ตอนพิเศษ 7“พี่บอกแล้วนะ..พี่บอกเองนะว่าไม่มีอะไร” ฟาดแขนพี่มันรัวๆ เลยครับ “แล้วทำไมมันต้องมาทำหน้าละห้อยตอนพี่เช็ดปากให้ผมด้วย”
เพิ่งกลับมาจากกินข้าวเที่ยงครับ..พี่เล็กมันขอแยกออกมาก่อน เพราะเห็นผมอารมณ์ไม่ดี เลยพาแยกมาซื้อไอติมเอาใจ ผมว่าผมก็ไม่ได้งี่เง่าอะไรหรอกนะ แค่ไม่ชอบ..ไม่ชอบไอ้เด็กกระรอกนี่เลยจริงๆ เกลียดสายตาที่มันใช้มองแฟนผมอ่ะ เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด !
“ขี้หึงนะเรา”
เออ..หึงแล้วไง ??? แล้วนี่พี่มันจะยิ้มทำไมว่ะ..ไม่เข้าใจแม่งจริงๆ
“หึๆ”
คว้าถ้วยไอติมได้ผมก็สะบัดหน้าพรืดเลยครับ..ไม่สนใจแล้ว ก้มหน้าก้มตากินไอติมไป..จนถึงออฟฟิตพี่มัน กลับเข้าที่ประจำได้ก็แย่งขนมพี่เก่งมันกิน..พี่เก่งก็คงพอดูออกครับว่าผมกำลังงี่เง่าอยู่ เลยไม่แซวไม่พูดอะไรเหมือนเมื่อเช้า
“ไม่มีอะไรหรอก..กระรอกมันรู้แล้วล่ะว่าบีมกับเล็กเป็นอะไรกัน”
“ขนาดรู้นะพี่..ยังส่งสายตาให้แฟนผมอยู่เลย”
“เอาน่า..จะตัดใจจากใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะเว้ย”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง..ก็เห็นพี่เก่งมันกำลังเกาหัวเหมือนแก้เก้อ แอบแปลกใจน่ะครับ..ทำไมพี่มันพูดเหมือนกับเข้าใจไอ้เด็กกระรอกนั้นแบบนี้ก็ไม่รู้ น้ำเสียงแม่งเศร้าๆ หงอยๆ ได้อีก
“เอ่อ..ไปทำงานก่อนนะ”
นั่นล่ะครับ..แล้วพี่มันก็ชิ่งเดินไปหาพวกพี่เล็กกับน้องนิ้งมันเลย ผมเลยวางขนมในมือ..แล้วเข็นรถไปหาไอ้พี่โจ้ที่นั่งงมกองเอกสารอยู่ ไปแกล้งพี่มันแก้เซ็งดีกว่าครับ..เผื่อจะหายหงุดหงิด ฮ่าๆ
.
.
.
“อย่ามาแกล้งได้ไหมครับ..ไอ้น้องบีม” พี่โจ้บ่นก่อนจะผลักหัวผม “บอกว่าอย่าแกล้งไงว่ะ เดี๋ยวแม่งจับหอมแก้มเลยนี่ เด็กเวร”
“กล้าป่ะพี่ถามจริง” ถามแล้วยักคิ้วใส่พี่มัน
“กล้าก็บ้าแล้วครับ..ผัวแม่งดุอย่างกับหมา”
ผมนั่งขำจนตัวงอ..ไอ้พี่โจ้มันทำหน้าล้อเลียนพี่เล็กได้โคตรตลกอ่ะ พี่มันชอบทำหน้าแบบนี้จริงๆ นะเวลาหึงอ่ะ..ผมเลยชอบหลุดขำบ่อยๆ ไง
“เฮ้ยๆๆ อย่าๆ ขอเหอะมึง” ชักจะหยาบคายใส่ล่ะไง “ไปเล่นกับไอ้เก่งไป ชิ่วๆ”
ผมหัวเราะคิกคัก..ก่อนจะเรียงเอกสารพี่มันให้เข้าที่เหมือนเดิม ท่าทางงานมันจะยุ่งจริงครับ..ดูวุ่นวายมากอ่ะตอนนี้ ผมเลยช่วยพี่มันเรียงเอกสาร..เคยทำมาบ้างครับ เลยพอรู้ว่าต้องเรียงอะไรยังไง พี่โจ้มันก็หันมายิ้มๆ ให้..พอเห็นว่าผมเปลี่ยนจากแกล้งเป็นช่วยงานแล้ว
“แต้งกิ้วไอ้หนู..เดี๋ยวเย็นนี้พี่เลิ้ยงหนม”
“ไม่ใช่พากันไปกินเหล้าห้องผมอีกหรอกนะ” ดักคอครับ..ดักคอ
“รู้ทันตลอด”
หัวเราะกันไปครับ..
