หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[zandwizz]

ย่อง ๆ และก็ออกไป

     ย่องไปเหมือนรีบน

[Electrolyte]

 :m15:แบบว่าแอบน้อยใจนิดๆที่คนในเล้าเรียกนายเอ...ว่านายเอคุงเหมือนเราอ่ะ...... ......แต่ก็ช่างเหอะ..เพราะนายเอน่ารักเลยไม่ว่ากันคริๆๆๆๆ

[zandwizz]

:m15:แบบว่าแอบน้อยใจนิดๆที่คนในเล้าเรียกนายเอ...ว่านายเอคุงเหมือนเราอ่ะ...... ......แต่ก็ช่างเหอะ..เพราะนายเอน่ารักเลยไม่ว่ากันคริๆๆๆๆ

น้อยใจทะมาย  ไม่เรียกก็ด้ายจ้า

อิอิ.......

[sakiko]

เข้ามาบอกว่า   


รอ     


ร้อ     


รอ   




 

[Otaku]

 

ชอบแผนเก้งชนเก้งจัง   

พี่เอออกจะน่ารัก  ไม่งั้นจะมีคนมารุมชอบหรอ 

[ja ne]

เอ มะมาเหรอ

[littlepooh]

  ง่า......แค่มาแนะนำตัวละคอนใหม่แล้วหายปายเยย 

[cassper_W]

วันนี้ยังม่ะมาแหะ   รอ รอ 

[sakiko]

เข้ามารอ ค่ะ



รอ       


ร้อ     

 
รอ     


เด๋ว จาแวะมาอีก

  

[NighT]

เมื่อรัยจะมาต่ออะคับ

อยากอ่านแล้วอะก้าบบบ

 

[BABY_CHICK]

 :m29:มารอครับ แต่จำ นักแสดง ไม่ค่อยได้ครับ เยอะมากๆ

[YMP]

น้องเอหาย นายนิค(ผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่ง)ไม่ยอมปล่อยมาหรือเปล่า 

[A_wAy_G_mAn]

บทที่สิบสอง --- เที่ยวสุพรรณ


ตั้งแต่เกิดเรื่องที่คอนโดผมก็พยายามหลบหน้าพี่นิค กับพี่หมอที องค์การไม่เข้าไปเลย อ้างว่าช่วงนี้เป็นช่วงสอบขอเวลาอ่านหนังสือ พี่นิคโทรมาผมก็ไม่กล้ารับ  เจอพี่หมอทีในเอ็มผมก็รีบออฟไลน์  ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะรู้สึกผิดอะไรกับพี่หมอทีนักหนา และจะกลัวพี่นิคอะไรมากมาย ไม่เข้าตัวเองเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ  เหลือสอบอีกวิชาเดียว ผมก็จะโล่งแล้ว สอบเสร็จวันพุธ เรียนอีกทีวันจันทร์ หยุดตั้ง 4 วัน เข้าบ้านไปหาอาอี๊ดีกว่า อย่างน้อยที่นั่นก็มีแต่คนเอาใจ ไม่มีอะไรให้คิดมากด้วย  แต่ตอนนี้ต้องไปติวให้เพื่อนแล้วแหละ ถึงเวลานัดแล้ว  ว่าแล้วผมก็ขับรถไปที่คอมเพล็คชั้นสามตามที่นัดกันไว้กับเพื่อนที่คณะ

“ไง คิดไงเนี่ยะให้เรามาติวให้”ผมทักเมื่อเดินไปถึงเห็นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า

“เอ จะมาติวให้เพื่อนแค่นี้ ทำมาเป็นใส่แว่นเพื่อให้ดูน่าเชื่อหรือไง แค่เป็นศิษย์รัก ศิษย์โปรดของอาจารย์ยายเจ๊นี่ ก็น่าจะพอแล้วมั้ง”ทรายทักแอบจิก

“ทำเป็นแซว เดี๋ยวก็ไม่เก็งข้อสอบให้ซะเลย”ผมบอกพร้อมหัวเราะ

“แต่ใส่แว่นแล้วดูเป็นเด็กเรียนเอ๋อๆเลยนะ ......ล้อเล่นๆ เก็งให้เม่นๆเลยนะ”บอยเสริม

“ถ้าจารย์ เขาเซฟข้อสอบไว้ในเครือข่ายมหาลัย กูแฮ็กค์ได้นะโว้ย เอาไหม”ไอ้ปอนด์บอก

“พอเลย เดี๋ยวก็ไม่ต้องได้เรียนต่อกันพอดี”ปูเป้ปลาม

“ติวกันยังอ่ะ เร็วดิ่”ผมบอก

“เดี๋ยว เอ เพื่อเป็นการตอบแทนนายที่ติวให้พวกเรา  ช่วงหยุดสี่วันนี้เราจัดแพ็กเก็จเที่ยวสุพรรณฟรี สนป่าว”บอยพูดแบบทีเล่นทีจริง

“นายพูดเล่นอะไรเนี่ยะ”ผมถาม

“มันไม่ได้เล่น มันลากกูไปด้วย”ปอนด์บอก

“คืออย่างงี้ พอดีพี่สาวบอยจะแต่งงานวันเสาร์นี้  บอยก็เลยชวนพวกเราไปด้วย พวกเราก็ตกลงกันว่าจะไป เกิดมายังไม่เคยไปสุพรรณเลย”ปูเป้อธิบาย

“ทรายก็จะไปด้วยเหรอ”ผมหันไปถามทราย

“เรายังไงก็ได้ แล้วแต่เพื่อนๆ เพื่อนๆไปเราก็ไป ไม่มีปัญหา”ทรายตอบสไตล์ของทราย

“แล้วเราไปจะไม่เป็นการรบกวนเหรอ ที่บ้านเขาจัดงานนะ”ผมแย้ง

“รบกวนอะไร มันลากกูไปถ่ายวีดีโอให้มัน”ปอนด์บอก

“แหมก็ช่วยๆกันหน่อยซิ ถ้าเอไปกะว่าจะให้เป็นตากล้องให้ด้วยนะ”ปูเป้บอก

“สรุปเอาเพื่อนไปช่วยงาน”ผมย้ำ

“ก็ไปช่วยด้วย ไปเที่ยวด้วยไง”บอยบอก

“แล้วจะไปกันยังไง”ผมถาม

“ก็ไปรถทัวร์มั้ง”ปูเป้บอก

“ถ้าไปรถทัวร์ กูว่าเอาเงินมารวมกันแล้วจ่ายค่าน้ำมันเอารถไอ้เอไปดีกว่า”ปอนด์บอก

“ดีเลย เรื่องค่าน้ำมันไม่มีปัญหา พ่อเราซับพอสให้”บอยบอก

“ถามเจ้าตัวหรือยังว่าเขาจะไปหรือเปล่า”ผมถามเพื่อนประมาณ่าถามกูหน่อย กูยังไม่ได้ตัดสินใจเลย

“เอ ไปด้วยน้าๆๆ นะ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาจะสองเดือนแล้วยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย”ปูเป้เริ่มให้เหตุผล

“ก็ได้ ดีกว่าอยู่เฉยๆ ช่วงนี้ยิ่งวุ่นๆอยู่ ไม่อยากอยู่คนเดียว เดี๋ยวคิดมาก”ผมถาม

“คิดมากเรื่องอะไรบอกเราได้นะ เอ”ปูเป้แสดงอาการเป็นห่วง

“ไม่มีไรหรอก เรื่องไร้สาระน่ะ ว่าแต่ยังไม่มีตากล้องเหรอ” ผมถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“ก็ว่าจะให้นายเป็น”บอยบอก

“เอ มีเพื่อนเก่าที่ถ่ายรูปเก่งๆไม่ใช่เหรอ ที่อยู่ชมรมถ่ายภาพน่ะ ชื่อ ต้าร์ อะไรนี่แหละ”ทรายเสนอ

“อ๋อ ไอ้ต้าร์ ฝีมือดี ว่างๆว่าจะชวนมันไปถ่ายนางแบบนู้ดซะหน่อย”ปอนด์บอก

“จะดีเหรอ บอยว่าไง งานนี้แล้วแต่เจ้าภาพ”ผมบอก

“ได้เลย ไม่มีปัญหา”บอยบอก

“ถ้าต้าร์ไปด้วย ก็จะเป็นหกคน คนคันเดียวจะไปหมดเหรอ ทางไกลด้วยนะ”ปูเป้บอก

“ไม่เป็นไร ฉันเอารถฉันไปด้วยก็ได้ แต่ต้องมีคนช่วยขับนะ”ทรายบอก

“เราขับได้ รถทรายเกียร์ออโต้ใช่ไหม สบายมาก”บอยบอก

“งั้นเราโทรถามต้าร์เลยแล้วนะ ว่ามันว่างไหม”ผมบอก ว่าแล้วก็โทรถามต้าร์  ซึ่งต้าร์ไปได้ วันนี้มันสอบวันสุดท้าย แต่ว่ามันขอเอารุ่นพี่ไปด้วยคนหนึ่งได้ไหม  พี่เขาอยากไปด้วย  จะไปช่วยถ่ายรูปเป็นรองประธารชมรมถ่ายภาพ  ผมถามบอย  บอยก็บอกว่าได้เลยไม่มีปัญหา  แล้วผมก็นัดกับต้าร์ว่าวันศุกร์มากินข้าวเช้าแปดโมงที่คอมเพล็คแล้วค่อยออกเดินทางกัน

พอตกลงเรื่องนัดหมายกันเสร็จ ผมก็เริ่มติวให้เพื่อนๆก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แต่เรื่องการสร้างโฮมเพจธรรมดา  แต่พวกนั้นเห็นว่าอาจารย์ชมผมบ่อย เลยอยากให้ผมติวให้

“บอย นายมองอะไร สนใจหน่อยซิเดี๋ยวก็ไม่ทันเพื่อน”ผมดุบอย

“เอ นายมองโน้นดิ่  ผู้หญิงกลุ่มนั่นมองมาทางกลุ่มเรา แล้วก็ซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ แต่ที่รู้เราว่า แม่ง โคตรน่ารักเลยว่ะ”บอยบอก ผมค่อยๆหันไปดู เห็นผู้หญิงสามคนมองมาแล้วก็หันไปหัวเราะจริงๆด้วย

“เพี๊ยะ” เสียงทรายตบหลังบอย “นี่ให้มาติวนะ ไม่ได้ให้มามองผู้หญิง  อีกอย่างคนสวยก็นั่งอยู่นี่แล้วมองซะ” ทรายบอก

“ถ้าให้มองนี่ ให้กูมองจอคอมตอนปิดยังดีกว่าอีก”ปอนด์พูด พร้อมชี้มือไปทางทราย ทรายค้อนให้

“แต่เขามองจริงๆ เราก็แอบสังเกตนานแล้ว กลุ่มเรามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”ปูเป้ถาม

“มีซิ มีไอ้โรคจิตมานั่งอยู่ด้วย นี่ไง”ทีของทราย พูดแล้วชี้ไปที่ไอ้ปอนด์

“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจน่า ติวต่อเถอะ หิวแล้ว ติวเสร็จจะได้ไปหาไรกินข้างล่าง”ผมบอกแล้วเราก็ติวกันต่อไปอีกประมาณชั่วโมงแล้วพากันเดินลงมาข้างล่างที่เป็นศูนย์อาหารเพื่อทานข้าวกัน

...

“เอาอันนี้ครับ  อันนี้  แล้วก็อันนี้ครับ”ผมสั่งแล้วเดินไปหาเพื่อนที่มานั่งที่โต๊ะอยู่แล้ว

“ข้าวมันไก่ ร้านนี้อร่อยดีนะ”ปูเป้บอก

“ชั้นว่าบะหมี่ร้านนี้อร่อยกว่าอีก ลองชิมซิ”ทรายเสนอแล้วคีบบะหมี่ให้ปูเป้

“ไอ้ปอนด์มากินกับมึงทีไรก็ข้าวผัดกุนเชียงไม่เบื่อบ้างไง  เอก็อีกคนกินแต่ข้าวราดแกงกับข้าวเดิมๆไม่เบื่อเหรอ”บอยถาม

“แล้วที่นายยังกินแต่ข้าวหมูแดงเลย ที่สุพรรณไม่มีให้กินเหรอว่ะ 555”ผมแซว

“เอาเล่นถึงบ้านเลยเหรอว่ะ เดี๋ยวถ้านายไปบ้านเราจะทำแต่ข้าวหมูแดงให้กินเลย 555”บอยเอาคืน

“พวกมึงจะเอาน้ำอะไร กูจะไปซื้อ”ปอนด์ถาม

“ชั้นกับปูเป้น้ำส้มสอง”ทรายสั่ง

“กูรู้ว่ามึงจะต้องกินโค้กปั่น กูเอาเหมือนมึง”บอยบอก

“ไม่โว้ย วันนี้กูจะกินแป็บซี่ปั่น”ปอนด์บอก

“มันต่างกันตรงไหนว่ะ เออๆกูเอาเหมือนมึง”บอยบอก

“ของกูเอา...........................”ผมกำลังจะพูด

“ม็อคค่านมสดปั่นใช่ไหมคะ  น้องเอ  นี่ค่ะ”เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากข้างหลังผมพร้อมกับแก้วม็อคค่านมสดปั่นเครื่องดื่มของโปรดผม

“ค..ค...ครับ...”ผมหันไปมองต้นเสียงแล้วบอกอย่างติดอ่าง  เพราะสาวเจ้าเธอคนที่นั่งมองกลุ่มพวกผมเมื่อกี้

“แหม เห็นพี่ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอคะ น้องเอ พี่เป็นคนไม่ใช่ผีนะคะ”เธอบอก

“ค..ครับ....เรารู้จักกันด้วยเหรอครับ”ผมถาม  ทุกคนในกลุ่มก็งงๆ  เพื่อนของผู้หญิงคนนั้นยิ้มๆ

“อ๋อ ขอโทษค่ะ พี่ลืมแนะนำตัวเองไป พี่ชื่อ พี่แป้ง เรียนเทคนิคการแพทย์ปีสองคะ พี่เป็นเลขาของชมรมเชียร์  พี่เห็นน้องแล้วถูกใจ เอ๊ย ไม่ใช่หน่วยก้านดี เลยอยากชวนให้มาอยู่ชมรมเชียร์ด้วยกันนะค่ะ”พี่เขาแนะนำตัวเอง

“ผมชื่อ......”ผมกำลังจะแนะนำ

“น้องชื่อเอ เรียนวิทย์ฯคอมปีหนึ่ง ทำงานองค์การด้วย แล้วนี่ก็เป็นเพื่อนๆน้องที่คณะ”พี่เขาพูดแทนหมดเลย

“ครับ”ผมตอบ

“สนใจพี่ เอ๊ย สนใจเข้าชมรมเชียร์ไหมจ๊ะ”พี่เขาชวน  ผมหันมามองเพื่อนๆ  เพื่อนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“คือ...ผม”ผมกำลังจะพูด

“เอาเป็นว่า พี่ให้น้องตัดสินใจ หลังสอบเสร็จพี่ค่อยโทรมาถามใหม่นะ  เอาเบอร์มาซิจ๊ะ”พี่เขาบอก

“ครับ 0 8 1 0 0 0 1 0 0 0”ผมบอก

“เบอร์สวยนะจ๊ะ”พี่แป้งบอกแล้วเดินยิ้มออกไปกับเพื่อนๆ

“กูว่ามันแปลกๆว่ะ”ไอ้ปอนด์บ่นก่อนเดินออกไปซื้อน้ำ

“ชั้นว่าพี่แป้งอะไรนั่นกำลังจะจีบเอแน่ๆ”ทรายบอก  ทำให้ปูเป้หน้าเสีย

“ไม่มั้ง พี่เขาคงอยากได้ไปอยู่ชมรมมากกว่า”ปูเป้แย้ง

“ถ้าจีบ พี่เขาน่าจะจีบเรามากกว่า 555  เจ้าของเรื่องไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”บอยพูด

