ตอนพิเศษ
Special Day Special Night
II[Jab's : Special Talk]คุณเคยมีความสุขมากไหมครับ?
ตอนนี้ผมบอกไม่ถูกจริงๆ ว่าตัวเองรู้สึกสุขขนาดไหน...ช่วงเวลาที่งดงามที่สุดของชีวิตผมคือการได้เจอกับพี่จอม ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน และ...เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ไม่ว่าเขาจะพาผมบุกน้ำลุยไฟที่ไหนผมก็ไม่กลัวแล้วล่ะ...ขอเพียงแค่มีเขาคนนี้อยู่เคียงข้าง ชีวิตผมจะสมบูรณ์แบบที่สุด
"กินเสร็จแล้วจะกลับบ้านเลยไหม"
"พี่จอมมีเวรเช้าไหมครับพรุ่งนี้"
"จริงๆ มันก็ต้องมีเวรเช้าอ่ะแหละ เพราะพี่ลามาสองวัน แต่โชคดีที่จับฉลากได้เข้าเวรตอนบ่าย ทำไมเหรอ มีที่ไหนอยากไปหรือไง"
ผมอมยิ้มมองหน้าพี่จอม "ยากเดินเล่นเฉยๆ ครับ ได้ไหม"
"ได้สิครับสุดที่รักของพี่"
ตอนนี้เราสองคนออกมากินไอศกรีมด้วยกันตามที่ผมขอเอาไว้ แต่พี่จอมบอกว่าไหนๆ ก็ออกมาแล้วก็ทานข้าวซะเลย เราเลยเลือกร้านอาหารกึ่งคาเฟ่เล็กๆ แทน กินข้าวเสร็จก็สั่งไอศกรีมทานต่อเลย
พวกเราใช้เวลาในร้านั้นประมาณสองชั่วโมงฟ้าก็มืดสนิทพอดี เราสองคนจับมือกันเดินไปตามทางบนฟุตบาทที่เงียบสงบ (?) บนถนนรถกำลังติดได้ที่เลยเนื่องจากเป็นเวลาที่คนกำลังทยอยกันกลับบ้าน ขนาดวันนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์คนยังเยอะเลย มีแค่ประเทศไทยเท่านั้นแหละที่เป็นแบบนี้
สายลมเย็นๆ พัดมาต้องตัวแต่กลับไม่สามารถทำให้ผมหนาวได้สักนิด เพราะไออุ่นจากฝ่ามือของคนข้างๆ กำลังโอบกอดผมอย่างอ่อนโยนที่สุด
ผมอยากได้ขวดโหลที่ใส่ดาวพับสักใบจัง...บางทีมันอาจจะใส่อย่างอื่นทดแทนกันได้
อยากหยุดเวลานี้เอาไว้กอบโกยความสุข ความอบอุ่นทั้งหมดใส่ลงไปในขวดโหลแล้วโยนลงไปในทะเล ให้มันลอยไปยังอีกฝั่งของทะเล...ให้คนทางนู้นรับรู้ว่าผมมีความสุขมากมายขนาดไหนและยินดีจะแบ่งปันเรื่องราวดีๆ เหล่านี้ให้โลกรับรู้ด้วย
เราสองคนเดินมาหยุดกันตรงหน้าร้านขายตุ๊กตาร้านหนึ่งที่ปิดไปแล้ว แต่ประตูแบบกระจกก็ยังสะท้อนภาพจากภายในให้เห็นว่ามีตุ๊กตาหมีขนฟูสีน้ำตาลวางประดับอยู่
พี่จอมจูงมือผมนั่งลงเก้าอี้เหล็กยาวสีขาวหน้าร้านมองความเป็นไปของโลกเรา
"พี่โชคดีจังที่ได้มาเจอแจ๊บ"
ผมเอียงหัวซบไหล่พี่จอมหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข "ผมก็ดีใจครับที่ได้เจอพี่จอม ขอบคุณสวรรค์ที่นำทางให้เราหากันจนเจอ และรักกันหวานชื่นแบบนี้"
"มันเป็นวันครบรอบสามเดือนของเราที่ยอดเยี่ยมมาก พี่ขอพูดย้ำอีกครั้งนะว่าพี่รักแจ๊บมาก"
"ผมรักพี่จอมครับ"
เราสองคนมองหน้าและยิ้มให้กันอย่างอ่อนโยน สัมผัสเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราประสานมือกันวางไว้ที่หน้าขา ริมฝีปากที่ประกบกันถ่ายทอดความหวานจนผมแทบจะละลายลงในอ้อมกอดพี่จอมเสียดื้อๆ
ท่ามกลางความมืดมิดข้างถนนในมุมที่ไม่มีใครเดินผ่าน...
หัวใจผมเต้นแรงด้วยความสุขจนแทบทะลัก รู้สึกว่าหางตาตัวเองมีหยาดน้ำรินไหลแสดงความสุขที่ได้พบเจอ
แค่เพียงคนๆ นี้...แค่ความรักที่เขามอบให้
คนเรายังต้องการอะไรอีก?
ว่ากันว่าความสุขที่แท้จริงหลังจากมีความรักแล้วคือการได้รับความรักจากใครสักคนหนึ่งอย่างหมดหัวใจ...นั่นถึงเป็นความสุขที่แท้จริง
เราถอนริมฝีปากออกจากกันและหันหน้าไปคนละทางเพื่อสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่พี่จอมจะจับมือผมและเดินไปตามทางเรื่อยๆ
จนมาหยุดอยู่ตรงป้ายรถเมลล์ที่เราต้องนั่งกลับพอดี พี่จอมหันมาหาผมและพุดด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าที่เคย
"หลังแจ๊บจบมัธยมปลาย...พี่จะพาไปเรียนต่อที่อังกฤษนะ"
"…อะไรนะครับ" ผมเหวอไปเลยกับคำพูดของพี่จอม มันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง
"ฟังพี่พูดให้จบก่อนสิครับ แหม่ ใจร้อนตลอดเวลาเหมือนตอนอยู่บนเตียงเลยนะ"
"พี่จอมอ้า!" ผมตีไหล่พี่จอมไปทีหนึ่งที่ชอบเอาความจริงมาพูดในที่สาธารณะ (?)
"ตั้งใจฟังดีๆ นะ พี่ขอพ่อกับแม่จอมและบอกพ่อกับแม่พี่แล้ว ความจริงพี่วางแผนเรื่องนี้มานานพอสมควร ปรึกษาผู้ใหญ่ด้วย พี่เองก็อยากไปเรียนต่อด้านการพยาบาลที่นั่น แจ๊บเองก็อยากเป็นหมอ มหาวิทยาลัยที่นู่นก็มีให้ครบพร้อม"
"…"
"เพราะฉะนั้น...เราสองคนไปตามหาความฝันด้วยกันนะครับ"
ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความสุขอีกแล้ว...ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกผมมากขนาดนี้นะ
แล้วผมจะปฏิเสธความรักที่เขามอบให้ผมได้อย่างไร...
"…ครับ"
เราสองคนยืนกอดกันหน้าป้ายรถเมลล์ท่ามกลางฉากหลังเป็นร้านค้าต่างๆ ที่ปิดไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว...มันไม่ใช่ฉากรักโรแมนติกเหมือนในหนังที่เคยดู แต่มันกินใจกว่าที่คิดและสามารถจับต้องและบอกกับคนอื่นได้ว่านี่คือเรื่องจริงไม่ใช่นิทานรักในสมัยเด็ก
วันนี้...ที่เราสองคนรักกันมันคือเรื่องจริง
ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เราได้มาเจอกัน
แล้วคุณล่ะ...ตามหารักแท้ของตัวเองเจอหรือยัง ?
"ไปเป็นแพทย์อาสาที่จังหวัดยโสธรหนึ่งเดือนเลยเหรอครับ?"
"ใช่ครับ เห็นพี่หัวหน้าพยาบาลแจ้งมาแบบนี้ว่าถ้าได้หมอหนุ่มหน่อยน่าจะสะดวกและคล่องตัวมากกว่า เห็นว่าที่นั่นเป็นไร่ส้มด้วยนะครับ ถือโอกาสไปพักผ่อนในตัวเลยสิครับ"
"ก็โอเคนะ แล้วพวกที่พัก อาหารการกินอะไรพวกนี้ล่ะ"
"เจ้าของไร่ส้มรับเป็นสวัสดิการให้ครับ มีบ้านพักและอาหารให้ครบทั้งสามมื้อเลย ผมยังแอบอิจฉา อยากไปบ้าง"
"แหม ดูแลแจ๊บอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวจะขาดใจตายซะก่อน ตั้งหนึ่งเดือนแน่ะ"
"แหะๆ คงอย่างนั้นแหละครับ"
หมอไกด์เดินออกมาจากห้องพักแพทย์ชั้นสองและเดินลงบันไดไปชั้นล่างวางแผนว่าจะวื้อกาแฟมาดื่มแก้ง่วงสักนิด ก่อนต้องขึ้นเวรตอนบ่าย
ถือว่าไปพักร้อนแล้วกัน...อยู่กับไร่สวน ธรรมชาติแบบนั้น คงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลยทีเดียว
หวังว่าอย่างนั้นน่ะนะ...
หมอไกด์ยิ้มเล็กๆ และเดินเข้าร้านกาแฟไป
และแล้ว...ตำนานรักบทใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น (:
(The End)
+ จบแล้วนะครับสำหรับอาชีพแรก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาเสมอนะครับ
+ ประเด็นต่อไปคือกรรมที่รัก รปภ.ที่รัก หลังจากนั้นจะเป็นเรื่องของหมอไกด์ครับ คิดว่าจะทำเป็นเรื่องยาวด้วยครับ
+ อย่าลืมคิดถึงน้องแจ๊บกับพี่จอมนะครับ
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) บุรุษพยาบาลที่รัก [END] (อ่าน 51054 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก