อนข้างเรื่องมากนิดหน่อย เรื่องที่อยู่ที่นอน… เพราะถ้าแปลกที่ ผมจะนอนไม่ค่อยหลับ…..

หลังจากเสร็จกิจ เป็นรอบ ที่2 ผมก็ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เสร็จแล้ว…. ก็เดินออกจากห้องน้ำมาแต่งตัวเงียบๆ หญิงยังนอน เปลือยเปล่า อยู่บนที่นอน….

“ไม่ค้างจริงๆ เหรอคะ พี่ยอด….” หญิงถามผมน้ำเสียงติดจะเศร้าๆ เธอจะเป็นแบบนี้ตลอด  เวลาที่ผมมาหา
ดีใจเมื่อเห็นหน้า… และทำหน้าจะร้องไห้ เมื่อผมเดินออกไป….. เธอจะเลิกกับผมก็ได้….. แต่ทำไม เธอถึงไม่เลิก……

“ไม่หล่ะ….พี่ไปนะ” ผมเดินเข้าไป กดริมฝีปาก ที่ริมฝีปากอิ่มๆที่ผมฟ้อนเฟ้นมาทั้งคืนเบาๆ
ผมเดินไปเปิดประตูห้อง ล๊อกห้องให้หญิงเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมา…จิตใจที่ว้าวุ้น มาทั้งวัน รู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้างเล็กน้อย หลังจากที่ได้ปลดปล่อยความอยากความใคร่ของตัวเองออกไป…..

ผมขับรถออกจากอพาร์ทเม้นของหญิง ตอน ตี 2 กว่าๆ …ฝนลงเม็ดปรอยๆ … ให้ความรู้สึกชุ่มฉ่ำ …. ผมขับรถพลางคิดเรื่องหญิงไปพลาง…. ผมสงสารเธอจัง….. ผมกำลังคิดว่า…. ผมจะไม่ไปหาเธอ อีกต่อไปแล้ว…. ห่างๆเธอไปซะ… เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บเพราะผมอีก….

ห้องหญิง กับ คอนโด ผม ไม่ห่างกันเท่าไหร่… ผมขับรถประมาณ 20 นาที ก็ถึงคอนโดผม…..หลังจากจอดรถเข้าช่องจอดของผมเรียบร้อย… ผมก็เดินเร็วๆ เข้าไปในโถงด้านในคอนโด … ผมรู้สึกหนาวๆ เย็นๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว…. อากาศด้านนอก ฝนจากที่ลงเม็ดปรอยๆ ตอนนี้ เทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว …. บรรยากาศ แบบนี้น่านอนเป็นที่สุด ….
ผมเดินเร็วๆ ตรงดิ่งไปที่ ลิฟท์ เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ พี่จอม 1ใน2  รปภ กะดึก ของคอนโดผม พี่จอม วันนี้ คงเป็นเวร เดินตรวจภายในคอนโด ส่วน พี่สม รปภ กะดึก อีกคน คงเป็นเวร ตรวจ นอกอาการ เพราะเมื่อกี้ ผมยังเห็นพี่สม เดินเตร็ดเตร่ อยู่ในลานจอดรถอยู่เลย…..

พี่จอม ยกยิ้มให้ผมเล็กน้อย…
“คุณยอดครับ คุณยอด เดี๋ยวๆ” พี่จอม เรียกผมเบาๆ เมื่อผมเดินไปถึงลิฟท์แล้ว และกดเลขชั้น ห้องตัวเองเรียบร้อย
ลิฟท์เปิด ติ้ง…. เพราะตอนนี้ ดึกมาก ไม่มีใครใช้ลิฟท์

“ครับ พี่จอม”  “เฮ้ย…” “เฮ้ย” สองเฮ้ย ขึ้นพร้อมกัน เฮ้ยแรกคือเฮ้ย จากปากผม
เฮ้ย ที่สอง คือเฮ้ย จากปากพี่จอม
… เมื่อร่างใหญ่ๆ หนาๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง ถลามาหาผมอย่างเร็ว และแรง และคว้าหมับเข้าที่ตัวผม แล้วกอดไว้แน่น ….
“คุณ… เฮ้ย” พี่จอม ที่ได้สติ ก่อนผมพยายามที่จะดึง ชายหนุ่มคนนั้นออกจากตัวผม
“คะคะ  คุณใหญ่” ผมสติกลับมา เมื่อหายตกใจ แต่กลายเป็นแปลกใจแทน ….
ไหง เป็น งั้น อะไร ยังไง ทำไมคุณใหญ่ ถึงได้มาอยู่ที่นี้ … ที่คอนโดผม ตอนตี 3 พร้อมกลิ่น แอลกอฮอล์ เหม็นหึ่ง …. สภาพ ที่เห็นตอนนี้ ฟ้องให้ผมรู้ว่า…. คงจัดหนักไปมิใช่น้อย….
“พี่จอม… ไม่เป็นไรครับ เพื่อนผมเอง… คงเมาหนัก แฮะ…”   ผมหันไปบอก พี่จอม รปภ กะดึก
พร้อมกับยกมือขึ้นโอบตัวคุณใหญ่ ที่ตอนนี้ ทุ่มน้ำหนัก ลงมาที่ตัวผมทั้งตัว…. จนผมจะยืนไม่อยู่ อยู่แล้ว… ตัวหนักชิบ
“ก็จะไม่หนักได้ยังไงหล่ะครับ…. ผมเห็นนั่งดื่ม อยู่ ที่ผับ คุณจิ๊บ ตั้งแต่ 3 ทุ่ม แกมาสั่งความกับผมไว้ว่า ถ้าคุณยอดกลับมาให้ไปตามแกด้วย นี้แกให้เงินผมไว้ ตั้ง พัน หนึ่งแหนะ” พี่จอม บอกพร้อมยิ้มชอบใจ ผับคุณจิ๊บ ที่ว่า ก็ไม่เชิงผับหรอกครับ เป็นร้านอาหารมากว่า เปิดอยู่ด้านหน้าคอนโดนี้เอง
“อ๋อ ครับ… ขอบคุณครับพี่” ผมพยายามที่จะแหงะ คุณใหญ่ออกจากตัว
เนื่องจาก ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว โคดหนักเลย….. แล้วไหงมาเมาปลิ้นตรงนี้หละเนี๊ยะคุณใหญ่… แล้วมาทำอะไรตั้งกะ 3 ทุ่ม มาหาผมเหรอ… แล้วทำไมไม่โทรบอกหว่า….
“ยอด… ยอด” คุณใหญ่เรียกชื่อ ผมซ้ำๆ
“แฮะ… คุณยอด ให้ผมช่วยไหมครับ “ พี่จอมยืนเก้ๆ กัง มองผมอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ พอรู้ว่าเป็นเพื่อนกัน แกก็ไม่คิดจะเข้ามายุ่งหล่ะครับ
“ไม่เป็นไรครับพี่… ช่วยกดลิฟท์ ให้ผมหน่อย” ผมบอกพี่จอม เบาๆ แล้วพยายามดันและประคองคุณใหญ่ เข้าไปในลิฟท์
“ผมว่า ให้ผมช่วยนะครับ คุณยอด ผมว่าคุณยอดคนเดียวไม่ไหวหรอกครับ…. ตัวใหญ่ซะขนาดนี้… “ ผมก็เห็นด้วย พอพี่จอม กดลิฟท์ให้ผมเรียบร้อย แก ก็มาช่วยผมประคองคนเมา เข้าไปในลิฟท์

เฮ้อ….. พอพาเจ้านายขี้เมาของผมเข้าไปในลิฟท์เรียบร้อย พี่จอม ก็วิ่ง ดุ๊กๆ ออกนอกลิฟท์ไป และกลับมาพร้อมกับกระเป๋าเป๋ ของผม ที่วางแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น..
“ขอบคุณครับพี่จอม” พี่จอมส่งยิ้มซื่อๆให้ผม

พอลิฟท์เปิด ที่ชั้นของผม พี่จอมก็ช่วยผมแบกคุณใหญ่ มาที่หน้าห้อง ผมควานๆ หากุญแจห้องในกระเป๋าเป้ แล้วไขเข้าไป ผมควาน มือ ไปที่สวิตต์ ไฟห้องนั่งเล่นง แล้วเปิด พี่จอม ช่วยประคองคุณใหญ่ ไปวางแหมะ ไว้บนโซฟาหน้าทีวี… ผมมองดูคุณใหญ่ ที่หมดสภาพ หมดมาด ไม่เหลือดี… ไม่เหลือมาด สุดหล่อ เพชฌฆาต เลย แม้แต่นิดเดียว
“ขอบคุณมากครับ พี่จอม “ ผมขอบคุณพี่จอมเป็นครั้งที่ 3 แล้วหยิบแบงค์ 100 ที่วางอยู่ที่ชั้นวางทีวี มาให้แก เพื่อเป้นสินน้ำใจเล็กๆน้อย ๆ ที่แก มาช่วยผมแบก คนขี้เมา
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณยอด… คุณคนนี้ เค้าให้ ผมมาเป็นพันแล้วครับ แฮะ ยินดีรับใช้ครับผม” พี่จอมโบกไม้โบกมือปฏิเสธ วุ่นวาย ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ

พี่จอมออกจากห้องผมไปแล้ว พร้อม ปิดล๊อกประตูห้องให้ผมเรียบร้อย…. พอพี่จอมออกไป ห้องทั้งห้อง ก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมหันหน้าไปมอง คุณใหญ่ ที่นอนหายใจสม่ำเสมอ อยู่ที่โซฟา ตัวใหญ่ ….

มันเรื่องอะไรกันนี้หน่ะ…เฮ้อ…. เป็นอะไรไปหล่ะหนิคุณใหญ่ ถึงได้เมาขนาดนี้…. ผมท้าวสะเอว มองดู “ว่าที่ท่านประธาน” ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง แล้วจึงตัดสินใจ เดินเข้าไปหา ก้มตัวลง ถอดรองเท้าและถุงเท้าออกให้คุณใหญ่ เพื่อที่จะได้นอนอย่างสบายตัว ….
ผมหยิบรองเท้าและถุงเท้าของคุณใหญ่ ไปวางไว้ที่ชั้นวาง เอ๊ะ ทำไมเหตุการณ์ มันคุ้นๆ …. เหอๆ … ผมหัวเราะแห้งๆ ให้กับตัวเอง เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา หญิง พึ่งทำแบบนี้กับผมไปหยกๆ แล้วนี้มันอะไร พอกลับถึงห้อง ผมต้องมาทำแบบเดียวกัน ให้คุณใหญ่งั้นหรือนี้…. ผมว่าโมเม้น มันแปลกๆนะ

ผมหันหน้ากลับมามองคุณใหญ่ แว้บหนึ่ง … ก็ตัดสินใจ เดินเข้าไปในส่วนของห้องครัว รื้อๆ ค้นๆ หากะละมัง พลาสติก ใบเล็ก ที่แม่ผมซื้อไว้ให้ พอได้ก็ เดินเข้าห้องน้ำ แล้วกดน้ำใส่ครึ่งๆ ผมเดินเอากะละมังมาวางไว้บนโต๊ะ กินข้าว แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เพื่อหยิบผ้าขนหนู และ ไม่ลืม หยิบโคโลญ มาเหยาะ ใส่น้ำ เพื่อ เช็ดเนื้อเช็ดตัวคุณใหญ่ …

ผมเดินถือกะละมังกลับมาที่ห้องนั่งเล่น ก็ไม่เจอคุณใหญ่แล้ว…. หางตาผมเหลือบเป็นเห็นอะไรแว้บๆ อยู่ที่ระเบียงห้องผม… อ๋อ… แล้วไหง คนเมา ที่เดินแทบไม่ไหว จนต้อง ให้ผมกับพี่จอม ช่วยกันแบก ขึ้นห้อง ถึงไปยืน … ทำซึ้ง เป็นพระเอก มิวสิก อยู่ตรงนั้นหล่ะนี้…….
“หายเมาแล้วเหรอครับ…” ผมพูดเสียงเรียบๆ พอจะรู้แล้วว่า… ตัวเองเสียรู้คนเข้าให้เสียแล้ว
ก็คุณใหญ่… หน่ะ …. ยืนตรงแหน๋ว ไม่ได้มีอาการเมาใดๆ หลงเหลืออยู่เลย
“ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้…. เธอ จะให้ฉันเข้าห้องเธอไหม” คนเจ้าเล่ห์ พูดขึ้นมาลอยๆ
ก็แน่นอนหล่ะครับ…. นอกจากครอบครัวผมแล้ว…. ไม่เคยมีใครได้เข้ามาเหยียบที่ส่วนตัว แห่งนี้ของผมเลยซักคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่ทำงาน หรือ ลูกน้องที่สนิทกับผมมากๆ เองก็ตามแต่…ผมค่อนข้างหวง ความเป็นส่วนตัวของตัวเองพอสมควรเลยทีเดียว
“เจ้าเล่ห์นักนะคุณ” ผมเดินไปยืนพิงราวระเบียง หันหลังออกไปด้านนอก หันหน้าเข้ามาภายในห้อง
ตอนนี้ฝนหยุดตก แล้ว …. บรรยากาศ เลยหนาวๆเย็นๆ ฉ่ำๆ แฉะๆ …. ระเบียงห้องผม เปียกนิดหน่อย…
คุณใหญ่ ยืนเงียบอยู่ข้างๆผม เหมือนมีอะไรอยู่ในใจมากมาย แต่ไม่ยอมพูดออกมา…..
                                                          *********
“เธอไปไหนมายอด…ฉันได้กลิ่นครีมอาบน้ำ” เงียบกันไปซักพัก คุณใหญ่ก็พูดฝ่าความเงียบออกมา
“เฮ้อ….ผม…. ไปนอนกับผู้หญิง มะ อ๊ะ …อฮือ” เท่านั้นแหละครับ ผมยังพูดไม่ทันจบดี
คุณใหญ่ก็หันควับกลับมา และ ดันตัวผมทั้งแรงและเร็ว จนตัวผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวไถล ไปจนมุม อยู่ที่ผนังระเบียงห้อง ริมฝีปากร้อนๆ ตะปบ ลงมาที่ริมฝีปากผม อย่างแรง …. ผมเจ็บ… คาดว่าปากคงแตกอีกแล้ว…..ผมพยายามไม่ดื้อ กับคุณใหญ่ พยายามไม่ขัดขืน …. ไม่รู้สิ … อาจจจะเพราะ ผมสัมผัสได้มั้ง ว่าคุณใหญ่ กำลังเสียใจ ….
ผมอ้าปากรับลิ้นร้อนๆ ของคุณใหญ่ แต่โดยดี…. มือนึงเอื้อมขึ้นไปลูบเบาๆที่ศรีษะของคุณใหญ่ นิ้วมือแทรกไปตามกลุ่มผมนุ่มๆ อีกมือ ยกขึ้นไปลูบไล้ที่แผ่นหลังกว้าง ที่กำลังสั่นสะท้าน….เพื่อปลอบใจหละหมั้ง….. ผม… นอกจากวิธีนี้แล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน…. ผมรู้ว่าคุณใหญ่ รู้สึกยังไง…. แต่จะให้ผมโกหกเหรอ… ผมทำไม่ได้หรอก…. ผมก็เป็นแบบนี้… รับผมได้ไหม…

จากตอนแรก คุณใหญ่ จูบผมค่อนข้างรุนแรง … แต่พอเห็นผมไม่ขัดขืน แถมยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จูบลงโทษ จึงกลายเป็นจูบหวานๆ ที่ทั้งซาบซ่าน และรุนแรง ไปพร้อมๆกัน….

“ยอด…เธอ…ทำ…ฉัน…เสียใจ…” คุณใหญ่ ผละริมฝีปากออกจากปากผม แล้วพูดออกมาด้วยเสียง แหบกระเซ้า…
“ผม….ขอโทษครับ”  ผมเลื่อนมือมาลูบไล้ที่แก้มคุณใหญ่ ด้วยมือทั้งสองข้าง ….
ผมทำไปแล้ว … และนี้คือตัวผม…. จะให้ผมทำยังไง…. ปกติ โดยสันดานผมแล้ว… ผมไม่เคยรู้สึกผิด… แต่ครั้งนี้… พอผมสบตาคุณใหญ่… ผมรู้สึก…. ผิดมาก …..

“อื้ออออ” ผมเลื่อนมือทั้งสองข้างขึ้นโอบกอดรอบคอคุณใหญ่
เมื่อคุณใหญ่แตะริมฝีปาก ลงมาที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง … จากจูบหวานๆ กลายเป็นเร้าร้อน มือใหญ่ทั้งสองข้างของคุณใหญ่ เลื้อยเข้าภายในเสื้อเชิ้ต แล้วลูบคลำ ไปทั้วเนื้อตัวผม…. ตัวผมอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ… ทั้งๆที่พึ่งปลดปล่อยมาตั้ง สองรอบ แต่ตอนนี้… อารมณ์ผมมันกู่ไม่กลับเสียแล้ว… ยอมรับแบบไม่อายว่า…. คุณใหญ่ ลีลา สุดยอดดด เก่งฉกาจฉกรรจ์….ชนิดไอ้ยอดเทียบไม่ติด

999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999999
 

ชดเชยที่หายไป เป็นเดือน...... มาต่อให้อีกตอนจ้า

เรื่องนี้บอกว่าจะเป็นเรื่องสั้น... แต่เท่าที่ดู มันจะสั้นจริงไหมนี้... ยังไม่เคลียร์อะไรซักกะอย่าง

ยิ่งเขียน ยิ่งรู้สึก Dark ขึ้นทุกวัน.... อีกนานครับ กว่าจะเคลียร์ เดี๋ยว ทุกอย่างจะเคลียร์ เมื่อถึงตอนจบ

[My_yunho]

ยอดทำคุณใหญ่เสียใจ ให้จัดหนักๆชดเชยเลยนะ ^^

[B52]

อึนๆมึนๆตลอด ไม่รู้เรื่องเลยกับคุณใหญ่

[sweetbasil]

สนุกดีค่ะ ไม่อนากให้เป็นแค่เรื่องสั้นเลย

[nunnan]

ชอบบบ 
เป็นเรื่องยาวก็ดีนะ

[loveview]

พี่ยอดจะหยุดที่พี่ใหญ่ไหมนะ ฮิฮิ

[aoihimeko]

อ้าว.......เขาจะได้กันแล้วหรอ?

ทุกอย่างมันคลุมเครือไปหมดเลยเนาะ

[k2blove]

อ๊ายยยย ยอดอะ แพ้แล้ว แพ้ใจตัวเอง 

[fay 13]

 

[mukmaoY]

สนุกจัง
 

[myapril]

คลุมเคลือเนอะ
เพราะต่างฝ่ายก้อยังไม่พุดความรุ้สึกของตัวเองนี่นา

[saruttaya]

 

[LYNN]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ชอบวิธีเขียนแบบเล่าเรื่องมาก เพราะรู้สึกว่าอ่านสนุกดี
เหมือนเราได้ตามติดชีวิตคนๆนึง ว่าวันหนึ่งๆเขาทำอะไรบ้าง(เผือกนั่นเอง 55555+)

คุณใหญ่ไม่ชัดเจน ยอดก็ยังมึนๆตึงๆ พาเอาเรามึนตามไปด้วย55555+
แต่ว่านะยอดนะ....เราว่านายโดนซักดอกสองดอกเดี๋ยวก็รู้เอง...เอาเลยคุณใหญ่!!!!
55555555555555555+

[bulldog17]

ก็คุณใหญ่ไม่ชัดเจนอ่ะ แบร่ๆๆๆ

[nevergoodbye]

ยอด นี่แกจะไม่ตกใจหน่อยเหรอโดนคุณใหญ่รุกอะ 

ปล.คุณใหญ่ มันมีความชอบปนอยู่ความไม่ชอบอะค่ะ คุณดูนิสัยไม่ดี(กับยอด)เอามากๆ คุณอะไร๊ เอาแต่ใจ อารมณ์แปรปรวนซะไม่มี แต่ ทุกอย่างที่ทำไป คงเพราะความรู้สึกรัก(ใช่มั้ยคะคุณ...) หนูชอบคุณตรงนี้แหละค่ะ
ปล.2รับหนูไว้เลี้ยงดูซักคนนะคะคุณใหญ่ หนูชอบผู้ชายลุคมาเฟีย ฮาาา