“ไม่รู้ดิ่”ผมบอก

“จริงๆ เอ เชื่อชั้น  สัญชาตญาณลูกผู้หญิงเหมือนกัน ชั้นดูออก”ทรายตอกย้ำ

“ถ้าใช่จริงๆ มึงโชคดีเป็นบ้าเลย  อยู่ดีๆมีสาวน่ารักๆ มาจีบถึงที่  แต่เสียอย่างเป็นสาวแก่”ปอนด์บอก

“แก่อะไรว่ะ อยู่ปีสอง ห่างกันแต่ปีเดียวเอง ถึงแก่แต่ก็น่ารักนะโว้ย”บอยบอก

“รีบๆกินกันเถอะ จะได้กลับไปเตรียมตัวสอบพรุ่งนี้”ปูเป้พูด ผมพยักหน้าเห็นด้วย

“หึง เอ เหรอจ๊ะ”ทรายแซวปูเป้ ผมมองหน้าปูเป้ ปูเป้ก้มหน้าพูด “ป่าวซะหน่อย เพื่อนกัน”

.................................................................................................

ผมกลับมาที่หอ เห็นโน้ตที่หนึ่งเขียนไว้ว่า “ไปกินข้าว รอไม่ไหว อย่าโกรธนะ  จากหนึ่ง” ผมเลยอาบน้ำ กลับมากำลังจะอ่านหนังสือ ก็ได้รับ sms จากเบอร์แปลกๆว่า

(อย่านอนดึกนะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปสอบไม่ทัน  เป็นห่วง  จากแป้ง  เลขาเชียร์)

“เอ กำลังอ่านหนังสือเหรอ พรุ่งนี้มีสอบใช่ป่าว”หนึ่งเดินเข้ามาในห้องถามผม

“ใช่ แล้วหนึ่งล่ะ”

“เราสอบเสร็จแล้ววันนี้  พรุ่งนี้ว่าจะกลับบ้าน”

“ช่วงนี้กลับบ้านบ่อยนะ  แม่สบายดีป่าว”

“ก็ดี เราอยากกลับไปช่วยแม่นะ”

“หนึ่งๆ เราถามอะไรหน่อยดิ่  หนึ่งเคยมีผู้หญิงมาจีบไหม  แล้วเขาจีบยังไงอ่ะ”

“อย่างเราเนี่ยะ เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง จะรู้จักก็แต่ขนมจีบซาลาเปาแหละ ถามทำไมเหรอ”

“ป่าวๆ ไม่มีอะไร อ่านหนังสือต่อนะ”

“แน่ะๆ อย่าบอกนะว่ามีคนมาจีบเอ”

  หนึ่งพูดแล้วก็ไปอาบน้ำแล้วกลับเข้านอน  ผมอ่านหนังสือต่อไปอีกซักพักมองดูเวลา สี่ ทุ่มกว่าๆ นอนดีกว่า ผมกำลังจะล้มตัวลงนอนก็มีได้รับ sms อีกฉบับว่า

(อากาศหนาว  นอนห่มผ้าด้วยนะ  อย่าลืมดื่มน้ำก่อนนอน  ฝันดีจ๊ะ  จาก แป้ง เลขาเชียร์)

ผมอ่านแล้วก็นอน อมยิ้มนิดๆ  นึกถึงตอนที่นอนโรงพยาบาล ผมหลับแล้วพี่หมอทีห่มผ้าให้  แล้วที่บ้านของอาอี๊พี่นิคนอนหลับผมเป็นคนห่มผ้าให้  แล้วป่านนี้สองคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ

...

“ในที่สุดก็สอบ เสร็จซักที”บอยพูดหลังจากเดินออกจากห้องสอบ เพื่อไปโรงอาหารของคณะ

“เอ เก็งข้อสอบแม่นเน๊อะมีเกือบหมดเลย”ปูเป้บอก

“งั้นวันนี้เราไปหาอะไร อร่อยๆกินกันดีกว่า ก่อนที่พรุ่งนี้จะไปตะลุยสุพรรณ”ทรายบอก

“เราคงไปกันได้ แต่ไอ้เอ มาโน่นแล้ว”ไอ้ปอนด์บอกพร้อมชี้ให้ดู พวกเราหันไปดูตามเห็นพี่แป้งกำลังเดินตรงมาทางนี้

“สวัสดีจ๊ะทุกคน สวัสดีจ๊ะน้องเอ  วันนี้น้องเอไม่ใส่แว่นเหรอจ๊ะ  พี่ว่าน้องเอใส่แว่นน่ารักดีออก”พี่แป้งทัก

“สวัสดีครับ วันนี้ใส่คอนเทคสะดวกกว่า”ผมและเพื่อนทักตอบ

“เป็นไงทำข้อสอบได้ไหม”พี่แป้งถาม

“ก็พอได้ครับ”ผมตอบ

“สอบเสร็จแล้ว........พี่”พี่แป้งกำลังจะพูดต่อ

“คือพี่ครับ ผมยังไม่ได้ตัดสินใจเลยครับ”ผมบอกอย่างร้อนตัว

“ไม่ใช่ๆ พี่ไม่ได้มาท้วงคำตอบ พี่จะมาชวนพวกเราไปทานข้าว”พี่แป้งบอก

“คือผมไม่ว่างครับ เดี๋ยวต้องไปกับเพื่อนต่อ”ผมบอก

“งั้นพรุ่งนี้ก็ได้ พี่อยากเลี้ยงข้าวพวกเรา อยากรู้จักพวกเราทุกคนเลย”พี่แป้งบอก

“อยากรู้จักพวกผมหรือรู้จักไอ้เอกันแน่ครับ”ไอ้ปอนด์แซว

“แหม ทำมาเป็นรู้ใจพี่ ก็อยากรู้จักทุกคนแหละ แต่น้องเออยากรู้จักเป็นพิเศษ”พี่แป้งบอก

“พรุ่งนี้พวกนี้จะไปบ้านผมครับ ไปสุพรรณ”บอยรีบบอก (ประมาณว่าอยากคุยกับพี่เขามานานแล้ว)

“ว้าว ดีจัง ไปเที่ยวด้วยกัน ถ้าพรุ่งนี้พี่ไม่ติดสอบจะขอไปด้วยเลยนะเนี่ยะ งั้นไว้วันหลังก็ได้ เดี๋ยวพี่โทรหานะจ๊ะน้องเอ เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ”พี่แป้งบอกแล้วก็เดินกลับไป

“โห........เป็นผู้หญิงที่มั่นมาก ชั้นเชื่อเลย”ทรายบอก

“พี่เขาชอบนายจริงๆว่ะ สงสัยเสร็จจากงานแต่งพี่สาวเราที่สุพรรณ  คงได้ไปงานแต่งของไอ้เอที่ชลบุรีแล้วมั้ง 555”บอยแซวผม

“บ้าแล้ว ไปกินข้าวดีกว่า”ผมบอก  ปูเป้ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไร

“จะไปกินข้าวกัน เมื่อกี้พี่เขาจะเลี้ยงทำไมไม่เอาว่ะ ไม่เข้าใจ”ไอ้ปอนด์บ่น

...

“นี่มันจะแปดโมงแล้วนะ ทำไมต้าร์ยังไม่มาอีก”ทรายเริ่มบ่น

“ยังไม่แปดโมงเลยเหลือตั้งสิบนาที”บอยบอก

“เอลองโทรตามดีไหม”ปูเป้บอก

ผมโทรศัพท์ไปหาต้าร์ แต่ไม่มีคนรับสาย  “ไม่มีคนรับอ่ะ”

“ไม่ต้องโทรมานั่นแล้ว”ปอนด์บอก ผมมองไปไอ้ต้าร์วิ่งกระหืดกระหอบมา

“โทดทีๆ  พอดีไปที่ชมรมไปยืมเลนส์ซูมมา”ต้าร์บอก

“ไม่เป็นไร ๆ ยังไม่สาย”บอยบอก

“ไหนบอกว่ามีรุ่นพี่มาด้วยอีกคน”ผมถาม

“สงสัยกำลังเดินทางมาอยู่มั้ง”ต้าร์บอก

“ไม่เป็นไร คอยได้”บอยบอก

“งั้นเราไปหาซื้อไรไว้กินบนรถก่อนนะ”ผมบอก

“เราไปด้วย”ปูเป้บอก “ชั้นด้วย”ทรายตาม

ผมเดินเข้าไปร้าน 7-11 หยิบขนมสองสามอย่าง แล้วก็เดินไปหยิบน้ำผลไม้ กาแฟ อีกนิดหน่อย ผมมองไปที่ลูกอมที่อยู่ตรงเคาเตอร์  ลูกอมที่ผมชอบเหลืออยู่ห่อเดียว  ผมรีบเดินตรงเข้าไปที่ลูกอมห่อนั้นกะว่าหยิบเสร็จจะจ่ายเงิน  ผมเอื้อมมือไปที่ซองลูกอม ผมจับได้ปรากฏว่าก็มีอีกมือหนึ่งเช่นกันมาจับลูกอมห่อนั้น  แล้วผมก็เงยหน้ามองดูเจ้าของมือนั้น  เจ้าของมือนั้นก็มองดูผม แล้วเราก็ปล่อยมือออกจากซองลูกอมพร้อมกัน

“เอาเลยครับ”เสียงชายคนเป็นเจ้าของมือนั้นบอก เป็นชายหนุ่มที่ดูออกแนวๆ เท่ๆ ดูเป็นกันเอง

“เอาเลยครับ ผมไม่เอาแล้ว”ผมบอกพร้อมจะวางของจ่ายเงิน  แล้วเขากับผมก็วางของพร้อมกัน  ผมหันไปมองหน้าเขา เขาก็หันมามองหาผม เรายิ้มให้กัน

“เชิญก่อนเลยครับ”เขาบอกผม แล้วพนักงานก็คิดเงินให้ผม “ทั้งหมด หนึ่งร้อยสิบสี่บาทค่ะ” ผมจ่ายเงินเสร็จก็คอยสองสาวที่ยังเลยของกันอยู่

“ทั้งหมด หนึ่งร้อยสิบสี่บาทค่ะ” เสียงพนักงานคนเดิมคิดเงินแล้วบอกกับชายคนนั้น

“ตรงกันอีก”ชายคนนั้นบ่นเบาๆ (ผมคิดในใจอะไรมันจะพอดีขนาดนี้ว่ะ ลูกอมก็อยากได้เหมือนเรา วางของคิดเงินก็พร้อมกัน ยอดเงินที่คิดออกมาก็เท่ากัน) แล้วชายคนนั้นก็เดินออกจากร้านไป ผมคอยให้สองสาวซื้อเสร็จก็เดินตามไปหาเพื่อนๆ

...

“อ้าว”เสียงผมทักขึ้นพร้อมกับชายคนนั้นที่ยืนรวมอยู่ในกลุ่มเพื่อนของผม

“รู้จักกันแล้วเหรอ”  ต้าร์ถาม

“ป่าว แค่เจอกัน”ผมบอก ชายคนนั้นยิ้มๆ

“นี่พี่กันพลาด รองประธานชมรมโฟโต้ รุ่นพี่เราเองอยู่ปีสาม นี่เอ ทราย ปูเป้ เพื่อนผมครับ”ต้าร์แนะนำ

“ชื่อกันพลาด แปลกดี”ทรายบอก

“อ๋อ เป็นฉายาในคณะนะ  ที่จริงพี่แกชื่อพี่เก่ง อย่างเราก็มีฉายาว่า นิ่งเฉย”ต้าร์อธิบาย

“นิ่งเฉย เหมาะกับบุคลิกของต้าร์เลย”ปูเป้บอก  ต้าร์ยิ้มอายๆ

“พี่ฝากเนื้อฝากตัว ฝากหัวใจ(มองมาทางผม)ไว้กับน้องๆทุกคนด้วยนะครับ”พี่เก่งบอก ทำเอาทุกคนฮา แล้วเราก็ออกเดินทาง โดยให้ทราย ปูเป้ บอย ปอนด์ไปรถของทราย  ผม พี่เก่ง  ไอ้ต้าร์ไปรถของผม พวกเราขับไปกันอย่างสบายๆไม่รีบร้อนมาก อยากแวะเที่ยวตามรายทางที่ไหนก็แวะ  แวะเข้าปั๊มซื้อของกินบ่อยสุด แล้วงานนี้ไม่ต้องกลัวมากับตากล้องทั้งสองคน แวะไหนเป็นถ่าย  ถ่ายอุตลุด ขนาดน้องหมาน้องแมวเดินผ่านยังถ่ายเลย  แต่ที่ผมสังเกตไอ้ต้าร์มันชอบยกกล้องไปแอบถ่ายแต่ปูเป้บ่อยๆ  แล้วพี่เก่งเองก็ดูเหมือนว่าจะแอบถ่ายผม เพราะผมหันไปเจอหลายที พี่แกรีบก็ส่องกล้องไปทางอื่น 

...

[A_wAy_G_mAn]

บทที่สิบสอง --- เที่ยวสุพรรณ(ต่อ)


กว่าจะมาถึงชามชุก  สุพรรณบุรีได้ก็เล่นเอาซะค่ำ (นั่นแหละแวะกันดีนัก แวะไม่พอกว่าจะถ่ายรูปกันอีก เสียเวลาไม่ใช่น้อย) บ้านของบอยเป็นบ้านไม้หลังใหญ่อยู่ติดริมน้ำในตลาดสามชุก บอยเป็นลูกคนกลางมีพี่สาวชื่อ บิ๋ม(คนที่จะแต่งงาน)  น้องชายคนเล็กชื่อ เบียร์  พ่อกับแม่และญาติๆของบอยใจดี น่ารักทุกคนเลย เอาใจใส่พวกเราเป็นอย่างดีจนพวกเราเกรงใจเอามากๆ พอไปถึงพวกเราก็แยกย้ายเข้าที่พัก ผมกับปอนด์นอนห้องไอ้บอย ต้าร์กับพี่เก่งนอนห้องน้องเบียร์ พวกผู้หญิงแม่บอยจัดไว้ให้อีกห้องหนึ่ง หลังจากเข้าห้องพักอาบน้ำอาบท่ากันเสร็จแล้ว พวกเราก็มานั่งล้อมวงทานข้าวที่ระเบียงริมน้ำกับพ่อแม่และญาติๆของบอย  บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข ความอบอุ่น กับข้าวก็อร่อย การพูดคุยระหว่างทานข้าวก็เป็นกันเอง ยิ่งสำเนียงสุพรรณด้วยแล้วยิ่งทำให้ดูน่ารักเข้าไปอีก (ทำให้ผมคิดถึงบ้านที่ชล ไม่ได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันมานานแล้วตั้งแต่ผมเข้ามหาลัย) พวกเราพูดคุยแล้วแบ่งบทบาทหน้าที่กันในวันงานพรุ่งนี้ ผมกับไอ้ปอนด์คอยถ่ายVDO พี่เก่งกับต้าร์เก็บภาพนิ่ง  ปูเป้กับทรายจะกั้นประตูเงินประตูทอง  ส่วนบอยทำหน้าที่เป็นน้องเจ้าสาวที่แสนดีคอยช่วยรับแขก  คุยอะไรกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ตอนนี้บ้านของบอยมีคนเกือบๆสามสิบคนได้มั้งที่มาช่วยเตรียมงาน บรรยากาศดูสนุกไปอีกแบบ  ว่าแล้วผมก็ลุกไปนั่งที่สะพานริมน้ำข้างบ้าน ผมปล่อยความคิดอารมณ์ตัวเองทอดยาวไปกับสายน้ำที่ไหลใต้สะพาน วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมมีความสุขมาก  เห็นบรรยายกาศของครอบครัวที่ชื่นมื่นอบอุ่น  เป็นครอบครัวไทยแท้ที่เวลามีการมีงานจะมาร่วมแรงร่วมใจกัน บนใบหน้าทุกคนมีแต่รอยยิ้ม ผมคิดไปก็อดยิ้มไม่ได้

“มานั่งยิ้มอะไรคนเดียว เดี๋ยวก็จับส่งโรงบาลบ้าซะหรอก”เสียงพี่เก่งทักขึ้น แล้วเดินมานั่งลงข้างผม

“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ ผมแค่มองดูทุกคนแล้วมีความสุขนะครับ”ผมบอก

“วันนี้พี่ก็มีความสุข มีความสุขมากที่พี่ได้เจอในสิ่งที่พี่หามานาน  เอเชื่อเรื่องพรหมลิขิต รักแรกพบไหม”พี่เขาบอก

“ก็ไม่รู้ซิครับ”ผมบอก

“อ่ะ ให้”พี่เขายื่นมือที่เหมือนกำอะไรบางอย่างอยู่มาให้ผม  ผมก็แบมือรับ

“อะไรครับพี่”ผมบอกแล้วพี่แกก็ปล่อยมือออก มันเป็นลูกอมที่ผมจะซื้อ

“ซองหนึ่งมันมี สิบสอง เม็ด ให้เอหกเม็ด อยู่กับพี่อีกหกเม็ด ”พี่เขาบอก

“ขอบคุณครับ”

“เอ ปีหนึ่งมีกี่เดือน”พี่เก่งถามผม

“ปีหนึ่งก็มีสิบสองเดือนซิครับ พี่ถามไมอ่ะ”ผมบอก

“ก็นั่นแหละ เท่ากับลูกอมเลย ถ้ามันแยกกันอยู่ มันก็ไม่ครบปีซินะ งั้นเราต้องอยู่ด้วยกันนะ”พี่เก่งบอกพร้อมยิ้มให้ผม

“คารมศิลปินเลยนะพี่ ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมจะคิดว่าพี่กำลังจีบผมเลยนะเนี่ยะ”ผมถามพร้อมหัวเราะเบาๆ
 
“ก็ใช่พี่กำลังจีบเอ พี่ชอบเอนะครับ”พี่เก่งบอกพร้อมเอื้อมมือมาจับมือผมไว้

“พี่ล้อเล่นอะไรเนี่ยะ ไม่เอาแล้วผมไปนอนดีกว่า”ผมบอกพร้อมจะลุกขึ้น พี่เก่งจับมือผมไว้ให้ผมให้ลงเหมือนเดิม

“เอครับ พี่ไม่ได้ล้อเล่นนะครับ เอฟังพี่ก่อน  พี่ชอบเอตั้งแต่แรกเห็นแล้ว”พี่เก่งพูด ตอนนี้ใจผมเริ่มเต้นรัว เพราะดูจาดท่าทางของพี่แกเอาจริง

“แต่ผมเป็น........”ผมกำลังจะตอบ

“พี่ไม่สนว่าเอจะเป็นอะไร และไม่สนด้วยว่าเอจะมองว่าพี่เป็นอะไร  พี่รู้แต่ว่าพี่เป็นคนที่โกหกความรู้สึกตัวเองไม่เป็น ถ้าพี่ชอบใครพี่ก็จะบอกเขา ไม่เก็บความรู้สึกนั้นไว้  และไม่คำนึงถึงว่าจะได้ผลตอบรับมายังไง  ให้เอรู้ไว้ว่าพี่ชอบเอก็พอ”พี่เก่งบอก  ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมาก หน้าผมแดง วางหน้าไม่ถูกว่าจะทำหน้ายังไง

“แต่.......”ผมกำลังจะบอก

“ไม่เป็นไร  ถึงเอจะมีคนอื่นหรือไม่ก็ตาม  หรือตอนนี้เอคิดยังไงกับพี่  ไม่ต้องบอกให้พี่รู้หรอก  ให้เอรู้แต่ว่าพี่ชอบเอ และหัวใจครึ่งหนึ่งของพี่อยู่ที่เอแล้ว  อีกครึ่งหนึ่งอยู่กับพี่  มันก็เหมือนกับลูกอมที่แบ่งครึ่งกันคนละหกเม็ด ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันก็ไม่ครบสิบสองเดือนเป็นหนึ่งปีซินะ  สบายใจจัง ได้บอกความรู้สึกตัวเองออกไปแล้ว”พี่เก่งพูดพร้อมยิ้มออกมา แล้วเอามือทั้งสองข้างมาจับมือผมพร้อมเอาไปหอม ผมได้แต่อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก

“ไปนอนกันเถอะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยงานเขา”พี่เก่งลุกขึ้นแล้วส่งมือมาให้ผมจับ ผมก็จับแต่โดยดี  เพราะตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ใครจะไปรู้อยู่ๆมีคนมาบอกรัก เลยทำตัวไม่ถูกเลย

“พี่ปล่อยมือผมก็ได้ครับ ผมอาย”ผมรีบบอกตอนที่เดินเข้ามาเมื่อใกล้เข้าบ้าน

“ฝันดีนะครับ ฝันถึงพี่ด้วยนะ”พี่เขาปล่อยมือแล้วหันมากระซิบที่ข้างผม แล้วแอบหอมแก้มผมไปอีกหนึ่งที ก่อนที่พี่แกจะเดินเข้าห้องน้องเบียร์ไป  ปล่อยให้ผมยืนเป็นหุ่นนิ่งอยู่หน้าห้องไอ้บอย

“เอ มายืนทำไมตรงนี้ เข้าห้องดิ่”บอยเดินมาเจอแล้วบอกผม ผมก็เดินแบบเอ๋อๆเข้าห้องตามมันไป

ก่อนนอนผมได้รับ sms จากพี่แป้งเหมือนเดิม บอกว่าไปนอนต่างที่อย่าลืมสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนนะ แต่ผมก็นอนไม่หลับ ทำไมมันนอนไม่หลับว่ะ ผมนึกในใจแล้วนอนพลิกไปพลิกมาหลายรอบ หยิบนาฬิกามาดูจะตีสองแล้ว ทำไมภาพและเสียงของพี่เก่งมันยังอยู่ในหัวผมนะ “พี่ชอบเอนะ ชอบตั้งแต่แรกเห็นเลย” นอกภาพพี่เก่งแล้วยังมีภาพพี่แป้ง พี่หมอที และพี่นิคเข้ามาเป็นระยะๆอีกด้วย

ผมลุกขึ้นมานั่ง  มันน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอว่ะ มีคนมาชอบ  แต่ทำไมใจเรามันวุ่นวายอย่างนี้ล่ะ  ไม่ใช่เพราะว่าเราจะปฏิเสธที่พี่เขาเป็นผู้ชายหรอกนะ เพราะเราก็เริ่มรู้ตัวเองแล้วแหละว่าเราเป็นอะไร  แต่ทำไมมันเหมือนมีอะไรติดค้างในใจเรานะ “น้องเอเชื่อเรื่องพรหมลิขิต รักแรกพบไหมครับ” หรือว่ามันจะเป็นพรหมลิขิตเหรอ เอาไงดีว่ะ ปวดหัวจังวุ้ย  หลับซิว่ะ  ทำไมไม่ยอมหลับ  ผมนอนคิดไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน  มารู้ตัวอีกที

“เอ เอ เช้าแล้วตื่นเร็ว”เสียงคนปลุกผม  ผมไม่ลืมตามองแล้วเอาผ้ามาคลุมหันหน้าไปอีกทาง

“ขี้เซาใช่ไหม ต้องเจอนี่”ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มออกแล้วเอามือมาจี้ที่เอวผม

“พอแล้วๆ ยอมแล้วๆ”ผมรีบลืมตาลุกขึ้น “พี่เก่ง เข้ามาได้ยังไงครับ พี่นอนห้องเบียร์ไม่ใช่เหรอ”

“ก็พี่เห็นเพื่อนๆเราลงไปข้างล่างหมดแล้ว เลยเดินขึ้นมาดูเห็นห้องไม่ล็อค เลยมาแอบดูคนนอนตื่นสายนะ เวลาเอนอนน่ารักดีนะ ยิ่งเวลาขี้เซายิ่งน่ารักเหมือนเด็กเลย”พี่เก่งบอก

“ก็เมื่อคืนมันนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ”ผมบอก

“ถ้าเอคิดมากเรื่องพี่ พี่ขอโทษนะ พี่บอกเอแล้วไง เอไม่ต้องคิดอะไร ให้รู้แต่ว่าพี่ชอบเอก็พอ รีบไปอาบน้ำเถอะจะได้ลงไปกินข้าว เดี๋ยวขันหมากจะมาเก้าโมงเช้า”พี่เก่งบอกพร้อมจับมือผม ดึงผมลุกขึ้นจากเตียง

...

งานแต่งเริ่มขึ้น  ใบหน้าทุกคนมีแต่รอยยิ้มความสุขชื่นมื่นกันถ้วนหน้า  ทำให้ผมลืมเรื่องพี่เก่งไปได้ชั่วคราว  แม่ของบอยถึงกับน้ำตาไหลเวลาที่เจ้าบ่าวสวมแหวนให้เจ้าสาว ผมเดินตามไอ้ปอนด์คอยช่วยมันถือกล้อง VDO บันทึกภาพต่างๆ ผมคิดในใจเราจะมีวันนี้บ้างไหมน้า

“อยากแต่งงานเหรอ  เห็นมองแล้วยิ้มไม่ยอมหยุดเลย  เอาไม เดี๋ยวพี่ให้พ่อแม่ไปขอ”เสียงพี่เก่งดังมาจากข้างหลังผม

“ก็ดูเขามีความสุขกันอ่ะครับ แล้วพี่ไม่ไปถ่ายรูปเหรอ”ผมถาม

“อ๋อ ตอนนี้เจ้าสาวเขาเปลี่ยนชุดอยู่นะ ต่อไปจะรดน้ำสังข์ ถ้าให้พี่ไปถ่ายตอนเปลี่ยนชุดคงดูไม่ดีมั้ง”พี่เก่งบอก

“ครับ”ผมตอบ

“เอ หันมาทางนี้หน่อยซิ”พี่เก่งบอก แล้วผมก็หันไปทางเสียงพี่เก่ง  พี่เก่งแกกดชัตเตอร์ไม่ยั้งมือเลย

“พอแล้วพี่ เขาให้มาถ่ายเจ้าสาว ไม่ได้ให้มาถ่ายผม”ผมบอกพร้อมเอามือปัดกล้องออกเบาๆ

“ก็กำลังถ่ายเจ้าสาวของพี่อยู่ไง”พี่เก่งบอกพร้อมหัวเราะ

ผมเขินมากยิ้มแบบอายๆแล้วเดินไปหาทรายกับปูเป้ที่หลังจากตั้งด่านประตูเงินประตูทองเสร็จแล้วก็มานั่งพักคอยเตรียมตัวเป้นคนส่งน้ำมงคลในหอยสังข์ให้กับแขกที่มาร่วมงาน

“เอ มาพอดีเลย กำลังอยากเม้าส์ อกจะแตกแล้ว”ทรายรีบกวักมือเรียกผม

“เป็นอะไร”ผมถาม

“ก็ นายต้าร์เพื่อนเอนะ เอาแต่ถ่ายรูปปูเป้  ชั้นว่ามันยังไงๆอยู่นะ”ทรายบอก

“ทรายคิดมากไปเอง เขาก็ถ่ายทั่วๆไปแหละ  ทรายหันไปเจอกล้องพอดีมั้ง”ปูเป้แย้งแบบอายๆ

“ไม่รู้หล่ะ  แล้วเอมานี่ทำไมไม่ไปถ่าย VDO ช่วยไอ้ปอนด์เหรอ เดี๋ยวมันก็ไปถ่ายอะไรไปมั่วหรอก ไปๆ”ทรายบอกพร้อมไล่ผม

งานทุกอย่างผ่านไปด้วยดี กว่าจะส่งแขกที่มาร่วมงานหมดก็เกือบบ่ายสองโมง  พวกเราก็วางแผนเที่ยวสุพรรณกันเลย ตกลงว่าวันนี้จะไปบึงฉวากแล้วกลับมานอนที่บ้านบอย พรุ่งนี้หลังข้าวเช้าเข้าไปเที่ยวในอำเภอเมืองแล้วค่อยตีรถกลับขอนแก่น  แล้วพวกเราก็ออกเดินทางไปบึงฉวาก  ซึ่งเป็นบึงน้ำจืดขนาดใหญ่ เป็นเหมือนพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำจืด มีอุโมงค์ปลาด้วย เราเดินดูกันไปจนถึงเย็น ตลอดเวลาผมสังเกตว่าต้าร์จะคอยเทคแคร์ปูเป้บ่อยๆ ทำให้ทรายได้ทีแซวบ่อยๆ( ผมคิดในใจปูเป้มีอะไรดีนะที่ทำให้ต้าร์ที่เงียบ ขรึมไม่ค่อยพูดกลับมาพูดคุย ยิ้มแย้มได้ขนาดนี้)  แต่คนที่โดนแซวจากเพื่อนมากที่สุดเห็นจะเป็นพี่เก่ง เพราะพี่เก่งแกทำอะไรเปิ่นๆหลายอย่าง  โดยแกให้เหตุผลว่ามันแนวดี  และอีกอย่างพี่เก่งก็จะคอยเอาใจผม เรียกผมถ่ายรูปตลอด  คอยหยอดมุขนั่นมุขนี่ใส่ผมอยู่เรื่อย  ผมก็รับมุขพี่แกไปบ้าง  เพื่อไม่ให้เพื่อนๆผิดสังเกต  แล้วเราก็กลับมานอนที่บ้านบอย

หลังจากทานข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว พวกผู้หญิงก็นั่งดีทีวีกับแม่  ไอ้ปอนด์ก็สอนกลโกงเกมคอมต่างๆให้น้องเบียร์  พี่เก่ง ต้าร์  บอยนั่งคุยกับพ่อ  ผมแยกตัวออกมานั่งที่ระเบียงริมน้ำมุมเดิม

ติ๊ด.......ติ๊ด.........เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น (ผมแอบคิดว่าน่าจะเป็นพี่นิค หรือพี่หมอทีก็ยังดี)

“สวัสดีครับพี่แป้ง........ตอนนี้อยู่สุพรรณครับ........กลับพรุ่งนี้ครับ คงถึงขอนแก่นค่ำๆมั้งครับ.....ครับ.............ขอบคุณครับ.....สวัสดีครับ”ผมรับโทรศัพท์ พี่แป้งโทรมาไม่มีธุระอะไร

“นายมานั่งอะไรคนเดียวว่ะ”ต้าร์เดินมาหาผมแล้วนั่งลง

“ก็ตรงนี้ลมเย็นดี วิวก็สวย มานั่งคิดอะไรเพลินๆ”ผมบอก

“เพื่อนนายคนที่ชื่อปูเป้ นิสัยดีนะ”ต้าร์บอก

“อย่าบอกนะว่านายแอบชอบเขาอยู่”ผมถามต้าร์  ต้าร์ยิ้มๆพยักหน้ารับ

“แล้วน้องน้ำผึ้งอะไรของนายไปไหนแล้วล่ะ”ผมถาม

“เลิกกันตอนเข้ามหาลัย เราไปที่บ้านน้องเขา  แม่เขาถามถึงพ่อแม่เรา เราบอกว่าเราไม่มีพ่อ แม่น้องเขาเลยไม่ค่อยชอบใจเรา  เราไม่อยากให้น้องเขาลำบากใจ เราเลยบอกเลิกน้องเขาเอง”ต้าร์บอก

“นายทำแบบนี้ไม่ถูกนี่หว่า”ผมแย้ง

“ทำไงได้ ก็ทำไปแล้ว ช่างมันเถอะ ว่าแต่นายรู้ไหมว่าปูเป้มีคนชอบหรือยัง”ต้าร์ถาม

“ไม่มีมั้ง ไม่รู้ดิ่  อยากรู้ก็ไปถามเลย”ผมยุ

“ขอบใจว่ะเพื่อน เรารู้ว่าปูเป้แอบชอบนาย แต่ถ้านายพูดแบบนี้แสดงว่าเปิดทางให้เรา แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ” ต้าร์พูดแล้วเดินไป ผมก็ตกใจเล็กๆแต่ก็ดีแล้ว เพราะจริงๆผมก็เห็นปูเป้เป็นแค่เพื่อน และคิดว่าปูเป้เข้าใจจุดนี้ดี

“คิดอะไรอยู่ครับ ที่รัก”เสียงพี่เก่งมากระซิบที่ข้างหูผม ทำเอาผมตกใจ

“ตกใจหมดเลยพี่”ผมบอก

“ขวัญอ่อนจริงๆเลยเอนี่  ไม่ไปนอนอีกเหรอ  พรุ่งนี้ต้องเที่ยวทั้งวันแล้วไหนจะขับรถกลับขอนแก่นอีกเดี๋ยวไม่มีแรงนะ”พี่เก่งบอก

“กำลังจะไปครับ”ผมพูดแล้วกำลังลุกขึ้น พี่เก่งดึงมือผมนั่งลงเหมือนเดิม

“พี่มาก็จะไปเลยนะ”พี่เก่งบอก

“ก็พี่บอกให้ผมไปนอนนี่ครับ”ผมบอก

“เดี๋ยวซิ  ก่อนนอนพี่จะเล่านิทานให้ฟัง”พี่เก่งมองหน้าผม  ผมพยักหน้ารับ

“เรื่องมีอยู่ว่ากาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีชายคนหนึ่งแอบหลงรักคนๆหนึ่ง  ชายคนนั้นได้บอกความรู้สึกของเขาออกไปต่อคนที่เขารัก  แต่คนรักของเขากลับทำตัวเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ชายคนนั้นก็ยังคงรอต่อไป รอวันแล้ววันเล่า รออย่างมีความหวัง แล้วก็ได้แต่รอ  โดยไม่สนใจว่าเขาจะได้อะไรจากคนที่เขารักหรือเปล่า  เพียงแต่อยากให้คนที่เขารักรู้ว่า เขารักอยู่เสมอ จบแหละ”พี่เก่งบอก

“นิทานอะไรอ่ะพี่สั้นจัง ไม่จบแบบว่านิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าเหรอ”ผมถาม

“ก็ได้ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ชายคนที่รอก็คือพี่ ส่วนคนรักของเขาก็คือเอ เอ อย่าปล่อยให้พี่คอยนานนะ  แต่ยังไงพี่ก็จะคอย”พี่เก่งบอกพร้อมเอามือพี่แกมาจับที่มือผม  ผมรู้สึกว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดี  มันสื่อออกมาถึงความห่วงใย อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้ใจผมที่วุ่นวายตอนนี้ไหลไปตามอารมณ์ที่กำลังพาไปเหมือนแม่น้ำใต้สะพานที่กำลังไหลไปอย่างไม่มีจุดหมาย ผมเลยเอื้อมมืออีกข้างของผมไปจับมือพี่เขาไว้บ้าง พี่เขาค่อยๆก้มหน้าลงมาจะจูมพิตที่หน้าผากของผม

แต่แล้วจู่ๆในหัวผมก็มีภาพของคุณพ่อคุณแม่ขึ้นมาบอกว่า “ต่อไปเอ ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับโอ๊ตนะ ตั้งใจเรียนให้จบแล้วมาช่วยคุณพ่อทำงาน แล้วก็หาผู้หญิงดีๆซักคนมาแต่งงานด้วย มีหลานให้คุณแม่ไว้อุ้ม” แล้วก็เป็นภาพพี่หมอทีมองมาทางผมทำหน้าเสียใจ  แล้วก็เป็นภาพพี่นิคมองมาทางผมดูท่าทางโกรธมาก  ภาพในสมองพวกนั้นเกิดเร็วมาก เร็วขนาดที่ยังไม่ให้พี่เก่งได้จูมพิตที่หน้าผากผม  ผมก็ผลักพี่เขาออกก่อน

“ขอโทษครับ  ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร”ผมบอก

“พี่ซิต้องขอโทษเอ แต่แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้วแหละ”พี่เก่งบอกพร้อมเอามือมาขยี้หัวผมแล้วเราก็เดินเข้าไปในบ้าน

ผมนอนคิดทำไมน่ะ  ทำไมเราถึงเป็นคนอย่างนั้นไปได้  มันเป็นแรงปรารถนาของหัวใจหรือว่าเราแค่หลงไปตามอารมณ์ที่เหงา ว้าเหว่ วุ่นวายจากปัญหาเรื่องพี่นิคกับพี่หมอที  ทั้งที่เราก็รู้อยู่แล้วว่าพี่เก่งชอบเรา แล้วพี่หมอทีกับพี่นิคถึงจะไม่รู้แน่ชัดก็เถอะว่าชอบเรา  แต่ทำไมใจเราถึงเป็นแบบนี้  ไม่เข้าใจตัวเองเลย  เหมือนมันกำลังต่อสู้กับอะไรซักอย่าง แล้วคำพูดของคุณแม่ก็ขึ้นมาอีก “ต่อไปเอ ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับโอ๊ตนะ ตั้งใจเรียนให้จบแล้วมาช่วยคุณพ่อทำงาน แล้วก็หาผู้หญิงดีๆซักคนมาแต่งงานด้วย มีหลานให้คุณแม่ไว้อุ้ม” เพราะนี่แหละมั้ง  หน้าที่ในฐานะลูกชายคนโตของครอบครัวที่เราต้องทำ  แต่ความรักที่เราเลือกจะมีล่ะ  ความรักกับหน้าที่มันไปด้วยกันไม่ได้เหรอ  ทำไมน่ะ แต่ยังไงก็ช่างมันเถอะ แปลกดีนะตอนนี้มีคนมาชอบเรา แต่เราก็ไม่ได้รักใครซักคน ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ว่าแล้วผมก็นอนคิดจนหลับไปอีก

...

วันรุ่งขึ้นเราทานข้าวเช้าที่บ้านบอยเสร็จ ก็ออกเดินทางไปเที่ยวอีกหลายแห่งในสุพรรณ  ไม่ว่าจะเป็นอนุสรณ์ดอนเจดีย์  วัดป่าเลไลย์  หอนาฬิกา  และอีกหลายแห่งเรียกว่าเที่ยวจนไม่มีแรงเที่ยว  ตลอดการท่องเที่ยวต้าร์จะคอยเอาใจปูเป้ตลอด  และผมก็เห็นว่าปูเป้มีส่วนโน้มเอียงไปทางต้าร์มากด้วย  แต่ผมกลับไม่โน้มเอียงไปหาพี่เก่งเลย ทั้งๆที่พี่เก่งเอาใจผมสารพัดจนเพื่อนๆเริ่มผิดสังเกตในตัวผมกับพี่เก่ง

 ตอนขับรถกลับพี่เก่งช่วยผมขับรถด้วย ส่วนไอ้บอยก็เปลี่ยนกันขับกับทราย  พวกเรากลับมาถึงในมอก็ค่ำพอดี ตระเวนส่งเพื่อนๆตามหอเสร็จ ผมเข้าหอเอาของฝากให้หนึ่ง คุยกับหนึ่งนิดหน่อย แล้วก็หลับไปด้วยความเพลีย ทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย  หนึ่งมาปลุกผมก็ไม่ลุก  ผมดึงผ้ามาปิดแล้วหันตัวหนี หนึ่งก็เดินหนีไปนอนที่เตียง  ทำให้ผมคิดถึงตอนที่พี่เก่งปลุกผม เอามือมาจี้เอวผม แล้วเสียงพี่เก่งที่บอกว่าชอบผมมันก็กลับมาอีกในหัว  ผมได้แต่นอนยิ้มแล้วคิดว่า พี่เก่งคงเล่นๆกับเรา คงไม่จริงจังอะไรหรอกมั้ง แต่อย่างน้อยผมก็มีความสุขที่มีคนมาบอกรัก  โดยไม่ต้องมานั่งคาดเดาแบบพี่นิคกับพี่หมอที  ขอบคุณนะครับพี่เก่งที่รักผม  ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้รู้สึกเหมือนพี่ก็ตาม

+++ จบบทที่สิบสอง +++


*** ข้อคิดคำคมประจำบท ***

-   พี่เป็นคนที่โกหกความรู้สึกตัวเองไม่เป็น

-   ความรักกับหน้าที่มันไปด้วยกันไม่ได้เหรอ 

[uME_HeRo]

น้องเอ มีแต่คนบอกรัก อิจฉาจังอ่ะ 

[ISACBTMN]

สนุกจัง 

[THIP]

รักที่เราเลือกจะมี  กับ  ความรักกับหน้าที่   

[Joobperman]

 
 น้องเอลงยาวได้ใจ...ช๊อบ...ชอบ 
 น้องเอ...อย่างนี้เรียกว่า "หัวบันไดไม่แห้งนะจ๊ะ" 
 คิดถึงพี่นิคเน๊าะ...หายเงียบไปเลย 

 
 

[kdds]

โหย ตอนนี้น้องเอโดนรุม เอิ๊กส์ๆ
ทั้งผู้หญิง ทั้งผู้ชาย
โอ๊ยย คิดถึงพี่ริช (เกี่ยวไรเนี่ยะ - -')

[Simply Blue]

พี่เก่งได้ใจมากๆๆๆ  ชอบ ชอบ ตรงไปตรงมาดีจริง 

แบบนี้เค้าเรียกว่ากามเทพมาทดสอบหรือเปล่าหว่า หุ หุ หุ

ว่าแต่เรื่องนิคกะทียังไม่เคลียร์เลย  มันอะไร อย่างงั้ย 

[A-ram 70]

เอ....มีแต่คนบอกรักเลยนะ
ทำไมมันหลายคนจัง


ยังไงก็เชียร์..คุณดีเจ นิค ง่า

[sakiko]

“เรื่องมีอยู่ว่ากาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีชายคนหนึ่งแอบหลงรักคนๆหนึ่ง  ชายคนนั้นได้บอกความรู้สึกของเขาออกไปต่อคนที่เขารัก  แต่คนรักของเขากลับทำตัวเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ชายคนนั้นก็ยังคงรอต่อไป รอวันแล้ววันเล่า รออย่างมีความหวัง แล้วก็ได้แต่รอ  โดยไม่สนใจว่าเขาจะได้อะไรจากคนที่เขารักหรือเปล่า  เพียงแต่อยากให้คนที่เขารักรู้ว่า เขารักอยู่เสมอ จบแหละ”พี่เก่งบอก


หวานซะ   


แต่ข้าพเจ้า

เชียร์ พี่นิคค่ะ   


แค่พี่นิคหายไปเรย ...................   


รีบทำคะแนนด่วนคะพี่   


รอตอนต่อไปนะค่ะ   


ฝันดีค่ะ   


 

[A_wAy_G_mAn]

เข้ามาทักทายก่อนไปนอนครับ 

วันนี้มาลงบทที่สิบสองให้แบบยาวๆไปเลยนะครับ  (หวังว่าคงจุใจกันไปเลย)

ISACBTMN --- ขอบคุณสำหรับ +1 ครับ

BABY_CHICK --- อย่าเกเรบ่อยนะครับ 

*_^Mr_A-Kung^_* ---อย่าน้อยใจไปเลยครับ ยังไงเราก็ชื่อ เอ เหมือนกัน (ไม่แน่ใจว่าพี่กันพลาดคนเดียวกันเปล่านะครับ เพราะฉายาเขามีการส่งต่อด้วย  พี่กันพลาดที่ผมรู้จักก็คนในรูปอ่ะครับ)

zandwizz --- รู้ทันอีกว่าผมจะเที่ยวแล้วโดนพี่นิคกักตัวเลยไม่ได้มาต่อเรื่องให้ (แค่ไปทานข้าวดูหนังด้วยกันครับ   บอกให้คนอิจฉาเล่นๆ:laugh3:)

YMP +ranaways --- ทำมาแจกจ่ายก็ดีนะครับ (เห็นด้วย)

vicka --- รู้นิสัยผมด้วยว่าชอบคิดคนเดียว ขอบคุณมากครับ :pig4:ที่เป็นห่วง ตอนนี้เรื่องไม่สบายใจไม่มีแล้วครับ เหลือแต่ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรครับ ปวดหัวปวดตาบ่อยๆ ตอนแรกนึกว่าเป็นเพราะอยู่หน้าคอมนานเกินไป  แต่ลองพักดูแล้วก็ยังเป็น สงสัยต้องให้พี่หมอทีช่วยตรวจซะแล้ว (หรือจะให้พี่หมอทีฉีดยาดี )

uME_HeRo --- ไม่ต้องอิจฉาผมหรอกครับที่มีแต่คนมาบอกรัก น่าจะสงสารผมมากกว่า  ยิ่งมีคนรักมากยิ่งมีปัญหามากครับ  ถ้าผมกลับไปได้ผมจะไม่เล่นกับความรักอย่างนี้หรอกครับ

LoVeMoDe --- เรื่องของพี่นิคกับพี่หมอที รอลุ้นต่อไปนะครับ

sakiko --- ฝันดีเช่นกันครับ

  กำเซี่ยะๆ (ขอบคุณๆ) ทุกท่านที่เข้ามาเม้นท์  เข้ามาอ่าน  เข้ามาเป็นกำลังใจให้ผมเป็นอย่างดีเลยนะครับ  ต้องขอโทษด้วยนะครับถ้าบางครั้งทำให้รอ  ก่อนที่ผมจะเขียนแต่ละตอนผมก็จะไปอ่าน Diary ของตัวเองเพื่อหาข้อมูลแล้วก็มาเอากำลังใจจากทุกคนในนี้แลหะครับ ขอบคุณมากครับ

  ราตรีสวัสดิ์ครับ

[tutankamen]

แหม๋ ทำผีเล้าอย่างผมเผยตัวได้ เยี่ยมจริงๆ คุณเนี้ย

ปูเสื่อรอดู เรื่องของชาว มข ต่อ ไป

จาก เพื่อนบ้าน มมส 

[[€]ŝĊörŦ]

โอ้ววว

รู้สึกจาป๊อบปูล่ามากเลยนะคับ

มีแต่คนรุมสนใจ อิอิ

          

[nana]

 


 

[แก้ว]

ตอนนั้นเลือกไม่ถูกช่ายมะ คุณ A   

ปล. อิจฉา ตาร้อนผ่าว ๆ  มีแต่คนมาแย่งขายขนมจีบ


 

[pongsj]

คารมพี่เก่งนี้น้ำเน่ามากกกกกกก แต่ชอบอ่ะ อิอิ

[~NeMeSiS_PURE~]

อิจฉา ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[momo_2007]

เห็นด้วยกับเม้นบนคับ น้ำเน่ามากกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่พี่เก่งเค้ารุก เร๊วเร็วอะ มาซะไม่ตั้งตัง