http://www.youtube.com/v/0x38rbfg3Ds #18 หมาเกรียน“พี่เอย์รีบไปเถอะครับไหนว่าอาจารย์นัดสิบโมง เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง พี่นานะไปกับผมนะครับนะ เดี๋ยวผมจะพาหาสถานที่ดี ๆเลย
รับรองพี่ต้องประทับใจผมแบบไม่มีวันลืมแน่นอน”นั่นคือสิ่งที่ผมบอกกับคุณชายเอย์ตั้นไว้ก่อนที่มันจะยัดบัตรเครดิตใส่มือผมแล้วออกจากห้องไป ความจริงผมจัดการเรื่องในครัวจวนจะเสร็จแล้วนะเหลืออีกแค่นิดเดียว เห็นคุณนานะเดินไปนั่งลงแถว ๆ โซฟาผมเลยเช็ดเคาน์เตอร์ต่ออีกหน่อย
“ให้พี่ช่วยไหมจ๊ะปิง” เธอเดินเข้ามาถามยิ้มหวานน่ารัก ผมรีบหันมอง อะไรวะเมื่อกี้ยังเห็นเดินไปนั่งชูคอไขว่ห้างรออยู่ที่ห้องรับแขก ทำไมจู่ ๆ เดินมาที่ครัวเร็วนัก
“คุณนานะรีบเหรอครับ งั้นเดี๋ยวผม......
“อ๊ะเปล่าๆๆๆ ไม่รีบจ๊ะ ปิงทำงานตามสบายเลยวันนี้พี่ว่างทั้งวัน รอปิงเสร็จงานนี่แล้วเราค่อยออกไปกันเนอะ”
ผมยิ้มบางส่งให้ไม่ได้พิสวาสอะไรหรอกนะครับ แต่ยังไม่อยากทำให้ไก่ตื่น หุหุ ในหัวนี่กำลังคิดแผนการณ์บวกลบคูณหารเอาแบบน่ารักๆให้เธอจดจำผมไปอีกนานแสนนาน หึหึ ผมก็ก้มหน้าทำงานเช็ดนั่นนี่ของผมต่อ แต่อดสงสัยนิดนึงไม่ได้ ยัยคุณนานะนี่เดินวนเวียนอยู่กับผมทำไมไม่ยอมไปนั่งรอดี ๆวะเดี๋ยวเดินมาพิงทางซ้ายเดี๋ยวย้ายมาพิงทางขวา ผมเลยมองดูเธออีกครั้ง
อู๊ววววว ทำไมผมเพิ่งสังเกตวะครับ เหี้ยเหอะ ดูชุดที่เธอใส่มาซะก่อน แม่เจ้าเดรสเกาะอกสีเนื้อสั้นกุดเลยนี่หว่า ผมรีบเอามือขึ้นกาง ๆ วัดขนาดแต่ไม่ให้เธอเห็น คืบนึงของมือผมยังจะยาวไปนะผมว่าไม่มีรอยกางเกงในเลยอ่ะใส่ป่ะวะให้ตายสิ นมจากเต้าก็อื้มมมมันจะหลุดลงมาไหมไอ้ชุดเห้นี่น่ะ โอ๊ยตายทำไมตอนแรกตูไม่เห็นวะมัวแต่เอาตาไปดูส่วนไหนของเธออยู่ แหม่ ผมก็ผู้ชายคนนึงนะครับดูดนมมาแล้วก็หลายยี่ห้อ แต่ยี่ห้อคุณแม่ลูกหนึ่งแบบนี้ยังไม่เคยลอง มันจะอร่อยเหมือนยี่ห้อสาว ๆ ป่ะวะหรือจะดูดแล้วฟันผุ กร้ากกกกก ผมก็นึกของผมไปเรื่อย ได้ดูดสักครั้งคงอิ่มไปหลายวันน้องอันวาจะโกรธกูป่ะวะข้อหาแย่งฟาร์มแม่น้องมาดื่ม
“ปิงนี่อารมณ์ดีจริงนะ ยิ้มเก่งจังเลย” ผมก็มองนมมองตูดคุณพี่นั่นแหละครับไม่งั้นจะยิ้มทำไม บ้าสิ
“อา ครับ” ผมเงยหน้ามองไอ้ฟาร์มที่เธอหอบมาจากบอสตันอีกครั้ง สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มร่าอยู่แบบนี้แต่เธอคงไม่รู้ เอาจริงๆเลยนะผมเริ่มสงสัยไอ้พี่เอย์มันเคยดื่มป่ะวะ จิ๊! คิดแล้วโมโหมันต้องเคยแน่อยู่แล้วดิ่ ไม่เอาๆ ผมสลัดหัวนิดๆ ไม่คิดเรื่องไม่ดี เราต้องคิดแต่เรื่องตลกขบขันชีวิตเราจะได้มีความสุข
“ปิงจ๋าพี่ถามไรนิดสิ” เธอขยับเข้ามาใกล้
“ครับ” ผมหันมอง ตอนนี้กำลังเอาผ้าเช็ดโต๊ะมาซักอยู่ที่ซิงค์ เธอก็ตามมายืนข้าง ๆ
“คือว่า....แฟนของเอย์น่ะ เขามาที่นี่บ่อยไหมจ๊ะ”
หืม?? แหมพี่นานะครับ แผนสูงนี่หว่า คิดจะหลอกถามไอ้ปิง เรื่องแฟนคุณชายงั้นเหรอ หึหึ คิดผิดคิดใหม่ได้เลยพี่ พี่น่ะถามได้ถูกคนเป๊ะเวอร์มาก ถามถูกเจ้าตัวเข้าจริง ๆ เล้ยยยยยย
ผมได้ทีเลยสิ
“ก็บ่อยนะครับ มาทุกอาทิตย์แหละ” นั่นไง เธอชักสีหน้าทันที ผมก็พูดจริงนะก็ผมมาทุกอาทิตย์จริงนี่ ไม่บาปหรอกไม่ได้โกหกอะไรสักหน่อย
“เหรอจ๊ะ เอย์เขาเสน่ห์แรงแบบเนี๊ยะ มีสาว ๆ มาติดเอย์เยอะมากไหม”
“สาวๆมาติดเยอะสิครับ มีทั้งสาวแก่แม่หม้ายนักเรียนนักศึกษาเลขาคุณครูโอ๊ยเยอะอย่าให้พูดเลย แต่ๆๆๆๆๆ แต่แฟนตัวจริงของพี่เอย์ผมว่าน่าจะมีคนเดียวนะ” ผมแกล้งเธอ แอบมองปฏิกิริยาด้วยนะ คุณนานะกัดปากแน่นเลย คิ้วสวย ๆ นี่ขมวดมุ่นเหมือนคนไม่ได้ดั่งใจ
“จริงเหรอ”
“จริงครับ ผมว่าพี่เอย์ไม่สนใจใครหรอกครับ พี่เอย์รักแฟนคนนี้มาก เห็นว่าคนนี้น่ะชอบทำตัวแบบติดดิน ธรรมดา ๆ กินอาหารข้างทางเดินถนนขึ้นรถเมล์ คือเป็นแค่คนธรรมดาเลยครับ พี่เขาเลยบอกว่าชอบคนๆนี้มากๆ”
“แล้วสวยมากป่ะ เธอสวยเท่าพี่ไหม”
“โอ๊ยย ไม่สวยครับ ไม่สวยเลย ไม่มีคำว่าสวยเลยครับ จริงนะ” มีแต่คำว่าหล่อไง คึคึ นี่ผมไม่ได้โกหกนะ ผมหล่ออ่ะ ทำไม
“ต๊ายตายจริงเหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลย หรือว่าสเป็คเอย์เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ชอบคนแบบไหนเนอะ” เธอพึมพำของเธอคนเดียว
“แล้วเขาเป็นยังไงหน้าตานิสัยอะไรแบบเนี๊ยะปิงพอจะบอกให้พี่ฟังบ้างได้ไหมจ๊ะ”
“อ๋อได้ครับ ผมรู้ดีเลยว่าพี่เอย์ชอบคนแบบไหนนิสัยยังไง คุณนานะจะฟังไหมล่ะครับผมบอกพี่ได้นะ”
“จ๊ะๆฟัง ๆ ปิงใจดีจังเลยไม่ต้องเรียกคุณเคิณอะไรหรอกเรียกพี่ว่าพี่นานะเลยก็ได้”
“ได้ครับพี่นานะ ผมจะเล่าล่ะนะ”
จากนั้นผมก็เล่าโน่นเล่านี่ให้เธอฟัง เล่าว่าพี่เอย์ชอบคนผมสั้นใส่กางเกงแต่งตัวแบบลุย ๆ ชอบเล่นกีฬาทำงานบ้านเก่งแล้วที่สำคัญคือต้องทำตัวติดดินไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ผมบอกเธออีกนะว่ารู้สึกแฟนพี่เอย์คนล่าสุดนี่จะขับมอไซด์ด้วย เธอตกตะลึงตานี่โตเลยสิ ยิ่งไอ้สีดำๆที่กรีดปาดมาบนขอบตานั่นดูใกล้ๆแม่งโคตรน่ากลัวอ่ะมันแหลม ๆชี้ๆขึ้นไปด้วย แล้วเธอพูดแต่ไม่อยากเชื่อๆวนอยู่ประมาณสิบรอบได้ คือพึมพำนั่นแหละ
วันนี้พี่เอย์ใช้เบนซ์ดำเพราะงั้นบีเอ็มสีขาวจึงจอดแช่อยู่ ผมหยิบกุญแจที่อยู่ในห้องแล้วพาคุณนานะแฟนเก่าเข้ากรุของคุณชายไปทำธุระเรื่องเนิร์สเซอรี่ของน้องอันวา เธอตกลงใจทันทีคือผมรู้บ้านเธอแล้วตั้งแต่เมื่อวานที่ไปส่งเพราะงั้นผมรู้ว่าแถวนั้นมีเนิร์สเซอรี่ดี ๆ อยู่เลยพาเธอไปรู้จัก
“พี่หิวรึยังครับ” ผมถาม พร้อมถอยรถออกจากซอย คือโรงเรียนนี้อยู่ในซอยแคบมากดีนะที่ไม่มีรถผมเลยถอยได้สะดวก คุณนานะเอาแป้งขึ้นมาตบ ๆ ผมก็งงนิดๆก่อนลงเธอก็ตบพอขึ้นมาเธอหยิบแป้งขึ้นมาตบอีกแล้ว
เอาเป็นว่าถึงเวลาเล่นสนุกของผมแล้ว เอาแบบเบาะๆพอเนาะเดี๋ยวจะว่าผมไม่สุภาพบุรุษกับผู้หญิง
“เดี๋ยวผมพาพี่แวะทานข้าวนะครับ พี่อยากไปร้านที่พี่เอย์ชอบพาแฟนไปกินไหมล่ะครับ ผมรู้จักนะร้านนั้น เดี๋ยวผมพาไปกินได้ พี่เอย์เคยบอกว่าชอบคนที่ติดดินกินอะไรง่าย ๆ แบบนี้ ผมว่าพี่ควรจะเรียนรู้ไว้ถ้าพี่อยากชนะใจพี่เอย์นะครับ” ผมตะล่อม
“อ๊ะจริงเหรอ ปิงจะพาพี่ไปจริงนะ” เธอทำน้ำเสียงตื่นเต้น คือจริง ๆ แล้วเธอก็อยากไปอยู่แล้วแหละ เข้าแผนผมพอดี
“ครับ เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปลองกินดู แล้วพี่นานะจะได้รู้ไงว่าเดี๋ยวนี้รสนิยมพี่เอย์เขาเป็นแบบไหนยังไง จะได้ทำตัวให้ถูกใจพี่เขาได้ไงครับ”
“ได้เลยจ๊ะ ปิงพาพี่ไปกินเดี๋ยวนี้เลยนะ ดูซิว่ายัยนั่นจะกินหรูกินต่ำขนาดไหน เดี๋ยวพี่เอามาปรับใช้เอง ว่าแต่ให้ปิงพาพี่ไปเป็นพอ”
“โอเคเลยครับพี่” หึหึ ผมจัดให้เจ๊เลยครับ
ประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรถบีเอ็มคันโก้ก็มาจอดลงที่หน้าร้านอาหารอีสานส้มตำแม่ตะนาวศรี ผมก้าวลงจากรถเธอรีบเดินตามลงมายืนอยู่ข้าง ๆ กัน คือชุดแม่คุณก็นะ โคตรของความโป๊แล้วยังไม่พอยังจะใส่ส้นสูงแหมปรี๊ดอีกต่างหาก ผมพาเธอเข้าไปในร้านแม่จะคิดไปว่าผมพาแฟนเข้าบ้านป่ะวะเนี่ย แต่ก็จำเป็นต้องพามาจะแกล้งเธอทั้งทีเดี๋ยวไปเป็นลมเป็นแล้งอยู่ที่อื่นผมจะแย่เอา อย่างน้อยตรงนี้ผมยังเทคแคร์เธอได้
“อ้าวปิง” พอเข้าไปได้แม่ร้องทักทัก กำลังจะอ้าปากพูดอะไรกับผมต่อไม่รู้เห็นคุณผู้หญิงเดินตามเข้ามาด้วยแม่อ้าปากหวอหุบไม่ลงเลย ลำบากผมต้องเดินไปสะกิดๆบอก เพื่อนพี่เอย์เขาอยากลองกินส้มตำ ผมเลยพามาแม่กับพี่ขมเลยถึงบางอ้อ พี่ขมมองผมไม่วางตาเลยคงกำลังคิดว่าผมโกหกรึเปล่าแฟนผมไหมอะไรแบบนั้น แกเดินมาสะกิดตอนที่ผมเดินมาสั่ง
“ท่าทางจนนะคนนี้” พี่ขมพูดไรวะ ผมขมวดคิ้วยื่นหน้าไปถามใกล้ ๆ “อะไรอ่ะพี่ขม ปิงไม่เก็ต”
“อ้าวก็ถ้ารวยจริงต้องมีเงินตัดเสื้อผ้าให้ยาวกว่านี้ดิ นี่คือไม่มีเงินใช่ไหมล่ะชุดถึงขาดบนไม่พอล่างแบบนี้น่ะ” โอ๊ยน้อ พี่ขมเล่นมุข ไอ้ผมก็ตั้งใจฟังอยู่ตั้งนาน เราหัวเราะกันร่วนก่อนผมจะหันไปบอกกับแม่
“จัดเต็มครับแม่ โซโล่เดี่ยวสายฟ้าแลบอย่าให้มีคลื่นอื่นใดมาแทรกได้”
“โอเคลูกรัก” แม่ผมตอบแบบขำๆ ดีนะวันนี้มีลูกค้าอยู่แค่สองโต๊ะ แต่แค่นั้นก็มองคุณนานะแทบไม่วางตาแล้ว ผมนี่อายแทนเธออ่ะชุดเธอแม่งเดรสบ้าบออะไรวะเดินสามก้าวก็ต้องคอยดึงลงอยู่ตลอดเพราะมันรั้งขึ้นไปเรื่อยเลยพาลจะเห็นง่ามก้นอยู่แล้ว ลืมบอกไปตอนนี้เธอนั่งไขว่ห้างอวดเรียวขาสวยอยู่ที่โต๊ะพลาสติสีแดง หน้าตานี่บอกบุญไม่รับเหอะ คงจะร้อน ผมแกล้งเธอไม่เอาพัดลมมาเปิดให้ แถมยังชี้ให้เธอไปนั่งโซนที่แดดมันส่อง ๆ แล้วบอกพี่เอย์ชอบมานั่งกับแฟนโต๊ะนี้
“ปิงแน่ใจนะว่าร้านนี้” เธอถาม
“ร้านนี้แหละครับ เดี๋ยวผมจะสั่งเมนูที่พี่เอย์ชอบสั่งให้แฟนทาน มาให้พี่นะ พี่นาต้องทานให้หมดนะครับต้องเก่งแบบแฟนพี่เอย์คนนั้นห้ามให้เหลือไม่งั้นผมไม่สนับสนุนพี่นะ บอกไว้ก่อนแฟนพี่เอย์เด็ดมากเธอทานได้หมดทุกชนิดที่นี่เลยถ้าพี่ทำได้ผมนี่แหละจะสนับสนุนพี่แบบสุดตัว พี่เอย์ชอบขอความคิดเห็นจากผมนะเดี๋ยวผมช่วยไฟท์ให้เอง พี่โอเคใช่ไหมครับ”
“โอเคครับ จัดมา!!” คุณนานะตอบเสียงดังฟังชัดเชิดหน้าชูคอหลังตรงเปรี๊ยะอยู่ที่โต๊ะ แม่กวักมือไวๆเรียกๆผมเข้าไปถาม
“ปิง ทำไมเพื่อนคุณเอย์เขาแต่งตัวแบบนั้นล่ะลูกเขาไม่ร้อนเหรอใส่กระโจมอกสั้นจู๋แบบนั้น”
“แม่ครับไม่ใช่กระโจมอกเขาเรียกเดรสสั้นกุด”
“นั่นแหละๆ สั้นกุดๆคือมันร้อนไหมแดดวันนี้ก็แร๊งแรงแม่กลัวผิวสวย ๆ ของเธอจะไหม้เกรียมนะ รีบกินรีบพากลับนะปิง อยู่ร้านเราไม่ได้หรอกชุดแบบนี้ต้องกินในที่หรูๆห้องแอร์สิลูกห้องแอร์”
“ไม่หรอกครับแม่ พี่คนนี้เขาอึดถึกและบึกบึน เขาด้านไปหมดทั้งตัวนั่นแหละ”
“เอ๊เจ้าปิงไปว่าผู้หญิงเดี๋ยวเหอะ แม่เคยสอนเหรอเป็นผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิงนะลูก อย่าลืม”
“คราบๆปิงไม่ลืมหรอก ว่าแต่แม่ตำส้มให้ปิงยังอ่ะ” พอผมถามแม่เหมือนเพิ่งนึกได้เลยเริ่มบรรเลงส้มตำลาวปูปลาร้ารสจัด ผมชะโงกหน้าดูเห็นแม่ใส่พริกนิดเดียวเลยตักพริกใส่เพิ่มลงไปอีกเยอะๆ แม่ถลึงตาใส่ ผมเลยบอกไปว่าเธอชอบๆ แม่ถึงค่อยทำให้ต่อพอจะเสร็จผมชี้ๆให้แม่เติมพริกลงไปอีกคราวนี้แม่ไม่ยอมแล้วบอกเดี๋ยวไส้ขาดกันพอดีผมเลยเออพอก็พอ จากนั้นผมเดินไปตักบรรดาอาหารที่คิดว่าเด็ดสุดลาวสุดและแปลกสุดไปให้เธอ
บนโต๊ะตอนนี้เลยประกอบไปด้วย ตำลาวปูปลาร้า ตำซกเล็ก แกงหน่อไม้ ซุปหน่อไม้ ต้มยำไก่บ้าน ลาบปลา ลาบหมู ขนมจีนน้ำยาลาวและสุดท้ายเด็ดสุด พี่ขมเป็นคนทำเมนูนี้เองกับมือ แกงขี้เหล็กปลาย่าง ที่โคตรของความขมปี๋ ผมยืนมองหน้าเธอแล้วก็ขำ คุณนานะคนสวยที่ตอนนี้เหงื่อแตกซกไปทั้งตัว คือเธอร้อนแล้วผมไม่ยอมยกพัดลมมาให้อีกทั้งสีหน้าที่เธอกำลังกวาดตามองของกินบนโต๊ะ ปากเธอเบะออกแล้วทำจมูกย่นเหมือนเหม็นมาก ผมสีน้ำตาลบลอนด์ที่เหมือนตุ๊กตาเริ่มชื้นเปียกเหงื่อเม็ดโป้ง
“ทานเลยครับพี่นานะ” ผมวางกระติบข้าวเหนี่ยวอันจิ๋วให้เธอเป็นอย่างสุดท้ายพร้อมหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกับเธอ
“ทานให้หมดเลยนะครับ แฟนพี่เอย์นะกินของพวกนี้เก้งเก่ง พี่นาอย่ายอมแพ้นะครับ เดี๋ยวผมบอกพี่เอย์ให้ พี่ต้องจัดการให้เกลี้ยงทุกจานเลย”
เสียงเธอกลืนน้ำลายดัง
เอื๊อกหลุดออกมาอย่างดัง ผมรู้ไม่ใช่หิวหรืออยากกิน แต่เป็นเพราะเธอกำลังคิดว่าจะกินมันเข้าไปได้ยังไงต่างหาก
“ไม่กินล่ะครับ ร้านนี้อร่อยนะ พี่เอย์เองก็ยังชอบทานเลย” โอ๊ยยผมจะบาปมากไหมเนี่ย อยากให้คุณมาเห็นหน้าเธอตอนนี้มากคือหน้าจืดแบบสุดๆ อย่าร้องไห้นะเว้ยไม่อยากจะบาปหรอกนะ
“ลองดูนะครับ พี่เอย์จะต้องปลื้มแน่ที่พี่นานะทำตัวติดดินได้แบบนี้” ผมตะล่อมอีกครั้ง ตักส้มตำราดลงไปในจานขนมจีน ในที่สุดเธอหลับหูหลับตากินๆๆๆยัดๆๆๆซดๆๆๆ ขณะที่ผมคอยประเคนน้ำกับส่งกระดาษทิชชู่ให้เธออยู่ไม่ขาด
เวลาดำเนินไปเรื่อย ๆ
“อีกนิดพี่อีกนิด นี่ๆแกงนี่พี่เอย์ชอบสั่งมาให้แฟน” ผมตักแกงขมๆดำๆใส่ในจานให้เธอ คุณนานะสู้ตายตักขึ้นมากินหน้าตานี่เบะสุดฤทธิ์ คือเธอร้องไห้ไปกินไปนะ ผมก็เออสะใจแต่แอบสงสารว่ะ ยื่นน้ำส่งให้เธอไปด้วย
“ปิง” เสียงแม่เรียกผมหันไปดูคุณนายยืนหน้าเครียดคิ้วขมวดผมเลยเดินเข้าไปหา
“ปิงแม่ว่าพอเถอะลูก ท่าทางเธอไม่ไหวแล้วนะทั้งกินทั้งร้องไห้แบบนั้น ดูน้ำหูน้ำตาซินั่นน่าสงสารออก” คือเอาจริง ๆ เลยนะปากเธอนี่เจ่อแดงลิปสติกเปื้อนไปหมดแล้วเหงื่อที่ท่วมตัวทำให้อายไลเนอร์ที่เธอกรีดไว้มันเปื้อนเลอะขอบตาแถมเธอยังร้องไห้เพราะความเผ็ดมันเลยไหลสีดำลงมาเป็นทาง ส่วนผมเผ้าที่ถูกดัดเป็นลอนสวยงามอย่างตุ๊กตาเมื่อเช้าตอนนี้เปื้อนเละไปด้วยเหงื่อที่แตกซกๆ เธอใช้หลังมือปาดเหงื่อเม็ดโป้งที่ไหลอย่างกับสายน้ำอยู่ที่คางพร้อมสูดปากสูดจมูกด้วยความเผ็ด น้ำหูน้ำตาน้ำมูกนี่พาลจะย้อยลงที่โต๊ะ
สาธุผมจะบาปมากป่ะวะ คือผมขำ
“ปิง ซู้ด เผ็ด โอ้ววว ซู้ดเผ็ด อ่าห์ อ่าห์ เผ็ดๆ ซู๊ดดดด เผ็ดดด ฮือๆ ฟึ๊ดๆ อ่าห์ๆ” คือเธอทั้งปาดน้ำหูน้ำตาทั้งสูดปาดสูดขี้มูกปาดเหงื่อ ทั้งมองหน้าผมไปด้วย ผมนั่งกลั้นขำทั้งสงสารทั้งขำ ยื่นทิชชู่ส่งให้เธออีก
“อร่อยไหมครับพี่” ในที่สุดเธอซัดจนหมดโต๊ะจริง ๆ คือผมอยากบอกนะส้มตำเนี่ยยิ่งเผ็ดยิ่งหยุดไม่ได้นะบอกเลย เพราะพอหยุดปุ๊ปร้องไห้เลยน้ำตาไหลต้องกินไว้ตลอดแล้วเราก็จะเผ็ดไปเรื่อยอยู่แบบนั้น คือโคตรของความทรมานผมไม่ค่อยชอบกินหรอก
“ปิงซู้ด เผ๊ดเผ็ด ปิงพี่ ซู้ด พี่เก่งใช่ไหม ฟึ๊ดๆ ซู๊ดส์ พี่เก่งเนอะซู้ด เผ้ดต้องบอกเอย์นะซู้ด ”
RRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRโทรศัพท์เข้าพอดีผมเลยกดรับ เป็นพี่เอย์โทรมา มันถามว่าผมพาเธอทำธุระเสร็จยังกลับกันแล้วใช่ไหม ผมเลยตอบไปว่าเสร็จแล้วทานข้าวอยู่
“ที่ไหน” เสียงคุณชายเครียดมาตามสาย
“เอ่อ...คือ...”
“ทำไมไม่ตอบ มึงไปกินกันที่ไหน” อ้าวเห้ยมันเสียงโมโหทำไมวะเนี่ย ก็แค่นั่งกินอยู่ที่บ้านเอง จะว่าไปผมไม่ได้กินเลยนะมีแต่คุณนานะเธอกินอยู่คนเดียว
“โอ้วววปิง สุดยอดเลย ซู้ด โอยยย ไม่ไหวแล้ว ซู้ดส์ โอ้ววปิง พี่ซู้ดส์” เสียงพี่นานะแทรกขึ้นแล้วดั๊นลอดเข้าไปในสายไอ้คุณชายตะคอกผมดังลั่น
“หมาปิง! มึงทำเหี้ยไรอยู่ อยู่ที่ไหนบอกกูเดี๋ยวนี้เลย” โอ๋ยยยท่าทางไม่ไหวผมรีบชูโทรศัพท์ออกห่างจากหูแล้วเดินไปหาแม่ บอกแม่คุยกับพี่เอย์หน่อย เห็นแม่เออออครับๆอะไรกับมันอยู่พักนึงก็ส่งมือถือคืนมาให้ผม เดี๋ยวนี้พี่เอย์มาทานข้าวบ้านผมบ่อยสนิทกับแม่ไปแล้วนะ
“ไงพี่ยังสงสัยอะไรอีกไหม”
“มึงแกล้งเขาล่ะสิ รู้อยู่แล้วว่าเขากินอะไรแบบนั้นไม่เป็น แสบนักนะ”
“ช่วยไม่ได้เหอะทำผมก่อนทำไม”
ได้ยินแต่เสียงคุณชายหัวเราะหึหึมาตามสาย คุยต่ออีกหน่อยแล้วก็วางลงไป ผมเลยมานั่งลงที่โต๊ะดูเธอกินต่อ
“คุยกับใคร พี่รอนานแล้วซู้ด โอ้โหปิงมันยอดมากมันแซบมากแต่มันก็เผ็ดและเหม็นมาก ฟึ๊ดๆ ซู๊ดส์ ต่อไปพี่คงไม่มาแล้วนะยกเว้นถ้าเอย์ชอบแบบนี้จริง ๆ พี่จะได้ทำใจไว้ พี่เก่งใช่ไหมอย่าลืมไฟท์ให้กันด้วยล่ะ” เธอสูดปากไปพูดไปร้องไห้ไปน้ำตานี่เช็ดยังไงก็ไม่หมด
“ครับ ๆ เก่ง ๆ เรากลับกันดีกว่าเนาะ”
ผมว่าผมแกล้งเธอพอแล้วล่ะ เลยทำท่าไปจ่ายตังค์แล้วก็พาเธออกไป
“ไปนะครับแม่” ผมร้องบอกแม่เบาๆ แต่เธอหันขวับมองมาทันทีคือเธอเดินออกไปก่อนแล้วนะ ผมเลยรีบเดินตามไป หันมามองคุณนายอีกที แม่ยืนมองอยู่ผมเลยฉีกยิ้มแล้วส่งจูบให้อย่างกวน ๆ พี่ขมงี้หัวเราะร่วนคุณนานะจนหน้าดำหน้าแดง แต่คุณนายแม่กลับชี้หน้าผมอย่างคนรู้ทันและคาดโทษ ส่วนพี่นานะตอนที่เธอเดินข้ามถนนไปถึงรถโน่นแล้ว
“พี่นามัดผมหน่อยไหมครับ” ผมยื่นยางมัดถุงแกงสีแดงๆส่งให้เธอ คือผมอยากให้คุณมาเห็นสภาพเธอตอนนี้มาก คือมันสะใจหุหุ อย่ามาว่าผมไม่สุภาพบุรุษนะแต่ผมก็อยากแกล้งเธอนิดๆด้วยแหละแค่พามากินข้าวเองผมเลี้ยงอีกต่างหากแต่เธอดันลิ้นอ่อนเผ็ดมากเองนี่ ไม่ใช่ผมไม่ดูแลสักหน่อยผมยื่นน้ำยื่นกระดาษให้เธอตลอดเลยเหอะ เป็นเธอที่เลือกกินต่อเองนะ ความจริงจะหยุดเลยก็ได้
“เช็ดให้หน่อย” เธอยื่นกระดาษทิชชู่สวยๆส่งให้ ตอนนี้ในรถเปิดแอร์เย็นมาก เหงื่อเธอเริ่มแห้ง เธอหันหลังให้ผมแล้วใช้มือสวยๆของเธอโกยผมสีน้ำตาลอ่อนที่ระลำคอยกขึ้น คงจะให้ผมเช็ดเหงื่อที่หลังคอเธอออกให้ ผมมองดูอย่างอิหลักอิเหลื่อ คือไม่ใช่ไม่อยากเช็ด แต่เธอใส่ชุดเกาะอกโชว์เนินไหล่และแผ่นหลังเพราะงั้นมันจะใกล้ชิดเกินไปไหมยังไง
“เช็ดสิ” เธอแว๊ดเสียงสั่งท่าทางอารมณ์เสีย เออทำไมทำเสียงงั้นวะ น้ำเสียงเริ่มแปลกๆ หน้าตาไม่เห็นใจดีเหมือนเมื่อเช้าเลย ผมก็เช็ดๆให้เธอแบบเบา ๆ จนเสร็จเธอหันไปนั่งตามปกติผมก็ออกรถ เธอเริ่มเปิดกระเป๋าถือแบรนด์เนมใบเล็กๆเอาแป้งเอาอะไรขึ้นมาเมคอัพหน้าเธอใหม่ ผมก็ขับรถไปเรื่อยๆ
“แว๊ดดดดดดดดดดดด” เธอแว๊ดขึ้นดังลั่นหันไปอีกทีผมตกใจมากคือเธอกำลังกรีดตาใหม่แต่ผมดันขับแบบรุนแรงไปหน่อยผลคือไอ้สีดำๆลากยาวลงมาเกือบถึงแก้ม
“บ้าหรือไง ขับให้มันดีสิ ต้องแต่งใหม่อีกแล้ว”
“ครับๆโทษทีครับ”
“ประสาท” เธอทำท่าหัวเสีย ลงมือเมคอัพต่อไป ผมก็แอบๆมองหน่อยนึงคือจะดูว่าเธอเช็ดไอ้รอยเปื้อนตะกี้ออกไหม ความจริงผมแกล้งเบรกหรอกเอาให้หน้าคว่ำไปเลย หึหึกะจะแกล้งยั่วให้โมโหใครจะรู้ว่ากำลังกรีดตาอยู่เล่า
ตอนนี้คือหันไปอีกทีเธอเริ่มสวยเริ่ดเหมือนเดิมแล้ว น่าโมโหอยู่อย่างคือวันนี้ร้อนมากแต่เธอดันปัดแอร์เข้าหาตัวเองหมดเลย เสียงสูดปากสูดจมูกหายไปคนสวยคงหายเผ็ดแล้ว แต่ปากเธอก็ยังเจ่ออยู่ดี
“ไปช็อปปิ้งนะ อยากไปช้อปปิ้ง เมื่อเช้าพี่เห็นเอย์เขาให้บัตรเรามาด้วยใช่ไหม ปิงนี่สนิทกับเอย์ดีนะ เขาไว้ใจเราขนาดให้ถือบัตรเครดิตสีเทาเลยเหรอเนี่ย” เธอปรายสายตามองมาที่ผม คือผมไม่รู้จู่ ๆ เธอเป็นอะไรขึ้นมา ทำไมกิริยาที่แสดงออกถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ทั้งที่ก่อนเข้าไปกินอาหารยังพูดดีกับผมอยู่เลย ตอนนี้คำพูดคำจาแดกดันมากหรือจับได้ว่าผมแกล้งเธอ?
“นี่ ร้านเมื่อกี้น่ะ แม่ปิงใช่ไหม คนที่ใสเสื้อผ้าฝ้าย ที่ตำส้มตำมะละกอนั่นน่ะ” ผมหันมองเธอทันที รถติดไฟแดงด้วย ทำไมเธอรู้??
“ใช่ครับนั่นแม่ผมเอง ขอโทษด้วยนะครับไม่ได้แนะนำให้พี่นารู้จัก”
“นี่อย่ามาเรียกฉันว่าพี่นะ แล้วก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องไปรู้จักคนแบบแม่นายด้วย เป็นแค่ลูกแม่ค้าขายส้มตำลาว ๆ วาสนาดีนะเอย์เขาถึงจ้างมาทำอาหารให้ทานได้ คนแบบนายมันแย่จริง ๆ” ผมหน้าชาไปหมดเลย คืออะไรวะผมตั้งตัวไม่ทันจู่ ๆ ก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกผม จู่ ๆ ก็บอกไม่ให้ผมเรียกพี่ทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้ายังบอกให้ผมเรียกอยู่เลย ที่สำคัญเธอแทนตัวเองว่าฉัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เรียกแทนว่าพี่อย่างนั้นอย่างนี้ คือว่าผมงงมาก
“นายโกหกล่ะสิที่ว่าเอย์เขาชอบพาแฟนมากินที่นี่ เรื่องจริงก็คือนายแค่อยากจะพาฉันมาอวดกับแม่ของนายใช่ไหม เห็นเขาซุบซิบกันตั้งหลายครั้ง ดีนะตอนที่เดินออกมาฉันได้ยินนายกับแม่นายพูดกัน น่าเกลียดนะปิงฉันจะฟ้องเอย์ว่านายพาฉันมาแกล้ง อยากให้คนที่บ้านคิดเหรอว่าตัวเองควงคนสวย ๆ รวย ๆ แบบฉันได้ คอยดูนะเอย์ต้องไล่ตะเพิดนายออกแน่ๆ ฉันจะฟ้องเอย์”
ผมเบี่ยงรถออกอีกเลนทันทีเหยียบมิดเลย คือโมโหมาก อิยัยนานะนาเน่าอะไรนี่มันเพี้ยนรึไงมันมีลูกน่ารักแบบน้องอันวาจริงเหรอ?? ดูถูกคนเป็นผักเป็นปลาแบบนี้แค่รู้ว่าผมเป็นลูกแม่ค้าถึงขนาดเปลี่ยนกิริยาทำท่ารังเกียจใส่กัน โคตรจะทุเรศอ่ะ ผมเปลี่ยนเส้นทางรถขับเร็วมากแล้วพาเธอออกนอกเมืองไปเลยเอาให้ไกล ๆแถวนนท์ก็ดีนะเดี๋ยวพาไปทิ้งไว้ที่สุพรรณเลยดีกว่า อย่ามาเล่นกับผมเหอะแรงมาแรงตอบนะบอกเลย เดี๋ยวแม่งทิ้งลงกลางทางแล้วจะยุ่ง กะๆอยู่ดูๆว่าตรงไหนร้างแท็กซี่พ่องจะทิ้งให้
“นี่นายจะไปไหนน่ะ” เธอแว๊ดขึ้น
“ก็พาคุณไปช้อปปิ้งไงครับ”
“แล้วทำไมมาทางนี้”
“ทางนี้รถไม่ติดไม่ต้องห่วงนะครับเดี๋ยวจะเหยียบให้มิดเลยคุณจะได้ไปช้อปไวๆไง” ผมก็เหยียบบบบอย่างเดียวเลย ยัยคุณนานะนี่นั่งเกร็งจนเยี่ยวจะแตกแล้วนะผมว่าเออให้มันขมิบไป ช่างเหอะก็แค่สะพานโค้งต่างระดับผมขับจนชินจะกลัวไรนักหนาก็ไม่รู้ โค้งหักศอกแบบนั้นสบายๆครับผมน่ะ นั่นเห็นไหมผมขับลงมาแล้วปลอดภัยไร้กังวล เสียงเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมยกมือทาบอกปากนี่คงกำลังสวดภาวนาอะไรอยู่สักอย่าง เอาจริง ๆ เลยนะตอนนี้ผมอยู่แถว ๆ นอกเมืองโน่นเลยแต่ห้างที่เธออยากจะไปมันอยู่สีลม หึหึ
กึกกกก กึกกกกก กึกกกกก กกก
ตายห่า รถเสียเหรอวะ
(ต่อด้านล่าง)
หัวข้อ: ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) 14/03/58 พิเศษ 05 พี่เอย์พี่เชน (อ่าน 1464449 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก