หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ★ Lonely Planet Side Story ★ END [28/05/17]

[lizzii]

อ๋อยยยยยยย จะไหวไหมติณ

[GETIIZ]

ดราม่าเบาเบาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[My_yunho]

อึนๆ มึนๆ ทึมๆ

[pachth]

เอาใจช่วยทั้งสองคนเลย

[malula]

แต่ละคู่ ไม่จำเป็นต้องลงเอยแบบเดียวกันเสมอไป
ถึงจะไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยก็เป็นประสบการณ์ เก็บไว้เป็นความทรงจำ

[IsDeer]

ทริปออกเดทของสองคนนี้? จะต้องไม่มีดราม่า 

[xeruoh]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
อยากจะบอกว่าเรื่องสั้นของคุณ Bittersweet ไม่เคยผิดหวังเลยซักเรื่องจริงๆ
ถึงจะเคยเม้นชมไปหลายครั้งแล้ว แต่ก็อยากเม้นชมอีก 55555
ชอบง่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ไม่ได้อ่านเรื่องสั้นมานานละ ขอไปรื้อเรื่องที่นักเขียนเคยแต่ง
มาอ่านดีกว่าาา

รีบมาอัพเรื่องนี้น้าา 

[Goodfellas]

บอกเลยว่าช่วงหลังๆมานี่  ตั้งหน้าตั้งตารอเรื่องนี้อย่างมาก

พอเห็นว่ามาต่อก็ต้องรีบเข้ามาอ่านทันที

แต่... ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากอ่านต่อเข้าไปอีก  เฮ้อ....   

[fannan]

ทริปเลียแผลใจกันรึ


มีอดีตเหมือนกันอะดิ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[=นีรนาคา=]

เฮ้อออ 

[toou]

อย่าดองอีกเลยยยยยยยยยยยยยยย

[EoBen]

ชอบเรื่องนี้นะ อ่านแล้วลุ้นๆ บอกอารมณ์เย็นๆยังไงไม่รู้สิ

รู้สึกชอบ ความสัมพันธ์ที่ค่อยๆพัฒนาแบบไม่รู้ตัว

มันก็ดีทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะมาในแนวทางไหน

เพื่อนรัก หรือแม้กระทั่งคนรักก

--

คนรักกัน เลิกกันก็เป็นเพื่อนกันได้ปะวะ

ลดอคติลง มันอาจจะไม่เหมือนเดิมในตอนแรกๆ

แต่สั่งวัน มันจะดีขึ้น เบนเชื่ออย่างนี้นะ

[shichina]

  ไหระเบิดแล้ว

[mukmaoY]

  ไม่เป็นเหมือนเดิม

[BitterSweet]

6.




เย็นมากแล้ว ตอนที่พวกเรากลับมาที่พักด้วยสภาพตัวเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า

...เปล่าครับ ผมไม่ได้เล่นน้ำตก แต่อยู่ ๆ ฝนดันตกเทลงมาโครมใหญ่ กว่าจะวิ่งหาที่หลบฝนกันได้ แล้วรอให้ฝนซาอีกหลายชั่วโมง ตัวผมก็แทบจะซีดแล้วซีดอีก รู้สึกหนาว ๆ ขึ้นมาจนเผลอจามเสียงดัง


“ฮัชชิ่ว!”

“ไหวเปล่ามึง”


ไอ้เก้าหันมามองพลางถามด้วยความเป็นห่วง ผมสูดน้ำมูกฟืดกำลังจะพยักหน้าว่าโอเค แต่มันเร็วกว่า มือใหญ่แตะเข้ากับหน้าผากผม แปลกที่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังหนาว ทว่ามือของไอ้เก้าซึ่งกำลังอังหน้าผากกลับเย็นสบาย


“ตัวรุม ๆ นะ มึงรีบไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวกูออกไปซื้อยาให้”


