ตอนพิเศษ 9บางครั้งหน้าที่การงาน..หรือการเรียน อาจจะทำให้เราต้องอยู่ห่างจากคนที่เรารักไปบ้าง
.
.
“ไม่อยากไปเลย..ไม่อยากทิ้งให้บีมอยู่คนเดียวอ่ะ”
ผมส่ายหัวให้กับความปัญญาอ่อนของพี่มัน ตั้งแต่เช้าแล้วครับ..ตั้งแต่เช้าแล้วที่พี่มันเอาแต่บ่นง้องแง้งๆ อยู่ข้างผมไม่ยอมขยับตัวไปไหน นี่ขนาดยังไม่ถึงวันเดินทางเลยนะ..ถ้าพรุ่งนี้เช้าพี่มันจะต้องไปจริงๆ แม่งจะงอแงขนาดไหนว่ะ !?
“ไปดูงานแค่ห้าวัน..พี่จะบ่นไปทำไมเนี้ย”
“ตั้งห้าวันนะ..ไม่ใช่แค่ห้าวัน” ยังครับ..ยังไม่ยอมจบ “บีมพูดมาได้ไงว่าแค่ห้าวัน..ไม่กลัวจะคิดถึงกันบ้างหรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้น..” ผมรีบปฏิเสธ “ผมแค่อยากให้พี่คิดว่ามันแค่แปบเดียว..จะได้รีบๆ ทำงานแล้วรีบกลับมาหาผมไง”
เห็นพี่มันเงียบ..แล้วทำหน้างอใส่ ก็อดไม่ที่จะเข้าไปกอดเอาใจ “อีกอย่างก็ไปแค่ลาวเอง..ใกล้ๆ แค่นี้”
“...” แล้วพี่มันก็หันมาใช้ระบบเงียบใส่ผมครับ..นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ถามอะไรทำอะไรก็ไม่ตอบ
.
.
“พี่..” ในที่สุดก็กลายเป็นผมที่อดใจไม่ได้..ต้องดึงพี่มันเข้ามากอดอีกรอบ หลังจากเห็นว่ามันเงียบมานานเกินไปแล้ว “พี่เล็ก..”
“...”
“ฮึ้ย..อย่าโกรธผมดิ..”
“...”
“พี่เล็กอ่า..”
“...”
“ถ้าเงียบผมปล้ำนะเฮ้ย !”
“...”
ยังคงเงียบอยู่ครับ..สงสัยอยากโดนปล้ำ คิดแล้วก็ขำครับ แต่อย่าหัวเราะเชียว เดี๋ยวเรื่องมันจะยาว หุๆ
“...”
ผมเลยเงียบบ้าง แบบว่าช่างเหอะ..รอพี่มันหายเองละกัน ขี้เกียจง้อแล้ว..
.
.
“ไหนบอกจะปล้ำไง..” นั่นไง..กะแล้วเชียว “บีม..”
“...”
“ไม่งั้นพี่ปล้ำเอง..ไหนๆ ก็จะไม่ได้กอดตั้งห้าวันแล้ว..”
“เฮ้ยพี่เล็ก..ไม่เอานะเว้ย เพิ่งจะเช้าเอง..”
โวยวายไปก็เท่านั้นแหละครับ..ในเมื่อความหื่นของคนบางคนมันขึ้นจนหาทางลงไม่ได้แล้ว ปล่อยๆ ให้พี่มันทำตามใจไปก่อนแล้วกัน..ไหนๆ ก็ต้องห่างกันอีกหลายวันแล้ว
.
.
“เดี๋ยวเก่งมันจะมาอยู่เป็นเพื่อนนะ..ให้มันนอนอีกห้องหนึ่งนั่นแหละ พี่ทำความสะอาดแล้ว”
“ครับ..”
“แล้วอย่ากินแต่ไอติม..กินแต่ขนมนะ กินข้าวด้วย..”
“ครับ..”
“พี่ไม่อยู่ก็ออย่าแอบมองใครที่ไหนล่ะ..ถ้าจับได้โดนหนักแน่..”
“ครับๆ” แกล้งทำเสียงเล็กๆ ล้อเลียนพี่มัน “นี่ขนาดแค่ห้าวันนะเนี้ย..ถ้าต้องไปนานกว่านั้น พี่ไม่ลากผมไปด้วยจนขาดเรียนเลยเหรอ..”
“จริงๆ ก็อยากเอาไปด้วยนะ..ถ้าไม่ติดเรื่องเรียนบีมน่ะ” ดูพี่มันพูดครับ..ดีนะที่ยังปล่อยผมไปเรียนอยู่ เหอๆ
“เฮ้อ..” พี่มันถอนหายใจ..ก่อนจะเดินเข้ามากอดผมอีกรอบ “ไม่อยากไปเลย..กลัวคิดถึงอ่ะ”
“ผมก็คิดถึงพี่..ตั้งใจทำงานแล้วรีบกลับนะครับ” พูดเอาใจพี่มันหน่อย..ขี้เกียจแกล้งแล้ว เดี๋ยวพี่มันจะไม่ยอมไป หุๆ
“แล้วจะโทรหา..”
“ครับ..” รับคำแล้วหันไปหอมแก้มพี่มันทีหนึ่ง “อย่ามัวแต่คิดถึงบีม..จนเสียงานเสียการล่ะ”
“ไอ้แสบ..” พี่มันยกมือขึ้นมาขยี้หัวผมจนยุ่ง..ก่อนจะจูบที่ปากแรงๆ ทีหนึ่ง “ดูแลตัวเองด้วย..รักบีมนะ”
“อือ..” เขินอ่ะ..จะมาบอกรงบอกรักอะไรกันหน้าตอนโดแบบนี้ฟ่ะ !!
“ฝากด้วยนะเก่ง..”
“เออๆ รีบไปเหอะ..กูจะสำลักความหวานของพวกมึงตายแล้ว..” พี่เก่งบ่นๆ แล้วโบกมือไล่พี่มัน “มึงด้วยไอ้โจ้..มัวมายืนทำตาละห้อยอยู่ได้ รีบๆ ขึ้นรถไปเลย”
“เออ..” พี่โจ้มันตอบกลับมาแบบหน่ายๆ “อยู่นี่ดูแลบีมมันนะมึง..อย่าให้กูรู้ว่าแอบไปแรดๆ กับไอ้กระรอกมัน”
“หืม ?” พอผมหันไปทำหน้างงๆ ใส่พวกพี่มัน..ก็โดนพี่เล็กมันผลักหัวมาทีหนึ่ง “ไรว้า..”
“พอๆ จบๆ กูจะพาบีมขึ้นห้องแล้ว..”
พี่เก่งตัดบท..ก่อนจะเข็นพาผมกลับมาที่ลิฟต์ทันที ผมหันไปมองพี่มันแบบงงๆ ก็เห็นทำหน้าตาหงอยๆ อยู่..ผมเลยชะโงกหน้าผ่านตัวพี่มันไปส่งยิ้มให้พี่เล็กกับพี่โจ้ แล้วโบกมือบายๆ ไปให้
เฮ้อ..คิดถึงเขาแล้วก็ยังจะทำฟอร์ม ไม่เข้าใจพี่เก่งเลยจริงๆ
.
.
“เหนื่อยไหมครับ..กินอะไรหรือยังเนี้ย..”
“ไม่หิวเท่าไร..คิดถึงบีมมากกว่า..”
“เพิ่งจะสองวันเองนะพี่เล็ก..จะรีบคิดถึงไปทำไมเนี้ย..”
“บีมไม่คิดถึงพี่หรือไงเล่า..” ผมขำไปกับน้ำเสียงงอนๆ ของพี่มัน “หรือว่าสบายใจที่พี่ไม่อยู่ล่ะ..”
“หูย..ใครจะไม่คิดถึง แต่ผมแค่ไม่เว่อร์เท่าพี่เอง..”
“ให้มันจริงเหอะ..”
เราคุยอะไรกันอีกนิดหน่อย..ก่อนที่ผมจะไล่พี่มันให้ไปนอน ก็ตอนนี้มันเกือบๆ จะห้าทุ่มแล้ว..ไม่อยากให้พี่มันงัวเงียตอนทำงานในวันพรุ่งนี้ ผมเข็นรถออกจากห้องนอนมา..ก็เจอพี่เก่งยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงด้านนอก สงสัยจะคุยกับพี่โจ้นั่นแหละ..เพราะเมื่อกี้ตอนผมคุยกับพี่เล็กได้ยินเสียงพี่โจ้มันโวยวายอะไรสักอย่างดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์เลย น่าจะเถียงกับพี่เก่งอยู่นั่นแหละ..พี่เก่งก็นะ ยืนอมยิ้มมีความสุขที่ได้แกล้งแฟนตัวเองอยู่นั่น..
หุๆ สงสัยสินะ..ว่าทำไมผมถึงรู้เรื่องระหว่างพี่เก่งกับพี่โจ้แล้ว ทั้งๆ ที่พวกพี่มันปิดเป็นความลับกันแทบตาย..ก็นะ ตอนไปกินหมูกะทะด้วยกันเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมบังเอิญไปได้ยินพี่โจ้มันโวยวายใส่พี่เก่งในทำนองหึงๆ หวงๆ อะไรนี่แหละที่หน้าห้องน้ำ เลยรู้..
.
.
“คุยเสร็จแล้วเหรอพี่..” ผมถาม..เมื่อพี่มันเดินเข้ามาข้างในแล้ว “มาดูทีวีด้วยกันดิพี่..”
“ไม่ล่ะ..บีมก็ไปนอนได้แล้ว ไอ้เล็กมันใช้พี่มาไล่บีมไปนอนแล้วเนี้ย”
“กะแล้วเชียวว่าต้องคุยกับพี่โจ้อยู่..” ผมยิ้มล้อๆ “หวานกันจังเลยเนาะ..”
“หวานเหวินอะไร..ไปนอนได้แล้ว”
ผมหัวเราะขำพี่มัน..ก่อนจะกดปิดทีวีแล้วเข็นรถเข้าห้องตัวเอง “อย่ามัวแต่คิดถึงพี่โจ้นะพี่..เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปทำงานไม่ไหว..”
“ไอ้บีม !” ผมรีบปิดประตู..ก่อนที่พี่มันจะตามเข้ามาเตะ “เดี๋ยวจะบอกไอ้เล็ก..ว่าทำตัวแก่แดด”
“อูย..แค่ผมมีสามีก่อนพี่แค่นี้ ต้องมาว่ากันแก่แดดเลยเหรอ” ผมส่งเสียงแซวข้ามประตูไป
“ไอ้บีม !!”
ล็อคประตูได้ก็รีบขึ้นเตียงไปนอนทันที รีบนอน..รีบไปฝันถึงพี่เล็กดีกว่า คิดถึงพี่มันอ่ะ กิกิ
.
.
รุ่งเช้า..ผมรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า เพราะรู้ตัวว่าไม่มีไอ้พี่เล็กมาคอยทำนี่ทำนั่นให้เหมือนทุกวัน ยังโชคดีที่พี่เก่งมันทำข้าวเช้าเอาไว้ให้..แถมยังอร่อยมากอีกด้วย แต่ยังไงก็ยังอร่อยสู้ฝีมือไอ้พี่เล็กไม่ได้..เพราะพี่เล็กของผมทำอาหารอร่อยที่สุดแล้ว พิสูจน์ได้จากการที่ไอ้พี่เล็กมันมีหน้าที่ทำกับแกล้มทุกครั้งเวลามีวงเหล้าอ่ะนะ หุๆ
“วันนี้จะให้พี่ไปส่งไหม..หรือบีมจะไปเองเหมือนเมื่อวาน” พี่เก่งหันมาถามตอนพวกเรากำลังกินข้าว “แต่พี่ว่าให้พี่ไปส่งดีกว่า..เดี๋ยวไอ้เล็กมันจะฆ่าพี่”
“ไม่ต้องหรอกครับ..ปกติผมก็ไปเอง”
“แต่..”
“ผมพูดจริงๆ นะ..ผมไปเองได้จริงๆ”
“เออๆ ตามใจแล้วกัน..”
แล้วผมก็ได้มาเรียนเองสมใจ..แบบว่าเกรงใจพี่เก่งมันอ่ะครับ ต้องวนรถไปมา..เดี๋ยวก็ไปทำงานสายกันพอดี มาถึงผมก็ตรงเข้าห้องเรียน..นั่งรออาจารย์เข้ามาสอนที่โต๊ะริมห้องติดหน้าต่างเหมือนทุกที แต่ติดที่ว่าวันนี้น้ำฝนไม่ได้มาเรียน เพราะต้องไปธุระที่ต่างจังหวัดกับครอบครัว
นั่งๆ ไปได้ไม่นาน..ก็มีคนๆ หนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผมแทนที่น้ำฝน พอผมหันไปมองก็เจอกับพี่จักร..พี่คนที่ทำให้ไอ้พี่เล็กมันหึงผมนักหนานั่นแหละ ผมส่งยิ้มแหยๆ ไปให้..ในหัวก็นึกเอาว่าจะย้ายที่นั่งยังไงไม่ให้ดูน่าเกลียดดี เพราะขืนไม่รีบย้าย..แล้วเรื่องมันไปถึงหูไอ้พี่เล็กเข้า ผมคงตายแหง่ๆ
แต่พอมาคิดดูอีกที..ว่าถ้าผมไม่พูด แล้วไอ้พี่เล็กมันจะรู้ได้ยังไงล่ะเนอะ งั้นก็เงียบๆ เอาไว้..ตั้งหน้าตั้งตาเรียนไปเดี๋ยวก็หมดชั่วโมงแล้ว แบบนั้นคงดีกว่าการแสดงกริยาไม่ดีๆ ออกไปให้พี่เขาต้องรู้สึกแย่ละมั้ง เหอะๆ
“ขอนั่งด้วยคนนะ..”
“ครับ..”
แล้วผมก็นั่งเรียนข้างๆ พี่จักรไปจนหมดคาบ..ก่อนจะโดนพี่เขาชวนไปกินกาแฟเป็นเพื่อนแบบไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธได้ ผมถอนหายใจแบบปลงๆ ตอนถูกพี่จักรเข็นรถพาไปที่ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย ไม่รู้จะออกมากินทำไมไกลๆ ทั้งที่ในมหาวิทยาลัยก็มีร้ายกาแฟให้กินแท้ๆ แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ..เล่นบ่ายเบี่ยงพี่แกมาตลอดเลยนี่
ก็ทุกทียังมีน้ำฝนคอยช่วย..แต่วันนี้น้ำฝนขาดเรียนนี่ครับ เฮ้อ..
.
.
“บีมกินกาแฟได้ไหม..หรือจะเอาโกโก้ดี..”
“โกโก้ก็ได้ครับ..”
“ไอติมด้วยไหม..ร้านนี้อร่อยนะ”
พอได้ยินว่ามีไอติมผมก็หูผึ่งเลยครับ..รีบพยักหน้าเร็วๆ ก่อนจะบอกกับพี่เขาว่าขอเป็นรสช๊อกโกแลตแล้วกัน พี่เขาก็ยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปสั่ง ผมเลยหันมาค้นมือถือในกระเป๋า..เพื่อส่งข้อความบอกพี่เก่งว่าอีกยี่สิบนาทีให้มารับผมที่ร้านกาแฟนี่ด้วย แบบขอเผื่อเวลานิดหน่อยให้ผมกินไอติมหมดก่อนนะครับ หุๆๆๆ
พอไอติมมาวางบนโต๊ะ..ผมก็จัดการตักเข้าปากแบบรวดเร็ว เลยโดนพี่จักรดุว่าให้ค่อยๆ กิน..ก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ พอพี่แกเห็นผมชะงักไปนิดหนึ่ง..ก็เลยรีบเอ่ยปากขอโทษ แล้วหันไปจัดการกาแฟของตัวเองเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
เฮ้อ..ผมบอกตรงๆ นะว่าไม่ค่อยชอบสายตาที่พี่แกใช้มองผมเลย เพราะมันเหมือนกับสายตาที่พี่เล็กมันเคยใช้มองผมตอนชวนไปเดทครั้งแรกอ่ะ !
ผมล่ะกลัวจริงๆ กลัวว่าพี่แกจะมาชอบผมเข้า..เพราะถ้าเป็นแบบนั้น พี่แกก็จะต้องเสียใจ ในเมื่อผมเองก็รู้ตัวดีว่าไม่มีวันตอบรับความรู้สึกของพี่จักรได้แน่ๆ
.
.
“พี่จักร..”
“ครับ..” ขานรับ..ก่อนจะสบตาผมเสียหวานเชียว แล้วแบบนี้ผมจะพูดออกไหมว่ะเนี้ย !
“คือพี่..” แม่งพูดไม่ออกจริงๆ ด้วย
“ครับ..ว่าไงครับบีม..”
“เอ่อ..”
“พูดมาเถอะ..พี่ไม่ว่าอะไรหรอก..”
“เอ่อ..คือพี่คงไม่ได้คิดอะไรกับผมหรอกใช่ไหม..” ผมถาม..ไม่ค่อยกล้าสบตาพี่แกเท่าไร “คือพี่ก็รู้ใช่ไหมว่าผมมีแฟนแล้ว..”
“...” พี่แกเงียบไปเลยอ่ะ..
“ผม..คือผม..”
“พี่ก็ไม่ได้บอกให้เรามาชอบพี่ตอบซะหน่อย..” พี่แกส่งยิ้มฝืนๆ มาให้ “ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ เราบ้าง..”
“แต่ผม..” ผมสูดหายใจลงไปลึกๆ ก่อนจะพูดต่อ “ผมไม่อยากให้พี่ถลำลึกไปมากกว่านี้ คือผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองมีค่ามากมายจนจะกล้าปฏิเสธใครหรอกนะพี่”
“...”
“แต่ผมไม่อยากมีปัญหากับคนที่เรียนร่วมห้องกันอ่ะ..”
แล้วตอนนี้ผมก็โคตรงงเลย..ว่าพี่แกมาชอบผมตอนไหน คุยกันก็แทบนับคำได้..จะเจอกันก็แค่ในห้องเรียน จะได้เจอกันนานกว่านั้นก็แค่วันที่นัดกันไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด..แถมยังไปด้วยกันเกือบหมดห้องด้วย คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าพี่แกจะมาพิศวาสผมได้ตอนไหน ??
“อืม..พี่..”
พี่แกทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ..แต่พอดีพี่เก่งมันก็มารับผมพอดี ผมเลยได้แต่ส่งยิ้มฝืดๆ ไปให้ แล้วกลับออกมาพร้อมพี่เก่งมันแบบไม่ทันได้ร่ำลาอะไรเลย พอขึ้นมาบนรถก็ต้องปวดหัวอีกรอบ..เพราะพี่เก่งมันดันเกิดอาการหวงเมียแทนเพื่อน บ่นๆ ผม..แถมยังขู่ซ้ำว่าถ้ายังไปไหนมาไหนหลังเลิกเรียนกับพี่จักรอีก พี่มันจะฟ้องพี่เล็ก
สงสัยไอ้พี่เล็กมันคงจะกำชับพี่เก่งมาแล้ว..ว่าพี่มันหมายหัวพี่จักรเอาไว้ ผมเลยต้องมานั่งฟังพี่เก่งมันบ่นจนถึงคอยโดแบบนี้ เซ็งจริงๆ แต่ก็เข้าใจอ่ะนะ..
ก็พี่เล็กมันรักผมมากนี่นา..ปวดหัวก็แค่พี่จักรนี่แหละ ไม่รู้ว่าต่อไปจะมองหน้ากันติดหรือเปล่า..
ผมปล่อยให้เรื่องของพี่จักรเงียบไป..พร้อมๆ กับคำบ่นของพี่เก่ง เพราะพี่เก่งบอกว่าไม่อยากทำให้พี่เล็กมันคิดมาก..อีกอย่างพี่เก่งก็เชื่อใจผม เชื่อว่าผมบริสุทธิ์ใจ..และไร้เดียงสาเกินกว่าจะหักหลังใคร พี่มันเลยอบรมสั่งสอนผมแค่นั้น..แล้วก็ปล่อยให้ผมเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง ผมเลยคิดว่าวันนี้ผมก็พูดไปชัดเจนแล้ว..ต่อไปก็คงแค่ต้องวางตัวให้มันดีและเหมาะสมมากกว่าเดิมก็พอแล้ว
.
.
JoJo : เมื่อคืนไอ้เล็กมันละเมอหาบีมด้วย (ตามด้วยสติ๊กเกอร์ที่ทำท่าสยองๆ สองอัน)
Beam : ละเมอ..ละเมอว่าไงอ่ะ ? (แล้วก็กดสติ๊กเกอร์หมีงงตามไป)
JoJo : บีม..กอดหน่อย
JoJo : กอดหน่อยนะครับ..
Beam : แล้วก็หันไปกอดพี่ใช่ป่ะ ?
ตอบกลับไปแล้วก็หัวเราะคิกคักคนเดียว..แบบว่าขำอ่ะ ลองคิดภาพพี่มันกอดพี่โจ้แล้ว บรึ้ย..!!
JoJo : แม่นอย่างกับตาเห็น - -“
JoJo : นี่ยังขนลุกไม่หายเลย..
Beam : ต้องตัวบางๆ แบบพี่เก่งเหรอพี่..ถึงจะไม่ขนลุก
แกล้งแซวๆ พี่มันไป..ไม่รู้ว่าหลังจากกลับมาแล้วพี่เก่งกับพี่โจ้มันจะแท็คทีมกันมากระทืบผมหรือเปล่า แต่พี่เล็กมันคงไม่ยอมให้พวกพี่มันมาทำอะไรผมหรอก เพราะฉะนั้น..จงแซวต่อไป อย่าได้กลัวครับ คึคึ
Beam : เมื่อคืนผมลองกอดพี่เก่งดู ..ตัวห้อมหอมเนอะ
JoJo : ไอ้บีม !!!!!!!!
JoJo : กูจะฟ้องผัวมึง
อุ้ย..ตายแน่ผม ถ้าพี่โจ้มันเอาไปฟ้องแบบนี้ พี่มันคงไม่ช่วยผมแล้วล่ะ..คงจะช่วยรุมกระทืบผมอีกคนมากกว่า แต่บางทีอาจจะไม่โดนกระทืบก็ได้..เพราะพี่มันถนัดลงโทษบนเตียงมากกว่า กิกิ
คิดแล้วก็เลิกคุย..แล้วหันไปตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนดีกว่าครับ เพราะคืนนี้คงไม่มีเวลาอ่านทวนหรอก พี่เล็กมันคงจะโทรมาบ่นยาวแน่..โทษฐานที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องแบบนี้ เฮ้อ..
.
.
“เมื่อกลางวันไปทำอะไรไว้..” รับสายปุ๊บก็บ่นปั๊บเลย “รู้ไหมไอ้โจ้มันเป็นบ้า..ไม่มีสมาธิทำงานทำการเลย”
“เว่อร์ไปป่ะ..แค่แกล้งเล่นๆ เอง”
“มันหวงของมัน..ไอ้นี่ก็ยังจะ..”
“โหย..พี่เล็ก โทรมาก็คุยเรื่องของเราเหอะ อย่ามัวแต่มาคุยเรื่องคนอื่นเลย..” ผมแกล้งพูดเบี่ยงเบนประเด็น “ไม่คิดถึงผมหรือไง..โทรมาก็เอาแต่พูดเรื่องคนอื่นอยู่ได้..”
“หึๆ”
“ขำไรอ่ะ ?”
“...”
“ผมถามว่าขำอะไร ?”
“เปล่า..” พี่มันยังขำไม่หยุด “แค่ขำที่บีมใช้มุกแบบนี้มาเปลี่ยนเรื่อง”
“เห่อ..”
ผมร้องครวญคราง..บ่นง้องแง้งใส่พี่มันไปเรื่อยๆ จนพี่มันหัวเราะไม่ไหวขอวางสายไปนั่นแหละ ตอนวางผมยังงงๆ อยู่เลยว่านี่เราคุยเรื่องอะไรกัน แล้วคุยกันจบเมื่อไร..
ไม่รู้ตัวเลยแฮะ..
.
.
“กลับพรุ่งนี้เย็นๆ บีมอยากได้อะไรหรือเปล่า..”
“ขอเป็นสาวลาวน่ารักๆ สักคนได้ป่ะ..”
นี่ผมแกล้งแหย่พี่มันไปขำๆ นะครับ แต่กลับโดนตอกกลับมาซะแทบหงายเลยว่า “อยากตายเหรอครับ !”
“โหย..ผมล้อเล่นเหอะ อย่าจริงจังนักได้ไหมครับที่รัก” ขอหยอดนิดหนึ่ง..เผื่อพี่มันจะใจดีลดโทษให้ “แบบว่าคิดถึงอ่ะ..เลยอยากหาเรื่องคุยด้วยนานๆ”
“หลายรอบแล้วนะบีม..เดี๋ยวกลับไปจะเจอจัดหนัก”
“เอาให้ลุกจากเตียงไม่ขึ้นเลยป่ะ ?”
แกล้งถามไปเล่นๆ แต่พี่มันกลับตอบมาแบบจริงจังว่า “เออ !”
“หูย..นี่เพิ่งหายระบมจากคราวก่อนเองนะพี่”
ก่อนวันไปแม่งจัดหนักกูทั้งวันไม่พอ..ลามไปจนถึงเกือบๆ จะค่อนคืนอีก ไม่รู้แม่งจะหื่นเก็บไปเผื่ออะไรนักหนา..พอกลับมาแม่งก็จะเอาอีก ตายแน่ๆ เลยกู !
“เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะ”
พูดแค่นั้นแล้วก็วางสายไป..ปล่อยให้ผมนั่งอึ้ง คิดหาทางออกไม่เจออยู่คนเดียวเฉย..
แม่ง !!
แม่ง !!
แม่ง !!
ไอ้พี่เล็กแม่ง !!
Ma-NuD_LaW
แอบแทรกคู่โจ้เก่ง..มาเบรกความหวานของพี่เล็กมันหน่อย (?)
หัวข้อ: ((เรื่องอัพเรื่อยๆ แต่จบในตอน)) ไอ้พี่เล็กแม่ง!! >>เปิดพรีฯ วันนี้-1/7/2563<< (อ่าน 73820 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก