หัวข้อ: (เรื่องสั้น) บุรุษพยาบาลที่รัก [END]

[Homepage]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

   มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของผมเลยครับ...

ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรดลใจผมให้คิดจะทำอะไรแบบนี้ สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ เจ็บจนแทบทนไม่ไหว กลิ่นเลือดที่ลอยจนปกคลุมไปทั่วห้องผ่าตัดสีขาวนี้ทำเอาผมแทบจะเป็นลม กลิ่นแอลกอฮอล์ที่นำมาใช้ในการทำความสะอาดแผลหลังการผ่าตัดยิ่งทำให้ผมอยากจะอาเจียนออกมา ให้ตายสิ! ผมไม่ชอบกลิ่นของโรงพยาบาลเอาเสียเลย ผมเป็นคนกลัวเลือดมาก แต่นี้ต้องมาดมกลิ่นเลือดตัวเองเกือบชั่วโมง ใครจะไปทนไหวกัน!

"เสร็จแล้วนะครับน้องแจ๊บ มาทำแผลทุกวันแล้วต้องดูแลรักษาความสะอาดให้ดีนะครับ"

   เสียงของ 'พี่ไกด์' ที่เป็นหมอผ่าตัดเคสผมเอ่ยขึ้น พี่ไกด์เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง พี่เขาเพิ่งจะได้กลับมาบรรจุเป็นหมอที่นี่เมื่อสามเดือนก่อน เราสองคนสนิทกันพอสมควรแม้ว่าระยะห่างของอายุจะมากแค่ไหนก็ตาม เพราะฉะนั้นตอนที่ปรึกษาพ่อกับแม่ว่าจะมา 'ผ่าตัด' เลยขอล็อคตัวหมอไกด์ไว้สำหรับผมโดยเฉพาะเลย

   "แล้วต้องใช้เวลาประมาณกี่วันเหรอครับแผลถึงจะหายดี" ผมค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แม้ว่าความเจ็บที่อยู่ตรงระหว่างขาจะไม่ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียวก็ตามที

   พี่ไกด์เห็นท่าทางของผมลำบากแบบนั้นจึงขยับเข้ามาช่วยพยุงตัวให้นั่งสะดวกขึ้น น้ำเสียงทุ้มนั่มติดจะอบอุ่นเอื้อนเอ่ยตอบคำถามผมอย่างใส่ใจ "น่าจะสักประมาณเดือนหนึ่งนะแจ๊บ อย่าเพิ่งอาบน้ำ ให้ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวไปก่อน ช่วงนี้มันจะเจ็บๆ ปวดๆ หน่อย ต้องอดทนนะ"

"ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ" ผมยู่ปากลงอย่างเสียกำลังใจ

   ใช่แล้วครับ...ผมที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงในตอนนี้เพิ่งจะเสร็จจากการผ่าตัดเล็ก (ที่เจ็บมาก!) มีภาษาทางการแพทย์เรียกว่าผ่าเพนนิส ถ้าแปลเป็นภาษาไทยมันก็คือ 'การขลิบปลาย' ดีๆ นั่นเอง

หลายคนคงจะสงสัยว่าผมจะมาขลิบทำไม เพราะเด็กผู้ชายวัยรุ่นส่วนใหญ่เมื่อโตขึ้น พัฒนาการทางร่างกายจะปรับเปลี่ยนให้หนังหุ้มตรงปลายอวัยวะเพศย่นลงเพื่อสามารถเปิดตรงส่วนหัวให้ออกมาทำความสะอาดได้ บางคนถ้าหนังสั้นบริเวณส่วนหัวนั้นก็จะอยู่ข้างนอกตลอดเวลา แต่ถ้าคนไหนหนังเยอะก็จะสามารถรูดมาปิดบริเวณส่วนหัวที่ยื่นออกมาได้นั้น หากคิดภาพไม่ออกโปรดนึกถึงตอนที่คุณผู้ชายกำลังฉี่ ตรงบริเวณที่ฉี่ออกไปนั่นแหละครับเรียกว่า 'หัว' ภาษาทางการแพทย์เรียกว่าอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะพี่ไกด์บอกให้เรียกมันซะคิกขุแบบนี้

   กลับมานะครับ...เพราะว่าหนังผมมันยาวเกินไปจนปิดส่วนหัวซะมิดไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย ที่สำคัญมันแน่นมากครับ! รูดลงแทบไม่ได้เลย รูดลงมานิดแต่เจ็บจนน้ำตาแทบไหลเลยแหละ ทั้งที่เวลาผมช่วยตัวเองก็ไม่เป็นจะมีปัญหาอะไร (แค่หัวนั่นไม่โผล่ออกมาเฉยๆ เอง) ผมจะไม่คิดมากและไม่สนใจอะไรเลยด้วยซ้ำไปจนวันนั้นนั่นแหละที่ผมกำลังนั่งคุยกับเพื่อนชายหัวใจหญิง...

'มึง สรุปว่าตอนนี้หัวมึงเปิดยัง' มันถามพร้อมกับหยิบกระจกลายหมีแพนด้ามาส่องด้วย

   'ยังว่ะ กูไม่แคร์ละ เปิดไม่เปิดช่างมัน' ผมก็ตอบด้วยท่าทางสบายอกสบายใจเหลือเกิน

'อ๊ายยย อิแจ๊บ ไม่ได้นะมึง มึงต้องไปทำให้มันเปิดโดยเร็วที่สุด'

   'ทำไมวะ'

   'อีกหน่อยเวลามึงมีอะไรกับผัว เขาเห็นหนังหยุ่นๆ ของมึงเขาต้องหมดอารมณ์แน่เลย'

   'เฮ้ย จริงเหรอมึง'

   'ใช่ เวลาเขาจับของมึงมันจะให้ความรู้สึกเหมือนจับปีโป้ใกล้หมดอายุ หยุ่นๆ อ่อนๆ ยิ่งตอนที่มันกำลังแข็งนะมึง ลักษณะมันจะน่าเกลียดมากเลย'

   นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ผมมานั่งอ้าขาในห้องผ่าตัดให้พี่หมอไกด์จับเจ้าหนอนน้อยผมขลิบแบบนี้...มันเจ็บมากเลยครับ พี่หมอไกด์ไม่ใช้ยาสลบเพราะมันเป็นแค่การผ่าตัดเล็ก เขาเลยเลือกที่จะฉีดยาชาใส่ผมแทน! ใช่ครับ ฉีดยาชาสี่เข็มใส่เจ้าหนูน้อยของผม! วินาทีแรกที่เขาฉีดยาลงไปผมนี่กรี๊ดลืมโลกเลยครับ น้ำหูน้ำตาไหลออกมาอย่างกับท่อประปาแตก ผมเกือบจะเป็นลมไปแล้วหลายรอบถ้าไม่มีพี่พยาบาลที่ช่วยการผ่าตัดชวนผมคุยและบีบมือให้กำลังใจไว้ ความเจ็บเริ่มบรรเทาลงเมื่อยาชาออกฤทธิ์ ผมไม่รู้สึกอะไรเลยว่าเขาทำอะไรกับเจ้าหนูผมบ้างมารู้สึกเจ็บอีกทีตอนยาชาหมดฤทธิ์ที่ผ่าเสร็จนี่แหละ ลืมตาขึ้นมาก็เจอเจ้าหนูผมถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว คราบเลือดอะไรหายไปหมดไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
   
"อดทนหน่อยนะ ถ้ามาทำแผลทุกวัน กินยาตามที่พี่จัดให้ ไม่นานก็กลับมาใช้งานได้ตามปกติแล้ว"

   พี่ไกด์เอื้อมมือมาลูบหัวทุยๆ ของผม ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ก่อนจะพูดมาอีกประโยค "เดี๋ยวใส่กางเกงขาสั้นที่เตรียมมานะ ไม่ต้องใส่กางเกงใน แล้วให้พ่อกับแม่พาไปรับยาข้างล่าง หลังจากนี้ทุกวันต้องมาทำแผลนะจนกว่าพี่จะบอกให้หยุด เข้าใจนะครับ"

   "ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้พี่ไกด์ก่อนจะพยายามลงจากเตียงไป...

   ผมเดินขาถ่างเหมือนเพิ่งโดนเปิดซิงออกมาจากห้องผ่าตัด พี่พยาบาลหลายคนมองหน้าผมแล้วอมยิ้มกับท่าทางนั้น แหม...ถ้าผมเป็นชายแท้คงจะเขินกับสายตาผู้หญิงเหล่านี้ไปแล้ว เพียงแต่ผมไม่ใช่ชายแท้อ่ะนะ

   พอเปิดประตูออกไปก็เจอพ่อกับแม่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ แม่ลุกขึ้นเดินมาหาผมด้วยท่าทางเป็นห่วงทันที
   
"แจ๊บ...เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บมากไหม?"

   ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วตะครุบกอดเอวแม่เอาไว้ "เจ็บครับแม่ ผมร้องลั่นห้องเลย น้ำตางี้ไหลออกมาเต็มเตียงเลย"

   "พ่อบอกแล้วไง โตป่านนี้ไม่ต้องทำก็ได้ ปล่อยไปเถอะ เป็นยังไงล่ะ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้อาบน้ำนะนั่น ฮึ"

   พ่อพับหนังสือพิมพ์วางลงแล้วเดินเข้ามาลูบหัวผม...เป็นแบบนี้ประจำพ่อน่ะ แต่ผมรู้ว่าในน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความรำคาญนั่นมีความห่วงใยส่งมาให้เต็มเปี่ยม
   
"แหม...พ่อก็ เรากลับบ้านกันเถอะครับ พี่ไกด์ทำแผลให้แล้วตอนผ่าตัดเสร็จ พรุ่งนี้ถึงจะมาทำแผลตามปกติครับ"

   "โอเค ค่อยๆ เดินนะลูกเดี๋ยวแม่ช่วย"

   เราสามคน พ่อ แม่ ลูก ช่วยกันกระเตงเดินไปกดลิฟต์แล้วลงไปชั้นล่างเพื่อกลับบ้าน แต่ในขณะที่เรากำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์นั่นเอง เสียงพี่ไกด์ก็ดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้พ่อกดหยุดประตูลิฟต์เอาไว้ก่อน
   
"มีอะไรเหรอครับพี่ไกด์"

   พี่ไกด์ยกมือไหว้พ่อกับแม่ผมแล้วยิ้มให้...จะว่าไปพี่ไกด์ก็เคยมาทานข้าวที่บ้านผมนะครับ ตอนเด็กๆ ก็เคยเล่นด้วยกันแม้จะไม่บ่อยเพราะพี่ไกด์ก็โตพอสมควรแล้ว ยังไงซะความสนิทสนมระหว่างสองครอบครัวก็ยังแน่นแฟ้งเหมือนกาวตราช้างอยู่ดี
   
"พี่เอาใบตรวจมาให้นะ พอดีมีบุรุษพยาบาลมาใหม่น่ะ พี่เลยอยากลองทดลองงานกับเขาหน่อย เลยให้มาช่วยดูแลทำแผลแจ๊บน่ะ เอาไปสิ"

   พี่ไกด์ยื่นกระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆ มาให้ผม ผมมองกระดาษในมือสักครู่เมื่อมันไม่ปรากฏชื่อคนดูแลจึงเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ชายหนุ่มตรงหน้าผมเลยพูดขึ้นมาอีก "เป็นผู้ชายนะ เขาชื่อ 'จอม' พรุ่งนี้พอมาถึงก็เอาไปยื่นที่ห้องฉุกเฉินนะ พยาบาลที่พี่แจ้งไว้จะเรียกจอมมาทำแผลให้"

   อืม...บุรุษพยาบาลอย่างนั้นเหรอ ก็ต้องเป็นผู้ชายสินะ
   
หวา...ถ้าเป็นผู้หญิงผมจะไม่ว่าสักคำเลยนะ นี่ผู้ชายแล้วผมยัง....ฮึ่มๆ
   
ขอให้มันผ่านไปได้ด้วยดีนะ!

     สวัสดีครับ เป็นครั้งแรกเลยที่ลองแต่งเรื่องสั้นที่มาจากประสบการณ์ส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ
     เกิดจากหัวตันแต่งนิยายเรื่องหลักไม่ออก เลยลองมาขีดๆ เขียนๆ เลยออกมาเป็นเรื่องนี้ได้
     จะอัพเรื่อยๆ นะครับ เรื่องนี้จะแต่งหลังจากแต่งเรื่อง  ผู้ชายขายตัว นะครับ ><
     กะว่าถ้าจบเรื่องสั้นเรื่องนี้จะลองแต่งๆ กรรมกรที่รัก ทหารเกณฑ์ที่รัก พ่อครัวที่รัก คุณครูที่รัก จะทำเป็นเซตอาชีพเลย 55555
     ไว้จะมาต่อเรื่อยๆ นะครับ ลองอ่านและติชมได้นะครับ
     ขอบคุณครับผม

[bulldog17]

อ่า....ดูแนวๆเรื่องนี้คงอ่านแล้วเขินไปสิบตลบ
ว่าแล้วก็อยากอ่านกรรมกรที่รักจัง กิกิ

[rubymoona]

โถ เหตุผลในการผ่าช่าง...

[IsDeer]

  อร๊าย ทำไมรู้สึกเหมือนเรื่องนี้จะหื่น

[B52]

เหตุผลเธอช่างน่าเอ็นดู

[Homepage]

วันรุ่งขึ้น


TT_TT


คุณเคยหกล้มตอนหน้าหนาวแล้วมีแผลเลือดออกไหมครับ? เวลาทำแผลมันจะแสบมากจนน้ำตาไหล โดนน้ำทีนี่ร้องจ๊ากเลยครับ
มันเหมือนกับผมตอนนี้ที่ทนความซี๊ดซ้าดของผลหลังการขลิบแทบไม่ไหวเลยครับ พี่ไกด์ไม่ได้บอกเลยว่ามันจะทรมานมากขนาดนี้ ตอนกลับจากโรงพยาบาลเดินเฉยๆ นั่งรถกลับบ้านไม่รู้สึกอะไรเลย แต่พอจะหลับเท่านั้นแหละครับ มันเสียวมาก! มันเสียวตรงหัวมากเลยครับ เสียวเหมือนจะแตก เอ้ย! จะถึงจุดสุดยอด เลยครับ ฟินตลอดเวลา TT มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่แบบที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลยครับ ตอนตื่นเช้าอีกครับ ผู้ชายทุกคนคงเคยเป็นนะครับ เวลาตื่นนอนตอนเช้าน้องชายจะเคารพธงชาติเพราะเลือดจะไหลไปรวมกันตรงนั้น อันนี้ผมก็เป็นไม่เถียงครับ แต่มันเสียวมาก เสียวจนผมน้ำตาไหล ตลอดสิบแปดปีช่วยตัวเองมาถึงจุดสุดยอดนับว่าฟินแล้ว แต่นี่มันยิ่งกว่าฟินอีกครับ เหมือนจะเสร็จตลอดเวลาเลย ผมต้องสงบสติอารมณ์และด่าให้มันอ่อนลงเร็วๆ


"อ้าว ลงมาแล้วเหรอแจ๊บ มากินข้าวเร็ว"


แม่ผมใส่ผ้ากันเปื้อนและกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่เอ่ยทักผมที่เดินถ่างขาลงบันไดมาแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ พ่อพับหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านอยู่ลงเงยหน้ามองผม "ทำไมทำหน้าแบบนั้น ยังไม่หายเจ็บอีกเหรอ เมื่อวานยังเดินไปเดินมาได้อยู่เลยนี่นา"

ผมยิ้มแห้งๆ ไปให้พ่อ หากบอกว่าเสียวหัวคงไม่ใช่คำตอบที่ดีนัก "อากาศเย็นมั้งครับ แผลมันเลยตึงๆ"

แม่ขยับเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างผม "ล้างหน้าแปรงฟันแล้วใช่ไหมเนี่ย"


"เรียบร้อยแล้วครับแม่"


"อดทนหน่อยนะ อีกสักเดือนก็ได้อาบน้ำแล้ว"


…ขอบคุณสำหรับคำปลอบใจครับแม่ แหม่ อีกตั้งเดือนแน่ะ =_=^


"เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ พ่อจะพาไปทำแผลที่โรงพยาบาลนะ"


"ครับพ่อ ทำบ่อยๆ จะได้หายไวๆ"


ผมถอนหายใจออกมาเซ็งๆ ก้มหน้าก้มตากินข้าวไปแบบเรียบร้อย...ผมกะว่าจะลาโรงเรียนสักหนึ่งอาทิตย์น่าจะดี รอพักฟื้นให้โอเคกับการเดิน การขยับตัว การนั่งในชุดนักเรียนก่อน บอกตามตรงผมไม่อยากให้เพื่อนรู้เลย ผมเรียนโรงเรียนชายล้วน ไอ้พวกเพื่อนผู้ชายหัวมันคงเปิดแบบไม่ต้องขลิบมาตั้งแต่แปดขวบแล้วมั้ง ผมไม่อยากถูกแซวแค่เพื่อนสาวคนสนิทรู้นี่ก็มากพอแล้วล่ะ
คิดมาถึงตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้วล่ะว่าผมตัดสินใจผิดมาก มันเป็นการผ่าตัดที่เจ็บปวดที่สุด และผมยังหาผลดีของมันหลังการผ่าตัดแทบไม่เจอเลย ผมไม่ได้เป็นฝ่ายรุกและไม่มีทางไปเอาใครอยู่แล้ว ตอนหัวไม่เปิดก็ช่วยตัวเองได้สะดวกดีไม่เห็นมีปัญหาอะไร


แต่...มันคงมีข้อดีในตัวแหละมั้ง


ขึ้นชื่อว่าการผ่าตัดเพื่อรักษาแล้ว มันคงมีประโยชน์แน่ๆ ล่ะ เอาเถอะ! รอแผลหายเดี๋ยวก็รู้เอง!


หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง แล้วพรมน้ำหอมบนช่วงตัวด้านบนนิดหน่อย มาหนักใจก็ตอนใส่กางเกงนี่แหละ ฟินอีกรอบ เสียดสีกันเข้าไปสิ เดี๋ยวคงถึงจุดสุดยอดก่อนได้ทำแผลแน่ โธ่!


วันนี้แม่ไม่ได้ไปโรงพยาบาลกับเราเพราะจะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนอีกอำเภอหนึ่ง ผมกับพ่อจึงออกไปโรงพยาบาลด้วยกัน เอ...พี่ไกด์บอกว่าให้ไปที่ห้องฉุกเฉินแล้วยื่นให้พี่พยาบาลสินะ


"อ๋อ คนไข้เคสของหมอไกด์นี่เอง เดี๋ยวน้องนั่งรอตรงนี้สักครู่นะ พี่ไปตามตาจอมก่อน"


"ครับ ขอบคุณมากครับ"


ผมให้พ่อนั่งรอตรงหน้าห้องจ่ายยาด้านนอก ส่วนตัวเองเข้ามาติดต่อทำแผลในห้องฉุกเฉิน พอพยาบาลรับใบทำแผลผมไป ผมจึงมานั่งรอตรงเก้าอี้ข้างเตียงหมายเลข 1 แล้วมองไปรอบๆ ห้องฉุกเฉินที่มีกลิ่นยาลอยฟุ้งเต็มไปหมด ผมบอกไปตอนแรกแล้วสินะครับว่าผมไม่ค่อยปลื้มโรงพยาบาลเท่าไหร่ เพราะมันมีกลิ่นอายของความเศร้า ความเจ็บปวด คนไข้บางคนที่นอนรอความตายอยู่บนเตียง เสียงร้องไห้ของญาติที่มาเฝ้า มันทำให้ผมใจหายแล้วน้ำตาซึมทุกครั้งเลยครับ


จริงๆ แล้วถึงผมจะเกลียดโรงพยาบาลขนาดไหน...ผมก็มีความลับข้อหนึ่ง คือ โตขึ้นผมอยากเป็นหมอครับ


ความฝันของผมที่ต้องแลกกับความกลัวโรงพยาบาล


ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงได้ไหม...


"น้องคะ ขึ้นไปนอนรอบนเตียง 1 เลยค่ะ"


เสียงพี่พยาบาลคนที่บอกให้ผมรอเมื่อครู่ดังขึ้นปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ รอยยิ้มของพยาบาลตรงหน้าทำให้ผมยิ้มตอบกลับไปแบบฝืดๆ...เดี๋ยวจะทำแผลแล้ว แสดงว่าผมต้องเห็นเลือดตัวเอง แล้วได้กลิ่นแอลกอฮอล์สินะ เอาเถอะ...จะได้หายไวๆ (ผมปลอบตัวเองด้วยประโยคนี้ตั้งแต่ขึ้นรถมากับพ่อแล้ว)


ผมขึ้นไปนอนหงายรอบนเตียงเตรียมโดนเชือด...พี่พยาบาลคนเมื่อกี้ดึงผ้าม่านสีเขียวมาคลุมรอบเตียงเนื่องจากเป็นการทำแผลในที่ลับ หัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเงาของผู้ชายคนหนึ่งกำลังเตรียมของสำหรับการทำแผลอยู่นอกผ้าม่านรางๆ


"ถอดกางเกงออกรอเลยนะครับ"


เสียงทุ้มเสน่ห์นั่นทำให้ผมคิดหน้าตาเขาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเป็นยังไง...ว่าแต่เขาบอกให้ผมถอดกางเกงรอเหรอ เฮ้ย! นี่ผมต้องโชว์น้องชายตัวเองให้คนอื่นเห็นแล้วอย่างนั้นเหรอเนี่ย ถ้าเป็นพยาบาลผู้หญิงผมคงไม่รู้สึกตื่นเต้นมากขนาดนี้ แต่นี่เขาเป็นผู้ชายนะ!


แกรก!


ผ้าม่านถูกเลื่อนออกมาพร้อมกับการปรากฏตัวของบุรุษพยาบาลคนนั้นก่อนจะปิดผ้าม่านลง เห็นดังนั้นผมรีบดึงกางเกงตัวเองลงทันทีเลยครับ โอ๊ย! เสียวว่ะ!


"ไม่ต้องอายหรอกครับ ฮ่าๆ"


เสียงหัวเราะแบบอารมณ์ดีของเขาทำให้ผมหน้าร้อนไปหมดแล้วหลับตาลงหนีความจริงซะ สัมผัสอุ่นวาบที่น้องชายของผมทำให้สะดุ้งจนลืมตาขึ้นมองสบตากับคนทำแผลเบื้องหน้า...เขากำลังจับน้องชายผมขึ้นดูและค่อยๆ ปลดผ้าพันแผลสีขาวที่มีรอยเลือดออก


ผมหัวใจเต้นกระตุกไปชั่ววินาทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดเจน...


ผมสีดำตัดสั้นเรียบร้อย ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนนั้นทำให้เขาดูเป็นผู้ชายมาดแมนแบบไทยๆ ดวงตาเรียว ปากสีแดงน้อยๆ ในชุดบุรุษพยาบาลเสื้อสีขาวกางเกงสีขาวที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาใส่กางเกงในสีขาวแน่ๆ จากการขยับตัวจนเห็นรอยกางเกงในเข้า กึ๋ย!


พรึบ!


เสียงดึงผ้าพันแผลออกช้าๆ ทำให้บางส่วนของมันเสียดสีกับน้องชายผมช้าๆ...บวกกับเห็นหน้าของบุรุษพยาบาลตรงหน้าไปด้วย ความรู้สึกร้อนวูบวาบแล่นไปทั่วตัวผมจน...


"แผลโอเคขึ้นนะครับ ผ่านไปวันเดียวเอง"


อย่านะ...


"ไหนๆ ดูตรงหัวซิเป็นยังไงบ้าง"


จะแข็งแล้วนะ...

     อัพอีกครั้งสองครั้งก็จะจบแล้วครับเรื่องนี้
     เรื่องต่อไป กรรมกรที่รัก นะครับ ((:
     ความเจ็บที่แจ๊บเจอเป็นเรื่องจริงนะครับ เพราะผมก็เคย TT
     ขอบคุณครับ

[kanokkan_kathi]

จะแข็งแล้วนะ 

[Phut]

ประสบการณ์ตรงเลยสินะ

แจ๊บอย่าเพิ่งดิเดี๋ยวพี่เขาก็ตื่นตามหรอก

[TIKA_n]

เรื่องน่ารัก ดูใส ๆ ดีจัง ชอบ ๆ น้องแจ๊บน่ารักมากเลย
ครอบครัวของน้องแจ๊บก็อบอุ่นมาก ๆ ชอบคุณพ่อคุณแม่แบบนี้จ้ง
ชอบพี่ไกด์ด้วย คุณหมออ่อนโยนใจดีจัง เซตอาชีพ จะมี คุณหมอที่รัก มั้ยนะ
ให้พี่ไกด์เป็นพระเอก (หรือนายเอก) ซักเรื่องนึงก็ดีเนอะ
ตอนนี้ พระเอกของเราปรากฎตัวแล้ว คุณบุรุษพยาบาลสุดหล่อ ใจดี พี่จอม
ทำเอาน้องแจ๊บหวั่นไหวซะแล้ว แต่เข้าใจน้องแจ๊บนะ ถ้าไม่อายสิแปลก เนอะ
แผลน้องแจ๊บโอเค แต่น้องชายน้องแจ๊บไม่โอเคนะนั่น จะแข็งแล้วนะ ฮาอ่ะ 
เรื่องน่ารักมากเลย ชอบจัง แต่อีกสองตอนจบแล้วเหรอเนี่ย หวังว่าจะจบแบบ แฮปปี้ ๆ นะจ้ะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 
ปล. ชอบเซทอาชีพจัง น่าอ่านทุกอาชีพเลย รอเรื่องต่อไป กรรมกรที่รัก นะจ้ะ
แต่หวังว่า คงจบแฮปปี้ทุกเรื่องน้า ไม่ค่อยถูกกับเรื่องดราม่า ๆ เท่าไหร่น่ะค่ะ 

[greenapple]

 

[=นีรนาคา=]

แอบหัวเราะเบาเบา 5555

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ติดตาม ติดตาม ...

[golove2]

 

ติดตามค่ะ

[B52]

มันจะเกิดการเปลี่ยนแปลง

[manutty]

ตามมาอ่านแล้วววว


อยากจะบอกว่า  มากๆๆๆ กับน้องแจ๊บ แหม่ ๆ ลงทุนมากกลัวมีผัวแล้วแจ๊บน้อยไม่แซ่บ ช่างเป็นความคิดที่ มาก สมใจยากคงได้คุณบุรุษพยาบาลไปประเดิมแน่ๆ  ขอให้สมหวังนะน้องแจ๊บ  ตอนท้ายอย่างฮา  เป็นอะไรที่สุดขั้วกับเรื่องหลักเลย ดีแล้ว คลายเครียดดี อ่านเรื่องนั้นเสร็จ ดราม่า หน่วง รีบมาอ่านเรื่องสั้นแทน เป็นการปรับอารมณ์ เขียนต่อเลยจ้า ติดตามต่อไปว่า น้องแจ๊บจะใช้งานได้ดีไหม และเรื่องอื่นด้วยๆ เขียนมาเลยนะ จะรอ



ว่าแต่เป็นประสบการณ์ตัวเองเหรอ อ๊างงงงงงง

[seraty]

นายเเจ๊บเสร็จแน่ๆ

[IsDeer]

เรื่องนี้ให้ความรู้เรื่องขลิบ 
เพิ่งรู้ว่ามันจะเจ็บและเสียว ความรู้ใหม่จริงๆ
ถ้าเราไปถามเพื่อนผู้ชายว่า มันเจ็บและเสียวจริงไหม มันจะว่าเราโรคจิตป่ะ เหอๆๆๆ 

[Homepage]

"เดี๋ยวพี่ขอเอาน้ำยาฆ่าเชื้อล้างแผลก่อนนะครับ" พี่จอมพูดจบก็หันหน้าไปจัดการคีบสำลีชุบแอลกอฮอล์บนโต๊ะที่วางไว้ข้างเตียง และจัดการเตรียมผ้าพันแผลชิ้นใหม่ สก็อตเทป ในขณะที่ผมหายใจไม่ทั่วท้องเป็นอย่างมาก เมื่อกี้นี่อีกนิดเดียวผมมีแข็งต่อหน้าพี่จอมแน่ๆ และผมก็ไม่รู้ด้วยหากพี่จอมเห็นเจ้าหนูผมที่กำลังผงาดชี้ฟ้าแบบนั้นจะทำหน้าตกใจขนาดไหนกัน ผมคิดไม่ออกเลย
ระหว่างที่รอพี่จอมเตรียมของผมก็มองเจ้าหนูของผม เมื่อวานตอนออกจากห้องผ่าตัดมามันมีผ้าพันแผลอยู่แล้วเลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่แม้ว่าจะเห็นเลือดสีแดงซึมออกมานอกแผลก็ตาม แต่ตอนนี้...มันไม่มีผ้าพันแผลห่อหุ้มไว้ผมเลยเห็นเจ้าหนูผมในสภาพน่ากลัวแบบเต็มสองตา


พระเจ้าช่วยมันน่ากลัวเหลือเกิน TT_TT


คุณอาจจะสยองแต่ผมก็จะเล่านะครับว่ามันมีสภาพเป็นยังไง ถ้ามีลูกชายบอกให้หัดช่วยตัวเองตั้งแต่แปดขวบเลยนะครับจะได้ไม่ต้องมีประสบการณ์สุดเสียวและน่ากลัวจนร้องไห้ไม่ออกแบบนี้...รอยเย็บแบบใช้ไหมละลายชัดเจนมากครับ หนังตรงส่วนหัวที่เย็บแบบละเอียดครับ ผมมองยังไงมันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี ถ้าคิดภาพไม่ออกให้นึกภาพผ้าพันคอให้พรมแล้วพลิกเอาด้านในออกนะครับ แบบนั้นเลย =_=^^ จำได้ว่าพี่ไกด์บอกให้ปล่อยไหมละลายไว้เฉยๆ อย่าไปดึงมันให้มันหลุดไปเอง แต่ถึงจะให้ดึงออกเองผมก็คงไม่ทำหรอก ให้หมอทำให้น่าจะดีกว่า ^ ^


"คิดยังไงถึงขลิบเหรอครับเนี่ย พี่ไม่คิดว่าจะได้ทำแผลคนไข้ขลิบที่อายุมากกว่าเจ็ดขวบนะเนี่ย" พี่จอมพูดพร้อมกับใช้คีบคีบสำลีสีขาวที่เปียกไปด้วยแอลกอฮอล์แล้วเช็ดไปรอบๆ หัวผม ไล้ไปมาอย่างใจเย็น อา...ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะถึงจุดสุดยอดอีกแล้ว
ผมเคยเรียนมาครับว่าการทำแผลเบื้องต้นควรจะเช็ดทำความสะอาดโดยรอบเพื่อไล่เชื้อโรคหรือเศษสิ่งสกปรกในบริเวณนั้นออกไป ในเวลานี้...การกระทำอันแสนถูกสุขอนามัยนั่นทำให้ผมแทบจะทนไม่ไหวแล้ว


ไม่ไหวแล้ว...


พี่จอมก้มหน้าลงมาแล้วจับน้องชายผมให้ตั้งขึ้นหมุนหมองโดยรอบแล้วเอาสำลีเช็ดทำความสะอาดลงไปที่ส่วนหัวเบาๆ คล้ายจะหยอกล้อกับอารมณ์ทางเพศของผม


ผมกัดฟันกรอดจนกรามแทบหักเพื่อห้ามอารมณ์ในใจตัวเอง...แต่ตอนนี้ผมคงจะสายไปแล้วล่ะ


น้องชายผมมันแข็งแล้วผงาดชี้หน้าพี่จอมไปแล้ว! TT_TT


พี่จอมยังจับส่วนด้ามของน้องชายผม (ผมขอเรียกว่าด้ามนะครับ อันที่อยู่ข้างล่างหัวน่ะแหละ ภาษาไทยใช้คำว่าอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน =_=^^)  เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอในขณะที่ผมหน้าแดง ตัวแดง ตาหวานเชื่อมจากฤทธิ์อารมณ์


"แหม ชี้หน้าพี่เลยนะ เกิดอารมณ์ง่ายไปหน่อยไหมเนี่ย"


ผมหลับตาลงไม่ยอมสบตาพี่เขาในขณะที่พี่จอมเริ่มเอาน้ำยาล้างแผลมาทาแล้ว ความแสบเล็กๆ แล่นไปทั่วก่อนที่อารมณ์อยากๆ ของผมจะหายตามไปด้วย


"อุ๊ย เจ็บครับ"


"อดทนหน่อยเนอะ ถ้าไม่เช็ดแรงๆ คราบสกปรกจะติดกันไม่ยอมหลุดครับ"


ตอนแรกผมแอบโกรธหน่อยนะที่พี่เขาแซวผมแบบนี้ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เขาจะคิดยังไงกับการที่มีใครเอาน้องชายมาชี้หน้าแบบเมื่อกี้...ที่แน่ๆ พี่เขาคงรู้แล้วล่ะว่าผมไม่ได้แมนเต็มร้อยแต่เป็นแค่ตุ๊ดเด็กหัวโปกแรดอยากขลิบให้ผัวชื่นใจเฉยๆ TT_TT


"เอาล่ะ เช็ดเสร็จแล้วเดี๋ยวจะพันแผลให้นะ ห้ามให้โดนน้ำเลยเด็ดขาดนะครับ ถ้าอยากอาบน้ำก็เช็ดตัวไปก่อน"


พี่จอมตัดผ้าพันแผลมาวางไว้บนท้องผมและเริ่มพันอย่างช้าๆ...อา ความรู้สึกนี้มันกลับมาอีกแล้วอ่ะ อย่านะ! ขอร้องล่ะ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วนะ!


"หึๆ" เสียงหัวเราะของพี่จอมดังมาเบาๆ เขาคงจะเริ่มจับได้ว่าเจ้าหนูผมมันเริ่มพองขึ้นเรื่อยๆ จนแข็งปั๋งในที่สุด "ถ้าจู๋ยังแข็งแบบนี้น่ะพี่พันแผลให้ไม่ได้หรอกนะครับ เพราะถ้ามันอ่อนลงเมื่อไหร่เทปที่แปะไว้มันจะหลุดออกจากกันกลายเป็นไม่มีอะไรหุ้มแผลเลย"


"คะ...ครับ" ผมเริ่มติดอ่างแล้วครับ คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ พยายามสงบสติอารมณ์ บอกตัวเองว่าใจเย็นๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า...


หมับ!


"ฮะ...เฮ้ย! ทำอะไรครับ!"


"เอ...พี่ว่าหัวเราสวยมากเลยนะครับชมพูอมแดงน่ารักมากเหมือนหัวเห็ดเลย"


T///T


ผมว่ามันจะไม่อ่อนลงเพราะพี่จอมไม่ให้ความร่วมมือนี่แหละครับ!


"อย่าทำหน้างอแบบนั้นสิ พี่แค่ล้อเล่นเอง โอ๋ๆ"


"เชอะ!"


ผมสบถออกมาเบาๆ ตามความเคยชินแล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้ตัวว่าผมจะแสดงท่าทีงอนแบบนี้เฉพาะกับคนที่สนิทเท่านั้น กับคนที่ไม่สนิทผมจะไม่แสดงออกเท่าไหร่ ติดจะไปทางเรียบเฉยไม่สนใจโลกเสียด้วยซ้ำ


สัมผัสอุ่นวาบแล่นไปที่อกซ้าย...ก่อนความอบอุ่นนั้นจะลามไปทั่วตัว


มีความสุขจัง...


ความรู้สึกที่เหมือนจะได้รับการทะนุถนอมจากใครสักคนนี่มันหมายความว่ายังไงนะ?


"น้องชื่อแจ๊บใช่ไหม? หมอไกด์บอกพี่ไว้แบบนี้"


"ใช่แล้วครับ"


"อืมม อายุเท่าไหร่แล้วเราน่ะ ทำไมถึงเพิ่งมาขลิบเอาตอนนี้"


"แหะๆ สิบแปดแล้วครับ แต่ที่เพิ่งมาทำตอนนี้เพราะกลัวว่าจะมีปัญหาทางการใช้งานในอนาคตน่ะครับ อีกอย่างมันสะอาดดีด้วย เวลาจะเช็ดล้างก็สะดวก" ผมเลือกตอบคำถามแบบโลกสวยสีชมพูพาสเทลออกไป


"ดีแล้วล่ะที่เราตัดสินใจขลิบ หมอไกด์บอกว่าหนังของเรายาวพอสมควรเลยนะ รอแผลเห็นแล้วช่วยตัวเองดูสิมันจะได้ความรู้สึกใหม่เลยนะ มันสุดยอดมากเลย พี่ไม่ได้ขลิบหรอก หัวเปิดเองตามธรรมชาติ แต่เพื่อนที่ไปขลิบมาบอกว่าสุดยอดมาก"


หา...ของพี่จอมเปิดเองตามธรรมชาติเหรอ! แล้วมาบอกผมทำไม! ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย (เหรอ!) >///<


"แล้วต้องใช้เวลานานไหมครับกว่าจะกลับมาใช้งานได้ตามปกติ"


"ประมาณเดือนหนึ่งแหละ ยังไงก็มาให้พี่ทำแผลให้ทุกวันนะ"


ตึก ตัก...


หัวใจเต้นเบาๆ เต็มไปด้วยความหนักแน่น...รอยยิ้มของพี่จอมกำลังจะทำให้ผมก้าวข้ามผ่านกำแพงของความรู้สึกที่พยายามปิดกั้นเอาไว้นะ


'ยังไงก็มาให้พี่ทำแผลให้ทุกวันนะ'


ประโยคสั้นๆ ธรรมดาที่ใช้พูดกับคนไข้ ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกเลยสักนิด...แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีมากจนเผลอยิ้มออกมาเองโดยไม่รู้ตัว


อย่าบอกนะ...ว่านี่คือ 'รักแรกพบ'


"อ่อนแล้วนี่นา พันแผลเลยดีกว่า"


การพันแผลเสร็จสิ้นไปอย่างรวดเร็ว พี่จอมถอดถุงมือยางออก ก่อนจะหันมาบอกผม "เรียบร้อยแล้วครับ ใส่กางเกงเลย พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ"


ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นดึงกางเกงมาสวม กัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิดแล้วพยายามควบคุมความร้อนบนใบหน้าอันเกิดมาจากความเขินอาย วินาทีที่พี่จอมกำลังจะเปิดม่านเดินออกไป "ดะ...เดี๋ยวครับ! พี่จอม"


ชายหนุ่มตรงหน้าหันมามองผมแล้วยิ้มเป็นเชิงถาม ผมยิ้มออกไปแห้งๆ "ขอเฟสบุ๊คพี่หน่อยสิครับ"


พี่จอมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินกลับมาแล้วใช้มือขวาลูบหัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดู (นี่พี่ทำความสะอาดมือที่จับจู๋ผมเมื่อกี้แล้วใช่ไหมเนี่ย ถึงเอามาจับหัวผมน่ะ =_=^^) ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูผมเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่


"ถ้าอยากได้คราวนี้ก็อย่าเกิดอารมณ์จนจู๋ชี้ต่อหน้าพี่อีกสิครับแล้วจะให้ อิอิ"


ทายซิ...ว่าผมจะเขินแค่ไหน!

มาทีละนิดๆ นะครับ ^ ^

[B52]

คนอ่านก็เขิน

[greenapple]

คงจะเจ็บน่าดูเนอะ ิอิ

[Crown]

ขอเขินเเปบ 

ชอบอ่ะ รอ รอ รอ 

[padthaiyen]

เขาทำแผลให้ยังเอา....ไปชี้หน้าเขา แต่ก็ฮาดีนะเนี่ย

[yymomo]

   น้องแจ๊บบอกไม่ยิงใส่ก็บูญแค่ไหนแล้วพี่จอม   

[waiman]

น่ารักดี รออ่านต่อค๊า

[snowboxs]

น่ารุก เอ้ย น่ารัก

[IsDeer]

  อ่านไปหน้าแดงไป

[=นีรนาคา=]

เขินนนน
 

[aoihimeko]

เรื่องนี้มัน ๆ กรี๊ดดดดดดด เขิน 

[TIKA_n]

โถ น้องแจ๊บ คิดว่าจะรอด สุดท้ายก็แข็งชี้หน้าพี่จอมจนได้ 
อ่านแล้วเขินไปกับน้องแจ๊บด้วยเลยเนี่ย โดนทั้งจับทั้งจ้องน้องชายยังไม่พอ
พี่จอมดันมาชื่นชมน้องชายอีก ขี้แกล้งจริง ๆ เลย แต่พี่จอมดูอบอุ่นใจดีจัง 
แถมยังขี้เล่นนิด ๆ ด้วย น่ารักจัง ทำเอาน้องแจ๊บของเราตกหลุมรักไปซะแล้ว
แต่พี่จอมนี่สิ รู้สึกยังไงกับน้องแจ๊บน้า อยากอ่านด้านพี่จอมบ้างจังเลย
รอตอนต่อไปจ้า เอาใจช่วยน้องแจ๊บ จีบพี่จอมให้สำเร็จนะ 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 

[manutty]

ในที่สุดการขลิบของน้องแจ๊บก็ประสบผล โด่ชี้หน้าจนได้บุรุษพยาบาลนามว่าพี่จอมมาดูแลแจ๊บน้อยให้   อูยแค่เฟสน้อยไป ขอเบิ๊กจอมไปเลยน้องแจ๊บ