1.3[Jab’s Talk]"ลูกจะไม่ให้พี่เขาเข้ามาจริงๆ เหรอ"
"ไม่ครับแม่ ปล่อยเขาไปเถอะ จะนอนข้างถังขยะให้ยุงหามไปดูดเลือดก็ช่างเขา"
แม่ถอนหายใจออกมาอย่างระอา "ถ้าอย่างนั้นตามใจลูกนะ ตกลงจะไปด้วยไหมเนี่ย พ่อกับแม่จะไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างจังหวัดนะ"
"ไม่ไปครับ พ่อกับแม่ไปเถอะ ผมเฝ้าบ้านให้เองครับ"
"สามวันนะลูก แน่ใจนะว่าไม่ไป"
ผมระบายยิ้มบางๆ เพิ่มความมั่นใจให้แม่ "แม่สบายใจเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอก"
"ถ้าอย่างนั้นแม่ทิ้งเงินค่ากับข้าวแล้วกุญแจบ้านสำรองไว้ใต้กระถางหน้าบ้านนะ"
"ครับแม่"
ผมได้ยินเสียงแม่เปิดประตูออกไปแล้ว ความอ้างว้างแล่นเข้าเกาะกุมจิตใจทันที สองเท้าพาผมเดินไปเลื่อนผ้าม่านเปิดออก แสงแดดยามเย็นสาดส่องเข้ามาให้ความอบอุ่น พ่อกับแม่เพิ่งจะขับรถออกไป ตอนที่ขับผ่านผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งกับพื้นอยู่หน้าบ้านก็เลื่อนกระจกรถลงเพื่อคุยอะไรบางอย่างก่อนจะขับรถต่อไป
ผู้ชายคนนั้น...คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนคนแรกและครั้งแรกของผม
หลังจากวันเกิดของพี่จอมที่เราสองคนทะเลาะกันด้วยประเด็นผมไปให้เพื่อนผู้ชายที่เป็นเจ้าของร้านเค้กสอนทำขนม สุดท้ายก็ไปจบกันบนเตียงพร้อมกับครั้งแรกที่ผมอยากมอบให้พี่เขาในวันเกิด...สุดท้ายความหวานแหววก็พังสลายหมด
พี่จอมเทียวไปเทียวมาทุกครั้ง ก่อนผมไปโรงเรียนและหลังผมเลิกเรียน ทั้งที่ตัวเองก็งานหนักพอสมควร...ยังมีเวลามาตามผมอีก
ผมไม่มีวันยกโทษให้พี่เขาง่ายๆ หรอก!
ช่วงแรกๆ ที่พี่เขามายืนรอหน้าบ้านแต่ผมบอกพ่อแม่ว่าอย่าให้บ้านเด็ดขาด ผมเกือบจะใจอ่อนกับสีหน้าหงอยๆ นั่นแล้วเชียว พอคิดว่าพี่เขามาพรากเวอร์จิ้นสุดแสนจะหวงแหนของผมไปแล้ว ก็อย่าหวังเลยว่าผมจะยอมยกโทษให้ง่ายๆ!
คือ จะบอกว่าจริงๆ หายโกรธนานแล้ว หลายคนอาจจะบอกว่าผมใจง่าย ไม่รักศักดิ์ศรีของตัวเอง ก็เขาสำนึกผิดขนาดนั้นแล้วผมก็โกรธไม่ลง
และ...จะถือโอกาสนี้ขอเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ ที่มาทำกับผมซะเจ็บแสบขนาดนั้น (:
เจอกันแน่พี่จอม (โดยไม่รู้เลยว่าตัวผมนี่แหละลูกแมวในกำมือพี่เขา =_=^)
กลับมาปัจจุบันนะครับ ผมยังยืนมองพี่จอมยืนสงบนิ่งเหมือนไว้ทุกข์ให้เศษขยะแล้วตลกดี เพราะเวลาอยู่กับผมชอบมาทำเจ้าเล่ห์ใส่ดีนัก เวลาทำหน้าสงบรอรับความเห็นใจจากผมนี่มันฮาจริงๆ นะ น่าเอากล้องมาถ่ายรูปเก็บไว้จริงๆ
ครืน... เสียงฟ้าร้องดังมาแปปหนึ่งก่อนหยาดพิรุณจะโปรบปรายลงมา
บ้าน่า นี่มันจะนิยายเกินไปหน่อยแล้วนะ พระเอกมายืนง้อนางเอกท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายพร้อมกับหัวใจรักอันแสนบริสุทธิ์ อ๊างงงงงง >////<
ไม่ใช่สิ! ตอนนี้ฝนตกและถ้าพี่จอมยังยืนอยู่กับที่แบบนั้นมีหวังไม่สบายแหงๆ
ผมเงยหน้ามองสายฝนที่โปรยปรายลงมา ถึงมันจะไม่หนักมากก็ตามทีเถอะ ให้ตายสิ นี่พี่จอมเป็นบุรุษพยาบาลประสาอะไรเนี่ย
ถ้าตัวเองไม่สบายไปคนหนึ่ง คนไข้อีกกี่สิบคนจะลำบากน่ะ โง่จริงๆ เลย!
ควรจะลงไปเรียกพี่เขาให้เข้ามาหลบฝนในบ้าน หรือจะปล่อยให้เขาตากฝนแบบนั้นต่อไปดี
พอคิดว่าพี่กำลังกอดตัวเองเพราะสายฝนในปลายฤดูหนาว...หัวใจผมก็เต้นแรงและบีบรัดจนรู้สึกเจ็บ
ความรักทำให้คนเสียสติจริงๆ...
ไวเท่าความคิด ผมเดินลงบันไดบ้านเปิดประตูออกไปหาพี่จอมทันทีโดยไม่ลืมหยิบร่มสีฟ้าอ่อนกางออกไปด้วย
สายตาพี่จอมดูดีใจมากแม้ตอนนี้พี่เขาจะเปียกม่อลอกม่อแลกเป็นบุรุษพยาบาลตกน้ำแล้วก็ตามที ดูจากเครื่องแบบบุรุษพยาบาลที่ใส่นี่คงจะมาหาผมทันทีหลังเลิกงานสินะ
น่าสงสารจัง...ผมควรจะเลิกโกรธได้แล้วหรือยังนะ?
"แจ๊บ...หายโกรธพี่หรือยัง?" พี่จอมถามออกมาด้วยแววตามีความหวังท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย
ผมถอนหายใจออกมาบางเบา "พี่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่"
ใบหน้าหล่อเหลาสลดลงจนผมใจสั่น "พี่ขอโทษ...ต่อให้มันจะเป็นคำพูดซ้ำซากแค่ไหนก็ตาม แต่พี่ก็ยังอยากจะพุดมันออกไป"
"คำขอโทษของพี่ ผมยินดีจะรับมันไว้เสมอ แต่อยากถามพี่สักคำ...ทำไมพี่ไม่เชื่อใจผมมากกว่านี้"
"…"
"ทั้งๆ ที่ผมรักพี่มากขนาดนั้น...พี่กลับ..."
"…"
"ฟังจากคนอื่น ดูจากภาพการณ์ ตัดสินผมว่าเป็นยังไงโดยไม่เอ่ยถามคำตอบจากผม...ซึ่งยังไม่แน่ใจว่ายังเป็นคนที่พี่รักที่สุดอยู่ไหม"
"แจ๊บ..." พี่จอมทอดเสียงอ่อนมองหน้าผม ร่างกายของคนตรงหน้าสั่นเบาๆ ด้วยความหนาว...หรือกำลังสะอื้นอยู่กันแน่นะ
สายฝนที่โปรยปรายลงมาทำให้ผมมองไม่ชัดว่าหยาดน้ำสีใสบนหน้าพี่จอมมันคือสายฝน...หรือน้ำตาที่กำลังหลั่งไหลด้วยความเจ็บปวดกันแน่
ผมจิกมือตัวเองจนเลือดแทบไหลเพื่อไม่ให้ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าพี่จอม โชคดีที่ประตูเหล็กข้างหน้ามีส่วนช่วยกั้นไว้ หากไม่มีมัน ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าจะอดทนได้นานแค่ไหนโดยไม่วิ่งเข้าไปรวบตัวพี่เขามาโอบกอด
แต่ผมต้องอดทน ต้องแข็งใจไว้!
ต้องทำให้พี่จอมเข็ดให้ได้...จะได้ไม่กล้าทำในเรื่องแบบนี้อีก
ผมข่มความเจ็บปวดแล้วเอ่ยออกไปเสียงแผ่ว "พี่กลับไปเถอะครับ"
แล้วเดินหันหลังกลับเข้าบ้านทันที ไม่อย่างนั้นพี่จอมต้องเห็นแน่ๆ ว่าผมกำลังเสียใจ
ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พี่จอมจะมาง้อผมอีกไหม? หรือจะปล่อยผมไปแบบไม่คิดจะยื้ออีก ในเมื่อผมมันเรื่องมากไร้สาระ ไม่รู้จักโต ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง
พี่จอม...จะยังรักเด็กเรื่องมากแบบผมอยู่ไหม?
คืนนั้นผมหลับไปทั้งคราบน้ำตาและเสียงฟ้าร้องครืน
ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่ยืนตากฝนหน้าบ้านอีกคนก็กำลังร้องไห้ด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแหลกสลาย...
______________________________________________
แกรก!
ผมลืมตาตื่นขึ้นในจังหวะเดียวกับที่มีใครคนหนึ่งเปิดประตูขึ้นมาแล้วรีบทะลึ่งพรวดลุกลงจากเตียงทันที
"พี่จอม! O_O เข้ามาในบ้านผมได้ยังไง"
ดวงหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้ามีแววอิดโรย ชุดที่ใส่ก็เป็นของเมื่อวานเหมือนได้กลิ่นอับชื้นจากสายฝนปนมาด้วย
"พี่...จะไม่ปล่อยให้แจ๊บโกรธพี่อีกต่อไปแล้ว"
"เฮ้ย! พี่จะทำอะไรอ่ะ ว้ากกก!"
ขวับ!
พี่จอมพรวดพราดเข้าอุ้มผมพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้องไปทันที อ้อมแขนอันแสนคุ้นเคยที่รวบแตะอยู่ตรงสะโพกทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย แต่ปากยังไม่หยุดทำงาน โวยวายไปด้วย
"พี่จอม! ปล่อยผมนะ! จะพาผมไปไหน! แล้วเข้ามาในบ้านผมได้ไง!"
เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอพี่จอมด้วย หน็อย! นี่ผมกำลังโกรธเป็นฟินเป็นไฟอยู่นะยังมีหน้ามาทำเล่นอีก ไอ้ท่าทีเหมือนหมาหงอยขอพิซซ่าเมื่อวานมันหายไปไหนกัน!
"ทำไม? กอดเมีย อุ้มเมียตัวเองมันผิดตรงไหนล่ะ"
ผมโกรธตัวเองจังเมื่อเผลอสะท้านไปกับคำพูดแบบนี้ของพี่จอม!
ปึก!
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่พี่จอมอุ้มผมลงมายัดใส่รถเก๋งคันสีดำพร้อมกับใส่เข็มขัดนิรภัยให้ผมพร้อมเสร็จสรรพก่อนจะวิ่งไปฝั่งคนขับและสตาร์ทรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมแทบอ้าปากหวอกับการกระทำของพี่จอม คำถามมากมายวนเวียนในหัวผมเหมือนไร้คำตอบ
ความเงียบแผ่กระจายไปทั่วรถ...น่าแปลกที่ผมไม่โวยวายและคิดหาทางลงไปจากรถคันนี้
อาจจะเป็นเพราะแววเหนื่อยล้าในดวงตาของพี่จอม อาจจะเพราะชุดที่พี่เขาใส่ยังเป็นชุดเดียวกับเมื่อวาน อาจจะเป็นเพราะความรักและความจริงใจของพี่จอม...ทำให้ผมใจอ่อนกันแน่
ผมคงโกรธพี่เขาไม่ลงแล้วล่ะวินาทีนี้ แต่ขอแอ๊บก่อนแล้วกัน อย่าบอกพี่จอมนะ >O<
"พี่ดีใจนะที่แจ๊บยอมนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ลุกขึ้นมาโวยวายน่ะ"
ผมกลั้นยิ้มที่ริมฝีปากอย่างเต็มที่ ไม่อยากให้พี่จอมได้ใจ "จะพาผมไปไหนครับ? พี่ยังไม่ตอบเลยว่าเข้ามาในบ้านผมได้ยังไง?"
พี่จอมขับรถมาจอดอยู่ตรงจุดชมวิวเล็กๆ บนถนนที่ทอดไปสู่อีกจังหวัด ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง
"ก่อนอื่น...พี่ขอร้องให้แจ๊บฟังทุกอย่างที่พี่จะพูด และหลังจากนั้นพี่จะยอมแจ๊บทุกอย่างเลยไม่ว่าต้องการอะไร โอเคไหมครับ"
"…" ผมมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ตอบพี่จอมทั้งที่ในใจกำลังเต้นตุบตับด้วยความประหม่า
"ถือว่าตกลงนะ...สิ่งที่พี่จะพูดนั้นไม่เยอะเลย สั้นๆ ได้ใจความ"
"…"
"พี่ขอโทษ...พี่รักแจ๊บมากเกินไปจนเผลอทำอะไรโง่ๆ เกินไปและขอสัญญาว่าจะไม่ทำอีก จะยอมตามใจแจ๊บทุกอย่างไม่ว่าแจ๊บต้องการอะไรจากพี่ ได้โปรดยกโทษให้พี่ด้วย"
^__^
ผมพยายามกลั้นยิ้มแล้วนะ แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าเหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่ พี่จอมเห็นดังนั้นก็ยิ้มออก
"ผมมีอะไรจะบอกพี่จอม"
"อะไรครับ?" แหม ทีแบบนี้พูดเพราะขึ้นมาทันตาเห็นเลยนะ
"จริงๆ ผมหายโกรธพี่ตั้งแต่วันแรกที่พี่มาง้อแล้วล่ะ ที่ยืดเยื้ออยู่เนี่ยก็เพราะอยากดัดนิสัยพี่เฉยๆ ให้ไม่กล้าทำอีก อิอิ"
พี่จอมเบิกตากว้างก่อนจะหลุดยิ้มออกมา ยื่นมือมายีหัวผมเล่น "ร้ายกาจนะเราอ่ะ พี่กังวลแทบตายแน่ะ คิดสารพัดแผนว่าจะมาง้อยังไง ดีจังที่เราหายโกรธ ยกโทษให้พี่นะครับที่รัก นะๆ"
นิ้วก้อยถูกยื่นมาหาผมข้างหน้า
ถ้าเป็นคุณ...คุณจะทนได้เหรอครับในเมื่อเขาหยอดน้ำตาลใส่หัวใจผมมากขนาดนี้แล้วแท้ๆ หายโกรธก็ได้ ^O^
หลังจากนั้นเราก็คืนดีกัน คุยกันกุ๊กกิ๊กมุกมิกตลอดทางจนพี่เขาขับรถกลับมาบ้านผม
พี่จอมเล่าว่าโทรถามแม่ผมและแม่ผมก็บอกว่ากุญแจบ้านอีกดอกอยู่ใต้กระถางหน้าบ้าน รถที่ขับอยู่ก็ไม่ใช่รถพี่จอม เพิ่งไปเช่ามา บอกว่าขอทำงานเก็บเงินก่อนและจะขับพาผมไปรับไปส่งที่โรงเรียนทุกวันเลย เย่ๆ
อืมมม....จริงๆ แล้วมีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในใจตั้งแต่วันนั้นที่ผมเสียเวอร์จิ้นไป ถือโอกาสถามตอนนี้คงไม่เป็นไรมั้ง ยังไงผมก็เป็นต่อนี่นา
"ผมมีสิทธิ์ที่จะถามอะไรกับพี่ใช่ไหมครับ"
พี่จอมขับรถไปด้วยผิวปากฮัมเพลงและตอบผมอย่างอารมณ์ดี "ใช่แล้วครับ"
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ก่อนหน้านี้พี่เคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนใช่ไหม? เพราะพี่ดูเจนจัดมาก ทำได้ทุกอย่าง ในขณะที่ผมเฝ้าคิดมาตลอดว่าผมต้องการรักคนที่บริสุทธิ์พอๆ กับผม"
"…" พี่จอมเงียบและหักหลบรถเข้าข้างทาง ก่อนจะหันหน้ามาคุยกับผม แววตาที่แสดงความเสียใจเพราะเป็นคนนั้นให้ผมไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเอ็นดูพี่เขาเหลือเกิน
"แต่ผมก็ไม่ได้คิดมากแล้วล่ะครับ แค่เรารักกันมันคงเพียงพอแล้ว อดีตของพี่มันอาจจะมีส่วนดีที่ทำให้พี่กลายเป็นคนน่ารัก นิสัยดีแบบนี้ เพราะฉะนั้นผมจะไม่ถือแล้วล่ะ"
"ถ้าพี่จะบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาคงจะไม่ผิด พี่ยอมรับว่าเคยครับ..แต่อยากให้รู้ว่าตอนนี้ใจพี่เองก็หยุดที่แจ๊บคนเดียวแล้ว พี่จะมีอะไรกับแจ๊บแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ"
"อย่าสัญญาเลยครับ แค่พี่ทำได้ผมก็โอเคแล้วครับ (:"
"งั้นแสดงว่าไม่คิดมากแล้วนะ?"
"(:"
จุ๊บ! <3
อา...ความสุขมันเป็นแบบนี้เอง
"ขอนะ...ตอนนี้เลย"
"เอ๋ O///O หมายความว่ายังไง"
มือพี่จอมเอื้อมไปปลดกางเกงที่ผมใส่ลงและสอดมือเข้าไปจับเจ้าหนูผมที่แข็งสู้มือพี่จอมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พี่จอมโน้มหน้ามาขบเม้มติ่งหูผมเบาๆ อยากหยอกล้อแต่ทำให้ผมสะท้านไปทั้งร่างก่อนจะเอ่ยเสียงแหบพร่า
"เดี๋ยวพี่จะทำให้แจ๊บเอง ถือว่าเป็นการไถ่โทษจากพี่นะครับ"
พูดจบพี่จอมก็โน้มปากลงครอบเจ้าหนูผมทันที!
อ๊างงงง >///<
เสียวอ่ะ!
________________________________
+ ในที่สุดตอนพิเศษตอนแรกของพี่จอมกับน้องแจ๊บก็จบลง เหลืออีกตอนหนึ่งก็จะปิดเรื่องแล้ว
+ จะได้อัพกรรมกรที่รักเสียที อิอิ
+ ตอนพิเศษตอนสุดท้ายมาดูพี่จอมน้องแจ๊บเล่นเป่ายิงฉุบกัน ><