ไอ้เก้าละมือออกแล้วรีบผลุนผลันจะออกจากห้องทั้ง ๆ ที่เสื้อผ้ามันยังชื้น ๆ ไม่ต่างจากผม ทำให้ผมต้องรีบดึงแขนมันไว้พร้อมบอกปัดอย่างเกรงใจ


“เฮ้ย ไม่ต้องหรอก นอนพักหน่อยก็คงหาย”

“เออน่า กูจะไปหาซื้อไรมากินด้วย”


พอฟังเหตุผลอีกข้อผมก็เลยยอมปล่อยมือ จริง ๆ ผมยังไม่ค่อยหิวเท่าไร แต่ไอ้เก้าที่กระเพาะมันเป็นหลุมดำตระเวนเที่ยวกันทั้งวันก็คงจะหิวเป็นธรรมดา 

ผมจึงเปลี่ยนไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าแห้ง ๆ ที่เพิ่งซื้อมาใหม่อีกชุด ใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้ผมระหว่างรอ แต่รอจนกระทั่งผมตัวเองเริ่มจะแห้งแล้วไอ้เก้าก็ยังไม่มา

ผมชักเริ่มเป็นกังวลที่มันหายไปนาน กำลังตัดสินใจว่าจะลุกออกไปตามหา หากก็ได้ยินเสียงเคาะห้องแรง ๆ พอเปิดไปก็เจอไอ้เก้าหอบหิ้วของจนเต็มสองมือ 


“อะไรวะเนี่ย ซื้อมาทำไมตั้งเยอะแยะ”


ผมตาโต มองถุงใส่ของสารพัดอย่างบนโต๊ะ มีทั้งข้าวเหนียวไก่ย่าง หมูย่าง ลาบคั่ว ปลาหมึกปิ้ง ทอดมันปลากราย ผมขมวดคิ้วงงว่ามันไปซื้อจากไหนจำได้ว่ารอบ ๆ แถวนี้ไม่มีตลาดนี่หว่า เซเว่นก็ต้องเดินออกไปอีกเกือบกิโล ยังไม่นับเหล้าแม่โขงกับโซดา และถุงน้ำแข็งยูนิคอีกถุงใหญ่   


“มึงไม่กลัวเป็นตับแข็งเหรอวะ กินติดกันมาสามวันแล้วนะ”


ผมเตือนด้วยความหวังดี ถึงจะกินเหล้าต่างน้ำแค่ไหน ก็ควรมีเวลาให้ร่างกายพักบ้าง แต่ไอ้เก้ากลับหยิบน้ำแข็งแช่ในตู้เย็นพลางตอบกลับไม่ใส่ใจ


“เออน่า มีกับแกล้มแล้วไม่มีเหล้าได้ไงวะ  ส่วนของมึงอ่ะอันนี้”


แผงยาดีคอลเจนถูกโยนมาให้ พร้อมกับขวดแก้วใส่น้ำสีเหลืองระบุยี่ห้อชัดว่า ‘สปอนเซอร์’  มันจะซื้อสปอนเซอร์มาให้ทำไมวะ!


“กูเป็นหวัดไม่ใช่เสียเหงื่อนะมึง”


ผมถามมันงง ๆ กับสูตรการรักษา คุณหมอจำเป็นยักคิ้วแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์


“ก็เดี๋ยวน้ำมึงออก มึงก็ต้องกินไอ้นี่แหละ”

“สัส ทะลึ่ง!”


ผมรีบปาหมอนใส่คนเล่นมุกเสื่อมใต้สะดือ รู้สึกหน้าร้อนวูบ ๆ พิกล ทว่าไอ้เก้าดันรับอาวุธร้ายของผมไว้ได้ แถมด้วยคำอธิบายแก้ไขความเข้าใจผิด
 

“กูหมายถึงน้ำมูก มึงนั่นแหละคิดอะไร”


ไอ้เก้าทำเป็นตีหน้าใสซื่อ ป้ายความผิดให้ผมแทน แล้วรีบผลุบเข้าห้องน้ำโดยไว เมื่อผมตั้งท่าจะปาขวดสปอนเซอร์ใส่หัวมันตามด้วยคำสบถด่าดังลั่น


“ไอ้เชี่ยเก้า!”


ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากในห้องน้ำ  นิสัยกวนตีนของมันแก้ยังไงก็ไม่หาย แต่น่าประหลาดแทนที่ผมจะหงุดหงิดโมโห กลับเผลอยิ้มกว้างออกมา

ไม่รู้ทำไมเวลาอยู่กับไอ้เก้าแล้วผมรู้สึกสนุกสบายใจ นึกเสียดายที่ก่อนหน้านี้ผมกับมันไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร ไอ้เก้ามักจะถูกล้อมไปด้วยเพื่อนคนอื่นอยู่เสมอ ถ้ามีโอกาสผมก็อยากจะไปเที่ยวกับมันบ่อย ๆ แค่สองคนอีกก็คงจะดี


...เอ๊ะเดี๋ยว...ทำไมต้องแค่สองคนด้วยวะ


ผมสะดุดกับความคิดตัวเอง พร้อม ๆ กับที่ไอ้เก้าเปิดประตูห้องน้ำออกมา  มันนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว โชว์แผงซิกแพ็คอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ ผมเบนสายตาหนี รู้สึกหน้าร้อนวูบแปลก ๆ สงสัยไข้คงจะขึ้นอีกรอบ ส่วนไอ้คนโชว์หุ่นยังนิ่งเฉย ใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้ผมเปียก ๆ พลางออกความเห็น


“ออกไปนั่งกินข้างนอกกันมั้ย เมื่อกี๊กูเดินกลับมาพระอาทิตย์กำลังตกวิวโคตรสวย”

“งั้นเดี๋ยวกูยกของออกไปเอง”


ผมรีบอาสาคว้าถุงกับข้าวเดินออกนอกห้องทันที กลัวว่าเดี๋ยวอยู่กับไอ้เก้านาน ๆ พาลจะเกิดอาการหนาว ๆ ร้อน ๆ ขึ้นมาอีก

ผมเลือกโต๊ะหินอ่อนมองเห็นวิวแม่น้ำเมื่อวานที่นั่งกินเบียร์คุยกับไอ้เก้า แล้วก็เดินไปขอจานกับช้อนส้อมของทางรีสอร์ท สักพักไอ้เก้าที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็ตามมาสมทบ


“กูว่าจะไปชวนเคนมากินด้วย”


ผมพยักหน้า นึกถึงเพื่อนใหม่ที่ร่วมทริปกันมาทั้งวัน ทั้งที่เพิ่งเจอกันเมื่อวาน แต่ดันคุยถูกคอเหมือนรู้จักกันมานาน อาจเป็นเพราะอายุเราไล่ ๆ กัน แล้วเคนก็คุยสนุกมีมุกให้ขำตลอด จึงไม่มีอุปสรรคเรื่องกำแพงภาษา ซึ่งแน่นอนว่าเคนยินดีตอบตกลงรวดเร็ว ยิ่งพอมาเห็นกับข้าวไทย ๆ ที่กองพะเนินเหมือนกินได้สามมื้อ หนุ่มนิวยอร์กก็เบิกตาสีฟ้ากว้าง อุทานเสียงดัง


“Wow! Awesome!”


เป็นธรรมดาที่เวลาเราไปเที่ยวประเทศไหนก็อยากลองอาหารพื้นเมืองท้องถิ่นของประเทศนั้น เคนก็จัดการซัดลาบคั่ว ทอดมันจิ้มน้ำจิ้มแซ่บ ๆ  กินไปซี้ดปากเผ็ดไป แต่ก็ยังไม่หยุดกิน ปากก็ชมว่าอร่อยมาก ผมกับไอ้เก้าก็ยิ้มกันหน้าบ้านตามประสาเจ้าบ้าน อาหารไทยไม่แพ้ชาติใดในโลกอยู่แล้ว
 
ไม่แค่นั้น ไอ้เก้ายังยุให้เคนทดลองกินบรั่นดีไทย ๆ ชงแม่โขงใส่แก้วเติมโซดา พอเหล้าเข้าปาก บรรยากาศปาร์ตี้ก็เปลี่ยนเป็นการคุยซักประวัติส่วนตัว 


“How long have you known him?”

“4 years”


ผมตอบไปตามจำนวนชั้นปีที่เรียน ถึงผมจะรู้จักกับไอ้เก้ามาตั้งแต่ยังเป็นเฟรชชี่ แต่พวกเราก็คุยกันน้อยมาก เหมือนเพิ่งจะมาสนิทกันจริง ๆ จัง ๆ เมื่อสองสามวันที่อยู่ด้วยกันนี่เอง ดังนั้น แม้ปากจะพูดไป แต่ลึก ๆ ผมเองก็ยังไม่แน่ใจว่ารู้จักกับเก้าดีพอมั้ย

หากความคิดของผมคงตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายอย่างลิบลับ เพราะไอ้เก้ารีบยกมือขึ้นมากอดคอผม เอ่ยด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด


“Yes! He is my best boyfriend!”


ผมสะดุ้งเฮือก รีบหันไปโวยวายใส่ไอ้เก้า


“Friend เฉย ๆ สิว่ะ boyfriend มันแปลว่า แฟน”

“อ้าวเหรอ ไม่ได้แปลว่าเพื่อนผู้ชายเหรอ”


มันพูดด้วยสีหน้าซื่อ ๆ เหมือนตอนแกล้งแหย่ผมเรื่องเสียน้ำ ทำเอาผมมองด้วยความระแวง


“มึงไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งไม่รู้ว่ะ”

“กูไม่รู้จริงจริ๊ง!”


ไอ้เก้ายืนยันเสียงสูง ยิ่งชัดเจนเข้าไปใหญ่ว่ากำลังโกหก แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันจะแกล้งโกหกไปทำไม หรือคิดจะแหย่ผมเล่นเหมือนเคยตามนิสัยกวนตีนของมัน

ผมเหลือบมองไอ้เก้า พอมันรู้สึกตัวว่าโดนแอบมองก็ส่งยิ้มตอบกลับมา ผมเลยเสไปหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม รู้สึกมึน ๆ อีกแล้วสงสัยผมจะเป็นไข้หนักจริง ๆ หรือไม่ก็อาจเพราะยาแก้หวัดที่กินไปก่อนหน้ากำลังออกฤทธิ์


“กูปวดหัว ขอไปนอนก่อนนะ”


หาข้ออ้างขอตัวลาจากวงเหล้าทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะสามทุ่ม  ไอ้เก้ายอมปล่อยผมมาง่าย ๆ เพราะรู้ว่าผมไม่สบาย ผมจึงเดินกลับเข้ามาในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ มุดเข้าเตียงนอน หากสมองก็ยังเผลอคิดไปเรื่องอื่น


...หลายครั้งที่ไอ้เก้าพูดกำกวมถึงสถานะของผมกับมัน ผมไม่เข้าใจว่าไอ้เก้ากำลังคิดอะไรอยู่ ในเมื่อใจของมันมีไอ้ภีมอยู่แล้ว และผมมาที่นี่ในฐานะ ‘เพื่อนที่คอยปลอบ’ เพราะความเป็นห่วงเท่านั้น


ผมปวดหัวแปล็บขึ้นมาอีกครั้ง เลยจำใจต้องปล่อยให้เรื่องที่ยังสงสัยลอยค้างอยู่ในอากาศ ก่อนจะค่อย ๆ ผล่อยหลับไป


…

..

.


ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยอาการสะลึมสะลือ หันมองเตียงข้าง ๆ ก็ยังคงว่างเปล่า นาฬิกาดิจิตอลข้างหัวเตียงบอกเวลา 00.10  เที่ยงคืนแล้ว อย่าบอกนะว่าไอ้เก้ายังนั่งกินเหล้ากับเคนไม่เลิกอีก

ผมตั้งใจจะออกไปตาม เผื่อมันอาจเมาสลบไปที่โต๊ะแล้วก็ได้ ทว่าพอเดินไปถึงวงเหล้า ผมกลับตัวแข็งค้าง เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า


ชายหนุ่มสองคนกำลังประกบปากจูบกันอย่างดูดดื่ม มือของไอ้เก้าล้วงเข้าไปในเสื้อของเคนที่กำลังผลักอีกฝ่ายออกห่างด้วยท่าทางเหมือนจะขัดขืน


ผมรีบวิ่งไปดึงตัวเก้าออกมาตะโกนถามเสียงดัง


“เฮ้ย! ไอ้เก้าทำอะไรวะ!”


กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งจากลมหายใจหอบ ๆ ของไอ้เก้า ผมเหลือบมองเห็นขวดแม่โขงที่ว่างเปล่า


“เก้า มึงเมาแล้วนะ หยุดเหอะ”

“อย่ายุ่งกับกูน่าไอ้ติ๋ม! กูจะจูบกับใครก็เรื่องของกู”


คนหน้าแดงกร่ำขืนสะบัดตัวออกห่าง ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างโง่งมที่ไม่เอะใจตั้งแต่แรก


...เป็นไปได้เหรอที่คนโดนแบบไอ้เก้าจะไม่เศร้า จะไม่ทุกข์ใจ  ที่ยังเห็นมันยิ้ม มันหัวเราะได้ ก็เพราะแกล้งทำทั้งนั้น ความรู้สึกมากมายถูกกดเก็บเอาไว้ยังส่วนลึกภายใน ที่สุดเมื่อทนไม่ไหว ทุกอย่างก็ต้องระเบิดออก 


“มึงทำแบบนี้มันก็ไม่ดีขึ้นมาหรอก”


ผมพยายามเรียกสติ รู้ว่าไอ้เก้ากำลังใช้วิธีประชดชีวิตเป็นการแก้ปัญหา แต่มันกลับผลักผมออกโดยแรง ตะโกนเถียงลั่น


“มึงมันไม่เคยรักใคร มึงไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง!”


ถ้อยคำดูถูกเสียดแทงให้ผมรู้สึกโมโหขึ้นมาบ้าง ผมโต้มันกลับด้วยแรงอารมณ์


“แล้วไงวะ! มึงแค่อกหักนะโว้ย!!”


“กูไม่ได้อกหัก แต่กูเป็นเกย์!  มึงเข้าใจมั้ย กูเป็นเกย์!! ทำไมกูต้องรักผู้ชายด้วยวะ!!”



สิ้นประโยคนั้น ทุกอย่างเหลือเพียงความเงียบ



....ความเงียบที่ได้ยินเสียงความรู้สึกภายในใจของไอ้เก้าดังชัดเจน



ผู้ชายแบบไอ้เก้า ต้องทนอยู่กับความสับสน


...สับสนที่ตัวเองแอบรักเพื่อน ...สับสนที่ตัวเองต้องรักกับผู้ชาย



ผมนึกว่าไอ้เก้ามันเข้มแข็งที่สามารถผ่านพ้นเรื่องพวกนี้ไปได้อย่างสบาย ๆ  แต่แท้จริงแล้ว มันฝืนตัวเองอยู่กับความกลัวตลอดเวลา


“มึงไม่ได้เป็นเกย์หรอกไอ้เก้า”


ผมพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง ไอ้เก้าเงยหน้าขึ้นมามอง


“มึงรู้ได้ไง”


“ถ้ามึงอยากพิสูจน์ว่ามึงเป็นเกย์จริงมั้ย มึงก็มาพิสูจน์กับกูสิ!”


ไอ้เก้าชะงัก เมื่อได้ยินผมพูดท้า ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาภายใต้กรอบแว่นของผม ผมไม่หลบ จ้องมันนิ่ง ๆ ให้รู้ว่าผมเอาจริง


เก้าจึงขยับเข้ามาใกล้ เอื้อมมือมาดึงแว่นผมออก แล้วค่อย ๆ ใช้นิ้วโป้งลูบขี้แมลงวันเล็ก ๆ ใต้ตาอย่างเบามือ
 

ผมหลับตาลง ในขณะที่ใบหน้าคมค่อย ๆ โน้มริมฝีปากลงมา รับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว หัวใจผมเต้นรัวสั่นไหว...



...และทุกสิ่งก็หยุดนิ่ง




“กูขอโทษว่ะ ติณ กูทำไม่ได้”




ไอ้เก้าผละออกห่าง ก่อนมันจะก้มหน้าซบลงกับฝ่ามือ ไหล่ของมันสั่นเทิ้มจนผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปกอด บ่าของผมเปียกชื้นจากน้ำตามากมายของผู้ชายตัวโต ๆ



...หลังจากผ่านเรื่องมากมาย นี่เป็นครั้งแรกที่ไอ้เก้าร้องไห้




และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันแสดงความรู้สึกจากใจจริง ๆ




ภาพทุก ๆ อย่างตลอดสองวันที่อยู่กับไอ้เก้าไหลย้อนเข้ามาในความทรงจำ


ผมน่าจะรู้ว่าไอ้เก้าเศร้าขนาดไหน

ผมน่าจะรู้ว่าบทสนทนาที่เก้าเคยถามผมล้วนแฝงไว้ซึ่งความไม่แน่ใจ

ผมน่าจะรู้ว่ากำลังเป็นตัวแทนของใคร



ผมน่าจะรู้...



ใช่...ผมรู้ แต่ผมเองต่างหากที่แกล้งทำเป็นไม่รู้



...เก้าไม่ได้ชอบผู้ชาย เก้าชอบภีมแค่คนเดียว



ผมนึกถึงคำพูดที่มันเคยปรามาสเอาไว้ ตอนนี้ผมอยากบอกมันเหลือเกินว่า “การรักใครสักคนเป็นยังไง” 





...ไอ้เก้า มึงคิดเหรอว่ากูจะไม่รู้จริง ๆ




-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




TBC

[e-ga-g]

 

[My_yunho]

สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ

[malula]

เรียนรู้จากความผิดหวังและเจ็บปวด
เพื่อที่วันหนึ่งจะรับมือได้ดีกว่ากว่า
และเราก็จะเข้มแข็งขึ้น

[aloney]

เศร้าไปอีก โฮฮฮฮ ;___;

[boonpa]

  เศร้าคูณสองเข้าไปอีก

[hibarihao]

 

[toou]

ไปจูบกับเคนทำม้ายยยยยยยยยย
หน่วงมากกกกกกกกก

[SenzaAmore]

   หน่วงมาก  เศร้าไปแล้ว  เฮ้อออ
รอตอนต่อไปค่ะ +1

[kor.korn]

อ่านแล้วรู้สึกเจ็บปวดแบบหนุบๆ

เฮ้อ

[lizzii]

เจ็บนะแบบนี้

[mukmaoY]

เฮ้อ

[IsDeer]

  ทำไมมาม่ามาไวกว่าที่คิด

[กฤษณ์]

 
น่าสงสาร..
แล้วตกลงเก้าพิมพ์อะไรส่งให้ภีม..

[Phoenix_SM]

เจ็บนี้อีกนานนนนนนนน 

[konnarak]

เศร้าจัง T_T