.
.
.
ตกเย็นก็พากันมาสุมที่ห้องผมจริงๆ ไม่เว้นไม่ว่างกันสักอาทิตย์เลยนะพวกพี่มันอ่ะ..กินเบียร์กันบ่อยซะจนไอ้พี่เล็กมันเริ่มลงพุงแล้วอ่ะ สงสัยผมคงต้องปฎิวัติสักวันล่ะ..ไม่อยากมีสามีลงพุงครับ มันไม่หล่อ คึคึ
“วันนี้ก็ไม่กินเหรอพี่” ผมหันไปถามพี่เก่งที่เทโค้กลงแก้วเป็นรอบที่สอง (พอดีนิยมแต่น้ำดำน่ะครับ..ไม่นิยมสีอื่น)
“เมาก็ไม่มีใครลากไอ้โจ้กลับดิ..”
“นอนนี่ก็ได้พี่..ปกติก็นอนนี่”
“ไม่เอาอ่ะ..ขี้เกียจฟังเสียงคราง เดี๋ยวหูเป็นกุ้งยิง”
“อันนั้นมันเป็นที่ตาหรือเปล่าว่ะพี่..”
ขำไปกับมุกพี่เก่งมันครับ..ชอบเล่นจริงๆ ไอ้มุกหน้าตายเนี้ย บางทีเล่นมาผมยังไม่รู้สึกตัวเลยอ่ะ..แบบว่าหน้าพี่เก่งมันนิ่งเกิ๊น
“กินอย่างอื่นด้วย..เดี๋ยวก็เป็นกระเพาะหรอก” พี่เล็กมันบอกก่อนจะเลื่อนจานขนมมาให้ “ดึกๆ ปวดท้องมาจะไม่สนใจเลยคอยดู”
“คิดว่าทำได้ป่ะ?” ผมถามกลับพี่มันไปทันที “แค่ผมจาม..พี่ยังตื่นมาวัดไข้ เบาแอร์ซะวุ่นวายเลย”
แลบลิ้นใส่พี่มันไปที..แล้วก้มลงหยิบขนมเข้าปากสองสามชิ้น ไอ้พี่เล็กมันไม่กล้าไม่สนใจผมหรอกครับ..รักผมขนาดนี้ หุหุ
“เดี๋ยวจะโดน..”
“คงต้องรอจนกว่าพวกพี่โจ้พี่เก่งจะกลับอ่ะนะ..ถึงจะทำไรผมได้ พี่เก่งบอกว่ากลัวหูเป็นกุ้งยิง”
พี่เล็กมันยื่นมือมาบีบจมูกผมก่อนจะส่ายไปมา “ปากดี..ปากดีจริงๆ”
“ฮึ้ย..กินอยู่นะเนี้ย เดี๋ยวหายใจไม่ออก..”
“เอาให้ตายไปเลย..”
“ตายแล้วพี่นั่นแหละจะเสียใจ..” งับมือแม่งเลยดีไหม..ชอบแกล้งแบบนี้ ??
“ช่วยลดความหวานลงหน่อยได้ไหม..เบาหวานจะแดกตากูอยู่แล้ว” ไอ้พี่โจ้มันโพล่งขึ้นมาทันที “หรือมึงจงใจหวานกันเพื่อจะไล่กูกลับทางอ้อมว่ะ”
ไอ้พี่โจ้แม่งก็คิดมากเกินไป..ผมกะจะบอกให้พี่เล็กมันไล่ตอนสามทุ่มนะ ตอนนี้มันเพิ่งจะทุ่มกว่าๆ เองไง..มันยังไม่ถึงเวลาไล่ เพราะมันยังหัวค่ำเกินกว่าที่ผัวเมียจะนอนกอดกันอ่ะนะ คึคึ
“อย่าให้กูมีเมียบ้างนะ..”
ปล่อยพี่โจ้มันบ่นไปครับ..ไม่ต้องไปสนใจมาก หันมาหยอกสามีดีกว่า..วันนี้พี่เล็กแม่งหล่อ เห็นแล้วอยากซุก (?) พี่มันจริงๆ เอ..เหมือนวันนี้อาการมันจะคุ้นๆ ว่ะ อาการผมมันเหมือนคนกำลังเมาเลย..แต่ผมกินแต่โค้กนะวันนี้ แล้วมันจะเมาได้ไงว่ะ สงสัยแม่งจะคิดมากไปเอง หุหุ
.
.
.
“คอเอียงแล้ว..คอเอียงแล้วเว้ย”
ผมกระพริบตาปริบๆ พยายามเพ่งตามองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า อืม..พี่โจ้หรือเปล่าว่ะ แล้วทำไมวันนี้พี่โจ้มันมีสองหัวว่ะ งง ???
“เชี่ยโจ้พอแล้ว..เดี๋ยวไอ้เล็กมันก็มาด่าหรอก” หันไปมองพี่เก่ง..แม่งก็มีสองหัวเหมือนกันเลย มึน -_-
“กูอยากเห็นเวลามันเมา..แม่งน่ารักดี”
“แม่งขี้แกล้งเกินไปแล้วนะมึงอ่ะ..”
ผมมองพี่เก่งมันผลักหัวพี่โจ้แบบมึนๆ เออแม่ง..แขนซ้ายพี่มันมีสองอันเหมือนกันนี่หว่า ผลักหัวพี่โจ้มันได้ทีเดียวเลยทั้งสองหัว เจ๋งว่ะ !
“พี่เล็กๆ งื้อ..” ผมเรียกหาพี่มัน..เพราะเริ่มปวดหัวแล้ว “พี่เล็กกกกกก”
“มันลงไปซื้อเบียร์..รอแปบหนึ่ง” พี่เก่งมันเดินข้ามโต๊ะมานั่งข้างผมครับ..ผมเลยเอาหัวไปซุกตักพี่มัน แบบว่ายกหัวไม่ไหวแล้วตอนนี้ มึนมาก..
“อ้อนน่ารักว่ะ..เห็นแล้วอยากเลี้ยงแมว”
“ไอ้พี่โจ้..กูไม่ใช่แมวนะเว้ย” คิดว่าแค่ปวดหัวมึนหัวแล้วผมจะไม่ได้ยินที่พูดหรือไงว่ะ กวนตีนจริงๆ
“ฮะๆ ตลอกอ่ะไอ้เก่ง มึงดูดิ”
“เออ..กูเห็นแล้ว”
นอนฟังพี่เก่งมันด่าไอ้พี่โจ้ได้ไม่นาน..พี่เล็กมันก็เปิดประตูเข้ามา พอเห็นผมนอนหนุนตักพี่เก่งเท่านั้นแหละ..ตรงเข้ามาดึงตัวผมออกเลย ผมเลยย้ายหัวไปซุกๆ ที่อกพี่มันแทน หือ..อกใครจะอุ่นเท่าอกไอ้พี่เล็กมันครับ ผมถามจริง?
เพราะตอนนี้ผมอุ่นชิบหายเลย !!
“เชี่ยโจ้..มอมเหล้าเมียกูอีกแล้วนะมึง”
“พี่เล็กๆ” ถูหน้าไปมากับอกพี่มัน..มือก็กำชายเสื้อพี่มันแน่น “ไปนอนกันเหอะ..นอนๆ นอนกอดกันดีกว่า”
“หยุดเลยๆ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาอ้อนต่อหน้าคนอื่น” ว่าแล้วก็อุ้มผมขึ้นจากโซฟาทันทีเลย “จะแดกก็แดกกันไปนะพวกมึง..กูพาบีมไปนอนก่อน”
“แล้วอีกสักพักก็มาไล่พวกกูอีกดิ..”
ใครพูดไรไม่สนใจแล้วครับ..ปวดหัวชิบหาย กูอยากนอน..อยากนอนสุดๆ เลยตอนนี้ งื้อ..
.
.
.
“อื้อ..” ปวดหัวชิบเป๋งเลย “พี่เล็ก..”
พอลืมตาขึ้นมาก็เจอหัวนมไอ้พี่เล็กมันก่อนเลย..แล้วนี่พี่มันจะนอนถอดเสื้อทำไมว่ะ ?
“อูย..”
พอเริ่มขยับตัวเท่านั้นแหละครับ..ทุกอย่างแม่งกระจ่างเลย ผมโดนแล้ว..เมื่อคืนโดนไอ้พี่เล็กจัดหนักอีกแล้ว เจ็บตูดเหี้ยๆ เจ็บตูดชิบหายเลยตอนนี้
“ไอ้พี่เล็กกกกกก..” ทุบอกแม่งรัวๆ ทุบไปจนกว่ามันจะตื่นเลยแม่ง เจ็บ !
“อื้อ..บีม งอแงอะไรอีก”
“งอแงอะไรล่ะ..พี่แหละแม่ง” ฟาดต้นแขนเข้าให้..หมั่นไส้ “มึงยั้งมือเป็นไหมไอ้พี่เล็ก..มึงเข้าใจคำว่าทนุถนอมบ้างป่ะ”
เจ็บจริงๆ นะแม่ง..แล้วนี่ผมต้องไปเรียนนะเว้ย แต่ระบมขนาดนี้แม่งจะนั่งไหวหรือเปล่าว่ะ !!
“ลุกสิว่ะ..ไม่ไปทำงานหรือไง”
“มันเพิ่งจะกี่โมง..จะรีบไปไหนเนี้ย”
“ไม่รู้..ผมเจ็บ อารมณ์ไม่ดี ฮือ..”
“อ้าวเวร..ร้องไห้อีกแล้ว”
แล้วพี่มันก็ทั้งกอดทั้งปลอบ..ทั้งจูบซับน้ำตาให้ แต่ผมก็ยังง่องแง่งงี่เง่าใส่พี่มันต่ออีกพักใหญ่ครับ..เอาให้มันเหนื่อยเท่าๆ กันไง ไม่งั้นแม่งไม่คุ้ม..เดี๋ยวผมจะเจ็บตัวฟรีอยู่คนเดียว หึหึ
.
.
.
“ถึงแล้วโทรมานะ..”
“ครับๆ” พี่มันปิดประตูแท็กซี่ให้เมื่อผมรับคำ..
กำลังจะไปเรียนครับ..วันนี้ต้องนั่งแท็กซี่ไปเอง เพราะมัวแต่งี่เง่าใส่พี่มันเมื่อเช้า..เลยพากันลุกออกจากที่นอนสายมาก พี่มันเลยวนรถไปส่งผมก่อนไม่ได้..เดี๋ยวจะเข้าออฟฟิตไม่ทัน ผมเลยต้องไปมหาลัยเองแบบนี้ เหอๆ
แต่ปกติก็เคยไปกลับเองนะครับ..เวลาที่พี่มันไม่ว่าง ไปรับไปส่งไม่ได้จริงๆ สบายๆ ครับ..เพราะตอนอยู่กับพ่อแม่ก็ไปไหนมาไหนเองเหมือนกัน พอดีพ่อกับแม่อยากให้ช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากๆ น่ะ..
“วันนี้พี่เล็กไม่มาส่งเหรอ..”
“พอดีตื่นสายกันน่ะ”
ผมตอบฝนไป..ก่อนจะรีบส่งข้อความไปบอกพี่มันว่าถึงที่มหาลัยแล้ว พี่มันก็ตอบอืมๆ กลับมา..ไม่ลืมที่จะกำชับให้ผมรีบกลับห้องทันทีที่เรียนเสร็จ คงห่วงน่ะครับ..เพราะเมื่อเช้าผมร้องไห้เยอะ บวกกับหมดแรงมาจากเมื่อคืนอีก..ขืนไม่ได้พักผ่อนมีหวังป่วยแน่ๆ ซึ่งผมเองก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะไม่ไหวเหมือนกัน เหอๆ
.
.
.
“อ้าวบีมมายังไง..ไหนไอ้เล็กมันบอกว่าวันนี้บีมไม่มา”
ผมหันไปมองก่อนจะส่งยิ้มแหยๆ ไปให้พี่เก่ง..ไม่อยากตอบครับ เพราะไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้บอกให้แท็กซี่มาส่งที่นี่ ทั้งที่ควรจะกลับบ้านไปพัก
“มาทำไม..ทำไมไม่ไปพักผ่อน”
“เหงา..” บอกแล้วกอดซบไปที่พุงพี่เล็กมัน ปวดหัวจัง..เหมือนจะตัวร้อนนิดๆ ด้วยนะตอนนี้
“กินอะไรมาหรือยังหืม..” พี่มันถามก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งยองๆ ข้างรถเข็นผม “เหมือนจะตัวร้อนนิดๆ แฮะ”
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” อย่าไปยอมรับครับ..เดี๋ยวจะโดนบ่น
“ปากแดง..แก้มแดงหมดแล้ว ยังจะมาปากแข็งอีก” บ่นๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาเข็นผมไปที่โต๊ะ “เดี๋ยวพี่หายาให้..แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง”
“กินข้าวกับฝนมาแล้ว..”
พี่มันพยักหน้าสองสามที..ก่อนจะลุกไปหยิบน้ำหยิบยามาให้ พอกินยาได้ผมก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเลย..ปวดหัวจัง
“แฮ้งค์หรือเปล่าว่ะ..” พี่โจ้มันเดินมาถามครับ..คงจะรู้สึกผิดที่มอมเหล้าผมเมื่อคืน หึหึ
“เพราะมึงแหละไอ้โจ้..แกล้งน้องมัน” พี่เก่งบ่นๆ
“กูว่าเพราะไอ้เล็กมากกว่า..มึงจับน้องมันกดไปกี่รอบล่ะเมื่อคืน”
“เสือก!!” เสียงดังฟังชัดจริงๆ เลยนะแฟนผม หุหุ
“ไปนอนที่โซฟาดีกว่า..ลุกก่อนนะครับ”
บอกแล้วพี่มันก็ช้อนตัวผมขึ้นมาจากรถเข็น..ก่อนจะพาไปนั่งที่โซฟา จัดหมอนหยิบผ้าห่มผืนบางในกระเป๋าได้ก็ให้ผมนอนลง แล้วห่มผ้าให้เสร็จสรรพ..
“นอนซะ..มีอะไรก็เรียกพี่ละกัน”
อ่า..เหมือนเหตุการณ์มันจะคุ้นๆ มากเลยนะ แต่ก็นั่นแหละ..ต่อไปอีกสิบปียี่สิบปีมันก็คงเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น..ผมควรจะชินกับเหตุการณ์แบบนี้ที่คงจะเกิดซ้ำๆ อีก หุหุ
ก็มีสามีดีอ่ะนะ คึคึ
.
.
.
“ทำให้ตื่นหรือเปล่า..โทษทีนะ”
ผมส่ายหน้ายิ้มๆ เป็นคำตอบให้พี่โจ้..ก่อนจะยันตัวขึ้นมานั่ง ไม่ปวดหัวแล้วครับ..รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว สงสัยคงเพราะไม่ได้ป่วยหนักอะไรมาก..พอได้นอนพักก็เลยหายไวแบบนี้
“เอาโกโก้ไหม..เดี๋ยวพี่ชงให้”
“ไม่ล่ะครับ..ขอบคุณครับ”
“อ่าๆ” พี่มันอืออาในลำคอ..ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ ผม “ดีขึ้นแล้วใช่ไหม..”
“ดีแล้วพี่..พอได้พักก็ดีขึ้นแล้ว โล่งหัวสุดๆ เลยตอนนี้”
“ดีแล้วๆ ไอ้เล็กมันจะเป็นบ้าแล้วนะนั่น”
“เว่อร์..”
พี่โจ้นั่งคุยกับผมได้สักพัก..พอกาแฟหมดพี่มันก็ลุกไปทำงานต่อ แต่ก็ยังแอบใจดีให้ผมยืมโทรศัพท์ไว้เล่นเกมส์ด้วย..เพราะเห็นว่าของผมแบตเตอรี่มันใกล้จะหมดแล้ว ผมเลยได้ทีรีบค้นโทรศัพท์พี่มันตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่เก่งทันที แต่ก็แอบแปลกใจอยู่นะ..ที่พี่โจ้มันยอมให้มือถือผมมาง่ายๆ แบบนี้ แต่ความแปลกใจมันมีไม่มากเท่าความสงสัยหรอก เพราะฉะนั้น..รีบค้นครับรีบค้น หุหุ
ในข้อความไม่มีอะไร เฟสบุ๊ค..ไลน์..หรืออะไรต่อมิอะไรก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ จนกระทั่งผมค้นเข้าไปในอัลบั้มรูป อ่า..เจออะไรดีๆ เข้าให้แล้วไง
รูปถ่ายทีเผลอในแทบทุกอิริยาบถของพี่เก่ง อืม..เพื่อนกันเขาเก็บรูปกันเยอะขนาดนี้เป็นปกติหรือเปล่าครับ ? ผมอมยิ้ม..คิดๆ ไปว่าควรจะบอกพี่เก่งมันดีไหม แต่พอคิดไปคิดมา..ไม่บอกดีกว่า เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม หุๆ
“ลุกไหวแล้วเหรอ..” ผมเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้สุดที่รัก..เพื่อยืนยันว่าหายดีแล้ว “ตัวยังร้อนอยู่หรือเปล่า..”
“หายแล้ว..”
บอกแล้วเบี่ยงหน้าหลบมือพี่มัน..แต่ก็หลบไม่พ้นอยู่ดี เลยต้องปล่อยให้พี่มันวัดจนพอใจนั่นแหละ..เห็นพี่เล็กมันยิ้มแบบพอใจ ก่อนจะลุกไปชุบน้ำผ้าเช็ดหน้าแล้วมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม
อ่า..สดชื่น รู้ใจผมจริงๆ เลยนะไอ้พี่เล็กเนี้ย
“จะนอนต่อไหม..หรือจะไปเล่นคอม”
“ขอนอนต่ออีกนิดดีกว่า..อีกอย่างพี่โจ้ให้ยืมมือถือเล่นเกมส์แล้วด้วย”
“อืมๆ”
ช่วยพาผมนอนได้ก็จัดแจงห่มผ้าให้อีกรอบ..ผมเลยหยิบมือถือพี่โจ้มันขึ้นมาเล่นเกมส์ พี่มันก็บ่นๆ ให้ผมเกรงใจพี่โจ้มันบ้าง..แต่ผมไม่ค่อยได้ยินหรอกครับ ทำหูทวนลมไปดีกว่า..ก็คนมันอยากเล่นนี่นา กิกิ
.
.
.
เผลอหลับไปอีกรอบจนได้..
ผมสะลึมสะลือตื่นมาตอนเกือบๆ บ่ายสามโมง..พอลืมตามาก็เจอกับไอ้เด็กกระรอกเลยครับ มันนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับผมอ่ะ..นั่งแล้วจ้องผมตาไม่กระพริบเลย
“เอ่อ..มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามเมื่อเห็นว่ามันยังไม่ยอมเลิกจ้องผม “กระรอก”
“ปะ..เปล่าครับ” มันทำหน้าตกใจอย่างน่ารัก..ท่าทางของมันแสดงออกมาเหมือนว่าไม่ได้ตั้งใจจะมองหน้าผมแบบนั้น เหมือนมันแค่เผลอ..เผลอมองผมโดยไม่รู้ตัว “ขอโทษนะครับพี่บีม”
ผมส่ายหน้ายิ้มๆ เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร..ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับมันบ้าง ดูดิ..ขนาดเพิ่งโดนผมว่าไปหยกๆ เองนะ ตอนนี้มันยังไม่เลิกจ้องหน้าผมเลย หรือมันมีอะไรติดอยู่ที่หน้าผมว่ะ ???
“พี่บีมนี่น่ารักจังเลยนะครับ..”
“หือ..เอ่อ..”
เอากับมันสิ..จู่ๆ แม่งก็มานั่งจ้องหน้า แล้วก็ชมว่าผมน่ารักซะงั้น นี่มันต้องการอะไรจากผมว่ะ???
ผมนั่งจ้องมันนิ่งๆ ขณะคิดทบทวนว่าตอนนี้เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น..เด็กกระรอกมันยังไม่เลิกจ้องผม ปากก็ส่งยิ้มมาให้ไม่ขาด คือ..ผมก็ไม่อยากมองโลกในแง่ร้ายนะ แต่ก็แอบไม่ไว้ใจมันอยู่ดีนั่นแหละ ไม่เข้าใจไงว่าแม่งต้องการอะไร ??
“คบกับพี่เล็กมานานแล้วเหรอครับ..”
“หือ???”
นี่เหรอเจตนาที่แท้จริง ?
คือแม่งต้องการรู้ว่าผมกับไอ้พี่เล็กคบกันมานานแค่ไหนเนี้ยนะ ??
“คือผมแค่อยากรู้น่ะครับ..ไม่ได้อยากละลาบละล้วงอะไรจริงๆ นะครับ” มันรีบปฎิเสธเป็นพัลวัน “กระรอกแค่อยากรู้จัก..อยากรู้จักพี่บีมน่ะครับ”
ผมจ้องตามัน..พยายามค้นหาความจริงในสายตามัน ก็เห็นแต่ความบริสุทธิ์ คือมันไม่ได้ดูเหมือนว่าจะมีอะไรในสายตามันเลย..เหมือนมันแค่ต้องการรู้จักแบบที่พูดจริงๆ เลยอ่ะ
“เอ่อ..ไม่ตอบก็ได้นะครับ กระรอกขอโทษที่ถามอะไรไม่คิด กระรอกน่าจะรู้จักเกรงใจพี่บ้าง”
“ช่างเหอะ..” ผมตอบไปยิ้มไป “พอดีพี่ไม่สะดวกตอบเรื่องนี้..แต่ถ้าถามเรื่องอื่นที่พี่ตอบได้ พี่ก็จะตอบนะครับ”
“อ่า..”
“คุยอะไรกันอยู่..” ผมหันไปมองพี่เล็กที่เดินมานั่งข้างๆ “ตื่นแล้วเหรอ..ปวดหัวอยู่ไหม”
ผมส่ายหน้า..ก่อนจะเหลือบตาไปมองเด็กกระรอก อ่า..หน้าหมองลงถนัดตาเลย พอเห็นพี่เล็กมันทำท่าใส่อกใส่ใจผมแบบนี้ ผมเลยเอนหัวไปซบที่ไหล่พี่มันแล้วแบมือไปตรงหน้าเพื่อขอชาร์ตพลังจากพี่มัน
“ไหวหรือเปล่าหืม..”
“ไหวครับ..แต่ขอชาร์ตแบตหน่อย”
“หึๆ” พี่มันหัวเราะในลำคอ..ก่อนจะเอี้ยวตัวมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ “พอหรือยัง..”
“แบบนี้มันเหมือนพี่ชาร์ตพลังจากบีมมากกว่านะ..” ตอบแล้วทำหน้ามุ่ย..แต่ก็ไม่ลืมที่จะมองหน้าน้องมัน “หัดอายกระรอกบ้าง”
“เอ่อ..ไม่เป็นอะไรหรอกครับ แฟนกันหอมแก้มกันน่ารักออก” มันว่าแล้วรีบลุกขึ้นยืน “ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”
ผมมองตามเด็กกระรอกที่แทบจะวิ่งกลับไปที่โต๊ะตัวเอง..สงสารเหมือนกันนะครับ น้องมันทำท่าเหมือนจะร้องไห้เลย..แต่ก็ทำได้แค่สงสารแหละครับ ในเมื่อผมก็ยกพี่มันให้ไม่ได้อยู่ดี..
“สบายใจหรือยัง..”
“ไม่อ่ะ..จนกว่าน้องมันจะเลิกมองพี่ด้วยสายตาแบบนั้น”
“คิดมากจริงนะเรา..” พี่มันว่าแล้วยกมือขึ้นมาบีบจมูกผม
“วันไหนผมไม่คิดแล้วพี่จะรู้สึก..”
“หึๆ”
พอพี่มันหัวเราะ..ผมก็เลยหัวเราะตามไปด้วย จริงๆ ก็สบายใจแล้วล่ะครับ..ก็พี่มันเล่นหอมแก้มผมต่อหน้าเด็กกระรอกเลยนี่ ขนาดนี้แล้วผมจะยังต้องห่วงอะไรอีกล่ะจริงไหม ???
เฮ้อ..บางทีพี่มันแม่งก็น่ารักเกินไปนะ คนบ้าอะไร..ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้ ใครต่อใครคงได้อิจฉาแน่ที่ผมมีแฟนน่ารักขนาดนี้ แต่อิจฉาอย่างเดียวก็พอนะครับ..อย่าคิดจะมาแย่งเชียวล่ะ !
ผมหวงมาก !!
ส่วนไอ้พี่เล็ก..ถ้าพี่มึงกล้านอกใจกูนะ พี่มึงตายแน่..เข้าใจไหม ??
เฮ้อ..รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะใกล้บ้าเข้าไปทุกที
บ้ามาก..
บ้าจริงๆ..
ทั้งหมดก็เพราะพี่เลย..
ไอ้พี่เล็กแม่ง !!
Ma-NuD_LaW
รักเกิดในแผนกขนส่ง.. พี่บุ้งน้องมีน 
เพิ่งรู้ว่าคนแต่งเรื่องนั้นชื่อคุณเท็น 
ว่าแต่โจ้เก่งอารมณ์คล้ายคู่ไหนหว่า?
.
.
.
มีคนขอตอนแบบบีมอยู่กับพ่อแม่ หรือพี่เล็ก ..อันนี้ก็อยู่กับพี่เล็กนะ (ใช่แบบนี้หรือเปล่า?)
ตอนพิเศษกับพ่อแม่..ไว้จะลองแต่งดูนะ (ตามใจคนอ่านสุดๆ เลยตอนนี้)
ขอบคุณนะครับ.. 
ฝันดีครับ 
หัวข้อ: ((เรื่องอัพเรื่อยๆ แต่จบในตอน)) ไอ้พี่เล็กแม่ง!! >>เปิดพรีฯ วันนี้-1/7/2563<< (อ่าน 73801 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก